Unicode
မယုံတော့မရှိနဲ့ ဟင်းတစ်ခွက်ပေးရုံ ၊ လ္ဘက်ရည်တစ်ခွက် တိုက်ရုံနဲ့ သူနဲ့အိပ်ခွင့်ရတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက် သီဟတို့ရွာမှာ တကယ်ရှိတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီမိန်းမက သီဟတို့ ရွာသူ စစ်စစ်တော့ မဟုတ်ဘူး။ သူ့ ယောက်ျား ကိုစိန်ထွားက ဒီရွာသား။ ကိုစိန်ထွားနဲ့ညားတော့ သူလည်း ဒီရွာသူ ဖြစ်ရတော့တာပေါ့။ သူ့အသားရေက ဖြူဝင်းနေသည့်အတွက် သူ့နာမည်က မဖြူဝင်း။
မဖြူဝင်း ဒီရွာကို ရောက်စက အသက် ၂၀ ကျော်ရုံရှိဦးမှာပါ။ သူ့ယောက်ျား စိန်ထွားက နယ်လှည့်ပြီး လက်သမားအလုပ် လုပ်သူဆိုတော့ အဲဒီလို နယ်လှည့်အလုပ်လုပ်ရင်း မဖြူဝင်းနဲ့ ညားခဲ့တာပါ။ ကိုစိန်ထွား အသက်က ၃၀ ပေါ့။
မဖြူဝင်းက အချောအလှကြီးမဟုတ်ပေမဲ့ ပလီပလာ ခရာတတ်တဲ့ အမူအယာ ၊ ညှို့အားကောင်းပြီး ကြည်လင်တဲ့ မျက်လုံး ၊ ဆေးမဆိုးရပဲ အလိုလို နီမြန်းနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းထူ တွဲတွဲ။ ရယ်လိုက်လျှင် အနည်းငယ် ချိုင့်ခွက်သွားတဲ့ ပါးချိုင့်လေး။ ကြည့်လိုက်လျှင် ညှို့အားပြင်းတဲ့ မျက်လုံးရွဲကြီးတွေ။ အရပ်အမောင်း ခေါင်ကောင်းပြီး အများပြောတဲ့ ရွှေဘိုမင်းကြီးကြိုက် လုံးကြီးပေါက်လှ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်။ ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုး စွင့်စွင့်ကားကား ထွားထွားအိအိ တင်သား။ တင်းရင်းမို့မောက်နေတဲ့ ရင်သားအစုံ။ အားလုံးခြုံလိုက်တဲ့အခါ မဖြူဝင်းရဲ့ ရူပါရုံဓါတ်က ယောက်ျားတွေကို ဖမ်းစားနိင်စွမ်း ရှိလှပါတယ် ။ သူ့ပုံကိုကြည့်ပြီး လူကြီးပိုင်း လူငယ်ပိုင်းတွေဟာ စိတ်နဲ့ပြစ်မှား ဖောက်ပြန်မိတတ်ကြတာချည်းပဲ ။ ဒါပေမဲ့ တောဆိုတော့ ဟိုငဲ့ဒီငဲ့ ဟိုတွေးဒီတွေးနဲ့ ကိုယ်ထိလက်ရောက်တော့ မစရဲကြပါဘူး။ ဖောက်ပြန်ရင် စိတ်ထဲမှာပဲ ဖောက်ပြန်သောင်းကြမ်း နေကြတာပါ။
“ ကိုစိန်ထွား မိန်းမရလာလို့တဲ့ ”
“ ကောင်မလေးက ဖြူဖြူချောချောလေးတော့ ”
“ အံမယ် လူပျိုကြီးက ရမဲ့ရတော့ တကယ့် ချောချောလှလှ”
တရွာလုံးနီးပါး ကလေးလူကြီး တရုံးရုံးနဲ့ပေါ့။ အဲဒီနေ့က ကိုစိန်ထွားအိမ်မှာ စည်လိုက်တဲ့ဖြစ်ခြင်း။ ပေ တစ်ရာပတ်လည်လောက်ရှိတဲ့ အိမ်ဝင်းကြီးတစ်ခုလုံး ကလေးလူကြီး ယောက်ျားမိန်းမ အပြည့်ပါဘဲ။ သီဟ အသက်က အဲဒီတုန်းက ၉ နစ်လောက်ပဲရှိဦးမှာပါ။ ကိုစိန်ထွားတို့အိမ်နဲ့ သီဟတို့အိမ်က တောင်ဖက်မြောက်ဖက် ကပ်လျက်ဆိုတော့ သီဟက အစောဆုံး ရောက်သွားတာပါပဲ။ ကိုစိန်ထွားနဲ့ သီဟ အဖေက ညီကိုတဝမ်းကွဲဆိုတော့ သီဟက ကိုစိန်ထွားရဲ့အသဲပါပဲ။
ကိုစိန်ထွားတို့က သားအမိနှစ်ယောက်ထဲ နေကြတာ။ သူ့ညီမက အိမ်ထောင်ကျပြီး ယောက်ျားနဲ့ လိုက်နေတယ်။ ကိုစိန်ထွား အဖေကတော့ သီဟ မမွေးခင်ကတည်းက ဆုံးသွားတယ်။ ရှိတဲ့မြေယာတွေကို သူ့ညီမတို့လင်မယားက လုပ်ပေးကြတယ်။ တခါတရံမှသာ ကိုစိန်ထွားကိုယ်တိုင် တောလိုက်လေ့ရှိတယ်။ အများအားဖြင့်တော့ လက်သမားအလုပ်နဲ့ပဲ ရွာစဉ်လှည့်နေရတာ။ သူက လက်သမားအဖွဲ့ခေါင်းဆောင်ပါ။ ပညာလည်း တော်ပါတယ်။ ရိုးသားဖြောင့်မတ်မှုလည်း ရှိပါတယ်။ ကိုစိန်ထွားရဲ့ ရိုးအမှု မဖြူဝင်းရဲ့ သွက်လက်ချက်ချာမှုကို ကြည့်ပြီး တောအရပ်ထုံးစံအတိုင်း မဖြူဝင်းက ကိုစိန်ထွားကို အပိုင်ဖမ်းလိုက်တာလို့ ကွယ်ရာမှာ အတင်းပြောလိုပြော။ တချို့ကတော့ တယ်စွံတဲ့ ကိုစိန်ထွားလို့ မြှောက်လိုမြှောက်။ ကိုစိန်ထွားနေရာမှာနေပြီး မဖြူဝင်းရဲ့ စွဲမက်စရာ အလှကို စိတ်ကူးယဉ်လိုယဉ်။ အို.. တစ်ရွာလုံး လှုပ်ခတ်သွားတာတော့ အမှန်ပဲ။
အဆိုးဆုံးကတော့ ရွာတောင်ပိုင်းက ကိုတင်အုံးဟာ အဆိုးဆုံးပဲ။ ကိုတင်အုံးက အသက် ၄၅ နှစ် လောက်ရှိပြီ။ မိန်းမဆုံးတာလည်း ၃ နှစ်လောက်ရှိပြီဆိုတော့ ကာမငတ်ပြတ်နေတဲ့ မုဆိုးဖိုတစ်ယောက်ပေါ့။ ရွာအနောက်ပိုင်းမှာ အရက်ဝိုင်းဖွဲ့မိရင်း…
“ စိန်ထွားတို့ကတော့ တယ်ကော်တာပဲဟေ့…။ မိန်းမ ဆူဆူဖြိုးဖြိုး ချောချောတောင့်တောင့် အယ်ကယ်နေတာပဲ..။ မအေလိုး ဘယ်လောက်ဆော်လိုက်မယ် မသိဘူး”
ဤသို့ ကိုတင်အုံးက အစဖော် ပေးလိုက်တော့…
“အေးကွာ.. မိန်းမကတော့ ခပ်မိုက်မိုက်ပဲ၊ စိန်လှမြိုင်ဇာတ်ထဲက ပြဇာတ်မင်းသမီးနဲ့ အတော်တူတာပဲ မောင်။ ဟင်း… တွယ်လိုက်ရရင်တော့ကွာ… ဖင်လုံးကြီးက အယ်နေတာပဲ .. ဟဲ…ဟဲ..”
ကိုတင်အုံး ခင်းပေးတဲ့ လမ်းပေါ်မှာ ကိုမြရှိန်က ဆက်လျှောက်တယ်။ ဒါပေမယ့် ကိုမြရှိန်မှာ အိမ် ထောင်ရှိတယ်။
“အင်း.. ချောလည်း ချောပါရဲ့။ ဒါပေမယ့် စိန်ထွားထက် ၁၀ နှစ်လောက် ငယ်တယ်ကွ..။ ပြီးတော့ တဏှာရာဂလည်း ကြီးမဲ့ပုံပဲ။ ဒီလို ကိုယ့်ထက်ငယ်တဲ့ မိန်းမကို ယူထားတဲ့ ယောက်ျားများ ဘယ်တော့မှ စိတ်ချလက်ချ မနေရဘူး..။ အမြဲတမ်း စိတ်ပူနေရတယ်။ ဘယ်အချိန်များ လင်ငယ်နေမလဲနဲ့ အမြဲတမ်း တွေးပူနေရတတ်တယ်။ လှတာနဲ့ ညားတော့ သောကပွား.. ဗျာများရတာပေါ့ကွာ”
ကိုမြရှိန် စကားကို ကိုတင်အုံးက ထောက်ခံတယ်။
“အင်း… စိန်ထွားကြီး အတော့်ကို ဖြိုရလိမ့်မယ်မောင်..။ ဒီကောင့်ငပဲက ခပ်သေးသေးရယ်ကွ..။ မစို့မပို့လောက်ကလေး ဆော်နိုင်လို့ကတော့ ၃ လတောင် ခံမယ်မထင်ဘူး။ နောက်မီးသေချာပေါက် လင်းမှာ”
ဒီစကား ပြောလာသည်က ကိုကြည်စိုး။ သူလည်း အိမ်ထောင်နဲ့ပါ။ တော်သေးရဲ့လို့ ပြောရမှာပဲ။ သူ တို့ဝိုင်းက အရှေ့ဖျားက တမာပင်ကြီးအောက်မှာမို့ ဘယ်သူမှတော့ မကြားပါဘူး။ အရက်ရှိန်လေးနဲ့ ယောက်ျားသားတွေပီပီ ယောက်ျားစကားတွေကို အားပါးတရ ပြောနေကြတယ်။ တကယ်တော့ ကိုစိန်ထွားလည်း မဖြူဝင်းအကြောင်းကို ကောင်းကောင်းသိတာ မဟုတ်ဘူး။
မဖြူဝင်းဟာ တဏှာရာဂအားကြီးပြီး သွေးသားသောင်းကြမ်းတာ အမှန်ပါ။ သူ့ရွာမှာ သူနဲ့ညိဖူးတဲ့လူတွေ အတော်များတယ်။ ဘယ်သူ့မှလည်း အတည်မယူဖူး။ သူ့စိတ်ကလည်း အတည်ယူဖို့ထက် အခုလို လူပေါင်းစုံနဲ့ ကမျဥ်းကြောထနေရတာကိုပဲ သဘောကျကျေနပ်နေတယ်။ ဒီလို ရမ်းချင်တိုင်း ရမ်းလို့ရနိုင်တဲ့ အခွင့်အရေးကလည်း ရထားတယ်ကိုး။ အဲဒါကတော့ မဖြူဝင်းဟာ သား သမီး မရနိင်တဲ့ အမြုံဓါတ်ပါနေတာပါပဲ။ စောစောကတော့ မသိဘူး။ တားဆေးမစားပါဘဲ ဟိုလူနဲ့ဖြစ် ဒီလူနဲ့ဖြစ် ထင်သလို သောင်းကြမ်းခဲ့ပေမယ့် ဗိုက်လုံးဝ မကြီးဘူး။ ဒါကို ကောင်းကောင်းကြီးသိတော့မဖြူဝင်း ပိုပြီးရဲတင်းလာတယ်။ ဘယ်သူနဲ့လိုးလိုး ဗိုက်မှမကြီးနိုင်ဘဲကိုး။
အခု ကိုစိန်ထွားနဲ့ မဖြူဝင်းတို့ ဖူးစာဆုံးခဲ့တဲ့ရွာက မဖြူဝင်းရဲ့ အဒေါ်ရွာမှာပါ။ သူ့ရွာမှာ နာမည်က ပျက်လှပြီ။ တောဆိုတော့ မြို့အရပ်လိုမဟုတ်ဘူး။ ဘာလေးဖြစ်လိုက်ဖြစ်လိုက် တစ်ရွာလုံးသိတော့တာပဲ။ ကလေးသိ ခွေးသိ ဆိုသလိုပေါ့။ ဒီတော့ မဖြူဝင်းတစ်ယောက် ရွာမှာ အခြေမလှလို့ အဒေါ်ရွာကို ခေတ္တအလည်ရောက်လာခိုက် လက်သမားဆရာ ကိုစိန်ထွားနဲ့ ငြိခဲ့ကြတာပါ။ ဒီလိုနဲ့ ရွာပါလာရော ဆိုပါတော့။
သီဟဆိုတဲ့ ကောင်လေးက တကယ့်လူရှုပ်လေး။ အသက်က ၉ နှစ် တဏှာကြောက မသေးဘူး..။ ဘယ်ဘဝက တဏှာပါရမီတွေ ဖြည့်ဆည်းလာတယ်မသိဘူး..။ သူ့လဗြွတ်ကို ခွေးပေါက်စတွေ ပါးစပ်ထဲထည့်ပြီး စို့ခိုင်းတဲ့ကောင်။ ခွေးဖင်ပူးတာကြည့်ပြီး သူ့အိမ်မှာ မွေးထားတဲ့ နီမဆိုတဲ့ ခွေးမ ဝဝတုတ်တုတ်လေးကို လူကြီးတွေအလစ်မှာ ခိုးခိုးလိုးတတ်တယ်။ ကောင်လေးက စာတော် ညဏ်ကောင်းလေး။ ဒီတဏှာရာဂ အတတ်ပညာတွေကိုလည်း အရွယ်နဲ့မ လိုက်အောင် ဝါသနာထုံတယ်။ သီဟက ကိုစိန်ထွားရဲ့အသဲဆိုတော့ ကိုစိန်ထွားအိမ်ဟာ သီဟအတွက်တော့ တံခါးမရှိ ဓါးမရှိ အချိန်မရွေး ဝင်ထွက်လို့ရတဲ့အိမ်။
တနေ့ နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီး ကိုစိန်ထွားတို့အိမ်ဘက် သီဟ ရောက်သွားတယ်။ ကိုစိန်ထွားအမေကလည်း နေ့ခင်းဘက်မှာ အိမ်လည်လေ့ ရှိတယ်။ သီဟ အမှတ်တမဲ့နဲ့ အပေါ်ထပ်လှမ်းကြည့်မိတော့ အနောက်ခန်းအပေါ်ထပ်ဆီက ကျွိ… ကျွလိနဲ့ ချိုး ချိုးချွတ်ချွတ် အသံတွေ ကြားလိုက်ရတယ်။ အိမ်ကလည်း ဝါးကြမ်းခင်းဆိုတော့ အလှုပ်လှုပ်နဲ့ပေါ့။ ဒါ… ဘာလဲဆိုတာ သီဟ ရိပ်မိလိုက်တယ်လေ။ ဦးလေးစိန်ထွားတစ်ယောက် မဖြူဝင်းကို လိုးနေတာကလွဲလို့ ဘာများဖြစ်ရဦးမှာလဲ။ အသံတွေက တော်တော်လေး မြည်နေတယ်။ အသက်ကသာ ၉ နှစ်၊ ငယ်ပါက ပေါ့သေးသေးမဟုတ်။ အရှည် ၄ လက်မ အတုတ်က ၃ လက်မပတ်လည်ရှိတယ်။ လူကောင်ကလည်း ခပ်ထွားထွား။
ကိုစိန်ထွား သူ့အိမ်လှေကားက အတွင်းဘက်က တပ်ထားတာ။ အဲ့ဒီလှေကားထိပ်ရဲ့ ညာဘက်ဘေး အခန်းမှာ အခု ကိုစိန်ထွားနဲ့ မဖြူဝင်းတို့ လိုးနေကြတယ်လေ။ သီဟတစ်ယောက် ခြေသံဖေါ့ပြီး အပေါ်တက်ခဲ့လိုက်တယ်။ အခန်းကြမ်းပြင်နဲ့ သူ့မျက်နှာတည့်တည့် အရောက်မှာ ထရံပေါက်ကနေ အထဲချောင်းကြည့်လိုက်တယ်။ အားလားလား ကိုစိန်ထွားနဲ့ မဖြူဝင်းတို့ ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ပြီး အားရပါးရ လိုးနေကြတာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။
မဖြူဝင်းက ပေါင်တံဖွေးဖွေးတုတ်တုတ်ကြီး နှစ်ချောင်းကို အထက်မြှောက်ထားပြီး ကိုစိန်ထွားက ပေါင်ကြားထဲမှာ ဝင်ပြီး အထက်ကနေ ခွမှောက်ပြီး အားရပါးရ ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေတယ်။ မဖြူဝင်းခါးအောက်မှာလည်း ခေါင်းအုံးတစ်လုံး ခုထားတယ်။ ကိုစိန်ထွားက အသားညိုသူမို့ သူ့ဖင်ကြီးတွေက မဲ ပြောင်နေတယ်။ မီးကုန်ရမ်းကုန် ဆော်နေလို့နဲ့တူပါရဲ့ ကိုစိန်ထွား ဖင်မဲမဲကြီးဟာ ဆောင့်တိုင်းဆောင့် တိုင်း ဖင်ကြောကြီးတွေ ရှုံ့ခွက်နေတယ်။
မဖြူဝင်း ဆိုတဲ့အတိုင်း အသားအရေက ဖြူဝင်းနေတာဆိုတော့ ဖင်ဆုံ ပေါင်တံ ခြေသလုံးကစလို့ ဖြူ ဝင်းနေတာပေါ့လေ။ သီဟက ဘေးတိုက်အနေအထားက ချောင်းကြည့်ရတာမို့ စောက်ဖုတ်တွေ လီးတွေတော့ မမြင်ရဘူး။ ဒါပေမယ့် နိ့အုံဖွေးဖွေး ဥဥကြီးကိုတော့ အထင်သား မြင်နေရတယ်။ ကိုစိန်ထွားက အဲဒီနို့ကြီးတွေကို ကုန်းကုန်းစို့ပေးရင်း တအား ပစ်ပစ်ဆောင့်နေတယ်။
“ဖွတ်… ဖွစ်… ဇွတ်… ဇွပ်.. ဖွပ်… ရွတ်.. ဖွတ်… ဖတ်.. ဖတ်… အား… အင့်… အင်း… အား..”
