မျက်လုံးလေးမှေးစင်းပြီး ဖီးလ်တက်နေတဲ့ ဆရာမလေး

Unicode

**ရှင်အဲ့လို မကဲနဲ့ကွာ၏ အပိုင်းဆက်**

တောင်တွေးမြောက်တွေးနဲ့ မှေးကနဲ တစ်ချက်အဖြစ်မှာ ကျနော့်ကုတင် သိမ့်ကနဲ ဖြစ်သွားသလို ခံစားလိုက်ရလို့ မျက်လုံးကို အတင်းဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ မတွေ့တာကြာပြီဖြစ်တဲ့ လူနီကြီးကို ဝိုးတဝါး မြင်လိုက်ရတယ်။ ပင်ပန်းထားတဲ့အရှိန်နဲ့ လူက မူးတူးဝေတေကြီး။ သေသေချာချာ မမြင်ရသလိုလို ဖြစ်နေတယ်။ ရောင်ထုံးကြီးနဲ့ လူနီကြီးရဲ့ မျက်နှာက အခါတိုင်းနဲ့ မတူသလိုလို။ တစ်ခုခုကို ပူပန်နေသလိုလို ဘာလိုလိုကြီးဗျ။

“ဟေ့လူ! ဘာမှထပ်ပြီး ဒုက္ခမပေးပါနဲ့တော့ဗျာ တော်လောက်ပါပြီ”

…. …. ….

“ဒီမယ်.. အခုနောက်ပိုင်း ကျုပ် ဘယ်မိန်းကလေးကိုမှ စိတ်ထဲက မပစ်မှားရဲဘူး..။ ခင်ဗျားရောက်လာပြီး အတင်းခေါ်သွားမှာ ကြောက်လွန်းလို့ ဘယ်မိန်းမဖင်ကိုမှ မျက်စိမကစားရဲတာကြာပါပြီ..။ ကျုပ်ဖာသာကျုပ် အိပ်ပါရစေဗျာ..တောင်းပန်ပါတယ်..”

….. …. ….

“အခု ဒီအရုပ်ကို စတိုထဲက ပြန်ထုတ်လာတာကလည်း မနက်မိုးလင်းတာနဲ့ မီးရှို့ပစ်လိုက်ဖို့ တွေးမိလို့ဗျ..။ ခင်ဗျားကိုလည်း လွတ်ရာကျွတ်ရာ သွားနိုင်အောင် ဆွမ်းသွပ်ပေးပါ့မယ်ဗျာ..”

ကျနော် ဘယ်လောက်ပဲ တောင်းပန်တောင်းပန် မရဘူးဗျ။ ရုတ်တရက် ပက်လက်အိပ်နေရာက ဆတ်ကနဲ ထထိုင်မိပြီး ထုံးစံအတိုင်း လူက ပေါ့ပေါ့ပါးပါး သွက်လက်ဖြစ်စပြုလာပြန်ပြီ။ အသိစိတ်က လုံး၀မလွှတ်ပေမယ့် ကိုယ့်စိတ်နဲ့ ကိုယ့်ကိုယ် မဟုတ်တော့ဘူး။

“ဟိုင်းရားး”

ပါးစပ်က အကျယ်ကြီး မအော်မိပေမယ့် နှုတ်ခမ်းလှုပ်ရုံကလေး အော်ရင်း အိမ်ပြူတင်းပေါက်ကနေ ကျနော် ဂျွမ်းပစ်ပြီး ခုန်ထွက်သွားပြန်ပြီ။ မိုးရေတွေစိုစွတ်နေဆဲ ကတ္တရာလမ်းမပေါ်မှာ ဖိနပ်မပါ ခြေဗလာနဲ့ လေပွေတစ်ခုလို ရွှတ်ကနဲ ရွှတ်ကနဲ ကျနော်ပြေးနေတယ်။ ကျနော် ဘယ်ကိုသွားနေမှန်း ကျနော်မသိဘူး။ ဒါပေမယ့် မကောင်းမှုတစ်ခုကို ဆက်ပြီး ကျူးလွန်ရတော့မယ်ဆိုတာတော့ သေချာနေပြန်ပြီ။ ငြင်းဆန်လို့လည်း မရ၊ ရုန်းကန်လို့လည်း မရတဲ့ အခြေအနေမှာ ဒီဂြိုဟ်မွှေတဲ့အရုပ်ကို စတိုထဲက ပြန်ထုတ်ပြီး ကြည့်လိုက်မိတဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုသာ အပြစ်တင်နေမိတယ်။

ကတုတ်ကျင်းတွေ.. သံဆူးကြိုးတွေကို လွှားကနဲလွှားကနဲ ပျံဝဲခုန်ကျော်နေမိတာကိုတော့ သတိထားမိပေမယ့် ဘယ်ရောက်နေလဲ သေသေချာချာ မသိဘူးဗျ။ တောင်ကုန်းတစ်ခုကို လမ်းလိမ်လိမ်ကလေးတွေ ပတ်ထားတဲ့နေရာဆိုတာ သတိထားလိုက်မိမှ ဟိုက်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ဒါမြို့အစွန်က စစ်တပ်ကြီးဗျ။ မြစ်ကမ်းပါးအစွန်း ခြောက်ကမ်းပါးမှာ မှေးတင်ထားတဲ့ နှစ်ထပ်အဆောက်အအုံမည်းမည်းကြီး ရှေ့ ရောက်တော့ အလိုလိုရပ်လိုက်မိတယ်။ အထပ်ထပ်ချထားတဲ့ ကင်းတွေကို ကျနော် ဘယ်လိုဖြတ်ခဲ့မိတာလဲ နားမလည်တော့ပါဘူး။ ပြီးတော့ ဒီအထဲကို လူနီကြီးက ကျနော့်ကိုဘာဖြစ်လို့ ခေါ်လာပြန်တာလဲ စဉ်းစားလို့မရဘူးဗျ။

နှစ်ထပ်အဆောက်အဦးကြီးပေါ်ကို ဘေးဖက်က လှေကားအတိုင်း ကျနော် ပြေးတက်သွားမိတယ်။ တံခါးမကြီးက စေ့ရုံစေ့ထားတော့ အသာအယာ တွန်းဖွင့်လိုက်တာနဲ့ ပွင့်သွားတယ်။ ဝါကျင့်ကျင့် ၄၀ အား မီးရောင်အောက်မှာ ဟာလာဟင်းလင်းဖြစ်နေတဲ့ အိမ်အပေါ်ထပ်။ အဲ့ဒီအလယ်တည့်တည့်မှာ ဧည့်ခန်းတွေမှာ ထားလေ့ထားထရှိတဲ့ ၃ ချောင်းထောက် ပီယာနိုကြီးတစ်လုံး။

🎵🎵စိတ္တဇညများ.. ကုန်ဆုံး လွန်မြှောက်ပါစေကွယ်ဟယ်.. စိတ္တဇညများ ကုန်ဆုံးလွန်မြှောက်ပါစေကွယ်..🎵🎵

ဆွဲငင်တဲ့ ဆွေးရီရီလေသံနဲ့ သီချင်းအော်ဆိုနေတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက် ပီယာနိုကြီးဘေးမှာရပ်လို့။ ပီယာနိုတီးနေတာကလည်း မိန်းမတစ်ယောက်ပဲဗျ။ နှစ်ယောက်စလုံး အနက်ရောင်ဝမ်းဆက်တွေ ဝတ်ထားကြပြီး ဆံပင်တွေက ပုခုံးကျော်ရုံလေးတွေ ဖားလျားချလို့။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဘာလုပ်လို့ လုပ်နေမှန်းမသိတဲ့ ကျနော် အဲ့ဒီမိန်းမနှစ်ယောက်အနားကို တိုးကပ်သွားမိတယ်။ ကျနော်လာနေတာကို သိနေတဲ့အတိုင်းပဲ ပြုံးချိုနေတဲ့ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေနဲ့ ဝိုင်းကြည့်လာကြတယ်။ အံ့သြစရာကောင်းလွန်းနေတာက နှစ်ယောက်စလုံးက တစ်ထေရာထဲ တူနေတာပဲ။

အလုံးတူ အရပ်တူ ဝတ်ပုံစားပုံတူနေသလို ခေါင်းမှာ ပန်ထားတဲ့ ပန်းပွင့်အစိမ်းရောင်လေးပါတဲ့ ဘီးကုတ်အနီလေးတွေကအစ အားလုံးတူတူပဲဗျ။ နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့မျက်နှာကို ကြည့်ရတာ လွန်ရောကျွံရော အသက် ၂၁ နှစ်လောက်ပဲ ရှိမယ်ထင်တယ်။ နုနယ်ပျိုမျစ်တဲ့ ရူပကာလေးတွေအပြင် ရှိုက်ကြီးဖိုငယ် အသွယ်သွယ်လေးတွေ အဝေ့အဝန်းလေးတွေကအစ ပုံတူပတ်တူလေးတွေဗျ။ အသားအရည်က ညိုစိမ့်စိမ့်လေးတွေ၊ မျက်ဝန်းမျက်ဆံလေးတွေက အောက်အရပ်က ဗမာပြည်သူမှန်း သိသာနေတယ်။

ရုတ်တရက် ပီယာနိုသံ ရပ်သွားသလို ညှို့မြှူနေတဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်ရင်း နှစ်ယောက်စလုံး ကျနော့်လက်တွေကို ပြိုင်တူဆွဲကိုင်လာကြတယ်။ အနီးကပ်မြင်လိုက်ရမှ တော်တော်လှတဲ့ ကောင်မလေးတွေမှန်း သတိထားမိတယ်။ သူတို့ဆီက ရနေတဲ့ စံပယ်ပန်း လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် အနံ့လို ရနံ့က ကျနော့်ကို ပိုလို့တောင် တိမ်းမူးစေလာပြီ။ တစ်ယောက်က ကျနော့်ကို ကျောဖက်က သိုင်းဖက်လာသလို၊ နောက်တစ်ယောက်ကလည်း မျက်နှာချင်းဆိုင် အတင်းရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်လာတယ်။ အသားချင်းထိမိတာနဲ့ ကျနော့်တစ်ကိုယ်လုံး အိထွေးတဲ့ အထိအတွေ့အာရုံနောက်ကို လိုက်သွားမိပြီ။

ကျနော့်ဂုတ်ပိုးကို အနောက်က သိုင်းဖက်ထားရင်း နှုတ်ခမ်းနဲ့ဖိကပ်ပြီး နမ်းရှုံ့နေသလို.. အရှေ့ဖက်က တစ်ယောက်ကလည်း ကျနော်ဝတ်ထားတဲ့ ရှပ်အင်္ကျီကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်ချပြီး ကျနော့်ရင်အုံကို လက်ဖဝါးနုနုလေးတွေနဲ့ ပွတ်သပ်ကစားနေတယ်။ ညိုစိမ့်စိမ့်နဲ့ ချစ်စဖွယ် မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ရဲ့ အထိအဆွတွေကို ခံနေရတော့ လူကို တစ်ကိုယ်လုံး နတ်ပူးသလို တုန်တုန်ရီရီကြီး ဖြစ်လာနေပြီဗျ။ မျက်လုံးကို စုံမှိတ်ထားရင်း သာယာတဲ့ အထိအတွေ့နောက် လိုက်နေမိတဲ့ ကျနော်.. လိင်တံကိုပါ ခပ်ဖွဖွ အကိုင်ခံလိုက်ရတော့ ခြေဖျားတောင် ထောက်ထားမိပြီ။

နောက်ကျောဖက်က တစ်ယောက်က အဝတ်တွေကို ချွတ်ချလိုက်ပြီး နို့နှစ်လုံးနဲ့ ကျနော့်ကျောပြင်ကို ပွတ်ရင်း ကစားလာသလို၊ အရှေ့ဖက်က တစ်ယောက်ကလည်း ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်အောင် ချွတ်ချလိုက်တာ မြင်နေရတယ်။ မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း ဖြစ်သွားတော့မှ ဆံပင်နက်နက်ပုခုံးကျော်ရုံ၊ ဝိုင်းစက်တဲ့ နို့ညိုညိုကြီးနှစ်လုံး၊ ခါးကျင်ကျင်လေးအောက်က အမွှေးနက်နက်တွေဖုံးထားတဲ့ အဖုတ်.. ကားဆင်းသွားတဲ့ တင်ပဆုံအိအိကြီးတွေကို ကျနော် သေသေချာချာ ကြည့်နေမိတယ်။ ခွိကနဲ တစ်ချက်ရယ်ပြရင်း.. ကျနော့်အောက်က ဘောင်းဘီတိုကို ချွတ်ချနေပြန်တယ်။ မီးရောင် ဝါကျင့်ကျင့်အောက်မှာ ဖြောင်းကနဲ ထွက်ကျလာတဲ့ ကျနော့်လိင်တံကြီးကလည်း မာတောင့်တောင့် ဖြစ်နေတဲ့အပြင် အစာငတ်နေတဲ့ ငန်းမြွေကြီးတစ်ကောင်လို တစ်ရမ်းရမ်းဖြစ်လို့ပေါ့။

အနောက်မှာ ရပ်နေတဲ့ ကောင်မလေးက ကျနော့်ကျောတွေကို နို့နဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ကပ်ပွတ်နေသလို.. ကျနော့်ဂုတ်ပိုးတွေ လက်ပြင်တွေကို နှုတ်ခမ်းအိအိလေးနဲ့ လျှောက်နမ်းနေတော့ လူကို တစ်ကိုယ်လုံး တရွရွဖြစ်လာနေပြီ။ ဒီကြားထဲ အရှေ့ ကတစ်ယောက်ကလည်း တောင်မတ်နေတဲ့ ကျနော့်လိင်တံကြီးကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဆုပ်ကိုင်ရင်းရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ကစားလိုက်၊ ကျနော့်ရင်အုံကို သွားစွယ်လေးတွေနဲ့ မနာအောင် တဆတ်ဆတ်လိုက်ကိုက်လိုက် လုပ်နေပြန်တော့ လိင်ဆက်ဆံချင်တဲ့ စိတ်က ပေါက်ကွဲခါနီး မီးတောင်တစ်ခုလိုပဲ။ ဘယ်လိုမှ မခံနိုင်တော့တဲ့အဆုံး ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲက ကောင်မလေးကို ဆတ်ကနဲ ဆွဲပွေ့ပြီး မလှမ်းမကမ်းက ပီယာနိုကြီးပေါ် ပက်လက်လှန်အနေအထားနဲ့ ဆွဲတင်လိုက်တယ်။ လိင်စိတ်ကြွလွန်းလို့ ကျနော့်ဆီက တရှူးရှူးနှာမှုတ်သံက တိတ်ဆိတ်တဲ့ ညဉ့်ယံမှာ ဆူညံနေတယ်။

ညိုစိမ့်စိမ့် ကိုယ်လုံးတောင့်တောင့်နဲ့ ကောင်မလေး ခင်မျာ ပက်လက်ကလေး လှန်ထားရင်း ကျနော်သူ့ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း လိုးတော့မယ်ဆိုတာ သိနေတဲ့အလား အောက်နှုတ်ခမ်းထူထူလေးကို တင်းတင်းကိုက်ရင်း ငံ့လင့်နေရှာတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ တိုင်ကပ်နာရီအိုကြီးဆီက လေးနာရီထိုးတဲ့ ဒင်!!!! ဒင်!!!! ဒင်!!!!! ဒင်!!!! ဆိုတဲ့ ခေါင်းလောင်းမြည်သံ အကျယ်ကြီးထွက်လာတယ်။

“ဒိုင်း… ဒက်.. ဒက်.. ဝုန်း… သူပုန်တွေဟေ့.. ရန်သူ ရန်သူ”

@#$%&*#$@ &*^%$$#@!

ဘာတွေဖြစ်သွားမှန်းမသိပဲ နားကွဲမတတ် ပေါက်ကွဲသံ.. သေနတ်ပစ်သံ.. အော်ဟစ်သံတွေ ဆက်တိုက်ကြားလိုက်ရပြီး မီးရောင်လည်းပျောက်.. အမှောင်တိကျသွားတယ်။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ဝမ်းလျားမှောက်လျှက်ကြီး ဖြစ်နေတယ်။ အရာရာအားလုံးဟာ မှောင်မိုက်နေတာပဲဗျ။ အဲ့ဒီနောက်မှာ ကျနော် ဘာမှမသိတော့ဘူး။

………………………………………………

“ဗျူဟာကုန်းနားကို တော်ရုံလူ ဘယ်သူမှ မသွားရဲကြဘူးကွ”

… … …..

“ဗကပနဲ့ တိုင်းရင်းသားသူပုန် နှစ်ဖွဲ့ပေါင်းပြီး တက်တိုက်သွားတာ။ အစိုးရဖက်က တစ်ယောက်မှ မကျန်သလို ဟိုကောင်တွေလည်း တော်တော်သေကုန်တာပေါ့”

… … …..

“ဗျုဟာမှူးပါ မလွှတ်သွားဘူး.. ဗမာစစ်သားတစ်ယောက်ကတော့ မြစ်ကမ်းပါးချောက်ကနေ မြစ်ထဲခုန်ချပြေးတာ လွှတ်သွားတယ်ကြားတာပဲ…။ သနားစရာကောင်းတာက ဗျူဟာမှူးသမီး အပျိုမလေး နှစ်ယောက်ကွာ.. အမြွှာညီအစ်မ.. ကိုယ်လုံးလှလှ အသားညိုစိမ့်စိမ့်လေးတွေနဲ့ ငါတို့ကာလသားတွေကြားမှာ စူပါစတားလေးတွေပေါ့..။ သူတို့နှစ်ယောက်ပါ တိုက်ပွဲဖြစ်တဲ့အထဲ သေကုန်ရှာတယ်ဟ..။ အိပ်လို့ကောင်းတုန်း မနက်ဝေလီဝေလင်းကြီး ချကြနှက်ကြတာဟ

… ….. …..

“ငါတို့မြို့ကနေဆို အဲ့ဒီနေရာက အမြင့်ပိုင်းဆိုတော့ လှမ်းမြင်နေရတာဆရာ..။ မော်တာတွေထု၊ သူပုန်တွေသေနတ်က မီးတအားပွင့်တဲ့ အမျိုးဆိုတော့ မီးရောင် တလက်လက်နဲ့ ဟိုဖက်ဒီဖက် ပစ်နေခတ်နေကြတာ.. အော်သံဟစ်သံတွေကအစ ကြားနေရတာပေါ့”

…. …. …..

“စစ်ကူလာတဲ့အချိန် သူပုန်တွေက ပြန်ဆုတ်သွားတာဟ…။ ဒါပေမယ့် အစိုးရဖက်က အကုန်နီးပါး သေတယ်…။ ဗျူဟာကုန်းလည်း မွမွကြေသွားရော…။ အဲ့ဒီနောက်ပိုင်း ဖုန်းဆိုးမြေကြီးလိုဖြစ်ပြီး တပ်ကလည်း စခန်းမထိုင်တော့သလို.. လူတွေကလည်း သိပ်မသွားရဲကြတော့လို့ ကျတ်ကုန်းလိုလို ဖြစ်သွားတာပေါ့..။ နေစမ်းပါဦး ဖိုးသက် မင်းက အဲ့ဒီနေရာအကြောင်း ဘာလို့လာမေးနေတာလဲ”

“ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး.. ကိုရွှေဘရာ..။ ရှုခင်းလည်းကောင်း လူလည်းပြတ်တော့ ကျနော့်ဆရာမလေး ဒေါ်ခင်ချိုမေနဲ့ အဲ့ဒီနေရာမှာ သွားချိန်းတွေ့ရင်ကောင်းမလား တွေးမိလို့ အဟီး”

“ချီး! ခင်ချိုမေနဲ့ တခြားချိန်းစရာလားကွ.. သူ့အိမ်သွားတက်ပေါ့..။ အဆင်ပြေရင် မင်းနဲ့သူနဲ့ အုပ်နေတာကို သူ့တပည့်မလေးတွေက ချောင်းပြီး ဖီးလ်တက်..။ ရတနာဝင်းထိန်ဝတ္ထုထဲကလို .. တပည့်မလေးတွေပါ ဆွဲစား..။ နင်စားရရင် ငါ့လည်းခေါ် ဟိဟိ”

“ဒီတဏှာရူးကလည်း တစ်မှောင့်ဗျာ!”

ကိုရွှေဘ ပြောပုံအရဆို ကျနော် မနေ့ညက ကြုံခဲ့တာ သေသွားတဲ့ ဗျူဟာမှူးသမီး အမြွှာညီအစ်မဆိုတာ သေချာတယ်ဗျ။ စိတ်ထဲမှာ မသက်မသာဖြစ်စပြုလာလို့ စီးကရက်ကို တစ်လိပ်ပြီးတစ်လိပ် ဖိဖွာနေမိတယ်။ မနေ့ညက အသိစိတ်ပျောက်သွားပြီး မိုက်ကနဲ ဖြစ်သွားလိုက်တာ မိုးစင်စင်လင်းလို့ ကိုရွှေဘ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင် လာခေါ်တော့မှ ကိုယ့်အိပ်ယာပေါ် ကိုယ်ပြန်ရောက်နေမှန်း သိလိုက်တာဗျ။ ဘာတွေဖြစ်ခဲ့မှန်းမသိ ဖြစ်နေလို့ လက်ဖက်ရည်သောက်ရင်း ကိုရွှေဘကို ဟိုမေးဒီမေး မေးကြည့်လိုက်မှ လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်အတန်ကြာ ကျနော်ကလေးဘဝက ဖြစ်ခဲ့တဲ့ အဲ့ဒီဇာတ်လမ်းကို အပြည့်အစုံ သိရတော့တာကိုးဗျ။ ကြက်သီးမွှေးညှင်းထသလို ဖြစ်သွားပေမယ့် ခပ်ရွတ်ရွတ်စိတ်ကြောင့် သိပ်တော့ မတုန်လှုပ်ပါဘူးလေ။

လက်ဖက်ရည်ဆိုင်က ထလာတော့.. ဒီနေ့ အိမ်မှာ ဘာအလုပ်မှ မရှိမှန်း သတိရသွားလို့ ထုံးစံအတိုင်း အလေလိုက်ချင်စိတ်က ပေါ်လာပြန်တယ်။ ကိုရွှေဘကို ကျနော် ဒီနေ့အားတယ် လို့ ယောင်ကန်းပြီး ပြောလိုက်မိတာနဲ့ နှစ်ကောင်သား မြို့ပြင်ဖက် အလိုလို ခြေဦးလှည့်သွားမိတယ်။ ဝက်သားဖုတ် (မြေကြီးထဲ တစ်ကောင်လုံးထည့်ဖုတ်တာ) နဲ့ ခေါင်ရည်တွဲရောင်းတဲ့ ခြံဝင်းနဲ့ဆိုင်ထဲ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး စားလိုက်သောက်လိုက် အာလူးဖုတ်လိုက်နဲ့ မိုးချုပ်လို့ချုပ်မှန်းမသိ ဖြစ်သွားတယ်။ အိမ်ပြန်ဖို့ကောင်းပြီဆိုပြီး နှစ်ကောင်သား ဒရီးဒယိုင်နဲ့ မြို့ထဲဖက် ပြန်လာကြတယ်။ ကျနော့်ချစ်သူဆရာမလေးဆီ မရောက်ဖြစ်တာကြာပြီဆိုတဲ့ အတွေးဝင်လာတာနဲ့ တော်၏မတော်၏ မတွေးတော့ပဲ မြို့ထဲမှာ ကြက်သားဆန်ပြုတ် တူတူဝင်သောက်ရင်းတန်းလန်းက ကိုရွှေဘကို ကျနော် သွားစရာရှိသေးတယ်လို့ ချန်ပစ်ထားခဲ့ပြီး ရူပဗေဒ ဆရာမလေးဆီကို စက်ဘီးမြန်မြန်နင်းပြီး ဒိုးလာခဲ့တယ်။

………………………………………………

ထောင်းကနဲ ဒေါသစိတ်က ထွက်ကျလာတယ်။ ခြံဝင်းထဲမှာ အခါတိုင်းလို ကျောင်းသူကျောင်းသားတွေ ရှုပ်မနေလို့ ဟိုဟိုဒီဒီ ကြည့်ရင်း စက်ဘီးကို ဒေါက်ထောက်ထားခဲ့ပြီး အိမ်အနောက်ဖက် မီးဖိုဆောင်ဖက် လျှောက်လာခဲ့တော့ ကျနော် ဆရာမလေးကို ပထမဆုံး ဖက်နမ်းမိခဲ့တဲ့ စကားပင်လေးအောက်မှာ လူတစ်ယောက်နဲ့ ဆရာမလေး ရယ်မောပြုံးရွှင်လို့ စကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့နေတယ်။ လယ်ဂတုံးရှပ်အဖြူ၊ ယောလုံချည်နဲ့ အလှူသွားမလို ဂိုက်နဲ့ ဘဲကြီးတစ်ပွေ (ဆရာမလေးနဲ့ အသက်အရွယ်တူလောက်) က စကားပြောရင်း ခြေပုတ်ခေါင်းပုတ် လုပ်နေတယ်။ ကျနော်ကတော့ ခပ်တည်တည် ခါးထောက်ပြီး မလှမ်းမကမ်းကနေ ခပ်စောင်းစောင်း ကြည့်နေလိုက်တယ်။ ကျနော့်ကို ကျောပေးထားတဲ့ ဟိုကောင်က မမြင်ပေမယ့် ဆရာမဒေါ်ခင်ချိုမေက အရင်မြင်သွားတယ်။

“သြော! ဖိုးသက် … လာလေ..။ ဒီမှာ ဆရာမသူငယ်ချင်း ရောက်နေတာ.. သား ဘာလာလုပ်တာလဲ”

ဟိုလူနဲ့ပြုံးချိုနေရာက ကျနော့်ကို မြင်သွားတာနဲ့ ခပ်တည်တည် ဆရာမရုပ်ဖမ်းပြီး စကားလှမ်းပြောတယ်ဗျ။ ဟိုလူလည်း ကျနော့်ဖက် လှည့်ကြည့်လာပြီး ချာတိတ်ကျောင်းသားလေးဆိုတဲ့ အကြည့်နဲ့ အထက်စီးက ကြည့်နေတယ်။

“ဗိုက်ဆာလို့ ထမင်းလာစားတာ ဆရာမ!”

လေသံမာမာနဲ့ ပါးစပ်ထဲတွေ့ရာ လျှောက်ပြောရင်း ခြေလှမ်းမယိုင်သွားအောင် ထိန်းပြီး မီးဖိုဆောင်ထဲ ခပ်တည်တည် ဝင်လာခဲ့တယ်။ အိုးတွေခွက်တွေကို ဂလုံဂလွမ်မြည်အောင် လှန်လှောရင်း တွေ့တဲ့ ထမင်းတွေ ဟင်းတွေကို ခူးခပ်ပြီး ဇလုံတစ်လုံးထဲထည့် နယ်ဖတ်ပြီး စားနေမိတယ်။ ခေါင်ရည်က မူး၊ ဒေါသကထွက်သလိုဖြစ်နေတော့ ထမင်းက စားလို့ကောင်းလိုက်တာဗျာ။ ဗိုက်ကိုကားထွက်သွားတာပဲ။ စားသောက်ပြီးသွားတော့မှ ဘေစင်မှာ ပန်းကန်ဆေး၊ လက်ဆေး၊ ပလုတ်ကျင်း သန့်စင်နေမိတယ်။

“အဲ့ဒါ ဘာဖြစ်လာတာလဲ ပြောစမ်းပါဦး”

…. ….. …..

“အမူးသမားရုပ်နဲ့ ကျမဆီ လာရဲသလား …။ ဧည့်သည်က “ချို့”ကို တစ်မျိုးမထင်သွားဘူးလား ပြောလေ”

“ခင်ဗျားက ကျုပ်ကို ခင်ဗျားတပည့်လိုလို လုပ်ပြနေတာပါဗျာ … မသိတာလိုက်လို့ ဟာဟ”

“ဖိုးသက်လေးးးး ရှင်လေး မူးနေတာမလား … အိမ်ပြန်ရင်ကောင်းမယ်…”

“မပြန်ဘူးဗျာ! ခင်ဗျားဘာလုပ်မလဲ.. ကဲ … ဟိုကောင့်ကိုလည်း တစ်ခါထဲ ပြောပြထားလိုက်။ နောက်တစ်ခါ ခင်ချိုမေ့ကို ဟိုတို့ဒီထိလုပ်ရင် လုပ်တဲ့လက်တွေ ကျိုးအောင် အချိုးခံရမယ်လို့ ဟုတ်ပြီလား”

“ဖိုးသက်!!!!!!!!!”

“ဘာတုန်းးးးးးးးးး”

ကျနော် အာခေါင်ခြစ်ပီး အော်ဟစ်လိုက်သံကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံးတုန်သွားပြီး ကြောက်လန့်သွားဟန်နဲ့ ဆရာမလေးခင်မျာ ပြူးကြောင်ကြောင် မျက်လုံးဝိုင်းကလေးတွေနဲ့ မှင်တက်ပြီး ငေးငိုင်သွားတယ်။ ကိုယ်ချစ်တဲ့ ဆရာမလေး လန့်သွားရှာတာ မြင်လိုက်ရတော့ သနားစိတ်ကလေး လှိုက်ကနဲ ဖြစ်လာပေမယ့် သဝန်တိုနေတဲ့ ဒေါသစိတ်က ဖုံးလွှမ်းသွားတာကြောင့် မသိဟန်ဆောင်လိုက်မိတယ်။

“အေးလေ.. ငါက မင်းလို လူဆိုးကို ရည်းစားတော်မိတာကိုး .. ငါ့အပြစ်တွေပါ”

မျက်ရည်တွေရစ်ဝဲနေတဲ့ မျက်လုံးတွေက ကျနော့်ကို မကြည့်ပဲ အဝေးကိုငေးထားတယ်။

“ဘာလဲ.. နောင်တရတယ်ပေါ့ .. ဟားဟား .. ကျနော်က လူရမ်းကား လူမိုက် ဟုတ်ပါ့… ခင်ဗျား အခု အားကိုးရှိသွားပြီကိုးဗျ ပြောပြီပေါ့”

“”ချို” စိတ်တအားတိုလာပြီ ရှင်တော်လိုက်တော့ .. ထပ်ပြောရှင် ကျမကို အဆိုးမဆိုနဲ့နော်…”

ကျနော်ဘာမှ ထပ်မပြောတော့ပဲ အိမ်နေရင်းဝတ်ထားတဲ့ ဘလောက်စ်လက်ပြတ်ကလေးအောက်က ပုခုံးသားဝင်းဝင်းလေးတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ထားရင်း စိုက်ကြည့်လိုက်တော့ အံကြိတ်ပြီး မျက်နှာကို လွှဲထားတယ်။

“အရက်မူးပြီးတော့များ ဒီကိုလာရဲသေးတယ်..။ မိတ်ဆွေသူငယ်ချင်းအရှေ့မှာ အရှက်လာခွဲတယ်..။ ငါက သိက္ခာနဲ့နေရတဲ့ ဆရာမတစ်ယောက်ဆိုတာ မစဉ်းစားမိဘူးလား”

“သြော်! သိက္ခာရှိတဲ့သူက ထိပ်ပုတ် ခေါင်းပုတ် အလုပ်ခံနေတယ်ပေါ့ ဟာဟ”

“ဖိုးသက်! နင် အရှက်မရှိဘူးလား…. အဲ့ဒါ ငါ့ငယ်သူငယ်ချင်း.. ပြီးတော့ သူက..”

“မလိုချင်ဘူးဗျာ.. ကျုပ်ရည်းစားကို ဘယ်သူမှ ထိတာ ကိုင်တာ လာမလုပ်နဲ့…. အကုန်ရိုက်ခွဲပစ်မယ်.. တောက်!”

အဲ့ဒီလို မျက်နှာချင်းဆိုင်လျှက်နဲ့ အချီအချ အော်ဟစ်ရန်ဖြစ် ပြဿနာတက်နေတဲ့အချိန် မီးဖိုခန်းထဲ လူတစ်ယောက် ရိပ်ကနဲဝင်လာတာကို ကျောပေးထားပေမယ့် ဆရာမဒေါ်ခင်ချိုမေရဲ့ မျက်နှာအမူအရာရယ်.. ဖျတ်ကနဲ သူ့ပုခုံးကို ကိုင်ထားတဲ့ ကျနော့်လက်တွေကို ပုတ်ချသွားတာရယ်ကြောင့် ချက်ချင်းသိလိုက်ပေမယ့် လှည့်မကြည့်ဖြစ်ဘူး။

“ချိုမေ! ဘာဖြစ်တာလဲဟ”

ယောကျ်ားတစ်ယောက်အသံ ဆိုတော့ ခုနက သူတောင်းစားမှန်း သိလိုက်ပေမယ့် ကျနော် ကျောပေးထားဆဲပဲ။

“ဘာ.. ဘာမှမဖြစ်ဘူး ကိုထွန်း.. နင် မပြန်သေးဘူးလား”

“မဟုတ်သေးပါဘူးဟာ … ဒီချာတိတ်က ဘယ်သူလဲ… နင်နဲ့အခု ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ”

“ကိုထွန်း.. ငါ့ပြဿနာ ငါရှင်းမယ်… နင်ပြန်တော့ဟာ.. ငါစိတ်ညစ်လာပြီ.. သွားတော့”

“နင်ကသာ ဘာမှမဖြစ်ဘူး ပြောနေတယ်.. ဒီချာတိတ်က အတော်မိုက်ရိုင်းနေတာ ငါကြားပါတယ် …။ ဟေ့ကောင် မင်းက ဘာကောင် … အာ့အာ့!!”

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျနော့်ကို နောက်ကျောဖက်ကနေ ပုခုံးတစ်ဖက်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်တဲ့ အဲ့ဒီပုဂ္ဂိုလ် ချက်ချင်းနောင်တရသွားတယ်။ အကျင့်ပါနေတဲ့ ကျနော့်လက်က ပုခုံးကိုလာကိုင်တဲ့ သူ့လက်ကို ချက်ချင်းလိမ်ယူလိုက်ပြီး ကိုယ်ကို အသာရို့ပြီး ဘေးကိုထွက်၊ သူ့ခြေဒခေါက်ကွေးကို အသာနင်းလိုက်ပြီးသား ဖြစ်သွားတော့ သကောင့်သားခင်မျာ လက်ပြန်အလိမ်ခံထားရရုံတင်မက သံမံသလင်းပေါ် ဒူးကလေးထောက်လျှက်သား ဖြစ်သွားရှာတယ်။ မူးယစ်ရီဝေနေတဲ့ စိတ်ကြောင့် အလိုလို သွေးဆူသလို ဖြစ်နေရတဲ့အထဲ ကျနော့်ချစ်သူကို ဟိုတို့ဒီထိ လုပ်ထားတာကို မြင်ထားတဲ့ ဒေါသစိတ်အခံကြောင့် နံဘေးနားက ထမင်းစား စားပွဲပေါ်မှာတင်ထားတဲ့ ဘိလပ်ရည်ပုလင်းကို အလိုလိုဆတ်ကနဲ ဆွဲယူမိသွားတယ်။ လက်ကို နောက်ပြန် အလိမ်ချိုးခံထားရပြီး သံမံတလင်းပေါ် ဒူးထောက်လျှက် အချုပ်ခံထားရတဲ့ အဲ့ဒီကောင့် မျက်ခွက်ကို ဖြတ်ရိုက်ချလိုက်ဖို့ ပုလင်းကိုင်လက်က အလိုလို မြှောက်တက်သွားပြီ။

“ဖိုးသက်!!!!!!!”

ကျနော့်ရူပဗေဒဆရာမလေးရဲ့ ငယ်သံပါအောင် အော်လိုက်သံကြောင့် ကျနော့်လက်က လေထဲမှာတန့်သွားတယ်။ ဒေါသစိတ်ရယ်၊ အမူးစိတ်ရယ်ကြောင့် ကျနော့်လက်တွေက တဆတ်ဆတ် တုန်ခါပြီး သွေးဆာနေတာတော့ အမှန်ပဲဗျ။

“ဟေ့ကောင်! မင်းမှတ်ထား… ငါ့နာမည် ဖိုးသက်.. ဒေါ်ခင်ချိုမေ့ကို အသက်ပုံပေးပြီး ချစ်တဲ့ကောင်..။ မင်းခုနက သူ့ကို ဟိုတို့ဒီဆိတ်လုပ်တာမျိုး ထပ်လုပ်ရင် မင်းမေးရိုးကို ငါချိုးပစ်မယ်..။ ငါပြောတာကြားလား ဟေ့ကောင်…”

“ဖိုးသက်.. နင့်လက်ထဲက ပုလင်းကို အခုချလိုက်စမ်း ….”

ဂလောက်…ဂလောက်!!

