Unicode
ကျနော့်ရင်တွေ ဗလောင်ဆူနေပြီဗျ။ တစ်ကိုယ်လုံးက သွေးတွေလည်း ပွက်ပွက်ဆူလာတယ်။ ကျနော်ပွေ့ထားတဲ့ ကျနော့်ချစ်သူဆရာမလေးဟာ ဘာမှအတွေ့အကြုံမရှိရှာသေးတဲ့ အရိုင်းမလေးဆိုတာ အခု လက်တွေ့ကြုံနေရတာတွေ ကြည့်တာနဲ့ သိသာနေတယ်။ “အနီလေး.. အခုအိမ်မှာ ဘယ်သူရှိသေးလဲ..” လို့ ကျနော် သူ့ကျောလေးကိုပွတ်ရင်း မေးလိုက်တော့.. “ဟင့်အင်း.. အစ်ကို” လို့ မော့မကြည့်ပဲ တုန်ယင်နေတဲ့ အသံကလေးနဲ့ ပြန်ဖြေရှာတယ်။ “ဧည့်ခန်းထဲမှာ အပြင်ကမြင်နေရတယ်..။ အနီ့အိပ်ခန်းထဲ သွားရအောင်နော်” လို့ ပြောတော့ ဘာမှပြန်မပြောပဲ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲမှာ ငြိမ်နေရှာတယ်။ ပေါင် ၁၀၀ စွန်းစွန်းလေးပဲ လေးမယ်ထင်ရတဲ့ သူ့ကိုယ်လုံးလေးကို ကျနော် ဆွဲပွေ့ချီလိုက်တော့.. စွေ့ကနဲပါလာတယ်။ ဧည့်ခန်းနဲ့ကပ်လျှက် အိပ်ခန်းတံခါးဝကိုရောက်တော့ ကျနော်ပွေ့ချီထားတဲ့ အနီက လက်အမူအရာနဲ့ ဝင်ဖို့ပြတယ်။ အိပ်ခန်းထဲ ပွေ့ချီထားလျှက်နဲ့ ရောက်သွားပြီး အနီလေးကို အိပ်ယာပေါ် အသာချပြီး ကုတင်အောက်ကို ခြေချပြီး ထိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ကျနော် သတိရှိရှိနဲ့ အိပ်ခန်းတံခါးကို ကလန့်ထိုးလိုက်တယ်။ ပြန်လှည့်လာပြီး ကြည့်လိုက်တော့ ကျနော့်ချစ်သူလေးခင်မျာ တောင့်တောင့်ကလေး လက်နောက်ပြန်ထောက်ပြီး ကုတင်ပေါ်ထိုင်လို့ ကျနော့်ကို ရီဝေဝေ ကြည့်နေတယ်။
ခုနက သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်နေတဲ့ ပုခုံးကျော်ရုံ ဆံပင်လေးတွေက ဖွာလံကျဲနေရှာပြီ။ တကိုယ်လုံးလည်း သိသိသာသာ တုန်တုန်ရီရီ ဖြစ်နေတယ်။ မျက်နှာကလေးက ပန်းသွေးရောင်သမ်းနေတယ်။ “မနီနီချို..” လို့ ကျနော်က တိုးတိုးလေးခေါ်လိုက်တော့.. “ရှင်!! အစ်ကို ..” လို့ ပြန်ဖြေလာတယ်။ “ကျနော်.. အနီလေးကို… လေ..”
ဆိုပြီး ဆက်ပြောဖို့ ဆွံ့အနေမိတယ်။ “အစ်ကို့ကို အနီ အရမ်းချစ်နေပြီသိလား ..။ အစ်ကို့သဘော.. အနီ မကြောက်ဘူး..” လို့ အံကြိတ်ထားတဲ့ လေသံလေးနဲ့ ဆက်ပြောတယ်။ (ဒါဟာ ကျနော့်ကို တော်တော် ရှော့ခ်ရသွားစေတယ်ဗျ။ ကျနော့်ချစ်သူလေးဟာ ဘာမှအတွေ့ကြုံမရှိဘူးဆိုတာ ကျနော်သေချာတယ်။ ဒါပေမယ့် တခြားမိန်းမတွေလို လုပ်ရိုးလုပ်စဉ် မူနေတာတို့ ရုန်းကန်တာတို့၊ ငြင်းဆန်တာတို့ ဘာတစ်ခုမှ မလုပ်တဲ့အပြင် အခုလိုပြန်ပြောတာတွေဟာ ကျနော့်အတွက် အံ့သြစရာကောင်းနေတယ်။ ဘာကြောင့် အတွေ့အကြုံမရှိတဲ့ သူက ဒီလောက်သတ္တိရှိနေရတာလဲဗျ)
ကုတင်နားကို တိုးကပ်သွားပြီး အနီ့ကို ဆွဲထူမယူလိုက်တော့ အလိုက်သင့်ကလေးပါလာတယ်။ ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းပြီး ခပ်တင်းတင်း ဖက်ထားမိပြန်တယ်။ နှစ်ယောက်သား မတ်တပ်ရပ်လျှက် အကြာကြီး ဖက်ထားပြီတော့မှ လူချင်းခွာလိုက်ပြီး ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲက လမင်းလေးနဲ့တူတဲ့ အနီ့မျက်နှာလေးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်ရင်း ဖန်ဂေါ်လီလုံးလေးတွေလို ဝိုင်းစက်ပြီး အရည်လဲ့နေတဲ့ အနီ့မျက်လုံးလှလှလေးတွေကို ကျနော့်နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဖိကပ်ပြီး နမ်းပေးနေမိတယ်..။ နောက်.. ပါးဖောင်းဖောင်းလေးတွေကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် ဆက်နမ်းတယ်။ ဆရာမလေးဟာ မျက်လုံးလေးမှေးစင်းပြီး ကြောင်ပေါက်စကလေးလို မှိန်းခံနေရှာတယ်။
“မနီနီချို.. ကျနော်တို့ အပြင်ဖက် သွားရအောင်နော်…”
မျက်လုံးလေး ဖတ်ကနဲ ပွင့်လာပြီး …
“အစ်ကို!!”
လို့ ရေရွတ်ရင်း နားမလည်နိုင်တဲ့ အကြည့်နဲ့ ကြည့်နေတယ်။
“ဘာလို့လဲ… အနီ့ကိုအထင်သေး… အင်းးး …”
ဆက်ပြောလို့မရအောင် သူ့နှုတ်ခမ်းလေးကို ကျနော် ဆွဲစုပ်ပေးလိုက်တယ်။ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ ၄-၅ ချက်လောက် စုပ်နမ်းပြီးမှ ပြန်ခွာလိုက်ရင်း…
“အနီလေးရာ.. ကျနော့်ချစ်သူဟာ အပျိုစင်ကလေးဆိုတာ ကျနော်သိတာပေါ့..။ အခုဟာက ကျနော် အနီ့ကို မလိုချင်လို့ မဟုတ်ဘူး သိလား..။ ချက်ချင်းကြီး မလုပ်ရက်လို့ တန်ဖိုးထားချင်လို့ ကျနော် အောင့်အီးလိုက်တာ..။ ကမ္ဘာပေါ်က ဘယ်မိန်းမထက်မဆို အနီ့ကို ကျနော် လိုချင်တပ်မက်တယ် ဟုတ်ပြီလား..။ အခုဟာက ချစ်လွန်းလို့ မလုပ်ရက်တာပါဗျာ..။ တခြားဘာမှ တောင်တောင်အီအီ မတွေးရဘူးလေ နော်.. အနီလေး.. ကျနော့်နတ်သမီးလေး..။ အခုလို ကျနော့်ဆန္ဒကို ချက်ချင်းလိုက်လျောပြတာကို အထင်မသေးတဲ့အပြင် .. ပြတ်ပြတ်သားသား မာကျောတဲ့ စိတ်ဓာတ်ကလေးကို မြင်လိုက်ရတော့ ပိုတောင်မြတ်နိုးသေးတယ်ဗျာ…”
အဲ့ဒီစကားတွေကို ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲက ဆရာမလေးကို ငုံ့ကြည့်ရင်း.. ပါးဖောင်းဖောင်းလေးတွေကို ပွတ်ပေး၊ နဖူးလေးကို မွှေးမွှေးပေး၊ မျက်လုံးလှလှလေးတွေကို နမ်းပေးရင်း ဆက်တိုက်ပြောနေမိတယ်။ ရုတ်တရက် ဖန်ဂေါ်လီဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေထဲကနေ မျက်ရည်တွေ ပေါက်ကနဲ ပေါက်ကနဲ စီးကျလာပြီး.. မပီဝိုးတဝါးအသံနဲ့ ..
“အစ်ကို့ကို အနီ ပိုလို့တောင်ချစ်လာပြီ သိရဲ့လားရှင်ရယ်”
လို့ ပြောပြီး ကျနော့်ကို ပျောက်သွားမှာစိုးတဲ့အတိုင်းပဲ တအားကြီး ဖက်လာရှာတယ်။ ကျနော့်ရင်ထဲမှာ ခုနက ပြင်းထန်ပေါက်ကွဲနေတဲ့ လိင်စိတ်အစား အင်မတန် အေးချမ်းကြည်လင်တဲ့ မြတ်နိုးတဲ့စိတ်တွေ လွှမ်းလာပြီဗျာ။ နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်ခါးတစ်ယောက် ဖက်ထားရင်း အပြင်ကို ယိုင်နဲ့နဲ့ လျှောက်လာကြပြီး ဧည့်ခန်းထဲမှာ ပူးကပ်ထိုင်နေကြတယ်။ ခုနက ပြင်းထန်တဲ့ မုန်တိုင်းဆန်ဆန် စိတ်ဆူပွက်မှုတွေနေရာမှာ.. မွှေးမြတဲ့ အချစ်စိတ်တွေ နေရာယူထားခဲ့ပါပြီ။
ခင်ဗျားတို့ ဘယ်လိုမြင်သလဲဗျာ။ ကျနော့်စိတ်ကို နားမလည်ဘူးထင်တယ် ဟုတ်တယ်မလား။ ကျနော် လူကောင်းမဟုတ်မှန်း ဟိုးလွန်ခဲ့တဲ့ ရက်တစ်ခုက ရေတွင်းမှာဖြစ်တဲ့ ကိစ္စမှာ ခင်ဗျားတို့ သိခဲ့ပြီးသားပါ။ ဒါပေမယ့် လောကမှာ ထူးဆန်းတဲ့ အီမိုးရှင်းတွေ အများကြီးဗျ။
ဟုတ်တယ် ခုနက ကျနော် လိင်စိတ်ထနေတာ..။ ဒါပေမယ့် ကြီးမားတဲ့ မေတ္တာစိတ်က အဲ့ဒီလိင်စိတ်ကို ဖုံးသွားတယ်ဗျာ။ အကယ်၍ ကျနော့်ချစ်သူ အနီလေးက အတင်းရုန်းကန်တာတို့၊ မူသလိုလို လုပ်တာတို့နဲ့ တုန့်ပြန်လာရင် ကျနော် ရှေ့ဆက်ကောင်းဆက်မိမှာ သေချာတယ်။ အခုလိုမျိုး ကျနော့်ကိုချစ်တဲ့အတွက် လုပ်ချင်သလိုလုပ်ပါဆိုပြီး လိုက်လျောလာတော့ ပထမ အံ့သြတယ်။ နောက်ဆုံး မလုပ်ရက်တော့ဘူးဗျာ။
အခုပဲကြည့်လေ.. ကျနော့်ကို မျက်လုံးရွှဲကြီးတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်နေတဲ့ ကျနော့်ချစ်သူ သူနာပြုဆရာမချောချောလေး.. သူ့အကြည့်တွေထဲမှာ တွယ်တာမှု၊ အထင်ကြီးမှု၊ မြတ်နိုးမှု.. ငါ့အပေါ် တော်တော်တန်ဖိုးထားပါလားဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်တွေ အပြည့်ပါနေတယ်ဆိုတာ ကျနော် မြင်နေရတယ်ဗျ။
အဲ့လို တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ထိုင်ငေးနေရင်း ကြည်နူးနေကြတာ တော်တော်လေး ကြာလာတော့.. နှစ်ယောက်သား မီးဖိုချောင်ဖက် ထသွားပြီး နေ့လည်စာ စားကြတယ်။ အနီလေးချက်ထားတဲ့ ဟင်းက ဘာမှအထူးတလည် မဟုတ်ဘူး။ ခရမ်းချဉ်သီးချက်နဲ့ ဘဲဥကြော်လေး..။ ဒါပေမယ့် ကျနော့်ဘဝမှာ စားဖူးသမျှထဲမှာ အကောင်းဆုံးသော နေ့လည်စာဗျ။ ကြွေရည်သုတ် ဇလုံလေးထဲ ထမင်းတွေခူးထည့်ပြီး ခရမ်းချဉ်သီးချက်နဲ့နယ်၊ ဘဲဥကြော်လေးဖဲ့ထည့်ပြီး ချစ်သူက..
“အစ်ကို.. ပါးစပ်ဟ.. ရော့”
ဆိုပြီး ခွံ့ကျွေးတဲ့ ထမင်းဟာ ကမ္ဘာပေါ်မှာ အကောင်းဆုံးသော နေ့လည်စာ ဖြစ်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ။
အပူဒဏ်မခံနိုင်တဲ့ ကျနော်တစ်ယောက် အခုဆို လောကငရဲလို့ ထင်ခဲ့တဲ့မြို့မှာ အပျော်ဆုံးလူသား ဖြစ်လာခဲ့ပြီဗျာ။ တစ်မြို့လုံးရဲ့ လမ်းတကာကို ငှက်မြီးရှည်တံဆိပ် တရုတ်စက်ဘီးလေးပေါ်မှာ ကျနော့်ချစ်သူ သူနာပြုဆရာမလေးချောချောလေးကို တင်ပြီး မမောမပန်းနိုင်အောင် နင်းခဲ့ဖူးတယ်။ အဘိုးကို ညဖက်စောင့်အိပ်ပြီးတာနဲ့ ဆေးရုံကနေ ဆရာမလေး မနီနီချိုနဲ့တူတူ လိုက်သွားတတ်တယ်။ ဆရာမလေးအိမ်မှာ တူတူနေတဲ့ အဒေါ်က မြို့လည်ကဈေးထဲမှာ အထည်ဆိုင်ဖွင့်ထားတဲ့ အပျိုကြီးဆိုတော့ ညနေစောင်းမှ ပြန်လာတတ်တယ်။ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်ထဲ ပျော်စရာကောင်းတဲ့ ဘဝလေးပေါ့ဗျာ။ ကျနော်ကိုယ်တိုင် ချက်ပြုတ်တဲ့အခါ အနီလေးက ဘေးကနေ ကူညီပေးရင်း
“ဟ!! အစ်ကို့ဟင်းတွေက မစားရသေးဘူး၊ အနံ့ရှူရတာ မြင်ရတာနဲ့တင် ဗိုက်ဆာလိုက်တာ..။ အနီလေးတော့ ဟင်းချက်ကျွမ်းတဲ့ယောကျ်ား ရတော့မှာ ကံကောင်းတယ်တော့..”
လို့ ပြောရင်း တခစ်ခစ် သဘောတွေကျနေတတ်တယ်။ စားသောက်ပြီးတာနဲ့ အနီ့ကုတင်ပေါ်မှာ နှစ်ယောက်သား တူတူလှဲအိပ်၊ စာအုပ်တစ်အုပ်လောက် တူတူဖတ်ရင်း ဖက်ပြီး အိပ်ပျော်သွားတတ်တယ်။ ဒီလောက်ပူးကပ်နေမှတော့ ဟိုဟာမလုပ်ဖြစ်ဖူးဆိုတာ မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ ခင်ဗျားတို့ ထင်နေတယ်မလား။ ဟဲဟဲ.. ဟုတ်ပါ့.. ပြောဖို့မေ့နေတာဗျ။ ချဉ်သီးနဲ့ဆား အတူထားမှတော့ မဖြစ်ပဲနေပါ့မလားလေ။
ပထမဆုံး ချစ်သူဖြစ်သွားတဲ့နေ့ကတော့ ကျနော်ကိုယ်တိုင်က မြတ်နိုးလွန်းလို့ အရမ်းထိန်းလိုက်မိ
တာပေါ့။ နောက်နေ့တွေကြတော့ ဒီလိုဗျာ.. မီးဖိုချောင်ထဲ ချက်ပြုတ်ရင်း.. တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်က အငြိမ်နေတာမှ မဟုတ်တာကိုးဗျ။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အလစ်ချောင်းပြီး တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ ဦးတဲ့လူက ဖက်ဖက်နမ်းနေကြလေ။ မသိမသာ မတ်တပ်ရပ်ပြီး မီးဖိုခုံမှာ ပန်းကန်ဆေး ဟင်းရွက်သင်နေတဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ တင်ပါးကားကားဝိုင်းဝိုင်းလေးကို ကျနော်က အနောက်ကနေ သိုင်းဖက်သလိုလိုနဲ့ ကျနော့်အငယ်ကောင်နဲ့ ထောက်ထောက်လိုက်ရင်..
“အာကွာ..”
ဆိုပြီး ဆရာမလေးမျက်နှာနီနီဖြစ်ပြီး ကော့ကော့တက်သွားနေကြပေါ့။ ဒါမှမဟုတ်ရင် အိမ်နေရင်း တီရှပ်အပါးလေး ဝတ်ထားတဲ့ ဆရာမလေးကို အလစ်မှာ ကျနော်တီရှပ်အောက် လက်လျှိုပြီး ကျနော့်လက်နဲ့ မဆံ့လောက်အောင်ကြီးတဲ့ နို့အိစက်စက် ထွားထွားလေးကို ဘရာပျော့ပျော့လေးအပေါ်ကနေ ကိုင်ပြီး ညှစ်ညှစ်ပေးတတ်တာပေါ့။ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်တာကတော့ တချိန်လုံးလိုလိုပဲ။ ဟင်းချက်နေတဲ့ ကျနော့်ကို ဘေးကနေ..
“အစ်ကို”
လို့ လှမ်းခေါ်လို့ ကျနော်က လှည့်ကြည့်လိုက်ရင် ပလွတ်ကနဲ ဆရာမလေးက စုပ်နမ်းပြီး သဘောတွေကျ။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်ကလည်း.. အားရင်အားသလို ချစ်သူ့နှုတ်ခမ်းရဲရဲလေးကို ခဏခဏ နမ်းစုပ်နေကြလေ။ အဲ့လိုတွေဖြစ်နေမှတော့ နှစ်ယောက်လုံးကသာ ထိန်းနေတာ စိတ်ထဲမှာတော့ တမြေ့မြေ့ လောင်ကျွမ်းနေပြီ။ သူကလည်း တော်တော်လေး စိတ်ကြွကြွလာတယ်ဆိုတာ ကျနော်ရိပ်မိသလို၊ ကျနော်လည်း သူ့ကို တအားလုပ်ချင်နေရှာပြီဆိုတာ သူမသိပဲ နေမလားဗျာ။ ဒီလိုနဲ့ ပေါက်ကွဲထွက်တဲ့ နေ့တစ်ခု ရောက်လာတော့တာပေါ့။
တစ်ရက်ကြတော့ မနက်ခင်း ၁၀ နာရီလောက်မှာ ကျနော်တို့ ချက်ပြုတ်လို့ ပြီးသွားတော့ ထမင်းပွဲပြင်ပြီး ရေမိုးချိုး သန့်စင်ကြတယ်။ အဲ့ဒီနေ့က မနက်ခင်း အိမ်ကို အတူပြန်လာကတည်းက.. နှစ်ယောက်လုံး မထိတထိလုပ်တာ တော်တော်လေး များမိတယ်။ မထိတထိဆိုတာက နမ်းလိုက်ကိုင်လိုက် ဆွလိုက်တွေပေါ့။ အဲ့ဒီမှာ အဆင့်က တော်တော်လေးကျော်စပြုလာပြီဗျ။ ခါတိုင်းလို နို့ကိုင် ဟိုထောက်ဒီထောက် လုပ်တဲ့အပြင် ကျနော့် အငယ်ကောင်ကို ပုဆိုးပေါ်ကနေ သူ့လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ ကိုင်ပြီး ဆော့ခိုင်းတာတွေဘာတွေ ဖြစ်လာတယ်။
အဲ့ဒီမှာ ကျနော့်အနီလေး မျက်နှာလေး ပန်းရောင်ဖြစ်ပြီး အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းလာတာတွေဖြစ်စပြုလာတယ်။ အပျိုစင်လေးကို ကျနော့်မာတောင့်နေတဲ့ ပစ္စည်းကြီး သွားကိုင်ခိုင်းလိုက်တာကိုးဗျ။ ကိုင်ပြီး ရှေ့တိုးနောက်ငင် နည်းနည်းလုပ်ခိုင်းလိုက်တော့ သဘောပေါက်ပြီး ကျနော်ချက်ပြုတ်နေတာကို အနောက်ကနေမှီပြီး သိုင်းဖက်ထားရင်း တချက်ချက် ပုဆိုးပေါ်ကနေ လာလာကိုင်ပြီး ပွတ်ပေးနေတယ်။ သက်ပြင်းလေး တဟင်းဟင်းချပြီးပေါ့။ ဒါပေမယ့် နှစ်ယောက်လုံးထိန်းပြီး ပေါက်ကွဲလုလု အခြေအနေကို ထိန်းထားကြပါသေးတယ်။
ပြဿနာက ရေမိုးချိုးပြီး အိပ်ခန်းထဲမှာ အဝတ်လဲကြတော့မှ စတာဗျ။ ရေမိုးချိုးပြီးစ ထမီရင်ခေါင်းလျားလေးနဲ့ မွှေးပျံ့ပျံ့ဖြစ်နေတဲ့ ချစ်သူလေးက ဘရာအနက်ကလေး ဝတ်မလို့ပြင်ရင်း ကျောပေးထားရာကနေ
“အစ်ကို.. အနီ့ကို ချိတ်တပ်ပေး”
ဆိုပြီး ခိုင်းလာတော့ ကျနော်လည်း အင်္ကျီတုံးလုံး ရေလဲပုဆိုးတိုတိုလေးနဲ့ အနားကိုကပ်သွားပြီး သူ့ကို ကူညီမလို့လုပ်ရင်း စိတ်မထိန်းနိုင်လို့ သူ့ဂျိုင်းကြားလေးအောက်ကနေ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို မဝတ်ရသေးပဲ ဖုံးထားတဲ့ ဘရာအပေါ်ကနေ ဖွဖွလေး စုံကိုင်လိုက်မိတယ်။ ကိုင်နေရင်းနဲ့ အနီ့ဂုတ်ပိုးလေးကို ကျနော့်နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဖွဖွလေးပွတ်ပေးရင်း အောက်က အငယ်ကောင်နဲ့ သူ့တင်ပါးလေးကို ခပ်ဆဆလေး ၂ ချက် ၃ ချက်လောက် ဆောင့်ပေးလိုက်မိတယ်။
“အင်းးးး.. အစ်ကိုရယ်..”