မဖြူဝင်းက သူ့ဖင်ဆုံ ဖွေးဖွေးကြီးကို ကော့ကော့ခံရင်း ကိုစိန်ထွားကျောပြင် မဲမဲကြီးကို တင်းနေ အောင် ဖက်ထားတယ်။ အချက်ပေါင်း ၃၀ ကျော်လောက်ရှိတော့ ကိုစိန်ထွားတစ်ကိုယ်လုံး ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ တုန်ခါတက်သွားပြီး မဖြူဝင်းရဲ့ ကိုယ် လုံးပေါ် မှောက်ကျသွားတယ်။ သီဟလည်း ကြည့်ပြီး လီးတောင်နေတာပေါ့လေ။ သူ့လီးက ကလေးလီးဆိုတော့ ဒစ်မမပြဲသေးဘူး။ ဒီတော့ ဒစ်အရေပြားကို သူ့လက်နဲ့ ပွတ်ချေပြီး အရသာယူနေတယ်။ အတော်လာတဲ့ ကောင်လေး။ ကြီးလာရင် အတော်ကြောက်စရာ ကောင်းမယ့်အကောင်။ ကိုစိန်ထွား ဆက်မဆောင့်နိုင်တော့ဘဲ မှောက်ရက်ကြီး မှိန်းနေတယ်။
“ အင်း…ဖယ်စမ်းပါဦး…လေးလိုက်တာ”
မဖြူဝင်းက ကိုစိန်ထွားကိုယ်လုံးကြီးကို တွန်းဖယ်လိုက်တယ်။ ကိုစိန်ထွားက သူ့ကိုယ်လုံးကြီးကို မ ဖြူဝင်းရဲ့တဖက်မှာ လှဲချလိုက်တယ်။ သီဟမျက်စိမြင်ကွင်းမှာ ကိုစိန်ထွားရဲ့ ကိုယ်လုံးကြီးကို မဖြူဝင်း ရဲ့ ကိုယ်လုံးက ကွယ်ထားတယ်။
“ဟွန်း… ဒီအတိုင်းချည်းပဲ… ကြာကြာ လိုးပေးပါဆို .. ခဏလေးနဲ့ ပြီးပြီးသွားတာ အားကိုမရဘူး ”
မဖြူဝင်းက ကိုစိန်ထွားဘက် တစ်စောင်းလှဲအိပ် လိုက်ရင်း ကိုစိန်ထွားရင်ဘတ်ကို လက်နှင့် ပွတ်ရင်း မကျေမနပ် ပြောလိုက်တယ်။
“ကြည့်ပါဦး.. တခါလေး လိုးရုံနဲ့ လီးကလည်း ဖြစ်သွားလိုက်တာ”
မဖြူဝင်းက ကိုစိန်ထွားပေါင်ကြားက ပျော့ခွေငိုက်ဆင်းနေတဲ့ လီးငုတ်တိုကို လက်ဖဝါးနဲ့ ဆုပ်ကိုင် ရင်း မကျေမနပ် ပြောလိုက်တယ်။
“လိုးပေးမှာပါကွာ… ခဏလေး စောင့်ပါဦး..”
ကိုစိန်ထွားက မောဟိုက်သံကြီးနဲ့ ပြောလိုက်တယ်။ သီဟတစ်ယောက် သူ့မျက်စိတည့်တည့်အောက်မှာ မြင်နေရတဲ့ မဖြူဝင်းရဲ့ ခုံးထနေတဲ့ ဖင်အုံဖွေးဖွေးကြီးကို ကြည့်ပြီး အာခေါင်တွေ ခြောက်လာတယ်။ ဖင်အုံကြီးက ဧရာမ ဖင်ဆုံကြီးကိုး။ ဒီရွာမှာတော့ မဖြူဝင်းဖင်ဆုံလောက်ရှိတဲ့ မိန်းမဆိုလို့ အယောက် ၂၀ ကျော်လောက်ပဲ ရှိတယ်။ အအိုထဲကပြောတာနော်… ဒီအထဲ သီဟအမေလည်း ပါတယ်လေ။
ဒါပေမယ့် သီဟအမေက မဖြူဝင်းလောက် အသားမဖြူဘူး။ အသားဝါ အသားလတ် အမျိုးအစား။ အရပ် အမောင်းချင်းတော့ သိပ်မကွာဘူး။ ဒါပေမယ့် သီဟအမေက မဖြူဝင်းထက် သန်မာကျစ်လစ်တယ်။ တောင်သူအလုပ်တွေကို ယောက်ျားနဲ့ ရင်ဘောင်တန်းပြီး လုပ်ရတာကိုး။ သီဟတစ်ယောက် ဖင်ဆုံစစ်တမ်း ပြုနေလေရဲ့။ မဖြူဝင်းလက်တွေက ကိုစိန်ထွား ပေါင်ကြားထဲက ပျော့ခွေနေတဲ့ လီးကို ဂွင်း တိုက်ပေးနေတာနဲ့ တူတယ်။ တလှုပ်လှုပ်နဲ့။
“လီးကလည်း ဖျင်းလိုက်တာ… အခုထိ မတောင်သေးဘူး.. ဒီက မပြီးသေးဘူး”
“အေးပါ မိန်းမရာ… တောင်တော့မှာပါ”
“ဘာတောင်တော့မှာလဲ.. ဒီမယ် ပျော့နေတုန်း ”
မဖြူဝင်းအသံတွေက စိတ်မရှည်သံ မကျေနပ်သံတွေ ထွက်နေပါတယ်။ မဖြူဝင်းက ကိုစိန်ထွားလီးကြီးကို ဂွင်းတိုက်ပေးနေသလို ဆွပေးနေရင်းမှ…
“ဪ… နေဦး… မနေ့ညက တော်သောက်တဲ့ ကြက်ဥနဲ့စပ်ထားတဲ့ အရက် ယူလိုက်မယ်..”
“အေး..ဟုတ်သားပဲ”
မဖြူဝင်းက တစောင်းအိပ်နေရာမှ ထလိုက်ပြီး ခြေရင်းအနောက်ဖက်ရှိ ဗွီရိုပေါ်တွင် တင်ထားသော အရက်ပုလင်းကို သွားယူလိုက်တယ်။ ဖင်ဆုံ ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးကြီးက ထွားကားတင်းအိပြီး ဝင်းပြောင် နေတယ် ။ အရက်ပုလင်းကို လှုပ်လိုက်တော့ နို့အုံမို့မို့ဝင်းကြီးကလည်း လှုပ်ရမ်းနေတယ်။ မဖြူဝင်းက အရက်ပုလင်းကိုယူပြီး ကိုစိန်ထွားရှိရာ ပြန်လာတော့ သီဟနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်သွားတယ်။
ပေါင်တံရင်းက စောက်ဖုတ်ကြီးက တင်းခုံးဖေါင်းကြွနေပြီး စောက်မွှေးတွေကလည်း မဲမှောင်ပြောင်လက်နေတယ်။ စောက်ဖုတ်ကြီးက အလိုးခံရတာ အားမရသေးတော့ ဟတတကြီးဖြစ်နေပြီး အတွင်းသားနုနုတွေက ဟစိဟစိဖြစ်နေတာကို ထင်ထင်ရှားရှားကြီး မြင်နေရတယ်။ သီဟတစ်ယောက် သူ့လီးတံလေးကို ခပ်တင်းတင်းလေး ညှစ်ဆုပ်လိုက်မိတယ်။ ကိုစိန်ထွားပေါင်ကြားက လီးတံက အခုတော့ ဆတ်ကနဲ တောင်နေပါပြီ။
ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်ပါရဲ့။ သူ့လီးက သီဟလီး ထက် နည်းနည်းပဲကြီးပုံရတယ်။ အရှည်က ၅ လက်မလောက်ပဲ ရှိမယ်ထင်တယ်။ ၉ နှစ်သာရှိသေးတဲ့ သူ့လီးတောင် လေးလက်မလောက်ရှိတာကို သီဟက ရှာရှာဖွေဖွေ ပေတံနဲ့ တိုင်းကြည့်ထားတယ်။ ဒါတောင် လီးတောင်လာရင် နည်းနည်းရှည်လာသေးတယ်။ တဆက်တည်း သူ့အဖေလီးကြီးကို မျက်စိထဲ မြင်ယောင်လာတယ်။ သူ့အဖေလီးက ၈ လက်မကျော် ကျော်ရှိတယ်။ အတုတ်ကလည်း အမေသောက်သောက်နေတဲ့ ရုပ်ပျိုဆေးဘူးလောက် ရှိတယ်။ ပြီးတော့ အကြောကြီးတွေကလည်း ပြိုင်းပြိုင်းထနေတယ်။ ဒစ်ကြီးကလည်း ပြဲလန်နေပြီး စစ်သားတွေဆောင်းတဲ့ သံခမောက်ကြီး စွပ်ထားသလို တင်းပြောင်နေတယ်။ သီဟတစ်ယောက် သူ့အဖေလီးကြီးကို မဖြူဝင်းစောက်ဖုတ် ပြဲပြဲကြီးထဲ စိတ်ကူးနဲ့ မှန်းထည့်ကြည့်နေတယ်။ အတော်လိုက်ဖက်ညီမှာပဲ။ အခု ဦးလေးစိန်ထွားလီးက စောက်ဖုတ်နဲ့ မလိုက်အောင် သေးနေလေရဲ့။
ကိုစိန်ထွားက ပက်လက်အိပ်နေရာမှ ထထိုင်လိုက်ပြီး အရက်ပုလင်းကို ဆွဲယူပြီး မော့သောက်လိုက် တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ မဖြူဝင်းက သီဟကို ကျောပေးပြီး ဆောင့်ကြောင့်ကြီး ထိုင်နေတယ်။ ကိုစိန်ထွား နောက်တခါ မော့သောက်လိုက်ပြန်တယ်။ မဖြူဝင်းက အရက်ပုလင်းကိုယူပြီး ဘီရိုပေါ် ပြန် ထားတယ်။ သီဟ မဖြူဝင်းစောက်ဖုတ်ကြီးကို နှစ်ခါမြင်ရပြန်ပြီ။ အခုမှ သေချာကြည့်မိတာက စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား ညိုညိုကြီးတွေ။ နှုတ်ခမ်းသားကြီးနှစ်မွှာက အပြင်စွန်းထွက်နေပြီး ထူထူပွပွကြီး။ အသားဖြူသလောက် စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားကြီးတွေက အညိုရောင်သမ်းနေတဲ့အတွက် သီဟစိတ်ထဲ အံ့သြနေလေရဲ့။ သူထင်တာက အသားဖြူရင် စောက်ဖုတ်လည်း ဖြူရမယ်ပေါ့။ အခုတော့ မဖြူဝင်း စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားကြီးတွေက သူ့အမေ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေ ထက်တောင် ညိုမဲနေသေးတယ်။
ကိုစိန်ထွားက ပက်လက်လှန်အိပ်ပြီး ဒူးနှစ်ချောင်းထောင် ကားထားသော မဖြူဝင်းရဲ့ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ကာ သူ့လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်ထဲ ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ လီးကြီးက ဗြွတ်ကနဲ ဝင်သွားတယ်။ စောက်ဖုတ်ကကျယ်ပြီး လီး ကသေးနေလို့ အခုလို လျှောကနဲ ဝင်သွားတာနဲ့တူပါရဲ့။ ကိုစိန်ထွားလက်က မဖြူဝင်းကို ကျော်ခွပြီး ထောက်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ တစ်ချက်ချင်း ခပ်မှန်မှန် ဆောင့်နေတယ်။
“ဖွတ်… ရွှတ်… ဖွတ်…. ဖွတ်ရွှတ်ဖွပ်.. ဖွတ် … ဖတ် .. ဖတ်… ဖတ် .. ဘွပ်…”
ဆောင့်ချက်တွေက တစတစနဲ့ ပြင်းထန်လာပါတယ်။ ဒါပေမယ့် မဖြူဝင်းခင်မျာ အားမရဘူးနဲ့တူတယ်။
“ခဏနေဦး ”
ကိုစိန်ထွား ဆောင့်နေတာကို ရပ်ခိုင်းလိုက်ပြီး ခေါင်းအုံးကို သူ့ခါးအောက် ဆွဲခုလိုက်တယ်။ ဒီတော့ ဖင်ကြီးက မြောက်ကော့တက်လာတယ်။ ကိုစိန်ထွားကလည်း အားရပါးရ ပစ်ပစ်ဆောင့်တယ်။ အရက်နဲ့ ကြက်ဥသတ္တိကြောင့် ထင်ပါရဲ့။ သူ့ရဲ့ဆောင့်ချက်တွေက စောစောက တချီလိုးတုန်းကထက် ပိုပြီးပြင်းထန်လာတယ်။ မဖြူဝင်းကလည်း ကောင်းလာပြီနဲ့တူပါရဲ့။ သူ့ဖင်ဆုံကြီးကို ဝိုက်ဝိုက်ပြီး ကော့ကော့ခံပါတယ်။
“ဖွပ်.. ဖွပ်.. ဖွတ်…ဘွတ်…”
“အ.. .အ.. .အင့်. .အင့်.. အ ….အင့်..”
မဖြူဝင်းနှုတ်သံက နာလို့ ညီးသံမျိုးမဟုတ်ပဲ အားသိပ်မရလို့ ညှစ်ညှစ်ပြီးတော့ ကော့ခံရင်း ထွက်လာ တဲ့ အသံမျိုး။ ဒီလို သီဟ ဘာလို့ သိနေတာလဲဆိုရင် သူ့အဖေနဲ့ သူ့အမေ ညညလိုးရင် သူက မကြာမကြာ ချောင်းကြည့်ထားတာကိုး။ သူ့အမေဆိုရင် သူ့အဖေက အားရပါးရ ဆောင့်ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း စုတ်တသပ်သပ်နဲ့ အမလေး အလိုလေးတပြီး တွန့် လိမ်ကော့ထိုးအောင် ခံရတာကို သီဟက သိနေတာ ကိုး။ ဒါကြောင့် အခု မဖြူဝင်းရဲ့ အင့်… အ.. အသံတွေက နာလို့ထွက်လာတဲ့ အသံတွေမဟုတ်ဘဲ အား မရလို့ထွက်လာတဲ့ အသံတွေလို့ သိနေတာပေါ့။
ကိုစိန်ထွား ဆောင့်ချက်တွေက ဇောကပ်ပြင်းထန်လာတယ်။ အခုတော့ မဖြူဝင်းလည်း ကောင်းလာပြီနဲ့ တူပါတယ်။ ကိုစိန်ထွားကို တင်းနေအောင် ဖက်ထားရင်း ဖင်ဆုံကြီးကို ကော့ကော့ခံတယ်။
“အား…အီး… အင်း… ဟုတ်ပြီ… ဟုတ်ပြီ…ဆောင့်.. ဆောင့်… ဆောင့်… အား.. ကျွတ်… ရှီး… အား.. ကောင်း… ကောင်း.. ကောင်းလာပြီ… အမေ့… အင့်… အင်း… ဟင်း..”
အရက်အရှိန် သတ္တိကလည်း ပြနေပြီမို့ ကိုစိန်ထွားရဲ့ ဆောင့်ချက်တွေကလည်း ကျားရိုင်းတစ်ကောင်လို အတင်း ပစ်ပစ်ဆောင့်ပါတော့တယ်။ မဖြူဝင်းလည်း ကြမ်းပြင်ပေါ် ဆန့်ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို မြှောက်ကော့လိုက်ပြီး ဟီးကနဲ ငြီးသံကြီးနဲ့အတူ ငြိမ်ကျသွားတယ်။ ကိုစိန်ထွားလည်း လေးငါးဆယ်ချက် ဆောင့်ပြီး မဖြူဝင်း ရင်ဘတ်လေးပေါ် မှောက်ကျသွားပါတယ်။ အဲဒီနောက် နှစ်ယောက်သား အတော်ကြာကြာ ဖက်မှိန်းနေကြတယ်။ ဒါကို ပြီးသွားပြီဆိုတာ သီဟက သိတာပေါ့။ ဒီတော့ လှေကားပေါ်က အသာလေး ဆင်းလာခဲ့ပြီး သူ့အိမ်ဖက် လစ်ခဲ့တယ်။
“ဟဲ့ ကောင်လေး… ထမင်း မစားသေးဘူးလား… ဟွန်း… တော်တော် အဆော့မက် ”
သူ့အမေက အဝတ်လှမ်းရင်း သီဟကို လှမ်းပြောတယ်။
“ဟုတ်ကဲ့….. အမေ ..”
နှုတ်က ဤသို့ပြောထွက်လိုက်သော်လည်း သီဟ စိတ်ထဲက ပြောလိုက်သော စကားမှာ…
“ ဆော့တာ .. သားမဟုတ်ဘူး .. ဦးလေး းစိန်ထွားနဲ့ မဖြူဝင်းတို့ရယ်…”
ကိုစိန်ထွား လက်သမားအလုပ်နဲ့ ခရီးထွက်သွားပြန်တယ်။ သီဟကတော့ ထုံးစံအတိုင်း မဖြူဝင်းတို့ အိမ်ဖက် အမြဲရောက်တယ်လေ။ သူကိုယ်နှိုက်ကလည်း မဖြူဝင်းကို ကြိုက်နေတာကိုး။ ကလေး ဆို ပေမယ့် ဏှာက မသေးတော့ သီဟမှာ မဖြူဝင်းကြီးကို သွားသွားကြည့်ရတာ အမော။ တနေ့ အိမ်အရှေ့ဖက်မှာ ဂွတလက်နဲ့ ငှက်ပစ်နေတဲ့ သီဟကို မဖြူဝင်းက လှမ်းခေါ်တယ်။
“သီဟေရ…သီဟ..ခဏ ”
မဖြူဝင်းက ထမီရင်လျားကြီးနဲ့ အဲဒီအချိန်မှာ ကိုစိန်ထွားအမေကလည်း မရှိဘူး။ အိမ်မှာ သူတို့နှစ် ယောက်ထဲရယ်..။ အိမ်အောက်ထပ်ရောက်တော့..
“လာစမ်း… မမကို ဆေးလိမ်းပေးစမ်း..”
မဖြူဝင်းက အိမ်အောက်ထပ် အနောက်ဖက်ခန်းထဲ ခေါ်သွားပြီး ပက်လက်လှန်အိပ်လျှက် သူ့နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဖော်ထားတယ်။
“ အင့်… မမနို့တွေကို ဆေးလိမ်းပေးစမ်း… ပြီးရင် မမ မုန့်ဖိုးပေးမယ်…”
သီဟက မဖြူဝင်းပေးမှာ ထိုင်လိုက်ပြီး မဖြူဝင်းပေးသော ဆေးကို လှမ်းယူလိုက်သးတယ်။
“အဲဒီ ပုလင်းထဲက ဆီတွေကို မင်း လက်ဖဝါးထဲထည့်ပြီး လက်ဖဝါးချင်း ပွတ်လိုက်..။ ပြီးတော့မှ လိမ်းပေး…။ မမနို့တွေ ကိုက်ကိုက်နေလို့..”
