မဆုံတဲ့ ဖူးစာ

Unicode

တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူကို သတိရမိတဲ့အခါတိုင်း အလွမ်းဖြေရင်း နားထောင်ဘို့ version ၄ ခုနဲ့ ဆိုထားတဲ့ Hello Darling ဆိုတဲ့ အင်္ဂလိပ် သီချင်းလေးကို ကျွန်တော့ Laptop ပေါ်မှာ တင်ထားပါတယ်။ အထူးသဖြင့် မန္တလေး ကိုရောက်လျှင် ပိုသတိရမိပြီး ပိုနားထောင်ဖြစ်ပါတယ်။ ၂၀ဝ၈ ခု၊ နှစ်ဆန်းပိုင်းလောက်ကပါ။ အောင်မင်္ဂလာအဝေးပြေးဝင်း ရန်ကုန်-မန္တလေး Express ကားတစ်စီးပေါ်မှာ ည ၇ နာရီကား လက်မှတ်ဝယ်ပြီး ကားထွက်မည့် အချိန်ကို စောင့်နေတာ ၁၀ မိနစ်ကျော်တဲ့အထိ ကားကမထွက်သေးဘူး။ ခရီးသည်တွေ ကျန်နေသေးလို့ ထင်ပါရဲ့။ ထိုင်ခုံတွေကလည်း ဟိုနား တစ်ခုံ ဒီနားနှစ်ခုံဆိုသလို လွတ်နေသေးတယ်။ ကျွန်တော့် ဘေးခုံကလည်း မလာသေးဘူး၊ တစ်ချို့က လမ်းကစောင့်ပြီး စီးတာတွေလည်း ရှိတတ်ပါတယ်။

ကျွန်တော်ကတော့ များသောအားဖြင့် ဘုန်းကြီးတွေနဲ့အတူ ကျတတ်ပါတယ်။ ကားပေါ်မှာ ဖွင့်ထားတဲ့သီချင်းလေးတွေ နားထောင်ပြီး စောင့်နေတုန်း အသားဖြူဖြူ၊ နှာတံပေါ်ပေါ် လူရည်သန့်သန့် အသက် ၃၀ ခန့်အမျိုးသမီးတစ်ဦး ကားလက်မှတ်ကိုင်ပြီး တက်လာပါတယ်။ စပါယ်ယာက သူ့ပစ္ဇည်းတွေသယ်လို့ အနားရောက်တော့ အပေါ်မော့ကြည့်ရင်း “ခုံနံပါတ် ၁၂ ” လို့ ပါးစပ်က ရေရွတ်လိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကိုလည်း ပြုံးနေတော့ သဘောပေါက်လိုက်ပြီး လမ်းထဖယ်ပေးလိုက်ပါတယ်။

စပါယ်ယာက သူ့ပစ္ဇည်းတွေ စင်ပေါ်တင်နေတုန်း လက်မှတ်ရောင်းတဲ့ ကောင်မလေးနောက်က ထပ်လိုက်လာပါတယ်။

“အစ်မ အဆင်ပြေလား၊ အဆင်မပြေလျှင် နောက်ကားနဲ့ ချိန်းပေးမယ်”

ဟု လှမ်းပြောနေပါတယ်။ သူကတော့

“ရတယ် အဆင်ပြေပါတယ်”

ဟု ပြောရင်း ကားအောက်ဖက်ကို လိုက်ကြည့်နေပါတယ်။ လင်မယားဟု ယူဆရသော အသက် ၆၀ ခန့် ဘိုးတော်နှင့် ဘွားတော်ကို

“ဒယ်ဒီတို့ ပြန်တော့လေ”

ဟု လှမ်းပြောနေတာ ကားမှန်တွေက လုံနေသဖြင့် အောက်က ကြားရမယ်လို့ ကျွန်တော်မထင်ပါဘူး။

ကားလည်းစတင်ထွက်ခွာပါပြီ၊ တစ်ခါမှ မမြင်ဘူးပေမဲ့ စတွေ့တွေ့ချင်း ပြုံးပြတဲ့ သူ့အပြုံးက ကျွန်တော့်ရင်ထဲ စမ်းချောင်းလေး စီးဆင်းသွားသလို အေးမြသွားတယ်ဗျာ။

“မန္တလေးအထိလား”

သူက စမေးပါတယ်၊ ကိုယ့်ထက်ငယ်မှန်း သိသော်လည်း ယဉ်ကျေးမှုအရ

“ဟုတ်ကဲ့” လို့ ဖြေလိုက်ပြီး

“ညီမကရော” ဟု ပြန်မေးလိုက်ရာ

“ကျွန်မလည်း မန္တလေးအထိပါဘဲ၊ မနက်ဖြန်မှပြန်ဘို့ လက်မှတ်ဖြတ်ထားတာ အရေးပေါ် ကိစ္ဇတစ်ခု ပေါ်လာလို့ ကမန်းကတန်း ကောက်ထွက်လာတာ၊ ဒီထိုင်ခုံကလူ ဘွတ်ကင်တင်ထားပြီး မလာတာနဲ့ အတော်ဘဲ ဖြစ်သွားတယ်”

“ညီမက မန္တလေးကလား”

“မဟုတ်ဘူး၊ ကျွန်မက ဝန်ထမ်းပါ၊ မန္တလေးမှာ တာဝန်ကျတာ ၁ နှစ် ကျော်ကျော်ဘဲ ရှိသေးတယ်၊ အစ်ကိုကကော မန္တလေးကဘဲလား”

“မဟုတ်ဘူး ကျွန်တော်လည်း အလုပ်ကိစ္ဇနဲ့ တစ်လတစ်ပတ်လောက် မန္တလေးကို သွားရတယ်”

လို့ ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။ ကားနည်းနည်းလှုပ်တော့ ပေါင်ချင်းထိမိသွားလို့ ပြန်ပြင်ထိုင်တော့

“ရပါတယ် အားမနာပါနဲ့ရှင်” တဲ့။

စကားတပြောပြောနဲ့ စီးလာတာ ဇရပ်ကွင်းစစ်ဆေးရေးဂိတ်မှာ လမ်းဆင်းလျှောက်ပြီး မှတ်ပုံတင်ပြရတယ်။ အဲဒီတုန်းက အမြန်လမ်း မပြီးသေးဘူး၊ လမ်းဟောင်းကဘဲ သွားရတာ။ ကားတွေကလည်း စောထွက်တယ် ည ၈ နာရီကားဆို နောက်ဆုံးဘဲ။

မှတ်ပုံတင်စစ်ပြီး ကားပေါ်ပြန်တက်တော့ သူကအစွန်ခုံမို့ သူအရင်ဝင်ပြီးမှ နောက်ကလိုက်တက်မယ်ဆိုပြီး သူ့နောက်ကလိုက်လာတာ အခုမှ သူ့ကို နောက်ကနေ မြင်ရတယ်။ ခါးသေးလို့ရင်ချီ၊ တင်ကလည်း စံချိန်မှီတယ်ဗျာ။ မေသန်းနု ဘော်ဒီမျိုး။ အရပ်ကတော့ ၅ ပေ ၄ လက်မခန့် ရှိမယ် ထင်ရတာဘဲ။ စိတ်ထဲမှာတော့ တွတ်ပီ ဒီနေ့ တယ်ကံကောင်းပါလားပေါ့။

ပဲခူးရောက်တော့ ခရီးသည် တစ်ချို့ထပ်တက်လာတယ်။ ရွှေအုန်းပင်မှာ ထမင်းစားနားတော့ သူ့ကို

“တစ်ခုခု ကျွေးပါရစေ” လို့ ပြောတာ

“ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ကျွန်မအိမ်က တစ်ခါတည်း စားလာလို့ အစ်ကိုဘဲ သုံးဆောင်ပါ” တဲ့။

ထမင်းစားနားပြီး ည ၉ နာရီ ၄၀ လောက် ရွှေအုန်းပင်က ပြန်ထွက်တယ်။ ကားပေါ်မှာ အဲယားကွန်းက ပိုအေးလာပြီ။ ဒီတစ်ခေါက်မှ ကျွန်တော်လည်း အနွေးထည် ထည့်လာဘို့ မေ့ကျန်ခဲ့တယ်။ ဒိုက်ဦးကျော်တော့ ကားပေါ်မှာ ပြနေတဲ့ ဗွီဒီယိုလည်း ပြီးသွားပြီ၊ တော်တော်များများလည်း အိပ်ကုန်ကြပြီ။ ကျွန်တော်ကတော့ လက်ကိုပိုက်ထားပြီး အအေးဒဏ်ကို ကြံ့ကြံ့ခံရင်း မျက်လုံးကလေး မှိတ်လိုက်လာတယ်။

“အစ်ကို အနွေးထည် မပါဘူးလား၊ အရမ်းအေးနေမှာဘဲ”

“ဟုတ်တယ် ဒီတစ်ခေါက်မှ ယူလာဘို့ မေ့သွားတယ်”

ဟု ပြောလိုက်တော့ သူခြုံထားတဲ့ စောင်ကို ဖြန့်ပြီး ကျွန်တော့်ကိုယ်ပေါ် တစ်ဝက် လှမ်းတင်ပေးတယ်။

“ရပါတယ်၊ ညီမဘဲ ခြုံပါ”

ဟုပြောတော့

“အားမနာပါနဲ့ ညီမစောင်က နှစ်ယောက်ခြုံလို့ ရပါတယ်” တဲ့။

ဘယ်လောက် လူမှုရေး အသိစိတ်ရှိပြီး ကျေးဇူးတင်စရာ ကောင်းတဲ့ အမျိုးသမီးလေးလည်းဗျာ၊ လူချင်းလည်း ပူးကပ်ထားပေးတယ်။

————————————–

ကားပေါ် စတက်တက်ခြင်း ပြုံးပြတုန်းက တစ်ကြိမ်၊ မှတ်ပုံတင် စစ်တုန်းကနဲ့ ထမင်းစားနားပြီး ကားပေါ်ပြန်တက်တာ့ ၂ ကြိမ်၊ စိတ်ထဲက ပြစ်မှားထားခဲ့မိတယ်။ အခုလည်း စောင်တစ်ထည်တည်း ၂ ယောက် အတူခြုံပြီး လူချင်းပူးကပ်နေတော့ စိတ်ထဲက ဖောက်ပြန်ချင်နေပြီ။ မနည်းချွန်းအုပ်ထားရတယ်။ စေတနာနဲ့ ကမ်းတဲ့လက်ကို ပြန်ကိုက်မိ သလိုမျိုး ဖြစ်သွားလျှင် ကျွန်တော့်လောက် ယုတ်မာပြီး ရှက်ဘို့ကောင်းတဲ့လူ ရှိမှာမဟုတ်ဘူ။

ကေတုမတီမြို့သစ် ပိုင်အိုးနီးယားမှာ တစ်ခါကားနားပြန်တယ်။

“တစ်ခုခု ပြုစုပါရစေ” လို့ ပြောတော့

“ကောင်းပြီလေ သန့်စင်ခန်း အရင်သွားလိုက်ဦးမယ်၊ အစ်ကို စားပွဲတစ်လုံးယူပြီး ခဏစောင့်နေ” တဲ့။

ကျွန်တော်လည်း သူပြန်လာလျှင် မြင်နိုင်မဲ့ နေရာမှာထိုင်ပြီး ဆေးလိပ်သောက်ရင်း စောင့်နေလိုက်တယ်။

“ဘာစားမလဲ၊ ဘာသောက်မလဲ”

လို့ သူ့ကို မေးလိုက်တော့

“အခုလို ညည့်နက်ကြီး ဘာမှစားလေ့စားထ မရှိဘူး၊ ဒါပေမဲ့ အစ်ကို့စေတနာကို အသိအမှတ်ပြုတဲ့ အနေနဲ့ နွားနို့တစ်ခွက် သောက်မယ်”

ကျွန်တော် ဝမ်းလည်းသာ ကျေးဇူးလည်းတင်မိပါတယ်။ စားလေ့စားထ မရှိလို့ လာမထိုင်လျှင် သူနဲ့ကျွန်တော် ဒီလောက်မြန်မြန် ရင်းနှီးခွင့် ရှိချင်မှ ရှိမှာပါ။ ကျွန်တော့် လိပ်စာကဒ်လေး ပေးပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို မိတ်ဆက်ရင်း

“ညီမ နာမည်လေးလည်း ပြောပါဦး” ဆိုတော့

“သော်တာလို့ မှတ်ထားလိုက်ပါ” တဲ့။ ဖုန်းနံပါတ်တော့ မပေးဘူး။

“သတိရလျှင် ညီမပြန်ခေါ်မှာပေါ့” တဲ့။ ကျွန်တော့်ကို

“အစ်ကိုက အိမ်ထောင်ရှိလား” လို့ မေးလာတော့ ကျွန်တော်လည်း

“ရှိတယ်” လို့ အမှန်အတိုင်းဘဲ ဖြေလိုက်တယ်။

“ကြိုက်တယ်၊ တစ်ချို့လူတွေ အမှန်အတိုင်း မဖြေချင်ကြဘူး” တဲ့။

ကျွန်တော် ကတော့ ခုရှုတ်မှနောင်ရှင်း ကြိုက်ရောင်းကြိုက်ဝယ်ဘဲ။ သူ့ကိုလည်း

“တစ်ခုခု ရှိလား” လို့ ပြန်မေးလိုက်တော့

“ညီမက တိုက်ရှိတယ်၊ ကားရှိတယ် ဖြေရမှာလား” တဲ့။ ကျွန်တော်လည်း

“တည့်မေးဘို့ အားနာလို့ပါ၊ boy friend ရှိလား၊ အိမ်ထောင်ရှိလားလို့ မေးတာပါ” ဆိုတော့ သူပြန်ဖြေပုံက ပဟေဠိဆန်ဆန်

“ရှိတော့မယ်” တဲ့။

“ဘာရှိတော့မှာလည်း” လို့ မေးတော့

“သေချာလျှင် ကြေငြာမှာ ပေါ့” တဲ့။

နွားနို့ တစ်ယောက်တစ်ခွက် သောက်ရင်း စကားပြောနေလိုက်တာ ကားက “ခရီးပြန်ဆက်ပါတော့မယ်” လို့ ကြေငြာတော့မှ ငွေရှင်းပြီး ကားပေါ် ပြန်တက်လာကြတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ နောက်ကနေ တစ်ဝကြီး ခပ်ပြတ်ပြတ် ရှိုးပြီး တက်လာတာ။ ညည့်နက်လာတော့ အပြင်မှာလည်းအေး ကားအဲယားကွန်းကလည်း အရမ်းအေးနေတာပေါ့။ ကားပေါ်ရောက်တော့ စောစောကလိုဘဲ စောင်ပြန်ခြုံပေးပြီး လူချင်းပူးကပ်ထားတယ်။ သူ့ပေါင်ပေါ်က လက်ကလေးကို ကျွန်တော့် ညာလက်နဲ့ စမ်းပြီး ကိုင်ကြည့်တော့

“လက်ဖျား အေးစက်နေတာဘဲ”

ဆိုပြီး သူ့လက် ၂ ဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ထားတယ်။ ကျွန်တော်လည်း အခြေအနေကောင်းတော့ မထူးပါဘူးဆိုပြီး ကျွန်တော့် ဘယ်လက်ကို အပေါ်က ထပ် ဆုတ်ကိုင်ထားလိုက်တာ သူ့ရဲ့အကြင်နာ ကိုယ်ငွေ့တွေကြောင့် တဖြေးဖြေး နွေးထွေးလာတယ်။ နည်းနည်းကြာတော့ နောက်တစ်ဆင့်တက်ဘို့ ကျွန်တော် ကြိုးစားတယ်။

“ခါးလေးကို ခဏဖက်ထားလို့ ရမလား” လို့ မေးတော့

“ချမ်းနေတုန်းဘဲလား”

ဆိုပြီး ဖက်ပါလည်း မပြောသလို မဖက်နဲ့လို့လည်း မငြင်းဘူး။ ဆိတ်ဆိတ်နေခြင်းဟာ ဝန်ခံခြင်းဘဲလို့ ကိုယ့်ဖာသာ အတည်ပြုပြီး ခါးလေးကို ညင်ညင်သာသာလေး ဖက်ထားလိုက်မိတယ်။

ခါးလေးကသေးတော့ ဖက်ရတာ ပိုပြီး ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် ရှိတာပေါ့။ သူကလည်း ကြည်ကြည်ဖြူဖြူ ရှိတဲ့ ပုံပါ။ အခုမှစတွေ့ပြီး တရားဝင် မတော်ရသေးတဲ့ ချစ်သူလေးကို ဖက်ထားရင်း အားမလိုအားမရ ဖြစ်လာတာနဲ့ လက်နှစ်ဖက်နဲ့သိုင်းပြီး တင်းတင်းလေး ဖက်ထားလိုက်တော့ ကိုယ်လုံးလေးပါ ပါလာပြီး မွှေးမွှေးပေးမိမလို ဖြစ်သွားတာကြောင့် နည်းနည်းရုန်းချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ကျွန်တော့်လက်တစ်ဖက်ကို ဖြုတ်ချတယ်။

ကျွန်တော်လည်း မူလအနေအထားအတိုင်းဘဲ ညာလက်နဲ့ ဖက်ထားပြီး ငြိမ်နေလိုက်တယ်။ ခဏကြာတော့မှ ဖက်ထားတဲ့လက်နဲ့ နို့အောက်ပိုင်းလေးကို ပွတ်ပေးနေတာ ဘာတုန့်ပြန်မှုမှ မလာတော့တာကြောင့် ဘယ်လက်နဲ့ နို့ကို အသာဆုပ်ကိုင်ပြီး လက်ညှိုးလေးနဲ့ နို့နှစ်လုံးကြား ရွရွလေး မထိတထိ ကလိပေးလိုက်တာ ဖီးတက်လာလို့ ထင်ပါတယ် ကျွန်တော့်ပခုံးပေါ် ခေါင်းလေး မှီလာတယ်။ ဆံပင်လေးတွေကို မွှေးမွှေးပေးပြီး ဘယ်၊ ညာ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ နို့အစုံကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဖီးအရှိန် ပိုတက်လာအောင် ပွတ်ပေးလိုက်တော့ တဖြေးဖြေး အောက်ကို လျှောကျလာပြီး ရင်ခွင်ထဲ ရောက်လာတယ်။

ကျွန်တော်လည်း ဘယ်ဒူးကိုထောင်ပြီး သူဘို့ ခေါင်းအုံး လုပ်ပေးရတာပေါ့။ ရင်ခွင်ထဲ ရောက်နေပြီ ဆိုတော့ နို့ကိုင်ရတာ ပိုအဆင်ပြေသွားပြီ။ ပထမ အင်္ကျီအောက် လက်လျှို၊ ဘော်လီအပေါ်က ကိုင်ပြီးနို့သီးခေါင်းလေးကို ပွတ်ပေးတယ်။ ဘော်လီအပြင်ထွက်နေတဲ့ ရင်သားအပေါ်ပိုင်းတွေကတော့ လက်နဲ့တိုက်ရိုက် ထိတွေ့နေရပြီလေ။ တစ်ဆင့်ပြီးတစ်ဆင့် ဘော်လီအောက် လက်ဝင်ပြိး ကိုင်ဘို့ ကြိုးစားတာ ဘော်လီက ကြပ်နေလို့ ဝင်မရဘဲ အပေါ်က ကျော်နှိုက်လိုက်ရတယ်။ နူးညံ့ပြီး ကိုင်လို့ကောင်းလိုက်တဲ့ ချိုချိုနှစ်လုံး Heavy မဟုတ်ပေမဲ့ မာကျစ်ကျစ်နဲ့တင်းတင်းပြည့်ပြည့် ရှိလှတယ်။ အသင့်အတင့်ကြီးတယ်လို့ ပြောလို့ရတာပေါ့။

နို့သီးခေါင်းကတော့ သေးသေးလေးပါ။ ပုံမှန် ကိုင်ပေးနေတဲ့သူ မရှိသေးဘူးလို့ ယူဆရတာဘဲ။ နို့နှစ်လုံးကို အားပါးတရ ကိုင်လို့မှ မဝသေးခင် နေပြည်တော်အဝင် မှတ်ပုံတင် တစ်ခါစစ်တာမို့ နတ်ပြည်က ခုန်ချခိုင်းလိုက်သလို စည်းစိမ်တွေ လေထဲ ခဏ မျှောချလိုက်ရတာပေါ့။

မှတ်ပုံတင်စစ်ပြီး ကားပေါ်ပြန်တက်တော့ ဒီတစ်ခါ ဧည့်သည် မဟုတ်တော့ဘူး အိမ်ရှင်လို ဖြစ်သွားပြီ။ စောင်ကို ကောက်ယူလိုက်ပြီး သူ့ကို အရင်ခြုံပေးပြီးမှ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်ခြုံတယ်။ သူကတော့ စောင်ခြုံပြီးတာနဲ့ ကျွန်တော့်ပခုံးကို မှီတော့တာဘဲ။ ကျွန်တော်ကမှ ဘေး၊ ဘယ်၊ ညာ ကြည့်နေရသေးတယ်။ ဘေးခုံက လင်မယားနှစ်ယောက် သူ့မိန်းမက တန်းအိပ်သွားပေမဲ့ ဘဲကြီးက မအိပ်သေးဘဲ ကျွန်တော်တို့ဘက် မသိမသာရှိုးနေလို့ ခါးလေးဖက်ပြီး ဒီဘဲ အိပ်အောင် စောင့်နေရသေးတယ်။

ကိုယ့်ကုသိုလ်နဲ့ ကိုယ်ဖြစ်လာတာ သူက ဘာမနာလို ဖြစ်ရတာလဲ မသိဘူး။ တအောင့်ကြာ ဒီဘဲ ကျိုးသွားတော့မှ ချစ်သူလေးကို ရင်ခွင်ထဲ ပြန်သွင်းရတာပေါ့။ ဒီတစ်ခါ ဒူးခေါင်းပေါ် မရောက်ခင် လေထဲမှာ မွှေးမွှေးတစ်ချက် ချစ်လက်ဆောင် ပေးလိုက်တယ်။ ဖောင်းဖောင်းအိအိ ပါးလေးကို ဖိနမ်းရတာ မဝပေမဲ့ အခြေအနေအရ ရောင့်ရဲလိုက်ရတာပေါ့။ ညာလက်က ပေါင်ကို ဖွဖွလေးပွတ်ပေးပြီး ဘယ်လက်နဲ့ နို့ကို အပေါ်က နှိုက်ကိုင်နေတာ ညီတော်မောင်တောင် ကြွတက်လာပြီ၊ တစ်ခါတစ်ခါ သူနည်းနည်း ဘေးကိုစောင်းသွားလျှင် သူ့ပါးနဲ့ ညီလေးနဲ့ မိတ်ဆက်နေသေးတယ်။ ပိပိလေး စမ်းကြည့်တော့ ဖောင်းနေတာဘဲ။

ထမီဖြေပြီး နှိုက်ဘို့ သိပ်အဆင်မပြေတာနဲ့ ထမီပေါ်ကဘဲ အစေ့လေးစမ်းပြီး လက်ခလယ်လေးနဲ့ သ ပေးနေတာ အရည်ကြည် နည်းနည်းစို့လာတယ်။ သူက ဆက်မလုပ်ခိုင်းတော့ဘူး၊ လက်ကိုကိုင်ပြီး နို့ပေါ် တင်ပေးထားတယ်။ နို့လေးပွတ်ပေးပြီး သူ့လက်ကို ဒုတ်ပေါ်တင်ပေးလိုက်တော့ ဘောင်းဘီပေါ်က အပေါ်အောက် ပွတ်ပေးနေတယ်။ ဒုတ်ကလည်း တဖြေးဖြေး မာန်တက်နေပြီ၊ လှဲနေရင်း သူပွတ်ပေးနေတာ အဆင်မပြေဘူးထင်တယ်၊ ထထိုင်ပြီး ဂရုတစိုက် ပွတ်ပေးရှာတယ်။

ကျွန်တော်လည်း ကောင်းလာတာကြောင့် ခါးပတ်ဖြေ၊ ဇစ်ဖြုတ်ပြီး အပြင်ထုတ်ပေးလိုက်တာ သူ့လက်သွယ်သွယ်လေးတွေနဲ့ ဒုတ်တစ်ခုလုံး သေသေချာချာ လျှောက်ကိုင်ကြည့်ပြီး ဂွင်းထုပေးတော့တာပေါ့။ ကျွန်တော်လည်း အရေးပေါ် တာဝါတစ်ခု အဆင်သင့် ဖောက်ထားရတယ်။ နုနုရွရွလေး ထုပေးနေရင်းက ပိုမြန်လာတော့ ကောင်းလွန်းလို့ သူ့နှုတ်ခမ်း ဖက်စုပ်ရင်း စည်းစိမ်အပြည့် ယူလိုက်တယ။

ပြီးခါနီး တာဝါကို ဒုတ်ဖျားပေါ် တင်ပေးလိုက်တော့ တာဝါနဲ့ ဆုပ်ကိုင်ပြီး နောက်ဆုံးထွက်သက်ထိ ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင် အဆုံးသတ်ပေးတာ။ တော်လိုက်တဲ့ နတ်သမီးလေးဗျာ။ အကုန်သုတ်ပေးပြီး ပလပ်စတစ်အိတ်ထဲ ပြန်ထည့်ပေးထားလိုက်သေး။

ကျွန်တော်လည်း ဆုချတဲ့အနေနဲ့ နောက်တစ်ကြိမ် မွှေးမွှေးပေးပြီး နှုတ်ခမ်းလေး ထပ်စုပ်ပေးလိုက်တယ်။ သူလည်း ရင်ခွင်ထဲ ပြန်ဝင်ပြီး နှစ်ယောက်အတူ ဖက်အိပ်လာလိုက်တာ မြစ်ငယ်တံတားရောက်မှ နိုးတယ်။ ကမန်းကတန်းထပြီး ခေါင်းတွေဘာတွေ သူကတော့ ဖြီးနေလေရဲ့။ ကျွန်တော်ကတော့ မန္တတလေးဝင်တော့မှ မျက်လုံးကို မနည်း ဖွင့်ယူရတယ်။ ဒါတောင် ကိုယ့်အတွက် အရေးကြီးလို့ ထတာ။ ဖုန်းနံပါတ် မသိရသေးဘူး။ စောစောက မပေးပေမဲ့ အခုတော့ ပေးမှာပါ ဆိုတဲ့ ယုံကြည်ချက်နဲ့ ဘယ်လိုဘဲ ချော့တောင်းတောင်း လိပ်စာကော ဖုန်းနံပါတ်ပါ လုံးဝ မပေးဘူးဆို မပေးဘူးဘဲ။ ဘယ်လို နားလည်ရမှန်းတောင် မသိဘူး။ ဆက်ဆက် ဖုန်းပြန်ဆက်ဘို့ အသနားခံရတာပေါ့။

ကားဝင်းထဲ ရောက်လာပြီ ဖက်ထားတာ မလွှတ်ချင်သေးဘူး။ သူ ကိုယ့်အပေါ် ကောင်းခဲ့တာ ကိုယ်က ဆိုးလို့ ဘယ်ဖြစ်ပါ့မလဲ။ ဖက်ထားတဲ့ လက်ကလေးကို လွှတ်ပေးပြီး စောင်ပါ ခေါက်ပေးလိုက်တယ်။ ကားပေါ်က ဆင်းခါနီး တာဝါထည့်ထားတဲ့ အိတ်ကို မျက်စောင်းထိုးပြရင်း ပြန်သိမ်းသွားဘို့ သတိပေးလိုက်သေးတယ်။

“ဘယ်နေ့ ပြန်မှာလဲ” တဲ့။

ကျွန်တော် ပြန်မဲ့ရက် ပြောလိုက်တော့

“See you” ဆိုပြီး နှုတ်ဆက်သွားတယ်။

နောက်ကနေ ငေးမောကြည့်ရင်း မျှော်လင့်ချက် ရှိသလိုလို၊ နှမျောသလိုလို ခံစားချက် ၂ မျိုး ထူးဆန်းစွာ ခံစားမိတယ်ဗျာ။ ကျွန်တော် တည်းမည့် ဟိုတယ်ကို ထွက်ခွာနေပေမဲ့ စိတ်က သူယူသွားလိုက်ပါပြီ။

—————————————

ကျွန်တော် မန္တလေးရောက်တော့ သော်တာ ဖုန်းဆက်နိုး ဆက်နိုးနဲ့ မျှော်လိုက်ရတာ ၅ ရက်မြောက်တဲ့အထိ မဆက်တော့ စိတ်ဓာတ်တွေ ကျလာပါတယ်။ သူ ကိုယ့်အပေါ် ခရီးသွားဟန်လွှဲ အဖော်လုပ်ပေးသွားရုံလောက်ပဲ ဖြစ်မှာပါဆိုပြီး မျှော်လင့်ချက်တွေ ပြန်ရုတ်သိမ်းပြီး ကားပေါ်က တဒင်္ဂလေးကိုလည်း အိပ်မက်လို့ဘဲ သဘောထားလိုက်ပါတယ်။

၆ ရက်မြောက် မနက်မှာတော့ မမျှော်လင့်ဘဲ သော်တာ ဖုန်းဆက်လာပါတယ်။ ရုပ်ချောသလောက် အသံကလည်း အလွန်ချိုပြီး ယဉ်ကျေးဖော်ရွေတယ်။ ဖုန်းထဲက သူ့အသံလေးကို ကြားလိုက်ရုံနဲ့ တစ်ဖက်လူ နားဝင်ချိုပြီး ဘယ်လောက်ပဲ စိတ်ထဲမှာ ပူလောင်ညစ်နွမ်း နေပါစေ စိတ်ချမ်းသာပြီး အမောတွေ ပြေပျောက်သွားစေမယ်လို့ ကျွန်တော် တင်စားချင်ပါတယ်။

“Morning ပါ အစ်ကို၊ အခုပြောနေတာ ဘယ်သူလဲသိလား၊ မှန်အောင်ပြောနိုင်လျှင် နောက်တစ်ဆင့်အတွက် အခွင့်အရေးပေးမယ်” တဲ့။

“သိပ်သိတာပေါ့ ကားပေါ်မှာ ပုံပြောသွားတဲ့နတ်သမီးလေး” လို့ ပြန်ဖြေလိုက်တော့

“ဝမ်းနည်းပါတယ် မှန်အောင် မဖြေနိုင်တဲ့အတွက် ဖုန်းချလိုက်ပါပြီ”

ဆိုပြီး တကယ်ဖုန်းချသွားတယ်ဗျာ။ ကျွန်တော့်မှာ ရေထဲက ပြန်ပေါ်လာတဲ့ အသက်တစ်ချောင်း အချိန်မီ မဆယ်ယူလိုက်နိုင်တဲ့ သူတစ်ယောက်လို ယူကြုံးမရ ဖြစ်ရတာပေါ့။ သူခေါ်တဲ့နံပါတ် ချက်ချင်းပြန်ခေါ်တော့ PCO ဖုန်းပါ။ စောစောက အဲဒီနံပါတ်ခေါ်တဲ့ အစ်မတွေ ပြန်သွားပါပြီတဲ့။ ဘယ်သူ့ကို အပြစ်တင်ရမှန်း မသိအောင် ကျွန်တော့်နေရာက ခံစားကြည့်ကြပါဗျာ။ ကိုယ့်ဖာသာ မေ့ပစ်လိုက်ဘို့ ကြီုးစားနေတုန်း အရင်ကထက် ပိုနက်တဲ့ အမှောင်ကို လျှပ်စီးလက်သလို အလင်းရောင်လေးပေးပြီး ဖန်တီးလိုက်တာလား သော်တာရယ်။

ကျွန်တော်လည်း စိတ်ထဲတင်းသလိုလို ပေါက်ကွဲသလိုလိုဖြစ်ပြီး ဘယ်သူနဲ့မှလည်း ဖုန်းမပြောချင်တာကြောင့် ဖုန်းပိတ်ထားလိုက်ပါတယ်။ နေ့လည်လောက် ဖုန်းပြန်ဖွင့်တော့ ကျွန်တော်မသိတဲ့ ဖုန်းနံပါတ်က မက်ဆေ့ တစ်စောင် ဝင်နေပါတယ်။

“Unfortunately you can’t answer my question. If you want to try again please reply yes, no need to send anymore. If you don’t want, no need to reply. Noted ; read thoroughly and keep exactly.”

