Unicode
“ကိုရင်သာအေး… ဘယ်မှာလဲ… ကျုပ် သေချာ မမြင်ရဘူးတော့်…” “ငါ ဒီမှာပါဟ… အေးဘုံရယ်… နင့်မှာလည်း… လကလည်း သာတယ်… လက်ထဲမှာ ဓါတ်မီး ရှိသားနဲ့ သေချာ ထိုးကြည့်လေဟ…” “အေးပါတော်… လာပါပြီ… တော်က ဘယ်နေရာတွေ ခေါ်မှန်းမှ မသိတာ…” နေ့လည်နေ့ခင်း ပူပြင်းတဲ့ လယ်ကွင်း ဟင်းလင်းပြင်ကြီးက အခုတော့လည်း လသာသာ ညကလေးမှ လေအေးတွေ တိုက်လို့ ချမ်းအေးနေသည်။ ရွာနဲ့ အတန်ငယ်လှမ်းသော ကိုရင်သာအေးတို့ လယ်ကွင်းတွေရှိရာ အေးဘုံမ တစ်ယောက် ရောက်လာခြင်း ဖြစ်သည်။ သမီးရည်းစားတို့ ထုံးစံအတိုင်း ချစ်ရည်လူးဖို့ပေါ့။
ကိုရင်သာအေးက လူပျိုကြီး တစ်ကောင်ကြွက်။ အေးဘုံမက မုဆိုးမ မိခင်အိုကြီးနှင့်အတူ နေသူလေ။ သမီးရည်းစားဖြစ်နေတာ တော်တော်များများ သိကြပေမယ့် ဒီဝါကျွတ်မှ ယူရန် စီစဉ်ထားကြသည်။ ကိုရင်သာအေးတို့ လယ်ကွင်းထဲတွင် လယ်တဲလေး တစ်လုံး ရှိကာ အရင်တုန်းက အဲ့ဒီလယ်တဲမှာပင် ချစ်ရည်လူးကြသော်လည်း၊ ဒီနေ့မှ ဘာစိတ်ကူးပေါက်သည် မသိ၊ လယ်ကွင်းပတ်လည်မှာ ဝန်းရံနေဟန်ရှိသော တောင်တန်းကြီးနှင့် ထိုတောင်တန်းကြီးမှ စီးဆင်းနေသော ရေတံခွန်လေးကို လာခဲ့ရန် ချိန်းသည်လေ။ လယ်ကွင်းတွေက စပါးတွေကိုတော့ ရေတံခွန်ကနေ ဖြစ်လာတဲ့ စမ်းချောင်းကြီးထဲမှ ရေ ပြန်သွယ်ကာ စိုက်ပျိုးကြခြင်း ဖြစ်သည်။
“အေးဘုံ… လာခဲ့…” “တော်ကလည်း ဘာစိတ်ကူးပေါက်တာတုန်း… အရင် ဟိုတဲလေးမှာပဲ တွေ့နေကြကို…”
“ဟီး… ဒီလိုဟ… အေးဘုံရ…။ ငါ ညနေက ဖိုးခွေးတို့နဲ့ ဗွီဒီယို သွားကြည့်တယ်ဟ…” “ဘာလဲ… ဟို ဆင်းရဲသား ကားပဲမလား…” “အေး… အဲ့ထဲမှာ… ရေတံခွန်ဘေးနား လုပ်နေကြတာတွေ့တော့ ငါ နင့်ကို သတိရသွားတာဟ…” “ဘာဆိုင်တုန်းတော့…” (ရှက်ဟန်ဖြင့်) “နင်ကလည်း အစားအစာ ကောင်းကောင်း စားရရင် ချစ်ရတဲ့သူကို သတိရတယ်တဲ့…။ အခု ကား ကောင်းကောင်းလေး ကြည့်ရတော့ ငါ့ချစ်သူ နင့်ကို သတိရတာပေါ့…။ ပြီးတော့ ငါ့မှာ အဲ့လိုလုပ်စရာ နင်ပဲ ရှိတာကို…”
“တော်ပါတော်… ဟိုနေ့က တော် ရွာလမ်းထိပ် ကုန်စုံဆိုင်က အပျိုကြီး မတင်ရီနဲ့ စကားတွေ ရေပက်မဝင် ပြောနေတာ ကျုပ်လာတာတောင် မမြင်ဘူးမလား…” “အယ်… မဟုတ်ပါဘူး… အေးဘုံရယ်… သူနဲ့ ရိုးရိုးသားသား စကားပြောရုံပါ…” “တော်နော်… ခြေလှမ်းမှားမယ် မကြံနဲ့…။ ကျုပ်က တော့်ကို ချစ်လွန်းလို့ ဘဝတသက်စာ ရည်စူးပြီး ပေါင်းမှာ…။ ကျုပ်က ကွမ်းတောင်ကိုင်ဆိုတာ မမေ့နဲ့… ဟွင့်…” “အဲ့ဒီအပျိုကြီးလည်း အရင်က ကွမ်းတောင်ကိုင်ပဲလေဟ…” “ဟော… ပြောရင်းနဲ့ အထွန့်တက်လာပြီ…။ ကျုပ်ကတော့ ရှင်းရှင်း ပြောမယ်…။ မုန့်ပဲ ဝေစားမယ်… ဒုတ်တော့ ဝေမစားဘူး တော်ရေ့…” “ဟားဟား… ဘယ်က ဒုတ်လဲ… အေးဘုံရ…” “ဟော့ဒီက ကျမ ကြိုက်လှတဲ့ တော့်ရဲ့ ဒုတ်လေ…” ရေတံခွန်အကျ စမ်းချောင်းလေး စပြီး စီးဆင်းရာရဲ့ အနီး မြက်ခင်းပြင်မှာ အေးဘုံမသည် သာအေးရဲ့ ပုဆိုးကို ချွတ်ချကာ ထောင်မတ်စပြုနေသော ဒုတ်ကို ငုံစုပ်ရန် ထိုင်ချလိုက်သည်။ ဒုတ်ကို အရင်းကနေ ကိုင်ကာ တပြွတ်ပြွတ် စုပ်နေဟန်က ကလေးလေးတစ်ယောက် ကပ်စေးနဲ အုန်းထညက်ကို တပြွတ်ပြွတ် စုပ်နေဟန် နှင့် တူလှသည်။ အေးဘုံတို့ရွာက မြို့နဲ့လည်း သိပ်မဝေးသောကြောင့် ခေတ်နှင့် မျက်ခြေမပြတ်တာ ဖြစ်သည်။
“အေးဘုံ… နင်စုပ်တာ တော်တော် ကောင်းတယ်ဟ…။ နင် တော်တော် တိုးတက်လာတာပဲ…”
“တော်ပဲ သင်ပေးတာလေ…။ မညားခင်ထဲက ကျုပ် အဖုတ်လည်း ဖွတ်သထက် ကြေနေပါပြီတော်…”
“ဟားဟားဟား…”
“မရယ်နဲ့… ညားများညားရင် ကျုပ် သေးပေါက်ချိန်တောင် ရပါ့မလား မသိဘူး…”
“အေးဘုံရယ်… မပူပါနဲ့… အနားယူချိန်လေးတော့ ငါပေးပါ့မယ်ဟ…”
“ဟွန့်… တဏှာရူးကြီး…”
“အဲ့လို တဏှာရူးလို့ပဲ ဒီက နှာဘူးမလေးက ကြိုက်တာ မဟုတ်ဘူးလား…”
“ခိခိ… တော်ပြီ… စကားမပြောနဲ့တော့… ကျုပ်စုပ်ပေးတာ ငြိမ်ခံ…။ ပြီးရင် တော့် အလှည့်ပဲ…”
“အေးပါဟာ… ငါ့ လျှာအစွမ်းလည်း ဘယ်လောက် ထက်လဲဆိုတာ နင် သိသားပဲ… စိတ်ချ…။ အေးဘုံ… နင် အဝတ်တွေ ချွတ်လိုက်ဦးလေ…”
“ကျုပ်… အေးတယ်တော့်…”
“ဒါဆိုလည်း ချွတ်ပြီး နို့တွေပဲ ဖော်ထားဟာ…”
“သေနာကြီး… ကဲ… ကြည့်… ကြည့်…”
ဒူးထောက်ထိုင်ကာ ဒုတ်ကို ကုန်းစုပ်နေသော အေးဘုံကို အပေါ်စီးကနေ ကြည့်နေမိသည့် သာအေးသည် အခုလည်း အေးဘုံရဲ့ နို့တွေကို ကြည့်နေသည်။ စုပ်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ နှုတ်ခမ်းစူစူလေးနှင့် အေးဘုံကို မြင်ရပြီး၊ ပြန်ထုတ်ချိန်မှာတော့ အေးဘုံရဲ့ စူဖြိုးနေသော လက်တဆုပ်စာ ကိုင်လောက်တဲ့ အရွယ်အစားရှိတဲ့ နို့ထွားထွားလေးတွေကို မြင်ရသည်။
“အေးဘုံ… ငါ နင့်နို့တွေကြားထဲ ငါ့ဒုတ်ကို ထည့်ပြီး လုပ်ချင်တယ်ဟာ…”
“လုပ်ပြန်ပြီ… အတတ်ဆန်းတွေ… ပြော… ကျုပ် ဘာလုပ်ရမှာလဲ…”
“နင့် နို့နှစ်လုံးကြားထဲကို ငါ့ဒုတ် ထည့်မယ်ဟာ… နင်က နို့တွေနဲ့ ငါ့ဒုတ်ကို ညှစ်ထားပေး…”
“ကဲ… လုပ်… လုပ်… တော် လုပ်လို့ လူလည်း ရစရာကို မရှိတော့ဘူး…”
“အဲ့ဒါတွေ ချစ်ဖို့ကောင်းတာ… အေးဘုံက…”
“ဟွန်း…” (မျက်စောင်းလေးက ထိုးလိုက်သေးသည်)
“အေးဘုံ… နင်ထုံးထားတဲ့ ဆံထုံးကြီးကိုလည်း ဖြည်လိုက်ဟာ… ငါ ကြည့်ချင်လို့…”
အေးဘုံလည်း ဘာမှပြောမနေပဲ သာအေးပြောစကားအတိုင်း ဆံထုံးကြီးကို ဖြည်ချလိုက်သည်။ တင်ပါးလောက် မရောက်တရောက် ဆံပင်အရှည်က လေထဲမှာ ဝဲပျံနေသည်။ ပြီးတော့ သာအေးက အဝတ်အစားတွေ အကုန်ချွတ်လိုက်ပြီး၊ အေးဘုံရဲ့ အဝတ်တွေကိုလည်း သူကိုယ်တိုင် ဆွဲချွတ်သည်။ ပြီးတော့ အဝတ်တွေကို ပုံထားပြီး ခြံပုတ်လေးတွေ ဘေးနားမှာ ထားလိုက်သည်။
ဒီတခါတော့ အေးဘုံလည်း တဏှာမီးတွေ တက်နေတာနဲ့ အေးလို့ အေးမှန်းပင် မသိတော့။ တကယ်လို့တော့ ရွာသား တစ်ယောက်ယောက်က လယ်ကွင်းနားက ရေတံခွန်ကို အခန့်မသင့်လို့ ရောက်လာရင်ဖြင့် တွေ့လိုက်ရမယ့် မြင်ကွင်းကို သွားရေမကျရုံတမယ် ကြည့်နေမည်မှာ မလွဲပေ။ လင်းလက်နေတဲ့ လရောင်အောက်၊ တဖြောင်းဖြောင်း စီးကျနေသော ရေတံခွန်နံဘေး၊ ခြုံပုတ်တွေ မြက်ခင်းတွေ ပေါ်မှာ အဝတ်ဗလာ ဖြစ်နေသော သာအေးနဲ့ အေးဘုံရဲ့ ချစ်ရည်လူးနေဟန်က ကြည့်ချင်စရာပင် ဖြစ်သည်။
“ကိုရင်သာအေး… ကျုပ် ဒူးတွေ နာလာပြီ… ဒီတစ်ခေါက် တော်လုပ်ပေးဦးတော့်…”
“ငါ… ဘာလုပ်ပေးရမလဲ… အေးဘုံ…”
“တော်ကတော့ ညစ်ပြီ…”
“မညစ်ပါဘူး… အေးဘုံ… ဘာလုပ်ချင်လဲဆိုတာသာ ပြော…။ ဟော့ဒီက ကိုရင်သာအေး အကုန်လုပ်ပေးမယ်…”
“ဟွန့်… ဒါဆိုလည်း ကျုပ်အဖုတ်ကို ဟော့ဒီက တော့်ရဲ့ လျှာနဲ့ ယက်ပေး…”
“လျှာနဲ့ပဲလား…”
“ကျုပ် အားရတော့မှ… ဟော့ဒီက တော့်ဒုတ်နဲ့ လိုးပေး…။ တကယ်ထဲ… အဲ့ဒါ ကြားချင်နေတာမလား…”
“ဟားဟား… အေးဘုံ သဘောအတိုင်း လုပ်ပေးပါ့မယ်ဗျ…”
ဒူးထောက်ထားသော အေးဘုံကို အနောက်လှန်ခိုင်းလိုက်ပြီး မြက်ခင်းပြင်ပေါ် လှဲနေခိုင်းလိုက်သည်။ မြက်ခင်းပြင်ပေါ် ကျောချလိုက်သည်နှင့် အေးဘုံမမှာ အလိုအလျောက် ပေါင်ကား၊ ဒူးထောင်ပြီး အဖုတ်အယက်ခံရန် အဆင်သင့် ပြင်ထားလေသည်။ ပေါင်ကားထားရာမှ အမွှေးထူပျစ်ပျစ်ကြားက ပြဲရဲပြီး ဆူထွက်ဖောင်းပွနေသည့် အဖုတ်ရဲရဲကြီးက သာအေးကို မျက်စပစ်ပြနေဟန်။ သာအေးသည် အမွှေးတွေ အကုန်လုံးကို အောက်ကနေ အပေါ်ကို ပင့်တင်ကာ လက်နဲ့သပ်ပြီး ထိန်းထားလိုက်သည်။ အမွှေးတွေက မြင်ကွင်းက ဖယ်သွားတော့မှ အဖုတ်ရဲရဲကြီး ဘေးနားက နားရွက်ကားကား အဖုတ်အသားနဲ့အတူ ထောင်ထပြီး ထွက်နေတဲ့ အစေ့ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
သာအေးသည် အဖုတ်တလျှောက် လျှာနဲ့ ပင့်တင်ပြီး ယက်ကာ အစေ့ကို စုပ်လိုက်သည်။ ရွာထုံးစံအတိုင်း ကွမ်းစားသဖြင့် သာအေးရဲ့ လျှာမှာ နီရဲပြီး ကြမ်းကာ ရှတတ ဖြစ်နေသည်။ ဒါကိုက အဖုတ်ယက်ရာမှ မိန်းမတွေ အသဲခိုက်နေတဲ့ အကြောင်းအရာ ဖြစ်သည်။ အစေ့စုပ်ကာ လျှာကြမ်းကြီးနဲ့ အဖုတ်ကို ယက်နေသည့်ဟန်မှာ ခွေးတစ်ကောင်က စားကြွင်းစားကျန်တွေကို စားပြီး ပန်းကန်ကိုပါ အကုန်အစင် လျှာနဲ့ ယက်နေဟန် တူသည်။ လျှာကြမ်းကြီးရဲ့ ကြမ်းရှရှဖြစ်နေတာက အဖုတ်တဝိုက် ကျင်တင်တင် ဖြစ်စေကာ အေးဘုံကို အထွဋ်အထိပ် မြန်မြန် ရောက်စေသည်။
“ကိုရင်သာအေး… တော်တော့… တော် ယက်တာနဲ့ ကျုပ်ပြီးတော့မယ်… ကျုပ်ကို လုပ်ပေးတော့…”
“အေးဆေးပေါ့… အေးဘုံရ…”
“မြန်မြန်လုပ် တော်ရေ့… အစ်မ နိုးလာမှာစိုးလို့…” (အမေကို အစ်မဟု ခေါ်ခြင်း ဖြစ်သည်)
“အေးပါ… အေးပါ… ငါ ဘာလုပ်ပေးရမှာလဲ…”
“တော်ကလည်း… တော့်လီးနဲ့ ကျုပ် အဖုတ်ကွဲအောင်သာ လိုးတော့… ကွဲချင် ကွဲသွားပလေ့စေ…”
“ဟားဟား… အေးဘုံ… တော်တော် ပါးစပ်ရဲလာတယ်… ကောင်းတယ်… ကြိုက်တယ်… ငါ လိုးပေးမယ်…”
သာအေးသည် ပြောပြောဆိုဆို၊ ကုန်းထ လိုက်ကာ အေးဘုံရဲ့ ပေါင်ကြားမှာ နေရာဝင်ယူလိုက်သည်။ လျှာကြမ်းကြီးနဲ့ ယက်ထားလို့ တံတွေးတွေ ပေနေတာရော၊ အဖုတ်က အရည်တွေ ထွက်လာတာရောကြောင့် အေးဘုံရဲ့ အဖုတ်ကြီးမှာ အရည်တရွှဲရွှဲနှင့် ပြောင်လက်လက် ဖြစ်နေသည်။ အရည်ရွှဲသောကြောင့်လည်း အေးဘုံ အဖုတ်ထဲကို သာအေးရဲ့ဒုတ် ထိုးသွင်းရာမှာ ပြွတ်ကနဲ ဝင်သွားခြင်း ဖြစ်သည်။
သာအေးရဲ့ ဒုတ်မှာလည်း လုံးပတ်က အေးဘုံလက်ရဲ့ လက်တဆုပ်စာမက ကြီးကာ၊ အရှည်မှာလည်း သီမွှေးငှက်ပျောသီးလောက် ရှိသည့်အပြင် သဏ္ဍန်ကလည်း ကောက်ကောက်ကြီး ဖြစ်နေတော့၊ အေးဘုံရဲ့ အဖုတ်ထဲမှာ ပြည့်သိပ်နေပြီး တချက်ချက် သားအိမ်ခေါင်း အဝကို သွားဆောင့်ဟန် တူသည်။ အဲ့လို အခါမျိုးဆို အေးဘုံဆီက ငြီးသံက ပိုကျယ်လာသည်။ အောင်းနေကြတွင်း ဖြစ်နေတော့လည်း အထာလေးတွေက နပ်လာသည်။ ဘယ်နေရာထိရင် ဘယ်လို ဖြစ်မယ်ဆိုတာ အလိုလို သိလာသည်လေ။ အောက်ကနေ ပင့်ပင့်ထိုးသလို လိုးရင် အေးဘုံမှာ ပိုခံစားရသည်။
“ကိုရင်သာအေး… ကျုပ် မနေတတ်တော့ဘူး… အားနဲ့ ဆောင့်… ကျုပ် အဖုတ်ကြီး ပြဲထွက်သွားအောင် လိုးပေး… အား… အား…”
“အေးဘုံ… ငါလည်း လိုးပေးနေတယ်…။ နင့် အဖုတ်ကြီးက တအား လိုးလို့ ကောင်းတယ်… နွေးနေတာပဲ…။ နင့် အဖုတ်က မျှော့ပါတယ်ဟ… သိလား…။ ငါ့လီးကို အထဲကနေ စုပ်စုပ် ယူနေသလိုမျိုး ဖြစ်နေတာ… နင် တော်တော် ကောင်းတယ်ဟာ…”
“လိုးမှာသာ လိုးစမ်းပါတော်… ကျုပ် သေးပေါက်ချင်လာပြီ… အရမ်းကောင်းတယ်… အား… အား… အား…”
“ငါလည်း ပြီးပြီ… အေးဘုံ… အား…”
အေးဘုံရဲ့ အဖုတ်ကနေ သေးတွေ ပန်းထွက်လာသည်။ သာအေးကလည်း ပြီးသွားသောကြောင့် လရည်တွေကို အဖုတ်ထဲ ပန်းထည့်လိုက်သည်။ အေးဘုံ ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ သာအေးလည်း အေးဘုံ တုန်နေတာကို ကြည့်ပြီး သူကြည့်ဖူးထားတဲ့ ဗွီဒီယိုအတိုင်း အစေ့ကို လက်မ၊ လက်ညှိုးနှင့် ဖိချေလိုက်သည်။ အေးဘုံမှာ တဆတ်ဆတ် တုန်ရာကနေ တွန့်လိမ်ခေါက်ကွေး ဖြစ်ကာ သာအေးရဲ့ လက်ကို အတင်းဖယ်တော့သည်။
“တော်တော့… ကျုပ် အဲ့လိုမျိုး မနေတတ်ဘူးတော့်… တစ်မျိုးကြီးပဲ… ခုဏ ကျင်တက်လာရာကနေ ကျင်နှုန်းမြင့်လာသလိုပဲ… ကျုပ်မခံနိုင်သေးဘူး… မကောင်းလို့လည်း မဟုတ်ဘူး… ကောင်းတယ်… အကောင်းလွန်နေတယ် ထင်တယ်…”
“အေးပါ… ငါလည်း ကြည့်ဖူးထားတဲ့ ခွေအတိုင်း လုပ်တာ… နင် ကြိုက်တယ်ဆိုရင်တော့ တဖြည်းဖြည်း ကျင့်ပေးရမှာပေါ့…။ ဘယ်လိုလဲ… ငါ့လရည်တွေ နင့်အဖုတ်ထဲ ဝင်သွားတာ…”
“အရမ်းကောင်းတယ် တော်ရေ… အဖုတ်ကြီး တစ်ခုလုံး နွေးနေတာပဲ…။ ဆောင့်ဆောင့်ပြီး တက်နဲ့တဲ့ လရည်တွေကလည်း အားကောင်းလိုက်တာတော်…။ တစ်ခုခုနဲ့ လှမ်းထိုးနေသလားတောင် ထင်ရသေး…”
အေးဘုံ အဖုတ်ထဲကို စိမ်ထားနေရာကနေ လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ ပြွတ်ကနဲ အသံမြည်လာပြီး အေးဘုံရဲ့ အဖုတ်ရည်ရော၊ လရည်ရော၊ သေးတွေရော ဆင်းထွက်လာတာ အေးဘုံ စအိုတလျှောက် စီးသွားပြီး အောက်ကို ဆင်းကျလာသည်။ အရည်တွေက စအိုအဝကို ဖြတ်သွားတော့ စအိုဝလေးက ပွစိပွစိ ဖြစ်နေသည်။ နောက်တစ်ခေါက်တွေ့ကြမှ ဖင်ပါချပစ်မည်ဟု သာအေး တွေးထားသည်။
“ပြန်ရအောင် ကိုရင်သာအေးရေ…။ ရွာလည်း ပြန်ရဦးမှာဆိုတော့… ကျုပ်က ရွာထိပ်တင် ဆိုတော့ ပြဿနာ မဟုတ်ဘူး…။ ရှင်က သတိဝိရီယနဲ့ ပြန်ဦးနော်…”
“အေးပါ… အေးဘုံရ… ဝါကျွတ်ရင်တော့ ဒီလို ခွဲနေရမှာ မဟုတ်တော့ဘူး…။ တချီပြီး တချီပြီး တချီ… လာထားပဲ…”
“ကြောက်လှပါချည်ရဲ့တော်…”
“အံမယ်… ကြိုက်လှပါချည်ရဲ့ လို့တော့ လုပ်ပါ… အေးဘုံရယ်…”
“ခိခိ… ကျုပ် ရေသွားဆေးဦးမယ်တော့်…။ စမ်းချောင်းထဲ ခဏ ဆင်းစိမ်လိုက်ဦးမယ်…”
“ငါလည်း ရေဆေးလိုက်ဦးမယ်… အတူလိုက်ခဲ့မယ်လေ…”
ထို့နောက် စမ်းချောင်းဘေးနားမှာ ရပ်ကာ သာအေးသည် ဒုတ်ကို ရေနှင့် ဆေးလိုက်သည်။ အေးဘုံကတော့ သူ့ကိုယ်လုံး တဝက်လောက်အထိ ရေထဲ ဆင်းကာ အဖုတ်ကို ဆေးကြောနေသည်။ ရေက တော်တော် အေးသည်။ ဘယ်လိုများ အအေး ကြိုက်မှန်း မသိသော အေးဘုံ။
“ငါ နေပေးရဦးမလား…”
“မနေနဲ့တော့… ခဏပဲ…။ တော့်ဘာသာ အဝတ်ဝတ်ပြီးရင်… ကျုပ်အဝတ်တွေ ယူလာပေး…”
“အေးအေး… မြန်မြန်လုပ်ဦး…”
သာအေးလည်း စွပ်ကျယ် နှင့် ပုဆိုးကို မြက်ခင်းပေါ်ကနေ ကောက်ယူကာ ခါလိုက်ပြီး ဝတ်လိုက်သည်။ အေးဘုံရဲ့ အင်္ကျီနဲ့ ထမီကို ယူလိုက်ချိန်မှာတော့
“အား…”
“အေးဘုံ… ဘာဖြစ်လဲ… ဘာဖြစ်လို့လဲ…”
“မသိဘူး တော်ရေ…။ ကျုပ်တင်ပါးကို ဘာကောင် ကိုက်သွားလဲ မသိဘူး…”
“ဟာ… ဒီထဲမှာ ရှိနိုင်တာ မြွေဖြစ်ဖို့ များတယ်…”
“လုပ်ပါဦးတော်… ကျုပ် ကြောက်တယ်…”
“ကဲ… ရေထဲကနေ မြန်မြန်တက်တော့… လာ… လာ…”
“အီး… ဟီး… ဟီး…”
“လာ… အဝတ် မြန်မြန် ဝတ်…”
“ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ တော့်…”
“အေး… ငါလည်း မသိဘူးဟ…။ အခုချိန် မြို့ထဲကို သွားဖို့ကလည်း ရွာပြန်ပြီး ဆိုင်ကယ်နဲ့ သွားမှရမယ်…။ အဲ့ဒီတော့ ငါ ရွာပြန်လိုက်ဦးမယ်ဟာ…။ ပြီးရင် ဆိုင်ကယ်ယူပြီး ပြန်လာခဲ့မယ်…”
“အီး… ကျုပ် တစ်ယောက်ထဲ ကြောက်တယ်တော့…”
“ဒါဆို ငါနဲ့ ရွာလိုက်ပြန်မလား…”
“အင်း… ကျုပ်တစ်ယောက်ထဲ ဒီမှာ နေတာထက် စာရင် တော်နဲ့ လိုက်ခဲ့မယ်…”
အေးဘုံသည် အဝတ် မြန်မြန်ဝတ်ကာ သာအေးလက်ကို ဆွဲရင်း ငိုပြီး လိုက်လာသည်။ လယ်ကွင်းနှင့် ရွာသည် သိပ်မဝေးသော်လည်း မိနစ် ၃ဝ ခန့်မျှ ခြေကျင်လျှောက်သွားရသည်။ ပုံမှန်ဆို ဆိုင်ကယ်လေးနှင့် လာနေကြဖြစ်သော်လည်း ညဘက် လူခြေတိတ်ချိန်မို့ လမ်းလျှောက်လာကြခြင်းဖြစ်သည်။ ဖြည်းဖြည်း လျှောက်လာရာမှ အေးဘုံရဲ့ ခြေထောက်တွေ လေးလံလာသည်။ မြေပြင်ပေါ်ကို ပစ်ထိုင်ချလိုက်တော့သည်။ သာအေးက အေးဘုံကို ပွေ့ထားလိုက်သည်။
“ကိုရင်သာအေး… ကျုပ် ဘာဖြစ်မှန်း မသိဘူး… ခေါင်းတွေလည်း မူးနေတယ်… ဘာဆိုဘာမှ မမြင်ရတော့ဘူး… ခြေလက်တွေလည်း မသယ်ချင်တော့ဘူး…” (ပါးစပ်ကနေ လေသံတိုးတိုးနှင့် မပီမသ ပြောနေခြင်း ဖြစ်သည်)