သီဟကလည်း မဖြူဝင်း ခိုင်းသည့်အတိုင်း လုပ်ပေးတယ်။ နုထွတ်တင်းအိနေတဲ့ နို့ကြီးတွေက ပွတ်ရ ကိုင်ရတာ အရသာ ရှိလှပါတယ်။ ဆုပ်ဆုပ်ညှစ်လိုက် ဖိဖိပွတ်လိုက် ဆွဲဆွဲပွတ်လိုက် လုပ်ပေးနေရာ မဖြူဝင်းတစ်ယောက် အရသာ တွေ့တွေ့လာပြီး စောက်ဖုတ်ကြီးတစ်ခုလုံး ကြွဖောင်းလာတယ်။ ငယ်သေးတဲ့ သီဟကိုတော့ ဘာမှ အသုံးချလို့မရမှန်း သိနေတဲ့အတွက် နို့ကြီးတွေကို ဆေးလူးပြီး ပွတ်ခိုင်း ဆုပ်ခိုင်းရုံမှအပ ဘာမှမခိုင်းပါ။
တကယ်တော့ မဖြူဝင်း လိမ်းခိုင်းသည်မှာ ဆေးမဟုတ်ဘဲ အုန်းဆီတွေသာဖြစ်ကြောင်း သီဟ ကောင်းကောင်းသိနေပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့အဖို့လည်း အခုလို လုပ်ပေးနေရတာကိုက အရသာ တွေ့နေပါတယ်။ မဖြူဝင်းကလည်း သီဟက နို့အုံကြီးနှစ်လုံးကို အုန်းဆီတွေနဲ့ ပွတ်ပွတ်လူးပြီး ဆုပ်ချေပေးနေတာကိုပဲ အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်လျှက် သူ့လက်မောင်းတစ်ဖက်ကို ပေါင်ကြားထဲသွင်းပြီး ခပ်ရွရွလေး ပွတ်ပေးနေမိတယ်။ စောက်ဖုတ်ကြီးက ရွကြွတက်လာပြီး ခုံးခုံးကြွကြွ ပြဲပြဲဟဟကြီးဖြစ်လာပါတယ်။
မဖြူဝင်းက လက်ခလယ်ကို စောက်ခေါင်းထဲ တဆုံးသွင်းပြီး ထိုးဆွမွှေနှောက်နေပါတယ်။ စောက်ရည်တွေကလည်း စိုရွှဲအိုင်ထွန်းနေပါတယ်။ ပြီးတော့ စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်း ထိပ်မှာရှိတဲ့ စောက်စိ ပြူးပြူးကြီးကို လက်ခလယ်ထိပ်နဲ့ ခပ်ဖိဖိလေး ပွတ်ချေပေးလိုက်ပါတယ်။ အင့်ကနဲ အင့်ကနဲ အသံထွက်သွားပြီး တွန့်တွန့်သွားတာမို့..
“မမ… .နာလို့လား ဟင်..“
သီဟက သူဆေးလိမ်းပေးတာကို နာလို့ တွန့်သွားတာထင်ပြီး စိုးရိမ်တကြီး မေးလိုက်တယ်။
“မ … မဟုတ်ဘူးမောင်လေး… နာနာသာ ဆုပ်လိမ်းပေး..”
“ဟုတ်ကဲ့ . . . .မမ ..”
သီဟက ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆုတ်ဆုတ်ညှစ်ပြီး ပွတ်လိမ်းပေးပါတယ်။ မဖြူဝင်းကလည်း သူ့စောက်စိပြူးပြူးကြီးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပွတ်ချေဖိဆွနေပါတယ်။ စောက်ရည်တွေကလည်း အဆက်မပြတ် စိမ့်ထွက်နေပါတယ်။ သူ့ခန္ခာကိုယ်ကလည်း တဆတ်ဆတ်နဲ့ တုန်နေတာ တခါတခါ ရင်ဘတ်ကြီးကို ကော့ကော့ထိုးပြီး အီးကနဲ အီးကနဲ အသံတွေ ထွက်နေပါတယ်။ နောက် မကြာခင်မှာပဲ ဟင့်ကနဲ ဟင့်ကနဲ ဖြစ်သွားပြီး ဆေးလိမ်းပေးနေတဲ့ သီဟလက်တွေကို တင်းနေအောင် ဆုပ်ထားလိုက်ပါ တယ်။
ဆုပ်ထားတဲ့ လက်တွေက ပြေလျော့သွားပြီး မဖြူဝင်းတစ်ယောက် ငြိမ်သက်သွားပါတယ်။ သီဟလည်း ဆက်မပွတ်တော့ပဲ ဒီအတိုင်းကြီး သူ့လက်ဖဝါးကို နို့အုံတင်းတင်းအိအိကြီးပေါ် အုပ်ထားရင်း ငြိမ်နေလိုက်တယ်…။ တော်တော်ကြာမှ မဖြူဝင်းက ခေါင်းအုံးထဲဘလက်လျှိုပြီး
“ရော့ .. မင်းအတွက် မုန့်ဖိုး… နောက်လည်း လိမ်းပေးနော်…”
“ဟုတ်ကဲ့..မမဖြူ..”
သီဟ မဖြူဝင်းပေးသော မုန့်ဖိုးကိုယူပြီး အိမ်ပေါ်က ပျော်ရွင်စွာ ဆင်းပြေးလာခဲ့ပါတော့တယ်။
…………………………………………………………..
သီဟဆိုတဲ့ ကောင်လေးက ရွာရိုးကိုးပေါက် အကုန်လျှောက်လည်ပတ်နေတဲ့ ကောင်လေး။ သူ့လက်ထဲမှာ အမြဲတမ်း သားရေဂွတစ်လက် ပါတယ်။ အဖိတ်-ဥပုသ် ကျောင်းပိတ်ရက် ၂ ရက်မှာ သူ့ လွတ်လပ်ရေး ရက်ဖြစ်သည်။ ဒီနေ့တော့ မဖြူဝင်းတို့အိမ်ဖက် မရောက်တော့။ ရွာအနောက်ပိုင်းက တောခြုံတွေမှာ လှည့်ပတ်ပြီး ငှက်ပစ်နေသည်။ စာ သုံးကောင်နှင့် ကျီးကန်းတစ်ကောင် ရထားပြီးဖြစ် သည်။ ဟိုး လွန်ခဲ့သော တစ်ပတ်လောက်က စာတစ်ကောင် ၂ ကျပ်ပေးမည်ဟု ဦးတင်အုံးက မှာထားသဖြင့် စာလိုက်ပစ်နေရာ အခု ၃ ကောင် ရပြီ။ ၆ ကျပ်ဖိုးရပြီမို့ သီဟ ပျော်ရွင်အူမြူးနေသည်။ သူ့အတွက် ကျီးကန်းတစ်ကောင် အပိုဆုပါ ရလိုက်သေးသည်။
ကျီးကန်းကိုတော့ မဖြူဝင်းကို ကြော်ခိုင်းမည်။ ဦးတင်အုံးအိမ်က ရွာတောင်ဖက်ဖျားမှာ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ရွာအပြင်ဘက်လမ်းကပတ်ပြီး ဦတင် အုံးအိမ်ရှိရာ လာခဲ့သည်။ တောင်ဖက်စည်းရိုးက တိုးဝင်ခဲ့ပြီး အိမ်ဝင်းထဲ ဝင်လာသည်။ တစ်အိမ်လုံး တိတ်ဆိတ်နေသည်။ သီဟ အတွေ့အကြုံအရ ယခုလို တိတ်ဆိတ်နေလျှင် တစ်ခုခုထူးခြားနေတတ်သည်ကို သဘောပေါက်ထားသည်။
ယခုလည်း ဦးတင်အုံးအိမ်မှာ လူမရှိသလို တိတ်ဆိတ်နေသည်။ ဦးတင်အုံးက သူ့အမေနှင့် မောင်နှမတဝမ်းကွဲတော်သဖြင့် ဘကြီးတင်အုံးဟု သီဟက ခေါ်သည်။ သူ့ဝါသနာအတိုင်း အိမ်အနောက်ခန်းဘက်ကပတ်ပြီး အတွင်းကို ချောင်းကြည့်သည်။ လားလား သူထင်သည့်အတိုင်း ဖြစ်နေတာ့၏။
ဦးတင်အုံးနှင့် မဖြူဝင်းတို့ အနောက်ခန်းထဲမှာ လိုးနေကြသည်။ အဝတ်အစားတော့ မချွတ်ကြ။ မဖြူဝင်းက ထမီကို ခါးအထိလှန်ပြီး ဒူးထောင်ပေါင်ကား အနေအထားဖြင့် အောက်ကခံနေသလို ဦးတင်အုံးကလည်း သူ့ပုဆိုးကို ပင့်လှန်ပြီး အပေါ်က တက် ခွ၍ လိုးနေခြင်းဖြစ်သည်။
သီဟ ကံကောင်းသည်ဟု ဆိုရမည်။ ဦးတင်အုံးမှာ ဘကြီးဝမ်းကွဲတော်သော်လည်း အနေဝေးသဖြင့် ဦးစိန်ထွားလောက် မရင်းနှီး။ သံယောဇဉ်မရှိ။ အခု ဦးစိန်ထွားမိန်းမက ဦးတင်အုံးကို အလိုးခံနေသောအခါ သီဟစိတ်ထဲ မကျေမနပ် ဖြစ်သွားသည်။ ယောက်ျားရှိပါလျှက် တခြားယောက်ျားကို အလိုးခံလျှင် လင်ငယ်နေခြင်း နောက်မီးလင်းခြင်း ဖြစ်ကြောင်း သီဟ ကောင်းကောင်းနားလည်ထား၏။
ရွာအရှေ့ပိုင်းကနေ ရွာတောင်ပိုင်းအထိ ရောက် လာပြီး အလိုးခံသည်ဆိုတော့ ဦးတင်အုံးထက် မဖြူဝင်းက ပိုအပြစ်ရှိသည်။ ပြီးတော့ ဦးစိန်ထွားလည်း မရှိခိုက်ဖြစ်သည်။ သီဟက အခြေအနေကို ဆက်ကြည့်သည်။ ဦးတင်အုံးက ဆောင့်လို့ကောင်းတုန်း.. မဖြူဝင်းကလည်း သူ့ဖင်ဆုံကြီးကို ကြွကြွပြီး ကော့ကော့ခံ၏။
“ဖွတ်… ဖွတ်… ဖွပ်….ပြွတ်…ဖတ်…”
“ဖွတ်… ပြွတ်…. ဒုတ်…. ပလွတ်…. ဖတ် .. ဖတ် …ဗြစ်…”
“အင့်… အင့်… အ. .. အင့်.. . . အစ် . . . အီး … အ .. . အ .. . အင့်.. . အ. .”
မဖြူဝင်းအသံက ဦးစိန်ထွားနှင့်လိုးတုန်းကလို အားမရ၍ တအင့်အင့်နှင့် ကော့ကော့ခံနေသောအသံ ဖြစ်သည်။ သီဟ ချောင်းနေသည်မှာ အတော်ကြာပြီဖြစ်သည်။ သူမရောက်ခင်ထဲက လိုးနေပုံထောက် တော့ ဦးတင်အုံးတစ်ယောက် အတော်ကြာကြာ လိုး နိုင်ကြောင်း သတိပြုမိသည်။ သူချောင်းနေတာပင် မိနှစ် ၂၀ ကျော်လောက်ရှိပြီမို့ အနည်းဆုံး နာရီဝက်ကျော်လောက်ပြီ။
ဒီတော့ ဦးစိန်ထွား ၂ ချီလိုးချိန်နှင့် ဦးတင်အုံး ၂ ချီလိုးချိန်မှာ တူမျှနေသည်။ ဒီအချက်က ဦးစိန်ထွားထက် ဦးတင်အုံးက များစွာသာနေသည်။ ဦးတင်အုံးက မဖြူဝင်း၏ ချိုင်းနှစ်ဖက်အောက်တွင် သူ့လက်နှစ်ချောင်းကို လျှိုသွင်းပြီး ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို တင်းနေအောင် ဖက်ထားခြင်းဖြစ်၏။ ထိုသို့ဖက်ထားရင်းက အပေါ်အင်္ကျီကြယ်သီးများကို ဖြုတ်လှန်ပြီး အတွင်းခံ ဘရာစီယာကို အထက်သို့ လိပ်တင်လျှက် ဖေါ်ထားသော ဖွေးဖွေးနုနုဝင်းဝင်းအိအိ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ပါးစပ်ဖြင့်စို့၍ လိုးနေခြင်းဖြစ်ရာ ဤအချက်ကလည်း ဦးစိန်ထွားထက်သာသည်။
“ပြွတ်….ဖွတ်… ပြွတ်…ပလွတ်..”
“ပြွတ်… ပြွတ်… ပြွတ်… ဖွတ် … ပလွတ်…”
ဤသို့ နို့ကိုစို့ပေးရင်း လိုးနေသည်ဖြစ်ရာ မဖြူဝင်းအဖို့ အတော်လေးအရသာ တွေ့နေပုံရသည်။ အောက်ကနေ ဖင်ဆုံကြီးတို့ ကြွကြွပြီး ကော့ကော့ခံနေရာမှ သူ့ရင်ဘတ်ကြီးကို ကော့ကော့ပေးနေ သည်။ ဒီတော့ နို့ကြီးနှစ်လုံးက အတော့်ကို ကော့တက်လာပြီး ပိုမိုတင်းရင်းလာသည်။ ဦးတင်အုံးက နို့သီးဖျားလေးတွေကို လျှာဖြင့် လှည့်ပတ်၍ လျက်ပေးလိုက်ရာ
“အား… ကျွတ် .. ကျွတ်… အားလားလား.. ရှီး… အင့် ”
တကိုယ်လုံး ကော့ထိုးတက်သွားပြီး ဖျပ်ဖျပ်လူးသွား၏။ ဦးတင်အုံး ဆောင့်ချက်တွေက ပိုမို၍ အရှိန်ပြင်းထန်လာသည်။ အလားတူ မဖြူဝင်း၏ အောက်ပေးကလည်း ကြမ်းရမ်းလာသည်။
“ဖွတ်…ဗြစ်….ဖတ်…ဘွတ်..”
“ကောင်းရဲ့လားဟ…”
“ဖွတ်… အင့်… အမေ့…. ကောင်း .. ကောင်းတယ်… အမေ့… ဆောင့်… အ .. ဆောင့်ပါ…. အမေ့…”
“ဖွတ်… ဘွတ်….. ဖတ် .. နင့် ယောက်ျားနဲ့ ဘယ်သူကကောင်းလဲ… ဖွတ်… ဗြစ်…. ပလွတ်…”
“တော်.. တော်က … ကောင်းတယ်…. အမယ်လေး…အီး… ရှီး .. ကျွတ်.. ကျွတ်.. ဟုတ်ပြီ… ဟုတ်ပြီ.. ဆောင့်.. အ…. အင့်.. . ဆောင့်. .. . အင့်.. အင့်. ..”
မဖြူဝင်းက ဒူးထောင်ပေါင်ကား အနေအထားမှ သူ့ခြေဖဝါးကို ကြမ်းပေါ်ထောက်လိုက်ပြီး ဖင်ဆုံကြီး ကို အတင်ကော့မြှောက်ထားပြီး ဦးတင်အုံး၏ ဆောင့်ချက်ကို ရင်ဆိုင်အံတု၍ ခံလိုက်သည်။ ၃ ချက် ၄ ချက်လောက် ဆောင့်ပြီးသည့်နှင့် ဦးတင်အုံး ဖင်ကြောကြီးများ ရှုံ့ခွက်သွားပြီး ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ တုန်သွားပြီး မဖြူဝင်းကိုယ်ပေါ် မှောက်ကျသွားသည်။ မဖြူဝင်းကလည်း ဦးတင်အုံးလည်ပင်းကို တင်းနေအောင် ဖက်ထား၏။ ခေတ္တမျှ မှိန်းနေကြပြီးနောက် ဦးတင်အုံးက ဦးစွာ မဖြူဝင်း ကိုယ်ပေါ်က ခွာလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူ့လီးကြီးကို ဆွဲနှုတ်၏။ လီးကြီးက အရှိန်သေသွားပြီး ပျော့ခွေ ငိုက်ဆင်းနေသည်။ လီးအရှည်က ဦးစိန်ထွားလီးနှင့် သိပ်မကွာပါ။ ယောင်ယောင်လေးပဲ ရှည်ပါသည်။ အတုတ်ကတော့ သိသိသာသာ တုတ်သည်။ သို့သော် သီဟအဖေလီးကိုမှီဖို့ အပုံကြီးလိုပါသေးသည်။
မဖြူဝင်း ကျေနပ်အားရသွားခြင်းမှာ ကြာကြာလိုးနိုင်လို့ဟု သီးဟက မှတ်ချက်ချလိုက်မိသည်။ မဖြူဝင်းက သူ့နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အတွင်းခံအင်္ကျီနှင့် ဆွဲဖုံးလိုက်ပြီး အပေါ်ကြယ်သီးများကို အိပ်ရင်းတန်းလန်းမှ တပ်လိုက်သည်။ သူ့ထမီကို ဆွဲဖုံးလိုက်ပြီး လူးလဲထသည်။ ဦးတင်အုံးက သူ့အိပ်ထောင်ထဲမှ အစိတ်တန်တစ်ရွက် ထုတ်ပေးလိုက်သည်။ မဖြူဝင်းက အစိတ်တန်ကို လိပ်၍ သူ့ရင်ဘတ်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်သည်။
“နောက်လဲ … ခံဦးနော်…”
“အင်းပါ…”
“ကောင်းတယ်မဟုတ်လား..”
“ကောင်းသားပဲ… တော်ရော..ကောင်းလား..”
“အေး.. နင့်စောက်ဖုတ်ကြီးက အသားထူတော့ လိုးရတာ အရသာ သိပ်ရှိတာပဲ…”
“တော်ကလည်း ကြာကြာလိုးနိင်တာပဲ… အာဂလူကြီး.. ဘာဆေးတွေများ.. စားထားလို့လဲ..”
“စာကလေးနဲ့ ပဒက်နဲ့ ဖော်ထားတဲ့ဆေးလေ..။ ဒီဆေးက အကြာကြီး စိမ်းလိုးနိုင်တဲ့ဆေးဟ..”
“ကျုပ်ကို ဆေးနည်းပေးစမ်းပါ…။ အိမ်ကလူက မြန်လွန်းလို့ လေးငါးဆယ်ချက်လောက် ဆောင့်ရုံနဲ့ လရည်ထွက်ပြီး လူက ဖလက်ပြသွားပြီ…”
“ အေးပါ… နောက်ရက် လာဦးလေ..။ ဆေးနည်း ရေးပေးထားမယ်…”
“ဟုတ်ကဲ့…ဟုတ်ကဲ့..”
မဖြူဝင်းက သူ့ထမီကို ပြင်ဝတ်သည်။ ထိုအခိုက်လေးမှာပင် သီဟက အိမ်အရှေ့ဖက် ဖောင်းတဲ အောက်ရှိ ခုံရှည်ပေါ်တွင် ပက်လက်လှန် အိပ်နေလိုက်သည်။ မဖြူဝင်း သီဟကို မြင်လိုက်တော့ မျက် လုံးပြူးသွားသည်။ စိတ်ထဲ ထူပူသွားသည်။ ဦးတင်အုံးလည်း သီးဟကို တွေ့လိုက်ရာ အံ့သြသွားသည်။ သို့သော် ဟန်ဆောင်၍
“ငါ့တူကြီး… ဘယ်အချိန်က ရောက်နေတာလဲ..”
“တရေးတောင်ရပြီ… ဘကြီးရ…”
“ဟေ… ဟုတ်လား.. ဘကြီးကို ခေါ်လိုက်ရောပေါ့…”
“သိဘူးလေဗျာ… ဘကြီးက အိပ်နေတာမှတ်လို့…”
ဒီတော့မှ မဖြူဝင်းမျက်နှာ အနေရ သက်သာသလိုဖြစ်သွား၏။
“မမ.. ဘာလာလုပ်တာလဲ…”
“မန်ကျီးရွက် လာခူးတာပါကွာ…”
မဖြူဝင်းက ပုဆိုးနှင့်ထုပ်ထားသော မန်ကျီးရွက်များကို ပြလိုက်သည်။
“ဒီမယ် .. စာ သုံးကောင်..”
သီဟက သူ့ခါးပိုက်ထဲက စာ သုံးကောင်ကို ထုတ်လိုက်ပြီး စားပွဲပေါ် တင်လိုက်သည်။
“ဪ…အေး အေး..”
