ကောင်းလိုက်မောင်လေးရယ်…ဆွေမေ့မျိုမေ့ပါပဲကွယ်

Unicode

“….အေး… ဟုတ်တယ်….. ငါလည်း ကြားဖူးတယ်…..။ စောက်ခေါင်းနက်တဲ့ မိန်းမကို ခေါင်းအုံးခုပြီး လုပ်မှအားရဆိုဘဲ….။ ခါးအောက် ခေါင်းအုံးခုလိုက်တော့ သားအိမ်ဝက မြင့်တက်လာပြီး လီးထိပ်နဲ့ ဆောင့်မိတော့ ပိုကောင်းဆိုဘဲကွ….” တူးတူးက သူကြားဖူးသမျှကို အားပါးတရ ပြောနေစဉ် အောင်ထွန်းက…“….ခေါင်းအုံးခုလိုးတာတော့ ဟုတ်ပါပြီ……။ မိန်းမတစ်ယောက် စောက်ခေါင်းနက်မနက် ဘယ်လိုလုပ်သိမှာလဲ…..။ သူ့ထမီလှန်ပြီး လက်နဲ့ ထိုးကြည့်ရမှာလား…” “…..နင့်..အမေကလွှားမှဘဲ….။ လက်နဲ့ထိုးကြည့်လို့ ရမလားဟ….။ ပါးကျိုး ထောင်ကျသွားမှာပေါ့……။ခွီးစ်တဲ့မှာဘဲ…. တုံးလိုက်တာ….” တူးတူးက အောင်ထွန်းကို ကလော်တုတ်လိုက်သည်။

“…..ဒါဖြင့်ရင်…. စောက်ခေါင်းနက်မနက်သိဘို့ ပြောလေကွာ…” အောင်ထွန်းက သူ့အမေကို ထိပါးပြီး ပြောလာသော တူးတူးကို မကျေမနပ်သံဖြင့် မေးလိုက်၏။ “…..ပြောလိမ့်မပေါ့ကွာ… မင်းကိုက လောနေတဲ့ဥစ္စာ “ ဘာစကားမှ မပြောဘဲ ငြိမ်နားထောင်နေသော စိုးလွင်က ကြားဝင်ပြောလိုက်သည်။ “….ငါဖတ်ဖူးတဲ့ ကာမသျှတ္တရ စာအုပ်ထဲမှာ အကြမ်းဖျင်းအားဖြင့်ပေါ့လေ…. ဖင်ကောက်တဲ့မိန်းမဟာ… စောက်ခေါင်းနက်သတဲ့ကွ…… သာမာန်ကို မဟုတ်ဘဲ… သိသိသာသာကောက်တဲ့ မိန်းမပေါ့ကွာ…” “…..အော်…. အေး.. အေး… ရွာတောင်ပိုင်းက ပဲပြုတ်သည် မရင်မိ လိုပေါ့နော်..” အောင်ထွန်းကလည်း သူ့ဝသီအတိုင်း ဝင်ထောက်ခံသည်။ စိုးလွင်က အောင်ထွန်းကို မကျေမနပ်နှင့် မျက်စောင်းထိုးလိုက်၏။

“….နောက်တစ်ခါ ကိုမြင့်ကျော်တို့ ပြောတာလည်း ကြားဖူးတယ်ကွ….။ ချက်နဲ့စောက်ဖုတ်ဟာ သိသိသာသာကြီး သာမာန်ထက် ဝေးကွာနေရင်လည်း စောက်ခေါင်းနက်ဆိုဘဲ။ ငါတွေးကြည့်တယ်ပေါ့ကွာ…..။ ဖင်က အဆမတန် ကောက်မှတော့… ချက်နဲ့စောက်ဖုတ်က အလိုလိုဝေးပြီပေါ့ကွ…။ ဒီတော့ သေချာပေါက်ကို စောက်ခေါင်းနက်တဲ့ အမျိုးအစားလို့ သိရမှာဘဲ….။ စောက်ခေါင်းနက်တဲ့ မိန်းမရဲ့ယောကျာ်းဟာ လီးတိုအမျိုးအစားဆိုရင်တော့ သေချာပြီ မောင်ရေ…..။ ဒီမိန်းမ အားမရလို့ လင်ငယ်နေမှာဘဲ…..” “….တောက်… ဟုတ်လိုက်လေကွာ…. တူးတူး….။ တူးတူးနဲ့ တို့အထဲမှာ ထူးခြားနေတာက ဒီလိုမျိုး ဗဟုသုတတွေ နှံ့စပ်လို့ကိုး….။ စောစောကပြောတဲ့ မရင်မိကြီးက လင်ငယ်နေတယ်…. မောင်ကိုကျော်ဆွေရယ်…… ကိုနက်ကြီးရယ်.. ဦးစံမြင့်ရယ်…. သုံးယောက်တောင်ဘဲ ခင်မျာ…..”

“…..ခွေးမသား…. မသိပဲနဲ့ ရမ်းပြောနေ… စောက်ပြဿနာတက်နေမယ်….” တူးတူးက ခပ်ချဉ်ချဉ်နှင့် ပြောပစ်လိုက်သည်။ စိုးလွင်ကတော့ ဘာမှမပြော။ အောင်ထွန်းက အလွန်စောက်မြင်ကပ်စွာ မျက်စောင်းထိုးလိုက်သည်။ “…အေး…… မင်းပြောတဲ့ ပေတံနဲ့ထောက်ပြီး မှန်းဆကြည့်ရင် မရင်မိယောကျာ်း ကိုသန်းဆွေဟာ သေချာပေါက် လီးတိုရမယ်ကွ…။ တိုရုံတောင်မကဘူး… သေးတောင်သေးချင်မှာ….” အောင်ထွန်းကတော့ မျက်စောင်းထိုးထိုး ဆဲဆဲ သူ့ညဉ်ကိုတော့ လုံးဝမဖျောက်။ အခုကြည့် သူပြောချင်ရာကို ဇွတ်ပြောသည်။ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ဉာဉ်စရိုက်ခြင်း မတူကြသော်လည်း ငယ်ငယ်ကတည်းက လည်ပင်းဖက်ကြီးလာသော တစ်ရွာတည်းနေ တစ်ရေတည်းသောက် သက်တူရွယ်တူ အတန်းတူ ဘဝတူ သူငယ်ချင်းအရင်းခေါက်ခေါက်တွေ မဟုတ်ပါလား။

“…ဒါနဲ့…နေစမ်းပါဦး…။ ကိုကျော်ဆွေ… ကိုနက်ကြီး… ဦးစံမြင့်တို့ သုံးယောက်နဲ့ ဖြစ်နေတဲ့ မရင်မိဇာတ်လမ်း ပြောစမ်းပါဦး…။ ဟုတ်ကော ဟုတ်လို့လားကွ…။ မင်းက သိပ်စိတ်ချရတာ မဟုတ်ဘူး…” တူးတူးက အောင်ထွန်းကို အရေးတယူ မေးလာသည့်အတွက် အောင်ထွန်းတစ်ယောက် ဘဝင်မြင့်သွားသည်။ ဒီကောင်က မြှောက်ပေးရင် ဂွေးပေါ်အောင် ကမည့်လူစား။ ဆဲဆဲဆိုဆို ပြုံးဖြီးဖြီးနေတတ်တဲ့ အကောင်။ အခုသူ့ကို တူးတူးက အရေးတယူ မေးလာသောအခါ သဘောတွေစွတ်ကျသွား၏။

နှုတ်နည်းသော စိုးလွင်သည်ပင် အောင်ထွန်းစကားကို အလွန်သိချင် ကြားချင်နေကြောင်း သူ့မျက်လုံးတွေက သက်သေခံနေ၏။ “…ဒီလိုကွ…။ ကိုကျော်ဆွေတို့နဲ့ ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ အမေရယ်… မချစ်ရယ်… မနုရယ် သုံးယောက်သား ဝိုင်းဖွဲ့ပြောနေတာကို ငါကကြားလိုက်ရတာ..။ အဲဒီနေ့က ငါနေမကောင်းလို့ အခန်းထဲမှာ အိပ်နေတာ…။ သူတို့သုံးယောက်က သန်းရှာရင်း မရင်မိ စောက်တင်းတွေ ချနေကြတာပေါ့ကွာ…”

“….ဟား.. ဟား… ဟိုသီချင်းလိုပေါ့နော်…။ သူများအကြောင်းလည်း မပြောတတ်ပါ… စပ်မိစပ်ရာ…ဘာညာကွိကွ… ဟား ဟား အေးအေး လုပ်စမ်းပါဦး… ဒို့ကလည်း တဆင့် ကွိကွရအောင်…”

တူးတူးအပြောကြောင့် စိုးလွင်မျက်နှာကြီးသည်ပင် ပြုံးပြုံးဖြီးဖြီးကြီး ဖြစ်လာတော့၏။ အားပါးတရ နားထောင်မည့်ဟန်က အပြည့်။ အောင်ထွန်းက တက်ကြွသောအသံနှင့် သူ့စကားကို ပြန်ဆက်သည်။

“….မရင်မိ အကြောင်းကို သူတွေ့သမျှ ဖောက်သည်ချတာက မနုရယ်….။ သူပြောတာက ဒီလိုကွ…..”

…………………………………

ဒီနေ့ ကိုကျော်ဆွေထံမှ ယူထားသော ငွေတစ်သောင်းအတွက် တစ်လပြည့်၍ အတိုးသတ်ရန် မနုထွက်လာသည်။ စောစောပေးပြီး အေးတာပဲဟူသော စိတ်ကူးဖြင့် နေ့လည်စာ ထမင်းစားပြီး ထွက်လာသည်။ ကိုကျော်ဆွေသည် ရွာထဲက အိမ်တွင်မနေဘဲ ရွာအပြင်ဘက်ရှိ သူပိုင် သရက်ခြံထဲတွင် နေထိုင်၏။ သရက်ခြံက ပေနှစ်ရာကျော်ပတ်လည်ရှိ၍ အတော်ကျယ်ဝန်းသည်။ အဓိကအားဖြင့် ရင်ကွဲမျိုးသန့်များကို စိုက်ပျိုးထားသည်။

ဒီသရက်ခြံကရသော ငွေမှာ တစ်နှစ်တစ်နှစ် သိန်းချီဝင်သည်။ ဂျုံ၊ ပဲ၊ မြေပဲ၊ ပဲစင်းငုံများလှောင်၍ ဈေးကောင်းရမှ ထုတ်ရောင်းသဖြင့် သူ့လက်ဖျားတွင် ငွေသီးနေသည်။ တစ်ရွာလုံး သူ့အကြွေးနှင့် ကင်းသူရှားသည်။ လွန်ခဲ့သော တစ်နှစ်ခန့်က သူ့မိန်းမဆုံးသွားရာ နောက်အိမ်ထောင်မပြုတော့ဘဲ မုဆိုးဖိုဘဝနှင့် နေထိုင်လျှက်ရှိသည်။ အသက်က ၄၀ ကျော်ရုံသာရှိပြီး အရွယ်တင် ကျန်းမာသန်စွမ်း၏။ အိမ်ထောင်ပြုလျှင် ရသေးသော်လည်း အပိုဒုက္ခမရှာတော့ဘဲ အချောင်ရနိုင်သည့် စားကွင်းစားကွက်များနှင့်သာ ပျော်မွေ့နေသည်။

သားသမီးနှစ်ယောက်ရှိရာ သမီးအကြီးက ၂၀ ကျော်၊ သားအငယ်က ၁၇ နှစ် ရွာထဲကအိမ်တွင် ကိုကျော်ဆွေ့အစ်မ အပျိုကြီးနှင့် အတူနေကြသည်။ သူကမူ သရက်ခြံထဲတွင် နှစ်စဉ် ၃ ခန်း မြေစိုက်အိမ်တစ်လုံးဆောက်၍ လွတ်လပ်စွာ နေထိုင်သည်။ မနုတစ်ယောက် ကိုကျော်ဆွေထံ အလာတွင် အိမ်သာတက်ချင်၍ သရက်ခြံအနောက်ဖက်ကပ်လျှက်ရှိ ချောင်းထဲသွား၍ အိမ်သာတက်သည်။ ကိစ္စဝိစ္စပြီးတော့ ချောင်းဘက်က တက်လာပြီး သရက်ခြံနောက်ဖေးဘက်က အလွယ်တကူ ဝင်လာခဲ့သည်။ နေ့လည်နေ့ခင်းဖြစ်၍ လူသူတိတ်ဆိတ်နေသည်။

တဖြည်းဖြည်းနှင့် ကိုကျော်ဆွေ မြေစိုက်အိမ်နား ရောက်လာသည်။ ဘာရယ်ညာရယ်မဟုတ် မိန်းမပီပီ စပ်စုချင်၍ ကိုကျော်ဆွေ့ အိမ်အတွင်းသို့ ထရံအပေါက်မှ ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ သူချောင်းကြည့်သော နေရာက အိမ်နောက်ခန်း။ အခန်းတွင်း မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းက မနုကို ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်သွားစေသည်။ အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်တွင် မရင်မိနှင့် ကိုကျော်ဆွေတို့ အဝတ်အစားမပါ ဗလာကိုယ်တုံးလုံးကြီးနှင့် ကာမဇာတ်ခင်းနေကြသည်။ မရင်မိက ခါးအောက်တွင် ခေါင်းအုံးတစ်လုံးခုထားပြီး ဒူးထောင်ပေါင်ကား အနေအထားဖြင့် ခံလျှက်ရှိပြီး ကိုကျော်ဆွေက ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ ဒူးထောက်ထိုင်ကာ သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို မရင်မိကိုယ်ပေါ်မှ ကျော်ခွပြီး ကုန်း၍ ကုန်း၍ ဆောင့်လိုးနေသည်။ ကိုကျော်ဆွေ၏ ဆောင့်ချက်တွေက မာန်ပါပြင်းထန်လှသည်။ မရင်မိကလည်း ကိုကျော်ဆွေ၏ခါးကို တင်းနေအောင်ဖက်လျှက် ဖင်ဆုံကြီးကို ပင့်ထိုးမြှောက်ကော့လျှက် အားရပါးရခံနေသည်။

“…ဖွတ်…ဖွတ်…ဖွပ်…ဘွတ်….” “….ဖွတ်….ဖွတ်…ဖွပ်….ဘွတ်….” “….အမေ့…. အမလေး…. ကောင်းလိုက်တာ ကိုကျော်ဆွေရဲ့… အင့်… ရှီး ကျွတ်.. ကျွတ်လိုးပါ… ဆောင့်ဆောင့်လိုးစမ်းပါ…” ဒီမျှအထိ ဆောင့်လိုးနေတာတောင် ဆောင့်ခိုင်းပုံထောက်၍ မရင်မိ ကာမရာဂစိတ်တွေ မည်မျှထကြွ သောင်းကြမ်းနေကြောင်း သိသာလွန်းလှသည်။ တောသူဆိုသော်လည်း မရင်မိအသားအရည်တွေက တရုတ်မတစ်ယောက်လိုအလား နီးစပ်သူဖြစ်၏။ ရင်၊ တင်၊ အသားအရောင် ကိုယ်ဟန်အနေအထားကို ကြည့်သောအားဖြင့် တဏှာရာဂ အလွန်ကြီးမားသော ဟတ္ထနီအမျိုးအစား ဖြစ်သည်။

ကိုကျော်ဆွေက လက်နှစ်ဖက်ထောက်၍ ဆောင့်ဆောင့် လိုးနေရာမှ ဘယ်လက်ကို ရုတ်လိုက်ပြီး မရင်မိနို့အုံ ဖွေးဖွေးမို့မို့ တင်းတင်းကြီးပေါ် အုပ်တင်လိုက်လျှက် ပွတ်ချေလူးလှိမ့်လိုက်သည်။ “…..ထိရဲ့လား….ရင်မိ…”

“…အား… အမေ့…. အင်း…. ထိ… ထိတယ်….. ကိုကျော်ဆွေရဲ့…. အီး.. ရှီး…. ကျွတ်… ကျွတ်…. ကောင်းလိုက်တာရှင်…..” စောက်ဖုတ်ကြီး၊ လီးကြီးတွေမို့လားမသိ ဖွတ်… ဖတ်… ဘွတ်… ဟူသော အသံကြီးတွေက ကြက်သီးထ အသဲယားစရာ ကောင်းလွန်းလှပါသည်။ မနုတစ်ယောက် ချောင်းကြည့်နေရင်းကပင် စောက်ဖုတ်အုံတစ်ခုလုံး ပုရွက်ဆိတ်အကောင်တစ်ရာ တက်လာသလို တရွရွနှင့် ထကြွလာသည်။ ရင်တွေပူ အာခေါင်တွေ ချောက်လာသဖြင့် တံတွေးကို မကြာခဏ မျိုချနေရ၏။ လည်ပင်းကြောကြီးတွေထောင်ကာ သူကလည်း အသည်းအသန် ချောင်းကြည့်နေ၏။ ကိုကျော်ဆွေ ဖင်ကြောကြီးတွေက ကျုံ့ဝင်ရှုံ့ခွက်နေပြီး ခပ်သွက်သွက်ကြီး ကပ်ညှောင့်နေသည်။

“….ဖွတ်…ရွှတ်…ဖွစ်…ဖွတ်….” “….အား…. အမလေး…. ထိ…. ထိလိုက်တာရှင်… သားအိမ်ဝကို ပူရှိန်းကျဉ်ဆိမ့်နေတာဘဲ အ… ဟ…. ဟင့်…အမေ့… အမလေး…. အေ့….. စောက်စိပါထိသတော့…. အားလားလား… အီးအီးရှီး… အ……” မရင်မိတကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ်တုန်လျှက် ကိုကျော်ဆွေခါးကြီးကို တင်းကြပ်နေအောင် ဖက်ထားသည်။ ကိုကျော်ဆွေ့ လက်နှစ်ဖက်က အနည်းငယ် တုတ်သယောင်ယောင်ရှိသော မရင်မိခါးကို ဆုပ်ကိုင်လျှက် ခေါင်းမော့ကိုယ်မတ်ကာ သူ့လီးကြီးကို အဆုံးထိ ဖိကပ်ထားလိုက်ပြီး လရေတွေကို ပန်းထည့်နေသည်။ သူ့ကိုယ်လုံးကြီးလည်း ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ တုန်တုန်သွား၏။

