Unicode
“ဖေဖေ့ကို မကျေနပ်ဘူး”
“ဒီမှာသမီး.. ဖေဖေက သမီးလေးအပေါ် ဘာတွေများ လိုအပ်ချက်ရှိလို့လဲ”
“ဖေဖေ့ကို မချစ်ဘူး၊ ဖေဖေလို့လဲ မခေါ်နိုင်တော့ဘူး”
“သမီးက မငယ်တော့ဘူးနော် သမီး၊ သမီး ဘွဲ့ရတစ်ယောက် ဖြစ်နေပြီ”
“သမီးဘွဲ့ရအထိ ဖေဖေ တစ်ဦးတည်းနေနိုင်တာပဲ၊အခုမှဘာလို့ မိန်းမယူရမှာလဲ”
“ဒီမှာသမီး ဖေဖေက သမီးလေးပညာရေးမှာ စိတ်အနှောက်အယှက်ဖြစ်မှာစိုးလို့ ဖေဖေက သမီးကျောင်းပြီးတဲ့အထိ စောင့်ခဲ့တာ”
“ဘာမှလာမရှင်းပြနဲ့ ဖေဖေ၊ ဖေဖေက ဖေ့ဖေ့ငယ်ချစ်ဦးကြောင့် ဒီလိုလုပ်တာမဟုတ်လား၊ ဖေဖေ့ကို မုန်းတယ်”
“အဲဒီလိုမဟုတ်ရပါဘူး သမီးရယ်”
“ဘာလို့မဟုတ်ရမှာလဲ၊ မေမေ အသေစောတာ ဖေ့ဖေ့ကြောင့်”
“အထင်မလွဲပါနှင့် သမီးရယ်၊ သမီး အမေရှိစဉ်ကရော ဖေဖေက သမီးမေမေအပေါ် မကြင်နာလို့လား၊ ဝတ္တရားတွေ ပျက်ကွက်ခဲ့လို့လား”
“အခု သမီးတို့ဘဝထဲ ဖေဖေ့ငယ်ချစ်ဦးဆိုတဲ့ မိန်းမကြီးက ဝင်လာပြီ၊ အဲ့ဒီမိန်းမကိုလည်း မုန်းတယ်”
“သမီး ဖေဖေ့ရဲ့လက်ကျန်သက်တမ်းမှာ ဖေဖေ ကိုယ်ချစ်ရသူနဲ့ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် နေချင်သေးတယ် သမီး”
“ဘယ်ကလာ အဲ့ဒီအမျိုးသမီးက ဖေဖေရဲ့ စည်းစိမ် ဥစ္စာကို မက်မောလို့ ဖေ့ဖေ့ကို လက်ထပ်တာ”
“မဟုတ်ပါဘူး သမီးရယ်။ သူကလည်း အခြေအနေမဲ့ မဟုတ်ဘူး”
“မသိဘူး၊ မသိဘူး ဖေဖေ့ကို မုန်းတယ်”
ထိုင်ရာကထပြီး ရတီဇော် အိပ်ခန်းထဲဝင်ပြီး ကုတင်ပေါ်မှောက်ကာ ငိုပစ်လိုက်တော့တယ်။ ဖေဖေ့ အသက် ၅၀ စွန်းပြီ ။ အခုလို အသက်အရွယ်မှ နောက်မိန်းမယူမယ်ဆိုတော့ ရှက်စရာကောင်းလှသည်။ ရတီ အားရပါးရ ငိုပစ်လိုက်သည်။ ရတီ လုံးဝ မိထွေးမလိုချင်ပါ။
ဦးထွန်းဇော်တစ်ယောက် မိမိရှေ့က ထပြီးပြေးသွားသော သမီးကိုကြည့်ပြီး စိတ်ညစ်သွားရတော့တယ်။ ရတီအမေဆုံးတာ ငါးနှစ်ရှိပြီ။ ဖခင်တစ်ယောက်အနေနှင့် ဖခင်တာဝန်ရော မိခင်တာဝန်ပါ ကျေပွန်အောင် ဆောင်ရွက်ခဲ့ပြီးပြီ။ အခု သမီးလေး ဘွဲ့လည်းရပြီ။ ဒါပေမယ့် အခုထိ ကလေးဆန်နေတုန်းပါ။
မိတဆိုးလေးမို့ အလိုလိုက်ပြီး ချစ်ခဲ့ရတယ် လိုလေသေးမရှိရအောင် ထားခဲ့တယ်။ သူများနှင့် တန်းတူသုံးပြီး မျက်နှာမငယ်ရအောင် လုပ်ပေးပြီးပြီ။ အခုလည်း ဘွဲ့သာရတယ် ဘာအလုပ်မှ မလုပ်ဘူး။ ကျောင်းပြီးလို့ အလုပ်မလုပ်ဘဲနေတယ်ထားဦး အဖေနားကပ်သလား မေးရင်လည်း မကပ်ဘူး။ ပိုက်ဆံကို ရေလိုသုံးပြီး သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ လျှောက်လည်တုန်း။ သူ့သူငယ်ချင်းအချို့ရဲ့ စိတ်ဓာတ်ကို မျက်စိထဲကြည့်မရပေမယ့် သမီးကြောင့် အောင့်အည်းသည်းခံနေရတယ်။ ကြာလာတော့ အထီးကျန်ဆန်လာတယ်။
သားသမီးများ အိမ်ထောင်ပြုရင် ကိုယ်က ဆိုင်သာဆိုင်တယ် မပိုင်ဘူးလေ။ သမီးဆိုတဲ့အမျိုးက သျောင်နောက်ဆံထုံးပါ မဟုတ်လား။ အိမ်ထောင်ပြုရင် ခင်ပွန်းနောက် လိုက်နေရမှာပဲလေ။ သူ့မိသားစုနှင့်သူ ဖြစ်လာရင် ကိုယ့်ကို ဂရုစိုက်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး။ အခုတောင်မှ ကိုယ်နေမကောင်းရင် ဂရုစိုက်တာမျိုးမရှိတော့ ဆေးပေးမီးယူ အိမ်ထောင်ရှင်မတစ်ယောက် လိုအပ်သလို ခံစားရလာတယ်။
မိမိငယ်စဉ်က ချစ်ခဲ့ပြီး ကွဲကွာခဲ့ရတဲ့ ခင်ငြိမ်းကို တွေ့ရတဲ့အခါ အိပ်ပျော်နေတဲ့ နှလုံးသားတို့ ပြန်လည်နိုးထခဲ့ရပြီ။ သမီးလေးဘွဲ့ရသည်အထိ ရင်ထဲသိမ်းထားပြီး သမီးဘွဲ့ရမှ ခင်ငြိမ်းကို ဖွင့်ပြောခဲ့တယ်။
“ခင်ငြိမ်း ”
“ရှင် ကိုဇော်”
“ကိုဇော် ခင်ငြိမ်းကို လက်ထပ်ချင်တယ်”
“ကိုဇော်ရယ် ဒီအသက်အရွယ်ရောက်မှ မောင်နှမလို မျိုး နေတာကမှ ပိုကောင်းမယ်ထင်တယ်”
“မဟုတ်ဘူး ခင်ငြိမ်း၊ ကိုဇော်တို့ အသက်တွေကြီးပြီ၊ ချစ်ရသူနဲ့ လက်ကျန်ဘဝလေးကို ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် ဖြတ်သန်းချင်တယ်”
“အင်း ကိုဇော်ရယ် ခင်ငြိမ်း နားလည်ပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် ကိုဇော့်ရဲ့သမီးလေး စိတ်ဆင်းရဲရမယ်”
“သူစိတ်ချမ်းသာအောင် စီမံပေးရမှာပေါ့”
“ကိုဇော် ဘယ်လိုလုပ်ဖို့ ရည်မှန်းထားလဲ”
“လောလောဆယ် သူ့ကိုပြောပြလိုက်ပြီး သူနားဝင်အောင် နားချရမှာပေါ့”
“စဉ်းစားပါဦး ကိုဇော်ရယ်”
“ခင်ငြိမ်း ငါ့ဘဝမှာလေ ငါ့ရဲ့စည်းစိမ်ဥစ္စာကို သူ့အတွက် ချန်ထားပေးနိုင်တယ်။ ဒါပေမယ့် ငါလည်း ကျန်ရှိတဲ့သက်တမ်းမှာ နင်နဲ့ပဲ ဖြတ်သန်းချင်တယ်”
ဒေါ်ခင်ငြိမ်းတစ်ယောက် ကိုထွန်းဇော်ကိုကြည့်ပြီး သက်မျှင်းချလိုက်တယ်။ တကယ်တော့ ခင်ငြိမ်းက အပျိုကြီးပါ။ ကိုထွန်းဇော်နှင့် လွှဲပြီးကတည်းက အိမ်ထောင်မပြုခဲ့ပါဘူး။ ကိုထွန်းဇော်နှင့် ပြန်တွေ့တဲ့အခါမှာတော့ ကိုထွန်းဇော်ကိုတွေ့ပြီး သူ့ခင်မျာ စီးပွားရေးကတဖက် သားသမီးရေးကတဖက်နှင့် ကသီလင်တနိုင်နေတာကြည့်ပြီး သနားမိတယ်။ သမီးလေးကိုလည်း မိတဆိုးဆိုပြီး အလိုလိုက်ထားတော့ ဆိုးနေတဲ့ပုံမို့ ပိုသနားမိတာပါ။
ဒီလိုနဲ့ သမီးနှင့်အဖေဟာ ညှိနှိုင်းမရတဲ့ အခြေအနေဖြစ်လာပြီး ဦးထွန်းဇော် စကားပြောတိုင်း အကောင်းမမြင်တော့ပဲ အရွဲ့တိုက်လာတော့တယ်။ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ လည်တယ်။ ကလပ်တက်တတ်လာတယ်။ ပိုက်ဆံကို အလွန်သုံးစွဲလာခဲ့တယ်။ ဆူပြန်တော့လည်း နောက်မိန်းမယူချင်လို့ သမီးကို အိမ်ပေါ်ကနှင်ချတယ်က စအော်တော့တယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ညှိနှိုင်းမရတဲ့ အခြေအနေ ဖြစ်လာကြတော့တယ်။
“ဒီမှာဖေဖေ သမီးကို လာနားမချနဲ့။ ဖေဖေတောင်မှ လုပ်ချင်ရာလုပ်သေးတာပဲ။ သမီးလည်း လုပ်ချင်ရာလုပ်မယ်”
“ရတီဇော် နင်ဘာစကားပြောတာလဲ။ ငါက ငါ့သမီးကောင်းဖို့ ဆုံးမတာ”
“ဟာ ဟ သမီးအတွက်တဲ့။ ဖေဖေ သမီးကို အိမ်ကဆင်းစေချင်လို့ မဟုတ်လား။ ဖေဖေက မေမေနဲ့ ရှာထားတဲ့ စည်းစိမ်တွေနဲ့ နောက်မိန်းမယူပြီး ပျော်ချင်လို့မဟုတ်လား”
“ဒီမှာရတီဇော် ငါနောက်မိန်းမယူတယ် ဆိုပေမယ့် အဲဒီစည်းစိမ်ဥစ္စာတွေကို နင့်နာမည်နဲ့ အကုန်လွှဲထားတယ်”
“အဲဒါဆို အခုပေး။ အဲဒါရရင် ဒီအိမ်ပေါ်မှာ မနေဘူး။ ကျက်သရေတုံးတယ်”
“ဘာကွ ရတီဇော် နင်စော်ကားလှချည်လား။ အဲဒီလောက်တောင် ဖြစ်နေရင် နင်အခု အဲဒီဟာတွေယူသွား အခုဆင်းတော့”
“ရတယ် အခုပေး၊ အခုဆင်းမယ်”
ဘယ်လိုမှတားမရတော့တဲ့ အခြေအနေရောက်ခဲ့ပြီမို့ သူ့အမေရဲ့ လက်ဝတ်လက်စားနှင့် ဘဏ်စာအုပ်ကို ထုတ်ပေးလိုက်တော့တယ်။ ရတီလည်း ရတာအကုန်ယူပြီး အိမ်ကထွက်သွားကာ သူငယ်ချင်းအိမ်သို့ ဦးတည်ထွက်ခွာခဲ့တော့တယ်။
“ဟေ့ ရတီ ဘယ်လိုဖြစ်လာလဲ အထုပ်အပိုးတွေနဲ့”
“ငါ အိမ်ကဆင်းလာတာ”
“နင်ကလည်းဟယ် ကြိုမပြောဘူး”
“အခုစိတ်ဆိုးပြီး အခုဆင်းလာတာ ငါဘယ်လိုကြိုပြောမလဲ။ ဘာလဲ နေလို့မရဘူးလား”
“ရပါတယ်ဟာ ငါအမေ့ကို ပြောလိုက်မယ်”
“မေမေရေ ရတီ အိမ်ပေါ်ကဆင်းလာတယ်။ သမီးတို့အိမ်မှာ ခဏနေမလို့တဲ့”
“အမ် ဘာလို့ အိမ်ကဆင်းလာတာလဲရတီ သမီး”
“ဖေဖေကြောင့်ပါ”
“သမီးဖေဖေက ဘာဖြစ်လို့မတားတာလဲ”
“သမီးက အိမ်မှာကို မနေချင်တော့တာ”
“ဟင် ဘာတွေများဖြစ်လာလို့လဲ ပြောစမ်းပါဦး”
“ဖေဖေက နောက်မိန်းမယူမယ်ဆိုလို့”
“အဲဒါပဲကြည့်တော့ ယောကျ်ားတွေများ မိန်းမမရှိရင် ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တာပဲ”
“သမီး အန်တီတို့အိမ်မှာ ခဏနေလို့ရမလား”
“ရတာပေါ့ သမီးရယ်။ အန်တီတို့အိမ်ကကျဉ်းတော့ သမီး ကြာကြာနေလို့ရမှာ မဟုတ်ဘူး”
“ခဏပဲနေမှာပါ။ သမီး တိုက်ခန်းဝယ်ပြီးရင် ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် နေပါ့မယ်”
“ဟင် သမီးရတီ တိုက်ခန်းဝယ်ရအောင် သမီးမှာ ပိုက်ဆံရှိလို့လား”
“အမွေတစ်ခါတည်းခွဲပေးလိုက်တာ အန်တီ’”
“ဪ.. ဒီလိုလား သမီးရယ်။ သမီးလေး အန်တီအိမ်ကကျဉ်းလို့ စိတ်ညစ်နေမှာစိုးလို့ပါကွယ်”
လေသံများ နူးညံ့သွားရတဲ့ အန်တီကြောင့်
“ရပါတယ် အန်တီရယ်၊ ကျေးဇူးလည်းတင်ပါတယ်”
“ကဲ သမီး သမီးအခန်းထဲမှာပဲ ရတီ့ကို နေရာချလိုက်။ ကုတင်တစ်လုံးထဲ အတူတူအိပ်ပေါ့။ ရတီ ပင်ပန်းနေမယ် ရတီ နားပါစေ။ သမီးက မေမေ့ဆီလာခဲ့။ ရတီစားရအောင် ညနေစာစီစဉ်ရအောင်”
“ဟုတ်ကဲ့ မေမေ”
“ရတီ အေးဆေးနားနော် ဘာမှအားမနာနဲ့။ ငါ့အမေက နင်စားရအောင် စားစရာတွေ သွားဝယ်မယ်ထင်တယ်”
“အေးပါ သူငယ်ချင်း”
သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ဆုရည်ထွက်သွားတော့ ရတီစိတ်ထဲမှာ ဆုရည်တို့အမေက မဆိုးဘူးပဲ၊ သဘောကောင်းသားဟု တွေးလိုက်မိတယ်။
“ဆုရည် သမီး”
“ဘာလဲ မေမေ”
“ရတီမှာ ပိုက်ဆံတွေ တော်တော်ပါသလား”
“ဘယ်သိမလဲ မေမေ၊ သူကချမ်းသာတယ်”
