Unicode
***မှတ်ချက် – အင်းစက်စာပေဖြစ်ပါသည်။အင်းစက်စာပေဆိုသည်မှာမိသားစုမောင်နှမသွေးသားရင်းအချင်းချင်းလိင်းဆက်ဆံသောအကြောင်းအရာကိုစိတ်ကူးပုံဖော်ရေးသားထားခြင်းဖြစ်ပါသည်။ထို့ကြောင့်မကြိုက်မနှစ်သက်ပါကမဖတ်ရှုပဲကျော်သွားပေးပါ။ယခုဝတ္ထုမှာစာပေသဘောရေးသားခြင်းဖြစ်သဖြင့်လိုက်လံအတုယူပြုလုပ်ခြင်းများမပြုလုပ်ပါရန်မေတ္တာရပ်ခံပါသည်။***(ရေးသားသူ- အိပ်မက်သခင်)
ခေါ်သံနဲ့ အတူ အိမ်ထဲဝင်လာတဲ့ လူနှစ်ယောက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မမမွန်တို့ လင်မယားဖြစ်နေသည်။ သူတို့လင်မယားနဲ့တောင် မတွေ့တာ နှစ်နှစ်လောက်ရှိပြီ။ မမမွန်က ဖြိုးညီရဲ့ အစ်မ တစ်ဝမ်းကွဲ ၊ ဖြိုးညီ အဖေရဲ့ညီမရဲ့ သမီးအငယ်ဆုံးဖြစ်သည်။ ဖြိုးညီတို့အဖေက တရုတ်စပ်သည်။ အဒေါ့် ယောကျာ်းကလဲ တရုတ်ဆိုတော့ မမမွန်က ပီဘိတရုတ်မလေးတစ်ယောက်နှယ်။ အရပ်မြင့်မြင့် ရင်သားတွေက ထွားထွား ၊ တင်သားတွေကလည်း ကြီးသည်၊ ရုပ်ကလည်း တော်တော်ချောသည်။ သူ့ယောက်ျားဖြစ်သူ ယောက်ဖတစ်ဝမ်းကွဲက ကိုချမ်းသာ တဲ့။ ကားပစ္စည်းတွေ အကြီးအကျယ်ရောင်းတဲ့ သူဌေးသား။ ရုပ်ကလည်း ချောသည်။ ဒီလိုပဲ မမမွန်နဲ့ကြိုက်ပြီး လက်ထပ်ကြတာ နှစ်နှစ်တောင်ကျော်ပေါ့။ ဖြိုးညီ အတွေးစတွေကို ဖြတ်လိုက်ပြီး ဧည့်သည်နှစ်ယောက်ကို အိမ်ထဲခေါ်လိုက်သည်။
”လာ…. အစ်ကိုနဲ့ မမ ဘယ်ကိုလာတာလဲ။” ” ဒီလိုပါပဲ နင့်အစ်ကိုအကြောင်း မသိသေးဘူးလား။ သူတီဘီဖြစ်တာလေ နောက်ဆုံးအဆင့် ဆေးယဉ်ပါး ရောဂါဖြစ်တာ။ ပထမဖြစ်တုန်းက ဆေးမှန်မှန် မသောက်တာနဲ့ နောက်ပိုင်းဆေးမတိုးတော့ပဲ ဖြစ်သွားတာ။ အခုလည်း နေမကောင်းဘူး။ တစ်ခါတစ်ခါ ထထဖောက်သေးတယ်။ သွေးတွေအန်တာမှ မပြောပါနဲ့။ ” ဘေးနားက ယောက်ဖတော်ကတော့ တစ်ချက်သာကြည့်ပြီး ယဲ့ယဲ့ပြုံးပြသည်။ အပြုံးက နွမ်းလျှနေသည်။ “ဒါနဲ့ မမတို့ ဘာကိစ္စနဲ့ လာတာလဲ။ ခဏလေးနော် ။ အဖေနဲ့ အမေ ဈေးခဏသွားတယ်။ ပြန်ရောက်တော့မှာပါ ။ မကြာပါဘူး ။ “ “နင့်ကို ဆေးအကြောင်းလေး မေးချင်လို့ လာတာပါ။ သူလည်း ဆေးတွေ သောက်နေတော့။ ဆေးဖိုးကလည်း တစ်လကို ငါးသိန်းလောက်ကုန်တယ်ဟယ်။ ဘာဆေးတွေလဲ ဆိုတာရယ် ။ နောက်ရော အကောင်းအတိုင်း ပြန်ဖြစ်ပါ့မလားလို့ မေးချင်လို့။ “ ဓာတ်မှန်ကို ကြည့်လိုက်တော့ အဆုတ်တွင် စပေါ့တွေက ဇကာပေါက်နှယ်။ အော်……. ပေလိုက်တဲ့ ငါ့ယောက်ဖ ။ ဘာလို့ အဲဒီလောက်တောင် ဆိုးဝါးသွားပါ့လိမ့်။ ဖြိုးညီတစ်ယောက် မချိတင်ကဲပင် တွေးမိလိုက်သေးသည်။ သို့သော် လူနာတစ်ယောက်ကို စိတ်ဓာတ်ကျအောင် မပြောသင့်သောကြောင့် ” ကောင်းမှာပါ မမ။ ဆေးကို ပုံမှန်သောက်လေ။ ဒီအစက်အပြောက်တွေကတော့ ပြန်ပျောက်တော့မှာ မဟုတ်ဘူး။ ကျန်တာတော့ သူ့ဆေးပတ်လည်အောင်သောက်လို့ တီဘီ bacilli တွေ ကုန်သွားရင် ပျောက်မှာပါ။ နောက်ပိုင်းတော့ ဆေးလိပ်မသောက်နဲ့ ။ အပင်ပန်းမခံနဲ့တော့ပေါ့။ သက်တောင့်သက်သာပဲ နေရမှာပေါ့။”
” ဒါတောင် နင့်အစ်ကိုက ဆေးလိပ်ပြန်သောက်ချင်သေးတယ် ။ မနည်းတားထားရတာ ။ အရင်ကတည်းက ဖင်မီးခိုးထွက်အောင် သောက်တဲ့လူလေ။ ” ပြောရင်းဆိုရင်း ဖေဖေနဲ့မေမေ ပြန်ရောက်လာလို့ စကားစပြတ်သွားသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက်နဲ့ မိဘနှစ်ပါး စကားကောင်းနေကြသည်။ အာလ္လာပ သလ္လာပတွေကို ဆက်နားမထောင်ချင်တော့တာနဲ့ အခန်းထဲဝင်ပြီး ကိုနတ်သားရေးထားတဲ့ ” ပြန်ပြောပြဖို့ တော်တော်ခက်လိမ့်မယ်” ဆိုတဲ့ စာအုပ်ကိုပဲ ပြန်ဖတ်နေမိသည်။ ဖတ်ကောင်းကောင်းနဲ့ ဖတ်လိုက်တာ အချိန်ဘယ်လောက် ကြာသွားသည်မသိ။ ဧည့်ခန်းထဲက ”သားရေ ခဏလာဦး ပြောစရာရှိလို့” အမေရဲ့ ခေါ်သံကိုကြားလို့ အပြင်ကို ထွက်ကြည့်မိသည်။
” သားကို ရန်ကုန်ထည့်ပေးလိုက်မလို့ ။ သွား အထုပ်သွားပြင်ချေ ။ နေ့လည် နင့်အစ်မတို့ပြန်ရင် တစ်ခါထဲလိုက်သွား။ နင်ကျောင်းပိတ်တဲ့ နှစ်လ ဒီမှာလည်း အားနေတာပဲ။ လတ်လျား လတ်လျားနဲ့ ဘာမှလဲမဟုတ်ဘူး ။ ဟိုမှာ အကူအညီလိုနေတာ သွားကူညီချေ။ ” ဖြိုးညီလည်း ဖတ်လက်စ စာအုပ်ကို ပိတ်လိုက်ပြီး အထုပ်အပိုးတွေ ပြင်ဆင်နေလိုက်သည်။ နေ့လည်ထမင်းစားပြီးတော့ အစ်မတို့ကားနဲ့ ရန်ကုန်လိုက်ခဲ့သည်။ ယောက်ဖက ကားတောင် သိပ်မမောင်းနိုင်။ ပဲခူးလာတုန်းကတောင် အစ်မ မောင်းခဲ့တာ ။ အပြန်တော့ ကျွန်တော်မောင်းမယ် မမဆိုပြီး သူကိုယ်တိုင် မောင်းပြီး လာခဲ့လိုက်သည်။ အိမ်က စဉ့်အိုးတန်းလမ်း ခြောက်လွှာ ။ ယောက်ဖက သုံးလွှာလောက်ပဲ တက်ရသေးသည် … ဟောဟဲ …ဟောဟဲ ဖြစ်နေလို့ သူ့ကိုစောင့်စောင့်ပြီး ခေါ်ရသည်။ အပေါ်ရောက်တော့ ယောက်ဖ မောပြီး ဖလက်ပြသွားသည်။ အခန်းထဲ သွားနားနေသည်။
”မောင်လေးရေ ………. အထုပ်တွေ ဝိုင်းကူထားပါဦး ။ နင့်အစ်ကိုအထုပ်ကို သူ့အခန်းထဲထား ။ မမအထုပ်ကိုတော့ ဒီကိုယူလာခဲ့ ။ ” ” မမက အစ်ကိုနဲ့ တစ်ခန်းထဲ အတူတူအိပ်တာ မဟုတ်ဘူးလား” ” နင့်အစ်ကိုဆီက ပိုးကူးမှာစိုးလို့ ခွဲအိပ်တာ တစ်နှစ်ကျော်လောက်ရှိပြီ။ သူကလည်း ဆေးပြင်းတွေ သောက်ရတော့ ညညဆို တန်းပြီး အိပ်ပျော်တာပါပဲဟယ်။ လင်မယားကိစ္စလည်း သိပ်မရှိတော့ပါဘူး။ ” အိမ်ထောင်ကျတာမှ နှစ်နှစ်လောက်ပဲ ရှိသေးသည်။ တစ်နှစ်ကျော်လောက် ခွဲအိပ်ရသော မမကိုလည်း သနားမိသည်။ သို့သော် ဘာစိတ်မှ မဖြစ်မိပေ။ ဒီလိုနဲ့ မနက်စောစောထတဲ့ သူ့အကျင့်ကြောင့် မနက်စောစော ရေနွေးတည်၊ ထမင်းအိုးတစ်လုံးချက်ပြီး ဈေးသွားလိုက်သည်။ ဈေးကပြန်လာတော့ မမမွန်တစ်ယောက် ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာတာနဲ့ တန်းတိုးသည်။ ထမိန် ရင်လျှားပေါ်မှာ တဘက်လေး လွှားထားသည်။ ”အော်……. မမမွန် နိုးနေပြီလား။ ကျွန်တော်တောင် ဈေးကပြန်လာပြီ ။ ကြက်သားနဲ့ အာလူးရယ် ၊ ကင်ပွန်းချဉ်ရွက်နဲ့ ပဒတ်စာလေးပဲချက်ပြီး ငပိရည်နဲ့ တို့စရာလေး တို့မလို့ စီစဉ်ထားတယ်။” ဖြိုးညီတစ်ယောက် ရေပက်မဝင် စကားတွေကို ဖောဖောသီသီပင် ပြောမိသည်။
” ဒါနဲ့ မမမွန်မျက်နှာ မကောင်းပါလား။ ညက အိပ်မပျော်လို့လား။ ဘာဖြစ်လို့လဲ မမရဲ့။” သေချာမေးကြည့်တော့မှ.. ” ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး။ ညက မမမွန် ခြေဆစ်၊ လက်ဆစ်တွေကိုက်လို့ အိပ်လို့မရဘူးလေ။ မိုးအေးတော့ ပိုဆိုးတာပေါ့။ ဆရာဝန်ကတော့ လေးဘက်နာလို့ ပြောတာပဲ။ အဲဒါ မိုးအေးတိုင်း ဖြစ်နေတော့ စိတ်ညစ်နေတာပါ။ ” ” ဒါများ မမမွန်ရယ် ညကတည်းက ပြောပါလား ။ ကျွန်တော် ဆေးပေးပြီး ကုပေးမှာပေါ့။ ဘာလဲ ကိုယ့်မောင်လေးကို ကျောင်းမပြီးသေးဘူးဆိုပြီး မယုံဘူးလား။ ” ”လာ… ဒီမှာထိုင် ။ ကျွန်တော်ရှင်းပြမယ်။ အဲဒါ Rheumatoid arthritis လို့ခေါ်တယ် ။ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး။ အကိုက်အခဲပျောက်ဆေး သောက်ပေါ့။ နောက်တစ်ခါဖြစ်ရင် ကျွန်တော့်ကိုခေါ်လေ။ ” ” အင်း “ ”ကျွန်တော် မနက်စာပြင်ထားတယ်။ အစ်ကို့ကို နှိုးလိုက်ဦးလေ။ တူတူစားရအောင်။” ”ရတယ်မောင်လေး သူက နေမြင့်မှထတာ ။ သူ့ကို နှိုးရင်လည်း မကြိုက်ဘူး။ မောင်လေးနဲ့ မမပဲ အရင်စားထားနှင့်မယ် ။ နောက်မှချက်ပေါ့ ။ ဝီရိယကောင်းနေလိုက်တာနော်။ ခဏလေး မမ အဝတ်အစား သွားလဲလိုက်ဦးမယ်။ ” ပြောရင်းဆိုရင်း ထွက်သွားသော မမမွန်ရဲ့ နောက်ပိုင်းကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့်လိုက်မိသည်။ တင်သားတွေက ထွားပြီး အယ်နေသည်။ အသားက ရေစိုတော့ ထမိန်က တချို့နေရာတွေ အသားမှာ ကပ်နေသည်။ တင်သားတွေ လှုပ်တာ ထမိန်က ကပ်ပါသွားတော့ တစ်ဖက်တစ်ချက်စီ တက်လိုက်ကျလိုက်က ကြည့်လို့ကောင်းနေသည်။ ကာမမှုလည်း ကောင်းကောင်းမပြုဖြစ်တော့ ကျ မသွား။ ဒီကြားထဲ အိမ်အလုပ်တွေကို သူတစ်ယောက်ထဲ ဒိုင်ခံလုပ်ရတော့ လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်သလိုဖြစ်ပြီး ရင်သား ၊ တင်သားတွေက ကျစ်လစ်နေသည်။
နေ့လည် အိမ်နောက်ဖေးမှာ ဟင်းချက်ရင်း မမမွန်နောက်မှာ ရောက်တာမသိပဲ လှည့်လိုက်တော့ ရင်ချင်းအပ်သလို ဖြစ်သွားပြီး မမမွန်ရဲ့ နို့ကြီးတွေနဲ့ ပွတ်မိသွားသည်။ အိစက်နေသော အတွေ့အထိကြောင့် ကတုန်ကရင်တောင် ဖြစ်သွားသည်။ မနည်းစိတ်နှစ်ပြီး ဟင်းအိုးထဲ အာရုံစိုက်လိုက်ရသည်။ နေ့လည်စာ ဖြိုးညီလက်ရာကို ချီးကျူးကြသည်။ ဖြိုးညီလည်း နေ့လည်စာစားပြီး သူ့အခန်းထဲဝင်ကာတစ်ရေးတမော အိပ်လိုက်သည်။ ညနေစောင်းလောက်နိုးတော့ လေ့ကျင်ခန်းလုပ်သည့် အနေနဲ့ ဒိုက်ထိုးပြီး ဘောင်းဘီတိုနှင့်ပင် ရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီး ရေပန်းအောက်မှာ အားရပါးရ ရေချိုးလိုက်သည်။ ညနေစာစား ၊ ပြီးတော့ ယောက်ဖနဲ့ ဘောလုံးပွဲကြည့် ။ ပထမပိုင်းပြီးတော့ ယောက်ဖက မကြည့်နိုင်တော့ ။ အားနည်းတာရော ၊ အိပ်ရေးပျက် မခံနိုင်တာရောကြောင့် အိပ်တော့မည် ပြောသည်။ မမမွန်က အိပ်ယာခင်းပေး စောင်ခြုံပေးသည်။ ယောက်ဖအိပ်သွားပြီးမှ ပြန်ထွက်လာသည်။ ”ငါ့မောင်လေး မအိပ်သေးဘူးလား။ မမတော့ အိပ်တော့မယ် ။” “ရတယ် မမ ကျွန်တော်က နှစ်ပွဲဆက်ကြည့်မှာ ။ ၉ ခွဲပွဲပြီးရင် ၁၂ နာရီပွဲ လာဦးမှာဆိုတော့ ၂ နာရီကျော်လောက်မှ အိပ်ဖြစ်မှာ ။ ဂွတ်နိုက်နော် မမ။ ” ဒုတိယပွဲကြည့်ရင်း ပထမပိုင်းအပြီး ခဏနားတော့ ဘောလုံးဂျာနယ်ဖတ်ဖို့ လိုက်ရှာမှ ဂျာနယ်က ခြင်းတောင်းထဲ ထည့်လိုက်မိမှန်း သိသည်။ ဒီကိုလာတုန်းက အထုပ်မဆန့်တာနဲ့ ခြင်းတောင်းထဲ ထည့်ထားတာ ။ ခြင်းတောင်းက မမမွန် အခန်းထဲမှာ ။ မထူးပါဘူးလေ ။ဘယ်သူမှမ မဟုတ်တာ ကိုယ့်အစ်မပဲ ဆိုပြီး အခန်းထဲဝင်လိုက်သည်။ နိုးသွားမှာကြောက်လို့ ခြေဖွနင်းပြီး အခန်းထဲဝင် ၊ ကုတင်အောက်က ခြင်းတောင်းကို ငုံ့ယူနေစဉ် ”မောင်လေး ဘောလုံးပွဲပြီးပြီလား။”
” အော် မမ မအိပ်သေးပဲကို ၊ မပြီးသေးဘူး မမ ။ ပထမပိုင်းပြီးပြီ ပျင်းနေလို့ ဘောလုံးဂျာနယ် ဖတ်မလို့ဟာ ဘောလုံးဂျာနယ်က ခြင်းတောင်းထဲ ပါသွားလို့ လာယူတာ။” ” အော် အေးအေး “ ” မမ မအိပ်သေးဘူးလား ။ ဘာဖြစ်လို့လဲ ။ ” ”အဆစ်အမြစ်တွေ ကိုက်ပြန်ပြီ ငါ့မောင်ရယ်။ လက်ဆစ်ခြေဆစ်တွေ ကိုက်နေတာ။” ”အော်….. ဒါလေးများ မမရယ် ။ ကျွန်တော့်ဆီမှာ ဆေးပါလာတယ် ခဏစောင့်။ ” အခန်းထဲပြန်ပြီး အသင့်ရှိနေတဲ့ အစာအိမ်မထိတဲ့ အကိုက်အခဲပျောက်ဆေးကိုပဲ Antacid လေးနဲ့ တွဲပြီး ပေးလိုက်သည်။ ဆေးတိုက်ပြီးတော့ ”မမ.. လက်ဆစ်တွေ ကိုက်နေတယ်ဆိုရင် ကျွန်တော် နှိပ်ပေးရဦးမလား။” ”အင်း နှိပ်ပေးလေ ။ ကောင်းတာပေါ့ ငါ့မောင်ရယ်။ မမကတော့ အရမ်းကိုက်တာပဲသိတယ်။ ” ဖြိုးညီတစ်ယောက် မမမွန်ရဲ့ လက်ဆစ်တွေကို စိတ်ပါလက်ပါနဲ့ နှိပ်ပေးနေမိသည်။ လက်ချောင်းလေးတွေက သွယ်လျနေသည်။ ဖော့ဖယောင်းလို နူးညံ့နေသည်။ ကုတင်က နံရံကပ်ထားတာဆိုတော့ နံရံဘက်နှင့်ဝေးသည့် ဒီဘက်လက်ကို နှိပ်ပေးတုန်းက ဘာမှမဖြစ်။ ဟိုဘက်လက်ကို ကျတော့ မမက သူ့ရင်ဘတ်ပေါ် တင်ပေးထားသည်။
လက်ကိုနှိပ်ရင်း တစ်ချက်တစ်ချက် ရင်သားကြီးတွေကို ထိမိတော့ အိစက်သည့် အထိအတွေ့ကြောင့် အောက်ကညီတော်မောင်က ခေါင်းထောင်ချင်လာသည်။ ပုဆိုးပဲဝတ်ထားတာရယ် ၊ ညဘက်အိပ်ခါနီးဆိုတော့ အတွင်းခံဘောင်းဘီက ဝတ်မထားတော့ ပုဆိုးအောက်မှာ ငေါထွက်နေသည်။ မမွန်ကတော့ မသိလောက်။ ခဏကြာတော့ ”ရပြီငါ့မောင် လက်ကတော့ တော်တော်လေး သက်သာသွားပြီ။ လုပ်ပေးလက်စနဲ့ ခြေဆစ်လေးတွေ နှိပ်ပေးဦး။ ဒူးခေါင်းရောပဲ။ ခစ်ခစ် ” ဖြိုးညီ ခြေချောင်းလေးတွေကို ညင်ညင်သာသာ နှိပ်ပေးသည်။ ကော့လိုက် ကုတ်လိုက် ချိုးပေးသည်။ အဆစ်လေးတွေပေါ်မှာ လက်နဲ့ဖိပေးသည်။ ခြေရင်းကနေ အပေါ်ကို မော့ကြည့်တော့ အောက်ခံမဝတ်ထားတဲ့ ညဝတ်အင်္ကျီပေါ်မှာ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို မြင်လိုက်ရတော့ အာခေါင်တွေတောင် ခြောက်လာသည်။ ခဏနေတော့ မမက အပေါ်ကို ဆွဲတင်ပြီး ” ဒူးခေါင်းလေးပဲ နောက်ဆုံးနှိပ်ပေးတော့ ငါ့မောင်ရေ။ မောင်လေးလည်း တော်တော်ညောင်းနေတော့မယ်။ မမလည်း ဆေးသောက်လိုက်တော့ တော်တော်ကောင်းသွားတယ်။” ဒူးခေါင်းကို နှိပ်ပေးရင်း ခြေသလုံးသား ဖြူဖြူလေးတွေကို ကြည့်ပြီး စိတ်မထိန်းနိုင်တော့။ ဖြိုးညီ လက်ဖဝါးတွေက နှိပ်နေတာ မဟုတ်တော့ပဲ ဖွဖွလေး ဆုပ်ပြီး ပွတ်သတ်နေမိမှန်းတောင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတိမထားမိတော့ပေ။ ဖြိုးညီ ခေါင်းထဲမှာ တခြားဟာတွေ ဘာမှမရှိတော့ဘူး၊ အခု မြင်နေရတဲ့ ဒူးခေါင်းလောက် အဆင့်ကနေ ပိုပြီး မြင်ချင်လာမိပြီ။
ဖြိုးညီ လက်တွေက မမမွန်ရဲ့ ဒူးဆစ်ကလေးကို ဆုပ်ကိုင်ပွတ်ပေးရင်းက ပေါင်လုံးတွေပေါ်ကို ရောက်သွားသည်။ ထမိန်စက ဒူးလောက်ထိပဲ ရှိသေးတော့ မမမွန်ရဲ့ ပေါင်တန်တွေကို မတွေ့ရပေမဲ့ ဖြိုးညီလက်ဖဝါးတွေက ချောမွတ် တောင့်တင်းနေတဲ့ အသားတွေကို ထမိန်အောက်ကပဲ လက်လျှို ပွတ်လို့ ကောင်းကောင်းနဲ့မို့ တဖြေးဖြေးချင်း ပေါင်ရင်းနားထိ တိုးပွတ်သပ်လာမိသည်။ ဖြိုးညီ လက်ဖဝါးက ပေါင်ရင်းနားထိ ရောက်လာတာမို့ ဖြိုးညီရဲ့ လက်ကောက်ဝတ်တွေက သူ့ အလိုလို မမမွန်ရဲ့ ထမိန်အနားစကို တွန်းတင်ပေး လာသလို ဖြစ်လာတော့၊ မမမွန်ရဲ့ ပေါင်တန် ဝင်းဝင်းကို စမြင်နေရပြီ။
ဖြိုးညီ မမမွန်ရဲ့ မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးအစုံပိတ်ထားတာ တွေ့ရသည်။ မျက်စေ့လေးပိတ်ပြီး နှုတ်ခမ်း မဟတဟနဲ့ မမမွန်ရဲ့ မျက်နှာလေးမှာ နဖူးကြောလေး မသိမသာကြုံ့နေတာလည်း တွေ့လိုက်ရသည်။ မမမွန် သိရက်နဲ့ ဘာမှမပြောတာကို တွေ့ရတော့ ဖြိုးညီ ပိုရဲလာသည်။ လက်တွေက ပေါင်အပေါ်တွေ ဘေးတွေကို စက်ဝိုင်းလို ပွတ်နေရင်း သူ့လက်ဖျံဖြင့် ထမိန်ကို ပိုလှန်အောင် တွန်းပို့ပေးလာခဲ့သည်။ ဖြုဝင်းမွတ် ချောနေသော ပေါင်လုံးနှစ်လုံးကို တစ်ဝက်လောက်မြင်ရတော့ ဖြိုးညီရဲ့ ညီတော်မောင်က မာတောင့်တင်းနေတာ နာတောင်နာလာပြီ။ အဲဒါနဲ့ ညာဘက်က ဆက်ပွတ်ပေးနေရင်း ဘယ်ဘက်လက်နဲ့ ထမိန်ကို မမမွန် ဗိုက်ပေါ်ထိရောက်အောင် လှန်တင်လိုက်သည်။ ဘွားကနဲ ပေါ်လာတဲ့ မမမွန်ရဲ့ စောက်ဖုတ် ဖောင်းဖောင်းကြီးက အမွှေးအမျှင်တွေ သန့်စင်ထားလို့ ပြောင်ပြီး အကွဲကြောင်းမှာ တွန့်လိမ်လိမ် နှုတ်ခမ်းဖတ်လေး တစ်ခုက ညိုညို မဲမဲလေးနဲ့ ၊ ဘေးနားက ပန်းရောင်ရင့်ရင့် အတွင်းသားလေးတွေက အရည်ကြည်တွေစိုပြီး မီးရောင်အောက်မှာ အရောင်ပြန်လဲ့နေသည်။
ဖြိုးညီ ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင်နဲ့ ပွတ်နေတဲ့ လက်တစ်ဖက်ကိုပါ ရပ်လိုက်ပြီး မမမွန်ရဲ့ ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲ ဝင်ဒူးထောက်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ပေါင်နှစ်လုံးကို အသာလေးတွန်းပြီး ကားလိုက်သည်။ အဲ့တော့မှ မမမွန်က ရုတ်တရက် လန့်နိုးသလိုနဲ့ မျက်လုံးအစုံပွင့်လာပြီး ” အာ…… ငါ့မောင် ဘာတွေလုပ်နေတာလဲကွယ်။ မတော်ပါဘူး။” ” ကျွန်တော် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့လို့ပါ မမရယ်၊ ခွင့်လွှတ်ပါတော့ “ မမမွန်က သူ့ထမိန်ကို ပြန်ဆွဲဖုံးပြီး ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုစေ့ဖို့ ကြိုးစားသည်။ ဒါပေမဲ့ ဖြိုးညီက သူ့ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲမှာ ရောက်နေပြီဆိုတော့ ပေါင်နှစ်လုံးက ဖြိုးညီကို ညှပ်ထားလိုက်သလို ဖြစ်နေသည်။ ဒါ့အပြင် ပေါင်နှစ်လုံးကို ညှပ်ဖို့ ဒူးနှစ်လုံးကို ထောင်လိုက်ရတော့ အခုမှ ဒူးထောင်ပေါင်ကားဆိုတော့ လိုးပါတော့လို့ ဖိတ်ခေါ်နေသလိုပင်။ ဖြိုးညီတစ်ယောက် မမမွန် ပြန်ဖုံးလိုက်တဲ့ ထမိန်ကို အနားကကိုင် အသာဆွဲလှန်ပြီး အဖုတ်ကြီးကို ကုန်းလျက်လိုက်သည်။ ” အို ဟဲ့ အား ရှီး အိုး မကောင်းဘူးထင်တယ်နော်.. အို့ ခက်တော့တာပဲ ကျွတ်စ်ကျွတ်စ်” မတော်ပါဘူးသာ ပြောနေတာ အဖုတ်ထဲမှာ အရည်တွေ ရွှဲနေသည်။ အရည်ကြည်လေးတွေကို လျှာကြီး နဲ့ တစ်ခါထဲ သိမ်းကြုံးလျက်လိုက်သည်။ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်လွှာကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ စုငုံပြီး ချိုချဉ်စုပ်သလို ဆွဲစုပ်လိုက်သည်။
” ရှုး……….. အား…………. ဘယ်လိုများ လုပ်နေတာလဲ ငါ့မောင်ရယ်…. အင့်.” မမမွန်တစ်ယောက် ကော့ပြန်နေသည် ။ ခါးကော့ပြီး အဖုတ်ကြီးကို ကော့ပေးသည်။ အဖုတ်ကြီးကို ဖြိုးညီမျက်နှာနှင့် ကပ်ပေးသည်။ အစေ့လေးကို ဆွဲစုပ်ပေးသည်။ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို ဖြဲပြီး ပန်းရောင် အတွင်းနံရံထဲကို လျှာကိုခေါက်ကာ ပို့လွှတ်လိုက်သည်။ ” အ….. အ……. နာနာလေးလျက်….. ကောင်းလိုက်တာ…. ” အစေ့ကို စုပ်လိုက်၊ လျှာနဲ့ထိုးမွှေလိုက်၊ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဖြိုးညီနှုတ်ခမ်း တေ့ပြီးစုပ်လိုက် လုပ်နေတုန်း မမမွန် လက်နှစ်ဖက်က ဖြိုးညီလက်နှစ်ဖက်ကိုယူပြီး သူ့နို့အုံပေါ်မှာ တင်ပေးသည်။ တင်းအိပြီး နူးညံ့နေတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ညဝတ်အင်္ကျီပေါ်ကပဲ နာနာနယ်မိသည်။ ” ညှစ် နာနာ ညှစ် ကောင်းနေပြီ ။ ကောင်းလိုက်တာ။ အောက်ကလည်း ပြီးတော့မယ်..။ ” ”အား …… အား……….. ပြီးပြီ ပြီးပြီ …။ ” ခါးလေးကိုကော့ပြီး အရည်တွေ ဒလဟော ထွက်ကာ ပြီးသွားသည်။ ဖြိုးညီမျက်နှာမှာလည်း အရည်တွေ လူးနေသည်။ ထွက်လာတဲ့ အရည်တွေ တစ်ခါထဲ မျိုချလိုက်သည်။
