အရုပ်အစွမ်းနဲ့ ပါကင်ဖောက်ခံလိုက်ရတဲ့ ဆရာမအပျိုကြီး

Unicode

ဆယ်တန်းကလည်း အောင်ပြီးခါစ၊ လတ်လျားလတ်လျားနဲ့ ကျနော် ဝေလေလေလုပ်နေစဉ် ကာလတွေပေါ့ဗျာ။ အဲ့ဒီရှေးခေတ်အခါက သိတဲ့အတိုင်း ခေတ်မှီအိမ်သာတွေ မပေါ်သေးတော့ ခြံကျယ်ကြီးတွေနဲ့ နေလေ့ရှိတဲ့ ကျနော်တို့မြို့ကလေးက ခြံနောက်ဖေးထောင့်တွေမှာ အိမ်သာကို တွင်းအနက်ကြီးတူးပြီး ရေလောင်းအိမ်သာ ဆောက်ထားလေ့ရှိတယ်ဗျ။ နှစ်အတန်ကြာလို့ ကျင်းပြည့်ပြီဆိုရင် နောက်ထပ် ခြံထောင့်တစ်ခုမှာ တွင်းအသစ်တူး အိမ်သာကို အလုံးလိုက်ဖြုတ်ပြီး ရွှေ့လိုက်ရုံပေါ့။

အဲ့ဒီနေ့က ကျနော်တို့အိမ်က အိမ်သာတွင်းက ပြည့်ခါနီးတော့ ထုံးစံအတိုင်း တွင်းအသစ်တူးဖို့ စီစဉ်ရတယ်။ လူငှါးဖို့ဘာညာဆိုတာကလည်း အဲ့ဒီခေတ်အခါအရ မလိုဘူးဗျ။ ကျနော်တို့ ရပ်ကွက်ထဲက ကာလသားခေါင်းကို အကြောင်းကြားလိုက်ရုံပဲ။ သူက မောင်းထုလိုက်ရင် လူငယ်ချာတိတ်မှန်သမျှ အကုန်လုံးရပ်ကွက်ထိပ်က မီးကင်းတဲကို အရောက်လာကြရတာကိုး။ ရောက်လာတော့မှ သူက

ဟိုကောင်နဲ့ဒီကောင်… ရော့… ဒီမှာ ဘုန်းကြီးကျောင်းက ဇရပ် သော့ ယူသွား၊ ရပ်ကွက်ပိုင် ပစ္စည်းတွေထဲက တူရွင်း၊ ဂေါ်ပြား၊ ပေါက်ပြားတွေ သွားယူချေ။ မင်းနဲ့မင်းက ခြံထောင့်က ခြုံကိုသွားရှင်းထားနှင့်။ ငါနဲ့ နောက်ထပ်ဘယ်နှစ်ယောက်က လိုက်ခဲ့။ ဘုရားငုတ်တိုနားမှာ ဝါးသွားခုတ်မယ်။ ပြီးမှ” ခြင်း”(တွင်းမပြိုအောင်ကာတဲ့ ဝါးနဲ့လုပ်ထားတယ်) ယက်ရမယ် ဘာညာအစရှိသဖြင့် စီစဉ်တော့တာပါပဲ။

အခကြေးငွေရယ်လို့ အိမ်ရှင်ဖက်က ပေးစရာ မလိုပါဘူး။ ထမင်းဟင်းလေး တစ်နှပ်လောက် ချက်ကျွေး။ တတ်နိုင်ရင် နေ့ခင်းပိုင်း လက်ဖက်ရည်အချိုနဲ့ ခေါပုတ်ကင်လေး တိုက်ကျွေးလိုက်ရင် ပြီးသွားတာပါပဲ။ အဲ! ဆေးပေါ့လိပ်ကလေး တစ်စည်းလောက်တော့ ပါရတာပေါ့လေ။ အင်မတန် ချစ်စရာကောင်းတဲ့ ဓလေ့လေးတွေပေါ့ဗျာ။ (အိမ်ဆောက်ရင်လည်း ထိုနည်းအတိုင်းပါပဲ ဝိုင်းကူကြတာဗျ)

………………………………………………

မနက်မိုးလင်း မျက်လုံးပွင့်လာတော့ အသံခပ်အောအောနဲ့ လူတစ်ယောက် အော်ဟစ်နေသံကို ကြားရလို့ အိပ်ယာထဲမှာ ဇိမ်နဲ့နှပ်နေရင်းက ပြုံးနေမိတယ်။ တလောကလုံး ဒင်းအသံကြီးပဲလို့ စိတ်ထဲက ပြောမိရင်း ဟိုအော်ဒီအော် အော်နေတဲ့ သူ့အသံကြောင့် ဆက်မအိပ်နိုင်တော့ပဲ ထလာပြီး အိမ်နောက်ဖေး ဝရံတာကနေ ခြံထဲကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ကျနော်တို့ရပ်ကွက်ထဲက လူငယ်လူရွယ်တွေ အလုပ်ရှုပ်နေကြတာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ အေးစိမ့်စိမ့် မနက်ခင်းမှာ စွပ်ကျယ်စကာပေါက် ခပ်ကြပ်ကြပ်နဲ့ ပုဆိုးတိုတိုစည်းထားရင်း ဟိုကောင်ဟိုဟာလုပ် ဒီကောင်ဒီဟာလုပ် ဆိုပြီး အမိန့်ပေးနေတဲ့ ဆံပင်ရှည်ရှည် ဗလတောင့်တောင့်နဲ့ ဆရာသမားက လှမ်းကြည့်ပြီး “အေဘေးလေး! အခုမှထတယ် ဟတ်လား” လို့ ကျနော့်ကို လှမ်းဆဲလာတယ်။

ဘယ်သူရှိရဦးမလဲဗျာ။ ကျနော်တို့ ဖိန့်ဖိန့်တုန်ရတဲ့ ကာလသားခေါင်း “ကိုရွှေဘ” ပေါ့။ ရွှေသွားတဝင်းဝင်းနဲ့ တရှီးရှီးဆဲရင်း ဟိုကောင်တွေကို ခြုံရှင်းခိုင်းနေတာ။ ခြံထောင့်က တောထနေတာတွေတောင် အတော်ပြောင်သွားနေပြီဗျ။

ကျနော်လည်း အိမ်အောက်ထပ်ကို ဆင်းလာပြီး မျက်နှာသစ် သွားတိုက်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ အမေ ပြင်ဆင်ထားတဲ့ လက်ဖက်ရည်ဒန်ချိုင့်ကြီးကို မပြီး အလုပ်များနေတဲ့ လူတွေဆီ သယ်လာခဲ့တယ်။

“ဆရာသမားတွေ အုန်းထမင်းနဲ့ လက်ဖက်ရည်ဖန်ချိုတဲ့ဗျို့ ..”

………………………………………………

စားသောက်ပြီး ဆေးပေါ့လိပ်ကလေးတွေကိုယ်စီနဲ့ ခဏနှပ်ရင်း ခြံထောင့်မှာ ထွေရာလေးပါး ကျနော်တို့ လူငယ်တစ်စု အာလူးဖုတ်နေကြသေးတယ်။ အာလူးဖုတ်ကြတယ် ဆိုတာကလည်း ခင်ဗျားတို့သိတဲ့အတိုင်း ကျနော်တို့ပြောတာက နည်းနည်း၊ ကိုရွှေဘရဲ့ လေကြောမှာ အားလုံးမျှောနေကြတာချည်းပဲဗျ။ အခု ကျနော်တို့ ခြံကြီးရဲ့ ရာဇဝင်ကို သူက ရှေ့မှီနောက်မှီဆိုတော့ လူကြီးသူမတွေ ပြောဖူးတာ အကုန်ကြားခဲ့တယ် ဆိုတာကိုး။

“ဖိုးသက်တို့ ခြံက ငါတို့ချာတိတ်ဘဝကဆို တော်ရုံ ဝင်မဆော့ရဲဘူးဆရာ”

“အမ်! ဘာလို့လဲ ကိုရွှေဘ”

“ဟ နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီးတောင် ကျောစိမ့်စရာကောင်းတာလေ..။ ဒီနေရာကနေ လှမ်းကြည့်လိုက် ဟိုကုန်းကမူလေး တွေ့တယ်မလား။ အဲ့ဒါ ရာဇဝင်ထဲက နာမည်ကျော် “မောင်ဖေငယ်” ကို ကားစင်တင်ပြီး သတ်တဲ့နေရာကွ”

“သြော်!”

“ဒီထက်ထူးတာက ဒီနေရာတည့်တည့်က ဒုတိယကမ္ဘာစစ်က မဟာမိတ်တွေ စခန်းချတဲ့ ခံတပ်တစ်ခုကွ။ ဟိုးအရင်ကဆို တင့်ကားအပျက် ၄-၅ စီးလောက် ဒီခြံထဲမှာ ကျန်ခဲ့လို့ ငါတို့တက်ဆော့နေကြ။ ငါတို့အခု အိမ်သာတွင်းတူးရင် အုတ်ခဲအပြာရောင် အကြီးကြီးတွေ၊ ကျည်ဆံတွေ အများကြီး ထွက်လာလိမ့်မယ် ..။ အရင်တစ်ခါကဆို တော်မီဂန်း ၄ အောက်လမ်းဆရာ “ဦးလူကြီး” ဆိုတာ အဲ့ဒီတုန်းက ဗုံးကြဲခံထားရလို့ တစ်ဝက်တစ်ပျက် ပြိုကျနေတဲ့ ဟော့ဒီနေရာ တည့်တည့်မှာ ရှိလောက်တဲ့ မဟာမိတ်ခံတပ်အဟောင်းကြီးထဲမှာ နှစ်ပေါင်းများစွာ နေသွားဖူးတယ်ဟ..။ ဒါတွေမင်းတို့ ဘယ်သိမှာလဲ..။ မင်းတို့မမွေးခင် နှစ်ပေါင်းများစွာက ဖြစ်ခဲ့တာတွေကိုး”

“ကိုရွှေဘ ပြောမှပဲ ကိုယ့်ခြံထဲကိုယ် လမ်းတောင်လျှောက်ရမှာ ခပ်လန့်လန့်ဗျာ ဟီးဟီး”

“ကဲ! အာလူးဖုတ်တာများသွားပြီ စမယ် စမယ် ..။ ဒီနေ့ ညနေမစောင်းခင် အားလုံး ကွန်ပလိ ဖြစ်အောင် ချလိုက်ကြစို့ ..”

ပေါက်ပြား၊ တူရွင်း၊ ဂေါ်ပြားများကို ယူငင်ကာ ရပ်ကွက်ထဲက လူငယ်များ လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြင့် တွင်းစတူးရန် ပြင်ဆင်ကြလေပြီ။ အကုန်လုံးက ကျန်းမာသန်စွမ်းတဲ့ လူငယ်တွေဆိုတော့ မိနစ်ပိုင်းအတွင်းမှာကို တစ်ယောက်နှစ်ယောက်ပဲ ဝင်တူးရသေးတယ် တွင်းက ရုပ်လုံးပေါ်စပြုလာတယ်။

ဒါပေမယ့် တစ်ထောင့်ထွာလောက်အနက် အရောက်မှာ မြေလွှာအပျော့ မဟုတ်တော့ပဲ အုတ်ခဲတွေကို စတူးမိပြီ။ ပေါက်ပြား၊ တူရွင်းပြားတွေ ဘေးချပြီး သံတိုင်(သံတူရွင်းအချွန်) ကိုင်ပြီး ၆ လက်မပတ်လည် အုတ်အပြာတွေကို ကလော်ထုတ်ပြီး တူးနေရတယ်။ ဆေးပေါ့လိပ်ကိုက်ပြီး စကားဟောင်ဖွာဖွာနဲ့ ကိုရွှေဘက စီစဉ်ညွှန်ကြားနေတဲ့အချိန် ကျနော်နဲ့ နောက်ထပ် ချာတိတ်နှစ်ကောင်က အသင့်ခုတ်ပြီး ယူလာတဲ့ တင်းဝါးတွေကို ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာပြီး တွင်းထဲချဖို့ ခြင်းကြားယက်နေကြတယ်။

“ချထား ငါ့ကောင်တွေ။ ဒီအုတ်ခဲကြီးတွေရှိတဲ့အလွှာ ကျော်သွားရင် မြေပျော့ပျော့တွေ လာတော့မှာ အေးဆေးဖြစ်သွားပြီ..။ ကံကောင်းရင် ကျည်ဆံသေတ္တာတွေ သေနတ်တွေပါ ရနိုင်တယ်။”

… … …

“အရင်တစ်ခါ တော်မီဂန်း ၄ လက်နဲ့ ကျည်ဆံတွေအများကြီးရတုန်းက တပ်ကိုသွားအပ်လိုက်တာ ဘဲငန်း ၃ ကောင် လက်ဆောင်ရလို့ ချက်စားလိုက်ရဖူးတယ်..။ ယမ်းထုပ် တွေရလာရင်လည်း မြစ်ထဲသွားပြီး ငါး မိုင်းခွဲလို့ရတယ်..”

ကိုရွှေဘရဲ့ မစားရဝခမန်း မြှောက်ပေးသံကြောင့် တွင်းတူးနေတဲ့ လူငယ်တွေ တဟေးဟေး တဟားဟားနဲ့ တက်တက်ကြွကြွ ဖြစ်လာကြတယ်။ ဝါးခြမ်းတွေကို အချောသပ်ရင်း ခြင်းယက်နေရာကနေ ကျနော် ကိုရွှေဘကို လှမ်းစကားပြောလိုက်တယ်။

“ကိုရွှေဘ.. ဟိုးအရင်တစ်ခါက ဦးစိန်တို့အိမ်မှာ အိမ်သာတွင်းတူးကြတုန်းက ကျောက်တွေဘာတွေ ရဖူးတယ်ဆို”

“ဟ.. ဦးစိန်တို့အိမ်ဆိုတာ စစ်ကြီးမဖြစ်ခင်က တရုတ်ကျောက်သူဌေးတွေ နေသွားဖူးတာတဲ့..။ ကျောက်ခုံထောင်သွားဖူးတာပေါ့..။ အဲ့မှာ ငါနဲ့ချီးဗူးနှစ်ကောင် တွင်းထဲဆင်းတူးရင်း ရတာပေါ့”

“အင်း..”

“အိမ်ရှင်သိရင် ရှယ်ယာခွဲရမှာစိုးလို့ ခါးပုံစထဲထည့်ပြီး ဖွက်။ ဘယ်သူ့မှ အသိမပေးပဲ အသာလေးဝိုက်လာကြတာ..။ သွားရောင်းစားတော့ အဲ့ဒီခေတ်က ပိုက်ဆံနဲ့ ၄၀၀၀ ကျော်လောက်ရတယ်..။ ချီးဗူးနဲ့ငါ တစ်ယောက် ၂၀၀၀ လောက်စီပေါ့”

“ဟာ.. အများကြီးပေါ့ အဲ့ဒီခေတ်ကဆိုတော့”

“မသုံးလိုက်ရပါဘူးကွာ.. ကိုယ်နဲ့မှမထိုက်တာ ချီး!”

“ဖဲရှူံးသွားလို့လားဗျ”

“နောက်နေ့မှာ အစိုးရက ပိုက်ဆံတွေ တရားမဝင်ကြေငြာတော့ အကုန်ပါသွားပါလေရော။ တစ်ပြားမှကို မသုံးလိုက်ရတာ တောက်! တွေးမိတိုင်း အသည်းနာတယ်ကွာ”

“ဟားဟားဟား.. ပေါက်တီးပေါက်ရှာဗျာ”

“ဗျိုး.. ကိုရွှေဘ ဒီမယ် လာပြီလာပြီ လာကြည့်ဦး”

ခါးလည်လောက်ရောက်နေတဲ့ တွင်းတူးတဲ့လူတွေဆီက အော်သံကြားရလို့ အားလုံး ဝိုင်းအုံကြည့်လိုက်ကြတယ်။ လာပါပြီဗျာ။ အုတ်ခဲအပြာကြီးတွေ ကုန်သွားတာနဲ့ မြေကြီးကိုတူးလိုက်တိုင်း ထွက်လာတာတွေက ပစ္စည်းအစုံတွေ။ သံချေးကိုက်နေတဲ့ စစ်သံခမောက်တစ်လုံး၊ ဘရင်းဂန်း ကျည်ဆံမဂ္ဂဇင်းသုံးခု၊ ဘက်နက် ၂ ချောင်း၊ ဂေါ်ပြားနဲ့ မြေကြီးကို ဖိဖိပြီး ကလော်လိုက်တိုင်း ထွက်လာတဲ့ ကျည်ဆံတောင့်တွေ ဖွေးဖွေးလှုပ်လို့။ လူတွေအားလုံးက တွင်းနှုတ်ခမ်းဝမှာ စုပြုံပြီး စိတ်ဝင်တစား ရပ်ကြည့်နေကြတယ်။ မသိရင် ရတနာသိုက်တစ်ခုကို ဖော်နေကြတဲ့အတိုင်းပဲ။ သူတူးမယ် ငါတူးမယ်ဆိုပြီး လုနေကြသေးတယ်။

ဒီလိုနဲ့ နေ့လည်ထမင်းစားချိန်အရောက်မှာ ၁၁ ထောင်အနက်ရှိတဲ့ တွင်းကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်တူးလို့ ပြီးသွားတယ်။ စစ်သုံးရိုင်ဖယ် ၂ လက်ရယ်၊ တင့်ကားဖျက်မိုင်းလို အဝိုင်းကြီးတစ်ခု၊ စစ်ခရာသံချေးကိုက်တစ်ခု၊ လူရိုးခေါင်းခွံတစ်ခု၊ ကျည်ဆံသေတ္တာ မဖွင့်ရသေးတာတစ်ခုနဲ့ စာရင်းပိတ်သွားတယ်။

နေ့လည်စာကို အမေချက်ပေးတဲ့ ဝက်သားနီချက်နဲ့ မုန်ညင်းချဉ်ရည်၊ ခရမ်းသီးမီးဖုတ်သုပ် စပ်စပ်ကလေးနဲ့ အားလုံးစားသောက်ကြပြီး ကျနော်တို့ခြံထဲက အရိပ်ကောင်းတဲ့ ကုက္ကိုပင်အုပ်အုပ်ကြီးအောက်မှာ ဖျာလေးတွေခင်းပြီး အားလုံးလှဲလျောင်းရင်း တွင်းတူးရာက ထွက်လာတဲ့ ပစ္စည်းတွေအကြောင်း အာလူးဖုတ်ရင်း ထမင်းလုံး စီနေကြလေရဲ့။ ခဏနေရင် အိမ်သာကို တွင်းဟောင်းကနေ အလုံးလိုက်ဖြုတ်ပြီး ရွှေ့တော့မှာမို့လို့ တွင်းအသစ်ထဲ ခြင်းကြားချဖို့ တာဝန်ယူထားတဲ့ ကျနော် တွင်းပတ်ပတ်လည် မြေသားညီမညီ စစ်ကြည့်ဖို့ တူးထားတဲ့ တွင်းဖက်ကို တစ်ယောက်ထဲ ထွက်လာခဲ့တယ်။

တွင်းနံရံ တစ်ဖက်တစ်ချက်မှာ ခြေကန်စရာ အရာ ကလေးတွေ ပေးထားတော့ ကျနော် ပေါင်ကိုကား ဟိုကန်ဒီထောက်လုပ်ရင်း တွင်းထဲ ဆင်းချလာခဲ့တယ်။ မြေကြီးအောက် အနက် ၁၁ ထောင်လောက်ဆိုတော့ နည်းနည်းမှောင်ကြောင်ကြောင် ဖြစ်နေတဲ့ အပြင် မြေနံ့လေးက သင်းနေတယ်။ တွင်းအောက်ခြေ ရောက်သွားတော့ အပေါ်ကိုမော့ကြည့်ရင်း ခြင်းကြားချရင် လျှောလျှောရှူရှူ ဖြစ်မဖြစ် စူးစမ်းကြည့်နေလိုက်တယ်။ အားလုံး အဆင်ချောနေတာမို့ တွင်းနှုတ်ခမ်းပေါ် ပြန်တက်ဖို့ပြင်တယ်။ အပေါ်ကို တစ်ချက်မော့ကြည့်လိုက်တော့ ကျနော် တွေကနဲဖြစ်သွားပြီ။

တွင်းအပေါက် ဘယ်မှာလဲဗျ။ ဘာလို့ ရုတ်တရက် မှောင်အတိ ပြီးနေရတာလဲ။ ဘေးဘီဝဲယာကို ကြည့်လိုက်တော့လည်း မှောင်မည်းနေတာပဲ။ ထိတ်ကနဲဖြစ်သွားပြီး ကယောင်ကတမ်းနဲ့ လက်က မြေသားနံရံတွေကို လျှောက်စမ်းကြည့်မိတယ်။ ခုနက ခြေကန်ပြီးဆင်းလာတဲ့ ခြေကန်နင်းစရာ အပေါက်ကလေးတွေကို စမ်းမိတယ်။ ချက်ချင်းပဲ အပေါ်ကို ကမူးရှူးတိုးတက်ဖို့ ကြိုးစားတယ်။ ဘာမှမမြင်ရတော့ဘူးဆိုတာ ငါ အောက်ဆီဂျင် ပြတ်ချင်လာတာနေမယ်။ လူမမြင်သူမြင်နဲ့ အသက်ရှူကြပ်ပြီး သေတော့မယ်ဆိုတဲ့စိတ်က ကြီးစိုးလာပြီး ရုန်းရင်းဆန်ခတ်နဲ့ အတင်း နံရံတွေကို ကုတ်ခြစ်ရင်း တွယ်တက်နေမိပြီ။

ဒါပေမယ့် လူက အပေါ်ကိုသာ တက်နေတာ တွင်းနှုတ်ခမ်းကို မရောက်နိုင်ဘူး ဖြစ်နေတယ်။ မောလည်းမော၊ ကြောက်လည်းကြောက်လာပြီ။ နံရံနှစ်ဖက်ကို ခြေကန်ထားရင်း နောက်ထပ် ထပ်တက်ဖို့ အပေါ်တစ်ဆင့်က နံရံအခွက်ကလေးကို လက်နဲ့ ဆွဲကိုင်ကုတ်တွယ်ပြီး အားယူလိုက်ရာကနေ မြေသားက ပဲ့ပါလာပြီး ကျနော် နောက်ပြန်ပြုတ်ကျသွားတယ်။

အင့်! ဘုန်း!

တွင်းအောက်ခြေကို ကျောပြင်နဲ့ကျသွားတော့ လူလည်း အီစလံဝေသွားတယ်။ လက်ထဲမှာတော့ ကယောင်ကတမ်း ကိုင်မိထားတဲ့ မြေကြီးတွေကို ဆုပ်ထားတုန်း။ တအားကြီး ဆုပ်ကိုင်ထားတာတောင် မြေကြီးတွေက ကြေမသွားပဲ ခိုးလိုးခုလု ဖြစ်နေသေးလို့ လက်နဲ့ အသာအယာပွတ်ချေပြီး စမ်းကြည့်လိုက်တော့ အရုပ်ကလေးလိုလို၊ လူရုပ်လိုလိုကလေးပါလား..။ ဘာလေးတုန်းဟ။ လက်မနဲ့ အမှောင်ထဲမှာ အသာအယာ ပွတ်စမ်းနေတုန်းမှာပဲ..

“ဖိုးသက်..”

လို့ ခပ်တိုးတိုး နားရွက်နားကပ်ပြီး တစ်စုံတစ်ယောက်က ခေါ်လိုက်သလို အသံထွက်လာတော့ တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ခါသွား လန့်ဖျန့်သွားတယ်။ ကြက်သီးတွေလည်း ဖြန်းကနဲ။ လက်ထဲက ဆုပ်ကိုင်ထားမိတဲ့ အရုပ်ကလေးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားမိရင်း အသက်ရှူကြပ်တာကလည်း ပိုဆိုးလာပြီ။ အမှောင်ထုကြီးထဲမှ ဘာမှန်းမသိတဲ့ အသံတစ်ခုက နားရွက်နားကနေ ဖိုးသက်.. ဖိုးသက်.. ဖိုးသက်.. လို့ ဆက်တိုက်ခေါ်နေတာကို ခြောက်ခြားလွန်းလို့ တစ်ခုခု ထအော်ချင်နေတာကို အော်လို့ကိုမရဘူး။ ကျနော် သေတော့မယ်လို့တောင် ထင်နေမိပြီ။

‘အေဘေးလေး.. ဖိုးသက်… သေနေပြီလား.. ဟကောင်.. အောင်မာ ချီးလုပ်နေတာလား အဲ့ဒါ..”

ဒါ ကိုရွှေဘအသံပဲဆိုတာ သတိရသွားလို့ အားတက်သွားတယ်။ မျက်လုံးစုံမှိတ်နေရာကနေ ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ အိမ်သာတွင်းနှုတ်ခမ်းအဝကနေ ကိုရွှေဘကော ကျန်တဲ့လူတွေပါ ဝိုင်းအုံကြည့်နေတာ တွေ့လိုက်ရမှ ဝမ်းသာအားရ ထထိုင်လိုက်မိတယ်။ လက်ထဲမှာ ဆုပ်ထားမိတာကို ကြည့်လိုက်တော့ သစ်သားရုပ်ထုလိုလို ဘာလိုလိုလေး။ ဘောင်းဘီအိပ်ကပ်ထဲ အသာထိုးထည့်ပီး တွင်းအပေါ်ဖက်ဆီ ခပ်သွက်သွက်ကလေး တွယ်တက်လာခဲ့မိတယ်။

“စားသောက်လို့လည်းပြီးရော တွင်းထဲ ဆင်းအိပ်နေတယ်ဟုတ်လား..။ ပြီးတော့ အိပ်တာကလည်း သေနေသလားမှတ်ရတယ် မသာကလေး”

“ဟီးဟီး..”

ကျနော် အိပ်ပျော်နေတာမဟုတ်မှန်း ကျနော်ပဲ သိတယ်ဗျ။ တွင်းထဲပြုတ်ကျပြီး တက်လို့မရ ဖြစ်နေခဲ့မှန်းလည်း အောင့်နေတဲ့ နောက်ကျောက သက်သေခံနေတယ်။ ခြောက်ခြားနေတဲ့စိတ်က အခုထိ အရှိန်မသေသေးပေမယ့် ဘာမှမဖြေရှင်းချင်တော့လို့ သွားဖြဲပြီး တဟီးဟီးပဲ ရယ်ပြနေလိုက်တယ်။ သူတို့တာ အချိန်မှီရောက်မလာခဲ့ရင် ကျနော်တော့ အသက်ရှူရပ် ခြောက်ခြားပြီး သေသွားနိုင်တယ်ဆိုတာ သေချာတယ်ဗျာ။

“ကဲ! ခြင်းကြားချဖို့ပြင်..။ ဟိုကောင်တွေ ဟိုဖက်က အိမ်သာကို ဖြုတ်ပြီး အလုံးလိုက်မဖို့ ပျဉ်းကတိုးယက်မတန်းတွေ သွားယူခဲ့..။ ခပ်မြန်မြန်လုပ်ကြစမ်း..။ ဒါပြီးမှ မြစ်ထဲ ငါး မိုင်းခွဲဖို့ မြန်မြန်လစ်ရမှာ..။ လုပ်ကြလုပ်ကြ…”

ဒီနေ့ အိမ်သာအသစ် တည်ဆောက်ရေး အော်ပရေးရှင်း ပြီးဆုံးသွားလို့ ကျနော်တို့ အုပ်စုလေး အောင်ပွဲခံနေကြတယ်ဗျ။ ထုံးစံအတိုင်း ရပ်ကွက်ထိပ်က မီးကင်းတဲမှာ ညဉ့်အတော်နက်တဲ့အထိ ချက်ပြုတ်စားသောက် ဟေးလားဝါးလားပေါ့လေ။ မီးကင်းတဲဆိုတာကလည်း တစ်ခါက ကျနော်ပြောခဲ့ဖူးသလို ခနော်ခနဲ့လေး မဟုတ်ဘူး။ ကြက်ခွပ်ပင်အုပ်အုပ်ကြီးတွေအောက်မှာ ပျဉ်ထောင်သွပ်မိုး အသေအချာကြီး ဆောက်ပြီး တစ်ခြမ်းက အခန်းတောင် ဖွဲ့ထားလိုက်သေး။ ကျန်တဲ့တစ်ခြမ်းက ကွပ်ပျစ်အကျယ်ကြီးလို ပျဉ်ချောခင်းထားသေးတယ်။ လူငယ်တွေ ဂေဟာပေါ့။

နေ့လည်က အိမ်သာတွင်းတူးရင်း ရလာတဲ့ ကျည်ဆံတွေ၊သေနတ်တွေကို မြို့ပြင်တပ်ထဲ သွားပို့လိုက်ရာက ဂတ်ဘဲ ၃ ကောင်ရလာတယ်။ အမေက ကလေးတွေ စားဖို့သောက်ဖို့ဆိုပြီး ဘေးခြံက အိမ်ကြက် ၂ ကောင်ဝယ်၊ “ခတ်ချို” ရှမ်းဆန်အရက် မွှေးမွှေးလေး သံပုံးလေးထောင့်ပုံးနဲ့တစ်ပုံး လက်ဆောင်ရထားတာကို စတိုခန်းထဲက ထုတ်ပေးလိုက်ရင်း ကိုရွှေဘ ကို သိပ်ပြီး ဆူဆူညံညံမလုပ်ကြနဲ့လို့ မှာလိုက်သေးတယ်။ ညနေက ကျနော်တို့အုပ်စု အလုပ်တွေအပြီး မြစ်ထဲရေဆင်းချိုးရင်း မိုင်းခွဲရာကရလာတဲ့ တစ်တောင့်ထွာလောက်ရှိတဲ့ “ငါးချောင်း” ၃-၄ ကောင် ဆူဖြိုးဖြိုးကြီးတွေ၊ ရေချိုကျောက်ပုဇွန်ကွေးကြီးတွေ ပါသေးသဗျ။

ငါးမိုင်းခွဲတာကို အထူးအဆန်းလုပ်ပြီး ပြောရရင် သိပ်မခက်ပါဘူး။ မြို့ထဲမှာ အဲ့ဒီခေတ်က ဒီတိုနေတာ(စနက်တံ)လုပ်တဲ့ ယမ်းအချောင်းလေးက တစ်ခုမှ ငါးမတ်ပေးရတာ။ အိမ်သာတွင်းတူးရင်းရထားတဲ့ ကျည်ဆံတွေကို အသာလေးချိုးပြီး ယမ်းမှုန့်တွေထုတ်၊ လက်တိုဂျင် နို့မှုန့်သံဗူးထဲကို ထုချေထားတဲ့ ကျောက်ခဲတွေနဲ့ရောပြီး သိပ်ထည့်၊ အဖုံးအုပ်ပြီး စနက်တံတပ်လိုက်ရင် အင်မတန်ပြင်းတဲ့ ငါးမိုင်းဖြစ်သွားတာပါပဲ။ မြစ်ရိုးတစ်လျှောက် ငါးတွေခိုအောင်းနိုင်တဲ့ ကမ်းပါးလှိုဏ်ခေါင်းနေရာတွေကို သွား၊ မီးရှို့ပြီး နို့မှုန့်ဗူး မိုင်းကို ကန်ချလိုက်ရုံပေါ့။

တစ်ခုပဲရှိတယ် လက်ဆတော့ လိုတယ်။ မီးရှို့ပြီး ချက်ချင်း ပစ်ချလိုက်လို့ကလည်း မဖြစ်၊ စနက်တံမီးစွဲလို့ အနေတော်လေးဖြစ်မှ ပစ်ချပြီး လှည့်ပြေးရတာမျိုးဆိုတော့ အတော်အန္တရာယ်တော့များသားဗျ။ ရိုးရိုး ငါးမိုင်း လက်ထဲကွဲရင် လက်ပြတ်ခြေပြတ်လောက်ပဲ ဖြစ်တယ်..။ အခုလို စပါယ်ရှယ် နို့မှုန့်ဗူးမျိုး လက်ထဲထကွဲလို့ကတော့ အသေပဲဆိုတော့ ကျနော်တော့ ဘယ်တော့မှ အနားမကပ်ဘူး ဆရာရေ့။ ဇာတ်လိုက်ကြီး ဆရာရွှေဘပဲ ဆေးပေါ့လိပ်မီး တရဲရဲဖွာလို့ သူပဲခွဲနေကြပေါ့။ တခါတလေ စနက်တံက တိုဝင်သွားပြီး မီးသေသွားတာမျိုးမှာ မိုင်းကြီးကို မျက်နှာနားကပ် ဆေးလိပ်မီးနဲ့ တို့တို့လိုက်သေးတာ အသည်းယားစရာဗျာ။

ညမိုးအတော်ချုပ်မှ မီးကင်းတဲမှာ ချက်ကြပြုတ်ကြတယ်။ ငါးချောင်းတွေနဲ့ ပုဇွန်ကွေးတွေကို မီးဖုတ်၊ ဘဲ ၃ ကောင်ကို မီးခဲရဲရဲထည့်ထားတဲ့ သံစည်ပိုင်းပြတ်နဲ့ကင်၊ ကြက် ၂ ကောင်ကိုတော့ သင်္ဘောသီးစိမ်းတွေနဲ့ ကာလသား အရည်သောက်ချက်။ ရှမ်းအရက်လေး တမြမြ၊ စားလိုက်သောက်လိုက်နဲ့ အတော်ပျော်စရာကောင်းတဲ့ ညဗျ။ သန်းခေါင်ကျော်လောက်ရောက်မှ အားလုံး စားသောက်သိမ်းဆည်းလို့ ပြီးသွားကြတယ်။ ဗိုက်လည်းကား၊ လူတိုင်းနီးပါးကလည်း ရီဝေဝေနဲ့ ကင်းတဲကွပ်ပျစ်ကျယ်ကြီးပေါ် ဝိုင်းဖွဲ့ထိုင်ရင်း လှဲလျောင်းရင်း ဆေးပေါ့လိပ်ကလေး၊ ဒူးယားစိမ်းလေးတွေ ကိုယ်စီနဲ့ နှပ်ရင်း ရောက်တတ်ရာရာလေးတွေ ဟိုပြောဒီပြော လုပ်နေကြတယ်။

နွေနှောင်းပိုင်းရက်တွေ ရောက်နေပြီ ဆိုပေမယ့် မိုးက နည်းနည်းလေးမှ မရွာသေးတော့ အတော်ပူတယ်လို့ ဆိုရမယ်။ ဒါပေမယ့် အိမ်တွေမှာထက် ကင်းတဲကွပ်ပျစ်လေးက လေတဖြူးဖြူးနဲ့ဆိုတော့ ဇိမ်အတော်တွေ့သား။ ကြက်ခွပ်ပင်ကြီးတွေရဲ့ သစ်ရွက်တွေကို လေတိုးသံတရှဲရှဲကြားမှာ ကွပ်ပျစ်ပေါ်ဇိမ်နဲ့ နှပ်၊ ဆေးပေါ့လိပ်ကလေးတွေ ဖွာနေကြရင်း အားလူးဖုတ်ရတဲ့ အဲ့ဒီအရသာကို နောင်ဆယ်နှစ် ဆယ့်ငါးနှစ်ကြာသွားတဲ့အချိန်ထိ လွမ်းကောင်းတုန်း။ ရီဝေဝေနဲ့ အတော်လေးမူးနေတဲ့ အသံနဲ့ ကိုရွှေဘ အာလူးဖုတ်နေတာကို လူငယ်တွေ အကုန်လုံး စိတ်ဝင်စားနေကြတယ်။

“ငါ နေ့လည်ကပြောတဲ့ မောင်ဖေငယ်ကုန်းက တစ်ခေတ်တစ်ခါက အတော်နာမည်ကြီး ဆရာရေ့”

“ဘယ်လိုနာမည်ကြီးတာတုန်း လုပ်ပါဦးဗျ”

“ဟ.. လပြည့်ညရောက်တိုင်း အဲ့ဒီကုန်းပေါ်မှာ ထိုင်ထိုင်နေတာတဲ့ ဆရာ..။ စစ်ကြီးဖြစ်ပြီး နှစ်အတော်ကြာတဲ့အထိ ရပ်ကွက်ထဲက လူတိုင်းနီးပါး မြင်ခဲ့ဖူးတာတဲ့..။ အဲ့ဒီနေရာက ခပ်ရှုပ်ရှုပ်ပါကွာ..။ ငါတို့ ချာတိတ်ဘဝအထိ ဂျပန်စစ်သားသရဲတို့၊ အရပ် ၃ ပေ လောက်ပဲရှိတဲ့ မှင်စာပေါက်စလေးတို့ ဘာတို့လည်း ရှိတယ်ဆိုပြီး နာမည်ကြီးဖူးတယ်..”

