Unicode
”ကိုရယ် ကိစ္စမရှိပါဘူး။ ကားမရလည်း ဒီမှာပဲ တစ်ညတည်းကြတာပေါ့” ”ချစ်ရယ် ဒီမှာတည်းတာ ကိစ္စမရှိဘူး။ ကိုယ်တို့အလုပ်တွေ လွှဲထားတာ နှစ်ပတ်တောင်ရှိပြီ။ ရတဲ့ကားနဲ့ပဲ ပြန်ကြတာပေါ့။ ညနေ ၅ နာရီမှာ ကားကြုံတွေ ရှိတယ်လို့ ပြောကြတာပဲ။ ကိုတို့ မင်္ဂလာဆောင်ဖို့လည်း နောက် ၂ လလောက်ဆိုတော့ စစီစဉ်ချင်ပြီ”
”အင်းပါ ကိုရယ်။ ကားရရင်တော့ ပြန်ကြတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ဒီလိုမြို့လေးမှာ ကားရဖို့ မလွယ်ဘူးထင်တယ်နော် ကို”
”အင်း ချစ် ကိုဂိတ်မှာ သွားစုံစမ်းကြည့်ဦးမယ်”
”ချစ် ကားက တစ်စီးပဲ ရှိတော့တယ်။ လော်ရီကားပဲ ရတယ်။ သွားမှာလား ချစ်”
”အင်း ကိုရယ် သွားရတော့မှာပေါ့။ စာချုပ်ချုပ်တဲ့သူ မအားတော့ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ ဒီညပဲ ရတာနဲ့ ပြန်ရမှာပေါ့”
”ကျန်တဲ့ပစ္စည်းတွေတော့ ကိုငယ်လာရင် ထည့်ပေးလိုက်မယ်တဲ့။ အခုတော့ အဝတ်နည်းနည်းနဲ့ အရေးကြီးတာတွေပဲ ယူခဲ့တယ်”
သို့သော် ထိုကားပေါ်တွင် ဧပရယ် သတိမထားမိသော အချက်ကြီးတစ်ချက် ရှိနေသည်ကို မသိခဲ့။ ကားပေါ်ရောက်မှ ပါလာသော ခရီးသည် ၆ ယောက်လုံး ယောက်ျားတွေချည်း ဖြစ်နေသဖြင့် ဧပရယ် စိတ်ပူမိသည်။ ကားက ခပ်ကျဲကျဲ။ ခေါင်မိုးပေါ်တွင် ကုန်တွေ အပြည့်တင်ထားသော်လည်း ကားက ကြီးသဖြင့် နေရာလွတ်တွေ များနေသည်။ ဧပရယ် သူ့ဖက်သို့တိုး၍ တိုးတိုးလေး မျက်နှာငယ်လေးဖြင့် ပြောမိသည်။
”အစ်ကို ယောက်ျားတွေချည်းပဲ ဧပရယ်ကြောက်တယ်။ လမ်းမှာ တစ်ညလုံး နေရဦးမှာ။ မိန်းမဆိုလို့ ဧပရယ် တစ်ယောက်တည်း”
ဧပရယ်ပြောပုံက တုန်တုန်ရီရီလေးနှင့် အတော်လေး ကြောက်နေသည့်ဟန်။
”မကြောက်ပါနဲ့ ဧပရယ်ရယ်။ ကိုယ်တစ်ယောက်လုံး ရှိပါတယ်”
”အစ်ကို လူတွေက ဓားပြတိုက်မယ့် လူတွေတော့ မဟုတ်လောက်ပါဘူးနော်”
ခရီးသည် ၆ ယောက်လုံးက အသက် ၃၀ ကျော် ၄၀ ဝန်းကျင် လူလတ်ပိုင်း အလုပ်ကြမ်းသမားရုပ်တွေ။
”မဟုတ်ပါဘူးကွာ ပုံစံကြည့်ရတာ ရာဘာခြံ အလုပ်သမားတွေ နေမှာပါ။ ကြည့်ပါလား အထုပ်တွေ အပိုးတွေနဲ့”
”အင်းအင်း။ ဒါပေမယ့် သတိနဲ့နေနော်။ တစ်ကားလုံး ယောက်ျားတွေချည်းပဲ။ ဧပရယ် ကြောက်တယ်”
”အေးပါကွာ အေးပါ ကိုယ်သတိနဲ့ နေပါ့မယ်”
ဧပရယ် ဒီမျှစိုးရိမ်နေတော့ ကောင်းကျော် မျက်မှန်နက်တပ်ပြီး ငနဲတွေကို အကဲခတ်ကြည့်ရသည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဧပရယ်က ချောချောလှလှလေးမို့ ထိုသူတွေ အသည်းအသန် ခပ်ရိုင်းရိုင်း ကြည့်နေကြတာတော့ အမှန်။ မိန်းမ မမြင်ဖူးသူတွေ ကြနေတာပဲ။ စားမတတ် ဝါးမတတ်နှင့်။
ဒီတော့လည်း ကောင်းကျော် အကြံထုတ်ရပြန်သည်။ ဒီလူတွေနှင့် ညအထိ နေလို့မဖြစ်။ သို့သော် တခြားကားကလည်း မရှိ။ ဧပရယ်က ကိုယ့်ကို ယုံကြည်အားထားနေသည်မို့ သူကလေး မှည့်တစ်ပေါက် မစွန်းစေဖို့ ကိုယ့်မှာ တာဝန်အပြည့်ရှိသည်။
သူစိတ်ထင်လို့လား မသိ။ ဟို ၆ ယောက်ရဲ့ ပုံစံကလည်း ဘာတွေနှီးနှော တိုင်ပင်နေကြသည် မသိ။ မျက်ရိပ်မျက်ကဲတွေ ပြနေသလိုလို။ တီးတိုးစကားတွေ ပြောနေသလိုလို။ ကောင်းကျော် မလိုသေးလိုသေး အကြံထုတ်ရတော့သည်။ ဒီလူတွေနှင့် မမှောင်ခင် ခွဲမှပါပင်။ ဒါပေမယ့် ကားက ကုန်ကားမို့ တောက်လျှောက် မောင်းနေလိုက်တာ။ အဲ… ဂိတ်တွေမှာတော့ ရပ်သည်။ ဂိတ်တစ်ခုခုမှာတော့ ဆင်းရမည်။
အနည်းငယ် မှောင်လာသည်အထိ အခွင့်မသာသေး။ သတိနှင့် အမြဲနေနေရသည်မို့ ကောင်းကျော် အာရုံထဲမှာ အန္တရာယ်အငွေ့အသက်တွေ ခံစားနေရသလိုလို။ ကားပေါ်မှ လူ ၆ ယောက် အမူအယာကလည်း တဖြည်းဖြည်း ကြမ်းတမ်းလာလိုက်တာ လူစင်စစ်မှ ဘီလူးသရဲဖြစ်တော့မိနှယ်။ ကားဒရိုင်ဘာနှင့် စပါယ်ယာကရော။ သူတို့တွေလည်း အတူတူပဲလား။
ကောင်းကျော် လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားပေမယ့် ကျောရိုးထဲက စိမ့်တက်လာလိုက်တာ ငှက်ဖျားတက်သည့်နှယ်။ ဧပရယ်ကတော့ ကောင်းကျော် လက်မောင်းကို တင်းတင်းဆုပ်ထားသည်။ ယခုအချိန် အားကိုးစရာက သူပဲရှိတယ်လေ။
ကောင်းကျော် ကိုယ်ကို မတ်မတ်ပြင်ထိုင်လိုက်ပြီး ဧပရယ့်ပုခုံးကို ဖက်ထားလိုက်သည်။ သူတို့လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်သည်ကို မြင်လျှင် ကျန်လူများကလည်း မျက်ချည်မပြတ် စောင့်ကြည့်နေကြသည်။
”ဘာဖြစ်တာလဲဟေ့”
လမ်းတစ်လျှောက် အတော်မှောင်လာသည့်အပြင် လူနေအိမ်ခြေလည်း မရှိတာမို့ ထိုသူတို့ အတင့်ရဲလာကြသည်။
”ဟဲဟဲ ဒီကညီလေးတို့က မင်္ဂလာဆောင်တာ မကြာသေးဘူးထင်တယ်။ ဟဲဟဲ ညီမလေးကလည်း ချောလည်းချော ခန္ဓာကိုယ်လည်း လှဆိုတော့ ဟင်းဟင်းဟင်း”
”ကိုကြီးသာဆိုရင်တော့ ညီမလေးလို မိန်းမရရင် တစ်ညတည်းနဲ့ သေပျော်ပြီ ဟဲဟဲဟဲ”
ဘာတွေပြောလို့ ပြောနေမှန်း မသိ။ ဧပရယ် ဂရုမစိုက်ပဲ မျက်နှာကို တစ်ဖက်သို့ လှည့်ထားလိုက်သည်။ ကောင်းကျော်ကတော့ မျက်နှာပေါ် ဦးထုပ်တင်ကာ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေရာမှ ခရီးပန်းထားသဖြင့် မှေးကနဲ အိပ်ပျော်သွားသည်။