လာပြန်ပြီ ကျွန်တော့ကို ဘာအရူးလုပ်ဦးမလဲ မသိ။ ကားပေါ်မှာတုန်းက ထင်ထားတာထက်ပိုပြီး ခရီးပေါက်ခဲ့တဲ့ သူနဲ့ကျွန်တော် အခုဘာလို့ ဒီလို ပဟေဠိ ဆန်ဆန်တွေ လုပ်နေရတာလဲ ကျွန်တော်နားမလည်နိုင်။ သူနဲ့ ပြန်ဆုံခွင့်ရဘို့ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မခိုင်းခင်က လုပ်ချင်နေသူဆိုတော့ မက်ဆေ့ကို နောက်တစ်ခေါက် ပြန်ဖတ်ကြည့်ပြီး Yes လို့ ပြန်ပို့လိုက်ပါတယ်။ ခဏအကြာ ကျွန်တော့ဖုန်းကို မက်ဆေ့ပို့ထားတဲ့ဖုန်းက ပြန်ခေါ်လာပါတယ်။ ဖုန်းကိုင်လိုက်တော့

“မင်္ဂလာပါ၊ အခုလို ပြန်လည်ကြိုးစားဖြေမှာကို ဝမ်းမြောက် ဝမ်းသာကြိုဆိုပါတယ်” တဲ့။

ဘာတွေ လျှောက်လုပ်နေမှန်း မသိဘူး။ ကျွန်တော် မိန်းကလေးအများကြီးကို ချဉ်းကပ်ခဲ့ဘူးတယ်။ ဒါမျိုး တစ်ခါမှ မကြုံဖူးဘူး။ ကိုယ်ကသာ ဆော့ကစားဘူးတာ ကိုယ့်ကိုဆော့ကစားနိုင်မဲ့သူ ရှိမယ်တောင် မထင်ခဲ့မိဘူး။ ကားပေါ်မှာ တွေ့တုန်းက အခြေအနေတွေနဲ့ အခု တစ်ခြားစီဘဲ။ မင်းလေးက ဆော့ကစားချင်လျှင်လည်း ကိုယ်ကြည်ဖြူစွာ ခံယူလိုက်တော့မယ်လို့ စိတ်ထဲ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ သူ့ကို အသာစီးပေးချင်တာလား၊ ဖို၊မ ဆွဲဆောင်မှုလား၊ အချစ်လား၊ ညှို့ဓါတ်လား၊ ကျွန်တော် နားမလည်နိုင်တော့။

—————————-

ဖုန်း စကိုင်ကတည်းက သော်တာ့ အသံမှန်း သိနေတာ “ဘာလို့ ကျွန်တော့်ကို ကျီစားချင်တာလဲဗျာ” လို့ မေးလိုက်တော့

“မှန်အောင်ဖြေနိုင်လျှင် အခွင့်အရေး ပေးမယ်လို့ ပြောထားပြီးသားလေ” တဲ့။

“ကားပေါ်မှာ တွေ့ခဲ့တုန်းက နတ်သမီးလေးတစ်ပါးလို စွမ်းဆောင်ရည် ကောင်းလွန်းပြီး ချောမောလှပလို့ တင်စားဖြေလိုက်တာ ကျွန်တော့် အမှားလား” လို့ မေးတော့

“မြှောက်ပေးတဲ့ လူတွေ ကျွန်မ အကြောက်ဆုံးဘဲ၊ ဒီ အကြောင်းတွေ အခုဖုန်းထဲမှာ မပြောချင်ဘူး၊ မနက်ဖြန် ပြန်ဖြစ်သလား” တဲ့။

“ဟုတ် မနက်ဖြန် ပြန်မှာ၊ သော်တာ ရန်ကုန်အရောက် ပြန်ပို့ပေးပါလား” လို့ပြောလိုက်တော့

“ရန်ကုန်တော့ ပြန်လို့မရသေးဘူး၊ မနက်ဖြန် နေ့လယ်စာ ကျွေးမယ်လေ” တဲ့။

ကောင်းလိုက်တဲ့ အစီအစဉ်၊ တွေ့ချင်နေတာ တစ်ပိုင်းသေနေပြီ၊ နောက် တစ်ဝါ ထိမှာကြောက်လို့ ဘယ်လိုစရမှန်း မသိအောင် ဖြစ်နေတာ၊ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်၊ ဘယ်အချိန် ဘယ်ကိုလာရမလဲ၊ နေကောင်းလား၊ အလုပ်အဆင်ပြေလား ဆိုတာလောက်ပဲ မေးပြီး see you လုပ်ရင်း သူလည်းဖုန်းချသွားပါတယ်။

ကားပေါ်မှာတုန်းက သူနဲ့စကားများများ မပြောဖြစ်၊ ပိုင်အိုးနီးယားမှာ နွားနို့သောက်ရင်း စကားတစ်ချို့ ပြောဖြစ်ပေမဲ့ အားလုံး အဆင်ပြေနေတော့ ယုံကြည်မှုလွန်ကဲပြီး ကိုယ့်ဖက်ပါနေပြီ မှတ်တာ သတိထား ဆက်ဆံရမယ့် အခြေအနေဆိုတာ အခုမှ ကောင်းကောင်း သဘောပေါက်သွားတယ်။ ဒါမျိုးတွေ ပိုတွက်စရာမလိုပေမဲ့ လျှော့တွက်လျှင် အရင်းပြန်မရတတ်ဘူး။

သော်တာနဲ့ တွေ့ချင်တဲ့ စိတ်က အရမ်းပြင်းပြနေတယ်။ သူနဲ့ dialogue လုပ်ရမှာကိုလည်း စိတ်လှုပ်ရှားမိတယ်။ ချိန်းထားတဲ့ အချိန် မြန်မြန်ရောက်ချင်လှပြီ၊ တွေးရင်း တစ်ညလုံး အိပ်လို့တောင် မပျော်ဘူး။ မိန်းကလေး တစ်ဒါဇင် ကျော်လောက်နဲ့ ဒီလိုမျိုးတွေ ခဏခဏ ချိန်းဖြစ်ပါတယ်။ တစ်ခါမှ ရင်မခုန်၊ စိတ်မလှုပ်ရှားဖူးဘူး။ သော်တာသည် ကျွန်တော့မှတ်ကျောက်ပေါ် တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း နေရာယူနိုင်သူ တစ်ယောက်ပါ။

ကျွန်တော် မန္တလေးရောက်လျှင် သုံးနေကြ ကားတစ်စီးရှိတယ်။ နောက်နေ့ ၁၁း၃၀ ခန့်မှာ ကား ကိုယ်တိုင်မောင်းကာ 78 Super market ရှေ့သော်တာကို သွားကြိုပြီး သိပ္ပံလမ်းဖက် ထွက်ခဲ့ပါတယ်။ သူ အဖော်တစ်ယောက်ယောက် ခေါ်လာနိုင်တယ်လို့ ယူဆထားတာ၊ ဘယ်အဖော်မှ ပါမလာလို့ စိတ်ထဲက ကြိတ်ပြီး ကျေးဇူးတင်နေမိပြန်တယ်။

၆၈ လမ်းလို့ ထင်တာဘဲ။ ယိုးဒယားစားသောက်ဆိုင် တစ်ခုကို ရောက်တော့ လူလည်း သိပ်မရှုပ်ဘူး၊ သီးသန့်ခန်းနဲ့ဆိုတော့ စကားပြောလို့ လွတ်လပ်မှု ရှိပါတယ်။ ဆိုင်ရွေးချယ်မှု ကောင်းမွန်လို့ သူ့ကို အမှတ်ပေးနေမိသေးတယ်။

ဆိုင်ထဲရောက်တော့ အခန်းတစ်ခုက စားပွဲမှာ ကျွန်တော် နေရာယူလိုက်ပါတယ်။ သူနောက်က လိုက်လာပြီး ကျွန်တော်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ ထိုင်လိမ့်မယ်ထင်တာ၊ ကျွန်တော့်ဘေးမှာဘဲ ဝင်ထိုင်လို့ နောက်တစ်ကြိမ် ကျေးဇူးပေါ့ဗျာ။ သူစားချင်တာတွေ ဦးစားပေးမှာစေပြီး စားပွဲထိုး ထွက်သွားတော့မှ နေ့တိုင်း ဖုန်းမျှော်လိုက်ရတာ၊ ဆက်တော့လည်း PCO ဖုန်းနဲ့ဆက်ပြီး ချက်ချင်းပြန်ချသွားလို့ ရင်မောရတဲ့ အကြောင်းတွေ ရွှီးတော့တာပေါ့။ သူက တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပါဘဲ။

“ကျွန်မလည်း သတိရပါတယ်၊ အလုပ်က အချိန်ပေးနိုင်မဲ့ရက် စောင့်ရတာကိုး၊ မပြန်ခင် ဒီနေ့ အချိန်ရတာ ကံကောင်းပါတယ်” တဲ့။

ကျွန်တော်က သူ့ကို လိပ်စာကဒ်ပေးထားလို့ ကိုယ့်အလုပ်အကိုင် သူသိနေပေမဲ့ သူ့အလုပ်အကိုင်ကို မေးတော့ “အချိန်တန်လျှင် တဖြေးဖြေး သိရမှာပေါ့” တဲ့။

“သော်တာကို တွေ့တွေ့ချင်း ပွင့်လင်းပြီး ဖော်ရွေတယ်လို့ ယူဆထားတာ အခုမှ အရမ်း လျှို့ဝှက်တတ်မှန်း သိတယ်လို့” ပြောလိုက်တော့

“ကားပေါ်က အဖြစ်အပျက် မထင်မှတ်ဘဲ ကျွန်မဖြစ်သွားတာ၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ပြန်တွေးမိတိုင်း ဒေါသထွက်တယ်၊ အဲဒီအတွက်လည်း ကျွန်မကို အထင်သေးနေမှာပေါ့” တဲ့။

“အထင်မသေးပါဘူး၊ လူမှုရေးအသိစိတ်ဓာတ် ရှိတယ်လို့တောင် စိတ်ထဲက ချီးကျူးနေတာပါ” လို့ပြောတော့

“အစ်ကို့ကို မြင်မြင်ချင်း သဒ္ဒါစိတ်ပေါက်တယ် ပြောရမလား၊ ကြည်ဖြူစိတ် အလိုလို ဖြစ်နေတာ၊ အဲဒါကြောင့် စောင်ခြုံပေးခဲ့မိတာ၊ Hand Job အထိ ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်း မသိဘူး၊ ဒါ ကျွန်မဘဝအတွက် ပထမဆုံးနဲ့ နောက်ဆုံးဘဲ ဖြစ်မှာပါ” တဲ့။

“ကျွန်တော့်ကြောင့် ဖြစ်ရတာ သော်တာ မကျေနပ်လျှင် တောင်းပန်ပါတယ်၊ နောက်ထပ် တွေ့ဆုံခွင့်က လွဲလို့ ကြိုက်တဲ့ ပြစ်ဒဏ်ပေးပါ” လို့ပြောတော့

“အစ်ကို့ကို အပြစ်ပေးနေတာ မဟုတ်ဘူးနော်၊ ကျွန်မ လူတိုင်းကို စိတ်နဲ့မပေါင်းဘူး၊ စိတ်ဓာတ်ကို သုံးသပ်ပြီးမှ ပေါင်းသင့်တဲ့လူကို ပေါင်းတာ”

မှာထားသော အစားအသောက်များ ရောက်ရှိလာ သဖြင့် သူ့အတွက် ဟင်းတွေ ထည့်ပေးပြီး ထမင်းစားရင်း စကားဆက်ပြောကြပါတယ်၊

“ကျွန်တော့ကို ဘယ်လိုမြင်လဲ” လို့ မေးလိုက်တော့

“စစ်ဆေးနေတုန်းပါ၊ အောင်စေချင်ပါတယ်” တဲ့။

“သော်တာက psychologist လား” လို့ မေးတော့

“မဟုတ်ပါဘူး၊ ကျွန်မ လက်ခံနိုင်မည့်လူကို ကျွန်မပေတံနဲ့ ကျွန်မ တိုင်းတာပါ” တဲ့။

“သော်တာနဲ့ ဒီထက်မက အများကြီး ရင်းနှီးချင်တယ်၊ နားလည် လက်ခံပေးပါ” လို့ ပြောတော့

“အစ်ကို့အပေါ်မှာ မူတည်ပါတယ်၊ သော်တာ ထောက်ခံပေးမှာပေါ့” တဲ့။

သူနဲ့ အခုလို အတူထိုင်ပြီး စကားတွေ ပြောခွင့်ရတာနဲ့တင် ရင်ထဲမှာ ပြည့်နေပါပြီ။ ထမင်းလည်း သိပ်မစားနိုင်ကြပါဘူး။ ထမင်းစားပြီး အချိုရည်သောက်ရင်း ဆက်စကားပြောဖြစ်ပါတယ်။ သူက ဘေးနားမှာ ကပ်ထိုင်နေတာဆိုတော့ ခါးလေးကိုဆွဲပြီး ဖက်ထားချင်လိုက်တာ။ သူစစ်နေတဲ့ စာမေးပွဲ အမှတ်ပေး စည်းမျဉ်းကိုမသိဘူး။ အရှုံး မခံနိုင်တာတော့ အမှန်ပါ။

လက်ကလေးကိုင်တာလောက်တော့ အမှတ်မလျှော့လောက်ပါဘူး ဆိုပြီး သူ့ညာဘက်လက်ကို ကောက်ကိုင်ပြီး ကျွန်တော့် လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ထားလိုက်တယ်။ ဘာမှမငြင်းတော့မှ လက်ခုံလေးကို မွှေးမွှေး ပေးလိုက်တယ်။ သူ့လက်ကို ပြန်ရုတ်သွားတယ်။

“သော်တာ့ကို အခွင့်အရေးယူတာ မဟုတ်ပါဘူး၊ မြတ်မြတ်နိုးနိုး အသိအမှတ်ပြုတာပါ၊ ကားပေါ်မှာ နမ်းဘူးတဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို အရမ်းလွမ်းတာဘဲ” လို့ပြောလိုက်တော့

“ကျွန်မစိတ်တွေ အခုထိ ဒွိဟဖြစ်နေတုန်းဘဲ၊ အစ်ကို့နဲ့မှ ဒီလိုဖြစ်ရတာ၊ ဒါမျိုး နောက်ထပ်တစ်ကြိမ် မကြုံချင်ဘူး” တဲ့။

မျက်နှာလေးကြည့်လိုက်တော့ ညှိုးငယ်နေသလိုဘဲ။ သော်တာ့စိတ်ထဲ ဘယ်လိုရှိမယ် ကျွန်တော်မသိဘူး။

“စိတ်ကြောင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို နှိပ်စက်တာမျိုး မဖြစ်စေချင်ဘူး၊ စိတ်လွတ်လပ်ပေါ့ပါးအောင် နေသင့်တယ်၊ တမင်စောင့်ထိန်းနေရတဲ့ အရာတွေ မှန်ကန်တဲ့ နည်းလမ်းနဲ့ ဖြေလျှော့ပေးလိုက်ပါ၊ လူကော စိတ်ပါ ချမ်းသာပြီး ပျော်ရွှင်မှုနဲ့ ပြည့်စုံလာပါလိမ့်မယ်” လို့ ပြောလိုက်ပြီး ကိုယ်ချင်းပူးထားလိုက်တယ်။ မျက်လွှာလေး ချထားတယ်။

“ခါးလေးဖက်ခွင့်ပေးပါ” ဆိုတော့ ဘာမှပြန်မပြော။ ခါးလေးကို ဆွဲဖက်လိုက်တော့ ခေါင်းလေးကပါ ပခုံးပေါ် အလိုလိုရောက်လာတယ်။ ဒီအတိုင်းလေးဘဲ တင်းတင်းကြပ်ကြပ် အကြာကြီး ဖက်ထားမိတယ်။ နောက်မှသူ သတိဝင်လာပြီး

“ပြန်ကြရအောင်၊ ကျွန်မ ညနေပိုင်း အလုပ်ရှိတယ်” တဲ့။

“ရန်ကုန်ရောက်လျှင် ဖုန်းဆက်လို့ ရမလား” မေးတော့

“မဆက်ပါနဲ့ ကျွန်မပဲ ဆက်မယ်” တဲ့။

“အရေးပေါ် ဆက်သွယ်ချင်လျှင် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ” မေးတော့ အီးမေးလိပ်စာလေး ပေးတယ်။

“နောက်လ မန္တလေး ပြန်လာမဲ့ရက် မေးပို့ထားလို့ ရတယ်၊ ဖုန်းလုံးဝ မဆက်ပါနဲ့” တဲ့။

“နှုတ်ဆက်အနမ်းလေး ပေးခွင့်ပြုပါ” လို့ ပြောပြီး နဖူးလေးကို ဖွဖွနမ်းလိုက်တယ်။ ပါးလေးနှစ်ဖက် ဆက်တိုက်နမ်းပြီး နှုတ်ခမ်းလေး နမ်းမယ်ကြံတော့

“တော်ပြီ သွားရအောင်” ဆိုပြီး ရုန်းတော့တာဘဲ။

ကျွန်တော်လည်း ဒီအခြေအနေလေးကို ကျေနပ်ပါတယ်။ နောင်အခေါက်တွေ တွေ့နိုင်ဘို့ သေချာသလောက် ရှိတာမို့ ဇွတ်မကြမ်းတော့ဘူး။ သူကကျွေးဘို့ ဖိတ်ထားပေမဲ့ ကိုယ်ဘဲ ငွေရှင်းပြီး သူ့ကိုပြန်ပို့ပေးလိုက်ပါတယ်။ သူနေတဲ့နေရာ လုံးဝမပြောဘူး။ 78 ကိုဘဲ ပြန်ပို့ခိုင်းလို့ ပို့ပြီး လက်ပြနှုတ်ဆက်ခဲ့ပါတယ်။

ကိုယ့်မှာ အိမ်ထောင်ရှိမှန်းသိလို့ သူ ရှေ့ဆက်တိုးဘို့ မဝံ့မရဲ ဖြစ်နေတာလို့ ကျွန်တော် တွေးနေမိတယ်။ နမ်းဘူးတဲ့ ပါးလေးကို စားမြုံ့ပြန်ယင်း ဟိုတယ်ကို ပြန်လာခဲ့ပါတယ်။

—————————————-

နောက်လ ကျွန်တော် မန္တလေးသွားခါနီး မေးလ် ကြိုပို့ထားလိုက်တယ်။ သူ့ဆီက Ok, I’ve noted ဒါဘဲ reply လုပ်တယ်။ ကျွန်တော်ကသာ စိတ်ထဲက ခံစားချက်တွေကို ဟုတ်တာရော မဟုတ်တာတွေပါ ရေးပြီး ပို့လိုက်တာ။

ကျွန်တော် မန္တလေးရောက်တဲ့နေ့ သူ ဖုန်းလှမ်းဆက်တာတော့ ထူးခြားချက်ပါ။

“ရောက်ပြီလား၊ ကားပေါ်မှာ နတ်သမီးလေးတွေ ထပ်တွေ့သေးလား” နဲ့ ရိသဲ့သဲ့ လုပ်သေးတယ်။

“ကိုယ့်နတ်သမီးက မန္တလေး ရောက်နေလို့ လာခဲ့တာ၊ ဘယ်တော့ တွေ့ရမလဲ” လို့ မေးလိုက်တော့

“ဖုန်းပြန်ဆက်လိုက်မယ်” တဲ့။

တိုးတက်မှုရှိလာပြီ၊ နောက် ၃ ရက်လောက်ကြာတော့

“မနက်ဖြန်မနက် ဦးပိန်တံတား သွားမယ်၊ အဆင်ပြေလား” တဲ့။

“သော်တာ့အတွက် အဆင်မပြေစရာ ဘယ်ရှိမှာလဲ၊ အားလုံး အဆင်ပြေစေရမယ်” ပေါ့။

နောက်နေ့ 78 မှာ သွားကြိုပြီး ဦးပိန်တံတားဖက် ထွက်ခဲ့တယ်။ တောင်သမန်အင်းစပ်နဲ့ တံတားပေါ် လမ်းလျှောက်ရင်း စကားပြောဖြစ်ကြတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ လမ်းလျှောက်တိုင်း ခါးလေးကို အပိုင် ဖက်ထားလိုက်မိပြီ။ ကျွန်တော်ဖက်ထားလို့ မရုန်းသာပေမဲ့ မလှမ်းမကမ်းမှာ သူမသင်္ကာတဲ့သူ တွေ့လျှင် ကျွန်တော့်ကို

“ခဏနေဦး ဟိုမှာ အသိတွေလား မသိဘူး”

ဆိုပြီး အသိတွေနဲ့ တွေ့မှာကို သူတော်တော် စိုးရိမ်နေတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ အခုထိ ချစ်တယ်လို့ တစ်ခွန်းမှ မပြောသေးဘဲ အောင်ပွဲခံနတာ။ စိတ်ထဲကလည်း တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် မပြောဘဲသိတာ အကောင်းဆုံး၊ သူ့အတွက်လည်း အာပါတ်လွတ်တယ်လို့ ယူဆပြီး ဒီထက် ထပ်ဖွင့်ပြောဘို့ မကြိုးစားချင်ပါဘူး။

နေ့လယ်စာ ဦးပိန်တံတားမှာဘဲ စားပြီး မပြန်ချင်သေးဘဲ ပြန်ခဲ့ရတယ်။ ဆယ်ကျော်သက်တွေလို အပြင်မှာ လျှောက်ကဲလို့ မဖြစ်သေးဘူးလေ။ သူ့အတွက်လည်း စဉ်းစားပေးရတယ်။ မွှေးမွှေးပေးတာတောင် လူတွေရှေ့ မသင့်‌တော်လို့ ကားပေါ်ရောက်မှ လူရှင်းတဲ့နေရာ ထိုးရပ်ပြီး မဝတဝ ပေးခဲ့ရတာ။ သော်တာ့ ဂုဏ်သိက္ခာအတွက် အရာရာကို ဂရုစိုက်ပေးရတာပေါ့။

နောက်လတွေမှာလည်း စကိုင်း မင်းကွန်းဖက်၊ ပုသိမ်ကြီး ရန်ကင်းတောင်ဖက်၊ စဉ့်ကိုင်၊ ကျောက်ဆည်ဖက်တွေ တစ်လ တစ်နေရာ သွားဖြစ်ပါတယ်။ မန္တလေးတောင်တို့၊ ဘုရားကြီးတို့ဖက်တော့ ကျွန်တော်နဲ့အတူ သူလုံးဝ မသွားရဲပါ။ တစ်ယောက်မဟုတ် တစ်ယောက် တွေ့သွားနိုင်တယ်တဲ့။

၄-၅ လ လောက် တစ်လတစ်ခေါက် တွေ့ဖြစ်ကြတော့ လူချင်းရင်းနှီးမှု ပိုကောင်းလာသလို နွေးထွေးမှုလည်း ပိုရှိလာတယ်။ ဒီအချိန်ထိလည်း သူ့အလုပ်အကိုင်နဲ့ နေတဲ့နေရာတွေ ကျွန်တော့ကို လုံးဝ ပေးမသိပါဘူး။ ကျွန်တော်ကလည်း သူမပြောဘဲ ထပ်မမေးတော့ဘူး။

လူချင်း ရင်းနှီးမှု ပိုရှိလာတယ် ဆိုပေမဲ့ နဖူးလေး၊ ပါးလေး နမ်းတာထက်တော့ ပိုပြီး အခွင့်အရေး မယူခဲ့ပါဘူး။ နှုတ်ခမ်းလေး စုပ်ပြီး ချိုချိုလေးတွေ ကိုင်ချင်တာတောင် ပလောင် တောင်ပေါ်က ပြုတ်ကျမှာစိုးလို့ သည်းခံအောင့်အီးခဲ့တယ်ပေါ့ဗျာ။ ဒီအတောအတွင်းမှာ စိတ်ဓာတ် စစ်ဆင်ရေးတွေလည်း သူအများကြီး လုပ်ခဲ့ပါသေးတယ်။ ပေတွေအရမ်းရှည်သွားမှာစိုးလို့ လိုရင်းဖြတ်ပြောရလျှင်တော့ သည်းခံခြင်းဟာ ဒီပွဲအတွက် အောင်မြင်ခြင်းပါ။ နောက်ဆုံးတော့ ကိုယ်မျှော်လင့်ထားတဲ့ အခြေအနေတွေ ရောက်လာတော့တာဘဲ။

၂၀ဝ၈ နှစ်ကုန်ပိုင်း ရောက်လာပြီ၊ မန္တလေးမှာ ရှိနေတုန်း ဖုန်းလှမ်းဆက်တယ်။

“မနက်ဖြန် ပြင်ဦးလွင် သွားရအောင်” တဲ့။

အရင်လတွေကလည်း ဒီလိုဘဲ တစ်လတစ်နေရာသွားနေကျ ဆိုတော့ စိတ်ထဲမှာ အထွေအထူးတော့ မဖြစ်တော့ပါဘူး။ မနက် ၇ နာရီလောက် ကြိုနေကျ နေရာ သွားကြိုပြီး မေမြို့တက်ခဲ့တာပေါ့။ ပိတ်ချင်းမြောင် အရင်ပို့ပြီး၊ မဟာအံ့ထူးကံသာ အပြန်ဝင်တယ်။ နေ့လယ်စာ မြို့ထဲမှာစားပြီး

“ကန်တော်ကြီး သွားရအောင်” လို့ပြောတော့

“လူတွေ အရမ်းများတယ်၊ မသွားချင်ဘူး” တဲ့။

မှတ်မှတ်ရရ အဲဒီရက် မေမြို့ကန်တော်ကြီးထဲမှာ ပန်းပွဲတော်ရှိတယ်။

“ဘယ်သွားချင်သေးလဲ” လို့ မေးလိုက်တော့

“အစ်ကို မှတ်ပုံတင် ပါလား” တဲ့။

“မပါဘူး မန္တလေးဟိုတယ်မှာ ပေးထားရတယ်၊ ဘာလုပ်မလို့လဲ” မေးလိုက်တော့

“ဟိုတယ်တစ်ခုခုသွားပြီး နားချင်တယ်၊ မနက်ဖြန်မှ မန္တလေးပြန်ဆင်းရင် ကောင်းမလားလို့” တဲ့။

အကောင်းဆုံးပေါ့ဗျာ၊ အဝေးကစ်တွေတောင် ဝင်အောင် သွင်းလာခဲ့တာ ပင်နတီ ရပြီဆိုတော့ နာမည်ပျက်ခံလို့ ဘယ်ဖြစ်မှာလဲ။

“ရတယ်လေ အစ်ကို့မှာ လိုင်စင်ပါတယ်၊ တစ်ချို့ ဟိုတယ်တွေ လိုင်စင်ပေးပြီး တည်းလို့ရတယ်၊ မေးကြည့်တာပေါ့”

ဆိုပြီး ကန်တော်ကြီးနဲ့ မလှမ်းမကမ်း ဟိုတယ်တစ်ခုကို ဝင်မေးတော့ အိုကေတယ်ဗျာ၊ အခန်းယူပြီး ဝင်နားလိုက်ကြတာပေါ့။ သူ့မှာ နဂိုကတည်းက အကြံအစည် တစ်ခုခုရှိပုံရတယ်။ မှတ်ပုံတင် ပါလာရုံမကဘူး၊ အဝတ်အစားပါ အပိုပါလာတာ နောက်မှ ကျွန်တော်သိတယ်။

ဟိုတယ်ရောက်ရောက်ခြင်း သော်တာက ရေချိုးခန်းထဲမှာ သွားအရင်တိုက်နေတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ အပြင်မှာ ဆေးလိပ်သောက်ရင်း ဘယ်ကစရင်ကောင်းမလဲ အကြံထုတ်ရတာပေါ့။ တိုက်ကွက်မှားလျှင် ကောင်တာပေါက်ပြီး ဂိုးပြန်ပေးရတတ်တယ်လေ။

ဟိုတယ်ကလည်း စေတနာနဲ့ နှစ်ယောက်အိပ်ကုတင် တစ်လုံးပဲရှိတဲ့ အခန်းကို ပေးလိုက်တာ၊ ကျွန်တော် ထိုင်ရမလို၊ ထရမလို၊ ကုတင်ပေါ် လှဲရမလို ဖြစ်နေတုန်း သူက

“ခဏ အနားယူလိုက်ပါဦး၊ ကားမောင်းလာရတာ မညောင်းဘူးလား” တဲ့။

“ညောင်းတော့ ညောင်းတာပေါ့၊ သော်တာက ကုတင်ပေါ်မှ မတက်သေးတာ၊ မှန်တင်ခုံရှေ့မှာ ရှိုးထုတ်နေတာကိုး”

သူလည်း သူ့အင်္ကြနဲ့သူ ရှိချင်ရှိမှာပေါ့။ ကုတင်ပေါ် သူတက်ပြီးမှ သူ့ဘေး ဝင်ပူးရတာထက် ကိုယ်အရင်တက်ပြီး ကိုယ့်ဘေး သူဝင်လာတာက ပိုအဆင်ပြေမယ်လို့ စိတ်ကူးဖြတ်ခနဲ ရလိုက်တာနဲ့ ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး လှဲနေလိုက်ပါတယ်။ သူ့ကိုလည်း နေရာယူဘို့ သတိပေးတဲ့ အနေနဲ့

“သော်တာက လှပြီးသား၊ ဘာမှ ထပ်ပြင်နေစရာ မလိုပါဘူး၊ နတ်သမီးတွေထက်တောင် ပိုသေး” လို့ ပြောလိုက်တော့

“ဘာစားမလဲ ပြော” တဲ့။

“စားချင်တာ မမေးနဲ့လေ၊ တကယ်ကျွေးချင်တာပဲ စားမယ်၊ ဘာကျွေးဖို့ စေတနာရှိလဲ၊ သော်တာကျွေးတဲ့ အရာမှန်သမျှ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် သုံးဆောင်ချင်တယ်” လို့ ပြောလိုက်တော့

“အစ်ကို လူလည်မကျနဲ့နော်၊ မကျွေးတော့ဘူး” တဲ့။

စိတ်ကောက်သလိုလို ဘာလိုလိုနဲ့၊ ပြသနာပါလား၊

“ရပါတယ် သော်တာ မကျွေးလည်း အစ်ကို ကျွေးမှာပေါ့” လို့ ပြန်ချော့ရတာပေါ့။

“ဘာကျွေးမှာလဲ ပြော” တဲ့။ ဒီတစ်ခါ သတိထားမှ။

“သော်တာ စားချင်တာလည်း ကျွေးမယ်၊ အစ်ကို ကျွေးချင်တာလည်း စားရမယ်” လို့ ပြောလိုက်တော့

“တွေ့လား လူလည်ကျကိုကျတယ်” တဲ့။ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ။

“ဒါဆို သော်တာကျွေးမှာလား အစ်ကိုကျွေးရမလား ပြော” ဆိုတော့

“သိဘူး သိဘူး” နဲ့ လုပ်နေတယ်။

ကိုယ့်ဆီ သူလာမယ်လို့ တွက်ထားတာ အခုသူ့ဆီ ကိုယ်သွားချော့မှ ရှေ့ဆက်တက်နိုင်မှာ။ မှန်တင်ခုံရှေ့ ဖြီးထားတဲ့ ဆံပင်တွေ ပြန်ဖွပြီး နှုတ်ခမ်းစူစူလေးနဲ့ ထိုင်နေပုံက အပြစ်မမြင်တဲ့အပြင် အချစ်တောင် ဝင်မိပါသေး။

“သော်တာကလည်းကွာ တစ်ခါတစ်လေ လာရတာ ဘာလို့ စိတ်ကောက်တာလဲ”

လို့ ပြောလဲပြော နောက်ကနေ သိုင်းဖက်ပြီး ပါးလေးကို မွှေးမွှေးပေးလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်ဘဝမှာ ဒီလိုမျိုး စိတ်ကောက်ချင်ဟန်ဆောင်တဲ့ မိန်းကလေးတွေကို ချော့ရတာ ရိုးနေပါပြီ။ သူတို့ကလည်း အချော့ကြိုက်ခင်တွေချည်းပါလား။

မွှေးမွှေးပေးတော့ ငြိမ်နေတယ်။ ကျောပြင်ကို ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးရင်း ဖက်ထားလိုက် နမ်းလိုက် ၃ ခါလောက် လုပ်တော့ စိတ်ပြေပုံပြတဲ့ အနေနဲ့

“ဘယ်သူက စိတ်ကောက်လို့လဲ” ဆိုပြီး ကျွန်တော့် အနမ်းတွေကို ကြိုးစားပြီး ရှောင်နေတယ်။ ရည်းစားဘဝမှာ အခုလိုမျိုး ချစ်တမ်းကစားတာ ပျော်စရာကောင်းသလို အချစ်လည်း တိုးစေပါတယ်။ သူလိုအပ်နေတဲ့ ဒီလိုပျော်ရွှင် ကြည်နူးမှုတွေ ဖြည့်ဆည်းပေးခွင့်ရတဲ့အတွက် ကျွန်တော့်ကို ကျွန်တော် ကျေနပ်မိပါတယ်။

ဒီတစ်ခါ ပါးကို မနမ်းတော့ဘူး။ နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းဘို့ ကျွန်တော် လုံ့လ စိုက်လိုက်ပါတယ်။ မိပြီ မလွှတ်တော့ဘူး။ နှုတ်ခမ်းကို အကြာကြီး ဆွဲစုပ်ထားလိုက်တယ်။ မျက်လွှာလေးချပြီး ကျွန်တော်ပေးတဲ့ အကြင်နာကို မြိန်မြိန်လေး ခံယူသွားတယ်။ သူ့လက်နှစ်ဖက်ကလည်း ကျွန်တော့် ကျောပြင်တွေကို ပြန်ပွတ်ပေးနေပြီ။ လည်တိုင်လေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့စုပ်ပြီး ရင်သားအပေါ်ပိုင်းတွေကို လျှာလေးနဲ့ ယက်ပေးတော့ ဖီးတက်လာတဲ့ အသံလေးတွေ “အင်း… အင်း” နဲ့ ထွက်လာတယ်။

နှုတ်ခမ်းကို စုပ်ထားယင်း ခါးလေးဖက်ပြီး ကုတင်ပေါ် နှစ်ယောက်သား လှဲချပစ်လိုက်တယ်။ သော်တာက အပေါ်က တက်ခွပြီး ကျွန်တော့်နှုတ်ခမ်းကို အငမ်းမရ စုပ်နေတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ချိုချိုနှစ်လုံးကို အောက်ကပင့်ကိုင်ပြီး ဆုပ်နယ်ပေးရင်း အားမလိုအားမရ ဖြစ်လာတော့ အင်္ကျီနဲ့ဘော်လီကို ဆက်တိုက်ချွတ်ပြီး အားရပါးရ ကိုင်တော့တာပေါ့။

သော်တာ့နို့နှစ်လုံးက ပြောင်တင်းပြီး ကိုင်လို့မဝနိုင်အောင်ပါဘဲ။ ပြေနေတဲ့ ထမီအောက်က စောက်ဖုတ်လေးကို စမ်းကြည့်တော့ အရည်နည်းနည်း စို့နေပြီ။ ပင်တီလေးပေါ်ကနေ လက်ခလယ်နဲ့ ပလက်ကင် ကုတ်ပေးလိုက်တော့ ညည်းသံသဲ့သဲ့ ထွက်လာပြန်တယ်။ ကျွန်တော် ပင်တီလေးဆွဲချွတ်ပြီး ဘာဂျာပေးမလို့ လုပ်တော့

“အစ်ကို ဘာလုပ်မလို့လဲ၊ သော်တာ သဘောမတူဘဲ ဘာမှမလုပ်ရဘူးနော်” တဲ့။

“သော်တာ့ကို လျှာစောင်းလေးနဲ့ အကောင်းဆုံး ပြုစုပေးခြင်လို့ပါ” ဆိုတာ့

“အတူမနေဘူးနော်” တဲ့။

ကျွန်တော်လည်း တစ်ခွန်းမှ ပြန်မပြောဘဲ စောက်ဖုတ် ဖောင်းဖောင်းလေးကို လက်ဝါးနဲ့ အရင် အုပ်ကိုင်လိုက်ပါတယ်။ အမွှေးအကုန် ရိတ်ထားတဲ့ သော်တာ့ စောက်ဖုတ်လေးဟာ ကြာဖူးငုံလေး တစ်ခုလို ချစ်စရာ အလွန်ကောင်းပြီး မလိုးရဘူးလို့ သူဘယ်လိုတားတား ကျွန်တော်ကတော့ ရတဲ့နည်းနဲ့ လိုးကိုလိုးရမှ ဖြစ်မှာပါ။

သော်တာ့ ကိုယ်နံ့လေးက ထူးခြားတယ်။ အနံ့ပြင်းပြင်း မဟုတ်ဘူး။ spray နံ့တွေလို မွှေးတာလည်း မဟုတ်သလို နံတာလည်း မဟုတ်ဘူး။ ဘာပဲပြောပြော ဒီကိုယ်ရနံ့လေးကို ကျွန်တော် အရမ်းကြိုက်တယ်။ စာတွေထဲ ဖတ်ဘူးတဲ့ ကြာနံ့တစ်မျိုးမျိုးတော့ ဖြစ်နေမလားဘဲ။

စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းလေး ဖြဲပြီး အစေ့လေး ကြည့်လိုက်တော့လည်း ကုန်း ကိုက်ခြင်စရာ ပန်းရောင်ရှည်မျောမျောလေး။ လျှာစောင်းလေးနဲ့ သွက်သွက်လေး ထိုးယက်ပေးလိုက်တော့ “အီး… အား” နဲ့ ညီးရင်း အော်ရင်း ကော့ကော့ထိုးလာတယ်။ ဒီစောက်ဖုတ်က အလိုးမခံဘဲ နေနိုင်မှာလားလို့ စိတ်ထဲက ကြုံးဝါးမိလိုက်သေးတယ်။

ကြာကြာလေး ကလိပေးလိုက်တော့ စောက်ရည်တွေလည်း ရွှဲနေပြီ။ ချိုချို ဝင်းဝင်းလေးကို မစို့ရသေးဘူး။ ချိုချိုနှစ်လုံး ပယ်ပယ်နယ်နယ် ကိုင်စို့ရတာ နို့မပြတ်သေးတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်လိုဘဲ နှုတ်ခမ်းက မချွတ်ချင်ဘူး။ ဒုတ်ကလည်း အဖုတ်မြင်ကတည်းက တင်းနေတာ ဘောင်းဘီချွတ်လိုက်တာနဲ့ ပခြုတ်ကလွတ်တဲ့ မြွေတစ်ကောင်လို ဒစ်တရမ်းရမ်း ဖြစ်နေပြီ။

သော်တာ့ကို ပေးကိုင်လိုက်တော့ ဒုတ်တစ်ချောင်းလုံးကို အစအဆုံး သေသေချာချာ အရင်ကြည့်တယ်။ ပြီးမှ လက်ငါးချောင်းနဲ့ ဆုပ်ကိုင်ပြီး ထုပေးတာ။ ကောင်းတော့ကောင်းတယ် သော်တာရယ်၊ ကိုယ်ဒါနဲ့တော့ မကျေနပ်နိုင်ဘူး။ ဖီးလ်နည်းနည်း ပိုတက်လာတော့ သော်တာ့ချိုချို နှစ်လုံးကြား ထည့်ပြီး နို့နှစ်လုံးကို ဆုတ်ကိုင်ရင်း ညှောင့်တော့တာပေါ့။