“အေးဘုံ… အားတင်းထားပါဟာ…။ နင် ဒီမှာ ခဏစောင့်ဦး…။ ငါ ရွာကို အမြန်ပြေးပြီး ဆိုင်ကယ်သွားယူမယ်…”
“ကျုပ်… ကျုပ် မနေရတော့ဘူး ထင်တယ်…”
“အေးဘုံ… နင် စိတ်ကို တင်းထား… ငါ ပြန်လာမယ်… ခဏစောင့်…”
“ကျုပ်ကို မထားခဲ့ပါနဲ့…”
“ခဏလေးပဲ စောင့်…။ ငါ ချက်ချင်းသွားပြီး အမြန် ပြန်လာမှာနော်…။ အေးဘုံ… နင် ဘုရားစာတွေ ရွတ်နေလိုက်… နတ်ကောင်းနတ်မြတ်တွေ မစမှာပါဟာ…”
သာအေးသည် အေးဘုံကို ရွာအပြန် လမ်းလေးပေါ်မှာပင် ချထားခဲ့ကာ ရွာဆီသို့ အမြန်ပြေးလေသည်။ ပြေးသည့် ခြေလှမ်းတွေက မြန်သထက် မြန်လာသည်။ ချစ်သူဇောနှင့် မောရပါပြီလေ။ သာအေးရဲ့ အိမ်က ရွာထိပ်မှာဆိုတော့ သိပ်မပြေးလိုက်ရပေ။ ၁ဝ မိနစ်လောက်နှင့် ရောက်သွားသည်။ အိမ်ဝင်းထဲက ဆိုင်ကယ်ကို အမြန်စက်နှိုးပြီး အေးဘုံရှိရာ လာခဲ့သည်။
အေးဘုံနား ရောက်တော့ အေးဘုံကို နှိုးသည်။ မနိုးတော့။ အသံ ပြန်မပေးတော့ပေ။ ဒါနဲ့ပဲ ဆိုင်ကယ်အနောက်ပေါ်ကို အတင်းတင်ကာ သာအေးရဲ့ ကျောကို မှီနေသည့် အနေအထားမျိုးထားပြီးမှ ဆိုင်ကယ်စက်နှိုးပြီး ဆေးရုံကို မောင်းလာရသည်။
ဆေးရုံရောက်တော့ တာဝန်ကျ ကျေးလက်ဆရာဝန်မရှိသဖြင့် သူ့အိမ်ကိုသွားကာ သွားနိုးပြီး ခေါ်လာရသည်။ ဆရာဝန်က စမ်းသပ်ပြီး သာအေးကို စိတ်မကောင်းစွာဖြင့်ပင် အေးဘုံ ဆုံးသွားပြီ ဖြစ်ကြောင်း၊ အသက်မရှိတော့ကြောင်း ပြောသည်။ ကျုပ်ကို မထားခဲ့ပါနဲ့ ဆိုတဲ့ အေးဘုံက အခုတော့ သာအေးကို ထားသွားခဲ့ပြီ။
😢အေးဘုံရယ်… ငါသာ နင့်ကို အဲ့ဒီနေရာ မခေါ်ခဲ့ရင် နင်လည်း ဒီလို ဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူး… ငါ တောင်းပန်ပါတယ်ဟာ…😢
အေးဘုံသည် မိမိကို ဘာကောင်ကိုက်မှန်း မသိပဲ၊ တကိုယ်လုံး ထုံပြီး ဘာမှ မသိသလို ဖြစ်ကာ နေသည်။ ကိုရင်သာအေးကလည်း ရွာကို အမြန်ပြန်ပြီး ဆိုင်ကယ်သွားယူမည် ပြောသည်။ တစ်ယောက်ထဲ ကြောက်သဖြင့် မသွားစေလိုသော်လည်း သူက အတင်းထွက်သွားသည်။ မျက်လုံးများက လေးလံလာသည်။ အားတင်းကာ အတင်းဖွင့်သော်လည်း မရ။ မြင်ရတဲ့ မြင်ကွင်းက တဖြည်းဖြည်း မှေးမှိန်လာကာ လောကတစ်ခုလုံး ပိန်းပိန်းမှောင်သွားတော့သည်။
အေးဘုံနားထဲ အသံတွေ ကြားနေရသည်။ ကြားရသည့် အသံက ရေတွေ စီးကျနေသည့် အသံ။ မျက်လုံးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ ဒီနေရာကို အေးဘုံ သိသည်။ စောနလေးတင်ပဲ ကိုရင်သာအေးနှင့် ချစ်ရည်လူးခဲ့သည် နေရာ။ ထပ်တူကျသော နေရာ ဖြစ်သော်လည်း မြင်ရတဲ့ မြင်ကွင်းက မတူတော့။ သစ်ပင်တွေပေါ်မှာ မွစိမွစိ နှင့် ဘာလေးတွေလဲ မသိပေ။ လှုပ်လှုပ်ရွရွ ဖြစ်သောကြောင့် သက်ရှိလို့ပင် ထင်မိသည်။ လူသဏ္ဍန်ဖြစ်သော်လည်း သေချာကြည့်ရင် လူနှင့်မတူပေ။ အရွယ်အစား အကြီးတွေ ရှိသလို သေးသေးလေးတွေလည်း ရှိသည်။
“ဟေ့ ကောင်မလေး… နင် ရောက်လာပြီလား…”
အသံကြားရာကို ကြည့်လိုက်တော့ စမ်းချောင်းဘေးနားက ခြုံပုတ်လေးထဲကနေ ဝဝကြီး ထွက်လာသည်။ ပုံစံကို ဘယ်လို ပြန်မပြောတတ်ပေ။
“ငါ့ကို မြင်လို့ လန့်နေတာလား…။ နင်လည်း တစ်ပတ်ပြည့်ရင် ငါတို့လိုပုံစံ တဖြည်းဖြည်း ပြောင်းလာမှာ…”
“ရှင်… ကျုပ်က ဘာဖြစ်လို့လဲ… တော်ကရော ဘယ်သူလဲ…”
“ငါက ဒီခြုံပုတ်ထဲမှာနေတဲ့ အကောင်…။ နင်က ခုဏလေးတင် ရေထဲက အကောင်ကိုက်လို့ သေသွားတဲ့ မသာ…”
“ရှင်… ဒါဆို ကျုပ်တို့ လုပ်နေတာတွေ မြင်ရတာပေါ့…”
“ဟားဟား… ဒါပေါ့…။ ဟိုကောင်ရော နင်ရော မိုးမမြင် လေမမြင် လိုးနေကြတာ…။ ဒီက အကောင်တွေ အားလုံး မြင်တယ်…”
လက်ညှိုးညွှန်ရာ ကြည့်လိုက်တော့ သစ်ပင်၊ ခြုံပုတ်တွေမှာ များစွာသော အကောင်တွေ၊ ကြက်သီးတောင် ထသွားသည်။ အဝတ်တွေလည်း မပါသလို၊ အကောင်တွေကလည်း စုံလှသည်။ လီးပါသလို၊ အဖုတ်ပါသည့် အကောင်များလည်း ရှိသည်။ လူတွေလိုတော့ မဟုတ်ပေ။ ပုံနည်းနည်းပြောင်းနေသည် ထင်သည်။ ဘာပြောင်းသည်ကိုတော့ မပြောတတ်။
“ဟိုဒီ လျှောက်မကြည့်နဲ့… နင့်ကိုယ်ကို အရင် ပြန်ကြည့်ဦး…”
ထိုဝဝအကောင်ကြီး ပြောသည်နှင့် မိမိကိုယ်ကို ပြန်ကြည့်လိုက်သည်။ အံ့ဩမင်တက်သွားသည်မှာ မိမိကိုယ်လုံးတွင် ဘာအဝတ်အစားမှ မပါတော့။ အဖုတ်ရော၊ နို့ရောက အတိုင်းသား မြင်နေရသည်။ မိမိကိုယ်ကို ရှက်ကာ လက်နှင့် အုပ်လိုက်သည်။
“ဟားဟားဟား… ကောင်မလေး… အုပ်မနေနဲ့… ငါတို့ အားလုံး အတူတူပဲ…။ နင်က ပူပူနွေးနွေး သေထားတာမို့လို့ ပုံမပြောင်းသေးတာ…။ ငါ ခုဏက ပြောသလိုပဲ… တစ်ပတ်ကျော်တာနဲ့ ပြောင်းတော့မှာ…”
“ကျုပ်က အဲ့ဒါဆို ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ…”
“တစ်ပတ်ပြည့်လို့ နင့်နာမည် တပ်ခေါ်ပြီး အမျှဝေရင် သေချာ အာရုံပြုပြီး သာဓုခေါ်…။ အဲ့ဒါဆို နင်နဲ့ ထိုက်တန်တဲ့ ဘုံဘဝကို ရောက်လိမ့်မယ်…။ ဒီတစ်ပတ်အတွင်းတော့ နင့်အတွက် စပါယ်ရှယ် ပတ်စ်ပေါ့… သွားချင်တဲ့နေရာ သွားလို့ရတယ်… စားချင်တာတော့ စားလို့မရဘူး…။ နင့်ကို ရည်စူးပြီး ပေးထားတဲ့ အစာတွေကိုမှ စားလို့ရတယ်…။ မဟုတ်ရင် လွှင့်ပစ်ထားတဲ့ အမှိုက်တွေ… လူတွေရဲ့ စားကြွင်းစာကျန်တွေ… လူတွေရဲ့ အညစ်အကြေးတွေကိုပဲ စားလို့ရမယ်…”
“ရှင်…”
“ရှင်မနေနဲ့တော့… နင်ကသေနေပြီ…။ ကဲ… သွား… သွား… နင့်အိမ်ကို နင်ပြန်…။ ဒီတစ်ပတ်အတွင်းက နင် ဝင်ချင်တိုင်း ဝင်လို့ရတယ်…။ သွားတော့… ငါလည်း ခြုံပုတ်ထဲ ပြန်ဝင်ပြီး… နင်တို့ လိုးထားတာကြည့်ပြီး လီးတောင်နေပြီ…။ ငါ့ကောင်မနဲ့ သွားလိုးလိုက်ဦးမယ်…။ နင်လိုက်ချင်ရင်လည်း လိုက်ခဲ့လေ…။ ဒီခြုံပုတ်က ငါပိုင်တာ…”
“တော်ပါ… မလိုက်ပါဘူး…”
ဝဝ အကောင်ကြီး ပြောမှ သူ့လီးကို ကြည့်လိုက်မိသည်။ သူ့ခန္ဓာကိုယ် အချိုးအစားနှင့် လိုက်အောင် ကြီးမား တောင့်တင်းလွန်းနေသည်။ ခရမ်းသီး အကြီးစားအရွယ်ထက်ပင် ကြီးမားကာ အကြောတွေ ထောင်တက်နေသည်။ အေးဘုံသည် မိမိ ဘာဖြစ်နေမှန်း မသိသောကြောင့် မလိုက်ချင်သော်လည်း အဲ့ဒီလီးကြီးကို မြင်ပြီးထဲက အဖုတ်က ရွစိထိုးနေသည်။ သို့သော်လည်း အိမ်အမြန်ပြန်မှ ဖြစ်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ကာ ရွာလမ်းအတိုင်း ပြေးထွက်လာသည်။
ထိုစဉ် ဆိုင်ကယ် တစ်စီး ဖြတ်မောင်းသွားသည်။ ထိုဆိုင်ကယ်ကို အဝေးမှ ကြည့်လျှင်ပင် သိသည်။ ကိုရင်သာအေးရဲ့ ဆိုင်ကယ်။ အေးဘုံ ဝမ်းသာသွားသည်။ ကိုရင်သာအေးကို လှမ်းခေါ်သည်။ မကြားဘူး ထင်သည်။ အားကုန်သုံးကာ အော်ခေါ်သည်။ ဆိုင်ကယ် ရှေ့တည့်တည့်ကို ရပ်ပြီး တားလိုက်သည်။ ဒါဆိုရင်တော့ တွေ့နိုင်မည် ထင်သော်လည်း အေးဘုံရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို ဆိုင်ကယ်က ဖြတ်မောင်းသွားသည်။ အေးဘုံ ရုတ်တရက် တအားလန့်သွားသည်။ ဆိုင်ကယ် အနောက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ အေးဘုံရဲ့ မလှုပ်မယှက် ခန္ဓာကိုယ်ကြီးက ကိုရင်သာအေး အနောက်မှာ မှီပြီး လိုက်ပါသွားတာ တွေ့လိုက်သည်။
သွားပြီ။ အေးဘုံ သိလိုက်ပြီ။ မိမိ တကယ် သေသွားသည်ကို ယုံကြည်သွားတော့သည်။ အားရပါးရ ငိုပြီး ကိုရင်သာအေးကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။ မကြားမှန်းလည်း သိနေပြီ မဟုတ်လား။
“ကိုရင်သာအေးရေ…….”
ပြန်လာတော့ ရွာလမ်းတလျှောက်မှာ အကောင်တွေ အရွယ်စုံ မျိုးစုံ တွေ့ရသည်။ အေးဘုံလည်း အစကတော့ ကြောက်ပေမယ့် တဖြည်းဖြည်း ရဲတင်းလာကာ ကိုယ့်ဘာသာပဲ အိမ်ကို ရောက်အောင် ပြန်လာတော့သည်။ တခါတလေ အသဲလေး၊ ပူတူးလေး၊ ချာတိတ်လေး၊ အရမ်းကိတ်တယ်ကွာ၊ မင်း ငါနဲ့နေရင် မင်းအဖုတ် လီးနဲ့ မပြတ်စေရဘူး၊ လာခဲ့ကွာ၊ အဖုတ်လေးက လှလိုက်တာ၊ စသဖြင့် ခေါ်သံတွေ ကြားနေရသည်။ ကြားကြားချင်းတော့ ရှက်စိတ် ဖြစ်နေပေမယ့် မိမိမှာ သေပြီးသား လူဖြစ်သည်ကို လက်ခံလိုက်ရသောကြောင့် အဝတ်မပါတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို ဘာနဲ့မှ ဖုံးမနေတော့ဘူးပေါ့။ လှုပ်လီလှုပ်လဲ့ဖြင့် လမ်းလျှောက်နေသော တင်သားစိုင်ကြီးတွေက အထက်အောက် တုန်ခါနေကာ ဘယ်ညာ အနည်းငယ် ရမ်းနေသည်လေ။ ကြားနေရတဲ့ စကားလုံးတွေကြောင့်လည်း အဖုတ်က ရွစထလာကာ အရည်တွေ တတောက်တောက် ကျနေသည်။ ဒါကို မြင်လေ၊ ဟိုအကောင်တွေက အေးဘုံကို ခေါ်လေပင် ဖြစ်သည်။
ရွာထိပ်ရောက်တော့ မမြင်စဖူး တဲအိုလေး တစ်လုံးကို တွေ့လိုက်သည်။ အေးဘုံက တအံ့တဩ ကြည့်နေတော့ တဲအိုလေးထဲကနေ ၂ ပေ သာသာ လောက်ပဲ ရှိသော အကောင်လေး ထွက်လာသည်။ အေးဘုံက သူ့ကို ကြည့်နေသည်မှန်း သိသောအခါ။
“ဪ… အေးဘုံကိုး… ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး သေသွားတာလဲ…”
“ဟင်… တော်က ကျုပ်ကို သိနေတယ်…”
“သိဆို… ငါက ဒီရွာကို စောင့်ရှောက်နေတာလေ…”
“ဟင်… ပုံပြင်ထဲကလို နတ်ဝတ်နတ်စားတွေနဲ့လည်း မဟုတ်ဘူး…”
“အဲ့ဒါ ခက်တာပဲ… နင်တို့တွေက ငါတို့တွေကိုလည်း မမြင်ရဘူး… မမြင်ရပဲနဲ့ ရမ်းတမ်းပြီး ပုံဖော်နေကြတာ…။ ကဲ… ထားတော့… ထားတော့… ဘယ်လို သေလာတာလဲ ပြောပြဦး…”
အေးဘုံလည်း အကြောင်းစုံ ရှင်းပြလိုက်သည်။ ထိုအကောင်သေးသေးလေးက အေးဘုံ ပြောတာကို နားထောင်လိုက်၊ အေးဘုံရဲ့ အဖုတ်နဲ့ နို့တွေကို ကြည့်ပြီး တံတွေး တပြွတ်ပြွတ် လုပ်လိုက်နှင့် နေသည်။ အေးဘုံ စကားဆုံးတော့ အေးဘုံကို စားမတတ် မျက်လုံးတွေနှင့် ကြည့်ပြီး ဒီလောကရဲ့ အကြောင်းကို ရှင်းပြပေးတော့သည်။
“အင်း… နင်လည်း သေသွားပြီဆိုတော့ နင် မသိ မဖြစ်မယ့် ဟာတွေ ငါ ပြောပြထားမယ်…။ နင် သေပြီး ၇ ရက် အတွင်း ရွာထဲကို ဝင်ချင်သလို ဝင်၊ ထွက်ချင်သလို ထွက် ငါ ခွင့်ပြုတယ်…။ ၇ ရက် ကျော်ရင်တော့ လက်မခံတော့ဘူး…။ ဒီအတောအတွင်းတော့ နင့်အိမ်မှာလည်း နင် နေလို့ ရမယ်… ကျော်ရင်တော့ မရတော့ဘူး…။ ဒီတော့ ဒီ ၇ ရက်အတွင်း နင် နေစရာ အရင်ရှာရမယ်…။ ဒီရွာထဲက အကောင် တစ်ကောင်ကောင်က နင့်ကို လက်ခံတယ် ဆိုရင်တော့ နင် အဲ့အကောင်နဲ့ နေလို့ ရမယ်…။ နေစရာ မရှိရင်တော့ ရွာအပြင်ထွက်ပဲ…။ အဲ့… နင့်ကို သက်ညှာတဲ့အနေနဲ့ ငါနဲ့ အတူ နေချင်ရင်တော့ ငါက လက်ခံပါတယ်… ဟဲဟဲဟဲ…”
ဒီလိုစကား ပြောတော့မှ ရွာစောင့်အကောင်လေးရဲ့ ပေါင်ကြားကို ကြည့်လိုက်မိသည်။ ရွာစောင့်အကောင်လေးသည် အေးဘုံရဲ့ အဖုတ်နဲ့ နို့တွေကို မြင်နေရသောကြောင့် လီးတောင်နေတာကို တွေ့ရသည်။ သို့သော် အရပ်က ၂ ပေ သာသာပင် ဖြစ်သော အကောင်လေးရဲ့ လီးက ဓါတ်ခဲ အသေးစား ဆိုက်ဒ်လောက်ပင် မရှိ။ ဒါမျိုးတော့ အေးဘုံက အာသာပြေမယ်ပင် မထင်။
“နေပါစေရှင်… အခုလို ရှင်းပြတာပဲ ကျေးဇူးတင်လှပါပြီတော်…။ ကျုပ်… အိမ်ပြန်လိုက်ဦးမယ်တော့်…။ ကျုပ်အစ်မ မသိလောက်သေးဘူး…”
“အေး… ၇ ရက် ပြည့်လို့ နေစရာ မရှိရင်လည်း ငါ့ဆီ လာရှာနော်…။ နင့်အတွက် အမြဲ အဆင်သင့်ပဲ… ဟားဟားဟား…”
အေးဘုံလည်း အိမ်ကို သုတ်ခြေတင်ရတော့သည်။ သစ်ပင်ကြားတွေမှာလည်း အကောင်တွေ မွစိတက်လို့ပေါ့။ အိမ်ဝင်းကို ရောက်တော့လည်း အိမ်စောင်တဲ့ အကောင်လေးနှင့် စကားပြောဆိုရသည်။ အခြေခံအချက်တွေကတော့ ရွာစောင့်အကောင်လေး ရှင်းပြသလိုပင် ဖြစ်သည်။ သူကတော့ အေးဘုံကို မခေါ်ပေ။ ဘယ်ခေါ်မလဲ။ သူ့ဘေးနားမှာ မွစိတက်နေအောင် ခေါ်ထားတဲ့ အကောင်လေးတွေက အများကြီး။ စကားပြောပြီးတော့ အိမ်ဝင်းတံခါးကို ဒီအတိုင်း ဖြတ်ဝင်ကြည့်လိုက်သည်။ ဖြတ်ဝင်လို့ ရတော့ မိမိမှာ အစွမ်းတွေ ရှိနေပါလားဆိုပြီး ပျော်သွားသေးသည်။
“အ… အ… ကိုသာမောင်… မြန်မြန်လုပ်ပါ… ခဏနေရင် အေးဘုံ လာတော့မှာတော့်…”
“အေးပါ… စိန်အေးရယ်… နင့်အဖုတ်က တော်တော် လုပ်လို့ ကောင်းတယ်ဟာ… ဘယ်နှစ်ခါ လုပ်လုပ်… လိုးမဝဘူး…”
“တော်ပါ… အပိုတွေ ပြောနေတယ်… ရှင့်မယားကြီး ကို မလုပ်ရတိုင်း ကျုပ်ကို လာလုပ်နေတယ်… အ… အ…”
“တကယ်ပါ… စိန်အေးရ… နင့်အဖုတ်က စီးကပ်နေတာပဲဟ…။ အထဲကနေလည်း ဆွဲဆွဲယူနေတယ်…။ အစထဲက အဲ့လိုမှန်းသိရင် ထွန်းတောက်နဲ့ ပြိုင်ပြီး နင့်ကို ပိုးပန်းပြီး အပိုင်ယူပါတယ်ဟာ…”
“ရှင့်ဘာသာ ထွေးညိုက ကျွေးတာကို စားပြီး ယူလိုက်ပြီးတော့…”
“အေးပါဟာ… တော်ပြီ… ငါ အားကုန် လိုးတော့မယ်နော်…”
“လိုး… လိုး…”
အသက် ၄ဝ ကျော်ရုံလေးသာ ရှိသော အေးဘုံရဲ့ အမေဖြစ်သူ စိန်အေးနှင့် မျက်စောင်းထိုးအိမ်မှ သာမောင်တို့ လိုးနေခြင်း ဖြစ်သည်။ သာမောင်က ထွေးညိုကို ယူထားပေမယ့် ကလေးမရသောကြောင့် လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေသော်လည်း အသက် ၄ဝ ကျော်လာသည်နှင့် အမျှ ထွေးညိုက အရင်လို မဟုတ်တော့။ သူ့ကိုလည်း သိပ်ပြီး ပေးမလိုးဘူး။ အစာစားလိုက်၊ အိပ်လိုက်၊ တီဗီ ကြည့်လိုက်နှင့်။ အဲ့ဒီတော့ မျက်စောင်းထိုးအိမ်က ငယ်သူငယ်ချင်း ထွန်းတောက်ရဲ့မိန်းမ စိန်အေးနှင့် လိုးရအောင် ကြံဖန်ရတော့သည်ပေါ့။
ထိုအသံများမှာ အေးဘုံရဲ့ အိမ်ထဲကနေ ကြားခြင်း ဖြစ်သည်။ ကြားပြီး အံ့အားသင့်သွားသည်။ အိမ်စောင့်ကောင်လေးကတော့ ငါ သိပြီးသားဆိုတဲ့ အထာနဲ့ အေးဘုံကို ကြည့်နေသည်။ အေးဘုံလည်း အိမ်အနားကို ကပ်ကာ အခန်းထဲဝင်ပြီး ကြည့်လိုက်သည်။ အေးဘုံကို မြင်ရမည်မှ မဟုတ်တာလေ။
အေးဘုံ မြင်လိုက်ရသည်က မိမိရဲ့ အမေဖြစ်သူသည် လေးဘက်ထောက်ကာ ဖင်ကို ကုန်းထားပြီး ပေါင်ကို စေ့ပေးထားသည်။ အဲ့ဒီ အနောက်ကနေမှ ဦးသာမောင်ကြီးက အနောက်ကနေ သူ့လီးကြီးနဲ့ ထိုးထည့်နေသည်။ ဒေါ်စိန်အေးရဲ့ ခါးကို ကိုင်ပြီး ဆောင့်လိုက်တိုင်း ကိုယ်တုံးလုံး ဖြစ်နေတဲ့ ဒေါ်စိန်းအေးနို့တွေက အရှေ့နောက် ယိမ်းနွဲ့နေသည်လေ။ သူတို့တွေ အခုလို အေးဘုံ မသိအောင် လိုးနေသည်မှာ ဘယ်လောက်ကြာနေပြီလဲ မသိ။ အခုဟာက တုံ့နှေးနှေး မဟုတ်ပဲ အရှိန်တက်နေသောကြောင့် ဒီနေ့ မတိုင်ခင်ထဲကပင် ဖြစ်နေလောက်သည်။
ထိုစဉ် အသံရှည် ငြီးသံကြီးနှင့် အတူ ဒေါ်စိန်အေးရဲ့ ကိုယ်လုံးလည်း တုန်သွားတာကို အေးဘုံ တွေ့လိုက်သည်။ ဦးသာမောင်ကတော့ ဒေါ်စိန်အေးရဲ့ အဖုတ်ကနေ သူ့လီးကို ချွတ်လိုက်ပြီး ဒေါ်စိန်အေး ပါးစပ်နားကို သွားတေ့လိုက်သည်။ အဲ့ဒီအခါမှာတော့ ဒေါ်စိန်အေးက ဦးသာမောင်ရဲ့ လီးကို တပြွတ်ပြွတ် စုပ်ကာ ကွင်းတိုက်ပေးတော့သည်။ ဦးသာမောင်လည်း တအားအား အော်ကာ လရည်တွေ ထွက်လာတော့သည်။ ထွက်လာသမျှ လရည်ကို ဒေါ်စိန်အေးက တဂွတ်ဂွတ် မြိုချတော့သည်။
“လရည် ကြိုက်လို့လား… စိန်အေး…”
“ကျုပ် အကြိုက်ဆုံးက လရည် ရှင့်…။ ညှီစို့စို့ ရှိနေပေမယ့် မြိုချလိုက်ရတဲ့ အရသာက ဘာနဲ့မှ ယှဉ်လို့ မရဘူး…။ ဟိုအရင် ကိုထွန်းတောက် ရှိတုန်းကတော့ ညတိုင်း သောက်နေကြလေ… အခုတော့…”
“ဒါဆို ငါ နေ့တိုင်း တိုက်မယ်လေ…။ အခုက အေးဘုံ လွတ်တော့မှ ငါက လာ လာ နေရတာ…”