“အေး တိုက်ခန်းတွေဘာတွေ ဝယ်မယ်ဆိုတော့ တော်တော်ပါလာတဲ့ပုံရတယ် သမီး”
“ဟုတ်တယ် မေမေ”
“အင်း မေမေ အကြံတစ်ခုရတယ် သမီး”
“ဘာလဲ မေမေ”
“သူက မေမေတို့အိမ်လာတယ်ဆိုတော့ သမီးကို တော်တော်ခင်လို့ဖြစ်မယ်”
“ဟုတ်တယ် မေမေ”
“ဟိုလေ သမီး သူတိုက်ခန်းဝယ်မယ်ဆိုရင် မေမေသိတယ် နင်လိုချင်တဲ့နေရာပြော ငါ့မေမေ စုံစမ်းပေးမယ်လို့ပြော”
“ဟုတ်ကဲ့မေမေ”
“မေမေတို့က ပွဲစားခလေးပဲရရ မဆိုးဘူးမဟုတ်လား။ တကယ်လို့သာ ပွဲညွန့်လေးသာရ ပိုအဆင်ပြေတယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ မေမေ၊ သမီး သဘောပေါက်ပါတယ်”
ဒီလိုနဲ့ ရတီက ဆုရည်တို့အိမ်မှာ တစ်လလောက် နေခဲ့ရတယ်။ ထိုအတောအတွင်း ဦးထွန်းဇော်မှာ သမီးဖြစ်သူအား ရှာဖွေရာ ဆုရည်တို့အမေနှင့်သာ တွေ့ခဲ့ရသည်။ အိမ်ပြန်လာစေချင်ကြောင်းလည်း ပြောခဲ့ရာ ဆုရည်အမေက စိတ်မပူရန်နှင့် သားသမီးချင်း ကိုယ်ချင်းစာတရားရှိပါကြောင်း၊ ရတီမပျော်လျှင် အိမ်ကို သူကိုယ်တိုင်လိုက်ပြီး ပို့ဆောင်ပေးပါမည်ဟုပြော၍ ဦးထွန်းဇော်လည်း စိတ်သက်သာယာရကာ အိမ်ပြန်ခဲ့ရသည်။ ဆုရည်အမေကလည်း ရတီ့အပေါ် အရမ်းကောင်းတော့ ယုံကြည်ခဲ့သည်။
ဆုရည်က ငပွေးမလေးဆိုပေမယ့် သူ့အိမ်မှာနေတဲ့အချိန် ရတီ့အပေါ် အရမ်းကောင်းတယ်။ ဆုရည်က ရည်းစားများတယ်။ အပြင်ထွက်ချင်ရင် ရတီ့ကိုပြောတယ်။ ရတီက အန်တီကို ပြောလိုက်ရင်ရတော့ အဆင်ပြေတယ်။
“ရတီ နင့်အိမ်မြန်မြန်ရမှပဲ”
“ဘာလို့လဲ ဆု”
“ဟီး ငါက အိမ်မှာအမေရှိတော့ သိပ်မလွတ်လပ်ဘူး။ ညဘက်ထွက်လည်း အကြာကြီးနေလို့မရဘူး”
“အခုလည်း အပြင်ထွက်နေရတာပဲ”
“ဟီး ရတီရဲ့ ခါတိုင်းဆို ရတီ့ဆီသွားမယ်ဆိုပြီး ငါ့ဘဲတွေနဲ့ လည်နေကြလေ။ အခု နင်ရောက်တော့ တွေ့ရုံပဲတွေ့နေရတယ်”
“တွေ့ရုံဆိုရပြီ မဟုတ်လား”
“ဟီး နင်မသိလို့၊ ခါတိုင်း ငါ့ဘဲနဲ့ ဟိုတယ်လစ်နေကြ”
“ဟင် နင်ကလည်း အဲလိုရီးလား။ နင်မကြောက်ဘူးလား”
“ဘာကိုကြောက်ရမှာလဲ ကြောက်စရာလား။ ဒီခေတ်ကြီးမှာ ဒါမျိုးတွေလုပ်နေကြပဲ”
“ဟင် ဟုတ်လား”
“အေး ငါဆို ဘဲနှစ်ပွေလုံးနဲ့ အိပ်ဖူးတယ်”
“ဟယ်..တကယ်ကြီး”
“အင်း ငါ့နို့တွေတွေ့လား ကိတ်နေတာ”
“နဂိုကြီးတာ မဟုတ်လား”
“ဘယ်ကလာ သူတို့ ကိုင်လိုက်စို့လိုက်မှ ပိုကိတ်လာတာ”
“တကယ်”
“ဟီး ငါလေ ဇာတ်ကားတွေထဲကအတိုင်း အကုန်လုပ်ဖူးတာ”
“မသာမဆု နင်မလွယ်ဘူးနော်”
“ဟီး ကောင်းတာကိုးဟ”
“ခစ် ခစ် ခစ်”
“အဲဒါကြောင့် နင့်အိမ်ငါလိုက်နေရင် ညဘက်ပါ လစ်လို့ရပြီ”
“ဟင့် ညတော့မသွားနဲ့လေ။ ငါတစ်ယောက်တည်း ဖြစ်နေမှာပေါ့”
“အေးနော် အဲဒါဆို တစ်ခါတလေ ခေါ်အိပ်လို့ရမလား”
“အိပ်ပေါ့”
“တကယ်နော် ”
“ကောင်မဆု အခုကတည်းက ယွချင်နေပြီ”
“ခစ် ခစ် ခစ်”
ဒီလိုနဲ့ အန်တီက
“သမီးရတီ သမီးအတွက် တိုက်ခန်းတစ်ခန်းတွေ့တယ် သိလား။ ကျယ်လည်းကျယ်တယ်။ ကားပါကင်တောင် ပါသေးတယ်။ ရပ်ကွက်လည်း သန့်တယ်”
“ဟုတ်လားအန်တီ၊ ဘယ်လောက်လဲတဲ့”
“သိန်းထောင့်နှစ်ရာငါးဆယ်တဲ့။ သူဗိုက်နာလို့ ရောင်းနေတာ။ ငါးဆယ်လောက်တော့ ဆစ်လို့ရတယ်”
“ဟုတ်လား အန်တီ၊ သွားကြည့်ပြီး ပိုင်ရှင်နဲ့တွေ့ရအောင်”
“ဟုတ်တယ် သမီးလေး။ အန်တီ အိမ်ရှင်နဲ့တွေ့ပေးဖို့ ပြောထားတယ်”
တကယ်တမ်းမှာ ကိုးရာတန်တိုက်ခန်းကို ထောင့်နှစ်ရာ့ငါးဆယ်နဲ့ ပြောခြင်းဖြစ်ပြီး တဖက်နှင့် စည်းဝါးကိုက်ပြီးသား ဖြစ်နေသည်ကို ရတီမသိပေ။ ငါးဆယ်လျော့ပြီး အရောင်းအဝယ် တည့်လေသည်။ ဆုရည်အမေက သိန်းသုံးရာယူပြီး ဂျင်းထည့်သည်ကို ရတီမသိပေ။ တိုက်ခန်းပြင်သည်ဆင်သည်နှင့် နောက်ထပ် တစ်ရာ့ငါးဆယ်ခန့် ကုန်သွားရပြန်သည်။ ထိုအခါ ငွေကုန်မှန်းသိတော့ အလုပ်လုပ်မည်စုံစမ်းရာ တစ်လမှ တစ်သိန်းရှစ်သောင်း၊ နှစ်သိန်းရှစ်သောင်းရ၍ မလုပ်ချင်ပြန်။
“ရတီကလည်း နင်ဘာလို့ အလုပ်လုပ်မလဲ၊ အေးဆေးနေစမ်းပါဟာ”
“နေ့စဉ်စားဖို့ လုပ်ရမယ်မဟုတ်လား”
“တစ်လနှစ်သိန်းနှင့် ဘာလုပ်မလဲ။ နင့်ပိုက်ဆံတွေကို အတိုးပေးလိုက်။ တစ်ငါးကျပ်တိုး၊ သိန်းငါးရာလောက် ချေးလိုက်လေ။ အံမယ် တစ်လနှစ်ဆယ့်ငါးသိန်း အေးဆေး”
“ဟုတ်သားပဲ ဆု”
ဆုရည်အမေနဲ့တိုင်ပင်ပြီး ငွေတိုးချေးရာက သိန်းငါးရာချေးပြီး တစ်လနှစ်ဆယ့်ငါးသိန်းရသည်မို့ ရတီ ပျော်ရသည်။ မိမိမှာ တိုက်ခန်းလည်းရှိ ဝင်ငွေလည်းရှိပြီမို့ ရတီနှင့် ဆုရည်တို့ ပျော်မဆုံးမော်မဆုံးဖြစ်ပြီး ကဲကြတော့သည်။
တစ်နေ့တော့ ဆုရည်နှင့်ကလပ်သွားရာ ဆုရည်ရည်းစားဖြစ်သူ ကိုအောင်အောင်နှင့်အတူ နောက်တစ်ယောက်ပါလာလေရာ။ ဆုရည်က မိတ်ဆက်ပေးသည်။
“ရတီ သူက ကိုရဲထွန်းနိုင်တဲ့၊ ကိုရဲလို့ခေါ်ကြတယ်”
“ကိုရဲ သူက ဆုသူငယ်ချင်း ရတီတဲ့”
ကိုရဲရုပ်က ရုပ်ဖြောင့်ဘော်ဒီတောင့်မို့ မဆိုးဘူးဟု တွေးနေတုန်း
“ဆုသူငယ်ချင်းက ဆုလိုပဲ အချောလေးပါလား”
“မြောက်ပြောတတ်တယ် ကြည့်စမ်း”
“အမှန်တရားပါဗျာ။ ဟိုဘက်ဝိုင်းကဘဲတွေကြည့် ရတီ့ကို ငမ်းနေကြတာ”
“ခစ်ခစ်”
“အောင်အောင်ရေ ရတီနဲ့တွေ့တဲ့ အထိမ်းအမှတ် ပုလင်းဖောက်မယ်။ ဒီနေ့ ငါဒကာခံမယ်”
“ဟေး …”
ချိုမြမြခါးသက်သော အရည်နည်းနည်းဝင်တော့ လည်ချောင်းတို့ပူလာကာ စိတ်တို့မြူးကြွလာသည်။
“ကိုရဲ ဆုတို့သွားကမလို့။ ကိုရဲ ရတီ့ကို စောင့်ရှောက်လိုက်ဦး”
“သွားပါဆု၊ ကိုယ်ဖိရင်ဖိ စောင့်ရှောက်ပါ့မယ်”
“အာ ကိုရဲနော်”
ဆုရည်နှင့် သူ့ရည်းစားက ကရန် ထွက်သွားတော့ ရတီနှင့် ကိုရဲသာ ကျန်ခဲ့သည်။ ကိုရဲမှာ ရတီနားကပ်ပြီး စကားပြောလေရာ ရတီမှာ စိတ်ထဲကြည်နူးသလို ရင်ဖိုနေသလို ဖြစ်ရတော့သည်။ ရတီမှာ ကနေသည့်နေရာကိုလည်း ခဏခဏကြည့်မိသည်။
“ရတီ ကိုယ်တို့လည်း ကရအောင်”
“ဟုတ် ကိုရဲ”
ကိုရဲက ရတီ့ခါးကိုဖက်ပြီး ကနေသည့်နေရာကို သွားတော့ ရတီ မငြင်းဆန်မိပေ။ အကကြမ်းပြင်မှာ တခြားအတွဲတွေလည်း ကနေကြတော့ ရတီ့ကို ကိုရဲက ဖက်ထားလိုက်တယ်။ ကိုရဲရဲ့ ရင်ခွင်ထဲရောက်သွားတော့ မော့ကြည့်မိစဉ်မှာ အနမ်းတစ်ပွင့်က ရတီနှုတ်ခမ်းပေါ်သို့ ကျရောက်သွားတော့ ရတီစိတ်ထဲ ရှက်သလိုဖြစ်ကာ ကိုရဲရင်ခွင်ဆီကို မျက်နှာအပ်ထားလိုက်မိတယ်။ စည်းချက်သံနှင့်အတူ ခြေကိုရွှေ့ရင်း ကိုရဲဘောင်းဘီထဲက ဖုဖောင်းနေတဲ့အရာက ရတီဗိုက်ကို လာထိနေတယ်။ ရတီမှာ ရင်ခုန်မောလျတဲ့စိတ်တွေ ဖြစ်လို့လာတယ်။ ကိုရဲရဲ့ကျောပြင်ကိုသာ တင်းကြပ်စွာ ဖက်ထားမိလိုက်တယ်။ ရတီ့ရင်ခုန်သံတွေကို တီးလုံးသံကြောင့် ကိုရဲကြားနိုင်မှာ မဟုတ်ပေမယ့် ရတီကတော့ ကြားသွားမှာတောင် စိုးရိမ်မိနေတယ်။ တချက်တချက် ရတီတင်သားတွေကို ဖျစ်ညစ်လာတဲ့ ကိုရဲလက်ကြောင့် ရတီ့စိတ်တွေ တမျိူးကြီး ဖြစ်လာတော့တယ်။ ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက် ကခုန်ပြီး မောပန်းတဲ့အခါ ထပ်သောက်ရင်း လူက ပိုပြီးမူးရစ်လို့လာခဲ့တယ်။
“ရတီ မူးနေပြီလား”
“ဟုတ်တယ် ကိုရဲ”
“ပြန်တော့မလား”
“ပြန်ချင်တယ်၊ ဆုကိုလည်း ခေါ်ရဦးမယ်”
“ဆုက ဟိုမှာ သူ့ဘဲဘဲနဲ့ အကြင်နာပေးနေတုန်းပဲ”
“ဟွန့် ဆုကတော့ ဒီအတိုင်းပဲ”
“ရတီ ဒီနေ့ ကိုရဲအရမ်းပျော်တယ်။ တစ်ညလုံး ရတီနဲ့ စကားတွေပြောချင်သေးတယ်”
“ရတီက အိမ်ပြန်မှာ ကိုရဲ””
“ကိုရဲ လိုက်ပို့မယ်လေ”
“ဟုတ် ကိုရဲ”
“ဆု ပြန်မယ်”
“ဟင့် ရတီ ဒီနေ့ ကိုကိုနဲ့နေမှာနော်”
“အယ်..ဆုကလည်း”
“လုပ်စမ်းပါ ရတီ။ ငါက ကိုကိုနဲ့ တစ်ခန်းနေမယ်။ နင်က ကိုရဲနှင့်နေ”
“ဟာ မဖြစ်ပါဘူး”
“စကားပြောနေကြမယ်လေ ရတီ”
ရတီလည်း ဘာပြောရမှန်းမသိပေ။ မူးနေပြီမို့ ခေါ်ရမည်လား မခေါ်ရဘူးလား တွေးမရခင်မှာပဲ ကိုရဲက ရတီ့ပုခုံးကိုဖက်ပြီး
“ကိုလိုက်ခဲ့မယ် ရတီ။ ကိုယ်လည်း မူးနေပြီ။ အကြာကြီး ကားမမောင်းနိုင်တော့ဘူး”
“အင်းပါ”
ရတီကို ကားရှေ့ခန်းကထိုင်စေပြီး ဆုရည်နဲ့ ကိုအောင်က နောက်ခန်းမှာထိုင်ကြတယ်။ အသံမကြားလို့ နောက်ကိုလှည့်ကြည့်မိတော့ ဆုရည်တို့က ထိုင်ရင်းနမ်းနေကြတယ်။ ကိုအောင်ရဲ့လက်က ဆုရည်ရဲ့ စကပ်အောက်ထဲကိုနှိုက်ပြီး ကလိနေတာကို မြင်လိုက်ရတဲ့ခဏလေး အခိုက်အတန့် ရင်ထဲနွေးကနဲခံစားရပြီး ပိပိထဲက တမျိုးလေးဖြစ်သွားသည်ကို ခံစားမိလိုက်သည်။ ထိုသို့ဖြင့် ရတီတို့တိုက်ခန်းထဲ ဝင်လာပြီးနောက်မှာတော့ ဧည့်ခန်းမှာ ခဏတာမျှထိုင်ကြပြီး စကားပြောကြတယ်။
အားလုံးကလည်း မူးနေပြီ။ ကားပေါ်မှာ အရှိန်ရလာတဲ့ ဆုရည်နှင့် ကိုအောင်အောင်တို့က ဆိုဖာထိုင်ခုံပေါ်ထိုင်ရင်း နမ်းလိုက် နို့နှိုက်လိုက် ဖြစ်နေပေတော့သည်။ ဆုရည်ကလည်း အတင်းရုန်းနေသည်။ ကိုရဲနှင့် ရတီက ရယ်နေကြရင်း
“ကိုကို မကဲနဲ့ကွာ၊ ရတီတို့ရှိတယ်”
“ဆုကလည်းကွာ အချင်းချင်းတွေပဲရှိတဲ့ဥစ္စာ”
“ဟုတ်တယ်ဆု၊ ငါတို့က ပွဲကြည့်ပရိတ်သတ်၊ ဟုတ်တယ်နော် ရတီ”.
