Unicode
လွန်ခဲ့သော နှစ်ပေါင်း ၂၀ ကျော်က ဤရွာ ဤကျောင်းကို စာသင်ပေးခဲ့သည့် မြို့ကြီးသူ ဆရာမကြီးဒေါ်နုနုထွေး ယခု ဤရွာကို အလည်လာသဖြင့် တပည့်အဟောင်းတွေ တပြုံးပြုံး တရွှင်ရွှင် သွားကန်တော့ကြပါသည်။ သို့သော် ထိုအထဲ၌ တပည့်ဟောင်းတစ်ယောက်ဖြစ်သည့် အောင်သိန်းက တော့ မပါဝင်ချေ။
“ဟေ့ အောင်သိန်း ။ ဆရာမကြီး ဒေါ်ထွေးထွေး အလည်လာသကွ။ ငါတို့သွားကန်တော့မလို့။ မင်းရော မလိုက်သေးဘူးလား။”
ထိုသို့ သူငယ်ချင်းတွေက မေးသည့်အခါတိုင်း
“အေး… နောက်နေ့မှသွားမယ်ကွာ”
ဟူ၍ အောင်သိန်းက ဖြေပါသည်။ သို့သော် သူသည် ဆရာမကြီးကို သွားကန်တော့ဖို့ စိတ်ကူးမရှိပါ။ အဘယ်ကြောင့်နည်း။ သူ့၌ ဆရာမကြီးကို နာကျည်းစရာ ရှိနေ၍ပါလော။ မဟုတ်ပါ။
—————————————
အတိတ်ကိုဆောင်ရမည်ဆိုသော် အောင်သိန်းသည် ဆယ်တန်း ဒုတိယနှစ် ကျောင်းသား။ ကျောင်းစာ တွင် စိတ်မပါ။ ရွာထဲက အရပ်သားတွေနှင့် ဘောလုံးကန်သည်။ ရွာပတ်ဝန်းကျင် ဇာတ်ပွဲ အငြိမ့်ပွဲ မှန်သမျှ ညလုံးပေါက် သွားကြည့်သည်။ စင်စစ် သူသည် ကျောင်းသားတစ်ပိုင်း အရပ်သား လူပျိုပေါက်တစ်ပိုင်း ဖြစ်ချေသည်။ ပြီးတော့ ဒီတစ်နှစ်လည်း စာမေးပွဲကျဦးမည်ဟု အများက သတ်မှတ်ထားသည့် အကောင်။
ထိုအချိန်မှာ သူတို့ကျောင်းကို ဆရာမအသစ် ရောက်လာ၏။ ရွာနှင့် မိုင်တစ်ရာကျော်ဝေးသည့် မြို့ကဆရာမကို ကျောင်းကော်မတီက ငှားလာခဲ့သည်။ အမည် မနုနုထွေး ။ စာအသင်ကောင်းလွန်းလှ၍ ငှားခက အများကြီးပိုပေးရသည်တဲ့။ စာသင် ကောင်းမကောင်းတော့ မသိ။ လှတာ တောင့်တာက တော့ ရက်ရက်စက်စက်ပင်။ အောင်သိန်းလည်း ကျောင်းမှန်မှန် ပြန်တက်ပါတော့၏။ ဆရာမ အရမ်းလှပေမဲ့ သူ စိတ်နဲ့တောင် မပြစ်မှားခဲ့ပါ။ ရိုသေသည်။ ချစ်သည်။ စာသင်ရတာလည်း ပျော်သည်။ သူ စာမှား၍ ဆရာမက သူ့ဗိုက်ကျော ဆွဲလိမ်သော်လည်း သူ မနာပါ။
သို့သော် အထက်တွင်ဆိုခဲ့သည့်အတိုင်း သူ့မှာ နှစ်ဘဝရှိသည့်နှယ်။ ကျောင်းသားအောင်သိန်း အနေ နှင့် တပည့်လိမ္မာပီသသော်လည်း အရပ်သားအောင်သိန်း အနေနှင့်ကြတော့ တစ်မျိုးဖြစ်ချေ၏။ သူ့ဘော်ဒါ လူပျိုပေါက် လူပျိုသိုး မုဆိုးဖို ကျားကြီးတွေက စကားဝိုင်း အရက်ဝိုင်းတွေမှာ ဆရာမကို တစ်တစ်ခွခွ ပါးစပ်အရသာခံ ပြောကြပါသည်။
“တောက် ၊ နုနုလေး ဖင်ကြီးတွေက ကားထစ်နေ တာဘဲ။ နို့ကြီးတွေကလည်း ဟဲဗီးတွေ။ အသားက ဖွေးညက်လို့။ ဒါမျိုး နွှာလိုက်ရလို့ကတော့ကွာ။ နှစ်လလောက် ခြင်ထောင်ထဲကကို မထွက်ဘူး။”
“အံမာ ငါကတော့ ဆရာမ ကိုယ်တုံးလုံး ချွတ်ထား တာ မြင်ရုံနဲ့ ပြီးသွားမှာဗျ။”
” ဟီ ဟီ ။ ကိုယ်တို့ကတော့ ပေါင်ဖြူဖြူလေးကို လျှာနဲ့ ဖြေးဖြေး ဖြေးဖြေးချင်း လျက်ချင်တာကွ။”
ထိုထိုသော တဏှာရမ္မက် အမြှူအဆွ စကားတွေ ကြားရဖန်များတော့ လူပျိုပေါက် အောင်သိန်းရဲ့ စိတ် တွေ မရိုးမရွ ဖြစ်လာပါသည်။ ဆရာမ အတန်းရှေ့ထွက် စာသင်ရင်း မြေဖြူကျလို့ ကုန်းကောက်တာမျိုးတွေ့လျှင် ဟိုကိုယ်တော်ကြီးတွေ စကားကို ပြန်၍ကြားယောင်လာပြီး ဆရာမ တကိုယ်လုံးကို သေသေချာချာ ကြည့်မိတော့၏။