“တော့် မယားကြီး ရှိတယ်လေ…။ ကျုပ်က အမြဲ အဆင်သင့်ပါတော်…။ အေးဘုံလည်း ယောက်ျားယူတော့မှာပဲ… အိုးအိမ်ခွဲတော့မှ ကျုပ်ဆီ အချိန်မရွေးလာခဲ့…”
“အခု အေးဘုံက ဘယ်သွားတာလဲ…”
“ဘယ်သွားရမတုန်း… သူ့ရည်းစား ဟိုကောင် သာအေးနဲ့ သွားတွေ့တာ နေမှာပေါ့…”
“ညဘက်ကြီး… ဒါဆို ဒင်းတို့တွေ လိုးနေလောက်ပြီ…”
“ကျုပ်သမီးကိုနော်… အင်း… ဟုတ်မှာပေါ့… သူတို့လည်း ယူတော့မှာမို့… ကျုပ်လည်း မသိချင်ယောင် ဆောင်ပြီး လွှတ်ပေးထားတာ…”
အေးဘုံသည် ပါးစပ်အဟောင်းသားလေး ဖြစ်ကာ အံ့ဩနေသည်။ ကိုရင်သာအေးနဲ့ လိုးနေတာကို သိနေသည်တဲ့။ ရှက်လိုက်တာလေ။ ဦးသာမောင်နဲ့ ဒေါ်စိန်အေးတို့ လိုးနေတာကို ကြည့်ပြီး အေးဘုံလည်း အဖုတ်တွေ ယားလာကာ အရည်တွေ စီးကျလာသည်။ ဒါနဲ့ အိမ်ထဲကနေ ပြန်ထွက်လာလိုက်သည်။ အိမ်ဝင်းထဲက ကွပ်ပျစ်မှာ ထိုင်လိုက်ရင်း အေးဘုံသည် ကိုယ့်အဖုတ် ကိုယ်နှိုက်ကာ အာသာဖြေနေတော့သည်။ သူသည် ပတ်ဝန်းကျင်ကို ဂရုမပြုမိတော့။ မျက်လုံးကို မှိတ်ကာ ခုဏက မြင်လိုက်ရသည့် ဦးသာမောင် လီးကို စိတ်ကူးယဉ်နေသည်။ ပြီးတော့ ကိုရင်သာအေးနဲ့ လိုးခဲ့တာကိုရောပေါ့။ ဘာမဆိုင် ညာမဆိုင် ခြုံပုတ်ထဲက ထွက်လာတဲ့ အကောင်ကြီးရဲ့ ခရမ်းသီးဟန် လီးကြီးကိုလည်း မြင်ယောင်နေမိသည်။ ကိုယ့်အဖုတ် ကိုယ်နှိုက်၊ ကိုယ့်အစေ့ ကိုယ်ပွတ်ခြေရင်းနဲ့ တဖြည်းဖြည်း ခံလို့ ကောင်းလာကာ၊ ကိုယ်လုံးလေး တုန်တက်ပြီး ပြီးမြောက်ခြင်းကို ခံစားလိုက်ရသည်။
“ကောင်မလေး… ပြီးပြီလား…”
အသံကြားလို့ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့မှ ကွပ်ပျစ်မှာ လှဲနေတဲ့ အေးဘုံရဲ့ မျက်နှာဘေးနားမှာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ သူ့ကို မိုးပြီး ကြည့်နေသော အကောင်ကြီး တစ်ကောင်ကို မြင်လိုက်ရသည်။ ဒီအကောင်ကြီးကလည်း ရုပ်က သိပ်မပျက်သေးသဖြင့် ဘယ်သူ ဘယ်ဝါဆိုတာ ခန့်မှန်းနိုင်သည်။ မြင်ဖူးသည့် မျက်နှာဟု ထင်သည်။ အရေးကြီးတာက အေးဘုံရဲ့ မျက်နှာနားမှာ ဝှေ့ယမ်းနေသည့် လီးကြီး ဖြစ်သည်။ ကိုရင်သာအေးရဲ့ လီးထက် ရှည်ပြီး တုတ်သော်လည်း ခြုံပုတ်အကောင်ကြီးလောက် မကြီးဘူးဟု ထင်သည်။ ဒါမျိုး အရွယ်အစားဆို ခံနိုင်လောက်သည်ဟု စိတ်ထဲ တွေးမိလိုက်သေးသည်။
“တော်က ဘယ်သူတုန်း…။ ကျုပ်… တော့်ကို မြင်ဖူးသလိုပဲ…။ နေဦး… တော်… ကိုရင်ဗလ လား…”
“အေး… ဟုတ်တယ်… အေးဘုံ… နင် ဘယ်ဆိုးလို့တုန်း… ငါ့ကို မှတ်မိသားပဲ…”
“မှတ်မိတာပေါ့…။ ကိုရင်ဗလက အေးဘုံတို့အတွက် လယ်လည်း စိုက်ပေးတယ်… အိမ်ရဲ့ ဝေယာဝစ္စလည်း လုပ်ပေးသေးတယ်…။ ဒါနဲ့ တော်ကြီးက ဘယ်လို သေသွားတာတုန်းတော့်…”
“နင့်အိမ်ထဲမှာ ဘာတွေဖြစ်ခဲ့လဲ တွေ့လား…”
“အင်း… တွေ့တယ်လေ… အဲ့ဒါ ဘာဖြစ်လဲ…”
“အေး… အဲ့ဒီသာမောင်ရဲ့ နေရာမှာ အရင်က ငါ ဖြစ်ခဲ့တာ…”
“ရှင်… တော် ဘာပြောတာလဲ…”
“နင့်အမေနဲ့ ငါ အရင်ထဲက ဖြစ်ကြတာ…”
“ဪ… ဒါ့ကြောင့် အိမ်ကို အရမ်းကပ်နေတာကိုး… ထင်တော့ ထင်သား…”
“အေးဟာ… တစ်နေ့တော့ ငါ့ကို သာမောင်က ချိန်းတယ်လေ…။ လယ်ကွင်းတွေနားက ရေတံခွန်ကို သိလား… အဲ့ဒီကို ချိန်းတာ…”
“ဟင်…” (လာပြန်ပြီ… ဒီရေတံခွန်…)
“နင့်အမေကို သူက စိတ်ဝင်စားလို့တဲ့လေ…။ အဲ့ဒါ ငါ့ကို ဘေးဖယ်လို့ ပြောတာ… ငါလည်း ငြင်းတာပေါ့…။ နင့်အမေက ဒီလောက် လိုးလို့ ကောင်းတာကို…”
“တော်ကြီးနော်… စကားပြောတာ ကြည့်ပြော…”
“ဟီး… ဆောတီးပါဟာ…။ ဒါပေမယ့် တကယ် လိုးလို့ ကောင်းတာဟ…။ နင့် အဖုတ်လေးလိုပဲ လှတယ်လေ…”
“ဟွန့်…”
“အဲ့ဒါနဲ့ ငါ့ကို အလစ် တွန်းလိုက်တာ… ရေတံခွန်ပေါ်ကနေ ပြုတ်ကျသွားတယ်လေ…။ ရေထဲ ပြုတ်ကျရုံသပ်သပ်ဆို ငါက ဘယ်သေမတုန်းဟ…။ အခုတော့ ရေထဲအကျ ကျောက်ဆောင်နဲ့ တိုက်ပြီး ခေါင်းကွဲတော့တာပဲ…။ အဲ့မှာ သေတော့တာပေါ့…”
“ဒါနဲ့ ကျုပ်တို့ အိမ်ထဲက သစ်ပင်ပေါ် ဘာလို့ ရောက်လာတာတုန်း…”
“ဒါကတော့ ငါက မသေခင် နင့်အမေကို စိတ်စွဲပြီး ဖြစ်တာမို့လို့ ဒီအိမ်ထဲ ဝင်လို့ ရနေတုန်း…။ ဒီသစ်ပင် စောင့်နေတဲ့ အကောင်ကြီးက သူ ဝဋ်ကျွတ်တော့မှာ မို့လို့… သူ့နေရာ ငါ့ကို ပေးခဲ့တာလေ…။ ဒါနဲ့ ငါလည်း ရှိသမျှ ကောင်မတွေ အကုန် မောင်းထုတ်လိုက်တာ… ဟိုအိမ်စောင့်ကောင်ဆီ ရောက်နေပါရောလား… ဟားဟားဟား…”
“ဒီလိုကိုး…”
“ဒါနဲ့ နင် နေစရာ ရပြီလား…”
“မရသေးဘူးတော့…။ ခုဏလေးတင်မှ ကျုပ်လည်း အသက်ထွက်ပြီး အိမ်ပြန်လာတာပဲ…”
“နင့်အကြောင်းတွေတော့ ခုဏက အိမ်စောင့်ကောင်ကို ရှင်းပြနေတာ ကြားသားပဲ…။ ကဲ… ငါနဲ့ နေမလား…။ ဒီသစ်ပင်က နင် လူဘဝက ပိုင်တဲ့ အိမ်ထဲမှာ ရှိနေလို့ ငါက သနားလို့ ပေးနေတာနော်…”
“အင်း… လောလောဆယ်တော့ ပေးနေလေ…။ ကျုပ်က ကျုပ်အတွက် ဆွမ်းသွပ်အလှူလုပ်ရင် သာဓုခေါ်ရဦးမှာ ဆိုတော့ မကြားပဲနေမယ်…”
“အေး… အေး… ဒါနဲ့… နင် ခုဏက အာသာပြေရဲ့လား…”
“တော်ကြီးနော်…” (ရှက်ဟန်ဖြင့် မျက်နှာလွှဲလိုက်ရသည်)
“နင်ကလည်း ရှက်မနေနဲ့…။ ငါက နင့်ကို ဒီမှာ ပေးနေထားတာဆိုတော့… ငါ့အလိုကိုလည်း ဖြည့်မယ်မလား…”
အေးဘုံက ဗလရဲ့လီးကို ကြည့်လိုက်တော့ လရည်ကြည်တွေတောင် တွဲလောင်းခိုနေကာ တဆတ်ဆတ် တုန်ပြနေသည်။ အေးဘုံလည်း ကြည့်နေရင်းနဲ့ စိတ်တွေ ပြန်ထလာကာ ဘာပြန်ပြောလိုက်မိမှန်း မသိတော့။ သိလိုက်တာကတော့ အေးဘုံလက်ကို ဆွဲလိုက်ကာ ဆွေ့ကနဲ သစ်ပင်ထိပ်ဖျားက ကိုင်းပေါ် ခုန်တက်သွားသဖြင့် အေးကနဲ ဖြစ်သွားခြင်း ဖြစ်သည်။
သစ်ပင်ထိပ်ဖျားပေါ် ရောက်တော့ မည်သို့ လုပ်လိုက်သည် မသိပဲ သစ်ကိုင်းပေါ်မှာ မိမိတို့ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်မှာ ငှက်မွှေးသဏ္ဍန် ပေါ့ပါးနေသည်။ သစ်ပင်ထိပ်ဆုံးက သစ်ကိုင်းပေါ်မှာ လှဲချလိုက်ပြီး ကိုရင်ဗလသည် အေးဘုံရဲ့ အဖုတ်ထဲကို သူ့လီးကြီး သွင်းပါတော့သည်။ ခုဏက အေးဘုံ လက်နဲ့ ဆွပြီး နှိုက်ထားလို့ စောက်ရည်တွေ အများကြီး ထွက်နေလို့သာ တော်သေးသည်။ မဟုတ်လျှင် ဒီအရွယ်အစား လီးကြီးနဲ့ ထိုးသွင်းလိုက်ရင် စုတ်ပြတ်နေမှာပင် ဖြစ်သည်။
အဲ… လူမဟုတ်တော့ ပြဲ မပြဲ သေချာ မသိပေ။ ထူးဆန်းသည်က လီးကြီးမှာ အဖုတ်ထဲ သွင်းနေရင်းနှင့် ကြီးသထက် ကြီးလာသည်ဟု ထင်ရသည်။ လီးကြီးလာတာကို မခံနိုင်ဘူးဟု ထင်ထားခဲ့သော်လည်း အေးဘုံရဲ့ အဖုတ်ကြီးက ပြဲသထက် ပြဲလာကာ ဝင်လာသမျှ လီးဆောင့်ချက်တွေကို ကြံ့ကြံ့ခံနေသည်။ လူ့ဘဝတုန်းက ဒီလိုမျိုး သစ်ပင်ထိပ်ကိုင်းပေါ်မှာ အခုလို လိုးရမယ်လို့ လုံးဝ မတွေးမိဘူး။ အခုညမှာတော့ လူ့ဘဝအဖြစ်နဲ့ တစ်ခါ၊ အခု တစ်ခါ မတူညီတဲ့ လီးအမျိုးအစားတွေနဲ့ လိုးခြင်းကို ခံနေရသည့် အေးဘုံပါ။ ဗလရဲ့ ဆောင့်ချက်တိုင်း သစ်ကိုင်းတွေက လှုပ်သွားကြသည်။
“ကိုရင်သာမောင်… အိမ်ရှေ့ကွပ်ပျစ်က သစ်ပင်ကိုင်းတွေက အရမ်းလှုပ်နေပါလား… သရဲများ ခြောက်တာလားတော်…”
“နင်ကလည်း… မဟုတ်နိုင်တာ…။ ငါတို့ နေလာတာပဲ အသက် ၄ဝ ကျော်နေပြီ…။ နင်က သရဲတစ္ဆေတွေ ယုံတုန်းလား…”
“မဟုတ်ပါဘူးတော်… ကျုပ်က သေချာ မြင်လိုက်လို့ပါ…။ ဟော… ဟိုမှာ သာအေးရဲ့ ဆိုင်ကယ်မလား…။ အေးဘုံတို့ ပါလာတာ ထင်တယ်…။ ရှင် နောက်ဖေးပေါက်က ထွက်သွားလိုက်တော့…”
“အေး… အေး…”
“အရီးလေး…” (ငိုကြီးချက်မနှင့် ဝင်လာသော ကိုရင်သာအေးပါ)
“ဟေ… သာအေး… အေးဘုံရော… အေးဘုံ ဘာဖြစ်လာလဲ… မထိတ်သာ မလန့်သာဟယ်… မြန်မြန် ပြောပါဟ…”
“အရီးလေး… အေးဘုံလေ… အေးဘုံ… ဆုံးပြီဗျ…”
“ဘာ… အမလေး… အရပ်ကတို့ရဲ့… ကျမရဲ့ အချစ်ဆုံးသမီးလေး အေးဘုံ သေပြီတဲ့တော့်…”
ဒေါ်စိန်အေးရဲ့ အသံကြောင့် တစ်ရွာလုံးနီးပါး ထွက်လာကြသည်။ သာအေးကလည်း အကျိုးအကြောင်း ရှင်းပြလိုက်ကာ ငိုသူက ငို၊ သာအေးကို အပြစ်တင်သူက တင်၊ နာရေး ပြင်မယ့်သူက ပြင်နှင့် တစ်ရွာလုံး ယောက်ယက်ခတ်သွားသည်။
သစ်ပင်အောက်မှာ ဘယ်လောက်ပင် ဆူညံ ဆူညံ၊ သစ်ပင်ထိပ်ဖျားက အေးဘုံနဲ့ ဗလကတော့ လိုးပွဲကြီးကို ကျင်းပနေတုန်း။ တဖြောင်းဖြောင်း၊ တဘွတ်ဘွတ်၊ တဗြွတ်ဗြွတ် အသံပေါင်းစုံနှင့်အတူ လီးကြီးက အဖုတ်ထဲ ဝင်လိုက် ထွက်လိုက် ဖြစ်နေသည်။ သစ်ကိုင်းများ လှုပ်နေသည်ကို ဒေါ်စိန်အေးက မော့ကြည့်လိုက်ရင်း စိတ်ထဲ ရေရွတ်နေမိတော့သည်။
“အေးဘုံရယ်… အမေ့ကို လာပြတာများလားကွယ်…”
နောက်နေ့မနက် အာရုံတက်တဲ့အထိ ဒေါ်စိန်အေး တစ်ယောက် အိပ်လို့ မပျော်။ သူ့ရဲ့ တစ်ဦးတည်းသော သမီးလေးက လောကကနေ ထွက်ခွာသွားပြီ ဖြစ်သည်။ ရွာထုံးစံအတိုင်း ရွာပြင်မှာ သေတာမို့လို့ အလောင်းကို ရွာထဲ အဝင်မခံ။ ရွာထိပ်မှာပင် မြေမြှုပ် သဂြိုဟ်ရမည် ဖြစ်သည်။ အမှန်ဆို ဆေးရုံမှာ အလောင်းကို ထားရမည် ဖြစ်သော်လည်း ဆေးရုံသည် ပြီးပြည့်စုံမှု မရှိလို့ အလောင်းတွေကို ဆေးရုံမှာ လက်မခံတာ အတော်ကြာပြီ ဖြစ်သည်။ ဒါနဲ့ပဲ ရွာပြင်မှာ မဏ္ဍပ်ဆောက်ပြီး သဂြိုဟ်ရန် ပြင်ရတော့သည်။ ညနေ ချက်ချင်း သဂြိုဟ်ကြမည် ဖြစ်သည်။
ရွာပြင်ထွက်ကာ ပြင်ဆင်သူနှင့် ဆေးရုံသွားကာ အလောင်းမဖို့ လုပ်သူနှင့် ကိုရင်သာအေး အပါအဝင် ကာလသားတသိုက် အလုပ်ရှုပ်နေကြသည်။ ဒေါ်စိန်အေးရဲ့ အိမ်ကတော့ ညမိုးချုပ်ထဲက လာသူ လာ၊ ပြန်သူက ပြန်နှင့် နေ့ခင်းလောက်ရောက်မှ လူကြဲ သွားတော့သည်။ ကွပ်ပျစ်မှာ ထိုင်နေသည့် ဒေါ်စိန်အေး အနားတဝိုက်တွင် အိမ်နီးချင်းများ ဖြစ်သော ကိုရင်သာမောင်နှင့်တကွ လူကြီးပိုင်း တော်တော်များများ ရှိနေသည်။
သစ်ပင်ပေါ်ကနေ ထိုလူများကို ကြည့်ပြီး ကိုရင်ဗလက တတောက်တောက် ဖြစ်နေသည်။ အထူးသဖြင့် ကိုရင်သာမောင်ကို ကြည့်ပြီး ဒေါပွနေတာ ဖြစ်သည်။
“တော်ကြီးကလည်းတော်…။ ပြီးတာတွေ ပြီးပါစေတော့…။ ကျုပ်အစ်မလည်း သနားပါတယ်…။ ကျုပ် လူပြန်ဖြစ်ချင်တယ် တော်ရေ့…”
“အေးပါ… အေးဘုံ… နင့်ကို ၇ ရက်ပြည့်ရင် ဘုန်းကြီးဆွမ်းကျွေး တရားနာခိုင်းပြီး အမျှဝေလိမ့်မယ်…။ အဲ့အချိန်သာ သေချာ အာရုံပြုပြီး သာဓုခေါ်လိုက်…။ ငါ့မှာသာ မကျွတ်မလွတ် ဖြစ်နေတာ…”
“တော်ကြီးက တစ်ကောင်ကြွက်ကိုး…။ ကျုပ်အစ်မ ကလည်း တော်က ဘယ်လို သေမှန်းမသိဘူးဆိုပြီး ကြောက်နေတာ…” (အမေကို အစ်မလို့ ခေါ်ခြစ်ဖြစ်သည်)
“အဲ့ဒီ သာမောင်ဆိုတဲ့ ကောင်… ငါ ကြည့်မရဘူး…။ နေဦး… ငါ ဝင်ပူးလို့ ရမလား မသိဘူး…။ အရင်တုန်းကတော့ အိမ်ထဲမှာပဲ ဒင်းတို့ နှစ်ယောက်က ရှိနေလို့ ငါ ဘာမှ လုပ်လို့ မရတာ…”
“ရှင်… ဝင်ပူးလို့ ရတယ်… ဟုတ်လား…”
“အေး… ငါ့ကို ဒီသစ်ပင်ရဲ့ အရင်ပိုင်ရှင်က ပြောပြသွားတာ…။ အိမ်စောင့်ကောင် ရှိနေလို့သာ အိမ်ထဲ ဝင်မရတာ…။ အခုတော့ လုပ်ကြည့်လိုက်ဦးမယ်…”
ကွပ်ပျစ်ပေါ်တွင် ထိုင်နေကြသော လူတသိုက်နားသို့ ကိုရင်ဗလ ချည်းကပ်သွားသည်။ သစ်ပင်ပေါ်ကနေ ဇောက်ထိုးဆင်းသွားလို့ သူ့လီးကြီးကနေ အရည်စက် တချို့က ကိုရင်သာမောင်ရဲ့ အကြမ်းပန်းကန်လုံးထဲသို့ပင် ဝင်သွားတာ တွေ့လိုက်သည်။ လူတွေကတော့ ဘယ်တွေ့မလဲပေါ့။ ကိုရင်သာမောင်က နာရေးအကြောင်း စကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့ပြီး ပြောနေလေသည်။ မသိရင် သူက ဒီအိမ်ရှင် လိုလို။ သူ့မိန်းမ ထွေးညိုကတော့ အိမ်ပြန် ဟင်းချက်နေလို့ မရှိသေးတာ ဖြစ်သည်။
စကားပြောပြီး မောဟန် ရှိတော့မှ အကြမ်းပန်းကန်လုံးကို ကိုင်ကာ ရေနွေးကြမ်း အဖန်ရည် နွေးတေးတေးကို တကျိုက်ထဲ မော့ချလိုက်တော့သည်။ အဖန်ရည်သီးကာ တဟွတ်ဟွတ်နှင့် ချောင်းဆိုးတော့သည်။ ထိုစဉ်မှာပင် ကိုရင်ဗလက ကိုရင်သာမောင်ရဲ့ ကိုယ်ထဲကို ဝင်ပူးထိုင်လိုက်တော့သည်။
“မအေး…”
“ရှင်…”
(ရုတ်တရက် လန့်သွားသည့် ဒေါ်စိန်အေး။ အများရှေ့မှာ မစိန်အေးလို့ ခေါ်ပြီး ၂ ယောက်သား လိုးချိန်မှာ စိန်အေးလို့ ခေါ်နေတဲ့သူက အခေါ် ပြောင်းသွားလို့ ဖြစ်သည်)
“မအေး…”
“ဘာတုန်းတော့်…”
ဒေါ်စိန်အေး လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သူ့ကို မျက်လုံးသေကြီးနဲ့ ကြည့်နေသော ကိုရင်သာမောင်ကို တွေ့ရသည်။ အကြည့်တွေက ကြောက်စရာ ကောင်းလှသည်။ ကြည့်နေရင်း ကြက်သီးမွှေးများပင် ထသွားသည်။ ခဏလေးအတွင်းပင် မျက်လုံးမှိတ်သွားကာ နေသည်။ တအောင့်လေး (၁ဝ စက္ကန့် အကြာလောက်မှာ) မျက်လုံးများ ပြန်ဖွင့်ကာ ချောင်းဆိုးတော့သည်။
“အဟွတ်… အဟွတ်…”
“ကိုရင်သာမောင်… ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ…။ ချောင်းတွေဆိုးနေတယ်…။ ခုဏက ကျုပ်ကိုခေါ်ပြီး ဘာပြောမလို့လဲ…”
“ငါ ခေါ်မိလို့လား…”
“ကဲ… ဒေါ်ဂွက်ထော်ရေ… တော် ပြောစမ်းပါဦးတော်…”
“ဟုတ်တယ်လေ… သာမောင်… နင်ပဲ စိန်အေးကို မအေး… မအေး ဆိုပြီး ခေါ်နေတာ…”
“ဟုတ်လား… ကျုပ်မသိပါဘူးဗျာ… အဖန်ရည်သောက်တာ လည်ချောင်းသီးသွားလို့… အဟွတ်… အဟွတ်…”
သစ်ပင်ပေါ်ကို ပြန်တက်လာသော ကိုရင်ဗလကို ကြည့်ကာ အေးဘုံက လက်မထောင်ပြလိုက်သည်။
“တော်ကြီး… ဘယ်လို လုပ်တာလဲတော့… ကျုပ်လည်း သင်ပေးပါတော်…”
“အေး… ငါလည်း ငါ့ကို သင်ပေးထားတဲ့အတိုင်း လုပ်လိုက်တာဟ…။ အဲ့ အပူးခံရမယ့် လူက ရုတ်တရက် အသိလွတ်သွားတာ ဖြစ်ဖြစ်… လိပ်ပြာငယ်တဲ့ အချိန်ဖြစ်ဖြစ် ဝင်ပူးလို့ ရတယ် ပြောထားတာဟ…။ လုပ်ပုံ လုပ်နည်းကတော့ ငါ သင်ပေးမှာပေါ့…။ သင်ပေးခကတော့ ဟဲဟဲဟဲ…”
သစ်ပင်က သစ်ကိုင်းတွေ လှုပ်နေတာကို ဒေါ်စိန်အေးတစ်ယောက် သတိထားမိပြန်သည်။ ဒီတစ်ခေါက်တော့ လေတိုက်လို့ လှုပ်တာဟုပင် ထင်မှတ်လိုက်သည်။
“အမေ့နားမှာ ရှိကြောင်းကို ထပ်ပြနေတာလား အေးဘုံရေ…”
ကိုရင်သာအေးတစ်ယောက် ရွာနှင့် ရွာပတ်ဝန်းကျင်တွင် ရှိလျှင် သူ့အနောက်ကို အေးဘုံ လိုက်လို့ရသော်လည်း တခြားနေရာကို သွားရင်တော့ လိုက်လို့ မရ။ အဲ့ဒီက အစောင့်ကောင်တွေက ဝိုင်းတားကြသည်။ အေးဘုံအလောင်းကို မြေမြှုပ်သဂြိုဟ်ပြီးတော့ ကိုရင်သာအေးသည် ညနေဆိုလျှင် တစ်ယောက်ထဲ ထွက်လာကာ အေးဘုံနှင့် နောက်ဆုံး ရှိခဲ့သည့် ရေတံခွန်လေးဆီ သွားထိုင်ကာ ငိုနေတတ်သည်။ အဲ့လို အချိန်မျိုးဆို အေးဘုံက လိုက်လာခဲ့သည်။ အေးဘုံ စားဖို့အတွက်က လောလောဆယ် မပူရ။ ဒေါ်စိန်အေးက အေးဘုံအတွက်ဆိုပြီး အိမ်ထဲမှာ ထမင်းပန်းကန် ပြင်ပေးထားသောကြောင့် ဖြစ်သည်။
တစ်နေကုန် ကိုရင်သာအေးနောက် လိုက်ကာ၊ ညကြတော့မှ ကိုရင်သာအေးအိမ်ကို ဝင်တော့မှ မိမိ နေထိုင်ရာ သစ်ပင်ဆီကို ပြန်လာသည်။ ပြန်ရောက်တာနဲ့ ကိုရင်ဗလရဲ့ ဒင်းပြည့်ကျပ်ပြည့် လီးကြီးနှင့် လိုးတာကို ခံရတော့သည်။ ၇ ရက်ကလည်း မပြည့်သေးဘူး။ ၂ ရက်ပဲ လိုတော့သည်။ ကိုရင်ဗလကတော့ သူနှင့်အတူ ရှိနေစေချင်တဲ့ ပုံ။ အေးဘုံကတော့ မနေချင်။ ဒါပေမယ့် ကိုရင်ဗလ လီးကြီးကိုလည်း သူက စွဲမက်နေပြီ ဖြစ်သည်။
