ကျွန်တော့်ချစ်သူ နပ်စ်မလေး(စတုတ္ထပိုင်း)

Unicode

ဖြူလွလွဖျော့တော့တော့ လရောင်ဟာ အခန်းထဲကို ဖြာကျနေတယ်။ ပြူတင်းပေါက်နားကပ်လျှက်က ကုတင်လေးပေါ်မှာ ခပ်ကွေးကွေးလေး လှဲအိပ်နေတဲ့ ဆရာဝန်မလေးကို ကျနော်ဖက်ရင်း ဘေးတစောင်းခွထားတယ်။ လရောင်အောက်က ကမ္ဘာဦး သမီးရည်းစားတွေပေါ့ဗျာ။ နွေနှောင်းညတစ်ခုမှာ ပူလောင်အိုက်စပ်မှုအစား နေလို့ကောင်းရုံ ရာသီဥတုလေးနဲ့အတူ လေပြေလေးတွေက ပြူတင်းပေါက်ကနေ အခန်းထဲတိုးဝင်လာတယ်။ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာတွေက တုန်ခါပြီး ရင်ခုန်သံတွေမြန်နေဆဲပဲ။ သနပ်ခါးနံ့သင်းသင်းလေးရနေတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးက ငြိမ်ငြိမ်လေး ကျနော့်ရင်ခွင်ကျယ်ထဲမှာပေါ့။

ညဦးပိုင်းက လူကြီးတွေ အိပ်ပျော်သွားတာနဲ့ ကျနော် အသာလစ်ထွက်ခဲ့ပြီး ပုံ့ပုံ့အခန်းထဲကို ရောက်လာခဲ့တယ်။ လရောင်မှိန်မှိန်လေးလင်းနေတဲ့ အခန်းလေးထဲမှာ ညအိပ်ရင်ဝတ်လေ့ရှိတဲ့ ခပ်ပါးပါးစွပ်ကျယ်နဲ့ ထမီအနွမ်းလေးဝတ်ထားတဲ့ ကောင်မလေးက ကျနော့်ကိုမြင်တာနဲ့ အတင်းဖက်ပြီး နမ်းတော့တာပဲ။ အိမ်အပေါ်ထပ်မှာ အိပ်နေတဲ့ အိမ်ဖော်မလေးကိုတောင် ဂရုမစိုက်တော့ပဲ.. အသားကုန်ဆွဲရမ်းပြီး ချစ်ခဲ့မိကြတာပေါ့လေ။

ကျနော်နဲ့တွေ့ရဖို့စောင့်ရင်း စိတ်ကအလိုလို ကြွနေဟန်တူတဲ့ ပုံ့ပုံ့ကို ထမီလေးဆွဲချွတ်ချပြီး သူ့အဖုတ်လေးကို စမ်းကိုင်ကြည့်ရုံနဲ့ အရည်တွေ စိုရွှဲနေတာဗျ။ အမှန်အတိုင်းပြောရရင် ကျနော်ကိုယ်တိုင်ကလည်း လူကြီးတွေ အိပ်အောင်စောင့်ရင်း တော်တော်လေး ဂျိုကြွနေခဲ့တာပေါ့။ ဒါကြောင့် တွေ့တာနဲ့ ဘာမှပျိုးတာတွေဘာတွေ မလုပ်တော့ပဲ မတ်တပ်ရပ် နံရံကပ်၊ ပေါင်တစ်ချောင်းဆွဲမပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း ချစ်ခဲ့မိတာပေါ့။ ညနေကလုပ်သလို မြန်မြန်မပြီးအောင်ထိန်းတာ၊ အရှိန်ကို ချလိုက်တင်လိုက် လုပ်တာတွေ မလုပ်တော့ပဲ.. အသားကုန် အဆက်မပြတ် မရပ်မနား ဆက်တိုက်ဆောင့်လိုးခဲ့မိတာပေါ့ဗျာ။ ပုံ့ပုံ့ကလည်း ငြိမ်ငြိမ်ကလေးခံနေတယ် မထင်ပါနဲ.။ တက်ညီလက်ညီ အသားကုန်ကော့ပေး၊ ပြန်ဆောင့်ပေးနဲ့ အတွဲညီညီလုပ်ကြရင်း တစ်ချီပြီးသွားတယ်။

၁၅ မိနစ်လောက်ပဲ ခဏအမောဖြေရသေးတယ် ကုတင်ဇောင်းမှာ ကျနော့်ကို ဒူးထောင်ပေါင်ကား ပက်လက်အိပ်ခိုင်းပြီး ပုံ့ပုံ့က ကုတင်အောက်မှာထိုင်ရင်း ကျနော့်အငယ်ကောင်ကို သေသေချာချာ ကျကျနန စုပ်ပေး လျက်ပေးပြန်တယ်။ ပြန်ပြီး မာတောင့်လာပြီဆိုတာနဲ့ ကျနော့်ကိုတက်ခွပြီး တဟင်းဟင်းနဲ့ တက်လိုးပြန်တယ်။ လရောင်အောက်မှာ ဆံပင်ရှည်ဖားလျားချပြီး ကျနော့်ကို တက်လိုးနေတဲ့ ချစ်သူလေးဟာ ပြင်းထန်တဲ့ အလယ်ခေတ်က ခရူးဆိတ်စစ်ပွဲတစ်ခုရဲ့ စစ်မြေပြင်အလယ်မှာ တိုက်ပွဲဝင်နေတဲ့ မြင်းသည်တော်လေးအလားပဲ။ ကျနော့်ချစ်သူ မြင်းသည်တော်မလေးပေါ့ဗျာ။

သူ အားရပါးရ တက်လိုးလို့ အဆုံးထိရောက်ပြီး ကျနော့်ကိုယ်ပေါ် မှောက်ကျလာတော့မှ ကျနော်သူ့ကို ပုဇွန်ထုပ်ကွေးပုံစံမျိုးနေခိုင်းပြီး ဇိမ်ဆွဲရင်း ကုတင်အောက်ကနေ မတ်တပ်ရပ်ပြီး တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်တယ်။ ပြီးဆုံးသွားတဲ့ သူ့အရည်တွေရွှဲနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို ကျနော် မွှေမွှေပေးရင်း အထဲနံရံနဲ့ ကျနော့်ဒစ် သွားပြီးပွတ်တိုက်မိတာတွေကို သေချာတစ်ချက်ချင်း ဖီးလ်ခံရင်း လိုးနေခဲ့တာပေါ့။ နောက်ဆုံး သူပြီးချင်လာတဲ့ အမူအရာပြလာတော့မှ ကုတင်ဇောင်းမှာ လေးဘက်ကုန်းခိုင်းပြီး နို့တွေကိုလှမ်းဆွဲပြီး ဆောင့်၊ တင်ပါးတွေကို ဆုပ်ချေရင်း ဆောင့်၊ အဲ့လိုလုပ်ရင်း ပြိုင်တူပြီးပစ်လိုက်ခဲ့တာပေါ့လေ။

စိတ်ရှိလက်ရှိ နောက်ထပ်နှစ်ခါလောက် ထပ်ချစ်ဖြစ်သေးတယ်။ အခု သူရော ကျနော်ပါ ကုတင်ပေါ်မှာ အမောဖြေနေရလို့ စကားမပြောပဲ မှိန်းနေကြသေးတယ်။ ခန္ဓာကိုယ်က ဆက်တိုက်ထပ်လုပ်ဖို့ မစွမ်းနိုင်တော့လို့သာ အခုလို နားနေကြတာ။ အမှန်က ဝကိုမဝသေးဘူးဗျ။ အချစ်ကိစ္စဆိုတာက သိတဲ့အတိုင်းပဲ ဆားငံရည်ကိုး။ ရင်ခွင်ထဲမှာ ကြောင်ပေါက်စကလေးလို ခွေနေတဲ့ ချစ်သူလေးကို ကျနော် နမ်းပေးနေမိတယ်။ ရင်ခွင်ထဲကို အတင်းထပ်ပြီး တိုးဝင်လာရင်း ကျနော့်ကို တအားဖက်ထားရှာတယ်။ အခု ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲက ကောင်မလေးဆိုတာ ခင်ဗျားတို့သိတဲ့ ဟော့ဒီမြို့က ဒေါက်တာရီရီ မဟုတ်တော့ဘူးဗျ။ ချစ်သူနဲ့ ချစ်စခန်းဖွင့်ပြီးလို့ ကြည်နူးငြိမ်သက်နေတဲ့ ကျနော့်ရဲ့ငယ်ငယ်က ပုံ့ပုံ့လေးပေါ့ဗျာ။

“မောင်.. ပုံ့တော့… မောင့်ကို သေလောက်အောင်.. စွဲနေမိပြီ.. သိလား…”

လေသံတိုးတိုးလေးနဲ့ ကျနော့်ကိုမော့ကြည့်ရင်း ပြောတယ်..။

“တူတူပါပဲ… ငါ့အချစ်ကလေးရာ..”

“မောင် ပုံ့ကို လက်ထပ်မှာလားဟင်”

“အင်း..”

ကျနော် စိတ်မသက်မသာ ဖြစ်လာပြန်တယ်ဗျ။

“ပြွတ်..အွန်း…ပြွတ်..”

ပုံ့ပုံ့ ကျနော့်နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်နမ်းနေတယ်။

“ပုံ့လေ.. မောင့်ကို အကြာကြီးမျှော်ခဲ့ရတာပါ..။ ပုံ့ ယုံကြည်ခဲ့တာ တစ်ခုရှိတယ်..။ တစ်နေ့နေ့မှာ ဖိုးသက်နဲ့ ပြန်ဆုံပြီး.. ချစ်သူတွေဖြစ်မယ်လို့…”

အဲ့လိုပြောရင်း အသံလေးက တိမ်ဝင်သွားရှာတယ်..။ ဝမ်းနည်းနေပြန်ပြီ။ ကျနော်သူ့ကို ချော့တဲ့အနေနဲ့ ကျောလျားရှည်ရှည် ပြောင်ချောချောကလေးကို ဖွဖွပွတ်ပေး၊ တင်ပါးအိုးကျစ်ကျစ်လေးကို လက်နဲ့ သာသာပုတ်ပေးရင်း ကလေးတွေကိုချော့သလို ချော့လိုက်မှ သက်သာရာရသွားရှာသလို သက်ပြင်းမျင်းမျင်းလေးချပြီး

“ပုံ့မောင့်ကို အရမ်းချစ်တယ်ဆိုတာ.. မောင် ယုံသလားဟင်..”

“သနားစရာကောင်းတဲ့ ပုံ့ကလေးရာ..။ မောင် ပုံ့ကို အရမ်းသနားတယ်..။ ပြီးတော့ ချစ်ပါတယ်ကွာ.. ဟုတ်ပြီလား..”

“ဒါဆို.. ငယ်ငယ်တုန်းက ဖိုးသက်လေးနဲ့တူတဲ့ ကလေးလေးတွေ ပုံ့နဲ့တူတူမွေးမှာနော်..”

ဆိုပြီး အသံလေးက တက်ကြွသံလေးပေါက်လာပြန်တယ်။

“အေးပါ အချစ်ကလေးပုံ့ရာ..”

လို့ ကျနော်က ပြန်ဖြေလိုက်တော့… ကျနော့်နှုတ်ခမ်းတွေကို တပြွတ်ပြွတ်နမ်းစုပ်ရင်း…

“ပုံ့ ပျော်လွန်းလို့ သေတော့မလားမသိဘူး”

ဆိုပြီး ကျနော့်လက်ကိုယူပြီး သူ့ရင်ဘတ်ပေါ်တင်ပေးလိုက်တော့ သူ့ရင်ခုန်သံလေး မြန်နေရှာတာကို သတိထားမိတယ်။ ပူဆာတာရသွားတဲ့ ပေါက်စနလေးလိုပဲ.. အပျော်လွန်နေတဲ့အသံနဲ့ ငယ်ငယ်က ကျနော်တို့အကြောင်းတွေ တတွတ်တွတ်နဲ့ ပြန်ပြောနေရှာတယ်ဗျာ။ နည်းနည်းလေးကြာတော့မှ..

“မောင်.. ပုံ့ ခဏမှိန်းလိုက်ဦးမယ်..။ မောင်အချစ်ကြမ်းလို့ နည်းနည်းပင်ပန်းထားတယ်ကွယ်..။ မိုးလင်းခါနီးပြန်ရင်.. ပုံ့ကိုနိုးနော်..။ တစ်ခါလောက်ချစ်ပြီးမှ ပြန်ရမယ်..။ အခု ပုံ့ကိုဖက်ထားပေး..”

ဆိုပြီး ရင်ခွင်ထဲ တအားတိုးဝင်လာပြန်တယ်။ ၅ မိနစ်လောက်နေတော့ အသက်ရှူသံမှန်မှန်လေးနဲ့ အိပ်မောကျသွားရှာပြီ။ ကျနော့်မှာတော့ ရင်ခွင်ထဲက ချစ်စရာ၊ သနားစရာ ဆရာဝန်မလေးကို လရောင်အောက်မှာ ဖက်ထားရင်း ငေးကြည့်နေမိတယ်။ သက်ပြင်းတွေခိုးချရင်း ကျနော်ဟာ မိန်းမနှစ်ယောက်ကို တပြိုင်နက်ချစ်မိနေတဲ့ တွေဝေတတ်တဲ့ ကောင်တစ်ကောင် ဖြစ်နေပြီဆိုတာ တွေးမိပြီး ရင်မောနေမိတယ်။

မိုးလင်းတော့ ဘွားလေးမေ ပြင်ထားပေးတဲ့ နန်းကြီးသုပ်ကို နှစ်ယောက်သား မီးဖိုချောင်ထဲမှာ တူတူစားနေကြရင်း ပုံ့ပုံ့မျက်နှာလေးက မချင့်မရဲဖြစ်နေဟန်လေး ဖြစ်နေတယ်။ အလိုမကျ ဖြစ်နေဟန်ကလေးက တော်တော်သိသာနေတယ်။ မနက်ရောင်နီသမ်းတော့ ညက သူမှာထားသလို နိုးပြီး ထပ်မလုပ်ဖြစ်ခဲ့ပါဘူးဗျာ။ ကုတင်ပေါ်မှာ ကွေးကွေးလေး အိပ်ပျော်နေရှာတဲ့ ချစ်သူလေးကို စောင်ပါးပါးလေးခြုံပေးပြီး နဖူးလေးကို ဖွဖွမွှေးပြီး ကျနော် တိတ်တိတ်လေး ဒီဖက်အိမ်ကို ပြန်လာခဲ့တာကိုး။ သူလေးအိပ်ပါစေဆိုပြီး ကျနော် ဘယ်လိုမှ မလုပ်ရက်တာပါ။ ဒါကို ကောက်နေပြန်ပြီ နေမှာဗျ။

ကျနော်အတင်း မျက်လုံးချင်းဆိုင်မိအောင် ကြည့်လိုက်တိုင်း မျက်နှာလွှဲလွှဲဖယ်နေတာဗျ။ ကျနော်ပြုံးပြနေတာကို မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေးက စူတူတူလေး လုပ်ထားတယ်။ ရယ်လည်းရယ်ချင်တယ်၊ အမြင်ကပ်စရာလည်းကောင်းတဲ့ ကျနော့်ဆရာဝန်မလေးပေါ့။ ဘွားလေးမေ အဘိုးလေးကို မနက်စာသွားကျွေးဖို့ ထွက်သွားတော့ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်လုံး စားသောက်ပြီးလို့ ပုံ့ပုံ့က ဘေစင်မှာ ဆေးကြောနေတယ်။ ကျနော်က အသာလေး အနောက်နားကနေ လက်ကိုင်ပုဝါနဲ့ ချည်ထားတဲ့ သူ့ဆံပင်တွေကို လက်နဲ့သပ်ဖယ်လိုက်ပြီး လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးကို နမ်းရင်း ..

“ပုံ.!! မောင့်ကို ချိတ်ကောက်နေတာပေါ့”

လို့ ရယ်သံစွက်ရင်း တိုးတိုးမေးလိုက်တော့.. ဘာမှပြန်မပြောပဲ အနားကပ်မလာခဲ့နဲ့ဆိုတဲ့ သဘောနဲ့ တံထောင်နဲ့ ကျနော့်ကို တွန်းထုတ်နေတယ်။

“ဒါလား.. ချာဝန်မကြီးရီရီချိုဆိုတာ.. ကလေးမပေါက်စနလေး ကြနေတာပဲ..”

လို့ ထပ်ပြီးစလိုက်တော့…

“မောင်သက်.. မောင်သက်.. ကျုပ်စိတ်အရမ်းတိုနေတာနော်…။ ထပ်ပြီး ဒေါသထွက်အောင် လာမလုပ်နဲ့… ကောက်ထုပစ်လိုက်မယ်”

ဆိုပြီး ဆေးလက်စ ပန်းကန်လုံးကို ထောင်ပြတယ်။

“ဒေါ်ရီရီခင်ဗျ.. ကျနော်က အိပ်ရေးပျက်မှာစိုးလို့ တမင်ပြန်သွားတာပါ..။ လုပ်ချင်တာမှ တစ်ပိုင်းကို သေနေတာနော်..”

“ကဲပါဗျာ!! အခုလို နှုတ်ခမ်းထော်ထားတာ.. ဘယ်လိုမှမလှဘူး …။ ငယ်ငယ်က ကျနော့်သူငယ်ချင်း မဲတူမလေးနဲ့ ပြန်တူလာပြီ ခစ်ခစ်..”

ဆိုပြီး စလိုက်တော့ နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းကိုက်ရင်း..

“မောင်နော်..”

လို့ ခြေဆောင့်ပြီး အော်လာတယ်။

“ပုံ့နော်..”

လို့ ကျနော်က သူ့အမူအရာအတိုင်း ခြေဆောင့်ပြီး ပြန်အော်ပြလိုက်တော့.. မအောင့်နိုင်တော့ပဲ တခစ်ခစ် ရယ်သွားတယ်..။ ပြီးတော့မှ..

“အိပ်ယာကနိုးလာတော့ မောင့်ကိုမတွေ့ရတာ… ပုံ့ ဘယ်လိုကြီးမှန်းမသိ ဖြစ်သွားတာနော်.. ဟင်း..။ သူများသေချာမှာထားရက်နဲ့ အကျင့်ပုတ်တယ်…”

“သနားလို့ပါ ပုံ့ရာ.. ဟုတ်ပြီလား..”

“ပြီးရော.. အခု ပုံ့ ဆေးရုံသွားတော့မှာ.. မောင်လိုက်ပို့…။ ဒါပေမယ့် အခုချက်ချင်း ပုံ့ အိမ်ပြန်သွားတာနဲ့ နောက်ကမြန်မြန်လိုက်လာပြီး တစ်ခါချစ်ပေး.. ဒါပဲ…”

လို့ ရှက်ပြုံးလေးနဲ့ ပြောရင်း မီးဖိုချောင်နောက်ပေါက်ကနေ သူအိမ်ဖက်ကို လှစ်ကနဲ ပြေးသွားရောဗျ။ ကျနော်လည်း ရေမိုးချိုး အဝတ်အစားလဲပြီး သူ့အိမ်ဖက်ကို စက်ဘီးလေးတွန်းပြီး ထွက်လာခဲ့တယ်။ ကျနော့်ဆရာဝန်မလေး အခုဆို သူ့အိပ်ခန်းတံခါးကို ခပ်ဟဟလေးဖွင့်ထားရင်း ရင်ခုန်စွာနဲ့ ကျနော့်ကို မျှော်နေပြီနေမှာဗျ။

…………………………………………

ပုံ့ပုံ့ကို ဆေးရုံလိုက်ပို့ပေးပြီးတာနဲ့ ကမ်းနားလမ်းဖက်ကို စက်ဘီးဆက်နင်းလာခဲ့တယ်။ ဟိုဖက်ကမ်းကလာမဲ့ ကူးတို့စက်လှေဆိုက်မယ့် ဆိပ်ခံနားမှာ သွားစောင့်နေမိတယ်။ ဒီနေ့ အနီလေး ပြန်လာမှာလေ။ သူပြောသလိုဆို ၁၀ နာရီလောက်ဆိုက်မယ့် ကူးတို့နဲ့ ပြန်လာတတ်တယ်တဲ့။ အခု ၉:၃၀ လောက်ပဲ ရှိသေးတော့ မလာသေးဘူး။ ကမ်းပါးမှာလုပ်ထားတဲ့ သစ်သားခုံတန်းလေးပေါ်မှာ ထိုင်ရင်း မြစ်ပြင်ကျယ်ကိုငေးမောရင်း ကျနော် စီးကရက်ထိုင်ဖွာနေမိတယ်။

ဘဝမှာ ဘာတစ်ခုမှ ဟိုလိုလိုဒီလိုလို မလုပ်ခဲ့ဖူးတဲ့ကျနော် အခု မိန်းမနှစ်ယောက်လုံးကို တွယ်တာမိနေပြီဆိုတာတွေးရင်း ဘယ်လိုဆက်စခန်းသွားရမလဲ ရင်မောနေမိတယ်။ ကျနော် တမင်တကာ ပွေရှုပ်ချင်တာ မဟုတ်ရပါဘူးဆိုတာ ကျိန်တွယ်ပြီး ပြောဝံ့ပါရဲ့ဗျာ။ တစ်ယောက်ယောက်ကို စွန့်ပစ်လိုက်ရင်ကော ဘယ်လိုနေမလဲ..။ ဟင့်အင်းဗျာ.. သနားစရာ ကျနော့်သူနာပြုဆရာမလေး.. ဟင့်အင်း.. တွေးတာနဲ့တင် ကျနော့်ရင်ထဲမှာ ကျဉ်တက်လာတယ်။ မလုပ်ရက်ပါဘူးဗျာ။

ဒါဆို ဆရာဝန်မလေး ရီရီ…။ ဖူးးးးးးးးး ဟင့်အင်းဗျာ.. တကယ်မလုပ်ရက်တော့ဘူး..။ ကျနော်သူ့ကို ဘာမှန်းမသိခင်က ကျူးလွန်ခဲ့မိတာ မှန်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီဆရာဝန်မလေးဟာ နှစ်ပေါင်းများစွာ ကျနော့်ကို မျှော်လင့်နေခဲ့ရှာတာဆိုတာ တွေးလိုက်တိုင်း ကျနော် အရမ်းဝမ်းနည်းရပြန်တယ်လေ။ ပိုဆိုးတာက ကျနော်တို့ကျောင်းတက်စဉ်က သူကျနော့်ကို တိတ်တိတ်လေး လာချောင်းကြည့်ပြီး ဆွေးရတာတွေ ပြောပြတော့ ဒီလောက်ကြီးတောင် သံယောဇဉ်တွယ်တာရှာတဲ့ ကောင်မလေးဆိုပြီး.. ကဲ.. ကျနော် ဘာလုပ်ရမလဲဗျာ။

“ဟေး.. ချစ်ချစ်..”

ဆိုပြီး ကျနော့်ပုခုံးပေါ် လက်လာတင်တော့မှ တွေတွေငေးနေတဲ့ ကျနော် သတိဝင်လာတယ်။ ထိုင်နေရာက မော့ကြည့်လိုက်တော့ အနီလေးရယ်လေ.. ထမီအဝါဖျော့လေးနဲ့ ဘလောက်စ်လက်ပြတ်လေးကို ဝတ်ထားတော့ လက်မောင်းဖြူဝင်းဝင်းလေးက ထင်းနေတယ်။ မျက်နှာဝိုင်းစက်စက်လေးက ပြုံးချိုနေတာဗျ။ လက်ထဲကကိုင်လာတဲ့ ကြိမ်ခြင်းလေးကို ထိုးပေးရင်း..

“ချစ်ချစ်က အနီ့ကိုလွမ်းပြီး ဆွေးနေတာလား.. မျက်နှာက မကောင်းဘူး”

ဆိုပြီး ကျနော်ပါးကို လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ ချစ်စနိုးဖျစ်ညှစ်ရင်း ..

“ဒီနေ့ အစ်ကို့လက်ရာ ရှမ်းဟင်းလေးတွေ စားမယ်နော်..။ ဈေးသွားဝယ်စို့”

ဆိုပြီး ပြောလာတယ်။ ကျနော့်ရင်ထဲမှာ စိတ်ညစ်နေတာတွေ ပြေပျောက်သွားရင်း..

“စိတ်ချပါ ကျနော့်အချစ်ကလေးရာ..။ ဒီနေ့ သေသေချာချာကို ပြုစုမလို့ လာစောင့်နေတာပါဟ..။ ထမင်းဟင်းကော.. ဟိုဒင်းကော..”

လို့ နောက်လိုက်တော့.. အနီကလေးက ချစ်စဖွယ်မျက်နှာလေးနဲ့ လျှာလေးတစ်လစ် ထုတ်ပြရင်း ..

“အစားအသောက်က အရေးကြီးတယ်.. မောင်ရင်..။ စားနိုင်မှ လုပ်နိုင်မယ်..။ ထမင်းမြိန်ဖို့လိုတယ်.. လက်စွမ်းပြတော့..”

လို့ ပြောရင်း ရယ်နေပြန်တယ်။ နှစ်ယောက်သား ဈေးထဲကို စက်ဘီးလေးနဲ့ ရောက်သွားပြီး ချက်ပြုတ်စရာတွေ တူတူဝယ်ခြမ်းနေကြတော့ အနီလေးက ကျနော့်လက်မောင်းကို မလွှတ်ဘူး..။

“အစ်ကို.. အစ်ကို.. အနီတို့က တကယ့်လင်မယားတွေလိုပဲနော်..။ သူများတွေက တအားလိုက်ဖက်တဲ့ စုံတွဲလေးဆိုပြီး ဝိုင်းငေးနေကြတယ်… တွေ့လား”

ဆိုပြီး ကပ်ပြောနေလို့ ကျနော်က

“ငပေါ…”

ဆိုပြီး အနီ့နဖူးဝင်းဝင်းလေးကို လက်ဖဝါးနဲ့ မနာအောင် ပတ်! ပတ်! ဆိုပြီး ဖွဖွရိုက်တော့.. တခစ်ခစ်နဲ့ သဘောတွေကျနေရှာတယ်ဗျာ။

ဟုတ်ပါတယ်..။ ကျနော့်ချစ်သူ သူနာပြုဆရာမလေး ပြောသလိုပါပဲ..။ ဈေးကနေ ချက်စရာပြုတ်စရာ ဝယ်ခြမ်းပြီး တူတူပြန်လာ..။ အနီ့အိမ်ကို ရောက်တာနဲ့ နှစ်ယောက်လုံး ပေါ့ပေါ့ပါးပါး အိမ်နေရင်းအဝတ်တွေကို လဲပြီးတာနဲ့ ကျနော်က မီးဖိုချောင်ထဲမှာ ကြော်လှော်ချက်ပြုတ်၊ အနီလေးက တစ်အိမ်လုံးကို သီချင်းလေးတကြော်ကြော်နဲ့ သန့်ရှင်းတိုက်ချွတ်၊ တက်ညီလက်ညီနဲ့ တကယ့် အိမ်ထောင်သည်တွေလို သာသာယာယာ ဘဝကလေးပေါ့ဗျာ။

“ဆရာ.. မြန်မြန်လေးချက်ပါရှင့်..။ ဟင်းအနံ့တွေက မွှေးလာလို့ ဗိုက်အရမ်းဆာလာပြီ..”

လို့ မီးဖိုချောင်ထဲဝင်လာပြီး ချစ်သူလေးက လာလာညောင်ရင်..

“ရတော့မယ်.. ရတော့မယ်.. ဝမ်းကစ်စ်ပေး…”

လို့ ကျနော်ကတောင်းတိုင်း..

“အင့်ဟယ်..အင့်ဟယ်..”

ဆိုပြီး ရယ်ကျဲကျဲနဲ့ ကျနော့်ပါးပြင်ကို ခြေဖျားလေးထောက်ပြီး နမ်းရော..။ အားလုံးပြီးတာနဲ့ ရေတူတူချိုးရင်း မတွေ့ရတဲ့နေ့အတွက် အကြွေးဆပ်တယ်ဆိုပြီး ရေချိုးခန်းထဲမှာရေချိုးရင်း တက်မက်စွာနဲ့ နှစ်ယောက်သား ချစ်မိပြန်တယ်။ ပြီးတော့မှ ထမင်းတူတူစား (အခုနောက်ပိုင်း ထမင်းစားရင် ကျနော်ခွံ့ကျွေးတာပဲ စားမယ်ဆိုပြီး ညောင်လို့ ကလေးပေါက်စလေးလို အမြဲခွံ့နေရတယ်) ဆေးကြောသန့်စင်ပြီးတာနဲ့ ရေနွေးကြမ်းမတ်ခွက် တစ်ခွက်ယူ ဧည့်ခန်းက ဆက်တီခုံရှည်မှာ နှစ်ယောက်သား တူတူ ပူးကပ်ထိုင်ရင်း စာအုပ်တစ်အုပ်လောက် တူတူဖတ်ကြ၊ ငြင်းခုန်ကြ.. စကြနောက်ကြ..။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ ကျနော့်ရင်ထဲမှာ သောကရယ်လို့ မြူမှုံလောက်တောင်မရှိပဲ အေးချမ်းနေလိုက်တာဗျာ။ အနီကလေး အကျွမ်းတဝင်မရှိတဲ့ ဂီတနဲ့ ပတ်သက်တာတွေ ကျနော်က ပြောပြပြီဆိုရင် မသိနားမလည်တဲ့ ကလေးလေးလို ငေးပြီးနားထောင်တတ်သလို၊ သူရော ကျနော်ပါ အကျွမ်းတဝင်ရှိတဲ့ စာအကြောင်းပေအကြောင်း ပြောပြီဆို အင်မတန် အငြင်းသန်တဲ့ ကောင်မလေးမို့ ကျနော်အရမ်းသဘောကျရတယ်လေ။ (ကျနော်က စာအများကြီးဖတ်တယ်လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို မထင်ပေမယ့် တသက်လုံး အခုလို သူတင်ကိုယ်တင် ငြင်းခုန်နိုင်တဲ့ မိန်းမဆိုတာ မကြုံခဲ့ဖူးဘူးဗျ)

ပြီးတော့ သူ့အမြင်တွေက ကျနော့်အတွက် ထူးဆန်းတာတွေပါ ပါလာတတ်တာကိုး။ ဥပမာဗျာ.. ခင်ဗျားတို့သိတဲ့ ရှိတ်စပီးယားရဲ့ ရိုမီယိုနဲ့ ဂျူးလီးယက်ပြဇာတ်ကို.. အနီလေးက ဘယ်လိုပြောသလဲဆိုတော့…

“ရိုမီယိုကော ဂျူးလီးယက်ပါ သောက် အ တွေပါ အစ်ကိုရာ..”

“ဟင်”

“ဟုတ်တယ်လေ.. သူတို့ဆင်ခြင်ဉာဏ်မရှိလို့ သေကုန်တာ..။ အမှန်က ဒီလောက်မခက်ပါဘူး.. ဥပမာ..”

ဆိုပြီး ဘယ်လိုဘယ်လို လုပ်လည်း ရတာပဲဆိုပြီး ဆက်ပြောနေတယ်..။

“အနီသာ ဂျူးလီးယက်ဆို ရိုမီယို မသေစေရဘူးလို့ အာမခံတယ်… ခစ်ခစ်..”

“ဟ.. ဒါကတော့ ဒီဇတ်လမ်းက Romance လေ အနီရ..”

“နိုး.. လက်မခံဘူး.. ဒါမျိုးနွယ်စုနှစ်ခုရဲ့ ရန်ငြှိုးတွေကြားထဲမှာ အသက်ပေးသွားတဲ့ အပြစ်မဲ့ လူသားနှစ်ယောက်ရဲ့ ရင်နင့်စရာ အဖြစ်အပျက်ကလေး..။ အာဃာတတွေ.. အမုန်းမီးတွေဆိုတာ… မကောင်းဘူးလို့ စာရေးဆရာက ပြောသွားတာ..။ ဒါကြောင့် Realism လို့ သတ်မှတ်သင့်တယ်..”