ဆိုပြီး ကျနော့်ဆရာမလေး ညည်းသွားတော့မှ ဘရာချိတ်ကလေးကို သေချာတပ်ပေးလိုက်ပြီး ကျောပေးရင်း အဝတ်လဲ၊ မီးဖိုချောင်ထဲ ထွက်လာမိတယ်။ ထမင်းလက်ဆုံစားနေရင်းနဲ့ အနီ့မျက်နှာကို ကြည့်မိတော့ တော်တော်လေး မူပျက်စပြုလာပြီ။ ကျနော် စကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့နေတာတောင် အင်း အဲ နဲ့သေချာ ခါတိုင်းလို စကားပြန်မပြောပဲ ကျနော့်ကို စိုက်စိုက်ကြည့်နေတယ်။
စားသောက်ဆေးကြောပြီးလို့ ခါတိုင်းလို နားဖို့ တူတူအိပ်ခန်းထဲ ဝင်လာကြတော့ ကျနော့်ခါးကို မလွတ်တမ်း ဖက်ထားတယ်။ အခန်းထောင့်မှာရှိတဲ့ အနီ့စာအုပ်စင်လေးပေါ်မှာ မအိပ်ခင်ဖတ်ဖို့ စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ကျနော်မွှေနှောက်ပြီး ရှာရင်း ရလာတော့ ကုတင်ဆီပြန်လှည့်လာတော့ အနီလေး ကုတင်ပေါ်မှာ တစောင်းခွေခွေလေး လှဲနေရင်း ကျနော့်ကို ရီဝေဝေ ငေးနေရှာတယ်။ လျှော်ပြီးစ ဖားလျားချထားတဲ့ ဆံပင်လေးတွေက ရင်ဘတ်အရှေ့ဘက်မှာ ခွေကျနေတယ်။ ကျနော် ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး သူ့ကို ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲထည့်လိုက်တော့ ကျနော့်ရင်ဘတ်ပေါ် ပါးလေးအပ်ပြီး ခြေထောက်တစ်ချောင်းက ကျနော့်ကိုခွလာတယ်။ စာအုပ်ဖတ်ပြဖို့ပြင်နေတဲ့ ကျနော့်လက်ထဲက စာအုပ်ကို ဆွဲယူပြီး သူ့နောက်ကျောဖက်ကို နောက်ပြန်ပစ်ချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲကနေ အရည်လဲ့နေတဲ့ မျက်ဝန်းလေးတွေနဲ့ မော့ကြည့်ပြီး
“အနီ့ကို နမ်းစမ်းပါ”
လို့ လေသံခပ်မာမာလေးနဲ့ ဟောက်သလိုလို ပြောလာတယ်။ နီရဲရဲလေးနဲ့ ပါးလျလျချိုမြိန်တဲ့ နှုတ်ခမ်းအိအိလေးကို ကျနော်ငုံ့ပြီး ဆွဲစုပ်လိုက်တော့ ကျနော့်အပေါ်နှုတ်ခမ်းကို တပြွတ်ပြွတ် ပြန်စုပ်ရင်း တုန့်ပြန်မှုပြင်းလာတယ်။ တဟင်းဟင်းနဲ့ အသက်ရှူသံလေးကလည်း ကျယ်လောင်လာတယ်။ လက်ချောင်းပျော့ပျော့လေးတွေက ကျနော့်ပုဆိုးပေါ်ကနေ အောက်ကမာတောင့်စပြုနေတဲ့ ကျနော့်ပစ္စည်းကို လိုက်စမ်းပြီးရှာနေရင်း တွေ့သွားတော့ တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားပြီး မနက်ကလို ရှေ့တိုးနောက်ငင် လုပ်ပေးရင်း ဆော့နေလိုက်တာ ချက်ချင်းပဲ ကျနော့်ပစ္စည်းက သံပိုက်လုံးတစ်ခုလို မာတောင့်လာပြန်ပြီ။ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်နေရာက ဆတ်ကနဲခွာသွားပြီး ဝုန်းကနဲ သူထထိုင်လိုက်တော့ ကျနော်လန့်ပြီး မော့ကြည့်မိလိုက်တော့…
“အစ်ကို.. အနီ့ကို လိုချင်နေရက်သားနဲ့ ဘာလို့အဲ့လို အောင့်ထားရတာလဲ..”
လို့ နီမြန်းနေတဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ ဆရာမလေးက လေသံတင်းတင်းလေးနဲ့ မေးလာရောဗျာ..။
“အနီလေးရာ.. အစ်ကို အနီ့ကို တန်ဖိုးထားလို့…”
ရုတ်တရက် ကျနော့်စကားသံ တိတ်သွားပြီ။ အနီ့လက်ဖဝါးလေးက ဆတ်ကနဲ ကျနော့်နှုတ်ခမ်းကို လာဖိကပ်ပြီး ပိတ်လိုက်တာဗျ။ ပြီးတာနဲ့ တီရှပ်ကလေးကို ခပ်မြန်မြန် ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်တာ မြန်လွန်းလို့ ကျနော် မှင်တက်နေမိတယ်။ ကြည့်စမ်းပါဦးဗျာ။ ဘရာအနက်ရောင်ကလေးခင်မျာ မနိုင်မနင်း အနီ့နို့ဝိုင်းဝိုင်းစက်စက် အိအိကြီးတွေကို သယ်မထားရတာလေ။ လှလိုက်တာဗျာ။ ကျနော်ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ငေးနေတာကို အောက်နှုတ်ခမ်းကို သွားဖြူဖြူလေးနဲ့ ကိုက်ထားတဲ့ ဆရာမလေးက စိုက်ကြည့်ရင်း လက်ကိုနောက်ပြန်ပစ်ပြီး ဘရာချိပ်တွေကို ဖြုတ်ချလိုက်တယ်။
ဟားးးးးးးးးး !! ဝင်းဝါပြီး စိုပြေလှတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးက အိကနဲ ထွက်ကျလာတယ်။ နို့သီးခေါင်းပန်းရောင်လေးတွေက စူတူတူလေး ထောင်ထနေတာ တန်းနေတာပဲဗျာ။ ကပိုကရို ဆံနွယ်တွေနဲ့ နီမြန်းနေတဲ့ မျက်နှာလေး၊ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်း ဗလာဖြစ်နေတဲ့ ကျနော့်နတ်သမီးလေးက အံကြိတ်ထားတဲ့ လေသံစူးစူးလေးနဲ့
“ဟေ့.. အစ်ကို..။ အနီ့ကို ချစ်တယ်ဆို…။ အစ်ကို.. ဘာလုပ်နေတာလဲ..”
ဆိုပြီး အသက်ရှူသံမမှန်တော့တဲ့ အနီလေးက တုန်ခါနေတဲ့ အသံလေးနဲ့ ပြောလာတယ်။ ပက်လက်လှန်အိပ်နေတဲ့ ကျနော် ဆတ်ကနဲထထိုင်ပြီး အိမ်နေရင်းဝတ်ထားတဲ့ မြင်းခေါင်းတံဆိပ် စွပ်ကျယ် အဖြူလေးကို ဆွဲချွတ်ရင်း အနီ့ကိုယ်လုံးလေးကို ရင်ချင်းအပ်ပြီး ဆွဲဖက်လိုက်တယ်။
အားးး.. အကာအကွယ်မဲ့နေတဲ့ ရင်ဘတ်ချင်း ထိမိတော့ အိစက်ချောမွေ့တဲ့ အထိအတွေ့က ကျနော့်ကို ရှိန်းတိမ်းဖိမ်းတိမ်း ဖြစ်သွားစေတယ်။ ခပ်တင်းတင်းလေး ဖက်ထားလိုက်ပြီးမှ လူချင်းခွာလိုက်ပြီး အနီ့ရင်သား လုံးဝိုင်းဝိုင်းကြီးနှစ်ခုကို တဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့ ကျနော့်လက်ချောင်းတွေနဲ့ မရဲတရဲ ကိုင်လိုက်မိတယ်။ အရင်က အခုလို အခုအခံမပါပဲ တစ်ခါမှ မကိုင်ဖူးသေးဘူးဗျ။ ပန်းရောင်သမ်းပြီး စူတူတူ မာတောင့်တောင့်လေးဖြစ်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို လက်ညိုးလက်မနှစ်ခုကြား ညှပ်ကိုင်ပြီး ဖွဖွလေး လှိမ့်ပေးလိုက်တော့ အနီ့လက်ချောင်းတွေက ကျနော့်လက်မောင်းကို အတင်းလာဆုပ်ကိုင်ထားပြီး
“ဟင်းးး..အစ်ကို…ဟင်းးးး”
ဆိုပြီး ညည်းသံထွက်လာတယ်။ လက်က အဲ့လို ဘယ်ညာပြောင်းပြီး ကစားပေးနေရင်း ကျနော့်နှုတ်ခမ်းတွေကလည်း အနီကလေးရဲ့ လည်တိုင်ဝင်းဝင်းလေးကို တပြွတ်ပြွတ်စုပ်ပြီး နမ်းပေးနေမိတယ်။ လိင်စိတ်နဲ့အချစ် ရောထားတဲ့အခါ ဖြစ်လာတဲ့ နတ်ပူးသလို တုန်ခါတဲ့ ခံစားချက်မျိုး နှစ်ယောက်လုံး ဖြစ်စပြုလာပြီဗျာ။ ဒါဟာ သာမန်လိင်စိတ်ကြွလာလို့ မိန်းမတစ်ယောက်နဲ့ အိပ်တဲ့အခါဖြစ်တဲ့ ခံစားချက်မျိုးနဲ့ ခြားနားလွန်းတယ်ဆိုတာ ခင်ဗျားတို့လည်း ကြုံဖူးမှာပါ။
ကျနော်ဟာ အနီကလေးနဲ့ မတိုင်ခင်က အတွေ့အကြုံတွေရှိပြီးသားမို့ တော်တော်လေး ထိန်းနိုင်ပေမယ့် အခု ကျနော့်ချစ်သူ ဆရာမလေးကတော့ ဘယ်လိုဖြစ်နေမှန်း ပြန်ပြောပြလို့ မရတဲ့ပုံစံ ဖြစ်နေတယ်ဗျာ။ အရိုင်းလေးကိုးဗျ။ မိုင်ပေါင်းများစွာ ပြေးလာရတဲ့ လူတစ်ယောက်လို မောဟိုက်နေတဲ့ပုံ၊ မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး.. နှုတ်ခမ်းလေးတွေက လှုပ်ရွရွ..၊ ဒါပေမယ့် ဘာပြောနေမှန်း မသေချာတဲ့ မပီဝိုးတဝါးအသံတွေ။
ကျနော် အနီ့ကိုယ်လုံးလေးကို ကုတင်ပေါ် တွန်းလှဲလိုက်တယ်။ ခါးတဝက်ရောက်တဲ့အထိ လျှောကျနေတဲ့ သူ့ထမီလေးကို အကုန်ကွင်းလုံးကျွတ်သွားအောင် ဆွဲချွတ်လိုက်တော့… ချစ်မွှေးရေးရေးလေးနဲ့သူ့အဖုတ်လေးက ဖောင်းကားကားလေး ဟက်တက်ကွဲလေး။ ကျနော့်လက်ချောင်းတွေက သူ့အဖုတ်လေးဆီ သာသာလေး အုပ်ကိုင်ပြီး ရွရွလေး ပွတ်ပေးလိုက်တော့…
“အဟင့်”
ဆိုပြီး ညည်းသံလေး ထွက်လာတယ်။ ကျနော် သတိရှိတယ်ဗျ။ ချစ်သူက အပျိုစင်ကလေး။ အခုချိန် လက်ချောင်းလေး သွားထိုးထည့်ဖို့တောင် မလွယ်ဘူးဆိုတာ သဘောပေါက်တယ်။ (ခင်ဗျားတို့ ယုံမလား မသိဘူး။ ကျနော့်ရည်းစားဦး မမနဲ့တုန်းက ၆ လလောက် ကြာသွားတယ်။ မအောင်မြင်ခဲ့ဘူး။ ထိပ်ကလေးသွင်းတာနဲ့ နာတယ်ဆိုပြီး ဇွတ်အော်လို့ မလုပ်ရဲပဲ ရပ်ရပ်လိုက်ရတာလေ..။ နောက်ဆုံး အဖုတ်လျက်ပြီး တွယ်မှ အောင်မြင်သွားတာဗျ) ဒါကြောင့် ကျနော် အခု တော်တော်သတိထားနေရတာ..။ နူးနပ်တာကို စိတ်ရှည်မှရမယ်။
အနီ့စောက်ဖုတ်လေးကို အကွဲကြောင်း အစုန်အဆန် ပွတ်ပေးနေရင်း အပေါ်ပိုင်းကိုလည်း တိုက်စစ်ဖွင့်တယ်။ ဝိုင်းစက်စက် နို့ကြီးတွေကို ပထမ ဖွဖွလေး စစို့ပေးတယ်..။ အရှိန်ရလာတော့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း တပြွတ်ပြွတ် အသံတွေမြည်လာအောင် စို့ပေးနေတယ်။ အောက်ကပွတ်တာလည်း မရပ်ပေးဘူး။ ကျနော့်ချစ်သူ အနီလေးကတော့ ကျောနဲ့အိပ်ယာ မထိတော့အောင် ကော့တက်ပြီး တဟင်းဟင်း ညည်းနေရှာပြီ။
ကျနော် တွေဝေနေတယ်ဗျ။ ကျနော် အခုချက်ချင်း ချစ်သူရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို ကောက်ပြီးလျက်ပစ်လိုက်ရင် ဘယ်လိုနေမလဲ။ အထင်သေးသွားမလား။ နောက်ဆုံး မထူးတော့ဘူးဆိုပြီး နို့စို့နေတာကိုရပ်ပြီး အနီ့ပေါင်ကြားထဲ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး ခေါင်းအုံးတစ်လုံးကို ဆွဲယူလိုက်ရင်း သူ့တင်ပါးဖွေးဖွေးလေးရဲ့ အောက်ကို ထိုးသွင်းပြီး ခုလိုက်တယ်။
“အနီ့ကို.. အစ်ကို အရမ်းချစ်လို့ပါနော်”
လို့ လှမ်းပြောလိုက်တော့ တွေဝေနေတဲ့ ကျနော့်ချစ်သူလေးက ပက်လက်လှန်အိပ်နေတဲ့ နေရာကနေ ဝေခွဲမရတဲ့ မျက်လုံးလေးတွေနဲ့ လှမ်းကြည့်ရင်း ခေါင်းငြိမ့်ပြတယ်။ ချက်ချင်းပဲ ကျနော် အနီ့စောက်ဖုတ် ဖောင်းဖောင်းပေါ်ကို မျက်နှာအပ်ချပစ်လိုက်တယ်။
“အစ်ကို”
လို့ အော်ပြီး.. အနီ ထထိုင်ဖို့ ကြိုးစားသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် မရတော့ဘူး။ ကျနော့်နှုတ်ခမ်းတွေက အနီ့စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းသားတွေကို ခဲမိသွားပြီဗျ။ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေကို စုပ်လိုက် လျက်လိုက် အသားကုန် ဆက်တိုက်လုပ်ပေးလိုက်တော့ အနီ့ပါးစပ်က တရှီးရှီးအော်သံနဲ့ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းတွေ ထွက်လာတယ်။
“အစ်ကိုရေ… အစ်ကို..”
လို့ အော်ရင်း ကျနော့်နှားရွက်နှစ်ဖက်ကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ပြီး အတင်းဆွဲထားတာ နှားရွက်တွေတောင် ထူပူလာတယ်။ အဖုတ်ထဲက အရည်တွေဟာ ကျနော့်နှုတ်ခမ်းတွေ မျက်နှာတွေမှာတောင် ပေကျံကုန်ပြီဗျ။ တချက်တချက် အစိကလေးကို လျှာနဲ့ဖိဖိပြီး ထိုးပေးလိုက်ရင် တင်ပါးလေးတွေ ခေါင်းအုံးနဲ့ လွတ်ထွက်သွားတဲ့အထိ ကော့ပျံနေတာပဲ။ တော်တော်လေး ဟုတ်လာပြီလို့ ယူဆလာတာနဲ့ သူ့စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကို လက်ညိုးလက်မနဲ့ ဖြဲပြီး ကျနော့်လျှာကို အထဲထိ ထိုးထိုးသွင်းပြီး ကစားပေးလိုက်တော့ တစ်ကိုယ်လုံး ဓာတ်လိုက်သလို အကြောတွေဆွဲစပြုလာတယ်။
“အစ်ကို.. အနီလေ.. အနီ သေတော့မလား မသိဘူး…။ မောလိုက်တာ..”
လို့ သူ့ပေါင်ကြားထဲ မျက်နှာအပ်ထားတဲ့ ကျနော့်ကို တုန်တုန်ရီရီ လှမ်းပြောတယ်။ ကျနော် ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ပြီး မျက်နှာကို ပြန်ခွာလိုက်တယ်။ ကျနော့်ပုဆိုးကို ချွတ်ဖို့ပြင်တယ်။ လက်တစ်ဖက်ကတော့ အနီ့စောက်ဖုတ်ကို လက်မနဲ့ ပွတ်ပေးနေတာကို မရပ်ဘူး။ ပြေကျနေတဲ့ ကျနော့်ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်တော့ နီရဲပြီး တင်းပြောင်နေတဲ့ ကျနော့်လီးက ဖြောင်းကနဲ ပေါ်လာတယ်။ တော်တော်လေး ဖီးလ်တက်နေတဲ့ ချစ်သူက မျက်လုံးလေး ဝိုင်းစက်စက်နဲ့ ကျနော့်ပစ္စည်းကို ခေါင်းထောင်ပြီး လှမ်းကြည့်နေတယ်။
ကျနော် လီးကို အရင်းကနေကိုင်ပြီး အောက်ကို ငိုက်ငိုက်ထားရင်း သူ့စောက်ဖုတ်ဝမှာ တေ့လိုက်တော့ မျက်လုံးလေးမှေးစင်းပြီး အံကြိတ်ထားရှာတယ်။ အရည်တွေစိုရွှဲနေတဲ့ သူ့စောက်ဖုတ်ဝ အိအိလေးထဲ ကျနော့်မာတောင့်နေတဲ့ အငယ်ကောင်ကို တအိအိဖိသွင်းတော့ ထိပ်ကလေးတောင် မဝင်နိုင်ပဲ တင်းခံနေတယ်ဗျာ။ ဒီလောက် အရည်တွေ စိုရွှဲနေတာတောင် အဆင်မပြေဘူး ဖြစ်နေတယ်။
“အနီ.. မတင်းထားနဲ့နော်..။ အစ်ကို သွင်းလိုက်တော့မယ်”
လို့ ကျနော်လှမ်းပြောတော့.. မျက်နှာမှာ ချွေးစက်ကလေးတွေသီးနေတဲ့ ချစ်သူက မောနေတဲ့ဟန်ကလေးနဲ့ ခေါင်းငြိမ့်ပြတယ်။ အားနည်းနည်းစိုက်ပြီး ဖိချလိုက်ပြီ။
“အိ”
ဆိုတဲ့ အသံလေး အနီ့ဆီက ထွက်လာတယ်။ မဆိုးဘူးဗျ။ တစ်ဝက်လောက်ဝင်တယ်။ ပြန်ထုတ်တယ်..။ ပြန်ဖိပြီး သွင်းတယ်။ ၉-၁၀ ချက်လောက် ဒီအတိုင်းပဲ တစ်ဝက်လောက်သာသာ အဝင်အထွက်အတိုင်း လိုးပေးနေမိတယ်။ ကြပ်လွန်းတော့ အိစက်စက် အရသာကို ကြိမ်းစပ်စပ် အရသာက ဖုံးလွှမ်းထားတယ်ဗျာ။ အဲ့လိုလေး ညော့သွင်းပြီး ဖွဖွလေး တစ်ချက်ချင်း လိုးနေရင်း ဘယ်လိုဖြစ်မှန်းမသိပဲ ဟာကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ကျနော်ကိုယ်တိုင် မမျှော်လင့်ထားမိဘူးဗျ။ သတိထားလိုက်မိတော့ ကျနော့်လီးကြီး သူ့အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးထဲ အဆုံးထိ ဝင်သွားပြီဗျ။ သေသေချာချာ ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်တာမျိုး မဟုတ်ဘူးနော်။ တစ်ဝက်လောက် အထုတ်အသွင်းလုပ်နေရင်း အဆုံးထိဝင်သွားတယ်။
အနီကတော့.. ဘာမှမသိရှာဘူး..။ မျက်လုံးလေးမှိတ် အံကလေးကြိတ်ပြီး ခံနေရှာတယ်။ တော်တော်သတ္တိရှိတဲ့ ကောင်မလေး။ နာတယ်၊ စပ်တယ် ဘာညာတွေ တစ်ခွန်းမှ မပြောသလို ကျနော်အရင်က ကြုံခဲ့ဖူးသလို တွန်းတာရုန်းတာ လုံးဝမလုပ်ဘူးဗျ။ အဆုံးထိဝင်နေတဲ့ ကျနော့်အငယ်ကောင်ကို ဖြေးဖြေးချင်း ပြန်ဆွဲထုတ်၊ ဖြေးဖြေးချင်း ပြန်သွင်း.. တစ်ထစ်ချင်း စီးပိုင်ပိုင်အရသာလေးကို ခံစားနေရပြီ။ ဘယ်လောက်ပဲ ကြပ်တယ်ပြောပြော အသွင်းအထုတ် အကြိမ်အရေအတွက် များလာတော့.. တော်တော်လေး ဟုတ်လာပြီ။ အားတင်းထားရတဲ့ ကျနော်.. သက်ပြင်းခိုးချရင်း အနီ့ကိုယ်လုံးလေးပေါ် ဖိကပ်ပီး ကြိတ်ဆောင့်လေး ဆောင့်လို့ရလာပြီ။ ဆောင့်လိုးနေရင်း အနီ့နို့နှစ်လုံးကို သေချာဆုပ်ချေပေးနေတယ်။ ပါးဖောင်းဖောင်းလေးကို ဘယ်ညာနမ်း၊ နှုတ်ခမ်းလေးကိုစုပ်၊ လျှာထိုးထည့်ပြီး မွှေပေး၊ တော်တော်လေး အဆင်ပြေသွားပြီဗျ။
ဒီလိုမှန်မှန်လေး ၁၅ မိနစ်လောက် လိုးနေရင်းနဲ့ အနီ့စောက်ဖုတ်လေးက ၃-၄ ချက်လောက် ဆက်တိုက် ကျနော့်လီးကို ဆွဲညှစ်သလို ခံစားလိုက်ရတယ်။ အနီ့ဆီကလည်း
“အစ်ကိုရေ.. အစ်ကို.. အင်းးးးးးးး”
ဆိုတဲ့ အော်သံ ကြားလိုက်ရတယ်။ ကျနော့်ချစ်သူ အပျိုစင်ကလေးကို ကံကောင်းထောက်မစွာနဲ့ အလိုဖြည့်ပေးနိုင်လိုက်ပြီဆိုတာ ချက်ချင်းရိပ်မိလိုက်ပြီး အားတက်လာတယ်။ ဆောင့်ချက်တွေကို နည်းနည်းမြန်ပစ်လိုက်တယ်။ ဆီးခုံနှစ်ခု ရိုက်ခတ်တဲ့အသံ တဖတ်ဖတ်က ကျယ်လောင်လာပြီ…
“အားးးးးး!! အနီလေးရေ… အစ်ကို ပြီးပြီ… ရှီးးးးးးး.. အားးး ချစ်လိုက်တာ အနီလေးရာ….”
