ဟင်း.. ကဲ .. ပေးစမ်းပါ… ရှင့်ဟာကြီး.. ဒီမှာကြည့်.. တွေ့လား.. ဒီအဖျားနဲ့ ဒီနေရာတွေကို…See more. .

ယနေ့သည်ကား တနင်္ဂနွေနေ့ဖြစ်သဖြင့် မော်လီသည် ရေကူးဝတ်စုံဝတ်ကာ ခြံဝင်းအတွင်းရှိ လှေဆိပ်တွင် ဆိုက်ကပ်ထားသည့် နှစ်ယောက်စီးလှေငယ်ကို လှော်ပြီးှလျှင် တဘက်ခြံမှ လှေဆိပ်သို့ ရောက်လာ၏။ လှေဆိပ်တွင် ရေကူးဘောင်းဘီတိုလေးကို ဝတ်ကာစောင့်နေသူကား မောင်ဝင်းနိုင်ပေတည်း။ မော်လီက လှေဦးကို ကမ်းကပ်ပေးလိုက်သောအခါ ဝင်းနိုင်သည လှေပေါ်လှမ်းတတ်ကာ ကမ်းမှခွာလိုက်ကြ၏။ လှေပေါ်တွင်ထိုင်ချရင်း ဝင်းနိုင်သည် မော်လီအား လည်ပြန်လှဲ့ကာ ရေကူးဝတ်စုံကို ကိုယ်ပေါ်တွင် ချပ်ယပ်တင်းကြပ်စွာ ဝတ်ထားသဖြင့် မို့မောက်စွင့်ကားနေသည့် ကိုယ်ခန္ဓာ၏ အစိတ်အပိုင်းတို့ကို စူးစိုက်ကြည့်နေ၏။

‘မော်လီ.. မင်းဟာ တနေ့ထက်တနေ့ အလှတွေ တိုးလာပါလားကွယ်’ ‘တော်စမ်းပါ.. ကိုကိုနိုင်ရာ… လျှာအရိုးမရှိတိုင်း.. ပလီပလာပြောဘို့ဘဲ တတ်တယ်’ မော်လီက ဝင်းနိုင်သည် မိမိငယ်ချစ်ဦးပင်ဖြစ်သော်လည်း သူ၏ရိုးအမှုကြောင့် ယခုအခါ မိမိမှာ အပျိုရည်ပျက်သွားသည်ကို တွေးမိကာ စိတ်လည်းမကောင်း၊ ဒေါသလည်း ဖြစ်မိကာ ပြောလိုက်၏။

‘ကိုယ့် ငယ်ချစ်ဦးမို့.. ပလီပလာပြောတာကို စိတ်ဆိုးသလား ဒါလင်ရယ်’ ‘သွားစမ်းပါ.. ကိုကိုနိုင်ဟာ.. လူအ.. လူနဘဲ.. သိလား’ ဟု မော်လီက နှုတ်ခမ်းကလေးစူကာ ရန်တွေ့လိုက်လေသည်။ ‘ဘာ… ဘာ.. ကိုယ့်ကို လူအ… ဟုတ်လား… ကဲ.. ပြောဦး.. ပြောဦ..’ ဟု ဆိုကာ ဝင်းနိုင်သည် လှေငယ်ကို တိမ်းမှောက်မသွားစေရန် လက်ဖြင့်ထိမ်းကာ မော်လီ၏ ကိုယ်ကို ရှေ့သို့ကိုင်းညွတ်လာအောင် ဆွဲယူပြီး သူမ၏ နှုတ်ခမ်းပါးနှစ်လွှာကို ငုံခဲ့၍ ခပ်ကြမ်းကြမ်းစုပ်ယူလိုက်၏။

မော်လီသည် ပူးကပ်နေသည် ဝင်းနိုင်၏ မျက်နှာကို တွန်းခွလိုက်ရင်း… ‘တော်ပါ.. အခုမှ.. လူတွေမြင်ကုန်ပါ့မယ်’ ဟု သူမက ညုတုတုပြောလိုက်၏။ ‘လူတွေမြင်မှာစိုးလို့.. မမြင်ကွယ်ရာဆိုရင် သဘောရှိ ဟုတ်လားမော်လီ.. ဟဲ..ဟဲ’ ဟု ဝင်းနိုင်က ရွှတ်နောက်နောက် ပြောရင်းက လှေငယ်ကို ခပ်သွက်သွက်လှော်ခတ်နေသည်။ ‘တော်စမ်းပါ.. နောက်ဘို့ဘဲတတ်တယ်. နောက်ဦး.. နောက်ဦး…’ဟုဆိုကာ မော်လီက ဝင်းနိုင်၏ ကျောပြင်အား လက်သီးဆုပ်လေးဖြင့် ထုကာ တရိပ်ရိပ်ပြေးနေသည့် လှေငယ်ပေါ်တွင် လိုက်ပါလာလေ၏။ မကြာမီပင် သူတို့နှစ်ဦး လှော်ခတ်လာသည့် လှေကလေးမှာ လူပြန်လျက်ရှိသော ကြက်ကျွန်းဘက်သို့ ရောက်ရှိသွားလေသည်။