“ဟုတ်တယ်”
“ကဲ အောင်အောင် မင်းအစွမ်းဘယ်လောက်ရှိလဲ”
“ငရဲ မင်းထက်တော့ သာတယ်ကွ”
“သာရင်လုပ်ပြစမ်းပါကွာ”
“ဟာ ကိုရဲနော် မြှောက်မပေးနဲ့။ ကိုကိုက မြောက်ပေးရင် ဂွေးတက်အောင်ကတာ”
“ဟားးး ကဲ အောင်အောင် လုပ်ကွာ ငါတို့ကြည့်ချင်လှပြီ”
“တွေ့လား ဆု၊ ပရိတ်သတ်တွေ တောင်းဆိုနေပြီ”
“ခစ်ခစ် ရတီ.. နင်တကယ်ကြည့်မယ်ဆိုရင် ငါလုပ်ပြမှာ”
“လုပ်ပြ လုပ်ပြ Live ကြည့်မယ်”
“ကိုကို လုပ်ပြဖို့သတ္တိရှိလား”
“ဘာလို့မလုပ်ရဲရမှာလဲ”
“တကယ်လား မှုတ်ခိုင်းမှာ”
“ဟင်…”
မူးနေကြပြီမို့ လုပ်သင့်မလုပ်သင့် မစဉ်းစားကြတော့ပါ ။ အပျော်သဘောလုပ်ကြရင်း အပျက်ဖက်ရောက်လာကြပြီ။ အောင်အောင် နင်သွားသည်။ သို့သော် သိက္ခာတော့အကျမခံ။ အနိုင်ယူရန် စဉ်းစားကာ
“ဆုပြန်လုပ်ပေးရင် လုပ်ပြီးသားပဲ”
“လုပ် လုပ် ဆုရည် အရှုံးမပေးနဲ့”
ကိုရဲက မြှောက်ပေးနေသည်။ ရတီလည်း ဆုရည် တကယ်လုပ်ရဲမလား မလုပ်ရဲဘူးလား ကြည့်ချင်လာရာ
“ဟားး ဆု နင်တော့ရှုံးပြီ”
“ဘာလို့ရှုံးရမှာလဲ၊ ကြည့်လိုက်”
ဆုရည်ပြောရင်း အဝတ်တွေ ချွတ်ချလိုက်သည်။ ရတီ မျက်လုံးပြူးသွားရသည်။ အောင်အောင်လည်း အဝတ်တွေ ချွတ်ပစ်သည်။ ရတီ ဆုရည်အဝတ်ချွတ်တာ မြင်ဖူးနေတော့ ပြသနာမရှိပေမယ့် အောင်အောင် အဝတ်ချွတ်တဲ့အခါမှာတော့ လန့်သွားရသည်။ အောင်အောင်က ဆုရည်နို့ကို တပြွတ်ပြွတ်စို့သည်။
“ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်”
“အာ့! အင်းးဟင်းးဟင်းး”
ရှေ့တည့်တည့်မှာ ဖြစ်နေကြတော့ ရတီစိတ်ထဲ တမျိုးဖြစ်ရသည်။ နို့စို့ရင်း ပိပိကို လက်နှင့်ပွတ်နေသည်။ ရတီ စိတ်တွေလည်း ထကြွလာသလို ခံစားရသည်။ ပိပိတို့ ယားယံသလို ခံစားရသည်။ ကိုရဲဘက်ကို လှည့်ကြည့်မိသည်။ ကိုရဲက မျက်စိတစ်ဖက် မှိတ်ပြသည်။ ကိုရဲဘောင်းဘီလည်း ဖောင်းကြွနေသည်။ ဆုရည်က ဆိုဖာပေါ် ပက်လက်အိပ်ပေးရာ ကိုအောင်အောင်က ဆိုဖာအောက်မှနေ၍ ဆုရည်ပိပိကို စယက်တော့သည်။
“ပလပ် ပလပ် ”
“အင်း ဟင်းးဟင်းး”
ဆုရည် ညည်းတွားရင်း အောင်အောင့်ခေါင်းကို ဖိချသည်။ ဆုရည် နို့တွေပွတ်ရင်း ညည်းသည်။ ရတီလည်း ပေါင်တွေလိမ်ကျစ်မိသည်။ ထိုစဉ် ကိုရဲက ရတီကို လာနမ်းသည်။ ရတီလည်း ပြန်နမ်းမိသည်။ ဆုရည်ညည်းသံကြောင့် ရတီ စိတ်ပိုထကြွလာတော့သည်။
“ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်”
စုပ်သံထွက်လာသည်။
“အာ့ ! အင်းးဟင်းးဟင်းးး”
ရတီ နမ်းနေရာကခွာပြီး ဆုရည်တို့ကိုကြည့်ရာ ကိုအောင်အောင်မှ ဆုရည်အစေ့ကို တပြွတ်ပြွတ် စုပ်နေသည်။ ပိပိအား အပေါ်အောက် စုံဆန်ပြီး ယက်နေသည်။ ဆုရည် အရည်တွေ ထွက်လာသည်။
“ကိုကို ဆုရည်ရပြီ ကိုကို့ကို လုပ်ပေးမယ်”
“ကိုကို အားမရသေးဘူးကွာ 69 လုပ်ရအောင်”
“ကိုကို့သဘော”
ဆုရည် အိပ်ရာကထပြီး အောင်အောင်က ဆိုဖာပေါ် လှဲချလိုက်သည်။ ဆုရည်က အောင်အောင့်မျက်နှာပေါ်ခွပြီး အောင်အောင့်လီးကိုကိုင်ပြီး ကွင်းထုပြီးနောက် စုပ်တော့သည်။
“ရတီ ”
“ဟင်”
အလန့်တကြား ပြန်ထူးမိသည်။
“သူတို့တွေ အရှိန်ရနေပြီ။ ကိုရဲတို့ အခန်းထဲသွားရအောင်”
“ဟင် ..”
“လာပါကွာ ရတီရာ။ ကိုရဲလည်း ရတီ့ကို ပြုစုပေးချင်တယ်”
ကိုရဲ ရတီ့ကိုပွေ့ချီပြီး အိပ်ခန်းဖက်ကို သွားလိုက်သည်။ ရတီ့ကို ကုတင်ပေါ်ချလိုက်ပြီး ရတီ့ကို နမ်းလိုက်ပြန်သည်။ ကိုရဲကနမ်းရင်းပင် ရတီရဲ့အင်္ကျီကို ချွတ်ချလိုက်ပြီး ဘော်လီချိတ်ကိုပါ ဖြုတ်ချလိုက်ရာ ဖြူဖွေးပြီး ဝိုင်းစက်ဖောင်းထနေတဲ့ ရင်သားနှင့် နို့စူစူလေးကို မြင်လိုက်ရပြီးနောက်မှာတော့ မနေနိုင်တော့ပဲ နို့ကို တပြွတ်ပြွတ် စို့မိတော့သည်။
“ပြွတ် ! ပြွတ် ”
“အာ့ ! အင်းးဟင်းးး! ”
ရတီမှာ ယားယံသောခံစားမှုနှင့်အတူ ကြက်သီးဖုတွေထပြီး ညည်းညူမိရပါတော့သည်။ နို့သီးဖျားကို လျှာဖြင့် ထိုးမွှေယက်ပေးပြီး တပြွတ်ပြွတ်စို့ပေးရာ ရတီမှာပိပိထဲက အရည်များပင် စိမ့်ထွက်လာတော့သည်။ မျက်လုံးလှပဖုဖောင်းနေသော ရတီ့ရဲ့ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားများမှာလည်း အရည်တွေကြောင့် ရွန်းလဲ့နေပေရာ ကိုရဲလီးမှာလည်း တဆတ်ဆတ်တောင်နေသဖြင့် အဝတ်ကို အလျင်အမြန်ပင် ချွတ်လိုက်သည်။ ရတီမှာ ကို့ရဲရဲ့လီးကြီးကို တွေ့ပြီး
“အို အကြီးကြီးပဲ”
ဟု တွေးမိပြီး ရင်ခုန်ခြင်းတဝက် ကြောက်လန့်ခြင်းတဝက်နှင့် မျက်စိလေး စုံမှိတ်ထားလိုက်မိသည်။ ကိုရဲလည်း ရတီပေါင်ကြား မျက်နှာအပ်လိုက်ပြီး ရတီအဖုတ်ကို စတင်ယက်တော့သည်။ ရတီအဖုတ်မှာ ကာမစိတ်ကြောင့် အရည်တို့စိုရွှဲနေပေသည်။
“ပလပ် ပလပ် ပလပ်”
ကြက်းသီးနွေးဖုတို့ထပြီး ညည်းမိရသည်။
“အင်းး ဟင်းးဟင်းး”
အစေ့တပြွတ်ပြွတ်စုပ်မှုကြောင့် ကျင်တက်သော ခံစားမှုနဲ့အတူ အဖုတ်တစ်ခုလုံး အုံကြွလာသကဲ့ပင် ခံစားမိရတော့သည်။ အရည်တို့ ထွက်သထက် ထွက်လာခဲ့သည်။ ပိပိတို့ ယားသထက် ယားလာသည်။ ညည်းသံ ပိုထွက်လာခဲ့သည်။ ရတီ့ကာမစိတ်တို့ ထိပ်ဆုံးရောက်နေပြီ ဖြစ်သဖြင့် ကိုရဲလိုးရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး ပေါင်ကြားဒူးထောက်ဝင်ကာ ပိပိအဝအား တေ့လိုက်သည်။
ကိုရဲက ရတီရဲ့ပိပိလေးကို လီးကြီးနှင့် တေ့လိုက်ချိန်မှာ ရတီ မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး ကိုယ်လုံးလေးကို တောင့်ထားတာ တွေ့ရပြန်သည်။ အပျိုစင်လေး ရတီမှာလည်း ရင်ခုန်မိတယ်လေ။ ကိုရဲရဲ့လီးကြီး ဝင်လာပြီးတော့ အပျိုစင်အမှေးပါးကို ထိုးခွဲရင် နာမှာလည်းစိုးတယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အလိုးတော့ခံရတော့မည်။
“ပြွတ် ဗျစ် ဗျစ်”
လီးကြီး ကြပ်သိပ်စွာဝင်လာတာနှင့်
“အာ့ ကို ဖြေးဖြေး အာ့”
ကိုရဲက မကြမ်းပါ။ ပထမဆုံးအကြိမ်ဖြစ်၍ အေးဆေးလေးပဲ တဖြေးဖြေးချင်း သွင်းတာပါ။ တဝက်လောက်မှာပဲ လီးထိပ်က တင်းကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ကိုရဲလည်း အားလေးနည်းနည်းထည့်ပြီး ဆတ်ကနဲ လိုးလိုက်တယ်။
“ဗျစ် ဗျစ် ဖောက်”
“အာ့!အင့်!….ဟင်းဟင်း ကွဲသွားပြီးလား ကိုရဲ”
“အာ.. ကွဲပါဘူး ရတီကလည်း”
ကိုရဲ လီးပြန်ထုတ်ကြည့်လိုက်တယ်။ မကွဲဘူးဆိုပေမယ့် အမှေးပါးပေါက်လို့ သွေးစလေးတွေ တွေ့ရတယ်။ ရတီပိပိအောက်ခြေ အကွဲကြောင်းမှာလည်း သွေးစလေးတွေ တွေ့ရတယ်လေ။ ရတီက အပျိုစစ်လေးဟု တွေးမိရင်း လီးကို ပြန်ထည့်လိုက်တယ်။
“ပြွတ်! ဗျစ် !ဗျစ် ”
“အာ့ အင်းး ဟင်းးဟင်း”
ကိုရဲ ရတီ့နို့လေးကို ကုန်းစို့ရင်း ဖြေးဖြေးလေး လိုးနေလိုက်တယ်။ အဖုတ်က အလိုးမခံဖူးတော့ အရမ်းလည်း ကြပ်တယ်။ ကြပ်လည်းကြပ်မှာပေါ့ ကိုရဲရဲ့လီးကလည်း ကြီးတာကိုး။ ဒါတောင် အခု အဆုံးထိ မသွင်းသေးပဲ ရတီခံနိုင်လောက်မယ့် အနေအထားလောက်အထိသာ ဖြေးဖြေးချင်းလိုးရင်း နို့စို့ပေးလိုက်တယ်။ ရတီလည်း နို့စို့ခံရင်း လီးကြီးနှင့် အလိုးခံရတာ ရင်တွေလည်းခုန်ပြီး ကြောက်စိတ်လျော့ပါးလာကာ ကာမစိတ်တွေလည်း တဖြေးဖြေး ပေါ်ထွက်လာပြီး အရသာလည်း တွေ့လာတယ်။ နာလို့ အော်ညည်းသံမဟုတ်ပဲ ကောင်းလွန်းလို့ ညည်းသံတွေ ထွက်မိတော့တယ်။
“အာ့ အင်းးဟင်းးဟင်း ကိုရဲရယ်”
ရတီဆီက ညည်းသံကြောင့် ကိုရဲက အဆုံးထိသွင်းဖို့ လုပ်လိုက်ပြီး ခါးအားသုံးကာ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ လိုးလိုက်တယ်။
“ဗျစ်! ဗျစ် ဗျစ် ဘွတ် ဖွတ် ”
“အာ့ ! အီး! ရှီး အား အင့် ဟင်းး”
ရတီအသံလည်း ပိုထွက်လာတယ်လေ။ ရတီက အလိုးဒဏ်ခံနိုင်ပြီး အရသာတွေ့နေပြီဆိုတာ သိလိုက်တဲ့ ကိုရဲ ခါးမတ်ပြီး ရတီ့ကို အားနှင့်လိုးလိုက်တယ်။ ကိုရဲလိုးချက်ကြောင့် ရတီရဲ့နို့တွေပါ ခါရမ်းလို့နေတယ်။ တကိုယ်လုံးလည်း ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ဖြစ်နေပြီး ရတီမှာ ညည်းသံလွှင်လွှင်လေး ပေးလာတယ်။
“ဗျစ်! ဘွတ်!.. ဖတ်! ဘွတ် ဖတ် ဖတ် ဖန်းဖန်း”
“အာ့! အင်း!ဟင့် အို့ အားလားလား”
ကိုရဲလည်း ရတီ့ခါးကို လက်နှစ်ဖက်နှင့်ဆွဲကိုင်ပြီး အားရပါးရ လိုးလိုက်တယ်။ ခါးကို လက်နှင့်ဆွဲလိုးလိုက်တာ ရတီ့ခါးက အိပ်ရာပေါ်က ကြွတက်လာပြီး လိုးချက်က အားရစရာကောင်းလာတယ်လေ။ လီးနှင့် အဖုတ်အသံကလည်း တဖွတ်ဖွတ်နှင့် အသံတွေထွက်လာတယ်။ ဆီးခုံချင်းပွတ်သံကလည်း တဗျင်းဗျင်နဲ့ လီးဝင်သံ တဇွိဇွိမြည်ပြီး ရတီအဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေလည်း လီးအဝင်ကျွံဝင်သလိုဖြစ်လိုက် လီးပြန်ထွက်လာရင် ဖောင်းလိုက် ဖြစ်နေတယ်။
လိုးချိန် ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်မှာ ရတီ့တကိုယ်လုံးလည်း တုန်လာပြီး မောဟိုက်သံလေးပါ ထွက်တယ်လာတယ်လေ။ ရတီ ပြီးတော့မှာမှန်း ကိုရဲသိတယ်။ ကိုရဲက ရတီ့ကို အားရပါးရ လိုးဆောင့်ပေးပြီး ရတီ့ပိပိကို လက်တဖက်နှင့် အစေ့နေရာကို ပွတ်ပြီး ပြီးလာအောင် လုပ်လိုက်တယ်။
“အာ့ ကို အာ့ အီးဟီးး အားး”
ရတီ ကာမအရသာ အထွဋ်အထိပ်ကို ခံစားရပြီး ပိပိထဲမှ လှုပ်ရှားလာကာ အရည်တွေထွက်လာပြီး ရတီတစ်ယောက် ငြိမ်ကျသွားတော့တယ်။
“ရတီ ပြီးပြီလား”
“အာ ကိုရဲကလည်း မေးနဲ့ကွာ”
“ကို့ကိုကုန်းပေးပါလား”
“ဟာကွာ ကိုရဲကလည်း”
ရတီ ရှက်သွားမိတယ်။ အခုလိုမျိုးလုပ်တာ သိပေမယ့် ကုန်းရမယ်ဆိုတော့ စိတ်ထဲ မဝံ့မရဲဖြစ်မိတယ်။ ဒါပေမယ့် နေကြည့်ချင်သည်။
