ကောင်းရယ် မင့်ဟာကြီးက ကြီးလိုက်တာကွာ

Unicode

“ဟာ” ကျနေ့ာရင်ထဲက ထွက်လာတဲ့ အသံပါ။ မြင်ရတဲ့မြင်ကွင်း အူတွေ သဲတွေ ဗြောင်းဆန် သွားတယ်။ မမသူဇာရယ်လေ အပြေးအလွား ရောက်လာပြီး ကျနော့်ရှေ့ တည့်တည့်မှာ ထဘီလှန် ပင်တီ အောက်ဆွဲချလို့ ဘယ်ချိန်ထဲက အောင့်ထားမှန်း မသိတဲ့ ဆီးတွေကို တဖြောဖြော မြည်အောင် ပန်းချနေတာ။ နွေမို့ ပူတယ် ဆိုပြီး နေ့ခင်းအချိန် အိမ်နောက်က ပိတောက်ပင်ရိပ်မှာ ကြိမ်ပက်လက် ကုလားထိုင်လေး ကို စံပါယ်ရုံလေးတွေကြား ချပြီး ဇိမ်ကျနေတုန်း ဖတ်ဖတ် ဖတ်ဖတ် ဆိုတဲ့ ပြေးလာတဲ့ ဖိနပ်သံ အဆုံး ကျနော့်ညာဘက် ၅ ပေလောက် အကွာ စံပါယ်ရုံဘေးကို မမသူဇာ တစ်ယောက် အထက်ကပြောခဲ့သလို အန္တရာယ်ကိစ္စ လာရှင်းတဲ့ မြင်ကွင်း။

အမွေး မဲမဲတွေကြားက ပြူးနေတဲ့ အစိကြီးနဲ့ ခုံးထနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို တအံ့တသြနဲ့ ကျနော်လဲ အသက်မရှူမိအောင် ငေးနေမိတယ်။ အသက်သာ မရှူတာ ပေါင်ကြားက ညီက အတင်း ခေါင်းထောင် ကြည့်တာ။ သေးစ ပေါက်တုန်းကတော့ ကိုယ့်ဟာကို ငုံံကြည့်နေပြီး ဆီးကုန်ခါနီး ဝေဒနာသက်သာမှ ဘေးဘီ လျှောက်ကြည့်မှ ကျနော့ကို မြင်သွားတော့တယ်။ “အို ” ဆိုပြီး ထရမလို ထိုင်ရမလို ပြာယာခတ်နေမှ ကျနော်လဲ မျက်နှာလွဲဖို့ သတိရတော့တယ်။ ကျနော် ပြန်လှည့်ကြည့်တော့ မမသူဇာ မရှိတော့ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျနော့်ရင်ကတော့ တဒိန်းဒိန်းခုန်နေသလို ဘွားဖက်တော်ကလဲ အလိုမကြလို့ ငိုတောင် ငိုပြနေတယ်။ အဲ့ညက အိပ်မယ် ကြံတိုင်း မမသူဇာ စောက်ဖုတ်ကြီးပဲ မြင်ယောင်နေလို့ နောက်ဆုံး ရေအိမ်ဝင်ပြီး ထုပစ်လိုက်မှပဲ အိပ်လို့ရတော့တယ်ဗျာ။ နောက်အခန်းကြမှ ကျနော်နဲ့ မမသူဇာတို့ အဖြစ်ကို ပြောပြပါမယ်။

ကျနော့်အဖြစ်လေးကို အရင်ပြောပြခဲ့ပေမယ့် ကျနော့အကြောင်းကို မပြောရသေးတာမို့ အရင်ဆုံး ကျနော့ရဲ့အကြောင်းလေး ပြောပါရစေနော်။ ကျနော့်နာမည်က ကောင်းထိုက်။ အိမ်ကရော ရင်းတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေကပါ ကျနော့်ကို ကောင်းလို့ပဲ ခေါ်ကြပါ တယ်။ ကျနော့်ဖေဖေက ဦးလှကောင်း ဌာနတစ်ခုက စာရေးကြီး တစ်ယောက်။ ဖေဖေက အသားလတ်လတ် အရပ်မြင့်မြင့် ခန့်ညားတည်ကြည်တဲ့ ရုပ်ရည်နဲ့ မေမေကတော့ ညိုတဲ့ဘက် လိုက်တယ်။ အရပ်က ၅ ပေ ၃ လက်မလောက် ခါးသေး ရင်ချီ မိန်းမလှ အင်္ဂါနဲ့ပြည့်စုံတယ်။မေမေ နာမည်က ဒေါ်ခင်မြင့်ပါ။ ကျနော့်မှာ အစ်မတစ်ယောက် ရှိတယ်။ အစ်မ နာမည်က မေနှောင်းတဲ့။ မမနဲ့ ကျနော်က အသက် ၄ နှစ် ကွာတယ်။ မမ မွေးပြီးတဲ့နောက် မေမေ့မှာ ကိုယ်ဝန်မရတော့လို့ နောက်ထပ်ကလေး မရတော့ဘူးတောင် ထင်နေကြတာ။

နောက်မှ ကျနော့်ကိုမွေးတာ။ ယောက်ျားလေးလဲ ဖြစ်ပြန်ဆိုတော့ အားလုံးက ဖူးဖူးမှုတ်ပေါ့။ မမကလဲ အဖေ အမေတွေဆီက အမွေရထားလို့ မိန်းမချော စာရင်းဝင်ပဲလေ။ မမက ဆယ်တန်းကျတာနဲ့ ဆက်မတက်ဘဲ အပ်ချုပ်သင်ပြီး ကိုယ်ပိုင်အပ်ချုပ်ဆိုင်လေးကို ဈေးထဲမှာ ဖွင့်ထားပါတယ်။ တပည့်အဖြစ် ကျနော်က မမသူဇာကို ခေါ်ထားတယ်။ ကျနော်ကတော့ ဆယ်တန်း အောင်ပြီးတာနဲ့ သူငယ်ချင်း အောင်မျိုးတို့ ဆိုင်ကယ်ပြင်ဆိုင်မှာ ဝင်လုပ်ပြီး စာပေးစာယူနဲ့ပဲ ကျောင်းဆက်တက်တာ ဒုတိယနှစ် မြန်မာစာ ကျောင်းသားပေါ့။ ကျနော်က အသားက အမေတူလို့ နည်းနည်း ညိုတယ်။ အရပ်က အဖေ့လိုပဲ ၅ပေ ၈လက်မ။ မျက်လုံး မျက်ခုံး ကောင်းကောင်း ပျိုတိုင်းကြိုက်တဲ့ နှင်းဆီခိုင် မဟုတ်သော်ငြားလဲ တော်တော်များများ မိန်းကလေးတွေက ရေလာမြောင်းပေးချင်နေကြတယ်။

ဒါနဲ့ ကျနော့်မင်းသမီးလေး ဖြစ်လာမယ့် မမသူဇာအကြောင်း ပြောရအုန်းမယ်။ မမသူဇာက ကျနော့အစ်မနဲ့ ရွယ်တူဘဲ။ ဒါပေမယ့် ကံမကောင်းတာက မမသူဇာ ၂၀ ရွယ်မှာ ယောက်ျားလေး တစ်ယောက်နဲ့ ခိုးရာ လိုက်ပြေး ဖူးတယ်။ မိဘတွေကလဲ သဘောမတူ သူ့ယောက်ျားကလဲ ဆေးသမား နောက်ဆေးမှုနဲ့ ထောင်ကျ၊ ထောင်ထဲမှာသေ၊ ဒုက္ခတွေပွေပြီး အဖေအမေအိမ် ပြန်ရောက်လာခဲ့တာပေါ့။ ဘဝ အကျိုးပေး မကောင်းပေမယ့် မမသူဇာက အလှ အကျိုးပေးကတော့ မိုက်တယ်။ အရပ်က ၅ ပေ ၂လက်မ နည်းနည်းလေး ပုတယ် ဆိုရပေမယ့် ကိုယ်အတိုင်းအတာကတော့ ၃၄. ၂၈. ၃၈ ဘာလို့ အဲ့လောက် သိရသလဲ ဆိုတော့ သူတို့တွေက စက်ချုပ်သမားတွေလေ သူများတိုင်းရင်း မိန်းကလေးပီပီ ကိုယ့်ပစ္စည်းလဲ တိုင်းကြည့်ကြပြီး အချင်းချင်းပြောနေကြတာကို ကြားပြီး သိတာ။

မမသူဇာက နှုတ်ခမ်းရဲ့ ဘယ်ဘက်အပေါ်မှာ မှဲ့လေးတစ်လုံးနဲ့ ကော့နေတဲ့ မျက်တောင်အောက်က မျက်လုံးရွဲကြီးတွေက မြင်သူ ရင်ဖိုစရာပေါ့။ မမသူဇာရဲ့ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးက တွဲတွဲလေး အဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကို တပ်မက်စွာ စုပ်နမ်းချင်မိတယ်။ ကျနော် ဆိုင်ကယ်ပြင်ဆိုင် လုပ်နေတာ တစ်နှစ်လောက်ရှိမှ မမဆီကို မမသူဇာ အလုပ် ဝင်တာ။ မမဆီ အလုပ်စဝင်ကတည်းက မမသူဇာရဲ့အလှကို ကျနော် ညိတွယ်နေခဲ့တာ။ လူကလဲ လူလားမြောက်စအရွယ် လေတိုက်လို့ သစ်ရွက်ကြွေတာတောင် ခံစားချင်တဲ့ အရွယ်လေ။ ကျနော့မမကို မမလို့ ခေါ်သလို သူ့ကိုလဲ ကျနော်က မမသူဇာလို့ပဲ ခေါ်တယ်။

မမသူဇာက တစ်ခါသေဖူး ပျဉ်ဖိုးနားလည်ဆိုသလို ယောက်ျားလေးတွေကိုဆို သိပ်ဟက်ဟက်ပက်ပက် မရှိဘူး။ ပတ်ဝန်းကျင်က ကဲ့ရဲ့ပြစ်တင်မှာကိုလဲ ဂရုပြုတာနေမယ်။ ကျနော့ကိုတော့ မမရဲ့မောင်မို့ ရင်းရင်းနှီးနှီး ဆက်ဆံပါတယ်။ မမသူဇာကို ကပ်ချင်လို့ ကြံနေဖန်နေတဲ့ သူတွေတော့ အများသား တစ်ချို့လဲ မုဆိုးမမို့ အကဲစမ်းချင်ကြတာနေမယ်။ မျိုးအောင်ကတောင် “ဟေ့ကောင် မင်းအမ အလုပ်သမားက မိုက်တယ်ကွ” လို့ပြောလာသေးတယ်။ “မလုပ်ပါနဲ့ကွာ သနားပါတယ်” ဆိုတော့ “မင်း သနားတာ ငါသိတယ်” တဲ့။ ကျနော်လဲ သွားဖြဲပြနေလိုက်ရတယ်။ ကျနော် အလုပ်ကအပြန် မမကို ဆိုင်ဝင်ကြိုပြီး မောင်နှမနှစ်ယောက် အိမ်ပြန်နေကြလေ။

တစ်ခါတလေ ကျနော်ရောက်လို့ သူတို့ လက်စမပြတ်သေးရင် ထိုင်စောင့်ရတယ်။ အဲ့အခါမျိုးဆို ကျနော့ရှေ့မှာ ထလိုက်ထိုင်လိုက် ကုန်းလိုက်ကွလိုက် လုပ်နေတဲ့ မမသူဇာကို မသိအောင် ရှိုးရတာက အလုပ်တစ်လုပ်။ ညညကျရင် အလွတ်ရနေတဲ့ မမသူဇာရဲ့ကောက်ကြောင်းနဲ့ ညီတော်မောင်ကို ချော့ရတာ အခါခါ။ ပေါ်တင်လဲ မရှိတ်ရဲပြန်ဘူးဗျ။ အိမ်က အဖေ အမေနဲ့ မမက သဘောတူကြမှာ မဟုတ်မှန်း သိနေလို့။ ဒါပေမယ့် ကျနော်သူ့ကို ပြစ်မှားနေတာတော့ မမသူဇာ သိနေတယ်။ ဒါလဲ မိန်းကလေးတို့ တတ်အပ်တဲ့ မွေးရာပါ ပညာလား၊ ကျနော်ရဲ့ မထိန်းနိုင်တဲ့ အကြည့်ရိုင်းကြောင့်လား မပြောတတ်ဘူးဗျာ။ ကျနော် ခိုးကြည့်တာ မိသွားရင် မျက်နှာ လွဲလွဲသွားတယ်။

မမတို့ ခေါ်သလိုပဲ ကျနော့ကို ကောင်းလို့ပဲ ခေါ်ပါတယ်။  တစ်ရက် မနက်ပိုင်း အိမ်မှာ အန္တရာယ်ကင်း ဆွမ်းကပ်တယ်။ ဘုန်းကြီး သုံးပါးပေါ့။ နီးစပ်ရာ မိတ်ဆွေတွေလဲ ဖိတ်ပြီး ထမင်းနဲ့ ဧည့်ခံ ကျွေးမွေးတာမို့ မမသီတာက လာပြီး ဝေယျာဝစ္စ ဒါန ပြုတာ။ မနက်ခင်း တရားနာပြီး ဧည့်သည်တွေ ကျွေးမွေးလို့ နေ့လည်ထိ ဆေးကြ ကြောကြ သိမ်းကြ ဆည်းကြပေါ့။ ကျနော်ကတော့ နေ့ခင်း အရိပ်မှာ အနားယူ စာဖတ်နေတုန်း။အိမ်ထဲက ရေအိမ်မှာ လူဝင်နေလို့ မမသူဇာလဲ မအောင့်နိုင် မထိန်းနိုင်နဲ့ ကိစ္စလာအရှင်း ကျနော့ကို သက်သက်ပြသလို ဖြစ်သွားတာ။ အဲ့လိုဖြစ်ပြီး နောက်နေ့တွေ ဆိုင်ကို ကျနော်ရောက်ရင် မမသူဇာက မျက်နှာချင်း မဆိုင်ဘူး။

ကျနော်ကလဲ သူ့မြင်ရင် သူ့ပစ္စည်းကိုပဲ ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း မြင်နေတော့တာဘဲ။ နောက်လေးငါးရက်လောက် ကြာမှ ပြန်ပြီး စကားပြောတယ်။ ကျနော်လဲ မမသူဇာကို ဘယ်လိုကပ်ရမလဲ ဒါပဲတွေးနေတယ်။ ဆိုင်မှာက မမနဲ့ ဆိုတော့ မလွယ်ပြန်ဘူး။ နောက်ဆုံးတော့ ရှေးကနည်းပဲ သုံးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့တယ်။ အာ့ကတော့ စာပေးတာပဲ။ ကျနော် စာရေးပြီး မမကို ပြန်ကြိုရင်း ဆိုင်ပိတ်ကူတဲ့အခါ သူ့ခြင်းတောင်းထဲ စာထည့်ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မမ မသိအောင် တစ်တောင်နဲ့တွက်တော့ မော့အကြည့်မှာ ခြင်းတောင်းထဲကစာကို မေးငေါ့ပြလိုက်တော့ မမသူဇာလေ အပျိုလေးလို ရှက်ပြီး မျက်နှာလေးကို ရဲလို့။ စာပေးထားခဲ့တဲ့ ညက တစ်ညလုံး အိပ်မပျော်ဘူး။ မမသာ ပြန်တုန့်ပြန်လာရင် ဘယ်လို ချစ်လိုက်မယ်နဲ့ အတွေးတွေနဲ့ မိုးလင်းခါနီးမှ အိပ်ပျော်လို့ မနက်ကို မမလာနှိုးမှ နှိုးတယ်။

