ဝေစားကြမယ်

Unicode

အချိန်က တတိယကမ္ဘာစစ်ကြီး ပြီးဆုံးပြီးတဲ့နောက် တစ်နှစ်တိတိ ကာလ။ ကမ္ဘာစစ်ကြီးမို့ တစ်ကမ္ဘာလုံးက နိုင်ငံတိုင်းလိုလို ပါဝင်ပတ်သက်ခဲ့သည် ။ လုံးဝ မြေပုံပေါ်က ပျောက်သွားတဲ့ နိုင်ငံတွေ ရှိကြသလို သန်းပေါင်းများစွာသော လူတွေ သေကြေပြီး လုံးဝ နလံမထူနိုင်တဲ့ တိုင်းပြည်တွေလည်း အများကြီး။ နျူကလီးယား ဗုံးတွေ တဖက်နဲ့တဖက် ပစ်ခတ်ကြသလို ဓာတုဗေဒ အဆိပ်ဗုံးတွေကိုလည်း ကြဲချကြသည်။ ဖောက်ခွဲကြသည်။ ပစ်ခတ်ကြသည် ။ လည်ပတ်နေတဲ့ဟာတွေ အကုန် ရပ်ဆိုင်းသွားသည်။

အစိုးရ မရှိတော့ ။ စစ်တပ် မရှိတော့ ။ ဆေးရုံ မရှိတော့ ။ ရဲတွေ ထောင်တွေ ဘာမှမရှိတော့ ။ အုပ်ချုပ်ရေးမဲ့သွားတဲ့ အခြေအနေကို ပြန်ရောက်သွားသည် ။ သတ်ချင်ရင် သတ်နိုင်သည် ။ တိုက်ခိုက်လုယူချင်ရင် တိုက်ခိုက်လုယူနိုင်သည် ။ မင်းမဲ့စရိုက်နဲ့ထင်တိုင်းကြဲကုန်ကြတဲ့ လူဆိုးသူခိုး လူရမ်းကားတွေ မင်းမူနေတဲ့ အခြေအနေဆိုးမှာ ကိုယ့်ဖာသာ ကိုယ့်အတွက် ကာကွယ် ခုခံကြရသည် ။ အားနည်းသူ အသက်ကြီးသူနဲ့ မိန်းမသား အများစုသည် အနိုင်ကျင့် ဗိုလ်ကျမှုတွေကို ခံကြရသည် ။

ဒီဇင်ဘာလရဲ့ အစောပိုင်း ။

တောင်ကြားလမ်းလေးအတိုင်း မြင်းစီးလာတဲ့ လူတစ်ယောက်သည် ချိုင့်ဝှမ်းကြီးထဲက တဲအိမ်ငယ်လေး တစ်စုကို မျှော်ကြည့်နေသည် ။

စစ်ပြန်ကြီး ဘခက် ။

စုတ်နွမ်းနေတဲ့ တောဆောင်း စစ်ဦးထုပ်ကို ငိုက်ငိုက်ဆောင်းထားတဲ့ ဘခက်သည် မီးသေနေတဲ့ ဆေးပြင်းလိပ်တိုကို ခဲထားသည် ။ ကြမ်းတမ်းတဲ့ စစ်ဒဏ်တွေကို ခံခဲ့ရတဲ့ ဘခက်ရဲ့ ကြမ်းထော်နေတဲ့ မျက်နှာကြီးမှာ မရိပ်မသင်ဘဲထားလို့ ဗလပျစ် ထူနေတဲ့ ပါးသိုင်းမွေး မုတ်ဆိတ်မွေးတွေက ဖရိုဖရဲနဲ့ အရုပ်ဆိုး အကျည်းတန်နေသည် ။ အေးစိမ့်တဲ့ ရှမ်းပြည်ရဲ့ ရာသီဥတုကို စောင်ကြမ်းကြီးတစ်ထည်နဲ့ ပတ်ရစ်ပြီး ကာကွယ်ထားတဲ့ ဘခက်သည် သူ့မြင်းကြီး ” ညိုတုတ် ” ကို ခပ်မှန်မှန်လေးစီးပြီး ချိုင့်ဝှမ်းကြီးထဲက ရွာပျက်လေးဆီကို ဦးတည်လိုက်သည် ။

ကမ္ဘာနဲ့အဝန်း ဖြစ်ပျက်သွားတဲ့ နျူကလီးယားစစ်ပွဲကြီးကြောင့် လူတွေ အစုလိုက် အပြုံလိုက် သေကြေပျက်စီးသွားခဲ့ပေမယ့် ကံကောင်းထောက်မစွာနဲ့ လူတချို့သည် လွတ်မြောက်ခဲ့ကြသည် ။ အသက်ရှင် ကျန်ရစ်ကြသည် ။ စစ်ပြန်ကြီးဘခက် တစ်ယောက် အပါအဝင်ပေါ့ ။

စစ်ကြီး ဖြစ်နေတဲ့အချိန် ကွဲကွာသွားခဲ့တဲ့ ချစ်ဇနီးလေး မေရီကို ဘခက်တစ်ယောက် တစ်ရွာဝင် တစ်မြို့ထွက်နဲ့ ရှာဖွေနေခဲ့တာ တစ်နှစ်နီးပါး ရှိနေပြီ ။ ယခုတိုင် သူ့ဇနီးချောလေးကို မတွေ့သေး ။ တချို့ကလည်း စစ်ကြောင့် သေဆုံးပျောက်ကွယ်သွားတာ ဖြစ်မည်.. လက်လျှော့လိုက်ပါတော့လို့ တိုက်တွန်းကြပေမယ့် ဘခက်ကတော့ စိတ်မလျှော့သေးဘဲ မြင်းတစ်ကောင် သေနတ်တစ်လက်နဲ့ ခရီးဆက်ရှာဖွေနေဆဲဖြစ်သည် ။

ရွာပျက်လေးဆီက လှုပ်ရှားမှုလိုလို တွေ့လိုက်လို့ ဘခက်ရဲ့ မျက်လုံးတွေ မှုန်မှိုင်း ကျဉ်းမြောင်းသွားသည် ။ မြင်းကုန်းနှီးမှာ ချည်ထားတဲ့ အဝေးကြည့် မှန်ပြောင်းကို ဖြုတ်ယူပြီး ရွာပျက်လေးဆီကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည် ။

————————-

လုံမေ ။ အသက်က ၁၈နှစ် ။ ဖြူဆွတ်ဆွတ်အသား ။ ရင်မို့မို့ ခါးသေးသေး တင်ကားစွင့်စွင့် ကောင်မလေး ။

စစ်ပွဲကြီးက အဆိပ်ငွေ့မသင့်ဘဲ ကံကောင်းလို့ လွတ်လာပြန်တော့လည်း လူရမ်းကားတစ်စုရဲ့ လက်တွင်းကို ကျဆင်းနေသည် ။ လက်ပြန်ကြိုး အတုပ်ခံနေရတဲ့ လုံမေသည် တဲပျက်ထဲက မြေကြမ်းပြင်မှာ ဘေးတစောင်းလေး လဲကျနေသည် ။ စုတ်ပြဲနေတဲ့ ယောက်ျားဝတ် ရှပ်လက်တိုလေးက ပေရေညစ်တူးလွန်းနေသည် ။ စုတ်ပြတ်သတ်နေတဲ့ ထမိန်နွမ်းလေးကလည်း ထို့အတူဘဲ အရောင်မပေါ် ညစ်ပေနေသည် ။

တဲပျက်လေးတစ်လုံးထဲမှာ လုံမေ ဘေးတစောင်းလေး လဲနေသည် ။ နယ်ခြားဒေသ တောနက်နက်ထဲက ရွာငယ်လေးမှာ နေတဲ့ လုံမေသည် စစ်ကြီးဖြစ်ချိန်မှာ အဆိပ်ငွေ့ မမိဘဲ အသက်ရှင် ကျန်ရစ်ပေမယ့် သူမလိုဘဲ အသက်ရှင်နေတဲ့ လူရမ်းကားတစ်စုရဲ့ ဖမ်းဆီးတာကို ခံလိုက်ရသည် ။

လူ့ဘောင်အဖွဲ့အစည်း မရှိတော့တဲ့ စစ်လွန်အချိန်အခါ ။ ဥပဒေဆိုတာ ဘယ်ရောက်သွားပြီလဲ မသိကြတဲ့ ကာလ ။ ခွန်အားကြီးသူက ခွန်အားနည်းသူကို အနိုင်ကျင့်..၊ လက်နက်ရှိတဲ့လူက လက်နက်မဲ့သူကို ဗိုလ်ကျမှုတွေက ဟိုးတုန်းက အုပ်ချုပ်သူတွေနဲ့ ဥပဒေတွေနဲ့ ရှိနေတုန်းကတောင် ရှိခဲ့တာ၊ အခုလို တိုင်းပြည်ပျက်စီးပြီးတဲ့နောက် မင်းမဲ့စရိုက် လူဆိုးသူခိုးတွေ သောင်းကျန်းချင်တိုင်း သောင်းကျန်းတဲ့ အချိန်အခါမှာတော့ ဆိုဖွယ်မရှိတော့ပြီ ။

လုံမေရဲ့ တဲလေးထဲကို လူရမ်းကားတစု ဗြုံးဆို ရောက်လာပြီး လုံမေကို အတင်းအဓမ္မ ဖမ်းလိုက်ကြတာ ။ လူရမ်းကားတွေရဲ့ ခေါင်းဆောင်က ဗိုလ်ဇရက် ။

“ကောင်မလေးရဲ့ စနေနှစ်ခိုင်ကို ကြည့်ကြစမ်း….”

“အာပါးပါး…….လှလိုက်တာ….”

“မိန်းမတစ်ထောင်မှာ တစ်ယောက်ဖြစ်ဖို့ ခဲယဉ်းတယ်….။ ဒီလိုနို့မျိုး….. ရှားမှရှား…..”

ဗိုလ်ဇရက်ရဲ့ လက်ဖဝါးကြမ်းကြမ်းကြီးတွေက လုံမေရဲ့ ရင်သားတွေကို ရမ်းရမ်းကားကား ဆုပ်ညှစ်သည် ။

“အို… မကိုင်နဲ့…..။ နင့်အမေ နင် သွားကိုင်ပါလား…… ဖာခေါင်းရဲ့….”

နှုတ်သီးကောင်း လျှာပါး လုံမေရဲ့ ဆဲသံတွေ မိုးမွှန်သွားသည် ။ ဗိုလ်ဇရက်က လုံမေရဲ့ ဆဲသံတွေကို သဘောကျသွားတဲ့အလား တဟားဟား အော်ရယ်လိုက်သည် ။

ဗိုလ်ဇရက်က နယ်လှည့်ပြီး ရက်ရက်စက်စက် သတ်ဖြတ်လုယက် မုဒိန်းကျင့်သည် ။ သူ့ကို အားကျပြီး သူ့လက်အောက်ကို ခိုဝင်လာတဲ့ လူရမ်းကားတွေ ရှိလာပြီး အင်အားကောင်းတဲ့ အဖွဲ့ကြီး ဖြစ်လာသည် ။ မိန်းမတွေကို တွေ့ရင် ဖမ်းသည် ။ မုဒိန်းဝိုင်းကျင့်သည် ။ လိုချင်တဲ့လူရှိရင် ရောင်းသည် ။ တချို့ လူစုတွေက မိန်းမတွေကို ကျွန်အဖြစ်နဲ့ ခိုင်းဖို့ မယားအဖြစ် ပြုကျင့်ဖို့ ဝယ်ယူကြသည် ။ ပစ္စည်းချင်း လဲကြသည် ။ ငွေကြေးစနစ် မရှိတော့တာကြောင့် ရှေးခေတ်တုန်းက ကျင့်သုံးခဲ့တဲ့ ပစ္စည်းချင်းလဲစနစ် ( ဘာတာစစ်စတန် ) ထွန်းကားနေသည် ။

လုံမေက ဖြူဖြူဖွေးဖွေး လုံးလုံးတင်းတင်းလေး ။ ဗိုလ်ဇရက်က မြင်တာနဲ့ သဘောကျသွားသည် ။ ဈေးကောင်းရမယ့်ဟာလေး ။ ခိုင်းကောင်းမယ့် လိုးကောင်းမယ့် ဟာလေးဆိုပြီး ချက်ချင်း ဝိုင်းဖမ်းဖို့ တပည့်တွေကို အမိန့်ပေးခဲ့သည် ။ သူ့တပည့်တွေက လုံမေကို ဖမ်းပြီး ကြိုးတန်းလန်းနဲ့ ဆွဲခေါ်ခဲ့ကြသည် ။ သူတို့အုပ်စုရဲ့ နောက်ကို လုံမေ တစ်တောင်ကျော် တစ်တောင်ဆင်း လိုက်ခဲ့ရသည် ။ မကြာခင် သူတို့ လုံမေကို သားမယားပြုကျင့်ကြတော့မည် ဆိုတာကို လုံမေ သိသည် ။ ဗိုလ်ဇရက်က တားထားလို့ တပည့်တွေက ဘရိတ်အုပ်နေကြတာ ။

တောင်ကြားလမ်းလေးအတိုင်း ချိုင့်ဝှမ်းကြီးထဲက ရွာပျက်လေးကို ရောက်တော့ ဗိုလ်ဇရက်က

” ဒီရွာပျက်မှာ ခဏနားမယ်……”

လို့ အော်ဟစ်ပြောလိုက်သည် ။ လုံမေကို တဲပျက်လေး တစ်လုံးထဲမှာ ဒူးထောက်ခိုင်းထားသည် ။ လုံမေ အစာပြတ်ရေငတ်နေတာ ကြာပြီဆိုတော့ မြေကြီးပေါ်ကို လဲကျသွားခဲ့သည် ။

” ငတူပီ.. ကောင်မအနားကို မကပ်နဲ့နော်….။ မင်း လီးသရမ်းတတ်တာ ငါသိတယ်….။ လုပ်ရဲလုပ်ကြည့် မင်းလီးကို အရင်းကနေ ဖြတ်ပစ်မယ်….။ ခွေးမသား….”

ဗိုလ်ဇရက်က သူ့တပည့်ကို လှမ်းကြိမ်းလိုက်သည် ။

ထိုအခိုက်… ရွာပျက်ဆီကို မြေနီလမ်းကလေး အတိုင်း လူတစ်ယောက် လာနေတာကို ဗိုလ်ဇရက် တွေ့လိုက်သည် ။

” ဟေး…..အားလုံး…….လူလာနေတယ်…..”

ဗိုလ်ဇရက်ရဲ့ အော်သံကြောင့် သူ့တပည့်တွေ အားလုံး လွယ်ပိုးထားတဲ့ မောင်းပြန်ရိုင်ဖယ်တွေကို လာနေတဲ့လူဆီကို ထိုးချိန်လိုက်ကြသည် ။ ဒီလူက သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို အပေါ်ကို မြှောက်ပြီး…..

” ကျနော်.. ဗိုလ်ကြာထွန်းဖြူရဲ့ တပည့်ပါ….။ ကျနော်တို့ဆရာက ဗိုလ်ဇရက်ဆီကို လွှတ်လိုက်လို့ လာခဲ့တာပါ……”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ဗိုလ်ဇရက်က

” ငါ ဗိုလ်ဇရက်ဘဲ….. ဘာကိစ္စလဲကွ…..”

လို့ မေးလိုက်သည် ။ သူ့လက်ထဲက ပွိုင့် ၄၅ ပစ္စတိုကြီးကတော့ တန်းတန်းမတ်မတ် ချိန်ရွယ်ထားနေဆဲဘဲ ။

” ဗိုလ်ဇရက်ကြိုက်တဲ့ ပစ္စည်းလေးတွေ သူ့ဆီမှာ ရထားတာကြောင့် ဗိုလ်ဇရက် လဲချင်ရင် လာလဲပါလို့ ပြောခိုင်းလိုက်ပါတယ်……”

” ဟေ….. ဟားဟားဟား…… အေး…. ကြာထွန်းဖြူကို ပြောလိုက်…. သူကြိုက်တဲ့ဟာတွေလည်း ငါရထားတယ်လို့…..။ ငါ လာခဲ့မယ်…. ပြောနေကြာတယ်….. အခုဘဲ သွားလိုက်မယ်ကွာ…။ မင်းရော မင်းဆရာဆီကို ပြန်မှာလား…။ ငါနဲ့ ပြန်လိုက်လို့ရတယ်…. ထော်လာဂျီနဲ့ သွားမယ်. . .”

ဝါထိန်နေတဲ့ သွားကြီးတွေပေါ်အောင် ရယ်မောရင်း ဗိုလ်ဇရက်က သေနတ်ကို ခါးက ကင်းဘတ်အိတ်ထဲကို ဇတ်ကနဲ ပြန်ထည့်လိုက်သည် ။

ဗိုလ်ဇရက်နဲ့ တပည့်တွေ ထွက်သွားကြတော့ ထမင်းဟင်း ချက်နေတဲ့ တပည့်တချို့နဲ့ ငတူပီဘဲ ရွာပျက်မှာ ကျန်ခဲ့သည် ။ ငတူပီလည်း အနည်းဆုံး ဖင်လှန်ကြည့် နို့လှန်ကြည့်မယ်လို့ စဉ်းစားမိပြီး တဲစုတ်လေးထဲကို လှမ်းဝင်လိုက်သည် ။ သူ့လက်စွဲတော် တရုတ်လုပ် အက်စ်အေအက်စ် ရိုင်ဖယ်ကို တဲနံရံမှာ မှီထောင်လိုက်သည် ။

လုံမေသည် မြေကြီးပေါ်မှာ ဘေးတစောင်းလေး လဲနေသည် ။ ဖင်ကားကားတွေကို ငတူပီ စိုက်ကြည့်ပြီး စိတ်တွေ ထလာသည် ။ လုံမေရဲ့ မျက်လုံးတွေ ဖတ်ကနဲ ပွင့်လာသည် ။ မျက်လုံးပြူးကြီးနဲ့ အနားကို တိုးကပ်လာတဲ့ ငတူပီကို တွေ့လိုက်လို့ လုံမေ လန့်သွားသည် ။

” ဟိတ်.. နင်ဘာလို့ ငါ့အနား ကပ်လာတာလဲ…… စောက်ကောင်….”

” အံမာ….. ကောင်မက အောက်ကလည်းနေသေး လေကလည်း မြင့်လှချည်လား…..”

ငတူပီက လုံမေရဲ့ ချည်သား ဘလောက်စ်လေးရဲ့ လည်ဂုတ်နေရာကနေ ဆွဲမသည် ။

“စောက်ကောင်မ….. အေးဆေးနေ.. အသားမနာချင်နဲ့….”

ငတူပီက အနားက ကုတင်လေးပေါ်ကို လုံမေကို ချလိုက်သည် ။ ပြီးတော့ ရုတ်တရက် လုံမေရဲ့ ထမိန်စုတ်လေးကို ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည် ။ လက်ပြန်ကြိုး တုပ်ထားခံရလို့ လုံမေ ဘယ်လိုမှ မတားဆီးလိုက်နိုင်ဘူး ။ ထမိန်လေးသည် ငတူပီရဲ့ လက်ထဲကို ပါသွားသည် ။ လုံမေ အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံး ဗလာကျင်းသွားသည် ။ ဖင်တုံးလှလှတွေက ငတူပီရဲ့ အကြိုက် ။ ပေါင်တန်ရှည်ရှည် ဖြူဆွတ်ဆွတ်တွေ ကြားထဲက ဖောင်းမို့လွန်းနေတဲ့ အမွှေးရေးရေး ဖုံးနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးက ပြေးယက်ချင်စရာ ။ လှလိုက်တဲ့ စောက်ဖုတ် ။

ငတူပီ စိတ်ကို မထိန်းနိုင်တော့ ။ အစက ထမိန်လှန်ပြီး ဖင်နဲ့ စောက်ဖုတ်ကို ကြည့်ရရင်ဘဲ ကျေနပ်ပါပြီ လို့ စဉ်းစားပြီး လုံမေဆီကို ဝင်သွားတဲ့ ငတူပီသည် စောက်ဖုတ်ကို တကယ်တမ်း တွေ့ရတော့ တအား လိုးချင်သွားသည် ။ သူ ဝတ်ထားတဲ့ ညစ်ပေစုတ်ပြတ်နေတဲ့ ကာကီဘောင်းဘီကြီးကို ချွတ်ချလိုက်သည် ။ အကြောအပြိုင်းပြိုင်း ထောင်ထနေတဲ့ သူ့လီးကြီးက မာတင်းကြီးထွားနေပြီ ။ ငေါငေါကြီး ထောင်နေပြီ ..။ ကုတင်စုတ်လေးမှာ ပက်လက်လေး ဖြစ်နေတဲ့ လုံမေရဲ့ ပေါင်တန်နှစ်ဖက်ကို သူ့လက်ကြီးတွေနဲ့ ဆွဲဖြဲလိုက်သည် ။

“စောက်ကောင် မုဒိန်းကောင် .. သေနာကြီး…. မလုပ်နဲ့နော်…. အသက်ချင်း လဲပလိုက်မယ်…..”

လုံမေက အကျင့်ခံရတော့မယ်ဆိုတာ သိလိုက်လို့ ခြေထောက်နဲ့ကန်ရင်း ပါးစပ်ကလည်း ဆဲဆိုနေသည် ။ ငတူပီရဲ့ လက်တစ်ဖက်က သူ့လီးတန်ကို အရင်းပိုင်းကနေ ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး လုံမေရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲကို ထိုးသွင်းဖို့ ကြိုးစားလိုက်တဲ့အချိန် ငတူပီရဲ့ အနောက်ဖက်က

“ဟေ့ကောင်..ရပ်လိုက်စမ်း…..”

လို့ ပြောလိုက်တဲ့ အသံဩဩကြီးကြောင့် ငတူပီ ဆတ်ကနဲ တုန်သွားသည် ။

“ဘယ်သူလဲ…..”

သူနံရံမှာ ထောင်ထားတဲ့ အက်စ်ကေအက်စ် ရိုင်ဖယ်ဆီကို ပြေးသွားဖို့ ပြင်လိုက်ပေမယ့် အနောက်က လူက သူ့နောက်စေ့ကို မာကြောကြော အရာတစ်ခုနဲ့ တေ့ထောက်လိုက်လို့ ငတူပီ ခြေကားရား လက်ကားရားကြီး တန့်သွားသည် ။

“မလုပ်နဲ့လေ … မင်းကို ငါ ပစ်မသတ်ချင်သေးဘူး…..။ မေးစရာလေးတွေ ရှိသေးလို့…..”

“ဘာ…ဘာမေးမှာလဲ…..”

“သူ့ကို တွေ့လား.. တနေရာရာမှာ…။ သေချာ စဉ်းစားပြီး ဖြေ……”

မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ ဓါတ်ပုံအဟောင်းလေးတစ်ပုံကို ပြလို့ ငတူပီ သေချာကြည့်လိုက်သည် ။

“မသိဘူး…မတွေ့ဖူးဘူး…..”

“သေချာတယ်နော် …”

“အင်း… သူက ဘယ်သူလဲ.. မင်းမယားလား…..”

“မင်းသိစရာ မလိုပါဘူး…..”

အနောက်ကလူက လက်တဖက်နဲ့ ငတူပီကို သေနတ်နဲ့ ထောက်ထားပြီး နောက်လက်တဖက်မှာ ကိုင်ထားတဲ့ ဓါးမြှောင်ကြီးနဲ့ လုံမေကို တုပ်ချည်ထားတဲ့ ကြိုးတွေကို ဖြတ်ပေးလိုက်သည် ။

“မင်းက ဘယ်သူလဲ……”

ငတူပီက မေးလိုက်သည် ။

“သိလို့လည်း ဘာထူးမှာလဲ..။ မင်းက အခုဘဲ သေတော့မှာဘဲ…..”

“ဘာ….”

ထုန်း.. ဘောင်း…..

ပြောင်းဖြတ်ထားတဲ့ တစ်လုံးပြူး ( Shot Gun ) သေနတ်ထဲက ကျည်လုံးတွေက ငတူပီရဲ့ ခေါင်း နောက်ပိုင်းကို ပွင့်ထွက်သွားစေသည် ။ အသံတောင် မထွက်နိုင်ဘဲ ငတူပီ အရုပ်ကြိုးပြတ် လဲကျသွားသည် ။

“ကဲ…. မိန်းကလေး…. ထ…. ထ…. ဒီနေရာက သွားရမယ်……”

“အပြင်မှာ သုံးယောက်လောက် ရှိနေသေးတယ်….”

လုံမေက သူ့ကို လာကယ်တဲ့ လူကြီးကို ပြောလိုက်သည် ။ လူကြီးက

“ငါသိတယ်…”

လို့ ပြန်ပြောလိုက်ပြီး တဲအပေါက်ဝဖက်ကို သူ့ပြောင်းတို Shot Gun နဲ့ ချိန်ထားလိုက်သည် ။ အပြင်ဖက်ကနေ

“ဘာဖြစ်လဲ..ငတူပီ……”

လို့ အော်မေးရင်း ပြေးဝင်လာတဲ့ လူသုံးယောက်ကို လူကြီးက တထိန်းထိန်းနဲ့ ဆက်တိုက် ပစ်ချလိုက်သည် ။

“အားးး……အား…….အီးးး……..”

သေနတ်သံတွေက ကျယ်လွန်းသည် ။ လုံမေက နားနှစ်ဖက်ကို လက်ညှိုးတွေ ထိုးထည့်ပြီး ပိတ်ထားသည် ။ ယမ်းခိုးတွေ လှိုက်ဝေသွားသည် ။ သေကုန်တာ အတုံးအရုံး . . ။ လုံမေ မြေပေါ်မှာ ကျနေတဲ့ ထမိန်နွမ်းလေးကို ကောက်ယူကာ ပြန်ဝတ်လိုက်သည် ။

“ကဲ….. မိန်းကလေး…. မင်းလည်းသွားတော့…. ငါလည်း သွားတော့မယ်….”

တဲထဲက ကျောခိုင်းထွက်ခွာသွားတဲ့ လူကြီးကို လုံမေက

“နေ… နေပါဦး…။ ကျမကို မထားခဲ့ပါနဲ့….။ ဦးလေးနဲ့ လိုက်ပါရစေ….”

လို့ ပြောလိုက်ရင်း ပြေးလိုက်သွားတော့ လူကြီးက

“ငါ့မှာ အလုပ်တွေ ရှိသေးတယ်…။ ကြမ်းတမ်းတဲ့ ခရီးမှာ မင်းကို ငါ စောင့်မခေါ်နိုင်ဘူးကွ….”

လို့ ခပ်မာမာ ပြောလိုက်ရင်း တဲအပြင်ကို ရောက်သွားတဲ့အခါ ရွှီကနဲ လက်ခေါက်မှုတ်လိုက်သည် ။ ထင်းရှူးပင်တွေ ကြားထဲက မြင်းညိုကြီးတစ်ကောင် ပြေးထွက်လာတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ လူကြီးက စောစောက ငတူပီကို ထုတ်ပြပြီး မေးတဲ့ ဓါတ်ပုံလေးကို လုံမေကို ပြသည် ။

“မင်း.. သူ့ကို တွေ့ဖူးလား….။ တွေ့ခဲ့ မြင်ခဲ့ဖူးလား…..”

လုံမေ သေသေချာချာ ကြည့်ပြီး

” မတွေ့ဖူးဘူး..မမြင်ဖူးဘူး…”

လို့ ဖြေသည် ။ လုံမေက

“ဦးလေးရဲ့ မြင်းလား…..”

လို့ မေးလိုက်တော့

“ဟုတ်တယ်.. ကလေးမ…. ကဲ… ငါသွားပြီ…”

လို့ ပြန်ပြောရင်း မြင်းပေါ်ကို လွှားကနဲ ခုန်တက်လိုက်တဲ့ ဒီလူကြီးကို လုံမေက

“ဦးလေးရဲ့ နာမည်လေးတော့ ပြောပြသွားပါဦး……”

လို့ မေးလိုက်သည် ။ လူကြီးက မျက်နှာထား တင်းတင်းနဲ့

“ငါ့နာမည် ဘခက်…”

လို့ ပြောလိုက်ပြီး မြင်းဇက်ကြိုးကို ဆွဲလှည့်ပြီး ခပ်မှန်မှန် စီးသွားလိုက်လို့ လုံမေလည်း ငိုမဲ့မဲ့နဲ့ ကျန်ခဲ့သည် ။

လုံမေသည် သူ့ကို အတူခေါ်မသွားတဲ့ ဘခက် ဆိုတဲ့ လူကြီးကို မုန်းတီးတဲ့ အကြည့်တွေနဲ့ ကြည့်ရင်း သူ့အနောက်ကနေ ပြေးလိုက်သည် ။ မပြေးလို့ မဖြစ်ဘူး ။ ဗိုလ်ဇရက်တို့ ပြန်လာရင် သေမယ် ။ ထင်းရှူးတောတွေက တမျှော်တခေါ် ။ တောင်ကုန်းတောင်တက် ခရီးဆက်ရတာ မလွယ်လှ ။ ဟိုလူကြီးက မြင်းနဲ့ဆိုတော့ ကိစ္စမရှိဘူး ။ လုံမေက ခြေလျင်ခရီး နှင်ရတာ၊ ဖိနပ်လည်း မပါ ။ ဒါပေမယ့် လူရမ်းကားတွေ လက်ထဲက လွတ်အောင် ပြေးရမှာမို့ ခြေထောက် ခြေဖဝါးတွေ နာကျင်တာကို ဂရုမစိုက်နိုင် ။

စစ်ပြန်ကြီးဘခက်သည် ဘယ်ဆီရောက်နေမှန်း မသိတဲ့ ချစ်ဇနီးလေး မေရီကို တစ်တောဝင် တစ်တောင်ကျော် ခရီးဆက်ပြီး လိုက်ရှာနေသည် ။ မေရီ မသေသေးဘဲ ဒီလောကကြီးမှာ အသက်ရှင်လျက် ရှိနေသေးသည်လို့ သူ့စိတ်ထဲမှာ သိနေသည် ။ မေရီနဲ့ တနေ့ ပြန်ဆုံမည်လို့ ဘခက် လုံးဝယုံကြည်သည် ။ အတားအဆီး အနှောက်အယှက် မှန်သမျှကို တွန်းလှန်ဖယ်ရှားပစ်ပြီး မေရီ့ကို မတွေ့တွေ့အောင် ရှာမည် ။

စောစောက ရွာပျက်လေးမှာ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို မုဒိန်းကျင့်ခါနီးဆဲဆဲ ဘခက် ဝင်ကယ်လိုက်ပေမယ့် ဒီမိန်းကလေးကို သူနဲ့ တပါထဲ ခေါ်သွားဖို့ကို ငြင်းဆန်ခဲ့သည် ။ တစ်ခုကောင်းတာက မုဒိန်းသမားနဲ့ အပေါင်းအပါတွေဆီက သူ့ရှေ့ခရီးမှာ လိုကောင်းလိုမယ့် ခဲယမ်းမီးကျောက် သေနတ်တွေကို သူ ရလာသည် ။ သိပ်များများစားစားတော့ သယ်နိုင်ခဲ့တာ မဟုတ်ပါဘူး ။ နောက် သူတို့ ချက်ပြုတ်နေတဲ့ ထမင်းဟင်း အနည်းအကျဉ်းကိုလည်း လမ်းမှာ ဗိုက်ဖြည့်ဖို့ ယူခဲ့သည်။

သူ့ခေါင်းထဲမှာ မေရီဘဲ ရှိနေသည် ။ မေရီ့ကို ထားခဲ့ပြီး တခြားမြို့မှာ အလုပ်သွားလုပ်ခဲ့တဲ့ သူ..။ စစ်ပွဲကြီးရဲ့ နောက်ဆုံး အပြင်းထန်ဆုံး အရှိန်အဟုန်ကြောင့် တံတားတွေကျိုး… လမ်းပန်းဆက်သွယ်ရေးတွေ ပြတ်တောက်သွားခဲ့လို့ သူနေတဲ့ မြို့ကလေးကို သူ ချက်ချင်း ပြန်မသွားနိုင်ခဲ့ဘူး ။ တသက်တခါ လူတွေ အစုလိုက် အပြုံလိုက် ဒီလောက် သေကြေပျက်စီးတာကို မမြင်ဖူးခဲ့ ။ စစ်ကြီးရဲ့ အနိဌာရုံတွေကို သူမြင်တွေ့ကြုံတွေ့ခဲ့ရသည် ။ သူ အိမ်ပြန်ရောက်သွားတော့ မေရီ မရှိ ။ မရှိတော့ ။ တစ်ရွာလုံ စစ်ဒဏ်ကနေ ဝေးရာကို ပြေးကြတဲ့အထဲ မေရီ ပါသွားပြီလို့ ယူဆရသည် ။

တောင်ကုန်းလေး တကုန်းကို ကျော်လိုက်တဲ့အချိန် ကားလမ်းကို အပေါ်စီးကနေ ဘွားကနဲ တွေ့လိုက်ရသည် ။ ကားလမ်းသည် ကားသွားကားလာ မရှိ၊ ရှင်းလင်း တိတ်ဆိတ်နေသည် ။ လမ်းဆိုင်းဘုတ် တစ်ခုကို တွေ့ရသည် ။ နီးလာတော့ ( နံ့သာကုန်းသို့) လို့ ရေးထားတာကို သဲသဲကွဲကွဲ မြင်ရသည် ။

နံ့သာကုန်းသည် စစ်ကြီးမဖြစ်ခင် သုံးလေးနှစ်လောက်ကြမှ မြို့ဖြစ်လာသည်ကို သူ မှတ်မိသည် ။ အရင်က နံ့သာကုန်းသည် ရွာကြီးတစ်ရွာပါ ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အနီးအနားက လိမ္မော်ခြံတွေ စပျစ်ခြံတွေက ထွက်တဲ့ အသီးတွေကို ရောင်းချတဲ့ ဆိုင်တွေ စည်ကားများပြားလာရာကနေ လူနေထူထပ်လာပြီး မြို့လေးအဖြစ် တိုးတက်ပြောင်းလဲလာခဲ့သည်ကို သူ သိခဲ့သည် ။

အခုတော့ နံ့သာကုန်းသည် ကျီးနဲ့ ဖုတ်ဖုတ် ဆိုသလို မြို့ပျက် တစပြင် ဖြစ်နေလောက်သည် ။ လူရမ်းကား လူယုတ်မာတွေ ကြီးစိုးနေတဲ့နေရာလည်း ဖြစ်နေနိုင်သည် ။ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် ဘခက်ကတော့ ရင်ဆိုင်မှာဘဲ ။ ကြမ်းတမ်းရင့်ထော်နေတဲ့ သူ့မျက်နှာကြီးမှာ ကန့်လန့်ဖြတ် ဓါးဒါဏ်ရာ အမာရွတ်ကြီး ရှိနေသည် ။ ဆေးပြင်းလိပ်တိုကို ခဲထားပြီး သုန်မှုန်တဲ့ မျက်နှာထားနဲ့ လူတွေကို စူးစိုက်ကြည့်တတ်တဲ့ ဘခက်သည် သူ့ကို ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ နှေးကွေးတဲ့ အဖိုးကြီးတစ်ယောက်လို့ ထင်မှတ်မှားနိုင်ပေမယ့် အင်မတန်မှ လက်မြန်တဲ့ သေနတ်သမားတစ်ယောက် ဖြစ်သည် ။ လက်ဖြောင့်သေနတ်သမား တစ်ယောက်လို့လည်း ပြောနိုင်သည် ။

နံ့သာကုန်းမြို့လေးရဲ့ အဝင်သည် အရင်တုန်းကလို မဟုတ်တော့ ။ ရုပ်ဆိုး အကျည်းတန်လွန်းနေတာကို ဘခက် တွေ့လိုက်ရသည် ။ မီးလောင်ထားတဲ့ ကားပျက်ကြီးတွေက လမ်းမလည်ခေါင်မှာ ရှိနေသည် ။ မြို့အဝင် ဂိတ်က အလံတိုင်မှာ လည်ပင်းကြိုးစွပ်ပြီး သေနေတဲ့ လူသေအလောင်းတစ်လောင်းကလည်း ပုပ်ပွပျက်စီးနေသည် ။ ဟော…. ဟိုမှာဒီမှာ လူသေအလောင်းတွေ ပျံ့ကြဲနေသည် ။ ဆိုးဝါးတဲ့ အနံ့ကြီးကြောင့် ဘခက်သူ့နှာခေါင်းကို လက်တဖက်နဲ့ အုပ်ကာလိုက်သည် ။ ထင်ထားတာထက် ပိုဆိုးနေပါလား ။

နန်းတည်းခိုခန်း။

နံ့သာကုန်းမြို့လေးရဲ့ အလည်ဗဟိုက တည်းခိုခန်းလေးရဲ့ အရှေ့ကို ဘခက် ရောက်နေသည် ။ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လွန်းတာကလည်း သိပ်ကောင်းတဲ့ လက္ခဏာတစ်ခု မဟုတ်ပါဘူး ။

ဘခက် မြင်းပေါ်က ဆင်းလိုက်သည် ။ တည်းခိုခန်းပိုင်ရှင် ဒေါ်နန်းဟိန်းသည် အပြင်မှာ မြင်းတစ်စီးနဲ့ လူတစ်ယောက် ရောက်နေတာကို သတိထားမိသည် ။ ခေတ်ကာလ အခြေအနေအရ အမြဲတမ်း ပါးနပ်ဖျတ်လပ်နေမှ တန်ရုံကျသည် မဟုတ်လား ။

ကလင်တင် ကလင်…..။

အဝင်တံခါးကြီးဆီက ခေါင်းလောင်းလေးတွေ လှုပ်ခတ်သွားတဲ့ အသံ ။ ဦးထုပ်ငိုက်ငိုက်ဆောင်းထားတဲ့ မုတ်ဆိတ်ပါးသိုင်းမွေးထူလပျစ်နဲ့ လူတစ်ယောက် ပေါ်လာသည် ။ ပါးစောင်မှာ မီးသေနေတဲ့ ဆေးပြင်းလိပ်တိုကို ခဲထားတဲ့ ဒီလူရဲ့ မျက်လုံးတွေက သေးကျဉ်းပေမယ့် တောက်ပြောင်နေသည်ကို ဒေါ်နန်းဟိန်း သတိထားမိသည် ။

” ဘာကိစ္စလဲ…..”