မမမွန်အရည်က အချဉ်ဓာတ် မများ ။ အနည်းငယ် ငန်သည့်ဘက်ကဲသည်။ သိပ်မချဉ်ဘူးဆိုတော့ အက်ဆစ်ဓာတ်နည်းတယ် ။ PH နိမ့်မှာပေါ့ ။ ဖြိုးညီ စိတ်ထဲကပင် စောက်ရည်ကို ဓာတ်ခွဲကြည့်မိသည်။ စိတ်ကူးနေလို့ မပြီးသေး ။ အလုပ်ဖြစ်အောင် လုပ်ရဦးမယ် ဆိုပြီး ပုဆိုးကို တစ်ခါထဲ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ အောက်က စောင့်ဆိုင်းနေတဲ့ ညီတောင်မောင်က ဘွားကနဲ ထွက်လာသည်။ မမမွန်ကတော့ လျှာနဲ့တင် တစ်ချီပြီးသွားလို့ မျက်လုံးလေးမှေးနေသည်။ ဖြိုးညီ ဒူးထောက်ကာ ထောက်ကာနဲ့ ခေါင်းရင်းဘက်ကို သွားလိုက်သည်။ ညီတော်မောင်ကို ပါးစပ်နားလေးကပ်ပြီး ။ “…မမမွန်….” လို့ ညင်ညင်သာသာ ခေါ်လိုက်သည်။ မမမွန် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ပါးစပ်နားမှာ တရမ်းရမ်း ဖြစ်နေတဲ့ ညီတော်မောင်ကိုတွေ့ပြီး မျက်လုံးလေး ဝိုင်းသွားသည်။ ” အာ …… အကြီးကြီးပဲ ။ နင့်အစ်ကိုဟာတောင် အဲလောက် မကြီးဘူး။” ” ကျွန်တော်က အဆောင်မှာ ပျင်းနေတာနဲ့ အားအားရှိ ပန့်ဆွဲထားတာလေ။ အဲဒါကြောင့်ပါ။ ” ” အားရပါးရကြီးနော်… ငါ့မောင်က မခေဘူးပဲ” ”ကျွန်တော့်ကိုလည်း တစ်လှည့် လုပ်ပေးပါဦး မမရယ်။ ” စကားဆုံးတော့ လက်လေးတစ်ဖက်ကိုကြွပြီး ညီတော်မောင်ကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ ခေါင်းလေးကိုကြွပြီး ဒစ်ထိပ်ဖျားလေးကို ငုံသည်။ ဒစ်တစ်ခုလုံး ပါးစပ်ထဲတွင်ထည့်ပြီး လျှာလေးနဲ့ လှည့်ပတ်ကစားသည်။ ဒစ်အနားသားလေးတွေကို လျက်သည်။ နောက် ခေါင်းကိုကြွပြီး လီးတစ်ဝက်လောက်ထိရောက်အောင်ငုံပြီး ကြွကာကြွကာနဲ့ မှုတ်ပေးသည်။ လီးပတ်လည်ကို လျှာလေးနဲ့ ရေခဲချောင်းလျက်သလို လျက်သည်။ အရမ်းကောင်းတာကြောင့် ဖြိုးညီတစ်ယောက် ပြီးချင်ချင်ပင် ဖြစ်သွားသည်။
” ကဲ မမ ရပြီ။ လုပ်တော့မယ် ။” ” ဟုတ်ကဲ့ပါ ကိုယ်တော်ချောရယ်… တစ်ခါထဲ ကိုယ့်အစ်မကို ပြောလိုက်တာများ..” ”ပေါင်လေးကို နည်းနည်းကားပြီး ဒူးထောင်ပေးနော်။” ပါးစပ်ကသာ ပြောနေသာ မမမွန်ခင်မျာ ဖြိုးညီပြောတဲ့အတိုင်း လိုက်လုပ်ပေးရှာသည်။ ဖြိုးညီ ထောင်ထားတဲ့ ဒူးနှစ်လုံးကြားတွင် ဒူးထောက်ပြီး နေရာယူလိုက်သည်။ အဖုတ်ဝတွင် လီးကိုတေ့ပြီး ချက်ချင်းမထည့်သေးပဲ အဖုတ်အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် ပွတ်ပေးလိုက်တော့ မမမွန်တစ်ယောက် ကော့တက်သွားသည်။ ” အ…… လုပ်ပါတော့ ငါ့မောင်ရယ် ။ မမစိတ်တွေ ပြန်ကြွလာပြန်ပြီ။” ” မမမွန် ဒါဆိုထည့်လိုက်တော့မယ်နော်။” ” အင်း အင်း ကွာ.. မင်းကလည်း ရှက်စရာကြီး ဘာတွေပြောနေ မေးနေမှန်း မသိဘူး “ ဖြိုးညီ သူ့လီးကြီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုးထည့်လိုက်သည်။ မလုပ်တာကြာတော့ အပေါက်က တော်တော်ကြပ်နေသည်။ ဖြိုးညီ အားနည်းနည်းစိုက်ပြီး ဖိထိုးလိုက်တော့ မမမွန်ဆီမှ ညည်းသံ နည်းနည်းထွက်လာသည်။ ”မောင်လေး ဖြည်းဖြည်းလုပ်ပါနော် ။ မမက မလုပ်ဖြစ်တာ ကြာပြီ။” ”ဟုတ်ကဲ့ မမ။ ” ဒစ်ဝင်ပြီးသွားတော့ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဆက်ထိုးထည့်လိုက်တာ တစ်ဝက်လောက် ဝင်သွားသည်။ အပြင်မှာ သုံးလက်မလောက်သာ ကျန်တော့သည်။ ကျန်တဲ့ သုံးလက်မကို အဆုံးထိ ဆောင့်ထည့်လိုက်သည်။
”ဒုတ်…….” လီးထိပ်နဲ့ သားအိမ်ခေါင်း သွားဆောင့်သည်။ ”အား ……. နာတယ် မောင်လေး ဖြည်းဖြည်းလုပ်။” ”ဟုတ် …… မမ” ဖြိုးညီ တစ်ဝက်လောက် ပြန်ထည့်လိုက် ထုတ်လိုက်နဲ့ အသားကျသွားအောင် ဖြည်းဖြည်းချင်း လုပ်နေမိသည်။ ၁ဝ ချက်လောက် လုပ်ပြီးသွားတော့ အသွင်းအထုတ်ကို နည်းနည်း အရှိန်မြင့်လိုက်သည်။ ”အ…. အ…… ကောင်းလာပြီ မောင်လေး လုပ်လုပ်” ” ဗြွတ် …. ဗြွတ် ….. ဖွတ် …. ဖွတ် ……. ဖပ် ………. ဖပ်……….” အဖုတ်ထဲက အရည်တွေနဲ့ လီးအသွင်းအထုတ်လုပ်တဲ့ အသံတွေ ဆူညံနေသည်။ တော်သေးတာပေါ့။ တိုက်ခန်းက အသံလုံလို့ ။ ဖြိုးညီစိတ်ထဲက တွေးမိသည်။ ပြီးတော့ ကိုယ့်အစ်မတစ်ဝမ်းကွဲ တစ်ယောက်ကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် လိုးနေရပါလားဆိုတဲ့ အသိက အသစ်အဆန်းတစ်မျိုး ဖြစ်စေသည်။ ” ဖပ် ……. ဖပ် …………. ဖပ် …………ဖပ်………….” ဖြိုးညီဥနဲ့ မမမွန်ဖင်နဲ့ ရိုက်သံတွေ ဆူညံနေသည်။ အဖုတ်က တင်းကြပ်စီးပိုင်နေပြီး လီးကိုသားရေကွင်းနဲ့ ဆုပ်ညှစ်ထားသလို ခံစားရသည်။ စိတ်ထဲတော်တော် ကောင်းလာသောကြောင့် နို့ကိုဆွဲရင်း နာနာဆောင့်လိုးလိုက်တာ ကြာကြာမလိုးလိုက်ရ ခဏနဲ့ ပြီးချင်လာသည်။ ကွန်ဒုံးလည်း မပါသောကြောင့် လီးကို အပြင်ကိုပဲ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး သုတ်ရည်တွေကို ဗိုက်ပေါ်ပဲ ပန်းချလိုက်သည်။
” အား……….. ရှုး……….. ကောင်းလိုက်တာ မမရယ်…..” ဖြိုးညီ မမမွန်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းသားလေးကို မြတ်မြတ်နိုးနိုးပဲ နမ်းလိုက်သည်။ ခဏနေတော့ မမမွန်ဆီကမွတ်သိပ်သော အနမ်းတွေ ပြန်လည်ရရှိသည်။ ” ဒီလိုမျိုး မနေရတာကြာပြီ ငါ့မောင်ရယ်… အခုလို လုပ်မိတာ မကောင်းပေမဲ့ မမရဲ့ဆန္ဒ ပြည့်ဝအောင်လုပ်ပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးပါ။” ”မမဆန္ဒပြည့်ပေမဲ့ ကျွန်တော့်ဆန္ဒ မပြည့်သေးဘူး မမရယ် ။ ကျွန်တော်လုပ်လို့ မဝသေးဘူး။” ”ဟုတ်လား ….. လုပ်ဦးမလို့….. လား…” စကားဆုံးခင် မျက်လုံးက ပေါင်ကြားထဲက လီးကြီးကိုတွေ့ပြီး စကား တစ်ပိုင်းတစ်စနဲ့ပင် ရပ်သွားသည်။ ” အို……. တောင်နေတုန်းပဲ။ မင်းကလဲကွာ ခစ်ခစ် ။” ” လုပ်ပါမမရယ် ။လာ …. လေးဘက်ထောက်ပြီး ဖင်ကုန်းပေး။” ကိုချမ်းသာနဲ့ ရခါစတုန်းက ပုံစံမျိုးစုံနဲ့ လုပ်ခဲ့ဖူးသောကြောင့် သိပ်ပြဿနာမရှိ ။ ဖြိုးညီပြောတဲ့ ပုံစံအတိုင်းပင် သေချာကုန်းပေးလိုက်သည်။ ခါးကိုကော့ပြီး ဖင်ကို သေချာကုန်းပေးထားသောကြောင့် ကြီးမားဖြူဖွေးသည့် ဖင်ကြီးနှစ်လုံးအောက်က အဖုတ်ကြီးက ပြူးထွက်လာသည်။
ဖင်ကြားထဲ ပြူးထွက်နေသည့် အဖုတ်ကြီးကိုကြည့်ရင်း ဖြိုးညီတစ်ယောက် စိတ်တွေ ဆူဝေလာပြီး အဖုတ်ကြီးကို သကြားလုံးစုပ်သလို ပြွတ်ခနဲ ငုံပြီး ကုန်းစုပ်လိုက်သည်။ ” အား………. ကောင်းတယ် ……. ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး စုပ်ပေး” မမွန်တစ်ယောက်လည်း အပြောတွေ ကြမ်းလာပြီ၊ သုံးလေးချက်လောက် စုပ်ပြီးတော့ ဖြိုးညီ သူ့လီးကို မမမွန်အဖုတ်ဝမှာတေ့ပြီး လက်တစ်ဖက်က ဖင်ကိုကိုင် နောက်တစ်ဖက်က ခါးကိုကိုင်ပြီး တစ်ခါထဲ တစ်ဆုံးသွင်းလိုက်သည်။ လီးကရှည်သည့်အပြင် ဖင်ကုန်းထားသောကြောင့် တစ်ခါထဲနဲ့ သားအိမ်ခေါင်းကို သွားတိုက်သည်။ ”ဒုတ် ………. အ ……… ” မမမွန်ဆီက အသံထွက်လာသည်။ ”မောင်လေး နာနာဆောင့်တော့ ။ မမမွန် ခံချင်နေပြီ။ အတွင်းထဲထိ မဆောင့်နဲ့ ဗိုက်ထဲက အောင့်တယ်။” ” အပြင်နားတင် နာနာဆောင့် ။” ဖြိုးညီလည်း မမမွန်ရဲ့ အယ်နေတဲ့ ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကို အကျအနကိုင်ပြီး နာနာပင် ဆောင့်လိုးတော့သည်။ “ဗွတ် ……. ဗွတ် ………. ဘွတ် ……. ဘွတ်……………..” “အား…………ကောင်းတယ် ……. မောင်လေးဆောင့်” ခဏနေတော့ ဖင်ကိုမကိုင်တော့ပဲ မမမွန်ခါးပေါ်ကို မှောက်ချလိုက်ပြီး နို့ကို လက်ကဆွဲရင်း နှုတ်ခမ်းတွေက ကိုယ်သင်းနံ့မွှေးနေသည့် ဂုတ်သားလေးတွေကို ဆွဲဆွဲစုပ်ရင်း ဆောင့်လိုးမိသည်။
”ငါ့မောင်…. စုပ်တဲ့အရာတွေ မထင်စေနဲ့ …….. နင့်အစ်ကိုမြင်ရင် တစ်မျိုးထင်လိမ့်မယ်။” ”နာနာဆောင့်လေကွာ ……. ငါ့မောင်က အပေါ်ကိုအာရုံရောက်တာနဲ့ အောက်က အရှိန်နှေးသွားတာကိုး။” ” ကိုချမ်းသာဆို အဲလိုမဟုတ်ဘူး။ သူဆောင့်ရင် မီးပွင့်မတတ်ပဲ။ အပေါ်မှာ နမ်းပေမယ့် အောက်ကလည်း ဘယ်တော့မှ မနှေးဘူး။ ” ဖြိုးညီ အဲလိုပြောသံကြားတော့ မခံချင်စိတ်လည်း ဖြစ်သွားတာနဲ့ ခါးကိုကိုင်ပြီး ခပ်သွက်သွက် ဆောင့်လိုးလိုက်သည်။ တော်တော်ကြာအောင် အားရပါးရ လိုးပြီးတော့ နည်းနည်းမောလာတာနဲ့ ”မမအပေါ်က တစ်ခါလောက် တက်ဆောင့်ပါလား။” ”အင်း…… ဆောင့်မယ်။” လီးကို အဖုတ်ကြီးထဲက ဆွဲထုတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်မှာပက်လက်အိပ်လိုက်သည်။ မမမွန်က မဆောင့်ခင် လီးကြီးကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီး စိတ်တွေကြွလာလို့ထင်သည်။ လီးအရင်းကနေကိုင်ပြီး စောက်ရည်တွေနဲ့ စိုရွှဲပြီး ပြောင်လက်နေတဲ့ လီးကြီးကို စိတ်ပါလက်ပါပင် စုပ်ပေးသည်။
ကိုချမ်းသာ ဘယ်လောက်တောင် သင်ပေးထားလဲမသိ။ ပုလွေနဲ့တင် ပြီးချင်ချင် ဖြစ်လာတာနဲ့ အရမ်းလုပ်ချင်နေသလိုလို ပြောလိုက်ရသည်။ ” မမ ဆောင့်မယ်ဆို အပေါ်တက်ဆောင့်တော့လေ ။ ကျွန်တော် မစောင့်နိုင်တော့ဘူး။ အရမ်းလုပ်ချင်လှပြီ။” ”ဟုတ်ပါပြီ ……. လုပ်မှာပါ။ ဒီကလဲ လီးတုတ်တုတ်ကြီးကို ကြည့်ပြီး မနေနိုင်တာနဲ့ ကုန်းစုပ်မိတာပါ။ တကယ်ပါပဲနော်။” မမမွန်စကားပြောရင်း အပေါ်က တက်ခွသည်။ လီးကို လက်တစ်ဖက်က ထိန်းကိုင်ပြီး အဖုတ်ဝမှာတေ့ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုင်ချသည်။ လီးကြီးက တုတ်တော့ အဖုတ်နံရံနဲ့ နေရာလွတ်မရှိအောင် ပြည့်ကြပ်နေသည်။ တဖြည်းဖြည်းချင်း အသွင်းအထုတ် လုပ်နေရာကနေ မမမွန်စိတ်ပါလာပြီး စိတ်ရှိလက်ရှိ ဆောင့်လိုက်သည်။ အောက်ကနေတဲ့ ဖြိုးညီလည်း မမမွန်ခါးကိုထိန်းကိုင်ပြီး အားရပါးရ ကော့တင်မိသည်။ အချက်ငါးဆယ်လောက် လုပ်ပြီးတော့ မမမွန်တစ်ယောက် အသံစုံမြည်ပြီး ဖြိုးညီကိုယ်ပေါ် မှောက်ကျသွားသည်။
မမမွန်အဖုတ်ထဲက ဆွဲဆွဲညှစ်တဲ့ ညှစ်အားကြောင့် အဖုတ်ထဲမှာတင် ပြီးသွားမှာစိုးလို့ မမမွန်ကို ကိုယ်ပေါ်က တွန်းချပြီး ကမန်းကတန်း လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ရသည်။ ”မမမွန် အမောလည်းဖြေရင်း တစ်ချက်လောက် စုပ်လိုက်ပါဦး။ ပြီးတော့မှာမို့လို့။” မမမွန်လည်း လီးထိပ်ဖျားကို တစ်ချက်နှစ်ချက် စုပ်လိုက်ပြီးတော့ ရုတ်တရက် လီးတစ်ချောင်းလုံး လည်ချောင်းထဲထိ ဝင်သွားအောင် ထိုးထည့်ပြီး စုပ်လိုက်သည်။ မမမွန်ရဲ့ ပညာစွမ်းအောက်မှာ ဖြိုးညီတစ်ယောက် ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်ပဲ ခေါင်းကိုဆွဲကိုင်ထားပြီး လည်ချောင်းထဲကို သုတ်ရည်တွေ ပန်းထုတ်လိုက်သည်။ မမမွန်လဲ ပြန်မထွေးထုတ်တော့ပဲ သုတ်တွေကို တစ်ခါထဲ မျိုချလိုက်သည်။ ဖြိုးညီ မမမွန်ပါးစပ်ထဲက လီးကိုဆွဲထုတ်ပြီးတော့ မမမွန်မေးစေ့လေးကို လက်နဲ့မပြီး မမမွန်မျက်နှာလေးကို ကြည့်မိသည်။ လီးက အာခေါင်ကိုထောင့်ထားသည့် ဒဏ်ကြောင့် မျက်ရည်လေးတွေ ဝဲနေတာတွေ့တော့ သနားမိပြန်သည်။ မမမွန် နဖူးလေးကို ညင်ညင်သာသာလေး နမ်းလိုက်သည်။ ” မမရယ် ချစ်မိပြီ။ ” ဖြိုးညီလည်း မမမွန်အခန်းထဲမှထွက်ကာ ဘောလုံးပွဲ ပြန်ကြည့်နေမိသည်။ မျက်လုံးက တီဗီဖန်သားပြင်ကို ကြည့်နေရသော်လည်း စိတ်မပါလှ။ မမမွန်၏ ဖြူဖွေးဝိုင်းစက်သော ရင်သားများ၊ ဖောင်းတင်းနေသော အဖုတ်၊ နောက်ကို ကော့ကော့ပေးတတ်သော တင်သားဝိုင်းဝိုင်းကြီးတို့ကိုသာ မြင်ယောင်နေမိသည်။ ထို့ကြောင့် ဘောလုံးပွဲ ဆက်မကြည့်တော့ပဲ အခန်းထဲသို့သာ ပြန်အိပ်လိုက်သည်။
ဖြိုးညီ နောက်နေ့မနက် စောစောထပြီး မနက်စာကို ပြင်ဆင်ပြီးတာနဲ့ ဈေးသွားလိုက်သည်။ ဈေးကပြန်လာတော့ မမမွန်နဲ့တွေ့သည်။ မျက်နှာနည်းနည်း ပူနေတာကြောင့် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ဘာမှမပြောမိပေ။ မနက်စာစားပြီးတော့ အရာရာက နဂိုအတိုင်း ပြန်ဖြစ်သွားသည်။ ထမင်းဝိုင်းတွင် ဖြိုးညီတစ်ယောက် မမမွန်ကို မျက်နှာပူနေမိသော်လည်း မမမွန်က ဘယ်လိုမှမဖြစ်သလို နေသောကြောင့် စိတ်လက်ပေါ့ပါးသွားသည်။ မမမွန်ကို မနေ့ညကလို အဖြစ်မျိုး ထပ်မဖြစ်အောင် နေတော့မည်ဟု ဖြိုးညီတစ်ယောက် ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်သည်။ ထမင်းစားပြီးတော့ မမမွန်က ကိုချမ်းသာအတွက် ဆေးများကို မြို့ထဲတွင် သွားထုတ်ရမည် ဖြစ်သောကြောင့် နေ့လည်လောက်မှ ပြန်ရောက်မည်ဖြစ်ကြောင်း ပြောသည်။ နေ့လည်စာကိုလည်း သူ့ကိုမစောင့်ရန်နှင့် ကိုချမ်းသာကိုလည်း နေ့လည်စာပြင်ပြီး ကျွေးရန် သေသေချာချာပင်မှာပြီး ထွက်သွားသည်။
မနက်တစ်မနက်ခင်းလုံး ဖြိုးညီတစ်ယောက် စကိုင်းနက်ကလာတဲ့ တီဗီလိုင်းတွေကိုသာ တစ်လိုင်းပြီးတစ်လိုင်း ပြောင်းကြည့်ရင်းနဲ့ အချိန်ကုန်သွားသည်။ နေ့လည်စာစားချိန် ရောက်တဲ့အထိ မမမွန် ပြန်မရောက်သေးတာနဲ့ ယောက်ဖတော်ကို ထမင်းခူးခပ် ပြင်ဆင်ပြီး ကျွေးလိုက်သည်။ ဖြိုးညီ ယောက်ဖနဲ့ ထမင်းအတူတူစားရင်း ယောက်ဖမျက်နှာကို တစ်ချက်တစ်ချက် မသိမသာ ခိုးကြည့်မိသည်။ ဘာပဲပြောပြော ဖြိုးညီ ယောက်ဖကို အားနာမိတာတော့ အမှန်ပဲဖြစ်သည်။ ဘာမှမသိတဲ့ ယောက်ဖကတော့ ရောဂါကူးမှာ မကြောက်ပဲ သူနဲ့ထမင်းတူတူစားတဲ့ ဖြိုးညီကို ကျေးဇူးတင်ကြောင်းသာ တဖွဖွ ပြောနေသည်။ ထမင်းစားပြီး တအောင့်လောက်နေတော့ မမမွန် အပြင်သွားရာက ပြန်လာသည်။ မမမွန်ရဲ့ မျက်နှာလှလှမှာ ချွေးစက်လေးတွေ တွဲလွဲခိုနေသည်။ ဖြိုးညီ ကိုချမ်းသာနဲ့ ထိုင်စကားပြောရာကနေ အသာထပြီး မမမွန်ကို ရေတစ်ခွက် ခပ်တိုက်လိုက်သည်။ ”ကျေးဇူးပဲ မောင်လေးရာ…။ မမလည်း နေပူတာနဲ့ တော်တော်ပင်ပန်းလာတယ်။””ရပါတယ် မမရယ်။” ဖြိုးညီ တစ်ယောက် မမမွန်ကို မျက်နှာပူတာနဲ့ ဘာပြောရမှန်းတောင် မသိပဲ ငြိမ်နေမိသည်။
”မောင်လေး… ဘယ်တော့ပြန်မှာလဲ။ ကျောင်းပိတ်တယ်မလား။ ကြာကြာနေသွားပါလား။” ”ဟင့်အင်း….။ မနေတော့ဘူး မမ။ ကျွန်တော် ဒီညနေပဲ ပြန်တော့မယ်။” ဖြိုးညီ ညဘက်ကျရင် ဖြစ်လာမဲ့ ကိစ္စတွေကို ဆက်မဖြစ်ချင်တာနဲ့ ပြန်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ”တစ်ပတ်တန်သည်လောက်တော့ နေပါဦးလား ငါ့မောင်ရယ်…။ မမလည်း ဒီမှာ နင့်အစ်ကိုနဲ့ မမအပြင်သွားရင် အိမ်စောင့်မရှိဘူး။” ”မဖြစ်ဘူး မမ။ ကျွန်တော် ဒီမှာဆက်ပြီးနေရင် မမနဲ့ ထပ်ပြီး မှားမိနေလိမ့်မယ်။ မနေ့ညက ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ကိစ္စကို စိတ်ထဲမှာ မကောင်းဘူး။” ဖြိုးညီ ခေါင်းကို ငုံ့ထားရင်း ပြောလိုက်သည်။ ”အော် … မောင်လေးရယ်…။ ဒါက မတော်တဆ ဖြစ်သွားတာပဲဟာကို..။ ဘယ်လိုမှ စိတ်ထဲမထားနဲ့ကွာ။ နောက်ထပ် မဖြစ်ကြရင်ပြီးတာပဲ မဟုတ်လား။ ဒီအတွက်နဲ့ ဆိုရင်တော့ မပြန်ပါနဲ့ မောင်လေးရယ်။” မမမွန် ဖြိုးညီရဲ့ ခေါင်းကဆံပင်တွေကို အသာပွတ်ရင်းပြောသည်။
”မဟုတ်ဘူး မမမွန် …။ ဒီမှာ ဆက်ပြီးသွားရင် ကျွန်တော် မမကို မြင်နေရရင် ဘယ်လိုမှ ထိန်းနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး။ ကျွန်တော် ပြန်ပါရစေ မမရာ ။ နော်….” ”ဟုတ်ပါပြီလေ။ ငါ့မောင်က အရမ်းပြန်ချင်နေတယ် ဆိုရင်တော့ မမ မတားတော့ပါဘူး။ ” ”အရမ်းပြန်ချင်တယ်တော့ မဟုတ်ပါဘူး မမမွန်ရာ၊ တကယ်သာဆိုရင် ကျွန်တော်မမမွန်နဲ့ အမြဲတမ်း အတူတူနေချင်တာပါ။” မမမွန်ဆီက ဘာစကားသံမှ ထွက်မလာတော့…။ မမမွန် မျက်လုံးရွဲကြီးတွေနဲ့ ဖြိုးညီကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ ဖြိုးညီ မမမွန်ရဲ့ အကြည့်ဒဏ်ကို ရင်မဆိုင်နိုင်တာကြောင့် ခေါင်းကိုသာ တွင်တွင်ငုံ့ထားမိသည်။
”ကဲ ….. ငါ့မောင် ပြန်မယ်ဆိုလည်း ပြန်လေ။ အိမ်အတွက် ဘာဝယ်သွားဦးမလဲ။” မမမွန် နှစ်ယောက်ကြားက တိတ်ဆိတ်မှုကို အဆုံးသတ်လိုက်သည်။ ”မဝယ်တော့ဘူး မမ။ ကျွန်တော် အိမ်ရှေ့သွားတော့မယ်နော်။ ခိုင်းစရာရှိရင် အော်ခေါ်လိုက်ပါ မမ။” ”အေးအေး….။” ဖြိုးညီ အထုပ်တွေ ပြင်ဆင်ပြီး မမမွန်တို့ အိမ်ကနေ ပြန်လာခဲ့သည်။ ယောက်ဖဖြစ်သူကတော့ ဖြိုးညီကို မပြန်စေချင်သေး..။ နေမကောင်းဖြစ်နေသူအတွက် စကားပြောဖော်တစ်ယောက် လိုတယ်မဟုတ်ပါလား။ ဖြိုးညီ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ မမမွန်အကြောင်းကို မေ့ပစ်နိုင်အောင် ကြိုးစားခဲ့သည်။ တစ်ရက် … နှစ်ရက်….. သုံးရက်…… တစ်လ ….။ တစ်လ ပြည့်ခါနီးအချိန်မှာ မမမွန်ဆီက ဖုန်းဝင်လာသည်။ ကြားရတဲ့ သတင်းကတော့ စိတ်မကောင်းစရာ…။ ကိုချမ်းသာ ဆုံးပြီဆိုတဲ့ သတင်းပဲ ဖြစ်သည်။ ဒီလောက် ရောဂါဆိုးနေတာတောင် မမမွန်အလစ်မှာ ဆေးလိပ် ခိုးခိုးသောက်သည်ဟု ဆိုသည်။ မနေ့ညက အိပ်နေရင် ရုတ်တရက် သွေးတွေအန်ပြီး တစ်ခါထဲ အသက်ပါ ပါသွားခြင်း ဖြစ်သည်။
ဖြိုးညီတို့ တစ်အိမ်သားလုံး မမမွန်တို့ ရှိရာကို သွားကြသည်။ ဟိုရောက်တော့ မမမွန် မျက်နှာက ငိုထားလွန်းလို့ မို့အစ်နေသည်။ ဖြိုးညီ မမမွန်ကို ကြည့်ရင်း သနားမိသည်။ ငယ်ငယ်ချောချောလေးနဲ့ မုဆိုးမ ဖြစ်သွားရရှာပြီ။ ဆယ်ရက်လောက်အကြာ နာရေးကိစ္စတွေ အားလုံးပြီးတော့ ဖြိုးညီအဖေနဲ့ အမေကတော့ အလုပ်ရှိလို့ဆိုပြီး ပြန်သွားသည်။ ဖြိုးညီကိုတော့ မမမွန်တစ်ယောက်ထဲ ညရေးညတာ စောင့်ပေးရအောင်ဆိုပြီး ထားခဲ့သည်။ တစ်ကြိမ်ကြုံဖူးသော အဖြစ်အပျက်နဲ့တူ တစ်အိမ်လုံးမှာ နှစ်ယောက်ထဲ ရှိနေတယ်ဆိုတဲ့ အသိက နှစ်ဦးစလုံးရဲ့ ရင်ကို မသိမသာ လှုပ်ခတ်စေသည်။ ဖြိုးညီရော မမမွန်ရော တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် မျက်လုံးချင်းမဆုံဖြစ်အောင် တမင်ကို ရှောင်လွှဲကြသည်။ ဖြစ်ချင်တိုင်း မဖြစ်သော လောကသဘာဝအရ ဖြိုးညီမိဘတွေ ပြန်သွားပြီး နောက်တစ်နေ့မှာတော့…….. မနက်စောစော ဖြိုးညီ မနက်စာစားဖို့ ပြင်ဆင်သည်။ ပြင်ဆင်သည်ဆိုတာထက် မနက်စားစားဖို့ အပြင်မှာ သွားဝယ်ရန်လုပ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ မမမွန်ကတော့ မနိုးသေး။
” ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက် ” “မမနိုးပြီလား” ”ပြောမောင်လေး ၊ ဘာကိတ်။”။ အခန်းထဲက အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ မမမွန်အသံ ထွက်ပေါ်လာသည်။။ ”ကျွန်တော် အပြင်သွားမလို့ ၊ လမ်းထိပ်မှာ မုန့်ဟင်းခါးသွားဝယ်မလို့ ၊ အဲဒါ…” ”သွားဝယ်လေ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ။” ”မဟုတ်ဘူးလေ၊ အဲဒါ တံခါးဖွင့်ထားခဲ့ရမလားလို့။” ”မဖွင့်ခဲ့နဲ့လေ၊ မမွန်တစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့မှာဆိုတော့၊ အပြင်က သော့ခတ်သွားလိုက်၊” ”ဟုတ်ကဲ့ မမမွန် ၊ ဒါဆို ကျွန်တော်လစ်ပြီ၊ ဆက်အိပ်နေတော့။” မမမွန်အခန်းထဲက ဘာမှပြန်ဖြေသံ မကြားတော့လို့ ဖြိုးညီ မုန့်ဟင်းခါးဝယ်ဖို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ တိုက်ခန်းထဲက အထွက်မှာ မမမွန်ပြောတဲ့အတိုင်း အပြင်ကနေ သော့ခတ်ခဲ့သည်။ လမ်းထိပ်က မုန့်ဟင်းခါးဆိုင်ရောက်တော့ မုန့်ဟင်းခါးဆိုင်မှာ လူတွေကြပ်နေသည်။ ”အဒေါ်ကြီး ၊ မုန့်ဟင်းခါး ပါဆယ်နှစ်ပွဲလောက် မြန်မြန်လေး၊ ဗိုက်ဆာနေလို့ပါ။” ”ပါဆယ်ဆိုရင်တော့ တော်တော်နဲ့ရဦးမှာ မဟုတ်ဘူး။ ဒီမှာ စားပွဲတွေကျနေလို့…။ ဗိုက်ဆာရင် ဒီမှာပဲ တစ်ခါထဲ ထိုင်စားသွားလေ။” ”ဒါဆိုလည်း ငါးဖယ်နဲ့ အိုးဘဲဥ ထည့်ဗျာ၊ အကြော်က ဘူးသီးကြော်ထည့်။”ဖြိုးညီ အနားက လွတ်နေတဲ့ခုံမှာ အသာထိုင်စောင့်နေလိုက်သည်။ တအောင့်လောက်ကြာမှ သူမှာထားတဲ့ မုန့်ဟင်းခါး ရောက်လာသည်။ ဗိုက်တော်တော်ဆာနေတာနဲ့ နောက်ထပ်တစ်ပွဲ ထပ်မှာပြီး စားလိုက်သည်။
