Unicode
ညဘက်ရှစ်နာရီခန့် ကိုအောင်နှင့် ကိုရဲ ရောက်လာကြတယ်။ ရတီနှင့် ဆု ပြင်ဆင်ပြီး ထွက်ခဲ့ကြတယ်။ KTV မှာ အရက်ရော ဝိုင်ရော မှာပြီးသောက်စားရင်း သီချင်းဆိုကြတယ်။ ရတီက စိတ်ညစ်နေသူမို့ ပိုတိုက်ကြတယ်။ ဝိုင်မှာ အရက်ရောထားတော့ နှစ်ပင်လိမ်ကုန်တယ်။ ရတီ တော်တော်မူးနေမှ တွဲပြီးခေါ်ခဲ့ကြတယ်။ အခန်းထဲရောက်တော့ ကိုရဲက ရတီ့အဝတ်တွေကို ချွတ်ချလိုက်တယ်။ ဆုနှင့်ကိုအောင်က အပြင်မှာကျန်နေပြီး ထုံးစံအတိုင်း နမ်းစုပ်နေကြတယ်။ ကိုရဲ အပြင်ကိုထွက်လာပြီး
“ကိုအောင် ရတီ့ဟာကြည့်မလား၊ သိပ်လှတယ်”
“ဟာ ကြည့်ရမှာပေါ့ကွာ။ တလောက မင်းပဲ ဆုဟာကို ကြည့်သွားတာပဲ”
“ဟွန်း ကိုကိုနော်”
“ဆုကလည်းကွာ ငရဲက ဆုဟာကြည့်ထားတာ ကိုကိုလည်း ပြန်ကြည့်ရမှာပေါ့”
“ကိုရဲ တော်ကြာ ကိုကိုက ရတီ့ဟာကြိုက်သွားလို့ လုပ်ချင်နေရင် ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ”
“ဟားးဟားး ငအောင် လဲလုပ်မလား”
“ဟားးး ဆုသာခွင့်ပြုလို့ကတော့ လုပ်ပြီးသားကွ”
“ဟာ ကိုကိုနော်”
“ဆုကလည်း တစ်ခါတည်းပဲလုပ်မှာပါ”
“ဟင့် မရဘူး၊ တော်ကြာ ဆုကိုပစ်သွားမှာ”
ကိုအောင်အောင် ဆုရည်ကို လမ်းခွဲသွားနိုင်မှန်း ဆုရည်သိပြီးသာပါ။ ဒါပေမယ့် လောဘကိုကြ အဆုံးမသတ်နိုင်တော့ ဆက်ပြီး မီးစင်ကြည့်ကရမှာပေါ့။
“မပစ်ပါဘူးကွာ”
“ဒီလိုလုပ်ကွာ ငအောင် ၊ ဆုကိုလည်း အဝတ်ချွတ်ပေး၊ ငါက ရတီ့အဝတ်တွေ ချွတ်ပြီးပြီ”
“တကယ်လား”
“တကယ်ပါဆို ဆုရော မင်းရော ဝင်ကြည့်”
“ရတီအဝတ်ချွတ်ထားရင် ဆုကိုလည်း ချွတ်ပေးမယ်”
“ဟာကွာ ကိုကိုနော်”
ဒီနေရာမှာ ဆုရည်အတွက် စွန့်စားရခြင်းဖြစ်ပါတယ်။ တသက်လုံးရှာမရတဲ့ ငွေကြေးကို အရှက်နဲ့စွန့်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ပြီးသားပါ။ ကိုအောင်ဆိုတာကလည်း ဆုရဲ့ ပထမဆုံးရည်းစားမှ မဟုတ်တာ။ ကိုရဲတစ်ယောက်ဆီ အလိုးခံရလည်း မထူးဘူးလေ။ ရမယ့်ငွေကြေးက သိန်းငါးရာဆိုတော့ ဆု စွန့်စားရဲပြီပေါ့။ ဆုရည်နဲ့ကိုအောင်က ကိုရဲနောက် လိုက်ခဲ့တယ်။ ကုတင်ပေါ်မှာ ရတီက အဝတ်အစားမဲ့ ပက်လက်ကလေး ဖြစ်နေတယ်။
“တွေ့လား ကိုအောင်”
“အင်း ”
“ဆုလည်းချွတ်လေ”
“ဟင့် ကိုရဲ အရင်ကလည်း ကြည့်ပြီးသားလေ”
“အခု အသေးစိတ်ကြည့်မှာ”
“ဟင့် ကိုကို ချွတ်ရမှာလား”
“အင်းလေ”
“ဟင့်”
ဆုရည် အဝတ်တွေချွတ်တော့ ကိုရဲရော ကိုအောင်ပါ ချွတ်လိုက်ကြတယ်။ ကိုရဲရော ကိုအောင်ပါ လီးတွေတောင်ပြီး တရမ်းရမ်းဖြစ်နေပြီ။ နှစ်ယောက်သား ယှဉ်ရပ်နေတုန်း ဆုရည်က
“ဟီး ကိုရဲ ရတီနိုးလာရင် သူ့ဟာကို လူနှစ်ယောက် အသေးစိတ်ကြည့်နေတာကို ပြလိုက်ရင် သူဘယ်လောက် ဒေါသထွက်မလဲမသိဘူး။ အမှတ်တရ ဓာတ်ပုံရိုက်ထားလိုက်မယ်”
ဆုရည်က အကြံနှင့်မို့ အခုလိုပြောလိုက်တယ်။
“ပြဿနာတက်မယ်”
“မတက်ပါဘူး ကိုရဲကလည်း”
“ဟားဟားး ငါတို့ အဲလိုဆို ဘယ်လိုပိုစ့်ပေးရမလဲ”
“ကိုရဲက လုပ်နေတဲ့ပုံ ၊ ကိုကိုက နို့ကိုင်ပေးနေတဲ့ပုံပေါ့”
“ဟားးဟားး”
“နေဦး ကိုရဲ ငါအရင်ကြည့်ပါရစေ”
“ကြည့်ကွာကြည့် အားရအောင်ကြည့်”
ကိုအောင်က ရတီရဲ့ဖုဖောင်းနေသော ပိပိကို သေချာဖြဲပြီးကြည့်နေစဉ် ဆုက ဓာတ်ပုံရော ဗီဒီယိုပါ ရိုက်ထားလိုက်တယ်။ ကိုအောင်က ရတီနို့ကို စို့လိုက်ရာ
“ဟာ ဟေ့ကောင် အဲ့ဒါမပါဘူးလေ”
ဆုက ဗီဒီယိုကို အမိအရ ရိုက်ထားလိုက်တယ်။ ကိုရဲက ရတီ့ပေါင်ကိုမပြီး လီးထိုးသွင်းတဲ့အချိန်မှာ ကိုအောင်က ရတီနို့တွေကို တပြွတ်ပြွတ်စို့နေတယ်။
“ဟေ့ကောင် မင်းရတီ့နို့ကို စို့တယ်နော်။ ဆုနို့ကိုလည်း ငါစို့မှာနော်”
“စို့ပေါ့ကွာ”
ကိုရဲက ရတီကိုလိုးရင်း ပြောနေတယ်။ ကိုအောင်က နို့စို့နေရာက အားမရပဲ ရတီ့ပါးစပ်ထဲ လီးထည့်တော့
“ဟာ ဟေ့ကောင်၊ ဆုတွေ့လား ကိုရဲကိုလည်း ဆုက လုပ်ပေးရမှာနော်”
“အာ အဲဒါဆို ငါလည်းလုပ်မှာ”
အရက်နဲ့ဝိုင် နှစ်ပင်လိမ်ပြီးမူးနေသော ရတီမှာ ဘာမှမသိပေ။ မိမိပါးစပ်ထဲ လီးဝင်နေသည်ကိုလည်း မသိတော့ပေ။ တစ်ယောက်က ပါးစပ်လိုးပြီး တစ်ယောက်က အဖုတ်ကို လိုးနေကြတော့သည်။ ဆုရည်လည်း ဗီဒီယိုရိုက်လိုက်ပြီး ဖုန်းကို ထားလိုက်ပြီး
“ကိုအောင် ရတီနိုးသွားမယ်လေ၊ ဒီကိုလာခဲ့တော့”
“အင်းပါ ဆု၊ ရတီက အိပ်ပျော်နေတော့ အသေကောင်ကို လုပ်နေရသလိုပဲ”
“ခစ် ခစ်ခစ် သူက လုံးဝအိပ်ပျော်နေတာကိုး”
ကိုအောင်အောင်က ဆုဆီကိုသွားလိုက်ရာ ဆုက ကိုအောင့်လီးကို စုပ်လိုက်တယ်။
“ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်”
ကိုရဲလည်း ဆုနဲ့ ကိုအောင် လုပ်နေတာမြင်တော့ စိတ်ကပိုကြွလာပြီး
“ငအောင် လူလဲလိုးရအောင်ကွာ”
“ဆု ကိုရဲနဲ့ခံလိုက်ပါလား၊ ရတီကို ကိုကိုလိုးချင်လို့”
“”ဟာ ကွာ မရပါဘူး”
“ဆု ငအောင်က ရတီ့ပါးစပ်ကို လိုးထားတယ်နော်။ ဆုပါးစပ်လည်း ကိုရဲလိုးမှာ၊ ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား ငအောင်”
“အင်း ဟုတ်တယ်”
“အာ ကိုကိုနော် ဆု နှစ်ယောက်လုံးကို မခံရဲဘူး”
“ငအောင် လာကွာ ရတီ့ကိုလိုးလိုက်၊ ဆုကို ငါပြုစုမယ်”
“ကိုအောင် လုပ်ပါဦး ကိုရဲက တကယ်လုပ်မယ့်ပုံ”
“ဘာဖြစ်လဲ ဆုကလည်း၊ ကိုကိုလည်း ရတီ့ကို လိုးရတာပဲဥစ္စာ”
“ကိုကို သိပ်ရက်ရောနေတာလား”
“ဆုကလည်းကွာ အခုဖီးအရမ်းလာနေလို့ပါ”
“မလုပ်ပါနဲ့ ကိုရဲရယ်။ တော်ကြာ ရတီနိုးသွားပြီး ပြသနာတွေတက်ပါ့မယ်”
“နှစ်ပင်လိမ်ပြီး လုံးဝအိပ်ပျော်နေတာ နိုးမှာမဟုတ်ဘူး”
“ဒါဆိုလည်း ဒီလိုလုပ်လေ။ ကိုရဲ ကိုကို့ကို ရတီနှင့်ပေးတွေ့လိုက်လိုက်တော့။ မူဗီရိုက်လိုက်မယ်။ ပြသနာတက်ခဲ့ရင်လည်း မူဗီနဲ့ပြရမှာပဲ”
“ဆု ငါတို့က ရတီကြတော့လုပ်ပြီး ဆုကြတော့မလုပ်ရင် ပြသနာပိုတက်မယ်”
“သူသိတာမှမဟုတ်တာ”
“နင် ဗီဒီယိုရိုက်ချင်လို့ ငါတို့ကိုလုပ်ခိုင်းတာလို့ ရတီ့ကို ပြောလိုက်မှာနော်”
“ဟာ ကိုရဲ သစ္စာမဖောက်ရဘူးလေ”
“နင်စဉ်းစားလေ၊ ရတီကြတော့ ငအောင်က ပါးစပ်လိုးသွားပြီးပြီ၊ ငါကြတော့ နင့်ကိုမလုပ်ရတော့ မျှတမှုမရှိဘူးလေ”
“အာ ကိုရဲကလည်း”
“ငအောင်က ရတီကိုလုပ်၊ ငါကလည်း ဆုကိုလုပ်မယ်၊ ဒါမှ မျှတမှုရှိမှာပေါ့၊ ဟုတ်တယ်မလား ငအောင်”
“အေးပါကွာ”
“ဒါမှမဟုတ်ရင် နင့်ဖုန်းငါ့ပေး၊ အားလုံးပြန်ဖျက်မယ်၊ နောက်ကြရင် ငါက ရတီ့ကို ပြန်ပြောမှာ”
မူဗီတော့ အဖျက်မခံနိုင်ပေ။ မူဗီသည် ရတီရဲ့ အားနည်းချက်ကို ချုပ်ကိုင်နိုင်သည့်အရာ။ မတော်တဆ အမေကိုတရားစွဲလျှင် အမေက မိမိအတွက် လုပ်ပေးရကျိုးနပ်မည်မဟုတ်ပေ။ ကိုရဲတစ်ယောက်ကို ခံပေးရလို့ ထူးလာမည်လည်း မဟုတ်ပေ။ နောက်ဆုံးတော့ မိမိရှေ့ရေးအတွက် စဉ်းစားကာ လုပ်ပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး
“အင်းပါ လုပ်ပေးပါ့မယ်”
“ဒါမှပေါ့ ဟုတ်တယ် ကိုရဲ မင်းပြီးပြီလား”
“ဘယ်ကပြီးမှာလဲကွာ အသေကောင်လုပ်နေရသလို ဖြစ်နေတာ”
“မပြီးသေးရင် မင်းဆုကို ဆွဲလိုက်တော့”
“အိုကေ”
ကိုအောင် ရတီ့ပေါင်ကိုမတင်ပြီး လိုးရန်ပြင်တော့ ဆုရည် ဖုန်းယူပြီး ခနရိုက်လိုက်သည်။
“ရတီ မြန်မြန်ရိုက်ဟာ ငါနင့်ကိုလုပ်ချင်နေပြီ”
“အင်းပါ ကိုရဲ”
“လာ ဆု စုပ်ပေးဦး”
“ဟင့် ကိုရဲ မလုပ်ပေးရင် ဆုက မစုပ်ပေးဘူး”
“ဟားးးဟားး”
ကိုရဲလည်း ဆုကျေနပ်အောင် ဆုပိပိကို ယက်ပေးလိုက်သည်။ ဆုလည်း ကိုရဲကျေနပ်အောင် စုပ်ပေးလိုက်သည်။
“Doggy ဆွဲမယ် ဆု”
ဆုမှာ ကိုရဲပြောသလို ကုန်းပေးလိုက်သည်။ ကိုရဲက ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက ဂျေလီထုတ်ကို ယူပြီးနောက် ဆုရဲ့ပိပိထဲ လီးကိုဖိသွင်းလိုက်တယ်။
“ဗျိ ဗျစ် ဗျစ်”
“အာ့ အင်းးဟင်းးဟင်းး””
နီညိုရောင် ဖင်ပေါက်ဝကိုကြည့်ပြီး
“ငအောင် မင်း ဆုကို ဖင်ချထားလား”
“အင်း ချထားတယ်လေ”
“အာ ကိုကို”
“ဟဲ့ ကောင် ငရဲ ဘာလဲ မင်းက ဆုဖင်ချမလို့လား”
“ချပါဘူးကွာ မင်းချရင်တော့ ညှပ်လိုးလေးပေါ့”
“ဟာ…..ကောင်းသားပဲ ငါလည်း လုပ်ဖူးချင်နေတာ”
“မရပါဘူးနော် ၊ဟွန်း တစ်ယောက်ချင်းပဲ”
“ဘာထူးမှလည်းဆုရယ်၊ လုပ်မယ့်လုပ်တော့လည်း အကုန်လုပ်မှာပေါ့ ။ ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား ငအောင်”
“အေးပါကွာ မင်းသဘောပါ”
ဆုမှာ ကုန်းလျက်ပင် ကိုရဲအလိုးကို ခံနေရသည်။ ကိုရဲက ဆုအဖုတ်ကိုလိုးရင်း လက်နှစ်ဖက်နှင့် ဖင်သားများကို ဖြဲပြီး ဆောင့်လိုးလိုက်သည်။
“ဗျစ် ဗျိ ဗျစ် ဖတ် ဖတ် ဖန်း”
“အာ! အင်းးဟင်းးဟင်းး”
မိမိချစ်သောသူ မဟုတ်သော်လည်း အဖုတ်တို့ အရည်စိုစိထွက်လာပြီး ကာမဖီလင်တက်လာလေသည်။ ပထဆုံးအကြိမ် မိမိချစ်သူရှေ့ အလိုးခံရခြင်း ဖြစ်သော်လည်း မိမိချစ်သူမှ ကြည်ဖြူစွာ ပေးလိုးခြင်းဖြစ်၍ ကြောက်လန့်ထိတ်လန့်ခြင်းတော့ မဖြစ်ပေ။ ထူးဆန်းသည်က ကိုရဲ၏အလိုးကို အရသာခံကြည့်ခြင်းပင်ဖြစ်ပြီး ကိုအောင်နဲ့ လိုးသည်ထက် ဘာများပို၍ ကွာခြားသည်ကို သိလို၍ မျက်စိမှိတ်ကာ ဖင်ဇိမ်ခံကြည့်ခြင်းကိုပင် လုပ်မိလေသည်။ တချက်တချက် ပြွပ်သိပ်စွာဝင်လာသော လီးကိုပင် ဂရုစိုက်မိလေရာ အရာသာထူးသကဲ့သို့ပင် ခံစားလိုက်ရသည်။
ကိုရဲက ဆုရည်၏ အတွေ့အကြုံကို လေးစားမိသည်။ ဖင်ပင်ခံဖူးသည်ဟုဆိုသဖြင့် ဂျေထုပ်အားဖောက်ပြီး ဆုရည်၏ စအိုဝဆီ လောင်းထည့်လိုက်ရင်း လက်ခလယ်နှင့် ထိုးသွင်းမွှေလိုက်သည်။
“ဗျစ် ဖြစ် ဗျစ်”
ဂျေသုတ်ပြီး လက်ထည့်သော်လည်း စအိုရဲ့သဘောသဘာဝအတိုင်း ကြပ်ထုပ်နေရာ ဖင်ခံဖူးသောဆုရည်မှာ ဖင်ဇိမ်ကိုလည်း ရရှိလေသောကြောင့် ညည်းသံဆူထွက်လာသည်။ ဆုရည်ညည်းသံကြောင့် ကိုအောင်မှာ ရတီ့ကို လိုးရသည်မှာ အားတက်လာသည်။ ပက်လက်ဖြစ်နေသော ရတီအား ဘေးတစောင်းပြုလုပ်ပြီး ပေါင်တစ်ချောင်းကို မပြီး လိုးတော့သည်။ ဆုရည် အလိုးခံနေသည်ကိုကြည့်ပြီး ပို၍ဖီးလာနေသလို ခံစားရကာ သုတ်မထိန်းနိုင်တော့ပဲ ရတီ့အဖုတ်ထဲမှာပင် သုတ်လွှတ်မိတော့သည်။
ဘေးတစောင်းအိပ်ပျော်နေသော ရတီအားထားခဲ့ပြီး ကုန်း၍ခံနေသော ဆုရည်အနားကိုကပ်ကာ သုတ်ထွက်၍ပျော့နေသော လီးအား ဆုရည်ပါးစပ်၌ တေ့ပေးလိုက်သည်။ ဆုရည်လည်း ပါးစပ်ထဲတိုးဝင်လာသော ကိုအောင့်လီးအား စုပ်ပေးလိုက်သည်။ သုံးမိနစ်ပင်မကြာချေ ကိုအောင့်လီးတို့ ထောင်မတ်လာသည်။ ဒူးထောက်ပြီး ကုန်းလိုးနေသော ကိုရဲက
