Unicode
သရက်မြို့၊ ဟိုက်စကူးကျောင်းကြီးမှာ မြို့၏အနောက်မြောက်စွန်း တောင်ကုန်းကလေးတစ်ခုပေါ်တွင် တင့်တယ်စွာ သပ်ရပ်လှပမှုဖြင့် ရှိနေသည်။ မြောက်ဖက်ဘောလုံးကွင်း၊ တပ်ကွင်း၊ လွင်ပြင်များဆီမှ တိုက်ခတ်လာသော လေပြေအေးများမှာလည်း သန့်ရှင်းစင်ကြယ်သည်နှင့်အမျှ အေးလှသည်။ ထိုလေပြေအေးကို တိုက်ခတ်ခံရင်း ကျောင်းဘေးပတ်လည်၌ ပြေးကာ ခုန်ကာ ကစားနေကြသော ကလေးသူငယ် အရွယ်ပေါင်းစုံမှာလည်း ရွှင်ရွင်မြူးလျှက်၊ ပျော်မြူးနေသည်။ ကျောင်းဘေးပတ်လည်တွင် ရာသီမရွေး အပွင့်အဖူးများဖြင့် ဖြူဖြူဖွေးလျှက် ရှိနေကြသည်။
ကျောင်း၏ မြောက်ဖက်သို့ ထိုးထွက်ဆောက်လုပ်ထားသော ခန်းမဆောင်ကြီးဘေး ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ ဇလပ်ပင်များသည် ပိုမို၍ပွင့်နေကြသည်။ အပင်တိုင်း၏အောက်တွင် ဇလပ်ပွင့်များသည် ကြွေကျလျှက် ကောက်ပန်သူများကို ငံ့လင့်လျှက် လဲလျောင်းကာ နေကြလေသည်။ ထိုခန်းမကြီး၏ အရှေ့ဖက် ကလေးများ အနည်းငယ်ရှင်းရာဘက် အုတ်လှေခါးထစ်ဘေး ဇလပ်ပင်တွင် (၁၂) နှစ်၊ (၁၃)နှစ် အရွယ် ကလေးမလေး (၅) ယောက်ကို မြင်နိုင်ပါသည်။ (၄) ယောက်မှာ အပင်များအောက်၌ ကြွေကျနေသော ဇလပ်ပွင့်များကိုကောက်ကာ ကြိုးဖြင့် သီကုံးနေကြသည်။ ထိုထဲမှ တစ်ယောက်ကတော့ အခြားကလေးများနည်းတူ အပင်အောက်၌ ကြွေကျလင့်ပြီးသော အပွင့်များကိုတော့ သတိမှမပြု၊ အဘယ်မျှလုပ်၍ မကောက်၊ ပင်မြင့်ထက်မှာရှိနေသည့် အပွင့်များကိုသာ အာရုံပြုရင်း မမှီတမှီ ခြေဖျားလေးကိုထောက်ကာ လှပေ့ချောပေ့ ဆိုသည့် ပန်းများကိုသာ ရွေးကာ ခူးဆွတ်ရင်း သီကုံးနေသည်။ အတန်ကြာလျှင် အောက်၌ ပန်းကောက်နေသူထဲမှ တစ်ယောက်စ နှစ်ယောက်စ ထလာကြကာ….
“……ပန်းကလေးတွေက သိပ်လှတာဘဲကွယ်…..။ မူတော့ အိမ်ကြရင် မမကိုပေးဖို့ တစ်ကုံးရပြီ ဆရာ…….”
“…..အို….. ကိုယ်တော့ ဆရာ မေမေ့ကို ပေးမယ်….”
“….အို….ငါတော့ ဆရာ….. ဘုရားကို ကပ်လှူပူဇော်မယ်….”
“…အမယ်….. ငါတော့….. ဘယ်သူ့ကိုမှ မပေးဘူး…။ အိမ်နားက ဒေါ်ခင်တုတ်ကို (၂) ပြားနဲ့ ရောင်းမယ်…။ ဒါမှ မုန့်ဝယ်စားရမယ်….”
(၁၂)နှစ် (၁၃)နှစ် အရွယ် ကလေးမများမှာ သူတို့လှဖို့ထက် သူတို့နှင့် ပက်သက်သည့် အကြီးများလှဖို့၊ ဘုရားတင်ဖို့၊ မုန့်ဖိုးရဖို့ သည်မျှသာ တွေးတတ်လျှက်၊ တစ်ဦးစီ ကိုယ့်ရည်ရွယ်ချက်ကို ကိုယ်ဖော်ပြနေကြသလောက် မတ်တပ်ရပ်လျှက်မှ ခူးရင်း သီကုံးနေသည့် ကလေးမလေးကတော့ သူတို့အားလုံးသို့ မျက်လုံးလေးစွေကြည့်ရင်း သူမသီကုံးပြီးထားသော ပန်းကုံးကိုလည်း လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ခေါင်းထက်မှာ သီကာ ဝိုက်ပန်လျှက်…….
“……ဟေ့….မလှလား….. ကြည့်… ပန်းတွေက သိပ်လှတယ်…. အောက်ကျပြီးသားလည်း မဟုတ်ဘူး….”
ထိုသို့အပြောလိုက်တွင် အားလုံးသော ကလေးမများမှာ သူမဘက်သို့ လှည့်လျှက် ကြည့်လိုက်ကြပါသည်။
“….ဟေ့…. ကြည်က သိပ်လှတာဘဲကွယ်….. နော်…”
မနာလိုဝန်တိုစိတ် အလျင်းမရှိကြသေးသော အရွယ်များဖြစ်သည့်အလျောက် ဖွင့်ဖွင့်ကားကား ဖြူသွယ်တန်းလျှက် ကလေးမလေး အလှကို ဝေကာဆင့်နေသည့် ပန်းကုံးကို ကြည့်လိုက်သည်။ ပန်းပန်သူကို ကြည့်လိုက်ဖြင့် အားလုံးသော ကလေးမလေးများမှာ သူမကိုကြည့်၍ သဘောကျနေကြသည်။ သို့သော ကလေးအရွယ် ဘာဝအလှတွင်သာ အမြဲမနစ်မြောတတ် ကစားဖို့ကလည်း ရှိပါသေးသည်။
“…..လာဟေ့…. ဟိုဖက် ကစားရုံထဲ သွားကစားရအောင်…”
သူတို့ထဲမှ တစ်ယောက်က စလိုက်ပါသည်။
“…..အေး…လာ… သွား…. ကစားမယ်……”
ထိုတစ်ယောက်ကို သုံးယောက်က မဖင့်မဆိုင်း ထောက်ခံသလောက် ကျန်တစ်ယောက်ကတော့…
“……ဟင့်အင်း….. ငါတော့ သွားမကစားချင်ဘူး…. ကောင်ကလေးတွေနဲ့….”
သူမမှာ အပျိုကလေးလိုဟန်ဖြင့် ဒီအပြောတွင် မျက်လုံးကလေး စွေလိုက်ပါသေးသည်။
“…….ဒါဖြင့်….. မူတို့ သွားကစားမယ်….။ ကြည်….. တစ်ယေက်တည်းနေရစ်နော်…”
ကစားဖို့ အဖော်စပ်တိုင်း ကောင်ကလေးတွေကို အရွယ်နှင့်မလိုက် ဂရုစိုက်လျှက် အကြောင်းပြတတ်သော မြင့်မြင့်ကြည်ကို ကျန်ကလေးမလေး (၄) ဦးမှာ မြင်ပြင်းကပ်သလိုဖြင့် တစ်ယောက်ထဲထားခဲ့လျှက် အနိမ့်ဖက်ဆီရှိ ကစားရုံဖက်သို့ ကလေးများပီပီ အပြေးကလေး လာခဲ့ကြသည်။ ကစားရုံနားရောက်မှ အပြေးရပ်လျှက်……
“…သူက ကောင်လေးတွေနဲ့လေး ဘာလေးနဲ့ ကြီးကျယ်လိုက်တာ…။ သူက သူ့ရည်းစားနဲ့မှ စကားပြောချင်နေတာ…”
“….ဟုတ်ပါရဲ့ သူက ရည်းစားနဲ့ဆရာ….”
ဟု အားလုံးက ထောက်ခံလိုက်သည်။ သူတို့အရွယ်တွင် ရည်းစားဟူသောစကား အဓိပ္ပါယ်ကို ပြည့်စုံစွာ နားမလည်သော်လည်း မိန်းကလေးတစ်ဦးနှင့် ယောကျာ်းလေးတစ်ဦး ရင်းနှီးစွာ ပေါင်းနေမှုကို တွေ့လျှင် သို့သော် ကလေးပီပီ ကစားရင်း ရင်းနှီးစွာပေါင်းသင်းမှုကိုတော့ မဟုတ်ပါ။ အရွယ်နှင့်မမျှ ဟန်ပန်များလျှက် ကလေးမဆန်သော အမှုအရာမျိုးတို့နှင့် ရောနှောနေသူကို ဆိုလျှင် ရည်းစားဟု အဓိပ္ပါယ်ကိုမသိဘဲ လူကြီးစကားတစ်ခုကို မှတ်ယူစွပ်စွဲတတ်ပါသည်။
သူတို့အားလုံး ကစားရုံထဲသို့ ဝင်စတွင် မြင့်မြင့်ကြည် ထိုင်၍ ကျန်ခဲ့ရာဖက်သို့ လှမ်းကြည့်မိလိုက်သည်။ ဟုတ်ပါသည်။ (၁၂)နှစ်အရွယ် မြင့်မြင့်ကြည်မှာ ယောကျာ်းကလေးများသော ကစားရုံထဲသို့ မလိုက်ချင်ဟုပြောပြီး နေခဲ့လျှက် သူမဘေးမှာတော့ အခု (၁၄) နှစ်အရွယ် ကောင်လေးတစ်ယောက်က ထိုင်နေပါသည်။
ထိုကောင်လေး၏ လက်ထဲတွင် ကျောင်းရှေ့ပန်းခြံအတွင်းတွင်သာ ရှိလျှက် မာလီအလစ်တွင်သာ ခိုးယူရနိုင်သော နှင်းဆီနီရဲရဲလေး တစ်ပွင့်ကို ကိုင်လျက် မြင့်မြင့်ကြည်သို့ လှမ်းပေးနေပါသည်။ ဒီပန်းကိုပင် (၁၂) နှစ်အရွယ် မြင့်မြင့်ကြည်ကတော့ မျက်နှာကလေး ငုံ့ကာ မျက်လုံးကလေးကို စွေလျှက် ကြာမူပါပါဖြင့် လှမ်းယူနေပါသည်။ ဒါကတော့ မြင့်မြင့်ကြည်တစ်ယောက် လူမမယ်ကလေးဘဝ အသက်(၁၂)နှစ်အရွယ်ကပင် ဖြစ်ပါလေတော့သည်။
………………………………………………………
ငယ်စဉ်ကပင်စ၍ အလှကြိုက်မှု အကောင်းကြိုက်မှုများဖြင့် နစ်မွန်းလျှက် မိဘအမြှောက်အစားကို ခံကာ ပျက်စီးခဲ့ရသော သူမ၏ပေါ့လျော့သော စိတ်ဓါတ်တွင် ငယ်စဉ်ကပင် ရည်းစားထားချင်သည့်စိတ်ဖြင့် ဆယ့်သုံးနှစ်ဝင်ခါစကပင် အတန်းတူ ကစားဖက် လူလှလူချော လူခန့်ကလေး မောင်မြနှင့် ချစ်ကြိုးသွယ်ခဲ့လျှက် ရည်းစားဖြစ်ခဲ့ရလေသည်။
…………………………………………………………
(တစ်)နှစ်၊(နှစ်)နှစ် ဆိုသော အချိန်ကာလသည် ကျောင်းတက် ကျောင်းဆင်းရင်းဖြင့်ပင် တစ်ရက်ပြီး တစ်ရက်၊ တစ်လပြီးတစ်လ တနှစ်ပြီးတစ်နှစ် ပြောင်းလဲ၍ လာခဲ့ရချေပြီဖြစ်၍ ယခုဆိုလျှင် မောင်မြဦးက (၁၈) နှစ်၊ မြင့်မြင့်ကြည်က (၁၆) နှစ် ကျော်ခဲ့ပေပြီ။ ဒီနှစ်ကုန်၍ စာမေးပွဲအောင်လျှင် သူတို့သည် တက္ကသိုလ်ပညာရေးကို တက်လှမ်းကြပေတော့မည်။ ငယ်ငယ်ကတည်းက ခန္ဓာကိုယ်မှာ အရွယ်နှင့်မမျှအောင် ဖွံ့ဖြိုးလာသည့်နည်းတူ သူမ၏အတွင်းစိတ်များနှင့် သွေးသားများသည်လည်း ခန္ဓာကိုယ်နှင့် လိုက်လျောညီစွာ ဖွံ့ဖြိုး၍ လာခဲ့ရပေပြီ။ ဒီမှာတင် ဖြစ်လေ့ဖြစ်ထရှိတတ်သည့် အတိုင်း ဆန္ဒတည်းဟူသော အလိုရမ္မက်သည် သူမ၏ရင်ထဲတွင် ပေါက်ဖွားတည်ရှိ၍ လာခဲ့ရပေသည်။
သူမတင်လား ဆိုတော့လည်း မဟုတ်ပါ။ မြဦးက သူမထက်ပင် အသက်တစ်နှစ်ကျော်မျှ ကြီးသူဖြစ်၍ သူလည်းပဲ မြင့်မြင့်ကြည်နည်းတူ ရင်ထဲတွင် ဆန္ဒတရားတို့သည် ကိန်းအောင်းဖြတ်တည်လျှက် ရှိနေရပေသည်။
“ ကြည်ကြည် မနေ့ညနေက ဘာလို့ မလာတာလဲ…။ ငါဖြင့် စောင့်လိုက်ရတာ…..”
“ …..ပြင်းလို့ပါ… အစ်ကိုဦးရာ…။ တနေ့ တနေ့ ဒီစကားတွေချည်း ထိုင်ထိုင်ပြီး ပြောနေရတာ…”
“….အို… ကိုယ့်ရည်းစားမျက်နှာကို ကြည့်ပြီး အတူထိုင်နေရတာဘဲ ကြည်ကြည်ရာ…။ ပျော်စရာ ကောင်းပါတယ်….”
“…ဟင့်အင်း….. ကြည်တော့ ပျင်းတယ်…..။ နောက်ဆို အစ်ကိုခေါ်ရင် မလာတော့ဘူး..”
“….ဟင်……ဒါဆို ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ…”
ရိုးအလှသူ မြဦးမှာ ရင်ထဲရှိသည့်အတိုင်းပင် ပြောချလိုက်သည်။ သူ၏ရင်ထဲတွင်လည်း တကယ်ပင် စိတ်ညစ်ညူး၍ ကြံရာမရ ဖြစ်၍သွားရသည်။
“…..အစ်ကိုကလည်း သူများ သမီးရည်းစားတွေဆို သိပ်ပျော်ဖို့ကောင်းတာဘဲဟာ ..။ ကြည် သွားတော့မယ်….”