ကားက ညနေ ၄ နာရီခွဲခန့်တွင် စထွက်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ကိုကလည်း အိပ်ပျော်နေပြီထင်သည်။ ဤကားပေါ်တွင် ပါလာသောသူ ၆ ယောက်လုံးမှာ အသက် ၃၀ ကျော် ၄၀ ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ ယောက်ျားကြီးများသာ ဖြစ်ပြီး ကြုံရာကျပန်း လုပ်ကိုင်သူ အလုပ်ကြမ်းသမားများ ဖြစ်ဟန်ရှိသည်။ ထိုသူတို့၏ အသားအရေမှာ ညိုမည်းခြောက်သွေ့နေပြီး ပုဆိုးတိုတိုများကိုသာ ဝတ်ထားကြသဖြင့် ကြီးမားသန်မာသော ခန္ဓာကိုယ်ကြီးများမှာ ကြွက်သားမြောင်းများ ပုံမကျစွာ ထွက်ပေါ်နေသည်။ ထို့ပြင် ဒရိုင်ဘာနှင့် စပါယ်ယာမှာလည်း ကားစထွက်ချိန်မှစ၍ တိုးတိုး တိုးတိုးနှင့် ဘာတွေပြောနေကြမှန်း မသိ။ တစ်ခါတစ်ရံ တဟီးဟီးနှင့်ရယ်၍ ဧပရယ့်ကို လှမ်းကြည့်သေးသည်။
အခြား ၆ ယောက်မှာလည်း ဧပရယ်၏ လှပဖြူဝင်းသော ကိုယ်လုံးကို စားမတတ် ဝါးမတတ် မီးတောက်နေသော မျက်လုံးများနှင့် ကြည့်နေကြသည့်အပြင် တစ်ခါတစ်ရံ ဧပရယ်နှင့် မျက်လုံးချင်းဆုံမိပါက မျက်စိမှိတ်ပြခြင်း၊ ရိုင်းရိုင်းပြပြ မကြားတကြား ပြောခြင်းတို့ကို လုပ်နေကြသဖြင့် ဧပရယ်မှာ ကိုယ်ဟန်ကို တတ်နိုင်သလောက် အလှမပေါ်အောင် ထိုင်ရင်း စိတ်ကျဉ်းကြပ်နေမိသည်။ သို့သော် ဧပရယ် ဘယ်လိုနေနေ လှပလွန်းသော ရုပ်ရည်နှင့် ခန္ဓာကိုယ်အလှကို မဖုံးကွယ်နိုင်။
ဧပရယ် ဝတ်ထားသည်ကိုလည်း ကြည့်ပါဦး။ ကြက်သွေးရောင် ရင်ဖုံးအင်္ကျီလက်ပြတ် ခါးတိုလေးကို တင်းယင်းစွာ ဝတ်ထားသဖြင့် တစ်ခါတစ်ခါ ကိုယ်ခန္ဓာအလှုပ်တွင် ဖွေးဥ၍ ရွှေရောင်ဝင်းနေသော ခါးသားလေးက အင်္ကျီနှင့် ထဘီကြားမှ လက်နှစ်ဆစ်ခန့် ပေါ်ပေါ်သွားတတ်သည်။ ထို့ပြင် အင်္ကျီသားမှာလည်း ပါးလွှာပျော့ပြောင်းနေသဖြင့် သေချာကြည့်လျှင် ရုန်းကြွဖောင်းအိနေသော ရင်သားအစုံပေါ်မှ ဘော်လီရင်ပုံခွက်လေးကို မြင်နေရသည်။
ဘော်လီပေါ်မှ ပန်းကနုတ်များကိုပါ ဖောက်ထွင်း မြင်နေရသည့်အပြင် ဘော်လီအပြင်သို့ လျှံထွက်နေသော တင်းယင်းလုံးဝန်းသည့် ရင်သားစိုင်အချို့ကိုပါ အတော်ထင်ရှားစွာ မြင်နေရသည်။ ဧပရယ်၏ လည်တိုင် ကျော့ကျော့ဝင်းဝင်းလေးမှာလည်း စိန်ဆွဲကြိုး အသေးတစ်ခု ဆင်မြန်းထားရာ ဧပရယ်၏ အလှအပများမှာ အန္တရာယ်ကို ဖိတ်ခေါ်နေသကဲ့သို့ ရှိသည်။
ကားပေါ်ပါလာသူများကလည်း ဧပရယ်၏ တင်းယင်းမို့မောက်သော ရင်သားများ၊ လုံးတင်း၍ လိမ္မော်ရောင် ထဘီအပျော့လေးထဲမှ တင်းယင်းစွာ ရုန်းကြွနေသော တင်သားများ၊ လုံးဝန်းဖြောင့်စင်း၍ ထဘီပျော့အောက်မှ ကောက်ကြောင်းအတိုင်း ပေါ်နေသော ဧပရယ်၏ ပေါင်တံလှလှ နှစ်ချောင်းတို့ကို မျက်တောင်မခတ် ဟန်မဆောင်ပဲ ကြည့်ရင်း တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် ဘာတွေတွတ်ထိုးနေကြသည် မသိ။
ဧပရယ် မနေတတ်တော့။ ကိုကတော့ ဧပရယ့်ဘေးတွင် မျက်နှာပေါ်သို့ ဦးထုပ်တစ်လုံးတင်၍ အိပ်မောကျနေသည်။ ယောက်ျားကြီး ၆ ယောက်က မျက်တောင်မခတ်တမ်း ပေါ်တင်ကြီး ကြည့်နေကြသဖြင့် ဧပရယ် ကိုယ်လုံးလေးကို မောင့်ဖက်သို့ လှည့်၍ ထိုသူများကို တစောင်းကျောပေး ပုံစံမျိုးဖြစ်သွားအောင် လှည့်၍ ရင်သားအလှကို ကွယ်လိုက်သည်။
သို့သော် ထိုသို့လုပ်လိုက်ခြင်းက ထိုသူများအတွက် မြင်ကွင်း ပိုကောင်းသွားစေသည်။ ဧပရယ်၏ တင်းယင်းနေသော ကျောပြင်ပေါ်မှ ချိတ် ၇ ခုတပ် အသားရောင်ဖျော့ဖျော့ ဇာဘော်လီလေးကို ထိုသူများ မြင်အောင် တမင်ပြသကဲ့သို့ ဖြစ်နေသည်။ ဧပရယ်၏ အင်္ကျီမှာ ပုံမှန်အတိုင်း ရုတ်တရက်ကြည့်လျှင် မသိသာသော်လည်း သေချာကြည့်လိုက်ပါက အတော်ပါးသည်။ အထဲမှ အသားရောင် ချိတ် ၇ ခုတပ် ဇာဘော်လီလေးကို အထင်းသား မြင်နေရသည့်အပြင် ဘော်လီချိတ်များကိုပါ ရမက်သွေးကြွဖွယ် မြင်နေရသည်။ ဧပရယ်၏ ပြည့်ဖြိုးသော ပုခုံးသားလေး နှစ်ဖက်ပေါ်တွင် ဘော်လီကြိုးလေးက အနည်းငယ် နစ်ဝင်နေရာ ထိုယောက်ျားများအတွက် အလွန်ကောင်းသော မြင်ကွင်းဖြစ်နေသည်။
ဘော်လီလေးကလည်း ကြပ်ထုပ်နေသည်။ ထို့ပြင် ဧပရယ်မှာ ခပ်စောင်းစောင်းလေး ဖြစ်နေသဖြင့် သေးသွယ်သော ခါးနွဲ့လေးမှာ လိမ်ကျစ်နေပြီး ခါးသားဖြူဖြူနုနုလေးမှာ ရမ္မက်သွေးကြွဖွယ် လက် ၃ လုံးစာခန့် ပေါ်နေသည်။ ထို့ပြင် ဘေးတိုက် မြင်နေရသော တင်းအိနေသည့် ရင်သားများမှာလည်း ဘော်လီဝတ်ခဲ့၍သာ တော်တော့သည်။ ဘရာစီယာသာ ဝတ်ခဲ့ပါက ထိုယောက်ျားများ မည်သို့ဖြစ်နေမည် မသိ။
ဧပရယ် ဝတ်ထားသော ဘော်လီမှာ ချိတ် ၇ ခုပါသော်လည်း အခြားအမျိုးသမီးဝတ် ဘော်လီများနှင့် ပုံစံဆင်တူသည်။ ဘော်လီကြိုးမှာ အနည်းငယ်သေးပြီး ဘော်လီကို အပါးစား ပိတ်ချောစအနုဖြင့် ပြုလုပ်ထားသည်။ ရင်ပုံခွက်နေရာသာ အနည်းငယ်ထူသော ပိတ်ရှိပြီး ကျန်နေရာများမှာ ခန္ဓာကိုယ်တွင် တင်းယင်းစွာ ကပ်နေသည်။ ထို့ပြင် ဧပရယ်၏ လုံးဝန်းဖွံ့ထွားသော တင်သားတစ်လုံးမှာလည်း ခုံပေါ်မှ အနည်းငယ် ကြွနေသဖြင့် ပိတ်ပျော့ထဘီပါးလေးအောက်မှ ပင်တီအရာလေးကို ထင်ရှားစွာ မြင်နေရသည်။