‘ကဲ မော်လီ.. လှေဆိုက်ပြီ ကိုယ်တို့ ဒီမှာ ရေကူးကြရအောင်’ ဟု ဝင်းနိုင်ကပြောဆိုပြီး ကမ်းစပ်သို့ ကပ်လိုက်လေသည်။ သူတို့နှစ်ဦး ကမ်းပေါ်သို့ ရောက်သွားသည်နှင့် တပြိုင်နက် အကြံသမား ဝင်းနိုင်က မော်လီ၏လက်ကိုဆွဲကာ လူမမြင်နိုင်သည် ချုံကွယ်တခုသို့ ခေါ်ဆောင်လာ၏။ ‘ကိုကိုနိုင်ကလဲကွာ.. လူမြင်ကွင်းကြီးမှာ.. ဘာများလုပ်မလို့လဲ.. တယောက်ယောက်တွေ့သွားလို့ အရှက်ကွဲနေပါ့မယ်’ ဟု မော်လီကပြောသော်လည်း တဇွတ်ထိုးသမား ဝင်းနိုင်ခေါ်ရာသို့သာ ပါခဲ့ရလေသည်။

‘ကဲ.. ဒီချုံပုတ်အကွယ်.. ဟောဒီက မြက်မွေ့ယာ ကဗ္ဗလာပေါ်မှာ ထိုင်ပြီး ချစ်တင်းနှီးနှောတာ ဘယ်သူမြင်မှာတဲ့လဲ.. လာ.. ဒီမှာထိုင်’ ဟု ပြောကာ ဝင်းနိုင်က သူမ၏လုံးကျစ်သော ခန္ဓာကိုယ်လေိးကို သူ့ရင်ခွင်ဝယ် ပွေ့ဖက်ပြီး ထိုင်ချလိုက်ကြ၏။ သူ၏ရင်ခွင်တွင်းဝယ် မှီထိုင်နေသော မော်လီ၏ ကိုယ်အထက်ပိုင်းမှ ကားစွင့်မို့မောက်နေသည့် စနေနှစ်ခိုင်ကို ရေကူးအဝတ်ပေါ်မှ မြင်တွေ့ရသည်ကို အားရကျေနပ်ခြင်းမရှိသော ဝင်းနိုင်က အသားပကတိ ကိုင်တွယ်၍ ကြည့်လိုစိတ်များ တဖွားဖွားပေါ်လာမိ၏။ ထိုမှတဖန် သူ၏မျက်လုံးများက အောက်ပိုင်းဆီသို့ ကျစ်စားမိပြန်သော် ကြီးမားတုတ်ခိုင်သာ ပေါင်တန်ဖြူဖြူဖွေးဖွေးကြီးနှင့် ပေါင်ရင်းဂွဆုံမှ ဖါးခုံညှင်းပမာ အထင်းသာ မို့မောက်နေသော စောက်ဖုတ်အုံကိုကြည့်ကာ ရင်ဝယ် ဖိုလှိုက်လာသည်။

‘မော်လီ…. မော်လီ… ကိုယ်တော့ မင်းကို ချစ်တော့မယ်နော်’ ဝင်းနိုင်က မော်လီ၏ မေးလေးကို လက်ဖြင့် ပင်မကာ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို အားရပါးရ တပြွတ်ပြွတ်စုပ်ယူလိုက်သည်။ သူ၏ကျောပြင်ကျယ်ကြီးအား မော်လီက သိုင်းဖက်၍ မျက်လုံးများ မှေးကား စင်းသွားလေသည်။ သူမနှုတ်ခမ်းပါးနှစ်လွှာအား ငုံခဲ၍ စုပ်ယူနေရင်း ဝင်းနိုင်က မော်လီ၏ ရေကူးဝတ်စုံမှကြိုးကို တဖြေးဖြေးဖြုတ်ချလိုက်ရာ ကိုယ်ခန္ဓာအပေါ်ပိုင်းမှာ ဗလာကျင်းသွားပေပြီ၊ သူက သူမနှုတ်ခမ်းကို လွှတ်လိုက်၏။

‘ဟင်.. ကိုကိုနိုင်.. ဘာဖြစ်လို့ အင်္ကျီကြိုးဖြုတ်ရတာလဲ.. တယောက်ယောက်တွေ့သွားလို့ အရှက်ကွဲနေပါဦးမယ်.. ပြန်ချီပေးကွယ်’ ‘ဒီနေရာက လူပြတ်ပါတယ်ကွယ်… အကို့ကို တကယ်ချစ်ရိုးမှန်ရင် အခုလို အခါအခွင့်သင့်တုန်း ချစ်စမ်းပါရစေလားကွယ်.. နော်..နော်’ ရမ္မက်ဇော ပြင်းထန်လာပြီးဖြစ်သော ဝင်းနိုင်က သူမအား ပေါင်ပေါ်လှဲသိပ်လိုက်ပြီး နို့အုံတဖက်ကို လက်ဖြင့်ဆုပ်နယ် ဆော့ကစားရင်း ကျန်နို့တလုံးကို ပါးစပ်ဖြင့် တပြွတ်ပြွတ်မည်အောင် စို့ပေးလိုက်ရာ မော်လီမှာ ထွန့်ထွန့်လူးသွားပြီး ‘အဟင့်.. ယားတယ်ကွယ်.. ယားတယ်’ ဟု သူမက မပွင့်တပွင့် လေသံလေးဖြင့် နော့ကြူလိုက်၏။