“ဟိုက်!!”

“ရိုမီယိုဖိုးသက်ရေ မပူနဲ့ ဂျူးလီယက်အနီချိုလေးနဲ့ တွေ့နေမှပဲ… ညားစေရမယ်.. စိတ်ချ.. ခစ်ခစ်..”

စကားတအားတတ်တဲ့ ကောင်မလေးကို ကျနော်ပြောလို့ မနိုင်တော့ရင် ဆက်မငြင်းတော့ဘူးဗျ။ ဆွဲဖက်လိုက်ပြီး မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းလေးကို တရွှတ်ရွှတ်နဲ့ နမ်းပေးလိုက်တာပါပဲလေ။ ငြိမ်ငြိမ်လေးပြုံးပြီး အနမ်းခံပြီးရင်.. လက်ကလေးနှစ်ဖက်မြှောက်ပြီး..

“ဝါး… အိပ်ချင်လာသလိုပဲ..။ ထမင်းကလည်း ဝပြီ..။ ဗိုက်ကလေးလည်း ချောင်ပြီ..။ အိပ်ယာပေါ်သွားစို့လား ..”

လို့ မျက်လုံးတစ်ဖက်မှိတ်ပြီး မချိုမချဉ် မျက်စလေးပစ်ပြတယ်။

“မောင်လို နှမလို.. အိပ်ပါ့မယ်လို့ ဂတိပေးမှ ..”

လို့ ကျနော်က ပြန်စလိုက်ရင်.. ချက်ချင်း မျက်နှာကို တင်းဟန်ဆောင်ပြီး..

“ရမလား..ရမလား.. ဟွန်း..။ အစ်ကို.. ရှင်နော်.. လာ.. အခုလိုက်ခဲ့”

ဆိုပြီး အိပ်ခန်းဖက်ကို အတင်းဆွဲခေါ်တာကို ကျနော်က..

“အမလေးဂျာ.. ကျနော့်ဘဝလေး နစ်မွန်းရပါတော့မယ်.. ကယ်ကြပါ”

လို့ အော်ရင်း တဟားဟားနဲ့ အခန်းထဲ ပါသွားတာပေါ့ဗျာ။ အဲ့ဒီနောက်မှာ ဘာတွေဆက်ဖြစ်ကြသလဲဆိုတာ ခင်ဗျားတို့သိပြီးသားမို့ ကျနော် ပြန်မရေးပြတော့ဘူးနော်။

….. ……. ……… ……….. …….

ဟိုးအရင်ကဆို ချစ်သူနှစ်ယောက် တပြိုင်နက်ထဲထားတာမျိုးကို ကျနော် ခါးခါးသီးသီး မုန်းခဲ့ဖူးတာပေါ့။ အခု ကျနော်လုပ်နေတာက တရားမျှတရဲ့လားဗျာ။ မိန်းမနှစ်ယောက်ရဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို ကျနော်ဟာ လိမ်ညာနေခဲ့မိပြီလား။ အဲ့ဒါတော့ မဟုတ်ရပါဘူး..။ ကျနော် တစ်ယောက်ကိုမှ ဟန်ဆောင်ပြီး ချစ်နေတာမျိုးမှ မဟုတ်တာကိုး။ အနီ့ကို ကျနော် သံယောဇဉ်ပိုမိပေမယ့် ပုံ့ပုံ့လေးကိုလည်း ချစ်တယ်ဗျ။ ဘယ်လိုရှေ့ဆက်လုပ်ရမလဲဆိုတာ တွေးလိုက်တိုင်း ရင်မောရတယ်ဗျာ။ ဟိုဖက်ပြေးလိုက်၊ ဒီဖက်ပြေးလိုက်.. ချစ်သူနှစ်ယောက်လုံးကို ကြင်နာပြနေရတာလည်း မောလှပြီ။

မောတယ်ဆိုတာ သူတို့နဲ့အိပ်ရတာ ယုယပြရတာတွေကို ပြောတာ မဟုတ်ဘူးနော်။ ဘယ်နေ့မှာ ဘာတွေ ဖြစ်လာမလဲဆိုတာရယ်.. မိတော့မလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ်စိတ်ကြောင့် မောနေတာပေါ့။ ဆေးရုံတစ်ခုထဲမှာ ရှိနေတဲ့ မိန်းမနှစ်ယောက်ကို ဒီလိုလှည့်ဖျား ရှောင်တိမ်းနေတာ ဘယ်လောက်ကြာကြာခံနိုင်မှာလဲဗျာ။ တခါတလေ သူတို့နှစ်ယောက် ဂျူတီချိန်တိုက်နေတဲ့ ရက်မျိုးဆိုရင် ကျနော် ပတ်ကိုပြေးနေရတော့တာပေါ့။ အကြောင်းပြချက်တွေလည်း အမျိုးမျိုးပေးရပေါင်း များလာပြီ။ ကုလားဖြူဘာသာစကားမှာ ဆိုရိုးစကားတစ်ခု ရှိတယ်ဗျာ။ Crime does not pay တဲ့။ ရာဇဝတ်ဘေး ပြေးမလွှတ်လို့ ဆိုလိုတာပေါ့။ ဟုတ်တယ်.. ချစ်သူအပေါ် သစ္စာမဲ့တာဟာ ရာဇဝတ်မှု ကျူးလွန်တာဗျ။ ငမိုက်သား ကျနော်မျိုးအတွက် စီရင်ချက်ချမယ့် နေ့တစ်နေ့ဟာ သိပ်မကြာလိုက်ဘူး ရောက်လာခဲ့တာပါပဲလေ…။

အဲ့ဒီနေ့မနက်က ခါတိုင်းနေ့တွေလိုပါပဲဗျာ..။ နိမိတ်မကောင်းတာဆိုလို့ မနက်ခင်းစောစောကြီး အိမ်ခေါင်းရင်းက ကျီးပြိုသံတွေ ဆူဆူညံညံကြောင့် နိုးလာတာတစ်ခုပဲ။ နွေရာသီကုန်လို့ မိုးတောင်ဝင်စပြုလာပြီဗျ။ ခပ်အုံ့မှိုင်းမှိုင်း နေမသာတဲ့နေ့တွေ ကြုံလာရပေမယ့် မိုးနည်းတဲ့ဒေသမို့ မိုးရွာတဲ့နေ့တော့ မကြုံရသေးဘူး။ ဘာလိုလိုနဲ့ ကျနော် ဒီမြို့ကိုရောက်နေတာ တော်တော်ကြာလာပါပေါ့လား။

ရောက်စက မုန်းစရာကောင်းတဲ့ မြို့ကြီးဟာ အခုတော့ ကိုယ့်အိမ်ကိုယ့်ယာလို အခြေကျစတောင်ပြုလာပြီ။ ခင်မင်တတ်တဲ့ ကာတွန်းဆရာတွေနဲ့လည်း တဟားဟားနဲ့ အဖွဲ့ကျတတ်လာသလို၊ ဆံပင်ရှည်ညှင်းသိုးသိုး နှုတ်ခမ်းမွှေးရှည်တွေနဲ့ ခေတ်ပေါ်ကဗျာဆရာတွေနဲ့လည်း အလွမ်းသင့်သင့်ဖွဲ့စည်း (ရှပ်ကီချတာကို ဖွဲ့စည်းတယ်လို့ သူတို့ပြောလေ့ရှိတယ်) မိတဲ့ ညနေခင်းတွေ များလာတယ်။ ပြီးတော့ ကျနော့်မှာ တစ်ယောက်တစ်မျိုးစီ ချစ်စရာကောင်းတဲ့ ချစ်သူနှစ်ယောက် ရှိနေပြီလေ။

တစ်ယောက်က ကြင်နာတတ်တဲ့ ဖြူဖြူနုနု နာ့စ်မပိစိကွေးလေး.. အမြဲချိုပြုံးနေတတ်ပြီး လူနာတွေချစ်တဲ့ သူနာပြုဆရာမလေးပေါ့။ နောက်တစ်ယောက်က အနေတည်တယ်လို့ ထင်ရပေမယ့်.. အင်မတန်မနောဖြူပြီး ကျနော်အနိုင်ကျင့်သမျှ ခေါင်းငုံ့ခံတတ်တဲ့ ဆရာဝန်မလေးပေါ့။

အိပ်ယာကနိုးလာတာနဲ့ မျက်နှာသစ် သွားတိုက်ပြီး ရေမချိုးသေးပဲနဲ့ ခြံထဲဆင်းပြီး အရိပ်လက်သီး ထိုးကျင့်နေလိုက်သေးတယ်။ ရာသီဥတုက အေးစိမ့်စိမ့်ဖြစ်နေတော့ ချွေးနည်းနည်းထွက်မှ ရေချိုးမယ်ဆိုပြီးပေါ့။ ပြီးမှ ရေတဝုန်းဝုန်း လောင်းချိုးပစ်လိုက်ပြီး အဝတ်အစားလဲ၊ မီးဖိုချောင်ဖက် မနက်စာစားဖို့ ဝင်လာတော့ ပုံ့ပုံ့က မနက်စာအတွက် ထမင်းကြမ်းနဲ့ ပဲပြုတ်ကို ကျနော့်အကြိုက် နနွင်းစိုစို ဆီစိုစိုနဲ့ ဝါဝါလေးဖြစ်အောင် မီးဖိုပေါ်မှာ ကြော်နေတုန်း။ နှပ်ထားတဲ့ ကော်ဖီချိုင့်ထဲက ကော်ဖီတစ်ခွက်လောက် ငှဲ့ပြီး တစ်စိမ့်စိမ့်သောက်ရင်း စီးကရက်တစ်လိပ်လောက် ထုတ်ဖွာနေရင်း ထမင်းကြော်ကို စောင့်နေလိုက်တယ်။ ထမင်းကြော်ပန်းကန်ကို ကျနော့်ရှေ့ကိုလာချပေးရင်း ကျနော့်လက်ထဲက စီးကရက်ကို ဖျတ်ကနဲလုပြီး လွှင့်ပစ်လိုက်တယ်။

“မောင်နော်.. စာမတတ်ပေမတတ်လည်း မဟုတ်ပဲနဲ့နော်..။ ပုံ့ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ မုဆိုးမ မဖြစ်ချင်ဘူး..။ ကျန်းမာရေးထိခိုက်မယ်လို့ ပြောရတာ လျှာတိုတော့မယ်..”

ဆိုပြီး ဟောက်တယ်။

“အေးပါ.. ဆရာဝန်မလေးရာ..။ ကျုပ်က ခင်ဗျားလူနာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာလေးတော့ သတိထားပါ..”

လို့ ပြန်ပြောရင်း ထမင်းကြော်ပန်းကန်ကို ဆွဲယူပြီး စားနေမိတယ်။ ကြက်သွန်နီတွေကို အကွင်းလိုက်လှီးထားပြီး သံပုရာညှစ်ထားတဲ့ အချဉ်ပန်းကန်ကို ကျနော့်ဖက်တိုးပေးရင်း ပုံ့ပုံ့ပါဝင်ထိုင်ပြီး ထမင်းကြော်ဝင်စားတယ်။

“မောင်.. အခုမနက် ဆေးရုံမသွားခင် မြို့ထဲ အရင်သွားရအောင်ကွာ..”

“အွင်း!! ဘာလုပ်ဖို့…”

“မောင့်အတွက် ဂစ်တာတစ်လက်လောက် လိုက်ဝယ်ပေးချင်တယ်..။ ဒီနေ့ညကြရင် ပုံ့ကို လက်စွမ်းပြပြီး တီးပြလေ.. ဘယ်လိုလဲ…”

“ဟ..ဟ..တီးပြမယ်.. တီးခက ဘာရမှာလဲဗျ..”

ဘာမှပြန်မပြောပဲ ပြုံးစစနဲ့ အသံတိတ်ပါးစပ်ကလေး လှုပ်ပြတယ်..။

“ဟို..ဟာ..”

တဲ့။ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် အိမ်ကထွက်လာပြီး မြို့ထဲဖက် အရင်သွားလိုက်ကြတယ်။ ဂစ်တာရောင်းတဲ့ စတိုးဆိုင်ထဲဝင်ပြီး ဟိုရွေးဒီရွေးလုပ်၊ ခုံတစ်လုံးပေါ်ထိုင်ရင်း ရွေးထားတဲ့ ဂစ်တာကို စမ်းပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း လျှောက်တီးနေလိုက်တယ်။ ဘေးနားမှာ လက်ကလေးပိုက်ပြီး ငေးနေတဲ့ ကျနော့်ဆရာဝန်မလေးက အံ့သြသဘောကျနေတဲ့ဟန်လေးနဲ့ လက်ကွက်ပြားပေါ် ပြေးလွှားနေတဲ့ ကျနော့်လက်ချောင်းတွေကို ကြည့်နေတယ်။ ဂစ်တာဆိုင်ပိုင်ရှင် အစ်ကိုကြီးကလည်း ဘေးနားမှာ လာငေးရင်း..

“ဟ..ဆရာကြီးပါလားဗျ..။ ဂစ်တာကို ပီယာနိုသံတွေလို သံစုံထွက်အောင် တီးနေပါလား”

ဆိုပြီး လက်ခုတ်တီးပြီး အားပေးနေတော့ ကျနော့်မှာ မနေတတ်မထိုင်တတ်ဖြစ်ပြီး တီးနေတာ ရပ်

လိုက်တယ်။ ဂစ်တာဖိုး ပိုက်ဆံချေတော့ ဆိုင်ရှင်အစ်ကိုကြီးက ဈေးတွေဘာတွေ လျှော့ပေးလိုက်သေးတယ်။ ပုံ့ပုံ့နဲ့ကျနော် ဂစ်တာဆိုင်အပြင်ဖက်ကို ထွက်လာတော့… သူက ကျနော့်လက်မောင်း တစ်ဖက်ကို မှီတွယ်ထားရင်း..

“ပုံ့တော့ ဒီညမအိပ်ဘူး ဆရာ..။ ဆေးရုံကလည်း ဂျူတီစောစော ထွက်လာမယ်..။ အားရပါးရကို မောင့်ဂစ်တာသံတွေ နားထောင်ပစ်လိုက်မယ်”

ဆိုပြီး ပျော်နေရောဗျ..။ ဆိုင်ရှေ့ပလက်ဖောင်းနားမှာ ထောင်ထားခဲ့တဲ့ စက်ဘီးနားရောက်တော့ ကျနော့်လက်တစ်ကမ်းလောက်မှာ လူရိပ်တွေ့လို့ ပုံ့ပုံ့နဲ့ ရယ်မောနေရာကနေ ဖျတ်ကနဲ မော့ကြည့်မိလိုက်တယ်။

အ..နီ..က…လေး!!

နွမ်းလျလျမျက်နှာလေးနဲ့ ညဖက်ဂျူတီကပြန်လာတဲ့ ကျနော့်သူနာပြုဆရာမလေးပါလားကွယ်။ ယူနီဖောင်းတောင် ဝတ်ထားလျက်ကလေး။ ပိုက်ကွန်အနက်ကလေးနဲ့ ဆံပင်တွေကို ထုံးထားတဲ့ ထမီနီနီ၊ ခါးတိုအင်္ကျီအဖြူရောင်လေးနဲ့ ကျနော့် အသက်ဗူးကလေး။ ရုတ်တရက် အနီးကပ်မြင်လိုက်တော့ ဘာမှန်းသတိထားမိဟန်မတူဘူး။ ဒါပေမယ့် သူချစ်တဲ့ကျနော်၊ သူယုံကြည်ကိုးစားရတဲ့ ကျနော့်ကို မိန်းမတစ်ယောက်နဲ့ လက်ချင်းချိတ်ပြီး ရယ်မောပျော်ရွှင်နေတာကို မထင်မှတ်ပဲ မြင်လိုက်ရတော့ ဆောက်တည်ရာမရ ဖြစ်သွားရှာတယ်နေမှာ။ ညာလက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ သူ့ကြိမ်ခြင်းလေး လက်ထဲက လွှတ်ကျသွားရှာတယ်။ ပလက်ဖောင်းပေါ် လွှင့်စင်သွားတဲ့ ခြင်းထဲက ပစ္စည်းလေးတွေကို လိုက်မကောက်ပဲ ကြောင်တောင်တောင်လေး မှင်တက်နေရှာတယ်။

“ဟယ်!! ကျကုန်ပါပြီ”

ဆိုပြီး ပုံ့ပုံ့က ကျနော့်လက်မောင်းကို ကိုင်ထားရာကနေ ပလက်ဖောင်းပေါ်က ပစ္စည်းတွေကို ချက်ချင်း ထိုင်ချပြီး လိုက်ကောက်ပေးနေတဲ့အထိ အနီလေး ကျနော့်မျက်နှာကို တွေတွေလေး ငေးနေတုန်းပဲ။ ကျောက်ဆစ်ရုပ်ကလေးလို တုတ်တုတ်မလှုပ်ပဲ ရပ်နေရှာတယ်။ ကြည့်နေတဲ့ မျက်ဝန်းလေးက အရောင်တွေအမျိုးမျိုး ပြောင်းလို့ဗျာ။

ကျနော့်ရင်ဘတ်ထဲမှာလည်း မုန်တိုင်းထန်လာပြီ။ ကျနော် ဘာလုပ်ရတော့မလဲဗျာ။ ပြောကြပါဦး… နားမလည်နိုင်တဲ့ မျက်ဝန်း၊ နားလည်သွားတဲ့မျက်ဝန်း၊ နာကျဉ်သွားတဲ့မျက်ဝန်း၊ ဆုံးရှုံးရပြီဆိုတဲ့ ယူကြုံးမရတဲ့မျက်ဝန်း၊ အားတင်းလိုက်တဲ့မျက်ဝန်း၊ စက္ကန့်ပိုင်းလေးအတွင်း အဆင့်အဆင့် ပြောင်းလဲသွားတဲ့ အနီ့မျက်လုံး ဝိုင်းစက်စက်ကလေးတွေကို ကျနော်အနီးကပ် မြင်နေရတယ်။

“မောင်!! ကောက်ကူပေးဦး..”

ဆိုပြီး ပုံ့ပုံ့က ထိုင်နေရာကနေမော့ပြီး အော်လာမှ အနီကော ကျနော်ပါ သတိဝင်လာပြီး ပြန့်ကျဲနေတဲ့ ပစ္စည်းတွေကို လိုက်ကောက်နေမိတယ်။ ဟင်းချက်ဖို့ ကျနော်ဝယ်ဖို့မှာထားတဲ့ အသီးအရွက်တွေ၊ တရုတ်မဆလာ အထုပ်ကလေးတွေ၊ ထမင်းစားပြီးတိုင်း အချိုတည်းတဲ့အခါ ကျနော်ကြိုက်တတ်တဲ့ ကရေကရာ မုန့်ထုတ်ကလေးတောင် ပါပါသေးလားဗျာ။ ရင်ဘတ်ထဲမှာ စူးကနဲ ကျဉ်တက်လာတဲ့အထိ စိတ်ထိခိုက်သွားတယ်။ ပစ္စည်းတွေကို ကောက်နေတဲ့ အနီ့လက်ချောင်း ဖြူသွယ်သွယ်လေးတွေက တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေရှာတယ်ဆိုတာ ကျနော်မြင်နေရတယ်။

“ညီမလေး နီနီချို.. ဂျူတီပြန်တာလားဟ”

“ဟုတ်ကဲ့ မမ!!”

“ဒါ မမရဲ့ ဟိုဒင်းလေ.. သိလား ခစ်ခစ်..။ ဂစ်တာတီး တအားတော်တယ်လို့ နာမည်ကြီးလွန်းလို့ ဂစ်တာလာဝယ်ပေးတာ..။ ဒီည မမအိမ်မှာ စတိတ်ရှိုးရှိမယ်.. လာကြည့်ပါလား..”

“မမရဲ့အစ်ကိုကြီးက လူချောကြီးပါလားရှင့်”

အနီလေးဟာ အရွယ်နဲ့မလိုက်အောင် ဟန်ဆောင်တတ်ပါလားဗျာ..။ ဘာမှမဖြစ်သလို လုပ်နေပြန်ပြီ။

“မုန့်ကျွေးမယ်ကွာ… ညီမလေးကို..ခစ်ခစ်..”

သူတို့နှစ်ယောက် စကားတွေ အဆက်မပြတ် ပြောနေတဲ့ကြားထဲမှာ ဆောက်တည်ရာမရ တုန်လှုပ်စွာနဲ့ ကျနော်ရပ်နေရတာ တစ်ကမ္ဘာလောက်တောင် ကြာနေသလိုပဲဗျာ။ တတ်နိုင်ရင် ဖတ်ကနဲ ရပ်နေတဲ့နေရာမှာ ကိုယ်ပျောက်သွားချင်တယ်။ နောက်ဆုံး နှုတ်ဆက်ပြီးတော့ ကျနော့်ကို မသိမသာ တစ်ချက်လောက် အနီလေး လှမ်းကြည့်တယ်။ ကြည့်ရင်းနဲ့ နှုတ်ခမ်းပါးပါးလေးကို တွန့်ကွေးကွေးလေး လှစ်ကနဲမဲ့ပြီး ပုံ့ပုံ့ကို…

“သွားတော့မယ် မမရေ..။ အိမ်မှာ ချက်ပြုတ်မယ့်လူ မရှိဘူး။ ညီမလေးက တစ်ယောက်ထဲ”

လို့ ပြောရင်း လှည့်ထွက်သွားရှာတယ်။ ပုံ့ပုံ့ကို ဆေးရုံရှေ့မှာ ချပြီးတာနဲ့ ကျနော် ဂစ်တာကို လက်တစ်ဖက်က ကိုင်ထားရင်း အနီလေးရဲ့အိမ်ဖက်ကို စက်ဘီးအရှိန်ပြင်းပြင်း နင်းထွက်လာခဲ့မိတယ်။ ရင်ဘတ်ထဲမှာ ဗလောင်ဆူနေပြီဗျာ။ အနီ့အကြောင်း ကျနော်အသိဆုံး။ အင်မတန် စိတ်ကြီးတဲ့ ကောင်မလေး..။ ကျနော့်ကို မုန်းပြီဆိုတာ ကျနော် အလိုလိုသိနေတယ်။ ဘယ်နည်းနဲ့မှ ကျနော် အသည်းပေါက်အောင်ချစ်ရတဲ့ ကျနော့်သူနာပြုဆရာမလေးကို အဆုံးရှုံးမခံနိုင်ဘူးဗျာ။

ပူလောင်ပြင်းပြပြီး ဗလောင်ဆူနေတဲ့ ကျနော် တစ်ထပ်ပျဉ်ထောင်အိမ်ကလေးရဲ့ တံခါးဝကို ရောက်သွားတော့ အမောဆို့သွားတယ်။ သော့ခလောက်ကြီးခတ်ထားတဲ့ တံခါးကြီးက ကျနော့်ကို ဆီးကြိုနေပြီကောဗျာ။ စက်ဘီးကို ဒေါက်ထောက်ပြီး ထောင်ထားလိုက်ရင်း လက်နဲ့ကိုင်လာတဲ့ ဂစ်တာကို စက်ဘီးမှာမှီပြီး ထောင်ထားလိုက်တယ်။ သော့ခလောက်မှာ ညှပ်ထားတဲ့ စာရွက်ပိုင်းလေးတစ်ခုတွေ့တာနဲ့ တုန်ရင်နေတဲ့ လက်ချောင်းတွေနဲ့ ဆွဲယူပြီး ဖတ်လိုက်တော့..

“အများသမုတ် သစ်ငုတ်သော်မှ..

စုန်းဖြစ်ရသည့်.. လောကဇတ်ပွဲ.. ချစ်ငရဲကို..

အမြဲဆန့်ကျင်… တော်လှန်ချင်သည်..

မုန်းလျှင်ခါးခါးသီးသီးတည်း…”

ဆိုတဲ့ ဒေါင်းနွယ်ဆွေရဲ့ ကဗျာ ၃ ကြောင်းကို လက်ရေးဝိုင်းစက်စက်ကလေးနဲ့ ရေးထားပြီး အောက်မှာ

“တသက်မမြင်လိုတော့ပါ”

နီနီချို….။

ဆိုပြီး လက်မှတ်ထိုးထားတယ်။ ကျနော့်မျက်လုံးတွေ ပြာဝေသွားတယ်။ လက်ထဲက စာရွက်ပိုင်းလေးကို ဆုပ်ချေပြီး ပါးစပ်က “အနီလေး.. အနီလေး.. ဘယ်မှာလဲ.. အနီလေး” ဆိုပြီး ကယောင်ကတမ်းတွေ မြည်တမ်းရေရွတ်မိနေတယ်။ မတ်တပ်မရပ်နိုင်တော့အောင် တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ခါလာလို့ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချလိုက်ရတယ်။ စိတ်ကိုနည်းနည်းငြိမ်အောင် ထိန်းနိုင်လာတော့မှ စဉ်းစားလိုက်တယ်။

အနီ ဘယ်ကိုထွက်သွားနိုင်သလဲ..။ သူ့အိမ်ပြန်သွားသလား…။ ဟိုဖက်ကမ်းကို ပြန်မယ်ဆိုရင်တောင် အနည်းဆုံး အဝတ်အစားတော့လဲမှာပဲ…။ အခု ကျနော်လိုက်လာတာ ဒီလောက်မြန်တာ ဘယ်နည်းနဲ့မှ ပြန်ထွက်သွားတာ မဖြစ်နိုင်ဘူး။ အိမ်တံခါးမကြီးကို သော့ခတ်ပြီး အနောက်ပေါက်ကနေ ပြန်ဝင်ပြီး ရှောင်နေတာ မဖြစ်နိုင်ဘူးလား။ ဟိုတစ်ခါ စိတ်ထိခိုက်တုန်းက ကြောင်တောင်တောင်ဟန်ပန်လေးနဲ့ ရေချိုးခန်းထဲမှာ ရေတွေလောင်းချနေတာ ကျနော် အမှတ်ရမိလို့ ချက်ချင်း အိမ်အနောက်ဖက်ကို ခြံထဲကနေပတ်ပြီး ပြေးသွားနေမိတယ်။

နောက်ဖေးမီးဖိုချောင် တံခါးပေါက်က ပိတ်ထားတယ်။ မီးဖိုချောင်နဲ့ကပ်လျှက် ရေချိုးခန်းနံရံဖက်ကို ကပ်ပြီး နားထောင်လိုက်တော့ ရေတွေတဗွမ်းဗွမ်း လောင်းချနေသံ ကြားနေရတယ်။ သေချာပြီ.. အနီကလေး ဘယ်မှမပြေးဘူး အိမ်ထဲမှာရှိနေတယ်။ မီးဖိုချောင်အနောက်ပေါက် တံခါးမကြီးက သွပ်ပြားနဲ့လုပ်ထားတဲ့ တံခါးဗျ။

“ဝုန်းဝုန်း..”

“အနီလေး..”

“ဗြုံးဗြုံး..”

“အနီလေးရေ.. တံခါးဖွင့်ပေးပါ.. အစ်ကိုရှင်းပြမယ်.. ဟေး.. အခုဖွင့်ပေး.. အနီလေးးးးးး”

တံခါးကို အသားကုန်ထုပြီး ကျနော် သံကုန်ဟစ် အော်ပစ်လိုက်တယ်။ ရေချိုးခန်းထဲက ရေကျသံတွေ ရပ်သွားတယ်။ ၁-၂ မိနစ်လောက် ကျနော် စောင့်ကြည့်သေးတယ်။ လာမဖွင့်ပေးဘူး။ ဘာအသံမှလည်း မပေးဘူး။ ဘုရားဘုရား!! တစ်ခုခုများ ဖြစ်နေပြီလား…။

“အနီလေး.. မဖွင့်ပေးဘူးလား..။ အစ်ကို တံခါးကို ဖျက်ပစ်လိုက်တော့မယ်နော်.. ဖွင့်ပေးးးးး”

“ဝုန်းဝုန်း !!”

ဘာမှမတုန့်ပြန်ဘူးဗျ။ ကျနော် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘူး ..။ အနောက်ကို ခြေ ၄-၅ လှမ်းလောက် ဆုတ်၊ အားနဲ့ပြေးလာပြီး မီးဖိုချောင်သွပ်ပြား တံခါးမကြီးကို ကိုယ်စောင်းတိုက်ပြီး ဆောင့်ပစ်လိုက်တယ်။ ကလန့်ကျိုးပြီး ဝုန်းကနဲ ပွင့်ထွက်သွားတယ်။

“အနီလေး..အနီလေး..”

ဆိုပြီး အော်ရင်းလိုက်ရှာလိုက်တော့ မီးဖိုအုတ်ခုံနားမှာ ရပ်နေတဲ့ ကျနော့်သူနာပြုဆရာမလေးကို တွေ့တယ်။ ခုနက မြင်လိုက်တဲ့ ယူနီဖောင်းလေးကို မလဲရသေးဘူး။ မီးပွင့်ထွက်မတတ် မျက်လုံးလေးတွေနဲ့ ကျနော့်ကို ခါးထောက်ပြီး စိုက်ကြည့်နေတာ နဂါးမလေးအတိုင်းပဲ။ တစ်ကိုယ်လုံးလည်း ရေတွေလောင်းချထားလို့ စိုရွှဲနေရှာပြီ။ ရေစိုနေတဲ့ ဆံပင်ရှည်လေးတွေက အချောင်းအချောင်းလိုက်ကလေး မျက်နှာပေါ်ဖုံးလို့။

“အနီလေး..အစ်ကိုလေ..”

“အနားကို မကပ်ခဲ့နဲ့”

ငယ်သံပါအောင် အော်တယ်။ ကျနော် သူ့အနားကပ်ဖို့ ခြေတစ်လှမ်း ရှေ့ကိုတိုးလိုက်တယ်။ လှစ်ကနဲ ကျနော့်မျက်နှာနားကို တစ်ခုခုပျံလာလို့ အကျင့်ပါနေတဲ့လက်က လက်ပြန်ရိုက်ချလိုက်မိတော့ ခွမ်းကနဲ မြည်သံနဲ့အတူ ပန်းကန်လုံးတစ်ခု ဖြစ်နေတယ်။ ရိုက်ချလိုက်မိတဲ့ ကျနော့်လက် ပူကနဲဖြစ်သွားတယ်။ ပန်းကန်စင်ပေါ်က ပန်းကန်တွေနဲ့ အနီလေး ကျနော့်ကို ပစ်ပေါက်နေတာဗျ။ ဒေါသအရမ်းထွက်နေတဲ့ ကလေးလေးလို ငိုရှိုက်သံတွေကလည်း အကျယ်ကြီးနဲ့လေ။

ပထမတစ်ချက်ပဲ ကျနော်လက်နဲ့ ပုတ်ချလိုက်တယ်။ နောက်ထပ်ပစ်ပေါက်တာတွေကို လုံးဝမရှောင်တော့ပဲ မျက်လုံးစုံမှိတ်ပြီး တောင့်တောင့်ရပ်ရင်း ကျနော် ပေခံနေလိုက်တယ်။ ပန်းကန်ခွက်ယောက်တွေက ကျနော့်တစ်ကိုယ်လုံးကို ဆက်တိုက် လာထိမှန်နေတယ်။ ကျနော့်ပုခုံးတွေ၊ ရင်အုပ်တွေ၊ ခြေထောက်တွေ။ မီးဖိုချောင်ထဲမှာတော့ ပန်းကန်တွေကျကွဲသံ တစ်ခွမ်းခွမ်းသံတွေရယ်၊ အနီကလေးရဲ့ ရှိုက်ငိုနေသံ တအီးအီးရယ် ဆူညံနေတယ်။ ပစ်ပေါက်စရာ ပန်းကန်တွေ ကုန်တော့မှ ရပ်သွားတယ်။ ကျနော် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်

လိုက်တော့ ကျနော့်မျက်ခွံပေါ်မှာ၊ မျက်နာပြင်ပေါ်မှာ သွေးတွေ တစ်စက်စက်ဖြစ်နေပြီ။ မျက်ခုံးအပေါ်နားမှာ ကွဲသွားလို့ စီးကျလာတဲ့ သွေးတွေက ကျနော်ဝတ်ထားတဲ့ martin ရှပ်အဖြူလက်ရှည်ရဲ့ ရင်ဘတ်ပေါ်မှာ ချင်းချင်းနီနေပြီ။

“ရှင်..ထွက်သွားနော်.. ဒီမှာတွေ့လား”

“အနီလေး..ချလိုက်စမ်း.. အရူးမထနဲ့ အစ်ကိုပြောနေတယ်နော်.. မလုပ်နဲ့”

ပန်းကန်စင်ပေါ်က သားလှီးဓါးအချွန်ကို ဆွဲယူပြီး ကျနော့်ဖက်ကို ချိန်ထားတယ်ဗျ။ တဖြေးဖြေးနဲ့ စိုးရိမ်စိတ်တွေနဲ့ ကျနော် ဒေါသတွေထွက်စပြုလာပြီ။ သွေးတွေပေလူးနေတဲ့ ကျနော့်ရှပ်အင်္ကျီကို ကော်လာအောက်နားကနေကိုင်ပြီး အားနဲ့ဆွဲဖွင့်ဖြဲပစ်လိုက်တယ်။ အင်္ကျီဗလာဖြစ်သွားတော့မှ ရင်ဘတ်ကိုကော့ပြီး …

“ထိုးစမ်းကွာ.. လာ.. အနီလေးသတ်မယ်ဆို.. အစ်ကိုသေရဲတယ်..။ ထိုးချင်ရင် ထိုးပစ်လိုက်..”