“ရတီ ကုန်းပေးပါကွာ”
“ကိုရဲ ဘယ်လိုကုန်းပေးရမလဲ”
“ကုတင်စောင်းလေးပေါ်မှာ ကုန်းလိုက်။ ကိုရဲ ကုတင်အောက်ကလုပ်မယ်”
ရတီ သဘောပေါက်သလိုပဲ။ ကုတင်စောင်းပေါ် ကုန်းလိုက်တယ်။ ကိုရဲ ရတီ့ခါးကိုကိုင်ပြီး ဒူးထောက်လို့ရသလောက်သာ နေရာပြင်ပေးလိုက်တယ်။ ကိုရဲ ရတီ့အဖုတ်ထဲ လီးထည့်သွင်းလိုက်တော့
“ပြွတ် ”
“အာ့….ကိုရဲ”
ပေါင်ကားလိုးတာနဲ့တော့ လုံးလုံးမဆိုင်တော့ဘူး။ လီးက ပြွတ်သိပ်စွာဝင်ပြီး ပိုကြပ်တယ်။ အရည်တွေထွက်နေလို့သာ အဆင်ပြေပြေ ဝင်သွားပေမယ့် ရတီမှာတော့ လန့်နေမိတယ်။ ကိုရဲလည်း ရတီ့ခါးကျဉ်ကျဉ်လေးကို ဆွဲကိုင်ရင်း လီးကို အဆုံးထိ မသွင်းသေးပဲ တဖြေးဖြေး လိုးလိုက်တယ်။ ရတီလည်း အရသာတွေ့လာသလို ကိုရဲလည်း ရတီ့ကို မညှာတော့ပဲ အားရပါးရ ဆောင့်လိုက်တယ်လေ။ လီးဝင်သံနှင့် ဥရိုက်သံ တဖတ်ဖတ်မြည်လာတယ်။ ရတီမှာ တချက်တချက် လီးက အဆုံးထိဝင်လာလို့ အထဲမှာ ကျင်တက်တဲ့ဒဏ်က အရမ်းကိုကောင်းလာတယ်။
“ဗျစ်! ဗြစ် ဗြစ် ဘွတ် ဖတ်ဖတ်”
“အာ့! ကို ကိုရဲ ကောင်းတယ် အာ့ ”
လီးက တဇွိဇွိဝင်နေသလို ဆောင့်သံတဖတ်ဖတ်ကနေပြီး တဖန်းဖန်းအသံထွက်အောင် ဆောင့်လိုက်တယ်။ ကိုရဲဆောင့်ချက်က ပြင်းလွန်းလို့ ရတီ့မှာ ရှေ့ကိုယိုင်ထိုးလာကာ ရတီလည်း ကိုယ်ကိုမတ်နေအောင် ထိန်းရတော့တယ်။ လီးကြီးက အဝင်ရောအထွက်ရော အရမ်းကောင်းနေလို့ ရတီ့မှာ ညည်းသံတွေမှာ မောဟိုက်သံတွေပါ ထွက်လာတော့တယ်။
“ဟင့် အင်းအင်း ကိုရဲရယ် အာ့ရှီးရှီး”
“ဗျစ်! ဗျစ်!ဘွတ်! ဖန်း ဖန်းဖန်းး”
ကိုရဲလည်း ဆောင့်လိုးလိုက်တာ ရတီမှာ ဒုတိယအကြိမ်မြောက် ပြီးချင်သလိုဖြစ်လာပြီး
“ကိုရဲ ဆောင့် ဆောင့် အားး ရတီပြီးတော့မယ်”
ရတီ မရှက်နိုင်တော့ဘူး။ ကာမအရသာက အထွဋ်အထိပ် ရောက်လာပြီး အော်ပြောလိုက်တယ်လေ။
“ဟင့် အင်းအင်း ကိုရဲရယ် အာ့ရှီးရှီး”
“ဗျစ် ဗျစ်ဘွတ်ဖန်း ဖန်းဖန်းး ဗျစ် ဗျစ်ဘွတ်ဖန်း ဖန်းဖန်းး”
“အား ပြီးပြီ ကိုရဲ အားး”
ကိုရဲလည်း ပြီးသွားပြီး သုတ်တွေပန်းထွက်သွားတယ်။ ရတီမှာ ပူပူနွေးနွေး သုတ်တွေ အဖုတ်ထဲဝင်လာပြီး သားအိမ်နံရံထဲ ပန်းထွက်တာ ခံစားလိုက်ရပြီး လန့်သွားမိတော့တယ်။ ကိုရဲလည်း သုတ်တွေကုန်စင်အောင် လွတ်ပြီး ရတီ့ခါးကို လက်လွတ်လိုက်တော့ ရတီမှာ ကုတင်ပေါ် ဝမ်းလျားလေးမှောက်ရင်း လဲကျသွားတယ်။ ကိုရဲလည်း ရတီနားကပ်လှဲပြီး ရတီကိုဆွဲလှည့်ကာ အနမ်းလေးတွေပေးလိုက်တယ်။ ပြီးမှ
“အောင်အောင်တို့ကို ကြည့်ရအောင်”
“ဟာ မထနိုင်တော့ဘူး ကိုရဲ”
“ဟားးးဟားးးး”
ကိုရဲလည်း ဧည့်ခန်းဘက်ကိုထွက်ကြည့်တော့ ဆုနှင့် အောင်အောင်တို့လည်း ကိုယ်တုံးလုံးနှင့် အိပ်ပျော်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ ဆုရည်ကိုကြည့်ပြီး ဆုရည်ကို လိုးလိုက်ရရင်ဟု တွေးမိသော်လည်း အောင်အောင်ရှိ၍ နောက်မှစည်းရုံးမည်ဟုတွေးကာ ရတီ့အိပ်ခန်းအတွင်းသို့ဝင်၍ ရတီကိုဖက်ကာ အိပ်စက်လိုက်တော့သည်။
———————————————
ဦးထွန်းဇော်မှာ သမီးအတွက် ရတက်မအေးရပါဘူး။ ခင်ငြိမ်းနဲ့ လက်ထပ်မဲ့ကိစ္စလည်း မဖြစ်မြောက်နိုင်တော့ပဲ သမီးအရေးက အရေးကြီးခဲ့ရပြီ။ ဒေါ်ခင်ငြိမ်းကလည်း နားလည်ပါသည်။ ရတီကို ကူညီရှာပေးရင်း ဆုရည်အိမ်ကို ရောက်ခဲ့ရသည်။ ဆုရည်အမေရဲ့ ပြောဟန်ဆိုဟန်ကို သဘောမကျပေ။
“ဦးထွန်းဇော်ရေ ကျမလည်း ရတီကို ပြောပြပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ရတီက ဦးထွန်းဇော် ဒီကိုရောက်လာတယ် .. ဆိုတော့ ကျမတို့အိမ်မှာ မနေတော့ဘူးဆိုပြီး ထွက်သွားတယ်လေ။ ကျမ ဘယ်လိုမှ တားမရဘူးရှင်။ ကျမလည်း ကျမအပြစ်တွေကြောင့် ဦးထွန်းဇော်ကိုလည်း အကြောင်းမကြားရဲဘူး။ ကျမဘာသာပဲ ကျိတ်စုံစမ်းနေပါတယ်ရှင်။ ကျမကို ခွင့်လွှတ်ပါရှင်”
“အစ်မသမီး ဆုရည်ကရော မသိဘူးလား”
“ဆုရည်ကိုလည်း ကျမ ရှာခိုင်းထားပါတယ်။ သူသွားတတ်တဲ့နေရာနဲ့ သူ့သူငယ်ချင်းတွေဆီကိုလည်း မေးခိုင်းနေတာ။ သူ့သူငယ်ချင်းတွေကလည်း သူတို့ဆီမလာဘူး ပြောကြတယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ပါဗျာ၊ အကယ်၍ ဆက်သွယ်လို့ရရင် ကျနော့်ဆီ ဖုန်းဆက်ပေးပါ”
“ကျမ ဆက်ဆက် ဖုန်းဆက်ပါ့မယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ ကျေးဇူးပါဗျာ”
ကိုထွန်းဇော်တို့ အိမ်သို့ပြန်ခဲ့ရသည်။
“ကိုဇော် ဒီအမျိုးသမီးတော့ တစ်ခုခုလိမ်နေသလိုပဲ၊ကျမစိတ်ထဲ သိပ်မသင်္ကာချင်ဘူး။”
“သူ့ကိုလည်း စောင့်ကြည့်ရရမှာပေါ့”
ရတီ့အဖေ ဦးထွန်းဇော်ပြန်သွားတော့ ဆုရည်အမေ က ဆုရည်ကို ဖုန်းဆက်တယ်။
“မေမေ ပြောလေ”
“ရတီ့အဖေ လာသွားတယ်။ ဟိုအမျိုးသမီးလည်းပါတယ် သမီး။ ရတီ ဘယ်မှာနေတယ်တော့ မပြောလိုက်ဘူး။ သမီးလည်း မသိလို့ စုံစမ်းနေတယ်ပဲ ပြောလိုက်တယ်”
“ဟုတ်လား မေမေ”
“ဟုတ်တယ် သမီး။ သူတို့က မေမေ့ကိုတောင် မယုံသင်္ကာအကြည့်နဲ့ ကြည့်သွားတယ်လေ”
“ဟုတ်လား မေမေ”
“အခု အနားမှာ ရတီရှိလား”
“မရှိဘူး မေမေ”
“ရတီ့ကိုပြောလိုက်၊ နင့်အဖေ ဟိုအမျိုးသမီးနဲ့ ယူသွားသလားမသိဘူးလို့”
“ဟုတ်ကဲ့ မေမေ”
“သူတို့ မေမေ့ကိုစောင့်ကြည့်လောက်တယ်။ မေမေလည်း သတိထားရမယ်။ အိမ်ရောင်းပြီး ရှောင်ရမလားလို့”
“ဟင် ဘာဖြစ်လို့လဲ မေမေ”
“သမီး ဘယ်သူ့ကိုမှမပြောနဲ့။ ရတီ့ပိုက်ဆံတွေကို မေမေတို့ ရအောင်ယူမယ်”
“မေမေကလည်း မကောင်းပါဘူး။ ရတီက သမီးအပေါ် အရမ်းကောင်းတာကို”
“သမီးမသိပါဘူး။ ရတီက သူ့အဖေနဲ့ အဆင်ပြေသွားရင် သမီးကို လှည့်ကြည့်တော့မှာ မဟုတ်ဘူးလေ။ သမီးက အရင်အတိုင်းပဲ ဆင်းဆင်းရဲရဲ နေရမှာ။ သူ့ပိုက်ဆံတွေကို အမေတို့ယူတယ်ဆိုတာလည်း သမီးလေးအတွက်လေ”
“ဟုတ်ကဲ့ မေမေ”
“မေမေတို့လိမ်မှန်းသိရင် ရတီ့အဖေက အမေတို့ကို တစ်ခုခုပြန်လုပ်နိုင်တယ်။ ဒါကြောင့်မို့ အမေက အိမ်ရောင်းပြီး ရှောင်ရမယ်။ ရတီပြန်မလုပ်နိုင်အောင် သူ့အားနည်းချက်တစ်ခုခုကို ချုပ်ကိုင်နိုင်ဖို့လိုတယ် သမီး။ မဟုတ်ရင် မေမေထောင်ကျမှာ”
“သမီးကြံပါမယ်”
“သမီးဆီက အဆင်ပြေမှ မေမေဘက်က ဆက်လှုပ်ရှားမယ်။ သမီး မေမေတို့ရမှာ သိန်းငါးရာနော်။ သမီး စဉ်းစားပြီးမှလုပ်”
“ဟုတ်ကဲ့ မေမေ။ ရတီလာနေတယ် ဖုန်းချလိုက်တော့မယ်”
“အေး သမီး”
ဆုရည် စဉ်းစားမိတဲ့အချက်က ရတီမှာ အခုထိဆိုတာ ရှာတွေ့သေးဘူး။ အားနည်းချက်မရှိရင် ရှိအောင်လုပ်ရမှာပဲလေ။ အခု ရတီနှင့် ကိုရဲတို့ နေဖူးကြပြီ။ ဒါကိုပဲ ဗီဒီယိုရိုက်ရင်ကောင်းမလား။ ဒါပေမယ့် ဒါ သူ့ရည်းစားနှင့်သူနေတာ ဒီကိစ္စမျိုးဖြစ်ခဲ့ရင်လည်း ကိုရဲ တာဝန်ယူလိုက်ရင်ဖြစ်တယ်။ ဒီတော့ ကိုရဲလည်း တာဝန်ယူချင်တဲ့စိတ်မဖြစ်ပဲ ရတီနှင့် ရတီ့အဖေ လုံးဝခေါင်းမဖော်နိုင်တဲ့ အရာမျိုးကို ကြံစည်ရင် ဘယ်လိုစီစဉ်မလဲ။ ပိုက်ဆံရှိတဲ့လူတွေအတွက် သိက္ခာကျစေတဲ့အလုပ်မျိုးကို ချုပ်ကိုင်ထားနိုင်မှ တကယ့်အားနည်းချက်ဆိုတော့ သိက္ခာတရားပဲ။ ရတီကိုထိန်းချုပ်နိုင်တဲ့ ရတီ့အားနည်းချက်မျိုးကိုရအောင် ဆုရည် ကြိုးစားရတော့မယ်။
“ဆုရည် ဘယ်ကဖုန်းလဲ”
“မေမေ့ဆီကဖုန်း ရတီ။ နင့်အဖေလေ ဟိုမိန်းမကြီးနဲ့ အိမ်လာသွားတယ်တဲ့။ ယူပြီးပြီလို့ ပြောတယ်တဲ့။ အခုကြတော့ နင့်အဖေကို သူက နိုင်နေသလိုပဲတဲ့။ မေမေက ဒီလိပ်စာကို မပေးလိုက်ဘူးတဲ့”
“အေး ကောင်းတယ်။ ငါတို့ဘာသာငါတို့ အေးဆေးနေလို့ရသားပဲ”
“ဟုတ်တယ် ၊ နင်သွားရင် ဟိုက မိထွေးဖြစ်တော့ နင့်ကိုအနိုင်ကျင့်မယ်။ ပြီးတော့ အပျိုကြီးမဟုတ်လား။ ဇီဇာကြောင်ပြီး နင့်ကို တချိန်လုံး ပြောနေရင် နင်ဘဲစိတ်ညစ်ရမယ်”
“အင်း ငါ့အဖေတကယ်ပဲ လက်ထပ်လိုက်ပြီလား မသိဘူးနော်”
“ဘာမှစိတ်မညစ်နဲ့ နင်ပျော်အောင်နေ ၊ ငါဘာလုပ်ပေးရမလဲ”
“ရပါတယ်ဟာ”
“နင်စိတ်ညစ်သွားမှန်း သိပါတယ်ဟာ။ ညနေ KTV သွားပြီး စိတ်ညစ်ဖြေရအောင်”
“ငါတို့နှစ်ယောက်တည်းလား”
“ကိုအောင်နှင့် ကိုရဲပါ ခေါ်မှာပေါ့ဟ”
“အေး မဆိုးဘူး”
“ငါ သူတို့နှစ်ယောက်ဆီ ဖုန်းဆက်လိုက်မယ်’”
“ဆက်လိုက်လေ”
ကိုအောင်အောင်ဆီ ဖုန်းဆက်တော့ လာမယ်တဲ့။ ကိုရဲဆီကို တစ်ခါ ဖုန်းဆက်လိုက်တယ်။
“ဟဲလို ကိုရဲ”
“ဆု ဘာကိစ္စ”
“ဆုနဲ့ ရတီ ညစ်နေလို့။ ညကြ KTV သွားမလို့လေ”
“ဟုတ်လား အင်း သွားလေ”
“ကိုရဲ လာမယ်မဟုတ်လား”
“ဆုခေါ်တော့ မလာဘဲမနေရဲပါဘူး”
“ရတီကြောင့် မဟုတ်လား”
“သူလည်းပါပါတယ်။ ဒါပေမယ့် တလောက ဆုနှင့် အောင်အောင်တို့ ဧည့်ခန်းမှာလုပ်ကြတော့ ဆုဟာလေးကိုပဲ သတိရနေတာ”
“ဟာ ကိုရဲကလဲ”
“တကယ် ဆုဟာလေးက မိုက်တယ်။ အပေးလည်းကောင်းတော့ အောင်အောင်ကိုတောင် မနာလိုတော့ဘူး”
ရေကန်အသင့် ကြာအသင့်ပါပဲ။ ကိုရဲကို စည်းရုံးလို့ ရလောက်ပြီ။
“အံမယ် ရတီသိမှာ မကြောက်ဘူးလား”
“ဆုသာ ကိုယ့်ဘက်မှာရှိနေရင် မကြောက်ဘူး”
“ခစ်ခစ်ခစ်”
“တကယ်ပါဆု ကိုရဲလည်း ဆုကိုပြုစုချင်တာ”
“ဟွန့် မရပါဘူး၊ ကိုကိုရှိနေတာကို”
“ကိုအောင်မရှိတဲ့အချိန်ပေါ့”
“မရပါဘူးနော်။ သူများပစ္စည်းကြ သုံးချင်တယ်။ ကိုယ့်ပစ္စည်းကြတော့ နှမြောနေလို့မဖြစ်ဘူး”
“မနှမြောပါဘူး ဆု”
“တကယ်လား၊ အဲဒါဆို ဆုတို့နဲ့တွေ့ရင် ကိုအောင်နဲ့ ရတီကို ပေးတွေ့မလား”
“ရတီလက်မခံရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”
“ကိုရဲ ကြံစည်ပေါ့”
“အိုကေ ဆေးဝယ်ခဲ့မယ်၊ မူးအောင်တိုက်ပြီး လုပ်ကြမယ်”
“ဟယ် လူဆိုးနော်”