အင်း သူတို့ပြောတာ နည်းတောင်နည်းနေသေး တယ်။ ဆရာမက အရမ်းကို ဆွဲဆောင်နိုင်တဲ့ ဘော်ဒီ ရှိပါလားဟု တွေးမိသည်။ ပြီးတော့ သူ့ပေါင်ကြားကဟာက ထလာသဖြင့် ကပျာကယာ အာရုံလွှဲရပါ၏။
ဒီလိုနှင့် တပည့်အောင်သိန်း သင်္ချာတစ်ပုဒ် နားမလည်၍ ဆရာမထံ မေးဖို့သွားသည်။ ည ၉ နာရီလောက်။ ဆရာမက တပည့်မလေး ၃ ယောက်နှင့် စာကြည့်သင်းထဲမှာနေသည်။ သူ ရောက်တော့ ဝင်းတံခါးစေ့ထားတာ တွေ့၏။ သူ အသာ တွန်းဝင် ခဲ့သည်။ စာကြည့်သင်းထဲရောက်တော့ တိတ်ဆိတ်နေ၏။ ဆရာမအဖော် ဆယ်တန်းကောင်မလေးတွေ တစ်ယောက်မှမရှိ။ ဆရာမလည်း ရှိပုံမရ၍ ပြန်မည်အလုပ် ဆရာမအခန်းဆီမှ အင့်ကနဲ အသံသဲ့သဲ့ကြားသဖြင့် သူ ရှေ့တိုးကြည့်လိုက်သည်။
အော် ! ဆရာမ အိပ်ပျော်နေပါလား။ ဒီနေ့ တစ်ညနေလုံး ကျောင်းသန့်ရှင်းရေး လုပ်ခဲ့ရလို့ ဆရာမ ပင်ပန်းသွားလို့ဖြစ်မည်။ အောင်သိန်း ပြန်ရကောင်းမလား စဉ်းစား၏။ ပြီးတော့ ဟိုကောင်မတွေ ဘယ်သွားကြသလဲ။ ဒီည ရွာဦးဘုရားဝင်းထဲမှာ ဆီမီးတ စ်ထောင် ပူဇော်ပွဲရှိ၍ သွားငေးကြတာ ဖြစ်မည်ကို လည်း သူတွေးမိပြန်သည်။
ထိုသို့ သူတစ်ယောက်ထဲ ဇဝေဇဝါ ဖြစ်နေစဉ် လုံချည်ရင်လျားနှင့် အိပ်ပျော်နေသည့် ဆရာမသည် ပက်လက်မှ ဒီဘက်ကို လှိမ့်လိုက်၏။ လျှောကနဲ လုံချည်ပြေကျသွားပြီး ဝင်းဝါထွားမို့သည့် နို့အိအိကြီးတွေ တဝက်တပျက် ပေါ်လာသည်။ အောင် သိန်း မျက်တောင်ခတ်ဖို့ပင် မေ့သွားသည်။ လှလိုက်တဲ့ နို့ကြီးတွေပါလား။ အုံတွေက ကြီးသည်။ တောင် ပူစာလို မို့မောက်နေသည်။ သူ တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးပါ။ ဆရာမက ဘော်လီထူထူကြီးနဲ့ ဖုံးဖိပြီး အပေါ်က ရင်ဖုံးအင်္ကျီ ထပ်ဝတ်နေကြမို့ သူမနို့တွေ ဒီလောက်ကြီးမည်ဟု သူမထင်ခဲ့။
အောင်သိန်းရဲ့ကိုယ်ထဲ ကျောင်းသားဝိဉာဉ်ပျောက်သွားပြီး အရပ်သားဝိဉာဉ် ဝင်ပူးလာချေသည်။ တကိုယ်လုံး ကတုန်တယင်ဖြစ်ကာ လုပ်ချင်စိတ်တွေ တညီးညီး တောက်လောင်လာသည်။ သူ့ဟာက လည်း တအားဆာလောင် မာန်ထလာသည်။ အ ခြေအနေကလည်း သူ့ဘက်ပါနေသည်။ စာကြည့်သင်းထဲမှာ သူနှင့်ဆရာမ နှစ်ယောက်ထဲ။ တစ်ရွာလုံး ပွဲကို မဲနေကြချိန်။ အချိန်သည် ၁ နာရီ ကောင်းကောင်းရမည်။ ပြီးတော့ ဆရာမ အိပ်ပျော် နေတာကလည်း သူ့အတွက် ဂွင်ဖြစ်နေပြန်၏။
အောင်သိန်း စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ပါ။ စာကြည့်သင်း တံခါးကို တိတ်တိတ်လေး သွားပိတ်လိုက်သည်။ ဆရာမအခန်းထဲ ခြေဖော့ဝင်ပြီး ကုတင်နားကပ်၏။ လက်တကမ်းပင် မဝေးတော့။ ဝင်းဝါကြီးမားသော နို့အုံကြီးတွေ ၊ ကားစွင့်နေသော တင်ကြီးတွေကို အနီးကပ်ကြည့်ပြီး ရမ္မက်ခိုးတွေ ဟုန်းဟုန်းထလာချေသည်။
