ကျွန်တော်နဲ့ အန်တိီဝင်နီ(တတိယပိုင်း)

Unicode

မညိုညိုရဲ့အိပ်ခန်းထဲ ကျနော်ဝင်ပြီး ရေစိုဘောင်းဘီတိုနဲ့ အတွင်းခံကို ချွတ်ချလိုက်ပြီး သူ့ကုတင်ပေါ်မှာတွေ့တဲ့ တဘက်ဖြူဖြူလေးကိုပတ်ပြီး အိပ်ခန်းပြူတင်းပေါက်ကို ပိတ်လိုက်တော့ အခန်းထဲမှာ မှောင်သွားတာနဲ့ မီးချောင်းခလုတ်ကြိုးကို ဆွဲဖွင့်လိုက်တယ်။ မညိုညိုရဲ့ ကုတင်ပေါ် တင်ပါးလွဲထိုင်နေရင်း ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူက ငါ့အစ်မပါဆိုပြီး စိတ်ကို တင်းထားလိုက်တယ်။ ခဏလေးနေတော့..

“ဝင်လာမယ်နော်”

ဆိုတဲ့ အသံနဲ့ အငွေ့တထောင်းထောင်းထနေတဲ့ ရေနွေးမတ်ခွက်ကြီးကိုင်ပြီး မညိုညို ဝင်ချလာရော။

“ရော့.. ပူပူလေး မှုတ်သောက်”

ဆိုပြီး ကျနော့်လက်ထဲကို ရေနွေးခွက်ကို ထည့်ပေးပြီး ကုတင်ဘေးက မှန်တင်ခုံပေါ်မှာ တစ်ခုခုကို ရှာနေတယ်။ ကျနော်လည်း တော်တော်လေး ချမ်းလာတာ သိသာလာတာနဲ့ ရေနွေးပူပူကို မှုတ်ရင်း ဖြေးဖြေးချင်း သောက်နေမိတယ်။ ၃-၄ ကျိုက်လောက် သောက်မိမှ နည်းနည်းနွေးနွေးထွေးထွေး ဖြစ်သွားတယ်။ မညိုညိုကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မှန်တင်ခုံပေါ် လက်တစ်ဖက်ထောက်ပြီး ကြွက်လျှောက်တန်းပေါ်က ပုလင်းတွေကို လျှောက်ကိုင်ကြည့်နေတာ တွေ့ရတယ်။ မမှီမကမ်းဆိုတော့ ခြေဖျားလေးထောက်ထားတဲ့ သူ့နောက်ပိုင်းအလှလေးက ကော့တက်နေတာ မြင်ရတယ်။ ရေစိုတွေ ဟိုတစ်ကွက် ဒီတစ်ကွက် ဖြစ်နေတော့ တင်ပါးက ထမီနဲ့ကပ်နေတာ ပိုပီးမြင်ရတာ သွေးဆူစေတယ်။ 

ကျနော့်ချစ်သူ ဆရာမလေးနဲ့ မတူတာက မညိုညိုရဲ့ ကိုယ်လုံးက တော်တော်ဖွံ့လွန်းတာဗျ။ ရင်က တော်တော်ကြီး စူထွက်လွန်းပြီး ခါးလေးကြတော့ သေးသေးကျင်ကျင်လေး ဖြစ်လွန်းတော့ အောက်ကတင်က ကားကားကြီးနဲ့ ကြည့်ကောင်းလွန်းနေတာပေါ့။

“မောင်လေး.. အိပ်ယာပေါ်မှောက်ပြီး အိပ်..။ ကျောမှာ အနီစင်းကြီး နှစ်ကြောင်းတောင်..။ နေဦး.. လက်တွေ အရင်ပြ..”

ဆိုပြီး ကျနော့်လက်က ချိန်းကြိုးရာတွေကို တင်ချာဆေးရည်တွေ ဂွမ်းနဲ့သုတ်ပြီး ပွတ်ပေးတော့ အား!! ကနဲ အော်မိတယ်။ မညိုညိုက တခစ်ခစ်ရယ်ပြီး 

“အမလေး ငါ့မောင်လေး ဘုရင့်နောင်ရယ်”

ဆိုပြီး သဘောကျနေတယ်။ လက်တွေ ဆေးလိမ်းပြီးတော့ ကျနော် အိပ်ယာပေါ် ပက်လက်မှောက်အိပ်လိုက်တယ်။ မညိုညိုက..

“ဟိုဖက်နည်းနည်းတိုး”

ဆိုပြီး ကုတင်ပေါ်တက်လာတယ်။ ကျောကဒဏ်ရာတွေကို ဖွဖွလေး ဆေးရည်တွေနဲ့ ပွတ်ပေးနေရင်း ကျနော်က တအားအားအော်နေတော့

“ငါ့မောင်လေးရယ်.. အညို့ကြောင့်ပါဟယ်”

ဆိုပြီး မျက်ရည်တွေ တွေတွေကျလာတယ်။ ကျနော်ကလည်း တစ်ချက်တစ်ချက် တင်ချာရည်ဆွတ်ထားတဲ့ ဂွမ်းစကို အနာတွေပေါ် တစ်ချက်ထိလိုက်တိုင်း အား ဆိုပြီး ဘေးမှာထိုင်နေတဲ့ မညိုညိုရဲ့ ပေါင်တံကို ကိုင်မိကိုင်ရာ လှမ်းလှမ်းကိုင်နေမိတာကိုးဗျ။ ဆေးလိမ်းတာ ပြီးသွားတော့ ဆေးပုလင်းတွေ ဂွမ်းလိပ်တွေကို မှန်တင်ခုံပေါ် လှမ်းတင်ပြီး ကျနော် မှောက်ရက်အိပ်နေတဲ့ ဘေးချင်းယှဉ်လျက် တံတောင်ဆစ်ထောက်ပြီး လာလှဲရင်း

“ချမ်းလိုက်တာ မောင်လေးရာ”

ဆိုပြီး ကျနော့်ကိုယ်လုံးကို လာပူးကပ်လာတယ်။ ကျနော်လည်း ခေါင်းအုံးပေါ် မျက်နှာအပ်ထားရာကနေ အသာလေး စောင်းကြည့်လိုက်တော့ ရင်ခေါင်းလျားထားတဲ့ သူ့ထမီလေးက ပြေလျော့လျော့ဖြစ်စပြုလာလို့ မညိုညိုရဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးက တဝက်တပျက် ပြူစစဖြစ်နေတာတောင် မြင်နေရပြီ။ ဒုက္ခတော့ ရောက်တော့မယ်ဗျာ..။

သူ့လက်ချောင်းတွေက ကျနော့်ကျောပြင်က ဒဏ်ရာအစင်းတွေကို လက်ညိုး လက်ခလယ် နှစ်ချောင်းခွပြီး အစုန်အဆန် ပွတ်ပေးနေတော့ ထမင်းလည်းဝ၊ ဒေါသလည်းပြေ၊ နွေးနွေးထွေးထွေးလည်း ဖြစ်စပြုနေတဲ့ ကျနော့်ကို သွေးတွေပွက်ပွက်ဆူလာစေတယ်။

“ကြည့်စမ်း နားရွက်အဖျားလေးတောင် နည်းနည်းခိုက်မိသေးတယ် ..”

ဆိုပြီး ကျနော့်နားရွက်လေးကို လက်ချောင်းထိပ်လေးတွေနဲ့ ရွရွလေး လာပွတ်ပေးနေပြန်ပြီ။ “သနားလိုက်တာဟယ်”

ဆိုပြီး ကျနော့်နားရွက်ဖျားကို သူ့နှုတ်ခမ်းပူပူလေးနဲ့ လာဖိကပ်ပေးတော့ လူကို ဓာတ်လိုက်သလို ကျင်တက်သွားတယ်။ ရုတ်တရက် မိုးတွေ တဝေါဝေါ ရွာနေတဲ့ကြားက ဂျိန်းဆို မိုးကြိုးပစ်သံက ထွက်လာတော့ မညိုညိုတစ်ကိုယ်လုံး တွန့်တက်သွားပြီး လန့်သွားလို့လား မသိဘူး ကျနော့်ကိုယ်ပေါ် ဖိကပ်လာတယ်။ ချက်ချင်းပြန်ခွာသွားပြီး

“လန့်လိုက်တာဟ..”

ဆိုပြီး ပြောသံကြားလို့ မော့ကြည့်လိုက်တော့ ကျနော့်မျက်လုံးတွေ ပြာဝေသွားတယ်။ ဟုတ်တယ်ဗျ။ သူ့ထမီရင်လျားက အောက်ကိုလျှောကျထားပြီ။ ဟိုးတခါက မြင်ခဲ့ဖူးတဲ့ နို့ညိုစိမ့်စိမ့်ကြီးတွေက ပြူးပြူးကြီးတွေ မီးရောင်အောက်မှာ ထင်းနေတာပဲ။ ကျနော့်တကိုယ်လုံး တုန်လာတယ်။ ချက်ချင်းပဲ သူ့မျက်နှာကို မော့ကြည့်လိုက်တော့ တစ်ခုခုတော့ မှားနေပြီဆိုတာ ကျနော်သိလိုက်ပြီ။ ကျနော့်ကို ကြည့်နေတာက ပုံမှန်မဟုတ်တော့ဘူးဆိုတာ ကျနော်သိတယ်။ သူ့ရင်အစုံကလည်း စိတ်လှုပ်ရှားတဲ့အခါ ဖြစ်သလို နှိမ့်ချည်မြင့်ချည် ဖြစ်နေတာ သိသိသာသာကြီး။ မျက်လုံးတွေက မှေးထားပြီး အဖျားတက်နေတဲ့ အသံနဲ့

“မောင်လေး… အညိုလေ…”

အညိုစကား ဆက်တော့ပြောသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် မသဲမကွဲတွေ ဖြစ်ကုန်တယ်။ ကျနော် မှောက်နေရာက ထထိုင်လိုက်ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းထူထူလေးကို ဆွဲစုပ်လိုက်တာကိုး။ တုန့်ပြန်မှုက အငမ်းမရပဲဗျာ။ ကျနော့်အောက်နှုတ်ခမ်းကို ပြတ်ထွက်မတတ် ပြန်စုပ်တယ်။ လျှာနွေးနွေးလေးကို ထိုးထည့်လာတယ်။ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်နေတာကို ခွာလိုက်ပြီး နို့ညိုတိုတိုကြီးတွေကို ကျနော် ဆွဲချေမွလိုက်တော့ အညိုတစ်ယောက် အဟင်းးး ဟင်းးးး ဆိုပြီး ကော့တက်လာတယ်။ ချက်ချင်းပဲ တစ်လုံးကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ အုပ်ကိုင်ရင်း နို့သီးခေါင်းစူတူတူကို လက်ညိုးလက်မနဲ့ ချေပေး၊ ကျန်တဲ့နို့ကိုတော့ လျှာနဲ့ အပြားလိုက် လျက်ပေးနေလိုက်မိပြီ။

“မောင်ရယ်… အားးး!! အညိုချစ်တဲ့ မောင်ရယ်.. ဟားးးး”

ကျနော်ချက်ချင်း သတိဝင်လာတယ်။ အန်တီလေး ကျနော့်ချစ်သူ။ ကျနော် ဘာတွေလုပ်နေမိတာလဲ။ ရုတ်တရက် အညို့ကို တွန်းထုတ်ပစ်လိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်က ခုန်ဆင်းလိုက်တယ်။ ကုတင်ခြေရင်းမှာပုံထားတဲ့ ကျနော့်ရေစိုဘောင်းဘီလေးကို ကောက်ဝတ်လိုက်ပြီး အညို့ဖက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။ နားမလည်နိုင်တဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ အရှက်မျက်ဝန်းတွေ၊ ဖွာကျဲနေတဲ့ ဆံပင်ရှည်တွေကြားထဲက နာကျင်နေတဲ့ မျက်နှာ။ သူငိုနေပြီဗျ။ မတတ်နိုင်ဘူး ကျနော်ခွေးဖြစ်တော့မယ်။ ထွက်သွားမယ်။ ကျနော် အန်တီလေးကိုပဲ ချစ်တာ။

“မောင်!! အညို့ကို ရွံသွားပြီလား ..”

ငိုသံပါနေတဲ့ အသံလေးနဲ့ ကျနော့်ကိုမေးတယ်။

“အညို.. ကျနော်က ခင်ဗျားမောင်လေးပါဗျာ..။ အကုန်ဒုက္ခရောက်တော့မယ်..။ ကျနော်သွားပါရစေ”

အိပ်ခန်းထဲကနေ ခြေလှမ်းကြဲကြဲနဲ့ ကျနော်ထွက်လာတော့

“မောင်!!”

ဆိုပြီး မညိုညိုရဲ့ လှမ်းအော်သံရယ်… ချောင်ပိတ်ပြီး အရိုက်ခံရလို့ နာနာကျင်ကျင် အော်နေတဲ့ ခွေးကလေးလို တအီအီ ငိုလိုက်သံရယ် ကျန်ခဲ့တယ်။ အိမ်ရှေ့ရောက်လာတော့ တံခါးမကြီးကို မင်းတုံးဖြုတ်ဖို့ ကြိုးစားရင်း ကျန်ခဲ့တဲ့ အညို့ကို သနားလာတယ်။ ကျနော်နဲ့ အန်တီလေး သောင်းကျန်းသမျှ သူမြင်ခဲ့ရတာတွေဟာ ဒီလိုအခြေနေကို တွန်းပို့ခဲ့တာလားဆိုပြီး သနားလာတယ်။ အရှက်အကြောက်ကြီးပြီး သန့်စင်တဲ့ အပျိုကြီးပေါက်စလေးခင်မျာ ဒီလောက်အရှက်ကို စွန့်တာတောင်.. ငါက…။

ဟထားတဲ့ တံခါးမကြီးကနေ အပြင်ကို ကြည့်လိုက်တော့ မိုးတွေက တအုံးအုံးရွာချနေတုန်း။ ကျနော် ထွက်သွားလိုက်ရမလား။ ရုတ်တရက် တံခါးမကြီးကို ပြန်စေ့လိုက်တယ်။ လေလို လျင်မြန်တဲ့ အဟုန်နဲ့ သနားစရာကောင်းတဲ့ အညို့ဆီကို ပြေးလာနေမိတယ်။

အခန်းထဲပြေးဝင်လာတော့ မယုံရဲတဲ့ မျက်ဝန်းလေးတွေနဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ ဒူးပေါ်မေးလေးတင်ပြီး ငိုနေတဲ့ အညို ကျနော့်ကို မော့ကြည့်တယ်။

“မောင်!!” 

လို့ အပျော်စွက်နေတဲ့ အသံလေးနဲ့ ခေါ်လာတယ်။ ဝစ်လစ်စလစ်တစ်ပိုင်းဖြစ်နေတဲ့ အညို့ကို ဆွဲဖက်လိုက်ပြီး သူ့မျက်နာပေါ် အဆက်မပြတ် အနမ်းမိုးတွေ ရွာချနေမိတယ်။ ပါးစပ်ကလည်း ကယောင်ကတမ်းနဲ့..

“အညို … ကျနော်လေ..”

တင်းထားတဲ့ မီးတောင်ဟာ ပေါက်ကွဲထွက်တဲ့အချိန်မှာ ပြင်းထန်လွန်းတယ်။ တောကြီးမြက်မဲထဲက သားရဲနှစ်ကောင် သူတပြန်ကိုယ်တပြန် သတ်ပုတ်ကိုက်ခဲနေသလိုပဲ။ အညို့အိပ်ရာ နွေးနွေးလေးက တောကြီးမြက်မဲဆိုရင် ကျနော်နဲ့ အညိုက ဒေါသမာန်ထနေတဲ့ သားရဲနှစ်ကောင်သာ ဖြစ်ခဲ့တယ်။ လူ့ကျင့်ဝတ်၊ လူ့စည်းကမ်း၊ ကျနော့်ချစ်သူ အန်တီလေး၊ ကျနော့်အစ်မလို ခင်တွယ်ရတဲ့မိန်းမ၊ ဘာဆိုဘာမှ မရှိတော့ဘူး။ အသိစိတ်ထဲမှာ အင်မတန်ပြင်းထန်ပြီး လောင်ကျွမ်းနေတဲ့ လိင်စိတ်က လွှမ်းခဲ့ပြီ။

ကျနော့်တကိုယ်လုံး တုန်ခါနေသလို၊ အညိုက ကျနော့်ထက် ပိုဆိုးမယ်လို့ထင်ရတယ်။ ကျနော့်ကို တုန့်ပြန်မှုတွေက အရူးတစ်ယောက်လို ဖြစ်နေတယ်။ တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေတဲ့ သူ့လက်ချောင်းတွေက ကျနော့်ကိုယ်ပေါ် ပြေးလွှားနေတယ်။ အပေါ်ပိုင်း ဗလာဖြစ်နေတဲ့ ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို သူ့လက်ချောင်းတွေနဲ့ ဆွဲကုပ်တယ်။ ကျနော့်နှုတ်ခမ်းကို ငုံပြီး ကျားနာမလေးလို ခဲထားတာကလည်း မလွတ်ဘူးဗျာ။ 

နှုတ်ခမ်းကိုစုပ်နေရင်း ကျနော့်ဘောင်းဘီရေစိုကိုလည်း ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျနော့်ကို ကုတင်ပေါ် ဆွဲလှဲပစ်လိုက်ပြီး သူ့ထမီကို လျှောချ၊ ခြေထောက်နဲ့ ခတ်ထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ကျနော့်လည်ပင်းတွေကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ စုပ်တယ်။ လက်ကလည်း ကျနော့်ညီလေးကို တင်းတင်းဆုပ်ပြီး ဂွင်းထုပေးသလို ဆော့နေတယ်။ ကျနော့်လက်တွေကလည်း သူ့နို့ ညိုစိမ့်စိမ့်ကြီးနှစ်လုံးကို ဘယ်ကောညာပါ စုံကိုင်ပြီး တအားချေပေးနေမိတယ်။ ရှိုက်သံလိုလို ပါးစပ်ကလည်း အင်.. အင်.. အင် ဆိုပြီး ညည်းနေသေးတယ်။

ကျနော် သူ့ကို နည်းနည်းဆွဲခွာပြီး နို့ကြီးတွေကို စပြီးစို့တော့ ခေါင်းတခါခါနဲ့ ကျနော့်ကို တင်းတင်းဖက်လာပြီး ပြောမိပြောရာတွေ အညို့ပါးစပ်က ထွက်လာတယ်။

“အားး!! မောင်.. အညို့ကို တအားချစ်ပေးပါ..။ ရှီး!! ဝင်နီ့ကိုချစ်သလို ချစ်ပေးပါ..။ အင်းးးးးး!! မောင့်ကိုချစ်လို့ အညိုသေတော့မယ် သိလားးးးးး!!”

အဲ့ဒီစကားတွေကို တိုးတိုးပြောတာမဟုတ်ပဲ မိုးသံလေသံတွေ ဆူညံနေတဲ့ကြားက အကျယ်ကြီး အော်နေတာဗျ။ ကျနော်လည်း စိတ်တအားကြွစ ပြုလာပြီ။ အညို့ခင်မျာ တွန့်လိမ်နေတော့ ခေါင်းအုံးတွေ စောင်တွေတောင် တွန်းထိုးမိပြီး ကုတင်ပေါ်ကနေ အောက်ကို တဖုတ်ဖုတ် ပြုတ်ကျကုန်တယ်။ တော်တော်လေးကြာအောင် အရမ်းလှတဲ့ နို့ကြီးတွေကိုစို့ပေး၊ နို့သီးမာမာလေးတွေကို ချေပေးပြီးတာနဲ့ ကျနော့်မျက်နှာကို အောက်ကိုလျှောဆင်းလိုက်တယ်။ ဗိုက်သားချပ်ချပ်လေးအောက်မှာ အမွှေးလေးတွေ ပြောင်စင်အောင် ရိပ်ထားတဲ့ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီး၊ ဖောင်းပြီး ကြွတက်နေတယ်။ မတို့မထိရသေးခင်ကို အရည်တွေ ထွက်ကျနေပြီ။ ရှလူးကနဲနေအောင် ကျနော့်လျှာနဲ့ အကွဲကြောင်းအတိုင်း အပေါ်ကိုပင့်ပြီး လျက်တင်ပစ်လိုက်တော့ 

“အာ့.. အာ့..”

ဆိုပြီး အညို့ဖင်တုံးကြီး ကြွတက်လာတယ်။ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပဲ လျှာကို ကစားပစ်လိုက်တယ်။ အိပ်ယာပေါ်မှာ ခြေနှစ်ချောင်း မိုးပေါ်ထောင်ပြီး ပေါင်ကားထားတဲ့ အညို လူးလှိမ့်နေတာ ရုန်းရင်းဆန်ခတ်တောင် ဖြစ်ကုန်ပြီ။ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုကို ဆွဲဟလိုက်ပြီး အထဲကို ကျနော့်လျှာကို အစောင်းလေးလုပ်ပြီး ထိုးသွင်းလိုက် ပြန်ထုတ်လိုက် လုပ်ပေးတယ်။ အပေါ်က တော်တော်ပြူးထွက်နေတဲ့ အစိကိုလည်း လက်မနဲ့ ဖိလိုက် ပြန်ခွာလိုက် လုပ်ပေးနေလိုက်တော့ အညို တအားကောင်းလာလို့လားမသိဘူး ပက်လက်အိပ်နေတဲ့ နေရာကနေ လက်နောက်ပြန်ထောက်ပြီး ထရင်း

“မောင်ရယ်.. အညိုသေတော့မလား မသိဘူး”

လို့ တဟင်းဟင်းညည်းရင်း ပြောလာတယ်။ ကျနော်လည်း လက်ချောင်းတစ်ချောင်းလောက်နဲ့ သူ့အဖုတ်ထဲ ထိုးစမ်းကြည့်တယ်။ အရည်တွေ တအားများနေလို့လားမသိဘူး ပလွတ်ဆိုပြီး ဝင်သွားရော။ ဒါနဲ့ လက်နဲ့ အထုတ်အသွင်းလေး မှန်မှန်လုပ်ပေးနေရင်း အဝင်ချောလာတော့ လက်ကိုနှစ်ချောင်းပူးပြီး ထပ်ထည့်ကြည့်တယ်။ ခပ်သွက်သွက်လေး ဆက်တိုက်လုပ်ပေးတော့ ကော့တက်လာရင်း အော်သံတွေ ပိုကျယ်လာပြီး

“အညို တအားမောလာပြီ မောင်..။ တအားလည်း ဘယ်လိုကြီးမှန်းမသိ ဖြစ်လာပြီ.. ရှီးးးး ရှီးးးးးး!!”

သူ ပြီးချင်လာတာမှန်း အန်တီလေးနဲ့ အကြိမ်ကြိမ်ချစ်ခဲ့တဲ့ ကျနော် ရိပ်မိလာတယ်။ ချက်ချင်းပဲ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီး ပါးပြင်းထောင်နေတဲ့ ကျနော့်ညီလေးကို လက်နဲ့အသာဖိပြီး အရည်တွေရွှဲနေတဲ့ အညို့စောက်ဖုတ်ဝမှာ တေ့ပြီး ဆောင့်ချလိုက်တယ်။

“အားးးးးးးးးးးးးး!! မောင်…”

ကျနော်သိလိုက်ပြီ။ အညို ကျနော်ဆောင့်အသွင်းမှာ ပြီးသွားပြီ။ ကျနော့်ညီလေးကို သူ့နံရံတွေက ဆွဲဆွဲညှစ်တာ သိသိသာသာကြီးအပြင် သူကိုယ်လုံးလေးကလည်း မြွေတစ်ကောင်လို တွန့်လိမ်သွားတယ်။ နောက်ထပ် ဆက်ခါဆက်ခါ ပြီးအောင် ကျနော် ကြိုးစားမှဆိုပြီး လက်တစ်အုပ်စာမက ကြီးလွန်းတဲ့ အညို့နို့အိစက်စက်ကြီးတွေကို ဆုပ်ချေပြီး ကျနော့်ညီလေးကို အဆုံးထိ လိုးသွင်းပစ်လိုက်တယ်။ 

အားးးး .. ကောင်းလိုက်တာဗျာ။ နားထဲက လေတွေတောင် ထွက်သွားသလိုပဲ။ ကျနော် သူ့ကို မညှာတော့ဘူး။ နို့တွေကိုစုံကိုင်ပြီး အသားကုန် ဆောင့်တော့တာပဲ။ ခါးကျင်ကျင်လေးနဲ့ အရမ်းဘော်ဒီလှတဲ့ အညို့ကို အသားကုန်လိုးနေရတာ ဘာနဲ့မှမတူဘူးဗျာ။ ဆောင့်နေရင်း အညို့ကို ဘေးတိုက်ဖြစ်အောင် သူ့ကိုယ်လေးကို ပြင်လိုက်တော့ အညိုက ကွေးကွေးလေး ဖြစ်သွားရှာတယ်။ ကျနော့်ညီလေးက သူ့အဖုတ်ထဲ တပ်လျှက်ပဲ။

ကျနော် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး ဘေးစောင်းဖြစ်နေတဲ့ သူ့တင်ပါး တောင့်တောင့်ကားကားကြီးရဲ့ အပေါ်ခြမ်းကို လက်နဲ့ အားပြုရင်း အသားကုန် ပိတ်ဆောင့်တော့ ဖြောင်းဖြောင်းမြည်သံတွေက မိုးသံလေသံတွေကြားထဲ ဖောက်ထွက်လာတယ်။

“မောင်!! မရပ်နဲ့တော့… မောလာပြန်ပြီ”

လို့ အညိုက ခွေခွေလေး ဖြစ်နေရာက လှမ်းအော်တော့ အညို့နို့တစ်လုံးကို မမှီမကမ်း လှမ်းဆွဲပြီး ကျနော့်စိတ်တွေကို တအားတင်းထားပြီး အချက် ၃ဝ လောက် ဆက်တိုက်ဆောင့်ရင်း ကျနော့်သုတ်ရည်ပူပူတွေကို အညို့တင်ပါးအိအိကြီးထဲ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။

မိုးက တဖြောက်ဖြောက် ကျနေတုန်းပဲ။ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲမှာ အညို့ကိုယ်လုံး ပုံ့ပုံ့လေး။ နှစ်ယောက်စလုံး ပျော့ခွေပြီး တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဖက်ထားနေမိတယ်။ ဆံပင်တွေ ဖုံးထားလို့ မျက်နှာကိုကွယ်နေတဲ့ အညိုက ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းကလေးကို ဖွက်ထားရင်း ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို သွားလေးနဲ့ မနာအောင် ဖွဖွကိုက်ရင်း ဆော့နေတယ်။ ကျနော့်ခြေထောက်တစ်ဖက်က အညို့ကိုခွထားရင်း သူ့လက်မောင်းအိုးလေးရယ်၊ ကျောပြင် ပြောင်ပြောင်လေးရယ်ကို လက်ဖဝါးနဲ့ ပွတ်ပေးနေမိတယ်။ သက်ပြင်းတိုးတိုးလေး ခိုးချလိုက်တော့ အညိုက ငိုမဲ့မဲ့ သနားစရာ မျက်နှာလေးနဲ့ မော့ကြည့်ရင်း စကားစတယ်။

“မောင်!! .. နောင်တရနေပြီမလားဟင်..။ အညို့ကို မြူဆွယ်တယ်ဆိုပြီးလည်း…”

သူ့စကားသံ တိတ်သွားတယ်။ ကျနော် သူ့နှုတ်ခမ်းထူထူလေးကို လက်ဖဝါးနဲ့ ဖိကပ်ပြီး ပိတ်လိုက်တာကိုး။ ပြီးတော့မှ နဖူးလေးကို ပြွတ်ကနဲ နမ်းလိုက်တယ်။ မော့ကြည့်နေတဲ့ အညိုမျက်လုံးကနေ မျက်ရည်ပေါက်တွေ လိမ့်ဆင်းလာတယ်။ သူ့ပါးစပ်ကို ပိတ်ထားတဲ့ ကျနော့်လက်ကို ဆွဲခွာပြီး ရှိုက်သံတဝက်နဲ့ စကားတွေ ဆက်တိုက်ပြောလာတယ်။

“ကျမလေ.. မောင့်ကို မြင်မြင်ချင်း ချစ်ခဲ့တာပါ..။ မောင့်မျက်နှာကို စပြီး မြင်ဖူးလိုက်ကတည်းက.. ရင်ထဲမှာ နွေးနွေးလေး… ရင်တွေ တလှပ်လှပ် ဖြစ်ခဲ့ရတာ..။ ဒါပေမယ့်.. စမြင်ဖူးတဲ့ညမှာပဲ… ဝင်နီရဲ့ ကောင်လေးဆိုတာ သိလိုက်ရတော့.. ရိုးရိုးသားသားစိတ် မွေးခဲ့တာပါ..။ နောက်ပိုင်း ရင်းနှီးလာတော့.. မောင်က အစ်မလို သဘောထားပြီး.. ဖက်တာ.. လက်ကိုကိုင်တာတွေ.. မထိတထိလာပြီး .. နွဲ့ဆိုးဆိုးတာတွေကို ကြိတ်ပြီး သာယာခဲ့မိတာပါ..။ အညိုကအရူးပါ မောင်ရယ်..။ ဝင်နီမရှိတော့.. မောင် ရောက်မလာဘူး..။ ကျမ တိတ်တိတ်လေး ဆွေးခဲ့ရတယ်နော်..။ အခုလည်း တမင်လုပ်တာ မဟုတ်ပါဘူး မောင်ရယ်…။ မတော်တဆ.. ကျမထိန်းထားတာတွေ.. အကုန်လုံး ကျိုးပေါက်သွားတာပါ..။ အညိုလေ.. မောင့်ကို ဒုက္ခမပေးပါဘူး..။ ဝင်နီပြန်မလာခင်.. မောင့်ချစ်သူ ခဏလုပ်မယ်နော်.. မောင်!!”