ဟိုကောင့်ကို ချုပ်ထားရာက လွှတ်ပေးလိုက်သလို လက်ထဲက ဘိလပ်ရည်ပုလင်းကိုလည်း သံမံတလင်းပေါ် လွှတ်ချလိုက်တော့ မကွဲသွားပဲ ဂလောက်ဂလောက် မြည်ပြီး လှိမ့်သွားတယ်။ ဂမူးရှူးတိုးပုံစံနဲ့ ကိုထွန်းဆိုတဲ့ကောင် မတ်တပ်ထရပ်လာတာကို ကျနော် သတိနဲ့ ကြည့်နေဆဲမှာပဲ ဖြန်းကနဲ မြည်သံနဲ့အတူ ကျနော့် ဘယ်ဖက်ပါးပြင်တစ်ခုလုံး ပူထူသွားတယ်။ အံ့သြတကြီး လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကျနော့်ချစ်သူဆရာမလေး ကျနော့်ကို ပါးလှမ်းရိုက်လိုက်တာမှန်း သိလိုက်ရတယ်။ ရင်ဘတ်ထဲမှာ ကျဉ်တက်သွားတဲ့ ဝေဒနာက ကြီးစိုးသွားပြီဗျာ။ အောက်နှုတ်ခမ်းကို ပြတ်ထွက်မတတ် ကိုက်ထားရင်း မီးဝင်းဝင်းတောက်နေတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ကြည့်နေတဲ့ ကျနော့်ဆရာမလေး။ ကျနော့်ကို ရွှံရှာစက်ဆုတ်သွားပြီလို့တောင် ထင်မှတ်မှားရပြီ။

“သွား… သွား.. အခု ငါ့အိမ်ကနေထွက်သွား …။ နင့်မျက်နှာ တစ်သက်မမြင်ချင်ဘူး ..။ ကိုထွန်း နင်လည်းသွားတော့…။ နှစ်ယောက်စလုံး ငါ့ရှေ့က ထွက်သွား..။ ငါတော့ ရှက်လွန်းလို့ သေချင်လာပြီ အီးဟီးဟီး”

အဲ့ဒီလို ဗလုံးဗထွေးတွေ အော်ဟစ်ပြီး မျက်နှာကို လက်ဝါးနဲ့အုပ်ရင်း ဆရာမလေး မီးဖိုခန်းထဲက ပြေးထွက်သွားရှာတယ်။ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့တဲ့ ကျနော် ရေအိုးစင်က ရေတစ်ခွက်ခပ်သောက်ရင်း ဟိုကောင့်ကို အကဲခတ်လိုက်တော့ ကုပ်ချောင်းချောင်းနဲ့ အသာလေး လစ်သွားတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ ပုဆိုးပြင်ဝတ်ရင်း မီးဖိုခန်းထဲက ထွက်လိုက်တော့ အပြင်မှာ မိုးအတော်ချုပ်နေတာကို သတိထားလိုက်မိတယ်။ ဒေါ်ခင်ချိုမေ့အိမ်မှာ ဘော်ဒါဆောင်နေတဲ့ ကျောင်းသူကောင်မလေးတွေက စူးစမ်းတဲ့အကြည့်တွေနဲ့ ဝိုင်းကြည့်နေကြတာကို မမြင်ဟန်ပြုလို့ စက်ဘီးကို ဒေါက်ဖြုတ်ပြီး ခြံအပြင်ဖက်ကို လစ်ထွက်ခဲ့တယ်။ သေချာတယ် ကျနော့်ချစ်သူ ကျနော့်ကို တော်တော်လေး မုန်းတီးသွားပြီနေမယ်ဗျာ။

……………………………………………

“ချီး! မင်းလည်း ဒီလောက် စာတွေပေတွေ ဖတ်ဖတ်ပြီးတော့ ဦးဏှောက်က ချေးစားတဲ့ဦးဏှောက် အဆင့်ကနေ တက်မလာပါလား”

….. ….. …..

“ပြဿနာတက်တဲ့အချိန်က မင်းမူးနေတာလေ.. ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် မင်းအမှားပဲ ဖိုးသက်”

“ဟိုကောင် လုပ်နေတဲ့ လုပ်ပေါက်က ကျနော့်ရည်းစားကို ပါးကိုင်နားကိုင်ဗျ ..။ ခင်ဗျားမှ မမြင်တာ ကိုရွှေဘကလည်း”

“ဟ! အဲ့ဒါ ဒီလိုလုပ်စရာမှမလိုတာ..။ မင်းမကျေနပ်ရင် အသာလေးလျှိုပြီး မှတ်ထားခဲ့ …။ ပြီးမှ အပြင်မှာ အဲ့ကောင်ကို ဂုတ်ဆွဲပြီး… နောက် မင်းဆရာမနားမကပ်ဖို့ ငါကိုယ်တိုင် လိုက်ရှင်းပေးလို့ မရဘူးလား”

“ဒါကတော့ ကျနော်လည်း ချက်ချင်းဆိုတော့ သွေးဆူမိတာလေ.. အဲ့လိုဘယ်တွေးမိမလဲဗျ”

“အေးလေ.. ဖြစ်ပြီးမှတော့ ငါမပြောချင်တော့ပါဘူး …။ အခု ခင်ချိုမေက အရှက်ကွဲရပြီ …။ နဂိုက မာနက ခပ်ကြီးကြီးရယ် ..။ မင်းဘယ်လို ပြန်ချော့မလဲ အခု”

“မချော့ပါဘူး.. ကျနော်သူ့ကို ဘယ်လောက်ချစ်လဲ သူသိသားပဲ..။ အိမ်ကိုနောက်နေ့သွားတာ ကျနော့်ကို စကားလည်းပြန်မပြောဘူး။ မျက်နှာချင်းလည်း မဆိုင်ဘူး…။ ကိစ္စမရှိဘူး နေပါစေ။ ပါးအချခံရတာ ကျနော်ဗျ..။ ဒါတောင် သူက မလျှော့ချင်ဘူး… ကျနော် ဂရုမစိုက်ဘူးဗျာ..”

ရပ်ကွက်ထိပ် ကြက်ခွပ်ပင်ကြီးတွေ အောက်က မီးကင်းတဲအမိုးအောက်က ကွပ်ပျစ်ပေါ် ပက်လက်လှန်လှဲရင်း ဆေးပေါ့လိပ်ကိုယ်စီဖွာလို့ ဟိုတနေ့က ဖြစ်တဲ့အကြောင်း ကိုရွှေဘကို တိုင်ပင်နေမိတော့ အဲ့ဒီလို အပြစ်တင်ခံ အဟောက်ခံလိုက်ရတယ်။ မိုးကုန်ခါနီး ညဆိုတော့ ခြေခင်းလက်ခင်းသာစပြုလာလို့ မီးကင်းတဲမှာ ထုံးစံအတိုင်း စကားဝိုင်းဖွဲ့ကြရင်း ကျနော့်ပြဿနာဆီ ရောက်သွားကြတာပေါ့။ ချာတိတ် ၃-၄ ကောင်ရယ်၊ ကျနော်ရယ်၊ ကိုရွှေဘရယ်အပြင် ထူးထူးခြားခြား ဦးရဲထောင် (မောင်မောင်ရဲ) ခေါ် ဘကြီးထောင်ပါ မီးကင်းတဲက ကျနော်တို့ စကားဝိုင်းဘေးမှာ ကွမ်းတမြုံ့မြုံ့လုပ်ရင်း လာဝင်ထိုင်နေတာဗျ။ အဲ့ဒီဘိုးတော်ကြီးက ကျနော့်အသည်းကွဲဇာတ်လမ်းကို ပြီတီတီမျက်နှာပေးနဲ့ ဝင်နားထောင်ရင်း ကွမ်းသွေးတစ်ပျစ် ထွေးထုတ်လိုက်ရင်း စကားဝင်ရောလာတယ်။

“မထူးပါဘူး ငါ့တူဖိုးသက်ရာ …။ နင့်ရည်းစား ဆရာမလေးကို ချော့မရရင်လည်း လူရှင်းတဲ့အချိန် ချောင်းပြီး အတင်း တစ်ချီလောက် ဝင်ဆွဲပစ်လိုက်ပါလား ဟီးဟီး။ အဆင်ပြန်ပြေချင် ပြေသွားမှာပေါ့”

“အာ! ဘကြီးထောင်က တစ်မျိုး …။ ခင်များ ကုန်စိမ်းသမလေးတွေက မုန့်ဖိုးရတော့ အဲ့လိုအလုပ်ခံချင်ခံမယ်… ဟိုဟာက ဆရာမဗျ..။ ပြီးတော့ ကျနော့်ထက်ကြီးတယ်..။ မဟုတ်တရုတ်တွေ လာပြောနေတယ် …။ ကျနော် ဂျေးအောင်းသွားအောင် လာ “မ” နေပြန်ပီ”

“ဟီးဟီး! ငါက ငါ့တူလေး အသည်းကွဲနေတာ သနားလို့ပါကွာ …။ ဒါမှမဟုတ် ဒူးထောက်ပြီး တောင်းပန်သလို သွားလုပ်ချေ..။ လစ်ပြီဆိုမှ ထမီ ဆွဲချွတ်ပြီး ဘာဂျာဆွဲမှုတ်ပစ် ..။ ချက်ချင်း စိတ်ဆိုးမပြေရင် ငါ့ပါးလာချ”

“ရည်းစားကိုပြန်ချော့တာ ဘာဂျာမှုတ်ပြီးချော့ရတယ်တဲ့ … မဟုတ်ကဟုတ်ကတွေ”

“ငါတော့ ငါ့ကျောင်းအစ်မကြီး မသေခင်က ငါနဲ့ နောင်ဂျိန်ချပြီး စိတ်ကောက်တိုင်း ဒီနည်းပဲသုံးတယ်မောင် …။ ရေလည်အဆင်ပြေတာ..။ နောက်ပိုင်း ကျောင်းအစ်မကြီးက အမှုတ်ခံချင်ပြီဆို ငါ့ရန်ရှာတော့တာဟေ့ ခွိခွိ”

အဆီပြန်နေတဲ့ ပြုံးဖြီးဖြီး မျက်ခွက်ကြီးနဲ့ ပေါက်ကရတွေ လျှောက်ပြောနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းမွှေးကော့ကော့နဲ့ ဘကြီးထောင်ကို ဘေးနားက ချာတိတ်တွေက ဂျာကြီးထောင်.. ဂျာကြီးထောင်လို့ ဝိုင်းသြဘာပေးကြတော့ တဝါးဝါးနဲ့ ပွဲကျကုန်ပြန်တယ်။ ကိုရွှေဘကတော့ ဘကြီးထောင်ကို စပ်မြင်ကပ်တဲ့ အကြည့်နဲ့ကြည့်ရင်း မနိုင်ဘူးဆိုတဲ့ အပြုံးနဲ့ ပြုံးပြနေတယ်။ ဘကြီးထောင်က ကွမ်းသွေးတစ်ပျစ်လောက် လှမ်းထွေးရင်း ဆက်ပြောတယ်..

“ဒါထက် နင့်ဆရာမလေးကို နင်နောက်ပေါက် ဖွင့်ဖူးလား ဖိုးသက်”

“ဟာ! ယုတ်ယုတ်ပတ်ပတ်တွေဗျာ … အော့အော့ကြီး ကျနော်မလုပ်ချင်ပါဘူး”

“အေး.. ဒါကြောင့် နင်တို့လူငယ်တွေ ခက်တာပေါ့ …။ နောက်ပေါက်ဆိုတာ လုပ်တတ်ရင် သိပ်ကောင်းတာနော့် ..။ နောက်ပေါက်အဖွင့်ခံထားရတဲ့ ဆော်တွေက ဘယ်တော့မှ စိတ်မကောက်တော့ပဲ ကိုယ်မှကိုယ်ဖြစ်သွားတာ ငါ့ကိုယ်တွေ့ ဟီးဟီး”

“အဲ့ဒါတော့ နည်းနည်းမှန်တယ်ဟ ဟီးဟီး” (ကိုရွှေဘရဲ့ စကားသံ)

“တွေ့လား နင့်ဆရာရွှေဘတောင် ထောက်ခံတယ်..။ စမ်းကြည့်စမ်းပါ ဖိုးသက်ရာ…။ ငါက မဟုတ်ပဲ မပြောပါဘူး …။ အုန်းဆီလေးဘာလေးသုံးပြီး ဖြေးဖြေးချင်းလုပ်ကြည့်။ ဖင်အဆော်ခံထားဖူးတဲ့နောက် ကိုယ့်ကိုတန်းတန်းစွဲဆိုတာ ဘကြီးအသိဆုံး ဟဲဟဲ”

“တော်ပြီဗျာ! ရည်းစားနဲ့ကွဲသလိုဖြစ်လို့ စိတ်ညစ်နေပါတယ်ဆို ခင်ဗျားတို့ မဟုတ်တရုတ်တွေ နားထောင်ရတာ အော့နှလုံးနာလိုက်တာ.. အိမ်ပြန်တော့မယ်..။ ကိုရွှေဘ နက်ဖြန် မြို့သစ်ဖက်မှာ ဖဲဝိုင်းချိန်းပွဲရှိတယ်တဲ့။ အဲ့ဒါသွားချမယ် လာခေါ် ဒါပဲ”

ဘကြီးထောင်ရဲ့ နောက်ပေါက်ဇာတ်လမ်းစုံတွေ လာတော့မယ်ဆိုတာ သိလို့ ချက်ချင်းထပြီး အိမ်ပြန်လာခဲ့လိုက်တယ်။ မီးကင်းတဲ ကွပ်ပျစ်ပေါ်မှာတော့ ဘကြီးထောင်ရဲ့ လိင်ဇာတ်လမ်းစုံကို ရင်တဖိုဖိုနဲ့ ကိုရွှေဘအပါအဝင် ချာတိတ်တွေတစ်အုပ်ကြီး စိတ်ဝင်တစား နားထောင်နေကြတုန်းပဲ။

ကျနော်တို့မြို့နဲ့ မိုင်၂၀ လောက်ဝေးတဲ့ မြစ်ကမ်းနံဘေးမှာ သက်ကယ်မိုး ဗလာတဲကလေးတွေ ၃-၄ လုံးထိုးထားတာ တွေ့ရတယ်။ မနက်စောစော ထ၊ ဗိုက်ဖြည့်ပြီးတာနဲ့ စက်ဘီးတစ်စီးနဲ့ ကိုရွှေဘနဲ့ကျနော် အင်္ဂလိပ်ခေတ်က ဖောက်သွားခဲ့တဲ့ လမ်းအတိုင်း စက်ဘီးတစ်စီး နှစ်ယောက်တက်စီးပြီး ထွက်လာခဲ့တာ နေတအားမမြင့်ခင် ရောက်လာကြတာလေ။ ဒီနေရာအထိအောင် ကမြင်းကြောထပြီး လာခဲ့ရခြင်းအကြောင်းရင်းက ဖဲဝိုင်းချိန်းဝိုင်းတွေ အကြီးအကျယ် ဖြစ်နေတာကြားလို့ဗျ။ ကျောက်တုံးတွေကြားထဲ ရေစီးသံတဝေါဝေါမြည်နေတဲ့ ရှမ်းနဲ့ကချင်နယ်စပ်က ဟော့ဒီမြစ်နံဘေးမှာ ရွာနီးချုံစပ်က နာမည်ကျော်ဖဲသမားတွေ အကုန်စုပြုံပြီး သူသေကိုယ်သေ ပိုက်ဆံထုပ်တွေနဲ့ ဆော်နေကြတယ်ကြားလို့ အချိန်မှီ ရောက်လာတာပေါ့။

ဟိုဖက်တောင်နဲ့ ဒီဖက်တောင်ကို ဆက်ထားတဲ့ ကြိုးတံတားအကြီးကြီး အောက်တည့်တည့် မြစ်ကမ်းနားမှာ တဲလေးတွေထိုးလို့ ဝိုင်းအကြီးအကျယ် ဖြစ်နေတယ်။ ရဲတွေဘာတွေလား… အင်း! ခင်ဗျားတို့ နားလည်အောင်ပြောရရင် ဒီနယ်မြေက အစိုးရကော သူပုန်ကော အရမ်းကရော ဝင်မလာရဲတဲ့ နယ်မြေဆိုတော့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ကြီးကိုးဗျ။ အရင်ခေတ်က ဗကပနဲ့ တိုင်းရင်းသားသူပုန်တွေ မကွဲခင် သူတို့ကြီးစိုးတဲ့ နယ်မြေပဲ။ နောက်ပိုင်း အချင်းချင်း အကွဲအပြဲတွေဖြစ်တော့ ဒီနယ်မြေက ၃ ဖွဲ့စလုံး မသိမ်းနိုင်တော့ပဲ ကြားခံနယ်သက်သက်လို ဖြစ်သွားတာမျိုးပေါ့။ အတော်အန္တရာယ်များတဲ့ နေရာပါ။ သို့သော် အတော်လည်း လွတ်လပ်တယ်လို့ ပြောရမယ်လေ။ အခုလည်းကြည့် ဖဲဝိုင်းလာတဲ့လူတွေ အကုန်လုံး ကျောမှာ ဓားရှည်တွေ လွယ်ထားကြတယ်။ အနက်ရောင်နယ်မြေဆိုတော့ ကိုယ့်အသက် ကိုယ်ကာကွယ်ဖို့ လိုမယ်လေ။

ကိုရွှေဘနဲ့ ကျနော့်ပုံစံကိုလည်း ကြည့်ဦး …။ အောက်က ကွန်မင်ဒိုပျောက်ကြား ဘောင်းဘီရှည်၊ကင်းဘတ်ဖိနပ်ကိုယ်စီ၊ အပေါ်က ဖရီးဂျက်ကက်စစ်စိမ်းရောင် ကိုယ်စီနဲ့။ မသိရင် ရှမ်းသူပုန်တွေလိုလို ဘာလိုလို။ ဒီကြားထဲ ကိုရွှေဘက နေကာမျက်မှန် အမဲရောင်ကြီးတပ်လို့ မသိရင် နျူးယော့ခ်မြေအောက်လောကက နာမည်ကြီးမာဖီးယားဂိုဏ်းချုပ် မေယာလန်းစကီးလ် ကြနေတာပဲ အဟီး။ သူက မေယာလန်းစကီးလ် ဆိုတော့လည်း ကျနော်က လပ်ကီးလူစီယာနို ပေါ့ဗျာ။ ဖဲသမားတွေက ကုန်းအမြင့်ကြီးဆီက ဆင်းချလာတဲ့ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ကို အသာအယာ အကဲခတ်နေကြသေးတယ်။ အနားရောက်မှ ၄ မြို့နယ် အိပ်ဖန်စောင့်ညီနောင်ဆိုပြီး အသိအမှတ်ပြုတဲ့အနေနဲ့ အားလုံးက မေးဆတ်ပြပြီး သူတို့ဖဲဝိုင်းကို ဆက်ဆော့နေကြတယ်။ ဖဲဝိုင်းတွေက စုစုပေါင်း ၇-၈ ဝိုင်းလောက် ဖြစ်နေတာဗျ။

ကျနော့်ကျောပေါ်က လွယ်လာတဲ့ စစ်ကျောပိုးအိတ်ကို ဖြေလိုက်ပြီး ယူလာတဲ့ ပိုက်ဆံ ၈ သောင်းထဲက တစ်ဝက်ကို ကိုရွှေဘလက်ထဲ လွှဲပေးလိုက်တယ်။ တစ်ယောက်တစ်ဝက် လူခွဲပြီး ကြိုက်တဲ့ဝိုင်း ဝင်ဆော့ကြမယ်ပေါ့။ တစ်ချို့ဝိုင်းတွေ ဝင်အကဲခတ်ကြည့်လိုက်တော့ ပိုက်ဆံတွေကတော့ ဖွေးဖွေးလှုပ်နေပေမယ့် ရိုက်နေတာက ဘူကြီးဖြစ်နေတယ်။ ဂဏန်းပေါင်းတဲ့ကလေး ကစားနည်းတွေ ကျနော်မကြိုက်ဘူးဗျ။ ရိုက်နေတဲ့လူတွေကလည်း တောသူဌေးရုပ်တွေနဲ့မို့ စိတ်မဝင်စားပဲ ဟိုဟိုဒီဒီ လျှောက်ကြည့်နေလိုက်မိတယ်။ ပိုက်ကျူး(ဖိုက်ကျိုး) ဝိုင်းနှစ်ဝိုင်းတော့ တွေ့ပေမယ့် တစ်ဝိုင်းကို လူလေးယောက်စီပဲမို့ ဝင်ရိုက်ဖို့ မအားသေးဘူးဆိုတာနဲ့ ထပ်ရှာရပြန်တယ်။ နောက်ဆုံး တစ်ချပ်မှောက်(ရှိုး) ရိုက်နေတဲ့ ဝိုင်းတစ်ခုမှာ တစ်ယောက်လွှတ်နေတာနဲ့ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။

“ဘယ်လောက်ကုတ်လဲဗျ”

“၁၀၀၀! ဒါပေမယ့် မင်းအခုဝင်ချင်ရင် ၅၀၀၀ ချရိုက်မှရတော့မယ်။ အရှိန်တက်နေပြီ ကောင်လေး”

“အိုကေလေ ချတာပေါ့”

ကျောပိုးအိတ်ထဲက ကိုးဆယ်တန်တစ်အုပ်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ဝါးကွပ်ပျစ်လေးပေါ် တက်ထိုင်ရင်း တင်ပလင်ခွေထိုင်ပြီး နေရာယူလိုက်တယ်။ အသာလေး အကဲခတ်လိုက်တော့ တစ်ဖက်မြို့နယ်က သစ်တောဝန်ထောက် ဘိုးတော်ရယ်၊ မုတ်ဆိတ်မွှေးရှည်ရှည်နဲ့ တရုတ်အဖိုးကြီး တစ်ယောက်ရယ်၊ အသားမဲမဲအောက်သား (ဗမာပြည်သား) မျက်နှာစိမ်း နှစ်ယောက်ရယ်ဗျ။ ဖဲကစားတဲ့နည်းအမျိုးမျိုးထဲက အခုရိုက်မယ့် တစ်ချပ်မှောက်ကစားနည်းက ကျနော့်ဖေးဘရိတ်။ ကံသက်သက်မဟုတ်ပဲ ဉာဏ်ကစားရတာ။ တဖက်လူ ကိုယ့်ကိုလိမ်မလိမ် ကိုယ်နှုတ်အမူအရာကြည့်ပြီး ခန့်မှန်းယူရတာ..။ ရှင်းရှင်းပြောရရင်တော့ ဆိုက်ကိုတွေ အများကြီးပါတဲ့ ဖဲကစားနည်းပေါ့။

မျက်နှာစိမ်း ၂ ယောက်ကို ကျနော် သတိထားမှရမယ် ဆိုတာကိုတော့ စိတ်ထဲမှာ အလိုလိုသိလိုက်တယ်။ နယ်လှည့်ဖဲသမား နယ်ကျော်လာတဲ့ ကောင်တွေက “အလုပ်သမား” (ဖဲဝိဇ္ဇာ) တွေက ခပ်များများရယ်။ လေတဖြူးဖြူးတိုက်နေတဲ့ မြစ်ပြင်ဘေးမှာ မွန်ထရီ စီးကရက်တွေ တစ်ဖွာဖွာလုပ်ရင်း ဝါးကွပ်ပျစ်ပေါ် ဖဲရိုက်ရတဲ့ အရသာက အတော်ဇိမ်ရှိတာ။ တခြားဝိုင်းတွေက တဟေးဟေး တဟားဟား ဆူညံနေသလောက် ကျနော်တို့ဝိုင်းကတော့ တိတ်ဆိတ်နေတာပဲဗျ။ ကျနော်ကတော့ ဒီတစ်ခေါက် ဖဲရိုက်ရတာ အရင်အခေါက်တွေထက် ပိုပြီး စိတ်တက်ကြွနေတယ်။

ခင်ဗျားတို့ ထင်သလိုပါပဲ။ ကျနော့်ဂျက်ကင်အိတ်ထောင်ထဲမှာ ဟို သစ်သားရုပ်ထုလေး ပါလာတာပေါ့။ အဲ့ဒီအတွက် ကျနော် ရှူံးကိုမရှူံးဘူးဆိုတာ သေချာတယ်။ လူနီကြီးက ကျနော့်ဖက်မှာပဲ။ ဘယ်သူ့ကို ကြောက်ရဦးမှာလဲပေါ့။ စစချင်းကတော့ တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ် ပုံမှန်လေး ရိုက်နေကြပေမယ့် နည်းနည်းဝိုင်းအရှိန်တက်လာတော့ ကျနော့်ဗီဇက ပြပြလာတယ်။

ဥပမာ.. တစ်ယောက်ချင်းတွေ့လို့ ကျနော်က ပိုက်ဆံအများကြီးနဲ့ ဟောက်ခေါ်ခေါ်လိုက်တယ်..။ အဲ့ဒီမှာ တစ်ဖက်လူက ကျနော့်အမြင်ဖဲကို ကြည့်ပြီး သူ့ထက်သာလောက်တယ်ထင်ပြီး မလိုက်တော့ဘူးလို့ ရှောင်ပြေးသွားရင် ကျနော်က မှောက်ထားတဲ့အောက်ဖဲကို လှန်ပြပြီး.. ဟာ.. ကျနော့်အောက်ဖဲက A ပါလား အပေါ်ဖဲလေးချပ်က 9,J,Q,K ဆိုတော့ A,9,J,Q,K ဖဲအပျက်ကြီးပဲ … ခင်ဗျာ့ဖဲက J,J,Q,Q,10 ဆိုတော့ တူးပဲ ၂ ပူးလေ… ဘာဖြစ်လို့ ထွက်ပြေးတာတုန်း.. ကျနော်အလကား လိမ်စားသလို မဖြစ်ဘူးလားဗျာ.. အားနာလိုက်တာ ဘာညာဆိုပြီး ရိသဲ့သဲ့တွေ စပြောတော့တာကိုး။

ကျနော်အဲ့လို စိတ်ဓာတ်စစ်ဆင်ရေးလုပ်လေလေ တစ်ဖက်လူက ဒေါသထွက်ပြီး အယောင်ယောင် အမှားမှားတွေ လုပ်လေလေ ဖြစ်လာတယ်။ နောက်တစ်ကြိမ် လိမ်မယ်ထင်ပြီး လိုက်လာပြန်တော့လည်း ကျနော့်ဖဲက အမှန်အကန်ဖြစ်နေပြီး အလှည့်တိုင်း ဘယ်လိမ်မှာတုန်းဗျ.. မိုက်လိုက်တဲ့လူပဲ ဆိုပြီး ပိုက်ဆံတွေ ဆွဲစားလိုက်ပြန်တယ်။ အဲ့ဒီမှာ ဝိုင်းက တော်တော်ကြမ်းသလို.. ဆူဆူပူပူတွေပါ ဖြစ်စပြုလာပြီ။ နံဘေးမှာချထားတဲ့ လွယ်အိတ်တွေထဲက နေ ပိုက်ဆံအကပ်လိုက်တွေ တဖုံးဖုံး ဝါးကြမ်းခင်းပေါ် ပစ်တင်ပြီး အထုပ်လိုက်ဆော်ကြတော့ ဖဲဝိုင်းထဲမှာ ငွေစက္ကူတွေ ဖွေးဖွေးလှုပ်နေတာပဲ။

ကျနော့် ပိုက်ဆံအပုံကလည်း တော်တော်လေးများလာသလို တစ်နာရီချင်းရိုက်တဲ့ ဆက်ရှင်တွေကို ၂ နာရီစီပြောင်းပြီး ဆက်ဆော့ကြတာ ညနေတောင်စောင်းစပြုလာတယ်။ တရုတ်အဖိုးကြီးကတော့ ပါသမျှပြောင်ပြီဆိုပြီး ဘေးထွက်ထိုင်နေတယ်။ မြစ်ဘေးမှာ ဝက်တစ်ကောင်ပေါ်ပြီး ချက်ပြုတ်ထားတဲ့ဆီက ဝက်ကလီစာချက်နဲ့ နံကင်တချို့ .. လာပို့ထားတော့ ဂါလံပုံးနဲ့ ထောင်ထားပေးတဲ့ ရှမ်းမီးတောက်အရက်တွေနဲ့ အားလုံးသောက်စားနေကြတယ်။ ကျနော်ကတော့ ဖဲရိုက်နေရင် အရက်သောက်လေ့သောက်ထ မရှိတဲ့အတွက် အမြည်းလေး နည်းနည်းယူစားပြီး စီးကရက်ပဲ ဖွာနေလိုက်တယ်။

သစ်တောဝန်ထောက်ကြီးက တော်တော်ထိနေပေမယ့် ဟိုလူစိမ်းနှစ်ယောက်က သိပ်မရှူံးသလို ပုံမှန်လေးပဲ ဆက်ကစားနေကြတယ်ဗျ။ ကျန်တဲ့လူတွေလို သိပ်ပြီး ပျာယာခတ်မနေဘူး။ ကျနော်လည်း သူတို့နှစ်ယောက်ကိုပဲ သတိထားနေရတယ်။ တချက်တချက် ဇွတ်ပြီး ဖိန့်ရမှာကို နည်းနည်းလန့်လာတယ်။ သူတို့အချင်းချင်း အချက်ပြပြီး ပင်းရိုက်မလားဆိုတဲ့ အတွေးက ဖိစီးလာလို့ မျက်လုံးဒေါက်ထောက်ပြီး အသာအကဲခတ်နေရတယ်။

“ဖိုးသက်ရေ! အခြေအနေဘယ်လိုလဲ.. ငါတော့ တော်ခဲ့ပြီ.. ပြန်မယ်လေဟ မိုးချုပ်တော့မယ်”

“ဒီဆက်ရှင်ပြည့်ရင် ပြန်တာပေါ့ဗျာ.. အခြေအနေကတော့ ဒီအပုံကိုကြည့်လေ”

“ဟ! မနည်းပါလား”

ကျနော့်ဘေးနား ကိုရွှေဘက ဝင်ထိုင်လိုက်ရင်း ကျနော်တို့ ကျောပိုးအိတ်ထဲ ပိုက်ဆံတွေ ထည့်နေတယ်။ သူလည်း နိုင်လာပုံပေါ်တယ်ဗျ။ သူဘယ်လောက် နိုင်လာသလဲတော့ မသိဘူး ကျနော့်အပုံထဲက ပိုက်ဆံကတော့ သိန်းချီနေပြီဆိုတာ သေချာတယ်။

“ကဲ! အချိန်စေ့ပြီ နောက်ဆုံးဝမ်နင် ၃ လက် ရိုက်ကြမယ်”

ကျနော့်စကားသံအဆုံးမှာ ကျန်တဲ့လူတွေ အကုန်လုံး ပိုက်ဆံတွေထပ်ထုပ်ပြီး သူတို့အပုံထဲ ထပ်ဖြည့်ကြတယ်။ နောက်ဆုံး ၃ လက်မို့ သူပြုတ်ကိုယ်ပြုတ် ဆော်ဖို့ပြင်ကြပြီ။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ ကိုရွှေဘက ကျနော့်ကို အသာလေး လက်ကုတ်လာတယ်။ အဓိပ္ပါယ်က တော်ပြီ မလုပ်နဲ့တော့လို့ ပြောချင်တာ။ တစ်ချပ်မှောက်ဖဲက တစ်ချိန်လုံး ဘယ်လောက်နိုင်ခဲ့နိုင်ခဲ့ ဝိုင်းသိမ်းခါနီး တစ်ချက်မှားလိုက်ရင် အပုံလိုက်ကြီးလည်း ပြုတ်သွားနိုင်တာကိုး။ ဒါကြောင့် ကျနော့်ကို လျှော့လိုက်ဖို့ ပြောနေတာ။ ဆိုလိုတာက တစ်ဖက်လူ ဘယ်လောက်ခေါ်ခေါ် မလိုက်ဘူးဆိုပြီး ပြေးခိုင်းတာ။ ဥပေဒအရ ဖဲမကောင်းလို့ မလိုက်ဘူးဆိုလည်း နေလို့ရနေတာကိုးဗျ။

ပထမတစ်လက် ဖဲစဝေကတည်းက တဝုံးဝုံးနဲ့ ပိုက်ဆံတွေ အလယ်ပုံကို ပစ်သွင်းပြီး ခေါ်ကြတယ်။ ကျနော်မလိုက်ဘူး။ ရူးချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ပြေးလိုက်တယ်။ အဲ့ဒါကို ဟိုလူစိမ်းနှစ်ယောက်ထဲက တစ်ကောင်က မဲ့သလိုလို လုပ်ပြတယ်။ ဇ မရှိတဲ့ စကြောက်ပေါ့။ အဲ့ဒီမှာ ဗီဇကပြလာတယ်။ ဒုတိယအလှည့် ဖဲဝေလိုက်တော့ ကျနော့်အပေါ်ဖဲက စပိတ် A။ မှောက်ထားတဲ့ အောက်ဖဲကို လှန်မကြည့်ရသေးပဲ ပိုက်ဆံတစ်သောင်းအုပ် အလယ်ကို ပစ်သွင်းလိုက်တယ်။

“ဇ ရှိရင် လိုက်ကြည့်လိုက် တစ်သောင်း!”

တစ်သောင်းစီ အားလုံးပစ်ထည့်လိုက်ကြတယ်။ တတိယဖဲတစ်ချပ်စီ ထပ်ဝေတယ်။ ကျနော့်မျက်နှာချင်းဆိုင်ကကောင် အမြင်မှာ J,J ဖြစ်သွားပြီ။ ဝန်ထောက်ကြီးက 9,9။ နောက်တစ်ယောက်က Q,9။

“၅ သောင်းခေါ်တယ်ကွာ”

“လိုက်တယ်.. လိုက်တယ်.. ချတယ်.. ဖုန်း.. ဖုန်း… ဖုန်း”

J ပူးထားတဲ့ကောင်က ၅ သောင်းဆိုတာကို ကျနော်အပါအဝင် အားလုံးက ပိုက်ဆံအုပ်တွေ ပစ်ထည့်လိုက်ကြတယ်။ စတ္ထုထဖဲချပ် ဆက်ဝေကြပြန်တယ်။ ကျနော်အခုထိ မှောက်ထားတဲ့ဖဲချပ်ကို မကြည့်ရသေးဘူး။ အပေါ်မှာ လှန်ထားတာက A,Q,10။ ခုနက J,J ဖြစ်နေတဲ့ကောင်ဆီ 9 တက်သွားလို့ တစ်ချက်ပြုံးလိုက်တယ်။ ဝန်ထောက်ဘိုးတော်က 9,9,10။ ကျန်တဲ့ တစ်ယောက်က Q,9,10။

“တစ်သိန်း!!”

ကျနော့်မှောက်ဖဲကို ကျနော်လုံး၀ ပွတ်မကြည့်သေးတာ သူတို့မြင်ထားတော့ တစ်သိန်းဆိုပြီး ပစ်ထည့်လိုက်တာကို နားမလည်နိုင်တဲ့ အကြည့်တွေနဲ့ ကြည့်နေကြတယ်။ ဝန်ထောက်နဲ့ ဟိုတစ်ကောင်ကတော့ မလိုက်တော့ဘူး ပြေးတယ်ဆိုပြီး ရပ်သွားတယ်။

J,J,9 ကျထားတဲ့ လူစိမ်းက စီးကရက်တစ်လိပ် မီးငြှိသလိုလုပ်ရင်း သူ့ပိုက်ဆံအပုံကို ကိုင်လိုက်၊ သူ့အောက်ဖဲ မှောက်ထားတာကို ကြည့်လိုက်လုပ်နေတယ်။ ပြီးမှ ဆတ်ကနဲ ပိုက်ဆံတစ်သိန်းအုပ်ကို ပစ်ထည့်လာတယ်။ လိုက်တယ်ပေါ့လေ။ ပဉ္စမမြှောက်ဖဲချပ်ကို ဆက်ဝေလိုက်ကြတယ်။ တစ်ယောက်ချင်း ရင်ဆိုင်ရပြီ။

“ဟာ! ဟင်! ဟယ်!”

တခြားဝိုင်းတွေဆီ လူတွေလည်း ဝိုင်းသိမ်းသွားပြီး ကျနော်တို့အနားမှာ လာရပ်ကြည့်နေကြတာမို့ အော်ဟစ်သံတွေ ဆူညံသွားတယ်။ ဟိုကောင့်ဖဲက အမြင်မှာ ထရွိုင် ဖြစ်သွားပြီကိုး။ J,J,9,J နဲ့ အောက်ကမှောက်ဖဲ။ ကျနော့်ဟာက အမြင်မှာ A,Q,10,K။

ပွဲက အတော်လှနေပြီ။ လုံးဝမကြည့်ရသေးတဲ့ အောက်ဖဲကို ကျနော် အသာအယာ ပွတ်ကြည့်ဖို့ပြင်တယ်။ မပွတ်ခင် ဂျာကင်အိတ်ကပ်ထဲက သစ်သားရုပ်ထုလေးကို အသာအယာ လက်နဲ့ဖွဖွလေး ပွတ်လိုက်သေးတယ်။ စိတ်ကိုလျှော့ချထားရင်း ကျနော့်အောက်ဖဲကို အသာလေး ပွတ်ကြည့်လိုက်တော့ J ဖြစ်နေတယ်။ အပေါ်က ဖဲတွေနဲ့ပေါင်းလိုက်ရင် A,K,Q,J,10 စီနီယာ။ သူ့ဖဲ J ၃ လုံး ထရွိုင်ထက်သာတယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့အောက်ဖဲရှိသေးတယ်။ သူ့အောက်ဖဲက 9 ဖြစ်နေရင် J,J,J,9,9 ဟောက်စ်။ အဲ့လိုဖြစ်နေရင် ကျနော်ရှူံးမယ်။

ဒါပေမယ့် ထွက်ပြေးသွားတဲ့ ဟိုလူနှစ်ယောက်ဆီမှာ 9 သုံးချပ်ပါသွားပြီ.. သူ့ဆီက 9 တစ်ချပ် ပေါင်းလိုက်ရင် 9 လေးချပ်ကုန်ပြီ။ ဖဲတစ်ထုပ်မှာ ဂဏန်းတစ်ခုကို ၄ ချပ်စီပဲ ပါတာမလား။ ဒါဆိုသူ့အောက်က 9 မဟုတ်တော့ဘူး။ သူ့အောက်ဖဲ J ဆိုရင်တော့ J,J,J,J,9 ၄ ခု တက်ထရာဖြစ်ပြီး ကျနော့်ကိုနိုင်မယ်။

ဒါပေမယ့် နောက်ဆုံးကျန်တဲ့ J က ကျနော့်မှောက်ဖဲဖြစ်နေပြီ။ ဒီထက်ပီတာ ဘာရှိဦးမလဲဗျာ။ ဒါပေမယ့် လောလောဆယ် လူတွေအမြင်မှာ သူ့ဖဲက အမြင်သာနေတယ်။ ကျနော် မထီတရီပြုံးပြီး ခွိကနဲ တစ်ချက်ရယ်လိုက်မိသေးတယ်။

“ဖြောင်း! ရှိုးးး အပုံပြောင်းးး”

တစ်ဖက်လူက ရှိတဲ့ပိုက်ဆံတွေ အကုန်လုံးကို လက်ဖဝါးနဲ့ ပုတ်လိုက်ရင်း ခေါ်လိုက်ပြီ။ အလယ်ပုံက ပိုက်ဆံတွေအပါအဝင် သူကောကိုယ်ကော ရှိတာ အကုန်ရိုက်မယ်တဲ့။ သနားစရာသတ္တဝါပေပဲ ဟာဟ။ ကျနော့်အောက်က ဘာဖဲမှောက်ထားမှန်း မသိပဲ ဇွတ်စိမ်ခေါ်တော့တာကိုးကွယ်။ ကျနော် ဘာမှပြန်မပြောသေးပဲ အလယ်ပုံထဲက ပိုက်ဆံတွေကို အစီအရီလေးဖြစ်အောင် ထပ်နေမိသေးတယ်။ ပြီးမှ ပြုံးစိစိကြည့်ရင်း..