အခြေအနေအချိန်အခါ သိသူပီပီ ကိုကျော်ဆွေက သူ့လီးကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ အကြောပြိုင်းပြိုင်းထလျှက် အညိုရောင်သမ်းနေသော လီးတုတ်ရှည်ကြီးက မကျေနပ်သောဟန်နှင့် မာန်ဟုန်မပြေသေးသည့် အမူအယာကို ပြနေသေး၏။

မနုတစ်ယောက် ဆုံးခန်းတိုင်ရောက်ထိ ကြည့်ချင်လွန်းလှသော်လည်း အခြေအနေ အမျိုးမျိုးကြောင့် စောစောက သူမ ချီးပါခဲ့ရာ ချောင်းထဲသို့ ပြန်ဆင်းလာခဲ့သည်။ လီးအတွေ့အကြုံ နောကျေထားပြီးဖြစ်သော အိမ်ထောင်သည်မိန်းမပင် ဖြစ်လင့်ကစား ကိုကျော်ဆွေ့လီးကြီးကို မြင်လိုက်ရသောအခါ ဖင်ယားအဖုတ်တောင် ရမ္မက်သွေးတွေ ပူလောင်ဆူပွက်ခဲ့ရ၏။

“….မင်းဇာတ်လမ်းက ကောင်းလွန်းလို့ မျက်လုံးထဲမှာ ကွင်းကနဲ… ကွက်ကနဲကို မြင်လာတော့တာပဲကွာ…။ ငါတောင် မရင်မိကြီးကို ချချင်စိတ်တွေ ပေါက်လာပြီ…” “…အလကားတော့ မရလောက်ဘူး ကိုယ့်လူ…ငွေချေးနိုင်မှ…။ ဒါမှ အတိုးမယူဘဲ လိုးလွှတ်လို့ရမှာပေါ့ကွ….” အောင်ထွန်းက သူ့ထင်မြင်ချက်ကို ခပ်ဆဆလေး ပြောလိုက်၏။ “….တဏှာကြီးတဲ့ မိန်းမအဖို့ ငွေက ပဓာန မဟုတ်ပါဘူးကွာ… လီးက အဓိကပါ..” အခု ဝင်ပြောသူက စိုးလွင်…။ စိုးလွင်က ဒီပွဲတွင် သူ့ဉာဉ်အတိုင်း ဘာမှဝင်မပြောဘဲ အသာနားထောင်ခဲ့သည်။ ဒီလိုလူမျိုးက အပြောသမား မဟုတ်။ လက်တွေ့လုပ်မည့် သူမျိုး။ နောက်ပြီး သူ့ကိုယ်သူ ယုံကြည်စိတ်ချသော ဟန်အပြည့်နှင့် ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်၏။

“…..အေး…. ဒါလည်း ….. ဟုတ်ပါရဲ့….” စိုးလွင်စကားကို တိုးတိုးက ထောက်ခံလိုက်၏။ “…ဘယ်လောက်ပဲ တဏှာကြီးကြီး အညှာကိုင်တတ်ရင် အရည်တောင် ပျော်သွားနိုင်ပါတယ်ကွာ…” တိုးတိုးက စိုးလွင်စကားကိုပင် သေချာအောင် ထပ်ဆင့်၍ ထောက်ခံပြောလိုက်သည်။ “….လုပ်ပါဦး… တိုးတိုးရ…. အညှာဆိုတာ ဘာတုန်းဟ…” ထုံးစံအတိုင်း အောင်ထွန်းက သိချင်ဇောနှင့် အမောတကော မေးလိုက်၏။ ဒီတခါတော့ စိုးလွင်က သူ့ကိုမျက်စောင်း မထိုးတော့ပါ။ အူကြောင်ကြောင် မြောက်ကြွကြွ သူငယ်ချင်းကို ပြုံးလျှက်သာ ကြည့်လိုက်ပါတော့သည်။

“…..အညှာဆိုတာ စောက်စိပေါ့ကွာ….။ စောက်စိ ကလိတတ်ရင်… ကာမမီးတွေ ပွင့်ထွက်ပြီး ဘယ်မိန်းမခံနိုင်မှာလဲ…။ ဒါပေမဲ့ မရင်မိလိုဟာကြီးကတော့ အထွေအထူးတောင် ကလိစရာလိုမှာ မဟုတ်ဘူး…။ လီးကြီးဖို့နဲ့ ခပ်ကြာကြာ အလိုးသန်ဘို့ဘဲလိုမှာ..။ မင်းက ဒီမိန်းမကြီးကို… ဖြိုနိုင်လို့လား….” တိုးတိုးက အောင်ထွန်းကို အဓိကဦးတည်ပြီး မေးငေါ့မေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ စိုးလွင်ကလည်း ဘယ့်နှယ့်လဲဟူသော အမူအရာနှင့် အောင်ထွန်းကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ စကားပေါ နှုတ်သွက်သော အောင်ထွန်းတစ်ယောက် အသံတိတ်နှုတ်ဆိတ်ရင်း ခေတ္တတွေးနေသည်။

“…..အင်း… မလွယ်လောက်ဘူးထင်တယ်…. တိုးတိုးရေ…။ အလိုးသန်တယ်ပဲ ထားဦး…။ ကိုယ့်ဒင်က စံချိန်မှီရုံပဲ.. ရှိတယ်လေ….။ ဒီတော့ သူ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို အယားဖျောက်ပေးသလောက်ပဲ ရှိမှာပေါ့… ဟီး… ဟီး….” “….အေး… မင်း မဆိုးဘူး…. ကိုယ့်ပမာဏကိုသိတယ်…” စိုးလွင်က အောင်ထွန်းစကားကို ဝင်ထောက်ခံလိုက်၏။ အောင်ထွန်းက သူ့ကိုသရော်သည်ထင်၍ ဘုကြည့်ကြည့်နေစဉ် တိုးတိုးကဝင်၍… “…..စိုးလွင်ပြောတာ အမှန်ပဲ အောင်ထွန်းရ….။ မင်းက သူ့ကို တလွဲမထင်နဲ့….။ မင်းမပြောနဲ့… ငါလည်း မရင်မိကို မဖြိုနိုင်ဘူး….။ တကယ်ပြောတာ။ သူ့အသားအရေကြည့် အသားနီစပ်… ဖင်ဆုံကြီးကလည်း.. နည်းတာကြီး မဟုတ်ဘူး…။ ပြီးတော့ နောက်ကောက်ထွက်နေတာလည်း အထင်အရှား… လိုးတော့ လိုးချင်စရာကြီးပေါ့ကွာ…. ဟား ဟား…။ ဒါပေမဲ့ ဟတ္ထနီရဲ့သဘာဝက အလိုးလည်း ကြမ်း… လီးလည်းကြီးမှ… ကျေနပ်တာဘဲကွ…။ ဒီတော့ မနိုင်ဝန်သွားထမ်းရင် မင်းတို့ငါတို့ဘဲ ခြေကုန်လက်ပမ်း ကျသွားမှာပေါ့ဟ…”

“….အင်း ဒီလိုဆို….. သူ့ကိုဖြိုနိုင်တာ ကိုကျော်ဆွေဘဲ နေမှာပေါ့နော်…” “…..လူလတ်ပိုင်းအရွယ်ထဲမှာတော့ ဟုတ်ချင်ဟုတ်မှာပေါ့….။ မင်းတို့ငါတို့ တက်ခေတ်လူတွေထဲမှာ.. လောလောဆယ်.. ဒီမိန်းမကြီးကို အပြတ်ဖြိုနိုင်မှာကတော့.. ဟောဒီ စိုးလွင်ဘဲ မောင်ရင်….” “…..ဟာ…ဟုတ်ပါ့မလားကွာ…” “….မင်းက… ကိုယ့်သူငယ်ချင်းအကြောင်း… သိရက်သားနဲ့…။ ဒီကောင့်လော်က ငယ်ငယ်ကတည်းက ဒို့ထက်ကြီးတယ်လေ…။ သူက လက်တွေ့သမား… အခြေခံ စံချိန်မှီလီးကြီးကို နည်းမျိုးစုံနဲ့ လေ့ကျင့်ပေးနေတာ…။ အခုဆိုရင် စံချိန်တောင် အတော်လွန်နေပြီ….။ ပြီးတော့ မင်းတို့ငါတို့ထက် လူကောင်ကထွားပြီး တောင့်တင်းကြံ့ခိုင်တယ်လေ။ လက်လှဲရင်….. ဒို့…. သူ့ကို ဘယ်တုန်းက နိုင်ဖူးလို့လဲ….” “….အေး… အဲဒါတော့ဟုတ်တယ်…။ ဒါပေမဲ့… ဒီကောင့်ဒုတ်ကြီး စံချိန်လွန်ဖြစ်သွားတာတော့ တကယ်မသိဘူးကွ…” “….သူငယ်ချင်း…. သေချာသွားအောင် ပြလိုက်စမ်းပါကွာ…” တိုးတိုးက စိုးလွင်ကို တိုက်တွန်းလိုက်သည်။ စိုးလွင်က ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး ပုဆိုးကို ခပ်ဟဟ လှန်ပြလိုက်သည်။ အားပါးပါး….. နည်းတဲ့လီးကြီး မဟုတ်ပါလား…။ အတုတ်က ရုပ်ပျိုဆေးဗူးခန့်ရှိပြီး အရှည်က ရှစ်လက်မခန့်ရှိမည်။ လီးကြီးက အောက်ခြေတွင် ကွပ်ပြစ်ကြီးပေါ်တွင် ခေါင်စင်းစင်းကြီး လဲလျောင်း တွဲလဲကျနေ၏။ ဒစ်လည်းမပြဲသေး…. ထိပ်ဖူးချွန်ကြီးနှင့် ဖြစ်၏။ လီးကြီးက အဝါဘက်လုသော အညိုရောင်ဖြစ်၏။

စိုးလွင်က ပြန်ဖုံးပြီး ထိုင်လိုက်သည်။ သူ့မျက်နှာမှာလည်း ပန်းနုရောင်ပြေး၍ ပြုံးရောင်သန်းနေသည်။ “….အေး… ဟုတ်ပါပြီ….. မရင်မိ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ဖြိုနိုင်မဲ့ လီးကြီးဆိုတာ ယုံပါပြီကွာ ဟား… ဟား… ဟား….”အောင်ထွန်းက သူငယ်ချင်းအတွက် ဂုဏ်ယူကျေနပ်စွာ ပြောလိုက်သည်။ တိုးတိုးကလည်း အောင်ထွန်းစကားကို ဖြည့်စွက်ထောက်ခံ၏။ “……အခုချိန်မှာတော့ မရင်မိရဲ့စောက်ဖုတ် သရဖူကြီးကို ချန်ပီယံ ကိုကျော်ဆွေက ပိုင်ချင်ပိုင်ထားမှာပေါ့ကွာ….။ ဒါပေမဲ့ ဒီစောက်ဖုတ်သရဖူကြီးကို ပြိုင်လုမဲ့ ပြိုင်ဘက်ချန်ပီယံ စိုးလွင် ရှိနေပြီလေ….။ ပြီးတော့ ဟိုက လေးဆယ်ကျော်ကျလူပါ….။ ဒို့ကောင်က အားကောင်းမောင်းသန် ပျိုရွယ်ဟန်အပြည့်ရှိတဲ့ (၁၈) နှစ်ကျော် လူပျိုသိုးပဲကွ….. ဟား… ဟား… ဟား…” “…..ဟာ….ဒီလိုဆို…ဟုတ်ပြီကွ….” တိုးတိုးစကားနှင့် ရယ်သံ အဆုံးတွင် အောင်ထွန်း အလန့်တကြား ထအော်ပါတော့သည်။

“….ဟ… ဘာလဲဟ…. လခွီးတဲ့မှဘဲ…. မင်းဟာက အလန့်တကြားကွာ…” စိုးလွင်က အောင်ထွန်းကို ထကြိမ်းသည်။ အရယ်အမော အရှိန်ကြောင့်သာ။ အောင်ထွန်း ထအော်လိုက်ပုံက တိုးတိုးသည်ပင် လန့်သွား၍ ထောင်းကနဲ ဒေါခီးသွားမိသည်။ “….ဒီလို… ဒီလို… ငါ့စိတ်ကူးက ဒီလို…။ မရင်မိကို… ကိုကျော်ဆွေနဲ့ စိုးလွင်တို့ ပြိုင်လိုးကြမယ်ကွာ….။ လောင်းကြေးကို သိန်းချီတင်မယ်လေ…”။ “….အေး..ကောင်းတယ်…”အောင်ထွန်း တင်ပြချက်ကို တိုးတိုးက ထောက်ခံ၏။ တိုးတိုးက တဆက်တည်း စိုးလွင်ဘက်ကိုလှည့်၍ “…..ဘယ်နှယ့်လဲ….ဟေ့ကောင်….” “….လုပ်လိုက်လေ….ကြာသလားလို့….”

……………………………………………………….

ကိုကျော်ဆွေနှင့် အကျေအလည်ညှိပြီး ပြိုင်ပွဲကျင်းပရန် ရက်သတ်မှတ်သည်။ မရင်မိနှင့်ညှိရန် ကိုကျော်ဆွေကို သဘောတူ တာဝန်ပေးကြသည်။ ဤသို့ဖြင့် သတ်မှတ်ရက်တွင် ပြိုင်ပွဲကို စတင်ကျင်းပ၏။ ကိုကျော်ဆွေ၊ တူးတူး၊ အောင်ထွန်း၊ စိုးလွင်တို့သည် အောက်ပါစည်းကမ်းချက်များ သတ်မှတ်ထားပြီးဖြစ်၏။ ပထမအချီတွင် အနှုးအနှပ်မပါဘဲ တစ်နာရီခွဲ ဆက်တိုက်လိုးရမည်။ ကြိုက်သလို ပုံစံနှင့် လိုးနိုင်သည်။ လိုးခွင့်ရှိသည်။ အလိုးခံသူက တော်ပါတော့ဟုဆိုမှ ပွဲရပ်မည်။

ဒုတိယအချီတွင် အနှုးအနှပ်အနှိုက်အဆွ စိတ်ကြိုက်လုပ်နိုင်သည်။ အချိန်လည်း အကန့်အသတ်မရှိ။ သို့သော်၂ နာရီထက်ကျော်လျှင် အရှုံးဟု သတ်မှတ်သည်။ မိန်းမကိုယ်တိုင်က တော်ပါပြီဟု အလေးအနက် အဆိုပြုလာမှ ပွဲရပ်မည်။ အလိုးခံမည့်သူသည် နောက်တစ်ရက် ဆက်တိုက်ခံနိုင်လျှင် အရှုံး။ မခံနိုင်လောက်အောင် ပျော့ခွေချိနဲ့၍ မလုပ်ပါသေးနှင့်ဦးဟု တောင်းပန်ပါက အနိုင်။

ဤအရှုံးအနိုင် သတ်မှတ်ချက်သည် အလိုးခံသူ မိန်းမနှင့် မည်သို့မျှ သက်ဆိုင်ခြင်း မရှိစေရ။ ပြိုင်ပွဲမစမှီ ရက်များတွင် စားဆေး၊ လိမ်းဆေး ကြိုက်ရာသုံးနိုင်ပြီး ပြိုင်ပွဲစမည့်နေ့တွင်မူ မည်သည့်အရာမှ မသုံးစွဲရ…။ အထူးသဖြင့် လိမ်းဆေး လုံးဝမသုံးရ။ မိမိကိုယ်ကို ယောကျာ်းပီသသူဟု ရဲရဲဝံ့ဝံ့ယုံကြည်လျှင် လိမ်းဆေး လုံးဝမသုံးသင့်ကြောင်း အထူးသတိပြုပါ။

(မှတ်ချက်) လောင်းကြေးငွေကို သုံးသိန်းခွဲစီ သတ်မှတ်သည်။ နိုင်သူက မရင်မိကို တစ်သိန်းတိတိ ပေးရမည်။

ထိုနေ့က သူတို့လေးယောက် ည ၁၁ နာရီခွဲကျော်မှ စည်းမျဉ်းရေးဆွဲပြီးကြသည်။ ကိုကျော်ဆွေက သူ့ကိုယ်သူ အပိုင်တွက်၍ အကယ်၍ သူရှုံးခဲ့လျှင် ဟောဒီ သရက်ခြံကြီးတဝက်ပါ ထပ်လောင်း၍ ပေးဦးမည်ဟု ပြော၏။ ထိုအချက်ကိုလည်း စည်းမျဉ်းထဲတွင် နောက်တိုးအဖြစ် ဖြည့်စွက်လိုက်သည်။

အကယ်၍ သူနိုင်ခဲ့လျှင် မင်းတို့ (၃) ယောက်ရဲ့ အမေတွေကို (၃) ညစီ လိုးရလိမ့်မည်။ မင်းတို့ကိုယ်တိုင် ခေါ်ခဲ့ရမည်ဟု အဆိုပြုသည်။ သုံးယောက်သား ခေါင်းချင်းရိုက်၍ သဘောတူလိုက်ကြသည်။ မတတ်နိုင် သူ့ဘက်ကလည်း ရက်ရောသည် မဟုတ်လား။

“နေဦးဗျ….. ခင်များအဆိုကို ကျုပ်တို့ မကန့်ကွက်ပါဘူး….။ ဒါပေမဲ့ ခင်များပြောတဲ့ မိန်းမသုံးယောက်က ကျုပ်တို့ရဲ့ အနန္တဂိုဏ်းဝင် ကျေးဇူးရှင်တွေ ဖြစ်နေတယ်။ ကျုပ်တို့မှာ ဂိုဏ်းသင့်နိုင်တယ်…။ ဒီတော့ သရက်ခြံတဝက် မလုပ်ပါနဲ့..။ သရက်တစ်ခြံလုံး လုပ်လိုက်ပါ….” ဤစကားကို စိုးလွင်က ဝင်ပြောခြင်းဖြစ်၏။ တိုးတိုးနှင့် အောင်ထွန်းတို့မှာ ခေါင်းတွေပူထူနေသဖြင့် ဘာမှစဉ်းစားလို့ အကြံမရ…။ သူတို့အမေတွေကို ထိပါးမည့် အရေးကြုံလာတော့ ခြောက်ခြားတုန်လှုပ်သွားကြသည်။ စကားနည်းလှသော စိုးလွင်ကသာ ထောက်ပြအဆိုပြုနိုင်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ကိုကျော်ဆွေက မည်သို့မှ စဉ်းစားမနေတော့ဘဲ………..

