“မိုးကလည်းနော်.. ရွာမှာဖြင့် ရွာတာ မဟုတ်ဘူး.. အလုပ်ပျက်ရုံ စွက်ကယ် စွက်ကယ်နဲ့ တကတည်း..”
“ဘာတွေ မြည်တွန်နေတုန်း အဘွားကြီးရဲ့..”
“အဝတ်တွေ မခြောက်လို့ တော်ရေ.. ဒီ မိုးနှယ်ကြောင့်.. ဟွမ်း..”
“ဟ.. မိုးကို အဲ့သလို မပြောရဘူးလေ.. မင့်နှယ်.. လယ်ထဲကိုင်းထဲ ကြီးခဲ့တာ မဟုတ်တဲ့ တိုင်းပဲ..”
“ဒါတော့ ဒါပေါ့တော်.. ခုလို ရာသီများတော့ ရွာက အိမ်နဲ့ ခြံဝိုင်းပဲ သတိရမိပါတယ်.. မြို့ကြီးပြကြီးမယ် တိုက်ခန်းကျဉ်းလေးနဲ့ နေပြီး မိုးလည်း မိုးမို့.. နွေလည်း နွေမို့.. အဝတ်ကလေး လှန်းဖို့တောင်မှ ဒုက္ခကများ.. အနေကြပ် အသေကြပ်.. ဟင်းးး”
“ငှယ်.. ဒီမိန်းမ ဓာတ်ပြားဟောင်းကြီး အပ်ကြောင်း ထပ်နေ.. တန်တော့ မင့် ကြည့်ရတာ မြို့မယ် အနေကြာတော့ ရွာနဲ့လယ်တောကို လွမ်းနေထင်ရဲ့..”
“လွမ်းသပေါ့တော်.. လွမ်းသပေါ့..”
“မေးစမ်းပါရစေ.. မင့် လွမ်းတဲ့ထဲ ကောက်စိုက်တုန်းက အကြောင်းလေးရော.. မပါဘူးလား..”
“ဟမ်..”
“အဟေးဟေး.. ဘာတဲ့ အကြင်တို့လယ် ကောက်စိုက်တုန်းက.. မျှော့ ရေးငယ့် ရွှေဖူးစာ.. အိုးဟိုးဟိုး.. ခွီး..”
“တော်ကြီးနော်.. တော်ကြီး.. လူကဖြင့် အိုကြီးအိုမ.. ရွချက်က ကမ်းကိုကုန်ရော.. ဟွင့်..”
အဘွားဒေါ်မြကြင်တစ်ယောက် လင်တော်မောင် အဘိုးဦးသာဒွန်းကို မျက်စောင်းကလေးထိုးကာ ဖင်တုံးကြီးနှင့် တုံကနဲ ပစ်တိုက်ရင်း အိမ်ထဲဝင်သွားပါတော့သည်။ လက်ထဲမှ အဝတ်များကို အိမ်တွင်း အဝတ်စင်တွင် ထပ်ကာ စီကာ လှန်းလိုက်သည်။ ဇရာ၏ အရေးအကြောင်းတို့ ထပ်စပြုနေသည့် နှုတ်ခမ်းတစ်စုံကတော့ မပြုံးတုန့်တုန့် ပြုံ့တုန့်တုန့် ဟန်ဖြင့်။
ဒီမိုးစွေပုံနှင့် အဝတ်တွေ အိမ်ရှေ့ ထုတ်လှန်းဖို့ လမ်းမမြင်။ သားနှင့် ချွေးမကလည်း အလုပ်က တစ်ဘက်။ မြေးငယ်က မူလတန်း ကျောင်းသား။ တရားသူကြီးအလုပ်မှ ပင်စင်ယူပြီးသည့်တိုင် ရပ်ကွက် အရေးကိစ္စများနှင့် မအားလပ်သည့် ခင်ပွန်း ဦးသာဒွန်း။ အားလုံးက နေ့စဉ် အပြင်ထွက်နေရသူများမို့ မိုးတွင်းဆို အဝတ်တွေ အချိန်မှီခြောက်ရေး မိုးကင်းစောင့်ရင်း လှန်းရတာ အလုပ်တစ်ခု။
ဘွားကြင်တစ်ယောက် ပါးစပ်က ပြုံးရင်း လက်က အဝတ်လှန်းကာ မျက်လုံးထဲ မြင်နေသည်က ဘိုးသာဒွန်း အစဖော်လိုက်သည့် ကောက်စိုက်ပွဲ။
……………………………………………………
“မိုးလေး တအေးအေးနဲ့ ဟန်ကတော့ ကျပဟေ့.. ကောက်စိုက်သမတွေ ဖင်အကုန်း.. ရေစိုတုန်း ဟိုဒင်းလေးတွေက အမြောင်းလိုက်.. အဟေးဟေး..”
“မင့်မလည်း ဒါပဲ..”
“အဟုတ် ပြောတာဟ သာဒွန်းကြီးရ.. မင့်လို မြို့ကျောင်းသား ဒါတွေ မသိပါဘူးကွာ.. တချို့များ မိုးသည်းသည်းနေ့ဆို ထမီရေစို ပါးပါးမယ် အဖုတ်မွေး ထူလဗြစ်လေးတွေပါ မြင်ရသာ မောင်..”
“ဟ.. နောက်ကကြည့်တာ အဖုတ်မွေးထိ မြင်ရသလား.. ဒါတော့ များတယ်ကွာ မင့်..”
“ရော်.. မြင်မမြင် ကနေ့ စောင့်ကြည့်ဟ ငါ့ကောင်ရ..”
သူငယ်ချင်းလှဘော် စကားကြောင့် သာဒွန်းတစ်ယောက် တံတွေးတစ်ချက် ဂလုကနဲ မြိုချလိုက်ရသည်။ ကောက်စိုက်သမ ဖင်ကုန်းတာ အဖုတ်မွေးပါ မြင်ရသတဲ့လား.. မဖြစ်နိုင်လိုက်တာ။ ပြီးတော့ သူတို့တတွေက ထိုးဝါးနှင့်။ မိမိငယ်စဉ်က အမ ( အမေ) တို့ ကောက်စိုက်တာ တခါမြင်ဖူးသည်။ လက်ထဲမှ ပျိုးပင်ကို ထိုးဝါးတွင် အရင်တပ်ပြီးမှ လယ်မြေထဲ စွက်ကနဲ နှစ်ချပြီး စိုက်ခြင်း ဖြစ်၏။ အဖုတ်ပေါ်အောင်ကုန်းဖို့ မဆိုထားနှင့် ခါးမျှပင် ချိုးရသည် မဟုတ်။ ယခုတော့ ကြားရသည်က ဘယ့်နှယ် ဘယ့်နှယ်..။
“ထိုးဝါးနဲ့ စူးထိုး စိုက်တာ မဟုတ်လား ဘော်ကြီးရာ.. ငါ မြို့မယ် ကျောင်းအိပ်ကျောင်းစား သွားနေရပေမဲ့ မင့်ပြောသလောက်လည်း ရွာဓလေ့နဲ့ မဝေးပါဘူးဟ..”
“ပြိုင်ပွဲ မောင်.. ပြိုင်ပွဲ.. ထိုးဝါးတပ်လို့ ပျိုးပင် ကျွတ်ကျမယ့် အချိန် ဘယ်သူမှ မဖြုန်းဘူး.. အကုန် လက်နဲ့ စိုက်မှာ..”
“အော.. ဂလိုလား.. ကောင်းပေါ့ကွာ.. ဟီဟိ..”
“ဟော ဟိုမယ် လာနေပေါ့.. မင့် ချစ်နှမ အကြင်..”
လှဘော် ညွှန်ရာ လှမ်းကြည့်တော့ သနပ်ခါး အဖွေးသား၊ အသင်းဝတ်စုံ တူညီလေးများနှင့် ခါးမောက်လေးတွေ ကိုယ်စီ ဆောင်းလျက် ကြွကြွရွရွ လျှောက်လာသည့် မိန်းမငယ်လေးများ။ ရှေ့ဆုံးမှ အလှဆုံး (မိမိရှေ့မို့ ဟန်မူအပိုဆုံး)က ချစ်ရသူ ကွမ်းတောင်ကိုင် မြကြင်။ မြကြင်နှင့် သူ ချစ်သူဖြစ်ကြတာ နှစ်တစ်ပတ်ဖြင့် လည်လေပြီ။ သို့သော် ကောလိပ်ကျောင်းသား သာဒွန်းအဖို့ ချစ်သူလေး နှင့် ထိတွေ့ရချိန် နည်းပါးလွန်းလှ၏။
ကျောင်းပိတ်ချိန်လေး တိုက်ဆိုင်တိုင်း ရွာသို့ အပြေးပြန်လာ။ တစ်ခေါက်ထက် တစ်ခေါက် တိုးသထက်တိုး ဖြိုးသထက် ဖြိုးနေသည့် ချစ်ရသူ ညိုစိမ့်ချောအလှကို နမ်းမဝ ချစ်မဝ။ ဟိုဟိုဒီဒီ ကိစ္စလည်း လက်တည့်က စမ်းချင်။ ဒီလိုမို့ဖြင့် ကြုံရာ မိန်းမနဲ့တော့လည်း မအိပ်လိုပြန်။ ချစ်သူ အရင်းခေါက်ခေါက်ကလည်း ရိုးစင်းလှသော အရိုင်းကလေးမို့ မည်သို့ ကြံဖန်ရမည် မသိရက် မကြံရက်။ ဒီလိုနှင့်ပဲ သာဒွန်းနဲ့ မယ်ကြင်တို့ ချစ်ခရီးက ပါးလေးကိုင်၊ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်၊ နို့ ကလေး ဖင်ကလေး မထိတထိ ပွတ်ရုံထက် မပိုသေး။
“ကျုပ်တို့အသင်းကို အားပေးနော် ကိုရင်..”
“အွမ်း.. အွမ်း ဘာ.. ဒါနဲ့ အကြင်ရယ်.. ထမီကလည်း ပါးလိုက်တာ..”
“အသင်းဝတ်စုံလေ ကိုရင်ရယ်.. ကျုပ်ဘာသာ ဝတ်ချင်လို့ ဝတ်တာမှ မဟုတ်ရပဲ..”
“မိုးကလည်း ရွာ.. မိုးကာလည်း ခြုံမထား.. ထမီပါးပါး ကုန်းကုန်းကွကွနဲ့.. ကွာ.. ထိုးဝါးလေးနဲ့များ စိုက်ပါရော့လား..”
“အိုတော်.. လက်ထက်ပဲ ထိုးဝါးက မြန်ပါ့မလား.. မိုးကာ တကားကားနဲ့ ဟန်ရေးလည်းပြ မနေအားဘူး တော်ရေ့.. ပြိုင်ပွဲပါဆိုနေမှ.. အနိုင်ရဘို့ အဓိက.. သိပလား.. ဟွမ့်..”
“အေး.. အေးပါကွာ..”
ခေါင်းကလေး တခါခါနှင့် ပြောပြောဆိုဆို ထသွားကြသည့် ချစ်ရသူ။ ချစ်သူထမီ ဝါလဲ့လဲ့က ယခုကိုပဲ ရေစိုစိုမှာ ကပ်စပြုပြီ သေးသွယ်သွယ် ခါးအောက်တွင် နိမ့်တုံမြင့်တုံ ဖြစ်နေသော တင်ပဆုံကားကားနှစ်ဘက်က ထမီလှပ်၍ ဖက်ကိုက်ပစ်ချင်စရာ.. အို ဘယ်နှာ.. ဟူးး..။
သာဒွန်းတစ်ယောက် ဆင်တူအသွေးနှင့် ရွာသူလေးများအကြားတွင် လှလွန်းသည့်ပန်း၊ မနမ်းရကြသေးသည့် ပန်းကလေးကို ငေးရင်း ကန်သင်းထက်၌ ငူငူကြီး ကျန်ခဲ့ပါလေတော့သည်။
“ပြောပါ့ရော.. မယ်ကြင်ပါရင် အနိုင်ပါလို့ အဟင်းဟင်း..”
“ဟုတ်ပါ့အေရယ်.. ဟုတ်ပါ့.. ခိခိ..”
“တော်ရုံလည်း မြှောက်စမ်းပါ ကောင်မတွေရယ်.. အများညီလို့ နိုင်တဲ့ ပွဲပါအေရဲ့.. ကျုပ်တစ်ယောက် ကောင်းရုံနဲ့ ရမလား..”
“ခါးတောင် ပြန်မဆန့်ဘဲ စိုက်တာ ညည်းပဲလေ မယ်ကြင်ရယ်.. ကောက်ငန်းထဲ ထိပ်ဆုံးရောက်နေတာလည်း ညည်းပဲ.. ခြေကုတ်ကလည်း မြဲချက်တော်.. တစ်လှမ်းဆိုမှ တစ်လှမ်း.. ရွှံ့ထဲ တစ်ချက်မှ မယိုင်တာများ အံ့ပါရဲ့..”
“တောင်ပိုင်းက ကောင်မတွေ ကောက်တစ်လိုင်းနဲ့ ကပ်တိုးလေး ကျန်ခဲ့တာများ.. ခိခိ..”
“ကျော့မေတစ်ယောက် ဆွေ့ဆွေ့ခုန်နေတာ ကြည့်အကောင်းဆုံး.. သူ့ခင်မျာ ကိုရင်သာဒွန်းရောက်နေလို့ ဟန်ရေးပြပါတယ် ဆိုကာမှ.. ဟီဟိ..”
“အိုအေ.. မိန်းမချင်း ပေါင်တင်စကားတွေ မပြောစမ်းပါနဲ့.. သူ့ဘာသာ ဘာနေနေ ကျုပ် ကိုရင်က ကျုပ်မှ ကျုပ်ပါတော်..”
“ကောင်မ မာန်တက်နေတယ် ကြည့်စမ်း..”
“တက်တယ်အေ တက်တယ်.. ဘာဖြစ်သတုန်း..”
ခိုးခိုးခစ်ခစ် ရယ်သံလေးများ တလွင်လွင်နှင့် ပထမဆုရှင်တို့ ပြုံးပျော်နေကြသည်။ ဂုဏ်ပြုသဘင် ဆင်ပေးမည့် လှဘော်တို့ ကာလသား အဖော်တစ်သင်း ကလည်း လယ်စောင့်တဲလေးတွင် ထန်းရည်အိုးနှင့် လယ်ကြွက်ကင်များ အသင့်။ စဲလုလု မိုးဖွဲအောက်မှာပင် ခမောက်ကိုယ်စီနှင့် ဒိုးပတ်ဝိုင်းကလည်း မြူးကြွကခုန်လျက်။
“မြောက်ပိုင်းသူတို့ လက်စွမ်းပြ.. ပထမဟေ့ ပထမ… “
“မိုးယံတိုင်အောင် စိုက်မဟေ.. မြောက်ပိုင်းလုံမေ သာချက် မြန်ချက်..”
“ကောက်ငန်းအလုံး ခြိမ့်ခြိမ့်ညံ.. မြောက်ပိုင်းသားတို့ လက်ခုပ်သံဗျာ့..”
“မြောက်ပိုင်းသူကို ယှဉ်ဖို့ရာ.. သိကြားပင်လျင် မစွမ်းလေကား”
“ဟေ့ စိန်လား.. ဟေ့ မြလား.. ဟေလာ မောင်တို့ ဝါးးး..”
“အို့ ဘာတဲ့.. အိုး ဘာတဲ့.. အိုး ဟိုးဟိုး ဘာတဲ့ ဘာတဲ့..”
“ဟေ့ စိန်လား.. ဟေ့ မြလား.. ဟေလာ မောင်တို့ ဝါးးး..”
အောင်ပွဲ၏ အနှစ်သာရ ဒိုးသံကလည်း မြိုင်မြိုင်။ ချစ်သူနှစ်ဦး၏ ကြည်နူးအပြုံးတို့လည်း လှိုင်လှိုင်။ ပါးထက်မှ တစ်ဝက်တစ်ပျက် သနပ်းခါးပါးကွက်နှင့် ရေစိုစို ကိုယ်အလှကလည်း ပွေ့ပိုက် ရှိုက်နမ်းလိုစိတ်ကို မြိုချရတာ အနိုင်နိုင်..။
“အဝတ်စားလဲကြဖို့ ပြင်လေ.. အအေးတွေ ပတ်ကုန်မှဖြင့်ရယ်..”
“အမလေး ကိုရင်သာဒွန်းရယ်.. ကျုပ်တို့ အပတ်တွေက ရေစိမ်ခံ.. အဲလေ.. ကောက်စိုက်သမပါတော်.. ဒီအအေးလောက်ဖြင့် မှုမနေဘူး..”
“အဲ့ဒီ ခင်မေ တစ်ယောက်ဟာလေ.. ဘယ့်နှာတွေ ပြောနေတာတုန်းလို့.. အနားမယ် လူသူလေးပါးနဲ့ဟာကိုမှဖြင့်..”
“ညည့်သာ ရှက်ရမယ့်သူ အနားရှိတာပါ အကြင်ရယ်.. ခိခိ..”
“အို.. ပြောလေ ကဲလေပါရော့လား.. မိခင်မေနော်.. ဟွင့်..”
“ကဲပါအေ.. အမူပိုမနေစမ်းပါနဲ့.. အေးလည်း ဘာ ပြုတုန်း.. ကိုရင်လှဘော်ကြီး ယူလာတဲ့ ထရေ သောက်.. အချမ်းဖျောက်ရုံပေါ့ အေရယ်..”
“သောက်မှာဖြင့်လည်း သောက်ကြ လုံမတို့.. မိုးရိပ် ရှိနေသေးလို့သာရယ်.. အချိန်အတိုင်းဆို နေက မြင့်လာပြီဟ.. ထန်းဖျားကျော်ဆို ထရည် အချိုပျောက်တော့မယ်နော့.. သဘောပေါက် သဘောပေါက်.. ဟွင်းဟွင်း..”
“သာဒွန်းကြီးကို မူးအောင်တိုက်.. ဒင်းက နက်ဖြန်ခါဆို မြို့ပြန်ရပြီ.. မင့်တို့မြို့ကြီးမယ် ဒါမျိုး မရှိမဟုတ်လား မောင်..”
“ရော့ ရော့.. ဒါက အကြင့်ကို ဂုဏ်ပြုတာ.. ဟော သဟာက တစ်သင်းလုံးကို ဂုဏ်ပြုတာ.. မြူလိုက်သာချကွာ.. သာဒွန်းကြီး.. သောက်စမ်း..”
“အေး.. အေးပါ.. အွမ့်..”
တစ်ယောက် တစ်ဖလား ဆူညံစွာ ပျော်ကြ စားကြ သောက်ကြ။ သောက်စရာ စားစရာ ကုန်တော့ လူတွေလည်း အရှိန်သေပြီ။ အိမ်ပြန်ရန် အလျိုလျို ပြင်ကြပြီမို့ သာဒွန်းက အကြင့်ကို..
“ပြန်ချင်ပြီလား အကြင်..”
“ကိုရင်ရော..”
“အကြင် ပင်ပန်းနေလားလို့ပါ.. အဝတ်ကလည်း အစိုနဲ့.. မဟုတ်ရင်တော့ နှစ်ယောက်တည်း နေချင်သေးတာပေါ့..”
“အဝတ်က ခြောက်လုပါပြီ.. ရိုးကြီးဘက် သွားမယ်လေ.. ဒီမှာက လေစိမ်းတိုက်တယ်..”
“အွမ်း..”
…………………………………………………..
လယ်ကွင်းများနှင့် မနီးမဝေးတွင် ရွာသားတို့အခေါ် ရိုးကြီး ဟူသော ရေသွယ်မြောင်းကြီး တစ်ခုရှိသည်။ မြောင်းထိပ်တွင် ဆည်မြောင်းဌာနမှ အဆောက်အဦးလေး တစ်ခုလည်း ရှိသည်။ လူသူမနီးသော ထိုနေရာလေးက ရွာရှိ သမီးရည်းစားစုံတွဲတို့ ကျက်စားရာ နယ်မြေလေး တစ်ခု။
“သူများလည်း ရောက်နှင့်နေဦးမယ်..”
“နေ့ခင်းကြောင်တောင် ဘယ်သူမှ မလာပေါင်တော်..”
လာလည်း ပြန်လွှတ်မယ်.. ကိုရင်နဲ့ ကျုပ်က တွေ့ရခဲတယ်.. ဆိုသော စကားကိုတော့ နှုတ်မှ မပြောဖြစ်တော့။ ကဲချင်တိုင်း ကဲပြဖို့ရာ မိမိမှာ မိန်းမသားပေမို့လားနော်။ ဒီလိုနှင့်ပဲ ရိုးထိပ်ရှိ အဆောက်အဦးလေးဆီ ရောက်ဖြစ်ခဲ့ကြသည်။ လူနေအဆောက်အဦး မဟုတ်သော်လည်း အမိုးအကာနှင့် အုတ်တိုက်လေး။ ပြတင်းနှင့် တံခါးများ ပျက်စီးနေသည်မှလွဲ၍ ကြမ်းပြင်တွင် ထိုင်ချလိုက်လျင်ဖြင့် လယ်စောင့်တဲထက်တော့ လုံလုံခြုံခြုံရှိသည်။ နံဘေးတွင်လည်း ချုံနွယ်မြက်ရိုင်းတို့က လူတစ်ရပ်စာမက မြင့်နေသည်မို့ အဝင်ပေါက်နှင့် ပြတင်းပျက်တို့ကိုပင် လူမမြင်နိုင်။ နှစ်ဦးသား အုတ်တိုက်လေးထဲဝင်ကာ ထောင့်လေးတစ်နေရာတွင် ထိုင်ချအပြီးမှ..
“အမလေး.. ကိုရင်.. ကျုပ်.. ကျုပ်ခြေထောက်မှာ.. မျှော့တော်.. မျှော့ မျှော့..”
“ဟာ.. ဟုတ်သားရော.. လာလာ ထမီမ..”
“အီး ဟီး.. မျှော့ကြီး.. မျှော့ကြီး.. ကျွဲမျှော့ကြီး.. အီးဟီး.. ကိုရင်ရေ.. ဟင့်ဟင့်..”
“ဖယ်ပေးနေတယ်လေ အကြင်လေး.. ငြိမ်ငြိမ်နေမှ ပေါ့.. အော်ကဲ.. မင့် လုပ်တာနဲ့ မျှော့က အထက် တက်သွားပလားပဲ.. ငြိမ်ငြိမ်နေပါ အကြင်ရဲ့..”
“ဟင်.. ဘယ့်နှာလုပ် မျှော့က အထက်တက်သတုန်း.. ဟမ်.. တွယ်နေတဲ့ မျှော့က အထက်တက်တယ်လား.. ဟိုဒင်း.. အင်း.. ဟုတ်မှာရယ်တော့.. အလိုလေး ကိုရင်ရေ.. ကျုပ် ကြောက်တယ်တော့်.. ဟော့်ဟော့်..”
“ရတော့မယ်.. ရတော့မယ် ခဏ.. အော် ကဲ.. ငြိမ်းငြိမ် နေပါဆိုနေမင့် အကြင်ရယ်..”
ဒူးကောက်ကွေးထက်မှာ သွေးဝလုလု မျှော့က နေရာမရွေ့ အမိအရ ကပ်တွယ်ထား၏။ သာဒွန်းတစ်ယောက် မျှော့ကို ဇတ်ကနဲ ဆွဲဖြုတ်ပြီးသည့်တိုင် လက်ကတော့ ထမီအောက်မှ ထွက်မလာနိုင်သေး။ အေးစက်စက် ပေါင်တွင်းသားလေးတွေဆီ မွှေနှောက်ပွတ်သပ်ရင်း လက်ထဲမှ အမောင်မျှော့ခင်မျာတော့ ညိုတုတ်တုတ် လက်ချောင်းများကြားမှာ စိစိညက်ညက် ကျေရှာလေပြီ။
“ငြိမ်ငြိမ်မနေတော့ ဖမ်းရခက်ချေပေါ့ အကြင်ရဲ့.. မှန်း.. အထက်တက်သွားပြန်ပလား.. မတော်တရော်တွေထဲ ရောက်ကုန်မှ ဒုက္ခကွာ..”
“ဟင်.. အဟုတ်ကြီးလား ကိုရင်.. တက်သွားပြန်ပလား.. ဒီမျှော့နှယ် ခြေမြန်လှပါ့ရော.. ကျုပ် .. ကျုပ် ကြောက်တယ်တော့်.. ပြောခါမှ ပေါင်ခြံကြားမယ် ရွစိစိနဲ့.. ရအောင်ဖမ်းပေးပါ ကိုရင်ရဲ့.. အီးဟီး..”
အကြင့်စကားဆုံးတော့ သာဒွန်းလက်က ဟိုအဝ ရောက်နေပြီ။ တမလွန်ရောက် မျှော့ခင်မျာတော့ မိမိကို အကြောင်းပြု၍ သမီးရည်းစားစုံတွဲ အကဲပိုဟန်ကို မမြင်နိုင်ရှာတော့ပေ။
“အကြင်..”
“ရှင်..”
“အွမ်း..”
“အိုးး..”
“ချစ်တယ် အကြင်ရယ်..”
“အို.. ကိုရင် ရယ်..”
သနပ်ခါးနံ့သင်းသည့် ပါးပြင်လေးကို ဖွဖွရှိုက်နမ်းရင်း ပြောလိုက်၏။ ကြာငုံလေးလို ဖူးနေသည့် နှုတ်ခမ်းစုစုကို ငုံကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း စုပ်နမ်းသည်။ မျှော့ဖမ်းလက်စ လက်ချောင်းများကတော့ မြက်ရိုင်းများ ဖုံးအုပ်ထားသည့် ကမူမို့မို့ကို ဖွဖွချင်း တူးဆွလျက်။ ရှက်သွေးနှင့် ရမ္မက်သွေး ရောဖြာနေသည့် မယ်ကြင်လေးလည်း ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင် မျှော့ကြောက်ဇာတ်လမ်း သူ့အလိုလို တစ်ခန်းရပ်လေပြီ။
သကာရည် စိုလူးလက်စ တွင်းဝလေးက အထဲတွင် မြေအောက်ချောင်း ရှိလေသလား မသိ။ နွေးစိမ့်စိမ့် စမ်းရေတို့ သာဒွန်းလက်ထဲ စီးကျလာသည်။ ကျန်နေသည့် လက်တစ်ဘက်ကို အင်္ကျီခါးအောက်ကနေ လျှိုသွင်းပြီး ဘော်လီချိတ်များကို တစ်ခုချင်း ဖြုတ်သည်။ သိပ်မလွယ်လှသော်လည်း ပြောလောက်အောင်တော့ မခက်။ ရင်စိုင်တစ်ဘက် လက်ထဲ ပိုင်ပိုင်ရောက်ချိန်မှာတော့..
“ကိုရင်ရယ်.. ကျုပ်.. ကျုပ် ကို.. အင်း ဟင့်.. ရှီးး ကျစ်ကျစ်..”
အံကျိတ်သံလေးသဲ့သဲ့နှင့် အကြင့်စကားအဆုံးတွင် သာဒွန်းလက်တို့ ပိုသွက်လာသည်။ ချွဲကျိနုဖတ်နေသည့် ဝတ်လွှာလေးနှစ်ချပ် အလယ်ကို အသာဖြဲကာ တဇတ်ဇတ် ပွတ်ချေပေးလိုက်၏။ လေးငါးချက် အမွှေ့မှာပင် အရိုင်းစံပယ်လေး မယ်ကြင်တစ်ယောက် ထွန့်ထွန့်လူးကာ နှစ်ချက်သုံးချက်ခန့် ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ တွန့်ပြီး ငြိမ်သက်သွားတော့၏။ သာဒွန်းလက်ကတော့ အဖုတ်နွေးနွေးလေးကို အုပ်ညှစ်ကိုင်ထားဆဲ။ နှစ်ဦးသား တင်းကြပ်စွာ ပွေ့ဖက်ရင်း ချစ်ရမ္မက်တို့ တက်နေကြပြီ။ ကျေးဇူးရှင် မျှော့အကြောင်းတော့ စကားအရာမျှပင် ဦးမလှည့်ဖြစ်ပါတော့ချေ။
“ကို.. ကိုရင်.. ဟို.. ကျုပ် ဘာဖြစ်သွားမှန်း မသိဘူး..”
“ကောင်းသွားတာလေ..”
“အို..”
“အွမ်း.. အာ မွ..”
ချွေးစေးတို့ စို့နေသည့် နှဖူးလေးကို ဖွဖွနမ်းလိုက်သည်။ ဟူးး.. အောက်ကကောင်က ထိန်းမရအောင် ထောင်နေပြီ.. လိုးလိုက်စမ်းချင်တယ် အကြင်ရယ်.. ဘယ့်နှယ်လုပ်ရပါ့.. ။ သာဒွန်းတစ်ယောက် တက်လာသည့် ရမ္မက်ဇောကို မြိုချဖို့ အခက်တွေ့နေဆဲမှာပင် မယ်ကြင်က..
“ကိုရင်.. ဟို.. ဟိုလေ.. တော့် ပုဆိုး.. ပုဆိုးအောက်က.. ဟိုဒင်း..”
“အွမ်း.. အကြင်ရယ်.. ငါလေ.. ဟူး..”
အကြင်တစ်ယောက် မျက်လုံးရွဲလေးများဖြင့် သာဒွန်းကို မော့ကြည့်ရှာသည်။ ပန်းသွေးရောင်ဖြာနေသည့် မျက်နှာလေးက သာဒွန်း ဆက်မပြောရက်သော စကားများအား နားလည်သယောင်။
“ကျုပ် ကိုင်ကြည့်ချင်တယ်.. ဟိုလေ.. ကျုပ်လည်း လုပ်ပေးမယ်လေနော်..”
ဒီ သူငယ်မ ရဲလှချည့်လို့များ ထင်သွားလေမလား စိုးမိသော်လည်း ငယ်ထိပ်တက်နေသည့် ချစ်သဒ္ဒါစိတ်များက နှုတ်ရဲအောင် ပို့ဆောင်လေပြီ။ မိမိအားလည်း ကောင်းအောင် လုပ်ပေးထားသည့်အပြင် ကိုယ့်ချစ်သူပင် မဟုတ်ပေတကား။
“တကယ်ပြောတာလား အကြင်..”
“အင်းပေါ့..”
“အွမ့်..”
“အို..”
ဖြည်ချလိုက်သည့် ပုဆိုးအောက်တွင် ဘွားကနဲ ထွက်လာသည်က အမောက်ထောင်ထားသော မြွေညိုကြီး။ အို.. ကိုရင်ရယ်.. ဒါ .. ဒါကြီးက.. ရှင့် ဟိုဒင်း.. ဟိုဒင်းကြီးပေါ့နော်.. ။ ယောက်ျားလီး မမြင်ဖူးသေးရှာသော မယ်ကြင်တစ်ယောက် မိမိလင်လောင်း၏ ပစ္စည်း၊ တစ်နည်းအားဖြင့် တစ်နေ့တွင် မိမိအဖုတ်အား ဟိုဒင်းပြုမည့် အတံကြီးကို ကြည့်ပြီး..