“လိုက်တယ်ဗျာ! အပုံတိုက်”

“အေးး လိုက်ရင် …ငါစားတယ် အကုန်”

“အမယ်.. ဘာကိစ္စ စားမှာလဲ။ ခင်ဗျာ့အောက်ဖဲက ဘာမှမကျန်တော့တာလေ”

“ဟော့ဒီမှာ… ဒါနဲ့စားတာကွာာာ”

ပိုက်ဆံအပုံကို သိမ်းယူဖို့ပြင်နေတဲ့ အဲ့ဒီလူက မှောက်ထားတဲ့ သူ့ဖဲကို လှန်ပြ လိုက်တော့ J။ J,J,J,J,9 J ၄လုံး တက်ထရာ။

ဖဲတစ်ထုပ်မှာ J က ၄ ချပ်ပဲရှိတာ။ အခု ကျနော့်အောက်ဖဲတစ်ချပ်နဲ့ဆို ၅ ချပ် ဖြစ်နေပါပေါ့လား။ သဘောပေါက်သွားတဲ့ကျနော် အောက်ဖဲကို ချက်ချင်းလှန်ပြလိုက်တယ်။ ကျနော့်ဖဲက A,K,Q,J,10 စီနီယာ။

“ကျနော့်အောက်ကလည်း J ပဲဗျ.. J ၅ ချပ် ဖြစ်နေတယ်.. ကဲ ရော့ရော့”

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျနော့်ခြေသလုံးမှာ သားရည်ကြိုးနဲ့စည်းပြီး ဖွက်ယူလာတဲ့ ဆင်စွယ်ရိုးတပ် မောင်းချဓားနဲ့ ပိုက်ဆံအပုံကို လှမ်းယူဟန်ပြင်နေတဲ့ အဲ့ဒီလူရဲ့လက်ကို လှမ်းတွက်လိုက်တယ်။ လက်ကို ဓားနဲ့အခွဲခံလိုက်ရလို့ နောက်ပြန်ဆုတ်သွားတာနဲ့ တစ်ပြိုင်နက် ကျနော် နောက်ပြန်လှဲအိပ်ပြီး သူ့ မျက်ခွက်ကို တည့်တည့် ဆောင့်ကန်ချလိုက်တော့ အင့်ကနဲ ကွပ်ပျစ်ပေါ်ကနေ ပြုတ်ကျသွားတယ်။ ကျနော့်လှုပ်ရှားမှုတွေက ဆက်တိုက်ဆိုသလို ဖြစ်နေချိန်မှာပဲ ဘေးက ကိုရွှေဘက ပိုက်ဆံအထပ်လိုက်ကို လုယူပြီး ကျောပိုးအိတ်ထဲ ထည့်ပြီးသွားပြီ။

ရုတ်ရုတ်သဲသဲ ဖြစ်ကုန်တဲ့ အခြေအနေမှာ အသားမဲမဲနောက်တစ်ကောင်ကို ကိုရွှေဘ အရက်ပုလင်းနဲ့ ရိုက်ချလိုက်တာ မြင်လိုက်ရတယ်။ ကျနော်က ဝါးကြမ်းခင်းပေါ်ကနေ မြေကြီးပေါ် နောက်ပြန်လိမ့်ချလိုက်ပြီ။ နေဝင်ရီတယောမှာ လူရိပ်တွေ ရှုပ်ထွေးသွားသလို

ဖုံး..ဒိုင်း..ခွပ်.. ကျား..အား

အသံတွေ ဆူညံကုန်တယ်။ ဟိုကောင်တွေက အုပ်စု တော်တော် တောင့်တယ်ဗျ။ တခြားဝိုင်းကနေ ထလာတဲ့ လူတွေထဲမှာ သူတို့လူတွေ အများကြီးပါလာမှန်း အခုမှသိရတယ်။ အရပ်မြင့်ပြီး ဗလတောင့်တဲ့ ကိုရွှေဘရဲ့ တခွပ်ခွပ်ထိုးချက်၊ တွေ့ကရာ ရေအိုး၊ ဝါးဆစ်ပိတ်တွေနဲ့ ဆွဲရိုက်တာတောင် လူတွေက တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် အုံလာတုန်းပဲ။ ဒီထက်ပိုဆိုးတာက ဓားလွှတ်ကိုင်ထားတဲ့ ကောင်တွေပါ ဝိုင်းလာပြီ။ ကျနော်တို့နဲ့ မျက်မှန်းတန်းမိတဲ့ လူတချို့လည်း ပြေးကုန်ပီဗျ။

“ဖိုးသက် ငါ့အနားက မခွာနဲ့ ကျောချင်းကပ်ထား”

သူတို့အုပ်စုက တဖြေးဖြေး ဝိုင်းလာတယ်ဗျ။ ကျောချင်းကပ်ထားတဲ့ ကိုရွှေဘနဲ့ ကျနော် ခံဆုတ်ဆုတ်လာကြရင်း နောက်ထပ်ဆုတ်လို့ မရတော့ဘူး။ အနောက်မှာ ရေတဝေါဝေါစီးနေတဲ့ ရွှေလီမြစ်။ ဘေးပတ်ပတ်လည်မှာက ထွက်ပေါက်မရှိအောင် ဝိုင်းထားတဲ့ ဓားရှည်တွေ တလက်လက်နဲ့ လူအုပ်။ သေချာတာကတော့ ဒီအခြေအနေ ရောက်နေတာတောင် ကျနော်တို့နှစ်ယောက်စလုံးက ကြောက်စိတ်နည်းနည်းကလေးတောင် မရှိဘူးဆရာ။

ဒိုင်း..ဒိုင်း.. ဖောက်.. ဖောက်!

သေနတ်သံနှစ်ချက်ဆက် ကြားလိုက်ရပြီး ကျနော်တို့နှစ်ယောက်နဲ့ ဓားလွှတ်ကိုင် လူအုပ်ကြားထဲက သဲနဲ့ကျောက်စရစ် ရောနေတဲ့ မြေသားပွပွတွေ ဖောက်ကနဲ ဖောက်ကနဲ ဖွာတက်သွားလို့ အားလုံး ငြိမ်ကျသွားတယ်။ မြစ်အောက်ခြေကနေ ကမ်းစပ်နားအတိုင်း လူ ၃ ယောက် တက်လာတဲ့အထဲက လှမ်းပစ်တာဗျ။ သူပုန်တွေထင်ပြီး နှစ်ဖက်စလုံး တစ်ယောက်မှ တုတ်တုတ်မလှုပ်ရဲတော့ဘူး။ အနားရောက်လာလို့ မသိမသာ အကဲခတ်လိုက်တော့မှ ခေါင်းဆောင်ဖြစ်ဟန်တူတဲ့လူက သားရည်တုဂျာကင်နီညိုရောင် ဝတ်ထားတဲ့ လူဝကြီး၊ ပုဆိုးတိုတိုဝတ်လို့ ခါးမှာ စစ်ခါးပတ်နဲ့ ဓားမြှောင်တစ်လက်နဲ့ သေနတ်အိတ်ကိုပတ်ထားလို့ လက်ထဲမှာတော့ စစ်သုံးပစ္စတို တစ်လက်။ တပည့်ဖြစ်ဟန်တူတဲ့ ခပ်ပိန်ပိန် လူနှစ်ယောက်ရဲ့လက်ထဲမှာ ဗလချိုက်သေနတ်လို့ ခေါ်တဲ့ တော်မီဂန်းတွေကိုင်လို့။

“ဓားတွေအကုန် ပစ်ချလိုက်စမ်း.. အကုန်သေကုန်မယ်.. ဒူးထောက်ထား ခေါင်းပေါ်လက်တွေတင်ထား ခွေးမသားတွေ”

…. ….. …..

“မင်းတို့နှစ်ကောင်ကိုလည်း ငါနားရင်းအုပ်မိတော့မယ်.. ဒီနေရာအထိ လာကမြင်းကြောထတယ် … ဟုတ်လား”

“ဟာ! ကိုပန်းရိုင်း (အဲလေ.. ရောကုန်ပြီ ခွိခွိ မှားလို့ ပန်းရိုင်းမဟုတ်ဘူး) ဟာ! ကိုမြင့်အောင်ကြီး … ဟီးဟီး.. လေးမြင့်အောင်ပါလား”

ကဲ! နည်းနည်းတော့ ရှင်းပြမှရတော့မယ်ဗျ။ အခု အဲ့ဒီမြင့်အောင်ဆိုတဲ့လူက သူပုန်လည်းမဟုတ်ဘူး။ စစ်ဖက်ကလည်း မဟုတ်ဘူး။ ဘာလဲဆိုတော့ ဓားပြ ပါခင်ဗျ။ ဟုတ်ပါတယ် ကျနော်တို့နယ်မှာ အင်မတန် ဖိန့်ဖိန့်တုန်ရတဲ့ ဓားပြကြီးပါ။ ဟိုအရင်တစ်ခါက ကျနော် အာလူးဖုတ်ဖူးတဲ့ ဗကပ ကျားကြီးရဲ့ တပည့်ကျော်ပေါ့။ ရင်ကွဲတောင်တိုက်ပွဲမှာ ဗကပတွေ ပြိုကွဲသွားတော့ သူက ဟိုဖက်ကိုလည်း ထွက်မပြေး၊ လက်နက်လည်းမချပဲ ရူးသလိုပေါသလိုလုပ်၊ လက်နက်တွေ တစ်နေရာမှာ ဖွက်ခဲ့ပြီး ကျနော်တို့မြို့ထဲ ပြန်ဝင်လာပြီး ခပ်တည်တည် လာနေတာဗျ။ နဂိုကတည်းကလည်း ကျနော်တို့ရပ်ကွက်က သူ့ချက်မြုပ်ကိုး။ ဘယ်သူမှလည်း သူ့ကို ဒုက္ခမပေးကြတော့ အေးဆေးပဲ။ ဒါပေမယ့် နောက်ပိုင်း ချန်ထားခဲ့တဲ့ လက်နက်တွေ သွားသွားယူပြီး တခြားနယ်တွေမှာ ဓားပြပတ်တိုက်တော့တာပဲဗျ။ ကိုယ့်မြို့ကိုယ့်ရွာတစ်ခုပဲ ချမ်းသာပေးတယ်။ ကျန်တဲ့နေရာတွေ လှည့်ပြီးတိုက်နေတော့တာ။ သူ အဲ့လိုလုပ်နေမှန်း လူတော်တော်များများက ရိပ်မိပေမယ့် ဒဲ့တော့ ဘယ်သူမှမပြောရဲဘူး။ ရဲဆိုတဲ့ ကောင်တွေကလည်း ကျနော်တို့လို မငြိမ်းချမ်းတဲ့ဒေသမျိုးမှာ ဘာမှ အာဏာစက်ပြရဲတာမှ မဟုတ်တာကိုး။ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး မျက်နာချိုသွေးနေကြတာမျိုးလေ။

ကျနော်နဲ့ ကိုရွှေဘကိုတော့ တော်တော်ချစ်ပြီး အလိုလိုက်တယ်။ ကျနော့်ကိုတော့ အဘိုးမျက်နှာနဲ့ ပစားပေးရှာတာပါ။ ရယ်စရာပြောရရင် ကျနော့်အဘိုးအသုဘမှာ အလောင်းမြေချတော့ ခပ်တည်တည်နဲ့ လူတွေကြားထဲ “အလေးနီ” ပြုရင်း ရဲဘော်ကြီး သွားလိုရာသို့သွားနိုင်ပြီလို့ အော်၊ ခါးကြားထဲက ဖွက်ယူလာတဲ့ သေနတ်ကို မိုးပေါ်ထောင်ဖောက် ပစ်လိုက်တာ ရုတ်ရုတ်သဲသဲကို ဖြစ်ဖူးတယ်။ နည်းနည်း ဂေါက်တောက်တောက်ရယ်ဗျ။ ကျနော့်အဘိုးခင်မျာ သေတာတောင် ဓားပြတွေက လာအလေးပြုတာခံရရှာမှန်း မသိသွားရရှာဘူး ဟီးဟီး။

ဧရာဝတီမြစ်ဖျားကနေ စက်လှေတစ်စင်းကိုလုပြီး မြစ်ကြောင်းအတိုင်း စုန်ဆင်းသွားရင်း မြစ်ရိုးတစ်လျှောက်ရွာတွေ ဓားပြဝင်တိုက်သွားတာ မန်းလေးရောက်သွားတယ်။ မန်းလေးရောက်တော့ သင်္ကြန်တွင်းကြီးဆိုပဲ။ အဲ့မှာ ဓားပြမြင့်အောင်ကြီး သင်္ကြန်မှာ မူးကြောင်ကြောင်နဲ့ ဝင်ကဲရင်း အမူးလွန်ပြီး မဏ္ဍပ်ပေါ်တက်ကတာ ခါးကြားထဲက သေနတ်ကို လူမြင်ပြီး အဖမ်းခံလိုက်ရတယ်။ သူ့ကိုဖမ်းသွားတာတောင် အမူးပြေမှ သိတယ်ဆိုပဲ။ အမှုတွေက များလွန်းလို့ အမှုစစ်တာတောင် နှစ်ချီတယ်။ ထောင်ကျတော့လည်း အားလုံးပေါင်းလိုက်ရင် အနှစ်တစ်ရာလောက်ရှိမလား မသိဘူး။ ပြန်ကို မလွှတ်တော့ဘူး ထင်နေတာ။ ကံကောင်းချင်တော့ အာဏာသိမ်းပြီး တက်လာတဲ့ အစိုးရလက်ထက်မှာ လွှတ်ငြိမ်းချမ်းသာခွင့်နဲ့ ပြန်ထွက်လာတာဗျ။

တခါတလေ အရက်မူးရင် ဗိုလ်ချုပ်ကြီးနာမည် တတပီး ဒီမအေလိုးကြီးက ငါ့ကျေးဇူးရှင်ပါကွာလို့ မေတ္တာပို့တတ်တယ် ဟီးဟီး။ ဒါပေမယ့် အဲ့ဒီပြန်လွှတ်လာတဲ့နောက်ပိုင်း ကျနော်တို့မြို့မှာ မနေတော့ဘူး။ ဘယ်တွေရောက်နေမှန်းလဲ သေချာမသိရပေမယ့် တခါတလေကြတော့ ပြန်ပြန်ပေါ်ချင် ပေါ်လာတတ်တယ်။ သူလုပ်လို့ ကျနော်နဲ့ ကိုရွှေဘ ဒုက္ခရောက်ဖူးသေးတယ်ဗျ။

အသုဘတစ်ခုမှာ ကျနော်တို့ ဖဲချနေတုန်း ညဖက်ကြီး ဘွားကနဲပေါ်လာပြီး သူ့ပစ္စည်းတွေသိမ်းထားပေးဖို့ လာညောင်တယ်။ ကျနော်တို့ကလည်း ဖဲအရှိန်တက်နေတော့ အင်းအင်း အိမ်မှာဝင်ထားသွားလိုက်လို့ အလွယ်ပြောလိုက်တာပေါ့။ နှစ်ယောက်သား ဖဲဝိုင်းသိမ်းလို့ ဝေလီဝေလင်း အိမ်ပြန်လာတော့ ကိုရွှေဘက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဖွင့်နေပြီမို့ ထုံးစံအတိုင်း နံပြားရိုက်ဖို့ မီးမွှေးမယ်ဆိုပြီး နံပြားဖိုကိုဖွင့်လိုက်တော့ သောက်ကျိုးနဲ! ဂုန်နီအိတ်နဲ့ထုပ်ထားတဲ့ စစ်သုံးရိုင်ဖယ် ၄ လက်ရယ်၊ လက်ပစ်ဗုံး ၅ လုံး၊ ကျည်ဆံတွေဖြစ်နေလို့ နှစ်ယောက်သား ထိတ်ထိတ်ပျာပျာဖြစ်ပြီး ဖွက်လိုက်ရတာဗျာ။ သူ့ပစ္စည်းတွေ ပြန်လာမယူမချင်း ညဖက် နှစ်ယောက်လုံး အိပ်လို့ကိုမပျော်တာ။ မတော် စစ်ထောက်လှမ်းရေးက သတင်းရလို့လိုက်လာရင် နေရင်းထိုင်ရင်း ဂျေးအောင်းရမယ့် အပေါက်ဗျ။

တသက်လုံး ဓားပြတိုက်စားနေပေမယ့် ချမ်းလည်းမချမ်းသာပါဘူး။ လူကသာ ဝတုတ်တုတ် ပုံဆိုးဆိုးကြီးနဲ့ ကျပ်သိပ်မပြည့်တာ .. ဖွန်က အသေကြောင်တာကိုး။ မိန်းမတွေ အတော်များများယူပြီး အကုန်လုံးကို ပံ့ပိုးနေရတယ်လို့လည်း ကြားဖူးတယ်။ ကဲ.. ကျနော်လည်း လေကြောရှည်သွားပြီ ဇာတ်လမ်းပြန်ဆက်ရအောင် ဟီး။

ဖဲဝိဇ္ဖာများအဖွဲ့က အဖွဲ့သားတွေ အခု မြစ်ကမ်းဘေးမှာ ဒူးကလေးတွေထောက်ပြီး ခေါင်းပေါ်လက်ကလေးတွေတင်လို့ မျက်နှာငယ်လေးတွေနဲ့ ဖြစ်နေရှာပြီ။ ခုနက ခုတ်ကြထစ်ကြ ဆော်ကြပြီဆိုပြီး ထွက်ပြေးသွားတဲ့ ကျနော်တို့နယ်သား ဖဲသမားတွေကလည်း အခုမှ အနားပြန်ကပ်လာပြီး အခြေအနေ ကြည့်နေကြတယ်။ ကျနော်ကတော့ စိတ်လျှော့ချလိုက်လို့ မောမောနဲ့ ကျောက်စရစ်ခဲတွေအပေါ် ဖင်ချထိုင်ပြီး ချွေးသုတ်ရင်း မွန်ထရီတစ်လိပ်လောက် ဖွာနေလိုက်တယ်။ ဟိုကောင်တွေရဲ့ နောက်ကျောကနေ ဓားပြမြင့်အောင်ကြီးရဲ့ တပည့်နှစ်ယောက်က ဗလချိုက် သေနတ်တွေနဲ့ ချိန်ထားတယ်။ ထုံးစံအတိုင်း ကျော်ဟိန်းဂိုက်ဖမ်းထားတဲ့ ကိုမြင့်အောင်က သူတို့အရှေ့မှာ ခါးထောက်ပြီး တစ်ယောက်ချင်း မျက်နှာချင်းဆိုင် စေ့စေ့လိုက်ကြည့်နေတယ်။

“မင်းတို့ကောင်တွေ အောက်ပြည်အောက်ရွာကနေ ဒီနေရာအထိ တက်လာပြီး လူပါးလာဝတယ် …။ အေး.. ဒီနေရာ မင်းတို့ သင်္ချိုင်းလို့သာ မှတ်ပေတော့”

“ကျနော်.. ကျနော်တို့ မသိလို့ပါ ဗိုလ်လုံ”

“လီး ဗိုလ်လုံလား… ရဲဘော်မြင့်အောင်ကွ.. ဗမာပြည် ကွန်မြူနစ်ပါတီကကွ …။ မင်းတို့ အပျောက်ရှင်းဖို့ ကြိုးစားတဲ့ သူတွေက ငါ့ညီနဲ့ငါ့တူပဲ။ လူလူချင်း ခေါင်းပုံဖြတ် လှည့်စား၊ နိုင့်ထက်စီးနင်းလုပ်တဲ့ မင်းတို့ကောင်တွေကို ငါသေဒဏ်ပေးမယ်”

ဟီး! ကိုမြင့်အောင်ပြောတာလည်း ဟုတ်သလိုလိုပဲနော်လို့ တွေးမိပြီး ရယ်ချင်လာလို့ မနည်းအောင့်ထားရသေးတယ်။

“မလုပ်ပါနဲ့ ရဲဘော်ကြီး …။ ကျနော်တို့ နောင်တရပါပြီ။ နောက်မလုပ်ရဲတော့ပါဘူးဗျာ .. အီးဟီးဟီး”

သူတို့အဖွဲ့ထဲက တစ်ကောင်က ပြောပြောဆိုဆိုနဲ အော်ငိုလိုက်တယ်။ အနောက်က ကိုမြင့်အောင် တပည့်နှစ်ယောက်ကလည်း သေနတ်မောင်းတွေ တဖြောင်းဖြောင်း ဆွဲတင်လိုက်ပြီ။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ လက်ပိုက်ပြီး ရပ်ကြည့်နေတဲ့ ကိုရွှေဘက တစ်စခန်းထပြန်တယ်။

ဟိုကောင်တွေပစ်ချထားတဲ့ ဓားရှည်တစ်လက်ကို ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး ဒူးထောက်နေတဲ့ လူအုပ်ရှေ့ကို သွားရပ်လိုက်တယ်။ တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့ ကိုရွှေဘကို သတိထားလိုက်မိတယ်။ ကျနော်သိတယ် ဒီလူ ဒေါသတအားထွက်နေတယ်။ ဒေါသထွက်ရင် ဘာဖြစ်တတ်လဲဆိုတာ ကျနော်က ဆရာတပည့်မို့ သေချာသိတယ်ဗျ။

“လူအုပ်နဲ့များ ငါတို့ကို ဝိုင်းလုပ်ချင်သေးတယ် ဟုတ်လား…. မအေပေး အောက်သားတွေ.. မင်းတို့ လုပ်ချင်တိုင်း လုပ်လို့ရမယ် ထင်နေလား … ဒီမှာကြည့်စမ်း.. တွေ့လား .. ဒီမှာ.. ဒီမှာ”

“ဟာ! ဟင်! ဟယ်!”

ဘေးကရပ်ကြည့်နေတဲ့ လူတွေဆီက အာမေဋိတ်သံတွေ ဆူညံသွားတယ်။ ဒူးထောက်ထားတဲ့ လူအုပ်ကလည်း မျက်လုံးပြူးပြီး ကိုရွှေဘကို မော့ကြည့်နေကြတယ်။ ကိုရွှေဘတစ်ယောက် တရှူးရှူးတရှားရှားဖြစ်ရင်း ကိုယ့်လက်ကိုယ်ကို ဓားရှည်နဲ့ ခုတ်ပြ လှီးပြနေတာကိုးဗျ။ ရာဘာတုံးကို လှီးနေတဲ့အတိုင်း ဘာမှကို မဖြစ်တာဗျ။ ဒီထက်ပိုဆိုးတာက ဓားကို ပြောင်းပြန်ကိုင်၊ ဓားဦးအချွန်နဲ့ ကိုယ့်ပေါင်ကိုယ် ပြန်ထိုးဆွပြလိုက်၊ ဗိုက်ပေါ်မှာ လွှဆွဲသလို အသွားနဲ့ အင်္ကျီလှန်ပြီး ဆွဲပြနေတာ။ ခြစ်ရာကလေးတောင် မထင်ဘူးလေ။ ဒီနယ်သားမဟုတ်တဲ့ လူတွေကတော့ နားမလည်တဲ့ မျက်နှာလေးတွေနဲ့ ကြောက်လန့်တကြား ကြည့်နေပေမယ့် ရပ်ကြည့်နေတဲ့ လူတွေဆီက ဝက်ကုန်းဟေ့.. ဝက်ကုန်းဆိုတဲ့ အော်သံတွေ ထွက်လာတယ်။

ဟုတ်တယ်ဗျ! အဲ့ဒါ ဝက်ကုန်းထတယ်လို့ ကျနော်တို့နယ်မှာခေါ်တယ်။ လွယ်လွယ်ပြောရရင် ကာယသိဒ္ဓိ ပြီးတာပါပဲ။ အဲ့ဒီဟာကို ဝက်ကုန်းဆေးထိုးထားတယ်လို့ ခေါ်တယ်ဗျ။ ဒါပေမယ့် တချိန်လုံး ဖြစ်နေတာမျိုးမဟုတ်ပဲ ဒေါသထွက်လာပြီဆို ဘာနဲ့ခုတ်ခုတ် ဘာနဲ့ရိုက်ရိုက် ဘာမှကိုမဖြစ်တော့ဘူး။ ကိုရွှေဘ လူပျိုဘဝက ရှမ်းဘုန်းကြီးတစ်ပါးဆီမှာ အဲ့ဒီအင်းကို ကြေးစုတ်ကြီးနဲ့ ကျောမှာထိုးပြီး တင်ထားတယ်လို့ ပြောဖူးတယ်။ ထိုးတဲ့လူ စုစုပေါင်း ၃ ယောက်မှာ ကျန်တဲ့လူ ၂ ယောက်က ဆက်မထိုးနိုင်ပဲ ဆေးမအောင်ခင် ရပ်လိုက်ရတယ်။ ခပ်ရွတ်ရွတ် ကိုရွှေဘကတော့ ပြီးအောင်ဆက်ထိုးလိုက်တာ ဝက်ကုန်းမှော်အောင်တယ်လို့ ပြောတာပဲ။

အဲ့ဒီနောက်ပိုင်း ဒီလိုမျိုး ဝက်ကုန်းထလာရင် အားလုံးဝေးဝေးက ရှောင်ရတော့တာပေါ့။ ကျနော့်မျက်စိရှေ့တင် အဲ့လိုထထဖြစ်တာ ၃-၄ ခါလောက် မြင်ဖူးတာကိုး။ ဒါပေမယ့် ပုံမှန်အချိန် အလစ်ချောင်းပြီး တွယ်အပ်နဲ့ ထိုးကြည့်တာ နာလို့ အဆဲခံရဖူးတယ်။ သူ့ဟာက ဒေါသထွက်မှ စွမ်းတာမျိုးကြီး။ ဘယ်လိုမှန်းမသိပါဘူး။

ဝက်ကုန်းဆေး စွမ်းမစွမ်းတော့ မသိဘူး။ နောက်ပိုင်း ဦးဇင်းဝတ်ကြီးနဲ့ မန်းလေးမှာ ဆေးရုံတင်ရသေးတယ်။ ဆရာဝန်တွေက သူ့ကို ကောင်းကောင်းမကုပေးလို့ဆိုပြီး ဒေါသထွက်နေတာ၊ လူကဖြင့် အိပ်ယာပေါ်မှာ ပက်လက်ကလေး။ နာ့စ်မတွေ သူ့အသားထဲအပ်ထိုးတာ အပ် ၃-၄ ချောင်းကုန်သွားတယ် ထိုးလို့ကိုမရဘူး။ ဘေးနားကနေ ဦးဇင်းစိတ်လျှော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဘုရားသားတော်ဖြစ်နေပြီဆိုတာလေး နှလုံးသွင်းဆိုတော့မှ အေးး တဲ့။ အဲ့ဒီတော့မှ အပ်က ပလွတ်ဆို ဝင်သွားတယ် ဟီး။

“ကိုရွှေဘ.. တော်တော့ဗျာ”

ကျနော်ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ထရပ်လိုက်ရင်း ကိုရွှေဘ လက်ထဲက ဓားရှည်ကိုလုပြီး လွှင့်ပစ်လိုက်တယ်။ ခုနက ဒီလောက်စိတ်မညစ်ဘူး။ အခုမှ ခေါင်းပူလာတယ်။ ဟိုဓားပြမြင့်အောင်က စိတ်သိပ်မှန်တာ မဟုတ်ဘူး။ အကုန်လုံး ပစ်သတ်ပစ်တော့မလို လုပ်နေပြီ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကိုယ်ကြောင့် လူ့အသက်သေမှာကိုတော့ မဖြစ်စေချင်ဘူး။ ကိုရွှေဘကို အတင်း ရေစပ်နားကို ဆွဲခေါ်လာပြီး

“တော်ပြီ ဆရာသမား.. လစ်ကြစို့”

လို့ အတင်းဖြောင်းဖြနေရတယ်။

“ဟိုဘိုးတော်ကိုလည်း ကြည့်ကျက်ပြောဦး အကုန်သတ်ပစ်တော့မှာလား မသိဘူး”

ကျနော့်စကားကို အရေးမစိုက်သလိုလုပ်ပြီး ပိုက်ဆံထည့်ထားတဲ့ စစ်ကျောပိုးအိတ်ကို ပစ်ပေးရင်း ကိုရွှေဘတစ်ယောက် မြစ်ရေနဲ့ မျက်နှာသစ် ခြေလက်ဆေးနေတယ်။

“ပီအောင်း အောက်သားများ နားမလည်ဝေး သွားပစေတော့”

စိတ်လျှော့လိုက်ဟန်တူတဲ့ ကိုရွှေဘက

“ကိုအောင် ဗမာပြည်က လူတွေမို့ နားလည်ပါးမလည် လာလုပ်တာပါ။ လွှတ်ပေးလိုက်ပါ။”

လို့ လှမ်းပြောလိုက်တယ်။

“ထ..ထ.. အကုန်ထွက်သွား ..။ နောက်နောင် ဒီနယ်တစ်ဝိုက် ထပ်တွေ့ရင် အသေသတ်ပစ်မယ် ကြားလား”

“ဟုတ်ကဲ့ပါ.. ကျေးဇူးကြီးပါပေတယ် ဆရာကြီး”

အခုမှ သတ္တိပြချင်တဲ့ ရပ်ကြည့်နေတဲ့ လူအုပ်ကြီးထဲက ကျနော်တို့နယ်သား ဖဲသမားတွေက တုန်တုန်ရီရီထလာတဲ့ ကောင်တွေကို သေကုန်မယ်.. ဘာမှတ်သလဲ ဘာညာနဲ့ နားရင်းဝင်အုပ်၊ ဖင်ပိတ်ကန် ဝင်လုပ်လိုက်ကြသေးတာ မြင်ရလို့ ရယ်ချင်စိတ်ကို မနည်းမျိုသိပ်လိုက်ရသေးတယ်။ အားလုံးရှင်းသွားတော့မှ ကျနော့်ကျောပိုးအိတ်ထဲက ၂ ရာတန်အုပ်တချို့ထုတ်ပြီး ပိုက်ဆံ ၅ သောင်းလောက်ယူ၊ ကိုမြင့်အောင်ကြီးကို လှမ်းပေးလိုက်တယ်။

“ရော့! လေးမြင့်အောင် ဟီးဟီး”

“အမယ်.. ငါက မင်းပိုက်ဆံ ဘာလုပ်ရမှာလဲ”

“ပါတီရံပုံငွေလို့ သဘောထားလိုက် ဟီးဟီး ယူပါဗျ”

“အေး.. ငါလည်း လုပ်ငန်းသိပ်မကောင်းတာ ကြာပြီ… ပေးကွာ..။ အေဘေး မင်းတို့နှစ်ကောင် နောက်ထပ် ဒီဖက်လာပြီး မကမြင်းနဲ့။ ထပ်တွေ့ရင် နားရင်းတီးခံရမယ်။ အခုတောင် ငါနဲ့တွေ့လို့ ကံကောင်းတယ်မှတ် ဟွန်း”

“လာတော့ပါဘူးဗျာ… တာ့တာ မိုးချုပ်နေပြီ ပြန်တော့မယ်”

အပြန်လမ်းမှာ ခုနက ကျနော်နဲ့တစ်ဝိုင်းထဲ ရိုက်ခဲ့တဲ့ သစ်တောဝန်ထောက်ကြီးရဲ့ ဂျစ်ကားနဲ့ လမ်းကြုံနေလို့ စက်ဘီးပါတင်ပြီး ကိုရွှေဘနဲ့ ကျနော် လိုက်လာခဲ့တယ်။ တခြားလမ်းကြုံလိုက်လာတဲ့ ဖဲသမားတွေလည်း ပါလာလို့ စကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့လာကြတာပေါ့လေ။ ဓားပြမြင့်အောင်ကြီး အကြောင်း ဝိုင်းမေးနေကြလို့ သူနဲ့ရင်းနှီးတဲ့ ကိုရွှေဘက အတိတ်ဇာတ်ကြောင်းတွေ ပြန်ပြောပြနေတာကို အားလုံးက စိတ်ဝင်တစား နားထောင်နေကြတယ်။

တခါက ကျောက်သွားတူးရင်း (အမှန်ကတော့ ကျောက်တွင်းမှော်ထဲ ဂျပိုးသွားထိုးတာပါ) အပြန်မှာ (တစ်ပတ်လျှောက် ခြေလျင်လျှောက်ရတဲ့ခေတ်) စားရိတ်ပြတ်လို့ စားစရာမရှိတဲ့ ကိုရွှေဘတစ်ယောက် မမျှော်လင့်ပဲ ဓားပြမြင့်အောင်နဲ့ လမ်းမှာတွေ့တဲ့အကြောင်း၊ အားကိုးတကြီး အကူအညီ တောင်းလိုက်တော့ သူ့မှာလည်း ပိုက်ဆံတစ်ပြားမှ မရှိဘူး၊ ဒါပေမယ့် မပူနဲ့ကွာ ဆိုပြီး စားရိတ်ပေးရန်အလို့ငှာ ကားလမ်းမပေါ်တက်ပြီး ဖြတ်လာတဲ့ကားကို သေနတ်ဖောက်ပြီး ဓားပြတိုက်ဖို့ ကြိုးစားတဲ့အခါ .. တားမိတဲ့ကားက ညနေမိုးချုပ်စဆိုတော့ စစ်ကားဖြစ်နေမှန်းမသိ ဖြစ်နေတော့ ကားပေါ်ကနေ သေနတ်တွေနဲ့ လှမ်းဆော်တော့ နှစ်ကောင်သား ခွေးပြေးဝက်ပြေး ပြေးခဲ့ရကြောင်း အစရှိသဖြင့် ဟာသလေးတွေဖောက်ပြီး အာလူးဖုတ်တော့ တစ်ကားလုံး တဝါးဝါးနဲ့ပေါ့ဗျာ။

စွန့်စားမှုနဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားမှုကို ငယ်ကတည်းက အလိုလိုနေရင်း ကြိုက်မိခဲ့ပြီး လူဆိုးလူမိုက်ဖြစ်လာရတဲ့ ကျနော်ကတော့ ဖဲသိန်းချီနိုင်လာပေမယ့် ပျော်မနေပဲ.. စိတ်ကောက်ပြီး အတွေ့မခံတော့တဲ့ ရူပဗေဒဆရာမလေးဆီကိုပဲ စိတ်ရောက်နေမိတော့ သူတို့ပြောနေတာတွေ ကြားတစ်ချက် မကြားတစ်ချက်ပဲ။ အိမ်မြန်မြန် ပြန်ရောက်ချင်နေပြီဗျာ။ ကျနော့်ဆရာမလေးကို လွမ်းလှပြီဗျ။

နေဝင်မိုးချုပ်လို့ ည ၈ နာရီစွန်းစွန်းလောက်မှာ ကျနော် အိမ်ကနေ တိတ်တိတ်ကလေး လစ်ထွက်လာခဲ့တယ်။ ကျနော့်ခြေလှမ်းတွေ ဦးတည်ရာက ဆရာမလေးဒေါ်ခင်ချိုမေရဲ့ ခြံဖက်ဆီကိုဆိုတာ ခင်ဗျားတို့ ရိပ်မိမှာပါလေ။ မြစ်နံဘေးမှာ ခုတ်ကြထစ်ကြတဲ့ ဇာတ်လမ်းက ပြန်ရောက်ပြီး နောက်တနေ့ မနက်မှာပဲ အလိုလို သတင်းပျံ့နှံ့ကုန်တော့ ဇာတ်လိုက်ကျော် နှစ်ယောက်မှာ ဒုက္ခတွေများကုန်တာပေါ့။ ကိုရွှေဘအဖေ တရုတ်ကြီးကိုယ်တိုင် ကျနော့်အဖွားဆီ လိုက်လာပြီး သူကြားထားသမျှတွေ လာတိုင်တာကိုးဗျ။ အဒေါ်တွေကော၊ အဖွားကော၊ ကိုရွှေဘအဖေကော ဝိုင်းပြီး ဆူပစ်လိုက်တာ ရေဆူမှတ်ကျော်သွားသလား မှတ်ရတယ်။ ငုတ်တုတ်ကလေး တရားခံထိုင် ထိုင်ပြီး မျက်လွှာလေးတွေချထားတဲ့ ကိုရွှေဘနဲ့ ကျနော်ခင်မျာ အမြီးလေးကုပ်လို့ ဟီးဟီး။

ကိုရွှေဘအစ်ကို ကိုရွှေတင်ကလည်း လမ်းကြုံသလိုလို ဘာလိုလို ဝင်လာပြီး နှစ်ယောက်စလုံးကို နားရင်းတစ်ချက်စီ ဝင်တီးသွားသေးတယ်။ လက်သံပြောင်ချက်ကတော့ နှစ်ယောက်စလုံး ကြေးစည်ထုတဲ့ ဝီဝီ ဝီဝီ အသံတွေ ၅ မိနစ်လောက် ဆက်တိုက်ကြားလိုက်ရတယ်။

“မီးမေရိုး.. မင်းတို့နှစ်ကောင် တပ်တပ်စီနေ (တတွဲတွဲမနေနဲ့) အေရိုးတွေ”

လို့ကြိမ်းပြီး တရုတ်ကြီးက သူ့သားလိမ္မာ ရွှေဘလေးကို ဝါးဆစ်ပိတ်နဲ့ ကျောကို ၃ ချက်လောက်ဗျင်းပြီး ကျွဲမောင်းသလို အိမ်ကိုမောင်းခေါ်သွားတယ်။ အမယ်.. ဒီအချိန်မှာကြတော့ သူ့ဝက်ကုန်းဆေးက မထဘူးဆရာ။ အားရိုးရိုး! အတယ်.. ကိုယ့်သားသမီး မတော်ကျိုးပဲ့သွားမှဖြင့်.. အရမ်းကြီးရိုက်ရလား .. ဘာညာတွေအော်ရင်း တွန့်လိမ်ကောက်ကွေးပြီး ပါသွားရှာတယ် ဟီးဟီး။ ကျန်ခဲ့တဲ့ ဖိုးသက်လည်း သက်သာမယ်မထင်နဲ့။ အဒေါ်အပျိုကြီးတွေရဲ့ လက်သီးဆုပ်တွေက ကျောတွေကော နဖူးတွေကော (တစ်ယောက်ကဆို စီးထားတဲ့ ခုံဖိနပ်နဲ့ချတာဗျ ) ထူပူနေအောင် အဗျင်းခံနေရတာ။ ဒီကြားထဲ ရပ်ကွက်ထဲက ကလေးတွေကော ခွေးတွေကောက ခြံဝမှာ ပြူတစ်ပြူတစ်နဲ့ လူသတ်ပွဲ ကျင်းပနေတာကို အားရဝမ်းသာတဲ့ မျက်နှာတွေနဲ့ ဝိုင်းကြည့်နေကြတာလေ။ မမဝါတစ်ယောက်လည်း သူတို့အိမ်ရှေ့ ဝရန်တာကနေ လှမ်းကြည့်နေတယ်။ လာပြီးများ ဆွဲပေးမလားမှတ်တာ ဒီလောက်ဆိုးတဲ့ကလေး တစ်ခါထဲ အသေသတ်ဆိုပြီး လှမ်းအော်လိုက်သေးတယ် အဟင့် ။

ကိုရွှေဘနဲ့ ဖိုးသက်ရဲ့ ရာဇဝင်ကိုလည်း တစ်ရပ်ကွက်လုံးက သိပြီးသားမလား။ စထဲကကို ယဉ်သကို ဆိုသလိုဗျ။ ကျနော်ကလေးဘဝ.. အင်း.. တော်တော့်ကို ငယ်ဦးမယ်ဗျ။ ကျောင်းသွားခါနီး ပါးကွက်ကျားလေး ကျောင်းစိမ်းလေးဝတ်ထားတဲ့ ဖိုးသက်.. အမှိုက်ပစ်စရာ ဟင်းရွက်တောင်းက ပြည့်နေပါတယ်လို့ အဒေါ်တွေ လှမ်းအော်တော့ သားပစ်ပေးမယ် ဆိုပြီး ( အိမ်အရှေ့ လမ်းမတစ်ဖက်ခြမ်းက မြစ်) အမှိုက်တောင်းကလေးယူပြီး လှစ်ကနဲ ပြေးသွားလိုက်တယ်။ ရေစပ်နားရောက်တော့ အမှိုက်သွန်နေတုန်း ကွန်ပစ်နေတဲ့ လူတစ်ယောက်ကို သွားတွေ့တယ်။ ဆယ်တန်းတဖုံးဖုံးကျပြီး ကျောင်းထွက်သွားတဲ့ လူပျိုဖြစ်စ ကိုရွှေဘပါပဲ။

တစ်ချက်တစ်ချက် ကွန်ပစ်ပြီး ဆွဲယူလိုက်ရင် ပါလာတာက ငါးတစ်ထွေးကြီး၊ အားရစရာကောင်းလိုက်တယ်ဗျာ။ ရလာတဲ့ ငါးတွေကို နှီးနဲ့သီ၊ ပိုက်ကွန်က လက်တစ်ဖက်ကနဲ့ ကသီလင်တဖြစ်နေတော့..