သော်တာ့နို့နှစ်လုံးကလည်း မကြီးမသေးဆိုတော့ နို့ကြား လိုးရတာလည်း အရသာတစ်မျိုးပေါ့ဗျာ။ သော်တာလည်း အောက်ကနေ ကော့ကော့ပေးနေတာ ကျွန်တော် မနေနိုင်တော့ဘူး။ အချစ်အလှူရှင်ကို ညှိရတာပေါ့။ နှုန်ခမ်းလေး စုပ်လိုက်၊ ပါးလေးနမ်းလိုက်နဲ့ တယောထိုးတာ မရဘူး။ သော်တာ့တစ်ကိုယ်လုံးကို အဝတ်ဗလာနဲ့ ထိတွေ့နေရပြီး မဗျင်းရဘူးဆိုတော့ သူ့ကိုဖက်ထားရင်း ကျွန်တော့်ဘောတွေ အောင့်လာတယ်ဗျာ။

ခင်ဗျားတို့ ကြုံဘူးလားတော့ မသိဘူး။ ကျွန်တော်ကတော့ အဲဒီလို တင်းပြီး မဗျင်းရလျှင် ဘောအောင့်လာတာ ၂ ယောက် ၃ ယောက်လောက်နဲ့ ကြုံဘူးတယ်။ ဗျင်းလိုက်ရမှ နေသာထိုင်သာ ရှိသွားတာ။

မနေနိုင်တဲ့အဆုံး သော်တာ့ကို ဘောတွေအောင့်လာလို့ ဒီတစ်ကြိမ်တော့ပေးပါ ဆိုပြီး အသနားခံတော့မှ သူက ကတိ ၂ ခု တောင်းပြီး ခွင့်ပြုမိန့်ချပေးလိုက်တယ်။ ပထမတစ်ခုက ရာသက်ပန် ဆေးလိပ်ဖြတ်ခိုင်းတယ်။ နောက်တစ်ခုက အစာစားပြီးတိုင်း သွားတိုက်ရမယ်တဲ့။ ဘာဆိုင်လို့လဲဗျာ။

ကျွန်တော်လည်း ဗျင်းရဘို့ အဓိကဆိုတော့ ဈေးမဆစ်ဘူး လွယ်လွယ်ဘဲ ပေးလိုက်တယ်။ သူက ကတိကို လွယ်လွယ်မပေးဘို့ သေချာလိုက်နာနိုင်မှ ပေးဘို့ ထပ်ကွန့်နေသေးတယ်။ ကိုယ်ကလည်း ပေးပြီးသားကတိ သူ့ရှေ့မှာတော့ ဘယ်ဖျက်မှာတုန်း။

ဒါပေမဲ့ နောက်ပိုင်း သူ့ကြောင့် အမှန်တကယ် ဆေးလိပ်ပြတ်သွားပြီး အစာစားပြီးတိုင်း သွားတိုက်တတ်တဲ့ အကျင့်ကောင်းတစ်ခုပါ တိုးလာတယ်။

နောက်မှ သူက မန္တလေးဆေးရုံကြီး တစ်ခုမှာ တာဝန်ထမ်းဆောင်နေတဲ့ လက်ထောက်ဆရာဝန်မ တစ်ယောက် ဆိုတာကို ကျွန်တော် သိလာရတယ်။ ကျန်းမာရေး ပညာပေး အလွန်ကောင်းမွန်ပြီး လူမှုရေးစိတ် အပြည့်အဝရှိတဲ့ ဒေါက်တာမ ချောချောလေးပါ။

သော်တာက ခွင့်ပြုလိုက်ပြီဆိုတော့ ကျွန်တော်အရမ်းပျော်တာပေါ့။ အမှန်အတိုင်း ဝန်ခံရလျှင် မိန်းမရတဲ့နေ့ထက် သော်တာဆိုတဲ့ ချစ်စရာ ဒေါက်တာမ ချောချောလေးကို ရတဲ့နေ့ကိုဘဲ အပျော်ရွှင်ဆုံ နေ့တစ်နေ့အဖြစ် ကျွန်တော် သတ်မှတ်မှာပါ။

သော်တာ့တစ်ကိုယ်လုံးကို ခြေဖျားကနေ နဖူးထိ ယုယုယယလေး အရင်နမ်းလိုက်ပါတယ်။ နှုတ်ခမ်းကနေ လည်တိုင်၊ ရင်သား၊ ချက် ပတ်ဝန်းကျင် အစုန်ပြန်ဆင်းလာပြီး ပိပိဖောင်းဖောင်းလေးကို မွှေးမွှေးပေးတယ်။ အစိလေးကို လျှာစောင်းလေးနဲ့ နောက်တစ်ခေါက် ထိုးယက်ပေးလိုက်တော့ သူ မခံစားနိုင်တော့ဘူး။ လူးလှိမ့်နေပြီး ဒုတ်ကို အကွဲကြောင်းဝတေ့ပြီး အပေါ်အောက် ပွတ်ဆွဲပေးလိုက်တာ မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး ကျွန်တော့်ကျောတွေကို ပွတ်ပေးနေတယ်။ ဒုတ်ကို စောက်ဖုတ်ဝတေ့ပြီး ဒစ်မြုပ်ရုံ ဖိသွင်းလိုက်တော့

“အား… ဖြေးဖြေး”

ဆိုပြီး ထအော်တယ်။ ကျွန်တော်လည်း တစ်ဆုံး မသွင်းသေးဘဲ နှုတ်ခမ်းလေး စုပ်လိုက်၊ နို့နှစ်လုံးစို့လိုက်နဲ့ နှူးနှပ်ပြီးမှ ချော့သွင်းတာ တော်တော်ကြပ်နေတယ်။ မနည်း သွင်းယူရတယ်။ တစ်ဆုံးလည်း ဝင်သွားရော ရင်ဘတ်ကို ဖမ်းတွန်းထားတယ်။

ကျွန်တော်လည်း မဆောင့်သေးဘဲ တစ်ကိုယ်လုံးကို လျှာနဲ့ယက်ပြီး ထပ်နမ်းပေးတာ အရည်တွေ ပိုရွှဲလာသလိုဘဲ။ ဖွဖွလေး ဆောင့်ပေးတော့ ညည်းသံလေးတွေ ပြန်ထွက်လာပြီ။ ကျွန်တော် သူ့အတွက် အကောင်းဆုံးနဲ့ အညင်သာဆုံးဖြစ်အောင် စိတ်ရှည်ရှည်ထားပြီး ဖြေးဖြေးလေး ဆွဲထုတ်လိုက် အဆုံးထိ ပြန်သွင်းလိုက်နဲ့ လိုးပေးနေတယ်။ ကြပ်စီးစီးလေး အားရပါးရ လိုးရလျှင် အရမ်းကောင်းမည့် အနေအထား။ 34:23:33 အချိုးအစားရှိတော့ တစ်ချီနှစ်ချီလောက် ကျင့်လိုး လိုးပြီးသွားလျှင် စိတ်ကြိုက်ဆွဲလို့ကောင်းမဲ့ အနေအထား။

သော်တာလည်း ဖြေးဖြေးမှန်မှန် ဆောင့်ချက်တွေနဲ့အတူ ညည်းတွားရင်း ကျွန်တော့်ခါးကို ခပ်တင်းတင်း သိုင်းဖက်ထားပြီး တစ်ချီပြီးသွားတယ်။ ကျွန်တော် ဆက်မဆောင့်သေးဘဲ နဖူးလေးတွေ ပါးလေးတွေကို အကြင်နာပေးပြီး နှစ်သိမ့်လိုက်တယ်။

သော်တာ့ကို အရမ်းကျေးဇူးတင်တယ်၊ ထိုက်ထိုက်တန်တန် ပြန်လည်ပေးဆပ်ချင်တယ်။ နို့လေးနှစ်လုံးကို ဆုပ်နယ်ယင်း နို့သီးခေါင်းလေးကိုပွတ်ချေပေးနေလိုက်တယ်။ ချိုချိုလေးတွေက တင်းတင်း ရင်းရင်း ရှိလွန်းလို့ ကိုင်လို့မဝဘူးဗျာ။ ကိုင်နေရင်း နှစ်ယောက်စလုံး ဖီးလ်ပြန်ဝင်လာတယ်။ မချွတ်ဘဲ စိမ်ထားတဲ့ ဒုတ်လည်း ပြန်မာလာပြီ။ ဖြေးဖြေးချင်း ဆွဲထုတ်ပြီး တစ်ဆုံး ပြန်ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။

“နာတယ် ဖြေးဖြေး” တဲ့။

တစ်ချီပြီးသွားပေမဲ့ ခပ်ကြပ်ကျြပ်တော့ ရှိတုန်း။ ၄-၅ ချက်လောက် ဖြေးဖြေးလေး သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်လုပ်ရင်း ဒုတ်ကပိုတောင်လာတယ်။ ဒစ်ထိပ်ကလေးမြုပ်ရုံ သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက် အချက် အစိတ်လောက် လုပ်ပေးလိုက်တာ

“အီး…အီး…” နဲ့ ညီးရင်း တွန့်တွန့်တက်လာတယ်။

ကျွန်တော်ကလည်း ညည်းသံလေးနဲ့ လိုးရတာ ပိုသဘောကျတယ်။ သူတို့ကောင်းအောင် သေသေချာချာ လုပ်ပေးပြီး ကောင်းလွန်းလို့ ညည်းသံတွေ ဖီးလ်သံတွေ စုံလာပြီဆိုလျှင် ကိုယ့်စိတ်ကြိုက် ဆွဲတော့တာပေါ့။ ပေါင်နှစ်ချောင်း ပခုံးပေါ်တင် နို့နှစ်လုံးကိုင်ပြီး တစ်ဆုံး ထိုးထိုးပြီး လိုးရတာ လောကစည်းစိမ်ပါဘဲ။ သော်တာလည်း လူးလှိမ့်ပြီး ကြိတ်မှိတ်ခံရှာတယ်။ ခါးလေးကိုကိုင်ပြီး အားပါပါ ဆောင့်လိုးတာ နို့လေးနှစ်လုံးတုန်တုန် တုန်တုန်နဲ့။ အရှိန်ကောင်းနေတုန်း

“အစ်ကို့… အား… အား” နဲ့ သူနောက်တစ်ချီ ထပ်ပြီးသွားတယ်။ အသံတွေလည်း ဗြစ် ဗြစ် မြည်လာတယ်။ ဆောင့်လို့ ပိုရှောရှောရှူရှူ ဖြစ်လာတယ်။ နောက်ထပ် အချက် ၂၀-၃၀ လောက် non stop သွက်သွက်လေး ဆွဲလိုက်တော့မှ သော်တာ့စောက်ဖုတ်ထဲ သုတ်ရေတွေ အရှိန်အဟုန်ပြင်းပြင်း ပန်းထွက်သွားပါတော့တယ်။

ကောင်းလိုက်တာ သော်တာရာ၊ ဒီလောက်ကောင်းတဲ့ စောက်ဖုတ် မလိုးထိုက်မှာ စိုးလိုက်ရတာ၊ ဒီထက်ကောင်းကောင်း ထပ်လိုးပေးဦးမယ်လို့ စိတ်ထဲက ဟစ်ကြွေးပြီး သော်တာနို့နှစ်လုံးပေါ် မျက်နှာအပ်ပြီး ခဏ အမောဖြေလိုက်ရတယ်ဗျာ။

အမောပြေအောင် ခဏနားပြီး ရေချိုးခန်းထဲ နှစ်ယောက်အတူ ဝင်ခဲ့ကြတယ်။ သော်တာ ကျွန်တော့်ဒုတ်ကို ရေဆေးပေးရင်း အမွှေးတွေပါ အကုန်ရိတ်ပေးတယ်။ ဆရာဝန်ပီသစွာ ကျန်းမာရေး၊ တစ်ကိုယ်ရည်သန့်ရှင်းရေး ပစ္ဇည်းများ သွားလေရာ ယူဆောင်တတ်ပုံရတယ်။ အမွေးတွေ ရိတ်ပေးနေတုန်း ဒုတ်အရင်းက မှဲ့ ၃ လုံးကို သူစိတ်ဝင်စားနေပုံရတယ်။ အားလုံးပြောင်သွားတော့ ဆပ်ပြာတိုက် ဆေးကြောပေးပြန်တယ်။ နောက်ကို တွေ့တဲ့ ဆပ်ပြာနှင့် မဆေးဘို့နဲ့၊ ဒုတ်ဆေးတိုင်း သူ့ကို သတိရနေစေဘို့ ဆပ်ပြာတစ်ဘူးတောင် အပြန်ပေးလိုက်သေးတယ်။

ရေချိုးဇလုံထဲမှာ ရေနွေးနွေးလေးကို နှစ်ယောက်အတူ စိမ်ရင်း အနမ်းတွေ အပြန်ပြန် အလှန်လှန် ပေးနေကြတယ်။ သော်တာနို့လေးနှစ်လုံးစို့ပြီး လက်နဲ့ အဖုတ်လေးကို ပွတ်ပေးတော့ သူကလည်း ကျွန်တော့ဒုတ်ကိုကိုင်ပြီး ဂွင်းတိုက်ပေးတာပေါ့။

“ပလွေတစ်ခါလောက် မှုတ်ပေးပါလား” လို့ တောင်းဆိုကြည့်တော့

“အခု မမှုတ်ချင်ဘူး နောက်မှ မှုတ်ပေးပေးမယ်နော်” တဲ့။

နို့နှစ်လုံးကြား ဒုတ်ကိုထည့်ပြီး ပွတ်ဆွဲလေးဘဲ ဆွဲနေလိုက်တယ်။ ကျွန်တော့လက်နှစ်ဖက်က သူ့ခေါင်းကိုကိုင်ပြီး ညှေင့်နေတာဆိုတော့ သူကနို့နှစ်လုံးကို ကိုင်ပြီး ဒုတ်လမ်းကြောင်း ထိန်းပေးရတာပေါ့။ တစ်အောင့် ကြာတော့ နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်ပြီး အဖုတ်ကို ဒုတ်နဲ့ ထောက်ထားလိုက်တယ်။ ခပ်ကြမ်းကြမ်းနမ်းရင်း ပွတ်နယ်ပေးလိုက်တော့ ဖီးလ်တွေ အရမ်းတက်လာပုံရတယ်။ ညည်းသံလေးတွေ စမြည်လာတယ်။

ပိပိလေးဖြဲပြီး အစိလေးကို လက်စောင်းလေးနဲ့ ပွတ်ပေးလိုက်တာ ကော့တက်လာပြီး အရည်ကြည်လးတွေ စိမ့်ထွက်လာတယ်။ ကျွန်တော့်ဒုတ် သူ့ကို အပ်တဲ့အနေနဲ့ မျက်နှာရှေ့ တေ့ပေးလိုက်တယ်။ ဒစ်ကို လက်ညှိုးလေးနဲ့ရစ်ပြီး သေသေချာချာ စိုက်ကြည့်နေတယ်။ ထိပ်ဖျားလေးတစ်ချက် ငုံပြီး ပြွတ်ဆို ပြန်ချွတ်လိုက်တယ်။ သူ့လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဒုတ်ကိုကိုင်ထားခိုင်းပြီး ပြန်စုပ်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ပါးစပ်က အပေါ်အောက် ကစားပေမဲ့လက်က ဟန်ချက်ညီညီ မလိုက်တတ်သေးဘူး။ သူ့ခေါင်းလေးကိုင်ပြီး ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်ဘဲ သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက် ညှောင့်နေလိုက်တယ်။

ပါးစပ်အနေအထား သူ သဘောပေါက်သွားတယ်။ ကျွန်တော်ညှောင့်တာ ခဏရပ်ပြီး သူ့လက်နဲ့ခေါင်းကို ပေါင်းစပ်ပြီး ဟန်ချက်ညီညီ လှုပ်ရှားခိုင်းကြည့်တယ်။ ဆရာဝန်ဘဲဗျာ၊ ဒါမျှမက ပညာတွေ သင်လာတာ ၁၀ မီးနစ်မကြာပါဘူး၊ value added ဖြစ်ဘို့တော့ နည်းနည်း ထပ်သင်ပေးရတာပေါ့။ လျှာကစားပုံ၊ နှုတ်ခမ်းက အသေမဟုတ်ဘဲ စုတ်ဆွဲရမယ့် အချိန်/နေရာ၊ ဥလေးတွေကို ဘယ်လိုပြုစုရတယ် စသဖြင့် လက်တွေ့ လေ့ကျင့်ခိုင်းလိုက်တယ်။ အကျွမ်းကျင်ကြီး မဟုတ်သေးပေမဲ့ စိတ်ကျေနပ်မှု တစ်ခုတော့ ရပါတယ်။

စောစောကသာ မမှုတ်ချင်သေးဘူး ပြောသော်လည်း တကယ်မှုတ်ပေးတော့ စေတနာပါပါ ကြိုးစားမှုတ်ပေးလို့ သော်တာ့ကို စေတနာအလျောက် တုန့်ပြန် လိုးပေးချင်စိတ်တွေ တစ်ဖွားဖွား ပေါ်ပေါက်မိပါတယ်။ ဗိုလ်ထိုင်မှာ ကျွန်တော်ထိုင်လိုက်ပြီး သူ့ကို အပေါ်ကသွင်းဘို့ အချက်ပြလိုက်တယ်၊။ သူ့ခါးကို ကျွန်တော်ကကိုင် သူက ပိပိလေးဖြဲ နှစ်ယောက်အတူ သွင်းကြည့်တယ်။ သူလည်း အပေါ်ကကြိုးစားပြီး ဖိတော့သွင်းနေတာဘဲ ထိပ်ဖျားမှာတင် ကြပ်နေပြီး နှစ်ယောက်သားဇောချွေးပြန်လာတယ်။ မရတော့ စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးနဲ့

“ဒစ်ကြီးက အရမ်းကြီးတာဘဲ၊ ကျောက်စက်နဲ့ စားပစ်လိုက်ရင် ကောင်းမယ်” တဲ့။ ကျွန်တော် ငိုအားထက် ရယ်အားသန်ဖြစ်ရပြီး

“မလုပ်လိုက်ပါနဲ့ အဲဒါကြီးက နောက်ပိုင်း သော်တာ့ အသဲစွဲ ဖြစ်မှာ” လို့။ သူ့ကို ရေချိုးဇလုံဘောင်ပေါ် မချီလာပြီး ပေါင်နှစ်ချောင်းဖြဲ အဖုတ်ဝ ဒုတ်တေ့ပြီး အပေါ်အောက် ပွတ်တိုက်ရင်း ချိုချိုလေး အဝစို့နေလိုက်တယ်။ အရည်ကြည်လေးတွေ ထွက်လာတော့မှ ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး ထိုးသွင်းလိုက်တာ ဗြွတ်ဆို တစ်ဆုံး ဝင်သွားပါလေရော။

“အား… နာတယ်၊ ဖြေးဖြေး မလုပ်ဘူး” တဲ့။

ရွရွလေးဘဲ တစ်ချက်ချင်း လိုးပေးနေတာ၊ ကောင်းလွန်းလို့ ညည်းတွားယင်း ရင်ကိုကော့ ခေါင်းလေးကို အပေါ်လှန်ပြီး ကာမစည်းစိမ်အပြည့် ခံစားနေရှာသပေါ့။ ကုန်းပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့ပေးလိုက်တော့ ကျွန်တော့နှုတ်ခမ်းကို အငမ်းမရ စုတ်တော့တာဘဲ။

ကျွန်တော် ဒူးကွေးပြီးဆောင့်ရတာ အားမရတော့ သူ့ကို တင်ပါးအောက်က မချီပြီး လေထဲမှာတင် ဆွဲနေလိုက်တယ်။ သော်တာလည်း ကျွန်တော့် လည်ပင်းကို ဖက်ပြီး ကော့ပြန်လူးနေတာပေါ့။ တင်ပါးနှစ်လုံးကိုင်ပြီး အရင်းထိဝင်အောင် ကြိတ်ကြိတ်သွင်းတာ သူမခံစားနိုင်တော့လို့ထင်ပါရဲ့ အော်ညည်းရင်း စောက်ရေတွေ ထွက်လာတာ ကျွန်တော့် ပေါင်ရင်းတောင် နည်းနည်း ဖြတ်စီးသွားတယ်။

ဒီတစ်ခါ သော်တာပြီးတာ အရည်ပိုရွှဲတယ်၊ အားရပါးရပြီးသွားပုံဘဲ။ ကျွန်တော့ကို အတင်းဖက်ပြီး

“အရမ်းကောင်းတာဘဲ ဒါလင်ရယ်” တဲ့။

သူမောနေမှန်းသိလို့ ခဏအနားယူပါစေဆိုပြီး၊ ဘာစကားမှ မပြောသေးဘဲ ပွေ့ချီထားရင်း လည်ဂုတ်လေးကို ဖိနမ်းထားလိုက်တယ်။ အမောပြေလောက်မှ ဒုတ်ကို ဖြေးဖြေးချွတ် သူ့ကိုအောက်ပြန်ချပြီး

“စောစောက ဘယ်လိုခေါ်လိုက်တာလဲ” မေးတော့ ရှက်နေတယ်။

“နောက်တစ်ခေါက် ကိုယ်ထပ်ကြားချင်လို့ ပြန်ခေါ်ပါဦး” ဆိုတော့မှ

“ဟုတ်တယ်လေ၊ အစ်ကို့နာမည်က အဖျားဆွတ်ခေါ်လို့မှ မကောင်းတာ။ အစ်ကိုဆိုတဲ့ အသုံးအနှုန်းထက် ပိုပြီး ချစ်မြတ်တနိုး ခေါ်လို့ကောင်းမဲ့ ဝေါဟာရ လိုက်ရှာကြည့်တာ Darling ဆိုတဲ့ ဝေါဟာရတစ်ခုဘဲ ကြိုက်တယ်။ ဒီနေ့ကစပြီး အစ်ကိုလို့ မခေါ်တော့ဘူး။ ဒါလင်လို့ဘဲ ခေါ်တော့မယ်” တဲ့။ ကျွန်တော်က

“မသိပါဘူး ဒါကြီးကို လင်တော်မယ်လို့ ပြောတာမှတ်လို့” ဆိုပြီး ဒုတ်ကိုပြ စလိုက်တော့

“ဒါကြီးကို ကြောက်လည်းကြောက် ကြိုက်လည်းကြိုက်တယ်” ဆိုဘဲ။

“ကိုယ်မပြီးသေးဘူး” လို့ ပြောလိုက်တော့

“သိပါတယ်၊ ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ၊ ဒီမှာ ရေတောင် မချိုးရသေးဘူး”

ဆိုပြီး သူ့ပိပိလေးကို အရင်ဆေးတယ်။ ကျွန်တော့် ဒုတ်ကို ဆက်ဆေးပေးတယ်။ ဒုတ်က သူ့လက်ထဲမှာတင် အားပြန်ဝင်နေပြီ။ သော်တာက ဆရာဝန်မို့လားမသိ ပြုစုတာ သူများတွေထက် ပိုကောင်းနေသလို ကျွန်တော်ခံစားရတယ်။ ဒုတ်ကြီး ထောင်မတ်လာတော့

“သင်ခန်းစာတွေ ပြန်လေ့ကျင့်ရအောင်” လို့ ဆိုပြီးသူ့ခေါင်းကို ဆွဲသွင်းတော့

“ဒါလင်နော် လူလည်ကြတာ မကြိုက်ဘူး” တဲ့။

“လူလည်ကြတာ မဟုတ်ပါဘူး၊ သော်တာပြုစုတာ အရမ်းကောင်းလွန်းလို့ပါ” လို့ မြှောက်ပေးရတာပေါ့။

ဒီတစ်ခါ ဒစ်ကို လျှာနဲ့ အရင်ယက်ပေးတယ်။ ကောင်းလွန်းလို့ ကျဥ်ကျဥ်တက်သွားတယ်။ ပလွေကို အတော်လေး မှုတ်တတ်လာတယ်။ ကျွန်တော်လည်း တစ်ခါတည်း ပြီးသွားမှာစိုးလို့ ခဏရပ်ခိုင်းပြီး သူ့ကို လေးဖက်ထောက် ကုန်းခိုင်းလိုက်တယ်။ နောက်က တွယ်ချင်နေတာ ပထမဆုံး စမြင်ဘူး ကတည်းကဘဲ။ ပေါင်တံရှည်ရှည်၊ တင်ကားကား၊ ခါးသေးသေး၊ ရင်လှလှနဲ့ စောက်ဖုတ်က ဖွေးဖွေးဖာင်းဖောင်းကြီး ပြန်မြင်ယောင်တိုင်း အတူနေခဲ့ဘူးတဲ့ အချိန်လေးတွေ သတိရ တမ်းတမိတယ်။

ခါးလေးကော့ခိုင်းပြီး ပိပိလေးကို ဒုတ်နဲ့အရင် ဆွလိုက်တယ်။ အစိလေးနှိုက်ချေပေးပြီး တင်ပါးကြီးနှစ်လုံးကို ဒုတ်ထိပ်ဖျားနဲ့ လိုက်ပွတ်ပေးတယ်။ သူဈာန်ဝင်လာပြီဆိုတော့မှ ဖြေးဖြေးချင်း ချော့သွင်းရတယ်။ တစ်ဆုံးမသွင်းသေးဘဲ ခါးလေးကိုင်ပြီး ဒစ်မြုပ်ရုံသာသာ သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက် လုပ်ပေးရင်း speed ကို ဖြေးဖြေးခြင်း တင်သွားတယ်။ နည်းနည်း ပိုမြန်လာသလို တစ်ချက်တစ်ချက် အဆုံးထိ ဆောင့်ဆောင့်ပေးလိုက်တော့

“အား… အား… အား”

နဲ့ ညည်းသံတွေ အဆက်မပြတ် ထွက်ပေါ်လာတယ်။ ကျွန်တော့်ထုံစံက ညည်းသံထွက်လေ လိုးလို့ကောင်းလေ အားရပါးရ လိုးလေဘဲ။ ကျွန်တော် မြန်နှုန်း ထပ်တင်လိုက်ပါတယ်။ ဘောနဲ့အဖုတ် ရိုက်ခတ်သံတွေ မြန်လာတယ်။ နို့နှစ်လုံးကလည်း ဆောင့်လိုက်တဲ့အခါတိုင်း စည်းချက်ညီညီ ယိမ်းကနေတယ်။ တင်ပါးကြီးတွေ တုန်တုန်သွားအောင် နောက်ကဆောင့်ဆောင့်ပြီး လိုးရတာ ကြပ်စီးစီးလေးနဲ့ အရမ်းကို အရသာရှိတယ်။ သော်တာ့လက်နှစ်ချောင်းက ကျွန်တော့်ပေါင်ကို တွန်းထားတယ်။ တအားအား အော်နေရင်း မခံနိုင်တဲ့ အဆုံး

“ဒါလင်ရယ် အဆုံးထိဆောင့်ရင် မခံနိုင်ဘူး၊ အောင့်အောင့်ပြီး နာတယ်၊ မြန်မြန်လုပ်လို့ရတယ်၊ တစ်ဆုံး မဆောင့်ပါနဲ့” တဲ့။

ကျွန်တော် သဘောပေါက်တယ်။ သူတို့ပြီးခါနီးလျှင် မြန်မြန်ဆောင့်ပေးတာ ပိုကြိုက်တယ်။ သော်တာက အခုမှ လိုးခါစမို့ သိပ်ကြမ်းကြမ်း မခံနိုင်သေးတာ၊ နောက်ဆို ကြမ်းလေ ခိုက်လေဖြစ်မှာပါ။ တစ်ဆုံးမဆောင့်တော့ဘဲ ဆရာစား နည်းနည်းချန်ပြီး စက်သေနတ်ပစ်သလို တရစပ် သွက်သွက်လေး ညှောင့်ပေးလိုက်တယ်။ သော်တာ ညည်းရင်း အော်ရင်း ငြိမ်ကျသွားပြီး ချောဆီထွက်လာတော့ အသံ တစ်မျိုးပြောင်းပြီး လိုးရတာ ရှောရှောရှူရှူ ဖြစ်သွားတယ်။ ကြမ်းကြမ်းလေး ဆောင့်လို့ ရလာတယ်။

ခါးလေးကိုင်ပြီး လိုးရှိန်မချဘဲ ဆက်တိုက်ဆွဲလိုက်တာ ကျွန်တော်ပါ ဟူး… ဟား… ညည်းတွားမိရင်း သော်တာ့စောက်ဖုတ်ထဲ သုတ်ရေတွေ ပန်းထွက်သွားတယ်။ ဒုတ်ကို ပြန်ချွတ်လိုက်ချိန်မှာတော့ သော်တာနဲ့ ကျွန်တော် နှစ်ယောက်ပေါင်း သုတ်ရေတွေ စီးကျသွားလေရဲ့။

နှစ်ဦးသား ကျေနပ်ပီတိနှင့်အတူ အကြင်နာအနမ်းတွေပေးပြီး ရေအတူ ချိုးလိုက်ကြပါတယ်။ အေးမြတဲ့ မေမြို့ဆောင်းဟာ အကြင်နာငွေ့တွေနဲ့ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ဦးကို နွေးထွေးစေပါတယ်။ ရေချိုးအပြီး သော်တာ့မှာ လဲစရာ အဝတ် အပိုတစ်စုံ ပါလာပေမဲ့ ကျွန်တော်ကတော့ ဦးမန်းဒါဝတ်ပါဘဲ။

မနက်စောစော ထွက်လာလို့ အနွေးထည်တော့ ၂ ယောက်စလုံး ပါလာတယ်။ ဆောင်းတွင်းဆိုတော့ နေ့တာကလည်း တိုတယ်။ ၆ နာရီခွဲ မှာ အပြင်ပြန်ထွက်တော့ ပတ်ဝန်းကျင်က မှောင်စပြုနေပြီ။ ညစာ မစားခင် အဝတ်အစားတစ်စုံ သော်တာက ဝယ်ပေးချင်တယ်ဆိုတာနဲ့ စတိုးဆိုင်တွေဘက် အရင်သွားလိုက်တယ်။

ညစာစားပြီး ပြန်လာတော့ ၈ နာရီ မထိုးသေးဘူး အပြင်မှာ အရမ်းအေးနေပြီ။ လူသွားလူလာ သိပ်မရှိတော့ဘူး။ ကျွန်တော်တို့အတွက် ရာသီဥတုက ကိုယ့်ဖက်ပါနေတယ်။ ဟိုတယ် စောစောပြန်ပြီး အချိန်ရှိခိုက် လုံ့လစိုက်တာ အကောင်းဆုံးဘဲ။

အခန်းထဲပြန်ရောက်တော့ အရမ်းအေးတာနဲ့ စောင်အောက် နှစ်ယောက်လျှိုပြီး ကားပေါ်မှာ အတူခြုံခဲ့ဘူးတဲ့ အဖြစ်လေး ပြန်တွေးမိရင်း သော်တာကို စကားတစ်ချို့မေးဖြစ်တယ်။ သူနဲ့ကျွန်တော့်ရဲ့ ဇာတ်လမ်းက ဒီက စခဲ့တာကိုး။

ကိုယ်နဲ့မသိတဲ့ ယောကျ်ားလေး တစ်ယောက်နဲ့ ဘာလို့ စောင်အတူခြုံခဲ့တာလဲ၊ သော်တာ့ စိတ်ရင်းလား၊ ဇာတ်လမ်းဖြစ်ချင်လို့လား မေးတော့ ကားပေါ်ကို တက်လာပြီး ကျွန်တော့်ကို မြင်မြင်ခြင်း သူဝမ်းသာသွားတယ်တဲ့၊ ဘာဖြစ်လို့လဲမေးတော့ သူလည်းမသိဘူး၊ အတူတူ ဘေးချင်းကပ်ထိုင်ရမှာ သူကျေနပ်လို့ လက်မှတ်ရောင်း နောက်ကလိုက်လာပြီး အဆင်မပြေလျှင် နောက်ကား လဲပေးမယ် ပြောတာတောင် သူမကြိုက်ချင်ဘူးတဲ့။

ဒါလင်က စကားအရမ်းနည်းတဲ့လူလို့ အစကထင်တာ ပိုင်အိုးနီးယားမှာ စကားပြောကြည့်တော့မှ သူလိုချင်တဲ့ ပုံစံကွက်တိဆိုဘဲ။ အခုထိ သူ့ကိုလည်းတစ်ခါမှ ရည်းစားစကား မပြောရသေးပါဘူး။ (ချစ်ကြောင်းမပြောဖြစ်ပေမဲ့ ကြိုက်ကြောင်းတော့ ပြောဖြစ်ပါတယ်)

ကျွန်တော်က သာမန်လူတစ်ယောက်ပါ။ မိန်းကလေးတွေကို ရူပါနဲ့ ဆွဲဆောင်နိုင်စွမ်း ကျွန်တော့်မှာ မရှိပါဘူး။ သူဘာကို သဘောကျတာလည်း ကျွန်တော့ကို ကျွန်တော် မသိဘူး။ အဲဒီတုန်းက တစ်ခုခုရှိလား မေးထားတာ ဘယ်တော့သိရမှာလဲဆိုတော့၊ ရှိတော့မယ်လို့ ပြန်ဖြေပြီးသားလေတဲ့။

အဲဒီအဖြေမရှင်းဘူး သိခွင့်ရှိလျှင်ပြောပြနိုင်မလား ဆိုတော့ အခုရည်းစားလည်း မရှိဘူး၊ အိမ်ထောင်လဲမရှိဘူး၊ စေ့စပ်ထားတဲ့သူ ရှိတယ်။ သူက အနောက်နိုင်ငံတစ်ခုမှာ အလုပ်လုပ်နေတယ်။ နောက်နှစ် စက်တင်ဘာမှာ ပြန်လာမယ်။ အောက်တိုဘာ (သို့) နိုဝင်ဘာလောက် လက်ထပ်ဘို့ အစီအစဉ်ရှိတယ်တဲ့။

ကျွန်တော်မှန်းလိုက်လျှင် လွဲခဲတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့လုံးဝ လွဲတယ်ဗျို့။ ပွဲထဲက လူရွှင်တော်တွေ ပြောသလို “ငါထင်တယ်” လုပ်နေတာ အခုမှ ဘုန်းကြီးတရားထဲကလို အဲဒါ “ငါ” မဟုတ်မှန်း ရှင်းသွားတော့တာဘဲ။

သူကျွန်တော့ကို မြင်မြင်ချင်း သံယောဇဉ်တွယ်မိပြီး မဖြစ်သင့်တာ မဖြစ်ရအောင် ကြိုးစားကြည့်ပါသေးတယ်တဲ့။ ဒါပေမဲ့ သူ့စိတ်ကို သူညာလို့မရဘူးတဲ့။ ကျွန်တော့မှာ မိန်းမရှိတယ်၊ သူ့မှာ စေ့စပ်ထားတဲ့သူ ရှိတယ်၊ လက်ရှိအလုပ်ကလည်း လူမှုရေး ဂုဏ်သိက္ခာရှိဘို့ လိုတယ်၊ အဲဒါတွေက သူ့ကို ဘယ်လိုမှ တားဆီးထားလို့ မရတော့ဘဲ ဒီနေ့ တမင်တွေ့ချင်လို့ ဒီကိုလာခဲ့တာ။ မလွန်ကျူးခင်ထိ အတတ်နိုင်ဆုံး ထိန်းမယ်လို့ တွေးထားတာ အခုတော့ ဒါလင်ကို အကုန်ပုံအပ်လိုက်ပါပြီတဲ့။

သော်တာ့ကို ကျွန်တော် အရမ်းသနားသွားမိတယ်။ သူနဲ့ကျွန်တော် အတူရှိနေခြင်းဟာ သမီးရည်းစားလည်း မဟုတ်၊ လက်ထပ်ဖို့ ရည်ရွယ်ထားသူတွေလည်း မဟုတ်၊ ကံကြမ္မာ အလွန်ဆန်းကျယ်ပြီး တွေ့ခွင့်ပေးတဲ့ တစ်စုံတစ်ရာကိုလည်း ကျေးဇူးလည်းတင်မိပါတယ်။