“ဆုကြတော့ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ”
“ကိုအောင်နဲ့ညှိပေါ့”
“အိုကေ၊ ဒီနေ့လာခဲ့မယ်”
“အင်း”….။…(ဒုတိယပိုင်း မျှော်)
Zawgyi
အေပါင္အသင္းမွားလို႔ အပ်ိဳေမွး ေပါက္သြားတဲ့ သူေဌးသမိိီး
“ေဖေဖ့ကို မေက်နပ္ဘူး”
“ဒီမွာသမီး.. ေဖေဖက သမီးေလးအေပၚ ဘာေတြမ်ား လိုအပ္ခ်က္ရွိလို႔လဲ”
“ေဖေဖ့ကို မခ်စ္ဘူး၊ ေဖေဖလို႔လဲ မေခၚနိုင္ေတာ့ဘူး”
“သမီးက မငယ္ေတာ့ဘူးေနာ္ သမီး၊ သမီး ဘြဲ႕ရတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနၿပီ”
“သမီးဘြဲ႕ရအထိ ေဖေဖ တစ္ဦးတည္းေနနိုင္တာပဲ၊အခုမွဘာလို႔ မိန္းမယူရမွာလဲ”
“ဒီမွာသမီး ေဖေဖက သမီးေလးပညာေရးမွာ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္မွာစိုးလို႔ ေဖေဖက သမီးေက်ာင္းၿပီးတဲ့အထိ ေစာင့္ခဲ့တာ”
“ဘာမွလာမရွင္းျပနဲ႔ ေဖေဖ၊ ေဖေဖက ေဖ့ေဖ့ငယ္ခ်စ္ဦးေၾကာင့္ ဒီလိုလုပ္တာမဟုတ္လား၊ ေဖေဖ့ကို မုန္းတယ္”
“အဲဒီလိုမဟုတ္ရပါဘူး သမီးရယ္”
“ဘာလို႔မဟုတ္ရမွာလဲ၊ ေမေမ အေသေစာတာ ေဖ့ေဖ့ေၾကာင့္”
“အထင္မလြဲပါႏွင့္ သမီးရယ္၊ သမီး အေမရွိစဥ္ကေရာ ေဖေဖက သမီးေမေမအေပၚ မၾကင္နာလို႔လား၊ ဝတၱရားေတြ ပ်က္ကြက္ခဲ့လို႔လား”
“အခု သမီးတို႔ဘဝထဲ ေဖေဖ့ငယ္ခ်စ္ဦးဆိုတဲ့ မိန္းမႀကီးက ဝင္လာၿပီ၊ အဲ့ဒီမိန္းမကိုလည္း မုန္းတယ္”
“သမီး ေဖေဖ့ရဲ့လက္က်န္သက္တမ္းမွာ ေဖေဖ ကိုယ္ခ်စ္ရသူနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနခ်င္ေသးတယ္ သမီး”
“ဘယ္ကလာ အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီးက ေဖေဖရဲ့ စည္းစိမ္ ဥစၥာကို မက္ေမာလို႔ ေဖ့ေဖ့ကို လက္ထပ္တာ”
“မဟုတ္ပါဘူး သမီးရယ္။ သူကလည္း အေျခအေနမဲ့ မဟုတ္ဘူး”
“မသိဘူး၊ မသိဘူး ေဖေဖ့ကို မုန္းတယ္”
ထိုင္ရာကထၿပီး ရတီေဇာ္ အိပ္ခန္းထဲဝင္ၿပီး ကုတင္ေပၚေမွာက္ကာ ငိုပစ္လိုက္ေတာ့တယ္။ ေဖေဖ့ အသက္ ၅၀ စြန္းၿပီ ။ အခုလို အသက္အရြယ္မွ ေနာက္မိန္းမယူမယ္ဆိုေတာ့ ရွက္စရာေကာင္းလွသည္။ ရတီ အားရပါးရ ငိုပစ္လိုက္သည္။ ရတီ လုံးဝ မိေထြးမလိုခ်င္ပါ။
ဦးထြန္းေဇာ္တစ္ေယာက္ မိမိေရွ႕က ထၿပီးေျပးသြားေသာ သမီးကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ညစ္သြားရေတာ့တယ္။ ရတီအေမဆုံးတာ ငါးႏွစ္ရွိၿပီ။ ဖခင္တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ဖခင္တာဝန္ေရာ မိခင္တာဝန္ပါ ေက်ပြန္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ အခု သမီးေလး ဘြဲ႕လည္းရၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အခုထိ ကေလးဆန္ေနတုန္းပါ။
မိတဆိုးေလးမို႔ အလိုလိုက္ၿပီး ခ်စ္ခဲ့ရတယ္ လိုေလေသးမရွိရေအာင္ ထားခဲ့တယ္။ သူမ်ားႏွင့္ တန္းတူသုံးၿပီး မ်က္ႏွာမငယ္ရေအာင္ လုပ္ေပးၿပီးၿပီ။ အခုလည္း ဘြဲ႕သာရတယ္ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ဘူး။ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အလုပ္မလုပ္ဘဲေနတယ္ထားဦး အေဖနားကပ္သလား ေမးရင္လည္း မကပ္ဘူး။ ပိုက္ဆံကို ေရလိုသုံးၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေလၽွာက္လည္တုန္း။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕ရဲ့ စိတ္ဓာတ္ကို မ်က္စိထဲၾကည့္မရေပမယ့္ သမီးေၾကာင့္ ေအာင့္အည္းသည္းခံေနရတယ္။ ၾကာလာေတာ့ အထီးက်န္ဆန္လာတယ္။
သားသမီးမ်ား အိမ္ေထာင္ျပဳရင္ ကိုယ္က ဆိုင္သာဆိုင္တယ္ မပိုင္ဘူးေလ။ သမီးဆိုတဲ့အမ်ိဳးက ေသ်ာင္ေနာက္ဆံထုံးပါ မဟုတ္လား။ အိမ္ေထာင္ျပဳရင္ ခင္ပြန္းေနာက္ လိုက္ေနရမွာပဲေလ။ သူ႔မိသားစုႏွင့္သူ ျဖစ္လာရင္ ကိုယ့္ကို ဂ႐ုစိုက္နိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အခုေတာင္မွ ကိုယ္ေနမေကာင္းရင္ ဂ႐ုစိုက္တာမ်ိဳးမရွိေတာ့ ေဆးေပးမီးယူ အိမ္ေထာင္ရွင္မတစ္ေယာက္ လိုအပ္သလို ခံစားရလာတယ္။
မိမိငယ္စဥ္က ခ်စ္ခဲ့ၿပီး ကြဲကြာခဲ့ရတဲ့ ခင္ၿငိမ္းကို ေတြ႕ရတဲ့အခါ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ႏွလုံးသားတို႔ ျပန္လည္နိုးထခဲ့ရၿပီ။ သမီးေလးဘြဲ႕ရသည္အထိ ရင္ထဲသိမ္းထားၿပီး သမီးဘြဲ႕ရမွ ခင္ၿငိမ္းကို ဖြင့္ေျပာခဲ့တယ္။
“ခင္ၿငိမ္း ”
“ရွင္ ကိုေဇာ္”
“ကိုေဇာ္ ခင္ၿငိမ္းကို လက္ထပ္ခ်င္တယ္”
“ကိုေဇာ္ရယ္ ဒီအသက္အရြယ္ေရာက္မွ ေမာင္ႏွမလို မ်ိဳး ေနတာကမွ ပိုေကာင္းမယ္ထင္တယ္”
“မဟုတ္ဘူး ခင္ၿငိမ္း၊ ကိုေဇာ္တို႔ အသက္ေတြႀကီးၿပီ၊ ခ်စ္ရသူနဲ႔ လက္က်န္ဘဝေလးကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျဖတ္သန္းခ်င္တယ္”
“အင္း ကိုေဇာ္ရယ္ ခင္ၿငိမ္း နားလည္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကိုေဇာ့္ရဲ့သမီးေလး စိတ္ဆင္းရဲရမယ္”
“သူစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ စီမံေပးရမွာေပါ့”
“ကိုေဇာ္ ဘယ္လိုလုပ္ဖို႔ ရည္မွန္းထားလဲ”
“ေလာေလာဆယ္ သူ႔ကိုေျပာျပလိုက္ၿပီး သူနားဝင္ေအာင္ နားခ်ရမွာေပါ့”
“စဥ္းစားပါဦး ကိုေဇာ္ရယ္”
“ခင္ၿငိမ္း ငါ့ဘဝမွာေလ ငါ့ရဲ့စည္းစိမ္ဥစၥာကို သူ႔အတြက္ ခ်န္ထားေပးနိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါလည္း က်န္ရွိတဲ့သက္တမ္းမွာ နင္နဲ႔ပဲ ျဖတ္သန္းခ်င္တယ္”
ေဒၚခင္ၿငိမ္းတစ္ေယာက္ ကိုထြန္းေဇာ္ကိုၾကည့္ၿပီး သက္မၽွင္းခ်လိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ခင္ၿငိမ္းက အပ်ိဳႀကီးပါ။ ကိုထြန္းေဇာ္ႏွင့္ လႊဲၿပီးကတည္းက အိမ္ေထာင္မျပဳခဲ့ပါဘူး။ ကိုထြန္းေဇာ္ႏွင့္ ျပန္ေတြ႕တဲ့အခါမွာေတာ့ ကိုထြန္းေဇာ္ကိုေတြ႕ၿပီး သူ႔ခင္မ်ာ စီးပြားေရးကတဖက္ သားသမီးေရးကတဖက္ႏွင့္ ကသီလင္တနိုင္ေနတာၾကည့္ၿပီး သနားမိတယ္။ သမီးေလးကိုလည္း မိတဆိုးဆိုၿပီး အလိုလိုက္ထားေတာ့ ဆိုးေနတဲ့ပုံမို႔ ပိုသနားမိတာပါ။
ဒီလိုနဲ႔ သမီးႏွင့္အေဖဟာ ညႇိႏွိုင္းမရတဲ့ အေျခအေနျဖစ္လာၿပီး ဦးထြန္းေဇာ္ စကားေျပာတိုင္း အေကာင္းမျမင္ေတာ့ပဲ အရြဲ႕တိုက္လာေတာ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လည္တယ္။ ကလပ္တက္တတ္လာတယ္။ ပိုက္ဆံကို အလြန္သုံးစြဲလာခဲ့တယ္။ ဆူျပန္ေတာ့လည္း ေနာက္မိန္းမယူခ်င္လို႔ သမီးကို အိမ္ေပၚကႏွင္ခ်တယ္က စေအာ္ေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ညႇိႏွိုင္းမရတဲ့ အေျခအေန ျဖစ္လာၾကေတာ့တယ္။
“ဒီမွာေဖေဖ သမီးကို လာနားမခ်နဲ႔။ ေဖေဖေတာင္မွ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေသးတာပဲ။ သမီးလည္း လုပ္ခ်င္ရာလုပ္မယ္”
“ရတီေဇာ္ နင္ဘာစကားေျပာတာလဲ။ ငါက ငါ့သမီးေကာင္းဖို႔ ဆုံးမတာ”
“ဟာ ဟ သမီးအတြက္တဲ့။ ေဖေဖ သမီးကို အိမ္ကဆင္းေစခ်င္လို႔ မဟုတ္လား။ ေဖေဖက ေမေမနဲ႔ ရွာထားတဲ့ စည္းစိမ္ေတြနဲ႔ ေနာက္မိန္းမယူၿပီး ေပ်ာ္ခ်င္လို႔မဟုတ္လား”
“ဒီမွာရတီေဇာ္ ငါေနာက္မိန္းမယူတယ္ ဆိုေပမယ့္ အဲဒီစည္းစိမ္ဥစၥာေတြကို နင့္နာမည္နဲ႔ အကုန္လႊဲထားတယ္”
“အဲဒါဆို အခုေပး။ အဲဒါရရင္ ဒီအိမ္ေပၚမွာ မေနဘူး။ က်က္သေရတုံးတယ္”
“ဘာကြ ရတီေဇာ္ နင္ေစာ္ကားလွခ်ည္လား။ အဲဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္ေနရင္ နင္အခု အဲဒီဟာေတြယူသြား အခုဆင္းေတာ့”
“ရတယ္ အခုေပး၊ အခုဆင္းမယ္”
ဘယ္လိုမွတားမရေတာ့တဲ့ အေျခအေနေရာက္ခဲ့ၿပီမို႔ သူ႔အေမရဲ့ လက္ဝတ္လက္စားႏွင့္ ဘဏ္စာအုပ္ကို ထုတ္ေပးလိုက္ေတာ့တယ္။ ရတီလည္း ရတာအကုန္ယူၿပီး အိမ္ကထြက္သြားကာ သူငယ္ခ်င္းအိမ္သို႔ ဦးတည္ထြက္ခြာခဲ့ေတာ့တယ္။
“ေဟ့ ရတီ ဘယ္လိုျဖစ္လာလဲ အထုပ္အပိုးေတြနဲ႔”
“ငါ အိမ္ကဆင္းလာတာ”
“နင္ကလည္းဟယ္ ႀကိဳမေျပာဘူး”
“အခုစိတ္ဆိုးၿပီး အခုဆင္းလာတာ ငါဘယ္လိုႀကိဳေျပာမလဲ။ ဘာလဲ ေနလို႔မရဘူးလား”
“ရပါတယ္ဟာ ငါအေမ့ကို ေျပာလိုက္မယ္”
“ေမေမေရ ရတီ အိမ္ေပၚကဆင္းလာတယ္။ သမီးတို႔အိမ္မွာ ခဏေနမလို႔တဲ့”
“အမ္ ဘာလို႔ အိမ္ကဆင္းလာတာလဲရတီ သမီး”
“ေဖေဖေၾကာင့္ပါ”
“သမီးေဖေဖက ဘာျဖစ္လို႔မတားတာလဲ”
“သမီးက အိမ္မွာကို မေနခ်င္ေတာ့တာ”
“ဟင္ ဘာေတြမ်ားျဖစ္လာလို႔လဲ ေျပာစမ္းပါဦး”
“ေဖေဖက ေနာက္မိန္းမယူမယ္ဆိုလို႔”
“အဲဒါပဲၾကည့္ေတာ့ ေယာက်္ားေတြမ်ား မိန္းမမရွိရင္ ဘယ္လိုမွ မေနနိုင္တာပဲ”
“သမီး အန္တီတို႔အိမ္မွာ ခဏေနလို႔ရမလား”
“ရတာေပါ့ သမီးရယ္။ အန္တီတို႔အိမ္ကက်ဥ္းေတာ့ သမီး ၾကာၾကာေနလို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး”
“ခဏပဲေနမွာပါ။ သမီး တိုက္ခန္းဝယ္ၿပီးရင္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေနပါ့မယ္”
“ဟင္ သမီးရတီ တိုက္ခန္းဝယ္ရေအာင္ သမီးမွာ ပိုက္ဆံရွိလို႔လား”
“အေမြတစ္ခါတည္းခြဲေပးလိုက္တာ အန္တီ’”
“ဪ.. ဒီလိုလား သမီးရယ္။ သမီးေလး အန္တီအိမ္ကက်ဥ္းလို႔ စိတ္ညစ္ေနမွာစိုးလို႔ပါကြယ္”
ေလသံမ်ား ႏူးညံ့သြားရတဲ့ အန္တီေၾကာင့္
“ရပါတယ္ အန္တီရယ္၊ ေက်းဇူးလည္းတင္ပါတယ္”
“ကဲ သမီး သမီးအခန္းထဲမွာပဲ ရတီ့ကို ေနရာခ်လိုက္။ ကုတင္တစ္လုံးထဲ အတူတူအိပ္ေပါ့။ ရတီ ပင္ပန္းေနမယ္ ရတီ နားပါေစ။ သမီးက ေမေမ့ဆီလာခဲ့။ ရတီစားရေအာင္ ညေနစာစီစဥ္ရေအာင္”
“ဟုတ္ကဲ့ ေမေမ”
“ရတီ ေအးေဆးနားေနာ္ ဘာမွအားမနာနဲ႔။ ငါ့အေမက နင္စားရေအာင္ စားစရာေတြ သြားဝယ္မယ္ထင္တယ္”
“ေအးပါ သူငယ္ခ်င္း”
သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ဆုရည္ထြက္သြားေတာ့ ရတီစိတ္ထဲမွာ ဆုရည္တို႔အေမက မဆိုးဘူးပဲ၊ သေဘာေကာင္းသားဟု ေတြးလိုက္မိတယ္။
“ဆုရည္ သမီး”
“ဘာလဲ ေမေမ”
“ရတီမွာ ပိုက္ဆံေတြ ေတာ္ေတာ္ပါသလား”
“ဘယ္သိမလဲ ေမေမ၊ သူကခ်မ္းသာတယ္”
“ေအး တိုက္ခန္းေတြဘာေတြ ဝယ္မယ္ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ပါလာတဲ့ပုံရတယ္ သမီး”
“ဟုတ္တယ္ ေမေမ”
“အင္း ေမေမ အႀကံတစ္ခုရတယ္ သမီး”
“ဘာလဲ ေမေမ”
“သူက ေမေမတို႔အိမ္လာတယ္ဆိုေတာ့ သမီးကို ေတာ္ေတာ္ခင္လို႔ျဖစ္မယ္”
“ဟုတ္တယ္ ေမေမ”
“ဟိုေလ သမီး သူတိုက္ခန္းဝယ္မယ္ဆိုရင္ ေမေမသိတယ္ နင္လိုခ်င္တဲ့ေနရာေျပာ ငါ့ေမေမ စုံစမ္းေပးမယ္လို႔ေျပာ”
“ဟုတ္ကဲ့ေမေမ”
“ေမေမတို႔က ပြဲစားခေလးပဲရရ မဆိုးဘူးမဟုတ္လား။ တကယ္လို႔သာ ပြဲညြန႔္ေလးသာရ ပိုအဆင္ေျပတယ္”
“ဟုတ္ကဲ့ ေမေမ၊ သမီး သေဘာေပါက္ပါတယ္”
ဒီလိုနဲ႔ ရတီက ဆုရည္တို႔အိမ္မွာ တစ္လေလာက္ ေနခဲ့ရတယ္။ ထိုအေတာအတြင္း ဦးထြန္းေဇာ္မွာ သမီးျဖစ္သူအား ရွာေဖြရာ ဆုရည္တို႔အေမႏွင့္သာ ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ အိမ္ျပန္လာေစခ်င္ေၾကာင္းလည္း ေျပာခဲ့ရာ ဆုရည္အေမက စိတ္မပူရန္ႏွင့္ သားသမီးခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းစာတရားရွိပါေၾကာင္း၊ ရတီမေပ်ာ္လၽွင္ အိမ္ကို သူကိုယ္တိုင္လိုက္ၿပီး ပို႔ေဆာင္ေပးပါမည္ဟုေျပာ၍ ဦးထြန္းေဇာ္လည္း စိတ္သက္သာယာရကာ အိမ္ျပန္ခဲ့ရသည္။ ဆုရည္အေမကလည္း ရတီ့အေပၚ အရမ္းေကာင္းေတာ့ ယုံၾကည္ခဲ့သည္။
ဆုရည္က ငေပြးမေလးဆိုေပမယ့္ သူ႔အိမ္မွာေနတဲ့အခ်ိန္ ရတီ့အေပၚ အရမ္းေကာင္းတယ္။ ဆုရည္က ရည္းစားမ်ားတယ္။ အျပင္ထြက္ခ်င္ရင္ ရတီ့ကိုေျပာတယ္။ ရတီက အန္တီကို ေျပာလိုက္ရင္ရေတာ့ အဆင္ေျပတယ္။
“ရတီ နင့္အိမ္ျမန္ျမန္ရမွပဲ”
“ဘာလို႔လဲ ဆု”
“ဟီး ငါက အိမ္မွာအေမရွိေတာ့ သိပ္မလြတ္လပ္ဘူး။ ညဘက္ထြက္လည္း အၾကာႀကီးေနလို႔မရဘူး”
“အခုလည္း အျပင္ထြက္ေနရတာပဲ”
“ဟီး ရတီရဲ့ ခါတိုင္းဆို ရတီ့ဆီသြားမယ္ဆိုၿပီး ငါ့ဘဲေတြနဲ႔ လည္ေနၾကေလ။ အခု နင္ေရာက္ေတာ့ ေတြ႕႐ုံပဲေတြ႕ေနရတယ္”
“ေတြ႕႐ုံဆိုရၿပီ မဟုတ္လား”
“ဟီး နင္မသိလို႔၊ ခါတိုင္း ငါ့ဘဲနဲ႔ ဟိုတယ္လစ္ေနၾက”
“ဟင္ နင္ကလည္း အဲလိုရီးလား။ နင္မေၾကာက္ဘူးလား”
“ဘာကိုေၾကာက္ရမွာလဲ ေၾကာက္စရာလား။ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ ဒါမ်ိဳးေတြလုပ္ေနၾကပဲ”
“ဟင္ ဟုတ္လား”
“ေအး ငါဆို ဘဲႏွစ္ေပြလုံးနဲ႔ အိပ္ဖူးတယ္”
“ဟယ္..တကယ္ႀကီး”
“အင္း ငါ့နို႔ေတြေတြ႕လား ကိတ္ေနတာ”
“နဂိုႀကီးတာ မဟုတ္လား”
“ဘယ္ကလာ သူတို႔ ကိုင္လိုက္စို႔လိုက္မွ ပိုကိတ္လာတာ”
“တကယ္”
“ဟီး ငါေလ ဇာတ္ကားေတြထဲကအတိုင္း အကုန္လုပ္ဖူးတာ”
“မသာမဆု နင္မလြယ္ဘူးေနာ္”
“ဟီး ေကာင္းတာကိုးဟ”
“ခစ္ ခစ္ ခစ္”
“အဲဒါေၾကာင့္ နင့္အိမ္ငါလိုက္ေနရင္ ညဘက္ပါ လစ္လို႔ရၿပီ”
“ဟင့္ ညေတာ့မသြားနဲ႔ေလ။ ငါတစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနမွာေပါ့”
“ေအးေနာ္ အဲဒါဆို တစ္ခါတေလ ေခၚအိပ္လို႔ရမလား”
“အိပ္ေပါ့”
“တကယ္ေနာ္ ”
“ေကာင္မဆု အခုကတည္းက ယြခ်င္ေနၿပီ”
“ခစ္ ခစ္ ခစ္”
ဒီလိုနဲ႔ အန္တီက
“သမီးရတီ သမီးအတြက္ တိုက္ခန္းတစ္ခန္းေတြ႕တယ္ သိလား။ က်ယ္လည္းက်ယ္တယ္။ ကားပါကင္ေတာင္ ပါေသးတယ္။ ရပ္ကြက္လည္း သန႔္တယ္”
“ဟုတ္လားအန္တီ၊ ဘယ္ေလာက္လဲတဲ့”
“သိန္းေထာင့္ႏွစ္ရာငါးဆယ္တဲ့။ သူဗိုက္နာလို႔ ေရာင္းေနတာ။ ငါးဆယ္ေလာက္ေတာ့ ဆစ္လို႔ရတယ္”
“ဟုတ္လား အန္တီ၊ သြားၾကည့္ၿပီး ပိုင္ရွင္နဲ႔ေတြ႕ရေအာင္”
“ဟုတ္တယ္ သမီးေလး။ အန္တီ အိမ္ရွင္နဲ႔ေတြ႕ေပးဖို႔ ေျပာထားတယ္”
တကယ္တမ္းမွာ ကိုးရာတန္တိုက္ခန္းကို ေထာင့္ႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္နဲ႔ ေျပာျခင္းျဖစ္ၿပီး တဖက္ႏွင့္ စည္းဝါးကိုက္ၿပီးသား ျဖစ္ေနသည္ကို ရတီမသိေပ။ ငါးဆယ္ေလ်ာ့ၿပီး အေရာင္းအဝယ္ တည့္ေလသည္။ ဆုရည္အေမက သိန္းသုံးရာယူၿပီး ဂ်င္းထည့္သည္ကို ရတီမသိေပ။ တိုက္ခန္းျပင္သည္ဆင္သည္ႏွင့္ ေနာက္ထပ္ တစ္ရာ့ငါးဆယ္ခန႔္ ကုန္သြားရျပန္သည္။ ထိုအခါ ေငြကုန္မွန္းသိေတာ့ အလုပ္လုပ္မည္စုံစမ္းရာ တစ္လမွ တစ္သိန္းရွစ္ေသာင္း၊ ႏွစ္သိန္းရွစ္ေသာင္းရ၍ မလုပ္ခ်င္ျပန္။
“ရတီကလည္း နင္ဘာလို႔ အလုပ္လုပ္မလဲ၊ ေအးေဆးေနစမ္းပါဟာ”
“ေန႔စဥ္စားဖို႔ လုပ္ရမယ္မဟုတ္လား”
“တစ္လႏွစ္သိန္းႏွင့္ ဘာလုပ္မလဲ။ နင့္ပိုက္ဆံေတြကို အတိုးေပးလိုက္။ တစ္ငါးက်ပ္တိုး၊ သိန္းငါးရာေလာက္ ေခ်းလိုက္ေလ။ အံမယ္ တစ္လႏွစ္ဆယ့္ငါးသိန္း ေအးေဆး”
“ဟုတ္သားပဲ ဆု”
ဆုရည္အေမနဲ႔တိုင္ပင္ၿပီး ေငြတိုးေခ်းရာက သိန္းငါးရာေခ်းၿပီး တစ္လႏွစ္ဆယ့္ငါးသိန္းရသည္မို႔ ရတီ ေပ်ာ္ရသည္။ မိမိမွာ တိုက္ခန္းလည္းရွိ ဝင္ေငြလည္းရွိၿပီမို႔ ရတီႏွင့္ ဆုရည္တို႔ ေပ်ာ္မဆုံးေမာ္မဆုံးျဖစ္ၿပီး ကဲၾကေတာ့သည္။
တစ္ေန႔ေတာ့ ဆုရည္ႏွင့္ကလပ္သြားရာ ဆုရည္ရည္းစားျဖစ္သူ ကိုေအာင္ေအာင္ႏွင့္အတူ ေနာက္တစ္ေယာက္ပါလာေလရာ။ ဆုရည္က မိတ္ဆက္ေပးသည္။
“ရတီ သူက ကိုရဲထြန္းနိုင္တဲ့၊ ကိုရဲလို႔ေခၚၾကတယ္”
“ကိုရဲ သူက ဆုသူငယ္ခ်င္း ရတီတဲ့”
ကိုရဲ႐ုပ္က ႐ုပ္ေျဖာင့္ေဘာ္ဒီေတာင့္မို႔ မဆိုးဘူးဟု ေတြးေနတုန္း
“ဆုသူငယ္ခ်င္းက ဆုလိုပဲ အေခ်ာေလးပါလား”
“ေျမာက္ေျပာတတ္တယ္ ၾကည့္စမ္း”
“အမွန္တရားပါဗ်ာ။ ဟိုဘက္ဝိုင္းကဘဲေတြၾကည့္ ရတီ့ကို ငမ္းေနၾကတာ”
“ခစ္ခစ္”
“ေအာင္ေအာင္ေရ ရတီနဲ႔ေတြ႕တဲ့ အထိမ္းအမွတ္ ပုလင္းေဖာက္မယ္။ ဒီေန႔ ငါဒကာခံမယ္”
“ေဟး …”
ခ်ိဳျမျမခါးသက္ေသာ အရည္နည္းနည္းဝင္ေတာ့ လည္ေခ်ာင္းတို႔ပူလာကာ စိတ္တို႔ျမဴးႂကြလာသည္။
“ကိုရဲ ဆုတို႔သြားကမလို႔။ ကိုရဲ ရတီ့ကို ေစာင့္ေရွာက္လိုက္ဦး”
“သြားပါဆု၊ ကိုယ္ဖိရင္ဖိ ေစာင့္ေရွာက္ပါ့မယ္”
“အာ ကိုရဲေနာ္”
ဆုရည္ႏွင့္ သူ႔ရည္းစားက ကရန္ ထြက္သြားေတာ့ ရတီႏွင့္ ကိုရဲသာ က်န္ခဲ့သည္။ ကိုရဲမွာ ရတီနားကပ္ၿပီး စကားေျပာေလရာ ရတီမွာ စိတ္ထဲၾကည္ႏူးသလို ရင္ဖိုေနသလို ျဖစ္ရေတာ့သည္။ ရတီမွာ ကေနသည့္ေနရာကိုလည္း ခဏခဏၾကည့္မိသည္။
“ရတီ ကိုယ္တို႔လည္း ကရေအာင္”
“ဟုတ္ ကိုရဲ”
ကိုရဲက ရတီ့ခါးကိုဖက္ၿပီး ကေနသည့္ေနရာကို သြားေတာ့ ရတီ မျငင္းဆန္မိေပ။ အကၾကမ္းျပင္မွာ တျခားအတြဲေတြလည္း ကေနၾကေတာ့ ရတီ့ကို ကိုရဲက ဖက္ထားလိုက္တယ္။ ကိုရဲရဲ့ ရင္ခြင္ထဲေရာက္သြားေတာ့ ေမာ့ၾကည့္မိစဥ္မွာ အနမ္းတစ္ပြင့္က ရတီႏွုတ္ခမ္းေပၚသို႔ က်ေရာက္သြားေတာ့ ရတီစိတ္ထဲ ရွက္သလိုျဖစ္ကာ ကိုရဲရင္ခြင္ဆီကို မ်က္ႏွာအပ္ထားလိုက္မိတယ္။ စည္းခ်က္သံႏွင့္အတူ ေျခကိုေရႊ႕ရင္း ကိုရဲေဘာင္းဘီထဲက ဖုေဖာင္းေနတဲ့အရာက ရတီဗိုက္ကို လာထိေနတယ္။ ရတီမွာ ရင္ခုန္ေမာလ်တဲ့စိတ္ေတြ ျဖစ္လို႔လာတယ္။ ကိုရဲရဲ့ေက်ာျပင္ကိုသာ တင္းၾကပ္စြာ ဖက္ထားမိလိုက္တယ္။ ရတီ့ရင္ခုန္သံေတြကို တီးလုံးသံေၾကာင့္ ကိုရဲၾကားနိုင္မွာ မဟုတ္ေပမယ့္ ရတီကေတာ့ ၾကားသြားမွာေတာင္ စိုးရိမ္မိေနတယ္။ တခ်က္တခ်က္ ရတီတင္သားေတြကို ဖ်စ္ညစ္လာတဲ့ ကိုရဲလက္ေၾကာင့္ ရတီ့စိတ္ေတြ တမ်ိဴးႀကီး ျဖစ္လာေတာ့တယ္။ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ကခုန္ၿပီး ေမာပန္းတဲ့အခါ ထပ္ေသာက္ရင္း လူက ပိုၿပီးမူးရစ္လို႔လာခဲ့တယ္။
“ရတီ မူးေနၿပီလား”
“ဟုတ္တယ္ ကိုရဲ”
“ျပန္ေတာ့မလား”
“ျပန္ခ်င္တယ္၊ ဆုကိုလည္း ေခၚရဦးမယ္”
“ဆုက ဟိုမွာ သူ႔ဘဲဘဲနဲ႔ အၾကင္နာေပးေနတုန္းပဲ”
“ဟြန႔္ ဆုကေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲ”
“ရတီ ဒီေန႔ ကိုရဲအရမ္းေပ်ာ္တယ္။ တစ္ညလုံး ရတီနဲ႔ စကားေတြေျပာခ်င္ေသးတယ္”
“ရတီက အိမ္ျပန္မွာ ကိုရဲ””
“ကိုရဲ လိုက္ပို႔မယ္ေလ”
“ဟုတ္ ကိုရဲ”
“ဆု ျပန္မယ္”
“ဟင့္ ရတီ ဒီေန႔ ကိုကိုနဲ႔ေနမွာေနာ္”
“အယ္..ဆုကလည္း”
“လုပ္စမ္းပါ ရတီ။ ငါက ကိုကိုနဲ႔ တစ္ခန္းေနမယ္။ နင္က ကိုရဲႏွင့္ေန”
“ဟာ မျဖစ္ပါဘူး”
“စကားေျပာေနၾကမယ္ေလ ရတီ”
ရတီလည္း ဘာေျပာရမွန္းမသိေပ။ မူးေနၿပီမို႔ ေခၚရမည္လား မေခၚရဘူးလား ေတြးမရခင္မွာပဲ ကိုရဲက ရတီ့ပုခုံးကိုဖက္ၿပီး
“ကိုလိုက္ခဲ့မယ္ ရတီ။ ကိုယ္လည္း မူးေနၿပီ။ အၾကာႀကီး ကားမေမာင္းနိုင္ေတာ့ဘူး”
“အင္းပါ”
ရတီကို ကားေရွ႕ခန္းကထိုင္ေစၿပီး ဆုရည္နဲ႔ ကိုေအာင္က ေနာက္ခန္းမွာထိုင္ၾကတယ္။ အသံမၾကားလို႔ ေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ဆုရည္တို႔က ထိုင္ရင္းနမ္းေနၾကတယ္။ ကိုေအာင္ရဲ့လက္က ဆုရည္ရဲ့ စကပ္ေအာက္ထဲကိုႏွိုက္ၿပီး ကလိေနတာကို ျမင္လိုက္ရတဲ့ခဏေလး အခိုက္အတန႔္ ရင္ထဲေႏြးကနဲခံစားရၿပီး ပိပိထဲက တမ်ိဳးေလးျဖစ္သြားသည္ကို ခံစားမိလိုက္သည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ ရတီတို႔တိုက္ခန္းထဲ ဝင္လာၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ဧည့္ခန္းမွာ ခဏတာမၽွထိုင္ၾကၿပီး စကားေျပာၾကတယ္။
အားလုံးကလည္း မူးေနၿပီ။ ကားေပၚမွာ အရွိန္ရလာတဲ့ ဆုရည္ႏွင့္ ကိုေအာင္ေအာင္တို႔က ဆိုဖာထိုင္ခုံေပၚထိုင္ရင္း နမ္းလိုက္ နို႔ႏွိုက္လိုက္ ျဖစ္ေနေပေတာ့သည္။ ဆုရည္ကလည္း အတင္း႐ုန္းေနသည္။ ကိုရဲႏွင့္ ရတီက ရယ္ေနၾကရင္း
“ကိုကို မကဲနဲ႔ကြာ၊ ရတီတို႔ရွိတယ္”
“ဆုကလည္းကြာ အခ်င္းခ်င္းေတြပဲရွိတဲ့ဥစၥာ”
“ဟုတ္တယ္ဆု၊ ငါတို႔က ပြဲၾကည့္ပရိတ္သတ္၊ ဟုတ္တယ္ေနာ္ ရတီ”.