တဖြည်းဖြည်းနှင့် ကားပေါ်မှ ယောက်ျားများ၏ အပြုအမူများမှာ ရိုင်းသထက် ရိုင်းလာသည်။ မှောင်လာသည့်အပြင် လမ်းဘေးတွင် အိမ်ခြေတစ်ခုမှ မရှိသဖြင့် ထိုသူတို့ အတင့်ရဲလာကြသည်။ ဧပရယ်၏ ဘေးတိုက်မြင်ရသော ခန္ဓာကိုယ်ကောက်ကြောင်း မြင်ကွင်းကလည်း ကောင်းလွန်းနေသည်။ ရင်သားအစုံက ရှေ့ကို လုံးဝန်းစွာ ကော့ထွက်နေပြီး သေးသွယ်ချပ်ရပ်သော ဝမ်းဗိုက်သားနှင့် ခါးကျဉ်ကျဉ်လေး။ ထိုအောက်မှ ရေဖြည့်ထားသည့် ပူစီဖောင်းများလို လုံးကော့နေသည့် တင်စိုင်တင်းတင်းအိအိကြီးများက ထိုသူတို့အား စိတ်ရိုင်းများ အစွမ်းကုန် ဝင်စေသည်မှာ မဆန်းပါ။
ကူလီတစ်ဦးက ဧပရယ် ကောင်းစွာကြားနိုင်သော အသံဖြင့်
”တောက် အိုးကြီးတွေက တင်းနေတာပဲကွာ။ လိုးလိုက်ရရင်တော့”
ဟု သူ့ဘေးမှလူကို လှမ်းပြောပြီး ဧပရယ်ကို ပြီတီတီ လှမ်းကြည့်သည်။ ဧပရယ်၏ ပန်းနုရောင် နှုတ်ခမ်းလေးနှစ်လွှာမှာ ကြောက်ရွံ့မှုနှင့် ရှက်မှုကြောင့် တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ မဖြစ်တော့။ ကို့ကို နိုးရတော့မည်။
”ကို ကိုရေ ထပါဦး”
”အင်း အင်း ချစ်ဘာလဲ”
”ဘယ်နေရာ ရောက်နေပြီလဲ မသိဘူး။ ကားပေါ်မှာလည်း ယောက်ျားတွေချည်းပဲ။ ချစ် ကြောက်လာပြီ။ ကားပြောင်းလို့ရရင် ပြောင်းစီးရအောင်နော် ကို”
”အာာ ချစ်ကလည်း ဒီအချိန်ကြီး ဒီနေရာမှာ ဘယ်လိုကားပြောင်းစီးမှာလဲ”
ထိုစဉ်တွင်ပင် စပါယ်ယာက
”ဟားဟား ငါတို့အချစ်လေး ဘာတွေ တိုးတိုး တိုးတိုး ပြောနေတာလဲ မသိဘူး။ ငါတို့ကိုလည်း ပြောမှပေါ့”
ဟု အော်ပြောလိုက်သည်။ ဧပရယ်ရော ကောင်းကျော်ပါ စပါယ်ယာစကားကို မကြားသလိုနေရင်း အကြံထုတ်နေကြသည်။ ထိုသူတွေ၏ ရန်မှ လွတ်အောင် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ။ ကောင်းကျော် အကြံထုတ်နေသည်။
ဧပရယ်ကလည်း ချောချောလှလှလေးမို့ ထိုသူတွေ မိန်းမမမြင်ဖူးသလို ကြည့်နေကြသည်ကတော့ အမှန်ပင်။ ဒီကားပေါ်မှာတော့ ဆက်စီး၍ မဖြစ်တော့။ ကားက အဝေးပြေးလမ်းပေါ်တွင် မဟုတ်တော့။ ဘယ်အချိန်ကတည်းက လမ်းကြောင်းပြောင်းသွားသည် မသိ။ သစ်ပင်များကြားမှ ဖုန်ထူထူ မြေလမ်းပေါ်တွင် မောင်းနေသည်။ ဧပရယ်ရော ကောင်းကျော်ပါ ဘယ်ရောက်နေမှန်း မသိကြ။
”ကားဆရာ ကားဆရာ ခဏရပ်ပေးပါဦး။ ကျွန်တော့် အမျိုးသမီး အပေါ့သွားချင်လို့”
လက်မထပ်ရသေးသော်လည်း ပြသနာများကို လျော့သွားစေချင်သဖြင့် အမျိုးသမီးဟု သုံးနှုန်းလိုက်သော်လည်း ထိုသူများက နောက်ဆုတ်မည့်ပုံမပေါ်။
”ဟားဟား ရပ်ပေးရမှာပေါ့ ရပ်ပေးရမှာပေါ့ ဟီးဟီး”
”မြန်မြန်ကိစ္စရှင်းခဲ့ ဟီးဟီးး။ ခင်ဗျားမိန်းမက ချောတယ် တောင့်တယ်နော် ဟီးးး။ ခင်ဗျား ကံကောင်းတာပဲ ညတိုင်း ဟီးးး ဟဲဟဲ”
ကာဆရာက အကြောင်းမရှိပဲ တဟီးဟီး ရယ်နေသည်။ အခြားယောက်ျားများကလည်း ပြုံးစိစိနှင့်။
”ကဲ ငါတို့ပူတူတူးလေးက ရှူရှူးပေါက်ချင်လို့တဲ့ ဟားဟား ပေါက်ပါစေ ပေါက်ပါစေ”
ဧပရယ် တစ်ချက် မျက်စောင်းထိုးကြည့်မိသည်။
”ဟားး ချစ်လေးက မျက်စောင်းထိုးရင် ပိုလှ”
”ကဲ ကဲ သွားစရာရှိတဲ့ ကိစ္စတွေလည်း သွားထားကြ သွားထားကြ ဟင်းဟင်း အလုပ်လုပ်ဖို့ ကျန်သေးတယ်”
”ဟင်း ဟင်း ကိုယ့်လူတို့ အစာစားဖို့ ပြင်ထားကြ ဟင်းဟင်း”
ဟင်း မဖြစ်တော့။ ကာမဘီလူးတွေ၏ ကားကိုစီးလာမိပြီ။ ဧပရယ်နှင့် ကောင်းကျော် ထိုသူများကို မကြားယောင်ပြု၍ ကားပေါ်မှ ဆင်းလာကြသည်။ အထုပ်များကိုမူ ကားပေါ်တွင်ပင် ထားခဲ့ကြသည်။
”ကို ချစ်တို့ ချစ်တို့ ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲဟင်”
”အင်း ချစ် ကိုယ်တို့ ထွက်ပြေးကြရအောင်။ အထုပ်တွေ ကားပေါ်မှာဆိုတော့ ကိုတို့ပြေးမယ်လို့ ထင်ကြမှာ မဟုတ်ဘူး”
”ကို ဘယ်နေရာရောက်နေမှန်းမှ မသိတာ။ လမ်းမလည်း မတွေ့ဘူး။ တောကြီးထဲမှာ ဘယ်သွားကြမှာလဲ”
”အင်း ဒီညတော့ တောထဲမှာပဲ ဖြစ်သလို နေရတော့မှာပေါ့။ ချစ်ရယ် မကြောက်ပါနဲ့။ ကိုယ်တစ်ယောက်လုံး ရှိပါတယ်။ နောက်နေ့မနက်မှ ကားတစ်စီးစီးကို အကူအညီတောင်းပြီး သွားကြတာပေါ့”
ကောင်းကျော်နှင့် ဧပရယ်တို့ ခြေဦးတည့်ရာ ပြေးလာကြသည်။ သို့သော် လူသွားလမ်းအတိုင်း ပြေးမိနေကြသည်ကို နှစ်ယောက်လုံး သတိမထားမိ။
”ကို ချစ်မောလာပြီ။ နောက်က လိုက်မလာတော့ဘူး။ ခဏနားကြရအောင်”
——————————————-
”ဟျောင် ဆော်ကြီးက အလန်းကြီးနော် ငါတို့တော့ ပွတာပဲ”
”အေး ပြန်လာမှ ယောက်ျားကိုချုပ်ပြီး မိန်းမကို ကောင်းကောင်းလိုးပေးရမယ်’
”ဟျောင် ၈ ယောက်လိုးတာ ခံနိုင်မှာလား”
”ဒီလောက်တောင့်တဲ့ဆော် ခံနိုင်မှာပေါ့။ မခံနိုင်ဘူးဆို မင်းက မလုပ်ပဲနေမှာလား”
”တောက် သူဌေးသမီးလေးထင်တယ်။ ဖြူဖွေးနေတာပဲ။ လိုးလိုက်ရလို့ကတော့”
