ကျွန်တော်နဲ့ အန်တီဝင်နီ(ဒုတိယပိုင်း)

Unicode

လမ်းမှာ နေက တော်တော်ပူတာဗျ။ မနက်ခင်း ၁ဝ နာရီလောက်ရှိပြီဆိုတော့ ကျနော့်မှာ စက်ဘီးနင်းရင်း ချွေးတွေတော်တော်ပျံလာတာဗျ။ ယူကလစ်ဝင်းထဲရောက်တော့မှ အမောပြေတော့တယ်။ လေကတဖြူးဖြူး၊ သစ်ပင်တွေက နေပျောက်မထိုးတော့ အေးစိမ့်နေတဲ့အပြင် ယူကလစ်ရွက်အနံ့ယဉ်ယဉ်လေးတွေရတော့ စိတ်ကိုကြည်လင်ပြီး နေလို့ကောင်းသွားတယ်။ အန်တီဝင်နီတို့ခြံဝင်းထဲ ဝင်သွားတော့ ထုံးစံအတိုင်း တိတ်ဆိတ်ပြီး သစ်ရွက်လေတိုးသံ တရွှီးရွှီးကလွဲလို့ ဘာအသံမှမကြားရဘူး။ 

တိုက်ပုလေးရဲ့ ဆင်ဝင်အောက်မှာ ကျနော့်ပြိုင်ဘီးလေးကို ထောင်ထားခဲ့ပြီး အိမ်ထဲဝင်သွားတော့ ဧည့်ခန်းထဲမှာ အန်တီလေးကို မတွေ့ဘူး။ ကျနော့်ဂစ်တာအိပ်ကို အသံမမြည်အောင် အသာလေး ဧည့်ခန်းထောင့်မှာထောင်လိုက်ပြီး ဘယ်များရောက်နေလဲ ငါ့ချစ်ချစ်ဆရာမလေးဆိုပြီး ဟိုကြည့်ဒီကြည့်လုပ်ရင်း ရင်ခုန်လာတယ်။ မနေ့က မြင်ကွင်းတွေက အခုထိ မျက်စိထဲက မထွက်ဘူး။ ဟိုဆက်တီစားပွဲလေးပေါ်မှာ ကျနော့်အန်တီလေးကို ကျနော်တွယ်ခဲ့တာ။ ဒီပီယာနိုကြီးရှေ့မှာ သူ့ကို ကျနော်ဖက်နမ်းလိုက်တာ..။ အဲ့လိုတွေတွေးရင်း အောက်ကညီတော်မောင်က ငေါက်တောက်တောက်လေးဖြစ်ပြီး ထလာပြန်တယ်။ ဟီးဟီး.. သိတယ်မလား ချာတိတ်လေးဆိုတော့ မရဘူး။ သန်တယ် မြန်တယ်လေ။

အသံလုံးဝမပေးပဲ တိတ်တိတ်လေးနေပြီး အန်တီလေးအခန်းဝကို သွားချောင်းလိုက်တယ်။ မတွေ့ဘူးဗျ။ သန့်ပြန့်နေတဲ့ အိပ်ယာဖြူဖြူလေးပေါ်မှာ ဘယ်သူမှမရှိဘူး။ မနေ့က ကုတင်ဇောင်းပေါ်မှာ ကျနော် ကောင်းဘွိုင်တစ်ယောက်လို မြင်းစီးခဲ့တာ တွေးမိသွားလို့ အာခေါင်တွေတောင် ခြောက်သလိုလိုဖြစ်ပြီး ရေငတ်လာတယ်။ ဒါနဲ့ မီးဖိုခန်းဖက် အသာလေး ဆက်လျှောက်လာတော့ ရေချိုးခန်းထဲက တဗွမ်းဗွမ်း ရေကျသံတွေကြားလိုက်ရတော့ ပြုံးမိတယ်။ ဟိဟိ… ဆရာမလေးနေမှာ.. အသာလေးကပ်သွားတော့ ရေချိုးခန်းတံခါးက စေ့ရုံစေ့ထားတာဗျ။ ကျနော့်သွေးတွေ ပွက်ပွက်ဆူလာပြန်တယ်။ ဖူးးးးးးးးးး … ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဘာလုပ်လိုက်မှန်းမသိခင် ရေချိုးခန်းတံခါးကို ဆွဲဖွင့်ပြီး အော်ပစ်လိုက်တယ်။

“ဝုန်း !! အန်တီလေးးးးးးးးးး !! အိုးးးးးးးး”

မြင်ကွင်းကိုကြည့်ပြီး ကျနော် မှင်တက်နေမိတယ်။ သွားရောဗျာ.. အန်တီလေးမဟုတ်ဘူး။ မနေ့ကတွေ့တဲ့ အန်တီလေးသူငယ်ချင်းဆိုတဲ့ အမျိုးသမီး။ ရေချိုးခန်းတံခါးဝဖက် မျက်နှာမူပြီး ဒူးထောက်ပြီး ဆပ်ပြာတိုက်နေတာ။ ထမီကို ရင်မလျားထားဘူး၊ ခါးလောက်အထိပဲ ပတ်ထားတော့ အပေါ်ပိုင်းက ဟင်းလင်းကြီး…။ နို့ကြီးနှစ်လုံး ညိုစိမ့်စိမ့်နဲ့ ဆပ်ပြာတွေတိုက်ထားတော့ ဖြူဖြူအမြုပ်တွေကြားထဲ ထင်းထင်းကြီး မြင်နေရတယ်။ တော်တော့်ကိုထွားတဲ့ နို့ကြီးတွေဗျာ။ မျက်နှာလွဲလို့မရအောင်ကို ဆွဲဆောင်မှုရှိလွန်းတယ်။ ခေါင်းလျှော်ထားတော့ ဆံပင်တွေစိုကပ်ပြီး ပုခုံးပေါ်မှာ အထွေးလိုက်ကလေး ဖြစ်နေတယ်။ အောက်က ပေါင်တန်တုတ်တုတ်ကြီးတွေက ရေစိုထမီအောက်မှာ ထင်းပြီး တင်းတင်းရင်းရင်း ဖြစ်နေတယ်။ 

အသားက နဂိုက ညိုတိုတိုလေးဆိုတော့ ရေစိုအလှနဲ့ အင်မတန်ကြည့်ကောင်းလွန်းလို့ ကျနော် ၁ဝ စက္ကန့်လောက် ငေးကြည့်နေရင်း သတိဝင်လာလို့

“ကန်တော့အစ်မ.. ကန်တော့”

လို့အော်ပြီး တံခါးပြန်ပိတ်ပေးလိုက်ပြီး ဧည့်ခန်းကို ထွက်ပြေးလာခဲ့တယ်။ တကယ့်သောက်ဂွဗျာ..။ ကျနော့်ညီလေးက တွယ်ရတော့မလားဆိုပြီး မာတောင့်နေတော့ ဂျင်းပန်အောက်မှာ ဖောင်းကားနေတာ မြင်သွားပြီလား မသိဘူး။ ဒီလိုသာဆို ကျနော်နဲ့ အန်တီလေးတို့ ဘာတွေဖြစ်တယ်ဆိုတာ အဲ့ဒီအမျိုးသမီး သိသွားလောက်ပြီ။ ဒုက္ခပါပဲဆိုပြီး ခုနကဖြစ်နေတဲ့ တက်ကြွမှုတွေ ပျောက်သွားပြီး ရှက်စိတ်တွေ ဖုံးလာတယ်။ အန်တီလေးကလည်း ဘယ်သွားနေမှန်း မသိပါဘူးဗျာ။ ဧည့်ခန်းထဲ မနေရဲတော့လို့ အိမ်ရှေ့ဆင်ဝင်အောက် ထွက်လာပြီး စီးကရက်တစ်လိပ် ဖွာနေမိတယ်။ မိနစ် ၂ဝ လောက်ကြာတော့..

“ဟေး မောင်လေး!! အိမ်ထဲဝင်ပါဟ..၊ မဝင်နီ မြို့ထဲသွားတယ်လေ..၊ လာပါ.. ခဏနေရင် ပြန်လာတော့မှာ..”

ဆိုပြီး အော်သံကြားတော့ လှည့်ကြည့်မိတော့… စွပ်ကျယ်အဖြူပျော့ပျော့ ဝတ်ထားပြီး ဆံပင်ဖားလျားချထားတဲ့ ခုနက အမျိုးသမီးဗျ။ အိမ်အဝမှာ ရပ်နေတာ…။ ဝတ်ထားတာက ပါးလျလွန်းတော့ အောက်က ဘရာအနီရဲရဲကို မြင်နေရတယ်။ ရင်သားတွေက ကြီးလွန်းတာကြောင့်လား မသိဘူး တအားစူထွက်နေသလိုပဲ။

“ဟုတ် အစ်မ”

ဆိုပြီး သူ့ပြုံးစိစိမျက်နှာကို သေချာမကြည့်ပဲ အိမ်ထဲလိုက်ဝင်မိတယ်။ ကျနော့်ကို ကျောပေးလိုက်တော့မှ သူ့နောက်ပိုင်းကို သေချာမြင်ရတယ်။ ခါးက ၂၁ လောက်ပဲရှိမယ်ထင်တယ်။ ကျင်ကျင်လေးသိမ်နေပြီး အောက်ပိုင်းကို ကားထွက်သွားတဲ့ အိုးကြီးက အယ်ထွက်နေတာ။ လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း တုန်တုန်တက်သွားတယ်။ အင်း… မဖြစ်သေးပါဘူးဆိုပြီး အကြည့်ကို လွှဲပစ်လိုက်ရတယ်။

အိမ်ထဲရောက်တော့ မတည်မငြိမ်ဖြစ်နေတဲ့ စိတ်ကိုထိန်းရင်း ဂစ်တာအိတ်အပြင်ဖက်က ဇစ်ကို ဆွဲဖွင့်ပြီး နုတ်စ်စာရွက်တွေထုတ်ပြီး ဟိုလှန်ဒီလှန် လုပ်နေလိုက်တယ်။ ဟိုအစ်မကြီးကတော့ သူ့အိပ်ခန်းထဲဝင်သွားတာ ပြန်ထွက်မလာတော့ဘူး။ ခဏလောက်ကြာတော့ အန်တီဝင်နီလေး အပြင်ကနေ စက်ဘီးလေးနဲ့ ခြံထဲဝင်လာတာ မြင်လိုက်ရတယ်။ ဆင်ဝင်အောက်မှာ စက်ဘီးလေးကိုထောင်ပြီး အိမ်ထဲဝင်လာပြီး ပြုံးစိစိနဲ့

“ဖိုးသက်!! ဒီနေ့ သင်တန်းမရှိဘူးလေ..။ ဘာလာလုပ်တာလဲ”

လို့ မချိုမချဉ်မျက်နှာပေးနဲ့ မေးတယ်။ အန်တီလေးကို အုပ်ချင်လို့ လာတာလေလို့ ဖြေချင်နေတာ ပါးစပ်ကို ယားနေတာပဲ အဟီး ..။ ဒါပေမယ့် ဟိုအစ်မကြီးကြားမှာစိုးလို့ ခပ်တည်တည်နဲ့ 

“အာ.. ဆရာမကို ဂစ်တာတီးပြမလို့ လာတာဗျ”

လို့ ပြောလိုက်ရတယ်။ အန်တီဝင်နီက..

“မြို့ထဲမှာ စာအုပ်သွားဝယ်တာဟ..”

လို့ပြောရင်း စာအုပ်ထည့်လာတဲ့ စက္ကူအိတ်ကို ဆက်တီစားပွဲပေါ် ပစ်တင်လိုက်ရင်း ကျနော်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ ဝင်ထိုင်ရင်း “ကဲ.. လုပ်စမ်းပါဦး၊ အမောပြေ တစ်ပုဒ်လောက် တီးပြပါ”

လို့ ပြောလာတော့ ကျနော်လည်း အိတ်ထဲက ဂစ်တာကို ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။ နီညိုရောင် ကျနော့်စပိန်ဂစ်တာလေးကို ကြည့်ပြီး..

“ဟ!! ဂစ်တာလေးက လှလိုက်တာ”

လို့ အံ့သြတကြီး ရေရွတ်တယ်။ Rosewood: နဲ့ လုပ်ထားပြီး နိုင်လွန်ကြိုးတပ်ထားတဲ့ ကျနော့်ဂစ်တာလေးကို ဘယ်ဖက်ပေါင်ပေါ်တင်ပြီး ခါးကိုမတ်မတ်ထားပြီး ကိုင်လိုက်တယ်။

“ဆရာမ.. နားထောင်နော်”

ဆိုပြီး.. ကျနော့်လက်ချောင်းတွေကို အသာအယာလေး ပြေးလွှားရင်း တီးခတ်လိုက်တော့… ကြည်လင်တဲ့ သံစဉ်လေးတွေ ထွက်ကျလာတယ်။ မှင်တက်နေတဲ့ မျက်လုံးလေးနဲ့ ကျနော့်လက်ချောင်းတွေ ပြေးလွှားနေတာကို ငေးနေတယ်။ ဆရာမလေး ကျနော့်ကို ဒေါသထွက်ပြီး ပေါက်ကွဲခဲ့တဲ့ သီချင်းကို ကျနော်တီးလိုက်တာကိုးဗျ။ မှတ်မိတယ်မလား Cannon in D: ဆိုတဲ့သီချင်း။

ဆရာမလေးတို့ ပီယာနိုနဲ့ လက်ဆယ်ချောင်းလုံး ပြေးလွှားပြီး တီးခတ်ရတဲ့ အဲ့ဒီသီချင်းကို အခုကျနော်က စပိန်ဂစ်တာနဲ့ ညာလက်ချောင်း ၄ ချောင်းထဲနဲ့ picking: လုပ်ပြီး တီးပြနေတော့ သူအံ့သြပြီး နားထောင်နေတာပေါ့။ သီချင်းဆုံးသွားတော့ လက်ခုပ်လေးတီးပြီး..

“မိုက်တယ် မိုက်တယ်”

လို့ ရယ်မောရင်း အားပေးတယ်။

“ဖိုးသက်… ဒီသီချင်းကို ပီယာနိုကနေ ဂစ်တာနဲ့ တီးလို့ရအောင် ကိုယ့်ဖာသာ ပြန် arrange: လုပ်ထားတာလား”

“အဟိ!! ဆရာမက အထင်ကြီးနေသေးတယ်.. ဟုတ်ဝူးဗျ..။ မနှစ်က ကျနော်တို့မြို့လေးရဲ့ တစ်ခုတည်းသော ဟိုတယ်မှာ အလည်လာတဲ့ နိုင်ငံခြားသားတစ်ယောက်နဲ့ တွေ့တယ်..။ သူ့နာမည်က မွန်တီတဲ့ အီတလီက..။ ကျနော် classical: ဂစ်တာလည်း တီးတယ်ဆိုလို့ ဒီသီချင်းကို နုတ်စ်ချရေးပေးသွားတာ..။ နုတ်စ်ကိုကြည့်လေ.. သူ့လက်ရေးနဲ့ သူ့လက်မှတ်တောင်ပါသေး..”

“ဪ.. ဒီလိုလား..။ မသိပါဘူး.. ကျုပ်က ရှင့်ကို အထင်ကြီးသွားတာ.. ဟာဟ..”

ဆိုပြီး ဆရာမလေး ပြုံးနေတယ်။ အဲ့လို နှစ်ယောက်သား သာမန်လူတွေ စိတ်မဝင်စားလောက်တဲ့ မြူးဇစ်အကြောင်းတွေ ရောက်တတ်ရာရာ ပြောနေကြရင်း လောကကြီးကို မေ့နေကြတာပေါ့လေ။ သိတယ်မလား လောကမှာ ဝါသနာတူ ဘာသာစကားတူတဲ့ ချစ်သူရတယ်ဆိုတာ ဘယ်လောက်ကံကောင်းသလဲ။ တော်တော်လေးကြာတော့မှ အန်တီလေးရဲ့ သူငယ်ချင်းက အနောက်ခန်းထဲကနေ အော်လိုက်တာ ကြားရတယ်။

“ဟေး!! ဟိုဆရာမနဲ့ တပည့်လေး.. ထမင်းစားကြရအောင် ကြွတော်မူပါ”

တဲ့။ အဲ့တော့မှ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်လည်း ဗိုက်ဆာရမှန်း သတိရလို့ ရပ်တော့တယ်ဗျ။ ထမင်းစားဖို့ မီးဖိုချောင်ကို တူတူထသွားရင်းနဲ့ ဧည့်ခန်းနဲ့ မီးဖိုချောင် အကူး လမ်းကြားလေးထဲလည်းရောက်ရော အရှေ့ကလျှောက်နေတဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ တင်ပါးဝိုင်းဝိုင်းလေးကိုကြည့်ပြီး စိတ်ယားလွန်းလို့ လှမ်းကိုင်ပြီး ဖျစ်ညှစ်လိုက်မိတော့.. ကျနော့်ဖက်ကို ဖတ်ကနဲ လှည့်လာပြီး… ကျနော့်နှုတ်ခမ်းကို ပြွတ်ကနဲ စုပ်လာတယ်။ ချက်ချင်းပြန်ခွာသွားပြီး .. 

“ကလေးလေး.. သူများကို မရိုးမရွဖြစ်အောင် မလုပ်ပေးနဲ့။ သူငယ်ချင်း ရှိနေတာနော်… ဟွန်း”

ဆိုပြီး အပျိုပေါက်မလေးလို မီးဖိုခန်းထဲ ပြေးထွက်သွားရောဗျ။ ထမင်းဝိုင်းမှာ ၃ ယောက်သား အတူထိုင်ပြီး စားသောက်ကြရင်း ကျနော့်ကို အန်တီလေးက မိတ်ဆက်ပေးတယ်။

“ဒါ ဆရာမရဲ့သူငယ်ချင်း မညိုညိုအောင်တဲ့ ဖိုးသက်..”

“ဟုတ်ကဲ့ဗျ..” (စိတ်ထဲကနေတော့ မချိုချိုအောင် မဟုတ်ဘူးလားလို့ပြောရင်း ရယ်ချင်လာလို့ ထမင်းသီးမလိုတောင် ဖြစ်သွားတယ်)

မညိုညိုက ထုံးစံအတိုင်း ပြုံးစိစိနဲ့ ခေါင်းငြိမ့်ပြတယ်။ ခုနက စွပ်ကျယ်လေးပဲ ဝတ်ထားရာက အခု ရှပ်ဖားဖားကြီးအပေါ်က ထပ်ဝတ်ထားတာ သတိထားမိတယ်။ စားသောက်ရင်းနဲ့ ရုတ်တရက် ကျနော် ထမင်းနှင်သလိုတောင် ဖြစ်သွားတယ်။ ဘာဖြစ်ရမတုန်း .. ကျနော့်ဆရာမလေးပေါ့..။ ထမင်းစားပွဲမှာ တူတူထိုင်နေရင်း မျက်နှာချင်းဆိုင်ထားတာ၊ စားပွဲအောက်ကနေ သူ့ခြေဖဝါးနဲ့ ကျနော့်ညီလေးကို လာပွတ်နေတာဗျ။ ကျနော့်မှာ ချက်ချင်း မျက်နှာတွေ နီရဲတက်လာတယ်။ ဟို မညိုညိုရှိနေတာကို သက်သက်မဲ့ ကျနော့်ကို စနေတာလေ။ ကျနော်သိတယ် ကျနော့်ဆရာမလေး ထမင်းမဆာဘူး စားသာစားနေတာ.. သူဘာဆာနေလဲဆိုတာ ကျနော်ရိပ်မိတယ်။ နေရခက်လိုက်တာဗျာ။

လှမ်းပြီး ဆရာမလေးကို ကြည့်လိုက်တော့ အကြည့်နဲ့တင် ပြာကျသွားမယ်။ တော်တော်လေး စိတ်ထနေပုံရတယ်။ သူ့မျက်နှာလေးလည်း ပန်းရောင်သမ်းနေတယ်။

“ကဲ.. ငါတော့ပြီးပြီ..။ နင်တိုနှစ်ယောက်ကလည်း မဆာကြဘူးလား မသိဘူး..။ ဘာမှ ဟုတ်တိပတ်တိ မစားကြဘူး…”

မညိုညိုက အဲ့လိုပြောပြီး သူ့ထမင်းပန်းကန်ကို ဆေးကြောနေတယ်။ ဆေးကြောပြီးမှ ခေါက်ပက်လက်ကုလားထိုင်လေးကို မ၊ စာအုပ်ထူထူတစ်အုပ်ကို ဂျိုင်းကြားညှပ်ပြီး မီးဖိုချောင်ကနေ ခြံအနောက်ဖက်ကို ဆင်းသွားတယ်။

ထမင်းစားပွဲအောက်ကနေ ခြေဖဝါးလေးနဲ့ ကျနော့်ညီလေးကို ကလိနေရာကနေရပ်ပြီး ရယ်ကျဲကျဲ မျက်နှာလေးလုပ်ရင်း ဆရာမလေး ထလိုက်ပြီး ဘေစင်မှာ ပန်းကန်တွေ ဆေးနေတယ်။ ဘေစင်နဲ့ ကပ်လျက်က ခြံအနောက်ဖက်ကို မြင်နေရတဲ့ ပြူတင်းပေါက်ဗျ။ ပြူတင်းပေါက်ဖက် မျက်နှာမူ၊ ကျနော့်ကို ကျောပေးထားရင်း ဆပ်ပြာအမြုပ်တွေနဲ့ ပြည့်နေတဲ့ ဘေစင်ထဲ လက်နှိုက်ပြီး ဆေးကြောနေတဲ့ သူမအနားကို ကပ်ပြီး ရပ်လိုက်တော့ ကျနော်ကပ်လာတာ သိတယ်ဗျ။

“ရှူး.. ကလေးလေး.. မဆိုးနဲ့ကွာ..။ ဟိုးမှာ ညိုညိုရှိနေတာ.. မြင်တယ်နော်..”