မော်လီသည် ဝင်းနိုင်က နို့သီးခေါင်းလေးအား အားပြင်ပြင်းဖြင့် စုတ်ပေးလိုက်တိုင်း သူမတကိုယ်လုံးမှာ တလူးလူး တလွန့်လွန့်နှင့် ဖြစ်နေ၏။ ဝင်းနိုင်ကလည်း သူမနို့သီးခေါင်းအား စုတ်နေရာမှ သူမခါးအောက်ပိုင်းတွင် ကျန်ရှိနေသေးသော ဘောင်းဘီအဆက်ကို ချွတ်ရန် ကြိုးစားနေသည်။

‘ကိုကိုနိုင်.. ဘောင်းဘီကို ဘာဖြစ်လို့ ချွတ်နေတာလဲကွယ်… အဲဒီအထိတော့ ဒီမှာအလိုမလိုက်ပါရစေနဲ့နော်၊ မော်လီဘယ်လိုမှ စိတ်မလုံလို့ပါ’ဟု သူမ၏ခါးမှ ဘောင်းဘီချွတ်နေသော ဝင်းနိုင်လက်ကအား ဆုပ်ဆွဲရင်းက တောင်းပန်နေသည်။ ‘ဒီနေရာ လုံပါတယ်မော်လီရယ်.. ကိုယ်စိတ်မထိန်းနိုင်တော့လို့.. ညင်းမနေပါနဲပတော့ ဒါလင်ရယ်’ ဟုပြောကာ ဝင်းနိုင်က မော်လီ၏ဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်လိုက်ရာ.. ‘အို.. ကိုကိုနိုင်… မော်လီရှက်တယ်… အဟင့်.. အဟင့်..’ ဟု ပြောကြားလိုက်ရင်း မော်လီက သူမမျက်နှာကို လက်ဖဝါး နှစ်ဖက်ဖြင့် အုပ်ထားလိုက်လေသည်။

ဝင်းနိုင်သည် သူ့ရှေ့မှောက်မှ အဝတ်ဗလာကျင်း၍ မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း ဖြစ်နေသည့် မော်လီ၏ ကိုယ်ခန္ဓာတခုလုံးအား စေ့စေ့ကြည့်နေမိရာမှ သူမခန္ဓာတခုလုံးမှာ နေရောင်တွင် ဝင်းလဲ့တင့်ရွှန်းနေ၏။ သူမ၏ ကြီးထွားတေသာ ကိုယ်ခန္ဓာအထက်ပိုင်းတွင် မို့မောက်ကားစွင့်မာကျစ်နေသည့် နို့အုံလေးများမှာ တောင်ထိပ်ကလေးပမာထင်ရ၍ နို့သီးခေါင်းလေးများမှာလည်း ပတ္တမြားလုံးပမာ နီရဲနေ၏။ ဝင်းဝါဖြူဝင်းနေသော ဝမ်းဗိုက်သားမှားမှာလည်း သိမ်ငယ်သောခါးဖြင့် အလိုက်သင့်စွာ ခပ်မို့မို့လေးဖြစ်နေ၍သာမက တုတ်ခိုင်သာ ပေါင်ရင်းဂွဆုံမှ ဆင်ဦးကင်းသဏ္ဍာန် ဝါဝင်းမို့မောက်နေသည့် စောက်ဖုတ်ခုံမှာ မြင်ရသူဝင်းနိုင်အဖို့ ဘဝင်တသိမ့်သိမ့် တုန်စေသည်။

သူ၏ပေါင်ပေါ်တင်ထာသည့် မော်လီ၏ကိုယ်ခန္ဓာအား ဝင်းနိုင်က မျက်ခင်းပြင်ပေါ်တွင် ပက်လက်ကလေးချလိုက်ပြီး သူ၏ဘောင်းဘီတို့လေးကို ချွတ်လိုက်ရာ တငေါက်ငေါင် တောင်ထနေသည့် လိင်တန်ကြီးကို မော်လီက မျက်စေ့ဖွင့်ကြည့်ရင်း.. ‘အိုး.. ကိုကိုနိုင်.. ကိုကိုနိုင့်ဟာကြီး… မော်လီကြောက်တယ်ကွယ်.. အဟင့်.. မော်လီ့ဟာလေး ကွဲပြဲကုန်လိမ့်မယ်.. ကြောက်တယ်ကွယ်’ ဟု သူမကပြောဆိုသော်လည်း ဦးကျော်မင်း၏ ကြီးထွားရှည်လျားသော လိင်တန်ကြီး၏ အလိုးအညှောင့် ခံပြီးသားဖြစ်လင့်ကစား သူမကိုယ်သူမ အပျိုထွတ်ထွတ်လေးပမာ ကြောက်အားပိုဟန်ဖြင့် ပြောလိုက်ခြင်းပင်မဟုတ်ပါလော။

‘အော်.. မော်လီကလည်း ခက်လိုက်တာ.. မင်းနာအောင် ကိုယ်လုပ်ရက်ပါ့မလား.. အးရပါးရ ချစ်စမ်းပါရစေလား၊ အချစ်ရယ်’ဟု ပြောကာ ဝင်းနိုင်က မော်လီစောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်း စေ့နေသည့်အတိုင်း ထပ်လျက်သာ မှောက်ချလိုက်ရာ သူ၏လိင်တန်မှာ စောက်ခေါင်းထဲမဝင်ဘဲ ဘေးသို့ ချော်ထွက်သွား၏။