၆ ရက်မြောက်နေ့မှာတော့ ကိုရင်သာအေးသည် သူ့ထုံးစံအတိုင်း အေးဘုံရဲ့ မြေပုံလေးမှာ ငိုကြွေးပြီး ရွာထဲကို ပြန်လာတော့ အေးဘုံလည်း အနားမှာ ပါလာတော့သည်။ ညကလည်း နည်းနည်း မိုးချုပ်နေပြီမို့ မှောင်စ ပြုနေပြီ ဖြစ်သည်။
“သာအေးရေ… ဟဲ့… သာအေး…”
“ဗျာ… အစ်မ မတင်ရီ…”
“မရီ လို့ပဲ ခေါ်ပါဆို သာအေးရယ်…”
“ဟုတ်… ဟုတ်ကဲ့…”
“နင်လည်း သနားပါတယ်… အခုလည်း ရွာပြင်ကနေ ပြန်လာတာလား…”
“ဟုတ်တယ်…အစ်မ မတင်ရီ… အဲ… မရီ…”
“နင်… အေးဘုံကို တော်တော် ချစ်တာပေါ့နော်…”
“ချစ်တာပေါ့… မတင်ရီ… အဲ… မရီရယ်… ကျုပ်ရဲ့ အချစ်ဦးကိုဗျ…”
“နင်တို့ ရေတံခွန်မှာ ဟိုဟာ လုပ်ကြရင်း အေးဘုံ သေတာဆို…”
“ဟာ…” (ရှက်ဟန်… ဝမ်းနည်းတာတောင် ဘယ်ပျောက်မှန်း မသိတော့ဘူး)
“တကယ်လားဟ…”
“ဟုတ်တယ်… မရီရေ… ကျုပ်တို့ အဲ့နားမှာ လိုးရင်း အေးဘုံ ပိုးထိ သေတာဗျ…”
“ဟယ်… နင်ကလည်း ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ်ကို ပြောတော့တာပဲ…”
“မရီက အဲ့ဒါကို နားထောင်ချင်တာမလား…”
“ဟီး…”
“ကဲ… ကျုပ်ပြန်တော့မယ်ဗျ…”
“အေးပါ… အေးဘုံ ကိုယ်စား ငါ လုပ်ပေးနိုင်တာ ရှိရင်လည်း ပြောပါ သာအေးရယ်…။ ငါ နင့်ကို သနားလို့ပါ…”
ဒီအပျိုကြီးတော့ အလိုးခံချင်နေပြီ ထင်တယ်လို့ သာအေးအပြင် အေးဘုံပါ တွေးလိုက်မိသည်။ သာအေးကို ရေလာမြောင်းပေး လုပ်နေတဲ့ စကားတွေ မို့လို့။ အေးဘုံလည်း ဒီဘဝကကျွတ်ရင် ဘာဖြစ်မယ် မသိ။ ကိုရင်သာအေးကိုတော့ တစ်ယောက်ထဲ မထားခဲ့ချင်ဘူး။ သူ့ကိုလည်း အဖော်တစ်ယောက်လောက်နဲ့ ထားခဲ့ရမည်ဟု တွေးတောမိသောကြောင့် အပျိုကြီးနဲ့ လိုးဖို့ လုပ်ပေးလိုက်လျှင် ကောင်းမည်ဟု ထင်မိသွားသည်။ အိမ်ရှေ့ထိ ထွက်လာပြီး စကားလာပြောသော အပျိုကြီး ခြေထောက်ပေါ်ကို ကြွက် ဖြတ်သွားပါတော့သည်။
“အမလေးတော့…”
“မရီ… မရီ… ဘာဖြစ်လဲ…”
“ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး… ကိုရင်သာအေး… ကြွက်ဖြတ်သွားလို့ပါတော်…”
“ဟင်… မရီ… ကျုပ်ကို ဘယ်လို ခေါ်လိုက်တာလဲ…”
“ဪ… အေးဘုံက တော့်ကို အဲ့လိုခေါ်တာမလား…”
“ဟုတ်တာတော့ ဟုတ်ပါတယ်… မရီနဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ…”
“အေးဘုံကိုယ်စား မရီက ကိုရင်သာအေးကို ပြုစုပေးမလို့ပါ…”
“မလိုပါဘူးဗျာ…”
“တော်… ကျုပ်စကားနားထောင်…။ အခု ကျုပ် ဟိုနေ့က အေးဘုံနဲ့ တော်နဲ့ သွားတဲ့ ရေတံခွန်ကို သွားချင်တယ်… လိုက်ပို့ပေးပါ…”
“ဟာဗျာ… မရီ… ည မိုးချုပ်တော့မယ်ဗျ… ဘာလုပ်မှာတုန်း…”
“လိုက်ပို့မှာသာ လိုက်ပို့ပါတော်…။ တော့်ရဲ့ ဆိုင်ကယ် သွားယူလိုက်…။ကျုပ် စောင့်နေမယ်…”
“ခေါင်းရှုပ်ရတဲ့ အထဲ… ပြီးရောဗျာ… ပြီးရော… ခဏစောင့်…”
သာအေးသည် ဆိုင်ကယ် အမြန်ယူကာ အပျိုကြီး မတင်အေးကို ရေတံခွန်ရှိရာ ခေါ်လာတော့သည်။ လမ်းတလျှောက်လည်း ဘာမှမပြောပဲ တောင့်တောင့်ကြီး ပါလာသည်။ အစပိုင်းတော့ အနောက်ကနေ အေးဆေးလိုက်လာပေမယ့်၊ ခဏကြာတော့ သာအေးကို ဖက်ထားလေသည်။ လက်ကြီးက အေးစက်စက်နဲ့ပေါ့။
“ကဲ… ရောက်ပြီ… မရီ…”
“လာ… လိုက်ခဲ့…”
“ဟာ… ကျုပ်လက်ကို ဘာလို့ ဆွဲတာလဲဗျ… လိုက်ခဲ့ပါ့မယ်…”
“တော့်ပါးစပ်ပိတ်ပြီး လိုက်ခဲ့ပါတော်…”
“မရီ ထူးဆန်းနေတယ်နော်… ဘာဖြစ်တာလဲ…”
“ဘာမှ မဖြစ်ဘူး…”
ရေတံခွန်အနားက အေးဘုံတို့ လိုးခဲ့ဖူးသော နေရာ အရောက်မှာတော့ ရုတ်တရက် မရီသည် လမ်းလျှောက်နေရာမှ ရပ်လိုက်သည်။
“ကိုရင်သာအေး… ကျုပ်ကို သေချာကြည့်…”
မတင်ရီပြောလို့ ကြည့်လိုက်တော့မှ သာအေး လန့်သွားသည်။ ဟုတ်သည်။ မတင်ရီ မျက်လုံးကြီးက အသေကြီး။ သို့သော် သူ့ကို နွေးထွေးမှု ပေးမည့်သယောင်၊ အကြင်နာပေးမည့်သယောင် ပေါက်နေသော်လည်း အသေကြီး ဖြစ်နေသည်။ အေးဘုံနှင့်ပင် ခပ်ဆင်ဆင် တူသည်ဟု တွေးလိုက်မိသည်။
ထိုစဉ် မပြောမဆိုနဲ့ မတင်ရီသည် သူ့ကိုယ်ပေါ်က အင်္ကျီတွေ ထမိန်တွေကို ချွတ်ချပါတော့သည်။ အသက် ၂၇ နှစ်ခန့်ရှိပြီ ဖြစ်သောကြောင့် အေးဘုံတို့နှင့် ယှဉ်လျှင် အပျိုကြီးနေရာ ပေးထားပေမယ့် နို့တွေက လုံးဝန်းနေသည်။ အဖုတ်ကလည်း အေးဘုံလို မဟုတ်။ အမွှေးနည်းသည်။ မျိုးရိုးလိုက်တာ ဖြစ်မည်။ သို့မဟုတ် အပျိုကြီး ဘာလုပ်ထားလဲ သူမသိ။
“ကိုရင်သာအေး… ကျုပ်ကို ကြည့်… ကျုပ် မလှဘူးလား…”
ဂလု (တံတွေးမြိုချသံ)… ပြွတ်… (လျှာသတ်သံ)
“ဟုတ်… လှပါတယ်… မရီ…”
“ဒါဆို ကျုပ်ကို မလိုးချင်ဘူးလား… ကျုပ်ကို မလိုးဘူးလား…”
“မတော်ပါဘူး မရီရယ်…”
“တော်ကသာ မတော်ဘူး ပြောနေတာ… တော့်လီးက မိုးထိ မတ်နေပြီ… ခိခိ…။ ပြီးတော့ တော် ပြောဖူးတယ်လေ…။ လီးနဲ့အဖုတ် မတော်စရာအကြောင်း မရှိဘူး… လိုးရင် တော်မှာပဲ ဆိုပြီးလေ…”
“ဟင်… ကျုပ် မရီကို ဘယ်တုန်းက ပြောဖူးလို့လဲ… ကျုပ် အေးဘုံကိုပဲ ပြောဖူးတာ…”
“ခိ… အင်း… အဲ့ဒီ အေးဘုံကပဲ ကျုပ်ကို ပြောတယ်လို့ မှတ်ထားတော်…။ ကဲ… ပြောနေ ကြာတယ်တော်… ကျုပ်လည်း အချိန်မရဘူး…”
“ဟင်… ဘာဖြစ်လို့လဲ…”
“ဘာမှမဖြစ်ဘူး… ကျုပ်မေးမယ်… ကျုပ်ကို လိုးမှာလား… မလိုးဘူးလား…”
“မရီရယ်… ဒီကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်နဲ့ ဒီလောက်ချောတဲ့ မရီကိုမှ မလိုးဘူးလို့ ငြင်းရင် အဲ့လူ ပန်းသေနေတာပဲ ဖြစ်မယ်…”
“သေနာကြီး… အရင်တုန်းကတော့ အေးဘုံမှ အေးဘုံဆို…”
“အဟဲ… ဒါကတော့ ဒီလိုပေါ့… မရီရယ်…”
“ဒါဆိုလည်း မြန်မြန်လိုးတော်…”
ထင်မှတ်မထားအောင်ပင် အေးဘုံ လုပ်နေကြအတိုင်း မတင်ရီသည် ဆံပင်တွေကိုဖြန့်ကာ သာအေးကို လီးစုပ်ပေးတော့သည်။ ပြီးတော့လည်း သူ့နို့ကြီးတွေနဲ့ ညှစ်ညှစ်ပြီး လီးကို ကွင်းတိုက်ပေးသည်။ ခဏနေတော့ ပက်လန်လှန်ပြီး သာအေးရဲ့ခေါင်းကို ကိုင်ကာ သူ့အဖုတ်ကို ယက်ခိုင်းတော့သည်။ မတင်ရီရဲ့ အဖုတ်သည် အပျိုကြီး အဖုတ်ဖြစ်သောကြောင့် ပိပိစေ့စေ့လေး ဖြစ်နေသည်။
သာအေးလည်း အချိန်ဆွဲမနေတော့ပဲ သူ့လီးကို ကိုင်ပြီး အပေါက်ကျဉ်းလေးထဲ တွင်းစိမ်လို့ လုပ်တော့သည်။ အတင်းထိုးထည့်တော့မှ ဝင်သွားသည်။ တအအ ငြီးတွားသံကနေ သာအေးရဲ့ ဆောင့်ချက်တွေနဲ့အတူ နာလို့အော်သံ တအားအား ဖြစ်လာသည်။ မတင်ရီကို ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ကို အံ့အားသင့်နေဟန်ဖြင့် ငေးကြည့်နေရာကနေ အဖုတ်ထဲကို လီးထိုးသွင်းချက်ကြောင့် နာတာလား ကျင်တာလား မသိသော ခံစားချက်ကြောင့် နှုတ်ခမ်းကိုက်ကာ ကြိတ်မှိတ်ခံနေတော့သည်။
“ကောင်မလေး… မင်း ပြန်လာတာလား…”
“ဟုတ်တယ်တော့်… ကျုပ်အရင်ဘဝက ရည်းစားကို မိန်းမရအောင် လုပ်ပေးနေတာ… ဟီး…”
“အေး… ကောင်းတာပေါ့…”
“ဒါနဲ့ နင့်အဖုတ်ကလည်း အရည်တွေ ရွှဲနေပါလား…”
“ဒါကတော့ ခုဏက ကိုရင်သာအေးရဲ့ ဆောင့်ချက်ကို ခဏခံလိုက်ရတော့ ထွက်လာတာပေါ့တော့်…”
“ဒါဆို… ငါနဲ့ လုပ်မလား… ကောင်မလေး…”
“တော့် လီးကြီးက အကြီးကြီးတော့်…”
“ဟားဟား… မင်းပဲ ခုဏကပြောပြီး လီးနဲ့ အဖုတ် မတော်တာ မရှိပါဘူးဆို…”
“ခိ… ဒါတော့…”
“ကဲ… လာပါ… ငါ့ခြုံပုတ်ပေါ်ကို တက်လာလိုက်…”
ခြုံပုတ်ပေါ်မှာ အေးဘုံနဲ့ ခြံပုတ်ပိုင်ရှင် အကောင်ကြီးက လိုးနေသလို၊ ရေတံခွန်ဘေးနားက စမ်းချောင်းအစပ် မြက်ခင်းပေါ်မှာလည်း မတင်ရီနှင့် သာအေးတို့ လိုးနေကြသည်။
“သာအေး… ငါတို့ ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ဒီရောက်နေတာလဲဟင်…”
“မရီပဲ ကျုပ်ကို ခေါ်လာခိုင်းပြီးတော့…”
“ဒီလိုမျိုး… အဲ… နင် ငါ့ကို လိုးနေတာကရော…”
“မရီ… နေကောင်းပါတယ်နော်…။ ကျုပ်ကို မရီ ကိုယ်တိုင် လိုးခိုင်းတာ…”
“ဟုတ်လား…” (မတင်ရီသည် ဘာဖြစ်မှန်း မသိသော်လည်း သူကြိုက်နေတဲ့ သာအေးနဲ့ အခုလို ဖြစ်တော့ ချော်လဲရောထိုင်ရတော့သည်)
“ဒါဆို ငါ့ကို တသက်လုံး အဲ့လို လုပ်ပေးမှာလားဟင်…”
“ဘာပြောတာလဲ… မရီ…”
“ငါ့ကို… တသက်လုံး လိုးပေးမှာလားလို့…” (အသံက တိုးဝင်သွားသည်)
“မရီ ခံနိုင်တယ်ဆိုရင် ကျုပ်ဘက်က လိုးပေးဖို့ ဝန်မလေးဘူး…”
“တကယ်…”
“တကယ်ပေါ့…။ အခု စကားမများနဲ့ဦး မရီရယ်…။ ကျုပ်လိုးရတာ အားမရဘူး…”
“အေးပါတော်… အေးပါ…”
“ကဲ… ဆောင့်လိုးပြီနော်…”
“အာ… အား… အား…”
လရည်ဝင် အသေခင် ဖြစ်သွားတဲ့ မတင်ရီနဲ့၊ ကန်စရာ ကွင်းရသွားသော သာအေးတို့ လိုးပွဲကတော့ တဖြောင်းဖြောင်း၊ တဖိုင်းဖိုင်းပင် ဖြစ်သည်။ အေးဘုံလည်း ဟိုအကောင်ကြီးနဲ့ တချီလောက် မျော့နေအောင် လုပ်ပြီး ပြန်လာတော့ သစ်ပင်ပေါ်က စောင့်နေတဲ့ ကိုရင်ဗလက တစ်ခါ ထပ်လိုက်သည်။ ထူးဆန်းသည်က အေးဘုံရဲ့ အဖုတ်သည် ဘယ်လောက်ပဲ လီးကြီးကြီးနှင့် လိုးလိုး ပြန်ကျုံ့သွားသောကြောင့် ဖြစ်သည်။
“သမီးရယ်… မနက်ဖြန် ရက်လည်မှာမို့လို့ အမေ့ကို ပြနေတာလား” ဟု သစ်ပင်ပေါ်က လှုပ်ခါနေသော သစ်ကိုင်းတွေကို ကြည့်ပြီး ဒေါ်စိန်အေးတစ်ယောက် ရေရွတ်နေတော့သည်။
မနက်မိုးလင်းတော့ ကိုရင်ဗလက မျက်နှာမကြည်ဘူး ဖြစ်နေသည်။ အေးဘုံနှင့် ခွဲရတော့မည်လေ။ အခု အေးဘုံအိမ်မှာ အာရုံဆွမ်း ဘုန်းကြီးတွေကို ဆွမ်းကပ်နေကြသည်။ ခဏနေလျှင် ရေစက်ချ တရားနာပြီး အမျှဝေတော့မည် ဖြစ်သည်။
“အေးဘုံ… နင် နောက်ဘဝ ဘာဖြစ်မလဲ မသိဘူးနော်…”
“ကျုပ်လည်း အဲ့ဒါကို စိတ်ဝင်စားနေတာတော့်…”
“နင် ငါနဲ့ အတူနေပါလား…”
“မနေနိုင်ပါဘူးတော်…”
“နင် နောက်ဘဝ တိရစ္ဆာန်ဖြစ်နေရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ…”
“ပေါက်တီးပေါက်ရှာတော်…”
“နင်က သေချာလို့လား…”
“သေချာတော့ ဘယ်သိမလဲတော့်…။ ဒါပေမယ့် မဖြစ်နိုင်ပါဘူးတော်…”
“ငါတော့ နင့်ကို စွဲနေပြီ… အေးဘုံရ…”
“ဘာစွဲတာလဲ… တော်… တချိန်လုံး ကျုပ်ကို လိုးနေပြီးတော့များ…”
“အဲ့ဒီ လိုးတာကို စွဲတာပေါ့ဟာ…”
“ကျုပ်က တော်နဲ့ နေပါပြီတဲ့… စားစရာ ဘယ်မှာတုန်း…”
“ငါ့မှာ နင်မသိတဲ့ စားကွက်ရှိတယ်…။ တံတွေးတွေ ပြည်တွေ နင် မစားစေရဘူးဟာ… စိတ်ချ…”
“ကျုပ်လည်း တော့်လီးကြီးကို စွဲပါတယ်တော်…”
“ဒါဆိုလည်း နေလိုက်ပါလား… အေးဘုံရယ်…”
ဇဝေဇဝါ ဖြစ်နေသော အေးဘုံကို ဗလက ဆွဲလိုက်ပြီး သစ်ကိုင်းပေါ်မှာ မှီလှဲခိုင်းလိုက်ကာ အေးဘုံ အဖုတ်ကို လျှာနဲ့ ယက်ပေးပါတော့သည်။
“အေးဘုံ… နင်… အဲ့လို အယက်ခံရတာ ကြိုက်တာမလား…”
“ဟုတ်တယ်တော့်…”
“နေဦး… ငါ လုပ်ပြမယ်…”
ဗလရဲ့ လျှာတွေလည်း ရုတ်ချည်း အလိမ်လိမ် အခေါက်ခေါက် အစူးတွေနှင့်ဖြစ်ကာ အေးဘုံရဲ့ အဖုတ်ကို အပီအပြင် ယက်နေပါတော့သည်။ အေးဘုံလည်း ငတ်မပြေသည့် ဒီဆားငံရေကို သောက်လို့ မဝ ဖြစ်နေသည်။
“ကိုရင်ဗလ… တော့်လီးကြီးနဲ့ ကျုပ်အဖုတ်ကို လိုးပြီး ခွဲပေးတော်… နာနာလေး လိုးပေး… နေတော့… နေတော့… ကျုပ်ဘာသာ လုပ်တော့မယ်…”
သစ်ကိုင်းပေါ်မှ လှဲနေရာကနေ အေးဘုံသည် ထ ထိုင်လိုက်ပြီး ဗလကို ပက်လက်လှန်စေကာ ထောင်မတ်နေသော ဗလလီးကြီးကို ကိုင်ပြီး အဖုတ်ထဲ သွင်းနေတော့သည်။ သစ်ပင်ထိပ်ဖျားထက်မှာ ဖြစ်သောကြောင့် လေကလည်း တိုက်ကာ အေးနေသည်။ အေးဘုံတို့က အဝတ်မှ မဝတ်ရတာလေ။ အအေးဘုံထဲက အေးဘုံ ဖြစ်နေတော့သည်။
“ကွယ်လွန်သွားပြီ ဖြစ်သော မအေးဘုံနှင့်တကွ ရှိရှိသမျှ အားလုံး ကြားကြားသမျှ အားလုံး… အမျှ… အမျှ… အမျှ… ယူတော်မူကြကုန်…”
“သာဓု… သာဓု… သာဓု…”
“ကိုရင်ဗလ… ကျုပ် အသံတွေ ကြားနေရတယ်… အမျှဝေနေပြီ ထင်တယ်တော့်…”
“အင်း… သေချာ နားထောင်ရအောင်…”
“ဟော… ကြားပြီ… သာဓု… သာဓု… သာဓု…”
“ဟင်… ကျုပ်တို့ ဘာမှလည်း မဖြစ်ပါလား… နောက်မှ ပြောင်းမယ် ထင်တယ်…”
ထိုစဉ် အိမ်စောင့်တဲ့ကောင်က လှမ်းအော်သည်။
“ဘာမှဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူးဟေ့…။ နင်တို့က လီးနဲ့ အဖုတ်နဲ့ စွပ်လျှက်ကြီး သာဓုခေါ်နေတော့ ဘယ်မှာ ရမှာလဲ…။ နင်တို့ကို ရည်စူးပြီး အမျှမဝေသမျှ နင်တို့ ဒီဘဝနဲ့ပဲ နေတော့ဟေ့…”
“ဟင်… ဟုတ်လား… ကိုရင်ဗလ…”
“အင်း… သူပြောတာ ဖြစ်နိုင်တယ်…။ သူက ငါတို့ထက် အစွမ်းပိုရှိတာဆိုတော့…”
“ဒါဆို ကျုပ်တို့ ဘယ်လို လုပ်မလဲတော့်…”
“ဘယ်လိုမှ မလုပ်နဲ့… ဒီအတိုင်းပဲ လိုး… အေးဘုံ… နင် မြင်းစီး တော်တော် ကောင်းတာပဲ…”
“တော်ကတော့လေ… ကဲ… ကျုပ်တို့လည်း ဘာမှ မတတ်နိုင်တဲ့ အတူတူ… တော် ပြောသလိုပဲ လုပ်တော့မယ်… လာလေရော့…”
သစ်ပင်ပေါ်က လှုပ်ခါသွားသော သစ်ကိုင်းတွေကို ကြည့်ပြီး ဒေါ်စိန်အေး ရေရွတ်လိုက်တာကတော့
“ဪ… အေးဘုံ… လွတ်ရာကျွတ်ရာ ဘုံဘဝကို ရောက်မှာမို့လို့ အမေ့ကို နှုတ်ဆက်သွားတယ်နဲ့ တူတယ်…”။….ပြီးပါပြီ
Zawgyi
မုန႔္ပဲ ေဝစားမယ္… ဒုတ္ေတာ့ ေဝမစားဘူး ေတာ္ေရ့
“ကိုရင္သာေအး… ဘယ္မွာလဲ… က်ဳပ္ ေသခ်ာ မျမင္ရဘူးေတာ့္…” “ငါ ဒီမွာပါဟ… ေအးဘုံရယ္… နင့္မွာလည္း… လကလည္း သာတယ္… လက္ထဲမွာ ဓါတ္မီး ရွိသားနဲ႔ ေသခ်ာ ထိုးၾကည့္ေလဟ…” “ေအးပါေတာ္… လာပါၿပီ… ေတာ္က ဘယ္ေနရာေတြ ေခၚမွန္းမွ မသိတာ…” ေန႔လည္ေန႔ခင္း ပူျပင္းတဲ့ လယ္ကြင္း ဟင္းလင္းျပင္ႀကီးက အခုေတာ့လည္း လသာသာ ညကေလးမွ ေလေအးေတြ တိုက္လို႔ ခ်မ္းေအးေနသည္။ ရြာနဲ႔ အတန္ငယ္လွမ္းေသာ ကိုရင္သာေအးတို႔ လယ္ကြင္းေတြရွိရာ ေအးဘုံမ တစ္ေယာက္ ေရာက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ သမီးရည္းစားတို႔ ထုံးစံအတိုင္း ခ်စ္ရည္လူးဖို႔ေပါ့။
ကိုရင္သာေအးက လူပ်ိဳႀကီး တစ္ေကာင္ႂကြက္။ ေအးဘုံမက မုဆိုးမ မိခင္အိုႀကီးႏွင့္အတူ ေနသူေလ။ သမီးရည္းစားျဖစ္ေနတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိၾကေပမယ့္ ဒီဝါကၽြတ္မွ ယူရန္ စီစဥ္ထားၾကသည္။ ကိုရင္သာေအးတို႔ လယ္ကြင္းထဲတြင္ လယ္တဲေလး တစ္လုံး ရွိကာ အရင္တုန္းက အဲ့ဒီလယ္တဲမွာပင္ ခ်စ္ရည္လူးၾကေသာ္လည္း၊ ဒီေန႔မွ ဘာစိတ္ကူးေပါက္သည္ မသိ၊ လယ္ကြင္းပတ္လည္မွာ ဝန္းရံေနဟန္ရွိေသာ ေတာင္တန္းႀကီးႏွင့္ ထိုေတာင္တန္းႀကီးမွ စီးဆင္းေနေသာ ေရတံခြန္ေလးကို လာခဲ့ရန္ ခ်ိန္းသည္ေလ။ လယ္ကြင္းေတြက စပါးေတြကိုေတာ့ ေရတံခြန္ကေန ျဖစ္လာတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းႀကီးထဲမွ ေရ ျပန္သြယ္ကာ စိုက္ပ်ိဳးၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
“ေအးဘုံ… လာခဲ့…” “ေတာ္ကလည္း ဘာစိတ္ကူးေပါက္တာတုန္း… အရင္ ဟိုတဲေလးမွာပဲ ေတြ႕ေနၾကကို…”
“ဟီး… ဒီလိုဟ… ေအးဘုံရ…။ ငါ ညေနက ဖိုးေခြးတို႔နဲ႔ ဗြီဒီယို သြားၾကည့္တယ္ဟ…” “ဘာလဲ… ဟို ဆင္းရဲသား ကားပဲမလား…” “ေအး… အဲ့ထဲမွာ… ေရတံခြန္ေဘးနား လုပ္ေနၾကတာေတြ႕ေတာ့ ငါ နင့္ကို သတိရသြားတာဟ…” “ဘာဆိုင္တုန္းေတာ့…” (ရွက္ဟန္ျဖင့္) “နင္ကလည္း အစားအစာ ေကာင္းေကာင္း စားရရင္ ခ်စ္ရတဲ့သူကို သတိရတယ္တဲ့…။ အခု ကား ေကာင္းေကာင္းေလး ၾကည့္ရေတာ့ ငါ့ခ်စ္သူ နင့္ကို သတိရတာေပါ့…။ ၿပီးေတာ့ ငါ့မွာ အဲ့လိုလုပ္စရာ နင္ပဲ ရွိတာကို…”