အဲ့လို စကားတွေကို ဆက်တိုက်ပြောရင်း တဟင့်ဟင့်နဲ့ ကလေးလေးလို ရှိုက်နေတဲ့.. မညိုညိုကိုငေးရင်း ကျနော့်ရင်ဘတ်ထဲမှာ ကျင်တက်လာတယ်။ သနားစရာ အညိုရယ်..။ ကျနော့်ချစ်သူ ခဏလုပ်မယ်တဲ့လားဗျာ။ လူသားတစ်ယောက်မှာရှိတဲ့ အတ္တမာန၊ ဂုဏ်သိက္ခာတွေဟာ အချစ်နဲ့တွေ့ရင် ဘာမှမကျန်တော့ဘူးလား။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်မေးနေမိတယ်။ 

မင်း.. အညို့ကိုချစ်လား။ ဟင့်အင်း!! အန်တီလေးသာ ကျနော့်အချစ်။ ဒါဆိုရင် အညို့ကို ဘယ်လိုသဘောထားလဲ။ သနားစရာ အထီးကျန်နေရှာတဲ့ ကျနော်တွယ်တာရတဲ့ သံယောဇဉ်ရှိတဲ့ မိန်းမပေါ့။ အမှန်အတိုင်းဖြေရရင် ယောကျ်ားတို့သဘာဝ စိတ်ကစားတဲ့အခါ အညို့ကိုယ်လုံးအလှ၊ ကျနော် မတော်တဆမြင်ခဲ့ဖူးတဲ့ နို့ညိုတိုတိုကြီးတွေ၊ အိမ်နေရင်း ပါးလျလျ ထမီအနွမ်းလေးအောက်က တင်ပါး ကားကားကြီးတွေကို ကျနော် သဘောကျခဲ့ဖူးတာပဲ။ အန်တီလေးနဲ့ တံခါးပိတ်ပြီး အချစ်မုန်တိုင်း တိုက်နေတုန်းက အညို တစ်ဖက်အခန်းကနေ မရိုးမရွ ဖြစ်နေမှာလို့ တွေးရင်း စိတ်ထဲက သာယာသလိုလို ဖြစ်ခဲ့တာပဲလေ။ လူကျင့်ဝတ် လူ့စည်းကမ်းတွေကြောင့်သာ ကျနော့်မကောင်းတဲ့စိတ်ကို ချိုးနှိမ်ခဲ့တာ မဟုတ်လား။

“အညို!!”

ကျနော် တိုးတိုးလေး ခေါ်လိုက်တော့.. အညို မော့ကြည့်လာတယ်..။

“ရှင်!!”

လို့ တုန်တုန်ရီရီ ပြန်ထူးတယ်။

“ကျနော်လေ… ကျနော်.. အညို့ကို ဟိုးအရင်ကတည်းက.. အညို့ကိုယ်လုံးလှလှကိုကြည့်ပြီး… ကျနော်အရမ်း…”

အညိုက မျက်ရည်တွေကြားထဲကနေ တစ်ချက်ပြုံးလိုက်ရင်း ကျနော့်ပါးစပ်ကို လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ လာပိတ်တယ်။

“မပြောနဲ့တော့ မောင်..။ အညိုသိတယ်..။ ဝင်နီသာ မောင့်ချစ်သူပါ..။ အညို့ကို မောင်သနားပြီး.. မောင်လိုချင်တဲ့အခါ ချစ်ရင်ရပြီနော်..”

တဲ့။ ကျနော် ဘာမှဆက်မပြောရက်တော့ဘူးဗျာ။ မျက်ရည်တွေနဲ့ ပြုံးနေရှာတဲ့ ကျနော့်ကိုချစ်တဲ့ အညို့မျက်နာလေးကို မြတ်မြတ်နိုးနိုး နမ်းနေမိတယ်။ အညိုကလည်း ကျနော့်ကို တင်းတင်းလေး ပြန်ဖက်လို့ပေါ့။ ရှည်လျားပြီး နူးညံ့တဲ့ အနမ်းတွေအဆုံးမှာ အညိုက အိပ်နေရာက ထထိုင်လိုက်ပြီး

“မောင်.. ခဏထနော်.. ကုတင်အောက်ကို ခြေထောက်ချပြီး ထိုင်လိုက်”

လို့ပြောရင်း ကိုယ်တုံးလုံးလေးနဲ့ ကုတင်အောက်ကို ဆင်းသွားတယ်။ ကျနော်လည်း အိပ်နေရာကထပြီး သူပြောသလို ခြေချပြီး ထိုင်လိုက်တယ်။ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာရပ်နေတဲ့ အညိုက ဝစ်လစ်စလစ် နတ်သမီးပျိုလေးအလားပဲ။ လုံးတင်းပြီး ကျစ်လစ်တဲ့ နို့ညိုညိုကြီးတွေအပေါ် ဆံပင်နက်နက်လေးတွေက ဝဲကျလို့။ ကျနော်အရင်က သက်ပြင်းခိုးခိုးချပြီး ငေးခဲ့ရတဲ့ တင်ပါးအိစက်စက် လုံးလုံးကြီးတွေကို ကိုယ်ကိုတစ်ပတ်လှည့်ပြီးပြရင်း အညိုက..

“မောင်!! အညိုလှလားလို့”

မေးတော့ ပြန်မဖြေနိုင်ပဲ ခေါင်းပဲငြိမ့်ပြနေရတယ်။ ရုတ်တရက် အညိုက ကုတင်နားလာပြီး ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ကျနော့်ရဲ့ မမာတမာလေးဖြစ်နေတဲ့ ညီလေးကို ညာလက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ ဆွဲမပြီး ပြုံးစစနဲ့ ကျနော့်ကိုမော့ကြည့်ပြီး…

“မောင့်ကို အညို ချစ်တော့မယ်နော်!!”

လို့ ရင်တုန်နေတဲ့ အသံလေးနဲ့ ပြောတယ်။ သူ့နှုတ်ခမ်းထူထူလေးကို မဟတဟလေးလုပ်ပြီး ကျနော့်ညီလေးရဲ့ ထိပ်ဖူးကနေ အောက်ချေအရင်း ရောက်လုမတတ် ခေါင်းကိုနှိမ့်ပြီး စုပ်ယူသွားတော့ ကျနော့်လက်အစုံက ပေါင်ကြားထဲ ရောက်နေတဲ့ အညို့ခေါင်းပေါ်က ဆံနွယ်ခွေခွေလေးတွေကို ဖမ်းဆုပ်မိပြီး အော်လိုက်မိတယ်။

“ရှီး!! အညိုရယ်….”

နောင်နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြာလာတဲ့အခါ အဲ့ဒီနေ့ညနေက ကျနော်ဘာကြောင့် တံခါးဝကနေ ပြန်လှည့်ခဲ့မိတာလဲဆိုတာ အကြိမ်ကြိမ် ပြန်တွေးနေမိတယ်။ သွေးသားတောင့်တမှုကို မခုခံနိုင်သေးတဲ့ အရွယ်ကြောင့်လား။ မညိုညိုကို သနားလို့လား။ လူမှန်ရင် အပြစ်သားတွေဆိုတဲ့ အဆိုအမိန့်ကြောင့်လား။ ဘာကြောင့်ပဲဖြစ်ဖြစ် ကျနော်သိသွားခဲ့တာ တစ်ခုတော့ ရှိတယ်ဗျာ။ လူတစ်ယောက်ရဲ့ ဘဝကို စုတ်ပြတ်သတ်သွားစေတာ စက္ကန့်ပိုင်းလောက်အတွင်း ချလိုက်တဲ့ ဆုံးဖြတ်မှုဗျ။ ကောင်းခြင်းဆိုးခြင်း ဘာတွေပဲရလာရလာ ခင်ဗျား ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်တဲ့ စက္ကန့်ပိုင်းဟာ အရာရာကို ဆုံးဖြတ်ပစ်လိုက်တယ်။ သူတော်စင်လား၊ ခွေးတစ်ကောင်လိုမိုက်တဲ့ အကောင်လား၊ ဂါဆီယာလော်ရကာလား၊ ဟစ်တလာလား.. ဘာမဆို ဖြစ်သွားနိုင်တယ်။ ကျနော်က ဘဝနဲ့ရင်းပြီး သိခဲ့တယ်လေ။

လိင်ကိစ္စဆိုတာ ဦးသြဘာသရေးသလို ဆားငံရည်ပါဗျာ။ ဘယ်လောက်သောက်သောက် မဝပါဘူး။ အဲ့ဒီညအကြောင်း ပြန်မပြောချင်ပေမယ့် ပြန်တွေးမိတိုင်း မျက်လုံးထဲမှာ အကုန်ပြန်မြင်ယောင်နေမိတယ်။ ချစ်သူနဲ့ဝေးနေလို့ ဆာလောင်နေတဲ့ ငမိုက်သားကောင်လေး ကျနော်ရယ်.. မြုံထားသမျှ ဖောက်ထုတ်ပစ်လိုက်တဲ့ အပျိုကြီးပေါက်စလေး မညိုညိုရယ်.. တသက်လုံး မမေ့နိုင်တော့အောင် အစွမ်းကုန် လောင်ကျွမ်းခဲ့တာပေါ့။

မိုးလင်းခါနီး နှစ်ယောက်လုံး အားအင်ရယ်လို့ မကျန်တော့တဲ့အထိ ပက်ပက်စက်စက် ချစ်စခန်းဖွင့်ခဲ့မိပါတယ်။ ကုတင်စောင်းမှာ လေးဘက်ထောက်ခိုင်းပြီး နို့နှစ်လုံးကို ကုန်းဆွဲပြီးလိုး ၊ ကားကားကြီးနဲ့ အိစက်ချောမွေ့လွန်းတဲ့ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို စုံကိုင်ပြီး ဆောင့်။ တစ်ချီပြီးသွား၊ နာရီဝက်လောက်နေတော့ ပြန်ဆွပြီး အညို့ကို မှန်တင်ခုံပေါ် တက်ထိုင်ခိုင်းပြီး ကျနော်က မတ်တပ်ရပ်ပြီးဆောင့်၊ နံရံမှာ အညို့ကိုမှီပြီး ရပ်ခိုင်းရင်း သူ့ပေါင်တစ်ချောင်းကို ဆွဲမပြီး မတ်တပ်လိုး။ အဲ့လိုအကြိမ်ကြိမ် လုပ်နေကြတာတောင် အညိုက..

“မောင် ထပ်ချစ်ရအောင်”

ဆိုပြီး ဆက်တိုက်တောင်းဆိုနေရင်း တက်တက်ကြွကြွဖြစ်လွန်းတော့ မိုးလင်းခါနီး လူတစ်ကိုယ်လုံး မလှုပ်ချင်တော့တဲ့ အခြေအနေကျမှ ဖက်ပြီး အိပ်ပျော်သွားကြတာပေါ့ဗျာ။

ကျနော် အိပ်ယာထလာတော့ အညိုမရှိတော့ဘူး။ မနေ့ညက အဖြစ်အပျက်တွေက အိပ်မက်များလားလို့ ၀ိုးတဝါး ဖြစ်နေမိတယ်။ ဒါပေမယ့် မှန်တင်ခုံက မှန်မျက်နှာပြင်ပေါ်မှာ နှုတ်ခမ်းနီပန်းရောင်နဲ့..

“မောင်.. အညိုထမင်းကြော်နဲ့ ပဲပြုတ် ပြင်ထားခဲ့တယ်..။ မီးဖိုပေါ်က ကော်ဖီနှပ်ထားတာကို ပြန်နွေးလိုက်နော်..။ အညို ကျောင်းသွားပြီ..။ ညနေ ကျောင်းဆင်းခါနီး လာကြိုပါ..။ မောင့်ကို သေလောက်အောင်ချစ်တဲ့ အရူးမလေး ညို”

ကျနော့်စိတ်တွေ ညစ်ညူးသွားတယ်။ လေးကန်တဲ့ ခြေလှမ်းတွေနဲ့ မီးဖိုခန်းဖက်ထွက်လာပြီး ရေချိုးခန်းထဲဝင်၊ ရေအေးအေးနဲ့ ခေါင်းလောင်းချိုးနေမိတယ်။ နည်းနည်းလေး လန်းသွားတော့ မီးဖိုချောင်စားပွဲပေါ်က အညို့လက်ရာ ထမင်းကြော်ကို စိတ်မပါလက်မပါ ဝါးနေရင်း ဘာတွေဘယ်လို ဆက်ဖြစ်ကုန်မလဲဆိုတာ တွေးရင်း ရူးချင်လာတယ်။ မီးဖိုပေါ်က အေးစက်စက် ကော်ဖီကို ပြန်မနွေးတော့ပဲ တဂွတ်ဂွတ် သောက်နေမိတယ်။ ရင်တွေပူလိုက်တာဗျာ။

စားသောက်ပြီးတာနဲ့ မနေ့က ဘောင်းဘီရေစိုကို လိုက်ရှာတော့ နေရောင်မှာ ထုတ်လှမ်းထားလို့ ခြောက်နေတာ တွေ့တော့ ကောက်ဝတ်လိုက်ပြီး အညို့ဘီရိုထဲက ရှပ်တစ်ထည်လောက် ယူဝတ်ပြီး စက်ဘီးလေးနင်းပြီး အိမ်ပြန်လာခဲ့တယ်။ အိမ်ရောက်တော့ မနေ့ညက ပြန်မလာလို့ မေမေက ဆူနေတာကို နာရီဝက်လောက် ခံလိုက်ရသေးတယ်။ ဖေဖေက ကုန်သည်ကြီးများအသင်းမှာ ငွေသွားထုတ်ဖို့ ခိုင်းမှပဲ အဆူခံလွတ်သွားတော့တယ်။ 

တနေလုံး အိမ်အလုပ်တွေ ကူလုပ်ပေးနေတော့ သောကတွေ ပြေပျောက်သွားသလိုပဲ။ သင်္ဘောဆိပ်မှာ ကုန်တွေတင်နေတာကို တာလီမှတ်ပေးပြီး အိမ်ပြန်လာတော့ ညနေပိုင်း ရောက်သွားတယ်။ ချွေးတွေပေနေတဲ့ တီရှပ်ကိုချွတ်ပြီး အဝတ်အပေတွေထည့်တဲ့ ခြင်းတောင်းထဲပစ်ထည့်၊ ရင်းပူလာလို့ မျက်နာကို ရေဆွတ်ရင်း ရေအေးအေး တစ်ခွက်လောက် ခပ်သောက်နေမိတယ်။ နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ ၃ နာရီခွဲနေပြီ။

အညို… ကျောင်းက ၃ နာရီ ၁၅ ဆင်းတာလေ။ ဖူးးးးးးး!! ကျနော် မသွားတော့ဘူးဗျာ။ ကျနော်ဆက်မှားလို့ မဖြစ်ဘူး။ ဧည့်ခန်းထဲကခုံမှာ ခြေပစ်လက်ပစ် ထိုင်ချလိုက်မိတယ်။ နာရီကိုတော့ တချက်တချက် လှမ်းလှမ်းကြည့်နေမိတယ်….

၃:၄၅

၃:၅၀

၃:၅၅

၄:၀၀

ဝုန်းကနဲ ခုန်ထပြီး…

“မေမေ ကျနော်အပြင်ခဏသွားတယ်”

လို့အော်ရင်း တီရှပ်တစ်ထည်ကို ပြေးရင်း ကောက်စွပ်လိုက်တယ်။ ပြိုင်ဘီးလေးကို အသားကုန် နင်းနေမိတယ်။ ကျောင်းသား ၃-၄ ယောက်လောက်ပဲ ကျောင်းအရှေ့က ဘောလုံးကွင်းထဲမှာ ဘောလုံးကန်နေတာကလွဲပြီး ကျောင်းဝင်းထဲမှာ လူမရှိတော့ဘူး။ ကျနော် ဟိုဟိုဒီဒီ လျှောက်ရှာကြည့်တော့ ကျောင်းဆင်ဝင်အောက်က လှေခါးထစ်ကလေးတွေမှာ လက်ရမ်းလေးကိုမှီရင်း ခွေခွေလေး ထိုင်နေတဲ့ အညို။ အညို့အနားကို ကျနော်ရောက်သွားတော့ မျက်နှာငယ်ငယ်လေးနဲ့

“မောင်.. အညို့ကို ပစ်သွားပြီဆိုပြီး ဝမ်းနည်းနေတာ သိလား..”

တဲ့။ ကျနော့်စက်ဘီးဘောင်တန်းလေးပေါ် တင်ပလွဲထိုင်ပြီး လိုက်လာတဲ့ အညို့ကို ငုံ့မကြည့်ပဲ ပြုံးနေမယ်ဆိုတာ ကျနော်သိပါတယ်။ စက်ဘီးကို ဖိနင်းပြီး စကားတစ်လုံးမှ မပြောဖြစ်ဘူး။ ကျောင်းဝင်းထဲက ထွက်လာစရှိသေးတယ် မိုးတွေက ခပ်ဖွဲဖွဲ ရွာချလာပြန်ပြီ။ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲမှီပြီး ငြိမ်နေတဲ့ အညိုက တခစ်ခစ်ရယ်လိုက်ရင်း မိုးရေစက်တွေနဲ့ လှနေတဲ့ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းလေးကို အစွမ်းကုန်မော့ပြီး အဓိပ္ပါယ်ပါပါ ကျနော့်ကိုကြည့်ပြီး …

“မောင်!! အညိုတို့နှစ်ယောက်က မိုးနဲ့ကို အကျိုးပေးတာနော်”

တဲ့။ လူသူ အသွားအလာကင်းတဲ့ ကတ္တရာလမ်း အနက်ရောင်ပေါ်မှာ မိုးတွေ တအုံးအုံးရွာချလို့။ လူနှစ်ယောက်ကို တင်ဆောင်ထားတဲ့ ပြိုင်ဘီးလေးဟာ ယူကလစ်ဝင်းထဲကို ဦးတည်ပြီး အရှိန်ပြင်းပြင်း ပြေးနေတယ်။ စက်ဘီးပေါ်က လူနှစ်ယောက်စလုံး ရင်တွေခုန်နေမယ်ဆိုတာ မေးစရာမလိုဘူး။

ဒီလိုနဲ့ပဲ ကျနော် အိမ်ပြန်မအိပ်တဲ့ ညတွေက များလာခဲ့ပါတယ်။ မေမေကတော့ သိပ်မကြည်ပေမယ့် လူခွဲမရှိလို့ အန်တီလေးတို့အိမ်မှာ စောင့်အိပ်ပေးနေတာလို့ အကြောင်းပြထားလို့ ဘာမှသိပ်မပြောတော့ဘူး။ ကျနော်နဲ့ အညိုကတော့ နေမြင့်လေ အရူးရင့်လေ ဖြစ်နေခဲ့တာပေါ့။ ဟိုးအရင်က အန်တီလေးနဲ့ နေချင်သလို နေခဲ့ကြတယ် ဆိုပေမယ့်.. အနားမှာ မညိုညို ရှိနေတယ်ဆိုတဲ့ အသိကြောင့် ထိန်းတာဘာညာ ရှိသေးတယ်။ အခုကတော့ တစ်ခြံလုံးမှာ နှစ်ယောက်ထဲဆိုတဲ့ အသိရယ်၊ အန်တီလေး ပြန်မလာခင် အညိုပျော်ပါစေဆိုတဲ့ အသိရယ်ကြောင့် ကျနော် အညိုနဲ့ နေချင်သလို နေခဲ့တယ်ဆိုတာ ဝန်ခံပါတယ်ဗျာ။

အညိုက သွေးသားဆူဖြိုးစ အရွယ်ကောင်း၊ ကျနော်က တက်သစ်စ လူငယ်လေး..။ အဲ့လိုဆိုတော့ ဘာတွေဆက်ဖြစ်ကြမယ်ဆိုတာ ပြောပြစရာတောင် မလိုတော့ဘူးလေ။

ညတိုင်း လိုးဖြစ်ကြတယ်။ စနေ၊ တနင်္ဂနွေ အညို့ကျောင်းပိတ်ရက်တွေဆို မီးကုန်ယမ်းကုန်ပေါ့။ ဘယ်လောက်ပဲလုပ်လုပ် ဝတယ်ဆိုတာ ရှိမှမရှိတာကိုး။ တခါတလေ စနေနေ့မနက်ခင်းကြီး အညိုက စျေးက စျေးခြင်းလေးဆွဲပြီး ပြန်လာ၊ အိမ်မှာစောင့်နေတဲ့ ကျနော်က မီးဖိုထဲဝင်ပြီး စျေးခြင်းတောင်းလေး စားပွဲပေါ်တင်နေတုန်းရှိနေသေးတဲ့ အညို့ကို အတင်းဝင်ပြီး ဖက်နမ်း၊ နို့တွေကို နှိုက်၊ အညိုက တခစ်ခစ်ရယ်မောရင်း..

“မောင်က လူဆိုးလေးကွာ”

ဆိုပြီး တဟင်းဟင်း စိတ်ထလာ၊ ကျနော့်ကို ထမင်းစားကုလားထိုင်ပေါ် ထိုင်ခိုင်းပြီး သူက ထမီဂွင်းလုံးချွတ်ချပြီး ထိုင်နေတဲ့ ကျနော့်ကို ကျောပေးရင်း တက်ဆောင့်တော့ ကျနော့်မှာ သူ့ခါးသေးသေးလေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ကိုင်ပေးရင်း ဆောင့်လိုက်တိုင်း တုန်တုန်တက်သွားတဲ့ သူ့တင်ပါး ညိုစိုစိုလှလှလေးကို ငုံ့ကြည့်ပြီး အရသာခံ။

တခါတလေ ညဖက် ဆင်ဝင်အောက်က ဒန်းကလေးပေါ် နှစ်ယောက်သား တူတူထိုင်ရင်း အနမ်းတွေ ဖလှယ်နေရင်း မိုးတွေရွာချလာတော့ စိတ်ကြွနေတဲ့ နှစ်ယောက်လုံး အိမ်ထဲမဝင်တော့ပဲ မိုးရေထဲက ဒန်းလေးပေါ်မှာ အဝတ်တွေချွတ်ချပြီး အားရပါးရ လိုးကြ။ စုစုပေါင်း ၂ လလောက်ကြာတဲ့ အဲ့ဒီကာလလေးဟာလည်း ကျနော့်ဘဝမှာ အမြင့်မားဆုံး လောင်ကျွမ်းခဲ့တဲ့ နေ့ရက်တွေအဖြစ် မမေ့နိုင်ပါဘူးဗျာ။ ထမင်းစားပွဲမှာ ညစာအတူတူစားရင်း .. အညိုက ကျနော့်မျက်နှာကို ရယ်ကျဲကျဲ မျက်နှာလေးနဲ့ ကြည့်ပြီး..