မြဦးကို ကျောခိုင်းပြီးမှ အသံကို နှိမ့်၍ပြောကာ သူ့မျက်နှာကိုမှ လှည့်၍မကြည့်တော့ဘဲ မြင့်မြင့်ကြည်မှာ လွယ်အိတ်ကလေး တရမ်းရမ်းဖြင့် ထွက်ခွာသွားလေပြီ ဖြစ်သည်။
“…..သူများ သမီးရည်းစားတွေဆို သိပ်ပျော်ဖို့ကောင်းတာဘဲ ဟာ “
ဆိုသော မြင့်မြင့်ကြည်၏ စကားလေးသည် မြဦး၏ နားထဲတွင် ပဲ့တင်တွေထပ်၍ ကြားယောင်နေရလေသည်။ ရိုးအလှသော မြဦးကတော့ သူများ သမီးရည်းစားတွေသည် သူနှင့် မြင့်မြင့်ကြည်တို့ကဲ့သို့ပင် ရှိလိမ့်မည်ဟု သူက တွေးထင်ထားခဲ့သည်။ မြင့်မြင့်ကြည်၏ စကားကို မကြားဖူးစဉ်ကတော့ သူ၏စိတ်ထဲတွင် အများတကာ အတွဲတွေလို ဘာမှ ဆန်းပြားစွာရှိလိမ့်မည်ဟု မထင်ခဲ့။ အခုတော့ သူမသိသော အချက်ကို မြင့်မြင့်ကြည်က ထောက်၍ ပြသွားခဲ့ပေပြီ။
“..ဘာတွေများ ထူးခြားလို့ပါလိမ့်”
ဟူသော ဆန်းစစ်မှု အတွေးတွေက မြဦး၏ခေါင်းထဲသို့ ဝင်၍လာခဲ့ရသည်။ ဒါဆိုရင် သူများသမီးရည်းစားတွေသည် သူတို့သမီးရည်းစားတွေထက် ဘာတွေထူးခြားနေသည်ဆိုသည်ကို မြဦး တစ်ယောက် သိရှိရန်လိုလာပေသည်။ သိချင်လာတာနှင့်အမျှ သိအောင်လုပ်ရပေတော့မည်။ ထိုသို့အတွေးတွေ ရှုပ်ရှက်ခတ်ကာနေစဉ်မှာပင် မြဦး၏ခေါင်းထဲသို့ အလင်းရောင်တစ်ချက် ထွက်ပေါ်၍လာရသည်။ ဒါကတော့ သူတို့နှင့်အနီးစပ်ဆုံး သမီးရည်းစားစုံတွဲဖြစ်သည့် ကိုဘသိန်းနှင့် မခင်တိုးတို့ စုံတွဲပင်ဖြစ်သည်။ ထိုသို့ မြဦးသည် ကိုဘသိန်းနှင့် မခင်တိုးတို့ စုံတွဲကို သွား၍သတိရလိုက်မိစဉ်မှာပင် နေ့လည်က သူနှင့်သံချောင်းတို့ အတူလျှောက်လာစဉ် ကိုဘသိန်းကြီးက သံချောင်းကို မခင်တိုးထံသို့ စေခိုင်းသံကြားလိုက်ရသည်။
“ဒီည ကိုဘသိန်းကြီးက မခင်တိုးဆီသွားမယ်တဲ့…”
သံချောင်းက မြဦးကို အာချောင်ပြီး ပြန်ပြောပြတာကတော့ မခင်တိုးကြီးအိမ်က လူကြီးတွေ အလစ်မှာ ခြံထဲသို့ ည(၉)နာရီလောက် ဆင်းခဲ့ရန် ကိုဘသိန်းက မခင်တိုးကို ပြောခိုင်းသည်ဟု မြဦး သိထားရသည်။ ဒါဆိုရင် ကြာပါတယ် ဒီညဘဲ သူတို့အတွဲ တွေ ဘယ်လိုလဲဆိုတာကို မြဦး စုံစမ်းရပေတော့မည်။
မခင်တိုးတို့အိမ်ဆိုသည်မှာလည်း တခြားဝေးဝေးလည်း မဟုတ်။ မြဦးတို့အိမ်၏ အနောက်ဖက်တွင်ကပ်လျှက် ဖြစ်သည်။ ခြံစည်းရိုးကလည်း ခိုင်ခိုင်မာမာရှိသည် မဟုတ်တော့ မြဦးတစ်ယောက် (၉)နာရီထိုးသည်နှင့် အသာလေး မခင်တိုးတို့ ခြံဖက်သို့ မှောင်ရိပ်ခို၍ ဝင်လာခဲ့သည်။ မခင်တိုးတို့ တစ်အိမ်လုံးမှာ မီးရောင်ဆို၍ ဘာမျှမမြင်ရ။ လူကြီးတွေဘဲ မရှိလို့လား၊ ဒါမှမဟုတ် အိပ်ပဲအိပ်ကုန်ကြလို့လားတော့မသိ၊ တစ်အိမ်လုံး တိတ်ဆိတ်၍နေသည်။ လဆန်း(၁၂)ရက်၏ ည(၉)နာရီထိုး လရောင်က သစ်ရွက်တွေကြားမှာ ဝိုးတဝါး ထိုးကျ၍နေသည်။တွေ့ပါပြီ ခြံထဲရှိ ပိတောက်ပင်ပတ်လည်တွင် ဝိုင်း၍ ရိုက်ထားသော ဗျက်(၂)ပေခွဲလောက်ရှိသော ခုံပေါ်တွင် ကိုဘသိန်းတစ်ယောက် ခြေတွဲလောင်းချကာ ထိုင်၍နေသည်။
မြဦးတစ်ယောက် ကိုဘသိန်းကိုလှမ်း၍ တွေ့မြင်လိုက်ရသည့် တခဏမှာပင် မြဦး၏ဘေးဖက် ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ တစ်စုံတစ်ဦး လျှောက်၍လာသည်ကို သတိထားမိလိုက်သဖြင့် မြဦးသည် အနီးတွင်ရှိသော စပယ်ရုံဘေးရှိ မှောင်ရိပ်ထဲသို့ ပြေး၍ကပ်ကာ ပုန်း၍နေလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူ၏အကြည့်က ထိုနေရာသို့ လှမ်း၍ကြည့်လိုက်တော့ လျှောက်လာသူမှာ မခင်တိုးပင်တည်း။
မခင်တိုးသည် ခပ်သွက်သွက်လေး လျှောက်၍လာရင်းက ကိုဘသိန်းရှိရာသို့ ပိတောက်ပင်ကြီးဆီသို့ ဦးတည်၍ သွားတော့ရာ မြဦးကလည်း ခါးလေးကိုကုန်း ဇက်ကလေးကိုပု၍ မှောင်ရိပ်ကို အကာအကွယ်ယူကာ ပိတောက်ပင်ကြီးဘေးရှိ ဇီဇဝါပန်းခြုံကြား ဘေးမှောင်ရိပ်ထဲသို့ တိုး၍ဝင်လိုက်သည်။ မြဦးရောက်ရှိသွားသော နေရာမှာ ကိုဘသိန်းထိုင်နေသည့် နေရာနှင့်ဆိုလျှင် (၅)ပေခန့်သာ ဝေးမည်ဖြစ်သည်။ ထို့ပြင် သူရောက်နေသောနေရာမှာ ပိတောက်ပင်ကြီး၏ အရိပ်ကလည်း ထပ်ဆင့်ထိုးကျ၍နေပြီး ဇီဇဝါပန်းရုံ၏အရိပ်ကလည်း ရှိနေလေရာ အတော်လေးပင် မှောင်မဲ၍ နေသည်။
မြဦးတစ်ယောက် ဇီဇဝါပန်းရုံကြီးဘေး ရောက်လာစဉ်မှာပင် မခင်တိုးကလည်း ကိုဘသိန်းကြီး၏ ရှေ့သို့ရောက်၍ လာခဲ့ချေပြီ။
“……စောင့်နေတာ ကြာပြီလား ကိုသိန်း….”
“….အင်း …. အတိုးကလည်း ကြာလိုက်တာကွာ …။ လာပါ့ လာပါ့ မလားလို့ …”
“…လူကြီးတွေအိပ်အောင် စောင့်ရသေးတယ် အစ်ကိုရဲ့ ….”
မခင်တိုးက ပြောပြောဆိုဆိုပင် ကိုဘသိန်း၏ဘေးသို့ ဝင်၍ ထိုင်လိုက်လျှင် ဘာမပြော ညာမပြောနှင့် ကိုဘသိန်းကြီးက မခင်တိုးကိုဖက်၍ ပါးလေးနှစ်ဖက်ကို ဘယ်ပြန်ညာပြန်ပင် မွှေးကြူ၍နေလေတော့သည်။ မခင်တိုးတော့ ဘယ်လိုနေသည် မသိပေ။ မြဦးတစ်ယောက်တော့ အသက်ရှူနေတာပင် ရပ်သွားမတတ်ဖြစ်၍ သွားရလေသည်။
အလဲ့… မခင်တိုးကလည်း အာဂပင်။ သူမ၏ လက်တစ်ဖက်က ကိုဘသိန်းကြီး၏ ခါးကြီးကိုပင် ပြန်၍ ဖက်ထားသေးသည်။ ကိုဘသိန်းကြီးက မခင်တိုး၏မျက်နှာလေးကို မွှေးကြူရရုံဖြင့် အားရပုံ မပေါ်သေးပါ။ သူ၏နှုတ်ခမ်းထူထူကြီးက မခင်တိုး၏ နှုတ်ခမ်းပါးလေတွေပေါ်သို့ ဖိကပ်၍ စုပ်နမ်းနေတော့ရာ ကျန်နေသော မခင်တိုး၏ လက်လေးတစ်ဖက်ကပါ ကိုဘသိန်း၏ ကျောပြင်ကြီးကို ဖက်၍ထားပြီး သူတို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် အတင်းပင်တိုး၍ ဖက်လိုက်ကြသည်။ ဒါကို မြဦးက သဲကွဲစွဲမြင်လိုက်ရသည်။ မခင်တိုး၏ မျက်လုံးတွေကလည်း မှိတ်၍သွားသည်ကို တွေ့မြင်လိုက်ရသည်။
မြဦးတစ်ယောက် ဘယ်လိုဖြစ်လာသည်မသိ။ တကိုယ်လုံး ထူပူ၍လာရာက နတ်ကျသလို တုန်တုန်ယင်ယင်ဖြင့် ဖြစ်၍လာရတော့သည်။ ဒီအချိန်မှာပင် မြဦး သတိထားမိလိုက်တာက သမီးရည်းစားနှစ်ယောက်တွေ့ရင် စကားတွေ ဖောင်လောက်အောင် ပြောသည်ဟု သူသိထားသည်မှာ မှားယွင်း၍နေပါပြီကော။ ကိုဘသိန်းနှင့် မခင်တိုးတို့ စကားတွေ ဘာမျှမပြောလိုက် တစ်ခွန်းနှစ်ခွန်းသာ ပြောရသေးသည်ကို သူကြားလိုက်ရသည်ဟု တွေးတောလိုက်မိသည်။
မြဦးတစ်ယောက် ကြည့်နေစဉ်မှာပင် ကိုဘသိန်းက မခင်တိုး၏ နှုတ်ခမ်းတွေကို မလွတ်တမ်း ငုံခဲထားရင်းကပင် သူ၏လက်ကြီးတဖက်က မခင်တိုး၏နို့အုံတွေကို အင်္ကျီပေါ်မှာပင် ဆုပ်နယ်ချေမွ၍နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သိပ်မကြာလိုက်သော အချိန်တွင်ပင် ကိုဘသိန်းကြီးက မခင်တိုး၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ခါးမှပွေ့ကာ ခုံတန်းပေါ်သို့ ပက်လက်လှန်၍ ချလိုက်လေသည်။ မခင်တိုးတစ်ယောက် ပက်လက်လေး ဖြစ်သွားစဉ်မှာပင် သူမ၏ကိုယ်လုံးပေါ်မှ ပါ၍သွားသော ကိုဘသိန်းကြီးသည် လက်တစ်ဖက်က မခင်တိုး၏ အင်္ကျီကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်လိုက်ရာက အင်္ကျီရင်ဘတ်နှစ်ခြမ်းကို ဘယ်ညာ ဖွင့်ဟလိုက်သောအခါတွင်တော့ ကိုဘသိန်းတော့ ဘယ်လိုနေသည်မသိ မြဦးတစ်ယောက် ကတော့ ရင်ထဲတွင် ဒိန်းကနဲ ဖြစ်သွားပြီး သူ၏မျက်လုံးတွေကိုလည်း မျက်တောင်ခတ်ရန်ပင် မေ့၍သွားရလေသည်။
ဘော်လီအင်္ကျီအတွင်းမှ ပြည့်အံကာထွက်နေသော မခင်တိုး၏ နို့အုံသားတွေသည် အိဖောင်း၍ လရောင်အောက်မှာပင် ဖွေးနှစ်၍ နေလေသည်။မက်မောစရာ ကောင်းလှလွန်း၍ ကိုဘသိန်းသည် သူ၏ခေါင်းကြီးငုံ့၍ တရှုံ့ရူံ့နမ်း၍နေလေသည်။ ပြီးတော့ ကိုဘသိန်း၏လက်က အငြိမ်မနေဘဲ မခင်တိုး၏ ဘော်လီအင်္ကျီမှ ချိတ်တွေကိုပါ ဖြုတ်၍နေလေသည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ ဘော်လီအင်္ကျီကို လှန်၍တင်လိုက်ရာက ကိုဘသိန်းသည် မခင်တိုး၏နို့တွေကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်နယ်၍နေပြန်လေသည်။ နို့ကြီးနှစ်လုံးမှာ လရောင်ဖွေးဖွေးတွင် ဖြူဖွေး၍နေသည်။ ကိုဘသိန်းက စိတ်တွေ အလွန်ပင် ထလာပုံဖြင့် မခင်တိုး၏နို့တွေကို အတင်းပင် ငုံ့၍ စို့လေတော့သည်။
မြဦးတစ်ယောက်ကတော့ မတ်တပ်ပင် မရပ်နိုင်တော့။ ဒူးတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်၍လာရပေပြီ။ ပြီးတော့ တခါဖူးကမှ မဖြစ်ပေါ်ခဲ့ရဖူးလေသော ခံစားမှုတွေကလည်း သူ၏တကိုယ်လုံးတွင် ရှိန်းဖိန်းကာ ဖြစ်ပေါ်နေလျှက် သူ၏ပုဆိုးတွင်းမှ ဖွားဘက်တော်ကြီးက တောင်မတ်၍ တဆတ်ဆတ် ဖြစ်နေလေသည်။
ကိုဘသိန်းကတော့ တရှုးရှုး တရှဲရှဲ ဖြစ်၍လာရာက မခင်တိုး၏ထဘီကို လှန်၍တင်လိုက်ရာက သူမ၏ပေါင်နှစ်လုံးတွင် ဝင်၍ဒူးထောက်ကာ ထိုင်လိုက်လေတော့သည်။ မခင်တိုး၏ ပေါင်တံကြီးတွေမှာ လရောင်တွင် ဖြူဖွေး၍နေပြီး တလုံးတခဲကြီးဖြစ်ကာ တပ်မက်စရာကြီးပင်။ သူတခါဖူးကမျှ မမြင်ဖူးလေသော အရွယ်ရောက်ပြီး မိန်းမတစ်ယောက်၏ မမြင်အပ်လေသော ခန္ဓာကိုယ်အစိတ်အပိုင်းတွေကို မြဦးသည် တစ်ခုချင်း ကွင်းကွင်းကွက်ကွက် မြင်နေရချေပြီ။ ဒါ့အပြင် ယခု သူ့ရှေ့မှ မြင်ကွင်းကလည်း သူကြားဖူးနားဝသာ ရှိခဲ့ဖူးသည်။ မမြင်ခဲ့ဖူးလေသော မြင်ကွင်းပင်တည်း။
မခင်တိုး၏ ပေါင်ဖြူဖြူကြီးနှစ်လုံးကြားတွင် ကိုဘသိန်းက ဝင်၍ထိုင်လိုက်ရာက ဒူးထောက်၍ သူ၏ပုဆိုးကိုချွတ်ကာ ချလိုက်တော့သည်နှင့် မခင်တိုးသည်လည်း သူမ၏ပေါင်နှစ်လုံးကို ဆွဲ၍ထောင်လိုက်လေတော့သည်။ ဒီအချိန်မှာပင် ကိုဘသိန်းကသူ၏လီးတန်ကြီးကိုကိုင်၍ လီးတန်ကြီးထိပ်နှင့် မခင်တိုး၏ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုလုံးကို ထိကာ အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် အထက်အောက် စုန်ဆန်ကာ ပွတ်တိုက်ပေးနေလေသည်။
“….အ… အစ်ကိုသိန်း…. ဟင့် … တော်တော်ကြာ လူကြီးတွေနိုးလာရင် ခက်မယ်..”