“ကိုရွှေဘပြောမှပဲ ကျနော်တို့ရပ်ကွက်က သရဲတစ္ဆေတွေ များလိုက်တာလို့ ယူဆရတော့မလို ဖြစ်နေတယ်”

“ဟီဟိ.. ငါတော့မကြောက်ပေါင်..။ ငါ့ဆော်ကြီးနဲ့ ငါ ကြိုက်တုန်းကဆို ညဖက်တွေမှာ အဲ့ဒီကုန်းလျှောလေးက ချုံပုတ်တွေထဲ သွားသွားချိန်းတာပဲ..။ အနှောက်အယှက်ကို ကင်းရော..။ သရဲခြောက်တယ်ဆိုပြီး လူမှ မလာရဲတာကိုးဟ”

“ဘယ်ဆော်ကြီးလဲ ကိုရွှေဘ”

“အခု ကျောင်းအုပ်လုပ်နေတဲ့ ဟိုဖက်ရပ်ကွက်က အပျိုကြီးပါကွာ..။ သူ့ခေတ်သူ့အခါက စူပါစတားပေါ့..။ ငါက ဆယ်ကျော်သက် ချာတိတ်အရွယ်မှာ ဆယ်တန်းကျပြီး ညကျောင်းတက်ရင်း ငြှိကြတာ..။ မရဲ့မောင်လေးဇာတ်လမ်း ဟီးဟီး”

“နည်းနည်းပါးပါး အညှီအဟောက်လေးတွေ လုပ်လေဗျာ..။ ချိန်းတွေ့တဲ့ ချုံထဲက ကိစ္စလေးတွေ နားထောင်ချင်တယ်..”

“ဟဲဟဲ..”

ကိုရွှေဘက ရွှေသွားတွေ တဝင်းဝင်းပေါ်တဲ့အထိ တဟဲဟဲ ရယ်လိုက်ရင်း ကျနော့်ကို လှမ်းကြည့်လာတယ်။ အဲ့ဒီဇာတ်လမ်းက ဖန်တစ်ရာတေအောင် ကျနော် ကြားဖူးပြီးသား မဟုတ်လား။ သူက မူးမူးနဲ့ ချေးခြောက်ရေနူးချင်နေပြီ။ မရေမတွက်နိုင်အောင် အဲ့ဒီအကြောင်းတွေ နားထောင်ဖူးတဲ့ ကျနော့် အရှေ့မှာဆိုတော့ ကျန်တဲ့လူတွေကို အာလူးဖုတ်ဖို့ ခက်နေဟန်တူပါရဲ့။ အလိုက်တသိနဲ့ မီးသေနေတဲ့ ဆေးပေါ့လိပ်ကို မီးငြှိဖွာရှိုက်ရင်း ထိုင်ရာက ကျနော် ထလိုက်တယ်။

“ကဲ.. ပြန်မယ်ကွာ.. ဗိုက်တင်းပြီး အိပ်ငိုက်လာတယ်..။ ကိုရွှေဘရဲ့ ရင်သိမ့်တုန် အချစ်ဇာတ်လမ်းလေးကို ဆက်ပြီးနားထောင်ကြပေတော့..။ ငါတော့ ပြန်ပြီဟေ့”

“နေပါဦး ဖိုးသက်ရ”

“အမလေး.. ခင်ဗျားဖာသာ ဆက်ပြောပါ ငါ့ဆရာ..။ ကျနော် အိပ်ချင်နေပြီ။ နက်ဖန်မနက် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ဖို့ လာနှိုးဖို့ မမေ့နဲ့…။ ပြန်ပြီ ဒါပဲ..”

အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ခြံဝင်းတံခါး စေ့ထားတာကို အသာတွန်းဖွင့်ပြီး ဝင်လိုက်တယ်။ ကျနော်တို့ခြံထဲမှာ အိမ်က ၂ ဆောင် ဆောက်ထားပြီး ကျနော်အိပ်တာက မြောက်ဖက်က အိမ်တစ်လုံးမှာ သပ်သပ်ဗျ။ အမေတို့က တောင်ဖက်က အိမ်မကြီးမှာ အားလုံးနေကြပြီး ကျနော်က အထက်တန်းအောင်ပြီးကတည်းက ဒီဖက်မှာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေမယ်ဆိုပြီး ရွှေ့အိပ်လာတာ ၄-၅ လလောက်ရှိနေပြီ။

ဘောင်းဘီအိပ်ထဲက သော့ကို အသာစမ်းပြီး အိမ်တံခါးသော့ကို ဖွင့်လိုက်တယ်။ အိမ်ထဲရောက်သွားမှ နံရံက မီးခလုတ်ကို အသာစမ်းပြီး ဖျောက်ကနဲ ဖွင့်လိုက်တော့ လေးပေမီးချောင်းအရောင်ကြောင့် ဖွေးကနဲ လင်းထိန်သွားတယ်။ အိမ်အတွင်းဖက် လှေခါးရင်းနားက ကျနော့်ကုတင်နားကို ရောက်တော့ လူက အတော်လေး မူးချင်သလို ဖြစ်လာလို့ ခြင်ထောင်မြန်မြန် ထောင်လိုက်တယ်။ ပူသလိုလို ဖြစ်နေလို့ ပြူတင်းပေါက်တွေ အကုန်လျှောက်ဖွင့်လိုက်မှ လေလေး တဖြူးဖြူးတိုက်လာလို့ နေသာထိုင်သာ ရှိသွားတယ်။ မီးချောင်းကိုပိတ် ခြေရင်းက မီးလုံးဝါကျင့်ကျင့်လေးကိုဖွင့် ကုတင်ပေါ်တက်ဖို့ ပြင်တယ်။

ဘောင်းဘီအိပ်ကပ်ထဲကို မတော်တဆ နှိုက်လိုက်မိတော့ ခိုးလို့ခုလုကလေး စမ်းမိတာနဲ့ အသာဆွဲထုတ်လိုက်တော့ နေ့လည်က အိမ်သာတွင်းတူးရင်း ရထားတဲ့ သစ်သားရုပ်ထုကလေး ဖြစ်နေတယ်။ ဘာရယ်မဟုတ်ပဲ ခြင်ထောင်အမိုးပေါ် ပစ်တင်လိုက်ပြီး ခြင်ထောင်ကို အသာမလို့ အိပ်ယာထဲ ဝင်လိုက်တယ်။ တနေကုန် ပင်ပန်းထားတာရယ်၊ ဗိုက်ကားပြီး အရက်မူးနေတာရယ်ကြောင့် တစ်မိနစ်လောက်တောင် မကြာလိုက်ဘူး တုံးကနဲပဲ ကျနော် အိပ်ပျော်သွားခဲ့ပြီ။

ကျနော့်ကုတင်ကို ဆွဲခါသလို လှုပ်ရှားနေသလို ခံစားနေရတယ်။ လူကလည်း အတော်အိပ်ချင်နေတော့ မျက်လုံးဖွင့်မရဘူး ဖြစ်နေတယ်ဗျ။ ကျွတ်ကနဲမြည်အောင် ငြူစူသံပေးရင်း တစ်ဖက်ကိုလှည့်ပြီး ဆက်အိပ်ဖို့ ကြိုးစားတယ်။ မရဘူး ကုတင်တစ်ခုလုံး ခါရမ်းနေတယ်။

“ဖိုးသက်.. ဖိုးသက်..ဖိုးသက်.. ထစမ်း..ဟေ့ကောင်”

အိပ်ရေးပျက်အောင် အလုပ်ခံရတာကို အလွန်မုန်းတီးတဲ့ ကျနော် သည်းမခံနိုင်တော့ပဲ ဆတ်ကနဲ ထထိုင်လိုက်တယ်။

ဘုရားဘုရား! ဘာကြီးလဲဗျ။ ဝါကျင့်ကျင့်မီးရောင်နဲ့ ကုတင်အောက်က ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ငုတ်တုတ်ထိုင်နေတဲ့ လူနီကြီးကို မြင်လိုက်ရတော့ ငါများ အရက်အမူးလွန်နေပြီလားလို့ တွေးရင်း မျက်လုံးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ပွတ်ကြည့်မိသေးတယ်။ ကျနော် အမြင်မှားတာ မဟုတ်ဘူး။ လူနီနီကြီး၊ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေတယ်။ ဆံပင်တွေတောင် ထောင်ထလာမတတ် ကျနော် ခြောက်ခြားသွားတယ်။ သတိမလွှတ်သွားအောင် ထိန်းရင်း အဲ့ဒီပုဂ္ဂိုလ်ကို စူးစိုက်ကြည့်နေလိုက်တယ်။ ကျနော့်လက်တစ်ဖက်က အသာလေး ခေါင်းအုံးအောက်ကို စမ်းနေတယ်။ မာကျောကျော အရိုးတစ်ခုစမ်းမိမှ အသာအယာလေး ဆွဲယူလိုက်ပြီး ကျောမှာ ကပ်ထားလိုက်တယ်။

ဒါဟာ ဘယ်နည်းနဲ့မှ လူမဟုတ်နိုင်ဘူးဆိုတာ ကျနော် ရိပ်မိလို့ စိတ်ကို တည်ငြိမ်အောင်ထိန်းရင်း ကျောမှာကပ်ထားတဲ့ ၉ လက်မ အသွားရှည်တဲ့ ဓားမြှောင်ကို ဓားအိမ်ကနေ အသာလေး ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီ။ ဘယ်ဖက်လက်က ခြင်ထောင်ကို အသာအယာ ဆွဲမလိုက်ပြီး ကုတင်အောက်ကိုအဆင်း ညာဖက်လက်နဲ့ ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ထားတဲ့ ဓားမြှောင်ကို အချွန်ဖက်နဲ့ချိန်ထားရင်း လူနီကြီးဆီ ခုန်အုပ်လိုက်တယ်။

အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ တိုးဝင်လာတဲ့ ကျနော့်ဓားမြှောင် ကိုင်လက်ကို အဲ့ဒီလူနီကြီးက အသာအယာပဲ လက်ကောက်ဝတ်ကနေ ဖမ်းကိုင်မိသွားတယ်ဗျ။ ဘယ်လိုမှ ဖိပြီးထိုးထိုး ဆက်ထိုးလို့ကို မရတော့တာ။ ချက်ချင်းဆိုသလိုပဲ ကျန်တဲ့ ကျနော့်ဘယ်ဖက်လက်သီးနဲ့ သူ့မျက်ခွက်ကို လှမ်းပြီး အရှိန်ပြင်းပြင်း ထိုးချလိုက်တယ်။ ကြိုပြီး တွက်ဆထားတဲ့အတိုင်းပဲ ကျနော့်လက်သီးကို သူ့လက်ဖဝါးကြီးနဲ့ ဖမ်းဆုပ်ဖို့လှမ်းအကိုင်မှာ သိုင်းပြောင်းပြန် အတိုက်အကွက်အတိုင်း လက်သီးကို စိုက်ချလိုက်ပြီး တံတောင်ဆစ်နဲ့ မျက်နှာကို ဆက်ပြီးရိုက်ချလိုက်တယ်။

ဖတ်ကနဲ မြည်သံနဲ့အတူ ကျနော့်တံတောင်ကို သူ့လက်ဖျံနဲ့ အသာအယာလေး ပုတ်ထုတ်သွားတယ်။ ကျနော် ဒေါသ ထောင်းကနဲ ထွက်သွားပြီ။ ဒီလူနီကြီးက နာနာဘာဝ၊ ဝိနာဘာဝ ဘာညာတွေ ကျနော် မသိတော့ဘူး။ စိတ်ထဲမှာ ခင်ဗျားကြီးက အလာကြီးပေါ့..။ ကျုပ်ကလည်း တစ်နယ်လုံးသိတဲ့ သိုင်းပြောင်းပြန် ဦးကျောက်တိုင်ရဲ့တပည့်ဆိုတော့ အကြောင်းပြရသေးတာပေါ့။

ညာဖက်လက်က ကိုင်ထားတဲ့ ဓားမြှောင်ကို လွှတ်ချလိုက်ပြီး လက်ကိုလိမ်ပြီးလျှိုရင်း သူ့လက်ကောက်ဝတ်ကို ဖမ်းကိုင်လိုက်တယ်။ ကိုင်မိပြီဆိုတာနဲ့ အားယူပြီး မျက်ခွက်တည့်တည့်ကိုမှန်းပြီး ညာဒူးပျံတစ်လုံး ပစ်သွင်းလိုက်တယ်။

ဖန်းကနဲမြည်အောင် လက်ဖျံနဲ့ ကာထားရင်း ကျနော့်ဒူးကို ဖိချလာပြန်ပြီ။ ဒေါသ အတော်ထွက်နေပြီဖြစ်လို့ ကျနော် ကျားကနဲ မာန်သွင်းပြီး အော်ရင်း ဒူးနဲ့ သူ့ရင်ဘတ်ကိုဖိရင်း ဝင်လုံးတယ်။ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ သူနဲ့ကျနော် လုံးထွေးရစ်ပတ်ကုန်ပြီဗျ။ ပျိုရွယ်နုပျိုပြီး သန်မာစအရွယ် ကျနော့်တစ်ကိုယ်လုံး ချွေးတွေသာ ရွှဲရွှဲစိုလာတယ် သူ့ကိုအခုထိ ထိထိရောက်ရောက် မထိုးနှက်နိုင်ဘူး။ တဖြေးဖြေး အားကုန်သလိုတောင် ဖြစ်စပြုလာပြီ။ နပန်းသတ်ရင်း ဆက်တိုက်ပစ်သွင်းနေတဲ့ တံတောင်ရိုက်ချက်တွေ၊ လက်သီးတွေဟာ တစ်ချက်ကလေးမှတောင် အရာမရောက်မှန်း သတိထားမိတဲ့အချိန်မှာ ကျနော် ဆက်ပြီးမချတော့ပဲ စိတ်လျှော့သလိုလုပ်ရင်း ရပ်လိုက်တာနဲ့ ကျနော့်ကို ချုပ်ထားတဲ့ သူ့လက်တွေကလည်း အလိုလို ပြေလျှော့သွားရောဗျ။

ဖားဖိုကြီးလို နိမ့်တုန်မြင့်တုန်နဲ့ ဟောဟဲလိုက်နေတဲ့ ရင်အစုံကြောင့် မောမောနဲ့ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ခဏ ပက်လက်လှန်နေမိသေးတယ်။ အမောပြေသွားတော့မှ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ လူနီကြီးက ကျနော့်ဘေးမှာ ထိုင်နေတုန်းပဲ။ အသက်အရွယ် ခန့်မှန်းလို့မရနိုင်တဲ့ ရောင်ထုံးကြီးနဲ့ ရှေးခေတ်အဘိုးကြီးဗျ။ ဒင်းကို ကျနော် ဘယ်လိုမှ ထိခိုက်အောင် မလုပ်နိုင်တော့ဘူးဆိုတာ သေချာသွားလို့ ကုတင်ခြေရင်းမှာချထားတဲ့ ဖန်ချိုင့်ထဲက ရေအေးအေးလေး တစ်ခွက်လောက် ထပြီး ခပ်သောက်နေလိုက်တယ်။ ဂလုဂလုမြည်အောင် သောက်ချလိုက်ပြီးမှ သူ့ဖက်ကိုလှည့်ရင်း..

“ဦးလေး.. ခင်ဗျား ကျနော့်ကို ဘာလုပ်ချင်တာလဲ”

… … ….

“ခင်ဗျား လူမဟုတ်မှန်း ကျနော်ရိပ်မိပါတယ်..။ ဝိဉာဉ်နှုတ်မလို့ဆိုလည်း လာလေ..။ ကျနော် မကြောက်တတ်ပါဘူး..”

ခပ်တည်တည်နဲ့ သူ့ကို မိုက်ကြည့်ကြည့်ရင်း မေးလိုက်တာကို ခေါင်းခါပြတယ်။ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ထိုင်နေရာကနေ အသာအယာထရင်း ကျနော့်လက်တစ်ကမ်းအကွာမှာ မျက်နှာချင်းဆိုင် လာရပ်တယ်။ အရပ် ငါးပေဆယ်လက်မ နီးနီးရှိတဲ့ ကျနော်နဲ့ လုံးတူရွယ်တူ ကိုယ်လုံးလောက် ရှိတာကို သတိထားမိတယ်။ ထူးခြားတာက မျက်နှာက လေးထောင့်ကျကျ၊ လက်ဖျံပေါ်မှာနဲ့ အင်္ကျီမဝတ်ထားတဲ့ ကိုယ်လုံးပေါ်မှာ အင်းကွက်တွေအပြည့် ထိုးထားတာကိုဗျ။ အောက်ပိုင်းက ပေါင်ပေါ်မှာလည်း အင်းတွေချည်းပဲ။ ပုဆိုးကို ခတ်တိုတို စည်းနှောင်ထားတဲ့ ခါးနေရာတစ်ဝိုက်ကလွှဲပြီး တစ်ကိုယ်လုံးမှာ အင်းတွေ၊ ဘာတွေမှန်းမသိတဲ့ စာလုံးတွေနဲ့ ပြည့်နှက်နေတာ။

ကျနော့်ကို နီရဲတောက်ပြောင်နေတဲ့ မျက်လုံးစူးစူးတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်ရင်း လက်ဖဝါးကို မျက်နှာတည့်တည့် ဆန့်တန်းထားရင်း အနားကပ်လာတယ်။ ဘာမှ မတတ်နိုင်တော့ဘူး။ ချရနှက်ရအောင်လည်း စမ်းကြည့်ပြီးသလောက် မယှဉ်နိုင်တော့မဲ့အတူတူ ဘုရားတရင်း ကျနော်မျက်လုံး စုံမှိတ်လို့ ငြိမ်ငြိမ်လေး ခပ်တောင့်တောင့် ရပ်ထားနေမိတယ်။

စက္ကန့် ၂၀ လောက် ကြာသွားမလားမသိဘူး။ တစ်ကိုယ်လုံး ရှိန်းကနဲဖြစ်သွားသလို ခံစားရပြီး လူလည်း ပေါ့ရွှတ်ရွှတ်ကလေး ဖြစ်လာသလို ခံစားရလို့ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ အဲ့ဒီလူနီကြီးကို မမြင်ရတော့ဘူးဗျ။ ဟာ! ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ..။ ဟိုဟိုဒီဒီ လိုက်ကြည့်မိတော့ ဘာဆိုဘာမှ မတွေ့ရဘူး။ ငါများ အိပ်မက်မက်နေတာလားလို့ စိတ်က တွေကနဲ ဖြစ်သွားမိသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျနော် အိပ်မက်မက်နေတာ မဟုတ်မှန်း ခန္ဓာကိုယ်က ဖော်ပြလာတယ်။

“အပြင်ကို ထွက်လိုက်ပါ..”

နားရွက်နားကပ်ပြီး တစ်စုံတစ်ယောက်က တီးတိုးရေရွတ်လိုက်သလို အသံကို ကြားလိုက်ရတာနဲ့အတူ ကျနော့်ဖာသာ ဘာဖြစ်မှန်းမသိပဲ ပွင့်နေတဲ့ ပြူတင်းပေါက်ကနေ အိမ်အပြင်ဖက်ကို ဝုန်းကနဲ ခုန်ထွက်သွားမိပြီ။ ဘုရား ဘုရား! ကျနော့်ကိုယ်လုံးက သစ်ရွက်ကလေးအလား ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ခုန်ထွက်သွားပါရောလားဗျာ။ ကျနော် သိလိုက်ပြီ။ ခုနက လူနီကြီး ကျနော့်ကိုယ်ထဲ ဝင်နေပြီ။ ဒါဆို ကျနော်က ဘာလို့ အကုန်သိနေရတာလဲ။ ဘာလို့ ကျနော်ဟာ သူခိုင်းတဲ့အတိုင်းတွေ လိုက်လုပ်နေမိတာလဲ။

“ခြံအပြင်ကိုထွက်..”

သူ့စကားသံမှ မဆုံးသေးဘူး ခြေလှမ်း ၃-၄ လှမ်း အားယူပြီး ကျနော့်တို့ အိမ်အနောက်ဖက်က ခြံကာထားတဲ့ ၆ ပေလောက်မြင့်တဲ့ အုတ်တံတိုင်းပေါ်ကို ကျနော် လွှားကနဲ ခုန်တက်လိုက်မိနေတာ သတိထားလိုက်မိတယ်။ အုတ်တံတိုင်းပေါ်မှာ မတ်တပ်ရပ်ရင်း အပြင်ဖက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ဟာကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ မောင်ဖေငယ် ကုန်းတဝိုက် ကြယ်ရောင်စုံ အလင်းအောက်မှာ လူတွေအများကြီးပါလားဗျ။

ဟာ.. တခစ်ခစ်ရယ်မောပြီး ပြေးလွှားနေကြတဲ့ ကလေးအရွယ် မှင်စာလေးတွေ၊ သံခမောက်ဆောင်းထားတဲ့ မဟာမိတ်စစ်သားတွေ၊ ဘက်နက်အရှည်ကြီး တပ်ထားတဲ့ စစ်သုံးရိုင်ဖယ်ကို လွယ်ထားတဲ့ ဂျပန်စစ်သား၊ ရွှေဝါရောင်ဆံပင်ရှည်ကြီးနဲ့ ဘိုမ ထော့ကျိုးတစ်ယောက် ဆတ်တောက်ဆတ်တောက်နဲ့ လမ်းလျှောက်နေတာတွေ လှမ်းမြင်နေရတယ်။ တစ္ဆေတွေ၊ သရဲတွေ ကျနော် မြင်နေရပြီ။

ကြောက်လန့်သွားဖို့ထက် အံ့သြတကြီးဖြစ်လွန်းလို့ ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ ကျနော် ငေးနေမိတယ်။ ငါ လူမဟုတ်တော့ပဲ သေများသေသွားတာလားလို့တောင် တွေးနေမိသေးတယ်။ သိပ်ကြာကြာ မကြည့်လိုက်ရဘူး

“ဆင်းလိုက်!”

ဆိုတဲ့ အသံနဲ့အတူ ကျနော် အုတ်တံတိုင်းပေါ်ကနေ ခုန်ချလိုက်ရတယ်။ လူနီကြီးဟာ ကျနော့်ကို မြင်းတစ်ကောင်လို စီးနှင်းနေပြီဆိုတာ ကျနော် သိနေပေမယ့် ဘာမှမတတ်နိုင်တော့တဲ့ဘဝ မဟုတ်လားဗျာ။ နားရွက်နားကပ်ပြီး တီးတိုးသံနဲ့ အမိန့်ပေးတာ နာခံရင်း အခုဆို ကျနော်ဟာ လေတိုးသံ တရွှီးရွှီးမြည်တာ ကြားနေရတဲ့အထိ တရိပ်ရိပ် လမ်းမကြီးအတိုင်း ပြေးနေရပြီ။ ထူးခြားတာက ကျနော် လုံးဝမမောသလို၊ ခြေသံကလေးမှမထွက်၊ လေအတိုက်မှာ လွှင့်နေတဲ့ သစ်ရွက်ခြောက်တစ်ခုလို အင်မတန် ပေါ့ပါးသွက်လက်နေတာပါပဲ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သိုင်းဝတ္ထုတွေထဲက ကိုယ်ဖော့ပညာရှင်လို ဖြစ်လာသလား၊ ဟိုလူနီကြီးကြောင့်ပဲလားဆိုတာ ဝေခွဲလို့မရနိုင်ဘူး ဖြစ်လာတယ်။

“ရပ်!”

ဆိုတဲ့ အသံကြားလို့ ကျနော် တုန့်ကနဲ ရပ်ချလိုက်မိပြီး ဘေးဘီဝဲယာကို အကဲခတ်လိုက်မိတော့ မြို့အစွန် ရပ်ကွက်တစ်ခုကို ရောက်နေမှန်း သတိထားလိုက်မိတယ်။ သေသေချာချာ အကဲခတ်လိုက်တော့မှ ကျနော်တို့မြို့က နာမည်ကျော် ရူပဗေဒ ကျူရှင်ပြတဲ့ အပျိုကြီးဆရာမတစ်ယောက်ရဲ့အိမ်ဖြစ်နေမှန်း သိလိုက်ရတယ်ဗျ။ ခွေးသမင်ကြီးတွေ ၄ ကောင်လောက် မွေးထားတဲ့ အဲ့ဒီဆရာမ အပျိုကြီးပေါက်စရဲ့ အိမ်ပေါက်ဝမှာ ကျနော် ကြာကြာမရပ်လိုက်ရဘူး။ နားထဲမှာ ကြားရတဲ့အမိန့်အတိုင်း အိမ်ရှေ့ခြံစည်းရိုးနား ကပ်ပေါက်နေတဲ့ သရက်ပင် ပင်စည်ကို တစ်ချက်လောက် ခြေကန်ပြီး အားယူရင်း ခြံထဲခုန်ဝင်လိုက်တယ်။ ခြေချမိတယ်ဆိုတာနဲ့ ဝုန်းကနဲ ပြေးကပ်လာတဲ့ ခွေးအုပ်ကြီးနဲ့ ရင်ဆိုင်မိပြီ။ မဟောင်ပဲ ပြေးကိုက်တတ်တဲ့ ခွေးတွေက ကျနော့်ကို အနားရောက်တာနဲ့ တအီအီမြည်ပြီး မြေကြီးပေါ် ဝပ်ကျသွားရောဗျ။

ထူးဆန်းပေမယ့် မထူးဆန်းတော့ဘူး။ ကျနော့်ကိုယ်ထဲဝင်နေတဲ့ လူနီကြီးရဲ့ အစွမ်းပဲဆိုတာ ကျနော်သိလိုက်ပြီ။ လူနီကြီးရဲ့ တီးတိုးအမိန့်ပေးသံကို ဆက်တိုက်နားထောင်ရင်း ဆရာမရဲ့ နှစ်ထပ်အိမ်ဘေးနားမှာ ကပ်ပေါက်နေတဲ့ မန်ကျည်းပင်ကြီးကနေတဆင့် ဖွင့်ထားတဲ့ အိပ်ခန်းပြူတင်းပေါက် ဘောင်ပေါ်ကို ကျနော် တွယ်တက်ရင်း ရောက်သွားပြီ။

ပြူတင်းပေါက်ဘောင်ပေါ်ကနေ ကြောင်တစ်ကောင်လို အသာအယာ ခုန်ဆင်းလိုက်တယ်။ အင်မတန် မျက်နှာကြောတင်းတဲ့ ဆရာမအပျိုကြီးပေါက်စရဲ့ အခန်းထဲကို ကျနော် ရောက်နေပြီ။ အောက်ထပ်မှာ တောနယ်ကလာတဲ့ ကျောင်းသူတွေ ဘော်ဒါဆောင်ဖွင့်ပြီး အိမ်အပေါ်ထပ်မှာ တစ်ကိုယ်တည်းနေတဲ့ ဆရာမခင်မျာ ကွေးကွေးလေး အိပ်မောကျနေရှာတယ်။

ဆယ်တန်းတုန်းက ရူပဗေဒကျူရှင်ပြတဲ့ အဲ့ဒီဆရာမဆီမှာ အတန်းတက်ရင်း ပုစ္ဆာတစ်ပုဒ်ကို အငြင်းပွားမိပြီးနောက်ပိုင်း ကျနော် သွားမတက်ဖြစ်တော့ဘူး။ အံ့သြစရာကောင်းတာက အိမ်ကျော်နင်းမှု ဖြစ်နေတဲ့ အခြေအနေနဲ့ သူ့အခန်းထဲ ကျနော် ရောက်နေတာကို ကြောက်နေရမယ့်အစား ရဲစိတ်ဝင်ပြီး စိတ်လုံးဝမလှုပ်ရှားဘူးဗျ။ အသိစိတ်ပျောက်နေတာမျိုးလည်း မဟုတ်ပြန်ဘူး။ အကုန်လုံးကို သိနေပေမယ့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဘာလုပ်လို့လုပ်နေမိမှန်း နားမလည်ဘူး ဖြစ်နေတယ်။

နှစ်ယောက်အိပ် ကုတင်အကြီးကြီးပေါ်မှာ ကွေးကွေးလေး အိပ်နေတဲ့ အသက် ၃၀ ပတ်ချာလည် အပျိုကြီးမလေးကို မတ်တပ်ရပ်ပြီး သေချာငုံ့ကြည့်နေမိတယ်။ ကျူရှင်မှာတုန်းက စာအသင်အပြကောင်းသလောက် မရယ်မပြုံး ခပ်တည်တည်လုပ်လွန်းလို့ သံစက်ရုပ်ဆရာမလေးလို့ နာမည်ကြီးတဲ့ ဒေါ်ခင်ချိုမေ ဆိုတာ ကျနော်နဲ့ အခု လက်တစ်ကမ်းအကွာမှာ ရောက်နေပါလား။ ထမီကို တိုတိုတင်းတင်း စည်းနှောင်ပြီး ဗမာရင်ဖုံးအင်္ကျီ ခါးတိုလေးတွေပဲဝတ်၊ ဆံထုံးခပ်ကြီးကြီး ထုံးထားတတ်တဲ့ ဆရာမကို မမြင်တာတောင် ၂ နှစ်လောက် ရှိရော့မယ်။ ကျူရှင်မှာ စာပြရင် ကျောင်းသားမှန်သမျှက ကျောခိုင်းပြီး ဘလက်ဘုတ်မှာ စာရှင်းပြနေတဲ့ ဆရာမရဲ့ ထမီအောက်က ကောက်ကြောင်းတုန်တုန်ကြီးကို ငေးပြီး ဝိုင်းသွားရည်ကျ၊ စာရေးခုံမှာ ထိုင်နေတာကို စာရှင်းပြခိုင်းသလိုလုပ်၊ အပေါ်စီးကနေမိုးပြီး ဆရာမရဲ့ ရင်ဖုံးအင်္ကျီအောက်က ဆူဖြိုးလှတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ကျောင်းသားတိုင်းဉာဏ်များပြီး ဂလုကြတယ်လို့ နာမည်ကြီးခဲ့ဖူးတယ်လေ။

ရုတ်တရက် ဘာလုပ်လိုက်မှန်းမသိပဲ ကုတင်တိုင်မှာ တွဲလျောင်းကျနေတဲ့ ကြိုးခလုတ်လေးကို ဖျောက်ကနဲ ဆွဲလိုက်တော့ ခေါင်းရင်းက ၂ ပေမီးချောင်းလေးက ထိန်ကနဲ လင်းသွားတယ်။ ဇာခြင်ထောင်ထဲမှာ အခါတိုင်း ဆံထုံးအက်အက်နဲ့ မြင်ဖူးနေကြဆရာမကို ပြေကျနေတဲ့ ဆံပင်အရှည်ကြီးတွေကြားထဲမှာ မျက်တောင်လေးမှေးစင်းပြီး နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်မောကျနေရှာတာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ ပူလို့အိုက်လို့လားမသိဘူး အပေါ်ပိုင်းက အင်္ကျီလုံးဝ မ၀တ်ထားပဲ ဘော်လီပန်းရောင်၊ အောက်ပိုင်းက ထမီက ဒခေါက်ကွေးရောက်တဲ့အထိ လျှောကျနေပြီ။ အောက်ခံဘောင်းဘီ မဝတ်ထားတော့ ဖြူဖွေးနေတဲ့ ဖင်ပြောင်ကြီးက မီးရောင်အောက်မှာ ဝင်းလက်နေတာပဲဗျာ။

ကိုယ့်ကိုယ်ကို စိတ်မထိန်းနိုင်လိုက်ခင် ဇာခြင်ထောင် အနားစကို အသာယာ မပြီး ကုတင်ပေါ် ကို လှမ်းတက်လိုက်မိတယ်။

ငါ.. ငါ ဘာတွေလုပ်နေမိပါလိမ့်

အဲ့လို အသိစိတ်တစ်ချက်လောက် ဝင်လာတဲ့အချိန်မှာ ကျနော့်လက်ချောင်းတွေက တုန်တုန်ရီရီနဲ့ ဘော်လီပန်းရောင်ရဲ့ချိပ်တွေကို ဖြုတ်ချနေမိပြီ။ ဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ်နဲ့ ဘော်လီကိုချွတ်၊ ခြေဒခေါက်ကွေးရောက်နေတဲ့ ထမီကိုပါ ခြေသလုံးတွေကို အသာမပြီး ဂွင်းလုံးချွတ်ပြီး ယူလိုက်တယ်။ ဘော်လီနဲ့ ထမီကို ကုတင်ပေါ်ကနေ ကြမ်းပြင်ပေါ် ဖတ်ကနဲ ပစ်ချလိုက်ပြီးတဲ့နောက်မှာ မွှေးတေးတေးရနံ့လေးသင်းနေတဲ့ ဆရာမရဲ့ ပါးပြင်မို့မို့လေးကို ကျနော် နမ်းရှိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ အင်း.. ကနဲ ငြီးသံတစ်ချက် ထွက်လာပေမယ့် ပြန်ငြိမ်ကျသွားတယ်။

အပျိုနံ့ခေါ်မလား ယဉ်ယဉ်ကလေးနဲ့မွှေးတဲ့ ကိုယ်နံ့တစ်ခုကြောင့် ကျနော့်စိတ်ဆင်ရိုင်းက ထောင်းကနဲထလာခဲ့တယ်ဗျာ။ ဆရာမ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းလေးက ရှည်လျားနက်မှောင်တဲ့ ဆံနွယ်ထူထူလေးတွေကြားထဲမှာ ဖူးဖူးကလေး။ နီထွေးထွေးလေးဖြစ်နေတဲ့ နှုတ်ခမ်းအိအိကလေးကို ကျနော့်နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာနဲ့ အသာဖိကပ်ပြီး စုပ်ယူလိုက်တော့ ချိုမြမြအရသာလေး။ ၃-၄ ချက်လောက် ခပ်ကြမ်းကြမ်း စုပ်လိုက်ရင်ပဲ တအူးအူးတအားအားနဲ့ ဆရာမအိပ်ပျော်ရာက နိုးထသလို ဖြစ်လာတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျနော် ဂရုမစိုက်တော့ပဲ ဆက်တိုက် အတင်းစုပ်နမ်းနေမိပြီ။

“အူးး အွန်းး .. ဘယ်.. ဘယ်သူလဲ.. ဘာလုပ်တာလဲ”

အတင်းစုပ်နမ်းနေတဲ့ကြားထဲက ဗလုံးဗထွေးနဲ့ အိပ်ယာကနိုးလာတဲ့ ဒေါ်ခင်ချိုမေက လှမ်းမေးရင်း ရုန်းချင်သလို ကန်ချင်သလို ဖြစ်စပြုလာတယ်။ ကျနော်က နမ်းစုပ်နေရာက ခွာလိုက်ပြီး မျက်နှာကိုမိုးရင်း အပေါ်စီးက တက်ဖိထားလိုက်တယ်။ အောက်ကနေများ ပါးလှမ်းရိုက်လိုက်မလားလို့ တွေးထားပေမယ့် ကြောက်စိတ်တော့ တစ်ချက်မှမရှိဘူး။ အိပ်ချင်မူးတူး မျက်လုံးတွေကနေ ပြူးကျယ်စပြုလာတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ ပက်လက်ကလေး ကျနော့်ကို မော့ကြည့်နေရာက တစ်ကိုယ်လုံး တုံးလုံးဖြစ်ပြီး တက်ခွခံနေရတာကို သိသွားဟန်နဲ့ မျက်နှာက ရှက်သွေးတွေ ဖြန်းကနဲ ထသွားရှာတယ်။ ဟင်! ဆိုတဲ့ အာမေဍိတ်ကလေး မြည်လာပြီး သူ့ရင်အုံ ၂ ဖက်ကို လက်ခုပ်ကလေးနဲ့ အတင်းကာထားတယ်။

ဒါပေမယ့် ထွားကြိုင်းလွန်းတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အပြည့်အဝတော့ မဖုံးကွယ်နိုင်ရှာဘူး။ ကျနော်လည်း မာန်ဖီနေတဲ့စိတ်ကို လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။ လည်တိုင်ဖော့ဖော့ကလေးကို ရွရွကလေး ငုံ့ပြီးနမ်းလိုက်တယ်။ အို! ဆိုတဲ့အသံလေးနဲ့ တီကောင်ဆားထိသလို တစ်ကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်ပြီး ခေါင်းကို ဘယ်ညာခါရမ်းရင်း ရှောင်တယ်။ ကျနော် ဂရုမစိုက်ပဲ ဘယ်ပြန်ညာပြန် လည်တိုင်တစ်လျှောက် နမ်းစုပ်ပေးလိုက်တယ်။ ချွေးစေးလေးတွေနဲ့ စံပယ်ပန်းအနံ့ကလေး ရောထားတဲ့ အပျိုကြီးကိုယ်နံ့ကြောင့် ကျနော် စိတ်တအားထလာပြီဗျာ။ လည်တိုင်ကို စုပ်နမ်းနေရင်း ဆရာမလက်နဲ့ ကာထားလို့မရတဲ့ ပေါင်လုံးတုတ်တုတ်ကလေးတွေကို လက်နဲ့ ပွတ်သပ်ဆွရင်း အမွှေးရေးရေးကလေးထနေတဲ့ ပါကင်ပိတ် စောက်ဖုတ်ဆီကို လက်က အလိုလိုရောက်သွားပြီ။

အာ..အာ.. လို့ မြည်သံလေး ထွက်လာသလို နို့နှစ်လုံးကို ဖုံးထားတဲ့ လက်ကို လွှတ်ချလိုက်ရင်း အဖုတ်ကို လှမ်းဆော့နေတဲ့ ကျနော့်လက်ကို လက်ကောက်ဝတ်ကနေ အတင်းလာဆုပ်ကိုင်ထားတယ်။ အချိန်ကိုက်ပဲ အကာအကွယ်မဲ့သွားတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးရဲ့ ပန်းသွေးရောင်ထနေတဲ့ နို့သီးခေါင်းတွေကို ဘယ်ကောညာပါ ဆက်တိုက် တပြွတ်ပြွတ်မြည်အောင် ကျနော် စို့ပစ်လိုက်မိပြီ။

ယောကျ်ားတွေနဲ့ ကင်းကင်းရှင်းရှင်း နေတတ်တယ်လို့ နာမည်ကြီးတဲ့ အသားဖြူဆွတ်ဆွတ် ကိုယ်လုံးတောင့်တောင့်နဲ့ ရူပဗေဒသင်တဲ့ ဆရာမလေးခင်မျာ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ဒုက္ခတွေ့နေရှာပြီ။ ယင်ဖိုတောင် မသမ်းဖူးဘူးဆိုတာလည်းမှန်ကြောင်း အရည်တွေ ဒလဟောထွက်ကျလာတဲ့ အဖုတ်က သက်သေခံနေရှာတယ်။ အခုဆို သူ့ခင်မျာ အိပ်စုံမှုန်မွှားမဟုတ်တော့ပဲ ကောင်းကောင်းကြီး အသိစိတ်ဝင်နေသလို ကျနော် အတင်းဆွပြီး သမနေတာကို အံကလေးတင်းတင်းကြိတ်ရင်း ခံနေရှာတယ်။ မတော်မတရား အလုပ်ခံနေရတာကို ဘာလို့မအော်ဟစ်တာလဲဆိုတာ စဉ်းစားစရာပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျနော်ကိုယ်တိုင်ကလည်း တသက်လုံး စိတ်ကူးထဲမထည့်ဖူးတဲ့ အခုလို သိက္ခာရှိ ကိုယ့်ဆရာမ ခေတ္တဖြစ်ဖူးသူလို အတင်းအိပ်ယာပေါ်တက်ပြီး ဒီလိုလုပ်နေမိတာ ဘာကြောင့် မှန်းကို မသိတော့ဘူးဗျာ။

ဖြန့်ချထားလိုက်ရင် တင်းပါးအောက်အထိရောက်တဲ့ ဆံပင်ရှည်နက်နက် တစ်ထွေးကြီးတွေကြားထဲမှာ အောက်နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းကိုက်ရင်း ရှက်သွေးဖျာ၊ နို့စို့ခံရင်း အဖုတ်ကို လက်ချောင်းနဲ့ အမွှေခံနေရှာတဲ့ ဒေါ်ခင်ချိုမေက အသိစိတ်ဝင်လာတာနဲ့အမျှ ကျနော် ဘယ်သူလဲဆိုတာကိုကော သေသေချာချာ သိသွားပြီဆိုတာ သူ့မျက်ဝန်းတွေက ဖော်ပြနေတယ်။ လောလောဆယ် ကြောက်လန့်ရမယ့်အစား နာမည်ကြီးတဲ့ အပျိုကြီးဆရာမကို အားရပါးရ အသားကုန် တွယ်ပစ်လိုက်ဖို့ပဲ ကျနော့်ရဲ့ သွေးပွက်ပွက်ဆူနေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်က တွန်းအားပေးနေတယ်ဗျာ။

ကျနော့်ဘောင်းဘီတိုကို ခပ်သွက်သွက်ကလေး လျှောချလိုက်တော့ အရမ်းကြီးကို နီရဲမာတင်းနေတဲ့ တန်ဆာက ဖျောင်းကနဲ ထွက်ကျလာတယ်။ ခါတိုင်းနဲ့ မတူတာက သံပိုက်လုံးလို ကျစ်လစ်မာကျောနေတဲ့အပြင် တဆတ်ဆတ်တုန်ခါပြီး ဟိုရမ်းဒီရမ်းနဲ့ ဒေါသထွက်နေတဲ့ မြွေတစ်ကောင်လို ဖြစ်နေတာပါပဲ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုတောင် လန့်သလို ဖြစ်သွားတယ်။ ခေါင်းထောင်ပြီး လှမ်းကြည့်နေတဲ့ ရူပဗေဒဆရာမလေး ဒေါ်ခင်ချိုမေခင်မျာ.. မျက်လုံးလေးအပြူးသား ထိတ်လန့်တကြား လှမ်းကြည့်နေတဲ့အပြင် အို! လို့တောင် အသံထွက်ပြီး သွေးပျက်နေရှာပြီဗျာ။

“အိ!”