ဦးတင်အုံးက သူ့အိပ်ထောင်ထဲမှ ငါးကျပ်တန်တစ်ရွက်နှင့် ကျပ်တန်တစ်ရွက် ထုတ်လိုက်ပြီး သီဟကို ပေးသည်။ သီဟက မယူ။
“မရဘူး ဘကြီး…။ အခုချိန်ကစပြီး စာ ဈေးတက်သွားပြီ..။ တစ်ကောင် တစ်ဆယ်ပဲ… မဝယ်ချင်နေ..။ ကျုပ် ဦးကြည်စိုးကို ရောင်းလိုက်မှာ…”
မဖြူဝင်းက သူ့တို့နှစ်ယောက် အရောင်းအဝယ် လုပ်နေတာကို ကြည့်ရင်း အတွေးမျိုးစုံတွေးနေသည်။ ဘာကြောင့် သီဟ စာ ဈေးတက်သွားသနည်း။ သူတို့နှစ်ယောက် အခန်းထဲမှာ လိုးအပြီးတွင် စာကလေးအကြောင်း ပြောမိကြသည်။ ဒါကိုသိ၍ ဈေးတက်လိုက်သလား။ ဒါပေမယ့် သီဟစကားအရ ဦးကြည်စိုးကလည်း ကြိုက်ဈေးပေး၍ မှာထားလား။ ဇဝေဇဝါတော့ ဖြစ်သွားမိသည်။ ဦးတင်အုံးက သီဟ တောင်းဆိုသည့်အတိုင်း ဆယ်တန် ၃ ရွက် ထုတ်ပေးလိုက်သည်။ သီဟက ဘေးအိပ်ထဲ ကောက်ထည့်ပြီး
“မမ…. မပြန်သေးဘူးလား..”
“အေး.. ပြန်တော့မှာ..”
“လာ.. သွားကြစို့…။ သြော် .. ဘကြီး.. ဒီမှာ ကျီးကန်းတစ်ကောင် ရှိသေးတယ်….။ ဒါကတော့ ပိုက်ဆံမပေးပါနဲ့…။ ကိုယ့်ဘကြီးမို့ အလကား ပေးခဲ့မယ်… ရော့…”
သီဟက ခါးပိုက်ထဲမှာရှိနေသော ကျီးကန်းအသေကို စားပွဲပေါ်တင်ထားခဲ့ပြီး မဖြူဝင်းနှင့်အတူ ပြန်လာခဲ့သည်။ စာကလေး တန်ဘိုးကို သူ ကောင်းကောင်းသိလိုက်၏။ ဒီလူကြီးတွေ သူ့ကို ဘာကြောင့် စာကလေးရှာခိုင်းတာ ဘာကြောင့်ဆိုတာ ကွင်း ကွင်းကွက်ကွက် သိလိုက်ပြီ။ သိကြသေးတာပေါ့ ကွာ သီဟတဲ့.. ဟေ့..။ သီဟနှင့် မဖြူဝင်းတို့ ဦးတင်အုံးခြံထဲက ထွက်ခဲ့ကြသည်။ ရွာလယ်လောက် အရောက်တွင်
“ကျွန်တော်က မမကြီးထက် ပိုပြီး နေ့တွက်ကိုက်တယ်။ ငါးကျပ် ပိုရတယ်လေ… ဟား.. ဟား… ဟား…”
သီဟစကားကြောင့် မဖြူဝင်း ထိတ်လန့်အံ့သြသွားသည်။ သီဟကိုလည်း မျက်လုံးအပြူးသားနဲ့ ကြည့်နေသည်။
“မကြောက်ပါနဲ့ မမရ… ဘယ်သူ့မှ မပြောပါဘူး.. တကယ်ပြောတာ… ဒါပေမယ့်…”
သီဟက စကားကို မဆက်ဘဲ ရပ်ထားလိုက်ရာ
“ဘာ..ဘာလဲ….ပြောလေ မောင်လေး..”
“မမ… ဖေဖေ့ကို အလိုးခံရမယ်…”
အလွန်ထူးဆန်းသော တောင်းဆိုမှုဖြစ်သည့်အတွက် မဖြူဝင်း အံ့သြသွားသည်။ ပြီးတော့ ပြုံးသွားသည်။ ရင်ထဲက အလုံးကြီးလည်း ကျသွား၏။ သို့သော် သီဟစိတ်ကူးကို သိချင်၍
“ဘာလို့ မင်းအဖေအလိုးကို ခံစေချင်တာလဲ…”
“တနေ့က မမနဲ့ ဦးကြီးစိန်ထွားတို့ လိုးနေကြတာ ချောင်းကြည့်နေတယ်လေ..။ မမက ဘီရိုပေါ်က အရက်ပုလင်း ယူလာတော့ မမ စောက်ဖုတ်ကြီးကို မြင်လိုက်ရတယ်။ စောက်ဖုတ်ကြီးက အကြီးကြီးပဲ အသနီကြီးကို ထွက်လို့..”
မဖြူဝင်းက သီဟစကားကို သဘောကျသွား၏။
“ဒီတော့ ဘာဖြစ်..”
“ဘာဖြစ်ရမှာလဲ မမကြီးရ..။ ဦးကြီးစိန်ထွားလီးက သေးနေတော့ မမကြီးစောက်ဖုတ်နဲ့ ဘယ်လိုက်မှာ တုန်း..”
“အဲဒီတော့…”
“ဖေဖေ့လီးကြီးက အကြီးကြီး..။ ဦးကြီးစိန်ထွားနဲ့ ဘကြီးတင်အုံးလီး ၂ ချောင်းစာ မကဘူး..။ ပြီးတော့.. ၈ လက်မလောက်ရှည်တယ်..။ ကျူပ်က စိတ်နဲ့မှန်းပြီး ဖေဖေ့လီးကြီးနဲ့ မမစောက်ဖုတ်ကြီးကို ပေးစားကြည့်တယ်.. တကယ် လိုက်တာဗျ…”
“ဟွန်း… ကိုယ့်ဖက်ကိုယက်တဲ့ လိပ်ကလေး..”
“ဟာ.. ဘယ်ကယက်ရမှာလဲ မမအတွက်ဥစ္စာ..”
“အလိုတော်…ဘာဆိုင်လဲ..”
“ဆိုင်တာပေါ့ဗျ…။ မမက လီးသေးတော့ အားမရဘူးလေ..။ ဖေဖေ့လီးမျိုးနဲ့မှ အားရမှာမို့ အကောင်းအကြံပေးတဲ့ဥစ္စာ..”
“တော့အဖေနဲ့ ကျုပ်နဲ့က ခင်မှ မခင်သေးဘဲ…”
“အံမယ် .. မပူနဲ့ သီဟတစ်ယောက်လုံး ရှိတယ်…။ မမသာ ဖီးလိမ်းပြင်ဆင်ထား..။ ဖေဖေ့ကို ည လွတ် လိုက်မယ်..”
“အမယ်.. ဘယ်သူက ခံမယ်ပြောလို့.. လွတ်ရမှာလဲ… ခစ်… ခစ်… ခစ်..”
မဖြူဝင်း သဘောတွေကျ၍ တခစ်ခစ် ရယ်နေသည်။
“ခံလိုက်ပါ မမရာ… အဟုတ်ကိုပြောတာ… ဖေဖေ့လီးကြီးက အကြီးကြီးဗျ…”
“မမမှ မမြင်ဖူးသေးဘဲ မင်းပြောတာ ယုံရမှာလား..”
“ရော့ ဟောဒီမယ် ပိုက်ဆံ ၃၀ ယူထား..။ ကျုပ်ပြောတဲ့အတိုင်း မဟုတ်ရင် ပြန်မပေးနဲ့..။ ဟုတ်ရင်တော့ ၆၀ ပြန်ပေးရမှာ.. ရော့…”
မဖြူဝင်းက သီဟကို မျက်စောင်းလေးထိုး၍
“တကယ် စိမ်ပြီနော်…”
“အင်း…တကယ်..”
“တကယ်ပြောတာ…”
——————————————
“အဖေ အဖေ… မဖြူဝင်းက ညလာခဲ့ပါတဲ့..”
သီဟအဖေ ကိုထွန်းတင် မျက်နှာမှာ သကာရေတွေ လောင်းထားသလို ပြုံးဖြီးဖြီးကြီးနှင့် ဖြစ်၏။ ကို ထွန်းတင်လည်း မဖြူဝင်းကို စိတ်ဝင်စားပါသည်။ အိမ်နီးချင်းမို့ အသာရှောင်နေ၏။ စိတ်ကူးနှင့် ပြစ် မှားခဲ့သော ညတွေ မနည်းတော့။ အိမ်က မိန်းမလိုးလျှင်တောင် မဖြူဝင်းအမှတ်နှင့် စိတ်ကူးယဉ်လိုးခဲ့သည် မဟုတ်လား။
သီဟ ရွာထဲလည်နေခိုက် လင်မယားနှစ်ယောက် ချစ်ဗျူဟာခင်းနေကြသည်။ ဒီကောင်က ၈ နာရီ ကျော်မှ ပြန်လာတတ်သည်မို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ချစ်စခန်းဖွင့်နေသည်။ ကိုထွန်းတင်က သူ့မိန်းမ စိတ်ကျေနပ်အောင် လိုးပေးပြီးသောအခါ ရေနွေးကြမ်းထဲ အိပ်ဆေးခတ်တိုက်လိုက်၏။ အင်အားစိုက်၍ ခံလိုက်ရသည်မို့ သီဟအမေ ပင်ပန်းသွားသည်။ ဒါ့အပြင် အိပ်ဆေးက သတ္တိပြလိုက်သောအခါ သီဟအမေ တချိုးထဲ အိပ်မောကျသွားပါတော့သည်။
၉ နာရီထိုးတော့ ကိုထွန်းတင် မဖြူဝင်းတို့အိမ်ဖက် ကူးခဲ့သည်။ ဦးရေနှင့် ကြက်ဥစပ်ထားသော အရက်တပိုင်းချခဲ့၏။ မဖြူဝင်းတစ်ယောက် ကိုထွန်းတင်ကို လည်တဆန့်ဆန့်နှင့် မျှော်နေမိ၏။ သီဟပြောစကားအရပင် ကြက်သီးထစရာကြီးမို့ ကိုထွန်းတင် လီးကြီးကို စိတ်ကူးနှင့် မှန်းကြည့်ရင်း ရာဂ စိတ်တွေ ထကြွလာပြီး စောက်ဖုတ်ကြီးမှာလည်း မို့မောက်တင်းအာလာသည်။ ကိုယ်တော်ချောက တော်တော်နှင့် ပေါ်မလာသည်မို့ လူလည်း ဂဏာမငြိမ် ဖြစ်နေသည်။ ရေမိုးချိုး ဖီးလိမ်းပြင်ဆင်ထားသည်။ မဖြူဝင်းအလှက သန့်ရှင်းဝင်းဖန့်နေပြီး လူကလည်း သမင်လေးလို မြူးကြွနေသည်။ လာခဲ လှသည်မို့ အိမ်နောက်ဖေး ထွက်အမျှော် အမှောင်ထဲတွင် တရိပ်ရိပ် လှမ်းလာသော လူရိပ်ကို တွေ့လိုက်ရ၏။
ကိုထွန်းတင်ကလည်း အိမ်ဒေါင့်တွင် ရပ်နေသော အရိပ်ကို အမှောင်ထဲတွင် ခပ်ရေးရေး မြင်နေရပါ၏။ နှစ်ယောက်သား နီးကပ်လာ၏။ ကိုထွန်းတင်က မဖြူဝင်းကို သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး ပါးနှစ်ဖက်ကို နမ်း၏။ သနပ်ခါးနံ့သင်းသင်းလေးက သူ့စိတ်ကို နှိုးဆွလိုက်သည်။ ထို့နောက် ဖူးရွနွေးထွေးသော နှုတ်ခမ်း အစုံကို စုပ်လိုက်သည်။ မဖြူဝင်း တကိုယ်လုံး ကျင်စက်နှင့် အတို့ခံရသလို တုန်သွားသည်။ ရင်ကော့ ခါးကော့၍ ကိုထွန်းတင် ရင်ခွင်ထဲရောက်နေသော မဖြူဝင်းစိတ်ထဲတွင် နေ့လည်က သီဟစကားကို ကြားယောင်လာ၏။
“ဖေဖေ့လီးကြီးနဲ့ မမစောက်ဖုတ်ကြီးကို ပေးစားကြည့်တယ်.. ဟာ.. တကယ်လိုက်တာဗျ…”
မဖြူဝင်း လက်တွေက တောင်စပြုနေသော လီးတန်ကြီးကိုစမ်းမိ၏။ နှလုံးသွေးတွေ ဒိန်းကနဲ ဆောင့် ခုန်သွားသည်။ အမယ်လေး မတမိရုံတမယ် တုတ်လိုက်သည့်လီးကြီးက လက်တဆုပ်မက။ လီးတန် အရင်းကနေ အောက်သို့ ပွတ်ဆွဲကြည့်သည်။ ဒီတခါ အမလေး တမိ၏။ သို့သော် စိတ်ထဲမှာမို့ ကိုထွန်းတင် မကြားပါ။ ကိုထွန်းတင်က မဖြူဝင်းလက်ကိုဆွဲပြီး ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့ တိုးတိုးလေး မေးလိုက်၏။
“ဘယ်နေရာ လုပ်ကြမလဲ..”
“အောက်ထပ် အနောက်ခန်းထဲလေ..”
“အဖွားကြီးရော…”
“သိုးနေတာ ကြာပေါ့..”
“စိတ်ချရပါ့မလား…”
“စိတ်ချရပါတယ်… သောက်နေကြဆေးထဲ အိပ်ဆေးထည့်ထားတာ။ သူ့ဘေးမှာ ကပ်လိုးနေရင်တောင် သိမှာမဟုတ်ဘူး.. အဟင်း… ဟင်း…”
ကိုထွန်းတင်က မြေကြီးပေါ် ဖင်ချထိုင်လိုက်ပြီး ခြေနှစ်ချောင်းကို စင်းကာ ခပ်ကားကား လုပ်ထားရင်း ပုဆိုးကို မလှန်လိုက်ပြီး
“ဖြူဝင်း ထမီလှန်လိုက်..။ ပြီးတော့ အစ်ကိုကြီးလီးပေါ် ခွထိုင်ပြီး နင့်စောက်ဖုတ်ထဲ အဆုံးထိရောက် အောင် သွင်းလိုက်..”
မဖြူဝင်းက ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေရာမှ သူ့ထမီကို ခါးအလယ်အထိ ပင့်လှန်လိုက်သည်။ အမှောင်ထဲ မှာမို့ မျက်နှာပူ ရှက်သွေးဖျန်းစရာ မလိုဘူးလေ။ ထို့နောက် ကိုထွန်းတင်ပေါင်နှစ်လုံးပေါ် ခွထိုင်လိုက် ပြီး လီးကြီးကိုစမ်းကာ စောက်ဖုတ်အဝတွင် တေ့ထားလိုက်သည်။ ဒစ်နွေးနွေးကြီးက အဖုတ်ဝသို့ တိုးဝင်လာသည်။ ခံချင်စိတ်ကလည်းပြင်းပြ၊ အဖုတ်ကြီးကလည်း အလွန်အမင်းရွကြွ၊ စောက်ရည်တွေကလည်း ဗွက်ထနေသဖြင့် မဖြူဝင်းက တဖြေးဖြေးချင်း ဖိဖိထိုင်လိုက်ရာ လီးကြီးက တရစ်ချင်း ဝင်နေသည်။
“ဗြစ်…ဖွိ…ဖွတ်..ဗြစ်…ဗြစ်…ဖွိ…ဖွတ်..”
“ကျွတ်…ကျွတ်…အား…အ…ကျွတ်…ရှီး…အ..”
ဤမျှကြီးမားသော လီးမျိုး သူ့တသက် မခံဘူးသေး။ ကောင်းလိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။ တကိုယ်လုံး တဖြိုးဖြိုး တဖျင်းဖျင်း ဖြစ်နေသည်။ လီးကြီး အဆုံးထိ ဝင်သွားသောအခါ..