“….အေး…. စိမ်လိုက်ကွာ….. တစ်ခုတော့ရှိတယ်နော်….။ အဲဒီနေ့ကျ ငါအရင်ဖိုက်မှာ…” “….ကျေနပ်ပါတယ်……” စိုးလွင်ကပင် အတည်ပြု ထောက်ခံလိုက်သည်။ ဒီနေ့….. ကိုကျော်ဆွေ စတင်ပြိုင်ပွဲဝင်ရမည်နေ့ မရင်မိတစ်ယောက် ရေမိုးချိုး သနပ်ခါးလိမ်း၍ ခါတိုင်းလိုပင် ပဲပြုတ်ရောင်းထွက်သည်။ ခါတိုင်းလည်း လူသူမကွဲမှီ ဝေလီဝေလင်း အနောက်ဖက်ရွာသို့ ပထမ ရောင်းလေ့ရှိသည်။ အနောက်ဖက်ရွာ ရောင်းမကုန်မှ ရွာထဲလိုက်ရောင်းသည်။ အနည်းဆုံး ၉ နာရီကျော်မှသာ အိမ်ပြန်ရောက်လေ့ရှိသည်။ အနည်းဆုံး သူဈေးရောင်းချိန် ၃ နာရီကျော် ပုံမှန်ကြာလေ့ရှိသည်။ ဤသည်ကား ကလေးလူကြီးပါမကျန် တစ်ရွာလုံးသိနေသော မရင်မိ ဈေးရောင်းချိန်ဖြစ်သည်။ ထိုအချိန်ကို တမင်ရွေးလိုက်ကြသည်။ ဒီတော့ မည်သူမှ မသိနိုင် မရိပ်မိနိုင်တော့…….

စောစောကမူ အချိန်ရွေးဖို့အတွက် အခက်တွေ့နေကြရာ ဒီအကြံကို စိုးလွင်က ပေးလိုက်မှ အဆင်ပြေ ပြေလည်သွားတော့၏။ ကိုကျော်ဆွေတစ်ယောက် သူ့ပြိုင်ဘက် စိုးလွင်ကို လျှော့မတွက်သာတော့။ သို့သော် သူ့ကိုယ်သူ သိပ်အထင်ကြီးနေ၍ နွားပျိုသန်လှ…. နွားအိုပေါင်ကျိုးဟူသော စကားပုံကို အသေစွဲကိုင်ထား၍ သိပ်တော့မဖြုံလှပါ။

လူလုံးမကွဲခင်မှာပင် မရင်မိတစ်ယောက် ပဲပြုတ်တောင်းလေး ခေါင်းပေါ်ရွက်၍ သရက်ခြံအနောက်ဘက် ချောင်းထဲမှ ဝင်လာသည်။ မကြာခင် လုပ်ငန်း စပါတော့သည်။ တိုးတိုးတို့ သုံးယောက်က သီးသန့်လုပ်ထားသော နေရာမှ ကြည့်နေကြသည်။ ဤနေရာကို မရင်မိ မသိအောင် ဝှက်ထားကြသည်။ သိလျှင် စိတ်အနှောက်အယှက်ဖြစ်ပြီး ဖီလင်မလာမှစိုး၍ ဖြစ်၏။

မရင်မိက သူ့ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်အစားများကို တစ်ခုချင်းချွတ်သည်။ သူ့ကိုယ်မှာ ဖုံးထားသော အရာဟူ၍ ထမီပါးပါးတစ်ထည်၊ အပေါ်အင်္ကျီလက်တို တစ်ထည်၊ နို့အုံပင် လုံအောင် မဖုံးနိုင်သော ဘရာစီယာ ခပ်သေးသေးတစ်ထည်သည်သာ….။ ထို့ကြောင့် စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်းမှာပင် ကမ္ဘာဦးလူမကဲ့သို့ တုံးလုံးကြီး ဖြစ်သွားပြီ။အခန်းထဲတွင် ပုံစံမျိုးစုံလုပ်နိုင်ရန် ၂ ပေခွဲအမြင့် စားပွဲခုံရှည်…. နောက်မှီခုံရှည် အလတ်စားတစ်လုံး အဆင်သင့်ချထား၏။ တိုးတိုးတို့သုံးယောက်ကို အလယ်ခန်း အထက်စီးမှ ကြည့်နိုင်ရန် လျှို့ဝှက်စီစဉ်ပေးထား၏။ စိုးလွင်ကမူ ပြိုင်ဘက်မင်းသားဖြစ်၍ အပြင်ဘက်မှာသာနေပြီး အခြေအနေကို စောင့်ကြည့် အကဲခတ်ရန် သတ်မှတ်ထားသည်။

ကိုကျော်ဆွေက မရင်မိကို ကုတင်ဘောင်တန်းပေါ် လက်ထောက်ပြီး ရှေ့သို့ ဖင်ကုန်းခိုင်းလိုက်သည်။ သူက နောက်မှနေ၍ သူ့လီးတုတ်ကြီးကို လက်နှင့်ကိုင်ကာ တစ်ရစ်ချင်း ဖိသွင်းလိုက်သည်။ ချောင်းကြည့်နေသော တိုးတိုးနှင့် အောင်ထွန်းတို့ မျက်လုံးပြူးသွားကြ၏။ ကိုကျော်ဆွေလီးကြီးက နည်းတဲ့ဟာကြီး မဟုတ်။ လီးချောင်းကြီးက နက်မှောင်နေပြီး သွေးကြောဖုကြီးတွေ ယှက်သမ်းနေသည်။ စိုးလွင်လီးနှင့် မတိမ်းမယိမ်းပင်…။ ဒစ်ပြဲအသားဆိုင်ကြီးက နည်းတာကြီးမဟုတ်… သံခမောက်ကြီးလို ဝင်းပြောင်နေ၏။

သမ္ဘာရင်… ဝါရင့် ဆရာကြီးလည်းဖြစ်… လီးကြီးကလည်း စိုးလွင်နှင့် မတိမ်းမယိမ်းမို့ တိုးတိုးတို့နှစ်ယောက် ရင်ခုန်နေသည်။ ဖီလင်တက်စရာ အလွန်ကောင်းသော မရင်မိကိုယ်လုံးကြီးကို မြင်နေရလျှက်ကပင် ဖီးလ်မကြွနိုင်ဘဲ ရင်တမမ ဖြစ်နေကြသည်။

သူတို့ရှုံးခဲ့လျှင် သူတို့အမေများကို သူတို့ကိုယ်တိုင် ခေါ်ခဲ့ပြီး ကိုကျော်ဆွေထံ ဆက်သရမည်ကို တွေးမိတိုင်း စိတ်တွေ ချောက်ခြားနေ၏။ သူတို့ကိုယ်တိုင် ဆပ်ဆော့မိသည့် အမှားမို့ နောင်တစိတ်တွေ ဖြစ်ပေါ်လာ၏။

စောစောကပင် ခံချင်စိတ်ကြောင့် စောက်ဖုတ်ကြီး တအုံလုံး ကြွရွနေပြီး စောက်ရေတွေကလည်း ထွက်နှင့်ပြီးသားမို့ လီးကြီးက ထစ်ငေါ့ထစ်ငေါ့နှင့် အဆုံးထိဝင်သွားသည်။ ဒီလီးကြီးကို ခံဖူးထားသော်လည်း စံချိန်လွန် လီးမဟာကြီးမို့ မရင်မိတစ်ယောက် တစ်ထစ်ချင်း တစ်ထစ်ချင်း တိုးဝင်လာသော လီးကြီးကို မျက်လုံးမှိတ် အံကြိတ်ရင်း ခံနေရှာသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် ဖင်ဆုံကြီးတွေ ကော့တက်သွား၏။

ကိုကျော်ဆွေက ခါးနှစ်ဖက်ကို ခပ်တင်းတင်းဆုပ်၍ ခပ်ပြင်းပြင်းပင် ဆောင့်လိုးပါတော့သည်။ ပထမဆောင့်သော အချိန်ကို စတင်သတ်မှတ်သည်မို့ တစ်ဖက်နံရံရှိ တိုင်ကပ်နာရီကို ကြည့်လိုက်သည်။ (၆) နာရီမတ်တင်း….။

“……ဖွပ်…ရွှတ်…ဖွတ်….ရွှတ်….ဖွတ်…..”

“….အင့်…. အမေ့… အီး… အား…. ဟား… ဟင်း…. အင့်.. အင်း… အ…. အား…”

ခပ်သွက်သွက် ခပ်မှန်မှန်ကြီး ဆောင့်လိုးလာရာ မိနစ်၂၀ ခန့်မျှ ကျော်လာပြီ။ ခါတိုင်းဆိုလျှင် ပြီးလိုက်မည် ဖြစ်သော်လည်း မပြီးရဲသေး….။ အဝင်အထွက် မှန်လာပြီး လီးကြီးနှင့် စောက်ဖုတ်ကြီးတို့ သဟဇာတဖြစ်သွားပြီမို့ မရင်မိလည်း တစတစ ကောင်းကောင်းလာကာ ဇိမ်နှင့်ခံနေတော့သည်။

နာရီဝက်လောက် ဆောင့်ပြီးသောအခါ ကိုကျော်ဆွေက သူ့လီးကြီးကို ပြွတ်ကနဲ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ လချောင်းမဲကြီးမှာ စောက်ရေတွေနှင့် ပို၍ပြောင်လက် တင်းတောင်နေတော့သည်။

မရင်မိက မတ်တပ်ရပ်ကာ ကိုကျော်ဆွေကို ကြည့်၍ မေးငေါ့ပြသည်။ ဘယ်လိုပုံစံနှင့် ခံရမလဲဟူသော သဘောဖြစ်သည်။ ကိုကျော်ဆွေက ကုတင်ပေါ် ကန့်လန့်သိပ်လိုက်ပြီး မရင်မိတံကောက်ကွေး နှစ်ချောင်းကို သူ့ပုခုံးပေါ် မတင်လိုက်သည်။ အံကျဖြစ်မဖြစ် သူ့လီးနှင့် ချိန်ကြည့်ရာ စောက်ဖုတ်အဝက အောက်သို့ တော်တော်လေး ရောက်နေသည်မို့ ခေါင်းအုံးတစ်လုံး ဆွဲခုပေးလိုက်သည်။ ဒီတော့မှ အံကိုက် ဖြစ်သွားသည်။

ကိုကျော်ဆွေက သူ့လီးကြီးကို စောစောကလို ပြန်ထိုးလိုက်သည်။ ပေါင်နှစ်လုံးက စိနေသည်မို့ စောက်ဖုတ်က ညပ်နေပြီး ဇွတ်တိုးဝင်လာသော လီးကြီးဒဏ်ကို မခံနိုင်ဘဲ ဖြစ်နေသည်။

“……အင့်… အင့်… အ…. အမေ့…. ရှီး… ကျွတ်…. ကျွတ်…. နာ… နာတယ်… ကိုဆွေ…”

ဒီတော့ ကိုကျော်ဆွေက ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ပုခုံးပေါ်မှ ချလိုက်ပြီး ပေါင်နှစ်ချောင်းကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ကိုင်ကာ ဘေးသို့ ခပ်ကားကားဖြစ်အောင် ဖြဲပေးထားလိုက်သည်။ ဒီတော့မှ အသားဆိုင်ထူထူ စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းကြီးက ပြူးကနဲ ပွင့်အာထွက်လာသည်။ ဖြူဝင်းသော ဆီးခုံမို့မို့တစ်ဝိုက်ရှိ စောက်မွှေးအုံကြီးမှာ မဲမှောင်နေသည်။

အပေါ်စီးမှ အထင်းသား မြင်နေရသော တိုးတိုးနှင့် အောင်ထွန်းတို့မှာ နှလုံးတုန်ရင်ခုန် အာခေါင်တွေချောက်ပြီး လီးတောင်ကြလာ၏။ ကိုကျော်ဆွေက သူ့လီးကြီးကို ဇွပ်ကနဲ ဗျိကနဲ ဖိသွင်းလိုက်ပြီး အရပ်အဆိုင်းမရှိဘဲ ဒလစပ် ဆောင့်ပါတော့သည်။

“…..ဖွပ်… ဖွတ်…. ဖွိ…… ဘွတ်…. ဖွပ်…. ဖွိ… ဖွတ်…. ဘွတ်…”

ဆောင့်ချက်တွေက အရွယ်နှင့်မမျှအောင် အားပါလှ၏။ ၁၅ မိနစ်လောက် ဆောင့်ပြီးသောအခါ ကိုကျော်ဆွေတစ်ယောက် ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ လရေတွေကို ဗျင်းကနဲ ပန်းထည့်လိုက်တော့၏။ တစ်နာရီပြည့်ရန် ၁၅ မိနစ်သာ လိုတော့သည်မို့ ဘယ်လိုမှ ထိန်းမထားနိုင်တော့…။ ကိုကျော်ဆွေတစ်ယောက် သူ့လရေတွေကို ပန်းထည့်ရင်း မျက်စိစုံမှိတ်ကာ အရသာယူနေပါသည်။

စည်းကမ်းချက်ကလည်း ရှိနေသည်မို့ လီးကြီးကို အမြန်ချွတ်၍ ပုံစံတစ်မျိုးပြောင်းရန် အားထုတ်ရပြန်သည်။ နောက်ထပ် ၄၅ မိနစ် လိုးပေးရဦးမည်။ အသက်က ပြော၍လားမသိ… ကိုကျော်ဆွေလီးကြီးမှာ တော်တော်နှင့် ပြန်မထသေးဘဲ ငေါင်ငေါင်စင်းစင်းကြီး ဖြစ်နေ၏။

ငေါင်စင်းစင်းကြီး ဖြစ်နေသော လီးကြီးကိုကြည့်၍ တိုးတိုးနှင့် အောင်ထွန်းတို့ သဘောတွေကျနေသည်။ ကိုကျော်ဆွေက သူ့လီးကြီးကို လေးငါးဆယ်ချက်ခန့် ဂွင်းတိုက်ပစ်လိုက်ရာ လီးကြီးက စောစောကထက် တောင့်တင်းပြန်မတ်လာသည်။ မာန်ပြည့်ဟန်ပြည့်ကား မဟုတ်။

စောက်ဖုတ်ထဲကို ပြန်သွင်းထည့်ရာ မဝင်ချင့်ဝင်ချင့်နှင့် ဝင်သွားသည်။ အရင်းကို မရောက်မှီ ၂ လက်မကျော်လောက် တွန့်ကောက်ပြီး ထစ်ခံနေသည်။ ကိုကျော်ဆွေက အဆုံးထိ မသွင်းတော့ဘဲ ဝင်သလောက်နှင့်သာ ခပ်မှန်မှန် ခပ်ဖြည်းဖြည်း ဆောင့်ပေးနေသည်။ အားမာန်သွင်း၍ ဆောင့်နေရသော်လည်း စောစောကလို မထန်မသွက်တော့။

၁၅ မိနစ်ကျော်သောအခါ အပြည့်အဝ မတောင်ပါဘဲ လီးတစ်ခု လုံးယားကြွလာပြီး လရေတွေ ထွက်ကုန်ပါတော့သည်။ မာမာထန်ထန် သွက်သွက်ဆိုလျှင် မရင်မိလည်း မကြာမှီ ပြီးတော့မည်မှာ သေချာနေ၏။

အခုတော့ ကိုကျော်ဆွေကသာ ပြီးသွားပြီး မရင်မိက မပြီးသေးဘဲ ကျန်ရစ်ခဲ့သည်။ ဟန်လုပ်၍သာ ဆောင့်နေရသော်လည်း လီးကြီးက အဝင်အထွက် မမှန်တော့ တွန့်ခေါက်၍ ထစ်ငေါ့ထစ်ငေါ့ကြီး ဖြစ်နေသည်။

တစ်ဖက်က ဖီလင်မလာတော့ တွန့်ခေါက်သွားသော လချောင်းတံကြီးက မရင်မိစောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေကို ဖိပွတ်သလိုမျိုး ဖြစ်နေသည်။ အောင့်သက်သက်နှင့် နာကျင်ရုံမှအပ အရသာထူး မတွေ့လှပါ။ မရင်မိက စိတ်ညစ်စွာနှင့်

“….ဟို… ဟို…. ကိုဆွေ… မရရင်လည်း… မလုပ်နဲ့တော့… နာတာပဲရှိတယ်…. ဘာအရသာမှ မရှိဘူး……”

မရင်မိပြောသောစကားကို တိုးတိုးနှင့် အောင်ထွန်းတို့က ပီပီသသကြီး ကြားလိုက်ရသည်။ သူတို့မျက်နှာတွေ ဝင်းထိန်လင်းလက်သွားသည်။ ပထမပွဲစဉ်မှာပင် ကိုကျော်ဆွေကြီး ၉၅ ရာခိုင်နှုန်း ရှုံးနိမ့်သွားပြီ။ သူကြိုတင်စားထားသော အားဆေး စိတ်ကြွဆေးတွေက သူ့ကို ပညာကောင်းကောင်း ပြနေ၏။ နှလုံးသွေးခုန်နှုန်းတွေ မြန်ဆန်လာပြီး မောဟိုက်လာသည်။ မတတ်သာသည့်အဆုံး သူ့လီးကြီးကို ဆွဲနှုတ်လိုက်ပြီး မရင်မိဘေးတွင် ပက်လက်လှန်အိပ်ကာ အမောဖြေနေလိုက်သည်။ ၁ နာရီပြည့်ရန် ၃၀ မိနစ်သာလိုတော့သည်။

“……ရင်မိ…မပြီးသေးဘူးလား…”

“…ဟင့်အင်း…. ပြီးတော့မလို့ဘဲ… ကိုကျော်ဆွေကမှ ဆက်မလိုးနိုင်ဘဲ…”

အခုမှ တိုးတိုးနှင့် အောင်ထွန်းတို့ ဟင်းချနိုင်တော့သည်။ စိုးလွင်အကြံပေးချက်အရ ကိုကျော်ဆွေနှင့် မရင်မိတို့ ပြောစကားများကို ကက်ဆက်နှင့် ဖမ်းယူထားပြီး ဖြစ်သည်။

အခြေအနေမဟန်တော့မှန်း သိနေသော ကိုကျော်ဆွေတစ်ယောက် ဒီအတိုင်းကြီး ပေနေလို့မဖြစ်တော့။ ဒီစည်းဝိုင်းကထွက်ပြီး ဝီစကီနှင့် စိမ်ထားသော ဖျံသိုဆေးအရက်ကို သောက်မှဖြစ်တော့မည်။ ဒီထဲက မထွက်သမျှ သောက်ခွင့်ရှိမည်မဟုတ်။ ကြာလျှင် ဒီ့ထက်ပိုဆိုးလာမည်။

“….မရင်မိ….ပြီးချင်လား….”