ဆိုပြီး စိတ်လှုပ်ရှားနေတဲ့ အသံလေးနဲ့ လှည့်မကြည့်ပဲ တိုးတိုးလေးပြောတယ်..။ ကျနော်လည်း အနောက်ကနေ သူ့ပုခုံးပေါ်ကကျော်ပြီး ခြံထဲကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မညိုညိုကို အရိပ်ကောင်းတဲ့ နောက်ဖေးခြံဝိုင်းထဲမှာ ပက်လက်ကုလားထိုင်လေးခင်းပြီး စာဖတ်နေတာကို မြင်နေရတယ်။ ကျနော်တို့ရှိနေတဲ့ မီးဖိုချောင်ဖက်ကို လုံးဝမကြည့်ပဲ စာအုပ်ထဲ စိတ်ဝင်စားနေတာတွေ့တော့ ဘာမှအသံမပေးပဲ အန်တီလေးဂျိုင်းနှစ်ဖက်အောက်ကနေ လျှိုပြီး နို့နှစ်လုံးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်လိုက်ပြီး တီရှပ်အပေါ်ကနေ ခပ်ရွရွလေး ချေပေးလိုက်တော့ အသာလေး ငြိမ်ခံနေတယ်။ 

အနောက်ကနေ ရပ်ထားတာဆိုတော့ ကျနော့်ဒူးကို နည်းနည်းလောက် ကွေးလိုက်တာနဲ့ သူ့အိုးနဲ့ ကျနော့်ညီလေးနဲ့ ကွက်တိထောက်ထားမိတော့ မသိမသာလေး ဆောင့်ပေးလိုက်တယ်။ အသက်ရှူသံလေး နည်းနည်းပြင်းလာတယ်။ သူမလက်နှစ်ဖက်လုံးက ပန်းကန်တွေကို ဆက်မဆေးတော့ပဲ ဆပ်ပြာမြုပ်တွေကို ဆော့နေပြီ။ ကျနော်လည်း အချိန်သိပ်မဆွဲတော့ပဲ ခပ်သွက်သွက် လှုပ်ရှားလိုက်တယ်။ အင်္ကျီအောက် လက်နှိုက်လိုက်ပြီး အန်တီလေးရဲ့ ဘရာလေးကို အောက်ကို နည်းနည်းလျှောချလိုက်တယ်။ နို့ကြီးနှစ်လုံးရဲ့ အိစက်စက် အထိအတွေ့ကို သေချာခံစားရင်း ကိုင်ပြီးဆော့ကစားပေးနေလိုက်ရင်း နို့သီးခေါင်းစူစူလေးတွေကိုလည်း စိတ်ရှိလက်ရှိ ချေပေးလိုက်တော့ အဟင်းး ဟင်းးးး ဆိုပြီး ညည်းသံထွက်စပြုလာတယ်။ 

ထမီကို အသာလေးဆွဲဖြေပြီး ဂွင်းလုံးချွတ်ချလိုက်တော့ ထမီအနီရောင်လေးခင်မျာ ကြမ်းပြင်ပေါ်ပုံကျသွားပြီး ပင်တီအနက်ကလေးပေါ်လာတယ်။ ဆက်တိုက်ဆိုသလိုပဲ အဲ့ဒီပင်တီလေးကို ကျနော် လက်နှစ်ဖက်နဲ့ လျှောချပြီး ချွတ်လိုက်တော့ တင်းပြောင်နေတဲ့ ဖင်သားဖွေးဖွေးကြီး။ ကျနော့်ဂျင်းပန်ကို ကြယ်သီးဖြုတ်ပြီး အတွင်းခံရော ဂျင်းပန်ပါ ဒူးခေါင်းလောက်အထိ လျှောချလိုက်တယ်။ ကျနော် ဘာလုပ်တော့မယ်ဆိုတာ သိနေလို့လားမသိဘူး။ အန်တီဝင်နီက လှည့်မကြည့်ပဲ အနောက်ကို နည်းနည်းဆုတ်ပြီး ဘေစင်ပေါ် လက်ထောက်လိုက်ရင်း တင်ပါးကို ကော့ထားပေးလာတယ်။

တင်ပါးကြီးနှစ်လုံး ကော့တက်လာတာကို ကျနော် ဒူးထောက်ပြီး ထိုင်ချလိုက်ရင်း လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲဖြဲလိုက်တော့ စောက်ဖုတ်ထူအန်းအန်းကြီး နှစ်ခြမ်းကို မြင်လိုက်ရတယ်။ အရည်တွေတောင် တော်တော်စိုစပြုနေပြီ။ လက်ခလယ်နဲ့ စိုစိစိစောက်ဖုတ်ကြီးထဲ ထိုးထည့်ရင်း မွှေပေးလိုက်တော့ … ဖင်ကြီးတစ်ခုလုံး ခါထွက်သွားတယ်။ ဆရာမအပျိုကြီးခင်မျာ တော်တော်လေး ခံချင်နေရှာတယ်ဆိုတာ စားပွဲအောက်ကနေ ကျနော့်ကို ခြေဖဝါးနဲ့ လာပွတ်ကတည်းက သိသာနေတယ်လေ။ ၃-၄ မိနစ်လောက် မွှေပေးနေတာ သူစောက်ဖုတ်ထဲကအရည်တွေက ပေါင်ဖြူဖြူလေးတလျှောက် စီးကျစပြုလာတယ်။ ဆရာမလေးကိုယ်တိုင်ခင်မျာလည်း တရှီးးးရှီးးးးနဲ့ တိုးတိုးလေး ညည်းတာစိပ်လာပြီ။

“ဟင်းးးးး !! ဟင်းးးး!! လုပ်တော့.. လုပ်တော့… မြန်မြန်”

ဆိုပြီး အံကြိတ်ပြီး ကျနော့်ကို လှည့်မကြည့်ပဲ ပြောလာတယ်။ ကျနော်လည်း ဒူးထောက်နေရာကနေ မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီး ညာလက်က ကျနော့်မာတင်းနေဆဲ ညီလေးကို အရင်းကနေကိုင်၊ ဘယ်လက်နဲ့ ဆရာမဖင်ဖွေးဖွေးကြီးကိုဖြဲပြီး စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးထဲ တေ့ပြီး အရှေ့ကို ဆောင့်တွန်းလိုက်တော့.. စီးပိုင်ပိုင်နဲ့ ဝင်သွားတယ်။ ဟားးးးးးးးးးးးး….. ကောင်းလိုက်တဲ့ အရသာဗျာ။ 

ဆရာမလေးရဲ့ခါးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ပြီး ခပ်ဆဆ စမ်းပြီး ဆောင့်ကြည့်တယ်။ ဆောင့်လိုက်တိုင်း သူမတင်ပါးအိစက်စက်ကြီးကို ကျနော့်ဆီးခုံနဲ့ သွားသွားရိုက်မိတာကိုက အရသာဗျ။ အရှိန်ရလာတာနဲ့အမျှ ကျနော့်ဆောင့်ချက်တွေက တော်တော်လေး ပြင်းထန်လာတယ်။ မီးဖိုချောင်လေးထဲမှာ တင်ပါးနဲ့ဆီးခုံ ဆောင့်မိလို့ တဖတ်ဖတ် မြည်သံရယ်၊ ကျနော့်မာန်သွင်းတဲ့အသံ တအင်းအင်းရယ်၊ ဆရာမလေးရဲ့ အံကြိတ်ပါးစပ်ပိတ်ထားတဲ့ကြားက တချက်တချက် ထွက်လာတဲ့ မပီမသ ညည်းသံလေးရယ် ရောထွေးနေတာပေါ့ဗျာ။’

ပန်းကန်ဆေးတဲ့ ဘေစင်ပေါ်လက်ထောက်၊ ဖင်ကို အနောက်ကို ကော့ထားပေးတဲ့ အန်တီလေးကို မတ်တပ်ရပ်ပြီး အနောက်ကနေ လိုးနေရတာ လုံးဝစိတ်ကို ကြွလာစေတယ်ဗျာ။ ခြံဝင်းထဲ ပက်လက်ကုလားထိုင်ပေါ်မှာ စာဖတ်နေတဲ့ မညိုညိုကို တချက်တချက် ပြူတင်းပေါက်ကနေ လှမ်းလှမ်းကြည့်ရသေးတယ်။ တော်ကြာ ရုတ်တရက်ကြီး မီးဖိုချောင်ထဲဝင်လာမှ အခုလိုပုံစံကြီးနဲ့ ပက်ပင်းကြီးတိုးလို့ကတော့ သောက်ဂွကြီးလေ။ ဒါပေမယ့် အဲ့ဒီလိုမျိုး ခိုးကြောင်ခိုးဝှက် ရင်တထိတ်ထိတ်နဲ့ လိုးနေရတာကိုက ရင်တလှပ်လှပ်နဲ့ ပိုဖီးလ်လာစေသလိုပဲဗျ။ ခိုးစားရတဲ့ သစ်သီးဟာ ပိုချိုတယ်လို့ ဆိုရိုးရှိသလိုပေါ့။ အခုပဲကြည့်လေ.. ကျနော့်ဆရာမလေးကို မလုပ်ခင်က သူကိုယ်တိုင် စိတ်ကြွနေရက်နဲ့ လူမိမှာကြောက်နေတော့ တုန်တုန်ယင်ယင် ဖြစ်နေတာ..။ အခုတော့ အသံထွက် ညည်းလာရုံတင်မကဘူး သူ့ခါးကျင်ကျင်လေးကို စုံကိုင်ပြီး ဆောင့်နေတဲ့ ကျနော့်လက်ကိုပါ နောက်ပြန်လှမ်းကိုင်ပြီး အားပေးသလို ဖြစ်ညှစ်လာတယ်။ အော်သံတွေ ပိုပိုကျယ်လာတယ်။ တော်သေးတာက မညိုညိုထိုင်နေတဲ့နေရာက မီးဖိုချောင်နဲ့ တော်တော်လေး လှမ်းနေလို့။

“ရှီးးးး !! ရှီးးးး!! ကလေးလေးးးး!! မရပ်နဲ့တော့နော် မရပ်နဲ့တော့!! အဟင်းးးးးး ဟင်းးးးးးး!!”

အဲ့လိုအော်သံတွေ ထွက်လာပြီး တွန့်လိမ်လာတဲ့အပြင် ဘေစင်ကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်လို့ အားယူရင်း သူမဖင်ကြီးကို ပိုကော့ပေးပြီး အနောက်ကို အားနဲ့ ပြန်ဆောင့်လာတာ ကျနော်ကလည်း မာန်သွင်းပြီး အရှိန်နဲ့ အဆောင့်ဆုံမိတော့ မီးပွင့်မတတ် တဖောင်းဖောင်း မြည်ကုန်တယ်။ ကျနော်လည်း အသက်ကို ခပ်ပြင်းပြင်းရှူသွင်းလိုက်ပြီး အသားကုန်ဆောင့်နေပြီ။

“အားးးးးးး!! အန်တီလေးးးး!! ထွက်ကုန်ပီ!!” 

“ဟားးးးးးး!! ကောင်းလိုက်တာ ကောင်းလိုက်တာ!!”

အဲ့လို စိတ်ထဲရှိတာတွေ အော်ရင်း ကျနော်လည်း သုတ်ရည်တွေ ပန်းထုတ်လိုက်တယ်။ ပြီးသွားတာနဲ့ ကျနော့်ညီလေးကို ဆွဲမထုတ်သေးပဲ အပျိုကြီးဆရာမရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲ စွပ်လျက်ထားပြီး သူမကျောလေးပေါ် မှီတွယ်ပြီး အမောဖြေနေမိတယ်။ ကျနော့်လက်အစုံကတော့ ဆရာမရဲ့ နို့နှစ်လုံးကို လှမ်းဆုပ်ကိုင်ပြီး အရသာခံနေလိုက်တယ်။ အန်တီလေးရဲ့ ကိုယ်ပေါ်မှီနေရင်း နည်းနည်းလေးကြာတော့ သတိဝင်လာတယ်နဲ့တူတယ်။

“အာ.. ဖယ်လိုက်တော့လေ.. ကလေးလေး..၊ ဒီမှာကြည့်ဦး အကုန်ပေကုန်ပြီ”

ဆိုပြီး ပြောသံကြားမှ ကျနော်လည်း မှိန်းနေရာကနေခွာပြီး အနောက်ကို ဆုတ်လိုက်တော့.. ပလွတ်!! ဆို အသံမြည်ပြီး ကျနော့်ညီလေးလည်း သူ့စောက်ဖုတ်ထဲကနေ ထွက်ကျလာတယ်။ တန်းလန်းလေးပေါ့..။ အရည်တွေရွှဲလို့ ပြောင်ပြောင်လေး အောက်ကိုစိုက်ကျနေတယ်။ အန်တီလေးကို ကြည့်လိုက်တော့ မျက်နှာလေးရှုံ့မဲ့ပြီး ကျနော့်ကို လှည့်ကြည့်ရင်း..

“တွေ့လား ရေချိုးရတော့မယ်”

လို့ပြောတယ်။ ဟုတ်ပါ့.. မာန်တွေတက်ပြီး နှစ်ယောက်သား ဇွတ်တွယ်ကြတာ အန်တီလေးဆံပင်ရှည်တွေက အရှေ့ကို တွဲလဲကျနေတော့ ဘေစင်ထဲက ဆပ်ပြာမြုပ်တွေနဲ့ စိုကုန်ပီ။ အားနာလိုက်တာဗျ။ 

“ကန်တော့နော်.. အန်တီလေး”

လို့ ပြောတော့ ဘာမှမပြောပဲ ကွင်းလုံးချွတ်ချထားတဲ့ သူ့ထမီနီနီလေးကို ကောက်ကိုင်ပြီး ကျနော့်ညီလေးကို ဖွဖွလေး သုတ်ပေးနေတယ်။ ပြောင်စင်အောင် သုတ်ပေးပြီးမှ ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ ပျော့အိအိဖြစ်စပြုနေတဲ့ ကျနော့်ညီလေးကို တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ ၃-၄ ချက်လောက် ကောက်စုပ်လိုက်သေးတယ်။ ပြီးမှ

“ကဲ.. ကိုယ်တော်လေး.. ကျမ ရေချိုးခေါင်းလျှော်တော့မယ်”

ဆိုပြီး ကျနော့်ပါးလေးကို သာသာဆွဲလိမ်ပြီး ရေချိုးခန်းဖက်ကို ထွက်သွားရော။ ကျနော်လည်း ဘောင်းဘီတွေဘာတွေ ပြန်ဝတ်ပြီး ဘေစင်မှာပဲ လက်ဆေးပလုတ်ကျင်း၊ မျက်နှာသစ် ကိုယ်လက်သန့်စင်နေလိုက်တယ်။ လူက နည်းနည်းနှုန်းသလို ဖြစ်နေပေမယ့် စိတ်ကတော်တော်လေး ကျေနပ်နေတယ်။ လူအလစ်မှာ ခိုးပြီးချစ်ရတာလည်း အရသာတမျိုးပါလားလို့ တွေးရင်း ပြူတင်းပေါက်ကနေ ခြံထဲလှမ်းကြည့်လိုက်တော့.. ဟိုက်!! မညိုညို မရှိတော့ပါလား.. ပက်လက်ကုလားထိုင်ပေါ်မှာ ဘယ်သူမှ ရှိမနေပါလား။ ဒုက္ခဗျာ.. ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ မသိဘူး။ လာများချောင်းနေသလားလို့ တွေးပြီး လိပ်ပြာမလုံတော့သလိုလို ဖြစ်လာတယ်။

ဒါနဲ့ အသာလေး ခြံထဲဆင်းလိုက်ပြီး ဟိုဟိုဒီဒီကြည့်သလိုလုပ်ရင်း အသာလေး လျှောက်ရှာနေမိတယ်။ ခြံဝင်းက တော်တော်ကြီး ကျယ်လွန်းတာကိုးဗျ။ ယူကလစ်ပင်တွေ၊ ကုက္ကိုပင်အုပ်အုပ်ကြီးတွေ၊ ၀ါးရုံ ၃-၄ ရုံတွေနဲ့ဆိုတော့ တော်ရုံမြင်ကွင်းက မရှင်းဘူး။ တွေ့ပါဘူးဗျာ။ ဒါနဲ့ အိမ်ကို ဘေးဖက်ကနေ တစ်ပတ် ပတ်လျှောက်ရင်း အိမ်ရှေ့ဖက်ရောက်လာတော့ ဆင်ဝင်အောက်က ဆေးအဖြူရောင်သုတ်ထားတဲ့ ဒန်းလေးပေါ်မှာ မညိုညိုထိုင်နေတာကို သွားတွေ့တယ်။ ကျနော့်ကိုမြင်တော့ လက်ယပ်ခေါ်ပြီး အနားမှာထိုင်ခိုင်းတယ်။

“ဖိုးသက်.. ညို့သူငယ်ချင်းအပေါ် သစ္စာရှိရမယ်နော်”

တဲ့..။ မညိုညို အဲ့လိုပြောလာတော့ ကျနော်လည်း လန့်သွားပြီး..

“ဗျာ!!”

လို့ အသံတောင် ထွက်သွားတယ်။

“အမလေး.. ကျမတို့နှစ်ယောက်က ငယ်ငယ်ကတည်းက အရမ်းချစ်တဲ့ သူငယ်ချင်းတွေပါရှင်..။ မနေ့ညက ဝင်နီ ကျမကို အားလုံးပြောပြထားပါပြီ..”

လို့ ပြောရင်း ပြုံးစိစိလုပ်နေတော့ ကျနော့်မှာ ရှက်လို့ ခေါင်းငုံ့ပြီး တဟဲဟဲ ရယ်နေလိုက်တာပေါ့။ ပြီးမှ ခပ်ရှက်ရှက်နဲ့ စကားစဖြစ်တယ်။

“အန်တီလေးက.. ကျနော့်အချစ်ဦးပါဗျာ..။ ကျနော်က ချာတိတ်ငချွတ်လေးမို့ မညိုညိုရဲ့သူငယ်ချင်းက စိတ်ပျက်မှာတောင် ကျနော်က ကြောက်နေတာပါ..”

“အမယ်မယ်.. ကျုပ်သူငယ်ချင်းကလည်း… ရှုပ်ရှုပ်ရှက်ရှက် လုံးဝမရှိပါဘူးနော်..။ ဒီချာတိတ်လေးကိုတွေ့မှ တသက်လုံး ထိန်းလာတဲ့ စိတ်တွေ အရည်ပျော်သွားရှာတာပါနော်..”