သူ့ ပုဆိုး အင်္ကျီကို အသံမမြည်အောင် ချွတ်၍ ကုတင်ပေါ် အသာတက်သည်။ ထို့နောက် ဆရာမလုံချည်ကို အောက်စမှ ညင်သာစွာ အပေါ်သို့ ဆွဲ လှန်၏။ လုံချည်က ကျွတ်နေသည်မို့ အလွယ်ပင်။ ခါးပေါ်ရောက်အောင် ဆွဲလှန်လိုက်တော့ ဆရာမ၏ အရင်းတုတ် အဖျားသွယ်သော ပေါင်တံချောချောကြီးတွေ မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း ပေါ်လာ၏။ ထိရက် ကိုင်ရက်စရာမရှိ။ ဘေးစောင်းအိပ်နေသော ဆရာမသည် အပေါ်ကပေါင်ကို ရှေ့သို့ ကားဆန့်ထားသဖြင့် သူမပေါင်ကြားကဟာက အတော်လေး လွတ်လပ်စွာ ပေါ်နေသဖြင့် အောင်သိန်း ကံကောင်းချေတော့သည်။ သူမပေါင်ကြားထဲ ဖြစ်သလိုနေရာယူပြီး စိုရွှဲနေသည့် သူ့ဟာအဖျားကို အသေအချာ တေ့သွင်းလိုက်၏။
“အင့် အင်”
ဆရာမ အိပ်ချင်မူးတူး အသံထွက်လာသည်။ အောင် သိန်း အမြန်လုပ်မှ ဖြစ်တော့မည်ဟု သဘောပေါက်ကာ ဆရာမခါးကိုကိုင်၍ အမြုပ်သွင်းထည့်လိုက်သည်။
“ဟင့် ဘယ်သူလဲ ။ အို့ ဘာလုပ်တာလဲ။”
ဆရာမ ဝူးဝူးဝါးဝါး အထိတ်တလန့် ဖြစ်သွားသည်။ ရုန်းဖို့ကြိုးစားသည်။ သို့သော် နောက်ကျသွားလေပြီ။ အောင်သိန်းက ခါးကို တင်းကြပ်စွာ ပွေ့ဖက်ထားပြီး ဆရာမဟာထဲ ဝင်နေသည့် သူ့ဟာကို ကျွတ်ထွက်မသွားအောင် ဖိကပ်ထားသည်။ ပါးစပ်ကလည်း
“ခွင့်လွှတ်ပါ ဆရာမရယ်။ ကျ ကျနော် တကယ်ချစ် လို့ပါ”
ဟု တတွတ်တွတ် ပြော၏။
“ဟင် ! နင် နင် အောင်သိန်း။ မလုပ်နဲ့။ ကိုယ့်ဆရာမကို ဒီလိုမလုပ်ရဘူး။ ဆင်း ဆင်းစမ်း။ ငါ့စကား နားထောင်စမ်း။ ဟာ ဒုက္ခပါဘဲကွာ။”
ဆရာမ တဖြေးဖြေး နားလည်လိုက်ပြီ။ အခြေအ နေသည် အတော်လေးဆိုးနေပြီ မဟုတ်လား။ သူမ ဝမ်းနည်းစွာ တအီအီ ကြိတ်ငိုပါတော့သည်။ အောင် သိန်းမှာ ဆရာမကို သနားသော်လည်း နောက်မဆုတ်နိုင်တော့။ တခါမှ မကြုံဖူးသော ဘယ်လိုမှ မ တွေးဖူးအောင် ကောင်းလှသည့် အထိအတွေ့နောက် အရူးအမူး လိုက်လေတော့သည်။
ဆရာမ၏ ဖြူဖွေးကားစွင့်နေသည့် ဖင်ကြီးတွေကို လက်နဲ့အပြည့် ဆုပ်ညှစ်ကာ ဆောင့်သွင်းလေ၏။
“ပြွတ့် ပြွတ့်။”
“အင့် အား ။ ကောင်းလိုက်တာ ဆရာမရယ်။ အရမ်းကောင်းတယ်ဗျာ ။ ကျနော် တကယ်ချစ်လို့ပါဗျာ။ ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်လို့ပါနော်။”
ဆရာမ ဘာမှပြန်မပြောတော့ ။ ရုန်းလည်း မရုန်းတော့။ တရှုပ်ရှုပ် ငို၍သာ နေပါတော့သည်။ အောင် သိန်း အပေါ်ကနေ ဖြစ်ကတတ်ဆန်း လုပ်ရသော်လည်း ပထမဆုံး အတွေ့အကြုံ ဖြစ်သော ကြောင့် ၁၅ မိနစ်လောက်နဲ့ ပြီးသွားသည်။ ဒါပေမဲ့ ဇောကသန်နေသဖြင့် ချက်ချင်း သူ့ဟာ ပြန်ထလာသည်။
ဖြတ်ကနဲ ဆရာမပေါင်ကြားက ထလိုက်ကာ ဆရာမကို ပက်လက်ဆွဲလှန်ပြီး ချက်ချင်း အပေါ်က တက်ခွပြန်သည်။ ဆရာမက ကြိတ်ငိုနေဆဲ။ အားလျှော့လိုက်သည့်အလား အောင်သိန်းပြုသမျှ ငြိမ်ခံတော့သည်။ သို့သော် သူမသည် စိတ်နာ၍လောမသိ။ သူမမျက်နှာကို စောင်ဖြင့် ဖုံးထားချေသည်။
အောင်သိန်းက နမ်းဖို့ဆွဲလှပ်သော်လည်း မရ။ အောင်သိန်းသည် ဆရာမပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဖြဲပြီး ကျကျနန နေရာယူသည်။ နောက် သူ့ဟာ ညိုမဲမဲကြီးကို ဝင်းဝါနူးညံ့နေသည့် ဆရာမဟာထဲ ထည့်လိုက်သည်။ သူ့အကောင်မာန်ဖီ၍ ဝင်သွားပုံက ကြက်သီးထစရာပင်။