“ဒူးညောင်းပြီကွာ ငအောင်”
“ပုံစံပြောင်းလိုးပေါ့ကွာ၊ ငါလည်းလိုးချင်နေပြီ”
“ဆု ကိုရဲအပေါ်ကတက်”
“ဟွန့် ကိုရဲ နှစ်ယောက်လုပ်မလို့လား”
“အင်းလေ ကိုရဲလည်း မပြီးသေးသလို ငအောင်ကလည်း လုပ်ချင်နေပြီ”
“အင်းပါ ကိုကို ဖြေးဖြေးနော်”
“အင်းပါ ဆုရဲ့”
ကိုရဲ ကုတင်ပေါ် ပက်လက်အိပ်လိုက်တော့ လီးက မိုးပေါ်ထောင်တယ်။ ဆုရည်လည်း ကိုရဲအပေါ်ကခွကာ လီးနဲ့အဖုတ်တေ့ပြီး ဖိချလိုက်တယ်။
“ဗျစ် ဗျိ ဗျိ ဇွိ”
လီးက တဇွိဇွိ တဗျိဗျိနဲ့ အဖုတ်ထဲ တဆုံးဝင်သွားတယ်။ ကိုရဲက ဆုရည်ကို ဆွဲဖက်လိုက်ရာ ဆုရည်မှာ အလိုအလျောက် ကုန်းပြီးသား ဖြစ်ရတော့တယ်။ ကိုအောင်လည်း ဒူးထောက်ကာ ဆုရည်ဖင်ကို လီးတေ့ပြီး ဖိသွင်းချလိုက်တော့တယ်။
“ဗျစ် ဗျစ် ဗျိ ဗျစ် ဗျစ်”
“အာ့! ဖြေးဖြေး ကိုကို အောင့်တယ်”
လီးက တဆုံးဝင်သွားပြီး ဖင်ထဲမှာ တင်းကြပ်နေတယ်။ ကိုအောင်က ဆုပြောတဲ့အတိုင်း တဖြေးဖြေးချင်း လိုးလိုက်တော့တယ်။ ကိုအောင်ကလိုးတိုင်း ဆုရည်မှာ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်ဖြစ်ကာ ကိုရဲကို လိုးသလိုဖြစ်နေပြန်တော့ ကိုရဲလည်း တဖြေးဖြေးနဲ့ ဖီးတက်လာတယ်၊
“ဘွတ် ဖတ် ဖတ် ဖန်းးဖန်းး”
“အာ့ အိုးဟိုးး အားးး ရှီး”
လီးနှစ်ချောင်းက အလွှာလေးတလွှာသာခြားပြီး ထိကပ်နေသလိုပါပဲ။ လီးနှစ်ချောင်းက တနေရာစီကို အရသာတမျိုးစီ ပေးနိုင်စွမ်းရှိနေတော့ ဆုလည်း ကာမအရသကို ခံစားရလာတယ်။ မြန်မြန်ပြီးချင်သလို ခံစားလာရတော့တယ်။ နောက်ဆုံး ဆုရည်မနေနိုင်တဲ့အခါ ကိုရဲနှုတ်ခမ်းကို လှမ်းနမ်းစုပ်တာ့တယ်။
ကိုရဲလည်း ဆုရည်ရဲ့ပါးစပ်ထဲ လျှာထိုးပြီး မွှေသည်။ ဆုရည်ကလည်း တဖန် ပြန်လုပ်ပေးပြန်သည်။ ဆယ်မိနစ်ခန့် လိုးပြီးသောအခါ ကိုအောင်က ဆုရည်ဖင်ထဲက လီးကိုထုတ်ပြီး လီးတချောင်းဝင်နေသော ဆုရည်အဖုတ်ကို ထိုးထည့်ရာ
“အား ကိုကို အိုး သေပါပြီ”
အပျိုစစ်စစ်မဟုတ်ပေမယ့် လီးနှစ်ချောင်းတော့ မဝင်ပေ။ ထို့ကြောင့် ပြန်ထုတ်ပြီး ဖင်ထဲတ ဖန်ထည့်ပြီး လိုးသည်။ ကိုအောင်လည်း ကြာကြာမလိုးနိုင်တော့ သုတ်တွေကို ဖင်ထဲကိုသာ ပန်းထည့်လိုက်တော့သည်။ အောက်မှ ပက်လက်နေပြီး အလိုးခံနေသော ကိုရဲလည်း ဖီးတက်ပေမယ့် မြန်မြန်မပြီးနိုင်ပေ။
“ငအောင် မင်းပြီးရင်ဖယ်ကွာ ၊ ငါဆက်လုပ်မယ်”
“အေးပြီးပြီလုပ် မနက်ကြတော့ လင်းဆွဲလေး လိုးကြမယ်”
“အေးအေး”
ဆုရည်ကို အပေါ်ကနေဆင်းခိုင်းပြီး ဖင်ကုန်းကာ ဖင်ထောင်လိုးပေးလိုက်သည်။
“ဗျစ် ဘွတ်ဖွတ် ဖတ်ဖတ် ဖန်းးဖန်း”
“အာ့ရှီးးရှီးးးအိုးး”
ဆုရည်လည်း ပြီးတော့မည်ဖြစ်၍ ညည်းသံထွက်တော့သည်။ မကြာမီမှာပင် ကိုရဲလည်း သုတ်တွေထွက်သွားတော့သည်။ အားရအောင် လိုးလိုက်ပြီးနောက် လေးယောက်သား ကုတင်ပေါ်မှာပင် ကန့်လန့်အိပ်ကြတော့သည်။
မနက်မိုးလင်းလာတော့ ရတီ နိုးလာသည်။ အဝတ်အစားလည်း မရှိပေ။ မိမိတစ်ယောက်တည်း အဝတ်အစားမရှိသည်မဟုတ် ရှိသမျှသော လူလေးယောက်လုံး အဝတ်အစားမရှိပေ။ မနေ့ညက အိမ်မက်မက်နေသလိုမျိုး ခံစားလိုက်ရသည်။ အိမ်မက်ထဲမှာ ကိုရဲနှင့်လိုးနေသည်ဟု ထင်မိသည်။ မိမိပိပိကို စမ်းမိသည်။ သုတ်ရည်များ စိုရွှဲနေသည်ကိုတွေ့ရပြီး အိမ်မက်တော့ မဟုတ်ဘူးဆိုတာတော့ သိလိုက်သည်။ တွေးနေစဉ်မှာပင် ကိုရဲက နိုးလာပြီး
“ရတီ နိုးပြီလား”
“အင်း နိုးပြီ၊ မနေ့ညက တော်တော်မူးသွားတယ်”
“ဟုတ်တယ် ရတီ အရမ်းမူးနေလို့ ကိုရဲ အားမရလိုက်ဘူး”
“ဟာကွာ ကိုရဲကလည်း၊ ရတီမူးနေတာကို အခွင့်ကောင်းယူပြန်ပြီ”
“အခွင့်ကောင်းယူတာမဟုတ်ရပါဘူး ရတီရယ်၊ မနေ့ညက ဆုနှင့်ငအောင် လုပ်ကြတော့ ကိုရဲလည်း မနေနိုင်ဘူးလေ၊ အာ့မို့ လုပ်လိုက်မိတာ”
“ဟွန်း ကိုရဲနော်၊ အာ့ဆို့ ကိုအောင်နဲ့ ဆုကလည်း မြင်နေရမှာပေါ့”
“အင်း မြင်တယ်”
“ဟာကွာ ရှက်လိုက်တာ ကိုရဲ”
“ရတီကလည်း ဘာရှက်စရာလိုလို့လဲ၊ အချင်းချင်းတွေပဲဥစ္စာ”
“အချင်းချင်းလည်း ရှက်တာပဲ”
ထိုစဉ် ဆုရည်နှင့် အောင်အောင် နိုးလာပြီး အောင်အောင်က ဆုရည်နို့ကို တပြွတ်ပြွတ်မြည်အောင် စို့လိုက်သည်။
“ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်”
“အာ့!.. အင်းးဟင်းး ဖြေးဖြေးစို့ပါ ကိုကို၊ ဆုနို့က ထွက်မပြေးပါဘူး”
အဖုတ်ကို လက်တဖက်ကနှိုက်ရင်း ကိုအောင်က နို့ကို တပြွတ်ပြွတ်စို့တော့သည်။ ရတီ သူတို့ဘက်ကို လှည့်ကြည့်ပြီး
“ဆုရည်တို့ကတော့ လုပ်ပြန်ပြီ”
” ရတီကလည်း အချိန်ရှိခိုက် လုံ့လစိုက်တာ၊ အချိန်နဲ့ဒီရေ လူကိုမစောင့်ဘူးတဲ့၊ ရတဲ့အချိန်လေး လုပ်ထားရတာ”
“ဟော့တော့ မနိုင်စိတ်တွေပဲ”
ရတီကပြောနေတုန်း ဆုရည်က အိပ်ရာကထလာကာ ကိုအောင့်လီးကို တပြွတ်ပြွတ် စုပ်ပြန်သည်။
“လုပ်ပြီ ဆုရည်ကတော့ မနက်ပိုင်းပဲရှိသေးတာ”
“မနက်စောစော ဆုရည် အားရှိအောင် နို့တိုက်နေတာ”
“ဟင့် ”
ရတီမှာလည်း ကိုရဲက အဖုတ်နှိုက်ရင်း နို့ကိုစို့နေတော့ ရတီ့အဖုတ် ပြန်စိုလာရသည်။
“ဟာ ကိုရဲ တော်ပြီကွာ”
“လင်းဆွဲလေးက ပိုကောင်းတယ် ရတီရဲ့”
“ဟင့် တော်ပြီဆို”
“မရဘူး မနေ့ညက အားမရတော့ ဒီမနက်တော့ အားရအောင်လုပ်သွားမှာ”
ရတီ ခွင့်ပြုရကောင်းမလား မကောင်းဘူးလား စဉ်းစားနေစဉ်အချိန်အတွင်းမှာပင် ဆုရည်က ပက်လက်ပြန်အိပ်ပေးပြန်သည်။ ရိုးရိုးပဲလုပ်ကြမည်ဟု ရတီ ထင်လိုက်သေးသည်။ သို့သော် အဖုတ်အားလိုးခြင်းမဟုတ်ပဲ ဖင်ကိုလိုးနေခြင်းပင် ဖြစ်သည်။
ဖင်လိုးကြသည်ကိုသိသော်လည်း ဆုရည် ဖင်မခံလောက်ဘူးဟု တွေးထားခဲ့ပေမယ့် ယခုမူ ဆုရည်ဖင်ထဲကို ကိုအောင်က လီးကိုထိုးသွင်းနေသည်။ သေချာအောင် ကုန်းထ၍ကြည့်စဉ် ကိုရဲလည်းထလာပြီး ရတီ့ခါးကို ဖမ်းဆွဲပြီး နောက်ကနေ ကုန်းလျက် လိုးတော့သည်။
“ပြွတ် ဗျစ် ဗျိ ဗြစ်”
“အာ့ ကိုရဲ အိုး ကျွတ် ကျွတ်”
အဖုတ်ထဲ လီးက လျှောကနဲပင် ဝင်ရောက်သွားသည်။ ရတီ ရုန်းဖို့မစဉ်းစားတော့ချေ။ ကုန်းလျက်သာ ခံလိုက်တော့သည်။ လီးက တဇွိဇွိ တဗျိဗျိ ဝင်လာသည်။ ခံနိုင်နေပြီး နာကျင်မှုလည်း မဖြစ်တော့တဲ့အတွက် ကာမအရသာကိုရလေသည်။ ထူးခြားသည်မှာ လူရှေ့အလိုးခံရ၍ အစကတော့ ရှက်နေပေမယ့် ဆုရည်က ဖင်လိုးခံရင်း တအင်းအင်းညည်းနေတော့ စိတ်ထဲပို၍ထကြွနေမိသည်။ ပိပိကိုလည်း ညှစ်နေမိသည်။ ထိုစဉ်မှာပင် ဆုရည်က ရတီ့နို့ကို ကိုင်လေရာ ရတီ လန့်သွားသေးသည်။
“ရတီ ဒီဘက်ရွှေ့ပေးဟာ”
ဆုရည်က ဖင်လိုးခံနေရာကနေ ရတီ့ရင်ဘတ်အောက်ဝင်လာပြီး ရတီနို့ကို လှမ်းစို့သည်။
“အာ့ ဆု မသာမ ငါ့နို့ကိုမစို့နဲ့ဟ”
ဆုရည်က ရတီ့ကိုဖက်ထားပြီး
“မရဘူး စို့လို့အရမ်းကောင်းတယ်”
ဆိုပြီး ဆက်စို့တော့သည်။ ရတီမှာ ရှက်နေပြီး ရုန်းထွက်မရပေ။ ဆုရည်က ရတီကိုဖက်ပြီး နို့ကို တပြွတ်ပြွတ်စို့နေသည်။ ရတီမှာ ရှက်ရှက်နဲ့ငြိမ်ခံရင်း အရသာတမျိုးတွေ့တော့သည်။ ကိုရဲက ရတီ့ကို ဆုရည်ဖက်ထပ်ရွှေ့ပြီး ဆုရည်အဖုတ်ကို လှမ်းပွတ်လိုက်သည်။ ဆုရည်မှာလည်း အရမ်းကိုကာမစိတ်ဖြစ်နေပြီး နို့စို့လိုက်ညည်းလိုက် ဖြစ်နေသည်။ ရတီက နောက်ဘက်ပြန်လှည့်ကြည့်သောအခါ ကိုရဲက ဆုရည်အဖုတ်ကို ပွတ်နေသည်ကိုမြင်ပြီး
“ကိုရဲ ဘာလုပ်တာလဲ”
“ဟီး ဆုရည်ကောင်းအောင် လုပ်ပေးလိုက်တာပါ”
“ရတီမကြိုက်ဘူး”
“ရတီမကြိုက်ရင် မလုပ်တော့ဘူး”
ဆိုကာ ရတီ့ခါးကိုသာ ကိုင်ဆွဲပြီး အားပါးတရ လိုးတော့သည်။ ရတီလည်း စိတ်ဆိုးပြေပြီးနောက် ကိုရဲအလိုးနဲ့ ဆုရည်နို့စို့ကို ခံလိုက်သည်။
“ဗျစ် ဘွတ် ဖွတ် ဖွတ် ဖန်းးဖန်း”
“အာ့အင်းဟင်းးဟင်း”
“ဘွတ်ဖွတ် ဗျစ် ဖန်းဖန်းးဖန်း”
“အာ့ရှီးးရှီးးး”
မကြာမှီပင် ရတီရော ဆုရည်ပါ ပြီးချင်လာသဖြင့် တအာ့အာ့ တရှီးရှီး အသံထွက်လာသည်။ ဆုရည်လည်း ရတီနို့ကို တပြွတ်ပြွတ် စို့လိုက်သည်။ ကိုရဲရော ကိုအောင်ပါ ပြီးချင်လာသည်။ ရတီမှာလည်း အရသာကိုတွေ့နေရသဖြင့် အပြီးမြန်လေသည်။
“ဗျစ် ဘွတ် ဖန်းဖန်း”
“အာ့ရှီးရှီးးအားး ပြီးပြီ ပြီးပြီ”
ရတီပြီးပြီးနောက် ကိုရဲလည်း ပြီးလိုက်တော့သည်။ သုတ်ရည်များ သားအိမ်ထဲ ပူနွေးစွာ ဝင်ရောက်သွားပြီး ရတီလည်း မှောက်ကျသွားတော့သည်။ ကိုရဲမှာ မှောက်လျှက်လဲနေသော ရတီ့အပေါ်ကခွလျှက် လီးကိုပျော့သည်အထိ စိမ်ထားလိုက်သည်။ အလိုးခံပြီး ပြီးသွားသည်နှင့် ကိုရဲခန္ဓာကိုယ်က လေးသလို ခံစားရသဖြင့်
“ကိုရဲ ဆင်းတော့ကွာ လေးလာပြီ”
“ဆင်းပါပြီကွာ ရတီရာ”
ကိုရဲက ရတီအနားကပ်ပြီး လှဲချကာ ဖက်ထားလိုက်တော့သည်။ ဆုရည်တို့လည်း ပြီးသွားပြီးနောက် ရေချိုးခန်းသို့ပြေးကြပြီး မျက်နှာသစ်သန့်ရှင်းရေးလုပ်ကာ မနက်စာစီစဉ်ကြသည်။ အားလုံးစီစဉ်းပြီးမှသာ ရတီနှင့်ကိုရဲ အိပ်ရာမှထပြီး မနက်စာထစားကြသည်။ ကိုရဲနှင့်ကိုအောင်တို့ တစ်နေ့လုံးမပြန်ပဲ ရတီတို့အခန်းမှာပင် အချိန်ကုန်ခဲ့သည်။ ရတီ့ကို စိတ်ညစ်ပြေစေရန် အကြောင်းပြပြီး အချိန်ဖြုန်းကြသည်။ ရတီလည်း ဆေးသောက်ရန် သတိရသော်လည်း ဆုရည်က ဆေးကုန်နေသဖြင့် နောက်နေ့မှဝယ်ပေးမည် ပြောသဖြင့် ထိုအတိုင်းသာ နေမိတော့သည်။ ညနေရောက်တော့
“ရတီရေ ငါ့အမေအိမ်ကို ခဏပြန်ချင်တယ်”
“ငါတစ်ယောက်တည်း ကျန်နေမှာပေါ့ ဆု”
“ကိုရဲ ဒီနေ့အားတယ်လေ ရတီနှင့် နေပေးမှာပေါ့”
“အေးအေး ရတယ် ဆု”
ဆုရည်နှင့် ကိုအောင်အောင်တို့ ပြန်သွားသည်။ ကိုရဲက ဆုရည်တို့ထွက်သွားပြီးနောက် အားဆေးများသောက်ကာ အားဖြည့်ထားလိုက်သည်။ တစ်ညလုံး ရတီ့ကို ရသမျှလိုးမည်ဟု ကြံရွယ်ထားလိုက်သည်။ ဆုရည် အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အမေက
“သမီးလေးဆု အဆင်ပြေလား”
“ပြေတယ် မေမေ”
“အေး သမီး အမေချေးထားတဲ့ ပိုက်ဆံတွေ နောက်လဆို ပြန်ရတော့မယ်”
“အားလုံးလား မေမေ”
“အေး သမီး”
“မေမေ ဘယ်လိုလုပ်မယ် စဉ်းစားထားလဲ”
“မေမေလည်း အကြံရှိတယ်။ မေမေ့အသိနဲ့ ညှိထားတယ်။ သူ့ကိုပိုကိဆံပေးပြီး ပြသနာဖြေရှင်းရမှာပေါ့”
“လွယ်ပါ့မလား မေမေ”
“လွယ်ပါတယ် မေမေညှိပြီးပြီ”