“အဟီး!!”

စကားကောင်းနေတုန်း အန်တီဝင်နီလေး ထွက်လာတယ်ဗျ။ ခေါင်းလျှော်ပြီးစ ဆံပင်ရှည်ရှည်လေးတွေကို ဘီးကျဲလေးတစ်ခုနဲ့ ဖီးသင်ပြီးရှင်းနေရင်း ကျနော်တို့အနားမှာ လာရပ်တယ်။ ရှင်မတောင်သနပ်ခါးနံ့လေး သင်းသင်းမွှေးသွားတာပဲ။ ရေမိုးချိုးပြီးစ မျက်နှာလေးကို သနပ်ခါးရေကျဲလေး ပွတ်ထားတာ ဝင်းလက်လက်ကလေးဖြစ်ပြီး ကြည့်လို့အရမ်းကောင်းနေတယ်။ အိမ်နေရင်း အဝတ်အစား တပတ်နွမ်းလေးတွေ ဝတ်ထားတယ်။ သူ့ကိုငေးကြည့်ရင်း စိတ်တောင် လန်းလန်းဆန်းဆန်း ဖြစ်သွားတယ်။

“ကဲ!! ရှင်တိုနှစ်ယောက်က ကျုပ်အကြောင်း ဘာတွေ အတင်းအုပ်နေကြတာလဲ..၊ ပြောစမ်းပါဦး..”

“ဟီဟိ.. မဝင်နီရေ.. ရှင့်ကောင်လေးက ရှင်တို့အကြောင်း ကျမသိသွားလို့ ရှက်တော်မူသတဲ့လေ..” 

“ဟုတ်လား!! ဘယ်သူလဲ ရှက်တယ်ဆိုတာ၊ ပြစမ်း ပြစမ်း..”

ဆိုပြီး ခေါင်းငုံ့ရင်း ရှက်နေတဲ့ ကျနော့်မျက်နှာကို ဆွဲမော့တော့.. …

“အာဗျာ..”

ဆိုပြီး ကျနော့်မှာ ပိုရှက်သွားတယ်ဗျာ။ အန်တီဝင်နီလေးလည်း ကျနော်တို့နဲ့တူတူ ဒန်းလေးပေါ် စွေ့ကနဲ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး ကျနော့်ဘေးကို ပူးကပ်လိုက်တော့ ကျနော့်မှာ အပျိုကြီးနှစ်ယောက်ရဲ့ အလယ်တည့်တည့်မှာ ညှပ်နေရော။ ဒန်းလေးက ခပ်သေးသေးရယ်လေ။ လက်တစ်ဖက်က ကျနော့်ဂုတ်ပိုးကိုဖက်၊ နောက်လက်တစ်ဖက်က ကျနော့်ဆံပင်တွေကိုဖွရင်း စသလိုလို နောက်သလိုလိုနဲ့ မညိုညိုကို ပြောပြနေတယ်။

“ညို သိလား …။ သူ့မေမေက ကျုပ်ဆီကို ပီယာနိုသင်ဖို့ လွှတ်လိုက်တာလေ…။ ဒင်းလေးက လေးလလုံးလုံး.. ကျုပ်ဘေးမှာထိုင်ပြီး စိတ်ဖောက်ပြန်နေတာ.. ဟားဟား”

မညိုညိုပါ တဟီးဟီး တဟားဟားနဲ့ ရယ်နေတော့ ကျနော့်မှာ စပ်ဖြဲဖြဲလေးပဲ လုပ်နေရတော့တာပေါ့။ အဲ့လို ရယ်မောတွန်းတိုးရင်းနဲ့ တိုးတိုးတိုက်တိုက်တွေ လုပ်နေကြတော့ ကျနော့်ညာဖက် တံထောင်ဆစ်က အိက နဲအိကနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွားတာ သတိထားမိတယ်။ မျက်နှာကို အန်တီလေးဖက် လှည့်ထားတော့ မြင်တော့မမြင်ရဘူးဗျ။ ဒါပေမယ့် အထိအတွေ့အရတော့ ဒါ မညိုညိုရဲ့ နို့ကြီးတွေဆိုတာ သိလိုက်ပီ။ ပြဿနာပဲဗျာ။ သာယာသလိုလို စိတ်ဖြစ်လာလို့ စိတ်ကို မနည်းအာရုံလွဲနေရတယ်။ 

မနက်ကပဲ အဲ့ဒီညိုစိမ့်စိမ့် နို့အကြီးကြီးတွေကို မြင်ထားတာဆိုတော့ စိတ်က အဲ့ဒီအိအိကြီး ဖြစ်ဖြစ်သွားတဲ့ အရသာကို သာယာစပြုလာတယ်။ မသင်္ကာလည်း နည်းနည်းဖြစ်လာတယ်။ တမင်များ လုပ်နေတာလားလို့၊ ငါ့ကို စိတ်စမ်းနေတာလား၊ သူ့ရင်ဘတ်ကို အနောက်ကိုဆုတ်လိုက်ရင် ရနေတဲ့ဟာကို အခုက တမင်ကို လာပြီး ပွတ်နေသလား ထင်ရတယ်။ ဖူးးးးးးးးးး!! သက်ပြင်း တိတ်တိတ်ခိုးချလိုက်ရပြီး အန်တီလေး စကားပြောနေတာကို ငေးရင်း လက်ကိုမရုတ်ပဲ မသိချင်ယောင်ဆောင် နေလိုက်တယ်ဗျာ။

ဒီလိုနဲ့ ရက်တွေကြာလာတော့ ကျနော့်အတွက် ယူကလစ်ဝင်းထဲက တစ်ထပ်တိုက်ပု ဖြူဖြူလေးဟာ တံခါးမရှိ ဓါးမရှိ ဝင်ထွက်ရာ နေရာတစ်ခု ဖြစ်လာတာပေါ့။ မညိုညိုကိုတောင် အညို.. ကျနော်ကလေ ဘာညာတွေ ပြောတဲ့အဆင့်ထိ ရင်းနှီးလာခဲ့ပီ။ အန်တီလေးနဲ့လား…။ အင်း.. မေးမှမေးတတ်ပါပေတယ်။ ချာတိတ်လေးက မမြင်ဖူးတော့ မူးမြစ်ထင်…၊ အပျိုကြီးက အချစ်ရေကာတာတွေ ကျိုးပေါက်..၊ ဘာပြောကောင်းမလဲလေ.. ချစ်လိုက်ကြတာ။

လူဆိုတာမျိုးကလည်း အခက်သားလေ။ လူမှန်ရင် အရှက်အကြောက်ကြီးကြတာ ဓမ္မတာဆိုတာ မှန်ပေမယ့် တအားရင်းနှီးလာရင် သိပ်ကိုအရေးမစိုက်တော့တာနော့်။ ကျနော်ပြောဖူးသလိုပဲ သူတို့အိမ်က ဆိတ်ငြိမ်ရပ်ကွက်ထဲက ခြံကျယ်ကြီး၊ တော်ရုံလူမလာဘူးဆိုတာ သိတဲ့အပြင်.. ရှိနေတဲ့ မညိုညိုဆိုတာကလည်း အန်တီလေးရဲ့ငယ်သူငယ်ချင်း ဖြစ်ပြန်ပြီးတော့ ကျနော်နဲ့က တခါတလေ မောင်လေး လာစမ်းဆိုပြီး.. ခါးတွေဘာတွေ လာဖက်တဲ့အထိ ရင်းနှီးလာတော့ သိပ်ကိုမရှက်တတ်တော့တာလေ။

အကျိုးဆက်က ဘာတွေဖြစ်လာသလဲဆိုတော့.. ကျနော်တို့ အချစ်နလံထတဲ့အခါတွေဆို.. မညိုညိုအိမ်မှာ ရှိရှိမရှိရှိ့ အရေးကို မစိုက်တော့တာဗျို့။ တခါတလေ ဟိုဖက်အိပ်ခန်းထဲ မညိုညိုရှိနေတာကို ဒီဖက်မှာ နှစ်ယောက်သား မီးကုန်ယမ်းကုန်လိုးရင်း အသံတွေ ဆူညံလာတဲ့အခါ.. အဟမ်း အဟမ်းဆိုပြီး ချောင်းဆိုးသလို သတိပေးတာတောင် ဂရုမစိုက်မိတော့ဘူးလေ။ တခါကလည်း မညိုညို အပြင်မှာဆိုပြီး နှစ်ယောက်သား ဖင်တုံးလုံးချွတ်ပြီး မီးဖိုချောင်ထဲက ထမင်းစားပွဲပေါ် တက်ထိုင်ပြီး အသားကုန် လိုးနေကြတာ အသံတွေဘာတွေ ဆူညံနေတာပေါ့..။ သိတယ်မလား ချစ်သူဖြစ်တာ ကြာလာပြီဆိုတော့ စကားတပြောပြောနဲ့ လိုးတတ်လာပြီလေ။

စားပွဲပေါ် ကျနော်ကထိုင်.. အန်တီဝင်နီက သူ့ဆံပင်ရှည်ကြီးတွေကို ဆံထုံးကြီးကြီးဖြစ်အောင် ထုံးထားပြီး ဖင်တုံးလုံးကြီးနဲ့ ကျနော့်အပေါ်တက်ခွပြီး ကလေးတွေ ကြက်ဖခွပ်သလို တက်ပြီးလိုးနေတာ။ ကျနော်က သူ့နို့ဝင်းဝင်းကြီးနှစ်လုံးကို စုံကိုင်ပြီး ဆောင့်စမ်းပါ.. အန်တီလေးရာ.. အားနဲ့ ဖိဆောင့်.. ကောင်းလိုက်တာ.. အဲ့လိုတွေအော်..၊ အန်တီလေးကလည်း ကျနော့်လည်ပင်းကိုခိုပြီး ဟားးးး ဟားးးးးး!! ဆို အော်ပြီး ဆောင့်ဆောင့်ချ..၊ အဲ့လိုတွေ ဖီးလ်တက်နေတုန်း… ဟော့တော့!! နင်တို့ကလည်းဟယ် ဆိုပြီး မညိုညို မီးဖိုချောင်အနောက်ပေါက်ကနေ ဝင်လာတာ ပက်ပင်းကြီး မိသွားရောဗျ။ ရှက်တော့ရှက်တာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ခုနက ပြောသလိုပဲ ကျနော်တို့ ဘာလုပ်နေတယ်ဆိုတာ သူကသိနေပြီးသားပဲဟာ။ ဟိုလိုကြီးတော့ မဖြစ်ပါဘူး။ 

ခပ်ရှက်ရှက်နဲ့ လစ်ပြေးသွားပြီး နောက်နေ့ ပြန်လာတော့လည်း မညိုညိုက.. မောင်လေး.. ရော့ဒိန်ချဉ်.. မနေ့က မြို့ထဲက ဝယ်လာတာ.. အားရှိတယ် သိလား ဆိုပြီး လာတိုက်ရင်း စတော့လည်း ခပ်တည်တည်နဲ့ ယူသောက်လိုက်တာပဲလေ။ နောက်ပိုင်း ပက်ပင်းမဟုတ်တောင် ရိုးတိုးရိပ်တိပ် မိမလိုလို ဖြစ်တာတွေလည်း အကြိမ်ကြိမ်ပေါ့။ တခါကဆို.. အန်တီလေး အခန်းထဲဝင်ပြီး ညဖက်ကြီး မီးချောင်းဖွင့်ပြီး ထုံးစံအတိုင်း လိုးနေကြတာ.. အန်တီလေး သုံးခါလောက် ပြီးတာတောင် ကျနော်က မပြီးသေးလို့ ကုတင်ပေါ် ကျနော့်ကို ဒူးထောက်ခိုင်းပြီး မာတင်းနေတဲ့ ကျနော့်ညီလေးကို အိပ်နေတဲ့ အန်တီလေးက ခေါင်းလေးထောင်ပြီး ပါးစပ်နဲ့ ပြီးအောင်လုပ်ပေးနေတာ။ အိပ်ခန်းပြူတင်းပေါက်ကနေ အမှောင်ထဲမှာ လူတစ်ယောက် ကြည့်နေမှန်း ကျနော် ရိပ်ကနဲ မြင်လိုက်ရတယ်။ ဒါ မညိုညိုပဲဆိုတာ အလိုလို သိလိုက်တယ်။ အသာလေး မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး နေနေလိုက်တာ ကျနော်ပြီးသွားလို့ ကျနော့်ညီလေး သုတ်ရည်တွေ အန်တီလေးနို့တွေပေါ် တပျစ်ပျစ် ပန်းထုတ်တဲ့အခါမှ အဲ့ဒီချောင်းနေတဲ့ လူရိပ်ပျောက်သွားတာ သတိထားမိတယ်။

မှန်ရာပြောရရင် အဲ့ဒီအချိန်တွေဟာ ဘဝမှာ အပျော်ရဆုံး အချိန်တွေပေါ့ဗျာ။ ဒီလောက်လှတဲ့ အန်တီလေး… ကျနော့်ပီယာနိုဆရာမလေးကို ချစ်သူတော်ရတာ ဘယ်လောက် ဂုဏ်ယူစရာကောင်းသလဲ။ တစ်မြို့လုံးက ဘယ်ကောင်ကမှ ချစ်ရေးဆိုလို့ မရဘူးလို့ နာမည်ကြီးခဲ့တဲ့ ဆရာမလေးဝင်နီနဲ့ ချစ်ကြိုးတွယ်နေရတာကိုးဗျ။ ပြီးတော့ ရှိသေးတယ်ဗျာ နှစ်ယောက်လုံးဟာ ရှားရှားပါးပါး ဝါသနာတူတွေ။ စာအုပ်တွေ အရူးအမူးဖတ်ကြတာ၊ ဂီတဆိုရင် ထမင်းမေ့ဟင်းမေ့ တီးမယ်၊ ဆွေးနွေးမယ်.. အဲ့လိုဘဝလေးဆိုတော့ ဘယ်လောက်ပျော်စရာကောင်းမလဲ တွေးကြည့်ပေါ့ဗျာ။ 

တခါတလေ ခြံထဲတူတူဆင်းထိုင်ပြီး ဖတ်ဖူးတဲ့ စာအုပ်တွေအကြောင်း ငြင်းခုန်ကြ၊ ကျနော်က ဆရာအောင်ခြိမ့်ရဲ့ မမဆိုတဲ့ ကဗျာလေးကို ရွတ်ပြတာကို အန်တီလေးက ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ မှီတွယ်ရင်း နားထောင်၊ မှတ်မှတ်ရရ ရက်တွေအကြာကြီး Gone with the Wind: ဝတ္ထုထူထူကြီးကို နှစ်ယောက်တူတူ ဖတ်ကြတာ(ဖတ်လိုက် နည်းနည်းညောင်းလာရင် ပြွတ်ပြွတ်ဆိုပြီး နမ်းကြရင်း စိတ်ပါလာရင် ထတွယ်လိုက်ရင်းပေါ့လေ)။

ကျနော်တိုနှစ်ယောက်ဟာ နှစ်ဦးနှစ်ယောက် မဟုတ်တော့သလို ခံစားလာရတယ်။ ဥပမာ.. လိင်ဆက်ဆံကြတယ်.. ပြီးသွားတယ်.. လိင်စိတ်က တဖြေးဖြေး ကျဆင်းလာမယ်.. ပြီးရင် စိတ်ကကုန်သလိုလို ဖြစ်သွားမယ်။ မဟုတ်ဘူးဗျ.. အခုဟာက ကျနော်တို့ ချစ်ကြတယ်။ ပြီးသွားတော့ ပြီးပြီလို့မမှတ်နဲ့ သူ့အဖုတ်ထဲ ကျနော့်ညီလေးစိမ်ထားရင်း တပ်မက်စွာ နမ်းနေတုန်းပဲ။ ရင်ထဲမှာ ဘာမှန်းမသိတဲ့ ခံစားချက်ကြီးနဲ့ သူ့ဆံပင်တွေကိုဖွလိုက် နားရွက်ကလေးကိုကိုက်.. တီတီတာတာလေးတွေ ပြောလိုက် စလိုက်နောက်လိုက်.. ပျောက်ကွယ်သွားမှာကြောက်တဲ့အလား တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် တင်းတင်းဖက် အဲ့လိုတွေဗျာ။ (နောင်ကို တခြားမိန်းမတွေနဲ့အိပ်တိုင်း ကျနော်ကိစ္စ ပြီးသွားတာနဲ့ ကိုယ့်ပါတနာရဲ့ ဆံပင်အနံ့တွေ၊ ကိုယ်နံ့တွေ ရှူမိတိုင်း မသတီသလို ဆိုက်ကိုဝင်လာတယ်)။

မိုးတွင်းပိုင်းရောက်လာတော့.. အန်တီလေး ခရီးထွက်စရာ ပေါ်လာရောဗျ။ ၃ လလောက် ကြာချင်ကြာလိမ့်မယ်လို့ ပြောတော့ ကျနော့်မှာ ငိုမဲ့မဲ့နဲ့ပေါ့။ ဆရာမလေးကလည်း ပြောရင်း မျက်ရည်က ခပ်ဝဲဝဲရယ်။ ပျော်နေတဲ့ဘဝလေး ရုတ်တရက် မုန်တိုင်းဝင်လာတာကိုးဗျ။ တနယ်တကျေးမှာ အခြေချနေတဲ့ ဆရာမဖေဖေတစ်ယောက် နေမကောင်းဖြစ်လို့ မဖြစ်မနေ လိုက်သွားရတော့မယ်တဲ့။ အဲ့ဒီအကြောင်း ပြောတဲ့နေ့က ထမင်းစားပွဲမှာ ကျနော်တို့ သုံးယောက်သား အသံကို တိတ်နေတာပေါ့ဗျာ။ မညိုညိုလည်း စိတ်မကောင်းဖြစ်ရှာတယ်နေမှာ။ မျက်နှာမကောင်းဘူး။ အိပ်တော့မယ်ဟာဆိုပြီး ညနေမိုးချုပ်စပဲ ရှိသေးတယ်။ သူ့အခန်းထဲ ဝင်သွားရော။ နှစ်ယောက်သား စားသောက်ထားတာတွေ ဆေးကြောပြီး အိမ်ရှေ့က ဒန်းကလေးပေါ် တူတူထိုင်ပြီး ဖက်ထားကြတယ်။

“ဒို့နှစ်ယောက် မတွေ့ခဲ့ရင် ကောင်းမှာလို့တောင် တွေးနေမိတယ် သိလား”

တဲ့..။ ငိုသံပါနေတဲ့ အသံနဲ့ အန်တီလေးက ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ မျက်နှာအပ်ပြီး တုန်တုန်ရီရီ ပြောရှာတယ်။ ကျနော် သူ့မျက်နှာလေးကို ဆွဲမော့ပြီး တသက်လုံး ပြန်မတွေ့ရတော့ရင် ဆိုပြီး သူ့မျက်နာလှလှလေးအနှံ့ တပြွတ်ပြွတ်မြည်အောင် မြတ်မြတ်နိုးနိုး နမ်းနေမိတယ်။

နောက်နေ့ ဆရာမလေး ခရီးထွက်ဖို့ လေယာဉ်ကွင်းကိုဆင်းတော့ ကျနော် လိုက်မပို့ဖြစ်ခဲ့ပါဘူး။ မညိုညိုတစ်ယောက် လိုက်ပို့တယ်။ ခွဲခါနီး အခြေအနေတစ်ခုကို ရင်ဆိုင်ဖို့ အဆင်သင့်မဖြစ်သေးဘူးလို့ သူကပြောပြီး လေယာဉ်ကွင်းကို လိုက်မလာခိုင်းတာလေ။ ကျနော်က လေဆိပ်ပြေးလမ်းအဆုံးမှာရှိတဲ့ ဂေါက်ကွင်းထဲက မြက်ခင်းစိမ်းစိမ်းပေါ် သွားထိုင်ရင်း လေယာဉ်တက်သွားတာကို ဆွေးရီရီ ငေးကြည့်နေခဲ့တာပေါ့လေ။ ဂျွန်ဒဲဗားရဲ့ Leaving on a jet plane: သီချင်းထဲက ဘယ်အချိန်တစ်ခါ ပြန်လာနိုင်မယ်ဆိုတာ ငါမသိ.. ဆိုတဲ့ စာသားလေးကို တိုးတိုးရွတ်ဆိုရင်း မျက်ရည်ကျခဲ့ရတာပေါ့။