“မောင်သိလား!! အညိုလေ.. စနေ၊ တနင်္ဂနွေ ရောက်မှာတောင် ကြောက်လာတယ်..”

“ဘာလို့လဲ အညို..”

“ဘာရမလဲ.. မောင်လေ.. သူများကို တစ်နေကုန် ချစ်ချစ်တာလေ..။ အညို့ဟာလေး နောက်ရက်တွေဆို ကြိမ်းနေတာပဲ သိလား.. ဟွန်း!!”

“ဒါဆို နောက် အလုပ်မခံနဲ့ပေါ့..”

“ရဘူး.. အညိုက အချစ်လည်းခံချင်တာကြီး…”

အဲ့လိုလေးပြောပြီး လျှာကလေး တစ်လစ်ထုတ်လို့ တခစ်ခစ် ရယ်နေပြန်ရောလေ။ အဲ့လိုအချိန်တွေဆို ကျနော်ဟာ ဆရာမလေးဝင်နီ့ကို သစ္စာမဲ့နေတယ်ဆိုတာတောင် မေ့နေတာပေါ့ဗျာ။

ဒီလိုနဲ့ အန်တီလေး ထွက်သွားတာ ၄ လလောက်ရှိပြီ။ ဆောင်းတွင်းလည်း ရောက်လာလို့ အေးစတောင်ပြုလာပြီ။ ကျနော် အခုတလော အိမ်အလုပ်တွေများနေလို့ အညို့ဆီ မရောက်ဖြစ်တာ၂-၃ ရက်လောက်တောင် ရှိသွားပြီဗျ။ ဖေဖေ မေမေတို့ အလုပ်တွေက ဆောင်းတွင်းပိုင်းဆို နည်းနည်းများလာတတ်တော့ တတ်နိုင်သလောက် ကူပေးနေရတော့ လူလည်း အညို့ကို သတိရနေလျက်နဲ့ မတွေ့ဖြစ်ပါဘူး။ မေမေက

“ဖုန်းလာတယ် ကောင်လေး”

ဆိုလို့ ဧည့်ခန်းထဲက ဖုန်းနားသွားပြီး ဖုန်းခွက်ကို ကောက်ကိုင်ရင်း အညိုများ ဖုန်းဆက်လာသလားလို့ တွေးရင်း ထူးလိုက်မိတယ်..။

“ဟလို!”

“ပီယာနိုသင်တန်း ပြန်ဖွင့်ပြီဆိုတာ အကြောင်းကြားပါတယ်ရှင်!!”

ဆိုတဲ့ အသံချိုချိုလေးကို ကြားလိုက်ရတော့…

“ဟာ! အန်တီလေး …”

ကျနော် ဝမ်းသာစိတ်တွေ လှိုက်ကနဲ..

“အခုအိမ်မှာလား… မြန်မြန်ပြော..”

“ကလေးလေး.. ဒီမှာလွမ်းလို့ သေတော့မယ်..”

ဆိုတဲ့ မူနွဲ့နွဲ့အသံလေး..။ ကျနော် စကားဆက်မပြောနိုင်လောက်အောင် ပျော်နေတယ်။ ကျနော့်ချစ်သူ ပြန်လာပြီကော။

“အနားမှာ လူတွေရှိလား.. ကလေးလေး”

“ရှိဘူးဗျ.. ဘာလို့လဲ အန်တီလေး”

“ဟိုဟာလေ.. ခွိ.. ကလေးလေးကို လွမ်းလို့ အခု ကျမရဲ့ ဟိုဟာလေးထဲက တဆစ်ဆစ် ဖြစ်နေရှာတယ် သိလား..။ အခုပြောနေရင်းတောင် အရည်တွေ စိုလာလို့ ခွိ”

ကျနော့်မျက်နှာ ဖြုန်းကနဲ နီမြန်းသွားတယ်။ နားရွက်တွေတောင် ပူလာတက်လာတယ်။ ရင်တွေလည်း တလှပ်လှပ်နဲ့ဗျာ။ တံတွေးတောင် မျိုချနေမိတယ်။ ပြီးတော့မှ တုန်တုန်ရီရီဖြစ်နေတဲ့ အသံနဲ့

“မညိုညို အိမ်မှာရှိလား အခု..”

လို့ မေးလိုက်တော့

“အညိုက ကျောင်းမှာလေ..။ ၅ မိနစ်အတွင်း အရောက်လာ။ ဒါပဲ”

ဆိုပြီး ဖုန်းကို ဂွပ်ကနဲ ချသွားရော။ ကျနော်ချက်ချင်း အိမ်ကမထွက်သေးဘူး။ စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းလို့ ရေအိုးစင်နားသွားရပ်ပြီး ရေသုံးခွက်ဆင့် သောက်ချလိုက်တယ်။ ချစ်သူ.. ရက်ပေါင်း ၁၂ဝ ကျော် မမြင်ရတဲ့ချစ်သူ ကျနော့်ကို စောင့်နေပြီ။ ပြိုင်ဘီးလေးကို သတိထားပြီး မှန်မှန်နင်းထွက်လာမိတယ်။ အမြန်နင်းသွားရင် လမ်းမှာ ကားတိုက်မိတော့မယ်ဆိုတာ ကျနော်သိနေတယ်။ ဟိုးရှေ.မှာ အပင်တွေအုပ်ဆိုင်းနေတဲ့ ယူကလစ်ဝင်းကို မြင်နေရပြီလေ..။

ပုံမှန် နွေရာသီမှာတောင် အေးစိမ့်နေတဲ့ ခြံဝင်းလေးထဲ ဝင်လာတော့ လူကို စိမ့်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ဆောင်းဝင်နေပြီလေ။ ဆင်ဝင်အောက်မှာ စက်ဘီးကို ထောင်နေတုန်းပဲ ရှိသေးတယ် တိုက်ပုဖြူဖြူလေးထဲက ပီယာနိုတီးခတ်နေသံတွေ ကြားရတယ်။ ကျနော့်လက်ချောင်းတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်လာတယ်။ ကျနော့်အရှင်သခင်မလေးကို မြင်ရတော့မယ်လေ။ အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှူသွင်းလို့ အိမ်ထဲလှမ်းဝင်လိုက်တယ်…။

တံခါးပေါက်အဝဖက်ကို မျက်နှာမူပီး ပီယာနိုကိုတီးနေတဲ့ ချစ်သူ…။ တရုတ်ဂွမ်းခံလက်ရှည်အပါး နီညိုရောင်လေးကို ဝတ်ထားတယ်။ တင်ပါးလောက်ထိ ရှည်လျားလှတဲ့ ဆံပင်ကို ကျောဖက်ကိုချထားလို့ ဘီးကုပ်အဝါလေးနဲ့ နဖူးပေါ်က ဆံနွယ်တွေကို သိမ်းထားတော့ နဖူးဝင်းဝင်းလေးက ချစ်စရာဖြစ်နေတယ်။

ကျနော်ဝင်လာတာကို မြင်တော့ မျက်နှာလေးက တချက်ပြုံးသွားပြီး ခပ်ရဲရဲလေးဖြစ်နေတဲ့ အောက်နှုတ်ခမ်းကို သွားဖြူဖြူလေးနဲ့ ကိုက်ရင်း သူ့လက်ချောင်းတွေကတော့ ပီယာနိုခလုတ်တွေပေါ် ပြေးလွှားနေတုန်းပဲ။ ဆရာမလေးကို ငေးကြည့်နေရင်း သူတီးနေတဲ့သီချင်းကို အာရုံရောက်သွားမိတော့ သီချင်းက……

ကြေကွဲဖွယ်ရာ တနင်္ဂနွေ မနက်ခင်းတစ်ခုမှာ.. ဆိုတဲ့ သီချင်းဖြစ်နေတာ ကျနော်သတိထားမိတယ်။ ကျနော်သိတယ် ကျနော့်အပေါ် ဘယ်လောက်လွမ်းခဲ့ရတယ်ဆိုတာ ဆရာမလေး ပြောပြနေတာ။ ခင်ဗျားတို့ နားလည်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူးထင်တယ်။ ဂီတသမားဖြစ်တဲ့ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ပဲ သိလိမ့်မယ်။ တချို့ဂီတတွေက နားနဲ့ နားထောင်လို့ မရဘူး၊ ရင်ဘတ်နဲ့ နားထောင်မှဗျ။

ဆရာမလေး ကျနော့်ကိုငေးရင်း ပီယာနိုတီးပြီး ငိုနေရှာပါပေါ့လားကွယ်။ ကျနော့်ရင်ထဲမှာ ဆို့နှစ်လာတယ်။ ကြောက်စရာကောင်းလောက်အောင် ကြေကွဲစရာကောင်းတဲ့ သီချင်းကို ကြားနေရတာကိုး။

(ကြေကွဲဖွယ်ရာ တနင်္ဂနွေမနက်ခင်းတစ်ခုမှာ ဆိုတဲ့ သီချင်းက ဒုတိယကမ္ဘာစစ်မတိုင်မှီက ဥရောပမှာ နာမည်ကျော်ခဲ့တဲ့ တယောသီချင်းပါ။ မူလသီချင်းရေးသူ ပိုလန်ကွန်ပိုဇာဟာ သူနဲ့ကွဲကွာသွားတဲ့ ချစ်သူကို ရည်စူးရေးစပ်ခဲ့တာ။ သီချင်းစပ်ပြီးလို့ မကြာခင်ပဲ တံတားတစ်ခုပေါ်က ခုန်ချပြီး သတ်သေသွားပါတယ်။ အဲ့ဒီနောက်ပိုင်း ဒီသီချင်းဟာ နာမည်ကျော်လာတဲ့အပြင် သာမန်ချစ်သူနဲ့ ကွေကွင်းသူတွေ ဒီသီချင်းသံစဉ်ကို နားထောင်ပြီး သတ်သေတဲ့အမှုတွေ များလာလို့ ကျိန်စာသင့်သီချင်းအဖြစ် ယူဆလာကြပြီး၊ အရှေ့ဥရောပ နိုင်ငံတချို့မှာ အဆိုပါသီချင်းကို တီးခတ်ခွင့်မပြုတဲ့ ဥပဒေတွေ ထုတ်ပြန်ခဲ့ရတယ်လို့ နာမည်ကျော်ပါတယ်)

နောက်ဆုံး သီချင်းဆုံးသွားတော့ ကျနော့်ဝိဉာဉ် အနှုတ်ခံလိုက်ရသလို ဖြစ်သွားပြီး ဆရာမလေးကို ငူတူတူလေး ကြည့်နေမိတယ်။ နှစ်ယောက်လုံးရဲ့ မျက်ရည်တွေ ပြည့်လျှံနေတဲ့ အကြည့်တွေက ဆွဲခွာလို့ မရတော့သလိုပဲ။ တိတ်ဆိတ်သွားတဲ့ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ဆရာမလေးနဲ့ ကျနော် စကားတွေမပြောပဲ စိုက်ကြည့်နေကြတယ်။ မျက်ရည်တွေကြားထဲက အားပါးတရပြုံးရင်း ဆရာမလေး မတ်တပ်ဝုန်းကနဲ ရပ်လာတယ်။ အဲ့တော့မှ ကျနော်လည်း သတိဝင်လာပြီး

“အန်တီလေး!!”

လို့ အော်လိုက်မိတယ်။ ဂွမ်းကပ်နီညိုရောင် လက်ရှည်လေးနဲ့ ထမီအနက်ရောင်ပါးပါးလေး ဝတ်ထားတဲ့ ကျနော့်နတ်သမီးလေး လှစ်ကနဲ ပြေးလာပြီး ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ ခုန်ဝင်လာတာ ကြောင်ကလေးတစ်ကောင်လိုပဲဗျာ။ သူ့မေးစိလေးကို ကိုင်ပြီး ဆွဲမော့လိုက်တော့ မျက်ရည်တွေနဲ့ စိုလက်နေတဲ့ မျက်နှာလေး။

ကျနော်တို့ စကားမဆိုဖြစ်ပါဘူး။ မျက်နှာနှစ်ခု ပူးကပ်သွားတယ်။ နီရဲပြီး တဆတ်ဆတ် တုန်နေတဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို ဆွဲစုပ်လိုက်မိတယ်။ သူ့လက်တွေက ကျနော့်တီရှပ်အောက်ကို လျှိုပြီး ကျနော့်ရင်အုံကို ပွတ်သပ်နေတယ်။ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်နေတာကို ခွာလိုက်တော့ တုန်ရင်နေတဲ့ သူ့လက်ချောင်းလေးတွေက နီညိုရောင်ဂွမ်းခံလက်ရှည်လေးရဲ့ ကြေးဇစ်ဝါ၀ါလေးကို ဇိကနဲ ဖွင့်ပစ်လိုက်တော့.. အောက်ခံ ဘာတစ်ခုမှ ဝတ်မထားတာကို တွေ့ရတယ်။ ဝါဝင်းပြီး ပြောင်လက်နေတဲ့ သူ့ရင်အစုံဟာ စိတ်လှုပ်ရှားလို့ နိမ့်ချည်မြင့်ချည်ဖြင့်…

“ကလေးလေးး!!”

တဲ့။ တပ်မက်နေတဲ့ ရမ္မက်လွှမ်းတဲ့အသံနဲ့ ကျနော့်ကို ခေါ်လိုက်တာကို ကြားတစ်ချက် မကြားတစ်ချက်ဗျာ။

နှစ်ယောက်လုံးရဲ့ ပါးစပ်ကနေ တအင်အင် ညည်းသံတွေ ထွက်လာတယ် (အင်း မဟုတ်ပါ)။ စကားလည်း တစ်လုံးမှမဆိုဖြစ်ပဲ လက်တွေရှုပ်ကုန်တာ နောက်ဆုံး အဝတ်ဆိုလို့ ဘာမှတစ်ခုမှ ဝတ်မထားတော့ပဲ ကိုယ်ဗလာနှစ်ခု ပူးကပ်ပြီး တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ပွတ်သပ်ဆုပ်ချေနေကြတဲ့ အခြေအနေ ဖြစ်လာမှန်းမသိ ဖြစ်ကုန်ပြီ။ လုပ်ချင်တာတွေကများတော့ ဟိုဟာလည်းလုပ် ဒီဟာလည်းလုပ်နဲ့ ဗျာတွေများနေတာပေါ့လေ။ နှုတ်ခမ်းချင်း တပြွတ်ပြွတ် စုပ်တယ်၊ တစ်ယောက်ရင်အုံကို တစ်ယောက် ပွတ်နေကြတယ်၊ မတ်တပ်ရပ်လျှက်ကနေ ဆရာမလေးရဲ့ မေးဖျားလေးကနေ ဟိုးပေါင်တံလှလှဖြူဖြူလေးတွေအထိ လျှာဖျားလေးနဲ့ ကျနော် လျက်ပေးရင်း ဆင်းချသွားတယ်။ 

ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီး ရပ်နေတဲ့ ကျနော့်ချစ်သူလေးကို ကိုယ်တစ်ပတ်ဆွဲလှည့် မျက်နာရှေ့မှာ ဘွားကနဲပေါ်လာတဲ့ တင်ပါးလှလှ ဝါ၀ါဝင်းဝင်းလေးကို သွားလေးနဲ့ မနာအောင် ဖွဖွကိုက်လိုက်၊ လျှာလေးနဲ့ ပလပ်လပ်မြည်အောင် လျက်ပေးလိုက်၊ တင်ပါးနှစ်ခြမ်းလုံးကို ကျနော့်ဆံပင်တွေနဲ့ ခေါင်းကိုဝှေ့သလို လုပ်ပြီး ပွတ်ပေးလိုက် လုပ်ပေးနေတော့ ကျနော့်ချစ်သူလေးခင်မျာ ခြေဖျားလေးတွေထောက်လာပြီး ပါးစပ်က အသံထွက်လာတယ်။

“ကလေး လေးးးး!! ကျမဟာလေးထဲက အရမ်းကို ရွစိစိဖြစ်လာပြီ..။ နမ်း… နမ်းပေးပါလား.. ဟင်..”

တဲ့။ ချက်ချင်းပဲ ကိုယ်ကိုတစ်ပတ် ပြန်လှည့်ခိုင်းလိုက်ပြီး သူ့ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲကားပေးလိုက်တယ်။ ကျနော်က ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို ဖင်ထိုင်ချပစ်လိုက်ပြီး မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့ သူ့ပေါင်နှစ်ချောင်းကြားကို မျက်နှာအပ်ပြီး အသက်ကို ခပ်ပြင်းပြင်း ရှူသွင်းလိုက်တယ်။ ချစ်သူရဲ့ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးက ကျနော့်မျက်နှာနားမှာ ဝဲနေတယ်။ အမွှေးနက်နက် ပါးပါးလေးတွေကြားထဲက အကွဲလေးကို လက်နှစ်ချောင်းနဲ့ အသာဆွဲဟလိုက်တော့ နီရဲရဲလေးဖြစ်နေတဲ့ အတွင်းသားလေးတွေကို မြင်ရတယ်။ 

ကျနော် အရမ်းလွမ်းခဲ့ရတဲ့ အပျိုကြီးချစ်သူရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို အနီးကပ် ပြန်မြင်နေရတော့ မှင်တက်ပြီး ငေးနေတုန်း အန်တီလေးက တဟင်းဟင်းနဲ့ ဘာမပြော ညာမပြော ကျနော့်ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ပြီး ကျနော့်မျက်နှာကို သူ့အဖုတ်နဲ့ ပွတ်တော့တာပဲဗျာ။ ကျနော့်မှာ ရုန်းလို့ကလည်းမရတော့ သူ့ဖင်တုံးလေးတွေကို လက်နဲ့ချေပေးရင်း လျှာနဲ့လှုပ်ရှားနေတဲ့ အရည်တစိုစိုဖြစ်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို လိုက်ပြီး လျက်ရတော့တာပေါ့။ 

အန်တီလေးခင်မျာ တော်တော်လေး ပေါက်ကွဲနေတော့ ဒီလိုထိန်းမနိုင်သိမ်းမရတွေ လုပ်ကုန်တယ်လို့ ထင်တာပဲ။ အငြိမ်မနေပဲ တဟင်းဟင်းအော်ရင်း ခြေဖျားထောက်လို့ ကျနော့်မျက်နှာကို လျှောက်ပွတ်နေတာ ကျနော့်မျက်နှာတစ်ခုလုံးလည်း သူ့အရည်တွေ ပေပွကုန်ရော။ ပါးတွေ၊ မျက်ခုံးမွှေးတွေမှာ အကုန်ပေကုန်တာပေါ့။ နောက်ဆုံး ကော့ကော့ပြီး ပွတ်နေတဲ့ ဆရာမလေးကို ငြိမ်အောင် အတင်းကိုင်ထားပြီး စောက်ဖုတ်ကို သေချာတေ့ပြီး စုပ်ပေးလိုက်မှ ငြိမ်သွားတော့တယ်။ 

ကျနော်ကတော့ ထိုင်လျှက် ခေါင်းကိုမော့ပြီး စုပ်လိုက်၊ အကွဲကြောင်းအတိုင်း လျက်လိုက်၊ လျှာကို ထိုးထည့်လိုက်၊ အစိကို လျှာဖျားနဲ. ၂-၃ ချက် ထိုးလိုက်၊ အဲ့လိုလုပ်ပေးရင်း လူလည်း ဟိုက်လာတယ်။

“ရပြီ!! ရပြီ!! ကလေးလေး လှဲအိပ်လိုက်..”

ဆိုတဲ့အသံနဲ့ အတူထိုင် ကျနော့်ကို တွန်းလှဲပစ်လိုက်တော့ ကျနော့်မှာ ကြမ်းပြင်ပေါ် ပက်လက်ကလေးပေါ့။ ကျနော့်ခြေရင်း ဒူးလေးချက်ချင်း ထောက်လိုက်ပြီး ဒေါသမာန်ထနေတဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ တစ်ချက်လှမ်းကြည့်လိုက်တာ မြင်ရတယ်။ ပြီးမှ ကျနော့်ရဲ့ မာတောင့်နေတဲ့ ညီလေးကို ငုံ့ပြီး ပြွတ်ပြွတ်နဲ့စုပ်၊ စက္ကန့် ၃ဝ လောက် ဆက်တိုက်စုပ်ပေးပြီးတာနဲ့ ကျနော့်အပေါ်ကို တက်လာရော။ ညီလေးကို လက်နဲ့ကိုင်ရင်း သူ့အဖုတ်ဝမှာ တေ့ပြီး တစ်ထစ်ချင်း ဖိသွင်းနေတယ်။

“ဟားးးးးးးးးးးးး!!”

အရည်တွေ တအားရွှဲနေတာတောင် စီးပြီးကြပ်တောက်နေတာဗျာ။ လူကို ဆွေမျိုးမေ့သွားချင်တယ်။ အန်တီလေးကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့လည်း အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ထားတာ တွေ့ရတယ်။ ဘီးကုတ်အဝါလေးနဲ့ အပြောင်သိမ်းထားတဲ့ နဖူးပြင်လေးမှာ ချွေးတွေတောင်သီးနေတယ်။

၄-၅-၁ဝ ချက်လောက် သာသာလေးဆောင့်ရင်း အဝင်ချောသွားတာနဲ့ တအားအားအော်ပြီး ကျနော့်ရင်ဘတ်ပေါ် လက်နှစ်ဖက်ထောက်ရင်း အသားကုန် ဆောင့်ချနေတော့တာ အောက်ကကျနော့်မှာ လူးလှိမ့်နေအောင်ကို ကောင်းတော့တာပေါ့ဗျာ။ သူ့အဖုတ်ကနေ ကျနော့်ညီလေးကို ကျွတ်ထွက်ခါနီးအထိ ဆွဲမပြီး ဆောင့်ဆောင့်ချတာ ကျောမှာ ဖားလျားချထားတဲ့ ဆံပင်ရှည်လေးတွေက တဝဲဝဲနဲ့ လိပ်ပြာမလေးနဲ့ တူတယ်။

နို့၀ါ၀ါဝင်းဝင်းလေးတွေက ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း တုန်ခါနေတော့ ကျနော်က အောက်ကနေ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ပင့်ကိုင်ပြီး နို့သီးတွေကို ချေပေးနေတယ်။ ဆရာမလေးခင်မျာ အောင့်အီးထားသမျှ အရှက်ကုန်အောင် ချစ်နေတော့ ပါးစပ်က ပြောချင်ရာတွေ ပြောကုန်တာပေါ့။

“အင်းးးးးး!! အင့်အင့်!! ချစ်တယ် ကလေးလေးး!! ကောင်းလိုက်တာ… ရှီးးးး ရှီးးးးးး”

“ဟားးးးးးးး!! အရမ်းကောင်းလာပြီ… ဟားးးးးးး!!”

ကျနော်လည်း လှဲအိပ်နေရာက လက်ပြန်ထောက်ပြီး ထထိုင်လိုက်ရင်း သူ့တင်ပါးကို အောက်ကနေ ပင့်မပြီး အားနဲ့ဆောင့်လိုးရင်း လပေါင်းများစွာ လွမ်းနေရတဲ့ ကျနော့်ဆရာမလေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးထဲ အရည်တွေ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်မိတယ်။

“အားးးး!! ကောင်းလိုက်တာ..အန်တီလေးရာ..”

ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ အရှက်လုံစရာ အဝတ်ရယ်လို့ ဘာမှမပါတဲ့ ကျနော်နဲ့ ဆရာမလေးတို့ ပူးကပ်ပြီး ဖက်ထားရင်း လှဲလျောင်းနေကြတယ်။ ခပ်စိမ့်စိမ့်အေးနေတဲ့ ရာသီဥတုကို ကျနော်တို့ မမှုပါ။ နှစ်ယောက်သား စကားမဆိုဖြစ်ပဲ တုန်ခါနေတဲ့ ရင်ဘတ်ချင်း ပူးကပ်ထားပြီး နှလုံးသားချင်း စကားတွေပြောလို့ပေါ့လေ။

ကျနော့်အပေါ်မှာ ထပ်လျှက် မှောက်အိပ်ထားတဲ့ အန်တီလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းပျော့အိအိလေးက ပက်လက်အိပ်ထားတဲ့ ကျနော့်နားရွက်တွေကို ခပ်ရွရွလေး တချက်တချက် နမ်းနေတယ်။ သူ့နှာဝက ထွက်သက်ဝင်သက်ရှူတဲ့ လေနွေးနွေးလေးကလည်း ကျနော့်အရည်ပြားကို လာထိခတ်လို့ပေါ့။ ကျနော်လည်း သူ့ကျောပြင် ပြောင်ချောချောလေးကို တင်းတင်းဖက်ထားရင်း ပွတ်ပေးနေမိတယ်။ ကျနော့်မျက်နှာပေါ် အပုံလိုက်တင်နေတဲ့ သူ့ဆံနွယ်ရှည်တွေဆီက ကျနော် အင်မတန်ကြိုက်တဲ့ ချွေးနဲ့ရောစွက်ထားတဲ့ မွှေးရနံ့လေးကို သာသာလေး ရှူရှိုက်ရင်း ကျနော့်ရင်ထဲမှာ ချစ်ဆိပ်တွေတက်လို့။ တော်တော်လေးကြာမှ သူစကားစပြောတယ်..။

“ကလေးလေး.. သိလား..။ ကျမလေ.. ခွဲနေရတဲ့ရက်တွေမှာ သေသွားရင်ကောင်းမှာလို့တောင် အတွေးပေါက်မိတယ်..။ လွမ်းလို့ဟယ်…” (ကျနော့်မျက်နာကို အနီးကပ်ကြည့်ပြီး ငိုမဲ့မဲ့ မျက်နှာပေးလေးလုပ်ပြီး ချွဲနေတယ်)

“တူတူပဲ..အန်တီလေးရာ..”