”ဟာ လုပ်မှာပေါ့ လီး ဒီလောက်ချောတဲ့ နတ်သမီးလေးကို ဘယ်ကောင် မလိုးပဲနေမလဲ”
”တောက် ငါတို့တော့ ဆွေမျိုးမေ့တော့မှာကွ ဟားဟား။ ဆော်လေးက ဖွေးပြီး သန့်နေတာပဲ။ ပစ္စည်းတွေကလည်း တင်းယင်းနေတာပဲ”
”အေးကွ ဘော်လီကြိုးတွေဆို တင်းနေတာပဲ။ ဘော်လီကြိုးနှစ်ချောင်းဆွဲပြီး လိုးလိုက်ရလို့ကတော့ ဟင်းဟင်း”
”ဖင်တွေကလုံးပြီး အိနေတာကွ။ လေးဖက်ထောက်ခိုင်းပြီး ဖင်ချရမယ်”
”ဟျောင် ၁၅ မိနစ်တောင် ရှိနေပြီ ပြန်မလာသေးဘူး”
”အိတ်တွေထားခဲ့တာပဲ ဖွင့်ကြည့်စမ်း”
”ဟ ဘော်လီလေးတွေဟ မွှေးနေတာပဲ ဟားဟား။ ပင်တီတွေကလည်း မွှေးနေတာပဲကွ”
”ဟာ ဟျောင် ငါတို့တော့ပွပြီ။ ပိုက်ဆံအိတ်ထဲမှာ တစ်သောင်းတန်တွေ အပြည့်ပဲ”
”ဟာ ဒီမှာလည်းဆွဲကြိုးတစ်ကုံး ဟားဟား”
”အေး မင်းတို့ အဲဒါပဲမက်နေ။ ဟိုဟာမက ပြေးပြီလား မသိဘူး”
”လီးတယ် လွှတ်သွားဦးမယ်။ ဟျောင် အခြေအနေ တစ်ချက်သွားကြည့်ဦး”
မာလက အုပ်စုထဲမှ တစ်ယောက်ကို အခြေအနေကြည့်ရန် လွှတ်လိုက်သည်။
”ဟ မတွေ့တော့ဘူး ပြေးပြီထင်တယ်”
”တောက် လီးပဲ လီးလုပ်နေကြတာလား လိုက်ရှာကြလေ”
”အေး လိုက်ရှာမယ်”
”တောက် လွတ်သွားပြီထင်တယ်ကွာ”
”အဝေးကြီး မရောက်လောက်သေးဘူး။ သေချာရှာမယ်။ လူဖြန့်ရှာမယ် တွေ့ရင် ဝီစီမှုတ်လိုက်”
”ငါလိုးပဲကွာ ငါတို့တော့ ငတ်ပြန်ပြီထင်တယ်”
”တောက် စားရခါနီးမှကွာ လီးပဲ”
မာလတို့မှာ နာရီဝက်ခန့် ရှာသော်လည်း မတွေ့ကြသဖြင့် နှမျောတသ တောက်တခေါက်ခေါက် ဖြစ်နေကြတော့သည်။
”ဟာ ဟျောင်တွေ ဒီမှာ မြက်တွေကို လူတိုးထားတယ်။ လမ်းကြောင်းအတိုင်း ကားနဲ့လိုက်ကြမယ်။ တက်ကြ သူတို့ရွာရောက်သွားရင် ငါတို့ငတ်ပြီကွ”
”တောက် ဟျောင်တွေလီးပဲ နာရီဝက်လောက်တောင်ရှိနေပြီ မတွေ့သေးဘူး လီးပဲကွာ”
”အေးကွာ ရွာဖက်ရောက်သွားလောက်ပြီ။ တောက် ဆော်က အလန်းစားကြီးကွာ တောက်”
”လီး ဟျောင်တွေ မရှာနဲ့တော့ ဆက်သွားမယ်။ ခဏနေ ရဲသွားတိုင်မှ ရဲတွေလိုက်လာဦးမယ်။ လာ သွားမယ်”
မာလတို့မှာ စားရခါနီးမှ ကပ်လွတ်သွားသဖြင့် မကျေမနပ်ဖြစ်ကာ အချင်းချင်း ဆဲဆိုနေကြသည်။
”တောက် ကားဆီကုန်တာပဲ အဖတ်တင်တယ်”
”လီးလား ငါတို့မှမတွေ့တာ ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ”
”ဟာ ဟျောင်တွေ ရှေ့မှာ ဟိုနှစ်ယောက် လိုက် လိုက် မြန်မြန်မောင်း”
”ဟင် ကို ကို နောက်မှာ လိုက်လာကြပြီထင်တယ်”
”တောက် လူမဆန်တဲ့ကောင်တွေ။ ချစ် လာပြေးရအောင်”
”ဟာ ရှေ့မှာ ပြေးပြီ လိုက်လိုက်”
ဧပရယ်နှင့် ကောင်းကျော်မှာ ချုံပုတ်များထဲသို့ ပတ်ပြေးသော်လည်း နောက်မှ ကားဖြင့် လိုက်သဖြင့် လွတ်နိုင်ခြေ အလွန်နည်းနေသည်။
”ဟားဟား မိပြီ ချစ်လေးက မပြောမဆိုနဲ့ ဘယ်ထွက်သွားတာလဲ”
”ခင်ဗျားတို့ မိုက်ရိုင်းလှချည်လား ဒါကျုပ်မိန်းမဗျ”
ကောင်းကျော်က အနီးရှိ ထင်းချောင်းတစ်ချောင်းကို ကောက်ဆွဲလိုက်သည်။
”ဟျောင်တွေ စလိုက်ရအောင်”
ကောင်းကျော်မှာ လူရည်သန့်တစ်ဦးသာဖြစ်ပြီး ငယ်စဉ်ကစ၍ ရန်မဖြစ်ဖူးခဲ့သဖြင့် လူ ၄ ယောက်၏ ဝိုင်းဝန်း ထိုးကြိတ် ရိုက်နှက်ခြင်းကို မခံနိုင်။
”ဟျောင်တွေ ဒီကောင့်ကို ကြိုးတုပ်ထားစမ်း။ ဘောင်းဘီချွတ်ထားလိုက်”
”ဟားဟား မာလ ဘာလုပ်မလို့လဲ ဟျောင့်”
”ငါလိုးမ မေးမနေနဲ့ မြန်မြန်ချည်စမ်း”
မာလဆိုသူ ဒရိုင်ဘာက ပြောလိုက်သည်နှင့် အခြားသူများမှာ စောဒကမတက်ကြတော့။ ကောင်းကျော်အား ပါးစပ်ထဲသို့ အဝတ်စများ ထိုးထည့်၍ ပါးစပ်ကို အဝတ်စီးကာ သစ်ပင်တွင် ချည်ထားလိုက်သည်။
”ဟဲ ဟဲ ချစ်လေး ကိုယ်တို့က ချစ်လေးကို ဘာမှမလုပ်ပါဘူး။ ချစ်လေးအပေါက်ထဲ ကိုယ်တို့လီးပဲ ထည့်မှာပါ ဟဲဟဲ”
”ချစ်လေးရဲ့ အပေါက်ထဲကို ကိုယ်တို့လီးချောင်းတွေ ထည့်ပြီး လိုးရုံပဲ ဟဲဟဲ။ ချစ်လေးလည်း အကျိုးမယုတ် ကိုယ်တို့လည်းဖီးရှိ ဟဲဟဲ”
”ရှင် ရှင်တို့ လူစိတ်မရှိကြဘူးလား။ ဟင့် ဟင့် လွှတ်ပါ ကျွန်မကိုလွှတ် ဟင့် ဟင့်”
ကောင်းကျော်မှာ မိမိ၏ ဇနီးလောင်းလေးကို ထိုသူ ၈ ယောက် ဘာလုပ်တော့မည်ကို သိသဖြင့် သာမန်အရွယ် လီးမှာ တောင်မတ်နေသည်။ မာလဆိုသူက ကားကို ကောင်းကျော်ရှေ့တည့်တည့်တွင် ဖင်ထိုးလိုက်ပြီး အော်ဟစ်ရုန်းကန်နေသော ဧပရယ်ကို ဆွဲခေါ်လာကြသည်။…(ဒုတိယပိုင်း ပြီးပါပြီ)
Zawgyi
ဆရာဝန္မေလးရဲ့ ငရဲခန္း(ဒုတိယပိုင္း)
”ကိုရယ္ ကိစၥမရွိပါဘူး။ ကားမရလည္း ဒီမွာပဲ တစ္ညတည္းၾကတာေပါ့” ”ခ်စ္ရယ္ ဒီမွာတည္းတာ ကိစၥမရွိဘူး။ ကိုယ္တို႔အလုပ္ေတြ လႊဲထားတာ ႏွစ္ပတ္ေတာင္ရွိၿပီ။ ရတဲ့ကားနဲ႔ပဲ ျပန္ၾကတာေပါ့။ ညေန ၅ နာရီမွာ ကားၾကဳံေတြ ရွိတယ္လို႔ ေျပာၾကတာပဲ။ ကိုတို႔ မဂၤလာေဆာင္ဖို႔လည္း ေနာက္ ၂ လေလာက္ဆိုေတာ့ စစီစဥ္ခ်င္ၿပီ”
”အင္းပါ ကိုရယ္။ ကားရရင္ေတာ့ ျပန္ၾကတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုၿမိဳ႕ေလးမွာ ကားရဖို႔ မလြယ္ဘူးထင္တယ္ေနာ္ ကို”
”အင္း ခ်စ္ ကိုဂိတ္မွာ သြားစုံစမ္းၾကည့္ဦးမယ္”