“ဟယ် ထတော့လေ ကောင်း ညက မအိပ်ဘဲ ဘာတွေ လုပ်နေလဲ” တဲ့ ရင်ထဲကတော့ မမသူဇာနဲ့ နှစ်ပါးသွားကနေတာ မမလို့ ပြန်ပြောပေမယ့် အပြင်မှာတော့ “ဟီး” လို့ ရီပြပြီး ထလိုက်ရတယ်လေ။ မနက်ဆို မမက အိမ်က အရင်ထွက်တယ်။ ကျနော်ကတော့ ၈ နာရီခွဲလောက်မှ ဆိုင်သွားတာ။ ဒီနေ့တော့ မနေ့က စာပေးခဲ့တဲ့ အခြေအနေ သိချင်လို့ “မမ ကောင်း လိုက်ပို့မယ်” ဆိုတော့ မမက ဘာဖြစ်လို့ဆိုတဲ့ မျက်နှာနဲ့ အကြည့်ကို “ကောင်း မျိုးအောင်နဲ့ လက်ဖက်ရည် သောက်ဖို့ ချိန်းထားလို့” ဆိုပြီး အကြောင်းပြလိုက်တယ်။ မမကို ဆိုင်ကယ်နောက် တင်ပြီး ဈေးကိုလာခဲ့တဲ့ လမ်းတလျှောက် မမသူဇာ ဘယ်လိုများ ကျနော့ကို တုန့်ပြန်မလဲလို့ တွေးရင်း ရင်ခုန်နေမိတယ်။

ဆိုင်ရောက်တော့ မမသူဇာက ဆိုင်ဖွင့်ထားနှင့်ပြီ။ မမနဲ့ အတူပါလာတဲ့ ကျနော့ကို မြင်တော့ မျက်နှာမထားတတ်သလိုနဲ့ စားပွဲပေါ်က ညှပ်လက်စ အဝတ်တွေနဲ့ အလုပ်ရှုပ်ချင်ယောင် ဆောင်နေတယ်လေ။ မမက တစ်ခန်းကျော်က သူ့ရဲ့သူငယ်ချင်းဆီ အသွား ကျနော် မမသူဇာနားကပ်ပြီး “မမ စာဖတ်ပြီးပြီလားဟင်” ဆိုတော့ မမသူဇာက မမထွက်သွားတဲ့ဖက်ကို ကြည့်ရင်း မလုံမလဲနဲ့ “ကောင်း ညနေကြမှ စာရေးထားမယ် သွားတော့ မေနှောင်းသိရင် မကောင်းဘူး” တဲ့။ “အင်းပါ ကောင်း သွားပါ့မယ်.. မမသာ စာရေးထားနော်” ဆိုတော့ ခေါင်းညိတ်ပြတယ်။ ကျနော်လဲ မျက်စိမှိတ် ပြုံးပြတော့ မမသူဇာက သက်ပြင်းချပြီး ခေါင်းငုံ့ သွားတယ်။

တစ်နေကုန် အလုပ်သာ လုပ်နေရတယ် စိတ်က မမသူဇာဆီမှာ။ မျိုးအောင်ကတောင် “ဟရောင် ဒီနေ့ ဘယ်လို ဖြစ်နေလဲကွ အလွဲလွဲ အချော်ချော်တွေချည်းဘဲ” တဲ့။ ညနေ အလုပ်သိမ်းတာနဲ့ ကမန်းကတမ်း ဆိုင်ကယ်ခွတော့ “ကောင်း ဆိုင်ထိုင်ရအောင်ကွာ” လို့ခေါ်တဲ့ မျိုးအောင်ကို “နောက်နေ့မှကွာ ခု သွားစရာရှိလို့” လို့ သူ့စကားတောင် မစောင့်ဘဲ ပြောရင်း ထွက်လာလိုက်တယ်။ ဆိုင်ရောက်တော့ မမမေနှောင်းက “ကောင်း ခဏ စောင့်အုန်းနော် လက်စသပ်လိုက်အုန်းမယ်” တဲ့။ ကျနော် ခေါင်းညိတ် ပြပြီး ဆိုင်ထဲက ထိုင်ခုံမှာထိုင်ရင်း မမသူဇာကို လှမ်းကြည့်နေမိတယ်။

လှလိုက်တဲ့ မမသူဇာရယ် ပန်းရောင် ဝမ်းဆက် အကြေသားလေးနဲ့ အောက်က ကောက်ကြောင်းအလှပန်းချီက ကြည့်မဝအောင်ပါပဲ။ မမသူဇာကလဲ ကျနော့ကို ခိုးခိုးကြည့်နေတာကို ကျနော် သိတယ်။ ခဏနေ ဆိုင်သိမ်းတော့ ကျနော်လဲ ပစ္စည်တွေကို ကူပြီး ဟိုရွေ့ဒီရွေ့ လုပ်ပေးနေတယ်။ အဲ့ချိန်မှာပဲ မမသူဇာက စာရွက်ခေါက်လေးတစ်ခု မမ မသိအောင် ကျနော့လက်ထဲ ထိုးထည့်ပေးသွားတယ်။ ပျော်လိုက်တာဗျာ။ ပြောမပြတတ်အောင်ပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျနော့အပျော်က အိမ်ရောက်လို့ အိပ်ရာထဲမှာ ဖတ်ကြည့်လိုက်တော့ အငွေ့ပြန်ပြီး ပျောက်သွားတော့တယ်။ မမသူဇာ ရေးထားတာက ”ကောင်း မမ စာပြန်ရေး လိုက်တယ်နော်။ ကောင်းနဲ့ မမက မဖြစ်နိုင်ပါဘူး ကောင်းရယ်။ မမက တစ်ခုလပ်ပါ။ ကောင်းလို လူတစ်ယောက်နဲ့ မတန်တော့ပါဘူး။

မေနှေင်းနဲ့ ကောင်းမိဘတွေကလဲ ကြည်ဖြူမှာ မဟုတ်ဘူးလေ။ မမကိုချစ်ရင် ကောင်း မမကိုမေ့ပြီး မမထက် အစစအရာရာသာတဲ့ တစ်ခြားမိန်းကလေးကို ရှာပါ ကောင်း။ မမ ကောင်းကို ပြန်မချစ်သင့်လို့ မချစ်တာ နားလည်ပေးပါ။ ကောင်း ချစ်တယ်ဆိုတဲ့ မမ” သွားပြီ စိတ်ကူးယဉ် ကမ္ဘာလေး ပြိုပျက်ပြီ။ ကျနော့ရင်ထဲမှာ နင့်နေတယ်။ ဘာလုပ်ရမလဲ မမသူဇာ ပြောသလို တစ်ခြား မိန်းကလေးတွေ ရှာရမလား။ မဖြစ်နိုင်ဘူး။ ကျနော် ချစ်တာ မမသူဇာ။ မမသူဇာကို ရအောင်ချစ်မယ်။ ဆုံးဖြတ်ချက် တစ်ခုချပြီး ကျနော် အခန်းရှိရာ အပေါ်ထပ်က အောက်ကိုအဆင်း မမက မြင်တော့ လက်ထဲက ဆိုင်ကယ်စီးဦးထုပ်ကို ကြည့်ပြီး။

“ကောင်း မောင်လေး အဲ့ဒါက ဘယ်သွားမှာလဲ” တဲ့ “အပြင်ခဏ မမ” လို့ပြောပြီး ထွက်လာလိုက်တယ်။ ထွက်လာကတည်းက ဆုံးဖြတ်ပြီးသား ဆိုင်ကယ်ကို မမသူဇာတို့အိမ်ကို ဦးတည်လိုက်တယ်။ မမသူဇာတို့က မြို့ရဲ့တောင်ဖက်ပိုင်း ကျနော်တို့က မြောက်ဘက်ပိုင်း။ ဆိုင်ကယ်နဲ့ ၁၆ မိနစ်လောက်တော့ စီးရတယ်။ မမသူဇာတို့အိမ်ရောက်တော့ ထဘီရင်လျားနဲ့ ရေစည်ဘေးမှာ ရေချိုးဖို့ လုပ်နေတဲ့ မမသူဇာ။ ကျနော့ကိုမြင်တော့ အံ့အားသင့်နေတယ်။ “ကောင်း မောင်လေး ဘာကိစ္စလဲ” တဲ့။ အိမ်ထဲက ဆိုင်ကယ်သံကြားလို့ ထွက်လာတဲ့ မမသူဇာ အမေကိုပဲ “ဒေါ်လေး မမမေနှောင်းက ကိစ္စ ရှိလို့တဲ့.. မမသူဇာကို လာခေါ်ခိုင်းလို့” ဆိုပြီး ပြောလိုက်တယ်။ မမသူဇာ အမေက “သြော် ဟုတ်လား သမီးရေ ရေမြန်မြန်ချိုးပြီး လိုက်သွားလိုက်လေ” တဲ့။ ကျနော့ကိုလဲ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ထိုင်ခိုင်းပြီး ဟင်းအိုး တန်းလန်းမို့ဆိုပြီး မီးဖိုချောင်ဖက် ပြန်ဝင်သွားတယ်။

ကျနော် ထိုင်နေရာက မမသူဇာ ရေချိုးတဲ့နေရာကို မြင်နေရတယ်လေ။ ရေစိုလို့ ထဘီက အသားမှာကပ်နေတော့ ပကတိအရှိအတိုင်း မြင်နေရသလို ဖြစ်နေလေတော့ အောက်ကကောင်က ငေါထွက်လာတော့တယ်။ အသာ ခေါင်းနှိမ်ပြီး ပေါင်နှစ်လုံးနဲ့ ညှပ်ထား ရတယ်ဗျာ။ မမသူဇာလဲ ရေအမြန်ချိုးပြီး အခန်းထဲဝင် အဝတ်အစားလဲ သနပ်ခါးရေကျဲလေး လိမ်းပြီး ပြန်ထွက်လာတော့ ဟားး လှလိုက်တဲ့ မမရယ်လို့ ရင်ထဲက ဆိုမိတယ်။ “အမေ သမီး လိုက်သွားလိုက်အုန်းမယ်နော်” “အေး အေး သမီး သွားသွား” သူတို့ သားအမိတွေ အပြန်အလှန် ပြောပြီး မမသူဇာက ကျနော့်ဆိုင်ကယ်ရဲ့ အနောက်ကိုအတက်မှာ မမသူဇာဆီက သနပ်ခါးနံ့လေးက နှာဝကိုလာပြီး မိတ်ဆက်တယ်။ တစ်ခါတလေ ဒီလိုပဲ မမမေနှေင်းက ခေါ်ခိုင်းနေကြမို့ မမသူဇာရော သူ့အမေပါ သံသယမဖြစ်ကြဘူး။ ကျနော်ကတော့ ဝုန်းဝုန်းဒိုင်းဒိုင်းနဲ့ ဆုံးဖြတ်ပြီး ထွက်လာပေမယ့် အခုတကယ် သွားရမယ်ဆိုတော့ ဘယ်သွားရမယ်မှန်း မသိဘူး။

ဟိုတယ် သွားဖို့ကလဲ ကျနော်တို့က ဘာမှဖြစ်သေးတာ မဟုတ်ဘူး။ ဘုရားသွားမယ် ဆိုတော့လဲ ဖေ့ဘွတ်ပေါ်မှာ တွေ့သလို ကိုယ့်ဘာသာ ကိုယ့်သာသနာကို ညှိးနွမ်းစေတာမို့ မသွားချင်။ စားသောက်ဆိုင်တွေ ထိုင်မယ် ဆိုပြန်တော့လည်း မမသူဇာကို သိတဲ့သူတွေက ဒီမြို့မှာက အများသား။ ကိုယ့်ဟာကို တိုင်ပတ်ပြီး ဆိုင်ကယ်ကို တွေ့ရာစီးနေတော့ “ဟဲ့ ကောင်း ဘယ်တွေ မောင်းနေတာလဲ အိမ်ကို မမောင်းဘဲနဲ့” တဲ့။ အဲ့တော့မှ ကျနော်လဲ “မမ မခေါ်ခိုင်းဘူး ကောင်း ဘာသာ ကောင်း မမကို ပြောစရာရှိလို့ ခေါ်လာတာ” “ဟာကွာ ကောင်း မကောင်းဘူးကွာ.. အဲ့လို မလုပ်နဲ့ မမကို ပြန်ပို့ပေး” တဲ့။ ရမယ် အားကြီးကြီး ဟုတ်တယ် သူ့ကို စကားတွေပြောချင်လို့ ခေါ်လာတာကိုများ ပြန်ပို့ခိုင်း နေသေးတယ်။ သူ့ကို ပြန်မပြောဘဲ ဦးနှောက်ကို အမြန် အသုံးချနေရတယ်။

ကြံစမ်း ဘာလုပ်ရမလဲ ဘယ်သွားရလဲ။ ထွက်စမ်း ထွက်စမ်း အကြံတွေ။ နောက်မှ သတိသွားရတယ်။ တခြား ဟုတ်ရိုးလား။ ကျနော်တို့ရဲ့ ဆိုင်ကယ်ပြင်ဆိုင်လေးပေါ့။ အောင်မျိုးတို့က ဆိုင်နဲ့အိမ် တွဲထားပေမယ့် အိမ်နဲ့က နည်းနည်း လှမ်းတယ်။ ညဆို ဆိုင်ထဲမှာ အောင်မျိုးပဲ စောင့်အိပ်တာ။ သူ့မိသားစုတွေက အိမ်မကြီးမှာပဲမို့ လွတ်လပ်တယ်လေ။ အဲဒါနဲ့ ဆိုင်ကယ်ပြင်ဆိုင်ကို ဦးတည်လိုက်တယ်။ မမသူဇာက “ကောင်း ဘယ်ကိုလဲ” တဲ့။ မကြားချင်ယောင် ဆောင်နေလိုက်တယ်လေ။ ဆိုင်ရောက်တော့ နေဝင်လို့ အမှောင်လွမ်းနေပြီ။ ကျနော့ဆိုင်ကယ်သံ ကြားတော့ အောင်မျိုးက အိမ်ထဲကနေ ထွက်လာတယ်။

“ကောင်း ဘာလိုလို့လဲကွ”တဲ့ ကျနော်လဲ အောင်မျိုး လက်ကိုဆွဲပြီး “ဟေ့ကောင် ငါ မမသူဇာနဲ့ အေးအေးဆေးဆေး စကားပြောချင်လို့ဟ မင်းဆိုင်ထဲ ပြောလို့ ဖြစ်တယ်မဟုတ်လား” ဆိုတော့ ဒီကောင်က သဘောပေါက်တယ်။ “ဘာလို့ မဖြစ်ရမှာလဲ.. နေအုန်း ဆိုင်သော့ သွားယူလိုက်အုန်းမယ်” ဆိုပြီး အိမ်မကြီးဘက် ပြန်သွားတော့ မမသူဇာက “ကောင်းရယ် ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ.. ငါတော့ နင့်ယုံမိတာ မှားပြီ” တဲ့။ “ဟာ မမကလဲ ခဏလေးပါ မမနဲ့ စကား ပြောချင်လို့ပါ” ဆိုတော့ “ဒုက္ခပါပဲ ကောင်းရယ် မေ‌နှောင်းနဲ့ ဦးလေးတို့ အဒေါ်တို့ သိရင် မမပဲ အပြစ်ဖြစ်မှာ” လို့ ပူပန်စွာ ပြောနေတဲ့ မမကိုကြည့်ပြီး သနားနေမိတယ်။ အောင်မျိုး ပြန်လာပြီးတော့ ဆိုင်လေး ဖွင့်ပေးတယ်။ “မင်းတို့ အေးဆေးနေကွာ” တဲ့ “ကျေးဇူးပဲ” လို့ ပြောပြီး မမသူဇာလက်ကို ဆွဲလို့ ဆိုင်ထဲဝင်လိုက်ပြီး တံခါးပြန်ပိတ် ချက်ထိုးတာကို မမသူဇာက ကြည့်ရင်း မလုံမလဲ စိုးရိမ်နေတဲ့ မျက်နှာနဲ့ပေါ့။