‘….ဟောတော်…. ပြီးချင်တာပေါ့လို့…. ဈေးရောင်းအပျက်ခံပြီး တော်တို့အလိုးခံမှတော့ မပြီးဘဲ မပြန်နိုင်ပါဘူး…..”

မရင်မိက စိတ်ပေါက်လာပြီး ဘုဂလန့် ပြောချလိုက်သည်။ ဒီအသံတွေက ကက်ဆက်ထဲမှာ အကုန်ဝင်နေသည်။ ဒီမျှဆို လုံလောက်ပြီမို့ တိုးတိုးက ကက်ဆက်ခလုပ်ကို ပိတ်ပစ်လိုက်၏။ မကြာမှီ ကိုကျော်ဆွေတစ်ယောက် ပုဆိုးနှင့်အင်္ကျီ ကောက်ဝတ်ပြီး အခန်းထဲမှ ထွက်လာသည်။

အခန်းထဲက ကုတင်ထက်တွင် အဝတ်အစားကင်းကွာပြီး ဖြူဖွေးဝင်းဝါသော ကိုယ်လုံးကြီးနှင့် ခြေပစ်လက်ပစ် ပက်လက်ကြီး အိပ်လျှက်ရှိသော မရင်မိကိုကြည့်ရင်း အောင်ထွန်းတံတွေးကို ဂွတ်ကနဲ မျိုချလိုက်သည်။

အခြေအနေမဟန်တော့မှန်း သိသွားသော ကိုကျော်ဆွေက သူတို့နှစ်ယောက်ကို အချက်ပြပြီး အပြင်ခေါ်ထုတ်ခဲ့သည်။ သူ့ခေါင်းထဲမှာ စိုးလွင်ကို အပိုင်ပြန်ချည်နှောင်ဘို့ စီမံကိန်းတွေ တစ်ထပ်ကြီး ချပြီးသားဖြစ်သွား၏။ အပြင်ဘက်က တန်လျားခုံရှည်ကြီးပေါ်တွင် စိုးလွင်တစ်ယောက် အေးအေးဆေးဆေး နှပ်နေသည်။

“….ကဲ…. ငါ့တူ… လေးလေးကတော့ မိနစ်ငါးဆယ်နဲ့ တစ်ပွဲပြီးသွားပြီ….။ မင်းရဲ့ အခြေအနေပေါ်မှာ မူတည်ပြီး အနိုင်အရှူံး သတ်မှတ်ရမှာပဲ….။ အခုတော့ လေးလေး ဆေးသောက်မှဖြစ်မှာမို့ ငါ့ရဲ့အခန်းကဏ္ဍက ဒီမှာတင် တစ်ခန်းရပ်သွားပြီ….။ ဒါပေမဲ့ စည်းကမ်းထဲမှာမပါတဲ့ ပြဿနာတစ်ခုက ငါသာ ၂ ချီပြီးသွားတယ် မရင်မိက မပြီးသေးဘူးတဲ့ကွ။ သူကလည်း မပြီးရင် မကျေနပ်ဘူးလို့ အရေးဆိုလာတယ်….။ ဒါကြောင့် မထင်မှတ်ဘဲ ပေါ်ပေါက်လာတဲ့ ဒီကဏ္ဍကို မင်းဖြည့်ပေးလိုက်ဦး……”

“…ဟုတ်ကဲ့…ရပါတယ်…..လေးလေးဆွေ…”

ကိုကျော်ဆွေက ဖျံသိုနှင့်စိမ်ထားသော ဝီစကီတစ်ခွက်ကို ငှဲ့သောက်လိုက်သည်။ ဒီတော့မှ အတော်နေသာထိုင်သာ ရှိသွားသည်။

“….ကဲ… စိုးလွင်…….. မရင်မိဆန္ဒ ပြည့်ဝသွားအောင် ဖြည့်ဆည်းပေးလိုက်ပါကွာ..”

စိုးလွင် မရင်မိရှိရာ အခန်းထဲသို့ ဝင်သွားသည်။

“…..ဒီတစ်ခါ… အောင်ထွန်းက အပြင်က စောင့်ဦး။ တိုးတိုးနဲ့ငါ အခြေအနေ လေ့လာဦးမယ်…”

စိုးလွင်ဝင်လာစဉ် မရင်မိတစ်ယောက် မျက်လုံးမှေးစင်းလျှက် ခြေပစ်လက်ပစ် ကားယားပက်လက်ကြီး အိပ်လျှက်ရှိသည်။ ပေါင်နှစ်လုံးကြားရှိ မရင်မိစောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ခုံးကြွမို့မောက်နေပြီး နှုတ်ခမ်းသားထူထူများက ဘေးသို့ အနည်းငယ်လန်ကာ ခပ်ဟဟကြီး ပြဲလျှက်ရှိသည်။

စိုးလွင် တံတွေးတစ်ချက် မျိုချလိုက်ပြီး မရင်မိတကိုယ်လုံးကို ရာဂကသိုဏ်းရှုရင်းဖြင့်ပင် သူ့ပုဆိုးနှင့် အင်္ကျီကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ မရင်မိက စိုးလွင်မှန်း မသိသေး။ ကိုကျော်ဆွေ ပြန်ဝင်လာသည်ဟု ထင်မှတ်နေ၏။ သို့သော် သူမဆန္ဒပြည့်ဝအောင် လုပ်မပေးသေးသဖြင့် မကျေနပ်စိတ်တွေ ဝင်ကာ မျက်စိကိုမှိတ်၍ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်သည်။

စိုးလွင်က မရင်မိ၏ နို့အုံတင်းတင်းအိအိကြီးကို လက်ဖဝါးနှင့် ခပ်ရွရွလေး ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ စူတင်းနေသည့် နို့သီးခေါင်းညိုညိုလေးကို လက်ညှိုးလက်မနှင့် အသာလေးညှပ်ကာ ခပ်ရွရွလေး ပွတ်ချေပေးသည်။ ထို့နောက် မာန်တုန်ကြွ၍ ခုံးထပွရွနေသော စောက်ဖုတ်အကွဲကြီးအတွင်းသို့ သူ့လက်ညှိုးကို ထိုးသွင်းကာ လှုပ်၍လှုပ်၍ နှဲ့ပေးလိုက်၏။ စောက်ရေတွေရော လရေတွေပါ အိုင်ထွန်းစိုရွှဲနေသဖြင့် ပြွိပြွိ….. ပြွစ်…. ပြွစ်…. ပွပ်… ပြလပ်ဟူသော အသံတွေ ထွက်လာသည်။

စောက်ဖုတ်တစ်အုံလုံး ယားကြွလာပြီး တကိုယ်လုံး မရိုးမရွဖြစ်ကာ မရင်မိတကိုယ်လုံး လူးလွန့်တုန်ခါသွား၏။ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ကိုကျော်ဆွေ မဟုတ်ဘဲ စိုးလွင်ဖြစ်နေပါတော့သည်။ စိုးလွင်ပေါင်ကြားက လီးကြီးမှာ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ မတ်တောင်နေပါတော့သည်။

လုံးပါတ်ရော အရှည်ပါ ကိုကျော်ဆွေထက် ရောင်ရောင်လေး ကြီးပုံရသည်။ ထူးခြားတာက ကိုကျော်ဆွေ့လီးကြီးက ဒစ်လန်နေပြီး စိုးလွင်လီးက ဒစ်မလန်ဘဲ အရေပြားဖုံးထားသော ဒစ်ထိပ်ဖူးကြီးဖြစ်၏။ ပြီးတော့ ညိုဝါရောင်သမ်းပြီး နုထွားလှသော လီးကြီးဖြစ်၏။

မရင်မိက စိုးလွင်ကို ပြုံးရင်း မျက်စိတစ်ဖက် မှိတ်ပြသည်။ အာရုံအသစ်အဆန်းမို့ မရင်မိစိတ်တွေ မြူးကြွသွက်လက်လာသည်။ စောက်ဖုတ်နှိုက်နေသော စိုးလွင်လက်ကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး သူမကိုယ်လုံးပေါ် မှောက်ချစေလိုက်သည်။ စိုးလွင်ကို တင်းနေအောင် ဖက်ထားရင်း ပါးကိုနမ်း၏။

“….မမ…က မပြီးသေးဘူးဆို….”

“….အင်း….”

“…ဒါမို့ ကျွန်တော့်ကို ပွဲသိမ်းပေးဖို့ လေးဆွေက လွှတ်လိုက်တာ…”

စိုးလွင်က မရင်မိဖက်ထားသော လက်များကို အသာဖြေလိုက်ပြီး ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင် ဝင်ရပ်လိုက်သည်။ မရင်မိလည်း ကာမစိတ်တွေ ပြန်လည်နိုးကြွလာပြီး သူမ၏စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ကြွသထက်ကြွ ရွသထက်ရွလာသည်။ စားသောက်ရန် အသင့်ဖြစ်နေသော စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းကြီးထဲသို့ သူ့လီးကြီးကို ဖိနှစ်၍ သွင်းလိုက်သည်။

စောစောကပင် လီးအထိုးခံထားရပြီးမို့ အဝင်မှာ ထင်သလောက် မနာကျင်တော့။ အရသာရှိရှိနှင့် ခံလို့ကောင်းရုံသာ။ စိုးလွင်က လီးကြီးကို တဝက်ကျော်ကျော် ပြန်နှုတ်လိုက်ပြီး ခပ်သွက်သွက် ပြန်သွင်းသည်။ ဤကဲ့သို့ လေးငါးဆယ်ချက်ခန့် စောက်ပတ်နှင့်လီး မိတ်ဆက်ပြီး ခပ်သွက်သွက် ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ဆောင့်ပါတော့သည်။

သူ့လက်နှစ်ဖက်က မရင်မိ၏ နို့အုံကြီးကို တစ်လုံးစီ ဆုပ်ကိုင်ကာ ကိုယ်ကိုကိုင်း၍ အသားကုန် ဆောင့်ပါတော့သည်။

“…….ဖွတ်…. ဖွပ်…. ဖွတ်…. ပြွတ်….. ဖွတ်…. ဖပ်….. ဗျစ်… ဘွတ်…. ဖွတ်…. ဖွတ်….”

လီးနှင့်စောက်ဖုတ် ပွတ်တိုက်ရာမှ ထွက်ပေါ်လာသော အသံများ။ လဥနှစ်လုံးက ဖင်ရိုက်သံများဖြင့် တစ်ခန်းလုံး ဆူညံသွားတော့သည်။ မရင်မိကလည်း အောက်မှနေ၍ ဖင်ဆုံကြီးကို ကော့ကော့ပြီးခံသည်။ စိုးလွင်ကလည်း ကုန်း၍ ကုန်း၍ အသားကုန် ကြုံးကြုံးပြီး ဆောင့်သည်။

၁၅ မိနစ်ကျော်ကျော် ဆောင့်လိုးပြီးသောအခါ မရင်မိတကိုယ်လုံး ဓာတ်လိုက်သလို တုန်ခါသွားပြီး ပြီးဆုံးသွားပါတော့သည်။ စိုးလွင်က မရင်မိ ပြီးမှန်းသိသော်လည်း မရပ်နားဘဲ ဒလစပ် ဆက်၍ ဆောင့်သည်။ ပြီးလို့ကောင်းတာက တစ်မျိုး၊ မနားတမ်း ဆက်ဆောင့်ပေးနေသည့်အတွက် စောက်ဖုတ်အုံကြီးတစ်ခုလုံး ကျဉ်အီဆိမ့်ကာ အတားအဆီး အကွယ်အမဲ့ လေဟာနယ်ထဲသို့ လွင့်မျောနေသလိုမျိုး ခံစားရတာကတဖုံ၊ လူပျိုသိုးတစ်ယောက်၏ လီးနုထွားကြီးကို အလိုးခံလိုက်ရလို့ ကျေနပ်ပီတိဖြစ်ရတာက တစ်နည်း… အသီးသီး မငြီးနိုင်သော ဝေဒနာတွေ ဆက်ကာ ဆက်ကာ ခံစားနေရပါတော့သည်။

၁၀ မိနစ်ကျော်ကျော်လောက် အရောက်တွင် စိုးလွင်က တစ်ချီပြီးသွား၏။ မရင်မိက ခံကောင်းဆဲ…။ ဤကဲ့သို့ သဲကြီးမဲကြီး အချစ်ပွဲ ဆင်နွှဲလာရာ နောက်ထပ် ၁၅ မိနစ်ခန့် အရောက်တွင် နှစ်ယောက်လုံး ပြိုင်တူပြီးဆုံးသွားကြ၏။ ပြိုင်တူပြီးလျှင် ကောင်းနိုင်ပါသည်။

မရင်မိလည်း ပျော့ခွေနွှမ်းကြေသွားသည်။ သို့သော် သူမမျက်နှာမှာ အပြုံးတွေဝေလျှက်……

စိုးလွင်က သူ့လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်ထဲမှ ဆွဲနှုတ်လိုက်သည်။ လီးကြီးက မာန်ထနေဆဲ ဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် ဘလွတ်ဟု အသံမမြည်ဘဲ ပြွတ်ဟု အသံမြည်သွားသည်။ အခြေအနေက နောက်ထပ်နာရီဝက်လောက် ဆွဲနိုင်သေးသည့်သဘောကို လက်တွေ့ပြနေ၏။

ကိုကျော်ဆွေနှင့် တိုးတိုးတို့နှစ်ယောက် စိုးလွင်ကို ကြည့်၍ အံသြနေ၏။ အချိန်အားဖြင့် တစ်နာရီပြည့်ရန် မိနစ်၂၀ လိုသေး၏။ နောက်ထပ် မိနစ် ၃၀ ထပ်ထည့်လိုက်လျှင် မိနစ် ၇၀ တစ်နာရီ ၁၀ မိနစ်….. ကိုကျော်ဆွေ စိုးလွင်ကို ရှူံးသွားပါပြီ….။ “…..ကောင်းလိုက်တာ မောင်လေးရယ်…..။ ဆွေမေ့မျိုးမေ့ပါဘဲ….. အသားတွေတောင် တုန်တယ်ကွယ်….။ မင်း… မိန်းမလိုးဖူးလားဟင်…” “……ဟုတ်ကဲ့…. လေးဆွေသမီး….. ရီရီမွန်ကို ၅ ခါမက လိုးဖူးပါတယ်…..” စိုးလွင်စကားကြောင့် တိုးတိုးမျက်လုံးအစုံ ပြူးကျယ်သွားသည်။ သူ့ထက်ပို၍ ကိုကျော်ဆွေ့ မျက်လုံးကြီးတွေက အဆတစ်ရာပို၍ ပြူးကျယ်သွားပါတော့သည်။…ပြီးပါပြီ

Zawgyi

ေကာင္းလိုက္ေမာင္ေလးရယ္…ေဆြေမ့မ်ိဳေမ့ပါပဲကြယ္

“….ေအး… ဟုတ္တယ္….. ငါလည္း ၾကားဖူးတယ္…..။ ေစာက္ေခါင္းနက္တဲ့ မိန္းမကို ေခါင္းအုံးခုၿပီး လုပ္မွအားရဆိုဘဲ….။ ခါးေအာက္ ေခါင္းအုံးခုလိုက္ေတာ့ သားအိမ္ဝက ျမင့္တက္လာၿပီး လီးထိပ္နဲ႔ ေဆာင့္မိေတာ့ ပိုေကာင္းဆိုဘဲကြ….” တူးတူးက သူၾကားဖူးသမၽွကို အားပါးတရ ေျပာေနစဥ္ ေအာင္ထြန္းက…“….ေခါင္းအုံးခုလိုးတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ……။ မိန္းမတစ္ေယာက္ ေစာက္ေခါင္းနက္မနက္ ဘယ္လိုလုပ္သိမွာလဲ…..။ သူ႔ထမီလွန္ၿပီး လက္နဲ႔ ထိုးၾကည့္ရမွာလား…” “…..နင့္..အေမကလႊားမွဘဲ….။ လက္နဲ႔ထိုးၾကည့္လို႔ ရမလားဟ….။ ပါးက်ိဳး ေထာင္က်သြားမွာေပါ့……။ခြီးစ္တဲ့မွာဘဲ…. တုံးလိုက္တာ….” တူးတူးက ေအာင္ထြန္းကို ကေလာ္တုတ္လိုက္သည္။

“…..ဒါျဖင့္ရင္…. ေစာက္ေခါင္းနက္မနက္သိဘို႔ ေျပာေလကြာ…” ေအာင္ထြန္းက သူ႔အေမကို ထိပါးၿပီး ေျပာလာေသာ တူးတူးကို မေက်မနပ္သံျဖင့္ ေမးလိုက္၏။ “…..ေျပာလိမ့္မေပါ့ကြာ… မင္းကိုက ေလာေနတဲ့ဥစၥာ “ ဘာစကားမွ မေျပာဘဲ ၿငိမ္နားေထာင္ေနေသာ စိုးလြင္က ၾကားဝင္ေျပာလိုက္သည္။ “….ငါဖတ္ဖူးတဲ့ ကာမသၽွတၱရ စာအုပ္ထဲမွာ အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ေပါ့ေလ…. ဖင္ေကာက္တဲ့မိန္းမဟာ… ေစာက္ေခါင္းနက္သတဲ့ကြ…… သာမာန္ကို မဟုတ္ဘဲ… သိသိသာသာေကာက္တဲ့ မိန္းမေပါ့ကြာ…” “…..ေအာ္…. ေအး.. ေအး… ရြာေတာင္ပိုင္းက ပဲျပဳတ္သည္ မရင္မိ လိုေပါ့ေနာ္..” ေအာင္ထြန္းကလည္း သူ႔ဝသီအတိုင္း ဝင္ေထာက္ခံသည္။ စိုးလြင္က ေအာင္ထြန္းကို မေက်မနပ္ႏွင့္ မ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္၏။

“….ေနာက္တစ္ခါ ကိုျမင့္ေက်ာ္တို႔ ေျပာတာလည္း ၾကားဖူးတယ္ကြ….။ ခ်က္နဲ႔ေစာက္ဖုတ္ဟာ သိသိသာသာႀကီး သာမာန္ထက္ ေဝးကြာေနရင္လည္း ေစာက္ေခါင္းနက္ဆိုဘဲ။ ငါေတြးၾကည့္တယ္ေပါ့ကြာ…..။ ဖင္က အဆမတန္ ေကာက္မွေတာ့… ခ်က္နဲ႔ေစာက္ဖုတ္က အလိုလိုေဝးၿပီေပါ့ကြ…။ ဒီေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ကို ေစာက္ေခါင္းနက္တဲ့ အမ်ိဳးအစားလို႔ သိရမွာဘဲ….။ ေစာက္ေခါင္းနက္တဲ့ မိန္းမရဲ့ေယာက်ာ္းဟာ လီးတိုအမ်ိဳးအစားဆိုရင္ေတာ့ ေသခ်ာၿပီ ေမာင္ေရ…..။ ဒီမိန္းမ အားမရလို႔ လင္ငယ္ေနမွာဘဲ…..” “….ေတာက္… ဟုတ္လိုက္ေလကြာ…. တူးတူး….။ တူးတူးနဲ႔ တို႔အထဲမွာ ထူးျခားေနတာက ဒီလိုမ်ိဳး ဗဟုသုတေတြ ႏွံ့စပ္လို႔ကိုး….။ ေစာေစာကေျပာတဲ့ မရင္မိႀကီးက လင္ငယ္ေနတယ္…. ေမာင္ကိုေက်ာ္ေဆြရယ္…… ကိုနက္ႀကီးရယ္.. ဦးစံျမင့္ရယ္…. သုံးေယာက္ေတာင္ဘဲ ခင္မ်ာ…..”