ပထမ ဖြေးဖြေးချင်း အသွင်းအထုတ်လုပ်သည်။ ဆရာမ၏ ရင်ဘတ်လှလှပေါ်က နို့ထွားကြီးတွေကို အားရပါးရ ကိုင်သည်။ စို့သည်။ အသီးလေးတွေကို နယ်ချေကစားသည်။ သို့သော် အောက်က ဆရာမကတော့ ငှက်ပျောတုံးသဖွယ် မလှုပ်မယှက်။
ဒုတိယအချီသည် သူ့အတွက် အရမ်းအရသာ ပိုရှိသည်။ စိတ်တိုင်းကျ ရှယ်လုပ်ခွင့်ရသည် မဟုတ် လား။ ပထမတစ်ချီလို အမြန်လည်း မပြီးချေ။ ဆရာမငိုသံ တဖြေးဖြေး စဲသွားသည်။ တစ်ချက် တစ်ချက် သူ ဆောင့်အသွင်း အင့်ကနဲ အင့်ကနဲ အသံသဲ့သဲ့ ပေါ်လာသည်။ နာရီဝက်လောက်ကြာတော့ သူ့ဟာက ထွက်ချင်လာ၏။ ထိမ်းပေမဲ့မရ။ ကြာရင် လူမိမှာလည်းစိုးသဖြင့် သူအပြီးသတ် တအား ဆော်ထည့်တော့သည်။
ဆရာမပေါင်လှလှကြီးတွေကို ဒူးဆစ်ကွေးက ကိုင်ဖိပြီး အသားကုန် အုပ်ထည့်လိုက်သည်။ တဖောင်းဖောင်း အသံတွေကြားမှာ ဆရာမညည်းသံ တအအလည်း ကြားလိုက်ရသည်။
——————————————
နောက်နေ့တွေ အတန်းထဲမှာ သူ့ကို ပုံမှန်ဟန်မပျက် ဆရာမက ပြောဆိုဆက်ဆံပေမဲ့၊ တခြားအချိန် အထူးသဖြင့် နှစ်ယောက်ထဲ မြင်တွေ့ချိန်မှာတော့ ဆရာမမျက်နှာက တင်းမာလှချေသည်။ သူ မှားသွားပြီ။ နောင်တရ မဆုံးတော့ပြီ။ နောက်နှစ် ဆရာမ သူတို့ရွာကို မလာတော့ပါ။ သူကတော့ ဆယ်တန်းကို ပွတ်ကာသီကာ အောင်ခဲ့ပါ၏။ သိပ်မကြာခင် ဆရာမ မြို့မှာ အိမ်ထောင်ကျပြီလို့လည်း ကြားရပြန်သည်။
——————————————
မမျှော်လင့်သော ယခုအချိန်ကြမှ ဆရာမ ဤရွာကို အလည်ရောက်လာပါသည်။ သို့သော် သူကတော့ ဆရာမ၏ တင်းမာနေဦးမည့် မျက်နှာကို ရင်မဆိုင်ရဲသဖြင့် ရှောင်၍ပင် နေလိုက်ပါတော့၏။ ၁၀ ရက်လောက်ကြာတော့ ဆရာမ ပြန်သွားသည်။ အဲ့ဒီညညနေမှာဘဲ သူ့ငယ်ပေါင်းတစ်ယောက် သူ့ဆီရောက်လာ၏။
“အောင်သိန်းရာ ။ ဆရာမအပေါ် မင်းအတော်စိမ်း တာဘဲ။ ဆရာမကဖြင့် မင်းလာတွေ့မလားလို့ တမျှော်မျှော်နဲ့ကွ။ ရော့ ဒါ ဆရာမက တပည့်တွေကို တစ်ယောက်တစ်အုပ်စီဝေတဲ့ မေတ္တာပို့စာအုပ်။”
သူငယ်ချင်းပြန်သွားမှ စာအုပ်လေးကို ဖွင့်ကြည့် လိုက်သည်။ ပထမစာမျက်နှာမှာ ဆရာမ၏ လက် ရေးလှလှကို တွေ့ရပါ၏။
“တပည့်မောင်အောင်သိန်းသို့ ဆရာမ၏လက်ဆောင်”
နုနုထွေး
အောင်သိန်း မျက်ရည်ကျမိပါတော့သည်။…ပြီးပါပြီ
Zawgyi
မမွားသင့္တဲ့ အမွား
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္က ဤ႐ြာ ဤေက်ာင္းကို စာသင္ေပးခဲ့သည့္ ၿမိဳ႕ႀကီးသူ ဆရာမႀကီးေဒၚႏုႏုေထြး ယခု ဤ႐ြာကို အလည္လာသျဖင့္ တပည့္အေဟာင္းေတြ တၿပဳံးၿပဳံး တ႐ႊင္႐ႊင္ သြားကန္ေတာ့ၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအထဲ၌ တပည့္ေဟာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္ ေအာင္သိန္းက ေတာ့ မပါဝင္ေခ်။
“ေဟ့ ေအာင္သိန္း ။ ဆရာမႀကီး ေဒၚေထြးေထြး အလည္လာသကြ။ ငါတို႔သြားကန္ေတာ့မလို႔။ မင္းေရာ မလိုက္ေသးဘူးလား။”