ဆိုင်ထဲမှာက မီးလုံးငယ် တစ်ပွင့်ပဲ ထွန်းထားတာမို့ အလင်းအားနည်းနေတယ်။ မမလက်ကိုဆွဲပြီး အောင်မျိုးအိပ်တဲ့ ခုတင်မှာ နှစ်ဦးသား တင်ပါးလွဲထိုင်ပြီး မမလက်နှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ရင်းကနေ “မမ ကောင်းကို မချစ်ဘူးလား” လို့မေးတော့ ခေါင်းငုံ့ရင်းကပဲ “ကောင်းရယ် မဖြစ်နိုင်တာတွေ မပြောပါနဲ့လားကွယ်”။ “မမရယ် ဘာလို့ မဖြစ်နိုင်ရမှာလဲ.. ကောင်း မမကို ချစ်တယ်” “ဟင့်အင်း မချစ်နဲ့ကောင်း မမတို့နှစ်ယောက်လုံး စိတ်ဆင်းရဲရမှာ” “ဟာ အခု မချစ်ရတာကမှ စိတ်ဆင်းရဲတာ မမရဲ့.. မမကို ကောင်းချစ်တယ်” လို့ပြောပြီး မမရဲ့မေးလေးကို လက်မလက်ညှိးနဲ့ ကိုင်လို့ ဆွဲမော့ လိုက်တယ်။ မော့လာတဲ့ မမရဲ့မျက်ဝန်းက ရီဝေလို့ မဟတဟ နှုတ်ခမ်းလွာလေးကို ငုံခဲလိုက်မိတော့ “အင်” ဆိုတဲ့ အသံလေး ထွက်ပြီး ကျနော့်အနမ်းကို ကျေနပ်စွာ ခံယူနေတယ်။

မမပါးစပ်ထဲ လျှာထည့်ပြီး မွေတော့ မမကလဲ ပြန်ပြီးတော့ လျှာနဲ့အတွန်းအထုတ် အစုပ်အဆွဲလုပ်လာတယ်။ ကျနော်လဲ မနေနိုင်တော့ဘူး။ နှုတ်ခမ်း နမ်းနေရင်းက မမနို့အုံပေါ်ကို လက်ရောက်ပြီး အပေါ်က ဆုပ်ကြည့်တော့ ဘရာအပျော့စားလေးကြောင့် အိစက်စက် အရသာကို ထိတွေ့ခံစားရတယ်။ ခါးကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ဖက် တစ်ဖက်က နို့ကိုကိုင် နှုတ်ခမ်းကလဲ အနမ်းမပျက်ပေါ့။ နှစ်ယောက်သား အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းလို့ ကာမအဆိပ်တွေက ငယ်ထိပ် ရောက်နေပြီ။ ကျနော်လဲ အားမရတော့တာကြောင့် မမရဲ့ရင်ဖုံးအင်္ကျီ နှိပ်သီးတွေကို တဗြုတ်ဗြုတ် မြည်အောင် ဆွဲဖြုတ်လိုက်တယ်။

“အို ကောင်း ရယ်” လို့ မမနှုတ်က ရေရွတ်သံလေး ထွက်လာပြီး လက်နှစ်ဖက် နောက်ကို လျှိုလို့ ဘရာချိတ်လေး ဖြုတ်ပေးတယ်။ အချုပ်အနှောင်က လွတ်လာတဲ့ မမနို့လေးတွေက အပြင်ကို ခုန်အထွက် ကတွတ်ပေါက်က ဗျိုင်းစောင့်သလို စောင့်နေတဲ့ ကျနော် မမရဲ့နို့သီးလေးကို ပြေးဟပ် လိုက်တယ်။ “အာ အာ့ ဟင်းး” ဆိုတဲ့ အသံတွေ မမဆီကထွက်လာပြီး ရင်ကော့ပြီး နို့ပေးစို့နေတဲ့ မမနဲ့ တစ်လုံးစို့ တစ်လုံးကိုင်နဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေတဲ့ ကျနော်တို့ အရာရာကို မေ့လို့ ကာမအရသာကို တစ်ဆင့်ချင်း တစ်ဆင့်ချင်း ခံစားရင်း ရှေ့တိုးနေကြတယ်။ ကျနော့လက်က နို့ကိုင်ရာကတစ်ဆင့် မမရဲ့ပေါင်ကြားဆီကို ဦးတည်လိုက်တယ်။ မိန်းမနဲ့အပြင်မှာ တစ်ခါမှ မလိုးဖူးပေမယ့် အပြာစာ အပြာကားတွေ ကြည့်ထားပြီး မြင်ဆရာ တင်ထားတာမို့ အခုလက်တွေ့လုပ်တော့ နည်းနည်းတော့ အဆင်ပြေသား။ ကျနော့ရဲ့ လက်က မမပေါင်ကြားဝင်တော့ မမက အတင်းပေါင်စိထားပြီး “ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း ကွာ” နဲ့ ငြင်းဆန်နေတယ်။

ကျနော်က နှာထန်နေပြီမို့  မမပေါင်ကို အတင်းဖြဲပြီး လက်အတင်း ထည့်တော့ နွေးနေတဲ့ မမရဲ့စောက်ဖုတ် ဖောင်းဖောင်းကြီးကို လက်နဲ့ အုပ်မိသွားတယ်။ စောက်ဖုတ်ကြီးကို လက်ဝါးနဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပွတ်ပေးလိုက်တော့ မမရယ်လေ အီး အားနဲ့ တွန့်တွန့် သွားတာဘဲ။ ကျနော်လဲ လက်ခလည်နဲ့ ထဘီပေါ်ကနေ အကွဲကြောင်းတလျှောက် ထက်အောက် ဆွဲလိုက်တော့ ကျနော့လက်မှာ တရော်ကင်ပွန်းရည်လို အရည်တွေ လူးကုန်တယ်။ မမ ထန်ပြီး အရည်တွေ ထွက်နေတာ။ အဲ့ချိန်မှာ မမ သတိဝင်လာတယ်။ ကျနော် သူ့စောက်ဖုတ် နှိုက်နေတဲ့လက်ကို အတင်းဖမ်းဆွဲပြီးတော့ “ကောင်း မမကိုချစ်ရင် မလုပ်နဲ့ကွာ” ဆိုပြီး အတင်း ရုန်းတာ။ ကျနော်ကလဲ “အရမ်း ချစ်လို့ပါ မမရယ်”နဲ့ အတင်း ပြန်လုပ်တာ။ နောက်မမက ကျနော့မျက်နှာကို သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ညှပ်ပြီး မော့စေပြီးမှ “ကောင်း မမကို ကြည့်စမ်း.. မမကို ကောင်းချစ်လား” တဲ့။

“ကျနော်လဲ ချစ်တယ် မမ တအား ချစ်တာ” ဆိုတော့ “အင်း မမလဲ ကောင်းကို ချစ်တယ်.. ဒါပေမယ့် အခုတော့ မမတို့ ဒီလောက်နဲ့ပဲ တော်ရအောင်နော်.. သူများနေရာမှာ မသင့်တော်ဘူး” လို့ မမက ပြောလာတော့ “မမ တကယ် ကောင်းကို ချစ်လား” ဆိုတော့ “ချစ်တာပေါ့ ကောင်းရယ် ကောင်းက မမကို ချစ်ရင် မမရဲ့စကား နားထောင်ရမယ် နော်” တဲ့။ ကျနော်လဲ ကလေးငယ်လို ခေါင်းလေး ညိတ်ပြတာပေါ့။ အဲ့တော့ မမက ကျနော့်နဖူးကို ရွတ်ကနဲ့ မြည်အောင်နမ်းပြီး “လိမ္မာလိုက်တာ အာ့ကြောင့် ကောင်းကို ချစ်တာ ကဲ ကောင်းပြန်ရအောင်” ဆိုပြီး အဝတ်တွေကို သေသပ်အောင် လုပ်တယ်။

မမရဲ့ထဘီ ဖြန့်ဝတ်တော့ အရည်တွေ ကွက်နေတော့ လှည့်ဝတ်တာကို ကြည့်ပြီး ကျနော်က ရီတော့ လူဆိုးကြောင့်ဆိုပြီး ကျနော်လက်မောင်းကို ဆွဲဆိတ်တယ်။ နာပေမယ့် မနာသလိုပဲ။ ကျေနပ်တဲ့ စိတ်နဲ့ ပျော်နေမိတယ်။ အဲညက မမကို သူ့အိမ် ပြန်ပို့ပြီး မိုးမမြင် လေမမြင်နဲ့ ပျော်နေခဲ့တယ်။ မမသူဇာနဲ့ ကျနော် ချစ်သူတွေသာဖြစ်တယ် စကားလေးတောင် နေ့တိုင်းမပြောရဘူး။ ဆိုင်မှာ တွေ့တုန်း မမ မသိအောင် ခိုးပြုံးပြ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ခိုးကြည့်။ ဒီလိုပဲ နေနေရတယ်။ အောင်မျိုးက မေးတယ်။ “ကောင်း မင်းနဲ့ မင်းမမက ဘယ်လိုလဲ” တဲ့ “ဘယ်လိုမှ မလဲဘူး ဟရောင်ရေ မင်းဆီလာတဲ့ ညကပဲ နှစ်ယောက်တည်း တွေ့ရသေးတယ်” ဆိုတော့ “ကောင်းရာ တွေ့ဖို့ ကြံအုန်းလေ.. အချစ်ဆိုတာက အမြဲ ထိတွေ့ နေမှကွ.. အနေဝေးရင် အေးသွားမယ်” တဲ့။

လောလောဆယ်တော့ အေးလဲ မတတ်နိုင်ဘူး။ တွေ့ဖို့ကလဲ သူလဲ သူ့အလုပ်နဲ့ ကိုယ်ကလဲ ကိုယ့်အလုပ်နဲ့ ကိုယ်က အချိန်ပေးနိုင်တောင် သူက အချိန်မပေးနိုင်ဘူး။ မမမေနှောင် သိလို့မရ အိမ်က သိလို့မရ ဆိုတော့ ပိုဆိုး။ မမနဲ့ တွေ့ခဲ့တဲ့ တခဏတာ အတွေ့လေးကိုပဲ ပြန်လွမ်းနေရတယ်။ အဲ့လိုနဲ့ တစ်လလောက် အကြာမှာတော့ ကျနော့ကို ကံဆရာက မျက်နှာသာ ပေးလာခဲ့တယ်။ တခြား မဟုတ်ဘူး အမေ့ရွာက ဘုန်းတော်ကြီးကျောင်းမှာ အဖေ အမေတို့က ဇရပ်တစ်ဆောင် လှူဒါန်းထားတာ ဆရာတော်ကြီး မွေးနေ့နဲ့ တိုက်ပြီး ရေစက်ချပွဲ လုပ်မယ်ဆိုတော့ ကျနော်ကလွဲလို့ အဖေ အမေနဲ့ မမမေနှောင်းတို့  ရွာကို သုံးရက်လောက် သွားကြမယ်ပေါ့။

မမဆိုင်က ဖောက်သည် အပျက် မခံချင်တာမို့ မမသူဇာကို ဆက်ဖွင့်ထားဖို့ လွဲထားခဲ့တယ်လေ။ ဒါက ကျနော့အတွက် အကွက်ဖြစ်သွားတယ်။ မမ မရှိတော့ မမအစား ဆိုင်ကို ကျနော်က သွားသွား ကြည့်ပေးဖို့ မမမေနှောင်းက အမှာပါးခဲ့တော့ အဆင်ပြေပြီလေ။ ပထမရက်ကတော့ ကျနော် မမကို ဆိုင်ထဲမှာ ထိုင်ရင်းပဲ စကားပြောရတယ်။ ကျနော် မမကို တွေ့ချင်လို့ အတင်းပူဆာလို့ နောက်ဆုံးတော့ မမက လိုက်လျောပေးတယ်။ နေရာ ကတော့ တခြားနေရာ မဟုတ်ဘူး။ ကျနော်တို့ အိမ်ပဲပေါ့။ အိမ်ကိုက မမသူဇာက မကြာခဏ လာနေကြဆိုတော့ ဘယ်သူမှ သိပ်ဂရုမပြုဘူး။

တစ်ခုတော့ရှိတယ် ကျနော် သွားခေါ်လို့တော့ မဖြစ်ဘူးလေ။ ကျနော်က ဆိုင်ကို တစ်ရက်ခွင့်တောင်းပြီး အိမ်က စောင့်နေလိုက်တယ်။ မမကတော့ ပုံမပျက် ဆိုင်ဖွင့်ပြီးမှ ကျနော်တို့အိမ်မှာ အဝတ်စ ယူစရာရှိတယ်ဆိုပြီး ဘေးကဆိုင်ကို ဆိုင်အပ်ခဲ့ပြီး အိမ်ကိုလာလိုက် အားလုံး ဒေါင့်ကို စေ့နေရော။ မမက ၉ နာရီလောက်မှ လာမယ့်ဟာကို မနက် အိပ်ရာထပြီးထဲက ကျနော် ဂဏာ မငြိမ်ဖြစ်လို့နေတယ်။ ၈ နာရီလောက်ကျတော့ ရေချိုးလိုက်တယ်။ ဆပ်ပြာကို အထပ်ထပ်တိုက် ညီလေးကိုလဲ သေသေချာချာ ဆေးကြောလို့ပေါ့ လက်ထဲမှာ ညီလေးကိုကိုင်ရင်း မမရဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို ပြန်မြင်ယောင်လာတယ်။

ဟိုညက အနမ်းတွေ အထိအတွေ့တွေကို ပြန်သတိရတာနဲ့ ထိပ်က အရည်တောင် စို့လာတယ်။ မနေနိုင်တော့တာနဲ့ တစ်ချီပြီးအောင် ထုပလိုက်တယ်။ ၉နာရီကျော်တော့ ထီးလေးဆောင်းလို့ မိုးပြာရောင် ဝမ်းဆက်လေးနဲ့ မမရောက်လာခဲ့တယ်။ မမ အိမ်ထဲဝင်တာနဲ့ ကျနော် အပေါက်ဝကနေ ပတ်ဝန်းကျင်ကို အကဲခတ်ပြီး ဘယ်သူမှ မရှိတာနဲ့ တံခါးကိုအမြန်ပိတ် ချက်ထိုး လိုက်တယ်။ ပြီး မမလက်ကို ဆွဲလို့ အပေါ်ထပ် ကျနော့်အခန်းကို ခေါ်လာလိုက်တယ်။ ကျနော့်အခန်းထဲကို ရောက်တာနဲ့ မမကိုပွေ့ဖက်လို့ နမ်းရင်း “ချစ်လိုက်တာ မမရယ်” ဆိုတော့ မမက အဖက်မခံဘဲ “နေပါအုန်း ကောင်းရယ် အဝတ်တွေကြေကုန်မယ်” ဆိုတော့ ကျနော်က “ကြေမှာ ကြောက်ရင် ချွတ်လိုက်လေ မမ” ဆိုတော့ မျက်စောင်း ထိုးပြီး “ဒါမျိုးကျ မသင်ရဘူး တတ်တယ်” တဲ့။