အဲ့လိုတွေ ဒရောသောပါး ကျနော့်ပါးစပ်က အော်ရင်း ရက်ပေါင်းများစွာ အောင့်ထားရတဲ့ ကျနော့်အချစ်ရည်ပူပူတွေကို အနီ့အပျိူစင် စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးထဲ တဖျင်းဖျင်း ပန်းထုတ်လိုက်မိ
တယ်ဗျာ။
“အနီ့ကို အစ်ကို ပစ်မသွားရဘူးနော်..။ အနီသေလိမ့်မယ်..။ နော်လို့… အစ်ကိုနော်”
ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲမှာ ချွေးစက်ကလေးတွေသီးနေတဲ့ ချစ်တဲ့ဆရာမလေးက မော့ကြည့်ပြီး ချစ်ရည်လွှမ်းနေတဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့မော့ကြည့်ပြီး ချွဲချွဲလေးပြောရှာတယ်။ ကျနော်က ဘာမှပြန်မပြောပဲ အနီ့နဖူးလေးကို သာသာလေး ငုံ့မွှေးလိုက်ရင်း ပြုံးနေမိတယ်။
“ကြည့်လေ… ဘာပြုံးနေတာလဲ.. အစ်ကိုလို့ အခုပေး ဂတိပေး..”
စူတူတူနှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ မျက်နှာအိုအိုလေးလုပ်ပြီး ကျနော့်ကို အတင်းကပ်ချွဲနေတဲ့ ကျနော့်အနီလေးဟာ ဘဝမှာမြင်ဖူးသမျှ မိန်းမတွေထဲမှာ အလှဆုံးပါလားကွယ်။ အခန်းထဲကိုဖွင့်ထားတဲ့ ပြူတင်းပေါက်က လေနုအေးလေးတွေ တနော့နော့ တိုးဝင်လာတော့ ချွေးတွေစိုရွှဲနေတဲ့ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်လုံး အေးကနဲ ခံစားလိုက်ရတယ်။ ရင်ခွင်ထဲက ငါးရံ့ကိုယ်လုံးလေးကို ခပ်တင်းတင်း တိုးဖက်လိုက်ရင်း..
“အနီလေးသာ အစ်ကို့ကိုကျောရရုံ မကြံသွားနဲ… သိလား …။ ပစ်ပြေးသွားလို့ကတော့ သမဆိုင်က ရေနံဆီတစ်ဆယ်ဖိုး ဝယ်သောက်ပစ်လိုက်မယ် ဟီးဟီး”
အဲ့လိုပေါက်ကရ နောက်ပြောင်ရင်း ကျနော့်လက်တွေက အကာအကွယ်ဗလာဖြစ်နေတဲ့ အနီ့နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ဆော့ကစားသလိုလုပ်ရင်း ချေပေးလိုက်တော့ ဆရာမလေးက
“အာကွာ…”
ဆိုပြီး ကျနော့်လက်ကို ဖမ်းဆုပ်ထားရင်း..
“အစ်ကိုနော်.. ရူးသလို ပေါသလို လုပ်မနေနဲ့။ အတည်ပြော.. အခုပြော”
ဆိုပြီး.. လေသံမာမာနဲ့ ဟောက်တယ်ဗျာ။ အဲ့ဒီတော့မှ ကျနော်မျက်နှာပိုးသတ်လိုက်ရင်း အတည်စပြောလိုက်တယ်။
“အနီလေး ဟိုဝတ္ထုဖတ်ဖူးလား..။ John Steinbeck ရဲ့ Of Mice and Men ဆိုတဲ့ ဝတ္ထုလေ။”
“အင်း.. ဘာသာပြန် ဖတ်ဖူးတယ်လေ..။ ဒို့ပိုင်တဲ့မြေ ဆိုတာ မဟုတ်လား အစ်ကို။ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ဇာတ်လမ်းမလား။ သိပ်မမှတ်မိတော့ဘူး..။ အစ်ကို နည်းနည်းပြန်အစဖော်ပေးလေ..”
“George နဲ့ Lennie ဆိုတဲ့ အိမ်ခြေယာမဲ့ အမေရိကန် လယ်ကူလီနှစ်ယောက်နဲ့ ရင်နင့်စရာ ဇာတ်လမ်းလေးပါ အနီလေးရာ..။ ခပ်တိုတိုလေး အကျဉ်းချုပ် ပြန်ပြောရရင်.. တစ်နေ့တစ်ဒေါ်လာနဲ့ စိုက်ပျိုးရေးခြံတွေထဲမှာ ဘာလီအိတ်တွေ ကူလီထမ်းတဲ့ တစ်ကောက်ကြွက် သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ပေါ့။ တွယ်တာစရာဆိုလို့ ဒီသူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ပဲ လောကမှာ ရှိတာပေါ့လေ။ George က လူကောင်သေးတယ်၊ ဉာဏ်ရှိတယ်…။ Lennie ဆိုတဲ့ကောင်က လူကောင်အကြီးကြီး၊ ဒါပေမယ့် ကျပ်မပြည့်ဘူး..။ လောကမှာ George ဆိုတဲ့ သူငယ်ချင်းသာ သူ့အတွက် ကိုးကွယ်ရာပေါ့။ ခြေဦးတည့်ရာ လျှောက်သွားရင်း ကူလီအလုပ်နဲ့ အသက်မွေးကြတဲ့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ပေါ့။
တစ်နေ့မှာ သူတို့ အကြံတစ်ခုရလာတယ်။ ဒေါ်လာ ၄၀၀ လောက်နဲ့ အိမ်ကလေးတစ်လုံးဝယ်ပြီး နေကြမယ်ဆိုတဲ့ မျှော်လင့်ချက်ပေါ့။ အဲ့ဒီအိမ်လေးက မြက်ခင်းစိမ်းစိမ်းလေးနဲ့ တောင်ကုန်းပေါ်မှာရှိသတဲ့။ အနီရောင် လေရဟတ်ကလေးလည်း ပါမယ်။ ပြောင်းဖူးအချိုပင်တွေ စိုက်ကြမယ်။ ဆိတ်နည်းနည်း မွေးမယ်။ ဘယ်တုန်းကမှ သူတို့နှစ်ယောက် မနေဖူးတဲ့ အခြေတကျ ဘဝလေးပေါ့ကွာ။ အဲ့ဒီအရမ်းလှတဲ့ အိပ်မက်ကလေးမက်ပြီးတော့ သူတို့နှစ်ယောက် ပိုက်ဆံစုကြတာပေါ့နော်။ တစ်နေကုန် ဘာလီအိတ်တွေ ပင်ပင်ပန်းပန်း သယ်ပိုးပြီးလို့ အလုပ်သမားတန်းလျားက သူတို့အိပ်ယာပေါ်မှာ လှဲလျောင်းရင်း အဲ့ဒီအိပ်မက်ကို တတွတ်တွတ်ပြောရင်း ပျော်နေကြတာပေါ့လေ။
အခု အစ်ကို အနီ့ကို ပြောချင်တာက အဲ့ဒီသူတို့ ညတိုင်းပြောလေ့ရှိတဲ့ ဒိုင်ယာလော့တွေကွ..။ နားထောင်နော် အစ်ကိုရွတ်ပြမယ်။
George ငါတို့နေမယ့် အိမ်ကလေးအကြောင်း မအိပ်ခင် ပြောပြပါလားလို့ Lennie က တောင်းဆိုတော့ George က စပြောတယ်..။ အေး.. ဟော့ဒီအမေရိကန်ပြည်မှာ မင်းတို့ငါတို့လို ခြေသလုံးအိမ်တိုင် လယ်ကူလီတစ်ကိုယ်တော်တွေ အများကြီးပေါ့ ..။ အနာဂတ်မရှိ.. အပေါင်းအဖော်မရှိ..။ လကုန်ရင် ဒေါ်လာ ၃၀ ထုတ်ပြီး အရက်မူးအောင်သောက်မယ်..။ ဖာအိမ်မှာ ပါတဲ့ငွေတွေ အကုန်သုံးမယ်..။ နောက်တစ်နေ့မှာ ကူလီပြန်ထမ်းမယ်။ ဒါပဲ သူတို့ဘဝက။ အေး ငါတို့နဲ့တော့ မတူဘူးကွ။ မင်းမှာ ငါရှိသလို ငါ့မှာလည်း မင်းရှိနေပြီ။ ငါတို့ အခုပိုက်ဆံစုလို့ ပြည့်ပြီဆိုရင် အိမ်ကလေးတစ်လုံး ဝယ်မယ်။ ဒီလို ကူလီအလုပ် မလုပ်တော့ဘူး။
ငါတို့အိမ်ကလေးက မြက်ခင်းစိမ်းစိမ်းလေးနဲ့ တောင်ကုန်းလေးပေါ်မှာ ရှိတယ်ကွာ။ လေရဟတ်အနီကလေးပါတယ်။ ပြောင်းဖူးလေးဘာလေး နည်းနည်းစိုက်ကြတာပေါ့ကွာ။ ငါတို့ကို ဘယ်အလုပ်ရှင်မှ ခိုင်းလို့မရတော့ဘူးကွ။ George ငါတို့ ယုန်ကလေးတွေကော မွေးမှာလားဟင်။ အေးပါ Lennie ရာ မင့်အကြိုက် ယုန်ကလေးတွေလည်း မွေးပေါ့ကွာ။
Lennie က ကျပ်သိပ်မပြည့်တဲ့အပြင် နူးညံ့တဲ့ အမွှေးလေးတွေကို ပွတ်ချင်တဲ့ စိတ်ရောဂါရှိနေတာ..။ အခု အစ်ကို အနီ့နို့ကလေးတွေကို အမြဲပွတ်ပွတ်နေသလိုမျိုးပေါ့ ဟီးဟီး..”
“အစ်ကိုနော် အကျင့်ပုတ်”
“ငါတို့ပိုင်တဲ့မြေ… ငါတို့ပိုင်တဲ့အိမ်…။ အနီကလေး.. အစ်ကို အခုဘာလို့ အဲ့ဒါတွေကို ရွတ်ပြနေလဲ သိလား”
“ဟင့်အင်း.. အစ်ကို”
“အစ်ကို့ကို အနီ အထင်မကြီးနဲ့။ အစ်ကိုဟာ တော်တော်ဆိုးပေတဲ့ ကောင်ကွ။ ဒါပေမယ့် အခု အစ်ကို့စိတ်တွေ ပြောင်းလဲသွားပြီ သိလား။ အစ်ကို အိမ်ပြန်ရင် အနီလေးကို ခေါ်သွားတော့မယ်။ အစ်ကို မဆိုးတော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်ပြီးပြီ။ အခုပြောတဲ့ ဝတ္ထုထဲကလို အိမ်ကလေးတစ်လုံးဆောက်ပြီး အနီနဲ့ အစ်ကို.. George နဲ့ Lennie လို ဘဝအသစ် စရအောင်နော်။ အစ်ကိုက လူကောင်ကြီးပြီး ကျပ်မပြည့်တဲ့ Lennie ပေါ့လေ… ဟားဟား..။
အနီလေးက ဉာဏ်ရှိပြီး လူကောင်သေးတဲ့ George ပေါ့။ ယုန်ကလေးတွေ မမွေးပဲ ချစ်စရာကောင်းတဲ့ ကလေးလေးတွေ မွေးကြမယ်လေ ဘယ်လိုလဲ။ မြက်ခင်းစိမ်းစိမ်းနဲ့ တောင်ကုန်းပေါ်ကအိမ်ကလေး.. လေရဟတ်အနီရောင်လေးနဲ့။ လောကမှာ လူတွေအားလုံး အထီးကျန်နေကြတာကွ…။ ဒါပေမယ့် အစ်ကိုတို့နှစ်ယောက်တော့ မပါဘူး။ အစ်ကို့ဘေးမှာ အနီရှိသလို၊ အနီလေးရဲ့ဘေးမှာ အစ်ကိုရှိနေတယ်လေ..”
ကျနော့်ရဲ့ စိတ်ကူးယဉ်ဆန်ဆန် အတွေးတွေကို ပြောပြလိုက်တော့ ချစ်သူဆရာမလေးက ကြည်နူးနေတဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ ပြုံးနေရှာတယ်။
“အစ်ကို… အနီက အစ်ကို့အတွက် ဟောဒီအထဲကနေ (ဗိုက်ရှပ်ရှပ်ကလေးကို ပုတ်ပြရင်း) ယုန်ကလေး ဘယ်နှစ်ကောင် မွေးပေးရမှာလဲဟင်”
ကျနော်က ဘာမှပြန်မပြောပဲ လက်ချောင်း ၆ ချောင်း ထောင်ပြလိုက်တော့ လျှာကလေးတစ်လစ်ထုတ်၊ ဇက်ကလေးပုပြီး..
“သေရောပေါ့ အစ်ကိုရာ”
လို့ တခစ်ခစ်ရယ်ရင်း သဘောတွေကျနေပြန်တယ်။
“နေဦး အစ်ကိုရ..။ အဲ့ဒီဇာတ်လမ်းနောက်ဆုံးမှာ George က Lennie ကို မျက်ရည်တွေကျပြီး ခြောက်လုံးပူးသေနတ်နဲ့ ပစ်သတ်လိုက်ရတာမလား။ အနီမှတ်မိပြီ..။ အနီဖြင့် အဲ့ဒါဖတ်ပြီး ငိုလိုက်ရတာ။ နိမိတ်မကောင်းပါဘူး..”
ဆိုပြီး မျက်နှာလေး ညှိုးငယ်သွားရှာပြန်တယ်။
“ဟာ.. ဒီအရူးမလေး… အဲ့ဒါဝတ္ထုကွ..။ အခု ဘယ်သူ့ဆီမှာမှ ခြောက်လုံးပူး မရှိဘူး..။ အဲ့ဒါတွေ တွေးစရာမလိုဘူး..။ လောလောဆယ် အစ်ကို့မှာ နှစ်လုံးပြူးတစ်လက်တော့ရှိတယ် ရော့…”
ဆိုပြီး ပြန်တောင်စပြုလာတဲ့ ကျနော့်အငယ်ကောင်ကို ရုတ်တရက် ဒူးထောက်ထထိုင်လိုက်ပြီး အနီ့ဖဝါးလေးထဲကို ထိုးထည့်လိုက်တော့
“အယ်… သူ့ဟာကြီးကလည်း”
ဆိုပြီး မျက်လုံးလေး ပြူးလာတယ်။
“အစ်ကိုက ပြန်ဖြစ်လာတာ မြန်လိုက်တာ”
ဆိုပြီး ကျနော့်လီးကြီးကို သေသေချာချာကိုင်ပြီး လက်ပြန်လေး ဂွင်းထုသလို ကစားပေးရင်း စိတ်ဝင်တစား စူးစမ်းနေပြန်တယ်။ ပြီးမှ ပြုံးစိစိနဲ့..
“အနီလည်း အစ်ကို့ကို အရမ်းချစ်တော့မယ်ကွာ”
ဆိုပြီး ပက်လက်အိပ်နေရာက တံတောင်ဆစ်ကလေးထောက်ပြီး ကိုယ်တစ်ပိုင်းထလာရင်း ကျနော့်လီးရဲ့ ထိပ်ဖူးကို လျှာနီနီလေးနဲ့ မရဲတရဲ ထိုးလျက်ပေးလာတယ်။ နည်းနည်းလုပ်ရဲလာတော့မှ နှုတ်ခမ်းပါးလျလျလေးကို ခပ်ဟဟလေးလုပ်ပြီး ပလွတ်ကနဲ စုပ်သွင်းလိုက်တော့ ကျနော့်မှာ နွေးတေးတေး အရသာလေးနဲ့အတူ ကျင်ဆိမ့်တဲ့အရသာကို ခံစားရင်း အနီ့ဆံနွယ်လေးတွေကို ခပ်တင်းတင်းဆွဲရင်း “ရှီးးးးးးး” ကနဲ အော်ညည်းလိုက်မိတယ်….။
ခင်ဗျားတို့ ကျနော့်ဘဝကို အားမကျဘူးလား။ ဝါသနာတူ သူနာပြုဆရာမချောချောလေးနဲ့ သာယာတဲ့ ဘဝလေးကို ဖြတ်သန်းနေရတဲ့ အချိန်တွေလေ။ ဆေးရုံကနေ အနီလေးကို စက်ဘီးလေးနဲ့ တင်နင်းပြီး ပျဉ်ထောင်တစ်ထပ်အိမ်ကလေးဆီကို လာရာလမ်းမှာ ရင်တလှပ်လှပ် တုန်ခဲ့ရတာ နေ့တိုင်းပေါ့။ တူတူချက်ပြုတ်ကြ၊ ရေမိုးချိုး စားသောက်ပြီးတာနဲ့ အရူးအမူးချစ်ကြ၊ ပြီးမှ ဖက်ပြီး အိပ်ပျော်သွားကြနဲ့ ရွှေရောင်လွမ်းခဲ့တဲ့ ကာလတွေပေါ့ဗျာ။ ကျနော်နဲ့ အချစ်စခန်းဖွင့်ဖို့ဆိုရင် ဘယ်တော့မှ တွန့်ဆုတ်မနေတတ်တဲ့ ချစ်သူလေးပေါ့။
“ချစ်မယ်လာ.. အစ်ကိုစိတ်ရှိသလောက်ချစ်..။ အနီ့ကို ငြီးငွေ့သွားတဲ့အထိ ချစ်ပစ်လိုက်”
လို့ ပြုံးရင်း ပြောတတ်တာပေါ့..။ အဲ့လိုပြောတိုင်း ကျနော်ကလည်း
“အို… တသက်လုံး မငြီးငွေ့ဘူး”
လို့ အကျယ်ကြီး ပြန်အော်လေ့ရှိတာပေါ့လေ။ ဘယ်လိုလုပ် ငြီးငွေ့မှာလဲဗျ..။ တကိုယ်လုံး အပြစ်ဆိုစရာမရှိတဲ့ ကိုယ်လုံးပိုင်ရှင် သူနာပြုချောချောလေးကို ချစ်ရတာလေ။ ပြီးတော့ ကျနော်နဲ့ ချစ်ကြတယ်ဆိုတာ တခြားမိန်းမတွေလို ရှက်နေတာ၊ တွန့်ဆုတ်နေတာတွေ လုံးဝမရှိဘူး။ အရမ်းတက်ကြွတယ်၊ ပွင့်လင်းတယ်..။ ဒါကို အရှက်မဲ့လွန်းတယ်လို့ ခင်ဗျားတို့ မထင်နဲ့ဗျ။ ကျနော့်အမြင်အရတော့ ကျနော်နဲ့ အနီဟာ ကျန်တဲ့အချိန်တွေမှာ အင်မတန် နှစ်လိုဖွယ်ကောင်းတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေလိုဖြစ်ပြီး ကုတင်ပေါ်မှာကြတော့ နှစ်ကိုယ်တစ်စိတ် ဖြစ်ဖြစ်နေတယ်။ ခင်ဗျားတို့ စဉ်းစားကြည့်လေ..။ သာမန်မိန်းမတွေ ပြောမထွက်ရဲလောက်တဲ့ စကားတွေ သူ ကျနော့်ကို ပြောရဲတယ်ဗျ။
ဒီလိုဗျာ.. တခါတလေ အိမ်ပြန်ရောက်လို့ ကျနော်က ကြော်လှော်ချက်ပြုတ်နေတုန်း အနောက်ကနေ ကျနော့်ကို သိုင်းဖက်တော့.. ကျနော်က
“ဟေ့ကောင် အနီကလေးပူတူတူး.. ဟင်းချက်နေတယ်.. လာမနှောက်ယှက်နဲ့”
လို့ အော်လိုက်ရင်.. ကျနော့်နားရွက်နားကို ခြေဖျားလေးထောက် သူ့နှုတ်ခမ်းလေးကပ်လာပြီး လေသံတိုးတိုးလေးနဲ.
“အစ်ကို.. အနီ့အဖုတ်ကလေး တစ်ဆစ်ဆစ် ဖြစ်နေလို့ သိလား ..။ အစ်ကိုနမ်းပေးတာ ခံချင်လို့နေမှာ..”
ဆိုပြီး ရယ်သံလေးစွက်ပြီး ကပ်ပြောတတ်တယ်ဗျာ။ ကဲ… ကျနော် ဘယ်လိုဖြစ်သွားမလဲ ခင်ဗျားတို့ စဉ်းစားကြည့်ပေါ့။ ကျနော့်တကိုယ်လုံး ဖျင်းကနဲ ဖြစ်သွားတာပေါ့..။ ကိုယ့်ချစ်သူက အဲ့လိုပြောလာရင် စိတ်မလှုပ်ရှားပဲနေမလား။ ချက်ချင်း မီးဖိုပေါ်က ဟင်းအိုးကို မ ချလိုက်ပြီး အနီ့ထမီလေးကို ကောက်လှန်ပြီး စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို ကောက်လျက်ပေးလိုက်တာပေါ့။ မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့ အနီ့ကို ဒူးထောက်ပြီး လျက်ပေးရင်း ညောင်းလာရင် ထမီဂွင်းလုံး ချွတ်ချပစ်လိုက်ပြီး ထမင်းစားပွဲပေါ် ပွေ့တင်ပြီး ဒူးထောင်ပေါင်ကားထိုင်ခိုင်း၊ ကျနော်က ထိုင်ခုံကိုဆွဲယူပြီး ထိုင်၊ စိမ်ပြေနပြေကို စောက်ဖုတ်လျက်၊ စောက်စိစုပ်ပေးတော့တာလေ။
“အင်..ငင်..ငင်..”