“ကျုပ်.. နမ်းချင်တယ် တော်..”
ဟု လွှတ်ကနဲ ပြောလိုက်မိတော့သည်။ ပြောမိပြီးမှ မိမိစကားအား ပြန်ရှက်ကာ.. ခေါင်းကလေး အသာ ငုံ့.. အကြောပြိုင်းပြိုင်နှင့် တုတ်ခိုင်ထွားကျိုင်းသော အတံကြီးအား မျက်လုံးအကြည့် တဖန်ပြန်ရောက်.. အို ခုမှတော့ ထူးပါဘူး.. အွမ့်.. ဟုဆိုကာ ရွှတ်ကနဲ ပြွတ်ကနဲ ငုံ့နမ်းလိုက်ပါလေတော့သည်။
“ဟာ.. အကြင်.. ကြင်လေးရယ်.. ကျုပ် မအောင့်နိုင်တော့ဘူး.. လုပ်ချင်တယ် အကြင်ရယ်.. ကျုပ်ကို တစ်ခါလောက် ပေးလုပ်ပါလားဟင်.. နော်..”
စကားအဆုံးတွင် မယ်ကြင်တစ်ယောက် ပက်လက်ကလေး လှန်လျက်သား။ သာဒွန်းပဲ တွန်းလှဲလိုက်သလား.. အကြင်ကိုယ်တိုင်ကပဲ လှဲချပေးလိုက်သလား ဆိုတာကတော့ သူတို့နှစ်ဦးလည်း မသိလိုက်သလို မိုးနတ်မင်းလည်း သိလိုက်မယ် မထင်ပါချေ။ သေသေချာချာ သိလိုက်တာတော့ စူးကနဲ တစ်ချက်နှင့် နာသလိုလို မျက်သလိုလို.. ထိလေ ယားလေ.. ယားလေး ထိုးထည့်လေ.. ထိုးထည့်လေ ထပ်အထည့်ခံချင်လေ.. ထပ်အထည့်ခံချင်လေ ထွက်သွားမှာ စိုးသည့်အလား ညှစ်ထားမိလေ.. နောက်ဆုံးတွင် တင်းတင်းရင်းရင်း ဆုပ်ဆွဲလိုက်သော တစ်ချက်.. ကော့ကာ ကော့ကာ ထိုးသွင်း လိုက်သော အတွေ့.. ဖျဉ်းကနဲ ဖျဉ်းကနဲ နွေးသွားသော အရသာ.. ပြိုဆင်းသွားသော ရမ္မက်မိုးသည်းများ.. တင်းတင်းဖက်ထားသည့်တိုင် ဆတ်ဆတ်တုန်ရီဆဲ ခန္ဓာနှစ်ခု.. .. .. .. ….
“ကို.. ကိုရင်..”
တဒင်္ဂ တိတ်ဆိတ်ခြင်းကို စတင် ဖြိုခွဲလိုက်သူက မယ်ကြင်။
“မောသွားလား အကြင်.. နာလားဟင်..”
“ဟင့်အင်း..”
“အွမ်း.. ချစ်တယ် အကြင်ရယ်..”
ဟု ဆိုကာ အနမ်းလေးများဖြင့် နှစ်သိမ့်ပေးလိုက်သည်။
“ကျုပ်.. ကျုပ်ကို အထင်သေးသွားပြီလား ဟင်..”
ငိုမဲ့မဲ့ မျက်ဝန်းလေးက ပြိုတော့မည့် မိုးလို..
“အာ.. ဘယ်ကလာ အကြင်ရယ်.. အလိုလိုက်လို့မို့ ပိုတောင်ချစ်သွားသေးတာ..”
“ကျုပ်ကို.. အတည်တော့ ယူမှာပါနော်..”
ရှိုက်သံစွက်လုလု စကားတိုးတိုးလေး..။
“အခု လိုက်ခဲ့မလား ပြော.. အဘနဲ့ အမကိုပြောပြီး ချက်ချင်းတောင်းခိုင်းမယ်..”
“ဟင့်အင်း.. ကျုပ်ကို မထားခဲ့ရင်ပြီးရော.. ကိုရင် ဖြစ်ချင်တဲ့ တရားသူကြီးမင်း ဖြစ်တဲ့ထိသာ ကြိုးစားပါ.. မြို့ပြန်ရောက်လို့ ကျုပ်ကို မေ့မသွားရင် ပြီးရောပါ.. နော်..”
“လာ.. ထ.. ဘုရားသွား သစ္စာပြုမယ်..”
တွဲထလိုက်သော လက်များက အားအင်အပြည့်..။ လှမ်းလိုက်သော ခြေလှမ်းများက ရိုးကြီးထိပ်မှ ထုံးဖြူစေတီလေးတိုင် ဆိုသော်လည်း ယနေ့မှစ သံသရာဆုံးတိုင် ဟူသည့် နိမိတ်ပင် မဟုတ်ပါတကား။
“ငါ ဆုံးဖြတ်ပြီးပြီ အကြင်.. မနက်ကြ အဘနဲ့ အမကို ဖွင့်ပြောပြီး နင့်အဘဆီ လာတောင်းစေ့မယ်.. ဘာမှအားမငယ်နဲ့.. ဝမ်းမနည်းနဲ့နော် အကြင်လေး..”
မိုးကြီးချုပ်လို့ သက်ကြီးခေါင်းချချိန်ပင် လင့်ခဲ့ပြီ။ အကြင်တို့ အိမ်နောက် စပါးကျီအကွယ် မှောင်ရိပ်ထဲတွင် တစ်ဦးကိုတစ်ဦး တင်းကြပ်စွာ ပွေ့ဖက်ထားသည့် ချစ်သူနှစ်ဦး။ လွန်ခဲ့သောလေးလ မိုးဦးတုန်းက ရိုးကြီးထိပ်ရှိ ချစ်ရိပ်မြုံလေးတွင် ရမ္မက်မိုးစက်တို့ အတူသောက်သုံးခဲ့ကြသည်။ အခုတော့ အကြင့်ကိုယ်ထဲတွင် ကိုရင်သာဒွန်းရဲ့ သွေးသားကို ပိုက်လွယ်ထားရလေပြီ။ အကြင်တစ်ယောက်မှာဖြင့် ဗဟုသုတ နုံနဲ့လှသော ကျေးတောသူလေးပီပီ ချစ်ရသူထံ ဘဝကို ပုံအပ်လိုက်သော်လည်း တားဆီးအပ်သော အရာဟူ၍ မသိခဲ့။
ဒီလိုနဲ့ ရက်အတန်ကြာလာတော့ မနက်လင်းတိုင်း ခေါင်းက မကြည်၊ အစားအသောက်မြင်တိုင်း ပျို့ချင်သလို အန်ချင်သလိုလိုနှင့် နုထွေးအိစင်းနေသော ဆံစတို့မှာလည်း ဆီအတန်တန် လူးပါသည့်တိုင် ခြောက်သွေ့ ကြမ်းရှလာ၏။ နထင်ခွက်လေးများ ညိုဟန်နှင့် နွမ်းလျလျရှိလှသော မိမိအမူအရာကို သူငယ်ချင်းများပင် ရိပ်မိစပြုလာသည်။ ဒီတော့မှ အကြင်လည်း မိမိ ဓမ္မတာစက်ဝန်းကို လက်ချိုး တွက်မိချေတော့.. လေးလ.. ။ ကောက်စိုက်ပြိုင်ပွဲမ တိုင်မှီ ဆယ်ရက်လောက်ကတည်းက ပြီးခဲ့သည့် ဓမ္မတာ.. မလာတော့သည်မှာ လေးလပင် ရှိလေပြီတကား..။
အကြင်တစ်ယောက် ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမည် မသိ ကြိမ်မီးအုံးရပါလေတော့သည်။ နောက်ဆုံးတော့ ချစ်ရသူ ကိုရင်မှတပါး အခြားအားကိုးစရာ မမြင်သည်မို့ စာတိုလေးရေးကာ ကိုလှဘော် မြို့အသွား လူကြုံပါးရလေတော့သည်။ စာရောက်အပြီး ၂ ရက်အတွင်းမှာပင် ပြန်ချလာသည့် ကိုရင်က အခု မိမိကို ရင်ခွင်ပွေ့ကာ အုပ်မိုးထားလေပြီ။
“ကျုပ်.. ကျုပ် ဘာလုပ်ရမလဲဟင် ကိုရင်..”
“ဘာလုပ်စရာရှိမလဲ.. ငါ နင့်ကို ယူမှာပေါ့ အကြင်ရယ်.. မနက်လင်းအောင်ပဲစောင့်.. နော်..”
“ယူ.. ယူပြီးရင်ရော.. ကိုရင့် ကောလိပ်ကျောင်းကိစ္စက.. အခုရော.. ခွင့်ယူပြန်ခဲ့တာလား.. ဟင် ကိုရင်..”
“အဲ့သဟာတွေ တွေးမနေစမ်းပါနဲ့ အကြင်ရယ်.. ကျောင်းက တစ်နှစ်နားလိုက်မယ်.. ငါ အခု မြို့မယ် အလုပ်ပါရှာခဲ့တယ်.. ဆရာတစ်ယောက် ထောင်ထားတဲ့ သတင်းစာတိုက်မယ် လက်နှိပ်စက်စာရေး အလုပ် ရလိမ့်မယ်..”
“ကောလိပ် ကျောင်းကရော လို့..”
“အွမ်းး.. အဘနဲ့ အမ ဘာပြောလာမယ် မသိတော့ ကိုယ့်အရေး ကိုယ်ဖြေရှင်းဖို့ ကြိုစီစဉ်ခဲ့တာ.. ကျောင်းက တစ်နှစ် ကျန်သေးချိန် ခုကိစ္စဝင်လာ တော့.. ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပါ အကြင်ရယ်.. ငါ နင့်ကို မျက်နှာမငယ်စေ့ချင်ဘူး..”
မျက်နှာ မငယ်စေချင်ဘူးတဲ့လား ကိုရင်ရယ်.. သဟာဖြင့် ကျုပ်.. ကျုပ်ကရော ရှင့်ကို သိမ်ငယ်စေ့မယ် ထင်ရက်သလား.. ဟင့်အင်း.. ကျုပ်ကြောင့် ရှင့်တက်လမ်း.. ရှင့်မိဘမျှော်လင့်ချက်.. ဘာဆိုဘာမှ မပျက်ယွင်းစေရဘူး.. ။ အကြင် အတွေးနှင့် ကျလက်စ မျက်ရည်တို့ကို သုတ်ပစ်လိုက်သည်။ ချစ်သူ ရင်ခွင်မှ ခေါင်းအသာခွာရင်း ယောက်ျားပီသလှသော သူ့မျက်နှာကို မော့ကြည့်သည်။ တင်းတင်းစေ့ထားသော နှုတ်ခမ်းထူပြည့်ပြည့်၊ ယုံကြည်ချက်အပြည့်နှင့် အားကိုးထိုက်ဖွယ် မျက်ဝန်းတစ်စုံ။ ကျုပ်အတွက် ပြည့်စုံပြီ ကိုရင်.. ခုနေ ရှင်ကျုပ်ကို ထားသွားမယ်ဆိုရင်တောင် ဒါ အိပ်မက်ပဲ ဖြစ်လိမ့်မယ်..။
“ကျုပ် မလိုက်ချင်ဘူး ကိုရင်..”
“ဟမ်..”
“မဟမ်နဲ့.. ကျုပ်.. ကျုပ်ပြောတာ နားထောင်.. နော် ကိုရင် နော်..”
“ပြောကြည့်.. နားပဲထောင်တာနော်.. သဘောတူမယ်လို့ မဟုတ်ဘူး.. ပြီးတော့ ဒီကိစ္စ အကြင်တစ်ယောက်တည်း ဆုံးဖြတ်ပိုင်ခွင့် မရှိဘူး..”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ.. ကျုပ်သဘောက ကိုရင် ကောလိပ်ကျောင်းပြီးထိ စောင့်ချင်တာ..”
“ကျောင်းပြီးဖို့က ၃ လတောင် ကျန်သေးတယ် အကြင်.. အဲအချိန်ထိဆို မင့်အတွက် အရေးကြီးနေပြီလေ.. ဒီကြားထဲလည်း ဖုံးဖိထားဖို့မှမလွယ်ဘဲ အကြင်ရယ်.. လက်ထပ်ကြပြီး ကလေးလည်း ဘေးကင်းရန်ကင်း မွေးဖွားပြီးမှ ကျောင်းပြန်တက်.. မခက်လှပါဘူး.. စားဖို့နေဖို့လည်း မပူနဲ့.. ငါ အကုန်စီစဉ်မှာပါ.. နော် အကြင်လေး..”
“ဟင့်အင်း.. ဟင့်..”
“ငိုစရာလား အကြင်ရယ်.. ဘာကိုဝမ်းနည်းသွားတာလဲ.. ဘာလဲ တင့်တောင့်တင့်တယ် မင်္ဂလာမဆောင်ဘဲ ခိုးမယ် ဆိုလို့လားဟင် အကြင်လေး..”
“ကြံကြီးစီရာ ကိုရင်ရယ်.. ကျုပ်ငိုတာ ဝမ်းနည်းလို့ မဟုတ်ပါဘူး.. ပျော်လို့ပါ..”
“အွမ်း.. ရှေ့လျှောက်လည်း ပျော်စေ့မယ်.. နော် မိန်းမ..”
“ဟင့်အင်း.. ကျုပ်ပြောသလိုပဲ ၃ လ စောင့်ကြရအောင်ပါ ကိုရင်ရယ်.. ဒီကိစ္စ ပေါ်မလာခဲ့လည်း နောက် ၃ လဆို ကျုပ်တို့ မနီးရမှာမှ မဟုတ်ဘဲကောလေ..”
“ခုလည်း စောသွားတာပဲ ရှိတာလေ အကြင်ရယ်..”
“မတူဘူး ကိုရင်.. ဖြောင့်နေတဲ့လမ်းမှာ အထစ်ငေါ့တစ်ခု ဖြစ်သွားရင် အားလုံး လွဲကုန်တာမျိုးလည်း ရှိတတ်တယ်.. ကျုပ်.. ကျုပ် ကိုရင့်လောက် စာမတတ်ပေမင့် ဖြစ်တတ်တဲ့ သဘောတွေကိုတော့ သိတယ် ကိုရင်ရယ်.. ဒီတစ်ခါသားတော့ ကျုပ်ပြောတာ နားဝင်ပေးပါ.. နော်..”
“အဲ့ဒီတော့..”
“မနက်ကြ မြို့ပြန်လေ.. နော်..”
“အာကွာ.. ဟူးးးး..”
“တော့်မျက်နှာကြီး အာ့လိုဖြစ်မှ ကျုပ် ငိုချလိုက်ချင်တာနော်.. ဟင့်.. ဟင့်..”
“ဟင်းးး.. အေးပါ.. အေးပါ.. ငိုတော့မငိုနဲ့ အကြင်ရယ်.. နေထိုင်မကောင်းဖြစ်မယ်.. စိတ်ပူတယ်..”
ချစ်သူကို တင်းကြပ်စွာပွေ့ထားရင်း ကိုရင်သာဒွန်း အံတင်းတင်း ကျိတ်ထားမိသည်။ တကယ်လည်း အခုနေ မိန်းမခိုးလိုက်ရင် အဘနဲ့အမ ကျေနပ်မယ် မကျေနပ်ဘူး မသေချာ။ ကျောင်းရပ်ပြီး အလုပ်လုပ်ဖို့ ဆိုတာလည်း စီစဉ်ခဲ့ပေမဲ့ တကယ် အဆင်ပြေ မပြေက လုပ်ကြည့်မှသိမည်။ မိမိက ဒုက္ခခံနိုင်စေဦးတော့ ကလေးလွယ်ထားရသည့် အကြင်လေး ဆင်းရဲဒဏ်ကို ရင်ဆိုင်နိုင်ပါ့မလား။ တကယ်လို့များ အကြင်ပြောသလို ကံကြမ္မာ အလှည့်အပြောင်း ဖြစ်သွားခဲ့ပါလျင် ကျောင်းပြန်တက်ဖို့ အရေးကရော။ သို့သော်လည်း ဒီအတွေးမျှဖြင့် အကြင့်ကို ၃ လတိတိ မျက်ကွယ်ပြုထားဖို့ဆိုတာ ဘယ်လိုမှမဖြစ်နိုင်။ ဒါဆို အဘနဲ့ အမကို ပြောကြည့်ရင်ရော..
“အဘနဲ့ အမကိုလည်း ပြောကြည့်ဖို့ စိတ်မကူးနဲ့နော် ကိုရင်..”
“ဟင်..”
အကြင်တစ်ယောက် မိမိရင်ထဲက စကားကို ဘယ့်နှာများ ကြားသွားလေရော့သလား။
“သူတို့ လက်ခံ စီစဉ်ပေးရင်တော့ ကျောင်းမနားရဘဲ အဆင်ပြေသွားနိုင်တယ်လေ အကြင်ရယ်.. အနည်းဆုံးတော့ မိသားဖသားပီပီ တောင်းရမ်းပေးကြရင် ငါလည်း နင့် စိတ်ချရတာပေါ့ဟာ.. နော်..”
“လက်မခံခဲ့ရင်ရော ကိုရင်ရယ်.. ကျုပ် ကြောက်တယ်..”
“ဟင်းးး..”
လက်ခံခဲ့ရင်တောင် အကြင့်ကို မျက်နှာမငယ်စေဘူးလို့တော့ အာမ မခံနိုင်တာ အမှန်။ သားမာန် တက်လွန်းသော မိမိ မိခင်အကြောင်း မိမိ အသိဆုံး။ ဒါကို အကြင်လည်း ကောင်းကောင်း သဘောပေါက်ပုံရသည်။ သာဒွန်းတစ်ယောက် သက်ပြင်းသာ အကြိမ်ကြိမ် ချမိတော့၏။
“စိတ်မညစ်ပါနဲ့ ကိုရင်ရယ်.. ကျုပ် စောင့်မယ်.. ကျောင်းပြီးမယ့် ၃ လ ကျုပ်စောင့်မယ်.. နော် ကိုရင်နော်..”
“…..”
တိတ်ဆိတ်သွားသော ညလေးက နှစ်ဦးသား၏ အသက်ရှူသံအပြင် ပိုးသံ ပရစ်သံများသာ ကျန်တော့၏။ နွေးထွေးသော ရင်ခွင်ကျယ်ကြီးထဲ ခေါင်းတိုးဝင်ရင်း သက်ပြင်းသေးသေးလေး မသိမသာ ခိုးချလိုက်မိသည်။ မိမိရင်ထဲမှ စိုးရိမ်စိတ်နှင့် အကြောက်တရားတို့ကို ချစ်ရသူ ကိုရင် မသိစေလို မမြင်စေလိုပါ။ သူ မိမိကို တာဝန်မယူလိုတာမှ မဟုတ်ဘဲ။ မိမိဗိုက်ထဲမှ ကလေးကလည်း လင်ကောင်မပေါ်တဲ့ ကလေးမှမဟုတ်ဘဲ။
၃ လတာ အချိန်လေးအတွင် ချစ်သူ၏ဘဝလမ်းကြောင်း အလှည့်အပြောင်း မဖြစ်ဖို့အရေး မိမိ သတ္တိကောင်းပြလိုက်ချင်သည်။ ပညာရေး ဆုံးခန်းတိုင်ပြီဆိုလျင်ဖြင့် မာန်မာနကြီးသော ကိုရင့်မိဘများ အနေနဲ့လည်း မကြည်ဖြူလျင်တောင် အငြိုငြင်တော့ သက်သာကောင်း သက်သာပေလိမ့်မည် မဟုတ်ပါလား။ ကိုရင်သာဒွန်းတစ်ယောက် မိုးလင်းလုဆဲ အချိန်မှပင် လှဘော်အိမ်သို့သွားကာ ခဏလှဲမိသည်။ အတွေးပေါင်းစုံဖြင့် အိပ်မပျော်ဘဲ မိုးစင်စင်လင်းခဲ့၏။
နောက်နေ့မနက် မိုးလင်းတော့ ကိုရင်သာဒွန်း မြို့အပြန်ကို အကြင် နှုတ်ဆက်ခဲ့သော်လည်း စကားကြာကြာ မပြောဖြစ်။ ယုံကြည်ချက်ပြည့်ဝသော မျက်ဝန်းတို့နှင့် ပြုံးပြရင်း
“ကျုပ်ကို စိတ်ချပါ ကိုရင်.. ကျုပ်လည်း စိတ်ချမယ်.. နော်..”
ဟုသာ ပြောဖြစ်ခဲ့သည်။ တရွေ့ရွေ့ ထွက်ခွာသွားသော ချစ်သူ၊ မြင်ကွင်းမှ ကွယ်သွားမှသာ ကျလာသည့် မျက်ရည်ကိုသုတ်ရင်း..
“မိန်းမသားတို့ သတ္တိပေါ့ ကိုရင်ရယ်.. ချစ်သူရဲ့ အောင်မြင်မှုလမ်းကို အဟန့်အတား မဖြစ်စေလိုတဲ့ သတ္တိပေါ့..”
ဟု စိတ်ထဲမှ ရေရွတ်မိသည်။ အိမ်အပြန်လမ်းဆီ ခြေဦးအလှည့်.. ဗိုက်ထဲမှ ဖြတ်ကနဲ လှုပ်သလို ခံစားလိုက်ရ၏။ ၄ လဆိုသော ကိုယ်ဝန်က အပျိုဗိုက်မို့ အမြင်အားဖြင့် မသိသာသေးသော်လည်း အထဲမှကလေး အသက်ဝင်နေပြီ မဟုတ်ပါလား။ တုန်ရီနေသော လက်ကလေးနှင့် ဗိုက်လေးကို အသာအုပ်ကိုင်ရင်း..
“ကလေးရယ်.. ဖေဖေ ပြန်လာမှာပါ.. မေမေနဲ့ကလေး စောင့်ကြရအောင်.. သတ္တိရှိရှိနဲ့ စောင့်ရအောင်နော်.. မင့်ဖေဖေ ရှေ့နေကြီးဖြစ်အောင် ကြိုးစားပါစေ.. မေမေတို့ အနှောက်ယှက်မပေးဘဲ စောင့်ကြရအောင်ပါ..”
ဟု တီးတိုး ရေရွတ်မိလိုက်ပြန်တော့သည်။
——————————-
“ပင်ပန်းသွားပလား အကြင်လေး.. အဝတ်အစားလဲပြီး တရေးလောက် အိပ်လိုက်နော်..”
အပြုံးယဲ့ယဲ့လေးဖြင့် ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ ဒီကနေ့က အကြင်တို့ မင်္ဂလာပွဲ။ ဗိုက် (၇) လနှင့် ကျင်းပရသော မင်္ဂလာပွဲ။ ချစ်သူ ကိုရင့် ရှေ့ရေး မနှောင့်နှေးစေလိုသော စိတ်ဖြင့် ကောလိပ်ကျောင်း အပြီးထိ စောင့်ခဲ့ပါသော်လည်း အကြင်လေးခင်မျာ မျက်နှာကောင်း မရရှာ။ သာဒွန်းတစ်ယောက် မယ်ကြင် ဗိုက်ကြီးသွားလို့ ယူလိုက်ရတာ ဆိုသည့် စကားများကလည်း နားနှင့်မဆန့်။ ကောလိပ်ကျောင်းကြီးမှ ဘွဲ့ဒီဂရီရအောင် ပျိုးထောင်ပေးသော မိဘကိုမှ မထောက်၊ လင်ထောင်ဖမ်းရက်သည့် မိန်းမ ဟူသော စကားများကလည်း မိုးလုံးအနှံ့။ မိန်းမသားရယ်လို့မှ တစ်စက်ကလေး အိန္ဒြေမရ၊ အနေပက်စက်လို့သာ လင်မယူခင် ဗိုက်ကြီးတာပေါ့ ဟူသည့် စကားများကလည်း မြေပြင်တပြန့်။
မိမိအား တစ်ချက်ကလေးမျှ စကားပင် မပြောသော်ငြား သားဆန္ဒကို အတင်းအကြပ် မပိတ်ပင်ပါသော ယောက္ခမတို့ကို အားနာစွာ ကျေးဇူးတင်ရင်း ကိုရင့် မိဘအိမ်သို့ အကြင် ရောက်ခဲ့ရပါပြီ။ ဘုန်းကြီးငါးပါး အရုဏ်ဆွမ်းကပ်ကာ သူကြီးအပါအဝင် ရပ်မိရပ်ဖ အချိ့နှင့် ရှေ့ ခုနှစ်အိမ် နောက် ခုနှစ်အိမ်ဖိတ်၊ ငါးခြောက်ထောင်းကြော်၊ ကောက်ညှင်းဆီထမင်း နှင့် လက်ဘက်ရည်တို့ဖြင့်သာ ဧည့်ခံသော အကျဉ်းရုံး မင်္ဂလာပွဲလေးက အကြင့်လို ကွမ်းတောင်ကိုင် အပျိုချောအတွက် အညတရ ဆန်လွန်းလှ၏။
သို့သော်လည်း အကြင် ပျော်ပါသည်။ ချစ်ရသူ၏ရင်ခွင် မဟုတ်ပါလား။ ကုတင်ခြေရင်းတွင် ချထားသော လက်ဆွဲအိတ်ထဲမှ အဝတ်တစ်စုံ ထုတ် လိုက်သည်။ ကုတင်ဘေးရှိ ကျွန်းဘီဒိုကြီးပေါ်မှ မှန်ချပ်ထဲတွင် အကြင့်ပုံရိပ်လေး။ လူပျိုအိပ်ခန်းဟောင်းမို့ သနပ်ခါး ကျောက်ပျဉ် မှန်တင်ခုံ စသည်တို့ မရှိ။
သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ဆန်စက်ပိုင်ရှင် သမီးတစ်ဦး မင်္ဂလာဆောင်စဉ်က ခန်းဝင်ပစ္စည်းဆိုသော အဆောင်အယောင်များကို အကြင် မြင်ခဲ့ဖူးသည်။ နှစ်ယောက်အိပ် ကျွန်းကုတင်ကြီးနှင့် ဘီဒို၊ သနပ်ခါး ကျောက်ပျဉ်တင်သော မှန်တင်ခုံ တစ်လုံး။ မှန်တင်ခုံ၏ ဘဲဥပုံ မှန်ချပ်ဝိုင်းကြီးရှေ့တွင် အကြင်တို့ အပျိုတစ်သိုက် တွန်းထိုးကြည်စယ်ရင်း ရယ်မောခဲ့ကြဖူးသည်။ ယခုတော့ မိမိရှေ့ရှိ ဘီဒိုတံခါးရွက်မှ ပြဒါးပြယ်လုလု မှန်ချပ်ကို ကြည်လိုကြည်ငြား ခြုံထားသည့် ပုဝါပိုင်းလေးနှင့် ပွတ်ကြည့်လိုက်၏။ အနောက်မှရောက်လာသည့် ကိုရင်က
“အွမ်းးး.. ဘီဒိုမှန်က ဝါးနေပြီရယ်.. အကြင့်ဖို့ မှန်တင်ခုံလေး တစ်လုံးလောက် အပ်ပေးဦးမှပါ..”
ဟု ပြောရင်း အနောက်ဘက်မှ ကြင်နာစွာ သိုင်းဖက်လိုက်သည်။
“မလိုပါဘူး ကိုရင်ရယ်.. ကျုပ်ဖြင့် နက်ဖြန် သဘက် ဆိုရင်ပဲ ကလေးအမေ ဖြစ်ပြီဟာကို..”
ဟု ပြန်ပြောလိုက်၏။ တကယ်လည်း မလိုချင်ပါ။ လင်သားအပေါ် အားနာခြင်း၊ ယောက္ခမအား ကြောက်ရခြင်း၊ မိမိကြောင့် ပတ်ဝန်းကျင်တွင် မျက်နှာအောက်ကျရှာသည့် မိဘများအတွက် ဝမ်းနည်းရခြင်း စသည်တို့ကြောင့် အားငယ်စိတ်တို့ ပြည့်လျှံနေသည့် မိမိမျက်ဝန်းများကို ကြည်လင်စွာ မြင်ရစေမည့် မှန်တစ်ချပ် အကြင့်အတွက် မလိုပါလေ..။
သာဒွန်းတစ်ယောက် ဇနီးအလိမ္မာလေးအား နောက်မှသိုင်းဖက်ထားရင်း နားထင်စပ်နှင့် ဆံစလေးများကို ဖွဖွရှိုက်နမ်းနေသည်။ အကြင် ဝတ်ထားသည့် မင်္ဂလာဝတ်စုံဟု ပြောရမည့် ပဒုံမာချည် အင်္ကျီကလေးမှ ကြယ်သီးတံများကို တစ်ခုချင်း ဖြုတ်လိုက်၏။ အပေါ်အင်္ကျီကျွတ်သွားတော့ ချွေးခံ အင်္ကျီအောက်တွင် စူပုံ့ပုံ့ ဗိုက်ကလေး။ သားလား သမီးလား မသိရသေးသည့် လူသားပိစိလေးတစ်ဦး ထိုဗိုက်ထဲတွင် သန္ဓေတည်နေပြီ။ ပတ်ဝန်းကျင် ပြောစကားနှင့် မိခင်ဖြစ်သူတို့၏ မကြည်လင်မှုများကို ခေါင်းငုံ့ခံရင်း မိမိမျက်နှာ တစ်ကမ္ဘာပြုကာ လိုက်လာရှာသည့် ဇနီးသည်လေး မြကြင်။ ထိုမိန်းကလေးကို အကြင်နာဆုံး ဆက်ဆံပြီး အကောင်းဆုံး စောင့်ရှောက်မည်ဟု သာဒွန်း ဆုံးဖြတ်ထားသည်။
“ချွေးခံပါ လဲပါလား အကြင်.. မျက်နှာသစ်ပြီး သနပ်ခါးလေး လူးချင်လား.. အမေ့အခန်းမှာတော့ ကျောက်ပျဉ်ရှိတယ်.. သွားယူလိုက်မယ်လေ..”
“ဟင့်အင်း.. အဝတ်လဲပြီး ခဏလှဲမယ်လေ.. ညောင်းလို့..”
“အွမ့် အွမ့်.. ဒါလေးလဲဖို့လား..”
“ဟုတ်.. အယ်.. ထမီကြီးချထားပါ ကိုရင်ရဲ့.. ကျုပ်ဘာသာ ယူမှာပေါ့.. ဘယ့်နှယ်..”
“အာ.. လာစမ်းပါ.. လုပ်ပေးချင်လို့ဟာကို..”
“အော်.. ခက်ရချည့်.. ကျုပ်ဘာသာ လဲမယ်လို့ဆို..”