စားလို့ပြီးမှ မမမွန်အတွက် မုန့်ဟင်းခါးတစ်ပွဲ ပါဆယ်ထုတ်ပြီး ပြန်လာခဲ့လိုက်သည်။ မမမွန်တို့ တိုက်ခန်းကို ပြန်ရောက်တော့ အပြင်က ခတ်ထားတဲ့ သော့ကို ဖွင့်ပြီး ဝင်ခဲ့သည်။ မုန့်ဟင်းခါးထုတ်ကို မီးဖိုခန်းအဝက နံရံမှာ ချိတ်ထားလိုက်ပြီး အပေါ့သွားဖို့ အိမ်သာဆီလာခဲ့သည်။ မနက်စောစော အေးတာရော ၊ မုန့်ဟင်းခါးဆိုင်မှာ ရေနွေးကြမ်းတွေ သောက်ခဲ့တာကြောင့်ရော ဖြိုးညီ တော်တော်လေး တင်းနေပြီ။ တင်းနေတယ် ဆိုတာက အပေါ့သွားချင်လို့ တော်တော်လေး ဆီးအိမ်တင်းနေပြီလို့ ပြောတာဖြစ်သည်။ ဖြိုးညီ စေ့ထားတဲ့ အိမ်သာတံခါးကို ဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။ ဝုန်းကနဲ မြည်သံနဲ့အတူ အိမ်သာတံခါး ပွင့်သွားသည်။ အထဲမှာ မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကြောင့် ဖြိုးညီ ကြောင်ပြီး ရပ်ကြည့်နေမိသည်။ မမမွန် အိမ်သာမှာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေသည်။ အိမ်သာက အထဲဝင်ရင် လှေကားနှစ်ထစ်လောက် ထပ်တက်ရသည်။ အောက်ခြေထက် တော်တော်လေး မြင့်သည်လို့ ပြောရမည်။ အထဲက မမမွန် အိမ်သာထဲမှာ ငိုက်နေရာကနေ အလန့်တကြား မော့ကြည့်သည်။ မမမွန်လည်း ဖြိုးညီကို ကြောင်ပြီး ကြည့်နေတာနဲ့ ပေါင်ဂွကြားနေရာကို ပြန်မအုပ်မိပေ။ ထမိန်ကို အပေါ်ဆွဲတင်ထားတော့ ပေါင်နှစ်လုံးကြားက အင်္ဂါစပ်ကြီးကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်ရသည်။ မမမွန်အဖုတ်ကြီးက ဖောင်းတင်းနေသည်။ အဖုတ်အပေါ်နားမှာ အမွှေးတွေက ရေးရေးလေး ပေါက်နေသည်။ အသားဖြူသူမို့ အဖုတ်က ဖြူဖွေးပြီး ဖောင်းတင်းနေသည်။
ဖြိုးညီ မမမွန် အဖုတ်ကြီးကို ကြောင်ငေးပြီး ကြည့်နေတာ တော်တော်ကြာသွားသည်။ မမမွန်အဖုတ်ကြီးကို ကြည့်ရင်း ဝတ်ထားတဲ့ ပုဆိုးအောက်က ညီတော်မောင်ကလည်း ခေါင်းထောင်လာသည်။ ခဏလောက်ကြာမှ မမမွန် ပေါင်ဂွကြားကို ထမိန်နဲ့ ပြန်ဖုံးလိုက်သည်။ ”တံခါးပြန်ပိတ်လေ မောင်လေးရဲ့… ” မမမွန်ရဲ့ အသံတွေက တုန်ခါနေသည်။ အဲဒီတော့မှ ဖြိုးညီလည်း သတိဝင်လာပြီး တံခါးပြန်ပိတ်လိုက်သည်။ ”မမမွန် ဆောရီးနော်… ” အသံကိုထိန်းပြီး ပြောလိုက်ပေမဲ့ ဖြိုးညီအသံတွေလည်း တုန်ခါနေမှာ သေချာသည်။ ဖြိုးညီ မီးဖိုခန်းထဲမှာ မမမွန် မုန့်ဟင်းခါးစားဖို့ ပြင်ဆင်နေရပေမဲ့ မျက်လုံးထဲမှာ မမမွန်ရဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကိုပဲ မြင်ယောင်နေသည်။ အောက်က ညီတော်မောင်ကလည်း မမမွန် အဖုတ်လှလှကြီးကို မြင်လိုက်ရလို့ တောင်းဆိုနေပြီ။
မမမွန် အိမ်သာထဲက တော်တော်နဲ့ ထွက်မလာသေး။ ဖြိုးညီ အိမ်သာတံခါးဝကို ခဏခဏ လှည့်ကြည့်နေမိသည်။ တအောင့်လောက်ကြာမှ မမမွန် ထွက်လာသည်။ အိမ်သာနဲ့ ကပ်ရက် ရေချိုးခန်းလေးထဲမှာ မျက်နှာသစ်၊ သွားတိုက်၊ ကိုယ်လက်သန့်စင်နေသည်။ ရေချိုးခန်းတံခါး ဖွင့်ထားတာကြောင့် မမမွန် ရေချိုးခန်းထဲမှာ လုပ်နေတာတွေကို မြင်ရသည်။
မမမွန် ခါးလေးကုန်းပြီး မျက်နှာသစ်နေတာကြောင့် တင်ပါးကြီးတွေက နောက်ဘက်ကို ကော့ထွက်နေသည်။ မမမွန်ရဲ့ နောက်ပိုင်းအလှကို ကြည့်ရင်းဖြိုးညီ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ …။ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်လိုက်မိပြီ။ ဖြိုးညီ ရေချိုးခန်းထဲကို ဘယ်လိုခြေလှမ်းလှမ်းပြီး သွားလိုက်လဲ မသိလောက်အောင်ပဲ ရေချိုးခန်းထဲကို လှစ်ခနဲ ရောက်သွားသည်။ ကုန်းပြီး မျက်နှာသစ်နေတဲ့ မမမွန်ရဲ့ နောက်ကြောကို သိုင်းဖက်လိုက်မိသည်။ ”အို့… ကိုဖြိုး….” မမမွန် မျက်နှာသစ်ရာကနေ အလန့်တကြား ထအော်သည်။ ကုန်းထားတဲ့ခါးကို ပြန်ကော့တင်လိုက်တာမို့ မမမွန်တစ်ကိုယ်လုံးက ဖြိုးညီရင်ခွင်ထဲ ရောက်လာသည်။ မမမွန်ရဲ့ ဖင်ကြီးနှစ်လုံးနဲ့ ဖြိုးညီ ပုဆိုးအောက်က အတန်ကြီးနဲ့ ထောက်မိနေသည်။ ဖြိုးညီ စိတ်တွေ အတော်ပဲထကြွလာသည်။ အချိန်မဆွဲတော့ပဲ မမမွန်ရဲ့ ထဘီလေးကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ မမမွန် ထဘီကို ဆွဲထားပေမဲ့ လက်တစ်ဖက်က ရေခွက်ကို ကိုင်ထားတာကြောင့် မမီလိုက်တော့ချေ။ ညဝတ်အိပ်တဲ့ ထမိန်အနွမ်းလေးက ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ပုံလျက်လေး ကျသွားသည်။
ဖြိုးညီလည်း ဝတ်ထားတဲ့ ပုဆိုးကို ခြေမနဲ့ ညှပ်ပြီး အမြန်ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ အောက်က ထောင်နေပြီးတဲ့ အတန်ကြီးက တရမ်းရမ်းနဲ့ ထွက်ပေါ်လာသည်။ ဖြိုးညီ ဒူးကို အလိုက်သင့်လေး ကွေးလိုက်ပြီးတော့ မမမွန်ရဲ့ ပေါင်ကြားထဲက အဖုတ်အကွဲကြောင်းနေရာကို သူ့အတန်နဲ့တေ့ပြီး အသာထိုးထည့်လိုက်သည်။ မမမွန် သန့်စင်ခန်းထဲက ထွက်လာခါစမို့ အဖုတ်က ခြောက်ကပ်မနေပဲ အနည်းငယ် စိုနေသည်။ ဖြိုးညီရဲ့ အတန်ကြီးက မမမွန်အဖုတ်လေးထဲကို တရစ်ရစ်နဲ့ တိုးဝင်သွားသည်။ မမမွန် အဖုတ်အတွင်းသားတွေက နူးညံ့လှသည်။ ဖြိုးညီ အချိန်မဆွဲတော့ပဲ မမမွန်ကို ရေကန်ဘောင်မှာ လက်ထောက်ခိုင်းပြီး နောက်ကနေ ဆောင့်တော့သည်။ ကားစွင့်နေတဲ့ တင်ပါး အထက်က ခါးသိမ်သိမ်လေးကို စုံကိုင်ပြီး ဆောင့်သည်။ ဖြိုးညီဆီးခုံနဲ့ မမမွန် တင်ပါးဆောင့်သံ တဖောင်းဖောင်းက ရေချိုးခန်းထဲမှာ ဆူညံနေသည်။ တအောင့်လောက်ကြာတော့ ဖြိုးညီ ဆက်မထိန်းနိုင်တော့ပဲ ညီတော်မောင်ကို အဖုတ်ထဲ အဆုံးထိ ထိုးထည့်လိုက်ပြီး အောင်းထားတဲ့ အရည်တွေ တဖျောဖျောနဲ့ ပန်းထုတ်လိုက်တော့သည်။
ဖြိုးညီ သူ့ညီတော်မောင်ကို မမမွန်အဖုတ်ထဲက ပြန်မထုတ်သေးပဲ စိမ်ထားလိုက်သည်။ မမမွန်အဖုတ်အတွင်းသားတွေက တရွရွနဲ့ ဖြိုးညီဟာကို ဆုပ်ညှစ်နေကြသည်။ ဖြိုးညီ မမမွန်ကို နောက်ကနေ သိုင်းဖက်ရင်း အမောဖြေနေမိသည်။ ခဏလောက်ကြာမှ မမမွန်ဆီက စကားသံ ထွက်လာသည်။ ”ကိုဖြိုး အရမ်းဆိုးတယ်ကွာ…။ လူကို ဘာမပြောညာမပြောနဲ့။” ”ချစ်လို့ပါ မမရယ်…။ ကျွန်တော်လည်း ဒီလိုမဖြစ်အောင် အတတ်နိုင်ဆုံး ထိန်းတာပဲ။ စောစောက မမမွန်ကို မြင်လိုက်ပြီး ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်း မသိဘူး။ ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့ဘူး ဖြစ်သွားတယ်။ တောင်းပန်ပါတယ်နော် မမ။” ”လုပ်တုန်းက လုပ်ပြီးတော့မှ လာတောင်းပန်နေသေးတယ်။ ဒီမှာ ပေပွကုန်ပြီ ၊ ရေချိုးမှရတော့မယ်။” ”ကျနော်လည်း ရေချိုးလိုက်မယ်လေ။ မမမွန်နဲ့ တစ်ခါထဲ အတူတူချိုးလိုက်မယ်။” ဖြိုးညီပါးစပ်က ပြောလိုက်ရင်း လက်ကလည်း ဝတ်ထားတဲ့ တီရှပ်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ”မမလဲချွတ် …၊ ခဏလေး၊ ကျွန်တော်ချွတ်ပေးမယ်။” မမမွန်ရဲ့ အင်္ကျီကြယ်သီးတွေကို နောက်ကနေ ဆွဲဖြုတ်လိုက်သည်။ နှိပ်ကြယ်သီးဆိုတော့ တစ်ချက်ဆွဲလိုက်ရုံနဲ့ တဖြုတ်ဖြုတ်နဲ့ ပြုတ်ထွက်သွားသည်။ မမမွန် ရေကန်ဘောင်ကို လက်ထောက်ထားရာကနေ ထပြီး ခါးကို ပြန်မတ်လိုက်တော့ အဖုတ်ထဲစိမ်ထားတဲ့ ဖြိုးညီအတန်ကြီးက ဗွတ်ခနဲမြည်ပြီး ထွက်သွားသည်။ ဖြိုးညီ ပန်းထုတ်ထားတဲ့ သုတ်ရည်တွေက အဖုတ်ထဲကနေ တစ်စက်စက်နဲ့ ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်ပေါ် ကျလာသည်။
”ချွတ်တော့လေ…။” မမမွန် လက်နှစ်ဘက်ကို အောက်စိုက်ရင်း မကားတကားလေး လုပ်ပေးရင်း ပြောသည်။ ဖြိုးညီလည်း နောက်ဘက်ကနေပဲ အင်္ကျီကို အသာထိန်းပြီး ချွတ်လိုက်သည်။ အင်္ကျီကျွတ်အသွားမှာတော့ မမမွန်ရဲ့ ဖြူဖွေးပြီး ဝင်းဝါစိုပြေနေတဲ့ ကျောပြင်တစ်ခုလုံးက ပေါ်ထွက်လာသည်။ ဖြိုးညီ ခေါင်းကိုငုံ့ပြီး မမမွန်ကျောကုန်းကို ငုံစုပ်လိုက်သည်။ ”ပြွတ်……” အသံထွက်အောင် ခပ်ကြမ်းကြမ်း စုပ်လိုက်တော့ ဖြူဖွေးနေတဲ့ မမမွန်ကြောပြင်မှာ အနီကွက်တစ်ခု ပေါ်လာသည်။ ”မမ … ဒီဘက်လှည့်….” မမမွန် လက်နှစ်ဘက်ကို အသာယှက်ရင်း ဖြိုးညီဘက်ကို လှည့်လာသည်။ ဖြိုးညီ နို့နှစ်လုံးပေါ်မှာကာထားတဲ့ မမမွန်ရဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကို ကိုင်ပြီး ဘေးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ ”ဝှား…. လှလိုက်တာ မမရယ်။ ” လက်ဖယ်လိုက်လို့ ပေါ်လာတဲ့ မမမွန်ရဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကိုကြည့်ရင်း ဖြိုးညီ ရေရွတ်မိသည်။ ဖြိုးညီ ရေချိုးဖို့ စဉ်းစားထားပေမဲ့ အရမ်းလှလွန်းတဲ့ မမမွန်ရဲ့ ရင်သားအစုံကို ကြည့်ရင်း စိတ်မထိန်းနိုင်တော့..။ ခေါင်းကို အသာငုံ့ရင်း နို့သီးခေါင်း နီညိုညိုလေးတွေကို ငုံပြီး စုပ်မိပြန်ပြီ။
”အို့….. ကိုဖြိုး … ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲကွာ…. ရေချိုးရအောင်နော်….။” မမမွန်ရဲ့ အသံတွေက တုန်ခါနေသည်။ ဖြိုးညီ မမမွန်ရဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးဆီကနေ သူ့မျက်နှာကို ခွာလိုက်တော့သည်။ ဒါမှ မြန်မြန်ရေချိုးပြီးရင် အခန်းထဲမှာ အားရပါးရ လုပ်ရမှာ မဟုတ်ပါလား။ ဖြိုးညီတစ်ယောက် မမမွန်ရဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးကို အားရပါးရ ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ရင်း ရေချိုးပေးသလို မမမွန်ကလည်း ဖြိုးညီတစ်ကိုယ်လုံးကို သေချာဆပ်ပြာတိုက်ပြီး ရေချိုးပေးသည်။ မမမွန်တစ်ယောက် မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့ ဖြိုးညီရဲ့ ခြေရင်းမှာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ရင်း ဖြိုးညီပေါင်တွေကို ဆပ်ပြာတိုက်ပေးနေသည်။ မမမွန်စိတ်ထဲမှာ ဖြိုးညီအပေါ် မောင်လေးတစ်ယောက်လိုချစ်တဲ့ စိတ်အပြင် ချစ်သူတစ်ယောက်ကို တွယ်တာတဲ့ စိတ်တွေပါ ဖြစ်ပေါ်နေသည်။ မောင်နှမတွေမို့ မဖြစ်သင့်ဟု စိတ်ထဲက ထိန်းနေသော်လည်း အစစအရာရာ သူမအပေါ် အလိုက်တသိ ကူညီပေးသော ဖြိုးညီအပေါ်လည်း သူမနဲ့ မပတ်သက်မိအောင် ပစ်ပစ်ခါခါ မပြောနိုင်သည်က မွန်မွန့်ဘက်က အားနည်းချက်ပင်…။
အခုလည်းကြည့် … ၊ သူမက ကိုယ့်မောင်လေးမို့ ယုယုယယနဲ့ သူ့ပေါင်တွေကို ဆပ်ပြာတိုက်ပေးနေတာကို ကိုယ်တော်ချောက ကိုယ့်အစ်မကို ပစ်မှားနေပြန်ပြီ။
”ကိုဖြိုးကွာ…. အရမ်းဆိုးတာပဲ…။” တောင်နေတဲ့ ဖြိုးညီရဲ့ အတန်ကြီးကို လက်နဲ့ ခပ်သာသာ ပုတ်ရင်း ပြောသည်။ ”မမ…. စုပ်ပေးပါလား….” ”အာ…. တော်တော့ကွာ… ရေချိုးပြီး အခန်းထဲရောက်မှ…. နော်နော်…. ” သူ့ကို မျက်လုံးလေးဝင့်ကြည့်ရင်း ပြောနေတဲ့ မမမွန်မျက်နှာလေးကို ကြည့်ရင်း အရမ်းချစ်လာတာနဲ့ ဖြိုးညီတစ်ယောက် မမမွန်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းထူထူအိအိလေးကို ငုံ့ပြီးနမ်းလိုက်သည်။ အနမ်းတွေက တော်တော်နဲ့ မရပ်၊ ကြာသည်။ နှုတ်ခမ်းချင်း ကွာသွားတဲ့အချိန်မှာ မမမွန်က… ”တော်တော့ကွာ…. အခန်းထဲရောက်မှ မောင်လေး စိတ်တိုင်းကျ လုပ်ပါဆို….။” ”ဟုတ်ပါပြီ မမရယ်….၊ ညီလေးကို တစ်ချက်လောက် Kiss ပေးပါဦး…။” ဖြိုးညီ ဆပ်ပြာမြုပ်တွေနဲ့ တရမ်းရမ်း ဖြစ်နေတဲ့ သူ့အတန်ကြီးကို လက်ညှိုးထိုးပြရင်း ပြောလိုက်သည်။ မမမွန် ဘာမှပြန်မပြောတော့ပဲ ဖြိုးညီအတန်ပေါ်က ဆပ်ပြာမြုပ်တွေကို ရေနဲ့ သေချာပြောင်အောင် ဆေးပြီး ပါးစပ်လေးနဲ့ သုံးလေးငါးချက်လောက် စုပ်ပေးသည်။ ”အား…. ကောင်းလိုက်တာ မမရယ်။” ဖြိုးညီ မမမွန်ကို လုပ်ချင်စိတ်တွေ တော်တော်လေး ပြင်းပြနေတာနဲ့ ရေကိုခပ်မြန်မြန်ချိုးပြီး အိပ်ခန်းထဲ ဝင်မိတော့သည်။ အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ ရေတောင်ပြောင်အောင် မသုတ်အား…. နှစ်ယောက်သား ကုတင်ပေါ်ကို ရောက်သွားလေပြီ။ ဒီတစ်ခါတော့ နှစ်ဦးသား တိုင်ပင်စရာတောင် မလိုပဲ 69 ပုံစံနဲ့ လုပ်ကြသည်။
ဖြိုးညီရဲ့ လိင်တန်ထွားထွားကြီးကို မမမွန်က အားရပါးရ စုပ်ပေးနေသလို မမမွန်ရဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကိုလည်း ဖြိုးညီက အားရပါးရ လျက်ပေးနေသည်။ တစ်ခါတစ်ခါ မမမွန်ရဲ့ အားပါတဲ့ စုပ်ချက်တွေကြောင့် ဖြိုးညီတစ်ယောက် မမမွန်အဖုတ်ကိုတောင် ကောင်းကောင်း မလျက်နိုင်တော့ပဲ ရပ်ထားရသည်။ မမမွန်ရဲ့ အစိလေးကို ဖြိုးညီ လျှာနဲ့ ခပ်နာနာ စုပ်ပေးလိုက်ရင်လည်း မမမွန်ဆီက တရှီးရှီးနဲ့ ငြီးသံတွေ ထွက်လာတတ်သည်။ နှစ်ယောက်သား အားရအောင် စုပ်ပေးလျက်ပေးပြီးတော့မှ မမမွန်က အပေါ်ကနေပြီး အားရပါးရ တက်ခွပြီး ဆောင့်ပေးပြန်သည်။ မမမွန်တစ်ယောက် ဆံပင်ရှည်လေးတွေကို ဘယ်ညာရမ်းရင်း ဖြိုးညီပေါ်မှ မြင်းစီးပေးနေပုံက အားရစရာ…။ ဖြိုးညီ မမမွန်ရဲ့ နို့အုံဆူဆူဖြိုးဖြိုးကြီးတွေကို အားရပါးရ ဆုပ်ကိုင်ညှစ်ရင်း မမမွန်ရဲ့ အပေါ်က ဆောင့်ချက်တွေကို အရသာခံနေမိသည်။ တော်တော်ကြာလို့ မမမွန် မောလာပြီဆိုမှ ဖြိုးညီ မမမွန်ကို လေးဘက်ထောက်ခိုင်းပြီး နောက်ကနေအားရပါးရဆောင့်ပြီး ပြီးလိုက်တော့သည်။
ဖြိုးညီ မမမွန်အိမ်မှာ စောင့်အိပ်တဲ့ တစ်ပတ်လုံးလိုလို အိမ်အလုပ်တွေပြီးတာနဲ့ ထမင်းစားသောက်ပြီး အိပ်ရာပေါ်မှာပဲ အချိန်ကုန်လေ့ရှိသည်။ ကုန်ကုန်ပြောရရင် တစ်ပတ်လုံးလိုလို ဖြိုးညီနဲ့ မမမွန် လုပ်ဖြစ်ကြသည်။ တစ်ခါတလေ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ရုပ်ရှင်ကြည့်ရင်တောင် ဖြိုးညီပေါင်ပေါ်မှာ မမမွန်က တက်ထိုင်ပြီး မမမွန်ရဲ့ နို့ကြီးတွေကို ဖြိုးညီက ရုပ်ရှင်ကြည့်တဲ့ တစ်လျှောက်လုံးလိုလို ထိုင်ပြီး ညှစ်နေတတ်သည်။ မမမွန်ရဲ့တင်သား အိအိထွားထွားတွေကလည်း ဖြိုးညီပေါင်ကြားထဲမှာ မာနေတဲ့ အတန်ကြီးပေါ်မှာ တလှုပ်လှုပ်နဲ့ ဖြစ်နေတတ်ပြီး ပေါင်ကြားထဲမှာ အရည်တွေ ရွှဲရွှဲစိုနေတတ်သည်။ အဲဒီလို ဖြစ်လာပြီဆိုရင်တော့ ရုပ်ရှင်ပြီးတာနဲ့ နှစ်ယောက်လုံး ကုတင်ပေါ်ကို အမြန်ပြေးတက်ပြီး မီးကုန်ယမ်းကုန် လိုးဖြစ်ကြသည်။ ဒီလိုနဲ့ သင်္ကြန်ကျောင်းပိတ်ချိန်တွေပြီးလို့ ဖြိုးညီ ကျောင်းပြန်တက်ရတော့မည်။ ဖြိုးညီ ပြန်ခါနီးရက်မှာ ဖြိုးညီနဲ့ မမမွန် တစ်နေ့လုံးလိုလို လုပ်ဖြစ်ကြသည်။ ထမင်းဟင်းတောင် မချက်တော့ပဲ ဆိုင်ကနေ ပါဆယ်ဝယ်စားသည်။ တစ်နေ့လုံးလိုလို နှစ်ယောက်လုံး အဝတ်အစားမကပ်ကြ၊ မမမွန်ကလည်း အိမ်ထဲမှာ ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့နေသည်။ ဖြိုးညီကလည်း ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ အောက်ကအတန်ကြီး တယမ်းယမ်းနဲ့။ တစ်နေ့လုံး အချီပေါင်းအများကြီး လုပ်နိုင်တဲ့ ဖြိုးညီကို အရမ်းသန်တာပဲလို့ မမမွန်က အောချရတဲ့အထိပါပဲ။
နောက်ဆုံးပြန်ခါနီး နှစ်ယောက်သား အားရအောင် လုပ်ပြီးလို့ ဖြိုးညီရင်ခွင်ထဲမှာ မမမွန် မျက်နှာလေးအပ်ပြီး အိပ်နေသည်။ ဖြိုးညီ မမမွန်ရဲ့ နဖူးပေါ်မှာ ဝဲကျနေတဲ့ ဆံနွယ်စလေးတွေကို သပ်တင်ပေးရင်း ပြောလိုက်သည်။
”မမ…. တကယ်လို့ သင့်တော်တဲ့ လူတစ်ယောက်ယောက်က လာကမ်းလှမ်းတယ်ဆိုရင် နောက်အိမ်ထောင်ပြုပါလားဟင်…။ မိန်းမသားဆိုတာ တစ်ယောက်ထဲနေလို့ မကောင်းဘူး မမရဲ့…။” ”အင်းပါ….၊ အဲဒါကို မမလည်း တွေးမိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ မမ ငါ့မောင်မသိဘဲ ဘာမှမလုပ်ဘူး။ နောက်အိမ်ထောင်ပြုမယ်ဆိုရင်လည်း အဲဒီလူကို ငါ့မောင်နဲ့ ပေးတွေ့ပြီး ငါ့မောင်သဘောတူမှပဲ ယူမယ်ကွာ..။” ”ဒါမှ ငါ့မမ…။” ဖြိုးညီ မမမွန်ရဲ့ နဖူးလေးကို မြတ်မြတ်နိုးနိုး နမ်းမိသည်။ ဖြိုးညီ အရမ်းချစ်ရတဲ့ မမမွန်ကို တခြားလူတစ်ယောက် ရင်ခွင်ထဲမှာ မမြင်ရက်သလိုလို ဖြစ်နေသည်။ စိတ်ကူးထဲမှာ တွေးကြည့်တာတောင် ရင်ထဲမှာ ဆို့နင့်လာသလိုလိုကြီး ဖြစ်နေရသည်။ ဒီလိုနဲ့ ကျောင်းတွေဖွင့်လို့ ဖြိုးညီလည်း ကျောင်းဆက်တက်ဖြစ်သည်။ မမမွန်နဲ့ကတော့ အဆက်အသွယ်မပြတ် ၊ ညတိုင်းလိုလို ဖေ့စ်ဘွတ်ပေါ်မှာတွေ့ပြီး ချက်ဖြစ်သည်။ ခြောက်လလောက်ကြာတော့ မမမွန်က သူ့ကို အွန်လိုင်းမှာတွေ့ပြီး လက်ထပ်ခွင့်တောင်းထားသူ တစ်ယောက် ရှိတဲ့အကြောင်း ပြောလာသည်။ နာမည်က ကိုသုတလို့ ဆိုသည်။ အသက်နည်းနည်းကြီးတဲ့ လူပျိုကြီးတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး စီးပွားရေးလည်း အဆင်ပြေတယ်လို့ ပြောသည်။
ဖြိုးညီကလည်း တွေ့ချင်တယ်ဆိုတာနဲ့ အဲဒီလူကို မမမွန်အိမ်မှာ ချိန်းခိုင်းလိုက်သည်။ ဖြိုးညီလည်း မန္တလေးကနေ ရန်ကုန်ကို ညကားစီးပြီး မမမွန်အိမ်ကိုသွားသည်။ မမမွန်ရဲ့ ခင်ပွန်းလောင်းကြီးကို ရင်နာနာနဲ့ ကြည့်ပြီး ဆုံးဖြတ်ပေးဖို့ဖြစ်သည်။ မနက်အစောကြီး မမမွန်နေတဲ့ တိုက်ခန်းကို ရောက်တော့ ခရီးပန်းလာတာနဲ့ တစ်ရေးတမော အိပ်လိုက်သည်။ ”မောင်လေး …. ထ…. ထ….. ကိုသုတ လာပြီ…။ ” ဖြိုးညီ အိပ်နေရာကနေ ကမန်းကတန်းထပြီး အိပ်ခန်းထဲကနေ ဧည့်ခန်းရှိရာကို ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ ”ဟာ….. မဗိုက်….” ဖြိုးညီ ကိုသုတဆိုတဲ့ လူကြီးကို ကြည့်ရင်းကြည့်ရင်း တွေ့ဖူးသလို ဖြစ်လာတာနဲ့ သေချာတွေးကြည့်တော့မှ ကြီးမိုက်ဗိုက်ပူဆိုတဲ့ လူကြီးဖြစ်နေသည်။ သူနဲ့ ကြီးမိုက်ဗိုက်ပူ အပြင်မှာ မတွေ့ဖူးသေးသော်လည်း ဖေ့ဘွတ်ပေါ်မှာ မမြင်ချင်မှအဆုံး မြင်မြင်နေရတဲ့ ဒီမျက်နှာကြီးကိုတော့ သေသေချာချာ မှတ်မိနေသည်။ ဖြိုးညီ အိပ်ခန်းနံရံက အပေါက်ကနေ ချောင်းကြည့်လိုက်တော့ ဒီလူကြီး မမမွန်ဖျော်တိုက်တဲ့ ကော်ဖီသောက်ရင်း မမမွန်ကို လက်ထပ်ခွင့်တောင်းနေသည်။ မမမွန်လည်း ခဏလေးနော်ဆိုပြီး ဖြိုးညီအိပ်ခန်းထဲ ဝင်လာသည်။ အခန်းထဲရောက်တော့ ဘယ်လိုနေလဲဆိုပြီး တိုးတိုးလေး မေးသည်။ ဖြိုးညီလည်း မဆိုးပါဘူးဆိုပြီး ရင်နာနာနဲ့ပဲ ခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်ရသည်။