ဆိုပြီး သူ့ဆီကို တရွေ့ရွေ့ကပ်သွားတော့.. ချက်ချင်း ကျနော့်ဖက်ကို ချိန်ရွယ်ထားတဲ့ ဓါးဦးချွန်ကို သူ့ဘယ်ဖက်ရင်အုံပေါ် ပြောင်းပြန်ထောက်ထားလိုက်ပြီး..

“ရှင်.. ကပ်မလာနဲ့နော်.. တွေ့တယ်မလား..။ ကျမ သေရဲတယ်..။ တကယ်ပြောတာနော်.. မလုပ်ရဲဘူး မထင်နဲ့…။ သွားသွား မလာခဲ့နဲ့…”

“အနီလေး.. မလုပ်နဲ့..။ ဒါ ပြဿနာရဲ့ အဖြေမဟုတ်သေးဘူးဆိုတာ အနီလေးသိတယ်နော်..”

“ဟင့် ဟင့် ဟင့်”

“အစ်ကို အနီ့ကို ရင်နင့်အောင်ချစ်တာနော်..။ အစ်ကို မညာခဲ့ဘူး..။ ဒီလိုလုပ်လိုက်လို့ အားလုံးပြီးသွားမယ်မထင်နဲ့။ စိတ်ကိုလျှော့.. အစ်ကိုရှင်းပြမယ်..။ အစ်ကို့ကို ချစ်တယ်ဆို.. လိမ္မာတယ်..”

ကျနော့်ရင်ထဲမှာ တအားစိုးရိမ်နေပြီဗျ။ ပါးစပ်က တဖွဖွ တောင်းပန်ရေရွတ်ရင်း လက်တစ်ကမ်းအကွာကို ရောက်သွားပြီ။ ဖြစ်နေတဲ့ အခြေအနေထဲကနေ ကျနော့်စိတ်ကို အတည်ငြိမ်ဆုံးဖြစ်အောင် စုစည်းပြီး ညာလက်ဖျားဆီ စိတ်ကိုပို့လိုက်တယ်။ ပါးစပ်က အာရုံလွှဲတဲ့အနေနဲ့ တဖွဖွစကားတွေပြောရင်း ဆတ်ကနဲ သိုင်းပြောင်းပြန်အခြေခံတိုက်နည်းထဲကလို ညာလက်ကပုတ်၊ ဘယ်လက်က ဓါးကိုဆွဲယူပြီး နောက်ပြန်လှဲအိပ်လိုက်တော့ ကံကောင်းထောက်မစွာနဲ့ ကျနော့်လက်ထဲ ဓါးဦးချွန်လေး ပါလာတယ်။ ပက်လက်လှဲနေရာက ခုန်ထလိုက်ရင်း လက်ထဲက ဓားကို ပွင့်ထွက်နေတဲ့ နောက်ဖေးမီးဖိုချောင်တံခါးကနေ ခြံထဲကို အားကုန်လွှင့်ပစ်လိုက်တယ်။ ကျနော့် အနီလေးကတော့ ကြောင်တောင်တောင်လေး မျက်ရည်တွေတွေကျလို့ ငေးနေတုန်းပဲ။

အတင်းပြေးဝင်သွားပြီး အနီ့ကိုယ်လုံးလေးကို ကျနော် ဆွဲဖက်ထားမိတယ်။ ဖျော့တော့အားနည်းနေတဲ့ ငါးရံ့ကိုယ်လုံးလေးဟာ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲမှာ ပျော့ခွေပြီး မတ်တပ်မရပ်နိုင်တော့လို့ ကျနော် ဆွဲပွေ့ထားရတယ်။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း စိတ်တအားလှုပ်ရှားလွန်းလို့ မျက်ရည်ကျလို့ကျမှန်းမသိ ဖြစ်နေပြီဗျ။

ပြင်းပြင်းထန်ထန် တိုက်ခတ်နေတဲ့ မုန်တိုင်းက ခဏအားပျော့သွားသလိုပဲလေ။ စကားတစ်ခွန်းမှ မပြောဖြစ်သေးဘူး။ ခုနက ပူလောင်ပေါက်ကွဲမှုတွေက ဘာမှမဖြစ်တော့သလိုပဲ။ ဆူဝေနေတဲ့စိတ်တွေ ငြိမ်သက်သွားပြန်တယ်။ အခု ကျနော့်မျက်ခုံးပေါ်မှာ ကွဲသွားတဲ့ ဒဏ်ရာကို ၃ ချက်လောက် ချုပ်ပီးသွားပြီ။ အင်း .. အနီလေးကိုယ်တိုင် တအင့်အင့်ရှိုက်ရင်း ချုပ်ပေးထားတာ။ ပထမဆုံး ပန်းကန်နဲ့ ပစ်လာတုန်းက ရိုက်ချလိုက်မိတဲ့ လက်ဖမိုးမှာလည်း ရှရာတွေကြောင့် သွေးတစိမ့်စိမ့် ထွက်နေတာကို အရက်ပြန်နဲ့ ဆေးကြောပြီး အနီလေးကိုယ်တိုင် ပတ်တီးစည်းနှောင်ထားပေးတယ်။ မျက်နှာပေါ်နဲ့ ရင်ဘတ်ပေါ်မှာ သွေးတွေပေလူးနေတာလည်း ဆေးကြောပြီးပြီ။

အဲ့ဒါတွေမလုပ်ခင်.. အဝတ်တွေဝတ်လျှက်နဲ့ ရေတွေစိုရွှဲနေတဲ့ ကျနော့်သူနာပြုဆရာမလေးကို ကျနော်ကိုယ်တိုင် ဇိုးကနဲဆတ်ကနဲ အဝတ်စိုတွေဆွဲချွတ်ပြီး အဝတ်ခြောက်သန့်သန့်လေး လှဲပေးထားတာပေါ့။ မီးဖိုခန်းထဲက ထမင်းစားပွဲမှာ ကုလားထိုင်နဲ့ ထိုင်နေရင်း အနီလေးကတော့ ရှိုက်နေတုန်းပဲ။ ကျနော့်ကိုလည်း တချက်တချက် မျက်လုံးလေးလှန်ပြီး သနားစဖွယ်အကြည့်လေးနဲ့ လှမ်းလှမ်းကြည့်နေတယ်လေ။

မီးဖိုခန်းထဲက ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ပေပွနေတဲ့ ပန်းကန်အကွဲတွေကို ကျနော်သိမ်းဆည်း၊ ပြုတ်ထွက်နေတဲ့ မီးဖိုအနောက်ပေါက်တံခါးမကြီးရဲ့ ကလန့်ကို သေချာပြန်ရိုက်.. အားလုံးနေသားတကျဖြစ်သွားအောင် ကျနော် တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ် လုပ်နေမိတယ်။ အနီလေးရဲ့ရှိုက်သံ တအင့်အင့်ဟာ အခုထိ မရပ်သေးဘူးဗျ။

အားလုံးပြီးမှ ကျနော် ရေမိုးချိုးပြီး အနီ့အိမ်မှာ ကျနော်ဝတ်နေကြ ဘောကန်ဘောင်းဘီတိုအနက်ရောင်နဲ့၊ မြင်းခေါင်းစွပ်ကျယ်ကို ကောက်ဝတ်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ အနီ့ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ကုလားထိုင်ပေါ်က အနီ ကျနော့်ကိုမကြည့်ပဲ မျက်နှာလွှဲထားတယ်ဗျာ။

“အနီလေး!! ဒီကိုကြည့်ပါဦးဗျာ…။ အစ်ကိုပြောတာလေး.. နားထောင်ပေးနော်..။ ဒီကိုကြည့်..။ အစ်ကို့မျက်လုံးတွေကို စိုက်ကြည့်ပြီး နားထောင်..။ အစ်ကိုညာတာ ဟုတ်မဟုတ်.. သေချာကြည့်…”

ကျနော် အတတ်နိုင်ဆုံးနဲ့ အရိုးသားဆုံးဖြစ်အောင် ကျနော့်ရဲ့ ဖောက်ပြန်တဲ့ဇာတ်လမ်းကို ဖြေးဖြေးချင်း ရှင်းပြနေမိတယ်။ ကျနော်ပြောတာတွေက တစ်လုံးတစ်ပါဒမှ ဖုံးကွယ်တာမျိုး မပါစေရဘူးဆိုပြီး နာမည်တောင်မသိသေးပဲနဲ့ ကျနော် ရေတွင်းမှာ လုပ်မိတဲ့အဖြစ်အပျက်တွေ၊ ကျနော့်ငယ်သူငယ်ချင်းဟာ ဒေါက်တာရီရီဖြစ်နေမှန်း သိလိုက်ရတဲ့နောက်မှာ စိတ်ထိခိုက်သွားပြီး စိတ်ယိုင်ခဲ့မိတာတွေ၊ ဘယ်နေ့ဘယ်ရက်မှာ ဘယ်လိုအိပ်မိပြန်တာတွေ၊ နောက်ဆုံး ကျနော်ကိုယ်တိုင်က သံယောဇဉ်တွယ်မိသွားတာတွေကို တတ်နိုင်သလောက် မချွင်းမချန် ဆက်တိုက်ရှင်းပြလိုက်မိတယ်။

“အဲ့ဒါပါပဲ.. အနီကလေးရာ..။ အစ်ကိုလေ.. အစ်ကို လူကောင်းမဟုတ်ပါဘူးဟာ..။ ဒါပေမယ့်.. တမင်ပွေရှုပ်ဖို့ မရည်ရွယ်ရိုး အမှန်ပါ…”

ငြိမ်ကျသွားတဲ့ ကျနော့်ချစ်သူဆရာမလေး ကျနော်ပြောသမျှကို နားထောင်ပြီး မျက်လုံးလေးတွေက ချက်ချင်းနူးညံ့ပျော့ပျောင်းလာသလို ဖြစ်စပြုလာတယ်ဗျ။ သူ့ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ပြီး ခေါင်းမော့ထားတဲ့ ကျနော့်မျက်နှာကို သူ့လက်ဖဝါးလေးနှစ်ခုနဲ့ ညှပ်ကိုင်ပြီး စိုက်ကြည့်နေရှာတယ်။ ပြီးမှ တိုးတိုးညင်သာလေး စကားစပြောတယ်..။

“အစ်ကိုရယ်.. အနီလေး.. အစ်ကို့ကို ဆုံးရှုံးရပြီဆိုပြီး သေတောင်သေချင်သွားတယ်.. သိလား”

“အစ်ကို..သိပါတယ်ကွယ်…သိပါတယ်..”

ကျနော့်မျက်နှာကို အတင်းဆွဲယူပြီး နေရာအနှံ့ တရွှတ်ရွှတ်နဲ့ နမ်းနေပြန်တော့ ကျနော်မျက်လုံးစုံမှိတ်ပြီး မော့ထားပေးလိုက်တယ်။ သူအားရအောင် နမ်းပြီးတော့မှ ကျနော် မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ရင်း အနီ့ကိုယ်လုံးလေးကို ဆွဲပွေ့ချီလိုက်တယ်။ အိပ်ခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်ကိုချီသွားပြီးမှ ငြင်ငြင်သာသာလေးချပေးရင်း ဖက်ပြီး တူတူလှဲအိပ်နေလိုက်တယ်။ အနီလေးက ကလေးပေါက်စနလေးလို ကျနော့်တစ်ကိုယ်လုံးကို ဖက်တွယ်ထားတယ်။ နှစ်ယောက်သား ဘာစကားမှမဆိုဖြစ်သေးပဲ အတင်းဖက်ပြီး တုန်ခါနေကြတယ်။ ကျနော့်မေးစိကို ရင်ခွင်ထဲက အနီလေးမော့ပြီး နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဖိကပ်နမ်းရင်း…

“အစ်ကို.. အနီ့ကို ပစ်မပြေးရဘူးနော်..။ မမရီကိုချစ်တယ်ဆိုလည်း အနီ ဘာမှမပြောရက်ဘူး…။ အနီ့ကိုတော့ မပစ်ပြေးသွားနဲ့…။ အနီ သေလိမ့်မယ်”

လို့ ဆို့နင့်နေတဲ့ အသံလေးနဲ့ တောင်းပန်နေရှာပြန်တယ်။ ဖြစ်ရလေဗျာ.. ဘယ်လောက်သနားစရာကောင်းတဲ့ ကောင်မလေးလဲ။ ကျနော် သနားစိတ်တွေ အရမ်းကြီးစိုးလာလို့ ငုံ့ပြီး ချစ်သူလေးကို မြတ်မြတ်နိုးနိုး မွှေးကြူနေမိတယ်။

“အစ်ကို တသက်လုံး အနီ့ကို ထားမသွားဘူးလို့ ဂတိပေးပါတယ်ဗျာ..။ ဟုတ်ပြီလား..”

လို့ ပြောလိုက်မှ ခပ်ယဲ့ယဲ့လေး ပြုံးသွားရှာတယ်။

“အစ်ကိုရေ.. မြက်ခင်းစိမ်းစိမ်းနဲ့ အိမ်ကလေးတစ်လုံး..၊ အစ်ကိုရယ် အနီကလေးရယ်..၊ ယုန်ကလေးတွေရယ်ဆိုတာ.. ဘယ်တော့မှ မရတော့ဘူးလို့တွေးပြီး ဝမ်းနည်းလိုက်ရတာ သိလား..”

“အာ!! အဲ့ဒါ တကယ်ရမှာလို့ အစ်ကိုဂတိပေးတယ်ကွာ.. ဟုတ်ပြီလား”

“အင်း.. အခု အနီ့ကို တအားဖက်ထားပေး အစ်ကို..”

ခုနက အဖြစ်အပျက်တွေကြောင့် နှစ်ယောက်စလုံး စိတ်ရောကိုယ်ပါ နွမ်းလျပြီး ဖက်ရင်း အိပ်ပျော်သွားလိုက်တာ နေ့လည်ခင်းဖက်ရောက်မှ ကျနော် လန့်နိုးလာတယ်။ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲမှာ အနီ့ကို ရှာမတွေ့တော့ ရင်ထိတ်သွားပြီး အခန်းအပြင်ဖက်ကို ဝုန်းကနဲ ထွက်လာမိတယ်။ မီးဖိုချောင်ဖက်ကို ရောက်သွားတော့ ကျနော့်ချစ်သူလေးက ထမင်းပွဲပြင်နေရာက ပြုံးပြတယ်။

“ထမင်းဟင်းတွေ ထွက်ဝယ်လိုက်တယ်.. အစ်ကိုရ…”

“ပန်းကန်တွေက ဘယ်ကရလာတာလဲ”

“စတိုခန်းထဲက ပန်းကန်သေတ္တာတွေထဲက အသစ်ထုတ်လာတာလေ..။ လာ တူတူစားမယ်..။ အစ်ကို့ကို အနီလေးခွံ့မယ်..။ အနာတွေက ကိုက်ခဲနေတယ်မလား အခု..”

အနီက ကျနော့်ကို ခွံ့ကျွေးလိုက်၊ သူ့ဖာသာစားလိုက်နဲ့ လုပ်နေရင်း…

“ကန်တော့နော်.. အစ်ကို..။ အနီလေး လူကြီးကို ကိုယ်ထိလက်ရောက်လုပ်မိတာ.. ခွင့်လွှတ်..”

“အာ!! ဒါ အနီ့အပြစ်မှ မဟုတ်တာဗျ..။ အစ်ကိုသာ အနီ့နေရာမှာဆို ပလက်ဖောင်းပေါ်မှာ မျက်နှာချင်းဆိုင်ကတည်းက ဆွဲရိုက်ကောင်းရိုက်မိမှာဟ..”

“အစ်ကို့ကို အနီ ဓါးနဲ့ထိုးမှာ မကြောက်ဘူးလားဟင်…”

“အဟက်.. အနီလား ထိုးရက်မှာ.. ကျုပ်ကို ဒီလောက်ချစ်တာ သိပါ့…”

“အစ်ကို.. အနီ့လက်ထဲက ဓါးကိုဆွဲယူသွားတာ မြန်လွန်းလို့ သိတောင်မသိလိုက်ဘူး သိလား..”

“အင်း.. အစ်ကိုတော်တော် ကြောက်သွားတယ်ဟ..။ အနီလေး ကိုယ့်ကိုယ်ကို ထိုးလိုက်လို့ကတော့ ဆိုပြီး.. ဟင်းးးးးး”

“ဟေ့ကောင်..အနီလေး..။ ငါက လမ်းသရဲဟ.. ခွီး…။ တသက်လုံး လမ်းပေါ်မှာ ရိုက်ပွဲတွေချလိုက်နှက်လိုက် လုပ်လာတာ.. သွေးထွက်သံယို မခံခဲ့ရဘူး..။ ဒီဆရာမလေးကြမှ လက်သံပြောင်လို့ ကွဲရတယ်”

“ခစ်ခစ်.. … … ချစ်လို့ပါ အစ်ကိုကြီးရာ…”

နေ့လည်စာ စားသောက်ဆေးကြောပြီးတော့ အရာရာဟာ ပုံမှန်နေ့တွေလို ပြန်ဖြစ်သွားတယ်။ ကျနော် သိနေတယ်ဗျ။ ကျနော့်သူနာပြုဆရာမလေးဟာ ကျနော့်ကို အသည်းနင့်အောင် ချစ်ရှာတယ်ဆိုတာ။ ကျနော့်နောက်ရည်းစားအကြောင်း မေးလည်းထပ်မမေးတော့ဘူး။ သူလိုချင်တာက ကျနော်သူ့ကို ပစ်မပြေးဘူးဆိုတဲ့ ဂတိ။ ပြီးတော့ ကျနော်သူ့ကို ဘယ်လိုမှမခွဲနိုင်ဘူးဆိုတာ သိနေပြီမှန်း ဖန်ဂေါ်လီလုံးလေးတွေနဲ့တူတဲ့ မျက်လုံးလေးတွေက ပြောပြနေသလိုပဲလေ။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း ဝန်ခံပါတယ်..။ အနီလေးဆိုတဲ့ သူနာပြုဆရာမလေးကို ဟော့ဒီကမ္ဘာကြီးမှာ ကျနော် အတွယ်အတာဆုံးဆိုတာ ကျိန်တွယ်ပြောဝံ့ပါတယ်လေ။

ထမင်းစားသောက်ပြီးလို့ ဧည့်ခန်းထဲရောက်သွားတော့လည်း ကျနော့်ကို ပျောက်သွားမှာစိုးတဲ့အတိုင်း တစ်ချိန်လုံး ဖက်တွယ်ထားပြီး မကြာမကြာ..

“အစ်ကို..အစ်ကို.. အနီလေးကို ချစ်တယ်လို့ ပြောပါ”

ဆိုပြီး ပြောပြောခိုင်းနေရှာတယ်။ သိပါတယ်.. သူကလေး ကျနော့်ကို အဆုံးရှုံးမခံတော့ဘူးဆိုတာကို။

အဲ့ဒီအဖြစ်အပျက်ရဲ့နောက်ပိုင်းမှာ နောက်ထပ်မယုံကြည်နိုင်စရာ အဖြစ်အပျက်တွေဟာ ဆက်တိုက်ဆိုသလို ကပ်ပါလာတော့တာပါပဲဗျာ။ ညနေစောင်းတော့ ဆေးရုံကို ဂျူတီဝင်မယ့် ကျနော့်သူနာပြုဆရာမလေးကို ကျနော် ပြန်လိုက်ပို့ဖို့ပြင်တယ်။ အိမ်ကမထွက်ခင် အဝတ်အစားလဲရင်းပြင်ဆင်ကြတော့ ချစ်သူလေးကို ကျနော်ကိုယ်တိုင် အဝတ်တွေလဲဖို့ ပြင်ဆင်ပေးသေးတယ်။ သူ့ယူနီဖောင်းလေးကို ကြေးမီးပူကြီးနဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ မီးအိုးထိုးပေးနေတဲ့ ကျနော့်ကို ပင်တီအနီရဲရဲနဲ့ ဘရာအနက်ရောင်ကလေးပဲ ဝတ်ထားတဲ့ အနီလေးက ဆံပင်တွေကို ထုံးဖွဲ့ပြင်ဆင်နေရင်းနဲ့ ပြုံးစိစိ လှမ်းလှမ်းကြည့်ရင်း

“မဖြစ်ပါဘူး.. ဒီလူကြီးကို မြန်မြန်ရအောင်ကြံမှ..။ ဒီလောက်သိတတ်ပြီး ယုယတတ်နေမှတော့ ရည်းစားများတာလည်း အပြစ်မဆိုသာတော့ဘူးပေါ့လေ..”

ဆိုပြီး စနေနောက်နေပြန်သေးတယ်။ မီးပူတိုက်ထားတဲ့ ယူနီဖောင်းကို အအေးခံထားတုန်း ဝတ်ဖို့စောင့်နေရင်း ကုတင်ပေါ်ကနေ ခြေထောက်ချပြီး ထိုင်နေတဲ့ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲကို မတ်တပ်ရပ်ပြီး လာမူနွဲ့နေတဲ့ အနီရဲ့ ဘရာအနက်လေးအောက်က ရင်သားထွားအိအိလေးနှစ်မြွှာကို သူ့တင်ပါးဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေကို စုံကိုင်ညှစ်ရင်း ကျနော် ဘယ်ပြန်ညာပြန် မွှေးကြူလိုက်သေးတယ်။ ဒီနေ့ ရန်ဖြစ်ပြီး ချထားနှက်ထားရတော့ ခါတိုင်းလို ချစ်ရည်တောင် မလူးလိုက်ရဘူးလေ။ ဒါကြောင့် မချင့်မရဲဖြစ်ပြီး ကျနော် သူ့တစ်ကိုယ်လုံးကို ဆွဲညှစ်နေမိတာပေါ့။

ဘရာအနက်ကလေးအလယ်က အမြောင်းလိုက်ကလေးပေါ်နေတဲ့ ရင်သားနှစ်ခုရဲ့ကြားထဲကို ရှလူးဆိုပြီး မွှေးကြူနေရင်း စိတ်က မရိုးမရွဖြစ်လာတော့ တင်ပါးကိုကိုင်ညှစ်နေတဲ့ ကျနော့်လက်အစုံက အနီ့ကျောပြင်ပေါ်က ဘရာချိတ်ကလေးဆီ ဖတ်ကနဲရောက်ပြီး ဖြုတ်ချလိုက်မိတယ်။ အနက်ရောင်ဘရာလေးကို ဆွဲဖယ်လိုက်တော့ ဝါဝင်းပြီး စိုပြေလှတဲ့ နို့ထွားထွားလေး ဝိုင်းဝိုင်းလေးနှစ်လုံးက ဝင်းကနဲပေါ်လာတယ်။ ပန်းနုရောင် နို့သီးခေါင်းလေးတွေက ထောင်ထပြီး တန်းနေတယ်။ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ပဲ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ နို့ဆာနေတဲ့ ကလေးလေးလို ကျနော် အဆက်မပြတ် ဘယ်ညာပြောင်းပြီး ကောက်စို့ပေးနေမိတယ်။ အနီလေးက ဘာမှမပြောပဲ ကျနော့်ဆံပင်တွေကို လက်ချောင်းတွေနဲ့ ကိုင်ဆုပ်ရင်း “အင်းးးး” ဆိုပြီး ညည်းသံလေး ထွက်လာတယ်။

“အကို!! အနီလေး အလုပ်သွားချိန်ရောက်ပြီကွယ်.. တော်စို့နော်..။ တော်ကြာ အနီ့အဖုတ်လေး အရည်တွေ ရွှဲလာတော့မယ်..။ ဒေါ်လေးလည်း ပြန်လာခါနီးနေပြီ..။ နက်ဖြန်မှကွာ.. နော်.. အစ်ကို..”

အဲ့လို တိုးတိုးလေး တောင်းပန်လာတော့မှ ကျနော် သတိဝင်လာပြီး ဘရာလေးကို ပြန်ဝတ်ပေးလိုက်တယ်။ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်တော့ ဘောင်းဘီတို အောက်က ကျနော့်အငယ်ကောင်က ငေါက်တောက်လေး ထောင်ထနေတာ သိသာနေတော့.. အနီက ပြုံးစိစိနဲ့

“လူကသာ ထိပ်ပေါက်ခေါင်းကွဲဖြစ်နေတာ..။ သူ့ဟာကြီးကတော့ မာန်ဖီတုန်း”

ဆိုပြီး ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ ခပ်ဖွဖွအုပ်ကိုင်ပြီး ပွတ်ပေးနေသေးတယ်။ ပြီးမှ ယူနီဖောင်းလေးကို မြန်မြန်ဝတ်၊ သူ့ပစ္စည်းလေးတွေကို ကြိမ်ခြင်းထဲထည့်ပြီးတာနဲ့ အပြင်ကိုထွက်ဖို့ပြင်တယ်။ ကျနော့်ကို ရင်ချင်းအပ်ဖက်ရင်း ကျနော့်နှုတ်ခမ်းကိုစုပ်ပြီး ပြွတ်ကနဲ ပြွတ်ကနဲ နမ်း၊ ခပ်တင်းတင်းတစ်ချက် တွယ်ဖက်ပြီးမှ..

“အစ်ကို.. ဂတိတည်ရမယ်နော်.. အနီလေး ပြောပြီးပြီ.. လုပ်ချင်တာသွားလုပ်ချေ..။ အနီ့ကို မပစ်သွားရဘူး…”

လို့ ကျနော့်မျက်လုံးထဲကို စိုက်ကြည့်ပြီး ပြောတယ်။

“အင်းပါဆို.. ကျနော့်သူနာပြုဆရာမလေးရာ..”

လို့ ဂတိပေးလိုက်မှ ပြုံးချိုတဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့

“သွားစို့”

လို့ ပြောတယ်။

………. ……….. ……….. …………..

ကျနော် အိမ်ပြန်ရောက်သွားတော့ ဘွားလေးမေက

“မြေး မျက်နှာက ဘာဖြစ်လာတာလဲ”

လို့ အံ့သြတကြီး မေးတယ်။

“စက်ဘီးလှဲတာ ခင်ဗျ”

လို့ ပြန်ဖြေရင်း ရေလဲအဝတ်တွေ တဘက်တွေ ဆပ်ပြာတွေယူပြီး ရေကိုခပ်မြန်မြန် သွားချိုးလိုက်တယ်။ ရေမိုးချိုး အဝတ်အစားတွေလဲပြီးတော့ မိုးတောင် တော်တော်ချုပ်စပြုနေပြီ။ မီးဖိုချောင်ထဲဝင်ပြီး ညစာစားရင်း..

“ပုံ့ပုံ့ကော”

လို့ ဘွားလေးမေကို မေးမိတော့

“ညနေက အစောကြီးပြန်လာပြီး မြေးကိုမတွေ့တော့ စိတ်တိုနေတယ်နေမှာ။ နှုတ်ခမ်းစူပြီး တဗြစ်တောက်တောက်တွေ ပြောနေတာပဲကွယ့်..။ အခုထိလည်း ထမင်းလာမစားဘူး”

လို့ ပြန်ဖြေတယ်။ ထမင်းစားပြီးတော့ အဘိုးလေးအခန်းထဲဝင်ပြီး စကားစမြည်လေး ၁ နာရီလောက် ထိုင်ပြောနေလိုက်သေးတယ်။ ၈ နာရီခွဲလောက်ရောက်တော့.. လူကြီးတွေ အိပ်ဖို့ပြင်တော့မှ မနက်ကဝယ်လာတဲ့ ဂစ်တာလေးကို ကောက်ကိုင်ပြီး ဟိုဖက်ခြံဖက်ကို ထွက်လာခဲ့တယ်။ အိမ်ရှေ့တံခါးမကြီးက ပိတ်ထားပြီဗျ။ အောက်ထပ် ပုံ့ပုံ့အိပ်ခန်းပြူတင်းပေါက်နားမှာ ကျနော်ရပ်ပြီး အထဲကိုကြည့်လိုက်တော့ ကုတင်ပေါ်မှာ ခွေခွေလေး လဲလျောင်းရင်း ပြူတင်းပေါက်ကနေ ကောင်းကင်ထဲက ကြယ်လေးတွေကို ငေးမောနေဟန်နဲ့ ကျနော့်ဆရာဝန်မလေးကို တွေ့တယ်။ ထုံးစံအတိုင်း ညဝတ်အိပ် စွပ်ကျယ်အပါးလေးနဲ့ တပတ်နွမ်းထမီလေးကို ဝတ်ထားတယ်။

ပြူတင်းပေါက်ကနေ ဘွားကနဲပေါ်လာတဲ့ ကျနော့်မျက်နှာကို မြင်လိုက်တော့ အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ပြီး ဆတ်ကနဲ တဖက်ကို စောင်းလှည့်သွားပြီး ခွေခွေလေး အိပ်သွားတယ်။ ကျနော့်ခါးကျော်ကျော်လောက်ပဲရှိတဲ့ ပြူတင်းပေါက်ဘောင်ပေါ်ကို ကျနော်ခွကျော်ရင်း.. ပြူတင်းပေါက်နဲ့ကပ်လျှက် ပုံ့ပုံ့ကုတင်ပေါ်ကို ကျနော် လွှားကနဲ တက်သွားလိုက်တယ်။ လက်ထဲမှာကိုင်လာတဲ့ ဂစ်တာကို ကုတင်အောက်ကိုချပြီး မှီထားရင်း.. ပုံ့ပုံ့ဘေးမှာ ထိုင်နေရင်း ကျနော်စကားစတယ်..။

“ဟေ့ကောင်.. ငါ့ကိုစိတ်ကောက်နေတာလား..”

….. …… …… …… ……..

“ငါ့ဆီကို အမြန်ပြေးလာတာ.. မတွေ့လို့ စိတ်ကောက်နေတာဆို.. ဟုတ်လား..”

…….. ……. ……. …… …

“ဟောဗျ.. ကလေးလေးကြနေတာပဲ… ပုံ့ကလေး..”