သော်တာ လက်ခံမယ်ဆိုလျှင် လက်ထပ်ယူဘို့ကျွန်တော် ကမ်းလှမ်းခဲ့ပါသေးတယ်။ သူ့ဒယ်ဒီနဲ့ မာမီကို စိတ်ဆင်းရဲအောင် မလုပ်လိုတဲ့ သမီးမိုက်ကို နားလည်ပေးလိုက်ပါတယ်။ တွေ့စတုန်းက ဖုန်းနံပါတ်၊ အလုပ်အကိုင်၊ လိပ်စာတွေ မပေးတာ၊ ကျွန်တော့်ကို စိတ်ဓာတ်စစ်ဆင်ရေးတွေ အမျိုးမျိုးလုပ်တာ ဘာကြောင့်မှန်း အခုမှ ကျွန်တော် သဘောပေါက်သွားတယ်၊။

(ဇာတ်လမ်း အမှန်အတိုင်း သိစေလိုတဲ့ စေတနာနဲ့ စိတ်ဓာတ်စစ်ဆင်ရေး အချို့ အစပိုင်းမှာ ထည့်သွင်းဖော်ပြခဲ့တာ မလိုအပ်ပဲ စာတွေ လေးနေလျှင် ပရိတ်သတ်ကို တောင်းပန်ပါတယ်)

သော်တာ့အပေါ် ဖို၊မ အာရုံသက်သက်သာ စိတ်ဝင်စားခဲ့တဲ့ ကျွန်တော်၊ ဘဝအတွက်ပါ စိုးရိမ်ပူပန်မှုတွေ စတင်ဖြစ်ပေါ်လာပါတယ်။ ကျွန်တော့်အတွက် ဒါ ၄၀ ကျော် အချစ်လား။ တစ်ကိုယ်လုံးဘထွေးပွေ့ထားရင်း စိတ်မချသလို တစ်ချိန်ချိန် စွန့်လွှတ်ရမှာ နှမြောသလိုလို ခံစားမိတယ်။

သူလည်း ကျွန်တော့်ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်ထားရင်း အရာအားလုံးကို မေ့ပစ်ထားပုံရပါတယ်။ သော်တာ့တစ်ကိုယ်လုံးကို မွှေးမွှေးတွေ တစ်ဝကြီး ပေးလိုက်တယ်။ ချိုချိုနှစ်လုံးက အထူးအခွင့်အရေးရပြီး ကိုင်လို့စိုလို့ မဝနိုင်အောင်ပါဘဲ။ ပိပိလေးကိုစမ်းတော့ တော်ပြီ ဒါလင်ရယ်တဲ့။

ညီလေးနဲ့ ညီမလေးကို Breakfast ကျွေးပြီး နှစ်ယောက်အတူ ရေနွေးစိမ်ရင်း ရေချိုး လိုက်ကြတယ်။ ကြင်နာတတ်တဲ့ ချစ်သူလေးနဲ့ ရေချိုးရတာလည်း ကျွန်တော့်အတွက် မင်္ဂလာတစ်ပါးပါ။ ရေချိုးပြီး ဟိုတယ်ကကျွေးတဲ့ မနက်စာ အခန်းထဲမှာပြီး စားလိုက်တယ်။

“သော်တာ ဘယ်သွားချင်သေးလဲ” မေးလိုက်တော့

“ဒါလင့်ဘေးမှာဘဲ နေချင်တယ်” တဲ့။

“မြတ်နိုးလိုက်ရတာ သော်တာရယ်၊ ကိုယ်လည်း မင်းလေးအနားက မခွာဘဲ အမြဲအတူ နေချင်လိုက်တာ၊ နောက်တစ်ရက်လောက် ထပ်နေကြရအောင်” လို့ ပြောတော့

“မဖြစ်ဘူး၊ ဒီည ဂျူတီဝင်ရမှာ” တဲ့။

ထွေးပွေ့ထားရင်း အကြင်နာလေးတွေ ပေးလို့ မဝ နိုင်အောင် ဖြစ်နေတယ်။

“သော်တာ့ကို ချစ်လို့ မဝသေးဘူးကွာ” လို့ ပြောလည်းပြော အဖုတ်ကို ဒုတ်နဲ့ထောက်ပြီး အပေါ်က တက်ဖိထားလိုက်တယ်။ နှုတ်ခမ်းချင်း သူတစ်ပြန် ကိုယ်တစ်ပြန် စုပ်ရင်း စိတ်တွေ ထကြွလာပြန်တယ်။ ဒုတ်ကိုလာကိုင်ပြီး

“ဒါလင်ကလည်း လောဘကြီးလိုက်တာ၊ ညကြရင် ဆေးရုံမှာ အရမ်းဒေါင်းနေမှာစိုးလို့ပါ”

ဆိုပြီး တောင်းပန်ရင်း ပြီးအောင် မှုတ်ပေးရှာတယ်။ သုတ်ရေတွေကိုတော့ အပြင်မှာဘဲ သော်တာ့လက်ကလေးနဲ့ ကိုင်ထားခိုင်းပြီး စွန့်ထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။

သော်တာ့အပေါ် နားလည်ပါတယ်။ ကိုယ့်ဆန္ဒ ဖြည့်ဆည်းပေးတာကို အားနာလှပါပြီ။ အကြင်နာတွေ အပြန်အလှန်ပေးပြီး အခန်းအောင်းရင်း အလွမ်းသယ်နေလိုက်တာ ၁၁ နာရီလောက်မှ မန္တလေးကို ပြန်ဆင်းခဲ့ကြတယ်။ ပထမဆုံး ထိုင်ဖြစ်တဲ့ ယိုးဒယားဆိုင်မှာဘဲ နေ့လယ်စာဝင်စားပြီး သူ့ကို ကြိုပို့လုပ်နေကြ 78 ပဲ ပြန်ပို့ခိုင်းတယ်။

သူနေတဲ့လိပ်စာပြောပြပေမဲ့ အိမ်အရောက် လိုက်ပို့ပေးမယ်ပြောတာ လုံးဝလက်မခံဘူး။ ကားပေါ်ကဆင်းခါနီး မွှေးမွှေးပေးချင်တာတောင် လူတွေရှိလို့ တတ်တာ ဘိုင့်ဘိုင်လုပ်ပြီး နှုတ်ဆက်ခဲ့ရတယ်။ ဘက်မှန်ထဲက ကြည့်လိုက်တော့ ကျွန်တော့်ကား ကို မျက်စေ့တစ်ဆုံးကြည့်ရင်း ကျန်ခဲ့တာ။ ဖြစ်နိုင်လျှင် ကိုယ်လည်း မခွဲချင်တော့ဘူး သော်တာရယ်။

ကျွန်တော် ရန်ကုန်ပြန်မဲ့နေ့ ဖုန်းတစ်ခါ လှမ်းဆက်တယ်။ နောက်လ ပြန်ဆုံမည့် အကြောင်းပြောပြီး ထပ်မတွေ့ဖြစ်ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ့ လစဉ် တစ်လတစ်ကြိမ်တော့ မန္တလေး ရောက်တိုင်း တွေ့ဖြစ်ကြတယ်။

မန္တလေးမှာ အလုပ်ကိစ္ဇနဲ့ ပတ်သက်ပြီး အရမ်းရင်းနှီးတဲ့ မိတ်ဆွေတစ်ယောက် ရှိတယ်။ သူက မြို့သစ်ထဲမှာ အိမ်တစ်လုံးဝယ်ထားတာ လူမနေဘူး။ ကျွန်တော့်ကို မန္တလေးရောက်တိုင်း အဲဒီအိမ်မှာတည်းဘို့ အမြဲပြောတာ တစ်ခါမှ မတည်းဖြစ်ဘူး။

အခုတော့ သော်တာကလည်း မန္တလေးဟိုတယ်ဆို ခေါ်လို့မရတာနဲ့ ကျွန်တော့်အတွက် အသုံးဝင်သွားပါတယ်။ တစ်လ တစ်ကြိမ် လစဉ် အဲဒီအိမ်မှာဘဲ ချစ်တင်းတွေနှောဖြစ်ခဲ့ကြတယ်။ တစ်နှစ်တာ ကာလအတွင်း ရန်ကုန်မှာ မှတ်မှတ်ရရ ၂၀ဝ၉ ခုနှစ်၊ ဧပြီလထဲမှာ တစ်ကြိမ်ဘဲ ဆုံခွင့်ရခဲ့တယ်။

အချိန်တွေ တစ်လပြီး တစ်လ ကုန်လွယ်လိုက်တာ သော်တာနဲ့ တွေ့ခွင့်ရတာ အရမ်းနောက်ကျတယ်။ အချိန်တွေနောက်ဖက် ပြန်ရွှေ့လို့ရလျှင် အစက ပြန်စလိုက်ချင်တယ်။ ဒါမှမဟုတ် ဒီအတိုင်း ရပ်ထားလို့ရလျှင်လည်း စက်တင်ဘာဆိုတဲ့လကို မရောက်ချင်သေးဘူး။ ဒီထက်ပိုပြီး ဆုံတွေ့ခွင့်တွေ ရပါစေလို့သာ ဆုတောင်းခဲ့ရတယ်။

ဘယ်လိုပဲ ဆုတောင်း ဆုတောင်း နောက်ဆုံးတော့ မရောက်ချင်လည်း ရောက်လာရပါပြီ။ ဒီလ အလိုလို ရင်ထဲလေးနေတယ်။ သော်တာက ဖြစ်နိုင်လျှင် လဆန်းပိုင်းရောက်အောင် လာဘို့ မှာထားတာ။ လ လယ်လောက် သူခွင့်ယူဘို့ တင်ထားတယ်။ မေမြို့ဟိုတယ်မှာ နောက်ဆုံးအကြိမ် တွေ့ချင်ပါတယ် ဒါလင်ရယ်တဲ့။

ဖြစ်ချင်တော့ ကျွန်တော် ရန်ကုန်က စောစောထွက်လို့မရဘူး၊ ၇ ရက်နေ့မှ မန္တလေးရောက်ဖြစ်တယ်။ အချိန်မီ တော်သေးတာပေါ့။ ၉ ရက်၊ ၉ လ၊ ၂၀ဝ၉ မှာ မေမြို့တက်ခဲ့တယ်။ ဒီတစ်ခါ သော်တာက duty off မဟုတ်ဘူး၊ သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်ကို အကူအညီတောင်းပြီး duty ချင်း ချိန်းလာခဲ့ရတာ။ နောက်နေ့အတွက်လည်း ခွင့်တစ်ရက် သပ်သပ်ထပ်တင်ခဲ့ရတယ် ပြောတယ်။

ဘယ်ကိုမှ မဝင်ဘဲ ဟိုတယ်ကို ဦးတည်ပြီး မောင်းလာခဲ့တယ်။ အခန်းထဲလည်းရောက်ရော မခွဲချင်ဘူး ဒါလင်ရယ်ဆိုပြီး ကျွန်တော့်ကိုဖက်ရင်း ငိုပါလေရော။ အဲဒီနေ့ မိုးတွေကလည်း ဘယ်အညှိုးနဲ့ စွေတယ်မသိ။ ကျွန်တော်ပါ မနေတတ် မထိုင်တတ် ငိုချင်သလိုလို ဖြစ်လာတယ်။ ဖုန်းလိုင်းတွေ အကုန်ပြတ်နေပြီး နောက်ကြောင်းအေးရလို့ ဒီတစ်ခါဘဲ ကျေးဇူးတင်မိတယ်။

သော်တာ့ကို ဘယ်လိုနှစ်သိမ့်ရမှန်း မသိဘူး။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် သံယောဇဉ်က အထိအတွေ့မှာ သာယာနေတာ မဟုတ်ဘဲ နှလုံးသားချင်းငြိနေတာ နှစ်ယောက်စလုံး သိနေကြတယ်။ ကျွန်တော်ကသာ အရမ်းချစ်တာဘဲ သော်တာရယ်လို့ ဖွင့်ဟလိုက်လျှင် အခြေအနေတွေ တစ်မျိုး ဖြစ်သွားနိုင်တယ်။ မိဘ အသိုင်းအဝန်းနဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ သံယောဇဉ်တွေရဲ့ဒဏ် သော်တာမခံစားစေချင်ဘူး။ သွက်လက် ထက်မြက်ပြီး အနာဂတ်ရှိတဲ့ ဆေးပညာရှင်တစ်ယောက် ကျွန်တော့ကြောင့် ပြာမဖုံးစေချင်ဘူး။ ဒီအကြောင်းတွေ ဆွေးနွေးလျှင် သူပိုပြီးခံစားရတာဘဲရှိမယ်။

သော်တာဟာ အတိုင်းအတာ တစ်ခုထိ စိတ်ဓာတ် ရင့်ကျက်နေပြီ အချိန်တွေက သူ့ကို ကုစားသွားပါလိမ့်မယ်လို့သာ ဖြေသိမ့်တွေးလိုက်မိတယ်။ အကြင်နာလေးတွေ ပေးလိုက်လျှင် သူအာရုံပြောင်းပြီး ဝမ်းနည်းတာတွေ တစ်တင်္ဂ သက်သာသွားစေနိုင်တယ်။ ပါးပြင်ပေါ် စီးကျနေတဲ့ မျက်ရည်စလေးတွေကို ကြင်ကြင်နာနာသုတ်ပေးပြီး ပါးဖောင်းဖောင်းလေးကို တစ်ဝနမ်းရှိုက်လိုက်ပါတယ်။ ဒါလင် ဘာမှ မခံစားရဘူးလား တဲ့။

ပြောရက်လိုက်တာ၊ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် မပြောပဲ သိနေကြသူတွေ ကိုယ့်မှာ ပြောစရာမရှိတာ မဟုတ်ဘူး။ မပြောနိုင်ရက်လို့ပါ သော်တာရယ် ဆိုတော့ ထပ်ငိုနေလို့ မျက်ရည်တွေ ထပ်သုတ်ပေးပြီး ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲဖက်ထားလိုက်ရတယ်။

ကြာကြာလေး ဖက်ထားလိုက်တော့ အငိုရပ်သွားပြီ။ နဖူးလေး၊ ပါးလေး၊ နှုတ်ခမ်းလေးတွေ တစ်ဆင့်ချင်းနမ်းပြီး ချိုချိုလေးကို အားရပါးရ စို့လိုက်တယ်။ နို့သီးခေါင်းလေး ပွတ်ချေပေးလိုက်တော့မှ သူစိတ်ပါလာတာ။ ပိပိလေးကို ဝအောင်ကြည့်လိုက်တယ်။ နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေ ရွရွလေးပွတ်ပြီးမှ အစိလေးဖြဲပြီး အရင်စုပ်လိုက်တယ်။ မေးစေ့လေးနဲ့ လိုက်ပွတ်တော့ သူမနေတတ်ဘူး။ လျှာစောင်းလေးနဲ့ အစိကို ယက်ပေးလိုက်တော့ ကော့ကော့တက်လာပြီး ညည်းသံ စတင်ထွက်လာတော့တယ်။

အရည်လေးတွေ ရွှဲတဲ့အထိ ကောင်းကောင်း ဘာဂျာပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ နှုတ်ခမ်းချင်း ပြန်တေ့ပြီး စုပ်လိုက်နမ်းလိုက် လုပ်ပေးလိုက်တာ သူကလည်း ကျွန်တော့်ဒုတ်ကိုယူပြီး လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ ပွတ်သပ်ပေရင်း သေသေချာချာ စူးစမ်းနေတယ်။

“ဒီမှဲ့ ၃ လုံးက စွမ်းတာလား၊ ဒါလင်က တော်လို့လားမသိဘူး သော်တာ အရမ်းကြိုက်တယ်၊ ကလေးရအောင် လုပ်ပေးပါ” တဲ့။

ဒုတ်ကို ငုံလိုက်၊ စုပ်လိုက်၊ လျှာလေးနဲ့ယက်ပေးလိုက် ဘောလေးတွေနမ်းလိုက်၊ စုပ်ဆွဲလိုက် မျိုးစုံ အစွမ်းတွေ ပြသွားတာ ကျွန်တော် ပြီးသွားမှာစိုးလို့ မနည်းထိန်းထားရတယ်။ သော်တာ့ကို အပေါ်ကဘဲ သူ့စိတ်ကြိုက် အရင်လုပ်ခိုင်း လိုက်ပါတယ်။ သူတော်တော် ဆွဲနိုင်လာတယ်။ တပေါင်းပေါင်း မြည်အောင် အပေါ်ကဆောင့်တာ နို့နှစ်လုံးကိုင်ပြီး ညည်းယူရတယ်။

သူညောင်းသွားတော့မှ ဘေးစောင်း ပေါင်တစ်ချောင်းထောင်ပြီး နောက်က ထပ်ဆွဲပေးလိုက်တယ်။ အရင်တုန်းက လုပ်နေရင်း အသံစုံအောင် ညည်းအော်ခဲ့ပေမဲ့ ကောင်းလိုက်တာလို့ တစ်ခါမှ မညည်းဖူးဘူး။ ပြီးသွားမှသာ ကောင်းတယ်လို့ပြောတာ။ ဒီတစ်ခါတော့ လိုးနေရင်းကို “ကောင်းလိုက်တာ ဒါလင်ရယ် အား… ကောင်းလိုက်တာ” ဆိုပြီး ဖွင့်ဟ ညည်းတွားနေလေရဲ့။ ကျွန်တော်လည်း လိုးရကျိုး နပ်တာပေါ့။

ဘေးစောင်းလေး ကြာလာတော့ ပက်လက်လှန် ပေါင်နှစ်ချောင်းထောင်ပြီး ဆက်လိုးတယ်။ ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး အဆက်မပြတ် ဆောင့်နေတုန်းမှာ နို့နှစ်လုံး ခုန်တာ တဒိန်းဒိန်းနဲ့ လျှပ်စစ်မီးသီးတွေသာဆို ကျွမ်းကုန်လောက်တယ်။ သူ့လက်နှစ်ဖက်လည်း ဆွဲမိဆွဲရာ ကုတ်ဆွဲထားတာ ကျွတ်တော့ပေါင်တောင် နည်းနည်း ခြစ်မိသွားတယ်။ လိုးသက်လေးလည်း ရလာတော့ ကျွန်တော်ဆွဲသလောက် သူအမီ လိုက်နိုင်လာတယ်။ အစပိုင်းတုန်းက ကျွန်တော်တစ်ချီဆို သူနှစ်ချီ ပြီးပြီးသွားတာ အခုနောက်ပိုင်း သူတစ်ချီ ကိုယ်တစ်ချီကို ရေကုန်ရေခမ်း ကစားလာရတယ်။

သွက်သွက်လေး လိုးနေရင်း ခါးလေးရုန်းရုန်းပြီး ကော့ကော့လာနေပြီ။ သူပြီးတော့မယ် နောက်ဆုံးပိုင်း အဆုံးသတ်ကောင်းကောင်းလေး မြန်နှုန်းမြှင့်ဆွဲထည့်လိုက်တာ နှစ်ယောက်သား “ဟီး… ဟား… ဟူး” ဆို အသက်တောင်ဝအောင် မရှူနိုင်ဘူး ပြိုင်တူပန်းဝင်သွားတယ်။

အဲဒီနေ့ပထမအချီ ပြီးတော့ နှစ်ယောက်ထပ်ပြီး နှပ်နေလိုက်တာ တော်တော်နဲ့ ပြန်မထနိုင်ဘူး။ ဒုတ်ကိုပြန်ချွတ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ သုတ်ရေတွေ ဒလဟော စီးဆင်းသွားတာ အိပ်ယာခင်းတောင် ကွက်သွားတယ်။ အမောပြေသွားပြီဆိုမှ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်တာ။ ထုံးစံအတိုင်းသော်တာက သူ့အဖုတ်ဆေးပြီး ဒုတ်ကို ဆက်ဆေးပေးတယ်။ အမွှေးတွေ ရိတ်ပေးတယ်။ ဒီလိုတစ်သက်လုံး ပြုစုပေးလျှင် ကိုယ်အသက်ရှည်မှာလို့တောင် ပြောဖြစ်လိုက်တယ်။

အမွှေးတွေရိတ်၊ ဆပ်ပြာနဲ့ဆေးကြောပြီးတော့ ဒစ်ကို လက်ညှိုးလေးနဲ့ဆွလိုက် ဥလေးတွေကို ပွတ်သပ်ပေးလိုက် လုပ်ပေးရင်း တင်းလာပြန်တာပေါ့။ ဒုတ်ကို စုပ်လိုက်၊ ယက်လိုက်နဲ့ ပလွေပေးတော့တာဘဲ။ သူ့ပါးစပ်ထဲ တေ့ပြီး ညှောင့်လိုက်သေးတယ်။ ဘောတွေယက်လိုက်၊ ဥလေးကို ဆွဲစုပ်လိုက်၊ ငုံထားရင်း လျှာလေးနဲ့ ကစားလိုက် လုပ်ပေးတာ သိပ်ကောင်းတာဘဲ ကျွန်တော်လည်း ကောင်းလွန်းလို့ ညည်းမိတာပေါ့။ ပြီးခါနီးရင် ပြောနော် တဲ့။

သော်တာပါးစပ်ထဲမှာဘဲ ပြီးချင်တယ်လို့ ပြောတော့ နောက်မှလုပ်ပေးမယ် အခုရေချိုးခါနီး သူ့ရင်သားတွေကို လိမ်းချင်တယ်ဆိုလို့ နို့နှစ်လုံးပေါ် ပန်းထည့်ပေးလိုက်တာ ရင်သားအပြည့်လိမ်းကျံပြီး ပျော်ရွှင်သွားတယ်။ နှစ်ယောက်အတူ ရေချိုးပြီး အပြင်မထွက်တော့ဘဲ အခန်းထဲမှာဘဲ အစားအသောက်တွေ မှာစားလိုက်ကြတယ်။

အရင်တုန်းက တစ်နေ့ ၃ ချီ (သို့) ၄ ချီထက် ပိုဆွဲတာကို သော်တာမခံနိုင်ဘူး။ အဲဒီနေ့ကတော့ ထမင်းစားပြီး ၁ ချီ၊ ညနေပိုင်း ၁ ချီ၊ အိပ်ယာဝင်ခါနီး ၂ ချီ ထပ်ဆွဲဖြစ်ခဲ့တယ်။ နောက်နေ့ breakfast ၁ ချီ၊ နောက် ၁ ချီ၊ နေ့လယ် ၁ ချီ၊ ပြန်ခါနီး ၁ ချီ ထပ်ဆွဲပြီး နောက်ဆုံးမှာတော့ ပလွေကိုပြီးအောင် မှုတ်ပေးပြီး သုတ်ရေတွေ မျိုချသွားတယ်။ အပြန်ကားပေါ်မှာ ခေါင်းထောင်ပြီး မလိုက်နိုင်ဘူး။ ကျွန်တော့်ပေါင်ပေါ် ခေါင်းအုံးပြီး ခွေခွေလေး လိုက်လာတာ။ အဆင်းမှာ ဂီယာချိန်းဘို့ အဆင်မပြေလို့ မနည်းသတိထားဆင်းရတယ်။

မန္တလေးအဝင် သိပ္ပံလမ်းနား မရောက်မီ ကားရပ်ပြီး နှုတ်ဆက်အနမ်းတွေ တစ်ဝကြီး ပေးလို့ မဝနိုင်အောင် ဖြစ်ခဲ့ရတယ်။ ဝမ်းနည်းစွာနဲ့ ငိုကျွေးနေလို့ သော်တာဒီည သေသေချာချာစဉ်းစား၊ သော်တာပြောတဲ့အတိုင်း တသွေမတိမ်း ဆောင်ရွက်မယ်၊ ကိုယ်နဲ့မခွဲနိုင်ဘူး ဆိုလျှင်လည်း ရင်ဆိုင်ကြတာပေါ့လို့ အားပေးယင်း ပြန်ပို့ခဲ့ရတယ်။

ကျွန်တော့် စိတ်ထဲမှာလည်း ဆို့ဆို့နင့်နင့်ကြီး ခံစား လိုက်ရတယ်ဗျာ။ ဟိုတုန်းက ဖုန်း မျှော်လိုက်ရတာ။ အဲဒီနေ့ကစပြီး ညတိုင်း ဖုန်းဆက်တယ်။ သူ သတ္တိ မရှိလို့ မဟုတ်ပါဘူး။ မိဘတွေကို စိတ်ဆင်းရဲအောင် မလုပ်ရက်နိုင်လို့ပါတဲ့။

ရန်ကုန်ကို့ ကျွန်တော် အရင်ပြန်ရောက်တယ်။ နောက် ၂ ရက်လောက်နေမှ သူ့အိမ်က ကားနဲ့ လာကြိုလို့ အတူတူပြန်ဘို့ အခွင့်အရေး မရလိုက်ဘူး။ ရန်ကုန်ပြန်ရောက်တော့ နောက်ထပ် စိတ်ဒုက္ခတွေ မပေးလိုတာနဲ့ တွေ့ဘို့မကြိုးစားတော့ဘူး။

အောက်တိုဘာ လကုန်ရက်မှာ အရေးကြီးကိစ္ဇတစ်ခု ပြောစရာရှိလို့ အဆင်ပြေတဲ့အချိန် ဖုန်းပြန်ဆက်ပါဆိုပြီး မက်ဆေ့တစ်စောင် ဝင်လာတယ်။

မက်ဆေ့ဖတ်ပြီး သော်တာရဲ့ ဖုန်းကို ပထမဆုံးနဲ့ နေက်ဆုံးအကြိမ်အဖြစ် ဖုန်းခေါ်လိုက်ပါတယ်။ နောက် ၅ မိနစ်လောက်ကြာလျှင် ပြန်ခေါ်လိုက်မယ်ဆိုပြီး ဖုန်းချသွားတယ်။ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ပြောလို့ရအောင် သူ့အခန်းကို သွားနေတာလို့ ပြောပါတယ်။

ဖုန်းပြန်ဝင်လာတော့ သော်တာ ပထမဆုံး ပြောလိုက်တဲ့ စကားက ဝမ်းသာရမလို၊ ဝမ်းနည်းရမလို ယုံတောင် မယုံချင်ဘူး။

“ဒါလင့်ရင်သွေးလေး ရနေပြီ” တဲ့။

“နားမရှင်းလို့ သေသေချာချာ ပြန်ပြောစမ်းပါ” ဆိုတော့

“သော်တာ့ဗိုက်ထဲမှာ ဒါလင့်ရင်သွေးလေး ရောက်နေပြီ” တဲ့။

“ဘာ ကိုယ်ဝန်ရှိနေပြီလို့ ပြောတာလား” ဆိုတော့

“ဟုတ်တယ် ဒါလင် ဝမ်းမသာဘူးလား” တဲ့။

“ဟုတ်ရဲ့လား သော်တာရယ် စိတ်တွေ ဂယောင်ဂယက် ဖြစ်နေလို့ မမှန်တာလား” ဆိုတော့

“ကျွန်မ ဆရာဝန်တစ်ယောက်ပါ သေချာပါတယ်၊ Sep, 22-24 မှာ menstruation လာရမှာ မလာဘူး၊ ဒီလလည်း အခုထိ မလာသေးလို့ ဆီးစစ်ကြည့်တာ လုံးဝသေချာသွားပြီ” တဲ့။

“သော်တာနဲ့ လက်ထပ်မဲ့လူ သိသွားလျှင် ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ” မေးတော့

“အခု သူသိစရာ အကြောင်းမရှိပါဘူး၊ နောက်သိသွားလျှင်လည်း မကျေနပ်လဲသေလို့ ပြောလိုက်မယ်”

“မလုပ်ပါနဲ့ သော်တာရယ်၊ သေသေချာချာ စဉ်းစားစမ်းပါဦး၊ သော်တာတို့ အိမ်ထောင်ရေးကို မထိခိုက်စေချင်သလို အရှက်တကွဲ အကျိုးနည်း မဖြစ်စေချင်လို့ပါ” ဆိုတော့

“ဒါလင့်ကို တာဝန်မယူခိုင်းပါဘူး၊ သူများဝမ်းသာမလားလို့ ပြောမိတာ” တဲ့။

ဘယ်လိုမှ နားချလို့မရတော့ ကျွန်တော် ဘာပြောရမှန်းတောင် မသိဖြစ်သွားပြီး

“ကျန်းမာရေးလည်း ဂရုစိုက်ဦးနော်” လို့သာ ပြောလိုက်တာ သူကဆရာဝန်မလေ၊ ဖုန်းထဲမှာ ကျွန်တော်နဲ့ ပတ်သက်ခဲ့သမျှတွေ တစ်သက်လုံး မေ့ပျောက်လို့ရမှာ မဟုတ်တဲ့အကြောင်း၊ သူ့ဘဝမှာ ဘယ်ယောကျ်ားလေးကိုမှ ချစ်တယ်လို့ မပြောဘူးပေမဲ့ ဒါလင်ကို အရမ်းချစ်တာဘဲလို့ ပြောလာတော့ ကျွန်တော် ပိုခံစားရတယ်ဗျာ။

တစ်ယာက်နဲ့တစ်ယောက် မပြောဘဲ သိနေကြပေမဲ့ လူချင်းတွေ့တုန်းက ဘာလို့မဖွင့်ဟဘဲ ရင်ထဲမှာ အလေးခံနေရတာလဲ သော်တာရယ်။ ဟိုလူပြန်ရောက်နေတဲ့အကြောင်း၊ မင်္ဂလာပွဲကို နိုဝင်ဘာလလယ်မှာ ကျင်းပဘို့ ဟိုဖက်က စီစဉ်နေတဲ့ အကြောင်း၊ အလုပ်ကထွက်ပြီး ဟိုမှာကျောင်းဆက်တက်ဘို့ တိုက်တွန်းနေကြောင်း၊ သူ့ဖက်က ပြစ်မှားမိတာရှိခဲ့လျှင် ခွင့်လွှတ်ပေးဘို့ စိတ်ထဲကမှန်းပြီး ကန်တော့လိုက်ပါတယ် ဆိုတာပါသေး။

ကျွန်တော်ကလည်း မိဘတွေကို ဦးစားပေးစဉ်းစားတာ မှန်ကန်ကြောင်း၊ မိဘကျေးဇူးဆပ်နိုင်တဲ့ သမီးအလိမ်မာတစ်ယောက် ဖြစ်ပါစေကြောင်း၊ သာယာတဲ့ မိသားစုဘဝ ရယူပိုင်ဆိုင်နိုင်ပါစေကြောင်း ဆုမွန်တွေ ချွေရတာပေါ့။

ဖုန်းချခါနီး ပြောသွားတဲ့ စကားက ကျွန်တော့ကို နှစ်ခါ ကြေကွဲစေတယ်။ သားလေးမွေးလျှင် ဒါလင့်နာမည် ပေးမယ်တဲ့။

မယားလည်းဆုံး (မပိုင်ဆိုင်လိုက်ရတဲ့)၊ သားလည်းဆုံး အဖြစ်ပါလား။ သော်တာ ဘယ်လောက် ခံစားနေရမယ် ဆိုတာလည်း တွေးမိပါရဲ့ သူနဲ့ ရင်သွေးလေး ကျန်းမာ၊ ချမ်းသာစေဘို့ မေတ္တာပို့ရတာပေါ့။

မင်္ဂလာဧည့်ခံပွဲ ကျေးဖူးတင်လွှာကို သတင်းစာထဲမှာ တွေ့ဖြစ်အောင် တွေ့လိုက်သေးတယ်။ အားလုံး ပြီးဆုံးသွားပြီ။ သော်တာလည်း နောက်ထပ် အဆက်အသွယ် မလုပ်တော့ဘူး။ ဘဝသစ်မှာ နေသားကျသွားပြီ ထင်ပါရဲ့။ ကိုယ်ခံစားနိုင်ပေမဲ့ သော်တာကို ဝေဒနာတွေ မရည်ရွယ်ဘဲ ပေးမိတာ စိတ်မကောင်းဘူး။ သူနဲ့ထိုင်ဖူးတဲ့ ဆိုင်လေးတွေ၊ သွားဖူးတဲ့ နေရာလေးတွေ၊ အတူနေခဲ့ဖူးတဲ့ အချိန်လေးတွေ အသစ်အတိုင်း မပြောင်းလဲသေးပါဘူး။

အချိန်တွေ ဘယ်လို ကုန်ဆုံးသွားမှန်းမသိ။ နောက်ဆုံး ဆုံခဲ့ဘူးတဲ့ ၉ ရက်၊ ၉ လ မှာ သော်တာကို သတိရလွန်းလို့ အရင်တုန်းက သူပို့ထားဘူးတဲ့ မေးလ်တွေ ပြန်ဖတ်ကြည့်ဘို့ မေးလ်ဘောက်(စ်) ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့၊ Subject မှာ Hello Darling ဆိုပြီး မမျှော်လင့်ဘဲ သော်တာ့ဆီက မေးလ်တစ်စောင် ဝင်နေတယ်။ သူလည်း ကျွန်တော့်လိုဘဲ အရာအားလုံးကို သတိရ ခံစားနေတုန်းပါလား။ ကျေးဇူးတင်ချင်လိုက်တာ။ စာအောက်ပိုင်းနားရောက်တော့ အမှန်တကယ် ကျေးဇူးတင်မိတာက သားလေးမွေးတာ အခု ၆၃ ရက်သားရနေပြီ၊ သော်ဇင်.. လို့ နာမည်ပေးထားတယ်။ ဒါလင် ပိုပြီးဝမ်းသာသွားအောင် ဒီနေ့မှ တမင်အသိပေးတာတဲ့၊ ဝမ်းလည်းသာတယ်၊ ဂုဏ်လည်းယူပါတယ် သော်တာရယ်။

နောက် ၁ နှစ်လောက်ကြာတော့ သော်တာလည်း သူ့ယောကျ်ားနောက် လိုက်သွားပြီး ဟိုမှာ ဆေးပညာ ဆက်သင်ဖြစ်တယ်လို့ မေးလ်လှမ်းပို့တယ်။ version 4 ခုနဲ့ ဆိုထားတဲ့ Hello Darling လို့ခေါင်းစဉ်ရတဲ့ အင်္ဂလိပ်သီချင်းလေးတွေ online ကပို့ပေးတယ်။ သူလည်း ကျွန်တော့ကို သတိရတိုင်း နားထောင်ဖြစ်တယ်လို့ ပြောတယ်။ အခု သူ ပါရဂူဘွဲ့အတွက် ဆက်လုပ်နေပြီ။ အောင်မြင်တဲ့ ဆေးပညာရှင် တစ်ယောက်အဖြစ် လူသားတွေရဲ့ အကျိုးစီးပွားကို တစ်ဖက်တစ်လမ်းက စွမ်းဆောင်နိုင်တဲ့သူ ဖြစ်ပါစေလို့ ဆုတောင်း ပေးလိုက်ပါတယ်။ ။

ကျွန်တော့်ရင်သွေး လွယ်မွေးသွားတဲ့ ဒုတိယမြောက်နဲ့ နောက်ဆုံး (၁၁၊၇၊၂၀၁၃ ထိ) တစ်ယောက် ဇာတ်လမ်းလေးပါ။ အားလုံးကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။…ပြီးပါပြီ။