“ကိုချွေဘ.. အနော် ငါးကိုင်ပေးရမရား”

(အဲ့တုန်းက ရှေ့သွားတွေ အကုန်ကျိုးထားတယ် ဟီး) ဆိုပြီး သူကွန်ပစ်တဲ့နောက် မြစ်ရိုးအတိုင်း လိုက်သွားမိတယ်။ ငါးတွေကလည်း ရလိုက်တာမှ ဖိုးသက်တစ်ကိုယ်လုံး ရမ်ဘိုဇာတ်ကားထဲကလို ငါးတွေကို ကျည်ဆံတွေလိုသီပြီး ပတ်ထားရတာပေါ့။ မြစ်ကြောင်းအတိုင်း ပြန်စုန်ဆင်းလာကြတဲ့ အချိန်ကြတော့ နေ့လည်ထမင်းစားချိန်တောင် ကျော်သွားပြီဗျ။ အမှိုက်သွားပစ်တာက မနက်ခင်း ကျောင်းမသွားခင်ကလေးကိုး။ ကျနော်တို့အိမ်ရှေ့က မြစ်ဆိပ်မယ် လူတွေဘာလုပ်နေကြတယ် ထင်သလဲ ဟီဟိ..။ ရေငုတ်သမားတွေ ငါးဖမ်းပိုက် အကြီးကြီးတွေ စက်လှေတွေနဲ့ သဲ့ပြီး မနက်က ရေနစ်သေသွားရှာတဲ့ ဖိုးသက်ကလေးရဲ့ အလောင်းကို ရှာနေကြတာလေ။ အမှိုက်တောင်းကလေးနဲ့ ဆင်ကြယ်ဖိနပ်ကလေးပဲ ရှာတွေ့ကြတာကိုး။ ရေဆင်းအဆော့မှာ လှိုင်းပုတ်ပြီး ပါသွားရှာတယ်ပေါ့။

အဒေါ်တွေဆို အမလေး.. ကျမတို့တူလေ ကိုယ်ကျိုးနည်းသွားရှာပါပေါ့လား .. အလောင်းတောင် ပြန်မရတဲ့အဖြစ် … ကလေးက လိမ္မာရှာတာ.. အမှိုက်ကလေးပစ်ကူ၊ လူကြီးတွေကို ကူချင်လွန်းလို့ အခုလို အဖြစ်ဆိုးရပါတယ် ဆိုပြီး မြစ်ကမ်းဘေးမှာ မပဋာမြေလူးနေတာပေါ့ ခွိ။ အဲ့လိုအခြေအနေဆိုးကြီး ဖြစ်နေတုန်း မြစ်အထက်ဖက်ကနေ ငါးတွေအများကြီး လွယ်ထားတဲ့ ပြုံးစိစိ ဖိုးသက် (ငါ့ကို ကိုရွှေဘက တစ်ဝက်ယူလို့ ပြောထားတာ ဒေါ်ကြီးဒေါ်လေးတို့ကို ဒီငါးတွေ ပေးမယ်ဆိုပြီး ပျော်နေတာ) နဲ့ ကွန်ကလေးလွယ်ထားတဲ့ ရွှေဘတို့ ဘွားကနဲ ပေါ်လာရော။

အင်းးးးး

ပြန်တောင်မပြောချင်တော့ပါဘူး။ ကျနော်ပြောတာကိုတော့ ယုံ …။ အမျိုးတွေတင်မကဘူး ရပ်ကွက်ထဲက လူကြီးတွေပါ ကျနော့်ကို ဝိုင်းအုပ်တာ အိမ်ကို လမ်းမလျှောက်လိုက်ရပဲ ပြန်ရောက်သွားတယ်။ ပိတ် ပိတ်ပြီး လှိမ့်ကန်တာကိုး။ ကိုရွှေဘလည်း ခေါင်းပေါက်သွားတယ်ဗျ။ သူ့အမေ တရုတ်မကြီး ခုံဖိနပ်နဲ့ခုတ်ပစ်တာ သွေးတွေကို ဖြာသွားတာပေါ့။

အဲ့ဒီနောက်ပိုင်း အရွယ်ရောက်လာတဲ့အခါ နှစ်ယောက်ပေါင်းမိတဲ့အခါတိုင်း အခုလိုမျိုး တစ်ခုမဟုတ် တစ်ခု ထထသောင်းကျန်းတော့တာပါပဲဗျာ။ ရပ်ကွက်ကလည်း ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ကို နှစ်အိမ်စလုံးက လူကြီးတွေသတ်ပြီဆို ပြန်ကြားရေး ရုပ်ရှင်ပြသလိုပဲ အုံပြီးကို လာကြည့်ကြတော့တာ အဟိ။

အခု ဒီကိစ္စတွေဖြစ်ပြီး နောက်ပိုင်း အိမ်ထဲက အိမ်ပြင်တောင် မထွက်ရတော့တာ တစ်ပတ်လောက် ကြာသွားတယ်ဗျ။ ကိုရွှေဘတို့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်သွားပြီး အဖွားအတွက် နံပြားနဲ့ လက်ဖက်ရည် သွားဝယ်တာတောင် သူ့အဖေက ကျနော်တို့ ဘာပြောမလဲ လာရပ်ပြီး နားထောင်နေတာ။ ဒီတော့ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်ကလည်း … ရုပ်တည်ကြီးတွေနဲ့

“အကို! ဒေါ်ခင်က နံပြားကြွပ်ကြွပ်ကလေးလို့ မှာတယ်..”

“အေး ညီလေး! ဘယ်နားက ဒေါ်ခင်ကို ပြောတာလဲ”

ဘာညာနဲ့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးသလို လျှောက်ပြောနေကြတာ အတိုင်အဖောက်ညီပါ့ ဟိဟိ။ ကျနော်နဲ့ကိုရွှေဘ တမင်လျှောက်ပြောနေတာကို အူလည်လည်ဖြစ်သွားတဲ့ တရုတ်ကြီးက နဝေတိမ်တောင် ကြည့်နေရင်း သဘောပေါက်သွားတော့မှ

“မီးမေရိုးလေးတွေ!”

ဆိုပြီး ကလော်ဆဲတော့တာဗျ။ ကိစ္စမရှိပါဘူး။ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် ခဏခြေငြိမ်လိုက်ရင် တစ်လလောက်ဆို လူကြီးတွေ စိတ်ပြေသွားမှာပါ။ အဲ့ဒီတော့မှ နှစ်ယောက်ပေါင်းပြီး ရှုပ်ကြသေးတာပေါ့။ လောလောဆယ်တော့ နေအိမ်အကျယ်ချုပ်ကျနေကြတာပေါ့လေ။

ရက်နည်းနည်းကြာလာတော့ ကျနော် မခံနိုင်တော့ဘူးဗျ။ ဘာလဲ ကိုရွှေဘနဲ့ မပေါင်းရလို့ ထင်နေကြလား။ ဟုတ်ဘူးရယ်။ (အဲ့ဒီသောက်ခွက်ကြီး မမြင်ရလေ ထမင်းစားဝင်လေ) ကျနော့်ရူပဗေဒဆရာမလေးကို လွန်းတာ (လွမ်းတာ) ဗျ။ သူ့ဆံနွယ်ရှည်ရှည်လေးတွေဆီက ရတဲ့ မွှေးပျံ့ပျံ့ တရော်ကင်ပွန်းနံ့ကလေးတွေ၊ ရှင်မတောင်သနပ်ခါးနဲ့ ချွေးရောထားတဲ့ ကိုယ်နံ့ကလေးတွေကို လွမ်းလွန်းလို့ ရူးချင်လာတယ်။ ကျနော့်နဖူးပေါ်ဝဲကျနေတဲ့ ဆံပင်တွေကို လက်ချောင်းပျော့ပျော့လေးတွေနဲ့ သပ်တင်ပေးရင်း ဖိုးသက်လေး… လူဆိုး … “ချို့”ကိုချစ်ရင် လိမ္မာရမယ်ကွာလို့ မူနွဲ့နွဲ့လေး မျက်နှာနားကပ်ပြီး ချွဲတာလေးတွေ။ ကျနော့်ကို ပါးရိုက်လိုက်တုန်းက ဒေါသစိတ်တစ်ဝက် ချစ်တဲ့သူကို နာကျင်အောင် လုပ်လိုက်မိပြီဆိုပြီး နောင်တနဲ့ ဝမ်းနည်းသွားတဲ့စိတ်က တစ်ဖက်နဲ့ ငိုမဲ့မဲ့ဖြစ်သွားရှာတဲ့ မျက်နှာငယ်ငယ်ကလေးကို ကျနော်တချိန်လုံး ပြန်ပြန်မြင်နေမိတယ်။ အင်းလေ.. မညာတမ်း ဝန်ခံရရင် အိပ်ယာပေါ်က အချစ်ဇာတ်ကြမ်း၊ ဇာတ်နု၊ ဇာတ်မနုမကြမ်းလေးတွေကိုပါ အရမ်းသတိရနေတာလည်းပါပါရဲ့။

ဒါကြောင့် ဒီနေ့ည မိုးချုပ်တော့ လူကြီးတွေရှေ့မှာ အဖွားကို ဇက်ကြောလေးဘာလေးဆွဲ၊ တရားစာအုပ်လေးဘာလေး ဆွေးနွေးပြပြီးတော့ နောင်တ တရား အတော်ရနေသလိုလို ဂိုက်ဖမ်းပြီး စောစောအိပ်တော့မလိုလုပ်.. ဒီဖက်အိမ်ထဲ ဝင်လာခဲ့တယ်။ ပြီးတော့မှ လူအလစ်မှာ ခြံစည်းရိုးကျော်ပြီး လစ်ထွက်လာခဲ့တယ်။ လမ်းမပေါ်ရောက်တာနဲ့ ဒေါ်ခင်ချိုမေ့အိမ်ဖက်ကို ခပ်သွက်သွက်ကလေး ခြေလျင်လစ်လာခဲ့တာပေါ့။

“သေချာကြည့်ထား … ဒီပုစ္ဆာမှာ လှည့်ကွက်ကလေးတွေပါတယ်..။ အကယ်လို့.. ဒီနေရာကို သတိမထားလိုက်မိရင်…..”

အသံလေးတစာစာနဲ့ စာသင်နေတဲ့ ကျနော့်ချစ်သူဆရာမလေးက ချောလိုက်တာဗျာ။ လေးပေမီးချောင်းအောက်က ကျောက်သင်ပုန်းပေါ် မြေဖြူခဲနဲ့ တစ်ဒေါက်ဒေါက်ခေါက်ရင်း ကျောင်းသားကျောင်းသူတွေကို စာရှင်းပြနေတဲ့ ဟန်လေးက မာန်ပါပါလေး။ တင်ကလေးက ကော့၊ ရင်ကလေးချီလို့ မျက်နှာထား တင်းတင်းကလေး။ အောက်က အဝါရောင်ဖျော့ဖျော့မှာ အဖြူရောင် စပေါ့လေးတွေပါတဲ့ ထမီကိုဝတ်ထားပြီး ၊ အပေါ်က နက်ပြာရောင်ခါးတို အင်္ကျီလေးနဲ့။ ဆံပင်အရှည်ကြီးတွေကို လက်ကိုင်ပုဝါလေးနဲ့ စည်းနှောင်ပြီး နောက်ကျောဖက်ကိုချထားတော့ တရမ်းရမ်းလေးနဲ့ စိတ်ယားစရာဗျာ။

စာသင်ခုံတွေရဲ့ အနောက်နားက တိုင်တစ်တိုင်ကို မှီတွယ်ထားရင်း ကျနော် သတိလက်လွှတ် ငေးကြည့်နေမိတာပေါ့။ ကျနော်ရောက်နေတာကို ကျောင်းသားကျောင်းသူတွေ အပါအဝင် ဆရာမလေးကော သတိမထားမိဘူး ထင်ပါတယ်။ ရက်တွေအကြာကြီး ခွဲထားရတာကြောင့်မို့လား မသိဘူး ပြေးပြီး ဆွဲပွေ့ချင်စိတ်က ဖြစ်လာလို့ မနည်းအောင့်ထားရတယ်ဗျာ။ ကျောက်သင်ပုန်းဖက်လှည့်ပြီး စာတွက်ပြနေရာက ကျောင်းသားတွေဖက်ကို ဆတ်ကနဲ လှည့်လာရင်း အမှောင်ရိပ်မကျတကျမှာ တိုင်ကိုမှီပြီး ရပ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို လှမ်းမြင်သွားတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျောင်းသားတွေ ရိပ်မိသွားမှာ စိုးတဲ့အလား ချက်ချင်း မမြင်ဟန်ဆောင်သွားတယ်။

“အခု ဆရာမ တွက်ပြသွားတာ ရှင်းတယ်နော်”

“ဟုတ်! ရှင်းပါတယ်”

“အင်း စာမေးပွဲမှာလည်း ဒီအတိုင်းတွက်ပြီး ဖြေပါ..။ အခုပုစ္ဆာ အဖြေထွက်တဲ့အထိ တစ်မျက်နှာလောက် ရှည်မယ်…။ တခါက ဆရာမတပည့်တစ်ယောက် ဒီပုစ္ဆာမျိုးကို ၃-၄ ကြောင်းလောက်နဲ့ အဖြေထွက်အောင် တွက်ပြသွားဖူးတယ်ကွဲ့”

…. ….. …..

“အဲ့ဒီကျောင်းသားက သူ့အဖိုးရဲ့ ဗီရိုထဲက ရူပဗဒ အခြေခံဆိုတဲ့ စာအုပ်မျိုးကို အလွှတ်နီးပါး ဖတ်ဖူးထားတာဆိုပဲ…။ ကမ္ဘာကျော် အဏုမြူဗုံး လုပ်ပုံလုပ်နည်းကိုတောင် ဆရာမကို ပြောပြသွားဖူးသေးတယ်..”

“ဟယ်.. ဟာ.. အဲ့ဒီကျောင်းသား ဘာဖြစ်သွားလဲ ဆရာမ”

“ဖဲသမားလေး ဖြစ်သွားရှာတယ် …”

“ဝါး..ဟား..ဟား”

“သူအသိ သူအတတ်လုပ်ပြီး ဆရာကို အာခံတာကိုး..။ တပည့်တို့လည်း ဆရာကို မပစ်မှားကြနဲ့ ဟုတ်ပြီလား..”

ကျနော့်ကို လှမ်းဗျင်းလိုက်တာဗျ။ ရယ်ချင်စိတ်ကို မနည်းမျိုသိပ်ထားပြီး အမှောင်ဖက်အခြမ်းကို ရွှေ့ပြီး ရပ်လိုက်ရတယ်။ အော်ရယ်မိတော့မှာစိုးလို့။ ကျနော့်ချစ်သူဆရာမလေးက ဒီလိုကြတော့လည်း ချစ်စရာလေးဗျာ။ ကျနော် အမှောင်ထဲကနေ ချောင်းနေမှန်း သူသိပါတယ်ဆိုတာကို အချက်လှမ်းပြတာပေါ့။

“ကဲ.. ဒီပုစ္ဆာတွက်ပြီးရင် ပြန်လို့ရပါပြီ..။ အဆောင်က ကျောင်းသူတွေလည်း ရေချိုးထမင်းစားနားလို့ ရပါပြီ …။ ဆရာမ ခေါင်းနည်းနည်းနောက်လာလို့ သွားနားလိုက်ဦးမယ်ကွယ်..”

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျောင်းသားတွေအရှေ့ကနေ လှစ်ကနဲ ပျောက်သွားတဲ့ ဆရာမလေး အိမ်အပေါ်ထပ်ကို လစ်သွားမှာ သေချာတယ်။ ကျနော်လည်း အမှောင်ထုကို အကာအကွယ်ပြုပြီး အိမ်အနောက်ဖက်ကို ပတ်ပြီး နောက်ဖေးလှေကားကနေ အိမ်အပေါ်ထပ်ကို တက်ဖို့ပြင်တယ်။ လှေကားရင်းမှာ ဝပ်နေတဲ့ ခွေးသမင်ကြီးတွေက ကျနော့်ကို မြင်တော့ အမြှီးနှံ့ပြတယ်။ ကျွတ်ကျွတ်.. ဆိုပြီး စုပ်သပ်ရင်း သူတို့ကိုကျော်ခွလို့ လှေကားအတိုင်း အိမ်အပေါ်ထပ်ကို တက်လာခဲ့တယ်။

အိမ်ပေါ်ထပ်က ဆရာမလေး အခန်းပေါက်ဝကိုရောက်တော့ ရင်တွေတအားခုန်လာတယ်ဗျာ။ စိတ်ကောက်နေတုန်းလား၊ ပါးပဲထပ်ချဦးမလားဆိုတာ ကျနော် စိုးထိတ်နေတာကိုးဗျ။ ရင်တထိတ်ထိတ်နဲ့ စေ့ထားတဲ့ အိပ်ခန်းတံခါးကို တွန်းဖွင့်လိုက်တော့ မှန်တင်ခုံအရှေ့မှာ ထမီရင်ခေါင်းလျားလေးနဲ့ ဆံပင်အရှည်ကြီးတွေကို ခေါက်ပြီး ကလစ်နဲ့ ခေါင်းပေါ်တင်ပြီး ညှပ်နေတဲ့ ဆရာမလေးကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ မှန်ထဲကနေ ကျနော်ဝင်လာတာကို လှမ်းမြင်ဟန်တူပေမယ့် အရေးမလုပ်သလို ခပ်တည်တည်ပဲဗျ။

လွမ်းဆွတ်တဲ့စိတ် ကြီးစိုးနေတဲ့ ကျနော် ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ နောက်ကျောဖက်ကနေ ကိုယ်လုံးပုံ့ပုံ့ အိထွေးထွေးလေးကို တအားပွေ့ဖက်လိုက်မိတယ်။ တောင့်တောင့်ကလေး ရပ်နေရင်း တံတောင်နဲ့ ကျနော့်ကို နောက်ပြန်တွန်းထုတ်တယ်။ ကျနော်က အတင်းပဲ ချုပ်ထားရင်း ဆံပင်တွေ ကလစ်နဲ့ညှပ်လိုက်လို့ ပြောင်ရှင်းနေတဲ့ လည်တိုင်နဲ့ ဂုတ်ပိုးလေးတွေကို တရွှတ်ရွှတ်မြည်အောင် မွှေးမွှေးပေးနေမိတယ်။

“ဘာဖြစ်နေတာလဲ..ကျွတ်!”

“ဘာဖြစ်နေတာလဲ မသိဘူးလားဗျာ… ဒီမယ် လွမ်းလို့ သေတော့မယ်… ရွှတ်..ပြွတ်..ရွှတ်”

“ချွေးတွေသံတွေနဲ့ သူများရေချိုးမလို့ဟာ… လွှတ်စမ်းကွာ”

“ဟင့်အင်း .. လွှတ်ပူး … ဒီကိုယ်နံ့လေးကို လွမ်းလို့.. ငြိမ်ငြိမ်နေပါဗျာ..”

“ဟေ့ … ပြောလို့မရဘူးလား အာကွာ”

နောက်ကျောဖက်ကနေ သိုင်းဖက်ထားရင်း အနမ်းစက်သေနတ်နဲ့ တရစပ်ပစ်ခတ်နေရာက ကိုယ်လုံးကလေးကို ဆွဲလှည့်ပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်တော့ မျက်နှာထားတင်းတင်းလေးက ပိန်ညှောင်ညှောင်ရုပ် နည်းနည်းပေါက်နေတဲ့ ကျနော့်မျက်နှာကိုကြည့်ပြီး ချက်ချင်း သနားဟန်ပေါက်သွားတယ်။ တင်းနေတဲ့မျက်နှာလေးက နည်းနည်းပျော့သွားတာနဲ့ ကျနော်လည်း ဆရာမလေးနဲ့ နှုတ်ခမ်းနီစွေးစွေးလေးကို အတင်းစုပ်ပေးလိုက်မိတယ်။ အသက်ရှူမှားသွားအောင် နှစ်ယောက်စလုံး ခပ်ကြမ်းကြမ်း အပြန်အလှန် နမ်းစုပ်ပစ်လိုက်မိတာ တစ်မိနစ်မကလောက်ဘူးဗျ။ ရုတ်တရက် ဆရာမလေးက ကျနော့်ကို နမ်းနေရာက တွန်းခွာလိုက်ရင်း ခပ်မာမာလေသံလေးနဲ့ ပြောလာတယ်။

“တံခါးကို ကလန့်သွားထိုးချေ ..”

တဲ့။ တုန်တုန်ရီရီဖြစ်နေတဲ့ လက်အစုံနဲ့ တံခါးကလန့်ကို မနည်းထိုးလိုက်ရတယ်။ တံခါးပိတ်ပြီးတာနဲ့ ရီဝေဝေ‌လေး ငေးကြည့်နေတဲ့ ဆရာမလေးဆီကို လေရဲ့အလျှင်နဲ့အတူ အပြေးလေး တိုးကပ်သွားမိတော့တာပေါ့ဗျာ။ ကျနော့်ကို လက်နှစ်ဖက်ဆန့်တန်းလို့ ဆီးကြိုနေတဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ ရင်ခွင်ထဲကို အတင်းတိုးဝင်မိပြီး လွှတ်ထွက်သွားမှာစိုးတဲ့အလား အားကုန်ဆွဲဖက်ထားမိတယ်။ လူချင်းကပ်လိုက်မိတော့မှ ဆရာမလေးဒေါ်ခင်ချိုမေလည်း ကျနော့်လိုပဲ တစ်ကိုယ်လုံးတုန်ခါပြီး ဒိန်းဒလိန်းနတ် ပူးကပ်နေရှာတယ်ဆိုတာ ခံစားသိရှိလိုက်ရပြီ။ ချွေးနဲ့ သနပ်ခါးသင်းသင်းအနံ့လေး ရောနေတဲ့ သူ့ကိုယ်နံ့လေးကို ရှူရှိုက်ရင်း လည်တိုင်နုနုလေးတစ်လျှောက် ကျနော် စုန်ချည်ဆန်ချည် နမ်းနေမိတယ်။ ကျနော် ဒီအနံ့လေးကို လွမ်းလွန်းလို့ ရူးမတတ်ခံခဲ့ရသမျှ အတိုးချနေတာလေ။ ခါးကျင်ကျင်လေးကိုလည်း အတင်းသိုင်းဖက်ထားမိတာပေါ့။

သောင်းကျန်းလွန်းတဲ့ ကျနော့် အနမ်းမိုးတွေကြောင့် ဆရာမလေးခင်မျာ တဟင်းဟင်းညည်းတွားရင်း ခြေဖျားလေးထောက် ခေါင်းကလေးမော့လို့ မျက်လုံးစုံမှိတ်ထားရှာတယ်။ လည်တိုင်လေးကို နမ်းလို့ဝသွားမှ နှုတ်ခမ်းချင်း ဂဟေဆက်ပြီး တပြွှတ်ပြွှတ်မြည်အောင် နမ်းစုပ်လိုက်တော့၊ ကျနော့်နှုတ်ခမ်းတွေကို သူ့နှုတ်ခမ်း အိထွေးထွေးလေးတွေနဲ့ အတင်းပြန်ငုံဖို့ ကြိုးစားလာတယ်။ မျက်နှာနှစ်ခုဟာ ဘယ်ညာယိမ်းနွဲ့ရင်း သူ့နှုတ်ခမ်း၊ ကိုယ့်နှုတ်ခမ်း အပြန်အလှန်ငုံစုပ်ဖို့ ကြိုးစားနေကြရင်း တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်လည်း အောက်ပိုင်းမှာ လက်ဆော့ကုန်ပြီဗျ။ ကျနော့်ပုဆိုးက ဘယ်လိုကျွတ်သွားမှန်းမသိပဲ အိပ်ခါနီး အောက်ခံဘောင်းဘီဝတ်ဖို့ မေ့လာတော့ ဆင်စွယ်ကြီးလို ငေါငေါထွက်နေတဲ့ ကျနော့်လိင်တံကို လက်ဖဝါးလေးနဲ့ ပင့်ကိုင်ထားရင်း လျှောတိုက်ကစားပေးနေသလို… ကျနော့် လက်အစုံကလည်း တင်ပါးအိအိပေါ်မှာ တစ်ဖက်၊ နို့သီးခေါင်းတွေ မာတောင့်စူထွက်စပြုလာတဲ့ သူမ နို့ထွားထွားကြီးပေါ်မှာ တစ်ဖက် အလုပ်တွေရှုပ်ပြီး ချေမွပွတ်သပ်ပေးနေခဲ့ပြီ။

“ဟင်းးးး …. ပြွတ်… ချစ်တယ်ကွာ.. အရမ်းချစ်တယ်ကွာ”

ဆရာမလေး ကယောင်ကတမ်းတွေ မြည်တမ်းနေတယ်။

“ကျ..ကျနော် အရမ်း လုပ်ချင် လာပြီ … ထည့်စို့နော်.. ဆ.. ဆရာမလေး”

“”ချို့” ဟာလေးလည်း အရမ်းရွ.. ရွလာပြီ … ပွေ့ … ပွေ့ပြီး လုပ်ကွာ”

နှစ်ယောက်သား တွန်းထိုး ပွေ့ဖက် လက်တွေရှုပ်ရင်း အခန်းနံရံနားကို အလိုလို တိုးကပ်သွားမိကြတယ်။ အင့်ကနဲမြည်သွားအောင် ဆရာမလေးကို နံရံနဲ့ ကျောထိမိတဲ့အထိ တွန်းကပ်လိုက်တော့ ဆံနွယ်အရှည်ကြီးတွေက ထွေးကနဲ ပြေကျသွားပြီး ကပိုကရိုပုံစံလေး ဖြစ်သွားရှာတယ်။ ဆံပင်အရှည်ကြီးတွေကို ပြန်စည်းနှောင်ဖို့ အချိန်မရတော့ဘူး။ ဝါဝင်းစိုပြေလွန်းတဲ့ ရူပဗေဒဆရာမလေးရဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို တပြတ်ပြတ်မြည်အောင် ကျနော် လျှာနဲ့ အပြားလိုက် လျက်လိုက်တာကို မခံနိုင်တော့တဲ့ အလား ကျနော့်ကို အတင်းဆွဲမနေတယ်။ ဘယ်လိုမှ အဆွမခံတော့ပဲ လိုးစေချင်နေပြီဆိုတာ သဘောပေါက်သွားတဲ့ ကျနော် ဆရာမရဲ့ပေါင်တံရှည်သွယ်သွယ်လေး တစ်ချောင်းကို ဆွဲမယူပြီး ကျနော့်ဒူးတွေကို ကွေး၊ အဖုတ်ဝမှာ ကျနော့်လိင်တံကိုတေ့ထားရင်း ခါးတစ်ဖက်ကို အသာလေးလက်နဲ့ ထိန်းထားရင်း ကော့သွင်းလိုက်တယ်။

“အာ့… အာ့… ရှီးးးး ဖြေးဖြေးကွာ … ဒီလောက် အရည်တွေ ရွှဲနေတာတောင် ပြည့်သိပ်နေတာာပဲ… ကျွတ်ကျွတ်!”

နံရံကပ် မတ်တပ်ရပ်လျှက် ပေါင်တစ်ချောင်းဆွဲမပြီး ကျနော့်ချစ်သူဆရာမလေးကို ကျနော် ဖြေးဖြေးချင်း ကော့ကော့သွင်းပြီး လိုးနေပြီ။ နက်မှောင်ရှည်လျားတဲ့ ဆံနွယ်တွေက ကျနော်တို့နှစ်ယောက်စလုံးကို ဖုံးလွှမ်းထားသလို ဖြစ်နေတယ်။ ဆံနွယ်တွေကြားထဲက မျက်လုံးလေးမှေးစင်းပြီး ဖီးလ်တက်နေတဲ့ ဆရာမလေးကို စိုက်စိုက်ကြည့်နေရင်း ချစ်မြတ်နိုးကြင်နာစွာနဲ့ လိုးနေရတဲ့အရသာ ဘယ်လောက်ကောင်းမလဲ ခင်ဗျားတို့ တွေးကြည့်ကြစမ်းပါဗျာ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အရှိန်ရလာတော့ မညှာမတာ ခပ်ကြမ်းကြမ်းကို ကျနော် ပစ်ဆောင့်နေမိပြီ။ မတ်တပ်ရပ်ထားတော့ တွဲမနေပဲ တင်းရင်းနေတဲ့ ရင်သားနှစ်မြွှာက ကျနော်နဲ့ ကိုယ်လုံးချင်းရိုက်မိတိုင်း ခုန်ခုန်တက်သွားတာကို မြင်နေရတာလည်း ဖီလင်တစ်မျိုးပေါ့။

“အမေ့..ဟာာ… ရှီးးး”

ဆရာမလေး အထိတ်တလန့် အော်သံနဲ့အတူ ကျနော့်ဂုတ်ပိုးကို ဟီးလေးခိုလာရှာတယ်။ ပေါင်တစ်ချောင်း ဆွဲမထားရာကနေ တစ်ကိုယ်လုံးကို ဆွဲပွေ့ချီမလိုက်တာ အဖုတ်နဲ့လိင်တံကို မချွတ်ပဲ လုပ်လိုက်မိတော့ ဇွိကနဲ ဖြစ်သွားတယ်လေ။ တင်းပြောင်နေတဲ့ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ပင့်ကိုင်ထားရင်း ပွေ့လိုးလေး ကျနော် ဆက်လိုးနေမိပြီ။ ဖင်နဲ့တင် ကြီးသလောက် ပိန်သွယ်သွယ်လေးမို့ ကျနော် ပေါ့ပေါ့ကလေး ဆွဲပွေ့ပြီး စိတ်ရှိလက်ရှိ တဖောက်ဖောက်မြည်အောင် မြှောက်တင်လိုက် .. အောက်အကျမှာ ဆောင့်ဆောင့်ပြီး လိုးလိုက်နဲ့ အသားကုန်သောင်းကျန်းလို့ ရနေတာပေါ့။ ပိုပြီး စိတ်ကြွစရာကောင်းတာက မလှမ်းမကမ်းက မှန်ကြီးထဲမှာ သူ့ကို ကျနော်ပွေ့ပြီး လိုးနေတာကို လှမ်းမြင်နေရတာကိုး။ ဆရာမ ဆံပင်ရှည်ကြီးတွေ လှိုင်းထသလို တွန့်တွန့် တွန့်တွန့် ဖြစ်နေတာ၊ တင်ပါးဖွေးဖွေးအောက်က ကျနော့် မာတင်းပြောင်လက်ပြီး အရည်တွေစိုနေတဲ့ လိင်တံကြီး ကော့ကော့ပြီး ဝင်သွားတာတွေကို မြင်မြင်နေရတော့ ပိုပြီး စိတ်ကြွလာလို့ ပိုပြီး ကြမ်းလာမိတယ်။

“ဖောက်..ဖောက်.. အင့်.. အင့်… အို အို အို ဟင့် အင့် အင့်”

“ဖူးးးး … ချစ်လား ဆရာမလေး … ရှီးး”

“ချစ်တယ်လေ … အခုတောင် ချစ်လွန်းလို့ သေတော့မလို ဖြစ်နေ… အားးး … “ချို” ဆက်တိုက်ဖြစ်ဖြစ်သွားတာ ၃ ခါလောက်ရှိ… အားးး ရှီးးး”

“ဖြောက် ဖြောက် … ဖောက်… အင့်”

“အာ အာ အာ မရတော့ဘူးးး ဖြစ်လာပြန်ပြီ.. ဟားးးးးးးးးးးးး မရပ်နဲ့တအား… တအား လုပ်ပေး… မြန်မြန် မြန်မြန်.. အားးး အမေ့ မရဘူးးးးးးး”

ကယောင်ကတမ်းတွေ ဆက်တိုက်အော်ပြီး ပေါက်ကွဲပွင့်ထွက်တဲ့ ပုံစံနဲ့ ဆရာမလေး ကာမပန်းတိုင် ရောက်သွားတယ်ဆိုတာ ကျနော်ပွေ့ပြီး လိုးနေလျှက်နဲ့ အတင်းဖက်ပြီး ကျနော့်ခါးပေါ်မှာ စီးဆော ဆော့သလို ကော့ကော့ထိုးရင်း တွန့်လိမ်သွားတာကို ကြည့်တာနဲ့ သိလိုက်ရတယ်။ အတန်ငယ်မောလာတဲ့ ကျနော်လည်း ဆရာမလေးကို ကြမ်းပြင်ပေါ် အသာအယာချလို့ ပေါင်နှစ်လုံးနဲ့ သူမ ရင်ဘတ် ထိသွားအောင် တွန်းကပ်ထားလိုက်ရင်း အသားကုန်ဆောင့်ချ ဖိလိုးနေလိုက်တာ ၁၀ ချက်လောက်ပဲ ဆောင့်ရသေးတယ် ။ ထပ်ပြီး မအောင့်ထားနိုင်တော့ပဲ တာတမံကျိုးသလို ပန်းထွက်လာတဲ့ သုတ်ရည်တွေကို အမွှေးပါးပါးလေးတွေအောက်က ဖောင်းကြွနေတဲ့ အဖုတ်နီရဲရဲလေးထဲ ငုံ့ကြည့်နေရင်း အားရပါးရ ပန်းထည့်ပစ်လိုက်မိတယ်ဗျာ။ နားထဲကနေ လေတွေ တဝူးဝူးထွက်လာတဲ့အထိ တစ်စက်မှမကျန်အောင် သုတ်ရည်တွေ ပန်းထုတ်တာ ကုန်သွားတော့မှ ဆရာမလေးရင်ခွင်ထဲ ဝုန်းကနဲ ပစ်သွင်းလိုက်ပြီး အားရပါးရ ဖက်ထားမိတော့တယ်။ ပြန်ဆွဲမထုတ်ရသေးတဲ့ အဖုတ်ကလေးက ကျနော့် လိင်တံကို တဇွိဇွိနဲ့ ဆွဲညှစ်နေတာကို ဇိမ်ခံရင်း မှိန်းနေလိုက်မိတာပေါ့။…(အပိုင်း၅ ပြီးပါပြီ)

Zawgyi

မ်က္လုံးေလးေမွးစင္းၿပီး ဖီးလ္တက္ေနတဲ့ ဆရာမေလး

ရွင္အဲ့လို မကဲနဲ႔ကြာ၏ အပိုင္းဆက္

ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြးနဲ႔ ေမွးကနဲ တစ္ခ်က္အျဖစ္မွာ က်ေနာ့္ကုတင္ သိမ့္ကနဲ ျဖစ္သြားသလို ခံစားလိုက္ရလို႔ မ်က္လုံးကို အတင္းဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မေတြ႕တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ လူနီႀကီးကို ဝိုးတဝါး ျမင္လိုက္ရတယ္။ ပင္ပန္းထားတဲ့အရွိန္နဲ႔ လူက မူးတူးေဝေတႀကီး။ ေသေသခ်ာခ်ာ မျမင္ရသလိုလို ျဖစ္ေနတယ္။ ေရာင္ထုံးႀကီးနဲ႔ လူနီႀကီးရဲ့ မ်က္ႏွာက အခါတိုင္းနဲ႔ မတူသလိုလို။ တစ္ခုခုကို ပူပန္ေနသလိုလို ဘာလိုလိုႀကီးဗ်။

“ေဟ့လူ! ဘာမွထပ္ၿပီး ဒုကၡမေပးပါနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ”

…. …. ….

“ဒီမယ္.. အခုေနာက္ပိုင္း က်ဳပ္ ဘယ္မိန္းကေလးကိုမွ စိတ္ထဲက မပစ္မွားရဲဘူး..။ ခင္ဗ်ားေရာက္လာၿပီး အတင္းေခၚသြားမွာ ေၾကာက္လြန္းလို႔ ဘယ္မိန္းမဖင္ကိုမွ မ်က္စိမကစားရဲတာၾကာပါၿပီ..။ က်ဳပ္ဖာသာက်ဳပ္ အိပ္ပါရေစဗ်ာ..ေတာင္းပန္ပါတယ္..”

….. …. ….

“အခု ဒီအ႐ုပ္ကို စတိုထဲက ျပန္ထုတ္လာတာကလည္း မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ မီးရွို႔ပစ္လိုက္ဖို႔ ေတြးမိလို႔ဗ်..။ ခင္ဗ်ားကိုလည္း လြတ္ရာကၽြတ္ရာ သြားနိုင္ေအာင္ ဆြမ္းသြပ္ေပးပါ့မယ္ဗ်ာ..”