မမမွန် အပြင်ကို ပြန်သွားပြီး ကိုသုတဆိုတဲ့ လူကြီးပြောတာကို လက်ခံတဲ့အနေနဲ့ ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်တာကို တွေ့ရသည်။ ဒီလူကြီးက လက်ခံတယ်ဆိုတာနဲ့ ချက်ချင်းပဲ မမမွန်အနားကို တိုးကပ်ပြီး မမမွန်ကို ဆွဲဖက်သည်။ ပြီးတော့ မမမွန်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို နမ်းသည်။ လက်တွေကလည်း မမမွန် ကိုယ်လုံးပေါ်မှာ တရွရွနဲ့ ပြေးလွှားပြီး ပွတ်သပ်နေသည်။ ဖြိုးညီ ဒီမြင်ကွင်းကို မမြင်ချင်ပေမဲ့ ဘယ်လိုကြောင့်မှန်းမသိ ၊ မျက်လုံးအစုံကို လွှဲဖယ်လို့မရပဲ ဆက်ပြီးကြည့်နေမိသည်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကိုသုတရဲ့လက်တွေက မမမွန်ရဲ့ ရင်အစုံပေါ်မှာ အုပ်ကိုင်ပြီး ဆုပ်နယ်နေသည်။ တအောင့်လောက်ကြာတော့ မမမွန်ရဲ့ အင်္ကျီကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်ပြီး ပေါ်လာတဲ့ ရင်သားအစုံကို ဘော်လီပေါ်ကနေ ကိုင်သည်။ ပြီးနောက် မမမွန်ရဲ့ ဘော်လီကိုချွတ်ပြီး ပေါ်လာတဲ့ နို့အုံဖွေးဖွေးကို စို့သည်။ မမမွန်လည်း ခေါင်းကို အပေါ်မော့ပြီး မျက်လုံးလေးမှေးနေသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် ဖြိုးညီချောင်းကြည့်တဲ့ အပေါက်ရှိရာကို လှည့်လှည့်ကြည့်သည်။ ဖြိုးညီနဲ့ မမမွန်နဲ့ မျက်လုံးချင်းဆုံသွားတဲ့အခါတိုင်း မမမွန်ရဲ့ မျက်ဝန်းတွေထဲမှာ သူ့ကို အားနာတဲ့ အကြည့်တွေ ပါတယ်ဆိုတာကို တွေ့ရသည်။ တအောင့်လောက်ကြာတော့ ကိုသုတရဲ့ လက်တွေက မမမွန်ရဲ့ ထဘီလေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်တော့သည်။ မမမွန်ရဲ့ ပေါင်သားဖွေးဖွေးနဲ့ ပေါင်ကြားထဲက အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးက ပေါ်လာသည်။ ကိုသုတ သူ့ပုဆိုးကို ခပ်သွက်သွက် ဆွဲချွတ်ပြီး မမမွန်ရဲ့ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို အသာဖြဲကားပြီး သူ့ရဲ့ ညိုညိုတုတ်တုတ် အတန်ကြီးကို ထိုးထည့်လိုက်တော့သည်။
ဖြိုးညီ တစ်ယောက် ကိုသုတရဲ့ အတန်ညိုတုတ်တုတ်ကြီး မမမွန်ရဲ့ အဖုတ်လေးထဲမှာ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ ဝင်ထွက်နေတာကိုကြည့်ရင်း တစ်ဖက်ကလည်း နှမြောနေမိသလို တစ်ဖက်ကလည်း လိင်စိတ်တွေ ထကြွနေတော့သည်။ ဆိုဖာပေါ်မှာ မမမွန်ကို တော်တော်လေးကြာအောင် တဖွတ်ဖွတ်နဲ့လိုးပြီး ကိုသုတ ပြီးသွားသည်။ တအောင့်လောက်ကြာတော့ နှစ်ယောက်သား အဝတ်အစားတွေပြန်ဝတ် စကားနည်းနည်းပါးပါးပြောပြီး ကိုသုတ ပြန်သွားသည်။ ကိုသုတ ပြန်ပြီးပြီးချင်းပဲ ဖြိုးညီ အိပ်ခန်းထဲကနေထွက်ပြီး မမမွန်ဆီကို သွားလိုက်သည်။ ဖြိုးညီကိုတွေ့တော့ မမမွန် ဖြိုးညီကိုကြည့်ရင်း မျက်ရည်တွေ ဝဲလာသည်။ သူ့မောင်လေးရှေ့မှာ သူစိမ်းယောက်ျားတစ်ယောက်နဲ့ ကာမဆက်ဆံလိုက်တာကို ရှက်တာပဲလား၊ မောင်လေးတစ်ယောက်လိုရော ချစ်သူလိုပါချစ်တဲ့ ဖြိုးညီရှေ့မှာ ဒီလိုလုပ်ရပ် လုပ်မိတာကို ဝမ်းနည်းတာလားဆိုတာကိုတော့ မမမွန်ကိုယ်တိုင်ပဲ သိပါလိမ့်မည်။ မမမွန်ရဲ့ကိုယ်လုံးလေးကို ဖြိုးညီ အသာပွေ့ဖက်လိုက်သည်။ ဖြိုးညီရင်ခွင်ထဲရောက်မှ မမမွန်တစ်ယောက် ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုတော့သည်။ ဖြိုးညီ မမမွန်ရဲ့ မေးလေးကို လက်နဲ့ အသာမော့ရင်း မမမွန်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို နမ်းလိုက်သည်။
ဖြိုးညီတစ်ယောက် ကိုသုတနဲ့ မမမွန်တို့ ကာမစပ်ယှက်နေတာကို ချောင်းကြည့်နေကတည်းက စိတ်တွေထကြွခဲ့သည်။ အခုလို မမမွန်နဲ့ နှုတ်ခမ်းချင်း နမ်းမိတဲ့အချိန်မှာတော့ စိတ်ကို ထိန်းထားလို့ မရတော့..။ မမမွန်ရဲ့ ထမိန်လေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်သလို သူဝတ်ထားတဲ့ ပုဆိုးကိုလဲ ခြေထောက်နဲ့ညှပ်ပြီး ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ထမိန်ကျွတ်သွားလို့ အောက်ပိုင်းမှာ ဗလာဟင်းလင်းနဲ့ ဖင်ပြောင်လေးဖြစ်သွားတဲ့ မမမွန်ကို ချီမပြီး အိပ်ခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်ကို ခေါ်လာခဲ့သည်။ ကုတင်ပေါ်မှာ မမမွန်ကို ပက်လက်လေးထားလိုက်ပြီး ပေါင်နှစ်ချောင်းကို လက်နဲ့ဖြဲကားလိုက်ပြီး ပေါင်ကြားထဲမှာ ပေါ်လာတဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးထဲကို ထိုးသွင်းဖို့ ဖြိုးညီတစ်ယောက် သူ့ အတန်ကြီးနဲ့ တေ့နေဆဲ မမမွန်က…. ”ကိုဖြိုး….. ခဏနေဦးကွာ… ဟိုတစ်ယောက်အရည်တွေနဲ့… မမွန် ရေသွားဆေးလိုက်ဦးမယ်။” ”မအောင့်နိုင်တော့ဘူး မမရာ…. ကျွန်တော်လုပ်တော့မယ်…။ ” ဖြိုးညီတစ်ယောက် ဆေးမိနေသူတစ်ယောက်လို ဗလုံးဗထွေးပြောရင်း ပထမတစ်ယောက် လုပ်ထားလို့ သုတ်ရည်ဖြူဖြူတွေ ပေကျံနေတဲ့ အဖုတ်ဝမှာ သူ့အတန်ကိုတေ့ပြီး ထိုးထည့်လိုက်သည်။ ကိုသုတရဲ့ သုတ်ရည်တွေနဲ့ ချောမွေ့နေတဲ့ မမမွန်ရဲ့ အဖုတ်ကြီးက အရမ်းကြီး တင်းကြပ်မနေပေမဲ့ မမမွန်နဲ့ လပေါင်းများစွာ ခွဲထားရတဲ့ ဖြိုးညီအတွက်တော့ လုပ်လို့ကောင်းလှသည်။ ဖြိုးညီတစ်ယောက် ဝမ်းနည်းစိတ်နဲ့ လိင်စိတ် ပေါင်းစပ်ပြီး မမမွန်ရဲ့ အဖုတ်ကိုသာ အပေါ်ကနေ နာနာဖိပြီး ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေမိသည်။ မမမွန်ကတော့ ဖြိုးညီလုပ်သမျှ ….. တအီးအီးနဲ့ ငြီးငြူရင်းအောက်ကနေ့ ကော့ကော့တင်ပေးရှာသည်။
ဖြိုးညီ မမမွန်ရဲ့ ရင်သားထွားထွားတွေကို လက်နဲ့ညှစ်ရင်း တဖောင်းဖောင်းမြည်အောင် ဆောင့်လိုးပြီး မမမွန်အဖုတ်ထဲမှာ သုတ်ရည်တွေ ပန်းထုတ်ရင်း တစ်ချီပြီးသွားတော့သည်။ ဖြိုးညီ တစ်နေ့လုံးလိုလို မမမွန်နဲ့ သုံးလေးချီထက်မနည်း လုပ်ပြီး ပြန်လာခဲ့သည်။ တစ်လလောက်ကြာတော့ မမမွန်ဆီက ဖုန်းဝင်လာသည်။ ကိုသုတနဲ့ လက်ထပ်တော့မည်။ ဖြိုးညီကိုလည်း လာစေချင်သည်တဲ့…။ ဖြိုးညီတစ်ယောက် မမမွန်ဆီကို သွားရပြန်သည်။ ဖြိုးညီ မင်္ဂလာဆောင်မတိုင်ခင် ရှေ့တစ်ရက်မှာ မမမွန်ဆီ ရောက်သွားသည်။ ဖြိုးညီရဲ့ အဒေါ်တို့လင်မယား… မမမွန်ရဲ့ အဖေနဲ့အမေလည်း ရောက်နေကြသည်။ ဖြိုးညီနဲ့ မမမွန် မောင်နှမနှစ်ဦးကတော့ ကားတစ်စီးနဲ့ မြို့ထဲမှာ ဖိတ်စာတွေ လိုက်ဝေကြသည်။ ဖိတ်စာတွေဝေပြီး အပြန်လမ်းမှာ ဖြိုးညီတစ်ယောက် ကားမောင်းရင်းနဲ့ မမမွန်ကို မေးမိသည်။ ”မမ…. ကျွန်တော် မရှိတုန်း ဟိုတစ်ယောက်နဲ့ ထပ်ပြီး ဖြစ်သေးလားဟင်….။” မမမွန် ပြတင်းပေါက်ကနေ အပြင်ဘက်ကို အဓိပ္ပာယ်မဲ့စွာ ငေးကြည့်နေသည်။ တအောင့်လောက်ကြာမှ….. ဖြိုးညီရဲ့ အမေးကို မမမွန် ပြန်ဖြေသည်။
”မလုပ်ဖြစ်ပါဘူးကွာ….၊ မမွန် ထပ်မဖြစ်အောင် ရှောင်ပါတယ်။ အဲဒီနေ့က ကိစ္စအတွက်လည်း ငါ့မောင်ကို အရမ်းအားနာတယ်၊ တောင်းပန်တယ်နော်…၊ မောင်လေး…။” ”ရပါတယ် မမွန်ရယ်၊ ဒါပေမဲ့ လက်မထပ်ခင် မမွန်ကို တစ်ခါလောက် ချစ်ချင်သေးတယ်။ ခွင့်ပြုပါလားဟင်…။” ”မတော်ပါဘူး ငါ့မောင်ရယ်…၊ မမွန်က မနက်ဖြန် မင်္ဂလာဆောင်ရတော့မှာကိုကွာ…။” ”ဒီတစ်ခါနောက်ဆုံးပါပဲ မမရယ်….၊ ခွင့်ပြုပါနော်….။” မောင်လေး ဖြိုးညီရဲ့ သနားစရာ တောင်းဆိုသံကိုကြားတော့ မွန်မွန် စိတ်တွေ တင်းမထားနိုင်တော့.. ခပ်လေးလေးပဲ အင်းလို့ပြောပြီး ခေါင်းကို ငုံ့ထားလိုက်တော့သည်။ မမမွန်ဆီက ခွင့်ပြုချက်ရတာနဲ့ ဖြိုးညီ အနီးဆုံး ဟိုတယ်တစ်ခုကို ဝင်ပြီး အခန်းယူလိုက်သည်။ အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ မမမွန်နဲ့ ဖြိုးညီ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ပြောစရာတောင်မလိုဘဲ အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်ခွာကြသည်။ နှစ်ယောက်လုံး ဝတ်လစ်စလစ်နဲ့ မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း ဖြစ်သွားကြလေပြီ။
နှစ်ဦးသား ခန္ဓာကိုယ်ချင်း ပူးကပ်သွားကြသည်။ မမမွန်ရဲ့လက်တွေက ဖြိုးညီကိုယ်လုံးကို တရွရွနဲ့ ပွတ်သပ်နေသလို ဖြိုးညီတစ်ယောက် သူနဲ့ ခွဲရတော့မဲ့ မမမွန်ကို လွတ်ထွက်သွားမှာစိုးတဲ့အလား တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်ထားမိသည်။ ပြီးတာနဲ့ မမမွန်ရဲ့ ပေါင်ကြားထဲမှာ နေရာယူပြီး မမမွန်ရဲ့ အဖုတ်လှလှကြီးကို နောက်ဆုံးအနေနဲ့ အားရပါးရ လျက်ပေးလိုက်သည်။ မမမွန်တစ်ယောက် ကော့ပျံပြီး ကိစ္စပြီးသွားတဲ့ အထိအောင်ပါပဲ။ မမမွန်ကလည်း ဖြိုးညီရဲ့ အတန်ထွားထွားကြီးကို အနမ်းတွေပေးသလို နှုတ်ခမ်းလှလှလေးနဲ့ ကောင်းကောင်းပုလွေပေးသည်။ မမမွန် အားရအောင် စုပ်ပြီးတာနဲ့ မမမွန်ရဲ့ တင်သားကားကားတွေကိုကြည့်ရင်း ဖြိုးညီ လေးဘက်ထောက် အနေအထားနဲ့ မမမွန်ကို လုပ်သည်။ မမမွန်ရဲ့ အဖုတ်စီးစီးလေးထဲမှာ တင်းတင်းကြပ်ကြပ် အဝင်အထွက်လုပ်နေတဲ့ ညီတော်မောင်ပေါ်မှာ ဖြိုးညီစိတ်ကို နှစ်ထားလိုက်ပြီး ဖြည်းဖြည်းမှန်မှန် လုပ်သည်။
”အား…. ကောင်းတယ်…၊ ကိုဖြိုး…. နာနာလေး ဆောင့်…” မမမွန်ဆီက မပွင့်တပွင့် တောင်းဆိုတဲ့ အသံကိုကြားရတော့ ဖြိုးညီ ဆောင့်လိုးနေတဲ့ အရှိန်ကို မြှင့်တင်ပြီး တဖန်းဖန်းမြည်အောင် ဆောင့်တော့သည်။ မမမွန်ရဲ့ အဖုတ်အတွင်းအသားလေးတွေရဲ့ ညှစ်အားအောက်မှ ဖြိုးညီ ကြာကြာတောင့်ခံမထားနိုင်တော့ပါ။ နောက်ထပ် အချက်ငါးဆယ်လောက် ဆောင့်အပြီးမှာပဲ လိင်တန်တစ်ချောင်းလုံး ပွလာသလို ခံစားရပြီး ဖြိုးညီအတန်ကို အဖုတ်အဆုံးထိ ထိုးထည့်ပြီး ပြန်မထုတ်တော့ပဲ အရည်တွေကို ပန်းထုတ်မိတော့သည်။ အချိန်တော်တော်လေးကြာအောင် မမမွန်ရဲ့ အဖုတ်ထဲမှာ စိမ်ထားပြီးတော့ အနည်းငယ်ပျော့သွားတဲ့ ညီတော်မောင်ကို အဖုတ်ထဲကနေပြန်ပြီး ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ မမမွန်ရဲ့ မျက်နှာနားကို တရွေ့ရွေ့ တိုးကပ်သွားရင်း အရည်တွေနဲ့ ပြောင်လက်ပြီး ချောမွေ့နေတဲ့ ညီတော်မောင်ကို မမမွန်ပါးစပ်နဲ့ တေ့ပေးရင်း ပြောလိုက်သည်။
”မမ… စုပ်ပေးဦး…။” ”အရည်တွေနဲ့ မစုပ်ချင်ဘူးကွာ…။” “အာ….” ဖြိုးညီ တစ်ချက်ညည်းရင်း မျက်မှောင်ကြုပ်ပြလိုက်တော့ မမမွန် ချက်ချင်းပဲ ခေါင်းကို အသာကြွ ပါးစပ်ဟပြီး ဖြိုးညီရဲ့လီးကို စုပ်လိုက်သည်။ မမမွန်တစ်ယောက် ဖြိုးညီ မျက်နှာမညိုရအောင် အလိုလိုက်တာဖြစ်သည်။ ဖြိုးညီရဲ့ အတန်မှာ ပေပွနေတာတွေ အကုန်ပြောင်စင်အောင် စုပ်ပေးလို့အပြီးမှာပဲ ဖြိုးညီရဲ့ လိင်တန်ကပြန်ပြီး နိုးကြွလာတော့သည်။ ”အာ….. တောင်လာပြီ။ တော်တော်သန်တဲ့ ငါ့မောင်….။” ”မမနဲ့ တူလို့လေ…။ အဟီး….” ”အာ…. ကိုယ့်အစ်မကို ပြန်ပြီး သိက္ခာချနေတယ်….။” ”ခိခိ… ဟုတ်ပါဘူး….။ မမ ကျွန်တော့်ကို ဟိုဟာ ပေးလုပ်ပါလားဟင်…။” ”အင်…. ဘယ်အဝှာလဲ…။ ကိုဖြိုး မဟုတ်တရုတ်တွေ မစမ်းနဲ့နော်… မမွန်မကြိုက်ဘူး…။ မမွန်တစ်ခါမှ မလုပ်ဖူးဘူး။” ”အာ… မမွန်ကလည်းကွာ…။ နောက်ဆုံးလက်ဆောင်အနေနဲ့ ကိုယ်ချစ်ရတဲ့ မောင်လေးကိုပေးသွားပါနော်…။” ဖြိုးညီရဲ့ စကားအဆုံးမှာ မမမွန် တစ်ချက်တွေဝေသွားပြီး ရီဝေတဲ့ မျက်ဝန်းအစုံနဲ့ ဖြိုးညီကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ ပြီးမှ…. ”မသိဘူးကွာ…။ လုပ်ချင်လည်း လုပ် …. လုပ်….။”
မမမွန် ဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ်နဲ့ အိပ်နေရာကနေ ကုန်းထပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ လေးဘက်ထောက်ပေးသည်။ လေးဘက်ထောက်ပေးထားလို့ နောက်ကို ကော့ပြီး အယ်နေတဲ့ မမမွန်ရဲ့ တင်ဆုံကြီးတွေနောက်မှာ ဖြိုးညီနေရာယူလိုက်ပြီး တင်သားနှစ်ခြမ်းကြားက ခရေပွင့် နီညိုညိုလေးကို မက်မက်မောမော ကြည့်နေမိသည်။
ခရေလေးကိုဖွင့်ဖို့ libricant မရှိ။ ဒါပေမဲ့ သဘာဝက ပေးထားတဲ့ ချောဆီကိုပဲ သုံးရပေတော့မည်။ မမမွန်ရဲ့ အဖုတ်ဝကနေ စီးကျနေတဲ့ အရည်လေးတွေကို လက်နဲ့သိမ်းကြုံးယူပြီး ဖင်ပေါက်လေးဆီကို ပို့လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဖြိုးညီလက်ကို တံတွေးအနည်းငယ်ဆွတ်လိုက်ပြီး မမမွန်ရဲ့ ဖင်ဝလေးကို ချောမွေ့သွားအောင် လက်နဲ့ အသွင်းအထုတ် လုပ်လိုက်သည်။ အတန်ကြာအောင် လက်ညိုးနဲ့ အသွင်းအထုတ်လုပ်ပြီးလို့ ချောမွေ့သွားပြီဆိုမှ ညီတော်မောင်ကို မမမွန်ရဲ့ ဖင်ပေါက်လေးနဲ့ တေ့ထားလိုက်သည်။ ”မမွန်…. စိတ်ကို လျှော့ထားနော်…။ ဖင်ဝကို ကြုံ့မထားနဲ့…။ ” မမမွန်ကို ပြောပြီးတာနဲ့ ဖင်ဝလေးမှာ တေ့ထားတဲ့ သူ့အတန်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုးထည့်လိုက်သည်။ အရည်တွေနဲ့ ချောမွေ့နေတာကြောင့် တော်တော်လေး တင်းကြပ်နေပေမဲ့ သွင်းလို့ရသည်။ ဖြိုးညီ ဖြည်းဖြည်းချင်း အချိန်ယူပြီး ညီတော်မောင်ကို မမမွန် ခရေပွင့်လေးထဲ တရစ်ချင်းစီ ထိုးသွင်းလိုက်တော့သည်။ မမမွန် ဆီက အာ့ခနဲ အော်သံကြားရပြီး ခေါင်းအုံးပေါ်မှာ မျက်နှာအပ်ပြီး ခေါင်းအုံးကို လက်နဲ့ညှစ်ထားသည်။
”မမ… နာလား….၊ ရရဲ့လား….။” မမမွန် ဘာမှ ပြန်မပြောပဲ လက်ကို အသာမြှောက်ပြီး ဆက်လုပ်ဆိုတဲ့သဘောနဲ့ လုပ်ပြသည်။ ဖြိုးညီလည်း မမမွန်ဆီက ခွင့်ပြုချက်ရတာနဲ့ တစ်ဝက်လောက် ဝင်နေပြီးတဲ့ ညီတော်မောင်ကို အသွင်းအထုတ် ဖြည်းဖြည်းချင်း လုပ်တော့သည်။ တစ်ဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဖြိုးညီ အတန်ကြီးက မမမွန် ဖင်ပေါက်လေးထဲကို တစ်ချောင်းလုံး ဝင်သွားချေပြီ။ ဖြိုးညီ တစ်ချက်ချင်းပဲ အသွင်းအထုတ်လုပ်ရင်း အချက်နှစ်ဆယ်လောက် လုပ်ပြီးတော့ မမမွန်ဆီက တရှီးရှီး ညည်းသံနဲ့အတူ တင်ဆုံကြီးကို ကော့ကော့တင်ပေးလာသည်။ ”မမွန် … ကောင်းလား…၊ နာသေးလား….။” ”အင်း….. နာလည်းနာတယ် ကောင်းလည်းကောင်းတယ်….။ လုပ်ပါတော့… မြန်မြန်လေး….။” ဖြိုးညီ မမမွန်ရဲ့ တင်ပါးနဲ့ ဆီးခုံ တဖွတ်ဖွတ်မြည်အောင် ဆောင့်ပြီး လုပ်မိတော့သည်။ မမမွန်လည်း ကောင်းလာပြီ မဟုတ်ပါလား။ မမမွန်ရဲ့ စအိုကြွက်သားလေးက ဖြိုးညီ လိင်တန်ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဆွဲညှစ်ထားတာမို့ ဖြိုးညီတစ်ယောက် ကိစ္စမပြီးအောင် မနည်းပင် ထိန်းထားရသည်။ မမမွန်ကိုလည်း ပိုပြီးကောင်းသွားအောင် လက်တစ်ဖက်နဲ့ မမမွန်ရဲ့ အစိလေးကို ကလိပေးလိုက်သည်။ ခရေပွင့်လေးထဲ တစွပ်စွပ်နဲ့ ဝင်ထွက်နေတဲ့ ဆောင့်ချက်ကိုတော့ မရပ်….။ တအောင့်လောက်ကြာတော့ မမမွန်တစ်ယောက် တအားအားနဲ့ အော်ရင်း တင်ပါးအစုံတို့ တုန်တက်ပြီး ငြိမ်သွားသည်။ ဖြိုးညီလည်း စိတ်ကိုတင်းမထားတော့ပဲ ညီတော်မောင်ရဲ့ ကွမ်းသီးခေါင်းလေးကို ရှုံ့ပွရှုံ့ပွနဲ့ ညှစ်ပေးနေတဲ့ မမမွန်ရဲ့ တင်းကြပ်လှတဲ့ စအိုကြွက်သားလေးတွေ ညှစ်တာကို အားပါးရခံစားရင်း သုတ်ရည်တွေကို ဖင်ထဲအပြည့် ပန်းထုတ်လိုက်လေတော့သည်။
ဆီဒိုးနားဟိုတယ်…. မင်းတုန်းခန်းမတွင် မင်္ဂလာပွဲတစ်ခု ကျင်းပနေသည်။ ဖြိုးညီ မမမွန်မင်္ဂလာဆောင်မှာ သတို့သားအရံလုပ်သည်။ မမမွန်လည်း တစ်ဝိုင်းပြီးတစ်ဝိုင်း ဧည့်သည်တွေကို လိုက်လံနှုတ်ဆက်နေသည်။ နှစ်ဦးသား မျက်လုံးချင်းမဆုံမိအောင် အတတ်နိုင်ဆုံး ရှောင်နေကြသည်။ မဖြစ်သင့်တာတွေ ဆက်မဖြစ်အောင် နှစ်ဦးသား စောင့်ထိန်းရမည် မဟုတ်ပါလား။ ဒီနေ့ မင်္ဂလာအခမ်းအနားရဲ့ သတို့သမီးကို သတို့သားအရံက မင်္ဂလာပွဲမတိုင်ခင် တစ်ရက်အလိုတွင် ရှေ့ရောနောက်ပါ ဖွင့်ခဲ့သည်ဆိုသည်ကိုတော့ ကာယကံရှင် နှစ်ဦးမှတစ်ပါး။…ပြီးပါပြီ
Zawgyi
မွတ္ခ်က္ – အင္းစက္စာေပျဖစ္ပါသည္။အင္းစက္စာေပဆိုသည္မွာမိသားစုေမာင္ႏွမေသြးသားရင္းအခ်င္းခ်င္းလိင္းဆက္ဆံေသာအေၾကာင္းအရာကိုစိတ္ကူးပုံေဖာ္ေရးသားထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ထို႔ေၾကာင့္မႀကိဳက္မႏွစ္သက္ပါကမဖတ္ရႈပဲေက်ာ္သြားေပးပါ။ယခုဝတၳဳမွာစာေပသေဘာေရးသားျခင္းျဖစ္သျဖင့္လိုက္လံအတုယူျပဳလုပ္ျခင္းမ်ားမျပဳလုပ္ပါရန္ေမတၱာရပ္ခံပါသည္။(ေရးသားသူ- အိပ္မက္သခင္)
ေခၚသံနဲ႔ အတူ အိမ္ထဲဝင္လာတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မမမြန္တို႔ လင္မယားျဖစ္ေနသည္။ သူတို႔လင္မယားနဲ႔ေတာင္ မေတြ႕တာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ။ မမမြန္က ၿဖိဳးညီရဲ႕ အစ္မ တစ္ဝမ္းကြဲ ၊ ၿဖိဳးညီ အေဖရဲ႕ညီမရဲ႕ သမီးအငယ္ဆုံးျဖစ္သည္။ ၿဖိဳးညီတို႔အေဖက တ႐ုတ္စပ္သည္။ အေဒါ့္ ေယာက်ာ္းကလဲ တ႐ုတ္ဆိုေတာ့ မမမြန္က ပီဘိတ႐ုတ္မေလးတစ္ေယာက္ႏွယ္။ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ရင္သားေတြက ထြားထြား ၊ တင္သားေတြကလည္း ႀကီးသည္၊ ႐ုပ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ေခ်ာသည္။ သူ႔ေယာက္်ားျဖစ္သူ ေယာက္ဖတစ္ဝမ္းကြဲက ကိုခ်မ္းသာ တဲ့။ ကားပစၥည္းေတြ အႀကီးအက်ယ္ေရာင္းတဲ့ သူေဌးသား။ ႐ုပ္ကလည္း ေခ်ာသည္။ ဒီလိုပဲ မမမြန္နဲ႔ႀကိဳက္ၿပီး လက္ထပ္ၾကတာ ႏွစ္ႏွစ္ေတာင္ေက်ာ္ေပါ့။ ၿဖိဳးညီ အေတြးစေတြကို ျဖတ္လိုက္ၿပီး ဧည့္သည္ႏွစ္ေယာက္ကို အိမ္ထဲေခၚလိုက္သည္။
”လာ…. အစ္ကိုနဲ႔ မမ ဘယ္ကိုလာတာလဲ။” ” ဒီလိုပါပဲ နင့္အစ္ကိုအေၾကာင္း မသိေသးဘူးလား။ သူတီဘီျဖစ္တာေလ ေနာက္ဆုံးအဆင့္ ေဆးယဥ္ပါး ေရာဂါျဖစ္တာ။ ပထမျဖစ္တုန္းက ေဆးမွန္မွန္ မေသာက္တာနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းေဆးမတိုးေတာ့ပဲ ျဖစ္သြားတာ။ အခုလည္း ေနမေကာင္းဘူး။ တစ္ခါတစ္ခါ ထထေဖာက္ေသးတယ္။ ေသြးေတြအန္တာမွ မေျပာပါနဲ႔။ ” ေဘးနားက ေယာက္ဖေတာ္ကေတာ့ တစ္ခ်က္သာၾကည့္ၿပီး ယဲ့ယဲ့ၿပဳံးျပသည္။ အၿပဳံးက ႏြမ္းလွ်ေနသည္။ “ဒါနဲ႔ မမတို႔ ဘာကိစၥနဲ႔ လာတာလဲ။ ခဏေလးေနာ္ ။ အေဖနဲ႔ အေမ ေဈးခဏသြားတယ္။ ျပန္ေရာက္ေတာ့မွာပါ ။ မၾကာပါဘူး ။ “ “နင့္ကို ေဆးအေၾကာင္းေလး ေမးခ်င္လို႔ လာတာပါ။ သူလည္း ေဆးေတြ ေသာက္ေနေတာ့။ ေဆးဖိုးကလည္း တစ္လကို ငါးသိန္းေလာက္ကုန္တယ္ဟယ္။ ဘာေဆးေတြလဲ ဆိုတာရယ္ ။ ေနာက္ေရာ အေကာင္းအတိုင္း ျပန္ျဖစ္ပါ့မလားလို႔ ေမးခ်င္လို႔။ “ ဓာတ္မွန္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဆုတ္တြင္ စေပါ့ေတြက ဇကာေပါက္ႏွယ္။ ေအာ္……. ေပလိုက္တဲ့ ငါ့ေယာက္ဖ ။ ဘာလို႔ အဲဒီေလာက္ေတာင္ ဆိုးဝါးသြားပါ့လိမ့္။ ၿဖိဳးညီတစ္ေယာက္ မခ်ိတင္ကဲပင္ ေတြးမိလိုက္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ လူနာတစ္ေယာက္ကို စိတ္ဓာတ္က်ေအာင္ မေျပာသင့္ေသာေၾကာင့္ ” ေကာင္းမွာပါ မမ။ ေဆးကို ပုံမွန္ေသာက္ေလ။ ဒီအစက္အေျပာက္ေတြကေတာ့ ျပန္ေပ်ာက္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ က်န္တာေတာ့ သူ႔ေဆးပတ္လည္ေအာင္ေသာက္လို႔ တီဘီ bacilli ေတြ ကုန္သြားရင္ ေပ်ာက္မွာပါ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေဆးလိပ္မေသာက္နဲ႔ ။ အပင္ပန္းမခံနဲ႔ေတာ့ေပါ့။ သက္ေတာင့္သက္သာပဲ ေနရမွာေပါ့။”