“ဖြူဝင်း…အစ်ကိုကြီးလည်ပင်းကို ဖက်ထား.. မတ်တပ်ရပ်မှာနော်… ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကိုလည်း ခါးချိတ်ထားဦး…”
မဖြူဝင်းက ကိုထွန်းတင် ပြောသည့်အတိုင်း လုပ်ပေးသည်။ ကိုထွန်းတင်က ဘယ်လက်နှင့် ညာခြေ ထောက်ကို အားယူထောက်ရင်း ဆတ်ကနဲ မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။ လီးတံကြီးမြုပ်လျှက်သားနှင့် မဖြူဝင်းတကိုယ်လုံး မြောက်ပါလာသည်။ ကိုထွန်းတင်က ထိုအတိုင်းပွေ့ချီ၍ အိမ်အောက်ထပ် အနောက်ခန်းဆီသို့ ခပ်သွက်သွက်သွားသည်။ ဘယ်တုန်းကမှ မကြုံဖူးသေးသော အရသာထူးကြီးကို ခံစားရင်း မဖြူဝင်း တငြိမ့်ငြိမ့်နှင့် ပါလာသည်။ အခန်းတွင်းရှိ ပုတ်ကြီးဘေးတွင် ဝပ်လျှက်ချောင်းနေသော သီဟကို ဘယ်သူမှ မသိကြ။…ပြီးပါပြီ
Zawgyi
ေနာက္မီးလင္း မျဖဴဝင္း
မယုံေတာ့မရွိနဲ႔ ဟင္းတစ္ခြက္ေပး႐ုံ ၊ လၻက္ရည္တစ္ခြက္ တိုက္႐ုံနဲ႔ သူနဲ႔အိပ္ခြင့္ရတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ သီဟတို႔ရြာမွာ တကယ္ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီမိန္းမက သီဟတို႔ ရြာသူ စစ္စစ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ ေယာက္်ား ကိုစိန္ထြားက ဒီရြာသား။ ကိုစိန္ထြားနဲ႔ညားေတာ့ သူလည္း ဒီရြာသူ ျဖစ္ရေတာ့တာေပါ့။ သူ႔အသားေရက ျဖဴဝင္းေနသည့္အတြက္ သူ႔နာမည္က မျဖဴဝင္း။
မျဖဴဝင္း ဒီရြာကို ေရာက္စက အသက္ ၂၀ ေက်ာ္႐ုံရွိဦးမွာပါ။ သူ႔ေယာက္်ား စိန္ထြားက နယ္လွည့္ၿပီး လက္သမားအလုပ္ လုပ္သူဆိုေတာ့ အဲဒီလို နယ္လွည့္အလုပ္လုပ္ရင္း မျဖဴဝင္းနဲ႔ ညားခဲ့တာပါ။ ကိုစိန္ထြား အသက္က ၃၀ ေပါ့။
မျဖဴဝင္းက အေခ်ာအလွႀကီးမဟုတ္ေပမဲ့ ပလီပလာ ခရာတတ္တဲ့ အမူအယာ ၊ ညႇို႔အားေကာင္းၿပီး ၾကည္လင္တဲ့ မ်က္လုံး ၊ ေဆးမဆိုးရပဲ အလိုလို နီျမန္းေနတဲ့ ႏွုတ္ခမ္းထူ တြဲတြဲ။ ရယ္လိုက္လၽွင္ အနည္းငယ္ ခ်ိဳင့္ခြက္သြားတဲ့ ပါးခ်ိဳင့္ေလး။ ၾကည့္လိုက္လၽွင္ ညႇို႔အားျပင္းတဲ့ မ်က္လုံးရြဲႀကီးေတြ။ အရပ္အေမာင္း ေခါင္ေကာင္းၿပီး အမ်ားေျပာတဲ့ ေရႊဘိုမင္းႀကီးႀကိဳက္ လုံးႀကီးေပါက္လွ ကိုယ္လုံးကိုယ္ထည္။ ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳး စြင့္စြင့္ကားကား ထြားထြားအိအိ တင္သား။ တင္းရင္းမို႔ေမာက္ေနတဲ့ ရင္သားအစုံ။ အားလုံးျခဳံလိုက္တဲ့အခါ မျဖဴဝင္းရဲ့ ႐ူပါ႐ုံဓါတ္က ေယာက္်ားေတြကို ဖမ္းစားနိင္စြမ္း ရွိလွပါတယ္ ။ သူ႔ပုံကိုၾကည့္ၿပီး လူႀကီးပိုင္း လူငယ္ပိုင္းေတြဟာ စိတ္နဲ႔ျပစ္မွား ေဖာက္ျပန္မိတတ္ၾကတာခ်ည္းပဲ ။ ဒါေပမဲ့ ေတာဆိုေတာ့ ဟိုငဲ့ဒီငဲ့ ဟိုေတြးဒီေတြးနဲ႔ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ေတာ့ မစရဲၾကပါဘူး။ ေဖာက္ျပန္ရင္ စိတ္ထဲမွာပဲ ေဖာက္ျပန္ေသာင္းၾကမ္း ေနၾကတာပါ။
“ ကိုစိန္ထြား မိန္းမရလာလို႔တဲ့ ”
“ ေကာင္မေလးက ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာေလးေတာ့ ”
“ အံမယ္ လူပ်ိဳႀကီးက ရမဲ့ရေတာ့ တကယ့္ ေခ်ာေခ်ာလွလွ”
တရြာလုံးနီးပါး ကေလးလူႀကီး တ႐ုံး႐ုံးနဲ႔ေပါ့။ အဲဒီေန႔က ကိုစိန္ထြားအိမ္မွာ စည္လိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း။ ေပ တစ္ရာပတ္လည္ေလာက္ရွိတဲ့ အိမ္ဝင္းႀကီးတစ္ခုလုံး ကေလးလူႀကီး ေယာက္်ားမိန္းမ အျပည့္ပါဘဲ။ သီဟ အသက္က အဲဒီတုန္းက ၉ နစ္ေလာက္ပဲရွိဦးမွာပါ။ ကိုစိန္ထြားတို႔အိမ္နဲ႔ သီဟတို႔အိမ္က ေတာင္ဖက္ေျမာက္ဖက္ ကပ္လ်က္ဆိုေတာ့ သီဟက အေစာဆုံး ေရာက္သြားတာပါပဲ။ ကိုစိန္ထြားနဲ႔ သီဟ အေဖက ညီကိုတဝမ္းကြဲဆိုေတာ့ သီဟက ကိုစိန္ထြားရဲ့အသဲပါပဲ။
ကိုစိန္ထြားတို႔က သားအမိႏွစ္ေယာက္ထဲ ေနၾကတာ။ သူ႔ညီမက အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ေယာက္်ားနဲ႔ လိုက္ေနတယ္။ ကိုစိန္ထြား အေဖကေတာ့ သီဟ မေမြးခင္ကတည္းက ဆုံးသြားတယ္။ ရွိတဲ့ေျမယာေတြကို သူ႔ညီမတို႔လင္မယားက လုပ္ေပးၾကတယ္။ တခါတရံမွသာ ကိုစိန္ထြားကိုယ္တိုင္ ေတာလိုက္ေလ့ရွိတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ လက္သမားအလုပ္နဲ႔ပဲ ရြာစဥ္လွည့္ေနရတာ။ သူက လက္သမားအဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ပါ။ ပညာလည္း ေတာ္ပါတယ္။ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္မွုလည္း ရွိပါတယ္။ ကိုစိန္ထြားရဲ့ ရိုးအမွု မျဖဴဝင္းရဲ့ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာမွုကို ၾကည့္ၿပီး ေတာအရပ္ထုံးစံအတိုင္း မျဖဴဝင္းက ကိုစိန္ထြားကို အပိုင္ဖမ္းလိုက္တာလို႔ ကြယ္ရာမွာ အတင္းေျပာလိုေျပာ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ တယ္စြံတဲ့ ကိုစိန္ထြားလို႔ ေျမႇာက္လိုေျမႇာက္။ ကိုစိန္ထြားေနရာမွာေနၿပီး မျဖဴဝင္းရဲ့ စြဲမက္စရာ အလွကို စိတ္ကူးယဥ္လိုယဥ္။ အို.. တစ္ရြာလုံး လွုပ္ခတ္သြားတာေတာ့ အမွန္ပဲ။
အဆိုးဆုံးကေတာ့ ရြာေတာင္ပိုင္းက ကိုတင္အုံးဟာ အဆိုးဆုံးပဲ။ ကိုတင္အုံးက အသက္ ၄၅ ႏွစ္ ေလာက္ရွိၿပီ။ မိန္းမဆုံးတာလည္း ၃ ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီဆိုေတာ့ ကာမငတ္ျပတ္ေနတဲ့ မုဆိုးဖိုတစ္ေယာက္ေပါ့။ ရြာအေနာက္ပိုင္းမွာ အရက္ဝိုင္းဖြဲ႕မိရင္း…
“ စိန္ထြားတို႔ကေတာ့ တယ္ေကာ္တာပဲေဟ့…။ မိန္းမ ဆူဆူၿဖိဳးၿဖိဳး ေခ်ာေခ်ာေတာင့္ေတာင့္ အယ္ကယ္ေနတာပဲ..။ မေအလိုး ဘယ္ေလာက္ေဆာ္လိုက္မယ္ မသိဘူး”
ဤသို႔ ကိုတင္အုံးက အစေဖာ္ ေပးလိုက္ေတာ့…
“ေအးကြာ.. မိန္းမကေတာ့ ခပ္မိုက္မိုက္ပဲ၊ စိန္လွၿမိဳင္ဇာတ္ထဲက ျပဇာတ္မင္းသမီးနဲ႔ အေတာ္တူတာပဲ ေမာင္။ ဟင္း… တြယ္လိုက္ရရင္ေတာ့ကြာ… ဖင္လုံးႀကီးက အယ္ေနတာပဲ .. ဟဲ…ဟဲ..”
ကိုတင္အုံး ခင္းေပးတဲ့ လမ္းေပၚမွာ ကိုျမရွိန္က ဆက္ေလၽွာက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုျမရွိန္မွာ အိမ္ ေထာင္ရွိတယ္။
“အင္း.. ေခ်ာလည္း ေခ်ာပါရဲ့။ ဒါေပမယ့္ စိန္ထြားထက္ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ ငယ္တယ္ကြ..။ ၿပီးေတာ့ တဏွာရာဂလည္း ႀကီးမဲ့ပုံပဲ။ ဒီလို ကိုယ့္ထက္ငယ္တဲ့ မိန္းမကို ယူထားတဲ့ ေယာက္်ားမ်ား ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ခ်လက္ခ် မေနရဘူး..။ အျမဲတမ္း စိတ္ပူေနရတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မ်ား လင္ငယ္ေနမလဲနဲ႔ အျမဲတမ္း ေတြးပူေနရတတ္တယ္။ လွတာနဲ႔ ညားေတာ့ ေသာကပြား.. ဗ်ာမ်ားရတာေပါ့ကြာ”
ကိုျမရွိန္ စကားကို ကိုတင္အုံးက ေထာက္ခံတယ္။
“အင္း… စိန္ထြားႀကီး အေတာ့္ကို ၿဖိဳရလိမ့္မယ္ေမာင္..။ ဒီေကာင့္ငပဲက ခပ္ေသးေသးရယ္ကြ..။ မစို႔မပို႔ေလာက္ကေလး ေဆာ္နိုင္လို႔ကေတာ့ ၃ လေတာင္ ခံမယ္မထင္ဘူး။ ေနာက္မီးေသခ်ာေပါက္ လင္းမွာ”
ဒီစကား ေျပာလာသည္က ကိုၾကည္စိုး။ သူလည္း အိမ္ေထာင္နဲ႔ပါ။ ေတာ္ေသးရဲ့လို႔ ေျပာရမွာပဲ။ သူ တို႔ဝိုင္းက အေရွ႕ဖ်ားက တမာပင္ႀကီးေအာက္မွာမို႔ ဘယ္သူမွေတာ့ မၾကားပါဘူး။ အရက္ရွိန္ေလးနဲ႔ ေယာက္်ားသားေတြပီပီ ေယာက္်ားစကားေတြကို အားပါးတရ ေျပာေနၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုစိန္ထြားလည္း မျဖဴဝင္းအေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းသိတာ မဟုတ္ဘူး။
မျဖဴဝင္းဟာ တဏွာရာဂအားႀကီးၿပီး ေသြးသားေသာင္းၾကမ္းတာ အမွန္ပါ။ သူ႔ရြာမွာ သူနဲ႔ညိဖူးတဲ့လူေတြ အေတာ္မ်ားတယ္။ ဘယ္သူ႔မွလည္း အတည္မယူဖူး။ သူ႔စိတ္ကလည္း အတည္ယူဖို႔ထက္ အခုလို လူေပါင္းစုံနဲ႔ ကမ်ဥ္းေၾကာထေနရတာကိုပဲ သေဘာက်ေက်နပ္ေနတယ္။ ဒီလို ရမ္းခ်င္တိုင္း ရမ္းလို႔ရနိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးကလည္း ရထားတယ္ကိုး။ အဲဒါကေတာ့ မျဖဴဝင္းဟာ သား သမီး မရနိင္တဲ့ အျမဳံဓါတ္ပါေနတာပါပဲ။ ေစာေစာကေတာ့ မသိဘူး။ တားေဆးမစားပါဘဲ ဟိုလူနဲ႔ျဖစ္ ဒီလူနဲ႔ျဖစ္ ထင္သလို ေသာင္းၾကမ္းခဲ့ေပမယ့္ ဗိုက္လုံးဝ မႀကီးဘူး။ ဒါကို ေကာင္းေကာင္းႀကီးသိေတာ့မျဖဴဝင္း ပိုၿပီးရဲတင္းလာတယ္။ ဘယ္သူနဲ႔လိုးလိုး ဗိုက္မွမႀကီးနိုင္ဘဲကိုး။
အခု ကိုစိန္ထြားနဲ႔ မျဖဴဝင္းတို႔ ဖူးစာဆုံးခဲ့တဲ့ရြာက မျဖဴဝင္းရဲ့ အေဒၚရြာမွာပါ။ သူ႔ရြာမွာ နာမည္က ပ်က္လွၿပီ။ ေတာဆိုေတာ့ ၿမိဳ႕အရပ္လိုမဟုတ္ဘူး။ ဘာေလးျဖစ္လိုက္ျဖစ္လိုက္ တစ္ရြာလုံးသိေတာ့တာပဲ။ ကေလးသိ ေခြးသိ ဆိုသလိုေပါ့။ ဒီေတာ့ မျဖဴဝင္းတစ္ေယာက္ ရြာမွာ အေျခမလွလို႔ အေဒၚရြာကို ေခတၱအလည္ေရာက္လာခိုက္ လက္သမားဆရာ ကိုစိန္ထြားနဲ႔ ၿငိခဲ့ၾကတာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ ရြာပါလာေရာ ဆိုပါေတာ့။
သီဟဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးက တကယ့္လူရွုပ္ေလး။ အသက္က ၉ ႏွစ္ တဏွာေၾကာက မေသးဘူး..။ ဘယ္ဘဝက တဏွာပါရမီေတြ ျဖည့္ဆည္းလာတယ္မသိဘူး..။ သူ႔လႁဗြတ္ကို ေခြးေပါက္စေတြ ပါးစပ္ထဲထည့္ၿပီး စို႔ခိုင္းတဲ့ေကာင္။ ေခြးဖင္ပူးတာၾကည့္ၿပီး သူ႔အိမ္မွာ ေမြးထားတဲ့ နီမဆိုတဲ့ ေခြးမ ဝဝတုတ္တုတ္ေလးကို လူႀကီးေတြအလစ္မွာ ခိုးခိုးလိုးတတ္တယ္။ ေကာင္ေလးက စာေတာ္ ညဏ္ေကာင္းေလး။ ဒီတဏွာရာဂ အတတ္ပညာေတြကိုလည္း အရြယ္နဲ႔မ လိုက္ေအာင္ ဝါသနာထုံတယ္။ သီဟက ကိုစိန္ထြားရဲ့အသဲဆိုေတာ့ ကိုစိန္ထြားအိမ္ဟာ သီဟအတြက္ေတာ့ တံခါးမရွိ ဓါးမရွိ အခ်ိန္မေရြး ဝင္ထြက္လို႔ရတဲ့အိမ္။
တေန႔ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ႀကီး ကိုစိန္ထြားတို႔အိမ္ဘက္ သီဟ ေရာက္သြားတယ္။ ကိုစိန္ထြားအေမကလည္း ေန႔ခင္းဘက္မွာ အိမ္လည္ေလ့ ရွိတယ္။ သီဟ အမွတ္တမဲ့နဲ႔ အေပၚထပ္လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ အေနာက္ခန္းအေပၚထပ္ဆီက ကၽြိ… ကၽြလိနဲ႔ ခ်ိဳး ခ်ိဳးခၽြတ္ခၽြတ္ အသံေတြ ၾကားလိုက္ရတယ္။ အိမ္ကလည္း ဝါးၾကမ္းခင္းဆိုေတာ့ အလွုပ္လွုပ္နဲ႔ေပါ့။ ဒါ… ဘာလဲဆိုတာ သီဟ ရိပ္မိလိုက္တယ္ေလ။ ဦးေလးစိန္ထြားတစ္ေယာက္ မျဖဴဝင္းကို လိုးေနတာကလြဲလို႔ ဘာမ်ားျဖစ္ရဦးမွာလဲ။ အသံေတြက ေတာ္ေတာ္ေလး ျမည္ေနတယ္။ အသက္ကသာ ၉ ႏွစ္၊ ငယ္ပါက ေပါ့ေသးေသးမဟုတ္။ အရွည္ ၄ လက္မ အတုတ္က ၃ လက္မပတ္လည္ရွိတယ္။ လူေကာင္ကလည္း ခပ္ထြားထြား။
ကိုစိန္ထြား သူ႔အိမ္ေလွကားက အတြင္းဘက္က တပ္ထားတာ။ အဲ့ဒီေလွကားထိပ္ရဲ့ ညာဘက္ေဘး အခန္းမွာ အခု ကိုစိန္ထြားနဲ႔ မျဖဴဝင္းတို႔ လိုးေနၾကတယ္ေလ။ သီဟတစ္ေယာက္ ေျခသံေဖါ့ၿပီး အေပၚတက္ခဲ့လိုက္တယ္။ အခန္းၾကမ္းျပင္နဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာတည့္တည့္ အေရာက္မွာ ထရံေပါက္ကေန အထဲေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္တယ္။ အားလားလား ကိုစိန္ထြားနဲ႔ မျဖဴဝင္းတို႔ ကိုယ္တုံးလုံးခၽြတ္ၿပီး အားရပါးရ လိုးေနၾကတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။
မျဖဴဝင္းက ေပါင္တံေဖြးေဖြးတုတ္တုတ္ႀကီး ႏွစ္ေခ်ာင္းကို အထက္ေျမႇာက္ထားၿပီး ကိုစိန္ထြားက ေပါင္ၾကားထဲမွာ ဝင္ၿပီး အထက္ကေန ခြေမွာက္ၿပီး အားရပါးရ ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးေနတယ္။ မျဖဴဝင္းခါးေအာက္မွာလည္း ေခါင္းအုံးတစ္လုံး ခုထားတယ္။ ကိုစိန္ထြားက အသားညိဳသူမို႔ သူ႔ဖင္ႀကီးေတြက မဲ ေျပာင္ေနတယ္။ မီးကုန္ရမ္းကုန္ ေဆာ္ေနလို႔နဲ႔တူပါရဲ့ ကိုစိန္ထြား ဖင္မဲမဲႀကီးဟာ ေဆာင့္တိုင္းေဆာင့္ တိုင္း ဖင္ေၾကာႀကီးေတြ ရွုံ႔ခြက္ေနတယ္။
မျဖဴဝင္း ဆိုတဲ့အတိုင္း အသားအေရက ျဖဴဝင္းေနတာဆိုေတာ့ ဖင္ဆုံ ေပါင္တံ ေျခသလုံးကစလို႔ ျဖဴ ဝင္းေနတာေပါ့ေလ။ သီဟက ေဘးတိုက္အေနအထားက ေခ်ာင္းၾကည့္ရတာမို႔ ေစာက္ဖုတ္ေတြ လီးေတြေတာ့ မျမင္ရဘူး။ ဒါေပမယ့္ နိ့အုံေဖြးေဖြး ဥဥႀကီးကိုေတာ့ အထင္သား ျမင္ေနရတယ္။ ကိုစိန္ထြားက အဲဒီနို႔ႀကီးေတြကို ကုန္းကုန္းစို႔ေပးရင္း တအား ပစ္ပစ္ေဆာင့္ေနတယ္။
“ဖြတ္… ဖြစ္… ဇြတ္… ဇြပ္.. ဖြပ္… ရြတ္.. ဖြတ္… ဖတ္.. ဖတ္… အား… အင့္… အင္း… အား..”
မျဖဴဝင္းက သူ႔ဖင္ဆုံ ေဖြးေဖြးႀကီးကို ေကာ့ေကာ့ခံရင္း ကိုစိန္ထြားေက်ာျပင္ မဲမဲႀကီးကို တင္းေန ေအာင္ ဖက္ထားတယ္။ အခ်က္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွိေတာ့ ကိုစိန္ထြားတစ္ကိုယ္လုံး ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ တုန္ခါတက္သြားၿပီး မျဖဴဝင္းရဲ့ ကိုယ္ လုံးေပၚ ေမွာက္က်သြားတယ္။ သီဟလည္း ၾကည့္ၿပီး လီးေတာင္ေနတာေပါ့ေလ။ သူ႔လီးက ကေလးလီးဆိုေတာ့ ဒစ္မမျပဲေသးဘူး။ ဒီေတာ့ ဒစ္အေရျပားကို သူ႔လက္နဲ႔ ပြတ္ေခ်ၿပီး အရသာယူေနတယ္။ အေတာ္လာတဲ့ ေကာင္ေလး။ ႀကီးလာရင္ အေတာ္ေၾကာက္စရာ ေကာင္းမယ့္အေကာင္။ ကိုစိန္ထြား ဆက္မေဆာင့္နိုင္ေတာ့ဘဲ ေမွာက္ရက္ႀကီး မွိန္းေနတယ္။
“ အင္း…ဖယ္စမ္းပါဦး…ေလးလိုက္တာ”
မျဖဴဝင္းက ကိုစိန္ထြားကိုယ္လုံးႀကီးကို တြန္းဖယ္လိုက္တယ္။ ကိုစိန္ထြားက သူ႔ကိုယ္လုံးႀကီးကို မ ျဖဴဝင္းရဲ့တဖက္မွာ လွဲခ်လိုက္တယ္။ သီဟမ်က္စိျမင္ကြင္းမွာ ကိုစိန္ထြားရဲ့ ကိုယ္လုံးႀကီးကို မျဖဴဝင္း ရဲ့ ကိုယ္လုံးက ကြယ္ထားတယ္။
“ဟြန္း… ဒီအတိုင္းခ်ည္းပဲ… ၾကာၾကာ လိုးေပးပါဆို .. ခဏေလးနဲ႔ ၿပီးၿပီးသြားတာ အားကိုမရဘူး ”
မျဖဴဝင္းက ကိုစိန္ထြားဘက္ တစ္ေစာင္းလွဲအိပ္ လိုက္ရင္း ကိုစိန္ထြားရင္ဘတ္ကို လက္ႏွင့္ ပြတ္ရင္း မေက်မနပ္ ေျပာလိုက္တယ္။
“ၾကည့္ပါဦး.. တခါေလး လိုး႐ုံနဲ႔ လီးကလည္း ျဖစ္သြားလိုက္တာ”
မျဖဴဝင္းက ကိုစိန္ထြားေပါင္ၾကားက ေပ်ာ့ေခြငိုက္ဆင္းေနတဲ့ လီးငုတ္တိုကို လက္ဖဝါးနဲ႔ ဆုပ္ကိုင္ ရင္း မေက်မနပ္ ေျပာလိုက္တယ္။
“လိုးေပးမွာပါကြာ… ခဏေလး ေစာင့္ပါဦး..”