မခင်တိုး၏ စောက်ပတ်ဝတွင်လည်း စောက်ရည်များမှာ စိမ့်၍ထွက်နေချေပြီ။ မခင်တိုးမှာ ဒီထက်ပိုပြီး စိတ်မရှည်နိုင်တော့ပေ။ အနေရ အထိုင်ရခက်နေပုံရသည်။
မခင်တိုးတစ်ယောက်တည်းပင် နေရထိုင်ရခက်လှသည်မဟုတ်။ မြဦးသည်လည်း ဒူးတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်လာသဖြင့် မတ်တပ်မရပ်နိုင်သဖြင့် ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်လိုက်သည်။ ဟော အခုတစ်ခါ ထိုင်၍ကြည့်ရသည်မှာ အားမရသဖြင့် မြဦးတစ်ယောက် မတ်တပ်ထ၍ရပ်ကာ ကြည့်နေပြန်လေပြီ။
မခင်တိုး၏အခြေအနေကို ရိပ်စားမိလေသော ကိုဘသိန်းကလည်း လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုပေါ်တွင် လက်ညှိုး လက်မတို့ဖြင့် အသာလေးဖိကာ ဖြဲလိုက်ပြီး သူ၏လီးတန်ကြီးကို တေ့ကာ ဖိ၍ လိုးသွင်းလိုက်လေတော့သည်။
“ အ… အမလေး… ဟင်း …. အရမ်း… အရမ်းကြီးဘဲ… အစ်ကိုသိန်းကလဲ…. ဒီမှာ…. နာသွားတာဘဲ…. ဟွန်း…”
မခင်တိုးက သူမ၏နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို ချွတ်ကာ မူမူစူစူလေး ပြောလိုက်သည်။
“…..တော်တော် နာသွားလားဟင်….။ အစ်ကို လောကြီးသွားလို့ပါ….”
“…..နာတာပေါ့… ဖြေးဖြေးလုပ်လဲ ရတာဘဲ…. ဟာ…. “
“….အခုရော…. ဆက်ပြီး…. နာနေသေးလား…”
“…ကဲပါ…. မနာတော့ပါဘူး… လုပ်မှာဖြင့် လုပ်ပါတော့…။ လူကြီးတွေနိုးလာရင် ခက်မယ်..”
သူမ၏စောက်ပတ်ထဲတွင် ကိုဘသိန်း၏လီးတန်ကြီးမှာ တဆုံးဝင်လျှက် တစ်လစ်ကြီး ဖြစ်နေသည်ကို အားမလို အားမရဖြစ်လျှက် လီးတန်ကြီးကလည်း မလှုပ်ရှားဘဲ ငြိမ်နေလေတော့ အဆမတန် ရမ္မက်စိတ်တွေ ပြင်းပြလာရသော မခင်တိုးက ကိုဘသိန်း မြန်မြန်လိုးစေရန် လူကြီးတွေကို အကြောင်းပြလျှက် လောဆော်လိုက်သည်။ ဒါကိုပင် မြဦးက မယောင်မလည်ဖြင့် အိမ်ကြီးဖက်ကို လှည့်၍ ကြည့်လိုက်သေးသည်။ ကိုဘသိန်းကတော့ သူ၏လီးတန်ကြီးကို ညင်သာစွာ ဆွဲ၍ထုတ်လိုက်ရာက စ၍လိုးနေချေပြီ။ (၁၀) ချက်မျှ ခပ်ဖြေးဖြေး လုပ်ပြီးသည်နှင့် အားမရနိုင် ဖြစ်၍လာရသော ကိုဘသိန်းသည် စိတ်ထင်တိုင်း ဆောင့်၍ လိုးလာလေတော့သည်။
မခင်တိုးခင်မျာမှာတော့ မျက်လုံးနှစ်လုံး စုံမှိတ်ထားရင်း ဟင့်ကနဲ အင့်ကနဲပင်ဖြစ်ကာ အားပါးတရကြီးကို ကော့၍ ပေးနေတော့သည်။ ဒါ့အပြင် မခင်တိုးက သူမ၏ ဒူးကွေးကာ ထောင်ထားသော ခြေထောက်လေးနှစ်ဖက်ကို ကုန်း၍ ရုန်း၍ လိုးနေ သော ကိုဘသိန်း၏ တင်ပါးပြောင်ပြောင်ကြီးပေါ်သို့ ချိတ်ကာတင်လိုက်ပြီး စောစောကထက်ပင် တိုး၍ ကော့ပေးနေပြန်သည်။ စောက်ရည်ကြည်တွေ အတော်ပင် ရွှဲစိုနေပြီဖြစ်သော မခင်တိုး၏ စောက်ပတ်ကြီးကြောင့် “စွပ်”ကနဲ “ပြွတ်”ကနဲ “ဖွတ်”ကနဲ အသံတွေမှာလည်း တဖြေးဖြေး သိသိသာသာပင် ထွက်ပေါ်လာပြန်သည်။
မြဦးခင်မျာမှာတော့ ဆက်လက်၍ ကြည့်ဖို့ရာ မစွမ်းတော့ပေ။ သူ၏တကိုယ်လုံးရှိ အားအင်တွေမှာလည်း ဘယ်ကိုရောက်သွားသည်မသိ တကိုယ်လုံး ချိနဲ့ကာ နေရသည်။ ဒါတင်မကသေး ရင်ထဲတွင်လည်း ဟာတာတာ ဆာတာတာဖြင့် အသက်ရှူရတာလည်း ရင်မောကာ ကြပ်၍နေရလေသည်။ ဒါ့အပြင် ရင်တွေလည်း တဒိန်းဒိန်းခုန်၍နေပြီး ကိုဘသိန်း၏ ဆောင့်ချက်ကြောင့် လှုပ်ခါ၍ နေရလေသော မခင်တိုး၏နို့အုံကြီးတွေကိုပင် ပြေး၍ ကိုင်လိုက်ချင်နေသည်။ ပြီးတော့ သူ၏အာရုံထဲတွင်လည်း မြင့်မြင့်ကြည်ကို မြင်ယောင်၍ နေရလေသည်။
မြဦးသည် ရပ်၍နေရာမှ အသာပင်လှည့်၍ မှောင်ရိပ်ကိုခိုကာ ပြန်လာခဲ့လေသည်။ အပြန်လမ်းခရီးတွင်တော့ မြင့်မြင့်ကြည်ပြောသည့်
“…..သူများ သမီးရည်းစားတွေဆို သိပ်ပျော်ဖို့ကောင်းတယ်….”
ဆိုတာ ဒါကိုဘဲ ပြောတာလား မသိ….. အို…. ဒါဘဲရှိတာဘဲ… ဒါကိုဘဲ ပြောတာ သေချာပါတယ်။
ငါတို့ ကိုဘသိန်းက မခင်တိုးကို လုပ်သလို မြင့်မြင့်ကြည်ကို လုပ်ပစ်လိုက်တော့မယ်။ သူပြောတာ ဒါဘဲဖြစ်မှာပါ။ သေချာပါတယ်…။ အင်း…..ဒီညကတော့ အချိန်မရှိတော့ဘူး နက်ဖြန်က ကျောင်းပိတ်ရက် ဒါပေမဲ့ မြင့်မြင့်ကြည်အိမ်က လူကြီးတွေ ဈေးထဲတွင် ဆိုင်သွားထွက်ကြသဖြင့် နေ့ခင်းဘက် မြင့်မြင့်ကြည်ဘဲရှိမည်။ မနက်ဖြန် ငါသွားဖြစ်အောင်သွားရမည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ အခုလည်း မြင့်မြင့်ကြည်ကို တွေ့လိုတွေ့ငြား သူ့အိမ်ရှေ့ဖက်ဖြတ်၍ လျှောက်ဦးမည်ဟုလည်း အရမ်းကို ကြွတက်နေသော မြဦးက စဉ်းစားတွေးတောကာ ထွက်လာခဲ့သည်။
အမှန်တော့ ကိုဘသိန်းနှင့် မခင်တိုးတို့သည် ကိုဘသိန်းက အသက် (၂၄) နှစ်၊မခင်တိုးက အသက် (၂၂) နှစ်ရှိပြီ ဖြစ်ပြီး သူတို့နှစ်ယောက် သမီးရည်းစားဖြစ်ကြသည်မှာ (၆) နှစ်မျှရှိခဲ့ပြီး အခုလို လင်မယားမကျ ဖြစ်နေခဲ့သည်မှာ တစ်နှစ်လောက်ပင် ရှိနေပြီဆိုသည်ကိုတော့ မြဦးတစ်ယောက် မသိရှာပါပေ။
မြဦးနှင့် မြင့်မြင့်ကြည်တို့ သမီးရည်းစား(၂)ယောက်တွင်တော့ မြဦးက(၁၇)နှစ်ကျော်(၁၈)နှစ်အတွင်း၊မြင့်မြင့်ကြည်က (၁၆)နှစ်ကျော်ကျော် သာရှိနေသေးသည်ကိုတော့ မြဦးသည် ပြန်လည်၍ မဆန်းစစ်ခဲ့မိချေ။ ဒါ့အပြင် သူတို့နှစ်ဦးသည် ကာမကိစ္စကို ယခုမှလက်တည့်စမ်းရန် ကြံရွယ်ရုံသာ ရှိကြသေးပြီး ပြောရမည်ဆိုလျှင် မြဦးသည် မြင့်မြင့်ကြည်၏ ပါးဖြူဖြူမို့မို့လေးများကိုပင် တခါဖူးကမျှ မမွှေးကြူခဲ့ဖူးချေ။ အခုတော့ဖြင့် အတုမြင် အတတ်သင်ဆိုတာမျိုးလို မြဦးတစ်ယောက် တည်ငြိမ်နေသော သူ၏ရင်တွင် ဂယက်လှိုင်းတို့သည် ကြောက်ခမန်းလိလိ ရိုက်ခတ်၍နေရပြီ ဖြစ်ပါတော့သည်။
………………………………………………………..
“….မြင့်မြင့်ကြည် …..ရော့….”
“……ဘာတုန်း….သံချောင်း…ရ..”
“…မြဦးက နင့်ကို စာပေးခိုင်းလိုက်လို့…”
“…..အံမယ်…..ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် ပေးစမ်းပါဦး….”
မြင့်မြင့်ကြည်က သံချောင်းလှမ်း၍ ပေးနေသောစာရွက်ခေါက်လေးကို လှမ်းယူ၍ စာရွက်ခေါက်လေးကို ဖြန့်ကာ ဖတ်လိုက်လေသည်။
“ ကြည်ကြည်…”
ကိုဦး နေ့လည်(၁၂)နာရီ ကြည့်အိမ်ကို လာခဲ့မယ်။ ကြည်နဲ့ (၂) ယောက်ထဲ တွေ့ချင်တယ်…။
ဆက်ဆက်စောင့်နေပါနော်…..
ချစ်တဲ့
“ကိုဦး”
စာရွက်လေးကိုဖတ်ပြီးသည်နှင့် မြင့်မြင့်ကြည်သည် ပြုံး၍ ရယ်ကျဲကျဲလေး လုပ်လိုက်သည်။
”…..အေး…. လာခဲ့လို့ပြောလိုက် သံချောင်း…။ ငါစောင့်နေမယ်..။ သူ့ကို စာကူးခိုင်းစရာရှိတယ်….”
“…..အေး…အေး….ငါပြောလိုက်မယ်….”
သူမ၏ရှေ့မှ သံချောင်းထွက်သွားသည်နှင့် မြင့်မြင့်ကြည်သည် စာရွက်လေးကို တခါဖြန့်၍ ဖတ်ကာ ပြုံးလိုက်ပြန်သည်။ ပြီးမှ စာရွက်လေးကို သေချာစွာပြန်၍ခေါက်ပြီး သူမ၏လက်ကလေးဖြင့် ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ကိုင်လိုက်လေတော့သည်။
ရင်ထဲတွင် ပီတိတွေ ဖုံး၍သွားခဲ့ရသော်လည်း မြင့်မြင့်ကြည်သည် မြဦးကို မယုံရဲသေး။ ဒါမျိုး မြဦးက မချိန်းစဖူး အချိန်းထူးလာသဖြင့်သာ သူမ၏ရည်းစား မြဦးတစ်ယောက် အဆင့်တွေတက်ကာ တိုးတက်လာပြီဟု တွေးလိုက်မိရင်း ပီတိဖြစ်ကာ ပြုံးမိခြင်းဖြစ်သည်။ ဒါပေမဲ့လည်း မြဦးက ရောက်လာလျှင် ဘာတွေပြောဦးမည်မသိ။ မနက်ဖြန် ကျောင်းမတက်နိုင်၍ ခွင်တိုင်ခိုင်းပြီး ပြန်သွားဦးမည်လား မသိ။ စဉ်းစားမိရင်း မြင့်မြင့်ကြည်က ထပ်မံ၍ ပြုံးလိုက်မိပြန်သည်။ အဲတော့…
သူက (၂)ယောက်ချင်း တွေ့ချင်တယ်တဲ့… ဘာများလဲ မသိဘူး။ ကိစ္စမရှိဘူး နေ့ခင်းဖက် အိမ်တွင် လူကြီးတွေ တစ်ယောက်မှမရှိ ဈေးထဲမှဆိုင်တွင် ရောက်နေကြမည်။ အင်း…(၂)ယောက်ထဲ… (၂)ယောက်ထဲ…….။
ထူးထူးဆန်းဆန်း ချိန်းဆိုလာခဲ့သော မြဦး၏စာကြောင့် မြင့်မြင့်ကြည်မှာ အတွေးနုယ်တွေ လွန်နေမိပါလေတော့သည်။
……………………………………………………..
ညက မြဦးတစ်ယောက် မခင်တိုးတို့ခြံထဲမှ ပြန်၍ထွက်လာခဲ့ပြီး သူ၏အိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်ကာ အိမ်ပေါ်သို့ပင် ပြန်၍မတက်တော့ဘဲ မြင့်မြင့်ကြည်တို့ အိမ်ဖက်သို့လာကာ အိမ်ရှေ့လမ်းမမှ ဖြတ်၍လျှောက်ရင်း မြင့်မြင့်ကြည်ကို သူမ၏အိမ်ဖက်သို့လှည့်၍ ကြည့်ကာ ရှာဖွေကြည့်မိသည်။ မြဦးသည် မြင့်မြင့်ကြည်၏ ရုပ်သွင်ကို လတ်တလော အတော်ပင် တွေ့ချင်နေလေသည်။ သူ့ကိုယ်သူလည်း ဘာဖြစ်မှန်းမသိပေ။ ဒါပေမဲ့လည်း မြင့်မြင့်ကြည်တို့ တစ်အိမ်လုံးသည် မှောင်မဲကာ တစ်အိမ်လုံး အိပ်၍နေကြချေပြီ။ ဒါတောင်မှ မြဦးက ဇွဲမလျှော့သေးဘဲ သူမ၏အိမ်ရှေ့သို့ တစ်ခေါက် ပြန်၍လှည့်လာကာ ဖြတ်၍လျှောက်ကာ ကြည့်မိပါသေးသည်။
မြဦးတစ်ယောက် ဘယ်လိုဝေဒနာတွေ ကပ်ရောက်စွဲညှိလာသည်ဟု မဆိုသာ။ တစ်ညလုံးကို အိပ်၍မရနိုင်အောင် ဖြစ်နေရသည်။ ညဘက် အပေါ့အပါး သွားချင်၍ထတော့ နောက်ဖေးက တံခါးကိုဖွင့်ရင်း မခင်တိုးတို့အိမ်ဖက်ကိုပင် သူသည် ရပ်၍ကြည့်နေမိခဲ့သေးသည်။
တစ်ညလုံး အိပ်မပျော်နိုင်သော မြဦးတစ်ယောက် မနက်မိုးလင်းခါနီးမှ အိပ်၍ပျော်သွားသဖြင့် နံနက်(၈)နာရီကျော်မှ အိပ်ရာကနိုး၍ လာခဲ့သည်။ ဒီ့နောက် လမ်းထိပ်ကိုထွက်ကာ သံချောင်းကိုရှာ၍ မြင့်မြင့်ကြည်ထံ စာသဝဏ်လွှာပါးလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ စိတ်ချလက်ချဖြင့် အမေပေးလိုက်သော မုန့်ဘိုး(၅)ပြားဖြင့် ဘာဘူကြီးဆိုင်တွင် လက်ဘက်ရည်ဆိုင်သို့ဝင်၍ သောက်ခဲ့သေးသည်။ နေ့လည် (၁၂) နာရီ မထိုးမှီမှာပင် မြဦးသည် မြင့်မြင့်ကြည်တို့ အိမ်ရှိရာသို့ ထွက်၍လာခဲ့သည်။
မြင့်မြင့်ကြည်တို့အိမ်မှာ တိုက်ခံနှစ်ထပ်အိမ်ဖြစ်သည်။ သူရောက်သွားတော့ အိမ်ရှေ့တံခါးမှာ အဆင်သင့်ဖွင့်ထားသဖြင့် ခါတိုင်းလိုပင် မြဦးသည် အိမ်ထဲသို့ ဝင်ရောက်လာခဲ့သည်။ အိမ်အောက်တစ်ခုလုံး တိတ်ဆိတ်၍နေသည်။ အိမ်ရှေ့တွင် ဘယ်သူမှမရှိ။ မြဦးသည် အောက်ထပ်တွင်ပင်ရှိသော မြင့်မြင့်ကြည်၏ အိပ်ခန်းရှိရာသို့ လျှောက်၍လာခဲ့သည်။
ရောက်ပါပြီ မြဦးတစ်ယောက်၊ မြင့်မြင့်ကြည်၏ အိပ်ခန်းရှေ့သို့ ရောက်ပါပြီ။ တံခါးပိတ်ထားသဖြင့် လက်ဖြင့် အသာလေးတွန်းကြည့်တော့ တံခါးရွက်(၂)ချပ်သည် စေ့ထားသဖြင့် သူအသာအယာ တွန်းလိုက်သည်တွင် ခပ်ဟဟလေး ပွင့်၍သွားသည်။
တွေ့ပါပြီ။ မြင့်မြင့်ကြည်ကို မှန်တင်ခုံရှေ့တွင် ထိုင်၍ အလှပြင်နေသည်ကို။ ရေချိုးပြီးခါစတော့ ဟုတ်မည်မထင်။ တံခါးဝကို ခပ်စောင်းစောင်းလေး နောက်ကျောပေး၍ ထိုင်နေသော မြင့်မြင့်ကြည်ထံသို့ မြဦး၏အကြည့်တွေက ရောက်သွားပြီး တခဏမှာပင် မို့မို့လေးဖောင်း၍နေသော သူမ၏ရင်အုံလေးနှင့် ကား၍အိဖောင်းကာ ပြည့်တင်းနေသော သူမ၏တင်သားတွေဆီသို့ မြဦး၏အကြည့်တွေက ရွေးချယ်၍ ရောက်ရှိသွားခဲ့ရလေပြီ။
မခင်တိုးလောက်တော့ မြင့်မြင့်ကြည်သည် ကိုယ်လုံးမဖွံ့ဖြိုးသေးဘဲ သူ့ဟာနှင့်သူတော့ ကိုယ်လုံးမှာ အတော်လေး လှ၍နေသည်ဟု မြဦးက မှတ်ချက်ချ လိုက်မိရင်း မြင့်မြင့်ကြည်၏ အိပ်ခန်းထဲသို့ လှမ်း၍ ဝင်လိုက်ရာ မြင့်မြင့်ကြည်ကလည်း သူ့ဆီသို့လှည့်အကြည့်ဖြင့် ဆုံကြလေသည်။
“…..လာ…ကိုဦး….ထိုင်လေ….”