“ဟုတ်ကဲ့မေမေ”
“သမီးက ဒီနေ့ပြန်မှာလား”
“မပြန်ဘူး မေမေ၊ ဒီနေ့ ဒီမှာအိပ်မယ်”
“အင်း မေမေလည်း သမီးကိုလွမ်းနေတာ”
“သမီးလည်း လွမ်းပါတယ် မေမေ”
“သမီးက ရတီ့အားနည်းချက်ကို ရပြီလား”
“ရပြီ မေမေ ”
“သေချာလည်း သိမ်းထားဦးသမီး ၊ မေမေစီစဉ်သလို မဖြစ်လာမှ အဲဒါကိုသုံးရမယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ရတီ့ကို ပူးပြီးသတ်ရမှာ။ အဲဒါမှ မေမေတို့လုပ်မှန်း မသိအောင် လုပ်ရမှာပေါ့”
“ဟုတ်ကဲ့မေမေ”
ဆုရည် အမေ့အိမ်တွင် တစ်ညအိပ်၍ မနက်မှ ရတီ့အိမ်သို့ ပြန်ခဲ့သည်။ ဒီလိုနဲ့ နောက်တစ်လကြာသောအခါ ရတီမှာ ရာသီမလာပေ။ ခါတိုင်းလည်း မမှန်သဖြင့် ခပ်ပေါ့ပေါ့သာ နေခဲ့သည်။ ကိုရဲနှင့်လည်း တစ်ပတ်တစ်ကြိမ် တွေ့ရသည်။ ဆုရည်မှာတော့ အိမ်ပြန်သည်အကြောင်းပြ၍ ကိုရဲနှင့် ကိုအောင်တို့၏ အလိုးကို ရတီမသိအောင် ခံရသည်။ နောက်တစ်လခန့်ကြာသောအခါ ကိုအောင်က နယ်ကို ခရီးသွားသည်။ ရတီမှာ ရာသီထပ်မလာ၍ ကိုရဲကို ပြောရာ
“ကိုရဲ ရတီ့အဝှာမလာဘူး”
“ဟင် ဆေးမသောက်ဘူးလား ရတီ”
“မသောက်မိဘူးလေ”
“ဟာ ဘာလို့မသောက်လဲ”
“မေ့သွားလို့”
“ဘာမေ့တယ် ၊ ဒီလောက်အရေးကြီးတာကို”
“ဘာလဲ ကိုရဲက တာဝန်မယူချင်တာလား”
“ကိုရဲမှာ အခု နယ်ကမိန်းကလေးနဲ့ ကိုရဲမိဘတွေက ယူခိုင်းနေတာ”
“ဘာ ကိုရဲ၊ ရတီ့ကို ပစ်ချင်လို့လား”
“မတတ်နိုင်ဘူး ရတီ၊ ကိုရဲလည်း မိဘတွေကို မလွန်ဆန်ရဲဘူး”
“ယောက်ျားဖြစ်ပြီး ဒီစကားပြောရလား ကိုရဲ။ ရတီတောင် အိမ်ကဆင်းလာခဲ့တာ”
“ရတီ ယောက်ျားဆိုတာ မိန်းမယူရင် ပိုက်ဆံရှာရတယ်။ ပင်ပန်းတယ် ငါမရှာချင်ဘူး။ ငါ အဲဒီမိန်းမကို မယူရင် အမွေပြတ် စွန့်လွတ်လိမ့်မယ်”
“အမွေပြတ်စွန့်လွှတ်တော့ ဘာဖြစ်လဲ၊ ရတီတို့မှာ အိမ်ရှိသားပဲ”
“ရတီသာ မိဘနှင့်ခွဲနိုင်တာ ကိုရဲ မခွဲနိုင်ဘူး”
“ဘာပြောတယ် ”
“နောက်ဖုန်းမဆက်နဲ့ ရတီ ဒါပဲ”
ကိုရဲ ဖုန်းချသွားသည်။ ပြန်ခေါ်ရာ စက်ပိတ်ထားသည်နဲ့သာ တွေ့ရတော့သည်။ ရတီ ဝမ်းနည်းစွာ ငိုကြွေးမိသည်။
“ရတီ ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်”
“ငါ့ကိုကယ်ပါ သူငယ်ချင်းရာ”
“ရတီ ဘာဖြစ်လဲပြော”
“ငါ ကိုယ်ဝန်ရနေပြီ”
“ဟင် ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ ရတီရယ်”
“ငါကြောက်တယ် ဆု”
“အေး ငါလည်းမလုပ်တတ်ဘူး၊ မေမေ့ကို ပြောကြည့်ရမလား ရတီ”
“မပြောနဲ့ဦး ဆု၊ ငါဘာလုပ်ရမလဲ မသိသေးဘူး”
“အေးပါဟယ်၊ ဒုက္ခပါပဲ”
ရတီ အရမ်းစိတ်ညစ်နေစဉ်မှာပင်
“ရတီ ငါ့အိမ်ပြန်မှဖြစ်မယ်”
“နင်က ဘာဖြစ်လို့ ပြန်တာလဲ ဆုရယ်”
“ငါ့အမေ မူးလဲလို့တဲ့”
“ဟုတ်လား ဘာဖြစ်တာတဲ့လဲ”
“မသိဘူးဟာ ၊ ငါသွားမှရမယ်ထင်တယ်”
“အေး အေး ငါလည်းလိုက်ခဲ့မယ်”
ရတီနှင့်ဆု သူ့အမေအိမ်သွားတော့ ငိုယိုထားတဲ့ မျက်နှာက အထင်းသား
“ဘာဖြစ်တာလဲ အမေ”
“ငါတို့ဘဝပျက်ပြီ သမီးရဲ့ အီးဟီးဟီး၊ ခုနက သတိမေ့တုန်းကသာ အသက်ပါသွားရင်ကောင်းသား သမီးရယ်၊ အခုတော့ ရတီ့မျက်နှာကိုတောင် မော့မကြည့်ရဲပါဘူး သမီး”
“ဟင် အမေ ဘာ ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်”
“ရတီသမီး အန်တီ့စကား ဆုံးအောင်နားထောင်ပေးနော်၊ အန်တီ သေချာရှင်းပြပါ့မယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ အန်တီ”
“သမီးလေးပိုက်ဆံကို ချေးထားတာ လေးလရှိတော့ အန်တီက သမီးဆီကို စာချုပ်တောင်းတယ် မဟုတ်လား။ အဲ့ဒီလူကို အတိုးရောအရင်းပါ ပေါင်းပြီးတောင်းတယ် သမီးရယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ အန်တီ သူကဘာပြောလို့လဲ”
“သူ့လုပ်ငန်းတွေ ရှုံးလို့တဲ့၊ ပြန်မပေးနိုင်ဘူး တရားစွဲပါတဲ့ကွယ်၊ အန်တီ သမီးရတီငွေကို ဘယ်လိုတောင်းရမှန်း မသိတော့ပါဘူးကွယ်”
“ဟင် အန်တီပဲ အာမခံထားတာလေ”
“ဟုတ်တယ် သမီး၊ အန်တီ သေချင်လောက်အောင် စိတ်ညစ်တယ်၊ အန်တီ့မှာလည်း သမီးကိုပြန်ပေးဖို့က ပိုက်ဆံမရှိတော့လေ အန်တီ့အိမ်ကိုရောင်းပြီး အန်တီ ရှိသမျှငွေ အကုန်ဆပ်ပါ့မယ်”
“ဟင် အန်တီ ၊ အန်တီ့အိမ်ရောင်းလို့ ဘယ်လောက်ရမှာမို့လဲ အန်တီ”
“ရသလောက်နဲ့ ရောင်းရမှာပဲ သမီးရယ်”
“အန်တီ ငွေလိုချင်လို့တော့မဟုတ်ဘူး၊ အန်တီ ဟိုလူကို တရားစွဲလို့ရအောင် သမီးတို့မှာ ငွေလိုတယ်၊ သမီးပိုက်ဆံပြန်ရအောင် တရားစွဲမယ်”
“အင်းပါ သမီးရယ်”
“ဒုက္ခပါပဲ မေမေရယ်၊ သမီးတို့မှာ အိမ်မရှိရင် ဘယ်မှာသွားနေကြမလဲ”
“ဖြစ်သလိုပေါ့ သမီးရယ်”
“ဆုရယ် နင်တို့ငါ့ကို ကူညီလို့ဖြစ်တာပဲ၊ ငါ့အိမ်မှာ အဆင်ပြေသလောက်နေပေါ့”
“အင်းပါအေ၊ ငါ့မေမေ အားငယ်ပြီး တစ်ခုခုဖြစ်မှာစိုးလို့ပါ၊ လောလောဆယ် မေမေ့ကို သူ့ညီမအိမ်မှာပဲ နေခိုင်းပါ့မယ်”
တဖက်မှာလည်း ရတီယုံအောင် အိမ်ရောင်းရန် ကြေညာကပ်ပြီး ရတီပြန်ချိန် ပြန်ခွာထားလိုက်သည်။ ရတီစိတ်ကျေနပ်အောင် အကြွေးကိစ္စအတွက် ရှေ့နေနှင့် ရတီရှေ့ တိုင်ပင်ရာ တရားမဝင် ငွေချေးထားသော အရပ်စာချုပ်ဖြစ်နေပြီး အကယ်၍ တရားစွဲလျှင်လည်း တရားမမှုဖြစ်ပြီး ကြာမည်ဖြစ်သည်။ တရားနိုင်သော်လည်း ငွေချေးယူမှ စားဝတ်နေရေး အဆင်မပြေအကြောင်းပြပြီး ရသမျှဝင်ငွေကိုဖော်ပြကာ မိမိဆပ်နိုင်သော ပမာဏသာ ဆပ်နိုင်သည်ဟုဆိုလျှင် မည်သို့မျှတတ်နိုင်မည်မဟုတ်ဟု ပြောရာ၊ ရတီက လူငယ်ပီပီ တရားစွဲ၍ ရအောင်တောင်းမည်ဟု ပြောဆိုရာ တရားစွဲရန် စီစဉ်ရတော့သည်။
ထိုသို့ တရားစွဲရင်စီစဉ်ခိုက်မှာ ဆုရည်တို့အိမ်ရောင်းရာ တစ်ရာ့ရှစ်ဆယ်ခန့်ရသည် ပြောသည်။ ဆုရည်အမေက
“သမီးရေ အန်တီလေ အန်တီတသက်လုံး နေခဲ့တဲ့ အိမ်လေးကို နှမြောတယ်။ အခုတော့ ကိုယ်က ဗိုက်နာပြီလေ။ ဒီတော့လည်း မတတ်သာတဲ့အဆုံး ရသလောက်နဲ့ ကျေနပ်ရတာပေါ့။ အန်တီလည်း စားဝတ်နေရေးရှိသေးတော့ အိမ်စပေါ်လေး ပြန်တင်ရအောင် အန်တီ့ကို ငါးဆယ်လောက် ပြန်ပေးပါကွယ်”
“ရပါတယ် အန်တီရယ်။ အန်တီက သမီးအတွက် လုပ်ပေးတာပဲ”
“ဆု ငါတောင်းပန်ပါတယ်”
“ရပါတယ်ဟာ ၊ ငါတို့လည်း ဘာတွေ အကုသိုလ်လုပ်မိပါလိမ့် ရတီရယ်”
ရတီမှာ ငွေရေးကြေးရေးကိစ္စများနဲ့ ပတ်သက်ပြီး အာရုံများနေသဖြင့် မိမိကိုယ်မိမိ မစစ်မိပေ။ ရာသီမလာသည်မှာ သုံးလဖြစ်တော့သည်။ ရရှိသောငွေအား တရားစွဲရန်နှင့် စားသောက်ရန်အတွက် စီစဉ်ရသောအခါ တရားရင်ဆိုင်ရင်း ငွေကကုန်လာသည်။ ဗိုက်က တဖြေးဖြေး ထွက်လာသည်။
“ဆု ငါတို့ တရားစွဲတာလည်းကြာပြီ၊ ဟိုလူကို ရှာမတွေ့ဘူးလား၊ တစ်လတစ်လနဲ့ ငါ့မှာလည်း ဒုက္ခရောက်နေရပြီ”
“အေး ဟုတ်တယ်၊ ဒီလူ အိမ်ရောင်းပြီး ထွက်သွားတာ၊ အခုထိ လိပ်စာရှာမရဘူး။ ပြီးတော့ ရတီ နင့်ဗိုက်က တစ်ရက်ထက်တစ်ရက် ပိုထွက်လာပြီ၊ နင်ဖျက်ချမလား”
“ဒီအချိန်ရောက်မှ ဘယ်လိုဖျက်မလဲ ဆုရယ်”
“နင့်အဖေသိရင်တော့ နင့်ကိုသတ်မလား မသိဘူး”
“အင်း ဟုတ်တယ် ဆု၊ ငါ အမေ့ကိုရော အဖေ့ကိုပါ သတိရတယ်ဟာ”
“အင်းပေါ့”
နောက်ထပ် နှစ်လခန့်ကြာပြီး တစ်နေ့မှာတော့ ရဲမှ တရားခံအား ရှာတွေ့ပြီဖြစ်ကြောင်း တရားစွဲလို့ရပြီဖြစ်ကြောင်း ပြောရာ ရတီလည်း ထိုလူကိုတွေ့တော့ ရတီငွေချေးခဲ့သောသူ မဟုတ်ပဲ တခြားတစ်ယောက်ဖြစ်နေသည်ကို တွေ့ရာ
“အန်တီ ဒီလူက ကျမတို့ဆီက ငွေချေးထားတာ မဟုတ်ဘူးလေ”
“ရတီကလည်း ဟုတ်ပါတယ်၊ မှတ်ပုံတင်ရော မှန်တယ်လေ”
“မဟုတ်ဘူးထင်တယ်နော် အန်တီ”
“ဟုတ်ပါတယ်သမီး ၊ သမီးမယုံရင် သူ့မေးကြည့်လေ”
ရတီလည်း ဇဝေဇဝါဖြစ်နေပေသည်။ စိတ်ထဲမှာ ဘာကြောင့် လူပြောင်းသွားသလဲဟု တွေးနေမိသည်။ သို့သော် အဖြေရှာမရပေ။ မည်သူ့ကိုမေးပြီး စုံစမ်းရမည်ကို မသိပေ။ ရှေ့နေငှားပြီး တရားဆိုင်ကြသောအခါတွင် ငွေကုန်ကြေးကျများလာသည်။ နိုင်လိုသည့်စိတ်က များလာသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် မိမိသည် ဖေဖေ့ဆီပြန်လို့ မဖြစ်ပေ။ ယခုအခါ ကိုယ်ဝန်လည်းရှိပြီး။ အဖေနာမည်တပ်မရသော အခြေအနေပင်ဖြစ်သည်။
သို့သော်လည်း မည်သို့မည်ပုံဖြစ်ရသည်တော့ ရတီမသိ။ မိမိရင်၌ ဖြစ်သော သွေးသားကို ရတီ ချစ်နေသည်။ ကိုယ်ဝန်အား ဖျက်ချလိုခြင်း အလျင်းမရှိပေ။ တွေးမိသမျှသော အနာဂတ်မှာ မိမိ၏သားဖြစ်ဖြစ် သမီးဖြစ်ဖြစ် မပါလျှင် မပြည့်စုံဟု ထင်မှတ်လာသည်။ ထို့ကြောင့် ဤကလေးမွေးရန် ကလေးအနာဂတ်အတွက် ငွေလိုသည်။ မိမိချေးထားသော ငွေတဝက်ခန့် ရလျှင်လည်း မဆိုးသောအခြေအနေမို့ မိမိထံ ငွေချေးထားသောသူအား အကျိုးအကြောင်းပြောပြပြီး တဝက်ခန့်သာ ပြန်ပေးရန် တောင်းဆိုမည်ဟု ပြောရန်အတွက် ထိုလူ၏အိမ်ကို ရှာပုံတော်ဖွင့်ရတော့သည်။ တရားရုံးကထွက်လျှင် ထိုသူအားစောင့်၍
“ဦးလေး”
“ဘာကိစ္စလဲ”
“သမီးပိုက်ဆံကို တဝက်ဖြစ်ဖြစ် ပေးပါလား၊ အဲဒါဆို သမီး ကျေနပ်တယ်”
“ငါ့မှာမရှိလို့ မပေးတာ”
“ဦးလေးရယ် သမီး လုံးဝဒုက္ခရောက်နေလို့ပါ၊ တော်ကြာ သမီး ကလေးမွေးရတော့မှာ”
“အဲဒါနင့်ကိစ္စလေ”
“ကလေးမွေးဖို့စားရိတ်ကို သမီးမှာမရှိလို့ပါ ဦးလေးရယ်”
“လိုးတုန်းကလိုးကြပြီး ကလေးမွေးစရာကြတော့ မရှိဘူးတဲ့လား”
“အဲ့ဒီလိုမပြောပါနဲ့ရှင်၊ ကျမပိုက်ဆံတွေ ဦးလေးကို ချေးလိုက်လို့ပါ”
“နင်တို့က မတရား အတိုးယူတာလေ”
“သမီးက ငါးကျပ်တိုးပဲ ယူရတာပါ”
“ဘာမှလာရှင်းပြမနေနဲ့တော့၊ တရားရုံးရောက်နေပြီ၊ တရားရုံးရောက်မှရှင်း”
“ဦးလေးရယ် သားသမီးချင်း ကိုယ်ချင်းစာပါဦး”
“ငါ့မှာ ဘာသားသမီးမှ မရှိဘူး”
“ဦးလေးရယ် သမီး အနူးအညွတ် တောင်းပန်ပါတယ်”
“သွားစမ်းပါ ၊ နင် ငါ့အနားမလာနဲ့။ ဘယ်သူနဲ့ရမှန်းမသိတဲ့ ဗိုက်ကို ပိုင်ရှင်ထင်နေကြမယ်။ ငါ့ကို နင်ကိုမယူလို့ တရားစွဲမယ် ထင်နေကြမှာ။ ဒိုးလိုက်တော့”
ရတီ အလွန်ဒေါသဖြစ်သွားတယ်။ ထိုလူပြောပုံက ဖခင်မရှိပဲ မွေးလာသော ကလေး။ ရတီ ဖင်သရမ်းလို့ မွေးလာသောကလေးဟု စွပ်စွဲနေသလိုဖြစ်၍
“ဒီမှာ ရှင်က လူလိမ်ပဲ။ သူများပိုက်ဆံယူပြီး ပြန်မဆပ်ချင်တဲ့လူ။ သံသရာမှာ သူများအကြွေး ဆပ်ရမယ့်သူ”
“နင်ဘာပြောတာလဲ ကောင်မ”