ပွဲခင်းထဲ အမေပျောက်တဲ့ ကလေးငယ်လို ကူကယ်ရာမဲ့တဲ့ ဘဝ… ကျနော့်ညာလက်ခုံပေါ်… မိုးတွေအကြိမ်ကြိမ်ရွာကျ.. ပြန်လာခဲ့ပါ.. မမဝင်နီ

(channko ၏ မိုးတွေရွာတဲ့အခါ ကဗျာမှ)

ကျနော့်ဘဝကြီး ဇောက်ထိုးမိုးမျှော် ဖြစ်သွားသလိုပဲ။ အန်တီလေး မရှိတော့တဲ့ နေ့တွေကို အံကြိတ်ရင်း ဖြတ်သန်းနေခဲ့ရတယ်။ ဘယ်တော့မဆို ပြုံးနေပြီး တက်တက်ကြွကြွရှိတဲ့ ကောင်လေးဘဝကနေ ညှိုးငယ်တဲ့ မျက်နှာပေးနဲ့ လောကကြီးကို မှုံတေတေကြည့်နေတတ်တဲ့ လူတစ်ယောက် ဖြစ်လာတယ်။ လွမ်းတယ်… လွမ်းတယ်.. ကျနော့်ဆရာမလေးကို ပြန်ခေါ်ပေးကြပါဗျာ။

ညညတွေဆို အိပ်လို့မပျော်ဘူး.. ဖဲကြိုးလေးတွေ ကြဲချထားတဲ့ လမ်းကလေးတွေရှိတဲ့မြို့လို့ စာရေးဆရာကြီးတစ်ယောက်က တင်စားဖူးတဲ့ ကျနော်တို့မြို့လေးက လမ်းတကာကို စက်ဘီးလေးနဲ့ လျှောက်နင်းပြီး အန်တီလေးကို လိုက်ရှာနေမိတယ်။ ဂစ်တာကိုင်ပြီး လက်ချောင်းတွေကို စိတ်ရှိလက်ရှိ လွတ်ပေးလိုက်တော့လည်း ကြေကွဲနေတဲ့ သံစဉ်တွေပဲ ထွက်ထွက်ကျလာတယ်။ စိတ်ဖြေရာဖြစ်အောင် တစ်နေ့တစ်နေ့ ဖေဖေတို့အလုပ်တွေကို ကူလုပ်ပေးနေရင်း တတ်နိုင်သလောက် မေ့ပျောက်နိုင်အောင် ကြိုးစားနေရတယ်။

ဒီလိုနဲ့ ဆရာမလေး ထွက်သွားတာ နှစ်လလောက် ကြာလာခဲ့ပြီ။ ဖုန်းအဆက်အသွယ်ဆိုရအောင်လည်း အဲ့ဒီခေတ်က အဝေးကောလ်တွေက ဝင်ဖို့မလွယ်၊ ရပြန်တော့လည်း ကြားတစ်ချက် မကြားတစ်ချက်မို့ ဘယ်လိုမှ အလွမ်းမပြေပါဘူးဗျာ။

ဒီလိုနဲ့ တစ်နေ့ကြတော့ ဖေဖေခိုင်းလိုက်တဲ့ အလုပ်ကိစ္စတစ်ခုနဲ့ မြို့ပြင်ကို ထွက်လာခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီတလောက မိုးတွင်းကြီးကို တော်တော်လေး ပူနေတာ ၂-၃ ရက်ရှိပြီ။ ကျနော်လည်း မြင်းခေါင်းတံဆိပ် စွပ်ကျယ်လေးနဲ. ဘောင်းဘီတိုလေးဝတ်ပြီး စက်ဘီးနင်းလာခဲ့တယ်။ ခိုင်းလိုက်တဲ့ကိစ္စပြီးတော့ အိမ်အပြန် ကန်ပတ်လမ်းနားရောက်တော့ ညနေ ၄ နာရီလောက် ရှိပြီ။ မိုးက ခပ်အုံ့အုံ့ ဖြစ်လာလို့ ခပ်သွက်သွက်လေး ကျနော့်ပြိုင်ဘီးလေးကို နင်းနေမိတယ်။ ရုတ်တရက် ကန်ပတ်လမ်းနဲ့ ကျောင်းလမ်းထောင့်က လူပြတ်တဲ့နေရာမှာ လူသုံးယောက်နဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ရုန်းရင်းဆန်ခတ် ဖြစ်နေတာ တွေ့ရတယ်။ အနားရောက်လာမှ ဖတ်ကနဲ ကြည့်လိုက်တော့.. ဟာ.. အမျိုးသမီးက မညိုညိုပါလား။ စက်ဘီးကို ဘရိတ်ဆွဲလိုက်ပြီး ခုန်ဆင်းရင်း မေးလိုက်တယ်။

“အညို!! ဘာဖြစ်တာလဲ”

“ဖိုးသက်!! အညို့ကို ဒီကောင်တွေ..”

တစ်ချက်လောက် ဟိုကောင်တွေကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ရုပ်တွေကိုကြည့်တာနဲ့ မင်းမနိုင်ကွက်သစ်က ကောင်တွေမှန်း ကျနော်သိလိုက်တယ်။ ကျနော်တို့ နယ်ခံတွေနဲ့ ရုပ်မတူဘူးလေ။ အသားအရည် ရုပ်သွင်ပြင်တွေကကို ကွာတာ။ ကလေကချေတွေနေတဲ့ ရပ်ကွက်ကပေါ့။ ကျနော် အခြေအနေကို ရိပ်မိတယ်။ မညိုညိုကလည်း ဒီဖက်ကို ဘာလာလုပ်တာမှန်း မသိပါဘူးဗျာ။ ချက်ချင်း ခပ်ပြုံးပြုံးလုပ်ပြီး ဟိုကောင် ၃ ကောင်ကို စကားစလိုက်တယ်။

“ဘော်ဒါတို့ ကျနော့်အစ်မကို စောင့်ရှောက်ပေးတာ ကျေးဇူးဗျ..။ အခု ကျနော် သူ့ကိုလာကြိုတာ..။ အိုကေနော်..”

“ချာတိတ်လေး.. မင်းဒိုးတော့ကွာ.. လာမရှုပ်နဲ့..”

ဖူးးးး!! ကျနော် သက်ပြင်းခိုးချလိုက်တယ်။ မလွယ်တော့မှန်းလည်း သိလိုက်ပြီ။ ပြောနေရင်းနဲ့ တစ်ယောက်က မညိုညိုရဲ့ပုခုံးကို လှမ်းကိုင်လိုက်လို့ မညိုညိုက လက်နဲ့ပုတ်ချလိုက်ပြီး ရန်တွေ့နေသံကို ကြားနေရပြီ။ ကျနော့်ပြိုင်ဘီးလေးကို အသာလေးတွန်းပြီး ပြိုင်ဘီးဘောင်တန်းကို အပေါ်ကို အသာလေး ဆွဲမလိုက်တော့ ကြွတက်လာတယ်။ ဆွဲဖြုတ်လိုက်ရင် နှစ်ပေလောက်ရှိတဲ့ သံပိုက်လုံး ဖြစ်သွားအောင် တမင်ထည့်ထားတာဗျ။ အသက်ကို ခပ်ပြင်းပြင်းရှူပြီး ခြေထောက်တွေကို ကွေးထားလိုက်တယ်။

“အညို!! နောက်ဆုတ်!!!”

အဲ့လို အော်ပစ်လိုက်တာရယ်၊ သံပိုက်လုံးကို ပြိုင်ဘီးက ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး အနားမှာရှိတဲ့ အနီးဆုံးကောင်ရဲ့ မျက်ခွက်ကို ဖြတ်ရိုက်ပစ်လိုက်တာ ဆက်တိုက်ပဲ။ ချက်ကောင်းမိသွားတော့ ခွေကနဲပဲ။ 

“လာလေ!! ဟေ့ကောင်..”

ကျနော် အသံကုန်ဟစ်ပြီး နောက်တစ်ကောင်ကို ဆက်ရိုက်တယ်..။ အလစ်မဟုတ်တော့ ကျနော့်ရိုက်ချက်တွေကို ဒီကောင်က လက်နဲ့ကာလို့ မှီသွားတယ်။ ကာမိတဲ့အပြင် သံပိုက်လုံးကို ဖမ်းကိုင်လိုက်နိုင်တော့ ကျနော် ဆက်ရိုက်လို့ မရတော့ဘူး။ ဒါနဲ့ ကျနော်လည်း ဒိုင်ပင်ပစ်ပြီး အဲ့ဒီကောင်ကို ဝင်လုံးတယ်။ လုံးထွေးသတ်ပုတ်နေရင်း ကျနော် ဒီကောင့်အပေါ်စီးကနေ ဖိမိတာနဲ့ မျက်ခွက်ကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် လက်သီးစာ ကျွေးနေမိတယ်။ 

ရုတ်တရက် ကျနော့်ကျောပြင် ပူကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ နောက်တစ်ချက် ပူကနဲဖြစ်မှ လှိမ့်ချလိုက်မိတယ်။ ကျန်နေတဲ့ တစ်ကောင်က အနောက်ကနေ ချိန်းကြိုးနဲ့ ရိုက်တာဗျ။ ကျနော် ထလို့မရသေးခင်မှာပဲ ရိုက်ချက်တွေ ဆက်တိုက်ဝင်လာတယ်။ လက်နဲ့ကာမိတော့ လက်ဖျံတွေပဲ ရိုက်မိနေတယ်။ ကြာလာရင် ကျနော် မလွယ်တော့ဘူးဗျာ။

“ဟေး..ဟေး..”

ဆိုပြီး လူတွေအော်သံတွေနဲ့ ပြေးလာတဲ့ အသံတွေကြားမှ ရိုက်နေတာတွေရပ်ပြီး ဟိုသုံးကောင် ပြေးသွားတာ မြင်လိုက်ရတယ်။ လူတွေ အနားရောက်လာပြီး ဟိုမေးဒီမေး လုပ်နေတာကို မညိုညို ပြန်ဖြေနေသံ ကြားရတယ်။ ကျနော့်ပြိုင်ဘီး ဘောင်တန်းလေးကို မြေကြီးပေါ်က လိုက်ရှာပြီး စက်ဘီးမှာ ပြန်တပ်လိုက်ပြီး..

“အညို!! ပြန်မယ်”

လို့ ခပ်တင်းတင်း ခေါ်လိုက်တယ်။ ကျနော့်ကျောက စွပ်ကျယ်တွေ အလွှားလိုက် ကွာကျနေတာရယ်၊ စပ်ဖျင်းဖျင်း ဖြစ်နေတာရယ်၊ လက်ဖျံပေါ်ထင်နေတဲ့ ချိန်းကြိုးအရာတွေနဲ့ လူပုံစံကလည်း တော်တော်လေး စုတ်ပြတ်သတ်နေပြီ။ ဒေါသလည်း တော်တော်ထွက်နေတယ်။ ကျနော်သာ ဒီဖက်လမ်းကို မလာဘူးဆိုပါတော့။ ဘာတွေဘယ်လို ဆက်ဖြစ်မလဲဆိုတာ တွေးပြီး မညိုညိုကို ဒေါသဖြစ်နေမိတယ်။

တုန်တုန်ယင်ယင်ဖြစ်နေတဲ့ မညိုညိုကို လူတွေကြားထဲက ဆွဲထုတ်ပြီး ကျနော့်ပြိုင်ဘီးဘောင်တန်းပေါ် တက်ထိုင်ခိုင်းပြီး နင်းထွက်လာခဲ့တယ်။ မညိုညိုကတော့ တိတ်တိတ်လေး ဘောင်တန်းပေါ်ထိုင်ပြီး လိုက်လာတယ်။ ယူကလစ်ဝင်းဖက် ရောက်ခါနီးမှာပဲ အုံ့နေတဲ့မိုးက တဝေါဝေါ ရွာချလာတယ်။ နှစ်ယောက်လုံး စိုရွှဲသွားပေမယ့် အိမ်ရောက်ခါနီးလာလို့ ခပ်သုတ်သုတ်လေး ဆက်နင်းလာခဲ့တယ်။ အေးစက်စက် မိုးရေတွေကြောင့် ခုနက ဒေါသတွေ တော်တော်လေး ငြိမ်းသွားပြီး စိတ်ကနည်းနည်း ကြည်လင်လာတယ်။

ပထမ တွေးထားတာက မညိုညိုကို အိမ်ပြန်ပို့ပေးပြီးတာနဲ့ ချက်ချင်းပြန်၊ ဘော်ဒါတွေခေါ်ပြီး မင်းမနိုင်ကွက်သစ်ထဲသွား၊ ခုနက ၃ ကောင်ကို လိုက်ရှာမလို့ပေါ့။ ဒါပေမယ့် မညိုညိုတို့အိမ်ရောက်သွားတော့ စိတ်က ပြေစပြုလာပြီ။ လူက ချမ်းလည်းချမ်း၊ ဗိုက်ကလည်းဆာ၊ ကျောပြင်ကလည်း စပ်ဖျင်းဖျင်း ဖြစ်စပြုလာပြီ။ မိုးတွေကလည်း တဝုန်းဝုန်းနဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်တောင် ဘာမှမမြင်ရတော့တဲ့အထိ ရွာချနေတာလေ။

အိမ်ထဲရောက်တာနဲ့ စိုရွှဲနေတဲ့ အဝတ်တွေလဲဖို့နေမှာ မညိုညို သူ့အခန်းထဲ တန်းဝင်သွားတယ်။ ကျနော်လည်း စိုရွှဲနေတဲ့ စွပ်ကျယ်အပြဲနဲ့ ဘောင်းဘီတိုနဲ့ပဲ မီးဖိုချောင်ထဲဝင်ပြီး အိုးတွေခွက်တွေ လှန်လောပြီး ထမင်းနဲ့ဟင်းတွေ ခူးခပ်ပြီး ဆာဆာနဲ့ လွေးနေမိတယ်။ 

စားသောက်ပြီးတော့မှ ဖုန်တွေ သဲတွေနဲ့ စုတ်ပြတ်နေတဲ့ ကျနော့်ကိုယ်ကို သတိရလို့ ရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီး ရေလောင်းပြီးချိုး၊ ဆပ်ပြာတိုက် ဆေးကြောနေမိတယ်။ စွပ်ကျယ်ကတော့ ဝတ်လို့မရတော့မယ့် အတူတူ ချွတ်ပြီး ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်ပေါ် ပစ်ချထားခဲ့တယ်။ ကိုယ်တုံးလုံး၊ ဘောင်းဘီတိုနဲ့ ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာတော့ အပြင်မှာ တော်တော်လေး မှောင်နေပြီ။ မိုးက သည်းသည်းမဲမဲ ရွာလို့ကောင်းတုန်း။

“အညို… ကျနော်ပြန်ပြီ..။ တံခါးလာပိတ်ချေ”

လို့ အော်ပြီး အိမ်ရှေ့ကို ထွက်လာခဲ့တယ်။ အနောက်ကနေ ပြေးလိုက်လာတဲ့ခြေသံ ကြားရတယ်။

“ဖိုးသက်.. နေဦး”

ဆိုပြီး မညိုညို ပြောလိုက်သံကြားလို့ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့..

“ဒီလောက် မိုးတွေသည်းနေတာ ဘာကိစ္စနဲ့ ပြန်ချင်ရတာလဲ..။ ရန်ငြိုးတွေ၊ ဒေါသတွေနဲ့ စိတ်နောက်ကိုယ်ပါ မလုပ်ရဘူး ငါ့မောင်ရဲ့..”

မညိုညိုက ကျနော့်ကို စကားလှမ်းပြောရင်း အနားကို ကပ်လာတယ်။ ဆံပင်တွေကို ဆံထုံးဖြေချလိုက်ပြီး တဘက်နဲ့ သုတ်ထားတော့ ခပ်ပွပွ မခြောက်တခြောက်နဲ့ ပုခုံးကိုကျော်ပြီး ရင်ဘတ်ပေါ် ဝဲကျနေတယ်။ အစိမ်းရောင်ထမီကို ရင်ခေါင်းလျားထားပြီး အမွှေးပွတဘက်အပြာကို ခြုံထားတယ်။

“လာ.. ချမ်းနေပြီမလား”

ဆိုပြီး ခြုံထားတဲ့ မွှေးပွတဘက်ကို ဆွဲခွာလိုက်ပြီး ကျနော့်ကိုယ်ပေါ်က ရေစက်တွေကို သုတ်ပေးဖို့ ကြိုးစားတယ်။ ၅ ပေ ၁ဝ လက်မလောက်ရှိတဲ့ ကျနော့်အရပ်ကြောင့် ကျနော့်ရှေ့မှာ လာရပ်တဲ့ မညိုညိုက ကျနော့်မေးစေ့လောက်ကလေးပဲ ရှိတော့တယ်။ အောက်ကိုငုံ့ကြည့်တော့ ထမီရင်ခေါင်းလျားထားတဲ့အောက်က အခုအခံမပါတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးက စူတူတူဖြစ်နေတဲ့အပြင် တတုန်တုန် ဖြစ်နေတာ တွေ့ရတယ်။ စိတ်ကိုတင်းလိုက်ပြီး မျက်နှာကို လွဲထားလိုက်ပြီး ပြူတင်းပေါက်ကနေ မိုးမှောင်ကျနေတဲ့ အပြင်လောကကို ငေးနေမိတယ်။

မိုးတွေက ပိုသည်းလာတယ်။ အိမ်ထဲကို မိုးစက်တွေ လေအဝှေ့မှာ ပက်ဝင်လာတော့ မညိုညိုက ပြူတင်းပေါက်တွေ လိုက်ပိတ်နေရင်း…

“မောင်လေးရေ.. တံခါးမကြီးပိတ်ပေး။ မိုးတွေ တအားပက်လာပြီ..။ ပြီးရင် စိုနေတဲ့ ဘောင်းဘီတိုကို အညို့အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်မှာ တဘက်အဖြူတစ်ထည်ရှိတယ်..။ အဲ့ဒါနဲ့ ချွတ်လဲပြီး ခဏပတ်ထား..။ အညို ရေနွေးပူပူလေး လာတိုက်မယ် စောင့်နေ” လို့ ပြောရင်း မီးဖိုချောင်ထဲဝင်သွားတယ်။(ဒုတိယပိုင်း ပြီးပါပြီ)

Zawgyi

လမ္းမွာ ေနက ေတာ္ေတာ္ပူတာဗ်။ မနက္ခင္း ၁ဝ နာရီေလာက္ရွိၿပီဆိုေတာ့ က်ေနာ့္မွာ စက္ဘီးနင္းရင္း ေခြၽးေတြေတာ္ေတာ္ပ်ံလာတာဗ်။ ယူကလစ္ဝင္းထဲေရာက္ေတာ့မွ အေမာေျပေတာ့တယ္။ ေလကတျဖဴးျဖဴး၊ သစ္ပင္ေတြက ေနေပ်ာက္မထိုးေတာ့ ေအးစိမ့္ေနတဲ့အျပင္ ယူကလစ္႐ြက္အနံ႔ယဥ္ယဥ္ေလးေတြရေတာ့ စိတ္ကိုၾကည္လင္ၿပီး ေနလို႔ေကာင္းသြားတယ္။ အန္တီဝင္နီတို႔ၿခံဝင္းထဲ ဝင္သြားေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း တိတ္ဆိတ္ၿပီး သစ္႐ြက္ေလတိုးသံ တ႐ႊီး႐ႊီးကလြဲလို႔ ဘာအသံမွမၾကားရဘူး။ 