“ဟုတ္တယ္”
“ကဲ ေအာင္ေအာင္ မင္းအစြမ္းဘယ္ေလာက္ရွိလဲ”
“ငရဲ မင္းထက္ေတာ့ သာတယ္ကြ”
“သာရင္လုပ္ျပစမ္းပါကြာ”
“ဟာ ကိုရဲေနာ္ ေျမႇာက္မေပးနဲ႔။ ကိုကိုက ေျမာက္ေပးရင္ ေဂြးတက္ေအာင္ကတာ”
“ဟားးး ကဲ ေအာင္ေအာင္ လုပ္ကြာ ငါတို႔ၾကည့္ခ်င္လွၿပီ”
“ေတြ႕လား ဆု၊ ပရိတ္သတ္ေတြ ေတာင္းဆိုေနၿပီ”
“ခစ္ခစ္ ရတီ.. နင္တကယ္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ငါလုပ္ျပမွာ”
“လုပ္ၿပ လုပ္ၿပ Live ၾကည့္မယ္”
“ကိုကို လုပ္ျပဖို႔သတၱိရွိလား”
“ဘာလို႔မလုပ္ရဲရမွာလဲ”
“တကယ္လား မွုတ္ခိုင္းမွာ”
“ဟင္…”
မူးေနၾကၿပီမို႔ လုပ္သင့္မလုပ္သင့္ မစဥ္းစားၾကေတာ့ပါ ။ အေပ်ာ္သေဘာလုပ္ၾကရင္း အပ်က္ဖက္ေရာက္လာၾကၿပီ။ ေအာင္ေအာင္ နင္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ သိကၡာေတာ့အက်မခံ။ အနိုင္ယူရန္ စဥ္းစားကာ
“ဆုျပန္လုပ္ေပးရင္ လုပ္ၿပီးသားပဲ”
“လုပ္ လုပ္ ဆုရည္ အရွုံးမေပးနဲ႔”
ကိုရဲက ေျမႇာက္ေပးေနသည္။ ရတီလည္း ဆုရည္ တကယ္လုပ္ရဲမလား မလုပ္ရဲဘူးလား ၾကည့္ခ်င္လာရာ
“ဟားး ဆု နင္ေတာ့ရွုံးၿပီ”
“ဘာလို႔ရွုံးရမွာလဲ၊ ၾကည့္လိုက္”
ဆုရည္ေျပာရင္း အဝတ္ေတြ ခၽြတ္ခ်လိုက္သည္။ ရတီ မ်က္လုံးျပဴးသြားရသည္။ ေအာင္ေအာင္လည္း အဝတ္ေတြ ခၽြတ္ပစ္သည္။ ရတီ ဆုရည္အဝတ္ခၽြတ္တာ ျမင္ဖူးေနေတာ့ ျပသနာမရွိေပမယ့္ ေအာင္ေအာင္ အဝတ္ခၽြတ္တဲ့အခါမွာေတာ့ လန႔္သြားရသည္။ ေအာင္ေအာင္က ဆုရည္နို႔ကို တႁပြတ္ႁပြတ္စို႔သည္။
“ႁပြတ္ ႁပြတ္ ႁပြတ္”
“အာ့! အင္းးဟင္းးဟင္းး”
ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ျဖစ္ေနၾကေတာ့ ရတီစိတ္ထဲ တမ်ိဳးျဖစ္ရသည္။ နို႔စို႔ရင္း ပိပိကို လက္ႏွင့္ပြတ္ေနသည္။ ရတီ စိတ္ေတြလည္း ထႂကြလာသလို ခံစားရသည္။ ပိပိတို႔ ယားယံသလို ခံစားရသည္။ ကိုရဲဘက္ကို လွည့္ၾကည့္မိသည္။ ကိုရဲက မ်က္စိတစ္ဖက္ မွိတ္ျပသည္။ ကိုရဲေဘာင္းဘီလည္း ေဖာင္းႂကြေနသည္။ ဆုရည္က ဆိုဖာေပၚ ပက္လက္အိပ္ေပးရာ ကိုေအာင္ေအာင္က ဆိုဖာေအာက္မွေန၍ ဆုရည္ပိပိကို စယက္ေတာ့သည္။
“ပလပ္ ပလပ္ ”
“အင္း ဟင္းးဟင္းး”
ဆုရည္ ညည္းတြားရင္း ေအာင္ေအာင့္ေခါင္းကို ဖိခ်သည္။ ဆုရည္ နို႔ေတြပြတ္ရင္း ညည္းသည္။ ရတီလည္း ေပါင္ေတြလိမ္က်စ္မိသည္။ ထိုစဥ္ ကိုရဲက ရတီကို လာနမ္းသည္။ ရတီလည္း ျပန္နမ္းမိသည္။ ဆုရည္ညည္းသံေၾကာင့္ ရတီ စိတ္ပိုထႂကြလာေတာ့သည္။
“ႁပြတ္ ႁပြတ္ ႁပြတ္”
စုပ္သံထြက္လာသည္။
“အာ့ ! အင္းးဟင္းးဟင္းးး”
ရတီ နမ္းေနရာကခြာၿပီး ဆုရည္တို႔ကိုၾကည့္ရာ ကိုေအာင္ေအာင္မွ ဆုရည္အေစ့ကို တႁပြတ္ႁပြတ္ စုပ္ေနသည္။ ပိပိအား အေပၚေအာက္ စုံဆန္ၿပီး ယက္ေနသည္။ ဆုရည္ အရည္ေတြ ထြက္လာသည္။
“ကိုကို ဆုရည္ရၿပီ ကိုကို႔ကို လုပ္ေပးမယ္”
“ကိုကို အားမရေသးဘူးကြာ 69 လုပ္ရေအာင္”
“ကိုကို႔သေဘာ”
ဆုရည္ အိပ္ရာကထၿပီး ေအာင္ေအာင္က ဆိုဖာေပၚ လွဲခ်လိုက္သည္။ ဆုရည္က ေအာင္ေအာင့္မ်က္ႏွာေပၚခြၿပီး ေအာင္ေအာင့္လီးကိုကိုင္ၿပီး ကြင္းထုၿပီးေနာက္ စုပ္ေတာ့သည္။
“ရတီ ”
“ဟင္”
အလန႔္တၾကား ျပန္ထူးမိသည္။
“သူတို႔ေတြ အရွိန္ရေနၿပီ။ ကိုရဲတို႔ အခန္းထဲသြားရေအာင္”
“ဟင္ ..”
“လာပါကြာ ရတီရာ။ ကိုရဲလည္း ရတီ့ကို ျပဳစုေပးခ်င္တယ္”
ကိုရဲ ရတီ့ကိုေပြ႕ခ်ီၿပီး အိပ္ခန္းဖက္ကို သြားလိုက္သည္။ ရတီ့ကို ကုတင္ေပၚခ်လိုက္ၿပီး ရတီ့ကို နမ္းလိုက္ျပန္သည္။ ကိုရဲကနမ္းရင္းပင္ ရတီရဲ့အကၤ်ီကို ခၽြတ္ခ်လိုက္ၿပီး ေဘာ္လီခ်ိတ္ကိုပါ ျဖဳတ္ခ်လိုက္ရာ ျဖဴေဖြးၿပီး ဝိုင္းစက္ေဖာင္းထေနတဲ့ ရင္သားႏွင့္ နို႔စူစူေလးကို ျမင္လိုက္ရၿပီးေနာက္မွာေတာ့ မေနနိုင္ေတာ့ပဲ နို႔ကို တႁပြတ္ႁပြတ္ စို႔မိေတာ့သည္။
“ႁပြတ္ ! ႁပြတ္ ”
“အာ့ ! အင္းးဟင္းးး! ”
ရတီမွာ ယားယံေသာခံစားမွုႏွင့္အတူ ၾကက္သီးဖုေတြထၿပီး ညည္းညဴမိရပါေတာ့သည္။ နို႔သီးဖ်ားကို လၽွာျဖင့္ ထိုးေမႊယက္ေပးၿပီး တႁပြတ္ႁပြတ္စို႔ေပးရာ ရတီမွာပိပိထဲက အရည္မ်ားပင္ စိမ့္ထြက္လာေတာ့သည္။ မ်က္လုံးလွပဖုေဖာင္းေနေသာ ရတီ့ရဲ့ အဖုတ္ႏွုတ္ခမ္းသားမ်ားမွာလည္း အရည္ေတြေၾကာင့္ ရြန္းလဲ့ေနေပရာ ကိုရဲလီးမွာလည္း တဆတ္ဆတ္ေတာင္ေနသျဖင့္ အဝတ္ကို အလ်င္အျမန္ပင္ ခၽြတ္လိုက္သည္။ ရတီမွာ ကို႔ရဲရဲ့လီးႀကီးကို ေတြ႕ၿပီး
“အို အႀကီးႀကီးပဲ”
ဟု ေတြးမိၿပီး ရင္ခုန္ျခင္းတဝက္ ေၾကာက္လန႔္ျခင္းတဝက္ႏွင့္ မ်က္စိေလး စုံမွိတ္ထားလိုက္မိသည္။ ကိုရဲလည္း ရတီေပါင္ၾကား မ်က္ႏွာအပ္လိုက္ၿပီး ရတီအဖုတ္ကို စတင္ယက္ေတာ့သည္။ ရတီအဖုတ္မွာ ကာမစိတ္ေၾကာင့္ အရည္တို႔စိုရႊဲေနေပသည္။
“ပလပ္ ပလပ္ ပလပ္”
ၾကက္းသီးေႏြးဖုတို႔ထၿပီး ညည္းမိရသည္။
“အင္းး ဟင္းးဟင္းး”
အေစ့တႁပြတ္ႁပြတ္စုပ္မွုေၾကာင့္ က်င္တက္ေသာ ခံစားမွုနဲ႔အတူ အဖုတ္တစ္ခုလုံး အုံႂကြလာသကဲ့ပင္ ခံစားမိရေတာ့သည္။ အရည္တို႔ ထြက္သထက္ ထြက္လာခဲ့သည္။ ပိပိတို႔ ယားသထက္ ယားလာသည္။ ညည္းသံ ပိုထြက္လာခဲ့သည္။ ရတီ့ကာမစိတ္တို႔ ထိပ္ဆုံးေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ ကိုရဲလိုးရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီး ေပါင္ၾကားဒူးေထာက္ဝင္ကာ ပိပိအဝအား ေတ့လိုက္သည္။
ကိုရဲက ရတီရဲ့ပိပိေလးကို လီးႀကီးႏွင့္ ေတ့လိုက္ခ်ိန္မွာ ရတီ မ်က္လုံးေလးမွိတ္ၿပီး ကိုယ္လုံးေလးကို ေတာင့္ထားတာ ေတြ႕ရျပန္သည္။ အပ်ိဳစင္ေလး ရတီမွာလည္း ရင္ခုန္မိတယ္ေလ။ ကိုရဲရဲ့လီးႀကီး ဝင္လာၿပီးေတာ့ အပ်ိဳစင္အေမွးပါးကို ထိုးခြဲရင္ နာမွာလည္းစိုးတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလိုးေတာ့ခံရေတာ့မည္။
“ႁပြတ္ ဗ်စ္ ဗ်စ္”
လီးႀကီး ၾကပ္သိပ္စြာဝင္လာတာႏွင့္
“အာ့ ကို ေျဖးေျဖး အာ့”
ကိုရဲက မၾကမ္းပါ။ ပထမဆုံးအႀကိမ္ျဖစ္၍ ေအးေဆးေလးပဲ တေျဖးေျဖးခ်င္း သြင္းတာပါ။ တဝက္ေလာက္မွာပဲ လီးထိပ္က တင္းကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ကိုရဲလည္း အားေလးနည္းနည္းထည့္ၿပီး ဆတ္ကနဲ လိုးလိုက္တယ္။
“ဗ်စ္ ဗ်စ္ ေဖာက္”
“အာ့!အင့္!….ဟင္းဟင္း ကြဲသြားၿပီးလား ကိုရဲ”
“အာ.. ကြဲပါဘူး ရတီကလည္း”
ကိုရဲ လီးျပန္ထုတ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ မကြဲဘူးဆိုေပမယ့္ အေမွးပါးေပါက္လို႔ ေသြးစေလးေတြ ေတြ႕ရတယ္။ ရတီပိပိေအာက္ေၿခ အကြဲေၾကာင္းမွာလည္း ေသြးစေလးေတြ ေတြ႕ရတယ္ေလ။ ရတီက အပ်ိဳစစ္ေလးဟု ေတြးမိရင္း လီးကို ျပန္ထည့္လိုက္တယ္။
“ႁပြတ္! ဗ်စ္ !ဗ်စ္ ”
“အာ့ အင္းး ဟင္းးဟင္း”
ကိုရဲ ရတီ့နို႔ေလးကို ကုန္းစို႔ရင္း ေျဖးေျဖးေလး လိုးေနလိုက္တယ္။ အဖုတ္က အလိုးမခံဖူးေတာ့ အရမ္းလည္း ၾကပ္တယ္။ ၾကပ္လည္းၾကပ္မွာေပါ့ ကိုရဲရဲ့လီးကလည္း ႀကီးတာကိုး။ ဒါေတာင္ အခု အဆုံးထိ မသြင္းေသးပဲ ရတီခံနိုင္ေလာက္မယ့္ အေနအထားေလာက္အထိသာ ေျဖးေျဖးခ်င္းလိုးရင္း နို႔စို႔ေပးလိုက္တယ္။ ရတီလည္း နို႔စို႔ခံရင္း လီးႀကီးႏွင့္ အလိုးခံရတာ ရင္ေတြလည္းခုန္ၿပီး ေၾကာက္စိတ္ေလ်ာ့ပါးလာကာ ကာမစိတ္ေတြလည္း တေျဖးေျဖး ေပၚထြက္လာၿပီး အရသာလည္း ေတြ႕လာတယ္။ နာလို႔ ေအာ္ညည္းသံမဟုတ္ပဲ ေကာင္းလြန္းလို႔ ညည္းသံေတြ ထြက္မိေတာ့တယ္။
“အာ့ အင္းးဟင္းးဟင္း ကိုရဲရယ္”
ရတီဆီက ညည္းသံေၾကာင့္ ကိုရဲက အဆုံးထိသြင္းဖို႔ လုပ္လိုက္ၿပီး ခါးအားသုံးကာ ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ လိုးလိုက္တယ္။
“ဗ်စ္! ဗ်စ္ ဗ်စ္ ဘြတ္ ဖြတ္ ”
“အာ့ ! အီး! ရွီး အား အင့္ ဟင္းး”
ရတီအသံလည္း ပိုထြက္လာတယ္ေလ။ ရတီက အလိုးဒဏ္ခံနိုင္ၿပီး အရသာေတြ႕ေနၿပီဆိုတာ သိလိုက္တဲ့ ကိုရဲ ခါးမတ္ၿပီး ရတီ့ကို အားႏွင့္လိုးလိုက္တယ္။ ကိုရဲလိုးခ်က္ေၾကာင့္ ရတီရဲ့နို႔ေတြပါ ခါရမ္းလို႔ေနတယ္။ တကိုယ္လုံးလည္း ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ ျဖစ္ေနၿပီး ရတီမွာ ညည္းသံလႊင္လႊင္ေလး ေပးလာတယ္။
“ဗ်စ္! ဘြတ္!.. ဖတ္! ဘြတ္ ဖတ္ ဖတ္ ဖန္းဖန္း”
“အာ့! အင္း!ဟင့္ အို႔ အားလားလား”
ကိုရဲလည္း ရတီ့ခါးကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ဆြဲကိုင္ၿပီး အားရပါးရ လိုးလိုက္တယ္။ ခါးကို လက္ႏွင့္ဆြဲလိုးလိုက္တာ ရတီ့ခါးက အိပ္ရာေပၚက ႂကြတက္လာၿပီး လိုးခ်က္က အားရစရာေကာင္းလာတယ္ေလ။ လီးႏွင့္ အဖုတ္အသံကလည္း တဖြတ္ဖြတ္ႏွင့္ အသံေတြထြက္လာတယ္။ ဆီးခုံခ်င္းပြတ္သံကလည္း တဗ်င္းဗ်င္နဲ႔ လီးဝင္သံ တဇြိဇြိျမည္ၿပီး ရတီအဖုတ္ႏွုတ္ခမ္းသားေတြလည္း လီးအဝင္ကၽြံဝင္သလိုျဖစ္လိုက္ လီးျပန္ထြက္လာရင္ ေဖာင္းလိုက္ ျဖစ္ေနတယ္။
လိုးခ်ိန္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္မွာ ရတီ့တကိုယ္လုံးလည္း တုန္လာၿပီး ေမာဟိုက္သံေလးပါ ထြက္တယ္လာတယ္ေလ။ ရတီ ၿပီးေတာ့မွာမွန္း ကိုရဲသိတယ္။ ကိုရဲက ရတီ့ကို အားရပါးရ လိုးေဆာင့္ေပးၿပီး ရတီ့ပိပိကို လက္တဖက္ႏွင့္ အေစ့ေနရာကို ပြတ္ၿပီး ၿပီးလာေအာင္ လုပ္လိုက္တယ္။
“အာ့ ကို အာ့ အီးဟီးး အားး”
ရတီ ကာမအရသာ အထြဋ္အထိပ္ကို ခံစားရၿပီး ပိပိထဲမွ လွုပ္ရွားလာကာ အရည္ေတြထြက္လာၿပီး ရတီတစ္ေယာက္ ၿငိမ္က်သြားေတာ့တယ္။
“ရတီ ၿပီးၿပီလား”
“အာ ကိုရဲကလည္း ေမးနဲ႔ကြာ”
“ကို႔ကိုကုန္းေပးပါလား”
“ဟာကြာ ကိုရဲကလည္း”
ရတီ ရွက္သြားမိတယ္။ အခုလိုမ်ိဳးလုပ္တာ သိေပမယ့္ ကုန္းရမယ္ဆိုေတာ့ စိတ္ထဲ မဝံ့မရဲျဖစ္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနၾကည့္ခ်င္သည္။
“ရတီ ကုန္းေပးပါကြာ”
“ကိုရဲ ဘယ္လိုကုန္းေပးရမလဲ”
“ကုတင္ေစာင္းေလးေပၚမွာ ကုန္းလိုက္။ ကိုရဲ ကုတင္ေအာက္ကလုပ္မယ္”
ရတီ သေဘာေပါက္သလိုပဲ။ ကုတင္ေစာင္းေပၚ ကုန္းလိုက္တယ္။ ကိုရဲ ရတီ့ခါးကိုကိုင္ၿပီး ဒူးေထာက္လို႔ရသေလာက္သာ ေနရာျပင္ေပးလိုက္တယ္။ ကိုရဲ ရတီ့အဖုတ္ထဲ လီးထည့္သြင္းလိုက္ေတာ့
“ႁပြတ္ ”
“အာ့….ကိုရဲ”