ပါးစပ်က ပြောပေမယ့် ကျနော့်အလိုတော့ လိုက်ရှာပါတယ်။ မမရဲ့အင်္ကျီနဲ့ ထဘီကို ချွတ်လိုက်တော့ မမ ကိုယ်ပေါ်မှာ ဘရာနီရဲရဲလေးနဲ့ ပင်တီပန်းရောင်လေးနဲ့ လှချင်တိုင်း လှနေတဲ့ မမကို ရင်ထဲ ဆွဲသွင်းပြီး အနမ်းတွေချွေလိုက်ရင်း ခုတင်ပေါ် ဆွဲတင်လိုက်တယ်။ မမကလဲ စိတ်ကို လွတ်ပေးလိုက်တယ် ထင်တယ်။ လူးလွန့်လို့ ခံစားနေတယ်။ မမရဲ့ဘရာလေးကို ချွတ်ပြီး လုံးဝန်းပြီး လှပတဲ့နို့တွေကို ကျနော့လျှာနဲ့ အားရပါးရ ဆွဲဆွဲစုပ်လိုက်တော့ မမလဲ ရှီုးရှီုးဆိုတဲ့အသံနဲ့ ရင်ကို ကော့ကော့ပေးနေတယ်။ မမနို့လေးက ကလေးမတိုက်ဖူးသေးတာမို့ နို့သီးခေါင်းလေးက သေးသေးလေး အဲ့နို့သီးလေးကို ငုံလိုက်စို့လိုက် လုပ်ရာကနေ လက်ကမမပေါင်ကို ဖြစ်ညှစ်ရင်း ထက်အောက် စုံဆန် သွားနေလိုက်တယ်။

မမက အတွေ့ကြုံ ရှိပြီးသားမို့ တကယ် ခတ်ကွင်းလဲ ပြင်ရော အိန္ဒြေသိက္ခာတွေ အကုန်ခွာချလိုက်ပြီး မမလက်က ကျနော့ပုဆိုးကိုဖြေပြီး လီးကို လက်နဲ့ ဆုပ်ပြီး ထက်အောက် လှုပ်ရှားပေးတော့ မိန်းမရဲ့အထိအတွေ့ မခံဖူးတဲ့ ကျနော့လီးကြီးက ဒစ်ကြီးကားလို့ အစွမ်းကုန် ထောင်နေရော။ မမက ကျနော့ဒစ်ကို သူ့လက်မနဲ့ပွတ်ပြီး ဝလုံးရေး နေရင်းက “ကောင်း ရယ် မင်းဟာကြီးက မတရားပဲ” တဲ့။ “ဘာမတရားတာလဲ မမ” ဆိုတော့ “ကြီးတာလေ” တဲ့။ “ဟုတ်ရဲ့လား မမရယ် မမ ယောက်ျား လီးနဲ့ ဘယ်သူ့ဟာ ကြီးလဲ” “ဟာ ကွာ” တဲ့။ ရှက်လို့ မဖြေတဲ့ မမကို “ပြောပါ မမကလဲ ဘယ်သူ့ဟာ ကြီးလဲလို့” ထပ်မေးတော့မှ တိုးတိုးလေးနဲ့ “ကောင်းဟာ ကြီးတယ်” တဲ့။

ကျနော်လဲ မမရဲ့ အဖြေကိုကြားတော့ ပိုစိတ်ထလာပြီး ကမန်းကတမ်းထပြီး မမရဲ့ပင်တီကို ဆွဲချွတ်တော့ မမက ချွတ်ရလွယ်အောင် ဖင်ကိုကြွပေးတယ်။ ပင်တီလေး ကျွတ်သွားတာနဲ့ အမွေး မဲမဲလေးတွေ ဖုံးနေတဲ့ မမရဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို မြင်လိုက်ရတာနဲ့ စိတ်ခံစားမှုက အထွတ်အထိပ် ရောက်ပြီး ပြီးချင်သလိုတောင် ဖြစ်သွားတယ်။ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဖြဲလိုက်တော့ အစိပြူးပြူးနဲ့ ကာမရေကြည်တွေ ရွဲနေတဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို ကြည့်ပြီး မနေနိုင်တော့တာနဲ့ ကုန်းပြီး လျှာနဲ့ ယက်လိုက်တော့ “အို အမေ့” ဆိုပြီး တွန့်သွားပြီး မမက သူ့စောက်ဖုတ်ကို လက်နဲ့ အတင်းအုပ်ပြီး “ကောင်း မလုပ်နဲ့ကွာ ရွံစရာကြီး” တဲ့။ “ရွံပါဘူး မမကလဲ မမကို ကောင်းစေချင်လို့” ပြောလဲပြော မမလက်ကို အတင်းဖယ်ပြီး အစိ ပြူးပြူးကြီးကို ငုံစုပ်လိုက်တယ်။

ညှီစို့စို့ အနံ့နဲ့ ငံကျိကျိအရသာကို ခံစားလိုက်ရပေမယ့် မမကို ကောင်းစေချင်တာရယ် ကြည့်ထားတဲ့ အပြာကားထဲက ပညာတွေကို လက်တွေ့ အသုံးချကြည့်ချင်တာနဲ့ပဲ မနားတမ်း စောက်ဖုတ်ကြီးကို လျှာပြားကြီးနဲ့ ယက်လိုက်တယ်။ နောက် လျှာနဲ့အထဲကို ရောက်နိုင်သမျှ ထိုးထည့်ပြီး ကစားပေးလိုက်တယ်။ မမကလဲ ကာမစည်းစိမ်ကို ခံစားနေလိုက်တာများ မျက်လုံးစုံမှိတ်လျှက် ကျနော့ဆံပင်တွေကို ဆွဲဆုပ်ပြီး တအီးအီး တအားအားနဲ့ပေါ့။ ကျနော်လဲ မနေနိုင်တော့တာနဲ့ “မမ ကောင်း ချစ်ချင်ပြီ..ချစ်ချင်ပြီလို့” အသံတွေတုန် ရင်တွေခုန်ရင်း ပြောလိုက်တော့ မမက “ကောင်း ချစ်ချင် ချစ်လေ ချစ်လေ” ဆိုပြီး ဒူးထောင်ပြီး ပေါင်ကား ပေးထားတော့ ကျနော်လဲ ပေါင်ကြားဝင်ပြီး မမစောက်ဖုတ်ဝကို လီးတေ့ပြီး ဆောင့်ထိုးလိုက်တယ်။ “အာ့ အ” လို့ မမဆီက အသံထွက်လာတယ်။ ကျနော် ထိုးသွင်းလိုက်တာက အထဲမဝင်ဘဲ အပေါ်ကိုချော်ပြီး မမအစိကို ကလော်ထိုးသလို ဖြစ်သွားတာလေ။ မမက ချော်သွားတဲ့ ကျနော့်လီးကို သူကိုယ်တိုင်ကိုင်ပြီး အဝကို ပြန်တေ့ပေးတယ်။ ကျနော်လဲ ခါးအားနဲ့ နောက်တစ်ခါ ဆောင့်ထည့်လိုက်တော့ “ဗြွတ်” ဆို ဝင်သွားတယ်။

လီးတလျှောက်လုံး မကြုံဖူးတဲ့ အထိအတွေ့နဲ့ နွေးထွေးတင်းကြပ်မှု အရသာကို ခံစားလိုက်ရပါတယ်။ မမကလဲ “အမလေး သေပါပြီ ကောင်းရယ် တအား လုပ်ရလား” ဆိုတဲ့ အသံလဲ ကြားရော ကျနော့စိတ်က ပိုထန်လာပြီး မမစောက်ဖုတ်ကို အတင်းဆောင့်ပစ်လိုက်တာ ဆယ်ချက်ကျော်ကျော် လောက်ပဲ ရှိမယ်ထင်တယ် လီးတလျှောက် ကျဉ်သလိုလို ဖြစ်လာပြီး လီးရေတွေ ပန်းထွက်သွားတော့ လီးကို မမစောက်ဖုတ်ထဲကို အဆုံးထိုးထည့်ပြီး အတင်းကပ်ထားလိုက်တယ်။ မမက လင်ရဖူးတော့ ကျနော့ အခြေအနေကို သိတယ်။ ကျနော့်ဖင်တွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲပြီး ကပ်ထားပေးတယ်။ နှစ်ယောက်သား ခဏငြိမ်နေပြီ အရသာခံနေကြတယ်။

မမက သူ့ရင်ဘတ်ပေါ်မှာ ငြိမ်ပြီး ဇိမ်ခံနေတဲ့ ကျနော့ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို ဖွဖွလေး သူ့လက်ချောင်းတွေနဲ့ ဆော့ကစားရင်းက “ကောင်း မမကို ချစ်ရတာ ကောင်းလား” လို့ မေးတော့ မမပါး နှစ်ဖက်ကို ဘယ်ညာ တရွှတ်ရွှတ် နမ်းရင်း “ကောင်းတယ်မမ တအားကောင်းတာပဲ မမရော ကောင်းလားဟင်” ဆိုတော့ ခေါင်းငြိမ့်ပြီး “အင်းး” တဲ့ “မမ ကောင်းလုပ်တာ ခဏလေးနော်” ဆိုတော့ “အော် အဲ့ဒါက ကောင်းကမှ မလုပ်ဖူးသေးတာ နောက်ကျရင် ကြာမှာပေါ့” ဆိုတော့။

“မမ ကောင်း ထပ်ချစ်အုန်းမှာနော် မဝသေးဘူး” ဆိုတော့၊ “သဘော သဘော ကောင်းသဘော မမတော့ မှားပြီထင်တယ်” တဲ့။ “မမက ဘာမှားလို့” ဆိုတော့ “မှားတာပေါ့ ကောင်းရယ် ကောင်းက မမထက် အများကြီးငယ်တယ် နောက်လူပျိုလေး မမက တစ်ခုလပ်လေ” “ဟင့်အင်း ကောင်း အဲ့ဒါတွေ မသိဘူး မမကို ချစ်တာပဲ သိတယ်.. မမရော ကောင်းကို မချစ်ဘူးလား” “အော် ကောင်းလေးရယ် ကောင်းလေးကို ချစ်လို့ ခုလို အလိုလိုက်မိတာပေါ့” တဲ့။ “မမ ကောင်းကို တကယ် ချစ်တာနော် မညာရဘူး” “မညာပါဘူး ကောင်းရယ် နေပါအုန်း ကောင်းရော မမကို ဘယ်တုန်း က စချစ်တာလဲ” လို့မေးတော့ မမမျက်နှာလေးကို စိုက်ကြည့်ရင်းက “ဟိုလေ မမ ကောင်းကို လာပြတုန်းက” လို့ပြောတော့ မမ တစ်ယောက် မျက်မှောင်လေး ကြုတ်ပြီး စဉ်းစားပြီး “နေပါအုန်း မမက ဘာလာပြတာလဲ” တဲ့။

အဲ့တော့မှ ကျနော်လဲ “ဟီး” ဆိုရီပြီး “စံပါယ်ရုံနားမှာ လာပြတာလေ” ဆိုတော့မှ သဘောပေါက်ပြီး “ဟာ ကောင်း ကွာ မကောင်းဘူး တော်တော် ဆိုးတယ်” တဲ့။ “ဟားဟား မဟုတ်ဘူးလား ကောင်းကို လာပြတာလေ” ဆိုတော့ ကျနော့လက်မောင်းကို မနာအောင် ဆွဲကိုက်ပြီး “သွားအဲ့နေ့က ရှက်လိုက်တာ မပြောနဲ့” တဲ့။ ပြောဆိုနေရင်းက စိတ်ပြန်ထလာတော့ “မမ ချစ်အုန်းမယ်နော်”ဆိုတော့ မမက ခေါင်းညိတ်ပြတယ်။ “မမ ကောင်း အောက်ကနေမယ်” ဆိုတော့ “အင်းပါ” တဲ့။

ကျနော် အောက်က ပက်လက်လှန်အိပ်ပေးတော့ မမက အပေါ်က ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး လက်တစ်ဖက်က လီးကိုကိုင်ပြီး အဝတေ့ပြီး အသာဖိသွင်းတယ်။ “အာ ကောင်းရယ် မင်းဟာက ကြီးတယ်ကွာ” တဲ့။ “ကြီးတာ မကောင်းလို့လား မမ” ဆိုတော့ “နာတယ်ကွ” တဲ့။ အဲ့အသံလဲ ကြားရော မမခါးကို ကိုင်ပြီးတော့ အောက်ကနေ ပင့်ဆောင့်လိုက်တယ်။ “အား သေပီ ကောင်းရယ် သူ့အသား မဟုတ်တိုင်း” တဲ့။ မျက်နှာလေး ရှူံ့လို့ပြောနေတဲ့ မမကို ကာမစိတ်တွေ ထန်နေတဲ့ ကျနော် ဘာမှမပြောဘဲ အတင်း အောက်ကနေ ပင့်ဆောင့်နေတော့တာပဲ။ မမကလဲ ပြန်ဆောင့် လိုးပေးတယ်။

ကျနော်ရဲ့အဆောင့် နားချိန်ဆို မမက ကြိတ်ပြီးပွတ်တာ ခံလို့ကောင်းလိုက်တာ။ လီးကို စောက်ဖုတ်ထဲ အဆုံးထိထည့်ပြီး ဝိုက်ဝိုက်ပြီး ကြိတ်တာက မမအစိကို ချေသလိုမို့ထင်တယ် မမ တအားကြိုက်ပုံပဲ။ မမနဲ့ ကျနော် အဲ့နေ့က လေးချီလောက် လိုးကြတယ်။ ပြီးလို့ ရေမိုးချိုးပြီး မမမေနှောင်ရဲ့ မှန်တင်ခုံက ပစ္စည်းတွေနဲ့ အလှပြန်ပြင်ပြီး မမလဲ ဆိုင်ကိုပြန်တယ်။ နောက်မို့ဆို ကျနော် ကြမ်းထားလို့ မျက်နှာမှာ လိမ်းထားတဲ့ မှုန်နံ့သာတွေ တစ်စက်မှ မကျန်ဘူးလေ။ နောက်နေ့မှာပဲ အဖေတို့ ပြန်ရောက်လာပြီး မမနဲ့ ကျနော်ဆုံဖို့ အခွင့်ရေးမရသလို မမလဲ သူ့အိမ်က သဘောတူတဲ့ လူနဲ့လက်ထပ်ပြီး သူ့ယောက်ျား တာဝန်ကျတဲ့ မြို့ကိုလိုက်သွားလို့ ကျနော့်ရဲ့ အချစ်ဦးဆိုဆို လက်ဦးဆရာပဲပြောပြော မမနဲ့ ဇာတ်လမ်းလေးက ပြည်ဖုံးကားလေး ချလိုက်ရပါတော့တယ်။…ပြီးပါပြီ

Zawgyi

ေကာင္းရယ္ မင့္ဟာႀကီးက ႀကီးလိုက္တာကြာ

“ဟာ” က်ေန႔ာရင္ထဲက ထြက္လာတဲ့ အသံပါ။ ျမင္ရတဲ့ျမင္ကြင္း အူေတြ သဲေတြ ေျဗာင္းဆန္ သြားတယ္။ မမသူဇာရယ္ေလ အေျပးအလြား ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ့္ေရွ႕ တည့္တည့္မွာ ထဘီလွန္ ပင္တီ ေအာက္ဆြဲခ်လို႔ ဘယ္ခ်ိန္ထဲက ေအာင့္ထားမွန္း မသိတဲ့ ဆီးေတြကို တေျဖာေျဖာ ျမည္ေအာင္ ပန္းခ်ေနတာ။ ေႏြမို႔ ပူတယ္ ဆိုၿပီး ေန႔ခင္းအခ်ိန္ အိမ္ေနာက္က ပိေတာက္ပင္ရိပ္မွာ ႀကိမ္ပက္လက္ ကုလားထိုင္ေလး ကို စံပါယ္႐ုံေလးေတြၾကား ခ်ၿပီး ဇိမ္က်ေနတုန္း ဖတ္ဖတ္ ဖတ္ဖတ္ ဆိုတဲ့ ေျပးလာတဲ့ ဖိနပ္သံ အဆုံး က်ေနာ့္ညာဘက္ ၅ ေပေလာက္ အကြာ စံပါယ္႐ုံေဘးကို မမသူဇာ တစ္ေယာက္ အထက္ကေျပာခဲ့သလို အႏၲရာယ္ကိစၥ လာရွင္းတဲ့ ျမင္ကြင္း။