Zawgyi

မဆုံတဲ့ ဖူးစာ

တစ္စုံတစ္ေယာက္ေသာသူကို သတိရမိတဲ့အခါတိုင္း အလြမ္းေျဖရင္း နားေထာင္ဘို႔ version ၄ ခုနဲ႔ ဆိုထားတဲ့ Hello Darling ဆိုတဲ့ အဂၤလိပ္ သီခ်င္းေလးကို ကၽြန္ေတာ့ Laptop ေပၚမွာ တင္ထားပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ မႏၲေလး ကိုေရာက္လၽွင္ ပိုသတိရမိၿပီး ပိုနားေထာင္ျဖစ္ပါတယ္။ ၂၀ဝ၈ ခု၊ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းေလာက္ကပါ။ ေအာင္မဂၤလာအေဝးေျပးဝင္း ရန္ကုန္-မႏၲေလး Express ကားတစ္စီးေပၚမွာ ည ၇ နာရီကား လက္မွတ္ဝယ္ၿပီး ကားထြက္မည့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနတာ ၁၀ မိနစ္ေက်ာ္တဲ့အထိ ကားကမထြက္ေသးဘူး။ ခရီးသည္ေတြ က်န္ေနေသးလို႔ ထင္ပါရဲ့။ ထိုင္ခုံေတြကလည္း ဟိုနား တစ္ခုံ ဒီနားႏွစ္ခုံဆိုသလို လြတ္ေနေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေဘးခုံကလည္း မလာေသးဘူး၊ တစ္ခ်ိဳ႕က လမ္းကေစာင့္ၿပီး စီးတာေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဘုန္းႀကီးေတြနဲ႔အတူ က်တတ္ပါတယ္။ ကားေပၚမွာ ဖြင့္ထားတဲ့သီခ်င္းေလးေတြ နားေထာင္ၿပီး ေစာင့္ေနတုန္း အသားျဖဴျဖဴ၊ ႏွာတံေပၚေပၚ လူရည္သန႔္သန႔္ အသက္ ၃၀ ခန႔္အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး ကားလက္မွတ္ကိုင္ၿပီး တက္လာပါတယ္။ စပါယ္ယာက သူ႔ပစၨည္းေတြသယ္လို႔ အနားေရာက္ေတာ့ အေပၚေမာ့ၾကည့္ရင္း “ခုံနံပါတ္ ၁၂ ” လို႔ ပါးစပ္က ေရရြတ္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း ျပဳံးေနေတာ့ သေဘာေပါက္လိုက္ၿပီး လမ္းထဖယ္ေပးလိုက္ပါတယ္။

စပါယ္ယာက သူ႔ပစၨည္းေတြ စင္ေပၚတင္ေနတုန္း လက္မွတ္ေရာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးေနာက္က ထပ္လိုက္လာပါတယ္။

“အစ္မ အဆင္ေျပလား၊ အဆင္မေျပလၽွင္ ေနာက္ကားနဲ႔ ခ်ိန္းေပးမယ္”

ဟု လွမ္းေျပာေနပါတယ္။ သူကေတာ့

“ရတယ္ အဆင္ေျပပါတယ္”

ဟု ေျပာရင္း ကားေအာက္ဖက္ကို လိုက္ၾကည့္ေနပါတယ္။ လင္မယားဟု ယူဆရေသာ အသက္ ၆၀ ခန႔္ ဘိုးေတာ္ႏွင့္ ဘြားေတာ္ကို

“ဒယ္ဒီတို႔ ျပန္ေတာ့ေလ”

ဟု လွမ္းေျပာေနတာ ကားမွန္ေတြက လုံေနသျဖင့္ ေအာက္က ၾကားရမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္မထင္ပါဘူး။

ကားလည္းစတင္ထြက္ခြာပါၿပီ၊ တစ္ခါမွ မျမင္ဘူးေပမဲ့ စေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ျပဳံးျပတဲ့ သူ႔အျပဳံးက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ စမ္းေခ်ာင္းေလး စီးဆင္းသြားသလို ေအးျမသြားတယ္ဗ်ာ။

“မႏၲေလးအထိလား”

သူက စေမးပါတယ္၊ ကိုယ့္ထက္ငယ္မွန္း သိေသာ္လည္း ယဥ္ေက်းမွုအရ

“ဟုတ္ကဲ့” လို႔ ေျဖလိုက္ၿပီး

“ညီမကေရာ” ဟု ျပန္ေမးလိုက္ရာ

“ကၽြန္မလည္း မႏၲေလးအထိပါဘဲ၊ မနက္ျဖန္မွျပန္ဘို႔ လက္မွတ္ျဖတ္ထားတာ အေရးေပၚ ကိစၨတစ္ခု ေပၚလာလို႔ ကမန္းကတန္း ေကာက္ထြက္လာတာ၊ ဒီထိုင္ခုံကလူ ဘြတ္ကင္တင္ထားၿပီး မလာတာနဲ႔ အေတာ္ဘဲ ျဖစ္သြားတယ္”

“ညီမက မႏၲေလးကလား”

“မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္မက ဝန္ထမ္းပါ၊ မႏၲေလးမွာ တာဝန္က်တာ ၁ ႏွစ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ဘဲ ရွိေသးတယ္၊ အစ္ကိုကေကာ မႏၲေလးကဘဲလား”

“မဟုတ္ဘူး ကၽြန္ေတာ္လည္း အလုပ္ကိစၨနဲ႔ တစ္လတစ္ပတ္ေလာက္ မႏၲေလးကို သြားရတယ္”

လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ ကားနည္းနည္းလွုပ္ေတာ့ ေပါင္ခ်င္းထိမိသြားလို႔ ျပန္ျပင္ထိုင္ေတာ့

“ရပါတယ္ အားမနာပါနဲ႔ရွင္” တဲ့။

စကားတေျပာေျပာနဲ႔ စီးလာတာ ဇရပ္ကြင္းစစ္ေဆးေရးဂိတ္မွာ လမ္းဆင္းေလၽွာက္ၿပီး မွတ္ပုံတင္ျပရတယ္။ အဲဒီတုန္းက အျမန္လမ္း မၿပီးေသးဘူး၊ လမ္းေဟာင္းကဘဲ သြားရတာ။ ကားေတြကလည္း ေစာထြက္တယ္ ည ၈ နာရီကားဆို ေနာက္ဆုံးဘဲ။

မွတ္ပုံတင္စစ္ၿပီး ကားေပၚျပန္တက္ေတာ့ သူကအစြန္ခုံမို႔ သူအရင္ဝင္ၿပီးမွ ေနာက္ကလိုက္တက္မယ္ဆိုၿပီး သူ႔ေနာက္ကလိုက္လာတာ အခုမွ သူ႔ကို ေနာက္ကေန ျမင္ရတယ္။ ခါးေသးလို႔ရင္ခ်ီ၊ တင္ကလည္း စံခ်ိန္မွီတယ္ဗ်ာ။ ေမသန္းႏု ေဘာ္ဒီမ်ိဳး။ အရပ္ကေတာ့ ၅ ေပ ၄ လက္မခန႔္ ရွိမယ္ ထင္ရတာဘဲ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ တြတ္ပီ ဒီေန႔ တယ္ကံေကာင္းပါလားေပါ့။

ပဲခူးေရာက္ေတာ့ ခရီးသည္ တစ္ခ်ိဳ႕ထပ္တက္လာတယ္။ ေရႊအုန္းပင္မွာ ထမင္းစားနားေတာ့ သူ႔ကို

“တစ္ခုခု ေကၽြးပါရေစ” လို႔ ေျပာတာ

“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကၽြန္မအိမ္က တစ္ခါတည္း စားလာလို႔ အစ္ကိုဘဲ သုံးေဆာင္ပါ” တဲ့။

ထမင္းစားနားၿပီး ည ၉ နာရီ ၄၀ ေလာက္ ေရႊအုန္းပင္က ျပန္ထြက္တယ္။ ကားေပၚမွာ အဲယားကြန္းက ပိုေအးလာၿပီ။ ဒီတစ္ေခါက္မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေႏြးထည္ ထည့္လာဘို႔ ေမ့က်န္ခဲ့တယ္။ ဒိုက္ဦးေက်ာ္ေတာ့ ကားေပၚမွာ ျပေနတဲ့ ဗြီဒီယိုလည္း ၿပီးသြားၿပီ၊ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း အိပ္ကုန္ၾကၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လက္ကိုပိုက္ထားၿပီး အေအးဒဏ္ကို ႀကံ့ႀကံ့ခံရင္း မ်က္လုံးကေလး မွိတ္လိုက္လာတယ္။

“အစ္ကို အေႏြးထည္ မပါဘူးလား၊ အရမ္းေအးေနမွာဘဲ”

“ဟုတ္တယ္ ဒီတစ္ေခါက္မွ ယူလာဘို႔ ေမ့သြားတယ္”

ဟု ေျပာလိုက္ေတာ့ သူျခဳံထားတဲ့ ေစာင္ကို ျဖန႔္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚ တစ္ဝက္ လွမ္းတင္ေပးတယ္။

“ရပါတယ္၊ ညီမဘဲ ျခဳံပါ”

ဟုေျပာေတာ့

“အားမနာပါနဲ႔ ညီမေစာင္က ႏွစ္ေယာက္ျခဳံလို႔ ရပါတယ္” တဲ့။

ဘယ္ေလာက္ လူမွုေရး အသိစိတ္ရွိၿပီး ေက်းဇူးတင္စရာ ေကာင္းတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးလည္းဗ်ာ၊ လူခ်င္းလည္း ပူးကပ္ထားေပးတယ္။

————————————–

ကားေပၚ စတက္တက္ျခင္း ျပဳံးျပတုန္းက တစ္ႀကိမ္၊ မွတ္ပုံတင္ စစ္တုန္းကနဲ႔ ထမင္းစားနားၿပီး ကားေပၚျပန္တက္တာ့ ၂ ႀကိမ္၊ စိတ္ထဲက ျပစ္မွားထားခဲ့မိတယ္။ အခုလည္း ေစာင္တစ္ထည္တည္း ၂ ေယာက္ အတူျခဳံၿပီး လူခ်င္းပူးကပ္ေနေတာ့ စိတ္ထဲက ေဖာက္ျပန္ခ်င္ေနၿပီ။ မနည္းခၽြန္းအုပ္ထားရတယ္။ ေစတနာနဲ႔ ကမ္းတဲ့လက္ကို ျပန္ကိုက္မိ သလိုမ်ိဳး ျဖစ္သြားလၽွင္ ကၽြန္ေတာ့္ေလာက္ ယုတ္မာၿပီး ရွက္ဘို႔ေကာင္းတဲ့လူ ရွိမွာမဟုတ္ဘူ။

ေကတုမတီၿမိဳ႕သစ္ ပိုင္အိုးနီးယားမွာ တစ္ခါကားနားျပန္တယ္။

“တစ္ခုခု ျပဳစုပါရေစ” လို႔ ေျပာေတာ့

“ေကာင္းၿပီေလ သန႔္စင္ခန္း အရင္သြားလိုက္ဦးမယ္၊ အစ္ကို စားပြဲတစ္လုံးယူၿပီး ခဏေစာင့္ေန” တဲ့။

ကၽြန္ေတာ္လည္း သူျပန္လာလၽွင္ ျမင္နိုင္မဲ့ ေနရာမွာထိုင္ၿပီး ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္း ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။

“ဘာစားမလဲ၊ ဘာေသာက္မလဲ”

လို႔ သူ႔ကို ေမးလိုက္ေတာ့

“အခုလို ညည့္နက္ႀကီး ဘာမွစားေလ့စားထ မရွိဘူး၊ ဒါေပမဲ့ အစ္ကို႔ေစတနာကို အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ အေနနဲ႔ ႏြားနို႔တစ္ခြက္ ေသာက္မယ္”

ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းလည္းသာ ေက်းဇူးလည္းတင္မိပါတယ္။ စားေလ့စားထ မရွိလို႔ လာမထိုင္လၽွင္ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ဒီေလာက္ျမန္ျမန္ ရင္းႏွီးခြင့္ ရွိခ်င္မွ ရွိမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ လိပ္စာကဒ္ေလး ေပးၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို မိတ္ဆက္ရင္း

“ညီမ နာမည္ေလးလည္း ေျပာပါဦး” ဆိုေတာ့

“ေသာ္တာလို႔ မွတ္ထားလိုက္ပါ” တဲ့။ ဖုန္းနံပါတ္ေတာ့ မေပးဘူး။

“သတိရလၽွင္ ညီမျပန္ေခၚမွာေပါ့” တဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ကို

“အစ္ကိုက အိမ္ေထာင္ရွိလား” လို႔ ေမးလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း

“ရွိတယ္” လို႔ အမွန္အတိုင္းဘဲ ေျဖလိုက္တယ္။

“ႀကိဳက္တယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြ အမွန္အတိုင္း မေျဖခ်င္ၾကဘူး” တဲ့။

ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ ခုရွုတ္မွေနာင္ရွင္း ႀကိဳက္ေရာင္းႀကိဳက္ဝယ္ဘဲ။ သူ႔ကိုလည္း

“တစ္ခုခု ရွိလား” လို႔ ျပန္ေမးလိုက္ေတာ့

“ညီမက တိုက္ရွိတယ္၊ ကားရွိတယ္ ေျဖရမွာလား” တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း

“တည့္ေမးဘို႔ အားနာလို႔ပါ၊ boy friend ရွိလား၊ အိမ္ေထာင္ရွိလားလို႔ ေမးတာပါ” ဆိုေတာ့ သူျပန္ေျဖပုံက ပေဟဠိဆန္ဆန္

“ရွိေတာ့မယ္” တဲ့။

“ဘာရွိေတာ့မွာလည္း” လို႔ ေမးေတာ့

“ေသခ်ာလၽွင္ ေၾကျငာမွာ ေပါ့” တဲ့။

ႏြားနို႔ တစ္ေယာက္တစ္ခြက္ ေသာက္ရင္း စကားေျပာေနလိုက္တာ ကားက “ခရီးျပန္ဆက္ပါေတာ့မယ္” လို႔ ေၾကျငာေတာ့မွ ေငြရွင္းၿပီး ကားေပၚ ျပန္တက္လာၾကတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေနာက္ကေန တစ္ဝႀကီး ခပ္ျပတ္ျပတ္ ရွိုးၿပီး တက္လာတာ။ ညည့္နက္လာေတာ့ အျပင္မွာလည္းေအး ကားအဲယားကြန္းကလည္း အရမ္းေအးေနတာေပါ့။ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ေစာေစာကလိုဘဲ ေစာင္ျပန္ျခဳံေပးၿပီး လူခ်င္းပူးကပ္ထားတယ္။ သူ႔ေပါင္ေပၚက လက္ကေလးကို ကၽြန္ေတာ့္ ညာလက္နဲ႔ စမ္းၿပီး ကိုင္ၾကည့္ေတာ့

“လက္ဖ်ား ေအးစက္ေနတာဘဲ”

ဆိုၿပီး သူ႔လက္ ၂ ဖက္နဲ႔ ဆုပ္ကိုင္ထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေျခအေနေကာင္းေတာ့ မထူးပါဘူးဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ဘယ္လက္ကို အေပၚက ထပ္ ဆုတ္ကိုင္ထားလိုက္တာ သူ႔ရဲ့အၾကင္နာ ကိုယ္ေငြ႕ေတြေၾကာင့္ တေျဖးေျဖး ေႏြးေထြးလာတယ္။ နည္းနည္းၾကာေတာ့ ေနာက္တစ္ဆင့္တက္ဘို႔ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားတယ္။

“ခါးေလးကို ခဏဖက္ထားလို႔ ရမလား” လို႔ ေမးေတာ့

“ခ်မ္းေနတုန္းဘဲလား”

ဆိုၿပီး ဖက္ပါလည္း မေျပာသလို မဖက္နဲ႔လို႔လည္း မျငင္းဘူး။ ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္းဟာ ဝန္ခံျခင္းဘဲလို႔ ကိုယ့္ဖာသာ အတည္ျပဳၿပီး ခါးေလးကို ညင္ညင္သာသာေလး ဖက္ထားလိုက္မိတယ္။

ခါးေလးကေသးေတာ့ ဖက္ရတာ ပိုၿပီး ပိုင္ပိုင္နိုင္နိုင္ ရွိတာေပါ့။ သူကလည္း ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ရွိတဲ့ ပုံပါ။ အခုမွစေတြ႕ၿပီး တရားဝင္ မေတာ္ရေသးတဲ့ ခ်စ္သူေလးကို ဖက္ထားရင္း အားမလိုအားမရ ျဖစ္လာတာနဲ႔ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔သိုင္းၿပီး တင္းတင္းေလး ဖက္ထားလိုက္ေတာ့ ကိုယ္လုံးေလးပါ ပါလာၿပီး ေမႊးေမႊးေပးမိမလို ျဖစ္သြားတာေၾကာင့္ နည္းနည္း႐ုန္းခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္လက္တစ္ဖက္ကို ျဖဳတ္ခ်တယ္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း မူလအေနအထားအတိုင္းဘဲ ညာလက္နဲ႔ ဖက္ထားၿပီး ၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။ ခဏၾကာေတာ့မွ ဖက္ထားတဲ့လက္နဲ႔ နို႔ေအာက္ပိုင္းေလးကို ပြတ္ေပးေနတာ ဘာတုန႔္ျပန္မွုမွ မလာေတာ့တာေၾကာင့္ ဘယ္လက္နဲ႔ နို႔ကို အသာဆုပ္ကိုင္ၿပီး လက္ညႇိုးေလးနဲ႔ နို႔ႏွစ္လုံးၾကား ရြရြေလး မထိတထိ ကလိေပးလိုက္တာ ဖီးတက္လာလို႔ ထင္ပါတယ္ ကၽြန္ေတာ့္ပခုံးေပၚ ေခါင္းေလး မွီလာတယ္။ ဆံပင္ေလးေတြကို ေမႊးေမႊးေပးၿပီး ဘယ္၊ ညာ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ နို႔အစုံကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ဖီးအရွိန္ ပိုတက္လာေအာင္ ပြတ္ေပးလိုက္ေတာ့ တေျဖးေျဖး ေအာက္ကို ေလၽွာက်လာၿပီး ရင္ခြင္ထဲ ေရာက္လာတယ္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘယ္ဒူးကိုေထာင္ၿပီး သူဘို႔ ေခါင္းအုံး လုပ္ေပးရတာေပါ့။ ရင္ခြင္ထဲ ေရာက္ေနၿပီ ဆိုေတာ့ နို႔ကိုင္ရတာ ပိုအဆင္ေျပသြားၿပီ။ ပထမ အကၤ်ီေအာက္ လက္လၽွို၊ ေဘာ္လီအေပၚက ကိုင္ၿပီးနို႔သီးေခါင္းေလးကို ပြတ္ေပးတယ္။ ေဘာ္လီအျပင္ထြက္ေနတဲ့ ရင္သားအေပၚပိုင္းေတြကေတာ့ လက္နဲ႔တိုက္ရိုက္ ထိေတြ႕ေနရၿပီေလ။ တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ ေဘာ္လီေအာက္ လက္ဝင္ၿပိး ကိုင္ဘို႔ ႀကိဳးစားတာ ေဘာ္လီက ၾကပ္ေနလို႔ ဝင္မရဘဲ အေပၚက ေက်ာ္ႏွိုက္လိုက္ရတယ္။ ႏူးညံ့ၿပီး ကိုင္လို႔ေကာင္းလိုက္တဲ့ ခ်ိဳခ်ိဳႏွစ္လုံး Heavy မဟုတ္ေပမဲ့ မာက်စ္က်စ္နဲ႔တင္းတင္းျပည့္ျပည့္ ရွိလွတယ္။ အသင့္အတင့္ႀကီးတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတာေပါ့။

နို႔သီးေခါင္းကေတာ့ ေသးေသးေလးပါ။ ပုံမွန္ ကိုင္ေပးေနတဲ့သူ မရွိေသးဘူးလို႔ ယူဆရတာဘဲ။ နို႔ႏွစ္လုံးကို အားပါးတရ ကိုင္လို႔မွ မဝေသးခင္ ေနျပည္ေတာ္အဝင္ မွတ္ပုံတင္ တစ္ခါစစ္တာမို႔ နတ္ျပည္က ခုန္ခ်ခိုင္းလိုက္သလို စည္းစိမ္ေတြ ေလထဲ ခဏ ေမၽွာခ်လိုက္ရတာေပါ့။

မွတ္ပုံတင္စစ္ၿပီး ကားေပၚျပန္တက္ေတာ့ ဒီတစ္ခါ ဧည့္သည္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး အိမ္ရွင္လို ျဖစ္သြားၿပီ။ ေစာင္ကို ေကာက္ယူလိုက္ၿပီး သူ႔ကို အရင္ျခဳံေပးၿပီးမွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ျခဳံတယ္။ သူကေတာ့ ေစာင္ျခဳံၿပီးတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ပခုံးကို မွီေတာ့တာဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကမွ ေဘး၊ ဘယ္၊ ညာ ၾကည့္ေနရေသးတယ္။ ေဘးခုံက လင္မယားႏွစ္ေယာက္ သူ႔မိန္းမက တန္းအိပ္သြားေပမဲ့ ဘဲႀကီးက မအိပ္ေသးဘဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္ မသိမသာရွိုးေနလို႔ ခါးေလးဖက္ၿပီး ဒီဘဲ အိပ္ေအာင္ ေစာင့္ေနရေသးတယ္။

ကိုယ့္ကုသိုလ္နဲ႔ ကိုယ္ျဖစ္လာတာ သူက ဘာမနာလို ျဖစ္ရတာလဲ မသိဘူး။ တေအာင့္ၾကာ ဒီဘဲ က်ိဳးသြားေတာ့မွ ခ်စ္သူေလးကို ရင္ခြင္ထဲ ျပန္သြင္းရတာေပါ့။ ဒီတစ္ခါ ဒူးေခါင္းေပၚ မေရာက္ခင္ ေလထဲမွာ ေမႊးေမႊးတစ္ခ်က္ ခ်စ္လက္ေဆာင္ ေပးလိုက္တယ္။ ေဖာင္းေဖာင္းအိအိ ပါးေလးကို ဖိနမ္းရတာ မဝေပမဲ့ အေျခအေနအရ ေရာင့္ရဲလိုက္ရတာေပါ့။ ညာလက္က ေပါင္ကို ဖြဖြေလးပြတ္ေပးၿပီး ဘယ္လက္နဲ႔ နို႔ကို အေပၚက ႏွိုက္ကိုင္ေနတာ ညီေတာ္ေမာင္ေတာင္ ႂကြတက္လာၿပီ၊ တစ္ခါတစ္ခါ သူနည္းနည္း ေဘးကိုေစာင္းသြားလၽွင္ သူ႔ပါးနဲ႔ ညီေလးနဲ႔ မိတ္ဆက္ေနေသးတယ္။ ပိပိေလး စမ္းၾကည့္ေတာ့ ေဖာင္းေနတာဘဲ။

ထမီေျဖၿပီး ႏွိုက္ဘို႔ သိပ္အဆင္မေျပတာနဲ႔ ထမီေပၚကဘဲ အေစ့ေလးစမ္းၿပီး လက္ခလယ္ေလးနဲ႔ သ ေပးေနတာ အရည္ၾကည္ နည္းနည္းစို႔လာတယ္။ သူက ဆက္မလုပ္ခိုင္းေတာ့ဘူး၊ လက္ကိုကိုင္ၿပီး နို႔ေပၚ တင္ေပးထားတယ္။ နို႔ေလးပြတ္ေပးၿပီး သူ႔လက္ကို ဒုတ္ေပၚတင္ေပးလိုက္ေတာ့ ေဘာင္းဘီေပၚက အေပၚေအာက္ ပြတ္ေပးေနတယ္။ ဒုတ္ကလည္း တေျဖးေျဖး မာန္တက္ေနၿပီ၊ လွဲေနရင္း သူပြတ္ေပးေနတာ အဆင္မေျပဘူးထင္တယ္၊ ထထိုင္ၿပီး ဂ႐ုတစိုက္ ပြတ္ေပးရွာတယ္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ေကာင္းလာတာေၾကာင့္ ခါးပတ္ေျဖ၊ ဇစ္ျဖဳတ္ၿပီး အျပင္ထုတ္ေပးလိုက္တာ သူ႔လက္သြယ္သြယ္ေလးေတြနဲ႔ ဒုတ္တစ္ခုလုံး ေသေသခ်ာခ်ာ ေလၽွာက္ကိုင္ၾကည့္ၿပီး ဂြင္းထုေပးေတာ့တာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေရးေပၚ တာဝါတစ္ခု အဆင္သင့္ ေဖာက္ထားရတယ္။ ႏုႏုရြရြေလး ထုေပးေနရင္းက ပိုျမန္လာေတာ့ ေကာင္းလြန္းလို႔ သူ႔ႏွုတ္ခမ္း ဖက္စုပ္ရင္း စည္းစိမ္အျပည့္ ယူလိုက္တယ။

ၿပီးခါနီး တာဝါကို ဒုတ္ဖ်ားေပၚ တင္ေပးလိုက္ေတာ့ တာဝါနဲ႔ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ေနာက္ဆုံးထြက္သက္ထိ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ အဆုံးသတ္ေပးတာ။ ေတာ္လိုက္တဲ့ နတ္သမီးေလးဗ်ာ။ အကုန္သုတ္ေပးၿပီး ပလပ္စတစ္အိတ္ထဲ ျပန္ထည့္ေပးထားလိုက္ေသး။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆုခ်တဲ့အေနနဲ႔ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေမႊးေမႊးေပးၿပီး ႏွုတ္ခမ္းေလး ထပ္စုပ္ေပးလိုက္တယ္။ သူလည္း ရင္ခြင္ထဲ ျပန္ဝင္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္အတူ ဖက္အိပ္လာလိုက္တာ ျမစ္ငယ္တံတားေရာက္မွ နိုးတယ္။ ကမန္းကတန္းထၿပီး ေခါင္းေတြဘာေတြ သူကေတာ့ ၿဖီးေနေလရဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မႏၲတေလးဝင္ေတာ့မွ မ်က္လုံးကို မနည္း ဖြင့္ယူရတယ္။ ဒါေတာင္ ကိုယ့္အတြက္ အေရးႀကီးလို႔ ထတာ။ ဖုန္းနံပါတ္ မသိရေသးဘူး။ ေစာေစာက မေပးေပမဲ့ အခုေတာ့ ေပးမွာပါ ဆိုတဲ့ ယုံၾကည္ခ်က္နဲ႔ ဘယ္လိုဘဲ ေခ်ာ့ေတာင္းေတာင္း လိပ္စာေကာ ဖုန္းနံပါတ္ပါ လုံးဝ မေပးဘူးဆို မေပးဘူးဘဲ။ ဘယ္လို နားလည္ရမွန္းေတာင္ မသိဘူး။ ဆက္ဆက္ ဖုန္းျပန္ဆက္ဘို႔ အသနားခံရတာေပါ့။

ကားဝင္းထဲ ေရာက္လာၿပီ ဖက္ထားတာ မလႊတ္ခ်င္ေသးဘူး။ သူ ကိုယ့္အေပၚ ေကာင္းခဲ့တာ ကိုယ္က ဆိုးလို႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။ ဖက္ထားတဲ့ လက္ကေလးကို လႊတ္ေပးၿပီး ေစာင္ပါ ေခါက္ေပးလိုက္တယ္။ ကားေပၚက ဆင္းခါနီး တာဝါထည့္ထားတဲ့ အိတ္ကို မ်က္ေစာင္းထိုးျပရင္း ျပန္သိမ္းသြားဘို႔ သတိေပးလိုက္ေသးတယ္။

“ဘယ္ေန႔ ျပန္မွာလဲ” တဲ့။

ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မဲ့ရက္ ေျပာလိုက္ေတာ့

“See you” ဆိုၿပီး ႏွုတ္ဆက္သြားတယ္။

ေနာက္ကေန ေငးေမာၾကည့္ရင္း ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ ရွိသလိုလို၊ ႏွေမ်ာသလိုလို ခံစားခ်က္ ၂ မ်ိဳး ထူးဆန္းစြာ ခံစားမိတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ တည္းမည့္ ဟိုတယ္ကို ထြက္ခြာေနေပမဲ့ စိတ္က သူယူသြားလိုက္ပါၿပီ။

—————————————

ကၽြန္ေတာ္ မႏၲေလးေရာက္ေတာ့ ေသာ္တာ ဖုန္းဆက္နိုး ဆက္နိုးနဲ႔ ေမၽွာ္လိုက္ရတာ ၅ ရက္ေျမာက္တဲ့အထိ မဆက္ေတာ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ က်လာပါတယ္။ သူ ကိုယ့္အေပၚ ခရီးသြားဟန္လႊဲ အေဖာ္လုပ္ေပးသြား႐ုံေလာက္ပဲ ျဖစ္မွာပါဆိုၿပီး ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ေတြ ျပန္႐ုတ္သိမ္းၿပီး ကားေပၚက တဒဂၤေလးကိုလည္း အိပ္မက္လို႔ဘဲ သေဘာထားလိုက္ပါတယ္။

၆ ရက္ေျမာက္ မနက္မွာေတာ့ မေမၽွာ္လင့္ဘဲ ေသာ္တာ ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။ ႐ုပ္ေခ်ာသေလာက္ အသံကလည္း အလြန္ခ်ိဳၿပီး ယဥ္ေက်းေဖာ္ေရြတယ္။ ဖုန္းထဲက သူ႔အသံေလးကို ၾကားလိုက္႐ုံနဲ႔ တစ္ဖက္လူ နားဝင္ခ်ိဳၿပီး ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္ထဲမွာ ပူေလာင္ညစ္ႏြမ္း ေနပါေစ စိတ္ခ်မ္းသာၿပီး အေမာေတြ ေျပေပ်ာက္သြားေစမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ တင္စားခ်င္ပါတယ္။

“Morning ပါ အစ္ကို၊ အခုေျပာေနတာ ဘယ္သူလဲသိလား၊ မွန္ေအာင္ေျပာနိုင္လၽွင္ ေနာက္တစ္ဆင့္အတြက္ အခြင့္အေရးေပးမယ္” တဲ့။

“သိပ္သိတာေပါ့ ကားေပၚမွာ ပုံေျပာသြားတဲ့နတ္သမီးေလး” လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္ေတာ့

“ဝမ္းနည္းပါတယ္ မွန္ေအာင္ မေျဖနိုင္တဲ့အတြက္ ဖုန္းခ်လိုက္ပါၿပီ”

ဆိုၿပီး တကယ္ဖုန္းခ်သြားတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေရထဲက ျပန္ေပၚလာတဲ့ အသက္တစ္ေခ်ာင္း အခ်ိန္မီ မဆယ္ယူလိုက္နိုင္တဲ့ သူတစ္ေယာက္လို ယူၾကဳံးမရ ျဖစ္ရတာေပါ့။ သူေခၚတဲ့နံပါတ္ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေခၚေတာ့ PCO ဖုန္းပါ။ ေစာေစာက အဲဒီနံပါတ္ေခၚတဲ့ အစ္မေတြ ျပန္သြားပါၿပီတဲ့။ ဘယ္သူ႔ကို အျပစ္တင္ရမွန္း မသိေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္ေနရာက ခံစားၾကည့္ၾကပါဗ်ာ။ ကိုယ့္ဖာသာ ေမ့ပစ္လိုက္ဘို႔ ႀကီုးစားေနတုန္း အရင္ကထက္ ပိုနက္တဲ့ အေမွာင္ကို လၽွပ္စီးလက္သလို အလင္းေရာင္ေလးေပးၿပီး ဖန္တီးလိုက္တာလား ေသာ္တာရယ္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ထဲတင္းသလိုလို ေပါက္ကြဲသလိုလိုျဖစ္ၿပီး ဘယ္သူနဲ႔မွလည္း ဖုန္းမေျပာခ်င္တာေၾကာင့္ ဖုန္းပိတ္ထားလိုက္ပါတယ္။ ေန႔လည္ေလာက္ ဖုန္းျပန္ဖြင့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိတဲ့ ဖုန္းနံပါတ္က မက္ေဆ့ တစ္ေစာင္ ဝင္ေနပါတယ္။

“Unfortunately you can’t answer my question. If you want to try again please reply yes, no need to send anymore. If you don’t want, no need to reply. Noted ; read thoroughly and keep exactly.”