ေပါင္ကားလိုးတာနဲ႔ေတာ့ လုံးလုံးမဆိုင္ေတာ့ဘူး။ လီးက ႁပြတ္သိပ္စြာဝင္ၿပီး ပိုၾကပ္တယ္။ အရည္ေတြထြက္ေနလို႔သာ အဆင္ေျပေၿပ ဝင္သြားေပမယ့္ ရတီမွာေတာ့ လန႔္ေနမိတယ္။ ကိုရဲလည္း ရတီ့ခါးက်ဥ္က်ဥ္ေလးကို ဆြဲကိုင္ရင္း လီးကို အဆုံးထိ မသြင္းေသးပဲ တေျဖးေျဖး လိုးလိုက္တယ္။ ရတီလည္း အရသာေတြ႕လာသလို ကိုရဲလည္း ရတီ့ကို မညႇာေတာ့ပဲ အားရပါးရ ေဆာင့္လိုက္တယ္ေလ။ လီးဝင္သံႏွင့္ ဥရိုက္သံ တဖတ္ဖတ္ျမည္လာတယ္။ ရတီမွာ တခ်က္တခ်က္ လီးက အဆုံးထိဝင္လာလို႔ အထဲမွာ က်င္တက္တဲ့ဒဏ္က အရမ္းကိုေကာင္းလာတယ္။
“ဗ်စ္! ျဗစ္ ျဗစ္ ဘြတ္ ဖတ္ဖတ္”
“အာ့! ကို ကိုရဲ ေကာင္းတယ္ အာ့ ”
လီးက တဇြိဇြိဝင္ေနသလို ေဆာင့္သံတဖတ္ဖတ္ကေနၿပီး တဖန္းဖန္းအသံထြက္ေအာင္ ေဆာင့္လိုက္တယ္။ ကိုရဲေဆာင့္ခ်က္က ျပင္းလြန္းလို႔ ရတီ့မွာ ေရွ႕ကိုယိုင္ထိုးလာကာ ရတီလည္း ကိုယ္ကိုမတ္ေနေအာင္ ထိန္းရေတာ့တယ္။ လီးႀကီးက အဝင္ေရာအထြက္ေရာ အရမ္းေကာင္းေနလို႔ ရတီ့မွာ ညည္းသံေတြမွာ ေမာဟိုက္သံေတြပါ ထြက္လာေတာ့တယ္။
“ဟင့္ အင္းအင္း ကိုရဲရယ္ အာ့ရွီးရွီး”
“ဗ်စ္! ဗ်စ္!ဘြတ္! ဖန္း ဖန္းဖန္းး”
ကိုရဲလည္း ေဆာင့္လိုးလိုက္တာ ရတီမွာ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ၿပီးခ်င္သလိုျဖစ္လာၿပီး
“ကိုရဲ ေဆာင့္ ေဆာင့္ အားး ရတီၿပီးေတာ့မယ္”
ရတီ မရွက္နိုင္ေတာ့ဘူး။ ကာမအရသာက အထြဋ္အထိပ္ ေရာက္လာၿပီး ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္ေလ။
“ဟင့္ အင္းအင္း ကိုရဲရယ္ အာ့ရွီးရွီး”
“ဗ်စ္ ဗ်စ္ဘြတ္ဖန္း ဖန္းဖန္းး ဗ်စ္ ဗ်စ္ဘြတ္ဖန္း ဖန္းဖန္းး”
“အား ၿပီးၿပီ ကိုရဲ အားး”
ကိုရဲလည္း ၿပီးသြားၿပီး သုတ္ေတြပန္းထြက္သြားတယ္။ ရတီမွာ ပူပူေႏြးေႏြး သုတ္ေတြ အဖုတ္ထဲဝင္လာၿပီး သားအိမ္နံရံထဲ ပန္းထြက္တာ ခံစားလိုက္ရၿပီး လန႔္သြားမိေတာ့တယ္။ ကိုရဲလည္း သုတ္ေတြကုန္စင္ေအာင္ လြတ္ၿပီး ရတီ့ခါးကို လက္လြတ္လိုက္ေတာ့ ရတီမွာ ကုတင္ေပၚ ဝမ္းလ်ားေလးေမွာက္ရင္း လဲက်သြားတယ္။ ကိုရဲလည္း ရတီနားကပ္လွဲၿပီး ရတီကိုဆြဲလွည့္ကာ အနမ္းေလးေတြေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးမွ
“ေအာင္ေအာင္တို႔ကို ၾကည့္ရေအာင္”
“ဟာ မထနိုင္ေတာ့ဘူး ကိုရဲ”
“ဟားးးဟားးးး”
ကိုရဲလည္း ဧည့္ခန္းဘက္ကိုထြက္ၾကည့္ေတာ့ ဆုႏွင့္ ေအာင္ေအာင္တို႔လည္း ကိုယ္တုံးလုံးႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဆုရည္ကိုၾကည့္ၿပီး ဆုရည္ကို လိုးလိုက္ရရင္ဟု ေတြးမိေသာ္လည္း ေအာင္ေအာင္ရွိ၍ ေနာက္မွစည္း႐ုံးမည္ဟုေတြးကာ ရတီ့အိပ္ခန္းအတြင္းသို႔ဝင္၍ ရတီကိုဖက္ကာ အိပ္စက္လိုက္ေတာ့သည္။
———————————————
ဦးထြန္းေဇာ္မွာ သမီးအတြက္ ရတက္မေအးရပါဘူး။ ခင္ၿငိမ္းနဲ႔ လက္ထပ္မဲ့ကိစၥလည္း မျဖစ္ေျမာက္နိုင္ေတာ့ပဲ သမီးအေရးက အေရးႀကီးခဲ့ရၿပီ။ ေဒၚခင္ၿငိမ္းကလည္း နားလည္ပါသည္။ ရတီကို ကူညီရွာေပးရင္း ဆုရည္အိမ္ကို ေရာက္ခဲ့ရသည္။ ဆုရည္အေမရဲ့ ေျပာဟန္ဆိုဟန္ကို သေဘာမက်ေပ။
“ဦးထြန္းေဇာ္ေရ က်မလည္း ရတီကို ေျပာျပပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရတီက ဦးထြန္းေဇာ္ ဒီကိုေရာက္လာတယ္ .. ဆိုေတာ့ က်မတို႔အိမ္မွာ မေနေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ထြက္သြားတယ္ေလ။ က်မ ဘယ္လိုမွ တားမရဘူးရွင္။ က်မလည္း က်မအျပစ္ေတြေၾကာင့္ ဦးထြန္းေဇာ္ကိုလည္း အေၾကာင္းမၾကားရဲဘူး။ က်မဘာသာပဲ က်ိတ္စုံစမ္းေနပါတယ္ရွင္။ က်မကို ခြင့္လႊတ္ပါရွင္”
“အစ္မသမီး ဆုရည္ကေရာ မသိဘူးလား”
“ဆုရည္ကိုလည္း က်မ ရွာခိုင္းထားပါတယ္။ သူသြားတတ္တဲ့ေနရာနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကိုလည္း ေမးခိုင္းေနတာ။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း သူတို႔ဆီမလာဘူး ေျပာၾကတယ္”
“ဟုတ္ကဲ့ပါဗ်ာ၊ အကယ္၍ ဆက္သြယ္လို႔ရရင္ က်ေနာ့္ဆီ ဖုန္းဆက္ေပးပါ”
“က်မ ဆက္ဆက္ ဖုန္းဆက္ပါ့မယ္”
“ဟုတ္ကဲ့ ေက်းဇူးပါဗ်ာ”
ကိုထြန္းေဇာ္တို႔ အိမ္သို႔ျပန္ခဲ့ရသည္။
“ကိုေဇာ္ ဒီအမ်ိဳးသမီးေတာ့ တစ္ခုခုလိမ္ေနသလိုပဲ၊က်မစိတ္ထဲ သိပ္မသကၤာခ်င္ဘူး။”
“သူ႔ကိုလည္း ေစာင့္ၾကည့္ရရမွာေပါ့”
ရတီ့အေဖ ဦးထြန္းေဇာ္ျပန္သြားေတာ့ ဆုရည္အေမ က ဆုရည္ကို ဖုန္းဆက္တယ္။
“ေမေမ ေျပာေလ”
“ရတီ့အေဖ လာသြားတယ္။ ဟိုအမ်ိဳးသမီးလည္းပါတယ္ သမီး။ ရတီ ဘယ္မွာေနတယ္ေတာ့ မေျပာလိုက္ဘူး။ သမီးလည္း မသိလို႔ စုံစမ္းေနတယ္ပဲ ေျပာလိုက္တယ္”
“ဟုတ္လား ေမေမ”
“ဟုတ္တယ္ သမီး။ သူတို႔က ေမေမ့ကိုေတာင္ မယုံသကၤာအၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္သြားတယ္ေလ”
“ဟုတ္လား ေမေမ”
“အခု အနားမွာ ရတီရွိလား”
“မရွိဘူး ေမေမ”
“ရတီ့ကိုေျပာလိုက္၊ နင့္အေဖ ဟိုအမ်ိဳးသမီးနဲ႔ ယူသြားသလားမသိဘူးလို႔”
“ဟုတ္ကဲ့ ေမေမ”
“သူတို႔ ေမေမ့ကိုေစာင့္ၾကည့္ေလာက္တယ္။ ေမေမလည္း သတိထားရမယ္။ အိမ္ေရာင္းၿပီး ေရွာင္ရမလားလို႔”
“ဟင္ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေမေမ”
“သမီး ဘယ္သူ႔ကိုမွမေျပာနဲ႔။ ရတီ့ပိုက္ဆံေတြကို ေမေမတို႔ ရေအာင္ယူမယ္”
“ေမေမကလည္း မေကာင္းပါဘူး။ ရတီက သမီးအေပၚ အရမ္းေကာင္းတာကို”
“သမီးမသိပါဘူး။ ရတီက သူ႔အေဖနဲ႔ အဆင္ေျပသြားရင္ သမီးကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ သမီးက အရင္အတိုင္းပဲ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ေနရမွာ။ သူ႔ပိုက္ဆံေတြကို အေမတို႔ယူတယ္ဆိုတာလည္း သမီးေလးအတြက္ေလ”
“ဟုတ္ကဲ့ ေမေမ”
“ေမေမတို႔လိမ္မွန္းသိရင္ ရတီ့အေဖက အေမတို႔ကို တစ္ခုခုျပန္လုပ္နိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အေမက အိမ္ေရာင္းၿပီး ေရွာင္ရမယ္။ ရတီျပန္မလုပ္နိုင္ေအာင္ သူ႔အားနည္းခ်က္တစ္ခုခုကို ခ်ဳပ္ကိုင္နိုင္ဖို႔လိုတယ္ သမီး။ မဟုတ္ရင္ ေမေမေထာင္က်မွာ”
“သမီးႀကံပါမယ္”
“သမီးဆီက အဆင္ေျပမွ ေမေမဘက္က ဆက္လွုပ္ရွားမယ္။ သမီး ေမေမတို႔ရမွာ သိန္းငါးရာေနာ္။ သမီး စဥ္းစားၿပီးမွလုပ္”
“ဟုတ္ကဲ့ ေမေမ။ ရတီလာေနတယ္ ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္”
“ေအး သမီး”
ဆုရည္ စဥ္းစားမိတဲ့အခ်က္က ရတီမွာ အခုထိဆိုတာ ရွာေတြ႕ေသးဘူး။ အားနည္းခ်က္မရွိရင္ ရွိေအာင္လုပ္ရမွာပဲေလ။ အခု ရတီႏွင့္ ကိုရဲတို႔ ေနဖူးၾကၿပီ။ ဒါကိုပဲ ဗီဒီယိုရိုက္ရင္ေကာင္းမလား။ ဒါေပမယ့္ ဒါ သူ႔ရည္းစားႏွင့္သူေနတာ ဒီကိစၥမ်ိဳးျဖစ္ခဲ့ရင္လည္း ကိုရဲ တာဝန္ယူလိုက္ရင္ျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ ကိုရဲလည္း တာဝန္ယူခ်င္တဲ့စိတ္မျဖစ္ပဲ ရတီႏွင့္ ရတီ့အေဖ လုံးဝေခါင္းမေဖာ္နိုင္တဲ့ အရာမ်ိဳးကို ႀကံစည္ရင္ ဘယ္လိုစီစဥ္မလဲ။ ပိုက္ဆံရွိတဲ့လူေတြအတြက္ သိကၡာက်ေစတဲ့အလုပ္မ်ိဳးကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားနိုင္မွ တကယ့္အားနည္းခ်က္ဆိုေတာ့ သိကၡာတရားပဲ။ ရတီကိုထိန္းခ်ဳပ္နိုင္တဲ့ ရတီ့အားနည္းခ်က္မ်ိဳးကိုရေအာင္ ဆုရည္ ႀကိဳးစားရေတာ့မယ္။
“ဆုရည္ ဘယ္ကဖုန္းလဲ”
“ေမေမ့ဆီကဖုန္း ရတီ။ နင့္အေဖေလ ဟိုမိန္းမႀကီးနဲ႔ အိမ္လာသြားတယ္တဲ့။ ယူၿပီးၿပီလို႔ ေျပာတယ္တဲ့။ အခုၾကေတာ့ နင့္အေဖကို သူက နိုင္ေနသလိုပဲတဲ့။ ေမေမက ဒီလိပ္စာကို မေပးလိုက္ဘူးတဲ့”
“ေအး ေကာင္းတယ္။ ငါတို႔ဘာသာငါတို႔ ေအးေဆးေနလို႔ရသားပဲ”
“ဟုတ္တယ္ ၊ နင္သြားရင္ ဟိုက မိေထြးျဖစ္ေတာ့ နင့္ကိုအနိုင္က်င့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ အပ်ိဳႀကီးမဟုတ္လား။ ဇီဇာေၾကာင္ၿပီး နင့္ကို တခ်ိန္လုံး ေျပာေနရင္ နင္ဘဲစိတ္ညစ္ရမယ္”
“အင္း ငါ့အေဖတကယ္ပဲ လက္ထပ္လိုက္ၿပီလား မသိဘူးေနာ္”
“ဘာမွစိတ္မညစ္နဲ႔ နင္ေပ်ာ္ေအာင္ေန ၊ ငါဘာလုပ္ေပးရမလဲ”
“ရပါတယ္ဟာ”
“နင္စိတ္ညစ္သြားမွန္း သိပါတယ္ဟာ။ ညေန KTV သြားၿပီး စိတ္ညစ္ေျဖရေအာင္”
“ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းလား”
“ကိုေအာင္ႏွင့္ ကိုရဲပါ ေခၚမွာေပါ့ဟ”
“ေအး မဆိုးဘူး”
“ငါ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဆီ ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္’”
“ဆက္လိုက္ေလ”
ကိုေအာင္ေအာင္ဆီ ဖုန္းဆက္ေတာ့ လာမယ္တဲ့။ ကိုရဲဆီကို တစ္ခါ ဖုန္းဆက္လိုက္တယ္။
“ဟဲလို ကိုရဲ”
“ဆု ဘာကိစၥ”
“ဆုနဲ႔ ရတီ ညစ္ေနလို႔။ ညၾက KTV သြားမလို႔ေလ”
“ဟုတ္လား အင္း သြားေလ”
“ကိုရဲ လာမယ္မဟုတ္လား”
“ဆုေခၚေတာ့ မလာဘဲမေနရဲပါဘူး”
“ရတီေၾကာင့္ မဟုတ္လား”
“သူလည္းပါပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တေလာက ဆုႏွင့္ ေအာင္ေအာင္တို႔ ဧည့္ခန္းမွာလုပ္ၾကေတာ့ ဆုဟာေလးကိုပဲ သတိရေနတာ”
“ဟာ ကိုရဲကလဲ”
“တကယ္ ဆုဟာေလးက မိုက္တယ္။ အေပးလည္းေကာင္းေတာ့ ေအာင္ေအာင္ကိုေတာင္ မနာလိုေတာ့ဘူး”
ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ပါပဲ။ ကိုရဲကို စည္း႐ုံးလို႔ ရေလာက္ၿပီ။
“အံမယ္ ရတီသိမွာ မေၾကာက္ဘူးလား”
“ဆုသာ ကိုယ့္ဘက္မွာရွိေနရင္ မေၾကာက္ဘူး”
“ခစ္ခစ္ခစ္”
“တကယ္ပါဆု ကိုရဲလည္း ဆုကိုျပဳစုခ်င္တာ”
“ဟြန႔္ မရပါဘူး၊ ကိုကိုရွိေနတာကို”
“ကိုေအာင္မရွိတဲ့အခ်ိန္ေပါ့”
“မရပါဘူးေနာ္။ သူမ်ားပစၥည္းၾက သုံးခ်င္တယ္။ ကိုယ့္ပစၥည္းၾကေတာ့ ႏွေျမာေနလို႔မျဖစ္ဘူး”
“မႏွေျမာပါဘူး ဆု”
“တကယ္လား၊ အဲဒါဆို ဆုတို႔နဲ႔ေတြ႕ရင္ ကိုေအာင္နဲ႔ ရတီကို ေပးေတြ႕မလား”
“ရတီလက္မခံရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ”
“ကိုရဲ ႀကံစည္ေပါ့”
“အိုေက ေဆးဝယ္ခဲ့မယ္၊ မူးေအာင္တိုက္ၿပီး လုပ္ၾကမယ္”
“ဟယ္ လူဆိုးေနာ္”
“ဆုၾကေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ”
“ကိုေအာင္နဲ႔ညႇိေပါ့”
“အိုေက၊ ဒီေန႔လာခဲ့မယ္”
“အင္း”….။…(ဒုတိယပိုင္း ေမၽွာ္)