တိုက္ပုေလးရဲ႕ ဆင္ဝင္ေအာက္မွာ က်ေနာ့္ၿပိဳင္ဘီးေလးကို ေထာင္ထားခဲ့ၿပီး အိမ္ထဲဝင္သြားေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲမွာ အန္တီေလးကို မေတြ႕ဘူး။ က်ေနာ့္ဂစ္တာအိပ္ကို အသံမျမည္ေအာင္ အသာေလး ဧည့္ခန္းေထာင့္မွာေထာင္လိုက္ၿပီး ဘယ္မ်ားေရာက္ေနလဲ ငါ့ခ်စ္ခ်စ္ဆရာမေလးဆိုၿပီး ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္လုပ္ရင္း ရင္ခုန္လာတယ္။ မေန႔က ျမင္ကြင္းေတြက အခုထိ မ်က္စိထဲက မထြက္ဘူး။ ဟိုဆက္တီစားပြဲေလးေပၚမွာ က်ေနာ့္အန္တီေလးကို က်ေနာ္တြယ္ခဲ့တာ။ ဒီပီယာႏိုႀကီးေရွ႕မွာ သူ႔ကို က်ေနာ္ဖက္နမ္းလိုက္တာ..။ အဲ့လိုေတြေတြးရင္း ေအာက္ကညီေတာ္ေမာင္က ေငါက္ေတာက္ေတာက္ေလးျဖစ္ၿပီး ထလာျပန္တယ္။ ဟီးဟီး.. သိတယ္မလား ခ်ာတိတ္ေလးဆိုေတာ့ မရဘူး။ သန္တယ္ ျမန္တယ္ေလ။

အသံလုံးဝမေပးပဲ တိတ္တိတ္ေလးေနၿပီး အန္တီေလးအခန္းဝကို သြားေခ်ာင္းလိုက္တယ္။ မေတြ႕ဘူးဗ်။ သန႔္ျပန႔္ေနတဲ့ အိပ္ယာျဖဴျဖဴေလးေပၚမွာ ဘယ္သူမွမရွိဘူး။ မေန႔က ကုတင္ေဇာင္းေပၚမွာ က်ေနာ္ ေကာင္းဘြိဳင္တစ္ေယာက္လို ျမင္းစီးခဲ့တာ ေတြးမိသြားလို႔ အာေခါင္ေတြေတာင္ ေျခာက္သလိုလိုျဖစ္ၿပီး ေရငတ္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ မီးဖိုခန္းဖက္ အသာေလး ဆက္ေလွ်ာက္လာေတာ့ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက တဗြမ္းဗြမ္း ေရက်သံေတြၾကားလိုက္ရေတာ့ ၿပဳံးမိတယ္။ ဟိဟိ… ဆရာမေလးေနမွာ.. အသာေလးကပ္သြားေတာ့ ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးက ေစ့႐ုံေစ့ထားတာဗ်။ က်ေနာ့္ေသြးေတြ ပြက္ပြက္ဆူလာျပန္တယ္။ ဖူးးးးးးးးးး … ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘာလုပ္လိုက္မွန္းမသိခင္ ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ၿပီး ေအာ္ပစ္လိုက္တယ္။

“ဝုန္း !! အန္တီေလးးးးးးးးးး !! အိုးးးးးးးး”

ျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္ မွင္တက္ေနမိတယ္။ သြားေရာဗ်ာ.. အန္တီေလးမဟုတ္ဘူး။ မေန႔ကေတြ႕တဲ့ အန္တီေလးသူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီး။ ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးဝဖက္ မ်က္ႏွာမူၿပီး ဒူးေထာက္ၿပီး ဆပ္ျပာတိုက္ေနတာ။ ထမီကို ရင္မလ်ားထားဘူး၊ ခါးေလာက္အထိပဲ ပတ္ထားေတာ့ အေပၚပိုင္းက ဟင္းလင္းႀကီး…။ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံး ညိဳစိမ့္စိမ့္နဲ႔ ဆပ္ျပာေတြတိုက္ထားေတာ့ ျဖဴျဖဴအျမဳပ္ေတြၾကားထဲ ထင္းထင္းႀကီး ျမင္ေနရတယ္။ ေတာ္ေတာ့္ကိုထြားတဲ့ ႏို႔ႀကီးေတြဗ်ာ။ မ်က္ႏွာလြဲလို႔မရေအာင္ကို ဆြဲေဆာင္မႈရွိလြန္းတယ္။ ေခါင္းေလွ်ာ္ထားေတာ့ ဆံပင္ေတြစိုကပ္ၿပီး ပုခုံးေပၚမွာ အေထြးလိုက္ကေလး ျဖစ္ေနတယ္။ ေအာက္က ေပါင္တန္တုတ္တုတ္ႀကီးေတြက ေရစိုထမီေအာက္မွာ ထင္းၿပီး တင္းတင္းရင္းရင္း ျဖစ္ေနတယ္။ 

အသားက နဂိုက ညိဳတိုတိုေလးဆိုေတာ့ ေရစိုအလွနဲ႔ အင္မတန္ၾကည့္ေကာင္းလြန္းလို႔ က်ေနာ္ ၁ဝ စကၠန႔္ေလာက္ ေငးၾကည့္ေနရင္း သတိဝင္လာလို႔

“ကန္ေတာ့အစ္မ.. ကန္ေတာ့”

လို႔ေအာ္ၿပီး တံခါးျပန္ပိတ္ေပးလိုက္ၿပီး ဧည့္ခန္းကို ထြက္ေျပးလာခဲ့တယ္။ တကယ့္ေသာက္ဂြဗ်ာ..။ က်ေနာ့္ညီေလးက တြယ္ရေတာ့မလားဆိုၿပီး မာေတာင့္ေနေတာ့ ဂ်င္းပန္ေအာက္မွာ ေဖာင္းကားေနတာ ျမင္သြားၿပီလား မသိဘူး။ ဒီလိုသာဆို က်ေနာ္နဲ႔ အန္တီေလးတို႔ ဘာေတြျဖစ္တယ္ဆိုတာ အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီး သိသြားေလာက္ၿပီ။ ဒုကၡပါပဲဆိုၿပီး ခုနကျဖစ္ေနတဲ့ တက္ႂကြမႈေတြ ေပ်ာက္သြားၿပီး ရွက္စိတ္ေတြ ဖုံးလာတယ္။ အန္တီေလးကလည္း ဘယ္သြားေနမွန္း မသိပါဘူးဗ်ာ။ ဧည့္ခန္းထဲ မေနရဲေတာ့လို႔ အိမ္ေရွ႕ဆင္ဝင္ေအာက္ ထြက္လာၿပီး စီးကရက္တစ္လိပ္ ဖြာေနမိတယ္။ မိနစ္ ၂ဝ ေလာက္ၾကာေတာ့..

“ေဟး ေမာင္ေလး!! အိမ္ထဲဝင္ပါဟ..၊ မဝင္နီ ၿမိဳ႕ထဲသြားတယ္ေလ..၊ လာပါ.. ခဏေနရင္ ျပန္လာေတာ့မွာ..”

ဆိုၿပီး ေအာ္သံၾကားေတာ့ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့… စြပ္က်ယ္အျဖဴေပ်ာ့ေပ်ာ့ ဝတ္ထားၿပီး ဆံပင္ဖားလ်ားခ်ထားတဲ့ ခုနက အမ်ိဳးသမီးဗ်။ အိမ္အဝမွာ ရပ္ေနတာ…။ ဝတ္ထားတာက ပါးလ်လြန္းေတာ့ ေအာက္က ဘရာအနီရဲရဲကို ျမင္ေနရတယ္။ ရင္သားေတြက ႀကီးလြန္းတာေၾကာင့္လား မသိဘူး တအားစူထြက္ေနသလိုပဲ။

“ဟုတ္ အစ္မ”

ဆိုၿပီး သူ႔ၿပဳံးစိစိမ်က္ႏွာကို ေသခ်ာမၾကည့္ပဲ အိမ္ထဲလိုက္ဝင္မိတယ္။ က်ေနာ့္ကို ေက်ာေပးလိုက္ေတာ့မွ သူ႔ေနာက္ပိုင္းကို ေသခ်ာျမင္ရတယ္။ ခါးက ၂၁ ေလာက္ပဲရွိမယ္ထင္တယ္။ က်င္က်င္ေလးသိမ္ေနၿပီး ေအာက္ပိုင္းကို ကားထြက္သြားတဲ့ အိုးႀကီးက အယ္ထြက္ေနတာ။ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္တိုင္း တုန္တုန္တက္သြားတယ္။ အင္း… မျဖစ္ေသးပါဘူးဆိုၿပီး အၾကည့္ကို လႊဲပစ္လိုက္ရတယ္။

အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ မတည္မၿငိမ္ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ကိုထိန္းရင္း ဂစ္တာအိတ္အျပင္ဖက္က ဇစ္ကို ဆြဲဖြင့္ၿပီး ႏုတ္စ္စာ႐ြက္ေတြထုတ္ၿပီး ဟိုလွန္ဒီလွန္ လုပ္ေနလိုက္တယ္။ ဟိုအစ္မႀကီးကေတာ့ သူ႔အိပ္ခန္းထဲဝင္သြားတာ ျပန္ထြက္မလာေတာ့ဘူး။ ခဏေလာက္ၾကာေတာ့ အန္တီဝင္နီေလး အျပင္ကေန စက္ဘီးေလးနဲ႔ ၿခံထဲဝင္လာတာ ျမင္လိုက္ရတယ္။ ဆင္ဝင္ေအာက္မွာ စက္ဘီးေလးကိုေထာင္ၿပီး အိမ္ထဲဝင္လာၿပီး ၿပဳံးစိစိနဲ႔

“ဖိုးသက္!! ဒီေန႔ သင္တန္းမရွိဘူးေလ..။ ဘာလာလုပ္တာလဲ”

လို႔ မခ်ိဳမခ်ဥ္မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ေမးတယ္။ အန္တီေလးကို အုပ္ခ်င္လို႔ လာတာေလလို႔ ေျဖခ်င္ေနတာ ပါးစပ္ကို ယားေနတာပဲ အဟီး ..။ ဒါေပမယ့္ ဟိုအစ္မႀကီးၾကားမွာစိုးလို႔ ခပ္တည္တည္နဲ႔ 

“အာ.. ဆရာမကို ဂစ္တာတီးျပမလို႔ လာတာဗ်”

လို႔ ေျပာလိုက္ရတယ္။ အန္တီဝင္နီက..

“ၿမိဳ႕ထဲမွာ စာအုပ္သြားဝယ္တာဟ..”

လို႔ေျပာရင္း စာအုပ္ထည့္လာတဲ့ စကၠဴအိတ္ကို ဆက္တီစားပြဲေပၚ ပစ္တင္လိုက္ရင္း က်ေနာ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ဝင္ထိုင္ရင္း “ကဲ.. လုပ္စမ္းပါဦး၊ အေမာေျပ တစ္ပုဒ္ေလာက္ တီးျပပါ”

လို႔ ေျပာလာေတာ့ က်ေနာ္လည္း အိတ္ထဲက ဂစ္တာကို ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။ နီညိဳေရာင္ က်ေနာ့္စပိန္ဂစ္တာေလးကို ၾကည့္ၿပီး..

“ဟ!! ဂစ္တာေလးက လွလိုက္တာ”

လို႔ အံ့ၾသတႀကီး ေရ႐ြတ္တယ္။ Rosewood: နဲ႔ လုပ္ထားၿပီး ႏိုင္လြန္ႀကိဳးတပ္ထားတဲ့ က်ေနာ့္ဂစ္တာေလးကို ဘယ္ဖက္ေပါင္ေပၚတင္ၿပီး ခါးကိုမတ္မတ္ထားၿပီး ကိုင္လိုက္တယ္။

“ဆရာမ.. နားေထာင္ေနာ္”

ဆိုၿပီး.. က်ေနာ့္လက္ေခ်ာင္းေတြကို အသာအယာေလး ေျပးလႊားရင္း တီးခတ္လိုက္ေတာ့… ၾကည္လင္တဲ့ သံစဥ္ေလးေတြ ထြက္က်လာတယ္။ မွင္တက္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေလးနဲ႔ က်ေနာ့္လက္ေခ်ာင္းေတြ ေျပးလႊားေနတာကို ေငးေနတယ္။ ဆရာမေလး က်ေနာ့္ကို ေဒါသထြက္ၿပီး ေပါက္ကြဲခဲ့တဲ့ သီခ်င္းကို က်ေနာ္တီးလိုက္တာကိုးဗ်။ မွတ္မိတယ္မလား Cannon in D: ဆိုတဲ့သီခ်င္း။

ဆရာမေလးတို႔ ပီယာႏိုနဲ႔ လက္ဆယ္ေခ်ာင္းလုံး ေျပးလႊားၿပီး တီးခတ္ရတဲ့ အဲ့ဒီသီခ်င္းကို အခုက်ေနာ္က စပိန္ဂစ္တာနဲ႔ ညာလက္ေခ်ာင္း ၄ ေခ်ာင္းထဲနဲ႔ picking: လုပ္ၿပီး တီးျပေနေတာ့ သူအံ့ၾသၿပီး နားေထာင္ေနတာေပါ့။ သီခ်င္းဆုံးသြားေတာ့ လက္ခုပ္ေလးတီးၿပီး..

“မိုက္တယ္ မိုက္တယ္”

လို႔ ရယ္ေမာရင္း အားေပးတယ္။

“ဖိုးသက္… ဒီသီခ်င္းကို ပီယာႏိုကေန ဂစ္တာနဲ႔ တီးလို႔ရေအာင္ ကိုယ့္ဖာသာ ျပန္ arrange: လုပ္ထားတာလား”

“အဟိ!! ဆရာမက အထင္ႀကီးေနေသးတယ္.. ဟုတ္ဝူးဗ်..။ မႏွစ္က က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာ ဟိုတယ္မွာ အလည္လာတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕တယ္..။ သူ႔နာမည္က မြန္တီတဲ့ အီတလီက..။ က်ေနာ္ classical: ဂစ္တာလည္း တီးတယ္ဆိုလို႔ ဒီသီခ်င္းကို ႏုတ္စ္ခ်ေရးေပးသြားတာ..။ ႏုတ္စ္ကိုၾကည့္ေလ.. သူ႔လက္ေရးနဲ႔ သူ႔လက္မွတ္ေတာင္ပါေသး..”

“ဪ.. ဒီလိုလား..။ မသိပါဘူး.. က်ဳပ္က ရွင့္ကို အထင္ႀကီးသြားတာ.. ဟာဟ..”

ဆိုၿပီး ဆရာမေလး ၿပဳံးေနတယ္။ အဲ့လို ႏွစ္ေယာက္သား သာမန္လူေတြ စိတ္မဝင္စားေလာက္တဲ့ ျမဴးဇစ္အေၾကာင္းေတြ ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာေနၾကရင္း ေလာကႀကီးကို ေမ့ေနၾကတာေပါ့ေလ။ သိတယ္မလား ေလာကမွာ ဝါသနာတူ ဘာသာစကားတူတဲ့ ခ်စ္သူရတယ္ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ကံေကာင္းသလဲ။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့မွ အန္တီေလးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းက အေနာက္ခန္းထဲကေန ေအာ္လိုက္တာ ၾကားရတယ္။

“ေဟး!! ဟိုဆရာမနဲ႔ တပည့္ေလး.. ထမင္းစားၾကရေအာင္ ႂကြေတာ္မူပါ”

တဲ့။ အဲ့ေတာ့မွ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လည္း ဗိုက္ဆာရမွန္း သတိရလို႔ ရပ္ေတာ့တယ္ဗ်။ ထမင္းစားဖို႔ မီးဖိုေခ်ာင္ကို တူတူထသြားရင္းနဲ႔ ဧည့္ခန္းနဲ႔ မီးဖိုေခ်ာင္ အကူး လမ္းၾကားေလးထဲလည္းေရာက္ေရာ အေရွ႕ကေလွ်ာက္ေနတဲ့ ဆရာမေလးရဲ႕ တင္ပါးဝိုင္းဝိုင္းေလးကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ယားလြန္းလို႔ လွမ္းကိုင္ၿပီး ဖ်စ္ညႇစ္လိုက္မိေတာ့.. က်ေနာ့္ဖက္ကို ဖတ္ကနဲ လွည့္လာၿပီး… က်ေနာ့္ႏႈတ္ခမ္းကို ႁပြတ္ကနဲ စုပ္လာတယ္။ ခ်က္ခ်င္းျပန္ခြာသြားၿပီး .. 

“ကေလးေလး.. သူမ်ားကို မ႐ိုးမ႐ြျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ေပးနဲ႔။ သူငယ္ခ်င္း ရွိေနတာေနာ္… ဟြန္း”

ဆိုၿပီး အပ်ိဳေပါက္မေလးလို မီးဖိုခန္းထဲ ေျပးထြက္သြားေရာဗ်။ ထမင္းဝိုင္းမွာ ၃ ေယာက္သား အတူထိုင္ၿပီး စားေသာက္ၾကရင္း က်ေနာ့္ကို အန္တီေလးက မိတ္ဆက္ေပးတယ္။

“ဒါ ဆရာမရဲ႕သူငယ္ခ်င္း မညိဳညိဳေအာင္တဲ့ ဖိုးသက္..”

“ဟုတ္ကဲ့ဗ်..” (စိတ္ထဲကေနေတာ့ မခ်ိဳခ်ိဳေအာင္ မဟုတ္ဘူးလားလို႔ေျပာရင္း ရယ္ခ်င္လာလို႔ ထမင္းသီးမလိုေတာင္ ျဖစ္သြားတယ္)

မညိဳညိဳက ထုံးစံအတိုင္း ၿပဳံးစိစိနဲ႔ ေခါင္းၿငိမ့္ျပတယ္။ ခုနက စြပ္က်ယ္ေလးပဲ ဝတ္ထားရာက အခု ရွပ္ဖားဖားႀကီးအေပၚက ထပ္ဝတ္ထားတာ သတိထားမိတယ္။ စားေသာက္ရင္းနဲ႔ ႐ုတ္တရက္ က်ေနာ္ ထမင္းႏွင္သလိုေတာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ ဘာျဖစ္ရမတုန္း .. က်ေနာ့္ဆရာမေလးေပါ့..။ ထမင္းစားပြဲမွာ တူတူထိုင္ေနရင္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထားတာ၊ စားပြဲေအာက္ကေန သူ႔ေျခဖဝါးနဲ႔ က်ေနာ့္ညီေလးကို လာပြတ္ေနတာဗ်။ က်ေနာ့္မွာ ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာေတြ နီရဲတက္လာတယ္။ ဟို မညိဳညိဳရွိေနတာကို သက္သက္မဲ့ က်ေနာ့္ကို စေနတာေလ။ က်ေနာ္သိတယ္ က်ေနာ့္ဆရာမေလး ထမင္းမဆာဘူး စားသာစားေနတာ.. သူဘာဆာေနလဲဆိုတာ က်ေနာ္ရိပ္မိတယ္။ ေနရခက္လိုက္တာဗ်ာ။

လွမ္းၿပီး ဆရာမေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အၾကည့္နဲ႔တင္ ျပာက်သြားမယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ထေနပုံရတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာေလးလည္း ပန္းေရာင္သမ္းေနတယ္။

“ကဲ.. ငါေတာ့ၿပီးၿပီ..။ နင္တိုႏွစ္ေယာက္ကလည္း မဆာၾကဘူးလား မသိဘူး..။ ဘာမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မစားၾကဘူး…”

မညိဳညိဳက အဲ့လိုေျပာၿပီး သူ႔ထမင္းပန္းကန္ကို ေဆးေၾကာေနတယ္။ ေဆးေၾကာၿပီးမွ ေခါက္ပက္လက္ကုလားထိုင္ေလးကို မ၊ စာအုပ္ထူထူတစ္အုပ္ကို ဂ်ိဳင္းၾကားညႇပ္ၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ကေန ၿခံအေနာက္ဖက္ကို ဆင္းသြားတယ္။

ထမင္းစားပြဲေအာက္ကေန ေျခဖဝါးေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ညီေလးကို ကလိေနရာကေနရပ္ၿပီး ရယ္က်ဲက်ဲ မ်က္ႏွာေလးလုပ္ရင္း ဆရာမေလး ထလိုက္ၿပီး ေဘစင္မွာ ပန္းကန္ေတြ ေဆးေနတယ္။ ေဘစင္နဲ႔ ကပ္လ်က္က ၿခံအေနာက္ဖက္ကို ျမင္ေနရတဲ့ ျပဴတင္းေပါက္ဗ်။ ျပဴတင္းေပါက္ဖက္ မ်က္ႏွာမူ၊ က်ေနာ့္ကို ေက်ာေပးထားရင္း ဆပ္ျပာအျမဳပ္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ ေဘစင္ထဲ လက္ႏႈိက္ၿပီး ေဆးေၾကာေနတဲ့ သူမအနားကို ကပ္ၿပီး ရပ္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္ကပ္လာတာ သိတယ္ဗ်။

“ရႉး.. ကေလးေလး.. မဆိုးနဲ႔ကြာ..။ ဟိုးမွာ ညိဳညိဳရွိေနတာ.. ျမင္တယ္ေနာ္..”