ဘာမှပြန်မပြောပဲ ဟိုဖက်လှည့်ပြီး ခွေခွေလေး အိပ်နေတယ်ဗျ။ ကျနော်လည်း တော်တော်အကြံအိုက်သွားပြီး ဘာဆက်ပြောရမှန်း မသိတော့ဘူး ဖြစ်နေတာဗျ။ ဒီကြားထဲ မိုးလေးက တဖြောက်ဖြောက်နဲ့ တဖွဲဖွဲရွာကျလာပြန်ပြီ။ မိုးကျသံကြားလိုက်ရမှ ကျနော် လှစ်ကနဲ အကြံရသွားလို့ ဂစ်တာကို ချက်ချင်းဆွဲယူပြီး.. ပါးစပ်က

“အဟမ်း အဟမ်း”

ဆိုပြီး အသံပြုလိုက်တော့ ထွန်းထားတဲ့ ၂ ပေမီးချောင်း အလင်းရောင်အောက်က ကျောပြင်လေး တွန့်ကနဲ တစ်ချက်ဖြစ်လာတယ်။ ဒီဖက်ကိုတော့ လှည့်မလာသေးဘူး။ ဂစ်တာအသံကို မြန်မြန်လေးစမ်းပြီး တီးချလိုက်တယ်။

ကိုင်ဇာရဲ့ မိုးသီချင်း…

မိုးကလေးညိုလာရင် လွမ်းမျက်ရည်လေးလည်..

ငယ်ငယ်တုန်းက သူငယ်ချင်းကို သတိရပါတယ်..

ကျောင်းသွားတူတူ.. ကစားလည်းအတူပဲကွယ်…

နှောင်းအတိတ်မှာ ပျော်စရာ.. အောက်မေ့ပါသေးတယ်….

အဖြူစင်ဆုံးဘဝမှာ… အကြင်နာဆုံး တစ်ယောက်ရယ်… …. … ….

……… …… …… ……..

မိုးရွာရင် မိုးရေချိုးမယ်….

မေမေလာရင်.. နို့စို့မယ်…

ဖေဖေလာရင်.. အုန်းသီးခွဲစားမယ်…

ခပ်သောသော ခပ်ရွှင်ရွှင် တီးခတ်ရင်း သီချင်းအော်ဆိုနေတဲ့ ကျနော့်မျက်နှာက ပြုံးစိစိဖြစ်နေမယ်ဆိုတာ ကျနော်သိနေတယ်။ ကျနော့်ကို ကျောပေးထားတဲ့ ကိုယ်လုံးသွယ်လျလျလေးခင်မျာ ချက်ချင်းလှည့်လာပြီး ရီဝေေ၀လေး ကျနော့်ကို မြတ်မြတ်နိုးနိုး ငေးကြည့်နေရှာပြီကောကွယ်။

သီချင်းဆုံးသွားတာနဲ့ အတိတ်ကိုပြန်သတိရပြီး ကြည်နူးနေရှာတဲ့ ကျနော့်ဆရာဝန်မလေး.. ဘေးတစောင်းလေးလှဲအိပ်ပြီး ငေးကြည့်နေရာက ရုတ်တရက် ထထိုင်လာပြီး ကျနော့်ပါးပြင်ကို သူ့လက်ချောင်းရှည်ရှည်လေးတွေနဲ့ ဆွဲညှစ်ရင်း စကားတွေ တတွတ်တွတ် ပြောလာတယ်ဗျာ။

“ဖိုးသက်လေးရေ.. မောင်ရေ.. ပုံ့ အရမ်းချစ်တယ် သိလား..”

ဆိုပြီး မွတ်သိပ်နေတဲ့ အနမ်းတွေဟာ ကျနော့်မျက်နှာပြင်ပေါ်ကို အပြင်ဖက်မှာ ရွာကျနေတဲ့ မိုးပေါက်လေးတွေနဲ့အပြိုင် တဖွဲဖွဲရွာကျလာတယ်။ ကျနော်ကလည်း မြတ်နိုးစိတ်တစ်ဝက်၊ ရမ္မက်စိတ်တစ်ဝက် ရောနေတဲ့ အနမ်းတွေနဲ့ တုန့်ပြန်မိခဲ့တယ်လေ။ အပြန်အလှန် အနမ်းတွေ ဖလှယ်နေကြတဲ့ ချစ်သူနှစ်ဦးပေါ့။ ကျနော့်ပေါင်ပေါ်တင်ထားတဲ့ ဂစ်တာကို အသာလေး ကုတင်ခြေရင်းကို တွန်းပို့လိုက်ရင်း ချစ်သူလေးကို ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ တင်းတင်းဖက်ထားမိခဲ့တယ်။ ကြည်ကြည်နူးနူး ထွေးပွေ့ထားရင်း ချစ်သူရဲ့ ဆံနွယ်ရှည်တွေကို.. သူ့ကျောပြင်ပေါ်မှာပဲ အသာအယာ အမြတ်တနိုး သပ်ပေးရင်း ကြင်နာကြောင်းပြနေမိတယ်။ ခဏနေမှ ချစ်သူက ကိုယ်လုံးချင်း ဆတ်ကနဲခွာလိုက်ရင်း စကားစပြောတယ်။

“မောင်.. မျက်ခုံးက ဘာဖြစ်လာတာလဲမှန်း…”

“ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး ပုံ့ရာ.. စက်ဘီးလဲပြီး လက်ကိုင်နဲ့ ဆောင့်မိတာပါ..”

“လက်ကရော.. ပတ်တီးနဲ့ပါလား..။ လာစမ်း ဒီနားကို..”

ဆိုပြီး မီးချောင်းအောက်တည့်တည့်ကို ဆွဲခေါ်ရင်း ကျနော့်ဒဏ်ရာတွေကို စစ်ဆေးနေပြန်တယ်။ မျက်ခုံးအပေါ်နားက ချုပ်ရာကိုတွေ့သွားတော့ မျက်လုံးလေးက တမျိုးဖြစ်သွားတယ်။

“မောင်.. ဒါဘယ်သူချုပ်ပေးတာလဲ..”

“အာ.. မြို့ထဲကဆေးခန်းမှာ ဝင်ပြရင်း ချုပ်ပေးခဲ့တာပါ ပုံ့ရာ..”

လို့ ပြောလိုက်တော့ မျက်နှာက မသင်္ကာသလိုဖြစ်စပြုလာတယ်။ ကျနော့်ဒဏ်ရာတွေကို သေချာကြည့်နေတဲ့အချိန်မှာ ကျနော့်လက်တွေက အငြိမ်မနေမိဘူး။ အခုအခံမဝတ်ထားတဲ့ ပုံ့ပုံ့စွပ်ကျယ်အောက်က နို့နှစ်လုံးကို မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်နေရင်း ကျနော် အင်္ကျီအောက်ကို လက်နှိုက်လျှိုပြီး ကိုင်နေမိတယ်။ ချုပ်ရာတွေကို ကြည့်နေတဲ့ ပုံ့ပုံ့က မျက်မှောင်တစ်ချက်ကျုံ့လိုက်ရင်း …

“မောင်.. ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း”

လို့ ငေါက်တယ်။

“ဟေ့ကောင်.. မိပုံ့…။ အဲ့ဒီကိစ္စထက် ဟော့ဒီကိစ္စကို အရင်ကုပေးတော့”

လို့ ပြောင်ချော်ချော်ပြောရင်း ဖြေချထားတဲ့ ပုဆိုးအောက်မှာ ထောင်ထပြီး မာန်ဖီနေတဲ့ ကျနော့်အငယ်ကောင်ဆီ သူ့လက်ကို ဆွဲယူပြီး ကိုင်ခိုင်းလိုက်တော့ ပုံ့ပုံ့တစ်ယောက်..

“ဟမ်.. မောင်နော်..”

ဆိုပြီး လန့်သွားရှာတယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့အာရုံက နှစ်ပေမီးချောင်း အလင်းရောင်အောက်မှာ မာတင်းပြောင်လက်ပြီး အရည်ကြည်လေးတွေစို့နေတဲ့ ကျနော့်လီးဆီ ရောက်နေပြီဗျ။ ဆုပ်ကိုင်ထားယုံတင်မကဘူး အထက်အောက် ဂွင်းထုပေးသလို ကစားပေးနေပြီ။ ကျနော့်လက်တွေကလည်း ဖျိုးကနဲဖျတ်ကနဲ သူ့စွပ်ကျယ်လေးကို လှန်ပြီးချွတ်ပေးလိုက်ပြီး ခါးကထမီတပတ်နွမ်းလေးကို ဖြေချပြီးနေပြီ။ ကျနော်နဲ့ ပုံ့ပုံ့ အခုလိုမချစ်ရတာ ၂-၃ ရက် ရှိသွားပြီမို့ နှစ်ယောက်လုံးကလည်း ဆာလောင်နေကြတာ သိသိသာသာကိုးဗျ။

ကျနော့်လက်တွေကလည်း ရှေ့မှာ ဒူးတစ်ဖက်ထောင်ပြီး ခြေတစ်ဖက်ဆင်းထိုင်နေတဲ့ ပုံ့ပုံ့ပေါင်ကြားထဲက စောက်ဖုတ်ကို လှမ်းနှိုက်ပြီး ကလိပေးနေတယ်။ ဘာမှတောင် သေချာမနူးနှပ်ရသေးဘူး ပုံ့ပုံ့တစ်ယောက်

“ရပြီ..ရပြီ”

လို့ ပါးစပ်က တိုးတိုးပြောရင်း ကျနော့်ကို တွန်းလှဲပြီး ပက်လက်အိပ်ခိုင်း၊ သူ့ထမီလေးကို ဂွင်းလုံးချွတ်ပစ်လိုက်ရင်း ကျနော့်လီးကို ပြွတ်ကနဲ ပြွတ်ကနဲ ၄-၅ ချက်လောက် ဆက်တိုက်ကုန်းစုပ်ပြီးတာနဲ့ ပက်လက်အိပ်နေတဲ့ ကျနော့်အပေါ်ကို တက်ခွလာတယ်။ ဖရိုဖရဲဖြစ်နေတဲ့ သူ့ဆံပင်ရှည်တွေကို လက်နဲ့သိမ်းလိုက်ပြီး ပုခုံးအရှေ့ဖက်ကနေ ဘယ်ဖက်ရင်ဘတ်ပေါ် ချလိုက်တယ်။ ပြီးမှ ကျနော့်လီးကို လက်ကလေးနဲ့ကိုင် ဒူးထောက်၊ ခါးကလေးကို မတ်မတ်ထားရင်း သူ့စောက်ဖုတ်အဝမှာတေ့ရင်း ကျနော့်ကို တစ်ချက်စိုက်ကြည့်လိုက်သေးတယ်။ ပြီးမှ ဖိထိုင်ချလိုက်တယ်။

ပူနွေးနွေး စိုအိအိ အရသာလေးက တစ်ထစ်ချင်း ခံစားလိုက်ရတယ်။ ဖြေးဖြေးချင်း အဝင်ချောအောင် အသွင်းအထုတ် အထိုင်အထလေး လုပ်နေတုန်းမှာပဲ ခုနက တဖွဲဖွဲကျနေတဲ့မိုးက သည်းသည်းမဲမဲ ရွာချလာပြန်ပြီ။ မိုးသံတဝေါဝေါနဲ့အတူ ပုံ့ပုံ့တစ်ယောက် ကျနော့်လီး သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ အဆုံးထိဝင်အောင် ဆောင့်ချပစ်လိုက်တော့ ကျနော့်မှာ အင့်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ကျနော့်အပေါ်ကို ထပ်လျှက်မှောက်အိပ်လာပြီး ကျနော့်နှုတ်ခမ်းတွေကို သေသေချာချာ စုပ်နမ်းရင်း ခါးအားကိုသုံး၊ ကိုယ်လေးကော့ကော့ပြီး ကျနော့်ကို လိုးနေပြန်တယ်ဗျာ။

တော်တော်ကြာကြာ အဲ့လိုကော့လိုးလေး လိုးနေတာကို ပက်လက်အိပ်နေရင်း သူ့တင်ပါးလေးတွေကို ဆုပ်ချေရင်း ကျနော် ငြိမ်ငြိမ်လေးခံနေလိုက်တယ်။ ခဏနေတော့မှ ပုံ့ပုံ့ကိုယ်လုံးလေး ပြန်မတ်သွားရင်း.. မိုးသံတွေကြားထဲမှာ…

“မောင်ရေ.. ပုံ့ တအားချစ်မယ်နော်.. ကောင်းလာပြီ..”

လို့ အော်ရင်း.. ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ သေချာထောက်ပြီး အားယူရင်း အသားကုန်ဆောင့်ချပြီး လိုးတော့တာပဲဗျာ။ ကိုယ်လုံးအားလေးနဲ့ တဖောက်ဖောက် ဆောင့်ချလိုက်၊ ညောင်းလာရင် ကြက်ဖခွပ်သလို ကော့ကော့လိုးလိုက်နဲ့ ကျနော့်ကို စိတ်ကြိုက်လိုးနေတာကို အောက်ကနေ တုန်ခါနေတဲ့ သူ့နို့ညိုစိုစိုအိအိကြီးတွေကို ပင့်ကိုင်ထားရင်း နို့သီးခေါင်းစူစူလေးတွေကို ချေလိုက်၊ နို့တစ်အုံလုံးကို ဆုပ်ချေလိုက်လုပ်ရင်း ကျနော့်မှာ မီးပွင့်မတတ် ကောင်းနေတာပေါ့ဗျာ။

ကျနော့် လီးတစ်ချောင်းလုံးတစ်လျှောက် တုန်ခါကျင်ဆိမ့်လာပြီး အရမ်းကောင်းတဲ့ ဖီလင်တွေ တက်လာတော့မှ ပက်လက်လဲနေရာက လက်ပြန်ထောက်ထထိုင်လိုက်ပြီး ပုံ့ပုံ့ကိုယ်လုံးလေးကို တင်းတင်းဖက်ရင်း ဘေးတိုက်ဆွဲလှဲချလိုက်တယ်။ ပုံ့ပုံ့တစ်ယောက် အောက်ဖက်ကိုရောက်သွားမှ သူ့ပေါင်နှစ်လုံးကို တွန်းပြီးထောင်၊ ကျနော်က ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး အသားကုန် ဆောင့်လိုးနေမိပြန်တယ်။ ထောင်ထားတဲ့ ပေါင်နှစ်လုံးအောက်မှာ ဖင်အိအိကြီးကို တဖန်းဖန်းမြည်အောင် ရိုက်ခတ်မိတဲ့အထိ ကျနော် ဆောင့်လိုးနေမိတယ်။ မီးချောင်းရဲ့ အလင်းရောင်အောက်မှာ အရည်တွေစို့နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးထဲ ကျနော့်လီးအဝင်

အထွက် မှန်မှန်လုပ်နေတာကို မြင်နေရတော့ တမျိုးဖီလင်တက်စေပြန်တယ်။

အချိန်တော်တော်ကြာ စိတ်လွှတ်ကိုယ်လွှတ် ဆောင့်လိုးနေမိတော့ ကျနော်ကြာကြာ အောင့်မထားနိုင်တော့ဘူး။ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို တွန်းထားတဲ့ ကျနော့်လက်နှစ်ဖက်ကို တုန်ခါလှုပ်ရှားနေတဲ့ ပုံ့ပုံ့နို့ကြီးနှစ်လုံးဆီပို့ပြီး အားနဲ့ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း စိတ်ရှိလက်ရှိ ဆောင့်လိုးရင်း ချစ်သူဆရာဝန်မလေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးထဲမှာ အချစ်ရည်ပူပူတွေကို ညှစ်ထုတ်ပစ်လိုက်မိတယ်ဗျာ။

“အားးးးးး ရှီးးးးးးးး … ကောင်းလိုက်တာ ပုံ့ပုံ့ရာ…”

မိုးသံလေသံတွေကြားထဲမှာ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ချစ်ခဲ့မိကြတာပေါ့လေ။ မနက်မိုးလင်းခါနီး ၄ နာရီကျော်လောက်မှာ ဟိုဖက်အိမ်ကိုပြန်ဖို့ ကျနော် အသာလေးထတော့ ကျနော့်ကိုဖက်ပြီး အိပ်နေတဲ့ ပုံ့ပုံ့က အိပ်မှုန်စုံမွှားနဲ့ မလွတ်တမ်း ဖက်တွယ်ရင်း..

“အင်.. မောင်.. ပြန်တော့မလို့လား..။ မပြန်ခင် တစ်ခါချစ်ဦးကွာ”

ဆိုပြီး တောင်းဆိုလို့ ခပ်သွက်သွက်လေး အဝတ်အစားတွေ သေချာမချွတ်ပဲ ထမီလေးကိုလှန်တင်၊ ကုတင်ဇောင်းမှာ လေးဖက်ကုန်းခိုင်းပြီး ဆံပင်ရှည်တွေကို မြင်းဇက်ကြိုးကိုင်သလို ကိုင်ရင်း တစ်ခါလိုးခဲ့ရသေးတယ်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ခဏလေးမှေးလိုက်တာ မနက် ၈ နာရီကျော်မှ နိုးလာတယ်။ ကျနော်ထပြီး ကိုယ်လက်သန့်စင်နေတုန်းမှာ အပြင်ကပြန်လာတဲ့ဟန်နဲ့ ပုံ့ပုံ့ရောက်လာတယ်။ မျက်နှာလေးက မဲ့တဲ့တဲ့လေး ပြုံးနေတော့ ကျနော့်စိတ်ထဲ တမျိုးဖြစ်သွားသေးတယ်။

“ဘယ်သွားတာလဲ..ဟကောင်!!”

လို့ မေးလိုက်တော့..

“မြို့ထဲခဏသွားတာ”

လို့ပြောရင်း ကျနော့်ကို အဓိပ္ပါယ်ပါပါ စိုက်ကြည့်နေတော့ ကျနော် လိပ်ပြာမလုံသလို ဖြစ်သွားတယ်ဗျာ။

“ဒီနေ့ ပုံ့ ဆေးရုံမသွားဘူး..။ မောင်နဲ့ ချက်ပြုတ်စားသောက်ကြတာပေါ့”

လို့ စကားစလာတော့ အနီလေးဆီ လစ်မလို့ စိတ်ကူးနေတဲ့ ကျနော် ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိ ဖြစ်နေတယ်။ သက်ပြင်းကြိတ်ချရင်း ခေါင်းငြိမ့်ပြလို့ သူဝယ်လာတဲ့ အသားငါးတွေကို ချက်ပြုတ်ဖို့ လှီးချွတ်တုံးတစ်နေဖို့ ပြင်လိုက်တယ်။ မီးဖိုချောင်ထဲမှာ စိတ်အိုက်အိုက်နဲ့ ပုံ့ပုံ့နဲ့ နှစ်ယောက်သား ချက်ပြုတ်လုပ်ကိုင်နေမိတယ်။ ဘွားလေးမေတစ်ယောက် မီးဖိုခန်းထဲရောက်လာပြီး

“အမယ်မယ်… ဒီနှစ်ကောင် တက်ညီလက်ညီပါလား”

လို့ ပြောရင်း

“ဘယ်သူက အိုးသူကြီးတုန်း”

လို့ မေးတော့ ပုံ့ပုံ့က…

“အရီးမေရေ.. ဖိုးသက်က အချက်အပြုတ်မှာ ကျွမ်းကျင်တယ်ဆိုတာ.. ဒီမနက်မှ သိလာရလို့… သူ့လက်ရာလေး မြည်းမလို့ ရှင်…”

လို့ သရော်တော်တော်လေသံလေးနဲ့ ရယ်သလို မောသလို ပြောလာတော့ ကျနော်ခေါင်းနပန်း ကြီးသွားတယ်။ ပုံ့ပုံ့ ဘာကိုဆိုလိုဘာလိမ့်ဆိုပြီး နဝေတိမ်တောင်ဖြစ်စ ပြုလာပြီ။ ပြီးတော့ ကျနော် သတိထားမိနေတာက အခုမနက် ပုံ့ပုံ့ ကျနော့်ကို စကားသေချာမပြောပဲ စိုက်စိုက်ကြည့်နေတာ ခဏခဏရှိနေပြီဗျ။ ကြည့်လိုက်တိုင်းလည်း မျက်နှာက ပြုံးမဲ့မဲ့နဲ့ဆိုတော့ ကျနော့်ရင်ထဲမှာ နေရထိုင်ရ ခက်လာတယ်။ ဒါပေမယ့် အပြစ်လုပ်ထားမိတဲ့လူဆိုတော့ မလုံမလဲ ဖြစ်နေတာပါဆိုပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို အားပေးနေရတယ်။ ပြီးတော့ ပုံ့ပုံ့ စကားသိပ်မပြောတာကလည်း သူ့နဂိုက အဲ့လိုခပ်အေးစက်စက် နေတတ်တာကိုး။ တီတီတာတာ ပြောတတ်တဲ့ အနီလေးနဲ့ မတူဘူးလေ။ ကျနော်ချက်ပြုတ်နေတဲ့ အနားကို လာလာရပ်ရင်း

“ရှမ်းဟင်းလေးတွေနော် အနံ့လေးတွေကလည်း မွှေးကြိုင်နေတာပဲ ဟင်းဟင်း”

ဆိုပြီး လာကပ်ပြောပြန်တယ်။ ကျနော် ဆတ်ကနဲ တုန်သလို ဖြစ်သွားတယ်။ အဲ့ဒီ ဟင်းဟင်း ဆိုတဲ့ အသံက ကျနော့်ကို ခြောက်ခြားစေတယ်ဗျာ။ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ခပ်တည်တည် လုပ်နေလိုက်တယ်။ ချက်ပြုတ်စားသောက်ပြီးတော့

“ခဏနားဦးမယ်”

ဆိုပြီး ပုံ့ပုံ့ သူ့အိမ်ဖက် ပြန်သွားတယ်။ နေ့လည် ၃ နာရီကျော်လောက်ရောက်တော့ ဒီဖက်အိမ်ကို ပြန်ကူးလာပြီး

“အပြင်သွားမလို့ လိုက်ပို့ပါ”

ဆိုပြီး အဝတ်အစားတွေ လဲခိုင်းရောဗျ။ သူ့ကိုကြည့်ပြီး ကျနော်က

“ဘာပွဲသွားတက်မလို့တုန်းဟ”

လို့တောင် မေးမိလိုက်သေးတယ်။ ဝတ်ထားတာလည်း ကြည့်ဦးလေ..။ တင်ပါးကျော်ကျော်လောက်ထိရှည်တဲ့ ဆံပင်ကို ကျစ်ဆံမြီးတုတ်တုတ်ကြီး ကျစ်ပြီး အဖျားမှာ လက်ကိုင်ပုဝါ အဖြူဆွတ်ဆွတ်ကလေးနဲ့ ချည်ထားတယ်။ ခါးတိုအင်္ကျီကော ထမီပါ အနက်ရောင်ပေါ်မှာ ကြယ်ဖြူဖြူလေးတွေပါတဲ့ ဝမ်းဆက်ကလေးနဲ့ဆိုတော့ ကြည့်လို့ကောင်းလိုက်တာဗျာ။ မျက်နှာသွယ်သွယ်လေးကို မိတ်ကပ်ရည်ပါးပါးလေး ပွတ်ပြီး၊ နှုတ်ခမ်းဆိုးဆေး အရောင်ရင့်ရင့်ဆိုးထားတော့ ကြွတက်နေတာပဲ။ လက်ထဲမှာ ခေါက်ထီးအနက်ကလေးကို ကိုင်လို့ ပြုံးစိစိငေးကြည့်နေတဲ့ ကျနော့်ရှေ့မှာ ရင်ကလေးချီ တင်ကလေးနောက်ပစ်ပြီး..

“တော်တော်လှတယ်ပေါ့ ဟုတ်လား ဆရာလေး”

လို့ ရယ်ကျဲကျဲမေးရင်း ကိုယ်ဟန်ပြနေတာကို..

“ကမ္ဘာမှာ အလှဆုံးလို့တောင် ထင်နေပြီဗျာ”

လို့ ပြန်ပြောလိုက်မိသေးတယ်။ ရှပ်လက်ရှည်အဖြူတစ်ထည် ကောက်စွပ်လိုက်ပြီး ပုဆိုးကို ဂျင်းပန်အပြာနဲ့ ကောက်လဲလိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့

“သွားစို့”

ဆိုပြီး ပုံပုံ့ကို စက်ဘီးနဲ့တင်ပြီး အိမ်ကထွက်လာခဲ့တယ်။ ကျနော်တို့လမ်းထဲက ထွက်လာတာနဲ့ အနောက်ကနေ စွေ့ကနဲ ကျနော့်ခါးကိုဖက်ပြီး ကျော်ပြင်ကို ပါးနဲ့အပ်ထားရင်း မှီတွယ်လာတယ်။

“ကမ်းနားလမ်းဖက်ကိုနင်း”

ဆိုပြီး လှမ်းပြောလို့ ကမ်းနားလမ်းဖက်ကို ဦးတည်လိုက်တယ်။ နေ့လည်ပိုင်းဖြစ်ပေမယ့် မိုးကတော်တော်လေး အုံ့နေတော့ စက်ဘီးနင်းရတာ ခြေခင်းလက်ခင်းသာနေတယ်။ ခပ်မှန်မှန်ဖြေးဖြေးလေး နင်းနေရာက ဟိုးအရင်က ကျနော်တို့နှစ်ယောက် ထိုင်ဖူးတဲ့ မန်ကျည်းဖျော်ရည်ဆိုင်ကလေးရှေ့ရောက်တော့..

“မောင်.. ရပ်တော့”

ဆိုလို့ ဘရိတ်ဆွဲပြီး ရပ်လိုက်တယ်။ မန်ကျည်းဖျော်ရည်ဆိုင်ရဲ့ အစွန်ကမ်းပါးထိပ် လူရှင်းတဲ့ စားပွဲအပြာလေးဆီကို ရောက်သွားကြရင်း ထိုင်ချလိုက်တယ်။ အနားမှာ လူသူလေးပါး မရှိတဲ့အပြင် မိုးနံ့ပါတဲ့ လေညှင်းလေးက တိုက်ခတ်နေတယ်။ မန်ကျည်းဖျော်ရည် တစ်ယောက်တစ်ခွက်စီမှာရင်း တစိမ့်စိမ့် ကျိုက်နေကြရင်း စကားမပြောဖြစ်ကြသေးဘူး။

လေအဝှေ့မှာ ချစ်သူလေးရဲ့ နဖူးပြောင်တင်းတင်းလေးအပေါ် ဝဲကျနေတဲ့ ဆံမြိတ်ကလေးတွေ တလွှင့်လွှင့်ဖြစ်နေတာကို ကျနော် ကြည့်ကောင်းကောင်းနဲ့ ငေးရင်း အိပ်ထောင်ထဲက စီးကရက်တစ်လိပ်ကို ထုတ်ပြီး မီးငြှိဖွာရှိုက်နေမိတယ်။

“ဒေါက်တာရီရီ.. ဒီအအေးဆိုင်ကလေး လာဖို့အရေး ဒီလောက်တောင် အလှပြင်လာရသလားဟ”

ဆိုပြီး ကျနော်က စကားစတော့.. ဘာမှပြန်မပြောပဲ စိုက်ကြည့်နေသေးတယ်..။ ပြီးမှ..

“မောင်က ပုံ့ပုံ့ကို လှတပတလေး မမြင်ချင်ဘူးလား”

လို့ ငေါ့တော့တော့ ပြန်ပြောလာတော့.. ကျနော်က

“ဟုတ်ပါပြီ.. ဟုတ်ပါပြီ”

လို့ စကားနည်းရန်စဲ လုပ်လိုက်ရတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ…

“ဟော..”