“….အင်း…”
အခန်းထဲတွင် ထိုင်စရာနေရာရှာလိုက်တော့ မြင့်မြင့်ကြည်အိပ်သည့် ကုတင်လေး တစ်လုံးသာရှိသည်။ မြဦးကလည်း အရင်မြဦးမဟုတ်တော့ ခပ်တန်းတန်းပင် ဝင်၍ထိုင်လိုက်သည်။ ကုတင်လေးပေါ်သို့ မြဦးတစ်ယောက် ထိုင်ချလိုက်ပြီးသည်နှင့် တပြိုင်နက်တည်းမှာပင် မြင့်မြင့်ကြည်ကလည်း မှန်ရှေ့မှထကာ သူရှိရာသို့လာသည်။ ထိုသို့လာရင်းမှပင် မြင့်မြင့်ကြည်က…..
“……ကိုဦးက …….. ကြည်ကို (၂) ယောက်ထဲ တွေ့ချင်တယ်ဆို…”
“…..အင်းလေ …. “
“…..ဘာဖြစ်လို့လဲ…”
“…..တို့ သမီးရည်းစားတွေဘဲဟာ (၂) ယောက်ထဲဆိုတော့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ရှိတာပေါ့…..”
မြင့်မြင့်ကြည်၏ မျက်နှာလေးသည် ပြုံးစစလေးဖြစ်၍သွားရာကပင် မြဦး၏ ဘေးကုတင်ပေါ်သို့ သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကို ထိုင်၍ချလိုက်လေသည်။ မြင့်မြင့်ကြည်ထံမှ မွှေးပျံ့သော သင်းရနံ့တို့သည် မြဦးဆီသို့ တည့်တည့်မတ်မတ်ပင် ဝင်ရောက်၍လာရာက မြဦး၏ရင်ကို ထိုးဆွ၍နေချေပြီ။ မြဦးသည် မြင့်မြင့်ကြည်ရှိရာဖက်သို့ ငဲ့စောင်းကာ ကြည့်လိုက်မိသည်။
ဒီနေ့တွင် မြင့်မြင့်ကြည်တစ်ယောက် ခါတိုင်းကျောင်းတက် ကျောင်းဆင်း သွားစဉ်ကထက်ပင် ပို၍လှနေသည်။ သေသေချာချာကို ဂရုတစိုက်ဖြင့် အလှပြင်ထားပုံရလေသည်။ ပြီးတော့ သူမ၏မျက်နှာလေးက ငုံ့လျှက် ကုတင်ဘေး ကြမ်းပြင်ကို စူးစိုက်ကာကြည့်နေသည်။ သူတို့နှစ်ဦးသားမှာ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် စကားမဆိုမိကြချေ။ အိမ်ကြီးတစ်ခုလုံးကလည်း တိတ်ဆိတ်၍ ငြိမ်သက်၍နေသည်။ တချက်တချက်တွင် အခန်းပြူတင်းပေါက်မှ ဝင်၍လာသော လေပြေလေးများသည်သာ မြဦးနှင့် မြင့်မြင့်ကြည်တို့ကို တိုးဝှေ့ဖြတ်သန်းလျှက်ရှိသည်။
မြင့်မြင့်ကြည်နှင့် ယှဉ်တွဲ၍ ထိုင်နေရာက စိတ်တွေလှုပ်ရှား၍ လာရသော မြဦး၏လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ပုခုံးဆီသို့ ကျရောက်၍သွားရာက မြင့်မြင့်ကြည်၏ နုထွေးသော ပုခုံးလုံးလုံးလေးကို သူ၏လက်ဖဝါးဖြင့် ဆုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း
“…..ကြည် ကိုဦးကို ချစ်လား….ဟင်…”
မြဦး၏စကားသံက ပုံမှန်ထက်တုန်ခါ၍ နေရသလိုမြင့်မြင့်ကြည်၏ မို့မောက်မောက်လေး ဖြစ်၍နေသော ရွှေရင်နှစ်မွှာသည်လည်း နိမ့်ချီမြင့်ချီလေးဖြစ်၍နေသည်။ မြဦး၏ တုန်လှုပ်လှိုက်ဖိုသော အမေးစကားကို ကြားရစဉ်အခါမှာပင် ရင်ထဲတွင် နွေးကာသွားရသော မြင့်မြင့်ကြည်သည် မြဦးကိုလည်း အံသြ၍သွားရသည်။ ဒါ့အပြင် သူ၏စိတ်ထဲတွင်လည်း ကျေနပ်၍သွားရသည်။
“….အင်း….”
ဟု မြင့်မြင့်ကြည်က တိုးတိုးလေး ဖြေလိုက်ရင်းကရီဝေသော မျက်လုံးအစုံဖြင့် မြဦးကို လှည့်၍ကြည့်လိုက်သည့်ခဏမှာပင် မြဦးနှင့် မြင့်မြင့်ကြည်တို့၏ မျက်နှာနှစ်ခုတို့မှာ ထိလုမတတ် ဖြစ်၍သွားခဲ့ရပြီး မျက်လုံးချင်းလည်း ဆုံစည်း၍ သွားခဲ့ရပေသည်။ ကျန်နေသော မြဦး၏လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးပေါ်သို့ ထပ်မံ၍ ကျရောက်လာခဲ့ရပြီး ခဏမှာပင် မြဦးသည် မြင့်မြင့်ကြည်၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဆွဲယူကာ ဖက်လိုက်ရာက သူမ၏ဖောင်းဖောင်းမို့မို့ ပါးမို့ဖြူဖြူလေးများအား မွှေးကြူလိုက်ပေတော့သည်။
ချစ်စရာ့အသွင် မျက်နှာလေးကို မော့၍ပေးလိုက်မိရင်းကပင် ရင်ထဲမှ ပြင်းပြလာသော ပီတိအဟုန်တို့ကြောင့် မြင့်မြင့်ကြည်သည် မြဦး၏ကိုယ်လုံးကြီးကို ပြန်၍ဖက်တွယ်လိုက်မိသည်။ ဒီလိုအချိန်မျိုး ဒီလိုအပြုအမှုမျိုးကို စိတ်ကူးယဉ်ကာ မျှော်လင့်ခဲ့ရလေသော မြင့်မြင့်ကြည်တစ်ယောက် သူမ၏မျှော်လင့်ချက်တွေသည် ပြည့်စုံခဲ့ရပေပြီ။ သူမသည် မြဦးကိုလည်း နားမလည်နိုင်စွာဖြစ်ရလျက် အံသြကျေနပ်၍လည်း နေမိသည်။ မြဦး နမ်းသည်ကို အားရကျေနပ်စွာ အနမ်းခံနေသော မြင့်မြင့်ကြည်၏ မျက်နှာလေးသည်ပင် ပြုံးရောင်လေးသန်း၍ နေရလေသည်။ မြဦးက မြင့်မြင့်ကြည်၏ ပါးပြင်နှစ်ဖက်ကိုသာမက နဖူးဆံစပ်လေးများနှင့် မေးဖျားကလေးကိုပင် မွှေးကြူကာ နမ်းနေပါသေးသည်။ ပြီးတော့မှ မြဦးက သူ၏မျက်နှာကိုအသာခွာကာ မြင့်မြင့်ကြည်၏ မျက်နှာလေးကို စိမ်းစိမ်းလေး တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီးတော့မှ သူ၏နှုတ်ခမ်းတွေက မြင့်မြင့်ကြည်၏ နှုတ်ခမ်းလုံးလုံးလေးတွေပေါ်သို့ ဖိကပ်ကာ စုပ်နမ်းလိုက်ပါတော့သည်။
နှစ်ဦးစလုံး၏ အစိမ်းသက်သက်ရှိလေသော သွေးသားတို့သည် ဟုန်းကနဲ နှိုးကြွကာ ထ၍လာခဲ့ရချေပြီ။ ဒီလိုနမ်းရင်းမှပင် မြဦးသည် မြင့်မြင့်ကြည်၏ ကိုယ်လုံးလေးကို တဖြေးဖြေး အိပ်ယာပေါ်သို့ လှဲချပေးလိုက်ရင်းမှ မြဦးသည် သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကို တင်းကြပ်စွာ ပွေ့ဖက်ထားနေမိသလို မြင့်မြင့်ကြည်ကလည်း မြဦး၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို အတင်းပင် သိမ်းကြုံး၍ ပွေ့ဖက်ထားလိုက်မိပါသည်။ ပြီးတော့လည်း အတုမြင် အတတ်သင်ဆိုသလို မြဦးသည် သူဖိထားလေသည့်အတိုင်း သူ၏လက်တွေက အငြိမ်မနေဘဲ မြင့်မြင့်ကြည်၏ တကိုယ်လုံးကို ပွတ်သပ်နေရုံမျှမက တင်သားလုံးလုံး ဖောင်းဖောင်းတွေကိုပါ ဆုပ်နယ်၍ ပေးနေပြန်ပါသည်။ မြင့်မြင့်ကြည်မှာတော့ ဘယ်လိုဖြစ်မှန်းပင် သူမကိုယ်သူမ မသိ။ တကိုယ်လုံးဖျဉ်းကနဲ ရှိန်းကနဲဖြစ်ကာ ခံစားနေရာမှ တကိုယ်လုံး အားအင်တွေဆုတ်လျှော့၍လာရသလို နွမ်းနယ်၍လာရပါလေသည်။
မြဦးသည် မြင့်မြင့်ကြည်ဝတ်၍ထားလေသော အင်္ကျီ လေးပေါ်မှာပင် သူမ၏စူစူမို့မို့ ရွှေရင်နှစ်မွှာကို ဖိကပ်ကာ နမ်းနေလေသည်။ ပြီးတော့မှ မြဦးက ရင်စေ့အင်္ကျီလေးကို ကြယ်သီးတွေ တစ်လုံးချင်းဖြုတ်ပစ်လိုက်ရာမှပင် တဆက်တည်းမှာပင် အငမ်းမရဖြစ်လျှက် မြင့်မြင့်ကြည်၏ ဘော်လီအင်္ကျီ လေးကို ကြယ်သီးတွေ ဆက်၍ ဖြုတ်ပေးလိုက်သည်။ မြင့်မြင့်ကြည်မှာတော့ ပက်လက်လေးလှန်ကာ ရီဝေသော မျက်လုံးလေးများဖြင့် မြဦးကိုကြည့်လျှက် မောင့်မျက်နှာ တစ်ရွာထင်ဆိုတာလို မြဦး ပြုသမျှ နုရတော့မည့်အသွင်ဖြင့် ငြိမ်သက်၍ ပက်လက်လေးလှဲနေသည်။ သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးတစ်ခုလုံးမှာ ငြိမ်သက်၍နေသော်လည်း သူမ၏အတွင်းစိတ်များမှာ လှုပ်ရှား၍နေရသည်ဆိုသည်ကိုတော့ လက်ဖျားနှစ်ဖက်ဆီမှာ လက်ချောင်းလေးများ၏ လက်ဆစ်လေးများကို တစ်ဖျောက်ဖျောက်ချိုးနေသည်ကို မြင်ရခြင်းဖြင့် သိသာနိုင်လေသည်။
မြင့်မြင့်ကြည်၏ ဘော်လီအင်္ကျီမှ ကြယ်သီးများမှာ အားလုံးပြုတ်ထွက်၍သွားခဲ့ပြီးချိန်တွင်တော့ မြဦးသည် သူမ၏ဘော်လီအင်္ကျီလေးကို လှန်၍တင်လိုက်လေတော့ရာ ဖောင်းမို့မို့လေးဖြင့် နို့သီးလေးတွေ ကပ်၍နေသော သူမ၏ နို့လေးနှစ်လုံးကို မြင်တွေ့လိုက်ရစဉ်ခဏပင် မြဦးသည် ငုံ့၍ အတင်းပင်စို့ပါတော့သည်။
“အို ” ကနဲ ဖြစ်သွားရလေသော မြင့်မြင့်ကြည်ခင်မျာမှာတော့ ခံစားရခက် ခက်လွန်းသဖြင့် သူမ၏ကျောပြင်လေးကို ကော့၍ကော့၍ပေးနေမိရုံမှတပါး တစ်ခြား ဘာမျှမတတ်နိုင်တော့ပေ။
အဲ…. တခြား သူမ တတ်နိုင်တာတစ်ခုကတော့၊ သွယ်လျှဖြူဖွေးလေသော သူမ၏လက်လေးနှစ်ဖက်ဖြင့်မြဦး၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို ပွေ့ဖက်ကာထားခြင်းပင် ဖြစ်ပါသည်။ သူမ၏ မျက်လုံးလေးတွေကလည်း စင်းနေချေပြီ။ ပြီးတော့ မြဦး၏လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်တွင် ထက်အောက်စုံဆန်ကာ ပွတ်သပ်ပေးနေပါသေးသည်။ ဒီမှာပင် မြဦးက မြင့်မြင့်ကြည်၏ ပေါင်တံနှစ်ဖက်ကို တဖက်နှင့်တဖက်သို့ ကူးလိုက်သန်းလိုက်ဖြင့်လုပ်ကာ ပေါင်ရင်းမှပေါင်ဖျားနားသို့ပါ စုံဆန်ကာ ပွတ်ပေးနေပါသည်။မြင့်မြင့်ကြည်၏ ပေါင်လုံးကြီးတွေမှာ အငြိမ်နေ၍ မရတော့ပါ။ လှုပ်လှုပ်ရွရွပင် ဖြစ်နေရချေပြီ။
မြဦးသည် မြင့်မြင့်ကြည်၏ နို့အုံလေးတွေကို တဖက်မှတဖက်သို့ ပြောင်းလျှက်စို့ပေးနေရင်းကပင် ဗြုံးကနဲ ကြုံး၍ထလိုက်ရာမှ သူမ၏ပေါင်နှစ်လုံးကို ဆွဲ၍မကာ တပြိုင်နက်တည်းမှာပင် သူသည် အင်္ကျီကိုမချွတ်တော့ဘဲ ပုဆိုးခါးပုံစကို ဆွဲဖြုတ်ချလိုက်ရင်း သူမ၏ထဘီလေးကိုလည်း ခါးဆီသို့ လှန်၍တင်လိုက်လေတော့သည်။
“…..အို… ကိုဦး… ဘာ… ဘာလုပ်မလို့လဲ…. မလုပ်နဲ့လေ… အို… အဟင့်…”
မြင့်မြင့်ကြည်တစ်ယောက် ဒီမျှအထိ မရည်ရွယ်ခဲ့ရိုး အမှန်ပါ။ ဒီလောက်အထိလည်း အရဲစွန့်ရန် မရည်ရွယ်ခဲ့ပေ။ သူငယ်ချင်းများ ပြောဆိုသဖြင့် ကြားဖူးနားဝဖြစ်ကာ စိတ်ကူးယဉ်၍ ရင်ခုန်မိခဲ့ဖူးလေသော်လည်း ဒီလိုကိုယ်တွေ့ကြုံလာပြန်တော့ ထိတ်လန့်၍ မရဲတာအမှန်ပင်။ လက်လေးက သူမ၏ထဘီလေးကို လှမ်း၍ဆွဲကာ အတင်းဖုံးရင်း ကမန်းကတန်း ငြင်းဆန်လိုက်ပေမဲ့လည်း မုန်ယိုသော ဆင်တစ်ကောင်ပမာဖြစ်၍နေလေသော မြဦးကလည်း လုံးဝအလျှော့မပေးတော့သဖြင့် သူမ၏ငြင်းဆန်မှုများသည် အချီးနှီးဖြစ်ခဲ့ရလေသည်။
တခဏအတွင်းမှာပင် မြဦးသည် သူမ၏ ခြေထောက်ဖွေးဖွေးလေး နှစ်ချောင်းကို ကားဟလိုက်ရာက တဆတ်ဆတ်ဖြစ်နေလေသော သူ၏လီးတန်ကြီးကို မြင့်မြင့်ကြည်၏ အမွှေးနုလေးများ စိမ်း၍နေကာ ဖြူဖြူဖွေးဖွေးဖေါင်းဖေါင်း ကစ်ကစ်လေးဖြစ်၍နေသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုကြားသို့ တေ့ကာ ဖိသွင်းနေလေသည်။
“…..အို…အို… ကို.. ကို….ဦး…”
ပထမဆုံး အတွေ့အကြုံကလည်းဖြစ်၊ ရမက်ဆန္ဒတွေကလည်း အဆမတန် ပြင်းထန်နေလေတော့ သူ၏လီးတန်ကြီးမှာ မြင့်မြင့်ကြည်၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ တန်းတန်းမတ်မတ် ဝင်၍ မသွားလေဘဲ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကို ဟိုထောက်ဒီထိုးဖြင့် ဖြစ်နေရသလို စောက်ပတ်ဝထိပ်နားရှိ စောက်စေ့နေရာလေးကိုလည်း လီးတန်ကြီးထိပ်က ဖိ၍ဖိ၍ထိုးနေလေတော့ရာ မြင့်မြင့်ကြည်တစ်ယောက်မှာတော့ ဆက်၍ ငြင်းဆန်ရန်ပင် သတိမရတော့ဘဲ ကြက်သီးတွေ တဖျန်းဖျန်းထလျှက်ရှိရာကပင် မထူးတော့ပါဘူး ဒီလိုဆိုရင် ဘယ်လိုနေမလဲဟူသော အတွေးဖြင့် လက်တည့်စမ်းရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်ရပေပြီ။