ဆိုၿပီး စိတ္လႈပ္ရွားေနတဲ့ အသံေလးနဲ႔ လွည့္မၾကည့္ပဲ တိုးတိုးေလးေျပာတယ္..။ က်ေနာ္လည္း အေနာက္ကေန သူ႔ပုခုံးေပၚကေက်ာ္ၿပီး ၿခံထဲကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မညိဳညိဳကို အရိပ္ေကာင္းတဲ့ ေနာက္ေဖးၿခံဝိုင္းထဲမွာ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေလးခင္းၿပီး စာဖတ္ေနတာကို ျမင္ေနရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရွိေနတဲ့ မီးဖိုေခ်ာင္ဖက္ကို လုံးဝမၾကည့္ပဲ စာအုပ္ထဲ စိတ္ဝင္စားေနတာေတြ႕ေတာ့ ဘာမွအသံမေပးပဲ အန္တီေလးဂ်ိဳင္းႏွစ္ဖက္ေအာက္ကေန လွ်ိဳၿပီး ႏို႔ႏွစ္လုံးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ စုံကိုင္လိုက္ၿပီး တီရွပ္အေပၚကေန ခပ္႐ြ႐ြေလး ေခ်ေပးလိုက္ေတာ့ အသာေလး ၿငိမ္ခံေနတယ္။ 

အေနာက္ကေန ရပ္ထားတာဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ဒူးကို နည္းနည္းေလာက္ ေကြးလိုက္တာနဲ႔ သူ႔အိုးနဲ႔ က်ေနာ့္ညီေလးနဲ႔ ကြက္တိေထာက္ထားမိေတာ့ မသိမသာေလး ေဆာင့္ေပးလိုက္တယ္။ အသက္ရႉသံေလး နည္းနည္းျပင္းလာတယ္။ သူမလက္ႏွစ္ဖက္လုံးက ပန္းကန္ေတြကို ဆက္မေဆးေတာ့ပဲ ဆပ္ျပာျမဳပ္ေတြကို ေဆာ့ေနၿပီ။ က်ေနာ္လည္း အခ်ိန္သိပ္မဆြဲေတာ့ပဲ ခပ္သြက္သြက္ လႈပ္ရွားလိုက္တယ္။ အက်ႌေအာက္ လက္ႏႈိက္လိုက္ၿပီး အန္တီေလးရဲ႕ ဘရာေလးကို ေအာက္ကို နည္းနည္းေလွ်ာခ်လိုက္တယ္။ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးရဲ႕ အိစက္စက္ အထိအေတြ႕ကို ေသခ်ာခံစားရင္း ကိုင္ၿပီးေဆာ့ကစားေပးေနလိုက္ရင္း ႏို႔သီးေခါင္းစူစူေလးေတြကိုလည္း စိတ္ရွိလက္ရွိ ေခ်ေပးလိုက္ေတာ့ အဟင္းး ဟင္းးးး ဆိုၿပီး ညည္းသံထြက္စျပဳလာတယ္။ 

ထမီကို အသာေလးဆြဲေျဖၿပီး ဂြင္းလုံးခြၽတ္ခ်လိုက္ေတာ့ ထမီအနီေရာင္ေလးခင္မ်ာ ၾကမ္းျပင္ေပၚပုံက်သြားၿပီး ပင္တီအနက္ကေလးေပၚလာတယ္။ ဆက္တိုက္ဆိုသလိုပဲ အဲ့ဒီပင္တီေလးကို က်ေနာ္ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ေလွ်ာခ်ၿပီး ခြၽတ္လိုက္ေတာ့ တင္းေျပာင္ေနတဲ့ ဖင္သားေဖြးေဖြးႀကီး။ က်ေနာ့္ဂ်င္းပန္ကို ၾကယ္သီးျဖဳတ္ၿပီး အတြင္းခံေရာ ဂ်င္းပန္ပါ ဒူးေခါင္းေလာက္အထိ ေလွ်ာခ်လိုက္တယ္။ က်ေနာ္ ဘာလုပ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ သိေနလို႔လားမသိဘူး။ အန္တီဝင္နီက လွည့္မၾကည့္ပဲ အေနာက္ကို နည္းနည္းဆုတ္ၿပီး ေဘစင္ေပၚ လက္ေထာက္လိုက္ရင္း တင္ပါးကို ေကာ့ထားေပးလာတယ္။

တင္ပါးႀကီးႏွစ္လုံး ေကာ့တက္လာတာကို က်ေနာ္ ဒူးေထာက္ၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္ရင္း လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ဆြဲၿဖဲလိုက္ေတာ့ ေစာက္ဖုတ္ထူအန္းအန္းႀကီး ႏွစ္ျခမ္းကို ျမင္လိုက္ရတယ္။ အရည္ေတြေတာင္ ေတာ္ေတာ္စိုစျပဳေနၿပီ။ လက္ခလယ္နဲ႔ စိုစိစိေစာက္ဖုတ္ႀကီးထဲ ထိုးထည့္ရင္း ေမႊေပးလိုက္ေတာ့ … ဖင္ႀကီးတစ္ခုလုံး ခါထြက္သြားတယ္။ ဆရာမအပ်ိဳႀကီးခင္မ်ာ ေတာ္ေတာ္ေလး ခံခ်င္ေနရွာတယ္ဆိုတာ စားပြဲေအာက္ကေန က်ေနာ့္ကို ေျခဖဝါးနဲ႔ လာပြတ္ကတည္းက သိသာေနတယ္ေလ။ ၃-၄ မိနစ္ေလာက္ ေမႊေပးေနတာ သူေစာက္ဖုတ္ထဲကအရည္ေတြက ေပါင္ျဖဴျဖဴေလးတေလွ်ာက္ စီးက်စျပဳလာတယ္။ ဆရာမေလးကိုယ္တိုင္ခင္မ်ာလည္း တရွီးးးရွီးးးးနဲ႔ တိုးတိုးေလး ညည္းတာစိပ္လာၿပီ။

“ဟင္းးးးး !! ဟင္းးးး!! လုပ္ေတာ့.. လုပ္ေတာ့… ျမန္ျမန္”

ဆိုၿပီး အံႀကိတ္ၿပီး က်ေနာ့္ကို လွည့္မၾကည့္ပဲ ေျပာလာတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဒူးေထာက္ေနရာကေန မတ္တပ္ရပ္လိုက္ၿပီး ညာလက္က က်ေနာ့္မာတင္းေနဆဲ ညီေလးကို အရင္းကေနကိုင္၊ ဘယ္လက္နဲ႔ ဆရာမဖင္ေဖြးေဖြးႀကီးကိုၿဖဲၿပီး ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးထဲ ေတ့ၿပီး အေရွ႕ကို ေဆာင့္တြန္းလိုက္ေတာ့.. စီးပိုင္ပိုင္နဲ႔ ဝင္သြားတယ္။ ဟားးးးးးးးးးးးး….. ေကာင္းလိုက္တဲ့ အရသာဗ်ာ။ 

ဆရာမေလးရဲ႕ခါးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ စုံကိုင္ၿပီး ခပ္ဆဆ စမ္းၿပီး ေဆာင့္ၾကည့္တယ္။ ေဆာင့္လိုက္တိုင္း သူမတင္ပါးအိစက္စက္ႀကီးကို က်ေနာ့္ဆီးခုံနဲ႔ သြားသြား႐ိုက္မိတာကိုက အရသာဗ်။ အရွိန္ရလာတာနဲ႔အမွ် က်ေနာ့္ေဆာင့္ခ်က္ေတြက ေတာ္ေတာ္ေလး ျပင္းထန္လာတယ္။ မီးဖိုေခ်ာင္ေလးထဲမွာ တင္ပါးနဲ႔ဆီးခုံ ေဆာင့္မိလို႔ တဖတ္ဖတ္ ျမည္သံရယ္၊ က်ေနာ့္မာန္သြင္းတဲ့အသံ တအင္းအင္းရယ္၊ ဆရာမေလးရဲ႕ အံႀကိတ္ပါးစပ္ပိတ္ထားတဲ့ၾကားက တခ်က္တခ်က္ ထြက္လာတဲ့ မပီမသ ညည္းသံေလးရယ္ ေရာေထြးေနတာေပါ့ဗ်ာ။’

ပန္းကန္ေဆးတဲ့ ေဘစင္ေပၚလက္ေထာက္၊ ဖင္ကို အေနာက္ကို ေကာ့ထားေပးတဲ့ အန္တီေလးကို မတ္တပ္ရပ္ၿပီး အေနာက္ကေန လိုးေနရတာ လုံးဝစိတ္ကို ႂကြလာေစတယ္ဗ်ာ။ ၿခံဝင္းထဲ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚမွာ စာဖတ္ေနတဲ့ မညိဳညိဳကို တခ်က္တခ်က္ ျပဴတင္းေပါက္ကေန လွမ္းလွမ္းၾကည့္ရေသးတယ္။ ေတာ္ၾကာ ႐ုတ္တရက္ႀကီး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲဝင္လာမွ အခုလိုပုံစံႀကီးနဲ႔ ပက္ပင္းႀကီးတိုးလို႔ကေတာ့ ေသာက္ဂြႀကီးေလ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီလိုမ်ိဳး ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ လိုးေနရတာကိုက ရင္တလွပ္လွပ္နဲ႔ ပိုဖီးလ္လာေစသလိုပဲဗ်။ ခိုးစားရတဲ့ သစ္သီးဟာ ပိုခ်ိဳတယ္လို႔ ဆို႐ိုးရွိသလိုေပါ့။ အခုပဲၾကည့္ေလ.. က်ေနာ့္ဆရာမေလးကို မလုပ္ခင္က သူကိုယ္တိုင္ စိတ္ႂကြေနရက္နဲ႔ လူမိမွာေၾကာက္ေနေတာ့ တုန္တုန္ယင္ယင္ ျဖစ္ေနတာ..။ အခုေတာ့ အသံထြက္ ညည္းလာ႐ုံတင္မကဘူး သူ႔ခါးက်င္က်င္ေလးကို စုံကိုင္ၿပီး ေဆာင့္ေနတဲ့ က်ေနာ့္လက္ကိုပါ ေနာက္ျပန္လွမ္းကိုင္ၿပီး အားေပးသလို ျဖစ္ညႇစ္လာတယ္။ ေအာ္သံေတြ ပိုပိုက်ယ္လာတယ္။ ေတာ္ေသးတာက မညိဳညိဳထိုင္ေနတဲ့ေနရာက မီးဖိုေခ်ာင္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး လွမ္းေနလို႔။

“ရွီးးးး !! ရွီးးးး!! ကေလးေလးးးး!! မရပ္နဲ႔ေတာ့ေနာ္ မရပ္နဲ႔ေတာ့!! အဟင္းးးးးး ဟင္းးးးးးး!!”

အဲ့လိုေအာ္သံေတြ ထြက္လာၿပီး တြန႔္လိမ္လာတဲ့အျပင္ ေဘစင္ကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္လို႔ အားယူရင္း သူမဖင္ႀကီးကို ပိုေကာ့ေပးၿပီး အေနာက္ကို အားနဲ႔ ျပန္ေဆာင့္လာတာ က်ေနာ္ကလည္း မာန္သြင္းၿပီး အရွိန္နဲ႔ အေဆာင့္ဆုံမိေတာ့ မီးပြင့္မတတ္ တေဖာင္းေဖာင္း ျမည္ကုန္တယ္။ က်ေနာ္လည္း အသက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းရႉသြင္းလိုက္ၿပီး အသားကုန္ေဆာင့္ေနၿပီ။

“အားးးးးးး!! အန္တီေလးးးး!! ထြက္ကုန္ပီ!!” 

“ဟားးးးးးး!! ေကာင္းလိုက္တာ ေကာင္းလိုက္တာ!!”

အဲ့လို စိတ္ထဲရွိတာေတြ ေအာ္ရင္း က်ေနာ္လည္း သုတ္ရည္ေတြ ပန္းထုတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးသြားတာနဲ႔ က်ေနာ့္ညီေလးကို ဆြဲမထုတ္ေသးပဲ အပ်ိဳႀကီးဆရာမရဲ႕ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးထဲ စြပ္လ်က္ထားၿပီး သူမေက်ာေလးေပၚ မွီတြယ္ၿပီး အေမာေျဖေနမိတယ္။ က်ေနာ့္လက္အစုံကေတာ့ ဆရာမရဲ႕ ႏို႔ႏွစ္လုံးကို လွမ္းဆုပ္ကိုင္ၿပီး အရသာခံေနလိုက္တယ္။ အန္တီေလးရဲ႕ ကိုယ္ေပၚမွီေနရင္း နည္းနည္းေလးၾကာေတာ့ သတိဝင္လာတယ္နဲ႔တူတယ္။

“အာ.. ဖယ္လိုက္ေတာ့ေလ.. ကေလးေလး..၊ ဒီမွာၾကည့္ဦး အကုန္ေပကုန္ၿပီ”

ဆိုၿပီး ေျပာသံၾကားမွ က်ေနာ္လည္း မွိန္းေနရာကေနခြာၿပီး အေနာက္ကို ဆုတ္လိုက္ေတာ့.. ပလြတ္!! ဆို အသံျမည္ၿပီး က်ေနာ့္ညီေလးလည္း သူ႔ေစာက္ဖုတ္ထဲကေန ထြက္က်လာတယ္။ တန္းလန္းေလးေပါ့..။ အရည္ေတြ႐ႊဲလို႔ ေျပာင္ေျပာင္ေလး ေအာက္ကိုစိုက္က်ေနတယ္။ အန္တီေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာေလးရႈံ႕မဲ့ၿပီး က်ေနာ့္ကို လွည့္ၾကည့္ရင္း..

“ေတြ႕လား ေရခ်ိဳးရေတာ့မယ္”

လို႔ေျပာတယ္။ ဟုတ္ပါ့.. မာန္ေတြတက္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ဇြတ္တြယ္ၾကတာ အန္တီေလးဆံပင္ရွည္ေတြက အေရွ႕ကို တြဲလဲက်ေနေတာ့ ေဘစင္ထဲက ဆပ္ျပာျမဳပ္ေတြနဲ႔ စိုကုန္ပီ။ အားနာလိုက္တာဗ်။ 

“ကန္ေတာ့ေနာ္.. အန္တီေလး”

လို႔ ေျပာေတာ့ ဘာမွမေျပာပဲ ကြင္းလုံးခြၽတ္ခ်ထားတဲ့ သူ႔ထမီနီနီေလးကို ေကာက္ကိုင္ၿပီး က်ေနာ့္ညီေလးကို ဖြဖြေလး သုတ္ေပးေနတယ္။ ေျပာင္စင္ေအာင္ သုတ္ေပးၿပီးမွ ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႔ ေပ်ာ့အိအိျဖစ္စျပဳေနတဲ့ က်ေနာ့္ညီေလးကို တႁပြတ္ႁပြတ္နဲ႔ ၃-၄ ခ်က္ေလာက္ ေကာက္စုပ္လိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးမွ

“ကဲ.. ကိုယ္ေတာ္ေလး.. က်မ ေရခ်ိဳးေခါင္းေလွ်ာ္ေတာ့မယ္”

ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ပါးေလးကို သာသာဆြဲလိမ္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းဖက္ကို ထြက္သြားေရာ။ က်ေနာ္လည္း ေဘာင္းဘီေတြဘာေတြ ျပန္ဝတ္ၿပီး ေဘစင္မွာပဲ လက္ေဆးပလုတ္က်င္း၊ မ်က္ႏွာသစ္ ကိုယ္လက္သန႔္စင္ေနလိုက္တယ္။ လူက နည္းနည္းႏႈန္းသလို ျဖစ္ေနေပမယ့္ စိတ္ကေတာ္ေတာ္ေလး ေက်နပ္ေနတယ္။ လူအလစ္မွာ ခိုးၿပီးခ်စ္ရတာလည္း အရသာတမ်ိဳးပါလားလို႔ ေတြးရင္း ျပဴတင္းေပါက္ကေန ၿခံထဲလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့.. ဟိုက္!! မညိဳညိဳ မရွိေတာ့ပါလား.. ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚမွာ ဘယ္သူမွ ရွိမေနပါလား။ ဒုကၡဗ်ာ.. ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ မသိဘူး။ လာမ်ားေခ်ာင္းေနသလားလို႔ ေတြးၿပီး လိပ္ျပာမလုံေတာ့သလိုလို ျဖစ္လာတယ္။

ဒါနဲ႔ အသာေလး ၿခံထဲဆင္းလိုက္ၿပီး ဟိုဟိုဒီဒီၾကည့္သလိုလုပ္ရင္း အသာေလး ေလွ်ာက္ရွာေနမိတယ္။ ၿခံဝင္းက ေတာ္ေတာ္ႀကီး က်ယ္လြန္းတာကိုးဗ်။ ယူကလစ္ပင္ေတြ၊ ကုကၠိဳပင္အုပ္အုပ္ႀကီးေတြ၊ ၀ါး႐ုံ ၃-၄ ႐ုံေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ ေတာ္႐ုံျမင္ကြင္းက မရွင္းဘူး။ ေတြ႕ပါဘူးဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ အိမ္ကို ေဘးဖက္ကေန တစ္ပတ္ ပတ္ေလွ်ာက္ရင္း အိမ္ေရွ႕ဖက္ေရာက္လာေတာ့ ဆင္ဝင္ေအာက္က ေဆးအျဖဴေရာင္သုတ္ထားတဲ့ ဒန္းေလးေပၚမွာ မညိဳညိဳထိုင္ေနတာကို သြားေတြ႕တယ္။ က်ေနာ့္ကိုျမင္ေတာ့ လက္ယပ္ေခၚၿပီး အနားမွာထိုင္ခိုင္းတယ္။

“ဖိုးသက္.. ညိဳ႕သူငယ္ခ်င္းအေပၚ သစၥာရွိရမယ္ေနာ္”

တဲ့..။ မညိဳညိဳ အဲ့လိုေျပာလာေတာ့ က်ေနာ္လည္း လန႔္သြားၿပီး..

“ဗ်ာ!!”

လို႔ အသံေတာင္ ထြက္သြားတယ္။

“အမေလး.. က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္က ငယ္ငယ္ကတည္းက အရမ္းခ်စ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြပါရွင္..။ မေန႔ညက ဝင္နီ က်မကို အားလုံးေျပာျပထားပါၿပီ..”

လို႔ ေျပာရင္း ၿပဳံးစိစိလုပ္ေနေတာ့ က်ေနာ့္မွာ ရွက္လို႔ ေခါင္းငုံ႔ၿပီး တဟဲဟဲ ရယ္ေနလိုက္တာေပါ့။ ၿပီးမွ ခပ္ရွက္ရွက္နဲ႔ စကားစျဖစ္တယ္။

“အန္တီေလးက.. က်ေနာ့္အခ်စ္ဦးပါဗ်ာ..။ က်ေနာ္က ခ်ာတိတ္ငခြၽတ္ေလးမို႔ မညိဳညိဳရဲ႕သူငယ္ခ်င္းက စိတ္ပ်က္မွာေတာင္ က်ေနာ္က ေၾကာက္ေနတာပါ..”