” ဒါေတာင္ နင့္အစ္ကိုက ေဆးလိပ္ျပန္ေသာက္ခ်င္ေသးတယ္ ။ မနည္းတားထားရတာ ။ အရင္ကတည္းက ဖင္မီးခိုးထြက္ေအာင္ ေသာက္တဲ့လူေလ။ ” ေျပာရင္းဆိုရင္း ေဖေဖနဲ႔ေမေမ ျပန္ေရာက္လာလို႔ စကားစျပတ္သြားသည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ မိဘႏွစ္ပါး စကားေကာင္းေနၾကသည္။ အာလႅာပ သလႅာပေတြကို ဆက္နားမေထာင္ခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ အခန္းထဲဝင္ၿပီး ကိုနတ္သားေရးထားတဲ့ ” ျပန္ေျပာျပဖို႔ ေတာ္ေတာ္ခက္လိမ့္မယ္” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကိုပဲ ျပန္ဖတ္ေနမိသည္။ ဖတ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဖတ္လိုက္တာ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ ၾကာသြားသည္မသိ။ ဧည့္ခန္းထဲက ”သားေရ ခဏလာဦး ေျပာစရာရွိလို႔” အေမရဲ႕ ေခၚသံကိုၾကားလို႔ အျပင္ကို ထြက္ၾကည့္မိသည္။
” သားကို ရန္ကုန္ထည့္ေပးလိုက္မလို႔ ။ သြား အထုပ္သြားျပင္ေခ် ။ ေန႔လည္ နင့္အစ္မတို႔ျပန္ရင္ တစ္ခါထဲလိုက္သြား။ နင္ေက်ာင္းပိတ္တဲ့ ႏွစ္လ ဒီမွာလည္း အားေနတာပဲ။ လတ္လ်ား လတ္လ်ားနဲ႔ ဘာမွလဲမဟုတ္ဘူး ။ ဟိုမွာ အကူအညီလိုေနတာ သြားကူညီေခ်။ ” ၿဖိဳးညီလည္း ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကို ပိတ္လိုက္ၿပီး အထုပ္အပိုးေတြ ျပင္ဆင္ေနလိုက္သည္။ ေန႔လည္ထမင္းစားၿပီးေတာ့ အစ္မတို႔ကားနဲ႔ ရန္ကုန္လိုက္ခဲ့သည္။ ေယာက္ဖက ကားေတာင္ သိပ္မေမာင္းႏိုင္။ ပဲခူးလာတုန္းကေတာင္ အစ္မ ေမာင္းခဲ့တာ ။ အျပန္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေမာင္းမယ္ မမဆိုၿပီး သူကိုယ္တိုင္ ေမာင္းၿပီး လာခဲ့လိုက္သည္။ အိမ္က စဥ့္အိုးတန္းလမ္း ေျခာက္လႊာ ။ ေယာက္ဖက သုံးလႊာေလာက္ပဲ တက္ရေသးသည္ … ေဟာဟဲ …ေဟာဟဲ ျဖစ္ေနလို႔ သူ႔ကိုေစာင့္ေစာင့္ၿပီး ေခၚရသည္။ အေပၚေရာက္ေတာ့ ေယာက္ဖ ေမာၿပီး ဖလက္ျပသြားသည္။ အခန္းထဲ သြားနားေနသည္။
”ေမာင္ေလးေရ ………. အထုပ္ေတြ ဝိုင္းကူထားပါဦး ။ နင့္အစ္ကိုအထုပ္ကို သူ႔အခန္းထဲထား ။ မမအထုပ္ကိုေတာ့ ဒီကိုယူလာခဲ့ ။ ” ” မမက အစ္ကိုနဲ႔ တစ္ခန္းထဲ အတူတူအိပ္တာ မဟုတ္ဘူးလား” ” နင့္အစ္ကိုဆီက ပိုးကူးမွာစိုးလို႔ ခြဲအိပ္တာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိၿပီ။ သူကလည္း ေဆးျပင္းေတြ ေသာက္ရေတာ့ ညညဆို တန္းၿပီး အိပ္ေပ်ာ္တာပါပဲဟယ္။ လင္မယားကိစၥလည္း သိပ္မရွိေတာ့ပါဘူး။ ” အိမ္ေထာင္က်တာမွ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိေသးသည္။ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ခြဲအိပ္ရေသာ မမကိုလည္း သနားမိသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာစိတ္မွ မျဖစ္မိေပ။ ဒီလိုနဲ႔ မနက္ေစာေစာထတဲ့ သူ႔အက်င့္ေၾကာင့္ မနက္ေစာေစာ ေရေႏြးတည္၊ ထမင္းအိုးတစ္လုံးခ်က္ၿပီး ေဈးသြားလိုက္သည္။ ေဈးကျပန္လာေတာ့ မမမြန္တစ္ေယာက္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ထြက္လာတာနဲ႔ တန္းတိုးသည္။ ထမိန္ ရင္လွ်ားေပၚမွာ တဘက္ေလး လႊားထားသည္။ ”ေအာ္……. မမမြန္ ႏိုးေနၿပီလား။ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ ေဈးကျပန္လာၿပီ ။ ၾကက္သားနဲ႔ အာလူးရယ္ ၊ ကင္ပြန္းခ်ဥ္႐ြက္နဲ႔ ပဒတ္စာေလးပဲခ်က္ၿပီး ငပိရည္နဲ႔ တို႔စရာေလး တို႔မလို႔ စီစဥ္ထားတယ္။” ၿဖိဳးညီတစ္ေယာက္ ေရပက္မဝင္ စကားေတြကို ေဖာေဖာသီသီပင္ ေျပာမိသည္။
” ဒါနဲ႔ မမမြန္မ်က္ႏွာ မေကာင္းပါလား။ ညက အိပ္မေပ်ာ္လို႔လား။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ မမရဲ႕။” ေသခ်ာေမးၾကည့္ေတာ့မွ.. ” ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး။ ညက မမမြန္ ေျခဆစ္၊ လက္ဆစ္ေတြကိုက္လို႔ အိပ္လို႔မရဘူးေလ။ မိုးေအးေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့။ ဆရာဝန္ကေတာ့ ေလးဘက္နာလို႔ ေျပာတာပဲ။ အဲဒါ မိုးေအးတိုင္း ျဖစ္ေနေတာ့ စိတ္ညစ္ေနတာပါ။ ” ” ဒါမ်ား မမမြန္ရယ္ ညကတည္းက ေျပာပါလား ။ ကြၽန္ေတာ္ ေဆးေပးၿပီး ကုေပးမွာေပါ့။ ဘာလဲ ကိုယ့္ေမာင္ေလးကို ေက်ာင္းမၿပီးေသးဘူးဆိုၿပီး မယုံဘူးလား။ ” ”လာ… ဒီမွာထိုင္ ။ ကြၽန္ေတာ္ရွင္းျပမယ္။ အဲဒါ Rheumatoid arthritis လို႔ေခၚတယ္ ။ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ အကိုက္အခဲေပ်ာက္ေဆး ေသာက္ေပါ့။ ေနာက္တစ္ခါျဖစ္ရင္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေခၚေလ။ ” ” အင္း “ ”ကြၽန္ေတာ္ မနက္စာျပင္ထားတယ္။ အစ္ကို႔ကို ႏႈိးလိုက္ဦးေလ။ တူတူစားရေအာင္။” ”ရတယ္ေမာင္ေလး သူက ေနျမင့္မွထတာ ။ သူ႔ကို ႏႈိးရင္လည္း မႀကိဳက္ဘူး။ ေမာင္ေလးနဲ႔ မမပဲ အရင္စားထားႏွင့္မယ္ ။ ေနာက္မွခ်က္ေပါ့ ။ ဝီရိယေကာင္းေနလိုက္တာေနာ္။ ခဏေလး မမ အဝတ္အစား သြားလဲလိုက္ဦးမယ္။ ” ေျပာရင္းဆိုရင္း ထြက္သြားေသာ မမမြန္ရဲ႕ ေနာက္ပိုင္းကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။ တင္သားေတြက ထြားၿပီး အယ္ေနသည္။ အသားက ေရစိုေတာ့ ထမိန္က တခ်ိဳ႕ေနရာေတြ အသားမွာ ကပ္ေနသည္။ တင္သားေတြ လႈပ္တာ ထမိန္က ကပ္ပါသြားေတာ့ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီ တက္လိုက္က်လိုက္က ၾကည့္လို႔ေကာင္းေနသည္။ ကာမမႈလည္း ေကာင္းေကာင္းမျပဳျဖစ္ေတာ့ က် မသြား။ ဒီၾကားထဲ အိမ္အလုပ္ေတြကို သူတစ္ေယာက္ထဲ ဒိုင္ခံလုပ္ရေတာ့ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္သလိုျဖစ္ၿပီး ရင္သား ၊ တင္သားေတြက က်စ္လစ္ေနသည္။
ေန႔လည္ အိမ္ေနာက္ေဖးမွာ ဟင္းခ်က္ရင္း မမမြန္ေနာက္မွာ ေရာက္တာမသိပဲ လွည့္လိုက္ေတာ့ ရင္ခ်င္းအပ္သလို ျဖစ္သြားၿပီး မမမြန္ရဲ႕ ႏို႔ႀကီးေတြနဲ႔ ပြတ္မိသြားသည္။ အိစက္ေနေသာ အေတြ႕အထိေၾကာင့္ ကတုန္ကရင္ေတာင္ ျဖစ္သြားသည္။ မနည္းစိတ္ႏွစ္ၿပီး ဟင္းအိုးထဲ အာ႐ုံစိုက္လိုက္ရသည္။ ေန႔လည္စာ ၿဖိဳးညီလက္ရာကို ခ်ီးက်ဴးၾကသည္။ ၿဖိဳးညီလည္း ေန႔လည္စာစားၿပီး သူ႔အခန္းထဲဝင္ကာတစ္ေရးတေမာ အိပ္လိုက္သည္။ ညေနေစာင္းေလာက္ႏိုးေတာ့ ေလ့က်င္ခန္းလုပ္သည့္ အေနနဲ႔ ဒိုက္ထိုးၿပီး ေဘာင္းဘီတိုႏွင့္ပင္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ၿပီး ေရပန္းေအာက္မွာ အားရပါးရ ေရခ်ိဳးလိုက္သည္။ ညေနစာစား ၊ ၿပီးေတာ့ ေယာက္ဖနဲ႔ ေဘာလုံးပြဲၾကည့္ ။ ပထမပိုင္းၿပီးေတာ့ ေယာက္ဖက မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့ ။ အားနည္းတာေရာ ၊ အိပ္ေရးပ်က္ မခံႏိုင္တာေရာေၾကာင့္ အိပ္ေတာ့မည္ ေျပာသည္။ မမမြန္က အိပ္ယာခင္းေပး ေစာင္ၿခဳံေပးသည္။ ေယာက္ဖအိပ္သြားၿပီးမွ ျပန္ထြက္လာသည္။ ”ငါ့ေမာင္ေလး မအိပ္ေသးဘူးလား။ မမေတာ့ အိပ္ေတာ့မယ္ ။” “ရတယ္ မမ ကြၽန္ေတာ္က ႏွစ္ပြဲဆက္ၾကည့္မွာ ။ ၉ ခြဲပြဲၿပီးရင္ ၁၂ နာရီပြဲ လာဦးမွာဆိုေတာ့ ၂ နာရီေက်ာ္ေလာက္မွ အိပ္ျဖစ္မွာ ။ ဂြတ္ႏိုက္ေနာ္ မမ။ ” ဒုတိယပြဲၾကည့္ရင္း ပထမပိုင္းအၿပီး ခဏနားေတာ့ ေဘာလုံးဂ်ာနယ္ဖတ္ဖို႔ လိုက္ရွာမွ ဂ်ာနယ္က ျခင္းေတာင္းထဲ ထည့္လိုက္မိမွန္း သိသည္။ ဒီကိုလာတုန္းက အထုပ္မဆန႔္တာနဲ႔ ျခင္းေတာင္းထဲ ထည့္ထားတာ ။ ျခင္းေတာင္းက မမမြန္ အခန္းထဲမွာ ။ မထူးပါဘူးေလ ။ဘယ္သူမွမ မဟုတ္တာ ကိုယ့္အစ္မပဲ ဆိုၿပီး အခန္းထဲဝင္လိုက္သည္။ ႏိုးသြားမွာေၾကာက္လို႔ ေျခဖြနင္းၿပီး အခန္းထဲဝင္ ၊ ကုတင္ေအာက္က ျခင္းေတာင္းကို ငုံ႔ယူေနစဥ္ ”ေမာင္ေလး ေဘာလုံးပြဲၿပီးၿပီလား။”
” ေအာ္ မမ မအိပ္ေသးပဲကို ၊ မၿပီးေသးဘူး မမ ။ ပထမပိုင္းၿပီးၿပီ ပ်င္းေနလို႔ ေဘာလုံးဂ်ာနယ္ ဖတ္မလို႔ဟာ ေဘာလုံးဂ်ာနယ္က ျခင္းေတာင္းထဲ ပါသြားလို႔ လာယူတာ။” ” ေအာ္ ေအးေအး “ ” မမ မအိပ္ေသးဘူးလား ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ။ ” ”အဆစ္အျမစ္ေတြ ကိုက္ျပန္ၿပီ ငါ့ေမာင္ရယ္။ လက္ဆစ္ေျခဆစ္ေတြ ကိုက္ေနတာ။” ”ေအာ္….. ဒါေလးမ်ား မမရယ္ ။ ကြၽန္ေတာ့္ဆီမွာ ေဆးပါလာတယ္ ခဏေစာင့္။ ” အခန္းထဲျပန္ၿပီး အသင့္ရွိေနတဲ့ အစာအိမ္မထိတဲ့ အကိုက္အခဲေပ်ာက္ေဆးကိုပဲ Antacid ေလးနဲ႔ တြဲၿပီး ေပးလိုက္သည္။ ေဆးတိုက္ၿပီးေတာ့ ”မမ.. လက္ဆစ္ေတြ ကိုက္ေနတယ္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္ ႏွိပ္ေပးရဦးမလား။” ”အင္း ႏွိပ္ေပးေလ ။ ေကာင္းတာေပါ့ ငါ့ေမာင္ရယ္။ မမကေတာ့ အရမ္းကိုက္တာပဲသိတယ္။ ” ၿဖိဳးညီတစ္ေယာက္ မမမြန္ရဲ႕ လက္ဆစ္ေတြကို စိတ္ပါလက္ပါနဲ႔ ႏွိပ္ေပးေနမိသည္။ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက သြယ္လ်ေနသည္။ ေဖာ့ဖေယာင္းလို ႏူးညံ့ေနသည္။ ကုတင္က နံရံကပ္ထားတာဆိုေတာ့ နံရံဘက္ႏွင့္ေဝးသည့္ ဒီဘက္လက္ကို ႏွိပ္ေပးတုန္းက ဘာမွမျဖစ္။ ဟိုဘက္လက္ကို က်ေတာ့ မမက သူ႔ရင္ဘတ္ေပၚ တင္ေပးထားသည္။
လက္ကိုႏွိပ္ရင္း တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ရင္သားႀကီးေတြကို ထိမိေတာ့ အိစက္သည့္ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ေအာက္ကညီေတာ္ေမာင္က ေခါင္းေထာင္ခ်င္လာသည္။ ပုဆိုးပဲဝတ္ထားတာရယ္ ၊ ညဘက္အိပ္ခါနီးဆိုေတာ့ အတြင္းခံေဘာင္းဘီက ဝတ္မထားေတာ့ ပုဆိုးေအာက္မွာ ေငါထြက္ေနသည္။ မမြန္ကေတာ့ မသိေလာက္။ ခဏၾကာေတာ့ ”ရၿပီငါ့ေမာင္ လက္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး သက္သာသြားၿပီ။ လုပ္ေပးလက္စနဲ႔ ေျခဆစ္ေလးေတြ ႏွိပ္ေပးဦး။ ဒူးေခါင္းေရာပဲ။ ခစ္ခစ္ ” ၿဖိဳးညီ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြကို ညင္ညင္သာသာ ႏွိပ္ေပးသည္။ ေကာ့လိုက္ ကုတ္လိုက္ ခ်ိဳးေပးသည္။ အဆစ္ေလးေတြေပၚမွာ လက္နဲ႔ဖိေပးသည္။ ေျခရင္းကေန အေပၚကို ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ေအာက္ခံမဝတ္ထားတဲ့ ညဝတ္အက်ႌေပၚမွာ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ အာေခါင္ေတြေတာင္ ေျခာက္လာသည္။ ခဏေနေတာ့ မမက အေပၚကို ဆြဲတင္ၿပီး ” ဒူးေခါင္းေလးပဲ ေနာက္ဆုံးႏွိပ္ေပးေတာ့ ငါ့ေမာင္ေရ။ ေမာင္ေလးလည္း ေတာ္ေတာ္ေညာင္းေနေတာ့မယ္။ မမလည္း ေဆးေသာက္လိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းသြားတယ္။” ဒူးေခါင္းကို ႏွိပ္ေပးရင္း ေျခသလုံးသား ျဖဴျဖဴေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့။ ၿဖိဳးညီ လက္ဖဝါးေတြက ႏွိပ္ေနတာ မဟုတ္ေတာ့ပဲ ဖြဖြေလး ဆုပ္ၿပီး ပြတ္သတ္ေနမိမွန္းေတာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိမထားမိေတာ့ေပ။ ၿဖိဳးညီ ေခါင္းထဲမွာ တျခားဟာေတြ ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး၊ အခု ျမင္ေနရတဲ့ ဒူးေခါင္းေလာက္ အဆင့္ကေန ပိုၿပီး ျမင္ခ်င္လာမိၿပီ။
ၿဖိဳးညီ လက္ေတြက မမမြန္ရဲ႕ ဒူးဆစ္ကေလးကို ဆုပ္ကိုင္ပြတ္ေပးရင္းက ေပါင္လုံးေတြေပၚကို ေရာက္သြားသည္။ ထမိန္စက ဒူးေလာက္ထိပဲ ရွိေသးေတာ့ မမမြန္ရဲ႕ ေပါင္တန္ေတြကို မေတြ႕ရေပမဲ့ ၿဖိဳးညီလက္ဖဝါးေတြက ေခ်ာမြတ္ ေတာင့္တင္းေနတဲ့ အသားေတြကို ထမိန္ေအာက္ကပဲ လက္လွ်ိဳ ပြတ္လို႔ ေကာင္းေကာင္းနဲ႔မို႔ တေျဖးေျဖးခ်င္း ေပါင္ရင္းနားထိ တိုးပြတ္သပ္လာမိသည္။ ၿဖိဳးညီ လက္ဖဝါးက ေပါင္ရင္းနားထိ ေရာက္လာတာမို႔ ၿဖိဳးညီရဲ႕ လက္ေကာက္ဝတ္ေတြက သူ႔ အလိုလို မမမြန္ရဲ႕ ထမိန္အနားစကို တြန္းတင္ေပး လာသလို ျဖစ္လာေတာ့၊ မမမြန္ရဲ႕ ေပါင္တန္ ဝင္းဝင္းကို စျမင္ေနရၿပီ။
ၿဖိဳးညီ မမမြန္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္လုံးအစုံပိတ္ထားတာ ေတြ႕ရသည္။ မ်က္ေစ့ေလးပိတ္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္း မဟတဟနဲ႔ မမမြန္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးမွာ နဖူးေၾကာေလး မသိမသာႀကဳံ႕ေနတာလည္း ေတြ႕လိုက္ရသည္။ မမမြန္ သိရက္နဲ႔ ဘာမွမေျပာတာကို ေတြ႕ရေတာ့ ၿဖိဳးညီ ပိုရဲလာသည္။ လက္ေတြက ေပါင္အေပၚေတြ ေဘးေတြကို စက္ဝိုင္းလို ပြတ္ေနရင္း သူ႔လက္ဖ်ံျဖင့္ ထမိန္ကို ပိုလွန္ေအာင္ တြန္းပို႔ေပးလာခဲ့သည္။ ျဖဳဝင္းမြတ္ ေခ်ာေနေသာ ေပါင္လုံးႏွစ္လုံးကို တစ္ဝက္ေလာက္ျမင္ရေတာ့ ၿဖိဳးညီရဲ႕ ညီေတာ္ေမာင္က မာေတာင့္တင္းေနတာ နာေတာင္နာလာၿပီ။ အဲဒါနဲ႔ ညာဘက္က ဆက္ပြတ္ေပးေနရင္း ဘယ္ဘက္လက္နဲ႔ ထမိန္ကို မမမြန္ ဗိုက္ေပၚထိေရာက္ေအာင္ လွန္တင္လိုက္သည္။ ဘြားကနဲ ေပၚလာတဲ့ မမမြန္ရဲ႕ ေစာက္ဖုတ္ ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးက အေမႊးအမွ်င္ေတြ သန႔္စင္ထားလို႔ ေျပာင္ၿပီး အကြဲေၾကာင္းမွာ တြန႔္လိမ္လိမ္ ႏႈတ္ခမ္းဖတ္ေလး တစ္ခုက ညိဳညိဳ မဲမဲေလးနဲ႔ ၊ ေဘးနားက ပန္းေရာင္ရင့္ရင့္ အတြင္းသားေလးေတြက အရည္ၾကည္ေတြစိုၿပီး မီးေရာင္ေအာက္မွာ အေရာင္ျပန္လဲ့ေနသည္။
ၿဖိဳးညီ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္နဲ႔ ပြတ္ေနတဲ့ လက္တစ္ဖက္ကိုပါ ရပ္လိုက္ၿပီး မမမြန္ရဲ႕ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားထဲ ဝင္ဒူးေထာက္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေပါင္ႏွစ္လုံးကို အသာေလးတြန္းၿပီး ကားလိုက္သည္။ အဲ့ေတာ့မွ မမမြန္က ႐ုတ္တရက္ လန႔္ႏိုးသလိုနဲ႔ မ်က္လုံးအစုံပြင့္လာၿပီး ” အာ…… ငါ့ေမာင္ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲကြယ္။ မေတာ္ပါဘူး။” ” ကြၽန္ေတာ္ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့လို႔ပါ မမရယ္၊ ခြင့္လႊတ္ပါေတာ့ “ မမမြန္က သူ႔ထမိန္ကို ျပန္ဆြဲဖုံးၿပီး ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုေစ့ဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။ ဒါေပမဲ့ ၿဖိဳးညီက သူ႔ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားထဲမွာ ေရာက္ေနၿပီဆိုေတာ့ ေပါင္ႏွစ္လုံးက ၿဖိဳးညီကို ညႇပ္ထားလိုက္သလို ျဖစ္ေနသည္။ ဒါ့အျပင္ ေပါင္ႏွစ္လုံးကို ညႇပ္ဖို႔ ဒူးႏွစ္လုံးကို ေထာင္လိုက္ရေတာ့ အခုမွ ဒူးေထာင္ေပါင္ကားဆိုေတာ့ လိုးပါေတာ့လို႔ ဖိတ္ေခၚေနသလိုပင္။ ၿဖိဳးညီတစ္ေယာက္ မမမြန္ ျပန္ဖုံးလိုက္တဲ့ ထမိန္ကို အနားကကိုင္ အသာဆြဲလွန္ၿပီး အဖုတ္ႀကီးကို ကုန္းလ်က္လိုက္သည္။ ” အို ဟဲ့ အား ရွီး အိုး မေကာင္းဘူးထင္တယ္ေနာ္.. အို႔ ခက္ေတာ့တာပဲ ကြၽတ္စ္ကြၽတ္စ္” မေတာ္ပါဘူးသာ ေျပာေနတာ အဖုတ္ထဲမွာ အရည္ေတြ ႐ႊဲေနသည္။ အရည္ၾကည္ေလးေတြကို လွ်ာႀကီး နဲ႔ တစ္ခါထဲ သိမ္းႀကဳံးလ်က္လိုက္သည္။ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ႏွစ္လႊာကို ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ စုငုံၿပီး ခ်ိဳခ်ဥ္စုပ္သလို ဆြဲစုပ္လိုက္သည္။
” ရႈး……….. အား…………. ဘယ္လိုမ်ား လုပ္ေနတာလဲ ငါ့ေမာင္ရယ္…. အင့္.” မမမြန္တစ္ေယာက္ ေကာ့ျပန္ေနသည္ ။ ခါးေကာ့ၿပီး အဖုတ္ႀကီးကို ေကာ့ေပးသည္။ အဖုတ္ႀကီးကို ၿဖိဳးညီမ်က္ႏွာႏွင့္ ကပ္ေပးသည္။ အေစ့ေလးကို ဆြဲစုပ္ေပးသည္။ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာကို ၿဖဲၿပီး ပန္းေရာင္ အတြင္းနံရံထဲကို လွ်ာကိုေခါက္ကာ ပို႔လႊတ္လိုက္သည္။ ” အ….. အ……. နာနာေလးလ်က္….. ေကာင္းလိုက္တာ…. ” အေစ့ကို စုပ္လိုက္၊ လွ်ာနဲ႔ထိုးေမႊလိုက္၊ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ၿဖိဳးညီႏႈတ္ခမ္း ေတ့ၿပီးစုပ္လိုက္ လုပ္ေနတုန္း မမမြန္ လက္ႏွစ္ဖက္က ၿဖိဳးညီလက္ႏွစ္ဖက္ကိုယူၿပီး သူ႔ႏို႔အုံေပၚမွာ တင္ေပးသည္။ တင္းအိၿပီး ႏူးညံ့ေနတဲ့ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ညဝတ္အက်ႌေပၚကပဲ နာနာနယ္မိသည္။ ” ညႇစ္ နာနာ ညႇစ္ ေကာင္းေနၿပီ ။ ေကာင္းလိုက္တာ။ ေအာက္ကလည္း ၿပီးေတာ့မယ္..။ ” ”အား …… အား……….. ၿပီးၿပီ ၿပီးၿပီ …။ ” ခါးေလးကိုေကာ့ၿပီး အရည္ေတြ ဒလေဟာ ထြက္ကာ ၿပီးသြားသည္။ ၿဖိဳးညီမ်က္ႏွာမွာလည္း အရည္ေတြ လူးေနသည္။ ထြက္လာတဲ့ အရည္ေတြ တစ္ခါထဲ မ်ိဳခ်လိုက္သည္။
မမမြန္အရည္က အခ်ဥ္ဓာတ္ မမ်ား ။ အနည္းငယ္ ငန္သည့္ဘက္ကဲသည္။ သိပ္မခ်ဥ္ဘူးဆိုေတာ့ အက္ဆစ္ဓာတ္နည္းတယ္ ။ PH နိမ့္မွာေပါ့ ။ ၿဖိဳးညီ စိတ္ထဲကပင္ ေစာက္ရည္ကို ဓာတ္ခြဲၾကည့္မိသည္။ စိတ္ကူးေနလို႔ မၿပီးေသး ။ အလုပ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရဦးမယ္ ဆိုၿပီး ပုဆိုးကို တစ္ခါထဲ ဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္။ ေအာက္က ေစာင့္ဆိုင္းေနတဲ့ ညီေတာင္ေမာင္က ဘြားကနဲ ထြက္လာသည္။ မမမြန္ကေတာ့ လွ်ာနဲ႔တင္ တစ္ခ်ီၿပီးသြားလို႔ မ်က္လုံးေလးေမွးေနသည္။ ၿဖိဳးညီ ဒူးေထာက္ကာ ေထာက္ကာနဲ႔ ေခါင္းရင္းဘက္ကို သြားလိုက္သည္။ ညီေတာ္ေမာင္ကို ပါးစပ္နားေလးကပ္ၿပီး ။ “…မမမြန္….” လို႔ ညင္ညင္သာသာ ေခၚလိုက္သည္။ မမမြန္ မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပါးစပ္နားမွာ တရမ္းရမ္း ျဖစ္ေနတဲ့ ညီေတာ္ေမာင္ကိုေတြ႕ၿပီး မ်က္လုံးေလး ဝိုင္းသြားသည္။ ” အာ …… အႀကီးႀကီးပဲ ။ နင့္အစ္ကိုဟာေတာင္ အဲေလာက္ မႀကီးဘူး။” ” ကြၽန္ေတာ္က အေဆာင္မွာ ပ်င္းေနတာနဲ႔ အားအားရွိ ပန႔္ဆြဲထားတာေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ပါ။ ” ” အားရပါးရႀကီးေနာ္… ငါ့ေမာင္က မေခဘူးပဲ” ”ကြၽန္ေတာ့္ကိုလည္း တစ္လွည့္ လုပ္ေပးပါဦး မမရယ္။ ” စကားဆုံးေတာ့ လက္ေလးတစ္ဖက္ကိုႂကြၿပီး ညီေတာ္ေမာင္ကို လွမ္းကိုင္လိုက္သည္။ ေခါင္းေလးကိုႂကြၿပီး ဒစ္ထိပ္ဖ်ားေလးကို ငုံသည္။ ဒစ္တစ္ခုလုံး ပါးစပ္ထဲတြင္ထည့္ၿပီး လွ်ာေလးနဲ႔ လွည့္ပတ္ကစားသည္။ ဒစ္အနားသားေလးေတြကို လ်က္သည္။ ေနာက္ ေခါင္းကိုႂကြၿပီး လီးတစ္ဝက္ေလာက္ထိေရာက္ေအာင္ငုံၿပီး ႂကြကာႂကြကာနဲ႔ မႈတ္ေပးသည္။ လီးပတ္လည္ကို လွ်ာေလးနဲ႔ ေရခဲေခ်ာင္းလ်က္သလို လ်က္သည္။ အရမ္းေကာင္းတာေၾကာင့္ ၿဖိဳးညီတစ္ေယာက္ ၿပီးခ်င္ခ်င္ပင္ ျဖစ္သြားသည္။