ဆရာမလေးဒေါ်ခင်ချိုမေရဲ့ နှုတ်ဖျားကနေ ကယောင်ကတမ်း ကြိတ်အော်လိုက်သံလေး ထွက်ကျလာသလို အသာဖိပြီး ထိုးထည့်လိုက်ရာက အရည်စိုရွှဲနေတဲ့ အဖုတ်အမြောင်းလိုက်အတိုင်း ဇွိကနဲ လျှောတိုက်ပြီး အပေါ်ကို ချော်ထွက်သွားတဲ့ ကျနော့်ရဲ့ မာတင်းနေတဲ့ အချောင်းရဲ့ ထိပ်ဖူးဆီက ကျဉ်ကနဲဖြစ်သွားသလို ခံစားလိုက်ရတယ်။ သန့်စင်တဲ့ ဝင်းမွှတ်မွှတ် နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အသားကုန် အစို့ခံထားရတာရယ်၊ အဖုတ်ကို အဆွခံထားရတာရယ်ကြောင့် ပျော့ခွေနေရှာတဲ့ သူမခင်မျာ အောက်နှုတ်ခမ်းကို ပြတ်ထွက်သွားမတတ် ကိုက်ထားရင်း မျက်ရည်တွေ ရစ်ဝိုင်းနေတဲ့ မျက်ဝန်းလေးတွေနဲ့ ကျနော့်ကို အသနားခံသလို မော့ကြည့်နေရှာတယ်။ ရာဂဘီလူးစီးနေတဲ့ ကျနော်ကတော့ လိင်တံကို အရင်းကနေ သေချာကိုင်ပြီး ဖောင်းကားမို့မောက်ပြီး အရည်တွေစိုအိနေတဲ့ အပျိုကြီးမမရဲ့ အဖုတ်ဝမှာ သေချာပြန်တေ့လိုက်ပြီ။

ဒစ်မြုပ်အောင် အသာအယာ ဖိသွင်းလိုက်တော့ ဟင်းးး ဆိုတဲ့ သံရှည်ဆွဲပြီး ညည်းသံကလေးနဲ့ ပေါင်လုံးနှစ်ဖက်ကို အသားကုန်ကားထားပေးလာတယ်။ ခါးအားကိုသုံးပြီး ကျနော် ရှေ့ကိုဆက်တိုးလိုက်တော့ တစ်ဆို့ဆို့ကြီး ဖြစ်သွားသလိုပဲ။ ချွေးတွေ အတော်ရွှဲလာတာကို သတိထားမိလိုက်လို့ အဖုတ်နဲ့လိင်တံ တပ်ထားလျှက်ကို ပြန်မချွတ်ပဲ ကျနော့်ရှပ်အင်္ကျီလက်တိုကို ကြယ်သီးဖြုတ်ပြီး ဆွဲချွတ်လိုက်သေးတယ်။

အကုန်လုံး လွတ်လပ်ပေါ့ပါးသွားတော့မှ ခြင်္သေ့ထိုင် ထိုင်ရင်း နို့နှစ်လုံးဆီကို လက်လှမ်း၊ နို့သီးခေါင်းစူစူကြီးတွေကို လက်ညှိုးလက်မနဲ့ညှပ်ပြီး ချေပေးလိုက်တယ်။ အဲ့လိုပြန်ဆွနေရင်းမှာပဲ အောက်ကခါးကို ခပ်ဆဆ ကစားရင်း ရှေ့ဆက်တိုးကြည့်တယ်။ ဘယ်လိုမှမရဘူးဗျာ။ တင်းကြပ်ပြီး စီးပိုင်လွန်းနေတယ်။ တအားဖိပြီး ထိုးသွင်းပြန်တော့လည်း ဒီလောက်မာတောင့်နေတဲ့ အချောင်းကြီးတောင် ကွေးကောက်သွားမတတ်ဖြစ်ပြီး မဝင်နိုင်ပြန်ဘူး။ ကဲ.. ဒီလောက်တောင်ဖြစ်တာဆိုတဲ့ စိတ်နဲ့ လိင်တံကို အရည်တွေစိုပြီး နူးအိနေတဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းအဝနားအထိ ဆွဲထုတ်ပြီး ဇိကနဲ ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်ချလိုက်တော့ ပူကနဲဖြစ်သွားပြီး မျက်လုံးထဲမှာ မီးတောင်ပွင့်သွားသလား မှတ်ရတယ်။

“အမေရေ!!”

ကယောင်ကတမ်းနဲ့ ဆရာမလေးအော်သံ ထွက်လာတာကို မျှော်လင့်ပြီးသားမို့ အချိန်မှီ လက်ဖဝါးနဲ့ ပါးစပ်ကို လှမ်းအုပ်လိုက်ရတယ်။ အခုဆိုရင် ကျနော့်လိင်တံ မာတောင့်တောင့်ကြီးဟာ သူမ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးထဲ အဆုံးထိနစ်မြုပ်သွားပြီး ဆီးခုံချင်း ဂဟေဆက်ထားလိုက်နိုင်ပြီပေါ့။ အချိန်မဆွဲတော့ပဲ အသာအယာ ပြန်ဆွဲထုတ်၊ ပြန်ထိုးသွင်းနဲ့ ကျနော်ပုံမှန် နရီလေးနဲ့ ဆောင့်ပေးနေလိုက်တယ်။ ဆောင့်လိုက်တိုင်း ဖင်တွေနို့တွေကြီးသလောက် သွယ်လျလျဖြစ်နေတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးခင်မျာ တွန့်လိမ်ပြီး တုန်ခါနေရှာတယ်။

တချိန်က အင်မတန် သွားရည်ယိုချင်စရာကောင်းလွန်းခဲ့တဲ့ အပျိုကြီးမမဆရာမလေးကို အုပ်နေရပြီဆိုတဲ့ အသိစိတ်ကြောင့် ကျနော် အင်မတန် စိတ်ကြွတက်လာတဲ့အပြင် လိင်တံကို အသားကုန် ညှစ်ထားသလိုဖြစ်နေတဲ့ အပျိုစင်အဖုတ်ကြီးကြောင့် ကျနော့်စိတ်ဆင်ရိုင်းကို ချွန်းအုပ်ဖို့ မတတ်နိုင်တော့ပဲ ခပ်ကြမ်းကြမ်းတောင် ဆောင့်နေမိပြီဗျ။ ခုနက မာတင်းလွန်းတဲ့ လိင်တံကြောင့် မချိမဆံ့ခံရရှာတဲ့ ဒေါ်ခင်ချိုမေခင်မျာ သတိလက်လွှတ် အော်မိခဲ့ပေမယ့် အခုလို ဆက်တိုက်ကြမ်းပြီး အသားကုန် အဆောင့်ခံနေရတာကို လုံး၀ ဂရုမစိုက်သလို လုပ်နေပြန်တယ်ဗျ။

ဖြောင့်စင်းတဲ့ ဆံပင်ရှည်တွေကြားထဲက မျက်နှာလေးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်တိုင်း အံလေးတကြိတ်ကြိတ်နဲ့ လုံးဝအသံမထွက်ပဲ ကြိတ်ခံနေတယ်။ ယောကျ်ားဆိုတာနဲ့ ကင်းရှင်းလွန်းကြောင်း နာမည်ကျော်ခဲ့တဲ့သူမခင်မျာ ဘာမှတောင် အပျိုးလေးမပါပဲ သူ့တပည့်ဖြစ်ခဲ့ဖူးတဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက်က တက်ပြီး အုပ်နေတာခံရရှာတယ် ဆိုတဲ့ အခြေအနေကြီးကို နားမလည်သလို ဖြစ်နေမယ်မှန်း ကျနော် ရိပ်မိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ခပ်ကြမ်းကြမ်းပဲ ကျနော် လုပ်စရာရှိတာကို ဆက်လုပ်နေလိုက်တယ်။ ဆောင့်ချက်တွေက တဖြေးဖြေး ကြမ်းလာတော့ သစ်သားကုတင်ကြီးဆီက တကျွီကျွီမြည်သံ ဆီးခုံချင်း တဖျောက်ဖျောက် ရိုက်ခတ်သံတွေသာ အခန်းလေးထဲ ဆူညံနေတော့တယ်။

“အာ.. အာ…အာ.. အာ”

အားရပါးရ ဆက်တိုက်ပဲ ဆောင့်နေရင်း ဘာရယ်မှန်းမသိတဲ့ ညည်းသံလေးတွေ ဆရာမလေးဆီက ထွက်လာပြီး သူ့နို့နှစ်လုံးကို စုံကိုင်ထားတဲ့ ကျနော့်လက်ကို အတင်းဖမ်းကိုင်ရင်း အောက်ကနေ ကော့ပြန်တက်လာတယ်။ ကျနော်သိလိုက်ပြီ သူမ တအားကောင်းသွားရှာပြီ။ ဒါပေမယ့် တစ်ခါထဲ မဟုတ်ဘူးဗျ။ စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်းမှာကို နောက်တစ်ခါ.. နောက်တစ်ခါ.. နောက်တစ်ခါ ကော့ကော့တက်လာပြန်တယ်။ အောက်နှုတ်ခမ်းကိုလည်း ပြတ်ထွက်မတတ် ကိုက်ထားရင်း ခါးကျင်ကျင်လေးကို လိမ်ရင်း ဆက်တိုက်ဆက်တိုက် ပြီးဆုံးခြင်းတွေ ရနေတယ်ဆိုတာကို အဖုတ်အတွင်းသားတွေရဲ့ လိင်တံကို အတင်းဆွဲညှစ်တာ ဆက်တိုက်ခံနေရတဲ့ ကျနော် သိနေတယ်။

“ရင်ဘတ်ထဲမှာ… ရင်ဘတ်ထဲမှာ တလှပ်လှပ်နဲ့ သေတော့မယ်.. ရပ်ပေးပါတော့.. အမေရေ.. အမေ”

အပျိုကြီးမမခင်မျာ တစ်ခါမှ မခံစားဖူးရှာတဲ့ ဆက်တိုက် ကာမပန်းတိုင်ရောက်နေတာကို အလူးအလှိမ့်ခံစားနေရင်း သတိလက်လွှတ် အော်မြည်လာပြီမို့ ကျနော် သူ့နို့နှစ်လုံးကို ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ လက်တွေကိုလွှတ်၊ သူ့ကိုယ်လုံးလေးပေါ် မှောက်အိပ်ရင်း မအော်နိုင်အောင် နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို ငုံစုပ်ထားရင်း တစ်ကိုယ်လုံး အားနဲ့ ဆောင့်လိုးချလိုက်တယ်။ တစ်ကိုယ်လုံး ပူရှိန်းနေတဲ့ ကောင်းလွန်းတဲ့ ကာမအဆိပ်တွေ တဖျင်းဖျင်း တက်လာရင်း လိင်တံထိပ်ဖျားက ကျင်ဆိမ့်ဆိမ့်အရသာနဲ့ အတူ ပူနွေးတဲ့ အချစ်ရည်တွေကို ဆရာမလေးဒေါ်ခင်ချိုမေရဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးထဲ အားရပါးရပန်းထုတ်လိုက်မိတယ်ဗျာ။

………………………………………

၁၅ မိနစ်လောက် တိတ်ဆိတ်မှုတွေကြီးစိုးသွားတဲ့ အခန်းလေးထဲမှာ ရူပဗေဒသင်တဲ့ ဆရာမလေးကို ကျနော် ကာယကံမြောက် ကျူးလွန်မိကြောင်း အသိဝင်လာမိပေမယ့် ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းတောင်မသိ ဖြစ်နေလို့ တောင်းပန်တဲ့ မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် လဲလျောင်းနေရင်း ငေးကြည့်နေမိတယ်။ ဆံပင်အရှည်ကြီးတွေ ကပိုကရို ဖုံးအုပ်နေတဲ့ မျက်နှာလေးကို သေချာမမြင်ရလို့ လက်နဲ့ အသာလေးသပ်ပေးရင်း ကြည့်လိုက်တော့ မျက်ရည်စက်ကလေးတွေ မျက်လုံးထောင့်ကနေ တွဲလဲခိုနေရှာပြီကော။ ကျနော့်ကို ခပ်တင်းတင်းပဲ ကြည့်နေတဲ့ သူ့မျက်ဝန်းတွေကို တစ်စုံတစ်ခုကို မြင်လိုက်ရသလို ပြူးကျယ်သွားပြန်တော့မှ သူကြည့်နေတဲ့ နေရာကို သတိထားလိုက်မိတယ်။

ဟုတ်ပါ့.. ကျနော့်လိင်တံက အောက်မှာ နီရဲမာတောင့်နေဆဲပဲပါလား။ ဒီလောက်အကြာကြီး အားရပါးရဆောင့်ပြီး ခပ်ပြင်းပြင်း ပြီးသွားတာတောင် မလျော့သေးဘူး။ မတ်ပြီး မာတောင့်နေတုန်းပဲ။ ငါ့ကို ဒီကောင်လေး ထပ်အုပ်ပြန်ဦးမယ်ဆိုတဲ့ ဆရာမရဲ့အကြည့်မှာ ကြောက်စိတ်တွေ ရှက်သွေးဖြာမှုတွေ ရောယှက်နေမှန်း ကျနော်သိပါတယ်။ ရုတ်တရက် ဆတ်ကနဲ မျက်နှာချင်းဆိုင် ခွေအိပ်နေရာကနေ တစ်ဖက်ကိုလှည့်ပြီး ကျောပေးသွားတယ်။ ဆံပင်အရှည်နက်နက်ကြီးရယ် ဖြူဝင်းတင်းကား အိစက်တဲ့ ဖင်တုံးကြီးက မီးချောင်းအောက်မှာ ထင်းနေတာပဲ။

အားရပါးရ ထပ်ပြီး လုပ်ချင်နေတဲ့ စိတ်က ထောင်းကနဲ ကျနော့်ကို ဆူဝေလာစေပြန်ပြီမို့ အသာအယာပဲ တိုးကပ်သွားရင်း တစ်ဖက်ကိုလှည့်ထားတဲ့ ဆရာမဂုတ်သား မွှတ်မွှတ်ကလေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ ခပ်ရွရွလေးနမ်းရင်းက နို့တွေကို လှမ်းပြီး လက်ဖဝါးနဲ့အုပ်ကိုင်ရင်း ဘေးတစ်စောင်းကားထွက်နေတဲ့ ဖင်ပြောင်ကြီးနှစ်ခြမ်း အလယ်က အရည်တွေ စိုအိနေဆဲ အဖုတ်၀မှာ ကျနော့်လိင်တံကို တေ့ထားရင်း ပုဇွန်တုပ်ကွေး ပိုဇေရှင်းနဲ့ ကျနော် နေရာယူလိုက်တယ်။ ဒီညတော့ ဆရာမလေးခင်မျာ အလူးအလဲ အချစ်ဒဏ်သင့်ရှာတော့မယ်ဆိုတာ သေချာသွားပြီလေ။

…………………………………………

မနက်မိုးလင်းတော့ ကျနော် အိပ်ယာကနေ ကြည်ကြည်လင်လင်ပဲ နိုးလာတယ်။ မနေ့ညက ကိစ္စဟာ အိပ်မက်မက်တာနေမှာပါလို့ တွေးရင်း ပျင်းရိလေးတွဲ့စွာနဲ့ အိပ်ယာကထပြီး အိမ်သာဆီ ပြေးလာခဲ့တယ်။ လူတစ်ကိုယ်လုံး ကိုင်ရိုက်ထားသလို နာနေတာကတော့ မနေ့က ပြူတင်းပေါက်ဖွင့်ပြီး အိပ်လိုက်မိလို့ အအေးမိသွားတာလား မသိဘူး။ ဒါပေမယ့် သေးပေါက်မယ်လုပ်ရင်း ကျနော့်ပစ္စည်းကို ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ ထိပ်ဖူးက တအားကြီး ကျိန်းစပ်နေတာ သတိထားမိတယ်။ ညက လိင်ဆက်ဆံတဲ့ အိပ်မက်မက်ပြီး အိပ်ယာကို မှောက်လျှက်အိပ်ရင်း ဖိပြီးဆောင့်နေမိလေသလားလို့ အတွေးပေါက်မိသွားပြီး ကိုယ့်ဖာကိုယ် ပြုံးနေမိသေးတယ်။

ပြဿနာက မနက်စောစော တိုဟူးနွေး စားတတ်တဲ့ ကျနော့်အမေက ဈေးမှာ တိုဟူးနွေး သွားဝယ်ခိုင်းရာက စတာဗျာ။ မျက်နှာသစ် အဝတ်အစားလဲ စက်ဘီးလေးထုတ်ပြီး ခြံထဲကထွက်လာတော့ အိမ်မျက်စောင်းထိုးက အဟန်ရှုပ် တရုတ်လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဆိုတဲ့ ဆိုင်းဘုတ်အောက်မှာ ကိုရွှေဘက အင်္ကျီချွတ်ကြီးနဲ့ ဗလပြပြီး တဖုံးဖုံးနဲ့ နံပြားရိုက်နေတယ်။

“အရက်သမားလေး.. ထပြီလား ဘယ်တုန်း”

“ဇိုးသမားကြီး.. မြန်မြန်ရိုက်ထားနှင့်။ ဈေးသွားပြီး အမေ့အတွက် မုန့်သွားဝယ်လိုက်ဦးမယ်..။ ပြန်လာရင် လက်ဖက်ရည် ဆိုင်ထိုင်သွားရအောင်..”

လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဖွင့်ထားပေမယ့် တခြားလက်ဖက်ရည်ဆိုင်တကာ တစ်မနက်လုံး လိုက်ပတ်ပြီး ထိုင်နေကြ ကိုရွှေဘနဲ့ ကျနော်က မနက်တိုင်း ဒီလိုပဲ။ သူ နံပြားရိုက်ပြီးအောင် စောင့်ရင်း လစ်နေကြ။ သူ့ကိုနှုတ်ဆက်ရင်း နံပြားဝယ်နေတဲ့ ချာတိတ်တစ်ကောင်ကိုမြင်မိတော့ ပြုံးပြရင်း..

“ဖိုးထွေးလေး.. နင် ဘယ်နှစ်တန်း ရောက်ပြီလဲဟ”

“ဒီနှစ်ဆယ်တန်းဖြေမယ် အစ်ကိုဖိုးသက်..”

“ပိုင်ပြီလား..စာတွေ”

“ရူပဗေဒ မရဘူးဗျာ..။ အစ်ကိုဖိုးသက်က ရူပဗေဒမှာ ဆရာကြီးဆို။ ကျနော်တို့ ဆရာမနဲ့တောင် ပုစ္ဆာတွက်ရင်း ရန်ဖြစ်သေးတယ်ဆိုလား..။ ကျနော့်ကို သင်ပေးမလားဗျ”

“နင့်ဆရာမက ဘယ်သူလဲဟ”

“ဒေါ်ခင်ချိုမေလေ.. ဆရာမလေးကို ပြောတာဗျ”

“အဲ.. အင်း.. နင် သူ့ကျူရှင်ကို တက်နေတာပေါ့ဟုတ်လား။ ဒီမနက်ကော မသွားရဘူးလား”

“ပိတ်တယ်အစ်ကို.. ဆရာမ နေမကောင်းလို့ အိပ်ယာထဲက မထနိုင်ဘူးဆိုလား”

“ဟင်!”

ဘာမှဆက်မပြောတော့ပဲ မျက်နှာခပ်ပျက်ပျက်နဲ့ စက်ဘီးကိုနင်းရင်း ဈေးဖက်ကို ထွက်လာခဲ့တယ်။ ဒါဆို မနေ့ညက တကယ်ဖြစ်ခဲ့တာပေါ့။ ကျနော် သွားသောင်းကျန်းခဲ့တဲ့ဒဏ်ကြောင့် ထတောင်မထနိုင်တော့ဘူးပေါ့။ ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ်ခုန်လာသလို ငါတော့ မုဒိန်းမှု၊ အိမ်ကျော်နင်းမှု ဘာညာတွေနဲ့ ရဲက ဘယ်အချိန်လာခေါ်မလဲဆိုတာတွေပဲ တွေးရင်း ငိုင်တွေတွေ ဖြစ်သွားမိတယ်။ အို.. တိုက်ဆိုင်တာလည်း ဖြစ်နိုင်ပါတယ်လေ။ သူ့ဖာသူ နေမကောင်းတာနေမှာပေါ့။ စိတ်က ကတုန်ကယင်ဖြစ်လာလို့ လမ်းဘေးကွမ်းယာဆိုင်မှာ မွန်ထရီစီးကရက်တစ်လိပ်လောက် ဝယ်ပြီး ကောက်ဖွာလိုက်မိသေးတယ်။

မြေပဲထောင်းနဲ့ အီကြာကွေး ညှပ်ထည့်ထားတဲ့ တိုဟူးနွေး ပါဆယ်ထုပ်ကလေးကို လှမ်းယူ၊ မုန့်ဖိုးပိုက်ဆံပေးလိုက်ရင်း လူတွေကြိတ်ကြိတ်တိုးနေတဲ့ ဈေးအလယ်ခေါင်က မုန့်တန်းကနေ အတင်းတိုးအထွက်မှာ လူတစ်ယောက်နဲ့ တိုက်မိသွားပြီး ခြေတုန်လက်တုန် ဖြစ်နေတဲ့ ကျနော့်လက်ထဲက တိုဟူးနွေးထုပ်ကလေး ခွပ်ကနဲ လွှတ်ကျသွားတယ်။ စိတ်က ထောင်းကနဲထသွားလို့ ဝင်တိုက်သူကို ဒေါသ တကြီး မော့ကြည့်လိုက်တော့.. ဘုရားဘုရား.. ရူပဗေဒကျူရှင်ပြတဲ့ ဒေါ်ခင်ချိုမေ။

မနက်စောစောထပြီး အလုပ်လုပ်ထားတဲ့ ကိုရွှေဘတစ်ယောက် ယူကလစ်ပင်တွေအောက်မှာ ဖွင့်ထားတဲ့ ရှမ်းခေါက်ဆွဲနဲ့ လက်ဖက်ရည် တွဲရောင်းတဲ့ ဆိုင်ရှေ့ကွက်လပ် စားပွဲခုံပုလေးမှာ အမဲလုံးနဲ့ဘဲသွေး နှိုင်းချင်းထည့်ထားတဲ့ ဆန်ပြားခေါက်ဆွဲကို အားရပါးရ ရှလူးရှလူးနဲ့ တွယ်နေတာ ၂ ပွဲရှိနေပြီ။ ကျနော်ကတော့ ဘာမှစားချင်စိတ်မရှိတော့ပဲ ကာဖီခါးခါး တစ်ခွက်ကို တကျိုက်ချင်းသောက်ရင်း စီးကရက်တွေ တစ်လိပ်ပြီးတစ်လိပ် ထိုင်ဖွာနေမိတယ်။ ခုနက ဈေးထဲမှာ ပက်ပင်းတိုးခဲ့တဲ့ ဆရာမလေး ဒေါ်ခင်ချိုမေကိုပဲ မျက်လုံးထဲ ပြန်မြင်ယောင်နေမိတယ်။ စက္ကန့်အနည်းငယ်လောက် ကျနော်သူ့ကို ကြောင်ငေးမိခဲ့တာဗျ။ တော်တော်လည်း လန့်ဖြန့်သွားတယ်။ ငါ့ကိုများ ဈေးလယ်ကောင် ပါးဆွဲချတော့မလားပေါ့။

ခါတိုင်း လမ်းမှာတွေ့လိုက်ရင် ကျော့ကျော့ကလေး မြင်နေကြဆရာမလေးခင်မျာ နေလောင်ထားတဲ့ မေမြို့ပန်းကလေးအတိုင်းပဲ နွမ်းယဲ့ယဲ့ကလေး။ မျက်တွင်းတွေချောင်ကျလို့ (မနေ့ညက ကျနော် အဆက်မပြတ် လုပ်ပေးလိုက်တာ မိုးလင်းခါနီး လင်းကြက်တွန်သံကြားတဲ့ အချိန်မှာ အသံတောင် ကျယ်ကျယ်ထွက်ပြီး မညည်းညူနိုင်တော့တာကို ဝိုးတဝါး မှတ်မိသလိုလို) ကျနော့်ကို တစ်ချက် စူးကနဲကြည့်ပြီး အောက်နှုတ်ခမ်းကို သွားဖြူဖြူလေးတွေနဲ့ တစ်ချက်ကိုက်ရင်း ချာကနဲ လှည့်ထွက်သွားတော့မှ ကျနော် သတိဝင်လာတယ်။ လှည့်အထွက်မှာ ဝဲကနဲဖြစ်သွားတဲ့ ဆံပင်အရှည်ကြီးတွေကို ကြည့်ပြီး လှလိုက်တာလို့ စိတ်ထဲမှာ တွေးဖြစ်အောင် တွေးလိုက်သေးတယ်။

အဝါရောင်ထမီအောက်က ခါးကျင်ကျင်လေးနဲ့ တင်းရင်းလှပလွန်းတဲ့ တင်သားဆိုင်တွေကို ကျနော် တမေ့တမောငေးကြည့်ရင်း လူတွေကြားထဲ သူမ ပျောက်ကွယ်သွားမှ သက်ပြင်းမောတစ်ချက်ချရင်း လူတွေအုံနေတဲ့ မုန့်ဆိုင်တန်းထဲ ခုနက လွှတ်ကျသွားတဲ့ အမေ့အတွက် တိုဟူးနွေး နောက်ထပ်တစ်ပွဲ ထပ်ဝယ်ဖို့ ခြေဦးပြန်လှည့်လိုက်ခဲ့တယ်။

“ဟကောင်”

“ဗျာ”

ဘာဖြစ်တာလဲ .. ဒီမနက် မင်းပုံကြည့်ရတာ ပုံမှန်မဟုတ်ဘူး.. အရက်နာကျတာလား”

“ဟုတ်ပါဘူး ကိုရွှေဘရာ..။ လူက အိပ်ယာထကတည်းက မလန်းတာ..။ နေရထိုင်ရတာ တစ်မျိုးကြီးဗျာ”

“ဒါဆိုလည်း မထူးပါဘူးကွာ။ မြို့ပြင်ထွက်ပြီး ခလောက်အင်းထဲ ငါးမျှားရင်း ခေါင်ရည်သွားသောက်ရအောင်.. ဘယ်လိုလဲ”

“ဘယ်မှာလဲ ငါးမျှားတံတွေ ဘာတွေက”

“အိမ်ပြန်ပြီး သွားယူရမှာပေါ့ဟ..။ ထထ လစ်မယ်..။ ဟေ့… ပိုက်ဆံရှင်းမယ် ဒီဝိုင်းက ဘယ်လောက်ကျသလဲ…”

………………………………………

ခလောက်အင်းထဲမှာ ကိုရွှေဘနဲ့ ကျနော် ငါးမျှားတံကိုယ်စီနဲ့ ခေါင်ရည် ဝါးဆစ်တစ်ဖက်ပိတ် ကိုယ်စီလွယ်လို့ ရေစပ် သစ်ပင်အရိပ်ကောင်းကောင်းမှာ သောက်လိုက် ငါးထိုင်မျှားလိုက်နဲ့ နေ့လည်လောက် ရောက်သွားတယ်။ အင်းကြီးပတ်ပတ်လည်က အရိပ်ကောင်းကောင်း အပင်ကြီးတွေ ဝိုင်းထားတော့ အခုလို နွေဖက်မှာ အတော်ဇိမ်ကျတဲ့ နေရာကြီးဗျ။ အပျော်တမ်း ငါးလာမျှားတဲ့ ကျနော်တို့ အင်းသူကြီးကို တစ်ယောက် ၁၅ ကျပ်စီ ပေးရတယ်။ ငါးကတော့ မျှားလို့ရသလောက် အိမ်ပြန်ယူခွင့်ပေးထားတယ်။

တစ်ယောက်ကို ပလိုင်းတစ်လုံးလောက်စီ ငါးတွေလည်း အပြည့်ရ၊ လူတွေလည်း ခေါင်ရည်အရှိန် အတော်တက်လာတော့မှ ဗိုက်ဆာရမှန်း သိတော့တယ်။ မွန်းကလည်း တိမ်းစပြုနေပြီဆိုတော့ ငါးမျှားတံလေးတွေ ကိုယ်စီသိမ်းပီး ပြန်ဖို့ပြင်တယ်။ စက်ဘီးထားခဲ့တဲ့ ရေစပ်နားက အင်းသူကြီးရဲ့ ခြေတံရှည်အိမ်ကြီးဆီ ပြန်လျှောက်လာရင်း အမူးသမားတို့ ထုံးစံအတိုင်း စကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့လာခဲ့တာ မနက်က စိတ်ညစ်နေတာတွေတောင် ဘယ်ရောက်သွားမှန်း မသိတော့ဘူး။ အိမ်နားရောက်မှ အင်းသူကြီး ဘိုးတော်ကြီးက လေတဖြူးဖြူးမှာ အိမ်အောက်ထပ် လဟာပြင်ကွပ်ပျစ်ပေါ် ပုလင်းထောင်နေတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။

“ပြန်တော့မလို့လား.. ဆရာရွှေဘတို့..။ ဒီမှာ ငါးအုံးနဲ့ ပုဇွန်အစိမ်းသုပ်ကလေး မြည်းသွားပါဦးလား ဟဲဟဲ..။ တစ်ခွက်တစ်လေလည်း မော့လို့ရပါတယ်။ အာမီရမ်လေး လက်ဆောင်ရထားလို့ ချနေတာ… တစ်ယောက်ထဲ..။ လာကြပါဟ….”

ဒါမျိုးဆို လက်မနှေးတဲ့ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်သား တဟီးဟီးနဲ့ ကွပ်ပျစ်ပေါ် ချက်ချင်းတက်သွားပြီး ဝင်အုပ်တော့တာပေါ့ဗျာ။ အင်းသူကြီးအိမ်ဆိုတော့ သိတဲ့အတိုင်း အမြည်းပိုင်းဆိုင်ရာက အလျှံပယ်ဆိုတော့ ဗိုက်ဆာဆာနဲ့ အမြည်းကို ကောင်းကောင်းစား အသောက်ကလေးကလည်း ခွက်ကိုဆက်အောင်သောက်၊ ထုံးစံအတိုင်း အာလူးကောင်းတဲ့ ကိုရွှေဘရဲ့ လေလုံးလေးတွေကြားထဲ အဘိုးကြီးက မျှောသွားတဲ့နောက်၊ အိမ်အပေါ်ထပ်က အဘိုးကြီးရဲ့ ဘာတော်မှန်းမသိတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ခင်မျာလည်း ခဏခဏ ငါးကြော်ပေးရ၊ ပုဇွန်ထပ်သုပ်ပေးရ၊ မြေပဲလေးလှော်ပေးရနဲ့ တက်လိုက်ဆင်းလိုက် ဖြစ်နေရှာတယ်။

အာမီရမ်ပုလင်းကြီးလည်း ပြောင်၊ ကျနော်တို့လည်း ဗိုက်ကားသွားတော့မှ အဘိုးကြီးကို ကျေးဇူးတင်ကြောင်း ဘာညာတွေ တော်ကီပစ်ပြီး နှစ်ကောင်သား ပြန်ဖို့ပြင်တယ်။ ပျင်းရင် နောက်လည်း ငါးလာမျှားကြဖို့ အဘိုးကြီးက အထပ်ထပ်မှာလိုက်သေးတယ်။ ငါးတွေထည့်ထားတဲ့ ပလိုင်း ၂ လုံးရယ်၊ ငါးမျှားတံ ၂ ချောင်းရယ်၊ စက်ဘီးတစ်စီးရယ်၊ လူနှစ်ယောက်ရယ် ရီဝေဝေ ယိုင်တိုင်တိုင်နဲ့ မြို့ထဲဖက်ကို ပြန်ချီတက်လာရင်း ကိုယ့်ရပ်ကွက်ဖက် ကိုယ်မနည်းရောက်အောင် ပြန်လာခဲ့ရတယ်။

ရပ်ကွက်ထဲရောက်လာတော့ အိမ်ကို တန်းမပြန်ရဲဘူး။ နှစ်ယောက်စလုံးက အတော်မူးနေကြတာ သိသာနေပြီ။ ရပ်ကွက်ထိပ်က ဘုန်းကြီးကျောင်းဝန်းထဲ တိတ်တိတ်လေးဝင်ပြီး မရမ်းပင်ကြီးတွေအောက်က စေတီလေးရဲ့ ရင်ပြင်ပေါ်မှာ လေကလေး တဖြူးဖြူးနဲ့ အမူးပြေအောင် ဝင်အိပ်နေကြတာ.. ညနေစောင်းမှပဲ နိုးတော့တယ်။ နှစ်ကောင်သား လူးလဲထပြီး အိမ်ပြန်ကြတယ်။ တနေကုန် ပျောက်နေလို့ အဆူခံထိတော့မှာ သေချာနေပြီ။

………………………………………………..