လို့ ကျနော် တိုးတိုးလေး ညုတုတုပြောရင်း သူ့မျက်နှာလှလှလေးအနံ့ တရွှတ်ရွှတ်နဲ့ လျှောက်နမ်းနေမိတယ်။

“ကျမဖေဖေ့ကို ပြောခဲ့ပြီ သိလား..။ နောက်ထပ် ၂ နှစ်လောက်ဆို သမီးကောင်လေးနဲ့ ယူမယ်လို့..။ ကလေးလေး ကျမကိုယူရမယ်နော်” (လက်ချောင်းလေး နှစ်ချောင်းထောင်ပြီး မချိုမချဉ် မျက်နာပေးနဲ့ ကျနော့်ကိုပြောတယ်)

“အာ.. ကျနော်က မေမေ့ကိုတောင် ပြောပြီးသား.. အန်တီလေးမသိလို့..။ မေမေက အန်တီလေးပုံစံလေးကို ကြည့်ပြီး ချစ်နေတာ.. သဘောတူတယ်..။ အခုတောင် အလုပ်တွေ သင်ပေးနေတာ..။ မိန်းမမြန်မြန်ယူချင်ရင် ကြိုးစားတဲ့”

“ဂယ်လား!! ကျမက ရှင်လေးထက် အသက်တွေ အများကြီး ကြီးတော့ သိမ်ငယ်နေတာ..” (အားပါးတရ ပြုံးနေရှာတယ်)

“အန်တီလေးက ဒီလောက်ချောတာ..။ ရုပ်ကလေးက နုနုလေး..။ ဘယ်သူမှ ၃ဝ ကျော်ဆိုတာ မသိတာ..။ ပြီးတော့ ဖေဖေနဲ့မေမေက ချွေးမလေးကလည်း ဂီတသမားဆိုတော့ အရမ်းပျော်နေတာ..”

“ဟာဟ! ဟာဟ! လာပြီးညာမရွှီးနဲ့..”

အဲ့လိုရယ်သံလေးစွက်ပြီးပြောရင်း အိပ်နေရာက ထထိုင်ပြီး ဆံပင်ရှည်လေးတွေကို လက်နဲ့သပ်ရင်း ရှင်းနေတယ်။ ကျနော့်မျက်နှာကိုတော့ ပြုံးပြီး ငေးနေတာပေါ့။ ပုဆစ်တုတ်လေးထိုင်နေတဲ့ ကျနော့်ချစ်သူလေးက တော်တော်ကြည့်လို့ ကောင်းတယ်ဗျာ။ ဘယ်တော့ကြည့်ကြည့် မျက်နှာလေးက အေးချမ်းပြီး ဖြူစင်လိုက်တာ။ ကိုယ်လုံးလေးကလည်း ကျနော်ပြောဖူးသလို တကယ့်ကျောက်ဖြူသားနဲ့ ထုဆစ်ထားတဲ့ ခေါမနတ်မိမယ် ရုပ်ထုလေးအတိုင်းပဲ။ ဆံပင်တွေကိုရှင်းပြီးတော့ ကျနော့်ဗိုက်ပေါ် လှန်ပြီးတင်နေတဲ့ ကျနော့်ညီလေးကို လှမ်းကိုင်ကြည့်ပြီး

“ဟိုက်! ဒီရော့ကတ်ကြီးက မာတောင့်တောင့်ကြီး ဖြစ်နေပြန်ပြီ”

လို့ နှုတ်ခမ်းလေးကိုကိုက်ရင်း ရင်ဖိုသလိုအသံနဲ့ ပြောတယ်။

“အန်တီလေးရဲ့ အဖုတ်လေးကို လွမ်းလို.လေ!! ဟီး”

“အံမယ်.. ယုံပေါင်ရှင်!!”

လို့ ပြောရင်း လက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးတွေနဲ့ ကျနော့်ညီလေးကို ဆွဲထူမလိုက်ပြီး ဂွင်းထုသလို ကစားပေးနေပြန်တယ်။

“ကဲ.. လွမ်းလားမလွမ်းလား သိချင်တယ်..။ ကလေး လေး ထလိုက်..။ ကျမကို တစ်ခါလောက် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ချစ်ပြ !!”

ဆိုပြီး ကျနော့်ကို ကျောပေးရင်း ကြမ်းပြင်ပေါ် လေးဖက်ထောက်လိုက်တယ်။ ခါးလေးညွှတ်ပြီး ကုန်းလိုက်တော့ အနောက်ကို ကော့တက်လာတဲ့ တင်ပါးလေးတွေက လှလိုက်တာ၊ ကျနော် ချက်ချင်းမထပဲ ငေးနေမိတယ်။ ဆရာမလေးက မျက်နှာတစ်ခြမ်းဖုံးနေတဲ့ ဆံပင်တွေကို လက်နဲ့သပ်ပြီး ပုခုံးတစ်ဖက်ထဲကို ချလိုက်ရင်း အနောက်ကို ခေါင်းလေးငှဲ့ပြီး..

“ကလေးလေး … ရှင်ကျမကို အလှကြည့်မလို့လား”

တဲ့။ မျက်လုံးတစ်ဖက်မှိတ်ပြီး လှမ်းပြောတော့ ကျနော် ဝုန်းကနဲ ထထိုင်ပြီး သူ့တင်ပါးအနောက်မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်တယ်။ အဲ့ဒီနောက်မှာတော့.. ညည်းသံ.. အော်သံ.. တင်ပါးနဲ့ ဆီးခုံရိုက်မိလို့ တဖတ်ဖတ်မြည်သံ..။

————————————

ညနေစောင်းတော့ အညို ကျောင်းကပြန်လာတယ်။ ကျနော် ရင်ထိတ်နေပေမယ့် မညိုညိုက ဘာမှမဖြစ်သလိုပဲ ခပ်ပြုံးပြုံးရယ်ဗျ။ ကျနော့်ချစ်သူ ဆရာမလေးကလည်း ကျနော့်အနားကနေကို မခွာတော့ဘူးလေ။ တစ်နေ့လုံး မညိုညိုပြန်မလာခင်အထိ ဆက်တိုက်ချစ်တာ ကျနော် လေးခါလောက် ပြီးတယ်..။ သူကတော့ ဘယ်နှစ်ခါပြီးလဲ မသိပါဘူး။ တော်တော်လေး အူမြူးနေတယ်။ ကျနော့်ကို ဖက်ထားပြီး

“အညိုရေ.. ဒီမှာကြည့်”

ဆိုပြီး ကျနော့်ပါးကို နမ်းပြလိုက်၊ ပါးကိုဆွဲလိမ်လိုက် လုပ်နေတာ မညိုညိုက ရယ်နေပေမယ့် ကျနော့်မှာ နေရခက်လိုက်တာလေ။

“တော်တော်လေးကို အချစ်နလံထနေကြတယ်ပေါ့လေ…။ မပြောချင်ဘူး”

လို့ မညိုညိုကပြောရင်း သုံးယောက်သား ညနေစာချက်ဖို့ တူတူပြင်နေကြတာပေါ့။ ချက်ပြုတ်ပြီးလို့ သူတို့ ရေချိုးဖို့ပြင်တော့ အန်တီလေးက အရင်ရေချိုးခန်းထဲဝင်တယ်။ အညိုနဲ့ ကျနော်လည်း အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းထဲ ထိုင်စကားပြောရင်း ရုတ်တရက် အညိုက..

“မောင် တော်တော်မောနေလား”

ဆိုပြီး ပြုံးစိစိနဲ့မေးတော့.. ကျနော် မျက်နှာပျက်သွားရော။ ဒုက္ခဗျာ။

“မောင် စိတ်မပူပါနဲ့။ အညိုနဲ့ မောင်နှမတွေ ပြန်ဖြစ်သွားပြီလို့ သဘောထား”

လို့ ပြောမှ ကျနော် ပြုံးနိုင်တော့တယ်။ အားလုံးရေမိုးချိုး သန့်စင်ပြီးတော့ ထမင်းတူတူစားသောက်ကြတယ်။ ပြီးတော့ ဧည့်ခန်းထဲက ဆက်တီခုံတွေမှာ ထိုင်ရင်း ရောက်တတ်ရာရာ ပြောလာတာ မိုးတောင်အတော်ချုပ်လာတယ်။ မညိုညိုက ထပြီး လက်ဖက်သွားသုပ်တော့ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ထဲ ဧည့်ခန်းထဲ ကျန်ခဲ့တယ်။ ကျနော်က အန်တီလေးကို

“ပီယာနိုတီးပြပါ”

လို့ တောင်းဆိုတော့ ထပြီး ခုံတွေဘာတွေချ လက်တွေဘာတွေ ပြန်နွေးတဲ့အနေနဲ့ လျှောက်စမ်းပြီးတော့ ကျနော့်ကို လှမ်းမေးတယ်။

“ကလေးလေး ပြောလေ.. ဘာတီးရမလဲ.. Classic လား.. Modern လား”

“ဟုတ်ဘူး.. ပီယာနိုအတီးသက်သက် နားမထောင်ချင်ဘူး …။ သီချင်းဆိုတဲ့ဟာ တီးဗျာ..။ ဟိုတစ်ခါ တီးပြတယ်လေ Romeo & Juliet ခေတ်ဟောင်းရုပ်ရှင်ထဲက ဇာတ်ဝင်သီချင်း..။ အဲ့ဒါ..”

“ဪ.. A time for us: မှတ်မိပြီ.. အိုခေ အိုခေ…”

ဆရာမလေး စပြီးတီးတယ်။ လက်ချောင်းဖြူဖြူလေးတွေ ပီယာနိုခလုတ်တွေပေါ် ပြေးနေပြီ။ မညိုညိုက အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ လက်ဖက်သုတ်ပန်းကန်နဲ့ ရေနွေးကြမ်းအိုလေးကိုင်ပြီး အနောက်ဖေးက ထွက်လာတယ်။ အန်တီလေးတီးနေတဲ့ သံစဉ်ကို နားစွင့်ရင်း ပြုံးလိုက်တယ်။ ချက်ချင်း သီချင်းကို ကောက်ဆိုလိုက်တယ်…။

ဘယ်ရည်းစားကို.. အချစ်ဆုံးဆိုတာ.. ပြောပြပါ.. မောင်ရယ်…. ကျမသိပါရစေ.. အသည်းလေးတောင်တုန်တယ်… …. ….

နှစ်ယောက်ထဲသိတယ်…. အချစ်ကလေးပါကွယ်.. မောင်…ရယ်.. …. … …

ဘုရားဘုရား!! ဒါ ဗမာသီချင်း ကော်ပီရှိပါလား။ တောင်းဆိုမိတဲ့ ကျနော့်ပါးစပ်ကို ကျနော် ပိတ်ရိုက်ပစ်လိုက်ချင်စိတ် ပေါ်လာတယ်။ သီချင်းဆိုနေတဲ့ မညိုညိုက အသံတွေတောင် ငိုသံပါလာသလိုပဲ။ အဖျားခတ်သံတွေ ထွက်လာတယ်။ လန့်ပြီး အန်တီလေးကို ကြည့်လိုက်တော့ ဘာမှရိပ်မိပုံမပေါ်ပဲ စိတ်ပါလက်ပါ ပြုံးပြီးတီးနေတယ်။

အညိုက သီချင်းကိုအော်ဆိုနေရင်း ကျနော့်ကို အဓိပ္ပါယ်ပါပါ မျက်လုံးတွေနဲ့ လှမ်းလှမ်းကြည့်နေတော့ ကျနော့်မှာ ဒီသီချင်းကို ကော်ပီဆိုထားတဲ့ နွဲ့ယဉ်ဝင်းကိုပဲ ကျိန်ဆဲနေမိတယ်ဗျာ။ သီချင်းကတော့ ဆက်ဆိုနေတုန်း။

အတူသွား … အတူလာ.. ဟိုယခင်.. အတိတ်ဘဝလေးတွေ.. မေ့မရဘူး.. မောင်ရေ..

လောကမှာ လိပ်ပြာမလုံတဲ့စိတ်နဲ့ အသက်ရှင်ရတာလောက် ခက်ခဲတာ ဘာမှမရှိဘူးဗျ။ ခင်ဗျားတို့လည်း ဘဝမှာ ကြုံခဲ့ဖူးမှာပါ။ လူမသိစေချင်တဲ့ အရာတစ်ခုကို ကျူးလွန်ပြီးတော့ ဟန်ဆောင်နေရတာ ဘယ်လောက်ပင်ပန်းရတယ် ဆိုတာလေ။ တချို့လူတွေလို ဖြစ်ပြီး ပြီးရောဆိုတဲ့ စိတ်မျိုးထားနိုင်ရင်တော့ တမျိုးပေါ့လေ။ 

ဒီလိုမဟုတ်ပဲ အရမ်းကို လူသားဆန်တယ် ပြောမလား၊ ကိုယ်ချင်းစာတယ် ပြောမလား၊ လွယ်လွယ်ပြောရရင် ပျော့ညံ့တယ်ခေါ်မလား၊ အဲ့လိုစိတ်ထားမျိုး ရှိလို့ကတော့ မလွယ်ဘူးလေ။ ကျနော့်မှာ အဲ့ဒီအချိန်တုန်းက တော်တော်လေး ငယ်ရွယ်ပြီး မရင့်ကျက်သေးတော့ ပိုဆိုးရောပေါ့ဗျာ။

ပြဿနာကလည်း တစ်အိမ်ထဲနေတဲ့ အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းမ နှစ်ယောက်နဲ့ သွားပြီးအိပ်မိတာကိုး။ မညိုညိုက ပြီးသွားပါပြီ။ ခဏတာ ချစ်သူပါလို့ ဘယ်လိုပြောပြော နေ့စဉ်နဲ့အမျှ သူ့ရှေ့မှာ ကျနော်နဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ ဇာတ်လမ်းကို မြင်နေရတော့ကာ သူလည်းလူသားတစ်ဦးပဲ တချက်တချက် မျက်နှာက ပျက်သွားတာမျိုး၊ ဆရာမလေးအလစ်မှာ ကျနော့်ကို ရိသဲ့သဲ့ပြောတာမျိုးတွေ လုပ်လာတော့တာပေါ့။ အဲ့ဒါကလွဲပြီး အတင်းကြီးတော့ ဇွတ်တိုးလာတာမျိုး မရှိပါဘူးဗျာ။ သူလည်း ပညာတတ်တစ်ယောက်ပါ။

ဒါပေမယ့် ကျနော် ခုနကပြောသလိုပေါ့ဗျာ..။ နေရထိုင်ရတာ အဆင်တော့ဘယ်ပြေမလဲ။ ဟန်ဆောင်ကောင်းဖို့ဆိုတာ လူ့လောကကြီးမှာ ဘဝအထွေထွေ ကျင်လည်ပြီး ရင့်ကျက်လာမှ ဖြစ်နိုင်တာမျိုး မဟုတ်လား။ ကျနော် တခါတလေ အန်တီလေးနဲ့ ပြုံးပျော်နေရင်း အညို့ကို လှမ်းကြည့်မိတဲ့ အခါ သူ့မျက်နှာက နာကျင်နေတာမျိုး၊ ဆွေးရိပ်သမ်းနေတာမျိုး ဖြစ်နေတာတွေ့ရင် စိတ်မကောင်းဖြစ်မိတာတော့ ဝန်ခံရလိမ့်မယ်ဗျာ။ တတ်နိုင်ရင် နှစ်ကိုယ်ခွဲလို့ရရင် အကောင်းသားလို့တောင် ပေါကြောင်ကြောင်တွေ လျှောက်တွေးနေမိတယ်။

ဒီလိုနဲ့ ပျော်စရာတစ်ဝက် စိတ်မကောင်းစရာတစ်ဖက် နေ့ရက်တွေကို ဖြတ်သန်းလာခဲ့တာ ကြာလာခဲ့ပြီ။ အန်တီလေးတောင် ကျနော့်အိမ်ကို အဝင် အထွက်လုပ်တဲ့ အခြေအနေတွေ ဖြစ်လာတယ်။ ဖေဖေမေမေတို့က သဘောတွေကျလို့။ ဒီကောင့်ကို သမီးတသက်လုံး ထိန်းရမှာနော် ဘာညာတွေတောင် ရယ်ရယ်မောမောတွေ ပြောတဲ့အဆင့်ထိ ရောက်လာပြီ။ 

ကျနော်ကလည်း မိဘလုပ်ငန်းတွေကို တက်တက်ကြွကြွ သင်ယူလာတယ်။ တခါတခါဆို မိုးလင်းမိုးချုပ် အလုပ်တွေများလွန်းလို့ အန်တီလေးတို့ အိမ်ဖက်တောင် မရောက်ဖြစ်ဘူး။ ညဖက်တော့ ဖုန်းတွေဘာတွေ ပြောတာပေါ့။ အခြေအနေက တအားတွယ်တာလာပြီဆိုတော့ အသံလေးမှ မကြားရမနေနိုင် ဖြစ်လာတာကိုးဗျ။

ဒီနေ့တော့ မနက်စောစောပိုင်းကတည်းက ဘာမှလုပ်စရာ အလုပ်မရှိတာနဲ့ ချစ်သူဆီ ပြေးလိုက်ဦးမယ်ဆိုပြီး ရေမိုးချိုး ဂျင်းဂျာကင်လေးတစ်ထည်ကောက်စွပ်၊ ကင်းဘတ်ဖိနပ်လေးစီး၊ ပြိုင်ဘီးလေး ကောက်နင်းပြီး ထွက်လာခဲ့တယ်။ ဗိုက်က တော်တော်လေး ဆာလာတာ.. မနက်ကတည်းက ကော်ဖီတစ်ခွက်ပဲ သောက်လာတော့ အန်တီလေးတို့ဆီရောက်မှ နေ့လည်စာ အဝစားပစ်လိုက်မယ်ဆိုပြီး ကြိမ်းလာတာလေ။

ခြံထဲရောက်တော့ မနက် ၁ဝ ခွဲလောက်ရှိပြီ။ ထမင်းဟင်းတွေ ကျက်လောက်ပြီလားဆိုပြီး စပ်စုဖို့ မီးဖိုချောင်ထဲ ပြေးဝင်လိုက်တယ်။ အညိုတစ်ယောက် ဟင်းချက်နေတာတွေ့လို့ ပြုံးပြလိုက်ရင်း 

“ဗိုက်ဆာပြီ အညို”

လို့ ပြောလိုက်တော့…

“ချက်တုန်း”

လို့ ပြောပြီး မျက်နှာလွှဲသွားတယ်။ ဘာမှလည်း ဆက်မပြောဘူး။ ကျနော်လည်း အူကြောင်ကြောင်နဲ့ ထမင်းစားပွဲမှာ အသာလေးဝင်ထိုင်ရင်း

“အန်တီလေးကော အညို”

လို့ မေးလိုက်တော့ လှည့်မကြည့်ပဲ

“မြို့သစ်သွားတယ်..။ တွေ့ချင်ရင် ညနေမှပြန်လာခဲ့”

လို့ လေသံမာမာနဲ့ပြောရင်း အသားလှီးတဲ့ ဓားမကို အသံမြည်အောင် ဆောင့်ပြီးချလိုက်တယ်။ ကျနော်လည်း စိတ်က ထောင်းကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီး အညို့နားတိုးကပ်ရင်း သူ့ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို ဆွဲလှည့်ပြီး အော်ပစ်လိုက်မိတယ်..။

“အညို!! ဘာဖြစ်နေတာလဲ.. အညိုရူးနေလား..။ ကျနော် အညို့ကို ဘာလုပ်လို့ ဒီလိုဆက်ဆံနေရတာလဲ..။ ပြောစမ်းပါ…”

ဘာမှပြန်မပြောဘူးဗျ။ တွေတွေကြီး စိုက်ကြည့်နေတယ်။ အံကြိတ်ထားပြီး မော့ကြည့်နေတာ။ ပြီးမှ သူ့ပုခုံးတွေကို ကိုင်ထားတဲ့ ကျနော့်လက်တွေကို ပုတ်ချလိုက်ပြီး ဆက်တိုက်ပြန်အော်တယ်။

“ဘာဖြစ်တာလဲ ဟုတ်လား!! နင်တကယ် မသိဘူးလား မောင်..။ ကျမဘာဖြစ်နေမလဲ တွေးမကြည့်ဖူးဘူးလား..။ ကျမ ရူးနေပြီလေ..။ သွက်သွက်မခါသေးတာတစ်ခုပဲ ရှိတာ..။ ရူးနေပြီ မောင်ရဲ့…။ အညိုကလူလေ မောင်ရဲ့…။ မောင့်ကို တိတ်တိတ်လေးပဲ ချစ်နေရတဲ့ ကောင်မပါ..။ ပြောစမ်းပါဦး .. ဝင်နီပြန်လာပြီးကတည်းက ကျမကို မောင် စေ့စေ့ကြည့်လို့လား..။ ဝင်နီတစ်ယောက် မောင့်ရင်ခွင်ထဲမှာ တခစ်ခစ်ရယ်နေတိုင်း .. ကျမ ဘယ်လောက်နာကျင်ခဲ့ရလဲ.. မောင်မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတာလား.. ပြောလေ..။ ဟိုးအရင်ကလိုတောင် အနားမကပ်တော့တဲ့ မောင့်ကိုကော ကျမ ဘယ်လောက်နာခဲ့ရလဲ…။ တကထဲ.. ဒီဖက်အခန်းမှာ အညိုရှိနေတာသိလျှက်နဲ့ မောင်နဲ့ဝင်နီ ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်နေကြတာတွေကို ကျမ ဘယ်လိုနှလုံးသားမျိုးနဲ့ နားထောင်ရမလဲ ပြောပါဦးရှင်..။ အဲ့လို မောင်တို့ ချစ်စခန်းဖွင့်နေတာတွေ ကြားပြီး မြင်ပြီး အညိုဘာဖြစ်နေမလဲကော … မောင်တွေးရဲ့လား…။ ဘာလဲ ကျမက ဝင်နီလောက် ဆွဲဆောင်မှုမရှိဘူးလား.. ဟင်..။ ကျမကို မောင် ရူးအောင် လုပ်ပေးနေတယ်..။ ကျမ သေသွားရင်ကောင်းမယ်… သိလား…”

အဲ့လိုတွေ ပြန်အော်ရင်း မျက်ရည်တွေ ပိုးပိုးပေါက်ပေါက် ကျလာတယ်။ ပြီးတော့မှ ကလေးတစ်ယောက်လို ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုနေတယ်။

ဖူးးးးးးးးးးး!! ကျနော် ဘာလုပ်ရမလဲဗျာ။ ကျနော်တော့ ရူးချင်လာပြီ။ သူ့ဖက်ကကြည့်တော့ သနားစရာလေး။ ကျနော့်ဖက်ကကြည့်တော့ ကျနော်ချစ်တဲ့ ဆရာမလေးရှေ့မှာ ဒီလိုမှမနေလို့ ဘယ်လိုနေရမလဲဗျာ။ ခက်လိုက်တာလေ..။

“တော်တော့.. အညို.. တိတ်တော့..။ အညိုဆိုတာ အန်တီလေးကလွဲပြီး ကမ္ဘာမှာ ကျနော်အတွယ်တာရဆုံး မိန်းမ.. ဟုတ်ပြီလား..။ အခုဟာက မဖြစ်သင့်တာတွေ ဖြစ်မှာစိုးလို့ ကျနော်ရှောင်တာလေဗျာ..။ နော်.. တိတ်တိတ်..။ အညိုမောနေမယ်.. မငိုနဲ.တော့နော်..”

အဲ့ဒီလိုချော့ရင်း အညို့ပါးဖောင်းဖောင်းလေးပေါ်က မျက်ရည်တွေကို ကျနော်သုတ်ပေးနေမိတယ်။ အချော့ခံရတဲ့ ကလေးလေးလိုပဲ မျက်တောင်လေးစင်းပြီး ကျနော်မျက်ရည်သုတ်ပေးနေတာကို တဟင့်ဟင့်ရှိုက်ပြီး ငြိမ်ငြိမ်လေးခံနေရှာတယ်။ ကျနော့်ရင်ထဲ မကောင်းဘူးဗျာ။ အညို့ ဖရိုဖရဲဖြစ်နေတဲ့ နဖူးပေါ်က ဆံနွယ်ခွေခွေလေးတွေကိုပါ သပ်ပေးနေမိတယ်။ သနားစိတ်နဲ့အတူ အညို့ကို ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲပွေ့ယူလိုက်ပြီး သူ့နဖူးဝင်းဝင်းလေးကို နှစ်သိမ့်အနမ်းလေး ပေးလိုက်မိတယ်။ အဲ့ဒီမှာ ကျနော် နောက်တစ်ကြိမ် ချောက်ကမ်းပါးအနက်ကြီးထဲ ထိုးကျသွားတော့တယ်ဗျာ။…(တတိယပိုင်း ပြီးပါပြီ)

Zawgyi

မညိဳညိဳရဲ႕အိပ္ခန္းထဲ က်ေနာ္ဝင္ၿပီး ေရစိုေဘာင္းဘီတိုနဲ႔ အတြင္းခံကို ခြၽတ္ခ်လိုက္ၿပီး သူ႔ကုတင္ေပၚမွာေတြ႕တဲ့ တဘက္ျဖဴျဖဴေလးကိုပတ္ၿပီး အိပ္ခန္းျပဴတင္းေပါက္ကို ပိတ္လိုက္ေတာ့ အခန္းထဲမွာ ေမွာင္သြားတာနဲ႔ မီးေခ်ာင္းခလုတ္ႀကိဳးကို ဆြဲဖြင့္လိုက္တယ္။ မညိဳညိဳရဲ႕ ကုတင္ေပၚ တင္ပါးလြဲထိုင္ေနရင္း ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူက ငါ့အစ္မပါဆိုၿပီး စိတ္ကို တင္းထားလိုက္တယ္။ ခဏေလးေနေတာ့..