“…..ေခြးမသား…. မသိပဲနဲ႔ ရမ္းေျပာေန… ေစာက္ျပႆနာတက္ေနမယ္….” တူးတူးက ခပ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္ႏွင့္ ေျပာပစ္လိုက္သည္။ စိုးလြင္ကေတာ့ ဘာမွမေျပာ။ ေအာင္ထြန္းက အလြန္ေစာက္ျမင္ကပ္စြာ မ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္သည္။ “…ေအး…… မင္းေျပာတဲ့ ေပတံနဲ႔ေထာက္ၿပီး မွန္းဆၾကည့္ရင္ မရင္မိေယာက်ာ္း ကိုသန္းေဆြဟာ ေသခ်ာေပါက္ လီးတိုရမယ္ကြ…။ တို႐ုံေတာင္မကဘူး… ေသးေတာင္ေသးခ်င္မွာ….” ေအာင္ထြန္းကေတာ့ မ်က္ေစာင္းထိုးထိုး ဆဲဆဲ သူ႔ညဥ္ကိုေတာ့ လုံးဝမေဖ်ာက္။ အခုၾကည့္ သူေျပာခ်င္ရာကို ဇြတ္ေျပာသည္။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ဉာဥ္စရိုက္ျခင္း မတူၾကေသာ္လည္း ငယ္ငယ္ကတည္းက လည္ပင္းဖက္ႀကီးလာေသာ တစ္ရြာတည္းေန တစ္ေရတည္းေသာက္ သက္တူရြယ္တူ အတန္းတူ ဘဝတူ သူငယ္ခ်င္းအရင္းေခါက္ေခါက္ေတြ မဟုတ္ပါလား။

“…ဒါနဲ႔…ေနစမ္းပါဦး…။ ကိုေက်ာ္ေဆြ… ကိုနက္ႀကီး… ဦးစံျမင့္တို႔ သုံးေယာက္နဲ႔ ျဖစ္ေနတဲ့ မရင္မိဇာတ္လမ္း ေျပာစမ္းပါဦး…။ ဟုတ္ေကာ ဟုတ္လို႔လားကြ…။ မင္းက သိပ္စိတ္ခ်ရတာ မဟုတ္ဘူး…” တူးတူးက ေအာင္ထြန္းကို အေရးတယူ ေမးလာသည့္အတြက္ ေအာင္ထြန္းတစ္ေယာက္ ဘဝင္ျမင့္သြားသည္။ ဒီေကာင္က ေျမႇာက္ေပးရင္ ေဂြးေပၚေအာင္ ကမည့္လူစား။ ဆဲဆဲဆိုဆို ျပဳံးၿဖီးၿဖီးေနတတ္တဲ့ အေကာင္။ အခုသူ႔ကို တူးတူးက အေရးတယူ ေမးလာေသာအခါ သေဘာေတြစြတ္က်သြား၏။

ႏွုတ္နည္းေသာ စိုးလြင္သည္ပင္ ေအာင္ထြန္းစကားကို အလြန္သိခ်င္ ၾကားခ်င္ေနေၾကာင္း သူ႔မ်က္လုံးေတြက သက္ေသခံေန၏။ “…ဒီလိုကြ…။ ကိုေက်ာ္ေဆြတို႔နဲ႔ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ အေမရယ္… မခ်စ္ရယ္… မႏုရယ္ သုံးေယာက္သား ဝိုင္းဖြဲ႕ေျပာေနတာကို ငါကၾကားလိုက္ရတာ..။ အဲဒီေန႔က ငါေနမေကာင္းလို႔ အခန္းထဲမွာ အိပ္ေနတာ…။ သူတို႔သုံးေယာက္က သန္းရွာရင္း မရင္မိ ေစာက္တင္းေတြ ခ်ေနၾကတာေပါ့ကြာ…”

“….ဟား.. ဟား… ဟိုသီခ်င္းလိုေပါ့ေနာ္…။ သူမ်ားအေၾကာင္းလည္း မေျပာတတ္ပါ… စပ္မိစပ္ရာ…ဘာညာကြိကြ… ဟား ဟား ေအးေအး လုပ္စမ္းပါဦး… ဒို႔ကလည္း တဆင့္ ကြိကြရေအာင္…”

တူးတူးအေျပာေၾကာင့္ စိုးလြင္မ်က္ႏွာႀကီးသည္ပင္ ျပဳံးျပဳံးၿဖီးၿဖီးႀကီး ျဖစ္လာေတာ့၏။ အားပါးတရ နားေထာင္မည့္ဟန္က အျပည့္။ ေအာင္ထြန္းက တက္ႂကြေသာအသံႏွင့္ သူ႔စကားကို ျပန္ဆက္သည္။

“….မရင္မိ အေၾကာင္းကို သူေတြ႕သမၽွ ေဖာက္သည္ခ်တာက မႏုရယ္….။ သူေျပာတာက ဒီလိုကြ…..”

…………………………………

ဒီေန႔ ကိုေက်ာ္ေဆြထံမွ ယူထားေသာ ေငြတစ္ေသာင္းအတြက္ တစ္လျပည့္၍ အတိုးသတ္ရန္ မႏုထြက္လာသည္။ ေစာေစာေပးၿပီး ေအးတာပဲဟူေသာ စိတ္ကူးျဖင့္ ေန႔လည္စာ ထမင္းစားၿပီး ထြက္လာသည္။ ကိုေက်ာ္ေဆြသည္ ရြာထဲက အိမ္တြင္မေနဘဲ ရြာအျပင္ဘက္ရွိ သူပိုင္ သရက္ၿခံထဲတြင္ ေနထိုင္၏။ သရက္ၿခံက ေပႏွစ္ရာေက်ာ္ပတ္လည္ရွိ၍ အေတာ္က်ယ္ဝန္းသည္။ အဓိကအားျဖင့္ ရင္ကြဲမ်ိဳးသန႔္မ်ားကို စိုက္ပ်ိဳးထားသည္။

ဒီသရက္ၿခံကရေသာ ေငြမွာ တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ သိန္းခ်ီဝင္သည္။ ဂ်ဳံ၊ ပဲ၊ ေျမပဲ၊ ပဲစင္းငုံမ်ားေလွာင္၍ ေဈးေကာင္းရမွ ထုတ္ေရာင္းသျဖင့္ သူ႔လက္ဖ်ားတြင္ ေငြသီးေနသည္။ တစ္ရြာလုံး သူ႔အေႂကြးႏွင့္ ကင္းသူရွားသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ႏွစ္ခန႔္က သူ႔မိန္းမဆုံးသြားရာ ေနာက္အိမ္ေထာင္မျပဳေတာ့ဘဲ မုဆိုးဖိုဘဝႏွင့္ ေနထိုင္လၽွက္ရွိသည္။ အသက္က ၄၀ ေက်ာ္႐ုံသာရွိၿပီး အရြယ္တင္ က်န္းမာသန္စြမ္း၏။ အိမ္ေထာင္ျပဳလၽွင္ ရေသးေသာ္လည္း အပိုဒုကၡမရွာေတာ့ဘဲ အေခ်ာင္ရနိုင္သည့္ စားကြင္းစားကြက္မ်ားႏွင့္သာ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနသည္။

သားသမီးႏွစ္ေယာက္ရွိရာ သမီးအႀကီးက ၂၀ ေက်ာ္၊ သားအငယ္က ၁၇ ႏွစ္ ရြာထဲကအိမ္တြင္ ကိုေက်ာ္ေဆြ႕အစ္မ အပ်ိဳႀကီးႏွင့္ အတူေနၾကသည္။ သူကမူ သရက္ၿခံထဲတြင္ ႏွစ္စဥ္ ၃ ခန္း ေျမစိုက္အိမ္တစ္လုံးေဆာက္၍ လြတ္လပ္စြာ ေနထိုင္သည္။ မႏုတစ္ေယာက္ ကိုေက်ာ္ေဆြထံ အလာတြင္ အိမ္သာတက္ခ်င္၍ သရက္ၿခံအေနာက္ဖက္ကပ္လၽွက္ရွိ ေခ်ာင္းထဲသြား၍ အိမ္သာတက္သည္။ ကိစၥဝိစၥၿပီးေတာ့ ေခ်ာင္းဘက္က တက္လာၿပီး သရက္ၿခံေနာက္ေဖးဘက္က အလြယ္တကူ ဝင္လာခဲ့သည္။ ေန႔လည္ေန႔ခင္းျဖစ္၍ လူသူတိတ္ဆိတ္ေနသည္။

တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ကိုေက်ာ္ေဆြ ေျမစိုက္အိမ္နား ေရာက္လာသည္။ ဘာရယ္ညာရယ္မဟုတ္ မိန္းမပီပီ စပ္စုခ်င္၍ ကိုေက်ာ္ေဆြ႕ အိမ္အတြင္းသို႔ ထရံအေပါက္မွ ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္။ သူေခ်ာင္းၾကည့္ေသာ ေနရာက အိမ္ေနာက္ခန္း။ အခန္းတြင္း ျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းက မႏုကို ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားေစသည္။ အခန္းထဲက ကုတင္ေပၚတြင္ မရင္မိႏွင့္ ကိုေက်ာ္ေဆြတို႔ အဝတ္အစားမပါ ဗလာကိုယ္တုံးလုံးႀကီးႏွင့္ ကာမဇာတ္ခင္းေနၾကသည္။ မရင္မိက ခါးေအာက္တြင္ ေခါင္းအုံးတစ္လုံးခုထားၿပီး ဒူးေထာင္ေပါင္ကား အေနအထားျဖင့္ ခံလၽွက္ရွိၿပီး ကိုေက်ာ္ေဆြက ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားသို႔ ဒူးေထာက္ထိုင္ကာ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို မရင္မိကိုယ္ေပၚမွ ေက်ာ္ခြၿပီး ကုန္း၍ ကုန္း၍ ေဆာင့္လိုးေနသည္။ ကိုေက်ာ္ေဆြ၏ ေဆာင့္ခ်က္ေတြက မာန္ပါျပင္းထန္လွသည္။ မရင္မိကလည္း ကိုေက်ာ္ေဆြ၏ခါးကို တင္းေနေအာင္ဖက္လၽွက္ ဖင္ဆုံႀကီးကို ပင့္ထိုးေျမႇာက္ေကာ့လၽွက္ အားရပါးရခံေနသည္။

“…ဖြတ္…ဖြတ္…ဖြပ္…ဘြတ္….” “….ဖြတ္….ဖြတ္…ဖြပ္….ဘြတ္….” “….အေမ့…. အမေလး…. ေကာင္းလိုက္တာ ကိုေက်ာ္ေဆြရဲ့… အင့္… ရွီး ကၽြတ္.. ကၽြတ္လိုးပါ… ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးစမ္းပါ…” ဒီမၽွအထိ ေဆာင့္လိုးေနတာေတာင္ ေဆာင့္ခိုင္းပုံေထာက္၍ မရင္မိ ကာမရာဂစိတ္ေတြ မည္မၽွထႂကြ ေသာင္းၾကမ္းေနေၾကာင္း သိသာလြန္းလွသည္။ ေတာသူဆိုေသာ္လည္း မရင္မိအသားအရည္ေတြက တ႐ုတ္မတစ္ေယာက္လိုအလား နီးစပ္သူျဖစ္၏။ ရင္၊ တင္၊ အသားအေရာင္ ကိုယ္ဟန္အေနအထားကို ၾကည့္ေသာအားျဖင့္ တဏွာရာဂ အလြန္ႀကီးမားေသာ ဟတၳနီအမ်ိဳးအစား ျဖစ္သည္။

ကိုေက်ာ္ေဆြက လက္ႏွစ္ဖက္ေထာက္၍ ေဆာင့္ေဆာင့္ လိုးေနရာမွ ဘယ္လက္ကို ႐ုတ္လိုက္ၿပီး မရင္မိနို႔အုံ ေဖြးေဖြးမို႔မို႔ တင္းတင္းႀကီးေပၚ အုပ္တင္လိုက္လၽွက္ ပြတ္ေခ်လူးလွိမ့္လိုက္သည္။ “…..ထိရဲ့လား….ရင္မိ…”

“…အား… အေမ့…. အင္း…. ထိ… ထိတယ္….. ကိုေက်ာ္ေဆြရဲ့…. အီး.. ရွီး…. ကၽြတ္… ကၽြတ္…. ေကာင္းလိုက္တာရွင္…..” ေစာက္ဖုတ္ႀကီး၊ လီးႀကီးေတြမို႔လားမသိ ဖြတ္… ဖတ္… ဘြတ္… ဟူေသာ အသံႀကီးေတြက ၾကက္သီးထ အသဲယားစရာ ေကာင္းလြန္းလွပါသည္။ မႏုတစ္ေယာက္ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနရင္းကပင္ ေစာက္ဖုတ္အုံတစ္ခုလုံး ပုရြက္ဆိတ္အေကာင္တစ္ရာ တက္လာသလို တရြရြႏွင့္ ထႂကြလာသည္။ ရင္ေတြပူ အာေခါင္ေတြ ေခ်ာက္လာသျဖင့္ တံေတြးကို မၾကာခဏ မ်ိဳခ်ေနရ၏။ လည္ပင္းေၾကာႀကီးေတြေထာင္ကာ သူကလည္း အသည္းအသန္ ေခ်ာင္းၾကည့္ေန၏။ ကိုေက်ာ္ေဆြ ဖင္ေၾကာႀကီးေတြက က်ဳံ႕ဝင္ရွုံ႔ခြက္ေနၿပီး ခပ္သြက္သြက္ႀကီး ကပ္ေညႇာင့္ေနသည္။

“….ဖြတ္…ရႊတ္…ဖြစ္…ဖြတ္….” “….အား…. အမေလး…. ထိ…. ထိလိုက္တာရွင္… သားအိမ္ဝကို ပူရွိန္းက်ဥ္ဆိမ့္ေနတာဘဲ အ… ဟ…. ဟင့္…အေမ့… အမေလး…. ေအ့….. ေစာက္စိပါထိသေတာ့…. အားလားလား… အီးအီးရွီး… အ……” မရင္မိတကိုယ္လုံး တဆတ္ဆတ္တုန္လၽွက္ ကိုေက်ာ္ေဆြခါးႀကီးကို တင္းၾကပ္ေနေအာင္ ဖက္ထားသည္။ ကိုေက်ာ္ေဆြ႕ လက္ႏွစ္ဖက္က အနည္းငယ္ တုတ္သေယာင္ေယာင္ရွိေသာ မရင္မိခါးကို ဆုပ္ကိုင္လၽွက္ ေခါင္းေမာ့ကိုယ္မတ္ကာ သူ႔လီးႀကီးကို အဆုံးထိ ဖိကပ္ထားလိုက္ၿပီး လေရေတြကို ပန္းထည့္ေနသည္။ သူ႔ကိုယ္လုံးႀကီးလည္း ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ တုန္တုန္သြား၏။

အေျခအေနအခ်ိန္အခါ သိသူပီပီ ကိုေက်ာ္ေဆြက သူ႔လီးႀကီးကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္းထလၽွက္ အညိဳေရာင္သမ္းေနေသာ လီးတုတ္ရွည္ႀကီးက မေက်နပ္ေသာဟန္ႏွင့္ မာန္ဟုန္မေျပေသးသည့္ အမူအယာကို ျပေနေသး၏။

မႏုတစ္ေယာက္ ဆုံးခန္းတိုင္ေရာက္ထိ ၾကည့္ခ်င္လြန္းလွေသာ္လည္း အေျခအေန အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ေစာေစာက သူမ ခ်ီးပါခဲ့ရာ ေခ်ာင္းထဲသို႔ ျပန္ဆင္းလာခဲ့သည္။ လီးအေတြ႕အၾကဳံ ေနာေက်ထားၿပီးျဖစ္ေသာ အိမ္ေထာင္သည္မိန္းမပင္ ျဖစ္လင့္ကစား ကိုေက်ာ္ေဆြ႕လီးႀကီးကို ျမင္လိုက္ရေသာအခါ ဖင္ယားအဖုတ္ေတာင္ ရမၼက္ေသြးေတြ ပူေလာင္ဆူပြက္ခဲ့ရ၏။