ဆိုပြီး ကျနော့်ကျောဖက်ကို လှမ်းမော့ကြည့်ဟန်ပြုလိုက်တော့ ကျနော်ခေါင်းငဲ့ပြီး လှည့်ကြည့်လိုက်မိတယ်။

ဘုရားဘုရား… ကျနော်တို့စားပွဲဝိုင်းဆီကို လျှောက်လာနေတာ .. ကျနော့်ချစ်သူ အနီလေးပါလား…။ အပြုံးချိုဆုံး မျက်နှာလေးနဲ့ ကျနော်နဲ့ ပုံ့ပုံ့ဆီကို လာနေပြီဗျ။ ပုံစံလေးကိုလည်း ကြည့်လိုက်ဦး…။ အိုမီဂါပုံစံ ပုခုံးထိရုံ ဆံပင်လေးတွေကို ဖားလျားချထားလို့ ဘီးကုတ်ဝါဝါလေးမှာ ကံကော်ပန်းအဖြူလေး ပန်ထားတယ်။ အနီရင့်ရင့် လက်ပြတ်အင်္ကျီလေးနဲ့ သုံးဘီးကားရောင် ထမီလေးကို ခါးမှာ ကျစ်ကျစ်ပါအောင် စည်းနှောင်ထားတော့ ရုပ်ကလေးနဲ့ ဟပ်နေအောင် ကြည့်ကောင်းလိုက်တာဗျ။ ဒီနေရာကို သူဘာလာလုပ်တာလဲလို့ ချက်ချင်း ကျနော် စဉ်းစားလိုက်မိတော့.. အတွေးတစ်ခု ပေါက်သွားလို့ ပုံ့ပုံ့ဖက်ကို ဆတ်ကနဲ လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။ “စိတ်ကိုငြိမ်အောင်ထိန်းနော်.. မောင်..” လို့ အောင်နိုင်သူအပြုံးနဲ့ ဆရာဝန်မလေးက ကျနော့်ကို ပြောလာရောဗျာ။…(ဇာတ်သိမ်းပိုင်းလာမည်)

ဇာတ်သိမ်းပိုင်း ဆက်လက်ဖတ်ရှုရန် နိပ်ပါ

Zawgyi

ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူ နပ္စ္မေလး(စတုတၳပိုင္း)

ျဖဴလြလြေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ လေရာင္ဟာ အခန္းထဲကို ျဖာက်ေနတယ္။ ျပဴတင္းေပါက္နားကပ္လၽွက္က ကုတင္ေလးေပၚမွာ ခပ္ေကြးေကြးေလး လွဲအိပ္ေနတဲ့ ဆရာဝန္မေလးကို က်ေနာ္ဖက္ရင္း ေဘးတေစာင္းခြထားတယ္။ လေရာင္ေအာက္က ကမၻာဦး သမီးရည္းစားေတြေပါ့ဗ်ာ။ ေႏြေႏွာင္းညတစ္ခုမွာ ပူေလာင္အိုက္စပ္မွုအစား ေနလို႔ေကာင္း႐ုံ ရာသီဥတုေလးနဲ႔အတူ ေလေျပေလးေတြက ျပဴတင္းေပါက္ကေန အခန္းထဲတိုးဝင္လာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးရဲ့ ကိုယ္ခႏၶာေတြက တုန္ခါၿပီး ရင္ခုန္သံေတြျမန္ေနဆဲပဲ။ သနပ္ခါးနံ့သင္းသင္းေလးရေနတဲ့ ကိုယ္လုံးေလးက ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး က်ေနာ့္ရင္ခြင္က်ယ္ထဲမွာေပါ့။

ညဦးပိုင္းက လူႀကီးေတြ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာနဲ႔ က်ေနာ္ အသာလစ္ထြက္ခဲ့ၿပီး ပုံ႔ပုံ႔အခန္းထဲကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ လေရာင္မွိန္မွိန္ေလးလင္းေနတဲ့ အခန္းေလးထဲမွာ ညအိပ္ရင္ဝတ္ေလ့ရွိတဲ့ ခပ္ပါးပါးစြပ္က်ယ္နဲ႔ ထမီအႏြမ္းေလးဝတ္ထားတဲ့ ေကာင္မေလးက က်ေနာ့္ကိုျမင္တာနဲ႔ အတင္းဖက္ၿပီး နမ္းေတာ့တာပဲ။ အိမ္အေပၚထပ္မွာ အိပ္ေနတဲ့ အိမ္ေဖာ္မေလးကိုေတာင္ ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ပဲ.. အသားကုန္ဆြဲရမ္းၿပီး ခ်စ္ခဲ့မိၾကတာေပါ့ေလ။

က်ေနာ္နဲ႔ေတြ႕ရဖို႔ေစာင့္ရင္း စိတ္ကအလိုလို ႂကြေနဟန္တူတဲ့ ပုံ႔ပုံ႔ကို ထမီေလးဆြဲခၽြတ္ခ်ၿပီး သူ႔အဖုတ္ေလးကို စမ္းကိုင္ၾကည့္႐ုံနဲ႔ အရည္ေတြ စိုရႊဲေနတာဗ်။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း လူႀကီးေတြ အိပ္ေအာင္ေစာင့္ရင္း ေတာ္ေတာ္ေလး ဂ်ိဳႂကြေနခဲ့တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ေတြ႕တာနဲ႔ ဘာမွပ်ိဳးတာေတြဘာေတြ မလုပ္ေတာ့ပဲ မတ္တပ္ရပ္ နံရံကပ္၊ ေပါင္တစ္ေခ်ာင္းဆြဲမၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ခ်စ္ခဲ့မိတာေပါ့။ ညေနကလုပ္သလို ျမန္ျမန္မၿပီးေအာင္ထိန္းတာ၊ အရွိန္ကို ခ်လိုက္တင္လိုက္ လုပ္တာေတြ မလုပ္ေတာ့ပဲ.. အသားကုန္ အဆက္မျပတ္ မရပ္မနား ဆက္တိုက္ေဆာင့္လိုးခဲ့မိတာေပါ့ဗ်ာ။ ပုံ႔ပုံ႔ကလည္း ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလးခံေနတယ္ မထင္ပါနဲ.။ တက္ညီလက္ညီ အသားကုန္ေကာ့ေပး၊ ျပန္ေဆာင့္ေပးနဲ႔ အတြဲညီညီလုပ္ၾကရင္း တစ္ခ်ီၿပီးသြားတယ္။

၁၅ မိနစ္ေလာက္ပဲ ခဏအေမာေျဖရေသးတယ္ ကုတင္ေဇာင္းမွာ က်ေနာ့္ကို ဒူးေထာင္ေပါင္ကား ပက္လက္အိပ္ခိုင္းၿပီး ပုံ႔ပုံ႔က ကုတင္ေအာက္မွာထိုင္ရင္း က်ေနာ့္အငယ္ေကာင္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ က်က်နန စုပ္ေပး လ်က္ေပးျပန္တယ္။ ျပန္ၿပီး မာေတာင့္လာၿပီဆိုတာနဲ႔ က်ေနာ့္ကိုတက္ခြၿပီး တဟင္းဟင္းနဲ႔ တက္လိုးျပန္တယ္။ လေရာင္ေအာက္မွာ ဆံပင္ရွည္ဖားလ်ားခ်ၿပီး က်ေနာ့္ကို တက္လိုးေနတဲ့ ခ်စ္သူေလးဟာ ျပင္းထန္တဲ့ အလယ္ေခတ္က ခ႐ူးဆိတ္စစ္ပြဲတစ္ခုရဲ့ စစ္ေျမျပင္အလယ္မွာ တိုက္ပြဲဝင္ေနတဲ့ ျမင္းသည္ေတာ္ေလးအလားပဲ။ က်ေနာ့္ခ်စ္သူ ျမင္းသည္ေတာ္မေလးေပါ့ဗ်ာ။

သူ အားရပါးရ တက္လိုးလို႔ အဆုံးထိေရာက္ၿပီး က်ေနာ့္ကိုယ္ေပၚ ေမွာက္က်လာေတာ့မွ က်ေနာ္သူ႔ကို ပုဇြန္ထုပ္ေကြးပုံစံမ်ိဳးေနခိုင္းၿပီး ဇိမ္ဆြဲရင္း ကုတင္ေအာက္ကေန မတ္တပ္ရပ္ၿပီး တစ္ခ်က္ခ်င္း ေဆာင့္တယ္။ ၿပီးဆုံးသြားတဲ့ သူ႔အရည္ေတြရႊဲေနတဲ့ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးကို က်ေနာ္ ေမႊေမႊေပးရင္း အထဲနံရံနဲ႔ က်ေနာ့္ဒစ္ သြားၿပီးပြတ္တိုက္မိတာေတြကို ေသခ်ာတစ္ခ်က္ခ်င္း ဖီးလ္ခံရင္း လိုးေနခဲ့တာေပါ့။ ေနာက္ဆုံး သူၿပီးခ်င္လာတဲ့ အမူအရာျပလာေတာ့မွ ကုတင္ေဇာင္းမွာ ေလးဘက္ကုန္းခိုင္းၿပီး နို႔ေတြကိုလွမ္းဆြဲၿပီး ေဆာင့္၊ တင္ပါးေတြကို ဆုပ္ေခ်ရင္း ေဆာင့္၊ အဲ့လိုလုပ္ရင္း ၿပိဳင္တူၿပီးပစ္လိုက္ခဲ့တာေပါ့ေလ။

စိတ္ရွိလက္ရွိ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ခါေလာက္ ထပ္ခ်စ္ျဖစ္ေသးတယ္။ အခု သူေရာ က်ေနာ္ပါ ကုတင္ေပၚမွာ အေမာေျဖေနရလို႔ စကားမေျပာပဲ မွိန္းေနၾကေသးတယ္။ ခႏၶာကိုယ္က ဆက္တိုက္ထပ္လုပ္ဖို႔ မစြမ္းနိုင္ေတာ့လို႔သာ အခုလို နားေနၾကတာ။ အမွန္က ဝကိုမဝေသးဘူးဗ်။ အခ်စ္ကိစၥဆိုတာက သိတဲ့အတိုင္းပဲ ဆားငံရည္ကိုး။ ရင္ခြင္ထဲမွာ ေၾကာင္ေပါက္စကေလးလို ေခြေနတဲ့ ခ်စ္သူေလးကို က်ေနာ္ နမ္းေပးေနမိတယ္။ ရင္ခြင္ထဲကို အတင္းထပ္ၿပီး တိုးဝင္လာရင္း က်ေနာ့္ကို တအားဖက္ထားရွာတယ္။ အခု က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲက ေကာင္မေလးဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔သိတဲ့ ေဟာ့ဒီၿမိဳ႕က ေဒါက္တာရီရီ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဗ်။ ခ်စ္သူနဲ႔ ခ်စ္စခန္းဖြင့္ၿပီးလို႔ ၾကည္ႏူးၿငိမ္သက္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ့ငယ္ငယ္က ပုံ႔ပုံ႔ေလးေပါ့ဗ်ာ။

“ေမာင္.. ပုံ႔ေတာ့… ေမာင့္ကို ေသေလာက္ေအာင္.. စြဲေနမိၿပီ.. သိလား…”

ေလသံတိုးတိုးေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း ေျပာတယ္..။

“တူတူပါပဲ… ငါ့အခ်စ္ကေလးရာ..”

“ေမာင္ ပုံ႔ကို လက္ထပ္မွာလားဟင္”

“အင္း..”

က်ေနာ္ စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္လာျပန္တယ္ဗ်။

“ႁပြတ္..အြန္း…ႁပြတ္..”

ပုံ႔ပုံ႔ က်ေနာ့္ႏွုတ္ခမ္းေတြကို စုပ္နမ္းေနတယ္။

“ပုံ႔ေလ.. ေမာင့္ကို အၾကာႀကီးေမၽွာ္ခဲ့ရတာပါ..။ ပုံ႔ ယုံၾကည္ခဲ့တာ တစ္ခုရွိတယ္..။ တစ္ေန႔ေန႔မွာ ဖိုးသက္နဲ႔ ျပန္ဆုံၿပီး.. ခ်စ္သူေတြျဖစ္မယ္လို႔…”

အဲ့လိုေျပာရင္း အသံေလးက တိမ္ဝင္သြားရွာတယ္..။ ဝမ္းနည္းေနျပန္ၿပီ။ က်ေနာ္သူ႔ကို ေခ်ာ့တဲ့အေနနဲ႔ ေက်ာလ်ားရွည္ရွည္ ေျပာင္ေခ်ာေခ်ာကေလးကို ဖြဖြပြတ္ေပး၊ တင္ပါးအိုးက်စ္က်စ္ေလးကို လက္နဲ႔ သာသာပုတ္ေပးရင္း ကေလးေတြကိုေခ်ာ့သလို ေခ်ာ့လိုက္မွ သက္သာရာရသြားရွာသလို သက္ျပင္းမ်င္းမ်င္းေလးခ်ၿပီး

“ပုံ႔ေမာင့္ကို အရမ္းခ်စ္တယ္ဆိုတာ.. ေမာင္ ယုံသလားဟင္..”

“သနားစရာေကာင္းတဲ့ ပုံ႔ကေလးရာ..။ ေမာင္ ပုံ႔ကို အရမ္းသနားတယ္..။ ၿပီးေတာ့ ခ်စ္ပါတယ္ကြာ.. ဟုတ္ၿပီလား..”

“ဒါဆို.. ငယ္ငယ္တုန္းက ဖိုးသက္ေလးနဲ႔တူတဲ့ ကေလးေလးေတြ ပုံ႔နဲ႔တူတူေမြးမွာေနာ္..”

ဆိုၿပီး အသံေလးက တက္ႂကြသံေလးေပါက္လာျပန္တယ္။

“ေအးပါ အခ်စ္ကေလးပုံ႔ရာ..”

လို႔ က်ေနာ္က ျပန္ေျဖလိုက္ေတာ့… က်ေနာ့္ႏွုတ္ခမ္းေတြကို တႁပြတ္ႁပြတ္နမ္းစုပ္ရင္း…

“ပုံ႔ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ ေသေတာ့မလားမသိဘူး”

ဆိုၿပီး က်ေနာ့္လက္ကိုယူၿပီး သူ႔ရင္ဘတ္ေပၚတင္ေပးလိုက္ေတာ့ သူ႔ရင္ခုန္သံေလး ျမန္ေနရွာတာကို သတိထားမိတယ္။ ပူဆာတာရသြားတဲ့ ေပါက္စနေလးလိုပဲ.. အေပ်ာ္လြန္ေနတဲ့အသံနဲ႔ ငယ္ငယ္က က်ေနာ္တို႔အေၾကာင္းေတြ တတြတ္တြတ္နဲ႔ ျပန္ေျပာေနရွာတယ္ဗ်ာ။ နည္းနည္းေလးၾကာေတာ့မွ..

“ေမာင္.. ပုံ႔ ခဏမွိန္းလိုက္ဦးမယ္..။ ေမာင္အခ်စ္ၾကမ္းလို႔ နည္းနည္းပင္ပန္းထားတယ္ကြယ္..။ မိုးလင္းခါနီးျပန္ရင္.. ပုံ႔ကိုနိုးေနာ္..။ တစ္ခါေလာက္ခ်စ္ၿပီးမွ ျပန္ရမယ္..။ အခု ပုံ႔ကိုဖက္ထားေပး..”

ဆိုၿပီး ရင္ခြင္ထဲ တအားတိုးဝင္လာျပန္တယ္။ ၅ မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ အသက္ရွူသံမွန္မွန္ေလးနဲ႔ အိပ္ေမာက်သြားရွာၿပီ။ က်ေနာ့္မွာေတာ့ ရင္ခြင္ထဲက ခ်စ္စရာ၊ သနားစရာ ဆရာဝန္မေလးကို လေရာင္ေအာက္မွာ ဖက္ထားရင္း ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ သက္ျပင္းေတြခိုးခ်ရင္း က်ေနာ္ဟာ မိန္းမႏွစ္ေယာက္ကို တၿပိဳင္နက္ခ်စ္မိေနတဲ့ ေတြေဝတတ္တဲ့ ေကာင္တစ္ေကာင္ ျဖစ္ေနၿပီဆိုတာ ေတြးမိၿပီး ရင္ေမာေနမိတယ္။

မိုးလင္းေတာ့ ဘြားေလးေမ ျပင္ထားေပးတဲ့ နန္းႀကီးသုပ္ကို ႏွစ္ေယာက္သား မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ တူတူစားေနၾကရင္း ပုံ႔ပုံ႔မ်က္ႏွာေလးက မခ်င့္မရဲျဖစ္ေနဟန္ေလး ျဖစ္ေနတယ္။ အလိုမက် ျဖစ္ေနဟန္ကေလးက ေတာ္ေတာ္သိသာေနတယ္။ မနက္ေရာင္နီသမ္းေတာ့ ညက သူမွာထားသလို နိုးၿပီး ထပ္မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူးဗ်ာ။ ကုတင္ေပၚမွာ ေကြးေကြးေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနရွာတဲ့ ခ်စ္သူေလးကို ေစာင္ပါးပါးေလးျခဳံေပးၿပီး နဖူးေလးကို ဖြဖြေမႊးၿပီး က်ေနာ္ တိတ္တိတ္ေလး ဒီဖက္အိမ္ကို ျပန္လာခဲ့တာကိုး။ သူေလးအိပ္ပါေစဆိုၿပီး က်ေနာ္ ဘယ္လိုမွ မလုပ္ရက္တာပါ။ ဒါကို ေကာက္ေနျပန္ၿပီ ေနမွာဗ်။

က်ေနာ္အတင္း မ်က္လုံးခ်င္းဆိုင္မိေအာင္ ၾကည့္လိုက္တိုင္း မ်က္ႏွာလႊဲလႊဲဖယ္ေနတာဗ်။ က်ေနာ္ျပဳံးျပေနတာကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ႏွုတ္ခမ္းေလးက စူတူတူေလး လုပ္ထားတယ္။ ရယ္လည္းရယ္ခ်င္တယ္၊ အျမင္ကပ္စရာလည္းေကာင္းတဲ့ က်ေနာ့္ဆရာဝန္မေလးေပါ့။ ဘြားေလးေမ အဘိုးေလးကို မနက္စာသြားေကၽြးဖို႔ ထြက္သြားေတာ့ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး စားေသာက္ၿပီးလို႔ ပုံ႔ပုံ႔က ေဘစင္မွာ ေဆးေၾကာေနတယ္။ က်ေနာ္က အသာေလး အေနာက္နားကေန လက္ကိုင္ပုဝါနဲ႔ ခ်ည္ထားတဲ့ သူ႔ဆံပင္ေတြကို လက္နဲ႔သပ္ဖယ္လိုက္ၿပီး လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ေလးကို နမ္းရင္း ..

“ပုံ.!! ေမာင့္ကို ခ်ိတ္ေကာက္ေနတာေပါ့”

လို႔ ရယ္သံစြက္ရင္း တိုးတိုးေမးလိုက္ေတာ့.. ဘာမွျပန္မေျပာပဲ အနားကပ္မလာခဲ့နဲ႔ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ တံေထာင္နဲ႔ က်ေနာ့္ကို တြန္းထုတ္ေနတယ္။

“ဒါလား.. ခ်ာဝန္မႀကီးရီရီခ်ိဳဆိုတာ.. ကေလးမေပါက္စနေလး ၾကေနတာပဲ..”

လို႔ ထပ္ၿပီးစလိုက္ေတာ့…

“ေမာင္သက္.. ေမာင္သက္.. က်ဳပ္စိတ္အရမ္းတိုေနတာေနာ္…။ ထပ္ၿပီး ေဒါသထြက္ေအာင္ လာမလုပ္နဲ႔… ေကာက္ထုပစ္လိုက္မယ္”

ဆိုၿပီး ေဆးလက္စ ပန္းကန္လုံးကို ေထာင္ျပတယ္။

“ေဒၚရီရီခင္ဗ်.. က်ေနာ္က အိပ္ေရးပ်က္မွာစိုးလို႔ တမင္ျပန္သြားတာပါ..။ လုပ္ခ်င္တာမွ တစ္ပိုင္းကို ေသေနတာေနာ္..”

“ကဲပါဗ်ာ!! အခုလို ႏွုတ္ခမ္းေထာ္ထားတာ.. ဘယ္လိုမွမလွဘူး …။ ငယ္ငယ္က က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း မဲတူမေလးနဲ႔ ျပန္တူလာၿပီ ခစ္ခစ္..”

ဆိုၿပီး စလိုက္ေတာ့ ႏွုတ္ခမ္းကို တင္းတင္းကိုက္ရင္း..

“ေမာင္ေနာ္..”

လို႔ ေျခေဆာင့္ၿပီး ေအာ္လာတယ္။

“ပုံ႔ေနာ္..”

လို႔ က်ေနာ္က သူ႔အမူအရာအတိုင္း ေျခေဆာင့္ၿပီး ျပန္ေအာ္ျပလိုက္ေတာ့.. မေအာင့္နိုင္ေတာ့ပဲ တခစ္ခစ္ ရယ္သြားတယ္..။ ၿပီးေတာ့မွ..

“အိပ္ယာကနိုးလာေတာ့ ေမာင့္ကိုမေတြ႕ရတာ… ပုံ႔ ဘယ္လိုႀကီးမွန္းမသိ ျဖစ္သြားတာေနာ္.. ဟင္း..။ သူမ်ားေသခ်ာမွာထားရက္နဲ႔ အက်င့္ပုတ္တယ္…”

“သနားလို႔ပါ ပုံ႔ရာ.. ဟုတ္ၿပီလား..”

“ၿပီးေရာ.. အခု ပုံ႔ ေဆး႐ုံသြားေတာ့မွာ.. ေမာင္လိုက္ပို႔…။ ဒါေပမယ့္ အခုခ်က္ခ်င္း ပုံ႔ အိမ္ျပန္သြားတာနဲ႔ ေနာက္ကျမန္ျမန္လိုက္လာၿပီး တစ္ခါခ်စ္ေပး.. ဒါပဲ…”

လို႔ ရွက္ျပဳံးေလးနဲ႔ ေျပာရင္း မီးဖိုေခ်ာင္ေနာက္ေပါက္ကေန သူအိမ္ဖက္ကို လွစ္ကနဲ ေျပးသြားေရာဗ်။ က်ေနာ္လည္း ေရမိုးခ်ိဳး အဝတ္အစားလဲၿပီး သူ႔အိမ္ဖက္ကို စက္ဘီးေလးတြန္းၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္ဆရာဝန္မေလး အခုဆို သူ႔အိပ္ခန္းတံခါးကို ခပ္ဟဟေလးဖြင့္ထားရင္း ရင္ခုန္စြာနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ေမၽွာ္ေနၿပီေနမွာဗ်။

…………………………………………

ပုံ႔ပုံ႔ကို ေဆး႐ုံလိုက္ပို႔ေပးၿပီးတာနဲ႔ ကမ္းနားလမ္းဖက္ကို စက္ဘီးဆက္နင္းလာခဲ့တယ္။ ဟိုဖက္ကမ္းကလာမဲ့ ကူးတို႔စက္ေလွဆိုက္မယ့္ ဆိပ္ခံနားမွာ သြားေစာင့္ေနမိတယ္။ ဒီေန႔ အနီေလး ျပန္လာမွာေလ။ သူေျပာသလိုဆို ၁၀ နာရီေလာက္ဆိုက္မယ့္ ကူးတို႔နဲ႔ ျပန္လာတတ္တယ္တဲ့။ အခု ၉:၃၀ ေလာက္ပဲ ရွိေသးေတာ့ မလာေသးဘူး။ ကမ္းပါးမွာလုပ္ထားတဲ့ သစ္သားခုံတန္းေလးေပၚမွာ ထိုင္ရင္း ျမစ္ျပင္က်ယ္ကိုေငးေမာရင္း က်ေနာ္ စီးကရက္ထိုင္ဖြာေနမိတယ္။

ဘဝမွာ ဘာတစ္ခုမွ ဟိုလိုလိုဒီလိုလို မလုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့က်ေနာ္ အခု မိန္းမႏွစ္ေယာက္လုံးကို တြယ္တာမိေနၿပီဆိုတာေတြးရင္း ဘယ္လိုဆက္စခန္းသြားရမလဲ ရင္ေမာေနမိတယ္။ က်ေနာ္ တမင္တကာ ေပြရွုပ္ခ်င္တာ မဟုတ္ရပါဘူးဆိုတာ က်ိန္တြယ္ၿပီး ေျပာဝံ့ပါရဲ့ဗ်ာ။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို စြန႔္ပစ္လိုက္ရင္ေကာ ဘယ္လိုေနမလဲ..။ ဟင့္အင္းဗ်ာ.. သနားစရာ က်ေနာ့္သူနာျပဳဆရာမေလး.. ဟင့္အင္း.. ေတြးတာနဲ႔တင္ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ က်ဥ္တက္လာတယ္။ မလုပ္ရက္ပါဘူးဗ်ာ။

ဒါဆို ဆရာဝန္မေလး ရီရီ…။ ဖူးးးးးးးးး ဟင့္အင္းဗ်ာ.. တကယ္မလုပ္ရက္ေတာ့ဘူး..။ က်ေနာ္သူ႔ကို ဘာမွန္းမသိခင္က က်ဴးလြန္ခဲ့မိတာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီဆရာဝန္မေလးဟာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်ေနာ့္ကို ေမၽွာ္လင့္ေနခဲ့ရွာတာဆိုတာ ေတြးလိုက္တိုင္း က်ေနာ္ အရမ္းဝမ္းနည္းရျပန္တယ္ေလ။ ပိုဆိုးတာက က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းတက္စဥ္က သူက်ေနာ့္ကို တိတ္တိတ္ေလး လာေခ်ာင္းၾကည့္ၿပီး ေဆြးရတာေတြ ေျပာျပေတာ့ ဒီေလာက္ႀကီးေတာင္ သံေယာဇဥ္တြယ္တာရွာတဲ့ ေကာင္မေလးဆိုၿပီး.. ကဲ.. က်ေနာ္ ဘာလုပ္ရမလဲဗ်ာ။

“ေဟး.. ခ်စ္ခ်စ္..”

ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ပုခုံးေပၚ လက္လာတင္ေတာ့မွ ေတြေတြေငးေနတဲ့ က်ေနာ္ သတိဝင္လာတယ္။ ထိုင္ေနရာက ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အနီေလးရယ္ေလ.. ထမီအဝါေဖ်ာ့ေလးနဲ႔ ဘေလာက္စ္လက္ျပတ္ေလးကို ဝတ္ထားေတာ့ လက္ေမာင္းျဖဴဝင္းဝင္းေလးက ထင္းေနတယ္။ မ်က္ႏွာဝိုင္းစက္စက္ေလးက ျပဳံးခ်ိဳေနတာဗ်။ လက္ထဲကကိုင္လာတဲ့ ႀကိမ္ျခင္းေလးကို ထိုးေပးရင္း..

“ခ်စ္ခ်စ္က အနီ့ကိုလြမ္းၿပီး ေဆြးေနတာလား.. မ်က္ႏွာက မေကာင္းဘူး”

ဆိုၿပီး က်ေနာ္ပါးကို လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ ခ်စ္စနိုးဖ်စ္ညႇစ္ရင္း ..

“ဒီေန႔ အစ္ကို႔လက္ရာ ရွမ္းဟင္းေလးေတြ စားမယ္ေနာ္..။ ေဈးသြားဝယ္စို႔”

ဆိုၿပီး ေျပာလာတယ္။ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ စိတ္ညစ္ေနတာေတြ ေျပေပ်ာက္သြားရင္း..

“စိတ္ခ်ပါ က်ေနာ့္အခ်စ္ကေလးရာ..။ ဒီေန႔ ေသေသခ်ာခ်ာကို ျပဳစုမလို႔ လာေစာင့္ေနတာပါဟ..။ ထမင္းဟင္းေကာ.. ဟိုဒင္းေကာ..”

လို႔ ေနာက္လိုက္ေတာ့.. အနီကေလးက ခ်စ္စဖြယ္မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ လၽွာေလးတစ္လစ္ ထုတ္ျပရင္း ..

“အစားအေသာက္က အေရးႀကီးတယ္.. ေမာင္ရင္..။ စားနိုင္မွ လုပ္နိုင္မယ္..။ ထမင္းၿမိန္ဖို႔လိုတယ္.. လက္စြမ္းျပေတာ့..”

လို႔ ေျပာရင္း ရယ္ေနျပန္တယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား ေဈးထဲကို စက္ဘီးေလးနဲ႔ ေရာက္သြားၿပီး ခ်က္ျပဳတ္စရာေတြ တူတူဝယ္ျခမ္းေနၾကေတာ့ အနီေလးက က်ေနာ့္လက္ေမာင္းကို မလႊတ္ဘူး..။

“အစ္ကို.. အစ္ကို.. အနီတို႔က တကယ့္လင္မယားေတြလိုပဲေနာ္..။ သူမ်ားေတြက တအားလိုက္ဖက္တဲ့ စုံတြဲေလးဆိုၿပီး ဝိုင္းေငးေနၾကတယ္… ေတြ႕လား”

ဆိုၿပီး ကပ္ေျပာေနလို႔ က်ေနာ္က

“ငေပါ…”

ဆိုၿပီး အနီ့နဖူးဝင္းဝင္းေလးကို လက္ဖဝါးနဲ႔ မနာေအာင္ ပတ္! ပတ္! ဆိုၿပီး ဖြဖြရိုက္ေတာ့.. တခစ္ခစ္နဲ႔ သေဘာေတြက်ေနရွာတယ္ဗ်ာ။

ဟုတ္ပါတယ္..။ က်ေနာ့္ခ်စ္သူ သူနာျပဳဆရာမေလး ေျပာသလိုပါပဲ..။ ေဈးကေန ခ်က္စရာျပဳတ္စရာ ဝယ္ျခမ္းၿပီး တူတူျပန္လာ..။ အနီ့အိမ္ကို ေရာက္တာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္လုံး ေပါ့ေပါ့ပါးပါး အိမ္ေနရင္းအဝတ္ေတြကို လဲၿပီးတာနဲ႔ က်ေနာ္က မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ေၾကာ္ေလွာ္ခ်က္ျပဳတ္၊ အနီေလးက တစ္အိမ္လုံးကို သီခ်င္းေလးတေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႔ သန႔္ရွင္းတိုက္ခၽြတ္၊ တက္ညီလက္ညီနဲ႔ တကယ့္ အိမ္ေထာင္သည္ေတြလို သာသာယာယာ ဘဝကေလးေပါ့ဗ်ာ။

“ဆရာ.. ျမန္ျမန္ေလးခ်က္ပါရွင့္..။ ဟင္းအနံ့ေတြက ေမႊးလာလို႔ ဗိုက္အရမ္းဆာလာၿပီ..”

လို႔ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲဝင္လာၿပီး ခ်စ္သူေလးက လာလာေညာင္ရင္..

“ရေတာ့မယ္.. ရေတာ့မယ္.. ဝမ္းကစ္စ္ေပး…”

လို႔ က်ေနာ္ကေတာင္းတိုင္း..

“အင့္ဟယ္..အင့္ဟယ္..”

ဆိုၿပီး ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ က်ေနာ့္ပါးျပင္ကို ေျခဖ်ားေလးေထာက္ၿပီး နမ္းေရာ..။ အားလုံးၿပီးတာနဲ႔ ေရတူတူခ်ိဳးရင္း မေတြ႕ရတဲ့ေန႔အတြက္ အေႂကြးဆပ္တယ္ဆိုၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာေရခ်ိဳးရင္း တက္မက္စြာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ခ်စ္မိျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ထမင္းတူတူစား (အခုေနာက္ပိုင္း ထမင္းစားရင္ က်ေနာ္ခြံ့ေကၽြးတာပဲ စားမယ္ဆိုၿပီး ေညာင္လို႔ ကေလးေပါက္စေလးလို အျမဲခြံ့ေနရတယ္) ေဆးေၾကာသန႔္စင္ၿပီးတာနဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းမတ္ခြက္ တစ္ခြက္ယူ ဧည့္ခန္းက ဆက္တီခုံရွည္မွာ ႏွစ္ေယာက္သား တူတူ ပူးကပ္ထိုင္ရင္း စာအုပ္တစ္အုပ္ေလာက္ တူတူဖတ္ၾက၊ ျငင္းခုန္ၾက.. စၾကေနာက္ၾက..။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ ေသာကရယ္လို႔ ျမဴမွုံေလာက္ေတာင္မရွိပဲ ေအးခ်မ္းေနလိုက္တာဗ်ာ။ အနီကေလး အကၽြမ္းတဝင္မရွိတဲ့ ဂီတနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ က်ေနာ္က ေျပာျပၿပီဆိုရင္ မသိနားမလည္တဲ့ ကေလးေလးလို ေငးၿပီးနားေထာင္တတ္သလို၊ သူေရာ က်ေနာ္ပါ အကၽြမ္းတဝင္ရွိတဲ့ စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္း ေျပာၿပီဆို အင္မတန္ အျငင္းသန္တဲ့ ေကာင္မေလးမို႔ က်ေနာ္အရမ္းသေဘာက်ရတယ္ေလ။ (က်ေနာ္က စာအမ်ားႀကီးဖတ္တယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မထင္ေပမယ့္ တသက္လုံး အခုလို သူတင္ကိုယ္တင္ ျငင္းခုန္နိုင္တဲ့ မိန္းမဆိုတာ မၾကဳံခဲ့ဖူးဘူးဗ်)

ၿပီးေတာ့ သူ႔အျမင္ေတြက က်ေနာ့္အတြက္ ထူးဆန္းတာေတြပါ ပါလာတတ္တာကိုး။ ဥပမာဗ်ာ.. ခင္ဗ်ားတို႔သိတဲ့ ရွိတ္စပီးယားရဲ့ ရိုမီယိုနဲ႔ ဂ်ဴးလီးယက္ျပဇာတ္ကို.. အနီေလးက ဘယ္လိုေျပာသလဲဆိုေတာ့…

“ရိုမီယိုေကာ ဂ်ဴးလီးယက္ပါ ေသာက္ အ ေတြပါ အစ္ကိုရာ..”

“ဟင္”

“ဟုတ္တယ္ေလ.. သူတို႔ဆင္ျခင္ဉာဏ္မရွိလို႔ ေသကုန္တာ..။ အမွန္က ဒီေလာက္မခက္ပါဘူး.. ဥပမာ..”

ဆိုၿပီး ဘယ္လိုဘယ္လို လုပ္လည္း ရတာပဲဆိုၿပီး ဆက္ေျပာေနတယ္..။

“အနီသာ ဂ်ဴးလီးယက္ဆို ရိုမီယို မေသေစရဘူးလို႔ အာမခံတယ္… ခစ္ခစ္..”

“ဟ.. ဒါကေတာ့ ဒီဇတ္လမ္းက Romance ေလ အနီရ..”

“နိုး.. လက္မခံဘူး.. ဒါမ်ိဳးႏြယ္စုႏွစ္ခုရဲ့ ရန္ျငႇိုးေတြၾကားထဲမွာ အသက္ေပးသြားတဲ့ အျပစ္မဲ့ လူသားႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ရင္နင့္စရာ အျဖစ္အပ်က္ကေလး..။ အာဃာတေတြ.. အမုန္းမီးေတြဆိုတာ… မေကာင္းဘူးလို႔ စာေရးဆရာက ေျပာသြားတာ..။ ဒါေၾကာင့္ Realism လို႔ သတ္မွတ္သင့္တယ္..”

“ဟိုက္!!”

“ရိုမီယိုဖိုးသက္ေရ မပူနဲ႔ ဂ်ဴးလီယက္အနီခ်ိဳေလးနဲ႔ ေတြ႕ေနမွပဲ… ညားေစရမယ္.. စိတ္ခ်.. ခစ္ခစ္..”