ဟိုထိုးဒီထောက်ဖြင့် ဖြစ်နေလေသော မြဦး၏လီးတန်ကြီးထိပ်က သူမ၏စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုအစပ်လေးနှင့် စောက်စေ့လေးကိုပါ ဖိသိပ်နေတော့ရာ သူမ၏ရမ္မက်စိတ်တွေကို တမင်ပင် ထိုးဆွနေသလိုဖြစ်နေပြီး မြင့်မြင့်ကြည်သည် “အို”ကနဲ….. ”အို”..ကနဲ ဖြစ်ကာ သိမ့်သိမ့်တုန်၍ ဖြစ်နေရလေတော့သည်။ ပြီးတော့လည်း သူမ၏ တကိုယ်လုံးသည် ရှိန်းကနဲ ဖိန်းကနဲ နွေးကနဲ အေးကနဲဖြင့် ယောက်ယက်ခတ်ကာ ခံစားနေရလေသည်။
မြဦး၏ နဖူးဆံစပ်တွင်လည်း ချွေးဥလေးများ စိမ့်၍ထွက်လာခဲ့လေပြီ။ မြဦးသည် ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းချလိုက်ရာက သူ၏အင်္ကျီကိုဆွဲ၍ ချွတ်ပစ်လိုက်လေသည်။ ပြီးသည်နှင့် သူ၏လက်တဖက်က သူမ၏စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား ဖေါင်းဖေါင်းလေးများဆီသို့ တုန်ရီစွာဖြင့် လှမ်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့ မရဲတရဲဖြင့် ဖောင်းအိနေသော မြင့်မြင့်ကြည်၏ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကို အသာလေး ဖြဲလိုက်တော့သည်။
“…အို….အစ်ကို…”
မြင့်မြင့်ကြည်မှာ သူမ၏မျက်လုံးလေးနှစ်လုံးကို စုံမှိတ်လိုက်ရင်း သူမ၏မျက်နှာလေးကိုလည်း တဖက်သို့စောင်းငဲ့ကာ လွှဲလိုက်လေတော့သည်။ မွှေးညှင်းနုလေးများ စိမ်းမြမြဖြင့် မြင့်မြင့်ကြည်၏ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား ဖေါင်းဖေါင်းလေးနှစ်ခု ပြဲဟသွားလေသောအခါတွင်တော့ နီရဲလျှက် အထပ်ထပ်အလွှာလွှာပမာဖြစ်၍နေလေသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးများသည် စိမ့်ထွက်နေပြီဖြစ်သော စောက်ရည်ကြည်လေးများကြောင့် ပြောင်လက်ရွှမ်းစိုစွာဖြင့် ထွက်ပေါ်၍လာခဲ့ရလေသည်။ ပြီးတော့ ထိပ်ဖက်တွင် ငေါက်တောက်လေး ဖြစ်၍နေသော စောက်စေ့လေးကလည်း ရဲရဲနီ၍ အသဲယားစဖွယ် ဖြစ်၍နေလေသည်။
ပြောင်တင်းကာ အရည်ကြည်လေးများ စိမ့်၍ထွက်နေသော မြဦး၏လီးတန်ကြီး ထိပ်ဖူးကြီးသည် သူမ၏စောက်ပတ်ဝအတွင်းသား နုနုလေးများကို ပူနွေးစွာဖြင့် တွေ့ထိလာတော့လေသည်။ မြင့်မြင့်ကြည်သည် အသက်ကို ဝအောင်ရှူလိုက်ရင်းနှုတ်ခမ်းလေးနှစ်ခုကို တင်းတင်းလေးစေ့ကာ မာန်တင်းလိုက်မိသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ရမ္မက်ဇောတွေပြင်းပြကာ စိတ်တွေမထိန်းနိုင်တော့သော မြဦးသည် သူ၏လီးတန်ကြီးကို မြင့်မြင့်ကြည်၏ စောက်ခေါင်းနုနုလေးထဲသို့ တအားပင်ဖိ၍ သွင်းလိုက်လေသည်။
“…..ဗြစ်… ဗြစ်… အား… အမလေး…. သေပါပြီ…. ကျွတ်…. ကျွတ်… ကျွတ်…”
မြင့်မြင့်ကြည်မှာ သူမ၏ခါးသေးသေးလေးသာ ကော့တက်သွားသည်မဟုတ်။ သူမ၏ကျောပြင်လေးသည်လည်း ကော့၍တက်သွားရလေသည်။ ပြီးတော့ မြင့်မြင့်ကြည်၏ အသားလေးများသည် တဆတ်ဆတ် တုန်၍နေကြလေပြီ။ သူမ၏ စောစောက စောင်းငဲ့ထားသော မျက်နှာလေးကတော့ မော့၍ကာလာပေမဲ့ မျက်နှာလှလှလေးမှာ ရှုံ့မဲ့၍နေလေသည်။ မြဦးသည် ထိတ်ထိတ်ပြာပြာဖြစ်သွားပြီး ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိဖြင့် ဘာလုပ်လို့လုပ်ရမှန်း မသိအောင် ဖြစ်နေလေသည်။ ပြီးတော့မှ မြဦးသည် သတိရသွားပြီး လီးတန်ကြီးကိုဆွဲ၍ ချွတ်တော့မယ်လုပ်ပြီးမှ မချွတ်ဖြစ်တော့ဘဲ လီးတန်ကြီး တစ်ချောင်းလုံးကို မြင့်မြင့်ကြည်၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ တဆုံးသွင်းထားလျှက်မှပင် သူ၏ကိုယ်လုံးကြီးကို မြင့်မြင့်ကြည်၏ ကိုယ်လုံးပေါ်သို့ မှောက်၍ချလိုက်ပြီး သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကို ထွေးနေအောင်ဖက်ကာ မြဦးသည် မြင့်မြင့်ကြည်၏ နို့လေးနှစ်လုံးကို ဘယ်ပြန် ညာပြန် စို့၍ပေးနေလေတော့သည်။
စောက်ခေါင်းထဲတွင် အတော်ပင် နာအောင့်၍သွားရသော မြင့်မြင့်ကြည်သည် နဂိုကပင် ရမ္မက်ထန်တဏှာကြီးသော ဗီဇကပါလာ၍လားမသိ။ နာလွန်း၍အော်ဟစ်ကာ ညီးတွားလိုက်ရသော်လည်း သူမ၏ အော်ဟစ်ညီးတွားသံလေးအဆုံးတွင် ထိုကဲ့သို့ စောက်ခေါင်းထဲ နာကျင်၍အောင့်သွားကာ မချိမဆန့်ခံစားလိုက်ရသည်ကိုပင် ရင်ထဲတွင် ကျေနပ်၍သွားရသည်။ ထို့နောက် တဆက်တည်းမှာပင် သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်တွင်းမှ ရမ္မက်သွေးများသည် ပို၍ပြင်းထန်စွာ ထကြွလာရလေသည်။ အရှက်တရားဆိုသည်ကတော့ သူမ၏ရင်ထဲတွင်လုံးလုံးလျားလျား ပင်မရှိတော့ပေ။ ကြည့်ပါဦး နို့စို့နေသော မြဦးထံသို့ သူမ၏နို့တွေကိုပင် ကျောလေး ကော့ကာ ကော့ကာဖြင့် ပင့်ကပ်ကာပေးနေသလို တတ်ကျွမ်းမှုမရှိသေးသဖြင့်လည်း သူမ၏ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ကားသထက်ကားကာ စောက်ပတ်လေးကို မြဦး၏ လီးတန်ကြီးအရင်းသို့ အတင်းပင်ဖိကပ်၍ ပေးနေမိချေသည်။ မြင့်မြင့်ကြည်၏ လက်လေးနှစ်ဖက်ကတော့ တဖက်က မြဦး၏ကျောပြင်ကြီးကို သိမ်းကြုံး၍ ဖက်ထားပြီး ကျန်လက်တဖက်က မြဦး၏ဦးခေါင်းမှ ဆံပင်တွေကို သွယ်လျှပြည့်ဖေါင်း၍နေသော လက်ချောင်းလေးများဖြင့် ထိုးသွင်းကာ အားမလို အားမရဖြင့် ထိုးဖွ၍နေလေသည်။
မြဦးမှာ မြင့်မြင့်ကြည် နာလွန်း၍ အော်သဖြင့်သာ အရှိန်သတ်လိုက်ရလေသည်။ သူ၏စိတ်တွေကတော့ အဆမတန် ရမ္မက်တွေ ထန်နေရလေသည်။ လိုးချင်စိတ်တွေများလာသော မြဦးက မြင့်မြင့်ကြည်၏ အခြေအနေကို ကြည့်လိုက်သည်။ ”နာသေးလား” ဟုမေးရန် စိတ်ထဲက ကြံလိုက်ပေမဲ့လည်း ပါးစပ်က ပြောမထွက်၊ မြင်ရသော အခြေအနေကတော့ မြင့်မြင့်ကြည်တစ်ယောက် နာကျင်ပုံမရတော့။
မြဦးသည် သူမ၏စောက်ခေါင်းထဲမှ လီးတန်ကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ မြင့်မြင့်ကြည်၏ ခါးလေးမှာ ကော့၍ သူမ၏စောက်ပတ်ဝလေးမှာ လီးတန်ကြီး နောက်သို့ လိုက်ပါလာဟန်ပင်။ ပြီးတော့မှ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့သော မြဦးသည် သူ၏လီးတန်ကြီးကို ပြန်၍သွင်း၍ ဆောင့်၍ ဆောင့်၍ လိုးလေတော့သည်။ မြဦး၏ဆောင့်ချက်ကြောင့် အင့်ကနဲ တစ်ချက်ဖြစ်သွားရသော်လည်း မာကြောလွန်းသော လီးတန်ကြီးကြောင့် သူမ၏စောက်ပတ် အတွင်းသားလေးများမှာ အီဆိမ့်၍သွားရသလို ရင်ထဲတွင်လည်း ကျေနပ်၍သွားရသည်။ မြဦးကလည်း ညှာတာရကောင်းမှန်း မသိဘဲ အတင်းပင်ဆောင့်၍ လိုးပေတော့ရာ စောက်ပတ် အသစ်စက်စက် ပါကင်လေးဖြင့် အလိုးခံနေသော မြင့်မြင့်ကြည်က နာကျင်မှုတွေကို ပူးတွဲခံစားနေရပေမဲ့လည်း ဒီလိုခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်တာကိုပင် သူမ၏စိတ်ထဲတွင် အားရကျေနပ် ဖြစ်နေရလေသည်။
မြဦးကတော့ သူ၏ကိုယ်လုံးကြီးကို သူမ၏ကိုယ်ပေါ်မှကြွကာ မြင့်မြင့်ကြည်၏ ကိုယ်လုံးလေးဘေး တဖက်တချက်ဆီတွင် လက်ကိုထောက်၍ စိတ်ထင်တိုင်း ဆောင့်နေသဖြင့် မြဦး၏ဆောင့်ချက်များမှာ အထူးပင်ပြင်းထန်လှကာ နှစ်ဦးစလုံးမှာ တခါဖူးကမှ မကြုံခဲ့ဖူးလေသော ထူးခြားလှသည့် အရသာကို တမေ့တမောကြီး ခံစားနေရလေသည်။ မြင့်မြင့်ကြည်၏ စိတ်ထဲ ရင်ထဲတွင်လည်း မြဦးကို ခင်တွယ်သည့်စိတ် ချစ်တဲ့စိတ်များ ပို၍ ပို၍လာရသလို မြဦးကလည်း မြင့်မြင့်ကြည်အပေါ်တွင် ကြင်နာစိတ်များ ချစ်စိတ်များ ပို၍ ပို၍လာရလေတော့သည်။
မကြာလိုက်ပါချေ။ မြဦး၏ လီးတန်ကြီးက သူမ၏စောက်ပတ်ထဲသို့ အတင်းဆောင့်ကာ လိုးသွင်းပြီး ဖိကပ်လိုက်ချိန်မှာပင် မြင့်မြင့်ကြည်ကလည်း သူမ၏စောက်ပတ်ဝကို အတင်းပင် ကော့တင်ပေးကာ သူတို့နှစ်ဦးလုံး၏ ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုသည် တလွန့်လွန့် တွန့်၍ သွားရပါလေတော့သည်။…ပြီးပါပြီ
Zawgyi
ပါကင္ေပါက္သြားတဲ့ ပြင္းဖူးစ ပန္းကေလး
သရက္ၿမိဳ႕၊ ဟိုက္စကူးေက်ာင္းႀကီးမွာ ၿမိဳ႕၏အေနာက္ေျမာက္စြန္း ေတာင္ကုန္းကေလးတစ္ခုေပၚတြင္ တင့္တယ္စြာ သပ္ရပ္လွပမွုျဖင့္ ရွိေနသည္။ ေျမာက္ဖက္ေဘာလုံးကြင္း၊ တပ္ကြင္း၊ လြင္ျပင္မ်ားဆီမွ တိုက္ခတ္လာေသာ ေလေျပေအးမ်ားမွာလည္း သန႔္ရွင္းစင္ၾကယ္သည္ႏွင့္အမၽွ ေအးလွသည္။ ထိုေလေျပေအးကို တိုက္ခတ္ခံရင္း ေက်ာင္းေဘးပတ္လည္၌ ေျပးကာ ခုန္ကာ ကစားေနၾကေသာ ကေလးသူငယ္ အရြယ္ေပါင္းစုံမွာလည္း ရႊင္ရြင္ျမဴးလၽွက္၊ ေပ်ာ္ျမဴးေနသည္။ ေက်ာင္းေဘးပတ္လည္တြင္ ရာသီမေရြး အပြင့္အဖူးမ်ားျဖင့္ ျဖဴျဖဴေဖြးလၽွက္ ရွိေနၾကသည္။
ေက်ာင္း၏ ေျမာက္ဖက္သို႔ ထိုးထြက္ေဆာက္လုပ္ထားေသာ ခန္းမေဆာင္ႀကီးေဘး ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ ဇလပ္ပင္မ်ားသည္ ပိုမို၍ပြင့္ေနၾကသည္။ အပင္တိုင္း၏ေအာက္တြင္ ဇလပ္ပြင့္မ်ားသည္ ေႂကြက်လၽွက္ ေကာက္ပန္သူမ်ားကို ငံ့လင့္လၽွက္ လဲေလ်ာင္းကာ ေနၾကေလသည္။ ထိုခန္းမႀကီး၏ အေရွ႕ဖက္ ကေလးမ်ား အနည္းငယ္ရွင္းရာဘက္ အုတ္ေလွခါးထစ္ေဘး ဇလပ္ပင္တြင္ (၁၂) ႏွစ္၊ (၁၃)ႏွစ္ အရြယ္ ကေလးမေလး (၅) ေယာက္ကို ျမင္နိုင္ပါသည္။ (၄) ေယာက္မွာ အပင္မ်ားေအာက္၌ ေႂကြက်ေနေသာ ဇလပ္ပြင့္မ်ားကိုေကာက္ကာ ႀကိဳးျဖင့္ သီကုံးေနၾကသည္။ ထိုထဲမွ တစ္ေယာက္ကေတာ့ အျခားကေလးမ်ားနည္းတူ အပင္ေအာက္၌ ေႂကြက်လင့္ၿပီးေသာ အပြင့္မ်ားကိုေတာ့ သတိမွမျပဳ၊ အဘယ္မၽွလုပ္၍ မေကာက္၊ ပင္ျမင့္ထက္မွာရွိေနသည့္ အပြင့္မ်ားကိုသာ အာ႐ုံျပဳရင္း မမွီတမွီ ေျခဖ်ားေလးကိုေထာက္ကာ လွေပ့ေခ်ာေပ့ ဆိုသည့္ ပန္းမ်ားကိုသာ ေရြးကာ ခူးဆြတ္ရင္း သီကုံးေနသည္။ အတန္ၾကာလၽွင္ ေအာက္၌ ပန္းေကာက္ေနသူထဲမွ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ ထလာၾကကာ….