ရင်တအားပူလာလို့ ညသန်းခေါင်မှာ ကျနော် လန့်နိုးလာတယ်။

အားးး ရေဆာလိုက်တာဗျာ..

တနေကုန် သောက်ထားတာတွေ များသွားတယ်။ အိမ်ပြန်ရောက်တာနဲ့ အဆူခံမထိအောင် အိမ်အလုပ်တွေလုပ်ကူ၊ ကုန်ကားတွေပေါ် ကုန်အတင်အချလုပ်နေတာ ဝင်ပြီး စာရင်းမှတ်ပေး ဟိုလုပ်ဒီလုပ်၊ မိုးချုပ်တော့မှ ရေမိုးချိုး ထမင်း၀၀စားပြီး အိပ် ယာတန်းဝင်လိုက်တာ တုံးကနဲ အိပ်ပျော်သွားတယ်။ အခုမှနိုးလာပြီး အိပ်ယာကထ ရင်တအားပူလာလို့ ရေကို ၂ ခွက်ဆင့် သောက်ချလိုက်ရတယ်။ ရေဖန်ချိုင့်ကို စားပွဲပေါ်ပြန်တင်ပြီး အိပ်ယာဖက်ကို မျက်နှာလှည့်လိုက်တော့ လူက ဒိန်းကနဲ လန့်သွားတယ်။

လူနီကြီး! ဘုရားဘုရား လာပြန်ပီဗျာ။ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ငုတ်တုတ်ကြီးထိုင်ပြီး ကျနော့်ကို စိုက်ကြည့်နေပြန်ပြီ။ ဒုက္ခပါပဲ။ ဒီရှေးခေတ်အဘိုးကြီးက အခုလိုပဲ ညတိုင်း ရောက်ရောက်လာတော့မှာလား မသိဘူး။ ကျနော်လည်း လူမသိသူမသိ မုဒိန်းကောင်ဘဝ ရောက်မှန်းမသိ ရောက်ရတော့မယ်။ ဆရာမလေးဒေါ်ခင်ချိုမေဆီကို သွားပြီး လုပ်ခိုင်းပြန်ဦးမလားပဲ။

မနက်က တွေ့လိုက်ရတဲ့ ဂုဏ်သရေရှိ ဆရာမလေးရဲ့ နွမ်းဖတ်နေတဲ့ ပုံစံကလေးကိုမြင်ပြီး သနားစိတ် ဖြစ်သွားခဲ့တာဗျာ။ ရင်ထဲကို မကောင်းဘူး။ မလုပ်ချင်ပါဘူးဗျာ။

“ဦးလေး.. ခင်ဗျား ကျနော့်ကို ဒုက္ခမပေးပါနဲ့တော့ဗျာ..။ ကျနော့်ကို သတ်ချင်လည်း သတ်သွားလိုက်..။ အဲ့လိုမျိုး ယုတ်ယုတ်မာမာတွေ ထပ်မလုပ်ချင်တော့ဘူး။ နောက်ထပ်ခိုင်းမယ့်အစား ခင်ဗျား စွမ်းတယ်ဆို ဝိဉာဉ်သာနှုတ်သွားလိုက်..”

စူးရှတောက်ပြောင်နေတဲ့ မျက်လုံးစိမ်းကြီးတွေနဲ့ ကျနော့်ကို စူးစိုက်ကြည့်ရင်း မတ်တပ်ထရပ်လာပြီဗျာ။ လက်ဖဝါးထောင် ကျနော့်ဖက်ကို ချိန်ရွယ်ရင်း တိုးကပ်လာတဲ့ လူနီကြီးကို တွန်းထုတ်ဖို့ ကျနော် ဟန်ပြင်လိုက်တုန်းမှာပဲ ရိပ်ကနဲဖြစ်ပြီး လူက မိုက်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ မနေ့ညကလိုပဲ လူက ပေါ့ပါးသွက်လက်သွားပြီး အိမ်ပြူတင်းပေါက်ကနေ ခုန်ထွက်သွားမိပြန်ပြီ။ ကျနော့်ကိုကျနော် သိနေပေမယ့် ခုနကလို စိတ်သောကရောက်နေတာတွေ ဘာတွေ မဖြစ်တော့ဘူး။

လှစ်ကနဲ လှစ်ကနဲနေအောင် လမ်းမကြီးအတိုင်း ကျနော် အားသွန်ပြီး ပြေးနေမိပြီ။ ခြေသံတဖျောက်ဖျောင်တောင် မထွက်တဲ့အပြင် လမ်းဆုံလမ်းခွမှာ အုပ်လိုက်သင်းလိုက် ရှိနေတတ်တဲ့ ခွေးလေခွေးလွှင့် အုပ်လိုက်ကြီးတွေက ပြေးလာတဲ့ကျနော့်ကို မြင်တိုင်း တအီအီမြည်ပြီး ကတ္တရာလမ်းမပေါ် ဝပ်ဆင်းသွားကြတယ်။ ကျနော် အတော်ဝေးဝေး ရောက်သွားမှ အု..ဝု..ဝု..ဝူ ဆိုပြီး အူသံပေးရင်း ကျန်ရစ်ခဲ့ကြတယ်။

ကျနော်ဟာ နေ့ဖက်မှာ သာမန်လူတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး သန်းခေါင်ကျော်အချိန်တွေမှာ လူနီကြီးခိုင်းစေတဲ့အတိုင်း လုပ်နေရတဲ့ လိင်သရဲတစ်ကောင် ဖြစ်မှန်းမသိ ဖြစ်နေရပြီဆိုတာ မယုံတစ်ဝက် ယုံတစ်ဝက်နဲ့ လက်ခံလိုက်ရပြီဗျာ။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ နွေနှောင်းမိုးက လျှပ်စီးတွေလက်ရင်း ဝုန်းဒိုင်းကြဲပြီး ရွာချလာတယ်။ မိုးရေထဲမှာ ပြေးလွှားနေတဲ့ ကျနော့်ပုံရိပ်ဟာ လျှပ်စီးတွေလက်လိုက်တိုင်း ခြောက်ခြားစရာ ကောင်းနေမယ်ဆိုတာ သေချာတယ်။

……………………………………………

တံခါးပိတ်ထားတဲ့ ပြူတင်းပေါက်ကို ကျနော် လက်ဖဝါးနဲ့ အသာပုတ်လိုက်ရုံနဲ့ ကလန့်ပြုတ်ပြီး ပွင့်သွားတယ်။ အင်းလေ.. မထူးဆန်းပါဘူး။ ကျနော်က လူမှမဟုတ်တော့တာ။ အခန်းထဲကို ရောက်သွားတာနဲ့ ပြူတင်းပေါက်ကို ပြန်ပိတ်၊ စိုရွှဲနေတဲ့ အဝတ်တွေကို ချွတ်ချလိုက်တယ်။ လူက တစ်ကိုယ်လုံး အဝတ်မပါ တုံးလုံးကြီးဖြစ်သွားသလို.. ဘာမှမဖြစ်ရသေးပါပဲနဲ့ အောက်က လိင်တံကြီးကလည်း တောင်မတ်ပြီး တရမ်းရမ်းဖြစ်နေတာကို အံ့သြတကြီး တွေ့လိုက်ရတယ်။ အသိစိတ် ဝင်တစ်ချက် မဝင်တစ်ချက်နဲ့ မိုးသံလေသံတွေကြားထဲမှာ အခန်းထောင့်က ကုတင်ဆီကို တစ်လှမ်းချင်း လျှောက်သွားမိပြီ။

ဟာ! ကျနော် မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကြောင့် လူက အံ့သြသွားသလို လန့်ဖျန့်သွားတယ်။ မိုးတွေလေတွေကြားထဲ လူနီကြီးခိုင်းတဲ့အတိုင်း မျက်လုံးစုံမှိတ်ပြီး ပြေးလွှားလာခဲ့ရတာရယ်၊ အသိစိတ်နဲ့ လူနဲ့ မကပ်တစ်ချက် ကပ်တစ်ချက် ဖြစ်ခဲ့တာရယ်ကြောင့် ကျနော် ဘယ်ကိုရောက်လာမှန်း သေချာမသိခဲ့ဘူးဗျ။ အခန်းထဲမှာ ထွန်းထားတဲ့ ၄၀ အားမီးလုံး ဝါကျင့်ကျင့်အောက်မှာ မြင်နေရတာက နေ့လည်က ငါးသွားမျှားတဲ့ ခလောက်အင်းထဲက အင်းသူကြီးရဲ့ သမီး အလတ်မဗျ။ ကုတင်ပေါ်မှာ ချည်စောင်လေးခြုံပြီး ကွေးကွေးလေး အိပ်နေရှာတယ်။ နေ့လည်က ကျနော်တို့ သောက်ကြစားကြတာကို အမြည်းလာလာချပေးတဲ့ အမျိုးသမီးလေ။ အရပ်က ခပ်ပြတ်ပြတ်၊ လုံးကြီးပေါက်လှ၊ မျက်နှာက ခပ်သွယ်သွယ်ဆိုတာ နေ့လည်က မူးမူးနဲ့ သတိတော့အထားမိသား။ အပြန်မှာ ကိုရွှေဘ ပြောပြချက်အရ မန်းလေးကနေ အီးမေဂျာနဲ့ဘွဲ့ရလို့ အိမ်ပြန်လာတာ မကြာသေးဘူးဆိုပဲ။ အရက်ဝိုင်းမှာ အမြည်းလာချပေးရင်း ကျနော့်ကိုတောင်

“မောင်လေး.. နင် ကိုရွှေဘကြီးနဲ့ ကြပ်ကြပ်ပေါင်း ပျက်စီးမယ် သိလား”

ဆိုပြီး မျက်စောင်းထိုးမူနွဲ့ပြီး ဟောက်သွားသေးသဗျ။ ငါတော့ သောက်ပြဿနာ တက်ပြန်တော့မယ်လို့ တွေးနေတုန်းပဲရှိသေးတယ် ကျနော့်လက်တွေက အဲ့ဒီအမျိုးသမီးရဲ့ စောင်ကို ဆွဲဖယ်မိနေပြီ။ ငါမလုပ်ချင်ဘူး.. ငါမလုပ်သင့်ဘူးလို့ စိတ်က ငြင်းဆန်နေပေမယ့် ကျနော့်ခန္ဓာကိုယ်က ကုတင်ပေါ်ကို ရောက်သွားပြီဗျာ။ ရေတွေစိုရွှဲနေတဲ့ ကျနော် သူ့အပေါ်မှာ မာန်ဖီနေတဲ့ လိင်တံကြီး တရမ်းရမ်းနဲ့ အုပ်မိုးနေမိပြီ။

ဂျိမ်း.. ဒလိန်း..

မိုးကြိုးပစ်သံက ကြောက်စရာကောင်းလောက်အောင် ဆူညံသွားတယ်။ အနီးအနားက သစ်ပင်တစ်ပင်ကိုများ ပစ်ချလိုက်သလား မသိဘူး။ အိမ်တစ်ခုလုံးတောင် သိမ့်သိမ့်တုန်သွားသလိုပဲ။ မိုးတွေကလည်း တဝေါဝေါတဟဲဟဲနဲ့ ဆူညံပွက်လောရိုက်အောင် ရွာချနေသလို လျှပ်စီးလက်တာတွေက တဖျတ်ဖျတ်နဲ့ ခြောက်ခြားဖွယ် ပွက်လောရိုက်နေတဲ့ည။ စောင်ကို ဆွဲဖယ်လိုက်တာခံလိုက်ရတော့ အေးလာတာရယ်၊ ကျနော့်ကိုယ်ပေါ်က ရေစက်တွေ တတောက်တောက် သူ့မျက်နှာပေါ် ကျနေတာရယ်ကြောင့်လား မသိဘူး အဲ့ဒီအစ်မကြီး မျက်တောင်လေး ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်လုပ်ရင်း နိုးလာတယ်။

သူ့ကိုမိုးထားတဲ့ ကျနော့်ကို မော့ကြည့်ပြီး အင်မတန် ထိတ်လန့်သွားဟန်နဲ့ မျက်လုံးစုံမှိတ်ပြီး ကြောက်လန့်တကြား အော်ဟစ်ဖို့ ကြိုးစားတယ်။ ကျနော့်လက်ဖဝါးက အလိုလိုနေရင်း သူမပါးစပ်ကို ဆတ်ကနဲ လှမ်းပိတ်လိုက်မိတော့ အသံက ထွက်မလာပဲ တအုအုနဲ့ မတိုးမကျယ် အသံလောက်ပဲ ထွက်လာနိုင်ပြီး မိုးသံလေသံတွေကြားထဲ ပျောက်သွားတယ်။ ပထမတော့ ၁ မိနစ်လောက်ကြာအောင် သူ့ကိုယ်သူ ဘာလုပ်မိမှန်းမသိတဲ့ အနေအထားနဲ့ ကိုယ်ကိုတွန့်လိမ်ရင်း ရုန်းထဖို့ ကြိုးစားသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့အပေါ်မှာခွစီးပြီး ဖိထားတဲ့ ကျနော့်အားကို မယှဉ်နိုင်တော့ ငြိမ်ကျသွားရော။ ရုန်းလည်းမရုန်းတော့ပဲ ပြူးကျယ်တဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ကျနော့်ကို အံ့သြတကြီး ပက်လက်ကလေး မော့ပြီးကြည့်ရင်း ကျနော် ဘယ်သူလည်းဆိုတာ မှတ်မိတဲ့ပုံစံ ပေါ်လာတယ်။ သူ့အခန်းထဲကို ရောက်နေပြီး မီးလုံးဝါကျင့်ကျင့်အောက်မှာ အင်္ကျီချွတ်ကြီးနဲ့ ခွစီးထားတာ ခံနေရတာကိုတော့ နားမလည်နိုင်ဟန်ပေါက်နေတယ်။

ရုတ်တရက် ကျနော့်သွေးတွေ ဖျင်းကနဲ ဖြစ်လာပြီး သူ့ပါးစပ်ကို ဖိကပ်ထားတဲ့ လက်ဖဝါးကို ရုတ်လိုက်တယ်။ ဆက်တိုက်ဆိုသလိုပဲ သူ့ရင်ကွဲအင်္ကျီ နှိပ်စိလေးတွေကို တဖောက်ဖောက်မြည်အောင် ဆွဲဖြုတ်ပစ်လိုက်မိပြီ။ ဟာလာဟင်းလင်း ဖြစ်သွားပြီး အောက်မှာ ဘာမှမဝတ်ထားတော့ ဆူဖြိုးလွန်းတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးက မီးရောင်အောက်မှာ ဝင်းလက်နေတာပဲ။ သာမန်ထက် အတန်ငယ် ပိုကြီးနေတဲ့ နို့ကြီးတွေက ဝိုင်းစက်နေပြီး နို့သီးခေါင်းညိုညိုကြီးတွေက အပြင်ကို အတော်ထွက်နေတာ သတိထားလိုက်မိတယ်။ ခါးက ပြေလျော့နေတဲ့ ထမီလေးကိုလည်း ဆတ်ကနဲ ဆွဲချွတ်လိုက်တာ မြန်လွန်းတော့ သူ့ခင်မျာ ရုန်းကန်ဖို့တောင် မရလိုက်ရှာဘူး။

နေ့လည်က အရက်ဝိုင်းမှာ အမြည်းတွေ လာလာချပေးတုန်းက အရပ်ခပ်ပြတ်ပြတ်ပေမယ့် နို့ကြီးကြီး၊ ခါးသိမ်သိမ်၊ ဖင်ကားကားကြီးနဲ့ လုံးကြီးပေါက်လှ အစ်မကြီးပဲဆိုတာတော့ သတိထားမိတယ်။ အခုလောက်ကြီး ထွားလိမ့်မယ်လို့တော့ မထင်ထားမိဘူး။ သူ့ခင်မျာ ရင်တုန်ရလွန်းလို့လားမသိဘူး ရင်ဘတ်ကလေးက နိမ့်ကာမြင့်ကာနဲ့ အသက်ရှူပြင်းနေရှာတယ်။ ကျနော့်လက်တွေက ဇိုးကနဲဇတ်ကနဲပဲ ထမီတွေ၊ အင်္ကျီတွေကို အတင်းဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်တာကိုး။ ဝမ်းဗိုက်ရှပ်ရှပ်ကလေးမှာ မှဲ့နီနီကလေးတွေ ၃-၄ လုံးလောက် ရှိနေတာကို သတိထားမိတယ်။ အောက်မှာတော့ မဲနက်နေတဲ့ အမွှေးကြမ်းကြမ်းတွေက စမူဆာလို သုံးဖက်ချွန်ပုံစံနဲ့။ အဲ့ဒီအောက်မှာမှ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးက ပြူစစကြီး မီးရောင်အောက်မှာ ထင်းနေတယ်။

သူ့တစ်ကိုယ်လုံးကို ကျနော် သေသေချာချာ ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်နေတာကို တောင့်တောင့်ကလေးပဲ ခံနေရှာပြီး မရုန်းမကန်ရဲရှာဘူး။ လက်တစ်ဖက်က လက်ဖဝါးနဲ့ အုပ်ကိုင်လို့မှ မအုပ်မိလောက်အောင် ထွားကျိုင်းလွန်းလှတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို တစ်လှည့်ဆီ ဆုပ်ကိုင်ချေမွနေသလို နောက်လက်တစ်ဖက်က ရှည်လျားပြီး မာတောင့်လွန်းနေတဲ့ ကျနော့်လိင်တံကို အရင်းကနေကိုင်ပြီး အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကို ဒစ်ထိပ်ဖူးနဲ့ ပွတ်ဆွဲရင်း ကစားနေတာကို ခံနေရရှာတာကိုး။ နေ့လည်က အစ်မကြီးပုံစံနဲ့ ကျနော့်ကို မူနွဲ့နွဲ့လုပ်ပြပြီး အရက်သောက်နေတာကို ဆုံးမခဲ့တဲ့ အဲ့ဒီအသက်အစိတ်လောက်ရှိတဲ့ အစ်မကြီးခင်မျာ အခု ကျနော့်လို ချာတိတ်တစ်ကောင်က သူ့ကိုတက်ပြီး အုပ်ဖို့ပြင်နေတာကို အလူးအလှိမ့်ခံနေရရှာပြီ။ အစိနဲ့ ထိပ်ဖူးကို ဖွဖွလေးဖိကပ်ထားပြီး ချေပေးလိုက်၊ အဖုတ်အမြောင်းလိုက် ပွတ်ပေးလိုက်၊ အဝတည့်တည့်ကိုတေ့ပြီး ထိုးထည့်တော့မလို ဟန်ပြင်ရင်း မွှေနှောက်လိုက် လုပ်ပေးလိုက်တာ နည်းနည်းကြာလာတော့ အရည်တွေ တတောက်တောက် ယိုကျလာပြီဗျ။

“ဟင်း… အာ့.. အာ့.. အာ့”

ကယောင်ကတမ်း ညည်းသံလေးတွေ သူမနှုတ်ဖျားက ထွက်ကျလာပြီး ကျနော့်ကို ရှက်ဟန်မတူတော့ပဲ ရမ္မက်လွှမ်းတဲ့ အကြည့်တွေနဲ့တောင် ကြည့်လာစပြုလာတယ်။ ကျနော်လည်း အချိန်မဆွဲတော့ပဲ သူ့ပေါင် ၂ ချောင်းကို ဒူးနဲ့ရင်ဘတ် ကပ်မိအောင် အတင်းတွန်းတင်လိုက်ရင်း ဒူးထောက်လိုက်တယ်။ သူ့ဒခေါက်ကွေးနှစ်ခုကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ တွန်းကိုင်ထားရင်း အောက်က အရည်တွေစိုအိနေတဲ့ သူ့အဖုတ်ဝတည့်တည့်ကို ကျနော့်လိင်တံနဲ့ သေချာတေ့ရင်း ရှေ့ကို အသာဖိချလိုက်တယ်။

“ရှီးးးး”

စီးကနဲပဲဗျာ။ ကောင်းလိုက်တာ။ တစ်ချက်ထဲနဲ့ အဆုံးထိရောက်အောက် ထိုးထည့်ပစ်လိုက်တာ နင့်ကနဲနေအောင် အရသာရှိသွားတယ်။

ဒီအစ်မကြီးက အပျိုစင်တော့ မဟုတ်လောက်ဘူးထင်တယ်။ ဒီလောက် ကြောက်စရာကောင်းလောက်အောင် မာတင်းပြီး ထွားကျိုင်းလွန်းနေတဲ့ ကျနော့်လိင်တံကြီးနဲ့ ထည့်လိုက်တာ တစ်ချက်ထဲနဲ့ အဆုံးထိ ရောက်သွားတာကိုး။ ဒါပေမယ့် သူ့ပါးစပ်ကလည်း အာ့ကနဲတော့ တစ်ချက် အသံထွက်လာတယ်။ အရည်တွေ တအားရွှဲလွန်းလို့ပဲ ဝင်သွားတာလားတော့ မသိဘူး။ သူ့ကိုယ်လုံးကလည်း သာမန်မိန်းကလေးတွေလို ခပ်သွယ်သွယ်မဟုတ်ပဲ တောင့်တောင့်ထွားထွား ဖြစ်နေတာကြောင့်ပဲလား မသိဘူး။ ၂ ချက် ၃ ချက်လောက် ဆွဲထုတ်ဆွဲသွင်း လုပ်ပြီးတာနဲ့ ကျနော် ကြမ်းလို့ရသွားပြီ။

အပြင်က မိုးသံလေသံတွေနဲ့အတူ ကျနော့် ဆောင့်လိုးချက်တွေကလည်း ကြောက်ခမန်းလိလိပဲဗျ။ တစ်ချက်တစ်ချက် ကျနော် အားနဲ့ဆောင့်ဆောင့်လိုက်တိုင်း ဖောင်းကားနေတဲ့ အဖုတ်ကြီးတောင် ပြားကနဲပြားကနဲ ဖြစ်သွားတာကို ငုံ့ကြည့်လိုက်တိုင်း မြင်နေရတယ်။ လူက ခပ်ထွားထွားဆိုတော့ အဖုတ်ကလည်း အတော်စီးပိုင်လွန်းနေတယ်။ အိကနဲအိကနဲ ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း ခံစားနေရတဲ့ အရသာက ကျနော့်ကို အဆက်မပြတ် ကြမ်းပစ်ဖို့ အားပေးနေသလိုပဲ။

၁၀ မိနစ်လောက် ဆက်တိုက်ဆောင့်လိုးနေရင်းက သူ့မျက်နာကို အသေအချာ ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ အင်မတန်ကျေနပ်ပြီး ဖီးလ်တက်လာနေတာကို အလိုလို ရိပ်မိလိုက်တယ်။ ဆောင့်နေတာကို ခဏရပ်လိုက်ပြီး လိင်တံကို ပလွတ်ကနဲနေအောင် ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ ဟာကနဲဖြစ်သွားတဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ ကျနော့်ကို နားမလည်တဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ မော့ကြည့်လာတယ်။ ပက်လက်လှန် အတင်းကော့ပြီးခံနေတဲ့ သူမကို ကျနော် ဆွဲထူလိုက်ပြီး စကားတစ်ခွန်းမှမဆိုပဲ လေးဖက်ထောက်ပြီး ဖင်ကုန်းတဲ့ ပိုဇေရှင်ရအောင် ကိုယ့်ဖာသာကို ပြင်ယူလိုက်တယ်။ ကုတင်ခေါင်းရင်း နံရံမှာကပ်ထားတဲ့ သစ်သားတန်းကလေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အားပြုကိုင်ထားရင်း ခါးသိမ်သိမ်လေးကို ကွေးကောက်ပြီး တင်ပါးကို ပြူထွက်နေအောင် ကုန်းပေးထားတော့မှ အနောက်ဖက်မှာ ကျနော် ဒူးမဒေါက်ပဲ၊ ဒူးကွေးပြီး ခပ်ကုန်းကုန်း မတ်တပ်ရပ်လိုက်တယ်။ စွင့်ကားလွန်းတဲ့ တင်ပါးဖြူဖွေးဖွေးကြီးနှစ်ခြမ်းကို ဖြဲရင်း အဖုတ်ထဲကို လိင်တံထိုးသွင်းလိုက်တော့ ကုန်းထားတဲ့ သူမရဲ့ခါးလေးက ပိုကွေးသွားပြီး အိကနဲ ညည်းသံလေး ထွက်လာတယ်။

ကျနော်က ပုခုံးကျော်ရုံလေး ဝဲကျနေတဲ့ သူမ ဆံပင်ဖြောင့်ဖြောင့်လေးတွေကို ခပ်တင်းတင်း လှမ်းဆုပ်ပြီး မြင်းဇက်ကြိုးကိုင်သလို အနောက်ဖက်ကို ဆွဲတင်းထားလိုက်တယ်။ အားနေတဲ့ လက်တစ်ဖက်က တွဲလဲဖြစ်နေတဲ့ သူမနို့တွေအပေါ်မှာ တစ်လှည့်စီ အုပ်ကိုင်ရင်း ခပ်ဆဆလေး အရှိန်တင်ပြီး ဆောင့်လိုးစပြုတယ်။ ဘော်ဒီခပ်တောင့်တောင့် ခါးသိမ်သိမ် နို့ကြီးကြီး ဖင်ကြီးကြီး အစ်မကြီးတစ်ယောက်ကို တက်ပြီး စိတ်ရှိလိုက်ရှိ လေးဖက်ထောက် လိုးနေရတာ ဘယ်လောက်အရသာရှိသလဲဆိုတာ အခု ကျနော်သိလိုက်ရပြီ။ မိုးသံလေသံ ဆူညံညံတွေ ကြားထဲမှာ သူ့ခင်မျာလည်း အံကြိတ်ပြီး မခံနိုင်ရှာတော့ဘူးထင်ပါရဲ့။

“အားးး.. ရှီး.. အင့်..အင့်”

ဆိုတဲ့ အသံလေးတွေကို စိတ်လွှတ်ကိုယ်လွှတ် အော်မြည်စပြုလာပြီ။ ကျနော်လည်း အင်မတန်ဇိမ်ရှိလှတဲ့ တင်ပဆုံကြီးကို ခွစီးပြီး တက်လိုးနေရတာမို့ ကြာကြာ မခံနိုင်လာတော့ဘူး။ အရမ်းကျင်ဆိမ့်ပြီး ကောင်းလာပြီမို့ ဆံပင်တွေကို တအားဆွဲ၊ နို့ကြီးတွေကို တအားဆုပ်ချေရင်း မီးပွင့်ထွက်မတတ် တဖန်းဖန်း ဆောင့်လိုးရင်း ဖင်ဖြူဖြူကြီးထဲ သုတ်ရည်တွေကို တဖျင်းဖျင်းနဲ့ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်မိတယ်။

…………………………………………

မိုးတွေလေတွေက နည်းနည်းစဲသွားပေမယ့် မိုးပေါက်ကျသံတွေက တဖျောက်ဖျောက်တော့ မြည်နေတုန်းပဲ။ ကုတင်ပေါ်မှာ ကျနော်က ပက်လက်လှန်ပြီး အမောဖြေနေတယ်။ ရာသီဥတုက အေးစက်နေပေမယ့် အားရပါးရ လိင်ဆက်ဆံပစ်လိုက်ရလို့ ကျနော် မချမ်းနိုင်ဘူး။ နာရီဝက်နီးပါး ဆက်တိုက်ကြမ်းလိုက်ရလို့ လူလည်း နည်းနည်းဟိုက်သွားတယ်။ ကျနော့်လက်ချက်မိသွားတဲ့ အစ်မကြီးခင်မျာလည်း ကျနော်လည်း သုတ်ရည်ပန်းထုတ်ပြီး လိင်တံအရင်းထိ ထိုးထည့်ထားရင်း ဖိချလိုက်ရော ဒူးထောက်ပြီး လေးဖက်ကုန်းထားရာက ကုတင်ပေါ်ကို မှောက်လျက်ကလေး ဝုန်းကနဲ ခွေကျသွားရှာတယ်။ နာရီဝက်လောက် မာတင်းနေတဲ့ လိင်တံနဲ့ အဆက်မပြတ် အဆောင့်လိုးခံလိုက်ရရှာတော့ ဘယ်နှစ်ချီလောက် ပြီးသွားမှန်းမသိပဲ မျှော့နေရှာပြီလို့ ထင်တာပါပဲ။

ကျနော် ခဏနားနေလိုက်တာ ၁၅ မိနစ်လောက် ကြာသွားတော့မှ အမောပြေသလိုလို ဖြစ်သွားတယ်။ လူကတော့ ထုံးစံအတိုင်း အာသာမပြေသေးသလိုပဲ။ ပက်လက်လှန်ပြီး မှိန်းနေရာကနေ ဟိုအစ်မကြီးကို သတိရလို့ ဘေးကို စောင်းငဲ့ကြည့်လိုက်တော့ ခွေခွေကလေး ကျနော့်ဘေးမှာ အိပ်ရင်း သနားစရာမျက်လုံးလေးနဲ့ ရီဝေဝေ ငေးနေရှာတယ်။ အသိစိတ်တစ်ချက်လောက် ဝင်သွားမိတော့ သနားစရာကောင်းရှာတယ်လို့ တွေကနဲ ဖြစ်သွားသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျနော်လုပ်သမျှကို ဒေါ်ခင်ချိုမေကော ဒီအစ်မကော ဘာဖြစ်လို့ သေသေချာချာ မငြင်းဆန် မရုန်းကန်ကြတာကတော့ နည်းနည်း ထူးဆန်းနေသလားလို့။

နဖူးပေါ် ဝဲကျနေတဲ့ သူမရဲ့ ဆံနွယ်မျှင်လေးတွေကို သပ်တင်ပေးရင်း စောင်အပါးလေးလွှမ်းထားတဲ့ သူ့ကိုယ်လုံးကို အတင်းဆွဲဖက်လိုက်တော့ ကျနော့် ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းကလေး တိုးခွေ့လာပြီး ငြိမ်ကျသွားရှာတယ်။ မွှေးတေးတေး အနံ့ယဉ်ယဉ်ကလေးရနေတဲ့ ဆံနွယ်တွေကို တစ်ချက်နမ်းရှိုက်လိုက်ရင်း စောင်ပါးလေးအောက်က နို့ကြီးတွေကို လျှိုပြီး နှိုက်လိုက်မိတယ်။ ဆတ်ကနဲ တုန်တက်သွားပြီး အသနားခံနေတဲ့ မျက်လုံးလေးနဲ့ ကျနော့်ကို ရင်ခွင်ထဲကနေ မော့ကြည့်လာပေမယ့် စောင်ကို ဆတ်ကနဲခွာချလိုက်ရင်း မာတင်းတောင်မတ်နေတဲ့ ကျနော့် လိင်တံအပေါ် သူ့လက်ကလေး တင်ပေးလိုက်တယ်။

ခွင့်လွှတ်ပါ အစ်မကြီးရယ်..။ ကျနော်ဟာ လူစိတ်ပျောက်နေတဲ့ လိင်သရဲတစ်ကောင်ပါ..။ ကျနော် မလုပ်ချင်ပေမယ့် ဒီညတော့ အစ်မကို မျှော့သွားအောင် မထနိုင်အောင် အားရပါးရ လိုးပစ်လိုက်ဖို့ ဘာမှန်းမသိတဲ့ လူနီကြီးရဲ့ စေခိုင်းမှုအရ ကျနော် အနိုင်အထက်ပြုရပါတော့မယ်… လို့ စိတ်ထဲက တောင်းပန်ရင်း သူမနို့တစ်လုံးကို ငုံခဲပြီး စို့လိုက်တော့ သူမလက်တွေက ကျနော့်ဆံပင်တွေကို ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းမောလေးချလိုက်တာကို ကြားဖြစ်အောင် ကြားလိုက်ရသေးတယ်။ မိုးတွေက တဝေါဝေါနဲ့ နောက်တစ်ကြိမ် ပြန်သည်းလာပြန်ပြီ။ မိုးတွေလေတွေနဲ့အတူ ဟော့ဒီအခန်းလေးထဲမှာ အချစ်လျှပ်စီးတွေပြက်၊ အချစ်မိုးကြိုးတွေ တခြိမ်းခြိမ်း ပစ်တော့မယ်ဆိုတာ သေချာတယ်ဗျာ။…(ပထမပိုင်း ပြီးပါပြီ)

Zawgyi

အ႐ုပ္အစြမ္းနဲ႔ ပါကင္ေဖာက္ခံလိုက္ရတဲ့ ဆရာမအပ်ိဳႀကီး

ဆယ္တန္းကလည္း ေအာင္ၿပီးခါစ၊ လတ္လ်ားလတ္လ်ားနဲ႔ က်ေနာ္ ေဝေလေလလုပ္ေနစဥ္ ကာလေတြေပါ့ဗ်ာ။ အဲ့ဒီေရွးေခတ္အခါက သိတဲ့အတိုင္း ေခတ္မွီအိမ္သာေတြ မေပၚေသးေတာ့ ၿခံက်ယ္ႀကီးေတြနဲ႔ ေနေလ့ရွိတဲ့ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕ကေလးက ၿခံေနာက္ေဖးေထာင့္ေတြမွာ အိမ္သာကို တြင္းအနက္ႀကီးတူးၿပီး ေရေလာင္းအိမ္သာ ေဆာက္ထားေလ့ရွိတယ္ဗ်။ ႏွစ္အတန္ၾကာလို႔ က်င္းျပည့္ၿပီဆိုရင္ ေနာက္ထပ္ ၿခံေထာင့္တစ္ခုမွာ တြင္းအသစ္တူး အိမ္သာကို အလုံးလိုက္ျဖဳတ္ၿပီး ေရႊ႕လိုက္႐ုံေပါ့။

အဲ့ဒီေန႔က က်ေနာ္တို႔အိမ္က အိမ္သာတြင္းက ျပည့္ခါနီးေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း တြင္းအသစ္တူးဖို႔ စီစဥ္ရတယ္။ လူငွါးဖို႔ဘာညာဆိုတာကလည္း အဲ့ဒီေခတ္အခါအရ မလိုဘူးဗ်။ က်ေနာ္တို႔ ရပ္ကြက္ထဲက ကာလသားေခါင္းကို အေၾကာင္းၾကားလိုက္႐ုံပဲ။ သူက ေမာင္းထုလိုက္ရင္ လူငယ္ခ်ာတိတ္မွန္သမၽွ အကုန္လုံးရပ္ကြက္ထိပ္က မီးကင္းတဲကို အေရာက္လာၾကရတာကိုး။ ေရာက္လာေတာ့မွ သူက

ဟိုေကာင္နဲ႔ဒီေကာင္… ေရာ့… ဒီမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ဇရပ္ ေသာ့ ယူသြား၊ ရပ္ကြက္ပိုင္ ပစၥည္းေတြထဲက တူရြင္း၊ ေဂၚျပား၊ ေပါက္ျပားေတြ သြားယူေခ်။ မင္းနဲ႔မင္းက ၿခံေထာင့္က ျခဳံကိုသြားရွင္းထားႏွင့္။ ငါနဲ႔ ေနာက္ထပ္ဘယ္ႏွစ္ေယာက္က လိုက္ခဲ့။ ဘုရားငုတ္တိုနားမွာ ဝါးသြားခုတ္မယ္။ ၿပီးမွ” ျခင္း”(တြင္းမၿပိဳေအာင္ကာတဲ့ ဝါးနဲ႔လုပ္ထားတယ္) ယက္ရမယ္ ဘာညာအစရွိသျဖင့္ စီစဥ္ေတာ့တာပါပဲ။

အခေၾကးေငြရယ္လို႔ အိမ္ရွင္ဖက္က ေပးစရာ မလိုပါဘူး။ ထမင္းဟင္းေလး တစ္ႏွပ္ေလာက္ ခ်က္ေကၽြး။ တတ္နိုင္ရင္ ေန႔ခင္းပိုင္း လက္ဖက္ရည္အခ်ိဳနဲ႔ ေခါပုတ္ကင္ေလး တိုက္ေကၽြးလိုက္ရင္ ၿပီးသြားတာပါပဲ။ အဲ! ေဆးေပါ့လိပ္ကေလး တစ္စည္းေလာက္ေတာ့ ပါရတာေပါ့ေလ။ အင္မတန္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဓေလ့ေလးေတြေပါ့ဗ်ာ။ (အိမ္ေဆာက္ရင္လည္း ထိုနည္းအတိုင္းပါပဲ ဝိုင္းကူၾကတာဗ်)

………………………………………………

မနက္မိုးလင္း မ်က္လုံးပြင့္လာေတာ့ အသံခပ္ေအာေအာနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ ေအာ္ဟစ္ေနသံကို ၾကားရလို႔ အိပ္ယာထဲမွာ ဇိမ္နဲ႔ႏွပ္ေနရင္းက ျပဳံးေနမိတယ္။ တေလာကလုံး ဒင္းအသံႀကီးပဲလို႔ စိတ္ထဲက ေျပာမိရင္း ဟိုေအာ္ဒီေအာ္ ေအာ္ေနတဲ့ သူ႔အသံေၾကာင့္ ဆက္မအိပ္နိုင္ေတာ့ပဲ ထလာၿပီး အိမ္ေနာက္ေဖး ဝရံတာကေန ၿခံထဲကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရပ္ကြက္ထဲက လူငယ္လူရြယ္ေတြ အလုပ္ရွုပ္ေနၾကတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ေအးစိမ့္စိမ့္ မနက္ခင္းမွာ စြပ္က်ယ္စကာေပါက္ ခပ္ၾကပ္ၾကပ္နဲ႔ ပုဆိုးတိုတိုစည္းထားရင္း ဟိုေကာင္ဟိုဟာလုပ္ ဒီေကာင္ဒီဟာလုပ္ ဆိုၿပီး အမိန႔္ေပးေနတဲ့ ဆံပင္ရွည္ရွည္ ဗလေတာင့္ေတာင့္နဲ႔ ဆရာသမားက လွမ္းၾကည့္ၿပီး “ေအေဘးေလး! အခုမွထတယ္ ဟတ္လား” လို႔ က်ေနာ့္ကို လွမ္းဆဲလာတယ္။

ဘယ္သူရွိရဦးမလဲဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ ဖိန႔္ဖိန႔္တုန္ရတဲ့ ကာလသားေခါင္း “ကိုေရႊဘ” ေပါ့။ ေရႊသြားတဝင္းဝင္းနဲ႔ တရွီးရွီးဆဲရင္း ဟိုေကာင္ေတြကို ျခဳံရွင္းခိုင္းေနတာ။ ၿခံေထာင့္က ေတာထေနတာေတြေတာင္ အေတာ္ေျပာင္သြားေနၿပီဗ်။

က်ေနာ္လည္း အိမ္ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းလာၿပီး မ်က္ႏွာသစ္ သြားတိုက္လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ အေမ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဒန္ခ်ိဳင့္ႀကီးကို မၿပီး အလုပ္မ်ားေနတဲ့ လူေတြဆီ သယ္လာခဲ့တယ္။

“ဆရာသမားေတြ အုန္းထမင္းနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဖန္ခ်ိဳတဲ့ဗ်ိဳ႕ ..”