အေမြး မဲမဲေတြၾကားက ျပဴးေနတဲ့ အစိႀကီးနဲ႔ ခုံးထေနတဲ့ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို တအံ့တၾသနဲ႔ က်ေနာ္လဲ အသက္မရွူမိေအာင္ ေငးေနမိတယ္။ အသက္သာ မရွူတာ ေပါင္ၾကားက ညီက အတင္း ေခါင္းေထာင္ ၾကည့္တာ။ ေသးစ ေပါက္တုန္းကေတာ့ ကိုယ့္ဟာကို ငုံံၾကည့္ေနၿပီး ဆီးကုန္ခါနီး ေဝဒနာသက္သာမွ ေဘးဘီ ေလၽွာက္ၾကည့္မွ က်ေနာ့ကို ျမင္သြားေတာ့တယ္။ “အို ” ဆိုၿပီး ထရမလို ထိုင္ရမလို ျပာယာခတ္ေနမွ က်ေနာ္လဲ မ်က္ႏွာလြဲဖို႔ သတိရေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ ျပန္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ မမသူဇာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ရင္ကေတာ့ တဒိန္းဒိန္းခုန္ေနသလို ဘြားဖက္ေတာ္ကလဲ အလိုမၾကလို႔ ငိုေတာင္ ငိုျပေနတယ္။ အဲ့ညက အိပ္မယ္ ႀကံတိုင္း မမသူဇာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးပဲ ျမင္ေယာင္ေနလို႔ ေနာက္ဆုံး ေရအိမ္ဝင္ၿပီး ထုပစ္လိုက္မွပဲ အိပ္လို႔ရေတာ့တယ္ဗ်ာ။ ေနာက္အခန္းၾကမွ က်ေနာ္နဲ႔ မမသူဇာတို႔ အျဖစ္ကို ေျပာျပပါမယ္။

က်ေနာ့္အျဖစ္ေလးကို အရင္ေျပာျပခဲ့ေပမယ့္ က်ေနာ့အေၾကာင္းကို မေျပာရေသးတာမို႔ အရင္ဆုံး က်ေနာ့ရဲ့အေၾကာင္းေလး ေျပာပါရေစေနာ္။ က်ေနာ့္နာမည္က ေကာင္းထိုက္။ အိမ္ကေရာ ရင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကပါ က်ေနာ့္ကို ေကာင္းလို႔ပဲ ေခၚၾကပါ တယ္။ က်ေနာ့္ေဖေဖက ဦးလွေကာင္း ဌာနတစ္ခုက စာေရးႀကီး တစ္ေယာက္။ ေဖေဖက အသားလတ္လတ္ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ခန႔္ညားတည္ၾကည္တဲ့ ႐ုပ္ရည္နဲ႔ ေမေမကေတာ့ ညိဳတဲ့ဘက္ လိုက္တယ္။ အရပ္က ၅ ေပ ၃ လက္မေလာက္ ခါးေသး ရင္ခ်ီ မိန္းမလွ အဂၤါနဲ႔ျပည့္စုံတယ္။ေမေမ နာမည္က ေဒၚခင္ျမင့္ပါ။ က်ေနာ့္မွာ အစ္မတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ အစ္မ နာမည္က ေမေႏွာင္းတဲ့။ မမနဲ႔ က်ေနာ္က အသက္ ၄ ႏွစ္ ကြာတယ္။ မမ ေမြးၿပီးတဲ့ေနာက္ ေမေမ့မွာ ကိုယ္ဝန္မရေတာ့လို႔ ေနာက္ထပ္ကေလး မရေတာ့ဘူးေတာင္ ထင္ေနၾကတာ။

ေနာက္မွ က်ေနာ့္ကိုေမြးတာ။ ေယာက္်ားေလးလဲ ျဖစ္ျပန္ဆိုေတာ့ အားလုံးက ဖူးဖူးမွုတ္ေပါ့။ မမကလဲ အေဖ အေမေတြဆီက အေမြရထားလို႔ မိန္းမေခ်ာ စာရင္းဝင္ပဲေလ။ မမက ဆယ္တန္းက်တာနဲ႔ ဆက္မတက္ဘဲ အပ္ခ်ဳပ္သင္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္ေလးကို ေဈးထဲမွာ ဖြင့္ထားပါတယ္။ တပည့္အျဖစ္ က်ေနာ္က မမသူဇာကို ေခၚထားတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဆယ္တန္း ေအာင္ၿပီးတာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ေအာင္မ်ိဳးတို႔ ဆိုင္ကယ္ျပင္ဆိုင္မွာ ဝင္လုပ္ၿပီး စာေပးစာယူနဲ႔ပဲ ေက်ာင္းဆက္တက္တာ ဒုတိယႏွစ္ ျမန္မာစာ ေက်ာင္းသားေပါ့။ က်ေနာ္က အသားက အေမတူလို႔ နည္းနည္း ညိဳတယ္။ အရပ္က အေဖ့လိုပဲ ၅ေပ ၈လက္မ။ မ်က္လုံး မ်က္ခုံး ေကာင္းေကာင္း ပ်ိဳတိုင္းႀကိဳက္တဲ့ ႏွင္းဆီခိုင္ မဟုတ္ေသာ္ျငားလဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မိန္းကေလးေတြက ေရလာေျမာင္းေပးခ်င္ေနၾကတယ္။

ဒါနဲ႔ က်ေနာ့္မင္းသမီးေလး ျဖစ္လာမယ့္ မမသူဇာအေၾကာင္း ေျပာရအုန္းမယ္။ မမသူဇာက က်ေနာ့အစ္မနဲ႔ ရြယ္တူဘဲ။ ဒါေပမယ့္ ကံမေကာင္းတာက မမသူဇာ ၂၀ ရြယ္မွာ ေယာက္်ားေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ ခိုးရာ လိုက္ေျပး ဖူးတယ္။ မိဘေတြကလဲ သေဘာမတူ သူ႔ေယာက္်ားကလဲ ေဆးသမား ေနာက္ေဆးမွုနဲ႔ ေထာင္က်၊ ေထာင္ထဲမွာေသ၊ ဒုကၡေတြေပြၿပီး အေဖအေမအိမ္ ျပန္ေရာက္လာခဲ့တာေပါ့။ ဘဝ အက်ိဳးေပး မေကာင္းေပမယ့္ မမသူဇာက အလွ အက်ိဳးေပးကေတာ့ မိုက္တယ္။ အရပ္က ၅ ေပ ၂လက္မ နည္းနည္းေလး ပုတယ္ ဆိုရေပမယ့္ ကိုယ္အတိုင္းအတာကေတာ့ ၃၄. ၂၈. ၃၈ ဘာလို႔ အဲ့ေလာက္ သိရသလဲ ဆိုေတာ့ သူတို႔ေတြက စက္ခ်ဳပ္သမားေတြေလ သူမ်ားတိုင္းရင္း မိန္းကေလးပီပီ ကိုယ့္ပစၥည္းလဲ တိုင္းၾကည့္ၾကၿပီး အခ်င္းခ်င္းေျပာေနၾကတာကို ၾကားၿပီး သိတာ။

မမသူဇာက ႏွုတ္ခမ္းရဲ့ ဘယ္ဘက္အေပၚမွာ မွဲ႕ေလးတစ္လုံးနဲ႔ ေကာ့ေနတဲ့ မ်က္ေတာင္ေအာက္က မ်က္လုံးရြဲႀကီးေတြက ျမင္သူ ရင္ဖိုစရာေပါ့။ မမသူဇာရဲ့ ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းေလးက တြဲတြဲေလး အဲ့ႏွုတ္ခမ္းေလးကို တပ္မက္စြာ စုပ္နမ္းခ်င္မိတယ္။ က်ေနာ္ ဆိုင္ကယ္ျပင္ဆိုင္ လုပ္ေနတာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိမွ မမဆီကို မမသူဇာ အလုပ္ ဝင္တာ။ မမဆီ အလုပ္စဝင္ကတည္းက မမသူဇာရဲ့အလွကို က်ေနာ္ ညိတြယ္ေနခဲ့တာ။ လူကလဲ လူလားေျမာက္စအရြယ္ ေလတိုက္လို႔ သစ္ရြက္ေႂကြတာေတာင္ ခံစားခ်င္တဲ့ အရြယ္ေလ။ က်ေနာ့မမကို မမလို႔ ေခၚသလို သူ႔ကိုလဲ က်ေနာ္က မမသူဇာလို႔ပဲ ေခၚတယ္။

မမသူဇာက တစ္ခါေသဖူး ပ်ဥ္ဖိုးနားလည္ဆိုသလို ေယာက္်ားေလးေတြကိုဆို သိပ္ဟက္ဟက္ပက္ပက္ မရွိဘူး။ ပတ္ဝန္းက်င္က ကဲ့ရဲ့ျပစ္တင္မွာကိုလဲ ဂ႐ုျပဳတာေနမယ္။ က်ေနာ့ကိုေတာ့ မမရဲ့ေမာင္မို႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ဆက္ဆံပါတယ္။ မမသူဇာကို ကပ္ခ်င္လို႔ ႀကံေနဖန္ေနတဲ့ သူေတြေတာ့ အမ်ားသား တစ္ခ်ိဳ႕လဲ မုဆိုးမမို႔ အကဲစမ္းခ်င္ၾကတာေနမယ္။ မ်ိဳးေအာင္ကေတာင္ “ေဟ့ေကာင္ မင္းအမ အလုပ္သမားက မိုက္တယ္ကြ” လို႔ေျပာလာေသးတယ္။ “မလုပ္ပါနဲ႔ကြာ သနားပါတယ္” ဆိုေတာ့ “မင္း သနားတာ ငါသိတယ္” တဲ့။ က်ေနာ္လဲ သြားျဖဲျပေနလိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္ အလုပ္ကအျပန္ မမကို ဆိုင္ဝင္ႀကိဳၿပီး ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ အိမ္ျပန္ေနၾကေလ။

တစ္ခါတေလ က်ေနာ္ေရာက္လို႔ သူတို႔ လက္စမျပတ္ေသးရင္ ထိုင္ေစာင့္ရတယ္။ အဲ့အခါမ်ိဳးဆို က်ေနာ့ေရွ႕မွာ ထလိုက္ထိုင္လိုက္ ကုန္းလိုက္ကြလိုက္ လုပ္ေနတဲ့ မမသူဇာကို မသိေအာင္ ရွိုးရတာက အလုပ္တစ္လုပ္။ ညညက်ရင္ အလြတ္ရေနတဲ့ မမသူဇာရဲ့ေကာက္ေၾကာင္းနဲ႔ ညီေတာ္ေမာင္ကို ေခ်ာ့ရတာ အခါခါ။ ေပၚတင္လဲ မရွိတ္ရဲျပန္ဘူးဗ်။ အိမ္က အေဖ အေမနဲ႔ မမက သေဘာတူၾကမွာ မဟုတ္မွန္း သိေနလို႔။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္သူ႔ကို ျပစ္မွားေနတာေတာ့ မမသူဇာ သိေနတယ္။ ဒါလဲ မိန္းကေလးတို႔ တတ္အပ္တဲ့ ေမြးရာပါ ပညာလား၊ က်ေနာ္ရဲ့ မထိန္းနိုင္တဲ့ အၾကည့္ရိုင္းေၾကာင့္လား မေျပာတတ္ဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္ ခိုးၾကည့္တာ မိသြားရင္ မ်က္ႏွာ လြဲလြဲသြားတယ္။

မမတို႔ ေခၚသလိုပဲ က်ေနာ့ကို ေကာင္းလို႔ပဲ ေခၚပါတယ္။  တစ္ရက္ မနက္ပိုင္း အိမ္မွာ အႏၲရာယ္ကင္း ဆြမ္းကပ္တယ္။ ဘုန္းႀကီး သုံးပါးေပါ့။ နီးစပ္ရာ မိတ္ေဆြေတြလဲ ဖိတ္ၿပီး ထမင္းနဲ႔ ဧည့္ခံ ေကၽြးေမြးတာမို႔ မမသီတာက လာၿပီး ေဝယ်ာဝစၥ ဒါန ျပဳတာ။ မနက္ခင္း တရားနာၿပီး ဧည့္သည္ေတြ ေကၽြးေမြးလို႔ ေန႔လည္ထိ ေဆးၾက ေၾကာၾက သိမ္းၾက ဆည္းၾကေပါ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေန႔ခင္း အရိပ္မွာ အနားယူ စာဖတ္ေနတုန္း။အိမ္ထဲက ေရအိမ္မွာ လူဝင္ေနလို႔ မမသူဇာလဲ မေအာင့္နိုင္ မထိန္းနိုင္နဲ႔ ကိစၥလာအရွင္း က်ေနာ့ကို သက္သက္ျပသလို ျဖစ္သြားတာ။ အဲ့လိုျဖစ္ၿပီး ေနာက္ေန႔ေတြ ဆိုင္ကို က်ေနာ္ေရာက္ရင္ မမသူဇာက မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ဘူး။

က်ေနာ္ကလဲ သူ႔ျမင္ရင္ သူ႔ပစၥည္းကိုပဲ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ေနေတာ့တာဘဲ။ ေနာက္ေလးငါးရက္ေလာက္ ၾကာမွ ျပန္ၿပီး စကားေျပာတယ္။ က်ေနာ္လဲ မမသူဇာကို ဘယ္လိုကပ္ရမလဲ ဒါပဲေတြးေနတယ္။ ဆိုင္မွာက မမနဲ႔ ဆိုေတာ့ မလြယ္ျပန္ဘူး။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေရွးကနည္းပဲ သုံးဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ေတာ့တယ္။ အာ့ကေတာ့ စာေပးတာပဲ။ က်ေနာ္ စာေရးၿပီး မမကို ျပန္ႀကိဳရင္း ဆိုင္ပိတ္ကူတဲ့အခါ သူ႔ျခင္းေတာင္းထဲ စာထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မမ မသိေအာင္ တစ္ေတာင္နဲ႔တြက္ေတာ့ ေမာ့အၾကည့္မွာ ျခင္းေတာင္းထဲကစာကို ေမးေငါ့ျပလိုက္ေတာ့ မမသူဇာေလ အပ်ိဳေလးလို ရွက္ၿပီး မ်က္ႏွာေလးကို ရဲလို႔။ စာေပးထားခဲ့တဲ့ ညက တစ္ညလုံး အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ မမသာ ျပန္တုန႔္ျပန္လာရင္ ဘယ္လို ခ်စ္လိုက္မယ္နဲ႔ အေတြးေတြနဲ႔ မိုးလင္းခါနီးမွ အိပ္ေပ်ာ္လို႔ မနက္ကို မမလာႏွိုးမွ ႏွိုးတယ္။

“ဟယ္ ထေတာ့ေလ ေကာင္း ညက မအိပ္ဘဲ ဘာေတြ လုပ္ေနလဲ” တဲ့ ရင္ထဲကေတာ့ မမသူဇာနဲ႔ ႏွစ္ပါးသြားကေနတာ မမလို႔ ျပန္ေျပာေပမယ့္ အျပင္မွာေတာ့ “ဟီး” လို႔ ရီျပၿပီး ထလိုက္ရတယ္ေလ။ မနက္ဆို မမက အိမ္က အရင္ထြက္တယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ၈ နာရီခြဲေလာက္မွ ဆိုင္သြားတာ။ ဒီေန႔ေတာ့ မေန႔က စာေပးခဲ့တဲ့ အေျခအေန သိခ်င္လို႔ “မမ ေကာင္း လိုက္ပို႔မယ္” ဆိုေတာ့ မမက ဘာျဖစ္လို႔ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ အၾကည့္ကို “ေကာင္း မ်ိဳးေအာင္နဲ႔ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ဖို႔ ခ်ိန္းထားလို႔” ဆိုၿပီး အေၾကာင္းျပလိုက္တယ္။ မမကို ဆိုင္ကယ္ေနာက္ တင္ၿပီး ေဈးကိုလာခဲ့တဲ့ လမ္းတေလၽွာက္ မမသူဇာ ဘယ္လိုမ်ား က်ေနာ့ကို တုန႔္ျပန္မလဲလို႔ ေတြးရင္း ရင္ခုန္ေနမိတယ္။

ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ မမသူဇာက ဆိုင္ဖြင့္ထားႏွင့္ၿပီ။ မမနဲ႔ အတူပါလာတဲ့ က်ေနာ့ကို ျမင္ေတာ့ မ်က္ႏွာမထားတတ္သလိုနဲ႔ စားပြဲေပၚက ညႇပ္လက္စ အဝတ္ေတြနဲ႔ အလုပ္ရွုပ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတယ္ေလ။ မမက တစ္ခန္းေက်ာ္က သူ႔ရဲ့သူငယ္ခ်င္းဆီ အသြား က်ေနာ္ မမသူဇာနားကပ္ၿပီး “မမ စာဖတ္ၿပီးၿပီလားဟင္” ဆိုေတာ့ မမသူဇာက မမထြက္သြားတဲ့ဖက္ကို ၾကည့္ရင္း မလုံမလဲနဲ႔ “ေကာင္း ညေနၾကမွ စာေရးထားမယ္ သြားေတာ့ ေမေႏွာင္းသိရင္ မေကာင္းဘူး” တဲ့။ “အင္းပါ ေကာင္း သြားပါ့မယ္.. မမသာ စာေရးထားေနာ္” ဆိုေတာ့ ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ က်ေနာ္လဲ မ်က္စိမွိတ္ ျပဳံးျပေတာ့ မမသူဇာက သက္ျပင္းခ်ၿပီး ေခါင္းငုံ႔ သြားတယ္။

တစ္ေနကုန္ အလုပ္သာ လုပ္ေနရတယ္ စိတ္က မမသူဇာဆီမွာ။ မ်ိဳးေအာင္ကေတာင္ “ဟေရာင္ ဒီေန႔ ဘယ္လို ျဖစ္ေနလဲကြ အလြဲလြဲ အေခ်ာ္ေခ်ာ္ေတြခ်ည္းဘဲ” တဲ့။ ညေန အလုပ္သိမ္းတာနဲ႔ ကမန္းကတမ္း ဆိုင္ကယ္ခြေတာ့ “ေကာင္း ဆိုင္ထိုင္ရေအာင္ကြာ” လို႔ေခၚတဲ့ မ်ိဳးေအာင္ကို “ေနာက္ေန႔မွကြာ ခု သြားစရာရွိလို႔” လို႔ သူ႔စကားေတာင္ မေစာင့္ဘဲ ေျပာရင္း ထြက္လာလိုက္တယ္။ ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ မမေမေႏွာင္းက “ေကာင္း ခဏ ေစာင့္အုန္းေနာ္ လက္စသပ္လိုက္အုန္းမယ္” တဲ့။ က်ေနာ္ ေခါင္းညိတ္ ျပၿပီး ဆိုင္ထဲက ထိုင္ခုံမွာထိုင္ရင္း မမသူဇာကို လွမ္းၾကည့္ေနမိတယ္။

လွလိုက္တဲ့ မမသူဇာရယ္ ပန္းေရာင္ ဝမ္းဆက္ အေၾကသားေလးနဲ႔ ေအာက္က ေကာက္ေၾကာင္းအလွပန္းခ်ီက ၾကည့္မဝေအာင္ပါပဲ။ မမသူဇာကလဲ က်ေနာ့ကို ခိုးခိုးၾကည့္ေနတာကို က်ေနာ္ သိတယ္။ ခဏေန ဆိုင္သိမ္းေတာ့ က်ေနာ္လဲ ပစၥည္ေတြကို ကူၿပီး ဟိုေရြ႕ဒီေရြ႕ လုပ္ေပးေနတယ္။ အဲ့ခ်ိန္မွာပဲ မမသူဇာက စာရြက္ေခါက္ေလးတစ္ခု မမ မသိေအာင္ က်ေနာ့လက္ထဲ ထိုးထည့္ေပးသြားတယ္။ ေပ်ာ္လိုက္တာဗ်ာ။ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့အေပ်ာ္က အိမ္ေရာက္လို႔ အိပ္ရာထဲမွာ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေငြ႕ျပန္ၿပီး ေပ်ာက္သြားေတာ့တယ္။ မမသူဇာ ေရးထားတာက ”ေကာင္း မမ စာျပန္ေရး လိုက္တယ္ေနာ္။ ေကာင္းနဲ႔ မမက မျဖစ္နိုင္ပါဘူး ေကာင္းရယ္။ မမက တစ္ခုလပ္ပါ။ ေကာင္းလို လူတစ္ေယာက္နဲ႔ မတန္ေတာ့ပါဘူး။

ေမေႏွင္းနဲ႔ ေကာင္းမိဘေတြကလဲ ၾကည္ျဖဴမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ မမကိုခ်စ္ရင္ ေကာင္း မမကိုေမ့ၿပီး မမထက္ အစစအရာရာသာတဲ့ တစ္ျခားမိန္းကေလးကို ရွာပါ ေကာင္း။ မမ ေကာင္းကို ျပန္မခ်စ္သင့္လို႔ မခ်စ္တာ နားလည္ေပးပါ။ ေကာင္း ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ မမ” သြားၿပီ စိတ္ကူးယဥ္ ကမၻာေလး ၿပိဳပ်က္ၿပီ။ က်ေနာ့ရင္ထဲမွာ နင့္ေနတယ္။ ဘာလုပ္ရမလဲ မမသူဇာ ေျပာသလို တစ္ျခား မိန္းကေလးေတြ ရွာရမလား။ မျဖစ္နိုင္ဘူး။ က်ေနာ္ ခ်စ္တာ မမသူဇာ။ မမသူဇာကို ရေအာင္ခ်စ္မယ္။ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုခ်ၿပီး က်ေနာ္ အခန္းရွိရာ အေပၚထပ္က ေအာက္ကိုအဆင္း မမက ျမင္ေတာ့ လက္ထဲက ဆိုင္ကယ္စီးဦးထုပ္ကို ၾကည့္ၿပီး။

“ေကာင္း ေမာင္ေလး အဲ့ဒါက ဘယ္သြားမွာလဲ” တဲ့ “အျပင္ခဏ မမ” လို႔ေျပာၿပီး ထြက္လာလိုက္တယ္။ ထြက္လာကတည္းက ဆုံးျဖတ္ၿပီးသား ဆိုင္ကယ္ကို မမသူဇာတို႔အိမ္ကို ဦးတည္လိုက္တယ္။ မမသူဇာတို႔က ၿမိဳ႕ရဲ့ေတာင္ဖက္ပိုင္း က်ေနာ္တို႔က ေျမာက္ဘက္ပိုင္း။ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ၁၆ မိနစ္ေလာက္ေတာ့ စီးရတယ္။ မမသူဇာတို႔အိမ္ေရာက္ေတာ့ ထဘီရင္လ်ားနဲ႔ ေရစည္ေဘးမွာ ေရခ်ိဳးဖို႔ လုပ္ေနတဲ့ မမသူဇာ။ က်ေနာ့ကိုျမင္ေတာ့ အံ့အားသင့္ေနတယ္။ “ေကာင္း ေမာင္ေလး ဘာကိစၥလဲ” တဲ့။ အိမ္ထဲက ဆိုင္ကယ္သံၾကားလို႔ ထြက္လာတဲ့ မမသူဇာ အေမကိုပဲ “ေဒၚေလး မမေမေႏွာင္းက ကိစၥ ရွိလို႔တဲ့.. မမသူဇာကို လာေခၚခိုင္းလို႔” ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ မမသူဇာ အေမက “ေၾသာ္ ဟုတ္လား သမီးေရ ေရျမန္ျမန္ခ်ိဳးၿပီး လိုက္သြားလိုက္ေလ” တဲ့။ က်ေနာ့ကိုလဲ အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ ထိုင္ခိုင္းၿပီး ဟင္းအိုး တန္းလန္းမို႔ဆိုၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ဖက္ ျပန္ဝင္သြားတယ္။

က်ေနာ္ ထိုင္ေနရာက မမသူဇာ ေရခ်ိဳးတဲ့ေနရာကို ျမင္ေနရတယ္ေလ။ ေရစိုလို႔ ထဘီက အသားမွာကပ္ေနေတာ့ ပကတိအရွိအတိုင္း ျမင္ေနရသလို ျဖစ္ေနေလေတာ့ ေအာက္ကေကာင္က ေငါထြက္လာေတာ့တယ္။ အသာ ေခါင္းႏွိမ္ၿပီး ေပါင္ႏွစ္လုံးနဲ႔ ညႇပ္ထား ရတယ္ဗ်ာ။ မမသူဇာလဲ ေရအျမန္ခ်ိဳးၿပီး အခန္းထဲဝင္ အဝတ္အစားလဲ သနပ္ခါးေရက်ဲေလး လိမ္းၿပီး ျပန္ထြက္လာေတာ့ ဟားး လွလိုက္တဲ့ မမရယ္လို႔ ရင္ထဲက ဆိုမိတယ္။ “အေမ သမီး လိုက္သြားလိုက္အုန္းမယ္ေနာ္” “ေအး ေအး သမီး သြားသြား” သူတို႔ သားအမိေတြ အျပန္အလွန္ ေျပာၿပီး မမသူဇာက က်ေနာ့္ဆိုင္ကယ္ရဲ့ အေနာက္ကိုအတက္မွာ မမသူဇာဆီက သနပ္ခါးနံ့ေလးက ႏွာဝကိုလာၿပီး မိတ္ဆက္တယ္။ တစ္ခါတေလ ဒီလိုပဲ မမေမေႏွင္းက ေခၚခိုင္းေနၾကမို႔ မမသူဇာေရာ သူ႔အေမပါ သံသယမျဖစ္ၾကဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဝုန္းဝုန္းဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ထြက္လာေပမယ့္ အခုတကယ္ သြားရမယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္သြားရမယ္မွန္း မသိဘူး။

ဟိုတယ္ သြားဖို႔ကလဲ က်ေနာ္တို႔က ဘာမွျဖစ္ေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘုရားသြားမယ္ ဆိုေတာ့လဲ ေဖ့ဘြတ္ေပၚမွာ ေတြ႕သလို ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ့္သာသနာကို ညႇိးႏြမ္းေစတာမို႔ မသြားခ်င္။ စားေသာက္ဆိုင္ေတြ ထိုင္မယ္ ဆိုျပန္ေတာ့လည္း မမသူဇာကို သိတဲ့သူေတြက ဒီၿမိဳ႕မွာက အမ်ားသား။ ကိုယ့္ဟာကို တိုင္ပတ္ၿပီး ဆိုင္ကယ္ကို ေတြ႕ရာစီးေနေတာ့ “ဟဲ့ ေကာင္း ဘယ္ေတြ ေမာင္းေနတာလဲ အိမ္ကို မေမာင္းဘဲနဲ႔” တဲ့။ အဲ့ေတာ့မွ က်ေနာ္လဲ “မမ မေခၚခိုင္းဘူး ေကာင္း ဘာသာ ေကာင္း မမကို ေျပာစရာရွိလို႔ ေခၚလာတာ” “ဟာကြာ ေကာင္း မေကာင္းဘူးကြာ.. အဲ့လို မလုပ္နဲ႔ မမကို ျပန္ပို႔ေပး” တဲ့။ ရမယ္ အားႀကီးႀကီး ဟုတ္တယ္ သူ႔ကို စကားေတြေျပာခ်င္လို႔ ေခၚလာတာကိုမ်ား ျပန္ပို႔ခိုင္း ေနေသးတယ္။ သူ႔ကို ျပန္မေျပာဘဲ ဦးေႏွာက္ကို အျမန္ အသုံးခ်ေနရတယ္။

ႀကံစမ္း ဘာလုပ္ရမလဲ ဘယ္သြားရလဲ။ ထြက္စမ္း ထြက္စမ္း အႀကံေတြ။ ေနာက္မွ သတိသြားရတယ္။ တျခား ဟုတ္ရိုးလား။ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ဆိုင္ကယ္ျပင္ဆိုင္ေလးေပါ့။ ေအာင္မ်ိဳးတို႔က ဆိုင္နဲ႔အိမ္ တြဲထားေပမယ့္ အိမ္နဲ႔က နည္းနည္း လွမ္းတယ္။ ညဆို ဆိုင္ထဲမွာ ေအာင္မ်ိဳးပဲ ေစာင့္အိပ္တာ။ သူ႔မိသားစုေတြက အိမ္မႀကီးမွာပဲမို႔ လြတ္လပ္တယ္ေလ။ အဲဒါနဲ႔ ဆိုင္ကယ္ျပင္ဆိုင္ကို ဦးတည္လိုက္တယ္။ မမသူဇာက “ေကာင္း ဘယ္ကိုလဲ” တဲ့။ မၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနလိုက္တယ္ေလ။ ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ေနဝင္လို႔ အေမွာင္လြမ္းေနၿပီ။ က်ေနာ့ဆိုင္ကယ္သံ ၾကားေတာ့ ေအာင္မ်ိဳးက အိမ္ထဲကေန ထြက္လာတယ္။

“ေကာင္း ဘာလိုလို႔လဲကြ”တဲ့ က်ေနာ္လဲ ေအာင္မ်ိဳး လက္ကိုဆြဲၿပီး “ေဟ့ေကာင္ ငါ မမသူဇာနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာခ်င္လို႔ဟ မင္းဆိုင္ထဲ ေျပာလို႔ ျဖစ္တယ္မဟုတ္လား” ဆိုေတာ့ ဒီေကာင္က သေဘာေပါက္တယ္။ “ဘာလို႔ မျဖစ္ရမွာလဲ.. ေနအုန္း ဆိုင္ေသာ့ သြားယူလိုက္အုန္းမယ္” ဆိုၿပီး အိမ္မႀကီးဘက္ ျပန္သြားေတာ့ မမသူဇာက “ေကာင္းရယ္ ဘာေတြ လုပ္ေနတာလဲ.. ငါေတာ့ နင့္ယုံမိတာ မွားၿပီ” တဲ့။ “ဟာ မမကလဲ ခဏေလးပါ မမနဲ႔ စကား ေျပာခ်င္လို႔ပါ” ဆိုေတာ့ “ဒုကၡပါပဲ ေကာင္းရယ္ ေမ‌ေႏွာင္းနဲ႔ ဦးေလးတို႔ အေဒၚတို႔ သိရင္ မမပဲ အျပစ္ျဖစ္မွာ” လို႔ ပူပန္စြာ ေျပာေနတဲ့ မမကိုၾကည့္ၿပီး သနားေနမိတယ္။ ေအာင္မ်ိဳး ျပန္လာၿပီးေတာ့ ဆိုင္ေလး ဖြင့္ေပးတယ္။ “မင္းတို႔ ေအးေဆးေနကြာ” တဲ့ “ေက်းဇူးပဲ” လို႔ ေျပာၿပီး မမသူဇာလက္ကို ဆြဲလို႔ ဆိုင္ထဲဝင္လိုက္ၿပီး တံခါးျပန္ပိတ္ ခ်က္ထိုးတာကို မမသူဇာက ၾကည့္ရင္း မလုံမလဲ စိုးရိမ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ေပါ့။