လာျပန္ၿပီ ကၽြန္ေတာ့ကို ဘာအ႐ူးလုပ္ဦးမလဲ မသိ။ ကားေပၚမွာတုန္းက ထင္ထားတာထက္ပိုၿပီး ခရီးေပါက္ခဲ့တဲ့ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ အခုဘာလို႔ ဒီလို ပေဟဠိ ဆန္ဆန္ေတြ လုပ္ေနရတာလဲ ကၽြန္ေတာ္နားမလည္နိုင္။ သူနဲ႔ ျပန္ဆုံခြင့္ရဘို႔ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မခိုင္းခင္က လုပ္ခ်င္ေနသူဆိုေတာ့ မက္ေဆ့ကို ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ဖတ္ၾကည့္ၿပီး Yes လို႔ ျပန္ပို႔လိုက္ပါတယ္။ ခဏအၾကာ ကၽြန္ေတာ့ဖုန္းကို မက္ေဆ့ပို႔ထားတဲ့ဖုန္းက ျပန္ေခၚလာပါတယ္။ ဖုန္းကိုင္လိုက္ေတာ့

“မဂၤလာပါ၊ အခုလို ျပန္လည္ႀကိဳးစားေျဖမွာကို ဝမ္းေျမာက္ ဝမ္းသာႀကိဳဆိုပါတယ္” တဲ့။

ဘာေတြ ေလၽွာက္လုပ္ေနမွန္း မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ မိန္းကေလးအမ်ားႀကီးကို ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့ဘူးတယ္။ ဒါမ်ိဳး တစ္ခါမွ မၾကဳံဖူးဘူး။ ကိုယ္ကသာ ေဆာ့ကစားဘူးတာ ကိုယ့္ကိုေဆာ့ကစားနိုင္မဲ့သူ ရွိမယ္ေတာင္ မထင္ခဲ့မိဘူး။ ကားေပၚမွာ ေတြ႕တုန္းက အေျခအေနေတြနဲ႔ အခု တစ္ျခားစီဘဲ။ မင္းေလးက ေဆာ့ကစားခ်င္လၽွင္လည္း ကိုယ္ၾကည္ျဖဴစြာ ခံယူလိုက္ေတာ့မယ္လို႔ စိတ္ထဲ ဆုံးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ သူ႔ကို အသာစီးေပးခ်င္တာလား၊ ဖို၊မ ဆြဲေဆာင္မွုလား၊ အခ်စ္လား၊ ညႇို႔ဓါတ္လား၊ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္နိုင္ေတာ့။

—————————-

ဖုန္း စကိုင္ကတည္းက ေသာ္တာ့ အသံမွန္း သိေနတာ “ဘာလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို က်ီစားခ်င္တာလဲဗ်ာ” လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့

“မွန္ေအာင္ေျဖနိုင္လၽွင္ အခြင့္အေရး ေပးမယ္လို႔ ေျပာထားၿပီးသားေလ” တဲ့။

“ကားေပၚမွာ ေတြ႕ခဲ့တုန္းက နတ္သမီးေလးတစ္ပါးလို စြမ္းေဆာင္ရည္ ေကာင္းလြန္းၿပီး ေခ်ာေမာလွပလို႔ တင္စားေျဖလိုက္တာ ကၽြန္ေတာ့္ အမွားလား” လို႔ ေမးေတာ့

“ေျမႇာက္ေပးတဲ့ လူေတြ ကၽြန္မ အေၾကာက္ဆုံးဘဲ၊ ဒီ အေၾကာင္းေတြ အခုဖုန္းထဲမွာ မေျပာခ်င္ဘူး၊ မနက္ျဖန္ ျပန္ျဖစ္သလား” တဲ့။

“ဟုတ္ မနက္ျဖန္ ျပန္မွာ၊ ေသာ္တာ ရန္ကုန္အေရာက္ ျပန္ပို႔ေပးပါလား” လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့

“ရန္ကုန္ေတာ့ ျပန္လို႔မရေသးဘူး၊ မနက္ျဖန္ ေန႔လယ္စာ ေကၽြးမယ္ေလ” တဲ့။

ေကာင္းလိုက္တဲ့ အစီအစဥ္၊ ေတြ႕ခ်င္ေနတာ တစ္ပိုင္းေသေနၿပီ၊ ေနာက္ တစ္ဝါ ထိမွာေၾကာက္လို႔ ဘယ္လိုစရမွန္း မသိေအာင္ ျဖစ္ေနတာ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ကိုလာရမလဲ၊ ေနေကာင္းလား၊ အလုပ္အဆင္ေျပလား ဆိုတာေလာက္ပဲ ေမးၿပီး see you လုပ္ရင္း သူလည္းဖုန္းခ်သြားပါတယ္။

ကားေပၚမွာတုန္းက သူနဲ႔စကားမ်ားမ်ား မေျပာျဖစ္၊ ပိုင္အိုးနီးယားမွာ ႏြားနို႔ေသာက္ရင္း စကားတစ္ခ်ိဳ႕ ေျပာျဖစ္ေပမဲ့ အားလုံး အဆင္ေျပေနေတာ့ ယုံၾကည္မွုလြန္ကဲၿပီး ကိုယ့္ဖက္ပါေနၿပီ မွတ္တာ သတိထား ဆက္ဆံရမယ့္ အေျခအေနဆိုတာ အခုမွ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ဒါမ်ိဳးေတြ ပိုတြက္စရာမလိုေပမဲ့ ေလၽွာ့တြက္လၽွင္ အရင္းျပန္မရတတ္ဘူး။

ေသာ္တာနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္တဲ့ စိတ္က အရမ္းျပင္းျပေနတယ္။ သူနဲ႔ dialogue လုပ္ရမွာကိုလည္း စိတ္လွုပ္ရွားမိတယ္။ ခ်ိန္းထားတဲ့ အခ်ိန္ ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္လွၿပီ၊ ေတြးရင္း တစ္ညလုံး အိပ္လို႔ေတာင္ မေပ်ာ္ဘူး။ မိန္းကေလး တစ္ဒါဇင္ ေက်ာ္ေလာက္နဲ႔ ဒီလိုမ်ိဳးေတြ ခဏခဏ ခ်ိန္းျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခါမွ ရင္မခုန္၊ စိတ္မလွုပ္ရွားဖူးဘူး။ ေသာ္တာသည္ ကၽြန္ေတာ့မွတ္ေက်ာက္ေပၚ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း ေနရာယူနိုင္သူ တစ္ေယာက္ပါ။

ကၽြန္ေတာ္ မႏၲေလးေရာက္လၽွင္ သုံးေနၾက ကားတစ္စီးရွိတယ္။ ေနာက္ေန႔ ၁၁း၃၀ ခန႔္မွာ ကား ကိုယ္တိုင္ေမာင္းကာ 78 Super market ေရွ႕ေသာ္တာကို သြားႀကိဳၿပီး သိပၸံလမ္းဖက္ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ သူ အေဖာ္တစ္ေယာက္ေယာက္ ေခၚလာနိုင္တယ္လို႔ ယူဆထားတာ၊ ဘယ္အေဖာ္မွ ပါမလာလို႔ စိတ္ထဲက ႀကိတ္ၿပီး ေက်းဇူးတင္ေနမိျပန္တယ္။

၆၈ လမ္းလို႔ ထင္တာဘဲ။ ယိုးဒယားစားေသာက္ဆိုင္ တစ္ခုကို ေရာက္ေတာ့ လူလည္း သိပ္မရွုပ္ဘူး၊ သီးသန႔္ခန္းနဲ႔ဆိုေတာ့ စကားေျပာလို႔ လြတ္လပ္မွု ရွိပါတယ္။ ဆိုင္ေရြးခ်ယ္မွု ေကာင္းမြန္လို႔ သူ႔ကို အမွတ္ေပးေနမိေသးတယ္။

ဆိုင္ထဲေရာက္ေတာ့ အခန္းတစ္ခုက စားပြဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေနရာယူလိုက္ပါတယ္။ သူေနာက္က လိုက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ထိုင္လိမ့္မယ္ထင္တာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာဘဲ ဝင္ထိုင္လို႔ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေက်းဇူးေပါ့ဗ်ာ။ သူစားခ်င္တာေတြ ဦးစားေပးမွာေစၿပီး စားပြဲထိုး ထြက္သြားေတာ့မွ ေန႔တိုင္း ဖုန္းေမၽွာ္လိုက္ရတာ၊ ဆက္ေတာ့လည္း PCO ဖုန္းနဲ႔ဆက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းျပန္ခ်သြားလို႔ ရင္ေမာရတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ရႊီးေတာ့တာေပါ့။ သူက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပါဘဲ။

“ကၽြန္မလည္း သတိရပါတယ္၊ အလုပ္က အခ်ိန္ေပးနိုင္မဲ့ရက္ ေစာင့္ရတာကိုး၊ မျပန္ခင္ ဒီေန႔ အခ်ိန္ရတာ ကံေကာင္းပါတယ္” တဲ့။

ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို လိပ္စာကဒ္ေပးထားလို႔ ကိုယ့္အလုပ္အကိုင္ သူသိေနေပမဲ့ သူ႔အလုပ္အကိုင္ကို ေမးေတာ့ “အခ်ိန္တန္လၽွင္ တေျဖးေျဖး သိရမွာေပါ့” တဲ့။

“ေသာ္တာကို ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ပြင့္လင္းၿပီး ေဖာ္ေရြတယ္လို႔ ယူဆထားတာ အခုမွ အရမ္း လၽွို႔ဝွက္တတ္မွန္း သိတယ္လို႔” ေျပာလိုက္ေတာ့

“ကားေပၚက အျဖစ္အပ်က္ မထင္မွတ္ဘဲ ကၽြန္မျဖစ္သြားတာ၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ေတြးမိတိုင္း ေဒါသထြက္တယ္၊ အဲဒီအတြက္လည္း ကၽြန္မကို အထင္ေသးေနမွာေပါ့” တဲ့။

“အထင္မေသးပါဘူး၊ လူမွုေရးအသိစိတ္ဓာတ္ ရွိတယ္လို႔ေတာင္ စိတ္ထဲက ခ်ီးက်ဴးေနတာပါ” လို႔ေျပာေတာ့

“အစ္ကို႔ကို ျမင္ျမင္ခ်င္း သဒၵါစိတ္ေပါက္တယ္ ေျပာရမလား၊ ၾကည္ျဖဴစိတ္ အလိုလို ျဖစ္ေနတာ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ေစာင္ျခဳံေပးခဲ့မိတာ၊ Hand Job အထိ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမွန္း မသိဘူး၊ ဒါ ကၽြန္မဘဝအတြက္ ပထမဆုံးနဲ႔ ေနာက္ဆုံးဘဲ ျဖစ္မွာပါ” တဲ့။

“ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာ ေသာ္တာ မေက်နပ္လၽွင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ ေနာက္ထပ္ ေတြ႕ဆုံခြင့္က လြဲလို႔ ႀကိဳက္တဲ့ ျပစ္ဒဏ္ေပးပါ” လို႔ေျပာေတာ့

“အစ္ကို႔ကို အျပစ္ေပးေနတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ကၽြန္မ လူတိုင္းကို စိတ္နဲ႔မေပါင္းဘူး၊ စိတ္ဓာတ္ကို သုံးသပ္ၿပီးမွ ေပါင္းသင့္တဲ့လူကို ေပါင္းတာ”

မွာထားေသာ အစားအေသာက္မ်ား ေရာက္ရွိလာ သျဖင့္ သူ႔အတြက္ ဟင္းေတြ ထည့္ေပးၿပီး ထမင္းစားရင္း စကားဆက္ေျပာၾကပါတယ္၊

“ကၽြန္ေတာ့ကို ဘယ္လိုျမင္လဲ” လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့

“စစ္ေဆးေနတုန္းပါ၊ ေအာင္ေစခ်င္ပါတယ္” တဲ့။

“ေသာ္တာက psychologist လား” လို႔ ေမးေတာ့

“မဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္မ လက္ခံနိုင္မည့္လူကို ကၽြန္မေပတံနဲ႔ ကၽြန္မ တိုင္းတာပါ” တဲ့။

“ေသာ္တာနဲ႔ ဒီထက္မက အမ်ားႀကီး ရင္းႏွီးခ်င္တယ္၊ နားလည္ လက္ခံေပးပါ” လို႔ ေျပာေတာ့

“အစ္ကို႔အေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္၊ ေသာ္တာ ေထာက္ခံေပးမွာေပါ့” တဲ့။

သူနဲ႔ အခုလို အတူထိုင္ၿပီး စကားေတြ ေျပာခြင့္ရတာနဲ႔တင္ ရင္ထဲမွာ ျပည့္ေနပါၿပီ။ ထမင္းလည္း သိပ္မစားနိုင္ၾကပါဘူး။ ထမင္းစားၿပီး အခ်ိဳရည္ေသာက္ရင္း ဆက္စကားေျပာျဖစ္ပါတယ္။ သူက ေဘးနားမွာ ကပ္ထိုင္ေနတာဆိုေတာ့ ခါးေလးကိုဆြဲၿပီး ဖက္ထားခ်င္လိုက္တာ။ သူစစ္ေနတဲ့ စာေမးပြဲ အမွတ္ေပး စည္းမ်ဥ္းကိုမသိဘူး။ အရွုံး မခံနိုင္တာေတာ့ အမွန္ပါ။

လက္ကေလးကိုင္တာေလာက္ေတာ့ အမွတ္မေလၽွာ့ေလာက္ပါဘူး ဆိုၿပီး သူ႔ညာဘက္လက္ကို ေကာက္ကိုင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ဆုပ္ထားလိုက္တယ္။ ဘာမွမျငင္းေတာ့မွ လက္ခုံေလးကို ေမႊးေမႊး ေပးလိုက္တယ္။ သူ႔လက္ကို ျပန္႐ုတ္သြားတယ္။

“ေသာ္တာ့ကို အခြင့္အေရးယူတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ျမတ္ျမတ္နိုးနိုး အသိအမွတ္ျပဳတာပါ၊ ကားေပၚမွာ နမ္းဘူးတဲ့ ႏွုတ္ခမ္းေလးကို အရမ္းလြမ္းတာဘဲ” လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့

“ကၽြန္မစိတ္ေတြ အခုထိ ဒြိဟျဖစ္ေနတုန္းဘဲ၊ အစ္ကို႔နဲ႔မွ ဒီလိုျဖစ္ရတာ၊ ဒါမ်ိဳး ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ မၾကဳံခ်င္ဘူး” တဲ့။

မ်က္ႏွာေလးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညႇိုးငယ္ေနသလိုဘဲ။ ေသာ္တာ့စိတ္ထဲ ဘယ္လိုရွိမယ္ ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။

“စိတ္ေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႏွိပ္စက္တာမ်ိဳး မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး၊ စိတ္လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေအာင္ ေနသင့္တယ္၊ တမင္ေစာင့္ထိန္းေနရတဲ့ အရာေတြ မွန္ကန္တဲ့ နည္းလမ္းနဲ႔ ေျဖေလၽွာ့ေပးလိုက္ပါ၊ လူေကာ စိတ္ပါ ခ်မ္းသာၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္မွုနဲ႔ ျပည့္စုံလာပါလိမ့္မယ္” လို႔ ေျပာလိုက္ၿပီး ကိုယ္ခ်င္းပူးထားလိုက္တယ္။ မ်က္လႊာေလး ခ်ထားတယ္။

“ခါးေလးဖက္ခြင့္ေပးပါ” ဆိုေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာ။ ခါးေလးကို ဆြဲဖက္လိုက္ေတာ့ ေခါင္းေလးကပါ ပခုံးေပၚ အလိုလိုေရာက္လာတယ္။ ဒီအတိုင္းေလးဘဲ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ အၾကာႀကီး ဖက္ထားမိတယ္။ ေနာက္မွသူ သတိဝင္လာၿပီး

“ျပန္ၾကရေအာင္၊ ကၽြန္မ ညေနပိုင္း အလုပ္ရွိတယ္” တဲ့။

“ရန္ကုန္ေရာက္လၽွင္ ဖုန္းဆက္လို႔ ရမလား” ေမးေတာ့

“မဆက္ပါနဲ႔ ကၽြန္မပဲ ဆက္မယ္” တဲ့။

“အေရးေပၚ ဆက္သြယ္ခ်င္လၽွင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ” ေမးေတာ့ အီးေမးလိပ္စာေလး ေပးတယ္။

“ေနာက္လ မႏၲေလး ျပန္လာမဲ့ရက္ ေမးပို႔ထားလို႔ ရတယ္၊ ဖုန္းလုံးဝ မဆက္ပါနဲ႔” တဲ့။

“ႏွုတ္ဆက္အနမ္းေလး ေပးခြင့္ျပဳပါ” လို႔ ေျပာၿပီး နဖူးေလးကို ဖြဖြနမ္းလိုက္တယ္။ ပါးေလးႏွစ္ဖက္ ဆက္တိုက္နမ္းၿပီး ႏွုတ္ခမ္းေလး နမ္းမယ္ႀကံေတာ့

“ေတာ္ၿပီ သြားရေအာင္” ဆိုၿပီး ႐ုန္းေတာ့တာဘဲ။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီအေျခအေနေလးကို ေက်နပ္ပါတယ္။ ေနာင္အေခါက္ေတြ ေတြ႕နိုင္ဘို႔ ေသခ်ာသေလာက္ ရွိတာမို႔ ဇြတ္မၾကမ္းေတာ့ဘူး။ သူကေကၽြးဘို႔ ဖိတ္ထားေပမဲ့ ကိုယ္ဘဲ ေငြရွင္းၿပီး သူ႔ကိုျပန္ပို႔ေပးလိုက္ပါတယ္။ သူေနတဲ့ေနရာ လုံးဝမေျပာဘူး။ 78 ကိုဘဲ ျပန္ပို႔ခိုင္းလို႔ ပို႔ၿပီး လက္ျပႏွုတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။

ကိုယ့္မွာ အိမ္ေထာင္ရွိမွန္းသိလို႔ သူ ေရွ႕ဆက္တိုးဘို႔ မဝံ့မရဲ ျဖစ္ေနတာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနမိတယ္။ နမ္းဘူးတဲ့ ပါးေလးကို စားျမဳံ႕ျပန္ယင္း ဟိုတယ္ကို ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။

—————————————-

ေနာက္လ ကၽြန္ေတာ္ မႏၲေလးသြားခါနီး ေမးလ္ ႀကိဳပို႔ထားလိုက္တယ္။ သူ႔ဆီက Ok, I’ve noted ဒါဘဲ reply လုပ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကသာ စိတ္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြကို ဟုတ္တာေရာ မဟုတ္တာေတြပါ ေရးၿပီး ပို႔လိုက္တာ။

ကၽြန္ေတာ္ မႏၲေလးေရာက္တဲ့ေန႔ သူ ဖုန္းလွမ္းဆက္တာေတာ့ ထူးျခားခ်က္ပါ။

“ေရာက္ၿပီလား၊ ကားေပၚမွာ နတ္သမီးေလးေတြ ထပ္ေတြ႕ေသးလား” နဲ႔ ရိသဲ့သဲ့ လုပ္ေသးတယ္။

“ကိုယ့္နတ္သမီးက မႏၲေလး ေရာက္ေနလို႔ လာခဲ့တာ၊ ဘယ္ေတာ့ ေတြ႕ရမလဲ” လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့

“ဖုန္းျပန္ဆက္လိုက္မယ္” တဲ့။

တိုးတက္မွုရွိလာၿပီ၊ ေနာက္ ၃ ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့

“မနက္ျဖန္မနက္ ဦးပိန္တံတား သြားမယ္၊ အဆင္ေျပလား” တဲ့။

“ေသာ္တာ့အတြက္ အဆင္မေျပစရာ ဘယ္ရွိမွာလဲ၊ အားလုံး အဆင္ေျပေစရမယ္” ေပါ့။

ေနာက္ေန႔ 78 မွာ သြားႀကိဳၿပီး ဦးပိန္တံတားဖက္ ထြက္ခဲ့တယ္။ ေတာင္သမန္အင္းစပ္နဲ႔ တံတားေပၚ လမ္းေလၽွာက္ရင္း စကားေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ လမ္းေလၽွာက္တိုင္း ခါးေလးကို အပိုင္ ဖက္ထားလိုက္မိၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ဖက္ထားလို႔ မ႐ုန္းသာေပမဲ့ မလွမ္းမကမ္းမွာ သူမသကၤာတဲ့သူ ေတြ႕လၽွင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို

“ခဏေနဦး ဟိုမွာ အသိေတြလား မသိဘူး”

ဆိုၿပီး အသိေတြနဲ႔ ေတြ႕မွာကို သူေတာ္ေတာ္ စိုးရိမ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အခုထိ ခ်စ္တယ္လို႔ တစ္ခြန္းမွ မေျပာေသးဘဲ ေအာင္ပြဲခံနတာ။ စိတ္ထဲကလည္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မေျပာဘဲသိတာ အေကာင္းဆုံး၊ သူ႔အတြက္လည္း အာပါတ္လြတ္တယ္လို႔ ယူဆၿပီး ဒီထက္ ထပ္ဖြင့္ေျပာဘို႔ မႀကိဳးစားခ်င္ပါဘူး။

ေန႔လယ္စာ ဦးပိန္တံတားမွာဘဲ စားၿပီး မျပန္ခ်င္ေသးဘဲ ျပန္ခဲ့ရတယ္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြလို အျပင္မွာ ေလၽွာက္ကဲလို႔ မျဖစ္ေသးဘူးေလ။ သူ႔အတြက္လည္း စဥ္းစားေပးရတယ္။ ေမႊးေမႊးေပးတာေတာင္ လူေတြေရွ႕ မသင့္‌ေတာ္လို႔ ကားေပၚေရာက္မွ လူရွင္းတဲ့ေနရာ ထိုးရပ္ၿပီး မဝတဝ ေပးခဲ့ရတာ။ ေသာ္တာ့ ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ အရာရာကို ဂ႐ုစိုက္ေပးရတာေပါ့။

ေနာက္လေတြမွာလည္း စကိုင္း မင္းကြန္းဖက္၊ ပုသိမ္ႀကီး ရန္ကင္းေတာင္ဖက္၊ စဉ့္ကိုင္၊ ေက်ာက္ဆည္ဖက္ေတြ တစ္လ တစ္ေနရာ သြားျဖစ္ပါတယ္။ မႏၲေလးေတာင္တို႔၊ ဘုရားႀကီးတို႔ဖက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ သူလုံးဝ မသြားရဲပါ။ တစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္ ေတြ႕သြားနိုင္တယ္တဲ့။

၄-၅ လ ေလာက္ တစ္လတစ္ေခါက္ ေတြ႕ျဖစ္ၾကေတာ့ လူခ်င္းရင္းႏွီးမွု ပိုေကာင္းလာသလို ေႏြးေထြးမွုလည္း ပိုရွိလာတယ္။ ဒီအခ်ိန္ထိလည္း သူ႔အလုပ္အကိုင္နဲ႔ ေနတဲ့ေနရာေတြ ကၽြန္ေတာ့ကို လုံးဝ ေပးမသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူမေျပာဘဲ ထပ္မေမးေတာ့ဘူး။

လူခ်င္း ရင္းႏွီးမွု ပိုရွိလာတယ္ ဆိုေပမဲ့ နဖူးေလး၊ ပါးေလး နမ္းတာထက္ေတာ့ ပိုၿပီး အခြင့္အေရး မယူခဲ့ပါဘူး။ ႏွုတ္ခမ္းေလး စုပ္ၿပီး ခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြ ကိုင္ခ်င္တာေတာင္ ပေလာင္ ေတာင္ေပၚက ျပဳတ္က်မွာစိုးလို႔ သည္းခံေအာင့္အီးခဲ့တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒီအေတာအတြင္းမွာ စိတ္ဓာတ္ စစ္ဆင္ေရးေတြလည္း သူအမ်ားႀကီး လုပ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ေပေတြအရမ္းရွည္သြားမွာစိုးလို႔ လိုရင္းျဖတ္ေျပာရလၽွင္ေတာ့ သည္းခံျခင္းဟာ ဒီပြဲအတြက္ ေအာင္ျမင္ျခင္းပါ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကိုယ္ေမၽွာ္လင့္ထားတဲ့ အေျခအေနေတြ ေရာက္လာေတာ့တာဘဲ။

၂၀ဝ၈ ႏွစ္ကုန္ပိုင္း ေရာက္လာၿပီ၊ မႏၲေလးမွာ ရွိေနတုန္း ဖုန္းလွမ္းဆက္တယ္။

“မနက္ျဖန္ ျပင္ဦးလြင္ သြားရေအာင္” တဲ့။

အရင္လေတြကလည္း ဒီလိုဘဲ တစ္လတစ္ေနရာသြားေနက် ဆိုေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အေထြအထူးေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ မနက္ ၇ နာရီေလာက္ ႀကိဳေနက် ေနရာ သြားႀကိဳၿပီး ေမၿမိဳ႕တက္ခဲ့တာေပါ့။ ပိတ္ခ်င္းေျမာင္ အရင္ပို႔ၿပီး၊ မဟာအံ့ထူးကံသာ အျပန္ဝင္တယ္။ ေန႔လယ္စာ ၿမိဳ႕ထဲမွာစားၿပီး

“ကန္ေတာ္ႀကီး သြားရေအာင္” လို႔ေျပာေတာ့

“လူေတြ အရမ္းမ်ားတယ္၊ မသြားခ်င္ဘူး” တဲ့။

မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီရက္ ေမၿမိဳ႕ကန္ေတာ္ႀကီးထဲမွာ ပန္းပြဲေတာ္ရွိတယ္။

“ဘယ္သြားခ်င္ေသးလဲ” လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့

“အစ္ကို မွတ္ပုံတင္ ပါလား” တဲ့။

“မပါဘူး မႏၲေလးဟိုတယ္မွာ ေပးထားရတယ္၊ ဘာလုပ္မလို႔လဲ” ေမးလိုက္ေတာ့

“ဟိုတယ္တစ္ခုခုသြားၿပီး နားခ်င္တယ္၊ မနက္ျဖန္မွ မႏၲေလးျပန္ဆင္းရင္ ေကာင္းမလားလို႔” တဲ့။

အေကာင္းဆုံးေပါ့ဗ်ာ၊ အေဝးကစ္ေတြေတာင္ ဝင္ေအာင္ သြင္းလာခဲ့တာ ပင္နတီ ရၿပီဆိုေတာ့ နာမည္ပ်က္ခံလို႔ ဘယ္ျဖစ္မွာလဲ။

“ရတယ္ေလ အစ္ကို႔မွာ လိုင္စင္ပါတယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕ ဟိုတယ္ေတြ လိုင္စင္ေပးၿပီး တည္းလို႔ရတယ္၊ ေမးၾကည့္တာေပါ့”

ဆိုၿပီး ကန္ေတာ္ႀကီးနဲ႔ မလွမ္းမကမ္း ဟိုတယ္တစ္ခုကို ဝင္ေမးေတာ့ အိုေကတယ္ဗ်ာ၊ အခန္းယူၿပီး ဝင္နားလိုက္ၾကတာေပါ့။ သူ႔မွာ နဂိုကတည္းက အႀကံအစည္ တစ္ခုခုရွိပုံရတယ္။ မွတ္ပုံတင္ ပါလာ႐ုံမကဘူး၊ အဝတ္အစားပါ အပိုပါလာတာ ေနာက္မွ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။

ဟိုတယ္ေရာက္ေရာက္ျခင္း ေသာ္တာက ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ သြားအရင္တိုက္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အျပင္မွာ ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္း ဘယ္ကစရင္ေကာင္းမလဲ အႀကံထုတ္ရတာေပါ့။ တိုက္ကြက္မွားလၽွင္ ေကာင္တာေပါက္ၿပီး ဂိုးျပန္ေပးရတတ္တယ္ေလ။

ဟိုတယ္ကလည္း ေစတနာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္ တစ္လုံးပဲရွိတဲ့ အခန္းကို ေပးလိုက္တာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္ရမလို၊ ထရမလို၊ ကုတင္ေပၚ လွဲရမလို ျဖစ္ေနတုန္း သူက

“ခဏ အနားယူလိုက္ပါဦး၊ ကားေမာင္းလာရတာ မေညာင္းဘူးလား” တဲ့။

“ေညာင္းေတာ့ ေညာင္းတာေပါ့၊ ေသာ္တာက ကုတင္ေပၚမွ မတက္ေသးတာ၊ မွန္တင္ခုံေရွ႕မွာ ရွိုးထုတ္ေနတာကိုး”

သူလည္း သူ႔အၾကၤနဲ႔သူ ရွိခ်င္ရွိမွာေပါ့။ ကုတင္ေပၚ သူတက္ၿပီးမွ သူ႔ေဘး ဝင္ပူးရတာထက္ ကိုယ္အရင္တက္ၿပီး ကိုယ့္ေဘး သူဝင္လာတာက ပိုအဆင္ေျပမယ္လို႔ စိတ္ကူးျဖတ္ခနဲ ရလိုက္တာနဲ႔ ကုတင္ေပၚတက္ၿပီး လွဲေနလိုက္ပါတယ္။ သူ႔ကိုလည္း ေနရာယူဘို႔ သတိေပးတဲ့ အေနနဲ႔

“ေသာ္တာက လွၿပီးသား၊ ဘာမွ ထပ္ျပင္ေနစရာ မလိုပါဘူး၊ နတ္သမီးေတြထက္ေတာင္ ပိုေသး” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့

“ဘာစားမလဲ ေျပာ” တဲ့။

“စားခ်င္တာ မေမးနဲ႔ေလ၊ တကယ္ေကၽြးခ်င္တာပဲ စားမယ္၊ ဘာေကၽြးဖို႔ ေစတနာရွိလဲ၊ ေသာ္တာေကၽြးတဲ့ အရာမွန္သမၽွ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ သုံးေဆာင္ခ်င္တယ္” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့

“အစ္ကို လူလည္မက်နဲ႔ေနာ္၊ မေကၽြးေတာ့ဘူး” တဲ့။

စိတ္ေကာက္သလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔၊ ျပသနာပါလား၊

“ရပါတယ္ ေသာ္တာ မေကၽြးလည္း အစ္ကို ေကၽြးမွာေပါ့” လို႔ ျပန္ေခ်ာ့ရတာေပါ့။

“ဘာေကၽြးမွာလဲ ေျပာ” တဲ့။ ဒီတစ္ခါ သတိထားမွ။

“ေသာ္တာ စားခ်င္တာလည္း ေကၽြးမယ္၊ အစ္ကို ေကၽြးခ်င္တာလည္း စားရမယ္” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့

“ေတြ႕လား လူလည္က်ကိုက်တယ္” တဲ့။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။

“ဒါဆို ေသာ္တာေကၽြးမွာလား အစ္ကိုေကၽြးရမလား ေျပာ” ဆိုေတာ့

“သိဘူး သိဘူး” နဲ႔ လုပ္ေနတယ္။

ကိုယ့္ဆီ သူလာမယ္လို႔ တြက္ထားတာ အခုသူ႔ဆီ ကိုယ္သြားေခ်ာ့မွ ေရွ႕ဆက္တက္နိုင္မွာ။ မွန္တင္ခုံေရွ႕ ၿဖီးထားတဲ့ ဆံပင္ေတြ ျပန္ဖြၿပီး ႏွုတ္ခမ္းစူစူေလးနဲ႔ ထိုင္ေနပုံက အျပစ္မျမင္တဲ့အျပင္ အခ်စ္ေတာင္ ဝင္မိပါေသး။

“ေသာ္တာကလည္းကြာ တစ္ခါတစ္ေလ လာရတာ ဘာလို႔ စိတ္ေကာက္တာလဲ”

လို႔ ေျပာလဲေျပာ ေနာက္ကေန သိုင္းဖက္ၿပီး ပါးေလးကို ေမႊးေမႊးေပးလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာ ဒီလိုမ်ိဳး စိတ္ေကာက္ခ်င္ဟန္ေဆာင္တဲ့ မိန္းကေလးေတြကို ေခ်ာ့ရတာ ရိုးေနပါၿပီ။ သူတို႔ကလည္း အေခ်ာ့ႀကိဳက္ခင္ေတြခ်ည္းပါလား။

ေမႊးေမႊးေပးေတာ့ ၿငိမ္ေနတယ္။ ေက်ာျပင္ကို ဖြဖြေလး ပြတ္ေပးရင္း ဖက္ထားလိုက္ နမ္းလိုက္ ၃ ခါေလာက္ လုပ္ေတာ့ စိတ္ေျပပုံျပတဲ့ အေနနဲ႔

“ဘယ္သူက စိတ္ေကာက္လို႔လဲ” ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ အနမ္းေတြကို ႀကိဳးစားၿပီး ေရွာင္ေနတယ္။ ရည္းစားဘဝမွာ အခုလိုမ်ိဳး ခ်စ္တမ္းကစားတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသလို အခ်စ္လည္း တိုးေစပါတယ္။ သူလိုအပ္ေနတဲ့ ဒီလိုေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္ႏူးမွုေတြ ျဖည့္ဆည္းေပးခြင့္ရတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္မိပါတယ္။

ဒီတစ္ခါ ပါးကို မနမ္းေတာ့ဘူး။ ႏွုတ္ခမ္းကိုနမ္းဘို႔ ကၽြန္ေတာ္ လုံ႔လ စိုက္လိုက္ပါတယ္။ မိၿပီ မလႊတ္ေတာ့ဘူး။ ႏွုတ္ခမ္းကို အၾကာႀကီး ဆြဲစုပ္ထားလိုက္တယ္။ မ်က္လႊာေလးခ်ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေပးတဲ့ အၾကင္နာကို ၿမိန္ၿမိန္ေလး ခံယူသြားတယ္။ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ ေက်ာျပင္ေတြကို ျပန္ပြတ္ေပးေနၿပီ။ လည္တိုင္ေလးကို ႏွုတ္ခမ္းနဲ႔စုပ္ၿပီး ရင္သားအေပၚပိုင္းေတြကို လၽွာေလးနဲ႔ ယက္ေပးေတာ့ ဖီးတက္လာတဲ့ အသံေလးေတြ “အင္း… အင္း” နဲ႔ ထြက္လာတယ္။

ႏွုတ္ခမ္းကို စုပ္ထားယင္း ခါးေလးဖက္ၿပီး ကုတင္ေပၚ ႏွစ္ေယာက္သား လွဲခ်ပစ္လိုက္တယ္။ ေသာ္တာက အေပၚက တက္ခြၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ႏွုတ္ခမ္းကို အငမ္းမရ စုပ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခ်ိဳခ်ိဳႏွစ္လုံးကို ေအာက္ကပင့္ကိုင္ၿပီး ဆုပ္နယ္ေပးရင္း အားမလိုအားမရ ျဖစ္လာေတာ့ အကၤ်ီနဲ႔ေဘာ္လီကို ဆက္တိုက္ခၽြတ္ၿပီး အားရပါးရ ကိုင္ေတာ့တာေပါ့။

ေသာ္တာ့နို႔ႏွစ္လုံးက ေျပာင္တင္းၿပီး ကိုင္လို႔မဝနိုင္ေအာင္ပါဘဲ။ ေျပေနတဲ့ ထမီေအာက္က ေစာက္ဖုတ္ေလးကို စမ္းၾကည့္ေတာ့ အရည္နည္းနည္း စို႔ေနၿပီ။ ပင္တီေလးေပၚကေန လက္ခလယ္နဲ႔ ပလက္ကင္ ကုတ္ေပးလိုက္ေတာ့ ညည္းသံသဲ့သဲ့ ထြက္လာျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ပင္တီေလးဆြဲခၽြတ္ၿပီး ဘာဂ်ာေပးမလို႔ လုပ္ေတာ့

“အစ္ကို ဘာလုပ္မလို႔လဲ၊ ေသာ္တာ သေဘာမတူဘဲ ဘာမွမလုပ္ရဘူးေနာ္” တဲ့။

“ေသာ္တာ့ကို လၽွာေစာင္းေလးနဲ႔ အေကာင္းဆုံး ျပဳစုေပးျခင္လို႔ပါ” ဆိုတာ့

“အတူမေနဘူးေနာ္” တဲ့။

ကၽြန္ေတာ္လည္း တစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာဘဲ ေစာက္ဖုတ္ ေဖာင္းေဖာင္းေလးကို လက္ဝါးနဲ႔ အရင္ အုပ္ကိုင္လိုက္ပါတယ္။ အေမႊးအကုန္ ရိတ္ထားတဲ့ ေသာ္တာ့ ေစာက္ဖုတ္ေလးဟာ ၾကာဖူးငုံေလး တစ္ခုလို ခ်စ္စရာ အလြန္ေကာင္းၿပီး မလိုးရဘူးလို႔ သူဘယ္လိုတားတား ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ရတဲ့နည္းနဲ႔ လိုးကိုလိုးရမွ ျဖစ္မွာပါ။

ေသာ္တာ့ ကိုယ္နံ့ေလးက ထူးျခားတယ္။ အနံ့ျပင္းျပင္း မဟုတ္ဘူး။ spray နံ့ေတြလို ေမႊးတာလည္း မဟုတ္သလို နံတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီကိုယ္ရနံ့ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းႀကိဳက္တယ္။ စာေတြထဲ ဖတ္ဘူးတဲ့ ၾကာနံ့တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးေတာ့ ျဖစ္ေနမလားဘဲ။

ေစာက္ဖုတ္ႏွုတ္ခမ္းေလး ျဖဲၿပီး အေစ့ေလး ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ကုန္း ကိုက္ျခင္စရာ ပန္းေရာင္ရွည္ေမ်ာေမ်ာေလး။ လၽွာေစာင္းေလးနဲ႔ သြက္သြက္ေလး ထိုးယက္ေပးလိုက္ေတာ့ “အီး… အား” နဲ႔ ညီးရင္း ေအာ္ရင္း ေကာ့ေကာ့ထိုးလာတယ္။ ဒီေစာက္ဖုတ္က အလိုးမခံဘဲ ေနနိုင္မွာလားလို႔ စိတ္ထဲက ၾကဳံးဝါးမိလိုက္ေသးတယ္။

ၾကာၾကာေလး ကလိေပးလိုက္ေတာ့ ေစာက္ရည္ေတြလည္း ရႊဲေနၿပီ။ ခ်ိဳခ်ိဳ ဝင္းဝင္းေလးကို မစို႔ရေသးဘူး။ ခ်ိဳခ်ိဳႏွစ္လုံး ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ကိုင္စို႔ရတာ နို႔မျပတ္ေသးတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္လိုဘဲ ႏွုတ္ခမ္းက မခၽြတ္ခ်င္ဘူး။ ဒုတ္ကလည္း အဖုတ္ျမင္ကတည္းက တင္းေနတာ ေဘာင္းဘီခၽြတ္လိုက္တာနဲ႔ ပျခဳတ္ကလြတ္တဲ့ ေႁမြတစ္ေကာင္လို ဒစ္တရမ္းရမ္း ျဖစ္ေနၿပီ။

ေသာ္တာ့ကို ေပးကိုင္လိုက္ေတာ့ ဒုတ္တစ္ေခ်ာင္းလုံးကို အစအဆုံး ေသေသခ်ာခ်ာ အရင္ၾကည့္တယ္။ ၿပီးမွ လက္ငါးေခ်ာင္းနဲ႔ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ထုေပးတာ။ ေကာင္းေတာ့ေကာင္းတယ္ ေသာ္တာရယ္၊ ကိုယ္ဒါနဲ႔ေတာ့ မေက်နပ္နိုင္ဘူး။ ဖီးလ္နည္းနည္း ပိုတက္လာေတာ့ ေသာ္တာ့ခ်ိဳခ်ိဳ ႏွစ္လုံးၾကား ထည့္ၿပီး နို႔ႏွစ္လုံးကို ဆုတ္ကိုင္ရင္း ေညႇာင့္ေတာ့တာေပါ့။