မော်လီစိတ်ထဲတွင် ဝင်းနိုင်သည် လူပျိုစစ်စစ်ပင်ဖြစ်သည်ဟု ယုံကြည်ကာ သူမကိုယ်တိုင် လမ်းကြောင်းဖေးမမှ ကာမစခမ်းပွင့်လင်းမည်ဟု သိရှိသွားလေးသည်။ ‘ကိုကိုနိုင်ကလဲကွာ.. သူ့ဟာကြီးက မော်လီ့ပေါင်ကြားထဲမှာ ကြည့်လဲကြည့်ပါဦး ဆရာကြီးရဲ့’ သူမကလမ်းကြောင်းပေးလိုက်သဖြင့် ဝင်းနိုင်သည် ရှက်ကိုးရှက်ကန်းအမူအယာဖြင့် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်သည့် အခိုက် မော်လီက သူမပေါင်နှစ်ဖက်အား ဝင်းနိုင်၏ ပုခုံးနှစ်ဖက်ပေါ်သို့ မြှောက်ကား၍တင်ပေးလိုက်၏။

ထိုသို့ပြုလုပ်ပေးလိုက်သဖြင့် မော်လီ၏စောက်ဖုတ်မှာအလည်မှ ဟတ်တက်ကွဲသွားရာ အသင်ဖြစ်နေရင်း ဝင်းနိုင်က လိင်တန် ဒစ်ဖျားကို စောက်ခေါင်းဝတေ့က သူ့ဖင့်ကို အသာကြွ၍ ခပ်ပြင်းပြင်းဆောင့်ချလိုက်ရာ.. ‘ဖျစ်.. ဖျိ… ဖျိ… ဖျိ…’ဟူသော အသံနှင့်အတူ ကာမရှေ့ပြေးစောက်ရည်ကြည်များ နည်းပါးနေသေးသည့် မော်လီ၏ စောက်ခေါင်းကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲသို့ မချိမဆံ့ဝင်သွားသလို… ‘အမလေး..လေး… သေပါပြီ ကိုကိုနိုင်ရယ်… ကျမဟာလေး စုတ်ပြတ်ကုန်ပါပြီ.. ကျွတ်.. ကျွတ်..’ ဟု နာကျင်မှုဒဏ်ကို မခံနိုင်သော မော်လီအသံက ထွက်ပေါ်လာလေသည်။ အမှန်အားဖြင့် မော်လီသည် ဝင်းနိုင်၏ လိင်တန်ထက် ကြီးမားသော ဦးကျော်မင်း၏ လိင်တန်အလိုးကို ခံဘူး၍ အတွေ့အကြုံရှိသော်လည်း ဝင်းနိုင်က ကာမဆန္ဒကို အစွမ်းကုန် နှိုးဆွပြုစုခြင်း မရှိသဖြင့် ဒလကြမ်းလိုးဆောင့်လိုက်မှုကြောင့် အသဲခိုက်အောင် နာကျင်သွားခြင်းဖြစ်၏။

ဝင်းနိုင်က သူမစောက်ခေါင်းထဲသို့ အောင်းနေသော လိင်တန်ကို တဖြေးဖြေးပြန်နှုတ်လိုက်ရာ ‘ဘွတ်’ကနဲမည်ကာ တချောင်းလုံး ပြန်ထွက်လာလေ၏။ ‘ဟင်… ဒါက ဘာဖြစ်လို့ နှုတ်လိုက်တာလဲ’ ‘အို.. နာတယ်ဆိုကွဲ့.. ကိုကိုနိုင် မင်းနာကျင်ထိခိုက်အောင် မလုပ်ရက်ပါဘူူး’ ‘အော်… ဒုက္ခ.. ဒုက္ခ.. ဟင်း.. ကဲ .. ပေးစမ်းပါ… ရှင့်ဟာကြီး.. ဒီမှာကြည့်.. တွေ့လား.. ဒီအဖျားနဲ့ ဒီနေရာတွေကို ကောင်းကောင်းပွတ်ပေး.. မော်လီက လုပ်တော့ဆိုမှ နင့်ဟာကို မော်လီ့ဟာထဲ ထည့်ပြီး လုပ်တော်မူပါဘုရား.. ကဲ.. လူလဲ.. အရှက်ကုန်ရော…’ ပြောပြောဆိုဆို မော်လီက ဝင်းနိုင်၏ လိင်တန်ကို ကိုင်ကာ သူမစောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းတလျှောက်နှင့် စောက်စေ့ပြူးပြူးကြီးအား ပွတ်တိုက်ပေးရန် သေသေချာချာ သင်ပြလိုက်ပြန်လေသည်။(ဇာတ်သိမ်းပိုင်းပြီး)

Zawgyi

ယေန႔သည္ကား တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္သျဖင့္ ေမာ္လီသည္ ေရကူးဝတ္စုံဝတ္ကာ ၿခံဝင္းအတြင္းရွိ ေလွဆိပ္တြင္ ဆိုက္ကပ္ထားသည့္ ႏွစ္ေယာက္စီးေလွငယ္ကို ေလွာ္ၿပီးွလွ်င္ တဘက္ၿခံမွ ေလွဆိပ္သို႔ ေရာက္လာ၏။ ေလွဆိပ္တြင္ ေရကူးေဘာင္းဘီတိုေလးကို ဝတ္ကာေစာင့္ေနသူကား ေမာင္ဝင္းႏိုင္ေပတည္း။ ေမာ္လီက ေလွဦးကို ကမ္းကပ္ေပးလိုက္ေသာအခါ ဝင္းႏိုင္သည ေလွေပၚလွမ္းတတ္ကာ ကမ္းမွခြာလိုက္ၾက၏။ ေလွေပၚတြင္ထိုင္ခ်ရင္း ဝင္းႏိုင္သည္ ေမာ္လီအား လည္ျပန္လွဲ႔ကာ ေရကူးဝတ္စုံကို ကိုယ္ေပၚတြင္ ခ်ပ္ယပ္တင္းၾကပ္စြာ ဝတ္ထားသျဖင့္ မို႔ေမာက္စြင့္ကားေနသည့္ ကိုယ္ခႏၶာ၏ အစိတ္အပိုင္းတို႔ကို စူးစိုက္ၾကည့္ေန၏။