“အမယ္မယ္.. က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္းကလည္း… ရႈပ္ရႈပ္ရွက္ရွက္ လုံးဝမရွိပါဘူးေနာ္..။ ဒီခ်ာတိတ္ေလးကိုေတြ႕မွ တသက္လုံး ထိန္းလာတဲ့ စိတ္ေတြ အရည္ေပ်ာ္သြားရွာတာပါေနာ္..”

“အဟီး!!”

စကားေကာင္းေနတုန္း အန္တီဝင္နီေလး ထြက္လာတယ္ဗ်။ ေခါင္းေလွ်ာ္ၿပီးစ ဆံပင္ရွည္ရွည္ေလးေတြကို ဘီးက်ဲေလးတစ္ခုနဲ႔ ဖီးသင္ၿပီးရွင္းေနရင္း က်ေနာ္တို႔အနားမွာ လာရပ္တယ္။ ရွင္မေတာင္သနပ္ခါးနံ႔ေလး သင္းသင္းေမႊးသြားတာပဲ။ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးစ မ်က္ႏွာေလးကို သနပ္ခါးေရက်ဲေလး ပြတ္ထားတာ ဝင္းလက္လက္ကေလးျဖစ္ၿပီး ၾကည့္လို႔အရမ္းေကာင္းေနတယ္။ အိမ္ေနရင္း အဝတ္အစား တပတ္ႏြမ္းေလးေတြ ဝတ္ထားတယ္။ သူ႔ကိုေငးၾကည့္ရင္း စိတ္ေတာင္ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ျဖစ္သြားတယ္။

“ကဲ!! ရွင္တိုႏွစ္ေယာက္က က်ဳပ္အေၾကာင္း ဘာေတြ အတင္းအုပ္ေနၾကတာလဲ..၊ ေျပာစမ္းပါဦး..”

“ဟီဟိ.. မဝင္နီေရ.. ရွင့္ေကာင္ေလးက ရွင္တို႔အေၾကာင္း က်မသိသြားလို႔ ရွက္ေတာ္မူသတဲ့ေလ..” 

“ဟုတ္လား!! ဘယ္သူလဲ ရွက္တယ္ဆိုတာ၊ ျပစမ္း ျပစမ္း..”

ဆိုၿပီး ေခါင္းငုံ႔ရင္း ရွက္ေနတဲ့ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို ဆြဲေမာ့ေတာ့.. …

“အာဗ်ာ..”

ဆိုၿပီး က်ေနာ့္မွာ ပိုရွက္သြားတယ္ဗ်ာ။ အန္တီဝင္နီေလးလည္း က်ေနာ္တို႔နဲ႔တူတူ ဒန္းေလးေပၚ ေစြ႕ကနဲ ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ေဘးကို ပူးကပ္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္မွာ အပ်ိဳႀကီးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အလယ္တည့္တည့္မွာ ညႇပ္ေနေရာ။ ဒန္းေလးက ခပ္ေသးေသးရယ္ေလ။ လက္တစ္ဖက္က က်ေနာ့္ဂုတ္ပိုးကိုဖက္၊ ေနာက္လက္တစ္ဖက္က က်ေနာ့္ဆံပင္ေတြကိုဖြရင္း စသလိုလို ေနာက္သလိုလိုနဲ႔ မညိဳညိဳကို ေျပာျပေနတယ္။

“ညိဳ သိလား …။ သူ႔ေမေမက က်ဳပ္ဆီကို ပီယာႏိုသင္ဖို႔ လႊတ္လိုက္တာေလ…။ ဒင္းေလးက ေလးလလုံးလုံး.. က်ဳပ္ေဘးမွာထိုင္ၿပီး စိတ္ေဖာက္ျပန္ေနတာ.. ဟားဟား”

မညိဳညိဳပါ တဟီးဟီး တဟားဟားနဲ႔ ရယ္ေနေတာ့ က်ေနာ့္မွာ စပ္ၿဖဲၿဖဲေလးပဲ လုပ္ေနရေတာ့တာေပါ့။ အဲ့လို ရယ္ေမာတြန္းတိုးရင္းနဲ႔ တိုးတိုးတိုက္တိုက္ေတြ လုပ္ေနၾကေတာ့ က်ေနာ့္ညာဖက္ တံေထာင္ဆစ္က အိက နဲအိကနဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားတာ သတိထားမိတယ္။ မ်က္ႏွာကို အန္တီေလးဖက္ လွည့္ထားေတာ့ ျမင္ေတာ့မျမင္ရဘူးဗ်။ ဒါေပမယ့္ အထိအေတြ႕အရေတာ့ ဒါ မညိဳညိဳရဲ႕ ႏို႔ႀကီးေတြဆိုတာ သိလိုက္ပီ။ ျပႆနာပဲဗ်ာ။ သာယာသလိုလို စိတ္ျဖစ္လာလို႔ စိတ္ကို မနည္းအာ႐ုံလြဲေနရတယ္။ 

မနက္ကပဲ အဲ့ဒီညိဳစိမ့္စိမ့္ ႏို႔အႀကီးႀကီးေတြကို ျမင္ထားတာဆိုေတာ့ စိတ္က အဲ့ဒီအိအိႀကီး ျဖစ္ျဖစ္သြားတဲ့ အရသာကို သာယာစျပဳလာတယ္။ မသကၤာလည္း နည္းနည္းျဖစ္လာတယ္။ တမင္မ်ား လုပ္ေနတာလားလို႔၊ ငါ့ကို စိတ္စမ္းေနတာလား၊ သူ႔ရင္ဘတ္ကို အေနာက္ကိုဆုတ္လိုက္ရင္ ရေနတဲ့ဟာကို အခုက တမင္ကို လာၿပီး ပြတ္ေနသလား ထင္ရတယ္။ ဖူးးးးးးးးးး!! သက္ျပင္း တိတ္တိတ္ခိုးခ်လိုက္ရၿပီး အန္တီေလး စကားေျပာေနတာကို ေငးရင္း လက္ကိုမ႐ုတ္ပဲ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေနလိုက္တယ္ဗ်ာ။

ဒီလိုနဲ႔ ရက္ေတြၾကာလာေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ ယူကလစ္ဝင္းထဲက တစ္ထပ္တိုက္ပု ျဖဴျဖဴေလးဟာ တံခါးမရွိ ဓါးမရွိ ဝင္ထြက္ရာ ေနရာတစ္ခု ျဖစ္လာတာေပါ့။ မညိဳညိဳကိုေတာင္ အညိဳ.. က်ေနာ္ကေလ ဘာညာေတြ ေျပာတဲ့အဆင့္ထိ ရင္းႏွီးလာခဲ့ပီ။ အန္တီေလးနဲ႔လား…။ အင္း.. ေမးမွေမးတတ္ပါေပတယ္။ ခ်ာတိတ္ေလးက မျမင္ဖူးေတာ့ မူးျမစ္ထင္…၊ အပ်ိဳႀကီးက အခ်စ္ေရကာတာေတြ က်ိဳးေပါက္..၊ ဘာေျပာေကာင္းမလဲေလ.. ခ်စ္လိုက္ၾကတာ။

လူဆိုတာမ်ိဳးကလည္း အခက္သားေလ။ လူမွန္ရင္ အရွက္အေၾကာက္ႀကီးၾကတာ ဓမၼတာဆိုတာ မွန္ေပမယ့္ တအားရင္းႏွီးလာရင္ သိပ္ကိုအေရးမစိုက္ေတာ့တာေနာ့္။ က်ေနာ္ေျပာဖူးသလိုပဲ သူတို႔အိမ္က ဆိတ္ၿငိမ္ရပ္ကြက္ထဲက ၿခံက်ယ္ႀကီး၊ ေတာ္႐ုံလူမလာဘူးဆိုတာ သိတဲ့အျပင္.. ရွိေနတဲ့ မညိဳညိဳဆိုတာကလည္း အန္တီေလးရဲ႕ငယ္သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ျပန္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔က တခါတေလ ေမာင္ေလး လာစမ္းဆိုၿပီး.. ခါးေတြဘာေတြ လာဖက္တဲ့အထိ ရင္းႏွီးလာေတာ့ သိပ္ကိုမရွက္တတ္ေတာ့တာေလ။

အက်ိဳးဆက္က ဘာေတြျဖစ္လာသလဲဆိုေတာ့.. က်ေနာ္တို႔ အခ်စ္နလံထတဲ့အခါေတြဆို.. မညိဳညိဳအိမ္မွာ ရွိရွိမရွိရွိ႕ အေရးကို မစိုက္ေတာ့တာဗ်ိဳ႕။ တခါတေလ ဟိုဖက္အိပ္ခန္းထဲ မညိဳညိဳရွိေနတာကို ဒီဖက္မွာ ႏွစ္ေယာက္သား မီးကုန္ယမ္းကုန္လိုးရင္း အသံေတြ ဆူညံလာတဲ့အခါ.. အဟမ္း အဟမ္းဆိုၿပီး ေခ်ာင္းဆိုးသလို သတိေပးတာေတာင္ ဂ႐ုမစိုက္မိေတာ့ဘူးေလ။ တခါကလည္း မညိဳညိဳ အျပင္မွာဆိုၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ဖင္တုံးလုံးခြၽတ္ၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက ထမင္းစားပြဲေပၚ တက္ထိုင္ၿပီး အသားကုန္ လိုးေနၾကတာ အသံေတြဘာေတြ ဆူညံေနတာေပါ့..။ သိတယ္မလား ခ်စ္သူျဖစ္တာ ၾကာလာၿပီဆိုေတာ့ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ လိုးတတ္လာၿပီေလ။

စားပြဲေပၚ က်ေနာ္ကထိုင္.. အန္တီဝင္နီက သူ႔ဆံပင္ရွည္ႀကီးေတြကို ဆံထုံးႀကီးႀကီးျဖစ္ေအာင္ ထုံးထားၿပီး ဖင္တုံးလုံးႀကီးနဲ႔ က်ေနာ့္အေပၚတက္ခြၿပီး ကေလးေတြ ၾကက္ဖခြပ္သလို တက္ၿပီးလိုးေနတာ။ က်ေနာ္က သူ႔ႏို႔ဝင္းဝင္းႀကီးႏွစ္လုံးကို စုံကိုင္ၿပီး ေဆာင့္စမ္းပါ.. အန္တီေလးရာ.. အားနဲ႔ ဖိေဆာင့္.. ေကာင္းလိုက္တာ.. အဲ့လိုေတြေအာ္..၊ အန္တီေလးကလည္း က်ေနာ့္လည္ပင္းကိုခိုၿပီး ဟားးးး ဟားးးးးး!! ဆို ေအာ္ၿပီး ေဆာင့္ေဆာင့္ခ်..၊ အဲ့လိုေတြ ဖီးလ္တက္ေနတုန္း… ေဟာ့ေတာ့!! နင္တို႔ကလည္းဟယ္ ဆိုၿပီး မညိဳညိဳ မီးဖိုေခ်ာင္အေနာက္ေပါက္ကေန ဝင္လာတာ ပက္ပင္းႀကီး မိသြားေရာဗ်။ ရွက္ေတာ့ရွက္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ခုနက ေျပာသလိုပဲ က်ေနာ္တို႔ ဘာလုပ္ေနတယ္ဆိုတာ သူကသိေနၿပီးသားပဲဟာ။ ဟိုလိုႀကီးေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး။ 

ခပ္ရွက္ရွက္နဲ႔ လစ္ေျပးသြားၿပီး ေနာက္ေန႔ ျပန္လာေတာ့လည္း မညိဳညိဳက.. ေမာင္ေလး.. ေရာ့ဒိန္ခ်ဥ္.. မေန႔က ၿမိဳ႕ထဲက ဝယ္လာတာ.. အားရွိတယ္ သိလား ဆိုၿပီး လာတိုက္ရင္း စေတာ့လည္း ခပ္တည္တည္နဲ႔ ယူေသာက္လိုက္တာပဲေလ။ ေနာက္ပိုင္း ပက္ပင္းမဟုတ္ေတာင္ ႐ိုးတိုးရိပ္တိပ္ မိမလိုလို ျဖစ္တာေတြလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ေပါ့။ တခါကဆို.. အန္တီေလး အခန္းထဲဝင္ၿပီး ညဖက္ႀကီး မီးေခ်ာင္းဖြင့္ၿပီး ထုံးစံအတိုင္း လိုးေနၾကတာ.. အန္တီေလး သုံးခါေလာက္ ၿပီးတာေတာင္ က်ေနာ္က မၿပီးေသးလို႔ ကုတင္ေပၚ က်ေနာ့္ကို ဒူးေထာက္ခိုင္းၿပီး မာတင္းေနတဲ့ က်ေနာ့္ညီေလးကို အိပ္ေနတဲ့ အန္တီေလးက ေခါင္းေလးေထာင္ၿပီး ပါးစပ္နဲ႔ ၿပီးေအာင္လုပ္ေပးေနတာ။ အိပ္ခန္းျပဴတင္းေပါက္ကေန အေမွာင္ထဲမွာ လူတစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနမွန္း က်ေနာ္ ရိပ္ကနဲ ျမင္လိုက္ရတယ္။ ဒါ မညိဳညိဳပဲဆိုတာ အလိုလို သိလိုက္တယ္။ အသာေလး မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေနေနလိုက္တာ က်ေနာ္ၿပီးသြားလို႔ က်ေနာ့္ညီေလး သုတ္ရည္ေတြ အန္တီေလးႏို႔ေတြေပၚ တပ်စ္ပ်စ္ ပန္းထုတ္တဲ့အခါမွ အဲ့ဒီေခ်ာင္းေနတဲ့ လူရိပ္ေပ်ာက္သြားတာ သတိထားမိတယ္။

မွန္ရာေျပာရရင္ အဲ့ဒီအခ်ိန္ေတြဟာ ဘဝမွာ အေပ်ာ္ရဆုံး အခ်ိန္ေတြေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေလာက္လွတဲ့ အန္တီေလး… က်ေနာ့္ပီယာႏိုဆရာမေလးကို ခ်စ္သူေတာ္ရတာ ဘယ္ေလာက္ ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းသလဲ။ တစ္ၿမိဳ႕လုံးက ဘယ္ေကာင္ကမွ ခ်စ္ေရးဆိုလို႔ မရဘူးလို႔ နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ ဆရာမေလးဝင္နီနဲ႔ ခ်စ္ႀကိဳးတြယ္ေနရတာကိုးဗ်။ ၿပီးေတာ့ ရွိေသးတယ္ဗ်ာ ႏွစ္ေယာက္လုံးဟာ ရွားရွားပါးပါး ဝါသနာတူေတြ။ စာအုပ္ေတြ အ႐ူးအမူးဖတ္ၾကတာ၊ ဂီတဆိုရင္ ထမင္းေမ့ဟင္းေမ့ တီးမယ္၊ ေဆြးေႏြးမယ္.. အဲ့လိုဘဝေလးဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္စရာေကာင္းမလဲ ေတြးၾကည့္ေပါ့ဗ်ာ။ 

တခါတေလ ၿခံထဲတူတူဆင္းထိုင္ၿပီး ဖတ္ဖူးတဲ့ စာအုပ္ေတြအေၾကာင္း ျငင္းခုန္ၾက၊ က်ေနာ္က ဆရာေအာင္ၿခိမ့္ရဲ႕ မမဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးကို ႐ြတ္ျပတာကို အန္တီေလးက က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲ မွီတြယ္ရင္း နားေထာင္၊ မွတ္မွတ္ရရ ရက္ေတြအၾကာႀကီး Gone with the Wind: ဝတၳဳထူထူႀကီးကို ႏွစ္ေယာက္တူတူ ဖတ္ၾကတာ(ဖတ္လိုက္ နည္းနည္းေညာင္းလာရင္ ႁပြတ္ႁပြတ္ဆိုၿပီး နမ္းၾကရင္း စိတ္ပါလာရင္ ထတြယ္လိုက္ရင္းေပါ့ေလ)။

က်ေနာ္တိုႏွစ္ေယာက္ဟာ ႏွစ္ဦးႏွစ္ေယာက္ မဟုတ္ေတာ့သလို ခံစားလာရတယ္။ ဥပမာ.. လိင္ဆက္ဆံၾကတယ္.. ၿပီးသြားတယ္.. လိင္စိတ္က တေျဖးေျဖး က်ဆင္းလာမယ္.. ၿပီးရင္ စိတ္ကကုန္သလိုလို ျဖစ္သြားမယ္။ မဟုတ္ဘူးဗ်.. အခုဟာက က်ေနာ္တို႔ ခ်စ္ၾကတယ္။ ၿပီးသြားေတာ့ ၿပီးၿပီလို႔မမွတ္နဲ႔ သူ႔အဖုတ္ထဲ က်ေနာ့္ညီေလးစိမ္ထားရင္း တပ္မက္စြာ နမ္းေနတုန္းပဲ။ ရင္ထဲမွာ ဘာမွန္းမသိတဲ့ ခံစားခ်က္ႀကီးနဲ႔ သူ႔ဆံပင္ေတြကိုဖြလိုက္ နား႐ြက္ကေလးကိုကိုက္.. တီတီတာတာေလးေတြ ေျပာလိုက္ စလိုက္ေနာက္လိုက္.. ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာေၾကာက္တဲ့အလား တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ တင္းတင္းဖက္ အဲ့လိုေတြဗ်ာ။ (ေနာင္ကို တျခားမိန္းမေတြနဲ႔အိပ္တိုင္း က်ေနာ္ကိစၥ ၿပီးသြားတာနဲ႔ ကိုယ့္ပါတနာရဲ႕ ဆံပင္အနံ႔ေတြ၊ ကိုယ္နံ႔ေတြ ရႉမိတိုင္း မသတီသလို ဆိုက္ကိုဝင္လာတယ္)။

မိုးတြင္းပိုင္းေရာက္လာေတာ့.. အန္တီေလး ခရီးထြက္စရာ ေပၚလာေရာဗ်။ ၃ လေလာက္ ၾကာခ်င္ၾကာလိမ့္မယ္လို႔ ေျပာေတာ့ က်ေနာ့္မွာ ငိုမဲ့မဲ့နဲ႔ေပါ့။ ဆရာမေလးကလည္း ေျပာရင္း မ်က္ရည္က ခပ္ဝဲဝဲရယ္။ ေပ်ာ္ေနတဲ့ဘဝေလး ႐ုတ္တရက္ မုန္တိုင္းဝင္လာတာကိုးဗ်။ တနယ္တေက်းမွာ အေျခခ်ေနတဲ့ ဆရာမေဖေဖတစ္ေယာက္ ေနမေကာင္းျဖစ္လို႔ မျဖစ္မေန လိုက္သြားရေတာ့မယ္တဲ့။ အဲ့ဒီအေၾကာင္း ေျပာတဲ့ေန႔က ထမင္းစားပြဲမွာ က်ေနာ္တို႔ သုံးေယာက္သား အသံကို တိတ္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။ မညိဳညိဳလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရွာတယ္ေနမွာ။ မ်က္ႏွာမေကာင္းဘူး။ အိပ္ေတာ့မယ္ဟာဆိုၿပီး ညေနမိုးခ်ဳပ္စပဲ ရွိေသးတယ္။ သူ႔အခန္းထဲ ဝင္သြားေရာ။ ႏွစ္ေယာက္သား စားေသာက္ထားတာေတြ ေဆးေၾကာၿပီး အိမ္ေရွ႕က ဒန္းကေလးေပၚ တူတူထိုင္ၿပီး ဖက္ထားၾကတယ္။

“ဒို႔ႏွစ္ေယာက္ မေတြ႕ခဲ့ရင္ ေကာင္းမွာလို႔ေတာင္ ေတြးေနမိတယ္ သိလား”

တဲ့..။ ငိုသံပါေနတဲ့ အသံနဲ႔ အန္တီေလးက က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲ မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး တုန္တုန္ရီရီ ေျပာရွာတယ္။ က်ေနာ္ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို ဆြဲေမာ့ၿပီး တသက္လုံး ျပန္မေတြ႕ရေတာ့ရင္ ဆိုၿပီး သူ႔မ်က္နာလွလွေလးအႏွံ႔ တႁပြတ္ႁပြတ္ျမည္ေအာင္ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး နမ္းေနမိတယ္။