“ချွတ် ချွတ်.. ထမီရော.. ချွေးခံက ဝတ်မနေနဲ့တော့လေ.. ဗိုက်ထဲကကလေး အနေမခက်လား..”
“ကျုပ်မှ မနေတတ်ဘဲတော်.. ဟောင်းလောင်းကြီး ဟာကို.. ဖယ်ပါ ကိုရင်ရယ်.. ဘယ့်နှယ့်ကြောင့် အတင်းလိုက်ချွတ်နေတုန်း..”
“ဟ.. ငါ့ မိန်းမ ငါချွတ်တာ.. ဘာပြုတုန်း.. မှန်းစမ်း.. ဒါ ဘာလေးလဲလို့.. ဘာပေနေတုန်း ဒါ.. ဟွမ် မိန်းမလေး..”
“အို.. ဘယ့်နှာ.. ဘာပေရမတုန်း.. မှဲ့ ဟာကို..”
“အီးးး.. မှဲ့က အနီရောင်လည်း ရှိသလား.. လှလိုက်တဲ့ မှဲ့လေး အကြင်ရယ်.. စောစောမမြင်မိတာ နာလေချင်း..”
“ဟွင့်.. အပိုင်ဖြင့် ရနေမင့် ဟာကို..”
“အွမ်းး.. အွမ်းနော်.. အကြင်က ငါ့မယားဖြစ်နေမှဟာပဲ.. အချိန်မရွေး လှပ်ကြည့်ရုံ..”
“ပေးစမ်းပါလို့ အဲ့ အင်္ကျီကို.. တကတည်း..”
“အွမ့် အွမ့်.. အောက်က ချွေးခံ မဝတ်နဲ့တော့.. အင်္ကျီလေးပဲ ဝတ်ပြီး လှဲရအောင်လား..”
“ဟွင့်.. ဟာလာဟင်းလင်းကြီး..”
“လက်နဲ့ အုပ်ပေးထားမယ်လေ.. ဟောသလို..”
“အို့..”
နဂိုထက် ဆူဖြိုးနေသည့် နို့အုံနှစ်ဘက်ကို ခပ်ဆဆညှစ်ရင်း သာဒွန်း စိတ်တွေ ထကြွဆူဝေလာသည်။ ကိုယ်ဝန်နှင့် မိန်းမသားကို သံဝါသပြုလို့ ဖြစ်ပါ့မလား။ မတော်တဆများ တစ်ခုခုဖြစ်သွားလျှင် ကျော်မကောင်း ကြားမကောင်း ဖြစ်ရချည့်လေ။ သို့သော်လည်း စိတ်က ထိန်းမရ။ ဝင်းဝါစိုပြေသော နို့အုံပြောင်ချောချောလေးထက်မှ ချစ်စရာ မှဲ့နီနီလေးက သာဒွန်းအာရုံကို ဖမ်းစားနေသည်။ မိမိစကားကို နားထောင်ရှာသော မယားလေးက အတွင်းခံအင်္ကျီ ပြန်မဝတ်ဘဲ အပေါ်အင်္ကျီလေးသာ ထပ်ဝတ်ပြီး ထမီလဲရန်ပြင်နေသည်။ နားထင်စပ်တွင် ဆံနုလေးများ ကပိုကယို၊ လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးတွင် သူ့အမေ ဆင်လိုက်ဟန်တူသည့် ကဒေါင်းပုံ ဆွဲသီးနှင့် ရွှေကြိုးကလေး။
“လက်မောင်း အုံးလှဲ့..”
“ဟုတ်..”
“အွမ်းးး.. ဟိုဘက်လှည့် မိန်းမ.. နောက်က ဖက်ချင်လို့..”
လင်ဖြစ်သူရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းတိုးဝှေ့ကာ အိပ်စက်လိုပါသော်လည်း စောဒဂမတက်ဖြစ်။ လှည့်ဆိုသည့်အတိုင်း လှည့်ပေးလိုက်ဖြစ်သည်။ နူးညံ့သော အနမ်းများ အကြင့်ခေါင်းထက်ဆီ တဖွဲဖွဲကျလာ၏။ ကိုရင့် လက်တစ်ဘက်က အင်္ကျီအောက်ထဲ လျှိုဝင်လာသည်။ ဆူဖြိုးသော နို့အုံနှစ်ဘက်ကို တစ်လှည့်စီ အုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်ရင်း အကြင့်နားရွက်ဖျားလေးကို ဖွဖွနမ်းပြန်သည်။ ထို့နောက်မှ လည်တိုင်ရှိ အရစ်ကလေးများကို လျှာဖြင့် စုပ်လျက်လိုက်၏။ အကြင့် ကိုယ်လေး တွန့်သွားပြီး
“ယားတယ်လို့ ကိုရင်ရဲ့..”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ ပြောခါမှပဲ နို့အုံကို အုပ်ကိုင် ထားသည့် လက်ချောင်းများက နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ညှစ်ကာ ချေပြန်သည်။ လည်တိုင်ကို စုပ်ကာ စုပ်ကာ နမ်းရင်း ပုခုံးသား အိအိလေးများကို တဇတ်ဇတ် ကိုက်နေပြန်၏။ ရင်စေ့ အင်္ကျီကလေး၏ ကြယ်သီးတံကို ဖြုတ်ရန် ပြင်သည်။ ဥဿဖရား ကြယ်သီးလေးများက ကြယ်သီးကြိုးကွင်း ကြပ်ကြပ်ထဲတွင် အံကျနေသည့်အပြင် ဖြုတ်နေကြမဟုတ်သည့် ကိုရင့်အဖို့ အလွယ်တကူမရှိလှ။ စိတ်မရှည်တော့ပြီမို့ ဇတ်ကနဲ ဆောင့်ဆွဲလိုက်တော့သည်။ ဖြတ်ကနဲ ပြုတ်သွားသည့် ကြယ်သီးလေးက ဂလောက် ဟူသော အသံလေးသာ ကြားလိုက်ရပြီး ဘယ်နားကျသွားပြီမသိ။ နောက်တစ်လုံး ထပ်ဖြုတ်မည့် ကိုရင့်လက်ကို ကဗြာကသီ ဆွဲလိုက်ပြီး..
“ဘယ်နှယ်လုပ်တာတုန်း ကိုရင်ရဲ့.. သည်လိုသာ ဆောင့်ဆွဲမှဖြင့် အကုန် ကုန်ရချည့်..”
“ဖြုတ်မှ မရဘဲကိုးကွ.. စိတ်မရှည်စရာ..”
“ကျုပ်ဘာသာ ဖြုတ်ပေးပါ့မယ်တော်.. အမေ့(အဖွား) အမွေ ဥဿဖရားအစစ် တော်ရဲ့.. အစစ်..”
“ဟီး.. အေးပါဟ.. ကြမ်းပျဉ်ကျသွားတာပါ.. ပြန်ရှာပေးမယ် ပြီးမှ.. မတွေ့လည်း ငါ အသစ်ဆင်ပါ့မယ် အကြင်ရယ်..”
“ဟွင်းးး..”
မျက်စောင်းလေး လှည့်ထိုးရင်း ကြယ်သီးများကို တစ်လုံးပြီးတစ်လုံး ချွတ်ပေးလိုက်သည်။ ကိုရင်က ရင်ဘတ်ဟပြဲ ဖြစ်သွားသည့် အကြင့် အင်္ကျီလေးကို အကုန်မချွတ်ဘဲ ပုခုံးသားများပေါ်ရုံသာ လှပ်လိုက်၏။ အကြင့်လည်တိုင်ရင်းတွင် ရွှေဆွဲကြိုးလေးက အရောင်လက်လက်။ က ဒေါင်းရုပ်ပုံ ဆွဲသီးလေးက ရင်မြွှာနှစ်ခုကြား အညှာတည့်တည့်။ ဆွဲသီးလေးနှင့် ထိနေသည့် ရင်အုံတွင် မှဲ့နီနီလေးက ထင်းနေသေးသည်။
ကိုရင်တစ်ယောက် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့။ အကြင့်လည်တိုင် အရင်းသားလေးကို ဆွဲကြိုးပါပါအောင် ငုံခဲက ဂျိကနဲ ကိုက်ချလိုက်တော့သည်။ ထို့နောက်မှ သွေးစုပ်ဖုတ်ကောင်ကြီးအလား အားပြင်းပြင်းနှင့် စုပ်ပြန်လေသည်။ နို့အုံကို နယ်ဖတ်နေသည့် လက်ကလည်း အလျဉ်မပြတ်။ အကြင်လည်း ခြေဖျားလေးပင် ဆတ်ဆတ်ခါအောင် တွန့်တွန့်လူးသွားရ၏။ သားမြတ်တွင်းရှိ အကြောအချင်အားလုံး တဖျဉ်းဖျဉ်းနှင့် သွေးတိုးလာတော့သည်။ ကာမရမ္မက် လှိုက်တက်လာသည်ဆိုတာ ဒါမျိုးပဲဖြစ်မယ်ဟု အကြင် တွေးမိလိုက်သည်။ ဇက်ကလေး စောင်းလိမ်ကာ ပုတုကွေးရင်း ရမ္မက်စိတ်ကို အံကြိတ်တင်းရသည်မို့ ခေါင်းအုံးထောင့်စွန်းကို ဆုပ်ကိုင်ထားမိသည့် လက်သီးကလေးပင် ဆတ်ဆတ်တုန်နေပြီ။ လက်ဖျန်တွင်လည်း မွေးညင်းများ ထောင်၍နေသည်။
“ထမီလျှော့ အကြင်..”
ပြောလည်းပြော လုပ်လည်းလုပ်မို့ အကြင့်မှာ ကိုယ်တိုင်ချွတ်မပေးလိုက်ရသလို တားချိန်လည်း မရလိုက်။ ချစ်လင်၏ လက်တစ်ဘက်က ထမီကျွတ်ကို ပေါင်လည်ဆီအထိ ဆွဲချပြီး စူပုံ့ပုံ့ ဗိုက်ကလေးကို ပွတ်သပ်ချော့မြှူနေလေပြီ။ လင်ဖြစ်သူ၏ အထိအတွေ့များအောက်တွင် ဗြောင်းဆန်လာသည့် သွေးသားတောင့်တမှုကို အကြင် တောင့်မထားနိုင်တော့။ ကိုရင်ကတော့ သူ့အတံ မာတောင်တောင်ကြီးကို အကြင့် တင်လုံးနှစ်ခုကြား မြောင်းထဲညှပ်ပြီး ဖွဖွညှောင့်နေပြီ။ ဟိုသင်းထဲ ထိုးထည့်ပေးရင် သိပ်ကောင်းမှာပဲဟု တောင့်တမိသော်လည်း အကြင် မပြောရဲ။ ပဋိသန္ဓေ လွယ်ထားရသည့် မိန်းမသားတစ်ဦးအနေနှင့် ကာမ၏အရသာကို ခံစားလိုလာခြင်းက အပြစ်ရောကင်းပါရဲ့လား။ မိမိထက် စာတတ်သည့် ကိုရင်ကတော့ သိနားလည်မည် ထင်ပါသည်။
“ချစ်တယ် အကြင်ရယ်.. နို့နှစ်လုံးကြားမှာ ဒေါင်းဆွဲသီးလေး ညပ်နေတာ.. ကြည့်ကောင်းလိုက်တာ..”
ဆွဲကြိုးရာလေးထင်အောင် လည်ပင်းကို ကိုက်လိုက် လျှာဖြင့်လျက်လိုက် စုပ်လိုက် လုပ်ရင်း ပြောမိသည်။
“ကျစ် ကျစ်.. နာတယ်လို့.. သူ့အသား မဟုတ်တိုင်း..”
ဒေါင်းဆွဲသီးလေးကို အလယ်တည့်တည့်ထားပြီး နို့အုံနှစ်ခုကို ပူးကပ်ညှစ်တော့ အကြင်လေး ခပ်တိုးတိုး ညည်းသည်။ တကယ်လည်း နို့နှစ်ဘက်ကြားတွင် ဒေါင်းမြီးရာ ထင်နေပြီ။
“နောက်ဆို ဒေါင်းဘယက်ကြီး လုပ်ပေးဦးမှာ.. ပြွတ်စ်.. ဂျိ.. ဂိ..”
“အာ.. ရှီးး.. ဟင့်..”
“ချစ်တယ် အကြင်ရယ်.. ငါ.. ငါ တအားလုပ်ချင်တာပဲ..”
“အို..”
“ငြိမ်ငြိမ်နေ.. ခဏပဲ..”
“ကျုပ်.. ကြောက်တယ် ကိုရင်.. အထဲက ကလေးက လှုပ်.. လှုပ်နေတယ်..”
“အင်းပါ.. အထဲထိ မထိုးဘူးလေ နော်.. ဒီလိုလေး.. ဖင်နှစ်လုံးအောက်လေး ညှပ်.. ညှပ် ထားပေး.. ရှီးး..”
“အွင့်.. အင်း..”
တင်သားဖွံ့သည့် ဇနီးသည်ရထားခြင်းသည် ကံကောင်းမှု တစ်ခုများလား။ တောင့်တင်းနေသည့် ငယ်ပါက ဂူမအောင်းရသော်လည်း တင်ကြားမြောင်းတွင် ဇိမ်ကျလို့နေသည်။
“ပေါင်လေး ကျစ်ပေးထား အကြင်.. ညှပ်ပေးထား နော်.. ရှီးးး..”
ကိုရင့်စကားဆုံးတော့ အကြင်လည်း ရင်ခွင်ထဲတွင် တစောင်းလှဲအိပ်နေရာမှ ဒူးနှစ်ဘက်ကို လိမ်ချိတ်ကာ ပေါင်နှစ်ချောင်း ကျစ်သည်ထက်ကျစ်အောင် နေပေးလိုက်သည်။ နောက်ကနေ တစ်ချက်ချင်း ညှောင့်နေသည့် လင်တော်မောင်ကို ပါရမီဖြည့်ရင်း မိမိကိုယ်တွင်းမှ ဆာလောင်မွတ်သိပ်မှုကိုတော့ မိခင်စိတ်ဖြင့် ရိုက်ချနေရ၏။ ကလေးထိခိုက်သွားလျှင် ရင်ကျိုးရချည်ရဲ့ မဟုတ်လား။
“အကြင်.. မိန်းမ.. မိန်းမလေး.. အု.. အီးး.. ငါ.. ထွက် ထွက်တော့မယ်.. အု.. အွမ့်.. အွမ်း..”
ပြောပြီး ညှောင့်ချက်များက သွက်သွက်နှင့် စိပ်လာသည်။ ညှစ်နယ်ကိုင်ဆုပ်ထားသည့် နို့အုံနှစ်ဘက်ဆီမှ အရည်ကြည်လေးများပင် စိမ့်ထွက်လာ၏။
“ထွက်.. ထွက်ပြီ.. အီးးး.. ရှီးးး..”
အကြင့်ကိုယ်လေးကို တင်းနေအောင် ဖက်ထားပြီး လည်တိုင်တဝိုက်ကို စုပ်နမ်းမိပြန်သည်။
“ချစ်လိုက်တာ အကြင်ရယ်..”
“အားရရဲ့လားဟင်..”
“ဘာကိုတုန်း မိန်းမ.. ဟွင်.. ပြွတ်စ်.. ရွှတ်..”
“အထဲမှ မထည့်ရတော့လေ.. အားရရဲ့လားလို့..”
“အမှန်ပြောရင်တော့ ဘယ်အားရမတုန်း.. မိန်းမကို စိတ်ရှိလက်ရှိ လုပ်ချင်တာလေ..”
“အွင့်..”
“ဒါမဲ့ ရတယ်.. ကလေးမွေးပြီးမှ အတိုးချ လုပ်မယ်.. နော် မိန်းမ.. ခုက ဒီလောက်လေးပဲ ကောင်းတယ်..”
“အွင့်..”
“မင့်ရော်.. ခံချင်မနေဘူးလား မိန်းမ.. ဟွင်.. မှ န်းးး.. အာ.. တွင်းလေး စိုနေတယ်.. လာ လာ.. ပေါင် ဟ..”
ပူးကပ်နေသည့် ကိုယ်နှစ်ခု ခွာလိုက်ပြီး အိပ်ရာပေါ် တံတောင်ထောက်လျက် အကြင့်ကိုယ်ပေါ် တစောင်းအုပ်မိုးလိုက်သည်။ ပူးကျစ်ထားသည့် ပေါင်လေး အသာဆွဲဟလိုက်တော့..
“ဟင့်အင်း.. မဖြစ် ဘူးလေ.. မဖြစ်ဘူးလို့ ကိုရင်ရဲ့..”
“အသာလေးပဲ လုပ်ပေးမှာ.. ဟပါ မိန်းမရ.. အဲ.. နို့ရည်လေးတွေတောင် ထွက်နေပေါ့ အကြင်.. ဒီ မယ် ကြည့်စမ်း.. နို့သီးခေါင်းမှာ အရည်ကြည်လေး..”
“အို.. မဟုတ်တရုတ်..”
“တကယ်ဆို မိန်းမရ.. မှန်းး.. ပြွတ်စ်.. ပြွတ်စ်..”
“ရှီးးး..”
“အွမ့်.. ပြွတ်စ်.. ပွတ်ပေးမယ်နော် အကြင်လေး.. စိတ်လျှော့ထားပြီး ဇိမ်ခံလိုက်..”
“အွင့်.. ရှီးး ကျစ်ကျစ်.. အင်းး.. အာ့ နားလေး.. ဟုတ်တယ်..”
“အွမ့်.. ကောင်းလား.. ဒီမယ်.. အစိလေးက မာတောင်နေတာ.. ဟောသလို ဟောသလို ဖိချေပေးမယ်..”
“ရှီးး.. ကို.. ကိုရင်.. အင့် အင့်..”
“အဝလေးထဲ နည်းနည်း မွှေပေးမယ် အကြင်လေး.. ဒီလို .. ဒီလိုလေး..”
“အီးး.. ကျစ်ကျစ်..”
“ကောင်းလား မိန်းမလေး ဟွင်..”
“အင်း.. ဟုတ်.. အင့်..”
“မြန်မြန်လား.. ဖြည်းဖြည်းလား.. ဘယ်လိုပွတ်ပေးမရလဲ မိန်းမ.. ပြွတ် စ်..”
“သိပါဘူးဆို ကိုရင်ရယ်..”
“ပြောပါ မိန်းမရ.. လင်ကို ရှက်စရာလား မင့်နှယ်.. ဒီလို.. ဖြည်းဖြည်းလေးလား.. ဒီလိုဒီလို ခပ်သွက်သွက်လား.. ဟွမ်..”
“အီးးး.. မြန် မြန်.. မြန်မြန်လေး..”
“အွမ့်.. အွမ့်.. မိန်းမလေး ကောင်းနေတာ.. ကြည့်စမ်း.. ချစ်လိုက်တာ.. ပြွတ်စ် ပြွတ်စ်.. ငါ့မယားလေး.. ရွှတ်စ်..”
“အာ.. အ.. ပြီး.. ပြီးပြီ.. ရပ် ရပ်.. ကိုရင်.. ရှီးး..”
ခြေဖျားလေးများ ကွေးကုတ်ကာ အကျောဆတ်ဆတ်ဆွဲရင်း ထောင်ထားသည့်ဒူးလေး ခွေကျ သွားရှာသည်။ နုံးချိသွားပုံရသော အကြင်လေးကို ပွေ့ဖက်နမ်းရှုံ့ပြီး လက်တစ်ဘက်က ရွှေကျုတ် ဖောင်းဖောင်းလေးကို အုပ်ကိုင်ထားလိုက်၏။ ကြင်စဦးတို့၏ မင်္ဂလာဦးညက ဒီမျှလောက်နှင့် တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သွားသည်။ ရှေ့တွင်ကား လျှောက်ရမည့်လမ်း၊ ထမ်းရမည့်တာဝန်၊ စောင့်ရှောက်ရမည့် အသိုက်အမြုံလေး မဟုတ်ပါလား။
————————————
“အလို ငါ့မိန်းမ.. အဝတ်လှန်းနေတာ ပြုံးပြုံးကြီး.. ဘာတွေတွေးနေသတုန်း ဟွမ်..”
“အိုတော်.. ဘာတွေးရမှာ..”
“တွေးတယ်တော့ လုပ်စမ်းပါ ကွာ.. ဟဲ ဟဲ ဟဲ..”
“ဖယ်စမ်းပါတော်.. ဒီမယ် အလုပ်မပြီးရတဲ့အထဲ..”
“ထားလိုက်စမ်းပါ.. လာ သွားမယ်..”
“ဘယ် သွားမှာတုန်း..”
“အိပ်ရာထဲလေ.. မိုးအေးအေးနဲ့ ကွေးရအောင်..”
“ကိုယ့်ဘာသာ သွားကွေးချည်စမ်းပါတော်..”
“လာပါ အကြင်ရယ်.. ငါတို့နှစ်ယောက်တည်း ပူးပူးကပ်ကပ် မနေရတာ နှစ်များဖြင့် ကြာပေါ့.. လာပါ.. ဖက်အိပ်ချင်လို့.. နော်..”
အဘွားကြင်၏ အိဖိုင့်ဖိုင့်ကိုယ်လုံးကို နောက်မှ သိုင်းဖက်ရင်း ဘိုးသာဒွန်း ပြောလိုက်သောစကား။ ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်သည်။ အသက် ၂၀ စွန်းစအရွယ်တွင် ဘဝခရီးကို အတူလျှောက်ခဲ့ကြသည်။ နွေမိုးဆောင်း ပြက္ခဒိန်ပေါင်းများစွာကို ကျော်လွန်ပြီး ယခုဆိုလျှင် မိမိတို့မင်္ဂလာသက် နှစ် ၄၀ ပင် ကျော်ခဲ့ပြီ။ သားတစ်ဦးသာ ဖွားမြင်ပြီး နောက်ထပ် သားသမီး မထွန်းကားတော့။ တစ်ဦးတည်းသော သားဖြစ်သူကို အဖေထက် သာလွန်ထူးချွန်စေဖို့ (မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်မြကြင်ကိုယ်တိုင်) မောင်သာထူး ဟု အမည်ပေးဖြစ်သည်။ မောင်သာထူးက တကယ်လည်း ပညာချွန်သည်။ ဆယ်တန်းကို ဂုဏ်ထူးတွေ တသီကြီးနှင့် အောင်ပြီး နည်းပညာတက္ကသိုလ် တက်ကာ ဝါသနာပါရာ ဗိသုကာ ဘာသာရပ်ဖြင့် မဟာဘွဲ့အထိ တက်လှမ်းနိုင်ခဲ့သည်။
ယခုဆို ဆောက်လုပ်ရေးဝန်ကြီးဌာနတွင် အင်ဂျင်နီယာမှူးကြီး ရာထူးဖြင့် တာဝန်ထမ်းဆောင်နေပြီ။ မိန်းမယူတော့လည်း ချွေးမလေးက ပညာရေးတက္ကသိုလ်ကျောင်းဆင်း အထက်တန်းပြ ဆရာမလေး။ အခုတော့ အလယ်တန်းကျောင်းအုပ် ဆရာမကြီး ဒေါ်နန်းငွေရောင်ပေါ့လေ။ ရိုးသားဖြူစင်ပြီး လိမ္မာရေးခြားလည်းရှိသည့် ရှမ်းတိုင်းရင်းသူ ချွေးမလေးက ဒေါ်မြကြင်ရော ဦးသာဒွန်း အတွက်ပါ သမီးအရင်းလို ချစ်ရသူပင်။
တစ်ဦးတည်းသော အဖိုးတန်သားကို လက်ထပ်ခဲ့ပြီး ယောက္ခမ အရိပ်အချည် ကြည့်ကာ ရှင်သန်ခဲ့ရသည့် ဒေါ်မြကြင်၊ ချွေးမလေးကို မိမိကဲ့သို့ အားငယ်စိတ် မဝင်ရအောင် စောင့်ရှောက်ခဲ့သည်။ မြေးလေးတစ်ယောက် ရလာတော့လည်း ချွေးမလေးနန်းကို အလုပ်မပျက်စေခဲ့။ သားအချစ် မြေးအနှစ် ဆိုသလို သား၊ ချွေးမ၊ မြေး အားလုံးကို ရင်ခွင်ထဲထားကာ စောင့်ရှောက်ရင်း ဘေးရောက်မှန်းမသိ ရောက်သွားရရှာသူက အဘိုးဦးသာဒွန်း။
လင်တော်မောင်၏ မျက်နှာကို သေသေချာချာရယ်လို့မှ မကြည့်ဖြစ်သည်မှာ ဘယ်မျှကြာခဲ့ချေပြီ မသိ။ လက်ထဲမှ လှန်းလက်စ အဝတ်ကို ပြန်ချပြီး မိမိအားသိုင်းဖက်ထားသည့် ကိုရင့်လက်များကို ငုံ့ကြည့် မိသည်။ ညိုမောင်းသော အသားအရောင်က ခပ်ခြောက်ခြောက် ဖြစ်နေပြီ။ လူက ပိန်လွန်းသည် မဟုတ်သော်လည်း လက်ဖမိုးတွင်တော့ အကြောများက ပြိုင်းပြိုင်းထနေပြီ။ လက်ဖျန်ထက်တွင်လည်း မှဲ့ခြောက်ကလေးများပင် မနည်းတော့။ မိမိ အပါအဝင် သား၊ ချွေးမ၊ မြေးအပြင် နှစ်ဘက်သော မိဘများကိုပါ လုပ်ကျွေးစောင့်ရှောက်ခဲ့သည့် ကိုသာဒွန်း။ ချစ်ရသော ခင်ပွန်းလင် အိမ်ဦးနတ်သခင် ကျေးဇူးရှင်။ လင်ကောင်း ယောက်ျားမြတ်ဖြစ်သော ဤသူ့အပေါ် ထားရှိသည့် မိမိအချစ်တို့အား သား၊ ချွေးမနှင့် မြေးနောက်သို့ ပို့မိသလို ဖြစ်ခဲ့ရသော်လည်း ရင်ခွင်ကတော့ နွေးဆဲပါလား။
အဘိုးသာဒွန်းလည်း အဘွားကြင်လိုပင်။ အသက် ၆၀ ကျော် အမယ်အိုထံမှ နံ့သာဖြူနံ့လေးကို ရှူရင်း ငယ်ငယ်ကအကြောင်းတွေ ပြန်တွေးနေမိသည်။ မိသားစုတာဝန်၊ နိုင်ငံ့တာဝန်များနှင့် ရုန်းကန်ခဲ့ရသော နေ့ရက်တိုင်းတွင် မျက်နှာတစ်ချက်မညှိုးဘဲ ပါရမီဖြည့်ရှာပါသော ဇနီးမယား အကြင်။ ငယ်ငယ်တုန်းက သူငယ်ချင်း၊ အရွယ်ရောက်တော့ သမီးရည်းစား၊ ထိုမှတဖန် လင်မယား။ အကြင်သည်ကား မိမိအတွက် မိခင်နှင့်တူသော မယား၊ ကျေးကျွန်နှင့် မခြားသော မယား၊ သေအတူ ရှင်မကွာ ရဲဘော်ရဲဘက်ဆန်သော မယား။ ထိုသို့သော မယားမြတ်ကို မထွေးဖက်ဖြစ်တော့သည့် ရက်များ မည်မျှပင် ရှိခဲ့ပြီနည်း။ မိမိသွေးသားကို ထည့်လွယ်ခဲ့သည့် ဗိုက်ကလေးက အခုတော့ ပူဖောင်းကားနေပြီ။ စိတ်ကြိုက် နယ်ဖတ် ညှစ်စို့ခဲ့သည့် မို့မောက်သော ရင်စိုင်တို့က ခါးထိလုတိုင် တွဲကျနေ ပြီ။
ခွမအိပ်ရတာ ကြာပြီဖြစ်သည့် တင်စိုင်ကြီး ၂ တုံးကတော့ အားပါးတရ ရှိဆဲ။ တဇိဇိ ကိုက်ဆွဲစုပ်နမ်းခဲ့သည့် လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးက အရစ်အရစ်သော အရေးအကြောင်းများဖြင့် ပျော့ပျော့အိအိလေး ဖြစ်နေပြီ။ သို့သော်လည်း အကြင့်ကိုယ်ရနံ့သည် မိမိရင်ကို အေးမြဲအေးဆဲ။ ဆံပင်ဖြူဖြူလေးများနှင့် နားသယ်စပ်လေးကို ငုံ့နမ်းရင်း..
“လာကွာ.. သွားရအောင်ပါ အခန်းထဲ.. လူလစ်တုန်းလေ မိန်းမ.. နော်..”
“အိုတော်.. အွင့် အွင့်.. လာ..”
၂၅ ပေ – ၃၅ ပေ ကျယ်ဝန်းသော တိုက်ခန်းဖြစ်သည်မို့ ဝင်ဝင်ချင်း ဧည့်ခန်း၊ ဘုရားခန်း၊ ထမင်းစားခန်း၊ မီးဖိုချောင်နှင့် ရေချိုးခန်း အိမ်သာတို့အပြင် အိပ်ခန်းကျယ် တစ်ခန်းနှင့် တစ်ယောက်အိပ်သာသာ အခန်းကျဉ်း တစ်ခန်းသာပါသည်။ သားမိသားစုကို အိပ်ခန်းကျယ် ပေးထားတော့ တစ်ယောက်အိပ်ခန်းငယ်က အဘွားကြင်အခန်း ဖြစ်သွားပြီး ဘိုးဘိုးကြီး သာဒွန်းကတော့ ဘုရားခန်းတွင် ခေါက်ကုတင်လေးနှင့်။ သို့ဖြစ်၍ အဘိုးနှင့်အဘွား ဖက်မအိပ်ရသည်မှာ သားဖြစ်သူ အိမ်ထောင်ကျ ကတည်းကဟုပင် ဆိုနိုင်ပေသည်။ ယခုတော့ အိမ်တွင် လူရှင်းတုန်း အဘိုးကြီးနှင့် အဘွားကြီး ငယ်မူပြန်ကာ ချိန်းတွေ့ကြမည်။
“အောက်မယ် ခင်းလိုက်ရမလား.. ကုတင်က ကျဉ်းကျဉ်းနဲ့..”
“ထပ်အိပ်မယ်လေ ငယ်ငယ်ကလို.. ကျဉ်းပါဘူး မိန်းမရ..”
“ကြံကြံဖန်ဖန်တော်.. အဘိုးကြီးနော် အဘိုးကြီး.. ဟွင့်..”
“ဘာ အဘိုးကြီးတုန်း.. မင့်ကလည်း.. ခေါ်စမ်းပါကွ ငယ်ငယ်ကလို.. ကိုရင်လို့ ခေါ်စမ်းပါ.. အာမွ.. ပြွတ်စ်..”
“အို.. ကိုရင်.. ခိခိ.. ဘယ်နှယ် ဖြစ်နေတာ.. ယားတယ်တော့်.. ခက်ပါ့..”