” ကဲ မမ ရၿပီ။ လုပ္ေတာ့မယ္ ။” ” ဟုတ္ကဲ့ပါ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာရယ္… တစ္ခါထဲ ကိုယ့္အစ္မကို ေျပာလိုက္တာမ်ား..” ”ေပါင္ေလးကို နည္းနည္းကားၿပီး ဒူးေထာင္ေပးေနာ္။” ပါးစပ္ကသာ ေျပာေနသာ မမမြန္ခင္မ်ာ ၿဖိဳးညီေျပာတဲ့အတိုင္း လိုက္လုပ္ေပးရွာသည္။ ၿဖိဳးညီ ေထာင္ထားတဲ့ ဒူးႏွစ္လုံးၾကားတြင္ ဒူးေထာက္ၿပီး ေနရာယူလိုက္သည္။ အဖုတ္ဝတြင္ လီးကိုေတ့ၿပီး ခ်က္ခ်င္းမထည့္ေသးပဲ အဖုတ္အကြဲေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ပြတ္ေပးလိုက္ေတာ့ မမမြန္တစ္ေယာက္ ေကာ့တက္သြားသည္။ ” အ…… လုပ္ပါေတာ့ ငါ့ေမာင္ရယ္ ။ မမစိတ္ေတြ ျပန္ႂကြလာျပန္ၿပီ။” ” မမမြန္ ဒါဆိုထည့္လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္။” ” အင္း အင္း ကြာ.. မင္းကလည္း ရွက္စရာႀကီး ဘာေတြေျပာေန ေမးေနမွန္း မသိဘူး “ ၿဖိဳးညီ သူ႔လီးႀကီးကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထိုးထည့္လိုက္သည္။ မလုပ္တာၾကာေတာ့ အေပါက္က ေတာ္ေတာ္ၾကပ္ေနသည္။ ၿဖိဳးညီ အားနည္းနည္းစိုက္ၿပီး ဖိထိုးလိုက္ေတာ့ မမမြန္ဆီမွ ညည္းသံ နည္းနည္းထြက္လာသည္။ ”ေမာင္ေလး ျဖည္းျဖည္းလုပ္ပါေနာ္ ။ မမက မလုပ္ျဖစ္တာ ၾကာၿပီ။” ”ဟုတ္ကဲ့ မမ။ ” ဒစ္ဝင္ၿပီးသြားေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဆက္ထိုးထည့္လိုက္တာ တစ္ဝက္ေလာက္ ဝင္သြားသည္။ အျပင္မွာ သုံးလက္မေလာက္သာ က်န္ေတာ့သည္။ က်န္တဲ့ သုံးလက္မကို အဆုံးထိ ေဆာင့္ထည့္လိုက္သည္။
”ဒုတ္…….” လီးထိပ္နဲ႔ သားအိမ္ေခါင္း သြားေဆာင့္သည္။ ”အား ……. နာတယ္ ေမာင္ေလး ျဖည္းျဖည္းလုပ္။” ”ဟုတ္ …… မမ” ၿဖိဳးညီ တစ္ဝက္ေလာက္ ျပန္ထည့္လိုက္ ထုတ္လိုက္နဲ႔ အသားက်သြားေအာင္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လုပ္ေနမိသည္။ ၁ဝ ခ်က္ေလာက္ လုပ္ၿပီးသြားေတာ့ အသြင္းအထုတ္ကို နည္းနည္း အရွိန္ျမင့္လိုက္သည္။ ”အ…. အ…… ေကာင္းလာၿပီ ေမာင္ေလး လုပ္လုပ္” ” ႁဗြတ္ …. ႁဗြတ္ ….. ဖြတ္ …. ဖြတ္ ……. ဖပ္ ………. ဖပ္……….” အဖုတ္ထဲက အရည္ေတြနဲ႔ လီးအသြင္းအထုတ္လုပ္တဲ့ အသံေတြ ဆူညံေနသည္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ တိုက္ခန္းက အသံလုံလို႔ ။ ၿဖိဳးညီစိတ္ထဲက ေတြးမိသည္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္အစ္မတစ္ဝမ္းကြဲ တစ္ေယာက္ကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ လိုးေနရပါလားဆိုတဲ့ အသိက အသစ္အဆန္းတစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေစသည္။ ” ဖပ္ ……. ဖပ္ …………. ဖပ္ …………ဖပ္………….” ၿဖိဳးညီဥနဲ႔ မမမြန္ဖင္နဲ႔ ႐ိုက္သံေတြ ဆူညံေနသည္။ အဖုတ္က တင္းၾကပ္စီးပိုင္ေနၿပီး လီးကိုသားေရကြင္းနဲ႔ ဆုပ္ညႇစ္ထားသလို ခံစားရသည္။ စိတ္ထဲေတာ္ေတာ္ ေကာင္းလာေသာေၾကာင့္ ႏို႔ကိုဆြဲရင္း နာနာေဆာင့္လိုးလိုက္တာ ၾကာၾကာမလိုးလိုက္ရ ခဏနဲ႔ ၿပီးခ်င္လာသည္။ ကြန္ဒုံးလည္း မပါေသာေၾကာင့္ လီးကို အျပင္ကိုပဲ ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး သုတ္ရည္ေတြကို ဗိုက္ေပၚပဲ ပန္းခ်လိုက္သည္။
” အား……….. ရႈး……….. ေကာင္းလိုက္တာ မမရယ္…..” ၿဖိဳးညီ မမမြန္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းသားေလးကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးပဲ နမ္းလိုက္သည္။ ခဏေနေတာ့ မမမြန္ဆီကမြတ္သိပ္ေသာ အနမ္းေတြ ျပန္လည္ရရွိသည္။ ” ဒီလိုမ်ိဳး မေနရတာၾကာၿပီ ငါ့ေမာင္ရယ္… အခုလို လုပ္မိတာ မေကာင္းေပမဲ့ မမရဲ႕ဆႏၵ ျပည့္ဝေအာင္လုပ္ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ။” ”မမဆႏၵျပည့္ေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ဆႏၵ မျပည့္ေသးဘူး မမရယ္ ။ ကြၽန္ေတာ္လုပ္လို႔ မဝေသးဘူး။” ”ဟုတ္လား ….. လုပ္ဦးမလို႔….. လား…” စကားဆုံးခင္ မ်က္လုံးက ေပါင္ၾကားထဲက လီးႀကီးကိုေတြ႕ၿပီး စကား တစ္ပိုင္းတစ္စနဲ႔ပင္ ရပ္သြားသည္။ ” အို……. ေတာင္ေနတုန္းပဲ။ မင္းကလဲကြာ ခစ္ခစ္ ။” ” လုပ္ပါမမရယ္ ။လာ …. ေလးဘက္ေထာက္ၿပီး ဖင္ကုန္းေပး။” ကိုခ်မ္းသာနဲ႔ ရခါစတုန္းက ပုံစံမ်ိဳးစုံနဲ႔ လုပ္ခဲ့ဖူးေသာေၾကာင့္ သိပ္ျပႆနာမရွိ ။ ၿဖိဳးညီေျပာတဲ့ ပုံစံအတိုင္းပင္ ေသခ်ာကုန္းေပးလိုက္သည္။ ခါးကိုေကာ့ၿပီး ဖင္ကို ေသခ်ာကုန္းေပးထားေသာေၾကာင့္ ႀကီးမားျဖဴေဖြးသည့္ ဖင္ႀကီးႏွစ္လုံးေအာက္က အဖုတ္ႀကီးက ျပဴးထြက္လာသည္။
ဖင္ၾကားထဲ ျပဴးထြက္ေနသည့္ အဖုတ္ႀကီးကိုၾကည့္ရင္း ၿဖိဳးညီတစ္ေယာက္ စိတ္ေတြ ဆူေဝလာၿပီး အဖုတ္ႀကီးကို သၾကားလုံးစုပ္သလို ႁပြတ္ခနဲ ငုံၿပီး ကုန္းစုပ္လိုက္သည္။ ” အား………. ေကာင္းတယ္ ……. ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး စုပ္ေပး” မမြန္တစ္ေယာက္လည္း အေျပာေတြ ၾကမ္းလာၿပီ၊ သုံးေလးခ်က္ေလာက္ စုပ္ၿပီးေတာ့ ၿဖိဳးညီ သူ႔လီးကို မမမြန္အဖုတ္ဝမွာေတ့ၿပီး လက္တစ္ဖက္က ဖင္ကိုကိုင္ ေနာက္တစ္ဖက္က ခါးကိုကိုင္ၿပီး တစ္ခါထဲ တစ္ဆုံးသြင္းလိုက္သည္။ လီးကရွည္သည့္အျပင္ ဖင္ကုန္းထားေသာေၾကာင့္ တစ္ခါထဲနဲ႔ သားအိမ္ေခါင္းကို သြားတိုက္သည္။ ”ဒုတ္ ………. အ ……… ” မမမြန္ဆီက အသံထြက္လာသည္။ ”ေမာင္ေလး နာနာေဆာင့္ေတာ့ ။ မမမြန္ ခံခ်င္ေနၿပီ။ အတြင္းထဲထိ မေဆာင့္နဲ႔ ဗိုက္ထဲက ေအာင့္တယ္။” ” အျပင္နားတင္ နာနာေဆာင့္ ။” ၿဖိဳးညီလည္း မမမြန္ရဲ႕ အယ္ေနတဲ့ ဖင္ႀကီးႏွစ္လုံးကို အက်အနကိုင္ၿပီး နာနာပင္ ေဆာင့္လိုးေတာ့သည္။ “ဗြတ္ ……. ဗြတ္ ………. ဘြတ္ ……. ဘြတ္……………..” “အား…………ေကာင္းတယ္ ……. ေမာင္ေလးေဆာင့္” ခဏေနေတာ့ ဖင္ကိုမကိုင္ေတာ့ပဲ မမမြန္ခါးေပၚကို ေမွာက္ခ်လိုက္ၿပီး ႏို႔ကို လက္ကဆြဲရင္း ႏႈတ္ခမ္းေတြက ကိုယ္သင္းနံ႔ေမႊးေနသည့္ ဂုတ္သားေလးေတြကို ဆြဲဆြဲစုပ္ရင္း ေဆာင့္လိုးမိသည္။
”ငါ့ေမာင္…. စုပ္တဲ့အရာေတြ မထင္ေစနဲ႔ …….. နင့္အစ္ကိုျမင္ရင္ တစ္မ်ိဳးထင္လိမ့္မယ္။” ”နာနာေဆာင့္ေလကြာ ……. ငါ့ေမာင္က အေပၚကိုအာ႐ုံေရာက္တာနဲ႔ ေအာက္က အရွိန္ေႏွးသြားတာကိုး။” ” ကိုခ်မ္းသာဆို အဲလိုမဟုတ္ဘူး။ သူေဆာင့္ရင္ မီးပြင့္မတတ္ပဲ။ အေပၚမွာ နမ္းေပမယ့္ ေအာက္ကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မေႏွးဘူး။ ” ၿဖိဳးညီ အဲလိုေျပာသံၾကားေတာ့ မခံခ်င္စိတ္လည္း ျဖစ္သြားတာနဲ႔ ခါးကိုကိုင္ၿပီး ခပ္သြက္သြက္ ေဆာင့္လိုးလိုက္သည္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ အားရပါးရ လိုးၿပီးေတာ့ နည္းနည္းေမာလာတာနဲ႔ ”မမအေပၚက တစ္ခါေလာက္ တက္ေဆာင့္ပါလား။” ”အင္း…… ေဆာင့္မယ္။” လီးကို အဖုတ္ႀကီးထဲက ဆြဲထုတ္ၿပီး ကုတင္ေပၚမွာပက္လက္အိပ္လိုက္သည္။ မမမြန္က မေဆာင့္ခင္ လီးႀကီးကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး စိတ္ေတြႂကြလာလို႔ထင္သည္။ လီးအရင္းကေနကိုင္ၿပီး ေစာက္ရည္ေတြနဲ႔ စို႐ႊဲၿပီး ေျပာင္လက္ေနတဲ့ လီးႀကီးကို စိတ္ပါလက္ပါပင္ စုပ္ေပးသည္။
ကိုခ်မ္းသာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ သင္ေပးထားလဲမသိ။ ပုေလြနဲ႔တင္ ၿပီးခ်င္ခ်င္ ျဖစ္လာတာနဲ႔ အရမ္းလုပ္ခ်င္ေနသလိုလို ေျပာလိုက္ရသည္။ ” မမ ေဆာင့္မယ္ဆို အေပၚတက္ေဆာင့္ေတာ့ေလ ။ ကြၽန္ေတာ္ မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အရမ္းလုပ္ခ်င္လွၿပီ။” ”ဟုတ္ပါၿပီ ……. လုပ္မွာပါ။ ဒီကလဲ လီးတုတ္တုတ္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး မေနႏိုင္တာနဲ႔ ကုန္းစုပ္မိတာပါ။ တကယ္ပါပဲေနာ္။” မမမြန္စကားေျပာရင္း အေပၚက တက္ခြသည္။ လီးကို လက္တစ္ဖက္က ထိန္းကိုင္ၿပီး အဖုတ္ဝမွာေတ့ကာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထိုင္ခ်သည္။ လီးႀကီးက တုတ္ေတာ့ အဖုတ္နံရံနဲ႔ ေနရာလြတ္မရွိေအာင္ ျပည့္ၾကပ္ေနသည္။ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း အသြင္းအထုတ္ လုပ္ေနရာကေန မမမြန္စိတ္ပါလာၿပီး စိတ္ရွိလက္ရွိ ေဆာင့္လိုက္သည္။ ေအာက္ကေနတဲ့ ၿဖိဳးညီလည္း မမမြန္ခါးကိုထိန္းကိုင္ၿပီး အားရပါးရ ေကာ့တင္မိသည္။ အခ်က္ငါးဆယ္ေလာက္ လုပ္ၿပီးေတာ့ မမမြန္တစ္ေယာက္ အသံစုံျမည္ၿပီး ၿဖိဳးညီကိုယ္ေပၚ ေမွာက္က်သြားသည္။
မမမြန္အဖုတ္ထဲက ဆြဲဆြဲညႇစ္တဲ့ ညႇစ္အားေၾကာင့္ အဖုတ္ထဲမွာတင္ ၿပီးသြားမွာစိုးလို႔ မမမြန္ကို ကိုယ္ေပၚက တြန္းခ်ၿပီး ကမန္းကတန္း လီးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ရသည္။ ”မမမြန္ အေမာလည္းေျဖရင္း တစ္ခ်က္ေလာက္ စုပ္လိုက္ပါဦး။ ၿပီးေတာ့မွာမို႔လို႔။” မမမြန္လည္း လီးထိပ္ဖ်ားကို တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ စုပ္လိုက္ၿပီးေတာ့ ႐ုတ္တရက္ လီးတစ္ေခ်ာင္းလုံး လည္ေခ်ာင္းထဲထိ ဝင္သြားေအာင္ ထိုးထည့္ၿပီး စုပ္လိုက္သည္။ မမမြန္ရဲ႕ ပညာစြမ္းေအာက္မွာ ၿဖိဳးညီတစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ပဲ ေခါင္းကိုဆြဲကိုင္ထားၿပီး လည္ေခ်ာင္းထဲကို သုတ္ရည္ေတြ ပန္းထုတ္လိုက္သည္။ မမမြန္လဲ ျပန္မေထြးထုတ္ေတာ့ပဲ သုတ္ေတြကို တစ္ခါထဲ မ်ိဳခ်လိုက္သည္။ ၿဖိဳးညီ မမမြန္ပါးစပ္ထဲက လီးကိုဆြဲထုတ္ၿပီးေတာ့ မမမြန္ေမးေစ့ေလးကို လက္နဲ႔မၿပီး မမမြန္မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္မိသည္။ လီးက အာေခါင္ကိုေထာင့္ထားသည့္ ဒဏ္ေၾကာင့္ မ်က္ရည္ေလးေတြ ဝဲေနတာေတြ႕ေတာ့ သနားမိျပန္သည္။ မမမြန္ နဖူးေလးကို ညင္ညင္သာသာေလး နမ္းလိုက္သည္။ ” မမရယ္ ခ်စ္မိၿပီ။ ” ၿဖိဳးညီလည္း မမမြန္အခန္းထဲမွထြက္ကာ ေဘာလုံးပြဲ ျပန္ၾကည့္ေနမိသည္။ မ်က္လုံးက တီဗီဖန္သားျပင္ကို ၾကည့္ေနရေသာ္လည္း စိတ္မပါလွ။ မမမြန္၏ ျဖဴေဖြးဝိုင္းစက္ေသာ ရင္သားမ်ား၊ ေဖာင္းတင္းေနေသာ အဖုတ္၊ ေနာက္ကို ေကာ့ေကာ့ေပးတတ္ေသာ တင္သားဝိုင္းဝိုင္းႀကီးတို႔ကိုသာ ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဘာလုံးပြဲ ဆက္မၾကည့္ေတာ့ပဲ အခန္းထဲသို႔သာ ျပန္အိပ္လိုက္သည္။
ၿဖိဳးညီ ေနာက္ေန႔မနက္ ေစာေစာထၿပီး မနက္စာကို ျပင္ဆင္ၿပီးတာနဲ႔ ေဈးသြားလိုက္သည္။ ေဈးကျပန္လာေတာ့ မမမြန္နဲ႔ေတြ႕သည္။ မ်က္ႏွာနည္းနည္း ပူေနတာေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ဘာမွမေျပာမိေပ။ မနက္စာစားၿပီးေတာ့ အရာရာက နဂိုအတိုင္း ျပန္ျဖစ္သြားသည္။ ထမင္းဝိုင္းတြင္ ၿဖိဳးညီတစ္ေယာက္ မမမြန္ကို မ်က္ႏွာပူေနမိေသာ္လည္း မမမြန္က ဘယ္လိုမွမျဖစ္သလို ေနေသာေၾကာင့္ စိတ္လက္ေပါ့ပါးသြားသည္။ မမမြန္ကို မေန႔ညကလို အျဖစ္မ်ိဳး ထပ္မျဖစ္ေအာင္ ေနေတာ့မည္ဟု ၿဖိဳးညီတစ္ေယာက္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ မမမြန္က ကိုခ်မ္းသာအတြက္ ေဆးမ်ားကို ၿမိဳ႕ထဲတြင္ သြားထုတ္ရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေန႔လည္ေလာက္မွ ျပန္ေရာက္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ ေန႔လည္စာကိုလည္း သူ႔ကိုမေစာင့္ရန္ႏွင့္ ကိုခ်မ္းသာကိုလည္း ေန႔လည္စာျပင္ၿပီး ေကြၽးရန္ ေသေသခ်ာခ်ာပင္မွာၿပီး ထြက္သြားသည္။
မနက္တစ္မနက္ခင္းလုံး ၿဖိဳးညီတစ္ေယာက္ စကိုင္းနက္ကလာတဲ့ တီဗီလိုင္းေတြကိုသာ တစ္လိုင္းၿပီးတစ္လိုင္း ေျပာင္းၾကည့္ရင္းနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္သြားသည္။ ေန႔လည္စာစားခ်ိန္ ေရာက္တဲ့အထိ မမမြန္ ျပန္မေရာက္ေသးတာနဲ႔ ေယာက္ဖေတာ္ကို ထမင္းခူးခပ္ ျပင္ဆင္ၿပီး ေကြၽးလိုက္သည္။ ၿဖိဳးညီ ေယာက္ဖနဲ႔ ထမင္းအတူတူစားရင္း ေယာက္ဖမ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ မသိမသာ ခိုးၾကည့္မိသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ၿဖိဳးညီ ေယာက္ဖကို အားနာမိတာေတာ့ အမွန္ပဲျဖစ္သည္။ ဘာမွမသိတဲ့ ေယာက္ဖကေတာ့ ေရာဂါကူးမွာ မေၾကာက္ပဲ သူနဲ႔ထမင္းတူတူစားတဲ့ ၿဖိဳးညီကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းသာ တဖြဖြ ေျပာေနသည္။ ထမင္းစားၿပီး တေအာင့္ေလာက္ေနေတာ့ မမမြန္ အျပင္သြားရာက ျပန္လာသည္။ မမမြန္ရဲ႕ မ်က္ႏွာလွလွမွာ ေခြၽးစက္ေလးေတြ တြဲလြဲခိုေနသည္။ ၿဖိဳးညီ ကိုခ်မ္းသာနဲ႔ ထိုင္စကားေျပာရာကေန အသာထၿပီး မမမြန္ကို ေရတစ္ခြက္ ခပ္တိုက္လိုက္သည္။ ”ေက်းဇူးပဲ ေမာင္ေလးရာ…။ မမလည္း ေနပူတာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းလာတယ္။””ရပါတယ္ မမရယ္။” ၿဖိဳးညီ တစ္ေယာက္ မမမြန္ကို မ်က္ႏွာပူတာနဲ႔ ဘာေျပာရမွန္းေတာင္ မသိပဲ ၿငိမ္ေနမိသည္။
”ေမာင္ေလး… ဘယ္ေတာ့ျပန္မွာလဲ။ ေက်ာင္းပိတ္တယ္မလား။ ၾကာၾကာေနသြားပါလား။” ”ဟင့္အင္း….။ မေနေတာ့ဘူး မမ။ ကြၽန္ေတာ္ ဒီညေနပဲ ျပန္ေတာ့မယ္။” ၿဖိဳးညီ ညဘက္က်ရင္ ျဖစ္လာမဲ့ ကိစၥေတြကို ဆက္မျဖစ္ခ်င္တာနဲ႔ ျပန္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ ”တစ္ပတ္တန္သည္ေလာက္ေတာ့ ေနပါဦးလား ငါ့ေမာင္ရယ္…။ မမလည္း ဒီမွာ နင့္အစ္ကိုနဲ႔ မမအျပင္သြားရင္ အိမ္ေစာင့္မရွိဘူး။” ”မျဖစ္ဘူး မမ။ ကြၽန္ေတာ္ ဒီမွာဆက္ၿပီးေနရင္ မမနဲ႔ ထပ္ၿပီး မွားမိေနလိမ့္မယ္။ မေန႔ညက ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကိစၥကို စိတ္ထဲမွာ မေကာင္းဘူး။” ၿဖိဳးညီ ေခါင္းကို ငုံ႔ထားရင္း ေျပာလိုက္သည္။ ”ေအာ္ … ေမာင္ေလးရယ္…။ ဒါက မေတာ္တဆ ျဖစ္သြားတာပဲဟာကို..။ ဘယ္လိုမွ စိတ္ထဲမထားနဲ႔ကြာ။ ေနာက္ထပ္ မျဖစ္ၾကရင္ၿပီးတာပဲ မဟုတ္လား။ ဒီအတြက္နဲ႔ ဆိုရင္ေတာ့ မျပန္ပါနဲ႔ ေမာင္ေလးရယ္။” မမမြန္ ၿဖိဳးညီရဲ႕ ေခါင္းကဆံပင္ေတြကို အသာပြတ္ရင္းေျပာသည္။
”မဟုတ္ဘူး မမမြန္ …။ ဒီမွာ ဆက္ၿပီးသြားရင္ ကြၽန္ေတာ္ မမကို ျမင္ေနရရင္ ဘယ္လိုမွ ထိန္းႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ပါရေစ မမရာ ။ ေနာ္….” ”ဟုတ္ပါၿပီေလ။ ငါ့ေမာင္က အရမ္းျပန္ခ်င္ေနတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ မမ မတားေတာ့ပါဘူး။ ” ”အရမ္းျပန္ခ်င္တယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး မမမြန္ရာ၊ တကယ္သာဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္မမမြန္နဲ႔ အၿမဲတမ္း အတူတူေနခ်င္တာပါ။” မမမြန္ဆီက ဘာစကားသံမွ ထြက္မလာေတာ့…။ မမမြန္ မ်က္လုံး႐ြဲႀကီးေတြနဲ႔ ၿဖိဳးညီကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ၿဖိဳးညီ မမမြန္ရဲ႕ အၾကည့္ဒဏ္ကို ရင္မဆိုင္ႏိုင္တာေၾကာင့္ ေခါင္းကိုသာ တြင္တြင္ငုံ႔ထားမိသည္။
”ကဲ ….. ငါ့ေမာင္ ျပန္မယ္ဆိုလည္း ျပန္ေလ။ အိမ္အတြက္ ဘာဝယ္သြားဦးမလဲ။” မမမြန္ ႏွစ္ေယာက္ၾကားက တိတ္ဆိတ္မႈကို အဆုံးသတ္လိုက္သည္။ ”မဝယ္ေတာ့ဘူး မမ။ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ေရွ႕သြားေတာ့မယ္ေနာ္။ ခိုင္းစရာရွိရင္ ေအာ္ေခၚလိုက္ပါ မမ။” ”ေအးေအး….။” ၿဖိဳးညီ အထုပ္ေတြ ျပင္ဆင္ၿပီး မမမြန္တို႔ အိမ္ကေန ျပန္လာခဲ့သည္။ ေယာက္ဖျဖစ္သူကေတာ့ ၿဖိဳးညီကို မျပန္ေစခ်င္ေသး..။ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနသူအတြက္ စကားေျပာေဖာ္တစ္ေယာက္ လိုတယ္မဟုတ္ပါလား။ ၿဖိဳးညီ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မမမြန္အေၾကာင္းကို ေမ့ပစ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ တစ္ရက္ … ႏွစ္ရက္….. သုံးရက္…… တစ္လ ….။ တစ္လ ျပည့္ခါနီးအခ်ိန္မွာ မမမြန္ဆီက ဖုန္းဝင္လာသည္။ ၾကားရတဲ့ သတင္းကေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာ…။ ကိုခ်မ္းသာ ဆုံးၿပီဆိုတဲ့ သတင္းပဲ ျဖစ္သည္။ ဒီေလာက္ ေရာဂါဆိုးေနတာေတာင္ မမမြန္အလစ္မွာ ေဆးလိပ္ ခိုးခိုးေသာက္သည္ဟု ဆိုသည္။ မေန႔ညက အိပ္ေနရင္ ႐ုတ္တရက္ ေသြးေတြအန္ၿပီး တစ္ခါထဲ အသက္ပါ ပါသြားျခင္း ျဖစ္သည္။
ၿဖိဳးညီတို႔ တစ္အိမ္သားလုံး မမမြန္တို႔ ရွိရာကို သြားၾကသည္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ မမမြန္ မ်က္ႏွာက ငိုထားလြန္းလို႔ မို႔အစ္ေနသည္။ ၿဖိဳးညီ မမမြန္ကို ၾကည့္ရင္း သနားမိသည္။ ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာေလးနဲ႔ မုဆိုးမ ျဖစ္သြားရရွာၿပီ။ ဆယ္ရက္ေလာက္အၾကာ နာေရးကိစၥေတြ အားလုံးၿပီးေတာ့ ၿဖိဳးညီအေဖနဲ႔ အေမကေတာ့ အလုပ္ရွိလို႔ဆိုၿပီး ျပန္သြားသည္။ ၿဖိဳးညီကိုေတာ့ မမမြန္တစ္ေယာက္ထဲ ညေရးညတာ ေစာင့္ေပးရေအာင္ဆိုၿပီး ထားခဲ့သည္။ တစ္ႀကိမ္ႀကဳံဖူးေသာ အျဖစ္အပ်က္နဲ႔တူ တစ္အိမ္လုံးမွာ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ရွိေနတယ္ဆိုတဲ့ အသိက ႏွစ္ဦးစလုံးရဲ႕ ရင္ကို မသိမသာ လႈပ္ခတ္ေစသည္။ ၿဖိဳးညီေရာ မမမြန္ေရာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မ်က္လုံးခ်င္းမဆုံျဖစ္ေအာင္ တမင္ကို ေရွာင္လႊဲၾကသည္။ ျဖစ္ခ်င္တိုင္း မျဖစ္ေသာ ေလာကသဘာဝအရ ၿဖိဳးညီမိဘေတြ ျပန္သြားၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔မွာေတာ့…….. မနက္ေစာေစာ ၿဖိဳးညီ မနက္စာစားဖို႔ ျပင္ဆင္သည္။ ျပင္ဆင္သည္ဆိုတာထက္ မနက္စားစားဖို႔ အျပင္မွာ သြားဝယ္ရန္လုပ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ မမမြန္ကေတာ့ မႏိုးေသး။
” ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္ ” “မမႏိုးၿပီလား” ”ေျပာေမာင္ေလး ၊ ဘာကိတ္။”။ အခန္းထဲက အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ မမမြန္အသံ ထြက္ေပၚလာသည္။။ ”ကြၽန္ေတာ္ အျပင္သြားမလို႔ ၊ လမ္းထိပ္မွာ မုန႔္ဟင္းခါးသြားဝယ္မလို႔ ၊ အဲဒါ…” ”သြားဝယ္ေလ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။” ”မဟုတ္ဘူးေလ၊ အဲဒါ တံခါးဖြင့္ထားခဲ့ရမလားလို႔။” ”မဖြင့္ခဲ့နဲ႔ေလ၊ မမြန္တစ္ေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့မွာဆိုေတာ့၊ အျပင္က ေသာ့ခတ္သြားလိုက္၊” ”ဟုတ္ကဲ့ မမမြန္ ၊ ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္လစ္ၿပီ၊ ဆက္အိပ္ေနေတာ့။” မမမြန္အခန္းထဲက ဘာမွျပန္ေျဖသံ မၾကားေတာ့လို႔ ၿဖိဳးညီ မုန႔္ဟင္းခါးဝယ္ဖို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ တိုက္ခန္းထဲက အထြက္မွာ မမမြန္ေျပာတဲ့အတိုင္း အျပင္ကေန ေသာ့ခတ္ခဲ့သည္။ လမ္းထိပ္က မုန႔္ဟင္းခါးဆိုင္ေရာက္ေတာ့ မုန႔္ဟင္းခါးဆိုင္မွာ လူေတြၾကပ္ေနသည္။ ”အေဒၚႀကီး ၊ မုန႔္ဟင္းခါး ပါဆယ္ႏွစ္ပြဲေလာက္ ျမန္ျမန္ေလး၊ ဗိုက္ဆာေနလို႔ပါ။” ”ပါဆယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ရဦးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီမွာ စားပြဲေတြက်ေနလို႔…။ ဗိုက္ဆာရင္ ဒီမွာပဲ တစ္ခါထဲ ထိုင္စားသြားေလ။” ”ဒါဆိုလည္း ငါးဖယ္နဲ႔ အိုးဘဲဥ ထည့္ဗ်ာ၊ အေၾကာ္က ဘူးသီးေၾကာ္ထည့္။”ၿဖိဳးညီ အနားက လြတ္ေနတဲ့ခုံမွာ အသာထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ တေအာင့္ေလာက္ၾကာမွ သူမွာထားတဲ့ မုန႔္ဟင္းခါး ေရာက္လာသည္။ ဗိုက္ေတာ္ေတာ္ဆာေနတာနဲ႔ ေနာက္ထပ္တစ္ပြဲ ထပ္မွာၿပီး စားလိုက္သည္။