“……ပန္းကေလးေတြက သိပ္လွတာဘဲကြယ္…..။ မူေတာ့ အိမ္ၾကရင္ မမကိုေပးဖို႔ တစ္ကုံးရၿပီ ဆရာ…….”
“…..အို….. ကိုယ္ေတာ့ ဆရာ ေမေမ့ကို ေပးမယ္….”
“….အို….ငါေတာ့ ဆရာ….. ဘုရားကို ကပ္လွူပူေဇာ္မယ္….”
“…အမယ္….. ငါေတာ့….. ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေပးဘူး…။ အိမ္နားက ေဒၚခင္တုတ္ကို (၂) ျပားနဲ႔ ေရာင္းမယ္…။ ဒါမွ မုန႔္ဝယ္စားရမယ္….”
(၁၂)ႏွစ္ (၁၃)ႏွစ္ အရြယ္ ကေလးမမ်ားမွာ သူတို႔လွဖို႔ထက္ သူတို႔ႏွင့္ ပက္သက္သည့္ အႀကီးမ်ားလွဖို႔၊ ဘုရားတင္ဖို႔၊ မုန႔္ဖိုးရဖို႔ သည္မၽွသာ ေတြးတတ္လၽွက္၊ တစ္ဦးစီ ကိုယ့္ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ကိုယ္ေဖာ္ျပေနၾကသေလာက္ မတ္တပ္ရပ္လၽွက္မွ ခူးရင္း သီကုံးေနသည့္ ကေလးမေလးကေတာ့ သူတို႔အားလုံးသို႔ မ်က္လုံးေလးေစြၾကည့္ရင္း သူမသီကုံးၿပီးထားေသာ ပန္းကုံးကိုလည္း လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ေခါင္းထက္မွာ သီကာ ဝိုက္ပန္လၽွက္…….
“……ေဟ့….မလွလား….. ၾကည့္… ပန္းေတြက သိပ္လွတယ္…. ေအာက္က်ၿပီးသားလည္း မဟုတ္ဘူး….”
ထိုသို႔အေျပာလိုက္တြင္ အားလုံးေသာ ကေလးမမ်ားမွာ သူမဘက္သို႔ လွည့္လၽွက္ ၾကည့္လိုက္ၾကပါသည္။
“….ေဟ့…. ၾကည္က သိပ္လွတာဘဲကြယ္….. ေနာ္…”
မနာလိုဝန္တိုစိတ္ အလ်င္းမရွိၾကေသးေသာ အရြယ္မ်ားျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ဖြင့္ဖြင့္ကားကား ျဖဴသြယ္တန္းလၽွက္ ကေလးမေလး အလွကို ေဝကာဆင့္ေနသည့္ ပန္းကုံးကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ပန္းပန္သူကို ၾကည့္လိုက္ျဖင့္ အားလုံးေသာ ကေလးမေလးမ်ားမွာ သူမကိုၾကည့္၍ သေဘာက်ေနၾကသည္။ သို႔ေသာ ကေလးအရြယ္ ဘာဝအလွတြင္သာ အျမဲမနစ္ေျမာတတ္ ကစားဖို႔ကလည္း ရွိပါေသးသည္။
“…..လာေဟ့…. ဟိုဖက္ ကစား႐ုံထဲ သြားကစားရေအာင္…”
သူတို႔ထဲမွ တစ္ေယာက္က စလိုက္ပါသည္။
“…..ေအး…လာ… သြား…. ကစားမယ္……”
ထိုတစ္ေယာက္ကို သုံးေယာက္က မဖင့္မဆိုင္း ေထာက္ခံသေလာက္ က်န္တစ္ေယာက္ကေတာ့…
“……ဟင့္အင္း….. ငါေတာ့ သြားမကစားခ်င္ဘူး…. ေကာင္ကေလးေတြနဲ႔….”
သူမမွာ အပ်ိဳကေလးလိုဟန္ျဖင့္ ဒီအေျပာတြင္ မ်က္လုံးကေလး ေစြလိုက္ပါေသးသည္။
“…….ဒါျဖင့္….. မူတို႔ သြားကစားမယ္….။ ၾကည္….. တစ္ေယက္တည္းေနရစ္ေနာ္…”
ကစားဖို႔ အေဖာ္စပ္တိုင္း ေကာင္ကေလးေတြကို အရြယ္ႏွင့္မလိုက္ ဂ႐ုစိုက္လၽွက္ အေၾကာင္းျပတတ္ေသာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ကို က်န္ကေလးမေလး (၄) ဦးမွာ ျမင္ျပင္းကပ္သလိုျဖင့္ တစ္ေယာက္ထဲထားခဲ့လၽွက္ အနိမ့္ဖက္ဆီရွိ ကစား႐ုံဖက္သို႔ ကေလးမ်ားပီပီ အေျပးကေလး လာခဲ့ၾကသည္။ ကစား႐ုံနားေရာက္မွ အေျပးရပ္လၽွက္……
“…သူက ေကာင္ေလးေတြနဲ႔ေလး ဘာေလးနဲ႔ ႀကီးက်ယ္လိုက္တာ…။ သူက သူ႔ရည္းစားနဲ႔မွ စကားေျပာခ်င္ေနတာ…”
“….ဟုတ္ပါရဲ့ သူက ရည္းစားနဲ႔ဆရာ….”
ဟု အားလုံးက ေထာက္ခံလိုက္သည္။ သူတို႔အရြယ္တြင္ ရည္းစားဟူေသာစကား အဓိပၸါယ္ကို ျပည့္စုံစြာ နားမလည္ေသာ္လည္း မိန္းကေလးတစ္ဦးႏွင့္ ေယာက်ာ္းေလးတစ္ဦး ရင္းႏွီးစြာ ေပါင္းေနမွုကို ေတြ႕လၽွင္ သို႔ေသာ္ ကေလးပီပီ ကစားရင္း ရင္းႏွီးစြာေပါင္းသင္းမွုကိုေတာ့ မဟုတ္ပါ။ အရြယ္ႏွင့္မမၽွ ဟန္ပန္မ်ားလၽွက္ ကေလးမဆန္ေသာ အမွုအရာမ်ိဳးတို႔ႏွင့္ ေရာေႏွာေနသူကို ဆိုလၽွင္ ရည္းစားဟု အဓိပၸါယ္ကိုမသိဘဲ လူႀကီးစကားတစ္ခုကို မွတ္ယူစြပ္စြဲတတ္ပါသည္။
သူတို႔အားလုံး ကစား႐ုံထဲသို႔ ဝင္စတြင္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ ထိုင္၍ က်န္ခဲ့ရာဖက္သို႔ လွမ္းၾကည့္မိလိုက္သည္။ ဟုတ္ပါသည္။ (၁၂)ႏွစ္အရြယ္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္မွာ ေယာက်ာ္းကေလးမ်ားေသာ ကစား႐ုံထဲသို႔ မလိုက္ခ်င္ဟုေျပာၿပီး ေနခဲ့လၽွက္ သူမေဘးမွာေတာ့ အခု (၁၄) ႏွစ္အရြယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ထိုင္ေနပါသည္။
ထိုေကာင္ေလး၏ လက္ထဲတြင္ ေက်ာင္းေရွ႕ပန္းၿခံအတြင္းတြင္သာ ရွိလၽွက္ မာလီအလစ္တြင္သာ ခိုးယူရနိုင္ေသာ ႏွင္းဆီနီရဲရဲေလး တစ္ပြင့္ကို ကိုင္လ်က္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္သို႔ လွမ္းေပးေနပါသည္။ ဒီပန္းကိုပင္ (၁၂) ႏွစ္အရြယ္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ကေတာ့ မ်က္ႏွာကေလး ငုံ႔ကာ မ်က္လုံးကေလးကို ေစြလၽွက္ ၾကာမူပါပါျဖင့္ လွမ္းယူေနပါသည္။ ဒါကေတာ့ ျမင့္ျမင့္ၾကည္တစ္ေယာက္ လူမမယ္ကေလးဘဝ အသက္(၁၂)ႏွစ္အရြယ္ကပင္ ျဖစ္ပါေလေတာ့သည္။
………………………………………………………
ငယ္စဥ္ကပင္စ၍ အလွႀကိဳက္မွု အေကာင္းႀကိဳက္မွုမ်ားျဖင့္ နစ္မြန္းလၽွက္ မိဘအေျမႇာက္အစားကို ခံကာ ပ်က္စီးခဲ့ရေသာ သူမ၏ေပါ့ေလ်ာ့ေသာ စိတ္ဓါတ္တြင္ ငယ္စဥ္ကပင္ ရည္းစားထားခ်င္သည့္စိတ္ျဖင့္ ဆယ့္သုံးႏွစ္ဝင္ခါစကပင္ အတန္းတူ ကစားဖက္ လူလွလူေခ်ာ လူခန႔္ကေလး ေမာင္ျမႏွင့္ ခ်စ္ႀကိဳးသြယ္ခဲ့လၽွက္ ရည္းစားျဖစ္ခဲ့ရေလသည္။
…………………………………………………………
(တစ္)ႏွစ္၊(ႏွစ္)ႏွစ္ ဆိုေသာ အခ်ိန္ကာလသည္ ေက်ာင္းတက္ ေက်ာင္းဆင္းရင္းျဖင့္ပင္ တစ္ရက္ၿပီး တစ္ရက္၊ တစ္လၿပီးတစ္လ တႏွစ္ၿပီးတစ္ႏွစ္ ေျပာင္းလဲ၍ လာခဲ့ရေခ်ၿပီျဖစ္၍ ယခုဆိုလၽွင္ ေမာင္ျမဦးက (၁၈) ႏွစ္၊ ျမင့္ျမင့္ၾကည္က (၁၆) ႏွစ္ ေက်ာ္ခဲ့ေပၿပီ။ ဒီႏွစ္ကုန္၍ စာေမးပြဲေအာင္လၽွင္ သူတို႔သည္ တကၠသိုလ္ပညာေရးကို တက္လွမ္းၾကေပေတာ့မည္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ခႏၶာကိုယ္မွာ အရြယ္ႏွင့္မမၽွေအာင္ ဖြံ့ၿဖိဳးလာသည့္နည္းတူ သူမ၏အတြင္းစိတ္မ်ားႏွင့္ ေသြးသားမ်ားသည္လည္း ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီစြာ ဖြံ့ၿဖိဳး၍ လာခဲ့ရေပၿပီ။ ဒီမွာတင္ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတတ္သည့္ အတိုင္း ဆႏၵတည္းဟူေသာ အလိုရမၼက္သည္ သူမ၏ရင္ထဲတြင္ ေပါက္ဖြားတည္ရွိ၍ လာခဲ့ရေပသည္။
သူမတင္လား ဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ပါ။ ျမဦးက သူမထက္ပင္ အသက္တစ္ႏွစ္ေက်ာ္မၽွ ႀကီးသူျဖစ္၍ သူလည္းပဲ ျမင့္ျမင့္ၾကည္နည္းတူ ရင္ထဲတြင္ ဆႏၵတရားတို႔သည္ ကိန္းေအာင္းျဖတ္တည္လၽွက္ ရွိေနရေပသည္။
“ ၾကည္ၾကည္ မေန႔ညေနက ဘာလို႔ မလာတာလဲ…။ ငါျဖင့္ ေစာင့္လိုက္ရတာ…..”
“ …..ျပင္းလို႔ပါ… အစ္ကိုဦးရာ…။ တေန႔ တေန႔ ဒီစကားေတြခ်ည္း ထိုင္ထိုင္ၿပီး ေျပာေနရတာ…”
“….အို… ကိုယ့္ရည္းစားမ်က္ႏွာကို ၾကည့္ၿပီး အတူထိုင္ေနရတာဘဲ ၾကည္ၾကည္ရာ…။ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းပါတယ္….”
“…ဟင့္အင္း….. ၾကည္ေတာ့ ပ်င္းတယ္…..။ ေနာက္ဆို အစ္ကိုေခၚရင္ မလာေတာ့ဘူး..”
“….ဟင္……ဒါဆို ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ…”
ရိုးအလွသူ ျမဦးမွာ ရင္ထဲရွိသည့္အတိုင္းပင္ ေျပာခ်လိုက္သည္။ သူ၏ရင္ထဲတြင္လည္း တကယ္ပင္ စိတ္ညစ္ညဴး၍ ႀကံရာမရ ျဖစ္၍သြားရသည္။
“…..အစ္ကိုကလည္း သူမ်ား သမီးရည္းစားေတြဆို သိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတာဘဲဟာ ..။ ၾကည္ သြားေတာ့မယ္….”