ဒေါ်နန်းဟိန်းရဲ့ လေသံက ခပ်ပြတ်ပြတ် ။ ကောင်တာ အနောက်ဖက်က မေးလိုက်တဲ့အချိန် သူမရဲ့လက်ထဲမှာ ပွိုင့်သာတီအိတ် ငါးလုံးပြူး သေနတ်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည် ။

” တည်းခိုလို့ရမလား…..”

” တည်းခိုခန်းလေ.. တည်းလို့ရတာပေါ့…။ ဘယ်နှစ်ရက်လဲ……။ ဘာပေးမလဲ… ငွေလား….. ရွှေလား… ဘာလဲ”

အနောက်ထဲက လူတစ်ယောက် ထွက်လာသည် ။ လူတော့လူဘဲ ။ ခါးကုန်းကုန်း အရုပ်ဆိုးဆိုးကြီး ။ လက်ထဲမှာလည်း သေနတ်ကြီးတစ်လက် ။ တချိန်က မြန်မာနိုင်ငံမှာ ခေတ်စားခဲ့တဲ့ ဂျီသရီးအဟောင်းကြီး ။ ဒေါ်နန်းဟိန်းက

” ငတိုး….. တည်းခိုမယ့်လူ…..”

လို့ လှမ်းပြောလိုက်တဲ့အခါ စောင်းငန်းငန်းနဲ့ အတွင်းထဲကို ပြန်ဝင်သွားသည် ။ ဒီခေတ် ဒီကာလမှာ ဒေါ်နန်းဟိန်းလို မိန်းမသားတစ်ယောက်သည် တစ်ယောက်ထဲ လုပ်စားလို့ မရဘူးဆိုတာ ဘခက် သဘောပေါက်သည် ။

” ကျုပ်မှာ သေနတ်နဲ့ ကျည်ဆံတွေ လက်ပစ်ဗုံးတွေ ပါတယ်… ဖြစ်မလား……”

” ဘာသေနတ်တွေလဲ….. ပြလေ…။ ကျည်ဆံတွေက အဟောင်းတွေလား….”

ဘခက်က အဝတ်နဲ့ ပတ်ထုပ်ထားတဲ့ သေနတ်တွေနဲ့ ကျည်ဆံကပ်တွေကို ကောင်တာပေါ်တင်ကာ ပြလိုက်သည် ။ ဒေါ်နန်းဟိန်းက တစ်ခုချင်း သေသေချာချာ စစ်ကြည့်ကိုင်ကြည့်သည် ။

” အကုန် အလုပ်လုပ်တယ်နော်….”

” ဒါပေါ့…..”

ဘခက်ရဲ့မျက်နှာက စိတ်မရှည်တဲ့ပုံမို့ ဒေါ်နန်းဟိန်းက

” အိုကေလေ… အပေါ်ထပ်မှာ ကြိုက်တဲ့အခန်း ဝင်တည်း….။ အခန်း ၁ ၂ ၃ ၄ ၅ အကုန်အားတယ်…။ အဲ ၆ က လူရှိတယ် …။ လိုတာပြော.. ဒီသေနတ်နဲ့ ကျည်တွေကို တန်ဖိုးဖြတ်ပေးမယ်…။ အပိုအလို ညှိကြတာပေါ့……”

လို့ ပြောလိုက်ပြီး အထုပ်ကြီးကို ကောင်တာထဲကို ဆွဲယူလိုက်သည် ။ ဘခက်က

” မြင်းကို အပြင်မှာ ချည်ထားလို့ ရမလား……”

လို့ ဒေါ်နန်းဟိန်းကို မေးလိုက်သည် ။

” ရတယ်… ငတိုးကြီး…. နောက်ထဲမှာ ထားပေးလိမ့်မယ်…။ အစာကျွေး ရေတိုက်ထားပေးလိမ့်မယ်….။ ဒီအတွက် သူ့ကို နည်းနည်းပါးပါး ပေးကျွေးလိုက်ပေါ့…..”

လို့ ဒေါ်နန်းဟိန်းက ပြန်ပြောလိုက်သည် ။ ဘခက်က ခေါင်းညှိမ့်ပြသည် ။ သူ့မျက်နှာကြီးက ခပ်တင်းတင်းဘဲ ။

ဒေါက် ကျွိ…ဒေါက် ကျွိ …..

လှေခါးကြီးကနေ ဘခက် အပေါ်ထပ်ကို တက်သည် ။ လက်ထဲမှာက တစ်လုံးပြူးပြောင်းတိုကို အသင့်ကိုင်ထားရင်း ။

အပေါ်ထပ်သည် အောက်ထပ်ထက် သန့်သည် ။ အခန်းတွေက လွတ်နေတာ များသည် ။ အခန်း (၁) ထဲကို သူ ဝင်လိုက်သည် ။ စားပွဲလေးပေါ်မှာ လက်ဆွဲမီးအိမ်တစ်လုံးကို တွေ့သည် ။ ဟိုတုန်းက တခါတလေ မီးပျက်သည် ။ အခု ဘာမီးမှ မရတော့ ။

ဘခက် ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်လှဲအိပ်လိုက်သည် ။ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်တာတွေ များလို့ ခဏတာအတွင်း အိပ်ပျော်သွားသည် ။

လုံမေသည် ထော့နဲ့ထော့နဲ့နဲ့ နံ့သာကုန်းမြို့လေးရဲ့ အနားကို ရောက်လာသည် ။ ဖိနပ်မပါဘဲ တစ်တောဝင် တစ်တောင်ကျော်ခဲ့လို့ ခြေထောက်တွေက အရမ်းနာနေသည် ။ ပျက်စီးယိုယွင်းနေတဲ့ မြို့အဝင်ကို ဖြတ်တော့ လူသေကောင်တွေဆီက အပုတ်နံ့တွေကြောင့် လုံမေ မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့နေသည် ။

ဟွန်း.. တကယ့်ခေတ်ပျက်ကြီးထဲ ရောက်နေရတာ . . .။ လူတွေက ကိုယ့်အသက်ကို ဖက်နဲ့ထုပ်ထားနေရတဲ့အချိန်၊ သူများသေတာကိုလည်း ဂရုမစိုက်နိုင်ကြ ။ လူသေအလောင်းတွေကိုလည်း မြေမြုပ် မီးရှို့မယ့်လူ မရှိ ။

လုံမေ တရွေ့ရွေ့နဲ့ မြို့ထဲကို ရောက်လာသည် ။ ဦးဖိန် ထမင်းဆိုင်ဆိုတဲ့ ဆိုင်းဘုတ်ကို တွေ့တော့ လုံမေသည် သူ ထမင်းမစားရတာ သုံးရက်လောက်ရှိပြီ ဆိုတာကို သတိရလိုက်သည် ။ ထမင်းဆိုင်အဝကို ရောက်သွားတော့ မွှေးပျံ့တဲ့ မဆလာဟင်း အနံ့ကို လုံမေ ရလိုက်သည် ။ ခက်တာက လုံမေမှာ ပိုင်ဆိုင်တာ ဘာမှမရှိဘူး ။ ဘယ်လိုစားမလဲ ။ ပေးစရာ ဘာမှ မရှိဘူး ။ လုံမေ ငေးမောနေတာကို ထမင်းဆိုင်က လူကြီးက တွေ့သွားသည် ။

” ကောင်မလေး.. ထမင်းစားမလား…. ဝင်ခဲ့လေ.. ”

” စားချင်တယ်…. ဘယ်လိုရောင်းလဲ…..”

” မင်းမှာ ဘာရှိလဲ…..။ မင်း တစ်ခုခုပေးရင် ထမင်းနဲ့ဟင်း ငါပေးမယ်….။ ပြောကြည့်.. ဘာရှိလဲ မင်းမှာ….”

” ကျမ….ကျမမှာ ဘာမှမရှိဘူး……”

လူကြီးရဲ့ စူးရှတဲ့ မျက်လုံးကြီးတွေက လုံမေရဲ့ ကိုယ်လုံးတွေအပေါ်မှာ စုန်ချီဆန်ချီ ပြေးနေသည် ။

” သေချာလို့လား…. မင်းမှာ ပစ္စည်းတွေ ရှိနေတာဘဲ ……”

” မရှိဘူး.. ကျမမှာ ဘာမှမရှိဘူး……”

” မင်းမှာ ဒီလောက် ပစ္စည်းကောင်းကောင်းတွေ ရှိနေတာကွာ….။ ဒါတွေကြောင့် မင်း ထမင်းမငတ်ဘူး….။ မင်း အဲ့ဒါတွေကို ငါ့ကိုပေးရင် ငါက ထမင်းဟင်း ကျွေးမယ်….။ နေ့တိုင်းပေးရင် အမြဲကျွေးမယ်..။ ဘယ်လိုလဲ…. ဖြစ်မလား…..”

လုံမေရဲ့ ဖွံ့ထွားတဲ့ ရင်သားတွေဆီကို ဒီလူကြီးရဲ့ လက်က ရောက်လာသည် ။

” အို… ဘာလုပ်တာလဲ…..”

” မင်းမှာ ရှိတာတွေက ငါလိုချင်တာတွေလေ…။ မင်းပေးရင် ငါလည်းကျွေးမယ်…. ဟဲဟဲ……”

” မိုက်ရိုင်းတဲ့ နွားကြီး …. ”

” ကောင်မ…. အလုပ်မဖြစ်ရင်.. ဂျောင်း…. အချိန်ကုန်တယ်… လေကုန်တယ်…. ထွက်… ထွက်… ဆိုင်ထဲက….”

ထမင်းဆိုင်ပိုင်ရှင်က မောင်းထုတ်နေသည် ။ လုံမေ ဆိုင်ထဲက ပြန်ထွက်ခဲ့သည် ။

နန်းတည်းခိုခန်း

အလုပ်တစ်ခုခု ဝင်တောင်းကြည့်မယ်…။ ထမင်းစားရရင် ပြီးရော…..။ လုံမေ တည်းခိုခန်းထဲကို လှမ်းဝင်လိုက်သည် ။

” ဘာကိစ္စလဲ….ကောင်မလေး…..”

အသက်ငါးဆယ်လောက် မိန်းမကြီးတစ်ယောက်က ကောင်တာအနောက်ကနေ လှမ်းမေးသည် ။

” ကျမ အလုပ်တစ်ခုခု လိုချင်လို့..။ ဘာဘဲ လုပ်ရ လုပ်ရ…. ထမင်းကျွေးရင် ကျေနပ်တယ်……”

” အလုပ် မရှိဘူး….. ထမင်းလည်း မကျွေးနိုင်ဘူး….. ကဲ.. ဒါဘဲလား…….”

ခပ်မာမာ ပြောလိုက်တဲ့ မိန်းမကြီးက လုံမေကို သူ့တည်းခိုခန်းထဲကနေ ထွက်သွားစေချင်တဲ့ ပုံစံ ။ လုံမေလည်း စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ တည်းခိုခန်းထဲက လှည့်ထွက်ခဲ့လိုက်သည် ။

ဒီအချိန်မှာ မြင်းစီးလူတစ်စု ဒုန်းဆိုင်းပြီး နံ့သာကုန်းမြို့လေးထဲကို ဝင်လာသည် ။ သေနတ်တွေ မိုးပေါ်ကို ထောင်ဖောက်ရင်း ပါးစပ်ကလည်း တဟေးဟေး တအူးအူး အော်ရင်း ။

လုံမေလည်း သူ့ကို ဖမ်းခဲ့တဲ့ ဗိုလ်ဇရက်တို့ အုပ်စုလားလို့ ထင်လိုက်မိသည် ။ တည်းခိုခန်းထဲကို ပြန်ပြေးဝင်လိုက်မိသည် ။ မိန်းမကြီးက

” ဟိတ်.. ကောင်မလေး… ဘာလာလုပ်တာလဲ….. ထွက်သွားစမ်း……”

လို့ အော်လိုက်တော့ လုံမေလည်း ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတော့ ။ မြင်းစီးလူစုက တည်းခိုခန်းရဲ့ အရှေ့တည့်တည့်ကို ရောက်နေကြပြီ ။ လုံမေ ပြန်မထွက်ရဲတော့ ။

” တောင်းပန်ပါတယ်ရှင်.. အပြင်မှာ လူဆိုးတွေ ရောက်လာလို့ပါ……”

လို့ လုံမေ တောင်းပန်လိုက်လည်း မိန်းမကြီးက အတင်းကြီး မောင်းထုတ်နေသည် ။

” ကျမ… အပြင်မထွက်ရဲဘူး… ဟို… ဟိုလူတွေ….”

” နားမလည်ဘူး… ထွက်…. မင်း ထွက်…..”

” သူ့အတွက် ကျုပ် တာဝန်ယူတယ်….။ ကောင်မလေး… မင်း အပေါ်ထပ်ကိုလိုက်ခဲ့……”

လှေကားတဝက်ကနေ လှမ်းပြောလိုက်တဲ့ ဘခက်ကြောင့် မိန်းမကြီးလည်း လုံမေကို မတားတော့ ။ လုံမေလည်း ဘခက်နဲ့ အပေါ်ထပ်က အခန်းလေးထဲကို လိုက်သွားလိုက်သည် ။

” မင်း ဗိုက်ဆာနေမှာဘဲ…။ ဒီမှာ ထမင်းဟင်းတွေ.. စားလိုက်ဦး……”

စားပွဲလေးပေါ်မှာ ထမင်းပန်းကန်ထဲက ထမင်းနဲ့ အသားဟင်းတွေကို ဘခက်က ပေးတော့ လုံမေလည်း ဟန်မဆောင်နိုင်ဘဲ အားရပါးရ စားပစ်လိုက်သည် ။ ဒီအချိန်မှာ မြင်းစီးလူစု တည်းခိုခန်းထဲကို ဝင်လာကြသည် ။ ဒေါ်နန်းဟိန်း ကောင်တာ အနောက်ကနေ

” ဘာကိစ္စလဲ… အခန်းလိုချင်လို့လား……”

လို့ မေးလိုက်သည် ။ တုန်နေတဲ့အသံကို မနည်း ထိန်းပြီး မေးလိုက်တာပါ ။ ဝင်လာတဲ့လူတွေက ကြမ်းတမ်းခက်ထန်တဲ့ လက်နက်ကိုင်တွေ ။ နီကြောင်ကြောင် ဖရိုဖရဲ ဆံပင်ရှည်ကြီးတွေနဲ့ စုတ်ပြတ်ညစ်ပေနေတဲ့ အဝတ်အစားတွေနဲ့ ။ သူတို့လက်တွေထဲမှာ မောင်းပြန်ရိုင်ဖယ်တွေ အမဲပစ်ရိုင်ဖယ်တွေ ကိုင်ဆောင်ထားကြသည် ။ သူတို့အထဲက ခေါင်းဆောင်ဖြစ်ဟန်တူတဲ့ လူဝကြီးက ဓါတ်ပုံတစ်ပုံကို ထုတ်ပြပြီး

” သူ ဒီကိုလာသလား…. သေချာစဉ်းစားပြီး ဖြေ…”

လို့ မေးလိုက်သည် ။ ဒေါ်နန်းဟိန်းက သေချာကြည့်ပြီး…

” မလာဘူး… မတွေ့ဖူးဘူး….”

လို့ ဖြေလိုက်သည် ။ တကယ်တော့ ဒေါ်နန်းဟိန်း ညာလိုက်တာ ။ သူတို့ပြတဲ့ ဓါတ်ပုံက အပေါ်ထပ်က အခန်း (၁) မှာ တည်းနေတဲ့ ဆေးပြင်းလိပ်တို ကိုက်ထားတဲ့ မုတ်ဆိတ်ပါးသိုင်းမွေးထူလပျစ်နဲ့ လူ ။

” သူ ရောက်လာရင်… ကျုပ်ကို အကြောင်းကြား…။ ဆုငွေပေးမယ်….။ ကျုပ်တို့ မြို့ပြင်က ဂေါက်ကွင်းမှာ ရှိနေမယ်…။ ကြားတယ်နော်…..”

ဒေါ်နန်းဟိန်းက

” ဟုတ်ကဲ့ပါ…..”

လို့ ပြန်ဖြေလိုက်သည် ။ လူဝကြီးက

” ကျုပ်နာမည်က ဗိုလ်နေဒွန်း……”

လို့ ပြောလိုက်ပြီး သူ့လူတွေနဲ့ တည်းခိုခန်းထဲက ပြန်ထွက်သွားလိုက်သည် ။ ဒေါ်နန်းဟိန်းလည်း သူတို့ မြင်းတွေ ဒုန်းဆိုင်းစီးပြီး မြို့ထဲက ပြန်ထွက်သွားကြပြီးတဲ့နောက် အပေါ်ထပ်ကို တက်ပြီး ဘခက်ရဲ့ အခန်းကို ခေါက်လိုက်သည် ။

” ဘယ်သူလဲ…..”

ကလစ်ဖျောက် ဆိုတဲ့ သေနတ်မောင်းတင်သံကို ကြားလိုက်ရသည် ။

” ကျမ ဒေါ်နန်းဟိန်း….”

” ဝင်ခဲ့လေ …”

ဘခက်ရဲ့ အခန်းထဲမှာ ဘခက်ဟာ ကုတင်ပေါ်မှာ မှောက်ရက် အိပ်နေပြီး နောက်ရောက်လာတဲ့ ကောင်မလေးက ဘခက်ရဲ့ ကျောပြင်နဲ့ ပုခုံးတွေကို နှိပ်ပေးနေတာကို ဒေါ်နန်းဟိန်း တွေ့လိုက်ရသည် ။ သူ့လက်ထဲမှာ သေနတ်တစ်လက်ကို ကိုင်ထားသည် ။

” ရှင့်ကို ဗိုလ်နေဒွန်းတို့လူစု လိုက်ရှာနေတယ်….။ ကျမက မသိဘူး မလာဘူးလို့ ပြောလိုက်တယ်….”

” ကောင်းတယ်….”

” ရှင့်ကို ကျမ ကာကွယ်လိုက်တဲ့အတွက် ရှင် ကျမကို တစ်ခုခု ပေးဖို့ကောင်းတယ်…..”

ဘခက်က

” မှန်တယ်…. ကျုပ် တနေ့နေ့ တချိန်ချိန်ကြရင် ပေးမယ်….”

ဒေါ်နန်းဟိန်းက ပြန်ထွက်သွားမလို့ ပြင်တော့

” နေဦး…. ဒေါ်နန်းဟိန်း….”

လို့ တားလိုက်တာကြောင့် ပြန်လှည့်လိုက်တော့ ဘခက်က ဓါတ်ပုံတစ်ပုံကို ပြသည် ။

” သူ့ကို တွေ့ဖူးလား…. မြင်ခဲ့ဖူးလား… ဒေါ်နန်းဟိန်း…..”

လို့ မေးလိုက်သည် ။ ဘခက် ပြလိုက်တာ မေရီရဲ့ ဓါတ်ပုံလေးပါ ။

” မတွေ့ဖူးဘူး……”

” သေသေချာချာ စဉ်းစားပါဦး….”

” မတွေ့ဖူးပါဘူး……”

” တွေ့ခဲ့ရင်ပြောဗျာ….ကျေးဇူးဆပ်မယ်…..”

” ကောင်းပြီ…..”

” ဒါနဲ့ ကျုပ် ရေချိုးလို့ရမလား..။ ဘယ်မှာ ချိုးရမလဲ…..”

” ရတယ်… တည်းခိုခန်းရဲ့ အနောက်ဖက်မှာ ရေတိုင်ရှိတယ်…။ အလကား မရဘူး….”

” ကောင်းပြီ…. ကျုပ်.. ဒီမိန်းကလေးနဲ့အတူ ထမင်းစားမယ်….။ ပြီးတော့ ညဖက်မှာ ရေချိုးမယ်….”

” ရတယ်လေ ..”

ဒေါ်နန်းဟိန်း ပြန်ထွက်သွားတဲ့အခါ သူမရဲ့ သေးကျဉ်တဲ့ ခါးလေးအောက်က စွင့်ကားကား တင်ပါးလှလှကြီးတွေ တုန်ခါသွားကြတာကို ဘခက် မျက်လုံးကြီး ပြူးပြီး ကြည့်နေသည် ။ လုံမေက နှိပ်ပေးနေရင်း..

” ကျမကို ထမင်းကျွေးမယ်…. ဟုတ်လား….”

လို့ ဘခက်ကို မေးလိုက်တော့ ဘခက်က

” ကျွေးမယ်….။ နင့်ကို ငါနဲ့ ခေါ်သွားဖို့ကတော့ စဉ်းစားဦးမယ်….။ နင့်နာမည် ပြန်ပြောစမ်း… ဘာတဲ့….”

လို့ ပြောလိုက်တဲ့အခါ လုံမေလည်း

” ကျမနာမည် လုံမေပါ…. အစ်ကိုကြီး…..”

လို့ ပြန်ပြောလိုက်သည် ။ ဘခက်က လုံမေကို ကျောလည်တည့်တည့်ကို တံတောင်ဆစ်နဲ့ ထောင်းဖို့ ပြောလိုက်သည် ။

လုံမေလည်း ဘခက်ကြီးကို ဖားတဲ့အနေနဲ့ နင်းနှိပ်ပေးနေတာပါ ။ အုပ်စုဖွဲ့ ရမ်းကားနေတဲ့ လူဆိုးတွေ ကြီးစိုးနေတဲ့ အခုလိုအချိန်မှာ ဘခက်လိုလူကို အားကိုးချင်သည်။ ဘခက်နဲ့အတူ လိုက်သွားမှ လုံမေ့ဘဝ လုံခြုံမယ်လို့ လုံမေထင်သည် ။ သူ လုံမေ့ကို သနားသွားအောင် လုံမေ့ကို သူနဲ့ တပါတည်း ခေါ်သွားချင်လာအောင် လုံမေ လုပ်ရမည်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည် ။

” အစ်ကိုကြီး…. ညောင်းညာတိုင်း လုံမေ နှိပ်ပေးမယ်နော်…. အစ်ကိုကြီး….”

” အင်း…. ကောင်းတယ်…။ ဒါပေမယ့် ငါက မကြာခင် ခရီးဆက်ထွက်မှာ…။ နင်က ငါနဲ့ လိုက်ချင်ပေမယ့် ငါလျှောက်နေတဲ့လမ်းက ခက်ခဲကြမ်းတမ်းတယ်….။ နင် အခက်အခဲတွေ့နိုင်တယ်….. လုံမေ….”

” အစ်ကိုကြီးကလည်း…. ကျမတစ်ယောက်ထဲ နေခဲ့တော့ကော လူရမ်းကားအုပ်စုတွေရဲ့ လက်ထဲက လွတ်နိုင်ပါ့မလား…..”

ဘခက် စဉ်းစားသွားသည် ။

” အင်းလေ.. နင်ပြောတာလည်း ဟုတ်တာဘဲ…။ နင် မြင်းစီးတတ်လား…..”

” ဟုတ်ကဲ့ အစ်ကိုကြီး … စီးတတ်ပါတယ်…..”

လုံမေသည် ဘခက်ရဲ့ ပုခုံးနှစ်ဖက်နဲ့ ကျောပြင်ကို နှိပ်ပေးနေတဲ့အချိန် မတော်တဆနဲ့ ရင်သားအိအိကြီးတွေက ဘခက်ရဲ့ ကျောပြင်နဲ့ ထိမိပွတ်မိသွားသည် ။ ဘခက်သည် ချစ်ဇနီးလေးမေရီကို တမ်းတမ်းတတနဲ့ လိုက်ရှာနေတဲ့ လူကြီး ။ မေရီတစ်ယောက်ထဲကိုဘဲ ရိုးမြေကျ ပေါင်းသင်းမည်လို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့တဲ့ လူရိုးလူအေးကြီး ။ မေရီကို ပြန်တွေ့လိမ့်မည်လို့လည်း ထင်ထားတဲ့သူ ။

လုံမေရဲ့ အထိအတွေ့ကြောင့် သူ့စိတ်တွေက ဒိုင်းကနဲ ထကြွလာရသည် ။ မိန်းမနဲ့ ကင်းကွာနေတာ ကြာလှပြီလေ ။ မေရီ့ကွယ်ရာမှာ တခြားမိန်းကလေးတစ်ယောက်နဲ့ ညိစွန်းမိတာမျိုးကို သူ မလိုလား ။

” တော်ပြီ… လုံမေ… မနှိပ်နဲ့တော့..။ နင့်ဟာက နှိပ်တာက နည်းနည်း.. ဟိုထိဒီထိနဲ့….။ ငါက အာသဝေါကုန်ခမ်းနေတဲ့ သူတော်စင် မဟုတ်ဘူး….။ သွေးနဲ့ကိုယ်.. သားနဲ့ကိုယ်….”

ဘခက်ကြီးက လုံမေကို တွန်းဖယ်ပြီး အိပ်နေရာက ထလိုက်သည် ။ ဘောက်ဆာဘောင်းဘီတို ပွပွထဲက အတန်ကြီး ထောင်မတ်နေတာကို လုံမေ တွေ့လိုက်ရသည် ။ ဘခက်လည်း ပစ္စတိုသေနတ်ကို ခါးကြားထိုးပြီး ဟိုတယ်အခန်းထဲက လျှောက်ထွက်လိုက်သည် ။ မဖြစ်ဘူး ။ ကြာကြာနေရင် လုံမေ ဆိုတဲ့ ကောင်မလေးနဲ့ နှစ်ပါးသွား ဇာတ်လမ်းတွေ ဖြစ်ကုန်လိမ့်မယ်။

ဟိုတယ်လှေခါးထိပ်ကို ရောက်တဲ့အခါ ခါးကုန်းကြီးနဲ့ ပက်ပင်းတိုးသည် ။ ခါးကုန်ကြီးသည် တချိန်လုံး သေနတ်ကို လက်က မချတဲ့လူကြီး ဆိုတာကို ဘခက် တွေ့လိုက်ရသည် ။ သူ့ပုခုံးမှာ လွယ်ထားတဲ့ စစ်သုံး ဂျီသရီးမောင်းပြန်ကြီးက ဟိုးတုန်းက ဘခက်တို့ စစ်သားဘဝမှာ ကိုင်တွယ်ခဲ့ရတဲ့ သေနတ်ကြီး ။ ခါးကုန်းကြီးက

” ဆရာ.. ထမင်းစားတော့မလား… အဆင်သင့် ဖြစ်နေပြီ …”

လို့ သူ့ကို မေးသည် ။

” စားမယ်… အခန်းထဲက လုံမေဆိုတဲ့ မိန်းကလေးကိုလည်း ခေါ်လိုက်ဗျာ…..”

လို့ ပြောလိုက်တော့ ခါးကုန်းကြီးက

” ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာ….။ ကျနော် သွားခေါ်လိုက်ပါမယ်….”

လို့ ပြန်ပြောသည် ။ ဘခက် အောက်ထပ်ကို ရောက်တော့ စားပွဲရှည်တစ်လုံးပေါ်မှာ ထမင်းဟင်းတွေ ပြင်ထားပေးတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ စိတ်ထဲမှာ ဆီးသွားချင်သလိုလို ဖြစ်လာတာကြောင့် အနောက်ဖက် တံခါးပေါက်လေးကနေ အပြင်ဖက်ကို ထွက်လိုက်သည် ။ မှောင်မဲမဲ အပြင်ဖက်မှာ အေးစိမ့်စိမ့်နဲ့ ။

“ဟင် …”

မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းက ဘခက်ရဲ့ မျက်လုံးတွေကို ပြူးကျယ်သွားစေသည် ။ တည်းခိုခန်းပိုင်ရှင် မိန်းမကြီး ဒေါ်နန်းဟိန်းသည် သူ့ဖက်ကို ကျောပေးထားပြီး ထမိန်ကို ခါးအထိ လှန်တင်ကာ သေးပေါက်နေတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ ဖြူဖွေးတဲ့ ဖင်တုံးကားကားကြီးတွေက ဘခက်ရဲ့ စိတ်တွေကို လှုပ်ရှားသွားစေသည် ။ ဟူး…. တောင့်လိုက်တဲ့ ဆော်ကြီး ။

ဘခက်လည်း နောက်ကြောင်းပြန်လှည့်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်တဲ့အချိန် ဒေါ်နန်းဟိန်းက ဆတ်ကနဲ အနောက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်လို့ ဘခက်ကို မြင်သွားသည် ။

” အို ရှင် ဘာလာချောင်းတာလဲ..။ သူများ သေးပေါက်နေတာကို…..”

” ဆောရီးဘဲဗျာ..။ ကျုပ်လည်း သေးပေါက်ဖို့ အပြင်ထွက်လာတာနဲ့ တန်းတိုးနေတာ…။ တမင်တကာ ချောင်းတာ မဟုတ်ပါဘူး….”

အထဲ ပြန်ရောက်တော့ ထမင်းစားပွဲမှာ လုံမေ ရောက်နေတာကို ဘခက် တွေ့လိုက်ရသည် ။ ခါးကုန်းကြီးက

” ရှိတာနဲ့ အမြန်ချက်ပေးတာ… ဆရာတို့….။ ကြက်သားဟင်း…. ခရမ်းချဉ်သီး ငပိချက်…”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ဘခက်လည်း လုံမေနဲ့အတူ အားရပါးရ ထိုင်စားပစ်လိုက်သည် ။ ရှိတုန်းစားထားရတဲ့ အခြေအနေ ။ နောက်နေ့ စားစရာမရှိဘဲ ပြတ်ငတ်ချင် ပြတ်ငတ်နေတတ်တာလေ ။

———————-

ဗိုလ်ဇရက်သည် ရွာပျက်ကို ပြန်ရောက်တဲ့အခါ အတုံးအရုန်း သေနေတဲ့ တပည့်ကျော် ငတူပီတို့ အလောင်းတွေကို တွေ့လိုက်ရတဲ့အခါ တော်တော့်ကို တုန်လှုပ်သွားသည် ။ လူလေးယောက်ကို ပစ်သတ်သွားတဲ့လူက ဘယ်သူလဲ ။ တစ်ယောက်ထဲမှ ဟုတ်ရဲ့လား ။ လူအုပ်စုတစ်စုများလား ။ ဖမ်းထားတဲ့ ကောင်မချောချောလေးလည်း မရှိတော့ဘူး ။

” စိန်မြသောင်းထွန်း . . .”

ဒေါသတကြီး အော်ခေါ်လိုက်တဲ့ ဗိုလ်ဇရက် အသံကြီးကြောင့် သူ့တပည့် စိန်မြသောင်းထွန်း ပြာပြာသလဲ ပြေးလာသည် ။

” ငါတို့အုပ်စုကို တစ်ယောက်ယောက် နှိပ်သွားတယ်ကွ..။ ငါတို့ ချက်ချင်းလိုက်မယ်….”

” ဘာနဲ့လိုက်မလဲ ဆရာ.. ထော်လာဂျီနဲ့လား…..”

” မင်းမေ ထော်လာဂျီ…..။ တဖွတ်ဖွတ်နဲ့ ခရီးမတွင်ဘူး….။ မြင်းတွေ ပြင်စမ်း…..”

” ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ…..”