ထိုသို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေမးသည့္အခါတိုင္း
“ေအး… ေနာက္ေန႔မွသြားမယ္ကြာ”
ဟူ၍ ေအာင္သိန္းက ေျဖပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူသည္ ဆရာမႀကီးကို သြားကန္ေတာ့ဖို႔ စိတ္ကူးမရွိပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ သူ႔၌ ဆရာမႀကီးကို နာက်ည္းစရာ ရွိေန၍ပါေလာ။ မဟုတ္ပါ။
—————————————
အတိတ္ကိုေဆာင္ရမည္ဆိုေသာ္ ေအာင္သိန္းသည္ ဆယ္တန္း ဒုတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသား။ ေက်ာင္းစာ တြင္ စိတ္မပါ။ ႐ြာထဲက အရပ္သားေတြႏွင့္ ေဘာလုံးကန္သည္။ ႐ြာပတ္ဝန္းက်င္ ဇာတ္ပြဲ အၿငိမ့္ပြဲ မွန္သမွ် ညလုံးေပါက္ သြားၾကည့္သည္။ စင္စစ္ သူသည္ ေက်ာင္းသားတစ္ပိုင္း အရပ္သား လူပ်ိဳေပါက္တစ္ပိုင္း ျဖစ္ေခ်သည္။ ၿပီးေတာ့ ဒီတစ္ႏွစ္လည္း စာေမးပြဲက်ဦးမည္ဟု အမ်ားက သတ္မွတ္ထားသည့္ အေကာင္။
ထိုအခ်ိန္မွာ သူတို႔ေက်ာင္းကို ဆရာမအသစ္ ေရာက္လာ၏။ ႐ြာႏွင့္ မိုင္တစ္ရာေက်ာ္ေဝးသည့္ ၿမိဳ႕ကဆရာမကို ေက်ာင္းေကာ္မတီက ငွားလာခဲ့သည္။ အမည္ မႏုႏုေထြး ။ စာအသင္ေကာင္းလြန္းလွ၍ ငွားခက အမ်ားႀကီးပိုေပးရသည္တဲ့။ စာသင္ ေကာင္းမေကာင္းေတာ့ မသိ။ လွတာ ေတာင့္တာက ေတာ့ ရက္ရက္စက္စက္ပင္။ ေအာင္သိန္းလည္း ေက်ာင္းမွန္မွန္ ျပန္တက္ပါေတာ့၏။ ဆရာမ အရမ္းလွေပမဲ့ သူ စိတ္နဲ႔ေတာင္ မျပစ္မွားခဲ့ပါ။ ႐ိုေသသည္။ ခ်စ္သည္။ စာသင္ရတာလည္း ေပ်ာ္သည္။ သူ စာမွား၍ ဆရာမက သူ႔ဗိုက္ေက်ာ ဆြဲလိမ္ေသာ္လည္း သူ မနာပါ။
သို႔ေသာ္ အထက္တြင္ဆိုခဲ့သည့္အတိုင္း သူ႔မွာ ႏွစ္ဘဝရွိသည့္ႏွယ္။ ေက်ာင္းသားေအာင္သိန္း အေန ႏွင့္ တပည့္လိမၼာပီသေသာ္လည္း အရပ္သားေအာင္သိန္း အေနႏွင့္ၾကေတာ့ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေခ်၏။ သူ႔ေဘာ္ဒါ လူပ်ိဳေပါက္ လူပ်ိဳသိုး မုဆိုးဖို က်ားႀကီးေတြက စကားဝိုင္း အရက္ဝိုင္းေတြမွာ ဆရာမကို တစ္တစ္ခြခြ ပါးစပ္အရသာခံ ေျပာၾကပါသည္။
“ေတာက္ ၊ ႏုႏုေလး ဖင္ႀကီးေတြက ကားထစ္ေန တာဘဲ။ ႏို႔ႀကီးေတြကလည္း ဟဲဗီးေတြ။ အသားက ေဖြးညက္လို႔။ ဒါမ်ိဳး ႏႊာလိုက္ရလို႔ကေတာ့ကြာ။ ႏွစ္လေလာက္ ျခင္ေထာင္ထဲကကို မထြက္ဘူး။”
“အံမာ ငါကေတာ့ ဆရာမ ကိုယ္တုံးလုံး ခြၽတ္ထား တာ ျမင္႐ုံနဲ႔ ၿပီးသြားမွာဗ်။”
” ဟီ ဟီ ။ ကိုယ္တို႔ကေတာ့ ေပါင္ျဖဴျဖဴေလးကို လွ်ာနဲ႔ ေျဖးေျဖး ေျဖးေျဖးခ်င္း လ်က္ခ်င္တာကြ။”
ထိုထိုေသာ တဏွာရမၼက္ အျမႇဴအဆြ စကားေတြ ၾကားရဖန္မ်ားေတာ့ လူပ်ိဳေပါက္ ေအာင္သိန္းရဲ႕ စိတ္ ေတြ မ႐ိုးမ႐ြ ျဖစ္လာပါသည္။ ဆရာမ အတန္းေရွ႕ထြက္ စာသင္ရင္း ေျမျဖဴက်လို႔ ကုန္းေကာက္တာမ်ိဳးေတြ႕လွ်င္ ဟိုကိုယ္ေတာ္ႀကီးေတြ စကားကို ျပန္၍ၾကားေယာင္လာၿပီး ဆရာမ တကိုယ္လုံးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္မိေတာ့၏။