“….မင္းဇာတ္လမ္းက ေကာင္းလြန္းလို႔ မ်က္လုံးထဲမွာ ကြင္းကနဲ… ကြက္ကနဲကို ျမင္လာေတာ့တာပဲကြာ…။ ငါေတာင္ မရင္မိႀကီးကို ခ်ခ်င္စိတ္ေတြ ေပါက္လာၿပီ…” “…အလကားေတာ့ မရေလာက္ဘူး ကိုယ့္လူ…ေငြေခ်းနိုင္မွ…။ ဒါမွ အတိုးမယူဘဲ လိုးလႊတ္လို႔ရမွာေပါ့ကြ….” ေအာင္ထြန္းက သူ႔ထင္ျမင္ခ်က္ကို ခပ္ဆဆေလး ေျပာလိုက္၏။ “….တဏွာႀကီးတဲ့ မိန္းမအဖို႔ ေငြက ပဓာန မဟုတ္ပါဘူးကြာ… လီးက အဓိကပါ..” အခု ဝင္ေျပာသူက စိုးလြင္…။ စိုးလြင္က ဒီပြဲတြင္ သူ႔ဉာဥ္အတိုင္း ဘာမွဝင္မေျပာဘဲ အသာနားေထာင္ခဲ့သည္။ ဒီလိုလူမ်ိဳးက အေျပာသမား မဟုတ္။ လက္ေတြ႕လုပ္မည့္ သူမ်ိဳး။ ေနာက္ၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ ယုံၾကည္စိတ္ခ်ေသာ ဟန္အျပည့္ႏွင့္ ေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္၏။

“…..ေအး…. ဒါလည္း ….. ဟုတ္ပါရဲ့….” စိုးလြင္စကားကို တိုးတိုးက ေထာက္ခံလိုက္၏။ “…ဘယ္ေလာက္ပဲ တဏွာႀကီးႀကီး အညႇာကိုင္တတ္ရင္ အရည္ေတာင္ ေပ်ာ္သြားနိုင္ပါတယ္ကြာ…” တိုးတိုးက စိုးလြင္စကားကိုပင္ ေသခ်ာေအာင္ ထပ္ဆင့္၍ ေထာက္ခံေျပာလိုက္သည္။ “….လုပ္ပါဦး… တိုးတိုးရ…. အညႇာဆိုတာ ဘာတုန္းဟ…” ထုံးစံအတိုင္း ေအာင္ထြန္းက သိခ်င္ေဇာႏွင့္ အေမာတေကာ ေမးလိုက္၏။ ဒီတခါေတာ့ စိုးလြင္က သူ႔ကိုမ်က္ေစာင္း မထိုးေတာ့ပါ။ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ေျမာက္ႂကြႂကြ သူငယ္ခ်င္းကို ျပဳံးလၽွက္သာ ၾကည့္လိုက္ပါေတာ့သည္။

“…..အညႇာဆိုတာ ေစာက္စိေပါ့ကြာ….။ ေစာက္စိ ကလိတတ္ရင္… ကာမမီးေတြ ပြင့္ထြက္ၿပီး ဘယ္မိန္းမခံနိုင္မွာလဲ…။ ဒါေပမဲ့ မရင္မိလိုဟာႀကီးကေတာ့ အေထြအထူးေတာင္ ကလိစရာလိုမွာ မဟုတ္ဘူး…။ လီးႀကီးဖို႔နဲ႔ ခပ္ၾကာၾကာ အလိုးသန္ဘို႔ဘဲလိုမွာ..။ မင္းက ဒီမိန္းမႀကီးကို… ၿဖိဳနိုင္လို႔လား….” တိုးတိုးက ေအာင္ထြန္းကို အဓိကဦးတည္ၿပီး ေမးေငါ့ေမးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ စိုးလြင္ကလည္း ဘယ့္ႏွယ့္လဲဟူေသာ အမူအရာႏွင့္ ေအာင္ထြန္းကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ စကားေပါ ႏွုတ္သြက္ေသာ ေအာင္ထြန္းတစ္ေယာက္ အသံတိတ္ႏွုတ္ဆိတ္ရင္း ေခတၱေတြးေနသည္။

“…..အင္း… မလြယ္ေလာက္ဘူးထင္တယ္…. တိုးတိုးေရ…။ အလိုးသန္တယ္ပဲ ထားဦး…။ ကိုယ့္ဒင္က စံခ်ိန္မွီ႐ုံပဲ.. ရွိတယ္ေလ….။ ဒီေတာ့ သူ႔ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို အယားေဖ်ာက္ေပးသေလာက္ပဲ ရွိမွာေပါ့… ဟီး… ဟီး….” “….ေအး… မင္း မဆိုးဘူး…. ကိုယ့္ပမာဏကိုသိတယ္…” စိုးလြင္က ေအာင္ထြန္းစကားကို ဝင္ေထာက္ခံလိုက္၏။ ေအာင္ထြန္းက သူ႔ကိုသေရာ္သည္ထင္၍ ဘုၾကည့္ၾကည့္ေနစဥ္ တိုးတိုးကဝင္၍… “…..စိုးလြင္ေျပာတာ အမွန္ပဲ ေအာင္ထြန္းရ….။ မင္းက သူ႔ကို တလြဲမထင္နဲ႔….။ မင္းမေျပာနဲ႔… ငါလည္း မရင္မိကို မၿဖိဳနိုင္ဘူး….။ တကယ္ေျပာတာ။ သူ႔အသားအေရၾကည့္ အသားနီစပ္… ဖင္ဆုံႀကီးကလည္း.. နည္းတာႀကီး မဟုတ္ဘူး…။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ေကာက္ထြက္ေနတာလည္း အထင္အရွား… လိုးေတာ့ လိုးခ်င္စရာႀကီးေပါ့ကြာ…. ဟား ဟား…။ ဒါေပမဲ့ ဟတၳနီရဲ့သဘာဝက အလိုးလည္း ၾကမ္း… လီးလည္းႀကီးမွ… ေက်နပ္တာဘဲကြ…။ ဒီေတာ့ မနိုင္ဝန္သြားထမ္းရင္ မင္းတို႔ငါတို႔ဘဲ ေျခကုန္လက္ပမ္း က်သြားမွာေပါ့ဟ…”

“….အင္း ဒီလိုဆို….. သူ႔ကိုၿဖိဳနိုင္တာ ကိုေက်ာ္ေဆြဘဲ ေနမွာေပါ့ေနာ္…” “…..လူလတ္ပိုင္းအရြယ္ထဲမွာေတာ့ ဟုတ္ခ်င္ဟုတ္မွာေပါ့….။ မင္းတို႔ငါတို႔ တက္ေခတ္လူေတြထဲမွာ.. ေလာေလာဆယ္.. ဒီမိန္းမႀကီးကို အျပတ္ၿဖိဳနိုင္မွာကေတာ့.. ေဟာဒီ စိုးလြင္ဘဲ ေမာင္ရင္….” “…..ဟာ…ဟုတ္ပါ့မလားကြာ…” “….မင္းက… ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္း… သိရက္သားနဲ႔…။ ဒီေကာင့္ေလာ္က ငယ္ငယ္ကတည္းက ဒို႔ထက္ႀကီးတယ္ေလ…။ သူက လက္ေတြ႕သမား… အေျခခံ စံခ်ိန္မွီလီးႀကီးကို နည္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ ေလ့က်င့္ေပးေနတာ…။ အခုဆိုရင္ စံခ်ိန္ေတာင္ အေတာ္လြန္ေနၿပီ….။ ၿပီးေတာ့ မင္းတို႔ငါတို႔ထက္ လူေကာင္ကထြားၿပီး ေတာင့္တင္းႀကံ့ခိုင္တယ္ေလ။ လက္လွဲရင္….. ဒို႔…. သူ႔ကို ဘယ္တုန္းက နိုင္ဖူးလို႔လဲ….” “….ေအး… အဲဒါေတာ့ဟုတ္တယ္…။ ဒါေပမဲ့… ဒီေကာင့္ဒုတ္ႀကီး စံခ်ိန္လြန္ျဖစ္သြားတာေတာ့ တကယ္မသိဘူးကြ…” “….သူငယ္ခ်င္း…. ေသခ်ာသြားေအာင္ ျပလိုက္စမ္းပါကြာ…” တိုးတိုးက စိုးလြင္ကို တိုက္တြန္းလိုက္သည္။ စိုးလြင္က ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး ပုဆိုးကို ခပ္ဟဟ လွန္ျပလိုက္သည္။ အားပါးပါး….. နည္းတဲ့လီးႀကီး မဟုတ္ပါလား…။ အတုတ္က ႐ုပ္ပ်ိဳေဆးဗူးခန႔္ရွိၿပီး အရွည္က ရွစ္လက္မခန႔္ရွိမည္။ လီးႀကီးက ေအာက္ေျခတြင္ ကြပ္ျပစ္ႀကီးေပၚတြင္ ေခါင္စင္းစင္းႀကီး လဲေလ်ာင္း တြဲလဲက်ေန၏။ ဒစ္လည္းမျပဲေသး…. ထိပ္ဖူးခၽြန္ႀကီးႏွင့္ ျဖစ္၏။ လီးႀကီးက အဝါဘက္လုေသာ အညိဳေရာင္ျဖစ္၏။

စိုးလြင္က ျပန္ဖုံးၿပီး ထိုင္လိုက္သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာလည္း ပန္းႏုေရာင္ေျပး၍ ျပဳံးေရာင္သန္းေနသည္။ “….ေအး… ဟုတ္ပါၿပီ….. မရင္မိ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ၿဖိဳနိုင္မဲ့ လီးႀကီးဆိုတာ ယုံပါၿပီကြာ ဟား… ဟား… ဟား….”ေအာင္ထြန္းက သူငယ္ခ်င္းအတြက္ ဂုဏ္ယူေက်နပ္စြာ ေျပာလိုက္သည္။ တိုးတိုးကလည္း ေအာင္ထြန္းစကားကို ျဖည့္စြက္ေထာက္ခံ၏။ “……အခုခ်ိန္မွာေတာ့ မရင္မိရဲ့ေစာက္ဖုတ္ သရဖူႀကီးကို ခ်န္ပီယံ ကိုေက်ာ္ေဆြက ပိုင္ခ်င္ပိုင္ထားမွာေပါ့ကြာ….။ ဒါေပမဲ့ ဒီေစာက္ဖုတ္သရဖူႀကီးကို ၿပိဳင္လုမဲ့ ၿပိဳင္ဘက္ခ်န္ပီယံ စိုးလြင္ ရွိေနၿပီေလ….။ ၿပီးေတာ့ ဟိုက ေလးဆယ္ေက်ာ္က်လူပါ….။ ဒို႔ေကာင္က အားေကာင္းေမာင္းသန္ ပ်ိဳရြယ္ဟန္အျပည့္ရွိတဲ့ (၁၈) ႏွစ္ေက်ာ္ လူပ်ိဳသိုးပဲကြ….. ဟား… ဟား… ဟား…” “…..ဟာ….ဒီလိုဆို…ဟုတ္ၿပီကြ….” တိုးတိုးစကားႏွင့္ ရယ္သံ အဆုံးတြင္ ေအာင္ထြန္း အလန႔္တၾကား ထေအာ္ပါေတာ့သည္။

“….ဟ… ဘာလဲဟ…. လခြီးတဲ့မွဘဲ…. မင္းဟာက အလန႔္တၾကားကြာ…” စိုးလြင္က ေအာင္ထြန္းကို ထႀကိမ္းသည္။ အရယ္အေမာ အရွိန္ေၾကာင့္သာ။ ေအာင္ထြန္း ထေအာ္လိုက္ပုံက တိုးတိုးသည္ပင္ လန႔္သြား၍ ေထာင္းကနဲ ေဒါခီးသြားမိသည္။ “….ဒီလို… ဒီလို… ငါ့စိတ္ကူးက ဒီလို…။ မရင္မိကို… ကိုေက်ာ္ေဆြနဲ႔ စိုးလြင္တို႔ ၿပိဳင္လိုးၾကမယ္ကြာ….။ ေလာင္းေၾကးကို သိန္းခ်ီတင္မယ္ေလ…”။ “….ေအး..ေကာင္းတယ္…”ေအာင္ထြန္း တင္ျပခ်က္ကို တိုးတိုးက ေထာက္ခံ၏။ တိုးတိုးက တဆက္တည္း စိုးလြင္ဘက္ကိုလွည့္၍ “…..ဘယ္ႏွယ့္လဲ….ေဟ့ေကာင္….” “….လုပ္လိုက္ေလ….ၾကာသလားလို႔….”

……………………………………………………….

ကိုေက်ာ္ေဆြႏွင့္ အေက်အလည္ညႇိၿပီး ၿပိဳင္ပြဲက်င္းပရန္ ရက္သတ္မွတ္သည္။ မရင္မိႏွင့္ညႇိရန္ ကိုေက်ာ္ေဆြကို သေဘာတူ တာဝန္ေပးၾကသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ သတ္မွတ္ရက္တြင္ ၿပိဳင္ပြဲကို စတင္က်င္းပ၏။ ကိုေက်ာ္ေဆြ၊ တူးတူး၊ ေအာင္ထြန္း၊ စိုးလြင္တို႔သည္ ေအာက္ပါစည္းကမ္းခ်က္မ်ား သတ္မွတ္ထားၿပီးျဖစ္၏။ ပထမအခ်ီတြင္ အႏွုးအႏွပ္မပါဘဲ တစ္နာရီခြဲ ဆက္တိုက္လိုးရမည္။ ႀကိဳက္သလို ပုံစံႏွင့္ လိုးနိုင္သည္။ လိုးခြင့္ရွိသည္။ အလိုးခံသူက ေတာ္ပါေတာ့ဟုဆိုမွ ပြဲရပ္မည္။

ဒုတိယအခ်ီတြင္ အႏွုးအႏွပ္အႏွိုက္အဆြ စိတ္ႀကိဳက္လုပ္နိုင္သည္။ အခ်ိန္လည္း အကန႔္အသတ္မရွိ။ သို႔ေသာ္၂ နာရီထက္ေက်ာ္လၽွင္ အရွုံးဟု သတ္မွတ္သည္။ မိန္းမကိုယ္တိုင္က ေတာ္ပါၿပီဟု အေလးအနက္ အဆိုျပဳလာမွ ပြဲရပ္မည္။ အလိုးခံမည့္သူသည္ ေနာက္တစ္ရက္ ဆက္တိုက္ခံနိုင္လၽွင္ အရွုံး။ မခံနိုင္ေလာက္ေအာင္ ေပ်ာ့ေခြခ်ိနဲ႔၍ မလုပ္ပါေသးႏွင့္ဦးဟု ေတာင္းပန္ပါက အနိုင္။

ဤအရွုံးအနိုင္ သတ္မွတ္ခ်က္သည္ အလိုးခံသူ မိန္းမႏွင့္ မည္သို႔မၽွ သက္ဆိုင္ျခင္း မရွိေစရ။ ၿပိဳင္ပြဲမစမွီ ရက္မ်ားတြင္ စားေဆး၊ လိမ္းေဆး ႀကိဳက္ရာသုံးနိုင္ၿပီး ၿပိဳင္ပြဲစမည့္ေန႔တြင္မူ မည္သည့္အရာမွ မသုံးစြဲရ…။ အထူးသျဖင့္ လိမ္းေဆး လုံးဝမသုံးရ။ မိမိကိုယ္ကို ေယာက်ာ္းပီသသူဟု ရဲရဲဝံ့ဝံ့ယုံၾကည္လၽွင္ လိမ္းေဆး လုံးဝမသုံးသင့္ေၾကာင္း အထူးသတိျပဳပါ။

(မွတ္ခ်က္) ေလာင္းေၾကးေငြကို သုံးသိန္းခြဲစီ သတ္မွတ္သည္။ နိုင္သူက မရင္မိကို တစ္သိန္းတိတိ ေပးရမည္။

ထိုေန႔က သူတို႔ေလးေယာက္ ည ၁၁ နာရီခြဲေက်ာ္မွ စည္းမ်ဥ္းေရးဆြဲၿပီးၾကသည္။ ကိုေက်ာ္ေဆြက သူ႔ကိုယ္သူ အပိုင္တြက္၍ အကယ္၍ သူရွုံးခဲ့လၽွင္ ေဟာဒီ သရက္ၿခံႀကီးတဝက္ပါ ထပ္ေလာင္း၍ ေပးဦးမည္ဟု ေျပာ၏။ ထိုအခ်က္ကိုလည္း စည္းမ်ဥ္းထဲတြင္ ေနာက္တိုးအျဖစ္ ျဖည့္စြက္လိုက္သည္။

အကယ္၍ သူနိုင္ခဲ့လၽွင္ မင္းတို႔ (၃) ေယာက္ရဲ့ အေမေတြကို (၃) ညစီ လိုးရလိမ့္မည္။ မင္းတို႔ကိုယ္တိုင္ ေခၚခဲ့ရမည္ဟု အဆိုျပဳသည္။ သုံးေယာက္သား ေခါင္းခ်င္းရိုက္၍ သေဘာတူလိုက္ၾကသည္။ မတတ္နိုင္ သူ႔ဘက္ကလည္း ရက္ေရာသည္ မဟုတ္လား။

“ေနဦးဗ်….. ခင္မ်ားအဆိုကို က်ဳပ္တို႔ မကန႔္ကြက္ပါဘူး….။ ဒါေပမဲ့ ခင္မ်ားေျပာတဲ့ မိန္းမသုံးေယာက္က က်ဳပ္တို႔ရဲ့ အနႏၲဂိုဏ္းဝင္ ေက်းဇူးရွင္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ က်ဳပ္တို႔မွာ ဂိုဏ္းသင့္နိုင္တယ္…။ ဒီေတာ့ သရက္ၿခံတဝက္ မလုပ္ပါနဲ႔..။ သရက္တစ္ၿခံလုံး လုပ္လိုက္ပါ….” ဤစကားကို စိုးလြင္က ဝင္ေျပာျခင္းျဖစ္၏။ တိုးတိုးႏွင့္ ေအာင္ထြန္းတို႔မွာ ေခါင္းေတြပူထူေနသျဖင့္ ဘာမွစဥ္းစားလို႔ အႀကံမရ…။ သူတို႔အေမေတြကို ထိပါးမည့္ အေရးၾကဳံလာေတာ့ ေျခာက္ျခားတုန္လွုပ္သြားၾကသည္။ စကားနည္းလွေသာ စိုးလြင္ကသာ ေထာက္ျပအဆိုျပဳနိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ကိုေက်ာ္ေဆြက မည္သို႔မွ စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ………..