မကြာခင်မှာ ဗိုလ်ဇရက် ဦးဆောင်တဲ့ လူရမ်းကားတစ်စုသည် မြင်းတွေကိုယ်စီနဲ့ နံ့သာကုန်း မြို့လေးဖက်ကို ဒုန်းဆိုင်း ခရီးနှင်နေသည် ။

—————————–

မနက် အစောကြီး ။ လုံမေ တရှူးရှူးနဲ့ အိပ်ပျော်နေဆဲ ။ ထမိန်နွမ်းကလေးက ခါးအထိ လိပ်တက်နေလို့ အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံး ဟို့လို့ဟောင်းလောင်းဘဲ ။ ဖြူဖွေးတဲ့ ဗိုက်သားချပ်ချပ်လေး၊ အချိုးကျတဲ့ ပေါင်တန်ဖြူဖြူ နှစ်ချောင်း၊ အမွှေးရေးရေးနဲ့ မို့ဖောင်းဖောင်း မိန်းမကိုယ်ကြီးက တမင်တကာ ပြသထားသလို ဖြစ်နေသည် ။

” ဟိတ်….. ထ…… ထ…..။ မင်း ငါနဲ့ လိုက်ချင်တယ်ဆို ….. ”

ဘခက်ရဲ့ အသံဩဩကြီးနဲ့ နှိုးလိုက်လို့ လုံမေ နိုးသွားသည် ။ မျက်လုံးတွေ ပွင့်… ထမိန် လိပ်လန်နေတာကို သတိပြုမိသည် ။

“အို…..”

ဘခက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ လုံမေ့ဖက်ကို သူမကြည့်။ သူ့သားရေအိတ်အညိုကြီးကို ဇစ်ဆွဲပိတ်နေသည် ။

” လိုက်မယ်… လိုက်မယ်… အစ်ကိုကြီး…..။ ထပြီ… ထပြီ …. ”

လုံမေ ချက်ချင်း လူးလဲထသည် ။ လုံမေသည် အဝတ်တစ်ထည် ကိုယ်တစ်ခု ။ ဘာမှ သိမ်းစရာ မရှိ ။ အဲ.. ပါးလုပ်ကျင်း မျက်နှာသစ်ချင်လို့ ဘခက်ကို ခွင့်တောင်းပြီး တည်းခိုခန်းလေးရဲ့ အနောက်ဖက် ရေစည်ဆီကို ပြေးသွားလိုက်သည် ။

ဘခက်သည် တည်းခိုခန်း အပေါ်ထပ်ကနေ လှေခါးအတိုင်း ဆင်းလာတဲ့အချိန် ခါးကြားမှာ ထိုးထားတဲ့ သူ့ပွိုင့်ဖိုးဖိုက် သေနတ်ပေါ်ကို လက်တင်ထားသည် ။ ခေတ်ပျက်ကြီးထဲမှာ အချိန်မရွေး ရန်သူက ပေါ်လာနိုင်သည်လေ ။

အောက်ထပ်စားပွဲမှာ ခါးကုန်းကြီးက အခါးရည်အိုးနဲ့ အဆင်သင့် စောင့်နေသည်ကို သူ တွေ့သည် ။ ဘခက်ကို တွေ့တော့ သွားဖြဲပြပြီး..

” ဆရာ့မြင်း အဆင်သင့်ဘဲ ဆရာ…..”

လို့ ပြောသည် ။ ဒေါ်နန်းဟိန်းကို မတွေ့ ။ ခါးကုန်းကြီးရှိတဲ့ ထမင်းစား စားပွဲဖက်ကို သူ မသွားဘဲ တည်းခိုခန်းရဲ့ အနောက်ဖက် တံခါးကနေ အပြင်ကို ထွက်လိုက်သည် ။ မြင်းကြီးညိုတုတ်ကို လှမ်းတွေ့လိုက်သလို ထမိန်မပြီး သေးပေါက်နေတဲ့ လုံမေကိုလည်း တွေ့လိုက်ရသည် ။

“အို ….”

လုံမေက ဘခက်ကို တွေ့လိုက်လို့ အလန့်တကြား ထမိန်လေးကို ဖုံးလိုက်သည် ။ ဖင်တုံးဖြူဖြူကြီးတွေ ကွယ်ပျောက်သွားသည် ။ ဘခက်လည်း မီးသေနေတဲ့ ဆေးပြင်းလိပ်တိုကို ခဲပြီး

” စောက်ရေးထဲ.. သေးပေါက်တာနဲ့ချည်း တိုးနေတယ်..။ လာဘ်မကောင်းဘူး …”

လို့ တီးတိုးရေရွတ်လိုက်ပြီး သူထမ်းလာတဲ့ သားရေအိတ်အညိုကြီးကို မြင်းကြီးညိုတုတ်ရဲ့ ကုန်းနှီးအနောက်ဖက်ပေါ် တင်လိုက်သည် ။

ဝေလီဝေလင်းအချိန် နံ့သာကုန်းမြို့လေးထဲက မြင်းတစ်ကောင်နဲ့ လူနှစ်ယောက် ထွက်သွားပြီ ။ လုံမေသည် ဘခက်ရဲ့ ရင်ခွင်ထဲမှာ ဘေးတိုက်ထိုင်ကာ လိုက်ပါလာသည် ။ ဘခက်သည် လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်တော်တော်ကြာကြာက သီချင်းတစ်ပုဒ်ကို လေချွန်လိုက်သည် ။ အဆိုတော် အကော်ဒီယံအုန်းကျော် ဆိုခဲ့တဲ့ ဥဒါန်းမကြေ ဆိုတဲ့ သီချင်း ။ မြင်းကြီးညိုတုတ်ရဲ့ ခွာသံက ဘခက်ရဲ့ လေချွန်နေတဲ့ သီချင်းကို စီးချက်လိုက်ပေးနေသလိုဘဲ ။

ဘခက်နဲ့ လုံမေတို့ ရှိသေးတယ်ထင်ပြီး ဒေါ်နန်းဟိန်း အပေါ်ထပ်က ဆင်းလာသည် ။ အလှအပပြင်ဆင်နေလို့ ဒေါ်နန်းဟိန်း ကြာနေတာ ဖြစ်သည် ။ ခါးကုန်းကြီးက

” သူတို့ …သွားလိုက်ကြပြီ ….”

လို့ ဒေါ်နန်းဟိန်းကို ပြောလိုက်သည် ။

” ဟင်… ဟုတ်လား….။ သူနဲ့ငါ စာရင်းတောင် မရှင်းရသေးဘူး ….”

ဒီအချိန်မှာ မြင်းခွာသံတွေ ဆူညံသွားသည် ။ မြင်းစီးလူတစ်စု နံ့သာကုန်းမြို့လေးထဲကို ဒုန်းဆိုင်း ဝင်လာကြတာ ။ ဒေါ်နန်းဟိန်းက ပြတင်းပေါက်လေးကနေ ကြည့်လိုက်သည် ။

” ဟင်…. ဇရက်တို့ အုပ်စု…..”

ခါးကုန်းကြီးက အနောက်ဖက် တံခါးကနေ ခပ်သုတ်သုတ် လစ်သွားသည် ။ သွေးဆိုးတဲ့ ဇရက်သည် ခါးကုန်းကြီးကို အမြဲအနိုင်အထက် လုပ်လွန်းလို့ …။ ဗိုလ်ဇရက်က သူ့မြင်းဘေးက ယှဉ်စီးလာတဲ့ စိန်မြသောင်းထွန်းကို

” နန်းဟိန်းကို ငါ ဝင်မေးမယ် ..။ ထွက်ပြေးတဲ့ ကောင်မက နန်းဟိန်းဆီမှာ အလုပ်လာတောင်းနိုင်တယ်….။ မင်းတို့ အပြင်ကစောင့်…”

လို့ ပြောလိုက်ပြီး မြင်းပေါ်က လွှားကနဲ ခုန်ဆင်းလိုက်သည် ။ နန်း တည်းခိုခန်းရဲ့ တံခါးမကြီးကနေ ဝင်လိုက်တဲ့အခါ ကောင်တာကြီးရဲ့ အနောက်ဖက်မှာ ဒေါ်နန်းဟိန်း ထိုင်နေတာကို ဗိုလ်ဇရက် တွေ့လိုက်သည် ။

” ဟေး… နန်းဟိန်း….။ အံမာ.. နင်က ပြင်လို့ဆင်လို့.. တယ်ကြည့်ကောင်းနေပါလားဟ…..”

ဒေါ်နန်းဟိန်းသည် မချိသွားဖြဲ လုပ်ပြီး

” ဇရက်…. ဘာလိုလဲ….”

လို့ မေးလိုက်သည် ။

” အံမယ်… စောက်ကောင်မ…. နင်က ငါ့ကို ဇရက်လို့ ခေါ်တယ်… ဟုတ်လား..။ လူတိုင်း… ဗိုလ်ဇရက်လို့ ခေါ်နေကြတဲ့အချိန် ….”

ဒေါ်နန်းဟိန်းက

” ငါတို့က ငယ်သူငယ်ချင်းတွေဘဲဟာ.. နင်ကလည်း…. ငါက ရင်းရင်းနှီးနှီး ခေါ်တဲ့ဟာ”

လို့ ပြုံးတုံ့တုံ့နဲ့ မျက်စောင်းလေးထိုးပြီး ပြောလိုက်သည် ။ ဗိုလ်ဇရက်က တဟားဟားနဲ့ အော်ရယ်လိုက်ပြီး…

” မှန်တာပေါ့…. နန်းဟိန်း…..။ နင့်ဆီကို ကောင်မလေးတစ်ယောက် ရောက်လာသလား ငါသိချင်လို့….။ ငါ့ဆီက ထွက်ပြေးသွားတာ…..။ နာမည်က လုံမေ…… တဲ့…”

လို့ မေးလိုက်သည် ။ ဒေါ်နန်းဟိန်းက

” ဘယ်သူမှ မလာဘူး… ဇရက်…..”

လို့ ဖြေသည် ။ သူမရဲ့အဖြေကို ဗိုလ်ဇရက်က သဘော မကျလှဘူး ။

” သေချာလား… နင် တွေ့ကော တွေ့လိုက်လား…”

” မတွေ့လိုက်ဘူး…..”

” နန်းဟိန်း.. ငါ့ကို မညာနဲ့နော်…။ ငါ စိတ်ဆိုးရင် ဘာတွေဖြစ်ကုန်တတ်လဲ ဆိုတာ နင်အသိ…..”

ဗိုလ်ဇရက်က လက်ညှိုးကြီးထောင်ပြီး မဲ့ရွဲ့ကာ ပြောလိုက်သည် ။ ဒေါ်နန်းဟိန်းလည်း

” မညာပါဘူး.. ဘယ်သူမှ မလာဘူး…..”

လို့ ထပ်ပြောလိုက်ရင်း ကောင်တာထဲက ထွက်လာသည် ။ ဗိုလ်ဇရက်ရဲ့ ပွေးမျက်လုံးတွေက ဂျင်းဘောင်းဘီကြပ်ကြပ် ဝတ်ထားတဲ့ ဒေါ်နန်းဟိန်းရဲ့ စွင့်ကားနေတဲ့ တင်ပါးကြီးတွေကို စိုက်ကြည့်ရင်း….

” နန်းဟိန်း… နင့်ဖင်တွေ တအားတောင့်လာတယ်ဟာ….. ဟီး….။ နင်…. လင်မရှိဘဲ တကိုယ်ထဲ နေနေတာ ဟာတာတာကြီး ဖြစ်မနေဘူးလား….။ နင် ခါးကုန်းကြီးနဲ့ကော လိုးနေလား…..”

လို့ မေးလိုက်တော့ ဒေါ်နန်းဟိန်းလည်း..

” ဇရက်နော်… မမိုက်ရိုင်းနဲ့…. ပေါက်တတ်ကရတွေ…..”

လို့ အော်လိုက်ပြီး ဇရက်ရဲ့ လက်မောင်းကို ဖတ်ကနဲ ရိုက်ထည့်လိုက်သည် ။ ဗိုလ်ဇရက်က တဟားဟား အော်ရယ်ပြီး…..

” ဟိုးတုန်းက …. နင်နဲ့ နင့်ရည်းစား စိုင်းမောင်မောင် ယာတဲထဲမှာ လိုးနေကြတာကို ငါချောင်းခဲ့တယ်…။ အဲ့ကတည်းက နင့်ကို ငါလိုးချင်နေတာ…။ စိုင်းမောင်မောင်ကို အားနာလို့…..။ နန်းဟိန်း…. ငါ့ကို ပေးလိုးဟာ…..”

လို့ ပြောလည်းပြော ဖက်လည်းဖက် လုပ်သည် ။ ဒေါ်နန်းဟိန်းလည်း

” ဇရက်… မလုပ်နဲ့ကွာ…. လွှတ်….. လွှတ်….. နင်…. မကောင်းဘူး…..”

လို့ ငြင်းဆန် ရုန်းကန်လိုက်သည် ။

” နန်းဟိန်း….. အေးအေးဆေးဆေး ငါလိုးတာ ခံလိုက်….. နင်လည်းကောင်း.. ငါလည်းကောင်း….။ အတင်းတက်လိုးစေချင်လို့လား….”

လို့ ပြောရင်း ဒေါ်နန်းဟိန်းရဲ့ ဖင်တုံးကြီးတွေကို ဆုပ်ညှစ်လိုက်သည် ။

” ခက်တာဘဲ … ဇရက်ရယ်….။ နင်ကလည်း… လိုးစရာ ကောင်မတွေ ရှိနေတာကို ငါ့လာရန်ရှာနေတယ်…”

လို့ ညည်းလိုက်တဲ့ ဒေါ်နန်းဟိန်းသည် ဗိုလ်ဇရက်ကို ဆန့်ကျင်လို့မရဘူး ဆိုတာလည်း သိနေသည် ။

” လာဟာ… ကွစ်ကီဘဲ ဆွဲမှာ…။ အချိန်သိပ်မရဘူး…။ ဟို လုံမေဆိုတဲ့ စောက်ကောင်မရယ်…. ငါ့တပည့်တွေကို လျှော့သွားတဲ့ လူတွေကိုရယ်… ငါ လိုက်ရှာရဦးမယ်…..

လို့ ပြောလိုက်ရင်း ကောင်တာအထဲဖက်က ရုံးခန်းလေးထဲကို အတင်းဆွဲခေါ်သည် ။

” ဟင်း… ဇရက်နဲ့တော့ ခက်နေပါပြီ…..”

” နန်းဟိန်း.. ပုလွေကိုင်ပေးစမ်း . . .”

ဗိုလ်ဇရက်က သူ့ဘောင်းဘီခါးပတ်ကို ဖြုတ်လိုက်သည် ။ ဘောင်းဘီညစ်ထပ်ထပ်ကြီးကို ဇစ်ဆွဲချသည်။ ဒေါ်နန်းဟိန်းလည်း သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး သူ့အရှေ့မှာ ဒူးတုပ်ကာ ထိုင်ချလိုက်ရင်း ဖြောင်းကနဲ ကန်ထွက်လာတဲ့ လီးမဲမဲတုတ်တုတ်ကြီးကို လက်တဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည် ။ ဒစ်လုံးနီညိုညိုကြီးဆီက အနံ့ဆိုးတစ်ခု လှိုက်ကနဲ ထွက်လာသည် ။ ရေမချိုးတာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ မသိဘူး၊ စောက်ကောင် ။

လီးကြီးက ငေါငေါကြီး တောင်ခါစ …။ အကြောကြီးတွေ ထင်းနေတဲ့ လီးတန်မဲမဲကြီးကို သူမ လက်ကလေးတွေနဲ့ ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည် ။

” အား…….အင်း……”

ဗိုလ်ဇရက်က ဒီလိုဘဲ နှာထန်လာရင် လာလာ လိုးနေကြ ။ လီးစုတ်ခိုင်းနေကြ ။ ဒေါ်နန်းဟိန်း လီးထိပ် ဒစ်လုံးကောက်ကောက်ကြီးကို ငုံပစ်လိုက်သည် ။

” အူး……အား………အူး……စုပ်…စုပ်… ”

ပြွတ်ပြွတ် ပြတ်ပြတ်နဲ့ ဒေါ်နန်းဟိန်း စုပ်ပေးနေပြီ ။ ဗိုလ်ဇရက်က မျက်လုံးစုံပိတ်ပြီး အစုပ်ခံနေသည် ။ ဒေါ်နန်းဟိန်းလည်း မစို့တပို့ စုပ်ပေးရင် ဖင်ကုန်းခိုင်းပြီး လိုးနေမှာကိုသိလို့ အပြတ်ကို လျှာကစားပြီး စုပ်ပေးလိုက်သည် ။ ဗိုလ်ဇရက် မထိန်းနိုင်ဘဲ လရည်တွေ တဖျောဖျော ပန်းထွက်ကုန်ပြီး ပြီးသွားရသည် ။

” ဟူး………နင် တော်တယ်…….”

ဒီအချိန်မှာ တည်းခိုခန်းအရှေ့ဖက် လမ်းမကြီးပေါ်က သေနတ်သံတွေ တဒိုင်းဒိုင်း ဆူညံသွားသည် ။

“ဟင်….”

“ဘာ.. ဘာဖြစ်လဲ မသိဘူး…..”

တည်းခိုခန်းရဲ့ အပြင်ဖက် လမ်းမပေါ်မှာ ဗိုလ်ဇရက်ရဲ့ တပည့်တွေနဲ့ နံ့သာကုန်းမြို့လေးမှာ ထောင်လွှားနေတဲ့ ဗိုလ်နေဒွန်းတို့လူတွေနဲ့ ညိကြလို့ သေနတ်ထုတ်ပစ်ကြတာ ဖြစ်နေသည် ။ ဗိုလ်ဇရက်ရဲ့တပည့် စိန်မြသောင်းထွန်းက

” ဒီကောင်တွေ လူပါးဝလို့ နည်းနည်းခြောက်ပြီး ပစ်လိုက်တာ ဆရာ….”

လို့ အသံညောင်နာနာလေးနဲ့ ဆီးတိုင်သည် ။ ဗိုလ်နေဒွန်းကိုယ်တိုင် မြင်းနဲ့ ရောက်လာသည် ။

” ဘာတွေ ဖြစ်နေကြတာတုန်း……”

ဗိုလ်ဇရက်က အူဇီစက်သေနတ်လေးကို အသင့်ကိုင်ထားပြီး..

” နေဒွန်း…. မင်းလူတွေက ငါ့ကောင်တွေကို လာရင့်လို့ကွ..။ မင်းလူတွေကို မင်း ကြည့်ထိန်းထား….”

လို့ လေသံမာမာနဲ့ လှမ်းပြောလိုက်သည် ။ ဗိုလ်နေဒွန်းက

” ဒါ ဘယ်သူ့နယ်မြေလဲ ဆိုတာလည်း မင်း မမေ့နဲ့ ဇရက်……”

လို့ ပြောလိုက်ပြီး သူ့ခါးမှာ ချိတ်ထားတဲ့ သေနတ်အပေါ်ကို လက်တင်ထားလိုက်သည် ။ ဒေါ်နန်းဟိန်းက ကြားကနေ

” ပြေပြေလည်လည် လုပ်ကြပါရှင်….။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ခင်မင်နေကြတဲ့ လူတွေဘဲ မဟုတ်လား….”

လို့ ဝင်ပြောလိုက်သည် ။ ဗိုလ်ဇရက်က

” ဟုတ်တယ်… ဗိုလ်နေဒွန်း….။ ကျုပ်တို့ အချင်းချင်း မညီညွတ်ရင်… နွားကွဲရင် ကျားကိုက်မယ် ဆိုတဲ့စကားလို ဖြစ်မယ်နော်…”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။ မြင်းပေါ်က ဗိုလ်နေဒွန်းက

” မိချောင်းမင်း ရေကင်းပြမနေနဲ့ ဇရက် …။ မင်းလူတွေကလည်း တော်တော်ထောင်လွှားနေတယ်လို့ ငါ့ကောင်တွေက ငါ့ကိုတိုင်တာ များနေပြီ ”

အခြေအနေက တင်းမာလာနိုင်လို့ ဒေါ်နန်းဟိန်းလည်း သူ့တည်းခိုခန်းထဲကို ဗိုလ်နှစ်ဗိုလ်ကို ခေါ်ဖိတ်ပြီး ချစ်ကြည်ရေး အဓွန့်ရှည်ဖို့ အရက်နဲ့ အသားကင်တွေ ချကျွေးလိုက်သည် ။

နေမြင့်လာပြီ ။ ဒီအချိန်မှာ မြင်းကြီးညိုတုတ်ကို နှစ်ယောက် အတူတူစီးပြီး ခရီးနှင်သွားတဲ့ ဘခက်နဲ့ လုံမေတို့သည် တော်တော်ကြီး ခရီးပေါက်နေပြီ ။ ဟောင်းနွမ်းတဲ့ သစ်သားဆိုင်းဘုတ်လေးကို လုံမေက အသံထွက် ဖတ်လိုက်သည် ။ လွယ်ဆမ်ရွာ….တဲ့ ။ ဘခက်က

” ဒို့ ရွာထဲဝင်ပြီး ငါ့မိန်းမမေရီ သတင်း ဝင်စုံစမ်းမယ်….”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ရွာလေးသည် ငှက်သံတွေက လွဲလို့ တိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက်နေသည် ။ ပျက်စီးနေတဲ့ ရွာစည်းရိုးပေါက်ကနေ ရွာထဲကို ဝင်လိုက်သည် ။ ဘခက်သည် တိတ်ဆိတ်လွန်းနေတာကို သိပ်မကြိုက်လှ ။ ညာလက်က ခါးက ပွိုင့်ဖိုးဖိုက် သေနတ်ပေါ်ကို ရောက်သွားသည် ။

” ရပ်လိုက် . . .”

လူကို မမြင်ရဘဲ အော်သံကိုဘဲ ကြားလိုက်ရသည် ။ ဘခက် ဇက်ကြိုးကို မဆွဲရဘဲနဲ့ မြင်းကြီးညိုတုတ်သည် လူစကားကို နားလည်သည့်အလား ခြေစုံရပ်သွားသည် ။ စိမ်းစိုနေတဲ့ သစ်ပင်ခြုံနွယ်တွေထဲက ကျည်ဆံတွေဘဲ ပလူပျံသလို ထွက်လာမလား ..။ လက်နက်ကိုင် လူရမ်းကားတွေဘဲ ထွက်လာမလား…။ ဘခက်နဲ့ လုံမေတို့ စိုးရိမ်တကြီးနဲ့ မျက်တောင်မခတ်တမ်း ကြည့်နေကြသည် ။

” ဘာလာလုပ်တာလဲ…..”

” ကျုပ်မိန်းမကို လိုက်ရှာနေတာ…..”

” မင်းမိန်းမက ဘယ်သူလဲ…..”

သစ်ပင်အကွယ်က သေနတ်တစ်လက်နဲ့ သူတို့ကို ချိန်ရင်း ထွက်လာတဲ့ လူတစ်ယောက် ။ အဖိုးကြီးတစ်ယောက် ။

” ကျုပ်မိန်းမ နာမည်က မေရီ…။ အသက် သုံးဆယ်လောက်…..”

” ဓါတ်ပုံရှိလား . . ”

” ရှိတယ်…..”

ဘခက်က သူ့အိတ်ကပ်ထဲက မေရီရဲ့ ဓါတ်ပုံအဟောင်းလေးကို ထုတ်ယူလိုက်သည် ။ အဖိုးကြီးက သေနတ်ချိန်ထားတာ မပျက်ဘဲ

” နန်းစံ…. သွားယူလိုက်စမ်း…. ဓါတ်ပုံကို…..”

လို့ ပြောလိုက်တဲ့အခါ သစ်ပင်ကွယ်က အသက် နှစ်ဆယ်လောက် မိန်းကလေးတစ်ယောက် ပြေးထွက်လာပြီး ဘခက်နဲ့ လုံမေတို့ရဲ့ မြင်းကြီးအနားကို လျှောက်လာသည် ။ ဘခက်က ဓါတ်ပုံကို လှမ်းပေးလိုက်သည် ။ နန်းစံဆိုတာက အချောလေးဘဲ ။ ဘခက် မှတ်ချက်ချလိုက်သည် ။

နန်းစံက ဓါတ်ပုံကို အဖိုးကြီးရဲ့ လက်ထဲကို ထည့်လိုက်သည် ။ အဖိုးကြီးက ဓါတ်ပုံကို သေသေချာချာ ကြည့်သည် ။

” အေး…. ငါ တွေ့လိုက်တယ်….။ လွန်ခဲ့တဲ့ သုံးလလောက်တုန်းက…..”

ဘခက် ဆတ်ကနဲ တုန်သွားသည် ။ သူ မေရီကို တစ်ရွာဝင် တစ်မြို့ထွက် ရှာနေတာ ကြာခဲ့ပြီ ။ တစ်ယောက်မှ တွေ့လိုက်သည် သိသည်လို့ မပြောခဲ့ကြ ။ ဒါ ပထမဆုံးဘဲ ။ မေရီ့ကို တွေ့လိုက်တယ် ဆိုတဲ့လူ ။

” ကျုပ် သေချာချင်လို့ မြင်းပေါ်က ဆင်းလို့ရမလား…. အဖိုးကြီး….”

လို့ လှမ်းမေးလိုက်သည် ။

” ဆင်းခဲ့လေ…။ ရန်မပြုရင် ထမင်းတောင် ကျွေးလိုက်ဦးမယ်…. မိတ်ဆွေ…..”

လို့ လေသံအေးအေးနဲ့ အဖိုးကြီးက ပြန်ပြောသည် ။ ဘခက်နဲ့ လုံမေ မြင်းပေါ်က ဆင်းလိုက်ကြသည် ။

” လိုက်ခဲ့..ငါ့အိမ်ကို…..”

” ခင်ဗျား နာမည်က…..”

” ဦးစိုင်းကျောက်…..”

ဦးစိုင်းကျောက်ရဲ့အိမ်က ဘေးတင်ဘဲ ။

” ထိုင်ကြဦး….။ နန်းစံ အကြမ်းအိုး ချကွယ်……”

” မေရီ ဒီရွာကို ရောက်လာလား…. ဦးစိုင်းကျောက် …. ”

ဘခက်က အလောတကြီး မေးလိုက်သည် ။ ဦးစိုင်းကျောက်က

” ဟုတ်တယ်… ရောက်လာတယ်…။ ခဏတဖြုတ် နားသွားတယ် ဆိုပါတော့ကွာ….။ သူက အကျဉ်းသားတစ်ယောက် အနေနဲ့ ရောက်လာတာဘဲ ….”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ကောင်မချောလေး နန်းစံက အကြမ်းအိုးနဲ့ အသားခြောက် မီးဖုတ်ဆီဆမ်း တစ်ပန်းကန် လာချပေးသည် ။ နန်းစံရဲ့ ပါးမို့မို့လေး နီရဲနေတာကို ဘခက် သတိမပြုနိုင် ။

” ဘယ်သူတွေရဲ့ အကျဉ်းသားလဲ…။ သူတို့ မေရီ့ကို ဘယ်ကို ခေါ်သွားကြသလဲ…. ဦးစိုင်းကျောက်….”

ဘခက် စိတ်လှုပ်ရှားနေသည် ။

လုံမေလည်း ဘခက်ရဲ့ မိန်းမရှာပုံတော် ဇာတ်လမ်းကို စိတ်ဝင်တစား နားထောင်နေသည် ။ ပြန်တွေ့ပါစေလို့လည်း စိတ်ထဲက ဆုတောင်းပေးနေသည် ။ ဦးစိုင်းကျောက်က

” အိမ်း…. ဖမ်းခေါ်လာတဲ့ လူက ငါသိတယ်…။ သူက ဟိုး အရင်ကတည်းက ဆိုးသွမ်းမိုက်ရိုင်းပြီး လူတွေကို နှိပ်စက်ညှင်းပန်းလာခဲ့တဲ့ ဒုစရိုက်ဂိုဏ်းခေါင်းဆောင် တစ်ယောက်ပေါ့ကွာ…။ သူ့နာမည်က လောခေါင်မောင်ပွေး ….။ သူက မင်းမိန်းမ အပါအဝင် မိန်းမတော်တော်များများကို ဖမ်းခေါ်လာတာ…..။ သူတို့ ထမင်းစား ရေသောက်ဖို့ ဒို့ရွာမှာ တထောက်နားကြတယ်…။ ငါက မင်းမိန်းမ မေရီကို ထူးထူးခြားခြား ဖြစ်နေလို့ သတိထားမိတာ…..”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။

” ဘယ်… ဘယ်ကို ခေါ်သွားတယ်ဆိုတာ သိလား…..”

ဘခက်ကို ဦးစိုင်းကျောက်က စိုက်ကြည့်ပြီး….

” စိတ်အေးအေးထား….။ သုံးလတောင် ကြာခဲ့ပြီ….။ မင်းမိန်းမ အခုအချိန်ဆို ဘာဖြစ်နေပြီလဲ မသိနိုင်ဘူး….။ သေပြီလားလည်း မသိဘူး…..။ စိတ်မြန်ရင် မင်း ခံသွားရနိုင်တယ်….။ စိတ်ကို တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ထားကွာ……”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။ နန်းစံလေးကလည်း လုံမေလိုဘဲ ဘေးမှာထိုင်ပြီး ဘခက်နဲ့ ဦးစိုင်းကျောက် ပြောဆိုနေတာတွေကို နားထောင်နေသည် ။

” လောခေါင်မောင်ပွေးက ထိုင်းနယ်စပ်က မဲပုံဆိုတဲ့ ရွာကြီးမှာ နေတယ်ကွ….။ မဲပုံတဝိုက်မှာတော့ ဒင်းနာမည်ကို ကြားတာနဲ့ သေးတဖျန်းဖျန်း ထွက်ကျကြတယ်လို့ လူတွေပြောကြတယ်….။ သူက ထစ်ကနဲဆို ခုတ်သတ်ပစ်သတ်…. ခေါင်းဖြတ်တာကိုး…။ သူ့အင်အားကလည်း မသေးဘူး …။ ခေတ်ပျက်ကြီးထဲ ပိုဆိုးတော့တာပေါ့ကွာ…..။ ငါ့မြေးမလေး နန်းစံကိုတောင် မြေတွင်းထဲ ဖွက်ထားလို့ ကံကောင်းလို့ ပါမသွားတာ…..။ ဒီငတိက မိန်းမတွေ ယူထားလိုက်တာလည်း ရှေးဘုရင်တွေလိုဘဲ……။ တစ်အိမ်ထဲ မယား လေးဆယ်လောက်တဲ့……”

အံကြိတ်ထားတဲ့ ဘခက်ရဲ့ မေးရိုးကြီးတွေကို နန်းစံ ငေးကြည့်နေသည် ။

“တောက်….”

” လူလေး… မင်း… လောခေါင်မောင်ပွေးနဲ့ ရင်ဆိုင်ဖို့ ကြိုတင်ပြင်ဆင်တာလေးတွေ လိုလိမ့်မယ်ကွဲ့….”

လို့ ဦးစိုင်းကျောက်က ပြောလိုက်သည် ။ ဘခက်လည်း တတ်နိုင်ရင် နယ်စပ်က မဲပုံဆိုတဲ့ ရွာကြီးကို အခုချက်ချင်း ထလိုက်သွားချင်နေသည် ။ ဦးစိုင်းကျောက်က

” မင်း လောခေါင်မောင်ပွေး အနားကို မရောက်ခင် သူ့တပည့်တွေ အထပ်ထပ် အဆင့်ဆင့်ကို ကျော်ဖြတ်ရမှာနော်….။ မင်းက တစ်ယောက်ထဲ……။ မင်းပုံက ဖစ်စ်ဖူးလ်အော့ဒေါ်လာ ဆိုတဲ့ ရှေးခေတ်က ကောင်ဘွိုင်ကားထဲက ကလင့်ကြီးနဲ့တော့ တော်တော်ကြီး တူတယ်..။ ဒါပေမယ့် အဲဒါက စိတ်ကူးယဉ် ရုပ်ရှင်ကွ…..။ ပွဲတိုင်းကျော် မောင်ပွေးနဲ့ ဖိုက်ဖို့ကတော့ တကိုယ်တော် စောင်ခြုံ သေနတ်သမားလည်း မတတ်နိုင်ဘူး ထင်တာဘဲ…..”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ဘခက်လည်း သူ့ကို အထင်သေးသလို ပြောနေတဲ့ ဦးစိုင်းကျောက်ကို နည်းနည်း ချဉ်သွားသည် ။

” ခင်ဗျားက တောင်ပေါ်ရွာမှာနေပြီး ကလင့်အိစဝတ်ကို သိနေပါလား….။ ခေသူမဟုတ် ပေါ့လေ…”

လို့ ပြောထည့်လိုက်သည် ။ ဦးစိုင်းကျောက်က

” ငါက ရန်ကုန်မှာ ကျောင်းသွားတက်ခဲ့တဲ့ကောင်လေ…။ စစ်ကြီးဖြစ်မှ ငါ့မြေးလေးအတွက် စိတ်ပူပြီး ရွာကို ပြန်လာနေတာ…။ ငါ့သားတွေ ချွေးမတွေလည်း စစ်မှာ သေကုန်ကြပြီ….။ အခု ဒို့မြေးအဖိုး နှစ်ယောက်ဘဲ ကျန်တယ်…။ ရွာထဲမှာလည်း လူကုန်သလောက်ဘဲ… အကုန်သေကုန်ပြီ…..။ ဂျိုကျိုး နားရွက်ပဲ့တွေချည်းဘဲ ကျန်တယ်…..”

လို့ ရှင်းပြသည် ။ ဘခက်က

” ကျုပ်ကတော့ သူသေကိုယ်သေ ဆော်မှာဘဲ….။ ကြောက်လို့ ခေါင်းငုံ့ခံတယ်ဆိုတာ ကျုပ်ဘဝမှာ မရှိခဲ့ဘူး….”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။

” နားပါဦးကွာ….။ မင်းတို့ကို ငါတို့ မြေးအဖိုးက ထမင်းကျွေးမယ်….။ ပြီးတော့ မင်းနဲ့ငါ တိုင်ပင်ကြတာပေါ့….”