ကိုစိန္ထြားက ေမာဟိုက္သံႀကီးနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။ သီဟတစ္ေယာက္ သူ႔မ်က္စိတည့္တည့္ေအာက္မွာ ျမင္ေနရတဲ့ မျဖဴဝင္းရဲ့ ခုံးထေနတဲ့ ဖင္အုံေဖြးေဖြးႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး အာေခါင္ေတြ ေျခာက္လာတယ္။ ဖင္အုံႀကီးက ဧရာမ ဖင္ဆုံႀကီးကိုး။ ဒီရြာမွာေတာ့ မျဖဴဝင္းဖင္ဆုံေလာက္ရွိတဲ့ မိန္းမဆိုလို႔ အေယာက္ ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ အအိုထဲကေျပာတာေနာ္… ဒီအထဲ သီဟအေမလည္း ပါတယ္ေလ။
ဒါေပမယ့္ သီဟအေမက မျဖဴဝင္းေလာက္ အသားမျဖဴဘူး။ အသားဝါ အသားလတ္ အမ်ိဳးအစား။ အရပ္ အေမာင္းခ်င္းေတာ့ သိပ္မကြာဘူး။ ဒါေပမယ့္ သီဟအေမက မျဖဴဝင္းထက္ သန္မာက်စ္လစ္တယ္။ ေတာင္သူအလုပ္ေတြကို ေယာက္်ားနဲ႔ ရင္ေဘာင္တန္းၿပီး လုပ္ရတာကိုး။ သီဟတစ္ေယာက္ ဖင္ဆုံစစ္တမ္း ျပဳေနေလရဲ့။ မျဖဴဝင္းလက္ေတြက ကိုစိန္ထြား ေပါင္ၾကားထဲက ေပ်ာ့ေခြေနတဲ့ လီးကို ဂြင္း တိုက္ေပးေနတာနဲ႔ တူတယ္။ တလွုပ္လွုပ္နဲ႔။
“လီးကလည္း ဖ်င္းလိုက္တာ… အခုထိ မေတာင္ေသးဘူး.. ဒီက မၿပီးေသးဘူး”
“ေအးပါ မိန္းမရာ… ေတာင္ေတာ့မွာပါ”
“ဘာေတာင္ေတာ့မွာလဲ.. ဒီမယ္ ေပ်ာ့ေနတုန္း ”
မျဖဴဝင္းအသံေတြက စိတ္မရွည္သံ မေက်နပ္သံေတြ ထြက္ေနပါတယ္။ မျဖဴဝင္းက ကိုစိန္ထြားလီးႀကီးကို ဂြင္းတိုက္ေပးေနသလို ဆြေပးေနရင္းမွ…
“ဪ… ေနဦး… မေန႔ညက ေတာ္ေသာက္တဲ့ ၾကက္ဥနဲ႔စပ္ထားတဲ့ အရက္ ယူလိုက္မယ္..”
“ေအး..ဟုတ္သားပဲ”
မျဖဴဝင္းက တေစာင္းအိပ္ေနရာမွ ထလိုက္ၿပီး ေျခရင္းအေနာက္ဖက္ရွိ ဗြီရိုေပၚတြင္ တင္ထားေသာ အရက္ပုလင္းကို သြားယူလိုက္တယ္။ ဖင္ဆုံ ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳးႀကီးက ထြားကားတင္းအိၿပီး ဝင္းေျပာင္ ေနတယ္ ။ အရက္ပုလင္းကို လွုပ္လိုက္ေတာ့ နို႔အုံမို႔မို႔ဝင္းႀကီးကလည္း လွုပ္ရမ္းေနတယ္။ မျဖဴဝင္းက အရက္ပုလင္းကိုယူၿပီး ကိုစိန္ထြားရွိရာ ျပန္လာေတာ့ သီဟနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ျဖစ္သြားတယ္။
ေပါင္တံရင္းက ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက တင္းခုံးေဖါင္းႂကြေနၿပီး ေစာက္ေမႊးေတြကလည္း မဲေမွာင္ေျပာင္လက္ေနတယ္။ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက အလိုးခံရတာ အားမရေသးေတာ့ ဟတတႀကီးျဖစ္ေနၿပီး အတြင္းသားႏုႏုေတြက ဟစိဟစိျဖစ္ေနတာကို ထင္ထင္ရွားရွားႀကီး ျမင္ေနရတယ္။ သီဟတစ္ေယာက္ သူ႔လီးတံေလးကို ခပ္တင္းတင္းေလး ညႇစ္ဆုပ္လိုက္မိတယ္။ ကိုစိန္ထြားေပါင္ၾကားက လီးတံက အခုေတာ့ ဆတ္ကနဲ ေတာင္ေနပါၿပီ။
ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါရဲ့။ သူ႔လီးက သီဟလီး ထက္ နည္းနည္းပဲႀကီးပုံရတယ္။ အရွည္က ၅ လက္မေလာက္ပဲ ရွိမယ္ထင္တယ္။ ၉ ႏွစ္သာရွိေသးတဲ့ သူ႔လီးေတာင္ ေလးလက္မေလာက္ရွိတာကို သီဟက ရွာရွာေဖြေဖြ ေပတံနဲ႔ တိုင္းၾကည့္ထားတယ္။ ဒါေတာင္ လီးေတာင္လာရင္ နည္းနည္းရွည္လာေသးတယ္။ တဆက္တည္း သူ႔အေဖလီးႀကီးကို မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္လာတယ္။ သူ႔အေဖလီးက ၈ လက္မေက်ာ္ ေက်ာ္ရွိတယ္။ အတုတ္ကလည္း အေမေသာက္ေသာက္ေနတဲ့ ႐ုပ္ပ်ိဳေဆးဘူးေလာက္ ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေၾကာႀကီးေတြကလည္း ၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနတယ္။ ဒစ္ႀကီးကလည္း ျပဲလန္ေနၿပီး စစ္သားေတြေဆာင္းတဲ့ သံခေမာက္ႀကီး စြပ္ထားသလို တင္းေျပာင္ေနတယ္။ သီဟတစ္ေယာက္ သူ႔အေဖလီးႀကီးကို မျဖဴဝင္းေစာက္ဖုတ္ ျပဲျပဲႀကီးထဲ စိတ္ကူးနဲ႔ မွန္းထည့္ၾကည့္ေနတယ္။ အေတာ္လိုက္ဖက္ညီမွာပဲ။ အခု ဦးေလးစိန္ထြားလီးက ေစာက္ဖုတ္နဲ႔ မလိုက္ေအာင္ ေသးေနေလရဲ့။
ကိုစိန္ထြားက ပက္လက္အိပ္ေနရာမွ ထထိုင္လိုက္ၿပီး အရက္ပုလင္းကို ဆြဲယူၿပီး ေမာ့ေသာက္လိုက္ တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မျဖဴဝင္းက သီဟကို ေက်ာေပးၿပီး ေဆာင့္ေၾကာင့္ႀကီး ထိုင္ေနတယ္။ ကိုစိန္ထြား ေနာက္တခါ ေမာ့ေသာက္လိုက္ျပန္တယ္။ မျဖဴဝင္းက အရက္ပုလင္းကိုယူၿပီး ဘီရိုေပၚ ျပန္ ထားတယ္။ သီဟ မျဖဴဝင္းေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ႏွစ္ခါျမင္ရျပန္ၿပီ။ အခုမွ ေသခ်ာၾကည့္မိတာက ေစာက္ဖုတ္ႏွုတ္ခမ္းသား ညိဳညိဳႀကီးေတြ။ ႏွုတ္ခမ္းသားႀကီးႏွစ္မႊာက အျပင္စြန္းထြက္ေနၿပီး ထူထူပြပြႀကီး။ အသားျဖဴသေလာက္ ေစာက္ဖုတ္ႏွုတ္ခမ္းသားႀကီးေတြက အညိဳေရာင္သမ္းေနတဲ့အတြက္ သီဟစိတ္ထဲ အံ့ၾသေနေလရဲ့။ သူထင္တာက အသားျဖဴရင္ ေစာက္ဖုတ္လည္း ျဖဴရမယ္ေပါ့။ အခုေတာ့ မျဖဴဝင္း ေစာက္ဖုတ္ႏွုတ္ခမ္းသားႀကီးေတြက သူ႔အေမ ေစာက္ဖုတ္ႏွုတ္ခမ္းသားေတြ ထက္ေတာင္ ညိဳမဲေနေသးတယ္။
ကိုစိန္ထြားက ပက္လက္လွန္အိပ္ၿပီး ဒူးႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္ ကားထားေသာ မျဖဴဝင္းရဲ့ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားမွာ ဒူးေထာက္ထိုင္လိုက္ကာ သူ႔လီးႀကီးကို ေစာက္ဖုတ္ထဲ ထိုးသြင္းလိုက္တယ္။ လီးႀကီးက ႁဗြတ္ကနဲ ဝင္သြားတယ္။ ေစာက္ဖုတ္ကက်ယ္ၿပီး လီး ကေသးေနလို႔ အခုလို ေလၽွာကနဲ ဝင္သြားတာနဲ႔တူပါရဲ့။ ကိုစိန္ထြားလက္က မျဖဴဝင္းကို ေက်ာ္ခြၿပီး ေထာက္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ခ်က္ခ်င္း ခပ္မွန္မွန္ ေဆာင့္ေနတယ္။
“ဖြတ္… ရႊတ္… ဖြတ္…. ဖြတ္ရႊတ္ဖြပ္.. ဖြတ္ … ဖတ္ .. ဖတ္… ဖတ္ .. ဘြပ္…”
ေဆာင့္ခ်က္ေတြက တစတစနဲ႔ ျပင္းထန္လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မျဖဴဝင္းခင္မ်ာ အားမရဘူးနဲ႔တူတယ္။
“ခဏေနဦး ”
ကိုစိန္ထြား ေဆာင့္ေနတာကို ရပ္ခိုင္းလိုက္ၿပီး ေခါင္းအုံးကို သူ႔ခါးေအာက္ ဆြဲခုလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ ဖင္ႀကီးက ေျမာက္ေကာ့တက္လာတယ္။ ကိုစိန္ထြားကလည္း အားရပါးရ ပစ္ပစ္ေဆာင့္တယ္။ အရက္နဲ႔ ၾကက္ဥသတၱိေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ့။ သူ႔ရဲ့ေဆာင့္ခ်က္ေတြက ေစာေစာက တခ်ီလိုးတုန္းကထက္ ပိုၿပီးျပင္းထန္လာတယ္။ မျဖဴဝင္းကလည္း ေကာင္းလာၿပီနဲ႔တူပါရဲ့။ သူ႔ဖင္ဆုံႀကီးကို ဝိုက္ဝိုက္ၿပီး ေကာ့ေကာ့ခံပါတယ္။
“ဖြပ္.. ဖြပ္.. ဖြတ္…ဘြတ္…”
“အ.. .အ.. .အင့္. .အင့္.. အ ….အင့္..”
မျဖဴဝင္းႏွုတ္သံက နာလို႔ ညီးသံမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ အားသိပ္မရလို႔ ညႇစ္ညႇစ္ၿပီးေတာ့ ေကာ့ခံရင္း ထြက္လာ တဲ့ အသံမ်ိဳး။ ဒီလို သီဟ ဘာလို႔ သိေနတာလဲဆိုရင္ သူ႔အေဖနဲ႔ သူ႔အေမ ညညလိုးရင္ သူက မၾကာမၾကာ ေခ်ာင္းၾကည့္ထားတာကိုး။ သူ႔အေမဆိုရင္ သူ႔အေဖက အားရပါးရ ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးလိုက္တိုင္း စုတ္တသပ္သပ္နဲ႔ အမေလး အလိုေလးတၿပီး တြန႔္ လိမ္ေကာ့ထိုးေအာင္ ခံရတာကို သီဟက သိေနတာ ကိုး။ ဒါေၾကာင့္ အခု မျဖဴဝင္းရဲ့ အင့္… အ.. အသံေတြက နာလို႔ထြက္လာတဲ့ အသံေတြမဟုတ္ဘဲ အား မရလို႔ထြက္လာတဲ့ အသံေတြလို႔ သိေနတာေပါ့။
ကိုစိန္ထြား ေဆာင့္ခ်က္ေတြက ေဇာကပ္ျပင္းထန္လာတယ္။ အခုေတာ့ မျဖဴဝင္းလည္း ေကာင္းလာၿပီနဲ႔ တူပါတယ္။ ကိုစိန္ထြားကို တင္းေနေအာင္ ဖက္ထားရင္း ဖင္ဆုံႀကီးကို ေကာ့ေကာ့ခံတယ္။
“အား…အီး… အင္း… ဟုတ္ၿပီ… ဟုတ္ၿပီ…ေဆာင့္.. ေဆာင့္… ေဆာင့္… အား.. ကၽြတ္… ရွီး… အား.. ေကာင္း… ေကာင္း.. ေကာင္းလာၿပီ… အေမ့… အင့္… အင္း… ဟင္း..”
အရက္အရွိန္ သတၱိကလည္း ျပေနၿပီမို႔ ကိုစိန္ထြားရဲ့ ေဆာင့္ခ်က္ေတြကလည္း က်ားရိုင္းတစ္ေကာင္လို အတင္း ပစ္ပစ္ေဆာင့္ပါေတာ့တယ္။ မျဖဴဝင္းလည္း ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဆန႔္ပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ေျမႇာက္ေကာ့လိုက္ၿပီး ဟီးကနဲ ၿငီးသံႀကီးနဲ႔အတူ ၿငိမ္က်သြားတယ္။ ကိုစိန္ထြားလည္း ေလးငါးဆယ္ခ်က္ ေဆာင့္ၿပီး မျဖဴဝင္း ရင္ဘတ္ေလးေပၚ ေမွာက္က်သြားပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ႏွစ္ေယာက္သား အေတာ္ၾကာၾကာ ဖက္မွိန္းေနၾကတယ္။ ဒါကို ၿပီးသြားၿပီဆိုတာ သီဟက သိတာေပါ့။ ဒီေတာ့ ေလွကားေပၚက အသာေလး ဆင္းလာခဲ့ၿပီး သူ႔အိမ္ဖက္ လစ္ခဲ့တယ္။
“ဟဲ့ ေကာင္ေလး… ထမင္း မစားေသးဘူးလား… ဟြန္း… ေတာ္ေတာ္ အေဆာ့မက္ ”
သူ႔အေမက အဝတ္လွမ္းရင္း သီဟကို လွမ္းေျပာတယ္။
“ဟုတ္ကဲ့….. အေမ ..”
ႏွုတ္က ဤသို႔ေျပာထြက္လိုက္ေသာ္လည္း သီဟ စိတ္ထဲက ေျပာလိုက္ေသာ စကားမွာ…
“ ေဆာ့တာ .. သားမဟုတ္ဘူး .. ဦးေလး းစိန္ထြားနဲ႔ မျဖဴဝင္းတို႔ရယ္…”
ကိုစိန္ထြား လက္သမားအလုပ္နဲ႔ ခရီးထြက္သြားျပန္တယ္။ သီဟကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း မျဖဴဝင္းတို႔ အိမ္ဖက္ အျမဲေရာက္တယ္ေလ။ သူကိုယ္ႏွိုက္ကလည္း မျဖဴဝင္းကို ႀကိဳက္ေနတာကိုး။ ကေလး ဆို ေပမယ့္ ဏွာက မေသးေတာ့ သီဟမွာ မျဖဴဝင္းႀကီးကို သြားသြားၾကည့္ရတာ အေမာ။ တေန႔ အိမ္အေရွ႕ဖက္မွာ ဂြတလက္နဲ႔ ငွက္ပစ္ေနတဲ့ သီဟကို မျဖဴဝင္းက လွမ္းေခၚတယ္။
“သီေဟရ…သီဟ..ခဏ ”
မျဖဴဝင္းက ထမီရင္လ်ားႀကီးနဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုစိန္ထြားအေမကလည္း မရွိဘူး။ အိမ္မွာ သူတို႔ႏွစ္ ေယာက္ထဲရယ္..။ အိမ္ေအာက္ထပ္ေရာက္ေတာ့..
“လာစမ္း… မမကို ေဆးလိမ္းေပးစမ္း..”
မျဖဴဝင္းက အိမ္ေအာက္ထပ္ အေနာက္ဖက္ခန္းထဲ ေခၚသြားၿပီး ပက္လက္လွန္အိပ္လၽွက္ သူ႔နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ေဖာ္ထားတယ္။
“ အင့္… မမနို႔ေတြကို ေဆးလိမ္းေပးစမ္း… ၿပီးရင္ မမ မုန႔္ဖိုးေပးမယ္…”
သီဟက မျဖဴဝင္းေပးမွာ ထိုင္လိုက္ၿပီး မျဖဴဝင္းေပးေသာ ေဆးကို လွမ္းယူလိုက္သးတယ္။
“အဲဒီ ပုလင္းထဲက ဆီေတြကို မင္း လက္ဖဝါးထဲထည့္ၿပီး လက္ဖဝါးခ်င္း ပြတ္လိုက္..။ ၿပီးေတာ့မွ လိမ္းေပး…။ မမနို႔ေတြ ကိုက္ကိုက္ေနလို႔..”