………………………………………………

စားေသာက္ၿပီး ေဆးေပါ့လိပ္ကေလးေတြကိုယ္စီနဲ႔ ခဏႏွပ္ရင္း ၿခံေထာင့္မွာ ေထြရာေလးပါး က်ေနာ္တို႔ လူငယ္တစ္စု အာလူးဖုတ္ေနၾကေသးတယ္။ အာလူးဖုတ္ၾကတယ္ ဆိုတာကလည္း ခင္ဗ်ားတို႔သိတဲ့အတိုင္း က်ေနာ္တို႔ေျပာတာက နည္းနည္း၊ ကိုေရႊဘရဲ့ ေလေၾကာမွာ အားလုံးေမၽွာေနၾကတာခ်ည္းပဲဗ်။ အခု က်ေနာ္တို႔ ၿခံႀကီးရဲ့ ရာဇဝင္ကို သူက ေရွ႕မွီေနာက္မွီဆိုေတာ့ လူႀကီးသူမေတြ ေျပာဖူးတာ အကုန္ၾကားခဲ့တယ္ ဆိုတာကိုး။

“ဖိုးသက္တို႔ ၿခံက ငါတို႔ခ်ာတိတ္ဘဝကဆို ေတာ္႐ုံ ဝင္မေဆာ့ရဲဘူးဆရာ”

“အမ္! ဘာလို႔လဲ ကိုေရႊဘ”

“ဟ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ႀကီးေတာင္ ေက်ာစိမ့္စရာေကာင္းတာေလ..။ ဒီေနရာကေန လွမ္းၾကည့္လိုက္ ဟိုကုန္းကမူေလး ေတြ႕တယ္မလား။ အဲ့ဒါ ရာဇဝင္ထဲက နာမည္ေက်ာ္ “ေမာင္ေဖငယ္” ကို ကားစင္တင္ၿပီး သတ္တဲ့ေနရာကြ”

“ေၾသာ္!”

“ဒီထက္ထူးတာက ဒီေနရာတည့္တည့္က ဒုတိယကမၻာစစ္က မဟာမိတ္ေတြ စခန္းခ်တဲ့ ခံတပ္တစ္ခုကြ။ ဟိုးအရင္ကဆို တင့္ကားအပ်က္ ၄-၅ စီးေလာက္ ဒီၿခံထဲမွာ က်န္ခဲ့လို႔ ငါတို႔တက္ေဆာ့ေနၾက။ ငါတို႔အခု အိမ္သာတြင္းတူးရင္ အုတ္ခဲအျပာေရာင္ အႀကီးႀကီးေတြ၊ က်ည္ဆံေတြ အမ်ားႀကီး ထြက္လာလိမ့္မယ္ ..။ အရင္တစ္ခါကဆို ေတာ္မီဂန္း ၄ ေအာက္လမ္းဆရာ “ဦးလူႀကီး” ဆိုတာ အဲ့ဒီတုန္းက ဗုံးၾကဲခံထားရလို႔ တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ ၿပိဳက်ေနတဲ့ ေဟာ့ဒီေနရာ တည့္တည့္မွာ ရွိေလာက္တဲ့ မဟာမိတ္ခံတပ္အေဟာင္းႀကီးထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနသြားဖူးတယ္ဟ..။ ဒါေတြမင္းတို႔ ဘယ္သိမွာလဲ..။ မင္းတို႔မေမြးခင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ျဖစ္ခဲ့တာေတြကိုး”

“ကိုေရႊဘ ေျပာမွပဲ ကိုယ့္ၿခံထဲကိုယ္ လမ္းေတာင္ေလၽွာက္ရမွာ ခပ္လန႔္လန႔္ဗ်ာ ဟီးဟီး”

“ကဲ! အာလူးဖုတ္တာမ်ားသြားၿပီ စမယ္ စမယ္ ..။ ဒီေန႔ ညေနမေစာင္းခင္ အားလုံး ကြန္ပလိ ျဖစ္ေအာင္ ခ်လိုက္ၾကစို႔ ..”

ေပါက္ျပား၊ တူရြင္း၊ ေဂၚျပားမ်ားကို ယူငင္ကာ ရပ္ကြက္ထဲက လူငယ္မ်ား လွုပ္လွုပ္ရွားရွားျဖင့္ တြင္းစတူးရန္ ျပင္ဆင္ၾကေလၿပီ။ အကုန္လုံးက က်န္းမာသန္စြမ္းတဲ့ လူငယ္ေတြဆိုေတာ့ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာကို တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ပဲ ဝင္တူးရေသးတယ္ တြင္းက ႐ုပ္လုံးေပၚစျပဳလာတယ္။

ဒါေပမယ့္ တစ္ေထာင့္ထြာေလာက္အနက္ အေရာက္မွာ ေျမလႊာအေပ်ာ့ မဟုတ္ေတာ့ပဲ အုတ္ခဲေတြကို စတူးမိၿပီ။ ေပါက္ျပား၊ တူရြင္းျပားေတြ ေဘးခ်ၿပီး သံတိုင္(သံတူရြင္းအခၽြန္) ကိုင္ၿပီး ၆ လက္မပတ္လည္ အုတ္အျပာေတြကို ကေလာ္ထုတ္ၿပီး တူးေနရတယ္။ ေဆးေပါ့လိပ္ကိုက္ၿပီး စကားေဟာင္ဖြာဖြာနဲ႔ ကိုေရႊဘက စီစဥ္ညႊန္ၾကားေနတဲ့အခ်ိန္ က်ေနာ္နဲ႔ ေနာက္ထပ္ ခ်ာတိတ္ႏွစ္ေကာင္က အသင့္ခုတ္ၿပီး ယူလာတဲ့ တင္းဝါးေတြကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာၿပီး တြင္းထဲခ်ဖို႔ ျခင္းၾကားယက္ေနၾကတယ္။

“ခ်ထား ငါ့ေကာင္ေတြ။ ဒီအုတ္ခဲႀကီးေတြရွိတဲ့အလႊာ ေက်ာ္သြားရင္ ေျမေပ်ာ့ေပ်ာ့ေတြ လာေတာ့မွာ ေအးေဆးျဖစ္သြားၿပီ..။ ကံေကာင္းရင္ က်ည္ဆံေသတၱာေတြ ေသနတ္ေတြပါ ရနိုင္တယ္။”

… … …

“အရင္တစ္ခါ ေတာ္မီဂန္း ၄ လက္နဲ႔ က်ည္ဆံေတြအမ်ားႀကီးရတုန္းက တပ္ကိုသြားအပ္လိုက္တာ ဘဲငန္း ၃ ေကာင္ လက္ေဆာင္ရလို႔ ခ်က္စားလိုက္ရဖူးတယ္..။ ယမ္းထုပ္ ေတြရလာရင္လည္း ျမစ္ထဲသြားၿပီး ငါး မိုင္းခြဲလို႔ရတယ္..”

ကိုေရႊဘရဲ့ မစားရဝခမန္း ေျမႇာက္ေပးသံေၾကာင့္ တြင္းတူးေနတဲ့ လူငယ္ေတြ တေဟးေဟး တဟားဟားနဲ႔ တက္တက္ႂကြႂကြ ျဖစ္လာၾကတယ္။ ဝါးျခမ္းေတြကို အေခ်ာသပ္ရင္း ျခင္းယက္ေနရာကေန က်ေနာ္ ကိုေရႊဘကို လွမ္းစကားေျပာလိုက္တယ္။

“ကိုေရႊဘ.. ဟိုးအရင္တစ္ခါက ဦးစိန္တို႔အိမ္မွာ အိမ္သာတြင္းတူးၾကတုန္းက ေက်ာက္ေတြဘာေတြ ရဖူးတယ္ဆို”

“ဟ.. ဦးစိန္တို႔အိမ္ဆိုတာ စစ္ႀကီးမျဖစ္ခင္က တ႐ုတ္ေက်ာက္သူေဌးေတြ ေနသြားဖူးတာတဲ့..။ ေက်ာက္ခုံေထာင္သြားဖူးတာေပါ့..။ အဲ့မွာ ငါနဲ႔ခ်ီးဗူးႏွစ္ေကာင္ တြင္းထဲဆင္းတူးရင္း ရတာေပါ့”

“အင္း..”

“အိမ္ရွင္သိရင္ ရွယ္ယာခြဲရမွာစိုးလို႔ ခါးပုံစထဲထည့္ၿပီး ဖြက္။ ဘယ္သူ႔မွ အသိမေပးပဲ အသာေလးဝိုက္လာၾကတာ..။ သြားေရာင္းစားေတာ့ အဲ့ဒီေခတ္က ပိုက္ဆံနဲ႔ ၄၀၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ရတယ္..။ ခ်ီးဗူးနဲ႔ငါ တစ္ေယာက္ ၂၀၀၀ ေလာက္စီေပါ့”

“ဟာ.. အမ်ားႀကီးေပါ့ အဲ့ဒီေခတ္ကဆိုေတာ့”

“မသုံးလိုက္ရပါဘူးကြာ.. ကိုယ္နဲ႔မွမထိုက္တာ ခ်ီး!”

“ဖဲရွူံးသြားလို႔လားဗ်”

“ေနာက္ေန႔မွာ အစိုးရက ပိုက္ဆံေတြ တရားမဝင္ေၾကျငာေတာ့ အကုန္ပါသြားပါေလေရာ။ တစ္ျပားမွကို မသုံးလိုက္ရတာ ေတာက္! ေတြးမိတိုင္း အသည္းနာတယ္ကြာ”

“ဟားဟားဟား.. ေပါက္တီးေပါက္ရွာဗ်ာ”

“ဗ်ိဳး.. ကိုေရႊဘ ဒီမယ္ လာၿပီလာၿပီ လာၾကည့္ဦး”

ခါးလည္ေလာက္ေရာက္ေနတဲ့ တြင္းတူးတဲ့လူေတြဆီက ေအာ္သံၾကားရလို႔ အားလုံး ဝိုင္းအုံၾကည့္လိုက္ၾကတယ္။ လာပါၿပီဗ်ာ။ အုတ္ခဲအျပာႀကီးေတြ ကုန္သြားတာနဲ႔ ေျမႀကီးကိုတူးလိုက္တိုင္း ထြက္လာတာေတြက ပစၥည္းအစုံေတြ။ သံေခ်းကိုက္ေနတဲ့ စစ္သံခေမာက္တစ္လုံး၊ ဘရင္းဂန္း က်ည္ဆံမဂၢဇင္းသုံးခု၊ ဘက္နက္ ၂ ေခ်ာင္း၊ ေဂၚျပားနဲ႔ ေျမႀကီးကို ဖိဖိၿပီး ကေလာ္လိုက္တိုင္း ထြက္လာတဲ့ က်ည္ဆံေတာင့္ေတြ ေဖြးေဖြးလွုပ္လို႔။ လူေတြအားလုံးက တြင္းႏွုတ္ခမ္းဝမွာ စုျပဳံၿပီး စိတ္ဝင္တစား ရပ္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ မသိရင္ ရတနာသိုက္တစ္ခုကို ေဖာ္ေနၾကတဲ့အတိုင္းပဲ။ သူတူးမယ္ ငါတူးမယ္ဆိုၿပီး လုေနၾကေသးတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္အေရာက္မွာ ၁၁ ေထာင္အနက္ရွိတဲ့ တြင္းကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္တူးလို႔ ၿပီးသြားတယ္။ စစ္သုံးရိုင္ဖယ္ ၂ လက္ရယ္၊ တင့္ကားဖ်က္မိုင္းလို အဝိုင္းႀကီးတစ္ခု၊ စစ္ခရာသံေခ်းကိုက္တစ္ခု၊ လူရိုးေခါင္းခြံတစ္ခု၊ က်ည္ဆံေသတၱာ မဖြင့္ရေသးတာတစ္ခုနဲ႔ စာရင္းပိတ္သြားတယ္။

ေန႔လည္စာကို အေမခ်က္ေပးတဲ့ ဝက္သားနီခ်က္နဲ႔ မုန္ညင္းခ်ဥ္ရည္၊ ခရမ္းသီးမီးဖုတ္သုပ္ စပ္စပ္ကေလးနဲ႔ အားလုံးစားေသာက္ၾကၿပီး က်ေနာ္တို႔ၿခံထဲက အရိပ္ေကာင္းတဲ့ ကုကၠိဳပင္အုပ္အုပ္ႀကီးေအာက္မွာ ဖ်ာေလးေတြခင္းၿပီး အားလုံးလွဲေလ်ာင္းရင္း တြင္းတူးရာက ထြက္လာတဲ့ ပစၥည္းေတြအေၾကာင္း အာလူးဖုတ္ရင္း ထမင္းလုံး စီေနၾကေလရဲ့။ ခဏေနရင္ အိမ္သာကို တြင္းေဟာင္းကေန အလုံးလိုက္ျဖဳတ္ၿပီး ေရႊ႕ေတာ့မွာမို႔လို႔ တြင္းအသစ္ထဲ ျခင္းၾကားခ်ဖို႔ တာဝန္ယူထားတဲ့ က်ေနာ္ တြင္းပတ္ပတ္လည္ ေျမသားညီမညီ စစ္ၾကည့္ဖို႔ တူးထားတဲ့ တြင္းဖက္ကို တစ္ေယာက္ထဲ ထြက္လာခဲ့တယ္။

တြင္းနံရံ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ ေျခကန္စရာ အရာ ကေလးေတြ ေပးထားေတာ့ က်ေနာ္ ေပါင္ကိုကား ဟိုကန္ဒီေထာက္လုပ္ရင္း တြင္းထဲ ဆင္းခ်လာခဲ့တယ္။ ေျမႀကီးေအာက္ အနက္ ၁၁ ေထာင္ေလာက္ဆိုေတာ့ နည္းနည္းေမွာင္ေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေနတဲ့ အျပင္ ေျမနံ့ေလးက သင္းေနတယ္။ တြင္းေအာက္ေၿခ ေရာက္သြားေတာ့ အေပၚကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း ျခင္းၾကားခ်ရင္ ေလၽွာေလၽွာရွူရွူ ျဖစ္မျဖစ္ စူးစမ္းၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ အားလုံး အဆင္ေခ်ာေနတာမို႔ တြင္းႏွုတ္ခမ္းေပၚ ျပန္တက္ဖို႔ျပင္တယ္။ အေပၚကို တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္ ေတြကနဲျဖစ္သြားၿပီ။

တြင္းအေပါက္ ဘယ္မွာလဲဗ်။ ဘာလို႔ ႐ုတ္တရက္ ေမွာင္အတိ ၿပီးေနရတာလဲ။ ေဘးဘီဝဲယာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ေမွာင္မည္းေနတာပဲ။ ထိတ္ကနဲျဖစ္သြားၿပီး ကေယာင္ကတမ္းနဲ႔ လက္က ေျမသားနံရံေတြကို ေလၽွာက္စမ္းၾကည့္မိတယ္။ ခုနက ေျခကန္ၿပီးဆင္းလာတဲ့ ေျခကန္နင္းစရာ အေပါက္ကေလးေတြကို စမ္းမိတယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ အေပၚကို ကမူးရွူးတိုးတက္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ ဘာမွမျမင္ရေတာ့ဘူးဆိုတာ ငါ ေအာက္ဆီဂ်င္ ျပတ္ခ်င္လာတာေနမယ္။ လူမျမင္သူျမင္နဲ႔ အသက္ရွူၾကပ္ၿပီး ေသေတာ့မယ္ဆိုတဲ့စိတ္က ႀကီးစိုးလာၿပီး ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္နဲ႔ အတင္း နံရံေတြကို ကုတ္ျခစ္ရင္း တြယ္တက္ေနမိၿပီ။

ဒါေပမယ့္ လူက အေပၚကိုသာ တက္ေနတာ တြင္းႏွုတ္ခမ္းကို မေရာက္နိုင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ေမာလည္းေမာ၊ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္လာၿပီ။ နံရံႏွစ္ဖက္ကို ေျခကန္ထားရင္း ေနာက္ထပ္ ထပ္တက္ဖို႔ အေပၚတစ္ဆင့္က နံရံအခြက္ကေလးကို လက္နဲ႔ ဆြဲကိုင္ကုတ္တြယ္ၿပီး အားယူလိုက္ရာကေန ေျမသားက ပဲ့ပါလာၿပီး က်ေနာ္ ေနာက္ျပန္ျပဳတ္က်သြားတယ္။

အင့္! ဘုန္း!

တြင္းေအာက္ေျခကို ေက်ာျပင္နဲ႔က်သြားေတာ့ လူလည္း အီစလံေဝသြားတယ္။ လက္ထဲမွာေတာ့ ကေယာင္ကတမ္း ကိုင္မိထားတဲ့ ေျမႀကီးေတြကို ဆုပ္ထားတုန္း။ တအားႀကီး ဆုပ္ကိုင္ထားတာေတာင္ ေျမႀကီးေတြက ေၾကမသြားပဲ ခိုးလိုးခုလု ျဖစ္ေနေသးလို႔ လက္နဲ႔ အသာအယာပြတ္ေခ်ၿပီး စမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အ႐ုပ္ကေလးလိုလို၊ လူ႐ုပ္လိုလိုကေလးပါလား..။ ဘာေလးတုန္းဟ။ လက္မနဲ႔ အေမွာင္ထဲမွာ အသာအယာ ပြတ္စမ္းေနတုန္းမွာပဲ..

“ဖိုးသက္..”

လို႔ ခပ္တိုးတိုး နားရြက္နားကပ္ၿပီး တစ္စုံတစ္ေယာက္က ေခၚလိုက္သလို အသံထြက္လာေတာ့ တစ္ကိုယ္လုံး တုန္ခါသြား လန႔္ဖ်န႔္သြားတယ္။ ၾကက္သီးေတြလည္း ျဖန္းကနဲ။ လက္ထဲက ဆုပ္ကိုင္ထားမိတဲ့ အ႐ုပ္ကေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားမိရင္း အသက္ရွူၾကပ္တာကလည္း ပိုဆိုးလာၿပီ။ အေမွာင္ထုႀကီးထဲမွ ဘာမွန္းမသိတဲ့ အသံတစ္ခုက နားရြက္နားကေန ဖိုးသက္.. ဖိုးသက္.. ဖိုးသက္.. လို႔ ဆက္တိုက္ေခၚေနတာကို ေျခာက္ျခားလြန္းလို႔ တစ္ခုခု ထေအာ္ခ်င္ေနတာကို ေအာ္လို႔ကိုမရဘူး။ က်ေနာ္ ေသေတာ့မယ္လို႔ေတာင္ ထင္ေနမိၿပီ။

‘ေအေဘးေလး.. ဖိုးသက္… ေသေနၿပီလား.. ဟေကာင္.. ေအာင္မာ ခ်ီးလုပ္ေနတာလား အဲ့ဒါ..”

ဒါ ကိုေရႊဘအသံပဲဆိုတာ သတိရသြားလို႔ အားတက္သြားတယ္။ မ်က္လုံးစုံမွိတ္ေနရာကေန ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိမ္သာတြင္းႏွုတ္ခမ္းအဝကေန ကိုေရႊဘေကာ က်န္တဲ့လူေတြပါ ဝိုင္းအုံၾကည့္ေနတာ ေတြ႕လိုက္ရမွ ဝမ္းသာအားရ ထထိုင္လိုက္မိတယ္။ လက္ထဲမွာ ဆုပ္ထားမိတာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သစ္သား႐ုပ္ထုလိုလို ဘာလိုလိုေလး။ ေဘာင္းဘီအိပ္ကပ္ထဲ အသာထိုးထည့္ပီး တြင္းအေပၚဖက္ဆီ ခပ္သြက္သြက္ကေလး တြယ္တက္လာခဲ့မိတယ္။

“စားေသာက္လို႔လည္းၿပီးေရာ တြင္းထဲ ဆင္းအိပ္ေနတယ္ဟုတ္လား..။ ၿပီးေတာ့ အိပ္တာကလည္း ေသေနသလားမွတ္ရတယ္ မသာကေလး”

“ဟီးဟီး..”

က်ေနာ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာမဟုတ္မွန္း က်ေနာ္ပဲ သိတယ္ဗ်။ တြင္းထဲျပဳတ္က်ၿပီး တက္လို႔မရ ျဖစ္ေနခဲ့မွန္းလည္း ေအာင့္ေနတဲ့ ေနာက္ေက်ာက သက္ေသခံေနတယ္။ ေျခာက္ျခားေနတဲ့စိတ္က အခုထိ အရွိန္မေသေသးေပမယ့္ ဘာမွမေျဖရွင္းခ်င္ေတာ့လို႔ သြားျဖဲၿပီး တဟီးဟီးပဲ ရယ္ျပေနလိုက္တယ္။ သူတို႔တာ အခ်ိန္မွီေရာက္မလာခဲ့ရင္ က်ေနာ္ေတာ့ အသက္ရွူရပ္ ေျခာက္ျခားၿပီး ေသသြားနိုင္တယ္ဆိုတာ ေသခ်ာတယ္ဗ်ာ။

“ကဲ! ျခင္းၾကားခ်ဖို႔ျပင္..။ ဟိုေကာင္ေတြ ဟိုဖက္က အိမ္သာကို ျဖဳတ္ၿပီး အလုံးလိုက္မဖို႔ ပ်ဥ္းကတိုးယက္မတန္းေတြ သြားယူခဲ့..။ ခပ္ျမန္ျမန္လုပ္ၾကစမ္း..။ ဒါၿပီးမွ ျမစ္ထဲ ငါး မိုင္းခြဲဖို႔ ျမန္ျမန္လစ္ရမွာ..။ လုပ္ၾကလုပ္ၾက…”

ဒီေန႔ အိမ္သာအသစ္ တည္ေဆာက္ေရး ေအာ္ပေရးရွင္း ၿပီးဆုံးသြားလို႔ က်ေနာ္တို႔ အုပ္စုေလး ေအာင္ပြဲခံေနၾကတယ္ဗ်။ ထုံးစံအတိုင္း ရပ္ကြက္ထိပ္က မီးကင္းတဲမွာ ညဉ့္အေတာ္နက္တဲ့အထိ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ ေဟးလားဝါးလားေပါ့ေလ။ မီးကင္းတဲဆိုတာကလည္း တစ္ခါက က်ေနာ္ေျပာခဲ့ဖူးသလို ခေနာ္ခနဲ႔ေလး မဟုတ္ဘူး။ ၾကက္ခြပ္ပင္အုပ္အုပ္ႀကီးေတြေအာက္မွာ ပ်ဥ္ေထာင္သြပ္မိုး အေသအခ်ာႀကီး ေဆာက္ၿပီး တစ္ျခမ္းက အခန္းေတာင္ ဖြဲ႕ထားလိုက္ေသး။ က်န္တဲ့တစ္ျခမ္းက ကြပ္ပ်စ္အက်ယ္ႀကီးလို ပ်ဥ္ေခ်ာခင္းထားေသးတယ္။ လူငယ္ေတြ ေဂဟာေပါ့။

ေန႔လည္က အိမ္သာတြင္းတူးရင္း ရလာတဲ့ က်ည္ဆံေတြ၊ေသနတ္ေတြကို ၿမိဳ႕ျပင္တပ္ထဲ သြားပို႔လိုက္ရာက ဂတ္ဘဲ ၃ ေကာင္ရလာတယ္။ အေမက ကေလးေတြ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ဆိုၿပီး ေဘးၿခံက အိမ္ၾကက္ ၂ ေကာင္ဝယ္၊ “ခတ္ခ်ိဳ” ရွမ္းဆန္အရက္ ေမႊးေမႊးေလး သံပုံးေလးေထာင့္ပုံးနဲ႔တစ္ပုံး လက္ေဆာင္ရထားတာကို စတိုခန္းထဲက ထုတ္ေပးလိုက္ရင္း ကိုေရႊဘ ကို သိပ္ၿပီး ဆူဆူညံညံမလုပ္ၾကနဲ႔လို႔ မွာလိုက္ေသးတယ္။ ညေနက က်ေနာ္တို႔အုပ္စု အလုပ္ေတြအၿပီး ျမစ္ထဲေရဆင္းခ်ိဳးရင္း မိုင္းခြဲရာကရလာတဲ့ တစ္ေတာင့္ထြာေလာက္ရွိတဲ့ “ငါးေခ်ာင္း” ၃-၄ ေကာင္ ဆူၿဖိဳးၿဖိဳးႀကီးေတြ၊ ေရခ်ိဳေက်ာက္ပုဇြန္ေကြးႀကီးေတြ ပါေသးသဗ်။

ငါးမိုင္းခြဲတာကို အထူးအဆန္းလုပ္ၿပီး ေျပာရရင္ သိပ္မခက္ပါဘူး။ ၿမိဳ႕ထဲမွာ အဲ့ဒီေခတ္က ဒီတိုေနတာ(စနက္တံ)လုပ္တဲ့ ယမ္းအေခ်ာင္းေလးက တစ္ခုမွ ငါးမတ္ေပးရတာ။ အိမ္သာတြင္းတူးရင္းရထားတဲ့ က်ည္ဆံေတြကို အသာေလးခ်ိဳးၿပီး ယမ္းမွုန႔္ေတြထုတ္၊ လက္တိုဂ်င္ နို႔မွုန႔္သံဗူးထဲကို ထုေခ်ထားတဲ့ ေက်ာက္ခဲေတြနဲ႔ေရာၿပီး သိပ္ထည့္၊ အဖုံးအုပ္ၿပီး စနက္တံတပ္လိုက္ရင္ အင္မတန္ျပင္းတဲ့ ငါးမိုင္းျဖစ္သြားတာပါပဲ။ ျမစ္ရိုးတစ္ေလၽွာက္ ငါးေတြခိုေအာင္းနိုင္တဲ့ ကမ္းပါးလွိုဏ္ေခါင္းေနရာေတြကို သြား၊ မီးရွို႔ၿပီး နို႔မွုန႔္ဗူး မိုင္းကို ကန္ခ်လိုက္႐ုံေပါ့။

တစ္ခုပဲရွိတယ္ လက္ဆေတာ့ လိုတယ္။ မီးရွို႔ၿပီး ခ်က္ခ်င္း ပစ္ခ်လိုက္လို႔ကလည္း မျဖစ္၊ စနက္တံမီးစြဲလို႔ အေနေတာ္ေလးျဖစ္မွ ပစ္ခ်ၿပီး လွည့္ေျပးရတာမ်ိဳးဆိုေတာ့ အေတာ္အႏၲရာယ္ေတာ့မ်ားသားဗ်။ ရိုးရိုး ငါးမိုင္း လက္ထဲကြဲရင္ လက္ျပတ္ေျချပတ္ေလာက္ပဲ ျဖစ္တယ္..။ အခုလို စပါယ္ရွယ္ နို႔မွုန႔္ဗူးမ်ိဳး လက္ထဲထကြဲလို႔ကေတာ့ အေသပဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အနားမကပ္ဘူး ဆရာေရ့။ ဇာတ္လိုက္ႀကီး ဆရာေရႊဘပဲ ေဆးေပါ့လိပ္မီး တရဲရဲဖြာလို႔ သူပဲခြဲေနၾကေပါ့။ တခါတေလ စနက္တံက တိုဝင္သြားၿပီး မီးေသသြားတာမ်ိဳးမွာ မိုင္းႀကီးကို မ်က္ႏွာနားကပ္ ေဆးလိပ္မီးနဲ႔ တို႔တို႔လိုက္ေသးတာ အသည္းယားစရာဗ်ာ။

ညမိုးအေတာ္ခ်ဳပ္မွ မီးကင္းတဲမွာ ခ်က္ၾကျပဳတ္ၾကတယ္။ ငါးေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ပုဇြန္ေကြးေတြကို မီးဖုတ္၊ ဘဲ ၃ ေကာင္ကို မီးခဲရဲရဲထည့္ထားတဲ့ သံစည္ပိုင္းျပတ္နဲ႔ကင္၊ ၾကက္ ၂ ေကာင္ကိုေတာ့ သေဘၤာသီးစိမ္းေတြနဲ႔ ကာလသား အရည္ေသာက္ခ်က္။ ရွမ္းအရက္ေလး တျမျမ၊ စားလိုက္ေသာက္လိုက္နဲ႔ အေတာ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ညဗ်။ သန္းေခါင္ေက်ာ္ေလာက္ေရာက္မွ အားလုံး စားေသာက္သိမ္းဆည္းလို႔ ၿပီးသြားၾကတယ္။ ဗိုက္လည္းကား၊ လူတိုင္းနီးပါးကလည္း ရီေဝေဝနဲ႔ ကင္းတဲကြပ္ပ်စ္က်ယ္ႀကီးေပၚ ဝိုင္းဖြဲ႕ထိုင္ရင္း လွဲေလ်ာင္းရင္း ေဆးေပါ့လိပ္ကေလး၊ ဒူးယားစိမ္းေလးေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ ႏွပ္ရင္း ေရာက္တတ္ရာရာေလးေတြ ဟိုေျပာဒီေျပာ လုပ္ေနၾကတယ္။

ေႏြေႏွာင္းပိုင္းရက္ေတြ ေရာက္ေနၿပီ ဆိုေပမယ့္ မိုးက နည္းနည္းေလးမွ မရြာေသးေတာ့ အေတာ္ပူတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ေတြမွာထက္ ကင္းတဲကြပ္ပ်စ္ေလးက ေလတျဖဴးျဖဴးနဲ႔ဆိုေတာ့ ဇိမ္အေတာ္ေတြ႕သား။ ၾကက္ခြပ္ပင္ႀကီးေတြရဲ့ သစ္ရြက္ေတြကို ေလတိုးသံတရွဲရွဲၾကားမွာ ကြပ္ပ်စ္ေပၚဇိမ္နဲ႔ ႏွပ္၊ ေဆးေပါ့လိပ္ကေလးေတြ ဖြာေနၾကရင္း အားလူးဖုတ္ရတဲ့ အဲ့ဒီအရသာကို ေနာင္ဆယ္ႏွစ္ ဆယ့္ငါးႏွစ္ၾကာသြားတဲ့အခ်ိန္ထိ လြမ္းေကာင္းတုန္း။ ရီေဝေဝနဲ႔ အေတာ္ေလးမူးေနတဲ့ အသံနဲ႔ ကိုေရႊဘ အာလူးဖုတ္ေနတာကို လူငယ္ေတြ အကုန္လုံး စိတ္ဝင္စားေနၾကတယ္။

“ငါ ေန႔လည္ကေျပာတဲ့ ေမာင္ေဖငယ္ကုန္းက တစ္ေခတ္တစ္ခါက အေတာ္နာမည္ႀကီး ဆရာေရ့”

“ဘယ္လိုနာမည္ႀကီးတာတုန္း လုပ္ပါဦးဗ်”

“ဟ.. လျပည့္ညေရာက္တိုင္း အဲ့ဒီကုန္းေပၚမွာ ထိုင္ထိုင္ေနတာတဲ့ ဆရာ..။ စစ္ႀကီးျဖစ္ၿပီး ႏွစ္အေတာ္ၾကာတဲ့အထိ ရပ္ကြက္ထဲက လူတိုင္းနီးပါး ျမင္ခဲ့ဖူးတာတဲ့..။ အဲ့ဒီေနရာက ခပ္ရွုပ္ရွုပ္ပါကြာ..။ ငါတို႔ ခ်ာတိတ္ဘဝအထိ ဂ်ပန္စစ္သားသရဲတို႔၊ အရပ္ ၃ ေပ ေလာက္ပဲရွိတဲ့ မွင္စာေပါက္စေလးတို႔ ဘာတို႔လည္း ရွိတယ္ဆိုၿပီး နာမည္ႀကီးဖူးတယ္..”

“ကိုေရႊဘေျပာမွပဲ က်ေနာ္တို႔ရပ္ကြက္က သရဲတေစၧေတြ မ်ားလိုက္တာလို႔ ယူဆရေတာ့မလို ျဖစ္ေနတယ္”

“ဟီဟိ.. ငါေတာ့မေၾကာက္ေပါင္..။ ငါ့ေဆာ္ႀကီးနဲ႔ ငါ ႀကိဳက္တုန္းကဆို ညဖက္ေတြမွာ အဲ့ဒီကုန္းေလၽွာေလးက ခ်ဳံပုတ္ေတြထဲ သြားသြားခ်ိန္းတာပဲ..။ အေႏွာက္အယွက္ကို ကင္းေရာ..။ သရဲေျခာက္တယ္ဆိုၿပီး လူမွ မလာရဲတာကိုးဟ”

“ဘယ္ေဆာ္ႀကီးလဲ ကိုေရႊဘ”

“အခု ေက်ာင္းအုပ္လုပ္ေနတဲ့ ဟိုဖက္ရပ္ကြက္က အပ်ိဳႀကီးပါကြာ..။ သူ႔ေခတ္သူ႔အခါက စူပါစတားေပါ့..။ ငါက ဆယ္ေက်ာ္သက္ ခ်ာတိတ္အရြယ္မွာ ဆယ္တန္းက်ၿပီး ညေက်ာင္းတက္ရင္း ျငႇိၾကတာ..။ မရဲ့ေမာင္ေလးဇာတ္လမ္း ဟီးဟီး”

“နည္းနည္းပါးပါး အညႇီအေဟာက္ေလးေတြ လုပ္ေလဗ်ာ..။ ခ်ိန္းေတြ႕တဲ့ ခ်ဳံထဲက ကိစၥေလးေတြ နားေထာင္ခ်င္တယ္..”