လို့ ပြောလိုက်တဲ့ ဦးစိုင်းကျောက်သည် သူ့ကို အကူအညီပေးလိမ့်မယ်လို့ ဘခက် ထင်မိလိုက်သည် ။

ဘခက် စမ်းတဝါးဝါးနဲ့ မေရီကို လိုက်ရှာနေရာက အခုတော့ ဦးစိုင်းကျောက်နဲ့ တွေ့လို့ မေရီ ဘယ်မှာ ရှိနေသလဲ သိရပြီ ။ ဘယ်လောက်ဘဲ ခက်ခဲပါစေ ဘခက်ကတော့ မရရအောင် သွားမှာဘဲ ။ မေရီ့ကို လောခေါင်မေင်ပွေးရဲ့ လက်ထဲကနေ ပြန်ကယ်ထုတ်မှာဘဲ ။ ဘခက်ရဲ့ လက်ထဲမှာ ပွိုင့်တူတူး ရိုင်ဖယ်ကို ကိုင်ထားသည် ။ သူ့သေနတ် မဟုတ် ။ ဦးစိုင်းကျောက်ရဲ့ သေနတ် ။

သူနဲ့ လုံမေကို ချက်ပြုတ်ကျွေးတဲ့ ဦးစိုင်းကျောက်တို့ မြေးအဖိုးကို သူ ဟင်းစား ရှာပေးချင်သည် ။ ဒီတောတဝိုက်မှာ တောကြက်.. တောယုန်တွေ ပေါသည်။ အသက်ကကြီးတော့ တောမလိုက်နိုင်တော့လို့ ဦးစိုင်းကျောက်က ပြောတာနဲ့ သူ တောထဲကို ထွက်ပြီး အကောင်ဘလောင်လေးများ ရမလားလို့ ကြည့်သည် ။ တော်တော်ကြီး သွားပေမယ့် ဘာကောင်မှ မတွေ့ ။

ဒါပေမယ့် ခဏကြာတော့ သူ့ရှေ့မှာ တောတိုးသံတွေ ကြားရသည် ။ ဘာကောင်လဲ ဆိုတာကို သူ့မျက်လုံးတွေက ခြုံနွယ်တွေကြားထဲ ကြိုးစား ရှာဖွေလိုက်တဲ့အချိန် စမ်းချောင်းလေးထဲမှာ ရေချိုးဖို့ ကိုယ်တွေပေါ်က အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်ပစ်နေကြတဲ့ လုံမေနဲ့ နန်းစံတို့ကို သူ တွေ့လိုက်ရသည်။ အသား ဖြူဆွတ်ဆွတ် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် အချိုးအဆက် ကျလွန်းတဲ့ ကောင်မလေး နှစ်ယောက်ရဲ့ မိမွေးတိုင်း ကိုယ်တွေကို ဘွားကနဲ တွေ့လိုက်ရတော့ ဘခက်တစ်ယောက် မျက်လုံးကြီးတွေ ပြူးထွက်နေအောင် ငေးမော ကြည့်လို့နေမိပြီ ။

နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ ဖွံ့ထွားတဲ့ နို့ကြီးတွေက တင်းမာကော့ထောင်နေကြသလို တင်ပါးကားကားကြီး တွေကလည်း မြင်တာနဲ့ သွေးတွေ ဆူကြွ စိတ်တွေ ထစေသည် ။ ကိုယ်တုံးလုံးတွေနဲ့ စမ်းချောင်းထဲကို ပြေးဆင်းသွားကြတဲ့ နန်းစံနဲ့ လုံမေတို့ရဲ့ ပေါင်တန်နှစ်သွယ်ကြားထဲက တြိဂံပုံနေရာလေးတွေက မို့ဖောင်းအိနေကြသည် ။ အကွဲကြောင်း နီညိုညိုလေးတွေက သူ့မျက်လုံးထဲကနေ တော်တော်နဲ့ မထွက်သွားနိုင်ဘူး ။ ရေစိမ်ချိုးရင်း ကိုယ်တွေကို ချေးတွန်း ပွတ်တိုက်နေကြတဲ့ တခစ်ခစ် အသံပေးနေတဲ့ ဒီအချောအလှလေးတွေကို ဆွဲခေါ်လာပြီး စိတ်ထင်တိုင်း လိုးပစ်လိုက်ချင်မိသည် ။

မိန်းမနဲ့ ကင်းကွာနေတဲ့ စစ်ပြန်ကြီး ဘခက်တစ်ယောက် ဒီအလှအပတွေကို မြင်သွားရတော့ စိတ်တွေ တုန်လှုပ် ထကြွလာသည် ။ ပေါင်ကြားက ဖွားဖက်တော် ဒင်ကြီးက ထွားတက် မာကြောလာသည် ။ ကောင်မလေးနှစ်ယောက်ရဲ့ နို့လုံးထွားထွားတွေက တုန်ခါ ခုန်ပေါက်နေကြသည် ။ နို့သီးလုံး နီညိုညိုလေးတွေက စူထွက် လုံးတင်းနေကြသည် ။

ဘခက်လည်း သက်ပြင်းမှုတ်ထုတ်ပြီး ဒီနေရာကနေ ကျောခိုင်းဖို့ ပြင်လိုက်တဲ့အချိန် ကောင်မလေးတွေ ရေချိုးနေတဲ့ စမ်းချောင်းလေးဆီက တဟားဟား အော်ရယ်လိုက်တဲ့ အသံဩဩကြီးကို ကြားလိုက်ရလို့ ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်သည် ။

“ဟင် …”

မျက်နှာကြီးမှာ အနာတွေ ဘလပွနဲ့ ဇွန်ဘီလိုရုပ် ပေါက်နေတဲ့ ဆံပင်ရှည်ရှည် လူထွားကြီးတစ်ယောက်သည် စမ်းချောင်းထဲက လုံမေနဲ့ နန်းစံတို့ကို လိုက်ဆွဲနေတာကို သူ တွေ့လိုက်ရသည် ။

“အဖိုးရေ….ကယ်ပါဦး……အဖိုး….အဖိုး…….”

နန်းစံလေးရဲ့ အော်သံလေး..။ ဘခက် တဟုန်ထိုး ပြေးသွားလိုက်သည် ။

” ဟေ့…ကောင်မလေးတွေကို လွှတ်လိုက်စမ်း….”

” အကိုကြီးဘခက်….”

လုံမေရဲ့ အားကိုးတကြီး အော်လိုက်တဲ့ အသံလေး ။ ဘခက် တဟုန်ထိုး ပြေးသွားလိုက်သည် ။ မျက်နှာမှာ အနာဗလပွနဲ့ ဇွန်ဘီလို ရုပ်ပျက်နေတဲ့ အကောင်ကြီးသည် လုံမေနဲ့ နန်းစံတို့ကို ဆွဲထားတာကို လွှတ်လိုက်ပြီး ဘခက်ဆီကို လှည့်လာသည် ။

” ဘာဝင်ရှုပ်တာလဲ….”

ဇွန်ဘီရုပ်နဲ့ ငတိကြီးက ပြောလိုက်တာ ။ အသံကြီးက မပီမသ ။ အက်ကွဲကွဲနဲ့ ။ သူ့ခါးကြားက ဓါးကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ဘခက်ကို ပြေးထိုးဖို့ ကြိုးစားလိုက်သည် ။ ဘခက်လည်း အိတ်နဲ့ ချိတ်ထားတဲ့ ပွိုင့်ဖိုးဖိုက်ကို ဆွဲထုတ်ပြီး ရုပ်ကြမ်းကြီးကို ပစ်ထည့်လိုက်သည် ။ ထိန်းကနဲ ယမ်းပေါက်ကွဲသံကြောင့် သစ်ပင်အမြင့်ပေါ်က ငှက်တအုပ် ဝုန်းကနဲ ထပျံသွားသည် ။ ဇွန်ဘီဆန်ဆန် ရုပ်ပျက်နေတဲ့ကောင်ကြီး ဘိုင်းကနဲ နောက်ပြန်လန်ကျသွားသည် ။ တစ်ချက်ဘဲ ။ ပွိုင့်ဖိုးဖိုက်က ပြတ်သည် ။ ပြင်းသည် ။ ယမ်းခိုးတွေ ဝေသွားသည် ။

” ဟား…..ဂါး……..”

ချောင်းတဖက် ထင်းရှူးတောထဲက အလားတူ ရုပ်ပျက်နေတဲ့ လူနှစ်ယောက် ခုန်ထွက်လာကြသည် ။ လက်ထဲမှာ ရိုင်ဖယ်သေနတ်ကိုယ်စီနဲ့ ။ ဘခက်ကို ပစ်ဖို့ ချိန်ရွယ်လိုက်ကြသည် ။ ဘခက်က မြန်သည် ။ လက်မြန်သည် ။ အသားသေအောင် လေ့ကျင့်ထားခဲ့တဲ့ စစ်သားဟောင်းကြီး ။ မုဆိုးဒူးထောက် ထိုင်လိုက်ပြီး လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ပွိုင့်ဖိုးဖိုက်ကို ဆုပ်ကိုင်ချိန်ရင်း ဆက်တိုက် ပစ်ချလိုက်သည် ။ ဘယ်နှစ်ချက်မှန်းတောင် မသိ ။ ငါးချက်လောက် ။ ရုပ်ပျက်နေတဲ့ ဇွန်ဘီဆန်ဆန် လူနှစ်ယောက် စူးစူးဝါးဝါး အော်ဟစ်ရင်း ပစ်လဲသွားသည် ။

ပဲ့တင်ရိုက်ခတ်တဲ့ သေနတ်သံတွေ ။ အူထွက်သွားတဲ့ နား ။ ဖင်တုံးလုံးနဲ့ မိမွေးတိုင်း ကောင်မလေးနှစ်ယောက် ထမိန်တွေ ပြေးရှာသည် ။ ဟူး…။ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ဖင်တုံးအိအိတွေက ဘခက်ရဲ့ စိတ်တွေကို ရုတ်ချည်း ထကြွသွားစေသည် ။ ပြေးလိုက်တဲ့အချိန် သူတို့ရဲ့ ဖွံ့ထွားထွား နို့ကြီးတွေကလည်း ခုန်ပေါက် လှုပ်တုန်နေကြတာပေါ့ ။

စိတ်ထိန်း.. စိတ်ထိန်း…….

ဘခက် သူ့ဖာသာ စိတ်ထဲက ရေရွတ်လိုက်တာပါ ။ မေရီကို လိုက်ရှာရဦးမယ် . . ။ ငါ့မှာ မိန်းမရှိနေတယ် ။ ဦးစိုင်းကျောက် နှစ်လုံးပြူးကြီးနဲ့ ပြေးလာသည် ။

” ဘာဖြစ်လဲ…..ဘာဖြစ်လဲ……..”

နန်းစံက

” ဦးလေးကြီး ကယ်လို့ပေါ့…။ အဘကို နန်းစံ အော်ခေါ်နေတာ…..”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ဦးစိုင်းကျောက်က ဇွန်ဘီလို ကောင်ကြီးကို ကြည့်ပြီး….

” အဆိပ်ငွေ့တွေ ထိထားတဲ့ အဲလိုကောင်တွေ ဒီဖက်မှာ တပုံကြီးဘဲ… ဘခက်….”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ဘခက်က သိပြီးသား ။ စစ်ကြီးတုန်းက အင်အားကြီး စူပါပါဝါ နိုင်ငံတွေ အားပြိုင်ကြတဲ့အခါ ကြားနေ မြေဇာပင်တွေက ထိခိုက်ကုန်သည် ။ ဘခက်က ရုပ်ပျက်နေတဲ့ အကောင်သုံးကောင်ရဲ့ အလောင်းတွေကို ရေစီးသန်တဲ့ ချောင်းကလေးထဲကို မျှောလိုက်သည် ။

လုံမေနဲ့ နန်းစံတို့ရဲ့ ဖုံးကွယ်ထားတဲ့ အလှအပတွေကို ဘွင်းဘွင်းကြီး မြင်လိုက်ရတဲ့ ဘခက်သည် စိတ်တွေ တကယ့်ကို လှုပ်ရှားသွားရပြီး သူတို့လေးတွေရဲ့ အချိုးကျတဲ့ ကိုယ်အစိတ်အပိုင်းတွေကို မျက်စိထဲမှာ တချိန်လုံး မြင်ယောင်မိနေတော့သည် ။ မိန်းမနဲ့ ကင်းကွာနေတဲ့ တကိုယ်တည်း ခရီးသည်ကြီး ဘခက် စိတ်တွေ မရိုးမရွ ဖြစ်နေပြီ ။ ကောင်မလေး နှစ်ယောက်ရဲ့ ပေါင်နှစ်ဖက်ကြားက အမွှေးမဲမဲတွေနဲ့ မိန်းမအင်္ဂါတွေက သူ့ကို ဖမ်းစားနေပြီ ။

ညနေဖက် ထမင်းစားကြတဲ့အချိန် ဦးစိုင်းကျောက်က မဲပုံရွာကြီးရဲ့ အနေအထားနဲ့ ဘခက်ရဲ့ မိန်းမမေရီ ရှိမရှိ အရင်စုံစမ်းပြီး ရှိခဲ့ရင် သူ့ကို လောခေါင်မောင်ပွေးရဲ့ လက်ထဲက ကယ်ထုတ်ဖို့ နည်းလမ်းရှာရမည်လို့ တိုင်ပင်သည် ။

ဘခက်ရဲ့ စိတ်ထဲမှာ သူ့ချစ်ဇနီး မိန်းမချောလေး မေရီကို လူဆိုးကြီး လောခေါင်မောင်ပွေးက မယားအဖြစ် သိမ်းပိုက်ထားမှာ သေချာနေလို့ စိတ်ထဲမှာ ဒေါသဖြစ်ပြီး အမြန်သွားကယ်ထုတ်ချင်နေသည် ။

ဦးစိုင်းကျောက်က လောခေါင်မောင်ပွေးနဲ့ ရင်ဆိုင်ဖို့က လူအင်အား လက်နက်အင်အားချင်း မမျှတာမို့ တိတ်တဆိတ်ဝင်ပြီး တိတ်တဆိတ် ပြန်ထွက်တဲ့နည်းကိုဘဲ သုံးရမည်။ ရင်ဆိုင်တိုက်ခိုက်လို့ မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ ရှင်းပြသည် ။

ညဖက်ရောက်တော့ ဘခက်သည် မေရီကို ကယ်ထုတ်ဖို့ စဉ်းစားကြံဆပြီး အိပ်မရဘဲ ဖြစ်နေတဲ့ အချိန် လုံမေ အနားကို ရောက်လာသည် ။

” အစ်ကိုကြီး……မအိပ်သေးဘူးလား……”

” အင်း….အိပ်လို့ မပျော်ဘူး …. ”

” ညောင်းနေလား…လုံမေ နှိပ်ပေးမယ်လေ ..”

” နေပါစေဟာ….နင် သွားအိပ်ပါတော့….”

” ရတယ်…နှိပ်ပေးပါရစေ…။ အစ်ကိုကြီး နေ့ခင်းက လာကယ်ပေလို့ဘဲ…။ ဟို ကြောက်စရာ လူကြီးရဲ့ လက်ထဲက မလွတ်တော့ဘူးလို့ ထင်နေတာ…..”

” အေး… ချောင်းထဲကို နင်တို့ချည်းဘဲ ရေသွားမချိုးနဲ့..”

” ဟုတ် အစ်ကိုကြီး……”

လုံမေက ဘခက်ကို ဒေါ်နန်းဟိန်းရဲ့ တည်းခိုခန်းတုန်းကလိုဘဲ နှိပ်ပေးသည် ။ လုံမေနဲ့ ဘခက်တို့ စကားပြောနေကြတာကို အတွင်းခန်းထဲက အိပ်မပျော်သေးတဲ့ နန်းစံလေးက နားစွင့်ထောင်နေသည် ။ နန်းစံလည်း လုံမေလိုဘဲ ဘခက်ကို သွားနှိပ်ပေးချင်တာပါ ။ ဒါပေမယ့် ဘခက်နဲ့က မရင်းနှီးသေးလို့ သွားရမှာ ကြောက်နေသည် ။

ဦးစိုင်းကျောက်ကတော့ တဖက်ခန်းမှာ တခေါခေါနဲ့ အိပ်မောကျနေပြီ ။ ဘခက်လည်း တချက်တချက် လုံမေရဲ့ နို့လုံးအိအိကြီးတွေက သူ့ကျောပြင်နဲ့ လက်မောင်းရင်းကို မတော်တဆ ထိမိတဲ့အတွက် နေ့ခင်းက လုံမေရဲ့ မိမွေးတိုင်း ကိုယ်တွေကို မြင်ခဲ့ရတာကို ပြန်လည်မြင်ယောင်မိရပြီး စိတ်တွေ ဖောက်ပြန် လှုပ်ရှားလာလေသည် ။

လုံမေသည် နွမ်းစုတ်နေတဲ့ ဘလောက်စ်လေးကို အတွင်းခံ မပါဘဲ တစ်ထပ်ထဲ ဝတ်ထားတာကြောင့် ဘခက်ကို နှိပ်ပေးနေတဲ့အချိန် ဖွံ့ထွားတဲ့ နို့ကြီးတွေက ဘခက်ရဲ့ ကိုယ်တွေကို အိကနဲ အိကနဲ ထိမိနေကြသည် ။

” လုံမေ…..”

” ရှင်..အစ်ကိုကြီး…….”

” နေ့ခင်းကမှ နင်ဟာ ကိုယ်လုံး အရမ်းတောင့်တယ် ဆိုတာ ငါသိသွားရတယ်…….”

” ဟယ်.. ဟုတ်လား…….”

” နင်..ယောက်ျား ရဖူးလား….။ ရည်းစား ရှိခဲ့လား…..”

” ယောက်ျားတော့ မရဖူးဘူး…. ရည်းစားတော့ ထားခဲ့ဖူးတယ်……..”

လုံမေက ဘခက်ရဲ့ အဝတ်မဲ့ ကျောပြင်ကြီးကို လက်ဖနောင့်တွေနဲ့ ဖိဖိတွန်းရင်း ငယ်ငယ်က ရွာမှာ ရည်းစားထားခဲ့တာတွေကို ပြန်မြင်ယောင် သတိရမိသည် ။

” နင် အဲ့ရည်းစားနဲ့ မညားဖူးဘူးလား….”

” အို….အစ်ကိုကြီးကလည်း…..မညားဖူးပါဘူး…..”

” ချိန်းမတွေ့ဘူးလား……”

” အင်း..ချိန်းတာပေါ့…..”

” နေ့ဖက်လား..ညဖက်လား……”

” နေ့ရောညရော…..”

သူတို့ ပြောနေကြတာတွေကို တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ ညကာလမို့ အတွင်းခန်းထဲက နန်းစံ ကြားနေရသည် ။ ရည်းစားချိန်းတဲ့အကြောင်းတွေမို့ နန်းစံ ရင်တွေ တအားခုန်နေသည် ။ ဘခက်ကို မှောက်ရက် အနေအထားနဲ့ တော်တော်ကြာကြာ နှိပ်ပေးပြီးပြီမို့ လုံမေက

” အစ်ကိုကြီး ပက်လက်လှန်လိုက်မလား…. ရှေ့ခြမ်းကို နှိပ်ပေးမယ်….”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ဘခက် ပက်လက်လှန်ပေးလိုက်တဲ့အခါ ပေါင်ကြားက ဘောင်းဘီထဲမှာ ရှည်လမျော အချောင်းကြီး ငေါငေါကြီး ထထောင်နေတာကို လုံမေ တွေ့လိုက်ရသည် ။

တကယ်တော့ လုံမေသည် ယောက်ျားလီးနဲ့ မစိမ်းလှပါဘူး ။ ရည်းစားဖြစ်ခဲ့တဲ့ ကံရမောင်နဲ့ လုံမေ ရည်းစား ချစ်သူသဘာဝ နှစ်ယောက်ထဲ ချိန်းတွေ့ကြတဲ့အခါ နမ်းကြဖက်ကြ ပွတ်သပ်ကြရာက တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် တစတစနဲ့ တအားပွင့်လင်း ရင်းနှီးခဲ့ကြပြီး ကံရမောင်ရဲ့ လိင်တန်ကို ကိုင်ဆုပ် ပွတ်သပ်ပေး ကွင်းတိုက်ပေးတဲ့ အဆင့်ကို ရောက်ခဲ့သည် ။ ကံရမောင်ကလည်း လုံမေရဲ့ နို့တွေကို ကိုင်ပွတ်ဆုပ်နယ်ရာက စို့စုပ်တဲ့အထိ ဖြစ်လာသည် ။

တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် မတွေ့ဘဲ မနေနိုင်တော့ဘဲ ဖြစ်လာကြရာက လုံမေရဲ့မိဘတွေ တဖက်ရွာက ဘုရားပွဲကို သွားနေကြတဲ့အချိန် ကံရမောင်နဲ့ ချိန်းတွေ့ကြတဲ့အချိန် ကံရမောင်က လုံမေ့ကို သူ့တန်ဆာကို ကွင်းတိုက်ရုံမရတော့ဘဲ စုပ်ခိုင်းလာသည် ။ လုံမေလည်း သူ့ကို အလိုလိုက်ပြီး လီးတန်ကြီးကို စုပ်ပေးလိုက်သည် ။ ကံရမောင်ကလည်း နင့်ကိုလည်း ပြန်လုပ်ပေးပါရစေ ဆိုပြီး လုံမေ့ ထမိန်ကို လှန်တင်ပြီး စောက်ဖုတ်ကို နမ်းသည် ။ ယက်သည် ။ စုပ်ပေးသည် ။ ဒါပေမယ့် လုံမေနဲ့ သူ မလိုးဖြစ်ခဲ့ကြ ။ စစ်ကြီး ဖြစ်လာလို့ ။

ဘခက်ရဲ့ ထိုးထောင်ထနေတဲ့ အတန်ကြီးက လုံမေ့ရဲ့ စိတ်တွေကို ထကြွစေပြီ ။ နှိပ်ပေးနေရင်း တံတောင်ဆစ်နဲ့ မသိမသာ ထိကြည့်မိသည် ။ လက်ခုံနဲ့ ပွတ်ကြည့်မိသည် ။ ကိုင်ပစ်လိုက်ဖို့က ဝန်လေးနေသည် ။ ရှက်နေသလို တော်ကြာ ဘခက်ကြီးက ထဆဲနေရင် အခက် ။

ဒါပေမယ့် ဘခက်ကြီးသည် သဘာဝကို မလွန်ဆန်နိုင်ဘူး ။ လုံမေကို မြင်းပေါ်ကို အကြာကြီး တင်စီးလာခဲ့တဲ့အတွက် လုံမေနဲ့ ထိတွေ့တာတွေက သူ့စိတ်တွေကို ဖောက်ပြန်စေသလို အတွင်းခံ ရင်စည်း မရှိဘဲ တထပ်ထားလို့ လုံမေရဲ့ ဖွံ့ထွားဖြိုးကြွတဲ့ နို့ကြီးတွေကလည်း သူ့ကို ထိမိခိုက်မိတာ အကြိမ်ကြိမ် ။ လုံမေ နှိပ်ပေးတဲ့အခါလည်း သူမရဲ့ အသားစိုင်တွေနဲ့ သူ့ကျောပြင်တွေ လက်တွေ ပေါင်တန်တွေက ထိမိပွတ်မိနေသည် ။ အခုလည်း လုံမေက သူ့ငယ်ပါကို လက်ခုံနဲ့ တံတောင်ဆစ်နဲ့ မသိမသာ ထိနေပွတ်နေသည် ။ ကောင်မလေးလည်း ဆာနေပုံရသည် ။ ဘခက်လည်း လီးကြီး တောင်လာသည် ။

” လုံမေ . .”

” ရှင် . . .”

” တအားညောင်းတယ်ဟာ….အပူထုတ်ပေး….”

” ဟုတ်…အစ်ကိုကြီး…..”

လုံမေက ဘခက်ရဲ့ပေါင်ကြားကို လက်ဖနောင့်နဲ့ တအားဖိထားသည်။ ဒီလိုအချိန်မှာ သူမ လက်ချောင်းတွေက ဘခက်ကြီးရဲ့ ပေါင်နှစ်ချောင်းအလယ်က ငယ်ပါကြီးပေါ်ကို ရောက်နေသည် ။ မာကြောထောင်ထနေတဲ့ ငယ်ပါ ရှည်လမျောကြီးက လုံမေ့စိတ်တွေကို တရှိန်ရှိန် ထကြွသောင်းကျန်းစေသည် ။ ဒါကြီးကို ကိုင်ချင်စိတ်တွေက ထိန်းသိမ်းလို့ မရနိုင်အောင်ဘဲ ထကြွနေသည် ။

” လုံမေ….”

” ရှင်…..”

” ကိုင်မှာဖြင့်ကိုင်လိုက်….. မထိတထိ လုပ်မနေနဲ့…..”

” ဘာ…ဘာကိုလဲ….အစ်ကိုကြီး…..”

” နင်ကိုင်ချင်နေတဲ့ ငါ့လီးကိုလေ….”

” အို….အစ်ကိုကြီးကလဲ…..”

လုံမေက ရှက်သလိုပုံလေးနဲ့ ပြောလိုက်ပေမယ့် ဘခက်ကြီးရဲ့ ခါးပတ်ကို ဖြုတ်ချွတ်တော့တာဘဲ ။ ကာကီဘောင်းဘီစုတ်ကြီးကို ဆွဲချလိုက်တဲ့အချိန် မဲလုံးပြီး ရှည်တဲ့ လီးချောင်းကြီး ဘွားကနဲ ပေါ်လာသည် ။

” အို….. အကြီးကြီးဘဲ……”

” ဘာငေးနေတာလဲ….စုပ်ပေးလေ…လုံမေ …”

ဘခက်ရဲ့အသံက အမိန့်သံ ပေါက်နေသည် ။ လုံမေသည် စိတ်ညှို့ခံထားရတဲ့သူလိုဘဲ ဘခက်ရဲ့ လီးကို အရင်းပိုင်းကနေ ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည် ။

” စုပ်လိုက် . . .”

ဘခက် ခိုင်းတာကို တသွေမတိမ်း လုပ်နေတဲ့ လုံမေ ။ လီးကြီးကို ပါးစပ်ထဲ ငုံထည့်ပြီး စုပ်သည် ။

” ပြွတ်…..ပြွတ်….ပြိ……ပြိ…….ပြတ်ပြတ်…….”

” အင်း….. ဟူး…… ကောင်းတယ်….. လျှာနဲ့ ကစားပေး……. အား…… ဟုတ်ပြီ… လျှာလေးနဲ့ သွက်သွက်လေး ကလိပေး….. အား….. စုပ်… စုပ်…….”

အတွင်းအိပ်ခန်းထဲက နန်းစံလေးသည် အပြင်က သူတို့စုံတွဲ အပြန်အလှန် ပြောနေတာတွေကို ပြတ်ပြတ်သားသား ကြားနေရသည် ။ လုံမေက ဘခက်လီးကြီးကို စုပ်ပေးနေပြီ ဆိုတာကို သူတို့ပြောစကားတွေအရ သိလိုက်တဲ့ နန်းစံသည် သူတို့ကို တွေ့ချင်မြင်ချင်လို့ နံရံအပေါက်လေးတွေကနေ ချောင်းကြည့်လိုက်သည် ။ အပြင်ဖက်က လရောင်နဲ့ လုံမေက လက်တဖက်နဲ့ လီးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး ပါးစပ်ထဲ ငုံစုပ်နေတာကို ပြတ်ပြတ်သားသားကြီး နန်းစံ မြင်လိုက်ရသည် ။

အပျိုပေါက်မလေးအတွက် ဒီမြင်ကွင်းက တအားကို ကြမ်းသည် ။ အထူးသဖြင့် နန်းစံလို တောင်ပေါ်ဒေသက ရွာကလေးမှာ ကြီးပြင်းတဲ့ ဆယ်ကျော်သက်လေး အတွက် ။

လုံမေသည် မစုပ်တတ် စုပ်တတ်နဲ့ ကြိုးစားပြီး ဒစ်ဖူးကြီးကို စုပ်နေသည် ။ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ ညအချိန်ကာလမို့ လုံမေ လီးစုပ်နေတဲ့အသံကို နန်းစံ ကြားနေရသည် ။ ဘခက်ရဲ့ လီးတုတ်တုတ်ကြီးကလည်း တော်တော် ရှည်သည် ။ ဘခက်ရဲ့ ညည်းသံတွေလည်း ထွက်နေသည် ။

” အား……အား……ဟင်း………အင်း…….”

” ပြွတ်ပြွတ်….ပြိ…..ပြတ်ပြတ်…..ပြိ……”

” လုံမေ… တော်ပြီ….. ငါ့အလှည့်…။ နင့်စောက်ပတ်ကို ငါယက်ပေးမယ်……”

လုံမေသည် လီးတန်ကြီးကို ပါးစပ်က ချွတ်လိုက်သည် ။

” ဘာဖြစ်လို့လဲ…အစ်ကိုကြီး….။ လုံမေ စုပ်ပေးတာကို အစ်ကိုကြီး မကြိုက်လို့လားဟင်……”

” ငါ နင်စုပ်ပေးတာတွေကို ကြိုက်ပါတယ်….။ ငါ နင့်ကို စောက်ပတ် ယက်ပေးမလို့….”

” အို…..မယက်နဲ့…ရတယ်…..”

လုံမေသည် စောက်ပတ်အယက်ခံရမည် ဆိုလို့ ရင်တအား တုန်သွားပြီး ရှက်လန့်တကြားဖြစ်ကာ မယက်နဲ့လို့ တားလိုက်သည် ။ သို့သော် ဘခက်ကို တကယ်တမ်း သူမ မတားနိုင်ပါဘူး ။ ဘခက်သည် သူ့ကို ကယ်လာခဲ့တဲ့ ကျေးဇူးရှင်ကြီး…။

လုံမေသည် ဘခက်က ပေါင်ဖြဲပေးလို့ တစ်ချက် ပြောလိုက်တာနဲ့ ပေါင်တန်တွေကို ဖြဲကားပေးပြီးနေပြီ။ အမွှေးမဲမဲပါးပါး ဖုံးနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ဘခက် ယက်ပြီ ။

” အို…အစ်ကိုကြီးရယ် …”

တကယ်တမ်း စောက်ပတ် အယက်ခံရတော့ လုံမေ တအားကြိုက်သွားသည် ။ အတွင်းခန်းထဲက နန်းစံသည် ဘခက် စောက်ဖုတ်ယက်ပေးနေတာကို ချောင်းကြည့်ရင်း စိတ်တွေ တအား ထကြွလွန်းလို့ စောက်ပတ်ကို လက်နဲ့ ဖိဖိပွတ်နေမိရသည် ။ အရည်တွေက တအား ယိုစီးထွက်ကျနေသည် ။

လုံမေရဲ့ ညည်းသံလေး ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် ထွက်လာသည် ။ ကြာကြာ မယက်လိုက်ရ ။ လုံမေသည် လီးနဲ့ ထိုးပေးပါတော့လို့ ဘခက်ကို မရှက်တမ်း ဖွင့်ဟတောင်းခံလာလို့ ဘခက်လည်း ဆက်မယက်တော့ဘဲ လုံမေကို လိုးပေးသည် ။ နန်းစံ အတွင်းခန်းထဲကနေ ချောင်းနေတယ် ဆိုတာကို ဘခက်နဲ့ လုံမေတို့ မသိကြဘူး ။ ဒါကြောင့် နှစ်ယောက်သား ကိုယ်လုံးတီးကိုယ်တွေနဲ့ စိတ်တိုင်းကျ ပုံစံတွေနဲ့ ကျကျနန လိုးကြလေသည် ။

တက်ကြွနေတဲ့ တအားထန်နေတဲ့ လုံမေရဲ့

” မြန်မြန်လိုးပါ… ကြမ်းကြမ်းဆောင့်ပါ အစ်ကိုကြီးရဲ့ ”

ဆိုတဲ့ တောင်းခံတဲ့ အသံတွေက နန်းစံကို စိတ်တွေ ဖောက်ပြန် တက်ကြွစေသည် ။ အစပိုင်းမှာ ဖြည်းသလောက် နောက်ပိုင်းမှာ သွက်လာသည် ။ မြန်လာသည် ။ နန်းစံလည်း သူတို့ လိုးကြတာတွေကို ချောင်းကြည့်ရင်း စိတ်တွေထကြွကာ လီး လိုချင်လာသည် ။ စောက်ပတ် တအားယားလာသည် ။

ဖွတ်ဖွတ်ဖပ်ဖပ် အသံတွေ ဆူညံလာသည် ။ ကြမ်းပြင်က တကျွိကျွိနဲ့ ။ ဦးစိုင်းကျောက်ကြီး နိုးလာမှာကို နန်းစံ စိတ်ပူနေသည် ။ စောက်ဖုတ်ကို လက်ချောင်းတွေနဲ့ ဖိဖိပွတ်ရင်း နန်းစံတစ်ယောက် တအား ခံချင်နေတဲ့အချိန် ဘခက်ရဲ့ လီးထဲက လရည်တွေ တဖျတ်ဖျတ်နဲ့ လုံမေရဲ့ ဗိုက်သား ဖွေးဖွေးလေးအပေါ်ကို ပန်းထုတ်လိုက်တာကို နန်းစံ တွေ့လိုက်ရသည်။…ဒုတိယပိုင်း မျှော်

Zawgyi

ေဝစားၾကမယ္

အခ်ိန္က တတိယကမၻာစစ္ႀကီး ၿပီးဆုံးၿပီးတဲ့ေနာက္ တစ္ႏွစ္တိတိ ကာလ။ ကမၻာစစ္ႀကီးမို႔ တစ္ကမၻာလုံးက နိုင္ငံတိုင္းလိုလို ပါဝင္ပတ္သက္ခဲ့သည္ ။ လုံးဝ ေျမပုံေပၚက ေပ်ာက္သြားတဲ့ နိုင္ငံေတြ ရွိၾကသလို သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ လူေတြ ေသေၾကၿပီး လုံးဝ နလံမထူနိုင္တဲ့ တိုင္းျပည္ေတြလည္း အမ်ားႀကီး။ န်ဴကလီးယား ဗုံးေတြ တဖက္နဲ႔တဖက္ ပစ္ခတ္ၾကသလို ဓာတုေဗဒ အဆိပ္ဗုံးေတြကိုလည္း ၾကဲခ်ၾကသည္။ ေဖာက္ခြဲၾကသည္။ ပစ္ခတ္ၾကသည္ ။ လည္ပတ္ေနတဲ့ဟာေတြ အကုန္ ရပ္ဆိုင္းသြားသည္။

အစိုးရ မရွိေတာ့ ။ စစ္တပ္ မရွိေတာ့ ။ ေဆး႐ုံ မရွိေတာ့ ။ ရဲေတြ ေထာင္ေတြ ဘာမွမရွိေတာ့ ။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမဲ့သြားတဲ့ အေျခအေနကို ျပန္ေရာက္သြားသည္ ။ သတ္ခ်င္ရင္ သတ္နိုင္သည္ ။ တိုက္ခိုက္လုယူခ်င္ရင္ တိုက္ခိုက္လုယူနိုင္သည္ ။ မင္းမဲ့စရိုက္နဲ႔ထင္တိုင္းၾကဲကုန္ၾကတဲ့ လူဆိုးသူခိုး လူရမ္းကားေတြ မင္းမူေနတဲ့ အေျခအေနဆိုးမွာ ကိုယ့္ဖာသာ ကိုယ့္အတြက္ ကာကြယ္ ခုခံၾကရသည္ ။ အားနည္းသူ အသက္ႀကီးသူနဲ႔ မိန္းမသား အမ်ားစုသည္ အနိုင္က်င့္ ဗိုလ္က်မွုေတြကို ခံၾကရသည္ ။

ဒီဇင္ဘာလရဲ့ အေစာပိုင္း ။

ေတာင္ၾကားလမ္းေလးအတိုင္း ျမင္းစီးလာတဲ့ လူတစ္ေယာက္သည္ ခ်ိဳင့္ဝွမ္းႀကီးထဲက တဲအိမ္ငယ္ေလး တစ္စုကို ေမၽွာ္ၾကည့္ေနသည္ ။