ရတီ့ကိုပြောရင်း တွန်းထုတ်လိုက်သဖြင့် ရတီမှာ ယိုင်နဲ့ပြီး ဖင်ထိုင်ကျသွားတော့သည်။ အခန့်မသင့်သဖြင့် အောက်ပိုင်းမှ သွေးများထွက်လာသဖြင့် ပတ်ဝန်းကျင်ကို အကူအညီတောင်းရာမှ ဆေးရုံသို့ ရောက်ခဲ့ရသည်။ သွေးများအလွန်အကျွံထွက်ပြီး ဆေးရုံရောက်ရာမှ အရေးပေါ်ခွဲစိတ်ရန်အတွက် စီစဉ်ရတော့သည်။ ဆေးရုံရောက်သော်လည်း လူနာရှင်မပါသောကြောင့် မေးမြန်းသောအခါမှ ဖခင်ဖုန်းနံပါတ်ကို ပေးရသည်။
ဦးထွန်းဇော်မှာ တယ်လီဖုန်းခေါ်သည်နှင့် ဆေးရုံသို့ တန်းလာခဲ့သည်။ ခင်ငြိမ်းကိုလည်း လှမ်း၍ ဖုန်းဆက်လိုက်သည်။ ဆေးရုံရောက်သောအခါ ရတီမှာ သတိမေ့နေပြီး အရေးပေါ်ခွဲစိတ်မှု ပြုလုပ်နေသဖြင့် ခင်ငြိမ်းနှင့်အတူ ဆုတောင်း၍သာ စောင့်နေရတော့သည်။
ရတီ ခွဲစိတ်ခန်းမှ ထွက်လာသောအခါ သတိရတချက် မရတချက် အနေအထား ဖြစ်နေသည်။ သတိရလာသောအခါ ဖခင်ကို ဦးစွာတွေ့ရပြီး
“ဖေဖေ’”
“သမီးလေး သတိရလာပြီလား”
“ဟုတ်ကဲ့ ဖေဖေ၊ ဖေဖေ သမီးကလေးကရောဟင်”
“စိတ်မကောင်းပါဘူး သမီးရယ်”
“ဟင့် အီးဟီးးး ဖေဖေရယ်”
“သမီးရယ် မငိုပါနဲ့ ခေါင်းကိုက်လိမ့်မယ်”
ရတီမှာ ကလေးအား နှမြောစွာ ငိုမိသည်။
“ရတီ သမီးလေး ဘာမှအားမငယ်ပါနဲ့၊ အန်တီလည်း ရှိတယ်နော် သမီး”
“ဟုတ်ကဲ့ အန်တီ”
“မငိုနဲ့တော့ သမီးလေး”
“သမီးရင်သွေးလေးကို နှမြောလို့ပါ အန်တီ”
“ဪ သမီးလေးရယ်၊ မြင်တောင်မမြင်ရသေးတဲ့ သမီးရင်သွေးကို သမီးက ချစ်တယ်လား”
“အန်တီရယ် သမီးရင်သွေးပါ အန်တီ”
“သမီးအဖေ သမီးကို ဘယ်လောက်ချစ်မယ်ဆိုတာ သမီး တွေးကြည့်လိုက်လေ”
“သမီးကို ဖေဖေက ခွင့်လွတ်ပါ့မလား အန်တီရယ်”
“လူဆိုတာ မှားတတ်တယ် သမီး၊ တောင်းဆိုးပလုံးဆိုးသာ ပစ်နိုင်တာ၊ သားဆိုးသမီးဆိုးကို ပစ်နိုင်တဲ့ မိဘမရှိဘူး သမီးရယ်”
“သမီးမှားမိပါတယ် အန်တီ”
“မှားရင် ပြင်ကြမှာပေါ့၊ ဘာမှစိတ်မပူနဲ့နော်၊ သမီးလိုတာရှိရင် အန်တီ့ကိုပြော၊ သမီးအဖေက ယောက်ျားသားဆိုတော့ မိန်းမကိစ္စတွေကို နားမလည်လောက်ဘူးကွယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ အန်တီ”
“အခုတော့ သမီးနားလိုက်ဦး၊ သမီးကိုလုပ်တဲ့သူကို သမီးအဖေက ခွင့်မလွတ်ဘူး၊ အခုရဲစခန်းမှာ အမှုဖွင့်ထားတယ် သမီး”
“ဟုတ်တယ် အန်တီ၊ အဲ့လူယုတ်မာတွေကို အပြစ်ပေးရမယ်”
“သမီးဖေဖေနဲ့ အန်တီ စီစဉ်ပါ့မယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ အန်တီ”
ရတီ ဆေးရုံမှာ တစ်ပတ်ခန့်နေရပြီး ဆင်းရသည်။ ဖေဖေ့အိမ်မှာပင် နားနေရသည်။ ဆုရည်က ဖုန်းဆက်သည်။ ရတီ ဖေဖေအိမ်ကို ရောက်နေသည်ဖြစ်၍ အိမ်မလာတော့ပါဟု ပြောသည်။ ဦးထွန်းဇော်က သမီးကို ထိခိုက်အောင်လုပ်သောသူကို လုံးဝမကျေနပ်ပေ။ ထို့ကြောင့်ပင် မရမက စုံစမ်းရာက ခြေရာခံမိပြီး ရဲကို ဖမ်းခိုင်းလေရာ ထိုသူအား မိတော့သည်။
“ခင်များကြောင့် အသက်တစ်ချောင်း ဆုံးရှုံးရတယ်၊ ခင်များကို လူသတ်မှုနဲ့ ထောင်ချမှာ”
“မလုပ်ပါနဲ့ဗျာ ၊ မတော်တဆဖြစ်တာပါ”
“ခင်များက လူမဟုတ်ဘူး၊ သမီးလေးပိုက်ဆံတွေကို လိမ်ညာယူပြီး ကလေးကို သတ်တဲ့လူ”
“ခင်များသမီးပိုက်ဆံ ကျနော်လိမ်ညာယူတာ မဟုတ်ဘူးဗျ”
“ခင်များမလိမ်ရင် ဘယ်သူလိမ်တာလဲ”
“ခင်များသမီးရတီရဲ့ သူငယ်ချင်းနဲ့ သူ့အမေ”
“ဘာကွ”
“အဲ့ဒီမိန်းမကိုပါ ထောင်ချရမှာပေါ့”
“ခင်များထောင်ချရဲပါ့မလား”
“ဘာလို့မချရဲရမှာလဲ”
“ဟင်းးဟင်းး အခုလောက်ဆို ခင်များသမီးရဲ့ တဏှာဆန်တဲ့ ဗီဒီယိုခွေ ပြန့်နေလောက်ပြီ”
“ဘာပြောတယ်”
ဦးထွန်းဇော်မှာ ရတီဆီဖုန်းဆက်၍ အိမ်မှာ ဖေဖေမရှိကြောင်း၊ ဖေဖေ့အိမ်ရောက်သွားပြီဖြစ်၍ အမှုကိစ္စလည်း ဆက်မလုပ်တော့ကြောင်း၊ ဆုရည်ကို တွေ့ချင်ကြောင်း အခုလာတွေ့ပါဟု ပြောခိုင်းလိုက်သည်။ ရတီလည်း ဖုန်းဆက်လိုက်သည်။ ဆုရည်နှင့် ဆုရည်အမေမှာ ဟိုလူနဲ့ အဆက်အသွယ်မရသေးသဖြင့် ရတီ့အိမ်ကို လာလိုက်သည်။ အိမ်သို့ရောက်သောအခါ ဦးထွန်းဇော်က ဆုရည်ကို
“လာစမ်း ဆုရည်၊ နင်တို့သားအမိ ဘာတွေ ကလိမ်ကကျစ်ကျတယ်ဆိုတာ ငါသိပြီးပြီ၊ ဒီနေ့ကတော့ နင်တို့သားအမိကို အရှင်မထားဘူး”
“အန်ကယ် သမီးက ဘာလုပ်လို့လဲ”
“ပေးစမ်း နင့်အိတ်”
ဦးထွန်းဇော် အိတ်ကို ဆောင့်ဆွဲယူလိုက်ပြီး ဖုန်းကို ပေါက်ခွဲပစ်လိုက်သည်။
“အန်ကယ် ဘာလုပ်တာလဲ”
“အေး ငါ့သမီး လူပေါင်းမှားတာပဲ။ နင့်တို့ ဘာလုပ်ထားတယ်ဆိုတာ အကုန်သိတယ်”
“လုပ်လိုက်လေ အန်ကယ်။ ကျမမှာ သိမ်းထားသေးတယ်”
ဆုရည်လည်း ဟန်ပါပါနဲ့သာ ပြောလိုက်သည်။
“ဟုတ်လား။ အေး သိမ်းထားသေးတယ်ဆိုရင် နင်တို့ ငါ့ဆီကိုပြ။ မပြနိုင်ရင် ငါက နင့်အမေကို တရားစွဲမှာ။ လိုင်းပေါ်ပြန့်ရင် နင်တို့သားအမိကို သတ်မယ်။ ငါ့သမီးပိုက်ဆံ ပြန်ပေးရင်ပေး၊ မပေးရင်တော့ နင်တို့သားအမိ သေပြီမှတ်။ တစ်ပတ်အချိန်ပေးမယ်၊ သွားတော့”
ဆုရည်မှာ ထိုအိမ်မှ အပြေးထွက်ခဲ့ရသည်။ ဦးထွန်းဇော်၏အကြောင်းကို သိသည်။ ဆုရည်တို့ကို လုံးဝခွင့်လွတ်မည် မဟုတ်ပေ။ ဆုရည် အမေ့ဆီကို ပြန်သွားသည်။ ဤသည်မှာလည်း ဆုရည်၏အမှားပင် ဖြစ်သွားလေသည်။ ဦးထွန်းဇော်မှ ဆုရည်အား နောက်ယောင်ခံလိုက်ခိုင်းလိုက်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ဆုရည် အိမ်ရောက်သောအခါ
“မေမေ သမီးတို့ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”
“သမီး ဘာဖြစ်လာတာလဲ”
“ရတီ့အဖေ သိသွားပြီ မေမေ”
“ဘာ ! ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ”
“အမေ့လူကြောင့် သိသွားတာ မေမေ”
“အဲဒီတော့ ရတီ့အဖေက ဘာလုပ်လို့ရလို့လဲ။ သူ့သမီးဟာတွေ သမီးဆီမှာ ရှိနေတယ်မဟုတ်လား”
“သမီးဖုန်းကို ခွဲပစ်လိုက်တယ်လေ”
“ဟယ် အဲဒါဆို ငါတို့ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”
“ရတီ့အဖေက သူ့သမီးပိုက်ဆံ မပေးရင် သမီးတို့ကို သတ်မယ်တဲ့”
“ဟာ ဟ သူကလုပ်ရဲလို့လား”
“မေမေ သမီးတို့အိမ်ရှေ့မှာ လူတွေ မေမေ။ သမီးတို့အိမ်ကို စောင့်ကြည့်နေကြတယ်”
“ဟင် ဟုတ်လား သမီး”
“ဟုတ်တယ် မေမေ”
“ဒုက္ခပါပဲ သမီးရယ်”
“မေမေ သမီးတို့ ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ”
“မေမေလည်း မကြံတတ်တော့ဘူး”
“မေမေ သမီးကြောက်တယ် မေမေ”
“အင်းပါ သမီး၊ သူ့အဖေက ဘာပြောလိုက်သလဲ”
“သူ့သမီးပိုက်ဆံ ပြန်ပေးတဲ့ မေမေ”
“အင်း မေမေ သူ့သမီးပိုက်ဆံ ပြန်ပေးလိုက်ပါ့မယ်”
ဆုရည်က ရတီ့ဆီ ဖုန်းဆက်လိုက်တယ်။
“ဘာလဲ ဆုရည်”
“မေမေက နင့်ပိုက်ဆံ ပြန်ပေးခိုင်းလို့”
“အော.. အေး နင်ကိုယ်တိုင်လာပေး”
“အေးပါ ရတီရာ၊ ငါဘယ်ကိုလာပေးရမလဲ”
“အေး အခု ငါ မှော်ဘီက ငါ့အဖေခြံမှာရှိတယ်၊ လာပေးလိုက်”
“အေးပါ ရတီ”
ဆုရည်မှာ ရတီပြောတဲ့အတိုင်း မှော်ဘီကခြံဆီ သွားရတော့သည်။ ခြံထဲရောက်တော့ ရတီ စောင့်နေသည်။
“ဘယ်လိုလဲ ဆုရည်၊ နင်က ငါ ကျွေးမွေးတဲ့ ကျေးဇူးမှမထောက် လုပ်ရက်တယ်ဟာ”
“ငါ့ကိုခွင့်လွှတ်ပါဟယ်”
“ဘယ်မှာလဲ ငါ့ပိုက်ဆံ”
“ဒီမှာပါ”
“ငါးရာပြည့်လား”
“ပြည့်တယ်”
“အေး ငါတစ်ခုမေးမယ်၊ ကိုရဲက ငါ့ကိုဖြတ်သွားတာ နင့်ကြောင့်မဟုတ်လား”
“အင်း”
“နင် မူဗီရိုက်တာမှာ ဘာတွေပါလဲ”
“ငါမပြောချင်ဘူး ရတီ”
“ဒီနေရာရောက်နေပြီ၊ နင်မပြောရင် ငါခွင့်မလွှတ်ဘူး”
“အင်း နင့်ကို ကိုရဲရော ကိုဇော်ရော လုပ်တာကို ငါမူဗီရိုက်လိုက်တယ်”
“ဘာ ငါမူးနေတာကို နင်တို့လုပ်တာလား”
“အေး”
“အော နင်တို့က ဒီလိုလား”
“ငါ့ကိုခွင့်လွှတ်ပါဟာ”
“နင့်မူဗီတွေ ဘယ်သူ့ကိုပေးလိုက်သေးလဲ”
“ငါဘယ်သူ့ကိုမှ မပေးထားဘူး”
“ငါမယုံဘူး”
“ယုံပါ ရတီရယ်၊ ဘုရားပေးပေး ကျမ်းပေးပေးပါ”
“နင်ငါ့ကို လုပ်ရက်တာလေ၊ ငါဘယ်လိုယုံရမလဲ”
“ငါလေ နင်ယုံအောင် ဘာလုပ်ပေးရမလဲ ရတီ”
“ငါယုံအောင် နင်လုပ်ပေးလို့ရတယ်”
“နင်ပြောပါ ငါဘာလုပ်ပေးရလဲ”
“နင် ဒီအကြောင်းတွေ ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောရဲအောင်လို့ ငါ့အဖေခေါ်ထားတဲ့ လူတွေနဲ့ အိပ်လိုက်တော့”
“ဟင်”
“ဘာမှမဟင်နဲ့၊ ငါ့ကိုကြတော့ လူကိုလည်း ရစရာမရှိအောင် လုပ်တယ်၊ ငါ့ရင်သွေးလည်း နင်တို့ကြောင့် သေတယ်၊ နင် ဒီဟာကိုလုပ်မှ ငါကျေနပ်မှာ”
“ရတီ”
“မလုပ်ချင်ရင်ပြောလေ၊ နင့်အမေရော နင်ရော သေသွားလိမ့်မယ်”
“အေးပါ ငါလုပ်ပါ့မယ်”
“သူ့ကိုခေါ်သွားလိုက်တော့”
ဆုကို လူနှစ်ယောက်လာခေါ်ပြီး အခန်းထဲကို ခေါ်သွားသည်။ ဆုမှာ ငြင်းဆန်နိုင်ခြင်းမရှိတော့ပေ။ ဝဋ်သည် ချက်ချင်းလည်တတ်သည် မဟုတ်လား။ ဆုကို အဝတ်အစားမဲ့ လူနှစ်ယောက်က စားမတတ်ဝါးမတတ် ကြည့်နေသည်ကို မြင်ပြီး ဆုမှာ အလွန်လန့်သွားတော့သည်။ နောင်တလည်း ရမိသည်။
ရတီလည်း နောင်တရမိသည်။ မိဘကို ခြေကန်ပြီး မိဘရင်ခွင်မှ ထွက်ခဲ့သဖြင့် ကြုံဆုံခဲ့ရသော အဖြစ်အပျက်မှာ မိမိဘဝ၏ ငရဲနဲ့တူခဲ့သည်။ မိမိ ဤသို့ဖြစ်ခဲ့သော်လည်း ဖေဖေသည် အပြစ်မတင်ပေ။ မိမိအား ယခင်ထက်ပင် ဂရုစိုက်လေသည်။
အန်တီခင်ငြိမ်းသည်လည်း ရတီ၏ တိုးတိုးဖော် တိုင်ပင်ဖက် ဖြစ်လာသည်။ မိခင်လိုတမျိုး သူငယ်ချင်းလိုတမျိုး စောင့်ရှောက်ပေးပေရာ အန်တီအား အထူးကျေးဇူးတင်ပြီး ဖခင်နဲ့လက်ထပ်ရန် အထူးတိုက်တွန်းရာ ဖခင်လည်း အထူးပင် ကျေနပ်မိတော့သည်။…ပြီးပါ
Zawgyi
အေပါင္းအသင္းမွားလို႔ အပ်ိဳေမွး ေပါက္သြားတဲ့ သူေဌးသမီး(ဇာတ္သိမ္းပိုင္း)
ညဘက္ရွစ္နာရီခန႔္ ကိုေအာင္ႏွင့္ ကိုရဲ ေရာက္လာၾကတယ္။ ရတီႏွင့္ ဆု ျပင္ဆင္ၿပီး ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ KTV မွာ အရက္ေရာ ဝိုင္ေရာ မွာၿပီးေသာက္စားရင္း သီခ်င္းဆိုၾကတယ္။ ရတီက စိတ္ညစ္ေနသူမို႔ ပိုတိုက္ၾကတယ္။ ဝိုင္မွာ အရက္ေရာထားေတာ့ ႏွစ္ပင္လိမ္ကုန္တယ္။ ရတီ ေတာ္ေတာ္မူးေနမွ တြဲၿပီးေခၚခဲ့ၾကတယ္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ကိုရဲက ရတီ့အဝတ္ေတြကို ခၽြတ္ခ်လိုက္တယ္။ ဆုႏွင့္ကိုေအာင္က အျပင္မွာက်န္ေနၿပီး ထုံးစံအတိုင္း နမ္းစုပ္ေနၾကတယ္။ ကိုရဲ အျပင္ကိုထြက္လာၿပီး
“ကိုေအာင္ ရတီ့ဟာၾကည့္မလား၊ သိပ္လွတယ္”
“ဟာ ၾကည့္ရမွာေပါ့ကြာ။ တေလာက မင္းပဲ ဆုဟာကို ၾကည့္သြားတာပဲ”
“ဟြန္း ကိုကိုေနာ္”
“ဆုကလည္းကြာ ငရဲက ဆုဟာၾကည့္ထားတာ ကိုကိုလည္း ျပန္ၾကည့္ရမွာေပါ့”