သီဟကလည္း မျဖဴဝင္း ခိုင္းသည့္အတိုင္း လုပ္ေပးတယ္။ ႏုထြတ္တင္းအိေနတဲ့ နို႔ႀကီးေတြက ပြတ္ရ ကိုင္ရတာ အရသာ ရွိလွပါတယ္။ ဆုပ္ဆုပ္ညႇစ္လိုက္ ဖိဖိပြတ္လိုက္ ဆြဲဆြဲပြတ္လိုက္ လုပ္ေပးေနရာ မျဖဴဝင္းတစ္ေယာက္ အရသာ ေတြ႕ေတြ႕လာၿပီး ေစာက္ဖုတ္ႀကီးတစ္ခုလုံး ႂကြေဖာင္းလာတယ္။ ငယ္ေသးတဲ့ သီဟကိုေတာ့ ဘာမွ အသုံးခ်လို႔မရမွန္း သိေနတဲ့အတြက္ နို႔ႀကီးေတြကို ေဆးလူးၿပီး ပြတ္ခိုင္း ဆုပ္ခိုင္း႐ုံမွအပ ဘာမွမခိုင္းပါ။
တကယ္ေတာ့ မျဖဴဝင္း လိမ္းခိုင္းသည္မွာ ေဆးမဟုတ္ဘဲ အုန္းဆီေတြသာျဖစ္ေၾကာင္း သီဟ ေကာင္းေကာင္းသိေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အဖို႔လည္း အခုလို လုပ္ေပးေနရတာကိုက အရသာ ေတြ႕ေနပါတယ္။ မျဖဴဝင္းကလည္း သီဟက နို႔အုံႀကီးႏွစ္လုံးကို အုန္းဆီေတြနဲ႔ ပြတ္ပြတ္လူးၿပီး ဆုပ္ေခ်ေပးေနတာကိုပဲ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္လၽွက္ သူ႔လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကို ေပါင္ၾကားထဲသြင္းၿပီး ခပ္ရြရြေလး ပြတ္ေပးေနမိတယ္။ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက ရြႂကြတက္လာၿပီး ခုံးခုံးႂကြႂကြ ျပဲျပဲဟဟႀကီးျဖစ္လာပါတယ္။
မျဖဴဝင္းက လက္ခလယ္ကို ေစာက္ေခါင္းထဲ တဆုံးသြင္းၿပီး ထိုးဆြေမႊေႏွာက္ေနပါတယ္။ ေစာက္ရည္ေတြကလည္း စိုရႊဲအိုင္ထြန္းေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေစာက္ဖုတ္အကြဲေၾကာင္း ထိပ္မွာရွိတဲ့ ေစာက္စိ ျပဴးျပဴးႀကီးကို လက္ခလယ္ထိပ္နဲ႔ ခပ္ဖိဖိေလး ပြတ္ေခ်ေပးလိုက္ပါတယ္။ အင့္ကနဲ အင့္ကနဲ အသံထြက္သြားၿပီး တြန႔္တြန႔္သြားတာမို႔..
“မမ… .နာလို႔လား ဟင္..“
သီဟက သူေဆးလိမ္းေပးတာကို နာလို႔ တြန႔္သြားတာထင္ၿပီး စိုးရိမ္တႀကီး ေမးလိုက္တယ္။
“မ … မဟုတ္ဘူးေမာင္ေလး… နာနာသာ ဆုပ္လိမ္းေပး..”
“ဟုတ္ကဲ့ . . . .မမ ..”
သီဟက ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆုတ္ဆုတ္ညႇစ္ၿပီး ပြတ္လိမ္းေပးပါတယ္။ မျဖဴဝင္းကလည္း သူ႔ေစာက္စိျပဴးျပဴးႀကီးကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပြတ္ေခ်ဖိဆြေနပါတယ္။ ေစာက္ရည္ေတြကလည္း အဆက္မျပတ္ စိမ့္ထြက္ေနပါတယ္။ သူ႔ခႏၡာကိုယ္ကလည္း တဆတ္ဆတ္နဲ႔ တုန္ေနတာ တခါတခါ ရင္ဘတ္ႀကီးကို ေကာ့ေကာ့ထိုးၿပီး အီးကနဲ အီးကနဲ အသံေတြ ထြက္ေနပါတယ္။ ေနာက္ မၾကာခင္မွာပဲ ဟင့္ကနဲ ဟင့္ကနဲ ျဖစ္သြားၿပီး ေဆးလိမ္းေပးေနတဲ့ သီဟလက္ေတြကို တင္းေနေအာင္ ဆုပ္ထားလိုက္ပါ တယ္။
ဆုပ္ထားတဲ့ လက္ေတြက ေျပေလ်ာ့သြားၿပီး မျဖဴဝင္းတစ္ေယာက္ ၿငိမ္သက္သြားပါတယ္။ သီဟလည္း ဆက္မပြတ္ေတာ့ပဲ ဒီအတိုင္းႀကီး သူ႔လက္ဖဝါးကို နို႔အုံတင္းတင္းအိအိႀကီးေပၚ အုပ္ထားရင္း ၿငိမ္ေနလိုက္တယ္…။ ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ မျဖဴဝင္းက ေခါင္းအုံးထဲဘလက္လၽွိုၿပီး
“ေရာ့ .. မင္းအတြက္ မုန႔္ဖိုး… ေနာက္လည္း လိမ္းေပးေနာ္…”
“ဟုတ္ကဲ့..မမျဖဴ..”
သီဟ မျဖဴဝင္းေပးေသာ မုန႔္ဖိုးကိုယူၿပီး အိမ္ေပၚက ေပ်ာ္ရြင္စြာ ဆင္းေျပးလာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
…………………………………………………………..
သီဟဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးက ရြာရိုးကိုးေပါက္ အကုန္ေလၽွာက္လည္ပတ္ေနတဲ့ ေကာင္ေလး။ သူ႔လက္ထဲမွာ အျမဲတမ္း သားေရဂြတစ္လက္ ပါတယ္။ အဖိတ္-ဥပုသ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ၂ ရက္မွာ သူ႔ လြတ္လပ္ေရး ရက္ျဖစ္သည္။ ဒီေန႔ေတာ့ မျဖဴဝင္းတို႔အိမ္ဖက္ မေရာက္ေတာ့။ ရြာအေနာက္ပိုင္းက ေတာျခဳံေတြမွာ လွည့္ပတ္ၿပီး ငွက္ပစ္ေနသည္။ စာ သုံးေကာင္ႏွင့္ က်ီးကန္းတစ္ေကာင္ ရထားၿပီးျဖစ္ သည္။ ဟိုး လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ပတ္ေလာက္က စာတစ္ေကာင္ ၂ က်ပ္ေပးမည္ဟု ဦးတင္အုံးက မွာထားသျဖင့္ စာလိုက္ပစ္ေနရာ အခု ၃ ေကာင္ ရၿပီ။ ၆ က်ပ္ဖိုးရၿပီမို႔ သီဟ ေပ်ာ္ရြင္အူျမဴးေနသည္။ သူ႔အတြက္ က်ီးကန္းတစ္ေကာင္ အပိုဆုပါ ရလိုက္ေသးသည္။
က်ီးကန္းကိုေတာ့ မျဖဴဝင္းကို ေၾကာ္ခိုင္းမည္။ ဦးတင္အုံးအိမ္က ရြာေတာင္ဖက္ဖ်ားမွာ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရြာအျပင္ဘက္လမ္းကပတ္ၿပီး ဦတင္ အုံးအိမ္ရွိရာ လာခဲ့သည္။ ေတာင္ဖက္စည္းရိုးက တိုးဝင္ခဲ့ၿပီး အိမ္ဝင္းထဲ ဝင္လာသည္။ တစ္အိမ္လုံး တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ သီဟ အေတြ႕အၾကဳံအရ ယခုလို တိတ္ဆိတ္ေနလၽွင္ တစ္ခုခုထူးျခားေနတတ္သည္ကို သေဘာေပါက္ထားသည္။
ယခုလည္း ဦးတင္အုံးအိမ္မွာ လူမရွိသလို တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ဦးတင္အုံးက သူ႔အေမႏွင့္ ေမာင္ႏွမတဝမ္းကြဲေတာ္သျဖင့္ ဘႀကီးတင္အုံးဟု သီဟက ေခၚသည္။ သူ႔ဝါသနာအတိုင္း အိမ္အေနာက္ခန္းဘက္ကပတ္ၿပီး အတြင္းကို ေခ်ာင္းၾကည့္သည္။ လားလား သူထင္သည့္အတိုင္း ျဖစ္ေနတာ့၏။
ဦးတင္အုံးႏွင့္ မျဖဴဝင္းတို႔ အေနာက္ခန္းထဲမွာ လိုးေနၾကသည္။ အဝတ္အစားေတာ့ မခၽြတ္ၾက။ မျဖဴဝင္းက ထမီကို ခါးအထိလွန္ၿပီး ဒူးေထာင္ေပါင္ကား အေနအထားျဖင့္ ေအာက္ကခံေနသလို ဦးတင္အုံးကလည္း သူ႔ပုဆိုးကို ပင့္လွန္ၿပီး အေပၚက တက္ ခြ၍ လိုးေနျခင္းျဖစ္သည္။
သီဟ ကံေကာင္းသည္ဟု ဆိုရမည္။ ဦးတင္အုံးမွာ ဘႀကီးဝမ္းကြဲေတာ္ေသာ္လည္း အေနေဝးသျဖင့္ ဦးစိန္ထြားေလာက္ မရင္းႏွီး။ သံေယာဇဥ္မရွိ။ အခု ဦးစိန္ထြားမိန္းမက ဦးတင္အုံးကို အလိုးခံေနေသာအခါ သီဟစိတ္ထဲ မေက်မနပ္ ျဖစ္သြားသည္။ ေယာက္်ားရွိပါလၽွက္ တျခားေယာက္်ားကို အလိုးခံလၽွင္ လင္ငယ္ေနျခင္း ေနာက္မီးလင္းျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သီဟ ေကာင္းေကာင္းနားလည္ထား၏။
ရြာအေရွ႕ပိုင္းကေန ရြာေတာင္ပိုင္းအထိ ေရာက္ လာၿပီး အလိုးခံသည္ဆိုေတာ့ ဦးတင္အုံးထက္ မျဖဴဝင္းက ပိုအျပစ္ရွိသည္။ ၿပီးေတာ့ ဦးစိန္ထြားလည္း မရွိခိုက္ျဖစ္သည္။ သီဟက အေျခအေနကို ဆက္ၾကည့္သည္။ ဦးတင္အုံးက ေဆာင့္လို႔ေကာင္းတုန္း.. မျဖဴဝင္းကလည္း သူ႔ဖင္ဆုံႀကီးကို ႂကြႂကြၿပီး ေကာ့ေကာ့ခံ၏။
“ဖြတ္… ဖြတ္… ဖြပ္….ႁပြတ္…ဖတ္…”
“ဖြတ္… ႁပြတ္…. ဒုတ္…. ပလြတ္…. ဖတ္ .. ဖတ္ …ျဗစ္…”
“အင့္… အင့္… အ. .. အင့္.. . . အစ္ . . . အီး … အ .. . အ .. . အင့္.. . အ. .”
မျဖဴဝင္းအသံက ဦးစိန္ထြားႏွင့္လိုးတုန္းကလို အားမရ၍ တအင့္အင့္ႏွင့္ ေကာ့ေကာ့ခံေနေသာအသံ ျဖစ္သည္။ သီဟ ေခ်ာင္းေနသည္မွာ အေတာ္ၾကာၿပီျဖစ္သည္။ သူမေရာက္ခင္ထဲက လိုးေနပုံေထာက္ ေတာ့ ဦးတင္အုံးတစ္ေယာက္ အေတာ္ၾကာၾကာ လိုး နိုင္ေၾကာင္း သတိျပဳမိသည္။ သူေခ်ာင္းေနတာပင္ မိႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွိၿပီမို႔ အနည္းဆုံး နာရီဝက္ေက်ာ္ေလာက္ၿပီ။
ဒီေတာ့ ဦးစိန္ထြား ၂ ခ်ီလိုးခ်ိန္ႏွင့္ ဦးတင္အုံး ၂ ခ်ီလိုးခ်ိန္မွာ တူမၽွေနသည္။ ဒီအခ်က္က ဦးစိန္ထြားထက္ ဦးတင္အုံးက မ်ားစြာသာေနသည္။ ဦးတင္အုံးက မျဖဴဝင္း၏ ခ်ိဳင္းႏွစ္ဖက္ေအာက္တြင္ သူ႔လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို လၽွိုသြင္းၿပီး ပုခုံးႏွစ္ဖက္ကို တင္းေနေအာင္ ဖက္ထားျခင္းျဖစ္၏။ ထိုသို႔ဖက္ထားရင္းက အေပၚအကၤ်ီၾကယ္သီးမ်ားကို ျဖဳတ္လွန္ၿပီး အတြင္းခံ ဘရာစီယာကို အထက္သို႔ လိပ္တင္လၽွက္ ေဖၚထားေသာ ေဖြးေဖြးႏုႏုဝင္းဝင္းအိအိ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ပါးစပ္ျဖင့္စို႔၍ လိုးေနျခင္းျဖစ္ရာ ဤအခ်က္ကလည္း ဦးစိန္ထြားထက္သာသည္။
“ႁပြတ္….ဖြတ္… ႁပြတ္…ပလြတ္..”
“ႁပြတ္… ႁပြတ္… ႁပြတ္… ဖြတ္ … ပလြတ္…”
ဤသို႔ နို႔ကိုစို႔ေပးရင္း လိုးေနသည္ျဖစ္ရာ မျဖဴဝင္းအဖို႔ အေတာ္ေလးအရသာ ေတြ႕ေနပုံရသည္။ ေအာက္ကေန ဖင္ဆုံႀကီးတို႔ ႂကြႂကြၿပီး ေကာ့ေကာ့ခံေနရာမွ သူ႔ရင္ဘတ္ႀကီးကို ေကာ့ေကာ့ေပးေန သည္။ ဒီေတာ့ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးက အေတာ့္ကို ေကာ့တက္လာၿပီး ပိုမိုတင္းရင္းလာသည္။ ဦးတင္အုံးက နို႔သီးဖ်ားေလးေတြကို လၽွာျဖင့္ လွည့္ပတ္၍ လ်က္ေပးလိုက္ရာ
“အား… ကၽြတ္ .. ကၽြတ္… အားလားလား.. ရွီး… အင့္ ”
တကိုယ္လုံး ေကာ့ထိုးတက္သြားၿပီး ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးသြား၏။ ဦးတင္အုံး ေဆာင့္ခ်က္ေတြက ပိုမို၍ အရွိန္ျပင္းထန္လာသည္။ အလားတူ မျဖဴဝင္း၏ ေအာက္ေပးကလည္း ၾကမ္းရမ္းလာသည္။
“ဖြတ္…ျဗစ္….ဖတ္…ဘြတ္..”
“ေကာင္းရဲ့လားဟ…”
“ဖြတ္… အင့္… အေမ့…. ေကာင္း .. ေကာင္းတယ္… အေမ့… ေဆာင့္… အ .. ေဆာင့္ပါ…. အေမ့…”
“ဖြတ္… ဘြတ္….. ဖတ္ .. နင့္ ေယာက္်ားနဲ႔ ဘယ္သူကေကာင္းလဲ… ဖြတ္… ျဗစ္…. ပလြတ္…”
“ေတာ္.. ေတာ္က … ေကာင္းတယ္…. အမယ္ေလး…အီး… ရွီး .. ကၽြတ္.. ကၽြတ္.. ဟုတ္ၿပီ… ဟုတ္ၿပီ.. ေဆာင့္.. အ…. အင့္.. . ေဆာင့္. .. . အင့္.. အင့္. ..”
မျဖဴဝင္းက ဒူးေထာင္ေပါင္ကား အေနအထားမွ သူ႔ေျခဖဝါးကို ၾကမ္းေပၚေထာက္လိုက္ၿပီး ဖင္ဆုံႀကီး ကို အတင္ေကာ့ေျမႇာက္ထားၿပီး ဦးတင္အုံး၏ ေဆာင့္ခ်က္ကို ရင္ဆိုင္အံတု၍ ခံလိုက္သည္။ ၃ ခ်က္ ၄ ခ်က္ေလာက္ ေဆာင့္ၿပီးသည့္ႏွင့္ ဦးတင္အုံး ဖင္ေၾကာႀကီးမ်ား ရွုံ႔ခြက္သြားၿပီး ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ တုန္သြားၿပီး မျဖဴဝင္းကိုယ္ေပၚ ေမွာက္က်သြားသည္။ မျဖဴဝင္းကလည္း ဦးတင္အုံးလည္ပင္းကို တင္းေနေအာင္ ဖက္ထား၏။ ေခတၱမၽွ မွိန္းေနၾကၿပီးေနာက္ ဦးတင္အုံးက ဦးစြာ မျဖဴဝင္း ကိုယ္ေပၚက ခြာလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔လီးႀကီးကို ဆြဲႏွုတ္၏။ လီးႀကီးက အရွိန္ေသသြားၿပီး ေပ်ာ့ေခြ ငိုက္ဆင္းေနသည္။ လီးအရွည္က ဦးစိန္ထြားလီးႏွင့္ သိပ္မကြာပါ။ ေယာင္ေယာင္ေလးပဲ ရွည္ပါသည္။ အတုတ္ကေတာ့ သိသိသာသာ တုတ္သည္။ သို႔ေသာ္ သီဟအေဖလီးကိုမွီဖို႔ အပုံႀကီးလိုပါေသးသည္။
မျဖဴဝင္း ေက်နပ္အားရသြားျခင္းမွာ ၾကာၾကာလိုးနိုင္လို႔ဟု သီးဟက မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္မိသည္။ မျဖဴဝင္းက သူ႔နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို အတြင္းခံအကၤ်ီႏွင့္ ဆြဲဖုံးလိုက္ၿပီး အေပၚၾကယ္သီးမ်ားကို အိပ္ရင္းတန္းလန္းမွ တပ္လိုက္သည္။ သူ႔ထမီကို ဆြဲဖုံးလိုက္ၿပီး လူးလဲထသည္။ ဦးတင္အုံးက သူ႔အိပ္ေထာင္ထဲမွ အစိတ္တန္တစ္ရြက္ ထုတ္ေပးလိုက္သည္။ မျဖဴဝင္းက အစိတ္တန္ကို လိပ္၍ သူ႔ရင္ဘတ္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္သည္။
“ေနာက္လဲ … ခံဦးေနာ္…”
“အင္းပါ…”
“ေကာင္းတယ္မဟုတ္လား..”
“ေကာင္းသားပဲ… ေတာ္ေရာ..ေကာင္းလား..”
“ေအး.. နင့္ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက အသားထူေတာ့ လိုးရတာ အရသာ သိပ္ရွိတာပဲ…”
“ေတာ္ကလည္း ၾကာၾကာလိုးနိင္တာပဲ… အာဂလူႀကီး.. ဘာေဆးေတြမ်ား.. စားထားလို႔လဲ..”
“စာကေလးနဲ႔ ပဒက္နဲ႔ ေဖာ္ထားတဲ့ေဆးေလ..။ ဒီေဆးက အၾကာႀကီး စိမ္းလိုးနိုင္တဲ့ေဆးဟ..”
“က်ဳပ္ကို ေဆးနည္းေပးစမ္းပါ…။ အိမ္ကလူက ျမန္လြန္းလို႔ ေလးငါးဆယ္ခ်က္ေလာက္ ေဆာင့္႐ုံနဲ႔ လရည္ထြက္ၿပီး လူက ဖလက္ျပသြားၿပီ…”
“ ေအးပါ… ေနာက္ရက္ လာဦးေလ..။ ေဆးနည္း ေရးေပးထားမယ္…”
“ဟုတ္ကဲ့…ဟုတ္ကဲ့..”
မျဖဴဝင္းက သူ႔ထမီကို ျပင္ဝတ္သည္။ ထိုအခိုက္ေလးမွာပင္ သီဟက အိမ္အေရွ႕ဖက္ ေဖာင္းတဲ ေအာက္ရွိ ခုံရွည္ေပၚတြင္ ပက္လက္လွန္ အိပ္ေနလိုက္သည္။ မျဖဴဝင္း သီဟကို ျမင္လိုက္ေတာ့ မ်က္ လုံးျပဴးသြားသည္။ စိတ္ထဲ ထူပူသြားသည္။ ဦးတင္အုံးလည္း သီးဟကို ေတြ႕လိုက္ရာ အံ့ၾသသြားသည္။ သို႔ေသာ္ ဟန္ေဆာင္၍
“ငါ့တူႀကီး… ဘယ္အခ်ိန္က ေရာက္ေနတာလဲ..”