“….ေအး…. စိမ္လိုက္ကြာ….. တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ေနာ္….။ အဲဒီေန႔က် ငါအရင္ဖိုက္မွာ…” “….ေက်နပ္ပါတယ္……” စိုးလြင္ကပင္ အတည္ျပဳ ေထာက္ခံလိုက္သည္။ ဒီေန႔….. ကိုေက်ာ္ေဆြ စတင္ၿပိဳင္ပြဲဝင္ရမည္ေန႔ မရင္မိတစ္ေယာက္ ေရမိုးခ်ိဳး သနပ္ခါးလိမ္း၍ ခါတိုင္းလိုပင္ ပဲျပဳတ္ေရာင္းထြက္သည္။ ခါတိုင္းလည္း လူသူမကြဲမွီ ေဝလီေဝလင္း အေနာက္ဖက္ရြာသို႔ ပထမ ေရာင္းေလ့ရွိသည္။ အေနာက္ဖက္ရြာ ေရာင္းမကုန္မွ ရြာထဲလိုက္ေရာင္းသည္။ အနည္းဆုံး ၉ နာရီေက်ာ္မွသာ အိမ္ျပန္ေရာက္ေလ့ရွိသည္။ အနည္းဆုံး သူေဈးေရာင္းခ်ိန္ ၃ နာရီေက်ာ္ ပုံမွန္ၾကာေလ့ရွိသည္။ ဤသည္ကား ကေလးလူႀကီးပါမက်န္ တစ္ရြာလုံးသိေနေသာ မရင္မိ ေဈးေရာင္းခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္ကို တမင္ေရြးလိုက္ၾကသည္။ ဒီေတာ့ မည္သူမွ မသိနိုင္ မရိပ္မိနိုင္ေတာ့…….

ေစာေစာကမူ အခ်ိန္ေရြးဖို႔အတြက္ အခက္ေတြ႕ေနၾကရာ ဒီအႀကံကို စိုးလြင္က ေပးလိုက္မွ အဆင္ေၿပ ေျပလည္သြားေတာ့၏။ ကိုေက်ာ္ေဆြတစ္ေယာက္ သူ႔ၿပိဳင္ဘက္ စိုးလြင္ကို ေလၽွာ့မတြက္သာေတာ့။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကိုယ္သူ သိပ္အထင္ႀကီးေန၍ ႏြားပ်ိဳသန္လွ…. ႏြားအိုေပါင္က်ိဳးဟူေသာ စကားပုံကို အေသစြဲကိုင္ထား၍ သိပ္ေတာ့မျဖဳံလွပါ။

လူလုံးမကြဲခင္မွာပင္ မရင္မိတစ္ေယာက္ ပဲျပဳတ္ေတာင္းေလး ေခါင္းေပၚရြက္၍ သရက္ၿခံအေနာက္ဘက္ ေခ်ာင္းထဲမွ ဝင္လာသည္။ မၾကာခင္ လုပ္ငန္း စပါေတာ့သည္။ တိုးတိုးတို႔ သုံးေယာက္က သီးသန႔္လုပ္ထားေသာ ေနရာမွ ၾကည့္ေနၾကသည္။ ဤေနရာကို မရင္မိ မသိေအာင္ ဝွက္ထားၾကသည္။ သိလၽွင္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ၿပီး ဖီလင္မလာမွစိုး၍ ျဖစ္၏။

မရင္မိက သူ႔ကိုယ္ေပၚက အဝတ္အစားမ်ားကို တစ္ခုခ်င္းခၽြတ္သည္။ သူ႔ကိုယ္မွာ ဖုံးထားေသာ အရာဟူ၍ ထမီပါးပါးတစ္ထည္၊ အေပၚအကၤ်ီလက္တို တစ္ထည္၊ နို႔အုံပင္ လုံေအာင္ မဖုံးနိုင္ေသာ ဘရာစီယာ ခပ္ေသးေသးတစ္ထည္သည္သာ….။ ထို႔ေၾကာင့္ စကၠန႔္ပိုင္းအတြင္းမွာပင္ ကမၻာဦးလူမကဲ့သို႔ တုံးလုံးႀကီး ျဖစ္သြားၿပီ။အခန္းထဲတြင္ ပုံစံမ်ိဳးစုံလုပ္နိုင္ရန္ ၂ ေပခြဲအျမင့္ စားပြဲခုံရွည္…. ေနာက္မွီခုံရွည္ အလတ္စားတစ္လုံး အဆင္သင့္ခ်ထား၏။ တိုးတိုးတို႔သုံးေယာက္ကို အလယ္ခန္း အထက္စီးမွ ၾကည့္နိုင္ရန္ လၽွို႔ဝွက္စီစဥ္ေပးထား၏။ စိုးလြင္ကမူ ၿပိဳင္ဘက္မင္းသားျဖစ္၍ အျပင္ဘက္မွာသာေနၿပီး အေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္ အကဲခတ္ရန္ သတ္မွတ္ထားသည္။

ကိုေက်ာ္ေဆြက မရင္မိကို ကုတင္ေဘာင္တန္းေပၚ လက္ေထာက္ၿပီး ေရွ႕သို႔ ဖင္ကုန္းခိုင္းလိုက္သည္။ သူက ေနာက္မွေန၍ သူ႔လီးတုတ္ႀကီးကို လက္ႏွင့္ကိုင္ကာ တစ္ရစ္ခ်င္း ဖိသြင္းလိုက္သည္။ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနေသာ တိုးတိုးႏွင့္ ေအာင္ထြန္းတို႔ မ်က္လုံးျပဴးသြားၾက၏။ ကိုေက်ာ္ေဆြလီးႀကီးက နည္းတဲ့ဟာႀကီး မဟုတ္။ လီးေခ်ာင္းႀကီးက နက္ေမွာင္ေနၿပီး ေသြးေၾကာဖုႀကီးေတြ ယွက္သမ္းေနသည္။ စိုးလြင္လီးႏွင့္ မတိမ္းမယိမ္းပင္…။ ဒစ္ျပဲအသားဆိုင္ႀကီးက နည္းတာႀကီးမဟုတ္… သံခေမာက္ႀကီးလို ဝင္းေျပာင္ေန၏။

သမၻာရင္… ဝါရင့္ ဆရာႀကီးလည္းျဖစ္… လီးႀကီးကလည္း စိုးလြင္ႏွင့္ မတိမ္းမယိမ္းမို႔ တိုးတိုးတို႔ႏွစ္ေယာက္ ရင္ခုန္ေနသည္။ ဖီလင္တက္စရာ အလြန္ေကာင္းေသာ မရင္မိကိုယ္လုံးႀကီးကို ျမင္ေနရလၽွက္ကပင္ ဖီးလ္မႂကြနိုင္ဘဲ ရင္တမမ ျဖစ္ေနၾကသည္။

သူတို႔ရွုံးခဲ့လၽွင္ သူတို႔အေမမ်ားကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ေခၚခဲ့ၿပီး ကိုေက်ာ္ေဆြထံ ဆက္သရမည္ကို ေတြးမိတိုင္း စိတ္ေတြ ေခ်ာက္ျခားေန၏။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ဆပ္ေဆာ့မိသည့္ အမွားမို႔ ေနာင္တစိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာ၏။

ေစာေစာကပင္ ခံခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီး တအုံလုံး ႂကြရြေနၿပီး ေစာက္ေရေတြကလည္း ထြက္ႏွင့္ၿပီးသားမို႔ လီးႀကီးက ထစ္ေငါ့ထစ္ေငါ့ႏွင့္ အဆုံးထိဝင္သြားသည္။ ဒီလီးႀကီးကို ခံဖူးထားေသာ္လည္း စံခ်ိန္လြန္ လီးမဟာႀကီးမို႔ မရင္မိတစ္ေယာက္ တစ္ထစ္ခ်င္း တစ္ထစ္ခ်င္း တိုးဝင္လာေသာ လီးႀကီးကို မ်က္လုံးမွိတ္ အံႀကိတ္ရင္း ခံေနရွာသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ဖင္ဆုံႀကီးေတြ ေကာ့တက္သြား၏။

ကိုေက်ာ္ေဆြက ခါးႏွစ္ဖက္ကို ခပ္တင္းတင္းဆုပ္၍ ခပ္ျပင္းျပင္းပင္ ေဆာင့္လိုးပါေတာ့သည္။ ပထမေဆာင့္ေသာ အခ်ိန္ကို စတင္သတ္မွတ္သည္မို႔ တစ္ဖက္နံရံရွိ တိုင္ကပ္နာရီကို ၾကည့္လိုက္သည္။ (၆) နာရီမတ္တင္း….။

“……ဖြပ္…ရႊတ္…ဖြတ္….ရႊတ္….ဖြတ္…..”

“….အင့္…. အေမ့… အီး… အား…. ဟား… ဟင္း…. အင့္.. အင္း… အ…. အား…”

ခပ္သြက္သြက္ ခပ္မွန္မွန္ႀကီး ေဆာင့္လိုးလာရာ မိနစ္၂၀ ခန႔္မၽွ ေက်ာ္လာၿပီ။ ခါတိုင္းဆိုလၽွင္ ၿပီးလိုက္မည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း မၿပီးရဲေသး….။ အဝင္အထြက္ မွန္လာၿပီး လီးႀကီးႏွင့္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးတို႔ သဟဇာတျဖစ္သြားၿပီမို႔ မရင္မိလည္း တစတစ ေကာင္းေကာင္းလာကာ ဇိမ္ႏွင့္ခံေနေတာ့သည္။

နာရီဝက္ေလာက္ ေဆာင့္ၿပီးေသာအခါ ကိုေက်ာ္ေဆြက သူ႔လီးႀကီးကို ႁပြတ္ကနဲ ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ လေခ်ာင္းမဲႀကီးမွာ ေစာက္ေရေတြႏွင့္ ပို၍ေျပာင္လက္ တင္းေတာင္ေနေတာ့သည္။

မရင္မိက မတ္တပ္ရပ္ကာ ကိုေက်ာ္ေဆြကို ၾကည့္၍ ေမးေငါ့ျပသည္။ ဘယ္လိုပုံစံႏွင့္ ခံရမလဲဟူေသာ သေဘာျဖစ္သည္။ ကိုေက်ာ္ေဆြက ကုတင္ေပၚ ကန႔္လန႔္သိပ္လိုက္ၿပီး မရင္မိတံေကာက္ေကြး ႏွစ္ေခ်ာင္းကို သူ႔ပုခုံးေပၚ မတင္လိုက္သည္။ အံက်ျဖစ္မျဖစ္ သူ႔လီးႏွင့္ ခ်ိန္ၾကည့္ရာ ေစာက္ဖုတ္အဝက ေအာက္သို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ေရာက္ေနသည္မို႔ ေခါင္းအုံးတစ္လုံး ဆြဲခုေပးလိုက္သည္။ ဒီေတာ့မွ အံကိုက္ ျဖစ္သြားသည္။

ကိုေက်ာ္ေဆြက သူ႔လီးႀကီးကို ေစာေစာကလို ျပန္ထိုးလိုက္သည္။ ေပါင္ႏွစ္လုံးက စိေနသည္မို႔ ေစာက္ဖုတ္က ညပ္ေနၿပီး ဇြတ္တိုးဝင္လာေသာ လီးႀကီးဒဏ္ကို မခံနိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနသည္။

“……အင့္… အင့္… အ…. အေမ့…. ရွီး… ကၽြတ္…. ကၽြတ္…. နာ… နာတယ္… ကိုေဆြ…”

ဒီေတာ့ ကိုေက်ာ္ေဆြက ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ပုခုံးေပၚမွ ခ်လိုက္ၿပီး ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ကိုင္ကာ ေဘးသို႔ ခပ္ကားကားျဖစ္ေအာင္ ျဖဲေပးထားလိုက္သည္။ ဒီေတာ့မွ အသားဆိုင္ထူထူ ေစာက္ဖုတ္ေဖါင္းေဖါင္းႀကီးက ျပဴးကနဲ ပြင့္အာထြက္လာသည္။ ျဖဴဝင္းေသာ ဆီးခုံမို႔မို႔တစ္ဝိုက္ရွိ ေစာက္ေမႊးအုံႀကီးမွာ မဲေမွာင္ေနသည္။

အေပၚစီးမွ အထင္းသား ျမင္ေနရေသာ တိုးတိုးႏွင့္ ေအာင္ထြန္းတို႔မွာ ႏွလုံးတုန္ရင္ခုန္ အာေခါင္ေတြေခ်ာက္ၿပီး လီးေတာင္ၾကလာ၏။ ကိုေက်ာ္ေဆြက သူ႔လီးႀကီးကို ဇြပ္ကနဲ ဗ်ိကနဲ ဖိသြင္းလိုက္ၿပီး အရပ္အဆိုင္းမရွိဘဲ ဒလစပ္ ေဆာင့္ပါေတာ့သည္။

“…..ဖြပ္… ဖြတ္…. ဖြိ…… ဘြတ္…. ဖြပ္…. ဖြိ… ဖြတ္…. ဘြတ္…”

ေဆာင့္ခ်က္ေတြက အရြယ္ႏွင့္မမၽွေအာင္ အားပါလွ၏။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ေဆာင့္ၿပီးေသာအခါ ကိုေက်ာ္ေဆြတစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမွ မထိန္းနိုင္ေတာ့ဘဲ လေရေတြကို ဗ်င္းကနဲ ပန္းထည့္လိုက္ေတာ့၏။ တစ္နာရီျပည့္ရန္ ၁၅ မိနစ္သာ လိုေတာ့သည္မို႔ ဘယ္လိုမွ ထိန္းမထားနိုင္ေတာ့…။ ကိုေက်ာ္ေဆြတစ္ေယာက္ သူ႔လေရေတြကို ပန္းထည့္ရင္း မ်က္စိစုံမွိတ္ကာ အရသာယူေနပါသည္။

စည္းကမ္းခ်က္ကလည္း ရွိေနသည္မို႔ လီးႀကီးကို အျမန္ခၽြတ္၍ ပုံစံတစ္မ်ိဳးေျပာင္းရန္ အားထုတ္ရျပန္သည္။ ေနာက္ထပ္ ၄၅ မိနစ္ လိုးေပးရဦးမည္။ အသက္က ေျပာ၍လားမသိ… ကိုေက်ာ္ေဆြလီးႀကီးမွာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္မထေသးဘဲ ေငါင္ေငါင္စင္းစင္းႀကီး ျဖစ္ေန၏။

ေငါင္စင္းစင္းႀကီး ျဖစ္ေနေသာ လီးႀကီးကိုၾကည့္၍ တိုးတိုးႏွင့္ ေအာင္ထြန္းတို႔ သေဘာေတြက်ေနသည္။ ကိုေက်ာ္ေဆြက သူ႔လီးႀကီးကို ေလးငါးဆယ္ခ်က္ခန႔္ ဂြင္းတိုက္ပစ္လိုက္ရာ လီးႀကီးက ေစာေစာကထက္ ေတာင့္တင္းျပန္မတ္လာသည္။ မာန္ျပည့္ဟန္ျပည့္ကား မဟုတ္။

ေစာက္ဖုတ္ထဲကို ျပန္သြင္းထည့္ရာ မဝင္ခ်င့္ဝင္ခ်င့္ႏွင့္ ဝင္သြားသည္။ အရင္းကို မေရာက္မွီ ၂ လက္မေက်ာ္ေလာက္ တြန႔္ေကာက္ၿပီး ထစ္ခံေနသည္။ ကိုေက်ာ္ေဆြက အဆုံးထိ မသြင္းေတာ့ဘဲ ဝင္သေလာက္ႏွင့္သာ ခပ္မွန္မွန္ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ေဆာင့္ေပးေနသည္။ အားမာန္သြင္း၍ ေဆာင့္ေနရေသာ္လည္း ေစာေစာကလို မထန္မသြက္ေတာ့။

၁၅ မိနစ္ေက်ာ္ေသာအခါ အျပည့္အဝ မေတာင္ပါဘဲ လီးတစ္ခု လုံးယားႂကြလာၿပီး လေရေတြ ထြက္ကုန္ပါေတာ့သည္။ မာမာထန္ထန္ သြက္သြက္ဆိုလၽွင္ မရင္မိလည္း မၾကာမွီ ၿပီးေတာ့မည္မွာ ေသခ်ာေန၏။

အခုေတာ့ ကိုေက်ာ္ေဆြကသာ ၿပီးသြားၿပီး မရင္မိက မၿပီးေသးဘဲ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ဟန္လုပ္၍သာ ေဆာင့္ေနရေသာ္လည္း လီးႀကီးက အဝင္အထြက္ မမွန္ေတာ့ တြန႔္ေခါက္၍ ထစ္ေငါ့ထစ္ေငါ့ႀကီး ျဖစ္ေနသည္။

တစ္ဖက္က ဖီလင္မလာေတာ့ တြန႔္ေခါက္သြားေသာ လေခ်ာင္းတံႀကီးက မရင္မိေစာက္ဖုတ္ႏွုတ္ခမ္းသားေတြကို ဖိပြတ္သလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေနသည္။ ေအာင့္သက္သက္ႏွင့္ နာက်င္႐ုံမွအပ အရသာထူး မေတြ႕လွပါ။ မရင္မိက စိတ္ညစ္စြာႏွင့္

“….ဟို… ဟို…. ကိုေဆြ… မရရင္လည္း… မလုပ္နဲ႔ေတာ့… နာတာပဲရွိတယ္…. ဘာအရသာမွ မရွိဘူး……”

မရင္မိေျပာေသာစကားကို တိုးတိုးႏွင့္ ေအာင္ထြန္းတို႔က ပီပီသသႀကီး ၾကားလိုက္ရသည္။ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြ ဝင္းထိန္လင္းလက္သြားသည္။ ပထမပြဲစဥ္မွာပင္ ကိုေက်ာ္ေဆြႀကီး ၉၅ ရာခိုင္ႏွုန္း ရွုံးနိမ့္သြားၿပီ။ သူႀကိဳတင္စားထားေသာ အားေဆး စိတ္ႂကြေဆးေတြက သူ႔ကို ပညာေကာင္းေကာင္း ျပေန၏။ ႏွလုံးေသြးခုန္ႏွုန္းေတြ ျမန္ဆန္လာၿပီး ေမာဟိုက္လာသည္။ မတတ္သာသည့္အဆုံး သူ႔လီးႀကီးကို ဆြဲႏွုတ္လိုက္ၿပီး မရင္မိေဘးတြင္ ပက္လက္လွန္အိပ္ကာ အေမာေျဖေနလိုက္သည္။ ၁ နာရီျပည့္ရန္ ၃၀ မိနစ္သာလိုေတာ့သည္။

“……ရင္မိ…မၿပီးေသးဘူးလား…”

“…ဟင့္အင္း…. ၿပီးေတာ့မလို႔ဘဲ… ကိုေက်ာ္ေဆြကမွ ဆက္မလိုးနိုင္ဘဲ…”

အခုမွ တိုးတိုးႏွင့္ ေအာင္ထြန္းတို႔ ဟင္းခ်နိုင္ေတာ့သည္။ စိုးလြင္အႀကံေပးခ်က္အရ ကိုေက်ာ္ေဆြႏွင့္ မရင္မိတို႔ ေျပာစကားမ်ားကို ကက္ဆက္ႏွင့္ ဖမ္းယူထားၿပီး ျဖစ္သည္။

အေျခအေနမဟန္ေတာ့မွန္း သိေနေသာ ကိုေက်ာ္ေဆြတစ္ေယာက္ ဒီအတိုင္းႀကီး ေပေနလို႔မျဖစ္ေတာ့။ ဒီစည္းဝိုင္းကထြက္ၿပီး ဝီစကီႏွင့္ စိမ္ထားေသာ ဖ်ံသိုေဆးအရက္ကို ေသာက္မွျဖစ္ေတာ့မည္။ ဒီထဲက မထြက္သမၽွ ေသာက္ခြင့္ရွိမည္မဟုတ္။ ၾကာလၽွင္ ဒီ့ထက္ပိုဆိုးလာမည္။

“….မရင္မိ….ၿပီးခ်င္လား….”