”ခ်စ္ ကားက တစ္စီးပဲ ရွိေတာ့တယ္။ ေလာ္ရီကားပဲ ရတယ္။ သြားမွာလား ခ်စ္”
”အင္း ကိုရယ္ သြားရေတာ့မွာေပါ့။ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္တဲ့သူ မအားေတာ့ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ဒီညပဲ ရတာနဲ႔ ျပန္ရမွာေပါ့”
”က်န္တဲ့ပစၥည္းေတြေတာ့ ကိုငယ္လာရင္ ထည့္ေပးလိုက္မယ္တဲ့။ အခုေတာ့ အဝတ္နည္းနည္းနဲ႔ အေရးႀကီးတာေတြပဲ ယူခဲ့တယ္”
သို႔ေသာ္ ထိုကားေပၚတြင္ ဧပရယ္ သတိမထားမိေသာ အခ်က္ႀကီးတစ္ခ်က္ ရွိေနသည္ကို မသိခဲ့။ ကားေပၚေရာက္မွ ပါလာေသာ ခရီးသည္ ၆ ေယာက္လုံး ေယာက္်ားေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနသျဖင့္ ဧပရယ္ စိတ္ပူမိသည္။ ကားက ခပ္က်ဲက်ဲ။ ေခါင္မိုးေပၚတြင္ ကုန္ေတြ အျပည့္တင္ထားေသာ္လည္း ကားက ႀကီးသျဖင့္ ေနရာလြတ္ေတြ မ်ားေနသည္။ ဧပရယ္ သူ႔ဖက္သို႔တိုး၍ တိုးတိုးေလး မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ ေျပာမိသည္။
”အစ္ကို ေယာက္်ားေတြခ်ည္းပဲ ဧပရယ္ေၾကာက္တယ္။ လမ္းမွာ တစ္ညလုံး ေနရဦးမွာ။ မိန္းမဆိုလို႔ ဧပရယ္ တစ္ေယာက္တည္း”
ဧပရယ္ေျပာပုံက တုန္တုန္ရီရီေလးႏွင့္ အေတာ္ေလး ေၾကာက္ေနသည့္ဟန္။
”မေၾကာက္ပါနဲ႔ ဧပရယ္ရယ္။ ကိုယ္တစ္ေယာက္လုံး ရွိပါတယ္”
”အစ္ကို လူေတြက ဓားျပတိုက္မယ့္ လူေတြေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးေနာ္”
ခရီးသည္ ၆ ေယာက္လုံးက အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ ၄၀ ဝန္းက်င္ လူလတ္ပိုင္း အလုပ္ၾကမ္းသမား႐ုပ္ေတြ။
”မဟုတ္ပါဘူးကြာ ပုံစံၾကည့္ရတာ ရာဘာၿခံ အလုပ္သမားေတြ ေနမွာပါ။ ၾကည့္ပါလား အထုပ္ေတြ အပိုးေတြနဲ႔”
”အင္းအင္း။ ဒါေပမယ့္ သတိနဲ႔ေနေနာ္။ တစ္ကားလုံး ေယာက္်ားေတြခ်ည္းပဲ။ ဧပရယ္ ေၾကာက္တယ္”
”ေအးပါကြာ ေအးပါ ကိုယ္သတိနဲ႔ ေနပါ့မယ္”
ဧပရယ္ ဒီမၽွစိုးရိမ္ေနေတာ့ ေကာင္းေက်ာ္ မ်က္မွန္နက္တပ္ၿပီး ငနဲေတြကို အကဲခတ္ၾကည့္ရသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဧပရယ္က ေခ်ာေခ်ာလွလွေလးမို႔ ထိုသူေတြ အသည္းအသန္ ခပ္ရိုင္းရိုင္း ၾကည့္ေနၾကတာေတာ့ အမွန္။ မိန္းမ မျမင္ဖူးသူေတြ ၾကေနတာပဲ။ စားမတတ္ ဝါးမတတ္ႏွင့္။
ဒီေတာ့လည္း ေကာင္းေက်ာ္ အႀကံထုတ္ရျပန္သည္။ ဒီလူေတြႏွင့္ ညအထိ ေနလို႔မျဖစ္။ သို႔ေသာ္ တျခားကားကလည္း မရွိ။ ဧပရယ္က ကိုယ့္ကို ယုံၾကည္အားထားေနသည္မို႔ သူကေလး မွည့္တစ္ေပါက္ မစြန္းေစဖို႔ ကိုယ့္မွာ တာဝန္အျပည့္ရွိသည္။
သူစိတ္ထင္လို႔လား မသိ။ ဟို ၆ ေယာက္ရဲ့ ပုံစံကလည္း ဘာေတြႏွီးေႏွာ တိုင္ပင္ေနၾကသည္ မသိ။ မ်က္ရိပ္မ်က္ကဲေတြ ျပေနသလိုလို။ တီးတိုးစကားေတြ ေျပာေနသလိုလို။ ေကာင္းေက်ာ္ မလိုေသးလိုေသး အႀကံထုတ္ရေတာ့သည္။ ဒီလူေတြႏွင့္ မေမွာင္ခင္ ခြဲမွပါပင္။ ဒါေပမယ့္ ကားက ကုန္ကားမို႔ ေတာက္ေလၽွာက္ ေမာင္းေနလိုက္တာ။ အဲ… ဂိတ္ေတြမွာေတာ့ ရပ္သည္။ ဂိတ္တစ္ခုခုမွာေတာ့ ဆင္းရမည္။
အနည္းငယ္ ေမွာင္လာသည္အထိ အခြင့္မသာေသး။ သတိႏွင့္ အျမဲေနေနရသည္မို႔ ေကာင္းေက်ာ္ အာ႐ုံထဲမွာ အႏၲရာယ္အေငြ႕အသက္ေတြ ခံစားေနရသလိုလို။ ကားေပၚမွ လူ ၆ ေယာက္ အမူအယာကလည္း တျဖည္းျဖည္း ၾကမ္းတမ္းလာလိုက္တာ လူစင္စစ္မွ ဘီလူးသရဲျဖစ္ေတာ့မိႏွယ္။ ကားဒရိုင္ဘာႏွင့္ စပါယ္ယာကေရာ။ သူတို႔ေတြလည္း အတူတူပဲလား။
ေကာင္းေက်ာ္ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားေပမယ့္ ေက်ာရိုးထဲက စိမ့္တက္လာလိုက္တာ ငွက္ဖ်ားတက္သည့္ႏွယ္။ ဧပရယ္ကေတာ့ ေကာင္းေက်ာ္ လက္ေမာင္းကို တင္းတင္းဆုပ္ထားသည္။ ယခုအခ်ိန္ အားကိုးစရာက သူပဲရွိတယ္ေလ။
ေကာင္းေက်ာ္ ကိုယ္ကို မတ္မတ္ျပင္ထိုင္လိုက္ၿပီး ဧပရယ့္ပုခုံးကို ဖက္ထားလိုက္သည္။ သူတို႔လွုပ္လွုပ္ရွားရွား ျဖစ္သည္ကို ျမင္လၽွင္ က်န္လူမ်ားကလည္း မ်က္ခ်ည္မျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည္။
”ဘာျဖစ္တာလဲေဟ့”
လမ္းတစ္ေလၽွာက္ အေတာ္ေမွာင္လာသည့္အျပင္ လူေနအိမ္ေျခလည္း မရွိတာမို႔ ထိုသူတို႔ အတင့္ရဲလာၾကသည္။
”ဟဲဟဲ ဒီကညီေလးတို႔က မဂၤလာေဆာင္တာ မၾကာေသးဘူးထင္တယ္။ ဟဲဟဲ ညီမေလးကလည္း ေခ်ာလည္းေခ်ာ ခႏၶာကိုယ္လည္း လွဆိုေတာ့ ဟင္းဟင္းဟင္း”
”ကိုႀကီးသာဆိုရင္ေတာ့ ညီမေလးလို မိန္းမရရင္ တစ္ညတည္းနဲ႔ ေသေပ်ာ္ၿပီ ဟဲဟဲဟဲ”
ဘာေတြေျပာလို႔ ေျပာေနမွန္း မသိ။ ဧပရယ္ ဂ႐ုမစိုက္ပဲ မ်က္ႏွာကို တစ္ဖက္သို႔ လွည့္ထားလိုက္သည္။ ေကာင္းေက်ာ္ကေတာ့ မ်က္ႏွာေပၚ ဦးထုပ္တင္ကာ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနရာမွ ခရီးပန္းထားသျဖင့္ ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