“ဝင္လာမယ္ေနာ္”

ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔ အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့ ေရေႏြးမတ္ခြက္ႀကီးကိုင္ၿပီး မညိဳညိဳ ဝင္ခ်လာေရာ။

“ေရာ့.. ပူပူေလး မႈတ္ေသာက္”

ဆိုၿပီး က်ေနာ့္လက္ထဲကို ေရေႏြးခြက္ကို ထည့္ေပးၿပီး ကုတင္ေဘးက မွန္တင္ခုံေပၚမွာ တစ္ခုခုကို ရွာေနတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ခ်မ္းလာတာ သိသာလာတာနဲ႔ ေရေႏြးပူပူကို မႈတ္ရင္း ေျဖးေျဖးခ်င္း ေသာက္ေနမိတယ္။ ၃-၄ က်ိဳက္ေလာက္ ေသာက္မိမွ နည္းနည္းေႏြးေႏြးေထြးေထြး ျဖစ္သြားတယ္။ မညိဳညိဳကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မွန္တင္ခုံေပၚ လက္တစ္ဖက္ေထာက္ၿပီး ႂကြက္ေလွ်ာက္တန္းေပၚက ပုလင္းေတြကို ေလွ်ာက္ကိုင္ၾကည့္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ မမွီမကမ္းဆိုေတာ့ ေျခဖ်ားေလးေထာက္ထားတဲ့ သူ႔ေနာက္ပိုင္းအလွေလးက ေကာ့တက္ေနတာ ျမင္ရတယ္။ ေရစိုေတြ ဟိုတစ္ကြက္ ဒီတစ္ကြက္ ျဖစ္ေနေတာ့ တင္ပါးက ထမီနဲ႔ကပ္ေနတာ ပိုပီးျမင္ရတာ ေသြးဆူေစတယ္။ 

က်ေနာ့္ခ်စ္သူ ဆရာမေလးနဲ႔ မတူတာက မညိဳညိဳရဲ႕ ကိုယ္လုံးက ေတာ္ေတာ္ဖြံ႕လြန္းတာဗ်။ ရင္က ေတာ္ေတာ္ႀကီး စူထြက္လြန္းၿပီး ခါးေလးၾကေတာ့ ေသးေသးက်င္က်င္ေလး ျဖစ္လြန္းေတာ့ ေအာက္ကတင္က ကားကားႀကီးနဲ႔ ၾကည့္ေကာင္းလြန္းေနတာေပါ့။

“ေမာင္ေလး.. အိပ္ယာေပၚေမွာက္ၿပီး အိပ္..။ ေက်ာမွာ အနီစင္းႀကီး ႏွစ္ေၾကာင္းေတာင္..။ ေနဦး.. လက္ေတြ အရင္ျပ..”

ဆိုၿပီး က်ေနာ့္လက္က ခ်ိန္းႀကိဳးရာေတြကို တင္ခ်ာေဆးရည္ေတြ ဂြမ္းနဲ႔သုတ္ၿပီး ပြတ္ေပးေတာ့ အား!! ကနဲ ေအာ္မိတယ္။ မညိဳညိဳက တခစ္ခစ္ရယ္ၿပီး 

“အမေလး ငါ့ေမာင္ေလး ဘုရင့္ေနာင္ရယ္”

ဆိုၿပီး သေဘာက်ေနတယ္။ လက္ေတြ ေဆးလိမ္းၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ အိပ္ယာေပၚ ပက္လက္ေမွာက္အိပ္လိုက္တယ္။ မညိဳညိဳက..

“ဟိုဖက္နည္းနည္းတိုး”

ဆိုၿပီး ကုတင္ေပၚတက္လာတယ္။ ေက်ာကဒဏ္ရာေတြကို ဖြဖြေလး ေဆးရည္ေတြနဲ႔ ပြတ္ေပးေနရင္း က်ေနာ္က တအားအားေအာ္ေနေတာ့

“ငါ့ေမာင္ေလးရယ္.. အညိဳ႕ေၾကာင့္ပါဟယ္”

ဆိုၿပီး မ်က္ရည္ေတြ ေတြေတြက်လာတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ တင္ခ်ာရည္ဆြတ္ထားတဲ့ ဂြမ္းစကို အနာေတြေပၚ တစ္ခ်က္ထိလိုက္တိုင္း အား ဆိုၿပီး ေဘးမွာထိုင္ေနတဲ့ မညိဳညိဳရဲ႕ ေပါင္တံကို ကိုင္မိကိုင္ရာ လွမ္းလွမ္းကိုင္ေနမိတာကိုးဗ်။ ေဆးလိမ္းတာ ၿပီးသြားေတာ့ ေဆးပုလင္းေတြ ဂြမ္းလိပ္ေတြကို မွန္တင္ခုံေပၚ လွမ္းတင္ၿပီး က်ေနာ္ ေမွာက္ရက္အိပ္ေနတဲ့ ေဘးခ်င္းယွဥ္လ်က္ တံေတာင္ဆစ္ေထာက္ၿပီး လာလွဲရင္း

“ခ်မ္းလိုက္တာ ေမာင္ေလးရာ”

ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ကိုယ္လုံးကို လာပူးကပ္လာတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေခါင္းအုံးေပၚ မ်က္ႏွာအပ္ထားရာကေန အသာေလး ေစာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရင္ေခါင္းလ်ားထားတဲ့ သူ႔ထမီေလးက ေျပေလ်ာ့ေလ်ာ့ျဖစ္စျပဳလာလို႔ မညိဳညိဳရဲ႕ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးက တဝက္တပ်က္ ျပဴစစျဖစ္ေနတာေတာင္ ျမင္ေနရၿပီ။ ဒုကၡေတာ့ ေရာက္ေတာ့မယ္ဗ်ာ..။

သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြက က်ေနာ့္ေက်ာျပင္က ဒဏ္ရာအစင္းေတြကို လက္ညိဳး လက္ခလယ္ ႏွစ္ေခ်ာင္းခြၿပီး အစုန္အဆန္ ပြတ္ေပးေနေတာ့ ထမင္းလည္းဝ၊ ေဒါသလည္းေျပ၊ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးလည္း ျဖစ္စျပဳေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို ေသြးေတြပြက္ပြက္ဆူလာေစတယ္။

“ၾကည့္စမ္း နား႐ြက္အဖ်ားေလးေတာင္ နည္းနည္းခိုက္မိေသးတယ္ ..”

ဆိုၿပီး က်ေနာ့္နား႐ြက္ေလးကို လက္ေခ်ာင္းထိပ္ေလးေတြနဲ႔ ႐ြ႐ြေလး လာပြတ္ေပးေနျပန္ၿပီ။ “သနားလိုက္တာဟယ္”

ဆိုၿပီး က်ေနာ့္နား႐ြက္ဖ်ားကို သူ႔ႏႈတ္ခမ္းပူပူေလးနဲ႔ လာဖိကပ္ေပးေတာ့ လူကို ဓာတ္လိုက္သလို က်င္တက္သြားတယ္။ ႐ုတ္တရက္ မိုးေတြ တေဝါေဝါ ႐ြာေနတဲ့ၾကားက ဂ်ိန္းဆို မိုးႀကိဳးပစ္သံက ထြက္လာေတာ့ မညိဳညိဳတစ္ကိုယ္လုံး တြန႔္တက္သြားၿပီး လန႔္သြားလို႔လား မသိဘူး က်ေနာ့္ကိုယ္ေပၚ ဖိကပ္လာတယ္။ ခ်က္ခ်င္းျပန္ခြာသြားၿပီး

“လန႔္လိုက္တာဟ..”

ဆိုၿပီး ေျပာသံၾကားလို႔ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္မ်က္လုံးေတြ ျပာေဝသြားတယ္။ ဟုတ္တယ္ဗ်။ သူ႔ထမီရင္လ်ားက ေအာက္ကိုေလွ်ာက်ထားၿပီ။ ဟိုးတခါက ျမင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ႏို႔ညိဳစိမ့္စိမ့္ႀကီးေတြက ျပဴးျပဴးႀကီးေတြ မီးေရာင္ေအာက္မွာ ထင္းေနတာပဲ။ က်ေနာ့္တကိုယ္လုံး တုန္လာတယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနၿပီဆိုတာ က်ေနာ္သိလိုက္ၿပီ။ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ေနတာက ပုံမွန္မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုတာ က်ေနာ္သိတယ္။ သူ႔ရင္အစုံကလည္း စိတ္လႈပ္ရွားတဲ့အခါ ျဖစ္သလို ႏွိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ ျဖစ္ေနတာ သိသိသာသာႀကီး။ မ်က္လုံးေတြက ေမွးထားၿပီး အဖ်ားတက္ေနတဲ့ အသံနဲ႔

“ေမာင္ေလး… အညိဳေလ…”

အညိဳစကား ဆက္ေတာ့ေျပာေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မသဲမကြဲေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ က်ေနာ္ ေမွာက္ေနရာက ထထိုင္လိုက္ၿပီး သူ႔ႏႈတ္ခမ္းထူထူေလးကို ဆြဲစုပ္လိုက္တာကိုး။ တုန႔္ျပန္မႈက အငမ္းမရပဲဗ်ာ။ က်ေနာ့္ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို ျပတ္ထြက္မတတ္ ျပန္စုပ္တယ္။ လွ်ာေႏြးေႏြးေလးကို ထိုးထည့္လာတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းစုပ္ေနတာကို ခြာလိုက္ၿပီး ႏို႔ညိဳတိုတိုႀကီးေတြကို က်ေနာ္ ဆြဲေခ်မြလိုက္ေတာ့ အညိဳတစ္ေယာက္ အဟင္းးး ဟင္းးးး ဆိုၿပီး ေကာ့တက္လာတယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ တစ္လုံးကို လက္တစ္ဖက္နဲ႔ အုပ္ကိုင္ရင္း ႏို႔သီးေခါင္းစူတူတူကို လက္ညိဳးလက္မနဲ႔ ေခ်ေပး၊ က်န္တဲ့ႏို႔ကိုေတာ့ လွ်ာနဲ႔ အျပားလိုက္ လ်က္ေပးေနလိုက္မိၿပီ။

“ေမာင္ရယ္… အားးး!! အညိဳခ်စ္တဲ့ ေမာင္ရယ္.. ဟားးးး”

က်ေနာ္ခ်က္ခ်င္း သတိဝင္လာတယ္။ အန္တီေလး က်ေနာ့္ခ်စ္သူ။ က်ေနာ္ ဘာေတြလုပ္ေနမိတာလဲ။ ႐ုတ္တရက္ အညိဳ႕ကို တြန္းထုတ္ပစ္လိုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚက ခုန္ဆင္းလိုက္တယ္။ ကုတင္ေျခရင္းမွာပုံထားတဲ့ က်ေနာ့္ေရစိုေဘာင္းဘီေလးကို ေကာက္ဝတ္လိုက္ၿပီး အညိဳ႕ဖက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ နားမလည္ႏိုင္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ အရွက္မ်က္ဝန္းေတြ၊ ဖြာက်ဲေနတဲ့ ဆံပင္ရွည္ေတြၾကားထဲက နာက်င္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာ။ သူငိုေနၿပီဗ်။ မတတ္ႏိုင္ဘူး က်ေနာ္ေခြးျဖစ္ေတာ့မယ္။ ထြက္သြားမယ္။ က်ေနာ္ အန္တီေလးကိုပဲ ခ်စ္တာ။

“ေမာင္!! အညိဳ႕ကို ႐ြံသြားၿပီလား ..”

ငိုသံပါေနတဲ့ အသံေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ကိုေမးတယ္။

“အညိဳ.. က်ေနာ္က ခင္ဗ်ားေမာင္ေလးပါဗ်ာ..။ အကုန္ဒုကၡေရာက္ေတာ့မယ္..။ က်ေနာ္သြားပါရေစ”

အိပ္ခန္းထဲကေန ေျခလွမ္းႀကဲႀကဲနဲ႔ က်ေနာ္ထြက္လာေတာ့

“ေမာင္!!”

ဆိုၿပီး မညိဳညိဳရဲ႕ လွမ္းေအာ္သံရယ္… ေခ်ာင္ပိတ္ၿပီး အ႐ိုက္ခံရလို႔ နာနာက်င္က်င္ ေအာ္ေနတဲ့ ေခြးကေလးလို တအီအီ ငိုလိုက္သံရယ္ က်န္ခဲ့တယ္။ အိမ္ေရွ႕ေရာက္လာေတာ့ တံခါးမႀကီးကို မင္းတုံးျဖဳတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း က်န္ခဲ့တဲ့ အညိဳ႕ကို သနားလာတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ အန္တီေလး ေသာင္းက်န္းသမွ် သူျမင္ခဲ့ရတာေတြဟာ ဒီလိုအေျခေနကို တြန္းပို႔ခဲ့တာလားဆိုၿပီး သနားလာတယ္။ အရွက္အေၾကာက္ႀကီးၿပီး သန႔္စင္တဲ့ အပ်ိဳႀကီးေပါက္စေလးခင္မ်ာ ဒီေလာက္အရွက္ကို စြန႔္တာေတာင္.. ငါက…။

ဟထားတဲ့ တံခါးမႀကီးကေန အျပင္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မိုးေတြက တအုံးအုံး႐ြာခ်ေနတုန္း။ က်ေနာ္ ထြက္သြားလိုက္ရမလား။ ႐ုတ္တရက္ တံခါးမႀကီးကို ျပန္ေစ့လိုက္တယ္။ ေလလို လ်င္ျမန္တဲ့ အဟုန္နဲ႔ သနားစရာေကာင္းတဲ့ အညိဳ႕ဆီကို ေျပးလာေနမိတယ္။

အခန္းထဲေျပးဝင္လာေတာ့ မယုံရဲတဲ့ မ်က္ဝန္းေလးေတြနဲ႔ ကုတင္ေပၚမွာ ဒူးေပၚေမးေလးတင္ၿပီး ငိုေနတဲ့ အညိဳ က်ေနာ့္ကို ေမာ့ၾကည့္တယ္။

“ေမာင္!!” 

လို႔ အေပ်ာ္စြက္ေနတဲ့ အသံေလးနဲ႔ ေခၚလာတယ္။ ဝစ္လစ္စလစ္တစ္ပိုင္းျဖစ္ေနတဲ့ အညိဳ႕ကို ဆြဲဖက္လိုက္ၿပီး သူ႔မ်က္နာေပၚ အဆက္မျပတ္ အနမ္းမိုးေတြ ႐ြာခ်ေနမိတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ကေယာင္ကတမ္းနဲ႔..

“အညိဳ … က်ေနာ္ေလ..”

တင္းထားတဲ့ မီးေတာင္ဟာ ေပါက္ကြဲထြက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ျပင္းထန္လြန္းတယ္။ ေတာႀကီးျမက္မဲထဲက သားရဲႏွစ္ေကာင္ သူတျပန္ကိုယ္တျပန္ သတ္ပုတ္ကိုက္ခဲေနသလိုပဲ။ အညိဳ႕အိပ္ရာ ေႏြးေႏြးေလးက ေတာႀကီးျမက္မဲဆိုရင္ က်ေနာ္နဲ႔ အညိဳက ေဒါသမာန္ထေနတဲ့ သားရဲႏွစ္ေကာင္သာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ လူ႔က်င့္ဝတ္၊ လူ႔စည္းကမ္း၊ က်ေနာ့္ခ်စ္သူ အန္တီေလး၊ က်ေနာ့္အစ္မလို ခင္တြယ္ရတဲ့မိန္းမ၊ ဘာဆိုဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး။ အသိစိတ္ထဲမွာ အင္မတန္ျပင္းထန္ၿပီး ေလာင္ကြၽမ္းေနတဲ့ လိင္စိတ္က လႊမ္းခဲ့ၿပီ။

က်ေနာ့္တကိုယ္လုံး တုန္ခါေနသလို၊ အညိဳက က်ေနာ့္ထက္ ပိုဆိုးမယ္လို႔ထင္ရတယ္။ က်ေနာ့္ကို တုန႔္ျပန္မႈေတြက အ႐ူးတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနတယ္။ တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါေနတဲ့ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြက က်ေနာ့္ကိုယ္ေပၚ ေျပးလႊားေနတယ္။ အေပၚပိုင္း ဗလာျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ကို သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ဆြဲကုပ္တယ္။ က်ေနာ့္ႏႈတ္ခမ္းကို ငုံၿပီး က်ားနာမေလးလို ခဲထားတာကလည္း မလြတ္ဘူးဗ်ာ။ 

ႏႈတ္ခမ္းကိုစုပ္ေနရင္း က်ေနာ့္ေဘာင္းဘီေရစိုကိုလည္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆြဲခြၽတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ကို ကုတင္ေပၚ ဆြဲလွဲပစ္လိုက္ၿပီး သူ႔ထမီကို ေလွ်ာခ်၊ ေျခေထာက္နဲ႔ ခတ္ထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ့္လည္ပင္းေတြကို ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ စုပ္တယ္။ လက္ကလည္း က်ေနာ့္ညီေလးကို တင္းတင္းဆုပ္ၿပီး ဂြင္းထုေပးသလို ေဆာ့ေနတယ္။ က်ေနာ့္လက္ေတြကလည္း သူ႔ႏို႔ ညိဳစိမ့္စိမ့္ႀကီးႏွစ္လုံးကို ဘယ္ေကာညာပါ စုံကိုင္ၿပီး တအားေခ်ေပးေနမိတယ္။ ရႈိက္သံလိုလို ပါးစပ္ကလည္း အင္.. အင္.. အင္ ဆိုၿပီး ညည္းေနေသးတယ္။

က်ေနာ္ သူ႔ကို နည္းနည္းဆြဲခြာၿပီး ႏို႔ႀကီးေတြကို စၿပီးစို႔ေတာ့ ေခါင္းတခါခါနဲ႔ က်ေနာ့္ကို တင္းတင္းဖက္လာၿပီး ေျပာမိေျပာရာေတြ အညိဳ႕ပါးစပ္က ထြက္လာတယ္။

“အားး!! ေမာင္.. အညိဳ႕ကို တအားခ်စ္ေပးပါ..။ ရွီး!! ဝင္နီ႔ကိုခ်စ္သလို ခ်စ္ေပးပါ..။ အင္းးးးးး!! ေမာင့္ကိုခ်စ္လို႔ အညိဳေသေတာ့မယ္ သိလားးးးးး!!”

အဲ့ဒီစကားေတြကို တိုးတိုးေျပာတာမဟုတ္ပဲ မိုးသံေလသံေတြ ဆူညံေနတဲ့ၾကားက အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ေနတာဗ်။ က်ေနာ္လည္း စိတ္တအားႂကြစ ျပဳလာၿပီ။ အညိဳ႕ခင္မ်ာ တြန႔္လိမ္ေနေတာ့ ေခါင္းအုံးေတြ ေစာင္ေတြေတာင္ တြန္းထိုးမိၿပီး ကုတင္ေပၚကေန ေအာက္ကို တဖုတ္ဖုတ္ ျပဳတ္က်ကုန္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေအာင္ အရမ္းလွတဲ့ ႏို႔ႀကီးေတြကိုစို႔ေပး၊ ႏို႔သီးမာမာေလးေတြကို ေခ်ေပးၿပီးတာနဲ႔ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို ေအာက္ကိုေလွ်ာဆင္းလိုက္တယ္။ ဗိုက္သားခ်ပ္ခ်ပ္ေလးေအာက္မွာ အေမႊးေလးေတြ ေျပာင္စင္ေအာင္ ရိပ္ထားတဲ့ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီး၊ ေဖာင္းၿပီး ႂကြတက္ေနတယ္။ မတို႔မထိရေသးခင္ကို အရည္ေတြ ထြက္က်ေနၿပီ။ ရွလူးကနဲေနေအာင္ က်ေနာ့္လွ်ာနဲ႔ အကြဲေၾကာင္းအတိုင္း အေပၚကိုပင့္ၿပီး လ်က္တင္ပစ္လိုက္ေတာ့ 

“အာ့.. အာ့..”

ဆိုၿပီး အညိဳ႕ဖင္တုံးႀကီး ႂကြတက္လာတယ္။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပဲ လွ်ာကို ကစားပစ္လိုက္တယ္။ အိပ္ယာေပၚမွာ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း မိုးေပၚေထာင္ၿပီး ေပါင္ကားထားတဲ့ အညိဳ လူးလွိမ့္ေနတာ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ေတာင္ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ႏွစ္ခုကို ဆြဲဟလိုက္ၿပီး အထဲကို က်ေနာ့္လွ်ာကို အေစာင္းေလးလုပ္ၿပီး ထိုးသြင္းလိုက္ ျပန္ထုတ္လိုက္ လုပ္ေပးတယ္။ အေပၚက ေတာ္ေတာ္ျပဴးထြက္ေနတဲ့ အစိကိုလည္း လက္မနဲ႔ ဖိလိုက္ ျပန္ခြာလိုက္ လုပ္ေပးေနလိုက္ေတာ့ အညိဳ တအားေကာင္းလာလို႔လားမသိဘူး ပက္လက္အိပ္ေနတဲ့ ေနရာကေန လက္ေနာက္ျပန္ေထာက္ၿပီး ထရင္း

“ေမာင္ရယ္.. အညိဳေသေတာ့မလား မသိဘူး”

လို႔ တဟင္းဟင္းညည္းရင္း ေျပာလာတယ္။ က်ေနာ္လည္း လက္ေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းေလာက္နဲ႔ သူ႔အဖုတ္ထဲ ထိုးစမ္းၾကည့္တယ္။ အရည္ေတြ တအားမ်ားေနလို႔လားမသိဘူး ပလြတ္ဆိုၿပီး ဝင္သြားေရာ။ ဒါနဲ႔ လက္နဲ႔ အထုတ္အသြင္းေလး မွန္မွန္လုပ္ေပးေနရင္း အဝင္ေခ်ာလာေတာ့ လက္ကိုႏွစ္ေခ်ာင္းပူးၿပီး ထပ္ထည့္ၾကည့္တယ္။ ခပ္သြက္သြက္ေလး ဆက္တိုက္လုပ္ေပးေတာ့ ေကာ့တက္လာရင္း ေအာ္သံေတြ ပိုက်ယ္လာၿပီး

“အညိဳ တအားေမာလာၿပီ ေမာင္..။ တအားလည္း ဘယ္လိုႀကီးမွန္းမသိ ျဖစ္လာၿပီ.. ရွီးးးး ရွီးးးးးး!!”

သူ ၿပီးခ်င္လာတာမွန္း အန္တီေလးနဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ခ်စ္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ္ ရိပ္မိလာတယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ပါးျပင္းေထာင္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ညီေလးကို လက္နဲ႔အသာဖိၿပီး အရည္ေတြ႐ႊဲေနတဲ့ အညိဳ႕ေစာက္ဖုတ္ဝမွာ ေတ့ၿပီး ေဆာင့္ခ်လိုက္တယ္။

“အားးးးးးးးးးးးးး!! ေမာင္…”

က်ေနာ္သိလိုက္ၿပီ။ အညိဳ က်ေနာ္ေဆာင့္အသြင္းမွာ ၿပီးသြားၿပီ။ က်ေနာ့္ညီေလးကို သူ႔နံရံေတြက ဆြဲဆြဲညႇစ္တာ သိသိသာသာႀကီးအျပင္ သူကိုယ္လုံးေလးကလည္း ေႁမြတစ္ေကာင္လို တြန႔္လိမ္သြားတယ္။ ေနာက္ထပ္ ဆက္ခါဆက္ခါ ၿပီးေအာင္ က်ေနာ္ ႀကိဳးစားမွဆိုၿပီး လက္တစ္အုပ္စာမက ႀကီးလြန္းတဲ့ အညိဳ႕ႏို႔အိစက္စက္ႀကီးေတြကို ဆုပ္ေခ်ၿပီး က်ေနာ့္ညီေလးကို အဆုံးထိ လိုးသြင္းပစ္လိုက္တယ္။ 

အားးးး .. ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ။ နားထဲက ေလေတြေတာင္ ထြက္သြားသလိုပဲ။ က်ေနာ္ သူ႔ကို မညႇာေတာ့ဘူး။ ႏို႔ေတြကိုစုံကိုင္ၿပီး အသားကုန္ ေဆာင့္ေတာ့တာပဲ။ ခါးက်င္က်င္ေလးနဲ႔ အရမ္းေဘာ္ဒီလွတဲ့ အညိဳ႕ကို အသားကုန္လိုးေနရတာ ဘာနဲ႔မွမတူဘူးဗ်ာ။ ေဆာင့္ေနရင္း အညိဳ႕ကို ေဘးတိုက္ျဖစ္ေအာင္ သူ႔ကိုယ္ေလးကို ျပင္လိုက္ေတာ့ အညိဳက ေကြးေကြးေလး ျဖစ္သြားရွာတယ္။ က်ေနာ့္ညီေလးက သူ႔အဖုတ္ထဲ တပ္လွ်က္ပဲ။

က်ေနာ္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး ေဘးေစာင္းျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔တင္ပါး ေတာင့္ေတာင့္ကားကားႀကီးရဲ႕ အေပၚျခမ္းကို လက္နဲ႔ အားျပဳရင္း အသားကုန္ ပိတ္ေဆာင့္ေတာ့ ေျဖာင္းေျဖာင္းျမည္သံေတြက မိုးသံေလသံေတြၾကားထဲ ေဖာက္ထြက္လာတယ္။

“ေမာင္!! မရပ္နဲ႔ေတာ့… ေမာလာျပန္ၿပီ”

လို႔ အညိဳက ေခြေခြေလး ျဖစ္ေနရာက လွမ္းေအာ္ေတာ့ အညိဳ႕ႏို႔တစ္လုံးကို မမွီမကမ္း လွမ္းဆြဲၿပီး က်ေနာ့္စိတ္ေတြကို တအားတင္းထားၿပီး အခ်က္ ၃ဝ ေလာက္ ဆက္တိုက္ေဆာင့္ရင္း က်ေနာ့္သုတ္ရည္ပူပူေတြကို အညိဳ႕တင္ပါးအိအိႀကီးထဲ ပန္းထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။

မိုးက တေျဖာက္ေျဖာက္ က်ေနတုန္းပဲ။ က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲမွာ အညိဳ႕ကိုယ္လုံး ပုံ႔ပုံ႔ေလး။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ေပ်ာ့ေခြၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဖက္ထားေနမိတယ္။ ဆံပင္ေတြ ဖုံးထားလို႔ မ်က္ႏွာကိုကြယ္ေနတဲ့ အညိဳက က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းကေလးကို ဖြက္ထားရင္း က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ကို သြားေလးနဲ႔ မနာေအာင္ ဖြဖြကိုက္ရင္း ေဆာ့ေနတယ္။ က်ေနာ့္ေျခေထာက္တစ္ဖက္က အညိဳ႕ကိုခြထားရင္း သူ႔လက္ေမာင္းအိုးေလးရယ္၊ ေက်ာျပင္ ေျပာင္ေျပာင္ေလးရယ္ကို လက္ဖဝါးနဲ႔ ပြတ္ေပးေနမိတယ္။ သက္ျပင္းတိုးတိုးေလး ခိုးခ်လိုက္ေတာ့ အညိဳက ငိုမဲ့မဲ့ သနားစရာ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ေမာ့ၾကည့္ရင္း စကားစတယ္။

“ေမာင္!! .. ေနာင္တရေနၿပီမလားဟင္..။ အညိဳ႕ကို ျမဴဆြယ္တယ္ဆိုၿပီးလည္း…”

သူ႔စကားသံ တိတ္သြားတယ္။ က်ေနာ္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းထူထူေလးကို လက္ဖဝါးနဲ႔ ဖိကပ္ၿပီး ပိတ္လိုက္တာကိုး။ ၿပီးေတာ့မွ နဖူးေလးကို ႁပြတ္ကနဲ နမ္းလိုက္တယ္။ ေမာ့ၾကည့္ေနတဲ့ အညိဳမ်က္လုံးကေန မ်က္ရည္ေပါက္ေတြ လိမ့္ဆင္းလာတယ္။ သူ႔ပါးစပ္ကို ပိတ္ထားတဲ့ က်ေနာ့္လက္ကို ဆြဲခြာၿပီး ရႈိက္သံတဝက္နဲ႔ စကားေတြ ဆက္တိုက္ေျပာလာတယ္။

“က်မေလ.. ေမာင့္ကို ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္ခဲ့တာပါ..။ ေမာင့္မ်က္ႏွာကို စၿပီး ျမင္ဖူးလိုက္ကတည္းက.. ရင္ထဲမွာ ေႏြးေႏြးေလး… ရင္ေတြ တလွပ္လွပ္ ျဖစ္ခဲ့ရတာ..။ ဒါေပမယ့္.. စျမင္ဖူးတဲ့ညမွာပဲ… ဝင္နီရဲ႕ ေကာင္ေလးဆိုတာ သိလိုက္ရေတာ့.. ႐ိုး႐ိုးသားသားစိတ္ ေမြးခဲ့တာပါ..။ ေနာက္ပိုင္း ရင္းႏွီးလာေတာ့.. ေမာင္က အစ္မလို သေဘာထားၿပီး.. ဖက္တာ.. လက္ကိုကိုင္တာေတြ.. မထိတထိလာၿပီး .. ႏြဲ႕ဆိုးဆိုးတာေတြကို ႀကိတ္ၿပီး သာယာခဲ့မိတာပါ..။ အညိဳကအ႐ူးပါ ေမာင္ရယ္..။ ဝင္နီမရွိေတာ့.. ေမာင္ ေရာက္မလာဘူး..။ က်မ တိတ္တိတ္ေလး ေဆြးခဲ့ရတယ္ေနာ္..။ အခုလည္း တမင္လုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး ေမာင္ရယ္…။ မေတာ္တဆ.. က်မထိန္းထားတာေတြ.. အကုန္လုံး က်ိဳးေပါက္သြားတာပါ..။ အညိဳေလ.. ေမာင့္ကို ဒုကၡမေပးပါဘူး..။ ဝင္နီျပန္မလာခင္.. ေမာင့္ခ်စ္သူ ခဏလုပ္မယ္ေနာ္.. ေမာင္!!”