က်ေနာ္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေတာင္းပန္ေတာင္းပန္ မရဘူးဗ်။ ႐ုတ္တရက္ ပက္လက္အိပ္ေနရာက ဆတ္ကနဲ ထထိုင္မိၿပီး ထုံးစံအတိုင္း လူက ေပါ့ေပါ့ပါးပါး သြက္လက္ျဖစ္စျပဳလာျပန္ၿပီ။ အသိစိတ္က လုံး၀မလႊတ္ေပမယ့္ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။

“ဟိုင္းရားး”

ပါးစပ္က အက်ယ္ႀကီး မေအာ္မိေပမယ့္ ႏွုတ္ခမ္းလွုပ္႐ုံကေလး ေအာ္ရင္း အိမ္ျပဴတင္းေပါက္ကေန က်ေနာ္ ဂၽြမ္းပစ္ၿပီး ခုန္ထြက္သြားျပန္ၿပီ။ မိုးေရေတြစိုစြတ္ေနဆဲ ကတၱရာလမ္းမေပၚမွာ ဖိနပ္မပါ ေျခဗလာနဲ႔ ေလေပြတစ္ခုလို ရႊတ္ကနဲ ရႊတ္ကနဲ က်ေနာ္ေျပးေနတယ္။ က်ေနာ္ ဘယ္ကိုသြားေနမွန္း က်ေနာ္မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ မေကာင္းမွုတစ္ခုကို ဆက္ၿပီး က်ဴးလြန္ရေတာ့မယ္ဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာေနျပန္ၿပီ။ ျငင္းဆန္လို႔လည္း မရ၊ ႐ုန္းကန္လို႔လည္း မရတဲ့ အေျခအေနမွာ ဒီၿဂိဳဟ္ေမႊတဲ့အ႐ုပ္ကို စတိုထဲက ျပန္ထုတ္ၿပီး ၾကည့္လိုက္မိတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာ အျပစ္တင္ေနမိတယ္။

ကတုတ္က်င္းေတြ.. သံဆူးႀကိဳးေတြကို လႊားကနဲလႊားကနဲ ပ်ံဝဲခုန္ေက်ာ္ေနမိတာကိုေတာ့ သတိထားမိေပမယ့္ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိဘူးဗ်။ ေတာင္ကုန္းတစ္ခုကို လမ္းလိမ္လိမ္ကေလးေတြ ပတ္ထားတဲ့ေနရာဆိုတာ သတိထားလိုက္မိမွ ဟိုက္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါၿမိဳ႕အစြန္က စစ္တပ္ႀကီးဗ်။ ျမစ္ကမ္းပါးအစြန္း ေျခာက္ကမ္းပါးမွာ ေမွးတင္ထားတဲ့ ႏွစ္ထပ္အေဆာက္အအုံမည္းမည္းႀကီး ေရွ႕ ေရာက္ေတာ့ အလိုလိုရပ္လိုက္မိတယ္။ အထပ္ထပ္ခ်ထားတဲ့ ကင္းေတြကို က်ေနာ္ ဘယ္လိုျဖတ္ခဲ့မိတာလဲ နားမလည္ေတာ့ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဒီအထဲကို လူနီႀကီးက က်ေနာ့္ကိုဘာျဖစ္လို႔ ေခၚလာျပန္တာလဲ စဥ္းစားလို႔မရဘူးဗ်။

ႏွစ္ထပ္အေဆာက္အဦးႀကီးေပၚကို ေဘးဖက္က ေလွကားအတိုင္း က်ေနာ္ ေျပးတက္သြားမိတယ္။ တံခါးမႀကီးက ေစ့႐ုံေစ့ထားေတာ့ အသာအယာ တြန္းဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ ပြင့္သြားတယ္။ ဝါက်င့္က်င့္ ၄၀ အား မီးေရာင္ေအာက္မွာ ဟာလာဟင္းလင္းျဖစ္ေနတဲ့ အိမ္အေပၚထပ္။ အဲ့ဒီအလယ္တည့္တည့္မွာ ဧည့္ခန္းေတြမွာ ထားေလ့ထားထရွိတဲ့ ၃ ေခ်ာင္းေထာက္ ပီယာနိုႀကီးတစ္လုံး။

🎵🎵စိတၱဇညမ်ား.. ကုန္ဆုံး လြန္ေျမႇာက္ပါေစကြယ္ဟယ္.. စိတၱဇညမ်ား ကုန္ဆုံးလြန္ေျမႇာက္ပါေစကြယ္..🎵🎵

ဆြဲငင္တဲ့ ေဆြးရီရီေလသံနဲ႔ သီခ်င္းေအာ္ဆိုေနတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ ပီယာနိုႀကီးေဘးမွာရပ္လို႔။ ပီယာနိုတီးေနတာကလည္း မိန္းမတစ္ေယာက္ပဲဗ်။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အနက္ေရာင္ဝမ္းဆက္ေတြ ဝတ္ထားၾကၿပီး ဆံပင္ေတြက ပုခုံးေက်ာ္႐ုံေလးေတြ ဖားလ်ားခ်လို႔။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ေနမွန္းမသိတဲ့ က်ေနာ္ အဲ့ဒီမိန္းမႏွစ္ေယာက္အနားကို တိုးကပ္သြားမိတယ္။ က်ေနာ္လာေနတာကို သိေနတဲ့အတိုင္းပဲ ျပဳံးခ်ိဳေနတဲ့ မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္းေလးေတြနဲ႔ ဝိုင္းၾကည့္လာၾကတယ္။ အံ့ၾသစရာေကာင္းလြန္းေနတာက ႏွစ္ေယာက္စလုံးက တစ္ေထရာထဲ တူေနတာပဲ။

အလုံးတူ အရပ္တူ ဝတ္ပုံစားပုံတူေနသလို ေခါင္းမွာ ပန္ထားတဲ့ ပန္းပြင့္အစိမ္းေရာင္ေလးပါတဲ့ ဘီးကုတ္အနီေလးေတြကအစ အားလုံးတူတူပဲဗ်။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးရဲ့မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရတာ လြန္ေရာကၽြံေရာ အသက္ ၂၁ ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိမယ္ထင္တယ္။ ႏုနယ္ပ်ိဳမ်စ္တဲ့ ႐ူပကာေလးေတြအျပင္ ရွိုက္ႀကီးဖိုငယ္ အသြယ္သြယ္ေလးေတြ အေဝ့အဝန္းေလးေတြကအစ ပုံတူပတ္တူေလးေတြဗ်။ အသားအရည္က ညိဳစိမ့္စိမ့္ေလးေတြ၊ မ်က္ဝန္းမ်က္ဆံေလးေတြက ေအာက္အရပ္က ဗမာျပည္သူမွန္း သိသာေနတယ္။

႐ုတ္တရက္ ပီယာနိုသံ ရပ္သြားသလို ညႇို႔ျမႇဴေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ စိုက္ၾကည့္ရင္း ႏွစ္ေယာက္စလုံး က်ေနာ့္လက္ေတြကို ၿပိဳင္တူဆြဲကိုင္လာၾကတယ္။ အနီးကပ္ျမင္လိုက္ရမွ ေတာ္ေတာ္လွတဲ့ ေကာင္မေလးေတြမွန္း သတိထားမိတယ္။ သူတို႔ဆီက ရေနတဲ့ စံပယ္ပန္း လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ အနံ့လို ရနံ့က က်ေနာ့္ကို ပိုလို႔ေတာင္ တိမ္းမူးေစလာၿပီ။ တစ္ေယာက္က က်ေနာ့္ကို ေက်ာဖက္က သိုင္းဖက္လာသလို၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ကလည္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အတင္းရင္ခြင္ထဲတိုးဝင္လာတယ္။ အသားခ်င္းထိမိတာနဲ႔ က်ေနာ့္တစ္ကိုယ္လုံး အိေထြးတဲ့ အထိအေတြ႕အာ႐ုံေနာက္ကို လိုက္သြားမိၿပီ။

က်ေနာ့္ဂုတ္ပိုးကို အေနာက္က သိုင္းဖက္ထားရင္း ႏွုတ္ခမ္းနဲ႔ဖိကပ္ၿပီး နမ္းရွုံ႔ေနသလို.. အေရွ႕ဖက္က တစ္ေယာက္ကလည္း က်ေနာ္ဝတ္ထားတဲ့ ရွပ္အကၤ်ီၾကယ္သီးေတြကို ျဖဳတ္ခ်ၿပီး က်ေနာ့္ရင္အုံကို လက္ဖဝါးႏုႏုေလးေတြနဲ႔ ပြတ္သပ္ကစားေနတယ္။ ညိဳစိမ့္စိမ့္နဲ႔ ခ်စ္စဖြယ္ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ့ အထိအဆြေတြကို ခံေနရေတာ့ လူကို တစ္ကိုယ္လုံး နတ္ပူးသလို တုန္တုန္ရီရီႀကီး ျဖစ္လာေနၿပီဗ်။ မ်က္လုံးကို စုံမွိတ္ထားရင္း သာယာတဲ့ အထိအေတြ႕ေနာက္ လိုက္ေနမိတဲ့ က်ေနာ္.. လိင္တံကိုပါ ခပ္ဖြဖြ အကိုင္ခံလိုက္ရေတာ့ ေျခဖ်ားေတာင္ ေထာက္ထားမိၿပီ။

ေနာက္ေက်ာဖက္က တစ္ေယာက္က အဝတ္ေတြကို ခၽြတ္ခ်လိုက္ၿပီး နို႔ႏွစ္လုံးနဲ႔ က်ေနာ့္ေက်ာျပင္ကို ပြတ္ရင္း ကစားလာသလို၊ အေရွ႕ဖက္က တစ္ေယာက္ကလည္း ကိုယ္လုံးတီးျဖစ္ေအာင္ ခၽြတ္ခ်လိုက္တာ ျမင္ေနရတယ္။ မိေမြးတိုင္းဖေမြးတိုင္း ျဖစ္သြားေတာ့မွ ဆံပင္နက္နက္ပုခုံးေက်ာ္႐ုံ၊ ဝိုင္းစက္တဲ့ နို႔ညိဳညိဳႀကီးႏွစ္လုံး၊ ခါးက်င္က်င္ေလးေအာက္က အေမႊးနက္နက္ေတြဖုံးထားတဲ့ အဖုတ္.. ကားဆင္းသြားတဲ့ တင္ပဆုံအိအိႀကီးေတြကို က်ေနာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ခြိကနဲ တစ္ခ်က္ရယ္ျပရင္း.. က်ေနာ့္ေအာက္က ေဘာင္းဘီတိုကို ခၽြတ္ခ်ေနျပန္တယ္။ မီးေရာင္ ဝါက်င့္က်င့္ေအာက္မွာ ေျဖာင္းကနဲ ထြက္က်လာတဲ့ က်ေနာ့္လိင္တံႀကီးကလည္း မာေတာင့္ေတာင့္ ျဖစ္ေနတဲ့အျပင္ အစာငတ္ေနတဲ့ ငန္းေႁမြႀကီးတစ္ေကာင္လို တစ္ရမ္းရမ္းျဖစ္လို႔ေပါ့။

အေနာက္မွာ ရပ္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးက က်ေနာ့္ေက်ာေတြကို နို႔နဲ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ကပ္ပြတ္ေနသလို.. က်ေနာ့္ဂုတ္ပိုးေတြ လက္ျပင္ေတြကို ႏွုတ္ခမ္းအိအိေလးနဲ႔ ေလၽွာက္နမ္းေနေတာ့ လူကို တစ္ကိုယ္လုံး တရြရြျဖစ္လာေနၿပီ။ ဒီၾကားထဲ အေရွ႕ ကတစ္ေယာက္ကလည္း ေတာင္မတ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္လိင္တံႀကီးကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ဆုပ္ကိုင္ရင္းေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ ကစားလိုက္၊ က်ေနာ့္ရင္အုံကို သြားစြယ္ေလးေတြနဲ႔ မနာေအာင္ တဆတ္ဆတ္လိုက္ကိုက္လိုက္ လုပ္ေနျပန္ေတာ့ လိင္ဆက္ဆံခ်င္တဲ့ စိတ္က ေပါက္ကြဲခါနီး မီးေတာင္တစ္ခုလိုပဲ။ ဘယ္လိုမွ မခံနိုင္ေတာ့တဲ့အဆုံး က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲက ေကာင္မေလးကို ဆတ္ကနဲ ဆြဲေပြ႕ၿပီး မလွမ္းမကမ္းက ပီယာနိုႀကီးေပၚ ပက္လက္လွန္အေနအထားနဲ႔ ဆြဲတင္လိုက္တယ္။ လိင္စိတ္ႂကြလြန္းလို႔ က်ေနာ့္ဆီက တရွူးရွူးႏွာမွုတ္သံက တိတ္ဆိတ္တဲ့ ညဉ့္ယံမွာ ဆူညံေနတယ္။

ညိဳစိမ့္စိမ့္ ကိုယ္လုံးေတာင့္ေတာင့္နဲ႔ ေကာင္မေလး ခင္မ်ာ ပက္လက္ကေလး လွန္ထားရင္း က်ေနာ္သူ႔ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း လိုးေတာ့မယ္ဆိုတာ သိေနတဲ့အလား ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းထူထူေလးကို တင္းတင္းကိုက္ရင္း ငံ့လင့္ေနရွာတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ တိုင္ကပ္နာရီအိုႀကီးဆီက ေလးနာရီထိုးတဲ့ ဒင္!!!! ဒင္!!!! ဒင္!!!!! ဒင္!!!! ဆိုတဲ့ ေခါင္းေလာင္းျမည္သံ အက်ယ္ႀကီးထြက္လာတယ္။

“ဒိုင္း… ဒက္.. ဒက္.. ဝုန္း… သူပုန္ေတြေဟ့.. ရန္သူ ရန္သူ”

@#$%&#$@ &^%$$#@!

ဘာေတြျဖစ္သြားမွန္းမသိပဲ နားကြဲမတတ္ ေပါက္ကြဲသံ.. ေသနတ္ပစ္သံ.. ေအာ္ဟစ္သံေတြ ဆက္တိုက္ၾကားလိုက္ရၿပီး မီးေရာင္လည္းေပ်ာက္.. အေမွာင္တိက်သြားတယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ဝမ္းလ်ားေမွာက္လၽွက္ႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ အရာရာအားလုံးဟာ ေမွာင္မိုက္ေနတာပဲဗ်။ အဲ့ဒီေနာက္မွာ က်ေနာ္ ဘာမွမသိေတာ့ဘူး။

………………………………………………

“ဗ်ဴဟာကုန္းနားကို ေတာ္႐ုံလူ ဘယ္သူမွ မသြားရဲၾကဘူးကြ”

… … …..

“ဗကပနဲ႔ တိုင္းရင္းသားသူပုန္ ႏွစ္ဖြဲ႕ေပါင္းၿပီး တက္တိုက္သြားတာ။ အစိုးရဖက္က တစ္ေယာက္မွ မက်န္သလို ဟိုေကာင္ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ေသကုန္တာေပါ့”

… … …..

“ဗ်ဳဟာမွူးပါ မလႊတ္သြားဘူး.. ဗမာစစ္သားတစ္ေယာက္ကေတာ့ ျမစ္ကမ္းပါးေခ်ာက္ကေန ျမစ္ထဲခုန္ခ်ေျပးတာ လႊတ္သြားတယ္ၾကားတာပဲ…။ သနားစရာေကာင္းတာက ဗ်ဴဟာမွူးသမီး အပ်ိဳမေလး ႏွစ္ေယာက္ကြာ.. အႁမႊာညီအစ္မ.. ကိုယ္လုံးလွလွ အသားညိဳစိမ့္စိမ့္ေလးေတြနဲ႔ ငါတို႔ကာလသားေတြၾကားမွာ စူပါစတားေလးေတြေပါ့..။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ပါ တိုက္ပြဲျဖစ္တဲ့အထဲ ေသကုန္ရွာတယ္ဟ..။ အိပ္လို႔ေကာင္းတုန္း မနက္ေဝလီေဝလင္းႀကီး ခ်ၾကႏွက္ၾကတာဟ

… ….. …..

“ငါတို႔ၿမိဳ႕ကေနဆို အဲ့ဒီေနရာက အျမင့္ပိုင္းဆိုေတာ့ လွမ္းျမင္ေနရတာဆရာ..။ ေမာ္တာေတြထု၊ သူပုန္ေတြေသနတ္က မီးတအားပြင့္တဲ့ အမ်ိဳးဆိုေတာ့ မီးေရာင္ တလက္လက္နဲ႔ ဟိုဖက္ဒီဖက္ ပစ္ေနခတ္ေနၾကတာ.. ေအာ္သံဟစ္သံေတြကအစ ၾကားေနရတာေပါ့”

…. …. …..

“စစ္ကူလာတဲ့အခ်ိန္ သူပုန္ေတြက ျပန္ဆုတ္သြားတာဟ…။ ဒါေပမယ့္ အစိုးရဖက္က အကုန္နီးပါး ေသတယ္…။ ဗ်ဴဟာကုန္းလည္း မြမြေၾကသြားေရာ…။ အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္း ဖုန္းဆိုးေျမႀကီးလိုျဖစ္ၿပီး တပ္ကလည္း စခန္းမထိုင္ေတာ့သလို.. လူေတြကလည္း သိပ္မသြားရဲၾကေတာ့လို႔ က်တ္ကုန္းလိုလို ျဖစ္သြားတာေပါ့..။ ေနစမ္းပါဦး ဖိုးသက္ မင္းက အဲ့ဒီေနရာအေၾကာင္း ဘာလို႔လာေမးေနတာလဲ”

“ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး.. ကိုေရႊဘရာ..။ ရွုခင္းလည္းေကာင္း လူလည္းျပတ္ေတာ့ က်ေနာ့္ဆရာမေလး ေဒၚခင္ခ်ိဳေမနဲ႔ အဲ့ဒီေနရာမွာ သြားခ်ိန္းေတြ႕ရင္ေကာင္းမလား ေတြးမိလို႔ အဟီး”

“ခ်ီး! ခင္ခ်ိဳေမနဲ႔ တျခားခ်ိန္းစရာလားကြ.. သူ႔အိမ္သြားတက္ေပါ့..။ အဆင္ေျပရင္ မင္းနဲ႔သူနဲ႔ အုပ္ေနတာကို သူ႔တပည့္မေလးေတြက ေခ်ာင္းၿပီး ဖီးလ္တက္..။ ရတနာဝင္းထိန္ဝတၳဳထဲကလို .. တပည့္မေလးေတြပါ ဆြဲစား..။ နင္စားရရင္ ငါ့လည္းေခၚ ဟိဟိ”

“ဒီတဏွာ႐ူးကလည္း တစ္ေမွာင့္ဗ်ာ!”

ကိုေရႊဘ ေျပာပုံအရဆို က်ေနာ္ မေန႔ညက ၾကဳံခဲ့တာ ေသသြားတဲ့ ဗ်ဴဟာမွူးသမီး အႁမႊာညီအစ္မဆိုတာ ေသခ်ာတယ္ဗ်။ စိတ္ထဲမွာ မသက္မသာျဖစ္စျပဳလာလို႔ စီးကရက္ကို တစ္လိပ္ၿပီးတစ္လိပ္ ဖိဖြာေနမိတယ္။ မေန႔ညက အသိစိတ္ေပ်ာက္သြားၿပီး မိုက္ကနဲ ျဖစ္သြားလိုက္တာ မိုးစင္စင္လင္းလို႔ ကိုေရႊဘ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ လာေခၚေတာ့မွ ကိုယ့္အိပ္ယာေပၚ ကိုယ္ျပန္ေရာက္ေနမွန္း သိလိုက္တာဗ်။ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့မွန္းမသိ ျဖစ္ေနလို႔ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္း ကိုေရႊဘကို ဟိုေမးဒီေမး ေမးၾကည့္လိုက္မွ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္အတန္ၾကာ က်ေနာ္ကေလးဘဝက ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အဲ့ဒီဇာတ္လမ္းကို အျပည့္အစုံ သိရေတာ့တာကိုးဗ်။ ၾကက္သီးေမႊးညႇင္းထသလို ျဖစ္သြားေပမယ့္ ခပ္ရြတ္ရြတ္စိတ္ေၾကာင့္ သိပ္ေတာ့ မတုန္လွုပ္ပါဘူးေလ။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ထလာေတာ့.. ဒီေန႔ အိမ္မွာ ဘာအလုပ္မွ မရွိမွန္း သတိရသြားလို႔ ထုံးစံအတိုင္း အေလလိုက္ခ်င္စိတ္က ေပၚလာျပန္တယ္။ ကိုေရႊဘကို က်ေနာ္ ဒီေန႔အားတယ္ လို႔ ေယာင္ကန္းၿပီး ေျပာလိုက္မိတာနဲ႔ ႏွစ္ေကာင္သား ၿမိဳ႕ျပင္ဖက္ အလိုလို ေျခဦးလွည့္သြားမိတယ္။ ဝက္သားဖုတ္ (ေျမႀကီးထဲ တစ္ေကာင္လုံးထည့္ဖုတ္တာ) နဲ႔ ေခါင္ရည္တြဲေရာင္းတဲ့ ၿခံဝင္းနဲ႔ဆိုင္ထဲ ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး စားလိုက္ေသာက္လိုက္ အာလူးဖုတ္လိုက္နဲ႔ မိုးခ်ဳပ္လို႔ခ်ဳပ္မွန္းမသိ ျဖစ္သြားတယ္။ အိမ္ျပန္ဖို႔ေကာင္းၿပီဆိုၿပီး ႏွစ္ေကာင္သား ဒရီးဒယိုင္နဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲဖက္ ျပန္လာၾကတယ္။ က်ေနာ့္ခ်စ္သူဆရာမေလးဆီ မေရာက္ျဖစ္တာၾကာၿပီဆိုတဲ့ အေတြးဝင္လာတာနဲ႔ ေတာ္၏မေတာ္၏ မေတြးေတာ့ပဲ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ၾကက္သားဆန္ျပဳတ္ တူတူဝင္ေသာက္ရင္းတန္းလန္းက ကိုေရႊဘကို က်ေနာ္ သြားစရာရွိေသးတယ္လို႔ ခ်န္ပစ္ထားခဲ့ၿပီး ႐ူပေဗဒ ဆရာမေလးဆီကို စက္ဘီးျမန္ျမန္နင္းၿပီး ဒိုးလာခဲ့တယ္။

………………………………………………

ေထာင္းကနဲ ေဒါသစိတ္က ထြက္က်လာတယ္။ ၿခံဝင္းထဲမွာ အခါတိုင္းလို ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ရွုပ္မေနလို႔ ဟိုဟိုဒီဒီ ၾကည့္ရင္း စက္ဘီးကို ေဒါက္ေထာက္ထားခဲ့ၿပီး အိမ္အေနာက္ဖက္ မီးဖိုေဆာင္ဖက္ ေလၽွာက္လာခဲ့ေတာ့ က်ေနာ္ ဆရာမေလးကို ပထမဆုံး ဖက္နမ္းမိခဲ့တဲ့ စကားပင္ေလးေအာက္မွာ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ ဆရာမေလး ရယ္ေမာျပဳံးရႊင္လို႔ စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႕ေနတယ္။ လယ္ဂတုံးရွပ္အျဖဴ၊ ေယာလုံခ်ည္နဲ႔ အလွူသြားမလို ဂိုက္နဲ႔ ဘဲႀကီးတစ္ေပြ (ဆရာမေလးနဲ႔ အသက္အရြယ္တူေလာက္) က စကားေျပာရင္း ေျခပုတ္ေခါင္းပုတ္ လုပ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ခပ္တည္တည္ ခါးေထာက္ၿပီး မလွမ္းမကမ္းကေန ခပ္ေစာင္းေစာင္း ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ကို ေက်ာေပးထားတဲ့ ဟိုေကာင္က မျမင္ေပမယ့္ ဆရာမေဒၚခင္ခ်ိဳေမက အရင္ျမင္သြားတယ္။

“ေၾသာ! ဖိုးသက္ … လာေလ..။ ဒီမွာ ဆရာမသူငယ္ခ်င္း ေရာက္ေနတာ.. သား ဘာလာလုပ္တာလဲ”

ဟိုလူနဲ႔ျပဳံးခ်ိဳေနရာက က်ေနာ့္ကို ျမင္သြားတာနဲ႔ ခပ္တည္တည္ ဆရာမ႐ုပ္ဖမ္းၿပီး စကားလွမ္းေျပာတယ္ဗ်။ ဟိုလူလည္း က်ေနာ့္ဖက္ လွည့္ၾကည့္လာၿပီး ခ်ာတိတ္ေက်ာင္းသားေလးဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ အထက္စီးက ၾကည့္ေနတယ္။

“ဗိုက္ဆာလို႔ ထမင္းလာစားတာ ဆရာမ!”

ေလသံမာမာနဲ႔ ပါးစပ္ထဲေတြ႕ရာ ေလၽွာက္ေျပာရင္း ေျခလွမ္းမယိုင္သြားေအာင္ ထိန္းၿပီး မီးဖိုေဆာင္ထဲ ခပ္တည္တည္ ဝင္လာခဲ့တယ္။ အိုးေတြခြက္ေတြကို ဂလုံဂလြမ္ျမည္ေအာင္ လွန္ေလွာရင္း ေတြ႕တဲ့ ထမင္းေတြ ဟင္းေတြကို ခူးခပ္ၿပီး ဇလုံတစ္လုံးထဲထည့္ နယ္ဖတ္ၿပီး စားေနမိတယ္။ ေခါင္ရည္က မူး၊ ေဒါသကထြက္သလိုျဖစ္ေနေတာ့ ထမင္းက စားလို႔ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ။ ဗိုက္ကိုကားထြက္သြားတာပဲ။ စားေသာက္ၿပီးသြားေတာ့မွ ေဘစင္မွာ ပန္းကန္ေဆး၊ လက္ေဆး၊ ပလုတ္က်င္း သန႔္စင္ေနမိတယ္။

“အဲ့ဒါ ဘာျဖစ္လာတာလဲ ေျပာစမ္းပါဦး”

…. ….. …..

“အမူးသမား႐ုပ္နဲ႔ က်မဆီ လာရဲသလား …။ ဧည့္သည္က “ခ်ိဳ႕”ကို တစ္မ်ိဳးမထင္သြားဘူးလား ေျပာေလ”

“ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ကို ခင္ဗ်ားတပည့္လိုလို လုပ္ျပေနတာပါဗ်ာ … မသိတာလိုက္လို႔ ဟာဟ”

“ဖိုးသက္ေလးးးး ရွင္ေလး မူးေနတာမလား … အိမ္ျပန္ရင္ေကာင္းမယ္…”

“မျပန္ဘူးဗ်ာ! ခင္ဗ်ားဘာလုပ္မလဲ.. ကဲ … ဟိုေကာင့္ကိုလည္း တစ္ခါထဲ ေျပာျပထားလိုက္။ ေနာက္တစ္ခါ ခင္ခ်ိဳေမ့ကို ဟိုတို႔ဒီထိလုပ္ရင္ လုပ္တဲ့လက္ေတြ က်ိဳးေအာင္ အခ်ိဳးခံရမယ္လို႔ ဟုတ္ၿပီလား”

“ဖိုးသက္!!!!!!!!!”

“ဘာတုန္းးးးးးးးးး”

က်ေနာ္ အာေခါင္ျခစ္ပီး ေအာ္ဟစ္လိုက္သံေၾကာင့္ တစ္ကိုယ္လုံးတုန္သြားၿပီး ေၾကာက္လန႔္သြားဟန္နဲ႔ ဆရာမေလးခင္မ်ာ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္လုံးဝိုင္းကေလးေတြနဲ႔ မွင္တက္ၿပီး ေငးငိုင္သြားတယ္။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ဆရာမေလး လန႔္သြားရွာတာ ျမင္လိုက္ရေတာ့ သနားစိတ္ကေလး လွိုက္ကနဲ ျဖစ္လာေပမယ့္ သဝန္တိုေနတဲ့ ေဒါသစိတ္က ဖုံးလႊမ္းသြားတာေၾကာင့္ မသိဟန္ေဆာင္လိုက္မိတယ္။

“ေအးေလ.. ငါက မင္းလို လူဆိုးကို ရည္းစားေတာ္မိတာကိုး .. ငါ့အျပစ္ေတြပါ”

မ်က္ရည္ေတြရစ္ဝဲေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြက က်ေနာ့္ကို မၾကည့္ပဲ အေဝးကိုေငးထားတယ္။

“ဘာလဲ.. ေနာင္တရတယ္ေပါ့ .. ဟားဟား .. က်ေနာ္က လူရမ္းကား လူမိုက္ ဟုတ္ပါ့… ခင္ဗ်ား အခု အားကိုးရွိသြားၿပီကိုးဗ် ေျပာၿပီေပါ့”

“”ခ်ိဳ” စိတ္တအားတိုလာၿပီ ရွင္ေတာ္လိုက္ေတာ့ .. ထပ္ေျပာရွင္ က်မကို အဆိုးမဆိုနဲ႔ေနာ္…”

က်ေနာ္ဘာမွ ထပ္မေျပာေတာ့ပဲ အိမ္ေနရင္းဝတ္ထားတဲ့ ဘေလာက္စ္လက္ျပတ္ကေလးေအာက္က ပုခုံးသားဝင္းဝင္းေလးေတြကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ စုံကိုင္ထားရင္း စိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အံႀကိတ္ၿပီး မ်က္ႏွာကို လႊဲထားတယ္။

“အရက္မူးၿပီးေတာ့မ်ား ဒီကိုလာရဲေသးတယ္..။ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းအေရွ႕မွာ အရွက္လာခြဲတယ္..။ ငါက သိကၡာနဲ႔ေနရတဲ့ ဆရာမတစ္ေယာက္ဆိုတာ မစဥ္းစားမိဘူးလား”

“ေၾသာ္! သိကၡာရွိတဲ့သူက ထိပ္ပုတ္ ေခါင္းပုတ္ အလုပ္ခံေနတယ္ေပါ့ ဟာဟ”

“ဖိုးသက္! နင္ အရွက္မရွိဘူးလား…. အဲ့ဒါ ငါ့ငယ္သူငယ္ခ်င္း.. ၿပီးေတာ့ သူက..”

“မလိုခ်င္ဘူးဗ်ာ.. က်ဳပ္ရည္းစားကို ဘယ္သူမွ ထိတာ ကိုင္တာ လာမလုပ္နဲ႔…. အကုန္ရိုက္ခြဲပစ္မယ္.. ေတာက္!”

အဲ့ဒီလို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လၽွက္နဲ႔ အခ်ီအခ် ေအာ္ဟစ္ရန္ျဖစ္ ျပႆနာတက္ေနတဲ့အခ်ိန္ မီးဖိုခန္းထဲ လူတစ္ေယာက္ ရိပ္ကနဲဝင္လာတာကို ေက်ာေပးထားေပမယ့္ ဆရာမေဒၚခင္ခ်ိဳေမရဲ့ မ်က္ႏွာအမူအရာရယ္.. ဖ်တ္ကနဲ သူ႔ပုခုံးကို ကိုင္ထားတဲ့ က်ေနာ့္လက္ေတြကို ပုတ္ခ်သြားတာရယ္ေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းသိလိုက္ေပမယ့္ လွည့္မၾကည့္ျဖစ္ဘူး။

“ခ်ိဳေမ! ဘာျဖစ္တာလဲဟ”

ေယာက်္ားတစ္ေယာက္အသံ ဆိုေတာ့ ခုနက သူေတာင္းစားမွန္း သိလိုက္ေပမယ့္ က်ေနာ္ ေက်ာေပးထားဆဲပဲ။

“ဘာ.. ဘာမွမျဖစ္ဘူး ကိုထြန္း.. နင္ မျပန္ေသးဘူးလား”

“မဟုတ္ေသးပါဘူးဟာ … ဒီခ်ာတိတ္က ဘယ္သူလဲ… နင္နဲ႔အခု ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ”

“ကိုထြန္း.. ငါ့ျပႆနာ ငါရွင္းမယ္… နင္ျပန္ေတာ့ဟာ.. ငါစိတ္ညစ္လာၿပီ.. သြားေတာ့”

“နင္ကသာ ဘာမွမျဖစ္ဘူး ေျပာေနတယ္.. ဒီခ်ာတိတ္က အေတာ္မိုက္ရိုင္းေနတာ ငါၾကားပါတယ္ …။ ေဟ့ေကာင္ မင္းက ဘာေကာင္ … အာ့အာ့!!”

ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ေနာက္ေက်ာဖက္ကေန ပုခုံးတစ္ဖက္ကို လွမ္းဆြဲလိုက္တဲ့ အဲ့ဒီပုဂၢိဳလ္ ခ်က္ခ်င္းေနာင္တရသြားတယ္။ အက်င့္ပါေနတဲ့ က်ေနာ့္လက္က ပုခုံးကိုလာကိုင္တဲ့ သူ႔လက္ကို ခ်က္ခ်င္းလိမ္ယူလိုက္ၿပီး ကိုယ္ကို အသာရို႔ၿပီး ေဘးကိုထြက္၊ သူ႔ေျခဒေခါက္ေကြးကို အသာနင္းလိုက္ၿပီးသား ျဖစ္သြားေတာ့ သေကာင့္သားခင္မ်ာ လက္ျပန္အလိမ္ခံထားရ႐ုံတင္မက သံမံသလင္းေပၚ ဒူးကေလးေထာက္လၽွက္သား ျဖစ္သြားရွာတယ္။ မူးယစ္ရီေဝေနတဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ အလိုလို ေသြးဆူသလို ျဖစ္ေနရတဲ့အထဲ က်ေနာ့္ခ်စ္သူကို ဟိုတို႔ဒီထိ လုပ္ထားတာကို ျမင္ထားတဲ့ ေဒါသစိတ္အခံေၾကာင့္ နံေဘးနားက ထမင္းစား စားပြဲေပၚမွာတင္ထားတဲ့ ဘိလပ္ရည္ပုလင္းကို အလိုလိုဆတ္ကနဲ ဆြဲယူမိသြားတယ္။ လက္ကို ေနာက္ျပန္ အလိမ္ခ်ိဳးခံထားရၿပီး သံမံတလင္းေပၚ ဒူးေထာက္လၽွက္ အခ်ဳပ္ခံထားရတဲ့ အဲ့ဒီေကာင့္ မ်က္ခြက္ကို ျဖတ္ရိုက္ခ်လိုက္ဖို႔ ပုလင္းကိုင္လက္က အလိုလို ေျမႇာက္တက္သြားၿပီ။

“ဖိုးသက္!!!!!!!”

က်ေနာ့္႐ူပေဗဒဆရာမေလးရဲ့ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္လိုက္သံေၾကာင့္ က်ေနာ့္လက္က ေလထဲမွာတန႔္သြားတယ္။ ေဒါသစိတ္ရယ္၊ အမူးစိတ္ရယ္ေၾကာင့္ က်ေနာ့္လက္ေတြက တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါၿပီး ေသြးဆာေနတာေတာ့ အမွန္ပဲဗ်။

“ေဟ့ေကာင္! မင္းမွတ္ထား… ငါ့နာမည္ ဖိုးသက္.. ေဒၚခင္ခ်ိဳေမ့ကို အသက္ပုံေပးၿပီး ခ်စ္တဲ့ေကာင္..။ မင္းခုနက သူ႔ကို ဟိုတို႔ဒီဆိတ္လုပ္တာမ်ိဳး ထပ္လုပ္ရင္ မင္းေမးရိုးကို ငါခ်ိဳးပစ္မယ္..။ ငါေျပာတာၾကားလား ေဟ့ေကာင္…”

“ဖိုးသက္.. နင့္လက္ထဲက ပုလင္းကို အခုခ်လိုက္စမ္း ….”

ဂေလာက္…ဂေလာက္!!

ဟိုေကာင့္ကို ခ်ဳပ္ထားရာက လႊတ္ေပးလိုက္သလို လက္ထဲက ဘိလပ္ရည္ပုလင္းကိုလည္း သံမံတလင္းေပၚ လႊတ္ခ်လိုက္ေတာ့ မကြဲသြားပဲ ဂေလာက္ဂေလာက္ ျမည္ၿပီး လွိမ့္သြားတယ္။ ဂမူးရွူးတိုးပုံစံနဲ႔ ကိုထြန္းဆိုတဲ့ေကာင္ မတ္တပ္ထရပ္လာတာကို က်ေနာ္ သတိနဲ႔ ၾကည့္ေနဆဲမွာပဲ ျဖန္းကနဲ ျမည္သံနဲ႔အတူ က်ေနာ့္ ဘယ္ဖက္ပါးျပင္တစ္ခုလုံး ပူထူသြားတယ္။ အံ့ၾသတႀကီး လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ခ်စ္သူဆရာမေလး က်ေနာ့္ကို ပါးလွမ္းရိုက္လိုက္တာမွန္း သိလိုက္ရတယ္။ ရင္ဘတ္ထဲမွာ က်ဥ္တက္သြားတဲ့ ေဝဒနာက ႀကီးစိုးသြားၿပီဗ်ာ။ ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းကို ျပတ္ထြက္မတတ္ ကိုက္ထားရင္း မီးဝင္းဝင္းေတာက္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ၾကည့္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ဆရာမေလး။ က်ေနာ့္ကို ရႊံရွာစက္ဆုတ္သြားၿပီလို႔ေတာင္ ထင္မွတ္မွားရၿပီ။

“သြား… သြား.. အခု ငါ့အိမ္ကေနထြက္သြား …။ နင့္မ်က္ႏွာ တစ္သက္မျမင္ခ်င္ဘူး ..။ ကိုထြန္း နင္လည္းသြားေတာ့…။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ငါ့ေရွ႕က ထြက္သြား..။ ငါေတာ့ ရွက္လြန္းလို႔ ေသခ်င္လာၿပီ အီးဟီးဟီး”

အဲ့ဒီလို ဗလုံးဗေထြးေတြ ေအာ္ဟစ္ၿပီး မ်က္ႏွာကို လက္ဝါးနဲ႔အုပ္ရင္း ဆရာမေလး မီးဖိုခန္းထဲက ေျပးထြက္သြားရွာတယ္။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့တဲ့ က်ေနာ္ ေရအိုးစင္က ေရတစ္ခြက္ခပ္ေသာက္ရင္း ဟိုေကာင့္ကို အကဲခတ္လိုက္ေတာ့ ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းနဲ႔ အသာေလး လစ္သြားတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ပုဆိုးျပင္ဝတ္ရင္း မီးဖိုခန္းထဲက ထြက္လိုက္ေတာ့ အျပင္မွာ မိုးအေတာ္ခ်ဳပ္ေနတာကို သတိထားလိုက္မိတယ္။ ေဒၚခင္ခ်ိဳေမ့အိမ္မွာ ေဘာ္ဒါေဆာင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသူေကာင္မေလးေတြက စူးစမ္းတဲ့အၾကည့္ေတြနဲ႔ ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကတာကို မျမင္ဟန္ျပဳလို႔ စက္ဘီးကို ေဒါက္ျဖဳတ္ၿပီး ၿခံအျပင္ဖက္ကို လစ္ထြက္ခဲ့တယ္။ ေသခ်ာတယ္ က်ေနာ့္ခ်စ္သူ က်ေနာ့္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး မုန္းတီးသြားၿပီေနမယ္ဗ်ာ။

……………………………………………

“ခ်ီး! မင္းလည္း ဒီေလာက္ စာေတြေပေတြ ဖတ္ဖတ္ၿပီးေတာ့ ဦးေဏွာက္က ေခ်းစားတဲ့ဦးေဏွာက္ အဆင့္ကေန တက္မလာပါလား”

….. ….. …..