ေသာ္တာ့နို႔ႏွစ္လုံးကလည္း မႀကီးမေသးဆိုေတာ့ နို႔ၾကား လိုးရတာလည္း အရသာတစ္မ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။ ေသာ္တာလည္း ေအာက္ကေန ေကာ့ေကာ့ေပးေနတာ ကၽြန္ေတာ္ မေနနိုင္ေတာ့ဘူး။ အခ်စ္အလွူရွင္ကို ညႇိရတာေပါ့။ ႏွုန္ခမ္းေလး စုပ္လိုက္၊ ပါးေလးနမ္းလိုက္နဲ႔ တေယာထိုးတာ မရဘူး။ ေသာ္တာ့တစ္ကိုယ္လုံးကို အဝတ္ဗလာနဲ႔ ထိေတြ႕ေနရၿပီး မဗ်င္းရဘူးဆိုေတာ့ သူ႔ကိုဖက္ထားရင္း ကၽြန္ေတာ့္ေဘာေတြ ေအာင့္လာတယ္ဗ်ာ။

ခင္ဗ်ားတို႔ ၾကဳံဘူးလားေတာ့ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီလို တင္းၿပီး မဗ်င္းရလၽွင္ ေဘာေအာင့္လာတာ ၂ ေယာက္ ၃ ေယာက္ေလာက္နဲ႔ ၾကဳံဘူးတယ္။ ဗ်င္းလိုက္ရမွ ေနသာထိုင္သာ ရွိသြားတာ။

မေနနိုင္တဲ့အဆုံး ေသာ္တာ့ကို ေဘာေတြေအာင့္လာလို႔ ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ေပးပါ ဆိုၿပီး အသနားခံေတာ့မွ သူက ကတိ ၂ ခု ေတာင္းၿပီး ခြင့္ျပဳမိန႔္ခ်ေပးလိုက္တယ္။ ပထမတစ္ခုက ရာသက္ပန္ ေဆးလိပ္ျဖတ္ခိုင္းတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက အစာစားၿပီးတိုင္း သြားတိုက္ရမယ္တဲ့။ ဘာဆိုင္လို႔လဲဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ဗ်င္းရဘို႔ အဓိကဆိုေတာ့ ေဈးမဆစ္ဘူး လြယ္လြယ္ဘဲ ေပးလိုက္တယ္။ သူက ကတိကို လြယ္လြယ္မေပးဘို႔ ေသခ်ာလိုက္နာနိုင္မွ ေပးဘို႔ ထပ္ကြန႔္ေနေသးတယ္။ ကိုယ္ကလည္း ေပးၿပီးသားကတိ သူ႔ေရွ႕မွာေတာ့ ဘယ္ဖ်က္မွာတုန္း။

ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္း သူ႔ေၾကာင့္ အမွန္တကယ္ ေဆးလိပ္ျပတ္သြားၿပီး အစာစားၿပီးတိုင္း သြားတိုက္တတ္တဲ့ အက်င့္ေကာင္းတစ္ခုပါ တိုးလာတယ္။

ေနာက္မွ သူက မႏၲေလးေဆး႐ုံႀကီး တစ္ခုမွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ လက္ေထာက္ဆရာဝန္မ တစ္ေယာက္ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ သိလာရတယ္။ က်န္းမာေရး ပညာေပး အလြန္ေကာင္းမြန္ၿပီး လူမွုေရးစိတ္ အျပည့္အဝရွိတဲ့ ေဒါက္တာမ ေခ်ာေခ်ာေလးပါ။

ေသာ္တာက ခြင့္ျပဳလိုက္ၿပီဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းေပ်ာ္တာေပါ့။ အမွန္အတိုင္း ဝန္ခံရလၽွင္ မိန္းမရတဲ့ေန႔ထက္ ေသာ္တာဆိုတဲ့ ခ်စ္စရာ ေဒါက္တာမ ေခ်ာေခ်ာေလးကို ရတဲ့ေန႔ကိုဘဲ အေပ်ာ္ရႊင္ဆုံ ေန႔တစ္ေန႔အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ သတ္မွတ္မွာပါ။

ေသာ္တာ့တစ္ကိုယ္လုံးကို ေျခဖ်ားကေန နဖူးထိ ယုယုယယေလး အရင္နမ္းလိုက္ပါတယ္။ ႏွုတ္ခမ္းကေန လည္တိုင္၊ ရင္သား၊ ခ်က္ ပတ္ဝန္းက်င္ အစုန္ျပန္ဆင္းလာၿပီး ပိပိေဖာင္းေဖာင္းေလးကို ေမႊးေမႊးေပးတယ္။ အစိေလးကို လၽွာေစာင္းေလးနဲ႔ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထိုးယက္ေပးလိုက္ေတာ့ သူ မခံစားနိုင္ေတာ့ဘူး။ လူးလွိမ့္ေနၿပီး ဒုတ္ကို အကြဲေၾကာင္းဝေတ့ၿပီး အေပၚေအာက္ ပြတ္ဆြဲေပးလိုက္တာ မ်က္လုံးေလးမွိတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာေတြကို ပြတ္ေပးေနတယ္။ ဒုတ္ကို ေစာက္ဖုတ္ဝေတ့ၿပီး ဒစ္ျမဳပ္႐ုံ ဖိသြင္းလိုက္ေတာ့

“အား… ေျဖးေျဖး”

ဆိုၿပီး ထေအာ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း တစ္ဆုံး မသြင္းေသးဘဲ ႏွုတ္ခမ္းေလး စုပ္လိုက္၊ နို႔ႏွစ္လုံးစို႔လိုက္နဲ႔ ႏွူးႏွပ္ၿပီးမွ ေခ်ာ့သြင္းတာ ေတာ္ေတာ္ၾကပ္ေနတယ္။ မနည္း သြင္းယူရတယ္။ တစ္ဆုံးလည္း ဝင္သြားေရာ ရင္ဘတ္ကို ဖမ္းတြန္းထားတယ္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း မေဆာင့္ေသးဘဲ တစ္ကိုယ္လုံးကို လၽွာနဲ႔ယက္ၿပီး ထပ္နမ္းေပးတာ အရည္ေတြ ပိုရႊဲလာသလိုဘဲ။ ဖြဖြေလး ေဆာင့္ေပးေတာ့ ညည္းသံေလးေတြ ျပန္ထြက္လာၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔အတြက္ အေကာင္းဆုံးနဲ႔ အညင္သာဆုံးျဖစ္ေအာင္ စိတ္ရွည္ရွည္ထားၿပီး ေျဖးေျဖးေလး ဆြဲထုတ္လိုက္ အဆုံးထိ ျပန္သြင္းလိုက္နဲ႔ လိုးေပးေနတယ္။ ၾကပ္စီးစီးေလး အားရပါးရ လိုးရလၽွင္ အရမ္းေကာင္းမည့္ အေနအထား။ 34:23:33 အခ်ိဳးအစားရွိေတာ့ တစ္ခ်ီႏွစ္ခ်ီေလာက္ က်င့္လိုး လိုးၿပီးသြားလၽွင္ စိတ္ႀကိဳက္ဆြဲလို႔ေကာင္းမဲ့ အေနအထား။

ေသာ္တာလည္း ေျဖးေျဖးမွန္မွန္ ေဆာင့္ခ်က္ေတြနဲ႔အတူ ညည္းတြားရင္း ကၽြန္ေတာ့္ခါးကို ခပ္တင္းတင္း သိုင္းဖက္ထားၿပီး တစ္ခ်ီၿပီးသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္မေဆာင့္ေသးဘဲ နဖူးေလးေတြ ပါးေလးေတြကို အၾကင္နာေပးၿပီး ႏွစ္သိမ့္လိုက္တယ္။

ေသာ္တာ့ကို အရမ္းေက်းဇူးတင္တယ္၊ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ျပန္လည္ေပးဆပ္ခ်င္တယ္။ နို႔ေလးႏွစ္လုံးကို ဆုပ္နယ္ယင္း နို႔သီးေခါင္းေလးကိုပြတ္ေခ်ေပးေနလိုက္တယ္။ ခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြက တင္းတင္း ရင္းရင္း ရွိလြန္းလို႔ ကိုင္လို႔မဝဘူးဗ်ာ။ ကိုင္ေနရင္း ႏွစ္ေယာက္စလုံး ဖီးလ္ျပန္ဝင္လာတယ္။ မခၽြတ္ဘဲ စိမ္ထားတဲ့ ဒုတ္လည္း ျပန္မာလာၿပီ။ ေျဖးေျဖးခ်င္း ဆြဲထုတ္ၿပီး တစ္ဆုံး ျပန္ထိုးသြင္းလိုက္တယ္။

“နာတယ္ ေျဖးေျဖး” တဲ့။

တစ္ခ်ီၿပီးသြားေပမဲ့ ခပ္ၾကပ္က်ျပ္ေတာ့ ရွိတုန္း။ ၄-၅ ခ်က္ေလာက္ ေျဖးေျဖးေလး သြင္းလိုက္ထုတ္လိုက္လုပ္ရင္း ဒုတ္ကပိုေတာင္လာတယ္။ ဒစ္ထိပ္ကေလးျမဳပ္႐ုံ သြင္းလိုက္ထုတ္လိုက္ အခ်က္ အစိတ္ေလာက္ လုပ္ေပးလိုက္တာ

“အီး…အီး…” နဲ႔ ညီးရင္း တြန႔္တြန႔္တက္လာတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ညည္းသံေလးနဲ႔ လိုးရတာ ပိုသေဘာက်တယ္။ သူတို႔ေကာင္းေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္ေပးၿပီး ေကာင္းလြန္းလို႔ ညည္းသံေတြ ဖီးလ္သံေတြ စုံလာၿပီဆိုလၽွင္ ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ ဆြဲေတာ့တာေပါ့။ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္း ပခုံးေပၚတင္ နို႔ႏွစ္လုံးကိုင္ၿပီး တစ္ဆုံး ထိုးထိုးၿပီး လိုးရတာ ေလာကစည္းစိမ္ပါဘဲ။ ေသာ္တာလည္း လူးလွိမ့္ၿပီး ႀကိတ္မွိတ္ခံရွာတယ္။ ခါးေလးကိုကိုင္ၿပီး အားပါပါ ေဆာင့္လိုးတာ နို႔ေလးႏွစ္လုံးတုန္တုန္ တုန္တုန္နဲ႔။ အရွိန္ေကာင္းေနတုန္း

“အစ္ကို႔… အား… အား” နဲ႔ သူေနာက္တစ္ခ်ီ ထပ္ၿပီးသြားတယ္။ အသံေတြလည္း ျဗစ္ ျဗစ္ ျမည္လာတယ္။ ေဆာင့္လို႔ ပိုေရွာေရွာရွူရွူ ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ထပ္ အခ်က္ ၂၀-၃၀ ေလာက္ non stop သြက္သြက္ေလး ဆြဲလိုက္ေတာ့မွ ေသာ္တာ့ေစာက္ဖုတ္ထဲ သုတ္ေရေတြ အရွိန္အဟုန္ျပင္းျပင္း ပန္းထြက္သြားပါေတာ့တယ္။

ေကာင္းလိုက္တာ ေသာ္တာရာ၊ ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ ေစာက္ဖုတ္ မလိုးထိုက္မွာ စိုးလိုက္ရတာ၊ ဒီထက္ေကာင္းေကာင္း ထပ္လိုးေပးဦးမယ္လို႔ စိတ္ထဲက ဟစ္ေႂကြးၿပီး ေသာ္တာနို႔ႏွစ္လုံးေပၚ မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး ခဏ အေမာေျဖလိုက္ရတယ္ဗ်ာ။

အေမာေျပေအာင္ ခဏနားၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ႏွစ္ေယာက္အတူ ဝင္ခဲ့ၾကတယ္။ ေသာ္တာ ကၽြန္ေတာ့္ဒုတ္ကို ေရေဆးေပးရင္း အေမႊးေတြပါ အကုန္ရိတ္ေပးတယ္။ ဆရာဝန္ပီသစြာ က်န္းမာေရး၊ တစ္ကိုယ္ရည္သန႔္ရွင္းေရး ပစၨည္းမ်ား သြားေလရာ ယူေဆာင္တတ္ပုံရတယ္။ အေမြးေတြ ရိတ္ေပးေနတုန္း ဒုတ္အရင္းက မွဲ႕ ၃ လုံးကို သူစိတ္ဝင္စားေနပုံရတယ္။ အားလုံးေျပာင္သြားေတာ့ ဆပ္ျပာတိုက္ ေဆးေၾကာေပးျပန္တယ္။ ေနာက္ကို ေတြ႕တဲ့ ဆပ္ျပာႏွင့္ မေဆးဘို႔နဲ႔၊ ဒုတ္ေဆးတိုင္း သူ႔ကို သတိရေနေစဘို႔ ဆပ္ျပာတစ္ဘူးေတာင္ အျပန္ေပးလိုက္ေသးတယ္။

ေရခ်ိဳးဇလုံထဲမွာ ေရေႏြးေႏြးေလးကို ႏွစ္ေယာက္အတူ စိမ္ရင္း အနမ္းေတြ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ ေပးေနၾကတယ္။ ေသာ္တာနို႔ေလးႏွစ္လုံးစို႔ၿပီး လက္နဲ႔ အဖုတ္ေလးကို ပြတ္ေပးေတာ့ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ့ဒုတ္ကိုကိုင္ၿပီး ဂြင္းတိုက္ေပးတာေပါ့။

“ပေလြတစ္ခါေလာက္ မွုတ္ေပးပါလား” လို႔ ေတာင္းဆိုၾကည့္ေတာ့

“အခု မမွုတ္ခ်င္ဘူး ေနာက္မွ မွုတ္ေပးေပးမယ္ေနာ္” တဲ့။

နို႔ႏွစ္လုံးၾကား ဒုတ္ကိုထည့္ၿပီး ပြတ္ဆြဲေလးဘဲ ဆြဲေနလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့လက္ႏွစ္ဖက္က သူ႔ေခါင္းကိုကိုင္ၿပီး ေညႇင့္ေနတာဆိုေတာ့ သူကနို႔ႏွစ္လုံးကို ကိုင္ၿပီး ဒုတ္လမ္းေၾကာင္း ထိန္းေပးရတာေပါ့။ တစ္ေအာင့္ ၾကာေတာ့ ႏွုတ္ခမ္းေလးကို စုပ္ၿပီး အဖုတ္ကို ဒုတ္နဲ႔ ေထာက္ထားလိုက္တယ္။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းနမ္းရင္း ပြတ္နယ္ေပးလိုက္ေတာ့ ဖီးလ္ေတြ အရမ္းတက္လာပုံရတယ္။ ညည္းသံေလးေတြ စျမည္လာတယ္။

ပိပိေလးျဖဲၿပီး အစိေလးကို လက္ေစာင္းေလးနဲ႔ ပြတ္ေပးလိုက္တာ ေကာ့တက္လာၿပီး အရည္ၾကည္လးေတြ စိမ့္ထြက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဒုတ္ သူ႔ကို အပ္တဲ့အေနနဲ႔ မ်က္ႏွာေရွ႕ ေတ့ေပးလိုက္တယ္။ ဒစ္ကို လက္ညႇိုးေလးနဲ႔ရစ္ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ ထိပ္ဖ်ားေလးတစ္ခ်က္ ငုံၿပီး ႁပြတ္ဆို ျပန္ခၽြတ္လိုက္တယ္။ သူ႔လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ဒုတ္ကိုကိုင္ထားခိုင္းၿပီး ျပန္စုပ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ပါးစပ္က အေပၚေအာက္ ကစားေပမဲ့လက္က ဟန္ခ်က္ညီညီ မလိုက္တတ္ေသးဘူး။ သူ႔ေခါင္းေလးကိုင္ၿပီး ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ဘဲ သြင္းလိုက္ထုတ္လိုက္ ေညႇာင့္ေနလိုက္တယ္။

ပါးစပ္အေနအထား သူ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေညႇာင့္တာ ခဏရပ္ၿပီး သူ႔လက္နဲ႔ေခါင္းကို ေပါင္းစပ္ၿပီး ဟန္ခ်က္ညီညီ လွုပ္ရွားခိုင္းၾကည့္တယ္။ ဆရာဝန္ဘဲဗ်ာ၊ ဒါမၽွမက ပညာေတြ သင္လာတာ ၁၀ မီးနစ္မၾကာပါဘူး၊ value added ျဖစ္ဘို႔ေတာ့ နည္းနည္း ထပ္သင္ေပးရတာေပါ့။ လၽွာကစားပုံ၊ ႏွုတ္ခမ္းက အေသမဟုတ္ဘဲ စုတ္ဆြဲရမယ့္ အခ်ိန္/ေနရာ၊ ဥေလးေတြကို ဘယ္လိုျပဳစုရတယ္ စသျဖင့္ လက္ေတြ႕ ေလ့က်င့္ခိုင္းလိုက္တယ္။ အကၽြမ္းက်င္ႀကီး မဟုတ္ေသးေပမဲ့ စိတ္ေက်နပ္မွု တစ္ခုေတာ့ ရပါတယ္။

ေစာေစာကသာ မမွုတ္ခ်င္ေသးဘူး ေျပာေသာ္လည္း တကယ္မွုတ္ေပးေတာ့ ေစတနာပါပါ ႀကိဳးစားမွုတ္ေပးလို႔ ေသာ္တာ့ကို ေစတနာအေလ်ာက္ တုန႔္ျပန္ လိုးေပးခ်င္စိတ္ေတြ တစ္ဖြားဖြား ေပၚေပါက္မိပါတယ္။ ဗိုလ္ထိုင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္လိုက္ၿပီး သူ႔ကို အေပၚကသြင္းဘို႔ အခ်က္ျပလိုက္တယ္၊။ သူ႔ခါးကို ကၽြန္ေတာ္ကကိုင္ သူက ပိပိေလးျဖဲ ႏွစ္ေယာက္အတူ သြင္းၾကည့္တယ္။ သူလည္း အေပၚကႀကိဳးစားၿပီး ဖိေတာ့သြင္းေနတာဘဲ ထိပ္ဖ်ားမွာတင္ ၾကပ္ေနၿပီး ႏွစ္ေယာက္သားေဇာေခၽြးျပန္လာတယ္။ မရေတာ့ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႔

“ဒစ္ႀကီးက အရမ္းႀကီးတာဘဲ၊ ေက်ာက္စက္နဲ႔ စားပစ္လိုက္ရင္ ေကာင္းမယ္” တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ျဖစ္ရၿပီး

“မလုပ္လိုက္ပါနဲ႔ အဲဒါႀကီးက ေနာက္ပိုင္း ေသာ္တာ့ အသဲစြဲ ျဖစ္မွာ” လို႔။ သူ႔ကို ေရခ်ိဳးဇလုံေဘာင္ေပၚ မခ်ီလာၿပီး ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းျဖဲ အဖုတ္ဝ ဒုတ္ေတ့ၿပီး အေပၚေအာက္ ပြတ္တိုက္ရင္း ခ်ိဳခ်ိဳေလး အဝစို႔ေနလိုက္တယ္။ အရည္ၾကည္ေလးေတြ ထြက္လာေတာ့မွ ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး ထိုးသြင္းလိုက္တာ ႁဗြတ္ဆို တစ္ဆုံး ဝင္သြားပါေလေရာ။

“အား… နာတယ္၊ ေျဖးေျဖး မလုပ္ဘူး” တဲ့။

ရြရြေလးဘဲ တစ္ခ်က္ခ်င္း လိုးေပးေနတာ၊ ေကာင္းလြန္းလို႔ ညည္းတြားယင္း ရင္ကိုေကာ့ ေခါင္းေလးကို အေပၚလွန္ၿပီး ကာမစည္းစိမ္အျပည့္ ခံစားေနရွာသေပါ့။ ကုန္းၿပီး ႏွုတ္ခမ္းခ်င္း ေတ့ေပးလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ႏွုတ္ခမ္းကို အငမ္းမရ စုတ္ေတာ့တာဘဲ။

ကၽြန္ေတာ္ ဒူးေကြးၿပီးေဆာင့္ရတာ အားမရေတာ့ သူ႔ကို တင္ပါးေအာက္က မခ်ီၿပီး ေလထဲမွာတင္ ဆြဲေနလိုက္တယ္။ ေသာ္တာလည္း ကၽြန္ေတာ့္ လည္ပင္းကို ဖက္ၿပီး ေကာ့ျပန္လူးေနတာေပါ့။ တင္ပါးႏွစ္လုံးကိုင္ၿပီး အရင္းထိဝင္ေအာင္ ႀကိတ္ႀကိတ္သြင္းတာ သူမခံစားနိုင္ေတာ့လို႔ထင္ပါရဲ့ ေအာ္ညည္းရင္း ေစာက္ေရေတြ ထြက္လာတာ ကၽြန္ေတာ့္ ေပါင္ရင္းေတာင္ နည္းနည္း ျဖတ္စီးသြားတယ္။

ဒီတစ္ခါ ေသာ္တာၿပီးတာ အရည္ပိုရႊဲတယ္၊ အားရပါးရၿပီးသြားပုံဘဲ။ ကၽြန္ေတာ့ကို အတင္းဖက္ၿပီး

“အရမ္းေကာင္းတာဘဲ ဒါလင္ရယ္” တဲ့။

သူေမာေနမွန္းသိလို႔ ခဏအနားယူပါေစဆိုၿပီး၊ ဘာစကားမွ မေျပာေသးဘဲ ေပြ႕ခ်ီထားရင္း လည္ဂုတ္ေလးကို ဖိနမ္းထားလိုက္တယ္။ အေမာေျပေလာက္မွ ဒုတ္ကို ေျဖးေျဖးခၽြတ္ သူ႔ကိုေအာက္ျပန္ခ်ၿပီး

“ေစာေစာက ဘယ္လိုေခၚလိုက္တာလဲ” ေမးေတာ့ ရွက္ေနတယ္။

“ေနာက္တစ္ေခါက္ ကိုယ္ထပ္ၾကားခ်င္လို႔ ျပန္ေခၚပါဦး” ဆိုေတာ့မွ

“ဟုတ္တယ္ေလ၊ အစ္ကို႔နာမည္က အဖ်ားဆြတ္ေခၚလို႔မွ မေကာင္းတာ။ အစ္ကိုဆိုတဲ့ အသုံးအႏွုန္းထက္ ပိုၿပီး ခ်စ္ျမတ္တနိုး ေခၚလို႔ေကာင္းမဲ့ ေဝါဟာရ လိုက္ရွာၾကည့္တာ Darling ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရတစ္ခုဘဲ ႀကိဳက္တယ္။ ဒီေန႔ကစၿပီး အစ္ကိုလို႔ မေခၚေတာ့ဘူး။ ဒါလင္လို႔ဘဲ ေခၚေတာ့မယ္” တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က

“မသိပါဘူး ဒါႀကီးကို လင္ေတာ္မယ္လို႔ ေျပာတာမွတ္လို႔” ဆိုၿပီး ဒုတ္ကိုၿပ စလိုက္ေတာ့

“ဒါႀကီးကို ေၾကာက္လည္းေၾကာက္ ႀကိဳက္လည္းႀကိဳက္တယ္” ဆိုဘဲ။

“ကိုယ္မၿပီးေသးဘူး” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့

“သိပါတယ္၊ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ၊ ဒီမွာ ေရေတာင္ မခ်ိဳးရေသးဘူး”

ဆိုၿပီး သူ႔ပိပိေလးကို အရင္ေဆးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဒုတ္ကို ဆက္ေဆးေပးတယ္။ ဒုတ္က သူ႔လက္ထဲမွာတင္ အားျပန္ဝင္ေနၿပီ။ ေသာ္တာက ဆရာဝန္မို႔လားမသိ ျပဳစုတာ သူမ်ားေတြထက္ ပိုေကာင္းေနသလို ကၽြန္ေတာ္ခံစားရတယ္။ ဒုတ္ႀကီး ေထာင္မတ္လာေတာ့

“သင္ခန္းစာေတြ ျပန္ေလ့က်င့္ရေအာင္” လို႔ ဆိုၿပီးသူ႔ေခါင္းကို ဆြဲသြင္းေတာ့

“ဒါလင္ေနာ္ လူလည္ၾကတာ မႀကိဳက္ဘူး” တဲ့။

“လူလည္ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေသာ္တာျပဳစုတာ အရမ္းေကာင္းလြန္းလို႔ပါ” လို႔ ေျမႇာက္ေပးရတာေပါ့။

ဒီတစ္ခါ ဒစ္ကို လၽွာနဲ႔ အရင္ယက္ေပးတယ္။ ေကာင္းလြန္းလို႔ က်ဥ္က်ဥ္တက္သြားတယ္။ ပေလြကို အေတာ္ေလး မွုတ္တတ္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း တစ္ခါတည္း ၿပီးသြားမွာစိုးလို႔ ခဏရပ္ခိုင္းၿပီး သူ႔ကို ေလးဖက္ေထာက္ ကုန္းခိုင္းလိုက္တယ္။ ေနာက္က တြယ္ခ်င္ေနတာ ပထမဆုံး စျမင္ဘူး ကတည္းကဘဲ။ ေပါင္တံရွည္ရွည္၊ တင္ကားကား၊ ခါးေသးေသး၊ ရင္လွလွနဲ႔ ေစာက္ဖုတ္က ေဖြးေဖြးဖာင္းေဖာင္းႀကီး ျပန္ျမင္ေယာင္တိုင္း အတူေနခဲ့ဘူးတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြ သတိရ တမ္းတမိတယ္။

ခါးေလးေကာ့ခိုင္းၿပီး ပိပိေလးကို ဒုတ္နဲ႔အရင္ ဆြလိုက္တယ္။ အစိေလးႏွိုက္ေခ်ေပးၿပီး တင္ပါးႀကီးႏွစ္လုံးကို ဒုတ္ထိပ္ဖ်ားနဲ႔ လိုက္ပြတ္ေပးတယ္။ သူဈာန္ဝင္လာၿပီဆိုေတာ့မွ ေျဖးေျဖးခ်င္း ေခ်ာ့သြင္းရတယ္။ တစ္ဆုံးမသြင္းေသးဘဲ ခါးေလးကိုင္ၿပီး ဒစ္ျမဳပ္႐ုံသာသာ သြင္းလိုက္ထုတ္လိုက္ လုပ္ေပးရင္း speed ကို ေျဖးေျဖးျခင္း တင္သြားတယ္။ နည္းနည္း ပိုျမန္လာသလို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ အဆုံးထိ ေဆာင့္ေဆာင့္ေပးလိုက္ေတာ့

“အား… အား… အား”

နဲ႔ ညည္းသံေတြ အဆက္မျပတ္ ထြက္ေပၚလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ထုံစံက ညည္းသံထြက္ေလ လိုးလို႔ေကာင္းေလ အားရပါးရ လိုးေလဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ျမန္ႏွုန္း ထပ္တင္လိုက္ပါတယ္။ ေဘာနဲ႔အဖုတ္ ရိုက္ခတ္သံေတြ ျမန္လာတယ္။ နို႔ႏွစ္လုံးကလည္း ေဆာင့္လိုက္တဲ့အခါတိုင္း စည္းခ်က္ညီညီ ယိမ္းကေနတယ္။ တင္ပါးႀကီးေတြ တုန္တုန္သြားေအာင္ ေနာက္ကေဆာင့္ေဆာင့္ၿပီး လိုးရတာ ၾကပ္စီးစီးေလးနဲ႔ အရမ္းကို အရသာရွိတယ္။ ေသာ္တာ့လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းက ကၽြန္ေတာ့္ေပါင္ကို တြန္းထားတယ္။ တအားအား ေအာ္ေနရင္း မခံနိုင္တဲ့ အဆုံး

“ဒါလင္ရယ္ အဆုံးထိေဆာင့္ရင္ မခံနိုင္ဘူး၊ ေအာင့္ေအာင့္ၿပီး နာတယ္၊ ျမန္ျမန္လုပ္လို႔ရတယ္၊ တစ္ဆုံး မေဆာင့္ပါနဲ႔” တဲ့။

ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္တယ္။ သူတို႔ၿပီးခါနီးလၽွင္ ျမန္ျမန္ေဆာင့္ေပးတာ ပိုႀကိဳက္တယ္။ ေသာ္တာက အခုမွ လိုးခါစမို႔ သိပ္ၾကမ္းၾကမ္း မခံနိုင္ေသးတာ၊ ေနာက္ဆို ၾကမ္းေလ ခိုက္ေလျဖစ္မွာပါ။ တစ္ဆုံးမေဆာင့္ေတာ့ဘဲ ဆရာစား နည္းနည္းခ်န္ၿပီး စက္ေသနတ္ပစ္သလို တရစပ္ သြက္သြက္ေလး ေညႇာင့္ေပးလိုက္တယ္။ ေသာ္တာ ညည္းရင္း ေအာ္ရင္း ၿငိမ္က်သြားၿပီး ေခ်ာဆီထြက္လာေတာ့ အသံ တစ္မ်ိဳးေျပာင္းၿပီး လိုးရတာ ေရွာေရွာရွူရွူ ျဖစ္သြားတယ္။ ၾကမ္းၾကမ္းေလး ေဆာင့္လို႔ ရလာတယ္။

ခါးေလးကိုင္ၿပီး လိုးရွိန္မခ်ဘဲ ဆက္တိုက္ဆြဲလိုက္တာ ကၽြန္ေတာ္ပါ ဟူး… ဟား… ညည္းတြားမိရင္း ေသာ္တာ့ေစာက္ဖုတ္ထဲ သုတ္ေရေတြ ပန္းထြက္သြားတယ္။ ဒုတ္ကို ျပန္ခၽြတ္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေသာ္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း သုတ္ေရေတြ စီးက်သြားေလရဲ့။

ႏွစ္ဦးသား ေက်နပ္ပီတိႏွင့္အတူ အၾကင္နာအနမ္းေတြေပးၿပီး ေရအတူ ခ်ိဳးလိုက္ၾကပါတယ္။ ေအးျမတဲ့ ေမၿမိဳ႕ေဆာင္းဟာ အၾကင္နာေငြ႕ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ဦးကို ေႏြးေထြးေစပါတယ္။ ေရခ်ိဳးအၿပီး ေသာ္တာ့မွာ လဲစရာ အဝတ္ အပိုတစ္စုံ ပါလာေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဦးမန္းဒါဝတ္ပါဘဲ။

မနက္ေစာေစာ ထြက္လာလို႔ အေႏြးထည္ေတာ့ ၂ ေယာက္စလုံး ပါလာတယ္။ ေဆာင္းတြင္းဆိုေတာ့ ေန႔တာကလည္း တိုတယ္။ ၆ နာရီခြဲ မွာ အျပင္ျပန္ထြက္ေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္က ေမွာင္စျပဳေနၿပီ။ ညစာ မစားခင္ အဝတ္အစားတစ္စုံ ေသာ္တာက ဝယ္ေပးခ်င္တယ္ဆိုတာနဲ႔ စတိုးဆိုင္ေတြဘက္ အရင္သြားလိုက္တယ္။

ညစာစားၿပီး ျပန္လာေတာ့ ၈ နာရီ မထိုးေသးဘူး အျပင္မွာ အရမ္းေအးေနၿပီ။ လူသြားလူလာ သိပ္မရွိေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ရာသီဥတုက ကိုယ့္ဖက္ပါေနတယ္။ ဟိုတယ္ ေစာေစာျပန္ၿပီး အခ်ိန္ရွိခိုက္ လုံ႔လစိုက္တာ အေကာင္းဆုံးဘဲ။

အခန္းထဲျပန္ေရာက္ေတာ့ အရမ္းေအးတာနဲ႔ ေစာင္ေအာက္ ႏွစ္ေယာက္လၽွိုၿပီး ကားေပၚမွာ အတူျခဳံခဲ့ဘူးတဲ့ အျဖစ္ေလး ျပန္ေတြးမိရင္း ေသာ္တာကို စကားတစ္ခ်ိဳ႕ေမးျဖစ္တယ္။ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ဇာတ္လမ္းက ဒီက စခဲ့တာကိုး။

ကိုယ္နဲ႔မသိတဲ့ ေယာက်္ားေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ ဘာလို႔ ေစာင္အတူျခဳံခဲ့တာလဲ၊ ေသာ္တာ့ စိတ္ရင္းလား၊ ဇာတ္လမ္းျဖစ္ခ်င္လို႔လား ေမးေတာ့ ကားေပၚကို တက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္ျမင္ျခင္း သူဝမ္းသာသြားတယ္တဲ့၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲေမးေတာ့ သူလည္းမသိဘူး၊ အတူတူ ေဘးခ်င္းကပ္ထိုင္ရမွာ သူေက်နပ္လို႔ လက္မွတ္ေရာင္း ေနာက္ကလိုက္လာၿပီး အဆင္မေျပလၽွင္ ေနာက္ကား လဲေပးမယ္ ေျပာတာေတာင္ သူမႀကိဳက္ခ်င္ဘူးတဲ့။

ဒါလင္က စကားအရမ္းနည္းတဲ့လူလို႔ အစကထင္တာ ပိုင္အိုးနီးယားမွာ စကားေျပာၾကည့္ေတာ့မွ သူလိုခ်င္တဲ့ ပုံစံကြက္တိဆိုဘဲ။ အခုထိ သူ႔ကိုလည္းတစ္ခါမွ ရည္းစားစကား မေျပာရေသးပါဘူး။ (ခ်စ္ေၾကာင္းမေျပာျဖစ္ေပမဲ့ ႀကိဳက္ေၾကာင္းေတာ့ ေျပာျဖစ္ပါတယ္)

ကၽြန္ေတာ္က သာမန္လူတစ္ေယာက္ပါ။ မိန္းကေလးေတြကို ႐ူပါနဲ႔ ဆြဲေဆာင္နိုင္စြမ္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ မရွိပါဘူး။ သူဘာကို သေဘာက်တာလည္း ကၽြန္ေတာ့ကို ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး။ အဲဒီတုန္းက တစ္ခုခုရွိလား ေမးထားတာ ဘယ္ေတာ့သိရမွာလဲဆိုေတာ့၊ ရွိေတာ့မယ္လို႔ ျပန္ေျဖၿပီးသားေလတဲ့။

အဲဒီအေျဖမရွင္းဘူး သိခြင့္ရွိလၽွင္ေျပာျပနိုင္မလား ဆိုေတာ့ အခုရည္းစားလည္း မရွိဘူး၊ အိမ္ေထာင္လဲမရွိဘူး၊ ေစ့စပ္ထားတဲ့သူ ရွိတယ္။ သူက အေနာက္နိုင္ငံတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္ေနတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ စက္တင္ဘာမွာ ျပန္လာမယ္။ ေအာက္တိုဘာ (သို႔) နိုဝင္ဘာေလာက္ လက္ထပ္ဘို႔ အစီအစဥ္ရွိတယ္တဲ့။

ကၽြန္ေတာ္မွန္းလိုက္လၽွင္ လြဲခဲတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့လုံးဝ လြဲတယ္ဗ်ိဳ႕။ ပြဲထဲက လူရႊင္ေတာ္ေတြ ေျပာသလို “ငါထင္တယ္” လုပ္ေနတာ အခုမွ ဘုန္းႀကီးတရားထဲကလို အဲဒါ “ငါ” မဟုတ္မွန္း ရွင္းသြားေတာ့တာဘဲ။

သူကၽြန္ေတာ့ကို ျမင္ျမင္ခ်င္း သံေယာဇဥ္တြယ္မိၿပီး မျဖစ္သင့္တာ မျဖစ္ရေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါေသးတယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူ႔စိတ္ကို သူညာလို႔မရဘူးတဲ့။ ကၽြန္ေတာ့မွာ မိန္းမရွိတယ္၊ သူ႔မွာ ေစ့စပ္ထားတဲ့သူ ရွိတယ္၊ လက္ရွိအလုပ္ကလည္း လူမွုေရး ဂုဏ္သိကၡာရွိဘို႔ လိုတယ္၊ အဲဒါေတြက သူ႔ကို ဘယ္လိုမွ တားဆီးထားလို႔ မရေတာ့ဘဲ ဒီေန႔ တမင္ေတြ႕ခ်င္လို႔ ဒီကိုလာခဲ့တာ။ မလြန္က်ဴးခင္ထိ အတတ္နိုင္ဆုံး ထိန္းမယ္လို႔ ေတြးထားတာ အခုေတာ့ ဒါလင္ကို အကုန္ပုံအပ္လိုက္ပါၿပီတဲ့။