ေနာက္ေန႔ ဆရာမေလး ခရီးထြက္ဖို႔ ေလယာဥ္ကြင္းကိုဆင္းေတာ့ က်ေနာ္ လိုက္မပို႔ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ မညိဳညိဳတစ္ေယာက္ လိုက္ပို႔တယ္။ ခြဲခါနီး အေျခအေနတစ္ခုကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဘူးလို႔ သူကေျပာၿပီး ေလယာဥ္ကြင္းကို လိုက္မလာခိုင္းတာေလ။ က်ေနာ္က ေလဆိပ္ေျပးလမ္းအဆုံးမွာရွိတဲ့ ေဂါက္ကြင္းထဲက ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေပၚ သြားထိုင္ရင္း ေလယာဥ္တက္သြားတာကို ေဆြးရီရီ ေငးၾကည့္ေနခဲ့တာေပါ့ေလ။ ဂြၽန္ဒဲဗားရဲ႕ Leaving on a jet plane: သီခ်င္းထဲက ဘယ္အခ်ိန္တစ္ခါ ျပန္လာႏိုင္မယ္ဆိုတာ ငါမသိ.. ဆိုတဲ့ စာသားေလးကို တိုးတိုး႐ြတ္ဆိုရင္း မ်က္ရည္က်ခဲ့ရတာေပါ့။

ပြဲခင္းထဲ အေမေပ်ာက္တဲ့ ကေလးငယ္လို ကူကယ္ရာမဲ့တဲ့ ဘဝ… က်ေနာ့္ညာလက္ခုံေပၚ… မိုးေတြအႀကိမ္ႀကိမ္႐ြာက်.. ျပန္လာခဲ့ပါ.. မမဝင္နီ

(channko ၏ မိုးေတြ႐ြာတဲ့အခါ ကဗ်ာမွ)

က်ေနာ့္ဘဝႀကီး ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ ျဖစ္သြားသလိုပဲ။ အန္တီေလး မရွိေတာ့တဲ့ ေန႔ေတြကို အံႀကိတ္ရင္း ျဖတ္သန္းေနခဲ့ရတယ္။ ဘယ္ေတာ့မဆို ၿပဳံးေနၿပီး တက္တက္ႂကြႂကြရွိတဲ့ ေကာင္ေလးဘဝကေန ညႇိဳးငယ္တဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ေလာကႀကီးကို မႈံေတေတၾကည့္ေနတတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာတယ္။ လြမ္းတယ္… လြမ္းတယ္.. က်ေနာ့္ဆရာမေလးကို ျပန္ေခၚေပးၾကပါဗ်ာ။

ညညေတြဆို အိပ္လို႔မေပ်ာ္ဘူး.. ဖဲႀကိဳးေလးေတြ ႀကဲခ်ထားတဲ့ လမ္းကေလးေတြရွိတဲ့ၿမိဳ႕လို႔ စာေရးဆရာႀကီးတစ္ေယာက္က တင္စားဖူးတဲ့ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕ေလးက လမ္းတကာကို စက္ဘီးေလးနဲ႔ ေလွ်ာက္နင္းၿပီး အန္တီေလးကို လိုက္ရွာေနမိတယ္။ ဂစ္တာကိုင္ၿပီး လက္ေခ်ာင္းေတြကို စိတ္ရွိလက္ရွိ လြတ္ေပးလိုက္ေတာ့လည္း ေၾကကြဲေနတဲ့ သံစဥ္ေတြပဲ ထြက္ထြက္က်လာတယ္။ စိတ္ေျဖရာျဖစ္ေအာင္ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေဖေဖတို႔အလုပ္ေတြကို ကူလုပ္ေပးေနရင္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေမ့ေပ်ာက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနရတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ဆရာမေလး ထြက္သြားတာ ႏွစ္လေလာက္ ၾကာလာခဲ့ၿပီ။ ဖုန္းအဆက္အသြယ္ဆိုရေအာင္လည္း အဲ့ဒီေခတ္က အေဝးေကာလ္ေတြက ဝင္ဖို႔မလြယ္၊ ရျပန္ေတာ့လည္း ၾကားတစ္ခ်က္ မၾကားတစ္ခ်က္မို႔ ဘယ္လိုမွ အလြမ္းမေျပပါဘူးဗ်ာ။

ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔ၾကေတာ့ ေဖေဖခိုင္းလိုက္တဲ့ အလုပ္ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ ၿမိဳ႕ျပင္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီတေလာက မိုးတြင္းႀကီးကို ေတာ္ေတာ္ေလး ပူေနတာ ၂-၃ ရက္ရွိၿပီ။ က်ေနာ္လည္း ျမင္းေခါင္းတံဆိပ္ စြပ္က်ယ္ေလးနဲ. ေဘာင္းဘီတိုေလးဝတ္ၿပီး စက္ဘီးနင္းလာခဲ့တယ္။ ခိုင္းလိုက္တဲ့ကိစၥၿပီးေတာ့ အိမ္အျပန္ ကန္ပတ္လမ္းနားေရာက္ေတာ့ ညေန ၄ နာရီေလာက္ ရွိၿပီ။ မိုးက ခပ္အုံ႔အုံ႔ ျဖစ္လာလို႔ ခပ္သြက္သြက္ေလး က်ေနာ့္ၿပိဳင္ဘီးေလးကို နင္းေနမိတယ္။ ႐ုတ္တရက္ ကန္ပတ္လမ္းနဲ႔ ေက်ာင္းလမ္းေထာင့္က လူျပတ္တဲ့ေနရာမွာ လူသုံးေယာက္နဲ႔ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ ျဖစ္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ အနားေရာက္လာမွ ဖတ္ကနဲ ၾကည့္လိုက္ေတာ့.. ဟာ.. အမ်ိဳးသမီးက မညိဳညိဳပါလား။ စက္ဘီးကို ဘရိတ္ဆြဲလိုက္ၿပီး ခုန္ဆင္းရင္း ေမးလိုက္တယ္။

“အညိဳ!! ဘာျဖစ္တာလဲ”

“ဖိုးသက္!! အညိဳ႕ကို ဒီေကာင္ေတြ..”

တစ္ခ်က္ေလာက္ ဟိုေကာင္ေတြကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႐ုပ္ေတြကိုၾကည့္တာနဲ႔ မင္းမႏိုင္ကြက္သစ္က ေကာင္ေတြမွန္း က်ေနာ္သိလိုက္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ နယ္ခံေတြနဲ႔ ႐ုပ္မတူဘူးေလ။ အသားအရည္ ႐ုပ္သြင္ျပင္ေတြကကို ကြာတာ။ ကေလကေခ်ေတြေနတဲ့ ရပ္ကြက္ကေပါ့။ က်ေနာ္ အေျခအေနကို ရိပ္မိတယ္။ မညိဳညိဳကလည္း ဒီဖက္ကို ဘာလာလုပ္တာမွန္း မသိပါဘူးဗ်ာ။ ခ်က္ခ်င္း ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးလုပ္ၿပီး ဟိုေကာင္ ၃ ေကာင္ကို စကားစလိုက္တယ္။

“ေဘာ္ဒါတို႔ က်ေနာ့္အစ္မကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးတာ ေက်းဇူးဗ်..။ အခု က်ေနာ္ သူ႔ကိုလာႀကိဳတာ..။ အိုေကေနာ္..”

“ခ်ာတိတ္ေလး.. မင္းဒိုးေတာ့ကြာ.. လာမရႈပ္နဲ႔..”

ဖူးးးး!! က်ေနာ္ သက္ျပင္းခိုးခ်လိုက္တယ္။ မလြယ္ေတာ့မွန္းလည္း သိလိုက္ၿပီ။ ေျပာေနရင္းနဲ႔ တစ္ေယာက္က မညိဳညိဳရဲ႕ပုခုံးကို လွမ္းကိုင္လိုက္လို႔ မညိဳညိဳက လက္နဲ႔ပုတ္ခ်လိုက္ၿပီး ရန္ေတြ႕ေနသံကို ၾကားေနရၿပီ။ က်ေနာ့္ၿပိဳင္ဘီးေလးကို အသာေလးတြန္းၿပီး ၿပိဳင္ဘီးေဘာင္တန္းကို အေပၚကို အသာေလး ဆြဲမလိုက္ေတာ့ ႂကြတက္လာတယ္။ ဆြဲျဖဳတ္လိုက္ရင္ ႏွစ္ေပေလာက္ရွိတဲ့ သံပိုက္လုံး ျဖစ္သြားေအာင္ တမင္ထည့္ထားတာဗ်။ အသက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းရႉၿပီး ေျခေထာက္ေတြကို ေကြးထားလိုက္တယ္။

“အညိဳ!! ေနာက္ဆုတ္!!!”

အဲ့လို ေအာ္ပစ္လိုက္တာရယ္၊ သံပိုက္လုံးကို ၿပိဳင္ဘီးက ဆြဲခြၽတ္လိုက္ၿပီး အနားမွာရွိတဲ့ အနီးဆုံးေကာင္ရဲ႕ မ်က္ခြက္ကို ျဖတ္႐ိုက္ပစ္လိုက္တာ ဆက္တိုက္ပဲ။ ခ်က္ေကာင္းမိသြားေတာ့ ေခြကနဲပဲ။ 

“လာေလ!! ေဟ့ေကာင္..”

က်ေနာ္ အသံကုန္ဟစ္ၿပီး ေနာက္တစ္ေကာင္ကို ဆက္႐ိုက္တယ္..။ အလစ္မဟုတ္ေတာ့ က်ေနာ့္႐ိုက္ခ်က္ေတြကို ဒီေကာင္က လက္နဲ႔ကာလို႔ မွီသြားတယ္။ ကာမိတဲ့အျပင္ သံပိုက္လုံးကို ဖမ္းကိုင္လိုက္ႏိုင္ေတာ့ က်ေနာ္ ဆက္႐ိုက္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ဒိုင္ပင္ပစ္ၿပီး အဲ့ဒီေကာင္ကို ဝင္လုံးတယ္။ လုံးေထြးသတ္ပုတ္ေနရင္း က်ေနာ္ ဒီေကာင့္အေပၚစီးကေန ဖိမိတာနဲ႔ မ်က္ခြက္ကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ လက္သီးစာ ေကြၽးေနမိတယ္။ 

႐ုတ္တရက္ က်ေနာ့္ေက်ာျပင္ ပူကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ ပူကနဲျဖစ္မွ လွိမ့္ခ်လိုက္မိတယ္။ က်န္ေနတဲ့ တစ္ေကာင္က အေနာက္ကေန ခ်ိန္းႀကိဳးနဲ႔ ႐ိုက္တာဗ်။ က်ေနာ္ ထလို႔မရေသးခင္မွာပဲ ႐ိုက္ခ်က္ေတြ ဆက္တိုက္ဝင္လာတယ္။ လက္နဲ႔ကာမိေတာ့ လက္ဖ်ံေတြပဲ ႐ိုက္မိေနတယ္။ ၾကာလာရင္ က်ေနာ္ မလြယ္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။

“ေဟး..ေဟး..”

ဆိုၿပီး လူေတြေအာ္သံေတြနဲ႔ ေျပးလာတဲ့ အသံေတြၾကားမွ ႐ိုက္ေနတာေတြရပ္ၿပီး ဟိုသုံးေကာင္ ေျပးသြားတာ ျမင္လိုက္ရတယ္။ လူေတြ အနားေရာက္လာၿပီး ဟိုေမးဒီေမး လုပ္ေနတာကို မညိဳညိဳ ျပန္ေျဖေနသံ ၾကားရတယ္။ က်ေနာ့္ၿပိဳင္ဘီး ေဘာင္တန္းေလးကို ေျမႀကီးေပၚက လိုက္ရွာၿပီး စက္ဘီးမွာ ျပန္တပ္လိုက္ၿပီး..

“အညိဳ!! ျပန္မယ္”

လို႔ ခပ္တင္းတင္း ေခၚလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ေက်ာက စြပ္က်ယ္ေတြ အလႊားလိုက္ ကြာက်ေနတာရယ္၊ စပ္ဖ်င္းဖ်င္း ျဖစ္ေနတာရယ္၊ လက္ဖ်ံေပၚထင္ေနတဲ့ ခ်ိန္းႀကိဳးအရာေတြနဲ႔ လူပုံစံကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး စုတ္ျပတ္သတ္ေနၿပီ။ ေဒါသလည္း ေတာ္ေတာ္ထြက္ေနတယ္။ က်ေနာ္သာ ဒီဖက္လမ္းကို မလာဘူးဆိုပါေတာ့။ ဘာေတြဘယ္လို ဆက္ျဖစ္မလဲဆိုတာ ေတြးၿပီး မညိဳညိဳကို ေဒါသျဖစ္ေနမိတယ္။

တုန္တုန္ယင္ယင္ျဖစ္ေနတဲ့ မညိဳညိဳကို လူေတြၾကားထဲက ဆြဲထုတ္ၿပီး က်ေနာ့္ၿပိဳင္ဘီးေဘာင္တန္းေပၚ တက္ထိုင္ခိုင္းၿပီး နင္းထြက္လာခဲ့တယ္။ မညိဳညိဳကေတာ့ တိတ္တိတ္ေလး ေဘာင္တန္းေပၚထိုင္ၿပီး လိုက္လာတယ္။ ယူကလစ္ဝင္းဖက္ ေရာက္ခါနီးမွာပဲ အုံ႔ေနတဲ့မိုးက တေဝါေဝါ ႐ြာခ်လာတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လုံး စို႐ႊဲသြားေပမယ့္ အိမ္ေရာက္ခါနီးလာလို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ေလး ဆက္နင္းလာခဲ့တယ္။ ေအးစက္စက္ မိုးေရေတြေၾကာင့္ ခုနက ေဒါသေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး ၿငိမ္းသြားၿပီး စိတ္ကနည္းနည္း ၾကည္လင္လာတယ္။

ပထမ ေတြးထားတာက မညိဳညိဳကို အိမ္ျပန္ပို႔ေပးၿပီးတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းျပန္၊ ေဘာ္ဒါေတြေခၚၿပီး မင္းမႏိုင္ကြက္သစ္ထဲသြား၊ ခုနက ၃ ေကာင္ကို လိုက္ရွာမလို႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မညိဳညိဳတို႔အိမ္ေရာက္သြားေတာ့ စိတ္က ေျပစျပဳလာၿပီ။ လူက ခ်မ္းလည္းခ်မ္း၊ ဗိုက္ကလည္းဆာ၊ ေက်ာျပင္ကလည္း စပ္ဖ်င္းဖ်င္း ျဖစ္စျပဳလာၿပီ။ မိုးေတြကလည္း တဝုန္းဝုန္းနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ေတာင္ ဘာမွမျမင္ရေတာ့တဲ့အထိ ႐ြာခ်ေနတာေလ။

အိမ္ထဲေရာက္တာနဲ႔ စို႐ႊဲေနတဲ့ အဝတ္ေတြလဲဖို႔ေနမွာ မညိဳညိဳ သူ႔အခန္းထဲ တန္းဝင္သြားတယ္။ က်ေနာ္လည္း စို႐ႊဲေနတဲ့ စြပ္က်ယ္အၿပဲနဲ႔ ေဘာင္းဘီတိုနဲ႔ပဲ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲဝင္ၿပီး အိုးေတြခြက္ေတြ လွန္ေလာၿပီး ထမင္းနဲ႔ဟင္းေတြ ခူးခပ္ၿပီး ဆာဆာနဲ႔ ေလြးေနမိတယ္။ 

စားေသာက္ၿပီးေတာ့မွ ဖုန္ေတြ သဲေတြနဲ႔ စုတ္ျပတ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကိုယ္ကို သတိရလို႔ ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ၿပီး ေရေလာင္းၿပီးခ်ိဳး၊ ဆပ္ျပာတိုက္ ေဆးေၾကာေနမိတယ္။ စြပ္က်ယ္ကေတာ့ ဝတ္လို႔မရေတာ့မယ့္ အတူတူ ခြၽတ္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းၾကမ္းျပင္ေပၚ ပစ္ခ်ထားခဲ့တယ္။ ကိုယ္တုံးလုံး၊ ေဘာင္းဘီတိုနဲ႔ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ထြက္လာေတာ့ အျပင္မွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေမွာင္ေနၿပီ။ မိုးက သည္းသည္းမဲမဲ ႐ြာလို႔ေကာင္းတုန္း။

“အညိဳ… က်ေနာ္ျပန္ၿပီ..။ တံခါးလာပိတ္ေခ်”

လို႔ ေအာ္ၿပီး အိမ္ေရွ႕ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ အေနာက္ကေန ေျပးလိုက္လာတဲ့ေျခသံ ၾကားရတယ္။

“ဖိုးသက္.. ေနဦး”

ဆိုၿပီး မညိဳညိဳ ေျပာလိုက္သံၾကားလို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့..

“ဒီေလာက္ မိုးေတြသည္းေနတာ ဘာကိစၥနဲ႔ ျပန္ခ်င္ရတာလဲ..။ ရန္ၿငိဳးေတြ၊ ေဒါသေတြနဲ႔ စိတ္ေနာက္ကိုယ္ပါ မလုပ္ရဘူး ငါ့ေမာင္ရဲ႕..”

မညိဳညိဳက က်ေနာ့္ကို စကားလွမ္းေျပာရင္း အနားကို ကပ္လာတယ္။ ဆံပင္ေတြကို ဆံထုံးေျဖခ်လိုက္ၿပီး တဘက္နဲ႔ သုတ္ထားေတာ့ ခပ္ပြပြ မေျခာက္တေျခာက္နဲ႔ ပုခုံးကိုေက်ာ္ၿပီး ရင္ဘတ္ေပၚ ဝဲက်ေနတယ္။ အစိမ္းေရာင္ထမီကို ရင္ေခါင္းလ်ားထားၿပီး အေမႊးပြတဘက္အျပာကို ၿခဳံထားတယ္။

“လာ.. ခ်မ္းေနၿပီမလား”

ဆိုၿပီး ၿခဳံထားတဲ့ ေမႊးပြတဘက္ကို ဆြဲခြာလိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ကိုယ္ေပၚက ေရစက္ေတြကို သုတ္ေပးဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ ၅ ေပ ၁ဝ လက္မေလာက္ရွိတဲ့ က်ေနာ့္အရပ္ေၾကာင့္ က်ေနာ့္ေရွ႕မွာ လာရပ္တဲ့ မညိဳညိဳက က်ေနာ့္ေမးေစ့ေလာက္ကေလးပဲ ရွိေတာ့တယ္။ ေအာက္ကိုငုံ႔ၾကည့္ေတာ့ ထမီရင္ေခါင္းလ်ားထားတဲ့ေအာက္က အခုအခံမပါတဲ့ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးက စူတူတူျဖစ္ေနတဲ့အျပင္ တတုန္တုန္ ျဖစ္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ စိတ္ကိုတင္းလိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာကို လြဲထားလိုက္ၿပီး ျပဴတင္းေပါက္ကေန မိုးေမွာင္က်ေနတဲ့ အျပင္ေလာကကို ေငးေနမိတယ္။

မိုးေတြက ပိုသည္းလာတယ္။ အိမ္ထဲကို မိုးစက္ေတြ ေလအေဝွ႔မွာ ပက္ဝင္လာေတာ့ မညိဳညိဳက ျပဴတင္းေပါက္ေတြ လိုက္ပိတ္ေနရင္း…

“ေမာင္ေလးေရ.. တံခါးမႀကီးပိတ္ေပး။ မိုးေတြ တအားပက္လာၿပီ..။ ၿပီးရင္ စိုေနတဲ့ ေဘာင္းဘီတိုကို အညိဳ႕အခန္းထဲက ကုတင္ေပၚမွာ တဘက္အျဖဴတစ္ထည္ရွိတယ္..။ အဲ့ဒါနဲ႔ ခြၽတ္လဲၿပီး ခဏပတ္ထား..။ အညိဳ ေရေႏြးပူပူေလး လာတိုက္မယ္ ေစာင့္ေန” လို႔ ေျပာရင္း မီးဖိုေခ်ာင္ထဲဝင္သြားတယ္။(ဒုတိယပိုင္း ၿပီးပါၿပီ