စစ္ျပန္ႀကီး ဘခက္ ။

စုတ္ႏြမ္းေနတဲ့ ေတာေဆာင္း စစ္ဦးထုပ္ကို ငိုက္ငိုက္ေဆာင္းထားတဲ့ ဘခက္သည္ မီးေသေနတဲ့ ေဆးျပင္းလိပ္တိုကို ခဲထားသည္ ။ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ စစ္ဒဏ္ေတြကို ခံခဲ့ရတဲ့ ဘခက္ရဲ့ ၾကမ္းေထာ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာႀကီးမွာ မရိပ္မသင္ဘဲထားလို႔ ဗလပ်စ္ ထူေနတဲ့ ပါးသိုင္းေမြး မုတ္ဆိတ္ေမြးေတြက ဖရိုဖရဲနဲ႔ အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္ေနသည္ ။ ေအးစိမ့္တဲ့ ရွမ္းျပည္ရဲ့ ရာသီဥတုကို ေစာင္ၾကမ္းႀကီးတစ္ထည္နဲ႔ ပတ္ရစ္ၿပီး ကာကြယ္ထားတဲ့ ဘခက္သည္ သူ႔ျမင္းႀကီး ” ညိဳတုတ္ ” ကို ခပ္မွန္မွန္ေလးစီးၿပီး ခ်ိဳင့္ဝွမ္းႀကီးထဲက ရြာပ်က္ေလးဆီကို ဦးတည္လိုက္သည္ ။

ကမၻာနဲ႔အဝန္း ျဖစ္ပ်က္သြားတဲ့ န်ဴကလီးယားစစ္ပြဲႀကီးေၾကာင့္ လူေတြ အစုလိုက္ အျပဳံလိုက္ ေသေၾကပ်က္စီးသြားခဲ့ေပမယ့္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ လူတခ်ိဳ႕သည္ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ၾကသည္ ။ အသက္ရွင္ က်န္ရစ္ၾကသည္ ။ စစ္ျပန္ႀကီးဘခက္ တစ္ေယာက္ အပါအဝင္ေပါ့ ။

စစ္ႀကီး ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ကြဲကြာသြားခဲ့တဲ့ ခ်စ္ဇနီးေလး ေမရီကို ဘခက္တစ္ေယာက္ တစ္ရြာဝင္ တစ္ၿမိဳ႕ထြက္နဲ႔ ရွာေဖြေနခဲ့တာ တစ္ႏွစ္နီးပါး ရွိေနၿပီ ။ ယခုတိုင္ သူ႔ဇနီးေခ်ာေလးကို မေတြ႕ေသး ။ တခ်ိဳ႕ကလည္း စစ္ေၾကာင့္ ေသဆုံးေပ်ာက္ကြယ္သြားတာ ျဖစ္မည္.. လက္ေလၽွာ့လိုက္ပါေတာ့လို႔ တိုက္တြန္းၾကေပမယ့္ ဘခက္ကေတာ့ စိတ္မေလၽွာ့ေသးဘဲ ျမင္းတစ္ေကာင္ ေသနတ္တစ္လက္နဲ႔ ခရီးဆက္ရွာေဖြေနဆဲျဖစ္သည္ ။

ရြာပ်က္ေလးဆီက လွုပ္ရွားမွုလိုလို ေတြ႕လိုက္လို႔ ဘခက္ရဲ့ မ်က္လုံးေတြ မွုန္မွိုင္း က်ဥ္းေျမာင္းသြားသည္ ။ ျမင္းကုန္းႏွီးမွာ ခ်ည္ထားတဲ့ အေဝးၾကည့္ မွန္ေျပာင္းကို ျဖဳတ္ယူၿပီး ရြာပ်က္ေလးဆီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္ ။

————————-

လုံေမ ။ အသက္က ၁၈ႏွစ္ ။ ျဖဴဆြတ္ဆြတ္အသား ။ ရင္မို႔မို႔ ခါးေသးေသး တင္ကားစြင့္စြင့္ ေကာင္မေလး ။

စစ္ပြဲႀကီးက အဆိပ္ေငြ႕မသင့္ဘဲ ကံေကာင္းလို႔ လြတ္လာျပန္ေတာ့လည္း လူရမ္းကားတစ္စုရဲ့ လက္တြင္းကို က်ဆင္းေနသည္ ။ လက္ျပန္ႀကိဳး အတုပ္ခံေနရတဲ့ လုံေမသည္ တဲပ်က္ထဲက ေျမၾကမ္းျပင္မွာ ေဘးတေစာင္းေလး လဲက်ေနသည္ ။ စုတ္ျပဲေနတဲ့ ေယာက္်ားဝတ္ ရွပ္လက္တိုေလးက ေပေရညစ္တူးလြန္းေနသည္ ။ စုတ္ျပတ္သတ္ေနတဲ့ ထမိန္ႏြမ္းေလးကလည္း ထို႔အတူဘဲ အေရာင္မေပၚ ညစ္ေပေနသည္ ။

တဲပ်က္ေလးတစ္လုံးထဲမွာ လုံေမ ေဘးတေစာင္းေလး လဲေနသည္ ။ နယ္ျခားေဒသ ေတာနက္နက္ထဲက ရြာငယ္ေလးမွာ ေနတဲ့ လုံေမသည္ စစ္ႀကီးျဖစ္ခ်ိန္မွာ အဆိပ္ေငြ႕ မမိဘဲ အသက္ရွင္ က်န္ရစ္ေပမယ့္ သူမလိုဘဲ အသက္ရွင္ေနတဲ့ လူရမ္းကားတစ္စုရဲ့ ဖမ္းဆီးတာကို ခံလိုက္ရသည္ ။

လူ႔ေဘာင္အဖြဲ႕အစည္း မရွိေတာ့တဲ့ စစ္လြန္အခ်ိန္အခါ ။ ဥပေဒဆိုတာ ဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲ မသိၾကတဲ့ ကာလ ။ ခြန္အားႀကီးသူက ခြန္အားနည္းသူကို အနိုင္က်င့္..၊ လက္နက္ရွိတဲ့လူက လက္နက္မဲ့သူကို ဗိုလ္က်မွုေတြက ဟိုးတုန္းက အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြနဲ႔ ဥပေဒေတြနဲ႔ ရွိေနတုန္းကေတာင္ ရွိခဲ့တာ၊ အခုလို တိုင္းျပည္ပ်က္စီးၿပီးတဲ့ေနာက္ မင္းမဲ့စရိုက္ လူဆိုးသူခိုးေတြ ေသာင္းက်န္းခ်င္တိုင္း ေသာင္းက်န္းတဲ့ အခ်ိန္အခါမွာေတာ့ ဆိုဖြယ္မရွိေတာ့ၿပီ ။

လုံေမရဲ့ တဲေလးထဲကို လူရမ္းကားတစု ျဗဳံးဆို ေရာက္လာၿပီး လုံေမကို အတင္းအဓမၼ ဖမ္းလိုက္ၾကတာ ။ လူရမ္းကားေတြရဲ့ ေခါင္းေဆာင္က ဗိုလ္ဇရက္ ။

“ေကာင္မေလးရဲ့ စေနႏွစ္ခိုင္ကို ၾကည့္ၾကစမ္း….”

“အာပါးပါး…….လွလိုက္တာ….”

“မိန္းမတစ္ေထာင္မွာ တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ ခဲယဥ္းတယ္….။ ဒီလိုနို႔မ်ိဳး….. ရွားမွရွား…..”

ဗိုလ္ဇရက္ရဲ့ လက္ဖဝါးၾကမ္းၾကမ္းႀကီးေတြက လုံေမရဲ့ ရင္သားေတြကို ရမ္းရမ္းကားကား ဆုပ္ညႇစ္သည္ ။

“အို… မကိုင္နဲ႔…..။ နင့္အေမ နင္ သြားကိုင္ပါလား…… ဖာေခါင္းရဲ့….”

ႏွုတ္သီးေကာင္း လၽွာပါး လုံေမရဲ့ ဆဲသံေတြ မိုးမႊန္သြားသည္ ။ ဗိုလ္ဇရက္က လုံေမရဲ့ ဆဲသံေတြကို သေဘာက်သြားတဲ့အလား တဟားဟား ေအာ္ရယ္လိုက္သည္ ။

ဗိုလ္ဇရက္က နယ္လွည့္ၿပီး ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္လုယက္ မုဒိန္းက်င့္သည္ ။ သူ႔ကို အားက်ၿပီး သူ႔လက္ေအာက္ကို ခိုဝင္လာတဲ့ လူရမ္းကားေတြ ရွိလာၿပီး အင္အားေကာင္းတဲ့ အဖြဲ႕ႀကီး ျဖစ္လာသည္ ။ မိန္းမေတြကို ေတြ႕ရင္ ဖမ္းသည္ ။ မုဒိန္းဝိုင္းက်င့္သည္ ။ လိုခ်င္တဲ့လူရွိရင္ ေရာင္းသည္ ။ တခ်ိဳ႕ လူစုေတြက မိန္းမေတြကို ကၽြန္အျဖစ္နဲ႔ ခိုင္းဖို႔ မယားအျဖစ္ ျပဳက်င့္ဖို႔ ဝယ္ယူၾကသည္ ။ ပစၥည္းခ်င္း လဲၾကသည္ ။ ေငြေၾကးစနစ္ မရွိေတာ့တာေၾကာင့္ ေရွးေခတ္တုန္းက က်င့္သုံးခဲ့တဲ့ ပစၥည္းခ်င္းလဲစနစ္ ( ဘာတာစစ္စတန္ ) ထြန္းကားေနသည္ ။

လုံေမက ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး လုံးလုံးတင္းတင္းေလး ။ ဗိုလ္ဇရက္က ျမင္တာနဲ႔ သေဘာက်သြားသည္ ။ ေဈးေကာင္းရမယ့္ဟာေလး ။ ခိုင္းေကာင္းမယ့္ လိုးေကာင္းမယ့္ ဟာေလးဆိုၿပီး ခ်က္ခ်င္း ဝိုင္းဖမ္းဖို႔ တပည့္ေတြကို အမိန႔္ေပးခဲ့သည္ ။ သူ႔တပည့္ေတြက လုံေမကို ဖမ္းၿပီး ႀကိဳးတန္းလန္းနဲ႔ ဆြဲေခၚခဲ့ၾကသည္ ။ သူတို႔အုပ္စုရဲ့ ေနာက္ကို လုံေမ တစ္ေတာင္ေက်ာ္ တစ္ေတာင္ဆင္း လိုက္ခဲ့ရသည္ ။ မၾကာခင္ သူတို႔ လုံေမကို သားမယားျပဳက်င့္ၾကေတာ့မည္ ဆိုတာကို လုံေမ သိသည္ ။ ဗိုလ္ဇရက္က တားထားလို႔ တပည့္ေတြက ဘရိတ္အုပ္ေနၾကတာ ။

ေတာင္ၾကားလမ္းေလးအတိုင္း ခ်ိဳင့္ဝွမ္းႀကီးထဲက ရြာပ်က္ေလးကို ေရာက္ေတာ့ ဗိုလ္ဇရက္က

” ဒီရြာပ်က္မွာ ခဏနားမယ္……”

လို႔ ေအာ္ဟစ္ေျပာလိုက္သည္ ။ လုံေမကို တဲပ်က္ေလး တစ္လုံးထဲမွာ ဒူးေထာက္ခိုင္းထားသည္ ။ လုံေမ အစာျပတ္ေရငတ္ေနတာ ၾကာၿပီဆိုေတာ့ ေျမႀကီးေပၚကို လဲက်သြားခဲ့သည္ ။

” ငတူပီ.. ေကာင္မအနားကို မကပ္နဲ႔ေနာ္….။ မင္း လီးသရမ္းတတ္တာ ငါသိတယ္….။ လုပ္ရဲလုပ္ၾကည့္ မင္းလီးကို အရင္းကေန ျဖတ္ပစ္မယ္….။ ေခြးမသား….”

ဗိုလ္ဇရက္က သူ႔တပည့္ကို လွမ္းႀကိမ္းလိုက္သည္ ။

ထိုအခိုက္… ရြာပ်က္ဆီကို ေျမနီလမ္းကေလး အတိုင္း လူတစ္ေယာက္ လာေနတာကို ဗိုလ္ဇရက္ ေတြ႕လိုက္သည္ ။

” ေဟး…..အားလုံး…….လူလာေနတယ္…..”

ဗိုလ္ဇရက္ရဲ့ ေအာ္သံေၾကာင့္ သူ႔တပည့္ေတြ အားလုံး လြယ္ပိုးထားတဲ့ ေမာင္းျပန္ရိုင္ဖယ္ေတြကို လာေနတဲ့လူဆီကို ထိုးခ်ိန္လိုက္ၾကသည္ ။ ဒီလူက သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို အေပၚကို ေျမႇာက္ၿပီး…..

” က်ေနာ္.. ဗိုလ္ၾကာထြန္းျဖဴရဲ့ တပည့္ပါ….။ က်ေနာ္တို႔ဆရာက ဗိုလ္ဇရက္ဆီကို လႊတ္လိုက္လို႔ လာခဲ့တာပါ……”

လို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။ ဗိုလ္ဇရက္က

” ငါ ဗိုလ္ဇရက္ဘဲ….. ဘာကိစၥလဲကြ…..”

လို႔ ေမးလိုက္သည္ ။ သူ႔လက္ထဲက ပြိဳင့္ ၄၅ ပစၥတိုႀကီးကေတာ့ တန္းတန္းမတ္မတ္ ခ်ိန္ရြယ္ထားေနဆဲဘဲ ။

” ဗိုလ္ဇရက္ႀကိဳက္တဲ့ ပစၥည္းေလးေတြ သူ႔ဆီမွာ ရထားတာေၾကာင့္ ဗိုလ္ဇရက္ လဲခ်င္ရင္ လာလဲပါလို႔ ေျပာခိုင္းလိုက္ပါတယ္……”

” ေဟ….. ဟားဟားဟား…… ေအး…. ၾကာထြန္းျဖဴကို ေျပာလိုက္…. သူႀကိဳက္တဲ့ဟာေတြလည္း ငါရထားတယ္လို႔…..။ ငါ လာခဲ့မယ္…. ေျပာေနၾကာတယ္….. အခုဘဲ သြားလိုက္မယ္ကြာ…။ မင္းေရာ မင္းဆရာဆီကို ျပန္မွာလား…။ ငါနဲ႔ ျပန္လိုက္လို႔ရတယ္…. ေထာ္လာဂ်ီနဲ႔ သြားမယ္. . .”

ဝါထိန္ေနတဲ့ သြားႀကီးေတြေပၚေအာင္ ရယ္ေမာရင္း ဗိုလ္ဇရက္က ေသနတ္ကို ခါးက ကင္းဘတ္အိတ္ထဲကို ဇတ္ကနဲ ျပန္ထည့္လိုက္သည္ ။

ဗိုလ္ဇရက္နဲ႔ တပည့္ေတြ ထြက္သြားၾကေတာ့ ထမင္းဟင္း ခ်က္ေနတဲ့ တပည့္တခ်ိဳ႕နဲ႔ ငတူပီဘဲ ရြာပ်က္မွာ က်န္ခဲ့သည္ ။ ငတူပီလည္း အနည္းဆုံး ဖင္လွန္ၾကည့္ နို႔လွန္ၾကည့္မယ္လို႔ စဥ္းစားမိၿပီး တဲစုတ္ေလးထဲကို လွမ္းဝင္လိုက္သည္ ။ သူ႔လက္စြဲေတာ္ တ႐ုတ္လုပ္ အက္စ္ေအအက္စ္ ရိုင္ဖယ္ကို တဲနံရံမွာ မွီေထာင္လိုက္သည္ ။

လုံေမသည္ ေျမႀကီးေပၚမွာ ေဘးတေစာင္းေလး လဲေနသည္ ။ ဖင္ကားကားေတြကို ငတူပီ စိုက္ၾကည့္ၿပီး စိတ္ေတြ ထလာသည္ ။ လုံေမရဲ့ မ်က္လုံးေတြ ဖတ္ကနဲ ပြင့္လာသည္ ။ မ်က္လုံးျပဴးႀကီးနဲ႔ အနားကို တိုးကပ္လာတဲ့ ငတူပီကို ေတြ႕လိုက္လို႔ လုံေမ လန႔္သြားသည္ ။

” ဟိတ္.. နင္ဘာလို႔ ငါ့အနား ကပ္လာတာလဲ…… ေစာက္ေကာင္….”

” အံမာ….. ေကာင္မက ေအာက္ကလည္းေနေသး ေလကလည္း ျမင့္လွခ်ည္လား…..”

ငတူပီက လုံေမရဲ့ ခ်ည္သား ဘေလာက္စ္ေလးရဲ့ လည္ဂုတ္ေနရာကေန ဆြဲမသည္ ။

“ေစာက္ေကာင္မ….. ေအးေဆးေန.. အသားမနာခ်င္နဲ႔….”

ငတူပီက အနားက ကုတင္ေလးေပၚကို လုံေမကို ခ်လိုက္သည္ ။ ၿပီးေတာ့ ႐ုတ္တရက္ လုံေမရဲ့ ထမိန္စုတ္ေလးကို ဆြဲခၽြတ္ပစ္လိုက္သည္ ။ လက္ျပန္ႀကိဳး တုပ္ထားခံရလို႔ လုံေမ ဘယ္လိုမွ မတားဆီးလိုက္နိုင္ဘူး ။ ထမိန္ေလးသည္ ငတူပီရဲ့ လက္ထဲကို ပါသြားသည္ ။ လုံေမ ေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလုံး ဗလာက်င္းသြားသည္ ။ ဖင္တုံးလွလွေတြက ငတူပီရဲ့ အႀကိဳက္ ။ ေပါင္တန္ရွည္ရွည္ ျဖဴဆြတ္ဆြတ္ေတြ ၾကားထဲက ေဖာင္းမို႔လြန္းေနတဲ့ အေမႊးေရးေရး ဖုံးေနတဲ့ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက ေျပးယက္ခ်င္စရာ ။ လွလိုက္တဲ့ ေစာက္ဖုတ္ ။

ငတူပီ စိတ္ကို မထိန္းနိုင္ေတာ့ ။ အစက ထမိန္လွန္ၿပီး ဖင္နဲ႔ ေစာက္ဖုတ္ကို ၾကည့္ရရင္ဘဲ ေက်နပ္ပါၿပီ လို႔ စဥ္းစားၿပီး လုံေမဆီကို ဝင္သြားတဲ့ ငတူပီသည္ ေစာက္ဖုတ္ကို တကယ္တမ္း ေတြ႕ရေတာ့ တအား လိုးခ်င္သြားသည္ ။ သူ ဝတ္ထားတဲ့ ညစ္ေပစုတ္ျပတ္ေနတဲ့ ကာကီေဘာင္းဘီႀကီးကို ခၽြတ္ခ်လိုက္သည္ ။ အေၾကာအၿပိဳင္းၿပိဳင္း ေထာင္ထေနတဲ့ သူ႔လီးႀကီးက မာတင္းႀကီးထြားေနၿပီ ။ ေငါေငါႀကီး ေထာင္ေနၿပီ ..။ ကုတင္စုတ္ေလးမွာ ပက္လက္ေလး ျဖစ္ေနတဲ့ လုံေမရဲ့ ေပါင္တန္ႏွစ္ဖက္ကို သူ႔လက္ႀကီးေတြနဲ႔ ဆြဲျဖဲလိုက္သည္ ။

“ေစာက္ေကာင္ မုဒိန္းေကာင္ .. ေသနာႀကီး…. မလုပ္နဲ႔ေနာ္…. အသက္ခ်င္း လဲပလိုက္မယ္…..”

လုံေမက အက်င့္ခံရေတာ့မယ္ဆိုတာ သိလိုက္လို႔ ေျခေထာက္နဲ႔ကန္ရင္း ပါးစပ္ကလည္း ဆဲဆိုေနသည္ ။ ငတူပီရဲ့ လက္တစ္ဖက္က သူ႔လီးတန္ကို အရင္းပိုင္းကေန ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး လုံေမရဲ့ ေစာက္ဖုတ္ထဲကို ထိုးသြင္းဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္တဲ့အခ်ိန္ ငတူပီရဲ့ အေနာက္ဖက္က

“ေဟ့ေကာင္..ရပ္လိုက္စမ္း…..”

လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့ အသံဩဩႀကီးေၾကာင့္ ငတူပီ ဆတ္ကနဲ တုန္သြားသည္ ။

“ဘယ္သူလဲ…..”

သူနံရံမွာ ေထာင္ထားတဲ့ အက္စ္ေကအက္စ္ ရိုင္ဖယ္ဆီကို ေျပးသြားဖို႔ ျပင္လိုက္ေပမယ့္ အေနာက္က လူက သူ႔ေနာက္ေစ့ကို မာေၾကာေၾကာ အရာတစ္ခုနဲ႔ ေတ့ေထာက္လိုက္လို႔ ငတူပီ ေျခကားရား လက္ကားရားႀကီး တန႔္သြားသည္ ။

“မလုပ္နဲ႔ေလ … မင္းကို ငါ ပစ္မသတ္ခ်င္ေသးဘူး…..။ ေမးစရာေလးေတြ ရွိေသးလို႔…..”

“ဘာ…ဘာေမးမွာလဲ…..”

“သူ႔ကို ေတြ႕လား.. တေနရာရာမွာ…။ ေသခ်ာ စဥ္းစားၿပီး ေျဖ……”

မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ့ ဓါတ္ပုံအေဟာင္းေလးတစ္ပုံကို ျပလို႔ ငတူပီ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္သည္ ။

“မသိဘူး…မေတြ႕ဖူးဘူး…..”

“ေသခ်ာတယ္ေနာ္ …”

“အင္း… သူက ဘယ္သူလဲ.. မင္းမယားလား…..”

“မင္းသိစရာ မလိုပါဘူး…..”

အေနာက္ကလူက လက္တဖက္နဲ႔ ငတူပီကို ေသနတ္နဲ႔ ေထာက္ထားၿပီး ေနာက္လက္တဖက္မွာ ကိုင္ထားတဲ့ ဓါးေျမႇာင္ႀကီးနဲ႔ လုံေမကို တုပ္ခ်ည္ထားတဲ့ ႀကိဳးေတြကို ျဖတ္ေပးလိုက္သည္ ။

“မင္းက ဘယ္သူလဲ……”

ငတူပီက ေမးလိုက္သည္ ။

“သိလို႔လည္း ဘာထူးမွာလဲ..။ မင္းက အခုဘဲ ေသေတာ့မွာဘဲ…..”

“ဘာ….”

ထုန္း.. ေဘာင္း…..

ေျပာင္းျဖတ္ထားတဲ့ တစ္လုံးျပဴး ( Shot Gun ) ေသနတ္ထဲက က်ည္လုံးေတြက ငတူပီရဲ့ ေခါင္း ေနာက္ပိုင္းကို ပြင့္ထြက္သြားေစသည္ ။ အသံေတာင္ မထြက္နိုင္ဘဲ ငတူပီ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ လဲက်သြားသည္ ။

“ကဲ…. မိန္းကေလး…. ထ…. ထ…. ဒီေနရာက သြားရမယ္……”

“အျပင္မွာ သုံးေယာက္ေလာက္ ရွိေနေသးတယ္….”

လုံေမက သူ႔ကို လာကယ္တဲ့ လူႀကီးကို ေျပာလိုက္သည္ ။ လူႀကီးက

“ငါသိတယ္…”

လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ၿပီး တဲအေပါက္ဝဖက္ကို သူ႔ေျပာင္းတို Shot Gun နဲ႔ ခ်ိန္ထားလိုက္သည္ ။ အျပင္ဖက္ကေန

“ဘာျဖစ္လဲ..ငတူပီ……”

လို႔ ေအာ္ေမးရင္း ေျပးဝင္လာတဲ့ လူသုံးေယာက္ကို လူႀကီးက တထိန္းထိန္းနဲ႔ ဆက္တိုက္ ပစ္ခ်လိုက္သည္ ။

“အားးး……အား…….အီးးး……..”

ေသနတ္သံေတြက က်ယ္လြန္းသည္ ။ လုံေမက နားႏွစ္ဖက္ကို လက္ညႇိုးေတြ ထိုးထည့္ၿပီး ပိတ္ထားသည္ ။ ယမ္းခိုးေတြ လွိုက္ေဝသြားသည္ ။ ေသကုန္တာ အတုံးအ႐ုံး . . ။ လုံေမ ေျမေပၚမွာ က်ေနတဲ့ ထမိန္ႏြမ္းေလးကို ေကာက္ယူကာ ျပန္ဝတ္လိုက္သည္ ။

“ကဲ….. မိန္းကေလး…. မင္းလည္းသြားေတာ့…. ငါလည္း သြားေတာ့မယ္….”

တဲထဲက ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာသြားတဲ့ လူႀကီးကို လုံေမက

“ေန… ေနပါဦး…။ က်မကို မထားခဲ့ပါနဲ႔….။ ဦးေလးနဲ႔ လိုက္ပါရေစ….”

လို႔ ေျပာလိုက္ရင္း ေျပးလိုက္သြားေတာ့ လူႀကီးက

“ငါ့မွာ အလုပ္ေတြ ရွိေသးတယ္…။ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ခရီးမွာ မင္းကို ငါ ေစာင့္မေခၚနိုင္ဘူးကြ….”

လို႔ ခပ္မာမာ ေျပာလိုက္ရင္း တဲအျပင္ကို ေရာက္သြားတဲ့အခါ ရႊီကနဲ လက္ေခါက္မွုတ္လိုက္သည္ ။ ထင္းရွူးပင္ေတြ ၾကားထဲက ျမင္းညိဳႀကီးတစ္ေကာင္ ေျပးထြက္လာတာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။ လူႀကီးက ေစာေစာက ငတူပီကို ထုတ္ျပၿပီး ေမးတဲ့ ဓါတ္ပုံေလးကို လုံေမကို ျပသည္ ။

“မင္း.. သူ႔ကို ေတြ႕ဖူးလား….။ ေတြ႕ခဲ့ ျမင္ခဲ့ဖူးလား…..”

လုံေမ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ၿပီး

” မေတြ႕ဖူးဘူး..မျမင္ဖူးဘူး…”

လို႔ ေျဖသည္ ။ လုံေမက

“ဦးေလးရဲ့ ျမင္းလား…..”

လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့

“ဟုတ္တယ္.. ကေလးမ…. ကဲ… ငါသြားၿပီ…”

လို႔ ျပန္ေျပာရင္း ျမင္းေပၚကို လႊားကနဲ ခုန္တက္လိုက္တဲ့ ဒီလူႀကီးကို လုံေမက

“ဦးေလးရဲ့ နာမည္ေလးေတာ့ ေျပာျပသြားပါဦး……”

လို႔ ေမးလိုက္သည္ ။ လူႀကီးက မ်က္ႏွာထား တင္းတင္းနဲ႔

“ငါ့နာမည္ ဘခက္…”

လို႔ ေျပာလိုက္ၿပီး ျမင္းဇက္ႀကိဳးကို ဆြဲလွည့္ၿပီး ခပ္မွန္မွန္ စီးသြားလိုက္လို႔ လုံေမလည္း ငိုမဲ့မဲ့နဲ႔ က်န္ခဲ့သည္ ။

လုံေမသည္ သူ႔ကို အတူေခၚမသြားတဲ့ ဘခက္ ဆိုတဲ့ လူႀကီးကို မုန္းတီးတဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႔ ၾကည့္ရင္း သူ႔အေနာက္ကေန ေျပးလိုက္သည္ ။ မေျပးလို႔ မျဖစ္ဘူး ။ ဗိုလ္ဇရက္တို႔ ျပန္လာရင္ ေသမယ္ ။ ထင္းရွူးေတာေတြက တေမၽွာ္တေခၚ ။ ေတာင္ကုန္းေတာင္တက္ ခရီးဆက္ရတာ မလြယ္လွ ။ ဟိုလူႀကီးက ျမင္းနဲ႔ဆိုေတာ့ ကိစၥမရွိဘူး ။ လုံေမက ေျခလ်င္ခရီး ႏွင္ရတာ၊ ဖိနပ္လည္း မပါ ။ ဒါေပမယ့္ လူရမ္းကားေတြ လက္ထဲက လြတ္ေအာင္ ေျပးရမွာမို႔ ေျခေထာက္ ေျခဖဝါးေတြ နာက်င္တာကို ဂ႐ုမစိုက္နိုင္ ။

စစ္ျပန္ႀကီးဘခက္သည္ ဘယ္ဆီေရာက္ေနမွန္း မသိတဲ့ ခ်စ္ဇနီးေလး ေမရီကို တစ္ေတာဝင္ တစ္ေတာင္ေက်ာ္ ခရီးဆက္ၿပီး လိုက္ရွာေနသည္ ။ ေမရီ မေသေသးဘဲ ဒီေလာကႀကီးမွာ အသက္ရွင္လ်က္ ရွိေနေသးသည္လို႔ သူ႔စိတ္ထဲမွာ သိေနသည္ ။ ေမရီနဲ႔ တေန႔ ျပန္ဆုံမည္လို႔ ဘခက္ လုံးဝယုံၾကည္သည္ ။ အတားအဆီး အေႏွာက္အယွက္ မွန္သမၽွကို တြန္းလွန္ဖယ္ရွားပစ္ၿပီး ေမရီ့ကို မေတြ႕ေတြ႕ေအာင္ ရွာမည္ ။

ေစာေစာက ရြာပ်က္ေလးမွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို မုဒိန္းက်င့္ခါနီးဆဲဆဲ ဘခက္ ဝင္ကယ္လိုက္ေပမယ့္ ဒီမိန္းကေလးကို သူနဲ႔ တပါထဲ ေခၚသြားဖို႔ကို ျငင္းဆန္ခဲ့သည္ ။ တစ္ခုေကာင္းတာက မုဒိန္းသမားနဲ႔ အေပါင္းအပါေတြဆီက သူ႔ေရွ႕ခရီးမွာ လိုေကာင္းလိုမယ့္ ခဲယမ္းမီးေက်ာက္ ေသနတ္ေတြကို သူ ရလာသည္ ။ သိပ္မ်ားမ်ားစားစားေတာ့ သယ္နိုင္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး ။ ေနာက္ သူတို႔ ခ်က္ျပဳတ္ေနတဲ့ ထမင္းဟင္း အနည္းအက်ဥ္းကိုလည္း လမ္းမွာ ဗိုက္ျဖည့္ဖို႔ ယူခဲ့သည္။

သူ႔ေခါင္းထဲမွာ ေမရီဘဲ ရွိေနသည္ ။ ေမရီ့ကို ထားခဲ့ၿပီး တျခားၿမိဳ႕မွာ အလုပ္သြားလုပ္ခဲ့တဲ့ သူ..။ စစ္ပြဲႀကီးရဲ့ ေနာက္ဆုံး အျပင္းထန္ဆုံး အရွိန္အဟုန္ေၾကာင့္ တံတားေတြက်ိဳး… လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးေတြ ျပတ္ေတာက္သြားခဲ့လို႔ သူေနတဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးကို သူ ခ်က္ခ်င္း ျပန္မသြားနိုင္ခဲ့ဘူး ။ တသက္တခါ လူေတြ အစုလိုက္ အျပဳံလိုက္ ဒီေလာက္ ေသေၾကပ်က္စီးတာကို မျမင္ဖူးခဲ့ ။ စစ္ႀကီးရဲ့ အနိဌာ႐ုံေတြကို သူျမင္ေတြ႕ၾကဳံေတြ႕ခဲ့ရသည္ ။ သူ အိမ္ျပန္ေရာက္သြားေတာ့ ေမရီ မရွိ ။ မရွိေတာ့ ။ တစ္ရြာလုံ စစ္ဒဏ္ကေန ေဝးရာကို ေျပးၾကတဲ့အထဲ ေမရီ ပါသြားၿပီလို႔ ယူဆရသည္ ။

ေတာင္ကုန္းေလး တကုန္းကို ေက်ာ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ ကားလမ္းကို အေပၚစီးကေန ဘြားကနဲ ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။ ကားလမ္းသည္ ကားသြားကားလာ မရွိ၊ ရွင္းလင္း တိတ္ဆိတ္ေနသည္ ။ လမ္းဆိုင္းဘုတ္ တစ္ခုကို ေတြ႕ရသည္ ။ နီးလာေတာ့ ( နံ့သာကုန္းသို႔) လို႔ ေရးထားတာကို သဲသဲကြဲကြဲ ျမင္ရသည္ ။

နံ့သာကုန္းသည္ စစ္ႀကီးမျဖစ္ခင္ သုံးေလးႏွစ္ေလာက္ၾကမွ ၿမိဳ႕ျဖစ္လာသည္ကို သူ မွတ္မိသည္ ။ အရင္က နံ့သာကုန္းသည္ ရြာႀကီးတစ္ရြာပါ ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အနီးအနားက လိေမၼာ္ၿခံေတြ စပ်စ္ၿခံေတြက ထြက္တဲ့ အသီးေတြကို ေရာင္းခ်တဲ့ ဆိုင္ေတြ စည္ကားမ်ားျပားလာရာကေန လူေနထူထပ္လာၿပီး ၿမိဳ႕ေလးအျဖစ္ တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာခဲ့သည္ကို သူ သိခဲ့သည္ ။

အခုေတာ့ နံ့သာကုန္းသည္ က်ီးနဲ႔ ဖုတ္ဖုတ္ ဆိုသလို ၿမိဳ႕ပ်က္ တစျပင္ ျဖစ္ေနေလာက္သည္ ။ လူရမ္းကား လူယုတ္မာေတြ ႀကီးစိုးေနတဲ့ေနရာလည္း ျဖစ္ေနနိုင္သည္ ။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဘခက္ကေတာ့ ရင္ဆိုင္မွာဘဲ ။ ၾကမ္းတမ္းရင့္ေထာ္ေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာႀကီးမွာ ကန႔္လန႔္ျဖတ္ ဓါးဒါဏ္ရာ အမာရြတ္ႀကီး ရွိေနသည္ ။ ေဆးျပင္းလိပ္တိုကို ခဲထားၿပီး သုန္မွုန္တဲ့ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ လူေတြကို စူးစိုက္ၾကည့္တတ္တဲ့ ဘခက္သည္ သူ႔ကို ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ေႏွးေကြးတဲ့ အဖိုးႀကီးတစ္ေယာက္လို႔ ထင္မွတ္မွားနိုင္ေပမယ့္ အင္မတန္မွ လက္ျမန္တဲ့ ေသနတ္သမားတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္ ။ လက္ေျဖာင့္ေသနတ္သမား တစ္ေယာက္လို႔လည္း ေျပာနိုင္သည္ ။

နံ့သာကုန္းၿမိဳ႕ေလးရဲ့ အဝင္သည္ အရင္တုန္းကလို မဟုတ္ေတာ့ ။ ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္လြန္းေနတာကို ဘခက္ ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။ မီးေလာင္ထားတဲ့ ကားပ်က္ႀကီးေတြက လမ္းမလည္ေခါင္မွာ ရွိေနသည္ ။ ၿမိဳ႕အဝင္ ဂိတ္က အလံတိုင္မွာ လည္ပင္းႀကိဳးစြပ္ၿပီး ေသေနတဲ့ လူေသအေလာင္းတစ္ေလာင္းကလည္း ပုပ္ပြပ်က္စီးေနသည္ ။ ေဟာ…. ဟိုမွာဒီမွာ လူေသအေလာင္းေတြ ပ်ံ႕ၾကဲေနသည္ ။ ဆိုးဝါးတဲ့ အနံ့ႀကီးေၾကာင့္ ဘခက္သူ႔ႏွာေခါင္းကို လက္တဖက္နဲ႔ အုပ္ကာလိုက္သည္ ။ ထင္ထားတာထက္ ပိုဆိုးေနပါလား ။

နန္းတည္းခိုခန္း။

နံ့သာကုန္းၿမိဳ႕ေလးရဲ့ အလည္ဗဟိုက တည္းခိုခန္းေလးရဲ့ အေရွ႕ကို ဘခက္ ေရာက္ေနသည္ ။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လြန္းတာကလည္း သိပ္ေကာင္းတဲ့ လကၡဏာတစ္ခု မဟုတ္ပါဘူး ။

ဘခက္ ျမင္းေပၚက ဆင္းလိုက္သည္ ။ တည္းခိုခန္းပိုင္ရွင္ ေဒၚနန္းဟိန္းသည္ အျပင္မွာ ျမင္းတစ္စီးနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္ေနတာကို သတိထားမိသည္ ။ ေခတ္ကာလ အေျခအေနအရ အျမဲတမ္း ပါးနပ္ဖ်တ္လပ္ေနမွ တန္႐ုံက်သည္ မဟုတ္လား ။

ကလင္တင္ ကလင္…..။

အဝင္တံခါးႀကီးဆီက ေခါင္းေလာင္းေလးေတြ လွုပ္ခတ္သြားတဲ့ အသံ ။ ဦးထုပ္ငိုက္ငိုက္ေဆာင္းထားတဲ့ မုတ္ဆိတ္ပါးသိုင္းေမြးထူလပ်စ္နဲ႔ လူတစ္ေယာက္ ေပၚလာသည္ ။ ပါးေစာင္မွာ မီးေသေနတဲ့ ေဆးျပင္းလိပ္တိုကို ခဲထားတဲ့ ဒီလူရဲ့ မ်က္လုံးေတြက ေသးက်ဥ္းေပမယ့္ ေတာက္ေျပာင္ေနသည္ကို ေဒၚနန္းဟိန္း သတိထားမိသည္ ။

” ဘာကိစၥလဲ…..”