ေသာ္တာ့ကို ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းသနားသြားမိတယ္။ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ အတူရွိေနျခင္းဟာ သမီးရည္းစားလည္း မဟုတ္၊ လက္ထပ္ဖို႔ ရည္ရြယ္ထားသူေတြလည္း မဟုတ္၊ ကံၾကမၼာ အလြန္ဆန္းက်ယ္ၿပီး ေတြ႕ခြင့္ေပးတဲ့ တစ္စုံတစ္ရာကိုလည္း ေက်းဇူးလည္းတင္မိပါတယ္။

ေသာ္တာ လက္ခံမယ္ဆိုလၽွင္ လက္ထပ္ယူဘို႔ကၽြန္ေတာ္ ကမ္းလွမ္းခဲ့ပါေသးတယ္။ သူ႔ဒယ္ဒီနဲ႔ မာမီကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ မလုပ္လိုတဲ့ သမီးမိုက္ကို နားလည္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေတြ႕စတုန္းက ဖုန္းနံပါတ္၊ အလုပ္အကိုင္၊ လိပ္စာေတြ မေပးတာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရးေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္တာ ဘာေၾကာင့္မွန္း အခုမွ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္သြားတယ္၊။

(ဇာတ္လမ္း အမွန္အတိုင္း သိေစလိုတဲ့ ေစတနာနဲ႔ စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရး အခ်ိဳ႕ အစပိုင္းမွာ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပခဲ့တာ မလိုအပ္ပဲ စာေတြ ေလးေနလၽွင္ ပရိတ္သတ္ကို ေတာင္းပန္ပါတယ္)

ေသာ္တာ့အေပၚ ဖို၊မ အာ႐ုံသက္သက္သာ စိတ္ဝင္စားခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္၊ ဘဝအတြက္ပါ စိုးရိမ္ပူပန္မွုေတြ စတင္ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဒါ ၄၀ ေက်ာ္ အခ်စ္လား။ တစ္ကိုယ္လုံးဘေထြးေပြ႕ထားရင္း စိတ္မခ်သလို တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ စြန႔္လႊတ္ရမွာ ႏွေျမာသလိုလို ခံစားမိတယ္။

သူလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဖက္ထားရင္း အရာအားလုံးကို ေမ့ပစ္ထားပုံရပါတယ္။ ေသာ္တာ့တစ္ကိုယ္လုံးကို ေမႊးေမႊးေတြ တစ္ဝႀကီး ေပးလိုက္တယ္။ ခ်ိဳခ်ိဳႏွစ္လုံးက အထူးအခြင့္အေရးရၿပီး ကိုင္လို႔စိုလို႔ မဝနိုင္ေအာင္ပါဘဲ။ ပိပိေလးကိုစမ္းေတာ့ ေတာ္ၿပီ ဒါလင္ရယ္တဲ့။

ညီေလးနဲ႔ ညီမေလးကို Breakfast ေကၽြးၿပီး ႏွစ္ေယာက္အတူ ေရေႏြးစိမ္ရင္း ေရခ်ိဳး လိုက္ၾကတယ္။ ၾကင္နာတတ္တဲ့ ခ်စ္သူေလးနဲ႔ ေရခ်ိဳးရတာလည္း ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မဂၤလာတစ္ပါးပါ။ ေရခ်ိဳးၿပီး ဟိုတယ္ကေကၽြးတဲ့ မနက္စာ အခန္းထဲမွာၿပီး စားလိုက္တယ္။

“ေသာ္တာ ဘယ္သြားခ်င္ေသးလဲ” ေမးလိုက္ေတာ့

“ဒါလင့္ေဘးမွာဘဲ ေနခ်င္တယ္” တဲ့။

“ျမတ္နိုးလိုက္ရတာ ေသာ္တာရယ္၊ ကိုယ္လည္း မင္းေလးအနားက မခြာဘဲ အျမဲအတူ ေနခ်င္လိုက္တာ၊ ေနာက္တစ္ရက္ေလာက္ ထပ္ေနၾကရေအာင္” လို႔ ေျပာေတာ့

“မျဖစ္ဘူး၊ ဒီည ဂ်ဴတီဝင္ရမွာ” တဲ့။

ေထြးေပြ႕ထားရင္း အၾကင္နာေလးေတြ ေပးလို႔ မဝ နိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနတယ္။

“ေသာ္တာ့ကို ခ်စ္လို႔ မဝေသးဘူးကြာ” လို႔ ေျပာလည္းေျပာ အဖုတ္ကို ဒုတ္နဲ႔ေထာက္ၿပီး အေပၚက တက္ဖိထားလိုက္တယ္။ ႏွုတ္ခမ္းခ်င္း သူတစ္ျပန္ ကိုယ္တစ္ျပန္ စုပ္ရင္း စိတ္ေတြ ထႂကြလာျပန္တယ္။ ဒုတ္ကိုလာကိုင္ၿပီး

“ဒါလင္ကလည္း ေလာဘႀကီးလိုက္တာ၊ ညၾကရင္ ေဆး႐ုံမွာ အရမ္းေဒါင္းေနမွာစိုးလို႔ပါ”

ဆိုၿပီး ေတာင္းပန္ရင္း ၿပီးေအာင္ မွုတ္ေပးရွာတယ္။ သုတ္ေရေတြကိုေတာ့ အျပင္မွာဘဲ ေသာ္တာ့လက္ကေလးနဲ႔ ကိုင္ထားခိုင္းၿပီး စြန႔္ထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။

ေသာ္တာ့အေပၚ နားလည္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဆႏၵ ျဖည့္ဆည္းေပးတာကို အားနာလွပါၿပီ။ အၾကင္နာေတြ အျပန္အလွန္ေပးၿပီး အခန္းေအာင္းရင္း အလြမ္းသယ္ေနလိုက္တာ ၁၁ နာရီေလာက္မွ မႏၲေလးကို ျပန္ဆင္းခဲ့ၾကတယ္။ ပထမဆုံး ထိုင္ျဖစ္တဲ့ ယိုးဒယားဆိုင္မွာဘဲ ေန႔လယ္စာဝင္စားၿပီး သူ႔ကို ႀကိဳပို႔လုပ္ေနၾက 78 ပဲ ျပန္ပို႔ခိုင္းတယ္။

သူေနတဲ့လိပ္စာေျပာျပေပမဲ့ အိမ္အေရာက္ လိုက္ပို႔ေပးမယ္ေျပာတာ လုံးဝလက္မခံဘူး။ ကားေပၚကဆင္းခါနီး ေမႊးေမႊးေပးခ်င္တာေတာင္ လူေတြရွိလို႔ တတ္တာ ဘိုင့္ဘိုင္လုပ္ၿပီး ႏွုတ္ဆက္ခဲ့ရတယ္။ ဘက္မွန္ထဲက ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကား ကို မ်က္ေစ့တစ္ဆုံးၾကည့္ရင္း က်န္ခဲ့တာ။ ျဖစ္နိုင္လၽွင္ ကိုယ္လည္း မခြဲခ်င္ေတာ့ဘူး ေသာ္တာရယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ျပန္မဲ့ေန႔ ဖုန္းတစ္ခါ လွမ္းဆက္တယ္။ ေနာက္လ ျပန္ဆုံမည့္ အေၾကာင္းေျပာၿပီး ထပ္မေတြ႕ျဖစ္ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ လစဥ္ တစ္လတစ္ႀကိမ္ေတာ့ မႏၲေလး ေရာက္တိုင္း ေတြ႕ျဖစ္ၾကတယ္။

မႏၲေလးမွာ အလုပ္ကိစၨနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အရမ္းရင္းႏွီးတဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ သူက ၿမိဳ႕သစ္ထဲမွာ အိမ္တစ္လုံးဝယ္ထားတာ လူမေနဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို မႏၲေလးေရာက္တိုင္း အဲဒီအိမ္မွာတည္းဘို႔ အျမဲေျပာတာ တစ္ခါမွ မတည္းျဖစ္ဘူး။

အခုေတာ့ ေသာ္တာကလည္း မႏၲေလးဟိုတယ္ဆို ေခၚလို႔မရတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အသုံးဝင္သြားပါတယ္။ တစ္လ တစ္ႀကိမ္ လစဥ္ အဲဒီအိမ္မွာဘဲ ခ်စ္တင္းေတြေႏွာျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ တစ္ႏွစ္တာ ကာလအတြင္း ရန္ကုန္မွာ မွတ္မွတ္ရရ ၂၀ဝ၉ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလထဲမွာ တစ္ႀကိမ္ဘဲ ဆုံခြင့္ရခဲ့တယ္။

အခ်ိန္ေတြ တစ္လၿပီး တစ္လ ကုန္လြယ္လိုက္တာ ေသာ္တာနဲ႔ ေတြ႕ခြင့္ရတာ အရမ္းေနာက္က်တယ္။ အခ်ိန္ေတြေနာက္ဖက္ ျပန္ေရႊ႕လို႔ရလၽွင္ အစက ျပန္စလိုက္ခ်င္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ဒီအတိုင္း ရပ္ထားလို႔ရလၽွင္လည္း စက္တင္ဘာဆိုတဲ့လကို မေရာက္ခ်င္ေသးဘူး။ ဒီထက္ပိုၿပီး ဆုံေတြ႕ခြင့္ေတြ ရပါေစလို႔သာ ဆုေတာင္းခဲ့ရတယ္။

ဘယ္လိုပဲ ဆုေတာင္း ဆုေတာင္း ေနာက္ဆုံးေတာ့ မေရာက္ခ်င္လည္း ေရာက္လာရပါၿပီ။ ဒီလ အလိုလို ရင္ထဲေလးေနတယ္။ ေသာ္တာက ျဖစ္နိုင္လၽွင္ လဆန္းပိုင္းေရာက္ေအာင္ လာဘို႔ မွာထားတာ။ လ လယ္ေလာက္ သူခြင့္ယူဘို႔ တင္ထားတယ္။ ေမၿမိဳ႕ဟိုတယ္မွာ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ ေတြ႕ခ်င္ပါတယ္ ဒါလင္ရယ္တဲ့။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္က ေစာေစာထြက္လို႔မရဘူး၊ ၇ ရက္ေန႔မွ မႏၲေလးေရာက္ျဖစ္တယ္။ အခ်ိန္မီ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ၉ ရက္၊ ၉ လ၊ ၂၀ဝ၉ မွာ ေမၿမိဳ႕တက္ခဲ့တယ္။ ဒီတစ္ခါ ေသာ္တာက duty off မဟုတ္ဘူး၊ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းၿပီး duty ခ်င္း ခ်ိန္းလာခဲ့ရတာ။ ေနာက္ေန႔အတြက္လည္း ခြင့္တစ္ရက္ သပ္သပ္ထပ္တင္ခဲ့ရတယ္ ေျပာတယ္။

ဘယ္ကိုမွ မဝင္ဘဲ ဟိုတယ္ကို ဦးတည္ၿပီး ေမာင္းလာခဲ့တယ္။ အခန္းထဲလည္းေရာက္ေရာ မခြဲခ်င္ဘူး ဒါလင္ရယ္ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုဖက္ရင္း ငိုပါေလေရာ။ အဲဒီေန႔ မိုးေတြကလည္း ဘယ္အညႇိုးနဲ႔ ေစြတယ္မသိ။ ကၽြန္ေတာ္ပါ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ ငိုခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာတယ္။ ဖုန္းလိုင္းေတြ အကုန္ျပတ္ေနၿပီး ေနာက္ေၾကာင္းေအးရလို႔ ဒီတစ္ခါဘဲ ေက်းဇူးတင္မိတယ္။

ေသာ္တာ့ကို ဘယ္လိုႏွစ္သိမ့္ရမွန္း မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ သံေယာဇဥ္က အထိအေတြ႕မွာ သာယာေနတာ မဟုတ္ဘဲ ႏွလုံးသားခ်င္းၿငိေနတာ ႏွစ္ေယာက္စလုံး သိေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကသာ အရမ္းခ်စ္တာဘဲ ေသာ္တာရယ္လို႔ ဖြင့္ဟလိုက္လၽွင္ အေျခအေနေတြ တစ္မ်ိဳး ျဖစ္သြားနိုင္တယ္။ မိဘ အသိုင္းအဝန္းနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ သံေယာဇဥ္ေတြရဲ့ဒဏ္ ေသာ္တာမခံစားေစခ်င္ဘူး။ သြက္လက္ ထက္ျမက္ၿပီး အနာဂတ္ရွိတဲ့ ေဆးပညာရွင္တစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့ေၾကာင့္ ျပာမဖုံးေစခ်င္ဘူး။ ဒီအေၾကာင္းေတြ ေဆြးေႏြးလၽွင္ သူပိုၿပီးခံစားရတာဘဲရွိမယ္။

ေသာ္တာဟာ အတိုင္းအတာ တစ္ခုထိ စိတ္ဓာတ္ ရင့္က်က္ေနၿပီ အခ်ိန္ေတြက သူ႔ကို ကုစားသြားပါလိမ့္မယ္လို႔သာ ေျဖသိမ့္ေတြးလိုက္မိတယ္။ အၾကင္နာေလးေတြ ေပးလိုက္လၽွင္ သူအာ႐ုံေျပာင္းၿပီး ဝမ္းနည္းတာေတြ တစ္တဂၤ သက္သာသြားေစနိုင္တယ္။ ပါးျပင္ေပၚ စီးက်ေနတဲ့ မ်က္ရည္စေလးေတြကို ၾကင္ၾကင္နာနာသုတ္ေပးၿပီး ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးကို တစ္ဝနမ္းရွိုက္လိုက္ပါတယ္။ ဒါလင္ ဘာမွ မခံစားရဘူးလား တဲ့။

ေျပာရက္လိုက္တာ၊ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မေျပာပဲ သိေနၾကသူေတြ ကိုယ့္မွာ ေျပာစရာမရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ မေျပာနိုင္ရက္လို႔ပါ ေသာ္တာရယ္ ဆိုေတာ့ ထပ္ငိုေနလို႔ မ်က္ရည္ေတြ ထပ္သုတ္ေပးၿပီး ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲဖက္ထားလိုက္ရတယ္။

ၾကာၾကာေလး ဖက္ထားလိုက္ေတာ့ အငိုရပ္သြားၿပီ။ နဖူးေလး၊ ပါးေလး၊ ႏွုတ္ခမ္းေလးေတြ တစ္ဆင့္ခ်င္းနမ္းၿပီး ခ်ိဳခ်ိဳေလးကို အားရပါးရ စို႔လိုက္တယ္။ နို႔သီးေခါင္းေလး ပြတ္ေခ်ေပးလိုက္ေတာ့မွ သူစိတ္ပါလာတာ။ ပိပိေလးကို ဝေအာင္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ႏွုတ္ခမ္းသားေလးေတြ ရြရြေလးပြတ္ၿပီးမွ အစိေလးျဖဲၿပီး အရင္စုပ္လိုက္တယ္။ ေမးေစ့ေလးနဲ႔ လိုက္ပြတ္ေတာ့ သူမေနတတ္ဘူး။ လၽွာေစာင္းေလးနဲ႔ အစိကို ယက္ေပးလိုက္ေတာ့ ေကာ့ေကာ့တက္လာၿပီး ညည္းသံ စတင္ထြက္လာေတာ့တယ္။

အရည္ေလးေတြ ရႊဲတဲ့အထိ ေကာင္းေကာင္း ဘာဂ်ာေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ႏွုတ္ခမ္းခ်င္း ျပန္ေတ့ၿပီး စုပ္လိုက္နမ္းလိုက္ လုပ္ေပးလိုက္တာ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ဒုတ္ကိုယူၿပီး လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ ပြတ္သပ္ေပရင္း ေသေသခ်ာခ်ာ စူးစမ္းေနတယ္။

“ဒီမွဲ႕ ၃ လုံးက စြမ္းတာလား၊ ဒါလင္က ေတာ္လို႔လားမသိဘူး ေသာ္တာ အရမ္းႀကိဳက္တယ္၊ ကေလးရေအာင္ လုပ္ေပးပါ” တဲ့။

ဒုတ္ကို ငုံလိုက္၊ စုပ္လိုက္၊ လၽွာေလးနဲ႔ယက္ေပးလိုက္ ေဘာေလးေတြနမ္းလိုက္၊ စုပ္ဆြဲလိုက္ မ်ိဳးစုံ အစြမ္းေတြ ျပသြားတာ ကၽြန္ေတာ္ ၿပီးသြားမွာစိုးလို႔ မနည္းထိန္းထားရတယ္။ ေသာ္တာ့ကို အေပၚကဘဲ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ အရင္လုပ္ခိုင္း လိုက္ပါတယ္။ သူေတာ္ေတာ္ ဆြဲနိုင္လာတယ္။ တေပါင္းေပါင္း ျမည္ေအာင္ အေပၚကေဆာင့္တာ နို႔ႏွစ္လုံးကိုင္ၿပီး ညည္းယူရတယ္။

သူေညာင္းသြားေတာ့မွ ေဘးေစာင္း ေပါင္တစ္ေခ်ာင္းေထာင္ၿပီး ေနာက္က ထပ္ဆြဲေပးလိုက္တယ္။ အရင္တုန္းက လုပ္ေနရင္း အသံစုံေအာင္ ညည္းေအာ္ခဲ့ေပမဲ့ ေကာင္းလိုက္တာလို႔ တစ္ခါမွ မညည္းဖူးဘူး။ ၿပီးသြားမွသာ ေကာင္းတယ္လို႔ေျပာတာ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ လိုးေနရင္းကို “ေကာင္းလိုက္တာ ဒါလင္ရယ္ အား… ေကာင္းလိုက္တာ” ဆိုၿပီး ဖြင့္ဟ ညည္းတြားေနေလရဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လိုးရက်ိဳး နပ္တာေပါ့။

ေဘးေစာင္းေလး ၾကာလာေတာ့ ပက္လက္လွန္ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္ၿပီး ဆက္လိုးတယ္။ ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး အဆက္မျပတ္ ေဆာင့္ေနတုန္းမွာ နို႔ႏွစ္လုံး ခုန္တာ တဒိန္းဒိန္းနဲ႔ လၽွပ္စစ္မီးသီးေတြသာဆို ကၽြမ္းကုန္ေလာက္တယ္။ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္လည္း ဆြဲမိဆြဲရာ ကုတ္ဆြဲထားတာ ကၽြတ္ေတာ့ေပါင္ေတာင္ နည္းနည္း ျခစ္မိသြားတယ္။ လိုးသက္ေလးလည္း ရလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဆြဲသေလာက္ သူအမီ လိုက္နိုင္လာတယ္။ အစပိုင္းတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တစ္ခ်ီဆို သူႏွစ္ခ်ီ ၿပီးၿပီးသြားတာ အခုေနာက္ပိုင္း သူတစ္ခ်ီ ကိုယ္တစ္ခ်ီကို ေရကုန္ေရခမ္း ကစားလာရတယ္။

သြက္သြက္ေလး လိုးေနရင္း ခါးေလး႐ုန္း႐ုန္းၿပီး ေကာ့ေကာ့လာေနၿပီ။ သူၿပီးေတာ့မယ္ ေနာက္ဆုံးပိုင္း အဆုံးသတ္ေကာင္းေကာင္းေလး ျမန္ႏွုန္းျမႇင့္ဆြဲထည့္လိုက္တာ ႏွစ္ေယာက္သား “ဟီး… ဟား… ဟူး” ဆို အသက္ေတာင္ဝေအာင္ မရွူနိုင္ဘူး ၿပိဳင္တူပန္းဝင္သြားတယ္။

အဲဒီေန႔ပထမအခ်ီ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ထပ္ၿပီး ႏွပ္ေနလိုက္တာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္မထနိုင္ဘူး။ ဒုတ္ကိုျပန္ခၽြတ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သုတ္ေရေတြ ဒလေဟာ စီးဆင္းသြားတာ အိပ္ယာခင္းေတာင္ ကြက္သြားတယ္။ အေမာေျပသြားၿပီဆိုမွ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္တာ။ ထုံးစံအတိုင္းေသာ္တာက သူ႔အဖုတ္ေဆးၿပီး ဒုတ္ကို ဆက္ေဆးေပးတယ္။ အေမႊးေတြ ရိတ္ေပးတယ္။ ဒီလိုတစ္သက္လုံး ျပဳစုေပးလၽွင္ ကိုယ္အသက္ရွည္မွာလို႔ေတာင္ ေျပာျဖစ္လိုက္တယ္။

အေမႊးေတြရိတ္၊ ဆပ္ျပာနဲ႔ေဆးေၾကာၿပီးေတာ့ ဒစ္ကို လက္ညႇိုးေလးနဲ႔ဆြလိုက္ ဥေလးေတြကို ပြတ္သပ္ေပးလိုက္ လုပ္ေပးရင္း တင္းလာျပန္တာေပါ့။ ဒုတ္ကို စုပ္လိုက္၊ ယက္လိုက္နဲ႔ ပေလြေပးေတာ့တာဘဲ။ သူ႔ပါးစပ္ထဲ ေတ့ၿပီး ေညႇာင့္လိုက္ေသးတယ္။ ေဘာေတြယက္လိုက္၊ ဥေလးကို ဆြဲစုပ္လိုက္၊ ငုံထားရင္း လၽွာေလးနဲ႔ ကစားလိုက္ လုပ္ေပးတာ သိပ္ေကာင္းတာဘဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေကာင္းလြန္းလို႔ ညည္းမိတာေပါ့။ ၿပီးခါနီးရင္ ေျပာေနာ္ တဲ့။

ေသာ္တာပါးစပ္ထဲမွာဘဲ ၿပီးခ်င္တယ္လို႔ ေျပာေတာ့ ေနာက္မွလုပ္ေပးမယ္ အခုေရခ်ိဳးခါနီး သူ႔ရင္သားေတြကို လိမ္းခ်င္တယ္ဆိုလို႔ နို႔ႏွစ္လုံးေပၚ ပန္းထည့္ေပးလိုက္တာ ရင္သားအျပည့္လိမ္းက်ံၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္သြားတယ္။ ႏွစ္ေယာက္အတူ ေရခ်ိဳးၿပီး အျပင္မထြက္ေတာ့ဘဲ အခန္းထဲမွာဘဲ အစားအေသာက္ေတြ မွာစားလိုက္ၾကတယ္။

အရင္တုန္းက တစ္ေန႔ ၃ ခ်ီ (သို႔) ၄ ခ်ီထက္ ပိုဆြဲတာကို ေသာ္တာမခံနိုင္ဘူး။ အဲဒီေန႔ကေတာ့ ထမင္းစားၿပီး ၁ ခ်ီ၊ ညေနပိုင္း ၁ ခ်ီ၊ အိပ္ယာဝင္ခါနီး ၂ ခ်ီ ထပ္ဆြဲျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေန႔ breakfast ၁ ခ်ီ၊ ေနာက္ ၁ ခ်ီ၊ ေန႔လယ္ ၁ ခ်ီ၊ ျပန္ခါနီး ၁ ခ်ီ ထပ္ဆြဲၿပီး ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ပေလြကိုၿပီးေအာင္ မွုတ္ေပးၿပီး သုတ္ေရေတြ မ်ိဳခ်သြားတယ္။ အျပန္ကားေပၚမွာ ေခါင္းေထာင္ၿပီး မလိုက္နိုင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ေပါင္ေပၚ ေခါင္းအုံးၿပီး ေခြေခြေလး လိုက္လာတာ။ အဆင္းမွာ ဂီယာခ်ိန္းဘို႔ အဆင္မေျပလို႔ မနည္းသတိထားဆင္းရတယ္။

မႏၲေလးအဝင္ သိပၸံလမ္းနား မေရာက္မီ ကားရပ္ၿပီး ႏွုတ္ဆက္အနမ္းေတြ တစ္ဝႀကီး ေပးလို႔ မဝနိုင္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ဝမ္းနည္းစြာနဲ႔ ငိုေကၽြးေနလို႔ ေသာ္တာဒီည ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစား၊ ေသာ္တာေျပာတဲ့အတိုင္း တေသြမတိမ္း ေဆာင္ရြက္မယ္၊ ကိုယ္နဲ႔မခြဲနိုင္ဘူး ဆိုလၽွင္လည္း ရင္ဆိုင္ၾကတာေပါ့လို႔ အားေပးယင္း ျပန္ပို႔ခဲ့ရတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာလည္း ဆို႔ဆို႔နင့္နင့္ႀကီး ခံစား လိုက္ရတယ္ဗ်ာ။ ဟိုတုန္းက ဖုန္း ေမၽွာ္လိုက္ရတာ။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး ညတိုင္း ဖုန္းဆက္တယ္။ သူ သတၱိ မရွိလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ မိဘေတြကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ မလုပ္ရက္နိုင္လို႔ပါတဲ့။

ရန္ကုန္ကို႔ ကၽြန္ေတာ္ အရင္ျပန္ေရာက္တယ္။ ေနာက္ ၂ ရက္ေလာက္ေနမွ သူ႔အိမ္က ကားနဲ႔ လာႀကိဳလို႔ အတူတူျပန္ဘို႔ အခြင့္အေရး မရလိုက္ဘူး။ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ စိတ္ဒုကၡေတြ မေပးလိုတာနဲ႔ ေတြ႕ဘို႔မႀကိဳးစားေတာ့ဘူး။

ေအာက္တိုဘာ လကုန္ရက္မွာ အေရးႀကီးကိစၨတစ္ခု ေျပာစရာရွိလို႔ အဆင္ေျပတဲ့အခ်ိန္ ဖုန္းျပန္ဆက္ပါဆိုၿပီး မက္ေဆ့တစ္ေစာင္ ဝင္လာတယ္။

မက္ေဆ့ဖတ္ၿပီး ေသာ္တာရဲ့ ဖုန္းကို ပထမဆုံးနဲ႔ ေနက္ဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ ဖုန္းေခၚလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ ၅ မိနစ္ေလာက္ၾကာလၽွင္ ျပန္ေခၚလိုက္မယ္ဆိုၿပီး ဖုန္းခ်သြားတယ္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာလို႔ရေအာင္ သူ႔အခန္းကို သြားေနတာလို႔ ေျပာပါတယ္။

ဖုန္းျပန္ဝင္လာေတာ့ ေသာ္တာ ပထမဆုံး ေျပာလိုက္တဲ့ စကားက ဝမ္းသာရမလို၊ ဝမ္းနည္းရမလို ယုံေတာင္ မယုံခ်င္ဘူး။

“ဒါလင့္ရင္ေသြးေလး ရေနၿပီ” တဲ့။

“နားမရွင္းလို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ေျပာစမ္းပါ” ဆိုေတာ့

“ေသာ္တာ့ဗိုက္ထဲမွာ ဒါလင့္ရင္ေသြးေလး ေရာက္ေနၿပီ” တဲ့။

“ဘာ ကိုယ္ဝန္ရွိေနၿပီလို႔ ေျပာတာလား” ဆိုေတာ့

“ဟုတ္တယ္ ဒါလင္ ဝမ္းမသာဘူးလား” တဲ့။

“ဟုတ္ရဲ့လား ေသာ္တာရယ္ စိတ္ေတြ ဂေယာင္ဂယက္ ျဖစ္ေနလို႔ မမွန္တာလား” ဆိုေတာ့

“ကၽြန္မ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ပါ ေသခ်ာပါတယ္၊ Sep, 22-24 မွာ menstruation လာရမွာ မလာဘူး၊ ဒီလလည္း အခုထိ မလာေသးလို႔ ဆီးစစ္ၾကည့္တာ လုံးဝေသခ်ာသြားၿပီ” တဲ့။

“ေသာ္တာနဲ႔ လက္ထပ္မဲ့လူ သိသြားလၽွင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ” ေမးေတာ့

“အခု သူသိစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး၊ ေနာက္သိသြားလၽွင္လည္း မေက်နပ္လဲေသလို႔ ေျပာလိုက္မယ္”

“မလုပ္ပါနဲ႔ ေသာ္တာရယ္၊ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားစမ္းပါဦး၊ ေသာ္တာတို႔ အိမ္ေထာင္ေရးကို မထိခိုက္ေစခ်င္သလို အရွက္တကြဲ အက်ိဳးနည္း မျဖစ္ေစခ်င္လို႔ပါ” ဆိုေတာ့

“ဒါလင့္ကို တာဝန္မယူခိုင္းပါဘူး၊ သူမ်ားဝမ္းသာမလားလို႔ ေျပာမိတာ” တဲ့။

ဘယ္လိုမွ နားခ်လို႔မရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေျပာရမွန္းေတာင္ မသိျဖစ္သြားၿပီး

“က်န္းမာေရးလည္း ဂ႐ုစိုက္ဦးေနာ္” လို႔သာ ေျပာလိုက္တာ သူကဆရာဝန္မေလ၊ ဖုန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္ခဲ့သမၽွေတြ တစ္သက္လုံး ေမ့ေပ်ာက္လို႔ရမွာ မဟုတ္တဲ့အေၾကာင္း၊ သူ႔ဘဝမွာ ဘယ္ေယာက်္ားေလးကိုမွ ခ်စ္တယ္လို႔ မေျပာဘူးေပမဲ့ ဒါလင္ကို အရမ္းခ်စ္တာဘဲလို႔ ေျပာလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ပိုခံစားရတယ္ဗ်ာ။

တစ္ယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မေျပာဘဲ သိေနၾကေပမဲ့ လူခ်င္းေတြ႕တုန္းက ဘာလို႔မဖြင့္ဟဘဲ ရင္ထဲမွာ အေလးခံေနရတာလဲ ေသာ္တာရယ္။ ဟိုလူျပန္ေရာက္ေနတဲ့အေၾကာင္း၊ မဂၤလာပြဲကို နိုဝင္ဘာလလယ္မွာ က်င္းပဘို႔ ဟိုဖက္က စီစဥ္ေနတဲ့ အေၾကာင္း၊ အလုပ္ကထြက္ၿပီး ဟိုမွာေက်ာင္းဆက္တက္ဘို႔ တိုက္တြန္းေနေၾကာင္း၊ သူ႔ဖက္က ျပစ္မွားမိတာရွိခဲ့လၽွင္ ခြင့္လႊတ္ေပးဘို႔ စိတ္ထဲကမွန္းၿပီး ကန္ေတာ့လိုက္ပါတယ္ ဆိုတာပါေသး။

ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မိဘေတြကို ဦးစားေပးစဥ္းစားတာ မွန္ကန္ေၾကာင္း၊ မိဘေက်းဇူးဆပ္နိုင္တဲ့ သမီးအလိမ္မာတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါေစေၾကာင္း၊ သာယာတဲ့ မိသားစုဘဝ ရယူပိုင္ဆိုင္နိုင္ပါေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေတြ ေခၽြရတာေပါ့။

ဖုန္းခ်ခါနီး ေျပာသြားတဲ့ စကားက ကၽြန္ေတာ့ကို ႏွစ္ခါ ေၾကကြဲေစတယ္။ သားေလးေမြးလၽွင္ ဒါလင့္နာမည္ ေပးမယ္တဲ့။

မယားလည္းဆုံး (မပိုင္ဆိုင္လိုက္ရတဲ့)၊ သားလည္းဆုံး အျဖစ္ပါလား။ ေသာ္တာ ဘယ္ေလာက္ ခံစားေနရမယ္ ဆိုတာလည္း ေတြးမိပါရဲ့ သူနဲ႔ ရင္ေသြးေလး က်န္းမာ၊ ခ်မ္းသာေစဘို႔ ေမတၱာပို႔ရတာေပါ့။

မဂၤလာဧည့္ခံပြဲ ေက်းဖူးတင္လႊာကို သတင္းစာထဲမွာ ေတြ႕ျဖစ္ေအာင္ ေတြ႕လိုက္ေသးတယ္။ အားလုံး ၿပီးဆုံးသြားၿပီ။ ေသာ္တာလည္း ေနာက္ထပ္ အဆက္အသြယ္ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ဘဝသစ္မွာ ေနသားက်သြားၿပီ ထင္ပါရဲ့။ ကိုယ္ခံစားနိုင္ေပမဲ့ ေသာ္တာကို ေဝဒနာေတြ မရည္ရြယ္ဘဲ ေပးမိတာ စိတ္မေကာင္းဘူး။ သူနဲ႔ထိုင္ဖူးတဲ့ ဆိုင္ေလးေတြ၊ သြားဖူးတဲ့ ေနရာေလးေတြ၊ အတူေနခဲ့ဖူးတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြ အသစ္အတိုင္း မေျပာင္းလဲေသးပါဘူး။

အခ်ိန္ေတြ ဘယ္လို ကုန္ဆုံးသြားမွန္းမသိ။ ေနာက္ဆုံး ဆုံခဲ့ဘူးတဲ့ ၉ ရက္၊ ၉ လ မွာ ေသာ္တာကို သတိရလြန္းလို႔ အရင္တုန္းက သူပို႔ထားဘူးတဲ့ ေမးလ္ေတြ ျပန္ဖတ္ၾကည့္ဘို႔ ေမးလ္ေဘာက္(စ္) ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ Subject မွာ Hello Darling ဆိုၿပီး မေမၽွာ္လင့္ဘဲ ေသာ္တာ့ဆီက ေမးလ္တစ္ေစာင္ ဝင္ေနတယ္။ သူလည္း ကၽြန္ေတာ့္လိုဘဲ အရာအားလုံးကို သတိရ ခံစားေနတုန္းပါလား။ ေက်းဇူးတင္ခ်င္လိုက္တာ။ စာေအာက္ပိုင္းနားေရာက္ေတာ့ အမွန္တကယ္ ေက်းဇူးတင္မိတာက သားေလးေမြးတာ အခု ၆၃ ရက္သားရေနၿပီ၊ ေသာ္ဇင္.. လို႔ နာမည္ေပးထားတယ္။ ဒါလင္ ပိုၿပီးဝမ္းသာသြားေအာင္ ဒီေန႔မွ တမင္အသိေပးတာတဲ့၊ ဝမ္းလည္းသာတယ္၊ ဂုဏ္လည္းယူပါတယ္ ေသာ္တာရယ္။

ေနာက္ ၁ ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေသာ္တာလည္း သူ႔ေယာက်္ားေနာက္ လိုက္သြားၿပီး ဟိုမွာ ေဆးပညာ ဆက္သင္ျဖစ္တယ္လို႔ ေမးလ္လွမ္းပို႔တယ္။ version 4 ခုနဲ႔ ဆိုထားတဲ့ Hello Darling လို႔ေခါင္းစဥ္ရတဲ့ အဂၤလိပ္သီခ်င္းေလးေတြ online ကပို႔ေပးတယ္။ သူလည္း ကၽြန္ေတာ့ကို သတိရတိုင္း နားေထာင္ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အခု သူ ပါရဂူဘြဲ႕အတြက္ ဆက္လုပ္ေနၿပီ။ ေအာင္ျမင္တဲ့ ေဆးပညာရွင္ တစ္ေယာက္အျဖစ္ လူသားေတြရဲ့ အက်ိဳးစီးပြားကို တစ္ဖက္တစ္လမ္းက စြမ္းေဆာင္နိုင္တဲ့သူ ျဖစ္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္း ေပးလိုက္ပါတယ္။ ။

ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေသြး လြယ္ေမြးသြားတဲ့ ဒုတိယေျမာက္နဲ႔ ေနာက္ဆုံး (၁၁၊၇၊၂၀၁၃ ထိ) တစ္ေယာက္ ဇာတ္လမ္းေလးပါ။ အားလုံးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။…ၿပီးပါၿပီ။