“ေတာ္ပါေတာ္… ဟိုေန႔က ေတာ္ ရြာလမ္းထိပ္ ကုန္စုံဆိုင္က အပ်ိဳႀကီး မတင္ရီနဲ႔ စကားေတြ ေရပက္မဝင္ ေျပာေနတာ က်ဳပ္လာတာေတာင္ မျမင္ဘူးမလား…” “အယ္… မဟုတ္ပါဘူး… ေအးဘုံရယ္… သူနဲ႔ ရိုးရိုးသားသား စကားေျပာ႐ုံပါ…” “ေတာ္ေနာ္… ေျခလွမ္းမွားမယ္ မႀကံနဲ႔…။ က်ဳပ္က ေတာ့္ကို ခ်စ္လြန္းလို႔ ဘဝတသက္စာ ရည္စူးၿပီး ေပါင္းမွာ…။ က်ဳပ္က ကြမ္းေတာင္ကိုင္ဆိုတာ မေမ့နဲ႔… ဟြင့္…” “အဲ့ဒီအပ်ိဳႀကီးလည္း အရင္က ကြမ္းေတာင္ကိုင္ပဲေလဟ…” “ေဟာ… ေျပာရင္းနဲ႔ အထြန႔္တက္လာၿပီ…။ က်ဳပ္ကေတာ့ ရွင္းရွင္း ေျပာမယ္…။ မုန႔္ပဲ ေဝစားမယ္… ဒုတ္ေတာ့ ေဝမစားဘူး ေတာ္ေရ့…” “ဟားဟား… ဘယ္က ဒုတ္လဲ… ေအးဘုံရ…” “ေဟာ့ဒီက က်မ ႀကိဳက္လွတဲ့ ေတာ့္ရဲ့ ဒုတ္ေလ…” ေရတံခြန္အက် စမ္းေခ်ာင္းေလး စၿပီး စီးဆင္းရာရဲ့ အနီး ျမက္ခင္းျပင္မွာ ေအးဘုံမသည္ သာေအးရဲ့ ပုဆိုးကို ခၽြတ္ခ်ကာ ေထာင္မတ္စျပဳေနေသာ ဒုတ္ကို ငုံစုပ္ရန္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ဒုတ္ကို အရင္းကေန ကိုင္ကာ တႁပြတ္ႁပြတ္ စုပ္ေနဟန္က ကေလးေလးတစ္ေယာက္ ကပ္ေစးနဲ အုန္းထညက္ကို တႁပြတ္ႁပြတ္ စုပ္ေနဟန္ ႏွင့္ တူလွသည္။ ေအးဘုံတို႔ရြာက ၿမိဳ႕နဲ႔လည္း သိပ္မေဝးေသာေၾကာင့္ ေခတ္ႏွင့္ မ်က္ေျခမျပတ္တာ ျဖစ္သည္။
“ေအးဘုံ… နင္စုပ္တာ ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတယ္ဟ…။ နင္ ေတာ္ေတာ္ တိုးတက္လာတာပဲ…”
“ေတာ္ပဲ သင္ေပးတာေလ…။ မညားခင္ထဲက က်ဳပ္ အဖုတ္လည္း ဖြတ္သထက္ ေၾကေနပါၿပီေတာ္…”
“ဟားဟားဟား…”
“မရယ္နဲ႔… ညားမ်ားညားရင္ က်ဳပ္ ေသးေပါက္ခ်ိန္ေတာင္ ရပါ့မလား မသိဘူး…”
“ေအးဘုံရယ္… မပူပါနဲ႔… အနားယူခ်ိန္ေလးေတာ့ ငါေပးပါ့မယ္ဟ…”
“ဟြန႔္… တဏွာ႐ူးႀကီး…”
“အဲ့လို တဏွာ႐ူးလို႔ပဲ ဒီက ႏွာဘူးမေလးက ႀကိဳက္တာ မဟုတ္ဘူးလား…”
“ခိခိ… ေတာ္ၿပီ… စကားမေျပာနဲ႔ေတာ့… က်ဳပ္စုပ္ေပးတာ ၿငိမ္ခံ…။ ၿပီးရင္ ေတာ့္ အလွည့္ပဲ…”
“ေအးပါဟာ… ငါ့ လၽွာအစြမ္းလည္း ဘယ္ေလာက္ ထက္လဲဆိုတာ နင္ သိသားပဲ… စိတ္ခ်…။ ေအးဘုံ… နင္ အဝတ္ေတြ ခၽြတ္လိုက္ဦးေလ…”
“က်ဳပ္… ေအးတယ္ေတာ့္…”
“ဒါဆိုလည္း ခၽြတ္ၿပီး နို႔ေတြပဲ ေဖာ္ထားဟာ…”
“ေသနာႀကီး… ကဲ… ၾကည့္… ၾကည့္…”
ဒူးေထာက္ထိုင္ကာ ဒုတ္ကို ကုန္းစုပ္ေနေသာ ေအးဘုံကို အေပၚစီးကေန ၾကည့္ေနမိသည့္ သာေအးသည္ အခုလည္း ေအးဘုံရဲ့ နို႔ေတြကို ၾကည့္ေနသည္။ စုပ္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ႏွုတ္ခမ္းစူစူေလးႏွင့္ ေအးဘုံကို ျမင္ရၿပီး၊ ျပန္ထုတ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေအးဘုံရဲ့ စူၿဖိဳးေနေသာ လက္တဆုပ္စာ ကိုင္ေလာက္တဲ့ အရြယ္အစားရွိတဲ့ နို႔ထြားထြားေလးေတြကို ျမင္ရသည္။
“ေအးဘုံ… ငါ နင့္နို႔ေတြၾကားထဲ ငါ့ဒုတ္ကို ထည့္ၿပီး လုပ္ခ်င္တယ္ဟာ…”
“လုပ္ျပန္ၿပီ… အတတ္ဆန္းေတြ… ေျပာ… က်ဳပ္ ဘာလုပ္ရမွာလဲ…”
“နင့္ နို႔ႏွစ္လုံးၾကားထဲကို ငါ့ဒုတ္ ထည့္မယ္ဟာ… နင္က နို႔ေတြနဲ႔ ငါ့ဒုတ္ကို ညႇစ္ထားေပး…”
“ကဲ… လုပ္… လုပ္… ေတာ္ လုပ္လို႔ လူလည္း ရစရာကို မရွိေတာ့ဘူး…”
“အဲ့ဒါေတြ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာ… ေအးဘုံက…”
“ဟြန္း…” (မ်က္ေစာင္းေလးက ထိုးလိုက္ေသးသည္)
“ေအးဘုံ… နင္ထုံးထားတဲ့ ဆံထုံးႀကီးကိုလည္း ျဖည္လိုက္ဟာ… ငါ ၾကည့္ခ်င္လို႔…”
ေအးဘုံလည္း ဘာမွေျပာမေနပဲ သာေအးေျပာစကားအတိုင္း ဆံထုံးႀကီးကို ျဖည္ခ်လိုက္သည္။ တင္ပါးေလာက္ မေရာက္တေရာက္ ဆံပင္အရွည္က ေလထဲမွာ ဝဲပ်ံေနသည္။ ၿပီးေတာ့ သာေအးက အဝတ္အစားေတြ အကုန္ခၽြတ္လိုက္ၿပီး၊ ေအးဘုံရဲ့ အဝတ္ေတြကိုလည္း သူကိုယ္တိုင္ ဆြဲခၽြတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ အဝတ္ေတြကို ပုံထားၿပီး ၿခံပုတ္ေလးေတြ ေဘးနားမွာ ထားလိုက္သည္။
ဒီတခါေတာ့ ေအးဘုံလည္း တဏွာမီးေတြ တက္ေနတာနဲ႔ ေအးလို႔ ေအးမွန္းပင္ မသိေတာ့။ တကယ္လို႔ေတာ့ ရြာသား တစ္ေယာက္ေယာက္က လယ္ကြင္းနားက ေရတံခြန္ကို အခန႔္မသင့္လို႔ ေရာက္လာရင္ျဖင့္ ေတြ႕လိုက္ရမယ့္ ျမင္ကြင္းကို သြားေရမက်႐ုံတမယ္ ၾကည့္ေနမည္မွာ မလြဲေပ။ လင္းလက္ေနတဲ့ လေရာင္ေအာက္၊ တေျဖာင္းေျဖာင္း စီးက်ေနေသာ ေရတံခြန္နံေဘး၊ ျခဳံပုတ္ေတြ ျမက္ခင္းေတြ ေပၚမွာ အဝတ္ဗလာ ျဖစ္ေနေသာ သာေအးနဲ႔ ေအးဘုံရဲ့ ခ်စ္ရည္လူးေနဟန္က ၾကည့္ခ်င္စရာပင္ ျဖစ္သည္။
“ကိုရင္သာေအး… က်ဳပ္ ဒူးေတြ နာလာၿပီ… ဒီတစ္ေခါက္ ေတာ္လုပ္ေပးဦးေတာ့္…”
“ငါ… ဘာလုပ္ေပးရမလဲ… ေအးဘုံ…”
“ေတာ္ကေတာ့ ညစ္ၿပီ…”
“မညစ္ပါဘူး… ေအးဘုံ… ဘာလုပ္ခ်င္လဲဆိုတာသာ ေျပာ…။ ေဟာ့ဒီက ကိုရင္သာေအး အကုန္လုပ္ေပးမယ္…”
“ဟြန႔္… ဒါဆိုလည္း က်ဳပ္အဖုတ္ကို ေဟာ့ဒီက ေတာ့္ရဲ့ လၽွာနဲ႔ ယက္ေပး…”
“လၽွာနဲ႔ပဲလား…”
“က်ဳပ္ အားရေတာ့မွ… ေဟာ့ဒီက ေတာ့္ဒုတ္နဲ႔ လိုးေပး…။ တကယ္ထဲ… အဲ့ဒါ ၾကားခ်င္ေနတာမလား…”
“ဟားဟား… ေအးဘုံ သေဘာအတိုင္း လုပ္ေပးပါ့မယ္ဗ်…”
ဒူးေထာက္ထားေသာ ေအးဘုံကို အေနာက္လွန္ခိုင္းလိုက္ၿပီး ျမက္ခင္းျပင္ေပၚ လွဲေနခိုင္းလိုက္သည္။ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚ ေက်ာခ်လိုက္သည္ႏွင့္ ေအးဘုံမမွာ အလိုအေလ်ာက္ ေပါင္ကား၊ ဒူးေထာင္ၿပီး အဖုတ္အယက္ခံရန္ အဆင္သင့္ ျပင္ထားေလသည္။ ေပါင္ကားထားရာမွ အေမႊးထူပ်စ္ပ်စ္ၾကားက ျပဲရဲၿပီး ဆူထြက္ေဖာင္းပြေနသည့္ အဖုတ္ရဲရဲႀကီးက သာေအးကို မ်က္စပစ္ျပေနဟန္။ သာေအးသည္ အေမႊးေတြ အကုန္လုံးကို ေအာက္ကေန အေပၚကို ပင့္တင္ကာ လက္နဲ႔သပ္ၿပီး ထိန္းထားလိုက္သည္။ အေမႊးေတြက ျမင္ကြင္းက ဖယ္သြားေတာ့မွ အဖုတ္ရဲရဲႀကီး ေဘးနားက နားရြက္ကားကား အဖုတ္အသားနဲ႔အတူ ေထာင္ထၿပီး ထြက္ေနတဲ့ အေစ့ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
သာေအးသည္ အဖုတ္တေလၽွာက္ လၽွာနဲ႔ ပင့္တင္ၿပီး ယက္ကာ အေစ့ကို စုပ္လိုက္သည္။ ရြာထုံးစံအတိုင္း ကြမ္းစားသျဖင့္ သာေအးရဲ့ လၽွာမွာ နီရဲၿပီး ၾကမ္းကာ ရွတတ ျဖစ္ေနသည္။ ဒါကိုက အဖုတ္ယက္ရာမွ မိန္းမေတြ အသဲခိုက္ေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာ ျဖစ္သည္။ အေစ့စုပ္ကာ လၽွာၾကမ္းႀကီးနဲ႔ အဖုတ္ကို ယက္ေနသည့္ဟန္မွာ ေခြးတစ္ေကာင္က စားႂကြင္းစားက်န္ေတြကို စားၿပီး ပန္းကန္ကိုပါ အကုန္အစင္ လၽွာနဲ႔ ယက္ေနဟန္ တူသည္။ လၽွာၾကမ္းႀကီးရဲ့ ၾကမ္းရွရွျဖစ္ေနတာက အဖုတ္တဝိုက္ က်င္တင္တင္ ျဖစ္ေစကာ ေအးဘုံကို အထြဋ္အထိပ္ ျမန္ျမန္ ေရာက္ေစသည္။
“ကိုရင္သာေအး… ေတာ္ေတာ့… ေတာ္ ယက္တာနဲ႔ က်ဳပ္ၿပီးေတာ့မယ္… က်ဳပ္ကို လုပ္ေပးေတာ့…”
“ေအးေဆးေပါ့… ေအးဘုံရ…”
“ျမန္ျမန္လုပ္ ေတာ္ေရ့… အစ္မ နိုးလာမွာစိုးလို႔…” (အေမကို အစ္မဟု ေခၚျခင္း ျဖစ္သည္)
“ေအးပါ… ေအးပါ… ငါ ဘာလုပ္ေပးရမွာလဲ…”
“ေတာ္ကလည္း… ေတာ့္လီးနဲ႔ က်ဳပ္ အဖုတ္ကြဲေအာင္သာ လိုးေတာ့… ကြဲခ်င္ ကြဲသြားပေလ့ေစ…”
“ဟားဟား… ေအးဘုံ… ေတာ္ေတာ္ ပါးစပ္ရဲလာတယ္… ေကာင္းတယ္… ႀကိဳက္တယ္… ငါ လိုးေပးမယ္…”
သာေအးသည္ ေျပာေျပာဆိုဆို၊ ကုန္းထ လိုက္ကာ ေအးဘုံရဲ့ ေပါင္ၾကားမွာ ေနရာဝင္ယူလိုက္သည္။ လၽွာၾကမ္းႀကီးနဲ႔ ယက္ထားလို႔ တံေတြးေတြ ေပေနတာေရာ၊ အဖုတ္က အရည္ေတြ ထြက္လာတာေရာေၾကာင့္ ေအးဘုံရဲ့ အဖုတ္ႀကီးမွာ အရည္တရႊဲရႊဲႏွင့္ ေျပာင္လက္လက္ ျဖစ္ေနသည္။ အရည္ရႊဲေသာေၾကာင့္လည္း ေအးဘုံ အဖုတ္ထဲကို သာေအးရဲ့ဒုတ္ ထိုးသြင္းရာမွာ ႁပြတ္ကနဲ ဝင္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။
သာေအးရဲ့ ဒုတ္မွာလည္း လုံးပတ္က ေအးဘုံလက္ရဲ့ လက္တဆုပ္စာမက ႀကီးကာ၊ အရွည္မွာလည္း သီေမႊးငွက္ေပ်ာသီးေလာက္ ရွိသည့္အျပင္ သ႑န္ကလည္း ေကာက္ေကာက္ႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့၊ ေအးဘုံရဲ့ အဖုတ္ထဲမွာ ျပည့္သိပ္ေနၿပီး တခ်က္ခ်က္ သားအိမ္ေခါင္း အဝကို သြားေဆာင့္ဟန္ တူသည္။ အဲ့လို အခါမ်ိဳးဆို ေအးဘုံဆီက ၿငီးသံက ပိုက်ယ္လာသည္။ ေအာင္းေနၾကတြင္း ျဖစ္ေနေတာ့လည္း အထာေလးေတြက နပ္လာသည္။ ဘယ္ေနရာထိရင္ ဘယ္လို ျဖစ္မယ္ဆိုတာ အလိုလို သိလာသည္ေလ။ ေအာက္ကေန ပင့္ပင့္ထိုးသလို လိုးရင္ ေအးဘုံမွာ ပိုခံစားရသည္။
“ကိုရင္သာေအး… က်ဳပ္ မေနတတ္ေတာ့ဘူး… အားနဲ႔ ေဆာင့္… က်ဳပ္ အဖုတ္ႀကီး ျပဲထြက္သြားေအာင္ လိုးေပး… အား… အား…”
“ေအးဘုံ… ငါလည္း လိုးေပးေနတယ္…။ နင့္ အဖုတ္ႀကီးက တအား လိုးလို႔ ေကာင္းတယ္… ေႏြးေနတာပဲ…။ နင့္ အဖုတ္က ေမၽွာ့ပါတယ္ဟ… သိလား…။ ငါ့လီးကို အထဲကေန စုပ္စုပ္ ယူေနသလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေနတာ… နင္ ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတယ္ဟာ…”
“လိုးမွာသာ လိုးစမ္းပါေတာ္… က်ဳပ္ ေသးေပါက္ခ်င္လာၿပီ… အရမ္းေကာင္းတယ္… အား… အား… အား…”
“ငါလည္း ၿပီးၿပီ… ေအးဘုံ… အား…”
ေအးဘုံရဲ့ အဖုတ္ကေန ေသးေတြ ပန္းထြက္လာသည္။ သာေအးကလည္း ၿပီးသြားေသာေၾကာင့္ လရည္ေတြကို အဖုတ္ထဲ ပန္းထည့္လိုက္သည္။ ေအးဘုံ ကိုယ္လုံး တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနသည္။ သာေအးလည္း ေအးဘုံ တုန္ေနတာကို ၾကည့္ၿပီး သူၾကည့္ဖူးထားတဲ့ ဗြီဒီယိုအတိုင္း အေစ့ကို လက္မ၊ လက္ညႇိုးႏွင့္ ဖိေခ်လိုက္သည္။ ေအးဘုံမွာ တဆတ္ဆတ္ တုန္ရာကေန တြန႔္လိမ္ေခါက္ေကြး ျဖစ္ကာ သာေအးရဲ့ လက္ကို အတင္းဖယ္ေတာ့သည္။
“ေတာ္ေတာ့… က်ဳပ္ အဲ့လိုမ်ိဳး မေနတတ္ဘူးေတာ့္… တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲ… ခုဏ က်င္တက္လာရာကေန က်င္ႏွုန္းျမင့္လာသလိုပဲ… က်ဳပ္မခံနိုင္ေသးဘူး… မေကာင္းလို႔လည္း မဟုတ္ဘူး… ေကာင္းတယ္… အေကာင္းလြန္ေနတယ္ ထင္တယ္…”
“ေအးပါ… ငါလည္း ၾကည့္ဖူးထားတဲ့ ေခြအတိုင္း လုပ္တာ… နင္ ႀကိဳက္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း က်င့္ေပးရမွာေပါ့…။ ဘယ္လိုလဲ… ငါ့လရည္ေတြ နင့္အဖုတ္ထဲ ဝင္သြားတာ…”
“အရမ္းေကာင္းတယ္ ေတာ္ေရ… အဖုတ္ႀကီး တစ္ခုလုံး ေႏြးေနတာပဲ…။ ေဆာင့္ေဆာင့္ၿပီး တက္နဲ႔တဲ့ လရည္ေတြကလည္း အားေကာင္းလိုက္တာေတာ္…။ တစ္ခုခုနဲ႔ လွမ္းထိုးေနသလားေတာင္ ထင္ရေသး…”
ေအးဘုံ အဖုတ္ထဲကို စိမ္ထားေနရာကေန လီးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ေတာ့ ႁပြတ္ကနဲ အသံျမည္လာၿပီး ေအးဘုံရဲ့ အဖုတ္ရည္ေရာ၊ လရည္ေရာ၊ ေသးေတြေရာ ဆင္းထြက္လာတာ ေအးဘုံ စအိုတေလၽွာက္ စီးသြားၿပီး ေအာက္ကို ဆင္းက်လာသည္။ အရည္ေတြက စအိုအဝကို ျဖတ္သြားေတာ့ စအိုဝေလးက ပြစိပြစိ ျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္တစ္ေခါက္ေတြ႕ၾကမွ ဖင္ပါခ်ပစ္မည္ဟု သာေအး ေတြးထားသည္။
“ျပန္ရေအာင္ ကိုရင္သာေအးေရ…။ ရြာလည္း ျပန္ရဦးမွာဆိုေတာ့… က်ဳပ္က ရြာထိပ္တင္ ဆိုေတာ့ ျပႆနာ မဟုတ္ဘူး…။ ရွင္က သတိဝိရီယနဲ႔ ျပန္ဦးေနာ္…”
“ေအးပါ… ေအးဘုံရ… ဝါကၽြတ္ရင္ေတာ့ ဒီလို ခြဲေနရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး…။ တခ်ီၿပီး တခ်ီၿပီး တခ်ီ… လာထားပဲ…”
“ေၾကာက္လွပါခ်ည္ရဲ့ေတာ္…”
“အံမယ္… ႀကိဳက္လွပါခ်ည္ရဲ့ လို႔ေတာ့ လုပ္ပါ… ေအးဘုံရယ္…”
“ခိခိ… က်ဳပ္ ေရသြားေဆးဦးမယ္ေတာ့္…။ စမ္းေခ်ာင္းထဲ ခဏ ဆင္းစိမ္လိုက္ဦးမယ္…”
“ငါလည္း ေရေဆးလိုက္ဦးမယ္… အတူလိုက္ခဲ့မယ္ေလ…”
ထို႔ေနာက္ စမ္းေခ်ာင္းေဘးနားမွာ ရပ္ကာ သာေအးသည္ ဒုတ္ကို ေရႏွင့္ ေဆးလိုက္သည္။ ေအးဘုံကေတာ့ သူ႔ကိုယ္လုံး တဝက္ေလာက္အထိ ေရထဲ ဆင္းကာ အဖုတ္ကို ေဆးေၾကာေနသည္။ ေရက ေတာ္ေတာ္ ေအးသည္။ ဘယ္လိုမ်ား အေအး ႀကိဳက္မွန္း မသိေသာ ေအးဘုံ။
“ငါ ေနေပးရဦးမလား…”
“မေနနဲ႔ေတာ့… ခဏပဲ…။ ေတာ့္ဘာသာ အဝတ္ဝတ္ၿပီးရင္… က်ဳပ္အဝတ္ေတြ ယူလာေပး…”
“ေအးေအး… ျမန္ျမန္လုပ္ဦး…”
သာေအးလည္း စြပ္က်ယ္ ႏွင့္ ပုဆိုးကို ျမက္ခင္းေပၚကေန ေကာက္ယူကာ ခါလိုက္ၿပီး ဝတ္လိုက္သည္။ ေအးဘုံရဲ့ အကၤ်ီနဲ႔ ထမီကို ယူလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့
“အား…”
“ေအးဘုံ… ဘာျဖစ္လဲ… ဘာျဖစ္လို႔လဲ…”
“မသိဘူး ေတာ္ေရ…။ က်ဳပ္တင္ပါးကို ဘာေကာင္ ကိုက္သြားလဲ မသိဘူး…”
“ဟာ… ဒီထဲမွာ ရွိနိုင္တာ ေႁမြျဖစ္ဖို႔ မ်ားတယ္…”
“လုပ္ပါဦးေတာ္… က်ဳပ္ ေၾကာက္တယ္…”
“ကဲ… ေရထဲကေန ျမန္ျမန္တက္ေတာ့… လာ… လာ…”
“အီး… ဟီး… ဟီး…”
“လာ… အဝတ္ ျမန္ျမန္ ဝတ္…”
“ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ေတာ့္…”
“ေအး… ငါလည္း မသိဘူးဟ…။ အခုခ်ိန္ ၿမိဳ႕ထဲကို သြားဖို႔ကလည္း ရြာျပန္ၿပီး ဆိုင္ကယ္နဲ႔ သြားမွရမယ္…။ အဲ့ဒီေတာ့ ငါ ရြာျပန္လိုက္ဦးမယ္ဟာ…။ ၿပီးရင္ ဆိုင္ကယ္ယူၿပီး ျပန္လာခဲ့မယ္…”
“အီး… က်ဳပ္ တစ္ေယာက္ထဲ ေၾကာက္တယ္ေတာ့…”
“ဒါဆို ငါနဲ႔ ရြာလိုက္ျပန္မလား…”
“အင္း… က်ဳပ္တစ္ေယာက္ထဲ ဒီမွာ ေနတာထက္ စာရင္ ေတာ္နဲ႔ လိုက္ခဲ့မယ္…”
ေအးဘုံသည္ အဝတ္ ျမန္ျမန္ဝတ္ကာ သာေအးလက္ကို ဆြဲရင္း ငိုၿပီး လိုက္လာသည္။ လယ္ကြင္းႏွင့္ ရြာသည္ သိပ္မေဝးေသာ္လည္း မိနစ္ ၃ဝ ခန႔္မၽွ ေျခက်င္ေလၽွာက္သြားရသည္။ ပုံမွန္ဆို ဆိုင္ကယ္ေလးႏွင့္ လာေနၾကျဖစ္ေသာ္လည္း ညဘက္ လူေျခတိတ္ခ်ိန္မို႔ လမ္းေလၽွာက္လာၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ျဖည္းျဖည္း ေလၽွာက္လာရာမွ ေအးဘုံရဲ့ ေျခေထာက္ေတြ ေလးလံလာသည္။ ေျမျပင္ေပၚကို ပစ္ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။ သာေအးက ေအးဘုံကို ေပြ႕ထားလိုက္သည္။
“ကိုရင္သာေအး… က်ဳပ္ ဘာျဖစ္မွန္း မသိဘူး… ေခါင္းေတြလည္း မူးေနတယ္… ဘာဆိုဘာမွ မျမင္ရေတာ့ဘူး… ေျခလက္ေတြလည္း မသယ္ခ်င္ေတာ့ဘူး…” (ပါးစပ္ကေန ေလသံတိုးတိုးႏွင့္ မပီမသ ေျပာေနျခင္း ျဖစ္သည္)
“ေအးဘုံ… အားတင္းထားပါဟာ…။ နင္ ဒီမွာ ခဏေစာင့္ဦး…။ ငါ ရြာကို အျမန္ေျပးၿပီး ဆိုင္ကယ္သြားယူမယ္…”
“က်ဳပ္… က်ဳပ္ မေနရေတာ့ဘူး ထင္တယ္…”
“ေအးဘုံ… နင္ စိတ္ကို တင္းထား… ငါ ျပန္လာမယ္… ခဏေစာင့္…”
“က်ဳပ္ကို မထားခဲ့ပါနဲ႔…”
“ခဏေလးပဲ ေစာင့္…။ ငါ ခ်က္ခ်င္းသြားၿပီး အျမန္ ျပန္လာမွာေနာ္…။ ေအးဘုံ… နင္ ဘုရားစာေတြ ရြတ္ေနလိုက္… နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ေတြ မစမွာပါဟာ…”
သာေအးသည္ ေအးဘုံကို ရြာအျပန္ လမ္းေလးေပၚမွာပင္ ခ်ထားခဲ့ကာ ရြာဆီသို႔ အျမန္ေျပးေလသည္။ ေျပးသည့္ ေျခလွမ္းေတြက ျမန္သထက္ ျမန္လာသည္။ ခ်စ္သူေဇာႏွင့္ ေမာရပါၿပီေလ။ သာေအးရဲ့ အိမ္က ရြာထိပ္မွာဆိုေတာ့ သိပ္မေျပးလိုက္ရေပ။ ၁ဝ မိနစ္ေလာက္ႏွင့္ ေရာက္သြားသည္။ အိမ္ဝင္းထဲက ဆိုင္ကယ္ကို အျမန္စက္ႏွိုးၿပီး ေအးဘုံရွိရာ လာခဲ့သည္။
ေအးဘုံနား ေရာက္ေတာ့ ေအးဘုံကို ႏွိုးသည္။ မနိုးေတာ့။ အသံ ျပန္မေပးေတာ့ေပ။ ဒါနဲ႔ပဲ ဆိုင္ကယ္အေနာက္ေပၚကို အတင္းတင္ကာ သာေအးရဲ့ ေက်ာကို မွီေနသည့္ အေနအထားမ်ိဳးထားၿပီးမွ ဆိုင္ကယ္စက္ႏွိုးၿပီး ေဆး႐ုံကို ေမာင္းလာရသည္။