“အွမ့် မွမ့်.. မွမ့်.. နမ်း.. နမ်းပါဦး မိန်းမရဲ့..”
“အိုတော်.. ခိခိ.. ပြွတ်စ်.. ခိခိ.. ရွှတ်.. မွ..”
နှုတ်ခမ်းကြီး ထော်ပေးပြီး အနမ်းခိုင်းနေသည့် ဘိုးသာဒွန်းကို ဘွားကြင် ပြန်နမ်းလိုက်သည်။ အဘွားအို၏ အိပ်ခန်းလေးထဲ ရယ်သံလွင်လွင်နှင့် အနမ်းလေးများ ပလူပျံသွား၏။ ခံစားချက်က အုပ်ထိန်းသူများ မရှိချိန် ရည်းစားအား အိပ်ခန်းထဲ ခေါ်သွင်းလာသည့် အပျိုပေါက်မလေးလို။ ၃ ပေခွဲသာ ကျယ်သည့် ကုတင်လေးအစွန်းတွင် နှစ်ဦးသား ထိုင်လိုက်ကြ၏။ အဘိုးသာဒွန်းလက်တို့က ဘွားကြင် အင်္ကျီကြယ်သီးများဆီ ရောက်နေပြီ။ ခေတ်စနစ်တို့ ဆယ်စုပေါင်းများစွာ ပြောင်းခဲ့ပြီဖြစ်သော်လည်း အဘွားကြင်ကတော့ ကြိုးကွင်းတပ် ဥဿဖရား ကြယ်သီးလေးများကိုပင် မြတ်နိုးနှစ်ခြိုက်စွာ ဝတ်ဆင်မြဲ။ တစ်လုံးချင်း ပြုတ်သွားသည့် ကြယ်သီးကွင်းလေးများကို ငုံ့ကြည့်ရင်း အဘွားကြင် ရှက်သွေးတွေ စိုလာသည်။
ဟင်းလင်းပွင့်သွားသည့် အင်္ကျီအောက်တွင် ချွေးခံတစ်ပတ်နွမ်းလေးဖြင့် လုံခြုံစွာ ဖုံးအုပ်ထားသည့် ရင်သားစိုင် ၂ ခု။ သားဖြစ်သူကို ၃ နှစ်အထိ နို့ချိုတိုက်ကြွေးခဲ့သည့် သားမြတ်တစ်စုံ၊ မြေးကလေးက ယနေ့တိုင် ကလိကလောက် ကိုင်ဆော့တတ်သည့် သားမြတ် တစ်စုံ၊ ဘိုးသာဒွန်း စိတ်ကြိုက် ညှစ်ခဲ့စို့ခဲ့သည့် သားမြတ်တစ်စုံ။
“ချွတ်.. ချွတ်.. ဒီချွေးခံ ကြည့်ရဆိုးလွန်းတယ်..”
“အာ.. ပြဲ ကုန်တော့မှာပဲ ကိုရင်ရယ်.. ချွတ်ပါ့မယ်.. ဘယ်လိုဖြစ်နေတာ.. ဟွင့်..”
“မမြင်ရ မကိုင်ရတာ ကြာပေါ့.. မှန်း.. ငါစို့ခဲ့တဲ့ နို့ကြီးတွေ.. ရှီးး.. မှဲ့နီလေးက ခုထိ ရှိတုန်းဟ.. ဒီမယ် ကြည့်စမ်း မိန်းမ..”
“ခိခိ..”
“ထ ထ .. ထမီပါ ချွတ်..”
“အို တော်..”
“အိုစမ်းပါစေ.. ငါ့မိန်းမ ငါ ကြည့်စမ်းပါရစေ.. ချွတ်ပါ အကြင်ရဲ့..”
“ခိခိ.. မရှက်ဘူးလား ကိုရင်ရယ်.. မကြီးမငယ် အိုကြီးအိုမနဲ့..”
“ဘယ်သူ့ ရှက်ရမှာ..”
“အိမ်စောင့်နတ်ကိုပေါ့ တော့်..”
“အာ.. လဖွတ်..”
“ဟုတ်တယ်လေ.. မနက်မိုးလင်းတော့ဖြင့် ဘုရားတွေ ရှိခိုးနေတာမှ အော်ကြီးဟစ်ကျယ်..”
“ဘာ ဆိုင်တုန်းဟ.. ချွတ်ပါ မြန်မြန်..”
“အွင့်တော်.. ကဲ.. ဟွင့်..”
ပြောပြောဆိုဆို ထမီလေး အသာချွတ်ချတော့ စူပုံ့ပုံ့ ဗိုက်နှင့် ဖင်တုံးအယ်စတုံကြီးက ဘွားကနဲ ပေါ်လို့လာသည်။ အမယ်အို၏ သက်တမ်း ၆၀ ကျော် ရတနာရွှေကျုတ်ထက်တွင် ငွေရောင်ရောယှက်နေသည့် အမွေးတို့က ကျိုးတို့ကျဲတဲ။
“လှဲချေစမ်း မိန်းမ..”
ဟု ပြောလိုက်တော့ အဘွားမယ်ကြင် စောဒက မတက်ဖြစ်။ ကုတင်ပေါ် အသာလှဲချလိုက်သည်။ ဘိုးသာဒွန်းက ဘေးမှနေ၍ တစောင်းလှဲအိပ်လိုက်သည်။ တင်းတိပ် မှဲ့ခြောက်ကလေးများဖြင့် ပြည့်နေပြီ ဖြစ်သည့် ပါးပြင်ကို ငုံ့နမ်းလိုက်၏။ အညိုရောင်ပျယ်နေပြီ ဖြစ်သည့် မျက်ဆံတို့တွင် အရင်လို ရမ္မက်သွေး မလွှမ်းတော့သော်လည်း ကြည်နူးရိပ်ကတော့ သန်းနေဆဲ။ မေးနှစ်ထပ်ဖြစ်နေသည့် ပါးဖောင်းဖောင်းအောက်က လည်တိုင်သည် ငယ်စဉ်ကလို တင်းရင်းမနေတော့။ အသားပို အသီးလေးများပင် ထနေသည့် လည်တိုင်ကို ပြွတ်ကနဲ စုပ်လိုက်တော့ အဘွားကြင် တွန့်သွားပြီး
“ကိုရင်နော်..”
ဟု တိုးတိုးလေး ရေရွတ်သည်။ ဘေးနှစ်ဘက်ဆီ ဘတ်လပ်တွဲကျနေသည့် ရင်စိုင် ၂ ခုကို ဖွဖွရွရွ ပွတ်ပေးလိုက်၏။ လွန်ခဲ့သည့် နှစ်များက ဒီရင်စိုင် ၂ ခုကြားသို့ အတံကြီး ညှပ်ထည့်ပြီး အရသာခံခဲ့ဖူးသည်။
“ချိုင်း မြှောက်စမ်း မိန်းမ..”
ပြောလည်းပြော ဆွဲလည်းမြှောက်လိုက်၏။ လက် နှစ်ဘက်ကို အပေါ်သို့ ဆန့်ဆန့်မြှောက်ကာ ပူးကိုင်ပြီး အောက်က တလစပ် ညှောင့်သည့် ဆက်ဆံပုံကို မယ်ကြင် အလွန်နှစ်သက်တာ ကိုရင် အသိဆုံး။ ထိုစဉ်က ဖြောင့်စင်းတင်းရင်းခဲ့သည့် လက်မောင်းအိုး လှလှလေးများက ယခုတော့ လက်ပြင်းကျကာ ပျော့တွဲတွဲ ရှိချေပြီ။ အမွေးအမျှင် ကင်းစင်သည့် ချိုင်းလှလှလေးကို လျှာနှင့် တပြပ်ပြပ် လျက်တိုင်း တွန့်လိမ်လူးကာ ယားတတ်ရှာသည့် ပုံရိပ်လေးကို ပြန်လွမ်းရင်း နံ့သာဖြူ သနပ်းခါးလေးများဖြင့် ချေးကြောင်းလေး ထင်နေသည့် အမယ်အို၏ ချိုင်းလေးကို ပြွတ်ကနဲ စုပ်လိုက်၏။
“အိုးး.. ဘယ့်နှာ.. ကိုရင်.. ရှင်ဟာလေ..”
“ဟဟ.. ယားတုန်းလား ငါ့မိန်းမ.. ဟွမ်.. ပြွတ်စ်.. ပြွတ်စ်..”
“အို့.. အာ.. တော်ပြီလို့.. အဘိုးကြီးနော်..”
စုပ်ရင်း လျက်ရင်း ချိုင်းအောက်ဘက်ကို ဆက်ဆင်းပြီး ဘတ်လပ်ကျနေသည့် နို့တစ်ဘက်ကို ငုံခဲလိုက်သည်။ အဘိုးအို၏ နှာခေါင်းရှည်ရှည်ကြီးနှင့် မွှေ့ကာပင့်ကာ နမ်းလိုက် တပြွတ်ပြွတ် စို့လိုက်နှင့် စိတ်ကြိုက် ဆော့ကစားပြန်သည်။ အဘွားကြင်လည်း မတားမိတော့။ ကိုယ်လုံးဖိုင့်ဖိုင့်ကြီးကို အိပဲ့အိပဲ့ လူးလွန့်ရင်း လင်တော်မောင်ပြုသမျှ နုရပြန်လေသည်။ လင်ရော သားရော ချွေးမအပြင် မြေးလေးအတွက်ပါ အစာအာဟာရတို့ ချက်ပြုတ်စီမံရှာသည့် အဘွားကြင်။ နန်းကလွဲပြီး ကျန်သုံး ယောက်လုံးက အစားရွေး ချေးထူကြသူများမို့ ပိုလျှံသမျှ နှမြောစာများ စားရင်း ရွှဲကျလာသည့် ဗိုက်ခေါက်ကြီးက ချစ်စဖွယ် အိဖိုင့်နေ၏။ ငယ်ငယ်က တင်းတင်းကျစ်ကျစ်ရှိခဲ့သည့် ချက်တွင်းကလေးမှာလည်း အရေးအကြောင်း ပတ်လည်နှင့် မြေကျင်းဟောင်း တစ်ခုလို အလှကင်းနေပြီ။ အချစ်မပြယ်နိုင်သေးသည့် အဘိုးအိုကတော့ မြေကျင်းဟောင်းကလေးကိုပဲ လျှာဖျားနှင့် ထိုးမွှေကာ ဆော့ပြန်၏။
အဆီပြင်တို့ တွဲလျဲကျနေသည့် ပေါင်လုံးအိအိ နှစ်ဘက်ကို ပွတ်မိပြန်တော့ ငယ်ငယ်က အလုပ်ပင်ပန်းချိန်၊ မိန်းမပေါင်ကြား လချောင်းညှပ်ထားပြီး ဇိမ်ခံခဲ့ဖူးတာလေး သတိရမိပြန်သည်။ မိန်းမလည်း လိုချင်နေရှာမလားဟု တွေးမိသော်လည်း လိုးမပေးနိုင် သည့်ညများ မနည်းမနော ရှိခဲ့ဖူးသည် မဟုတ်ပါလား။ မိခင်နှင့်တူသော မယားကတော့ ဘယ်တုန်းကမှ အပြုံးမပျက်ခဲ့ပါပေ။ ပေါင်နှစ်လုံးကြားက ကုန်းကမူ မို့မို့၊ ယခင် နက်မောင်ရွှန်းစိုသော တောအုပ်ကလေးက ငွေမှင်ရောင် ပင်အိုတို့ဖြင့် ခြောက်ကပ်ကပ် ဖြစ်လို့နေပြီ။
“ဒူးထောင်.. ပေါင်ကိုကားလိုက် မိန်းမ..”
“ဗုဒ္ဓေါ.. မဟုတ်တရုတ် ကိုရင်ရယ်.. အိပ်မှာဖြင့်လည်း အိပ်ချေပါတော့..”
“လုပ်ပါကွာ.. မမြင်တာကြာလို့ ကြည့်ချင်လို့ပါ.. ဖြဲစမ်းပါ.. ဟောသလိုလေး..”
“အို့ အို့.. ပလုတ်တုပ်.. ငုတ်တုပ်.. အသာလုပ်ပါ တော့ ဘယ့်နှာ.. အကြောတင်သွားမှဖြင့် ကျော်မကောင်း ကြားမကောင်း ကိုရင်ရယ်..”
ပေါင်အယ်စတုံကြီး နှစ်ဘက်ကို နင်းကန်ဖြဲကားလိုက်တော့ ဂျွတ်ကနဲပင် မြည်သွားသေးသည်။ မလျှော့ရတာကြာပြီ ဖြစ်ရှာသည့် မယ်ကြင့် ပေါင်တွင်းကြောများ မည်မျှပင် တင်းနေရှာမည်နည်း။ ငယ်ရွယ်စဉ်အခါတုန်းကတော့ အနှီ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဖြဲနိုင်သလောဖြဲ၊ ပြားနေအောင် ကားပြီးမှ လီးတဆုံး ထိုးစိုက်ကာ ကျိတ်ဆောင့်ခြင်းကို အလွန်နှစ်သက်သည့် အကြင်။ ဖားပြုတ်ကျောကုန်းလို ဖောင်းကားနေသည့် အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးရဲ့ အတွင်းပိုင်းက အခုတော့ ရေမရှိတော့သော တွင်းဟောင်းလို ခြောက်ကပ်နေလေမလား။ နှုတ်ခမ်းထူထူကြားမှ ထိုးထွက်နေသည့် ပွင့်ဖတ်လေးနှစ်ချပ်ကို လက်ချောင်းထိပ်ဖြင့် ပွတ်သပ်ပြီး ခပ်ဖွဖွလေး ဆွဲကြည့်လိုက်သည်။ ခြောက်သွေ့စေ့ကပ်နေသည့် အကွဲကြောင်းကို ဆွဲဟကာ ဖြဲကြည့်လိုက်တော့ ခရမ်းရင့်ရောင် သစ်ခွတစ်ပွင့် ပေါ်လာသည်။
စိတ်ကြိုက် လျက်ခဲ့ နမ်းခဲ့ တဇတ်ဇတ်ကိုက်ကာ စုပ်လိုက် ထွေးလိုက်နှင့် ဆော့ကစားခဲ့သည့် ပွင့်ချပ်လေးများက ပန်းသွေးရောင်ပြယ်ကာ ခရမ်းပြာရောင် ဖြစ်နေပြီ မဟုတ်ပါလား။ နှုတ်ခမ်းပန်းနား တွန့်တွန့်လေးနှင့် ပျော့တွဲတွဲ ပြဲကားနေသည်မှာ ချစ်စရာပင် ကောင်းကောင်းသေးတော့၏။ မျက်နှာ အပ်ကာ ပလပ်လပ်မြည်အောင် လျက်ပစ်လိုက်တော့ အဘွားကြီး အလန့်တကြား ထအော်တော့သည်။
“အလိုလေး.. တော့် ကိုရင်.. ရှင်ကြီးနော်.. ရှင်ကြီး..”
“အသာ နေစမ်းပါ မိန်းမရယ်.. မင့်စောက်ဖုတ်လေးက အိုနေပေမဲ့ အရင်လို ချိုတုန်းဟ..”
“အို.. ခက်ပါဘိတော်.. မအပ်မရာ ကိုရင်ရယ်..”
အဖုတ်အိုလေးကို ဖြဲကာ လျက်ရင်း လျှာဖျားက အနောက်ပေါက်ကို ရှာစမ်းမိသည်။ တင်ပဆုံးကားကား မတရား ထွားလွန်းနေပြီမို့ အရှေ့နဲ့ အနောက် ကြားက အတော်ပင် လှမ်းလှပါရော့လား။
“ဘာတွေ လုပ်နေသတုန်းလို့ ကိုရင်ရဲ့.. ခက်တယ်နော် ခက်တယ်..”
“ဖင်ပေါက်ကလေး မြင်စမ်းချင်လို့ပါ မိန်းမရယ်.. ငါ အလိုရှိတိုင်း ခံပေးရှာတဲ့ မင့် ဖင်ကလေးလေ.. အဲ့သာလေး မြင်ပြီးရင် တော်ပါ့မယ်.. နော် မိန်းမ..”
“ရှင်ကြီးဟာလေ.. အိုကြီးအိုမ အထိတောင် ဖင်ခံစားချင်တုန်းလား..”
“ဟေ့ဟေ့.. လေသံမှန်အောင် ပြောပါဟ.. ဘယ့်နှယ် ဖင် ခံစားချင်ရမတုန်း.. မိန်းမဖင်ကို အရသာ ခံစားချင်တာ.. အဲ့သလို ပြောစမ်းပါ..”
“ခိခိခိ.. တော်ဟာလေ..”
“ကြွ ကြွ.. ဖင်လေး နည်းနည်းကြွပေး..”
“ကျုပ်ဖင် ကျုပ် မနိုင်ဘူးတော့်.. ဘယ့်နှာ လူကို အသက် ၂၀ သူငယ်မလေး မှတ်နေရော့လား..”
“အိမ်း ဒါလည်း ဟုတ်သဟ.. နေဦး.. ဟော.. ဟောဟိုက ခေါင်းအုံး လာစမ်း.. ခါင်းအောက်မယ် သလိုလေး ခေါင်းအုံးခုလိုက်.. အေး.. ရပြီ.. ရပြီ.. ဟုတ်သွားပြီ.. မြင်ရပြီ မိန်းမ.. ငါ ခံစားခဲ့တဲ့ မင့် ဖင်လေး.. အဟေးဟေး..”
အားပါးတရ ပြောရင်း ညိုရင့်ရင့် ခရေလေးကို လက်ထိပ်နှင့် တို့ကာ မွှေကာ ဆော့ပြန်ပါလေသည်။ ပန်းခရေတို့ သဘာဝ လန်းရာမှ မြေခကြွေ၊ ခြောက်လေသည့်တိုင် မွှေးရနံ့ မပျယ်သလိုပင် ငယ်စဉ်က လန်းဆန်းခဲ့သည့် အကြင့် ခရေပွင့်လေးမှာလည်း ယနေ့တိုင် လှနေဆဲ။ ထုံအီအီရနံ့လေး တစ်မျိုးဖြင့် အဘိုးအိုရင်ကို အချစ်တိုးအောင် စွဲဆောင်နေဆဲ။ စိတ်ရှိလက်ရှိ ကလိကလောက်လုပ်ရင်း အတိတ်ကို စားမြုံ့ပြန်ကာ ကြည်နူးမဆုံးနိုင် ဖြစ်နေသည့် အဘိုးသာဒွန်း တစ်ယောက်..
“ကျုပ် ချမ်းလာပြီတော့် ကိုရင်ရဲ့.. ဟပ်.. ဟပ်.. ဟပ် ချိုး..”
“ဟာ.. အကြင်.. မိန်းမ.. ငါ့ မယားလေး.. မင့် အဖုတ်က.. ကြည့်စမ်း..”
“ဘာတုန်းတော့် အလန့်တကြား.. ဟပ်.. ချိုးးးး..”
“အဲ.. တကယ်ဟ.. မင့် မအိုသေးဘူး မိန်းမ.. ခုနေ ငါ တက်လိုးရင် အဆင်ပြေနိုင်သေးတယ်ဟ.. ဒီမယ် စိုလာတယ်.. အဟုတ် စိုလာတယ်.. ငါ ဆွနေတာ ကောင်းလို့ နေမယ်..”
“ဘာ ဘာ..”
“မင့် အဖုတ်လေးလေ.. အဲ အဖုတ်ကြီးပေါ့ကွာ.. ငါ လိုးခဲ့တဲ့ အဖုတ်ကြီး.. အခု စိုလာတယ်လို့..”
“စိုမပေါ့တော့.. နှာချေလိုက်လို့ သေးထွက်သွားတဲ့ဟာ မင့်ကို..”
“ဟမ်..”
“ဖယ်စမ်းပါ.. ဒလဟော ထွက်ကျကုန်မှ အိပ်ရာခင်း သေးစိုလို့ အခက်.. မိုးက ဆက်နေတာ လျှော်လို့ လှမ်းလို့ အဆင်ပြေတာ မဟုတ်..”
“ဟေ.. အဲ့သဟာ သေးလား.. ဟားဟားဟား..အွမ်း အွမ်း.. ဖြည်းဖြည်းထ မိန်းမ.. ဟားဟားဟား..”
ဘိုးသာဒွန်းတစ်ယောက် ဇနီးဖြစ်သူ၏ အိဖိုင့်ဖိုင့် ခန္ဓာကိုယ်ကြီးကို အသာထူပေးရင်း တဟားဟား ရယ်မိရတော့သည်။ နှာချေလို့ သေးထွက်တာကို အဖုတ်စိုလာတယ် ထင်ပြီး တက်ခွရန် ကြံမိသော မိမိအဖြစ်ပါတကား။ အဘွားကြင်တစ်ယောက် ချွတ်ချထားသည့် ထမီကို ကပြာကယာ ကောက်စွပ်ပြီး သေးပေါက်ရန် အိမ်သာပြေးရရှာလေသည်။ အတော်လက်ကမြင်းတဲ့ ယောက်ျားဟု တိုးတိုးကလေး ရွတ်ကာ မျက်စောင်း ရွယ်သွားသေးသည်။ အိပ်ခန်းနှင့် အိမ်သာ အကူးမှာပင် နှာချေတာ စိပ်လာပြီး မထိန်းနိုင်သည့် သေးတို့က ပေါင်တလျှောက် စီးကျလာတော့သည်။
အဘွားကြင်ခင်မျာ ကိုယ့်အဖြစ်ကိုယ် တခိခိရယ်ရင်း ပေါင်ကြားထဲ ထမီလုံးထိုးကာ ကြမ်းပြင်သေးမစိုအောင် ထိန်းပြီး မတ်တပ်အတိုင်း ခပ်သာသာ ပေါက်ချရတော့၏။ ပြီးမှ အိမ်သာဆီသွားကာ ဆေးကြော၊ ထမီလဲ၊ အင်္ကျီလေးပါ ပြန်ကောက်စွပ်ပြီး အိပ်ခန်းဆီ ပြန်ဝင်လာတော့ ကိုရင်သာဒွန်းက ကုတင်ပေါ်တင် တစောင်းလေးလှဲလို့ မှိန်းနေပြီ။ ကုတင်စောင်းလေး အသာ မှေးထိုင်လိုက်တော့ မျက်စေ့ မှိတ်လျက်ကပဲ လက်မောင်းကို ပုတ်ပြ၏။ လာအုံးအိပ် ဟူသည့် သဘော။
ဘွားကြင်လည်း အလိုက်သတိပင် လင်ဖြစ်သူ ကိုသာဒွန်း ရင်ခွင်တွင် ကျောအပ်၍ ပူးကပ်ကာ ဝင်လှဲလိုက်၏။ ဘိုးသာဒွန်း လက်တစ်ဘက်က ဘွားကြင် အင်္ကျီအောက်မှ လျှိုကာ ရင်အုံနှစ်လုံးကြား ထိုးနှိုက်လာသည်။ ဒီလို ပူးကပ် ပွေ့ဖက်ပြီး ဒီလို နှိုက်မယ်မှန်း သိနေသည့် အဘွားကြင်လည်း ချိုင်းကလေးဟကာ ဝင်လာသည့် လင့်လက်ကို အသာပြန် ဖိညှပ်ထားပေးလိုက်၏။ ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် ဖင်တုံးထွားထွားကြီးပေါ် ခြေတစ်ဘက် ကားရားတင် ခွလာပြန်သည့် အကြင့်ချစ်လင်။
ငယ်ငယ်ကလို လတံချောင်းကြီး ဖင်ကြားညှပ်အိပ်ဦးမလားဟု တွေးမိသော်လည်း မမေးဖြစ်။ ဖင်ဟောင်းလောင် အိပ်ရင်းက နှာချေလျှင် သေးဆို့တတ်လာပြီ ဖြစ်သည့် မိမိအသက်အရွယ်ကို သူလည်း သိသွားပြီပဲလေဟုတွေးရင်း နွေးနွေးကလေး ပြုံးမိတော့သည်။
ကွမ်းတောင်ကိုင် ရွာသူမလေး ကျွန်မ မြကြင်.. ကောက်စိုက်ပွဲအပြီးမှာ နွှဲခဲ့တဲ့ ချစ်ပွဲကစလို့ ဘဝထဲ ဝင်ဖြစ်ခဲ့တယ်လေ..။ မြို့ကျောင်းတက် သတို့သားနဲ့ အညတရ တောသူဘဝမို့.. ဘယ်အချက်ကများ ဝေးစေမလားဆိုပြီး စိုးတထိတ်ထိတ်နဲ့ ရှင့်လက်ကို ဆုပ်ထားမိခဲ့…။ သားလေး မွေးပြီးသည့်တိုင်လည်း ကျွန်မ စိုးစိတ်တွေ မပြယ်နိုင်ခဲ့ပါဘူး..။
တောအရပ်ကို ခွာ.. မြို့မှာလာ ဘဝခရီးဆက်တော့.. ရှင့်ပတ်ဝန်းကျင် ရှင့်အသိုင်းဝိုင်းကြား တောသူမ အရိုင်းမို့ ထားရစ်လေးမလား တွေးရပြန်တယ် ကိုရင်ရယ်..။ တည်ကြည်တဲ့ လင်သား.. တာဝန်ကျေတဲ့ လင်သား.. သစ္စာတရားကြီးမားစွာနဲ့ ညှာတာတတ်တဲ့ လင်သားပေမို့ အခုတော့ ကျွန်မ ရတက်အေးရပါပြီ..။ ရှင်နဲ့ ကျုပ် ဝေးရစရာအကြောင်း မရှိတော့ဘူး ထင်ပါရဲ့..။ ရှင်နဲ့ကျုပ်ကြား ကွဲအောင်ခွဲနိုင်မယ့် အရာဆိုလို့လည်း မရှိတော့ဘူး ထင်ပါရဲ့..။…ပြီးပါပြီ
Zawgyi
ၿပိဳဆင္းသြားေသာ ရမက္မိုးသည္းမ်ား
“မိုးကလည္းေနာ္.. ႐ြာမွာျဖင့္ ႐ြာတာ မဟုတ္ဘူး.. အလုပ္ပ်က္႐ုံ စြက္ကယ္ စြက္ကယ္နဲ႔ တကတည္း..”
“ဘာေတြ ျမည္တြန္ေနတုန္း အဘြားႀကီးရဲ႕..”
“အဝတ္ေတြ မေျခာက္လို႔ ေတာ္ေရ.. ဒီ မိုးႏွယ္ေၾကာင့္.. ဟြမ္း..”
“ဟ.. မိုးကို အဲ့သလို မေျပာရဘူးေလ.. မင့္ႏွယ္.. လယ္ထဲကိုင္းထဲ ႀကီးခဲ့တာ မဟုတ္တဲ့ တိုင္းပဲ..”
“ဒါေတာ့ ဒါေပါ့ေတာ္.. ခုလို ရာသီမ်ားေတာ့ ႐ြာက အိမ္နဲ႔ ၿခံဝိုင္းပဲ သတိရမိပါတယ္.. ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမယ္ တိုက္ခန္းက်ဥ္းေလးနဲ႔ ေနၿပီး မိုးလည္း မိုးမို႔.. ေႏြလည္း ေႏြမို႔.. အဝတ္ကေလး လွန္းဖို႔ေတာင္မွ ဒုကၡကမ်ား.. အေနၾကပ္ အေသၾကပ္.. ဟင္းးး”
“ငွယ္.. ဒီမိန္းမ ဓာတ္ျပားေဟာင္းႀကီး အပ္ေၾကာင္း ထပ္ေန.. တန္ေတာ့ မင့္ ၾကည့္ရတာ ၿမိဳ႕မယ္ အေနၾကာေတာ့ ႐ြာနဲ႔လယ္ေတာကို လြမ္းေနထင္ရဲ႕..”
“လြမ္းသေပါ့ေတာ္.. လြမ္းသေပါ့..”
“ေမးစမ္းပါရေစ.. မင့္ လြမ္းတဲ့ထဲ ေကာက္စိုက္တုန္းက အေၾကာင္းေလးေရာ.. မပါဘူးလား..”
“ဟမ္..”
“အေဟးေဟး.. ဘာတဲ့ အၾကင္တို႔လယ္ ေကာက္စိုက္တုန္းက.. ေမွ်ာ့ ေရးငယ့္ ေ႐ႊဖူးစာ.. အိုးဟိုးဟိုး.. ခြီး..”
“ေတာ္ႀကီးေနာ္.. ေတာ္ႀကီး.. လူကျဖင့္ အိုႀကီးအိုမ.. ႐ြခ်က္က ကမ္းကိုကုန္ေရာ.. ဟြင့္..”
အဘြားေဒၚျမၾကင္တစ္ေယာက္ လင္ေတာ္ေမာင္ အဘိုးဦးသာဒြန္းကို မ်က္ေစာင္းကေလးထိုးကာ ဖင္တုံးႀကီးႏွင့္ တုံကနဲ ပစ္တိုက္ရင္း အိမ္ထဲဝင္သြားပါေတာ့သည္။ လက္ထဲမွ အဝတ္မ်ားကို အိမ္တြင္း အဝတ္စင္တြင္ ထပ္ကာ စီကာ လွန္းလိုက္သည္။ ဇရာ၏ အေရးအေၾကာင္းတို႔ ထပ္စျပဳေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စုံကေတာ့ မၿပဳံးတုန႔္တုန႔္ ၿပဳံ႕တုန႔္တုန႔္ ဟန္ျဖင့္။
ဒီမိုးေစြပုံႏွင့္ အဝတ္ေတြ အိမ္ေရွ႕ ထုတ္လွန္းဖို႔ လမ္းမျမင္။ သားႏွင့္ ေခြၽးမကလည္း အလုပ္က တစ္ဘက္။ ေျမးငယ္က မူလတန္း ေက်ာင္းသား။ တရားသူႀကီးအလုပ္မွ ပင္စင္ယူၿပီးသည့္တိုင္ ရပ္ကြက္ အေရးကိစၥမ်ားႏွင့္ မအားလပ္သည့္ ခင္ပြန္း ဦးသာဒြန္း။ အားလုံးက ေန႔စဥ္ အျပင္ထြက္ေနရသူမ်ားမို႔ မိုးတြင္းဆို အဝတ္ေတြ အခ်ိန္မွီေျခာက္ေရး မိုးကင္းေစာင့္ရင္း လွန္းရတာ အလုပ္တစ္ခု။
ဘြားၾကင္တစ္ေယာက္ ပါးစပ္က ၿပဳံးရင္း လက္က အဝတ္လွန္းကာ မ်က္လုံးထဲ ျမင္ေနသည္က ဘိုးသာဒြန္း အစေဖာ္လိုက္သည့္ ေကာက္စိုက္ပြဲ။
……………………………………………………
“မိုးေလး တေအးေအးနဲ႔ ဟန္ကေတာ့ က်ပေဟ့.. ေကာက္စိုက္သမေတြ ဖင္အကုန္း.. ေရစိုတုန္း ဟိုဒင္းေလးေတြက အေျမာင္းလိုက္.. အေဟးေဟး..”