ျမဦးကို ေက်ာခိုင္းၿပီးမွ အသံကို ႏွိမ့္၍ေျပာကာ သူ႔မ်က္ႏွာကိုမွ လွည့္၍မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ျမင့္ျမင့္ၾကည္မွာ လြယ္အိတ္ကေလး တရမ္းရမ္းျဖင့္ ထြက္ခြာသြားေလၿပီ ျဖစ္သည္။
“…..သူမ်ား သမီးရည္းစားေတြဆို သိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတာဘဲ ဟာ “
ဆိုေသာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ စကားေလးသည္ ျမဦး၏ နားထဲတြင္ ပဲ့တင္ေတြထပ္၍ ၾကားေယာင္ေနရေလသည္။ ရိုးအလွေသာ ျမဦးကေတာ့ သူမ်ား သမီးရည္းစားေတြသည္ သူႏွင့္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္တို႔ကဲ့သို႔ပင္ ရွိလိမ့္မည္ဟု သူက ေတြးထင္ထားခဲ့သည္။ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ စကားကို မၾကားဖူးစဥ္ကေတာ့ သူ၏စိတ္ထဲတြင္ အမ်ားတကာ အတြဲေတြလို ဘာမွ ဆန္းျပားစြာရွိလိမ့္မည္ဟု မထင္ခဲ့။ အခုေတာ့ သူမသိေသာ အခ်က္ကို ျမင့္ျမင့္ၾကည္က ေထာက္၍ ျပသြားခဲ့ေပၿပီ။
“..ဘာေတြမ်ား ထူးျခားလို႔ပါလိမ့္”
ဟူေသာ ဆန္းစစ္မွု အေတြးေတြက ျမဦး၏ေခါင္းထဲသို႔ ဝင္၍လာခဲ့ရသည္။ ဒါဆိုရင္ သူမ်ားသမီးရည္းစားေတြသည္ သူတို႔သမီးရည္းစားေတြထက္ ဘာေတြထူးျခားေနသည္ဆိုသည္ကို ျမဦး တစ္ေယာက္ သိရွိရန္လိုလာေပသည္။ သိခ်င္လာတာႏွင့္အမၽွ သိေအာင္လုပ္ရေပေတာ့မည္။ ထိုသို႔အေတြးေတြ ရွုပ္ရွက္ခတ္ကာေနစဥ္မွာပင္ ျမဦး၏ေခါင္းထဲသို႔ အလင္းေရာင္တစ္ခ်က္ ထြက္ေပၚ၍လာရသည္။ ဒါကေတာ့ သူတို႔ႏွင့္အနီးစပ္ဆုံး သမီးရည္းစားစုံတြဲျဖစ္သည့္ ကိုဘသိန္းႏွင့္ မခင္တိုးတို႔ စုံတြဲပင္ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ ျမဦးသည္ ကိုဘသိန္းႏွင့္ မခင္တိုးတို႔ စုံတြဲကို သြား၍သတိရလိုက္မိစဥ္မွာပင္ ေန႔လည္က သူႏွင့္သံေခ်ာင္းတို႔ အတူေလၽွာက္လာစဥ္ ကိုဘသိန္းႀကီးက သံေခ်ာင္းကို မခင္တိုးထံသို႔ ေစခိုင္းသံၾကားလိုက္ရသည္။
“ဒီည ကိုဘသိန္းႀကီးက မခင္တိုးဆီသြားမယ္တဲ့…”
သံေခ်ာင္းက ျမဦးကို အာေခ်ာင္ၿပီး ျပန္ေျပာျပတာကေတာ့ မခင္တိုးႀကီးအိမ္က လူႀကီးေတြ အလစ္မွာ ၿခံထဲသို႔ ည(၉)နာရီေလာက္ ဆင္းခဲ့ရန္ ကိုဘသိန္းက မခင္တိုးကို ေျပာခိုင္းသည္ဟု ျမဦး သိထားရသည္။ ဒါဆိုရင္ ၾကာပါတယ္ ဒီညဘဲ သူတို႔အတြဲ ေတြ ဘယ္လိုလဲဆိုတာကို ျမဦး စုံစမ္းရေပေတာ့မည္။
မခင္တိုးတို႔အိမ္ဆိုသည္မွာလည္း တျခားေဝးေဝးလည္း မဟုတ္။ ျမဦးတို႔အိမ္၏ အေနာက္ဖက္တြင္ကပ္လၽွက္ ျဖစ္သည္။ ၿခံစည္းရိုးကလည္း ခိုင္ခိုင္မာမာရွိသည္ မဟုတ္ေတာ့ ျမဦးတစ္ေယာက္ (၉)နာရီထိုးသည္ႏွင့္ အသာေလး မခင္တိုးတို႔ ၿခံဖက္သို႔ ေမွာင္ရိပ္ခို၍ ဝင္လာခဲ့သည္။ မခင္တိုးတို႔ တစ္အိမ္လုံးမွာ မီးေရာင္ဆို၍ ဘာမၽွမျမင္ရ။ လူႀကီးေတြဘဲ မရွိလို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ အိပ္ပဲအိပ္ကုန္ၾကလို႔လားေတာ့မသိ၊ တစ္အိမ္လုံး တိတ္ဆိတ္၍ေနသည္။ လဆန္း(၁၂)ရက္၏ ည(၉)နာရီထိုး လေရာင္က သစ္ရြက္ေတြၾကားမွာ ဝိုးတဝါး ထိုးက်၍ေနသည္။ေတြ႕ပါၿပီ ၿခံထဲရွိ ပိေတာက္ပင္ပတ္လည္တြင္ ဝိုင္း၍ ရိုက္ထားေသာ ဗ်က္(၂)ေပခြဲေလာက္ရွိေသာ ခုံေပၚတြင္ ကိုဘသိန္းတစ္ေယာက္ ေျခတြဲေလာင္းခ်ကာ ထိုင္၍ေနသည္။
ျမဦးတစ္ေယာက္ ကိုဘသိန္းကိုလွမ္း၍ ေတြ႕ျမင္လိုက္ရသည့္ တခဏမွာပင္ ျမဦး၏ေဘးဖက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ တစ္စုံတစ္ဦး ေလၽွာက္၍လာသည္ကို သတိထားမိလိုက္သျဖင့္ ျမဦးသည္ အနီးတြင္ရွိေသာ စပယ္႐ုံေဘးရွိ ေမွာင္ရိပ္ထဲသို႔ ေျပး၍ကပ္ကာ ပုန္း၍ေနလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ၏အၾကည့္က ထိုေနရာသို႔ လွမ္း၍ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလၽွာက္လာသူမွာ မခင္တိုးပင္တည္း။
မခင္တိုးသည္ ခပ္သြက္သြက္ေလး ေလၽွာက္၍လာရင္းက ကိုဘသိန္းရွိရာသို႔ ပိေတာက္ပင္ႀကီးဆီသို႔ ဦးတည္၍ သြားေတာ့ရာ ျမဦးကလည္း ခါးေလးကိုကုန္း ဇက္ကေလးကိုပု၍ ေမွာင္ရိပ္ကို အကာအကြယ္ယူကာ ပိေတာက္ပင္ႀကီးေဘးရွိ ဇီဇဝါပန္းျခဳံၾကား ေဘးေမွာင္ရိပ္ထဲသို႔ တိုး၍ဝင္လိုက္သည္။ ျမဦးေရာက္ရွိသြားေသာ ေနရာမွာ ကိုဘသိန္းထိုင္ေနသည့္ ေနရာႏွင့္ဆိုလၽွင္ (၅)ေပခန႔္သာ ေဝးမည္ျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ သူေရာက္ေနေသာေနရာမွာ ပိေတာက္ပင္ႀကီး၏ အရိပ္ကလည္း ထပ္ဆင့္ထိုးက်၍ေနၿပီး ဇီဇဝါပန္း႐ုံ၏အရိပ္ကလည္း ရွိေနေလရာ အေတာ္ေလးပင္ ေမွာင္မဲ၍ ေနသည္။
ျမဦးတစ္ေယာက္ ဇီဇဝါပန္း႐ုံႀကီးေဘး ေရာက္လာစဥ္မွာပင္ မခင္တိုးကလည္း ကိုဘသိန္းႀကီး၏ ေရွ႕သို႔ေရာက္၍ လာခဲ့ေခ်ၿပီ။
“……ေစာင့္ေနတာ ၾကာၿပီလား ကိုသိန္း….”
“….အင္း …. အတိုးကလည္း ၾကာလိုက္တာကြာ …။ လာပါ့ လာပါ့ မလားလို႔ …”
“…လူႀကီးေတြအိပ္ေအာင္ ေစာင့္ရေသးတယ္ အစ္ကိုရဲ့ ….”
မခင္တိုးက ေျပာေျပာဆိုဆိုပင္ ကိုဘသိန္း၏ေဘးသို႔ ဝင္၍ ထိုင္လိုက္လၽွင္ ဘာမေျပာ ညာမေျပာႏွင့္ ကိုဘသိန္းႀကီးက မခင္တိုးကိုဖက္၍ ပါးေလးႏွစ္ဖက္ကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ပင္ ေမႊးၾကဴ၍ေနေလေတာ့သည္။ မခင္တိုးေတာ့ ဘယ္လိုေနသည္ မသိေပ။ ျမဦးတစ္ေယာက္ေတာ့ အသက္ရွူေနတာပင္ ရပ္သြားမတတ္ျဖစ္၍ သြားရေလသည္။
အလဲ့… မခင္တိုးကလည္း အာဂပင္။ သူမ၏ လက္တစ္ဖက္က ကိုဘသိန္းႀကီး၏ ခါးႀကီးကိုပင္ ျပန္၍ ဖက္ထားေသးသည္။ ကိုဘသိန္းႀကီးက မခင္တိုး၏မ်က္ႏွာေလးကို ေမႊးၾကဴရ႐ုံျဖင့္ အားရပုံ မေပၚေသးပါ။ သူ၏ႏွုတ္ခမ္းထူထူႀကီးက မခင္တိုး၏ ႏွုတ္ခမ္းပါးေလေတြေပၚသို႔ ဖိကပ္၍ စုပ္နမ္းေနေတာ့ရာ က်န္ေနေသာ မခင္တိုး၏ လက္ေလးတစ္ဖက္ကပါ ကိုဘသိန္း၏ ေက်ာျပင္ႀကီးကို ဖက္၍ထားၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အတင္းပင္တိုး၍ ဖက္လိုက္ၾကသည္။ ဒါကို ျမဦးက သဲကြဲစြဲျမင္လိုက္ရသည္။ မခင္တိုး၏ မ်က္လုံးေတြကလည္း မွိတ္၍သြားသည္ကို ေတြ႕ျမင္လိုက္ရသည္။
ျမဦးတစ္ေယာက္ ဘယ္လိုျဖစ္လာသည္မသိ။ တကိုယ္လုံး ထူပူ၍လာရာက နတ္က်သလို တုန္တုန္ယင္ယင္ျဖင့္ ျဖစ္၍လာရေတာ့သည္။ ဒီအခ်ိန္မွာပင္ ျမဦး သတိထားမိလိုက္တာက သမီးရည္းစားႏွစ္ေယာက္ေတြ႕ရင္ စကားေတြ ေဖာင္ေလာက္ေအာင္ ေျပာသည္ဟု သူသိထားသည္မွာ မွားယြင္း၍ေနပါၿပီေကာ။ ကိုဘသိန္းႏွင့္ မခင္တိုးတို႔ စကားေတြ ဘာမၽွမေျပာလိုက္ တစ္ခြန္းႏွစ္ခြန္းသာ ေျပာရေသးသည္ကို သူၾကားလိုက္ရသည္ဟု ေတြးေတာလိုက္မိသည္။
ျမဦးတစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ကိုဘသိန္းက မခင္တိုး၏ ႏွုတ္ခမ္းေတြကို မလြတ္တမ္း ငုံခဲထားရင္းကပင္ သူ၏လက္ႀကီးတဖက္က မခင္တိုး၏နို႔အုံေတြကို အကၤ်ီေပၚမွာပင္ ဆုပ္နယ္ေခ်မြ၍ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သိပ္မၾကာလိုက္ေသာ အခ်ိန္တြင္ပင္ ကိုဘသိန္းႀကီးက မခင္တိုး၏ ကိုယ္လုံးေလးကို ခါးမွေပြ႕ကာ ခုံတန္းေပၚသို႔ ပက္လက္လွန္၍ ခ်လိုက္ေလသည္။ မခင္တိုးတစ္ေယာက္ ပက္လက္ေလး ျဖစ္သြားစဥ္မွာပင္ သူမ၏ကိုယ္လုံးေပၚမွ ပါ၍သြားေသာ ကိုဘသိန္းႀကီးသည္ လက္တစ္ဖက္က မခင္တိုး၏ အကၤ်ီၾကယ္သီးေတြကို ျဖဳတ္လိုက္ရာက အကၤ်ီရင္ဘတ္ႏွစ္ျခမ္းကို ဘယ္ညာ ဖြင့္ဟလိုက္ေသာအခါတြင္ေတာ့ ကိုဘသိန္းေတာ့ ဘယ္လိုေနသည္မသိ ျမဦးတစ္ေယာက္ ကေတာ့ ရင္ထဲတြင္ ဒိန္းကနဲ ျဖစ္သြားၿပီး သူ၏မ်က္လုံးေတြကိုလည္း မ်က္ေတာင္ခတ္ရန္ပင္ ေမ့၍သြားရေလသည္။
ေဘာ္လီအကၤ်ီအတြင္းမွ ျပည့္အံကာထြက္ေနေသာ မခင္တိုး၏ နို႔အုံသားေတြသည္ အိေဖာင္း၍ လေရာင္ေအာက္မွာပင္ ေဖြးႏွစ္၍ ေနေလသည္။မက္ေမာစရာ ေကာင္းလွလြန္း၍ ကိုဘသိန္းသည္ သူ၏ေခါင္းႀကီးငုံ႔၍ တရွုံ႔႐ူံ႔နမ္း၍ေနေလသည္။ ၿပီးေတာ့ ကိုဘသိန္း၏လက္က အၿငိမ္မေနဘဲ မခင္တိုး၏ ေဘာ္လီအကၤ်ီမွ ခ်ိတ္ေတြကိုပါ ျဖဳတ္၍ေနေလသည္။ ၿပီးေတာ့ သူမ၏ ေဘာ္လီအကၤ်ီကို လွန္၍တင္လိုက္ရာက ကိုဘသိန္းသည္ မခင္တိုး၏နို႔ေတြကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆုပ္နယ္၍ေနျပန္ေလသည္။ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးမွာ လေရာင္ေဖြးေဖြးတြင္ ျဖဴေဖြး၍ေနသည္။ ကိုဘသိန္းက စိတ္ေတြ အလြန္ပင္ ထလာပုံျဖင့္ မခင္တိုး၏နို႔ေတြကို အတင္းပင္ ငုံ႔၍ စို႔ေလေတာ့သည္။
ျမဦးတစ္ေယာက္ကေတာ့ မတ္တပ္ပင္ မရပ္နိုင္ေတာ့။ ဒူးေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္၍လာရေပၿပီ။ ၿပီးေတာ့ တခါဖူးကမွ မျဖစ္ေပၚခဲ့ရဖူးေလေသာ ခံစားမွုေတြကလည္း သူ၏တကိုယ္လုံးတြင္ ရွိန္းဖိန္းကာ ျဖစ္ေပၚေနလၽွက္ သူ၏ပုဆိုးတြင္းမွ ဖြားဘက္ေတာ္ႀကီးက ေတာင္မတ္၍ တဆတ္ဆတ္ ျဖစ္ေနေလသည္။
ကိုဘသိန္းကေတာ့ တရွုးရွုး တရွဲရွဲ ျဖစ္၍လာရာက မခင္တိုး၏ထဘီကို လွန္၍တင္လိုက္ရာက သူမ၏ေပါင္ႏွစ္လုံးတြင္ ဝင္၍ဒူးေထာက္ကာ ထိုင္လိုက္ေလေတာ့သည္။ မခင္တိုး၏ ေပါင္တံႀကီးေတြမွာ လေရာင္တြင္ ျဖဴေဖြး၍ေနၿပီး တလုံးတခဲႀကီးျဖစ္ကာ တပ္မက္စရာႀကီးပင္။ သူတခါဖူးကမၽွ မျမင္ဖူးေလေသာ အရြယ္ေရာက္ၿပီး မိန္းမတစ္ေယာက္၏ မျမင္အပ္ေလေသာ ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းေတြကို ျမဦးသည္ တစ္ခုခ်င္း ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ ျမင္ေနရေခ်ၿပီ။ ဒါ့အျပင္ ယခု သူ႔ေရွ႕မွ ျမင္ကြင္းကလည္း သူၾကားဖူးနားဝသာ ရွိခဲ့ဖူးသည္။ မျမင္ခဲ့ဖူးေလေသာ ျမင္ကြင္းပင္တည္း။
မခင္တိုး၏ ေပါင္ျဖဴျဖဴႀကီးႏွစ္လုံးၾကားတြင္ ကိုဘသိန္းက ဝင္၍ထိုင္လိုက္ရာက ဒူးေထာက္၍ သူ၏ပုဆိုးကိုခၽြတ္ကာ ခ်လိုက္ေတာ့သည္ႏွင့္ မခင္တိုးသည္လည္း သူမ၏ေပါင္ႏွစ္လုံးကို ဆြဲ၍ေထာင္လိုက္ေလေတာ့သည္။ ဒီအခ်ိန္မွာပင္ ကိုဘသိန္းကသူ၏လီးတန္ႀကီးကိုကိုင္၍ လီးတန္ႀကီးထိပ္ႏွင့္ မခင္တိုး၏ ေစာက္ပတ္ႏွုတ္ခမ္းသား ႏွစ္ခုလုံးကို ထိကာ အကြဲေၾကာင္းတစ္ေလၽွာက္ အထက္ေအာက္ စုန္ဆန္ကာ ပြတ္တိုက္ေပးေနေလသည္။
“….အ… အစ္ကိုသိန္း…. ဟင့္ … ေတာ္ေတာ္ၾကာ လူႀကီးေတြနိုးလာရင္ ခက္မယ္..”