ဆိုပြီး ဆက်တိုက်အော်သံ ထွက်လာရင် ကျနော်သိလိုက်ပြီ..။ (အနီလေး ပြီးခါနီးရင် အဲ့လို အင်.. ငင်.. ငင်.. ဆိုပြီး ထူးထူးဆန်းဆန်းအသံတွေ ထွက်လာတာဗျ)
ချက်ချင်း ကျနော် မတ်တပ်ရပ်ပစ်လိုက်ပြီး ပုဆိုးကိုချွတ်ချ.. အနီ့စောက်ဖုတ်ဝမှာ ကျနော့်လီးကိုတေ့ပြီး ဆောင့်လိုးချပစ်လိုက်တယ်။ အဖုတ်လျက်ပေးလို့ ပြီးတော့မလိုအဖြစ်မှာ အဲ့လိုလိုးပြီး အမြင့်ဆုံးပို့ပေးတာ တော်တော်ထိရောက်တယ်ဗျ။ တကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် အကြောတွေဆွဲပြီး တွန့်လိမ်ရင်း ပြီးသွားတဲ့အပြင်.. ကျနော် အဆက်မပြတ် တဖုန်းဖုန်း ဆောင့်လိုးရင်း ခပ်မြန်မြန် သုတ်ရည်တွေ ပန်းထုတ်တဲ့အချိန်မှာကို သူလည်း ဒုတိယအကြိမ် လိုက်ပြီးသွားတတ်တယ်။
ထမင်းစားပွဲပေါ်မှာ ထပ်လျက်ကလေး နှစ်ယောက်သား မှောက်အိပ်နေကြပြီး ခဏကြာမှ လူးလဲထပြီး တဟားဟားနဲ့ ကြည်နူးတတ်ကြတာပေါ့။ ပုဆိုးလေး၊ ထမီလေးတွေ ကောက်ဝတ်.. သုတ်သင်သန့်ရှင်းပြီးမှ ကျနော်လည်း ထမင်းဟင်းတွေ ဆက်ချက်ရတော့တာပေါ့။ အနီကတော့ ရေချိုးခန်းထဲ တန်းပြေးပြီး လျှော်ဖွတ်ရေမိုးချိုး..။ အံမယ် အဲ့ဒါပြီးသွားပြီ မထင်နဲ့။ သူ ရေမိုးချိုး အဝတ်လဲပြီး ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာရင် ထမင်းပွဲပြင်နေတဲ့ ကျနော့်ကို မျက်စိတစ်ဖက်မှိတ်ပြရင်း
“အစ်ကိုရေ မြန်မြန်သွားချိုးချေ..။ ထမင်းတူတူစားပြီးရင် အနီလေး အစ်ကို့ကို လက်စားချေဦးမှာ..။ မြန်မြန်လုပ်”
တော်တော်ဆိုးတဲ့ ကောင်မလေးဗျာ။ ဒါပေမယ့် တစ်ချိန်လုံး အဲ့ဒါတွေပဲ လုပ်နေကြတာတော့ မဟုတ်ဘူးဗျ။ တချို့ရက်တွေကြတော့ ရိုးရိုးတန်းတန်း ပွေ့ဖက်ပြီး စာတွေတူတူဖတ်၊ ငြင်းကြခုန်ကြနဲ့ ပျော်စရာကောင်းတဲ့ ဘဝကလေးပေါ့။
“ဗီယက်နမ်စစ်ပွဲကြီး တကယ်ဖြစ်ခဲ့တယ်..။ ကျနော် အနီကလေးကို ချစ်တယ်..”
“ဟားဟား.. ဟေ့အစ်ကို… အဲ့ဒါ သုခမိန်လှိုင်ရဲ့ ကဗျာကြီး.. ခစ်ခစ်”
ဒါဆိုပြီးပြီပေါ့။ သာယာတဲ့ဘဝလေး ပျော်ရွှင်ဖွယ် ဇာတ်သိမ်းပေါ့။ မဟုတ်သေးဘူးဗျ။ ခင်ဗျားတို့သိတဲ့အတိုင်း ဖိုးသက်ဆိုတဲ့ ကျနော်ဟာ မိန်းမတွေနဲ့ ပတ်သက်လာရင် တော်တော်ကို ရှုပ်ရှုပ်ထွေးထွေး ပြဿနာတက်တတ်တဲ့ ကံအကြောင်းတရားက ပါတာကိုးဗျ။ ကျနော့်ဆရာသမား ကိုရွှေဘက ညစ်တီးညစ်ပတ် တခါက ပြောဖူးသလိုပေါ့..။
“ဟေ့ကောင်ဖိုးသက်.. မင်းဆိုတဲ့ကောင်က စောက်ဖုတ်ကျိန်စာသင့်နေတဲ့ ကောင်ပါကွာ”
ဆိုလား။ မိန်းမတွေနဲ့ ပတ်သက်လာရင် အဲ့လို ကျိန်စာဆန်ဆန်တွေ ဖြစ်ဖြစ်လာတာ တစ်ဘဝလုံးပဲ။ ပြဿနာက ဆေးရုံတက်နေတဲ့ ကျနော့်အဘိုး ဆေးရုံကနေ ကောင်းလို့ ဆင်းရမယ့်နေ့မနက်မှာ စတာဗျို.။ အနီတစ်ယောက် ညဂျူတီကနေ တစ်ယောက်ထဲ ပြန်သွားပြီ။ ကျနော်က ဟိုကောင်ကာတွန်းဆရာကို ဒီနေ့ အဘိုးဆေးရုံဆင်းမှာမို့ ဒီကောင့်ဂျစ်ကားလေးယူပြီး လာကြိုဖို့ မှာထားတယ်။ ဘွားလေးမေရယ် ကျနော်ရယ် ပစ္စည်းလေးဘာလေးသိမ်းပြီး ဆရာဝန်ကြီး ရောင်းလှည့်ပြီးရင် ဆင်းလို့ရပြီဆိုပြီး ပြင်ဆင်နေကြတာပေါ့။ မနက်ခင်း ၉ နာရီလောက်ကြတော့ ဆရာဝန်ကြီး ရောက်လာပြီး..
ဦးရဲမြင့် ဆင်းလို့ရပါပြီ။ နောင်ကို ဆင်ခြင်ဖို့ ဘာညာတွေပြော။ ကျနော့်အဘိုးကလည်း ဟုတ်ကဲ့ဆရာကြီး ကျနော် တော်တော်အသိတရားရပါပြီ ဘာညာတွေ ပြန်ပြောနေတုန်း.. ဆရာဝန်ကြီးဘေးက ပါလာတဲ့ လက်ထောက်ဆရာဝန်မက ဘွားလေးမေအနားမှာ ကပ်ပြီး ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်နဲ့ စကားတွေ တိုးတိုး တိုးတိုးပြောရင်း ကျနော့်ကို လှမ်းလှမ်းကြည့်နေတော့ ကျနော်လည်း ဘာရယ်မဟုတ် သေချာပြန်ကြည့်မိတယ်။
ဘုရား ဘုရား…။ ဂျူတီကုတ်အဖြူ၊ ထမီအနက်ရောင်နဲ့ ဆံပင်တွေကို သေချာထုံးထားတဲ့ ဆရာဝန်မဟာ…. ဟိုရေတွင်းနားမှာ ကျနော်နဲ့ဖြစ်ခဲ့တဲ့ မိန်းမပါလား…။ အမြဲတမ်း တင်းမာနေတတ်တဲ့ သူ့မျက်နှာက အခုတော့ ချိုပြုံးလို့ပါလားဗျာ။ နေပါဦး.. ဒီဆရာဝန်မက ဘာကိစ္စ တစ်လလုံးလုံး ဆေးရုံမှာရှိမနေပဲ.. ကျနော့်ကို ထမင်းဟင်းတွေ ချက်ကျွေးနေခဲ့တာလဲ။ အခု ဘွားလေးမေကော.. အဲ့ဒီဆရာဝန်မကော.. ကျနော့်ကိုကြည့်ပြီး ဘာတွေတပြုံးပြုံး ပြောနေကြတာလဲ မသိဘူး။ ကျနော် တော်တော်လေး ရင်ထိတ်နေပြီ။ ပြီးတော့.. ကျနော် ပြဿနာကြီးကြီးမားမား တစ်ခုကို မကြာခင် ရင်ဆိုင်ရတော့မယ်ဆိုတာ ရင်ထဲမှာ အလိုလိုသိနေသလိုပဲဗျာ။
ဆေးရုံအောက်ကို အားလုံးဆင်းလာကြတော့ အဲ့ဒီမိန်းမပါ လိုက်လာတယ်ဗျ။ ကျနော်ကတော့ အမှန်အတိုင်း ဝန်ခံရရင် တော်တော်လေး ခြောက်ခြားနေပြီ။ စိတ်လည်း တော်တော်ရှုပ်ထွေးစ ပြုလာတယ်။ ပစ္စည်းပစ္စယတွေအကုန် ကားပေါ်တင်ပြီး အဘိုးလေးကိုတွဲပြီး ကားရှေ့ခန်းကို ပွေ့တင်ရင်း ဟိုဆရာဝန်မကို တစ်ချက်လောက် လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ အောက်နှုတ်ခမ်းကို သွားလေးနဲ့ ဆတ်ကနဲကိုက်၊ မချိုမချဉ်လေး လုပ်ပြနေတယ်။ ဖူးးးး… ကျနော်တော့ ရင်မောနေပြီဗျာ။
“ရီရီလေး.. အရီးမေတို့ သွားပြီကွယ်..။ ညနေမှ နင့်မောင်ကို အကြိုလွှတ်လိုက်မယ်နော်..”
ဘွားလေးမေ လှမ်းအော်တာကို..
“ဟုတ်.. အရီး..”
ဆိုပြီး အဲ့ဒီဆရာဝန်မက လှမ်းပြောရင်း ပြုံးရယ်လို့ လက်ပြပြီး ကျန်ခဲ့တယ်။ အိမ်ရောက်တော့ အဘိုးကို အတက်အဆင်း ခက်မှာစိုးလို့ အိမ်အောက်ထပ် ဧည့်ခန်းနဲ့ ကပ်လျက်အခန်းမှာ နေရာချထားပေးလိုက်တယ်။ ဟိုလိုလူမမာကြီး မဟုတ်တော့ပေမယ့် အားတော့ သိပ်မရှိသေးဘူးဆိုတော့ သက်တောင့်သက်သာလေး ရှိအောင် စီစဉ်ပေးရတာပေါ့လေ။ အားလုံးပြီးသွားတော့မှ ကျနော့်သူငယ်ချင်းလည်း ပြန်သွားတယ်။
အဘိုးကို အခန်းထဲက ပြူတင်းပေါက်တွေ အလင်းရောင်ကောင်းကောင်းရအောင် ဖွင့်ထားပေးခဲ့ပြီး စာအုပ် ၃-၄ အုပ် အပျင်းပြေဖတ်ဖို့ ချထားပေးခဲ့ပြီး မီးဖိုချောင်ဖက်ကို ဗိုက်ဆာလာတာနဲ့ မနက်စာ တစ်ခုခုစားမယ်ဆိုပြီး ထွက်လာခဲ့တယ်။ ဘွားလေးမေတစ်ယောက် ကော်ဖီလေးဖျော်… ကျနော်ကြိုက်တဲ့ အုန်းထမင်းနှမ်းထောင်းလေးပြင်ပြီး စောင့်နေတယ်။
“မြေးလေး.. ရော့…။ မြေးအကြိုက် အုန်းထမင်း..။ ကော်ဖီခါးခါးလေးကောပါတယ်..။ စားနော် သား…”
ဆိုပြီး ကျနော် အားရပါးရစားနေတာကို ပြုံးပြီး သဘောတွေကျနေတယ်။
“ဖိုးသက် အိမ်ပြန်မလာတာ အခုတလော ကြာနေပြီတဲ့..။ ရီရီလေးက ထမင်းဟင်းတွေချက်ပြီး နေ့တိုင်းစောင့်နေတာတဲ့။ ဟုတ်လား မြေးရဲ့…”
“ကျနော်.. သူငယ်ချင်းအိမ် သွားသွားလည်နေတာနဲ့ အိမ်မပြန်ဖြစ်တာပါ ဘွားလေးမေ”
“ရီရီက ဆေးရုံမှာ ပြီးခဲ့တဲ့ နှစ်လလောက်က ပြဿနာတစ်ခုဖြစ်လို့ ခွင့်တင်ပြီး အိမ်မှာနားနေတာလေ မြေးရဲ့….။ စိတ်နည်းနည်း ထိခိုက်သွားတာဆိုလားကွယ်..။ လူနာကတော့ မဖိတ်မစင်သွားပေမယ့် သူ့အမှားကြောင့် ဒီလိုဖြစ်ရတယ်ဆိုပြီး ရီရီ့ခင်မျာ တော်တော် စိတ်မကောင်း ဖြစ်သွားရှာတာကွယ့်..။ အခုမှ သူလည်း ရယ်ရယ်ပြုံးပြုံး ပြန်ဖြစ်လာတာ…”
“သြော်.. ဟုတ်.. ဘွားလေး”
(ဒါကြောင့် သူ့မျက်နှာက ခက်ထန်သလိုလို ဖြစ်နေခဲ့တာကိုးလို့ အခုမှ သဘောပေါက်တော့တယ်)
“မြေးက ရီရီ့ကို မမှတ်မိဘူးဆို.. ဟုတ်လားကွယ့်”
“ဗျာ”
“ဟဲ့.. အဲ့ဒီ ရီရီဆိုတဲ့ ဆရာဝန်မလေးက မြေးသူငယ်ချင်း ပုံ့ပုံ့လေကွယ်.. ဖိုးသက်”
ကျနော်မျိုချနေတဲ့ အုန်းထမင်းတွေ လည်ချောင်းမှာ တစ်ဆို့ဆို့ကြီး ဖြစ်သွားပြီဗျာ။ ကျနော် မှင်တက်ပြီး ဘာမှလည်း ဆက်မပြောနိုင်တော့ဘူး။ ဘွားလေးမေကို ငေးကြည့်နေမိတယ်။ ဘွားလေးမေကတော့ ဘာမှမသိရှာဘူးဗျာ။ တပြုံးပြုံးနဲ့ စကားတွေ ဆက်ပြောနေတယ်…။
“ဘွားမေရဲ့တူမလေ မြေးရ..။ ငါမြေးလေး ဆိုးပေနေတယ်ဆို…။ ဘွားမေတူမလေးနဲ့ဆို သားမိဘတွေက မြန်မြန်ပေးစားချင်တယ်လို့ ဖုန်းဆက်တယ်ကွယ့်။ ရီရီ့ကို သားမိဘတွေကလည်း သဘောကျပြီးသား..။ ဘွားမေတူမလေးကိုလည်း နည်းနည်း စကားလမ်းကြောင်းကြည့်တော့ သားကို သဘောကျပုံရတယ်ကွယ့်..။ ပုံ့ပုံ့က ငယ်ငယ်ကတည်းက ဖိုးသက် ဖိုးသက်နဲ့ အခုထိ မမေ့ရှာဘူးလေ..။ သား အံ့သြနေတာလား..။ ညနေဆေးရုံက ပုံ့ပုံ့ပြန်လာရင် သား သွားကြိုနော် ဟုတ်ပြီလား…”
ကျနော် ဘာဆက်ပြောရမှန်း မသိလို့ စားလက်စ မနက်စာကို မြန်မြန်လက်စသတ်လိုက်ရင်း ပူလာလို့ ရေချိုးတော့မယ်ဆိုပြီး အကြောင်းပြရင်း ရေတွင်းဖက်ကို ထွက်လာခဲ့တယ်။ ကျနော့်ခေါင်းတွေ မီးတောက်တော့မတတ် ပူလောင်နေပြီဗျာ။ ရေအေးအေး ၃-၄ ပုံးလောက် ခေါင်းကနေ လောင်းချလိုက်ပြီး ဘာတွေဖြစ်ကုန်ပြီလဲလို့ တွေးကြည့်နေမိတယ်။ ရီရီ၊ ပုံ့ပုံ့ မျက်လုံးကိုစုံမှိတ်ပြီး ပြန်တွေးကြည့်နေမိတယ်။
ကျနော့်ငယ်ဘဝ….. အိပ်ယာကနေ မနက်စောစောနိုးလာရင်.. အသားညိုညို ဆံပင်ရှည်ရှည်နဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက် ကျနော့်အိပ်ယာဘေးမှာ ရောက်ရောက်နေတတ်တာ မှတ်မိတယ်။ ကျနော့်ထက် ၂ နှစ်လောက်ကြီးတဲ့ ပုံ့ပုံ့ဆိုတဲ့ ကောင်မလေး။ အိမ်နားက မူလတန်းကျောင်းကို တူတူသွားရင် ကျနော့်လွယ်အိတ်ကလေးကို အတင်းဆွဲယူပြီး ပုံ့ပုံ့သယ်ပေးမယ်ဆိုပြီး အတင်းလုတတ်တဲ့ ကောင်မလေး။
ကလေးနှစ်ယောက် အိမ်ခြံအနောက်က ရေကန်မှာ ရေတူတူချိုးရင် မေမေစပ်ထားပေးတဲ့ တရော်ကင်မွန်း ခေါင်းလျှော်ရည်ကို လက်ခုပ်လေးနဲ့ ခပ်ခပ်ပြီး ကျနော့်ကို ခေါင်းလျှော်ပေးတတ်တဲ့ ကောင်မလေး။ ကျနော်အနိုင်ကျင့်သမျှ ငိုမဲ့မဲ့နဲ့ ဖိုးသက်လေးက ပုံ့ကို အရမ်းနိုင်စားတယ်ဆိုပြီး သည်းခံတတ်တဲ့ ကောင်မလေး။
ဘွားမေနဲ့ အဘိုးလေးတို့ ဘွားမေရဲ့ဇာတိကို အပြီးပြောင်းတော့မယ် ဆိုတော့ ဖိုးသက်လေးရေ တာ့တာ… ငါပြန်လာရင် နင့်အတွက် ပူစီပေါင်းတွေ ၅ ပန်းကန်ပြားလောက် ယူလာမယ်နော်လို့ အော်ရင်း မြင်းလှည်းလေးပေါ် ငိုရင်းပါသွားတဲ့ ကောင်မလေး။
ကျနော် တော်တော် အသက်အရွယ်ရလာတဲ့အထိ ပူစီပေါင်း ၅ ပန်းကန်ပြားဆိုတဲ့ ငိုသံပါပါ အော်သံလေးကို အမှတ်ရနေခဲ့ဖူးတယ်ဗျာ။ ကျနော် မှားသွားပြီဗျာ။ ကျနော်ဟာ ခွေးထက်တောင် မိုက်ခဲ့ပါလားနော်။
သူ ကျနော်အိပ်နေရင် လာလာရပ်ကြည့်နေခဲ့တာ ဖောက်ပြန်တာမှ မဟုတ်ပဲ..။ ဟိုးငယ်ငယ်ကလို ကျနော်မထသေးရင် လာလာစိုက်ကြည့်နေရှာတာပါလား။ ကျနော့်ကို ငေးငေးကြည့်နေခဲ့တာဟာ ငယ်ငယ်က ကောင်လေးဆိုတဲ့ သံယောဇဉ်နဲ့ပေါ့။ ဒါဆို ရေတွင်းမှာတုန်းက ကိစ္စဆိုတာ သူ့စိတ်ထဲမှာ ငယ်ငယ်ကလို ကျနော့်ကို ခေါင်းလျှော်ပေးဖို့…..
ဟားးးး…. သွားပြီဗျ။ မှားကုန်ပြီ။ ကျနော်ထင်သလို မဟုတ်ဘူး။ ကျနော်ဟာ သက်သက်မဲ့ ထင်တစ်လုံးနဲ့ နိုင်ထက်စီးနင်း လုပ်ခဲ့တာပေါ့။ ကဲ.. ကျနော် ဘာဆက်လုပ်ရတော့မလဲဗျာ။
ရေချိုးပြီးတော့ အိပ်ယာပေါ်မှာ ခွေခေါက်ရင်း စီးကရက်တွေ တစ်လိပ်ပြီးတစ်လိပ် ဖွာနေမိတယ်။ စိတ်မကောင်းတာတွေ၊ နောင်တရတာတွေ၊ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်း မသိတာတွေနဲ့ ဘယ်လိုမှ နေလို့ထိုင်လို့ မရတော့ဘူးဗျာ။ ညနေစောင်းတော့ ဘွားမေက
“မြေး မင်းဆရာဝန်မလေးကို သွားကြိုတော့”
လို့ ပြောလာတာနဲ့ စက်ဘီးလေးနင်းပြီး ဆေးရုံဖက်ကို ထွက်လာခဲ့မိတယ်။ လောလောဆယ်… ကျနော့်ငယ်ငယ်က သူငယ်ချင်းကို ဘယ်လို မျက်နှာချင်းဆိုင်ရမလဲ တွေးလို့တောင် မရဘူးဗျာ…..။(ဒုတိယပိုင်း ပြီးပါပြီ)
တတိယပိုင်း ဆက်လက်ဖတ်ရှုရန် နိပ်ပါ
Zawgyi
ခ်စ္ရတဲ့ နပ္စ္မေလး (မေခ်ာႏွစ္ေယာက္ ေမာင္တစ္ေယာက္၏ အဆက္)
က်ေနာ့္ရင္ေတြ ဗေလာင္ဆူေနၿပီဗ်။ တစ္ကိုယ္လုံးက ေသြးေတြလည္း ပြက္ပြက္ဆူလာတယ္။ က်ေနာ္ေပြ႕ထားတဲ့ က်ေနာ့္ခ်စ္သူဆရာမေလးဟာ ဘာမွအေတြ႕အၾကဳံမရွိရွာေသးတဲ့ အရိုင္းမေလးဆိုတာ အခု လက္ေတြ႕ၾကဳံေနရတာေတြ ၾကည့္တာနဲ႔ သိသာေနတယ္။ “အနီေလး.. အခုအိမ္မွာ ဘယ္သူရွိေသးလဲ..” လို႔ က်ေနာ္ သူ႔ေက်ာေလးကိုပြတ္ရင္း ေမးလိုက္ေတာ့.. “ဟင့္အင္း.. အစ္ကို” လို႔ ေမာ့မၾကည့္ပဲ တုန္ယင္ေနတဲ့ အသံကေလးနဲ႔ ျပန္ေျဖရွာတယ္။ “ဧည့္ခန္းထဲမွာ အျပင္ကျမင္ေနရတယ္..။ အနီ့အိပ္ခန္းထဲ သြားရေအာင္ေနာ္” လို႔ ေျပာေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာပဲ က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲမွာ ၿငိမ္ေနရွာတယ္။ ေပါင္ ၁၀၀ စြန္းစြန္းေလးပဲ ေလးမယ္ထင္ရတဲ့ သူ႔ကိုယ္လုံးေလးကို က်ေနာ္ ဆြဲေပြ႕ခ်ီလိုက္ေတာ့.. ေစြ႕ကနဲပါလာတယ္။ ဧည့္ခန္းနဲ႔ကပ္လၽွက္ အိပ္ခန္းတံခါးဝကိုေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္ေပြ႕ခ်ီထားတဲ့ အနီက လက္အမူအရာနဲ႔ ဝင္ဖို႔ျပတယ္။ အိပ္ခန္းထဲ ေပြ႕ခ်ီထားလၽွက္နဲ႔ ေရာက္သြားၿပီး အနီေလးကို အိပ္ယာေပၚ အသာခ်ၿပီး ကုတင္ေအာက္ကို ေျခခ်ၿပီး ထိုင္ခိုင္းလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ သတိရွိရွိနဲ႔ အိပ္ခန္းတံခါးကို ကလန႔္ထိုးလိုက္တယ္။ ျပန္လွည့္လာၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ခ်စ္သူေလးခင္မ်ာ ေတာင့္ေတာင့္ကေလး လက္ေနာက္ျပန္ေထာက္ၿပီး ကုတင္ေပၚထိုင္လို႔ က်ေနာ့္ကို ရီေဝေဝ ၾကည့္ေနတယ္။
ခုနက သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေနတဲ့ ပုခုံးေက်ာ္႐ုံ ဆံပင္ေလးေတြက ဖြာလံက်ဲေနရွာၿပီ။ တကိုယ္လုံးလည္း သိသိသာသာ တုန္တုန္ရီရီ ျဖစ္ေနတယ္။ မ်က္ႏွာကေလးက ပန္းေသြးေရာင္သမ္းေနတယ္။ “မနီနီခ်ိဳ..” လို႔ က်ေနာ္က တိုးတိုးေလးေခၚလိုက္ေတာ့.. “ရွင္!! အစ္ကို ..” လို႔ ျပန္ေျဖလာတယ္။ “က်ေနာ္.. အနီေလးကို… ေလ..”