ေဆး႐ုံေရာက္ေတာ့ တာဝန္က် ေက်းလက္ဆရာဝန္မရွိသျဖင့္ သူ႔အိမ္ကိုသြားကာ သြားနိုးၿပီး ေခၚလာရသည္။ ဆရာဝန္က စမ္းသပ္ၿပီး သာေအးကို စိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္ပင္ ေအးဘုံ ဆုံးသြားၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အသက္မရွိေတာ့ေၾကာင္း ေျပာသည္။ က်ဳပ္ကို မထားခဲ့ပါနဲ႔ ဆိုတဲ့ ေအးဘုံက အခုေတာ့ သာေအးကို ထားသြားခဲ့ၿပီ။
😢ေအးဘုံရယ္… ငါသာ နင့္ကို အဲ့ဒီေနရာ မေခၚခဲ့ရင္ နင္လည္း ဒီလို ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး… ငါ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဟာ…😢
ေအးဘုံသည္ မိမိကို ဘာေကာင္ကိုက္မွန္း မသိပဲ၊ တကိုယ္လုံး ထုံၿပီး ဘာမွ မသိသလို ျဖစ္ကာ ေနသည္။ ကိုရင္သာေအးကလည္း ရြာကို အျမန္ျပန္ၿပီး ဆိုင္ကယ္သြားယူမည္ ေျပာသည္။ တစ္ေယာက္ထဲ ေၾကာက္သျဖင့္ မသြားေစလိုေသာ္လည္း သူက အတင္းထြက္သြားသည္။ မ်က္လုံးမ်ားက ေလးလံလာသည္။ အားတင္းကာ အတင္းဖြင့္ေသာ္လည္း မရ။ ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းက တျဖည္းျဖည္း ေမွးမွိန္လာကာ ေလာကတစ္ခုလုံး ပိန္းပိန္းေမွာင္သြားေတာ့သည္။
ေအးဘုံနားထဲ အသံေတြ ၾကားေနရသည္။ ၾကားရသည့္ အသံက ေရေတြ စီးက်ေနသည့္ အသံ။ မ်က္လုံးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ဒီေနရာကို ေအးဘုံ သိသည္။ ေစာနေလးတင္ပဲ ကိုရင္သာေအးႏွင့္ ခ်စ္ရည္လူးခဲ့သည္ ေနရာ။ ထပ္တူက်ေသာ ေနရာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းက မတူေတာ့။ သစ္ပင္ေတြေပၚမွာ မြစိမြစိ ႏွင့္ ဘာေလးေတြလဲ မသိေပ။ လွုပ္လွုပ္ရြရြ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သက္ရွိလို႔ပင္ ထင္မိသည္။ လူသ႑န္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေသခ်ာၾကည့္ရင္ လူႏွင့္မတူေပ။ အရြယ္အစား အႀကီးေတြ ရွိသလို ေသးေသးေလးေတြလည္း ရွိသည္။
“ေဟ့ ေကာင္မေလး… နင္ ေရာက္လာၿပီလား…”
အသံၾကားရာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စမ္းေခ်ာင္းေဘးနားက ျခဳံပုတ္ေလးထဲကေန ဝဝႀကီး ထြက္လာသည္။ ပုံစံကို ဘယ္လို ျပန္မေျပာတတ္ေပ။
“ငါ့ကို ျမင္လို႔ လန႔္ေနတာလား…။ နင္လည္း တစ္ပတ္ျပည့္ရင္ ငါတို႔လိုပုံစံ တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလာမွာ…”
“ရွင္… က်ဳပ္က ဘာျဖစ္လို႔လဲ… ေတာ္ကေရာ ဘယ္သူလဲ…”
“ငါက ဒီျခဳံပုတ္ထဲမွာေနတဲ့ အေကာင္…။ နင္က ခုဏေလးတင္ ေရထဲက အေကာင္ကိုက္လို႔ ေသသြားတဲ့ မသာ…”
“ရွင္… ဒါဆို က်ဳပ္တို႔ လုပ္ေနတာေတြ ျမင္ရတာေပါ့…”
“ဟားဟား… ဒါေပါ့…။ ဟိုေကာင္ေရာ နင္ေရာ မိုးမျမင္ ေလမျမင္ လိုးေနၾကတာ…။ ဒီက အေကာင္ေတြ အားလုံး ျမင္တယ္…”
လက္ညႇိုးညႊန္ရာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သစ္ပင္၊ ျခဳံပုတ္ေတြမွာ မ်ားစြာေသာ အေကာင္ေတြ၊ ၾကက္သီးေတာင္ ထသြားသည္။ အဝတ္ေတြလည္း မပါသလို၊ အေကာင္ေတြကလည္း စုံလွသည္။ လီးပါသလို၊ အဖုတ္ပါသည့္ အေကာင္မ်ားလည္း ရွိသည္။ လူေတြလိုေတာ့ မဟုတ္ေပ။ ပုံနည္းနည္းေျပာင္းေနသည္ ထင္သည္။ ဘာေျပာင္းသည္ကိုေတာ့ မေျပာတတ္။
“ဟိုဒီ ေလၽွာက္မၾကည့္နဲ႔… နင့္ကိုယ္ကို အရင္ ျပန္ၾကည့္ဦး…”
ထိုဝဝအေကာင္ႀကီး ေျပာသည္ႏွင့္ မိမိကိုယ္ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္သည္။ အံ့ဩမင္တက္သြားသည္မွာ မိမိကိုယ္လုံးတြင္ ဘာအဝတ္အစားမွ မပါေတာ့။ အဖုတ္ေရာ၊ နို႔ေရာက အတိုင္းသား ျမင္ေနရသည္။ မိမိကိုယ္ကို ရွက္ကာ လက္ႏွင့္ အုပ္လိုက္သည္။
“ဟားဟားဟား… ေကာင္မေလး… အုပ္မေနနဲ႔… ငါတို႔ အားလုံး အတူတူပဲ…။ နင္က ပူပူေႏြးေႏြး ေသထားတာမို႔လို႔ ပုံမေျပာင္းေသးတာ…။ ငါ ခုဏက ေျပာသလိုပဲ… တစ္ပတ္ေက်ာ္တာနဲ႔ ေျပာင္းေတာ့မွာ…”
“က်ဳပ္က အဲ့ဒါဆို ဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲ…”
“တစ္ပတ္ျပည့္လို႔ နင့္နာမည္ တပ္ေခၚၿပီး အမၽွေဝရင္ ေသခ်ာ အာ႐ုံျပဳၿပီး သာဓုေခၚ…။ အဲ့ဒါဆို နင္နဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့ ဘုံဘဝကို ေရာက္လိမ့္မယ္…။ ဒီတစ္ပတ္အတြင္းေတာ့ နင့္အတြက္ စပါယ္ရွယ္ ပတ္စ္ေပါ့… သြားခ်င္တဲ့ေနရာ သြားလို႔ရတယ္… စားခ်င္တာေတာ့ စားလို႔မရဘူး…။ နင့္ကို ရည္စူးၿပီး ေပးထားတဲ့ အစာေတြကိုမွ စားလို႔ရတယ္…။ မဟုတ္ရင္ လႊင့္ပစ္ထားတဲ့ အမွိုက္ေတြ… လူေတြရဲ့ စားႂကြင္းစာက်န္ေတြ… လူေတြရဲ့ အညစ္အေၾကးေတြကိုပဲ စားလို႔ရမယ္…”
“ရွင္…”
“ရွင္မေနနဲ႔ေတာ့… နင္ကေသေနၿပီ…။ ကဲ… သြား… သြား… နင့္အိမ္ကို နင္ျပန္…။ ဒီတစ္ပတ္အတြင္းက နင္ ဝင္ခ်င္တိုင္း ဝင္လို႔ရတယ္…။ သြားေတာ့… ငါလည္း ျခဳံပုတ္ထဲ ျပန္ဝင္ၿပီး… နင္တို႔ လိုးထားတာၾကည့္ၿပီး လီးေတာင္ေနၿပီ…။ ငါ့ေကာင္မနဲ႔ သြားလိုးလိုက္ဦးမယ္…။ နင္လိုက္ခ်င္ရင္လည္း လိုက္ခဲ့ေလ…။ ဒီျခဳံပုတ္က ငါပိုင္တာ…”
“ေတာ္ပါ… မလိုက္ပါဘူး…”
ဝဝ အေကာင္ႀကီး ေျပာမွ သူ႔လီးကို ၾကည့္လိုက္မိသည္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ အခ်ိဳးအစားႏွင့္ လိုက္ေအာင္ ႀကီးမား ေတာင့္တင္းလြန္းေနသည္။ ခရမ္းသီး အႀကီးစားအရြယ္ထက္ပင္ ႀကီးမားကာ အေၾကာေတြ ေထာင္တက္ေနသည္။ ေအးဘုံသည္ မိမိ ဘာျဖစ္ေနမွန္း မသိေသာေၾကာင့္ မလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း အဲ့ဒီလီးႀကီးကို ျမင္ၿပီးထဲက အဖုတ္က ရြစိထိုးေနသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အိမ္အျမန္ျပန္မွ ျဖစ္မည္ဟု ဆုံးျဖတ္ကာ ရြာလမ္းအတိုင္း ေျပးထြက္လာသည္။
ထိုစဥ္ ဆိုင္ကယ္ တစ္စီး ျဖတ္ေမာင္းသြားသည္။ ထိုဆိုင္ကယ္ကို အေဝးမွ ၾကည့္လၽွင္ပင္ သိသည္။ ကိုရင္သာေအးရဲ့ ဆိုင္ကယ္။ ေအးဘုံ ဝမ္းသာသြားသည္။ ကိုရင္သာေအးကို လွမ္းေခၚသည္။ မၾကားဘူး ထင္သည္။ အားကုန္သုံးကာ ေအာ္ေခၚသည္။ ဆိုင္ကယ္ ေရွ႕တည့္တည့္ကို ရပ္ၿပီး တားလိုက္သည္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေတြ႕နိုင္မည္ ထင္ေသာ္လည္း ေအးဘုံရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို ဆိုင္ကယ္က ျဖတ္ေမာင္းသြားသည္။ ေအးဘုံ ႐ုတ္တရက္ တအားလန႔္သြားသည္။ ဆိုင္ကယ္ အေနာက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေအးဘုံရဲ့ မလွုပ္မယွက္ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးက ကိုရင္သာေအး အေနာက္မွာ မွီၿပီး လိုက္ပါသြားတာ ေတြ႕လိုက္သည္။
သြားၿပီ။ ေအးဘုံ သိလိုက္ၿပီ။ မိမိ တကယ္ ေသသြားသည္ကို ယုံၾကည္သြားေတာ့သည္။ အားရပါးရ ငိုၿပီး ကိုရင္သာေအးကို လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ မၾကားမွန္းလည္း သိေနၿပီ မဟုတ္လား။
“ကိုရင္သာေအးေရ…….”
ျပန္လာေတာ့ ရြာလမ္းတေလၽွာက္မွာ အေကာင္ေတြ အရြယ္စုံ မ်ိဳးစုံ ေတြ႕ရသည္။ ေအးဘုံလည္း အစကေတာ့ ေၾကာက္ေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္း ရဲတင္းလာကာ ကိုယ့္ဘာသာပဲ အိမ္ကို ေရာက္ေအာင္ ျပန္လာေတာ့သည္။ တခါတေလ အသဲေလး၊ ပူတူးေလး၊ ခ်ာတိတ္ေလး၊ အရမ္းကိတ္တယ္ကြာ၊ မင္း ငါနဲ႔ေနရင္ မင္းအဖုတ္ လီးနဲ႔ မျပတ္ေစရဘူး၊ လာခဲ့ကြာ၊ အဖုတ္ေလးက လွလိုက္တာ၊ စသျဖင့္ ေခၚသံေတြ ၾကားေနရသည္။ ၾကားၾကားခ်င္းေတာ့ ရွက္စိတ္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ မိမိမွာ ေသၿပီးသား လူျဖစ္သည္ကို လက္ခံလိုက္ရေသာေၾကာင့္ အဝတ္မပါတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို ဘာနဲ႔မွ ဖုံးမေနေတာ့ဘူးေပါ့။ လွုပ္လီလွုပ္လဲ့ျဖင့္ လမ္းေလၽွာက္ေနေသာ တင္သားစိုင္ႀကီးေတြက အထက္ေအာက္ တုန္ခါေနကာ ဘယ္ညာ အနည္းငယ္ ရမ္းေနသည္ေလ။ ၾကားေနရတဲ့ စကားလုံးေတြေၾကာင့္လည္း အဖုတ္က ရြစထလာကာ အရည္ေတြ တေတာက္ေတာက္ က်ေနသည္။ ဒါကို ျမင္ေလ၊ ဟိုအေကာင္ေတြက ေအးဘုံကို ေခၚေလပင္ ျဖစ္သည္။
ရြာထိပ္ေရာက္ေတာ့ မျမင္စဖူး တဲအိုေလး တစ္လုံးကို ေတြ႕လိုက္သည္။ ေအးဘုံက တအံ့တဩ ၾကည့္ေနေတာ့ တဲအိုေလးထဲကေန ၂ ေပ သာသာ ေလာက္ပဲ ရွိေသာ အေကာင္ေလး ထြက္လာသည္။ ေအးဘုံက သူ႔ကို ၾကည့္ေနသည္မွန္း သိေသာအခါ။
“ဪ… ေအးဘုံကိုး… ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ေသသြားတာလဲ…”
“ဟင္… ေတာ္က က်ဳပ္ကို သိေနတယ္…”
“သိဆို… ငါက ဒီရြာကို ေစာင့္ေရွာက္ေနတာေလ…”
“ဟင္… ပုံျပင္ထဲကလို နတ္ဝတ္နတ္စားေတြနဲ႔လည္း မဟုတ္ဘူး…”
“အဲ့ဒါ ခက္တာပဲ… နင္တို႔ေတြက ငါတို႔ေတြကိုလည္း မျမင္ရဘူး… မျမင္ရပဲနဲ႔ ရမ္းတမ္းၿပီး ပုံေဖာ္ေနၾကတာ…။ ကဲ… ထားေတာ့… ထားေတာ့… ဘယ္လို ေသလာတာလဲ ေျပာျပဦး…”
ေအးဘုံလည္း အေၾကာင္းစုံ ရွင္းျပလိုက္သည္။ ထိုအေကာင္ေသးေသးေလးက ေအးဘုံ ေျပာတာကို နားေထာင္လိုက္၊ ေအးဘုံရဲ့ အဖုတ္နဲ႔ နို႔ေတြကို ၾကည့္ၿပီး တံေတြး တႁပြတ္ႁပြတ္ လုပ္လိုက္ႏွင့္ ေနသည္။ ေအးဘုံ စကားဆုံးေတာ့ ေအးဘုံကို စားမတတ္ မ်က္လုံးေတြႏွင့္ ၾကည့္ၿပီး ဒီေလာကရဲ့ အေၾကာင္းကို ရွင္းျပေပးေတာ့သည္။
“အင္း… နင္လည္း ေသသြားၿပီဆိုေတာ့ နင္ မသိ မျဖစ္မယ့္ ဟာေတြ ငါ ေျပာျပထားမယ္…။ နင္ ေသၿပီး ၇ ရက္ အတြင္း ရြာထဲကို ဝင္ခ်င္သလို ဝင္၊ ထြက္ခ်င္သလို ထြက္ ငါ ခြင့္ျပဳတယ္…။ ၇ ရက္ ေက်ာ္ရင္ေတာ့ လက္မခံေတာ့ဘူး…။ ဒီအေတာအတြင္းေတာ့ နင့္အိမ္မွာလည္း နင္ ေနလို႔ ရမယ္… ေက်ာ္ရင္ေတာ့ မရေတာ့ဘူး…။ ဒီေတာ့ ဒီ ၇ ရက္အတြင္း နင္ ေနစရာ အရင္ရွာရမယ္…။ ဒီရြာထဲက အေကာင္ တစ္ေကာင္ေကာင္က နင့္ကို လက္ခံတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ နင္ အဲ့အေကာင္နဲ႔ ေနလို႔ ရမယ္…။ ေနစရာ မရွိရင္ေတာ့ ရြာအျပင္ထြက္ပဲ…။ အဲ့… နင့္ကို သက္ညႇာတဲ့အေနနဲ႔ ငါနဲ႔ အတူ ေနခ်င္ရင္ေတာ့ ငါက လက္ခံပါတယ္… ဟဲဟဲဟဲ…”
ဒီလိုစကား ေျပာေတာ့မွ ရြာေစာင့္အေကာင္ေလးရဲ့ ေပါင္ၾကားကို ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ရြာေစာင့္အေကာင္ေလးသည္ ေအးဘုံရဲ့ အဖုတ္နဲ႔ နို႔ေတြကို ျမင္ေနရေသာေၾကာင့္ လီးေတာင္ေနတာကို ေတြ႕ရသည္။ သို႔ေသာ္ အရပ္က ၂ ေပ သာသာပင္ ျဖစ္ေသာ အေကာင္ေလးရဲ့ လီးက ဓါတ္ခဲ အေသးစား ဆိုက္ဒ္ေလာက္ပင္ မရွိ။ ဒါမ်ိဳးေတာ့ ေအးဘုံက အာသာေျပမယ္ပင္ မထင္။
“ေနပါေစရွင္… အခုလို ရွင္းျပတာပဲ ေက်းဇူးတင္လွပါၿပီေတာ္…။ က်ဳပ္… အိမ္ျပန္လိုက္ဦးမယ္ေတာ့္…။ က်ဳပ္အစ္မ မသိေလာက္ေသးဘူး…”
“ေအး… ၇ ရက္ ျပည့္လို႔ ေနစရာ မရွိရင္လည္း ငါ့ဆီ လာရွာေနာ္…။ နင့္အတြက္ အျမဲ အဆင္သင့္ပဲ… ဟားဟားဟား…”
ေအးဘုံလည္း အိမ္ကို သုတ္ေျခတင္ရေတာ့သည္။ သစ္ပင္ၾကားေတြမွာလည္း အေကာင္ေတြ မြစိတက္လို႔ေပါ့။ အိမ္ဝင္းကို ေရာက္ေတာ့လည္း အိမ္ေစာင္တဲ့ အေကာင္ေလးႏွင့္ စကားေျပာဆိုရသည္။ အေျခခံအခ်က္ေတြကေတာ့ ရြာေစာင့္အေကာင္ေလး ရွင္းျပသလိုပင္ ျဖစ္သည္။ သူကေတာ့ ေအးဘုံကို မေခၚေပ။ ဘယ္ေခၚမလဲ။ သူ႔ေဘးနားမွာ မြစိတက္ေနေအာင္ ေခၚထားတဲ့ အေကာင္ေလးေတြက အမ်ားႀကီး။ စကားေျပာၿပီးေတာ့ အိမ္ဝင္းတံခါးကို ဒီအတိုင္း ျဖတ္ဝင္ၾကည့္လိုက္သည္။ ျဖတ္ဝင္လို႔ ရေတာ့ မိမိမွာ အစြမ္းေတြ ရွိေနပါလားဆိုၿပီး ေပ်ာ္သြားေသးသည္။
“အ… အ… ကိုသာေမာင္… ျမန္ျမန္လုပ္ပါ… ခဏေနရင္ ေအးဘုံ လာေတာ့မွာေတာ့္…”
“ေအးပါ… စိန္ေအးရယ္… နင့္အဖုတ္က ေတာ္ေတာ္ လုပ္လို႔ ေကာင္းတယ္ဟာ… ဘယ္ႏွစ္ခါ လုပ္လုပ္… လိုးမဝဘူး…”
“ေတာ္ပါ… အပိုေတြ ေျပာေနတယ္… ရွင့္မယားႀကီး ကို မလုပ္ရတိုင္း က်ဳပ္ကို လာလုပ္ေနတယ္… အ… အ…”
“တကယ္ပါ… စိန္ေအးရ… နင့္အဖုတ္က စီးကပ္ေနတာပဲဟ…။ အထဲကေနလည္း ဆြဲဆြဲယူေနတယ္…။ အစထဲက အဲ့လိုမွန္းသိရင္ ထြန္းေတာက္နဲ႔ ၿပိဳင္ၿပီး နင့္ကို ပိုးပန္းၿပီး အပိုင္ယူပါတယ္ဟာ…”
“ရွင့္ဘာသာ ေထြးညိဳက ေကၽြးတာကို စားၿပီး ယူလိုက္ၿပီးေတာ့…”
“ေအးပါဟာ… ေတာ္ၿပီ… ငါ အားကုန္ လိုးေတာ့မယ္ေနာ္…”
“လိုး… လိုး…”
အသက္ ၄ဝ ေက်ာ္႐ုံေလးသာ ရွိေသာ ေအးဘုံရဲ့ အေမျဖစ္သူ စိန္ေအးႏွင့္ မ်က္ေစာင္းထိုးအိမ္မွ သာေမာင္တို႔ လိုးေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သာေမာင္က ေထြးညိဳကို ယူထားေပမယ့္ ကေလးမရေသာေၾကာင့္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနေသာ္လည္း အသက္ ၄ဝ ေက်ာ္လာသည္ႏွင့္ အမၽွ ေထြးညိဳက အရင္လို မဟုတ္ေတာ့။ သူ႔ကိုလည္း သိပ္ၿပီး ေပးမလိုးဘူး။ အစာစားလိုက္၊ အိပ္လိုက္၊ တီဗီ ၾကည့္လိုက္ႏွင့္။ အဲ့ဒီေတာ့ မ်က္ေစာင္းထိုးအိမ္က ငယ္သူငယ္ခ်င္း ထြန္းေတာက္ရဲ့မိန္းမ စိန္ေအးႏွင့္ လိုးရေအာင္ ႀကံဖန္ရေတာ့သည္ေပါ့။
ထိုအသံမ်ားမွာ ေအးဘုံရဲ့ အိမ္ထဲကေန ၾကားျခင္း ျဖစ္သည္။ ၾကားၿပီး အံ့အားသင့္သြားသည္။ အိမ္ေစာင့္ေကာင္ေလးကေတာ့ ငါ သိၿပီးသားဆိုတဲ့ အထာနဲ႔ ေအးဘုံကို ၾကည့္ေနသည္။ ေအးဘုံလည္း အိမ္အနားကို ကပ္ကာ အခန္းထဲဝင္ၿပီး ၾကည့္လိုက္သည္။ ေအးဘုံကို ျမင္ရမည္မွ မဟုတ္တာေလ။
ေအးဘုံ ျမင္လိုက္ရသည္က မိမိရဲ့ အေမျဖစ္သူသည္ ေလးဘက္ေထာက္ကာ ဖင္ကို ကုန္းထားၿပီး ေပါင္ကို ေစ့ေပးထားသည္။ အဲ့ဒီ အေနာက္ကေနမွ ဦးသာေမာင္ႀကီးက အေနာက္ကေန သူ႔လီးႀကီးနဲ႔ ထိုးထည့္ေနသည္။ ေဒၚစိန္ေအးရဲ့ ခါးကို ကိုင္ၿပီး ေဆာင့္လိုက္တိုင္း ကိုယ္တုံးလုံး ျဖစ္ေနတဲ့ ေဒၚစိန္းေအးနို႔ေတြက အေရွ႕ေနာက္ ယိမ္းႏြဲ႕ေနသည္ေလ။ သူတို႔ေတြ အခုလို ေအးဘုံ မသိေအာင္ လိုးေနသည္မွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာေနၿပီလဲ မသိ။ အခုဟာက တုံ႔ေႏွးေႏွး မဟုတ္ပဲ အရွိန္တက္ေနေသာေၾကာင့္ ဒီေန႔ မတိုင္ခင္ထဲကပင္ ျဖစ္ေနေလာက္သည္။
ထိုစဥ္ အသံရွည္ ၿငီးသံႀကီးႏွင့္ အတူ ေဒၚစိန္ေအးရဲ့ ကိုယ္လုံးလည္း တုန္သြားတာကို ေအးဘုံ ေတြ႕လိုက္သည္။ ဦးသာေမာင္ကေတာ့ ေဒၚစိန္ေအးရဲ့ အဖုတ္ကေန သူ႔လီးကို ခၽြတ္လိုက္ၿပီး ေဒၚစိန္ေအး ပါးစပ္နားကို သြားေတ့လိုက္သည္။ အဲ့ဒီအခါမွာေတာ့ ေဒၚစိန္ေအးက ဦးသာေမာင္ရဲ့ လီးကို တႁပြတ္ႁပြတ္ စုပ္ကာ ကြင္းတိုက္ေပးေတာ့သည္။ ဦးသာေမာင္လည္း တအားအား ေအာ္ကာ လရည္ေတြ ထြက္လာေတာ့သည္။ ထြက္လာသမၽွ လရည္ကို ေဒၚစိန္ေအးက တဂြတ္ဂြတ္ ၿမိဳခ်ေတာ့သည္။
“လရည္ ႀကိဳက္လို႔လား… စိန္ေအး…”
“က်ဳပ္ အႀကိဳက္ဆုံးက လရည္ ရွင့္…။ ညႇီစို႔စို႔ ရွိေနေပမယ့္ ၿမိဳခ်လိုက္ရတဲ့ အရသာက ဘာနဲ႔မွ ယွဥ္လို႔ မရဘူး…။ ဟိုအရင္ ကိုထြန္းေတာက္ ရွိတုန္းကေတာ့ ညတိုင္း ေသာက္ေနၾကေလ… အခုေတာ့…”
“ဒါဆို ငါ ေန႔တိုင္း တိုက္မယ္ေလ…။ အခုက ေအးဘုံ လြတ္ေတာ့မွ ငါက လာ လာ ေနရတာ…”