အဲ့လို စကားေတြကို ဆက္တိုက္ေျပာရင္း တဟင့္ဟင့္နဲ႔ ကေလးေလးလို ရႈိက္ေနတဲ့.. မညိဳညိဳကိုေငးရင္း က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ထဲမွာ က်င္တက္လာတယ္။ သနားစရာ အညိဳရယ္..။ က်ေနာ့္ခ်စ္သူ ခဏလုပ္မယ္တဲ့လားဗ်ာ။ လူသားတစ္ေယာက္မွာရွိတဲ့ အတၱမာန၊ ဂုဏ္သိကၡာေတြဟာ အခ်စ္နဲ႔ေတြ႕ရင္ ဘာမွမက်န္ေတာ့ဘူးလား။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးေနမိတယ္။ 

မင္း.. အညိဳ႕ကိုခ်စ္လား။ ဟင့္အင္း!! အန္တီေလးသာ က်ေနာ့္အခ်စ္။ ဒါဆိုရင္ အညိဳ႕ကို ဘယ္လိုသေဘာထားလဲ။ သနားစရာ အထီးက်န္ေနရွာတဲ့ က်ေနာ္တြယ္တာရတဲ့ သံေယာဇဥ္ရွိတဲ့ မိန္းမေပါ့။ အမွန္အတိုင္းေျဖရရင္ ေယာက်္ားတို႔သဘာဝ စိတ္ကစားတဲ့အခါ အညိဳ႕ကိုယ္လုံးအလွ၊ က်ေနာ္ မေတာ္တဆျမင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ႏို႔ညိဳတိုတိုႀကီးေတြ၊ အိမ္ေနရင္း ပါးလ်လ် ထမီအႏြမ္းေလးေအာက္က တင္ပါး ကားကားႀကီးေတြကို က်ေနာ္ သေဘာက်ခဲ့ဖူးတာပဲ။ အန္တီေလးနဲ႔ တံခါးပိတ္ၿပီး အခ်စ္မုန္တိုင္း တိုက္ေနတုန္းက အညိဳ တစ္ဖက္အခန္းကေန မ႐ိုးမ႐ြ ျဖစ္ေနမွာလို႔ ေတြးရင္း စိတ္ထဲက သာယာသလိုလို ျဖစ္ခဲ့တာပဲေလ။ လူက်င့္ဝတ္ လူ႔စည္းကမ္းေတြေၾကာင့္သာ က်ေနာ့္မေကာင္းတဲ့စိတ္ကို ခ်ိဳးႏွိမ္ခဲ့တာ မဟုတ္လား။

“အညိဳ!!”

က်ေနာ္ တိုးတိုးေလး ေခၚလိုက္ေတာ့.. အညိဳ ေမာ့ၾကည့္လာတယ္..။

“ရွင္!!”

လို႔ တုန္တုန္ရီရီ ျပန္ထူးတယ္။

“က်ေနာ္ေလ… က်ေနာ္.. အညိဳ႕ကို ဟိုးအရင္ကတည္းက.. အညိဳ႕ကိုယ္လုံးလွလွကိုၾကည့္ၿပီး… က်ေနာ္အရမ္း…”

အညိဳက မ်က္ရည္ေတြၾကားထဲကေန တစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္ရင္း က်ေနာ့္ပါးစပ္ကို လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ လာပိတ္တယ္။

“မေျပာနဲ႔ေတာ့ ေမာင္..။ အညိဳသိတယ္..။ ဝင္နီသာ ေမာင့္ခ်စ္သူပါ..။ အညိဳ႕ကို ေမာင္သနားၿပီး.. ေမာင္လိုခ်င္တဲ့အခါ ခ်စ္ရင္ရၿပီေနာ္..”

တဲ့။ က်ေနာ္ ဘာမွဆက္မေျပာရက္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ၿပဳံးေနရွာတဲ့ က်ေနာ့္ကိုခ်စ္တဲ့ အညိဳ႕မ်က္နာေလးကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး နမ္းေနမိတယ္။ အညိဳကလည္း က်ေနာ့္ကို တင္းတင္းေလး ျပန္ဖက္လို႔ေပါ့။ ရွည္လ်ားၿပီး ႏူးညံ့တဲ့ အနမ္းေတြအဆုံးမွာ အညိဳက အိပ္ေနရာက ထထိုင္လိုက္ၿပီး

“ေမာင္.. ခဏထေနာ္.. ကုတင္ေအာက္ကို ေျခေထာက္ခ်ၿပီး ထိုင္လိုက္”

လို႔ေျပာရင္း ကိုယ္တုံးလုံးေလးနဲ႔ ကုတင္ေအာက္ကို ဆင္းသြားတယ္။ က်ေနာ္လည္း အိပ္ေနရာကထၿပီး သူေျပာသလို ေျခခ်ၿပီး ထိုင္လိုက္တယ္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာရပ္ေနတဲ့ အညိဳက ဝစ္လစ္စလစ္ နတ္သမီးပ်ိဳေလးအလားပဲ။ လုံးတင္းၿပီး က်စ္လစ္တဲ့ ႏို႔ညိဳညိဳႀကီးေတြအေပၚ ဆံပင္နက္နက္ေလးေတြက ဝဲက်လို႔။ က်ေနာ္အရင္က သက္ျပင္းခိုးခိုးခ်ၿပီး ေငးခဲ့ရတဲ့ တင္ပါးအိစက္စက္ လုံးလုံးႀကီးေတြကို ကိုယ္ကိုတစ္ပတ္လွည့္ၿပီးျပရင္း အညိဳက..

“ေမာင္!! အညိဳလွလားလို႔”

ေမးေတာ့ ျပန္မေျဖႏိုင္ပဲ ေခါင္းပဲၿငိမ့္ျပေနရတယ္။ ႐ုတ္တရက္ အညိဳက ကုတင္နားလာၿပီး ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ မမာတမာေလးျဖစ္ေနတဲ့ ညီေလးကို ညာလက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ ဆြဲမၿပီး ၿပဳံးစစနဲ႔ က်ေနာ့္ကိုေမာ့ၾကည့္ၿပီး…

“ေမာင့္ကို အညိဳ ခ်စ္ေတာ့မယ္ေနာ္!!”

လို႔ ရင္တုန္ေနတဲ့ အသံေလးနဲ႔ ေျပာတယ္။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းထူထူေလးကို မဟတဟေလးလုပ္ၿပီး က်ေနာ့္ညီေလးရဲ႕ ထိပ္ဖူးကေန ေအာက္ေခ်အရင္း ေရာက္လုမတတ္ ေခါင္းကိုႏွိမ့္ၿပီး စုပ္ယူသြားေတာ့ က်ေနာ့္လက္အစုံက ေပါင္ၾကားထဲ ေရာက္ေနတဲ့ အညိဳ႕ေခါင္းေပၚက ဆံႏြယ္ေခြေခြေလးေတြကို ဖမ္းဆုပ္မိၿပီး ေအာ္လိုက္မိတယ္။

“ရွီး!! အညိဳရယ္….”

ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာလာတဲ့အခါ အဲ့ဒီေန႔ညေနက က်ေနာ္ဘာေၾကာင့္ တံခါးဝကေန ျပန္လွည့္ခဲ့မိတာလဲဆိုတာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပန္ေတြးေနမိတယ္။ ေသြးသားေတာင့္တမႈကို မခုခံႏိုင္ေသးတဲ့ အ႐ြယ္ေၾကာင့္လား။ မညိဳညိဳကို သနားလို႔လား။ လူမွန္ရင္ အျပစ္သားေတြဆိုတဲ့ အဆိုအမိန႔္ေၾကာင့္လား။ ဘာေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္သိသြားခဲ့တာ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ဗ်ာ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝကို စုတ္ျပတ္သတ္သြားေစတာ စကၠန႔္ပိုင္းေလာက္အတြင္း ခ်လိုက္တဲ့ ဆုံးျဖတ္မႈဗ်။ ေကာင္းျခင္းဆိုးျခင္း ဘာေတြပဲရလာရလာ ခင္ဗ်ား ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တဲ့ စကၠန႔္ပိုင္းဟာ အရာရာကို ဆုံးျဖတ္ပစ္လိုက္တယ္။ သူေတာ္စင္လား၊ ေခြးတစ္ေကာင္လိုမိုက္တဲ့ အေကာင္လား၊ ဂါဆီယာေလာ္ရကာလား၊ ဟစ္တလာလား.. ဘာမဆို ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။ က်ေနာ္က ဘဝနဲ႔ရင္းၿပီး သိခဲ့တယ္ေလ။

လိင္ကိစၥဆိုတာ ဦးၾသဘာသေရးသလို ဆားငံရည္ပါဗ်ာ။ ဘယ္ေလာက္ေသာက္ေသာက္ မဝပါဘူး။ အဲ့ဒီညအေၾကာင္း ျပန္မေျပာခ်င္ေပမယ့္ ျပန္ေတြးမိတိုင္း မ်က္လုံးထဲမွာ အကုန္ျပန္ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ ခ်စ္သူနဲ႔ေဝးေနလို႔ ဆာေလာင္ေနတဲ့ ငမိုက္သားေကာင္ေလး က်ေနာ္ရယ္.. ၿမဳံထားသမွ် ေဖာက္ထုတ္ပစ္လိုက္တဲ့ အပ်ိဳႀကီးေပါက္စေလး မညိဳညိဳရယ္.. တသက္လုံး မေမ့ႏိုင္ေတာ့ေအာင္ အစြမ္းကုန္ ေလာင္ကြၽမ္းခဲ့တာေပါ့။

မိုးလင္းခါနီး ႏွစ္ေယာက္လုံး အားအင္ရယ္လို႔ မက်န္ေတာ့တဲ့အထိ ပက္ပက္စက္စက္ ခ်စ္စခန္းဖြင့္ခဲ့မိပါတယ္။ ကုတင္ေစာင္းမွာ ေလးဘက္ေထာက္ခိုင္းၿပီး ႏို႔ႏွစ္လုံးကို ကုန္းဆြဲၿပီးလိုး ၊ ကားကားႀကီးနဲ႔ အိစက္ေခ်ာေမြ႕လြန္းတဲ့ တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို စုံကိုင္ၿပီး ေဆာင့္။ တစ္ခ်ီၿပီးသြား၊ နာရီဝက္ေလာက္ေနေတာ့ ျပန္ဆြၿပီး အညိဳ႕ကို မွန္တင္ခုံေပၚ တက္ထိုင္ခိုင္းၿပီး က်ေနာ္က မတ္တပ္ရပ္ၿပီးေဆာင့္၊ နံရံမွာ အညိဳ႕ကိုမွီၿပီး ရပ္ခိုင္းရင္း သူ႔ေပါင္တစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲမၿပီး မတ္တပ္လိုး။ အဲ့လိုအႀကိမ္ႀကိမ္ လုပ္ေနၾကတာေတာင္ အညိဳက..

“ေမာင္ ထပ္ခ်စ္ရေအာင္”

ဆိုၿပီး ဆက္တိုက္ေတာင္းဆိုေနရင္း တက္တက္ႂကြႂကြျဖစ္လြန္းေတာ့ မိုးလင္းခါနီး လူတစ္ကိုယ္လုံး မလႈပ္ခ်င္ေတာ့တဲ့ အေျခအေနက်မွ ဖက္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကတာေပါ့ဗ်ာ။

က်ေနာ္ အိပ္ယာထလာေတာ့ အညိဳမရွိေတာ့ဘူး။ မေန႔ညက အျဖစ္အပ်က္ေတြက အိပ္မက္မ်ားလားလို႔ ၀ိုးတဝါး ျဖစ္ေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မွန္တင္ခုံက မွန္မ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာ ႏႈတ္ခမ္းနီပန္းေရာင္နဲ႔..

“ေမာင္.. အညိဳထမင္းေၾကာ္နဲ႔ ပဲျပဳတ္ ျပင္ထားခဲ့တယ္..။ မီးဖိုေပၚက ေကာ္ဖီႏွပ္ထားတာကို ျပန္ေႏြးလိုက္ေနာ္..။ အညိဳ ေက်ာင္းသြားၿပီ..။ ညေန ေက်ာင္းဆင္းခါနီး လာႀကိဳပါ..။ ေမာင့္ကို ေသေလာက္ေအာင္ခ်စ္တဲ့ အ႐ူးမေလး ညိဳ”

က်ေနာ့္စိတ္ေတြ ညစ္ညဴးသြားတယ္။ ေလးကန္တဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ မီးဖိုခန္းဖက္ထြက္လာၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္၊ ေရေအးေအးနဲ႔ ေခါင္းေလာင္းခ်ိဳးေနမိတယ္။ နည္းနည္းေလး လန္းသြားေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္စားပြဲေပၚက အညိဳ႕လက္ရာ ထမင္းေၾကာ္ကို စိတ္မပါလက္မပါ ဝါးေနရင္း ဘာေတြဘယ္လို ဆက္ျဖစ္ကုန္မလဲဆိုတာ ေတြးရင္း ႐ူးခ်င္လာတယ္။ မီးဖိုေပၚက ေအးစက္စက္ ေကာ္ဖီကို ျပန္မေႏြးေတာ့ပဲ တဂြတ္ဂြတ္ ေသာက္ေနမိတယ္။ ရင္ေတြပူလိုက္တာဗ်ာ။

စားေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ မေန႔က ေဘာင္းဘီေရစိုကို လိုက္ရွာေတာ့ ေနေရာင္မွာ ထုတ္လွမ္းထားလို႔ ေျခာက္ေနတာ ေတြ႕ေတာ့ ေကာက္ဝတ္လိုက္ၿပီး အညိဳ႕ဘီ႐ိုထဲက ရွပ္တစ္ထည္ေလာက္ ယူဝတ္ၿပီး စက္ဘီးေလးနင္းၿပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ မေန႔ညက ျပန္မလာလို႔ ေမေမက ဆူေနတာကို နာရီဝက္ေလာက္ ခံလိုက္ရေသးတယ္။ ေဖေဖက ကုန္သည္ႀကီးမ်ားအသင္းမွာ ေငြသြားထုတ္ဖို႔ ခိုင္းမွပဲ အဆူခံလြတ္သြားေတာ့တယ္။ 

တေနလုံး အိမ္အလုပ္ေတြ ကူလုပ္ေပးေနေတာ့ ေသာကေတြ ေျပေပ်ာက္သြားသလိုပဲ။ သေဘၤာဆိပ္မွာ ကုန္ေတြတင္ေနတာကို တာလီမွတ္ေပးၿပီး အိမ္ျပန္လာေတာ့ ညေနပိုင္း ေရာက္သြားတယ္။ ေခြၽးေတြေပေနတဲ့ တီရွပ္ကိုခြၽတ္ၿပီး အဝတ္အေပေတြထည့္တဲ့ ျခင္းေတာင္းထဲပစ္ထည့္၊ ရင္းပူလာလို႔ မ်က္နာကို ေရဆြတ္ရင္း ေရေအးေအး တစ္ခြက္ေလာက္ ခပ္ေသာက္ေနမိတယ္။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၃ နာရီခြဲေနၿပီ။

အညိဳ… ေက်ာင္းက ၃ နာရီ ၁၅ ဆင္းတာေလ။ ဖူးးးးးးး!! က်ေနာ္ မသြားေတာ့ဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္ဆက္မွားလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ဧည့္ခန္းထဲကခုံမွာ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္မိတယ္။ နာရီကိုေတာ့ တခ်က္တခ်က္ လွမ္းလွမ္းၾကည့္ေနမိတယ္….

၃:၄၅

၃:၅၀

၃:၅၅

၄:၀၀

ဝုန္းကနဲ ခုန္ထၿပီး…

“ေမေမ က်ေနာ္အျပင္ခဏသြားတယ္”

လို႔ေအာ္ရင္း တီရွပ္တစ္ထည္ကို ေျပးရင္း ေကာက္စြပ္လိုက္တယ္။ ၿပိဳင္ဘီးေလးကို အသားကုန္ နင္းေနမိတယ္။ ေက်ာင္းသား ၃-၄ ေယာက္ေလာက္ပဲ ေက်ာင္းအေရွ႕က ေဘာလုံးကြင္းထဲမွာ ေဘာလုံးကန္ေနတာကလြဲၿပီး ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ လူမရွိေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ရွာၾကည့္ေတာ့ ေက်ာင္းဆင္ဝင္ေအာက္က ေလွခါးထစ္ကေလးေတြမွာ လက္ရမ္းေလးကိုမွီရင္း ေခြေခြေလး ထိုင္ေနတဲ့ အညိဳ။ အညိဳ႕အနားကို က်ေနာ္ေရာက္သြားေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္ေလးနဲ႔

“ေမာင္.. အညိဳ႕ကို ပစ္သြားၿပီဆိုၿပီး ဝမ္းနည္းေနတာ သိလား..”

တဲ့။ က်ေနာ့္စက္ဘီးေဘာင္တန္းေလးေပၚ တင္ပလြဲထိုင္ၿပီး လိုက္လာတဲ့ အညိဳ႕ကို ငုံ႔မၾကည့္ပဲ ၿပဳံးေနမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္သိပါတယ္။ စက္ဘီးကို ဖိနင္းၿပီး စကားတစ္လုံးမွ မေျပာျဖစ္ဘူး။ ေက်ာင္းဝင္းထဲက ထြက္လာစရွိေသးတယ္ မိုးေတြက ခပ္ဖြဲဖြဲ ႐ြာခ်လာျပန္ၿပီ။ က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲမွီၿပီး ၿငိမ္ေနတဲ့ အညိဳက တခစ္ခစ္ရယ္လိုက္ရင္း မိုးေရစက္ေတြနဲ႔ လွေနတဲ့ မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္းေလးကို အစြမ္းကုန္ေမာ့ၿပီး အဓိပၸါယ္ပါပါ က်ေနာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး …

“ေမာင္!! အညိဳတို႔ႏွစ္ေယာက္က မိုးနဲ႔ကို အက်ိဳးေပးတာေနာ္”

တဲ့။ လူသူ အသြားအလာကင္းတဲ့ ကတၱရာလမ္း အနက္ေရာင္ေပၚမွာ မိုးေတြ တအုံးအုံး႐ြာခ်လို႔။ လူႏွစ္ေယာက္ကို တင္ေဆာင္ထားတဲ့ ၿပိဳင္ဘီးေလးဟာ ယူကလစ္ဝင္းထဲကို ဦးတည္ၿပီး အရွိန္ျပင္းျပင္း ေျပးေနတယ္။ စက္ဘီးေပၚက လူႏွစ္ေယာက္စလုံး ရင္ေတြခုန္ေနမယ္ဆိုတာ ေမးစရာမလိုဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ က်ေနာ္ အိမ္ျပန္မအိပ္တဲ့ ညေတြက မ်ားလာခဲ့ပါတယ္။ ေမေမကေတာ့ သိပ္မၾကည္ေပမယ့္ လူခြဲမရွိလို႔ အန္တီေလးတို႔အိမ္မွာ ေစာင့္အိပ္ေပးေနတာလို႔ အေၾကာင္းျပထားလို႔ ဘာမွသိပ္မေျပာေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္နဲ႔ အညိဳကေတာ့ ေနျမင့္ေလ အ႐ူးရင့္ေလ ျဖစ္ေနခဲ့တာေပါ့။ ဟိုးအရင္က အန္တီေလးနဲ႔ ေနခ်င္သလို ေနခဲ့ၾကတယ္ ဆိုေပမယ့္.. အနားမွာ မညိဳညိဳ ရွိေနတယ္ဆိုတဲ့ အသိေၾကာင့္ ထိန္းတာဘာညာ ရွိေသးတယ္။ အခုကေတာ့ တစ္ၿခံလုံးမွာ ႏွစ္ေယာက္ထဲဆိုတဲ့ အသိရယ္၊ အန္တီေလး ျပန္မလာခင္ အညိဳေပ်ာ္ပါေစဆိုတဲ့ အသိရယ္ေၾကာင့္ က်ေနာ္ အညိဳနဲ႔ ေနခ်င္သလို ေနခဲ့တယ္ဆိုတာ ဝန္ခံပါတယ္ဗ်ာ။

အညိဳက ေသြးသားဆူၿဖိဳးစ အ႐ြယ္ေကာင္း၊ က်ေနာ္က တက္သစ္စ လူငယ္ေလး..။ အဲ့လိုဆိုေတာ့ ဘာေတြဆက္ျဖစ္ၾကမယ္ဆိုတာ ေျပာျပစရာေတာင္ မလိုေတာ့ဘူးေလ။

ညတိုင္း လိုးျဖစ္ၾကတယ္။ စေန၊ တနဂၤေႏြ အညိဳ႕ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြဆို မီးကုန္ယမ္းကုန္ေပါ့။ ဘယ္ေလာက္ပဲလုပ္လုပ္ ဝတယ္ဆိုတာ ရွိမွမရွိတာကိုး။ တခါတေလ စေနေန႔မနက္ခင္းႀကီး အညိဳက ေစ်းက ေစ်းျခင္းေလးဆြဲၿပီး ျပန္လာ၊ အိမ္မွာေစာင့္ေနတဲ့ က်ေနာ္က မီးဖိုထဲဝင္ၿပီး ေစ်းျခင္းေတာင္းေလး စားပြဲေပၚတင္ေနတုန္းရွိေနေသးတဲ့ အညိဳ႕ကို အတင္းဝင္ၿပီး ဖက္နမ္း၊ ႏို႔ေတြကို ႏႈိက္၊ အညိဳက တခစ္ခစ္ရယ္ေမာရင္း..

“ေမာင္က လူဆိုးေလးကြာ”

ဆိုၿပီး တဟင္းဟင္း စိတ္ထလာ၊ က်ေနာ့္ကို ထမင္းစားကုလားထိုင္ေပၚ ထိုင္ခိုင္းၿပီး သူက ထမီဂြင္းလုံးခြၽတ္ခ်ၿပီး ထိုင္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို ေက်ာေပးရင္း တက္ေဆာင့္ေတာ့ က်ေနာ့္မွာ သူ႔ခါးေသးေသးေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ကိုင္ေပးရင္း ေဆာင့္လိုက္တိုင္း တုန္တုန္တက္သြားတဲ့ သူ႔တင္ပါး ညိဳစိုစိုလွလွေလးကို ငုံ႔ၾကည့္ၿပီး အရသာခံ။

တခါတေလ ညဖက္ ဆင္ဝင္ေအာက္က ဒန္းကေလးေပၚ ႏွစ္ေယာက္သား တူတူထိုင္ရင္း အနမ္းေတြ ဖလွယ္ေနရင္း မိုးေတြ႐ြာခ်လာေတာ့ စိတ္ႂကြေနတဲ့ ႏွစ္ေယာက္လုံး အိမ္ထဲမဝင္ေတာ့ပဲ မိုးေရထဲက ဒန္းေလးေပၚမွာ အဝတ္ေတြခြၽတ္ခ်ၿပီး အားရပါးရ လိုးၾက။ စုစုေပါင္း ၂ လေလာက္ၾကာတဲ့ အဲ့ဒီကာလေလးဟာလည္း က်ေနာ့္ဘဝမွာ အျမင့္မားဆုံး ေလာင္ကြၽမ္းခဲ့တဲ့ ေန႔ရက္ေတြအျဖစ္ မေမ့ႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ။ ထမင္းစားပြဲမွာ ညစာအတူတူစားရင္း .. အညိဳက က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို ရယ္က်ဲက်ဲ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး..

“ေမာင္သိလား!! အညိဳေလ.. စေန၊ တနဂၤေႏြ ေရာက္မွာေတာင္ ေၾကာက္လာတယ္..”