‘ေမာ္လီ.. မင္းဟာ တေန႔ထက္တေန႔ အလွေတြ တိုးလာပါလားကြယ္’ ‘ေတာ္စမ္းပါ.. ကိုကိုႏိုင္ရာ… လွ်ာအ႐ိုးမရွိတိုင္း.. ပလီပလာေျပာဘို႔ဘဲ တတ္တယ္’ ေမာ္လီက ဝင္းႏိုင္သည္ မိမိငယ္ခ်စ္ဦးပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ၏႐ိုးအမႈေၾကာင့္ ယခုအခါ မိမိမွာ အပ်ိဳရည္ပ်က္သြားသည္ကို ေတြးမိကာ စိတ္လည္းမေကာင္း၊ ေဒါသလည္း ျဖစ္မိကာ ေျပာလိုက္၏။

‘ကိုယ့္ ငယ္ခ်စ္ဦးမို႔.. ပလီပလာေျပာတာကို စိတ္ဆိုးသလား ဒါလင္ရယ္’ ‘သြားစမ္းပါ.. ကိုကိုႏိုင္ဟာ.. လူအ.. လူနဘဲ.. သိလား’ ဟု ေမာ္လီက ႏႈတ္ခမ္းကေလးစူကာ ရန္ေတြ႕လိုက္ေလသည္။ ‘ဘာ… ဘာ.. ကိုယ့္ကို လူအ… ဟုတ္လား… ကဲ.. ေျပာဦး.. ေျပာဦ..’ ဟု ဆိုကာ ဝင္းႏိုင္သည္ ေလွငယ္ကို တိမ္းေမွာက္မသြားေစရန္ လက္ျဖင့္ထိမ္းကာ ေမာ္လီ၏ ကိုယ္ကို ေရွ႕သို႔ကိုင္းၫြတ္လာေအာင္ ဆြဲယူၿပီး သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းပါးႏွစ္လႊာကို ငုံခဲ့၍ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းစုပ္ယူလိုက္၏။

ေမာ္လီသည္ ပူးကပ္ေနသည္ ဝင္းႏိုင္၏ မ်က္ႏွာကို တြန္းခြလိုက္ရင္း… ‘ေတာ္ပါ.. အခုမွ.. လူေတြျမင္ကုန္ပါ့မယ္’ ဟု သူမက ညဳတုတုေျပာလိုက္၏။ ‘လူေတြျမင္မွာစိုးလို႔.. မျမင္ကြယ္ရာဆိုရင္ သေဘာရွိ ဟုတ္လားေမာ္လီ.. ဟဲ..ဟဲ’ ဟု ဝင္းႏိုင္က ႐ႊတ္ေနာက္ေနာက္ ေျပာရင္းက ေလွငယ္ကို ခပ္သြက္သြက္ေလွာ္ခတ္ေနသည္။ ‘ေတာ္စမ္းပါ.. ေနာက္ဘို႔ဘဲတတ္တယ္. ေနာက္ဦး.. ေနာက္ဦး…’ဟုဆိုကာ ေမာ္လီက ဝင္းႏိုင္၏ ေက်ာျပင္အား လက္သီးဆုပ္ေလးျဖင့္ ထုကာ တရိပ္ရိပ္ေျပးေနသည့္ ေလွငယ္ေပၚတြင္ လိုက္ပါလာေလ၏။ မၾကာမီပင္ သူတို႔ႏွစ္ဦး ေလွာ္ခတ္လာသည့္ ေလွကေလးမွာ လူျပန္လ်က္ရွိေသာ ၾကက္ကြၽန္းဘက္သို႔ ေရာက္ရွိသြားေလသည္။

‘ကဲ ေမာ္လီ.. ေလွဆိုက္ၿပီ ကိုယ္တို႔ ဒီမွာ ေရကူးၾကရေအာင္’ ဟု ဝင္းႏိုင္ကေျပာဆိုၿပီး ကမ္းစပ္သို႔ ကပ္လိုက္ေလသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး ကမ္းေပၚသို႔ ေရာက္သြားသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ အႀကံသမား ဝင္းႏိုင္က ေမာ္လီ၏လက္ကိုဆြဲကာ လူမျမင္ႏိုင္သည္ ခ်ဳံကြယ္တခုသို႔ ေခၚေဆာင္လာ၏။ ‘ကိုကိုႏိုင္ကလဲကြာ.. လူျမင္ကြင္းႀကီးမွာ.. ဘာမ်ားလုပ္မလို႔လဲ.. တေယာက္ေယာက္ေတြ႕သြားလို႔ အရွက္ကြဲေနပါ့မယ္’ ဟု ေမာ္လီကေျပာေသာ္လည္း တဇြတ္ထိုးသမား ဝင္းႏိုင္ေခၚရာသို႔သာ ပါခဲ့ရေလသည္။