“တေရးေတာင္ရၿပီ… ဘႀကီးရ…”
“ေဟ… ဟုတ္လား.. ဘႀကီးကို ေခၚလိုက္ေရာေပါ့…”
“သိဘူးေလဗ်ာ… ဘႀကီးက အိပ္ေနတာမွတ္လို႔…”
ဒီေတာ့မွ မျဖဴဝင္းမ်က္ႏွာ အေနရ သက္သာသလိုျဖစ္သြား၏။
“မမ.. ဘာလာလုပ္တာလဲ…”
“မန္က်ီးရြက္ လာခူးတာပါကြာ…”
မျဖဴဝင္းက ပုဆိုးႏွင့္ထုပ္ထားေသာ မန္က်ီးရြက္မ်ားကို ျပလိုက္သည္။
“ဒီမယ္ .. စာ သုံးေကာင္..”
သီဟက သူ႔ခါးပိုက္ထဲက စာ သုံးေကာင္ကို ထုတ္လိုက္ၿပီး စားပြဲေပၚ တင္လိုက္သည္။
“ဪ…ေအး ေအး..”
ဦးတင္အုံးက သူ႔အိပ္ေထာင္ထဲမွ ငါးက်ပ္တန္တစ္ရြက္ႏွင့္ က်ပ္တန္တစ္ရြက္ ထုတ္လိုက္ၿပီး သီဟကို ေပးသည္။ သီဟက မယူ။
“မရဘူး ဘႀကီး…။ အခုခ်ိန္ကစၿပီး စာ ေဈးတက္သြားၿပီ..။ တစ္ေကာင္ တစ္ဆယ္ပဲ… မဝယ္ခ်င္ေန..။ က်ဳပ္ ဦးၾကည္စိုးကို ေရာင္းလိုက္မွာ…”
မျဖဴဝင္းက သူ႔တို႔ႏွစ္ေယာက္ အေရာင္းအဝယ္ လုပ္ေနတာကို ၾကည့္ရင္း အေတြးမ်ိဳးစုံေတြးေနသည္။ ဘာေၾကာင့္ သီဟ စာ ေဈးတက္သြားသနည္း။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အခန္းထဲမွာ လိုးအၿပီးတြင္ စာကေလးအေၾကာင္း ေျပာမိၾကသည္။ ဒါကိုသိ၍ ေဈးတက္လိုက္သလား။ ဒါေပမယ့္ သီဟစကားအရ ဦးၾကည္စိုးကလည္း ႀကိဳက္ေဈးေပး၍ မွာထားလား။ ဇေဝဇဝါေတာ့ ျဖစ္သြားမိသည္။ ဦးတင္အုံးက သီဟ ေတာင္းဆိုသည့္အတိုင္း ဆယ္တန္ ၃ ရြက္ ထုတ္ေပးလိုက္သည္။ သီဟက ေဘးအိပ္ထဲ ေကာက္ထည့္ၿပီး
“မမ…. မျပန္ေသးဘူးလား..”
“ေအး.. ျပန္ေတာ့မွာ..”
“လာ.. သြားၾကစို႔…။ ေၾသာ္ .. ဘႀကီး.. ဒီမွာ က်ီးကန္းတစ္ေကာင္ ရွိေသးတယ္….။ ဒါကေတာ့ ပိုက္ဆံမေပးပါနဲ႔…။ ကိုယ့္ဘႀကီးမို႔ အလကား ေပးခဲ့မယ္… ေရာ့…”
သီဟက ခါးပိုက္ထဲမွာရွိေနေသာ က်ီးကန္းအေသကို စားပြဲေပၚတင္ထားခဲ့ၿပီး မျဖဴဝင္းႏွင့္အတူ ျပန္လာခဲ့သည္။ စာကေလး တန္ဘိုးကို သူ ေကာင္းေကာင္းသိလိုက္၏။ ဒီလူႀကီးေတြ သူ႔ကို ဘာေၾကာင့္ စာကေလးရွာခိုင္းတာ ဘာေၾကာင့္ဆိုတာ ကြင္း ကြင္းကြက္ကြက္ သိလိုက္ၿပီ။ သိၾကေသးတာေပါ့ ကြာ သီဟတဲ့.. ေဟ့..။ သီဟႏွင့္ မျဖဴဝင္းတို႔ ဦးတင္အုံးၿခံထဲက ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ရြာလယ္ေလာက္ အေရာက္တြင္
“ကၽြန္ေတာ္က မမႀကီးထက္ ပိုၿပီး ေန႔တြက္ကိုက္တယ္။ ငါးက်ပ္ ပိုရတယ္ေလ… ဟား.. ဟား… ဟား…”
သီဟစကားေၾကာင့္ မျဖဴဝင္း ထိတ္လန႔္အံ့ၾသသြားသည္။ သီဟကိုလည္း မ်က္လုံးအျပဴးသားနဲ႔ ၾကည့္ေနသည္။
“မေၾကာက္ပါနဲ႔ မမရ… ဘယ္သူ႔မွ မေျပာပါဘူး.. တကယ္ေျပာတာ… ဒါေပမယ့္…”
သီဟက စကားကို မဆက္ဘဲ ရပ္ထားလိုက္ရာ
“ဘာ..ဘာလဲ….ေျပာေလ ေမာင္ေလး..”
“မမ… ေဖေဖ့ကို အလိုးခံရမယ္…”
အလြန္ထူးဆန္းေသာ ေတာင္းဆိုမွုျဖစ္သည့္အတြက္ မျဖဴဝင္း အံ့ၾသသြားသည္။ ၿပီးေတာ့ ျပဳံးသြားသည္။ ရင္ထဲက အလုံးႀကီးလည္း က်သြား၏။ သို႔ေသာ္ သီဟစိတ္ကူးကို သိခ်င္၍
“ဘာလို႔ မင္းအေဖအလိုးကို ခံေစခ်င္တာလဲ…”
“တေန႔က မမနဲ႔ ဦးႀကီးစိန္ထြားတို႔ လိုးေနၾကတာ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနတယ္ေလ..။ မမက ဘီရိုေပၚက အရက္ပုလင္း ယူလာေတာ့ မမ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ျမင္လိုက္ရတယ္။ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက အႀကီးႀကီးပဲ အသနီႀကီးကို ထြက္လို႔..”
မျဖဴဝင္းက သီဟစကားကို သေဘာက်သြား၏။
“ဒီေတာ့ ဘာျဖစ္..”
“ဘာျဖစ္ရမွာလဲ မမႀကီးရ..။ ဦးႀကီးစိန္ထြားလီးက ေသးေနေတာ့ မမႀကီးေစာက္ဖုတ္နဲ႔ ဘယ္လိုက္မွာ တုန္း..”
“အဲဒီေတာ့…”
“ေဖေဖ့လီးႀကီးက အႀကီးႀကီး..။ ဦးႀကီးစိန္ထြားနဲ႔ ဘႀကီးတင္အုံးလီး ၂ ေခ်ာင္းစာ မကဘူး..။ ၿပီးေတာ့.. ၈ လက္မေလာက္ရွည္တယ္..။ က်ဴပ္က စိတ္နဲ႔မွန္းၿပီး ေဖေဖ့လီးႀကီးနဲ႔ မမေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ေပးစားၾကည့္တယ္.. တကယ္ လိုက္တာဗ်…”
“ဟြန္း… ကိုယ့္ဖက္ကိုယက္တဲ့ လိပ္ကေလး..”
“ဟာ.. ဘယ္ကယက္ရမွာလဲ မမအတြက္ဥစၥာ..”
“အလိုေတာ္…ဘာဆိုင္လဲ..”
“ဆိုင္တာေပါ့ဗ်…။ မမက လီးေသးေတာ့ အားမရဘူးေလ..။ ေဖေဖ့လီးမ်ိဳးနဲ႔မွ အားရမွာမို႔ အေကာင္းအႀကံေပးတဲ့ဥစၥာ..”
“ေတာ့အေဖနဲ႔ က်ဳပ္နဲ႔က ခင္မွ မခင္ေသးဘဲ…”
“အံမယ္ .. မပူနဲ႔ သီဟတစ္ေယာက္လုံး ရွိတယ္…။ မမသာ ဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ထား..။ ေဖေဖ့ကို ည လြတ္ လိုက္မယ္..”
“အမယ္.. ဘယ္သူက ခံမယ္ေျပာလို႔.. လြတ္ရမွာလဲ… ခစ္… ခစ္… ခစ္..”
မျဖဴဝင္း သေဘာေတြက်၍ တခစ္ခစ္ ရယ္ေနသည္။
“ခံလိုက္ပါ မမရာ… အဟုတ္ကိုေျပာတာ… ေဖေဖ့လီးႀကီးက အႀကီးႀကီးဗ်…”
“မမမွ မျမင္ဖူးေသးဘဲ မင္းေျပာတာ ယုံရမွာလား..”
“ေရာ့ ေဟာဒီမယ္ ပိုက္ဆံ ၃၀ ယူထား..။ က်ဳပ္ေျပာတဲ့အတိုင္း မဟုတ္ရင္ ျပန္မေပးနဲ႔..။ ဟုတ္ရင္ေတာ့ ၆၀ ျပန္ေပးရမွာ.. ေရာ့…”
မျဖဴဝင္းက သီဟကို မ်က္ေစာင္းေလးထိုး၍
“တကယ္ စိမ္ၿပီေနာ္…”
“အင္း…တကယ္..”
“တကယ္ေျပာတာ…”
——————————————
“အေဖ အေဖ… မျဖဴဝင္းက ညလာခဲ့ပါတဲ့..”
သီဟအေဖ ကိုထြန္းတင္ မ်က္ႏွာမွာ သကာေရေတြ ေလာင္းထားသလို ျပဳံးၿဖီးၿဖီးႀကီးႏွင့္ ျဖစ္၏။ ကို ထြန္းတင္လည္း မျဖဴဝင္းကို စိတ္ဝင္စားပါသည္။ အိမ္နီးခ်င္းမို႔ အသာေရွာင္ေန၏။ စိတ္ကူးႏွင့္ ျပစ္ မွားခဲ့ေသာ ညေတြ မနည္းေတာ့။ အိမ္က မိန္းမလိုးလၽွင္ေတာင္ မျဖဴဝင္းအမွတ္ႏွင့္ စိတ္ကူးယဥ္လိုးခဲ့သည္ မဟုတ္လား။
သီဟ ရြာထဲလည္ေနခိုက္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္ဗ်ဴဟာခင္းေနၾကသည္။ ဒီေကာင္က ၈ နာရီ ေက်ာ္မွ ျပန္လာတတ္သည္မို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ခ်စ္စခန္းဖြင့္ေနသည္။ ကိုထြန္းတင္က သူ႔မိန္းမ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ လိုးေပးၿပီးေသာအခါ ေရေႏြးၾကမ္းထဲ အိပ္ေဆးခတ္တိုက္လိုက္၏။ အင္အားစိုက္၍ ခံလိုက္ရသည္မို႔ သီဟအေမ ပင္ပန္းသြားသည္။ ဒါ့အျပင္ အိပ္ေဆးက သတၱိျပလိုက္ေသာအခါ သီဟအေမ တခ်ိဳးထဲ အိပ္ေမာက်သြားပါေတာ့သည္။
၉ နာရီထိုးေတာ့ ကိုထြန္းတင္ မျဖဴဝင္းတို႔အိမ္ဖက္ ကူးခဲ့သည္။ ဦးေရႏွင့္ ၾကက္ဥစပ္ထားေသာ အရက္တပိုင္းခ်ခဲ့၏။ မျဖဴဝင္းတစ္ေယာက္ ကိုထြန္းတင္ကို လည္တဆန႔္ဆန႔္ႏွင့္ ေမၽွာ္ေနမိ၏။ သီဟေျပာစကားအရပင္ ၾကက္သီးထစရာႀကီးမို႔ ကိုထြန္းတင္ လီးႀကီးကို စိတ္ကူးႏွင့္ မွန္းၾကည့္ရင္း ရာဂ စိတ္ေတြ ထႂကြလာၿပီး ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာလည္း မို႔ေမာက္တင္းအာလာသည္။ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ေပၚမလာသည္မို႔ လူလည္း ဂဏာမၿငိမ္ ျဖစ္ေနသည္။ ေရမိုးခ်ိဳး ဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ထားသည္။ မျဖဴဝင္းအလွက သန႔္ရွင္းဝင္းဖန႔္ေနၿပီး လူကလည္း သမင္ေလးလို ျမဴးႂကြေနသည္။ လာခဲ လွသည္မို႔ အိမ္ေနာက္ေဖး ထြက္အေမၽွာ္ အေမွာင္ထဲတြင္ တရိပ္ရိပ္ လွမ္းလာေသာ လူရိပ္ကို ေတြ႕လိုက္ရ၏။
ကိုထြန္းတင္ကလည္း အိမ္ေဒါင့္တြင္ ရပ္ေနေသာ အရိပ္ကို အေမွာင္ထဲတြင္ ခပ္ေရးေရး ျမင္ေနရပါ၏။ ႏွစ္ေယာက္သား နီးကပ္လာ၏။ ကိုထြန္းတင္က မျဖဴဝင္းကို သိုင္းဖက္လိုက္ၿပီး ပါးႏွစ္ဖက္ကို နမ္း၏။ သနပ္ခါးနံ့သင္းသင္းေလးက သူ႔စိတ္ကို ႏွိုးဆြလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဖူးရြေႏြးေထြးေသာ ႏွုတ္ခမ္း အစုံကို စုပ္လိုက္သည္။ မျဖဴဝင္း တကိုယ္လုံး က်င္စက္ႏွင့္ အတို႔ခံရသလို တုန္သြားသည္။ ရင္ေကာ့ ခါးေကာ့၍ ကိုထြန္းတင္ ရင္ခြင္ထဲေရာက္ေနေသာ မျဖဴဝင္းစိတ္ထဲတြင္ ေန႔လည္က သီဟစကားကို ၾကားေယာင္လာ၏။
“ေဖေဖ့လီးႀကီးနဲ႔ မမေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ေပးစားၾကည့္တယ္.. ဟာ.. တကယ္လိုက္တာဗ်…”
မျဖဴဝင္း လက္ေတြက ေတာင္စျပဳေနေသာ လီးတန္ႀကီးကိုစမ္းမိ၏။ ႏွလုံးေသြးေတြ ဒိန္းကနဲ ေဆာင့္ ခုန္သြားသည္။ အမယ္ေလး မတမိ႐ုံတမယ္ တုတ္လိုက္သည့္လီးႀကီးက လက္တဆုပ္မက။ လီးတန္ အရင္းကေန ေအာက္သို႔ ပြတ္ဆြဲၾကည့္သည္။ ဒီတခါ အမေလး တမိ၏။ သို႔ေသာ္ စိတ္ထဲမွာမို႔ ကိုထြန္းတင္ မၾကားပါ။ ကိုထြန္းတင္က မျဖဴဝင္းလက္ကိုဆြဲၿပီး ထိုင္ခိုင္းလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ တိုးတိုးေလး ေမးလိုက္၏။
“ဘယ္ေနရာ လုပ္ၾကမလဲ..”
“ေအာက္ထပ္ အေနာက္ခန္းထဲေလ..”
“အဖြားႀကီးေရာ…”
“သိုးေနတာ ၾကာေပါ့..”
“စိတ္ခ်ရပါ့မလား…”
“စိတ္ခ်ရပါတယ္… ေသာက္ေနၾကေဆးထဲ အိပ္ေဆးထည့္ထားတာ။ သူ႔ေဘးမွာ ကပ္လိုးေနရင္ေတာင္ သိမွာမဟုတ္ဘူး.. အဟင္း… ဟင္း…”
ကိုထြန္းတင္က ေျမႀကီးေပၚ ဖင္ခ်ထိုင္လိုက္ၿပီး ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို စင္းကာ ခပ္ကားကား လုပ္ထားရင္း ပုဆိုးကို မလွန္လိုက္ၿပီး
“ျဖဴဝင္း ထမီလွန္လိုက္..။ ၿပီးေတာ့ အစ္ကိုႀကီးလီးေပၚ ခြထိုင္ၿပီး နင့္ေစာက္ဖုတ္ထဲ အဆုံးထိေရာက္ ေအာင္ သြင္းလိုက္..”
မျဖဴဝင္းက ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနရာမွ သူ႔ထမီကို ခါးအလယ္အထိ ပင့္လွန္လိုက္သည္။ အေမွာင္ထဲ မွာမို႔ မ်က္ႏွာပူ ရွက္ေသြးဖ်န္းစရာ မလိုဘူးေလ။ ထို႔ေနာက္ ကိုထြန္းတင္ေပါင္ႏွစ္လုံးေပၚ ခြထိုင္လိုက္ ၿပီး လီးႀကီးကိုစမ္းကာ ေစာက္ဖုတ္အဝတြင္ ေတ့ထားလိုက္သည္။ ဒစ္ေႏြးေႏြးႀကီးက အဖုတ္ဝသို႔ တိုးဝင္လာသည္။ ခံခ်င္စိတ္ကလည္းျပင္းျပ၊ အဖုတ္ႀကီးကလည္း အလြန္အမင္းရြႂကြ၊ ေစာက္ရည္ေတြကလည္း ဗြက္ထေနသျဖင့္ မျဖဴဝင္းက တေျဖးေျဖးခ်င္း ဖိဖိထိုင္လိုက္ရာ လီးႀကီးက တရစ္ခ်င္း ဝင္ေနသည္။
“ျဗစ္…ဖြိ…ဖြတ္..ျဗစ္…ျဗစ္…ဖြိ…ဖြတ္..”
“ကၽြတ္…ကၽြတ္…အား…အ…ကၽြတ္…ရွီး…အ..”
ဤမၽွႀကီးမားေသာ လီးမ်ိဳး သူ႔တသက္ မခံဘူးေသး။ ေကာင္းလိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ တကိုယ္လုံး တၿဖိဳးၿဖိဳး တဖ်င္းဖ်င္း ျဖစ္ေနသည္။ လီးႀကီး အဆုံးထိ ဝင္သြားေသာအခါ..
“ျဖဴဝင္း…အစ္ကိုႀကီးလည္ပင္းကို ဖက္ထား.. မတ္တပ္ရပ္မွာေနာ္… ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုလည္း ခါးခ်ိတ္ထားဦး…”
မျဖဴဝင္းက ကိုထြန္းတင္ ေျပာသည့္အတိုင္း လုပ္ေပးသည္။ ကိုထြန္းတင္က ဘယ္လက္ႏွင့္ ညာေၿခ ေထာက္ကို အားယူေထာက္ရင္း ဆတ္ကနဲ မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။ လီးတံႀကီးျမဳပ္လၽွက္သားႏွင့္ မျဖဴဝင္းတကိုယ္လုံး ေျမာက္ပါလာသည္။ ကိုထြန္းတင္က ထိုအတိုင္းေပြ႕ခ်ီ၍ အိမ္ေအာက္ထပ္ အေနာက္ခန္းဆီသို႔ ခပ္သြက္သြက္သြားသည္။ ဘယ္တုန္းကမွ မၾကဳံဖူးေသးေသာ အရသာထူးႀကီးကို ခံစားရင္း မျဖဴဝင္း တၿငိမ့္ၿငိမ့္ႏွင့္ ပါလာသည္။ အခန္းတြင္းရွိ ပုတ္ႀကီးေဘးတြင္ ဝပ္လၽွက္ေခ်ာင္းေနေသာ သီဟကို ဘယ္သူမွ မသိၾက။…ၿပီးပါၿပီ