ဆိုၿပီး ဆက္ေျပာဖို႔ ဆြံ့အေနမိတယ္။ “အစ္ကို႔ကို အနီ အရမ္းခ်စ္ေနၿပီသိလား ..။ အစ္ကို႔သေဘာ.. အနီ မေၾကာက္ဘူး..” လို႔ အံႀကိတ္ထားတဲ့ ေလသံေလးနဲ႔ ဆက္ေျပာတယ္။ (ဒါဟာ က်ေနာ့္ကို ေတာ္ေတာ္ ေရွာ့ခ္ရသြားေစတယ္ဗ်။ က်ေနာ့္ခ်စ္သူေလးဟာ ဘာမွအေတြ႕ၾကဳံမရွိဘူးဆိုတာ က်ေနာ္ေသခ်ာတယ္။ ဒါေပမယ့္ တျခားမိန္းမေတြလို လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ မူေနတာတို႔ ႐ုန္းကန္တာတို႔၊ ျငင္းဆန္တာတို႔ ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္တဲ့အျပင္ အခုလိုျပန္ေျပာတာေတြဟာ က်ေနာ့္အတြက္ အံ့ၾသစရာေကာင္းေနတယ္။ ဘာေၾကာင့္ အေတြ႕အၾကဳံမရွိတဲ့ သူက ဒီေလာက္သတၱိရွိေနရတာလဲဗ်)
ကုတင္နားကို တိုးကပ္သြားၿပီး အနီ့ကို ဆြဲထူမယူလိုက္ေတာ့ အလိုက္သင့္ကေလးပါလာတယ္။ ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းၿပီး ခပ္တင္းတင္း ဖက္ထားမိျပန္တယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား မတ္တပ္ရပ္လၽွက္ အၾကာႀကီး ဖက္ထားၿပီေတာ့မွ လူခ်င္းခြာလိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲက လမင္းေလးနဲ႔တူတဲ့ အနီ့မ်က္ႏွာေလးကို ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ရင္း ဖန္ေဂၚလီလုံးေလးေတြလို ဝိုင္းစက္ၿပီး အရည္လဲ့ေနတဲ့ အနီ့မ်က္လုံးလွလွေလးေတြကို က်ေနာ့္ႏွုတ္ခမ္းနဲ႔ ဖိကပ္ၿပီး နမ္းေပးေနမိတယ္..။ ေနာက္.. ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးေတြကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ဆက္နမ္းတယ္။ ဆရာမေလးဟာ မ်က္လုံးေလးေမွးစင္းၿပီး ေၾကာင္ေပါက္စကေလးလို မွိန္းခံေနရွာတယ္။
“မနီနီခ်ိဳ.. က်ေနာ္တို႔ အျပင္ဖက္ သြားရေအာင္ေနာ္…”
မ်က္လုံးေလး ဖတ္ကနဲ ပြင့္လာၿပီး …
“အစ္ကို!!”
လို႔ ေရရြတ္ရင္း နားမလည္နိုင္တဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္။
“ဘာလို႔လဲ… အနီ့ကိုအထင္ေသး… အင္းးး …”
ဆက္ေျပာလို႔မရေအာင္ သူ႔ႏွုတ္ခမ္းေလးကို က်ေနာ္ ဆြဲစုပ္ေပးလိုက္တယ္။ တႁပြတ္ႁပြတ္နဲ႔ ၄-၅ ခ်က္ေလာက္ စုပ္နမ္းၿပီးမွ ျပန္ခြာလိုက္ရင္း…
“အနီေလးရာ.. က်ေနာ့္ခ်စ္သူဟာ အပ်ိဳစင္ကေလးဆိုတာ က်ေနာ္သိတာေပါ့..။ အခုဟာက က်ေနာ္ အနီ့ကို မလိုခ်င္လို႔ မဟုတ္ဘူး သိလား..။ ခ်က္ခ်င္းႀကီး မလုပ္ရက္လို႔ တန္ဖိုးထားခ်င္လို႔ က်ေနာ္ ေအာင့္အီးလိုက္တာ..။ ကမၻာေပၚက ဘယ္မိန္းမထက္မဆို အနီ့ကို က်ေနာ္ လိုခ်င္တပ္မက္တယ္ ဟုတ္ၿပီလား..။ အခုဟာက ခ်စ္လြန္းလို႔ မလုပ္ရက္တာပါဗ်ာ..။ တျခားဘာမွ ေတာင္ေတာင္အီအီ မေတြးရဘူးေလ ေနာ္.. အနီေလး.. က်ေနာ့္နတ္သမီးေလး..။ အခုလို က်ေနာ့္ဆႏၵကို ခ်က္ခ်င္းလိုက္ေလ်ာျပတာကို အထင္မေသးတဲ့အျပင္ .. ျပတ္ျပတ္သားသား မာေက်ာတဲ့ စိတ္ဓာတ္ကေလးကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ ပိုေတာင္ျမတ္နိုးေသးတယ္ဗ်ာ…”
အဲ့ဒီစကားေတြကို က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲက ဆရာမေလးကို ငုံ႔ၾကည့္ရင္း.. ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးေတြကို ပြတ္ေပး၊ နဖူးေလးကို ေမႊးေမႊးေပး၊ မ်က္လုံးလွလွေလးေတြကို နမ္းေပးရင္း ဆက္တိုက္ေျပာေနမိတယ္။ ႐ုတ္တရက္ ဖန္ေဂၚလီဝိုင္းဝိုင္းေလးေတြထဲကေန မ်က္ရည္ေတြ ေပါက္ကနဲ ေပါက္ကနဲ စီးက်လာၿပီး.. မပီဝိုးတဝါးအသံနဲ႔ ..
“အစ္ကို႔ကို အနီ ပိုလို႔ေတာင္ခ်စ္လာၿပီ သိရဲ့လားရွင္ရယ္”
လို႔ ေျပာၿပီး က်ေနာ့္ကို ေပ်ာက္သြားမွာစိုးတဲ့အတိုင္းပဲ တအားႀကီး ဖက္လာရွာတယ္။ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ ခုနက ျပင္းထန္ေပါက္ကြဲေနတဲ့ လိင္စိတ္အစား အင္မတန္ ေအးခ်မ္းၾကည္လင္တဲ့ ျမတ္နိုးတဲ့စိတ္ေတြ လႊမ္းလာၿပီဗ်ာ။ ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ေယာက္ခါးတစ္ေယာက္ ဖက္ထားရင္း အျပင္ကို ယိုင္နဲ႔နဲ႔ ေလၽွာက္လာၾကၿပီး ဧည့္ခန္းထဲမွာ ပူးကပ္ထိုင္ေနၾကတယ္။ ခုနက ျပင္းထန္တဲ့ မုန္တိုင္းဆန္ဆန္ စိတ္ဆူပြက္မွုေတြေနရာမွာ.. ေမႊးျမတဲ့ အခ်စ္စိတ္ေတြ ေနရာယူထားခဲ့ပါၿပီ။
ခင္ဗ်ားတို႔ ဘယ္လိုျမင္သလဲဗ်ာ။ က်ေနာ့္စိတ္ကို နားမလည္ဘူးထင္တယ္ ဟုတ္တယ္မလား။ က်ေနာ္ လူေကာင္းမဟုတ္မွန္း ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ရက္တစ္ခုက ေရတြင္းမွာျဖစ္တဲ့ ကိစၥမွာ ခင္ဗ်ားတို႔ သိခဲ့ၿပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ ေလာကမွာ ထူးဆန္းတဲ့ အီမိုးရွင္းေတြ အမ်ားႀကီးဗ်။
ဟုတ္တယ္ ခုနက က်ေနာ္ လိင္စိတ္ထေနတာ..။ ဒါေပမယ့္ ႀကီးမားတဲ့ ေမတၱာစိတ္က အဲ့ဒီလိင္စိတ္ကို ဖုံးသြားတယ္ဗ်ာ။ အကယ္၍ က်ေနာ့္ခ်စ္သူ အနီေလးက အတင္း႐ုန္းကန္တာတို႔၊ မူသလိုလို လုပ္တာတို႔နဲ႔ တုန႔္ျပန္လာရင္ က်ေနာ္ ေရွ႕ဆက္ေကာင္းဆက္မိမွာ ေသခ်ာတယ္။ အခုလိုမ်ိဳး က်ေနာ့္ကိုခ်စ္တဲ့အတြက္ လုပ္ခ်င္သလိုလုပ္ပါဆိုၿပီး လိုက္ေလ်ာလာေတာ့ ပထမ အံ့ၾသတယ္။ ေနာက္ဆုံး မလုပ္ရက္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။
အခုပဲၾကည့္ေလ.. က်ေနာ့္ကို မ်က္လုံးရႊဲႀကီးေတြနဲ႔ စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ခ်စ္သူ သူနာျပဳဆရာမေခ်ာေခ်ာေလး.. သူ႔အၾကည့္ေတြထဲမွာ တြယ္တာမွု၊ အထင္ႀကီးမွု၊ ျမတ္နိုးမွု.. ငါ့အေပၚ ေတာ္ေတာ္တန္ဖိုးထားပါလားဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ေတြ အျပည့္ပါေနတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ ျမင္ေနရတယ္ဗ်။
အဲ့လို တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ထိုင္ေငးေနရင္း ၾကည္ႏူးေနၾကတာ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာလာေတာ့.. ႏွစ္ေယာက္သား မီးဖိုေခ်ာင္ဖက္ ထသြားၿပီး ေန႔လည္စာ စားၾကတယ္။ အနီေလးခ်က္ထားတဲ့ ဟင္းက ဘာမွအထူးတလည္ မဟုတ္ဘူး။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးခ်က္နဲ႔ ဘဲဥေၾကာ္ေလး..။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ဘဝမွာ စားဖူးသမၽွထဲမွာ အေကာင္းဆုံးေသာ ေန႔လည္စာဗ်။ ေႂကြရည္သုတ္ ဇလုံေလးထဲ ထမင္းေတြခူးထည့္ၿပီး ခရမ္းခ်ဥ္သီးခ်က္နဲ႔နယ္၊ ဘဲဥေၾကာ္ေလးဖဲ့ထည့္ၿပီး ခ်စ္သူက..
“အစ္ကို.. ပါးစပ္ဟ.. ေရာ့”
ဆိုၿပီး ခြံ့ေကၽြးတဲ့ ထမင္းဟာ ကမၻာေပၚမွာ အေကာင္းဆုံးေသာ ေန႔လည္စာ ျဖစ္ခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ။
အပူဒဏ္မခံနိုင္တဲ့ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ အခုဆို ေလာကငရဲလို႔ ထင္ခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕မွာ အေပ်ာ္ဆုံးလူသား ျဖစ္လာခဲ့ၿပီဗ်ာ။ တစ္ၿမိဳ႕လုံးရဲ့ လမ္းတကာကို ငွက္ၿမီးရွည္တံဆိပ္ တ႐ုတ္စက္ဘီးေလးေပၚမွာ က်ေနာ့္ခ်စ္သူ သူနာျပဳဆရာမေလးေခ်ာေခ်ာေလးကို တင္ၿပီး မေမာမပန္းနိုင္ေအာင္ နင္းခဲ့ဖူးတယ္။ အဘိုးကို ညဖက္ေစာင့္အိပ္ၿပီးတာနဲ႔ ေဆး႐ုံကေန ဆရာမေလး မနီနီခ်ိဳနဲ႔တူတူ လိုက္သြားတတ္တယ္။ ဆရာမေလးအိမ္မွာ တူတူေနတဲ့ အေဒၚက ၿမိဳ႕လည္ကေဈးထဲမွာ အထည္ဆိုင္ဖြင့္ထားတဲ့ အပ်ိဳႀကီးဆိုေတာ့ ညေနေစာင္းမွ ျပန္လာတတ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ဘဝေလးေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ခ်က္ျပဳတ္တဲ့အခါ အနီေလးက ေဘးကေန ကူညီေပးရင္း
“ဟ!! အစ္ကို႔ဟင္းေတြက မစားရေသးဘူး၊ အနံ့ရွူရတာ ျမင္ရတာနဲ႔တင္ ဗိုက္ဆာလိုက္တာ..။ အနီေလးေတာ့ ဟင္းခ်က္ကၽြမ္းတဲ့ေယာက်္ား ရေတာ့မွာ ကံေကာင္းတယ္ေတာ့..”
လို႔ ေျပာရင္း တခစ္ခစ္ သေဘာေတြက်ေနတတ္တယ္။ စားေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ အနီ့ကုတင္ေပၚမွာ ႏွစ္ေယာက္သား တူတူလွဲအိပ္၊ စာအုပ္တစ္အုပ္ေလာက္ တူတူဖတ္ရင္း ဖက္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္တယ္။ ဒီေလာက္ပူးကပ္ေနမွေတာ့ ဟိုဟာမလုပ္ျဖစ္ဖူးဆိုတာ မျဖစ္နိုင္ဘူးလို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ထင္ေနတယ္မလား။ ဟဲဟဲ.. ဟုတ္ပါ့.. ေျပာဖို႔ေမ့ေနတာဗ်။ ခ်ဥ္သီးနဲ႔ဆား အတူထားမွေတာ့ မျဖစ္ပဲေနပါ့မလားေလ။
ပထမဆုံး ခ်စ္သူျဖစ္သြားတဲ့ေန႔ကေတာ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္က ျမတ္နိုးလြန္းလို႔ အရမ္းထိန္းလိုက္မိ
တာေပါ့။ ေနာက္ေန႔ေတြၾကေတာ့ ဒီလိုဗ်ာ.. မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ခ်က္ျပဳတ္ရင္း.. တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္က အၿငိမ္ေနတာမွ မဟုတ္တာကိုးဗ်။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အလစ္ေခ်ာင္းၿပီး တႁပြတ္ႁပြတ္နဲ႔ ဦးတဲ့လူက ဖက္ဖက္နမ္းေနၾကေလ။ မသိမသာ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး မီးဖိုခုံမွာ ပန္းကန္ေဆး ဟင္းရြက္သင္ေနတဲ့ ဆရာမေလးရဲ့ တင္ပါးကားကားဝိုင္းဝိုင္းေလးကို က်ေနာ္က အေနာက္ကေန သိုင္းဖက္သလိုလိုနဲ႔ က်ေနာ့္အငယ္ေကာင္နဲ႔ ေထာက္ေထာက္လိုက္ရင္..
“အာကြာ..”
ဆိုၿပီး ဆရာမေလးမ်က္ႏွာနီနီျဖစ္ၿပီး ေကာ့ေကာ့တက္သြားေနၾကေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ အိမ္ေနရင္း တီရွပ္အပါးေလး ဝတ္ထားတဲ့ ဆရာမေလးကို အလစ္မွာ က်ေနာ္တီရွပ္ေအာက္ လက္လၽွိုၿပီး က်ေနာ့္လက္နဲ႔ မဆံ့ေလာက္ေအာင္ႀကီးတဲ့ နို႔အိစက္စက္ ထြားထြားေလးကို ဘရာေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးအေပၚကေန ကိုင္ၿပီး ညႇစ္ညႇစ္ေပးတတ္တာေပါ့။ ႏွုတ္ခမ္းခ်င္းစုပ္တာကေတာ့ တခ်ိန္လုံးလိုလိုပဲ။ ဟင္းခ်က္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို ေဘးကေန..
“အစ္ကို”
လို႔ လွမ္းေခၚလို႔ က်ေနာ္က လွည့္ၾကည့္လိုက္ရင္ ပလြတ္ကနဲ ဆရာမေလးက စုပ္နမ္းၿပီး သေဘာေတြက်။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း.. အားရင္အားသလို ခ်စ္သူ႔ႏွုတ္ခမ္းရဲရဲေလးကို ခဏခဏ နမ္းစုပ္ေနၾကေလ။ အဲ့လိုေတြျဖစ္ေနမွေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံးကသာ ထိန္းေနတာ စိတ္ထဲမွာေတာ့ တေျမ့ေျမ့ ေလာင္ကၽြမ္းေနၿပီ။ သူကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ႂကြႂကြလာတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ရိပ္မိသလို၊ က်ေနာ္လည္း သူ႔ကို တအားလုပ္ခ်င္ေနရွာၿပီဆိုတာ သူမသိပဲ ေနမလားဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႔ ေပါက္ကြဲထြက္တဲ့ ေန႔တစ္ခု ေရာက္လာေတာ့တာေပါ့။
တစ္ရက္ၾကေတာ့ မနက္ခင္း ၁၀ နာရီေလာက္မွာ က်ေနာ္တို႔ ခ်က္ျပဳတ္လို႔ ၿပီးသြားေတာ့ ထမင္းပြဲျပင္ၿပီး ေရမိုးခ်ိဳး သန႔္စင္ၾကတယ္။ အဲ့ဒီေန႔က မနက္ခင္း အိမ္ကို အတူျပန္လာကတည္းက.. ႏွစ္ေယာက္လုံး မထိတထိလုပ္တာ ေတာ္ေတာ္ေလး မ်ားမိတယ္။ မထိတထိဆိုတာက နမ္းလိုက္ကိုင္လိုက္ ဆြလိုက္ေတြေပါ့။ အဲ့ဒီမွာ အဆင့္က ေတာ္ေတာ္ေလးေက်ာ္စျပဳလာၿပီဗ်။ ခါတိုင္းလို နို႔ကိုင္ ဟိုေထာက္ဒီေထာက္ လုပ္တဲ့အျပင္ က်ေနာ့္ အငယ္ေကာင္ကို ပုဆိုးေပၚကေန သူ႔လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ ကိုင္ၿပီး ေဆာ့ခိုင္းတာေတြဘာေတြ ျဖစ္လာတယ္။
အဲ့ဒီမွာ က်ေနာ့္အနီေလး မ်က္ႏွာေလး ပန္းေရာင္ျဖစ္ၿပီး အသက္ရွူသံေတြ ျပင္းလာတာေတြျဖစ္စျပဳလာတယ္။ အပ်ိဳစင္ေလးကို က်ေနာ့္မာေတာင့္ေနတဲ့ ပစၥည္းႀကီး သြားကိုင္ခိုင္းလိုက္တာကိုးဗ်။ ကိုင္ၿပီး ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ နည္းနည္းလုပ္ခိုင္းလိုက္ေတာ့ သေဘာေပါက္ၿပီး က်ေနာ္ခ်က္ျပဳတ္ေနတာကို အေနာက္ကေနမွီၿပီး သိုင္းဖက္ထားရင္း တခ်က္ခ်က္ ပုဆိုးေပၚကေန လာလာကိုင္ၿပီး ပြတ္ေပးေနတယ္။ သက္ျပင္းေလး တဟင္းဟင္းခ်ၿပီးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ေယာက္လုံးထိန္းၿပီး ေပါက္ကြဲလုလု အေျခအေနကို ထိန္းထားၾကပါေသးတယ္။
ျပႆနာက ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး အိပ္ခန္းထဲမွာ အဝတ္လဲၾကေတာ့မွ စတာဗ်။ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးစ ထမီရင္ေခါင္းလ်ားေလးနဲ႔ ေမႊးပ်ံ႕ပ်ံ႕ျဖစ္ေနတဲ့ ခ်စ္သူေလးက ဘရာအနက္ကေလး ဝတ္မလို႔ျပင္ရင္း ေက်ာေပးထားရာကေန
“အစ္ကို.. အနီ့ကို ခ်ိတ္တပ္ေပး”
ဆိုၿပီး ခိုင္းလာေတာ့ က်ေနာ္လည္း အကၤ်ီတုံးလုံး ေရလဲပုဆိုးတိုတိုေလးနဲ႔ အနားကိုကပ္သြားၿပီး သူ႔ကို ကူညီမလို႔လုပ္ရင္း စိတ္မထိန္းနိုင္လို႔ သူ႔ဂ်ိဳင္းၾကားေလးေအာက္ကေန နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို မဝတ္ရေသးပဲ ဖုံးထားတဲ့ ဘရာအေပၚကေန ဖြဖြေလး စုံကိုင္လိုက္မိတယ္။ ကိုင္ေနရင္းနဲ႔ အနီ့ဂုတ္ပိုးေလးကို က်ေနာ့္ႏွုတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြေလးပြတ္ေပးရင္း ေအာက္က အငယ္ေကာင္နဲ႔ သူ႔တင္ပါးေလးကို ခပ္ဆဆေလး ၂ ခ်က္ ၃ ခ်က္ေလာက္ ေဆာင့္ေပးလိုက္မိတယ္။
“အင္းးးး.. အစ္ကိုရယ္..”
ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ဆရာမေလး ညည္းသြားေတာ့မွ ဘရာခ်ိတ္ကေလးကို ေသခ်ာတပ္ေပးလိုက္ၿပီး ေက်ာေပးရင္း အဝတ္လဲ၊ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ထြက္လာမိတယ္။ ထမင္းလက္ဆုံစားေနရင္းနဲ႔ အနီ့မ်က္ႏွာကို ၾကည့္မိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး မူပ်က္စျပဳလာၿပီ။ က်ေနာ္ စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႕ေနတာေတာင္ အင္း အဲ နဲ႔ေသခ်ာ ခါတိုင္းလို စကားျပန္မေျပာပဲ က်ေနာ့္ကို စိုက္စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။
စားေသာက္ေဆးေၾကာၿပီးလို႔ ခါတိုင္းလို နားဖို႔ တူတူအိပ္ခန္းထဲ ဝင္လာၾကေတာ့ က်ေနာ့္ခါးကို မလြတ္တမ္း ဖက္ထားတယ္။ အခန္းေထာင့္မွာရွိတဲ့ အနီ့စာအုပ္စင္ေလးေပၚမွာ မအိပ္ခင္ဖတ္ဖို႔ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို က်ေနာ္ေမႊေႏွာက္ၿပီး ရွာရင္း ရလာေတာ့ ကုတင္ဆီျပန္လွည့္လာေတာ့ အနီေလး ကုတင္ေပၚမွာ တေစာင္းေခြေခြေလး လွဲေနရင္း က်ေနာ့္ကို ရီေဝေဝ ေငးေနရွာတယ္။ ေလၽွာ္ၿပီးစ ဖားလ်ားခ်ထားတဲ့ ဆံပင္ေလးေတြက ရင္ဘတ္အေရွ႕ဘက္မွာ ေခြက်ေနတယ္။ က်ေနာ္ ကုတင္ေပၚတက္ၿပီး သူ႔ကို ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲထည့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ေပၚ ပါးေလးအပ္ၿပီး ေျခေထာက္တစ္ေခ်ာင္းက က်ေနာ့္ကိုခြလာတယ္။ စာအုပ္ဖတ္ျပဖို႔ျပင္ေနတဲ့ က်ေနာ့္လက္ထဲက စာအုပ္ကို ဆြဲယူၿပီး သူ႔ေနာက္ေက်ာဖက္ကို ေနာက္ျပန္ပစ္ခ်လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲကေန အရည္လဲ့ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေလးေတြနဲ႔ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး
“အနီ့ကို နမ္းစမ္းပါ”
လို႔ ေလသံခပ္မာမာေလးနဲ႔ ေဟာက္သလိုလို ေျပာလာတယ္။ နီရဲရဲေလးနဲ႔ ပါးလ်လ်ခ်ိဳၿမိန္တဲ့ ႏွုတ္ခမ္းအိအိေလးကို က်ေနာ္ငုံ႔ၿပီး ဆြဲစုပ္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္အေပၚႏွုတ္ခမ္းကို တႁပြတ္ႁပြတ္ ျပန္စုပ္ရင္း တုန႔္ျပန္မွုျပင္းလာတယ္။ တဟင္းဟင္းနဲ႔ အသက္ရွူသံေလးကလည္း က်ယ္ေလာင္လာတယ္။ လက္ေခ်ာင္းေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြက က်ေနာ့္ပုဆိုးေပၚကေန ေအာက္ကမာေတာင့္စျပဳေနတဲ့ က်ေနာ့္ပစၥည္းကို လိုက္စမ္းၿပီးရွာေနရင္း ေတြ႕သြားေတာ့ တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး မနက္ကလို ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ လုပ္ေပးရင္း ေဆာ့ေနလိုက္တာ ခ်က္ခ်င္းပဲ က်ေနာ့္ပစၥည္းက သံပိုက္လုံးတစ္ခုလို မာေတာင့္လာျပန္ၿပီ။ ႏွုတ္ခမ္းခ်င္းစုပ္ေနရာက ဆတ္ကနဲခြာသြားၿပီး ဝုန္းကနဲ သူထထိုင္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္လန႔္ၿပီး ေမာ့ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့…
“အစ္ကို.. အနီ့ကို လိုခ်င္ေနရက္သားနဲ႔ ဘာလို႔အဲ့လို ေအာင့္ထားရတာလဲ..”
လို႔ နီျမန္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ဆရာမေလးက ေလသံတင္းတင္းေလးနဲ႔ ေမးလာေရာဗ်ာ..။
“အနီေလးရာ.. အစ္ကို အနီ့ကို တန္ဖိုးထားလို႔…”
႐ုတ္တရက္ က်ေနာ့္စကားသံ တိတ္သြားၿပီ။ အနီ့လက္ဖဝါးေလးက ဆတ္ကနဲ က်ေနာ့္ႏွုတ္ခမ္းကို လာဖိကပ္ၿပီး ပိတ္လိုက္တာဗ်။ ၿပီးတာနဲ႔ တီရွပ္ကေလးကို ခပ္ျမန္ျမန္ ဆြဲခၽြတ္ပစ္လိုက္တာ ျမန္လြန္းလို႔ က်ေနာ္ မွင္တက္ေနမိတယ္။ ၾကည့္စမ္းပါဦးဗ်ာ။ ဘရာအနက္ေရာင္ကေလးခင္မ်ာ မနိုင္မနင္း အနီ့နို႔ဝိုင္းဝိုင္းစက္စက္ အိအိႀကီးေတြကို သယ္မထားရတာေလ။ လွလိုက္တာဗ်ာ။ က်ေနာ္ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ေငးေနတာကို ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းကို သြားျဖဴျဖဴေလးနဲ႔ ကိုက္ထားတဲ့ ဆရာမေလးက စိုက္ၾကည့္ရင္း လက္ကိုေနာက္ျပန္ပစ္ၿပီး ဘရာခ်ိပ္ေတြကို ျဖဳတ္ခ်လိုက္တယ္။
ဟားးးးးးးးးး !! ဝင္းဝါၿပီး စိုေျပလွတဲ့ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးက အိကနဲ ထြက္က်လာတယ္။ နို႔သီးေခါင္းပန္းေရာင္ေလးေတြက စူတူတူေလး ေထာင္ထေနတာ တန္းေနတာပဲဗ်ာ။ ကပိုကရို ဆံႏြယ္ေတြနဲ႔ နီျမန္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလး၊ ကိုယ္အေပၚပိုင္း ဗလာျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္နတ္သမီးေလးက အံႀကိတ္ထားတဲ့ ေလသံစူးစူးေလးနဲ႔
“ေဟ့.. အစ္ကို..။ အနီ့ကို ခ်စ္တယ္ဆို…။ အစ္ကို.. ဘာလုပ္ေနတာလဲ..”
ဆိုၿပီး အသက္ရွူသံမမွန္ေတာ့တဲ့ အနီေလးက တုန္ခါေနတဲ့ အသံေလးနဲ႔ ေျပာလာတယ္။ ပက္လက္လွန္အိပ္ေနတဲ့ က်ေနာ္ ဆတ္ကနဲထထိုင္ၿပီး အိမ္ေနရင္းဝတ္ထားတဲ့ ျမင္းေခါင္းတံဆိပ္ စြပ္က်ယ္ အျဖဴေလးကို ဆြဲခၽြတ္ရင္း အနီ့ကိုယ္လုံးေလးကို ရင္ခ်င္းအပ္ၿပီး ဆြဲဖက္လိုက္တယ္။
အားးး.. အကာအကြယ္မဲ့ေနတဲ့ ရင္ဘတ္ခ်င္း ထိမိေတာ့ အိစက္ေခ်ာေမြ႕တဲ့ အထိအေတြ႕က က်ေနာ့္ကို ရွိန္းတိမ္းဖိမ္းတိမ္း ျဖစ္သြားေစတယ္။ ခပ္တင္းတင္းေလး ဖက္ထားလိုက္ၿပီးမွ လူခ်င္းခြာလိုက္ၿပီး အနီ့ရင္သား လုံးဝိုင္းဝိုင္းႀကီးႏွစ္ခုကို တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ့ က်ေနာ့္လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ မရဲတရဲ ကိုင္လိုက္မိတယ္။ အရင္က အခုလို အခုအခံမပါပဲ တစ္ခါမွ မကိုင္ဖူးေသးဘူးဗ်။ ပန္းေရာင္သမ္းၿပီး စူတူတူ မာေတာင့္ေတာင့္ေလးျဖစ္ေနတဲ့ နို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို လက္ညိဳးလက္မႏွစ္ခုၾကား ညႇပ္ကိုင္ၿပီး ဖြဖြေလး လွိမ့္ေပးလိုက္ေတာ့ အနီ့လက္ေခ်ာင္းေတြက က်ေနာ့္လက္ေမာင္းကို အတင္းလာဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး
“ဟင္းးး..အစ္ကို…ဟင္းးးး”
ဆိုၿပီး ညည္းသံထြက္လာတယ္။ လက္က အဲ့လို ဘယ္ညာေျပာင္းၿပီး ကစားေပးေနရင္း က်ေနာ့္ႏွုတ္ခမ္းေတြကလည္း အနီကေလးရဲ့ လည္တိုင္ဝင္းဝင္းေလးကို တႁပြတ္ႁပြတ္စုပ္ၿပီး နမ္းေပးေနမိတယ္။ လိင္စိတ္နဲ႔အခ်စ္ ေရာထားတဲ့အခါ ျဖစ္လာတဲ့ နတ္ပူးသလို တုန္ခါတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳး ႏွစ္ေယာက္လုံး ျဖစ္စျပဳလာၿပီဗ်ာ။ ဒါဟာ သာမန္လိင္စိတ္ႂကြလာလို႔ မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ အိပ္တဲ့အခါျဖစ္တဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳးနဲ႔ ျခားနားလြန္းတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း ၾကဳံဖူးမွာပါ။
က်ေနာ္ဟာ အနီကေလးနဲ႔ မတိုင္ခင္က အေတြ႕အၾကဳံေတြရွိၿပီးသားမို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ထိန္းနိုင္ေပမယ့္ အခု က်ေနာ့္ခ်စ္သူ ဆရာမေလးကေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္ေနမွန္း ျပန္ေျပာျပလို႔ မရတဲ့ပုံစံ ျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ။ အရိုင္းေလးကိုးဗ်။ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေျပးလာရတဲ့ လူတစ္ေယာက္လို ေမာဟိုက္ေနတဲ့ပုံ၊ မ်က္လုံးေလးမွိတ္ၿပီး.. ႏွုတ္ခမ္းေလးေတြက လွုပ္ရြရြ..၊ ဒါေပမယ့္ ဘာေျပာေနမွန္း မေသခ်ာတဲ့ မပီဝိုးတဝါးအသံေတြ။
က်ေနာ္ အနီ့ကိုယ္လုံးေလးကို ကုတင္ေပၚ တြန္းလွဲလိုက္တယ္။ ခါးတဝက္ေရာက္တဲ့အထိ ေလၽွာက်ေနတဲ့ သူ႔ထမီေလးကို အကုန္ကြင္းလုံးကၽြတ္သြားေအာင္ ဆြဲခၽြတ္လိုက္ေတာ့… ခ်စ္ေမႊးေရးေရးေလးနဲ႔သူ႔အဖုတ္ေလးက ေဖာင္းကားကားေလး ဟက္တက္ကြဲေလး။ က်ေနာ့္လက္ေခ်ာင္းေတြက သူ႔အဖုတ္ေလးဆီ သာသာေလး အုပ္ကိုင္ၿပီး ရြရြေလး ပြတ္ေပးလိုက္ေတာ့…
“အဟင့္”
ဆိုၿပီး ညည္းသံေလး ထြက္လာတယ္။ က်ေနာ္ သတိရွိတယ္ဗ်။ ခ်စ္သူက အပ်ိဳစင္ကေလး။ အခုခ်ိန္ လက္ေခ်ာင္းေလး သြားထိုးထည့္ဖို႔ေတာင္ မလြယ္ဘူးဆိုတာ သေဘာေပါက္တယ္။ (ခင္ဗ်ားတို႔ ယုံမလား မသိဘူး။ က်ေနာ့္ရည္းစားဦး မမနဲ႔တုန္းက ၆ လေလာက္ ၾကာသြားတယ္။ မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး။ ထိပ္ကေလးသြင္းတာနဲ႔ နာတယ္ဆိုၿပီး ဇြတ္ေအာ္လို႔ မလုပ္ရဲပဲ ရပ္ရပ္လိုက္ရတာေလ..။ ေနာက္ဆုံး အဖုတ္လ်က္ၿပီး တြယ္မွ ေအာင္ျမင္သြားတာဗ်) ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ အခု ေတာ္ေတာ္သတိထားေနရတာ..။ ႏူးနပ္တာကို စိတ္ရွည္မွရမယ္။
အနီ့ေစာက္ဖုတ္ေလးကို အကြဲေၾကာင္း အစုန္အဆန္ ပြတ္ေပးေနရင္း အေပၚပိုင္းကိုလည္း တိုက္စစ္ဖြင့္တယ္။ ဝိုင္းစက္စက္ နို႔ႀကီးေတြကို ပထမ ဖြဖြေလး စစို႔ေပးတယ္..။ အရွိန္ရလာေတာ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း တႁပြတ္ႁပြတ္ အသံေတြျမည္လာေအာင္ စို႔ေပးေနတယ္။ ေအာက္ကပြတ္တာလည္း မရပ္ေပးဘူး။ က်ေနာ့္ခ်စ္သူ အနီေလးကေတာ့ ေက်ာနဲ႔အိပ္ယာ မထိေတာ့ေအာင္ ေကာ့တက္ၿပီး တဟင္းဟင္း ညည္းေနရွာၿပီ။
က်ေနာ္ ေတြေဝေနတယ္ဗ်။ က်ေနာ္ အခုခ်က္ခ်င္း ခ်စ္သူရဲ့ ေစာက္ဖုတ္ကို ေကာက္ၿပီးလ်က္ပစ္လိုက္ရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ။ အထင္ေသးသြားမလား။ ေနာက္ဆုံး မထူးေတာ့ဘူးဆိုၿပီး နို႔စို႔ေနတာကိုရပ္ၿပီး အနီ့ေပါင္ၾကားထဲ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး ေခါင္းအုံးတစ္လုံးကို ဆြဲယူလိုက္ရင္း သူ႔တင္ပါးေဖြးေဖြးေလးရဲ့ ေအာက္ကို ထိုးသြင္းၿပီး ခုလိုက္တယ္။
“အနီ့ကို.. အစ္ကို အရမ္းခ်စ္လို႔ပါေနာ္”
လို႔ လွမ္းေျပာလိုက္ေတာ့ ေတြေဝေနတဲ့ က်ေနာ့္ခ်စ္သူေလးက ပက္လက္လွန္အိပ္ေနတဲ့ ေနရာကေန ေဝခြဲမရတဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ရင္း ေခါင္းၿငိမ့္ျပတယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ က်ေနာ္ အနီ့ေစာက္ဖုတ္ ေဖာင္းေဖာင္းေပၚကို မ်က္ႏွာအပ္ခ်ပစ္လိုက္တယ္။
“အစ္ကို”
လို႔ ေအာ္ၿပီး.. အနီ ထထိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မရေတာ့ဘူး။ က်ေနာ့္ႏွုတ္ခမ္းေတြက အနီ့ေစာက္ဖုတ္ ႏွုတ္ခမ္းသားေတြကို ခဲမိသြားၿပီဗ်။ ေစာက္ဖုတ္ႏွုတ္ခမ္းသားေတြကို စုပ္လိုက္ လ်က္လိုက္ အသားကုန္ ဆက္တိုက္လုပ္ေပးလိုက္ေတာ့ အနီ့ပါးစပ္က တရွီးရွီးေအာ္သံနဲ႔ အသက္ရွူသံျပင္းျပင္းေတြ ထြက္လာတယ္။
“အစ္ကိုေရ… အစ္ကို..”
လို႔ ေအာ္ရင္း က်ေနာ့္ႏွားရြက္ႏွစ္ဖက္ကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ စုံကိုင္ၿပီး အတင္းဆြဲထားတာ ႏွားရြက္ေတြေတာင္ ထူပူလာတယ္။ အဖုတ္ထဲက အရည္ေတြဟာ က်ေနာ့္ႏွုတ္ခမ္းေတြ မ်က္ႏွာေတြမွာေတာင္ ေပက်ံကုန္ၿပီဗ်။ တခ်က္တခ်က္ အစိကေလးကို လၽွာနဲ႔ဖိဖိၿပီး ထိုးေပးလိုက္ရင္ တင္ပါးေလးေတြ ေခါင္းအုံးနဲ႔ လြတ္ထြက္သြားတဲ့အထိ ေကာ့ပ်ံေနတာပဲ။ ေတာ္ေတာ္ေလး ဟုတ္လာၿပီလို႔ ယူဆလာတာနဲ႔ သူ႔ေစာက္ဖုတ္ႏွုတ္ခမ္းသားႏွစ္ခုကို လက္ညိဳးလက္မနဲ႔ ျဖဲၿပီး က်ေနာ့္လၽွာကို အထဲထိ ထိုးထိုးသြင္းၿပီး ကစားေပးလိုက္ေတာ့ တစ္ကိုယ္လုံး ဓာတ္လိုက္သလို အေၾကာေတြဆြဲစျပဳလာတယ္။
“အစ္ကို.. အနီေလ.. အနီ ေသေတာ့မလား မသိဘူး…။ ေမာလိုက္တာ..”
လို႔ သူ႔ေပါင္ၾကားထဲ မ်က္ႏွာအပ္ထားတဲ့ က်ေနာ့္ကို တုန္တုန္ရီရီ လွမ္းေျပာတယ္။ က်ေနာ္ ဒူးေထာက္ထိုင္လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာကို ျပန္ခြာလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ပုဆိုးကို ခၽြတ္ဖို႔ျပင္တယ္။ လက္တစ္ဖက္ကေတာ့ အနီ့ေစာက္ဖုတ္ကို လက္မနဲ႔ ပြတ္ေပးေနတာကို မရပ္ဘူး။ ေျပက်ေနတဲ့ က်ေနာ့္ပုဆိုးကို ခၽြတ္ခ်လိုက္ေတာ့ နီရဲၿပီး တင္းေျပာင္ေနတဲ့ က်ေနာ့္လီးက ေျဖာင္းကနဲ ေပၚလာတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ဖီးလ္တက္ေနတဲ့ ခ်စ္သူက မ်က္လုံးေလး ဝိုင္းစက္စက္နဲ႔ က်ေနာ့္ပစၥည္းကို ေခါင္းေထာင္ၿပီး လွမ္းၾကည့္ေနတယ္။
က်ေနာ္ လီးကို အရင္းကေနကိုင္ၿပီး ေအာက္ကို ငိုက္ငိုက္ထားရင္း သူ႔ေစာက္ဖုတ္ဝမွာ ေတ့လိုက္ေတာ့ မ်က္လုံးေလးေမွးစင္းၿပီး အံႀကိတ္ထားရွာတယ္။ အရည္ေတြစိုရႊဲေနတဲ့ သူ႔ေစာက္ဖုတ္ဝ အိအိေလးထဲ က်ေနာ့္မာေတာင့္ေနတဲ့ အငယ္ေကာင္ကို တအိအိဖိသြင္းေတာ့ ထိပ္ကေလးေတာင္ မဝင္နိုင္ပဲ တင္းခံေနတယ္ဗ်ာ။ ဒီေလာက္ အရည္ေတြ စိုရႊဲေနတာေတာင္ အဆင္မေျပဘူး ျဖစ္ေနတယ္။
“အနီ.. မတင္းထားနဲ႔ေနာ္..။ အစ္ကို သြင္းလိုက္ေတာ့မယ္”
လို႔ က်ေနာ္လွမ္းေျပာေတာ့.. မ်က္ႏွာမွာ ေခၽြးစက္ကေလးေတြသီးေနတဲ့ ခ်စ္သူက ေမာေနတဲ့ဟန္ကေလးနဲ႔ ေခါင္းၿငိမ့္ျပတယ္။ အားနည္းနည္းစိုက္ၿပီး ဖိခ်လိုက္ၿပီ။
“အိ”
ဆိုတဲ့ အသံေလး အနီ့ဆီက ထြက္လာတယ္။ မဆိုးဘူးဗ်။ တစ္ဝက္ေလာက္ဝင္တယ္။ ျပန္ထုတ္တယ္..။ ျပန္ဖိၿပီး သြင္းတယ္။ ၉-၁၀ ခ်က္ေလာက္ ဒီအတိုင္းပဲ တစ္ဝက္ေလာက္သာသာ အဝင္အထြက္အတိုင္း လိုးေပးေနမိတယ္။ ၾကပ္လြန္းေတာ့ အိစက္စက္ အရသာကို ႀကိမ္းစပ္စပ္ အရသာက ဖုံးလႊမ္းထားတယ္ဗ်ာ။ အဲ့လိုေလး ေညာ့သြင္းၿပီး ဖြဖြေလး တစ္ခ်က္ခ်င္း လိုးေနရင္း ဘယ္လိုျဖစ္မွန္းမသိပဲ ဟာကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ မေမၽွာ္လင့္ထားမိဘူးဗ်။ သတိထားလိုက္မိေတာ့ က်ေနာ့္လီးႀကီး သူ႔အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးထဲ အဆုံးထိ ဝင္သြားၿပီဗ်။ ေသေသခ်ာခ်ာ ေဆာင့္လိုးပစ္လိုက္တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးေနာ္။ တစ္ဝက္ေလာက္ အထုတ္အသြင္းလုပ္ေနရင္း အဆုံးထိဝင္သြားတယ္။
အနီကေတာ့.. ဘာမွမသိရွာဘူး..။ မ်က္လုံးေလးမွိတ္ အံကေလးႀကိတ္ၿပီး ခံေနရွာတယ္။ ေတာ္ေတာ္သတၱိရွိတဲ့ ေကာင္မေလး။ နာတယ္၊ စပ္တယ္ ဘာညာေတြ တစ္ခြန္းမွ မေျပာသလို က်ေနာ္အရင္က ၾကဳံခဲ့ဖူးသလို တြန္းတာ႐ုန္းတာ လုံးဝမလုပ္ဘူးဗ်။ အဆုံးထိဝင္ေနတဲ့ က်ေနာ့္အငယ္ေကာင္ကို ေျဖးေျဖးခ်င္း ျပန္ဆြဲထုတ္၊ ေျဖးေျဖးခ်င္း ျပန္သြင္း.. တစ္ထစ္ခ်င္း စီးပိုင္ပိုင္အရသာေလးကို ခံစားေနရၿပီ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကပ္တယ္ေျပာေျပာ အသြင္းအထုတ္ အႀကိမ္အေရအတြက္ မ်ားလာေတာ့.. ေတာ္ေတာ္ေလး ဟုတ္လာၿပီ။ အားတင္းထားရတဲ့ က်ေနာ္.. သက္ျပင္းခိုးခ်ရင္း အနီ့ကိုယ္လုံးေလးေပၚ ဖိကပ္ပီး ႀကိတ္ေဆာင့္ေလး ေဆာင့္လို႔ရလာၿပီ။ ေဆာင့္လိုးေနရင္း အနီ့နို႔ႏွစ္လုံးကို ေသခ်ာဆုပ္ေခ်ေပးေနတယ္။ ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးကို ဘယ္ညာနမ္း၊ ႏွုတ္ခမ္းေလးကိုစုပ္၊ လၽွာထိုးထည့္ၿပီး ေမႊေပး၊ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပသြားၿပီဗ်။
ဒီလိုမွန္မွန္ေလး ၁၅ မိနစ္ေလာက္ လိုးေနရင္းနဲ႔ အနီ့ေစာက္ဖုတ္ေလးက ၃-၄ ခ်က္ေလာက္ ဆက္တိုက္ က်ေနာ့္လီးကို ဆြဲညႇစ္သလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ အနီ့ဆီကလည္း
“အစ္ကိုေရ.. အစ္ကို.. အင္းးးးးးးး”
ဆိုတဲ့ ေအာ္သံ ၾကားလိုက္ရတယ္။ က်ေနာ့္ခ်စ္သူ အပ်ိဳစင္ကေလးကို ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ အလိုျဖည့္ေပးနိုင္လိုက္ၿပီဆိုတာ ခ်က္ခ်င္းရိပ္မိလိုက္ၿပီး အားတက္လာတယ္။ ေဆာင့္ခ်က္ေတြကို နည္းနည္းျမန္ပစ္လိုက္တယ္။ ဆီးခုံႏွစ္ခု ရိုက္ခတ္တဲ့အသံ တဖတ္ဖတ္က က်ယ္ေလာင္လာၿပီ…
“အားးးးးး!! အနီေလးေရ… အစ္ကို ၿပီးၿပီ… ရွီးးးးးးး.. အားးး ခ်စ္လိုက္တာ အနီေလးရာ….”