“ျပႆနာတက္တဲ့အခ်ိန္က မင္းမူးေနတာေလ.. ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းအမွားပဲ ဖိုးသက္”

“ဟိုေကာင္ လုပ္ေနတဲ့ လုပ္ေပါက္က က်ေနာ့္ရည္းစားကို ပါးကိုင္နားကိုင္ဗ် ..။ ခင္ဗ်ားမွ မျမင္တာ ကိုေရႊဘကလည္း”

“ဟ! အဲ့ဒါ ဒီလိုလုပ္စရာမွမလိုတာ..။ မင္းမေက်နပ္ရင္ အသာေလးလၽွိုၿပီး မွတ္ထားခဲ့ …။ ၿပီးမွ အျပင္မွာ အဲ့ေကာင္ကို ဂုတ္ဆြဲၿပီး… ေနာက္ မင္းဆရာမနားမကပ္ဖို႔ ငါကိုယ္တိုင္ လိုက္ရွင္းေပးလို႔ မရဘူးလား”

“ဒါကေတာ့ က်ေနာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းဆိုေတာ့ ေသြးဆူမိတာေလ.. အဲ့လိုဘယ္ေတြးမိမလဲဗ်”

“ေအးေလ.. ျဖစ္ၿပီးမွေတာ့ ငါမေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး …။ အခု ခင္ခ်ိဳေမက အရွက္ကြဲရၿပီ …။ နဂိုက မာနက ခပ္ႀကီးႀကီးရယ္ ..။ မင္းဘယ္လို ျပန္ေခ်ာ့မလဲ အခု”

“မေခ်ာ့ပါဘူး.. က်ေနာ္သူ႔ကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္လဲ သူသိသားပဲ..။ အိမ္ကိုေနာက္ေန႔သြားတာ က်ေနာ့္ကို စကားလည္းျပန္မေျပာဘူး။ မ်က္ႏွာခ်င္းလည္း မဆိုင္ဘူး…။ ကိစၥမရွိဘူး ေနပါေစ။ ပါးအခ်ခံရတာ က်ေနာ္ဗ်..။ ဒါေတာင္ သူက မေလၽွာ့ခ်င္ဘူး… က်ေနာ္ ဂ႐ုမစိုက္ဘူးဗ်ာ..”

ရပ္ကြက္ထိပ္ ၾကက္ခြပ္ပင္ႀကီးေတြ ေအာက္က မီးကင္းတဲအမိုးေအာက္က ကြပ္ပ်စ္ေပၚ ပက္လက္လွန္လွဲရင္း ေဆးေပါ့လိပ္ကိုယ္စီဖြာလို႔ ဟိုတေန႔က ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ကိုေရႊဘကို တိုင္ပင္ေနမိေတာ့ အဲ့ဒီလို အျပစ္တင္ခံ အေဟာက္ခံလိုက္ရတယ္။ မိုးကုန္ခါနီး ညဆိုေတာ့ ေျခခင္းလက္ခင္းသာစျပဳလာလို႔ မီးကင္းတဲမွာ ထုံးစံအတိုင္း စကားဝိုင္းဖြဲ႕ၾကရင္း က်ေနာ့္ျပႆနာဆီ ေရာက္သြားၾကတာေပါ့။ ခ်ာတိတ္ ၃-၄ ေကာင္ရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္၊ ကိုေရႊဘရယ္အျပင္ ထူးထူးျခားျခား ဦးရဲေထာင္ (ေမာင္ေမာင္ရဲ) ေခၚ ဘႀကီးေထာင္ပါ မီးကင္းတဲက က်ေနာ္တို႔ စကားဝိုင္းေဘးမွာ ကြမ္းတျမဳံ႕ျမဳံ႕လုပ္ရင္း လာဝင္ထိုင္ေနတာဗ်။ အဲ့ဒီဘိုးေတာ္ႀကီးက က်ေနာ့္အသည္းကြဲဇာတ္လမ္းကို ၿပီတီတီမ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ဝင္နားေထာင္ရင္း ကြမ္းေသြးတစ္ပ်စ္ ေထြးထုတ္လိုက္ရင္း စကားဝင္ေရာလာတယ္။

“မထူးပါဘူး ငါ့တူဖိုးသက္ရာ …။ နင့္ရည္းစား ဆရာမေလးကို ေခ်ာ့မရရင္လည္း လူရွင္းတဲ့အခ်ိန္ ေခ်ာင္းၿပီး အတင္း တစ္ခ်ီေလာက္ ဝင္ဆြဲပစ္လိုက္ပါလား ဟီးဟီး။ အဆင္ျပန္ေျပခ်င္ ေျပသြားမွာေပါ့”

“အာ! ဘႀကီးေထာင္က တစ္မ်ိဳး …။ ခင္မ်ား ကုန္စိမ္းသမေလးေတြက မုန႔္ဖိုးရေတာ့ အဲ့လိုအလုပ္ခံခ်င္ခံမယ္… ဟိုဟာက ဆရာမဗ်..။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ထက္ႀကီးတယ္..။ မဟုတ္တ႐ုတ္ေတြ လာေျပာေနတယ္ …။ က်ေနာ္ ေဂ်းေအာင္းသြားေအာင္ လာ “မ” ေနျပန္ပီ”

“ဟီးဟီး! ငါက ငါ့တူေလး အသည္းကြဲေနတာ သနားလို႔ပါကြာ …။ ဒါမွမဟုတ္ ဒူးေထာက္ၿပီး ေတာင္းပန္သလို သြားလုပ္ေခ်..။ လစ္ၿပီဆိုမွ ထမီ ဆြဲခၽြတ္ၿပီး ဘာဂ်ာဆြဲမွုတ္ပစ္ ..။ ခ်က္ခ်င္း စိတ္ဆိုးမေျပရင္ ငါ့ပါးလာခ်”

“ရည္းစားကိုျပန္ေခ်ာ့တာ ဘာဂ်ာမွုတ္ၿပီးေခ်ာ့ရတယ္တဲ့ … မဟုတ္ကဟုတ္ကေတြ”

“ငါေတာ့ ငါ့ေက်ာင္းအစ္မႀကီး မေသခင္က ငါနဲ႔ ေနာင္ဂ်ိန္ခ်ၿပီး စိတ္ေကာက္တိုင္း ဒီနည္းပဲသုံးတယ္ေမာင္ …။ ေရလည္အဆင္ေျပတာ..။ ေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းအစ္မႀကီးက အမွုတ္ခံခ်င္ၿပီဆို ငါ့ရန္ရွာေတာ့တာေဟ့ ခြိခြိ”

အဆီျပန္ေနတဲ့ ျပဳံးၿဖီးၿဖီး မ်က္ခြက္ႀကီးနဲ႔ ေပါက္ကရေတြ ေလၽွာက္ေျပာေနတဲ့ ႏွုတ္ခမ္းေမႊးေကာ့ေကာ့နဲ႔ ဘႀကီးေထာင္ကို ေဘးနားက ခ်ာတိတ္ေတြက ဂ်ာႀကီးေထာင္.. ဂ်ာႀကီးေထာင္လို႔ ဝိုင္းၾသဘာေပးၾကေတာ့ တဝါးဝါးနဲ႔ ပြဲက်ကုန္ျပန္တယ္။ ကိုေရႊဘကေတာ့ ဘႀကီးေထာင္ကို စပ္ျမင္ကပ္တဲ့ အၾကည့္နဲ႔ၾကည့္ရင္း မနိုင္ဘူးဆိုတဲ့ အျပဳံးနဲ႔ ျပဳံးျပေနတယ္။ ဘႀကီးေထာင္က ကြမ္းေသြးတစ္ပ်စ္ေလာက္ လွမ္းေထြးရင္း ဆက္ေျပာတယ္..

“ဒါထက္ နင့္ဆရာမေလးကို နင္ေနာက္ေပါက္ ဖြင့္ဖူးလား ဖိုးသက္”

“ဟာ! ယုတ္ယုတ္ပတ္ပတ္ေတြဗ်ာ … ေအာ့ေအာ့ႀကီး က်ေနာ္မလုပ္ခ်င္ပါဘူး”

“ေအး.. ဒါေၾကာင့္ နင္တို႔လူငယ္ေတြ ခက္တာေပါ့ …။ ေနာက္ေပါက္ဆိုတာ လုပ္တတ္ရင္ သိပ္ေကာင္းတာေနာ့္ ..။ ေနာက္ေပါက္အဖြင့္ခံထားရတဲ့ ေဆာ္ေတြက ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္မေကာက္ေတာ့ပဲ ကိုယ္မွကိုယ္ျဖစ္သြားတာ ငါ့ကိုယ္ေတြ႕ ဟီးဟီး”

“အဲ့ဒါေတာ့ နည္းနည္းမွန္တယ္ဟ ဟီးဟီး” (ကိုေရႊဘရဲ့ စကားသံ)

“ေတြ႕လား နင့္ဆရာေရႊဘေတာင္ ေထာက္ခံတယ္..။ စမ္းၾကည့္စမ္းပါ ဖိုးသက္ရာ…။ ငါက မဟုတ္ပဲ မေျပာပါဘူး …။ အုန္းဆီေလးဘာေလးသုံးၿပီး ေျဖးေျဖးခ်င္းလုပ္ၾကည့္။ ဖင္အေဆာ္ခံထားဖူးတဲ့ေနာက္ ကိုယ့္ကိုတန္းတန္းစြဲဆိုတာ ဘႀကီးအသိဆုံး ဟဲဟဲ”

“ေတာ္ၿပီဗ်ာ! ရည္းစားနဲ႔ကြဲသလိုျဖစ္လို႔ စိတ္ညစ္ေနပါတယ္ဆို ခင္ဗ်ားတို႔ မဟုတ္တ႐ုတ္ေတြ နားေထာင္ရတာ ေအာ့ႏွလုံးနာလိုက္တာ.. အိမ္ျပန္ေတာ့မယ္..။ ကိုေရႊဘ နက္ျဖန္ ၿမိဳ႕သစ္ဖက္မွာ ဖဲဝိုင္းခ်ိန္းပြဲရွိတယ္တဲ့။ အဲ့ဒါသြားခ်မယ္ လာေခၚ ဒါပဲ”

ဘႀကီးေထာင္ရဲ့ ေနာက္ေပါက္ဇာတ္လမ္းစုံေတြ လာေတာ့မယ္ဆိုတာ သိလို႔ ခ်က္ခ်င္းထၿပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့လိုက္တယ္။ မီးကင္းတဲ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာေတာ့ ဘႀကီးေထာင္ရဲ့ လိင္ဇာတ္လမ္းစုံကို ရင္တဖိုဖိုနဲ႔ ကိုေရႊဘအပါအဝင္ ခ်ာတိတ္ေတြတစ္အုပ္ႀကီး စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ေနၾကတုန္းပဲ။

က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕နဲ႔ မိုင္၂၀ ေလာက္ေဝးတဲ့ ျမစ္ကမ္းနံေဘးမွာ သက္ကယ္မိုး ဗလာတဲကေလးေတြ ၃-၄ လုံးထိုးထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ မနက္ေစာေစာ ထ၊ ဗိုက္ျဖည့္ၿပီးတာနဲ႔ စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ ကိုေရႊဘနဲ႔က်ေနာ္ အဂၤလိပ္ေခတ္က ေဖာက္သြားခဲ့တဲ့ လမ္းအတိုင္း စက္ဘီးတစ္စီး ႏွစ္ေယာက္တက္စီးၿပီး ထြက္လာခဲ့တာ ေနတအားမျမင့္ခင္ ေရာက္လာၾကတာေလ။ ဒီေနရာအထိေအာင္ ကျမင္းေၾကာထၿပီး လာခဲ့ရျခင္းအေၾကာင္းရင္းက ဖဲဝိုင္းခ်ိန္းဝိုင္းေတြ အႀကီးအက်ယ္ ျဖစ္ေနတာၾကားလို႔ဗ်။ ေက်ာက္တုံးေတြၾကားထဲ ေရစီးသံတေဝါေဝါျမည္ေနတဲ့ ရွမ္းနဲ႔ကခ်င္နယ္စပ္က ေဟာ့ဒီျမစ္နံေဘးမွာ ရြာနီးခ်ဳံစပ္က နာမည္ေက်ာ္ဖဲသမားေတြ အကုန္စုျပဳံၿပီး သူေသကိုယ္ေသ ပိုက္ဆံထုပ္ေတြနဲ႔ ေဆာ္ေနၾကတယ္ၾကားလို႔ အခ်ိန္မွီ ေရာက္လာတာေပါ့။

ဟိုဖက္ေတာင္နဲ႔ ဒီဖက္ေတာင္ကို ဆက္ထားတဲ့ ႀကိဳးတံတားအႀကီးႀကီး ေအာက္တည့္တည့္ ျမစ္ကမ္းနားမွာ တဲေလးေတြထိုးလို႔ ဝိုင္းအႀကီးအက်ယ္ ျဖစ္ေနတယ္။ ရဲေတြဘာေတြလား… အင္း! ခင္ဗ်ားတို႔ နားလည္ေအာင္ေျပာရရင္ ဒီနယ္ေျမက အစိုးရေကာ သူပုန္ေကာ အရမ္းကေရာ ဝင္မလာရဲတဲ့ နယ္ေျမဆိုေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ႀကီးကိုးဗ်။ အရင္ေခတ္က ဗကပနဲ႔ တိုင္းရင္းသားသူပုန္ေတြ မကြဲခင္ သူတို႔ႀကီးစိုးတဲ့ နယ္ေျမပဲ။ ေနာက္ပိုင္း အခ်င္းခ်င္း အကြဲအျပဲေတြျဖစ္ေတာ့ ဒီနယ္ေျမက ၃ ဖြဲ႕စလုံး မသိမ္းနိုင္ေတာ့ပဲ ၾကားခံနယ္သက္သက္လို ျဖစ္သြားတာမ်ိဳးေပါ့။ အေတာ္အႏၲရာယ္မ်ားတဲ့ ေနရာပါ။ သို႔ေသာ္ အေတာ္လည္း လြတ္လပ္တယ္လို႔ ေျပာရမယ္ေလ။ အခုလည္းၾကည့္ ဖဲဝိုင္းလာတဲ့လူေတြ အကုန္လုံး ေက်ာမွာ ဓားရွည္ေတြ လြယ္ထားၾကတယ္။ အနက္ေရာင္နယ္ေျမဆိုေတာ့ ကိုယ့္အသက္ ကိုယ္ကာကြယ္ဖို႔ လိုမယ္ေလ။

ကိုေရႊဘနဲ႔ က်ေနာ့္ပုံစံကိုလည္း ၾကည့္ဦး …။ ေအာက္က ကြန္မင္ဒိုေပ်ာက္ၾကား ေဘာင္းဘီရွည္၊ကင္းဘတ္ဖိနပ္ကိုယ္စီ၊ အေပၚက ဖရီးဂ်က္ကက္စစ္စိမ္းေရာင္ ကိုယ္စီနဲ႔။ မသိရင္ ရွမ္းသူပုန္ေတြလိုလို ဘာလိုလို။ ဒီၾကားထဲ ကိုေရႊဘက ေနကာမ်က္မွန္ အမဲေရာင္ႀကီးတပ္လို႔ မသိရင္ န်ဴးေယာ့ခ္ေျမေအာက္ေလာကက နာမည္ႀကီးမာဖီးယားဂိုဏ္းခ်ဳပ္ ေမယာလန္းစကီးလ္ ၾကေနတာပဲ အဟီး။ သူက ေမယာလန္းစကီးလ္ ဆိုေတာ့လည္း က်ေနာ္က လပ္ကီးလူစီယာနို ေပါ့ဗ်ာ။ ဖဲသမားေတြက ကုန္းအျမင့္ႀကီးဆီက ဆင္းခ်လာတဲ့ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အသာအယာ အကဲခတ္ေနၾကေသးတယ္။ အနားေရာက္မွ ၄ ၿမိဳ႕နယ္ အိပ္ဖန္ေစာင့္ညီေနာင္ဆိုၿပီး အသိအမွတ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ အားလုံးက ေမးဆတ္ျပၿပီး သူတို႔ဖဲဝိုင္းကို ဆက္ေဆာ့ေနၾကတယ္။ ဖဲဝိုင္းေတြက စုစုေပါင္း ၇-၈ ဝိုင္းေလာက္ ျဖစ္ေနတာဗ်။

က်ေနာ့္ေက်ာေပၚက လြယ္လာတဲ့ စစ္ေက်ာပိုးအိတ္ကို ေျဖလိုက္ၿပီး ယူလာတဲ့ ပိုက္ဆံ ၈ ေသာင္းထဲက တစ္ဝက္ကို ကိုေရႊဘလက္ထဲ လႊဲေပးလိုက္တယ္။ တစ္ေယာက္တစ္ဝက္ လူခြဲၿပီး ႀကိဳက္တဲ့ဝိုင္း ဝင္ေဆာ့ၾကမယ္ေပါ့။ တစ္ခ်ိဳ႕ဝိုင္းေတြ ဝင္အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပိုက္ဆံေတြကေတာ့ ေဖြးေဖြးလွုပ္ေနေပမယ့္ ရိုက္ေနတာက ဘူႀကီးျဖစ္ေနတယ္။ ဂဏန္းေပါင္းတဲ့ကေလး ကစားနည္းေတြ က်ေနာ္မႀကိဳက္ဘူးဗ်။ ရိုက္ေနတဲ့လူေတြကလည္း ေတာသူေဌး႐ုပ္ေတြနဲ႔မို႔ စိတ္မဝင္စားပဲ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလၽွာက္ၾကည့္ေနလိုက္မိတယ္။ ပိုက္က်ဴး(ဖိုက္က်ိဳး) ဝိုင္းႏွစ္ဝိုင္းေတာ့ ေတြ႕ေပမယ့္ တစ္ဝိုင္းကို လူေလးေယာက္စီပဲမို႔ ဝင္ရိုက္ဖို႔ မအားေသးဘူးဆိုတာနဲ႔ ထပ္ရွာရျပန္တယ္။ ေနာက္ဆုံး တစ္ခ်ပ္ေမွာက္(ရွိုး) ရိုက္ေနတဲ့ ဝိုင္းတစ္ခုမွာ တစ္ေယာက္လႊတ္ေနတာနဲ႔ ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။

“ဘယ္ေလာက္ကုတ္လဲဗ်”

“၁၀၀၀! ဒါေပမယ့္ မင္းအခုဝင္ခ်င္ရင္ ၅၀၀၀ ခ်ရိုက္မွရေတာ့မယ္။ အရွိန္တက္ေနၿပီ ေကာင္ေလး”

“အိုေကေလ ခ်တာေပါ့”

ေက်ာပိုးအိတ္ထဲက ကိုးဆယ္တန္တစ္အုပ္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ဝါးကြပ္ပ်စ္ေလးေပၚ တက္ထိုင္ရင္း တင္ပလင္ေခြထိုင္ၿပီး ေနရာယူလိုက္တယ္။ အသာေလး အကဲခတ္လိုက္ေတာ့ တစ္ဖက္ၿမိဳ႕နယ္က သစ္ေတာဝန္ေထာက္ ဘိုးေတာ္ရယ္၊ မုတ္ဆိတ္ေမႊးရွည္ရွည္နဲ႔ တ႐ုတ္အဖိုးႀကီး တစ္ေယာက္ရယ္၊ အသားမဲမဲေအာက္သား (ဗမာျပည္သား) မ်က္ႏွာစိမ္း ႏွစ္ေယာက္ရယ္ဗ်။ ဖဲကစားတဲ့နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးထဲက အခုရိုက္မယ့္ တစ္ခ်ပ္ေမွာက္ကစားနည္းက က်ေနာ့္ေဖးဘရိတ္။ ကံသက္သက္မဟုတ္ပဲ ဉာဏ္ကစားရတာ။ တဖက္လူ ကိုယ့္ကိုလိမ္မလိမ္ ကိုယ္ႏွုတ္အမူအရာၾကည့္ၿပီး ခန႔္မွန္းယူရတာ..။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ေတာ့ ဆိုက္ကိုေတြ အမ်ားႀကီးပါတဲ့ ဖဲကစားနည္းေပါ့။

မ်က္ႏွာစိမ္း ၂ ေယာက္ကို က်ေနာ္ သတိထားမွရမယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အလိုလိုသိလိုက္တယ္။ နယ္လွည့္ဖဲသမား နယ္ေက်ာ္လာတဲ့ ေကာင္ေတြက “အလုပ္သမား” (ဖဲဝိဇၨာ) ေတြက ခပ္မ်ားမ်ားရယ္။ ေလတျဖဴးျဖဴးတိုက္ေနတဲ့ ျမစ္ျပင္ေဘးမွာ မြန္ထရီ စီးကရက္ေတြ တစ္ဖြာဖြာလုပ္ရင္း ဝါးကြပ္ပ်စ္ေပၚ ဖဲရိုက္ရတဲ့ အရသာက အေတာ္ဇိမ္ရွိတာ။ တျခားဝိုင္းေတြက တေဟးေဟး တဟားဟား ဆူညံေနသေလာက္ က်ေနာ္တို႔ဝိုင္းကေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေနတာပဲဗ်။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဒီတစ္ေခါက္ ဖဲရိုက္ရတာ အရင္အေခါက္ေတြထက္ ပိုၿပီး စိတ္တက္ႂကြေနတယ္။

ခင္ဗ်ားတို႔ ထင္သလိုပါပဲ။ က်ေနာ့္ဂ်က္ကင္အိတ္ေထာင္ထဲမွာ ဟို သစ္သား႐ုပ္ထုေလး ပါလာတာေပါ့။ အဲ့ဒီအတြက္ က်ေနာ္ ရွူံးကိုမရွူံးဘူးဆိုတာ ေသခ်ာတယ္။ လူနီႀကီးက က်ေနာ့္ဖက္မွာပဲ။ ဘယ္သူ႔ကို ေၾကာက္ရဦးမွာလဲေပါ့။ စစခ်င္းကေတာ့ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ပုံမွန္ေလး ရိုက္ေနၾကေပမယ့္ နည္းနည္းဝိုင္းအရွိန္တက္လာေတာ့ က်ေနာ့္ဗီဇက ျပျပလာတယ္။

ဥပမာ.. တစ္ေယာက္ခ်င္းေတြ႕လို႔ က်ေနာ္က ပိုက္ဆံအမ်ားႀကီးနဲ႔ ေဟာက္ေခၚေခၚလိုက္တယ္..။ အဲ့ဒီမွာ တစ္ဖက္လူက က်ေနာ့္အျမင္ဖဲကို ၾကည့္ၿပီး သူ႔ထက္သာေလာက္တယ္ထင္ၿပီး မလိုက္ေတာ့ဘူးလို႔ ေရွာင္ေျပးသြားရင္ က်ေနာ္က ေမွာက္ထားတဲ့ေအာက္ဖဲကို လွန္ျပၿပီး.. ဟာ.. က်ေနာ့္ေအာက္ဖဲက A ပါလား အေပၚဖဲေလးခ်ပ္က 9,J,Q,K ဆိုေတာ့ A,9,J,Q,K ဖဲအပ်က္ႀကီးပဲ … ခင္ဗ်ာ့ဖဲက J,J,Q,Q,10 ဆိုေတာ့ တူးပဲ ၂ ပူးေလ… ဘာျဖစ္လို႔ ထြက္ေျပးတာတုန္း.. က်ေနာ္အလကား လိမ္စားသလို မျဖစ္ဘူးလားဗ်ာ.. အားနာလိုက္တာ ဘာညာဆိုၿပီး ရိသဲ့သဲ့ေတြ စေျပာေတာ့တာကိုး။

က်ေနာ္အဲ့လို စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရးလုပ္ေလေလ တစ္ဖက္လူက ေဒါသထြက္ၿပီး အေယာင္ေယာင္ အမွားမွားေတြ လုပ္ေလေလ ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ လိမ္မယ္ထင္ၿပီး လိုက္လာျပန္ေတာ့လည္း က်ေနာ့္ဖဲက အမွန္အကန္ျဖစ္ေနၿပီး အလွည့္တိုင္း ဘယ္လိမ္မွာတုန္းဗ်.. မိုက္လိုက္တဲ့လူပဲ ဆိုၿပီး ပိုက္ဆံေတြ ဆြဲစားလိုက္ျပန္တယ္။ အဲ့ဒီမွာ ဝိုင္းက ေတာ္ေတာ္ၾကမ္းသလို.. ဆူဆူပူပူေတြပါ ျဖစ္စျပဳလာၿပီ။ နံေဘးမွာခ်ထားတဲ့ လြယ္အိတ္ေတြထဲက ေန ပိုက္ဆံအကပ္လိုက္ေတြ တဖုံးဖုံး ဝါးၾကမ္းခင္းေပၚ ပစ္တင္ၿပီး အထုပ္လိုက္ေဆာ္ၾကေတာ့ ဖဲဝိုင္းထဲမွာ ေငြစကၠဴေတြ ေဖြးေဖြးလွုပ္ေနတာပဲ။

က်ေနာ့္ ပိုက္ဆံအပုံကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးမ်ားလာသလို တစ္နာရီခ်င္းရိုက္တဲ့ ဆက္ရွင္ေတြကို ၂ နာရီစီေျပာင္းၿပီး ဆက္ေဆာ့ၾကတာ ညေနေတာင္ေစာင္းစျပဳလာတယ္။ တ႐ုတ္အဖိုးႀကီးကေတာ့ ပါသမၽွေျပာင္ၿပီဆိုၿပီး ေဘးထြက္ထိုင္ေနတယ္။ ျမစ္ေဘးမွာ ဝက္တစ္ေကာင္ေပၚၿပီး ခ်က္ျပဳတ္ထားတဲ့ဆီက ဝက္ကလီစာခ်က္နဲ႔ နံကင္တခ်ိဳ႕ .. လာပို႔ထားေတာ့ ဂါလံပုံးနဲ႔ ေထာင္ထားေပးတဲ့ ရွမ္းမီးေတာက္အရက္ေတြနဲ႔ အားလုံးေသာက္စားေနၾကတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဖဲရိုက္ေနရင္ အရက္ေသာက္ေလ့ေသာက္ထ မရွိတဲ့အတြက္ အျမည္းေလး နည္းနည္းယူစားၿပီး စီးကရက္ပဲ ဖြာေနလိုက္တယ္။

သစ္ေတာဝန္ေထာက္ႀကီးက ေတာ္ေတာ္ထိေနေပမယ့္ ဟိုလူစိမ္းႏွစ္ေယာက္က သိပ္မရွူံးသလို ပုံမွန္ေလးပဲ ဆက္ကစားေနၾကတယ္ဗ်။ က်န္တဲ့လူေတြလို သိပ္ၿပီး ပ်ာယာခတ္မေနဘူး။ က်ေနာ္လည္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုပဲ သတိထားေနရတယ္။ တခ်က္တခ်က္ ဇြတ္ၿပီး ဖိန႔္ရမွာကို နည္းနည္းလန႔္လာတယ္။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း အခ်က္ျပၿပီး ပင္းရိုက္မလားဆိုတဲ့ အေတြးက ဖိစီးလာလို႔ မ်က္လုံးေဒါက္ေထာက္ၿပီး အသာအကဲခတ္ေနရတယ္။

“ဖိုးသက္ေရ! အေျခအေနဘယ္လိုလဲ.. ငါေတာ့ ေတာ္ခဲ့ၿပီ.. ျပန္မယ္ေလဟ မိုးခ်ဳပ္ေတာ့မယ္”

“ဒီဆက္ရွင္ျပည့္ရင္ ျပန္တာေပါ့ဗ်ာ.. အေျခအေနကေတာ့ ဒီအပုံကိုၾကည့္ေလ”

“ဟ! မနည္းပါလား”

က်ေနာ့္ေဘးနား ကိုေရႊဘက ဝင္ထိုင္လိုက္ရင္း က်ေနာ္တို႔ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ ပိုက္ဆံေတြ ထည့္ေနတယ္။ သူလည္း နိုင္လာပုံေပၚတယ္ဗ်။ သူဘယ္ေလာက္ နိုင္လာသလဲေတာ့ မသိဘူး က်ေနာ့္အပုံထဲက ပိုက္ဆံကေတာ့ သိန္းခ်ီေနၿပီဆိုတာ ေသခ်ာတယ္။

“ကဲ! အခ်ိန္ေစ့ၿပီ ေနာက္ဆုံးဝမ္နင္ ၃ လက္ ရိုက္ၾကမယ္”

က်ေနာ့္စကားသံအဆုံးမွာ က်န္တဲ့လူေတြ အကုန္လုံး ပိုက္ဆံေတြထပ္ထုပ္ၿပီး သူတို႔အပုံထဲ ထပ္ျဖည့္ၾကတယ္။ ေနာက္ဆုံး ၃ လက္မို႔ သူျပဳတ္ကိုယ္ျပဳတ္ ေဆာ္ဖို႔ျပင္ၾကၿပီ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကိုေရႊဘက က်ေနာ့္ကို အသာေလး လက္ကုတ္လာတယ္။ အဓိပၸါယ္က ေတာ္ၿပီ မလုပ္နဲ႔ေတာ့လို႔ ေျပာခ်င္တာ။ တစ္ခ်ပ္ေမွာက္ဖဲက တစ္ခ်ိန္လုံး ဘယ္ေလာက္နိုင္ခဲ့နိုင္ခဲ့ ဝိုင္းသိမ္းခါနီး တစ္ခ်က္မွားလိုက္ရင္ အပုံလိုက္ႀကီးလည္း ျပဳတ္သြားနိုင္တာကိုး။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့္ကို ေလၽွာ့လိုက္ဖို႔ ေျပာေနတာ။ ဆိုလိုတာက တစ္ဖက္လူ ဘယ္ေလာက္ေခၚေခၚ မလိုက္ဘူးဆိုၿပီး ေျပးခိုင္းတာ။ ဥေပဒအရ ဖဲမေကာင္းလို႔ မလိုက္ဘူးဆိုလည္း ေနလို႔ရေနတာကိုးဗ်။

ပထမတစ္လက္ ဖဲစေဝကတည္းက တဝုံးဝုံးနဲ႔ ပိုက္ဆံေတြ အလယ္ပုံကို ပစ္သြင္းၿပီး ေခၚၾကတယ္။ က်ေနာ္မလိုက္ဘူး။ ႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေျပးလိုက္တယ္။ အဲ့ဒါကို ဟိုလူစိမ္းႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေကာင္က မဲ့သလိုလို လုပ္ျပတယ္။ ဇ မရွိတဲ့ စေၾကာက္ေပါ့။ အဲ့ဒီမွာ ဗီဇကျပလာတယ္။ ဒုတိယအလွည့္ ဖဲေဝလိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္အေပၚဖဲက စပိတ္ A။ ေမွာက္ထားတဲ့ ေအာက္ဖဲကို လွန္မၾကည့္ရေသးပဲ ပိုက္ဆံတစ္ေသာင္းအုပ္ အလယ္ကို ပစ္သြင္းလိုက္တယ္။

“ဇ ရွိရင္ လိုက္ၾကည့္လိုက္ တစ္ေသာင္း!”

တစ္ေသာင္းစီ အားလုံးပစ္ထည့္လိုက္ၾကတယ္။ တတိယဖဲတစ္ခ်ပ္စီ ထပ္ေဝတယ္။ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကေကာင္ အျမင္မွာ J,J ျဖစ္သြားၿပီ။ ဝန္ေထာက္ႀကီးက 9,9။ ေနာက္တစ္ေယာက္က Q,9။

“၅ ေသာင္းေခၚတယ္ကြာ”

“လိုက္တယ္.. လိုက္တယ္.. ခ်တယ္.. ဖုန္း.. ဖုန္း… ဖုန္း”

J ပူးထားတဲ့ေကာင္က ၅ ေသာင္းဆိုတာကို က်ေနာ္အပါအဝင္ အားလုံးက ပိုက္ဆံအုပ္ေတြ ပစ္ထည့္လိုက္ၾကတယ္။ စတၳဳထဖဲခ်ပ္ ဆက္ေဝၾကျပန္တယ္။ က်ေနာ္အခုထိ ေမွာက္ထားတဲ့ဖဲခ်ပ္ကို မၾကည့္ရေသးဘူး။ အေပၚမွာ လွန္ထားတာက A,Q,10။ ခုနက J,J ျဖစ္ေနတဲ့ေကာင္ဆီ 9 တက္သြားလို႔ တစ္ခ်က္ျပဳံးလိုက္တယ္။ ဝန္ေထာက္ဘိုးေတာ္က 9,9,10။ က်န္တဲ့ တစ္ေယာက္က Q,9,10။

“တစ္သိန္း!!”

က်ေနာ့္ေမွာက္ဖဲကို က်ေနာ္လုံး၀ ပြတ္မၾကည့္ေသးတာ သူတို႔ျမင္ထားေတာ့ တစ္သိန္းဆိုၿပီး ပစ္ထည့္လိုက္တာကို နားမလည္နိုင္တဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ဝန္ေထာက္နဲ႔ ဟိုတစ္ေကာင္ကေတာ့ မလိုက္ေတာ့ဘူး ေျပးတယ္ဆိုၿပီး ရပ္သြားတယ္။

J,J,9 က်ထားတဲ့ လူစိမ္းက စီးကရက္တစ္လိပ္ မီးျငႇိသလိုလုပ္ရင္း သူ႔ပိုက္ဆံအပုံကို ကိုင္လိုက္၊ သူ႔ေအာက္ဖဲ ေမွာက္ထားတာကို ၾကည့္လိုက္လုပ္ေနတယ္။ ၿပီးမွ ဆတ္ကနဲ ပိုက္ဆံတစ္သိန္းအုပ္ကို ပစ္ထည့္လာတယ္။ လိုက္တယ္ေပါ့ေလ။ ပဥၥမေျမႇာက္ဖဲခ်ပ္ကို ဆက္ေဝလိုက္ၾကတယ္။ တစ္ေယာက္ခ်င္း ရင္ဆိုင္ရၿပီ။

“ဟာ! ဟင္! ဟယ္!”

တျခားဝိုင္းေတြဆီ လူေတြလည္း ဝိုင္းသိမ္းသြားၿပီး က်ေနာ္တို႔အနားမွာ လာရပ္ၾကည့္ေနၾကတာမို႔ ေအာ္ဟစ္သံေတြ ဆူညံသြားတယ္။ ဟိုေကာင့္ဖဲက အျမင္မွာ ထရြိဳင္ ျဖစ္သြားၿပီကိုး။ J,J,9,J နဲ႔ ေအာက္ကေမွာက္ဖဲ။ က်ေနာ့္ဟာက အျမင္မွာ A,Q,10,K။

ပြဲက အေတာ္လွေနၿပီ။ လုံးဝမၾကည့္ရေသးတဲ့ ေအာက္ဖဲကို က်ေနာ္ အသာအယာ ပြတ္ၾကည့္ဖို႔ျပင္တယ္။ မပြတ္ခင္ ဂ်ာကင္အိတ္ကပ္ထဲက သစ္သား႐ုပ္ထုေလးကို အသာအယာ လက္နဲ႔ဖြဖြေလး ပြတ္လိုက္ေသးတယ္။ စိတ္ကိုေလၽွာ့ခ်ထားရင္း က်ေနာ့္ေအာက္ဖဲကို အသာေလး ပြတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ J ျဖစ္ေနတယ္။ အေပၚက ဖဲေတြနဲ႔ေပါင္းလိုက္ရင္ A,K,Q,J,10 စီနီယာ။ သူ႔ဖဲ J ၃ လုံး ထရြိဳင္ထက္သာတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ေအာက္ဖဲရွိေသးတယ္။ သူ႔ေအာက္ဖဲက 9 ျဖစ္ေနရင္ J,J,J,9,9 ေဟာက္စ္။ အဲ့လိုျဖစ္ေနရင္ က်ေနာ္ရွူံးမယ္။

ဒါေပမယ့္ ထြက္ေျပးသြားတဲ့ ဟိုလူႏွစ္ေယာက္ဆီမွာ 9 သုံးခ်ပ္ပါသြားၿပီ.. သူ႔ဆီက 9 တစ္ခ်ပ္ ေပါင္းလိုက္ရင္ 9 ေလးခ်ပ္ကုန္ၿပီ။ ဖဲတစ္ထုပ္မွာ ဂဏန္းတစ္ခုကို ၄ ခ်ပ္စီပဲ ပါတာမလား။ ဒါဆိုသူ႔ေအာက္က 9 မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူ႔ေအာက္ဖဲ J ဆိုရင္ေတာ့ J,J,J,J,9 ၄ ခု တက္ထရာျဖစ္ၿပီး က်ေနာ့္ကိုနိုင္မယ္။

ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆုံးက်န္တဲ့ J က က်ေနာ့္ေမွာက္ဖဲျဖစ္ေနၿပီ။ ဒီထက္ပီတာ ဘာရွိဦးမလဲဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ လူေတြအျမင္မွာ သူ႔ဖဲက အျမင္သာေနတယ္။ က်ေနာ္ မထီတရီျပဳံးၿပီး ခြိကနဲ တစ္ခ်က္ရယ္လိုက္မိေသးတယ္။

“ေျဖာင္း! ရွိုးးး အပုံေျပာင္းးး”

တစ္ဖက္လူက ရွိတဲ့ပိုက္ဆံေတြ အကုန္လုံးကို လက္ဖဝါးနဲ႔ ပုတ္လိုက္ရင္း ေခၚလိုက္ၿပီ။ အလယ္ပုံက ပိုက္ဆံေတြအပါအဝင္ သူေကာကိုယ္ေကာ ရွိတာ အကုန္ရိုက္မယ္တဲ့။ သနားစရာသတၱဝါေပပဲ ဟာဟ။ က်ေနာ့္ေအာက္က ဘာဖဲေမွာက္ထားမွန္း မသိပဲ ဇြတ္စိမ္ေခၚေတာ့တာကိုးကြယ္။ က်ေနာ္ ဘာမွျပန္မေျပာေသးပဲ အလယ္ပုံထဲက ပိုက္ဆံေတြကို အစီအရီေလးျဖစ္ေအာင္ ထပ္ေနမိေသးတယ္။ ၿပီးမွ ျပဳံးစိစိၾကည့္ရင္း..