စကားတအားတတ္တဲ့ ေကာင္မေလးကို က်ေနာ္ေျပာလို႔ မနိုင္ေတာ့ရင္ ဆက္မျငင္းေတာ့ဘူးဗ်။ ဆြဲဖက္လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္းေလးကို တရႊတ္ရႊတ္နဲ႔ နမ္းေပးလိုက္တာပါပဲေလ။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးျပဳံးၿပီး အနမ္းခံၿပီးရင္.. လက္ကေလးႏွစ္ဖက္ေျမႇာက္ၿပီး..

“ဝါး… အိပ္ခ်င္လာသလိုပဲ..။ ထမင္းကလည္း ဝၿပီ..။ ဗိုက္ကေလးလည္း ေခ်ာင္ၿပီ..။ အိပ္ယာေပၚသြားစို႔လား ..”

လို႔ မ်က္လုံးတစ္ဖက္မွိတ္ၿပီး မခ်ိဳမခ်ဥ္ မ်က္စေလးပစ္ျပတယ္။

“ေမာင္လို ႏွမလို.. အိပ္ပါ့မယ္လို႔ ဂတိေပးမွ ..”

လို႔ က်ေနာ္က ျပန္စလိုက္ရင္.. ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာကို တင္းဟန္ေဆာင္ၿပီး..

“ရမလား..ရမလား.. ဟြန္း..။ အစ္ကို.. ရွင္ေနာ္.. လာ.. အခုလိုက္ခဲ့”

ဆိုၿပီး အိပ္ခန္းဖက္ကို အတင္းဆြဲေခၚတာကို က်ေနာ္က..

“အမေလးဂ်ာ.. က်ေနာ့္ဘဝေလး နစ္မြန္းရပါေတာ့မယ္.. ကယ္ၾကပါ”

လို႔ ေအာ္ရင္း တဟားဟားနဲ႔ အခန္းထဲ ပါသြားတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲ့ဒီေနာက္မွာ ဘာေတြဆက္ျဖစ္ၾကသလဲဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔သိၿပီးသားမို႔ က်ေနာ္ ျပန္မေရးျပေတာ့ဘူးေနာ္။

….. ……. ……… ……….. …….

ဟိုးအရင္ကဆို ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ တၿပိဳင္နက္ထဲထားတာမ်ိဳးကို က်ေနာ္ ခါးခါးသီးသီး မုန္းခဲ့ဖူးတာေပါ့။ အခု က်ေနာ္လုပ္ေနတာက တရားမၽွတရဲ့လားဗ်ာ။ မိန္းမႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို က်ေနာ္ဟာ လိမ္ညာေနခဲ့မိၿပီလား။ အဲ့ဒါေတာ့ မဟုတ္ရပါဘူး..။ က်ေနာ္ တစ္ေယာက္ကိုမွ ဟန္ေဆာင္ၿပီး ခ်စ္ေနတာမ်ိဳးမွ မဟုတ္တာကိုး။ အနီ့ကို က်ေနာ္ သံေယာဇဥ္ပိုမိေပမယ့္ ပုံ႔ပုံ႔ေလးကိုလည္း ခ်စ္တယ္ဗ်။ ဘယ္လိုေရွ႕ဆက္လုပ္ရမလဲဆိုတာ ေတြးလိုက္တိုင္း ရင္ေမာရတယ္ဗ်ာ။ ဟိုဖက္ေျပးလိုက္၊ ဒီဖက္ေျပးလိုက္.. ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္လုံးကို ၾကင္နာျပေနရတာလည္း ေမာလွၿပီ။

ေမာတယ္ဆိုတာ သူတို႔နဲ႔အိပ္ရတာ ယုယျပရတာေတြကို ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဘယ္ေန႔မွာ ဘာေတြ ျဖစ္လာမလဲဆိုတာရယ္.. မိေတာ့မလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္ေၾကာင့္ ေမာေနတာေပါ့။ ေဆး႐ုံတစ္ခုထဲမွာ ရွိေနတဲ့ မိန္းမႏွစ္ေယာက္ကို ဒီလိုလွည့္ဖ်ား ေရွာင္တိမ္းေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာခံနိုင္မွာလဲဗ်ာ။ တခါတေလ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဂ်ဴတီခ်ိန္တိုက္ေနတဲ့ ရက္မ်ိဳးဆိုရင္ က်ေနာ္ ပတ္ကိုေျပးေနရေတာ့တာေပါ့။ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေပးရေပါင္း မ်ားလာၿပီ။ ကုလားျဖဴဘာသာစကားမွာ ဆိုရိုးစကားတစ္ခု ရွိတယ္ဗ်ာ။ Crime does not pay တဲ့။ ရာဇဝတ္ေဘး ေျပးမလႊတ္လို႔ ဆိုလိုတာေပါ့။ ဟုတ္တယ္.. ခ်စ္သူအေပၚ သစၥာမဲ့တာဟာ ရာဇဝတ္မွု က်ဴးလြန္တာဗ်။ ငမိုက္သား က်ေနာ္မ်ိဳးအတြက္ စီရင္ခ်က္ခ်မယ့္ ေန႔တစ္ေန႔ဟာ သိပ္မၾကာလိုက္ဘူး ေရာက္လာခဲ့တာပါပဲေလ…။

အဲ့ဒီေန႔မနက္က ခါတိုင္းေန႔ေတြလိုပါပဲဗ်ာ..။ နိမိတ္မေကာင္းတာဆိုလို႔ မနက္ခင္းေစာေစာႀကီး အိမ္ေခါင္းရင္းက က်ီးၿပိဳသံေတြ ဆူဆူညံညံေၾကာင့္ နိုးလာတာတစ္ခုပဲ။ ေႏြရာသီကုန္လို႔ မိုးေတာင္ဝင္စျပဳလာၿပီဗ်။ ခပ္အုံ႔မွိုင္းမွိုင္း ေနမသာတဲ့ေန႔ေတြ ၾကဳံလာရေပမယ့္ မိုးနည္းတဲ့ေဒသမို႔ မိုးရြာတဲ့ေန႔ေတာ့ မၾကဳံရေသးဘူး။ ဘာလိုလိုနဲ႔ က်ေနာ္ ဒီၿမိဳ႕ကိုေရာက္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာလာပါေပါ့လား။

ေရာက္စက မုန္းစရာေကာင္းတဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးဟာ အခုေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာလို အေျခက်စေတာင္ျပဳလာၿပီ။ ခင္မင္တတ္တဲ့ ကာတြန္းဆရာေတြနဲ႔လည္း တဟားဟားနဲ႔ အဖြဲ႕က်တတ္လာသလို၊ ဆံပင္ရွည္ညႇင္းသိုးသိုး ႏွုတ္ခမ္းေမႊးရွည္ေတြနဲ႔ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆရာေတြနဲ႔လည္း အလြမ္းသင့္သင့္ဖြဲ႕စည္း (ရွပ္ကီခ်တာကို ဖြဲ႕စည္းတယ္လို႔ သူတို႔ေျပာေလ့ရွိတယ္) မိတဲ့ ညေနခင္းေတြ မ်ားလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္မွာ တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးစီ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ ရွိေနၿပီေလ။

တစ္ေယာက္က ၾကင္နာတတ္တဲ့ ျဖဴျဖဴႏုႏု နာ့စ္မပိစိေကြးေလး.. အျမဲခ်ိဳျပဳံးေနတတ္ၿပီး လူနာေတြခ်စ္တဲ့ သူနာျပဳဆရာမေလးေပါ့။ ေနာက္တစ္ေယာက္က အေနတည္တယ္လို႔ ထင္ရေပမယ့္.. အင္မတန္မေနာျဖဴၿပီး က်ေနာ္အနိုင္က်င့္သမၽွ ေခါင္းငုံ႔ခံတတ္တဲ့ ဆရာဝန္မေလးေပါ့။

အိပ္ယာကနိုးလာတာနဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္ သြားတိုက္ၿပီး ေရမခ်ိဳးေသးပဲနဲ႔ ၿခံထဲဆင္းၿပီး အရိပ္လက္သီး ထိုးက်င့္ေနလိုက္ေသးတယ္။ ရာသီဥတုက ေအးစိမ့္စိမ့္ျဖစ္ေနေတာ့ ေခၽြးနည္းနည္းထြက္မွ ေရခ်ိဳးမယ္ဆိုၿပီးေပါ့။ ၿပီးမွ ေရတဝုန္းဝုန္း ေလာင္းခ်ိဳးပစ္လိုက္ၿပီး အဝတ္အစားလဲ၊ မီးဖိုေခ်ာင္ဖက္ မနက္စာစားဖို႔ ဝင္လာေတာ့ ပုံ႔ပုံ႔က မနက္စာအတြက္ ထမင္းၾကမ္းနဲ႔ ပဲျပဳတ္ကို က်ေနာ့္အႀကိဳက္ နႏြင္းစိုစို ဆီစိုစိုနဲ႔ ဝါဝါေလးျဖစ္ေအာင္ မီးဖိုေပၚမွာ ေၾကာ္ေနတုန္း။ ႏွပ္ထားတဲ့ ေကာ္ဖီခ်ိဳင့္ထဲက ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေလာက္ ငွဲ႕ၿပီး တစ္စိမ့္စိမ့္ေသာက္ရင္း စီးကရက္တစ္လိပ္ေလာက္ ထုတ္ဖြာေနရင္း ထမင္းေၾကာ္ကို ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ ထမင္းေၾကာ္ပန္းကန္ကို က်ေနာ့္ေရွ႕ကိုလာခ်ေပးရင္း က်ေနာ့္လက္ထဲက စီးကရက္ကို ဖ်တ္ကနဲလုၿပီး လႊင့္ပစ္လိုက္တယ္။

“ေမာင္ေနာ္.. စာမတတ္ေပမတတ္လည္း မဟုတ္ပဲနဲ႔ေနာ္..။ ပုံ႔ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ မုဆိုးမ မျဖစ္ခ်င္ဘူး..။ က်န္းမာေရးထိခိုက္မယ္လို႔ ေျပာရတာ လၽွာတိုေတာ့မယ္..”

ဆိုၿပီး ေဟာက္တယ္။

“ေအးပါ.. ဆရာဝန္မေလးရာ..။ က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားလူနာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာေလးေတာ့ သတိထားပါ..”

လို႔ ျပန္ေျပာရင္း ထမင္းေၾကာ္ပန္းကန္ကို ဆြဲယူၿပီး စားေနမိတယ္။ ၾကက္သြန္နီေတြကို အကြင္းလိုက္လွီးထားၿပီး သံပုရာညႇစ္ထားတဲ့ အခ်ဥ္ပန္းကန္ကို က်ေနာ့္ဖက္တိုးေပးရင္း ပုံ႔ပုံ႔ပါဝင္ထိုင္ၿပီး ထမင္းေၾကာ္ဝင္စားတယ္။

“ေမာင္.. အခုမနက္ ေဆး႐ုံမသြားခင္ ၿမိဳ႕ထဲ အရင္သြားရေအာင္ကြာ..”

“အြင္း!! ဘာလုပ္ဖို႔…”

“ေမာင့္အတြက္ ဂစ္တာတစ္လက္ေလာက္ လိုက္ဝယ္ေပးခ်င္တယ္..။ ဒီေန႔ညၾကရင္ ပုံ႔ကို လက္စြမ္းျပၿပီး တီးျပေလ.. ဘယ္လိုလဲ…”

“ဟ..ဟ..တီးျပမယ္.. တီးခက ဘာရမွာလဲဗ်..”

ဘာမွျပန္မေျပာပဲ ျပဳံးစစနဲ႔ အသံတိတ္ပါးစပ္ကေလး လွုပ္ျပတယ္..။

“ဟို..ဟာ..”

တဲ့။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ကထြက္လာၿပီး ၿမိဳ႕ထဲဖက္ အရင္သြားလိုက္ၾကတယ္။ ဂစ္တာေရာင္းတဲ့ စတိုးဆိုင္ထဲဝင္ၿပီး ဟိုေရြးဒီေရြးလုပ္၊ ခုံတစ္လုံးေပၚထိုင္ရင္း ေရြးထားတဲ့ ဂစ္တာကို စမ္းၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေလၽွာက္တီးေနလိုက္တယ္။ ေဘးနားမွာ လက္ကေလးပိုက္ၿပီး ေငးေနတဲ့ က်ေနာ့္ဆရာဝန္မေလးက အံ့ၾသသေဘာက်ေနတဲ့ဟန္ေလးနဲ႔ လက္ကြက္ျပားေပၚ ေျပးလႊားေနတဲ့ က်ေနာ့္လက္ေခ်ာင္းေတြကို ၾကည့္ေနတယ္။ ဂစ္တာဆိုင္ပိုင္ရွင္ အစ္ကိုႀကီးကလည္း ေဘးနားမွာ လာေငးရင္း..

“ဟ..ဆရာႀကီးပါလားဗ်..။ ဂစ္တာကို ပီယာနိုသံေတြလို သံစုံထြက္ေအာင္ တီးေနပါလား”

ဆိုၿပီး လက္ခုတ္တီးၿပီး အားေပးေနေတာ့ က်ေနာ့္မွာ မေနတတ္မထိုင္တတ္ျဖစ္ၿပီး တီးေနတာ ရပ္
လိုက္တယ္။ ဂစ္တာဖိုး ပိုက္ဆံေခ်ေတာ့ ဆိုင္ရွင္အစ္ကိုႀကီးက ေဈးေတြဘာေတြ ေလၽွာ့ေပးလိုက္ေသးတယ္။ ပုံ႔ပုံ႔နဲ႔က်ေနာ္ ဂစ္တာဆိုင္အျပင္ဖက္ကို ထြက္လာေတာ့… သူက က်ေနာ့္လက္ေမာင္း တစ္ဖက္ကို မွီတြယ္ထားရင္း..

“ပုံ႔ေတာ့ ဒီညမအိပ္ဘူး ဆရာ..။ ေဆး႐ုံကလည္း ဂ်ဴတီေစာေစာ ထြက္လာမယ္..။ အားရပါးရကို ေမာင့္ဂစ္တာသံေတြ နားေထာင္ပစ္လိုက္မယ္”

ဆိုၿပီး ေပ်ာ္ေနေရာဗ်..။ ဆိုင္ေရွ႕ပလက္ေဖာင္းနားမွာ ေထာင္ထားခဲ့တဲ့ စက္ဘီးနားေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္လက္တစ္ကမ္းေလာက္မွာ လူရိပ္ေတြ႕လို႔ ပုံ႔ပုံ႔နဲ႔ ရယ္ေမာေနရာကေန ဖ်တ္ကနဲ ေမာ့ၾကည့္မိလိုက္တယ္။

အ..နီ..က…ေလး!!

ႏြမ္းလ်လ်မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ညဖက္ဂ်ဴတီကျပန္လာတဲ့ က်ေနာ့္သူနာျပဳဆရာမေလးပါလားကြယ္။ ယူနီေဖာင္းေတာင္ ဝတ္ထားလ်က္ကေလး။ ပိုက္ကြန္အနက္ကေလးနဲ႔ ဆံပင္ေတြကို ထုံးထားတဲ့ ထမီနီနီ၊ ခါးတိုအကၤ်ီအျဖဴေရာင္ေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ အသက္ဗူးကေလး။ ႐ုတ္တရက္ အနီးကပ္ျမင္လိုက္ေတာ့ ဘာမွန္းသတိထားမိဟန္မတူဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူခ်စ္တဲ့က်ေနာ္၊ သူယုံၾကည္ကိုးစားရတဲ့ က်ေနာ့္ကို မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ေနတာကို မထင္မွတ္ပဲ ျမင္လိုက္ရေတာ့ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္သြားရွာတယ္ေနမွာ။ ညာလက္နဲ႔ ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ သူ႔ႀကိမ္ျခင္းေလး လက္ထဲက လႊတ္က်သြားရွာတယ္။ ပလက္ေဖာင္းေပၚ လႊင့္စင္သြားတဲ့ ျခင္းထဲက ပစၥည္းေလးေတြကို လိုက္မေကာက္ပဲ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေလး မွင္တက္ေနရွာတယ္။

“ဟယ္!! က်ကုန္ပါၿပီ”

ဆိုၿပီး ပုံ႔ပုံ႔က က်ေနာ့္လက္ေမာင္းကို ကိုင္ထားရာကေန ပလက္ေဖာင္းေပၚက ပစၥည္းေတြကို ခ်က္ခ်င္း ထိုင္ခ်ၿပီး လိုက္ေကာက္ေပးေနတဲ့အထိ အနီေလး က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို ေတြေတြေလး ေငးေနတုန္းပဲ။ ေက်ာက္ဆစ္႐ုပ္ကေလးလို တုတ္တုတ္မလွုပ္ပဲ ရပ္ေနရွာတယ္။ ၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေလးက အေရာင္ေတြအမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလို႔ဗ်ာ။

က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ထဲမွာလည္း မုန္တိုင္းထန္လာၿပီ။ က်ေနာ္ ဘာလုပ္ရေတာ့မလဲဗ်ာ။ ေျပာၾကပါဦး… နားမလည္နိုင္တဲ့ မ်က္ဝန္း၊ နားလည္သြားတဲ့မ်က္ဝန္း၊ နာက်ဥ္သြားတဲ့မ်က္ဝန္း၊ ဆုံးရွုံးရၿပီဆိုတဲ့ ယူၾကဳံးမရတဲ့မ်က္ဝန္း၊ အားတင္းလိုက္တဲ့မ်က္ဝန္း၊ စကၠန႔္ပိုင္းေလးအတြင္း အဆင့္အဆင့္ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ အနီ့မ်က္လုံး ဝိုင္းစက္စက္ကေလးေတြကို က်ေနာ္အနီးကပ္ ျမင္ေနရတယ္။

“ေမာင္!! ေကာက္ကူေပးဦး..”

ဆိုၿပီး ပုံ႔ပုံ႔က ထိုင္ေနရာကေနေမာ့ၿပီး ေအာ္လာမွ အနီေကာ က်ေနာ္ပါ သတိဝင္လာၿပီး ျပန႔္က်ဲေနတဲ့ ပစၥည္းေတြကို လိုက္ေကာက္ေနမိတယ္။ ဟင္းခ်က္ဖို႔ က်ေနာ္ဝယ္ဖို႔မွာထားတဲ့ အသီးအရြက္ေတြ၊ တ႐ုတ္မဆလာ အထုပ္ကေလးေတြ၊ ထမင္းစားၿပီးတိုင္း အခ်ိဳတည္းတဲ့အခါ က်ေနာ္ႀကိဳက္တတ္တဲ့ ကေရကရာ မုန႔္ထုတ္ကေလးေတာင္ ပါပါေသးလားဗ်ာ။ ရင္ဘတ္ထဲမွာ စူးကနဲ က်ဥ္တက္လာတဲ့အထိ စိတ္ထိခိုက္သြားတယ္။ ပစၥည္းေတြကို ေကာက္ေနတဲ့ အနီ့လက္ေခ်ာင္း ျဖဴသြယ္သြယ္ေလးေတြက တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါေနရွာတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ျမင္ေနရတယ္။

“ညီမေလး နီနီခ်ိဳ.. ဂ်ဴတီျပန္တာလားဟ”

“ဟုတ္ကဲ့ မမ!!”

“ဒါ မမရဲ့ ဟိုဒင္းေလ.. သိလား ခစ္ခစ္..။ ဂစ္တာတီး တအားေတာ္တယ္လို႔ နာမည္ႀကီးလြန္းလို႔ ဂစ္တာလာဝယ္ေပးတာ..။ ဒီည မမအိမ္မွာ စတိတ္ရွိုးရွိမယ္.. လာၾကည့္ပါလား..”

“မမရဲ့အစ္ကိုႀကီးက လူေခ်ာႀကီးပါလားရွင့္”

အနီေလးဟာ အရြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ ဟန္ေဆာင္တတ္ပါလားဗ်ာ..။ ဘာမွမျဖစ္သလို လုပ္ေနျပန္ၿပီ။

“မုန႔္ေကၽြးမယ္ကြာ… ညီမေလးကို..ခစ္ခစ္..”

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စကားေတြ အဆက္မျပတ္ ေျပာေနတဲ့ၾကားထဲမွာ ေဆာက္တည္ရာမရ တုန္လွုပ္စြာနဲ႔ က်ေနာ္ရပ္ေနရတာ တစ္ကမၻာေလာက္ေတာင္ ၾကာေနသလိုပဲဗ်ာ။ တတ္နိုင္ရင္ ဖတ္ကနဲ ရပ္ေနတဲ့ေနရာမွာ ကိုယ္ေပ်ာက္သြားခ်င္တယ္။ ေနာက္ဆုံး ႏွုတ္ဆက္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ကို မသိမသာ တစ္ခ်က္ေလာက္ အနီေလး လွမ္းၾကည့္တယ္။ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ႏွုတ္ခမ္းပါးပါးေလးကို တြန႔္ေကြးေကြးေလး လွစ္ကနဲမဲ့ၿပီး ပုံ႔ပုံ႔ကို…

“သြားေတာ့မယ္ မမေရ..။ အိမ္မွာ ခ်က္ျပဳတ္မယ့္လူ မရွိဘူး။ ညီမေလးက တစ္ေယာက္ထဲ”

လို႔ ေျပာရင္း လွည့္ထြက္သြားရွာတယ္။ ပုံ႔ပုံ႔ကို ေဆး႐ုံေရွ႕မွာ ခ်ၿပီးတာနဲ႔ က်ေနာ္ ဂစ္တာကို လက္တစ္ဖက္က ကိုင္ထားရင္း အနီေလးရဲ့အိမ္ဖက္ကို စက္ဘီးအရွိန္ျပင္းျပင္း နင္းထြက္လာခဲ့မိတယ္။ ရင္ဘတ္ထဲမွာ ဗေလာင္ဆူေနၿပီဗ်ာ။ အနီ့အေၾကာင္း က်ေနာ္အသိဆုံး။ အင္မတန္ စိတ္ႀကီးတဲ့ ေကာင္မေလး..။ က်ေနာ့္ကို မုန္းၿပီဆိုတာ က်ေနာ္ အလိုလိုသိေနတယ္။ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ က်ေနာ္ အသည္းေပါက္ေအာင္ခ်စ္ရတဲ့ က်ေနာ့္သူနာျပဳဆရာမေလးကို အဆုံးရွုံးမခံနိုင္ဘူးဗ်ာ။

ပူေလာင္ျပင္းျပၿပီး ဗေလာင္ဆူေနတဲ့ က်ေနာ္ တစ္ထပ္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ကေလးရဲ့ တံခါးဝကို ေရာက္သြားေတာ့ အေမာဆို႔သြားတယ္။ ေသာ့ခေလာက္ႀကီးခတ္ထားတဲ့ တံခါးႀကီးက က်ေနာ့္ကို ဆီးႀကိဳေနၿပီေကာဗ်ာ။ စက္ဘီးကို ေဒါက္ေထာက္ၿပီး ေထာင္ထားလိုက္ရင္း လက္နဲ႔ကိုင္လာတဲ့ ဂစ္တာကို စက္ဘီးမွာမွီၿပီး ေထာင္ထားလိုက္တယ္။ ေသာ့ခေလာက္မွာ ညႇပ္ထားတဲ့ စာရြက္ပိုင္းေလးတစ္ခုေတြ႕တာနဲ႔ တုန္ရင္ေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ဆြဲယူၿပီး ဖတ္လိုက္ေတာ့..

“အမ်ားသမုတ္ သစ္ငုတ္ေသာ္မွ..
စုန္းျဖစ္ရသည့္.. ေလာကဇတ္ပြဲ.. ခ်စ္ငရဲကို..
အျမဲဆန႔္က်င္… ေတာ္လွန္ခ်င္သည္..
မုန္းလၽွင္ခါးခါးသီးသီးတည္း…”

ဆိုတဲ့ ေဒါင္းႏြယ္ေဆြရဲ့ ကဗ်ာ ၃ ေၾကာင္းကို လက္ေရးဝိုင္းစက္စက္ကေလးနဲ႔ ေရးထားၿပီး ေအာက္မွာ

“တသက္မျမင္လိုေတာ့ပါ”

နီနီခ်ိဳ….။

ဆိုၿပီး လက္မွတ္ထိုးထားတယ္။ က်ေနာ့္မ်က္လုံးေတြ ျပာေဝသြားတယ္။ လက္ထဲက စာရြက္ပိုင္းေလးကို ဆုပ္ေခ်ၿပီး ပါးစပ္က “အနီေလး.. အနီေလး.. ဘယ္မွာလဲ.. အနီေလး” ဆိုၿပီး ကေယာင္ကတမ္းေတြ ျမည္တမ္းေရရြတ္မိေနတယ္။ မတ္တပ္မရပ္နိုင္ေတာ့ေအာင္ တစ္ကိုယ္လုံး တုန္ခါလာလို႔ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ခ်လိုက္ရတယ္။ စိတ္ကိုနည္းနည္းၿငိမ္ေအာင္ ထိန္းနိုင္လာေတာ့မွ စဥ္းစားလိုက္တယ္။

အနီ ဘယ္ကိုထြက္သြားနိုင္သလဲ..။ သူ႔အိမ္ျပန္သြားသလား…။ ဟိုဖက္ကမ္းကို ျပန္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ အနည္းဆုံး အဝတ္အစားေတာ့လဲမွာပဲ…။ အခု က်ေနာ္လိုက္လာတာ ဒီေလာက္ျမန္တာ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ျပန္ထြက္သြားတာ မျဖစ္နိုင္ဘူး။ အိမ္တံခါးမႀကီးကို ေသာ့ခတ္ၿပီး အေနာက္ေပါက္ကေန ျပန္ဝင္ၿပီး ေရွာင္ေနတာ မျဖစ္နိုင္ဘူးလား။ ဟိုတစ္ခါ စိတ္ထိခိုက္တုန္းက ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ဟန္ပန္ေလးနဲ႔ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ ေရေတြေလာင္းခ်ေနတာ က်ေနာ္ အမွတ္ရမိလို႔ ခ်က္ခ်င္း အိမ္အေနာက္ဖက္ကို ၿခံထဲကေနပတ္ၿပီး ေျပးသြားေနမိတယ္။

ေနာက္ေဖးမီးဖိုေခ်ာင္ တံခါးေပါက္က ပိတ္ထားတယ္။ မီးဖိုေခ်ာင္နဲ႔ကပ္လၽွက္ ေရခ်ိဳးခန္းနံရံဖက္ကို ကပ္ၿပီး နားေထာင္လိုက္ေတာ့ ေရေတြတဗြမ္းဗြမ္း ေလာင္းခ်ေနသံ ၾကားေနရတယ္။ ေသခ်ာၿပီ.. အနီကေလး ဘယ္မွမေျပးဘူး အိမ္ထဲမွာရွိေနတယ္။ မီးဖိုေခ်ာင္အေနာက္ေပါက္ တံခါးမႀကီးက သြပ္ျပားနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ တံခါးဗ်။

“ဝုန္းဝုန္း..”

“အနီေလး..”

“ျဗဳံးျဗဳံး..”

“အနီေလးေရ.. တံခါးဖြင့္ေပးပါ.. အစ္ကိုရွင္းျပမယ္.. ေဟး.. အခုဖြင့္ေပး.. အနီေလးးးးးး”

တံခါးကို အသားကုန္ထုၿပီး က်ေနာ္ သံကုန္ဟစ္ ေအာ္ပစ္လိုက္တယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ေရက်သံေတြ ရပ္သြားတယ္။ ၁-၂ မိနစ္ေလာက္ က်ေနာ္ ေစာင့္ၾကည့္ေသးတယ္။ လာမဖြင့္ေပးဘူး။ ဘာအသံမွလည္း မေပးဘူး။ ဘုရားဘုရား!! တစ္ခုခုမ်ား ျဖစ္ေနၿပီလား…။

“အနီေလး.. မဖြင့္ေပးဘူးလား..။ အစ္ကို တံခါးကို ဖ်က္ပစ္လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္.. ဖြင့္ေပးးးးး”

“ဝုန္းဝုန္း !!”

ဘာမွမတုန႔္ျပန္ဘူးဗ်။ က်ေနာ္ စိတ္မထိန္းနိုင္ေတာ့ဘူး ..။ အေနာက္ကို ေၿခ ၄-၅ လွမ္းေလာက္ ဆုတ္၊ အားနဲ႔ေျပးလာၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္သြပ္ျပား တံခါးမႀကီးကို ကိုယ္ေစာင္းတိုက္ၿပီး ေဆာင့္ပစ္လိုက္တယ္။ ကလန႔္က်ိဳးၿပီး ဝုန္းကနဲ ပြင့္ထြက္သြားတယ္။

“အနီေလး..အနီေလး..”

ဆိုၿပီး ေအာ္ရင္းလိုက္ရွာလိုက္ေတာ့ မီးဖိုအုတ္ခုံနားမွာ ရပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္သူနာျပဳဆရာမေလးကို ေတြ႕တယ္။ ခုနက ျမင္လိုက္တဲ့ ယူနီေဖာင္းေလးကို မလဲရေသးဘူး။ မီးပြင့္ထြက္မတတ္ မ်က္လုံးေလးေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ခါးေထာက္ၿပီး စိုက္ၾကည့္ေနတာ နဂါးမေလးအတိုင္းပဲ။ တစ္ကိုယ္လုံးလည္း ေရေတြေလာင္းခ်ထားလို႔ စိုရႊဲေနရွာၿပီ။ ေရစိုေနတဲ့ ဆံပင္ရွည္ေလးေတြက အေခ်ာင္းအေခ်ာင္းလိုက္ကေလး မ်က္ႏွာေပၚဖုံးလို႔။

“အနီေလး..အစ္ကိုေလ..”