“ဘာလို႔လဲ အညိဳ..”

“ဘာရမလဲ.. ေမာင္ေလ.. သူမ်ားကို တစ္ေနကုန္ ခ်စ္ခ်စ္တာေလ..။ အညိဳ႕ဟာေလး ေနာက္ရက္ေတြဆို ႀကိမ္းေနတာပဲ သိလား.. ဟြန္း!!”

“ဒါဆို ေနာက္ အလုပ္မခံနဲ႔ေပါ့..”

“ရဘူး.. အညိဳက အခ်စ္လည္းခံခ်င္တာႀကီး…”

အဲ့လိုေလးေျပာၿပီး လွ်ာကေလး တစ္လစ္ထုတ္လို႔ တခစ္ခစ္ ရယ္ေနျပန္ေရာေလ။ အဲ့လိုအခ်ိန္ေတြဆို က်ေနာ္ဟာ ဆရာမေလးဝင္နီ႔ကို သစၥာမဲ့ေနတယ္ဆိုတာေတာင္ ေမ့ေနတာေပါ့ဗ်ာ။

ဒီလိုနဲ႔ အန္တီေလး ထြက္သြားတာ ၄ လေလာက္ရွိၿပီ။ ေဆာင္းတြင္းလည္း ေရာက္လာလို႔ ေအးစေတာင္ျပဳလာၿပီ။ က်ေနာ္ အခုတေလာ အိမ္အလုပ္ေတြမ်ားေနလို႔ အညိဳ႕ဆီ မေရာက္ျဖစ္တာ၂-၃ ရက္ေလာက္ေတာင္ ရွိသြားၿပီဗ်။ ေဖေဖ ေမေမတို႔ အလုပ္ေတြက ေဆာင္းတြင္းပိုင္းဆို နည္းနည္းမ်ားလာတတ္ေတာ့ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူေပးေနရေတာ့ လူလည္း အညိဳ႕ကို သတိရေနလ်က္နဲ႔ မေတြ႕ျဖစ္ပါဘူး။ ေမေမက

“ဖုန္းလာတယ္ ေကာင္ေလး”

ဆိုလို႔ ဧည့္ခန္းထဲက ဖုန္းနားသြားၿပီး ဖုန္းခြက္ကို ေကာက္ကိုင္ရင္း အညိဳမ်ား ဖုန္းဆက္လာသလားလို႔ ေတြးရင္း ထူးလိုက္မိတယ္..။

“ဟလို!”

“ပီယာႏိုသင္တန္း ျပန္ဖြင့္ၿပီဆိုတာ အေၾကာင္းၾကားပါတယ္ရွင္!!”

ဆိုတဲ့ အသံခ်ိဳခ်ိဳေလးကို ၾကားလိုက္ရေတာ့…

“ဟာ! အန္တီေလး …”

က်ေနာ္ ဝမ္းသာစိတ္ေတြ လႈိက္ကနဲ..

“အခုအိမ္မွာလား… ျမန္ျမန္ေျပာ..”

“ကေလးေလး.. ဒီမွာလြမ္းလို႔ ေသေတာ့မယ္..”

ဆိုတဲ့ မူႏြဲ႕ႏြဲ႕အသံေလး..။ က်ေနာ္ စကားဆက္မေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေပ်ာ္ေနတယ္။ က်ေနာ့္ခ်စ္သူ ျပန္လာၿပီေကာ။

“အနားမွာ လူေတြရွိလား.. ကေလးေလး”

“ရွိဘူးဗ်.. ဘာလို႔လဲ အန္တီေလး”

“ဟိုဟာေလ.. ခြိ.. ကေလးေလးကို လြမ္းလို႔ အခု က်မရဲ႕ ဟိုဟာေလးထဲက တဆစ္ဆစ္ ျဖစ္ေနရွာတယ္ သိလား..။ အခုေျပာေနရင္းေတာင္ အရည္ေတြ စိုလာလို႔ ခြိ”

က်ေနာ့္မ်က္ႏွာ ျဖဳန္းကနဲ နီျမန္းသြားတယ္။ နား႐ြက္ေတြေတာင္ ပူလာတက္လာတယ္။ ရင္ေတြလည္း တလွပ္လွပ္နဲ႔ဗ်ာ။ တံေတြးေတာင္ မ်ိဳခ်ေနမိတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ တုန္တုန္ရီရီျဖစ္ေနတဲ့ အသံနဲ႔

“မညိဳညိဳ အိမ္မွာရွိလား အခု..”

လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့

“အညိဳက ေက်ာင္းမွာေလ..။ ၅ မိနစ္အတြင္း အေရာက္လာ။ ဒါပဲ”

ဆိုၿပီး ဖုန္းကို ဂြပ္ကနဲ ခ်သြားေရာ။ က်ေနာ္ခ်က္ခ်င္း အိမ္ကမထြက္ေသးဘူး။ စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းလို႔ ေရအိုးစင္နားသြားရပ္ၿပီး ေရသုံးခြက္ဆင့္ ေသာက္ခ်လိုက္တယ္။ ခ်စ္သူ.. ရက္ေပါင္း ၁၂ဝ ေက်ာ္ မျမင္ရတဲ့ခ်စ္သူ က်ေနာ့္ကို ေစာင့္ေနၿပီ။ ၿပိဳင္ဘီးေလးကို သတိထားၿပီး မွန္မွန္နင္းထြက္လာမိတယ္။ အျမန္နင္းသြားရင္ လမ္းမွာ ကားတိုက္မိေတာ့မယ္ဆိုတာ က်ေနာ္သိေနတယ္။ ဟိုးေရွ.မွာ အပင္ေတြအုပ္ဆိုင္းေနတဲ့ ယူကလစ္ဝင္းကို ျမင္ေနရၿပီေလ..။

ပုံမွန္ ေႏြရာသီမွာေတာင္ ေအးစိမ့္ေနတဲ့ ၿခံဝင္းေလးထဲ ဝင္လာေတာ့ လူကို စိမ့္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ေဆာင္းဝင္ေနၿပီေလ။ ဆင္ဝင္ေအာက္မွာ စက္ဘီးကို ေထာင္ေနတုန္းပဲ ရွိေသးတယ္ တိုက္ပုျဖဴျဖဴေလးထဲက ပီယာႏိုတီးခတ္ေနသံေတြ ၾကားရတယ္။ က်ေနာ့္လက္ေခ်ာင္းေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္လာတယ္။ က်ေနာ့္အရွင္သခင္မေလးကို ျမင္ရေတာ့မယ္ေလ။ အသက္ကို ျပင္းျပင္းရႉသြင္းလို႔ အိမ္ထဲလွမ္းဝင္လိုက္တယ္…။

တံခါးေပါက္အဝဖက္ကို မ်က္ႏွာမူပီး ပီယာႏိုကိုတီးေနတဲ့ ခ်စ္သူ…။ တ႐ုတ္ဂြမ္းခံလက္ရွည္အပါး နီညိဳေရာင္ေလးကို ဝတ္ထားတယ္။ တင္ပါးေလာက္ထိ ရွည္လ်ားလွတဲ့ ဆံပင္ကို ေက်ာဖက္ကိုခ်ထားလို႔ ဘီးကုပ္အဝါေလးနဲ႔ နဖူးေပၚက ဆံႏြယ္ေတြကို သိမ္းထားေတာ့ နဖူးဝင္းဝင္းေလးက ခ်စ္စရာျဖစ္ေနတယ္။

က်ေနာ္ဝင္လာတာကို ျမင္ေတာ့ မ်က္ႏွာေလးက တခ်က္ၿပဳံးသြားၿပီး ခပ္ရဲရဲေလးျဖစ္ေနတဲ့ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို သြားျဖဴျဖဴေလးနဲ႔ ကိုက္ရင္း သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြကေတာ့ ပီယာႏိုခလုတ္ေတြေပၚ ေျပးလႊားေနတုန္းပဲ။ ဆရာမေလးကို ေငးၾကည့္ေနရင္း သူတီးေနတဲ့သီခ်င္းကို အာ႐ုံေရာက္သြားမိေတာ့ သီခ်င္းက……

ေၾကကြဲဖြယ္ရာ တနဂၤေႏြ မနက္ခင္းတစ္ခုမွာ.. ဆိုတဲ့ သီခ်င္းျဖစ္ေနတာ က်ေနာ္သတိထားမိတယ္။ က်ေနာ္သိတယ္ က်ေနာ့္အေပၚ ဘယ္ေလာက္လြမ္းခဲ့ရတယ္ဆိုတာ ဆရာမေလး ေျပာျပေနတာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ နားလည္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးထင္တယ္။ ဂီတသမားျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ပဲ သိလိမ့္မယ္။ တခ်ိဳ႕ဂီတေတြက နားနဲ႔ နားေထာင္လို႔ မရဘူး၊ ရင္ဘတ္နဲ႔ နားေထာင္မွဗ်။

ဆရာမေလး က်ေနာ့္ကိုေငးရင္း ပီယာႏိုတီးၿပီး ငိုေနရွာပါေပါ့လားကြယ္။ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ ဆို႔ႏွစ္လာတယ္။ ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေၾကကြဲစရာေကာင္းတဲ့ သီခ်င္းကို ၾကားေနရတာကိုး။

(ေၾကကြဲဖြယ္ရာ တနဂၤေႏြမနက္ခင္းတစ္ခုမွာ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းက ဒုတိယကမာၻစစ္မတိုင္မွီက ဥေရာပမွာ နာမည္ေက်ာ္ခဲ့တဲ့ တေယာသီခ်င္းပါ။ မူလသီခ်င္းေရးသူ ပိုလန္ကြန္ပိုဇာဟာ သူနဲ႔ကြဲကြာသြားတဲ့ ခ်စ္သူကို ရည္စူးေရးစပ္ခဲ့တာ။ သီခ်င္းစပ္ၿပီးလို႔ မၾကာခင္ပဲ တံတားတစ္ခုေပၚက ခုန္ခ်ၿပီး သတ္ေသသြားပါတယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္း ဒီသီခ်င္းဟာ နာမည္ေက်ာ္လာတဲ့အျပင္ သာမန္ခ်စ္သူနဲ႔ ေကြကြင္းသူေတြ ဒီသီခ်င္းသံစဥ္ကို နားေထာင္ၿပီး သတ္ေသတဲ့အမႈေတြ မ်ားလာလို႔ က်ိန္စာသင့္သီခ်င္းအျဖစ္ ယူဆလာၾကၿပီး၊ အေရွ႕ဥေရာပ ႏိုင္ငံတခ်ိဳ႕မွာ အဆိုပါသီခ်င္းကို တီးခတ္ခြင့္မျပဳတဲ့ ဥပေဒေတြ ထုတ္ျပန္ခဲ့ရတယ္လို႔ နာမည္ေက်ာ္ပါတယ္)

ေနာက္ဆုံး သီခ်င္းဆုံးသြားေတာ့ က်ေနာ့္ဝိဉာဥ္ အႏႈတ္ခံလိုက္ရသလို ျဖစ္သြားၿပီး ဆရာမေလးကို ငူတူတူေလး ၾကည့္ေနမိတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လုံးရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္လွ်ံေနတဲ့ အၾကည့္ေတြက ဆြဲခြာလို႔ မရေတာ့သလိုပဲ။ တိတ္ဆိတ္သြားတဲ့ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ဆရာမေလးနဲ႔ က်ေနာ္ စကားေတြမေျပာပဲ စိုက္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ မ်က္ရည္ေတြၾကားထဲက အားပါးတရၿပဳံးရင္း ဆရာမေလး မတ္တပ္ဝုန္းကနဲ ရပ္လာတယ္။ အဲ့ေတာ့မွ က်ေနာ္လည္း သတိဝင္လာၿပီး

“အန္တီေလး!!”

လို႔ ေအာ္လိုက္မိတယ္။ ဂြမ္းကပ္နီညိဳေရာင္ လက္ရွည္ေလးနဲ႔ ထမီအနက္ေရာင္ပါးပါးေလး ဝတ္ထားတဲ့ က်ေနာ့္နတ္သမီးေလး လွစ္ကနဲ ေျပးလာၿပီး က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲ ခုန္ဝင္လာတာ ေၾကာင္ကေလးတစ္ေကာင္လိုပဲဗ်ာ။ သူ႔ေမးစိေလးကို ကိုင္ၿပီး ဆြဲေမာ့လိုက္ေတာ့ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ စိုလက္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလး။

က်ေနာ္တို႔ စကားမဆိုျဖစ္ပါဘူး။ မ်က္ႏွာႏွစ္ခု ပူးကပ္သြားတယ္။ နီရဲၿပီး တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ဆြဲစုပ္လိုက္မိတယ္။ သူ႔လက္ေတြက က်ေနာ့္တီရွပ္ေအာက္ကို လွ်ိဳၿပီး က်ေနာ့္ရင္အုံကို ပြတ္သပ္ေနတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းစုပ္ေနတာကို ခြာလိုက္ေတာ့ တုန္ရင္ေနတဲ့ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက နီညိဳေရာင္ဂြမ္းခံလက္ရွည္ေလးရဲ႕ ေၾကးဇစ္ဝါ၀ါေလးကို ဇိကနဲ ဖြင့္ပစ္လိုက္ေတာ့.. ေအာက္ခံ ဘာတစ္ခုမွ ဝတ္မထားတာကို ေတြ႕ရတယ္။ ဝါဝင္းၿပီး ေျပာင္လက္ေနတဲ့ သူ႔ရင္အစုံဟာ စိတ္လႈပ္ရွားလို႔ နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ျဖင့္…

“ကေလးေလးး!!”

တဲ့။ တပ္မက္ေနတဲ့ ရမၼက္လႊမ္းတဲ့အသံနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ေခၚလိုက္တာကို ၾကားတစ္ခ်က္ မၾကားတစ္ခ်က္ဗ်ာ။

ႏွစ္ေယာက္လုံးရဲ႕ ပါးစပ္ကေန တအင္အင္ ညည္းသံေတြ ထြက္လာတယ္ (အင္း မဟုတ္ပါ)။ စကားလည္း တစ္လုံးမွမဆိုျဖစ္ပဲ လက္ေတြရႈပ္ကုန္တာ ေနာက္ဆုံး အဝတ္ဆိုလို႔ ဘာမွတစ္ခုမွ ဝတ္မထားေတာ့ပဲ ကိုယ္ဗလာႏွစ္ခု ပူးကပ္ၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ပြတ္သပ္ဆုပ္ေခ်ေနၾကတဲ့ အေျခအေန ျဖစ္လာမွန္းမသိ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ လုပ္ခ်င္တာေတြကမ်ားေတာ့ ဟိုဟာလည္းလုပ္ ဒီဟာလည္းလုပ္နဲ႔ ဗ်ာေတြမ်ားေနတာေပါ့ေလ။ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း တႁပြတ္ႁပြတ္ စုပ္တယ္၊ တစ္ေယာက္ရင္အုံကို တစ္ေယာက္ ပြတ္ေနၾကတယ္၊ မတ္တပ္ရပ္လွ်က္ကေန ဆရာမေလးရဲ႕ ေမးဖ်ားေလးကေန ဟိုးေပါင္တံလွလွျဖဴျဖဴေလးေတြအထိ လွ်ာဖ်ားေလးနဲ႔ က်ေနာ္ လ်က္ေပးရင္း ဆင္းခ်သြားတယ္။ 

ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ရပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ခ်စ္သူေလးကို ကိုယ္တစ္ပတ္ဆြဲလွည့္ မ်က္နာေရွ႕မွာ ဘြားကနဲေပၚလာတဲ့ တင္ပါးလွလွ ဝါ၀ါဝင္းဝင္းေလးကို သြားေလးနဲ႔ မနာေအာင္ ဖြဖြကိုက္လိုက္၊ လွ်ာေလးနဲ႔ ပလပ္လပ္ျမည္ေအာင္ လ်က္ေပးလိုက္၊ တင္ပါးႏွစ္ျခမ္းလုံးကို က်ေနာ့္ဆံပင္ေတြနဲ႔ ေခါင္းကိုေဝွ႔သလို လုပ္ၿပီး ပြတ္ေပးလိုက္ လုပ္ေပးေနေတာ့ က်ေနာ့္ခ်စ္သူေလးခင္မ်ာ ေျခဖ်ားေလးေတြေထာက္လာၿပီး ပါးစပ္က အသံထြက္လာတယ္။

“ကေလး ေလးးးး!! က်မဟာေလးထဲက အရမ္းကို ႐ြစိစိျဖစ္လာၿပီ..။ နမ္း… နမ္းေပးပါလား.. ဟင္..”

တဲ့။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ကိုယ္ကိုတစ္ပတ္ ျပန္လွည့္ခိုင္းလိုက္ၿပီး သူ႔ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲကားေပးလိုက္တယ္။ က်ေနာ္က ၾကမ္းျပင္ေပၚကို ဖင္ထိုင္ခ်ပစ္လိုက္ၿပီး မတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့ သူ႔ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားကို မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး အသက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္း ရႉသြင္းလိုက္တယ္။ ခ်စ္သူရဲ႕ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးက က်ေနာ့္မ်က္ႏွာနားမွာ ဝဲေနတယ္။ အေမႊးနက္နက္ ပါးပါးေလးေတြၾကားထဲက အကြဲေလးကို လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ အသာဆြဲဟလိုက္ေတာ့ နီရဲရဲေလးျဖစ္ေနတဲ့ အတြင္းသားေလးေတြကို ျမင္ရတယ္။ 

က်ေနာ္ အရမ္းလြမ္းခဲ့ရတဲ့ အပ်ိဳႀကီးခ်စ္သူရဲ႕ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို အနီးကပ္ ျပန္ျမင္ေနရေတာ့ မွင္တက္ၿပီး ေငးေနတုန္း အန္တီေလးက တဟင္းဟင္းနဲ႔ ဘာမေျပာ ညာမေျပာ က်ေနာ့္ေခါင္းက ဆံပင္ေတြကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ စုံကိုင္ၿပီး က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို သူ႔အဖုတ္နဲ႔ ပြတ္ေတာ့တာပဲဗ်ာ။ က်ေနာ့္မွာ ႐ုန္းလို႔ကလည္းမရေတာ့ သူ႔ဖင္တုံးေလးေတြကို လက္နဲ႔ေခ်ေပးရင္း လွ်ာနဲ႔လႈပ္ရွားေနတဲ့ အရည္တစိုစိုျဖစ္ေနတဲ့ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို လိုက္ၿပီး လ်က္ရေတာ့တာေပါ့။ 

အန္တီေလးခင္မ်ာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေပါက္ကြဲေနေတာ့ ဒီလိုထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရေတြ လုပ္ကုန္တယ္လို႔ ထင္တာပဲ။ အၿငိမ္မေနပဲ တဟင္းဟင္းေအာ္ရင္း ေျခဖ်ားေထာက္လို႔ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို ေလွ်ာက္ပြတ္ေနတာ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးလည္း သူ႔အရည္ေတြ ေပပြကုန္ေရာ။ ပါးေတြ၊ မ်က္ခုံးေမႊးေတြမွာ အကုန္ေပကုန္တာေပါ့။ ေနာက္ဆုံး ေကာ့ေကာ့ၿပီး ပြတ္ေနတဲ့ ဆရာမေလးကို ၿငိမ္ေအာင္ အတင္းကိုင္ထားၿပီး ေစာက္ဖုတ္ကို ေသခ်ာေတ့ၿပီး စုပ္ေပးလိုက္မွ ၿငိမ္သြားေတာ့တယ္။ 

က်ေနာ္ကေတာ့ ထိုင္လွ်က္ ေခါင္းကိုေမာ့ၿပီး စုပ္လိုက္၊ အကြဲေၾကာင္းအတိုင္း လ်က္လိုက္၊ လွ်ာကို ထိုးထည့္လိုက္၊ အစိကို လွ်ာဖ်ားနဲ. ၂-၃ ခ်က္ ထိုးလိုက္၊ အဲ့လိုလုပ္ေပးရင္း လူလည္း ဟိုက္လာတယ္။

“ရၿပီ!! ရၿပီ!! ကေလးေလး လွဲအိပ္လိုက္..”

ဆိုတဲ့အသံနဲ႔ အတူထိုင္ က်ေနာ့္ကို တြန္းလွဲပစ္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္မွာ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ပက္လက္ကေလးေပါ့။ က်ေနာ့္ေျခရင္း ဒူးေလးခ်က္ခ်င္း ေထာက္လိုက္ၿပီး ေဒါသမာန္ထေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္တာ ျမင္ရတယ္။ ၿပီးမွ က်ေနာ့္ရဲ႕ မာေတာင့္ေနတဲ့ ညီေလးကို ငုံ႔ၿပီး ႁပြတ္ႁပြတ္နဲ႔စုပ္၊ စကၠန႔္ ၃ဝ ေလာက္ ဆက္တိုက္စုပ္ေပးၿပီးတာနဲ႔ က်ေနာ့္အေပၚကို တက္လာေရာ။ ညီေလးကို လက္နဲ႔ကိုင္ရင္း သူ႔အဖုတ္ဝမွာ ေတ့ၿပီး တစ္ထစ္ခ်င္း ဖိသြင္းေနတယ္။

“ဟားးးးးးးးးးးးး!!”

အရည္ေတြ တအား႐ႊဲေနတာေတာင္ စီးၿပီးၾကပ္ေတာက္ေနတာဗ်ာ။ လူကို ေဆြမ်ိဳးေမ့သြားခ်င္တယ္။ အန္တီေလးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္ထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဘီးကုတ္အဝါေလးနဲ႔ အေျပာင္သိမ္းထားတဲ့ နဖူးျပင္ေလးမွာ ေခြၽးေတြေတာင္သီးေနတယ္။

၄-၅-၁ဝ ခ်က္ေလာက္ သာသာေလးေဆာင့္ရင္း အဝင္ေခ်ာသြားတာနဲ႔ တအားအားေအာ္ၿပီး က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ေပၚ လက္ႏွစ္ဖက္ေထာက္ရင္း အသားကုန္ ေဆာင့္ခ်ေနေတာ့တာ ေအာက္ကက်ေနာ့္မွာ လူးလွိမ့္ေနေအာင္ကို ေကာင္းေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ သူ႔အဖုတ္ကေန က်ေနာ့္ညီေလးကို ကြၽတ္ထြက္ခါနီးအထိ ဆြဲမၿပီး ေဆာင့္ေဆာင့္ခ်တာ ေက်ာမွာ ဖားလ်ားခ်ထားတဲ့ ဆံပင္ရွည္ေလးေတြက တဝဲဝဲနဲ႔ လိပ္ျပာမေလးနဲ႔ တူတယ္။

ႏို႔၀ါ၀ါဝင္းဝင္းေလးေတြက ေဆာင့္ခ်လိုက္တိုင္း တုန္ခါေနေတာ့ က်ေနာ္က ေအာက္ကေန လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ပင့္ကိုင္ၿပီး ႏို႔သီးေတြကို ေခ်ေပးေနတယ္။ ဆရာမေလးခင္မ်ာ ေအာင့္အီးထားသမွ် အရွက္ကုန္ေအာင္ ခ်စ္ေနေတာ့ ပါးစပ္က ေျပာခ်င္ရာေတြ ေျပာကုန္တာေပါ့။

“အင္းးးးးး!! အင့္အင့္!! ခ်စ္တယ္ ကေလးေလးး!! ေကာင္းလိုက္တာ… ရွီးးးး ရွီးးးးးး”

“ဟားးးးးးးး!! အရမ္းေကာင္းလာၿပီ… ဟားးးးးးး!!”

က်ေနာ္လည္း လွဲအိပ္ေနရာက လက္ျပန္ေထာက္ၿပီး ထထိုင္လိုက္ရင္း သူ႔တင္ပါးကို ေအာက္ကေန ပင့္မၿပီး အားနဲ႔ေဆာင့္လိုးရင္း လေပါင္းမ်ားစြာ လြမ္းေနရတဲ့ က်ေနာ့္ဆရာမေလးရဲ႕ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးထဲ အရည္ေတြ ပန္းထုတ္ပစ္လိုက္မိတယ္။

“အားးးး!! ေကာင္းလိုက္တာ..အန္တီေလးရာ..”

ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ အရွက္လုံစရာ အဝတ္ရယ္လို႔ ဘာမွမပါတဲ့ က်ေနာ္နဲ႔ ဆရာမေလးတို႔ ပူးကပ္ၿပီး ဖက္ထားရင္း လွဲေလ်ာင္းေနၾကတယ္။ ခပ္စိမ့္စိမ့္ေအးေနတဲ့ ရာသီဥတုကို က်ေနာ္တို႔ မမႈပါ။ ႏွစ္ေယာက္သား စကားမဆိုျဖစ္ပဲ တုန္ခါေနတဲ့ ရင္ဘတ္ခ်င္း ပူးကပ္ထားၿပီး ႏွလုံးသားခ်င္း စကားေတြေျပာလို႔ေပါ့ေလ။

က်ေနာ့္အေပၚမွာ ထပ္လွ်က္ ေမွာက္အိပ္ထားတဲ့ အန္တီေလးရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေပ်ာ့အိအိေလးက ပက္လက္အိပ္ထားတဲ့ က်ေနာ့္နား႐ြက္ေတြကို ခပ္႐ြ႐ြေလး တခ်က္တခ်က္ နမ္းေနတယ္။ သူ႔ႏွာဝက ထြက္သက္ဝင္သက္ရႉတဲ့ ေလေႏြးေႏြးေလးကလည္း က်ေနာ့္အရည္ျပားကို လာထိခတ္လို႔ေပါ့။ က်ေနာ္လည္း သူ႔ေက်ာျပင္ ေျပာင္ေခ်ာေခ်ာေလးကို တင္းတင္းဖက္ထားရင္း ပြတ္ေပးေနမိတယ္။ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာေပၚ အပုံလိုက္တင္ေနတဲ့ သူ႔ဆံႏြယ္ရွည္ေတြဆီက က်ေနာ္ အင္မတန္ႀကိဳက္တဲ့ ေခြၽးနဲ႔ေရာစြက္ထားတဲ့ ေမႊးရနံ႔ေလးကို သာသာေလး ရႉရႈိက္ရင္း က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ ခ်စ္ဆိပ္ေတြတက္လို႔။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ သူစကားစေျပာတယ္..။

“ကေလးေလး.. သိလား..။ က်မေလ.. ခြဲေနရတဲ့ရက္ေတြမွာ ေသသြားရင္ေကာင္းမွာလို႔ေတာင္ အေတြးေပါက္မိတယ္..။ လြမ္းလို႔ဟယ္…” (က်ေနာ့္မ်က္နာကို အနီးကပ္ၾကည့္ၿပီး ငိုမဲ့မဲ့ မ်က္ႏွာေပးေလးလုပ္ၿပီး ခြၽဲေနတယ္)

“တူတူပဲ..အန္တီေလးရာ..”