အင္း သူတို႔ေျပာတာ နည္းေတာင္နည္းေနေသး တယ္။ ဆရာမက အရမ္းကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္တဲ့ ေဘာ္ဒီ ရွိပါလားဟု ေတြးမိသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ေပါင္ၾကားကဟာက ထလာသျဖင့္ ကပ်ာကယာ အာ႐ုံလႊဲရပါ၏။
ဒီလိုႏွင့္ တပည့္ေအာင္သိန္း သခ်ၤာတစ္ပုဒ္ နားမလည္၍ ဆရာမထံ ေမးဖို႔သြားသည္။ ည ၉ နာရီေလာက္။ ဆရာမက တပည့္မေလး ၃ ေယာက္ႏွင့္ စာၾကည့္သင္းထဲမွာေနသည္။ သူ ေရာက္ေတာ့ ဝင္းတံခါးေစ့ထားတာ ေတြ႕၏။ သူ အသာ တြန္းဝင္ ခဲ့သည္။ စာၾကည့္သင္းထဲေရာက္ေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေန၏။ ဆရာမအေဖာ္ ဆယ္တန္းေကာင္မေလးေတြ တစ္ေယာက္မွမရွိ။ ဆရာမလည္း ရွိပုံမရ၍ ျပန္မည္အလုပ္ ဆရာမအခန္းဆီမွ အင့္ကနဲ အသံသဲ့သဲ့ၾကားသျဖင့္ သူ ေရွ႕တိုးၾကည့္လိုက္သည္။
ေအာ္ ! ဆရာမ အိပ္ေပ်ာ္ေနပါလား။ ဒီေန႔ တစ္ညေနလုံး ေက်ာင္းသန႔္ရွင္းေရး လုပ္ခဲ့ရလို႔ ဆရာမ ပင္ပန္းသြားလို႔ျဖစ္မည္။ ေအာင္သိန္း ျပန္ရေကာင္းမလား စဥ္းစား၏။ ၿပီးေတာ့ ဟိုေကာင္မေတြ ဘယ္သြားၾကသလဲ။ ဒီည ႐ြာဦးဘုရားဝင္းထဲမွာ ဆီမီးတ စ္ေထာင္ ပူေဇာ္ပြဲရွိ၍ သြားေငးၾကတာ ျဖစ္မည္ကို လည္း သူေတြးမိျပန္သည္။
ထိုသို႔ သူတစ္ေယာက္ထဲ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ေနစဥ္ လုံခ်ည္ရင္လ်ားႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ ဆရာမသည္ ပက္လက္မွ ဒီဘက္ကို လွိမ့္လိုက္၏။ ေလွ်ာကနဲ လုံခ်ည္ေျပက်သြားၿပီး ဝင္းဝါထြားမို႔သည့္ ႏို႔အိအိႀကီးေတြ တဝက္တပ်က္ ေပၚလာသည္။ ေအာင္ သိန္း မ်က္ေတာင္ခတ္ဖို႔ပင္ ေမ့သြားသည္။ လွလိုက္တဲ့ ႏို႔ႀကီးေတြပါလား။ အုံေတြက ႀကီးသည္။ ေတာင္ ပူစာလို မို႔ေမာက္ေနသည္။ သူ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးပါ။ ဆရာမက ေဘာ္လီထူထူႀကီးနဲ႔ ဖုံးဖိၿပီး အေပၚက ရင္ဖုံးအက်ႌ ထပ္ဝတ္ေနၾကမို႔ သူမႏို႔ေတြ ဒီေလာက္ႀကီးမည္ဟု သူမထင္ခဲ့။
ေအာင္သိန္းရဲ႕ကိုယ္ထဲ ေက်ာင္းသားဝိဉာဥ္ေပ်ာက္သြားၿပီး အရပ္သားဝိဉာဥ္ ဝင္ပူးလာေခ်သည္။ တကိုယ္လုံး ကတုန္တယင္ျဖစ္ကာ လုပ္ခ်င္စိတ္ေတြ တညီးညီး ေတာက္ေလာင္လာသည္။ သူ႔ဟာက လည္း တအားဆာေလာင္ မာန္ထလာသည္။ အ ေျခအေနကလည္း သူ႔ဘက္ပါေနသည္။ စာၾကည့္သင္းထဲမွာ သူႏွင့္ဆရာမ ႏွစ္ေယာက္ထဲ။ တစ္႐ြာလုံး ပြဲကို မဲေနၾကခ်ိန္။ အခ်ိန္သည္ ၁ နာရီ ေကာင္းေကာင္းရမည္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာမ အိပ္ေပ်ာ္ ေနတာကလည္း သူ႔အတြက္ ဂြင္ျဖစ္ေနျပန္၏။
ေအာင္သိန္း စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပါ။ စာၾကည့္သင္း တံခါးကို တိတ္တိတ္ေလး သြားပိတ္လိုက္သည္။ ဆရာမအခန္းထဲ ေျခေဖာ့ဝင္ၿပီး ကုတင္နားကပ္၏။ လက္တကမ္းပင္ မေဝးေတာ့။ ဝင္းဝါႀကီးမားေသာ ႏို႔အုံႀကီးေတြ ၊ ကားစြင့္ေနေသာ တင္ႀကီးေတြကို အနီးကပ္ၾကည့္ၿပီး ရမၼက္ခိုးေတြ ဟုန္းဟုန္းထလာေခ်သည္။