“ေတာ့္ မယားႀကီး ရွိတယ္ေလ…။ က်ဳပ္က အျမဲ အဆင္သင့္ပါေတာ္…။ ေအးဘုံလည္း ေယာက္်ားယူေတာ့မွာပဲ… အိုးအိမ္ခြဲေတာ့မွ က်ဳပ္ဆီ အခ်ိန္မေရြးလာခဲ့…”
“အခု ေအးဘုံက ဘယ္သြားတာလဲ…”
“ဘယ္သြားရမတုန္း… သူ႔ရည္းစား ဟိုေကာင္ သာေအးနဲ႔ သြားေတြ႕တာ ေနမွာေပါ့…”
“ညဘက္ႀကီး… ဒါဆို ဒင္းတို႔ေတြ လိုးေနေလာက္ၿပီ…”
“က်ဳပ္သမီးကိုေနာ္… အင္း… ဟုတ္မွာေပါ့… သူတို႔လည္း ယူေတာ့မွာမို႔… က်ဳပ္လည္း မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ၿပီး လႊတ္ေပးထားတာ…”
ေအးဘုံသည္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားေလး ျဖစ္ကာ အံ့ဩေနသည္။ ကိုရင္သာေအးနဲ႔ လိုးေနတာကို သိေနသည္တဲ့။ ရွက္လိုက္တာေလ။ ဦးသာေမာင္နဲ႔ ေဒၚစိန္ေအးတို႔ လိုးေနတာကို ၾကည့္ၿပီး ေအးဘုံလည္း အဖုတ္ေတြ ယားလာကာ အရည္ေတြ စီးက်လာသည္။ ဒါနဲ႔ အိမ္ထဲကေန ျပန္ထြက္လာလိုက္သည္။ အိမ္ဝင္းထဲက ကြပ္ပ်စ္မွာ ထိုင္လိုက္ရင္း ေအးဘုံသည္ ကိုယ့္အဖုတ္ ကိုယ္ႏွိုက္ကာ အာသာေျဖေနေတာ့သည္။ သူသည္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဂ႐ုမျပဳမိေတာ့။ မ်က္လုံးကို မွိတ္ကာ ခုဏက ျမင္လိုက္ရသည့္ ဦးသာေမာင္ လီးကို စိတ္ကူးယဥ္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ကိုရင္သာေအးနဲ႔ လိုးခဲ့တာကိုေရာေပါ့။ ဘာမဆိုင္ ညာမဆိုင္ ျခဳံပုတ္ထဲက ထြက္လာတဲ့ အေကာင္ႀကီးရဲ့ ခရမ္းသီးဟန္ လီးႀကီးကိုလည္း ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။ ကိုယ့္အဖုတ္ ကိုယ္ႏွိုက္၊ ကိုယ့္အေစ့ ကိုယ္ပြတ္ေျခရင္းနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ခံလို႔ ေကာင္းလာကာ၊ ကိုယ္လုံးေလး တုန္တက္ၿပီး ၿပီးေျမာက္ျခင္းကို ခံစားလိုက္ရသည္။
“ေကာင္မေလး… ၿပီးၿပီလား…”
အသံၾကားလို႔ မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ကြပ္ပ်စ္မွာ လွဲေနတဲ့ ေအးဘုံရဲ့ မ်က္ႏွာေဘးနားမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ကာ သူ႔ကို မိုးၿပီး ၾကည့္ေနေသာ အေကာင္ႀကီး တစ္ေကာင္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ဒီအေကာင္ႀကီးကလည္း ႐ုပ္က သိပ္မပ်က္ေသးသျဖင့္ ဘယ္သူ ဘယ္ဝါဆိုတာ ခန႔္မွန္းနိုင္သည္။ ျမင္ဖူးသည့္ မ်က္ႏွာဟု ထင္သည္။ အေရးႀကီးတာက ေအးဘုံရဲ့ မ်က္ႏွာနားမွာ ေဝွ႕ယမ္းေနသည့္ လီးႀကီး ျဖစ္သည္။ ကိုရင္သာေအးရဲ့ လီးထက္ ရွည္ၿပီး တုတ္ေသာ္လည္း ျခဳံပုတ္အေကာင္ႀကီးေလာက္ မႀကီးဘူးဟု ထင္သည္။ ဒါမ်ိဳး အရြယ္အစားဆို ခံနိုင္ေလာက္သည္ဟု စိတ္ထဲ ေတြးမိလိုက္ေသးသည္။
“ေတာ္က ဘယ္သူတုန္း…။ က်ဳပ္… ေတာ့္ကို ျမင္ဖူးသလိုပဲ…။ ေနဦး… ေတာ္… ကိုရင္ဗလ လား…”
“ေအး… ဟုတ္တယ္… ေအးဘုံ… နင္ ဘယ္ဆိုးလို႔တုန္း… ငါ့ကို မွတ္မိသားပဲ…”
“မွတ္မိတာေပါ့…။ ကိုရင္ဗလက ေအးဘုံတို႔အတြက္ လယ္လည္း စိုက္ေပးတယ္… အိမ္ရဲ့ ေဝယာဝစၥလည္း လုပ္ေပးေသးတယ္…။ ဒါနဲ႔ ေတာ္ႀကီးက ဘယ္လို ေသသြားတာတုန္းေတာ့္…”
“နင့္အိမ္ထဲမွာ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့လဲ ေတြ႕လား…”
“အင္း… ေတြ႕တယ္ေလ… အဲ့ဒါ ဘာျဖစ္လဲ…”
“ေအး… အဲ့ဒီသာေမာင္ရဲ့ ေနရာမွာ အရင္က ငါ ျဖစ္ခဲ့တာ…”
“ရွင္… ေတာ္ ဘာေျပာတာလဲ…”
“နင့္အေမနဲ႔ ငါ အရင္ထဲက ျဖစ္ၾကတာ…”
“ဪ… ဒါ့ေၾကာင့္ အိမ္ကို အရမ္းကပ္ေနတာကိုး… ထင္ေတာ့ ထင္သား…”
“ေအးဟာ… တစ္ေန႔ေတာ့ ငါ့ကို သာေမာင္က ခ်ိန္းတယ္ေလ…။ လယ္ကြင္းေတြနားက ေရတံခြန္ကို သိလား… အဲ့ဒီကို ခ်ိန္းတာ…”
“ဟင္…” (လာျပန္ၿပီ… ဒီေရတံခြန္…)
“နင့္အေမကို သူက စိတ္ဝင္စားလို႔တဲ့ေလ…။ အဲ့ဒါ ငါ့ကို ေဘးဖယ္လို႔ ေျပာတာ… ငါလည္း ျငင္းတာေပါ့…။ နင့္အေမက ဒီေလာက္ လိုးလို႔ ေကာင္းတာကို…”
“ေတာ္ႀကီးေနာ္… စကားေျပာတာ ၾကည့္ေျပာ…”
“ဟီး… ေဆာတီးပါဟာ…။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ လိုးလို႔ ေကာင္းတာဟ…။ နင့္ အဖုတ္ေလးလိုပဲ လွတယ္ေလ…”
“ဟြန႔္…”
“အဲ့ဒါနဲ႔ ငါ့ကို အလစ္ တြန္းလိုက္တာ… ေရတံခြန္ေပၚကေန ျပဳတ္က်သြားတယ္ေလ…။ ေရထဲ ျပဳတ္က်႐ုံသပ္သပ္ဆို ငါက ဘယ္ေသမတုန္းဟ…။ အခုေတာ့ ေရထဲအက် ေက်ာက္ေဆာင္နဲ႔ တိုက္ၿပီး ေခါင္းကြဲေတာ့တာပဲ…။ အဲ့မွာ ေသေတာ့တာေပါ့…”
“ဒါနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ အိမ္ထဲက သစ္ပင္ေပၚ ဘာလို႔ ေရာက္လာတာတုန္း…”
“ဒါကေတာ့ ငါက မေသခင္ နင့္အေမကို စိတ္စြဲၿပီး ျဖစ္တာမို႔လို႔ ဒီအိမ္ထဲ ဝင္လို႔ ရေနတုန္း…။ ဒီသစ္ပင္ ေစာင့္ေနတဲ့ အေကာင္ႀကီးက သူ ဝဋ္ကၽြတ္ေတာ့မွာ မို႔လို႔… သူ႔ေနရာ ငါ့ကို ေပးခဲ့တာေလ…။ ဒါနဲ႔ ငါလည္း ရွိသမၽွ ေကာင္မေတြ အကုန္ ေမာင္းထုတ္လိုက္တာ… ဟိုအိမ္ေစာင့္ေကာင္ဆီ ေရာက္ေနပါေရာလား… ဟားဟားဟား…”
“ဒီလိုကိုး…”
“ဒါနဲ႔ နင္ ေနစရာ ရၿပီလား…”
“မရေသးဘူးေတာ့…။ ခုဏေလးတင္မွ က်ဳပ္လည္း အသက္ထြက္ၿပီး အိမ္ျပန္လာတာပဲ…”
“နင့္အေၾကာင္းေတြေတာ့ ခုဏက အိမ္ေစာင့္ေကာင္ကို ရွင္းျပေနတာ ၾကားသားပဲ…။ ကဲ… ငါနဲ႔ ေနမလား…။ ဒီသစ္ပင္က နင္ လူဘဝက ပိုင္တဲ့ အိမ္ထဲမွာ ရွိေနလို႔ ငါက သနားလို႔ ေပးေနတာေနာ္…”
“အင္း… ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေပးေနေလ…။ က်ဳပ္က က်ဳပ္အတြက္ ဆြမ္းသြပ္အလွူလုပ္ရင္ သာဓုေခၚရဦးမွာ ဆိုေတာ့ မၾကားပဲေနမယ္…”
“ေအး… ေအး… ဒါနဲ႔… နင္ ခုဏက အာသာေျပရဲ့လား…”
“ေတာ္ႀကီးေနာ္…” (ရွက္ဟန္ျဖင့္ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ရသည္)
“နင္ကလည္း ရွက္မေနနဲ႔…။ ငါက နင့္ကို ဒီမွာ ေပးေနထားတာဆိုေတာ့… ငါ့အလိုကိုလည္း ျဖည့္မယ္မလား…”
ေအးဘုံက ဗလရဲ့လီးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လရည္ၾကည္ေတြေတာင္ တြဲေလာင္းခိုေနကာ တဆတ္ဆတ္ တုန္ျပေနသည္။ ေအးဘုံလည္း ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ စိတ္ေတြ ျပန္ထလာကာ ဘာျပန္ေျပာလိုက္မိမွန္း မသိေတာ့။ သိလိုက္တာကေတာ့ ေအးဘုံလက္ကို ဆြဲလိုက္ကာ ေဆြ႕ကနဲ သစ္ပင္ထိပ္ဖ်ားက ကိုင္းေပၚ ခုန္တက္သြားသျဖင့္ ေအးကနဲ ျဖစ္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။
သစ္ပင္ထိပ္ဖ်ားေပၚ ေရာက္ေတာ့ မည္သို႔ လုပ္လိုက္သည္ မသိပဲ သစ္ကိုင္းေပၚမွာ မိမိတို႔ရဲ့ ခႏၶာကိုယ္မွာ ငွက္ေမႊးသ႑န္ ေပါ့ပါးေနသည္။ သစ္ပင္ထိပ္ဆုံးက သစ္ကိုင္းေပၚမွာ လွဲခ်လိုက္ၿပီး ကိုရင္ဗလသည္ ေအးဘုံရဲ့ အဖုတ္ထဲကို သူ႔လီးႀကီး သြင္းပါေတာ့သည္။ ခုဏက ေအးဘုံ လက္နဲ႔ ဆြၿပီး ႏွိုက္ထားလို႔ ေစာက္ရည္ေတြ အမ်ားႀကီး ထြက္ေနလို႔သာ ေတာ္ေသးသည္။ မဟုတ္လၽွင္ ဒီအရြယ္အစား လီးႀကီးနဲ႔ ထိုးသြင္းလိုက္ရင္ စုတ္ျပတ္ေနမွာပင္ ျဖစ္သည္။
အဲ… လူမဟုတ္ေတာ့ ျပဲ မျပဲ ေသခ်ာ မသိေပ။ ထူးဆန္းသည္က လီးႀကီးမွာ အဖုတ္ထဲ သြင္းေနရင္းႏွင့္ ႀကီးသထက္ ႀကီးလာသည္ဟု ထင္ရသည္။ လီးႀကီးလာတာကို မခံနိုင္ဘူးဟု ထင္ထားခဲ့ေသာ္လည္း ေအးဘုံရဲ့ အဖုတ္ႀကီးက ျပဲသထက္ ျပဲလာကာ ဝင္လာသမၽွ လီးေဆာင့္ခ်က္ေတြကို ႀကံ့ႀကံ့ခံေနသည္။ လူ႔ဘဝတုန္းက ဒီလိုမ်ိဳး သစ္ပင္ထိပ္ကိုင္းေပၚမွာ အခုလို လိုးရမယ္လို႔ လုံးဝ မေတြးမိဘူး။ အခုညမွာေတာ့ လူ႔ဘဝအျဖစ္နဲ႔ တစ္ခါ၊ အခု တစ္ခါ မတူညီတဲ့ လီးအမ်ိဳးအစားေတြနဲ႔ လိုးျခင္းကို ခံေနရသည့္ ေအးဘုံပါ။ ဗလရဲ့ ေဆာင့္ခ်က္တိုင္း သစ္ကိုင္းေတြက လွုပ္သြားၾကသည္။
“ကိုရင္သာေမာင္… အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပ်စ္က သစ္ပင္ကိုင္းေတြက အရမ္းလွုပ္ေနပါလား… သရဲမ်ား ေျခာက္တာလားေတာ္…”
“နင္ကလည္း… မဟုတ္နိုင္တာ…။ ငါတို႔ ေနလာတာပဲ အသက္ ၄ဝ ေက်ာ္ေနၿပီ…။ နင္က သရဲတေစၧေတြ ယုံတုန္းလား…”
“မဟုတ္ပါဘူးေတာ္… က်ဳပ္က ေသခ်ာ ျမင္လိုက္လို႔ပါ…။ ေဟာ… ဟိုမွာ သာေအးရဲ့ ဆိုင္ကယ္မလား…။ ေအးဘုံတို႔ ပါလာတာ ထင္တယ္…။ ရွင္ ေနာက္ေဖးေပါက္က ထြက္သြားလိုက္ေတာ့…”
“ေအး… ေအး…”
“အရီးေလး…” (ငိုႀကီးခ်က္မႏွင့္ ဝင္လာေသာ ကိုရင္သာေအးပါ)
“ေဟ… သာေအး… ေအးဘုံေရာ… ေအးဘုံ ဘာျဖစ္လာလဲ… မထိတ္သာ မလန႔္သာဟယ္… ျမန္ျမန္ ေျပာပါဟ…”
“အရီးေလး… ေအးဘုံေလ… ေအးဘုံ… ဆုံးၿပီဗ်…”
“ဘာ… အမေလး… အရပ္ကတို႔ရဲ့… က်မရဲ့ အခ်စ္ဆုံးသမီးေလး ေအးဘုံ ေသၿပီတဲ့ေတာ့္…”
ေဒၚစိန္ေအးရဲ့ အသံေၾကာင့္ တစ္ရြာလုံးနီးပါး ထြက္လာၾကသည္။ သာေအးကလည္း အက်ိဳးအေၾကာင္း ရွင္းျပလိုက္ကာ ငိုသူက ငို၊ သာေအးကို အျပစ္တင္သူက တင္၊ နာေရး ျပင္မယ့္သူက ျပင္ႏွင့္ တစ္ရြာလုံး ေယာက္ယက္ခတ္သြားသည္။
သစ္ပင္ေအာက္မွာ ဘယ္ေလာက္ပင္ ဆူညံ ဆူညံ၊ သစ္ပင္ထိပ္ဖ်ားက ေအးဘုံနဲ႔ ဗလကေတာ့ လိုးပြဲႀကီးကို က်င္းပေနတုန္း။ တေျဖာင္းေျဖာင္း၊ တဘြတ္ဘြတ္၊ တႁဗြတ္ႁဗြတ္ အသံေပါင္းစုံႏွင့္အတူ လီးႀကီးက အဖုတ္ထဲ ဝင္လိုက္ ထြက္လိုက္ ျဖစ္ေနသည္။ သစ္ကိုင္းမ်ား လွုပ္ေနသည္ကို ေဒၚစိန္ေအးက ေမာ့ၾကည့္လိုက္ရင္း စိတ္ထဲ ေရရြတ္ေနမိေတာ့သည္။
“ေအးဘုံရယ္… အေမ့ကို လာျပတာမ်ားလားကြယ္…”
ေနာက္ေန႔မနက္ အာ႐ုံတက္တဲ့အထိ ေဒၚစိန္ေအး တစ္ေယာက္ အိပ္လို႔ မေပ်ာ္။ သူ႔ရဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးေလးက ေလာကကေန ထြက္ခြာသြားၿပီ ျဖစ္သည္။ ရြာထုံးစံအတိုင္း ရြာျပင္မွာ ေသတာမို႔လို႔ အေလာင္းကို ရြာထဲ အဝင္မခံ။ ရြာထိပ္မွာပင္ ေျမျမႇုပ္ သၿဂိဳဟ္ရမည္ ျဖစ္သည္။ အမွန္ဆို ေဆး႐ုံမွာ အေလာင္းကို ထားရမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေဆး႐ုံသည္ ၿပီးျပည့္စုံမွု မရွိလို႔ အေလာင္းေတြကို ေဆး႐ုံမွာ လက္မခံတာ အေတာ္ၾကာၿပီ ျဖစ္သည္။ ဒါနဲ႔ပဲ ရြာျပင္မွာ မ႑ပ္ေဆာက္ၿပီး သၿဂိဳဟ္ရန္ ျပင္ရေတာ့သည္။ ညေန ခ်က္ခ်င္း သၿဂိဳဟ္ၾကမည္ ျဖစ္သည္။
ရြာျပင္ထြက္ကာ ျပင္ဆင္သူႏွင့္ ေဆး႐ုံသြားကာ အေလာင္းမဖို႔ လုပ္သူႏွင့္ ကိုရင္သာေအး အပါအဝင္ ကာလသားတသိုက္ အလုပ္ရွုပ္ေနၾကသည္။ ေဒၚစိန္ေအးရဲ့ အိမ္ကေတာ့ ညမိုးခ်ဳပ္ထဲက လာသူ လာ၊ ျပန္သူက ျပန္ႏွင့္ ေန႔ခင္းေလာက္ေရာက္မွ လူၾကဲ သြားေတာ့သည္။ ကြပ္ပ်စ္မွာ ထိုင္ေနသည့္ ေဒၚစိန္ေအး အနားတဝိုက္တြင္ အိမ္နီးခ်င္းမ်ား ျဖစ္ေသာ ကိုရင္သာေမာင္ႏွင့္တကြ လူႀကီးပိုင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနသည္။
သစ္ပင္ေပၚကေန ထိုလူမ်ားကို ၾကည့္ၿပီး ကိုရင္ဗလက တေတာက္ေတာက္ ျဖစ္ေနသည္။ အထူးသျဖင့္ ကိုရင္သာေမာင္ကို ၾကည့္ၿပီး ေဒါပြေနတာ ျဖစ္သည္။
“ေတာ္ႀကီးကလည္းေတာ္…။ ၿပီးတာေတြ ၿပီးပါေစေတာ့…။ က်ဳပ္အစ္မလည္း သနားပါတယ္…။ က်ဳပ္ လူျပန္ျဖစ္ခ်င္တယ္ ေတာ္ေရ့…”
“ေအးပါ… ေအးဘုံ… နင့္ကို ၇ ရက္ျပည့္ရင္ ဘုန္းႀကီးဆြမ္းေကၽြး တရားနာခိုင္းၿပီး အမၽွေဝလိမ့္မယ္…။ အဲ့အခ်ိန္သာ ေသခ်ာ အာ႐ုံျပဳၿပီး သာဓုေခၚလိုက္…။ ငါ့မွာသာ မကၽြတ္မလြတ္ ျဖစ္ေနတာ…”
“ေတာ္ႀကီးက တစ္ေကာင္ႂကြက္ကိုး…။ က်ဳပ္အစ္မ ကလည္း ေတာ္က ဘယ္လို ေသမွန္းမသိဘူးဆိုၿပီး ေၾကာက္ေနတာ…” (အေမကို အစ္မလို႔ ေခၚျခစ္ျဖစ္သည္)
“အဲ့ဒီ သာေမာင္ဆိုတဲ့ ေကာင္… ငါ ၾကည့္မရဘူး…။ ေနဦး… ငါ ဝင္ပူးလို႔ ရမလား မသိဘူး…။ အရင္တုန္းကေတာ့ အိမ္ထဲမွာပဲ ဒင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္က ရွိေနလို႔ ငါ ဘာမွ လုပ္လို႔ မရတာ…”
“ရွင္… ဝင္ပူးလို႔ ရတယ္… ဟုတ္လား…”
“ေအး… ငါ့ကို ဒီသစ္ပင္ရဲ့ အရင္ပိုင္ရွင္က ေျပာျပသြားတာ…။ အိမ္ေစာင့္ေကာင္ ရွိေနလို႔သာ အိမ္ထဲ ဝင္မရတာ…။ အခုေတာ့ လုပ္ၾကည့္လိုက္ဦးမယ္…”
ကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ ထိုင္ေနၾကေသာ လူတသိုက္နားသို႔ ကိုရင္ဗလ ခ်ည္းကပ္သြားသည္။ သစ္ပင္ေပၚကေန ေဇာက္ထိုးဆင္းသြားလို႔ သူ႔လီးႀကီးကေန အရည္စက္ တခ်ိဳ႕က ကိုရင္သာေမာင္ရဲ့ အၾကမ္းပန္းကန္လုံးထဲသို႔ပင္ ဝင္သြားတာ ေတြ႕လိုက္သည္။ လူေတြကေတာ့ ဘယ္ေတြ႕မလဲေပါ့။ ကိုရင္သာေမာင္က နာေရးအေၾကာင္း စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႕ၿပီး ေျပာေနေလသည္။ မသိရင္ သူက ဒီအိမ္ရွင္ လိုလို။ သူ႔မိန္းမ ေထြးညိဳကေတာ့ အိမ္ျပန္ ဟင္းခ်က္ေနလို႔ မရွိေသးတာ ျဖစ္သည္။
စကားေျပာၿပီး ေမာဟန္ ရွိေတာ့မွ အၾကမ္းပန္းကန္လုံးကို ကိုင္ကာ ေရေႏြးၾကမ္း အဖန္ရည္ ေႏြးေတးေတးကို တက်ိဳက္ထဲ ေမာ့ခ်လိုက္ေတာ့သည္။ အဖန္ရည္သီးကာ တဟြတ္ဟြတ္ႏွင့္ ေခ်ာင္းဆိုးေတာ့သည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ကိုရင္ဗလက ကိုရင္သာေမာင္ရဲ့ ကိုယ္ထဲကို ဝင္ပူးထိုင္လိုက္ေတာ့သည္။
“မေအး…”
“ရွင္…”
(႐ုတ္တရက္ လန႔္သြားသည့္ ေဒၚစိန္ေအး။ အမ်ားေရွ႕မွာ မစိန္ေအးလို႔ ေခၚၿပီး ၂ ေယာက္သား လိုးခ်ိန္မွာ စိန္ေအးလို႔ ေခၚေနတဲ့သူက အေခၚ ေျပာင္းသြားလို႔ ျဖစ္သည္)
“မေအး…”
“ဘာတုန္းေတာ့္…”
ေဒၚစိန္ေအး လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ကို မ်က္လုံးေသႀကီးနဲ႔ ၾကည့္ေနေသာ ကိုရင္သာေမာင္ကို ေတြ႕ရသည္။ အၾကည့္ေတြက ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလွသည္။ ၾကည့္ေနရင္း ၾကက္သီးေမႊးမ်ားပင္ ထသြားသည္။ ခဏေလးအတြင္းပင္ မ်က္လုံးမွိတ္သြားကာ ေနသည္။ တေအာင့္ေလး (၁ဝ စကၠန႔္ အၾကာေလာက္မွာ) မ်က္လုံးမ်ား ျပန္ဖြင့္ကာ ေခ်ာင္းဆိုးေတာ့သည္။
“အဟြတ္… အဟြတ္…”
“ကိုရင္သာေမာင္… ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ…။ ေခ်ာင္းေတြဆိုးေနတယ္…။ ခုဏက က်ဳပ္ကိုေခၚၿပီး ဘာေျပာမလို႔လဲ…”
“ငါ ေခၚမိလို႔လား…”
“ကဲ… ေဒၚဂြက္ေထာ္ေရ… ေတာ္ ေျပာစမ္းပါဦးေတာ္…”
“ဟုတ္တယ္ေလ… သာေမာင္… နင္ပဲ စိန္ေအးကို မေအး… မေအး ဆိုၿပီး ေခၚေနတာ…”
“ဟုတ္လား… က်ဳပ္မသိပါဘူးဗ်ာ… အဖန္ရည္ေသာက္တာ လည္ေခ်ာင္းသီးသြားလို႔… အဟြတ္… အဟြတ္…”
သစ္ပင္ေပၚကို ျပန္တက္လာေသာ ကိုရင္ဗလကို ၾကည့္ကာ ေအးဘုံက လက္မေထာင္ျပလိုက္သည္။
“ေတာ္ႀကီး… ဘယ္လို လုပ္တာလဲေတာ့… က်ဳပ္လည္း သင္ေပးပါေတာ္…”
“ေအး… ငါလည္း ငါ့ကို သင္ေပးထားတဲ့အတိုင္း လုပ္လိုက္တာဟ…။ အဲ့ အပူးခံရမယ့္ လူက ႐ုတ္တရက္ အသိလြတ္သြားတာ ျဖစ္ျဖစ္… လိပ္ျပာငယ္တဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ ဝင္ပူးလို႔ ရတယ္ ေျပာထားတာဟ…။ လုပ္ပုံ လုပ္နည္းကေတာ့ ငါ သင္ေပးမွာေပါ့…။ သင္ေပးခကေတာ့ ဟဲဟဲဟဲ…”
သစ္ပင္က သစ္ကိုင္းေတြ လွုပ္ေနတာကို ေဒၚစိန္ေအးတစ္ေယာက္ သတိထားမိျပန္သည္။ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ေလတိုက္လို႔ လွုပ္တာဟုပင္ ထင္မွတ္လိုက္သည္။
“အေမ့နားမွာ ရွိေၾကာင္းကို ထပ္ျပေနတာလား ေအးဘုံေရ…”