လို႔ က်ေနာ္ တိုးတိုးေလး ညဳတုတုေျပာရင္း သူ႔မ်က္ႏွာလွလွေလးအနံ႔ တ႐ႊတ္႐ႊတ္နဲ႔ ေလွ်ာက္နမ္းေနမိတယ္။

“က်မေဖေဖ့ကို ေျပာခဲ့ၿပီ သိလား..။ ေနာက္ထပ္ ၂ ႏွစ္ေလာက္ဆို သမီးေကာင္ေလးနဲ႔ ယူမယ္လို႔..။ ကေလးေလး က်မကိုယူရမယ္ေနာ္” (လက္ေခ်ာင္းေလး ႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္ၿပီး မခ်ိဳမခ်ဥ္ မ်က္နာေပးနဲ႔ က်ေနာ့္ကိုေျပာတယ္)

“အာ.. က်ေနာ္က ေမေမ့ကိုေတာင္ ေျပာၿပီးသား.. အန္တီေလးမသိလို႔..။ ေမေမက အန္တီေလးပုံစံေလးကို ၾကည့္ၿပီး ခ်စ္ေနတာ.. သေဘာတူတယ္..။ အခုေတာင္ အလုပ္ေတြ သင္ေပးေနတာ..။ မိန္းမျမန္ျမန္ယူခ်င္ရင္ ႀကိဳးစားတဲ့”

“ဂယ္လား!! က်မက ရွင္ေလးထက္ အသက္ေတြ အမ်ားႀကီး ႀကီးေတာ့ သိမ္ငယ္ေနတာ..” (အားပါးတရ ၿပဳံးေနရွာတယ္)

“အန္တီေလးက ဒီေလာက္ေခ်ာတာ..။ ႐ုပ္ကေလးက ႏုႏုေလး..။ ဘယ္သူမွ ၃ဝ ေက်ာ္ဆိုတာ မသိတာ..။ ၿပီးေတာ့ ေဖေဖနဲ႔ေမေမက ေခြၽးမေလးကလည္း ဂီတသမားဆိုေတာ့ အရမ္းေပ်ာ္ေနတာ..”

“ဟာဟ! ဟာဟ! လာၿပီးညာမ႐ႊီးနဲ႔..”

အဲ့လိုရယ္သံေလးစြက္ၿပီးေျပာရင္း အိပ္ေနရာက ထထိုင္ၿပီး ဆံပင္ရွည္ေလးေတြကို လက္နဲ႔သပ္ရင္း ရွင္းေနတယ္။ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကိုေတာ့ ၿပဳံးၿပီး ေငးေနတာေပါ့။ ပုဆစ္တုတ္ေလးထိုင္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ခ်စ္သူေလးက ေတာ္ေတာ္ၾကည့္လို႔ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ဘယ္ေတာ့ၾကည့္ၾကည့္ မ်က္ႏွာေလးက ေအးခ်မ္းၿပီး ျဖဴစင္လိုက္တာ။ ကိုယ္လုံးေလးကလည္း က်ေနာ္ေျပာဖူးသလို တကယ့္ေက်ာက္ျဖဴသားနဲ႔ ထုဆစ္ထားတဲ့ ေခါမနတ္မိမယ္ ႐ုပ္ထုေလးအတိုင္းပဲ။ ဆံပင္ေတြကိုရွင္းၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ဗိုက္ေပၚ လွန္ၿပီးတင္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ညီေလးကို လွမ္းကိုင္ၾကည့္ၿပီး

“ဟိုက္! ဒီေရာ့ကတ္ႀကီးက မာေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ျဖစ္ေနျပန္ၿပီ”

လို႔ ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုကိုက္ရင္း ရင္ဖိုသလိုအသံနဲ႔ ေျပာတယ္။

“အန္တီေလးရဲ႕ အဖုတ္ေလးကို လြမ္းလို.ေလ!! ဟီး”

“အံမယ္.. ယုံေပါင္ရွင္!!”

လို႔ ေျပာရင္း လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ေလးေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ညီေလးကို ဆြဲထူမလိုက္ၿပီး ဂြင္းထုသလို ကစားေပးေနျပန္တယ္။

“ကဲ.. လြမ္းလားမလြမ္းလား သိခ်င္တယ္..။ ကေလး ေလး ထလိုက္..။ က်မကို တစ္ခါေလာက္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ခ်စ္ျပ !!”

ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ကို ေက်ာေပးရင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚ ေလးဖက္ေထာက္လိုက္တယ္။ ခါးေလးၫႊတ္ၿပီး ကုန္းလိုက္ေတာ့ အေနာက္ကို ေကာ့တက္လာတဲ့ တင္ပါးေလးေတြက လွလိုက္တာ၊ က်ေနာ္ ခ်က္ခ်င္းမထပဲ ေငးေနမိတယ္။ ဆရာမေလးက မ်က္ႏွာတစ္ျခမ္းဖုံးေနတဲ့ ဆံပင္ေတြကို လက္နဲ႔သပ္ၿပီး ပုခုံးတစ္ဖက္ထဲကို ခ်လိုက္ရင္း အေနာက္ကို ေခါင္းေလးငွဲ႔ၿပီး..

“ကေလးေလး … ရွင္က်မကို အလွၾကည့္မလို႔လား”

တဲ့။ မ်က္လုံးတစ္ဖက္မွိတ္ၿပီး လွမ္းေျပာေတာ့ က်ေနာ္ ဝုန္းကနဲ ထထိုင္ၿပီး သူ႔တင္ပါးအေနာက္မွာ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ အဲ့ဒီေနာက္မွာေတာ့.. ညည္းသံ.. ေအာ္သံ.. တင္ပါးနဲ႔ ဆီးခုံ႐ိုက္မိလို႔ တဖတ္ဖတ္ျမည္သံ..။

————————————

ညေနေစာင္းေတာ့ အညိဳ ေက်ာင္းကျပန္လာတယ္။ က်ေနာ္ ရင္ထိတ္ေနေပမယ့္ မညိဳညိဳက ဘာမွမျဖစ္သလိုပဲ ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးရယ္ဗ်။ က်ေနာ့္ခ်စ္သူ ဆရာမေလးကလည္း က်ေနာ့္အနားကေနကို မခြာေတာ့ဘူးေလ။ တစ္ေန႔လုံး မညိဳညိဳျပန္မလာခင္အထိ ဆက္တိုက္ခ်စ္တာ က်ေနာ္ ေလးခါေလာက္ ၿပီးတယ္..။ သူကေတာ့ ဘယ္ႏွစ္ခါၿပီးလဲ မသိပါဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေလး အူျမဴးေနတယ္။ က်ေနာ့္ကို ဖက္ထားၿပီး

“အညိဳေရ.. ဒီမွာၾကည့္”

ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ပါးကို နမ္းျပလိုက္၊ ပါးကိုဆြဲလိမ္လိုက္ လုပ္ေနတာ မညိဳညိဳက ရယ္ေနေပမယ့္ က်ေနာ့္မွာ ေနရခက္လိုက္တာေလ။

“ေတာ္ေတာ္ေလးကို အခ်စ္နလံထေနၾကတယ္ေပါ့ေလ…။ မေျပာခ်င္ဘူး”

လို႔ မညိဳညိဳကေျပာရင္း သုံးေယာက္သား ညေနစာခ်က္ဖို႔ တူတူျပင္ေနၾကတာေပါ့။ ခ်က္ျပဳတ္ၿပီးလို႔ သူတို႔ ေရခ်ိဳးဖို႔ျပင္ေတာ့ အန္တီေလးက အရင္ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္တယ္။ အညိဳနဲ႔ က်ေနာ္လည္း အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္းထဲ ထိုင္စကားေျပာရင္း ႐ုတ္တရက္ အညိဳက..

“ေမာင္ ေတာ္ေတာ္ေမာေနလား”

ဆိုၿပီး ၿပဳံးစိစိနဲ႔ေမးေတာ့.. က်ေနာ္ မ်က္ႏွာပ်က္သြားေရာ။ ဒုကၡဗ်ာ။

“ေမာင္ စိတ္မပူပါနဲ႔။ အညိဳနဲ႔ ေမာင္ႏွမေတြ ျပန္ျဖစ္သြားၿပီလို႔ သေဘာထား”

လို႔ ေျပာမွ က်ေနာ္ ၿပဳံးႏိုင္ေတာ့တယ္။ အားလုံးေရမိုးခ်ိဳး သန႔္စင္ၿပီးေတာ့ ထမင္းတူတူစားေသာက္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲက ဆက္တီခုံေတြမွာ ထိုင္ရင္း ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာလာတာ မိုးေတာင္အေတာ္ခ်ဳပ္လာတယ္။ မညိဳညိဳက ထၿပီး လက္ဖက္သြားသုပ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲ ဧည့္ခန္းထဲ က်န္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္က အန္တီေလးကို

“ပီယာႏိုတီးျပပါ”

လို႔ ေတာင္းဆိုေတာ့ ထၿပီး ခုံေတြဘာေတြခ် လက္ေတြဘာေတြ ျပန္ေႏြးတဲ့အေနနဲ႔ ေလွ်ာက္စမ္းၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ကို လွမ္းေမးတယ္။

“ကေလးေလး ေျပာေလ.. ဘာတီးရမလဲ.. Classic လား.. Modern လား”

“ဟုတ္ဘူး.. ပီယာႏိုအတီးသက္သက္ နားမေထာင္ခ်င္ဘူး …။ သီခ်င္းဆိုတဲ့ဟာ တီးဗ်ာ..။ ဟိုတစ္ခါ တီးျပတယ္ေလ Romeo & Juliet ေခတ္ေဟာင္း႐ုပ္ရွင္ထဲက ဇာတ္ဝင္သီခ်င္း..။ အဲ့ဒါ..”

“ဪ.. A time for us: မွတ္မိၿပီ.. အိုေခ အိုေခ…”

ဆရာမေလး စၿပီးတီးတယ္။ လက္ေခ်ာင္းျဖဴျဖဴေလးေတြ ပီယာႏိုခလုတ္ေတြေပၚ ေျပးေနၿပီ။ မညိဳညိဳက အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ လက္ဖက္သုတ္ပန္းကန္နဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းအိုေလးကိုင္ၿပီး အေနာက္ေဖးက ထြက္လာတယ္။ အန္တီေလးတီးေနတဲ့ သံစဥ္ကို နားစြင့္ရင္း ၿပဳံးလိုက္တယ္။ ခ်က္ခ်င္း သီခ်င္းကို ေကာက္ဆိုလိုက္တယ္…။

ဘယ္ရည္းစားကို.. အခ်စ္ဆုံးဆိုတာ.. ေျပာျပပါ.. ေမာင္ရယ္…. က်မသိပါရေစ.. အသည္းေလးေတာင္တုန္တယ္… …. ….

ႏွစ္ေယာက္ထဲသိတယ္…. အခ်စ္ကေလးပါကြယ္.. ေမာင္…ရယ္.. …. … …

ဘုရားဘုရား!! ဒါ ဗမာသီခ်င္း ေကာ္ပီရွိပါလား။ ေတာင္းဆိုမိတဲ့ က်ေနာ့္ပါးစပ္ကို က်ေနာ္ ပိတ္႐ိုက္ပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာတယ္။ သီခ်င္းဆိုေနတဲ့ မညိဳညိဳက အသံေတြေတာင္ ငိုသံပါလာသလိုပဲ။ အဖ်ားခတ္သံေတြ ထြက္လာတယ္။ လန႔္ၿပီး အန္တီေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘာမွရိပ္မိပုံမေပၚပဲ စိတ္ပါလက္ပါ ၿပဳံးၿပီးတီးေနတယ္။

အညိဳက သီခ်င္းကိုေအာ္ဆိုေနရင္း က်ေနာ့္ကို အဓိပၸါယ္ပါပါ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ လွမ္းလွမ္းၾကည့္ေနေတာ့ က်ေနာ့္မွာ ဒီသီခ်င္းကို ေကာ္ပီဆိုထားတဲ့ ႏြဲ႕ယဥ္ဝင္းကိုပဲ က်ိန္ဆဲေနမိတယ္ဗ်ာ။ သီခ်င္းကေတာ့ ဆက္ဆိုေနတုန္း။

အတူသြား … အတူလာ.. ဟိုယခင္.. အတိတ္ဘဝေလးေတြ.. ေမ့မရဘူး.. ေမာင္ေရ..

ေလာကမွာ လိပ္ျပာမလုံတဲ့စိတ္နဲ႔ အသက္ရွင္ရတာေလာက္ ခက္ခဲတာ ဘာမွမရွိဘူးဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း ဘဝမွာ ႀကဳံခဲ့ဖူးမွာပါ။ လူမသိေစခ်င္တဲ့ အရာတစ္ခုကို က်ဴးလြန္ၿပီးေတာ့ ဟန္ေဆာင္ေနရတာ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းရတယ္ ဆိုတာေလ။ တခ်ိဳ႕လူေတြလို ျဖစ္ၿပီး ၿပီးေရာဆိုတဲ့ စိတ္မ်ိဳးထားႏိုင္ရင္ေတာ့ တမ်ိဳးေပါ့ေလ။ 

ဒီလိုမဟုတ္ပဲ အရမ္းကို လူသားဆန္တယ္ ေျပာမလား၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတယ္ ေျပာမလား၊ လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ ေပ်ာ့ညံ့တယ္ေခၚမလား၊ အဲ့လိုစိတ္ထားမ်ိဳး ရွိလို႔ကေတာ့ မလြယ္ဘူးေလ။ က်ေနာ့္မွာ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ေတာ္ေတာ္ေလး ငယ္႐ြယ္ၿပီး မရင့္က်က္ေသးေတာ့ ပိုဆိုးေရာေပါ့ဗ်ာ။

ျပႆနာကလည္း တစ္အိမ္ထဲေနတဲ့ အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းမ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ သြားၿပီးအိပ္မိတာကိုး။ မညိဳညိဳက ၿပီးသြားပါၿပီ။ ခဏတာ ခ်စ္သူပါလို႔ ဘယ္လိုေျပာေျပာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် သူ႔ေရွ႕မွာ က်ေနာ္နဲ႔ ဆရာမေလးရဲ႕ ဇာတ္လမ္းကို ျမင္ေနရေတာ့ကာ သူလည္းလူသားတစ္ဦးပဲ တခ်က္တခ်က္ မ်က္ႏွာက ပ်က္သြားတာမ်ိဳး၊ ဆရာမေလးအလစ္မွာ က်ေနာ့္ကို ရိသဲ့သဲ့ေျပာတာမ်ိဳးေတြ လုပ္လာေတာ့တာေပါ့။ အဲ့ဒါကလြဲၿပီး အတင္းႀကီးေတာ့ ဇြတ္တိုးလာတာမ်ိဳး မရွိပါဘူးဗ်ာ။ သူလည္း ပညာတတ္တစ္ေယာက္ပါ။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ခုနကေျပာသလိုေပါ့ဗ်ာ..။ ေနရထိုင္ရတာ အဆင္ေတာ့ဘယ္ေျပမလဲ။ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းဖို႔ဆိုတာ လူ႔ေလာကႀကီးမွာ ဘဝအေထြေထြ က်င္လည္ၿပီး ရင့္က်က္လာမွ ျဖစ္ႏိုင္တာမ်ိဳး မဟုတ္လား။ က်ေနာ္ တခါတေလ အန္တီေလးနဲ႔ ၿပဳံးေပ်ာ္ေနရင္း အညိဳ႕ကို လွမ္းၾကည့္မိတဲ့ အခါ သူ႔မ်က္ႏွာက နာက်င္ေနတာမ်ိဳး၊ ေဆြးရိပ္သမ္းေနတာမ်ိဳး ျဖစ္ေနတာေတြ႕ရင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာေတာ့ ဝန္ခံရလိမ့္မယ္ဗ်ာ။ တတ္ႏိုင္ရင္ ႏွစ္ကိုယ္ခြဲလို႔ရရင္ အေကာင္းသားလို႔ေတာင္ ေပါေၾကာင္ေၾကာင္ေတြ ေလွ်ာက္ေတြးေနမိတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ေပ်ာ္စရာတစ္ဝက္ စိတ္မေကာင္းစရာတစ္ဖက္ ေန႔ရက္ေတြကို ျဖတ္သန္းလာခဲ့တာ ၾကာလာခဲ့ၿပီ။ အန္တီေလးေတာင္ က်ေနာ့္အိမ္ကို အဝင္ အထြက္လုပ္တဲ့ အေျခအေနေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ေဖေဖေမေမတို႔က သေဘာေတြက်လို႔။ ဒီေကာင့္ကို သမီးတသက္လုံး ထိန္းရမွာေနာ္ ဘာညာေတြေတာင္ ရယ္ရယ္ေမာေမာေတြ ေျပာတဲ့အဆင့္ထိ ေရာက္လာၿပီ။ 

က်ေနာ္ကလည္း မိဘလုပ္ငန္းေတြကို တက္တက္ႂကြႂကြ သင္ယူလာတယ္။ တခါတခါဆို မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ အလုပ္ေတြမ်ားလြန္းလို႔ အန္တီေလးတို႔ အိမ္ဖက္ေတာင္ မေရာက္ျဖစ္ဘူး။ ညဖက္ေတာ့ ဖုန္းေတြဘာေတြ ေျပာတာေပါ့။ အေျခအေနက တအားတြယ္တာလာၿပီဆိုေတာ့ အသံေလးမွ မၾကားရမေနႏိုင္ ျဖစ္လာတာကိုးဗ်။

ဒီေန႔ေတာ့ မနက္ေစာေစာပိုင္းကတည္းက ဘာမွလုပ္စရာ အလုပ္မရွိတာနဲ႔ ခ်စ္သူဆီ ေျပးလိုက္ဦးမယ္ဆိုၿပီး ေရမိုးခ်ိဳး ဂ်င္းဂ်ာကင္ေလးတစ္ထည္ေကာက္စြပ္၊ ကင္းဘတ္ဖိနပ္ေလးစီး၊ ၿပိဳင္ဘီးေလး ေကာက္နင္းၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။ ဗိုက္က ေတာ္ေတာ္ေလး ဆာလာတာ.. မနက္ကတည္းက ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ပဲ ေသာက္လာေတာ့ အန္တီေလးတို႔ဆီေရာက္မွ ေန႔လည္စာ အဝစားပစ္လိုက္မယ္ဆိုၿပီး ႀကိမ္းလာတာေလ။

ၿခံထဲေရာက္ေတာ့ မနက္ ၁ဝ ခြဲေလာက္ရွိၿပီ။ ထမင္းဟင္းေတြ က်က္ေလာက္ၿပီလားဆိုၿပီး စပ္စုဖို႔ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ေျပးဝင္လိုက္တယ္။ အညိဳတစ္ေယာက္ ဟင္းခ်က္ေနတာေတြ႕လို႔ ၿပဳံးျပလိုက္ရင္း 

“ဗိုက္ဆာၿပီ အညိဳ”

လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့…

“ခ်က္တုန္း”

လို႔ ေျပာၿပီး မ်က္ႏွာလႊဲသြားတယ္။ ဘာမွလည္း ဆက္မေျပာဘူး။ က်ေနာ္လည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ထမင္းစားပြဲမွာ အသာေလးဝင္ထိုင္ရင္း

“အန္တီေလးေကာ အညိဳ”

လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ လွည့္မၾကည့္ပဲ

“ၿမိဳ႕သစ္သြားတယ္..။ ေတြ႕ခ်င္ရင္ ညေနမွျပန္လာခဲ့”

လို႔ ေလသံမာမာနဲ႔ေျပာရင္း အသားလွီးတဲ့ ဓားမကို အသံျမည္ေအာင္ ေဆာင့္ၿပီးခ်လိုက္တယ္။ က်ေနာ္လည္း စိတ္က ေထာင္းကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ၿပီး အညိဳ႕နားတိုးကပ္ရင္း သူ႔ပုခုံးႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲလွည့္ၿပီး ေအာ္ပစ္လိုက္မိတယ္..။

“အညိဳ!! ဘာျဖစ္ေနတာလဲ.. အညိဳ႐ူးေနလား..။ က်ေနာ္ အညိဳ႕ကို ဘာလုပ္လို႔ ဒီလိုဆက္ဆံေနရတာလဲ..။ ေျပာစမ္းပါ…”

ဘာမွျပန္မေျပာဘူးဗ်။ ေတြေတြႀကီး စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ အံႀကိတ္ထားၿပီး ေမာ့ၾကည့္ေနတာ။ ၿပီးမွ သူ႔ပုခုံးေတြကို ကိုင္ထားတဲ့ က်ေနာ့္လက္ေတြကို ပုတ္ခ်လိုက္ၿပီး ဆက္တိုက္ျပန္ေအာ္တယ္။

“ဘာျဖစ္တာလဲ ဟုတ္လား!! နင္တကယ္ မသိဘူးလား ေမာင္..။ က်မဘာျဖစ္ေနမလဲ ေတြးမၾကည့္ဖူးဘူးလား..။ က်မ ႐ူးေနၿပီေလ..။ သြက္သြက္မခါေသးတာတစ္ခုပဲ ရွိတာ..။ ႐ူးေနၿပီ ေမာင္ရဲ႕…။ အညိဳကလူေလ ေမာင္ရဲ႕…။ ေမာင့္ကို တိတ္တိတ္ေလးပဲ ခ်စ္ေနရတဲ့ ေကာင္မပါ..။ ေျပာစမ္းပါဦး .. ဝင္နီျပန္လာၿပီးကတည္းက က်မကို ေမာင္ ေစ့ေစ့ၾကည့္လို႔လား..။ ဝင္နီတစ္ေယာက္ ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲမွာ တခစ္ခစ္ရယ္ေနတိုင္း .. က်မ ဘယ္ေလာက္နာက်င္ခဲ့ရလဲ.. ေမာင္မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာလား.. ေျပာေလ..။ ဟိုးအရင္ကလိုေတာင္ အနားမကပ္ေတာ့တဲ့ ေမာင့္ကိုေကာ က်မ ဘယ္ေလာက္နာခဲ့ရလဲ…။ တကထဲ.. ဒီဖက္အခန္းမွာ အညိဳရွိေနတာသိလွ်က္နဲ႔ ေမာင္နဲ႔ဝင္နီ ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္ေနၾကတာေတြကို က်မ ဘယ္လိုႏွလုံးသားမ်ိဳးနဲ႔ နားေထာင္ရမလဲ ေျပာပါဦးရွင္..။ အဲ့လို ေမာင္တို႔ ခ်စ္စခန္းဖြင့္ေနတာေတြ ၾကားၿပီး ျမင္ၿပီး အညိဳဘာျဖစ္ေနမလဲေကာ … ေမာင္ေတြးရဲ႕လား…။ ဘာလဲ က်မက ဝင္နီေလာက္ ဆြဲေဆာင္မႈမရွိဘူးလား.. ဟင္..။ က်မကို ေမာင္ ႐ူးေအာင္ လုပ္ေပးေနတယ္..။ က်မ ေသသြားရင္ေကာင္းမယ္… သိလား…”

အဲ့လိုေတြ ျပန္ေအာ္ရင္း မ်က္ရည္ေတြ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ က်လာတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ကေလးတစ္ေယာက္လို ရႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုေနတယ္။

ဖူးးးးးးးးးးး!! က်ေနာ္ ဘာလုပ္ရမလဲဗ်ာ။ က်ေနာ္ေတာ့ ႐ူးခ်င္လာၿပီ။ သူ႔ဖက္ကၾကည့္ေတာ့ သနားစရာေလး။ က်ေနာ့္ဖက္ကၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့ ဆရာမေလးေရွ႕မွာ ဒီလိုမွမေနလို႔ ဘယ္လိုေနရမလဲဗ်ာ။ ခက္လိုက္တာေလ..။

“ေတာ္ေတာ့.. အညိဳ.. တိတ္ေတာ့..။ အညိဳဆိုတာ အန္တီေလးကလြဲၿပီး ကမာၻမွာ က်ေနာ္အတြယ္တာရဆုံး မိန္းမ.. ဟုတ္ၿပီလား..။ အခုဟာက မျဖစ္သင့္တာေတြ ျဖစ္မွာစိုးလို႔ က်ေနာ္ေရွာင္တာေလဗ်ာ..။ ေနာ္.. တိတ္တိတ္..။ အညိဳေမာေနမယ္.. မငိုနဲ.ေတာ့ေနာ္..”

အဲ့ဒီလိုေခ်ာ့ရင္း အညိဳ႕ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးေပၚက မ်က္ရည္ေတြကို က်ေနာ္သုတ္ေပးေနမိတယ္။ အေခ်ာ့ခံရတဲ့ ကေလးေလးလိုပဲ မ်က္ေတာင္ေလးစင္းၿပီး က်ေနာ္မ်က္ရည္သုတ္ေပးေနတာကို တဟင့္ဟင့္ရႈိက္ၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးခံေနရွာတယ္။ က်ေနာ့္ရင္ထဲ မေကာင္းဘူးဗ်ာ။ အညိဳ႕ ဖ႐ိုဖရဲျဖစ္ေနတဲ့ နဖူးေပၚက ဆံႏြယ္ေခြေခြေလးေတြကိုပါ သပ္ေပးေနမိတယ္။ သနားစိတ္နဲ႔အတူ အညိဳ႕ကို ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲေပြ႕ယူလိုက္ၿပီး သူ႔နဖူးဝင္းဝင္းေလးကို ႏွစ္သိမ့္အနမ္းေလး ေပးလိုက္မိတယ္။ အဲ့ဒီမွာ က်ေနာ္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေခ်ာက္ကမ္းပါးအနက္ႀကီးထဲ ထိုးက်သြားေတာ့တယ္ဗ်ာ။…(တတိယပိုင္း ၿပီးပါၿပီ)