သူ႔ ပုဆိုး အက်ႌကို အသံမျမည္ေအာင္ ခြၽတ္၍ ကုတင္ေပၚ အသာတက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဆရာမလုံခ်ည္ကို ေအာက္စမွ ညင္သာစြာ အေပၚသို႔ ဆြဲ လွန္၏။ လုံခ်ည္က ကြၽတ္ေနသည္မို႔ အလြယ္ပင္။ ခါးေပၚေရာက္ေအာင္ ဆြဲလွန္လိုက္ေတာ့ ဆရာမ၏ အရင္းတုတ္ အဖ်ားသြယ္ေသာ ေပါင္တံေခ်ာေခ်ာႀကီးေတြ မိေမြးတိုင္းဖေမြးတိုင္း ေပၚလာ၏။ ထိရက္ ကိုင္ရက္စရာမရွိ။ ေဘးေစာင္းအိပ္ေနေသာ ဆရာမသည္ အေပၚကေပါင္ကို ေရွ႕သို႔ ကားဆန႔္ထားသျဖင့္ သူမေပါင္ၾကားကဟာက အေတာ္ေလး လြတ္လပ္စြာ ေပၚေနသျဖင့္ ေအာင္သိန္း ကံေကာင္းေခ်ေတာ့သည္။ သူမေပါင္ၾကားထဲ ျဖစ္သလိုေနရာယူၿပီး စို႐ႊဲေနသည့္ သူ႔ဟာအဖ်ားကို အေသအခ်ာ ေတ့သြင္းလိုက္၏။
“အင့္ အင္”
ဆရာမ အိပ္ခ်င္မူးတူး အသံထြက္လာသည္။ ေအာင္ သိန္း အျမန္လုပ္မွ ျဖစ္ေတာ့မည္ဟု သေဘာေပါက္ကာ ဆရာမခါးကိုကိုင္၍ အျမဳပ္သြင္းထည့္လိုက္သည္။
“ဟင့္ ဘယ္သူလဲ ။ အို႔ ဘာလုပ္တာလဲ။”
ဆရာမ ဝူးဝူးဝါးဝါး အထိတ္တလန႔္ ျဖစ္သြားသည္။ ႐ုန္းဖို႔ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္က်သြားေလၿပီ။ ေအာင္သိန္းက ခါးကို တင္းၾကပ္စြာ ေပြ႕ဖက္ထားၿပီး ဆရာမဟာထဲ ဝင္ေနသည့္ သူ႔ဟာကို ကြၽတ္ထြက္မသြားေအာင္ ဖိကပ္ထားသည္။ ပါးစပ္ကလည္း
“ခြင့္လႊတ္ပါ ဆရာမရယ္။ က် က်ေနာ္ တကယ္ခ်စ္ လို႔ပါ”
ဟု တတြတ္တြတ္ ေျပာ၏။
“ဟင္ ! နင္ နင္ ေအာင္သိန္း။ မလုပ္နဲ႔။ ကိုယ့္ဆရာမကို ဒီလိုမလုပ္ရဘူး။ ဆင္း ဆင္းစမ္း။ ငါ့စကား နားေထာင္စမ္း။ ဟာ ဒုကၡပါဘဲကြာ။”
ဆရာမ တေျဖးေျဖး နားလည္လိုက္ၿပီ။ အေျခအ ေနသည္ အေတာ္ေလးဆိုးေနၿပီ မဟုတ္လား။ သူမ ဝမ္းနည္းစြာ တအီအီ ႀကိတ္ငိုပါေတာ့သည္။ ေအာင္ သိန္းမွာ ဆရာမကို သနားေသာ္လည္း ေနာက္မဆုတ္ႏိုင္ေတာ့။ တခါမွ မႀကဳံဖူးေသာ ဘယ္လိုမွ မ ေတြးဖူးေအာင္ ေကာင္းလွသည့္ အထိအေတြ႕ေနာက္ အ႐ူးအမူး လိုက္ေလေတာ့သည္။
ဆရာမ၏ ျဖဴေဖြးကားစြင့္ေနသည့္ ဖင္ႀကီးေတြကို လက္နဲ႔အျပည့္ ဆုပ္ညႇစ္ကာ ေဆာင့္သြင္းေလ၏။
“ႁပြတ့္ ႁပြတ့္။”
“အင့္ အား ။ ေကာင္းလိုက္တာ ဆရာမရယ္။ အရမ္းေကာင္းတယ္ဗ်ာ ။ က်ေနာ္ တကယ္ခ်စ္လို႔ပါဗ်ာ။ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္လို႔ပါေနာ္။”
ဆရာမ ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ ။ ႐ုန္းလည္း မ႐ုန္းေတာ့။ တရႈပ္ရႈပ္ ငို၍သာ ေနပါေတာ့သည္။ ေအာင္ သိန္း အေပၚကေန ျဖစ္ကတတ္ဆန္း လုပ္ရေသာ္လည္း ပထမဆုံး အေတြ႕အႀကဳံ ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ ၁၅ မိနစ္ေလာက္နဲ႔ ၿပီးသြားသည္။ ဒါေပမဲ့ ေဇာကသန္ေနသျဖင့္ ခ်က္ခ်င္း သူ႔ဟာ ျပန္ထလာသည္။
ျဖတ္ကနဲ ဆရာမေပါင္ၾကားက ထလိုက္ကာ ဆရာမကို ပက္လက္ဆြဲလွန္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း အေပၚက တက္ခြျပန္သည္။ ဆရာမက ႀကိတ္ငိုေနဆဲ။ အားေလွ်ာ့လိုက္သည့္အလား ေအာင္သိန္းျပဳသမွ် ၿငိမ္ခံေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူမသည္ စိတ္နာ၍ေလာမသိ။ သူမမ်က္ႏွာကို ေစာင္ျဖင့္ ဖုံးထားေခ်သည္။