ကားက ညေန ၄ နာရီခြဲခန႔္တြင္ စထြက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ကိုကလည္း အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီထင္သည္။ ဤကားေပၚတြင္ ပါလာေသာသူ ၆ ေယာက္လုံးမွာ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ ၄၀ ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ ေယာက္်ားႀကီးမ်ားသာ ျဖစ္ၿပီး ၾကဳံရာက်ပန္း လုပ္ကိုင္သူ အလုပ္ၾကမ္းသမားမ်ား ျဖစ္ဟန္ရွိသည္။ ထိုသူတို႔၏ အသားအေရမွာ ညိဳမည္းေျခာက္ေသြ႕ေနၿပီး ပုဆိုးတိုတိုမ်ားကိုသာ ဝတ္ထားၾကသျဖင့္ ႀကီးမားသန္မာေသာ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးမ်ားမွာ ႂကြက္သားေျမာင္းမ်ား ပုံမက်စြာ ထြက္ေပၚေနသည္။ ထို႔ျပင္ ဒရိုင္ဘာႏွင့္ စပါယ္ယာမွာလည္း ကားစထြက္ခ်ိန္မွစ၍ တိုးတိုး တိုးတိုးႏွင့္ ဘာေတြေျပာေနၾကမွန္း မသိ။ တစ္ခါတစ္ရံ တဟီးဟီးႏွင့္ရယ္၍ ဧပရယ့္ကို လွမ္းၾကည့္ေသးသည္။
အျခား ၆ ေယာက္မွာလည္း ဧပရယ္၏ လွပျဖဴဝင္းေသာ ကိုယ္လုံးကို စားမတတ္ ဝါးမတတ္ မီးေတာက္ေနေသာ မ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ ၾကည့္ေနၾကသည့္အျပင္ တစ္ခါတစ္ရံ ဧပရယ္ႏွင့္ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံမိပါက မ်က္စိမွိတ္ျပျခင္း၊ ရိုင္းရိုင္းျပၿပ မၾကားတၾကား ေျပာျခင္းတို႔ကို လုပ္ေနၾကသျဖင့္ ဧပရယ္မွာ ကိုယ္ဟန္ကို တတ္နိုင္သေလာက္ အလွမေပၚေအာင္ ထိုင္ရင္း စိတ္က်ဥ္းၾကပ္ေနမိသည္။ သို႔ေသာ္ ဧပရယ္ ဘယ္လိုေနေန လွပလြန္းေသာ ႐ုပ္ရည္ႏွင့္ ခႏၶာကိုယ္အလွကို မဖုံးကြယ္နိုင္။
ဧပရယ္ ဝတ္ထားသည္ကိုလည္း ၾကည့္ပါဦး။ ၾကက္ေသြးေရာင္ ရင္ဖုံးအကၤ်ီလက္ျပတ္ ခါးတိုေလးကို တင္းယင္းစြာ ဝတ္ထားသျဖင့္ တစ္ခါတစ္ခါ ကိုယ္ခႏၶာအလွုပ္တြင္ ေဖြးဥ၍ ေရႊေရာင္ဝင္းေနေသာ ခါးသားေလးက အကၤ်ီႏွင့္ ထဘီၾကားမွ လက္ႏွစ္ဆစ္ခန႔္ ေပၚေပၚသြားတတ္သည္။ ထို႔ျပင္ အကၤ်ီသားမွာလည္း ပါးလႊာေပ်ာ့ေျပာင္းေနသျဖင့္ ေသခ်ာၾကည့္လၽွင္ ႐ုန္းႂကြေဖာင္းအိေနေသာ ရင္သားအစုံေပၚမွ ေဘာ္လီရင္ပုံခြက္ေလးကို ျမင္ေနရသည္။
ေဘာ္လီေပၚမွ ပန္းကႏုတ္မ်ားကိုပါ ေဖာက္ထြင္း ျမင္ေနရသည့္အျပင္ ေဘာ္လီအျပင္သို႔ လၽွံထြက္ေနေသာ တင္းယင္းလုံးဝန္းသည့္ ရင္သားစိုင္အခ်ိဳ႕ကိုပါ အေတာ္ထင္ရွားစြာ ျမင္ေနရသည္။ ဧပရယ္၏ လည္တိုင္ ေက်ာ့ေက်ာ့ဝင္းဝင္းေလးမွာလည္း စိန္ဆြဲႀကိဳး အေသးတစ္ခု ဆင္ျမန္းထားရာ ဧပရယ္၏ အလွအပမ်ားမွာ အႏၲရာယ္ကို ဖိတ္ေခၚေနသကဲ့သို႔ ရွိသည္။
ကားေပၚပါလာသူမ်ားကလည္း ဧပရယ္၏ တင္းယင္းမို႔ေမာက္ေသာ ရင္သားမ်ား၊ လုံးတင္း၍ လိေမၼာ္ေရာင္ ထဘီအေပ်ာ့ေလးထဲမွ တင္းယင္းစြာ ႐ုန္းႂကြေနေသာ တင္သားမ်ား၊ လုံးဝန္းေျဖာင့္စင္း၍ ထဘီေပ်ာ့ေအာက္မွ ေကာက္ေၾကာင္းအတိုင္း ေပၚေနေသာ ဧပရယ္၏ ေပါင္တံလွလွ ႏွစ္ေခ်ာင္းတို႔ကို မ်က္ေတာင္မခတ္ ဟန္မေဆာင္ပဲ ၾကည့္ရင္း တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ဘာေတြတြတ္ထိုးေနၾကသည္ မသိ။
ဧပရယ္ မေနတတ္ေတာ့။ ကိုကေတာ့ ဧပရယ့္ေဘးတြင္ မ်က္ႏွာေပၚသို႔ ဦးထုပ္တစ္လုံးတင္၍ အိပ္ေမာက်ေနသည္။ ေယာက္်ားႀကီး ၆ ေယာက္က မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း ေပၚတင္ႀကီး ၾကည့္ေနၾကသျဖင့္ ဧပရယ္ ကိုယ္လုံးေလးကို ေမာင့္ဖက္သို႔ လွည့္၍ ထိုသူမ်ားကို တေစာင္းေက်ာေပး ပုံစံမ်ိဳးျဖစ္သြားေအာင္ လွည့္၍ ရင္သားအလွကို ကြယ္လိုက္သည္။
သို႔ေသာ္ ထိုသို႔လုပ္လိုက္ျခင္းက ထိုသူမ်ားအတြက္ ျမင္ကြင္း ပိုေကာင္းသြားေစသည္။ ဧပရယ္၏ တင္းယင္းေနေသာ ေက်ာျပင္ေပၚမွ ခ်ိတ္ ၇ ခုတပ္ အသားေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ဇာေဘာ္လီေလးကို ထိုသူမ်ား ျမင္ေအာင္ တမင္ျပသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္။ ဧပရယ္၏ အကၤ်ီမွာ ပုံမွန္အတိုင္း ႐ုတ္တရက္ၾကည့္လၽွင္ မသိသာေသာ္လည္း ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ပါက အေတာ္ပါးသည္။ အထဲမွ အသားေရာင္ ခ်ိတ္ ၇ ခုတပ္ ဇာေဘာ္လီေလးကို အထင္းသား ျမင္ေနရသည့္အျပင္ ေဘာ္လီခ်ိတ္မ်ားကိုပါ ရမက္ေသြးႂကြဖြယ္ ျမင္ေနရသည္။ ဧပရယ္၏ ျပည့္ၿဖိဳးေသာ ပုခုံးသားေလး ႏွစ္ဖက္ေပၚတြင္ ေဘာ္လီႀကိဳးေလးက အနည္းငယ္ နစ္ဝင္ေနရာ ထိုေယာက္်ားမ်ားအတြက္ အလြန္ေကာင္းေသာ ျမင္ကြင္းျဖစ္ေနသည္။
ေဘာ္လီေလးကလည္း ၾကပ္ထုပ္ေနသည္။ ထို႔ျပင္ ဧပရယ္မွာ ခပ္ေစာင္းေစာင္းေလး ျဖစ္ေနသျဖင့္ ေသးသြယ္ေသာ ခါးႏြဲ႕ေလးမွာ လိမ္က်စ္ေနၿပီး ခါးသားျဖဴျဖဴႏုႏုေလးမွာ ရမၼက္ေသြးႂကြဖြယ္ လက္ ၃ လုံးစာခန႔္ ေပၚေနသည္။ ထို႔ျပင္ ေဘးတိုက္ ျမင္ေနရေသာ တင္းအိေနသည့္ ရင္သားမ်ားမွာလည္း ေဘာ္လီဝတ္ခဲ့၍သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ ဘရာစီယာသာ ဝတ္ခဲ့ပါက ထိုေယာက္်ားမ်ား မည္သို႔ျဖစ္ေနမည္ မသိ။