“အနားကို မကပ္ခဲ့နဲ႔”

ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္တယ္။ က်ေနာ္ သူ႔အနားကပ္ဖို႔ ေျခတစ္လွမ္း ေရွ႕ကိုတိုးလိုက္တယ္။ လွစ္ကနဲ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာနားကို တစ္ခုခုပ်ံလာလို႔ အက်င့္ပါေနတဲ့လက္က လက္ျပန္ရိုက္ခ်လိုက္မိေတာ့ ခြမ္းကနဲ ျမည္သံနဲ႔အတူ ပန္းကန္လုံးတစ္ခု ျဖစ္ေနတယ္။ ရိုက္ခ်လိုက္မိတဲ့ က်ေနာ့္လက္ ပူကနဲျဖစ္သြားတယ္။ ပန္းကန္စင္ေပၚက ပန္းကန္ေတြနဲ႔ အနီေလး က်ေနာ့္ကို ပစ္ေပါက္ေနတာဗ်။ ေဒါသအရမ္းထြက္ေနတဲ့ ကေလးေလးလို ငိုရွိုက္သံေတြကလည္း အက်ယ္ႀကီးနဲ႔ေလ။

ပထမတစ္ခ်က္ပဲ က်ေနာ္လက္နဲ႔ ပုတ္ခ်လိုက္တယ္။ ေနာက္ထပ္ပစ္ေပါက္တာေတြကို လုံးဝမေရွာင္ေတာ့ပဲ မ်က္လုံးစုံမွိတ္ၿပီး ေတာင့္ေတာင့္ရပ္ရင္း က်ေနာ္ ေပခံေနလိုက္တယ္။ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ေတြက က်ေနာ့္တစ္ကိုယ္လုံးကို ဆက္တိုက္ လာထိမွန္ေနတယ္။ က်ေနာ့္ပုခုံးေတြ၊ ရင္အုပ္ေတြ၊ ေျခေထာက္ေတြ။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာေတာ့ ပန္းကန္ေတြက်ကြဲသံ တစ္ခြမ္းခြမ္းသံေတြရယ္၊ အနီကေလးရဲ့ ရွိုက္ငိုေနသံ တအီးအီးရယ္ ဆူညံေနတယ္။ ပစ္ေပါက္စရာ ပန္းကန္ေတြ ကုန္ေတာ့မွ ရပ္သြားတယ္။ က်ေနာ္ မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္
လိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္မ်က္ခြံေပၚမွာ၊ မ်က္နာျပင္ေပၚမွာ ေသြးေတြ တစ္စက္စက္ျဖစ္ေနၿပီ။ မ်က္ခုံးအေပၚနားမွာ ကြဲသြားလို႔ စီးက်လာတဲ့ ေသြးေတြက က်ေနာ္ဝတ္ထားတဲ့ martin ရွပ္အျဖဴလက္ရွည္ရဲ့ ရင္ဘတ္ေပၚမွာ ခ်င္းခ်င္းနီေနၿပီ။

“ရွင္..ထြက္သြားေနာ္.. ဒီမွာေတြ႕လား”

“အနီေလး..ခ်လိုက္စမ္း.. အ႐ူးမထနဲ႔ အစ္ကိုေျပာေနတယ္ေနာ္.. မလုပ္နဲ႔”

ပန္းကန္စင္ေပၚက သားလွီးဓါးအခၽြန္ကို ဆြဲယူၿပီး က်ေနာ့္ဖက္ကို ခ်ိန္ထားတယ္ဗ်။ တေျဖးေျဖးနဲ႔ စိုးရိမ္စိတ္ေတြနဲ႔ က်ေနာ္ ေဒါသေတြထြက္စျပဳလာၿပီ။ ေသြးေတြေပလူးေနတဲ့ က်ေနာ့္ရွပ္အကၤ်ီကို ေကာ္လာေအာက္နားကေနကိုင္ၿပီး အားနဲ႔ဆြဲဖြင့္ျဖဲပစ္လိုက္တယ္။ အကၤ်ီဗလာျဖစ္သြားေတာ့မွ ရင္ဘတ္ကိုေကာ့ၿပီး …

“ထိုးစမ္းကြာ.. လာ.. အနီေလးသတ္မယ္ဆို.. အစ္ကိုေသရဲတယ္..။ ထိုးခ်င္ရင္ ထိုးပစ္လိုက္..”

ဆိုၿပီး သူ႔ဆီကို တေရြ႕ေရြ႕ကပ္သြားေတာ့.. ခ်က္ခ်င္း က်ေနာ့္ဖက္ကို ခ်ိန္ရြယ္ထားတဲ့ ဓါးဦးခၽြန္ကို သူ႔ဘယ္ဖက္ရင္အုံေပၚ ေျပာင္းျပန္ေထာက္ထားလိုက္ၿပီး..

“ရွင္.. ကပ္မလာနဲ႔ေနာ္.. ေတြ႕တယ္မလား..။ က်မ ေသရဲတယ္..။ တကယ္ေျပာတာေနာ္.. မလုပ္ရဲဘူး မထင္နဲ႔…။ သြားသြား မလာခဲ့နဲ႔…”

“အနီေလး.. မလုပ္နဲ႔..။ ဒါ ျပႆနာရဲ့ အေျဖမဟုတ္ေသးဘူးဆိုတာ အနီေလးသိတယ္ေနာ္..”

“ဟင့္ ဟင့္ ဟင့္”

“အစ္ကို အနီ့ကို ရင္နင့္ေအာင္ခ်စ္တာေနာ္..။ အစ္ကို မညာခဲ့ဘူး..။ ဒီလိုလုပ္လိုက္လို႔ အားလုံးၿပီးသြားမယ္မထင္နဲ႔။ စိတ္ကိုေလၽွာ့.. အစ္ကိုရွင္းျပမယ္..။ အစ္ကို႔ကို ခ်စ္တယ္ဆို.. လိမၼာတယ္..”

က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ တအားစိုးရိမ္ေနၿပီဗ်။ ပါးစပ္က တဖြဖြ ေတာင္းပန္ေရရြတ္ရင္း လက္တစ္ကမ္းအကြာကို ေရာက္သြားၿပီ။ ျဖစ္ေနတဲ့ အေျခအေနထဲကေန က်ေနာ့္စိတ္ကို အတည္ၿငိမ္ဆုံးျဖစ္ေအာင္ စုစည္းၿပီး ညာလက္ဖ်ားဆီ စိတ္ကိုပို႔လိုက္တယ္။ ပါးစပ္က အာ႐ုံလႊဲတဲ့အေနနဲ႔ တဖြဖြစကားေတြေျပာရင္း ဆတ္ကနဲ သိုင္းေျပာင္းျပန္အေျခခံတိုက္နည္းထဲကလို ညာလက္ကပုတ္၊ ဘယ္လက္က ဓါးကိုဆြဲယူၿပီး ေနာက္ျပန္လွဲအိပ္လိုက္ေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ က်ေနာ့္လက္ထဲ ဓါးဦးခၽြန္ေလး ပါလာတယ္။ ပက္လက္လွဲေနရာက ခုန္ထလိုက္ရင္း လက္ထဲက ဓားကို ပြင့္ထြက္ေနတဲ့ ေနာက္ေဖးမီးဖိုေခ်ာင္တံခါးကေန ၿခံထဲကို အားကုန္လႊင့္ပစ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ အနီေလးကေတာ့ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေလး မ်က္ရည္ေတြေတြက်လို႔ ေငးေနတုန္းပဲ။

အတင္းေျပးဝင္သြားၿပီး အနီ့ကိုယ္လုံးေလးကို က်ေနာ္ ဆြဲဖက္ထားမိတယ္။ ေဖ်ာ့ေတာ့အားနည္းေနတဲ့ ငါးရံ့ကိုယ္လုံးေလးဟာ က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲမွာ ေပ်ာ့ေခြၿပီး မတ္တပ္မရပ္နိုင္ေတာ့လို႔ က်ေနာ္ ဆြဲေပြ႕ထားရတယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္တအားလွုပ္ရွားလြန္းလို႔ မ်က္ရည္က်လို႔က်မွန္းမသိ ျဖစ္ေနၿပီဗ်။

ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တိုက္ခတ္ေနတဲ့ မုန္တိုင္းက ခဏအားေပ်ာ့သြားသလိုပဲေလ။ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာျဖစ္ေသးဘူး။ ခုနက ပူေလာင္ေပါက္ကြဲမွုေတြက ဘာမွမျဖစ္ေတာ့သလိုပဲ။ ဆူေဝေနတဲ့စိတ္ေတြ ၿငိမ္သက္သြားျပန္တယ္။ အခု က်ေနာ့္မ်က္ခုံးေပၚမွာ ကြဲသြားတဲ့ ဒဏ္ရာကို ၃ ခ်က္ေလာက္ ခ်ဳပ္ပီးသြားၿပီ။ အင္း .. အနီေလးကိုယ္တိုင္ တအင့္အင့္ရွိုက္ရင္း ခ်ဳပ္ေပးထားတာ။ ပထမဆုံး ပန္းကန္နဲ႔ ပစ္လာတုန္းက ရိုက္ခ်လိုက္မိတဲ့ လက္ဖမိုးမွာလည္း ရွရာေတြေၾကာင့္ ေသြးတစိမ့္စိမ့္ ထြက္ေနတာကို အရက္ျပန္နဲ႔ ေဆးေၾကာၿပီး အနီေလးကိုယ္တိုင္ ပတ္တီးစည္းေႏွာင္ထားေပးတယ္။ မ်က္ႏွာေပၚနဲ႔ ရင္ဘတ္ေပၚမွာ ေသြးေတြေပလူးေနတာလည္း ေဆးေၾကာၿပီးၿပီ။

အဲ့ဒါေတြမလုပ္ခင္.. အဝတ္ေတြဝတ္လၽွက္နဲ႔ ေရေတြစိုရႊဲေနတဲ့ က်ေနာ့္သူနာျပဳဆရာမေလးကို က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ဇိုးကနဲဆတ္ကနဲ အဝတ္စိုေတြဆြဲခၽြတ္ၿပီး အဝတ္ေျခာက္သန႔္သန႔္ေလး လွဲေပးထားတာေပါ့။ မီးဖိုခန္းထဲက ထမင္းစားပြဲမွာ ကုလားထိုင္နဲ႔ ထိုင္ေနရင္း အနီေလးကေတာ့ ရွိုက္ေနတုန္းပဲ။ က်ေနာ့္ကိုလည္း တခ်က္တခ်က္ မ်က္လုံးေလးလွန္ၿပီး သနားစဖြယ္အၾကည့္ေလးနဲ႔ လွမ္းလွမ္းၾကည့္ေနတယ္ေလ။

မီးဖိုခန္းထဲက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေပပြေနတဲ့ ပန္းကန္အကြဲေတြကို က်ေနာ္သိမ္းဆည္း၊ ျပဳတ္ထြက္ေနတဲ့ မီးဖိုအေနာက္ေပါက္တံခါးမႀကီးရဲ့ ကလန႔္ကို ေသခ်ာျပန္ရိုက္.. အားလုံးေနသားတက်ျဖစ္သြားေအာင္ က်ေနာ္ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ လုပ္ေနမိတယ္။ အနီေလးရဲ့ရွိုက္သံ တအင့္အင့္ဟာ အခုထိ မရပ္ေသးဘူးဗ်။

အားလုံးၿပီးမွ က်ေနာ္ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး အနီ့အိမ္မွာ က်ေနာ္ဝတ္ေနၾက ေဘာကန္ေဘာင္းဘီတိုအနက္ေရာင္နဲ႔၊ ျမင္းေခါင္းစြပ္က်ယ္ကို ေကာက္ဝတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ အနီ့ေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ ကုလားထိုင္ေပၚက အနီ က်ေနာ့္ကိုမၾကည့္ပဲ မ်က္ႏွာလႊဲထားတယ္ဗ်ာ။

“အနီေလး!! ဒီကိုၾကည့္ပါဦးဗ်ာ…။ အစ္ကိုေျပာတာေလး.. နားေထာင္ေပးေနာ္..။ ဒီကိုၾကည့္..။ အစ္ကို႔မ်က္လုံးေတြကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး နားေထာင္..။ အစ္ကိုညာတာ ဟုတ္မဟုတ္.. ေသခ်ာၾကည့္…”

က်ေနာ္ အတတ္နိုင္ဆုံးနဲ႔ အရိုးသားဆုံးျဖစ္ေအာင္ က်ေနာ့္ရဲ့ ေဖာက္ျပန္တဲ့ဇာတ္လမ္းကို ေျဖးေျဖးခ်င္း ရွင္းျပေနမိတယ္။ က်ေနာ္ေျပာတာေတြက တစ္လုံးတစ္ပါဒမွ ဖုံးကြယ္တာမ်ိဳး မပါေစရဘူးဆိုၿပီး နာမည္ေတာင္မသိေသးပဲနဲ႔ က်ေနာ္ ေရတြင္းမွာ လုပ္မိတဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ က်ေနာ့္ငယ္သူငယ္ခ်င္းဟာ ေဒါက္တာရီရီျဖစ္ေနမွန္း သိလိုက္ရတဲ့ေနာက္မွာ စိတ္ထိခိုက္သြားၿပီး စိတ္ယိုင္ခဲ့မိတာေတြ၊ ဘယ္ေန႔ဘယ္ရက္မွာ ဘယ္လိုအိပ္မိျပန္တာေတြ၊ ေနာက္ဆုံး က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္က သံေယာဇဥ္တြယ္မိသြားတာေတြကို တတ္နိုင္သေလာက္ မခၽြင္းမခ်န္ ဆက္တိုက္ရွင္းျပလိုက္မိတယ္။

“အဲ့ဒါပါပဲ.. အနီကေလးရာ..။ အစ္ကိုေလ.. အစ္ကို လူေကာင္းမဟုတ္ပါဘူးဟာ..။ ဒါေပမယ့္.. တမင္ေပြရွုပ္ဖို႔ မရည္ရြယ္ရိုး အမွန္ပါ…”

ၿငိမ္က်သြားတဲ့ က်ေနာ့္ခ်စ္သူဆရာမေလး က်ေနာ္ေျပာသမၽွကို နားေထာင္ၿပီး မ်က္လုံးေလးေတြက ခ်က္ခ်င္းႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းလာသလို ျဖစ္စျပဳလာတယ္ဗ်။ သူ႔ေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ၿပီး ေခါင္းေမာ့ထားတဲ့ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို သူ႔လက္ဖဝါးေလးႏွစ္ခုနဲ႔ ညႇပ္ကိုင္ၿပီး စိုက္ၾကည့္ေနရွာတယ္။ ၿပီးမွ တိုးတိုးညင္သာေလး စကားစေျပာတယ္..။

“အစ္ကိုရယ္.. အနီေလး.. အစ္ကို႔ကို ဆုံးရွုံးရၿပီဆိုၿပီး ေသေတာင္ေသခ်င္သြားတယ္.. သိလား”

“အစ္ကို..သိပါတယ္ကြယ္…သိပါတယ္..”

က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို အတင္းဆြဲယူၿပီး ေနရာအႏွံ့ တရႊတ္ရႊတ္နဲ႔ နမ္းေနျပန္ေတာ့ က်ေနာ္မ်က္လုံးစုံမွိတ္ၿပီး ေမာ့ထားေပးလိုက္တယ္။ သူအားရေအာင္ နမ္းၿပီးေတာ့မွ က်ေနာ္ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ရင္း အနီ့ကိုယ္လုံးေလးကို ဆြဲေပြ႕ခ်ီလိုက္တယ္။ အိပ္ခန္းထဲက ကုတင္ေပၚကိုခ်ီသြားၿပီးမွ ျငင္ျငင္သာသာေလးခ်ေပးရင္း ဖက္ၿပီး တူတူလွဲအိပ္ေနလိုက္တယ္။ အနီေလးက ကေလးေပါက္စနေလးလို က်ေနာ့္တစ္ကိုယ္လုံးကို ဖက္တြယ္ထားတယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား ဘာစကားမွမဆိုျဖစ္ေသးပဲ အတင္းဖက္ၿပီး တုန္ခါေနၾကတယ္။ က်ေနာ့္ေမးစိကို ရင္ခြင္ထဲက အနီေလးေမာ့ၿပီး ႏွုတ္ခမ္းနဲ႔ ဖိကပ္နမ္းရင္း…

“အစ္ကို.. အနီ့ကို ပစ္မေျပးရဘူးေနာ္..။ မမရီကိုခ်စ္တယ္ဆိုလည္း အနီ ဘာမွမေျပာရက္ဘူး…။ အနီ့ကိုေတာ့ မပစ္ေျပးသြားနဲ႔…။ အနီ ေသလိမ့္မယ္”

လို႔ ဆို႔နင့္ေနတဲ့ အသံေလးနဲ႔ ေတာင္းပန္ေနရွာျပန္တယ္။ ျဖစ္ရေလဗ်ာ.. ဘယ္ေလာက္သနားစရာေကာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးလဲ။ က်ေနာ္ သနားစိတ္ေတြ အရမ္းႀကီးစိုးလာလို႔ ငုံ႔ၿပီး ခ်စ္သူေလးကို ျမတ္ျမတ္နိုးနိုး ေမႊးၾကဴေနမိတယ္။

“အစ္ကို တသက္လုံး အနီ့ကို ထားမသြားဘူးလို႔ ဂတိေပးပါတယ္ဗ်ာ..။ ဟုတ္ၿပီလား..”

လို႔ ေျပာလိုက္မွ ခပ္ယဲ့ယဲ့ေလး ျပဳံးသြားရွာတယ္။

“အစ္ကိုေရ.. ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းနဲ႔ အိမ္ကေလးတစ္လုံး..၊ အစ္ကိုရယ္ အနီကေလးရယ္..၊ ယုန္ကေလးေတြရယ္ဆိုတာ.. ဘယ္ေတာ့မွ မရေတာ့ဘူးလို႔ေတြးၿပီး ဝမ္းနည္းလိုက္ရတာ သိလား..”

“အာ!! အဲ့ဒါ တကယ္ရမွာလို႔ အစ္ကိုဂတိေပးတယ္ကြာ.. ဟုတ္ၿပီလား”

“အင္း.. အခု အနီ့ကို တအားဖက္ထားေပး အစ္ကို..”

ခုနက အျဖစ္အပ်က္ေတြေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္စလုံး စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ႏြမ္းလ်ၿပီး ဖက္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားလိုက္တာ ေန႔လည္ခင္းဖက္ေရာက္မွ က်ေနာ္ လန႔္နိုးလာတယ္။ က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲမွာ အနီ့ကို ရွာမေတြ႕ေတာ့ ရင္ထိတ္သြားၿပီး အခန္းအျပင္ဖက္ကို ဝုန္းကနဲ ထြက္လာမိတယ္။ မီးဖိုေခ်ာင္ဖက္ကို ေရာက္သြားေတာ့ က်ေနာ့္ခ်စ္သူေလးက ထမင္းပြဲျပင္ေနရာက ျပဳံးျပတယ္။

“ထမင္းဟင္းေတြ ထြက္ဝယ္လိုက္တယ္.. အစ္ကိုရ…”

“ပန္းကန္ေတြက ဘယ္ကရလာတာလဲ”

“စတိုခန္းထဲက ပန္းကန္ေသတၱာေတြထဲက အသစ္ထုတ္လာတာေလ..။ လာ တူတူစားမယ္..။ အစ္ကို႔ကို အနီေလးခြံ့မယ္..။ အနာေတြက ကိုက္ခဲေနတယ္မလား အခု..”

အနီက က်ေနာ့္ကို ခြံ့ေကၽြးလိုက္၊ သူ႔ဖာသာစားလိုက္နဲ႔ လုပ္ေနရင္း…

“ကန္ေတာ့ေနာ္.. အစ္ကို..။ အနီေလး လူႀကီးကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္လုပ္မိတာ.. ခြင့္လႊတ္..”

“အာ!! ဒါ အနီ့အျပစ္မွ မဟုတ္တာဗ်..။ အစ္ကိုသာ အနီ့ေနရာမွာဆို ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကတည္းက ဆြဲရိုက္ေကာင္းရိုက္မိမွာဟ..”

“အစ္ကို႔ကို အနီ ဓါးနဲ႔ထိုးမွာ မေၾကာက္ဘူးလားဟင္…”

“အဟက္.. အနီလား ထိုးရက္မွာ.. က်ဳပ္ကို ဒီေလာက္ခ်စ္တာ သိပါ့…”

“အစ္ကို.. အနီ့လက္ထဲက ဓါးကိုဆြဲယူသြားတာ ျမန္လြန္းလို႔ သိေတာင္မသိလိုက္ဘူး သိလား..”

“အင္း.. အစ္ကိုေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္သြားတယ္ဟ..။ အနီေလး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထိုးလိုက္လို႔ကေတာ့ ဆိုၿပီး.. ဟင္းးးးးး”

“ေဟ့ေကာင္..အနီေလး..။ ငါက လမ္းသရဲဟ.. ခြီး…။ တသက္လုံး လမ္းေပၚမွာ ရိုက္ပြဲေတြခ်လိုက္ႏွက္လိုက္ လုပ္လာတာ.. ေသြးထြက္သံယို မခံခဲ့ရဘူး..။ ဒီဆရာမေလးၾကမွ လက္သံေျပာင္လို႔ ကြဲရတယ္”

“ခစ္ခစ္.. … … ခ်စ္လို႔ပါ အစ္ကိုႀကီးရာ…”

ေန႔လည္စာ စားေသာက္ေဆးေၾကာၿပီးေတာ့ အရာရာဟာ ပုံမွန္ေန႔ေတြလို ျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ္ သိေနတယ္ဗ်။ က်ေနာ့္သူနာျပဳဆရာမေလးဟာ က်ေနာ့္ကို အသည္းနင့္ေအာင္ ခ်စ္ရွာတယ္ဆိုတာ။ က်ေနာ့္ေနာက္ရည္းစားအေၾကာင္း ေမးလည္းထပ္မေမးေတာ့ဘူး။ သူလိုခ်င္တာက က်ေနာ္သူ႔ကို ပစ္မေျပးဘူးဆိုတဲ့ ဂတိ။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္သူ႔ကို ဘယ္လိုမွမခြဲနိုင္ဘူးဆိုတာ သိေနၿပီမွန္း ဖန္ေဂၚလီလုံးေလးေတြနဲ႔တူတဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြက ေျပာျပေနသလိုပဲေလ။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဝန္ခံပါတယ္..။ အနီေလးဆိုတဲ့ သူနာျပဳဆရာမေလးကို ေဟာ့ဒီကမၻာႀကီးမွာ က်ေနာ္ အတြယ္အတာဆုံးဆိုတာ က်ိန္တြယ္ေျပာဝံ့ပါတယ္ေလ။

ထမင္းစားေသာက္ၿပီးလို႔ ဧည့္ခန္းထဲေရာက္သြားေတာ့လည္း က်ေနာ့္ကို ေပ်ာက္သြားမွာစိုးတဲ့အတိုင္း တစ္ခ်ိန္လုံး ဖက္တြယ္ထားၿပီး မၾကာမၾကာ..

“အစ္ကို..အစ္ကို.. အနီေလးကို ခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာပါ”

ဆိုၿပီး ေျပာေျပာခိုင္းေနရွာတယ္။ သိပါတယ္.. သူကေလး က်ေနာ့္ကို အဆုံးရွုံးမခံေတာ့ဘူးဆိုတာကို။

အဲ့ဒီအျဖစ္အပ်က္ရဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ ေနာက္ထပ္မယုံၾကည္နိုင္စရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ ဆက္တိုက္ဆိုသလို ကပ္ပါလာေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။ ညေနေစာင္းေတာ့ ေဆး႐ုံကို ဂ်ဴတီဝင္မယ့္ က်ေနာ့္သူနာျပဳဆရာမေလးကို က်ေနာ္ ျပန္လိုက္ပို႔ဖို႔ျပင္တယ္။ အိမ္ကမထြက္ခင္ အဝတ္အစားလဲရင္းျပင္ဆင္ၾကေတာ့ ခ်စ္သူေလးကို က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ အဝတ္ေတြလဲဖို႔ ျပင္ဆင္ေပးေသးတယ္။ သူ႔ယူနီေဖာင္းေလးကို ေၾကးမီးပူႀကီးနဲ႔ ကုတင္ေပၚမွာ မီးအိုးထိုးေပးေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို ပင္တီအနီရဲရဲနဲ႔ ဘရာအနက္ေရာင္ကေလးပဲ ဝတ္ထားတဲ့ အနီေလးက ဆံပင္ေတြကို ထုံးဖြဲ႕ျပင္ဆင္ေနရင္းနဲ႔ ျပဳံးစိစိ လွမ္းလွမ္းၾကည့္ရင္း

“မျဖစ္ပါဘူး.. ဒီလူႀကီးကို ျမန္ျမန္ရေအာင္ႀကံမွ..။ ဒီေလာက္သိတတ္ၿပီး ယုယတတ္ေနမွေတာ့ ရည္းစားမ်ားတာလည္း အျပစ္မဆိုသာေတာ့ဘူးေပါ့ေလ..”

ဆိုၿပီး စေနေနာက္ေနျပန္ေသးတယ္။ မီးပူတိုက္ထားတဲ့ ယူနီေဖာင္းကို အေအးခံထားတုန္း ဝတ္ဖို႔ေစာင့္ေနရင္း ကုတင္ေပၚကေန ေျခေထာက္ခ်ၿပီး ထိုင္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲကို မတ္တပ္ရပ္ၿပီး လာမူႏြဲ႕ေနတဲ့ အနီရဲ့ ဘရာအနက္ေလးေအာက္က ရင္သားထြားအိအိေလးႏွစ္ႁမႊာကို သူ႔တင္ပါးဝိုင္းဝိုင္းေလးေတြကို စုံကိုင္ညႇစ္ရင္း က်ေနာ္ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ေမႊးၾကဴလိုက္ေသးတယ္။ ဒီေန႔ ရန္ျဖစ္ၿပီး ခ်ထားႏွက္ထားရေတာ့ ခါတိုင္းလို ခ်စ္ရည္ေတာင္ မလူးလိုက္ရဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ မခ်င့္မရဲျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးကို ဆြဲညႇစ္ေနမိတာေပါ့။

ဘရာအနက္ကေလးအလယ္က အေျမာင္းလိုက္ကေလးေပၚေနတဲ့ ရင္သားႏွစ္ခုရဲ့ၾကားထဲကို ရွလူးဆိုၿပီး ေမႊးၾကဴေနရင္း စိတ္က မရိုးမရြျဖစ္လာေတာ့ တင္ပါးကိုကိုင္ညႇစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္လက္အစုံက အနီ့ေက်ာျပင္ေပၚက ဘရာခ်ိတ္ကေလးဆီ ဖတ္ကနဲေရာက္ၿပီး ျဖဳတ္ခ်လိုက္မိတယ္။ အနက္ေရာင္ဘရာေလးကို ဆြဲဖယ္လိုက္ေတာ့ ဝါဝင္းၿပီး စိုေျပလွတဲ့ နို႔ထြားထြားေလး ဝိုင္းဝိုင္းေလးႏွစ္လုံးက ဝင္းကနဲေပၚလာတယ္။ ပန္းႏုေရာင္ နို႔သီးေခါင္းေလးေတြက ေထာင္ထၿပီး တန္းေနတယ္။ စိတ္မထိန္းနိုင္ေတာ့ပဲ တႁပြတ္ႁပြတ္နဲ႔ နို႔ဆာေနတဲ့ ကေလးေလးလို က်ေနာ္ အဆက္မျပတ္ ဘယ္ညာေျပာင္းၿပီး ေကာက္စို႔ေပးေနမိတယ္။ အနီေလးက ဘာမွမေျပာပဲ က်ေနာ့္ဆံပင္ေတြကို လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ကိုင္ဆုပ္ရင္း “အင္းးးး” ဆိုၿပီး ညည္းသံေလး ထြက္လာတယ္။

“အကို!! အနီေလး အလုပ္သြားခ်ိန္ေရာက္ၿပီကြယ္.. ေတာ္စို႔ေနာ္..။ ေတာ္ၾကာ အနီ့အဖုတ္ေလး အရည္ေတြ ရႊဲလာေတာ့မယ္..။ ေဒၚေလးလည္း ျပန္လာခါနီးေနၿပီ..။ နက္ျဖန္မွကြာ.. ေနာ္.. အစ္ကို..”

အဲ့လို တိုးတိုးေလး ေတာင္းပန္လာေတာ့မွ က်ေနာ္ သတိဝင္လာၿပီး ဘရာေလးကို ျပန္ဝတ္ေပးလိုက္တယ္။ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ေတာ့ ေဘာင္းဘီတို ေအာက္က က်ေနာ့္အငယ္ေကာင္က ေငါက္ေတာက္ေလး ေထာင္ထေနတာ သိသာေနေတာ့.. အနီက ျပဳံးစိစိနဲ႔

“လူကသာ ထိပ္ေပါက္ေခါင္းကြဲျဖစ္ေနတာ..။ သူ႔ဟာႀကီးကေတာ့ မာန္ဖီတုန္း”

ဆိုၿပီး ေဘာင္းဘီေပၚကေန ခပ္ဖြဖြအုပ္ကိုင္ၿပီး ပြတ္ေပးေနေသးတယ္။ ၿပီးမွ ယူနီေဖာင္းေလးကို ျမန္ျမန္ဝတ္၊ သူ႔ပစၥည္းေလးေတြကို ႀကိမ္ျခင္းထဲထည့္ၿပီးတာနဲ႔ အျပင္ကိုထြက္ဖို႔ျပင္တယ္။ က်ေနာ့္ကို ရင္ခ်င္းအပ္ဖက္ရင္း က်ေနာ့္ႏွုတ္ခမ္းကိုစုပ္ၿပီး ႁပြတ္ကနဲ ႁပြတ္ကနဲ နမ္း၊ ခပ္တင္းတင္းတစ္ခ်က္ တြယ္ဖက္ၿပီးမွ..

“အစ္ကို.. ဂတိတည္ရမယ္ေနာ္.. အနီေလး ေျပာၿပီးၿပီ.. လုပ္ခ်င္တာသြားလုပ္ေခ်..။ အနီ့ကို မပစ္သြားရဘူး…”

လို႔ က်ေနာ့္မ်က္လုံးထဲကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး ေျပာတယ္။

“အင္းပါဆို.. က်ေနာ့္သူနာျပဳဆရာမေလးရာ..”

လို႔ ဂတိေပးလိုက္မွ ျပဳံးခ်ိဳတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔

“သြားစို႔”

လို႔ ေျပာတယ္။

………. ……….. ……….. …………..

က်ေနာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္သြားေတာ့ ဘြားေလးေမက

“ေျမး မ်က္ႏွာက ဘာျဖစ္လာတာလဲ”

လို႔ အံ့ၾသတႀကီး ေမးတယ္။

“စက္ဘီးလွဲတာ ခင္ဗ်”

လို႔ ျပန္ေျဖရင္း ေရလဲအဝတ္ေတြ တဘက္ေတြ ဆပ္ျပာေတြယူၿပီး ေရကိုခပ္ျမန္ျမန္ သြားခ်ိဳးလိုက္တယ္။ ေရမိုးခ်ိဳး အဝတ္အစားေတြလဲၿပီးေတာ့ မိုးေတာင္ ေတာ္ေတာ္ခ်ဳပ္စျပဳေနၿပီ။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲဝင္ၿပီး ညစာစားရင္း..

“ပုံ႔ပုံ႔ေကာ”

လို႔ ဘြားေလးေမကို ေမးမိေတာ့

“ညေနက အေစာႀကီးျပန္လာၿပီး ေျမးကိုမေတြ႕ေတာ့ စိတ္တိုေနတယ္ေနမွာ။ ႏွုတ္ခမ္းစူၿပီး တျဗစ္ေတာက္ေတာက္ေတြ ေျပာေနတာပဲကြယ့္..။ အခုထိလည္း ထမင္းလာမစားဘူး”

လို႔ ျပန္ေျဖတယ္။ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ အဘိုးေလးအခန္းထဲဝင္ၿပီး စကားစျမည္ေလး ၁ နာရီေလာက္ ထိုင္ေျပာေနလိုက္ေသးတယ္။ ၈ နာရီခြဲေလာက္ေရာက္ေတာ့.. လူႀကီးေတြ အိပ္ဖို႔ျပင္ေတာ့မွ မနက္ကဝယ္လာတဲ့ ဂစ္တာေလးကို ေကာက္ကိုင္ၿပီး ဟိုဖက္ၿခံဖက္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ အိမ္ေရွ႕တံခါးမႀကီးက ပိတ္ထားၿပီဗ်။ ေအာက္ထပ္ ပုံ႔ပုံ႔အိပ္ခန္းျပဴတင္းေပါက္နားမွာ က်ေနာ္ရပ္ၿပီး အထဲကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကုတင္ေပၚမွာ ေခြေခြေလး လဲေလ်ာင္းရင္း ျပဴတင္းေပါက္ကေန ေကာင္းကင္ထဲက ၾကယ္ေလးေတြကို ေငးေမာေနဟန္နဲ႔ က်ေနာ့္ဆရာဝန္မေလးကို ေတြ႕တယ္။ ထုံးစံအတိုင္း ညဝတ္အိပ္ စြပ္က်ယ္အပါးေလးနဲ႔ တပတ္ႏြမ္းထမီေလးကို ဝတ္ထားတယ္။

ျပဴတင္းေပါက္ကေန ဘြားကနဲေပၚလာတဲ့ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို ျမင္လိုက္ေတာ့ ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းကို ကိုက္ၿပီး ဆတ္ကနဲ တဖက္ကို ေစာင္းလွည့္သြားၿပီး ေခြေခြေလး အိပ္သြားတယ္။ က်ေနာ့္ခါးေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲရွိတဲ့ ျပဴတင္းေပါက္ေဘာင္ေပၚကို က်ေနာ္ခြေက်ာ္ရင္း.. ျပဴတင္းေပါက္နဲ႔ကပ္လၽွက္ ပုံ႔ပုံ႔ကုတင္ေပၚကို က်ေနာ္ လႊားကနဲ တက္သြားလိုက္တယ္။ လက္ထဲမွာကိုင္လာတဲ့ ဂစ္တာကို ကုတင္ေအာက္ကိုခ်ၿပီး မွီထားရင္း.. ပုံ႔ပုံ႔ေဘးမွာ ထိုင္ေနရင္း က်ေနာ္စကားစတယ္..။

“ေဟ့ေကာင္.. ငါ့ကိုစိတ္ေကာက္ေနတာလား..”