“ကိုရဲ ေတာ္ၾကာ ကိုကိုက ရတီ့ဟာႀကိဳက္သြားလို႔ လုပ္ခ်င္ေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ”
“ဟားးဟားး ငေအာင္ လဲလုပ္မလား”
“ဟားးး ဆုသာခြင့္ျပဳလို႔ကေတာ့ လုပ္ၿပီးသားကြ”
“ဟာ ကိုကိုေနာ္”
“ဆုကလည္း တစ္ခါတည္းပဲလုပ္မွာပါ”
“ဟင့္ မရဘူး၊ ေတာ္ၾကာ ဆုကိုပစ္သြားမွာ”
ကိုေအာင္ေအာင္ ဆုရည္ကို လမ္းခြဲသြားနိုင္မွန္း ဆုရည္သိၿပီးသာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေလာဘကိုၾက အဆုံးမသတ္နိုင္ေတာ့ ဆက္ၿပီး မီးစင္ၾကည့္ကရမွာေပါ့။
“မပစ္ပါဘူးကြာ”
“ဒီလိုလုပ္ကြာ ငေအာင္ ၊ ဆုကိုလည္း အဝတ္ခၽြတ္ေပး၊ ငါက ရတီ့အဝတ္ေတြ ခၽြတ္ၿပီးၿပီ”
“တကယ္လား”
“တကယ္ပါဆို ဆုေရာ မင္းေရာ ဝင္ၾကည့္”
“ရတီအဝတ္ခၽြတ္ထားရင္ ဆုကိုလည္း ခၽြတ္ေပးမယ္”
“ဟာကြာ ကိုကိုေနာ္”
ဒီေနရာမွာ ဆုရည္အတြက္ စြန႔္စားရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ တသက္လုံးရွာမရတဲ့ ေငြေၾကးကို အရွက္နဲ႔စြန႔္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီးသားပါ။ ကိုေအာင္ဆိုတာကလည္း ဆုရဲ့ ပထမဆုံးရည္းစားမွ မဟုတ္တာ။ ကိုရဲတစ္ေယာက္ဆီ အလိုးခံရလည္း မထူးဘူးေလ။ ရမယ့္ေငြေၾကးက သိန္းငါးရာဆိုေတာ့ ဆု စြန႔္စားရဲၿပီေပါ့။ ဆုရည္နဲ႔ကိုေအာင္က ကိုရဲေနာက္ လိုက္ခဲ့တယ္။ ကုတင္ေပၚမွာ ရတီက အဝတ္အစားမဲ့ ပက္လက္ကေလး ျဖစ္ေနတယ္။
“ေတြ႕လား ကိုေအာင္”
“အင္း ”
“ဆုလည္းခၽြတ္ေလ”
“ဟင့္ ကိုရဲ အရင္ကလည္း ၾကည့္ၿပီးသားေလ”
“အခု အေသးစိတ္ၾကည့္မွာ”
“ဟင့္ ကိုကို ခၽြတ္ရမွာလား”
“အင္းေလ”
“ဟင့္”
ဆုရည္ အဝတ္ေတြခၽြတ္ေတာ့ ကိုရဲေရာ ကိုေအာင္ပါ ခၽြတ္လိုက္ၾကတယ္။ ကိုရဲေရာ ကိုေအာင္ပါ လီးေတြေတာင္ၿပီး တရမ္းရမ္းျဖစ္ေနၿပီ။ ႏွစ္ေယာက္သား ယွဥ္ရပ္ေနတုန္း ဆုရည္က
“ဟီး ကိုရဲ ရတီနိုးလာရင္ သူ႔ဟာကို လူႏွစ္ေယာက္ အေသးစိတ္ၾကည့္ေနတာကို ျပလိုက္ရင္ သူဘယ္ေလာက္ ေဒါသထြက္မလဲမသိဘူး။ အမွတ္တရ ဓာတ္ပုံရိုက္ထားလိုက္မယ္”
ဆုရည္က အႀကံႏွင့္မို႔ အခုလိုေျပာလိုက္တယ္။
“ျပႆနာတက္မယ္”
“မတက္ပါဘူး ကိုရဲကလည္း”
“ဟားဟားး ငါတို႔ အဲလိုဆို ဘယ္လိုပိုစ့္ေပးရမလဲ”
“ကိုရဲက လုပ္ေနတဲ့ပုံ ၊ ကိုကိုက နို႔ကိုင္ေပးေနတဲ့ပုံေပါ့”
“ဟားးဟားး”
“ေနဦး ကိုရဲ ငါအရင္ၾကည့္ပါရေစ”
“ၾကည့္ကြာၾကည့္ အားရေအာင္ၾကည့္”
ကိုေအာင္က ရတီရဲ့ဖုေဖာင္းေနေသာ ပိပိကို ေသခ်ာျဖဲၿပီးၾကည့္ေနစဥ္ ဆုက ဓာတ္ပုံေရာ ဗီဒီယိုပါ ရိုက္ထားလိုက္တယ္။ ကိုေအာင္က ရတီနို႔ကို စို႔လိုက္ရာ
“ဟာ ေဟ့ေကာင္ အဲ့ဒါမပါဘူးေလ”
ဆုက ဗီဒီယိုကို အမိအရ ရိုက္ထားလိုက္တယ္။ ကိုရဲက ရတီ့ေပါင္ကိုမၿပီး လီးထိုးသြင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုေအာင္က ရတီနို႔ေတြကို တႁပြတ္ႁပြတ္စို႔ေနတယ္။
“ေဟ့ေကာင္ မင္းရတီ့နို႔ကို စို႔တယ္ေနာ္။ ဆုနို႔ကိုလည္း ငါစို႔မွာေနာ္”
“စို႔ေပါ့ကြာ”
ကိုရဲက ရတီကိုလိုးရင္း ေျပာေနတယ္။ ကိုေအာင္က နို႔စို႔ေနရာက အားမရပဲ ရတီ့ပါးစပ္ထဲ လီးထည့္ေတာ့
“ဟာ ေဟ့ေကာင္၊ ဆုေတြ႕လား ကိုရဲကိုလည္း ဆုက လုပ္ေပးရမွာေနာ္”
“အာ အဲဒါဆို ငါလည္းလုပ္မွာ”
အရက္နဲ႔ဝိုင္ ႏွစ္ပင္လိမ္ၿပီးမူးေနေသာ ရတီမွာ ဘာမွမသိေပ။ မိမိပါးစပ္ထဲ လီးဝင္ေနသည္ကိုလည္း မသိေတာ့ေပ။ တစ္ေယာက္က ပါးစပ္လိုးၿပီး တစ္ေယာက္က အဖုတ္ကို လိုးေနၾကေတာ့သည္။ ဆုရည္လည္း ဗီဒီယိုရိုက္လိုက္ၿပီး ဖုန္းကို ထားလိုက္ၿပီး
“ကိုေအာင္ ရတီနိုးသြားမယ္ေလ၊ ဒီကိုလာခဲ့ေတာ့”
“အင္းပါ ဆု၊ ရတီက အိပ္ေပ်ာ္ေနေတာ့ အေသေကာင္ကို လုပ္ေနရသလိုပဲ”
“ခစ္ ခစ္ခစ္ သူက လုံးဝအိပ္ေပ်ာ္ေနတာကိုး”
ကိုေအာင္ေအာင္က ဆုဆီကိုသြားလိုက္ရာ ဆုက ကိုေအာင့္လီးကို စုပ္လိုက္တယ္။
“ႁပြတ္ ႁပြတ္ ႁပြတ္”
ကိုရဲလည္း ဆုနဲ႔ ကိုေအာင္ လုပ္ေနတာျမင္ေတာ့ စိတ္ကပိုႂကြလာၿပီး
“ငေအာင္ လူလဲလိုးရေအာင္ကြာ”
“ဆု ကိုရဲနဲ႔ခံလိုက္ပါလား၊ ရတီကို ကိုကိုလိုးခ်င္လို႔”
“”ဟာ ကြာ မရပါဘူး”
“ဆု ငေအာင္က ရတီ့ပါးစပ္ကို လိုးထားတယ္ေနာ္။ ဆုပါးစပ္လည္း ကိုရဲလိုးမွာ၊ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ငေအာင္”
“အင္း ဟုတ္တယ္”
“အာ ကိုကိုေနာ္ ဆု ႏွစ္ေယာက္လုံးကို မခံရဲဘူး”
“ငေအာင္ လာကြာ ရတီ့ကိုလိုးလိုက္၊ ဆုကို ငါျပဳစုမယ္”
“ကိုေအာင္ လုပ္ပါဦး ကိုရဲက တကယ္လုပ္မယ့္ပုံ”
“ဘာျဖစ္လဲ ဆုကလည္း၊ ကိုကိုလည္း ရတီ့ကို လိုးရတာပဲဥစၥာ”
“ကိုကို သိပ္ရက္ေရာေနတာလား”
“ဆုကလည္းကြာ အခုဖီးအရမ္းလာေနလို႔ပါ”
“မလုပ္ပါနဲ႔ ကိုရဲရယ္။ ေတာ္ၾကာ ရတီနိုးသြားၿပီး ျပသနာေတြတက္ပါ့မယ္”
“ႏွစ္ပင္လိမ္ၿပီး လုံးဝအိပ္ေပ်ာ္ေနတာ နိုးမွာမဟုတ္ဘူး”
“ဒါဆိုလည္း ဒီလိုလုပ္ေလ။ ကိုရဲ ကိုကို႔ကို ရတီႏွင့္ေပးေတြ႕လိုက္လိုက္ေတာ့။ မူဗီရိုက္လိုက္မယ္။ ျပသနာတက္ခဲ့ရင္လည္း မူဗီနဲ႔ျပရမွာပဲ”
“ဆု ငါတို႔က ရတီၾကေတာ့လုပ္ၿပီး ဆုၾကေတာ့မလုပ္ရင္ ျပသနာပိုတက္မယ္”
“သူသိတာမွမဟုတ္တာ”
“နင္ ဗီဒီယိုရိုက္ခ်င္လို႔ ငါတို႔ကိုလုပ္ခိုင္းတာလို႔ ရတီ့ကို ေျပာလိုက္မွာေနာ္”
“ဟာ ကိုရဲ သစၥာမေဖာက္ရဘူးေလ”
“နင္စဥ္းစားေလ၊ ရတီၾကေတာ့ ငေအာင္က ပါးစပ္လိုးသြားၿပီးၿပီ၊ ငါၾကေတာ့ နင့္ကိုမလုပ္ရေတာ့ မၽွတမွုမရွိဘူးေလ”
“အာ ကိုရဲကလည္း”
“ငေအာင္က ရတီကိုလုပ္၊ ငါကလည္း ဆုကိုလုပ္မယ္၊ ဒါမွ မၽွတမွုရွိမွာေပါ့၊ ဟုတ္တယ္မလား ငေအာင္”
“ေအးပါကြာ”
“ဒါမွမဟုတ္ရင္ နင့္ဖုန္းငါ့ေပး၊ အားလုံးျပန္ဖ်က္မယ္၊ ေနာက္ၾကရင္ ငါက ရတီ့ကို ျပန္ေျပာမွာ”
မူဗီေတာ့ အဖ်က္မခံနိုင္ေပ။ မူဗီသည္ ရတီရဲ့ အားနည္းခ်က္ကို ခ်ဳပ္ကိုင္နိုင္သည့္အရာ။ မေတာ္တဆ အေမကိုတရားစြဲလၽွင္ အေမက မိမိအတြက္ လုပ္ေပးရက်ိဳးနပ္မည္မဟုတ္ေပ။ ကိုရဲတစ္ေယာက္ကို ခံေပးရလို႔ ထူးလာမည္လည္း မဟုတ္ေပ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ မိမိေရွ႕ေရးအတြက္ စဥ္းစားကာ လုပ္ေပးဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီး
“အင္းပါ လုပ္ေပးပါ့မယ္”
“ဒါမွေပါ့ ဟုတ္တယ္ ကိုရဲ မင္းၿပီးၿပီလား”
“ဘယ္ကၿပီးမွာလဲကြာ အေသေကာင္လုပ္ေနရသလို ျဖစ္ေနတာ”
“မၿပီးေသးရင္ မင္းဆုကို ဆြဲလိုက္ေတာ့”
“အိုေက”
ကိုေအာင္ ရတီ့ေပါင္ကိုမတင္ၿပီး လိုးရန္ျပင္ေတာ့ ဆုရည္ ဖုန္းယူၿပီး ခနရိုက္လိုက္သည္။
“ရတီ ျမန္ျမန္ရိုက္ဟာ ငါနင့္ကိုလုပ္ခ်င္ေနၿပီ”
“အင္းပါ ကိုရဲ”
“လာ ဆု စုပ္ေပးဦး”
“ဟင့္ ကိုရဲ မလုပ္ေပးရင္ ဆုက မစုပ္ေပးဘူး”
“ဟားးးဟားး”
ကိုရဲလည္း ဆုေက်နပ္ေအာင္ ဆုပိပိကို ယက္ေပးလိုက္သည္။ ဆုလည္း ကိုရဲေက်နပ္ေအာင္ စုပ္ေပးလိုက္သည္။
“Doggy ဆြဲမယ္ ဆု”
ဆုမွာ ကိုရဲေျပာသလို ကုန္းေပးလိုက္သည္။ ကိုရဲက ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက ေဂ်လီထုတ္ကို ယူၿပီးေနာက္ ဆုရဲ့ပိပိထဲ လီးကိုဖိသြင္းလိုက္တယ္။
“ဗ်ိ ဗ်စ္ ဗ်စ္”
“အာ့ အင္းးဟင္းးဟင္းး””
နီညိဳေရာင္ ဖင္ေပါက္ဝကိုၾကည့္ၿပီး
“ငေအာင္ မင္း ဆုကို ဖင္ခ်ထားလား”
“အင္း ခ်ထားတယ္ေလ”
“အာ ကိုကို”
“ဟဲ့ ေကာင္ ငရဲ ဘာလဲ မင္းက ဆုဖင္ခ်မလို႔လား”
“ခ်ပါဘူးကြာ မင္းခ်ရင္ေတာ့ ညႇပ္လိုးေလးေပါ့”
“ဟာ…..ေကာင္းသားပဲ ငါလည္း လုပ္ဖူးခ်င္ေနတာ”
“မရပါဘူးေနာ္ ၊ဟြန္း တစ္ေယာက္ခ်င္းပဲ”
“ဘာထူးမွလည္းဆုရယ္၊ လုပ္မယ့္လုပ္ေတာ့လည္း အကုန္လုပ္မွာေပါ့ ။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ငေအာင္”
“ေအးပါကြာ မင္းသေဘာပါ”
ဆုမွာ ကုန္းလ်က္ပင္ ကိုရဲအလိုးကို ခံေနရသည္။ ကိုရဲက ဆုအဖုတ္ကိုလိုးရင္း လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ဖင္သားမ်ားကို ျဖဲၿပီး ေဆာင့္လိုးလိုက္သည္။
“ဗ်စ္ ဗ်ိ ဗ်စ္ ဖတ္ ဖတ္ ဖန္း”
“အာ! အင္းးဟင္းးဟင္းး”
မိမိခ်စ္ေသာသူ မဟုတ္ေသာ္လည္း အဖုတ္တို႔ အရည္စိုစိထြက္လာၿပီး ကာမဖီလင္တက္လာေလသည္။ ပထဆုံးအႀကိမ္ မိမိခ်စ္သူေရွ႕ အလိုးခံရျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း မိမိခ်စ္သူမွ ၾကည္ျဖဴစြာ ေပးလိုးျခင္းျဖစ္၍ ေၾကာက္လန႔္ထိတ္လန႔္ျခင္းေတာ့ မျဖစ္ေပ။ ထူးဆန္းသည္က ကိုရဲ၏အလိုးကို အရသာခံၾကည့္ျခင္းပင္ျဖစ္ၿပီး ကိုေအာင္နဲ႔ လိုးသည္ထက္ ဘာမ်ားပို၍ ကြာျခားသည္ကို သိလို၍ မ်က္စိမွိတ္ကာ ဖင္ဇိမ္ခံၾကည့္ျခင္းကိုပင္ လုပ္မိေလသည္။ တခ်က္တခ်က္ ႁပြပ္သိပ္စြာဝင္လာေသာ လီးကိုပင္ ဂ႐ုစိုက္မိေလရာ အရာသာထူးသကဲ့သို႔ပင္ ခံစားလိုက္ရသည္။
ကိုရဲက ဆုရည္၏ အေတြ႕အၾကဳံကို ေလးစားမိသည္။ ဖင္ပင္ခံဖူးသည္ဟုဆိုသျဖင့္ ေဂ်ထုပ္အားေဖာက္ၿပီး ဆုရည္၏ စအိုဝဆီ ေလာင္းထည့္လိုက္ရင္း လက္ခလယ္ႏွင့္ ထိုးသြင္းေမႊလိုက္သည္။
“ဗ်စ္ ျဖစ္ ဗ်စ္”
ေဂ်သုတ္ၿပီး လက္ထည့္ေသာ္လည္း စအိုရဲ့သေဘာသဘာဝအတိုင္း ၾကပ္ထုပ္ေနရာ ဖင္ခံဖူးေသာဆုရည္မွာ ဖင္ဇိမ္ကိုလည္း ရရွိေလေသာေၾကာင့္ ညည္းသံဆူထြက္လာသည္။ ဆုရည္ညည္းသံေၾကာင့္ ကိုေအာင္မွာ ရတီ့ကို လိုးရသည္မွာ အားတက္လာသည္။ ပက္လက္ျဖစ္ေနေသာ ရတီအား ေဘးတေစာင္းျပဳလုပ္ၿပီး ေပါင္တစ္ေခ်ာင္းကို မၿပီး လိုးေတာ့သည္။ ဆုရည္ အလိုးခံေနသည္ကိုၾကည့္ၿပီး ပို၍ဖီးလာေနသလို ခံစားရကာ သုတ္မထိန္းနိုင္ေတာ့ပဲ ရတီ့အဖုတ္ထဲမွာပင္ သုတ္လႊတ္မိေတာ့သည္။
ေဘးတေစာင္းအိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ရတီအားထားခဲ့ၿပီး ကုန္း၍ခံေနေသာ ဆုရည္အနားကိုကပ္ကာ သုတ္ထြက္၍ေပ်ာ့ေနေသာ လီးအား ဆုရည္ပါးစပ္၌ ေတ့ေပးလိုက္သည္။ ဆုရည္လည္း ပါးစပ္ထဲတိုးဝင္လာေသာ ကိုေအာင့္လီးအား စုပ္ေပးလိုက္သည္။ သုံးမိနစ္ပင္မၾကာေခ် ကိုေအာင့္လီးတို႔ ေထာင္မတ္လာသည္။ ဒူးေထာက္ၿပီး ကုန္းလိုးေနေသာ ကိုရဲက
“ဒူးေညာင္းၿပီကြာ ငေအာင္”
“ပုံစံေျပာင္းလိုးေပါ့ကြာ၊ ငါလည္းလိုးခ်င္ေနၿပီ”
“ဆု ကိုရဲအေပၚကတက္”
“ဟြန႔္ ကိုရဲ ႏွစ္ေယာက္လုပ္မလို႔လား”
“အင္းေလ ကိုရဲလည္း မၿပီးေသးသလို ငေအာင္ကလည္း လုပ္ခ်င္ေနၿပီ”
“အင္းပါ ကိုကို ေျဖးေျဖးေနာ္”
“အင္းပါ ဆုရဲ့”