ဧပရယ္ ဝတ္ထားေသာ ေဘာ္လီမွာ ခ်ိတ္ ၇ ခုပါေသာ္လည္း အျခားအမ်ိဳးသမီးဝတ္ ေဘာ္လီမ်ားႏွင့္ ပုံစံဆင္တူသည္။ ေဘာ္လီႀကိဳးမွာ အနည္းငယ္ေသးၿပီး ေဘာ္လီကို အပါးစား ပိတ္ေခ်ာစအႏုျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားသည္။ ရင္ပုံခြက္ေနရာသာ အနည္းငယ္ထူေသာ ပိတ္ရွိၿပီး က်န္ေနရာမ်ားမွာ ခႏၶာကိုယ္တြင္ တင္းယင္းစြာ ကပ္ေနသည္။ ထို႔ျပင္ ဧပရယ္၏ လုံးဝန္းဖြံ့ထြားေသာ တင္သားတစ္လုံးမွာလည္း ခုံေပၚမွ အနည္းငယ္ ႂကြေနသျဖင့္ ပိတ္ေပ်ာ့ထဘီပါးေလးေအာက္မွ ပင္တီအရာေလးကို ထင္ရွားစြာ ျမင္ေနရသည္။
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ကားေပၚမွ ေယာက္်ားမ်ား၏ အျပဳအမူမ်ားမွာ ရိုင္းသထက္ ရိုင္းလာသည္။ ေမွာင္လာသည့္အျပင္ လမ္းေဘးတြင္ အိမ္ေျခတစ္ခုမွ မရွိသျဖင့္ ထိုသူတို႔ အတင့္ရဲလာၾကသည္။ ဧပရယ္၏ ေဘးတိုက္ျမင္ရေသာ ခႏၶာကိုယ္ေကာက္ေၾကာင္း ျမင္ကြင္းကလည္း ေကာင္းလြန္းေနသည္။ ရင္သားအစုံက ေရွ႕ကို လုံးဝန္းစြာ ေကာ့ထြက္ေနၿပီး ေသးသြယ္ခ်ပ္ရပ္ေသာ ဝမ္းဗိုက္သားႏွင့္ ခါးက်ဥ္က်ဥ္ေလး။ ထိုေအာက္မွ ေရျဖည့္ထားသည့္ ပူစီေဖာင္းမ်ားလို လုံးေကာ့ေနသည့္ တင္စိုင္တင္းတင္းအိအိႀကီးမ်ားက ထိုသူတို႔အား စိတ္ရိုင္းမ်ား အစြမ္းကုန္ ဝင္ေစသည္မွာ မဆန္းပါ။
ကူလီတစ္ဦးက ဧပရယ္ ေကာင္းစြာၾကားနိုင္ေသာ အသံျဖင့္
”ေတာက္ အိုးႀကီးေတြက တင္းေနတာပဲကြာ။ လိုးလိုက္ရရင္ေတာ့”
ဟု သူ႔ေဘးမွလူကို လွမ္းေျပာၿပီး ဧပရယ္ကို ၿပီတီတီ လွမ္းၾကည့္သည္။ ဧပရယ္၏ ပန္းႏုေရာင္ ႏွုတ္ခမ္းေလးႏွစ္လႊာမွာ ေၾကာက္ရြံ့မွုႏွင့္ ရွက္မွုေၾကာင့္ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနသည္။ မျဖစ္ေတာ့။ ကို႔ကို နိုးရေတာ့မည္။
”ကို ကိုေရ ထပါဦး”
”အင္း အင္း ခ်စ္ဘာလဲ”
”ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေနၿပီလဲ မသိဘူး။ ကားေပၚမွာလည္း ေယာက္်ားေတြခ်ည္းပဲ။ ခ်စ္ ေၾကာက္လာၿပီ။ ကားေျပာင္းလို႔ရရင္ ေျပာင္းစီးရေအာင္ေနာ္ ကို”
”အာာ ခ်စ္ကလည္း ဒီအခ်ိန္ႀကီး ဒီေနရာမွာ ဘယ္လိုကားေျပာင္းစီးမွာလဲ”
ထိုစဥ္တြင္ပင္ စပါယ္ယာက
”ဟားဟား ငါတို႔အခ်စ္ေလး ဘာေတြ တိုးတိုး တိုးတိုး ေျပာေနတာလဲ မသိဘူး။ ငါတို႔ကိုလည္း ေျပာမွေပါ့”
ဟု ေအာ္ေျပာလိုက္သည္။ ဧပရယ္ေရာ ေကာင္းေက်ာ္ပါ စပါယ္ယာစကားကို မၾကားသလိုေနရင္း အႀကံထုတ္ေနၾကသည္။ ထိုသူေတြ၏ ရန္မွ လြတ္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ ေကာင္းေက်ာ္ အႀကံထုတ္ေနသည္။
ဧပရယ္ကလည္း ေခ်ာေခ်ာလွလွေလးမို႔ ထိုသူေတြ မိန္းမမျမင္ဖူးသလို ၾကည့္ေနၾကသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။ ဒီကားေပၚမွာေတာ့ ဆက္စီး၍ မျဖစ္ေတာ့။ ကားက အေဝးေျပးလမ္းေပၚတြင္ မဟုတ္ေတာ့။ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းသြားသည္ မသိ။ သစ္ပင္မ်ားၾကားမွ ဖုန္ထူထူ ေျမလမ္းေပၚတြင္ ေမာင္းေနသည္။ ဧပရယ္ေရာ ေကာင္းေက်ာ္ပါ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္း မသိၾက။
”ကားဆရာ ကားဆရာ ခဏရပ္ေပးပါဦး။ ကၽြန္ေတာ့္ အမ်ိဳးသမီး အေပါ့သြားခ်င္လို႔”
လက္မထပ္ရေသးေသာ္လည္း ျပသနာမ်ားကို ေလ်ာ့သြားေစခ်င္သျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးဟု သုံးႏွုန္းလိုက္ေသာ္လည္း ထိုသူမ်ားက ေနာက္ဆုတ္မည့္ပုံမေပၚ။
”ဟားဟား ရပ္ေပးရမွာေပါ့ ရပ္ေပးရမွာေပါ့ ဟီးဟီး”
”ျမန္ျမန္ကိစၥရွင္းခဲ့ ဟီးဟီးး။ ခင္ဗ်ားမိန္းမက ေခ်ာတယ္ ေတာင့္တယ္ေနာ္ ဟီးးး။ ခင္ဗ်ား ကံေကာင္းတာပဲ ညတိုင္း ဟီးးး ဟဲဟဲ”
ကာဆရာက အေၾကာင္းမရွိပဲ တဟီးဟီး ရယ္ေနသည္။ အျခားေယာက္်ားမ်ားကလည္း ျပဳံးစိစိႏွင့္။
”ကဲ ငါတို႔ပူတူတူးေလးက ရွူရွူးေပါက္ခ်င္လို႔တဲ့ ဟားဟား ေပါက္ပါေစ ေပါက္ပါေစ”
ဧပရယ္ တစ္ခ်က္ မ်က္ေစာင္းထိုးၾကည့္မိသည္။
”ဟားး ခ်စ္ေလးက မ်က္ေစာင္းထိုးရင္ ပိုလွ”
”ကဲ ကဲ သြားစရာရွိတဲ့ ကိစၥေတြလည္း သြားထားၾက သြားထားၾက ဟင္းဟင္း အလုပ္လုပ္ဖို႔ က်န္ေသးတယ္”
”ဟင္း ဟင္း ကိုယ့္လူတို႔ အစာစားဖို႔ ျပင္ထားၾက ဟင္းဟင္း”
ဟင္း မျဖစ္ေတာ့။ ကာမဘီလူးေတြ၏ ကားကိုစီးလာမိၿပီ။ ဧပရယ္ႏွင့္ ေကာင္းေက်ာ္ ထိုသူမ်ားကို မၾကားေယာင္ျပဳ၍ ကားေပၚမွ ဆင္းလာၾကသည္။ အထုပ္မ်ားကိုမူ ကားေပၚတြင္ပင္ ထားခဲ့ၾကသည္။
”ကို ခ်စ္တို႔ ခ်စ္တို႔ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲဟင္”
”အင္း ခ်စ္ ကိုယ္တို႔ ထြက္ေျပးၾကရေအာင္။ အထုပ္ေတြ ကားေပၚမွာဆိုေတာ့ ကိုတို႔ေျပးမယ္လို႔ ထင္ၾကမွာ မဟုတ္ဘူး”
”ကို ဘယ္ေနရာေရာက္ေနမွန္းမွ မသိတာ။ လမ္းမလည္း မေတြ႕ဘူး။ ေတာႀကီးထဲမွာ ဘယ္သြားၾကမွာလဲ”
”အင္း ဒီညေတာ့ ေတာထဲမွာပဲ ျဖစ္သလို ေနရေတာ့မွာေပါ့။ ခ်စ္ရယ္ မေၾကာက္ပါနဲ႔။ ကိုယ္တစ္ေယာက္လုံး ရွိပါတယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္မွ ကားတစ္စီးစီးကို အကူအညီေတာင္းၿပီး သြားၾကတာေပါ့”
ေကာင္းေက်ာ္ႏွင့္ ဧပရယ္တို႔ ေျခဦးတည့္ရာ ေျပးလာၾကသည္။ သို႔ေသာ္ လူသြားလမ္းအတိုင္း ေျပးမိေနၾကသည္ကို ႏွစ္ေယာက္လုံး သတိမထားမိ။