ဆိုင္ထဲမွာက မီးလုံးငယ္ တစ္ပြင့္ပဲ ထြန္းထားတာမို႔ အလင္းအားနည္းေနတယ္။ မမလက္ကိုဆြဲၿပီး ေအာင္မ်ိဳးအိပ္တဲ့ ခုတင္မွာ ႏွစ္ဦးသား တင္ပါးလြဲထိုင္ၿပီး မမလက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္ရင္းကေန “မမ ေကာင္းကို မခ်စ္ဘူးလား” လို႔ေမးေတာ့ ေခါင္းငုံ႔ရင္းကပဲ “ေကာင္းရယ္ မျဖစ္နိုင္တာေတြ မေျပာပါနဲ႔လားကြယ္”။ “မမရယ္ ဘာလို႔ မျဖစ္နိုင္ရမွာလဲ.. ေကာင္း မမကို ခ်စ္တယ္” “ဟင့္အင္း မခ်စ္နဲ႔ေကာင္း မမတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး စိတ္ဆင္းရဲရမွာ” “ဟာ အခု မခ်စ္ရတာကမွ စိတ္ဆင္းရဲတာ မမရဲ့.. မမကို ေကာင္းခ်စ္တယ္” လို႔ေျပာၿပီး မမရဲ့ေမးေလးကို လက္မလက္ညႇိးနဲ႔ ကိုင္လို႔ ဆြဲေမာ့ လိုက္တယ္။ ေမာ့လာတဲ့ မမရဲ့မ်က္ဝန္းက ရီေဝလို႔ မဟတဟ ႏွုတ္ခမ္းလြာေလးကို ငုံခဲလိုက္မိေတာ့ “အင္” ဆိုတဲ့ အသံေလး ထြက္ၿပီး က်ေနာ့္အနမ္းကို ေက်နပ္စြာ ခံယူေနတယ္။

မမပါးစပ္ထဲ လၽွာထည့္ၿပီး ေမြေတာ့ မမကလဲ ျပန္ၿပီးေတာ့ လၽွာနဲ႔အတြန္းအထုတ္ အစုပ္အဆြဲလုပ္လာတယ္။ က်ေနာ္လဲ မေနနိုင္ေတာ့ဘူး။ ႏွုတ္ခမ္း နမ္းေနရင္းက မမနို႔အုံေပၚကို လက္ေရာက္ၿပီး အေပၚက ဆုပ္ၾကည့္ေတာ့ ဘရာအေပ်ာ့စားေလးေၾကာင့္ အိစက္စက္ အရသာကို ထိေတြ႕ခံစားရတယ္။ ခါးကို လက္တစ္ဖက္နဲ႔ဖက္ တစ္ဖက္က နို႔ကိုကိုင္ ႏွုတ္ခမ္းကလဲ အနမ္းမပ်က္ေပါ့။ ႏွစ္ေယာက္သား အသက္ရွူသံေတြ ျပင္းလို႔ ကာမအဆိပ္ေတြက ငယ္ထိပ္ ေရာက္ေနၿပီ။ က်ေနာ္လဲ အားမရေတာ့တာေၾကာင့္ မမရဲ့ရင္ဖုံးအကၤ်ီ ႏွိပ္သီးေတြကို တျဗဳတ္ျဗဳတ္ ျမည္ေအာင္ ဆြဲျဖဳတ္လိုက္တယ္။

“အို ေကာင္း ရယ္” လို႔ မမႏွုတ္က ေရရြတ္သံေလး ထြက္လာၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ ေနာက္ကို လၽွိုလို႔ ဘရာခ်ိတ္ေလး ျဖဳတ္ေပးတယ္။ အခ်ဳပ္အေႏွာင္က လြတ္လာတဲ့ မမနို႔ေလးေတြက အျပင္ကို ခုန္အထြက္ ကတြတ္ေပါက္က ဗ်ိဳင္းေစာင့္သလို ေစာင့္ေနတဲ့ က်ေနာ္ မမရဲ့နို႔သီးေလးကို ေျပးဟပ္ လိုက္တယ္။ “အာ အာ့ ဟင္းး” ဆိုတဲ့ အသံေတြ မမဆီကထြက္လာၿပီး ရင္ေကာ့ၿပီး နို႔ေပးစို႔ေနတဲ့ မမနဲ႔ တစ္လုံးစို႔ တစ္လုံးကိုင္နဲ႔ အလုပ္ရွုပ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ အရာရာကို ေမ့လို႔ ကာမအရသာကို တစ္ဆင့္ခ်င္း တစ္ဆင့္ခ်င္း ခံစားရင္း ေရွ႕တိုးေနၾကတယ္။ က်ေနာ့လက္က နို႔ကိုင္ရာကတစ္ဆင့္ မမရဲ့ေပါင္ၾကားဆီကို ဦးတည္လိုက္တယ္။ မိန္းမနဲ႔အျပင္မွာ တစ္ခါမွ မလိုးဖူးေပမယ့္ အျပာစာ အျပာကားေတြ ၾကည့္ထားၿပီး ျမင္ဆရာ တင္ထားတာမို႔ အခုလက္ေတြ႕လုပ္ေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ အဆင္ေျပသား။ က်ေနာ့ရဲ့ လက္က မမေပါင္ၾကားဝင္ေတာ့ မမက အတင္းေပါင္စိထားၿပီး “ဟင့္အင္း ဟင့္အင္း ကြာ” နဲ႔ ျငင္းဆန္ေနတယ္။

က်ေနာ္က ႏွာထန္ေနၿပီမို႔  မမေပါင္ကို အတင္းျဖဲၿပီး လက္အတင္း ထည့္ေတာ့ ေႏြးေနတဲ့ မမရဲ့ေစာက္ဖုတ္ ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးကို လက္နဲ႔ အုပ္မိသြားတယ္။ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို လက္ဝါးနဲ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပြတ္ေပးလိုက္ေတာ့ မမရယ္ေလ အီး အားနဲ႔ တြန႔္တြန႔္ သြားတာဘဲ။ က်ေနာ္လဲ လက္ခလည္နဲ႔ ထဘီေပၚကေန အကြဲေၾကာင္းတေလၽွာက္ ထက္ေအာက္ ဆြဲလိုက္ေတာ့ က်ေနာ့လက္မွာ တေရာ္ကင္ပြန္းရည္လို အရည္ေတြ လူးကုန္တယ္။ မမ ထန္ၿပီး အရည္ေတြ ထြက္ေနတာ။ အဲ့ခ်ိန္မွာ မမ သတိဝင္လာတယ္။ က်ေနာ္ သူ႔ေစာက္ဖုတ္ ႏွိုက္ေနတဲ့လက္ကို အတင္းဖမ္းဆြဲၿပီးေတာ့ “ေကာင္း မမကိုခ်စ္ရင္ မလုပ္နဲ႔ကြာ” ဆိုၿပီး အတင္း ႐ုန္းတာ။ က်ေနာ္ကလဲ “အရမ္း ခ်စ္လို႔ပါ မမရယ္”နဲ႔ အတင္း ျပန္လုပ္တာ။ ေနာက္မမက က်ေနာ့မ်က္ႏွာကို သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ညႇပ္ၿပီး ေမာ့ေစၿပီးမွ “ေကာင္း မမကို ၾကည့္စမ္း.. မမကို ေကာင္းခ်စ္လား” တဲ့။

“က်ေနာ္လဲ ခ်စ္တယ္ မမ တအား ခ်စ္တာ” ဆိုေတာ့ “အင္း မမလဲ ေကာင္းကို ခ်စ္တယ္.. ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ မမတို႔ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ေတာ္ရေအာင္ေနာ္.. သူမ်ားေနရာမွာ မသင့္ေတာ္ဘူး” လို႔ မမက ေျပာလာေတာ့ “မမ တကယ္ ေကာင္းကို ခ်စ္လား” ဆိုေတာ့ “ခ်စ္တာေပါ့ ေကာင္းရယ္ ေကာင္းက မမကို ခ်စ္ရင္ မမရဲ့စကား နားေထာင္ရမယ္ ေနာ္” တဲ့။ က်ေနာ္လဲ ကေလးငယ္လို ေခါင္းေလး ညိတ္ျပတာေပါ့။ အဲ့ေတာ့ မမက က်ေနာ့္နဖူးကို ရြတ္ကနဲ႔ ျမည္ေအာင္နမ္းၿပီး “လိမၼာလိုက္တာ အာ့ေၾကာင့္ ေကာင္းကို ခ်စ္တာ ကဲ ေကာင္းျပန္ရေအာင္” ဆိုၿပီး အဝတ္ေတြကို ေသသပ္ေအာင္ လုပ္တယ္။

မမရဲ့ထဘီ ျဖန႔္ဝတ္ေတာ့ အရည္ေတြ ကြက္ေနေတာ့ လွည့္ဝတ္တာကို ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္က ရီေတာ့ လူဆိုးေၾကာင့္ဆိုၿပီး က်ေနာ္လက္ေမာင္းကို ဆြဲဆိတ္တယ္။ နာေပမယ့္ မနာသလိုပဲ။ ေက်နပ္တဲ့ စိတ္နဲ႔ ေပ်ာ္ေနမိတယ္။ အဲညက မမကို သူ႔အိမ္ ျပန္ပို႔ၿပီး မိုးမျမင္ ေလမျမင္နဲ႔ ေပ်ာ္ေနခဲ့တယ္။ မမသူဇာနဲ႔ က်ေနာ္ ခ်စ္သူေတြသာျဖစ္တယ္ စကားေလးေတာင္ ေန႔တိုင္းမေျပာရဘူး။ ဆိုင္မွာ ေတြ႕တုန္း မမ မသိေအာင္ ခိုးျပဳံးၿပ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ခိုးၾကည့္။ ဒီလိုပဲ ေနေနရတယ္။ ေအာင္မ်ိဳးက ေမးတယ္။ “ေကာင္း မင္းနဲ႔ မင္းမမက ဘယ္လိုလဲ” တဲ့ “ဘယ္လိုမွ မလဲဘူး ဟေရာင္ေရ မင္းဆီလာတဲ့ ညကပဲ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေတြ႕ရေသးတယ္” ဆိုေတာ့ “ေကာင္းရာ ေတြ႕ဖို႔ ႀကံအုန္းေလ.. အခ်စ္ဆိုတာက အျမဲ ထိေတြ႕ ေနမွကြ.. အေနေဝးရင္ ေအးသြားမယ္” တဲ့။

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေအးလဲ မတတ္နိုင္ဘူး။ ေတြ႕ဖို႔ကလဲ သူလဲ သူ႔အလုပ္နဲ႔ ကိုယ္ကလဲ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ ကိုယ္က အခ်ိန္ေပးနိုင္ေတာင္ သူက အခ်ိန္မေပးနိုင္ဘူး။ မမေမေႏွာင္ သိလို႔မရ အိမ္က သိလို႔မရ ဆိုေတာ့ ပိုဆိုး။ မမနဲ႔ ေတြ႕ခဲ့တဲ့ တခဏတာ အေတြ႕ေလးကိုပဲ ျပန္လြမ္းေနရတယ္။ အဲ့လိုနဲ႔ တစ္လေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ က်ေနာ့ကို ကံဆရာက မ်က္ႏွာသာ ေပးလာခဲ့တယ္။ တျခား မဟုတ္ဘူး အေမ့ရြာက ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာ အေဖ အေမတို႔က ဇရပ္တစ္ေဆာင္ လွူဒါန္းထားတာ ဆရာေတာ္ႀကီး ေမြးေန႔နဲ႔ တိုက္ၿပီး ေရစက္ခ်ပြဲ လုပ္မယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ကလြဲလို႔ အေဖ အေမနဲ႔ မမေမေႏွာင္းတို႔  ရြာကို သုံးရက္ေလာက္ သြားၾကမယ္ေပါ့။

မမဆိုင္က ေဖာက္သည္ အပ်က္ မခံခ်င္တာမို႔ မမသူဇာကို ဆက္ဖြင့္ထားဖို႔ လြဲထားခဲ့တယ္ေလ။ ဒါက က်ေနာ့အတြက္ အကြက္ျဖစ္သြားတယ္။ မမ မရွိေတာ့ မမအစား ဆိုင္ကို က်ေနာ္က သြားသြား ၾကည့္ေပးဖို႔ မမေမေႏွာင္းက အမွာပါးခဲ့ေတာ့ အဆင္ေျပၿပီေလ။ ပထမရက္ကေတာ့ က်ေနာ္ မမကို ဆိုင္ထဲမွာ ထိုင္ရင္းပဲ စကားေျပာရတယ္။ က်ေနာ္ မမကို ေတြ႕ခ်င္လို႔ အတင္းပူဆာလို႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ မမက လိုက္ေလ်ာေပးတယ္။ ေနရာ ကေတာ့ တျခားေနရာ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ အိမ္ပဲေပါ့။ အိမ္ကိုက မမသူဇာက မၾကာခဏ လာေနၾကဆိုေတာ့ ဘယ္သူမွ သိပ္ဂ႐ုမျပဳဘူး။

တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ က်ေနာ္ သြားေခၚလို႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူးေလ။ က်ေနာ္က ဆိုင္ကို တစ္ရက္ခြင့္ေတာင္းၿပီး အိမ္က ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ မမကေတာ့ ပုံမပ်က္ ဆိုင္ဖြင့္ၿပီးမွ က်ေနာ္တို႔အိမ္မွာ အဝတ္စ ယူစရာရွိတယ္ဆိုၿပီး ေဘးကဆိုင္ကို ဆိုင္အပ္ခဲ့ၿပီး အိမ္ကိုလာလိုက္ အားလုံး ေဒါင့္ကို ေစ့ေနေရာ။ မမက ၉ နာရီေလာက္မွ လာမယ့္ဟာကို မနက္ အိပ္ရာထၿပီးထဲက က်ေနာ္ ဂဏာ မၿငိမ္ျဖစ္လို႔ေနတယ္။ ၈ နာရီေလာက္က်ေတာ့ ေရခ်ိဳးလိုက္တယ္။ ဆပ္ျပာကို အထပ္ထပ္တိုက္ ညီေလးကိုလဲ ေသေသခ်ာခ်ာ ေဆးေၾကာလို႔ေပါ့ လက္ထဲမွာ ညီေလးကိုကိုင္ရင္း မမရဲ့ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ျပန္ျမင္ေယာင္လာတယ္။

ဟိုညက အနမ္းေတြ အထိအေတြ႕ေတြကို ျပန္သတိရတာနဲ႔ ထိပ္က အရည္ေတာင္ စို႔လာတယ္။ မေနနိုင္ေတာ့တာနဲ႔ တစ္ခ်ီၿပီးေအာင္ ထုပလိုက္တယ္။ ၉နာရီေက်ာ္ေတာ့ ထီးေလးေဆာင္းလို႔ မိုးျပာေရာင္ ဝမ္းဆက္ေလးနဲ႔ မမေရာက္လာခဲ့တယ္။ မမ အိမ္ထဲဝင္တာနဲ႔ က်ေနာ္ အေပါက္ဝကေန ပတ္ဝန္းက်င္ကို အကဲခတ္ၿပီး ဘယ္သူမွ မရွိတာနဲ႔ တံခါးကိုအျမန္ပိတ္ ခ်က္ထိုး လိုက္တယ္။ ၿပီး မမလက္ကို ဆြဲလို႔ အေပၚထပ္ က်ေနာ့္အခန္းကို ေခၚလာလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္အခန္းထဲကို ေရာက္တာနဲ႔ မမကိုေပြ႕ဖက္လို႔ နမ္းရင္း “ခ်စ္လိုက္တာ မမရယ္” ဆိုေတာ့ မမက အဖက္မခံဘဲ “ေနပါအုန္း ေကာင္းရယ္ အဝတ္ေတြေၾကကုန္မယ္” ဆိုေတာ့ က်ေနာ္က “ေၾကမွာ ေၾကာက္ရင္ ခၽြတ္လိုက္ေလ မမ” ဆိုေတာ့ မ်က္ေစာင္း ထိုးၿပီး “ဒါမ်ိဳးက် မသင္ရဘူး တတ္တယ္” တဲ့။