ကိုရဲ ကုတင္ေပၚ ပက္လက္အိပ္လိုက္ေတာ့ လီးက မိုးေပၚေထာင္တယ္။ ဆုရည္လည္း ကိုရဲအေပၚကခြကာ လီးနဲ႔အဖုတ္ေတ့ၿပီး ဖိခ်လိုက္တယ္။
“ဗ်စ္ ဗ်ိ ဗ်ိ ဇြိ”
လီးက တဇြိဇြိ တဗ်ိဗ်ိနဲ႔ အဖုတ္ထဲ တဆုံးဝင္သြားတယ္။ ကိုရဲက ဆုရည္ကို ဆြဲဖက္လိုက္ရာ ဆုရည္မွာ အလိုအေလ်ာက္ ကုန္းၿပီးသား ျဖစ္ရေတာ့တယ္။ ကိုေအာင္လည္း ဒူးေထာက္ကာ ဆုရည္ဖင္ကို လီးေတ့ၿပီး ဖိသြင္းခ်လိုက္ေတာ့တယ္။
“ဗ်စ္ ဗ်စ္ ဗ်ိ ဗ်စ္ ဗ်စ္”
“အာ့! ေျဖးေျဖး ကိုကို ေအာင့္တယ္”
လီးက တဆုံးဝင္သြားၿပီး ဖင္ထဲမွာ တင္းၾကပ္ေနတယ္။ ကိုေအာင္က ဆုေျပာတဲ့အတိုင္း တေျဖးေျဖးခ်င္း လိုးလိုက္ေတာ့တယ္။ ကိုေအာင္ကလိုးတိုင္း ဆုရည္မွာ ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ျဖစ္ကာ ကိုရဲကို လိုးသလိုျဖစ္ေနျပန္ေတာ့ ကိုရဲလည္း တေျဖးေျဖးနဲ႔ ဖီးတက္လာတယ္၊
“ဘြတ္ ဖတ္ ဖတ္ ဖန္းးဖန္းး”
“အာ့ အိုးဟိုးး အားးး ရွီး”
လီးႏွစ္ေခ်ာင္းက အလႊာေလးတလႊာသာျခားၿပီး ထိကပ္ေနသလိုပါပဲ။ လီးႏွစ္ေခ်ာင္းက တေနရာစီကို အရသာတမ်ိဳးစီ ေပးနိုင္စြမ္းရွိေနေတာ့ ဆုလည္း ကာမအရသကို ခံစားရလာတယ္။ ျမန္ျမန္ၿပီးခ်င္သလို ခံစားလာရေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆုံး ဆုရည္မေနနိုင္တဲ့အခါ ကိုရဲႏွုတ္ခမ္းကို လွမ္းနမ္းစုပ္တာ့တယ္။
ကိုရဲလည္း ဆုရည္ရဲ့ပါးစပ္ထဲ လၽွာထိုးၿပီး ေမႊသည္။ ဆုရည္ကလည္း တဖန္ ျပန္လုပ္ေပးျပန္သည္။ ဆယ္မိနစ္ခန႔္ လိုးၿပီးေသာအခါ ကိုေအာင္က ဆုရည္ဖင္ထဲက လီးကိုထုတ္ၿပီး လီးတေခ်ာင္းဝင္ေနေသာ ဆုရည္အဖုတ္ကို ထိုးထည့္ရာ
“အား ကိုကို အိုး ေသပါၿပီ”
အပ်ိဳစစ္စစ္မဟုတ္ေပမယ့္ လီးႏွစ္ေခ်ာင္းေတာ့ မဝင္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပန္ထုတ္ၿပီး ဖင္ထဲတ ဖန္ထည့္ၿပီး လိုးသည္။ ကိုေအာင္လည္း ၾကာၾကာမလိုးနိုင္ေတာ့ သုတ္ေတြကို ဖင္ထဲကိုသာ ပန္းထည့္လိုက္ေတာ့သည္။ ေအာက္မွ ပက္လက္ေနၿပီး အလိုးခံေနေသာ ကိုရဲလည္း ဖီးတက္ေပမယ့္ ျမန္ျမန္မၿပီးနိုင္ေပ။
“ငေအာင္ မင္းၿပီးရင္ဖယ္ကြာ ၊ ငါဆက္လုပ္မယ္”
“ေအးၿပီးၿပီလုပ္ မနက္ၾကေတာ့ လင္းဆြဲေလး လိုးၾကမယ္”
“ေအးေအး”
ဆုရည္ကို အေပၚကေနဆင္းခိုင္းၿပီး ဖင္ကုန္းကာ ဖင္ေထာင္လိုးေပးလိုက္သည္။
“ဗ်စ္ ဘြတ္ဖြတ္ ဖတ္ဖတ္ ဖန္းးဖန္း”
“အာ့ရွီးးရွီးးးအိုးး”
ဆုရည္လည္း ၿပီးေတာ့မည္ျဖစ္၍ ညည္းသံထြက္ေတာ့သည္။ မၾကာမီမွာပင္ ကိုရဲလည္း သုတ္ေတြထြက္သြားေတာ့သည္။ အားရေအာင္ လိုးလိုက္ၿပီးေနာက္ ေလးေယာက္သား ကုတင္ေပၚမွာပင္ ကန႔္လန႔္အိပ္ၾကေတာ့သည္။
မနက္မိုးလင္းလာေတာ့ ရတီ နိုးလာသည္။ အဝတ္အစားလည္း မရွိေပ။ မိမိတစ္ေယာက္တည္း အဝတ္အစားမရွိသည္မဟုတ္ ရွိသမၽွေသာ လူေလးေယာက္လုံး အဝတ္အစားမရွိေပ။ မေန႔ညက အိမ္မက္မက္ေနသလိုမ်ိဳး ခံစားလိုက္ရသည္။ အိမ္မက္ထဲမွာ ကိုရဲႏွင့္လိုးေနသည္ဟု ထင္မိသည္။ မိမိပိပိကို စမ္းမိသည္။ သုတ္ရည္မ်ား စိုရႊဲေနသည္ကိုေတြ႕ရၿပီး အိမ္မက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးဆိုတာေတာ့ သိလိုက္သည္။ ေတြးေနစဥ္မွာပင္ ကိုရဲက နိုးလာၿပီး
“ရတီ နိုးၿပီလား”
“အင္း နိုးၿပီ၊ မေန႔ညက ေတာ္ေတာ္မူးသြားတယ္”
“ဟုတ္တယ္ ရတီ အရမ္းမူးေနလို႔ ကိုရဲ အားမရလိုက္ဘူး”
“ဟာကြာ ကိုရဲကလည္း၊ ရတီမူးေနတာကို အခြင့္ေကာင္းယူျပန္ၿပီ”
“အခြင့္ေကာင္းယူတာမဟုတ္ရပါဘူး ရတီရယ္၊ မေန႔ညက ဆုႏွင့္ငေအာင္ လုပ္ၾကေတာ့ ကိုရဲလည္း မေနနိုင္ဘူးေလ၊ အာ့မို႔ လုပ္လိုက္မိတာ”
“ဟြန္း ကိုရဲေနာ္၊ အာ့ဆို႔ ကိုေအာင္နဲ႔ ဆုကလည္း ျမင္ေနရမွာေပါ့”
“အင္း ျမင္တယ္”
“ဟာကြာ ရွက္လိုက္တာ ကိုရဲ”
“ရတီကလည္း ဘာရွက္စရာလိုလို႔လဲ၊ အခ်င္းခ်င္းေတြပဲဥစၥာ”
“အခ်င္းခ်င္းလည္း ရွက္တာပဲ”
ထိုစဥ္ ဆုရည္ႏွင့္ ေအာင္ေအာင္ နိုးလာၿပီး ေအာင္ေအာင္က ဆုရည္နို႔ကို တႁပြတ္ႁပြတ္ျမည္ေအာင္ စို႔လိုက္သည္။
“ႁပြတ္ ႁပြတ္ ႁပြတ္”
“အာ့!.. အင္းးဟင္းး ေျဖးေျဖးစို႔ပါ ကိုကို၊ ဆုနို႔က ထြက္မေျပးပါဘူး”
အဖုတ္ကို လက္တဖက္ကႏွိုက္ရင္း ကိုေအာင္က နို႔ကို တႁပြတ္ႁပြတ္စို႔ေတာ့သည္။ ရတီ သူတို႔ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္ၿပီး
“ဆုရည္တို႔ကေတာ့ လုပ္ျပန္ၿပီ”
” ရတီကလည္း အခ်ိန္ရွိခိုက္ လုံ႔လစိုက္တာ၊ အခ်ိန္နဲ႔ဒီေရ လူကိုမေစာင့္ဘူးတဲ့၊ ရတဲ့အခ်ိန္ေလး လုပ္ထားရတာ”
“ေဟာ့ေတာ့ မနိုင္စိတ္ေတြပဲ”
ရတီကေျပာေနတုန္း ဆုရည္က အိပ္ရာကထလာကာ ကိုေအာင့္လီးကို တႁပြတ္ႁပြတ္ စုပ္ျပန္သည္။
“လုပ္ၿပီ ဆုရည္ကေတာ့ မနက္ပိုင္းပဲရွိေသးတာ”
“မနက္ေစာေစာ ဆုရည္ အားရွိေအာင္ နို႔တိုက္ေနတာ”
“ဟင့္ ”
ရတီမွာလည္း ကိုရဲက အဖုတ္ႏွိုက္ရင္း နို႔ကိုစို႔ေနေတာ့ ရတီ့အဖုတ္ ျပန္စိုလာရသည္။
“ဟာ ကိုရဲ ေတာ္ၿပီကြာ”
“လင္းဆြဲေလးက ပိုေကာင္းတယ္ ရတီရဲ့”
“ဟင့္ ေတာ္ၿပီဆို”
“မရဘူး မေန႔ညက အားမရေတာ့ ဒီမနက္ေတာ့ အားရေအာင္လုပ္သြားမွာ”
ရတီ ခြင့္ျပဳရေကာင္းမလား မေကာင္းဘူးလား စဥ္းစားေနစဥ္အခ်ိန္အတြင္းမွာပင္ ဆုရည္က ပက္လက္ျပန္အိပ္ေပးျပန္သည္။ ရိုးရိုးပဲလုပ္ၾကမည္ဟု ရတီ ထင္လိုက္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အဖုတ္အားလိုးျခင္းမဟုတ္ပဲ ဖင္ကိုလိုးေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
ဖင္လိုးၾကသည္ကိုသိေသာ္လည္း ဆုရည္ ဖင္မခံေလာက္ဘူးဟု ေတြးထားခဲ့ေပမယ့္ ယခုမူ ဆုရည္ဖင္ထဲကို ကိုေအာင္က လီးကိုထိုးသြင္းေနသည္။ ေသခ်ာေအာင္ ကုန္းထ၍ၾကည့္စဥ္ ကိုရဲလည္းထလာၿပီး ရတီ့ခါးကို ဖမ္းဆြဲၿပီး ေနာက္ကေန ကုန္းလ်က္ လိုးေတာ့သည္။
“ႁပြတ္ ဗ်စ္ ဗ်ိ ျဗစ္”
“အာ့ ကိုရဲ အိုး ကၽြတ္ ကၽြတ္”
အဖုတ္ထဲ လီးက ေလၽွာကနဲပင္ ဝင္ေရာက္သြားသည္။ ရတီ ႐ုန္းဖို႔မစဥ္းစားေတာ့ေခ်။ ကုန္းလ်က္သာ ခံလိုက္ေတာ့သည္။ လီးက တဇြိဇြိ တဗ်ိဗ်ိ ဝင္လာသည္။ ခံနိုင္ေနၿပီး နာက်င္မွုလည္း မျဖစ္ေတာ့တဲ့အတြက္ ကာမအရသာကိုရေလသည္။ ထူးျခားသည္မွာ လူေရွ႕အလိုးခံရ၍ အစကေတာ့ ရွက္ေနေပမယ့္ ဆုရည္က ဖင္လိုးခံရင္း တအင္းအင္းညည္းေနေတာ့ စိတ္ထဲပို၍ထႂကြေနမိသည္။ ပိပိကိုလည္း ညႇစ္ေနမိသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ဆုရည္က ရတီ့နို႔ကို ကိုင္ေလရာ ရတီ လန႔္သြားေသးသည္။
“ရတီ ဒီဘက္ေရႊ႕ေပးဟာ”
ဆုရည္က ဖင္လိုးခံေနရာကေန ရတီ့ရင္ဘတ္ေအာက္ဝင္လာၿပီး ရတီနို႔ကို လွမ္းစို႔သည္။
“အာ့ ဆု မသာမ ငါ့နို႔ကိုမစို႔နဲ႔ဟ”
ဆုရည္က ရတီ့ကိုဖက္ထားၿပီး
“မရဘူး စို႔လို႔အရမ္းေကာင္းတယ္”
ဆိုၿပီး ဆက္စို႔ေတာ့သည္။ ရတီမွာ ရွက္ေနၿပီး ႐ုန္းထြက္မရေပ။ ဆုရည္က ရတီကိုဖက္ၿပီး နို႔ကို တႁပြတ္ႁပြတ္စို႔ေနသည္။ ရတီမွာ ရွက္ရွက္နဲ႔ၿငိမ္ခံရင္း အရသာတမ်ိဳးေတြ႕ေတာ့သည္။ ကိုရဲက ရတီ့ကို ဆုရည္ဖက္ထပ္ေရႊ႕ၿပီး ဆုရည္အဖုတ္ကို လွမ္းပြတ္လိုက္သည္။ ဆုရည္မွာလည္း အရမ္းကိုကာမစိတ္ျဖစ္ေနၿပီး နို႔စို႔လိုက္ညည္းလိုက္ ျဖစ္ေနသည္။ ရတီက ေနာက္ဘက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ေသာအခါ ကိုရဲက ဆုရည္အဖုတ္ကို ပြတ္ေနသည္ကိုျမင္ၿပီး
“ကိုရဲ ဘာလုပ္တာလဲ”
“ဟီး ဆုရည္ေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္တာပါ”
“ရတီမႀကိဳက္ဘူး”
“ရတီမႀကိဳက္ရင္ မလုပ္ေတာ့ဘူး”
ဆိုကာ ရတီ့ခါးကိုသာ ကိုင္ဆြဲၿပီး အားပါးတရ လိုးေတာ့သည္။ ရတီလည္း စိတ္ဆိုးေျပၿပီးေနာက္ ကိုရဲအလိုးနဲ႔ ဆုရည္နို႔စို႔ကို ခံလိုက္သည္။
“ဗ်စ္ ဘြတ္ ဖြတ္ ဖြတ္ ဖန္းးဖန္း”
“အာ့အင္းဟင္းးဟင္း”
“ဘြတ္ဖြတ္ ဗ်စ္ ဖန္းဖန္းးဖန္း”
“အာ့ရွီးးရွီးးး”
မၾကာမွီပင္ ရတီေရာ ဆုရည္ပါ ၿပီးခ်င္လာသျဖင့္ တအာ့အာ့ တရွီးရွီး အသံထြက္လာသည္။ ဆုရည္လည္း ရတီနို႔ကို တႁပြတ္ႁပြတ္ စို႔လိုက္သည္။ ကိုရဲေရာ ကိုေအာင္ပါ ၿပီးခ်င္လာသည္။ ရတီမွာလည္း အရသာကိုေတြ႕ေနရသျဖင့္ အၿပီးျမန္ေလသည္။
“ဗ်စ္ ဘြတ္ ဖန္းဖန္း”
“အာ့ရွီးရွီးးအားး ၿပီးၿပီ ၿပီးၿပီ”
ရတီၿပီးၿပီးေနာက္ ကိုရဲလည္း ၿပီးလိုက္ေတာ့သည္။ သုတ္ရည္မ်ား သားအိမ္ထဲ ပူေႏြးစြာ ဝင္ေရာက္သြားၿပီး ရတီလည္း ေမွာက္က်သြားေတာ့သည္။ ကိုရဲမွာ ေမွာက္လၽွက္လဲေနေသာ ရတီ့အေပၚကခြလၽွက္ လီးကိုေပ်ာ့သည္အထိ စိမ္ထားလိုက္သည္။ အလိုးခံၿပီး ၿပီးသြားသည္ႏွင့္ ကိုရဲခႏၶာကိုယ္က ေလးသလို ခံစားရသျဖင့္
“ကိုရဲ ဆင္းေတာ့ကြာ ေလးလာၿပီ”
“ဆင္းပါၿပီကြာ ရတီရာ”
ကိုရဲက ရတီအနားကပ္ၿပီး လွဲခ်ကာ ဖက္ထားလိုက္ေတာ့သည္။ ဆုရည္တို႔လည္း ၿပီးသြားၿပီးေနာက္ ေရခ်ိဳးခန္းသို႔ေျပးၾကၿပီး မ်က္ႏွာသစ္သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ကာ မနက္စာစီစဥ္ၾကသည္။ အားလုံးစီစဥ္းၿပီးမွသာ ရတီႏွင့္ကိုရဲ အိပ္ရာမွထၿပီး မနက္စာထစားၾကသည္။ ကိုရဲႏွင့္ကိုေအာင္တို႔ တစ္ေန႔လုံးမျပန္ပဲ ရတီတို႔အခန္းမွာပင္ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့သည္။ ရတီ့ကို စိတ္ညစ္ေျပေစရန္ အေၾကာင္းျပၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းၾကသည္။ ရတီလည္း ေဆးေသာက္ရန္ သတိရေသာ္လည္း ဆုရည္က ေဆးကုန္ေနသျဖင့္ ေနာက္ေန႔မွဝယ္ေပးမည္ ေျပာသျဖင့္ ထိုအတိုင္းသာ ေနမိေတာ့သည္။ ညေနေရာက္ေတာ့
“ရတီေရ ငါ့အေမအိမ္ကို ခဏျပန္ခ်င္တယ္”
“ငါတစ္ေယာက္တည္း က်န္ေနမွာေပါ့ ဆု”
“ကိုရဲ ဒီေန႔အားတယ္ေလ ရတီႏွင့္ ေနေပးမွာေပါ့”
“ေအးေအး ရတယ္ ဆု”
ဆုရည္ႏွင့္ ကိုေအာင္ေအာင္တို႔ ျပန္သြားသည္။ ကိုရဲက ဆုရည္တို႔ထြက္သြားၿပီးေနာက္ အားေဆးမ်ားေသာက္ကာ အားျဖည့္ထားလိုက္သည္။ တစ္ညလုံး ရတီ့ကို ရသမၽွလိုးမည္ဟု ႀကံရြယ္ထားလိုက္သည္။ ဆုရည္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေမက
“သမီးေလးဆု အဆင္ေျပလား”
“ေျပတယ္ ေမေမ”
“ေအး သမီး အေမေခ်းထားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ ေနာက္လဆို ျပန္ရေတာ့မယ္”
“အားလုံးလား ေမေမ”
“ေအး သမီး”
“ေမေမ ဘယ္လိုလုပ္မယ္ စဥ္းစားထားလဲ”
“ေမေမလည္း အႀကံရွိတယ္။ ေမေမ့အသိနဲ႔ ညႇိထားတယ္။ သူ႔ကိုပိုကိဆံေပးၿပီး ျပသနာေျဖရွင္းရမွာေပါ့”