”ကို ခ်စ္ေမာလာၿပီ။ ေနာက္က လိုက္မလာေတာ့ဘူး။ ခဏနားၾကရေအာင္”
——————————————-
”ေဟ်ာင္ ေဆာ္ႀကီးက အလန္းႀကီးေနာ္ ငါတို႔ေတာ့ ပြတာပဲ”
”ေအး ျပန္လာမွ ေယာက္်ားကိုခ်ဳပ္ၿပီး မိန္းမကို ေကာင္းေကာင္းလိုးေပးရမယ္’
”ေဟ်ာင္ ၈ ေယာက္လိုးတာ ခံနိုင္မွာလား”
”ဒီေလာက္ေတာင့္တဲ့ေဆာ္ ခံနိုင္မွာေပါ့။ မခံနိုင္ဘူးဆို မင္းက မလုပ္ပဲေနမွာလား”
”ေတာက္ သူေဌးသမီးေလးထင္တယ္။ ျဖဴေဖြးေနတာပဲ။ လိုးလိုက္ရလို႔ကေတာ့”
”ဟာ လုပ္မွာေပါ့ လီး ဒီေလာက္ေခ်ာတဲ့ နတ္သမီးေလးကို ဘယ္ေကာင္ မလိုးပဲေနမလဲ”
”ေတာက္ ငါတို႔ေတာ့ ေဆြမ်ိဳးေမ့ေတာ့မွာကြ ဟားဟား။ ေဆာ္ေလးက ေဖြးၿပီး သန႔္ေနတာပဲ။ ပစၥည္းေတြကလည္း တင္းယင္းေနတာပဲ”
”ေအးကြ ေဘာ္လီႀကိဳးေတြဆို တင္းေနတာပဲ။ ေဘာ္လီႀကိဳးႏွစ္ေခ်ာင္းဆြဲၿပီး လိုးလိုက္ရလို႔ကေတာ့ ဟင္းဟင္း”
”ဖင္ေတြကလုံးၿပီး အိေနတာကြ။ ေလးဖက္ေထာက္ခိုင္းၿပီး ဖင္ခ်ရမယ္”
”ေဟ်ာင္ ၁၅ မိနစ္ေတာင္ ရွိေနၿပီ ျပန္မလာေသးဘူး”
”အိတ္ေတြထားခဲ့တာပဲ ဖြင့္ၾကည့္စမ္း”
”ဟ ေဘာ္လီေလးေတြဟ ေမႊးေနတာပဲ ဟားဟား။ ပင္တီေတြကလည္း ေမႊးေနတာပဲကြ”
”ဟာ ေဟ်ာင္ ငါတို႔ေတာ့ပြၿပီ။ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာ တစ္ေသာင္းတန္ေတြ အျပည့္ပဲ”
”ဟာ ဒီမွာလည္းဆြဲႀကိဳးတစ္ကုံး ဟားဟား”
”ေအး မင္းတို႔ အဲဒါပဲမက္ေန။ ဟိုဟာမက ေျပးၿပီလား မသိဘူး”
”လီးတယ္ လႊတ္သြားဦးမယ္။ ေဟ်ာင္ အေျခအေန တစ္ခ်က္သြားၾကည့္ဦး”
မာလက အုပ္စုထဲမွ တစ္ေယာက္ကို အေျခအေနၾကည့္ရန္ လႊတ္လိုက္သည္။
”ဟ မေတြ႕ေတာ့ဘူး ေျပးၿပီထင္တယ္”
”ေတာက္ လီးပဲ လီးလုပ္ေနၾကတာလား လိုက္ရွာၾကေလ”
”ေအး လိုက္ရွာမယ္”
”ေတာက္ လြတ္သြားၿပီထင္တယ္ကြာ”
”အေဝးႀကီး မေရာက္ေလာက္ေသးဘူး။ ေသခ်ာရွာမယ္။ လူျဖန႔္ရွာမယ္ ေတြ႕ရင္ ဝီစီမွုတ္လိုက္”
”ငါလိုးပဲကြာ ငါတို႔ေတာ့ ငတ္ျပန္ၿပီထင္တယ္”
”ေတာက္ စားရခါနီးမွကြာ လီးပဲ”
မာလတို႔မွာ နာရီဝက္ခန႔္ ရွာေသာ္လည္း မေတြ႕ၾကသျဖင့္ ႏွေမ်ာတသ ေတာက္တေခါက္ေခါက္ ျဖစ္ေနၾကေတာ့သည္။
”ဟာ ေဟ်ာင္ေတြ ဒီမွာ ျမက္ေတြကို လူတိုးထားတယ္။ လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း ကားနဲ႔လိုက္ၾကမယ္။ တက္ၾက သူတို႔ရြာေရာက္သြားရင္ ငါတို႔ငတ္ၿပီကြ”
”ေတာက္ ေဟ်ာင္ေတြလီးပဲ နာရီဝက္ေလာက္ေတာင္ရွိေနၿပီ မေတြ႕ေသးဘူး လီးပဲကြာ”
”ေအးကြာ ရြာဖက္ေရာက္သြားေလာက္ၿပီ။ ေတာက္ ေဆာ္က အလန္းစားႀကီးကြာ ေတာက္”
”လီး ေဟ်ာင္ေတြ မရွာနဲ႔ေတာ့ ဆက္သြားမယ္။ ခဏေန ရဲသြားတိုင္မွ ရဲေတြလိုက္လာဦးမယ္။ လာ သြားမယ္”
မာလတို႔မွာ စားရခါနီးမွ ကပ္လြတ္သြားသျဖင့္ မေက်မနပ္ျဖစ္ကာ အခ်င္းခ်င္း ဆဲဆိုေနၾကသည္။
”ေတာက္ ကားဆီကုန္တာပဲ အဖတ္တင္တယ္”
”လီးလား ငါတို႔မွမေတြ႕တာ ဘာတတ္နိုင္မွာလဲ”
”ဟာ ေဟ်ာင္ေတြ ေရွ႕မွာ ဟိုႏွစ္ေယာက္ လိုက္ လိုက္ ျမန္ျမန္ေမာင္း”
”ဟင္ ကို ကို ေနာက္မွာ လိုက္လာၾကၿပီထင္တယ္”
”ေတာက္ လူမဆန္တဲ့ေကာင္ေတြ။ ခ်စ္ လာေျပးရေအာင္”
”ဟာ ေရွ႕မွာ ေျပးၿပီ လိုက္လိုက္”
ဧပရယ္ႏွင့္ ေကာင္းေက်ာ္မွာ ခ်ဳံပုတ္မ်ားထဲသို႔ ပတ္ေျပးေသာ္လည္း ေနာက္မွ ကားျဖင့္ လိုက္သျဖင့္ လြတ္နိုင္ေၿခ အလြန္နည္းေနသည္။
”ဟားဟား မိၿပီ ခ်စ္ေလးက မေျပာမဆိုနဲ႔ ဘယ္ထြက္သြားတာလဲ”
”ခင္ဗ်ားတို႔ မိုက္ရိုင္းလွခ်ည္လား ဒါက်ဳပ္မိန္းမဗ်”
ေကာင္းေက်ာ္က အနီးရွိ ထင္းေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းကို ေကာက္ဆြဲလိုက္သည္။
”ေဟ်ာင္ေတြ စလိုက္ရေအာင္”
ေကာင္းေက်ာ္မွာ လူရည္သန႔္တစ္ဦးသာျဖစ္ၿပီး ငယ္စဥ္ကစ၍ ရန္မျဖစ္ဖူးခဲ့သျဖင့္ လူ ၄ ေယာက္၏ ဝိုင္းဝန္း ထိုးႀကိတ္ ရိုက္ႏွက္ျခင္းကို မခံနိုင္။
”ေဟ်ာင္ေတြ ဒီေကာင့္ကို ႀကိဳးတုပ္ထားစမ္း။ ေဘာင္းဘီခၽြတ္ထားလိုက္”
”ဟားဟား မာလ ဘာလုပ္မလို႔လဲ ေဟ်ာင့္”
”ငါလိုးမ ေမးမေနနဲ႔ ျမန္ျမန္ခ်ည္စမ္း”
မာလဆိုသူ ဒရိုင္ဘာက ေျပာလိုက္သည္ႏွင့္ အျခားသူမ်ားမွာ ေစာဒကမတက္ၾကေတာ့။ ေကာင္းေက်ာ္အား ပါးစပ္ထဲသို႔ အဝတ္စမ်ား ထိုးထည့္၍ ပါးစပ္ကို အဝတ္စီးကာ သစ္ပင္တြင္ ခ်ည္ထားလိုက္သည္။
”ဟဲ ဟဲ ခ်စ္ေလး ကိုယ္တို႔က ခ်စ္ေလးကို ဘာမွမလုပ္ပါဘူး။ ခ်စ္ေလးအေပါက္ထဲ ကိုယ္တို႔လီးပဲ ထည့္မွာပါ ဟဲဟဲ”
”ခ်စ္ေလးရဲ့ အေပါက္ထဲကို ကိုယ္တို႔လီးေခ်ာင္းေတြ ထည့္ၿပီး လိုး႐ုံပဲ ဟဲဟဲ။ ခ်စ္ေလးလည္း အက်ိဳးမယုတ္ ကိုယ္တို႔လည္းဖီးရွိ ဟဲဟဲ”
”ရွင္ ရွင္တို႔ လူစိတ္မရွိၾကဘူးလား။ ဟင့္ ဟင့္ လႊတ္ပါ ကၽြန္မကိုလႊတ္ ဟင့္ ဟင့္”
ေကာင္းေက်ာ္မွာ မိမိ၏ ဇနီးေလာင္းေလးကို ထိုသူ ၈ ေယာက္ ဘာလုပ္ေတာ့မည္ကို သိသျဖင့္ သာမန္အရြယ္ လီးမွာ ေတာင္မတ္ေနသည္။ မာလဆိုသူက ကားကို ေကာင္းေက်ာ္ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ ဖင္ထိုးလိုက္ၿပီး ေအာ္ဟစ္႐ုန္းကန္ေနေသာ ဧပရယ္ကို ဆြဲေခၚလာၾကသည္။…(ဒုတိယပိုင္း ၿပီးပါၿပီ)