‘ကဲ.. ဒီခ်ဳံပုတ္အကြယ္.. ေဟာဒီက ျမက္ေမြ႕ယာ ကဗၺလာေပၚမွာ ထိုင္ၿပီး ခ်စ္တင္းႏွီးေႏွာတာ ဘယ္သူျမင္မွာတဲ့လဲ.. လာ.. ဒီမွာထိုင္’ ဟု ေျပာကာ ဝင္းႏိုင္က သူမ၏လုံးက်စ္ေသာ ခႏၶာကိုယ္ေလိးကို သူ႔ရင္ခြင္ဝယ္ ေပြ႕ဖက္ၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္ၾက၏။ သူ၏ရင္ခြင္တြင္းဝယ္ မွီထိုင္ေနေသာ ေမာ္လီ၏ ကိုယ္အထက္ပိုင္းမွ ကားစြင့္မို႔ေမာက္ေနသည့္ စေနႏွစ္ခိုင္ကို ေရကူးအဝတ္ေပၚမွ ျမင္ေတြ႕ရသည္ကို အားရေက်နပ္ျခင္းမရွိေသာ ဝင္းႏိုင္က အသားပကတိ ကိုင္တြယ္၍ ၾကည့္လိုစိတ္မ်ား တဖြားဖြားေပၚလာမိ၏။ ထိုမွတဖန္ သူ၏မ်က္လုံးမ်ားက ေအာက္ပိုင္းဆီသို႔ က်စ္စားမိျပန္ေသာ္ ႀကီးမားတုတ္ခိုင္သာ ေပါင္တန္ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးႀကီးႏွင့္ ေပါင္ရင္းဂြဆုံမွ ဖါးခုံညႇင္းပမာ အထင္းသာ မို႔ေမာက္ေနေသာ ေစာက္ဖုတ္အုံကိုၾကည့္ကာ ရင္ဝယ္ ဖိုလႈိက္လာသည္။

‘ေမာ္လီ…. ေမာ္လီ… ကိုယ္ေတာ့ မင္းကို ခ်စ္ေတာ့မယ္ေနာ္’ ဝင္းႏိုင္က ေမာ္လီ၏ ေမးေလးကို လက္ျဖင့္ ပင္မကာ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာကို အားရပါးရ တႁပြတ္ႁပြတ္စုပ္ယူလိုက္သည္။ သူ၏ေက်ာျပင္က်ယ္ႀကီးအား ေမာ္လီက သိုင္းဖက္၍ မ်က္လုံးမ်ား ေမွးကား စင္းသြားေလသည္။ သူမႏႈတ္ခမ္းပါးႏွစ္လႊာအား ငုံခဲ၍ စုပ္ယူေနရင္း ဝင္းႏိုင္က ေမာ္လီ၏ ေရကူးဝတ္စုံမွႀကိဳးကို တေျဖးေျဖးျဖဳတ္ခ်လိုက္ရာ ကိုယ္ခႏၶာအေပၚပိုင္းမွာ ဗလာက်င္းသြားေပၿပီ၊ သူက သူမႏႈတ္ခမ္းကို လႊတ္လိုက္၏။

‘ဟင္.. ကိုကိုႏိုင္.. ဘာျဖစ္လို႔ အက်ႌႀကိဳးျဖဳတ္ရတာလဲ.. တေယာက္ေယာက္ေတြ႕သြားလို႔ အရွက္ကြဲေနပါဦးမယ္.. ျပန္ခ်ီေပးကြယ္’ ‘ဒီေနရာက လူျပတ္ပါတယ္ကြယ္… အကို႔ကို တကယ္ခ်စ္႐ိုးမွန္ရင္ အခုလို အခါအခြင့္သင့္တုန္း ခ်စ္စမ္းပါရေစလားကြယ္.. ေနာ္..ေနာ္’ ရမၼက္ေဇာ ျပင္းထန္လာၿပီးျဖစ္ေသာ ဝင္းႏိုင္က သူမအား ေပါင္ေပၚလွဲသိပ္လိုက္ၿပီး ႏို႔အုံတဖက္ကို လက္ျဖင့္ဆုပ္နယ္ ေဆာ့ကစားရင္း က်န္ႏို႔တလုံးကို ပါးစပ္ျဖင့္ တႁပြတ္ႁပြတ္မည္ေအာင္ စို႔ေပးလိုက္ရာ ေမာ္လီမွာ ထြန႔္ထြန႔္လူးသြားၿပီး ‘အဟင့္.. ယားတယ္ကြယ္.. ယားတယ္’ ဟု သူမက မပြင့္တပြင့္ ေလသံေလးျဖင့္ ေနာ့ၾကဴလိုက္၏။

ေမာ္လီသည္ ဝင္းႏိုင္က ႏို႔သီးေခါင္းေလးအား အားျပင္ျပင္းျဖင့္ စုတ္ေပးလိုက္တိုင္း သူမတကိုယ္လုံးမွာ တလူးလူး တလြန႔္လြန႔္ႏွင့္ ျဖစ္ေန၏။ ဝင္းႏိုင္ကလည္း သူမႏို႔သီးေခါင္းအား စုတ္ေနရာမွ သူမခါးေအာက္ပိုင္းတြင္ က်န္ရွိေနေသးေသာ ေဘာင္းဘီအဆက္ကို ခြၽတ္ရန္ ႀကိဳးစားေနသည္။