အဲ့လိုေတြ ဒေရာေသာပါး က်ေနာ့္ပါးစပ္က ေအာ္ရင္း ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေအာင့္ထားရတဲ့ က်ေနာ့္အခ်စ္ရည္ပူပူေတြကို အနီ့အပ်ိဴစင္ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးထဲ တဖ်င္းဖ်င္း ပန္းထုတ္လိုက္မိ
တယ္ဗ်ာ။
“အနီ့ကို အစ္ကို ပစ္မသြားရဘူးေနာ္..။ အနီေသလိမ့္မယ္..။ ေနာ္လို႔… အစ္ကိုေနာ္”
က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲမွာ ေခၽြးစက္ကေလးေတြသီးေနတဲ့ ခ်စ္တဲ့ဆရာမေလးက ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ခ်စ္ရည္လႊမ္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ခၽြဲခၽြဲေလးေျပာရွာတယ္။ က်ေနာ္က ဘာမွျပန္မေျပာပဲ အနီ့နဖူးေလးကို သာသာေလး ငုံ႔ေမႊးလိုက္ရင္း ျပဳံးေနမိတယ္။
“ၾကည့္ေလ… ဘာျပဳံးေနတာလဲ.. အစ္ကိုလို႔ အခုေပး ဂတိေပး..”
စူတူတူႏွုတ္ခမ္းေလးနဲ႔ မ်က္ႏွာအိုအိုေလးလုပ္ၿပီး က်ေနာ့္ကို အတင္းကပ္ခၽြဲေနတဲ့ က်ေနာ့္အနီေလးဟာ ဘဝမွာျမင္ဖူးသမၽွ မိန္းမေတြထဲမွာ အလွဆုံးပါလားကြယ္။ အခန္းထဲကိုဖြင့္ထားတဲ့ ျပဴတင္းေပါက္က ေလႏုေအးေလးေတြ တေနာ့ေနာ့ တိုးဝင္လာေတာ့ ေခၽြးေတြစိုရႊဲေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး ေအးကနဲ ခံစားလိုက္ရတယ္။ ရင္ခြင္ထဲက ငါးရံ့ကိုယ္လုံးေလးကို ခပ္တင္းတင္း တိုးဖက္လိုက္ရင္း..
“အနီေလးသာ အစ္ကို႔ကိုေက်ာရ႐ုံ မႀကံသြားနဲ… သိလား …။ ပစ္ေျပးသြားလို႔ကေတာ့ သမဆိုင္က ေရနံဆီတစ္ဆယ္ဖိုး ဝယ္ေသာက္ပစ္လိုက္မယ္ ဟီးဟီး”
အဲ့လိုေပါက္ကရ ေနာက္ေျပာင္ရင္း က်ေနာ့္လက္ေတြက အကာအကြယ္ဗလာျဖစ္ေနတဲ့ အနီ့နို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို ေဆာ့ကစားသလိုလုပ္ရင္း ေခ်ေပးလိုက္ေတာ့ ဆရာမေလးက
“အာကြာ…”
ဆိုၿပီး က်ေနာ့္လက္ကို ဖမ္းဆုပ္ထားရင္း..
“အစ္ကိုေနာ္.. ႐ူးသလို ေပါသလို လုပ္မေနနဲ႔။ အတည္ေျပာ.. အခုေျပာ”
ဆိုၿပီး.. ေလသံမာမာနဲ႔ ေဟာက္တယ္ဗ်ာ။ အဲ့ဒီေတာ့မွ က်ေနာ္မ်က္ႏွာပိုးသတ္လိုက္ရင္း အတည္စေျပာလိုက္တယ္။
“အနီေလး ဟိုဝတၳဳဖတ္ဖူးလား..။ John Steinbeck ရဲ့ Of Mice and Men ဆိုတဲ့ ဝတၳဳေလ။”
“အင္း.. ဘာသာျပန္ ဖတ္ဖူးတယ္ေလ..။ ဒို႔ပိုင္တဲ့ေၿမ ဆိုတာ မဟုတ္လား အစ္ကို။ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ဇာတ္လမ္းမလား။ သိပ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး..။ အစ္ကို နည္းနည္းျပန္အစေဖာ္ေပးေလ..”
“George နဲ႔ Lennie ဆိုတဲ့ အိမ္ေျခယာမဲ့ အေမရိကန္ လယ္ကူလီႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ရင္နင့္စရာ ဇာတ္လမ္းေလးပါ အနီေလးရာ..။ ခပ္တိုတိုေလး အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ျပန္ေျပာရရင္.. တစ္ေန႔တစ္ေဒၚလာနဲ႔ စိုက္ပ်ိဳးေရးၿခံေတြထဲမွာ ဘာလီအိတ္ေတြ ကူလီထမ္းတဲ့ တစ္ေကာက္ႂကြက္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ေပါ့။ တြယ္တာစရာဆိုလို႔ ဒီသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ပဲ ေလာကမွာ ရွိတာေပါ့ေလ။ George က လူေကာင္ေသးတယ္၊ ဉာဏ္ရွိတယ္…။ Lennie ဆိုတဲ့ေကာင္က လူေကာင္အႀကီးႀကီး၊ ဒါေပမယ့္ က်ပ္မျပည့္ဘူး..။ ေလာကမွာ George ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းသာ သူ႔အတြက္ ကိုးကြယ္ရာေပါ့။ ေျခဦးတည့္ရာ ေလၽွာက္သြားရင္း ကူလီအလုပ္နဲ႔ အသက္ေမြးၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ေပါ့။
တစ္ေန႔မွာ သူတို႔ အႀကံတစ္ခုရလာတယ္။ ေဒၚလာ ၄၀၀ ေလာက္နဲ႔ အိမ္ကေလးတစ္လုံးဝယ္ၿပီး ေနၾကမယ္ဆိုတဲ့ ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ေပါ့။ အဲ့ဒီအိမ္ေလးက ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေလးနဲ႔ ေတာင္ကုန္းေပၚမွာရွိသတဲ့။ အနီေရာင္ ေလရဟတ္ကေလးလည္း ပါမယ္။ ေျပာင္းဖူးအခ်ိဳပင္ေတြ စိုက္ၾကမယ္။ ဆိတ္နည္းနည္း ေမြးမယ္။ ဘယ္တုန္းကမွ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ မေနဖူးတဲ့ အေျခတက် ဘဝေလးေပါ့ကြာ။ အဲ့ဒီအရမ္းလွတဲ့ အိပ္မက္ကေလးမက္ၿပီးေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ပိုက္ဆံစုၾကတာေပါ့ေနာ္။ တစ္ေနကုန္ ဘာလီအိတ္ေတြ ပင္ပင္ပန္းပန္း သယ္ပိုးၿပီးလို႔ အလုပ္သမားတန္းလ်ားက သူတို႔အိပ္ယာေပၚမွာ လွဲေလ်ာင္းရင္း အဲ့ဒီအိပ္မက္ကို တတြတ္တြတ္ေျပာရင္း ေပ်ာ္ေနၾကတာေပါ့ေလ။
အခု အစ္ကို အနီ့ကို ေျပာခ်င္တာက အဲ့ဒီသူတို႔ ညတိုင္းေျပာေလ့ရွိတဲ့ ဒိုင္ယာေလာ့ေတြကြ..။ နားေထာင္ေနာ္ အစ္ကိုရြတ္ျပမယ္။
George ငါတို႔ေနမယ့္ အိမ္ကေလးအေၾကာင္း မအိပ္ခင္ ေျပာျပပါလားလို႔ Lennie က ေတာင္းဆိုေတာ့ George က စေျပာတယ္..။ ေအး.. ေဟာ့ဒီအေမရိကန္ျပည္မွာ မင္းတို႔ငါတို႔လို ေျခသလုံးအိမ္တိုင္ လယ္ကူလီတစ္ကိုယ္ေတာ္ေတြ အမ်ားႀကီးေပါ့ ..။ အနာဂတ္မရွိ.. အေပါင္းအေဖာ္မရွိ..။ လကုန္ရင္ ေဒၚလာ ၃၀ ထုတ္ၿပီး အရက္မူးေအာင္ေသာက္မယ္..။ ဖာအိမ္မွာ ပါတဲ့ေငြေတြ အကုန္သုံးမယ္..။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ကူလီျပန္ထမ္းမယ္။ ဒါပဲ သူတို႔ဘဝက။ ေအး ငါတို႔နဲ႔ေတာ့ မတူဘူးကြ။ မင္းမွာ ငါရွိသလို ငါ့မွာလည္း မင္းရွိေနၿပီ။ ငါတို႔ အခုပိုက္ဆံစုလို႔ ျပည့္ၿပီဆိုရင္ အိမ္ကေလးတစ္လုံး ဝယ္မယ္။ ဒီလို ကူလီအလုပ္ မလုပ္ေတာ့ဘူး။
ငါတို႔အိမ္ကေလးက ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေလးနဲ႔ ေတာင္ကုန္းေလးေပၚမွာ ရွိတယ္ကြာ။ ေလရဟတ္အနီကေလးပါတယ္။ ေျပာင္းဖူးေလးဘာေလး နည္းနည္းစိုက္ၾကတာေပါ့ကြာ။ ငါတို႔ကို ဘယ္အလုပ္ရွင္မွ ခိုင္းလို႔မရေတာ့ဘူးကြ။ George ငါတို႔ ယုန္ကေလးေတြေကာ ေမြးမွာလားဟင္။ ေအးပါ Lennie ရာ မင့္အႀကိဳက္ ယုန္ကေလးေတြလည္း ေမြးေပါ့ကြာ။
Lennie က က်ပ္သိပ္မျပည့္တဲ့အျပင္ ႏူးညံ့တဲ့ အေမႊးေလးေတြကို ပြတ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေရာဂါရွိေနတာ..။ အခု အစ္ကို အနီ့နို႔ကေလးေတြကို အျမဲပြတ္ပြတ္ေနသလိုမ်ိဳးေပါ့ ဟီးဟီး..”
“အစ္ကိုေနာ္ အက်င့္ပုတ္”
“ငါတို႔ပိုင္တဲ့ေျမ… ငါတို႔ပိုင္တဲ့အိမ္…။ အနီကေလး.. အစ္ကို အခုဘာလို႔ အဲ့ဒါေတြကို ရြတ္ျပေနလဲ သိလား”
“ဟင့္အင္း.. အစ္ကို”
“အစ္ကို႔ကို အနီ အထင္မႀကီးနဲ႔။ အစ္ကိုဟာ ေတာ္ေတာ္ဆိုးေပတဲ့ ေကာင္ကြ။ ဒါေပမယ့္ အခု အစ္ကို႔စိတ္ေတြ ေျပာင္းလဲသြားၿပီ သိလား။ အစ္ကို အိမ္ျပန္ရင္ အနီေလးကို ေခၚသြားေတာ့မယ္။ အစ္ကို မဆိုးေတာ့ဘူးလို႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ၿပီးၿပီ။ အခုေျပာတဲ့ ဝတၳဳထဲကလို အိမ္ကေလးတစ္လုံးေဆာက္ၿပီး အနီနဲ႔ အစ္ကို.. George နဲ႔ Lennie လို ဘဝအသစ္ စရေအာင္ေနာ္။ အစ္ကိုက လူေကာင္ႀကီးၿပီး က်ပ္မျပည့္တဲ့ Lennie ေပါ့ေလ… ဟားဟား..။
အနီေလးက ဉာဏ္ရွိၿပီး လူေကာင္ေသးတဲ့ George ေပါ့။ ယုန္ကေလးေတြ မေမြးပဲ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ကေလးေလးေတြ ေမြးၾကမယ္ေလ ဘယ္လိုလဲ။ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းနဲ႔ ေတာင္ကုန္းေပၚကအိမ္ကေလး.. ေလရဟတ္အနီေရာင္ေလးနဲ႔။ ေလာကမွာ လူေတြအားလုံး အထီးက်န္ေနၾကတာကြ…။ ဒါေပမယ့္ အစ္ကိုတို႔ႏွစ္ေယာက္ေတာ့ မပါဘူး။ အစ္ကို႔ေဘးမွာ အနီရွိသလို၊ အနီေလးရဲ့ေဘးမွာ အစ္ကိုရွိေနတယ္ေလ..”
က်ေနာ့္ရဲ့ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ဆန္ အေတြးေတြကို ေျပာျပလိုက္ေတာ့ ခ်စ္သူဆရာမေလးက ၾကည္ႏူးေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ျပဳံးေနရွာတယ္။
“အစ္ကို… အနီက အစ္ကို႔အတြက္ ေဟာဒီအထဲကေန (ဗိုက္ရွပ္ရွပ္ကေလးကို ပုတ္ျပရင္း) ယုန္ကေလး ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ ေမြးေပးရမွာလဲဟင္”
က်ေနာ္က ဘာမွျပန္မေျပာပဲ လက္ေခ်ာင္း ၆ ေခ်ာင္း ေထာင္ျပလိုက္ေတာ့ လၽွာကေလးတစ္လစ္ထုတ္၊ ဇက္ကေလးပုၿပီး..
“ေသေရာေပါ့ အစ္ကိုရာ”
လို႔ တခစ္ခစ္ရယ္ရင္း သေဘာေတြက်ေနျပန္တယ္။
“ေနဦး အစ္ကိုရ..။ အဲ့ဒီဇာတ္လမ္းေနာက္ဆုံးမွာ George က Lennie ကို မ်က္ရည္ေတြက်ၿပီး ေျခာက္လုံးပူးေသနတ္နဲ႔ ပစ္သတ္လိုက္ရတာမလား။ အနီမွတ္မိၿပီ..။ အနီျဖင့္ အဲ့ဒါဖတ္ၿပီး ငိုလိုက္ရတာ။ နိမိတ္မေကာင္းပါဘူး..”
ဆိုၿပီး မ်က္ႏွာေလး ညႇိုးငယ္သြားရွာျပန္တယ္။
“ဟာ.. ဒီအ႐ူးမေလး… အဲ့ဒါဝတၳဳကြ..။ အခု ဘယ္သူ႔ဆီမွာမွ ေျခာက္လုံးပူး မရွိဘူး..။ အဲ့ဒါေတြ ေတြးစရာမလိုဘူး..။ ေလာေလာဆယ္ အစ္ကို႔မွာ ႏွစ္လုံးျပဴးတစ္လက္ေတာ့ရွိတယ္ ေရာ့…”
ဆိုၿပီး ျပန္ေတာင္စျပဳလာတဲ့ က်ေနာ့္အငယ္ေကာင္ကို ႐ုတ္တရက္ ဒူးေထာက္ထထိုင္လိုက္ၿပီး အနီ့ဖဝါးေလးထဲကို ထိုးထည့္လိုက္ေတာ့
“အယ္… သူ႔ဟာႀကီးကလည္း”
ဆိုၿပီး မ်က္လုံးေလး ျပဴးလာတယ္။
“အစ္ကိုက ျပန္ျဖစ္လာတာ ျမန္လိုက္တာ”
ဆိုၿပီး က်ေနာ့္လီးႀကီးကို ေသေသခ်ာခ်ာကိုင္ၿပီး လက္ျပန္ေလး ဂြင္းထုသလို ကစားေပးရင္း စိတ္ဝင္တစား စူးစမ္းေနျပန္တယ္။ ၿပီးမွ ျပဳံးစိစိနဲ႔..
“အနီလည္း အစ္ကို႔ကို အရမ္းခ်စ္ေတာ့မယ္ကြာ”
ဆိုၿပီး ပက္လက္အိပ္ေနရာက တံေတာင္ဆစ္ကေလးေထာက္ၿပီး ကိုယ္တစ္ပိုင္းထလာရင္း က်ေနာ့္လီးရဲ့ ထိပ္ဖူးကို လၽွာနီနီေလးနဲ႔ မရဲတရဲ ထိုးလ်က္ေပးလာတယ္။ နည္းနည္းလုပ္ရဲလာေတာ့မွ ႏွုတ္ခမ္းပါးလ်လ်ေလးကို ခပ္ဟဟေလးလုပ္ၿပီး ပလြတ္ကနဲ စုပ္သြင္းလိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္မွာ ေႏြးေတးေတး အရသာေလးနဲ႔အတူ က်င္ဆိမ့္တဲ့အရသာကို ခံစားရင္း အနီ့ဆံႏြယ္ေလးေတြကို ခပ္တင္းတင္းဆြဲရင္း “ရွီးးးးးးး” ကနဲ ေအာ္ညည္းလိုက္မိတယ္….။
ခင္ဗ်ားတို႔ က်ေနာ့္ဘဝကို အားမက်ဘူးလား။ ဝါသနာတူ သူနာျပဳဆရာမေခ်ာေခ်ာေလးနဲ႔ သာယာတဲ့ ဘဝေလးကို ျဖတ္သန္းေနရတဲ့ အခ်ိန္ေတြေလ။ ေဆး႐ုံကေန အနီေလးကို စက္ဘီးေလးနဲ႔ တင္နင္းၿပီး ပ်ဥ္ေထာင္တစ္ထပ္အိမ္ကေလးဆီကို လာရာလမ္းမွာ ရင္တလွပ္လွပ္ တုန္ခဲ့ရတာ ေန႔တိုင္းေပါ့။ တူတူခ်က္ျပဳတ္ၾက၊ ေရမိုးခ်ိဳး စားေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ အ႐ူးအမူးခ်စ္ၾက၊ ၿပီးမွ ဖက္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကနဲ႔ ေရႊေရာင္လြမ္းခဲ့တဲ့ ကာလေတြေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္နဲ႔ အခ်စ္စခန္းဖြင့္ဖို႔ဆိုရင္ ဘယ္ေတာ့မွ တြန႔္ဆုတ္မေနတတ္တဲ့ ခ်စ္သူေလးေပါ့။
“ခ်စ္မယ္လာ.. အစ္ကိုစိတ္ရွိသေလာက္ခ်စ္..။ အနီ့ကို ၿငီးေငြ႕သြားတဲ့အထိ ခ်စ္ပစ္လိုက္”
လို႔ ျပဳံးရင္း ေျပာတတ္တာေပါ့..။ အဲ့လိုေျပာတိုင္း က်ေနာ္ကလည္း
“အို… တသက္လုံး မၿငီးေငြ႕ဘူး”
လို႔ အက်ယ္ႀကီး ျပန္ေအာ္ေလ့ရွိတာေပါ့ေလ။ ဘယ္လိုလုပ္ ၿငီးေငြ႕မွာလဲဗ်..။ တကိုယ္လုံး အျပစ္ဆိုစရာမရွိတဲ့ ကိုယ္လုံးပိုင္ရွင္ သူနာျပဳေခ်ာေခ်ာေလးကို ခ်စ္ရတာေလ။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ ခ်စ္ၾကတယ္ဆိုတာ တျခားမိန္းမေတြလို ရွက္ေနတာ၊ တြန႔္ဆုတ္ေနတာေတြ လုံးဝမရွိဘူး။ အရမ္းတက္ႂကြတယ္၊ ပြင့္လင္းတယ္..။ ဒါကို အရွက္မဲ့လြန္းတယ္လို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ မထင္နဲ႔ဗ်။ က်ေနာ့္အျမင္အရေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ အနီဟာ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ အင္မတန္ ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလိုျဖစ္ၿပီး ကုတင္ေပၚမွာၾကေတာ့ ႏွစ္ကိုယ္တစ္စိတ္ ျဖစ္ျဖစ္ေနတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ စဥ္းစားၾကည့္ေလ..။ သာမန္မိန္းမေတြ ေျပာမထြက္ရဲေလာက္တဲ့ စကားေတြ သူ က်ေနာ့္ကို ေျပာရဲတယ္ဗ်။
ဒီလိုဗ်ာ.. တခါတေလ အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ က်ေနာ္က ေၾကာ္ေလွာ္ခ်က္ျပဳတ္ေနတုန္း အေနာက္ကေန က်ေနာ့္ကို သိုင္းဖက္ေတာ့.. က်ေနာ္က
“ေဟ့ေကာင္ အနီကေလးပူတူတူး.. ဟင္းခ်က္ေနတယ္.. လာမေႏွာက္ယွက္နဲ႔”
လို႔ ေအာ္လိုက္ရင္.. က်ေနာ့္နားရြက္နားကို ေျခဖ်ားေလးေထာက္ သူ႔ႏွုတ္ခမ္းေလးကပ္လာၿပီး ေလသံတိုးတိုးေလးနဲ.
“အစ္ကို.. အနီ့အဖုတ္ကေလး တစ္ဆစ္ဆစ္ ျဖစ္ေနလို႔ သိလား ..။ အစ္ကိုနမ္းေပးတာ ခံခ်င္လို႔ေနမွာ..”