ေအာင္သိန္းက နမ္းဖို႔ဆြဲလွပ္ေသာ္လည္း မရ။ ေအာင္သိန္းသည္ ဆရာမေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ၿဖဲၿပီး က်က်နန ေနရာယူသည္။ ေနာက္ သူ႔ဟာ ညိဳမဲမဲႀကီးကို ဝင္းဝါႏူးညံ့ေနသည့္ ဆရာမဟာထဲ ထည့္လိုက္သည္။ သူ႔အေကာင္မာန္ဖီ၍ ဝင္သြားပုံက ၾကက္သီးထစရာပင္။
ပထမ ေျဖးေျဖးခ်င္း အသြင္းအထုတ္လုပ္သည္။ ဆရာမ၏ ရင္ဘတ္လွလွေပၚက ႏို႔ထြားႀကီးေတြကို အားရပါးရ ကိုင္သည္။ စို႔သည္။ အသီးေလးေတြကို နယ္ေခ်ကစားသည္။ သို႔ေသာ္ ေအာက္က ဆရာမကေတာ့ ငွက္ေပ်ာတုံးသဖြယ္ မလႈပ္မယွက္။
ဒုတိယအခ်ီသည္ သူ႔အတြက္ အရမ္းအရသာ ပိုရွိသည္။ စိတ္တိုင္းက် ရွယ္လုပ္ခြင့္ရသည္ မဟုတ္ လား။ ပထမတစ္ခ်ီလို အျမန္လည္း မၿပီးေခ်။ ဆရာမငိုသံ တေျဖးေျဖး စဲသြားသည္။ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ သူ ေဆာင့္အသြင္း အင့္ကနဲ အင့္ကနဲ အသံသဲ့သဲ့ ေပၚလာသည္။ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူ႔ဟာက ထြက္ခ်င္လာ၏။ ထိမ္းေပမဲ့မရ။ ၾကာရင္ လူမိမွာလည္းစိုးသျဖင့္ သူအၿပီးသတ္ တအား ေဆာ္ထည့္ေတာ့သည္။
ဆရာမေပါင္လွလွႀကီးေတြကို ဒူးဆစ္ေကြးက ကိုင္ဖိၿပီး အသားကုန္ အုပ္ထည့္လိုက္သည္။ တေဖာင္းေဖာင္း အသံေတြၾကားမွာ ဆရာမညည္းသံ တအအလည္း ၾကားလိုက္ရသည္။
——————————————
ေနာက္ေန႔ေတြ အတန္းထဲမွာ သူ႔ကို ပုံမွန္ဟန္မပ်က္ ဆရာမက ေျပာဆိုဆက္ဆံေပမဲ့၊ တျခားအခ်ိန္ အထူးသျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ျမင္ေတြ႕ခ်ိန္မွာေတာ့ ဆရာမမ်က္ႏွာက တင္းမာလွေခ်သည္။ သူ မွားသြားၿပီ။ ေနာင္တရ မဆုံးေတာ့ၿပီ။ ေနာက္ႏွစ္ ဆရာမ သူတို႔႐ြာကို မလာေတာ့ပါ။ သူကေတာ့ ဆယ္တန္းကို ပြတ္ကာသီကာ ေအာင္ခဲ့ပါ၏။ သိပ္မၾကာခင္ ဆရာမ ၿမိဳ႕မွာ အိမ္ေထာင္က်ၿပီလို႔လည္း ၾကားရျပန္သည္။
——————————————
မေမွ်ာ္လင့္ေသာ ယခုအခ်ိန္ၾကမွ ဆရာမ ဤ႐ြာကို အလည္ေရာက္လာပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူကေတာ့ ဆရာမ၏ တင္းမာေနဦးမည့္ မ်က္ႏွာကို ရင္မဆိုင္ရဲသျဖင့္ ေရွာင္၍ပင္ ေနလိုက္ပါေတာ့၏။ ၁၀ ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဆရာမ ျပန္သြားသည္။ အဲ့ဒီညညေနမွာဘဲ သူ႔ငယ္ေပါင္းတစ္ေယာက္ သူ႔ဆီေရာက္လာ၏။
“ေအာင္သိန္းရာ ။ ဆရာမအေပၚ မင္းအေတာ္စိမ္း တာဘဲ။ ဆရာမကျဖင့္ မင္းလာေတြ႕မလားလို႔ တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္နဲ႔ကြ။ ေရာ့ ဒါ ဆရာမက တပည့္ေတြကို တစ္ေယာက္တစ္အုပ္စီေဝတဲ့ ေမတၱာပို႔စာအုပ္။”
သူငယ္ခ်င္းျပန္သြားမွ စာအုပ္ေလးကို ဖြင့္ၾကည့္ လိုက္သည္။ ပထမစာမ်က္ႏွာမွာ ဆရာမ၏ လက္ ေရးလွလွကို ေတြ႕ရပါ၏။
“တပည့္ေမာင္ေအာင္သိန္းသို႔ ဆရာမ၏လက္ေဆာင္”
ႏုႏုေထြး
ေအာင္သိန္း မ်က္ရည္က်မိပါေတာ့သည္။…ၿပီးပါၿပီ