“လိုက္တယ္ဗ်ာ! အပုံတိုက္”

“ေအးး လိုက္ရင္ …ငါစားတယ္ အကုန္”

“အမယ္.. ဘာကိစၥ စားမွာလဲ။ ခင္ဗ်ာ့ေအာက္ဖဲက ဘာမွမက်န္ေတာ့တာေလ”

“ေဟာ့ဒီမွာ… ဒါနဲ႔စားတာကြာာာ”

ပိုက္ဆံအပုံကို သိမ္းယူဖို႔ျပင္ေနတဲ့ အဲ့ဒီလူက ေမွာက္ထားတဲ့ သူ႔ဖဲကို လွန္ၿပ လိုက္ေတာ့ J။ J,J,J,J,9 J ၄လုံး တက္ထရာ။

ဖဲတစ္ထုပ္မွာ J က ၄ ခ်ပ္ပဲရွိတာ။ အခု က်ေနာ့္ေအာက္ဖဲတစ္ခ်ပ္နဲ႔ဆို ၅ ခ်ပ္ ျဖစ္ေနပါေပါ့လား။ သေဘာေပါက္သြားတဲ့က်ေနာ္ ေအာက္ဖဲကို ခ်က္ခ်င္းလွန္ျပလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ဖဲက A,K,Q,J,10 စီနီယာ။

“က်ေနာ့္ေအာက္ကလည္း J ပဲဗ်.. J ၅ ခ်ပ္ ျဖစ္ေနတယ္.. ကဲ ေရာ့ေရာ့”

ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ က်ေနာ့္ေျခသလုံးမွာ သားရည္ႀကိဳးနဲ႔စည္းၿပီး ဖြက္ယူလာတဲ့ ဆင္စြယ္ရိုးတပ္ ေမာင္းခ်ဓားနဲ႔ ပိုက္ဆံအပုံကို လွမ္းယူဟန္ျပင္ေနတဲ့ အဲ့ဒီလူရဲ့လက္ကို လွမ္းတြက္လိုက္တယ္။ လက္ကို ဓားနဲ႔အခြဲခံလိုက္ရလို႔ ေနာက္ျပန္ဆုတ္သြားတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ က်ေနာ္ ေနာက္ျပန္လွဲအိပ္ၿပီး သူ႔ မ်က္ခြက္ကို တည့္တည့္ ေဆာင့္ကန္ခ်လိုက္ေတာ့ အင့္ကနဲ ကြပ္ပ်စ္ေပၚကေန ျပဳတ္က်သြားတယ္။ က်ေနာ့္လွုပ္ရွားမွုေတြက ဆက္တိုက္ဆိုသလို ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာပဲ ေဘးက ကိုေရႊဘက ပိုက္ဆံအထပ္လိုက္ကို လုယူၿပီး ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ ထည့္ၿပီးသြားၿပီ။

႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္ကုန္တဲ့ အေျခအေနမွာ အသားမဲမဲေနာက္တစ္ေကာင္ကို ကိုေရႊဘ အရက္ပုလင္းနဲ႔ ရိုက္ခ်လိုက္တာ ျမင္လိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္က ဝါးၾကမ္းခင္းေပၚကေန ေျမႀကီးေပၚ ေနာက္ျပန္လိမ့္ခ်လိုက္ၿပီ။ ေနဝင္ရီတေယာမွာ လူရိပ္ေတြ ရွုပ္ေထြးသြားသလို

ဖုံး..ဒိုင္း..ခြပ္.. က်ား..အား

အသံေတြ ဆူညံကုန္တယ္။ ဟိုေကာင္ေတြက အုပ္စု ေတာ္ေတာ္ ေတာင့္တယ္ဗ်။ တျခားဝိုင္းကေန ထလာတဲ့ လူေတြထဲမွာ သူတို႔လူေတြ အမ်ားႀကီးပါလာမွန္း အခုမွသိရတယ္။ အရပ္ျမင့္ၿပီး ဗလေတာင့္တဲ့ ကိုေရႊဘရဲ့ တခြပ္ခြပ္ထိုးခ်က္၊ ေတြ႕ကရာ ေရအိုး၊ ဝါးဆစ္ပိတ္ေတြနဲ႔ ဆြဲရိုက္တာေတာင္ လူေတြက တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ အုံလာတုန္းပဲ။ ဒီထက္ပိုဆိုးတာက ဓားလႊတ္ကိုင္ထားတဲ့ ေကာင္ေတြပါ ဝိုင္းလာၿပီ။ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ မ်က္မွန္းတန္းမိတဲ့ လူတခ်ိဳ႕လည္း ေျပးကုန္ပီဗ်။

“ဖိုးသက္ ငါ့အနားက မခြာနဲ႔ ေက်ာခ်င္းကပ္ထား”

သူတို႔အုပ္စုက တေျဖးေျဖး ဝိုင္းလာတယ္ဗ်။ ေက်ာခ်င္းကပ္ထားတဲ့ ကိုေရႊဘနဲ႔ က်ေနာ္ ခံဆုတ္ဆုတ္လာၾကရင္း ေနာက္ထပ္ဆုတ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ အေနာက္မွာ ေရတေဝါေဝါစီးေနတဲ့ ေရႊလီျမစ္။ ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာက ထြက္ေပါက္မရွိေအာင္ ဝိုင္းထားတဲ့ ဓားရွည္ေတြ တလက္လက္နဲ႔ လူအုပ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဒီအေျခအေန ေရာက္ေနတာေတာင္ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးက ေၾကာက္စိတ္နည္းနည္းကေလးေတာင္ မရွိဘူးဆရာ။

ဒိုင္း..ဒိုင္း.. ေဖာက္.. ေဖာက္!

ေသနတ္သံႏွစ္ခ်က္ဆက္ ၾကားလိုက္ရၿပီး က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ဓားလႊတ္ကိုင္ လူအုပ္ၾကားထဲက သဲနဲ႔ေက်ာက္စရစ္ ေရာေနတဲ့ ေျမသားပြပြေတြ ေဖာက္ကနဲ ေဖာက္ကနဲ ဖြာတက္သြားလို႔ အားလုံး ၿငိမ္က်သြားတယ္။ ျမစ္ေအာက္ေျခကေန ကမ္းစပ္နားအတိုင္း လူ ၃ ေယာက္ တက္လာတဲ့အထဲက လွမ္းပစ္တာဗ်။ သူပုန္ေတြထင္ၿပီး ႏွစ္ဖက္စလုံး တစ္ေယာက္မွ တုတ္တုတ္မလွုပ္ရဲေတာ့ဘူး။ အနားေရာက္လာလို႔ မသိမသာ အကဲခတ္လိုက္ေတာ့မွ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဟန္တူတဲ့လူက သားရည္တုဂ်ာကင္နီညိဳေရာင္ ဝတ္ထားတဲ့ လူဝႀကီး၊ ပုဆိုးတိုတိုဝတ္လို႔ ခါးမွာ စစ္ခါးပတ္နဲ႔ ဓားေျမႇာင္တစ္လက္နဲ႔ ေသနတ္အိတ္ကိုပတ္ထားလို႔ လက္ထဲမွာေတာ့ စစ္သုံးပစၥတို တစ္လက္။ တပည့္ျဖစ္ဟန္တူတဲ့ ခပ္ပိန္ပိန္ လူႏွစ္ေယာက္ရဲ့လက္ထဲမွာ ဗလခ်ိဳက္ေသနတ္လို႔ ေခၚတဲ့ ေတာ္မီဂန္းေတြကိုင္လို႔။

“ဓားေတြအကုန္ ပစ္ခ်လိုက္စမ္း.. အကုန္ေသကုန္မယ္.. ဒူးေထာက္ထား ေခါင္းေပၚလက္ေတြတင္ထား ေခြးမသားေတြ”

…. ….. …..

“မင္းတို႔ႏွစ္ေကာင္ကိုလည္း ငါနားရင္းအုပ္မိေတာ့မယ္.. ဒီေနရာအထိ လာကျမင္းေၾကာထတယ္ … ဟုတ္လား”

“ဟာ! ကိုပန္းရိုင္း (အဲေလ.. ေရာကုန္ၿပီ ခြိခြိ မွားလို႔ ပန္းရိုင္းမဟုတ္ဘူး) ဟာ! ကိုျမင့္ေအာင္ႀကီး … ဟီးဟီး.. ေလးျမင့္ေအာင္ပါလား”

ကဲ! နည္းနည္းေတာ့ ရွင္းျပမွရေတာ့မယ္ဗ်။ အခု အဲ့ဒီျမင့္ေအာင္ဆိုတဲ့လူက သူပုန္လည္းမဟုတ္ဘူး။ စစ္ဖက္ကလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဘာလဲဆိုေတာ့ ဓားၿပ ပါခင္ဗ်။ ဟုတ္ပါတယ္ က်ေနာ္တို႔နယ္မွာ အင္မတန္ ဖိန႔္ဖိန႔္တုန္ရတဲ့ ဓားျပႀကီးပါ။ ဟိုအရင္တစ္ခါက က်ေနာ္ အာလူးဖုတ္ဖူးတဲ့ ဗကပ က်ားႀကီးရဲ့ တပည့္ေက်ာ္ေပါ့။ ရင္ကြဲေတာင္တိုက္ပြဲမွာ ဗကပေတြ ၿပိဳကြဲသြားေတာ့ သူက ဟိုဖက္ကိုလည္း ထြက္မေျပး၊ လက္နက္လည္းမခ်ပဲ ႐ူးသလိုေပါသလိုလုပ္၊ လက္နက္ေတြ တစ္ေနရာမွာ ဖြက္ခဲ့ၿပီး က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕ထဲ ျပန္ဝင္လာၿပီး ခပ္တည္တည္ လာေနတာဗ်။ နဂိုကတည္းကလည္း က်ေနာ္တို႔ရပ္ကြက္က သူ႔ခ်က္ျမဳပ္ကိုး။ ဘယ္သူမွလည္း သူ႔ကို ဒုကၡမေပးၾကေတာ့ ေအးေဆးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း ခ်န္ထားခဲ့တဲ့ လက္နက္ေတြ သြားသြားယူၿပီး တျခားနယ္ေတြမွာ ဓားျပပတ္တိုက္ေတာ့တာပဲဗ်။ ကိုယ့္ၿမိဳ႕ကိုယ့္ရြာတစ္ခုပဲ ခ်မ္းသာေပးတယ္။ က်န္တဲ့ေနရာေတြ လွည့္ၿပီးတိုက္ေနေတာ့တာ။ သူ အဲ့လိုလုပ္ေနမွန္း လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ရိပ္မိေပမယ့္ ဒဲ့ေတာ့ ဘယ္သူမွမေျပာရဲဘူး။ ရဲဆိုတဲ့ ေကာင္ေတြကလည္း က်ေနာ္တို႔လို မၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ေဒသမ်ိဳးမွာ ဘာမွ အာဏာစက္ျပရဲတာမွ မဟုတ္တာကိုး။ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး မ်က္နာခ်ိဳေသြးေနၾကတာမ်ိဳးေလ။

က်ေနာ္နဲ႔ ကိုေရႊဘကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ၿပီး အလိုလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ကိုေတာ့ အဘိုးမ်က္ႏွာနဲ႔ ပစားေပးရွာတာပါ။ ရယ္စရာေျပာရရင္ က်ေနာ့္အဘိုးအသုဘမွာ အေလာင္းေျမခ်ေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ႔ လူေတြၾကားထဲ “အေလးနီ” ျပဳရင္း ရဲေဘာ္ႀကီး သြားလိုရာသို႔သြားနိုင္ၿပီလို႔ ေအာ္၊ ခါးၾကားထဲက ဖြက္ယူလာတဲ့ ေသနတ္ကို မိုးေပၚေထာင္ေဖာက္ ပစ္လိုက္တာ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲကို ျဖစ္ဖူးတယ္။ နည္းနည္း ေဂါက္ေတာက္ေတာက္ရယ္ဗ်။ က်ေနာ့္အဘိုးခင္မ်ာ ေသတာေတာင္ ဓားျပေတြက လာအေလးျပဳတာခံရရွာမွန္း မသိသြားရရွာဘူး ဟီးဟီး။

ဧရာဝတီျမစ္ဖ်ားကေန စက္ေလွတစ္စင္းကိုလုၿပီး ျမစ္ေၾကာင္းအတိုင္း စုန္ဆင္းသြားရင္း ျမစ္ရိုးတစ္ေလၽွာက္ရြာေတြ ဓားျပဝင္တိုက္သြားတာ မန္းေလးေရာက္သြားတယ္။ မန္းေလးေရာက္ေတာ့ သၾကၤန္တြင္းႀကီးဆိုပဲ။ အဲ့မွာ ဓားျပျမင့္ေအာင္ႀကီး သၾကၤန္မွာ မူးေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ဝင္ကဲရင္း အမူးလြန္ၿပီး မ႑ပ္ေပၚတက္ကတာ ခါးၾကားထဲက ေသနတ္ကို လူျမင္ၿပီး အဖမ္းခံလိုက္ရတယ္။ သူ႔ကိုဖမ္းသြားတာေတာင္ အမူးေျပမွ သိတယ္ဆိုပဲ။ အမွုေတြက မ်ားလြန္းလို႔ အမွုစစ္တာေတာင္ ႏွစ္ခ်ီတယ္။ ေထာင္က်ေတာ့လည္း အားလုံးေပါင္းလိုက္ရင္ အႏွစ္တစ္ရာေလာက္ရွိမလား မသိဘူး။ ျပန္ကို မလႊတ္ေတာ့ဘူး ထင္ေနတာ။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အာဏာသိမ္းၿပီး တက္လာတဲ့ အစိုးရလက္ထက္မွာ လႊတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္နဲ႔ ျပန္ထြက္လာတာဗ်။

တခါတေလ အရက္မူးရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးနာမည္ တတပီး ဒီမေအလိုးႀကီးက ငါ့ေက်းဇူးရွင္ပါကြာလို႔ ေမတၱာပို႔တတ္တယ္ ဟီးဟီး။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီျပန္လႊတ္လာတဲ့ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕မွာ မေနေတာ့ဘူး။ ဘယ္ေတြေရာက္ေနမွန္းလဲ ေသခ်ာမသိရေပမယ့္ တခါတေလၾကေတာ့ ျပန္ျပန္ေပၚခ်င္ ေပၚလာတတ္တယ္။ သူလုပ္လို႔ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုေရႊဘ ဒုကၡေရာက္ဖူးေသးတယ္ဗ်။

အသုဘတစ္ခုမွာ က်ေနာ္တို႔ ဖဲခ်ေနတုန္း ညဖက္ႀကီး ဘြားကနဲေပၚလာၿပီး သူ႔ပစၥည္းေတြသိမ္းထားေပးဖို႔ လာေညာင္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း ဖဲအရွိန္တက္ေနေတာ့ အင္းအင္း အိမ္မွာဝင္ထားသြားလိုက္လို႔ အလြယ္ေျပာလိုက္တာေပါ့။ ႏွစ္ေယာက္သား ဖဲဝိုင္းသိမ္းလို႔ ေဝလီေဝလင္း အိမ္ျပန္လာေတာ့ ကိုေရႊဘက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္ေနၿပီမို႔ ထုံးစံအတိုင္း နံျပားရိုက္ဖို႔ မီးေမႊးမယ္ဆိုၿပီး နံျပားဖိုကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ ေသာက္က်ိဳးနဲ! ဂုန္နီအိတ္နဲ႔ထုပ္ထားတဲ့ စစ္သုံးရိုင္ဖယ္ ၄ လက္ရယ္၊ လက္ပစ္ဗုံး ၅ လုံး၊ က်ည္ဆံေတြျဖစ္ေနလို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာျဖစ္ၿပီး ဖြက္လိုက္ရတာဗ်ာ။ သူ႔ပစၥည္းေတြ ျပန္လာမယူမခ်င္း ညဖက္ ႏွစ္ေယာက္လုံး အိပ္လို႔ကိုမေပ်ာ္တာ။ မေတာ္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက သတင္းရလို႔လိုက္လာရင္ ေနရင္းထိုင္ရင္း ေဂ်းေအာင္းရမယ့္ အေပါက္ဗ်။

တသက္လုံး ဓားျပတိုက္စားေနေပမယ့္ ခ်မ္းလည္းမခ်မ္းသာပါဘူး။ လူကသာ ဝတုတ္တုတ္ ပုံဆိုးဆိုးႀကီးနဲ႔ က်ပ္သိပ္မျပည့္တာ .. ဖြန္က အေသေၾကာင္တာကိုး။ မိန္းမေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားယူၿပီး အကုန္လုံးကို ပံ့ပိုးေနရတယ္လို႔လည္း ၾကားဖူးတယ္။ ကဲ.. က်ေနာ္လည္း ေလေၾကာရွည္သြားၿပီ ဇာတ္လမ္းျပန္ဆက္ရေအာင္ ဟီး။

ဖဲဝိဇၹာမ်ားအဖြဲ႕က အဖြဲ႕သားေတြ အခု ျမစ္ကမ္းေဘးမွာ ဒူးကေလးေတြေထာက္ၿပီး ေခါင္းေပၚလက္ကေလးေတြတင္လို႔ မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြနဲ႔ ျဖစ္ေနရွာၿပီ။ ခုနက ခုတ္ၾကထစ္ၾက ေဆာ္ၾကၿပီဆိုၿပီး ထြက္ေျပးသြားတဲ့ က်ေနာ္တို႔နယ္သား ဖဲသမားေတြကလည္း အခုမွ အနားျပန္ကပ္လာၿပီး အေျခအေန ၾကည့္ေနၾကတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ စိတ္ေလၽွာ့ခ်လိုက္လို႔ ေမာေမာနဲ႔ ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြအေပၚ ဖင္ခ်ထိုင္ၿပီး ေခၽြးသုတ္ရင္း မြန္ထရီတစ္လိပ္ေလာက္ ဖြာေနလိုက္တယ္။ ဟိုေကာင္ေတြရဲ့ ေနာက္ေက်ာကေန ဓားျပျမင့္ေအာင္ႀကီးရဲ့ တပည့္ႏွစ္ေယာက္က ဗလခ်ိဳက္ ေသနတ္ေတြနဲ႔ ခ်ိန္ထားတယ္။ ထုံးစံအတိုင္း ေက်ာ္ဟိန္းဂိုက္ဖမ္းထားတဲ့ ကိုျမင့္ေအာင္က သူတို႔အေရွ႕မွာ ခါးေထာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ခ်င္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေစ့ေစ့လိုက္ၾကည့္ေနတယ္။

“မင္းတို႔ေကာင္ေတြ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာကေန ဒီေနရာအထိ တက္လာၿပီး လူပါးလာဝတယ္ …။ ေအး.. ဒီေနရာ မင္းတို႔ သခၤ်ိဳင္းလို႔သာ မွတ္ေပေတာ့”

“က်ေနာ္.. က်ေနာ္တို႔ မသိလို႔ပါ ဗိုလ္လုံ”

“လီး ဗိုလ္လုံလား… ရဲေဘာ္ျမင့္ေအာင္ကြ.. ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကကြ …။ မင္းတို႔ အေပ်ာက္ရွင္းဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့ သူေတြက ငါ့ညီနဲ႔ငါ့တူပဲ။ လူလူခ်င္း ေခါင္းပုံျဖတ္ လွည့္စား၊ နိုင့္ထက္စီးနင္းလုပ္တဲ့ မင္းတို႔ေကာင္ေတြကို ငါေသဒဏ္ေပးမယ္”

ဟီး! ကိုျမင့္ေအာင္ေျပာတာလည္း ဟုတ္သလိုလိုပဲေနာ္လို႔ ေတြးမိၿပီး ရယ္ခ်င္လာလို႔ မနည္းေအာင့္ထားရေသးတယ္။

“မလုပ္ပါနဲ႔ ရဲေဘာ္ႀကီး …။ က်ေနာ္တို႔ ေနာင္တရပါၿပီ။ ေနာက္မလုပ္ရဲေတာ့ပါဘူးဗ်ာ .. အီးဟီးဟီး”

သူတို႔အဖြဲ႕ထဲက တစ္ေကာင္က ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ ေအာ္ငိုလိုက္တယ္။ အေနာက္က ကိုျမင့္ေအာင္ တပည့္ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ေသနတ္ေမာင္းေတြ တေျဖာင္းေျဖာင္း ဆြဲတင္လိုက္ၿပီ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ လက္ပိုက္ၿပီး ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ ကိုေရႊဘက တစ္စခန္းထျပန္တယ္။

ဟိုေကာင္ေတြပစ္ခ်ထားတဲ့ ဓားရွည္တစ္လက္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီး ဒူးေထာက္ေနတဲ့ လူအုပ္ေရွ႕ကို သြားရပ္လိုက္တယ္။ တစ္ကိုယ္လုံး တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ့ ကိုေရႊဘကို သတိထားလိုက္မိတယ္။ က်ေနာ္သိတယ္ ဒီလူ ေဒါသတအားထြက္ေနတယ္။ ေဒါသထြက္ရင္ ဘာျဖစ္တတ္လဲဆိုတာ က်ေနာ္က ဆရာတပည့္မို႔ ေသခ်ာသိတယ္ဗ်။

“လူအုပ္နဲ႔မ်ား ငါတို႔ကို ဝိုင္းလုပ္ခ်င္ေသးတယ္ ဟုတ္လား…. မေအေပး ေအာက္သားေတြ.. မင္းတို႔ လုပ္ခ်င္တိုင္း လုပ္လို႔ရမယ္ ထင္ေနလား … ဒီမွာၾကည့္စမ္း.. ေတြ႕လား .. ဒီမွာ.. ဒီမွာ”

“ဟာ! ဟင္! ဟယ္!”

ေဘးကရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ လူေတြဆီက အာေမဋိတ္သံေတြ ဆူညံသြားတယ္။ ဒူးေထာက္ထားတဲ့ လူအုပ္ကလည္း မ်က္လုံးျပဴးၿပီး ကိုေရႊဘကို ေမာ့ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ကိုေရႊဘတစ္ေယာက္ တရွူးရွူးတရွားရွားျဖစ္ရင္း ကိုယ့္လက္ကိုယ္ကို ဓားရွည္နဲ႔ ခုတ္ၿပ လွီးျပေနတာကိုးဗ်။ ရာဘာတုံးကို လွီးေနတဲ့အတိုင္း ဘာမွကို မျဖစ္တာဗ်။ ဒီထက္ပိုဆိုးတာက ဓားကို ေျပာင္းျပန္ကိုင္၊ ဓားဦးအခၽြန္နဲ႔ ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္ ျပန္ထိုးဆြျပလိုက္၊ ဗိုက္ေပၚမွာ လႊဆြဲသလို အသြားနဲ႔ အကၤ်ီလွန္ၿပီး ဆြဲျပေနတာ။ ျခစ္ရာကေလးေတာင္ မထင္ဘူးေလ။ ဒီနယ္သားမဟုတ္တဲ့ လူေတြကေတာ့ နားမလည္တဲ့ မ်က္ႏွာေလးေတြနဲ႔ ေၾကာက္လန႔္တၾကား ၾကည့္ေနေပမယ့္ ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ လူေတြဆီက ဝက္ကုန္းေဟ့.. ဝက္ကုန္းဆိုတဲ့ ေအာ္သံေတြ ထြက္လာတယ္။

ဟုတ္တယ္ဗ်! အဲ့ဒါ ဝက္ကုန္းထတယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔နယ္မွာေခၚတယ္။ လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ ကာယသိဒၶိ ၿပီးတာပါပဲ။ အဲ့ဒီဟာကို ဝက္ကုန္းေဆးထိုးထားတယ္လို႔ ေခၚတယ္ဗ်။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိန္လုံး ျဖစ္ေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ေဒါသထြက္လာၿပီဆို ဘာနဲ႔ခုတ္ခုတ္ ဘာနဲ႔ရိုက္ရိုက္ ဘာမွကိုမျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ကိုေရႊဘ လူပ်ိဳဘဝက ရွမ္းဘုန္းႀကီးတစ္ပါးဆီမွာ အဲ့ဒီအင္းကို ေၾကးစုတ္ႀကီးနဲ႔ ေက်ာမွာထိုးၿပီး တင္ထားတယ္လို႔ ေျပာဖူးတယ္။ ထိုးတဲ့လူ စုစုေပါင္း ၃ ေယာက္မွာ က်န္တဲ့လူ ၂ ေယာက္က ဆက္မထိုးနိုင္ပဲ ေဆးမေအာင္ခင္ ရပ္လိုက္ရတယ္။ ခပ္ရြတ္ရြတ္ ကိုေရႊဘကေတာ့ ၿပီးေအာင္ဆက္ထိုးလိုက္တာ ဝက္ကုန္းေမွာ္ေအာင္တယ္လို႔ ေျပာတာပဲ။

အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္း ဒီလိုမ်ိဳး ဝက္ကုန္းထလာရင္ အားလုံးေဝးေဝးက ေရွာင္ရေတာ့တာေပါ့။ က်ေနာ့္မ်က္စိေရွ႕တင္ အဲ့လိုထထျဖစ္တာ ၃-၄ ခါေလာက္ ျမင္ဖူးတာကိုး။ ဒါေပမယ့္ ပုံမွန္အခ်ိန္ အလစ္ေခ်ာင္းၿပီး တြယ္အပ္နဲ႔ ထိုးၾကည့္တာ နာလို႔ အဆဲခံရဖူးတယ္။ သူ႔ဟာက ေဒါသထြက္မွ စြမ္းတာမ်ိဳးႀကီး။ ဘယ္လိုမွန္းမသိပါဘူး။

ဝက္ကုန္းေဆး စြမ္းမစြမ္းေတာ့ မသိဘူး။ ေနာက္ပိုင္း ဦးဇင္းဝတ္ႀကီးနဲ႔ မန္းေလးမွာ ေဆး႐ုံတင္ရေသးတယ္။ ဆရာဝန္ေတြက သူ႔ကို ေကာင္းေကာင္းမကုေပးလို႔ဆိုၿပီး ေဒါသထြက္ေနတာ၊ လူကျဖင့္ အိပ္ယာေပၚမွာ ပက္လက္ကေလး။ နာ့စ္မေတြ သူ႔အသားထဲအပ္ထိုးတာ အပ္ ၃-၄ ေခ်ာင္းကုန္သြားတယ္ ထိုးလို႔ကိုမရဘူး။ ေဘးနားကေန ဦးဇင္းစိတ္ေလၽွာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘုရားသားေတာ္ျဖစ္ေနၿပီဆိုတာေလး ႏွလုံးသြင္းဆိုေတာ့မွ ေအးး တဲ့။ အဲ့ဒီေတာ့မွ အပ္က ပလြတ္ဆို ဝင္သြားတယ္ ဟီး။

“ကိုေရႊဘ.. ေတာ္ေတာ့ဗ်ာ”

က်ေနာ္ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ထရပ္လိုက္ရင္း ကိုေရႊဘ လက္ထဲက ဓားရွည္ကိုလုၿပီး လႊင့္ပစ္လိုက္တယ္။ ခုနက ဒီေလာက္စိတ္မညစ္ဘူး။ အခုမွ ေခါင္းပူလာတယ္။ ဟိုဓားျပျမင့္ေအာင္က စိတ္သိပ္မွန္တာ မဟုတ္ဘူး။ အကုန္လုံး ပစ္သတ္ပစ္ေတာ့မလို လုပ္ေနၿပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ေၾကာင့္ လူ႔အသက္ေသမွာကိုေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ ကိုေရႊဘကို အတင္း ေရစပ္နားကို ဆြဲေခၚလာၿပီး

“ေတာ္ၿပီ ဆရာသမား.. လစ္ၾကစို႔”

လို႔ အတင္းေျဖာင္းျဖေနရတယ္။

“ဟိုဘိုးေတာ္ကိုလည္း ၾကည့္က်က္ေျပာဦး အကုန္သတ္ပစ္ေတာ့မွာလား မသိဘူး”

က်ေနာ့္စကားကို အေရးမစိုက္သလိုလုပ္ၿပီး ပိုက္ဆံထည့္ထားတဲ့ စစ္ေက်ာပိုးအိတ္ကို ပစ္ေပးရင္း ကိုေရႊဘတစ္ေယာက္ ျမစ္ေရနဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္ ေျခလက္ေဆးေနတယ္။

“ပီေအာင္း ေအာက္သားမ်ား နားမလည္ေဝး သြားပေစေတာ့”

စိတ္ေလၽွာ့လိုက္ဟန္တူတဲ့ ကိုေရႊဘက

“ကိုေအာင္ ဗမာျပည္က လူေတြမို႔ နားလည္ပါးမလည္ လာလုပ္တာပါ။ လႊတ္ေပးလိုက္ပါ။”

လို႔ လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။

“ထ..ထ.. အကုန္ထြက္သြား ..။ ေနာက္ေနာင္ ဒီနယ္တစ္ဝိုက္ ထပ္ေတြ႕ရင္ အေသသတ္ပစ္မယ္ ၾကားလား”

“ဟုတ္ကဲ့ပါ.. ေက်းဇူးႀကီးပါေပတယ္ ဆရာႀကီး”

အခုမွ သတၱိျပခ်င္တဲ့ ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ လူအုပ္ႀကီးထဲက က်ေနာ္တို႔နယ္သား ဖဲသမားေတြက တုန္တုန္ရီရီထလာတဲ့ ေကာင္ေတြကို ေသကုန္မယ္.. ဘာမွတ္သလဲ ဘာညာနဲ႔ နားရင္းဝင္အုပ္၊ ဖင္ပိတ္ကန္ ဝင္လုပ္လိုက္ၾကေသးတာ ျမင္ရလို႔ ရယ္ခ်င္စိတ္ကို မနည္းမ်ိဳသိပ္လိုက္ရေသးတယ္။ အားလုံးရွင္းသြားေတာ့မွ က်ေနာ့္ေက်ာပိုးအိတ္ထဲက ၂ ရာတန္အုပ္တခ်ိဳ႕ထုတ္ၿပီး ပိုက္ဆံ ၅ ေသာင္းေလာက္ယူ၊ ကိုျမင့္ေအာင္ႀကီးကို လွမ္းေပးလိုက္တယ္။

“ေရာ့! ေလးျမင့္ေအာင္ ဟီးဟီး”

“အမယ္.. ငါက မင္းပိုက္ဆံ ဘာလုပ္ရမွာလဲ”

“ပါတီရံပုံေငြလို႔ သေဘာထားလိုက္ ဟီးဟီး ယူပါဗ်”

“ေအး.. ငါလည္း လုပ္ငန္းသိပ္မေကာင္းတာ ၾကာၿပီ… ေပးကြာ..။ ေအေဘး မင္းတို႔ႏွစ္ေကာင္ ေနာက္ထပ္ ဒီဖက္လာၿပီး မကျမင္းနဲ႔။ ထပ္ေတြ႕ရင္ နားရင္းတီးခံရမယ္။ အခုေတာင္ ငါနဲ႔ေတြ႕လို႔ ကံေကာင္းတယ္မွတ္ ဟြန္း”

“လာေတာ့ပါဘူးဗ်ာ… တာ့တာ မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ ျပန္ေတာ့မယ္”

အျပန္လမ္းမွာ ခုနက က်ေနာ္နဲ႔တစ္ဝိုင္းထဲ ရိုက္ခဲ့တဲ့ သစ္ေတာဝန္ေထာက္ႀကီးရဲ့ ဂ်စ္ကားနဲ႔ လမ္းၾကဳံေနလို႔ စက္ဘီးပါတင္ၿပီး ကိုေရႊဘနဲ႔ က်ေနာ္ လိုက္လာခဲ့တယ္။ တျခားလမ္းၾကဳံလိုက္လာတဲ့ ဖဲသမားေတြလည္း ပါလာလို႔ စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႕လာၾကတာေပါ့ေလ။ ဓားျပျမင့္ေအာင္ႀကီး အေၾကာင္း ဝိုင္းေမးေနၾကလို႔ သူနဲ႔ရင္းႏွီးတဲ့ ကိုေရႊဘက အတိတ္ဇာတ္ေၾကာင္းေတြ ျပန္ေျပာျပေနတာကို အားလုံးက စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ေနၾကတယ္။

တခါက ေက်ာက္သြားတူးရင္း (အမွန္ကေတာ့ ေက်ာက္တြင္းေမွာ္ထဲ ဂ်ပိုးသြားထိုးတာပါ) အျပန္မွာ (တစ္ပတ္ေလၽွာက္ ေျခလ်င္ေလၽွာက္ရတဲ့ေခတ္) စားရိတ္ျပတ္လို႔ စားစရာမရွိတဲ့ ကိုေရႊဘတစ္ေယာက္ မေမၽွာ္လင့္ပဲ ဓားျပျမင့္ေအာင္နဲ႔ လမ္းမွာေတြ႕တဲ့အေၾကာင္း၊ အားကိုးတႀကီး အကူအညီ ေတာင္းလိုက္ေတာ့ သူ႔မွာလည္း ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ မရွိဘူး၊ ဒါေပမယ့္ မပူနဲ႔ကြာ ဆိုၿပီး စားရိတ္ေပးရန္အလို႔ငွာ ကားလမ္းမေပၚတက္ၿပီး ျဖတ္လာတဲ့ကားကို ေသနတ္ေဖာက္ၿပီး ဓားျပတိုက္ဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့အခါ .. တားမိတဲ့ကားက ညေနမိုးခ်ဳပ္စဆိုေတာ့ စစ္ကားျဖစ္ေနမွန္းမသိ ျဖစ္ေနေတာ့ ကားေပၚကေန ေသနတ္ေတြနဲ႔ လွမ္းေဆာ္ေတာ့ ႏွစ္ေကာင္သား ေခြးေျပးဝက္ေျပး ေျပးခဲ့ရေၾကာင္း အစရွိသျဖင့္ ဟာသေလးေတြေဖာက္ၿပီး အာလူးဖုတ္ေတာ့ တစ္ကားလုံး တဝါးဝါးနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။

စြန႔္စားမွုနဲ႔ စိတ္လွုပ္ရွားမွုကို ငယ္ကတည္းက အလိုလိုေနရင္း ႀကိဳက္မိခဲ့ၿပီး လူဆိုးလူမိုက္ျဖစ္လာရတဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ ဖဲသိန္းခ်ီနိုင္လာေပမယ့္ ေပ်ာ္မေနပဲ.. စိတ္ေကာက္ၿပီး အေတြ႕မခံေတာ့တဲ့ ႐ူပေဗဒဆရာမေလးဆီကိုပဲ စိတ္ေရာက္ေနမိေတာ့ သူတို႔ေျပာေနတာေတြ ၾကားတစ္ခ်က္ မၾကားတစ္ခ်က္ပဲ။ အိမ္ျမန္ျမန္ ျပန္ေရာက္ခ်င္ေနၿပီဗ်ာ။ က်ေနာ့္ဆရာမေလးကို လြမ္းလွၿပီဗ်။

ေနဝင္မိုးခ်ဳပ္လို႔ ည ၈ နာရီစြန္းစြန္းေလာက္မွာ က်ေနာ္ အိမ္ကေန တိတ္တိတ္ကေလး လစ္ထြက္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္ေျခလွမ္းေတြ ဦးတည္ရာက ဆရာမေလးေဒၚခင္ခ်ိဳေမရဲ့ ၿခံဖက္ဆီကိုဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔ ရိပ္မိမွာပါေလ။ ျမစ္နံေဘးမွာ ခုတ္ၾကထစ္ၾကတဲ့ ဇာတ္လမ္းက ျပန္ေရာက္ၿပီး ေနာက္တေန႔ မနက္မွာပဲ အလိုလို သတင္းပ်ံ႕ႏွံ့ကုန္ေတာ့ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ ႏွစ္ေယာက္မွာ ဒုကၡေတြမ်ားကုန္တာေပါ့။ ကိုေရႊဘအေဖ တ႐ုတ္ႀကီးကိုယ္တိုင္ က်ေနာ့္အဖြားဆီ လိုက္လာၿပီး သူၾကားထားသမၽွေတြ လာတိုင္တာကိုးဗ်။ အေဒၚေတြေကာ၊ အဖြားေကာ၊ ကိုေရႊဘအေဖေကာ ဝိုင္းၿပီး ဆူပစ္လိုက္တာ ေရဆူမွတ္ေက်ာ္သြားသလား မွတ္ရတယ္။ ငုတ္တုတ္ကေလး တရားခံထိုင္ ထိုင္ၿပီး မ်က္လႊာေလးေတြခ်ထားတဲ့ ကိုေရႊဘနဲ႔ က်ေနာ္ခင္မ်ာ အၿမီးေလးကုပ္လို႔ ဟီးဟီး။

ကိုေရႊဘအစ္ကို ကိုေရႊတင္ကလည္း လမ္းၾကဳံသလိုလို ဘာလိုလို ဝင္လာၿပီး ႏွစ္ေယာက္စလုံးကို နားရင္းတစ္ခ်က္စီ ဝင္တီးသြားေသးတယ္။ လက္သံေျပာင္ခ်က္ကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ေၾကးစည္ထုတဲ့ ဝီဝီ ဝီဝီ အသံေတြ ၅ မိနစ္ေလာက္ ဆက္တိုက္ၾကားလိုက္ရတယ္။

“မီးေမရိုး.. မင္းတို႔ႏွစ္ေကာင္ တပ္တပ္စီေန (တတြဲတြဲမေနနဲ႔) ေအရိုးေတြ”

လို႔ႀကိမ္းၿပီး တ႐ုတ္ႀကီးက သူ႔သားလိမၼာ ေရႊဘေလးကို ဝါးဆစ္ပိတ္နဲ႔ ေက်ာကို ၃ ခ်က္ေလာက္ဗ်င္းၿပီး ကၽြဲေမာင္းသလို အိမ္ကိုေမာင္းေခၚသြားတယ္။ အမယ္.. ဒီအခ်ိန္မွာၾကေတာ့ သူ႔ဝက္ကုန္းေဆးက မထဘူးဆရာ။ အားရိုးရိုး! အတယ္.. ကိုယ့္သားသမီး မေတာ္က်ိဳးပဲ့သြားမွျဖင့္.. အရမ္းႀကီးရိုက္ရလား .. ဘာညာေတြေအာ္ရင္း တြန႔္လိမ္ေကာက္ေကြးၿပီး ပါသြားရွာတယ္ ဟီးဟီး။ က်န္ခဲ့တဲ့ ဖိုးသက္လည္း သက္သာမယ္မထင္နဲ႔။ အေဒၚအပ်ိဳႀကီးေတြရဲ့ လက္သီးဆုပ္ေတြက ေက်ာေတြေကာ နဖူးေတြေကာ (တစ္ေယာက္ကဆို စီးထားတဲ့ ခုံဖိနပ္နဲ႔ခ်တာဗ် ) ထူပူေနေအာင္ အဗ်င္းခံေနရတာ။ ဒီၾကားထဲ ရပ္ကြက္ထဲက ကေလးေတြေကာ ေခြးေတြေကာက ၿခံဝမွာ ျပဴတစ္ျပဴတစ္နဲ႔ လူသတ္ပြဲ က်င္းပေနတာကို အားရဝမ္းသာတဲ့ မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကတာေလ။ မမဝါတစ္ေယာက္လည္း သူတို႔အိမ္ေရွ႕ ဝရန္တာကေန လွမ္းၾကည့္ေနတယ္။ လာၿပီးမ်ား ဆြဲေပးမလားမွတ္တာ ဒီေလာက္ဆိုးတဲ့ကေလး တစ္ခါထဲ အေသသတ္ဆိုၿပီး လွမ္းေအာ္လိုက္ေသးတယ္ အဟင့္ ။

ကိုေရႊဘနဲ႔ ဖိုးသက္ရဲ့ ရာဇဝင္ကိုလည္း တစ္ရပ္ကြက္လုံးက သိၿပီးသားမလား။ စထဲကကို ယဥ္သကို ဆိုသလိုဗ်။ က်ေနာ္ကေလးဘဝ.. အင္း.. ေတာ္ေတာ့္ကို ငယ္ဦးမယ္ဗ်။ ေက်ာင္းသြားခါနီး ပါးကြက္က်ားေလး ေက်ာင္းစိမ္းေလးဝတ္ထားတဲ့ ဖိုးသက္.. အမွိုက္ပစ္စရာ ဟင္းရြက္ေတာင္းက ျပည့္ေနပါတယ္လို႔ အေဒၚေတြ လွမ္းေအာ္ေတာ့ သားပစ္ေပးမယ္ ဆိုၿပီး ( အိမ္အေရွ႕ လမ္းမတစ္ဖက္ျခမ္းက ျမစ္) အမွိုက္ေတာင္းကေလးယူၿပီး လွစ္ကနဲ ေျပးသြားလိုက္တယ္။ ေရစပ္နားေရာက္ေတာ့ အမွိုက္သြန္ေနတုန္း ကြန္ပစ္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို သြားေတြ႕တယ္။ ဆယ္တန္းတဖုံးဖုံးက်ၿပီး ေက်ာင္းထြက္သြားတဲ့ လူပ်ိဳျဖစ္စ ကိုေရႊဘပါပဲ။

တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ကြန္ပစ္ၿပီး ဆြဲယူလိုက္ရင္ ပါလာတာက ငါးတစ္ေထြးႀကီး၊ အားရစရာေကာင္းလိုက္တယ္ဗ်ာ။ ရလာတဲ့ ငါးေတြကို ႏွီးနဲ႔သီ၊ ပိုက္ကြန္က လက္တစ္ဖက္ကနဲ႔ ကသီလင္တျဖစ္ေနေတာ့..