ကိုရင္သာေအးတစ္ေယာက္ ရြာႏွင့္ ရြာပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ရွိလၽွင္ သူ႔အေနာက္ကို ေအးဘုံ လိုက္လို႔ရေသာ္လည္း တျခားေနရာကို သြားရင္ေတာ့ လိုက္လို႔ မရ။ အဲ့ဒီက အေစာင့္ေကာင္ေတြက ဝိုင္းတားၾကသည္။ ေအးဘုံအေလာင္းကို ေျမျမႇုပ္သၿဂိဳဟ္ၿပီးေတာ့ ကိုရင္သာေအးသည္ ညေနဆိုလၽွင္ တစ္ေယာက္ထဲ ထြက္လာကာ ေအးဘုံႏွင့္ ေနာက္ဆုံး ရွိခဲ့သည့္ ေရတံခြန္ေလးဆီ သြားထိုင္ကာ ငိုေနတတ္သည္။ အဲ့လို အခ်ိန္မ်ိဳးဆို ေအးဘုံက လိုက္လာခဲ့သည္။ ေအးဘုံ စားဖို႔အတြက္က ေလာေလာဆယ္ မပူရ။ ေဒၚစိန္ေအးက ေအးဘုံအတြက္ဆိုၿပီး အိမ္ထဲမွာ ထမင္းပန္းကန္ ျပင္ေပးထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
တစ္ေနကုန္ ကိုရင္သာေအးေနာက္ လိုက္ကာ၊ ညၾကေတာ့မွ ကိုရင္သာေအးအိမ္ကို ဝင္ေတာ့မွ မိမိ ေနထိုင္ရာ သစ္ပင္ဆီကို ျပန္လာသည္။ ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ကိုရင္ဗလရဲ့ ဒင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ လီးႀကီးႏွင့္ လိုးတာကို ခံရေတာ့သည္။ ၇ ရက္ကလည္း မျပည့္ေသးဘူး။ ၂ ရက္ပဲ လိုေတာ့သည္။ ကိုရင္ဗလကေတာ့ သူႏွင့္အတူ ရွိေနေစခ်င္တဲ့ ပုံ။ ေအးဘုံကေတာ့ မေနခ်င္။ ဒါေပမယ့္ ကိုရင္ဗလ လီးႀကီးကိုလည္း သူက စြဲမက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။
၆ ရက္ေျမာက္ေန႔မွာေတာ့ ကိုရင္သာေအးသည္ သူ႔ထုံးစံအတိုင္း ေအးဘုံရဲ့ ေျမပုံေလးမွာ ငိုေႂကြးၿပီး ရြာထဲကို ျပန္လာေတာ့ ေအးဘုံလည္း အနားမွာ ပါလာေတာ့သည္။ ညကလည္း နည္းနည္း မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီမို႔ ေမွာင္စ ျပဳေနၿပီ ျဖစ္သည္။
“သာေအးေရ… ဟဲ့… သာေအး…”
“ဗ်ာ… အစ္မ မတင္ရီ…”
“မရီ လို႔ပဲ ေခၚပါဆို သာေအးရယ္…”
“ဟုတ္… ဟုတ္ကဲ့…”
“နင္လည္း သနားပါတယ္… အခုလည္း ရြာျပင္ကေန ျပန္လာတာလား…”
“ဟုတ္တယ္…အစ္မ မတင္ရီ… အဲ… မရီ…”
“နင္… ေအးဘုံကို ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္တာေပါ့ေနာ္…”
“ခ်စ္တာေပါ့… မတင္ရီ… အဲ… မရီရယ္… က်ဳပ္ရဲ့ အခ်စ္ဦးကိုဗ်…”
“နင္တို႔ ေရတံခြန္မွာ ဟိုဟာ လုပ္ၾကရင္း ေအးဘုံ ေသတာဆို…”
“ဟာ…” (ရွက္ဟန္… ဝမ္းနည္းတာေတာင္ ဘယ္ေပ်ာက္မွန္း မသိေတာ့ဘူး)
“တကယ္လားဟ…”
“ဟုတ္တယ္… မရီေရ… က်ဳပ္တို႔ အဲ့နားမွာ လိုးရင္း ေအးဘုံ ပိုးထိ ေသတာဗ်…”
“ဟယ္… နင္ကလည္း ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ကို ေျပာေတာ့တာပဲ…”
“မရီက အဲ့ဒါကို နားေထာင္ခ်င္တာမလား…”
“ဟီး…”
“ကဲ… က်ဳပ္ျပန္ေတာ့မယ္ဗ်…”
“ေအးပါ… ေအးဘုံ ကိုယ္စား ငါ လုပ္ေပးနိုင္တာ ရွိရင္လည္း ေျပာပါ သာေအးရယ္…။ ငါ နင့္ကို သနားလို႔ပါ…”
ဒီအပ်ိဳႀကီးေတာ့ အလိုးခံခ်င္ေနၿပီ ထင္တယ္လို႔ သာေအးအျပင္ ေအးဘုံပါ ေတြးလိုက္မိသည္။ သာေအးကို ေရလာေျမာင္းေပး လုပ္ေနတဲ့ စကားေတြ မို႔လို႔။ ေအးဘုံလည္း ဒီဘဝကကၽြတ္ရင္ ဘာျဖစ္မယ္ မသိ။ ကိုရင္သာေအးကိုေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲ မထားခဲ့ခ်င္ဘူး။ သူ႔ကိုလည္း အေဖာ္တစ္ေယာက္ေလာက္နဲ႔ ထားခဲ့ရမည္ဟု ေတြးေတာမိေသာေၾကာင့္ အပ်ိဳႀကီးနဲ႔ လိုးဖို႔ လုပ္ေပးလိုက္လၽွင္ ေကာင္းမည္ဟု ထင္မိသြားသည္။ အိမ္ေရွ႕ထိ ထြက္လာၿပီး စကားလာေျပာေသာ အပ်ိဳႀကီး ေျခေထာက္ေပၚကို ႂကြက္ ျဖတ္သြားပါေတာ့သည္။
“အမေလးေတာ့…”
“မရီ… မရီ… ဘာျဖစ္လဲ…”
“ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး… ကိုရင္သာေအး… ႂကြက္ျဖတ္သြားလို႔ပါေတာ္…”
“ဟင္… မရီ… က်ဳပ္ကို ဘယ္လို ေခၚလိုက္တာလဲ…”
“ဪ… ေအးဘုံက ေတာ့္ကို အဲ့လိုေခၚတာမလား…”
“ဟုတ္တာေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္… မရီနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ…”
“ေအးဘုံကိုယ္စား မရီက ကိုရင္သာေအးကို ျပဳစုေပးမလို႔ပါ…”
“မလိုပါဘူးဗ်ာ…”
“ေတာ္… က်ဳပ္စကားနားေထာင္…။ အခု က်ဳပ္ ဟိုေန႔က ေအးဘုံနဲ႔ ေတာ္နဲ႔ သြားတဲ့ ေရတံခြန္ကို သြားခ်င္တယ္… လိုက္ပို႔ေပးပါ…”
“ဟာဗ်ာ… မရီ… ည မိုးခ်ဳပ္ေတာ့မယ္ဗ်… ဘာလုပ္မွာတုန္း…”
“လိုက္ပို႔မွာသာ လိုက္ပို႔ပါေတာ္…။ ေတာ့္ရဲ့ ဆိုင္ကယ္ သြားယူလိုက္…။က်ဳပ္ ေစာင့္ေနမယ္…”
“ေခါင္းရွုပ္ရတဲ့ အထဲ… ၿပီးေရာဗ်ာ… ၿပီးေရာ… ခဏေစာင့္…”
သာေအးသည္ ဆိုင္ကယ္ အျမန္ယူကာ အပ်ိဳႀကီး မတင္ေအးကို ေရတံခြန္ရွိရာ ေခၚလာေတာ့သည္။ လမ္းတေလၽွာက္လည္း ဘာမွမေျပာပဲ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ပါလာသည္။ အစပိုင္းေတာ့ အေနာက္ကေန ေအးေဆးလိုက္လာေပမယ့္၊ ခဏၾကာေတာ့ သာေအးကို ဖက္ထားေလသည္။ လက္ႀကီးက ေအးစက္စက္နဲ႔ေပါ့။
“ကဲ… ေရာက္ၿပီ… မရီ…”
“လာ… လိုက္ခဲ့…”
“ဟာ… က်ဳပ္လက္ကို ဘာလို႔ ဆြဲတာလဲဗ်… လိုက္ခဲ့ပါ့မယ္…”
“ေတာ့္ပါးစပ္ပိတ္ၿပီး လိုက္ခဲ့ပါေတာ္…”
“မရီ ထူးဆန္းေနတယ္ေနာ္… ဘာျဖစ္တာလဲ…”
“ဘာမွ မျဖစ္ဘူး…”
ေရတံခြန္အနားက ေအးဘုံတို႔ လိုးခဲ့ဖူးေသာ ေနရာ အေရာက္မွာေတာ့ ႐ုတ္တရက္ မရီသည္ လမ္းေလၽွာက္ေနရာမွ ရပ္လိုက္သည္။
“ကိုရင္သာေအး… က်ဳပ္ကို ေသခ်ာၾကည့္…”
မတင္ရီေျပာလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ သာေအး လန႔္သြားသည္။ ဟုတ္သည္။ မတင္ရီ မ်က္လုံးႀကီးက အေသႀကီး။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကို ေႏြးေထြးမွု ေပးမည့္သေယာင္၊ အၾကင္နာေပးမည့္သေယာင္ ေပါက္ေနေသာ္လည္း အေသႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ ေအးဘုံႏွင့္ပင္ ခပ္ဆင္ဆင္ တူသည္ဟု ေတြးလိုက္မိသည္။
ထိုစဥ္ မေျပာမဆိုနဲ႔ မတင္ရီသည္ သူ႔ကိုယ္ေပၚက အကၤ်ီေတြ ထမိန္ေတြကို ခၽြတ္ခ်ပါေတာ့သည္။ အသက္ ၂၇ ႏွစ္ခန႔္ရွိၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေအးဘုံတို႔ႏွင့္ ယွဥ္လၽွင္ အပ်ိဳႀကီးေနရာ ေပးထားေပမယ့္ နို႔ေတြက လုံးဝန္းေနသည္။ အဖုတ္ကလည္း ေအးဘုံလို မဟုတ္။ အေမႊးနည္းသည္။ မ်ိဳးရိုးလိုက္တာ ျဖစ္မည္။ သို႔မဟုတ္ အပ်ိဳႀကီး ဘာလုပ္ထားလဲ သူမသိ။
“ကိုရင္သာေအး… က်ဳပ္ကို ၾကည့္… က်ဳပ္ မလွဘူးလား…”
ဂလု (တံေတြးၿမိဳခ်သံ)… ႁပြတ္… (လၽွာသတ္သံ)
“ဟုတ္… လွပါတယ္… မရီ…”
“ဒါဆို က်ဳပ္ကို မလိုးခ်င္ဘူးလား… က်ဳပ္ကို မလိုးဘူးလား…”
“မေတာ္ပါဘူး မရီရယ္…”
“ေတာ္ကသာ မေတာ္ဘူး ေျပာေနတာ… ေတာ့္လီးက မိုးထိ မတ္ေနၿပီ… ခိခိ…။ ၿပီးေတာ့ ေတာ္ ေျပာဖူးတယ္ေလ…။ လီးနဲ႔အဖုတ္ မေတာ္စရာအေၾကာင္း မရွိဘူး… လိုးရင္ ေတာ္မွာပဲ ဆိုၿပီးေလ…”
“ဟင္… က်ဳပ္ မရီကို ဘယ္တုန္းက ေျပာဖူးလို႔လဲ… က်ဳပ္ ေအးဘုံကိုပဲ ေျပာဖူးတာ…”
“ခိ… အင္း… အဲ့ဒီ ေအးဘုံကပဲ က်ဳပ္ကို ေျပာတယ္လို႔ မွတ္ထားေတာ္…။ ကဲ… ေျပာေန ၾကာတယ္ေတာ္… က်ဳပ္လည္း အခ်ိန္မရဘူး…”
“ဟင္… ဘာျဖစ္လို႔လဲ…”
“ဘာမွမျဖစ္ဘူး… က်ဳပ္ေမးမယ္… က်ဳပ္ကို လိုးမွာလား… မလိုးဘူးလား…”
“မရီရယ္… ဒီကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္နဲ႔ ဒီေလာက္ေခ်ာတဲ့ မရီကိုမွ မလိုးဘူးလို႔ ျငင္းရင္ အဲ့လူ ပန္းေသေနတာပဲ ျဖစ္မယ္…”
“ေသနာႀကီး… အရင္တုန္းကေတာ့ ေအးဘုံမွ ေအးဘုံဆို…”
“အဟဲ… ဒါကေတာ့ ဒီလိုေပါ့… မရီရယ္…”
“ဒါဆိုလည္း ျမန္ျမန္လိုးေတာ္…”
ထင္မွတ္မထားေအာင္ပင္ ေအးဘုံ လုပ္ေနၾကအတိုင္း မတင္ရီသည္ ဆံပင္ေတြကိုျဖန႔္ကာ သာေအးကို လီးစုပ္ေပးေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့လည္း သူ႔နို႔ႀကီးေတြနဲ႔ ညႇစ္ညႇစ္ၿပီး လီးကို ကြင္းတိုက္ေပးသည္။ ခဏေနေတာ့ ပက္လန္လွန္ၿပီး သာေအးရဲ့ေခါင္းကို ကိုင္ကာ သူ႔အဖုတ္ကို ယက္ခိုင္းေတာ့သည္။ မတင္ရီရဲ့ အဖုတ္သည္ အပ်ိဳႀကီး အဖုတ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပိပိေစ့ေစ့ေလး ျဖစ္ေနသည္။
သာေအးလည္း အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ပဲ သူ႔လီးကို ကိုင္ၿပီး အေပါက္က်ဥ္းေလးထဲ တြင္းစိမ္လို႔ လုပ္ေတာ့သည္။ အတင္းထိုးထည့္ေတာ့မွ ဝင္သြားသည္။ တအအ ၿငီးတြားသံကေန သာေအးရဲ့ ေဆာင့္ခ်က္ေတြနဲ႔အတူ နာလို႔ေအာ္သံ တအားအား ျဖစ္လာသည္။ မတင္ရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ကို အံ့အားသင့္ေနဟန္ျဖင့္ ေငးၾကည့္ေနရာကေန အဖုတ္ထဲကို လီးထိုးသြင္းခ်က္ေၾကာင့္ နာတာလား က်င္တာလား မသိေသာ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ ႏွုတ္ခမ္းကိုက္ကာ ႀကိတ္မွိတ္ခံေနေတာ့သည္။
“ေကာင္မေလး… မင္း ျပန္လာတာလား…”
“ဟုတ္တယ္ေတာ့္… က်ဳပ္အရင္ဘဝက ရည္းစားကို မိန္းမရေအာင္ လုပ္ေပးေနတာ… ဟီး…”
“ေအး… ေကာင္းတာေပါ့…”
“ဒါနဲ႔ နင့္အဖုတ္ကလည္း အရည္ေတြ ရႊဲေနပါလား…”
“ဒါကေတာ့ ခုဏက ကိုရင္သာေအးရဲ့ ေဆာင့္ခ်က္ကို ခဏခံလိုက္ရေတာ့ ထြက္လာတာေပါ့ေတာ့္…”
“ဒါဆို… ငါနဲ႔ လုပ္မလား… ေကာင္မေလး…”
“ေတာ့္ လီးႀကီးက အႀကီးႀကီးေတာ့္…”
“ဟားဟား… မင္းပဲ ခုဏကေျပာၿပီး လီးနဲ႔ အဖုတ္ မေတာ္တာ မရွိပါဘူးဆို…”
“ခိ… ဒါေတာ့…”
“ကဲ… လာပါ… ငါ့ျခဳံပုတ္ေပၚကို တက္လာလိုက္…”
ျခဳံပုတ္ေပၚမွာ ေအးဘုံနဲ႔ ၿခံပုတ္ပိုင္ရွင္ အေကာင္ႀကီးက လိုးေနသလို၊ ေရတံခြန္ေဘးနားက စမ္းေခ်ာင္းအစပ္ ျမက္ခင္းေပၚမွာလည္း မတင္ရီႏွင့္ သာေအးတို႔ လိုးေနၾကသည္။
“သာေအး… ငါတို႔ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ဒီေရာက္ေနတာလဲဟင္…”
“မရီပဲ က်ဳပ္ကို ေခၚလာခိုင္းၿပီးေတာ့…”
“ဒီလိုမ်ိဳး… အဲ… နင္ ငါ့ကို လိုးေနတာကေရာ…”
“မရီ… ေနေကာင္းပါတယ္ေနာ္…။ က်ဳပ္ကို မရီ ကိုယ္တိုင္ လိုးခိုင္းတာ…”
“ဟုတ္လား…” (မတင္ရီသည္ ဘာျဖစ္မွန္း မသိေသာ္လည္း သူႀကိဳက္ေနတဲ့ သာေအးနဲ႔ အခုလို ျဖစ္ေတာ့ ေခ်ာ္လဲေရာထိုင္ရေတာ့သည္)
“ဒါဆို ငါ့ကို တသက္လုံး အဲ့လို လုပ္ေပးမွာလားဟင္…”
“ဘာေျပာတာလဲ… မရီ…”
“ငါ့ကို… တသက္လုံး လိုးေပးမွာလားလို႔…” (အသံက တိုးဝင္သြားသည္)
“မရီ ခံနိုင္တယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္ဘက္က လိုးေပးဖို႔ ဝန္မေလးဘူး…”
“တကယ္…”
“တကယ္ေပါ့…။ အခု စကားမမ်ားနဲ႔ဦး မရီရယ္…။ က်ဳပ္လိုးရတာ အားမရဘူး…”
“ေအးပါေတာ္… ေအးပါ…”
“ကဲ… ေဆာင့္လိုးၿပီေနာ္…”
“အာ… အား… အား…”
လရည္ဝင္ အေသခင္ ျဖစ္သြားတဲ့ မတင္ရီနဲ႔၊ ကန္စရာ ကြင္းရသြားေသာ သာေအးတို႔ လိုးပြဲကေတာ့ တေျဖာင္းေျဖာင္း၊ တဖိုင္းဖိုင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ေအးဘုံလည္း ဟိုအေကာင္ႀကီးနဲ႔ တခ်ီေလာက္ ေမ်ာ့ေနေအာင္ လုပ္ၿပီး ျပန္လာေတာ့ သစ္ပင္ေပၚက ေစာင့္ေနတဲ့ ကိုရင္ဗလက တစ္ခါ ထပ္လိုက္သည္။ ထူးဆန္းသည္က ေအးဘုံရဲ့ အဖုတ္သည္ ဘယ္ေလာက္ပဲ လီးႀကီးႀကီးႏွင့္ လိုးလိုး ျပန္က်ဳံ႕သြားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
“သမီးရယ္… မနက္ျဖန္ ရက္လည္မွာမို႔လို႔ အေမ့ကို ျပေနတာလား” ဟု သစ္ပင္ေပၚက လွုပ္ခါေနေသာ သစ္ကိုင္းေတြကို ၾကည့္ၿပီး ေဒၚစိန္ေအးတစ္ေယာက္ ေရရြတ္ေနေတာ့သည္။
မနက္မိုးလင္းေတာ့ ကိုရင္ဗလက မ်က္ႏွာမၾကည္ဘူး ျဖစ္ေနသည္။ ေအးဘုံႏွင့္ ခြဲရေတာ့မည္ေလ။ အခု ေအးဘုံအိမ္မွာ အာ႐ုံဆြမ္း ဘုန္းႀကီးေတြကို ဆြမ္းကပ္ေနၾကသည္။ ခဏေနလၽွင္ ေရစက္ခ် တရားနာၿပီး အမၽွေဝေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။
“ေအးဘုံ… နင္ ေနာက္ဘဝ ဘာျဖစ္မလဲ မသိဘူးေနာ္…”
“က်ဳပ္လည္း အဲ့ဒါကို စိတ္ဝင္စားေနတာေတာ့္…”
“နင္ ငါနဲ႔ အတူေနပါလား…”
“မေနနိုင္ပါဘူးေတာ္…”
“နင္ ေနာက္ဘဝ တိရစၧာန္ျဖစ္ေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ…”
“ေပါက္တီးေပါက္ရွာေတာ္…”
“နင္က ေသခ်ာလို႔လား…”
“ေသခ်ာေတာ့ ဘယ္သိမလဲေတာ့္…။ ဒါေပမယ့္ မျဖစ္နိုင္ပါဘူးေတာ္…”
“ငါေတာ့ နင့္ကို စြဲေနၿပီ… ေအးဘုံရ…”
“ဘာစြဲတာလဲ… ေတာ္… တခ်ိန္လုံး က်ဳပ္ကို လိုးေနၿပီးေတာ့မ်ား…”
“အဲ့ဒီ လိုးတာကို စြဲတာေပါ့ဟာ…”
“က်ဳပ္က ေတာ္နဲ႔ ေနပါၿပီတဲ့… စားစရာ ဘယ္မွာတုန္း…”
“ငါ့မွာ နင္မသိတဲ့ စားကြက္ရွိတယ္…။ တံေတြးေတြ ျပည္ေတြ နင္ မစားေစရဘူးဟာ… စိတ္ခ်…”
“က်ဳပ္လည္း ေတာ့္လီးႀကီးကို စြဲပါတယ္ေတာ္…”
“ဒါဆိုလည္း ေနလိုက္ပါလား… ေအးဘုံရယ္…”
ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ေနေသာ ေအးဘုံကို ဗလက ဆြဲလိုက္ၿပီး သစ္ကိုင္းေပၚမွာ မွီလွဲခိုင္းလိုက္ကာ ေအးဘုံ အဖုတ္ကို လၽွာနဲ႔ ယက္ေပးပါေတာ့သည္။
“ေအးဘုံ… နင္… အဲ့လို အယက္ခံရတာ ႀကိဳက္တာမလား…”
“ဟုတ္တယ္ေတာ့္…”
“ေနဦး… ငါ လုပ္ျပမယ္…”
ဗလရဲ့ လၽွာေတြလည္း ႐ုတ္ခ်ည္း အလိမ္လိမ္ အေခါက္ေခါက္ အစူးေတြႏွင့္ျဖစ္ကာ ေအးဘုံရဲ့ အဖုတ္ကို အပီအျပင္ ယက္ေနပါေတာ့သည္။ ေအးဘုံလည္း ငတ္မေျပသည့္ ဒီဆားငံေရကို ေသာက္လို႔ မဝ ျဖစ္ေနသည္။
“ကိုရင္ဗလ… ေတာ့္လီးႀကီးနဲ႔ က်ဳပ္အဖုတ္ကို လိုးၿပီး ခြဲေပးေတာ္… နာနာေလး လိုးေပး… ေနေတာ့… ေနေတာ့… က်ဳပ္ဘာသာ လုပ္ေတာ့မယ္…”
သစ္ကိုင္းေပၚမွ လွဲေနရာကေန ေအးဘုံသည္ ထ ထိုင္လိုက္ၿပီး ဗလကို ပက္လက္လွန္ေစကာ ေထာင္မတ္ေနေသာ ဗလလီးႀကီးကို ကိုင္ၿပီး အဖုတ္ထဲ သြင္းေနေတာ့သည္။ သစ္ပင္ထိပ္ဖ်ားထက္မွာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေလကလည္း တိုက္ကာ ေအးေနသည္။ ေအးဘုံတို႔က အဝတ္မွ မဝတ္ရတာေလ။ အေအးဘုံထဲက ေအးဘုံ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
“ကြယ္လြန္သြားၿပီ ျဖစ္ေသာ မေအးဘုံႏွင့္တကြ ရွိရွိသမၽွ အားလုံး ၾကားၾကားသမၽွ အားလုံး… အမၽွ… အမၽွ… အမၽွ… ယူေတာ္မူၾကကုန္…”
“သာဓု… သာဓု… သာဓု…”
“ကိုရင္ဗလ… က်ဳပ္ အသံေတြ ၾကားေနရတယ္… အမၽွေဝေနၿပီ ထင္တယ္ေတာ့္…”
“အင္း… ေသခ်ာ နားေထာင္ရေအာင္…”
“ေဟာ… ၾကားၿပီ… သာဓု… သာဓု… သာဓု…”
“ဟင္… က်ဳပ္တို႔ ဘာမွလည္း မျဖစ္ပါလား… ေနာက္မွ ေျပာင္းမယ္ ထင္တယ္…”
ထိုစဥ္ အိမ္ေစာင့္တဲ့ေကာင္က လွမ္းေအာ္သည္။
“ဘာမွျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူးေဟ့…။ နင္တို႔က လီးနဲ႔ အဖုတ္နဲ႔ စြပ္လၽွက္ႀကီး သာဓုေခၚေနေတာ့ ဘယ္မွာ ရမွာလဲ…။ နင္တို႔ကို ရည္စူးၿပီး အမၽွမေဝသမၽွ နင္တို႔ ဒီဘဝနဲ႔ပဲ ေနေတာ့ေဟ့…”
“ဟင္… ဟုတ္လား… ကိုရင္ဗလ…”
“အင္း… သူေျပာတာ ျဖစ္နိုင္တယ္…။ သူက ငါတို႔ထက္ အစြမ္းပိုရွိတာဆိုေတာ့…”
“ဒါဆို က်ဳပ္တို႔ ဘယ္လို လုပ္မလဲေတာ့္…”
“ဘယ္လိုမွ မလုပ္နဲ႔… ဒီအတိုင္းပဲ လိုး… ေအးဘုံ… နင္ ျမင္းစီး ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတာပဲ…”
“ေတာ္ကေတာ့ေလ… ကဲ… က်ဳပ္တို႔လည္း ဘာမွ မတတ္နိုင္တဲ့ အတူတူ… ေတာ္ ေျပာသလိုပဲ လုပ္ေတာ့မယ္… လာေလေရာ့…”
သစ္ပင္ေပၚက လွုပ္ခါသြားေသာ သစ္ကိုင္းေတြကို ၾကည့္ၿပီး ေဒၚစိန္ေအး ေရရြတ္လိုက္တာကေတာ့
“ဪ… ေအးဘုံ… လြတ္ရာကၽြတ္ရာ ဘုံဘဝကို ေရာက္မွာမို႔လို႔ အေမ့ကို ႏွုတ္ဆက္သြားတယ္နဲ႔ တူတယ္…”။….ၿပီးပါၿပီ