ပါးစပ္က ေျပာေပမယ့္ က်ေနာ့္အလိုေတာ့ လိုက္ရွာပါတယ္။ မမရဲ့အကၤ်ီနဲ႔ ထဘီကို ခၽြတ္လိုက္ေတာ့ မမ ကိုယ္ေပၚမွာ ဘရာနီရဲရဲေလးနဲ႔ ပင္တီပန္းေရာင္ေလးနဲ႔ လွခ်င္တိုင္း လွေနတဲ့ မမကို ရင္ထဲ ဆြဲသြင္းၿပီး အနမ္းေတြေခၽြလိုက္ရင္း ခုတင္ေပၚ ဆြဲတင္လိုက္တယ္။ မမကလဲ စိတ္ကို လြတ္ေပးလိုက္တယ္ ထင္တယ္။ လူးလြန႔္လို႔ ခံစားေနတယ္။ မမရဲ့ဘရာေလးကို ခၽြတ္ၿပီး လုံးဝန္းၿပီး လွပတဲ့နို႔ေတြကို က်ေနာ့လၽွာနဲ႔ အားရပါးရ ဆြဲဆြဲစုပ္လိုက္ေတာ့ မမလဲ ရွီုးရွီုးဆိုတဲ့အသံနဲ႔ ရင္ကို ေကာ့ေကာ့ေပးေနတယ္။ မမနို႔ေလးက ကေလးမတိုက္ဖူးေသးတာမို႔ နို႔သီးေခါင္းေလးက ေသးေသးေလး အဲ့နို႔သီးေလးကို ငုံလိုက္စို႔လိုက္ လုပ္ရာကေန လက္ကမမေပါင္ကို ျဖစ္ညႇစ္ရင္း ထက္ေအာက္ စုံဆန္ သြားေနလိုက္တယ္။

မမက အေတြ႕ၾကဳံ ရွိၿပီးသားမို႔ တကယ္ ခတ္ကြင္းလဲ ျပင္ေရာ အိေျႏၵသိကၡာေတြ အကုန္ခြာခ်လိုက္ၿပီး မမလက္က က်ေနာ့ပုဆိုးကိုေျဖၿပီး လီးကို လက္နဲ႔ ဆုပ္ၿပီး ထက္ေအာက္ လွုပ္ရွားေပးေတာ့ မိန္းမရဲ့အထိအေတြ႕ မခံဖူးတဲ့ က်ေနာ့လီးႀကီးက ဒစ္ႀကီးကားလို႔ အစြမ္းကုန္ ေထာင္ေနေရာ။ မမက က်ေနာ့ဒစ္ကို သူ႔လက္မနဲ႔ပြတ္ၿပီး ဝလုံးေရး ေနရင္းက “ေကာင္း ရယ္ မင္းဟာႀကီးက မတရားပဲ” တဲ့။ “ဘာမတရားတာလဲ မမ” ဆိုေတာ့ “ႀကီးတာေလ” တဲ့။ “ဟုတ္ရဲ့လား မမရယ္ မမ ေယာက္်ား လီးနဲ႔ ဘယ္သူ႔ဟာ ႀကီးလဲ” “ဟာ ကြာ” တဲ့။ ရွက္လို႔ မေျဖတဲ့ မမကို “ေျပာပါ မမကလဲ ဘယ္သူ႔ဟာ ႀကီးလဲလို႔” ထပ္ေမးေတာ့မွ တိုးတိုးေလးနဲ႔ “ေကာင္းဟာ ႀကီးတယ္” တဲ့။

က်ေနာ္လဲ မမရဲ့ အေျဖကိုၾကားေတာ့ ပိုစိတ္ထလာၿပီး ကမန္းကတမ္းထၿပီး မမရဲ့ပင္တီကို ဆြဲခၽြတ္ေတာ့ မမက ခၽြတ္ရလြယ္ေအာင္ ဖင္ကိုႂကြေပးတယ္။ ပင္တီေလး ကၽြတ္သြားတာနဲ႔ အေမြး မဲမဲေလးေတြ ဖုံးေနတဲ့ မမရဲ့ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ျမင္လိုက္ရတာနဲ႔ စိတ္ခံစားမွုက အထြတ္အထိပ္ ေရာက္ၿပီး ၿပီးခ်င္သလိုေတာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ျဖဲလိုက္ေတာ့ အစိျပဴးျပဴးနဲ႔ ကာမေရၾကည္ေတြ ရြဲေနတဲ့ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး မေနနိုင္ေတာ့တာနဲ႔ ကုန္းၿပီး လၽွာနဲ႔ ယက္လိုက္ေတာ့ “အို အေမ့” ဆိုၿပီး တြန႔္သြားၿပီး မမက သူ႔ေစာက္ဖုတ္ကို လက္နဲ႔ အတင္းအုပ္ၿပီး “ေကာင္း မလုပ္နဲ႔ကြာ ရြံစရာႀကီး” တဲ့။ “ရြံပါဘူး မမကလဲ မမကို ေကာင္းေစခ်င္လို႔” ေျပာလဲေျပာ မမလက္ကို အတင္းဖယ္ၿပီး အစိ ျပဴးျပဴးႀကီးကို ငုံစုပ္လိုက္တယ္။

ညႇီစို႔စို႔ အနံ့နဲ႔ ငံက်ိက်ိအရသာကို ခံစားလိုက္ရေပမယ့္ မမကို ေကာင္းေစခ်င္တာရယ္ ၾကည့္ထားတဲ့ အျပာကားထဲက ပညာေတြကို လက္ေတြ႕ အသုံးခ်ၾကည့္ခ်င္တာနဲ႔ပဲ မနားတမ္း ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို လၽွာျပားႀကီးနဲ႔ ယက္လိုက္တယ္။ ေနာက္ လၽွာနဲ႔အထဲကို ေရာက္နိုင္သမၽွ ထိုးထည့္ၿပီး ကစားေပးလိုက္တယ္။ မမကလဲ ကာမစည္းစိမ္ကို ခံစားေနလိုက္တာမ်ား မ်က္လုံးစုံမွိတ္လၽွက္ က်ေနာ့ဆံပင္ေတြကို ဆြဲဆုပ္ၿပီး တအီးအီး တအားအားနဲ႔ေပါ့။ က်ေနာ္လဲ မေနနိုင္ေတာ့တာနဲ႔ “မမ ေကာင္း ခ်စ္ခ်င္ၿပီ..ခ်စ္ခ်င္ၿပီလို႔” အသံေတြတုန္ ရင္ေတြခုန္ရင္း ေျပာလိုက္ေတာ့ မမက “ေကာင္း ခ်စ္ခ်င္ ခ်စ္ေလ ခ်စ္ေလ” ဆိုၿပီး ဒူးေထာင္ၿပီး ေပါင္ကား ေပးထားေတာ့ က်ေနာ္လဲ ေပါင္ၾကားဝင္ၿပီး မမေစာက္ဖုတ္ဝကို လီးေတ့ၿပီး ေဆာင့္ထိုးလိုက္တယ္။ “အာ့ အ” လို႔ မမဆီက အသံထြက္လာတယ္။ က်ေနာ္ ထိုးသြင္းလိုက္တာက အထဲမဝင္ဘဲ အေပၚကိုေခ်ာ္ၿပီး မမအစိကို ကေလာ္ထိုးသလို ျဖစ္သြားတာေလ။ မမက ေခ်ာ္သြားတဲ့ က်ေနာ့္လီးကို သူကိုယ္တိုင္ကိုင္ၿပီး အဝကို ျပန္ေတ့ေပးတယ္။ က်ေနာ္လဲ ခါးအားနဲ႔ ေနာက္တစ္ခါ ေဆာင့္ထည့္လိုက္ေတာ့ “ႁဗြတ္” ဆို ဝင္သြားတယ္။

လီးတေလၽွာက္လုံး မၾကဳံဖူးတဲ့ အထိအေတြ႕နဲ႔ ေႏြးေထြးတင္းၾကပ္မွု အရသာကို ခံစားလိုက္ရပါတယ္။ မမကလဲ “အမေလး ေသပါၿပီ ေကာင္းရယ္ တအား လုပ္ရလား” ဆိုတဲ့ အသံလဲ ၾကားေရာ က်ေနာ့စိတ္က ပိုထန္လာၿပီး မမေစာက္ဖုတ္ကို အတင္းေဆာင့္ပစ္လိုက္တာ ဆယ္ခ်က္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္ပဲ ရွိမယ္ထင္တယ္ လီးတေလၽွာက္ က်ဥ္သလိုလို ျဖစ္လာၿပီး လီးေရေတြ ပန္းထြက္သြားေတာ့ လီးကို မမေစာက္ဖုတ္ထဲကို အဆုံးထိုးထည့္ၿပီး အတင္းကပ္ထားလိုက္တယ္။ မမက လင္ရဖူးေတာ့ က်ေနာ့ အေျခအေနကို သိတယ္။ က်ေနာ့္ဖင္ေတြကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ဆြဲၿပီး ကပ္ထားေပးတယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား ခဏၿငိမ္ေနၿပီ အရသာခံေနၾကတယ္။

မမက သူ႔ရင္ဘတ္ေပၚမွာ ၿငိမ္ၿပီး ဇိမ္ခံေနတဲ့ က်ေနာ့ေခါင္းက ဆံပင္ေတြကို ဖြဖြေလး သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ေဆာ့ကစားရင္းက “ေကာင္း မမကို ခ်စ္ရတာ ေကာင္းလား” လို႔ ေမးေတာ့ မမပါး ႏွစ္ဖက္ကို ဘယ္ညာ တရႊတ္ရႊတ္ နမ္းရင္း “ေကာင္းတယ္မမ တအားေကာင္းတာပဲ မမေရာ ေကာင္းလားဟင္” ဆိုေတာ့ ေခါင္းၿငိမ့္ၿပီး “အင္းး” တဲ့ “မမ ေကာင္းလုပ္တာ ခဏေလးေနာ္” ဆိုေတာ့ “ေအာ္ အဲ့ဒါက ေကာင္းကမွ မလုပ္ဖူးေသးတာ ေနာက္က်ရင္ ၾကာမွာေပါ့” ဆိုေတာ့။

“မမ ေကာင္း ထပ္ခ်စ္အုန္းမွာေနာ္ မဝေသးဘူး” ဆိုေတာ့၊ “သေဘာ သေဘာ ေကာင္းသေဘာ မမေတာ့ မွားၿပီထင္တယ္” တဲ့။ “မမက ဘာမွားလို႔” ဆိုေတာ့ “မွားတာေပါ့ ေကာင္းရယ္ ေကာင္းက မမထက္ အမ်ားႀကီးငယ္တယ္ ေနာက္လူပ်ိဳေလး မမက တစ္ခုလပ္ေလ” “ဟင့္အင္း ေကာင္း အဲ့ဒါေတြ မသိဘူး မမကို ခ်စ္တာပဲ သိတယ္.. မမေရာ ေကာင္းကို မခ်စ္ဘူးလား” “ေအာ္ ေကာင္းေလးရယ္ ေကာင္းေလးကို ခ်စ္လို႔ ခုလို အလိုလိုက္မိတာေပါ့” တဲ့။ “မမ ေကာင္းကို တကယ္ ခ်စ္တာေနာ္ မညာရဘူး” “မညာပါဘူး ေကာင္းရယ္ ေနပါအုန္း ေကာင္းေရာ မမကို ဘယ္တုန္း က စခ်စ္တာလဲ” လို႔ေမးေတာ့ မမမ်က္ႏွာေလးကို စိုက္ၾကည့္ရင္းက “ဟိုေလ မမ ေကာင္းကို လာျပတုန္းက” လို႔ေျပာေတာ့ မမ တစ္ေယာက္ မ်က္ေမွာင္ေလး ၾကဳတ္ၿပီး စဥ္းစားၿပီး “ေနပါအုန္း မမက ဘာလာျပတာလဲ” တဲ့။

အဲ့ေတာ့မွ က်ေနာ္လဲ “ဟီး” ဆိုရီၿပီး “စံပါယ္႐ုံနားမွာ လာျပတာေလ” ဆိုေတာ့မွ သေဘာေပါက္ၿပီး “ဟာ ေကာင္း ကြာ မေကာင္းဘူး ေတာ္ေတာ္ ဆိုးတယ္” တဲ့။ “ဟားဟား မဟုတ္ဘူးလား ေကာင္းကို လာျပတာေလ” ဆိုေတာ့ က်ေနာ့လက္ေမာင္းကို မနာေအာင္ ဆြဲကိုက္ၿပီး “သြားအဲ့ေန႔က ရွက္လိုက္တာ မေျပာနဲ႔” တဲ့။ ေျပာဆိုေနရင္းက စိတ္ျပန္ထလာေတာ့ “မမ ခ်စ္အုန္းမယ္ေနာ္”ဆိုေတာ့ မမက ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ “မမ ေကာင္း ေအာက္ကေနမယ္” ဆိုေတာ့ “အင္းပါ” တဲ့။

က်ေနာ္ ေအာက္က ပက္လက္လွန္အိပ္ေပးေတာ့ မမက အေပၚက ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး လက္တစ္ဖက္က လီးကိုကိုင္ၿပီး အဝေတ့ၿပီး အသာဖိသြင္းတယ္။ “အာ ေကာင္းရယ္ မင္းဟာက ႀကီးတယ္ကြာ” တဲ့။ “ႀကီးတာ မေကာင္းလို႔လား မမ” ဆိုေတာ့ “နာတယ္ကြ” တဲ့။ အဲ့အသံလဲ ၾကားေရာ မမခါးကို ကိုင္ၿပီးေတာ့ ေအာက္ကေန ပင့္ေဆာင့္လိုက္တယ္။ “အား ေသပီ ေကာင္းရယ္ သူ႔အသား မဟုတ္တိုင္း” တဲ့။ မ်က္ႏွာေလး ရွူံ႔လို႔ေျပာေနတဲ့ မမကို ကာမစိတ္ေတြ ထန္ေနတဲ့ က်ေနာ္ ဘာမွမေျပာဘဲ အတင္း ေအာက္ကေန ပင့္ေဆာင့္ေနေတာ့တာပဲ။ မမကလဲ ျပန္ေဆာင့္ လိုးေပးတယ္။

က်ေနာ္ရဲ့အေဆာင့္ နားခ်ိန္ဆို မမက ႀကိတ္ၿပီးပြတ္တာ ခံလို႔ေကာင္းလိုက္တာ။ လီးကို ေစာက္ဖုတ္ထဲ အဆုံးထိထည့္ၿပီး ဝိုက္ဝိုက္ၿပီး ႀကိတ္တာက မမအစိကို ေခ်သလိုမို႔ထင္တယ္ မမ တအားႀကိဳက္ပုံပဲ။ မမနဲ႔ က်ေနာ္ အဲ့ေန႔က ေလးခ်ီေလာက္ လိုးၾကတယ္။ ၿပီးလို႔ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး မမေမေႏွာင္ရဲ့ မွန္တင္ခုံက ပစၥည္းေတြနဲ႔ အလွျပန္ျပင္ၿပီး မမလဲ ဆိုင္ကိုျပန္တယ္။ ေနာက္မို႔ဆို က်ေနာ္ ၾကမ္းထားလို႔ မ်က္ႏွာမွာ လိမ္းထားတဲ့ မွုန္နံ့သာေတြ တစ္စက္မွ မက်န္ဘူးေလ။ ေနာက္ေန႔မွာပဲ အေဖတို႔ ျပန္ေရာက္လာၿပီး မမနဲ႔ က်ေနာ္ဆုံဖို႔ အခြင့္ေရးမရသလို မမလဲ သူ႔အိမ္က သေဘာတူတဲ့ လူနဲ႔လက္ထပ္ၿပီး သူ႔ေယာက္်ား တာဝန္က်တဲ့ ၿမိဳ႕ကိုလိုက္သြားလို႔ က်ေနာ့္ရဲ့ အခ်စ္ဦးဆိုဆို လက္ဦးဆရာပဲေျပာေျပာ မမနဲ႔ ဇာတ္လမ္းေလးက ျပည္ဖုံးကားေလး ခ်လိုက္ရပါေတာ့တယ္။…ၿပီးပါၿပီ