“ဟဲဟဲ..”

ကိုေရႊဘက ေရႊသြားေတြ တဝင္းဝင္းေပၚတဲ့အထိ တဟဲဟဲ ရယ္လိုက္ရင္း က်ေနာ့္ကို လွမ္းၾကည့္လာတယ္။ အဲ့ဒီဇာတ္လမ္းက ဖန္တစ္ရာေတေအာင္ က်ေနာ္ ၾကားဖူးၿပီးသား မဟုတ္လား။ သူက မူးမူးနဲ႔ ေခ်းေျခာက္ေရႏူးခ်င္ေနၿပီ။ မေရမတြက္နိုင္ေအာင္ အဲ့ဒီအေၾကာင္းေတြ နားေထာင္ဖူးတဲ့ က်ေနာ့္ အေရွ႕မွာဆိုေတာ့ က်န္တဲ့လူေတြကို အာလူးဖုတ္ဖို႔ ခက္ေနဟန္တူပါရဲ့။ အလိုက္တသိနဲ႔ မီးေသေနတဲ့ ေဆးေပါ့လိပ္ကို မီးျငႇိဖြာရွိုက္ရင္း ထိုင္ရာက က်ေနာ္ ထလိုက္တယ္။

“ကဲ.. ျပန္မယ္ကြာ.. ဗိုက္တင္းၿပီး အိပ္ငိုက္လာတယ္..။ ကိုေရႊဘရဲ့ ရင္သိမ့္တုန္ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးကို ဆက္ၿပီးနားေထာင္ၾကေပေတာ့..။ ငါေတာ့ ျပန္ၿပီေဟ့”

“ေနပါဦး ဖိုးသက္ရ”

“အမေလး.. ခင္ဗ်ားဖာသာ ဆက္ေျပာပါ ငါ့ဆရာ..။ က်ေနာ္ အိပ္ခ်င္ေနၿပီ။ နက္ဖန္မနက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ဖို႔ လာႏွိုးဖို႔ မေမ့နဲ႔…။ ျပန္ၿပီ ဒါပဲ..”

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ၿခံဝင္းတံခါး ေစ့ထားတာကို အသာတြန္းဖြင့္ၿပီး ဝင္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ၿခံထဲမွာ အိမ္က ၂ ေဆာင္ ေဆာက္ထားၿပီး က်ေနာ္အိပ္တာက ေျမာက္ဖက္က အိမ္တစ္လုံးမွာ သပ္သပ္ဗ်။ အေမတို႔က ေတာင္ဖက္က အိမ္မႀကီးမွာ အားလုံးေနၾကၿပီး က်ေနာ္က အထက္တန္းေအာင္ၿပီးကတည္းက ဒီဖက္မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနမယ္ဆိုၿပီး ေရႊ႕အိပ္လာတာ ၄-၅ လေလာက္ရွိေနၿပီ။

ေဘာင္းဘီအိပ္ထဲက ေသာ့ကို အသာစမ္းၿပီး အိမ္တံခါးေသာ့ကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ အိမ္ထဲေရာက္သြားမွ နံရံက မီးခလုတ္ကို အသာစမ္းၿပီး ေဖ်ာက္ကနဲ ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ေလးေပမီးေခ်ာင္းအေရာင္ေၾကာင့္ ေဖြးကနဲ လင္းထိန္သြားတယ္။ အိမ္အတြင္းဖက္ ေလွခါးရင္းနားက က်ေနာ့္ကုတင္နားကို ေရာက္ေတာ့ လူက အေတာ္ေလး မူးခ်င္သလို ျဖစ္လာလို႔ ျခင္ေထာင္ျမန္ျမန္ ေထာင္လိုက္တယ္။ ပူသလိုလို ျဖစ္ေနလို႔ ျပဴတင္းေပါက္ေတြ အကုန္ေလၽွာက္ဖြင့္လိုက္မွ ေလေလး တျဖဴးျဖဴးတိုက္လာလို႔ ေနသာထိုင္သာ ရွိသြားတယ္။ မီးေခ်ာင္းကိုပိတ္ ေျခရင္းက မီးလုံးဝါက်င့္က်င့္ေလးကိုဖြင့္ ကုတင္ေပၚတက္ဖို႔ ျပင္တယ္။

ေဘာင္းဘီအိပ္ကပ္ထဲကို မေတာ္တဆ ႏွိုက္လိုက္မိေတာ့ ခိုးလို႔ခုလုကေလး စမ္းမိတာနဲ႔ အသာဆြဲထုတ္လိုက္ေတာ့ ေန႔လည္က အိမ္သာတြင္းတူးရင္း ရထားတဲ့ သစ္သား႐ုပ္ထုကေလး ျဖစ္ေနတယ္။ ဘာရယ္မဟုတ္ပဲ ျခင္ေထာင္အမိုးေပၚ ပစ္တင္လိုက္ၿပီး ျခင္ေထာင္ကို အသာမလို႔ အိပ္ယာထဲ ဝင္လိုက္တယ္။ တေနကုန္ ပင္ပန္းထားတာရယ္၊ ဗိုက္ကားၿပီး အရက္မူးေနတာရယ္ေၾကာင့္ တစ္မိနစ္ေလာက္ေတာင္ မၾကာလိုက္ဘူး တုံးကနဲပဲ က်ေနာ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ၿပီ။

က်ေနာ့္ကုတင္ကို ဆြဲခါသလို လွုပ္ရွားေနသလို ခံစားေနရတယ္။ လူကလည္း အေတာ္အိပ္ခ်င္ေနေတာ့ မ်က္လုံးဖြင့္မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္ဗ်။ ကၽြတ္ကနဲျမည္ေအာင္ ျငဴစူသံေပးရင္း တစ္ဖက္ကိုလွည့္ၿပီး ဆက္အိပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ မရဘူး ကုတင္တစ္ခုလုံး ခါရမ္းေနတယ္။

“ဖိုးသက္.. ဖိုးသက္..ဖိုးသက္.. ထစမ္း..ေဟ့ေကာင္”

အိပ္ေရးပ်က္ေအာင္ အလုပ္ခံရတာကို အလြန္မုန္းတီးတဲ့ က်ေနာ္ သည္းမခံနိုင္ေတာ့ပဲ ဆတ္ကနဲ ထထိုင္လိုက္တယ္။

ဘုရားဘုရား! ဘာႀကီးလဲဗ်။ ဝါက်င့္က်င့္မီးေရာင္နဲ႔ ကုတင္ေအာက္က ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနတဲ့ လူနီႀကီးကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ ငါမ်ား အရက္အမူးလြန္ေနၿပီလားလို႔ ေတြးရင္း မ်က္လုံးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ပြတ္ၾကည့္မိေသးတယ္။ က်ေနာ္ အျမင္မွားတာ မဟုတ္ဘူး။ လူနီနီႀကီး၊ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနတယ္။ ဆံပင္ေတြေတာင္ ေထာင္ထလာမတတ္ က်ေနာ္ ေျခာက္ျခားသြားတယ္။ သတိမလႊတ္သြားေအာင္ ထိန္းရင္း အဲ့ဒီပုဂၢိဳလ္ကို စူးစိုက္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္လက္တစ္ဖက္က အသာေလး ေခါင္းအုံးေအာက္ကို စမ္းေနတယ္။ မာေက်ာေက်ာ အရိုးတစ္ခုစမ္းမိမွ အသာအယာေလး ဆြဲယူလိုက္ၿပီး ေက်ာမွာ ကပ္ထားလိုက္တယ္။

ဒါဟာ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ လူမဟုတ္နိုင္ဘူးဆိုတာ က်ေနာ္ ရိပ္မိလို႔ စိတ္ကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ထိန္းရင္း ေက်ာမွာကပ္ထားတဲ့ ၉ လက္မ အသြားရွည္တဲ့ ဓားေျမႇာင္ကို ဓားအိမ္ကေန အသာေလး ဆြဲခၽြတ္လိုက္ၿပီ။ ဘယ္ဖက္လက္က ျခင္ေထာင္ကို အသာအယာ ဆြဲမလိုက္ၿပီး ကုတင္ေအာက္ကိုအဆင္း ညာဖက္လက္နဲ႔ ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ထားတဲ့ ဓားေျမႇာင္ကို အခၽြန္ဖက္နဲ႔ခ်ိန္ထားရင္း လူနီႀကီးဆီ ခုန္အုပ္လိုက္တယ္။

အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ တိုးဝင္လာတဲ့ က်ေနာ့္ဓားေျမႇာင္ ကိုင္လက္ကို အဲ့ဒီလူနီႀကီးက အသာအယာပဲ လက္ေကာက္ဝတ္ကေန ဖမ္းကိုင္မိသြားတယ္ဗ်။ ဘယ္လိုမွ ဖိၿပီးထိုးထိုး ဆက္ထိုးလို႔ကို မရေတာ့တာ။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ က်န္တဲ့ က်ေနာ့္ဘယ္ဖက္လက္သီးနဲ႔ သူ႔မ်က္ခြက္ကို လွမ္းၿပီး အရွိန္ျပင္းျပင္း ထိုးခ်လိုက္တယ္။ ႀကိဳၿပီး တြက္ဆထားတဲ့အတိုင္းပဲ က်ေနာ့္လက္သီးကို သူ႔လက္ဖဝါးႀကီးနဲ႔ ဖမ္းဆုပ္ဖို႔လွမ္းအကိုင္မွာ သိုင္းေျပာင္းျပန္ အတိုက္အကြက္အတိုင္း လက္သီးကို စိုက္ခ်လိုက္ၿပီး တံေတာင္ဆစ္နဲ႔ မ်က္ႏွာကို ဆက္ၿပီးရိုက္ခ်လိုက္တယ္။

ဖတ္ကနဲ ျမည္သံနဲ႔အတူ က်ေနာ့္တံေတာင္ကို သူ႔လက္ဖ်ံနဲ႔ အသာအယာေလး ပုတ္ထုတ္သြားတယ္။ က်ေနာ္ ေဒါသ ေထာင္းကနဲ ထြက္သြားၿပီ။ ဒီလူနီႀကီးက နာနာဘာဝ၊ ဝိနာဘာဝ ဘာညာေတြ က်ေနာ္ မသိေတာ့ဘူး။ စိတ္ထဲမွာ ခင္ဗ်ားႀကီးက အလာႀကီးေပါ့..။ က်ဳပ္ကလည္း တစ္နယ္လုံးသိတဲ့ သိုင္းေျပာင္းျပန္ ဦးေက်ာက္တိုင္ရဲ့တပည့္ဆိုေတာ့ အေၾကာင္းျပရေသးတာေပါ့။

ညာဖက္လက္က ကိုင္ထားတဲ့ ဓားေျမႇာင္ကို လႊတ္ခ်လိုက္ၿပီး လက္ကိုလိမ္ၿပီးလၽွိုရင္း သူ႔လက္ေကာက္ဝတ္ကို ဖမ္းကိုင္လိုက္တယ္။ ကိုင္မိၿပီဆိုတာနဲ႔ အားယူၿပီး မ်က္ခြက္တည့္တည့္ကိုမွန္းၿပီး ညာဒူးပ်ံတစ္လုံး ပစ္သြင္းလိုက္တယ္။

ဖန္းကနဲျမည္ေအာင္ လက္ဖ်ံနဲ႔ ကာထားရင္း က်ေနာ့္ဒူးကို ဖိခ်လာျပန္ၿပီ။ ေဒါသ အေတာ္ထြက္ေနၿပီျဖစ္လို႔ က်ေနာ္ က်ားကနဲ မာန္သြင္းၿပီး ေအာ္ရင္း ဒူးနဲ႔ သူ႔ရင္ဘတ္ကိုဖိရင္း ဝင္လုံးတယ္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ သူနဲ႔က်ေနာ္ လုံးေထြးရစ္ပတ္ကုန္ၿပီဗ်။ ပ်ိဳရြယ္ႏုပ်ိဳၿပီး သန္မာစအရြယ္ က်ေနာ့္တစ္ကိုယ္လုံး ေခၽြးေတြသာ ရႊဲရႊဲစိုလာတယ္ သူ႔ကိုအခုထိ ထိထိေရာက္ေရာက္ မထိုးႏွက္နိုင္ဘူး။ တေျဖးေျဖး အားကုန္သလိုေတာင္ ျဖစ္စျပဳလာၿပီ။ နပန္းသတ္ရင္း ဆက္တိုက္ပစ္သြင္းေနတဲ့ တံေတာင္ရိုက္ခ်က္ေတြ၊ လက္သီးေတြဟာ တစ္ခ်က္ကေလးမွေတာင္ အရာမေရာက္မွန္း သတိထားမိတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ ဆက္ၿပီးမခ်ေတာ့ပဲ စိတ္ေလၽွာ့သလိုလုပ္ရင္း ရပ္လိုက္တာနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ခ်ဳပ္ထားတဲ့ သူ႔လက္ေတြကလည္း အလိုလို ေျပေလၽွာ့သြားေရာဗ်။

ဖားဖိုႀကီးလို နိမ့္တုန္ျမင့္တုန္နဲ႔ ေဟာဟဲလိုက္ေနတဲ့ ရင္အစုံေၾကာင့္ ေမာေမာနဲ႔ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ခဏ ပက္လက္လွန္ေနမိေသးတယ္။ အေမာေျပသြားေတာ့မွ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူနီႀကီးက က်ေနာ့္ေဘးမွာ ထိုင္ေနတုန္းပဲ။ အသက္အရြယ္ ခန႔္မွန္းလို႔မရနိုင္တဲ့ ေရာင္ထုံးႀကီးနဲ႔ ေရွးေခတ္အဘိုးႀကီးဗ်။ ဒင္းကို က်ေနာ္ ဘယ္လိုမွ ထိခိုက္ေအာင္ မလုပ္နိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာသြားလို႔ ကုတင္ေျခရင္းမွာခ်ထားတဲ့ ဖန္ခ်ိဳင့္ထဲက ေရေအးေအးေလး တစ္ခြက္ေလာက္ ထၿပီး ခပ္ေသာက္ေနလိုက္တယ္။ ဂလုဂလုျမည္ေအာင္ ေသာက္ခ်လိုက္ၿပီးမွ သူ႔ဖက္ကိုလွည့္ရင္း..

“ဦးေလး.. ခင္ဗ်ား က်ေနာ့္ကို ဘာလုပ္ခ်င္တာလဲ”

… … ….

“ခင္ဗ်ား လူမဟုတ္မွန္း က်ေနာ္ရိပ္မိပါတယ္..။ ဝိဉာဥ္ႏွုတ္မလို႔ဆိုလည္း လာေလ..။ က်ေနာ္ မေၾကာက္တတ္ပါဘူး..”

ခပ္တည္တည္နဲ႔ သူ႔ကို မိုက္ၾကည့္ၾကည့္ရင္း ေမးလိုက္တာကို ေခါင္းခါျပတယ္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ထိုင္ေနရာကေန အသာအယာထရင္း က်ေနာ့္လက္တစ္ကမ္းအကြာမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ လာရပ္တယ္။ အရပ္ ငါးေပဆယ္လက္မ နီးနီးရွိတဲ့ က်ေနာ္နဲ႔ လုံးတူရြယ္တူ ကိုယ္လုံးေလာက္ ရွိတာကို သတိထားမိတယ္။ ထူးျခားတာက မ်က္ႏွာက ေလးေထာင့္က်က်၊ လက္ဖ်ံေပၚမွာနဲ႔ အကၤ်ီမဝတ္ထားတဲ့ ကိုယ္လုံးေပၚမွာ အင္းကြက္ေတြအျပည့္ ထိုးထားတာကိုဗ်။ ေအာက္ပိုင္းက ေပါင္ေပၚမွာလည္း အင္းေတြခ်ည္းပဲ။ ပုဆိုးကို ခတ္တိုတို စည္းေႏွာင္ထားတဲ့ ခါးေနရာတစ္ဝိုက္ကလႊဲၿပီး တစ္ကိုယ္လုံးမွာ အင္းေတြ၊ ဘာေတြမွန္းမသိတဲ့ စာလုံးေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတာ။

က်ေနာ့္ကို နီရဲေတာက္ေျပာင္ေနတဲ့ မ်က္လုံးစူးစူးေတြနဲ႔ စိုက္ၾကည့္ရင္း လက္ဖဝါးကို မ်က္ႏွာတည့္တည့္ ဆန႔္တန္းထားရင္း အနားကပ္လာတယ္။ ဘာမွ မတတ္နိုင္ေတာ့ဘူး။ ခ်ရႏွက္ရေအာင္လည္း စမ္းၾကည့္ၿပီးသေလာက္ မယွဥ္နိုင္ေတာ့မဲ့အတူတူ ဘုရားတရင္း က်ေနာ္မ်က္လုံး စုံမွိတ္လို႔ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ ရပ္ထားေနမိတယ္။

စကၠန႔္ ၂၀ ေလာက္ ၾကာသြားမလားမသိဘူး။ တစ္ကိုယ္လုံး ရွိန္းကနဲျဖစ္သြားသလို ခံစားရၿပီး လူလည္း ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ကေလး ျဖစ္လာသလို ခံစားရလို႔ မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဲ့ဒီလူနီႀကီးကို မျမင္ရေတာ့ဘူးဗ်။ ဟာ! ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ..။ ဟိုဟိုဒီဒီ လိုက္ၾကည့္မိေတာ့ ဘာဆိုဘာမွ မေတြ႕ရဘူး။ ငါမ်ား အိပ္မက္မက္ေနတာလားလို႔ စိတ္က ေတြကနဲ ျဖစ္သြားမိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ အိပ္မက္မက္ေနတာ မဟုတ္မွန္း ခႏၶာကိုယ္က ေဖာ္ျပလာတယ္။

“အျပင္ကို ထြက္လိုက္ပါ..”

နားရြက္နားကပ္ၿပီး တစ္စုံတစ္ေယာက္က တီးတိုးေရရြတ္လိုက္သလို အသံကို ၾကားလိုက္ရတာနဲ႔အတူ က်ေနာ့္ဖာသာ ဘာျဖစ္မွန္းမသိပဲ ပြင့္ေနတဲ့ ျပဴတင္းေပါက္ကေန အိမ္အျပင္ဖက္ကို ဝုန္းကနဲ ခုန္ထြက္သြားမိၿပီ။ ဘုရား ဘုရား! က်ေနာ့္ကိုယ္လုံးက သစ္ရြက္ကေလးအလား ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ခုန္ထြက္သြားပါေရာလားဗ်ာ။ က်ေနာ္ သိလိုက္ၿပီ။ ခုနက လူနီႀကီး က်ေနာ့္ကိုယ္ထဲ ဝင္ေနၿပီ။ ဒါဆို က်ေနာ္က ဘာလို႔ အကုန္သိေနရတာလဲ။ ဘာလို႔ က်ေနာ္ဟာ သူခိုင္းတဲ့အတိုင္းေတြ လိုက္လုပ္ေနမိတာလဲ။

“ၿခံအျပင္ကိုထြက္..”

သူ႔စကားသံမွ မဆုံးေသးဘူး ေျခလွမ္း ၃-၄ လွမ္း အားယူၿပီး က်ေနာ့္တို႔ အိမ္အေနာက္ဖက္က ၿခံကာထားတဲ့ ၆ ေပေလာက္ျမင့္တဲ့ အုတ္တံတိုင္းေပၚကို က်ေနာ္ လႊားကနဲ ခုန္တက္လိုက္မိေနတာ သတိထားလိုက္မိတယ္။ အုတ္တံတိုင္းေပၚမွာ မတ္တပ္ရပ္ရင္း အျပင္ဖက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟာကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ေမာင္ေဖငယ္ ကုန္းတဝိုက္ ၾကယ္ေရာင္စုံ အလင္းေအာက္မွာ လူေတြအမ်ားႀကီးပါလားဗ်။

ဟာ.. တခစ္ခစ္ရယ္ေမာၿပီး ေျပးလႊားေနၾကတဲ့ ကေလးအရြယ္ မွင္စာေလးေတြ၊ သံခေမာက္ေဆာင္းထားတဲ့ မဟာမိတ္စစ္သားေတြ၊ ဘက္နက္အရွည္ႀကီး တပ္ထားတဲ့ စစ္သုံးရိုင္ဖယ္ကို လြယ္ထားတဲ့ ဂ်ပန္စစ္သား၊ ေရႊဝါေရာင္ဆံပင္ရွည္ႀကီးနဲ႔ ဘိုမ ေထာ့က်ိဳးတစ္ေယာက္ ဆတ္ေတာက္ဆတ္ေတာက္နဲ႔ လမ္းေလၽွာက္ေနတာေတြ လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ တေစၧေတြ၊ သရဲေတြ က်ေနာ္ ျမင္ေနရၿပီ။

ေၾကာက္လန႔္သြားဖို႔ထက္ အံ့ၾသတႀကီးျဖစ္လြန္းလို႔ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ က်ေနာ္ ေငးေနမိတယ္။ ငါ လူမဟုတ္ေတာ့ပဲ ေသမ်ားေသသြားတာလားလို႔ေတာင္ ေတြးေနမိေသးတယ္။ သိပ္ၾကာၾကာ မၾကည့္လိုက္ရဘူး

“ဆင္းလိုက္!”

ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ က်ေနာ္ အုတ္တံတိုင္းေပၚကေန ခုန္ခ်လိုက္ရတယ္။ လူနီႀကီးဟာ က်ေနာ့္ကို ျမင္းတစ္ေကာင္လို စီးႏွင္းေနၿပီဆိုတာ က်ေနာ္ သိေနေပမယ့္ ဘာမွမတတ္နိုင္ေတာ့တဲ့ဘဝ မဟုတ္လားဗ်ာ။ နားရြက္နားကပ္ၿပီး တီးတိုးသံနဲ႔ အမိန႔္ေပးတာ နာခံရင္း အခုဆို က်ေနာ္ဟာ ေလတိုးသံ တရႊီးရႊီးျမည္တာ ၾကားေနရတဲ့အထိ တရိပ္ရိပ္ လမ္းမႀကီးအတိုင္း ေျပးေနရၿပီ။ ထူးျခားတာက က်ေနာ္ လုံးဝမေမာသလို၊ ေျခသံကေလးမွမထြက္၊ ေလအတိုက္မွာ လႊင့္ေနတဲ့ သစ္ရြက္ေျခာက္တစ္ခုလို အင္မတန္ ေပါ့ပါးသြက္လက္ေနတာပါပဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိုင္းဝတၳဳေတြထဲက ကိုယ္ေဖာ့ပညာရွင္လို ျဖစ္လာသလား၊ ဟိုလူနီႀကီးေၾကာင့္ပဲလားဆိုတာ ေဝခြဲလို႔မရနိုင္ဘူး ျဖစ္လာတယ္။

“ရပ္!”

ဆိုတဲ့ အသံၾကားလို႔ က်ေနာ္ တုန႔္ကနဲ ရပ္ခ်လိုက္မိၿပီး ေဘးဘီဝဲယာကို အကဲခတ္လိုက္မိေတာ့ ၿမိဳ႕အစြန္ ရပ္ကြက္တစ္ခုကို ေရာက္ေနမွန္း သတိထားလိုက္မိတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ အကဲခတ္လိုက္ေတာ့မွ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕က နာမည္ေက်ာ္ ႐ူပေဗဒ က်ဴရွင္ျပတဲ့ အပ်ိဳႀကီးဆရာမတစ္ေယာက္ရဲ့အိမ္ျဖစ္ေနမွန္း သိလိုက္ရတယ္ဗ်။ ေခြးသမင္ႀကီးေတြ ၄ ေကာင္ေလာက္ ေမြးထားတဲ့ အဲ့ဒီဆရာမ အပ်ိဳႀကီးေပါက္စရဲ့ အိမ္ေပါက္ဝမွာ က်ေနာ္ ၾကာၾကာမရပ္လိုက္ရဘူး။ နားထဲမွာ ၾကားရတဲ့အမိန႔္အတိုင္း အိမ္ေရွ႕ၿခံစည္းရိုးနား ကပ္ေပါက္ေနတဲ့ သရက္ပင္ ပင္စည္ကို တစ္ခ်က္ေလာက္ ေျခကန္ၿပီး အားယူရင္း ၿခံထဲခုန္ဝင္လိုက္တယ္။ ေျခခ်မိတယ္ဆိုတာနဲ႔ ဝုန္းကနဲ ေျပးကပ္လာတဲ့ ေခြးအုပ္ႀကီးနဲ႔ ရင္ဆိုင္မိၿပီ။ မေဟာင္ပဲ ေျပးကိုက္တတ္တဲ့ ေခြးေတြက က်ေနာ့္ကို အနားေရာက္တာနဲ႔ တအီအီျမည္ၿပီး ေျမႀကီးေပၚ ဝပ္က်သြားေရာဗ်။

ထူးဆန္းေပမယ့္ မထူးဆန္းေတာ့ဘူး။ က်ေနာ့္ကိုယ္ထဲဝင္ေနတဲ့ လူနီႀကီးရဲ့ အစြမ္းပဲဆိုတာ က်ေနာ္သိလိုက္ၿပီ။ လူနီႀကီးရဲ့ တီးတိုးအမိန႔္ေပးသံကို ဆက္တိုက္နားေထာင္ရင္း ဆရာမရဲ့ ႏွစ္ထပ္အိမ္ေဘးနားမွာ ကပ္ေပါက္ေနတဲ့ မန္က်ည္းပင္ႀကီးကေနတဆင့္ ဖြင့္ထားတဲ့ အိပ္ခန္းျပဴတင္းေပါက္ ေဘာင္ေပၚကို က်ေနာ္ တြယ္တက္ရင္း ေရာက္သြားၿပီ။

ျပဴတင္းေပါက္ေဘာင္ေပၚကေန ေၾကာင္တစ္ေကာင္လို အသာအယာ ခုန္ဆင္းလိုက္တယ္။ အင္မတန္ မ်က္ႏွာေၾကာတင္းတဲ့ ဆရာမအပ်ိဳႀကီးေပါက္စရဲ့ အခန္းထဲကို က်ေနာ္ ေရာက္ေနၿပီ။ ေအာက္ထပ္မွာ ေတာနယ္ကလာတဲ့ ေက်ာင္းသူေတြ ေဘာ္ဒါေဆာင္ဖြင့္ၿပီး အိမ္အေပၚထပ္မွာ တစ္ကိုယ္တည္းေနတဲ့ ဆရာမခင္မ်ာ ေကြးေကြးေလး အိပ္ေမာက်ေနရွာတယ္။

ဆယ္တန္းတုန္းက ႐ူပေဗဒက်ဴရွင္ျပတဲ့ အဲ့ဒီဆရာမဆီမွာ အတန္းတက္ရင္း ပုစၧာတစ္ပုဒ္ကို အျငင္းပြားမိၿပီးေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္ သြားမတက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက အိမ္ေက်ာ္နင္းမွု ျဖစ္ေနတဲ့ အေျခအေနနဲ႔ သူ႔အခန္းထဲ က်ေနာ္ ေရာက္ေနတာကို ေၾကာက္ေနရမယ့္အစား ရဲစိတ္ဝင္ၿပီး စိတ္လုံးဝမလွုပ္ရွားဘူးဗ်။ အသိစိတ္ေပ်ာက္ေနတာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ အကုန္လုံးကို သိေနေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘာလုပ္လို႔လုပ္ေနမိမွန္း နားမလည္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။

ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ကုတင္အႀကီးႀကီးေပၚမွာ ေကြးေကြးေလး အိပ္ေနတဲ့ အသက္ ၃၀ ပတ္ခ်ာလည္ အပ်ိဳႀကီးမေလးကို မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ေသခ်ာငုံ႔ၾကည့္ေနမိတယ္။ က်ဴရွင္မွာတုန္းက စာအသင္အျပေကာင္းသေလာက္ မရယ္မျပဳံး ခပ္တည္တည္လုပ္လြန္းလို႔ သံစက္႐ုပ္ဆရာမေလးလို႔ နာမည္ႀကီးတဲ့ ေဒၚခင္ခ်ိဳေမ ဆိုတာ က်ေနာ္နဲ႔ အခု လက္တစ္ကမ္းအကြာမွာ ေရာက္ေနပါလား။ ထမီကို တိုတိုတင္းတင္း စည္းေႏွာင္ၿပီး ဗမာရင္ဖုံးအကၤ်ီ ခါးတိုေလးေတြပဲဝတ္၊ ဆံထုံးခပ္ႀကီးႀကီး ထုံးထားတတ္တဲ့ ဆရာမကို မျမင္တာေတာင္ ၂ ႏွစ္ေလာက္ ရွိေရာ့မယ္။ က်ဴရွင္မွာ စာျပရင္ ေက်ာင္းသားမွန္သမၽွက ေက်ာခိုင္းၿပီး ဘလက္ဘုတ္မွာ စာရွင္းျပေနတဲ့ ဆရာမရဲ့ ထမီေအာက္က ေကာက္ေၾကာင္းတုန္တုန္ႀကီးကို ေငးၿပီး ဝိုင္းသြားရည္က်၊ စာေရးခုံမွာ ထိုင္ေနတာကို စာရွင္းျပခိုင္းသလိုလုပ္၊ အေပၚစီးကေနမိုးၿပီး ဆရာမရဲ့ ရင္ဖုံးအကၤ်ီေအာက္က ဆူၿဖိဳးလွတဲ့ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ေက်ာင္းသားတိုင္းဉာဏ္မ်ားၿပီး ဂလုၾကတယ္လို႔ နာမည္ႀကီးခဲ့ဖူးတယ္ေလ။

႐ုတ္တရက္ ဘာလုပ္လိုက္မွန္းမသိပဲ ကုတင္တိုင္မွာ တြဲေလ်ာင္းက်ေနတဲ့ ႀကိဳးခလုတ္ေလးကို ေဖ်ာက္ကနဲ ဆြဲလိုက္ေတာ့ ေခါင္းရင္းက ၂ ေပမီးေခ်ာင္းေလးက ထိန္ကနဲ လင္းသြားတယ္။ ဇာျခင္ေထာင္ထဲမွာ အခါတိုင္း ဆံထုံးအက္အက္နဲ႔ ျမင္ဖူးေနၾကဆရာမကို ေျပက်ေနတဲ့ ဆံပင္အရွည္ႀကီးေတြၾကားထဲမွာ မ်က္ေတာင္ေလးေမွးစင္းၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေမာက်ေနရွာတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ပူလို႔အိုက္လို႔လားမသိဘူး အေပၚပိုင္းက အကၤ်ီလုံးဝ မ၀တ္ထားပဲ ေဘာ္လီပန္းေရာင္၊ ေအာက္ပိုင္းက ထမီက ဒေခါက္ေကြးေရာက္တဲ့အထိ ေလၽွာက်ေနၿပီ။ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ မဝတ္ထားေတာ့ ျဖဴေဖြးေနတဲ့ ဖင္ေျပာင္ႀကီးက မီးေရာင္ေအာက္မွာ ဝင္းလက္ေနတာပဲဗ်ာ။

ကိုယ့္ကိုယ္ကို စိတ္မထိန္းနိုင္လိုက္ခင္ ဇာျခင္ေထာင္ အနားစကို အသာယာ မၿပီး ကုတင္ေပၚ ကို လွမ္းတက္လိုက္မိတယ္။

ငါ.. ငါ ဘာေတြလုပ္ေနမိပါလိမ့္

အဲ့လို အသိစိတ္တစ္ခ်က္ေလာက္ ဝင္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္လက္ေခ်ာင္းေတြက တုန္တုန္ရီရီနဲ႔ ေဘာ္လီပန္းေရာင္ရဲ့ခ်ိပ္ေတြကို ျဖဳတ္ခ်ေနမိၿပီ။ ဇိုးဇိုးဇတ္ဇတ္နဲ႔ ေဘာ္လီကိုခၽြတ္၊ ေျခဒေခါက္ေကြးေရာက္ေနတဲ့ ထမီကိုပါ ေျခသလုံးေတြကို အသာမၿပီး ဂြင္းလုံးခၽြတ္ၿပီး ယူလိုက္တယ္။ ေဘာ္လီနဲ႔ ထမီကို ကုတင္ေပၚကေန ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဖတ္ကနဲ ပစ္ခ်လိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ေမႊးေတးေတးရနံ့ေလးသင္းေနတဲ့ ဆရာမရဲ့ ပါးျပင္မို႔မို႔ေလးကို က်ေနာ္ နမ္းရွိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ အင္း.. ကနဲ ၿငီးသံတစ္ခ်က္ ထြက္လာေပမယ့္ ျပန္ၿငိမ္က်သြားတယ္။

အပ်ိဳနံ့ေခၚမလား ယဥ္ယဥ္ကေလးနဲ႔ေမႊးတဲ့ ကိုယ္နံ့တစ္ခုေၾကာင့္ က်ေနာ့္စိတ္ဆင္ရိုင္းက ေထာင္းကနဲထလာခဲ့တယ္ဗ်ာ။ ဆရာမ မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္းေလးက ရွည္လ်ားနက္ေမွာင္တဲ့ ဆံႏြယ္ထူထူေလးေတြၾကားထဲမွာ ဖူးဖူးကေလး။ နီေထြးေထြးေလးျဖစ္ေနတဲ့ ႏွုတ္ခမ္းအိအိကေလးကို က်ေနာ့္ႏွုတ္ခမ္းႏွစ္လႊာနဲ႔ အသာဖိကပ္ၿပီး စုပ္ယူလိုက္ေတာ့ ခ်ိဳျမျမအရသာေလး။ ၃-၄ ခ်က္ေလာက္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း စုပ္လိုက္ရင္ပဲ တအူးအူးတအားအားနဲ႔ ဆရာမအိပ္ေပ်ာ္ရာက နိုးထသလို ျဖစ္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ပဲ ဆက္တိုက္ အတင္းစုပ္နမ္းေနမိၿပီ။

“အူးး အြန္းး .. ဘယ္.. ဘယ္သူလဲ.. ဘာလုပ္တာလဲ”

အတင္းစုပ္နမ္းေနတဲ့ၾကားထဲက ဗလုံးဗေထြးနဲ႔ အိပ္ယာကနိုးလာတဲ့ ေဒၚခင္ခ်ိဳေမက လွမ္းေမးရင္း ႐ုန္းခ်င္သလို ကန္ခ်င္သလို ျဖစ္စျပဳလာတယ္။ က်ေနာ္က နမ္းစုပ္ေနရာက ခြာလိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာကိုမိုးရင္း အေပၚစီးက တက္ဖိထားလိုက္တယ္။ ေအာက္ကေနမ်ား ပါးလွမ္းရိုက္လိုက္မလားလို႔ ေတြးထားေပမယ့္ ေၾကာက္စိတ္ေတာ့ တစ္ခ်က္မွမရွိဘူး။ အိပ္ခ်င္မူးတူး မ်က္လုံးေတြကေန ျပဴးက်ယ္စျပဳလာတဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ ပက္လက္ကေလး က်ေနာ့္ကို ေမာ့ၾကည့္ေနရာက တစ္ကိုယ္လုံး တုံးလုံးျဖစ္ၿပီး တက္ခြခံေနရတာကို သိသြားဟန္နဲ႔ မ်က္ႏွာက ရွက္ေသြးေတြ ျဖန္းကနဲ ထသြားရွာတယ္။ ဟင္! ဆိုတဲ့ အာေမဍိတ္ကေလး ျမည္လာၿပီး သူ႔ရင္အုံ ၂ ဖက္ကို လက္ခုပ္ကေလးနဲ႔ အတင္းကာထားတယ္။

ဒါေပမယ့္ ထြားႀကိဳင္းလြန္းတဲ့ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို အျပည့္အဝေတာ့ မဖုံးကြယ္နိုင္ရွာဘူး။ က်ေနာ္လည္း မာန္ဖီေနတဲ့စိတ္ကို လႊတ္ေပးလိုက္တယ္။ လည္တိုင္ေဖာ့ေဖာ့ကေလးကို ရြရြကေလး ငုံ႔ၿပီးနမ္းလိုက္တယ္။ အို! ဆိုတဲ့အသံေလးနဲ႔ တီေကာင္ဆားထိသလို တစ္ကိုယ္လုံး တြန႔္လိမ္ၿပီး ေခါင္းကို ဘယ္ညာခါရမ္းရင္း ေရွာင္တယ္။ က်ေနာ္ ဂ႐ုမစိုက္ပဲ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ လည္တိုင္တစ္ေလၽွာက္ နမ္းစုပ္ေပးလိုက္တယ္။ ေခၽြးေစးေလးေတြနဲ႔ စံပယ္ပန္းအနံ့ကေလး ေရာထားတဲ့ အပ်ိဳႀကီးကိုယ္နံ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္ စိတ္တအားထလာၿပီဗ်ာ။ လည္တိုင္ကို စုပ္နမ္းေနရင္း ဆရာမလက္နဲ႔ ကာထားလို႔မရတဲ့ ေပါင္လုံးတုတ္တုတ္ကေလးေတြကို လက္နဲ႔ ပြတ္သပ္ဆြရင္း အေမႊးေရးေရးကေလးထေနတဲ့ ပါကင္ပိတ္ ေစာက္ဖုတ္ဆီကို လက္က အလိုလိုေရာက္သြားၿပီ။