‘ကိုကိုႏိုင္.. ေဘာင္းဘီကို ဘာျဖစ္လို႔ ခြၽတ္ေနတာလဲကြယ္… အဲဒီအထိေတာ့ ဒီမွာအလိုမလိုက္ပါရေစနဲ႔ေနာ္၊ ေမာ္လီဘယ္လိုမွ စိတ္မလုံလို႔ပါ’ဟု သူမ၏ခါးမွ ေဘာင္းဘီခြၽတ္ေနေသာ ဝင္းႏိုင္လက္ကအား ဆုပ္ဆြဲရင္းက ေတာင္းပန္ေနသည္။ ‘ဒီေနရာ လုံပါတယ္ေမာ္လီရယ္.. ကိုယ္စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့လို႔.. ညင္းမေနပါနဲပေတာ့ ဒါလင္ရယ္’ ဟုေျပာကာ ဝင္းႏိုင္က ေမာ္လီ၏ေဘာင္းဘီကို ဆြဲခြၽတ္လိုက္ရာ.. ‘အို.. ကိုကိုႏိုင္… ေမာ္လီရွက္တယ္… အဟင့္.. အဟင့္..’ ဟု ေျပာၾကားလိုက္ရင္း ေမာ္လီက သူမမ်က္ႏွာကို လက္ဖဝါး ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ အုပ္ထားလိုက္ေလသည္။

ဝင္းႏိုင္သည္ သူ႔ေရွ႕ေမွာက္မွ အဝတ္ဗလာက်င္း၍ မိေမြးတိုင္း ဖေမြးတိုင္း ျဖစ္ေနသည့္ ေမာ္လီ၏ ကိုယ္ခႏၶာတခုလုံးအား ေစ့ေစ့ၾကည့္ေနမိရာမွ သူမခႏၶာတခုလုံးမွာ ေနေရာင္တြင္ ဝင္းလဲ့တင့္႐ႊန္းေန၏။ သူမ၏ ႀကီးထြားေတသာ ကိုယ္ခႏၶာအထက္ပိုင္းတြင္ မို႔ေမာက္ကားစြင့္မာက်စ္ေနသည့္ ႏို႔အုံေလးမ်ားမွာ ေတာင္ထိပ္ကေလးပမာထင္ရ၍ ႏို႔သီးေခါင္းေလးမ်ားမွာလည္း ပတၱျမားလုံးပမာ နီရဲေန၏။ ဝင္းဝါျဖဴဝင္းေနေသာ ဝမ္းဗိုက္သားမွားမွာလည္း သိမ္ငယ္ေသာခါးျဖင့္ အလိုက္သင့္စြာ ခပ္မို႔မို႔ေလးျဖစ္ေန၍သာမက တုတ္ခိုင္သာ ေပါင္ရင္းဂြဆုံမွ ဆင္ဦးကင္းသ႑ာန္ ဝါဝင္းမို႔ေမာက္ေနသည့္ ေစာက္ဖုတ္ခုံမွာ ျမင္ရသူဝင္းႏိုင္အဖို႔ ဘဝင္တသိမ့္သိမ့္ တုန္ေစသည္။

သူ၏ေပါင္ေပၚတင္ထာသည့္ ေမာ္လီ၏ကိုယ္ခႏၶာအား ဝင္းႏိုင္က မ်က္ခင္းျပင္ေပၚတြင္ ပက္လက္ကေလးခ်လိုက္ၿပီး သူ၏ေဘာင္းဘီတို႔ေလးကို ခြၽတ္လိုက္ရာ တေငါက္ေငါင္ ေတာင္ထေနသည့္ လိင္တန္ႀကီးကို ေမာ္လီက မ်က္ေစ့ဖြင့္ၾကည့္ရင္း.. ‘အိုး.. ကိုကိုႏိုင္.. ကိုကိုႏိုင့္ဟာႀကီး… ေမာ္လီေၾကာက္တယ္ကြယ္.. အဟင့္.. ေမာ္လီ့ဟာေလး ကြဲၿပဲကုန္လိမ့္မယ္.. ေၾကာက္တယ္ကြယ္’ ဟု သူမကေျပာဆိုေသာ္လည္း ဦးေက်ာ္မင္း၏ ႀကီးထြားရွည္လ်ားေသာ လိင္တန္ႀကီး၏ အလိုးအေညႇာင့္ ခံၿပီးသားျဖစ္လင့္ကစား သူမကိုယ္သူမ အပ်ိဳထြတ္ထြတ္ေလးပမာ ေၾကာက္အားပိုဟန္ျဖင့္ ေျပာလိုက္ျခင္းပင္မဟုတ္ပါေလာ။

‘ေအာ္.. ေမာ္လီကလည္း ခက္လိုက္တာ.. မင္းနာေအာင္ ကိုယ္လုပ္ရက္ပါ့မလား.. အးရပါးရ ခ်စ္စမ္းပါရေစလား၊ အခ်စ္ရယ္’ဟု ေျပာကာ ဝင္းႏိုင္က ေမာ္လီေစာက္ဖုတ္အကြဲေၾကာင္း ေစ့ေနသည့္အတိုင္း ထပ္လ်က္သာ ေမွာက္ခ်လိုက္ရာ သူ၏လိင္တန္မွာ ေစာက္ေခါင္းထဲမဝင္ဘဲ ေဘးသို႔ ေခ်ာ္ထြက္သြား၏။