“လြယ္ပါ့မလား ေမေမ”
“လြယ္ပါတယ္ ေမေမညႇိၿပီးၿပီ”
“ဟုတ္ကဲ့ေမေမ”
“သမီးက ဒီေန႔ျပန္မွာလား”
“မျပန္ဘူး ေမေမ၊ ဒီေန႔ ဒီမွာအိပ္မယ္”
“အင္း ေမေမလည္း သမီးကိုလြမ္းေနတာ”
“သမီးလည္း လြမ္းပါတယ္ ေမေမ”
“သမီးက ရတီ့အားနည္းခ်က္ကို ရၿပီလား”
“ရၿပီ ေမေမ ”
“ေသခ်ာလည္း သိမ္းထားဦးသမီး ၊ ေမေမစီစဥ္သလို မျဖစ္လာမွ အဲဒါကိုသုံးရမယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ရတီ့ကို ပူးၿပီးသတ္ရမွာ။ အဲဒါမွ ေမေမတို႔လုပ္မွန္း မသိေအာင္ လုပ္ရမွာေပါ့”
“ဟုတ္ကဲ့ေမေမ”
ဆုရည္ အေမ့အိမ္တြင္ တစ္ညအိပ္၍ မနက္မွ ရတီ့အိမ္သို႔ ျပန္ခဲ့သည္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္တစ္လၾကာေသာအခါ ရတီမွာ ရာသီမလာေပ။ ခါတိုင္းလည္း မမွန္သျဖင့္ ခပ္ေပါ့ေပါ့သာ ေနခဲ့သည္။ ကိုရဲႏွင့္လည္း တစ္ပတ္တစ္ႀကိမ္ ေတြ႕ရသည္။ ဆုရည္မွာေတာ့ အိမ္ျပန္သည္အေၾကာင္းျပ၍ ကိုရဲႏွင့္ ကိုေအာင္တို႔၏ အလိုးကို ရတီမသိေအာင္ ခံရသည္။ ေနာက္တစ္လခန႔္ၾကာေသာအခါ ကိုေအာင္က နယ္ကို ခရီးသြားသည္။ ရတီမွာ ရာသီထပ္မလာ၍ ကိုရဲကို ေျပာရာ
“ကိုရဲ ရတီ့အဝွာမလာဘူး”
“ဟင္ ေဆးမေသာက္ဘူးလား ရတီ”
“မေသာက္မိဘူးေလ”
“ဟာ ဘာလို႔မေသာက္လဲ”
“ေမ့သြားလို႔”
“ဘာေမ့တယ္ ၊ ဒီေလာက္အေရးႀကီးတာကို”
“ဘာလဲ ကိုရဲက တာဝန္မယူခ်င္တာလား”
“ကိုရဲမွာ အခု နယ္ကမိန္းကေလးနဲ႔ ကိုရဲမိဘေတြက ယူခိုင္းေနတာ”
“ဘာ ကိုရဲ၊ ရတီ့ကို ပစ္ခ်င္လို႔လား”
“မတတ္နိုင္ဘူး ရတီ၊ ကိုရဲလည္း မိဘေတြကို မလြန္ဆန္ရဲဘူး”
“ေယာက္်ားျဖစ္ၿပီး ဒီစကားေျပာရလား ကိုရဲ။ ရတီေတာင္ အိမ္ကဆင္းလာခဲ့တာ”
“ရတီ ေယာက္်ားဆိုတာ မိန္းမယူရင္ ပိုက္ဆံရွာရတယ္။ ပင္ပန္းတယ္ ငါမရွာခ်င္ဘူး။ ငါ အဲဒီမိန္းမကို မယူရင္ အေမြျပတ္ စြန႔္လြတ္လိမ့္မယ္”
“အေမြျပတ္စြန႔္လႊတ္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ၊ ရတီတို႔မွာ အိမ္ရွိသားပဲ”
“ရတီသာ မိဘႏွင့္ခြဲနိုင္တာ ကိုရဲ မခြဲနိုင္ဘူး”
“ဘာေျပာတယ္ ”
“ေနာက္ဖုန္းမဆက္နဲ႔ ရတီ ဒါပဲ”
ကိုရဲ ဖုန္းခ်သြားသည္။ ျပန္ေခၚရာ စက္ပိတ္ထားသည္နဲ႔သာ ေတြ႕ရေတာ့သည္။ ရတီ ဝမ္းနည္းစြာ ငိုေႂကြးမိသည္။
“ရတီ ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္”
“ငါ့ကိုကယ္ပါ သူငယ္ခ်င္းရာ”
“ရတီ ဘာျဖစ္လဲေျပာ”
“ငါ ကိုယ္ဝန္ရေနၿပီ”
“ဟင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ ရတီရယ္”
“ငါေၾကာက္တယ္ ဆု”
“ေအး ငါလည္းမလုပ္တတ္ဘူး၊ ေမေမ့ကို ေျပာၾကည့္ရမလား ရတီ”
“မေျပာနဲ႔ဦး ဆု၊ ငါဘာလုပ္ရမလဲ မသိေသးဘူး”
“ေအးပါဟယ္၊ ဒုကၡပါပဲ”
ရတီ အရမ္းစိတ္ညစ္ေနစဥ္မွာပင္
“ရတီ ငါ့အိမ္ျပန္မွျဖစ္မယ္”
“နင္က ဘာျဖစ္လို႔ ျပန္တာလဲ ဆုရယ္”
“ငါ့အေမ မူးလဲလို႔တဲ့”
“ဟုတ္လား ဘာျဖစ္တာတဲ့လဲ”
“မသိဘူးဟာ ၊ ငါသြားမွရမယ္ထင္တယ္”
“ေအး ေအး ငါလည္းလိုက္ခဲ့မယ္”
ရတီႏွင့္ဆု သူ႔အေမအိမ္သြားေတာ့ ငိုယိုထားတဲ့ မ်က္ႏွာက အထင္းသား
“ဘာျဖစ္တာလဲ အေမ”
“ငါတို႔ဘဝပ်က္ၿပီ သမီးရဲ့ အီးဟီးဟီး၊ ခုနက သတိေမ့တုန္းကသာ အသက္ပါသြားရင္ေကာင္းသား သမီးရယ္၊ အခုေတာ့ ရတီ့မ်က္ႏွာကိုေတာင္ ေမာ့မၾကည့္ရဲပါဘူး သမီး”
“ဟင္ အေမ ဘာ ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္”
“ရတီသမီး အန္တီ့စကား ဆုံးေအာင္နားေထာင္ေပးေနာ္၊ အန္တီ ေသခ်ာရွင္းျပပါ့မယ္”
“ဟုတ္ကဲ့ အန္တီ”
“သမီးေလးပိုက္ဆံကို ေခ်းထားတာ ေလးလရွိေတာ့ အန္တီက သမီးဆီကို စာခ်ဳပ္ေတာင္းတယ္ မဟုတ္လား။ အဲ့ဒီလူကို အတိုးေရာအရင္းပါ ေပါင္းၿပီးေတာင္းတယ္ သမီးရယ္”
“ဟုတ္ကဲ့ အန္တီ သူကဘာေျပာလို႔လဲ”
“သူ႔လုပ္ငန္းေတြ ရွုံးလို႔တဲ့၊ ျပန္မေပးနိုင္ဘူး တရားစြဲပါတဲ့ကြယ္၊ အန္တီ သမီးရတီေငြကို ဘယ္လိုေတာင္းရမွန္း မသိေတာ့ပါဘူးကြယ္”
“ဟင္ အန္တီပဲ အာမခံထားတာေလ”
“ဟုတ္တယ္ သမီး၊ အန္တီ ေသခ်င္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ညစ္တယ္၊ အန္တီ့မွာလည္း သမီးကိုျပန္ေပးဖို႔က ပိုက္ဆံမရွိေတာ့ေလ အန္တီ့အိမ္ကိုေရာင္းၿပီး အန္တီ ရွိသမၽွေငြ အကုန္ဆပ္ပါ့မယ္”
“ဟင္ အန္တီ ၊ အန္တီ့အိမ္ေရာင္းလို႔ ဘယ္ေလာက္ရမွာမို႔လဲ အန္တီ”
“ရသေလာက္နဲ႔ ေရာင္းရမွာပဲ သမီးရယ္”
“အန္တီ ေငြလိုခ်င္လို႔ေတာ့မဟုတ္ဘူး၊ အန္တီ ဟိုလူကို တရားစြဲလို႔ရေအာင္ သမီးတို႔မွာ ေငြလိုတယ္၊ သမီးပိုက္ဆံျပန္ရေအာင္ တရားစြဲမယ္”
“အင္းပါ သမီးရယ္”
“ဒုကၡပါပဲ ေမေမရယ္၊ သမီးတို႔မွာ အိမ္မရွိရင္ ဘယ္မွာသြားေနၾကမလဲ”
“ျဖစ္သလိုေပါ့ သမီးရယ္”
“ဆုရယ္ နင္တို႔ငါ့ကို ကူညီလို႔ျဖစ္တာပဲ၊ ငါ့အိမ္မွာ အဆင္ေျပသေလာက္ေနေပါ့”
“အင္းပါေအ၊ ငါ့ေမေမ အားငယ္ၿပီး တစ္ခုခုျဖစ္မွာစိုးလို႔ပါ၊ ေလာေလာဆယ္ ေမေမ့ကို သူ႔ညီမအိမ္မွာပဲ ေနခိုင္းပါ့မယ္”
တဖက္မွာလည္း ရတီယုံေအာင္ အိမ္ေရာင္းရန္ ေၾကညာကပ္ၿပီး ရတီျပန္ခ်ိန္ ျပန္ခြာထားလိုက္သည္။ ရတီစိတ္ေက်နပ္ေအာင္ အေႂကြးကိစၥအတြက္ ေရွ႕ေနႏွင့္ ရတီေရွ႕ တိုင္ပင္ရာ တရားမဝင္ ေငြေခ်းထားေသာ အရပ္စာခ်ဳပ္ျဖစ္ေနၿပီး အကယ္၍ တရားစြဲလၽွင္လည္း တရားမမွုျဖစ္ၿပီး ၾကာမည္ျဖစ္သည္။ တရားနိုင္ေသာ္လည္း ေငြေခ်းယူမွ စားဝတ္ေနေရး အဆင္မေျပအေၾကာင္းျပၿပီး ရသမၽွဝင္ေငြကိုေဖာ္ျပကာ မိမိဆပ္နိုင္ေသာ ပမာဏသာ ဆပ္နိုင္သည္ဟုဆိုလၽွင္ မည္သို႔မၽွတတ္နိုင္မည္မဟုတ္ဟု ေျပာရာ၊ ရတီက လူငယ္ပီပီ တရားစြဲ၍ ရေအာင္ေတာင္းမည္ဟု ေျပာဆိုရာ တရားစြဲရန္ စီစဥ္ရေတာ့သည္။
ထိုသို႔ တရားစြဲရင္စီစဥ္ခိုက္မွာ ဆုရည္တို႔အိမ္ေရာင္းရာ တစ္ရာ့ရွစ္ဆယ္ခန႔္ရသည္ ေျပာသည္။ ဆုရည္အေမက
“သမီးေရ အန္တီေလ အန္တီတသက္လုံး ေနခဲ့တဲ့ အိမ္ေလးကို ႏွေျမာတယ္။ အခုေတာ့ ကိုယ္က ဗိုက္နာၿပီေလ။ ဒီေတာ့လည္း မတတ္သာတဲ့အဆုံး ရသေလာက္နဲ႔ ေက်နပ္ရတာေပါ့။ အန္တီလည္း စားဝတ္ေနေရးရွိေသးေတာ့ အိမ္စေပၚေလး ျပန္တင္ရေအာင္ အန္တီ့ကို ငါးဆယ္ေလာက္ ျပန္ေပးပါကြယ္”
“ရပါတယ္ အန္တီရယ္။ အန္တီက သမီးအတြက္ လုပ္ေပးတာပဲ”
“ဆု ငါေတာင္းပန္ပါတယ္”
“ရပါတယ္ဟာ ၊ ငါတို႔လည္း ဘာေတြ အကုသိုလ္လုပ္မိပါလိမ့္ ရတီရယ္”
ရတီမွာ ေငြေရးေၾကးေရးကိစၥမ်ားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အာ႐ုံမ်ားေနသျဖင့္ မိမိကိုယ္မိမိ မစစ္မိေပ။ ရာသီမလာသည္မွာ သုံးလျဖစ္ေတာ့သည္။ ရရွိေသာေငြအား တရားစြဲရန္ႏွင့္ စားေသာက္ရန္အတြက္ စီစဥ္ရေသာအခါ တရားရင္ဆိုင္ရင္း ေငြကကုန္လာသည္။ ဗိုက္က တေျဖးေျဖး ထြက္လာသည္။
“ဆု ငါတို႔ တရားစြဲတာလည္းၾကာၿပီ၊ ဟိုလူကို ရွာမေတြ႕ဘူးလား၊ တစ္လတစ္လနဲ႔ ငါ့မွာလည္း ဒုကၡေရာက္ေနရၿပီ”
“ေအး ဟုတ္တယ္၊ ဒီလူ အိမ္ေရာင္းၿပီး ထြက္သြားတာ၊ အခုထိ လိပ္စာရွာမရဘူး။ ၿပီးေတာ့ ရတီ နင့္ဗိုက္က တစ္ရက္ထက္တစ္ရက္ ပိုထြက္လာၿပီ၊ နင္ဖ်က္ခ်မလား”
“ဒီအခ်ိန္ေရာက္မွ ဘယ္လိုဖ်က္မလဲ ဆုရယ္”
“နင့္အေဖသိရင္ေတာ့ နင့္ကိုသတ္မလား မသိဘူး”
“အင္း ဟုတ္တယ္ ဆု၊ ငါ အေမ့ကိုေရာ အေဖ့ကိုပါ သတိရတယ္ဟာ”
“အင္းေပါ့”
ေနာက္ထပ္ ႏွစ္လခန႔္ၾကာၿပီး တစ္ေန႔မွာေတာ့ ရဲမွ တရားခံအား ရွာေတြ႕ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း တရားစြဲလို႔ရၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာရာ ရတီလည္း ထိုလူကိုေတြ႕ေတာ့ ရတီေငြေခ်းခဲ့ေသာသူ မဟုတ္ပဲ တျခားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရာ
“အန္တီ ဒီလူက က်မတို႔ဆီက ေငြေခ်းထားတာ မဟုတ္ဘူးေလ”
“ရတီကလည္း ဟုတ္ပါတယ္၊ မွတ္ပုံတင္ေရာ မွန္တယ္ေလ”
“မဟုတ္ဘူးထင္တယ္ေနာ္ အန္တီ”
“ဟုတ္ပါတယ္သမီး ၊ သမီးမယုံရင္ သူ႔ေမးၾကည့္ေလ”
ရတီလည္း ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနေပသည္။ စိတ္ထဲမွာ ဘာေၾကာင့္ လူေျပာင္းသြားသလဲဟု ေတြးေနမိသည္။ သို႔ေသာ္ အေျဖရွာမရေပ။ မည္သူ႔ကိုေမးၿပီး စုံစမ္းရမည္ကို မသိေပ။ ေရွ႕ေနငွားၿပီး တရားဆိုင္ၾကေသာအခါတြင္ ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ားလာသည္။ နိုင္လိုသည့္စိတ္က မ်ားလာသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မိမိသည္ ေဖေဖ့ဆီျပန္လို႔ မျဖစ္ေပ။ ယခုအခါ ကိုယ္ဝန္လည္းရွိၿပီး။ အေဖနာမည္တပ္မရေသာ အေျခအေနပင္ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္လည္း မည္သို႔မည္ပုံျဖစ္ရသည္ေတာ့ ရတီမသိ။ မိမိရင္၌ ျဖစ္ေသာ ေသြးသားကို ရတီ ခ်စ္ေနသည္။ ကိုယ္ဝန္အား ဖ်က္ခ်လိုျခင္း အလ်င္းမရွိေပ။ ေတြးမိသမၽွေသာ အနာဂတ္မွာ မိမိ၏သားျဖစ္ျဖစ္ သမီးျဖစ္ျဖစ္ မပါလၽွင္ မျပည့္စုံဟု ထင္မွတ္လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤကေလးေမြးရန္ ကေလးအနာဂတ္အတြက္ ေငြလိုသည္။ မိမိေခ်းထားေသာ ေငြတဝက္ခန႔္ ရလၽွင္လည္း မဆိုးေသာအေျခအေနမို႔ မိမိထံ ေငြေခ်းထားေသာသူအား အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပၿပီး တဝက္ခန႔္သာ ျပန္ေပးရန္ ေတာင္းဆိုမည္ဟု ေျပာရန္အတြက္ ထိုလူ၏အိမ္ကို ရွာပုံေတာ္ဖြင့္ရေတာ့သည္။ တရား႐ုံးကထြက္လၽွင္ ထိုသူအားေစာင့္၍
“ဦးေလး”
“ဘာကိစၥလဲ”
“သမီးပိုက္ဆံကို တဝက္ျဖစ္ျဖစ္ ေပးပါလား၊ အဲဒါဆို သမီး ေက်နပ္တယ္”
“ငါ့မွာမရွိလို႔ မေပးတာ”
“ဦးေလးရယ္ သမီး လုံးဝဒုကၡေရာက္ေနလို႔ပါ၊ ေတာ္ၾကာ သမီး ကေလးေမြးရေတာ့မွာ”
“အဲဒါနင့္ကိစၥေလ”
“ကေလးေမြးဖို႔စားရိတ္ကို သမီးမွာမရွိလို႔ပါ ဦးေလးရယ္”
“လိုးတုန္းကလိုးၾကၿပီး ကေလးေမြးစရာၾကေတာ့ မရွိဘူးတဲ့လား”
“အဲ့ဒီလိုမေျပာပါနဲ႔ရွင္၊ က်မပိုက္ဆံေတြ ဦးေလးကို ေခ်းလိုက္လို႔ပါ”
“နင္တို႔က မတရား အတိုးယူတာေလ”
“သမီးက ငါးက်ပ္တိုးပဲ ယူရတာပါ”
“ဘာမွလာရွင္းျပမေနနဲ႔ေတာ့၊ တရား႐ုံးေရာက္ေနၿပီ၊ တရား႐ုံးေရာက္မွရွင္း”
“ဦးေလးရယ္ သားသမီးခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းစာပါဦး”
“ငါ့မွာ ဘာသားသမီးမွ မရွိဘူး”
“ဦးေလးရယ္ သမီး အႏူးအညြတ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္”