“မင့္မလည္း ဒါပဲ..”
“အဟုတ္ ေျပာတာဟ သာဒြန္းႀကီးရ.. မင့္လို ၿမိဳ႕ေက်ာင္းသား ဒါေတြ မသိပါဘူးကြာ.. တခ်ိဳ႕မ်ား မိုးသည္းသည္းေန႔ဆို ထမီေရစို ပါးပါးမယ္ အဖုတ္ေမြး ထူလျဗစ္ေလးေတြပါ ျမင္ရသာ ေမာင္..”
“ဟ.. ေနာက္ကၾကည့္တာ အဖုတ္ေမြးထိ ျမင္ရသလား.. ဒါေတာ့ မ်ားတယ္ကြာ မင့္..”
“ေရာ္.. ျမင္မျမင္ ကေန႔ ေစာင့္ၾကည့္ဟ ငါ့ေကာင္ရ..”
သူငယ္ခ်င္းလွေဘာ္ စကားေၾကာင့္ သာဒြန္းတစ္ေယာက္ တံေတြးတစ္ခ်က္ ဂလုကနဲ ၿမိဳခ်လိုက္ရသည္။ ေကာက္စိုက္သမ ဖင္ကုန္းတာ အဖုတ္ေမြးပါ ျမင္ရသတဲ့လား.. မျဖစ္ႏိုင္လိုက္တာ။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔တေတြက ထိုးဝါးႏွင့္။ မိမိငယ္စဥ္က အမ ( အေမ) တို႔ ေကာက္စိုက္တာ တခါျမင္ဖူးသည္။ လက္ထဲမွ ပ်ိဳးပင္ကို ထိုးဝါးတြင္ အရင္တပ္ၿပီးမွ လယ္ေျမထဲ စြက္ကနဲ ႏွစ္ခ်ၿပီး စိုက္ျခင္း ျဖစ္၏။ အဖုတ္ေပၚေအာင္ကုန္းဖို႔ မဆိုထားႏွင့္ ခါးမွ်ပင္ ခ်ိဳးရသည္ မဟုတ္။ ယခုေတာ့ ၾကားရသည္က ဘယ့္ႏွယ္ ဘယ့္ႏွယ္..။
“ထိုးဝါးနဲ႔ စူးထိုး စိုက္တာ မဟုတ္လား ေဘာ္ႀကီးရာ.. ငါ ၿမိဳ႕မယ္ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား သြားေနရေပမဲ့ မင့္ေျပာသေလာက္လည္း ႐ြာဓေလ့နဲ႔ မေဝးပါဘူးဟ..”
“ၿပိဳင္ပြဲ ေမာင္.. ၿပိဳင္ပြဲ.. ထိုးဝါးတပ္လို႔ ပ်ိဳးပင္ ကြၽတ္က်မယ့္ အခ်ိန္ ဘယ္သူမွ မျဖဳန္းဘူး.. အကုန္ လက္နဲ႔ စိုက္မွာ..”
“ေအာ.. ဂလိုလား.. ေကာင္းေပါ့ကြာ.. ဟီဟိ..”
“ေဟာ ဟိုမယ္ လာေနေပါ့.. မင့္ ခ်စ္ႏွမ အၾကင္..”
လွေဘာ္ ၫႊန္ရာ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ သနပ္ခါး အေဖြးသား၊ အသင္းဝတ္စုံ တူညီေလးမ်ားႏွင့္ ခါးေမာက္ေလးေတြ ကိုယ္စီ ေဆာင္းလ်က္ ႂကြႂကြ႐ြ႐ြ ေလွ်ာက္လာသည့္ မိန္းမငယ္ေလးမ်ား။ ေရွ႕ဆုံးမွ အလွဆုံး (မိမိေရွ႕မို႔ ဟန္မူအပိုဆုံး)က ခ်စ္ရသူ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ျမၾကင္။ ျမၾကင္ႏွင့္ သူ ခ်စ္သူျဖစ္ၾကတာ ႏွစ္တစ္ပတ္ျဖင့္ လည္ေလၿပီ။ သို႔ေသာ္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား သာဒြန္းအဖို႔ ခ်စ္သူေလး ႏွင့္ ထိေတြ႕ရခ်ိန္ နည္းပါးလြန္းလွ၏။
ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ေလး တိုက္ဆိုင္တိုင္း ႐ြာသို႔ အေျပးျပန္လာ။ တစ္ေခါက္ထက္ တစ္ေခါက္ တိုးသထက္တိုး ၿဖိဳးသထက္ ၿဖိဳးေနသည့္ ခ်စ္ရသူ ညိဳစိမ့္ေခ်ာအလွကို နမ္းမဝ ခ်စ္မဝ။ ဟိုဟိုဒီဒီ ကိစၥလည္း လက္တည့္က စမ္းခ်င္။ ဒီလိုမို႔ျဖင့္ ႀကဳံရာ မိန္းမနဲ႔ေတာ့လည္း မအိပ္လိုျပန္။ ခ်စ္သူ အရင္းေခါက္ေခါက္ကလည္း ႐ိုးစင္းလွေသာ အ႐ိုင္းကေလးမို႔ မည္သို႔ ႀကံဖန္ရမည္ မသိရက္ မႀကံရက္။ ဒီလိုႏွင့္ပဲ သာဒြန္းနဲ႔ မယ္ၾကင္တို႔ ခ်စ္ခရီးက ပါးေလးကိုင္၊ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းစုပ္၊ ႏို႔ ကေလး ဖင္ကေလး မထိတထိ ပြတ္႐ုံထက္ မပိုေသး။
“က်ဳပ္တို႔အသင္းကို အားေပးေနာ္ ကိုရင္..”
“အြမ္း.. အြမ္း ဘာ.. ဒါနဲ႔ အၾကင္ရယ္.. ထမီကလည္း ပါးလိုက္တာ..”
“အသင္းဝတ္စုံေလ ကိုရင္ရယ္.. က်ဳပ္ဘာသာ ဝတ္ခ်င္လို႔ ဝတ္တာမွ မဟုတ္ရပဲ..”
“မိုးကလည္း ႐ြာ.. မိုးကာလည္း ၿခဳံမထား.. ထမီပါးပါး ကုန္းကုန္းကြကြနဲ႔.. ကြာ.. ထိုးဝါးေလးနဲ႔မ်ား စိုက္ပါေရာ့လား..”
“အိုေတာ္.. လက္ထက္ပဲ ထိုးဝါးက ျမန္ပါ့မလား.. မိုးကာ တကားကားနဲ႔ ဟန္ေရးလည္းျပ မေနအားဘူး ေတာ္ေရ႕.. ၿပိဳင္ပြဲပါဆိုေနမွ.. အႏိုင္ရဘို႔ အဓိက.. သိပလား.. ဟြမ့္..”
“ေအး.. ေအးပါကြာ..”
ေခါင္းကေလး တခါခါႏွင့္ ေျပာေျပာဆိုဆို ထသြားၾကသည့္ ခ်စ္ရသူ။ ခ်စ္သူထမီ ဝါလဲ့လဲ့က ယခုကိုပဲ ေရစိုစိုမွာ ကပ္စျပဳၿပီ ေသးသြယ္သြယ္ ခါးေအာက္တြင္ နိမ့္တုံျမင့္တုံ ျဖစ္ေနေသာ တင္ပဆုံကားကားႏွစ္ဘက္က ထမီလွပ္၍ ဖက္ကိုက္ပစ္ခ်င္စရာ.. အို ဘယ္ႏွာ.. ဟူးး..။
သာဒြန္းတစ္ေယာက္ ဆင္တူအေသြးႏွင့္ ႐ြာသူေလးမ်ားအၾကားတြင္ လွလြန္းသည့္ပန္း၊ မနမ္းရၾကေသးသည့္ ပန္းကေလးကို ေငးရင္း ကန္သင္းထက္၌ ငူငူႀကီး က်န္ခဲ့ပါေလေတာ့သည္။
“ေျပာပါ့ေရာ.. မယ္ၾကင္ပါရင္ အႏိုင္ပါလို႔ အဟင္းဟင္း..”
“ဟုတ္ပါ့ေအရယ္.. ဟုတ္ပါ့.. ခိခိ..”
“ေတာ္႐ုံလည္း ေျမႇာက္စမ္းပါ ေကာင္မေတြရယ္.. အမ်ားညီလို႔ ႏိုင္တဲ့ ပြဲပါေအရဲ႕.. က်ဳပ္တစ္ေယာက္ ေကာင္း႐ုံနဲ႔ ရမလား..”
“ခါးေတာင္ ျပန္မဆန႔္ဘဲ စိုက္တာ ညည္းပဲေလ မယ္ၾကင္ရယ္.. ေကာက္ငန္းထဲ ထိပ္ဆုံးေရာက္ေနတာလည္း ညည္းပဲ.. ေျခကုတ္ကလည္း ၿမဲခ်က္ေတာ္.. တစ္လွမ္းဆိုမွ တစ္လွမ္း.. ႐ႊံ႕ထဲ တစ္ခ်က္မွ မယိုင္တာမ်ား အံ့ပါရဲ႕..”
“ေတာင္ပိုင္းက ေကာင္မေတြ ေကာက္တစ္လိုင္းနဲ႔ ကပ္တိုးေလး က်န္ခဲ့တာမ်ား.. ခိခိ..”
“ေက်ာ့ေမတစ္ေယာက္ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ေနတာ ၾကည့္အေကာင္းဆုံး.. သူ႔ခင္မ်ာ ကိုရင္သာဒြန္းေရာက္ေနလို႔ ဟန္ေရးျပပါတယ္ ဆိုကာမွ.. ဟီဟိ..”
“အိုေအ.. မိန္းမခ်င္း ေပါင္တင္စကားေတြ မေျပာစမ္းပါနဲ႔.. သူ႔ဘာသာ ဘာေနေန က်ဳပ္ ကိုရင္က က်ဳပ္မွ က်ဳပ္ပါေတာ္..”
“ေကာင္မ မာန္တက္ေနတယ္ ၾကည့္စမ္း..”
“တက္တယ္ေအ တက္တယ္.. ဘာျဖစ္သတုန္း..”
ခိုးခိုးခစ္ခစ္ ရယ္သံေလးမ်ား တလြင္လြင္ႏွင့္ ပထမဆုရွင္တို႔ ၿပဳံးေပ်ာ္ေနၾကသည္။ ဂုဏ္ျပဳသဘင္ ဆင္ေပးမည့္ လွေဘာ္တို႔ ကာလသား အေဖာ္တစ္သင္း ကလည္း လယ္ေစာင့္တဲေလးတြင္ ထန္းရည္အိုးႏွင့္ လယ္ႂကြက္ကင္မ်ား အသင့္။ စဲလုလု မိုးဖြဲေအာက္မွာပင္ ခေမာက္ကိုယ္စီႏွင့္ ဒိုးပတ္ဝိုင္းကလည္း ျမဴးႂကြကခုန္လ်က္။
“ေျမာက္ပိုင္းသူတို႔ လက္စြမ္းျပ.. ပထမေဟ့ ပထမ… “
“မိုးယံတိုင္ေအာင္ စိုက္မေဟ.. ေျမာက္ပိုင္းလုံေမ သာခ်က္ ျမန္ခ်က္..”
“ေကာက္ငန္းအလုံး ၿခိမ့္ၿခိမ့္ညံ.. ေျမာက္ပိုင္းသားတို႔ လက္ခုပ္သံဗ်ာ့..”
“ေျမာက္ပိုင္းသူကို ယွဥ္ဖို႔ရာ.. သိၾကားပင္လ်င္ မစြမ္းေလကား”
“ေဟ့ စိန္လား.. ေဟ့ ျမလား.. ေဟလာ ေမာင္တို႔ ဝါးးး..”
“အို႔ ဘာတဲ့.. အိုး ဘာတဲ့.. အိုး ဟိုးဟိုး ဘာတဲ့ ဘာတဲ့..”
“ေဟ့ စိန္လား.. ေဟ့ ျမလား.. ေဟလာ ေမာင္တို႔ ဝါးးး..”
ေအာင္ပြဲ၏ အႏွစ္သာရ ဒိုးသံကလည္း ၿမိဳင္ၿမိဳင္။ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး၏ ၾကည္ႏူးအၿပဳံးတို႔လည္း လႈိင္လႈိင္။ ပါးထက္မွ တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ သနပ္းခါးပါးကြက္ႏွင့္ ေရစိုစို ကိုယ္အလွကလည္း ေပြ႕ပိုက္ ရႈိက္နမ္းလိုစိတ္ကို ၿမိဳခ်ရတာ အႏိုင္ႏိုင္..။
“အဝတ္စားလဲၾကဖို႔ ျပင္ေလ.. အေအးေတြ ပတ္ကုန္မွျဖင့္ရယ္..”
“အမေလး ကိုရင္သာဒြန္းရယ္.. က်ဳပ္တို႔ အပတ္ေတြက ေရစိမ္ခံ.. အဲေလ.. ေကာက္စိုက္သမပါေတာ္.. ဒီအေအးေလာက္ျဖင့္ မႈမေနဘူး..”
“အဲ့ဒီ ခင္ေမ တစ္ေယာက္ဟာေလ.. ဘယ့္ႏွာေတြ ေျပာေနတာတုန္းလို႔.. အနားမယ္ လူသူေလးပါးနဲ႔ဟာကိုမွျဖင့္..”
“ညည့္သာ ရွက္ရမယ့္သူ အနားရွိတာပါ အၾကင္ရယ္.. ခိခိ..”
“အို.. ေျပာေလ ကဲေလပါေရာ့လား.. မိခင္ေမေနာ္.. ဟြင့္..”
“ကဲပါေအ.. အမူပိုမေနစမ္းပါနဲ႔.. ေအးလည္း ဘာ ျပဳတုန္း.. ကိုရင္လွေဘာ္ႀကီး ယူလာတဲ့ ထေရ ေသာက္.. အခ်မ္းေဖ်ာက္႐ုံေပါ့ ေအရယ္..”
“ေသာက္မွာျဖင့္လည္း ေသာက္ၾက လုံမတို႔.. မိုးရိပ္ ရွိေနေသးလို႔သာရယ္.. အခ်ိန္အတိုင္းဆို ေနက ျမင့္လာၿပီဟ.. ထန္းဖ်ားေက်ာ္ဆို ထရည္ အခ်ိဳေပ်ာက္ေတာ့မယ္ေနာ့.. သေဘာေပါက္ သေဘာေပါက္.. ဟြင္းဟြင္း..”
“သာဒြန္းႀကီးကို မူးေအာင္တိုက္.. ဒင္းက နက္ျဖန္ခါဆို ၿမိဳ႕ျပန္ရၿပီ.. မင့္တို႔ၿမိဳ႕ႀကီးမယ္ ဒါမ်ိဳး မရွိမဟုတ္လား ေမာင္..”
“ေရာ့ ေရာ့.. ဒါက အၾကင့္ကို ဂုဏ္ျပဳတာ.. ေဟာ သဟာက တစ္သင္းလုံးကို ဂုဏ္ျပဳတာ.. ျမဴလိုက္သာခ်ကြာ.. သာဒြန္းႀကီး.. ေသာက္စမ္း..”
“ေအး.. ေအးပါ.. အြမ့္..”
တစ္ေယာက္ တစ္ဖလား ဆူညံစြာ ေပ်ာ္ၾက စားၾက ေသာက္ၾက။ ေသာက္စရာ စားစရာ ကုန္ေတာ့ လူေတြလည္း အရွိန္ေသၿပီ။ အိမ္ျပန္ရန္ အလ်ိဳလ်ိဳ ျပင္ၾကၿပီမို႔ သာဒြန္းက အၾကင့္ကို..
“ျပန္ခ်င္ၿပီလား အၾကင္..”
“ကိုရင္ေရာ..”
“အၾကင္ ပင္ပန္းေနလားလို႔ပါ.. အဝတ္ကလည္း အစိုနဲ႔.. မဟုတ္ရင္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေနခ်င္ေသးတာေပါ့..”
“အဝတ္က ေျခာက္လုပါၿပီ.. ႐ိုးႀကီးဘက္ သြားမယ္ေလ.. ဒီမွာက ေလစိမ္းတိုက္တယ္..”
“အြမ္း..”
…………………………………………………..
လယ္ကြင္းမ်ားႏွင့္ မနီးမေဝးတြင္ ႐ြာသားတို႔အေခၚ ႐ိုးႀကီး ဟူေသာ ေရသြယ္ေျမာင္းႀကီး တစ္ခုရွိသည္။ ေျမာင္းထိပ္တြင္ ဆည္ေျမာင္းဌာနမွ အေဆာက္အဦးေလး တစ္ခုလည္း ရွိသည္။ လူသူမနီးေသာ ထိုေနရာေလးက ႐ြာရွိ သမီးရည္းစားစုံတြဲတို႔ က်က္စားရာ နယ္ေျမေလး တစ္ခု။
“သူမ်ားလည္း ေရာက္ႏွင့္ေနဦးမယ္..”
“ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ ဘယ္သူမွ မလာေပါင္ေတာ္..”
လာလည္း ျပန္လႊတ္မယ္.. ကိုရင္နဲ႔ က်ဳပ္က ေတြ႕ရခဲတယ္.. ဆိုေသာ စကားကိုေတာ့ ႏႈတ္မွ မေျပာျဖစ္ေတာ့။ ကဲခ်င္တိုင္း ကဲျပဖို႔ရာ မိမိမွာ မိန္းမသားေပမို႔လားေနာ္။ ဒီလိုႏွင့္ပဲ ႐ိုးထိပ္ရွိ အေဆာက္အဦးေလးဆီ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ လူေနအေဆာက္အဦး မဟုတ္ေသာ္လည္း အမိုးအကာႏွင့္ အုတ္တိုက္ေလး။ ျပတင္းႏွင့္ တံခါးမ်ား ပ်က္စီးေနသည္မွလြဲ၍ ၾကမ္းျပင္တြင္ ထိုင္ခ်လိုက္လ်င္ျဖင့္ လယ္ေစာင့္တဲထက္ေတာ့ လုံလုံၿခဳံၿခဳံရွိသည္။ နံေဘးတြင္လည္း ခ်ဳံႏြယ္ျမက္႐ိုင္းတို႔က လူတစ္ရပ္စာမက ျမင့္ေနသည္မို႔ အဝင္ေပါက္ႏွင့္ ျပတင္းပ်က္တို႔ကိုပင္ လူမျမင္ႏိုင္။ ႏွစ္ဦးသား အုတ္တိုက္ေလးထဲဝင္ကာ ေထာင့္ေလးတစ္ေနရာတြင္ ထိုင္ခ်အၿပီးမွ..
“အမေလး.. ကိုရင္.. က်ဳပ္.. က်ဳပ္ေျခေထာက္မွာ.. ေမွ်ာ့ေတာ္.. ေမွ်ာ့ ေမွ်ာ့..”
“ဟာ.. ဟုတ္သားေရာ.. လာလာ ထမီမ..”
“အီး ဟီး.. ေမွ်ာ့ႀကီး.. ေမွ်ာ့ႀကီး.. ကြၽဲေမွ်ာ့ႀကီး.. အီးဟီး.. ကိုရင္ေရ.. ဟင့္ဟင့္..”
“ဖယ္ေပးေနတယ္ေလ အၾကင္ေလး.. ၿငိမ္ၿငိမ္ေနမွ ေပါ့.. ေအာ္ကဲ.. မင့္ လုပ္တာနဲ႔ ေမွ်ာ့က အထက္ တက္သြားပလားပဲ.. ၿငိမ္ၿငိမ္ေနပါ အၾကင္ရဲ႕..”
“ဟင္.. ဘယ့္ႏွာလုပ္ ေမွ်ာ့က အထက္တက္သတုန္း.. ဟမ္.. တြယ္ေနတဲ့ ေမွ်ာ့က အထက္တက္တယ္လား.. ဟိုဒင္း.. အင္း.. ဟုတ္မွာရယ္ေတာ့.. အလိုေလး ကိုရင္ေရ.. က်ဳပ္ ေၾကာက္တယ္ေတာ့္.. ေဟာ့္ေဟာ့္..”
“ရေတာ့မယ္.. ရေတာ့မယ္ ခဏ.. ေအာ္ ကဲ.. ၿငိမ္းၿငိမ္ ေနပါဆိုေနမင့္ အၾကင္ရယ္..”
ဒူးေကာက္ေကြးထက္မွာ ေသြးဝလုလု ေမွ်ာ့က ေနရာမေ႐ြ႕ အမိအရ ကပ္တြယ္ထား၏။ သာဒြန္းတစ္ေယာက္ ေမွ်ာ့ကို ဇတ္ကနဲ ဆြဲျဖဳတ္ၿပီးသည့္တိုင္ လက္ကေတာ့ ထမီေအာက္မွ ထြက္မလာႏိုင္ေသး။ ေအးစက္စက္ ေပါင္တြင္းသားေလးေတြဆီ ေမႊေႏွာက္ပြတ္သပ္ရင္း လက္ထဲမွ အေမာင္ေမွ်ာ့ခင္မ်ာေတာ့ ညိဳတုတ္တုတ္ လက္ေခ်ာင္းမ်ားၾကားမွာ စိစိညက္ညက္ ေက်ရွာေလၿပီ။
“ၿငိမ္ၿငိမ္မေနေတာ့ ဖမ္းရခက္ေခ်ေပါ့ အၾကင္ရဲ႕.. မွန္း.. အထက္တက္သြားျပန္ပလား.. မေတာ္တေရာ္ေတြထဲ ေရာက္ကုန္မွ ဒုကၡကြာ..”
“ဟင္.. အဟုတ္ႀကီးလား ကိုရင္.. တက္သြားျပန္ပလား.. ဒီေမွ်ာ့ႏွယ္ ေျချမန္လွပါ့ေရာ.. က်ဳပ္ .. က်ဳပ္ ေၾကာက္တယ္ေတာ့္.. ေျပာခါမွ ေပါင္ၿခံၾကားမယ္ ႐ြစိစိနဲ႔.. ရေအာင္ဖမ္းေပးပါ ကိုရင္ရဲ႕.. အီးဟီး..”
အၾကင့္စကားဆုံးေတာ့ သာဒြန္းလက္က ဟိုအဝ ေရာက္ေနၿပီ။ တမလြန္ေရာက္ ေမွ်ာ့ခင္မ်ာေတာ့ မိမိကို အေၾကာင္းျပဳ၍ သမီးရည္းစားစုံတြဲ အကဲပိုဟန္ကို မျမင္ႏိုင္ရွာေတာ့ေပ။
“အၾကင္..”
“ရွင္..”
“အြမ္း..”
“အိုးး..”
“ခ်စ္တယ္ အၾကင္ရယ္..”
“အို.. ကိုရင္ ရယ္..”
သနပ္ခါးနံ႔သင္းသည့္ ပါးျပင္ေလးကို ဖြဖြရႈိက္နမ္းရင္း ေျပာလိုက္၏။ ၾကာငုံေလးလို ဖူးေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းစုစုကို ငုံကာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း စုပ္နမ္းသည္။ ေမွ်ာ့ဖမ္းလက္စ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကေတာ့ ျမက္႐ိုင္းမ်ား ဖုံးအုပ္ထားသည့္ ကမူမို႔မို႔ကို ဖြဖြခ်င္း တူးဆြလ်က္။ ရွက္ေသြးႏွင့္ ရမၼက္ေသြး ေရာျဖာေနသည့္ မယ္ၾကင္ေလးလည္း ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ေမွ်ာ့ေၾကာက္ဇာတ္လမ္း သူ႔အလိုလို တစ္ခန္းရပ္ေလၿပီ။
သကာရည္ စိုလူးလက္စ တြင္းဝေလးက အထဲတြင္ ေျမေအာက္ေခ်ာင္း ရွိေလသလား မသိ။ ေႏြးစိမ့္စိမ့္ စမ္းေရတို႔ သာဒြန္းလက္ထဲ စီးက်လာသည္။ က်န္ေနသည့္ လက္တစ္ဘက္ကို အက်ႌခါးေအာက္ကေန လွ်ိဳသြင္းၿပီး ေဘာ္လီခ်ိတ္မ်ားကို တစ္ခုခ်င္း ျဖဳတ္သည္။ သိပ္မလြယ္လွေသာ္လည္း ေျပာေလာက္ေအာင္ေတာ့ မခက္။ ရင္စိုင္တစ္ဘက္ လက္ထဲ ပိုင္ပိုင္ေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့..
“ကိုရင္ရယ္.. က်ဳပ္.. က်ဳပ္ ကို.. အင္း ဟင့္.. ရွီးး က်စ္က်စ္..”
အံက်ိတ္သံေလးသဲ့သဲ့ႏွင့္ အၾကင့္စကားအဆုံးတြင္ သာဒြန္းလက္တို႔ ပိုသြက္လာသည္။ ခြၽဲက်ိႏုဖတ္ေနသည့္ ဝတ္လႊာေလးႏွစ္ခ်ပ္ အလယ္ကို အသာၿဖဲကာ တဇတ္ဇတ္ ပြတ္ေခ်ေပးလိုက္၏။ ေလးငါးခ်က္ အေမႊ႕မွာပင္ အ႐ိုင္းစံပယ္ေလး မယ္ၾကင္တစ္ေယာက္ ထြန႔္ထြန႔္လူးကာ ႏွစ္ခ်က္သုံးခ်က္ခန႔္ ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ တြန႔္ၿပီး ၿငိမ္သက္သြားေတာ့၏။ သာဒြန္းလက္ကေတာ့ အဖုတ္ေႏြးေႏြးေလးကို အုပ္ညႇစ္ကိုင္ထားဆဲ။ ႏွစ္ဦးသား တင္းၾကပ္စြာ ေပြ႕ဖက္ရင္း ခ်စ္ရမၼက္တို႔ တက္ေနၾကၿပီ။ ေက်းဇူးရွင္ ေမွ်ာ့အေၾကာင္းေတာ့ စကားအရာမွ်ပင္ ဦးမလွည့္ျဖစ္ပါေတာ့ေခ်။
“ကို.. ကိုရင္.. ဟို.. က်ဳပ္ ဘာျဖစ္သြားမွန္း မသိဘူး..”
“ေကာင္းသြားတာေလ..”
“အို..”
“အြမ္း.. အာ မြ..”
ေခြၽးေစးတို႔ စို႔ေနသည့္ ႏွဖူးေလးကို ဖြဖြနမ္းလိုက္သည္။ ဟူးး.. ေအာက္ကေကာင္က ထိန္းမရေအာင္ ေထာင္ေနၿပီ.. လိုးလိုက္စမ္းခ်င္တယ္ အၾကင္ရယ္.. ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ရပါ့.. ။ သာဒြန္းတစ္ေယာက္ တက္လာသည့္ ရမၼက္ေဇာကို ၿမိဳခ်ဖို႔ အခက္ေတြ႕ေနဆဲမွာပင္ မယ္ၾကင္က..
“ကိုရင္.. ဟို.. ဟိုေလ.. ေတာ့္ ပုဆိုး.. ပုဆိုးေအာက္က.. ဟိုဒင္း..”
“အြမ္း.. အၾကင္ရယ္.. ငါေလ.. ဟူး..”
အၾကင္တစ္ေယာက္ မ်က္လုံး႐ြဲေလးမ်ားျဖင့္ သာဒြန္းကို ေမာ့ၾကည့္ရွာသည္။ ပန္းေသြးေရာင္ျဖာေနသည့္ မ်က္ႏွာေလးက သာဒြန္း ဆက္မေျပာရက္ေသာ စကားမ်ားအား နားလည္သေယာင္။
“က်ဳပ္ ကိုင္ၾကည့္ခ်င္တယ္.. ဟိုေလ.. က်ဳပ္လည္း လုပ္ေပးမယ္ေလေနာ္..”
ဒီ သူငယ္မ ရဲလွခ်ည့္လို႔မ်ား ထင္သြားေလမလား စိုးမိေသာ္လည္း ငယ္ထိပ္တက္ေနသည့္ ခ်စ္သဒၵါစိတ္မ်ားက ႏႈတ္ရဲေအာင္ ပို႔ေဆာင္ေလၿပီ။ မိမိအားလည္း ေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးထားသည့္အျပင္ ကိုယ့္ခ်စ္သူပင္ မဟုတ္ေပတကား။
“တကယ္ေျပာတာလား အၾကင္..”
“အင္းေပါ့..”
“အြမ့္..”
“အို..”
ျဖည္ခ်လိုက္သည့္ ပုဆိုးေအာက္တြင္ ဘြားကနဲ ထြက္လာသည္က အေမာက္ေထာင္ထားေသာ ေႁမြညိဳႀကီး။ အို.. ကိုရင္ရယ္.. ဒါ .. ဒါႀကီးက.. ရွင့္ ဟိုဒင္း.. ဟိုဒင္းႀကီးေပါ့ေနာ္.. ။ ေယာက္်ားလီး မျမင္ဖူးေသးရွာေသာ မယ္ၾကင္တစ္ေယာက္ မိမိလင္ေလာင္း၏ ပစၥည္း၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ တစ္ေန႔တြင္ မိမိအဖုတ္အား ဟိုဒင္းျပဳမည့္ အတံႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး..
“က်ဳပ္.. နမ္းခ်င္တယ္ ေတာ္..”
ဟု လႊတ္ကနဲ ေျပာလိုက္မိေတာ့သည္။ ေျပာမိၿပီးမွ မိမိစကားအား ျပန္ရွက္ကာ.. ေခါင္းကေလး အသာ ငုံ႔.. အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္ႏွင့္ တုတ္ခိုင္ထြားက်ိဳင္းေသာ အတံႀကီးအား မ်က္လုံးအၾကည့္ တဖန္ျပန္ေရာက္.. အို ခုမွေတာ့ ထူးပါဘူး.. အြမ့္.. ဟုဆိုကာ ႐ႊတ္ကနဲ ႁပြတ္ကနဲ ငုံ႔နမ္းလိုက္ပါေလေတာ့သည္။
“ဟာ.. အၾကင္.. ၾကင္ေလးရယ္.. က်ဳပ္ မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး.. လုပ္ခ်င္တယ္ အၾကင္ရယ္.. က်ဳပ္ကို တစ္ခါေလာက္ ေပးလုပ္ပါလားဟင္.. ေနာ္..”