ေမာ္လီစိတ္ထဲတြင္ ဝင္းႏိုင္သည္ လူပ်ိဳစစ္စစ္ပင္ျဖစ္သည္ဟု ယုံၾကည္ကာ သူမကိုယ္တိုင္ လမ္းေၾကာင္းေဖးမမွ ကာမစခမ္းပြင့္လင္းမည္ဟု သိရွိသြားေလးသည္။ ‘ကိုကိုႏိုင္ကလဲကြာ.. သူ႔ဟာႀကီးက ေမာ္လီ့ေပါင္ၾကားထဲမွာ ၾကည့္လဲၾကည့္ပါဦး ဆရာႀကီးရဲ႕’ သူမကလမ္းေၾကာင္းေပးလိုက္သျဖင့္ ဝင္းႏိုင္သည္ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းအမူအယာျဖင့္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လိုက္သည့္ အခိုက္ ေမာ္လီက သူမေပါင္ႏွစ္ဖက္အား ဝင္းႏိုင္၏ ပုခုံးႏွစ္ဖက္ေပၚသို႔ ေျမႇာက္ကား၍တင္ေပးလိုက္၏။

ထိုသို႔ျပဳလုပ္ေပးလိုက္သျဖင့္ ေမာ္လီ၏ေစာက္ဖုတ္မွာအလည္မွ ဟတ္တက္ကြဲသြားရာ အသင္ျဖစ္ေနရင္း ဝင္းႏိုင္က လိင္တန္ ဒစ္ဖ်ားကို ေစာက္ေခါင္းဝေတ့က သူ႔ဖင့္ကို အသာႂကြ၍ ခပ္ျပင္းျပင္းေဆာင့္ခ်လိုက္ရာ.. ‘ဖ်စ္.. ဖ်ိ… ဖ်ိ… ဖ်ိ…’ဟူေသာ အသံႏွင့္အတူ ကာမေရွ႕ေျပးေစာက္ရည္ၾကည္မ်ား နည္းပါးေနေသးသည့္ ေမာ္လီ၏ ေစာက္ေခါင္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲသို႔ မခ်ိမဆံ့ဝင္သြားသလို… ‘အမေလး..ေလး… ေသပါၿပီ ကိုကိုႏိုင္ရယ္… က်မဟာေလး စုတ္ျပတ္ကုန္ပါၿပီ.. ကြၽတ္.. ကြၽတ္..’ ဟု နာက်င္မႈဒဏ္ကို မခံႏိုင္ေသာ ေမာ္လီအသံက ထြက္ေပၚလာေလသည္။ အမွန္အားျဖင့္ ေမာ္လီသည္ ဝင္းႏိုင္၏ လိင္တန္ထက္ ႀကီးမားေသာ ဦးေက်ာ္မင္း၏ လိင္တန္အလိုးကို ခံဘူး၍ အေတြ႕အႀကဳံရွိေသာ္လည္း ဝင္းႏိုင္က ကာမဆႏၵကို အစြမ္းကုန္ ႏႈိးဆြျပဳစုျခင္း မရွိသျဖင့္ ဒလၾကမ္းလိုးေဆာင့္လိုက္မႈေၾကာင့္ အသဲခိုက္ေအာင္ နာက်င္သြားျခင္းျဖစ္၏။

ဝင္းႏိုင္က သူမေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ ေအာင္းေနေသာ လိင္တန္ကို တေျဖးေျဖးျပန္ႏႈတ္လိုက္ရာ ‘ဘြတ္’ကနဲမည္ကာ တေခ်ာင္းလုံး ျပန္ထြက္လာေလ၏။ ‘ဟင္… ဒါက ဘာျဖစ္လို႔ ႏႈတ္လိုက္တာလဲ’ ‘အို.. နာတယ္ဆိုကြဲ႕.. ကိုကိုႏိုင္ မင္းနာက်င္ထိခိုက္ေအာင္ မလုပ္ရက္ပါဘူူး’ ‘ေအာ္… ဒုကၡ.. ဒုကၡ.. ဟင္း.. ကဲ .. ေပးစမ္းပါ… ရွင့္ဟာႀကီး.. ဒီမွာၾကည့္.. ေတြ႕လား.. ဒီအဖ်ားနဲ႔ ဒီေနရာေတြကို ေကာင္းေကာင္းပြတ္ေပး.. ေမာ္လီက လုပ္ေတာ့ဆိုမွ နင့္ဟာကို ေမာ္လီ့ဟာထဲ ထည့္ၿပီး လုပ္ေတာ္မူပါဘုရား.. ကဲ.. လူလဲ.. အရွက္ကုန္ေရာ…’ ေျပာေျပာဆိုဆို ေမာ္လီက ဝင္းႏိုင္၏ လိင္တန္ကို ကိုင္ကာ သူမေစာက္ဖုတ္အကြဲေၾကာင္းတေလွ်ာက္ႏွင့္ ေစာက္ေစ့ျပဴးျပဴးႀကီးအား ပြတ္တိုက္ေပးရန္ ေသေသခ်ာခ်ာ သင္ျပလိုက္ျပန္ေလသည္။(ဇာတ္သိမ္းပိုင္းၿပီး)