“သြားစမ္းပါ ၊ နင္ ငါ့အနားမလာနဲ႔။ ဘယ္သူနဲ႔ရမွန္းမသိတဲ့ ဗိုက္ကို ပိုင္ရွင္ထင္ေနၾကမယ္။ ငါ့ကို နင္ကိုမယူလို႔ တရားစြဲမယ္ ထင္ေနၾကမွာ။ ဒိုးလိုက္ေတာ့”
ရတီ အလြန္ေဒါသျဖစ္သြားတယ္။ ထိုလူေျပာပုံက ဖခင္မရွိပဲ ေမြးလာေသာ ကေလး။ ရတီ ဖင္သရမ္းလို႔ ေမြးလာေသာကေလးဟု စြပ္စြဲေနသလိုျဖစ္၍
“ဒီမွာ ရွင္က လူလိမ္ပဲ။ သူမ်ားပိုက္ဆံယူၿပီး ျပန္မဆပ္ခ်င္တဲ့လူ။ သံသရာမွာ သူမ်ားအေႂကြး ဆပ္ရမယ့္သူ”
“နင္ဘာေျပာတာလဲ ေကာင္မ”
ရတီ့ကိုေျပာရင္း တြန္းထုတ္လိုက္သျဖင့္ ရတီမွာ ယိုင္နဲ႔ၿပီး ဖင္ထိုင္က်သြားေတာ့သည္။ အခန႔္မသင့္သျဖင့္ ေအာက္ပိုင္းမွ ေသြးမ်ားထြက္လာသျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို အကူအညီေတာင္းရာမွ ေဆး႐ုံသို႔ ေရာက္ခဲ့ရသည္။ ေသြးမ်ားအလြန္အကၽြံထြက္ၿပီး ေဆး႐ုံေရာက္ရာမွ အေရးေပၚခြဲစိတ္ရန္အတြက္ စီစဥ္ရေတာ့သည္။ ေဆး႐ုံေရာက္ေသာ္လည္း လူနာရွင္မပါေသာေၾကာင့္ ေမးျမန္းေသာအခါမွ ဖခင္ဖုန္းနံပါတ္ကို ေပးရသည္။
ဦးထြန္းေဇာ္မွာ တယ္လီဖုန္းေခၚသည္ႏွင့္ ေဆး႐ုံသို႔ တန္းလာခဲ့သည္။ ခင္ၿငိမ္းကိုလည္း လွမ္း၍ ဖုန္းဆက္လိုက္သည္။ ေဆး႐ုံေရာက္ေသာအခါ ရတီမွာ သတိေမ့ေနၿပီး အေရးေပၚခြဲစိတ္မွု ျပဳလုပ္ေနသျဖင့္ ခင္ၿငိမ္းႏွင့္အတူ ဆုေတာင္း၍သာ ေစာင့္ေနရေတာ့သည္။
ရတီ ခြဲစိတ္ခန္းမွ ထြက္လာေသာအခါ သတိရတခ်က္ မရတခ်က္ အေနအထား ျဖစ္ေနသည္။ သတိရလာေသာအခါ ဖခင္ကို ဦးစြာေတြ႕ရၿပီး
“ေဖေဖ’”
“သမီးေလး သတိရလာၿပီလား”
“ဟုတ္ကဲ့ ေဖေဖ၊ ေဖေဖ သမီးကေလးကေရာဟင္”
“စိတ္မေကာင္းပါဘူး သမီးရယ္”
“ဟင့္ အီးဟီးးး ေဖေဖရယ္”
“သမီးရယ္ မငိုပါနဲ႔ ေခါင္းကိုက္လိမ့္မယ္”
ရတီမွာ ကေလးအား ႏွေျမာစြာ ငိုမိသည္။
“ရတီ သမီးေလး ဘာမွအားမငယ္ပါနဲ႔၊ အန္တီလည္း ရွိတယ္ေနာ္ သမီး”
“ဟုတ္ကဲ့ အန္တီ”
“မငိုနဲ႔ေတာ့ သမီးေလး”
“သမီးရင္ေသြးေလးကို ႏွေျမာလို႔ပါ အန္တီ”
“ဪ သမီးေလးရယ္၊ ျမင္ေတာင္မျမင္ရေသးတဲ့ သမီးရင္ေသြးကို သမီးက ခ်စ္တယ္လား”
“အန္တီရယ္ သမီးရင္ေသြးပါ အန္တီ”
“သမီးအေဖ သမီးကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္မယ္ဆိုတာ သမီး ေတြးၾကည့္လိုက္ေလ”
“သမီးကို ေဖေဖက ခြင့္လြတ္ပါ့မလား အန္တီရယ္”
“လူဆိုတာ မွားတတ္တယ္ သမီး၊ ေတာင္းဆိုးပလုံးဆိုးသာ ပစ္နိုင္တာ၊ သားဆိုးသမီးဆိုးကို ပစ္နိုင္တဲ့ မိဘမရွိဘူး သမီးရယ္”
“သမီးမွားမိပါတယ္ အန္တီ”
“မွားရင္ ျပင္ၾကမွာေပါ့၊ ဘာမွစိတ္မပူနဲ႔ေနာ္၊ သမီးလိုတာရွိရင္ အန္တီ့ကိုေျပာ၊ သမီးအေဖက ေယာက္်ားသားဆိုေတာ့ မိန္းမကိစၥေတြကို နားမလည္ေလာက္ဘူးကြယ္”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ အန္တီ”
“အခုေတာ့ သမီးနားလိုက္ဦး၊ သမီးကိုလုပ္တဲ့သူကို သမီးအေဖက ခြင့္မလြတ္ဘူး၊ အခုရဲစခန္းမွာ အမွုဖြင့္ထားတယ္ သမီး”
“ဟုတ္တယ္ အန္တီ၊ အဲ့လူယုတ္မာေတြကို အျပစ္ေပးရမယ္”
“သမီးေဖေဖနဲ႔ အန္တီ စီစဥ္ပါ့မယ္”
“ဟုတ္ကဲ့ အန္တီ”
ရတီ ေဆး႐ုံမွာ တစ္ပတ္ခန႔္ေနရၿပီး ဆင္းရသည္။ ေဖေဖ့အိမ္မွာပင္ နားေနရသည္။ ဆုရည္က ဖုန္းဆက္သည္။ ရတီ ေဖေဖအိမ္ကို ေရာက္ေနသည္ျဖစ္၍ အိမ္မလာေတာ့ပါဟု ေျပာသည္။ ဦးထြန္းေဇာ္က သမီးကို ထိခိုက္ေအာင္လုပ္ေသာသူကို လုံးဝမေက်နပ္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ မရမက စုံစမ္းရာက ေျခရာခံမိၿပီး ရဲကို ဖမ္းခိုင္းေလရာ ထိုသူအား မိေတာ့သည္။
“ခင္မ်ားေၾကာင့္ အသက္တစ္ေခ်ာင္း ဆုံးရွုံးရတယ္၊ ခင္မ်ားကို လူသတ္မွုနဲ႔ ေထာင္ခ်မွာ”
“မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ ၊ မေတာ္တဆျဖစ္တာပါ”
“ခင္မ်ားက လူမဟုတ္ဘူး၊ သမီးေလးပိုက္ဆံေတြကို လိမ္ညာယူၿပီး ကေလးကို သတ္တဲ့လူ”
“ခင္မ်ားသမီးပိုက္ဆံ က်ေနာ္လိမ္ညာယူတာ မဟုတ္ဘူးဗ်”
“ခင္မ်ားမလိမ္ရင္ ဘယ္သူလိမ္တာလဲ”
“ခင္မ်ားသမီးရတီရဲ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ သူ႔အေမ”
“ဘာကြ”
“အဲ့ဒီမိန္းမကိုပါ ေထာင္ခ်ရမွာေပါ့”
“ခင္မ်ားေထာင္ခ်ရဲပါ့မလား”
“ဘာလို႔မခ်ရဲရမွာလဲ”
“ဟင္းးဟင္းး အခုေလာက္ဆို ခင္မ်ားသမီးရဲ့ တဏွာဆန္တဲ့ ဗီဒီယိုေခြ ျပန႔္ေနေလာက္ၿပီ”
“ဘာေျပာတယ္”
ဦးထြန္းေဇာ္မွာ ရတီဆီဖုန္းဆက္၍ အိမ္မွာ ေဖေဖမရွိေၾကာင္း၊ ေဖေဖ့အိမ္ေရာက္သြားၿပီျဖစ္၍ အမွုကိစၥလည္း ဆက္မလုပ္ေတာ့ေၾကာင္း၊ ဆုရည္ကို ေတြ႕ခ်င္ေၾကာင္း အခုလာေတြ႕ပါဟု ေျပာခိုင္းလိုက္သည္။ ရတီလည္း ဖုန္းဆက္လိုက္သည္။ ဆုရည္ႏွင့္ ဆုရည္အေမမွာ ဟိုလူနဲ႔ အဆက္အသြယ္မရေသးသျဖင့္ ရတီ့အိမ္ကို လာလိုက္သည္။ အိမ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ ဦးထြန္းေဇာ္က ဆုရည္ကို
“လာစမ္း ဆုရည္၊ နင္တို႔သားအမိ ဘာေတြ ကလိမ္ကက်စ္က်တယ္ဆိုတာ ငါသိၿပီးၿပီ၊ ဒီေန႔ကေတာ့ နင္တို႔သားအမိကို အရွင္မထားဘူး”
“အန္ကယ္ သမီးက ဘာလုပ္လို႔လဲ”
“ေပးစမ္း နင့္အိတ္”
ဦးထြန္းေဇာ္ အိတ္ကို ေဆာင့္ဆြဲယူလိုက္ၿပီး ဖုန္းကို ေပါက္ခြဲပစ္လိုက္သည္။
“အန္ကယ္ ဘာလုပ္တာလဲ”
“ေအး ငါ့သမီး လူေပါင္းမွားတာပဲ။ နင့္တို႔ ဘာလုပ္ထားတယ္ဆိုတာ အကုန္သိတယ္”
“လုပ္လိုက္ေလ အန္ကယ္။ က်မမွာ သိမ္းထားေသးတယ္”
ဆုရည္လည္း ဟန္ပါပါနဲ႔သာ ေျပာလိုက္သည္။
“ဟုတ္လား။ ေအး သိမ္းထားေသးတယ္ဆိုရင္ နင္တို႔ ငါ့ဆီကိုျပ။ မျပနိုင္ရင္ ငါက နင့္အေမကို တရားစြဲမွာ။ လိုင္းေပၚျပန႔္ရင္ နင္တို႔သားအမိကို သတ္မယ္။ ငါ့သမီးပိုက္ဆံ ျပန္ေပးရင္ေပး၊ မေပးရင္ေတာ့ နင္တို႔သားအမိ ေသၿပီမွတ္။ တစ္ပတ္အခ်ိန္ေပးမယ္၊ သြားေတာ့”
ဆုရည္မွာ ထိုအိမ္မွ အေျပးထြက္ခဲ့ရသည္။ ဦးထြန္းေဇာ္၏အေၾကာင္းကို သိသည္။ ဆုရည္တို႔ကို လုံးဝခြင့္လြတ္မည္ မဟုတ္ေပ။ ဆုရည္ အေမ့ဆီကို ျပန္သြားသည္။ ဤသည္မွာလည္း ဆုရည္၏အမွားပင္ ျဖစ္သြားေလသည္။ ဦးထြန္းေဇာ္မွ ဆုရည္အား ေနာက္ေယာင္ခံလိုက္ခိုင္းလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ဆုရည္ အိမ္ေရာက္ေသာအခါ
“ေမေမ သမီးတို႔ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ”
“သမီး ဘာျဖစ္လာတာလဲ”
“ရတီ့အေဖ သိသြားၿပီ ေမေမ”
“ဘာ ! ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ”
“အေမ့လူေၾကာင့္ သိသြားတာ ေမေမ”
“အဲဒီေတာ့ ရတီ့အေဖက ဘာလုပ္လို႔ရလို႔လဲ။ သူ႔သမီးဟာေတြ သမီးဆီမွာ ရွိေနတယ္မဟုတ္လား”
“သမီးဖုန္းကို ခြဲပစ္လိုက္တယ္ေလ”
“ဟယ္ အဲဒါဆို ငါတို႔ဘယ္လိုလုပ္မလဲ”
“ရတီ့အေဖက သူ႔သမီးပိုက္ဆံ မေပးရင္ သမီးတို႔ကို သတ္မယ္တဲ့”
“ဟာ ဟ သူကလုပ္ရဲလို႔လား”
“ေမေမ သမီးတို႔အိမ္ေရွ႕မွာ လူေတြ ေမေမ။ သမီးတို႔အိမ္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတယ္”
“ဟင္ ဟုတ္လား သမီး”
“ဟုတ္တယ္ ေမေမ”
“ဒုကၡပါပဲ သမီးရယ္”
“ေမေမ သမီးတို႔ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ”
“ေမေမလည္း မႀကံတတ္ေတာ့ဘူး”
“ေမေမ သမီးေၾကာက္တယ္ ေမေမ”
“အင္းပါ သမီး၊ သူ႔အေဖက ဘာေျပာလိုက္သလဲ”
“သူ႔သမီးပိုက္ဆံ ျပန္ေပးတဲ့ ေမေမ”
“အင္း ေမေမ သူ႔သမီးပိုက္ဆံ ျပန္ေပးလိုက္ပါ့မယ္”
ဆုရည္က ရတီ့ဆီ ဖုန္းဆက္လိုက္တယ္။
“ဘာလဲ ဆုရည္”
“ေမေမက နင့္ပိုက္ဆံ ျပန္ေပးခိုင္းလို႔”
“ေအာ.. ေအး နင္ကိုယ္တိုင္လာေပး”
“ေအးပါ ရတီရာ၊ ငါဘယ္ကိုလာေပးရမလဲ”
“ေအး အခု ငါ ေမွာ္ဘီက ငါ့အေဖၿခံမွာရွိတယ္၊ လာေပးလိုက္”
“ေအးပါ ရတီ”
ဆုရည္မွာ ရတီေျပာတဲ့အတိုင္း ေမွာ္ဘီကၿခံဆီ သြားရေတာ့သည္။ ၿခံထဲေရာက္ေတာ့ ရတီ ေစာင့္ေနသည္။
“ဘယ္လိုလဲ ဆုရည္၊ နင္က ငါ ေကၽြးေမြးတဲ့ ေက်းဇူးမွမေထာက္ လုပ္ရက္တယ္ဟာ”
“ငါ့ကိုခြင့္လႊတ္ပါဟယ္”
“ဘယ္မွာလဲ ငါ့ပိုက္ဆံ”
“ဒီမွာပါ”
“ငါးရာျပည့္လား”
“ျပည့္တယ္”
“ေအး ငါတစ္ခုေမးမယ္၊ ကိုရဲက ငါ့ကိုျဖတ္သြားတာ နင့္ေၾကာင့္မဟုတ္လား”
“အင္း”
“နင္ မူဗီရိုက္တာမွာ ဘာေတြပါလဲ”
“ငါမေျပာခ်င္ဘူး ရတီ”
“ဒီေနရာေရာက္ေနၿပီ၊ နင္မေျပာရင္ ငါခြင့္မလႊတ္ဘူး”
“အင္း နင့္ကို ကိုရဲေရာ ကိုေဇာ္ေရာ လုပ္တာကို ငါမူဗီရိုက္လိုက္တယ္”
“ဘာ ငါမူးေနတာကို နင္တို႔လုပ္တာလား”
“ေအး”
“ေအာ နင္တို႔က ဒီလိုလား”
“ငါ့ကိုခြင့္လႊတ္ပါဟာ”
“နင့္မူဗီေတြ ဘယ္သူ႔ကိုေပးလိုက္ေသးလဲ”
“ငါဘယ္သူ႔ကိုမွ မေပးထားဘူး”
“ငါမယုံဘူး”
“ယုံပါ ရတီရယ္၊ ဘုရားေပးေပး က်မ္းေပးေပးပါ”
“နင္ငါ့ကို လုပ္ရက္တာေလ၊ ငါဘယ္လိုယုံရမလဲ”
“ငါေလ နင္ယုံေအာင္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ ရတီ”
“ငါယုံေအာင္ နင္လုပ္ေပးလို႔ရတယ္”
“နင္ေျပာပါ ငါဘာလုပ္ေပးရလဲ”
“နင္ ဒီအေၾကာင္းေတြ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာရဲေအာင္လို႔ ငါ့အေဖေခၚထားတဲ့ လူေတြနဲ႔ အိပ္လိုက္ေတာ့”
“ဟင္”
“ဘာမွမဟင္နဲ႔၊ ငါ့ကိုၾကေတာ့ လူကိုလည္း ရစရာမရွိေအာင္ လုပ္တယ္၊ ငါ့ရင္ေသြးလည္း နင္တို႔ေၾကာင့္ ေသတယ္၊ နင္ ဒီဟာကိုလုပ္မွ ငါေက်နပ္မွာ”
“ရတီ”
“မလုပ္ခ်င္ရင္ေျပာေလ၊ နင့္အေမေရာ နင္ေရာ ေသသြားလိမ့္မယ္”
“ေအးပါ ငါလုပ္ပါ့မယ္”
“သူ႔ကိုေခၚသြားလိုက္ေတာ့”
ဆုကို လူႏွစ္ေယာက္လာေခၚၿပီး အခန္းထဲကို ေခၚသြားသည္။ ဆုမွာ ျငင္းဆန္နိုင္ျခင္းမရွိေတာ့ေပ။ ဝဋ္သည္ ခ်က္ခ်င္းလည္တတ္သည္ မဟုတ္လား။ ဆုကို အဝတ္အစားမဲ့ လူႏွစ္ေယာက္က စားမတတ္ဝါးမတတ္ ၾကည့္ေနသည္ကို ျမင္ၿပီး ဆုမွာ အလြန္လန႔္သြားေတာ့သည္။ ေနာင္တလည္း ရမိသည္။
ရတီလည္း ေနာင္တရမိသည္။ မိဘကို ေျခကန္ၿပီး မိဘရင္ခြင္မွ ထြက္ခဲ့သျဖင့္ ၾကဳံဆုံခဲ့ရေသာ အျဖစ္အပ်က္မွာ မိမိဘဝ၏ ငရဲနဲ႔တူခဲ့သည္။ မိမိ ဤသို႔ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ေဖေဖသည္ အျပစ္မတင္ေပ။ မိမိအား ယခင္ထက္ပင္ ဂ႐ုစိုက္ေလသည္။
အန္တီခင္ၿငိမ္းသည္လည္း ရတီ၏ တိုးတိုးေဖာ္ တိုင္ပင္ဖက္ ျဖစ္လာသည္။ မိခင္လိုတမ်ိဳး သူငယ္ခ်င္းလိုတမ်ိဳး ေစာင့္ေရွာက္ေပးေပရာ အန္တီအား အထူးေက်းဇူးတင္ၿပီး ဖခင္နဲ႔လက္ထပ္ရန္ အထူးတိုက္တြန္းရာ ဖခင္လည္း အထူးပင္ ေက်နပ္မိေတာ့သည္။…ၿပီးပါၿပီ