“ကိုေခၽြဘ.. အေနာ္ ငါးကိုင္ေပးရမရား”

(အဲ့တုန္းက ေရွ႕သြားေတြ အကုန္က်ိဳးထားတယ္ ဟီး) ဆိုၿပီး သူကြန္ပစ္တဲ့ေနာက္ ျမစ္ရိုးအတိုင္း လိုက္သြားမိတယ္။ ငါးေတြကလည္း ရလိုက္တာမွ ဖိုးသက္တစ္ကိုယ္လုံး ရမ္ဘိုဇာတ္ကားထဲကလို ငါးေတြကို က်ည္ဆံေတြလိုသီၿပီး ပတ္ထားရတာေပါ့။ ျမစ္ေၾကာင္းအတိုင္း ျပန္စုန္ဆင္းလာၾကတဲ့ အခ်ိန္ၾကေတာ့ ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္ေတာင္ ေက်ာ္သြားၿပီဗ်။ အမွိုက္သြားပစ္တာက မနက္ခင္း ေက်ာင္းမသြားခင္ကေလးကိုး။ က်ေနာ္တို႔အိမ္ေရွ႕က ျမစ္ဆိပ္မယ္ လူေတြဘာလုပ္ေနၾကတယ္ ထင္သလဲ ဟီဟိ..။ ေရငုတ္သမားေတြ ငါးဖမ္းပိုက္ အႀကီးႀကီးေတြ စက္ေလွေတြနဲ႔ သဲ့ၿပီး မနက္က ေရနစ္ေသသြားရွာတဲ့ ဖိုးသက္ကေလးရဲ့ အေလာင္းကို ရွာေနၾကတာေလ။ အမွိုက္ေတာင္းကေလးနဲ႔ ဆင္ၾကယ္ဖိနပ္ကေလးပဲ ရွာေတြ႕ၾကတာကိုး။ ေရဆင္းအေဆာ့မွာ လွိုင္းပုတ္ၿပီး ပါသြားရွာတယ္ေပါ့။

အေဒၚေတြဆို အမေလး.. က်မတို႔တူေလ ကိုယ္က်ိဳးနည္းသြားရွာပါေပါ့လား .. အေလာင္းေတာင္ ျပန္မရတဲ့အျဖစ္ … ကေလးက လိမၼာရွာတာ.. အမွိုက္ကေလးပစ္ကူ၊ လူႀကီးေတြကို ကူခ်င္လြန္းလို႔ အခုလို အျဖစ္ဆိုးရပါတယ္ ဆိုၿပီး ျမစ္ကမ္းေဘးမွာ မပဋာေျမလူးေနတာေပါ့ ခြိ။ အဲ့လိုအေျခအေနဆိုးႀကီး ျဖစ္ေနတုန္း ျမစ္အထက္ဖက္ကေန ငါးေတြအမ်ားႀကီး လြယ္ထားတဲ့ ျပဳံးစိစိ ဖိုးသက္ (ငါ့ကို ကိုေရႊဘက တစ္ဝက္ယူလို႔ ေျပာထားတာ ေဒၚႀကီးေဒၚေလးတို႔ကို ဒီငါးေတြ ေပးမယ္ဆိုၿပီး ေပ်ာ္ေနတာ) နဲ႔ ကြန္ကေလးလြယ္ထားတဲ့ ေရႊဘတို႔ ဘြားကနဲ ေပၚလာေရာ။

အင္းးးးး

ျပန္ေတာင္မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ေျပာတာကိုေတာ့ ယုံ …။ အမ်ိဳးေတြတင္မကဘူး ရပ္ကြက္ထဲက လူႀကီးေတြပါ က်ေနာ့္ကို ဝိုင္းအုပ္တာ အိမ္ကို လမ္းမေလၽွာက္လိုက္ရပဲ ျပန္ေရာက္သြားတယ္။ ပိတ္ ပိတ္ၿပီး လွိမ့္ကန္တာကိုး။ ကိုေရႊဘလည္း ေခါင္းေပါက္သြားတယ္ဗ်။ သူ႔အေမ တ႐ုတ္မႀကီး ခုံဖိနပ္နဲ႔ခုတ္ပစ္တာ ေသြးေတြကို ျဖာသြားတာေပါ့။

အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္း အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းမိတဲ့အခါတိုင္း အခုလိုမ်ိဳး တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု ထထေသာင္းက်န္းေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။ ရပ္ကြက္ကလည္း က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ႏွစ္အိမ္စလုံးက လူႀကီးေတြသတ္ၿပီဆို ျပန္ၾကားေရး ႐ုပ္ရွင္ျပသလိုပဲ အုံၿပီးကို လာၾကည့္ၾကေတာ့တာ အဟိ။

အခု ဒီကိစၥေတြျဖစ္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္ေတာင္ မထြက္ရေတာ့တာ တစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာသြားတယ္ဗ်။ ကိုေရႊဘတို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားၿပီး အဖြားအတြက္ နံျပားနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ သြားဝယ္တာေတာင္ သူ႔အေဖက က်ေနာ္တို႔ ဘာေျပာမလဲ လာရပ္ၿပီး နားေထာင္ေနတာ။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း … ႐ုပ္တည္ႀကီးေတြနဲ႔

“အကို! ေဒၚခင္က နံျပားႂကြပ္ႂကြပ္ကေလးလို႔ မွာတယ္..”

“ေအး ညီေလး! ဘယ္နားက ေဒၚခင္ကို ေျပာတာလဲ”

ဘာညာနဲ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးသလို ေလၽွာက္ေျပာေနၾကတာ အတိုင္အေဖာက္ညီပါ့ ဟိဟိ။ က်ေနာ္နဲ႔ကိုေရႊဘ တမင္ေလၽွာက္ေျပာေနတာကို အူလည္လည္ျဖစ္သြားတဲ့ တ႐ုတ္ႀကီးက နေဝတိမ္ေတာင္ ၾကည့္ေနရင္း သေဘာေပါက္သြားေတာ့မွ

“မီးေမရိုးေလးေတြ!”

ဆိုၿပီး ကေလာ္ဆဲေတာ့တာဗ်။ ကိစၥမရွိပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ခဏေျခၿငိမ္လိုက္ရင္ တစ္လေလာက္ဆို လူႀကီးေတြ စိတ္ေျပသြားမွာပါ။ အဲ့ဒီေတာ့မွ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီး ရွုပ္ၾကေသးတာေပါ့။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္က်ေနၾကတာေပါ့ေလ။

ရက္နည္းနည္းၾကာလာေတာ့ က်ေနာ္ မခံနိုင္ေတာ့ဘူးဗ်။ ဘာလဲ ကိုေရႊဘနဲ႔ မေပါင္းရလို႔ ထင္ေနၾကလား။ ဟုတ္ဘူးရယ္။ (အဲ့ဒီေသာက္ခြက္ႀကီး မျမင္ရေလ ထမင္းစားဝင္ေလ) က်ေနာ့္႐ူပေဗဒဆရာမေလးကို လြန္းတာ (လြမ္းတာ) ဗ်။ သူ႔ဆံႏြယ္ရွည္ရွည္ေလးေတြဆီက ရတဲ့ ေမႊးပ်ံ႕ပ်ံ႕ တေရာ္ကင္ပြန္းနံ့ကေလးေတြ၊ ရွင္မေတာင္သနပ္ခါးနဲ႔ ေခၽြးေရာထားတဲ့ ကိုယ္နံ့ကေလးေတြကို လြမ္းလြန္းလို႔ ႐ူးခ်င္လာတယ္။ က်ေနာ့္နဖူးေပၚဝဲက်ေနတဲ့ ဆံပင္ေတြကို လက္ေခ်ာင္းေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြနဲ႔ သပ္တင္ေပးရင္း ဖိုးသက္ေလး… လူဆိုး … “ခ်ိဳ႕”ကိုခ်စ္ရင္ လိမၼာရမယ္ကြာလို႔ မူႏြဲ႕ႏြဲ႕ေလး မ်က္ႏွာနားကပ္ၿပီး ခၽြဲတာေလးေတြ။ က်ေနာ့္ကို ပါးရိုက္လိုက္တုန္းက ေဒါသစိတ္တစ္ဝက္ ခ်စ္တဲ့သူကို နာက်င္ေအာင္ လုပ္လိုက္မိၿပီဆိုၿပီး ေနာင္တနဲ႔ ဝမ္းနည္းသြားတဲ့စိတ္က တစ္ဖက္နဲ႔ ငိုမဲ့မဲ့ျဖစ္သြားရွာတဲ့ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္ကေလးကို က်ေနာ္တခ်ိန္လုံး ျပန္ျပန္ျမင္ေနမိတယ္။ အင္းေလ.. မညာတမ္း ဝန္ခံရရင္ အိပ္ယာေပၚက အခ်စ္ဇာတ္ၾကမ္း၊ ဇာတ္ႏု၊ ဇာတ္မႏုမၾကမ္းေလးေတြကိုပါ အရမ္းသတိရေနတာလည္းပါပါရဲ့။

ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔ည မိုးခ်ဳပ္ေတာ့ လူႀကီးေတြေရွ႕မွာ အဖြားကို ဇက္ေၾကာေလးဘာေလးဆြဲ၊ တရားစာအုပ္ေလးဘာေလး ေဆြးေႏြးျပၿပီးေတာ့ ေနာင္တ တရား အေတာ္ရေနသလိုလို ဂိုက္ဖမ္းၿပီး ေစာေစာအိပ္ေတာ့မလိုလုပ္.. ဒီဖက္အိမ္ထဲ ဝင္လာခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ လူအလစ္မွာ ၿခံစည္းရိုးေက်ာ္ၿပီး လစ္ထြက္လာခဲ့တယ္။ လမ္းမေပၚေရာက္တာနဲ႔ ေဒၚခင္ခ်ိဳေမ့အိမ္ဖက္ကို ခပ္သြက္သြက္ကေလး ေျခလ်င္လစ္လာခဲ့တာေပါ့။

“ေသခ်ာၾကည့္ထား … ဒီပုစၧာမွာ လွည့္ကြက္ကေလးေတြပါတယ္..။ အကယ္လို႔.. ဒီေနရာကို သတိမထားလိုက္မိရင္…..”

အသံေလးတစာစာနဲ႔ စာသင္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ခ်စ္သူဆရာမေလးက ေခ်ာလိုက္တာဗ်ာ။ ေလးေပမီးေခ်ာင္းေအာက္က ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚ ေျမျဖဴခဲနဲ႔ တစ္ေဒါက္ေဒါက္ေခါက္ရင္း ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြကို စာရွင္းျပေနတဲ့ ဟန္ေလးက မာန္ပါပါေလး။ တင္ကေလးက ေကာ့၊ ရင္ကေလးခ်ီလို႔ မ်က္ႏွာထား တင္းတင္းကေလး။ ေအာက္က အဝါေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့မွာ အျဖဴေရာင္ စေပါ့ေလးေတြပါတဲ့ ထမီကိုဝတ္ထားၿပီး ၊ အေပၚက နက္ျပာေရာင္ခါးတို အကၤ်ီေလးနဲ႔။ ဆံပင္အရွည္ႀကီးေတြကို လက္ကိုင္ပုဝါေလးနဲ႔ စည္းေႏွာင္ၿပီး ေနာက္ေက်ာဖက္ကိုခ်ထားေတာ့ တရမ္းရမ္းေလးနဲ႔ စိတ္ယားစရာဗ်ာ။

စာသင္ခုံေတြရဲ့ အေနာက္နားက တိုင္တစ္တိုင္ကို မွီတြယ္ထားရင္း က်ေနာ္ သတိလက္လႊတ္ ေငးၾကည့္ေနမိတာေပါ့။ က်ေနာ္ေရာက္ေနတာကို ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ အပါအဝင္ ဆရာမေလးေကာ သတိမထားမိဘူး ထင္ပါတယ္။ ရက္ေတြအၾကာႀကီး ခြဲထားရတာေၾကာင့္မို႔လား မသိဘူး ေျပးၿပီး ဆြဲေပြ႕ခ်င္စိတ္က ျဖစ္လာလို႔ မနည္းေအာင့္ထားရတယ္ဗ်ာ။ ေက်ာက္သင္ပုန္းဖက္လွည့္ၿပီး စာတြက္ျပေနရာက ေက်ာင္းသားေတြဖက္ကို ဆတ္ကနဲ လွည့္လာရင္း အေမွာင္ရိပ္မက်တက်မွာ တိုင္ကိုမွီၿပီး ရပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို လွမ္းျမင္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြ ရိပ္မိသြားမွာ စိုးတဲ့အလား ခ်က္ခ်င္း မျမင္ဟန္ေဆာင္သြားတယ္။

“အခု ဆရာမ တြက္ျပသြားတာ ရွင္းတယ္ေနာ္”

“ဟုတ္! ရွင္းပါတယ္”

“အင္း စာေမးပြဲမွာလည္း ဒီအတိုင္းတြက္ၿပီး ေျဖပါ..။ အခုပုစၧာ အေျဖထြက္တဲ့အထိ တစ္မ်က္ႏွာေလာက္ ရွည္မယ္…။ တခါက ဆရာမတပည့္တစ္ေယာက္ ဒီပုစၧာမ်ိဳးကို ၃-၄ ေၾကာင္းေလာက္နဲ႔ အေျဖထြက္ေအာင္ တြက္ျပသြားဖူးတယ္ကြဲ႕”

…. ….. …..

“အဲ့ဒီေက်ာင္းသားက သူ႔အဖိုးရဲ့ ဗီရိုထဲက ႐ူပဗဒ အေျခခံဆိုတဲ့ စာအုပ္မ်ိဳးကို အလႊတ္နီးပါး ဖတ္ဖူးထားတာဆိုပဲ…။ ကမၻာေက်ာ္ အဏုျမဴဗုံး လုပ္ပုံလုပ္နည္းကိုေတာင္ ဆရာမကို ေျပာျပသြားဖူးေသးတယ္..”

“ဟယ္.. ဟာ.. အဲ့ဒီေက်ာင္းသား ဘာျဖစ္သြားလဲ ဆရာမ”

“ဖဲသမားေလး ျဖစ္သြားရွာတယ္ …”

“ဝါး..ဟား..ဟား”

“သူအသိ သူအတတ္လုပ္ၿပီး ဆရာကို အာခံတာကိုး..။ တပည့္တို႔လည္း ဆရာကို မပစ္မွားၾကနဲ႔ ဟုတ္ၿပီလား..”

က်ေနာ့္ကို လွမ္းဗ်င္းလိုက္တာဗ်။ ရယ္ခ်င္စိတ္ကို မနည္းမ်ိဳသိပ္ထားၿပီး အေမွာင္ဖက္အျခမ္းကို ေရႊ႕ၿပီး ရပ္လိုက္ရတယ္။ ေအာ္ရယ္မိေတာ့မွာစိုးလို႔။ က်ေနာ့္ခ်စ္သူဆရာမေလးက ဒီလိုၾကေတာ့လည္း ခ်စ္စရာေလးဗ်ာ။ က်ေနာ္ အေမွာင္ထဲကေန ေခ်ာင္းေနမွန္း သူသိပါတယ္ဆိုတာကို အခ်က္လွမ္းျပတာေပါ့။

“ကဲ.. ဒီပုစၧာတြက္ၿပီးရင္ ျပန္လို႔ရပါၿပီ..။ အေဆာင္က ေက်ာင္းသူေတြလည္း ေရခ်ိဳးထမင္းစားနားလို႔ ရပါၿပီ …။ ဆရာမ ေခါင္းနည္းနည္းေနာက္လာလို႔ သြားနားလိုက္ဦးမယ္ကြယ္..”

ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြအေရွ႕ကေန လွစ္ကနဲ ေပ်ာက္သြားတဲ့ ဆရာမေလး အိမ္အေပၚထပ္ကို လစ္သြားမွာ ေသခ်ာတယ္။ က်ေနာ္လည္း အေမွာင္ထုကို အကာအကြယ္ျပဳၿပီး အိမ္အေနာက္ဖက္ကို ပတ္ၿပီး ေနာက္ေဖးေလွကားကေန အိမ္အေပၚထပ္ကို တက္ဖို႔ျပင္တယ္။ ေလွကားရင္းမွာ ဝပ္ေနတဲ့ ေခြးသမင္ႀကီးေတြက က်ေနာ့္ကို ျမင္ေတာ့ အျမႇီးႏွံ့ျပတယ္။ ကၽြတ္ကၽြတ္.. ဆိုၿပီး စုပ္သပ္ရင္း သူတို႔ကိုေက်ာ္ခြလို႔ ေလွကားအတိုင္း အိမ္အေပၚထပ္ကို တက္လာခဲ့တယ္။

အိမ္ေပၚထပ္က ဆရာမေလး အခန္းေပါက္ဝကိုေရာက္ေတာ့ ရင္ေတြတအားခုန္လာတယ္ဗ်ာ။ စိတ္ေကာက္ေနတုန္းလား၊ ပါးပဲထပ္ခ်ဦးမလားဆိုတာ က်ေနာ္ စိုးထိတ္ေနတာကိုးဗ်။ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ေစ့ထားတဲ့ အိပ္ခန္းတံခါးကို တြန္းဖြင့္လိုက္ေတာ့ မွန္တင္ခုံအေရွ႕မွာ ထမီရင္ေခါင္းလ်ားေလးနဲ႔ ဆံပင္အရွည္ႀကီးေတြကို ေခါက္ၿပီး ကလစ္နဲ႔ ေခါင္းေပၚတင္ၿပီး ညႇပ္ေနတဲ့ ဆရာမေလးကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ မွန္ထဲကေန က်ေနာ္ဝင္လာတာကို လွမ္းျမင္ဟန္တူေပမယ့္ အေရးမလုပ္သလို ခပ္တည္တည္ပဲဗ်။

လြမ္းဆြတ္တဲ့စိတ္ ႀကီးစိုးေနတဲ့ က်ေနာ္ ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႔ ေနာက္ေက်ာဖက္ကေန ကိုယ္လုံးပုံ႔ပုံ႔ အိေထြးေထြးေလးကို တအားေပြ႕ဖက္လိုက္မိတယ္။ ေတာင့္ေတာင့္ကေလး ရပ္ေနရင္း တံေတာင္နဲ႔ က်ေနာ့္ကို ေနာက္ျပန္တြန္းထုတ္တယ္။ က်ေနာ္က အတင္းပဲ ခ်ဳပ္ထားရင္း ဆံပင္ေတြ ကလစ္နဲ႔ညႇပ္လိုက္လို႔ ေျပာင္ရွင္းေနတဲ့ လည္တိုင္နဲ႔ ဂုတ္ပိုးေလးေတြကို တရႊတ္ရႊတ္ျမည္ေအာင္ ေမႊးေမႊးေပးေနမိတယ္။

“ဘာျဖစ္ေနတာလဲ..ကၽြတ္!”

“ဘာျဖစ္ေနတာလဲ မသိဘူးလားဗ်ာ… ဒီမယ္ လြမ္းလို႔ ေသေတာ့မယ္… ရႊတ္..ႁပြတ္..ရႊတ္”

“ေခၽြးေတြသံေတြနဲ႔ သူမ်ားေရခ်ိဳးမလို႔ဟာ… လႊတ္စမ္းကြာ”

“ဟင့္အင္း .. လႊတ္ပူး … ဒီကိုယ္နံ့ေလးကို လြမ္းလို႔.. ၿငိမ္ၿငိမ္ေနပါဗ်ာ..”

“ေဟ့ … ေျပာလို႔မရဘူးလား အာကြာ”

ေနာက္ေက်ာဖက္ကေန သိုင္းဖက္ထားရင္း အနမ္းစက္ေသနတ္နဲ႔ တရစပ္ပစ္ခတ္ေနရာက ကိုယ္လုံးကေလးကို ဆြဲလွည့္ၿပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းေလးက ပိန္ေညႇာင္ေညႇာင္႐ုပ္ နည္းနည္းေပါက္ေနတဲ့ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း သနားဟန္ေပါက္သြားတယ္။ တင္းေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးက နည္းနည္းေပ်ာ့သြားတာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ဆရာမေလးနဲ႔ ႏွုတ္ခမ္းနီေစြးေစြးေလးကို အတင္းစုပ္ေပးလိုက္မိတယ္။ အသက္ရွူမွားသြားေအာင္ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း အျပန္အလွန္ နမ္းစုပ္ပစ္လိုက္မိတာ တစ္မိနစ္မကေလာက္ဘူးဗ်။ ႐ုတ္တရက္ ဆရာမေလးက က်ေနာ့္ကို နမ္းေနရာက တြန္းခြာလိုက္ရင္း ခပ္မာမာေလသံေလးနဲ႔ ေျပာလာတယ္။

“တံခါးကို ကလန႔္သြားထိုးေခ် ..”

တဲ့။ တုန္တုန္ရီရီျဖစ္ေနတဲ့ လက္အစုံနဲ႔ တံခါးကလန႔္ကို မနည္းထိုးလိုက္ရတယ္။ တံခါးပိတ္ၿပီးတာနဲ႔ ရီေဝေဝ‌ေလး ေငးၾကည့္ေနတဲ့ ဆရာမေလးဆီကို ေလရဲ့အလၽွင္နဲ႔အတူ အေျပးေလး တိုးကပ္သြားမိေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ့္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ဆန႔္တန္းလို႔ ဆီးႀကိဳေနတဲ့ ဆရာမေလးရဲ့ ရင္ခြင္ထဲကို အတင္းတိုးဝင္မိၿပီး လႊတ္ထြက္သြားမွာစိုးတဲ့အလား အားကုန္ဆြဲဖက္ထားမိတယ္။ လူခ်င္းကပ္လိုက္မိေတာ့မွ ဆရာမေလးေဒၚခင္ခ်ိဳေမလည္း က်ေနာ့္လိုပဲ တစ္ကိုယ္လုံးတုန္ခါၿပီး ဒိန္းဒလိန္းနတ္ ပူးကပ္ေနရွာတယ္ဆိုတာ ခံစားသိရွိလိုက္ရၿပီ။ ေခၽြးနဲ႔ သနပ္ခါးသင္းသင္းအနံ့ေလး ေရာေနတဲ့ သူ႔ကိုယ္နံ့ေလးကို ရွူရွိုက္ရင္း လည္တိုင္ႏုႏုေလးတစ္ေလၽွာက္ က်ေနာ္ စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ နမ္းေနမိတယ္။ က်ေနာ္ ဒီအနံ့ေလးကို လြမ္းလြန္းလို႔ ႐ူးမတတ္ခံခဲ့ရသမၽွ အတိုးခ်ေနတာေလ။ ခါးက်င္က်င္ေလးကိုလည္း အတင္းသိုင္းဖက္ထားမိတာေပါ့။

ေသာင္းက်န္းလြန္းတဲ့ က်ေနာ့္ အနမ္းမိုးေတြေၾကာင့္ ဆရာမေလးခင္မ်ာ တဟင္းဟင္းညည္းတြားရင္း ေျခဖ်ားေလးေထာက္ ေခါင္းကေလးေမာ့လို႔ မ်က္လုံးစုံမွိတ္ထားရွာတယ္။ လည္တိုင္ေလးကို နမ္းလို႔ဝသြားမွ ႏွုတ္ခမ္းခ်င္း ဂေဟဆက္ၿပီး တႁပႊတ္ႁပႊတ္ျမည္ေအာင္ နမ္းစုပ္လိုက္ေတာ့၊ က်ေနာ့္ႏွုတ္ခမ္းေတြကို သူ႔ႏွုတ္ခမ္း အိေထြးေထြးေလးေတြနဲ႔ အတင္းျပန္ငုံဖို႔ ႀကိဳးစားလာတယ္။ မ်က္ႏွာႏွစ္ခုဟာ ဘယ္ညာယိမ္းႏြဲ႕ရင္း သူ႔ႏွုတ္ခမ္း၊ ကိုယ့္ႏွုတ္ခမ္း အျပန္အလွန္ငုံစုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကရင္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္လည္း ေအာက္ပိုင္းမွာ လက္ေဆာ့ကုန္ၿပီဗ်။ က်ေနာ့္ပုဆိုးက ဘယ္လိုကၽြတ္သြားမွန္းမသိပဲ အိပ္ခါနီး ေအာက္ခံေဘာင္းဘီဝတ္ဖို႔ ေမ့လာေတာ့ ဆင္စြယ္ႀကီးလို ေငါေငါထြက္ေနတဲ့ က်ေနာ့္လိင္တံကို လက္ဖဝါးေလးနဲ႔ ပင့္ကိုင္ထားရင္း ေလၽွာတိုက္ကစားေပးေနသလို… က်ေနာ့္ လက္အစုံကလည္း တင္ပါးအိအိေပၚမွာ တစ္ဖက္၊ နို႔သီးေခါင္းေတြ မာေတာင့္စူထြက္စျပဳလာတဲ့ သူမ နို႔ထြားထြားႀကီးေပၚမွာ တစ္ဖက္ အလုပ္ေတြရွုပ္ၿပီး ေခ်မြပြတ္သပ္ေပးေနခဲ့ၿပီ။

“ဟင္းးးး …. ႁပြတ္… ခ်စ္တယ္ကြာ.. အရမ္းခ်စ္တယ္ကြာ”

ဆရာမေလး ကေယာင္ကတမ္းေတြ ျမည္တမ္းေနတယ္။

“က်..က်ေနာ္ အရမ္း လုပ္ခ်င္ လာၿပီ … ထည့္စို႔ေနာ္.. ဆ.. ဆရာမေလး”

“”ခ်ိဳ႕” ဟာေလးလည္း အရမ္းရြ.. ရြလာၿပီ … ေပြ႕ … ေပြ႕ၿပီး လုပ္ကြာ”

ႏွစ္ေယာက္သား တြန္းထိုး ေပြ႕ဖက္ လက္ေတြရွုပ္ရင္း အခန္းနံရံနားကို အလိုလို တိုးကပ္သြားမိၾကတယ္။ အင့္ကနဲျမည္သြားေအာင္ ဆရာမေလးကို နံရံနဲ႔ ေက်ာထိမိတဲ့အထိ တြန္းကပ္လိုက္ေတာ့ ဆံႏြယ္အရွည္ႀကီးေတြက ေထြးကနဲ ေျပက်သြားၿပီး ကပိုကရိုပုံစံေလး ျဖစ္သြားရွာတယ္။ ဆံပင္အရွည္ႀကီးေတြကို ျပန္စည္းေႏွာင္ဖို႔ အခ်ိန္မရေတာ့ဘူး။ ဝါဝင္းစိုေျပလြန္းတဲ့ ႐ူပေဗဒဆရာမေလးရဲ့ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို တျပတ္ျပတ္ျမည္ေအာင္ က်ေနာ္ လၽွာနဲ႔ အျပားလိုက္ လ်က္လိုက္တာကို မခံနိုင္ေတာ့တဲ့ အလား က်ေနာ့္ကို အတင္းဆြဲမေနတယ္။ ဘယ္လိုမွ အဆြမခံေတာ့ပဲ လိုးေစခ်င္ေနၿပီဆိုတာ သေဘာေပါက္သြားတဲ့ က်ေနာ္ ဆရာမရဲ့ေပါင္တံရွည္သြယ္သြယ္ေလး တစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲမယူၿပီး က်ေနာ့္ဒူးေတြကို ေကြး၊ အဖုတ္ဝမွာ က်ေနာ့္လိင္တံကိုေတ့ထားရင္း ခါးတစ္ဖက္ကို အသာေလးလက္နဲ႔ ထိန္းထားရင္း ေကာ့သြင္းလိုက္တယ္။

“အာ့… အာ့… ရွီးးးး ေျဖးေျဖးကြာ … ဒီေလာက္ အရည္ေတြ ရႊဲေနတာေတာင္ ျပည့္သိပ္ေနတာာပဲ… ကၽြတ္ကၽြတ္!”

နံရံကပ္ မတ္တပ္ရပ္လၽွက္ ေပါင္တစ္ေခ်ာင္းဆြဲမၿပီး က်ေနာ့္ခ်စ္သူဆရာမေလးကို က်ေနာ္ ေျဖးေျဖးခ်င္း ေကာ့ေကာ့သြင္းၿပီး လိုးေနၿပီ။ နက္ေမွာင္ရွည္လ်ားတဲ့ ဆံႏြယ္ေတြက က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးကို ဖုံးလႊမ္းထားသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ဆံႏြယ္ေတြၾကားထဲက မ်က္လုံးေလးေမွးစင္းၿပီး ဖီးလ္တက္ေနတဲ့ ဆရာမေလးကို စိုက္စိုက္ၾကည့္ေနရင္း ခ်စ္ျမတ္နိုးၾကင္နာစြာနဲ႔ လိုးေနရတဲ့အရသာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ ခင္ဗ်ားတို႔ ေတြးၾကည့္ၾကစမ္းပါဗ်ာ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အရွိန္ရလာေတာ့ မညႇာမတာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းကို က်ေနာ္ ပစ္ေဆာင့္ေနမိၿပီ။ မတ္တပ္ရပ္ထားေတာ့ တြဲမေနပဲ တင္းရင္းေနတဲ့ ရင္သားႏွစ္ႁမႊာက က်ေနာ္နဲ႔ ကိုယ္လုံးခ်င္းရိုက္မိတိုင္း ခုန္ခုန္တက္သြားတာကို ျမင္ေနရတာလည္း ဖီလင္တစ္မ်ိဳးေပါ့။

“အေမ့..ဟာာ… ရွီးးး”

ဆရာမေလး အထိတ္တလန႔္ ေအာ္သံနဲ႔အတူ က်ေနာ့္ဂုတ္ပိုးကို ဟီးေလးခိုလာရွာတယ္။ ေပါင္တစ္ေခ်ာင္း ဆြဲမထားရာကေန တစ္ကိုယ္လုံးကို ဆြဲေပြ႕ခ်ီမလိုက္တာ အဖုတ္နဲ႔လိင္တံကို မခၽြတ္ပဲ လုပ္လိုက္မိေတာ့ ဇြိကနဲ ျဖစ္သြားတယ္ေလ။ တင္းေျပာင္ေနတဲ့ တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို ပင့္ကိုင္ထားရင္း ေပြ႕လိုးေလး က်ေနာ္ ဆက္လိုးေနမိၿပီ။ ဖင္နဲ႔တင္ ႀကီးသေလာက္ ပိန္သြယ္သြယ္ေလးမို႔ က်ေနာ္ ေပါ့ေပါ့ကေလး ဆြဲေပြ႕ၿပီး စိတ္ရွိလက္ရွိ တေဖာက္ေဖာက္ျမည္ေအာင္ ေျမႇာက္တင္လိုက္ .. ေအာက္အက်မွာ ေဆာင့္ေဆာင့္ၿပီး လိုးလိုက္နဲ႔ အသားကုန္ေသာင္းက်န္းလို႔ ရေနတာေပါ့။ ပိုၿပီး စိတ္ႂကြစရာေကာင္းတာက မလွမ္းမကမ္းက မွန္ႀကီးထဲမွာ သူ႔ကို က်ေနာ္ေပြ႕ၿပီး လိုးေနတာကို လွမ္းျမင္ေနရတာကိုး။ ဆရာမ ဆံပင္ရွည္ႀကီးေတြ လွိုင္းထသလို တြန႔္တြန႔္ တြန႔္တြန႔္ ျဖစ္ေနတာ၊ တင္ပါးေဖြးေဖြးေအာက္က က်ေနာ့္ မာတင္းေျပာင္လက္ၿပီး အရည္ေတြစိုေနတဲ့ လိင္တံႀကီး ေကာ့ေကာ့ၿပီး ဝင္သြားတာေတြကို ျမင္ျမင္ေနရေတာ့ ပိုၿပီး စိတ္ႂကြလာလို႔ ပိုၿပီး ၾကမ္းလာမိတယ္။

“ေဖာက္..ေဖာက္.. အင့္.. အင့္… အို အို အို ဟင့္ အင့္ အင့္”

“ဖူးးးး … ခ်စ္လား ဆရာမေလး … ရွီးး”

“ခ်စ္တယ္ေလ … အခုေတာင္ ခ်စ္လြန္းလို႔ ေသေတာ့မလို ျဖစ္ေန… အားးး … “ခ်ိဳ” ဆက္တိုက္ျဖစ္ျဖစ္သြားတာ ၃ ခါေလာက္ရွိ… အားးး ရွီးးး”

“ေျဖာက္ ေျဖာက္ … ေဖာက္… အင့္”

“အာ အာ အာ မရေတာ့ဘူးးး ျဖစ္လာျပန္ၿပီ.. ဟားးးးးးးးးးးးး မရပ္နဲ႔တအား… တအား လုပ္ေပး… ျမန္ျမန္ ျမန္ျမန္.. အားးး အေမ့ မရဘူးးးးးးး”

ကေယာင္ကတမ္းေတြ ဆက္တိုက္ေအာ္ၿပီး ေပါက္ကြဲပြင့္ထြက္တဲ့ ပုံစံနဲ႔ ဆရာမေလး ကာမပန္းတိုင္ ေရာက္သြားတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ေပြ႕ၿပီး လိုးေနလၽွက္နဲ႔ အတင္းဖက္ၿပီး က်ေနာ့္ခါးေပၚမွာ စီးေဆာ ေဆာ့သလို ေကာ့ေကာ့ထိုးရင္း တြန႔္လိမ္သြားတာကို ၾကည့္တာနဲ႔ သိလိုက္ရတယ္။ အတန္ငယ္ေမာလာတဲ့ က်ေနာ္လည္း ဆရာမေလးကို ၾကမ္းျပင္ေပၚ အသာအယာခ်လို႔ ေပါင္ႏွစ္လုံးနဲ႔ သူမ ရင္ဘတ္ ထိသြားေအာင္ တြန္းကပ္ထားလိုက္ရင္း အသားကုန္ေဆာင့္ခ် ဖိလိုးေနလိုက္တာ ၁၀ ခ်က္ေလာက္ပဲ ေဆာင့္ရေသးတယ္ ။ ထပ္ၿပီး မေအာင့္ထားနိုင္ေတာ့ပဲ တာတမံက်ိဳးသလို ပန္းထြက္လာတဲ့ သုတ္ရည္ေတြကို အေမႊးပါးပါးေလးေတြေအာက္က ေဖာင္းႂကြေနတဲ့ အဖုတ္နီရဲရဲေလးထဲ ငုံ႔ၾကည့္ေနရင္း အားရပါးရ ပန္းထည့္ပစ္လိုက္မိတယ္ဗ်ာ။ နားထဲကေန ေလေတြ တဝူးဝူးထြက္လာတဲ့အထိ တစ္စက္မွမက်န္ေအာင္ သုတ္ရည္ေတြ ပန္းထုတ္တာ ကုန္သြားေတာ့မွ ဆရာမေလးရင္ခြင္ထဲ ဝုန္းကနဲ ပစ္သြင္းလိုက္ၿပီး အားရပါးရ ဖက္ထားမိေတာ့တယ္။ ျပန္ဆြဲမထုတ္ရေသးတဲ့ အဖုတ္ကေလးက က်ေနာ့္ လိင္တံကို တဇြိဇြိနဲ႔ ဆြဲညႇစ္ေနတာကို ဇိမ္ခံရင္း မွိန္းေနလိုက္မိတာေပါ့။…(အပိုင္း၅ ၿပီးပါၿပီ)