အာ..အာ.. လို႔ ျမည္သံေလး ထြက္လာသလို နို႔ႏွစ္လုံးကို ဖုံးထားတဲ့ လက္ကို လႊတ္ခ်လိုက္ရင္း အဖုတ္ကို လွမ္းေဆာ့ေနတဲ့ က်ေနာ့္လက္ကို လက္ေကာက္ဝတ္ကေန အတင္းလာဆုပ္ကိုင္ထားတယ္။ အခ်ိန္ကိုက္ပဲ အကာအကြယ္မဲ့သြားတဲ့ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးရဲ့ ပန္းေသြးေရာင္ထေနတဲ့ နို႔သီးေခါင္းေတြကို ဘယ္ေကာညာပါ ဆက္တိုက္ တႁပြတ္ႁပြတ္ျမည္ေအာင္ က်ေနာ္ စို႔ပစ္လိုက္မိၿပီ။

ေယာက်္ားေတြနဲ႔ ကင္းကင္းရွင္းရွင္း ေနတတ္တယ္လို႔ နာမည္ႀကီးတဲ့ အသားျဖဴဆြတ္ဆြတ္ ကိုယ္လုံးေတာင့္ေတာင့္နဲ႔ ႐ူပေဗဒသင္တဲ့ ဆရာမေလးခင္မ်ာ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ဒုကၡေတြ႕ေနရွာၿပီ။ ယင္ဖိုေတာင္ မသမ္းဖူးဘူးဆိုတာလည္းမွန္ေၾကာင္း အရည္ေတြ ဒလေဟာထြက္က်လာတဲ့ အဖုတ္က သက္ေသခံေနရွာတယ္။ အခုဆို သူ႔ခင္မ်ာ အိပ္စုံမွုန္မႊားမဟုတ္ေတာ့ပဲ ေကာင္းေကာင္းႀကီး အသိစိတ္ဝင္ေနသလို က်ေနာ္ အတင္းဆြၿပီး သမေနတာကို အံကေလးတင္းတင္းႀကိတ္ရင္း ခံေနရွာတယ္။ မေတာ္မတရား အလုပ္ခံေနရတာကို ဘာလို႔မေအာ္ဟစ္တာလဲဆိုတာ စဥ္းစားစရာပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း တသက္လုံး စိတ္ကူးထဲမထည့္ဖူးတဲ့ အခုလို သိကၡာရွိ ကိုယ့္ဆရာမ ေခတၱျဖစ္ဖူးသူလို အတင္းအိပ္ယာေပၚတက္ၿပီး ဒီလိုလုပ္ေနမိတာ ဘာေၾကာင့္ မွန္းကို မသိေတာ့ဘူးဗ်ာ။

ျဖန႔္ခ်ထားလိုက္ရင္ တင္းပါးေအာက္အထိေရာက္တဲ့ ဆံပင္ရွည္နက္နက္ တစ္ေထြးႀကီးေတြၾကားထဲမွာ ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းကို တင္းတင္းကိုက္ရင္း ရွက္ေသြးဖ်ာ၊ နို႔စို႔ခံရင္း အဖုတ္ကို လက္ေခ်ာင္းနဲ႔ အေမႊခံေနရွာတဲ့ ေဒၚခင္ခ်ိဳေမက အသိစိတ္ဝင္လာတာနဲ႔အမၽွ က်ေနာ္ ဘယ္သူလဲဆိုတာကိုေကာ ေသေသခ်ာခ်ာ သိသြားၿပီဆိုတာ သူ႔မ်က္ဝန္းေတြက ေဖာ္ျပေနတယ္။ ေလာေလာဆယ္ ေၾကာက္လန႔္ရမယ့္အစား နာမည္ႀကီးတဲ့ အပ်ိဳႀကီးဆရာမကို အားရပါးရ အသားကုန္ တြယ္ပစ္လိုက္ဖို႔ပဲ က်ေနာ့္ရဲ့ ေသြးပြက္ပြက္ဆူေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္က တြန္းအားေပးေနတယ္ဗ်ာ။

က်ေနာ့္ေဘာင္းဘီတိုကို ခပ္သြက္သြက္ကေလး ေလၽွာခ်လိုက္ေတာ့ အရမ္းႀကီးကို နီရဲမာတင္းေနတဲ့ တန္ဆာက ေဖ်ာင္းကနဲ ထြက္က်လာတယ္။ ခါတိုင္းနဲ႔ မတူတာက သံပိုက္လုံးလို က်စ္လစ္မာေက်ာေနတဲ့အျပင္ တဆတ္ဆတ္တုန္ခါၿပီး ဟိုရမ္းဒီရမ္းနဲ႔ ေဒါသထြက္ေနတဲ့ ေႁမြတစ္ေကာင္လို ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ လန႔္သလို ျဖစ္သြားတယ္။ ေခါင္းေထာင္ၿပီး လွမ္းၾကည့္ေနတဲ့ ႐ူပေဗဒဆရာမေလး ေဒၚခင္ခ်ိဳေမခင္မ်ာ.. မ်က္လုံးေလးအျပဴးသား ထိတ္လန႔္တၾကား လွမ္းၾကည့္ေနတဲ့အျပင္ အို! လို႔ေတာင္ အသံထြက္ၿပီး ေသြးပ်က္ေနရွာၿပီဗ်ာ။

“အိ!”

ဆရာမေလးေဒၚခင္ခ်ိဳေမရဲ့ ႏွုတ္ဖ်ားကေန ကေယာင္ကတမ္း ႀကိတ္ေအာ္လိုက္သံေလး ထြက္က်လာသလို အသာဖိၿပီး ထိုးထည့္လိုက္ရာက အရည္စိုရႊဲေနတဲ့ အဖုတ္အေျမာင္းလိုက္အတိုင္း ဇြိကနဲ ေလၽွာတိုက္ၿပီး အေပၚကို ေခ်ာ္ထြက္သြားတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ့ မာတင္းေနတဲ့ အေခ်ာင္းရဲ့ ထိပ္ဖူးဆီက က်ဥ္ကနဲျဖစ္သြားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ သန႔္စင္တဲ့ ဝင္းမႊတ္မႊတ္ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို အသားကုန္ အစို႔ခံထားရတာရယ္၊ အဖုတ္ကို အဆြခံထားရတာရယ္ေၾကာင့္ ေပ်ာ့ေခြေနရွာတဲ့ သူမခင္မ်ာ ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းကို ျပတ္ထြက္သြားမတတ္ ကိုက္ထားရင္း မ်က္ရည္ေတြ ရစ္ဝိုင္းေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေလးေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ကို အသနားခံသလို ေမာ့ၾကည့္ေနရွာတယ္။ ရာဂဘီလူးစီးေနတဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ လိင္တံကို အရင္းကေန ေသခ်ာကိုင္ၿပီး ေဖာင္းကားမို႔ေမာက္ၿပီး အရည္ေတြစိုအိေနတဲ့ အပ်ိဳႀကီးမမရဲ့ အဖုတ္ဝမွာ ေသခ်ာျပန္ေတ့လိုက္ၿပီ။

ဒစ္ျမဳပ္ေအာင္ အသာအယာ ဖိသြင္းလိုက္ေတာ့ ဟင္းးး ဆိုတဲ့ သံရွည္ဆြဲၿပီး ညည္းသံကေလးနဲ႔ ေပါင္လုံးႏွစ္ဖက္ကို အသားကုန္ကားထားေပးလာတယ္။ ခါးအားကိုသုံးၿပီး က်ေနာ္ ေရွ႕ကိုဆက္တိုးလိုက္ေတာ့ တစ္ဆို႔ဆို႔ႀကီး ျဖစ္သြားသလိုပဲ။ ေခၽြးေတြ အေတာ္ရႊဲလာတာကို သတိထားမိလိုက္လို႔ အဖုတ္နဲ႔လိင္တံ တပ္ထားလၽွက္ကို ျပန္မခၽြတ္ပဲ က်ေနာ့္ရွပ္အကၤ်ီလက္တိုကို ၾကယ္သီးျဖဳတ္ၿပီး ဆြဲခၽြတ္လိုက္ေသးတယ္။

အကုန္လုံး လြတ္လပ္ေပါ့ပါးသြားေတာ့မွ ျခေသၤ့ထိုင္ ထိုင္ရင္း နို႔ႏွစ္လုံးဆီကို လက္လွမ္း၊ နို႔သီးေခါင္းစူစူႀကီးေတြကို လက္ညႇိုးလက္မနဲ႔ညႇပ္ၿပီး ေခ်ေပးလိုက္တယ္။ အဲ့လိုျပန္ဆြေနရင္းမွာပဲ ေအာက္ကခါးကို ခပ္ဆဆ ကစားရင္း ေရွ႕ဆက္တိုးၾကည့္တယ္။ ဘယ္လိုမွမရဘူးဗ်ာ။ တင္းၾကပ္ၿပီး စီးပိုင္လြန္းေနတယ္။ တအားဖိၿပီး ထိုးသြင္းျပန္ေတာ့လည္း ဒီေလာက္မာေတာင့္ေနတဲ့ အေခ်ာင္းႀကီးေတာင္ ေကြးေကာက္သြားမတတ္ျဖစ္ၿပီး မဝင္နိုင္ျပန္ဘူး။ ကဲ.. ဒီေလာက္ေတာင္ျဖစ္တာဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ လိင္တံကို အရည္ေတြစိုၿပီး ႏူးအိေနတဲ့ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းအဝနားအထိ ဆြဲထုတ္ၿပီး ဇိကနဲ ခပ္ျပင္းျပင္း ေဆာင့္ခ်လိုက္ေတာ့ ပူကနဲျဖစ္သြားၿပီး မ်က္လုံးထဲမွာ မီးေတာင္ပြင့္သြားသလား မွတ္ရတယ္။

“အေမေရ!!”

ကေယာင္ကတမ္းနဲ႔ ဆရာမေလးေအာ္သံ ထြက္လာတာကို ေမၽွာ္လင့္ၿပီးသားမို႔ အခ်ိန္မွီ လက္ဖဝါးနဲ႔ ပါးစပ္ကို လွမ္းအုပ္လိုက္ရတယ္။ အခုဆိုရင္ က်ေနာ့္လိင္တံ မာေတာင့္ေတာင့္ႀကီးဟာ သူမ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးထဲ အဆုံးထိနစ္ျမဳပ္သြားၿပီး ဆီးခုံခ်င္း ဂေဟဆက္ထားလိုက္နိုင္ၿပီေပါ့။ အခ်ိန္မဆြဲေတာ့ပဲ အသာအယာ ျပန္ဆြဲထုတ္၊ ျပန္ထိုးသြင္းနဲ႔ က်ေနာ္ပုံမွန္ နရီေလးနဲ႔ ေဆာင့္ေပးေနလိုက္တယ္။ ေဆာင့္လိုက္တိုင္း ဖင္ေတြနို႔ေတြႀကီးသေလာက္ သြယ္လ်လ်ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုယ္လုံးေလးခင္မ်ာ တြန႔္လိမ္ၿပီး တုန္ခါေနရွာတယ္။

တခ်ိန္က အင္မတန္ သြားရည္ယိုခ်င္စရာေကာင္းလြန္းခဲ့တဲ့ အပ်ိဳႀကီးမမဆရာမေလးကို အုပ္ေနရၿပီဆိုတဲ့ အသိစိတ္ေၾကာင့္ က်ေနာ္ အင္မတန္ စိတ္ႂကြတက္လာတဲ့အျပင္ လိင္တံကို အသားကုန္ ညႇစ္ထားသလိုျဖစ္ေနတဲ့ အပ်ိဳစင္အဖုတ္ႀကီးေၾကာင့္ က်ေနာ့္စိတ္ဆင္ရိုင္းကို ခၽြန္းအုပ္ဖို႔ မတတ္နိုင္ေတာ့ပဲ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေတာင္ ေဆာင့္ေနမိၿပီဗ်။ ခုနက မာတင္းလြန္းတဲ့ လိင္တံေၾကာင့္ မခ်ိမဆံ့ခံရရွာတဲ့ ေဒၚခင္ခ်ိဳေမခင္မ်ာ သတိလက္လႊတ္ ေအာ္မိခဲ့ေပမယ့္ အခုလို ဆက္တိုက္ၾကမ္းၿပီး အသားကုန္ အေဆာင့္ခံေနရတာကို လုံး၀ ဂ႐ုမစိုက္သလို လုပ္ေနျပန္တယ္ဗ်။

ေျဖာင့္စင္းတဲ့ ဆံပင္ရွည္ေတြၾကားထဲက မ်က္ႏွာေလးကို ငုံ႔ၾကည့္လိုက္တိုင္း အံေလးတႀကိတ္ႀကိတ္နဲ႔ လုံးဝအသံမထြက္ပဲ ႀကိတ္ခံေနတယ္။ ေယာက်္ားဆိုတာနဲ႔ ကင္းရွင္းလြန္းေၾကာင္း နာမည္ေက်ာ္ခဲ့တဲ့သူမခင္မ်ာ ဘာမွေတာင္ အပ်ိဳးေလးမပါပဲ သူ႔တပည့္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က တက္ၿပီး အုပ္ေနတာခံရရွာတယ္ ဆိုတဲ့ အေျခအေနႀကီးကို နားမလည္သလို ျဖစ္ေနမယ္မွန္း က်ေနာ္ ရိပ္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပဲ က်ေနာ္ လုပ္စရာရွိတာကို ဆက္လုပ္ေနလိုက္တယ္။ ေဆာင့္ခ်က္ေတြက တေျဖးေျဖး ၾကမ္းလာေတာ့ သစ္သားကုတင္ႀကီးဆီက တကၽြီကၽြီျမည္သံ ဆီးခုံခ်င္း တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ရိုက္ခတ္သံေတြသာ အခန္းေလးထဲ ဆူညံေနေတာ့တယ္။

“အာ.. အာ…အာ.. အာ”

အားရပါးရ ဆက္တိုက္ပဲ ေဆာင့္ေနရင္း ဘာရယ္မွန္းမသိတဲ့ ညည္းသံေလးေတြ ဆရာမေလးဆီက ထြက္လာၿပီး သူ႔နို႔ႏွစ္လုံးကို စုံကိုင္ထားတဲ့ က်ေနာ့္လက္ကို အတင္းဖမ္းကိုင္ရင္း ေအာက္ကေန ေကာ့ျပန္တက္လာတယ္။ က်ေနာ္သိလိုက္ၿပီ သူမ တအားေကာင္းသြားရွာၿပီ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါထဲ မဟုတ္ဘူးဗ်။ စကၠန႔္ပိုင္းအတြင္းမွာကို ေနာက္တစ္ခါ.. ေနာက္တစ္ခါ.. ေနာက္တစ္ခါ ေကာ့ေကာ့တက္လာျပန္တယ္။ ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းကိုလည္း ျပတ္ထြက္မတတ္ ကိုက္ထားရင္း ခါးက်င္က်င္ေလးကို လိမ္ရင္း ဆက္တိုက္ဆက္တိုက္ ၿပီးဆုံးျခင္းေတြ ရေနတယ္ဆိုတာကို အဖုတ္အတြင္းသားေတြရဲ့ လိင္တံကို အတင္းဆြဲညႇစ္တာ ဆက္တိုက္ခံေနရတဲ့ က်ေနာ္ သိေနတယ္။

“ရင္ဘတ္ထဲမွာ… ရင္ဘတ္ထဲမွာ တလွပ္လွပ္နဲ႔ ေသေတာ့မယ္.. ရပ္ေပးပါေတာ့.. အေမေရ.. အေမ”

အပ်ိဳႀကီးမမခင္မ်ာ တစ္ခါမွ မခံစားဖူးရွာတဲ့ ဆက္တိုက္ ကာမပန္းတိုင္ေရာက္ေနတာကို အလူးအလွိမ့္ခံစားေနရင္း သတိလက္လႊတ္ ေအာ္ျမည္လာၿပီမို႔ က်ေနာ္ သူ႔နို႔ႏွစ္လုံးကို ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ လက္ေတြကိုလႊတ္၊ သူ႔ကိုယ္လုံးေလးေပၚ ေမွာက္အိပ္ရင္း မေအာ္နိုင္ေအာင္ ႏွုတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကို ငုံစုပ္ထားရင္း တစ္ကိုယ္လုံး အားနဲ႔ ေဆာင့္လိုးခ်လိုက္တယ္။ တစ္ကိုယ္လုံး ပူရွိန္းေနတဲ့ ေကာင္းလြန္းတဲ့ ကာမအဆိပ္ေတြ တဖ်င္းဖ်င္း တက္လာရင္း လိင္တံထိပ္ဖ်ားက က်င္ဆိမ့္ဆိမ့္အရသာနဲ႔ အတူ ပူေႏြးတဲ့ အခ်စ္ရည္ေတြကို ဆရာမေလးေဒၚခင္ခ်ိဳေမရဲ့ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးထဲ အားရပါးရပန္းထုတ္လိုက္မိတယ္ဗ်ာ။

………………………………………

၁၅ မိနစ္ေလာက္ တိတ္ဆိတ္မွုေတြႀကီးစိုးသြားတဲ့ အခန္းေလးထဲမွာ ႐ူပေဗဒသင္တဲ့ ဆရာမေလးကို က်ေနာ္ ကာယကံေျမာက္ က်ဴးလြန္မိေၾကာင္း အသိဝင္လာမိေပမယ့္ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းေတာင္မသိ ျဖစ္ေနလို႔ ေတာင္းပန္တဲ့ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ လဲေလ်ာင္းေနရင္း ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ဆံပင္အရွည္ႀကီးေတြ ကပိုကရို ဖုံးအုပ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကို ေသခ်ာမျမင္ရလို႔ လက္နဲ႔ အသာေလးသပ္ေပးရင္း ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ရည္စက္ကေလးေတြ မ်က္လုံးေထာင့္ကေန တြဲလဲခိုေနရွာၿပီေကာ။ က်ေနာ့္ကို ခပ္တင္းတင္းပဲ ၾကည့္ေနတဲ့ သူ႔မ်က္ဝန္းေတြကို တစ္စုံတစ္ခုကို ျမင္လိုက္ရသလို ျပဴးက်ယ္သြားျပန္ေတာ့မွ သူၾကည့္ေနတဲ့ ေနရာကို သတိထားလိုက္မိတယ္။

ဟုတ္ပါ့.. က်ေနာ့္လိင္တံက ေအာက္မွာ နီရဲမာေတာင့္ေနဆဲပဲပါလား။ ဒီေလာက္အၾကာႀကီး အားရပါးရေဆာင့္ၿပီး ခပ္ျပင္းျပင္း ၿပီးသြားတာေတာင္ မေလ်ာ့ေသးဘူး။ မတ္ၿပီး မာေတာင့္ေနတုန္းပဲ။ ငါ့ကို ဒီေကာင္ေလး ထပ္အုပ္ျပန္ဦးမယ္ဆိုတဲ့ ဆရာမရဲ့အၾကည့္မွာ ေၾကာက္စိတ္ေတြ ရွက္ေသြးျဖာမွုေတြ ေရာယွက္ေနမွန္း က်ေနာ္သိပါတယ္။ ႐ုတ္တရက္ ဆတ္ကနဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေခြအိပ္ေနရာကေန တစ္ဖက္ကိုလွည့္ၿပီး ေက်ာေပးသြားတယ္။ ဆံပင္အရွည္နက္နက္ႀကီးရယ္ ျဖဴဝင္းတင္းကား အိစက္တဲ့ ဖင္တုံးႀကီးက မီးေခ်ာင္းေအာက္မွာ ထင္းေနတာပဲ။

အားရပါးရ ထပ္ၿပီး လုပ္ခ်င္ေနတဲ့ စိတ္က ေထာင္းကနဲ က်ေနာ့္ကို ဆူေဝလာေစျပန္ၿပီမို႔ အသာအယာပဲ တိုးကပ္သြားရင္း တစ္ဖက္ကိုလွည့္ထားတဲ့ ဆရာမဂုတ္သား မႊတ္မႊတ္ကေလးကို ႏွုတ္ခမ္းနဲ႔ ခပ္ရြရြေလးနမ္းရင္းက နို႔ေတြကို လွမ္းၿပီး လက္ဖဝါးနဲ႔အုပ္ကိုင္ရင္း ေဘးတစ္ေစာင္းကားထြက္ေနတဲ့ ဖင္ေျပာင္ႀကီးႏွစ္ျခမ္း အလယ္က အရည္ေတြ စိုအိေနဆဲ အဖုတ္၀မွာ က်ေနာ့္လိင္တံကို ေတ့ထားရင္း ပုဇြန္တုပ္ေကြး ပိုေဇရွင္းနဲ႔ က်ေနာ္ ေနရာယူလိုက္တယ္။ ဒီညေတာ့ ဆရာမေလးခင္မ်ာ အလူးအလဲ အခ်စ္ဒဏ္သင့္ရွာေတာ့မယ္ဆိုတာ ေသခ်ာသြားၿပီေလ။

…………………………………………

မနက္မိုးလင္းေတာ့ က်ေနာ္ အိပ္ယာကေန ၾကည္ၾကည္လင္လင္ပဲ နိုးလာတယ္။ မေန႔ညက ကိစၥဟာ အိပ္မက္မက္တာေနမွာပါလို႔ ေတြးရင္း ပ်င္းရိေလးတြဲ႕စြာနဲ႔ အိပ္ယာကထၿပီး အိမ္သာဆီ ေျပးလာခဲ့တယ္။ လူတစ္ကိုယ္လုံး ကိုင္ရိုက္ထားသလို နာေနတာကေတာ့ မေန႔က ျပဴတင္းေပါက္ဖြင့္ၿပီး အိပ္လိုက္မိလို႔ အေအးမိသြားတာလား မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေသးေပါက္မယ္လုပ္ရင္း က်ေနာ့္ပစၥည္းကို ဆြဲထုတ္လိုက္ေတာ့ ထိပ္ဖူးက တအားႀကီး က်ိန္းစပ္ေနတာ သတိထားမိတယ္။ ညက လိင္ဆက္ဆံတဲ့ အိပ္မက္မက္ၿပီး အိပ္ယာကို ေမွာက္လၽွက္အိပ္ရင္း ဖိၿပီးေဆာင့္ေနမိေလသလားလို႔ အေတြးေပါက္မိသြားၿပီး ကိုယ့္ဖာကိုယ္ ျပဳံးေနမိေသးတယ္။

ျပႆနာက မနက္ေစာေစာ တိုဟူးေႏြး စားတတ္တဲ့ က်ေနာ့္အေမက ေဈးမွာ တိုဟူးေႏြး သြားဝယ္ခိုင္းရာက စတာဗ်ာ။ မ်က္ႏွာသစ္ အဝတ္အစားလဲ စက္ဘီးေလးထုတ္ၿပီး ၿခံထဲကထြက္လာေတာ့ အိမ္မ်က္ေစာင္းထိုးက အဟန္ရွုပ္ တ႐ုတ္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေအာက္မွာ ကိုေရႊဘက အကၤ်ီခၽြတ္ႀကီးနဲ႔ ဗလျပၿပီး တဖုံးဖုံးနဲ႔ နံျပားရိုက္ေနတယ္။

“အရက္သမားေလး.. ထၿပီလား ဘယ္တုန္း”

“ဇိုးသမားႀကီး.. ျမန္ျမန္ရိုက္ထားႏွင့္။ ေဈးသြားၿပီး အေမ့အတြက္ မုန႔္သြားဝယ္လိုက္ဦးမယ္..။ ျပန္လာရင္ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ထိုင္သြားရေအာင္..”

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္ထားေပမယ့္ တျခားလက္ဖက္ရည္ဆိုင္တကာ တစ္မနက္လုံး လိုက္ပတ္ၿပီး ထိုင္ေနၾက ကိုေရႊဘနဲ႔ က်ေနာ္က မနက္တိုင္း ဒီလိုပဲ။ သူ နံျပားရိုက္ၿပီးေအာင္ ေစာင့္ရင္း လစ္ေနၾက။ သူ႔ကိုႏွုတ္ဆက္ရင္း နံျပားဝယ္ေနတဲ့ ခ်ာတိတ္တစ္ေကာင္ကိုျမင္မိေတာ့ ျပဳံးျပရင္း..

“ဖိုးေထြးေလး.. နင္ ဘယ္ႏွစ္တန္း ေရာက္ၿပီလဲဟ”

“ဒီႏွစ္ဆယ္တန္းေျဖမယ္ အစ္ကိုဖိုးသက္..”

“ပိုင္ၿပီလား..စာေတြ”

“႐ူပေဗဒ မရဘူးဗ်ာ..။ အစ္ကိုဖိုးသက္က ႐ူပေဗဒမွာ ဆရာႀကီးဆို။ က်ေနာ္တို႔ ဆရာမနဲ႔ေတာင္ ပုစၧာတြက္ရင္း ရန္ျဖစ္ေသးတယ္ဆိုလား..။ က်ေနာ့္ကို သင္ေပးမလားဗ်”

“နင့္ဆရာမက ဘယ္သူလဲဟ”

“ေဒၚခင္ခ်ိဳေမေလ.. ဆရာမေလးကို ေျပာတာဗ်”

“အဲ.. အင္း.. နင္ သူ႔က်ဴရွင္ကို တက္ေနတာေပါ့ဟုတ္လား။ ဒီမနက္ေကာ မသြားရဘူးလား”

“ပိတ္တယ္အစ္ကို.. ဆရာမ ေနမေကာင္းလို႔ အိပ္ယာထဲက မထနိုင္ဘူးဆိုလား”

“ဟင္!”

ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ပဲ မ်က္ႏွာခပ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ စက္ဘီးကိုနင္းရင္း ေဈးဖက္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ ဒါဆို မေန႔ညက တကယ္ျဖစ္ခဲ့တာေပါ့။ က်ေနာ္ သြားေသာင္းက်န္းခဲ့တဲ့ဒဏ္ေၾကာင့္ ထေတာင္မထနိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္လာသလို ငါေတာ့ မုဒိန္းမွု၊ အိမ္ေက်ာ္နင္းမွု ဘာညာေတြနဲ႔ ရဲက ဘယ္အခ်ိန္လာေခၚမလဲဆိုတာေတြပဲ ေတြးရင္း ငိုင္ေတြေတြ ျဖစ္သြားမိတယ္။ အို.. တိုက္ဆိုင္တာလည္း ျဖစ္နိုင္ပါတယ္ေလ။ သူ႔ဖာသူ ေနမေကာင္းတာေနမွာေပါ့။ စိတ္က ကတုန္ကယင္ျဖစ္လာလို႔ လမ္းေဘးကြမ္းယာဆိုင္မွာ မြန္ထရီစီးကရက္တစ္လိပ္ေလာက္ ဝယ္ၿပီး ေကာက္ဖြာလိုက္မိေသးတယ္။

ေျမပဲေထာင္းနဲ႔ အီၾကာေကြး ညႇပ္ထည့္ထားတဲ့ တိုဟူးေႏြး ပါဆယ္ထုပ္ကေလးကို လွမ္းယူ၊ မုန႔္ဖိုးပိုက္ဆံေပးလိုက္ရင္း လူေတြႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနတဲ့ ေဈးအလယ္ေခါင္က မုန႔္တန္းကေန အတင္းတိုးအထြက္မွာ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ တိုက္မိသြားၿပီး ေျခတုန္လက္တုန္ ျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္လက္ထဲက တိုဟူးေႏြးထုပ္ကေလး ခြပ္ကနဲ လႊတ္က်သြားတယ္။ စိတ္က ေထာင္းကနဲထသြားလို႔ ဝင္တိုက္သူကို ေဒါသ တႀကီး ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့.. ဘုရားဘုရား.. ႐ူပေဗဒက်ဴရွင္ျပတဲ့ ေဒၚခင္ခ်ိဳေမ။

မနက္ေစာေစာထၿပီး အလုပ္လုပ္ထားတဲ့ ကိုေရႊဘတစ္ေယာက္ ယူကလစ္ပင္ေတြေအာက္မွာ ဖြင့္ထားတဲ့ ရွမ္းေခါက္ဆြဲနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ တြဲေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေရွ႕ကြက္လပ္ စားပြဲခုံပုေလးမွာ အမဲလုံးနဲ႔ဘဲေသြး ႏွိုင္းခ်င္းထည့္ထားတဲ့ ဆန္ျပားေခါက္ဆြဲကို အားရပါးရ ရွလူးရွလူးနဲ႔ တြယ္ေနတာ ၂ ပြဲရွိေနၿပီ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဘာမွစားခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ပဲ ကာဖီခါးခါး တစ္ခြက္ကို တက်ိဳက္ခ်င္းေသာက္ရင္း စီးကရက္ေတြ တစ္လိပ္ၿပီးတစ္လိပ္ ထိုင္ဖြာေနမိတယ္။ ခုနက ေဈးထဲမွာ ပက္ပင္းတိုးခဲ့တဲ့ ဆရာမေလး ေဒၚခင္ခ်ိဳေမကိုပဲ မ်က္လုံးထဲ ျပန္ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ စကၠန႔္အနည္းငယ္ေလာက္ က်ေနာ္သူ႔ကို ေၾကာင္ေငးမိခဲ့တာဗ်။ ေတာ္ေတာ္လည္း လန႔္ျဖန႔္သြားတယ္။ ငါ့ကိုမ်ား ေဈးလယ္ေကာင္ ပါးဆြဲခ်ေတာ့မလားေပါ့။

ခါတိုင္း လမ္းမွာေတြ႕လိုက္ရင္ ေက်ာ့ေက်ာ့ကေလး ျမင္ေနၾကဆရာမေလးခင္မ်ာ ေနေလာင္ထားတဲ့ ေမၿမိဳ႕ပန္းကေလးအတိုင္းပဲ ႏြမ္းယဲ့ယဲ့ကေလး။ မ်က္တြင္းေတြေခ်ာင္က်လို႔ (မေန႔ညက က်ေနာ္ အဆက္မျပတ္ လုပ္ေပးလိုက္တာ မိုးလင္းခါနီး လင္းၾကက္တြန္သံၾကားတဲ့ အခ်ိန္မွာ အသံေတာင္ က်ယ္က်ယ္ထြက္ၿပီး မညည္းညဴနိုင္ေတာ့တာကို ဝိုးတဝါး မွတ္မိသလိုလို) က်ေနာ့္ကို တစ္ခ်က္ စူးကနဲၾကည့္ၿပီး ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းကို သြားျဖဴျဖဴေလးေတြနဲ႔ တစ္ခ်က္ကိုက္ရင္း ခ်ာကနဲ လွည့္ထြက္သြားေတာ့မွ က်ေနာ္ သတိဝင္လာတယ္။ လွည့္အထြက္မွာ ဝဲကနဲျဖစ္သြားတဲ့ ဆံပင္အရွည္ႀကီးေတြကို ၾကည့္ၿပီး လွလိုက္တာလို႔ စိတ္ထဲမွာ ေတြးျဖစ္ေအာင္ ေတြးလိုက္ေသးတယ္။

အဝါေရာင္ထမီေအာက္က ခါးက်င္က်င္ေလးနဲ႔ တင္းရင္းလွပလြန္းတဲ့ တင္သားဆိုင္ေတြကို က်ေနာ္ တေမ့တေမာေငးၾကည့္ရင္း လူေတြၾကားထဲ သူမ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွ သက္ျပင္းေမာတစ္ခ်က္ခ်ရင္း လူေတြအုံေနတဲ့ မုန႔္ဆိုင္တန္းထဲ ခုနက လႊတ္က်သြားတဲ့ အေမ့အတြက္ တိုဟူးေႏြး ေနာက္ထပ္တစ္ပြဲ ထပ္ဝယ္ဖို႔ ေျခဦးျပန္လွည့္လိုက္ခဲ့တယ္။

“ဟေကာင္”

“ဗ်ာ”

ဘာျဖစ္တာလဲ .. ဒီမနက္ မင္းပုံၾကည့္ရတာ ပုံမွန္မဟုတ္ဘူး.. အရက္နာက်တာလား”

“ဟုတ္ပါဘူး ကိုေရႊဘရာ..။ လူက အိပ္ယာထကတည္းက မလန္းတာ..။ ေနရထိုင္ရတာ တစ္မ်ိဳးႀကီးဗ်ာ”

“ဒါဆိုလည္း မထူးပါဘူးကြာ။ ၿမိဳ႕ျပင္ထြက္ၿပီး ခေလာက္အင္းထဲ ငါးမၽွားရင္း ေခါင္ရည္သြားေသာက္ရေအာင္.. ဘယ္လိုလဲ”

“ဘယ္မွာလဲ ငါးမၽွားတံေတြ ဘာေတြက”

“အိမ္ျပန္ၿပီး သြားယူရမွာေပါ့ဟ..။ ထထ လစ္မယ္..။ ေဟ့… ပိုက္ဆံရွင္းမယ္ ဒီဝိုင္းက ဘယ္ေလာက္က်သလဲ…”

………………………………………

ခေလာက္အင္းထဲမွာ ကိုေရႊဘနဲ႔ က်ေနာ္ ငါးမၽွားတံကိုယ္စီနဲ႔ ေခါင္ရည္ ဝါးဆစ္တစ္ဖက္ပိတ္ ကိုယ္စီလြယ္လို႔ ေရစပ္ သစ္ပင္အရိပ္ေကာင္းေကာင္းမွာ ေသာက္လိုက္ ငါးထိုင္မၽွားလိုက္နဲ႔ ေန႔လည္ေလာက္ ေရာက္သြားတယ္။ အင္းႀကီးပတ္ပတ္လည္က အရိပ္ေကာင္းေကာင္း အပင္ႀကီးေတြ ဝိုင္းထားေတာ့ အခုလို ေႏြဖက္မွာ အေတာ္ဇိမ္က်တဲ့ ေနရာႀကီးဗ်။ အေပ်ာ္တမ္း ငါးလာမၽွားတဲ့ က်ေနာ္တို႔ အင္းသူႀကီးကို တစ္ေယာက္ ၁၅ က်ပ္စီ ေပးရတယ္။ ငါးကေတာ့ မၽွားလို႔ရသေလာက္ အိမ္ျပန္ယူခြင့္ေပးထားတယ္။

တစ္ေယာက္ကို ပလိုင္းတစ္လုံးေလာက္စီ ငါးေတြလည္း အျပည့္ရ၊ လူေတြလည္း ေခါင္ရည္အရွိန္ အေတာ္တက္လာေတာ့မွ ဗိုက္ဆာရမွန္း သိေတာ့တယ္။ မြန္းကလည္း တိမ္းစျပဳေနၿပီဆိုေတာ့ ငါးမၽွားတံေလးေတြ ကိုယ္စီသိမ္းပီး ျပန္ဖို႔ျပင္တယ္။ စက္ဘီးထားခဲ့တဲ့ ေရစပ္နားက အင္းသူႀကီးရဲ့ ေျခတံရွည္အိမ္ႀကီးဆီ ျပန္ေလၽွာက္လာရင္း အမူးသမားတို႔ ထုံးစံအတိုင္း စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႕လာခဲ့တာ မနက္က စိတ္ညစ္ေနတာေတြေတာင္ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ အိမ္နားေရာက္မွ အင္းသူႀကီး ဘိုးေတာ္ႀကီးက ေလတျဖဴးျဖဴးမွာ အိမ္ေအာက္ထပ္ လဟာျပင္ကြပ္ပ်စ္ေပၚ ပုလင္းေထာင္ေနတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

“ျပန္ေတာ့မလို႔လား.. ဆရာေရႊဘတို႔..။ ဒီမွာ ငါးအုံးနဲ႔ ပုဇြန္အစိမ္းသုပ္ကေလး ျမည္းသြားပါဦးလား ဟဲဟဲ..။ တစ္ခြက္တစ္ေလလည္း ေမာ့လို႔ရပါတယ္။ အာမီရမ္ေလး လက္ေဆာင္ရထားလို႔ ခ်ေနတာ… တစ္ေယာက္ထဲ..။ လာၾကပါဟ….”