‘….ေဟာေတာ္…. ၿပီးခ်င္တာေပါ့လို႔…. ေဈးေရာင္းအပ်က္ခံၿပီး ေတာ္တို႔အလိုးခံမွေတာ့ မၿပီးဘဲ မျပန္နိုင္ပါဘူး…..”

မရင္မိက စိတ္ေပါက္လာၿပီး ဘုဂလန႔္ ေျပာခ်လိုက္သည္။ ဒီအသံေတြက ကက္ဆက္ထဲမွာ အကုန္ဝင္ေနသည္။ ဒီမၽွဆို လုံေလာက္ၿပီမို႔ တိုးတိုးက ကက္ဆက္ခလုပ္ကို ပိတ္ပစ္လိုက္၏။ မၾကာမွီ ကိုေက်ာ္ေဆြတစ္ေယာက္ ပုဆိုးႏွင့္အကၤ်ီ ေကာက္ဝတ္ၿပီး အခန္းထဲမွ ထြက္လာသည္။

အခန္းထဲက ကုတင္ထက္တြင္ အဝတ္အစားကင္းကြာၿပီး ျဖဴေဖြးဝင္းဝါေသာ ကိုယ္လုံးႀကီးႏွင့္ ေျခပစ္လက္ပစ္ ပက္လက္ႀကီး အိပ္လၽွက္ရွိေသာ မရင္မိကိုၾကည့္ရင္း ေအာင္ထြန္းတံေတြးကို ဂြတ္ကနဲ မ်ိဳခ်လိုက္သည္။

အေျခအေနမဟန္ေတာ့မွန္း သိသြားေသာ ကိုေက်ာ္ေဆြက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အခ်က္ျပၿပီး အျပင္ေခၚထုတ္ခဲ့သည္။ သူ႔ေခါင္းထဲမွာ စိုးလြင္ကို အပိုင္ျပန္ခ်ည္ေႏွာင္ဘို႔ စီမံကိန္းေတြ တစ္ထပ္ႀကီး ခ်ၿပီးသားျဖစ္သြား၏။ အျပင္ဘက္က တန္လ်ားခုံရွည္ႀကီးေပၚတြင္ စိုးလြင္တစ္ေယာက္ ေအးေအးေဆးေဆး ႏွပ္ေနသည္။

“….ကဲ…. ငါ့တူ… ေလးေလးကေတာ့ မိနစ္ငါးဆယ္နဲ႔ တစ္ပြဲၿပီးသြားၿပီ….။ မင္းရဲ့ အေျခအေနေပၚမွာ မူတည္ၿပီး အနိုင္အရွူံး သတ္မွတ္ရမွာပဲ….။ အခုေတာ့ ေလးေလး ေဆးေသာက္မွျဖစ္မွာမို႔ ငါ့ရဲ့အခန္းက႑က ဒီမွာတင္ တစ္ခန္းရပ္သြားၿပီ….။ ဒါေပမဲ့ စည္းကမ္းထဲမွာမပါတဲ့ ျပႆနာတစ္ခုက ငါသာ ၂ ခ်ီၿပီးသြားတယ္ မရင္မိက မၿပီးေသးဘူးတဲ့ကြ။ သူကလည္း မၿပီးရင္ မေက်နပ္ဘူးလို႔ အေရးဆိုလာတယ္….။ ဒါေၾကာင့္ မထင္မွတ္ဘဲ ေပၚေပါက္လာတဲ့ ဒီက႑ကို မင္းျဖည့္ေပးလိုက္ဦး……”

“…ဟုတ္ကဲ့…ရပါတယ္…..ေလးေလးေဆြ…”

ကိုေက်ာ္ေဆြက ဖ်ံသိုႏွင့္စိမ္ထားေသာ ဝီစကီတစ္ခြက္ကို ငွဲ႕ေသာက္လိုက္သည္။ ဒီေတာ့မွ အေတာ္ေနသာထိုင္သာ ရွိသြားသည္။

“….ကဲ… စိုးလြင္…….. မရင္မိဆႏၵ ျပည့္ဝသြားေအာင္ ျဖည့္ဆည္းေပးလိုက္ပါကြာ..”

စိုးလြင္ မရင္မိရွိရာ အခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားသည္။

“…..ဒီတစ္ခါ… ေအာင္ထြန္းက အျပင္က ေစာင့္ဦး။ တိုးတိုးနဲ႔ငါ အေျခအေန ေလ့လာဦးမယ္…”

စိုးလြင္ဝင္လာစဥ္ မရင္မိတစ္ေယာက္ မ်က္လုံးေမွးစင္းလၽွက္ ေျခပစ္လက္ပစ္ ကားယားပက္လက္ႀကီး အိပ္လၽွက္ရွိသည္။ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားရွိ မရင္မိေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာ ခုံးႂကြမို႔ေမာက္ေနၿပီး ႏွုတ္ခမ္းသားထူထူမ်ားက ေဘးသို႔ အနည္းငယ္လန္ကာ ခပ္ဟဟႀကီး ျပဲလၽွက္ရွိသည္။

စိုးလြင္ တံေတြးတစ္ခ်က္ မ်ိဳခ်လိုက္ၿပီး မရင္မိတကိုယ္လုံးကို ရာဂကသိုဏ္းရွုရင္းျဖင့္ပင္ သူ႔ပုဆိုးႏွင့္ အကၤ်ီကို ခၽြတ္ခ်လိုက္သည္။ မရင္မိက စိုးလြင္မွန္း မသိေသး။ ကိုေက်ာ္ေဆြ ျပန္ဝင္လာသည္ဟု ထင္မွတ္ေန၏။ သို႔ေသာ္ သူမဆႏၵျပည့္ဝေအာင္ လုပ္မေပးေသးသျဖင့္ မေက်နပ္စိတ္ေတြ ဝင္ကာ မ်က္စိကိုမွိတ္၍ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္သည္။

စိုးလြင္က မရင္မိ၏ နို႔အုံတင္းတင္းအိအိႀကီးကို လက္ဖဝါးႏွင့္ ခပ္ရြရြေလး ပြတ္ေပးလိုက္သည္။ စူတင္းေနသည့္ နို႔သီးေခါင္းညိဳညိဳေလးကို လက္ညႇိုးလက္မႏွင့္ အသာေလးညႇပ္ကာ ခပ္ရြရြေလး ပြတ္ေခ်ေပးသည္။ ထို႔ေနာက္ မာန္တုန္ႂကြ၍ ခုံးထပြရြေနေသာ ေစာက္ဖုတ္အကြဲႀကီးအတြင္းသို႔ သူ႔လက္ညႇိုးကို ထိုးသြင္းကာ လွုပ္၍လွုပ္၍ ႏွဲ႕ေပးလိုက္၏။ ေစာက္ေရေတြေရာ လေရေတြပါ အိုင္ထြန္းစိုရႊဲေနသျဖင့္ ႁပြိႁပြိ….. ႁပြစ္…. ႁပြစ္…. ပြပ္… ျပလပ္ဟူေသာ အသံေတြ ထြက္လာသည္။

ေစာက္ဖုတ္တစ္အုံလုံး ယားႂကြလာၿပီး တကိုယ္လုံး မရိုးမရြျဖစ္ကာ မရင္မိတကိုယ္လုံး လူးလြန႔္တုန္ခါသြား၏။ မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုေက်ာ္ေဆြ မဟုတ္ဘဲ စိုးလြင္ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။ စိုးလြင္ေပါင္ၾကားက လီးႀကီးမွာ ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ မတ္ေတာင္ေနပါေတာ့သည္။

လုံးပါတ္ေရာ အရွည္ပါ ကိုေက်ာ္ေဆြထက္ ေရာင္ေရာင္ေလး ႀကီးပုံရသည္။ ထူးျခားတာက ကိုေက်ာ္ေဆြ႕လီးႀကီးက ဒစ္လန္ေနၿပီး စိုးလြင္လီးက ဒစ္မလန္ဘဲ အေရျပားဖုံးထားေသာ ဒစ္ထိပ္ဖူးႀကီးျဖစ္၏။ ၿပီးေတာ့ ညိဳဝါေရာင္သမ္းၿပီး ႏုထြားလွေသာ လီးႀကီးျဖစ္၏။

မရင္မိက စိုးလြင္ကို ျပဳံးရင္း မ်က္စိတစ္ဖက္ မွိတ္ျပသည္။ အာ႐ုံအသစ္အဆန္းမို႔ မရင္မိစိတ္ေတြ ျမဴးႂကြသြက္လက္လာသည္။ ေစာက္ဖုတ္ႏွိုက္ေနေသာ စိုးလြင္လက္ကို ဆြဲယူလိုက္ၿပီး သူမကိုယ္လုံးေပၚ ေမွာက္ခ်ေစလိုက္သည္။ စိုးလြင္ကို တင္းေနေအာင္ ဖက္ထားရင္း ပါးကိုနမ္း၏။

“….မမ…က မၿပီးေသးဘူးဆို….”

“….အင္း….”

“…ဒါမို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပြဲသိမ္းေပးဖို႔ ေလးေဆြက လႊတ္လိုက္တာ…”

စိုးလြင္က မရင္မိဖက္ထားေသာ လက္မ်ားကို အသာေျဖလိုက္ၿပီး ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားတြင္ ဝင္ရပ္လိုက္သည္။ မရင္မိလည္း ကာမစိတ္ေတြ ျပန္လည္နိုးႂကြလာၿပီး သူမ၏ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာ ႂကြသထက္ႂကြ ရြသထက္ရြလာသည္။ စားေသာက္ရန္ အသင့္ျဖစ္ေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ေဖါင္းေဖါင္းႀကီးထဲသို႔ သူ႔လီးႀကီးကို ဖိႏွစ္၍ သြင္းလိုက္သည္။

ေစာေစာကပင္ လီးအထိုးခံထားရၿပီးမို႔ အဝင္မွာ ထင္သေလာက္ မနာက်င္ေတာ့။ အရသာရွိရွိႏွင့္ ခံလို႔ေကာင္း႐ုံသာ။ စိုးလြင္က လီးႀကီးကို တဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ ျပန္ႏွုတ္လိုက္ၿပီး ခပ္သြက္သြက္ ျပန္သြင္းသည္။ ဤကဲ့သို႔ ေလးငါးဆယ္ခ်က္ခန႔္ ေစာက္ပတ္ႏွင့္လီး မိတ္ဆက္ၿပီး ခပ္သြက္သြက္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး ေဆာင့္ပါေတာ့သည္။

သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္က မရင္မိ၏ နို႔အုံႀကီးကို တစ္လုံးစီ ဆုပ္ကိုင္ကာ ကိုယ္ကိုကိုင္း၍ အသားကုန္ ေဆာင့္ပါေတာ့သည္။

“…….ဖြတ္…. ဖြပ္…. ဖြတ္…. ႁပြတ္….. ဖြတ္…. ဖပ္….. ဗ်စ္… ဘြတ္…. ဖြတ္…. ဖြတ္….”

လီးႏွင့္ေစာက္ဖုတ္ ပြတ္တိုက္ရာမွ ထြက္ေပၚလာေသာ အသံမ်ား။ လဥႏွစ္လုံးက ဖင္ရိုက္သံမ်ားျဖင့္ တစ္ခန္းလုံး ဆူညံသြားေတာ့သည္။ မရင္မိကလည္း ေအာက္မွေန၍ ဖင္ဆုံႀကီးကို ေကာ့ေကာ့ၿပီးခံသည္။ စိုးလြင္ကလည္း ကုန္း၍ ကုန္း၍ အသားကုန္ ၾကဳံးၾကဳံးၿပီး ေဆာင့္သည္။

၁၅ မိနစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေဆာင့္လိုးၿပီးေသာအခါ မရင္မိတကိုယ္လုံး ဓာတ္လိုက္သလို တုန္ခါသြားၿပီး ၿပီးဆုံးသြားပါေတာ့သည္။ စိုးလြင္က မရင္မိ ၿပီးမွန္းသိေသာ္လည္း မရပ္နားဘဲ ဒလစပ္ ဆက္၍ ေဆာင့္သည္။ ၿပီးလို႔ေကာင္းတာက တစ္မ်ိဳး၊ မနားတမ္း ဆက္ေဆာင့္ေပးေနသည့္အတြက္ ေစာက္ဖုတ္အုံႀကီးတစ္ခုလုံး က်ဥ္အီဆိမ့္ကာ အတားအဆီး အကြယ္အမဲ့ ေလဟာနယ္ထဲသို႔ လြင့္ေမ်ာေနသလိုမ်ိဳး ခံစားရတာကတဖုံ၊ လူပ်ိဳသိုးတစ္ေယာက္၏ လီးႏုထြားႀကီးကို အလိုးခံလိုက္ရလို႔ ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ရတာက တစ္နည္း… အသီးသီး မၿငီးနိုင္ေသာ ေဝဒနာေတြ ဆက္ကာ ဆက္ကာ ခံစားေနရပါေတာ့သည္။

၁၀ မိနစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ အေရာက္တြင္ စိုးလြင္က တစ္ခ်ီၿပီးသြား၏။ မရင္မိက ခံေကာင္းဆဲ…။ ဤကဲ့သို႔ သဲႀကီးမဲႀကီး အခ်စ္ပြဲ ဆင္ႏႊဲလာရာ ေနာက္ထပ္ ၁၅ မိနစ္ခန႔္ အေရာက္တြင္ ႏွစ္ေယာက္လုံး ၿပိဳင္တူၿပီးဆုံးသြားၾက၏။ ၿပိဳင္တူၿပီးလၽွင္ ေကာင္းနိုင္ပါသည္။

မရင္မိလည္း ေပ်ာ့ေခြႏႊမ္းေၾကသြားသည္။ သို႔ေသာ္ သူမမ်က္ႏွာမွာ အျပဳံးေတြေဝလၽွက္……

စိုးလြင္က သူ႔လီးႀကီးကို ေစာက္ဖုတ္ထဲမွ ဆြဲႏွုတ္လိုက္သည္။ လီးႀကီးက မာန္ထေနဆဲ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘလြတ္ဟု အသံမျမည္ဘဲ ႁပြတ္ဟု အသံျမည္သြားသည္။ အေျခအေနက ေနာက္ထပ္နာရီဝက္ေလာက္ ဆြဲနိုင္ေသးသည့္သေဘာကို လက္ေတြ႕ျပေန၏။

ကိုေက်ာ္ေဆြႏွင့္ တိုးတိုးတို႔ႏွစ္ေယာက္ စိုးလြင္ကို ၾကည့္၍ အံၾသေန၏။ အခ်ိန္အားျဖင့္ တစ္နာရီျပည့္ရန္ မိနစ္၂၀ လိုေသး၏။ ေနာက္ထပ္ မိနစ္ ၃၀ ထပ္ထည့္လိုက္လၽွင္ မိနစ္ ၇၀ တစ္နာရီ ၁၀ မိနစ္….. ကိုေက်ာ္ေဆြ စိုးလြင္ကို ရွူံးသြားပါၿပီ….။ “…..ေကာင္းလိုက္တာ ေမာင္ေလးရယ္…..။ ေဆြေမ့မ်ိဳးေမ့ပါဘဲ….. အသားေတြေတာင္ တုန္တယ္ကြယ္….။ မင္း… မိန္းမလိုးဖူးလားဟင္…” “……ဟုတ္ကဲ့…. ေလးေဆြသမီး….. ရီရီမြန္ကို ၅ ခါမက လိုးဖူးပါတယ္…..” စိုးလြင္စကားေၾကာင့္ တိုးတိုးမ်က္လုံးအစုံ ျပဴးက်ယ္သြားသည္။ သူ႔ထက္ပို၍ ကိုေက်ာ္ေဆြ႕ မ်က္လုံးႀကီးေတြက အဆတစ္ရာပို၍ ျပဴးက်ယ္သြားပါေတာ့သည္။…ၿပီးပါၿပီ