ဆိုၿပီး ရယ္သံေလးစြက္ၿပီး ကပ္ေျပာတတ္တယ္ဗ်ာ။ ကဲ… က်ေနာ္ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမလဲ ခင္ဗ်ားတို႔ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့။ က်ေနာ့္တကိုယ္လုံး ဖ်င္းကနဲ ျဖစ္သြားတာေပါ့..။ ကိုယ့္ခ်စ္သူက အဲ့လိုေျပာလာရင္ စိတ္မလွုပ္ရွားပဲေနမလား။ ခ်က္ခ်င္း မီးဖိုေပၚက ဟင္းအိုးကို မ ခ်လိုက္ၿပီး အနီ့ထမီေလးကို ေကာက္လွန္ၿပီး ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးကို ေကာက္လ်က္ေပးလိုက္တာေပါ့။ မတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့ အနီ့ကို ဒူးေထာက္ၿပီး လ်က္ေပးရင္း ေညာင္းလာရင္ ထမီဂြင္းလုံး ခၽြတ္ခ်ပစ္လိုက္ၿပီး ထမင္းစားပြဲေပၚ ေပြ႕တင္ၿပီး ဒူးေထာင္ေပါင္ကားထိုင္ခိုင္း၊ က်ေနာ္က ထိုင္ခုံကိုဆြဲယူၿပီး ထိုင္၊ စိမ္ေျပနေျပကို ေစာက္ဖုတ္လ်က္၊ ေစာက္စိစုပ္ေပးေတာ့တာေလ။
“အင္..ငင္..ငင္..”
ဆိုၿပီး ဆက္တိုက္ေအာ္သံ ထြက္လာရင္ က်ေနာ္သိလိုက္ၿပီ..။ (အနီေလး ၿပီးခါနီးရင္ အဲ့လို အင္.. ငင္.. ငင္.. ဆိုၿပီး ထူးထူးဆန္းဆန္းအသံေတြ ထြက္လာတာဗ်)
ခ်က္ခ်င္း က်ေနာ္ မတ္တပ္ရပ္ပစ္လိုက္ၿပီး ပုဆိုးကိုခၽြတ္ခ်.. အနီ့ေစာက္ဖုတ္ဝမွာ က်ေနာ့္လီးကိုေတ့ၿပီး ေဆာင့္လိုးခ်ပစ္လိုက္တယ္။ အဖုတ္လ်က္ေပးလို႔ ၿပီးေတာ့မလိုအျဖစ္မွာ အဲ့လိုလိုးၿပီး အျမင့္ဆုံးပို႔ေပးတာ ေတာ္ေတာ္ထိေရာက္တယ္ဗ်။ တကိုယ္လုံး တဆတ္ဆတ္ အေၾကာေတြဆြဲၿပီး တြန႔္လိမ္ရင္း ၿပီးသြားတဲ့အျပင္.. က်ေနာ္ အဆက္မျပတ္ တဖုန္းဖုန္း ေဆာင့္လိုးရင္း ခပ္ျမန္ျမန္ သုတ္ရည္ေတြ ပန္းထုတ္တဲ့အခ်ိန္မွာကို သူလည္း ဒုတိယအႀကိမ္ လိုက္ၿပီးသြားတတ္တယ္။
ထမင္းစားပြဲေပၚမွာ ထပ္လ်က္ကေလး ႏွစ္ေယာက္သား ေမွာက္အိပ္ေနၾကၿပီး ခဏၾကာမွ လူးလဲထၿပီး တဟားဟားနဲ႔ ၾကည္ႏူးတတ္ၾကတာေပါ့။ ပုဆိုးေလး၊ ထမီေလးေတြ ေကာက္ဝတ္.. သုတ္သင္သန႔္ရွင္းၿပီးမွ က်ေနာ္လည္း ထမင္းဟင္းေတြ ဆက္ခ်က္ရေတာ့တာေပါ့။ အနီကေတာ့ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ တန္းေျပးၿပီး ေလၽွာ္ဖြတ္ေရမိုးခ်ိဳး..။ အံမယ္ အဲ့ဒါၿပီးသြားၿပီ မထင္နဲ႔။ သူ ေရမိုးခ်ိဳး အဝတ္လဲၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ထြက္လာရင္ ထမင္းပြဲျပင္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို မ်က္စိတစ္ဖက္မွိတ္ျပရင္း
“အစ္ကိုေရ ျမန္ျမန္သြားခ်ိဳးေခ်..။ ထမင္းတူတူစားၿပီးရင္ အနီေလး အစ္ကို႔ကို လက္စားေခ်ဦးမွာ..။ ျမန္ျမန္လုပ္”
ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ ေကာင္မေလးဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္လုံး အဲ့ဒါေတြပဲ လုပ္ေနၾကတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်။ တခ်ိဳ႕ရက္ေတြၾကေတာ့ ရိုးရိုးတန္းတန္း ေပြ႕ဖက္ၿပီး စာေတြတူတူဖတ္၊ ျငင္းၾကခုန္ၾကနဲ႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ဘဝကေလးေပါ့။
“ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲႀကီး တကယ္ျဖစ္ခဲ့တယ္..။ က်ေနာ္ အနီကေလးကို ခ်စ္တယ္..”
“ဟားဟား.. ေဟ့အစ္ကို… အဲ့ဒါ သုခမိန္လွိုင္ရဲ့ ကဗ်ာႀကီး.. ခစ္ခစ္”
ဒါဆိုၿပီးၿပီေပါ့။ သာယာတဲ့ဘဝေလး ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ဇာတ္သိမ္းေပါ့။ မဟုတ္ေသးဘူးဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔သိတဲ့အတိုင္း ဖိုးသက္ဆိုတဲ့ က်ေနာ္ဟာ မိန္းမေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ေတာ္ေတာ္ကို ရွုပ္ရွုပ္ေထြးေထြး ျပႆနာတက္တတ္တဲ့ ကံအေၾကာင္းတရားက ပါတာကိုးဗ်။ က်ေနာ့္ဆရာသမား ကိုေရႊဘက ညစ္တီးညစ္ပတ္ တခါက ေျပာဖူးသလိုေပါ့..။
“ေဟ့ေကာင္ဖိုးသက္.. မင္းဆိုတဲ့ေကာင္က ေစာက္ဖုတ္က်ိန္စာသင့္ေနတဲ့ ေကာင္ပါကြာ”
ဆိုလား။ မိန္းမေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ အဲ့လို က်ိန္စာဆန္ဆန္ေတြ ျဖစ္ျဖစ္လာတာ တစ္ဘဝလုံးပဲ။ ျပႆနာက ေဆး႐ုံတက္ေနတဲ့ က်ေနာ့္အဘိုး ေဆး႐ုံကေန ေကာင္းလို႔ ဆင္းရမယ့္ေန႔မနက္မွာ စတာဗ်ိဳ.။ အနီတစ္ေယာက္ ညဂ်ဴတီကေန တစ္ေယာက္ထဲ ျပန္သြားၿပီ။ က်ေနာ္က ဟိုေကာင္ကာတြန္းဆရာကို ဒီေန႔ အဘိုးေဆး႐ုံဆင္းမွာမို႔ ဒီေကာင့္ဂ်စ္ကားေလးယူၿပီး လာႀကိဳဖို႔ မွာထားတယ္။ ဘြားေလးေမရယ္ က်ေနာ္ရယ္ ပစၥည္းေလးဘာေလးသိမ္းၿပီး ဆရာဝန္ႀကီး ေရာင္းလွည့္ၿပီးရင္ ဆင္းလို႔ရၿပီဆိုၿပီး ျပင္ဆင္ေနၾကတာေပါ့။ မနက္ခင္း ၉ နာရီေလာက္ၾကေတာ့ ဆရာဝန္ႀကီး ေရာက္လာၿပီး..
ဦးရဲျမင့္ ဆင္းလို႔ရပါၿပီ။ ေနာင္ကို ဆင္ျခင္ဖို႔ ဘာညာေတြေျပာ။ က်ေနာ့္အဘိုးကလည္း ဟုတ္ကဲ့ဆရာႀကီး က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္အသိတရားရပါၿပီ ဘာညာေတြ ျပန္ေျပာေနတုန္း.. ဆရာဝန္ႀကီးေဘးက ပါလာတဲ့ လက္ေထာက္ဆရာဝန္မက ဘြားေလးေမအနားမွာ ကပ္ၿပီး ျပဳံးျပဳံးရႊင္ရႊင္နဲ႔ စကားေတြ တိုးတိုး တိုးတိုးေျပာရင္း က်ေနာ့္ကို လွမ္းလွမ္းၾကည့္ေနေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဘာရယ္မဟုတ္ ေသခ်ာျပန္ၾကည့္မိတယ္။
ဘုရား ဘုရား…။ ဂ်ဴတီကုတ္အျဖဴ၊ ထမီအနက္ေရာင္နဲ႔ ဆံပင္ေတြကို ေသခ်ာထုံးထားတဲ့ ဆရာဝန္မဟာ…. ဟိုေရတြင္းနားမွာ က်ေနာ္နဲ႔ျဖစ္ခဲ့တဲ့ မိန္းမပါလား…။ အျမဲတမ္း တင္းမာေနတတ္တဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာက အခုေတာ့ ခ်ိဳျပဳံးလို႔ပါလားဗ်ာ။ ေနပါဦး.. ဒီဆရာဝန္မက ဘာကိစၥ တစ္လလုံးလုံး ေဆး႐ုံမွာရွိမေနပဲ.. က်ေနာ့္ကို ထမင္းဟင္းေတြ ခ်က္ေကၽြးေနခဲ့တာလဲ။ အခု ဘြားေလးေမေကာ.. အဲ့ဒီဆရာဝန္မေကာ.. က်ေနာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး ဘာေတြတျပဳံးျပဳံး ေျပာေနၾကတာလဲ မသိဘူး။ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး ရင္ထိတ္ေနၿပီ။ ၿပီးေတာ့.. က်ေနာ္ ျပႆနာႀကီးႀကီးမားမား တစ္ခုကို မၾကာခင္ ရင္ဆိုင္ရေတာ့မယ္ဆိုတာ ရင္ထဲမွာ အလိုလိုသိေနသလိုပဲဗ်ာ။
ေဆး႐ုံေအာက္ကို အားလုံးဆင္းလာၾကေတာ့ အဲ့ဒီမိန္းမပါ လိုက္လာတယ္ဗ်။ က်ေနာ္ကေတာ့ အမွန္အတိုင္း ဝန္ခံရရင္ ေတာ္ေတာ္ေလး ေျခာက္ျခားေနၿပီ။ စိတ္လည္း ေတာ္ေတာ္ရွုပ္ေထြးစ ျပဳလာတယ္။ ပစၥည္းပစၥယေတြအကုန္ ကားေပၚတင္ၿပီး အဘိုးေလးကိုတြဲၿပီး ကားေရွ႕ခန္းကို ေပြ႕တင္ရင္း ဟိုဆရာဝန္မကို တစ္ခ်က္ေလာက္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းကို သြားေလးနဲ႔ ဆတ္ကနဲကိုက္၊ မခ်ိဳမခ်ဥ္ေလး လုပ္ျပေနတယ္။ ဖူးးးး… က်ေနာ္ေတာ့ ရင္ေမာေနၿပီဗ်ာ။
“ရီရီေလး.. အရီးေမတို႔ သြားၿပီကြယ္..။ ညေနမွ နင့္ေမာင္ကို အႀကိဳလႊတ္လိုက္မယ္ေနာ္..”
ဘြားေလးေမ လွမ္းေအာ္တာကို..
“ဟုတ္.. အရီး..”
ဆိုၿပီး အဲ့ဒီဆရာဝန္မက လွမ္းေျပာရင္း ျပဳံးရယ္လို႔ လက္ျပၿပီး က်န္ခဲ့တယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အဘိုးကို အတက္အဆင္း ခက္မွာစိုးလို႔ အိမ္ေအာက္ထပ္ ဧည့္ခန္းနဲ႔ ကပ္လ်က္အခန္းမွာ ေနရာခ်ထားေပးလိုက္တယ္။ ဟိုလိုလူမမာႀကီး မဟုတ္ေတာ့ေပမယ့္ အားေတာ့ သိပ္မရွိေသးဘူးဆိုေတာ့ သက္ေတာင့္သက္သာေလး ရွိေအာင္ စီစဥ္ေပးရတာေပါ့ေလ။ အားလုံးၿပီးသြားေတာ့မွ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းလည္း ျပန္သြားတယ္။
အဘိုးကို အခန္းထဲက ျပဴတင္းေပါက္ေတြ အလင္းေရာင္ေကာင္းေကာင္းရေအာင္ ဖြင့္ထားေပးခဲ့ၿပီး စာအုပ္ ၃-၄ အုပ္ အပ်င္းေျပဖတ္ဖို႔ ခ်ထားေပးခဲ့ၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ဖက္ကို ဗိုက္ဆာလာတာနဲ႔ မနက္စာ တစ္ခုခုစားမယ္ဆိုၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။ ဘြားေလးေမတစ္ေယာက္ ေကာ္ဖီေလးေဖ်ာ္… က်ေနာ္ႀကိဳက္တဲ့ အုန္းထမင္းႏွမ္းေထာင္းေလးျပင္ၿပီး ေစာင့္ေနတယ္။
“ေျမးေလး.. ေရာ့…။ ေျမးအႀကိဳက္ အုန္းထမင္း..။ ေကာ္ဖီခါးခါးေလးေကာပါတယ္..။ စားေနာ္ သား…”
ဆိုၿပီး က်ေနာ္ အားရပါးရစားေနတာကို ျပဳံးၿပီး သေဘာေတြက်ေနတယ္။
“ဖိုးသက္ အိမ္ျပန္မလာတာ အခုတေလာ ၾကာေနၿပီတဲ့..။ ရီရီေလးက ထမင္းဟင္းေတြခ်က္ၿပီး ေန႔တိုင္းေစာင့္ေနတာတဲ့။ ဟုတ္လား ေျမးရဲ့…”
“က်ေနာ္.. သူငယ္ခ်င္းအိမ္ သြားသြားလည္ေနတာနဲ႔ အိမ္မျပန္ျဖစ္တာပါ ဘြားေလးေမ”
“ရီရီက ေဆး႐ုံမွာ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္လေလာက္က ျပႆနာတစ္ခုျဖစ္လို႔ ခြင့္တင္ၿပီး အိမ္မွာနားေနတာေလ ေျမးရဲ့….။ စိတ္နည္းနည္း ထိခိုက္သြားတာဆိုလားကြယ္..။ လူနာကေတာ့ မဖိတ္မစင္သြားေပမယ့္ သူ႔အမွားေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ရတယ္ဆိုၿပီး ရီရီ့ခင္မ်ာ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားရွာတာကြယ့္..။ အခုမွ သူလည္း ရယ္ရယ္ျပဳံးျပဳံး ျပန္ျဖစ္လာတာ…”
“ေၾသာ္.. ဟုတ္.. ဘြားေလး”
(ဒါေၾကာင့္ သူ႔မ်က္ႏွာက ခက္ထန္သလိုလို ျဖစ္ေနခဲ့တာကိုးလို႔ အခုမွ သေဘာေပါက္ေတာ့တယ္)
“ေျမးက ရီရီ့ကို မမွတ္မိဘူးဆို.. ဟုတ္လားကြယ့္”
“ဗ်ာ”
“ဟဲ့.. အဲ့ဒီ ရီရီဆိုတဲ့ ဆရာဝန္မေလးက ေျမးသူငယ္ခ်င္း ပုံ႔ပုံ႔ေလကြယ္.. ဖိုးသက္”
က်ေနာ္မ်ိဳခ်ေနတဲ့ အုန္းထမင္းေတြ လည္ေခ်ာင္းမွာ တစ္ဆို႔ဆို႔ႀကီး ျဖစ္သြားၿပီဗ်ာ။ က်ေနာ္ မွင္တက္ၿပီး ဘာမွလည္း ဆက္မေျပာနိုင္ေတာ့ဘူး။ ဘြားေလးေမကို ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ဘြားေလးေမကေတာ့ ဘာမွမသိရွာဘူးဗ်ာ။ တျပဳံးျပဳံးနဲ႔ စကားေတြ ဆက္ေျပာေနတယ္…။
“ဘြားေမရဲ့တူမေလ ေျမးရ..။ ငါေျမးေလး ဆိုးေပေနတယ္ဆို…။ ဘြားေမတူမေလးနဲ႔ဆို သားမိဘေတြက ျမန္ျမန္ေပးစားခ်င္တယ္လို႔ ဖုန္းဆက္တယ္ကြယ့္။ ရီရီ့ကို သားမိဘေတြကလည္း သေဘာက်ၿပီးသား..။ ဘြားေမတူမေလးကိုလည္း နည္းနည္း စကားလမ္းေၾကာင္းၾကည့္ေတာ့ သားကို သေဘာက်ပုံရတယ္ကြယ့္..။ ပုံ႔ပုံ႔က ငယ္ငယ္ကတည္းက ဖိုးသက္ ဖိုးသက္နဲ႔ အခုထိ မေမ့ရွာဘူးေလ..။ သား အံ့ၾသေနတာလား..။ ညေနေဆး႐ုံက ပုံ႔ပုံ႔ျပန္လာရင္ သား သြားႀကိဳေနာ္ ဟုတ္ၿပီလား…”
က်ေနာ္ ဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိလို႔ စားလက္စ မနက္စာကို ျမန္ျမန္လက္စသတ္လိုက္ရင္း ပူလာလို႔ ေရခ်ိဳးေတာ့မယ္ဆိုၿပီး အေၾကာင္းျပရင္း ေရတြင္းဖက္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္ေခါင္းေတြ မီးေတာက္ေတာ့မတတ္ ပူေလာင္ေနၿပီဗ်ာ။ ေရေအးေအး ၃-၄ ပုံးေလာက္ ေခါင္းကေန ေလာင္းခ်လိုက္ၿပီး ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီလဲလို႔ ေတြးၾကည့္ေနမိတယ္။ ရီရီ၊ ပုံ႔ပုံ႔ မ်က္လုံးကိုစုံမွိတ္ၿပီး ျပန္ေတြးၾကည့္ေနမိတယ္။
က်ေနာ့္ငယ္ဘဝ….. အိပ္ယာကေန မနက္ေစာေစာနိုးလာရင္.. အသားညိဳညိဳ ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ က်ေနာ့္အိပ္ယာေဘးမွာ ေရာက္ေရာက္ေနတတ္တာ မွတ္မိတယ္။ က်ေနာ့္ထက္ ၂ ႏွစ္ေလာက္ႀကီးတဲ့ ပုံ႔ပုံ႔ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလး။ အိမ္နားက မူလတန္းေက်ာင္းကို တူတူသြားရင္ က်ေနာ့္လြယ္အိတ္ကေလးကို အတင္းဆြဲယူၿပီး ပုံ႔ပုံ႔သယ္ေပးမယ္ဆိုၿပီး အတင္းလုတတ္တဲ့ ေကာင္မေလး။
ကေလးႏွစ္ေယာက္ အိမ္ၿခံအေနာက္က ေရကန္မွာ ေရတူတူခ်ိဳးရင္ ေမေမစပ္ထားေပးတဲ့ တေရာ္ကင္မြန္း ေခါင္းေလၽွာ္ရည္ကို လက္ခုပ္ေလးနဲ႔ ခပ္ခပ္ၿပီး က်ေနာ့္ကို ေခါင္းေလၽွာ္ေပးတတ္တဲ့ ေကာင္မေလး။ က်ေနာ္အနိုင္က်င့္သမၽွ ငိုမဲ့မဲ့နဲ႔ ဖိုးသက္ေလးက ပုံ႔ကို အရမ္းနိုင္စားတယ္ဆိုၿပီး သည္းခံတတ္တဲ့ ေကာင္မေလး။
ဘြားေမနဲ႔ အဘိုးေလးတို႔ ဘြားေမရဲ့ဇာတိကို အၿပီးေျပာင္းေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ ဖိုးသက္ေလးေရ တာ့တာ… ငါျပန္လာရင္ နင့္အတြက္ ပူစီေပါင္းေတြ ၅ ပန္းကန္ျပားေလာက္ ယူလာမယ္ေနာ္လို႔ ေအာ္ရင္း ျမင္းလွည္းေလးေပၚ ငိုရင္းပါသြားတဲ့ ေကာင္မေလး။
က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ အသက္အရြယ္ရလာတဲ့အထိ ပူစီေပါင္း ၅ ပန္းကန္ျပားဆိုတဲ့ ငိုသံပါပါ ေအာ္သံေလးကို အမွတ္ရေနခဲ့ဖူးတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ မွားသြားၿပီဗ်ာ။ က်ေနာ္ဟာ ေခြးထက္ေတာင္ မိုက္ခဲ့ပါလားေနာ္။
သူ က်ေနာ္အိပ္ေနရင္ လာလာရပ္ၾကည့္ေနခဲ့တာ ေဖာက္ျပန္တာမွ မဟုတ္ပဲ..။ ဟိုးငယ္ငယ္ကလို က်ေနာ္မထေသးရင္ လာလာစိုက္ၾကည့္ေနရွာတာပါလား။ က်ေနာ့္ကို ေငးေငးၾကည့္ေနခဲ့တာဟာ ငယ္ငယ္က ေကာင္ေလးဆိုတဲ့ သံေယာဇဥ္နဲ႔ေပါ့။ ဒါဆို ေရတြင္းမွာတုန္းက ကိစၥဆိုတာ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ငယ္ငယ္ကလို က်ေနာ့္ကို ေခါင္းေလၽွာ္ေပးဖို႔…..
ဟားးးး…. သြားၿပီဗ်။ မွားကုန္ၿပီ။ က်ေနာ္ထင္သလို မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္ဟာ သက္သက္မဲ့ ထင္တစ္လုံးနဲ႔ နိုင္ထက္စီးနင္း လုပ္ခဲ့တာေပါ့။ ကဲ.. က်ေနာ္ ဘာဆက္လုပ္ရေတာ့မလဲဗ်ာ။
ေရခ်ိဳးၿပီးေတာ့ အိပ္ယာေပၚမွာ ေခြေခါက္ရင္း စီးကရက္ေတြ တစ္လိပ္ၿပီးတစ္လိပ္ ဖြာေနမိတယ္။ စိတ္မေကာင္းတာေတြ၊ ေနာင္တရတာေတြ၊ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မသိတာေတြနဲ႔ ဘယ္လိုမွ ေနလို႔ထိုင္လို႔ မရေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ညေနေစာင္းေတာ့ ဘြားေမက
“ေျမး မင္းဆရာဝန္မေလးကို သြားႀကိဳေတာ့”
လို႔ ေျပာလာတာနဲ႔ စက္ဘီးေလးနင္းၿပီး ေဆး႐ုံဖက္ကို ထြက္လာခဲ့မိတယ္။ ေလာေလာဆယ္… က်ေနာ့္ငယ္ငယ္က သူငယ္ခ်င္းကို ဘယ္လို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရမလဲ ေတြးလို႔ေတာင္ မရဘူးဗ်ာ…..။(ဒုတိယပိုင္း ၿပီးပါၿပီ)