စကားအဆုံးတြင္ မယ္ၾကင္တစ္ေယာက္ ပက္လက္ကေလး လွန္လ်က္သား။ သာဒြန္းပဲ တြန္းလွဲလိုက္သလား.. အၾကင္ကိုယ္တိုင္ကပဲ လွဲခ်ေပးလိုက္သလား ဆိုတာကေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ဦးလည္း မသိလိုက္သလို မိုးနတ္မင္းလည္း သိလိုက္မယ္ မထင္ပါေခ်။ ေသေသခ်ာခ်ာ သိလိုက္တာေတာ့ စူးကနဲ တစ္ခ်က္ႏွင့္ နာသလိုလို မ်က္သလိုလို.. ထိေလ ယားေလ.. ယားေလး ထိုးထည့္ေလ.. ထိုးထည့္ေလ ထပ္အထည့္ခံခ်င္ေလ.. ထပ္အထည့္ခံခ်င္ေလ ထြက္သြားမွာ စိုးသည့္အလား ညႇစ္ထားမိေလ.. ေနာက္ဆုံးတြင္ တင္းတင္းရင္းရင္း ဆုပ္ဆြဲလိုက္ေသာ တစ္ခ်က္.. ေကာ့ကာ ေကာ့ကာ ထိုးသြင္း လိုက္ေသာ အေတြ႕.. ဖ်ဥ္းကနဲ ဖ်ဥ္းကနဲ ေႏြးသြားေသာ အရသာ.. ၿပိဳဆင္းသြားေသာ ရမၼက္မိုးသည္းမ်ား.. တင္းတင္းဖက္ထားသည့္တိုင္ ဆတ္ဆတ္တုန္ရီဆဲ ခႏၶာႏွစ္ခု.. .. .. .. ….
“ကို.. ကိုရင္..”
တဒဂၤ တိတ္ဆိတ္ျခင္းကို စတင္ ၿဖိဳခြဲလိုက္သူက မယ္ၾကင္။
“ေမာသြားလား အၾကင္.. နာလားဟင္..”
“ဟင့္အင္း..”
“အြမ္း.. ခ်စ္တယ္ အၾကင္ရယ္..”
ဟု ဆိုကာ အနမ္းေလးမ်ားျဖင့္ ႏွစ္သိမ့္ေပးလိုက္သည္။
“က်ဳပ္.. က်ဳပ္ကို အထင္ေသးသြားၿပီလား ဟင္..”
ငိုမဲ့မဲ့ မ်က္ဝန္းေလးက ၿပိဳေတာ့မည့္ မိုးလို..
“အာ.. ဘယ္ကလာ အၾကင္ရယ္.. အလိုလိုက္လို႔မို႔ ပိုေတာင္ခ်စ္သြားေသးတာ..”
“က်ဳပ္ကို.. အတည္ေတာ့ ယူမွာပါေနာ္..”
ရႈိက္သံစြက္လုလု စကားတိုးတိုးေလး..။
“အခု လိုက္ခဲ့မလား ေျပာ.. အဘနဲ႔ အမကိုေျပာၿပီး ခ်က္ခ်င္းေတာင္းခိုင္းမယ္..”
“ဟင့္အင္း.. က်ဳပ္ကို မထားခဲ့ရင္ၿပီးေရာ.. ကိုရင္ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ တရားသူႀကီးမင္း ျဖစ္တဲ့ထိသာ ႀကိဳးစားပါ.. ၿမိဳ႕ျပန္ေရာက္လို႔ က်ဳပ္ကို ေမ့မသြားရင္ ၿပီးေရာပါ.. ေနာ္..”
“လာ.. ထ.. ဘုရားသြား သစၥာျပဳမယ္..”
တြဲထလိုက္ေသာ လက္မ်ားက အားအင္အျပည့္..။ လွမ္းလိုက္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားက ႐ိုးႀကီးထိပ္မွ ထုံးျဖဴေစတီေလးတိုင္ ဆိုေသာ္လည္း ယေန႔မွစ သံသရာဆုံးတိုင္ ဟူသည့္ နိမိတ္ပင္ မဟုတ္ပါတကား။
“ငါ ဆုံးျဖတ္ၿပီးၿပီ အၾကင္.. မနက္ၾက အဘနဲ႔ အမကို ဖြင့္ေျပာၿပီး နင့္အဘဆီ လာေတာင္းေစ့မယ္.. ဘာမွအားမငယ္နဲ႔.. ဝမ္းမနည္းနဲ႔ေနာ္ အၾကင္ေလး..”
မိုးႀကီးခ်ဳပ္လို႔ သက္ႀကီးေခါင္းခ်ခ်ိန္ပင္ လင့္ခဲ့ၿပီ။ အၾကင္တို႔ အိမ္ေနာက္ စပါးက်ီအကြယ္ ေမွာင္ရိပ္ထဲတြင္ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး တင္းၾကပ္စြာ ေပြ႕ဖက္ထားသည့္ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး။ လြန္ခဲ့ေသာေလးလ မိုးဦးတုန္းက ႐ိုးႀကီးထိပ္ရွိ ခ်စ္ရိပ္ၿမဳံေလးတြင္ ရမၼက္မိုးစက္တို႔ အတူေသာက္သုံးခဲ့ၾကသည္။ အခုေတာ့ အၾကင့္ကိုယ္ထဲတြင္ ကိုရင္သာဒြန္းရဲ႕ ေသြးသားကို ပိုက္လြယ္ထားရေလၿပီ။ အၾကင္တစ္ေယာက္မွာျဖင့္ ဗဟုသုတ ႏုံနဲ႔လွေသာ ေက်းေတာသူေလးပီပီ ခ်စ္ရသူထံ ဘဝကို ပုံအပ္လိုက္ေသာ္လည္း တားဆီးအပ္ေသာ အရာဟူ၍ မသိခဲ့။
ဒီလိုနဲ႔ ရက္အတန္ၾကာလာေတာ့ မနက္လင္းတိုင္း ေခါင္းက မၾကည္၊ အစားအေသာက္ျမင္တိုင္း ပ်ိဳ႕ခ်င္သလို အန္ခ်င္သလိုလိုႏွင့္ ႏုေထြးအိစင္းေနေသာ ဆံစတို႔မွာလည္း ဆီအတန္တန္ လူးပါသည့္တိုင္ ေျခာက္ေသြ႕ ၾကမ္းရွလာ၏။ နထင္ခြက္ေလးမ်ား ညိဳဟန္ႏွင့္ ႏြမ္းလ်လ်ရွိလွေသာ မိမိအမူအရာကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားပင္ ရိပ္မိစျပဳလာသည္။ ဒီေတာ့မွ အၾကင္လည္း မိမိ ဓမၼတာစက္ဝန္းကို လက္ခ်ိဳး တြက္မိေခ်ေတာ့.. ေလးလ.. ။ ေကာက္စိုက္ၿပိဳင္ပြဲမ တိုင္မွီ ဆယ္ရက္ေလာက္ကတည္းက ၿပီးခဲ့သည့္ ဓမၼတာ.. မလာေတာ့သည္မွာ ေလးလပင္ ရွိေလၿပီတကား..။
အၾကင္တစ္ေယာက္ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမည္ မသိ ႀကိမ္မီးအုံးရပါေလေတာ့သည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ခ်စ္ရသူ ကိုရင္မွတပါး အျခားအားကိုးစရာ မျမင္သည္မို႔ စာတိုေလးေရးကာ ကိုလွေဘာ္ ၿမိဳ႕အသြား လူႀကဳံပါးရေလေတာ့သည္။ စာေရာက္အၿပီး ၂ ရက္အတြင္းမွာပင္ ျပန္ခ်လာသည့္ ကိုရင္က အခု မိမိကို ရင္ခြင္ေပြ႕ကာ အုပ္မိုးထားေလၿပီ။
“က်ဳပ္.. က်ဳပ္ ဘာလုပ္ရမလဲဟင္ ကိုရင္..”
“ဘာလုပ္စရာရွိမလဲ.. ငါ နင့္ကို ယူမွာေပါ့ အၾကင္ရယ္.. မနက္လင္းေအာင္ပဲေစာင့္.. ေနာ္..”
“ယူ.. ယူၿပီးရင္ေရာ.. ကိုရင့္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းကိစၥက.. အခုေရာ.. ခြင့္ယူျပန္ခဲ့တာလား.. ဟင္ ကိုရင္..”
“အဲ့သဟာေတြ ေတြးမေနစမ္းပါနဲ႔ အၾကင္ရယ္.. ေက်ာင္းက တစ္ႏွစ္နားလိုက္မယ္.. ငါ အခု ၿမိဳ႕မယ္ အလုပ္ပါရွာခဲ့တယ္.. ဆရာတစ္ေယာက္ ေထာင္ထားတဲ့ သတင္းစာတိုက္မယ္ လက္ႏွိပ္စက္စာေရး အလုပ္ ရလိမ့္မယ္..”
“ေကာလိပ္ ေက်ာင္းကေရာ လို႔..”
“အြမ္းး.. အဘနဲ႔ အမ ဘာေျပာလာမယ္ မသိေတာ့ ကိုယ့္အေရး ကိုယ္ေျဖရွင္းဖို႔ ႀကိဳစီစဥ္ခဲ့တာ.. ေက်ာင္းက တစ္ႏွစ္ က်န္ေသးခ်ိန္ ခုကိစၥဝင္လာ ေတာ့.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ အၾကင္ရယ္.. ငါ နင့္ကို မ်က္ႏွာမငယ္ေစ့ခ်င္ဘူး..”
မ်က္ႏွာ မငယ္ေစခ်င္ဘူးတဲ့လား ကိုရင္ရယ္.. သဟာျဖင့္ က်ဳပ္.. က်ဳပ္ကေရာ ရွင့္ကို သိမ္ငယ္ေစ့မယ္ ထင္ရက္သလား.. ဟင့္အင္း.. က်ဳပ္ေၾကာင့္ ရွင့္တက္လမ္း.. ရွင့္မိဘေမွ်ာ္လင့္ခ်က္.. ဘာဆိုဘာမွ မပ်က္ယြင္းေစရဘူး.. ။ အၾကင္ အေတြးႏွင့္ က်လက္စ မ်က္ရည္တို႔ကို သုတ္ပစ္လိုက္သည္။ ခ်စ္သူ ရင္ခြင္မွ ေခါင္းအသာခြာရင္း ေယာက္်ားပီသလွေသာ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ တင္းတင္းေစ့ထားေသာ ႏႈတ္ခမ္းထူျပည့္ျပည့္၊ ယုံၾကည္ခ်က္အျပည့္ႏွင့္ အားကိုးထိုက္ဖြယ္ မ်က္ဝန္းတစ္စုံ။ က်ဳပ္အတြက္ ျပည့္စုံၿပီ ကိုရင္.. ခုေန ရွင္က်ဳပ္ကို ထားသြားမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဒါ အိပ္မက္ပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္..။
“က်ဳပ္ မလိုက္ခ်င္ဘူး ကိုရင္..”
“ဟမ္..”
“မဟမ္နဲ႔.. က်ဳပ္.. က်ဳပ္ေျပာတာ နားေထာင္.. ေနာ္ ကိုရင္ ေနာ္..”
“ေျပာၾကည့္.. နားပဲေထာင္တာေနာ္.. သေဘာတူမယ္လို႔ မဟုတ္ဘူး.. ၿပီးေတာ့ ဒီကိစၥ အၾကင္တစ္ေယာက္တည္း ဆုံးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ မရွိဘူး..”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ.. က်ဳပ္သေဘာက ကိုရင္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းၿပီးထိ ေစာင့္ခ်င္တာ..”
“ေက်ာင္းၿပီးဖို႔က ၃ လေတာင္ က်န္ေသးတယ္ အၾကင္.. အဲအခ်ိန္ထိဆို မင့္အတြက္ အေရးႀကီးေနၿပီေလ.. ဒီၾကားထဲလည္း ဖုံးဖိထားဖို႔မွမလြယ္ဘဲ အၾကင္ရယ္.. လက္ထပ္ၾကၿပီး ကေလးလည္း ေဘးကင္းရန္ကင္း ေမြးဖြားၿပီးမွ ေက်ာင္းျပန္တက္.. မခက္လွပါဘူး.. စားဖို႔ေနဖို႔လည္း မပူနဲ႔.. ငါ အကုန္စီစဥ္မွာပါ.. ေနာ္ အၾကင္ေလး..”
“ဟင့္အင္း.. ဟင့္..”
“ငိုစရာလား အၾကင္ရယ္.. ဘာကိုဝမ္းနည္းသြားတာလဲ.. ဘာလဲ တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ မဂၤလာမေဆာင္ဘဲ ခိုးမယ္ ဆိုလို႔လားဟင္ အၾကင္ေလး..”
“ႀကံႀကီးစီရာ ကိုရင္ရယ္.. က်ဳပ္ငိုတာ ဝမ္းနည္းလို႔ မဟုတ္ပါဘူး.. ေပ်ာ္လို႔ပါ..”
“အြမ္း.. ေရွ႕ေလွ်ာက္လည္း ေပ်ာ္ေစ့မယ္.. ေနာ္ မိန္းမ..”
“ဟင့္အင္း.. က်ဳပ္ေျပာသလိုပဲ ၃ လ ေစာင့္ၾကရေအာင္ပါ ကိုရင္ရယ္.. ဒီကိစၥ ေပၚမလာခဲ့လည္း ေနာက္ ၃ လဆို က်ဳပ္တို႔ မနီးရမွာမွ မဟုတ္ဘဲေကာေလ..”
“ခုလည္း ေစာသြားတာပဲ ရွိတာေလ အၾကင္ရယ္..”
“မတူဘူး ကိုရင္.. ေျဖာင့္ေနတဲ့လမ္းမွာ အထစ္ေငါ့တစ္ခု ျဖစ္သြားရင္ အားလုံး လြဲကုန္တာမ်ိဳးလည္း ရွိတတ္တယ္.. က်ဳပ္.. က်ဳပ္ ကိုရင့္ေလာက္ စာမတတ္ေပမင့္ ျဖစ္တတ္တဲ့ သေဘာေတြကိုေတာ့ သိတယ္ ကိုရင္ရယ္.. ဒီတစ္ခါသားေတာ့ က်ဳပ္ေျပာတာ နားဝင္ေပးပါ.. ေနာ္..”
“အဲ့ဒီေတာ့..”
“မနက္ၾက ၿမိဳ႕ျပန္ေလ.. ေနာ္..”
“အာကြာ.. ဟူးးးး..”
“ေတာ့္မ်က္ႏွာႀကီး အာ့လိုျဖစ္မွ က်ဳပ္ ငိုခ်လိုက္ခ်င္တာေနာ္.. ဟင့္.. ဟင့္..”
“ဟင္းးး.. ေအးပါ.. ေအးပါ.. ငိုေတာ့မငိုနဲ႔ အၾကင္ရယ္.. ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္မယ္.. စိတ္ပူတယ္..”
ခ်စ္သူကို တင္းၾကပ္စြာေပြ႕ထားရင္း ကိုရင္သာဒြန္း အံတင္းတင္း က်ိတ္ထားမိသည္။ တကယ္လည္း အခုေန မိန္းမခိုးလိုက္ရင္ အဘနဲ႔အမ ေက်နပ္မယ္ မေက်နပ္ဘူး မေသခ်ာ။ ေက်ာင္းရပ္ၿပီး အလုပ္လုပ္ဖို႔ ဆိုတာလည္း စီစဥ္ခဲ့ေပမဲ့ တကယ္ အဆင္ေျပ မေျပက လုပ္ၾကည့္မွသိမည္။ မိမိက ဒုကၡခံႏိုင္ေစဦးေတာ့ ကေလးလြယ္ထားရသည့္ အၾကင္ေလး ဆင္းရဲဒဏ္ကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္ပါ့မလား။ တကယ္လို႔မ်ား အၾကင္ေျပာသလို ကံၾကမၼာ အလွည့္အေျပာင္း ျဖစ္သြားခဲ့ပါလ်င္ ေက်ာင္းျပန္တက္ဖို႔ အေရးကေရာ။ သို႔ေသာ္လည္း ဒီအေတြးမွ်ျဖင့္ အၾကင့္ကို ၃ လတိတိ မ်က္ကြယ္ျပဳထားဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏိုင္။ ဒါဆို အဘနဲ႔ အမကို ေျပာၾကည့္ရင္ေရာ..
“အဘနဲ႔ အမကိုလည္း ေျပာၾကည့္ဖို႔ စိတ္မကူးနဲ႔ေနာ္ ကိုရင္..”
“ဟင္..”
အၾကင္တစ္ေယာက္ မိမိရင္ထဲက စကားကို ဘယ့္ႏွာမ်ား ၾကားသြားေလေရာ့သလား။
“သူတို႔ လက္ခံ စီစဥ္ေပးရင္ေတာ့ ေက်ာင္းမနားရဘဲ အဆင္ေျပသြားႏိုင္တယ္ေလ အၾကင္ရယ္.. အနည္းဆုံးေတာ့ မိသားဖသားပီပီ ေတာင္းရမ္းေပးၾကရင္ ငါလည္း နင့္ စိတ္ခ်ရတာေပါ့ဟာ.. ေနာ္..”
“လက္မခံခဲ့ရင္ေရာ ကိုရင္ရယ္.. က်ဳပ္ ေၾကာက္တယ္..”
“ဟင္းးး..”
လက္ခံခဲ့ရင္ေတာင္ အၾကင့္ကို မ်က္ႏွာမငယ္ေစဘူးလို႔ေတာ့ အာမ မခံႏိုင္တာ အမွန္။ သားမာန္ တက္လြန္းေသာ မိမိ မိခင္အေၾကာင္း မိမိ အသိဆုံး။ ဒါကို အၾကင္လည္း ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ပုံရသည္။ သာဒြန္းတစ္ေယာက္ သက္ျပင္းသာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ခ်မိေတာ့၏။
“စိတ္မညစ္ပါနဲ႔ ကိုရင္ရယ္.. က်ဳပ္ ေစာင့္မယ္.. ေက်ာင္းၿပီးမယ့္ ၃ လ က်ဳပ္ေစာင့္မယ္.. ေနာ္ ကိုရင္ေနာ္..”
“…..”
တိတ္ဆိတ္သြားေသာ ညေလးက ႏွစ္ဦးသား၏ အသက္ရႉသံအျပင္ ပိုးသံ ပရစ္သံမ်ားသာ က်န္ေတာ့၏။ ေႏြးေထြးေသာ ရင္ခြင္က်ယ္ႀကီးထဲ ေခါင္းတိုးဝင္ရင္း သက္ျပင္းေသးေသးေလး မသိမသာ ခိုးခ်လိုက္မိသည္။ မိမိရင္ထဲမွ စိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္ အေၾကာက္တရားတို႔ကို ခ်စ္ရသူ ကိုရင္ မသိေစလို မျမင္ေစလိုပါ။ သူ မိမိကို တာဝန္မယူလိုတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ မိမိဗိုက္ထဲမွ ကေလးကလည္း လင္ေကာင္မေပၚတဲ့ ကေလးမွမဟုတ္ဘဲ။
၃ လတာ အခ်ိန္ေလးအတြင္ ခ်စ္သူ၏ဘဝလမ္းေၾကာင္း အလွည့္အေျပာင္း မျဖစ္ဖို႔အေရး မိမိ သတၱိေကာင္းျပလိုက္ခ်င္သည္။ ပညာေရး ဆုံးခန္းတိုင္ၿပီဆိုလ်င္ျဖင့္ မာန္မာနႀကီးေသာ ကိုရင့္မိဘမ်ား အေနနဲ႔လည္း မၾကည္ျဖဴလ်င္ေတာင္ အၿငိဳျငင္ေတာ့ သက္သာေကာင္း သက္သာေပလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါလား။ ကိုရင္သာဒြန္းတစ္ေယာက္ မိုးလင္းလုဆဲ အခ်ိန္မွပင္ လွေဘာ္အိမ္သို႔သြားကာ ခဏလွဲမိသည္။ အေတြးေပါင္းစုံျဖင့္ အိပ္မေပ်ာ္ဘဲ မိုးစင္စင္လင္းခဲ့၏။
ေနာက္ေန႔မနက္ မိုးလင္းေတာ့ ကိုရင္သာဒြန္း ၿမိဳ႕အျပန္ကို အၾကင္ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ေသာ္လည္း စကားၾကာၾကာ မေျပာျဖစ္။ ယုံၾကည္ခ်က္ျပည့္ဝေသာ မ်က္ဝန္းတို႔ႏွင့္ ၿပဳံးျပရင္း
“က်ဳပ္ကို စိတ္ခ်ပါ ကိုရင္.. က်ဳပ္လည္း စိတ္ခ်မယ္.. ေနာ္..”
ဟုသာ ေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ ထြက္ခြာသြားေသာ ခ်စ္သူ၊ ျမင္ကြင္းမွ ကြယ္သြားမွသာ က်လာသည့္ မ်က္ရည္ကိုသုတ္ရင္း..
“မိန္းမသားတို႔ သတၱိေပါ့ ကိုရင္ရယ္.. ခ်စ္သူရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈလမ္းကို အဟန႔္အတား မျဖစ္ေစလိုတဲ့ သတၱိေပါ့..”
ဟု စိတ္ထဲမွ ေရ႐ြတ္မိသည္။ အိမ္အျပန္လမ္းဆီ ေျခဦးအလွည့္.. ဗိုက္ထဲမွ ျဖတ္ကနဲ လႈပ္သလို ခံစားလိုက္ရ၏။ ၄ လဆိုေသာ ကိုယ္ဝန္က အပ်ိဳဗိုက္မို႔ အျမင္အားျဖင့္ မသိသာေသးေသာ္လည္း အထဲမွကေလး အသက္ဝင္ေနၿပီ မဟုတ္ပါလား။ တုန္ရီေနေသာ လက္ကေလးႏွင့္ ဗိုက္ေလးကို အသာအုပ္ကိုင္ရင္း..
“ကေလးရယ္.. ေဖေဖ ျပန္လာမွာပါ.. ေမေမနဲ႔ကေလး ေစာင့္ၾကရေအာင္.. သတၱိရွိရွိနဲ႔ ေစာင့္ရေအာင္ေနာ္.. မင့္ေဖေဖ ေရွ႕ေနႀကီးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါေစ.. ေမေမတို႔ အေႏွာက္ယွက္မေပးဘဲ ေစာင့္ၾကရေအာင္ပါ..”
ဟု တီးတိုး ေရ႐ြတ္မိလိုက္ျပန္ေတာ့သည္။
——————————-
“ပင္ပန္းသြားပလား အၾကင္ေလး.. အဝတ္အစားလဲၿပီး တေရးေလာက္ အိပ္လိုက္ေနာ္..”
အၿပဳံးယဲ့ယဲ့ေလးျဖင့္ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။ ဒီကေန႔က အၾကင္တို႔ မဂၤလာပြဲ။ ဗိုက္ (၇) လႏွင့္ က်င္းပရေသာ မဂၤလာပြဲ။ ခ်စ္သူ ကိုရင့္ ေရွ႕ေရး မေႏွာင့္ေႏွးေစလိုေသာ စိတ္ျဖင့္ ေကာလိပ္ေက်ာင္း အၿပီးထိ ေစာင့္ခဲ့ပါေသာ္လည္း အၾကင္ေလးခင္မ်ာ မ်က္ႏွာေကာင္း မရရွာ။ သာဒြန္းတစ္ေယာက္ မယ္ၾကင္ ဗိုက္ႀကီးသြားလို႔ ယူလိုက္ရတာ ဆိုသည့္ စကားမ်ားကလည္း နားႏွင့္မဆန႔္။ ေကာလိပ္ေက်ာင္းႀကီးမွ ဘြဲ႕ဒီဂရီရေအာင္ ပ်ိဳးေထာင္ေပးေသာ မိဘကိုမွ မေထာက္၊ လင္ေထာင္ဖမ္းရက္သည့္ မိန္းမ ဟူေသာ စကားမ်ားကလည္း မိုးလုံးအႏွံ႔။ မိန္းမသားရယ္လို႔မွ တစ္စက္ကေလး အိေျႏၵမရ၊ အေနပက္စက္လို႔သာ လင္မယူခင္ ဗိုက္ႀကီးတာေပါ့ ဟူသည့္ စကားမ်ားကလည္း ေျမျပင္တျပန႔္။
မိမိအား တစ္ခ်က္ကေလးမွ် စကားပင္ မေျပာေသာ္ျငား သားဆႏၵကို အတင္းအၾကပ္ မပိတ္ပင္ပါေသာ ေယာကၡမတို႔ကို အားနာစြာ ေက်းဇူးတင္ရင္း ကိုရင့္ မိဘအိမ္သို႔ အၾကင္ ေရာက္ခဲ့ရပါၿပီ။ ဘုန္းႀကီးငါးပါး အ႐ုဏ္ဆြမ္းကပ္ကာ သူႀကီးအပါအဝင္ ရပ္မိရပ္ဖ အခ်ိ႕ႏွင့္ ေရွ႕ ခုႏွစ္အိမ္ ေနာက္ ခုႏွစ္အိမ္ဖိတ္၊ ငါးေျခာက္ေထာင္းေၾကာ္၊ ေကာက္ညႇင္းဆီထမင္း ႏွင့္ လက္ဘက္ရည္တို႔ျဖင့္သာ ဧည့္ခံေသာ အက်ဥ္း႐ုံး မဂၤလာပြဲေလးက အၾကင့္လို ကြမ္းေတာင္ကိုင္ အပ်ိဳေခ်ာအတြက္ အညတရ ဆန္လြန္းလွ၏။
သို႔ေသာ္လည္း အၾကင္ ေပ်ာ္ပါသည္။ ခ်စ္ရသူ၏ရင္ခြင္ မဟုတ္ပါလား။ ကုတင္ေျခရင္းတြင္ ခ်ထားေသာ လက္ဆြဲအိတ္ထဲမွ အဝတ္တစ္စုံ ထုတ္ လိုက္သည္။ ကုတင္ေဘးရွိ ကြၽန္းဘီဒိုႀကီးေပၚမွ မွန္ခ်ပ္ထဲတြင္ အၾကင့္ပုံရိပ္ေလး။ လူပ်ိဳအိပ္ခန္းေဟာင္းမို႔ သနပ္ခါး ေက်ာက္ပ်ဥ္ မွန္တင္ခုံ စသည္တို႔ မရွိ။
သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ဆန္စက္ပိုင္ရွင္ သမီးတစ္ဦး မဂၤလာေဆာင္စဥ္က ခန္းဝင္ပစၥည္းဆိုေသာ အေဆာင္အေယာင္မ်ားကို အၾကင္ ျမင္ခဲ့ဖူးသည္။ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ကြၽန္းကုတင္ႀကီးႏွင့္ ဘီဒို၊ သနပ္ခါး ေက်ာက္ပ်ဥ္တင္ေသာ မွန္တင္ခုံ တစ္လုံး။ မွန္တင္ခုံ၏ ဘဲဥပုံ မွန္ခ်ပ္ဝိုင္းႀကီးေရွ႕တြင္ အၾကင္တို႔ အပ်ိဳတစ္သိုက္ တြန္းထိုးၾကည္စယ္ရင္း ရယ္ေမာခဲ့ၾကဖူးသည္။ ယခုေတာ့ မိမိေရွ႕ရွိ ဘီဒိုတံခါး႐ြက္မွ ျပဒါးျပယ္လုလု မွန္ခ်ပ္ကို ၾကည္လိုၾကည္ျငား ၿခဳံထားသည့္ ပုဝါပိုင္းေလးႏွင့္ ပြတ္ၾကည့္လိုက္၏။ အေနာက္မွေရာက္လာသည့္ ကိုရင္က
“အြမ္းးး.. ဘီဒိုမွန္က ဝါးေနၿပီရယ္.. အၾကင့္ဖို႔ မွန္တင္ခုံေလး တစ္လုံးေလာက္ အပ္ေပးဦးမွပါ..”
ဟု ေျပာရင္း အေနာက္ဘက္မွ ၾကင္နာစြာ သိုင္းဖက္လိုက္သည္။
“မလိုပါဘူး ကိုရင္ရယ္.. က်ဳပ္ျဖင့္ နက္ျဖန္ သဘက္ ဆိုရင္ပဲ ကေလးအေမ ျဖစ္ၿပီဟာကို..”
ဟု ျပန္ေျပာလိုက္၏။ တကယ္လည္း မလိုခ်င္ပါ။ လင္သားအေပၚ အားနာျခင္း၊ ေယာကၡမအား ေၾကာက္ရျခင္း၊ မိမိေၾကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ မ်က္ႏွာေအာက္က်ရွာသည့္ မိဘမ်ားအတြက္ ဝမ္းနည္းရျခင္း စသည္တို႔ေၾကာင့္ အားငယ္စိတ္တို႔ ျပည့္လွ်ံေနသည့္ မိမိမ်က္ဝန္းမ်ားကို ၾကည္လင္စြာ ျမင္ရေစမည့္ မွန္တစ္ခ်ပ္ အၾကင့္အတြက္ မလိုပါေလ..။
သာဒြန္းတစ္ေယာက္ ဇနီးအလိမၼာေလးအား ေနာက္မွသိုင္းဖက္ထားရင္း နားထင္စပ္ႏွင့္ ဆံစေလးမ်ားကို ဖြဖြရႈိက္နမ္းေနသည္။ အၾကင္ ဝတ္ထားသည့္ မဂၤလာဝတ္စုံဟု ေျပာရမည့္ ပဒုံမာခ်ည္ အက်ႌကေလးမွ ၾကယ္သီးတံမ်ားကို တစ္ခုခ်င္း ျဖဳတ္လိုက္၏။ အေပၚအက်ႌကြၽတ္သြားေတာ့ ေခြၽးခံ အက်ႌေအာက္တြင္ စူပုံ႔ပုံ႔ ဗိုက္ကေလး။ သားလား သမီးလား မသိရေသးသည့္ လူသားပိစိေလးတစ္ဦး ထိုဗိုက္ထဲတြင္ သေႏၶတည္ေနၿပီ။ ပတ္ဝန္းက်င္ ေျပာစကားႏွင့္ မိခင္ျဖစ္သူတို႔၏ မၾကည္လင္မႈမ်ားကို ေခါင္းငုံ႔ခံရင္း မိမိမ်က္ႏွာ တစ္ကမာၻျပဳကာ လိုက္လာရွာသည့္ ဇနီးသည္ေလး ျမၾကင္။ ထိုမိန္းကေလးကို အၾကင္နာဆုံး ဆက္ဆံၿပီး အေကာင္းဆုံး ေစာင့္ေရွာက္မည္ဟု သာဒြန္း ဆုံးျဖတ္ထားသည္။
“ေခြၽးခံပါ လဲပါလား အၾကင္.. မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး သနပ္ခါးေလး လူးခ်င္လား.. အေမ့အခန္းမွာေတာ့ ေက်ာက္ပ်ဥ္ရွိတယ္.. သြားယူလိုက္မယ္ေလ..”
“ဟင့္အင္း.. အဝတ္လဲၿပီး ခဏလွဲမယ္ေလ.. ေညာင္းလို႔..”
“အြမ့္ အြမ့္.. ဒါေလးလဲဖို႔လား..”
“ဟုတ္.. အယ္.. ထမီႀကီးခ်ထားပါ ကိုရင္ရဲ႕.. က်ဳပ္ဘာသာ ယူမွာေပါ့.. ဘယ့္ႏွယ္..”