စားလို႔ၿပီးမွ မမမြန္အတြက္ မုန႔္ဟင္းခါးတစ္ပြဲ ပါဆယ္ထုတ္ၿပီး ျပန္လာခဲ့လိုက္သည္။ မမမြန္တို႔ တိုက္ခန္းကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ အျပင္က ခတ္ထားတဲ့ ေသာ့ကို ဖြင့္ၿပီး ဝင္ခဲ့သည္။ မုန႔္ဟင္းခါးထုတ္ကို မီးဖိုခန္းအဝက နံရံမွာ ခ်ိတ္ထားလိုက္ၿပီး အေပါ့သြားဖို႔ အိမ္သာဆီလာခဲ့သည္။ မနက္ေစာေစာ ေအးတာေရာ ၊ မုန႔္ဟင္းခါးဆိုင္မွာ ေရေႏြးၾကမ္းေတြ ေသာက္ခဲ့တာေၾကာင့္ေရာ ၿဖိဳးညီ ေတာ္ေတာ္ေလး တင္းေနၿပီ။ တင္းေနတယ္ ဆိုတာက အေပါ့သြားခ်င္လို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ဆီးအိမ္တင္းေနၿပီလို႔ ေျပာတာျဖစ္သည္။ ၿဖိဳးညီ ေစ့ထားတဲ့ အိမ္သာတံခါးကို ဆြဲဖြင့္လိုက္သည္။ ဝုန္းကနဲ ျမည္သံနဲ႔အတူ အိမ္သာတံခါး ပြင့္သြားသည္။ အထဲမွာ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ၿဖိဳးညီ ေၾကာင္ၿပီး ရပ္ၾကည့္ေနမိသည္။ မမမြန္ အိမ္သာမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနသည္။ အိမ္သာက အထဲဝင္ရင္ ေလွကားႏွစ္ထစ္ေလာက္ ထပ္တက္ရသည္။ ေအာက္ေျခထက္ ေတာ္ေတာ္ေလး ျမင့္သည္လို႔ ေျပာရမည္။ အထဲက မမမြန္ အိမ္သာထဲမွာ ငိုက္ေနရာကေန အလန႔္တၾကား ေမာ့ၾကည့္သည္။ မမမြန္လည္း ၿဖိဳးညီကို ေၾကာင္ၿပီး ၾကည့္ေနတာနဲ႔ ေပါင္ဂြၾကားေနရာကို ျပန္မအုပ္မိေပ။ ထမိန္ကို အေပၚဆြဲတင္ထားေတာ့ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားက အဂၤါစပ္ႀကီးကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ရသည္။ မမမြန္အဖုတ္ႀကီးက ေဖာင္းတင္းေနသည္။ အဖုတ္အေပၚနားမွာ အေမႊးေတြက ေရးေရးေလး ေပါက္ေနသည္။ အသားျဖဴသူမို႔ အဖုတ္က ျဖဴေဖြးၿပီး ေဖာင္းတင္းေနသည္။
ၿဖိဳးညီ မမမြန္ အဖုတ္ႀကီးကို ေၾကာင္ေငးၿပီး ၾကည့္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားသည္။ မမမြန္အဖုတ္ႀကီးကို ၾကည့္ရင္း ဝတ္ထားတဲ့ ပုဆိုးေအာက္က ညီေတာ္ေမာင္ကလည္း ေခါင္းေထာင္လာသည္။ ခဏေလာက္ၾကာမွ မမမြန္ ေပါင္ဂြၾကားကို ထမိန္နဲ႔ ျပန္ဖုံးလိုက္သည္။ ”တံခါးျပန္ပိတ္ေလ ေမာင္ေလးရဲ႕… ” မမမြန္ရဲ႕ အသံေတြက တုန္ခါေနသည္။ အဲဒီေတာ့မွ ၿဖိဳးညီလည္း သတိဝင္လာၿပီး တံခါးျပန္ပိတ္လိုက္သည္။ ”မမမြန္ ေဆာရီးေနာ္… ” အသံကိုထိန္းၿပီး ေျပာလိုက္ေပမဲ့ ၿဖိဳးညီအသံေတြလည္း တုန္ခါေနမွာ ေသခ်ာသည္။ ၿဖိဳးညီ မီးဖိုခန္းထဲမွာ မမမြန္ မုန႔္ဟင္းခါးစားဖို႔ ျပင္ဆင္ေနရေပမဲ့ မ်က္လုံးထဲမွာ မမမြန္ရဲ႕ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးကိုပဲ ျမင္ေယာင္ေနသည္။ ေအာက္က ညီေတာ္ေမာင္ကလည္း မမမြန္ အဖုတ္လွလွႀကီးကို ျမင္လိုက္ရလို႔ ေတာင္းဆိုေနၿပီ။
မမမြန္ အိမ္သာထဲက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ထြက္မလာေသး။ ၿဖိဳးညီ အိမ္သာတံခါးဝကို ခဏခဏ လွည့္ၾကည့္ေနမိသည္။ တေအာင့္ေလာက္ၾကာမွ မမမြန္ ထြက္လာသည္။ အိမ္သာနဲ႔ ကပ္ရက္ ေရခ်ိဳးခန္းေလးထဲမွာ မ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတိုက္၊ ကိုယ္လက္သန႔္စင္ေနသည္။ ေရခ်ိဳးခန္းတံခါး ဖြင့္ထားတာေၾကာင့္ မမမြန္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ လုပ္ေနတာေတြကို ျမင္ရသည္။
မမမြန္ ခါးေလးကုန္းၿပီး မ်က္ႏွာသစ္ေနတာေၾကာင့္ တင္ပါးႀကီးေတြက ေနာက္ဘက္ကို ေကာ့ထြက္ေနသည္။ မမမြန္ရဲ႕ ေနာက္ပိုင္းအလွကို ၾကည့္ရင္းၿဖိဳးညီ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ …။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္လိုက္မိၿပီ။ ၿဖိဳးညီ ေရခ်ိဳးခန္းထဲကို ဘယ္လိုေျခလွမ္းလွမ္းၿပီး သြားလိုက္လဲ မသိေလာက္ေအာင္ပဲ ေရခ်ိဳးခန္းထဲကို လွစ္ခနဲ ေရာက္သြားသည္။ ကုန္းၿပီး မ်က္ႏွာသစ္ေနတဲ့ မမမြန္ရဲ႕ ေနာက္ေၾကာကို သိုင္းဖက္လိုက္မိသည္။ ”အို႔… ကိုၿဖိဳး….” မမမြန္ မ်က္ႏွာသစ္ရာကေန အလန႔္တၾကား ထေအာ္သည္။ ကုန္းထားတဲ့ခါးကို ျပန္ေကာ့တင္လိုက္တာမို႔ မမမြန္တစ္ကိုယ္လုံးက ၿဖိဳးညီရင္ခြင္ထဲ ေရာက္လာသည္။ မမမြန္ရဲ႕ ဖင္ႀကီးႏွစ္လုံးနဲ႔ ၿဖိဳးညီ ပုဆိုးေအာက္က အတန္ႀကီးနဲ႔ ေထာက္မိေနသည္။ ၿဖိဳးညီ စိတ္ေတြ အေတာ္ပဲထႂကြလာသည္။ အခ်ိန္မဆြဲေတာ့ပဲ မမမြန္ရဲ႕ ထဘီေလးကို ခြၽတ္ခ်လိုက္သည္။ မမမြန္ ထဘီကို ဆြဲထားေပမဲ့ လက္တစ္ဖက္က ေရခြက္ကို ကိုင္ထားတာေၾကာင့္ မမီလိုက္ေတာ့ေခ်။ ညဝတ္အိပ္တဲ့ ထမိန္အႏြမ္းေလးက ေရခ်ိဳးခန္းၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ပုံလ်က္ေလး က်သြားသည္။
ၿဖိဳးညီလည္း ဝတ္ထားတဲ့ ပုဆိုးကို ေျခမနဲ႔ ညႇပ္ၿပီး အျမန္ဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္။ ေအာက္က ေထာင္ေနၿပီးတဲ့ အတန္ႀကီးက တရမ္းရမ္းနဲ႔ ထြက္ေပၚလာသည္။ ၿဖိဳးညီ ဒူးကို အလိုက္သင့္ေလး ေကြးလိုက္ၿပီးေတာ့ မမမြန္ရဲ႕ ေပါင္ၾကားထဲက အဖုတ္အကြဲေၾကာင္းေနရာကို သူ႔အတန္နဲ႔ေတ့ၿပီး အသာထိုးထည့္လိုက္သည္။ မမမြန္ သန႔္စင္ခန္းထဲက ထြက္လာခါစမို႔ အဖုတ္က ေျခာက္ကပ္မေနပဲ အနည္းငယ္ စိုေနသည္။ ၿဖိဳးညီရဲ႕ အတန္ႀကီးက မမမြန္အဖုတ္ေလးထဲကို တရစ္ရစ္နဲ႔ တိုးဝင္သြားသည္။ မမမြန္ အဖုတ္အတြင္းသားေတြက ႏူးညံ့လွသည္။ ၿဖိဳးညီ အခ်ိန္မဆြဲေတာ့ပဲ မမမြန္ကို ေရကန္ေဘာင္မွာ လက္ေထာက္ခိုင္းၿပီး ေနာက္ကေန ေဆာင့္ေတာ့သည္။ ကားစြင့္ေနတဲ့ တင္ပါး အထက္က ခါးသိမ္သိမ္ေလးကို စုံကိုင္ၿပီး ေဆာင့္သည္။ ၿဖိဳးညီဆီးခုံနဲ႔ မမမြန္ တင္ပါးေဆာင့္သံ တေဖာင္းေဖာင္းက ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ ဆူညံေနသည္။ တေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ ၿဖိဳးညီ ဆက္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲ ညီေတာ္ေမာင္ကို အဖုတ္ထဲ အဆုံးထိ ထိုးထည့္လိုက္ၿပီး ေအာင္းထားတဲ့ အရည္ေတြ တေဖ်ာေဖ်ာနဲ႔ ပန္းထုတ္လိုက္ေတာ့သည္။
ၿဖိဳးညီ သူ႔ညီေတာ္ေမာင္ကို မမမြန္အဖုတ္ထဲက ျပန္မထုတ္ေသးပဲ စိမ္ထားလိုက္သည္။ မမမြန္အဖုတ္အတြင္းသားေတြက တ႐ြ႐ြနဲ႔ ၿဖိဳးညီဟာကို ဆုပ္ညႇစ္ေနၾကသည္။ ၿဖိဳးညီ မမမြန္ကို ေနာက္ကေန သိုင္းဖက္ရင္း အေမာေျဖေနမိသည္။ ခဏေလာက္ၾကာမွ မမမြန္ဆီက စကားသံ ထြက္လာသည္။ ”ကိုၿဖိဳး အရမ္းဆိုးတယ္ကြာ…။ လူကို ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႔။” ”ခ်စ္လို႔ပါ မမရယ္…။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဒီလိုမျဖစ္ေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ထိန္းတာပဲ။ ေစာေစာက မမမြန္ကို ျမင္လိုက္ၿပီး ဘယ္လိုျဖစ္သြားမွန္း မသိဘူး။ ဘယ္လိုမွ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္ မမ။” ”လုပ္တုန္းက လုပ္ၿပီးေတာ့မွ လာေတာင္းပန္ေနေသးတယ္။ ဒီမွာ ေပပြကုန္ၿပီ ၊ ေရခ်ိဳးမွရေတာ့မယ္။” ”က်ေနာ္လည္း ေရခ်ိဳးလိုက္မယ္ေလ။ မမမြန္နဲ႔ တစ္ခါထဲ အတူတူခ်ိဳးလိုက္မယ္။” ၿဖိဳးညီပါးစပ္က ေျပာလိုက္ရင္း လက္ကလည္း ဝတ္ထားတဲ့ တီရွပ္ကို ဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္။ ”မမလဲခြၽတ္ …၊ ခဏေလး၊ ကြၽန္ေတာ္ခြၽတ္ေပးမယ္။” မမမြန္ရဲ႕ အက်ႌၾကယ္သီးေတြကို ေနာက္ကေန ဆြဲျဖဳတ္လိုက္သည္။ ႏွိပ္ၾကယ္သီးဆိုေတာ့ တစ္ခ်က္ဆြဲလိုက္႐ုံနဲ႔ တျဖဳတ္ျဖဳတ္နဲ႔ ျပဳတ္ထြက္သြားသည္။ မမမြန္ ေရကန္ေဘာင္ကို လက္ေထာက္ထားရာကေန ထၿပီး ခါးကို ျပန္မတ္လိုက္ေတာ့ အဖုတ္ထဲစိမ္ထားတဲ့ ၿဖိဳးညီအတန္ႀကီးက ဗြတ္ခနဲျမည္ၿပီး ထြက္သြားသည္။ ၿဖိဳးညီ ပန္းထုတ္ထားတဲ့ သုတ္ရည္ေတြက အဖုတ္ထဲကေန တစ္စက္စက္နဲ႔ ေရခ်ိဳးခန္းၾကမ္းျပင္ေပၚ က်လာသည္။
”ခြၽတ္ေတာ့ေလ…။” မမမြန္ လက္ႏွစ္ဘက္ကို ေအာက္စိုက္ရင္း မကားတကားေလး လုပ္ေပးရင္း ေျပာသည္။ ၿဖိဳးညီလည္း ေနာက္ဘက္ကေနပဲ အက်ႌကို အသာထိန္းၿပီး ခြၽတ္လိုက္သည္။ အက်ႌကြၽတ္အသြားမွာေတာ့ မမမြန္ရဲ႕ ျဖဴေဖြးၿပီး ဝင္းဝါစိုေျပေနတဲ့ ေက်ာျပင္တစ္ခုလုံးက ေပၚထြက္လာသည္။ ၿဖိဳးညီ ေခါင္းကိုငုံ႔ၿပီး မမမြန္ေက်ာကုန္းကို ငုံစုပ္လိုက္သည္။ ”ႁပြတ္……” အသံထြက္ေအာင္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း စုပ္လိုက္ေတာ့ ျဖဴေဖြးေနတဲ့ မမမြန္ေၾကာျပင္မွာ အနီကြက္တစ္ခု ေပၚလာသည္။ ”မမ … ဒီဘက္လွည့္….” မမမြန္ လက္ႏွစ္ဘက္ကို အသာယွက္ရင္း ၿဖိဳးညီဘက္ကို လွည့္လာသည္။ ၿဖိဳးညီ ႏို႔ႏွစ္လုံးေပၚမွာကာထားတဲ့ မမမြန္ရဲ႕ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ကိုင္ၿပီး ေဘးကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ ”ဝွား…. လွလိုက္တာ မမရယ္။ ” လက္ဖယ္လိုက္လို႔ ေပၚလာတဲ့ မမမြန္ရဲ႕ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကိုၾကည့္ရင္း ၿဖိဳးညီ ေရ႐ြတ္မိသည္။ ၿဖိဳးညီ ေရခ်ိဳးဖို႔ စဥ္းစားထားေပမဲ့ အရမ္းလွလြန္းတဲ့ မမမြန္ရဲ႕ ရင္သားအစုံကို ၾကည့္ရင္း စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့..။ ေခါင္းကို အသာငုံ႔ရင္း ႏို႔သီးေခါင္း နီညိဳညိဳေလးေတြကို ငုံၿပီး စုပ္မိျပန္ၿပီ။
”အို႔….. ကိုၿဖိဳး … ဘယ္လိုလုပ္ေနတာလဲကြာ…. ေရခ်ိဳးရေအာင္ေနာ္….။” မမမြန္ရဲ႕ အသံေတြက တုန္ခါေနသည္။ ၿဖိဳးညီ မမမြန္ရဲ႕ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးဆီကေန သူ႔မ်က္ႏွာကို ခြာလိုက္ေတာ့သည္။ ဒါမွ ျမန္ျမန္ေရခ်ိဳးၿပီးရင္ အခန္းထဲမွာ အားရပါးရ လုပ္ရမွာ မဟုတ္ပါလား။ ၿဖိဳးညီတစ္ေယာက္ မမမြန္ရဲ႕ တစ္ကိုယ္လုံးကို အားရပါးရ ကိုင္တြယ္ပြတ္သပ္ရင္း ေရခ်ိဳးေပးသလို မမမြန္ကလည္း ၿဖိဳးညီတစ္ကိုယ္လုံးကို ေသခ်ာဆပ္ျပာတိုက္ၿပီး ေရခ်ိဳးေပးသည္။ မမမြန္တစ္ေယာက္ မတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့ ၿဖိဳးညီရဲ႕ ေျခရင္းမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ရင္း ၿဖိဳးညီေပါင္ေတြကို ဆပ္ျပာတိုက္ေပးေနသည္။ မမမြန္စိတ္ထဲမွာ ၿဖိဳးညီအေပၚ ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္လိုခ်စ္တဲ့ စိတ္အျပင္ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ကို တြယ္တာတဲ့ စိတ္ေတြပါ ျဖစ္ေပၚေနသည္။ ေမာင္ႏွမေတြမို႔ မျဖစ္သင့္ဟု စိတ္ထဲက ထိန္းေနေသာ္လည္း အစစအရာရာ သူမအေပၚ အလိုက္တသိ ကူညီေပးေသာ ၿဖိဳးညီအေပၚလည္း သူမနဲ႔ မပတ္သက္မိေအာင္ ပစ္ပစ္ခါခါ မေျပာႏိုင္သည္က မြန္မြန႔္ဘက္က အားနည္းခ်က္ပင္…။
အခုလည္းၾကည့္ … ၊ သူမက ကိုယ့္ေမာင္ေလးမို႔ ယုယုယယနဲ႔ သူ႔ေပါင္ေတြကို ဆပ္ျပာတိုက္ေပးေနတာကို ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ကိုယ့္အစ္မကို ပစ္မွားေနျပန္ၿပီ။
”ကိုၿဖိဳးကြာ…. အရမ္းဆိုးတာပဲ…။” ေတာင္ေနတဲ့ ၿဖိဳးညီရဲ႕ အတန္ႀကီးကို လက္နဲ႔ ခပ္သာသာ ပုတ္ရင္း ေျပာသည္။ ”မမ…. စုပ္ေပးပါလား….” ”အာ…. ေတာ္ေတာ့ကြာ… ေရခ်ိဳးၿပီး အခန္းထဲေရာက္မွ…. ေနာ္ေနာ္…. ” သူ႔ကို မ်က္လုံးေလးဝင့္ၾကည့္ရင္း ေျပာေနတဲ့ မမမြန္မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ရင္း အရမ္းခ်စ္လာတာနဲ႔ ၿဖိဳးညီတစ္ေယာက္ မမမြန္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းထူထူအိအိေလးကို ငုံ႔ၿပီးနမ္းလိုက္သည္။ အနမ္းေတြက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မရပ္၊ ၾကာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ကြာသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ မမမြန္က… ”ေတာ္ေတာ့ကြာ…. အခန္းထဲေရာက္မွ ေမာင္ေလး စိတ္တိုင္းက် လုပ္ပါဆို….။” ”ဟုတ္ပါၿပီ မမရယ္….၊ ညီေလးကို တစ္ခ်က္ေလာက္ Kiss ေပးပါဦး…။” ၿဖိဳးညီ ဆပ္ျပာျမဳပ္ေတြနဲ႔ တရမ္းရမ္း ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔အတန္ႀကီးကို လက္ညႇိဳးထိုးျပရင္း ေျပာလိုက္သည္။ မမမြန္ ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ပဲ ၿဖိဳးညီအတန္ေပၚက ဆပ္ျပာျမဳပ္ေတြကို ေရနဲ႔ ေသခ်ာေျပာင္ေအာင္ ေဆးၿပီး ပါးစပ္ေလးနဲ႔ သုံးေလးငါးခ်က္ေလာက္ စုပ္ေပးသည္။ ”အား…. ေကာင္းလိုက္တာ မမရယ္။” ၿဖိဳးညီ မမမြန္ကို လုပ္ခ်င္စိတ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး ျပင္းျပေနတာနဲ႔ ေရကိုခပ္ျမန္ျမန္ခ်ိဳးၿပီး အိပ္ခန္းထဲ ဝင္မိေတာ့သည္။ အခန္းထဲေရာက္တာနဲ႔ ေရေတာင္ေျပာင္ေအာင္ မသုတ္အား…. ႏွစ္ေယာက္သား ကုတင္ေပၚကို ေရာက္သြားေလၿပီ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ႏွစ္ဦးသား တိုင္ပင္စရာေတာင္ မလိုပဲ 69 ပုံစံနဲ႔ လုပ္ၾကသည္။
ၿဖိဳးညီရဲ႕ လိင္တန္ထြားထြားႀကီးကို မမမြန္က အားရပါးရ စုပ္ေပးေနသလို မမမြန္ရဲ႕ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးကိုလည္း ၿဖိဳးညီက အားရပါးရ လ်က္ေပးေနသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ မမမြန္ရဲ႕ အားပါတဲ့ စုပ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ၿဖိဳးညီတစ္ေယာက္ မမမြန္အဖုတ္ကိုေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မလ်က္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ရပ္ထားရသည္။ မမမြန္ရဲ႕ အစိေလးကို ၿဖိဳးညီ လွ်ာနဲ႔ ခပ္နာနာ စုပ္ေပးလိုက္ရင္လည္း မမမြန္ဆီက တရွီးရွီးနဲ႔ ၿငီးသံေတြ ထြက္လာတတ္သည္။ ႏွစ္ေယာက္သား အားရေအာင္ စုပ္ေပးလ်က္ေပးၿပီးေတာ့မွ မမမြန္က အေပၚကေနၿပီး အားရပါးရ တက္ခြၿပီး ေဆာင့္ေပးျပန္သည္။ မမမြန္တစ္ေယာက္ ဆံပင္ရွည္ေလးေတြကို ဘယ္ညာရမ္းရင္း ၿဖိဳးညီေပၚမွ ျမင္းစီးေပးေနပုံက အားရစရာ…။ ၿဖိဳးညီ မမမြန္ရဲ႕ ႏို႔အုံဆူဆူၿဖိဳးၿဖိဳးႀကီးေတြကို အားရပါးရ ဆုပ္ကိုင္ညႇစ္ရင္း မမမြန္ရဲ႕ အေပၚက ေဆာင့္ခ်က္ေတြကို အရသာခံေနမိသည္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာလို႔ မမမြန္ ေမာလာၿပီဆိုမွ ၿဖိဳးညီ မမမြန္ကို ေလးဘက္ေထာက္ခိုင္းၿပီး ေနာက္ကေနအားရပါးရေဆာင့္ၿပီး ၿပီးလိုက္ေတာ့သည္။
ၿဖိဳးညီ မမမြန္အိမ္မွာ ေစာင့္အိပ္တဲ့ တစ္ပတ္လုံးလိုလို အိမ္အလုပ္ေတြၿပီးတာနဲ႔ ထမင္းစားေသာက္ၿပီး အိပ္ရာေပၚမွာပဲ အခ်ိန္ကုန္ေလ့ရွိသည္။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ တစ္ပတ္လုံးလိုလို ၿဖိဳးညီနဲ႔ မမမြန္ လုပ္ျဖစ္ၾကသည္။ တစ္ခါတေလ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ရင္ေတာင္ ၿဖိဳးညီေပါင္ေပၚမွာ မမမြန္က တက္ထိုင္ၿပီး မမမြန္ရဲ႕ ႏို႔ႀကီးေတြကို ၿဖိဳးညီက ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္တဲ့ တစ္ေလွ်ာက္လုံးလိုလို ထိုင္ၿပီး ညႇစ္ေနတတ္သည္။ မမမြန္ရဲ႕တင္သား အိအိထြားထြားေတြကလည္း ၿဖိဳးညီေပါင္ၾကားထဲမွာ မာေနတဲ့ အတန္ႀကီးေပၚမွာ တလႈပ္လႈပ္နဲ႔ ျဖစ္ေနတတ္ၿပီး ေပါင္ၾကားထဲမွာ အရည္ေတြ ႐ႊဲ႐ႊဲစိုေနတတ္သည္။ အဲဒီလို ျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ၿပီးတာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္လုံး ကုတင္ေပၚကို အျမန္ေျပးတက္ၿပီး မီးကုန္ယမ္းကုန္ လိုးျဖစ္ၾကသည္။ ဒီလိုနဲ႔ သၾကၤန္ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ေတြၿပီးလို႔ ၿဖိဳးညီ ေက်ာင္းျပန္တက္ရေတာ့မည္။ ၿဖိဳးညီ ျပန္ခါနီးရက္မွာ ၿဖိဳးညီနဲ႔ မမမြန္ တစ္ေန႔လုံးလိုလို လုပ္ျဖစ္ၾကသည္။ ထမင္းဟင္းေတာင္ မခ်က္ေတာ့ပဲ ဆိုင္ကေန ပါဆယ္ဝယ္စားသည္။ တစ္ေန႔လုံးလိုလို ႏွစ္ေယာက္လုံး အဝတ္အစားမကပ္ၾက၊ မမမြန္ကလည္း အိမ္ထဲမွာ ကိုယ္တုံးလုံးနဲ႔ေနသည္။ ၿဖိဳးညီကလည္း ကိုယ္တုံးလုံးနဲ႔ ေအာက္ကအတန္ႀကီး တယမ္းယမ္းနဲ႔။ တစ္ေန႔လုံး အခ်ီေပါင္းအမ်ားႀကီး လုပ္ႏိုင္တဲ့ ၿဖိဳးညီကို အရမ္းသန္တာပဲလို႔ မမမြန္က ေအာခ်ရတဲ့အထိပါပဲ။
ေနာက္ဆုံးျပန္ခါနီး ႏွစ္ေယာက္သား အားရေအာင္ လုပ္ၿပီးလို႔ ၿဖိဳးညီရင္ခြင္ထဲမွာ မမမြန္ မ်က္ႏွာေလးအပ္ၿပီး အိပ္ေနသည္။ ၿဖိဳးညီ မမမြန္ရဲ႕ နဖူးေပၚမွာ ဝဲက်ေနတဲ့ ဆံႏြယ္စေလးေတြကို သပ္တင္ေပးရင္း ေျပာလိုက္သည္။
”မမ…. တကယ္လို႔ သင့္ေတာ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ေယာက္က လာကမ္းလွမ္းတယ္ဆိုရင္ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳပါလားဟင္…။ မိန္းမသားဆိုတာ တစ္ေယာက္ထဲေနလို႔ မေကာင္းဘူး မမရဲ႕…။” ”အင္းပါ….၊ အဲဒါကို မမလည္း ေတြးမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မမ ငါ့ေမာင္မသိဘဲ ဘာမွမလုပ္ဘူး။ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ဆိုရင္လည္း အဲဒီလူကို ငါ့ေမာင္နဲ႔ ေပးေတြ႕ၿပီး ငါ့ေမာင္သေဘာတူမွပဲ ယူမယ္ကြာ..။” ”ဒါမွ ငါ့မမ…။” ၿဖိဳးညီ မမမြန္ရဲ႕ နဖူးေလးကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး နမ္းမိသည္။ ၿဖိဳးညီ အရမ္းခ်စ္ရတဲ့ မမမြန္ကို တျခားလူတစ္ေယာက္ ရင္ခြင္ထဲမွာ မျမင္ရက္သလိုလို ျဖစ္ေနသည္။ စိတ္ကူးထဲမွာ ေတြးၾကည့္တာေတာင္ ရင္ထဲမွာ ဆို႔နင့္လာသလိုလိုႀကီး ျဖစ္ေနရသည္။ ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းေတြဖြင့္လို႔ ၿဖိဳးညီလည္း ေက်ာင္းဆက္တက္ျဖစ္သည္။ မမမြန္နဲ႔ကေတာ့ အဆက္အသြယ္မျပတ္ ၊ ညတိုင္းလိုလို ေဖ့စ္ဘြတ္ေပၚမွာေတြ႕ၿပီး ခ်က္ျဖစ္သည္။ ေျခာက္လေလာက္ၾကာေတာ့ မမမြန္က သူ႔ကို အြန္လိုင္းမွာေတြ႕ၿပီး လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းထားသူ တစ္ေယာက္ ရွိတဲ့အေၾကာင္း ေျပာလာသည္။ နာမည္က ကိုသုတလို႔ ဆိုသည္။ အသက္နည္းနည္းႀကီးတဲ့ လူပ်ိဳႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး စီးပြားေရးလည္း အဆင္ေျပတယ္လို႔ ေျပာသည္။