ေဒၚနန္းဟိန္းရဲ့ ေလသံက ခပ္ျပတ္ျပတ္ ။ ေကာင္တာ အေနာက္ဖက္က ေမးလိုက္တဲ့အခ်ိန္ သူမရဲ့လက္ထဲမွာ ပြိဳင့္သာတီအိတ္ ငါးလုံးျပဴး ေသနတ္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားသည္ ။

” တည္းခိုလို႔ရမလား…..”

” တည္းခိုခန္းေလ.. တည္းလို႔ရတာေပါ့…။ ဘယ္ႏွစ္ရက္လဲ……။ ဘာေပးမလဲ… ေငြလား….. ေရႊလား… ဘာလဲ”

အေနာက္ထဲက လူတစ္ေယာက္ ထြက္လာသည္ ။ လူေတာ့လူဘဲ ။ ခါးကုန္းကုန္း အ႐ုပ္ဆိုးဆိုးႀကီး ။ လက္ထဲမွာလည္း ေသနတ္ႀကီးတစ္လက္ ။ တခ်ိန္က ျမန္မာနိုင္ငံမွာ ေခတ္စားခဲ့တဲ့ ဂ်ီသရီးအေဟာင္းႀကီး ။ ေဒၚနန္းဟိန္းက

” ငတိုး….. တည္းခိုမယ့္လူ…..”

လို႔ လွမ္းေျပာလိုက္တဲ့အခါ ေစာင္းငန္းငန္းနဲ႔ အတြင္းထဲကို ျပန္ဝင္သြားသည္ ။ ဒီေခတ္ ဒီကာလမွာ ေဒၚနန္းဟိန္းလို မိန္းမသားတစ္ေယာက္သည္ တစ္ေယာက္ထဲ လုပ္စားလို႔ မရဘူးဆိုတာ ဘခက္ သေဘာေပါက္သည္ ။

” က်ဳပ္မွာ ေသနတ္နဲ႔ က်ည္ဆံေတြ လက္ပစ္ဗုံးေတြ ပါတယ္… ျဖစ္မလား……”

” ဘာေသနတ္ေတြလဲ….. ျပေလ…။ က်ည္ဆံေတြက အေဟာင္းေတြလား….”

ဘခက္က အဝတ္နဲ႔ ပတ္ထုပ္ထားတဲ့ ေသနတ္ေတြနဲ႔ က်ည္ဆံကပ္ေတြကို ေကာင္တာေပၚတင္ကာ ျပလိုက္သည္ ။ ေဒၚနန္းဟိန္းက တစ္ခုခ်င္း ေသေသခ်ာခ်ာ စစ္ၾကည့္ကိုင္ၾကည့္သည္ ။

” အကုန္ အလုပ္လုပ္တယ္ေနာ္….”

” ဒါေပါ့…..”

ဘခက္ရဲ့မ်က္ႏွာက စိတ္မရွည္တဲ့ပုံမို႔ ေဒၚနန္းဟိန္းက

” အိုေကေလ… အေပၚထပ္မွာ ႀကိဳက္တဲ့အခန္း ဝင္တည္း….။ အခန္း ၁ ၂ ၃ ၄ ၅ အကုန္အားတယ္…။ အဲ ၆ က လူရွိတယ္ …။ လိုတာေျပာ.. ဒီေသနတ္နဲ႔ က်ည္ေတြကို တန္ဖိုးျဖတ္ေပးမယ္…။ အပိုအလို ညႇိၾကတာေပါ့……”

လို႔ ေျပာလိုက္ၿပီး အထုပ္ႀကီးကို ေကာင္တာထဲကို ဆြဲယူလိုက္သည္ ။ ဘခက္က

” ျမင္းကို အျပင္မွာ ခ်ည္ထားလို႔ ရမလား……”

လို႔ ေဒၚနန္းဟိန္းကို ေမးလိုက္သည္ ။

” ရတယ္… ငတိုးႀကီး…. ေနာက္ထဲမွာ ထားေပးလိမ့္မယ္…။ အစာေကၽြး ေရတိုက္ထားေပးလိမ့္မယ္….။ ဒီအတြက္ သူ႔ကို နည္းနည္းပါးပါး ေပးေကၽြးလိုက္ေပါ့…..”

လို႔ ေဒၚနန္းဟိန္းက ျပန္ေျပာလိုက္သည္ ။ ဘခက္က ေခါင္းညႇိမ့္ျပသည္ ။ သူ႔မ်က္ႏွာႀကီးက ခပ္တင္းတင္းဘဲ ။

ေဒါက္ ကၽြိ…ေဒါက္ ကၽြိ …..

ေလွခါးႀကီးကေန ဘခက္ အေပၚထပ္ကို တက္သည္ ။ လက္ထဲမွာက တစ္လုံးျပဴးေျပာင္းတိုကို အသင့္ကိုင္ထားရင္း ။

အေပၚထပ္သည္ ေအာက္ထပ္ထက္ သန႔္သည္ ။ အခန္းေတြက လြတ္ေနတာ မ်ားသည္ ။ အခန္း (၁) ထဲကို သူ ဝင္လိုက္သည္ ။ စားပြဲေလးေပၚမွာ လက္ဆြဲမီးအိမ္တစ္လုံးကို ေတြ႕သည္ ။ ဟိုတုန္းက တခါတေလ မီးပ်က္သည္ ။ အခု ဘာမီးမွ မရေတာ့ ။

ဘခက္ ကုတင္ေပၚမွာ ပက္လက္လွဲအိပ္လိုက္သည္ ။ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္တာေတြ မ်ားလို႔ ခဏတာအတြင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ ။

လုံေမသည္ ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔နဲ႔ နံ့သာကုန္းၿမိဳ႕ေလးရဲ့ အနားကို ေရာက္လာသည္ ။ ဖိနပ္မပါဘဲ တစ္ေတာဝင္ တစ္ေတာင္ေက်ာ္ခဲ့လို႔ ေျခေထာက္ေတြက အရမ္းနာေနသည္ ။ ပ်က္စီးယိုယြင္းေနတဲ့ ၿမိဳ႕အဝင္ကို ျဖတ္ေတာ့ လူေသေကာင္ေတြဆီက အပုတ္နံ့ေတြေၾကာင့္ လုံေမ မ်က္ႏွာေလး ရွုံ႔မဲ့ေနသည္ ။

ဟြန္း.. တကယ့္ေခတ္ပ်က္ႀကီးထဲ ေရာက္ေနရတာ . . .။ လူေတြက ကိုယ့္အသက္ကို ဖက္နဲ႔ထုပ္ထားေနရတဲ့အခ်ိန္၊ သူမ်ားေသတာကိုလည္း ဂ႐ုမစိုက္နိုင္ၾက ။ လူေသအေလာင္းေတြကိုလည္း ေျမျမဳပ္ မီးရွို႔မယ့္လူ မရွိ ။

လုံေမ တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲကို ေရာက္လာသည္ ။ ဦးဖိန္ ထမင္းဆိုင္ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ကို ေတြ႕ေတာ့ လုံေမသည္ သူ ထမင္းမစားရတာ သုံးရက္ေလာက္ရွိၿပီ ဆိုတာကို သတိရလိုက္သည္ ။ ထမင္းဆိုင္အဝကို ေရာက္သြားေတာ့ ေမႊးပ်ံ႕တဲ့ မဆလာဟင္း အနံ့ကို လုံေမ ရလိုက္သည္ ။ ခက္တာက လုံေမမွာ ပိုင္ဆိုင္တာ ဘာမွမရွိဘူး ။ ဘယ္လိုစားမလဲ ။ ေပးစရာ ဘာမွ မရွိဘူး ။ လုံေမ ေငးေမာေနတာကို ထမင္းဆိုင္က လူႀကီးက ေတြ႕သြားသည္ ။

” ေကာင္မေလး.. ထမင္းစားမလား…. ဝင္ခဲ့ေလ.. ”

” စားခ်င္တယ္…. ဘယ္လိုေရာင္းလဲ…..”

” မင္းမွာ ဘာရွိလဲ…..။ မင္း တစ္ခုခုေပးရင္ ထမင္းနဲ႔ဟင္း ငါေပးမယ္….။ ေျပာၾကည့္.. ဘာရွိလဲ မင္းမွာ….”

” က်မ….က်မမွာ ဘာမွမရွိဘူး……”

လူႀကီးရဲ့ စူးရွတဲ့ မ်က္လုံးႀကီးေတြက လုံေမရဲ့ ကိုယ္လုံးေတြအေပၚမွာ စုန္ခ်ီဆန္ခ်ီ ေျပးေနသည္ ။

” ေသခ်ာလို႔လား…. မင္းမွာ ပစၥည္းေတြ ရွိေနတာဘဲ ……”

” မရွိဘူး.. က်မမွာ ဘာမွမရွိဘူး……”

” မင္းမွာ ဒီေလာက္ ပစၥည္းေကာင္းေကာင္းေတြ ရွိေနတာကြာ….။ ဒါေတြေၾကာင့္ မင္း ထမင္းမငတ္ဘူး….။ မင္း အဲ့ဒါေတြကို ငါ့ကိုေပးရင္ ငါက ထမင္းဟင္း ေကၽြးမယ္….။ ေန႔တိုင္းေပးရင္ အျမဲေကၽြးမယ္..။ ဘယ္လိုလဲ…. ျဖစ္မလား…..”

လုံေမရဲ့ ဖြံ့ထြားတဲ့ ရင္သားေတြဆီကို ဒီလူႀကီးရဲ့ လက္က ေရာက္လာသည္ ။

” အို… ဘာလုပ္တာလဲ…..”

” မင္းမွာ ရွိတာေတြက ငါလိုခ်င္တာေတြေလ…။ မင္းေပးရင္ ငါလည္းေကၽြးမယ္…. ဟဲဟဲ……”

” မိုက္ရိုင္းတဲ့ ႏြားႀကီး …. ”

” ေကာင္မ…. အလုပ္မျဖစ္ရင္.. ေဂ်ာင္း…. အခ်ိန္ကုန္တယ္… ေလကုန္တယ္…. ထြက္… ထြက္… ဆိုင္ထဲက….”

ထမင္းဆိုင္ပိုင္ရွင္က ေမာင္းထုတ္ေနသည္ ။ လုံေမ ဆိုင္ထဲက ျပန္ထြက္ခဲ့သည္ ။

နန္းတည္းခိုခန္း

အလုပ္တစ္ခုခု ဝင္ေတာင္းၾကည့္မယ္…။ ထမင္းစားရရင္ ၿပီးေရာ…..။ လုံေမ တည္းခိုခန္းထဲကို လွမ္းဝင္လိုက္သည္ ။

” ဘာကိစၥလဲ….ေကာင္မေလး…..”

အသက္ငါးဆယ္ေလာက္ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္က ေကာင္တာအေနာက္ကေန လွမ္းေမးသည္ ။

” က်မ အလုပ္တစ္ခုခု လိုခ်င္လို႔..။ ဘာဘဲ လုပ္ရ လုပ္ရ…. ထမင္းေကၽြးရင္ ေက်နပ္တယ္……”

” အလုပ္ မရွိဘူး….. ထမင္းလည္း မေကၽြးနိုင္ဘူး….. ကဲ.. ဒါဘဲလား…….”

ခပ္မာမာ ေျပာလိုက္တဲ့ မိန္းမႀကီးက လုံေမကို သူ႔တည္းခိုခန္းထဲကေန ထြက္သြားေစခ်င္တဲ့ ပုံစံ ။ လုံေမလည္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ တည္းခိုခန္းထဲက လွည့္ထြက္ခဲ့လိုက္သည္ ။

ဒီအခ်ိန္မွာ ျမင္းစီးလူတစ္စု ဒုန္းဆိုင္းၿပီး နံ့သာကုန္းၿမိဳ႕ေလးထဲကို ဝင္လာသည္ ။ ေသနတ္ေတြ မိုးေပၚကို ေထာင္ေဖာက္ရင္း ပါးစပ္ကလည္း တေဟးေဟး တအူးအူး ေအာ္ရင္း ။

လုံေမလည္း သူ႔ကို ဖမ္းခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ဇရက္တို႔ အုပ္စုလားလို႔ ထင္လိုက္မိသည္ ။ တည္းခိုခန္းထဲကို ျပန္ေျပးဝင္လိုက္မိသည္ ။ မိန္းမႀကီးက

” ဟိတ္.. ေကာင္မေလး… ဘာလာလုပ္တာလဲ….. ထြက္သြားစမ္း……”

လို႔ ေအာ္လိုက္ေတာ့ လုံေမလည္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေတာ့ ။ ျမင္းစီးလူစုက တည္းခိုခန္းရဲ့ အေရွ႕တည့္တည့္ကို ေရာက္ေနၾကၿပီ ။ လုံေမ ျပန္မထြက္ရဲေတာ့ ။

” ေတာင္းပန္ပါတယ္ရွင္.. အျပင္မွာ လူဆိုးေတြ ေရာက္လာလို႔ပါ……”

လို႔ လုံေမ ေတာင္းပန္လိုက္လည္း မိန္းမႀကီးက အတင္းႀကီး ေမာင္းထုတ္ေနသည္ ။

” က်မ… အျပင္မထြက္ရဲဘူး… ဟို… ဟိုလူေတြ….”

” နားမလည္ဘူး… ထြက္…. မင္း ထြက္…..”

” သူ႔အတြက္ က်ဳပ္ တာဝန္ယူတယ္….။ ေကာင္မေလး… မင္း အေပၚထပ္ကိုလိုက္ခဲ့……”

ေလွကားတဝက္ကေန လွမ္းေျပာလိုက္တဲ့ ဘခက္ေၾကာင့္ မိန္းမႀကီးလည္း လုံေမကို မတားေတာ့ ။ လုံေမလည္း ဘခက္နဲ႔ အေပၚထပ္က အခန္းေလးထဲကို လိုက္သြားလိုက္သည္ ။

” မင္း ဗိုက္ဆာေနမွာဘဲ…။ ဒီမွာ ထမင္းဟင္းေတြ.. စားလိုက္ဦး……”

စားပြဲေလးေပၚမွာ ထမင္းပန္းကန္ထဲက ထမင္းနဲ႔ အသားဟင္းေတြကို ဘခက္က ေပးေတာ့ လုံေမလည္း ဟန္မေဆာင္နိုင္ဘဲ အားရပါးရ စားပစ္လိုက္သည္ ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ျမင္းစီးလူစု တည္းခိုခန္းထဲကို ဝင္လာၾကသည္ ။ ေဒၚနန္းဟိန္း ေကာင္တာ အေနာက္ကေန

” ဘာကိစၥလဲ… အခန္းလိုခ်င္လို႔လား……”

လို႔ ေမးလိုက္သည္ ။ တုန္ေနတဲ့အသံကို မနည္း ထိန္းၿပီး ေမးလိုက္တာပါ ။ ဝင္လာတဲ့လူေတြက ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္တဲ့ လက္နက္ကိုင္ေတြ ။ နီေၾကာင္ေၾကာင္ ဖရိုဖရဲ ဆံပင္ရွည္ႀကီးေတြနဲ႔ စုတ္ျပတ္ညစ္ေပေနတဲ့ အဝတ္အစားေတြနဲ႔ ။ သူတို႔လက္ေတြထဲမွာ ေမာင္းျပန္ရိုင္ဖယ္ေတြ အမဲပစ္ရိုင္ဖယ္ေတြ ကိုင္ေဆာင္ထားၾကသည္ ။ သူတို႔အထဲက ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဟန္တူတဲ့ လူဝႀကီးက ဓါတ္ပုံတစ္ပုံကို ထုတ္ျပၿပီး

” သူ ဒီကိုလာသလား…. ေသခ်ာစဥ္းစားၿပီး ေျဖ…”

လို႔ ေမးလိုက္သည္ ။ ေဒၚနန္းဟိန္းက ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး…

” မလာဘူး… မေတြ႕ဖူးဘူး….”

လို႔ ေျဖလိုက္သည္ ။ တကယ္ေတာ့ ေဒၚနန္းဟိန္း ညာလိုက္တာ ။ သူတို႔ျပတဲ့ ဓါတ္ပုံက အေပၚထပ္က အခန္း (၁) မွာ တည္းေနတဲ့ ေဆးျပင္းလိပ္တို ကိုက္ထားတဲ့ မုတ္ဆိတ္ပါးသိုင္းေမြးထူလပ်စ္နဲ႔ လူ ။

” သူ ေရာက္လာရင္… က်ဳပ္ကို အေၾကာင္းၾကား…။ ဆုေငြေပးမယ္….။ က်ဳပ္တို႔ ၿမိဳ႕ျပင္က ေဂါက္ကြင္းမွာ ရွိေနမယ္…။ ၾကားတယ္ေနာ္…..”

ေဒၚနန္းဟိန္းက

” ဟုတ္ကဲ့ပါ…..”

လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္သည္ ။ လူဝႀကီးက

” က်ဳပ္နာမည္က ဗိုလ္ေနဒြန္း……”

လို႔ ေျပာလိုက္ၿပီး သူ႔လူေတြနဲ႔ တည္းခိုခန္းထဲက ျပန္ထြက္သြားလိုက္သည္ ။ ေဒၚနန္းဟိန္းလည္း သူတို႔ ျမင္းေတြ ဒုန္းဆိုင္းစီးၿပီး ၿမိဳ႕ထဲက ျပန္ထြက္သြားၾကၿပီးတဲ့ေနာက္ အေပၚထပ္ကို တက္ၿပီး ဘခက္ရဲ့ အခန္းကို ေခါက္လိုက္သည္ ။

” ဘယ္သူလဲ…..”

ကလစ္ေဖ်ာက္ ဆိုတဲ့ ေသနတ္ေမာင္းတင္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္ ။

” က်မ ေဒၚနန္းဟိန္း….”

” ဝင္ခဲ့ေလ …”

ဘခက္ရဲ့ အခန္းထဲမွာ ဘခက္ဟာ ကုတင္ေပၚမွာ ေမွာက္ရက္ အိပ္ေနၿပီး ေနာက္ေရာက္လာတဲ့ ေကာင္မေလးက ဘခက္ရဲ့ ေက်ာျပင္နဲ႔ ပုခုံးေတြကို ႏွိပ္ေပးေနတာကို ေဒၚနန္းဟိန္း ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။ သူ႔လက္ထဲမွာ ေသနတ္တစ္လက္ကို ကိုင္ထားသည္ ။

” ရွင့္ကို ဗိုလ္ေနဒြန္းတို႔လူစု လိုက္ရွာေနတယ္….။ က်မက မသိဘူး မလာဘူးလို႔ ေျပာလိုက္တယ္….”

” ေကာင္းတယ္….”

” ရွင့္ကို က်မ ကာကြယ္လိုက္တဲ့အတြက္ ရွင္ က်မကို တစ္ခုခု ေပးဖို႔ေကာင္းတယ္…..”

ဘခက္က

” မွန္တယ္…. က်ဳပ္ တေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္ၾကရင္ ေပးမယ္….”

ေဒၚနန္းဟိန္းက ျပန္ထြက္သြားမလို႔ ျပင္ေတာ့

” ေနဦး…. ေဒၚနန္းဟိန္း….”

လို႔ တားလိုက္တာေၾကာင့္ ျပန္လွည့္လိုက္ေတာ့ ဘခက္က ဓါတ္ပုံတစ္ပုံကို ျပသည္ ။

” သူ႔ကို ေတြ႕ဖူးလား…. ျမင္ခဲ့ဖူးလား… ေဒၚနန္းဟိန္း…..”

လို႔ ေမးလိုက္သည္ ။ ဘခက္ ျပလိုက္တာ ေမရီရဲ့ ဓါတ္ပုံေလးပါ ။

” မေတြ႕ဖူးဘူး……”

” ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားပါဦး….”

” မေတြ႕ဖူးပါဘူး……”

” ေတြ႕ခဲ့ရင္ေျပာဗ်ာ….ေက်းဇူးဆပ္မယ္…..”

” ေကာင္းၿပီ…..”

” ဒါနဲ႔ က်ဳပ္ ေရခ်ိဳးလို႔ရမလား..။ ဘယ္မွာ ခ်ိဳးရမလဲ…..”

” ရတယ္… တည္းခိုခန္းရဲ့ အေနာက္ဖက္မွာ ေရတိုင္ရွိတယ္…။ အလကား မရဘူး….”

” ေကာင္းၿပီ…. က်ဳပ္.. ဒီမိန္းကေလးနဲ႔အတူ ထမင္းစားမယ္….။ ၿပီးေတာ့ ညဖက္မွာ ေရခ်ိဳးမယ္….”

” ရတယ္ေလ ..”

ေဒၚနန္းဟိန္း ျပန္ထြက္သြားတဲ့အခါ သူမရဲ့ ေသးက်ဥ္တဲ့ ခါးေလးေအာက္က စြင့္ကားကား တင္ပါးလွလွႀကီးေတြ တုန္ခါသြားၾကတာကို ဘခက္ မ်က္လုံးႀကီး ျပဴးၿပီး ၾကည့္ေနသည္ ။ လုံေမက ႏွိပ္ေပးေနရင္း..

” က်မကို ထမင္းေကၽြးမယ္…. ဟုတ္လား….”

လို႔ ဘခက္ကို ေမးလိုက္ေတာ့ ဘခက္က

” ေကၽြးမယ္….။ နင့္ကို ငါနဲ႔ ေခၚသြားဖို႔ကေတာ့ စဥ္းစားဦးမယ္….။ နင့္နာမည္ ျပန္ေျပာစမ္း… ဘာတဲ့….”

လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့အခါ လုံေမလည္း

” က်မနာမည္ လုံေမပါ…. အစ္ကိုႀကီး…..”

လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္သည္ ။ ဘခက္က လုံေမကို ေက်ာလည္တည့္တည့္ကို တံေတာင္ဆစ္နဲ႔ ေထာင္းဖို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။

လုံေမလည္း ဘခက္ႀကီးကို ဖားတဲ့အေနနဲ႔ နင္းႏွိပ္ေပးေနတာပါ ။ အုပ္စုဖြဲ႕ ရမ္းကားေနတဲ့ လူဆိုးေတြ ႀကီးစိုးေနတဲ့ အခုလိုအခ်ိန္မွာ ဘခက္လိုလူကို အားကိုးခ်င္သည္။ ဘခက္နဲ႔အတူ လိုက္သြားမွ လုံေမ့ဘဝ လုံျခဳံမယ္လို႔ လုံေမထင္သည္ ။ သူ လုံေမ့ကို သနားသြားေအာင္ လုံေမ့ကို သူနဲ႔ တပါတည္း ေခၚသြားခ်င္လာေအာင္ လုံေမ လုပ္ရမည္လို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္ ။

” အစ္ကိုႀကီး…. ေညာင္းညာတိုင္း လုံေမ ႏွိပ္ေပးမယ္ေနာ္…. အစ္ကိုႀကီး….”

” အင္း…. ေကာင္းတယ္…။ ဒါေပမယ့္ ငါက မၾကာခင္ ခရီးဆက္ထြက္မွာ…။ နင္က ငါနဲ႔ လိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ငါေလၽွာက္ေနတဲ့လမ္းက ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတယ္….။ နင္ အခက္အခဲေတြ႕နိုင္တယ္….. လုံေမ….”

” အစ္ကိုႀကီးကလည္း…. က်မတစ္ေယာက္ထဲ ေနခဲ့ေတာ့ေကာ လူရမ္းကားအုပ္စုေတြရဲ့ လက္ထဲက လြတ္နိုင္ပါ့မလား…..”

ဘခက္ စဥ္းစားသြားသည္ ။

” အင္းေလ.. နင္ေျပာတာလည္း ဟုတ္တာဘဲ…။ နင္ ျမင္းစီးတတ္လား…..”

” ဟုတ္ကဲ့ အစ္ကိုႀကီး … စီးတတ္ပါတယ္…..”

လုံေမသည္ ဘခက္ရဲ့ ပုခုံးႏွစ္ဖက္နဲ႔ ေက်ာျပင္ကို ႏွိပ္ေပးေနတဲ့အခ်ိန္ မေတာ္တဆနဲ႔ ရင္သားအိအိႀကီးေတြက ဘခက္ရဲ့ ေက်ာျပင္နဲ႔ ထိမိပြတ္မိသြားသည္ ။ ဘခက္သည္ ခ်စ္ဇနီးေလးေမရီကို တမ္းတမ္းတတနဲ႔ လိုက္ရွာေနတဲ့ လူႀကီး ။ ေမရီတစ္ေယာက္ထဲကိုဘဲ ရိုးေျမက် ေပါင္းသင္းမည္လို႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့တဲ့ လူရိုးလူေအးႀကီး ။ ေမရီကို ျပန္ေတြ႕လိမ့္မည္လို႔လည္း ထင္ထားတဲ့သူ ။

လုံေမရဲ့ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ သူ႔စိတ္ေတြက ဒိုင္းကနဲ ထႂကြလာရသည္ ။ မိန္းမနဲ႔ ကင္းကြာေနတာ ၾကာလွၿပီေလ ။ ေမရီ့ကြယ္ရာမွာ တျခားမိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ညိစြန္းမိတာမ်ိဳးကို သူ မလိုလား ။

” ေတာ္ၿပီ… လုံေမ… မႏွိပ္နဲ႔ေတာ့..။ နင့္ဟာက ႏွိပ္တာက နည္းနည္း.. ဟိုထိဒီထိနဲ႔….။ ငါက အာသေဝါကုန္ခမ္းေနတဲ့ သူေတာ္စင္ မဟုတ္ဘူး….။ ေသြးနဲ႔ကိုယ္.. သားနဲ႔ကိုယ္….”

ဘခက္ႀကီးက လုံေမကို တြန္းဖယ္ၿပီး အိပ္ေနရာက ထလိုက္သည္ ။ ေဘာက္ဆာေဘာင္းဘီတို ပြပြထဲက အတန္ႀကီး ေထာင္မတ္ေနတာကို လုံေမ ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။ ဘခက္လည္း ပစၥတိုေသနတ္ကို ခါးၾကားထိုးၿပီး ဟိုတယ္အခန္းထဲက ေလၽွာက္ထြက္လိုက္သည္ ။ မျဖစ္ဘူး ။ ၾကာၾကာေနရင္ လုံေမ ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးနဲ႔ ႏွစ္ပါးသြား ဇာတ္လမ္းေတြ ျဖစ္ကုန္လိမ့္မယ္။

ဟိုတယ္ေလွခါးထိပ္ကို ေရာက္တဲ့အခါ ခါးကုန္းႀကီးနဲ႔ ပက္ပင္းတိုးသည္ ။ ခါးကုန္ႀကီးသည္ တခ်ိန္လုံး ေသနတ္ကို လက္က မခ်တဲ့လူႀကီး ဆိုတာကို ဘခက္ ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။ သူ႔ပုခုံးမွာ လြယ္ထားတဲ့ စစ္သုံး ဂ်ီသရီးေမာင္းျပန္ႀကီးက ဟိုးတုန္းက ဘခက္တို႔ စစ္သားဘဝမွာ ကိုင္တြယ္ခဲ့ရတဲ့ ေသနတ္ႀကီး ။ ခါးကုန္းႀကီးက

” ဆရာ.. ထမင္းစားေတာ့မလား… အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၿပီ …”

လို႔ သူ႔ကို ေမးသည္ ။

” စားမယ္… အခန္းထဲက လုံေမဆိုတဲ့ မိန္းကေလးကိုလည္း ေခၚလိုက္ဗ်ာ…..”

လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ခါးကုန္းႀကီးက

” ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာ….။ က်ေနာ္ သြားေခၚလိုက္ပါမယ္….”

လို႔ ျပန္ေျပာသည္ ။ ဘခက္ ေအာက္ထပ္ကို ေရာက္ေတာ့ စားပြဲရွည္တစ္လုံးေပၚမွာ ထမင္းဟင္းေတြ ျပင္ထားေပးတာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။ စိတ္ထဲမွာ ဆီးသြားခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာတာေၾကာင့္ အေနာက္ဖက္ တံခါးေပါက္ေလးကေန အျပင္ဖက္ကို ထြက္လိုက္သည္ ။ ေမွာင္မဲမဲ အျပင္ဖက္မွာ ေအးစိမ့္စိမ့္နဲ႔ ။

“ဟင္ …”

ျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းက ဘခက္ရဲ့ မ်က္လုံးေတြကို ျပဴးက်ယ္သြားေစသည္ ။ တည္းခိုခန္းပိုင္ရွင္ မိန္းမႀကီး ေဒၚနန္းဟိန္းသည္ သူ႔ဖက္ကို ေက်ာေပးထားၿပီး ထမိန္ကို ခါးအထိ လွန္တင္ကာ ေသးေပါက္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။ ျဖဴေဖြးတဲ့ ဖင္တုံးကားကားႀကီးေတြက ဘခက္ရဲ့ စိတ္ေတြကို လွုပ္ရွားသြားေစသည္ ။ ဟူး…. ေတာင့္လိုက္တဲ့ ေဆာ္ႀကီး ။

ဘခက္လည္း ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္တဲ့အခ်ိန္ ေဒၚနန္းဟိန္းက ဆတ္ကနဲ အေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္လို႔ ဘခက္ကို ျမင္သြားသည္ ။

” အို ရွင္ ဘာလာေခ်ာင္းတာလဲ..။ သူမ်ား ေသးေပါက္ေနတာကို…..”

” ေဆာရီးဘဲဗ်ာ..။ က်ဳပ္လည္း ေသးေပါက္ဖို႔ အျပင္ထြက္လာတာနဲ႔ တန္းတိုးေနတာ…။ တမင္တကာ ေခ်ာင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး….”

အထဲ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ထမင္းစားပြဲမွာ လုံေမ ေရာက္ေနတာကို ဘခက္ ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။ ခါးကုန္းႀကီးက

” ရွိတာနဲ႔ အျမန္ခ်က္ေပးတာ… ဆရာတို႔….။ ၾကက္သားဟင္း…. ခရမ္းခ်ဥ္သီး ငပိခ်က္…”

လို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။ ဘခက္လည္း လုံေမနဲ႔အတူ အားရပါးရ ထိုင္စားပစ္လိုက္သည္ ။ ရွိတုန္းစားထားရတဲ့ အေျခအေန ။ ေနာက္ေန႔ စားစရာမရွိဘဲ ျပတ္ငတ္ခ်င္ ျပတ္ငတ္ေနတတ္တာေလ ။

———————-

ဗိုလ္ဇရက္သည္ ရြာပ်က္ကို ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ အတုံးအ႐ုန္း ေသေနတဲ့ တပည့္ေက်ာ္ ငတူပီတို႔ အေလာင္းေတြကို ေတြ႕လိုက္ရတဲ့အခါ ေတာ္ေတာ့္ကို တုန္လွုပ္သြားသည္ ။ လူေလးေယာက္ကို ပစ္သတ္သြားတဲ့လူက ဘယ္သူလဲ ။ တစ္ေယာက္ထဲမွ ဟုတ္ရဲ့လား ။ လူအုပ္စုတစ္စုမ်ားလား ။ ဖမ္းထားတဲ့ ေကာင္မေခ်ာေခ်ာေလးလည္း မရွိေတာ့ဘူး ။

” စိန္ျမေသာင္းထြန္း . . .”

ေဒါသတႀကီး ေအာ္ေခၚလိုက္တဲ့ ဗိုလ္ဇရက္ အသံႀကီးေၾကာင့္ သူ႔တပည့္ စိန္ျမေသာင္းထြန္း ျပာျပာသလဲ ေျပးလာသည္ ။

” ငါတို႔အုပ္စုကို တစ္ေယာက္ေယာက္ ႏွိပ္သြားတယ္ကြ..။ ငါတို႔ ခ်က္ခ်င္းလိုက္မယ္….”

” ဘာနဲ႔လိုက္မလဲ ဆရာ.. ေထာ္လာဂ်ီနဲ႔လား…..”

” မင္းေမ ေထာ္လာဂ်ီ…..။ တဖြတ္ဖြတ္နဲ႔ ခရီးမတြင္ဘူး….။ ျမင္းေတြ ျပင္စမ္း…..”

” ဟုတ္ကဲ့ ဆရာ…..”