….. …… …… …… ……..

“ငါ့ဆီကို အျမန္ေျပးလာတာ.. မေတြ႕လို႔ စိတ္ေကာက္ေနတာဆို.. ဟုတ္လား..”

…….. ……. ……. …… …

“ေဟာဗ်.. ကေလးေလးၾကေနတာပဲ… ပုံ႔ကေလး..”

ဘာမွျပန္မေျပာပဲ ဟိုဖက္လွည့္ၿပီး ေခြေခြေလး အိပ္ေနတယ္ဗ်။ က်ေနာ္လည္း ေတာ္ေတာ္အႀကံအိုက္သြားၿပီး ဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိေတာ့ဘူး ျဖစ္ေနတာဗ်။ ဒီၾကားထဲ မိုးေလးက တေျဖာက္ေျဖာက္နဲ႔ တဖြဲဖြဲရြာက်လာျပန္ၿပီ။ မိုးက်သံၾကားလိုက္ရမွ က်ေနာ္ လွစ္ကနဲ အႀကံရသြားလို႔ ဂစ္တာကို ခ်က္ခ်င္းဆြဲယူၿပီး.. ပါးစပ္က

“အဟမ္း အဟမ္း”

ဆိုၿပီး အသံျပဳလိုက္ေတာ့ ထြန္းထားတဲ့ ၂ ေပမီးေခ်ာင္း အလင္းေရာင္ေအာက္က ေက်ာျပင္ေလး တြန႔္ကနဲ တစ္ခ်က္ျဖစ္လာတယ္။ ဒီဖက္ကိုေတာ့ လွည့္မလာေသးဘူး။ ဂစ္တာအသံကို ျမန္ျမန္ေလးစမ္းၿပီး တီးခ်လိုက္တယ္။

ကိုင္ဇာရဲ့ မိုးသီခ်င္း…

မိုးကေလးညိဳလာရင္ လြမ္းမ်က္ရည္ေလးလည္..
ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းကို သတိရပါတယ္..
ေက်ာင္းသြားတူတူ.. ကစားလည္းအတူပဲကြယ္…
ေႏွာင္းအတိတ္မွာ ေပ်ာ္စရာ.. ေအာက္ေမ့ပါေသးတယ္….
အျဖဴစင္ဆုံးဘဝမွာ… အၾကင္နာဆုံး တစ္ေယာက္ရယ္… …. … ….

……… …… …… ……..

မိုးရြာရင္ မိုးေရခ်ိဳးမယ္….
ေမေမလာရင္.. နို႔စို႔မယ္…
ေဖေဖလာရင္.. အုန္းသီးခြဲစားမယ္…

ခပ္ေသာေသာ ခပ္ရႊင္ရႊင္ တီးခတ္ရင္း သီခ်င္းေအာ္ဆိုေနတဲ့ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာက ျပဳံးစိစိျဖစ္ေနမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္သိေနတယ္။ က်ေနာ့္ကို ေက်ာေပးထားတဲ့ ကိုယ္လုံးသြယ္လ်လ်ေလးခင္မ်ာ ခ်က္ခ်င္းလွည့္လာၿပီး ရီေဝေ၀ေလး က်ေနာ့္ကို ျမတ္ျမတ္နိုးနိုး ေငးၾကည့္ေနရွာၿပီေကာကြယ္။

သီခ်င္းဆုံးသြားတာနဲ႔ အတိတ္ကိုျပန္သတိရၿပီး ၾကည္ႏူးေနရွာတဲ့ က်ေနာ့္ဆရာဝန္မေလး.. ေဘးတေစာင္းေလးလွဲအိပ္ၿပီး ေငးၾကည့္ေနရာက ႐ုတ္တရက္ ထထိုင္လာၿပီး က်ေနာ့္ပါးျပင္ကို သူ႔လက္ေခ်ာင္းရွည္ရွည္ေလးေတြနဲ႔ ဆြဲညႇစ္ရင္း စကားေတြ တတြတ္တြတ္ ေျပာလာတယ္ဗ်ာ။

“ဖိုးသက္ေလးေရ.. ေမာင္ေရ.. ပုံ႔ အရမ္းခ်စ္တယ္ သိလား..”

ဆိုၿပီး မြတ္သိပ္ေနတဲ့ အနမ္းေတြဟာ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာျပင္ေပၚကို အျပင္ဖက္မွာ ရြာက်ေနတဲ့ မိုးေပါက္ေလးေတြနဲ႔အၿပိဳင္ တဖြဲဖြဲရြာက်လာတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ျမတ္နိုးစိတ္တစ္ဝက္၊ ရမၼက္စိတ္တစ္ဝက္ ေရာေနတဲ့ အနမ္းေတြနဲ႔ တုန႔္ျပန္မိခဲ့တယ္ေလ။ အျပန္အလွန္ အနမ္းေတြ ဖလွယ္ေနၾကတဲ့ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးေပါ့။ က်ေနာ့္ေပါင္ေပၚတင္ထားတဲ့ ဂစ္တာကို အသာေလး ကုတင္ေျခရင္းကို တြန္းပို႔လိုက္ရင္း ခ်စ္သူေလးကို က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲ တင္းတင္းဖက္ထားမိခဲ့တယ္။ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ေထြးေပြ႕ထားရင္း ခ်စ္သူရဲ့ ဆံႏြယ္ရွည္ေတြကို.. သူ႔ေက်ာျပင္ေပၚမွာပဲ အသာအယာ အျမတ္တနိုး သပ္ေပးရင္း ၾကင္နာေၾကာင္းျပေနမိတယ္။ ခဏေနမွ ခ်စ္သူက ကိုယ္လုံးခ်င္း ဆတ္ကနဲခြာလိုက္ရင္း စကားစေျပာတယ္။

“ေမာင္.. မ်က္ခုံးက ဘာျဖစ္လာတာလဲမွန္း…”

“ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ပုံ႔ရာ.. စက္ဘီးလဲၿပီး လက္ကိုင္နဲ႔ ေဆာင့္မိတာပါ..”

“လက္ကေရာ.. ပတ္တီးနဲ႔ပါလား..။ လာစမ္း ဒီနားကို..”

ဆိုၿပီး မီးေခ်ာင္းေအာက္တည့္တည့္ကို ဆြဲေခၚရင္း က်ေနာ့္ဒဏ္ရာေတြကို စစ္ေဆးေနျပန္တယ္။ မ်က္ခုံးအေပၚနားက ခ်ဳပ္ရာကိုေတြ႕သြားေတာ့ မ်က္လုံးေလးက တမ်ိဳးျဖစ္သြားတယ္။

“ေမာင္.. ဒါဘယ္သူခ်ဳပ္ေပးတာလဲ..”

“အာ.. ၿမိဳ႕ထဲကေဆးခန္းမွာ ဝင္ျပရင္း ခ်ဳပ္ေပးခဲ့တာပါ ပုံ႔ရာ..”

လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာက မသကၤာသလိုျဖစ္စျပဳလာတယ္။ က်ေနာ့္ဒဏ္ရာေတြကို ေသခ်ာၾကည့္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္လက္ေတြက အၿငိမ္မေနမိဘူး။ အခုအခံမဝတ္ထားတဲ့ ပုံ႔ပုံ႔စြပ္က်ယ္ေအာက္က နို႔ႏွစ္လုံးကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္ေနရင္း က်ေနာ္ အကၤ်ီေအာက္ကို လက္ႏွိုက္လၽွိုၿပီး ကိုင္ေနမိတယ္။ ခ်ဳပ္ရာေတြကို ၾကည့္ေနတဲ့ ပုံ႔ပုံ႔က မ်က္ေမွာင္တစ္ခ်က္က်ဳံ႕လိုက္ရင္း …

“ေမာင္.. ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္း”

လို႔ ေငါက္တယ္။

“ေဟ့ေကာင္.. မိပုံ႔…။ အဲ့ဒီကိစၥထက္ ေဟာ့ဒီကိစၥကို အရင္ကုေပးေတာ့”

လို႔ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ေျပာရင္း ေျဖခ်ထားတဲ့ ပုဆိုးေအာက္မွာ ေထာင္ထၿပီး မာန္ဖီေနတဲ့ က်ေနာ့္အငယ္ေကာင္ဆီ သူ႔လက္ကို ဆြဲယူၿပီး ကိုင္ခိုင္းလိုက္ေတာ့ ပုံ႔ပုံ႔တစ္ေယာက္..

“ဟမ္.. ေမာင္ေနာ္..”

ဆိုၿပီး လန႔္သြားရွာတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အာ႐ုံက ႏွစ္ေပမီးေခ်ာင္း အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ မာတင္းေျပာင္လက္ၿပီး အရည္ၾကည္ေလးေတြစို႔ေနတဲ့ က်ေနာ့္လီးဆီ ေရာက္ေနၿပီဗ်။ ဆုပ္ကိုင္ထားယုံတင္မကဘူး အထက္ေအာက္ ဂြင္းထုေပးသလို ကစားေပးေနၿပီ။ က်ေနာ့္လက္ေတြကလည္း ဖ်ိဳးကနဲဖ်တ္ကနဲ သူ႔စြပ္က်ယ္ေလးကို လွန္ၿပီးခၽြတ္ေပးလိုက္ၿပီး ခါးကထမီတပတ္ႏြမ္းေလးကို ေျဖခ်ၿပီးေနၿပီ။ က်ေနာ္နဲ႔ ပုံ႔ပုံ႔ အခုလိုမခ်စ္ရတာ ၂-၃ ရက္ ရွိသြားၿပီမို႔ ႏွစ္ေယာက္လုံးကလည္း ဆာေလာင္ေနၾကတာ သိသိသာသာကိုးဗ်။

က်ေနာ့္လက္ေတြကလည္း ေရွ႕မွာ ဒူးတစ္ဖက္ေထာင္ၿပီး ေျခတစ္ဖက္ဆင္းထိုင္ေနတဲ့ ပုံ႔ပုံ႔ေပါင္ၾကားထဲက ေစာက္ဖုတ္ကို လွမ္းႏွိုက္ၿပီး ကလိေပးေနတယ္။ ဘာမွေတာင္ ေသခ်ာမႏူးႏွပ္ရေသးဘူး ပုံ႔ပုံ႔တစ္ေယာက္

“ရၿပီ..ရၿပီ”

လို႔ ပါးစပ္က တိုးတိုးေျပာရင္း က်ေနာ့္ကို တြန္းလွဲၿပီး ပက္လက္အိပ္ခိုင္း၊ သူ႔ထမီေလးကို ဂြင္းလုံးခၽြတ္ပစ္လိုက္ရင္း က်ေနာ့္လီးကို ႁပြတ္ကနဲ ႁပြတ္ကနဲ ၄-၅ ခ်က္ေလာက္ ဆက္တိုက္ကုန္းစုပ္ၿပီးတာနဲ႔ ပက္လက္အိပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္အေပၚကို တက္ခြလာတယ္။ ဖရိုဖရဲျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔ဆံပင္ရွည္ေတြကို လက္နဲ႔သိမ္းလိုက္ၿပီး ပုခုံးအေရွ႕ဖက္ကေန ဘယ္ဖက္ရင္ဘတ္ေပၚ ခ်လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ က်ေနာ့္လီးကို လက္ကေလးနဲ႔ကိုင္ ဒူးေထာက္၊ ခါးကေလးကို မတ္မတ္ထားရင္း သူ႔ေစာက္ဖုတ္အဝမွာေတ့ရင္း က်ေနာ့္ကို တစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္လိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးမွ ဖိထိုင္ခ်လိုက္တယ္။

ပူေႏြးေႏြး စိုအိအိ အရသာေလးက တစ္ထစ္ခ်င္း ခံစားလိုက္ရတယ္။ ေျဖးေျဖးခ်င္း အဝင္ေခ်ာေအာင္ အသြင္းအထုတ္ အထိုင္အထေလး လုပ္ေနတုန္းမွာပဲ ခုနက တဖြဲဖြဲက်ေနတဲ့မိုးက သည္းသည္းမဲမဲ ရြာခ်လာျပန္ၿပီ။ မိုးသံတေဝါေဝါနဲ႔အတူ ပုံ႔ပုံ႔တစ္ေယာက္ က်ေနာ့္လီး သူ႔ေစာက္ဖုတ္ထဲ အဆုံးထိဝင္ေအာင္ ေဆာင့္ခ်ပစ္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္မွာ အင့္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ့္အေပၚကို ထပ္လၽွက္ေမွာက္အိပ္လာၿပီး က်ေနာ့္ႏွုတ္ခမ္းေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ စုပ္နမ္းရင္း ခါးအားကိုသုံး၊ ကိုယ္ေလးေကာ့ေကာ့ၿပီး က်ေနာ့္ကို လိုးေနျပန္တယ္ဗ်ာ။

ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ အဲ့လိုေကာ့လိုးေလး လိုးေနတာကို ပက္လက္အိပ္ေနရင္း သူ႔တင္ပါးေလးေတြကို ဆုပ္ေခ်ရင္း က်ေနာ္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးခံေနလိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့မွ ပုံ႔ပုံ႔ကိုယ္လုံးေလး ျပန္မတ္သြားရင္း.. မိုးသံေတြၾကားထဲမွာ…

“ေမာင္ေရ.. ပုံ႔ တအားခ်စ္မယ္ေနာ္.. ေကာင္းလာၿပီ..”

လို႔ ေအာ္ရင္း.. က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ကို သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ေသခ်ာေထာက္ၿပီး အားယူရင္း အသားကုန္ေဆာင့္ခ်ၿပီး လိုးေတာ့တာပဲဗ်ာ။ ကိုယ္လုံးအားေလးနဲ႔ တေဖာက္ေဖာက္ ေဆာင့္ခ်လိုက္၊ ေညာင္းလာရင္ ၾကက္ဖခြပ္သလို ေကာ့ေကာ့လိုးလိုက္နဲ႔ က်ေနာ့္ကို စိတ္ႀကိဳက္လိုးေနတာကို ေအာက္ကေန တုန္ခါေနတဲ့ သူ႔နို႔ညိဳစိုစိုအိအိႀကီးေတြကို ပင့္ကိုင္ထားရင္း နို႔သီးေခါင္းစူစူေလးေတြကို ေခ်လိုက္၊ နို႔တစ္အုံလုံးကို ဆုပ္ေခ်လိုက္လုပ္ရင္း က်ေနာ့္မွာ မီးပြင့္မတတ္ ေကာင္းေနတာေပါ့ဗ်ာ။

က်ေနာ့္ လီးတစ္ေခ်ာင္းလုံးတစ္ေလၽွာက္ တုန္ခါက်င္ဆိမ့္လာၿပီး အရမ္းေကာင္းတဲ့ ဖီလင္ေတြ တက္လာေတာ့မွ ပက္လက္လဲေနရာက လက္ျပန္ေထာက္ထထိုင္လိုက္ၿပီး ပုံ႔ပုံ႔ကိုယ္လုံးေလးကို တင္းတင္းဖက္ရင္း ေဘးတိုက္ဆြဲလွဲခ်လိုက္တယ္။ ပုံ႔ပုံ႔တစ္ေယာက္ ေအာက္ဖက္ကိုေရာက္သြားမွ သူ႔ေပါင္ႏွစ္လုံးကို တြန္းၿပီးေထာင္၊ က်ေနာ္က ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး အသားကုန္ ေဆာင့္လိုးေနမိျပန္တယ္။ ေထာင္ထားတဲ့ ေပါင္ႏွစ္လုံးေအာက္မွာ ဖင္အိအိႀကီးကို တဖန္းဖန္းျမည္ေအာင္ ရိုက္ခတ္မိတဲ့အထိ က်ေနာ္ ေဆာင့္လိုးေနမိတယ္။ မီးေခ်ာင္းရဲ့ အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ အရည္ေတြစို႔ေနတဲ့ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးထဲ က်ေနာ့္လီးအဝင္
အထြက္ မွန္မွန္လုပ္ေနတာကို ျမင္ေနရေတာ့ တမ်ိဳးဖီလင္တက္ေစျပန္တယ္။

အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ စိတ္လႊတ္ကိုယ္လႊတ္ ေဆာင့္လိုးေနမိေတာ့ က်ေနာ္ၾကာၾကာ ေအာင့္မထားနိုင္ေတာ့ဘူး။ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို တြန္းထားတဲ့ က်ေနာ့္လက္ႏွစ္ဖက္ကို တုန္ခါလွုပ္ရွားေနတဲ့ ပုံ႔ပုံ႔နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးဆီပို႔ၿပီး အားနဲ႔ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း စိတ္ရွိလက္ရွိ ေဆာင့္လိုးရင္း ခ်စ္သူဆရာဝန္မေလးရဲ့ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးထဲမွာ အခ်စ္ရည္ပူပူေတြကို ညႇစ္ထုတ္ပစ္လိုက္မိတယ္ဗ်ာ။

“အားးးးးး ရွီးးးးးးးး … ေကာင္းလိုက္တာ ပုံ႔ပုံ႔ရာ…”

မိုးသံေလသံေတြၾကားထဲမွာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ခ်စ္ခဲ့မိၾကတာေပါ့ေလ။ မနက္မိုးလင္းခါနီး ၄ နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ ဟိုဖက္အိမ္ကိုျပန္ဖို႔ က်ေနာ္ အသာေလးထေတာ့ က်ေနာ့္ကိုဖက္ၿပီး အိပ္ေနတဲ့ ပုံ႔ပုံ႔က အိပ္မွုန္စုံမႊားနဲ႔ မလြတ္တမ္း ဖက္တြယ္ရင္း..

“အင္.. ေမာင္.. ျပန္ေတာ့မလို႔လား..။ မျပန္ခင္ တစ္ခါခ်စ္ဦးကြာ”

ဆိုၿပီး ေတာင္းဆိုလို႔ ခပ္သြက္သြက္ေလး အဝတ္အစားေတြ ေသခ်ာမခၽြတ္ပဲ ထမီေလးကိုလွန္တင္၊ ကုတင္ေဇာင္းမွာ ေလးဖက္ကုန္းခိုင္းၿပီး ဆံပင္ရွည္ေတြကို ျမင္းဇက္ႀကိဳးကိုင္သလို ကိုင္ရင္း တစ္ခါလိုးခဲ့ရေသးတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ခဏေလးေမွးလိုက္တာ မနက္ ၈ နာရီေက်ာ္မွ နိုးလာတယ္။ က်ေနာ္ထၿပီး ကိုယ္လက္သန႔္စင္ေနတုန္းမွာ အျပင္ကျပန္လာတဲ့ဟန္နဲ႔ ပုံ႔ပုံ႔ေရာက္လာတယ္။ မ်က္ႏွာေလးက မဲ့တဲ့တဲ့ေလး ျပဳံးေနေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ တမ်ိဳးျဖစ္သြားေသးတယ္။

“ဘယ္သြားတာလဲ..ဟေကာင္!!”

လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့..

“ၿမိဳ႕ထဲခဏသြားတာ”

လို႔ေျပာရင္း က်ေနာ့္ကို အဓိပၸါယ္ပါပါ စိုက္ၾကည့္ေနေတာ့ က်ေနာ္ လိပ္ျပာမလုံသလို ျဖစ္သြားတယ္ဗ်ာ။

“ဒီေန႔ ပုံ႔ ေဆး႐ုံမသြားဘူး..။ ေမာင္နဲ႔ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၾကတာေပါ့”

လို႔ စကားစလာေတာ့ အနီေလးဆီ လစ္မလို႔ စိတ္ကူးေနတဲ့ က်ေနာ္ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနတယ္။ သက္ျပင္းႀကိတ္ခ်ရင္း ေခါင္းၿငိမ့္ျပလို႔ သူဝယ္လာတဲ့ အသားငါးေတြကို ခ်က္ျပဳတ္ဖို႔ လွီးခၽြတ္တုံးတစ္ေနဖို႔ ျပင္လိုက္တယ္။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ စိတ္အိုက္အိုက္နဲ႔ ပုံ႔ပုံ႔နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ခ်က္ျပဳတ္လုပ္ကိုင္ေနမိတယ္။ ဘြားေလးေမတစ္ေယာက္ မီးဖိုခန္းထဲေရာက္လာၿပီး

“အမယ္မယ္… ဒီႏွစ္ေကာင္ တက္ညီလက္ညီပါလား”

လို႔ ေျပာရင္း

“ဘယ္သူက အိုးသူႀကီးတုန္း”

လို႔ ေမးေတာ့ ပုံ႔ပုံ႔က…

“အရီးေမေရ.. ဖိုးသက္က အခ်က္အျပဳတ္မွာ ကၽြမ္းက်င္တယ္ဆိုတာ.. ဒီမနက္မွ သိလာရလို႔… သူ႔လက္ရာေလး ျမည္းမလို႔ ရွင္…”

လို႔ သေရာ္ေတာ္ေတာ္ေလသံေလးနဲ႔ ရယ္သလို ေမာသလို ေျပာလာေတာ့ က်ေနာ္ေခါင္းနပန္း ႀကီးသြားတယ္။ ပုံ႔ပုံ႔ ဘာကိုဆိုလိုဘာလိမ့္ဆိုၿပီး နေဝတိမ္ေတာင္ျဖစ္စ ျပဳလာၿပီ။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ သတိထားမိေနတာက အခုမနက္ ပုံ႔ပုံ႔ က်ေနာ့္ကို စကားေသခ်ာမေျပာပဲ စိုက္စိုက္ၾကည့္ေနတာ ခဏခဏရွိေနၿပီဗ်။ ၾကည့္လိုက္တိုင္းလည္း မ်က္ႏွာက ျပဳံးမဲ့မဲ့နဲ႔ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ ေနရထိုင္ရ ခက္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ အျပစ္လုပ္ထားမိတဲ့လူဆိုေတာ့ မလုံမလဲ ျဖစ္ေနတာပါဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးေနရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပုံ႔ပုံ႔ စကားသိပ္မေျပာတာကလည္း သူ႔နဂိုက အဲ့လိုခပ္ေအးစက္စက္ ေနတတ္တာကိုး။ တီတီတာတာ ေျပာတတ္တဲ့ အနီေလးနဲ႔ မတူဘူးေလ။ က်ေနာ္ခ်က္ျပဳတ္ေနတဲ့ အနားကို လာလာရပ္ရင္း

“ရွမ္းဟင္းေလးေတြေနာ္ အနံ့ေလးေတြကလည္း ေမႊးႀကိဳင္ေနတာပဲ ဟင္းဟင္း”

ဆိုၿပီး လာကပ္ေျပာျပန္တယ္။ က်ေနာ္ ဆတ္ကနဲ တုန္သလို ျဖစ္သြားတယ္။ အဲ့ဒီ ဟင္းဟင္း ဆိုတဲ့ အသံက က်ေနာ့္ကို ေျခာက္ျခားေစတယ္ဗ်ာ။ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ခပ္တည္တည္ လုပ္ေနလိုက္တယ္။ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၿပီးေတာ့

“ခဏနားဦးမယ္”

ဆိုၿပီး ပုံ႔ပုံ႔ သူ႔အိမ္ဖက္ ျပန္သြားတယ္။ ေန႔လည္ ၃ နာရီေက်ာ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ဒီဖက္အိမ္ကို ျပန္ကူးလာၿပီး

“အျပင္သြားမလို႔ လိုက္ပို႔ပါ”

ဆိုၿပီး အဝတ္အစားေတြ လဲခိုင္းေရာဗ်။ သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္က

“ဘာပြဲသြားတက္မလို႔တုန္းဟ”

လို႔ေတာင္ ေမးမိလိုက္ေသးတယ္။ ဝတ္ထားတာလည္း ၾကည့္ဦးေလ..။ တင္ပါးေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ထိရွည္တဲ့ ဆံပင္ကို က်စ္ဆံၿမီးတုတ္တုတ္ႀကီး က်စ္ၿပီး အဖ်ားမွာ လက္ကိုင္ပုဝါ အျဖဴဆြတ္ဆြတ္ကေလးနဲ႔ ခ်ည္ထားတယ္။ ခါးတိုအကၤ်ီေကာ ထမီပါ အနက္ေရာင္ေပၚမွာ ၾကယ္ျဖဴျဖဴေလးေတြပါတဲ့ ဝမ္းဆက္ကေလးနဲ႔ဆိုေတာ့ ၾကည့္လို႔ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ။ မ်က္ႏွာသြယ္သြယ္ေလးကို မိတ္ကပ္ရည္ပါးပါးေလး ပြတ္ၿပီး၊ ႏွုတ္ခမ္းဆိုးေဆး အေရာင္ရင့္ရင့္ဆိုးထားေတာ့ ႂကြတက္ေနတာပဲ။ လက္ထဲမွာ ေခါက္ထီးအနက္ကေလးကို ကိုင္လို႔ ျပဳံးစိစိေငးၾကည့္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ေရွ႕မွာ ရင္ကေလးခ်ီ တင္ကေလးေနာက္ပစ္ၿပီး..

“ေတာ္ေတာ္လွတယ္ေပါ့ ဟုတ္လား ဆရာေလး”

လို႔ ရယ္က်ဲက်ဲေမးရင္း ကိုယ္ဟန္ျပေနတာကို..

“ကမၻာမွာ အလွဆုံးလို႔ေတာင္ ထင္ေနၿပီဗ်ာ”

လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္မိေသးတယ္။ ရွပ္လက္ရွည္အျဖဴတစ္ထည္ ေကာက္စြပ္လိုက္ၿပီး ပုဆိုးကို ဂ်င္းပန္အျပာနဲ႔ ေကာက္လဲလိုက္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔

“သြားစို႔”

ဆိုၿပီး ပုံပုံ႔ကို စက္ဘီးနဲ႔တင္ၿပီး အိမ္ကထြက္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔လမ္းထဲက ထြက္လာတာနဲ႔ အေနာက္ကေန ေစြ႕ကနဲ က်ေနာ့္ခါးကိုဖက္ၿပီး ေက်ာ္ျပင္ကို ပါးနဲ႔အပ္ထားရင္း မွီတြယ္လာတယ္။

“ကမ္းနားလမ္းဖက္ကိုနင္း”

ဆိုၿပီး လွမ္းေျပာလို႔ ကမ္းနားလမ္းဖက္ကို ဦးတည္လိုက္တယ္။ ေန႔လည္ပိုင္းျဖစ္ေပမယ့္ မိုးကေတာ္ေတာ္ေလး အုံ႔ေနေတာ့ စက္ဘီးနင္းရတာ ေျခခင္းလက္ခင္းသာေနတယ္။ ခပ္မွန္မွန္ေျဖးေျဖးေလး နင္းေနရာက ဟိုးအရင္က က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ထိုင္ဖူးတဲ့ မန္က်ည္းေဖ်ာ္ရည္ဆိုင္ကေလးေရွ႕ေရာက္ေတာ့..

“ေမာင္.. ရပ္ေတာ့”

ဆိုလို႔ ဘရိတ္ဆြဲၿပီး ရပ္လိုက္တယ္။ မန္က်ည္းေဖ်ာ္ရည္ဆိုင္ရဲ့ အစြန္ကမ္းပါးထိပ္ လူရွင္းတဲ့ စားပြဲအျပာေလးဆီကို ေရာက္သြားၾကရင္း ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ အနားမွာ လူသူေလးပါး မရွိတဲ့အျပင္ မိုးနံ့ပါတဲ့ ေလညႇင္းေလးက တိုက္ခတ္ေနတယ္။ မန္က်ည္းေဖ်ာ္ရည္ တစ္ေယာက္တစ္ခြက္စီမွာရင္း တစိမ့္စိမ့္ က်ိဳက္ေနၾကရင္း စကားမေျပာျဖစ္ၾကေသးဘူး။

ေလအေဝွ႕မွာ ခ်စ္သူေလးရဲ့ နဖူးေျပာင္တင္းတင္းေလးအေပၚ ဝဲက်ေနတဲ့ ဆံၿမိတ္ကေလးေတြ တလႊင့္လႊင့္ျဖစ္ေနတာကို က်ေနာ္ ၾကည့္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေငးရင္း အိပ္ေထာင္ထဲက စီးကရက္တစ္လိပ္ကို ထုတ္ၿပီး မီးျငႇိဖြာရွိုက္ေနမိတယ္။

“ေဒါက္တာရီရီ.. ဒီအေအးဆိုင္ကေလး လာဖို႔အေရး ဒီေလာက္ေတာင္ အလွျပင္လာရသလားဟ”

ဆိုၿပီး က်ေနာ္က စကားစေတာ့.. ဘာမွျပန္မေျပာပဲ စိုက္ၾကည့္ေနေသးတယ္..။ ၿပီးမွ..

“ေမာင္က ပုံ႔ပုံ႔ကို လွတပတေလး မျမင္ခ်င္ဘူးလား”

လို႔ ေငါ့ေတာ့ေတာ့ ျပန္ေျပာလာေတာ့.. က်ေနာ္က

“ဟုတ္ပါၿပီ.. ဟုတ္ပါၿပီ”

လို႔ စကားနည္းရန္စဲ လုပ္လိုက္ရတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ…

“ေဟာ..”

ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ေက်ာဖက္ကို လွမ္းေမာ့ၾကည့္ဟန္ျပဳလိုက္ေတာ့ က်ေနာ္ေခါင္းငဲ့ၿပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။

ဘုရားဘုရား… က်ေနာ္တို႔စားပြဲဝိုင္းဆီကို ေလၽွာက္လာေနတာ .. က်ေနာ့္ခ်စ္သူ အနီေလးပါလား…။ အျပဳံးခ်ိဳဆုံး မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ ပုံ႔ပုံ႔ဆီကို လာေနၿပီဗ်။ ပုံစံေလးကိုလည္း ၾကည့္လိုက္ဦး…။ အိုမီဂါပုံစံ ပုခုံးထိ႐ုံ ဆံပင္ေလးေတြကို ဖားလ်ားခ်ထားလို႔ ဘီးကုတ္ဝါဝါေလးမွာ ကံေကာ္ပန္းအျဖဴေလး ပန္ထားတယ္။ အနီရင့္ရင့္ လက္ျပတ္အကၤ်ီေလးနဲ႔ သုံးဘီးကားေရာင္ ထမီေလးကို ခါးမွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ စည္းေႏွာင္ထားေတာ့ ႐ုပ္ကေလးနဲ႔ ဟပ္ေနေအာင္ ၾကည့္ေကာင္းလိုက္တာဗ်။ ဒီေနရာကို သူဘာလာလုပ္တာလဲလို႔ ခ်က္ခ်င္း က်ေနာ္ စဥ္းစားလိုက္မိေတာ့.. အေတြးတစ္ခု ေပါက္သြားလို႔ ပုံ႔ပုံ႔ဖက္ကို ဆတ္ကနဲ လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ “စိတ္ကိုၿငိမ္ေအာင္ထိန္းေနာ္.. ေမာင္..” လို႔ ေအာင္နိုင္သူအျပဳံးနဲ႔ ဆရာဝန္မေလးက က်ေနာ့္ကို ေျပာလာေရာဗ်ာ။…(ဇာတ္သိမ္းပိုင္းလာမည္)