ၿဖိဳးညီကလည္း ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆိုတာနဲ႔ အဲဒီလူကို မမမြန္အိမ္မွာ ခ်ိန္းခိုင္းလိုက္သည္။ ၿဖိဳးညီလည္း မႏၲေလးကေန ရန္ကုန္ကို ညကားစီးၿပီး မမမြန္အိမ္ကိုသြားသည္။ မမမြန္ရဲ႕ ခင္ပြန္းေလာင္းႀကီးကို ရင္နာနာနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး ဆုံးျဖတ္ေပးဖို႔ျဖစ္သည္။ မနက္အေစာႀကီး မမမြန္ေနတဲ့ တိုက္ခန္းကို ေရာက္ေတာ့ ခရီးပန္းလာတာနဲ႔ တစ္ေရးတေမာ အိပ္လိုက္သည္။ ”ေမာင္ေလး …. ထ…. ထ….. ကိုသုတ လာၿပီ…။ ” ၿဖိဳးညီ အိပ္ေနရာကေန ကမန္းကတန္းထၿပီး အိပ္ခန္းထဲကေန ဧည့္ခန္းရွိရာကို ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္။ ”ဟာ….. မဗိုက္….” ၿဖိဳးညီ ကိုသုတဆိုတဲ့ လူႀကီးကို ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း ေတြ႕ဖူးသလို ျဖစ္လာတာနဲ႔ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ေတာ့မွ ႀကီးမိုက္ဗိုက္ပူဆိုတဲ့ လူႀကီးျဖစ္ေနသည္။ သူနဲ႔ ႀကီးမိုက္ဗိုက္ပူ အျပင္မွာ မေတြ႕ဖူးေသးေသာ္လည္း ေဖ့ဘြတ္ေပၚမွာ မျမင္ခ်င္မွအဆုံး ျမင္ျမင္ေနရတဲ့ ဒီမ်က္ႏွာႀကီးကိုေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မိေနသည္။ ၿဖိဳးညီ အိပ္ခန္းနံရံက အေပါက္ကေန ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒီလူႀကီး မမမြန္ေဖ်ာ္တိုက္တဲ့ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း မမမြန္ကို လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းေနသည္။ မမမြန္လည္း ခဏေလးေနာ္ဆိုၿပီး ၿဖိဳးညီအိပ္ခန္းထဲ ဝင္လာသည္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ဘယ္လိုေနလဲဆိုၿပီး တိုးတိုးေလး ေမးသည္။ ၿဖိဳးညီလည္း မဆိုးပါဘူးဆိုၿပီး ရင္နာနာနဲ႔ပဲ ေခါင္းညိမ့္ျပလိုက္ရသည္။
မမမြန္ အျပင္ကို ျပန္သြားၿပီး ကိုသုတဆိုတဲ့ လူႀကီးေျပာတာကို လက္ခံတဲ့အေနနဲ႔ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္တာကို ေတြ႕ရသည္။ ဒီလူႀကီးက လက္ခံတယ္ဆိုတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ မမမြန္အနားကို တိုးကပ္ၿပီး မမမြန္ကို ဆြဲဖက္သည္။ ၿပီးေတာ့ မမမြန္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို နမ္းသည္။ လက္ေတြကလည္း မမမြန္ ကိုယ္လုံးေပၚမွာ တ႐ြ႐ြနဲ႔ ေျပးလႊားၿပီး ပြတ္သပ္ေနသည္။ ၿဖိဳးညီ ဒီျမင္ကြင္းကို မျမင္ခ်င္ေပမဲ့ ဘယ္လိုေၾကာင့္မွန္းမသိ ၊ မ်က္လုံးအစုံကို လႊဲဖယ္လို႔မရပဲ ဆက္ၿပီးၾကည့္ေနမိသည္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကိုသုတရဲ႕လက္ေတြက မမမြန္ရဲ႕ ရင္အစုံေပၚမွာ အုပ္ကိုင္ၿပီး ဆုပ္နယ္ေနသည္။ တေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ မမမြန္ရဲ႕ အက်ႌၾကယ္သီးေတြကို ျဖဳတ္ၿပီး ေပၚလာတဲ့ ရင္သားအစုံကို ေဘာ္လီေပၚကေန ကိုင္သည္။ ၿပီးေနာက္ မမမြန္ရဲ႕ ေဘာ္လီကိုခြၽတ္ၿပီး ေပၚလာတဲ့ ႏို႔အုံေဖြးေဖြးကို စို႔သည္။ မမမြန္လည္း ေခါင္းကို အေပၚေမာ့ၿပီး မ်က္လုံးေလးေမွးေနသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ၿဖိဳးညီေခ်ာင္းၾကည့္တဲ့ အေပါက္ရွိရာကို လွည့္လွည့္ၾကည့္သည္။ ၿဖိဳးညီနဲ႔ မမမြန္နဲ႔ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံသြားတဲ့အခါတိုင္း မမမြန္ရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြထဲမွာ သူ႔ကို အားနာတဲ့ အၾကည့္ေတြ ပါတယ္ဆိုတာကို ေတြ႕ရသည္။ တေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကိုသုတရဲ႕ လက္ေတြက မမမြန္ရဲ႕ ထဘီေလးကို ဆြဲခြၽတ္လိုက္ေတာ့သည္။ မမမြန္ရဲ႕ ေပါင္သားေဖြးေဖြးနဲ႔ ေပါင္ၾကားထဲက အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးက ေပၚလာသည္။ ကိုသုတ သူ႔ပုဆိုးကို ခပ္သြက္သြက္ ဆြဲခြၽတ္ၿပီး မမမြန္ရဲ႕ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို အသာၿဖဲကားၿပီး သူ႔ရဲ႕ ညိဳညိဳတုတ္တုတ္ အတန္ႀကီးကို ထိုးထည့္လိုက္ေတာ့သည္။
ၿဖိဳးညီ တစ္ေယာက္ ကိုသုတရဲ႕ အတန္ညိဳတုတ္တုတ္ႀကီး မမမြန္ရဲ႕ အဖုတ္ေလးထဲမွာ တႁပြတ္ႁပြတ္နဲ႔ ဝင္ထြက္ေနတာကိုၾကည့္ရင္း တစ္ဖက္ကလည္း ႏွေျမာေနမိသလို တစ္ဖက္ကလည္း လိင္စိတ္ေတြ ထႂကြေနေတာ့သည္။ ဆိုဖာေပၚမွာ မမမြန္ကို ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေအာင္ တဖြတ္ဖြတ္နဲ႔လိုးၿပီး ကိုသုတ ၿပီးသြားသည္။ တေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား အဝတ္အစားေတြျပန္ဝတ္ စကားနည္းနည္းပါးပါးေျပာၿပီး ကိုသုတ ျပန္သြားသည္။ ကိုသုတ ျပန္ၿပီးၿပီးခ်င္းပဲ ၿဖိဳးညီ အိပ္ခန္းထဲကေနထြက္ၿပီး မမမြန္ဆီကို သြားလိုက္သည္။ ၿဖိဳးညီကိုေတြ႕ေတာ့ မမမြန္ ၿဖိဳးညီကိုၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္ေတြ ဝဲလာသည္။ သူ႔ေမာင္ေလးေရွ႕မွာ သူစိမ္းေယာက္်ားတစ္ေယာက္နဲ႔ ကာမဆက္ဆံလိုက္တာကို ရွက္တာပဲလား၊ ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္လိုေရာ ခ်စ္သူလိုပါခ်စ္တဲ့ ၿဖိဳးညီေရွ႕မွာ ဒီလိုလုပ္ရပ္ လုပ္မိတာကို ဝမ္းနည္းတာလားဆိုတာကိုေတာ့ မမမြန္ကိုယ္တိုင္ပဲ သိပါလိမ့္မည္။ မမမြန္ရဲ႕ကိုယ္လုံးေလးကို ၿဖိဳးညီ အသာေပြ႕ဖက္လိုက္သည္။ ၿဖိဳးညီရင္ခြင္ထဲေရာက္မွ မမမြန္တစ္ေယာက္ ရႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုေတာ့သည္။ ၿဖိဳးညီ မမမြန္ရဲ႕ ေမးေလးကို လက္နဲ႔ အသာေမာ့ရင္း မမမြန္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို နမ္းလိုက္သည္။
ၿဖိဳးညီတစ္ေယာက္ ကိုသုတနဲ႔ မမမြန္တို႔ ကာမစပ္ယွက္ေနတာကို ေခ်ာင္းၾကည့္ေနကတည္းက စိတ္ေတြထႂကြခဲ့သည္။ အခုလို မမမြန္နဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း နမ္းမိတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ စိတ္ကို ထိန္းထားလို႔ မရေတာ့..။ မမမြန္ရဲ႕ ထမိန္ေလးကို ဆြဲခြၽတ္လိုက္သလို သူဝတ္ထားတဲ့ ပုဆိုးကိုလဲ ေျခေထာက္နဲ႔ညႇပ္ၿပီး ဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္။ ထမိန္ကြၽတ္သြားလို႔ ေအာက္ပိုင္းမွာ ဗလာဟင္းလင္းနဲ႔ ဖင္ေျပာင္ေလးျဖစ္သြားတဲ့ မမမြန္ကို ခ်ီမၿပီး အိပ္ခန္းထဲက ကုတင္ေပၚကို ေခၚလာခဲ့သည္။ ကုတင္ေပၚမွာ မမမြန္ကို ပက္လက္ေလးထားလိုက္ၿပီး ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို လက္နဲ႔ၿဖဲကားလိုက္ၿပီး ေပါင္ၾကားထဲမွာ ေပၚလာတဲ့ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးထဲကို ထိုးသြင္းဖို႔ ၿဖိဳးညီတစ္ေယာက္ သူ႔ အတန္ႀကီးနဲ႔ ေတ့ေနဆဲ မမမြန္က…. ”ကိုၿဖိဳး….. ခဏေနဦးကြာ… ဟိုတစ္ေယာက္အရည္ေတြနဲ႔… မမြန္ ေရသြားေဆးလိုက္ဦးမယ္။” ”မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး မမရာ…. ကြၽန္ေတာ္လုပ္ေတာ့မယ္…။ ” ၿဖိဳးညီတစ္ေယာက္ ေဆးမိေနသူတစ္ေယာက္လို ဗလုံးဗေထြးေျပာရင္း ပထမတစ္ေယာက္ လုပ္ထားလို႔ သုတ္ရည္ျဖဴျဖဴေတြ ေပက်ံေနတဲ့ အဖုတ္ဝမွာ သူ႔အတန္ကိုေတ့ၿပီး ထိုးထည့္လိုက္သည္။ ကိုသုတရဲ႕ သုတ္ရည္ေတြနဲ႔ ေခ်ာေမြ႕ေနတဲ့ မမမြန္ရဲ႕ အဖုတ္ႀကီးက အရမ္းႀကီး တင္းၾကပ္မေနေပမဲ့ မမမြန္နဲ႔ လေပါင္းမ်ားစြာ ခြဲထားရတဲ့ ၿဖိဳးညီအတြက္ေတာ့ လုပ္လို႔ေကာင္းလွသည္။ ၿဖိဳးညီတစ္ေယာက္ ဝမ္းနည္းစိတ္နဲ႔ လိင္စိတ္ ေပါင္းစပ္ၿပီး မမမြန္ရဲ႕ အဖုတ္ကိုသာ အေပၚကေန နာနာဖိၿပီး ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးေနမိသည္။ မမမြန္ကေတာ့ ၿဖိဳးညီလုပ္သမွ် ….. တအီးအီးနဲ႔ ၿငီးျငဴရင္းေအာက္ကေန႔ ေကာ့ေကာ့တင္ေပးရွာသည္။
ၿဖိဳးညီ မမမြန္ရဲ႕ ရင္သားထြားထြားေတြကို လက္နဲ႔ညႇစ္ရင္း တေဖာင္းေဖာင္းျမည္ေအာင္ ေဆာင့္လိုးၿပီး မမမြန္အဖုတ္ထဲမွာ သုတ္ရည္ေတြ ပန္းထုတ္ရင္း တစ္ခ်ီၿပီးသြားေတာ့သည္။ ၿဖိဳးညီ တစ္ေန႔လုံးလိုလို မမမြန္နဲ႔ သုံးေလးခ်ီထက္မနည္း လုပ္ၿပီး ျပန္လာခဲ့သည္။ တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ မမမြန္ဆီက ဖုန္းဝင္လာသည္။ ကိုသုတနဲ႔ လက္ထပ္ေတာ့မည္။ ၿဖိဳးညီကိုလည္း လာေစခ်င္သည္တဲ့…။ ၿဖိဳးညီတစ္ေယာက္ မမမြန္ဆီကို သြားရျပန္သည္။ ၿဖိဳးညီ မဂၤလာေဆာင္မတိုင္ခင္ ေရွ႕တစ္ရက္မွာ မမမြန္ဆီ ေရာက္သြားသည္။ ၿဖိဳးညီရဲ႕ အေဒၚတို႔လင္မယား… မမမြန္ရဲ႕ အေဖနဲ႔အေမလည္း ေရာက္ေနၾကသည္။ ၿဖိဳးညီနဲ႔ မမမြန္ ေမာင္ႏွမႏွစ္ဦးကေတာ့ ကားတစ္စီးနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ဖိတ္စာေတြ လိုက္ေဝၾကသည္။ ဖိတ္စာေတြေဝၿပီး အျပန္လမ္းမွာ ၿဖိဳးညီတစ္ေယာက္ ကားေမာင္းရင္းနဲ႔ မမမြန္ကို ေမးမိသည္။ ”မမ…. ကြၽန္ေတာ္ မရွိတုန္း ဟိုတစ္ေယာက္နဲ႔ ထပ္ၿပီး ျဖစ္ေသးလားဟင္….။” မမမြန္ ျပတင္းေပါက္ကေန အျပင္ဘက္ကို အဓိပၸာယ္မဲ့စြာ ေငးၾကည့္ေနသည္။ တေအာင့္ေလာက္ၾကာမွ….. ၿဖိဳးညီရဲ႕ အေမးကို မမမြန္ ျပန္ေျဖသည္။
”မလုပ္ျဖစ္ပါဘူးကြာ….၊ မမြန္ ထပ္မျဖစ္ေအာင္ ေရွာင္ပါတယ္။ အဲဒီေန႔က ကိစၥအတြက္လည္း ငါ့ေမာင္ကို အရမ္းအားနာတယ္၊ ေတာင္းပန္တယ္ေနာ္…၊ ေမာင္ေလး…။” ”ရပါတယ္ မမြန္ရယ္၊ ဒါေပမဲ့ လက္မထပ္ခင္ မမြန္ကို တစ္ခါေလာက္ ခ်စ္ခ်င္ေသးတယ္။ ခြင့္ျပဳပါလားဟင္…။” ”မေတာ္ပါဘူး ငါ့ေမာင္ရယ္…၊ မမြန္က မနက္ျဖန္ မဂၤလာေဆာင္ရေတာ့မွာကိုကြာ…။” ”ဒီတစ္ခါေနာက္ဆုံးပါပဲ မမရယ္….၊ ခြင့္ျပဳပါေနာ္….။” ေမာင္ေလး ၿဖိဳးညီရဲ႕ သနားစရာ ေတာင္းဆိုသံကိုၾကားေတာ့ မြန္မြန္ စိတ္ေတြ တင္းမထားႏိုင္ေတာ့.. ခပ္ေလးေလးပဲ အင္းလို႔ေျပာၿပီး ေခါင္းကို ငုံ႔ထားလိုက္ေတာ့သည္။ မမမြန္ဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္ရတာနဲ႔ ၿဖိဳးညီ အနီးဆုံး ဟိုတယ္တစ္ခုကို ဝင္ၿပီး အခန္းယူလိုက္သည္။ အခန္းထဲေရာက္တာနဲ႔ မမမြန္နဲ႔ ၿဖိဳးညီ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေျပာစရာေတာင္မလိုဘဲ အဝတ္အစားေတြကို ခြၽတ္ခြာၾကသည္။ ႏွစ္ေယာက္လုံး ဝတ္လစ္စလစ္နဲ႔ မိေမြးတိုင္းဖေမြးတိုင္း ျဖစ္သြားၾကေလၿပီ။
ႏွစ္ဦးသား ခႏၶာကိုယ္ခ်င္း ပူးကပ္သြားၾကသည္။ မမမြန္ရဲ႕လက္ေတြက ၿဖိဳးညီကိုယ္လုံးကို တ႐ြ႐ြနဲ႔ ပြတ္သပ္ေနသလို ၿဖိဳးညီတစ္ေယာက္ သူနဲ႔ ခြဲရေတာ့မဲ့ မမမြန္ကို လြတ္ထြက္သြားမွာစိုးတဲ့အလား တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဖက္ထားမိသည္။ ၿပီးတာနဲ႔ မမမြန္ရဲ႕ ေပါင္ၾကားထဲမွာ ေနရာယူၿပီး မမမြန္ရဲ႕ အဖုတ္လွလွႀကီးကို ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ အားရပါးရ လ်က္ေပးလိုက္သည္။ မမမြန္တစ္ေယာက္ ေကာ့ပ်ံၿပီး ကိစၥၿပီးသြားတဲ့ အထိေအာင္ပါပဲ။ မမမြန္ကလည္း ၿဖိဳးညီရဲ႕ အတန္ထြားထြားႀကီးကို အနမ္းေတြေပးသလို ႏႈတ္ခမ္းလွလွေလးနဲ႔ ေကာင္းေကာင္းပုေလြေပးသည္။ မမမြန္ အားရေအာင္ စုပ္ၿပီးတာနဲ႔ မမမြန္ရဲ႕ တင္သားကားကားေတြကိုၾကည့္ရင္း ၿဖိဳးညီ ေလးဘက္ေထာက္ အေနအထားနဲ႔ မမမြန္ကို လုပ္သည္။ မမမြန္ရဲ႕ အဖုတ္စီးစီးေလးထဲမွာ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ အဝင္အထြက္လုပ္ေနတဲ့ ညီေတာ္ေမာင္ေပၚမွာ ၿဖိဳးညီစိတ္ကို ႏွစ္ထားလိုက္ၿပီး ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္ လုပ္သည္။
”အား…. ေကာင္းတယ္…၊ ကိုၿဖိဳး…. နာနာေလး ေဆာင့္…” မမမြန္ဆီက မပြင့္တပြင့္ ေတာင္းဆိုတဲ့ အသံကိုၾကားရေတာ့ ၿဖိဳးညီ ေဆာင့္လိုးေနတဲ့ အရွိန္ကို ျမႇင့္တင္ၿပီး တဖန္းဖန္းျမည္ေအာင္ ေဆာင့္ေတာ့သည္။ မမမြန္ရဲ႕ အဖုတ္အတြင္းအသားေလးေတြရဲ႕ ညႇစ္အားေအာက္မွ ၿဖိဳးညီ ၾကာၾကာေတာင့္ခံမထားႏိုင္ေတာ့ပါ။ ေနာက္ထပ္ အခ်က္ငါးဆယ္ေလာက္ ေဆာင့္အၿပီးမွာပဲ လိင္တန္တစ္ေခ်ာင္းလုံး ပြလာသလို ခံစားရၿပီး ၿဖိဳးညီအတန္ကို အဖုတ္အဆုံးထိ ထိုးထည့္ၿပီး ျပန္မထုတ္ေတာ့ပဲ အရည္ေတြကို ပန္းထုတ္မိေတာ့သည္။ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေအာင္ မမမြန္ရဲ႕ အဖုတ္ထဲမွာ စိမ္ထားၿပီးေတာ့ အနည္းငယ္ေပ်ာ့သြားတဲ့ ညီေတာ္ေမာင္ကို အဖုတ္ထဲကေနျပန္ၿပီး ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ မမမြန္ရဲ႕ မ်က္ႏွာနားကို တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ တိုးကပ္သြားရင္း အရည္ေတြနဲ႔ ေျပာင္လက္ၿပီး ေခ်ာေမြ႕ေနတဲ့ ညီေတာ္ေမာင္ကို မမမြန္ပါးစပ္နဲ႔ ေတ့ေပးရင္း ေျပာလိုက္သည္။
”မမ… စုပ္ေပးဦး…။” ”အရည္ေတြနဲ႔ မစုပ္ခ်င္ဘူးကြာ…။” “အာ….” ၿဖိဳးညီ တစ္ခ်က္ညည္းရင္း မ်က္ေမွာင္ၾကဳပ္ျပလိုက္ေတာ့ မမမြန္ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေခါင္းကို အသာႂကြ ပါးစပ္ဟၿပီး ၿဖိဳးညီရဲ႕လီးကို စုပ္လိုက္သည္။ မမမြန္တစ္ေယာက္ ၿဖိဳးညီ မ်က္ႏွာမညိဳရေအာင္ အလိုလိုက္တာျဖစ္သည္။ ၿဖိဳးညီရဲ႕ အတန္မွာ ေပပြေနတာေတြ အကုန္ေျပာင္စင္ေအာင္ စုပ္ေပးလို႔အၿပီးမွာပဲ ၿဖိဳးညီရဲ႕ လိင္တန္ကျပန္ၿပီး ႏိုးႂကြလာေတာ့သည္။ ”အာ….. ေတာင္လာၿပီ။ ေတာ္ေတာ္သန္တဲ့ ငါ့ေမာင္….။” ”မမနဲ႔ တူလို႔ေလ…။ အဟီး….” ”အာ…. ကိုယ့္အစ္မကို ျပန္ၿပီး သိကၡာခ်ေနတယ္….။” ”ခိခိ… ဟုတ္ပါဘူး….။ မမ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဟိုဟာ ေပးလုပ္ပါလားဟင္…။” ”အင္…. ဘယ္အဝွာလဲ…။ ကိုၿဖိဳး မဟုတ္တ႐ုတ္ေတြ မစမ္းနဲ႔ေနာ္… မမြန္မႀကိဳက္ဘူး…။ မမြန္တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးဘူး။” ”အာ… မမြန္ကလည္းကြာ…။ ေနာက္ဆုံးလက္ေဆာင္အေနနဲ႔ ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ့ ေမာင္ေလးကိုေပးသြားပါေနာ္…။” ၿဖိဳးညီရဲ႕ စကားအဆုံးမွာ မမမြန္ တစ္ခ်က္ေတြေဝသြားၿပီး ရီေဝတဲ့ မ်က္ဝန္းအစုံနဲ႔ ၿဖိဳးညီကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ၿပီးမွ…. ”မသိဘူးကြာ…။ လုပ္ခ်င္လည္း လုပ္ …. လုပ္….။”
မမမြန္ ဇိုးဇိုးဇတ္ဇတ္နဲ႔ အိပ္ေနရာကေန ကုန္းထၿပီး ကုတင္ေပၚမွာ ေလးဘက္ေထာက္ေပးသည္။ ေလးဘက္ေထာက္ေပးထားလို႔ ေနာက္ကို ေကာ့ၿပီး အယ္ေနတဲ့ မမမြန္ရဲ႕ တင္ဆုံႀကီးေတြေနာက္မွာ ၿဖိဳးညီေနရာယူလိုက္ၿပီး တင္သားႏွစ္ျခမ္းၾကားက ခေရပြင့္ နီညိဳညိဳေလးကို မက္မက္ေမာေမာ ၾကည့္ေနမိသည္။
ခေရေလးကိုဖြင့္ဖို႔ libricant မရွိ။ ဒါေပမဲ့ သဘာဝက ေပးထားတဲ့ ေခ်ာဆီကိုပဲ သုံးရေပေတာ့မည္။ မမမြန္ရဲ႕ အဖုတ္ဝကေန စီးက်ေနတဲ့ အရည္ေလးေတြကို လက္နဲ႔သိမ္းႀကဳံးယူၿပီး ဖင္ေပါက္ေလးဆီကို ပို႔လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ၿဖိဳးညီလက္ကို တံေတြးအနည္းငယ္ဆြတ္လိုက္ၿပီး မမမြန္ရဲ႕ ဖင္ဝေလးကို ေခ်ာေမြ႕သြားေအာင္ လက္နဲ႔ အသြင္းအထုတ္ လုပ္လိုက္သည္။ အတန္ၾကာေအာင္ လက္ညိဳးနဲ႔ အသြင္းအထုတ္လုပ္ၿပီးလို႔ ေခ်ာေမြ႕သြားၿပီဆိုမွ ညီေတာ္ေမာင္ကို မမမြန္ရဲ႕ ဖင္ေပါက္ေလးနဲ႔ ေတ့ထားလိုက္သည္။ ”မမြန္…. စိတ္ကို ေလွ်ာ့ထားေနာ္…။ ဖင္ဝကို ႀကဳံ႕မထားနဲ႔…။ ” မမမြန္ကို ေျပာၿပီးတာနဲ႔ ဖင္ဝေလးမွာ ေတ့ထားတဲ့ သူ႔အတန္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထိုးထည့္လိုက္သည္။ အရည္ေတြနဲ႔ ေခ်ာေမြ႕ေနတာေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး တင္းၾကပ္ေနေပမဲ့ သြင္းလို႔ရသည္။ ၿဖိဳးညီ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အခ်ိန္ယူၿပီး ညီေတာ္ေမာင္ကို မမမြန္ ခေရပြင့္ေလးထဲ တရစ္ခ်င္းစီ ထိုးသြင္းလိုက္ေတာ့သည္။ မမမြန္ ဆီက အာ့ခနဲ ေအာ္သံၾကားရၿပီး ေခါင္းအုံးေပၚမွာ မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး ေခါင္းအုံးကို လက္နဲ႔ညႇစ္ထားသည္။
”မမ… နာလား….၊ ရရဲ႕လား….။” မမမြန္ ဘာမွ ျပန္မေျပာပဲ လက္ကို အသာေျမႇာက္ၿပီး ဆက္လုပ္ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ လုပ္ျပသည္။ ၿဖိဳးညီလည္း မမမြန္ဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္ရတာနဲ႔ တစ္ဝက္ေလာက္ ဝင္ေနၿပီးတဲ့ ညီေတာ္ေမာင္ကို အသြင္းအထုတ္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လုပ္ေတာ့သည္။ တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ၿဖိဳးညီ အတန္ႀကီးက မမမြန္ ဖင္ေပါက္ေလးထဲကို တစ္ေခ်ာင္းလုံး ဝင္သြားေခ်ၿပီ။ ၿဖိဳးညီ တစ္ခ်က္ခ်င္းပဲ အသြင္းအထုတ္လုပ္ရင္း အခ်က္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ လုပ္ၿပီးေတာ့ မမမြန္ဆီက တရွီးရွီး ညည္းသံနဲ႔အတူ တင္ဆုံႀကီးကို ေကာ့ေကာ့တင္ေပးလာသည္။ ”မမြန္ … ေကာင္းလား…၊ နာေသးလား….။” ”အင္း….. နာလည္းနာတယ္ ေကာင္းလည္းေကာင္းတယ္….။ လုပ္ပါေတာ့… ျမန္ျမန္ေလး….။” ၿဖိဳးညီ မမမြန္ရဲ႕ တင္ပါးနဲ႔ ဆီးခုံ တဖြတ္ဖြတ္ျမည္ေအာင္ ေဆာင့္ၿပီး လုပ္မိေတာ့သည္။ မမမြန္လည္း ေကာင္းလာၿပီ မဟုတ္ပါလား။ မမမြန္ရဲ႕ စအိုႂကြက္သားေလးက ၿဖိဳးညီ လိင္တန္ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဆြဲညႇစ္ထားတာမို႔ ၿဖိဳးညီတစ္ေယာက္ ကိစၥမၿပီးေအာင္ မနည္းပင္ ထိန္းထားရသည္။ မမမြန္ကိုလည္း ပိုၿပီးေကာင္းသြားေအာင္ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ မမမြန္ရဲ႕ အစိေလးကို ကလိေပးလိုက္သည္။ ခေရပြင့္ေလးထဲ တစြပ္စြပ္နဲ႔ ဝင္ထြက္ေနတဲ့ ေဆာင့္ခ်က္ကိုေတာ့ မရပ္….။ တေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ မမမြန္တစ္ေယာက္ တအားအားနဲ႔ ေအာ္ရင္း တင္ပါးအစုံတို႔ တုန္တက္ၿပီး ၿငိမ္သြားသည္။ ၿဖိဳးညီလည္း စိတ္ကိုတင္းမထားေတာ့ပဲ ညီေတာ္ေမာင္ရဲ႕ ကြမ္းသီးေခါင္းေလးကို ရႈံ႕ပြရႈံ႕ပြနဲ႔ ညႇစ္ေပးေနတဲ့ မမမြန္ရဲ႕ တင္းၾကပ္လွတဲ့ စအိုႂကြက္သားေလးေတြ ညႇစ္တာကို အားပါးရခံစားရင္း သုတ္ရည္ေတြကို ဖင္ထဲအျပည့္ ပန္းထုတ္လိုက္ေလေတာ့သည္။
ဆီဒိုးနားဟိုတယ္…. မင္းတုန္းခန္းမတြင္ မဂၤလာပြဲတစ္ခု က်င္းပေနသည္။ ၿဖိဳးညီ မမမြန္မဂၤလာေဆာင္မွာ သတို႔သားအရံလုပ္သည္။ မမမြန္လည္း တစ္ဝိုင္းၿပီးတစ္ဝိုင္း ဧည့္သည္ေတြကို လိုက္လံႏႈတ္ဆက္ေနသည္။ ႏွစ္ဦးသား မ်က္လုံးခ်င္းမဆုံမိေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ေရွာင္ေနၾကသည္။ မျဖစ္သင့္တာေတြ ဆက္မျဖစ္ေအာင္ ႏွစ္ဦးသား ေစာင့္ထိန္းရမည္ မဟုတ္ပါလား။ ဒီေန႔ မဂၤလာအခမ္းအနားရဲ႕ သတို႔သမီးကို သတို႔သားအရံက မဂၤလာပြဲမတိုင္ခင္ တစ္ရက္အလိုတြင္ ေရွ႕ေရာေနာက္ပါ ဖြင့္ခဲ့သည္ဆိုသည္ကိုေတာ့ ကာယကံရွင္ ႏွစ္ဦးမွတစ္ပါး။…ၿပီးပါၿပီ