မၾကာခင္မွာ ဗိုလ္ဇရက္ ဦးေဆာင္တဲ့ လူရမ္းကားတစ္စုသည္ ျမင္းေတြကိုယ္စီနဲ႔ နံ့သာကုန္း ၿမိဳ႕ေလးဖက္ကို ဒုန္းဆိုင္း ခရီးႏွင္ေနသည္ ။

—————————–

မနက္ အေစာႀကီး ။ လုံေမ တရွူးရွူးနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲ ။ ထမိန္ႏြမ္းကေလးက ခါးအထိ လိပ္တက္ေနလို႔ ေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလုံး ဟို႔လို႔ေဟာင္းေလာင္းဘဲ ။ ျဖဴေဖြးတဲ့ ဗိုက္သားခ်ပ္ခ်ပ္ေလး၊ အခ်ိဳးက်တဲ့ ေပါင္တန္ျဖဴျဖဴ ႏွစ္ေခ်ာင္း၊ အေမႊးေရးေရးနဲ႔ မို႔ေဖာင္းေဖာင္း မိန္းမကိုယ္ႀကီးက တမင္တကာ ျပသထားသလို ျဖစ္ေနသည္ ။

” ဟိတ္….. ထ…… ထ…..။ မင္း ငါနဲ႔ လိုက္ခ်င္တယ္ဆို ….. ”

ဘခက္ရဲ့ အသံဩဩႀကီးနဲ႔ ႏွိုးလိုက္လို႔ လုံေမ နိုးသြားသည္ ။ မ်က္လုံးေတြ ပြင့္… ထမိန္ လိပ္လန္ေနတာကို သတိျပဳမိသည္ ။

“အို…..”

ဘခက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လုံေမ့ဖက္ကို သူမၾကည့္။ သူ႔သားေရအိတ္အညိဳႀကီးကို ဇစ္ဆြဲပိတ္ေနသည္ ။

” လိုက္မယ္… လိုက္မယ္… အစ္ကိုႀကီး…..။ ထၿပီ… ထၿပီ …. ”

လုံေမ ခ်က္ခ်င္း လူးလဲထသည္ ။ လုံေမသည္ အဝတ္တစ္ထည္ ကိုယ္တစ္ခု ။ ဘာမွ သိမ္းစရာ မရွိ ။ အဲ.. ပါးလုပ္က်င္း မ်က္ႏွာသစ္ခ်င္လို႔ ဘခက္ကို ခြင့္ေတာင္းၿပီး တည္းခိုခန္းေလးရဲ့ အေနာက္ဖက္ ေရစည္ဆီကို ေျပးသြားလိုက္သည္ ။

ဘခက္သည္ တည္းခိုခန္း အေပၚထပ္ကေန ေလွခါးအတိုင္း ဆင္းလာတဲ့အခ်ိန္ ခါးၾကားမွာ ထိုးထားတဲ့ သူ႔ပြိဳင့္ဖိုးဖိုက္ ေသနတ္ေပၚကို လက္တင္ထားသည္ ။ ေခတ္ပ်က္ႀကီးထဲမွာ အခ်ိန္မေရြး ရန္သူက ေပၚလာနိုင္သည္ေလ ။

ေအာက္ထပ္စားပြဲမွာ ခါးကုန္းႀကီးက အခါးရည္အိုးနဲ႔ အဆင္သင့္ ေစာင့္ေနသည္ကို သူ ေတြ႕သည္ ။ ဘခက္ကို ေတြ႕ေတာ့ သြားျဖဲျပၿပီး..

” ဆရာ့ျမင္း အဆင္သင့္ဘဲ ဆရာ…..”

လို႔ ေျပာသည္ ။ ေဒၚနန္းဟိန္းကို မေတြ႕ ။ ခါးကုန္းႀကီးရွိတဲ့ ထမင္းစား စားပြဲဖက္ကို သူ မသြားဘဲ တည္းခိုခန္းရဲ့ အေနာက္ဖက္ တံခါးကေန အျပင္ကို ထြက္လိုက္သည္ ။ ျမင္းႀကီးညိဳတုတ္ကို လွမ္းေတြ႕လိုက္သလို ထမိန္မၿပီး ေသးေပါက္ေနတဲ့ လုံေမကိုလည္း ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။

“အို ….”

လုံေမက ဘခက္ကို ေတြ႕လိုက္လို႔ အလန႔္တၾကား ထမိန္ေလးကို ဖုံးလိုက္သည္ ။ ဖင္တုံးျဖဴျဖဴႀကီးေတြ ကြယ္ေပ်ာက္သြားသည္ ။ ဘခက္လည္း မီးေသေနတဲ့ ေဆးျပင္းလိပ္တိုကို ခဲၿပီး

” ေစာက္ေရးထဲ.. ေသးေပါက္တာနဲ႔ခ်ည္း တိုးေနတယ္..။ လာဘ္မေကာင္းဘူး …”

လို႔ တီးတိုးေရရြတ္လိုက္ၿပီး သူထမ္းလာတဲ့ သားေရအိတ္အညိဳႀကီးကို ျမင္းႀကီးညိဳတုတ္ရဲ့ ကုန္းႏွီးအေနာက္ဖက္ေပၚ တင္လိုက္သည္ ။

ေဝလီေဝလင္းအခ်ိန္ နံ့သာကုန္းၿမိဳ႕ေလးထဲက ျမင္းတစ္ေကာင္နဲ႔ လူႏွစ္ေယာက္ ထြက္သြားၿပီ ။ လုံေမသည္ ဘခက္ရဲ့ ရင္ခြင္ထဲမွာ ေဘးတိုက္ထိုင္ကာ လိုက္ပါလာသည္ ။ ဘခက္သည္ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာက သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ေလခၽြန္လိုက္သည္ ။ အဆိုေတာ္ အေကာ္ဒီယံအုန္းေက်ာ္ ဆိုခဲ့တဲ့ ဥဒါန္းမေၾက ဆိုတဲ့ သီခ်င္း ။ ျမင္းႀကီးညိဳတုတ္ရဲ့ ခြာသံက ဘခက္ရဲ့ ေလခၽြန္ေနတဲ့ သီခ်င္းကို စီးခ်က္လိုက္ေပးေနသလိုဘဲ ။

ဘခက္နဲ႔ လုံေမတို႔ ရွိေသးတယ္ထင္ၿပီး ေဒၚနန္းဟိန္း အေပၚထပ္က ဆင္းလာသည္ ။ အလွအပျပင္ဆင္ေနလို႔ ေဒၚနန္းဟိန္း ၾကာေနတာ ျဖစ္သည္ ။ ခါးကုန္းႀကီးက

” သူတို႔ …သြားလိုက္ၾကၿပီ ….”

လို႔ ေဒၚနန္းဟိန္းကို ေျပာလိုက္သည္ ။

” ဟင္… ဟုတ္လား….။ သူနဲ႔ငါ စာရင္းေတာင္ မရွင္းရေသးဘူး ….”

ဒီအခ်ိန္မွာ ျမင္းခြာသံေတြ ဆူညံသြားသည္ ။ ျမင္းစီးလူတစ္စု နံ့သာကုန္းၿမိဳ႕ေလးထဲကို ဒုန္းဆိုင္း ဝင္လာၾကတာ ။ ေဒၚနန္းဟိန္းက ျပတင္းေပါက္ေလးကေန ၾကည့္လိုက္သည္ ။

” ဟင္…. ဇရက္တို႔ အုပ္စု…..”

ခါးကုန္းႀကီးက အေနာက္ဖက္ တံခါးကေန ခပ္သုတ္သုတ္ လစ္သြားသည္ ။ ေသြးဆိုးတဲ့ ဇရက္သည္ ခါးကုန္းႀကီးကို အျမဲအနိုင္အထက္ လုပ္လြန္းလို႔ …။ ဗိုလ္ဇရက္က သူ႔ျမင္းေဘးက ယွဥ္စီးလာတဲ့ စိန္ျမေသာင္းထြန္းကို

” နန္းဟိန္းကို ငါ ဝင္ေမးမယ္ ..။ ထြက္ေျပးတဲ့ ေကာင္မက နန္းဟိန္းဆီမွာ အလုပ္လာေတာင္းနိုင္တယ္….။ မင္းတို႔ အျပင္ကေစာင့္…”

လို႔ ေျပာလိုက္ၿပီး ျမင္းေပၚက လႊားကနဲ ခုန္ဆင္းလိုက္သည္ ။ နန္း တည္းခိုခန္းရဲ့ တံခါးမႀကီးကေန ဝင္လိုက္တဲ့အခါ ေကာင္တာႀကီးရဲ့ အေနာက္ဖက္မွာ ေဒၚနန္းဟိန္း ထိုင္ေနတာကို ဗိုလ္ဇရက္ ေတြ႕လိုက္သည္ ။

” ေဟး… နန္းဟိန္း….။ အံမာ.. နင္က ျပင္လို႔ဆင္လို႔.. တယ္ၾကည့္ေကာင္းေနပါလားဟ…..”

ေဒၚနန္းဟိန္းသည္ မခ်ိသြားျဖဲ လုပ္ၿပီး

” ဇရက္…. ဘာလိုလဲ….”

လို႔ ေမးလိုက္သည္ ။

” အံမယ္… ေစာက္ေကာင္မ…. နင္က ငါ့ကို ဇရက္လို႔ ေခၚတယ္… ဟုတ္လား..။ လူတိုင္း… ဗိုလ္ဇရက္လို႔ ေခၚေနၾကတဲ့အခ်ိန္ ….”

ေဒၚနန္းဟိန္းက

” ငါတို႔က ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြဘဲဟာ.. နင္ကလည္း…. ငါက ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေခၚတဲ့ဟာ”

လို႔ ျပဳံးတုံ႔တုံ႔နဲ႔ မ်က္ေစာင္းေလးထိုးၿပီး ေျပာလိုက္သည္ ။ ဗိုလ္ဇရက္က တဟားဟားနဲ႔ ေအာ္ရယ္လိုက္ၿပီး…

” မွန္တာေပါ့…. နန္းဟိန္း…..။ နင့္ဆီကို ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသလား ငါသိခ်င္လို႔….။ ငါ့ဆီက ထြက္ေျပးသြားတာ…..။ နာမည္က လုံေမ…… တဲ့…”

လို႔ ေမးလိုက္သည္ ။ ေဒၚနန္းဟိန္းက

” ဘယ္သူမွ မလာဘူး… ဇရက္…..”

လို႔ ေျဖသည္ ။ သူမရဲ့အေျဖကို ဗိုလ္ဇရက္က သေဘာ မက်လွဘူး ။

” ေသခ်ာလား… နင္ ေတြ႕ေကာ ေတြ႕လိုက္လား…”

” မေတြ႕လိုက္ဘူး…..”

” နန္းဟိန္း.. ငါ့ကို မညာနဲ႔ေနာ္…။ ငါ စိတ္ဆိုးရင္ ဘာေတြျဖစ္ကုန္တတ္လဲ ဆိုတာ နင္အသိ…..”

ဗိုလ္ဇရက္က လက္ညႇိုးႀကီးေထာင္ၿပီး မဲ့ရြဲ႕ကာ ေျပာလိုက္သည္ ။ ေဒၚနန္းဟိန္းလည္း

” မညာပါဘူး.. ဘယ္သူမွ မလာဘူး…..”

လို႔ ထပ္ေျပာလိုက္ရင္း ေကာင္တာထဲက ထြက္လာသည္ ။ ဗိုလ္ဇရက္ရဲ့ ေပြးမ်က္လုံးေတြက ဂ်င္းေဘာင္းဘီၾကပ္ၾကပ္ ဝတ္ထားတဲ့ ေဒၚနန္းဟိန္းရဲ့ စြင့္ကားေနတဲ့ တင္ပါးႀကီးေတြကို စိုက္ၾကည့္ရင္း….

” နန္းဟိန္း… နင့္ဖင္ေတြ တအားေတာင့္လာတယ္ဟာ….. ဟီး….။ နင္…. လင္မရွိဘဲ တကိုယ္ထဲ ေနေနတာ ဟာတာတာႀကီး ျဖစ္မေနဘူးလား….။ နင္ ခါးကုန္းႀကီးနဲ႔ေကာ လိုးေနလား…..”

လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ ေဒၚနန္းဟိန္းလည္း..

” ဇရက္ေနာ္… မမိုက္ရိုင္းနဲ႔…. ေပါက္တတ္ကရေတြ…..”

လို႔ ေအာ္လိုက္ၿပီး ဇရက္ရဲ့ လက္ေမာင္းကို ဖတ္ကနဲ ရိုက္ထည့္လိုက္သည္ ။ ဗိုလ္ဇရက္က တဟားဟား ေအာ္ရယ္ၿပီး…..

” ဟိုးတုန္းက …. နင္နဲ႔ နင့္ရည္းစား စိုင္းေမာင္ေမာင္ ယာတဲထဲမွာ လိုးေနၾကတာကို ငါေခ်ာင္းခဲ့တယ္…။ အဲ့ကတည္းက နင့္ကို ငါလိုးခ်င္ေနတာ…။ စိုင္းေမာင္ေမာင္ကို အားနာလို႔…..။ နန္းဟိန္း…. ငါ့ကို ေပးလိုးဟာ…..”

လို႔ ေျပာလည္းေျပာ ဖက္လည္းဖက္ လုပ္သည္ ။ ေဒၚနန္းဟိန္းလည္း

” ဇရက္… မလုပ္နဲ႔ကြာ…. လႊတ္….. လႊတ္….. နင္…. မေကာင္းဘူး…..”

လို႔ ျငင္းဆန္ ႐ုန္းကန္လိုက္သည္ ။

” နန္းဟိန္း….. ေအးေအးေဆးေဆး ငါလိုးတာ ခံလိုက္….. နင္လည္းေကာင္း.. ငါလည္းေကာင္း….။ အတင္းတက္လိုးေစခ်င္လို႔လား….”

လို႔ ေျပာရင္း ေဒၚနန္းဟိန္းရဲ့ ဖင္တုံးႀကီးေတြကို ဆုပ္ညႇစ္လိုက္သည္ ။

” ခက္တာဘဲ … ဇရက္ရယ္….။ နင္ကလည္း… လိုးစရာ ေကာင္မေတြ ရွိေနတာကို ငါ့လာရန္ရွာေနတယ္…”

လို႔ ညည္းလိုက္တဲ့ ေဒၚနန္းဟိန္းသည္ ဗိုလ္ဇရက္ကို ဆန႔္က်င္လို႔မရဘူး ဆိုတာလည္း သိေနသည္ ။

” လာဟာ… ကြစ္ကီဘဲ ဆြဲမွာ…။ အခ်ိန္သိပ္မရဘူး…။ ဟို လုံေမဆိုတဲ့ ေစာက္ေကာင္မရယ္…. ငါ့တပည့္ေတြကို ေလၽွာ့သြားတဲ့ လူေတြကိုရယ္… ငါ လိုက္ရွာရဦးမယ္…..

လို႔ ေျပာလိုက္ရင္း ေကာင္တာအထဲဖက္က ႐ုံးခန္းေလးထဲကို အတင္းဆြဲေခၚသည္ ။

” ဟင္း… ဇရက္နဲ႔ေတာ့ ခက္ေနပါၿပီ…..”

” နန္းဟိန္း.. ပုေလြကိုင္ေပးစမ္း . . .”

ဗိုလ္ဇရက္က သူ႔ေဘာင္းဘီခါးပတ္ကို ျဖဳတ္လိုက္သည္ ။ ေဘာင္းဘီညစ္ထပ္ထပ္ႀကီးကို ဇစ္ဆြဲခ်သည္။ ေဒၚနန္းဟိန္းလည္း သက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီး သူ႔အေရွ႕မွာ ဒူးတုပ္ကာ ထိုင္ခ်လိုက္ရင္း ေျဖာင္းကနဲ ကန္ထြက္လာတဲ့ လီးမဲမဲတုတ္တုတ္ႀကီးကို လက္တဖက္နဲ႔ ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္ ။ ဒစ္လုံးနီညိဳညိဳႀကီးဆီက အနံ့ဆိုးတစ္ခု လွိုက္ကနဲ ထြက္လာသည္ ။ ေရမခ်ိဳးတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ မသိဘူး၊ ေစာက္ေကာင္ ။

လီးႀကီးက ေငါေငါႀကီး ေတာင္ခါစ …။ အေၾကာႀကီးေတြ ထင္းေနတဲ့ လီးတန္မဲမဲႀကီးကို သူမ လက္ကေလးေတြနဲ႔ ပြတ္သပ္ေပးလိုက္သည္ ။

” အား…….အင္း……”

ဗိုလ္ဇရက္က ဒီလိုဘဲ ႏွာထန္လာရင္ လာလာ လိုးေနၾက ။ လီးစုတ္ခိုင္းေနၾက ။ ေဒၚနန္းဟိန္း လီးထိပ္ ဒစ္လုံးေကာက္ေကာက္ႀကီးကို ငုံပစ္လိုက္သည္ ။

” အူး……အား………အူး……စုပ္…စုပ္… ”

ႁပြတ္ႁပြတ္ ျပတ္ျပတ္နဲ႔ ေဒၚနန္းဟိန္း စုပ္ေပးေနၿပီ ။ ဗိုလ္ဇရက္က မ်က္လုံးစုံပိတ္ၿပီး အစုပ္ခံေနသည္ ။ ေဒၚနန္းဟိန္းလည္း မစို႔တပို႔ စုပ္ေပးရင္ ဖင္ကုန္းခိုင္းၿပီး လိုးေနမွာကိုသိလို႔ အျပတ္ကို လၽွာကစားၿပီး စုပ္ေပးလိုက္သည္ ။ ဗိုလ္ဇရက္ မထိန္းနိုင္ဘဲ လရည္ေတြ တေဖ်ာေဖ်ာ ပန္းထြက္ကုန္ၿပီး ၿပီးသြားရသည္ ။

” ဟူး………နင္ ေတာ္တယ္…….”

ဒီအခ်ိန္မွာ တည္းခိုခန္းအေရွ႕ဖက္ လမ္းမႀကီးေပၚက ေသနတ္သံေတြ တဒိုင္းဒိုင္း ဆူညံသြားသည္ ။

“ဟင္….”

“ဘာ.. ဘာျဖစ္လဲ မသိဘူး…..”

တည္းခိုခန္းရဲ့ အျပင္ဖက္ လမ္းမေပၚမွာ ဗိုလ္ဇရက္ရဲ့ တပည့္ေတြနဲ႔ နံ့သာကုန္းၿမိဳ႕ေလးမွာ ေထာင္လႊားေနတဲ့ ဗိုလ္ေနဒြန္းတို႔လူေတြနဲ႔ ညိၾကလို႔ ေသနတ္ထုတ္ပစ္ၾကတာ ျဖစ္ေနသည္ ။ ဗိုလ္ဇရက္ရဲ့တပည့္ စိန္ျမေသာင္းထြန္းက

” ဒီေကာင္ေတြ လူပါးဝလို႔ နည္းနည္းေျခာက္ၿပီး ပစ္လိုက္တာ ဆရာ….”

လို႔ အသံေညာင္နာနာေလးနဲ႔ ဆီးတိုင္သည္ ။ ဗိုလ္ေနဒြန္းကိုယ္တိုင္ ျမင္းနဲ႔ ေရာက္လာသည္ ။

” ဘာေတြ ျဖစ္ေနၾကတာတုန္း……”

ဗိုလ္ဇရက္က အူဇီစက္ေသနတ္ေလးကို အသင့္ကိုင္ထားၿပီး..

” ေနဒြန္း…. မင္းလူေတြက ငါ့ေကာင္ေတြကို လာရင့္လို႔ကြ..။ မင္းလူေတြကို မင္း ၾကည့္ထိန္းထား….”

လို႔ ေလသံမာမာနဲ႔ လွမ္းေျပာလိုက္သည္ ။ ဗိုလ္ေနဒြန္းက

” ဒါ ဘယ္သူ႔နယ္ေျမလဲ ဆိုတာလည္း မင္း မေမ့နဲ႔ ဇရက္……”

လို႔ ေျပာလိုက္ၿပီး သူ႔ခါးမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ေသနတ္အေပၚကို လက္တင္ထားလိုက္သည္ ။ ေဒၚနန္းဟိန္းက ၾကားကေန

” ေျပေျပလည္လည္ လုပ္ၾကပါရွင္….။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ခင္မင္ေနၾကတဲ့ လူေတြဘဲ မဟုတ္လား….”

လို႔ ဝင္ေျပာလိုက္သည္ ။ ဗိုလ္ဇရက္က

” ဟုတ္တယ္… ဗိုလ္ေနဒြန္း….။ က်ဳပ္တို႔ အခ်င္းခ်င္း မညီညြတ္ရင္… ႏြားကြဲရင္ က်ားကိုက္မယ္ ဆိုတဲ့စကားလို ျဖစ္မယ္ေနာ္…”

လို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။ ျမင္းေပၚက ဗိုလ္ေနဒြန္းက

” မိေခ်ာင္းမင္း ေရကင္းျပမေနနဲ႔ ဇရက္ …။ မင္းလူေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္ေထာင္လႊားေနတယ္လို႔ ငါ့ေကာင္ေတြက ငါ့ကိုတိုင္တာ မ်ားေနၿပီ ”

အေျခအေနက တင္းမာလာနိုင္လို႔ ေဒၚနန္းဟိန္းလည္း သူ႔တည္းခိုခန္းထဲကို ဗိုလ္ႏွစ္ဗိုလ္ကို ေခၚဖိတ္ၿပီး ခ်စ္ၾကည္ေရး အဓြန႔္ရွည္ဖို႔ အရက္နဲ႔ အသားကင္ေတြ ခ်ေကၽြးလိုက္သည္ ။

ေနျမင့္လာၿပီ ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ျမင္းႀကီးညိဳတုတ္ကို ႏွစ္ေယာက္ အတူတူစီးၿပီး ခရီးႏွင္သြားတဲ့ ဘခက္နဲ႔ လုံေမတို႔သည္ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ခရီးေပါက္ေနၿပီ ။ ေဟာင္းႏြမ္းတဲ့ သစ္သားဆိုင္းဘုတ္ေလးကို လုံေမက အသံထြက္ ဖတ္လိုက္သည္ ။ လြယ္ဆမ္ရြာ….တဲ့ ။ ဘခက္က

” ဒို႔ ရြာထဲဝင္ၿပီး ငါ့မိန္းမေမရီ သတင္း ဝင္စုံစမ္းမယ္….”

လို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။ ရြာေလးသည္ ငွက္သံေတြက လြဲလို႔ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ေနသည္ ။ ပ်က္စီးေနတဲ့ ရြာစည္းရိုးေပါက္ကေန ရြာထဲကို ဝင္လိုက္သည္ ။ ဘခက္သည္ တိတ္ဆိတ္လြန္းေနတာကို သိပ္မႀကိဳက္လွ ။ ညာလက္က ခါးက ပြိဳင့္ဖိုးဖိုက္ ေသနတ္ေပၚကို ေရာက္သြားသည္ ။

” ရပ္လိုက္ . . .”

လူကို မျမင္ရဘဲ ေအာ္သံကိုဘဲ ၾကားလိုက္ရသည္ ။ ဘခက္ ဇက္ႀကိဳးကို မဆြဲရဘဲနဲ႔ ျမင္းႀကီးညိဳတုတ္သည္ လူစကားကို နားလည္သည့္အလား ေျခစုံရပ္သြားသည္ ။ စိမ္းစိုေနတဲ့ သစ္ပင္ျခဳံႏြယ္ေတြထဲက က်ည္ဆံေတြဘဲ ပလူပ်ံသလို ထြက္လာမလား ..။ လက္နက္ကိုင္ လူရမ္းကားေတြဘဲ ထြက္လာမလား…။ ဘခက္နဲ႔ လုံေမတို႔ စိုးရိမ္တႀကီးနဲ႔ မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း ၾကည့္ေနၾကသည္ ။

” ဘာလာလုပ္တာလဲ…..”

” က်ဳပ္မိန္းမကို လိုက္ရွာေနတာ…..”

” မင္းမိန္းမက ဘယ္သူလဲ…..”

သစ္ပင္အကြယ္က ေသနတ္တစ္လက္နဲ႔ သူတို႔ကို ခ်ိန္ရင္း ထြက္လာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ။ အဖိုးႀကီးတစ္ေယာက္ ။

” က်ဳပ္မိန္းမ နာမည္က ေမရီ…။ အသက္ သုံးဆယ္ေလာက္…..”

” ဓါတ္ပုံရွိလား . . ”

” ရွိတယ္…..”

ဘခက္က သူ႔အိတ္ကပ္ထဲက ေမရီရဲ့ ဓါတ္ပုံအေဟာင္းေလးကို ထုတ္ယူလိုက္သည္ ။ အဖိုးႀကီးက ေသနတ္ခ်ိန္ထားတာ မပ်က္ဘဲ

” နန္းစံ…. သြားယူလိုက္စမ္း…. ဓါတ္ပုံကို…..”

လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့အခါ သစ္ပင္ကြယ္က အသက္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ေျပးထြက္လာၿပီး ဘခက္နဲ႔ လုံေမတို႔ရဲ့ ျမင္းႀကီးအနားကို ေလၽွာက္လာသည္ ။ ဘခက္က ဓါတ္ပုံကို လွမ္းေပးလိုက္သည္ ။ နန္းစံဆိုတာက အေခ်ာေလးဘဲ ။ ဘခက္ မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္ ။

နန္းစံက ဓါတ္ပုံကို အဖိုးႀကီးရဲ့ လက္ထဲကို ထည့္လိုက္သည္ ။ အဖိုးႀကီးက ဓါတ္ပုံကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္သည္ ။

” ေအး…. ငါ ေတြ႕လိုက္တယ္….။ လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးလေလာက္တုန္းက…..”

ဘခက္ ဆတ္ကနဲ တုန္သြားသည္ ။ သူ ေမရီကို တစ္ရြာဝင္ တစ္ၿမိဳ႕ထြက္ ရွာေနတာ ၾကာခဲ့ၿပီ ။ တစ္ေယာက္မွ ေတြ႕လိုက္သည္ သိသည္လို႔ မေျပာခဲ့ၾက ။ ဒါ ပထမဆုံးဘဲ ။ ေမရီ့ကို ေတြ႕လိုက္တယ္ ဆိုတဲ့လူ ။

” က်ဳပ္ ေသခ်ာခ်င္လို႔ ျမင္းေပၚက ဆင္းလို႔ရမလား…. အဖိုးႀကီး….”

လို႔ လွမ္းေမးလိုက္သည္ ။

” ဆင္းခဲ့ေလ…။ ရန္မျပဳရင္ ထမင္းေတာင္ ေကၽြးလိုက္ဦးမယ္…. မိတ္ေဆြ…..”

လို႔ ေလသံေအးေအးနဲ႔ အဖိုးႀကီးက ျပန္ေျပာသည္ ။ ဘခက္နဲ႔ လုံေမ ျမင္းေပၚက ဆင္းလိုက္ၾကသည္ ။

” လိုက္ခဲ့..ငါ့အိမ္ကို…..”

” ခင္ဗ်ား နာမည္က…..”

” ဦးစိုင္းေက်ာက္…..”

ဦးစိုင္းေက်ာက္ရဲ့အိမ္က ေဘးတင္ဘဲ ။

” ထိုင္ၾကဦး….။ နန္းစံ အၾကမ္းအိုး ခ်ကြယ္……”

” ေမရီ ဒီရြာကို ေရာက္လာလား…. ဦးစိုင္းေက်ာက္ …. ”

ဘခက္က အေလာတႀကီး ေမးလိုက္သည္ ။ ဦးစိုင္းေက်ာက္က

” ဟုတ္တယ္… ေရာက္လာတယ္…။ ခဏတျဖဳတ္ နားသြားတယ္ ဆိုပါေတာ့ကြာ….။ သူက အက်ဥ္းသားတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ေရာက္လာတာဘဲ ….”

လို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။ ေကာင္မေခ်ာေလး နန္းစံက အၾကမ္းအိုးနဲ႔ အသားေျခာက္ မီးဖုတ္ဆီဆမ္း တစ္ပန္းကန္ လာခ်ေပးသည္ ။ နန္းစံရဲ့ ပါးမို႔မို႔ေလး နီရဲေနတာကို ဘခက္ သတိမျပဳနိုင္ ။

” ဘယ္သူေတြရဲ့ အက်ဥ္းသားလဲ…။ သူတို႔ ေမရီ့ကို ဘယ္ကို ေခၚသြားၾကသလဲ…. ဦးစိုင္းေက်ာက္….”

ဘခက္ စိတ္လွုပ္ရွားေနသည္ ။

လုံေမလည္း ဘခက္ရဲ့ မိန္းမရွာပုံေတာ္ ဇာတ္လမ္းကို စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ေနသည္ ။ ျပန္ေတြ႕ပါေစလို႔လည္း စိတ္ထဲက ဆုေတာင္းေပးေနသည္ ။ ဦးစိုင္းေက်ာက္က

” အိမ္း…. ဖမ္းေခၚလာတဲ့ လူက ငါသိတယ္…။ သူက ဟိုး အရင္ကတည္းက ဆိုးသြမ္းမိုက္ရိုင္းၿပီး လူေတြကို ႏွိပ္စက္ညႇင္းပန္းလာခဲ့တဲ့ ဒုစရိုက္ဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္ေပါ့ကြာ…။ သူ႔နာမည္က ေလာေခါင္ေမာင္ေပြး ….။ သူက မင္းမိန္းမ အပါအဝင္ မိန္းမေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဖမ္းေခၚလာတာ…..။ သူတို႔ ထမင္းစား ေရေသာက္ဖို႔ ဒို႔ရြာမွာ တေထာက္နားၾကတယ္…။ ငါက မင္းမိန္းမ ေမရီကို ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္ေနလို႔ သတိထားမိတာ…..”

လို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။

” ဘယ္… ဘယ္ကို ေခၚသြားတယ္ဆိုတာ သိလား…..”

ဘခက္ကို ဦးစိုင္းေက်ာက္က စိုက္ၾကည့္ၿပီး….

” စိတ္ေအးေအးထား….။ သုံးလေတာင္ ၾကာခဲ့ၿပီ….။ မင္းမိန္းမ အခုအခ်ိန္ဆို ဘာျဖစ္ေနၿပီလဲ မသိနိုင္ဘူး….။ ေသၿပီလားလည္း မသိဘူး…..။ စိတ္ျမန္ရင္ မင္း ခံသြားရနိုင္တယ္….။ စိတ္ကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ထားကြာ……”

လို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။ နန္းစံေလးကလည္း လုံေမလိုဘဲ ေဘးမွာထိုင္ၿပီး ဘခက္နဲ႔ ဦးစိုင္းေက်ာက္ ေျပာဆိုေနတာေတြကို နားေထာင္ေနသည္ ။

” ေလာေခါင္ေမာင္ေပြးက ထိုင္းနယ္စပ္က မဲပုံဆိုတဲ့ ရြာႀကီးမွာ ေနတယ္ကြ….။ မဲပုံတဝိုက္မွာေတာ့ ဒင္းနာမည္ကို ၾကားတာနဲ႔ ေသးတဖ်န္းဖ်န္း ထြက္က်ၾကတယ္လို႔ လူေတြေျပာၾကတယ္….။ သူက ထစ္ကနဲဆို ခုတ္သတ္ပစ္သတ္…. ေခါင္းျဖတ္တာကိုး…။ သူ႔အင္အားကလည္း မေသးဘူး …။ ေခတ္ပ်က္ႀကီးထဲ ပိုဆိုးေတာ့တာေပါ့ကြာ…..။ ငါ့ေျမးမေလး နန္းစံကိုေတာင္ ေျမတြင္းထဲ ဖြက္ထားလို႔ ကံေကာင္းလို႔ ပါမသြားတာ…..။ ဒီငတိက မိန္းမေတြ ယူထားလိုက္တာလည္း ေရွးဘုရင္ေတြလိုဘဲ……။ တစ္အိမ္ထဲ မယား ေလးဆယ္ေလာက္တဲ့……”

အံႀကိတ္ထားတဲ့ ဘခက္ရဲ့ ေမးရိုးႀကီးေတြကို နန္းစံ ေငးၾကည့္ေနသည္ ။

“ေတာက္….”

” လူေလး… မင္း… ေလာေခါင္ေမာင္ေပြးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ဖို႔ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္တာေလးေတြ လိုလိမ့္မယ္ကြဲ႕….”

လို႔ ဦးစိုင္းေက်ာက္က ေျပာလိုက္သည္ ။ ဘခက္လည္း တတ္နိုင္ရင္ နယ္စပ္က မဲပုံဆိုတဲ့ ရြာႀကီးကို အခုခ်က္ခ်င္း ထလိုက္သြားခ်င္ေနသည္ ။ ဦးစိုင္းေက်ာက္က

” မင္း ေလာေခါင္ေမာင္ေပြး အနားကို မေရာက္ခင္ သူ႔တပည့္ေတြ အထပ္ထပ္ အဆင့္ဆင့္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ရမွာေနာ္….။ မင္းက တစ္ေယာက္ထဲ……။ မင္းပုံက ဖစ္စ္ဖူးလ္ေအာ့ေဒၚလာ ဆိုတဲ့ ေရွးေခတ္က ေကာင္ဘြိဳင္ကားထဲက ကလင့္ႀကီးနဲ႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီး တူတယ္..။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါက စိတ္ကူးယဥ္ ႐ုပ္ရွင္ကြ…..။ ပြဲတိုင္းေက်ာ္ ေမာင္ေပြးနဲ႔ ဖိုက္ဖို႔ကေတာ့ တကိုယ္ေတာ္ ေစာင္ျခဳံ ေသနတ္သမားလည္း မတတ္နိုင္ဘူး ထင္တာဘဲ…..”

လို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။ ဘခက္လည္း သူ႔ကို အထင္ေသးသလို ေျပာေနတဲ့ ဦးစိုင္းေက်ာက္ကို နည္းနည္း ခ်ဥ္သြားသည္ ။

” ခင္ဗ်ားက ေတာင္ေပၚရြာမွာေနၿပီး ကလင့္အိစဝတ္ကို သိေနပါလား….။ ေခသူမဟုတ္ ေပါ့ေလ…”

လို႔ ေျပာထည့္လိုက္သည္ ။ ဦးစိုင္းေက်ာက္က

” ငါက ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းသြားတက္ခဲ့တဲ့ေကာင္ေလ…။ စစ္ႀကီးျဖစ္မွ ငါ့ေျမးေလးအတြက္ စိတ္ပူၿပီး ရြာကို ျပန္လာေနတာ…။ ငါ့သားေတြ ေခၽြးမေတြလည္း စစ္မွာ ေသကုန္ၾကၿပီ….။ အခု ဒို႔ေျမးအဖိုး ႏွစ္ေယာက္ဘဲ က်န္တယ္…။ ရြာထဲမွာလည္း လူကုန္သေလာက္ဘဲ… အကုန္ေသကုန္ၿပီ…..။ ဂ်ိဳက်ိဳး နားရြက္ပဲ့ေတြခ်ည္းဘဲ က်န္တယ္…..”

လို႔ ရွင္းျပသည္ ။ ဘခက္က

” က်ဳပ္ကေတာ့ သူေသကိုယ္ေသ ေဆာ္မွာဘဲ….။ ေၾကာက္လို႔ ေခါင္းငုံ႔ခံတယ္ဆိုတာ က်ဳပ္ဘဝမွာ မရွိခဲ့ဘူး….”

လို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။

” နားပါဦးကြာ….။ မင္းတို႔ကို ငါတို႔ ေျမးအဖိုးက ထမင္းေကၽြးမယ္….။ ၿပီးေတာ့ မင္းနဲ႔ငါ တိုင္ပင္ၾကတာေပါ့….”

လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့ ဦးစိုင္းေက်ာက္သည္ သူ႔ကို အကူအညီေပးလိမ့္မယ္လို႔ ဘခက္ ထင္မိလိုက္သည္ ။

ဘခက္ စမ္းတဝါးဝါးနဲ႔ ေမရီကို လိုက္ရွာေနရာက အခုေတာ့ ဦးစိုင္းေက်ာက္နဲ႔ ေတြ႕လို႔ ေမရီ ဘယ္မွာ ရွိေနသလဲ သိရၿပီ ။ ဘယ္ေလာက္ဘဲ ခက္ခဲပါေစ ဘခက္ကေတာ့ မရရေအာင္ သြားမွာဘဲ ။ ေမရီ့ကို ေလာေခါင္ေမင္ေပြးရဲ့ လက္ထဲကေန ျပန္ကယ္ထုတ္မွာဘဲ ။ ဘခက္ရဲ့ လက္ထဲမွာ ပြိဳင့္တူတူး ရိုင္ဖယ္ကို ကိုင္ထားသည္ ။ သူ႔ေသနတ္ မဟုတ္ ။ ဦးစိုင္းေက်ာက္ရဲ့ ေသနတ္ ။

သူနဲ႔ လုံေမကို ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးတဲ့ ဦးစိုင္းေက်ာက္တို႔ ေျမးအဖိုးကို သူ ဟင္းစား ရွာေပးခ်င္သည္ ။ ဒီေတာတဝိုက္မွာ ေတာၾကက္.. ေတာယုန္ေတြ ေပါသည္။ အသက္ကႀကီးေတာ့ ေတာမလိုက္နိုင္ေတာ့လို႔ ဦးစိုင္းေက်ာက္က ေျပာတာနဲ႔ သူ ေတာထဲကို ထြက္ၿပီး အေကာင္ဘေလာင္ေလးမ်ား ရမလားလို႔ ၾကည့္သည္ ။ ေတာ္ေတာ္ႀကီး သြားေပမယ့္ ဘာေကာင္မွ မေတြ႕ ။

ဒါေပမယ့္ ခဏၾကာေတာ့ သူ႔ေရွ႕မွာ ေတာတိုးသံေတြ ၾကားရသည္ ။ ဘာေကာင္လဲ ဆိုတာကို သူ႔မ်က္လုံးေတြက ျခဳံႏြယ္ေတြၾကားထဲ ႀကိဳးစား ရွာေဖြလိုက္တဲ့အခ်ိန္ စမ္းေခ်ာင္းေလးထဲမွာ ေရခ်ိဳးဖို႔ ကိုယ္ေတြေပၚက အဝတ္အစားေတြကို ခၽြတ္ပစ္ေနၾကတဲ့ လုံေမနဲ႔ နန္းစံတို႔ကို သူ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ အသား ျဖဴဆြတ္ဆြတ္ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ အခ်ိဳးအဆက္ က်လြန္းတဲ့ ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ မိေမြးတိုင္း ကိုယ္ေတြကို ဘြားကနဲ ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ဘခက္တစ္ေယာက္ မ်က္လုံးႀကီးေတြ ျပဴးထြက္ေနေအာင္ ေငးေမာ ၾကည့္လို႔ေနမိၿပီ ။

ႏွစ္ေယာက္စလုံးရဲ့ ဖြံ့ထြားတဲ့ နို႔ႀကီးေတြက တင္းမာေကာ့ေထာင္ေနၾကသလို တင္ပါးကားကားႀကီး ေတြကလည္း ျမင္တာနဲ႔ ေသြးေတြ ဆူႂကြ စိတ္ေတြ ထေစသည္ ။ ကိုယ္တုံးလုံးေတြနဲ႔ စမ္းေခ်ာင္းထဲကို ေျပးဆင္းသြားၾကတဲ့ နန္းစံနဲ႔ လုံေမတို႔ရဲ့ ေပါင္တန္ႏွစ္သြယ္ၾကားထဲက ႀတိဂံပုံေနရာေလးေတြက မို႔ေဖာင္းအိေနၾကသည္ ။ အကြဲေၾကာင္း နီညိဳညိဳေလးေတြက သူ႔မ်က္လုံးထဲကေန ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မထြက္သြားနိုင္ဘူး ။ ေရစိမ္ခ်ိဳးရင္း ကိုယ္ေတြကို ေခ်းတြန္း ပြတ္တိုက္ေနၾကတဲ့ တခစ္ခစ္ အသံေပးေနတဲ့ ဒီအေခ်ာအလွေလးေတြကို ဆြဲေခၚလာၿပီး စိတ္ထင္တိုင္း လိုးပစ္လိုက္ခ်င္မိသည္ ။

မိန္းမနဲ႔ ကင္းကြာေနတဲ့ စစ္ျပန္ႀကီး ဘခက္တစ္ေယာက္ ဒီအလွအပေတြကို ျမင္သြားရေတာ့ စိတ္ေတြ တုန္လွုပ္ ထႂကြလာသည္ ။ ေပါင္ၾကားက ဖြားဖက္ေတာ္ ဒင္ႀကီးက ထြားတက္ မာေၾကာလာသည္ ။ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ့ နို႔လုံးထြားထြားေတြက တုန္ခါ ခုန္ေပါက္ေနၾကသည္ ။ နို႔သီးလုံး နီညိဳညိဳေလးေတြက စူထြက္ လုံးတင္းေနၾကသည္ ။

ဘခက္လည္း သက္ျပင္းမွုတ္ထုတ္ၿပီး ဒီေနရာကေန ေက်ာခိုင္းဖို႔ ျပင္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ ေကာင္မေလးေတြ ေရခ်ိဳးေနတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေလးဆီက တဟားဟား ေအာ္ရယ္လိုက္တဲ့ အသံဩဩႀကီးကို ၾကားလိုက္ရလို႔ ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္ ။

“ဟင္ …”

မ်က္ႏွာႀကီးမွာ အနာေတြ ဘလပြနဲ႔ ဇြန္ဘီလို႐ုပ္ ေပါက္ေနတဲ့ ဆံပင္ရွည္ရွည္ လူထြားႀကီးတစ္ေယာက္သည္ စမ္းေခ်ာင္းထဲက လုံေမနဲ႔ နန္းစံတို႔ကို လိုက္ဆြဲေနတာကို သူ ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။

“အဖိုးေရ….ကယ္ပါဦး……အဖိုး….အဖိုး…….”

နန္းစံေလးရဲ့ ေအာ္သံေလး..။ ဘခက္ တဟုန္ထိုး ေျပးသြားလိုက္သည္ ။

” ေဟ့…ေကာင္မေလးေတြကို လႊတ္လိုက္စမ္း….”

” အကိုႀကီးဘခက္….”

လုံေမရဲ့ အားကိုးတႀကီး ေအာ္လိုက္တဲ့ အသံေလး ။ ဘခက္ တဟုန္ထိုး ေျပးသြားလိုက္သည္ ။ မ်က္ႏွာမွာ အနာဗလပြနဲ႔ ဇြန္ဘီလို ႐ုပ္ပ်က္ေနတဲ့ အေကာင္ႀကီးသည္ လုံေမနဲ႔ နန္းစံတို႔ကို ဆြဲထားတာကို လႊတ္လိုက္ၿပီး ဘခက္ဆီကို လွည့္လာသည္ ။

” ဘာဝင္ရွုပ္တာလဲ….”

ဇြန္ဘီ႐ုပ္နဲ႔ ငတိႀကီးက ေျပာလိုက္တာ ။ အသံႀကီးက မပီမသ ။ အက္ကြဲကြဲနဲ႔ ။ သူ႔ခါးၾကားက ဓါးႀကီးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ဘခက္ကို ေျပးထိုးဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္သည္ ။ ဘခက္လည္း အိတ္နဲ႔ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ပြိဳင့္ဖိုးဖိုက္ကို ဆြဲထုတ္ၿပီး ႐ုပ္ၾကမ္းႀကီးကို ပစ္ထည့္လိုက္သည္ ။ ထိန္းကနဲ ယမ္းေပါက္ကြဲသံေၾကာင့္ သစ္ပင္အျမင့္ေပၚက ငွက္တအုပ္ ဝုန္းကနဲ ထပ်ံသြားသည္ ။ ဇြန္ဘီဆန္ဆန္ ႐ုပ္ပ်က္ေနတဲ့ေကာင္ႀကီး ဘိုင္းကနဲ ေနာက္ျပန္လန္က်သြားသည္ ။ တစ္ခ်က္ဘဲ ။ ပြိဳင့္ဖိုးဖိုက္က ျပတ္သည္ ။ ျပင္းသည္ ။ ယမ္းခိုးေတြ ေဝသြားသည္ ။

” ဟား…..ဂါး……..”

ေခ်ာင္းတဖက္ ထင္းရွူးေတာထဲက အလားတူ ႐ုပ္ပ်က္ေနတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ ခုန္ထြက္လာၾကသည္ ။ လက္ထဲမွာ ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ကိုယ္စီနဲ႔ ။ ဘခက္ကို ပစ္ဖို႔ ခ်ိန္ရြယ္လိုက္ၾကသည္ ။ ဘခက္က ျမန္သည္ ။ လက္ျမန္သည္ ။ အသားေသေအာင္ ေလ့က်င့္ထားခဲ့တဲ့ စစ္သားေဟာင္းႀကီး ။ မုဆိုးဒူးေထာက္ ထိုင္လိုက္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ပြိဳင့္ဖိုးဖိုက္ကို ဆုပ္ကိုင္ခ်ိန္ရင္း ဆက္တိုက္ ပစ္ခ်လိုက္သည္ ။ ဘယ္ႏွစ္ခ်က္မွန္းေတာင္ မသိ ။ ငါးခ်က္ေလာက္ ။ ႐ုပ္ပ်က္ေနတဲ့ ဇြန္ဘီဆန္ဆန္ လူႏွစ္ေယာက္ စူးစူးဝါးဝါး ေအာ္ဟစ္ရင္း ပစ္လဲသြားသည္ ။

ပဲ့တင္ရိုက္ခတ္တဲ့ ေသနတ္သံေတြ ။ အူထြက္သြားတဲ့ နား ။ ဖင္တုံးလုံးနဲ႔ မိေမြးတိုင္း ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ ထမိန္ေတြ ေျပးရွာသည္ ။ ဟူး…။ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ဖင္တုံးအိအိေတြက ဘခက္ရဲ့ စိတ္ေတြကို ႐ုတ္ခ်ည္း ထႂကြသြားေစသည္ ။ ေျပးလိုက္တဲ့အခ်ိန္ သူတို႔ရဲ့ ဖြံ့ထြားထြား နို႔ႀကီးေတြကလည္း ခုန္ေပါက္ လွုပ္တုန္ေနၾကတာေပါ့ ။

စိတ္ထိန္း.. စိတ္ထိန္း…….

ဘခက္ သူ႔ဖာသာ စိတ္ထဲက ေရရြတ္လိုက္တာပါ ။ ေမရီကို လိုက္ရွာရဦးမယ္ . . ။ ငါ့မွာ မိန္းမရွိေနတယ္ ။ ဦးစိုင္းေက်ာက္ ႏွစ္လုံးျပဴးႀကီးနဲ႔ ေျပးလာသည္ ။

” ဘာျဖစ္လဲ…..ဘာျဖစ္လဲ……..”

နန္းစံက

” ဦးေလးႀကီး ကယ္လို႔ေပါ့…။ အဘကို နန္းစံ ေအာ္ေခၚေနတာ…..”

လို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။ ဦးစိုင္းေက်ာက္က ဇြန္ဘီလို ေကာင္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး….

” အဆိပ္ေငြ႕ေတြ ထိထားတဲ့ အဲလိုေကာင္ေတြ ဒီဖက္မွာ တပုံႀကီးဘဲ… ဘခက္….”

လို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။ ဘခက္က သိၿပီးသား ။ စစ္ႀကီးတုန္းက အင္အားႀကီး စူပါပါဝါ နိုင္ငံေတြ အားၿပိဳင္ၾကတဲ့အခါ ၾကားေန ေျမဇာပင္ေတြက ထိခိုက္ကုန္သည္ ။ ဘခက္က ႐ုပ္ပ်က္ေနတဲ့ အေကာင္သုံးေကာင္ရဲ့ အေလာင္းေတြကို ေရစီးသန္တဲ့ ေခ်ာင္းကေလးထဲကို ေမၽွာလိုက္သည္ ။

လုံေမနဲ႔ နန္းစံတို႔ရဲ့ ဖုံးကြယ္ထားတဲ့ အလွအပေတြကို ဘြင္းဘြင္းႀကီး ျမင္လိုက္ရတဲ့ ဘခက္သည္ စိတ္ေတြ တကယ့္ကို လွုပ္ရွားသြားရၿပီး သူတို႔ေလးေတြရဲ့ အခ်ိဳးက်တဲ့ ကိုယ္အစိတ္အပိုင္းေတြကို မ်က္စိထဲမွာ တခ်ိန္လုံး ျမင္ေယာင္မိေနေတာ့သည္ ။ မိန္းမနဲ႔ ကင္းကြာေနတဲ့ တကိုယ္တည္း ခရီးသည္ႀကီး ဘခက္ စိတ္ေတြ မရိုးမရြ ျဖစ္ေနၿပီ ။ ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ေပါင္ႏွစ္ဖက္ၾကားက အေမႊးမဲမဲေတြနဲ႔ မိန္းမအဂၤါေတြက သူ႔ကို ဖမ္းစားေနၿပီ ။

ညေနဖက္ ထမင္းစားၾကတဲ့အခ်ိန္ ဦးစိုင္းေက်ာက္က မဲပုံရြာႀကီးရဲ့ အေနအထားနဲ႔ ဘခက္ရဲ့ မိန္းမေမရီ ရွိမရွိ အရင္စုံစမ္းၿပီး ရွိခဲ့ရင္ သူ႔ကို ေလာေခါင္ေမာင္ေပြးရဲ့ လက္ထဲက ကယ္ထုတ္ဖို႔ နည္းလမ္းရွာရမည္လို႔ တိုင္ပင္သည္ ။

ဘခက္ရဲ့ စိတ္ထဲမွာ သူ႔ခ်စ္ဇနီး မိန္းမေခ်ာေလး ေမရီကို လူဆိုးႀကီး ေလာေခါင္ေမာင္ေပြးက မယားအျဖစ္ သိမ္းပိုက္ထားမွာ ေသခ်ာေနလို႔ စိတ္ထဲမွာ ေဒါသျဖစ္ၿပီး အျမန္သြားကယ္ထုတ္ခ်င္ေနသည္ ။

ဦးစိုင္းေက်ာက္က ေလာေခါင္ေမာင္ေပြးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ဖို႔က လူအင္အား လက္နက္အင္အားခ်င္း မမၽွတာမို႔ တိတ္တဆိတ္ဝင္ၿပီး တိတ္တဆိတ္ ျပန္ထြက္တဲ့နည္းကိုဘဲ သုံးရမည္။ ရင္ဆိုင္တိုက္ခိုက္လို႔ မျဖစ္နိုင္ဘူးလို႔ ရွင္းျပသည္ ။

ညဖက္ေရာက္ေတာ့ ဘခက္သည္ ေမရီကို ကယ္ထုတ္ဖို႔ စဥ္းစားႀကံဆၿပီး အိပ္မရဘဲ ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ လုံေမ အနားကို ေရာက္လာသည္ ။

” အစ္ကိုႀကီး……မအိပ္ေသးဘူးလား……”

” အင္း….အိပ္လို႔ မေပ်ာ္ဘူး …. ”

” ေညာင္းေနလား…လုံေမ ႏွိပ္ေပးမယ္ေလ ..”

” ေနပါေစဟာ….နင္ သြားအိပ္ပါေတာ့….”

” ရတယ္…ႏွိပ္ေပးပါရေစ…။ အစ္ကိုႀကီး ေန႔ခင္းက လာကယ္ေပလို႔ဘဲ…။ ဟို ေၾကာက္စရာ လူႀကီးရဲ့ လက္ထဲက မလြတ္ေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ေနတာ…..”

” ေအး… ေခ်ာင္းထဲကို နင္တို႔ခ်ည္းဘဲ ေရသြားမခ်ိဳးနဲ႔..”

” ဟုတ္ အစ္ကိုႀကီး……”

လုံေမက ဘခက္ကို ေဒၚနန္းဟိန္းရဲ့ တည္းခိုခန္းတုန္းကလိုဘဲ ႏွိပ္ေပးသည္ ။ လုံေမနဲ႔ ဘခက္တို႔ စကားေျပာေနၾကတာကို အတြင္းခန္းထဲက အိပ္မေပ်ာ္ေသးတဲ့ နန္းစံေလးက နားစြင့္ေထာင္ေနသည္ ။ နန္းစံလည္း လုံေမလိုဘဲ ဘခက္ကို သြားႏွိပ္ေပးခ်င္တာပါ ။ ဒါေပမယ့္ ဘခက္နဲ႔က မရင္းႏွီးေသးလို႔ သြားရမွာ ေၾကာက္ေနသည္ ။

ဦးစိုင္းေက်ာက္ကေတာ့ တဖက္ခန္းမွာ တေခါေခါနဲ႔ အိပ္ေမာက်ေနၿပီ ။ ဘခက္လည္း တခ်က္တခ်က္ လုံေမရဲ့ နို႔လုံးအိအိႀကီးေတြက သူ႔ေက်ာျပင္နဲ႔ လက္ေမာင္းရင္းကို မေတာ္တဆ ထိမိတဲ့အတြက္ ေန႔ခင္းက လုံေမရဲ့ မိေမြးတိုင္း ကိုယ္ေတြကို ျမင္ခဲ့ရတာကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္မိရၿပီး စိတ္ေတြ ေဖာက္ျပန္ လွုပ္ရွားလာေလသည္ ။

လုံေမသည္ ႏြမ္းစုတ္ေနတဲ့ ဘေလာက္စ္ေလးကို အတြင္းခံ မပါဘဲ တစ္ထပ္ထဲ ဝတ္ထားတာေၾကာင့္ ဘခက္ကို ႏွိပ္ေပးေနတဲ့အခ်ိန္ ဖြံ့ထြားတဲ့ နို႔ႀကီးေတြက ဘခက္ရဲ့ ကိုယ္ေတြကို အိကနဲ အိကနဲ ထိမိေနၾကသည္ ။

” လုံေမ…..”

” ရွင္..အစ္ကိုႀကီး…….”

” ေန႔ခင္းကမွ နင္ဟာ ကိုယ္လုံး အရမ္းေတာင့္တယ္ ဆိုတာ ငါသိသြားရတယ္…….”

” ဟယ္.. ဟုတ္လား…….”

” နင္..ေယာက္်ား ရဖူးလား….။ ရည္းစား ရွိခဲ့လား…..”

” ေယာက္်ားေတာ့ မရဖူးဘူး…. ရည္းစားေတာ့ ထားခဲ့ဖူးတယ္……..”

လုံေမက ဘခက္ရဲ့ အဝတ္မဲ့ ေက်ာျပင္ႀကီးကို လက္ဖေနာင့္ေတြနဲ႔ ဖိဖိတြန္းရင္း ငယ္ငယ္က ရြာမွာ ရည္းစားထားခဲ့တာေတြကို ျပန္ျမင္ေယာင္ သတိရမိသည္ ။

” နင္ အဲ့ရည္းစားနဲ႔ မညားဖူးဘူးလား….”

” အို….အစ္ကိုႀကီးကလည္း…..မညားဖူးပါဘူး…..”

” ခ်ိန္းမေတြ႕ဘူးလား……”

” အင္း..ခ်ိန္းတာေပါ့…..”

” ေန႔ဖက္လား..ညဖက္လား……”

” ေန႔ေရာညေရာ…..”

သူတို႔ ေျပာေနၾကတာေတြကို တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ညကာလမို႔ အတြင္းခန္းထဲက နန္းစံ ၾကားေနရသည္ ။ ရည္းစားခ်ိန္းတဲ့အေၾကာင္းေတြမို႔ နန္းစံ ရင္ေတြ တအားခုန္ေနသည္ ။ ဘခက္ကို ေမွာက္ရက္ အေနအထားနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ႏွိပ္ေပးၿပီးၿပီမို႔ လုံေမက

” အစ္ကိုႀကီး ပက္လက္လွန္လိုက္မလား…. ေရွ႕ျခမ္းကို ႏွိပ္ေပးမယ္….”

လို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။ ဘခက္ ပက္လက္လွန္ေပးလိုက္တဲ့အခါ ေပါင္ၾကားက ေဘာင္းဘီထဲမွာ ရွည္လေမ်ာ အေခ်ာင္းႀကီး ေငါေငါႀကီး ထေထာင္ေနတာကို လုံေမ ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။

တကယ္ေတာ့ လုံေမသည္ ေယာက္်ားလီးနဲ႔ မစိမ္းလွပါဘူး ။ ရည္းစားျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကံရေမာင္နဲ႔ လုံေမ ရည္းစား ခ်စ္သူသဘာဝ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ခ်ိန္းေတြ႕ၾကတဲ့အခါ နမ္းၾကဖက္ၾက ပြတ္သပ္ၾကရာက တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ တစတစနဲ႔ တအားပြင့္လင္း ရင္းႏွီးခဲ့ၾကၿပီး ကံရေမာင္ရဲ့ လိင္တန္ကို ကိုင္ဆုပ္ ပြတ္သပ္ေပး ကြင္းတိုက္ေပးတဲ့ အဆင့္ကို ေရာက္ခဲ့သည္ ။ ကံရေမာင္ကလည္း လုံေမရဲ့ နို႔ေတြကို ကိုင္ပြတ္ဆုပ္နယ္ရာက စို႔စုပ္တဲ့အထိ ျဖစ္လာသည္ ။

တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မေတြ႕ဘဲ မေနနိုင္ေတာ့ဘဲ ျဖစ္လာၾကရာက လုံေမရဲ့မိဘေတြ တဖက္ရြာက ဘုရားပြဲကို သြားေနၾကတဲ့အခ်ိန္ ကံရေမာင္နဲ႔ ခ်ိန္းေတြ႕ၾကတဲ့အခ်ိန္ ကံရေမာင္က လုံေမ့ကို သူ႔တန္ဆာကို ကြင္းတိုက္႐ုံမရေတာ့ဘဲ စုပ္ခိုင္းလာသည္ ။ လုံေမလည္း သူ႔ကို အလိုလိုက္ၿပီး လီးတန္ႀကီးကို စုပ္ေပးလိုက္သည္ ။ ကံရေမာင္ကလည္း နင့္ကိုလည္း ျပန္လုပ္ေပးပါရေစ ဆိုၿပီး လုံေမ့ ထမိန္ကို လွန္တင္ၿပီး ေစာက္ဖုတ္ကို နမ္းသည္ ။ ယက္သည္ ။ စုပ္ေပးသည္ ။ ဒါေပမယ့္ လုံေမနဲ႔ သူ မလိုးျဖစ္ခဲ့ၾက ။ စစ္ႀကီး ျဖစ္လာလို႔ ။

ဘခက္ရဲ့ ထိုးေထာင္ထေနတဲ့ အတန္ႀကီးက လုံေမ့ရဲ့ စိတ္ေတြကို ထႂကြေစၿပီ ။ ႏွိပ္ေပးေနရင္း တံေတာင္ဆစ္နဲ႔ မသိမသာ ထိၾကည့္မိသည္ ။ လက္ခုံနဲ႔ ပြတ္ၾကည့္မိသည္ ။ ကိုင္ပစ္လိုက္ဖို႔က ဝန္ေလးေနသည္ ။ ရွက္ေနသလို ေတာ္ၾကာ ဘခက္ႀကီးက ထဆဲေနရင္ အခက္ ။

ဒါေပမယ့္ ဘခက္ႀကီးသည္ သဘာဝကို မလြန္ဆန္နိုင္ဘူး ။ လုံေမကို ျမင္းေပၚကို အၾကာႀကီး တင္စီးလာခဲ့တဲ့အတြက္ လုံေမနဲ႔ ထိေတြ႕တာေတြက သူ႔စိတ္ေတြကို ေဖာက္ျပန္ေစသလို အတြင္းခံ ရင္စည္း မရွိဘဲ တထပ္ထားလို႔ လုံေမရဲ့ ဖြံ့ထြားၿဖိဳးႂကြတဲ့ နို႔ႀကီးေတြကလည္း သူ႔ကို ထိမိခိုက္မိတာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ။ လုံေမ ႏွိပ္ေပးတဲ့အခါလည္း သူမရဲ့ အသားစိုင္ေတြနဲ႔ သူ႔ေက်ာျပင္ေတြ လက္ေတြ ေပါင္တန္ေတြက ထိမိပြတ္မိေနသည္ ။ အခုလည္း လုံေမက သူ႔ငယ္ပါကို လက္ခုံနဲ႔ တံေတာင္ဆစ္နဲ႔ မသိမသာ ထိေနပြတ္ေနသည္ ။ ေကာင္မေလးလည္း ဆာေနပုံရသည္ ။ ဘခက္လည္း လီးႀကီး ေတာင္လာသည္ ။

” လုံေမ . .”

” ရွင္ . . .”

” တအားေညာင္းတယ္ဟာ….အပူထုတ္ေပး….”

” ဟုတ္…အစ္ကိုႀကီး…..”

လုံေမက ဘခက္ရဲ့ေပါင္ၾကားကို လက္ဖေနာင့္နဲ႔ တအားဖိထားသည္။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ သူမ လက္ေခ်ာင္းေတြက ဘခက္ႀကီးရဲ့ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းအလယ္က ငယ္ပါႀကီးေပၚကို ေရာက္ေနသည္ ။ မာေၾကာေထာင္ထေနတဲ့ ငယ္ပါ ရွည္လေမ်ာႀကီးက လုံေမ့စိတ္ေတြကို တရွိန္ရွိန္ ထႂကြေသာင္းက်န္းေစသည္ ။ ဒါႀကီးကို ကိုင္ခ်င္စိတ္ေတြက ထိန္းသိမ္းလို႔ မရနိုင္ေအာင္ဘဲ ထႂကြေနသည္ ။

” လုံေမ….”

” ရွင္…..”

” ကိုင္မွာျဖင့္ကိုင္လိုက္….. မထိတထိ လုပ္မေနနဲ႔…..”

” ဘာ…ဘာကိုလဲ….အစ္ကိုႀကီး…..”

” နင္ကိုင္ခ်င္ေနတဲ့ ငါ့လီးကိုေလ….”

” အို….အစ္ကိုႀကီးကလဲ…..”

လုံေမက ရွက္သလိုပုံေလးနဲ႔ ေျပာလိုက္ေပမယ့္ ဘခက္ႀကီးရဲ့ ခါးပတ္ကို ျဖဳတ္ခၽြတ္ေတာ့တာဘဲ ။ ကာကီေဘာင္းဘီစုတ္ႀကီးကို ဆြဲခ်လိုက္တဲ့အခ်ိန္ မဲလုံးၿပီး ရွည္တဲ့ လီးေခ်ာင္းႀကီး ဘြားကနဲ ေပၚလာသည္ ။

” အို….. အႀကီးႀကီးဘဲ……”

” ဘာေငးေနတာလဲ….စုပ္ေပးေလ…လုံေမ …”

ဘခက္ရဲ့အသံက အမိန႔္သံ ေပါက္ေနသည္ ။ လုံေမသည္ စိတ္ညႇို႔ခံထားရတဲ့သူလိုဘဲ ဘခက္ရဲ့ လီးကို အရင္းပိုင္းကေန ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္ ။

” စုပ္လိုက္ . . .”

ဘခက္ ခိုင္းတာကို တေသြမတိမ္း လုပ္ေနတဲ့ လုံေမ ။ လီးႀကီးကို ပါးစပ္ထဲ ငုံထည့္ၿပီး စုပ္သည္ ။

” ႁပြတ္…..ႁပြတ္….ၿပိ……ၿပိ…….ျပတ္ျပတ္…….”

” အင္း….. ဟူး…… ေကာင္းတယ္….. လၽွာနဲ႔ ကစားေပး……. အား…… ဟုတ္ၿပီ… လၽွာေလးနဲ႔ သြက္သြက္ေလး ကလိေပး….. အား….. စုပ္… စုပ္…….”

အတြင္းအိပ္ခန္းထဲက နန္းစံေလးသည္ အျပင္က သူတို႔စုံတြဲ အျပန္အလွန္ ေျပာေနတာေတြကို ျပတ္ျပတ္သားသား ၾကားေနရသည္ ။ လုံေမက ဘခက္လီးႀကီးကို စုပ္ေပးေနၿပီ ဆိုတာကို သူတို႔ေျပာစကားေတြအရ သိလိုက္တဲ့ နန္းစံသည္ သူတို႔ကို ေတြ႕ခ်င္ျမင္ခ်င္လို႔ နံရံအေပါက္ေလးေတြကေန ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္ ။ အျပင္ဖက္က လေရာင္နဲ႔ လုံေမက လက္တဖက္နဲ႔ လီးကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ပါးစပ္ထဲ ငုံစုပ္ေနတာကို ျပတ္ျပတ္သားသားႀကီး နန္းစံ ျမင္လိုက္ရသည္ ။

အပ်ိဳေပါက္မေလးအတြက္ ဒီျမင္ကြင္းက တအားကို ၾကမ္းသည္ ။ အထူးသျဖင့္ နန္းစံလို ေတာင္ေပၚေဒသက ရြာကေလးမွာ ႀကီးျပင္းတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလး အတြက္ ။

လုံေမသည္ မစုပ္တတ္ စုပ္တတ္နဲ႔ ႀကိဳးစားၿပီး ဒစ္ဖူးႀကီးကို စုပ္ေနသည္ ။ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ညအခ်ိန္ကာလမို႔ လုံေမ လီးစုပ္ေနတဲ့အသံကို နန္းစံ ၾကားေနရသည္ ။ ဘခက္ရဲ့ လီးတုတ္တုတ္ႀကီးကလည္း ေတာ္ေတာ္ ရွည္သည္ ။ ဘခက္ရဲ့ ညည္းသံေတြလည္း ထြက္ေနသည္ ။

” အား……အား……ဟင္း………အင္း…….”

” ႁပြတ္ႁပြတ္….ၿပိ…..ျပတ္ျပတ္…..ၿပိ……”

” လုံေမ… ေတာ္ၿပီ….. ငါ့အလွည့္…။ နင့္ေစာက္ပတ္ကို ငါယက္ေပးမယ္……”

လုံေမသည္ လီးတန္ႀကီးကို ပါးစပ္က ခၽြတ္လိုက္သည္ ။

” ဘာျဖစ္လို႔လဲ…အစ္ကိုႀကီး….။ လုံေမ စုပ္ေပးတာကို အစ္ကိုႀကီး မႀကိဳက္လို႔လားဟင္……”

” ငါ နင္စုပ္ေပးတာေတြကို ႀကိဳက္ပါတယ္….။ ငါ နင့္ကို ေစာက္ပတ္ ယက္ေပးမလို႔….”

” အို…..မယက္နဲ႔…ရတယ္…..”

လုံေမသည္ ေစာက္ပတ္အယက္ခံရမည္ ဆိုလို႔ ရင္တအား တုန္သြားၿပီး ရွက္လန႔္တၾကားျဖစ္ကာ မယက္နဲ႔လို႔ တားလိုက္သည္ ။ သို႔ေသာ္ ဘခက္ကို တကယ္တမ္း သူမ မတားနိုင္ပါဘူး ။ ဘခက္သည္ သူ႔ကို ကယ္လာခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးရွင္ႀကီး…။

လုံေမသည္ ဘခက္က ေပါင္ျဖဲေပးလို႔ တစ္ခ်က္ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ ေပါင္တန္ေတြကို ျဖဲကားေပးၿပီးေနၿပီ။ အေမႊးမဲမဲပါးပါး ဖုံးေနတဲ့ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ဘခက္ ယက္ၿပီ ။

” အို…အစ္ကိုႀကီးရယ္ …”

တကယ္တမ္း ေစာက္ပတ္ အယက္ခံရေတာ့ လုံေမ တအားႀကိဳက္သြားသည္ ။ အတြင္းခန္းထဲက နန္းစံသည္ ဘခက္ ေစာက္ဖုတ္ယက္ေပးေနတာကို ေခ်ာင္းၾကည့္ရင္း စိတ္ေတြ တအား ထႂကြလြန္းလို႔ ေစာက္ပတ္ကို လက္နဲ႔ ဖိဖိပြတ္ေနမိရသည္ ။ အရည္ေတြက တအား ယိုစီးထြက္က်ေနသည္ ။

လုံေမရဲ့ ညည္းသံေလး က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ထြက္လာသည္ ။ ၾကာၾကာ မယက္လိုက္ရ ။ လုံေမသည္ လီးနဲ႔ ထိုးေပးပါေတာ့လို႔ ဘခက္ကို မရွက္တမ္း ဖြင့္ဟေတာင္းခံလာလို႔ ဘခက္လည္း ဆက္မယက္ေတာ့ဘဲ လုံေမကို လိုးေပးသည္ ။ နန္းစံ အတြင္းခန္းထဲကေန ေခ်ာင္းေနတယ္ ဆိုတာကို ဘခက္နဲ႔ လုံေမတို႔ မသိၾကဘူး ။ ဒါေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ကိုယ္လုံးတီးကိုယ္ေတြနဲ႔ စိတ္တိုင္းက် ပုံစံေတြနဲ႔ က်က်နန လိုးၾကေလသည္ ။

တက္ႂကြေနတဲ့ တအားထန္ေနတဲ့ လုံေမရဲ့

” ျမန္ျမန္လိုးပါ… ၾကမ္းၾကမ္းေဆာင့္ပါ အစ္ကိုႀကီးရဲ့ ”

ဆိုတဲ့ ေတာင္းခံတဲ့ အသံေတြက နန္းစံကို စိတ္ေတြ ေဖာက္ျပန္ တက္ႂကြေစသည္ ။ အစပိုင္းမွာ ျဖည္းသေလာက္ ေနာက္ပိုင္းမွာ သြက္လာသည္ ။ ျမန္လာသည္ ။ နန္းစံလည္း သူတို႔ လိုးၾကတာေတြကို ေခ်ာင္းၾကည့္ရင္း စိတ္ေတြထႂကြကာ လီး လိုခ်င္လာသည္ ။ ေစာက္ပတ္ တအားယားလာသည္ ။

ဖြတ္ဖြတ္ဖပ္ဖပ္ အသံေတြ ဆူညံလာသည္ ။ ၾကမ္းျပင္က တကၽြိကၽြိနဲ႔ ။ ဦးစိုင္းေက်ာက္ႀကီး နိုးလာမွာကို နန္းစံ စိတ္ပူေနသည္ ။ ေစာက္ဖုတ္ကို လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ဖိဖိပြတ္ရင္း နန္းစံတစ္ေယာက္ တအား ခံခ်င္ေနတဲ့အခ်ိန္ ဘခက္ရဲ့ လီးထဲက လရည္ေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ လုံေမရဲ့ ဗိုက္သား ေဖြးေဖြးေလးအေပၚကို ပန္းထုတ္လိုက္တာကို နန္းစံ ေတြ႕လိုက္ရသည္။…ၿပီးပါၿပီ