ဒါမ်ိဳးဆို လက္မေႏွးတဲ့ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္သား တဟီးဟီးနဲ႔ ကြပ္ပ်စ္ေပၚ ခ်က္ခ်င္းတက္သြားၿပီး ဝင္အုပ္ေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ အင္းသူႀကီးအိမ္ဆိုေတာ့ သိတဲ့အတိုင္း အျမည္းပိုင္းဆိုင္ရာက အလၽွံပယ္ဆိုေတာ့ ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ အျမည္းကို ေကာင္းေကာင္းစား အေသာက္ကေလးကလည္း ခြက္ကိုဆက္ေအာင္ေသာက္၊ ထုံးစံအတိုင္း အာလူးေကာင္းတဲ့ ကိုေရႊဘရဲ့ ေလလုံးေလးေတြၾကားထဲ အဘိုးႀကီးက ေမၽွာသြားတဲ့ေနာက္၊ အိမ္အေပၚထပ္က အဘိုးႀကီးရဲ့ ဘာေတာ္မွန္းမသိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ခင္မ်ာလည္း ခဏခဏ ငါးေၾကာ္ေပးရ၊ ပုဇြန္ထပ္သုပ္ေပးရ၊ ေျမပဲေလးေလွာ္ေပးရနဲ႔ တက္လိုက္ဆင္းလိုက္ ျဖစ္ေနရွာတယ္။

အာမီရမ္ပုလင္းႀကီးလည္း ေျပာင္၊ က်ေနာ္တို႔လည္း ဗိုက္ကားသြားေတာ့မွ အဘိုးႀကီးကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ဘာညာေတြ ေတာ္ကီပစ္ၿပီး ႏွစ္ေကာင္သား ျပန္ဖို႔ျပင္တယ္။ ပ်င္းရင္ ေနာက္လည္း ငါးလာမၽွားၾကဖို႔ အဘိုးႀကီးက အထပ္ထပ္မွာလိုက္ေသးတယ္။ ငါးေတြထည့္ထားတဲ့ ပလိုင္း ၂ လုံးရယ္၊ ငါးမၽွားတံ ၂ ေခ်ာင္းရယ္၊ စက္ဘီးတစ္စီးရယ္၊ လူႏွစ္ေယာက္ရယ္ ရီေဝေဝ ယိုင္တိုင္တိုင္နဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲဖက္ကို ျပန္ခ်ီတက္လာရင္း ကိုယ့္ရပ္ကြက္ဖက္ ကိုယ္မနည္းေရာက္ေအာင္ ျပန္လာခဲ့ရတယ္။

ရပ္ကြက္ထဲေရာက္လာေတာ့ အိမ္ကို တန္းမျပန္ရဲဘူး။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးက အေတာ္မူးေနၾကတာ သိသာေနၿပီ။ ရပ္ကြက္ထိပ္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝန္းထဲ တိတ္တိတ္ေလးဝင္ၿပီး မရမ္းပင္ႀကီးေတြေအာက္က ေစတီေလးရဲ့ ရင္ျပင္ေပၚမွာ ေလကေလး တျဖဴးျဖဴးနဲ႔ အမူးေျပေအာင္ ဝင္အိပ္ေနၾကတာ.. ညေနေစာင္းမွပဲ နိုးေတာ့တယ္။ ႏွစ္ေကာင္သား လူးလဲထၿပီး အိမ္ျပန္ၾကတယ္။ တေနကုန္ ေပ်ာက္ေနလို႔ အဆူခံထိေတာ့မွာ ေသခ်ာေနၿပီ။

………………………………………………..

ရင္တအားပူလာလို႔ ညသန္းေခါင္မွာ က်ေနာ္ လန႔္နိုးလာတယ္။

အားးး ေရဆာလိုက္တာဗ်ာ..

တေနကုန္ ေသာက္ထားတာေတြ မ်ားသြားတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ အဆူခံမထိေအာင္ အိမ္အလုပ္ေတြလုပ္ကူ၊ ကုန္ကားေတြေပၚ ကုန္အတင္အခ်လုပ္ေနတာ ဝင္ၿပီး စာရင္းမွတ္ေပး ဟိုလုပ္ဒီလုပ္၊ မိုးခ်ဳပ္ေတာ့မွ ေရမိုးခ်ိဳး ထမင္း၀၀စားၿပီး အိပ္ ယာတန္းဝင္လိုက္တာ တုံးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ အခုမွနိုးလာၿပီး အိပ္ယာကထ ရင္တအားပူလာလို႔ ေရကို ၂ ခြက္ဆင့္ ေသာက္ခ်လိုက္ရတယ္။ ေရဖန္ခ်ိဳင့္ကို စားပြဲေပၚျပန္တင္ၿပီး အိပ္ယာဖက္ကို မ်က္ႏွာလွည့္လိုက္ေတာ့ လူက ဒိန္းကနဲ လန႔္သြားတယ္။

လူနီႀကီး! ဘုရားဘုရား လာျပန္ပီဗ်ာ။ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ႀကီးထိုင္ၿပီး က်ေနာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနျပန္ၿပီ။ ဒုကၡပါပဲ။ ဒီေရွးေခတ္အဘိုးႀကီးက အခုလိုပဲ ညတိုင္း ေရာက္ေရာက္လာေတာ့မွာလား မသိဘူး။ က်ေနာ္လည္း လူမသိသူမသိ မုဒိန္းေကာင္ဘဝ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္ရေတာ့မယ္။ ဆရာမေလးေဒၚခင္ခ်ိဳေမဆီကို သြားၿပီး လုပ္ခိုင္းျပန္ဦးမလားပဲ။

မနက္က ေတြ႕လိုက္ရတဲ့ ဂုဏ္သေရရွိ ဆရာမေလးရဲ့ ႏြမ္းဖတ္ေနတဲ့ ပုံစံကေလးကိုျမင္ၿပီး သနားစိတ္ ျဖစ္သြားခဲ့တာဗ်ာ။ ရင္ထဲကို မေကာင္းဘူး။ မလုပ္ခ်င္ပါဘူးဗ်ာ။

“ဦးေလး.. ခင္ဗ်ား က်ေနာ့္ကို ဒုကၡမေပးပါနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ..။ က်ေနာ့္ကို သတ္ခ်င္လည္း သတ္သြားလိုက္..။ အဲ့လိုမ်ိဳး ယုတ္ယုတ္မာမာေတြ ထပ္မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ထပ္ခိုင္းမယ့္အစား ခင္ဗ်ား စြမ္းတယ္ဆို ဝိဉာဥ္သာႏွုတ္သြားလိုက္..”

စူးရွေတာက္ေျပာင္ေနတဲ့ မ်က္လုံးစိမ္းႀကီးေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ကို စူးစိုက္ၾကည့္ရင္း မတ္တပ္ထရပ္လာၿပီဗ်ာ။ လက္ဖဝါးေထာင္ က်ေနာ့္ဖက္ကို ခ်ိန္ရြယ္ရင္း တိုးကပ္လာတဲ့ လူနီႀကီးကို တြန္းထုတ္ဖို႔ က်ေနာ္ ဟန္ျပင္လိုက္တုန္းမွာပဲ ရိပ္ကနဲျဖစ္ၿပီး လူက မိုက္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ မေန႔ညကလိုပဲ လူက ေပါ့ပါးသြက္လက္သြားၿပီး အိမ္ျပဴတင္းေပါက္ကေန ခုန္ထြက္သြားမိျပန္ၿပီ။ က်ေနာ့္ကိုက်ေနာ္ သိေနေပမယ့္ ခုနကလို စိတ္ေသာကေရာက္ေနတာေတြ ဘာေတြ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။

လွစ္ကနဲ လွစ္ကနဲေနေအာင္ လမ္းမႀကီးအတိုင္း က်ေနာ္ အားသြန္ၿပီး ေျပးေနမိၿပီ။ ေျခသံတေဖ်ာက္ေဖ်ာင္ေတာင္ မထြက္တဲ့အျပင္ လမ္းဆုံလမ္းခြမွာ အုပ္လိုက္သင္းလိုက္ ရွိေနတတ္တဲ့ ေခြးေလေခြးလႊင့္ အုပ္လိုက္ႀကီးေတြက ေျပးလာတဲ့က်ေနာ့္ကို ျမင္တိုင္း တအီအီျမည္ၿပီး ကတၱရာလမ္းမေပၚ ဝပ္ဆင္းသြားၾကတယ္။ က်ေနာ္ အေတာ္ေဝးေဝး ေရာက္သြားမွ အု..ဝု..ဝု..ဝူ ဆိုၿပီး အူသံေပးရင္း က်န္ရစ္ခဲ့ၾကတယ္။

က်ေနာ္ဟာ ေန႔ဖက္မွာ သာမန္လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး သန္းေခါင္ေက်ာ္အခ်ိန္ေတြမွာ လူနီႀကီးခိုင္းေစတဲ့အတိုင္း လုပ္ေနရတဲ့ လိင္သရဲတစ္ေကာင္ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနရၿပီဆိုတာ မယုံတစ္ဝက္ ယုံတစ္ဝက္နဲ႔ လက္ခံလိုက္ရၿပီဗ်ာ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေႏြေႏွာင္းမိုးက လၽွပ္စီးေတြလက္ရင္း ဝုန္းဒိုင္းၾကဲၿပီး ရြာခ်လာတယ္။ မိုးေရထဲမွာ ေျပးလႊားေနတဲ့ က်ေနာ့္ပုံရိပ္ဟာ လၽွပ္စီးေတြလက္လိုက္တိုင္း ေျခာက္ျခားစရာ ေကာင္းေနမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာတယ္။

……………………………………………

တံခါးပိတ္ထားတဲ့ ျပဴတင္းေပါက္ကို က်ေနာ္ လက္ဖဝါးနဲ႔ အသာပုတ္လိုက္႐ုံနဲ႔ ကလန႔္ျပဳတ္ၿပီး ပြင့္သြားတယ္။ အင္းေလ.. မထူးဆန္းပါဘူး။ က်ေနာ္က လူမွမဟုတ္ေတာ့တာ။ အခန္းထဲကို ေရာက္သြားတာနဲ႔ ျပဴတင္းေပါက္ကို ျပန္ပိတ္၊ စိုရႊဲေနတဲ့ အဝတ္ေတြကို ခၽြတ္ခ်လိုက္တယ္။ လူက တစ္ကိုယ္လုံး အဝတ္မပါ တုံးလုံးႀကီးျဖစ္သြားသလို.. ဘာမွမျဖစ္ရေသးပါပဲနဲ႔ ေအာက္က လိင္တံႀကီးကလည္း ေတာင္မတ္ၿပီး တရမ္းရမ္းျဖစ္ေနတာကို အံ့ၾသတႀကီး ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အသိစိတ္ ဝင္တစ္ခ်က္ မဝင္တစ္ခ်က္နဲ႔ မိုးသံေလသံေတြၾကားထဲမွာ အခန္းေထာင့္က ကုတင္ဆီကို တစ္လွမ္းခ်င္း ေလၽွာက္သြားမိၿပီ။

ဟာ! က်ေနာ္ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ လူက အံ့ၾသသြားသလို လန႔္ဖ်န႔္သြားတယ္။ မိုးေတြေလေတြၾကားထဲ လူနီႀကီးခိုင္းတဲ့အတိုင္း မ်က္လုံးစုံမွိတ္ၿပီး ေျပးလႊားလာခဲ့ရတာရယ္၊ အသိစိတ္နဲ႔ လူနဲ႔ မကပ္တစ္ခ်က္ ကပ္တစ္ခ်က္ ျဖစ္ခဲ့တာရယ္ေၾကာင့္ က်ေနာ္ ဘယ္ကိုေရာက္လာမွန္း ေသခ်ာမသိခဲ့ဘူးဗ်။ အခန္းထဲမွာ ထြန္းထားတဲ့ ၄၀ အားမီးလုံး ဝါက်င့္က်င့္ေအာက္မွာ ျမင္ေနရတာက ေန႔လည္က ငါးသြားမၽွားတဲ့ ခေလာက္အင္းထဲက အင္းသူႀကီးရဲ့ သမီး အလတ္မဗ်။ ကုတင္ေပၚမွာ ခ်ည္ေစာင္ေလးျခဳံၿပီး ေကြးေကြးေလး အိပ္ေနရွာတယ္။ ေန႔လည္က က်ေနာ္တို႔ ေသာက္ၾကစားၾကတာကို အျမည္းလာလာခ်ေပးတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလ။ အရပ္က ခပ္ျပတ္ျပတ္၊ လုံးႀကီးေပါက္လွ၊ မ်က္ႏွာက ခပ္သြယ္သြယ္ဆိုတာ ေန႔လည္က မူးမူးနဲ႔ သတိေတာ့အထားမိသား။ အျပန္မွာ ကိုေရႊဘ ေျပာျပခ်က္အရ မန္းေလးကေန အီးေမဂ်ာနဲ႔ဘြဲ႕ရလို႔ အိမ္ျပန္လာတာ မၾကာေသးဘူးဆိုပဲ။ အရက္ဝိုင္းမွာ အျမည္းလာခ်ေပးရင္း က်ေနာ့္ကိုေတာင္

“ေမာင္ေလး.. နင္ ကိုေရႊဘႀကီးနဲ႔ ၾကပ္ၾကပ္ေပါင္း ပ်က္စီးမယ္ သိလား”

ဆိုၿပီး မ်က္ေစာင္းထိုးမူႏြဲ႕ၿပီး ေဟာက္သြားေသးသဗ်။ ငါေတာ့ ေသာက္ျပႆနာ တက္ျပန္ေတာ့မယ္လို႔ ေတြးေနတုန္းပဲရွိေသးတယ္ က်ေနာ့္လက္ေတြက အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီးရဲ့ ေစာင္ကို ဆြဲဖယ္မိေနၿပီ။ ငါမလုပ္ခ်င္ဘူး.. ငါမလုပ္သင့္ဘူးလို႔ စိတ္က ျငင္းဆန္ေနေပမယ့္ က်ေနာ့္ခႏၶာကိုယ္က ကုတင္ေပၚကို ေရာက္သြားၿပီဗ်ာ။ ေရေတြစိုရႊဲေနတဲ့ က်ေနာ္ သူ႔အေပၚမွာ မာန္ဖီေနတဲ့ လိင္တံႀကီး တရမ္းရမ္းနဲ႔ အုပ္မိုးေနမိၿပီ။

ဂ်ိမ္း.. ဒလိန္း..

မိုးႀကိဳးပစ္သံက ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဆူညံသြားတယ္။ အနီးအနားက သစ္ပင္တစ္ပင္ကိုမ်ား ပစ္ခ်လိုက္သလား မသိဘူး။ အိမ္တစ္ခုလုံးေတာင္ သိမ့္သိမ့္တုန္သြားသလိုပဲ။ မိုးေတြကလည္း တေဝါေဝါတဟဲဟဲနဲ႔ ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ေအာင္ ရြာခ်ေနသလို လၽွပ္စီးလက္တာေတြက တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ ေျခာက္ျခားဖြယ္ ပြက္ေလာရိုက္ေနတဲ့ည။ ေစာင္ကို ဆြဲဖယ္လိုက္တာခံလိုက္ရေတာ့ ေအးလာတာရယ္၊ က်ေနာ့္ကိုယ္ေပၚက ေရစက္ေတြ တေတာက္ေတာက္ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚ က်ေနတာရယ္ေၾကာင့္လား မသိဘူး အဲ့ဒီအစ္မႀကီး မ်က္ေတာင္ေလး ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ရင္း နိုးလာတယ္။

သူ႔ကိုမိုးထားတဲ့ က်ေနာ့္ကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး အင္မတန္ ထိတ္လန႔္သြားဟန္နဲ႔ မ်က္လုံးစုံမွိတ္ၿပီး ေၾကာက္လန႔္တၾကား ေအာ္ဟစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ က်ေနာ့္လက္ဖဝါးက အလိုလိုေနရင္း သူမပါးစပ္ကို ဆတ္ကနဲ လွမ္းပိတ္လိုက္မိေတာ့ အသံက ထြက္မလာပဲ တအုအုနဲ႔ မတိုးမက်ယ္ အသံေလာက္ပဲ ထြက္လာနိုင္ၿပီး မိုးသံေလသံေတြၾကားထဲ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ပထမေတာ့ ၁ မိနစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ သူ႔ကိုယ္သူ ဘာလုပ္မိမွန္းမသိတဲ့ အေနအထားနဲ႔ ကိုယ္ကိုတြန႔္လိမ္ရင္း ႐ုန္းထဖို႔ ႀကိဳးစားေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အေပၚမွာခြစီးၿပီး ဖိထားတဲ့ က်ေနာ့္အားကို မယွဥ္နိုင္ေတာ့ ၿငိမ္က်သြားေရာ။ ႐ုန္းလည္းမ႐ုန္းေတာ့ပဲ ျပဴးက်ယ္တဲ့ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ကို အံ့ၾသတႀကီး ပက္လက္ကေလး ေမာ့ၿပီးၾကည့္ရင္း က်ေနာ္ ဘယ္သူလည္းဆိုတာ မွတ္မိတဲ့ပုံစံ ေပၚလာတယ္။ သူ႔အခန္းထဲကို ေရာက္ေနၿပီး မီးလုံးဝါက်င့္က်င့္ေအာက္မွာ အကၤ်ီခၽြတ္ႀကီးနဲ႔ ခြစီးထားတာ ခံေနရတာကိုေတာ့ နားမလည္နိုင္ဟန္ေပါက္ေနတယ္။

႐ုတ္တရက္ က်ေနာ့္ေသြးေတြ ဖ်င္းကနဲ ျဖစ္လာၿပီး သူ႔ပါးစပ္ကို ဖိကပ္ထားတဲ့ လက္ဖဝါးကို ႐ုတ္လိုက္တယ္။ ဆက္တိုက္ဆိုသလိုပဲ သူ႔ရင္ကြဲအကၤ်ီ ႏွိပ္စိေလးေတြကို တေဖာက္ေဖာက္ျမည္ေအာင္ ဆြဲျဖဳတ္ပစ္လိုက္မိၿပီ။ ဟာလာဟင္းလင္း ျဖစ္သြားၿပီး ေအာက္မွာ ဘာမွမဝတ္ထားေတာ့ ဆူၿဖိဳးလြန္းတဲ့ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးက မီးေရာင္ေအာက္မွာ ဝင္းလက္ေနတာပဲ။ သာမန္ထက္ အတန္ငယ္ ပိုႀကီးေနတဲ့ နို႔ႀကီးေတြက ဝိုင္းစက္ေနၿပီး နို႔သီးေခါင္းညိဳညိဳႀကီးေတြက အျပင္ကို အေတာ္ထြက္ေနတာ သတိထားလိုက္မိတယ္။ ခါးက ေျပေလ်ာ့ေနတဲ့ ထမီေလးကိုလည္း ဆတ္ကနဲ ဆြဲခၽြတ္လိုက္တာ ျမန္လြန္းေတာ့ သူ႔ခင္မ်ာ ႐ုန္းကန္ဖို႔ေတာင္ မရလိုက္ရွာဘူး။

ေန႔လည္က အရက္ဝိုင္းမွာ အျမည္းေတြ လာလာခ်ေပးတုန္းက အရပ္ခပ္ျပတ္ျပတ္ေပမယ့္ နို႔ႀကီးႀကီး၊ ခါးသိမ္သိမ္၊ ဖင္ကားကားႀကီးနဲ႔ လုံးႀကီးေပါက္လွ အစ္မႀကီးပဲဆိုတာေတာ့ သတိထားမိတယ္။ အခုေလာက္ႀကီး ထြားလိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ မထင္ထားမိဘူး။ သူ႔ခင္မ်ာ ရင္တုန္ရလြန္းလို႔လားမသိဘူး ရင္ဘတ္ကေလးက နိမ့္ကာျမင့္ကာနဲ႔ အသက္ရွူျပင္းေနရွာတယ္။ က်ေနာ့္လက္ေတြက ဇိုးကနဲဇတ္ကနဲပဲ ထမီေတြ၊ အကၤ်ီေတြကို အတင္းဆြဲခၽြတ္ပစ္လိုက္တာကိုး။ ဝမ္းဗိုက္ရွပ္ရွပ္ကေလးမွာ မွဲ႕နီနီကေလးေတြ ၃-၄ လုံးေလာက္ ရွိေနတာကို သတိထားမိတယ္။ ေအာက္မွာေတာ့ မဲနက္ေနတဲ့ အေမႊးၾကမ္းၾကမ္းေတြက စမူဆာလို သုံးဖက္ခၽြန္ပုံစံနဲ႔။ အဲ့ဒီေအာက္မွာမွ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးက ျပဴစစႀကီး မီးေရာင္ေအာက္မွာ ထင္းေနတယ္။

သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးကို က်ေနာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ကိုင္တြယ္ပြတ္သပ္ေနတာကို ေတာင့္ေတာင့္ကေလးပဲ ခံေနရွာၿပီး မ႐ုန္းမကန္ရဲရွာဘူး။ လက္တစ္ဖက္က လက္ဖဝါးနဲ႔ အုပ္ကိုင္လို႔မွ မအုပ္မိေလာက္ေအာင္ ထြားက်ိဳင္းလြန္းလွတဲ့ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို တစ္လွည့္ဆီ ဆုပ္ကိုင္ေခ်မြေနသလို ေနာက္လက္တစ္ဖက္က ရွည္လ်ားၿပီး မာေတာင့္လြန္းေနတဲ့ က်ေနာ့္လိင္တံကို အရင္းကေနကိုင္ၿပီး အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးကို ဒစ္ထိပ္ဖူးနဲ႔ ပြတ္ဆြဲရင္း ကစားေနတာကို ခံေနရရွာတာကိုး။ ေန႔လည္က အစ္မႀကီးပုံစံနဲ႔ က်ေနာ့္ကို မူႏြဲ႕ႏြဲ႕လုပ္ျပၿပီး အရက္ေသာက္ေနတာကို ဆုံးမခဲ့တဲ့ အဲ့ဒီအသက္အစိတ္ေလာက္ရွိတဲ့ အစ္မႀကီးခင္မ်ာ အခု က်ေနာ့္လို ခ်ာတိတ္တစ္ေကာင္က သူ႔ကိုတက္ၿပီး အုပ္ဖို႔ျပင္ေနတာကို အလူးအလွိမ့္ခံေနရရွာၿပီ။ အစိနဲ႔ ထိပ္ဖူးကို ဖြဖြေလးဖိကပ္ထားၿပီး ေခ်ေပးလိုက္၊ အဖုတ္အေျမာင္းလိုက္ ပြတ္ေပးလိုက္၊ အဝတည့္တည့္ကိုေတ့ၿပီး ထိုးထည့္ေတာ့မလို ဟန္ျပင္ရင္း ေမႊေႏွာက္လိုက္ လုပ္ေပးလိုက္တာ နည္းနည္းၾကာလာေတာ့ အရည္ေတြ တေတာက္ေတာက္ ယိုက်လာၿပီဗ်။

“ဟင္း… အာ့.. အာ့.. အာ့”

ကေယာင္ကတမ္း ညည္းသံေလးေတြ သူမႏွုတ္ဖ်ားက ထြက္က်လာၿပီး က်ေနာ့္ကို ရွက္ဟန္မတူေတာ့ပဲ ရမၼက္လႊမ္းတဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႔ေတာင္ ၾကည့္လာစျပဳလာတယ္။ က်ေနာ္လည္း အခ်ိန္မဆြဲေတာ့ပဲ သူ႔ေပါင္ ၂ ေခ်ာင္းကို ဒူးနဲ႔ရင္ဘတ္ ကပ္မိေအာင္ အတင္းတြန္းတင္လိုက္ရင္း ဒူးေထာက္လိုက္တယ္။ သူ႔ဒေခါက္ေကြးႏွစ္ခုကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ တြန္းကိုင္ထားရင္း ေအာက္က အရည္ေတြစိုအိေနတဲ့ သူ႔အဖုတ္ဝတည့္တည့္ကို က်ေနာ့္လိင္တံနဲ႔ ေသခ်ာေတ့ရင္း ေရွ႕ကို အသာဖိခ်လိုက္တယ္။

“ရွီးးးး”

စီးကနဲပဲဗ်ာ။ ေကာင္းလိုက္တာ။ တစ္ခ်က္ထဲနဲ႔ အဆုံးထိေရာက္ေအာက္ ထိုးထည့္ပစ္လိုက္တာ နင့္ကနဲေနေအာင္ အရသာရွိသြားတယ္။

ဒီအစ္မႀကီးက အပ်ိဳစင္ေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူးထင္တယ္။ ဒီေလာက္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ မာတင္းၿပီး ထြားက်ိဳင္းလြန္းေနတဲ့ က်ေနာ့္လိင္တံႀကီးနဲ႔ ထည့္လိုက္တာ တစ္ခ်က္ထဲနဲ႔ အဆုံးထိ ေရာက္သြားတာကိုး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ပါးစပ္ကလည္း အာ့ကနဲေတာ့ တစ္ခ်က္ အသံထြက္လာတယ္။ အရည္ေတြ တအားရႊဲလြန္းလို႔ပဲ ဝင္သြားတာလားေတာ့ မသိဘူး။ သူ႔ကိုယ္လုံးကလည္း သာမန္မိန္းကေလးေတြလို ခပ္သြယ္သြယ္မဟုတ္ပဲ ေတာင့္ေတာင့္ထြားထြား ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ပဲလား မသိဘူး။ ၂ ခ်က္ ၃ ခ်က္ေလာက္ ဆြဲထုတ္ဆြဲသြင္း လုပ္ၿပီးတာနဲ႔ က်ေနာ္ ၾကမ္းလို႔ရသြားၿပီ။

အျပင္က မိုးသံေလသံေတြနဲ႔အတူ က်ေနာ့္ ေဆာင့္လိုးခ်က္ေတြကလည္း ေၾကာက္ခမန္းလိလိပဲဗ်။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ က်ေနာ္ အားနဲ႔ေဆာင့္ေဆာင့္လိုက္တိုင္း ေဖာင္းကားေနတဲ့ အဖုတ္ႀကီးေတာင္ ျပားကနဲျပားကနဲ ျဖစ္သြားတာကို ငုံ႔ၾကည့္လိုက္တိုင္း ျမင္ေနရတယ္။ လူက ခပ္ထြားထြားဆိုေတာ့ အဖုတ္ကလည္း အေတာ္စီးပိုင္လြန္းေနတယ္။ အိကနဲအိကနဲ ေဆာင့္ခ်လိုက္တိုင္း ခံစားေနရတဲ့ အရသာက က်ေနာ့္ကို အဆက္မျပတ္ ၾကမ္းပစ္ဖို႔ အားေပးေနသလိုပဲ။

၁၀ မိနစ္ေလာက္ ဆက္တိုက္ေဆာင့္လိုးေနရင္းက သူ႔မ်က္နာကို အေသအခ်ာ ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အင္မတန္ေက်နပ္ၿပီး ဖီးလ္တက္လာေနတာကို အလိုလို ရိပ္မိလိုက္တယ္။ ေဆာင့္ေနတာကို ခဏရပ္လိုက္ၿပီး လိင္တံကို ပလြတ္ကနဲေနေအာင္ ဆြဲထုတ္လိုက္ေတာ့ ဟာကနဲျဖစ္သြားတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို နားမလည္တဲ့ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ ေမာ့ၾကည့္လာတယ္။ ပက္လက္လွန္ အတင္းေကာ့ၿပီးခံေနတဲ့ သူမကို က်ေနာ္ ဆြဲထူလိုက္ၿပီး စကားတစ္ခြန္းမွမဆိုပဲ ေလးဖက္ေထာက္ၿပီး ဖင္ကုန္းတဲ့ ပိုေဇရွင္ရေအာင္ ကိုယ့္ဖာသာကို ျပင္ယူလိုက္တယ္။ ကုတင္ေခါင္းရင္း နံရံမွာကပ္ထားတဲ့ သစ္သားတန္းကေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ အားျပဳကိုင္ထားရင္း ခါးသိမ္သိမ္ေလးကို ေကြးေကာက္ၿပီး တင္ပါးကို ျပဴထြက္ေနေအာင္ ကုန္းေပးထားေတာ့မွ အေနာက္ဖက္မွာ က်ေနာ္ ဒူးမေဒါက္ပဲ၊ ဒူးေကြးၿပီး ခပ္ကုန္းကုန္း မတ္တပ္ရပ္လိုက္တယ္။ စြင့္ကားလြန္းတဲ့ တင္ပါးျဖဴေဖြးေဖြးႀကီးႏွစ္ျခမ္းကို ျဖဲရင္း အဖုတ္ထဲကို လိင္တံထိုးသြင္းလိုက္ေတာ့ ကုန္းထားတဲ့ သူမရဲ့ခါးေလးက ပိုေကြးသြားၿပီး အိကနဲ ညည္းသံေလး ထြက္လာတယ္။

က်ေနာ္က ပုခုံးေက်ာ္႐ုံေလး ဝဲက်ေနတဲ့ သူမ ဆံပင္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ေလးေတြကို ခပ္တင္းတင္း လွမ္းဆုပ္ၿပီး ျမင္းဇက္ႀကိဳးကိုင္သလို အေနာက္ဖက္ကို ဆြဲတင္းထားလိုက္တယ္။ အားေနတဲ့ လက္တစ္ဖက္က တြဲလဲျဖစ္ေနတဲ့ သူမနို႔ေတြအေပၚမွာ တစ္လွည့္စီ အုပ္ကိုင္ရင္း ခပ္ဆဆေလး အရွိန္တင္ၿပီး ေဆာင့္လိုးစျပဳတယ္။ ေဘာ္ဒီခပ္ေတာင့္ေတာင့္ ခါးသိမ္သိမ္ နို႔ႀကီးႀကီး ဖင္ႀကီးႀကီး အစ္မႀကီးတစ္ေယာက္ကို တက္ၿပီး စိတ္ရွိလိုက္ရွိ ေလးဖက္ေထာက္ လိုးေနရတာ ဘယ္ေလာက္အရသာရွိသလဲဆိုတာ အခု က်ေနာ္သိလိုက္ရၿပီ။ မိုးသံေလသံ ဆူညံညံေတြ ၾကားထဲမွာ သူ႔ခင္မ်ာလည္း အံႀကိတ္ၿပီး မခံနိုင္ရွာေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ့။

“အားးး.. ရွီး.. အင့္..အင့္”

ဆိုတဲ့ အသံေလးေတြကို စိတ္လႊတ္ကိုယ္လႊတ္ ေအာ္ျမည္စျပဳလာၿပီ။ က်ေနာ္လည္း အင္မတန္ဇိမ္ရွိလွတဲ့ တင္ပဆုံႀကီးကို ခြစီးၿပီး တက္လိုးေနရတာမို႔ ၾကာၾကာ မခံနိုင္လာေတာ့ဘူး။ အရမ္းက်င္ဆိမ့္ၿပီး ေကာင္းလာၿပီမို႔ ဆံပင္ေတြကို တအားဆြဲ၊ နို႔ႀကီးေတြကို တအားဆုပ္ေခ်ရင္း မီးပြင့္ထြက္မတတ္ တဖန္းဖန္း ေဆာင့္လိုးရင္း ဖင္ျဖဴျဖဴႀကီးထဲ သုတ္ရည္ေတြကို တဖ်င္းဖ်င္းနဲ႔ ပန္းထုတ္ပစ္လိုက္မိတယ္။

…………………………………………

မိုးေတြေလေတြက နည္းနည္းစဲသြားေပမယ့္ မိုးေပါက္က်သံေတြက တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ေတာ့ ျမည္ေနတုန္းပဲ။ ကုတင္ေပၚမွာ က်ေနာ္က ပက္လက္လွန္ၿပီး အေမာေျဖေနတယ္။ ရာသီဥတုက ေအးစက္ေနေပမယ့္ အားရပါးရ လိင္ဆက္ဆံပစ္လိုက္ရလို႔ က်ေနာ္ မခ်မ္းနိုင္ဘူး။ နာရီဝက္နီးပါး ဆက္တိုက္ၾကမ္းလိုက္ရလို႔ လူလည္း နည္းနည္းဟိုက္သြားတယ္။ က်ေနာ့္လက္ခ်က္မိသြားတဲ့ အစ္မႀကီးခင္မ်ာလည္း က်ေနာ္လည္း သုတ္ရည္ပန္းထုတ္ၿပီး လိင္တံအရင္းထိ ထိုးထည့္ထားရင္း ဖိခ်လိုက္ေရာ ဒူးေထာက္ၿပီး ေလးဖက္ကုန္းထားရာက ကုတင္ေပၚကို ေမွာက္လ်က္ကေလး ဝုန္းကနဲ ေခြက်သြားရွာတယ္။ နာရီဝက္ေလာက္ မာတင္းေနတဲ့ လိင္တံနဲ႔ အဆက္မျပတ္ အေဆာင့္လိုးခံလိုက္ရရွာေတာ့ ဘယ္ႏွစ္ခ်ီေလာက္ ၿပီးသြားမွန္းမသိပဲ ေမၽွာ့ေနရွာၿပီလို႔ ထင္တာပါပဲ။

က်ေနာ္ ခဏနားေနလိုက္တာ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ၾကာသြားေတာ့မွ အေမာေျပသလိုလို ျဖစ္သြားတယ္။ လူကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း အာသာမေျပေသးသလိုပဲ။ ပက္လက္လွန္ၿပီး မွိန္းေနရာကေန ဟိုအစ္မႀကီးကို သတိရလို႔ ေဘးကို ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေခြေခြကေလး က်ေနာ့္ေဘးမွာ အိပ္ရင္း သနားစရာမ်က္လုံးေလးနဲ႔ ရီေဝေဝ ေငးေနရွာတယ္။ အသိစိတ္တစ္ခ်က္ေလာက္ ဝင္သြားမိေတာ့ သနားစရာေကာင္းရွာတယ္လို႔ ေတြကနဲ ျဖစ္သြားေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္လုပ္သမၽွကို ေဒၚခင္ခ်ိဳေမေကာ ဒီအစ္မေကာ ဘာျဖစ္လို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ မျငင္းဆန္ မ႐ုန္းကန္ၾကတာကေတာ့ နည္းနည္း ထူးဆန္းေနသလားလို႔။

နဖူးေပၚ ဝဲက်ေနတဲ့ သူမရဲ့ ဆံႏြယ္မၽွင္ေလးေတြကို သပ္တင္ေပးရင္း ေစာင္အပါးေလးလႊမ္းထားတဲ့ သူ႔ကိုယ္လုံးကို အတင္းဆြဲဖက္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ ရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းကေလး တိုးေခြ႕လာၿပီး ၿငိမ္က်သြားရွာတယ္။ ေမႊးေတးေတး အနံ့ယဥ္ယဥ္ကေလးရေနတဲ့ ဆံႏြယ္ေတြကို တစ္ခ်က္နမ္းရွိုက္လိုက္ရင္း ေစာင္ပါးေလးေအာက္က နို႔ႀကီးေတြကို လၽွိုၿပီး ႏွိုက္လိုက္မိတယ္။ ဆတ္ကနဲ တုန္တက္သြားၿပီး အသနားခံေနတဲ့ မ်က္လုံးေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ရင္ခြင္ထဲကေန ေမာ့ၾကည့္လာေပမယ့္ ေစာင္ကို ဆတ္ကနဲခြာခ်လိုက္ရင္း မာတင္းေတာင္မတ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ လိင္တံအေပၚ သူ႔လက္ကေလး တင္ေပးလိုက္တယ္။

ခြင့္လႊတ္ပါ အစ္မႀကီးရယ္..။ က်ေနာ္ဟာ လူစိတ္ေပ်ာက္ေနတဲ့ လိင္သရဲတစ္ေကာင္ပါ..။ က်ေနာ္ မလုပ္ခ်င္ေပမယ့္ ဒီညေတာ့ အစ္မကို ေမၽွာ့သြားေအာင္ မထနိုင္ေအာင္ အားရပါးရ လိုးပစ္လိုက္ဖို႔ ဘာမွန္းမသိတဲ့ လူနီႀကီးရဲ့ ေစခိုင္းမွုအရ က်ေနာ္ အနိုင္အထက္ျပဳရပါေတာ့မယ္… လို႔ စိတ္ထဲက ေတာင္းပန္ရင္း သူမနို႔တစ္လုံးကို ငုံခဲၿပီး စို႔လိုက္ေတာ့ သူမလက္ေတြက က်ေနာ့္ဆံပင္ေတြကို ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း ဟင္းကနဲ သက္ျပင္းေမာေလးခ်လိုက္တာကို ၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားလိုက္ရေသးတယ္။ မိုးေတြက တေဝါေဝါနဲ႔ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္သည္းလာျပန္ၿပီ။ မိုးေတြေလေတြနဲ႔အတူ ေဟာ့ဒီအခန္းေလးထဲမွာ အခ်စ္လၽွပ္စီးေတြျပက္၊ အခ်စ္မိုးႀကိဳးေတြ တၿခိမ္းၿခိမ္း ပစ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ ေသခ်ာတယ္ဗ်ာ။…(ပထမပိုင္း ၿပီးပါၿပီ)