“အာ.. လာစမ္းပါ.. လုပ္ေပးခ်င္လို႔ဟာကို..”
“ေအာ္.. ခက္ရခ်ည့္.. က်ဳပ္ဘာသာ လဲမယ္လို႔ဆို..”
“ခြၽတ္ ခြၽတ္.. ထမီေရာ.. ေခြၽးခံက ဝတ္မေနနဲ႔ေတာ့ေလ.. ဗိုက္ထဲကကေလး အေနမခက္လား..”
“က်ဳပ္မွ မေနတတ္ဘဲေတာ္.. ေဟာင္းေလာင္းႀကီး ဟာကို.. ဖယ္ပါ ကိုရင္ရယ္.. ဘယ့္ႏွယ့္ေၾကာင့္ အတင္းလိုက္ခြၽတ္ေနတုန္း..”
“ဟ.. ငါ့ မိန္းမ ငါခြၽတ္တာ.. ဘာျပဳတုန္း.. မွန္းစမ္း.. ဒါ ဘာေလးလဲလို႔.. ဘာေပေနတုန္း ဒါ.. ဟြမ္ မိန္းမေလး..”
“အို.. ဘယ့္ႏွာ.. ဘာေပရမတုန္း.. မွဲ႔ ဟာကို..”
“အီးးး.. မွဲ႔က အနီေရာင္လည္း ရွိသလား.. လွလိုက္တဲ့ မွဲ႔ေလး အၾကင္ရယ္.. ေစာေစာမျမင္မိတာ နာေလခ်င္း..”
“ဟြင့္.. အပိုင္ျဖင့္ ရေနမင့္ ဟာကို..”
“အြမ္းး.. အြမ္းေနာ္.. အၾကင္က ငါ့မယားျဖစ္ေနမွဟာပဲ.. အခ်ိန္မေ႐ြး လွပ္ၾကည့္႐ုံ..”
“ေပးစမ္းပါလို႔ အဲ့ အက်ႌကို.. တကတည္း..”
“အြမ့္ အြမ့္.. ေအာက္က ေခြၽးခံ မဝတ္နဲ႔ေတာ့.. အက်ႌေလးပဲ ဝတ္ၿပီး လွဲရေအာင္လား..”
“ဟြင့္.. ဟာလာဟင္းလင္းႀကီး..”
“လက္နဲ႔ အုပ္ေပးထားမယ္ေလ.. ေဟာသလို..”
“အို႔..”
နဂိုထက္ ဆူၿဖိဳးေနသည့္ ႏို႔အုံႏွစ္ဘက္ကို ခပ္ဆဆညႇစ္ရင္း သာဒြန္း စိတ္ေတြ ထႂကြဆူေဝလာသည္။ ကိုယ္ဝန္ႏွင့္ မိန္းမသားကို သံဝါသျပဳလို႔ ျဖစ္ပါ့မလား။ မေတာ္တဆမ်ား တစ္ခုခုျဖစ္သြားလွ်င္ ေက်ာ္မေကာင္း ၾကားမေကာင္း ျဖစ္ရခ်ည့္ေလ။ သို႔ေသာ္လည္း စိတ္က ထိန္းမရ။ ဝင္းဝါစိုေျပေသာ ႏို႔အုံေျပာင္ေခ်ာေခ်ာေလးထက္မွ ခ်စ္စရာ မွဲ႔နီနီေလးက သာဒြန္းအာ႐ုံကို ဖမ္းစားေနသည္။ မိမိစကားကို နားေထာင္ရွာေသာ မယားေလးက အတြင္းခံအက်ႌ ျပန္မဝတ္ဘဲ အေပၚအက်ႌေလးသာ ထပ္ဝတ္ၿပီး ထမီလဲရန္ျပင္ေနသည္။ နားထင္စပ္တြင္ ဆံႏုေလးမ်ား ကပိုကယို၊ လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ေလးတြင္ သူ႔အေမ ဆင္လိုက္ဟန္တူသည့္ ကေဒါင္းပုံ ဆြဲသီးႏွင့္ ေ႐ႊႀကိဳးကေလး။
“လက္ေမာင္း အုံးလွဲ႔..”
“ဟုတ္..”
“အြမ္းးး.. ဟိုဘက္လွည့္ မိန္းမ.. ေနာက္က ဖက္ခ်င္လို႔..”
လင္ျဖစ္သူရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းတိုးေဝွ႔ကာ အိပ္စက္လိုပါေသာ္လည္း ေစာဒဂမတက္ျဖစ္။ လွည့္ဆိုသည့္အတိုင္း လွည့္ေပးလိုက္ျဖစ္သည္။ ႏူးညံ့ေသာ အနမ္းမ်ား အၾကင့္ေခါင္းထက္ဆီ တဖြဲဖြဲက်လာ၏။ ကိုရင့္ လက္တစ္ဘက္က အက်ႌေအာက္ထဲ လွ်ိဳဝင္လာသည္။ ဆူၿဖိဳးေသာ ႏို႔အုံႏွစ္ဘက္ကို တစ္လွည့္စီ အုပ္ကိုင္ပြတ္သပ္ရင္း အၾကင့္နား႐ြက္ဖ်ားေလးကို ဖြဖြနမ္းျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္မွ လည္တိုင္ရွိ အရစ္ကေလးမ်ားကို လွ်ာျဖင့္ စုပ္လ်က္လိုက္၏။ အၾကင့္ ကိုယ္ေလး တြန႔္သြားၿပီး
“ယားတယ္လို႔ ကိုရင္ရဲ႕..”
ဟု ေျပာလိုက္သည္။ ေျပာခါမွပဲ ႏို႔အုံကို အုပ္ကိုင္ ထားသည့္ လက္ေခ်ာင္းမ်ားက ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို ညႇစ္ကာ ေခ်ျပန္သည္။ လည္တိုင္ကို စုပ္ကာ စုပ္ကာ နမ္းရင္း ပုခုံးသား အိအိေလးမ်ားကို တဇတ္ဇတ္ ကိုက္ေနျပန္၏။ ရင္ေစ့ အက်ႌကေလး၏ ၾကယ္သီးတံကို ျဖဳတ္ရန္ ျပင္သည္။ ဥႆဖရား ၾကယ္သီးေလးမ်ားက ၾကယ္သီးႀကိဳးကြင္း ၾကပ္ၾကပ္ထဲတြင္ အံက်ေနသည့္အျပင္ ျဖဳတ္ေနၾကမဟုတ္သည့္ ကိုရင့္အဖို႔ အလြယ္တကူမရွိလွ။ စိတ္မရွည္ေတာ့ၿပီမို႔ ဇတ္ကနဲ ေဆာင့္ဆြဲလိုက္ေတာ့သည္။ ျဖတ္ကနဲ ျပဳတ္သြားသည့္ ၾကယ္သီးေလးက ဂေလာက္ ဟူေသာ အသံေလးသာ ၾကားလိုက္ရၿပီး ဘယ္နားက်သြားၿပီမသိ။ ေနာက္တစ္လုံး ထပ္ျဖဳတ္မည့္ ကိုရင့္လက္ကို ကျဗာကသီ ဆြဲလိုက္ၿပီး..
“ဘယ္ႏွယ္လုပ္တာတုန္း ကိုရင္ရဲ႕.. သည္လိုသာ ေဆာင့္ဆြဲမွျဖင့္ အကုန္ ကုန္ရခ်ည့္..”
“ျဖဳတ္မွ မရဘဲကိုးကြ.. စိတ္မရွည္စရာ..”
“က်ဳပ္ဘာသာ ျဖဳတ္ေပးပါ့မယ္ေတာ္.. အေမ့(အဖြား) အေမြ ဥႆဖရားအစစ္ ေတာ္ရဲ႕.. အစစ္..”
“ဟီး.. ေအးပါဟ.. ၾကမ္းပ်ဥ္က်သြားတာပါ.. ျပန္ရွာေပးမယ္ ၿပီးမွ.. မေတြ႕လည္း ငါ အသစ္ဆင္ပါ့မယ္ အၾကင္ရယ္..”
“ဟြင္းးး..”
မ်က္ေစာင္းေလး လွည့္ထိုးရင္း ၾကယ္သီးမ်ားကို တစ္လုံးၿပီးတစ္လုံး ခြၽတ္ေပးလိုက္သည္။ ကိုရင္က ရင္ဘတ္ဟၿပဲ ျဖစ္သြားသည့္ အၾကင့္ အက်ႌေလးကို အကုန္မခြၽတ္ဘဲ ပုခုံးသားမ်ားေပၚ႐ုံသာ လွပ္လိုက္၏။ အၾကင့္လည္တိုင္ရင္းတြင္ ေ႐ႊဆြဲႀကိဳးေလးက အေရာင္လက္လက္။ က ေဒါင္း႐ုပ္ပုံ ဆြဲသီးေလးက ရင္ႁမႊာႏွစ္ခုၾကား အညႇာတည့္တည့္။ ဆြဲသီးေလးႏွင့္ ထိေနသည့္ ရင္အုံတြင္ မွဲ႔နီနီေလးက ထင္းေနေသးသည္။
ကိုရင္တစ္ေယာက္ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့။ အၾကင့္လည္တိုင္ အရင္းသားေလးကို ဆြဲႀကိဳးပါပါေအာင္ ငုံခဲက ဂ်ိကနဲ ကိုက္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္မွ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ႀကီးအလား အားျပင္းျပင္းႏွင့္ စုပ္ျပန္ေလသည္။ ႏို႔အုံကို နယ္ဖတ္ေနသည့္ လက္ကလည္း အလ်ဥ္မျပတ္။ အၾကင္လည္း ေျခဖ်ားေလးပင္ ဆတ္ဆတ္ခါေအာင္ တြန႔္တြန႔္လူးသြားရ၏။ သားျမတ္တြင္းရွိ အေၾကာအခ်င္အားလုံး တဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းႏွင့္ ေသြးတိုးလာေတာ့သည္။ ကာမရမၼက္ လႈိက္တက္လာသည္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးပဲျဖစ္မယ္ဟု အၾကင္ ေတြးမိလိုက္သည္။ ဇက္ကေလး ေစာင္းလိမ္ကာ ပုတုေကြးရင္း ရမၼက္စိတ္ကို အံႀကိတ္တင္းရသည္မို႔ ေခါင္းအုံးေထာင့္စြန္းကို ဆုပ္ကိုင္ထားမိသည့္ လက္သီးကေလးပင္ ဆတ္ဆတ္တုန္ေနၿပီ။ လက္ဖ်န္တြင္လည္း ေမြးညင္းမ်ား ေထာင္၍ေနသည္။
“ထမီေလွ်ာ့ အၾကင္..”
ေျပာလည္းေျပာ လုပ္လည္းလုပ္မို႔ အၾကင့္မွာ ကိုယ္တိုင္ခြၽတ္မေပးလိုက္ရသလို တားခ်ိန္လည္း မရလိုက္။ ခ်စ္လင္၏ လက္တစ္ဘက္က ထမီကြၽတ္ကို ေပါင္လည္ဆီအထိ ဆြဲခ်ၿပီး စူပုံ႔ပုံ႔ ဗိုက္ကေလးကို ပြတ္သပ္ေခ်ာ့ျမႇဴေနေလၿပီ။ လင္ျဖစ္သူ၏ အထိအေတြ႕မ်ားေအာက္တြင္ ေျဗာင္းဆန္လာသည့္ ေသြးသားေတာင့္တမႈကို အၾကင္ ေတာင့္မထားႏိုင္ေတာ့။ ကိုရင္ကေတာ့ သူ႔အတံ မာေတာင္ေတာင္ႀကီးကို အၾကင့္ တင္လုံးႏွစ္ခုၾကား ေျမာင္းထဲညႇပ္ၿပီး ဖြဖြေညႇာင့္ေနၿပီ။ ဟိုသင္းထဲ ထိုးထည့္ေပးရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲဟု ေတာင့္တမိေသာ္လည္း အၾကင္ မေျပာရဲ။ ပဋိသေႏၶ လြယ္ထားရသည့္ မိန္းမသားတစ္ဦးအေနႏွင့္ ကာမ၏အရသာကို ခံစားလိုလာျခင္းက အျပစ္ေရာကင္းပါရဲ႕လား။ မိမိထက္ စာတတ္သည့္ ကိုရင္ကေတာ့ သိနားလည္မည္ ထင္ပါသည္။
“ခ်စ္တယ္ အၾကင္ရယ္.. ႏို႔ႏွစ္လုံးၾကားမွာ ေဒါင္းဆြဲသီးေလး ညပ္ေနတာ.. ၾကည့္ေကာင္းလိုက္တာ..”
ဆြဲႀကိဳးရာေလးထင္ေအာင္ လည္ပင္းကို ကိုက္လိုက္ လွ်ာျဖင့္လ်က္လိုက္ စုပ္လိုက္ လုပ္ရင္း ေျပာမိသည္။
“က်စ္ က်စ္.. နာတယ္လို႔.. သူ႔အသား မဟုတ္တိုင္း..”
ေဒါင္းဆြဲသီးေလးကို အလယ္တည့္တည့္ထားၿပီး ႏို႔အုံႏွစ္ခုကို ပူးကပ္ညႇစ္ေတာ့ အၾကင္ေလး ခပ္တိုးတိုး ညည္းသည္။ တကယ္လည္း ႏို႔ႏွစ္ဘက္ၾကားတြင္ ေဒါင္းၿမီးရာ ထင္ေနၿပီ။
“ေနာက္ဆို ေဒါင္းဘယက္ႀကီး လုပ္ေပးဦးမွာ.. ႁပြတ္စ္.. ဂ်ိ.. ဂိ..”
“အာ.. ရွီးး.. ဟင့္..”
“ခ်စ္တယ္ အၾကင္ရယ္.. ငါ.. ငါ တအားလုပ္ခ်င္တာပဲ..”
“အို..”
“ၿငိမ္ၿငိမ္ေန.. ခဏပဲ..”
“က်ဳပ္.. ေၾကာက္တယ္ ကိုရင္.. အထဲက ကေလးက လႈပ္.. လႈပ္ေနတယ္..”
“အင္းပါ.. အထဲထိ မထိုးဘူးေလ ေနာ္.. ဒီလိုေလး.. ဖင္ႏွစ္လုံးေအာက္ေလး ညႇပ္.. ညႇပ္ ထားေပး.. ရွီးး..”
“အြင့္.. အင္း..”
တင္သားဖြံ႕သည့္ ဇနီးသည္ရထားျခင္းသည္ ကံေကာင္းမႈ တစ္ခုမ်ားလား။ ေတာင့္တင္းေနသည့္ ငယ္ပါက ဂူမေအာင္းရေသာ္လည္း တင္ၾကားေျမာင္းတြင္ ဇိမ္က်လို႔ေနသည္။
“ေပါင္ေလး က်စ္ေပးထား အၾကင္.. ညႇပ္ေပးထား ေနာ္.. ရွီးးး..”
ကိုရင့္စကားဆုံးေတာ့ အၾကင္လည္း ရင္ခြင္ထဲတြင္ တေစာင္းလွဲအိပ္ေနရာမွ ဒူးႏွစ္ဘက္ကို လိမ္ခ်ိတ္ကာ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္း က်စ္သည္ထက္က်စ္ေအာင္ ေနေပးလိုက္သည္။ ေနာက္ကေန တစ္ခ်က္ခ်င္း ေညႇာင့္ေနသည့္ လင္ေတာ္ေမာင္ကို ပါရမီျဖည့္ရင္း မိမိကိုယ္တြင္းမွ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မႈကိုေတာ့ မိခင္စိတ္ျဖင့္ ႐ိုက္ခ်ေနရ၏။ ကေလးထိခိုက္သြားလွ်င္ ရင္က်ိဳးရခ်ည္ရဲ႕ မဟုတ္လား။
“အၾကင္.. မိန္းမ.. မိန္းမေလး.. အု.. အီးး.. ငါ.. ထြက္ ထြက္ေတာ့မယ္.. အု.. အြမ့္.. အြမ္း..”
ေျပာၿပီး ေညႇာင့္ခ်က္မ်ားက သြက္သြက္ႏွင့္ စိပ္လာသည္။ ညႇစ္နယ္ကိုင္ဆုပ္ထားသည့္ ႏို႔အုံႏွစ္ဘက္ဆီမွ အရည္ၾကည္ေလးမ်ားပင္ စိမ့္ထြက္လာ၏။
“ထြက္.. ထြက္ၿပီ.. အီးးး.. ရွီးးး..”
အၾကင့္ကိုယ္ေလးကို တင္းေနေအာင္ ဖက္ထားၿပီး လည္တိုင္တဝိုက္ကို စုပ္နမ္းမိျပန္သည္။
“ခ်စ္လိုက္တာ အၾကင္ရယ္..”
“အားရရဲ႕လားဟင္..”
“ဘာကိုတုန္း မိန္းမ.. ဟြင္.. ႁပြတ္စ္.. ႐ႊတ္..”
“အထဲမွ မထည့္ရေတာ့ေလ.. အားရရဲ႕လားလို႔..”
“အမွန္ေျပာရင္ေတာ့ ဘယ္အားရမတုန္း.. မိန္းမကို စိတ္ရွိလက္ရွိ လုပ္ခ်င္တာေလ..”
“အြင့္..”
“ဒါမဲ့ ရတယ္.. ကေလးေမြးၿပီးမွ အတိုးခ် လုပ္မယ္.. ေနာ္ မိန္းမ.. ခုက ဒီေလာက္ေလးပဲ ေကာင္းတယ္..”
“အြင့္..”
“မင့္ေရာ္.. ခံခ်င္မေနဘူးလား မိန္းမ.. ဟြင္.. မွ န္းးး.. အာ.. တြင္းေလး စိုေနတယ္.. လာ လာ.. ေပါင္ ဟ..”
ပူးကပ္ေနသည့္ ကိုယ္ႏွစ္ခု ခြာလိုက္ၿပီး အိပ္ရာေပၚ တံေတာင္ေထာက္လ်က္ အၾကင့္ကိုယ္ေပၚ တေစာင္းအုပ္မိုးလိုက္သည္။ ပူးက်စ္ထားသည့္ ေပါင္ေလး အသာဆြဲဟလိုက္ေတာ့..
“ဟင့္အင္း.. မျဖစ္ ဘူးေလ.. မျဖစ္ဘူးလို႔ ကိုရင္ရဲ႕..”
“အသာေလးပဲ လုပ္ေပးမွာ.. ဟပါ မိန္းမရ.. အဲ.. ႏို႔ရည္ေလးေတြေတာင္ ထြက္ေနေပါ့ အၾကင္.. ဒီ မယ္ ၾကည့္စမ္း.. ႏို႔သီးေခါင္းမွာ အရည္ၾကည္ေလး..”
“အို.. မဟုတ္တ႐ုတ္..”
“တကယ္ဆို မိန္းမရ.. မွန္းး.. ႁပြတ္စ္.. ႁပြတ္စ္..”
“ရွီးးး..”
“အြမ့္.. ႁပြတ္စ္.. ပြတ္ေပးမယ္ေနာ္ အၾကင္ေလး.. စိတ္ေလွ်ာ့ထားၿပီး ဇိမ္ခံလိုက္..”
“အြင့္.. ရွီးး က်စ္က်စ္.. အင္းး.. အာ့ နားေလး.. ဟုတ္တယ္..”
“အြမ့္.. ေကာင္းလား.. ဒီမယ္.. အစိေလးက မာေတာင္ေနတာ.. ေဟာသလို ေဟာသလို ဖိေခ်ေပးမယ္..”
“ရွီးး.. ကို.. ကိုရင္.. အင့္ အင့္..”
“အဝေလးထဲ နည္းနည္း ေမႊေပးမယ္ အၾကင္ေလး.. ဒီလို .. ဒီလိုေလး..”
“အီးး.. က်စ္က်စ္..”
“ေကာင္းလား မိန္းမေလး ဟြင္..”
“အင္း.. ဟုတ္.. အင့္..”
“ျမန္ျမန္လား.. ျဖည္းျဖည္းလား.. ဘယ္လိုပြတ္ေပးမရလဲ မိန္းမ.. ႁပြတ္ စ္..”
“သိပါဘူးဆို ကိုရင္ရယ္..”
“ေျပာပါ မိန္းမရ.. လင္ကို ရွက္စရာလား မင့္ႏွယ္.. ဒီလို.. ျဖည္းျဖည္းေလးလား.. ဒီလိုဒီလို ခပ္သြက္သြက္လား.. ဟြမ္..”
“အီးးး.. ျမန္ ျမန္.. ျမန္ျမန္ေလး..”
“အြမ့္.. အြမ့္.. မိန္းမေလး ေကာင္းေနတာ.. ၾကည့္စမ္း.. ခ်စ္လိုက္တာ.. ႁပြတ္စ္ ႁပြတ္စ္.. ငါ့မယားေလး.. ႐ႊတ္စ္..”
“အာ.. အ.. ၿပီး.. ၿပီးၿပီ.. ရပ္ ရပ္.. ကိုရင္.. ရွီးး..”
ေျခဖ်ားေလးမ်ား ေကြးကုတ္ကာ အေက်ာဆတ္ဆတ္ဆြဲရင္း ေထာင္ထားသည့္ဒူးေလး ေခြက် သြားရွာသည္။ ႏုံးခ်ိသြားပုံရေသာ အၾကင္ေလးကို ေပြ႕ဖက္နမ္းရႈံ႕ၿပီး လက္တစ္ဘက္က ေ႐ႊက်ဳတ္ ေဖာင္းေဖာင္းေလးကို အုပ္ကိုင္ထားလိုက္၏။ ၾကင္စဦးတို႔၏ မဂၤလာဦးညက ဒီမွ်ေလာက္ႏွင့္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားသည္။ ေရွ႕တြင္ကား ေလွ်ာက္ရမည့္လမ္း၊ ထမ္းရမည့္တာဝန္၊ ေစာင့္ေရွာက္ရမည့္ အသိုက္အၿမဳံေလး မဟုတ္ပါလား။
————————————
“အလို ငါ့မိန္းမ.. အဝတ္လွန္းေနတာ ၿပဳံးၿပဳံးႀကီး.. ဘာေတြေတြးေနသတုန္း ဟြမ္..”
“အိုေတာ္.. ဘာေတြးရမွာ..”
“ေတြးတယ္ေတာ့ လုပ္စမ္းပါ ကြာ.. ဟဲ ဟဲ ဟဲ..”
“ဖယ္စမ္းပါေတာ္.. ဒီမယ္ အလုပ္မၿပီးရတဲ့အထဲ..”
“ထားလိုက္စမ္းပါ.. လာ သြားမယ္..”
“ဘယ္ သြားမွာတုန္း..”
“အိပ္ရာထဲေလ.. မိုးေအးေအးနဲ႔ ေကြးရေအာင္..”
“ကိုယ့္ဘာသာ သြားေကြးခ်ည္စမ္းပါေတာ္..”
“လာပါ အၾကင္ရယ္.. ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္း ပူးပူးကပ္ကပ္ မေနရတာ ႏွစ္မ်ားျဖင့္ ၾကာေပါ့.. လာပါ.. ဖက္အိပ္ခ်င္လို႔.. ေနာ္..”
အဘြားၾကင္၏ အိဖိုင့္ဖိုင့္ကိုယ္လုံးကို ေနာက္မွ သိုင္းဖက္ရင္း ဘိုးသာဒြန္း ေျပာလိုက္ေသာစကား။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သည္။ အသက္ ၂၀ စြန္းစအ႐ြယ္တြင္ ဘဝခရီးကို အတူေလွ်ာက္ခဲ့ၾကသည္။ ေႏြမိုးေဆာင္း ျပကၡဒိန္ေပါင္းမ်ားစြာကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး ယခုဆိုလွ်င္ မိမိတို႔မဂၤလာသက္ ႏွစ္ ၄၀ ပင္ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ သားတစ္ဦးသာ ဖြားျမင္ၿပီး ေနာက္ထပ္ သားသမီး မထြန္းကားေတာ့။ တစ္ဦးတည္းေသာ သားျဖစ္သူကို အေဖထက္ သာလြန္ထူးခြၽန္ေစဖို႔ (မိခင္ျဖစ္သူ ေဒၚျမၾကင္ကိုယ္တိုင္) ေမာင္သာထူး ဟု အမည္ေပးျဖစ္သည္။ ေမာင္သာထူးက တကယ္လည္း ပညာခြၽန္သည္။ ဆယ္တန္းကို ဂုဏ္ထူးေတြ တသီႀကီးႏွင့္ ေအာင္ၿပီး နည္းပညာတကၠသိုလ္ တက္ကာ ဝါသနာပါရာ ဗိသုကာ ဘာသာရပ္ျဖင့္ မဟာဘြဲ႕အထိ တက္လွမ္းႏိုင္ခဲ့သည္။
ယခုဆို ေဆာက္လုပ္ေရးဝန္ႀကီးဌာနတြင္ အင္ဂ်င္နီယာမႉးႀကီး ရာထူးျဖင့္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနၿပီ။ မိန္းမယူေတာ့လည္း ေခြၽးမေလးက ပညာေရးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းဆင္း အထက္တန္းျပ ဆရာမေလး။ အခုေတာ့ အလယ္တန္းေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီး ေဒၚနန္းေငြေရာင္ေပါ့ေလ။ ႐ိုးသားျဖဴစင္ၿပီး လိမၼာေရးျခားလည္းရွိသည့္ ရွမ္းတိုင္းရင္းသူ ေခြၽးမေလးက ေဒၚျမၾကင္ေရာ ဦးသာဒြန္း အတြက္ပါ သမီးအရင္းလို ခ်စ္ရသူပင္။
တစ္ဦးတည္းေသာ အဖိုးတန္သားကို လက္ထပ္ခဲ့ၿပီး ေယာကၡမ အရိပ္အခ်ည္ ၾကည့္ကာ ရွင္သန္ခဲ့ရသည့္ ေဒၚျမၾကင္၊ ေခြၽးမေလးကို မိမိကဲ့သို႔ အားငယ္စိတ္ မဝင္ရေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည္။ ေျမးေလးတစ္ေယာက္ ရလာေတာ့လည္း ေခြၽးမေလးနန္းကို အလုပ္မပ်က္ေစခဲ့။ သားအခ်စ္ ေျမးအႏွစ္ ဆိုသလို သား၊ ေခြၽးမ၊ ေျမး အားလုံးကို ရင္ခြင္ထဲထားကာ ေစာင့္ေရွာက္ရင္း ေဘးေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္သြားရရွာသူက အဘိုးဦးသာဒြန္း။
လင္ေတာ္ေမာင္၏ မ်က္ႏွာကို ေသေသခ်ာခ်ာရယ္လို႔မွ မၾကည့္ျဖစ္သည္မွာ ဘယ္မွ်ၾကာခဲ့ေခ်ၿပီ မသိ။ လက္ထဲမွ လွန္းလက္စ အဝတ္ကို ျပန္ခ်ၿပီး မိမိအားသိုင္းဖက္ထားသည့္ ကိုရင့္လက္မ်ားကို ငုံ႔ၾကည့္ မိသည္။ ညိဳေမာင္းေသာ အသားအေရာင္က ခပ္ေျခာက္ေျခာက္ ျဖစ္ေနၿပီ။ လူက ပိန္လြန္းသည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း လက္ဖမိုးတြင္ေတာ့ အေၾကာမ်ားက ၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနၿပီ။ လက္ဖ်န္ထက္တြင္လည္း မွဲ႔ေျခာက္ကေလးမ်ားပင္ မနည္းေတာ့။ မိမိ အပါအဝင္ သား၊ ေခြၽးမ၊ ေျမးအျပင္ ႏွစ္ဘက္ေသာ မိဘမ်ားကိုပါ လုပ္ေကြၽးေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည့္ ကိုသာဒြန္း။ ခ်စ္ရေသာ ခင္ပြန္းလင္ အိမ္ဦးနတ္သခင္ ေက်းဇူးရွင္။ လင္ေကာင္း ေယာက္်ားျမတ္ျဖစ္ေသာ ဤသူ႔အေပၚ ထားရွိသည့္ မိမိအခ်စ္တို႔အား သား၊ ေခြၽးမႏွင့္ ေျမးေနာက္သို႔ ပို႔မိသလို ျဖစ္ခဲ့ရေသာ္လည္း ရင္ခြင္ကေတာ့ ေႏြးဆဲပါလား။
အဘိုးသာဒြန္းလည္း အဘြားၾကင္လိုပင္။ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ အမယ္အိုထံမွ နံ႔သာျဖဴနံ႔ေလးကို ရႉရင္း ငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းေတြ ျပန္ေတြးေနမိသည္။ မိသားစုတာဝန္၊ ႏိုင္ငံ့တာဝန္မ်ားႏွင့္ ႐ုန္းကန္ခဲ့ရေသာ ေန႔ရက္တိုင္းတြင္ မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္မညႇိဳးဘဲ ပါရမီျဖည့္ရွာပါေသာ ဇနီးမယား အၾကင္။ ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္း၊ အ႐ြယ္ေရာက္ေတာ့ သမီးရည္းစား၊ ထိုမွတဖန္ လင္မယား။ အၾကင္သည္ကား မိမိအတြက္ မိခင္ႏွင့္တူေသာ မယား၊ ေက်းကြၽန္ႏွင့္ မျခားေသာ မယား၊ ေသအတူ ရွင္မကြာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ဆန္ေသာ မယား။ ထိုသို႔ေသာ မယားျမတ္ကို မေထြးဖက္ျဖစ္ေတာ့သည့္ ရက္မ်ား မည္မွ်ပင္ ရွိခဲ့ၿပီနည္း။ မိမိေသြးသားကို ထည့္လြယ္ခဲ့သည့္ ဗိုက္ကေလးက အခုေတာ့ ပူေဖာင္းကားေနၿပီ။ စိတ္ႀကိဳက္ နယ္ဖတ္ ညႇစ္စို႔ခဲ့သည့္ မို႔ေမာက္ေသာ ရင္စိုင္တို႔က ခါးထိလုတိုင္ တြဲက်ေန ၿပီ။
ခြမအိပ္ရတာ ၾကာၿပီျဖစ္သည့္ တင္စိုင္ႀကီး ၂ တုံးကေတာ့ အားပါးတရ ရွိဆဲ။ တဇိဇိ ကိုက္ဆြဲစုပ္နမ္းခဲ့သည့္ လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ေလးက အရစ္အရစ္ေသာ အေရးအေၾကာင္းမ်ားျဖင့္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့အိအိေလး ျဖစ္ေနၿပီ။ သို႔ေသာ္လည္း အၾကင့္ကိုယ္ရနံ႔သည္ မိမိရင္ကို ေအးၿမဲေအးဆဲ။ ဆံပင္ျဖဴျဖဴေလးမ်ားႏွင့္ နားသယ္စပ္ေလးကို ငုံ႔နမ္းရင္း..
“လာကြာ.. သြားရေအာင္ပါ အခန္းထဲ.. လူလစ္တုန္းေလ မိန္းမ.. ေနာ္..”
“အိုေတာ္.. အြင့္ အြင့္.. လာ..”
၂၅ ေပ – ၃၅ ေပ က်ယ္ဝန္းေသာ တိုက္ခန္းျဖစ္သည္မို႔ ဝင္ဝင္ခ်င္း ဧည့္ခန္း၊ ဘုရားခန္း၊ ထမင္းစားခန္း၊ မီးဖိုေခ်ာင္ႏွင့္ ေရခ်ိဳးခန္း အိမ္သာတို႔အျပင္ အိပ္ခန္းက်ယ္ တစ္ခန္းႏွင့္ တစ္ေယာက္အိပ္သာသာ အခန္းက်ဥ္း တစ္ခန္းသာပါသည္။ သားမိသားစုကို အိပ္ခန္းက်ယ္ ေပးထားေတာ့ တစ္ေယာက္အိပ္ခန္းငယ္က အဘြားၾကင္အခန္း ျဖစ္သြားၿပီး ဘိုးဘိုးႀကီး သာဒြန္းကေတာ့ ဘုရားခန္းတြင္ ေခါက္ကုတင္ေလးႏွင့္။ သို႔ျဖစ္၍ အဘိုးႏွင့္အဘြား ဖက္မအိပ္ရသည္မွာ သားျဖစ္သူ အိမ္ေထာင္က် ကတည္းကဟုပင္ ဆိုႏိုင္ေပသည္။ ယခုေတာ့ အိမ္တြင္ လူရွင္းတုန္း အဘိုးႀကီးႏွင့္ အဘြားႀကီး ငယ္မူျပန္ကာ ခ်ိန္းေတြ႕ၾကမည္။
“ေအာက္မယ္ ခင္းလိုက္ရမလား.. ကုတင္က က်ဥ္းက်ဥ္းနဲ႔..”
“ထပ္အိပ္မယ္ေလ ငယ္ငယ္ကလို.. က်ဥ္းပါဘူး မိန္းမရ..”
“ႀကံႀကံဖန္ဖန္ေတာ္.. အဘိုးႀကီးေနာ္ အဘိုးႀကီး.. ဟြင့္..”
“ဘာ အဘိုးႀကီးတုန္း.. မင့္ကလည္း.. ေခၚစမ္းပါကြ ငယ္ငယ္ကလို.. ကိုရင္လို႔ ေခၚစမ္းပါ.. အာမြ.. ႁပြတ္စ္..”
“အို.. ကိုရင္.. ခိခိ.. ဘယ္ႏွယ္ ျဖစ္ေနတာ.. ယားတယ္ေတာ့္.. ခက္ပါ့..”
“အြမ့္ မြမ့္.. မြမ့္.. နမ္း.. နမ္းပါဦး မိန္းမရဲ႕..”
“အိုေတာ္.. ခိခိ.. ႁပြတ္စ္.. ခိခိ.. ႐ႊတ္.. မြ..”
ႏႈတ္ခမ္းႀကီး ေထာ္ေပးၿပီး အနမ္းခိုင္းေနသည့္ ဘိုးသာဒြန္းကို ဘြားၾကင္ ျပန္နမ္းလိုက္သည္။ အဘြားအို၏ အိပ္ခန္းေလးထဲ ရယ္သံလြင္လြင္ႏွင့္ အနမ္းေလးမ်ား ပလူပ်ံသြား၏။ ခံစားခ်က္က အုပ္ထိန္းသူမ်ား မရွိခ်ိန္ ရည္းစားအား အိပ္ခန္းထဲ ေခၚသြင္းလာသည့္ အပ်ိဳေပါက္မေလးလို။ ၃ ေပခြဲသာ က်ယ္သည့္ ကုတင္ေလးအစြန္းတြင္ ႏွစ္ဦးသား ထိုင္လိုက္ၾက၏။ အဘိုးသာဒြန္းလက္တို႔က ဘြားၾကင္ အက်ႌၾကယ္သီးမ်ားဆီ ေရာက္ေနၿပီ။ ေခတ္စနစ္တို႔ ဆယ္စုေပါင္းမ်ားစြာ ေျပာင္းခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း အဘြားၾကင္ကေတာ့ ႀကိဳးကြင္းတပ္ ဥႆဖရား ၾကယ္သီးေလးမ်ားကိုပင္ ျမတ္ႏိုးႏွစ္ၿခိဳက္စြာ ဝတ္ဆင္ၿမဲ။ တစ္လုံးခ်င္း ျပဳတ္သြားသည့္ ၾကယ္သီးကြင္းေလးမ်ားကို ငုံ႔ၾကည့္ရင္း အဘြားၾကင္ ရွက္ေသြးေတြ စိုလာသည္။
ဟင္းလင္းပြင့္သြားသည့္ အက်ႌေအာက္တြင္ ေခြၽးခံတစ္ပတ္ႏြမ္းေလးျဖင့္ လုံၿခဳံစြာ ဖုံးအုပ္ထားသည့္ ရင္သားစိုင္ ၂ ခု။ သားျဖစ္သူကို ၃ ႏွစ္အထိ ႏို႔ခ်ိဳတိုက္ေႂကြးခဲ့သည့္ သားျမတ္တစ္စုံ၊ ေျမးကေလးက ယေန႔တိုင္ ကလိကေလာက္ ကိုင္ေဆာ့တတ္သည့္ သားျမတ္ တစ္စုံ၊ ဘိုးသာဒြန္း စိတ္ႀကိဳက္ ညႇစ္ခဲ့စို႔ခဲ့သည့္ သားျမတ္တစ္စုံ။
“ခြၽတ္.. ခြၽတ္.. ဒီေခြၽးခံ ၾကည့္ရဆိုးလြန္းတယ္..”
“အာ.. ၿပဲ ကုန္ေတာ့မွာပဲ ကိုရင္ရယ္.. ခြၽတ္ပါ့မယ္.. ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာ.. ဟြင့္..”
“မျမင္ရ မကိုင္ရတာ ၾကာေပါ့.. မွန္း.. ငါစို႔ခဲ့တဲ့ ႏို႔ႀကီးေတြ.. ရွီးး.. မွဲ႔နီေလးက ခုထိ ရွိတုန္းဟ.. ဒီမယ္ ၾကည့္စမ္း မိန္းမ..”
“ခိခိ..”
“ထ ထ .. ထမီပါ ခြၽတ္..”
“အို ေတာ္..”
“အိုစမ္းပါေစ.. ငါ့မိန္းမ ငါ ၾကည့္စမ္းပါရေစ.. ခြၽတ္ပါ အၾကင္ရဲ႕..”
“ခိခိ.. မရွက္ဘူးလား ကိုရင္ရယ္.. မႀကီးမငယ္ အိုႀကီးအိုမနဲ႔..”
“ဘယ္သူ႔ ရွက္ရမွာ..”
“အိမ္ေစာင့္နတ္ကိုေပါ့ ေတာ့္..”
“အာ.. လဖြတ္..”
“ဟုတ္တယ္ေလ.. မနက္မိုးလင္းေတာ့ျဖင့္ ဘုရားေတြ ရွိခိုးေနတာမွ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္..”
“ဘာ ဆိုင္တုန္းဟ.. ခြၽတ္ပါ ျမန္ျမန္..”
“အြင့္ေတာ္.. ကဲ.. ဟြင့္..”
ေျပာေျပာဆိုဆို ထမီေလး အသာခြၽတ္ခ်ေတာ့ စူပုံ႔ပုံ႔ ဗိုက္ႏွင့္ ဖင္တုံးအယ္စတုံႀကီးက ဘြားကနဲ ေပၚလို႔လာသည္။ အမယ္အို၏ သက္တမ္း ၆၀ ေက်ာ္ ရတနာေ႐ႊက်ဳတ္ထက္တြင္ ေငြေရာင္ေရာယွက္ေနသည့္ အေမြးတို႔က က်ိဳးတို႔က်ဲတဲ။
“လွဲေခ်စမ္း မိန္းမ..”
ဟု ေျပာလိုက္ေတာ့ အဘြားမယ္ၾကင္ ေစာဒက မတက္ျဖစ္။ ကုတင္ေပၚ အသာလွဲခ်လိုက္သည္။ ဘိုးသာဒြန္းက ေဘးမွေန၍ တေစာင္းလွဲအိပ္လိုက္သည္။ တင္းတိပ္ မွဲ႔ေျခာက္ကေလးမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနၿပီ ျဖစ္သည့္ ပါးျပင္ကို ငုံ႔နမ္းလိုက္၏။ အညိဳေရာင္ပ်ယ္ေနၿပီ ျဖစ္သည့္ မ်က္ဆံတို႔တြင္ အရင္လို ရမၼက္ေသြး မလႊမ္းေတာ့ေသာ္လည္း ၾကည္ႏူးရိပ္ကေတာ့ သန္းေနဆဲ။ ေမးႏွစ္ထပ္ျဖစ္ေနသည့္ ပါးေဖာင္းေဖာင္းေအာက္က လည္တိုင္သည္ ငယ္စဥ္ကလို တင္းရင္းမေနေတာ့။ အသားပို အသီးေလးမ်ားပင္ ထေနသည့္ လည္တိုင္ကို ႁပြတ္ကနဲ စုပ္လိုက္ေတာ့ အဘြားၾကင္ တြန႔္သြားၿပီး
“ကိုရင္ေနာ္..”
ဟု တိုးတိုးေလး ေရ႐ြတ္သည္။ ေဘးႏွစ္ဘက္ဆီ ဘတ္လပ္တြဲက်ေနသည့္ ရင္စိုင္ ၂ ခုကို ဖြဖြ႐ြ႐ြ ပြတ္ေပးလိုက္၏။ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္မ်ားက ဒီရင္စိုင္ ၂ ခုၾကားသို႔ အတံႀကီး ညႇပ္ထည့္ၿပီး အရသာခံခဲ့ဖူးသည္။
“ခ်ိဳင္း ေျမႇာက္စမ္း မိန္းမ..”
ေျပာလည္းေျပာ ဆြဲလည္းေျမႇာက္လိုက္၏။ လက္ ႏွစ္ဘက္ကို အေပၚသို႔ ဆန႔္ဆန႔္ေျမႇာက္ကာ ပူးကိုင္ၿပီး ေအာက္က တလစပ္ ေညႇာင့္သည့္ ဆက္ဆံပုံကို မယ္ၾကင္ အလြန္ႏွစ္သက္တာ ကိုရင္ အသိဆုံး။ ထိုစဥ္က ေျဖာင့္စင္းတင္းရင္းခဲ့သည့္ လက္ေမာင္းအိုး လွလွေလးမ်ားက ယခုေတာ့ လက္ျပင္းက်ကာ ေပ်ာ့တြဲတြဲ ရွိေခ်ၿပီ။ အေမြးအမွ်င္ ကင္းစင္သည့္ ခ်ိဳင္းလွလွေလးကို လွ်ာႏွင့္ တျပပ္ျပပ္ လ်က္တိုင္း တြန႔္လိမ္လူးကာ ယားတတ္ရွာသည့္ ပုံရိပ္ေလးကို ျပန္လြမ္းရင္း နံ႔သာျဖဴ သနပ္းခါးေလးမ်ားျဖင့္ ေခ်းေၾကာင္းေလး ထင္ေနသည့္ အမယ္အို၏ ခ်ိဳင္းေလးကို ႁပြတ္ကနဲ စုပ္လိုက္၏။
“အိုးး.. ဘယ့္ႏွာ.. ကိုရင္.. ရွင္ဟာေလ..”
“ဟဟ.. ယားတုန္းလား ငါ့မိန္းမ.. ဟြမ္.. ႁပြတ္စ္.. ႁပြတ္စ္..”
“အို႔.. အာ.. ေတာ္ၿပီလို႔.. အဘိုးႀကီးေနာ္..”
စုပ္ရင္း လ်က္ရင္း ခ်ိဳင္းေအာက္ဘက္ကို ဆက္ဆင္းၿပီး ဘတ္လပ္က်ေနသည့္ ႏို႔တစ္ဘက္ကို ငုံခဲလိုက္သည္။ အဘိုးအို၏ ႏွာေခါင္းရွည္ရွည္ႀကီးႏွင့္ ေမႊ႕ကာပင့္ကာ နမ္းလိုက္ တႁပြတ္ႁပြတ္ စို႔လိုက္ႏွင့္ စိတ္ႀကိဳက္ ေဆာ့ကစားျပန္သည္။ အဘြားၾကင္လည္း မတားမိေတာ့။ ကိုယ္လုံးဖိုင့္ဖိုင့္ႀကီးကို အိပဲ့အိပဲ့ လူးလြန႔္ရင္း လင္ေတာ္ေမာင္ျပဳသမွ် ႏုရျပန္ေလသည္။ လင္ေရာ သားေရာ ေခြၽးမအျပင္ ေျမးေလးအတြက္ပါ အစာအာဟာရတို႔ ခ်က္ျပဳတ္စီမံရွာသည့္ အဘြားၾကင္။ နန္းကလြဲၿပီး က်န္သုံး ေယာက္လုံးက အစားေ႐ြး ေခ်းထူၾကသူမ်ားမို႔ ပိုလွ်ံသမွ် ႏွေျမာစာမ်ား စားရင္း ႐ႊဲက်လာသည့္ ဗိုက္ေခါက္ႀကီးက ခ်စ္စဖြယ္ အိဖိုင့္ေန၏။ ငယ္ငယ္က တင္းတင္းက်စ္က်စ္ရွိခဲ့သည့္ ခ်က္တြင္းကေလးမွာလည္း အေရးအေၾကာင္း ပတ္လည္ႏွင့္ ေျမက်င္းေဟာင္း တစ္ခုလို အလွကင္းေနၿပီ။ အခ်စ္မျပယ္ႏိုင္ေသးသည့္ အဘိုးအိုကေတာ့ ေျမက်င္းေဟာင္းကေလးကိုပဲ လွ်ာဖ်ားႏွင့္ ထိုးေမႊကာ ေဆာ့ျပန္၏။
အဆီျပင္တို႔ တြဲလ်ဲက်ေနသည့္ ေပါင္လုံးအိအိ ႏွစ္ဘက္ကို ပြတ္မိျပန္ေတာ့ ငယ္ငယ္က အလုပ္ပင္ပန္းခ်ိန္၊ မိန္းမေပါင္ၾကား လေခ်ာင္းညႇပ္ထားၿပီး ဇိမ္ခံခဲ့ဖူးတာေလး သတိရမိျပန္သည္။ မိန္းမလည္း လိုခ်င္ေနရွာမလားဟု ေတြးမိေသာ္လည္း လိုးမေပးႏိုင္ သည့္ညမ်ား မနည္းမေနာ ရွိခဲ့ဖူးသည္ မဟုတ္ပါလား။ မိခင္ႏွင့္တူေသာ မယားကေတာ့ ဘယ္တုန္းကမွ အၿပဳံးမပ်က္ခဲ့ပါေပ။ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားက ကုန္းကမူ မို႔မို႔၊ ယခင္ နက္ေမာင္႐ႊန္းစိုေသာ ေတာအုပ္ကေလးက ေငြမွင္ေရာင္ ပင္အိုတို႔ျဖင့္ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ျဖစ္လို႔ေနၿပီ။
“ဒူးေထာင္.. ေပါင္ကိုကားလိုက္ မိန္းမ..”
“ဗုေဒၶါ.. မဟုတ္တ႐ုတ္ ကိုရင္ရယ္.. အိပ္မွာျဖင့္လည္း အိပ္ေခ်ပါေတာ့..”
“လုပ္ပါကြာ.. မျမင္တာၾကာလို႔ ၾကည့္ခ်င္လို႔ပါ.. ၿဖဲစမ္းပါ.. ေဟာသလိုေလး..”
“အို႔ အို႔.. ပလုတ္တုပ္.. ငုတ္တုပ္.. အသာလုပ္ပါ ေတာ့ ဘယ့္ႏွာ.. အေၾကာတင္သြားမွျဖင့္ ေက်ာ္မေကာင္း ၾကားမေကာင္း ကိုရင္ရယ္..”
ေပါင္အယ္စတုံႀကီး ႏွစ္ဘက္ကို နင္းကန္ၿဖဲကားလိုက္ေတာ့ ဂြၽတ္ကနဲပင္ ျမည္သြားေသးသည္။ မေလွ်ာ့ရတာၾကာၿပီ ျဖစ္ရွာသည့္ မယ္ၾကင့္ ေပါင္တြင္းေၾကာမ်ား မည္မွ်ပင္ တင္းေနရွာမည္နည္း။ ငယ္႐ြယ္စဥ္အခါတုန္းကေတာ့ အႏွီ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ၿဖဲႏိုင္သေလာၿဖဲ၊ ျပားေနေအာင္ ကားၿပီးမွ လီးတဆုံး ထိုးစိုက္ကာ က်ိတ္ေဆာင့္ျခင္းကို အလြန္ႏွစ္သက္သည့္ အၾကင္။ ဖားျပဳတ္ေက်ာကုန္းလို ေဖာင္းကားေနသည့္ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးရဲ႕ အတြင္းပိုင္းက အခုေတာ့ ေရမရွိေတာ့ေသာ တြင္းေဟာင္းလို ေျခာက္ကပ္ေနေလမလား။ ႏႈတ္ခမ္းထူထူၾကားမွ ထိုးထြက္ေနသည့္ ပြင့္ဖတ္ေလးႏွစ္ခ်ပ္ကို လက္ေခ်ာင္းထိပ္ျဖင့္ ပြတ္သပ္ၿပီး ခပ္ဖြဖြေလး ဆြဲၾကည့္လိုက္သည္။ ေျခာက္ေသြ႕ေစ့ကပ္ေနသည့္ အကြဲေၾကာင္းကို ဆြဲဟကာ ၿဖဲၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခရမ္းရင့္ေရာင္ သစ္ခြတစ္ပြင့္ ေပၚလာသည္။
စိတ္ႀကိဳက္ လ်က္ခဲ့ နမ္းခဲ့ တဇတ္ဇတ္ကိုက္ကာ စုပ္လိုက္ ေထြးလိုက္ႏွင့္ ေဆာ့ကစားခဲ့သည့္ ပြင့္ခ်ပ္ေလးမ်ားက ပန္းေသြးေရာင္ျပယ္ကာ ခရမ္းျပာေရာင္ ျဖစ္ေနၿပီ မဟုတ္ပါလား။ ႏႈတ္ခမ္းပန္းနား တြန႔္တြန႔္ေလးႏွင့္ ေပ်ာ့တြဲတြဲ ၿပဲကားေနသည္မွာ ခ်စ္စရာပင္ ေကာင္းေကာင္းေသးေတာ့၏။ မ်က္ႏွာ အပ္ကာ ပလပ္လပ္ျမည္ေအာင္ လ်က္ပစ္လိုက္ေတာ့ အဘြားႀကီး အလန႔္တၾကား ထေအာ္ေတာ့သည္။
“အလိုေလး.. ေတာ့္ ကိုရင္.. ရွင္ႀကီးေနာ္.. ရွင္ႀကီး..”
“အသာ ေနစမ္းပါ မိန္းမရယ္.. မင့္ေစာက္ဖုတ္ေလးက အိုေနေပမဲ့ အရင္လို ခ်ိဳတုန္းဟ..”
“အို.. ခက္ပါဘိေတာ္.. မအပ္မရာ ကိုရင္ရယ္..”
အဖုတ္အိုေလးကို ၿဖဲကာ လ်က္ရင္း လွ်ာဖ်ားက အေနာက္ေပါက္ကို ရွာစမ္းမိသည္။ တင္ပဆုံးကားကား မတရား ထြားလြန္းေနၿပီမို႔ အေရွ႕နဲ႔ အေနာက္ ၾကားက အေတာ္ပင္ လွမ္းလွပါေရာ့လား။
“ဘာေတြ လုပ္ေနသတုန္းလို႔ ကိုရင္ရဲ႕.. ခက္တယ္ေနာ္ ခက္တယ္..”
“ဖင္ေပါက္ကေလး ျမင္စမ္းခ်င္လို႔ပါ မိန္းမရယ္.. ငါ အလိုရွိတိုင္း ခံေပးရွာတဲ့ မင့္ ဖင္ကေလးေလ.. အဲ့သာေလး ျမင္ၿပီးရင္ ေတာ္ပါ့မယ္.. ေနာ္ မိန္းမ..”
“ရွင္ႀကီးဟာေလ.. အိုႀကီးအိုမ အထိေတာင္ ဖင္ခံစားခ်င္တုန္းလား..”
“ေဟ့ေဟ့.. ေလသံမွန္ေအာင္ ေျပာပါဟ.. ဘယ့္ႏွယ္ ဖင္ ခံစားခ်င္ရမတုန္း.. မိန္းမဖင္ကို အရသာ ခံစားခ်င္တာ.. အဲ့သလို ေျပာစမ္းပါ..”
“ခိခိခိ.. ေတာ္ဟာေလ..”
“ႂကြ ႂကြ.. ဖင္ေလး နည္းနည္းႂကြေပး..”
“က်ဳပ္ဖင္ က်ဳပ္ မႏိုင္ဘူးေတာ့္.. ဘယ့္ႏွာ လူကို အသက္ ၂၀ သူငယ္မေလး မွတ္ေနေရာ့လား..”
“အိမ္း ဒါလည္း ဟုတ္သဟ.. ေနဦး.. ေဟာ.. ေဟာဟိုက ေခါင္းအုံး လာစမ္း.. ခါင္းေအာက္မယ္ သလိုေလး ေခါင္းအုံးခုလိုက္.. ေအး.. ရၿပီ.. ရၿပီ.. ဟုတ္သြားၿပီ.. ျမင္ရၿပီ မိန္းမ.. ငါ ခံစားခဲ့တဲ့ မင့္ ဖင္ေလး.. အေဟးေဟး..”
အားပါးတရ ေျပာရင္း ညိဳရင့္ရင့္ ခေရေလးကို လက္ထိပ္ႏွင့္ တို႔ကာ ေမႊကာ ေဆာ့ျပန္ပါေလသည္။ ပန္းခေရတို႔ သဘာဝ လန္းရာမွ ေျမခေႂကြ၊ ေျခာက္ေလသည့္တိုင္ ေမႊးရနံ႔ မပ်ယ္သလိုပင္ ငယ္စဥ္က လန္းဆန္းခဲ့သည့္ အၾကင့္ ခေရပြင့္ေလးမွာလည္း ယေန႔တိုင္ လွေနဆဲ။ ထုံအီအီရနံ႔ေလး တစ္မ်ိဳးျဖင့္ အဘိုးအိုရင္ကို အခ်စ္တိုးေအာင္ စြဲေဆာင္ေနဆဲ။ စိတ္ရွိလက္ရွိ ကလိကေလာက္လုပ္ရင္း အတိတ္ကို စားၿမဳံ႕ျပန္ကာ ၾကည္ႏူးမဆုံးႏိုင္ ျဖစ္ေနသည့္ အဘိုးသာဒြန္း တစ္ေယာက္..
“က်ဳပ္ ခ်မ္းလာၿပီေတာ့္ ကိုရင္ရဲ႕.. ဟပ္.. ဟပ္.. ဟပ္ ခ်ိဳး..”
“ဟာ.. အၾကင္.. မိန္းမ.. ငါ့ မယားေလး.. မင့္ အဖုတ္က.. ၾကည့္စမ္း..”
“ဘာတုန္းေတာ့္ အလန႔္တၾကား.. ဟပ္.. ခ်ိဳးးးး..”
“အဲ.. တကယ္ဟ.. မင့္ မအိုေသးဘူး မိန္းမ.. ခုေန ငါ တက္လိုးရင္ အဆင္ေျပႏိုင္ေသးတယ္ဟ.. ဒီမယ္ စိုလာတယ္.. အဟုတ္ စိုလာတယ္.. ငါ ဆြေနတာ ေကာင္းလို႔ ေနမယ္..”
“ဘာ ဘာ..”
“မင့္ အဖုတ္ေလးေလ.. အဲ အဖုတ္ႀကီးေပါ့ကြာ.. ငါ လိုးခဲ့တဲ့ အဖုတ္ႀကီး.. အခု စိုလာတယ္လို႔..”
“စိုမေပါ့ေတာ့.. ႏွာေခ်လိုက္လို႔ ေသးထြက္သြားတဲ့ဟာ မင့္ကို..”
“ဟမ္..”
“ဖယ္စမ္းပါ.. ဒလေဟာ ထြက္က်ကုန္မွ အိပ္ရာခင္း ေသးစိုလို႔ အခက္.. မိုးက ဆက္ေနတာ ေလွ်ာ္လို႔ လွမ္းလို႔ အဆင္ေျပတာ မဟုတ္..”
“ေဟ.. အဲ့သဟာ ေသးလား.. ဟားဟားဟား..အြမ္း အြမ္း.. ျဖည္းျဖည္းထ မိန္းမ.. ဟားဟားဟား..”
ဘိုးသာဒြန္းတစ္ေယာက္ ဇနီးျဖစ္သူ၏ အိဖိုင့္ဖိုင့္ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို အသာထူေပးရင္း တဟားဟား ရယ္မိရေတာ့သည္။ ႏွာေခ်လို႔ ေသးထြက္တာကို အဖုတ္စိုလာတယ္ ထင္ၿပီး တက္ခြရန္ ႀကံမိေသာ မိမိအျဖစ္ပါတကား။ အဘြားၾကင္တစ္ေယာက္ ခြၽတ္ခ်ထားသည့္ ထမီကို ကျပာကယာ ေကာက္စြပ္ၿပီး ေသးေပါက္ရန္ အိမ္သာေျပးရရွာေလသည္။ အေတာ္လက္ကျမင္းတဲ့ ေယာက္်ားဟု တိုးတိုးကေလး ႐ြတ္ကာ မ်က္ေစာင္း ႐ြယ္သြားေသးသည္။ အိပ္ခန္းႏွင့္ အိမ္သာ အကူးမွာပင္ ႏွာေခ်တာ စိပ္လာၿပီး မထိန္းႏိုင္သည့္ ေသးတို႔က ေပါင္တေလွ်ာက္ စီးက်လာေတာ့သည္။
အဘြားၾကင္ခင္မ်ာ ကိုယ့္အျဖစ္ကိုယ္ တခိခိရယ္ရင္း ေပါင္ၾကားထဲ ထမီလုံးထိုးကာ ၾကမ္းျပင္ေသးမစိုေအာင္ ထိန္းၿပီး မတ္တပ္အတိုင္း ခပ္သာသာ ေပါက္ခ်ရေတာ့၏။ ၿပီးမွ အိမ္သာဆီသြားကာ ေဆးေၾကာ၊ ထမီလဲ၊ အက်ႌေလးပါ ျပန္ေကာက္စြပ္ၿပီး အိပ္ခန္းဆီ ျပန္ဝင္လာေတာ့ ကိုရင္သာဒြန္းက ကုတင္ေပၚတင္ တေစာင္းေလးလွဲလို႔ မွိန္းေနၿပီ။ ကုတင္ေစာင္းေလး အသာ ေမွးထိုင္လိုက္ေတာ့ မ်က္ေစ့ မွိတ္လ်က္ကပဲ လက္ေမာင္းကို ပုတ္ျပ၏။ လာအုံးအိပ္ ဟူသည့္ သေဘာ။
ဘြားၾကင္လည္း အလိုက္သတိပင္ လင္ျဖစ္သူ ကိုသာဒြန္း ရင္ခြင္တြင္ ေက်ာအပ္၍ ပူးကပ္ကာ ဝင္လွဲလိုက္၏။ ဘိုးသာဒြန္း လက္တစ္ဘက္က ဘြားၾကင္ အက်ႌေအာက္မွ လွ်ိဳကာ ရင္အုံႏွစ္လုံးၾကား ထိုးႏႈိက္လာသည္။ ဒီလို ပူးကပ္ ေပြ႕ဖက္ၿပီး ဒီလို ႏႈိက္မယ္မွန္း သိေနသည့္ အဘြားၾကင္လည္း ခ်ိဳင္းကေလးဟကာ ဝင္လာသည့္ လင့္လက္ကို အသာျပန္ ဖိညႇပ္ထားေပးလိုက္၏။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ ဖင္တုံးထြားထြားႀကီးေပၚ ေျခတစ္ဘက္ ကားရားတင္ ခြလာျပန္သည့္ အၾကင့္ခ်စ္လင္။
ငယ္ငယ္ကလို လတံေခ်ာင္းႀကီး ဖင္ၾကားညႇပ္အိပ္ဦးမလားဟု ေတြးမိေသာ္လည္း မေမးျဖစ္။ ဖင္ေဟာင္းေလာင္ အိပ္ရင္းက ႏွာေခ်လွ်င္ ေသးဆို႔တတ္လာၿပီ ျဖစ္သည့္ မိမိအသက္အ႐ြယ္ကို သူလည္း သိသြားၿပီပဲေလဟုေတြးရင္း ေႏြးေႏြးကေလး ၿပဳံးမိေတာ့သည္။
ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ႐ြာသူမေလး ကြၽန္မ ျမၾကင္.. ေကာက္စိုက္ပြဲအၿပီးမွာ ႏႊဲခဲ့တဲ့ ခ်စ္ပြဲကစလို႔ ဘဝထဲ ဝင္ျဖစ္ခဲ့တယ္ေလ..။ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းတက္ သတို႔သားနဲ႔ အညတရ ေတာသူဘဝမို႔.. ဘယ္အခ်က္ကမ်ား ေဝးေစမလားဆိုၿပီး စိုးတထိတ္ထိတ္နဲ႔ ရွင့္လက္ကို ဆုပ္ထားမိခဲ့…။ သားေလး ေမြးၿပီးသည့္တိုင္လည္း ကြၽန္မ စိုးစိတ္ေတြ မျပယ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး..။
ေတာအရပ္ကို ခြာ.. ၿမိဳ႕မွာလာ ဘဝခရီးဆက္ေတာ့.. ရွင့္ပတ္ဝန္းက်င္ ရွင့္အသိုင္းဝိုင္းၾကား ေတာသူမ အ႐ိုင္းမို႔ ထားရစ္ေလးမလား ေတြးရျပန္တယ္ ကိုရင္ရယ္..။ တည္ၾကည္တဲ့ လင္သား.. တာဝန္ေက်တဲ့ လင္သား.. သစၥာတရားႀကီးမားစြာနဲ႔ ညႇာတာတတ္တဲ့ လင္သားေပမို႔ အခုေတာ့ ကြၽန္မ ရတက္ေအးရပါၿပီ..။ ရွင္နဲ႔ က်ဳပ္ ေဝးရစရာအေၾကာင္း မရွိေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕..။ ရွင္နဲ႔က်ဳပ္ၾကား ကြဲေအာင္ခြဲႏိုင္မယ့္ အရာဆိုလို႔လည္း မရွိေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕..။…ၿပီးပါၿပီ