မခင္တိုး၏ ေစာက္ပတ္ဝတြင္လည္း ေစာက္ရည္မ်ားမွာ စိမ့္၍ထြက္ေနေခ်ၿပီ။ မခင္တိုးမွာ ဒီထက္ပိုၿပီး စိတ္မရွည္နိုင္ေတာ့ေပ။ အေနရ အထိုင္ရခက္ေနပုံရသည္။
မခင္တိုးတစ္ေယာက္တည္းပင္ ေနရထိုင္ရခက္လွသည္မဟုတ္။ ျမဦးသည္လည္း ဒူးေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္လာသျဖင့္ မတ္တပ္မရပ္နိုင္သျဖင့္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္လိုက္သည္။ ေဟာ အခုတစ္ခါ ထိုင္၍ၾကည့္ရသည္မွာ အားမရသျဖင့္ ျမဦးတစ္ေယာက္ မတ္တပ္ထ၍ရပ္ကာ ၾကည့္ေနျပန္ေလၿပီ။
မခင္တိုး၏အေျခအေနကို ရိပ္စားမိေလေသာ ကိုဘသိန္းကလည္း လက္တစ္ဖက္က သူမ၏ ေစာက္ပတ္ႏွုတ္ခမ္းသား ႏွစ္ခုေပၚတြင္ လက္ညႇိုး လက္မတို႔ျဖင့္ အသာေလးဖိကာ ျဖဲလိုက္ၿပီး သူ၏လီးတန္ႀကီးကို ေတ့ကာ ဖိ၍ လိုးသြင္းလိုက္ေလေတာ့သည္။
“ အ… အမေလး… ဟင္း …. အရမ္း… အရမ္းႀကီးဘဲ… အစ္ကိုသိန္းကလဲ…. ဒီမွာ…. နာသြားတာဘဲ…. ဟြန္း…”
မခင္တိုးက သူမ၏ႏွုတ္ခမ္းေလးေတြကို ခၽြတ္ကာ မူမူစူစူေလး ေျပာလိုက္သည္။
“…..ေတာ္ေတာ္ နာသြားလားဟင္….။ အစ္ကို ေလာႀကီးသြားလို႔ပါ….”
“…..နာတာေပါ့… ေျဖးေျဖးလုပ္လဲ ရတာဘဲ…. ဟာ…. “
“….အခုေရာ…. ဆက္ၿပီး…. နာေနေသးလား…”
“…ကဲပါ…. မနာေတာ့ပါဘူး… လုပ္မွာျဖင့္ လုပ္ပါေတာ့…။ လူႀကီးေတြနိုးလာရင္ ခက္မယ္..”
သူမ၏ေစာက္ပတ္ထဲတြင္ ကိုဘသိန္း၏လီးတန္ႀကီးမွာ တဆုံးဝင္လၽွက္ တစ္လစ္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္ကို အားမလို အားမရျဖစ္လၽွက္ လီးတန္ႀကီးကလည္း မလွုပ္ရွားဘဲ ၿငိမ္ေနေလေတာ့ အဆမတန္ ရမၼက္စိတ္ေတြ ျပင္းျပလာရေသာ မခင္တိုးက ကိုဘသိန္း ျမန္ျမန္လိုးေစရန္ လူႀကီးေတြကို အေၾကာင္းျပလၽွက္ ေလာေဆာ္လိုက္သည္။ ဒါကိုပင္ ျမဦးက မေယာင္မလည္ျဖင့္ အိမ္ႀကီးဖက္ကို လွည့္၍ ၾကည့္လိုက္ေသးသည္။ ကိုဘသိန္းကေတာ့ သူ၏လီးတန္ႀကီးကို ညင္သာစြာ ဆြဲ၍ထုတ္လိုက္ရာက စ၍လိုးေနေခ်ၿပီ။ (၁၀) ခ်က္မၽွ ခပ္ေျဖးေျဖး လုပ္ၿပီးသည္ႏွင့္ အားမရနိုင္ ျဖစ္၍လာရေသာ ကိုဘသိန္းသည္ စိတ္ထင္တိုင္း ေဆာင့္၍ လိုးလာေလေတာ့သည္။
မခင္တိုးခင္မ်ာမွာေတာ့ မ်က္လုံးႏွစ္လုံး စုံမွိတ္ထားရင္း ဟင့္ကနဲ အင့္ကနဲပင္ျဖစ္ကာ အားပါးတရႀကီးကို ေကာ့၍ ေပးေနေတာ့သည္။ ဒါ့အျပင္ မခင္တိုးက သူမ၏ ဒူးေကြးကာ ေထာင္ထားေသာ ေျခေထာက္ေလးႏွစ္ဖက္ကို ကုန္း၍ ႐ုန္း၍ လိုးေန ေသာ ကိုဘသိန္း၏ တင္ပါးေျပာင္ေျပာင္ႀကီးေပၚသို႔ ခ်ိတ္ကာတင္လိုက္ၿပီး ေစာေစာကထက္ပင္ တိုး၍ ေကာ့ေပးေနျပန္သည္။ ေစာက္ရည္ၾကည္ေတြ အေတာ္ပင္ ရႊဲစိုေနၿပီျဖစ္ေသာ မခင္တိုး၏ ေစာက္ပတ္ႀကီးေၾကာင့္ “စြပ္”ကနဲ “ႁပြတ္”ကနဲ “ဖြတ္”ကနဲ အသံေတြမွာလည္း တေျဖးေျဖး သိသိသာသာပင္ ထြက္ေပၚလာျပန္သည္။
ျမဦးခင္မ်ာမွာေတာ့ ဆက္လက္၍ ၾကည့္ဖို႔ရာ မစြမ္းေတာ့ေပ။ သူ၏တကိုယ္လုံးရွိ အားအင္ေတြမွာလည္း ဘယ္ကိုေရာက္သြားသည္မသိ တကိုယ္လုံး ခ်ိနဲ႔ကာ ေနရသည္။ ဒါတင္မကေသး ရင္ထဲတြင္လည္း ဟာတာတာ ဆာတာတာျဖင့္ အသက္ရွူရတာလည္း ရင္ေမာကာ ၾကပ္၍ေနရေလသည္။ ဒါ့အျပင္ ရင္ေတြလည္း တဒိန္းဒိန္းခုန္၍ေနၿပီး ကိုဘသိန္း၏ ေဆာင့္ခ်က္ေၾကာင့္ လွုပ္ခါ၍ ေနရေလေသာ မခင္တိုး၏နို႔အုံႀကီးေတြကိုပင္ ေျပး၍ ကိုင္လိုက္ခ်င္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ၏အာ႐ုံထဲတြင္လည္း ျမင့္ျမင့္ၾကည္ကို ျမင္ေယာင္၍ ေနရေလသည္။
ျမဦးသည္ ရပ္၍ေနရာမွ အသာပင္လွည့္၍ ေမွာင္ရိပ္ကိုခိုကာ ျပန္လာခဲ့ေလသည္။ အျပန္လမ္းခရီးတြင္ေတာ့ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ေျပာသည့္
“…..သူမ်ား သမီးရည္းစားေတြဆို သိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတယ္….”
ဆိုတာ ဒါကိုဘဲ ေျပာတာလား မသိ….. အို…. ဒါဘဲရွိတာဘဲ… ဒါကိုဘဲ ေျပာတာ ေသခ်ာပါတယ္။
ငါတို႔ ကိုဘသိန္းက မခင္တိုးကို လုပ္သလို ျမင့္ျမင့္ၾကည္ကို လုပ္ပစ္လိုက္ေတာ့မယ္။ သူေျပာတာ ဒါဘဲျဖစ္မွာပါ။ ေသခ်ာပါတယ္…။ အင္း…..ဒီညကေတာ့ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး နက္ျဖန္က ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ဒါေပမဲ့ ျမင့္ျမင့္ၾကည္အိမ္က လူႀကီးေတြ ေဈးထဲတြင္ ဆိုင္သြားထြက္ၾကသျဖင့္ ေန႔ခင္းဘက္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ဘဲရွိမည္။ မနက္ျဖန္ ငါသြားျဖစ္ေအာင္သြားရမည္ဟု ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ အခုလည္း ျမင့္ျမင့္ၾကည္ကို ေတြ႕လိုေတြ႕ျငား သူ႔အိမ္ေရွ႕ဖက္ျဖတ္၍ ေလၽွာက္ဦးမည္ဟုလည္း အရမ္းကို ႂကြတက္ေနေသာ ျမဦးက စဥ္းစားေတြးေတာကာ ထြက္လာခဲ့သည္။
အမွန္ေတာ့ ကိုဘသိန္းႏွင့္ မခင္တိုးတို႔သည္ ကိုဘသိန္းက အသက္ (၂၄) ႏွစ္၊မခင္တိုးက အသက္ (၂၂) ႏွစ္ရွိၿပီ ျဖစ္ၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ သမီးရည္းစားျဖစ္ၾကသည္မွာ (၆) ႏွစ္မၽွရွိခဲ့ၿပီး အခုလို လင္မယားမက် ျဖစ္ေနခဲ့သည္မွာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ပင္ ရွိေနၿပီဆိုသည္ကိုေတာ့ ျမဦးတစ္ေယာက္ မသိရွာပါေပ။
ျမဦးႏွင့္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္တို႔ သမီးရည္းစား(၂)ေယာက္တြင္ေတာ့ ျမဦးက(၁၇)ႏွစ္ေက်ာ္(၁၈)ႏွစ္အတြင္း၊ျမင့္ျမင့္ၾကည္က (၁၆)ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ သာရွိေနေသးသည္ကိုေတာ့ ျမဦးသည္ ျပန္လည္၍ မဆန္းစစ္ခဲ့မိေခ်။ ဒါ့အျပင္ သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ ကာမကိစၥကို ယခုမွလက္တည့္စမ္းရန္ ႀကံရြယ္႐ုံသာ ရွိၾကေသးၿပီး ေျပာရမည္ဆိုလၽွင္ ျမဦးသည္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ပါးျဖဴျဖဴမို႔မို႔ေလးမ်ားကိုပင္ တခါဖူးကမၽွ မေမႊးၾကဴခဲ့ဖူးေခ်။ အခုေတာ့ျဖင့္ အတုျမင္ အတတ္သင္ဆိုတာမ်ိဳးလို ျမဦးတစ္ေယာက္ တည္ၿငိမ္ေနေသာ သူ၏ရင္တြင္ ဂယက္လွိုင္းတို႔သည္ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ရိုက္ခတ္၍ေနရၿပီ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
………………………………………………………..
“….ျမင့္ျမင့္ၾကည္ …..ေရာ့….”
“……ဘာတုန္း….သံေခ်ာင္း…ရ..”
“…ျမဦးက နင့္ကို စာေပးခိုင္းလိုက္လို႔…”
“…..အံမယ္…..ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေပးစမ္းပါဦး….”
ျမင့္ျမင့္ၾကည္က သံေခ်ာင္းလွမ္း၍ ေပးေနေသာစာရြက္ေခါက္ေလးကို လွမ္းယူ၍ စာရြက္ေခါက္ေလးကို ျဖန႔္ကာ ဖတ္လိုက္ေလသည္။
“ ၾကည္ၾကည္…”
ကိုဦး ေန႔လည္(၁၂)နာရီ ၾကည့္အိမ္ကို လာခဲ့မယ္။ ၾကည္နဲ႔ (၂) ေယာက္ထဲ ေတြ႕ခ်င္တယ္…။
ဆက္ဆက္ေစာင့္ေနပါေနာ္…..
ခ်စ္တဲ့
“ကိုဦး”
စာရြက္ေလးကိုဖတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္သည္ ျပဳံး၍ ရယ္က်ဲက်ဲေလး လုပ္လိုက္သည္။
”…..ေအး…. လာခဲ့လို႔ေျပာလိုက္ သံေခ်ာင္း…။ ငါေစာင့္ေနမယ္..။ သူ႔ကို စာကူးခိုင္းစရာရွိတယ္….”
“…..ေအး…ေအး….ငါေျပာလိုက္မယ္….”
သူမ၏ေရွ႕မွ သံေခ်ာင္းထြက္သြားသည္ႏွင့္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္သည္ စာရြက္ေလးကို တခါျဖန႔္၍ ဖတ္ကာ ျပဳံးလိုက္ျပန္သည္။ ၿပီးမွ စာရြက္ေလးကို ေသခ်ာစြာျပန္၍ေခါက္ၿပီး သူမ၏လက္ကေလးျဖင့္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ေလေတာ့သည္။
ရင္ထဲတြင္ ပီတိေတြ ဖုံး၍သြားခဲ့ရေသာ္လည္း ျမင့္ျမင့္ၾကည္သည္ ျမဦးကို မယုံရဲေသး။ ဒါမ်ိဳး ျမဦးက မခ်ိန္းစဖူး အခ်ိန္းထူးလာသျဖင့္သာ သူမ၏ရည္းစား ျမဦးတစ္ေယာက္ အဆင့္ေတြတက္ကာ တိုးတက္လာၿပီဟု ေတြးလိုက္မိရင္း ပီတိျဖစ္ကာ ျပဳံးမိျခင္းျဖစ္သည္။ ဒါေပမဲ့လည္း ျမဦးက ေရာက္လာလၽွင္ ဘာေတြေျပာဦးမည္မသိ။ မနက္ျဖန္ ေက်ာင္းမတက္နိုင္၍ ခြင္တိုင္ခိုင္းၿပီး ျပန္သြားဦးမည္လား မသိ။ စဥ္းစားမိရင္း ျမင့္ျမင့္ၾကည္က ထပ္မံ၍ ျပဳံးလိုက္မိျပန္သည္။ အဲေတာ့…
သူက (၂)ေယာက္ခ်င္း ေတြ႕ခ်င္တယ္တဲ့… ဘာမ်ားလဲ မသိဘူး။ ကိစၥမရွိဘူး ေန႔ခင္းဖက္ အိမ္တြင္ လူႀကီးေတြ တစ္ေယာက္မွမရွိ ေဈးထဲမွဆိုင္တြင္ ေရာက္ေနၾကမည္။ အင္း…(၂)ေယာက္ထဲ… (၂)ေယာက္ထဲ…….။
ထူးထူးဆန္းဆန္း ခ်ိန္းဆိုလာခဲ့ေသာ ျမဦး၏စာေၾကာင့္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္မွာ အေတြးႏုယ္ေတြ လြန္ေနမိပါေလေတာ့သည္။
……………………………………………………..
ညက ျမဦးတစ္ေယာက္ မခင္တိုးတို႔ၿခံထဲမွ ျပန္၍ထြက္လာခဲ့ၿပီး သူ၏အိပ္ခန္းထဲသို႔ ဝင္ကာ အိမ္ေပၚသို႔ပင္ ျပန္၍မတက္ေတာ့ဘဲ ျမင့္ျမင့္ၾကည္တို႔ အိမ္ဖက္သို႔လာကာ အိမ္ေရွ႕လမ္းမမွ ျဖတ္၍ေလၽွာက္ရင္း ျမင့္ျမင့္ၾကည္ကို သူမ၏အိမ္ဖက္သို႔လွည့္၍ ၾကည့္ကာ ရွာေဖြၾကည့္မိသည္။ ျမဦးသည္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ႐ုပ္သြင္ကို လတ္တေလာ အေတာ္ပင္ ေတြ႕ခ်င္ေနေလသည္။ သူ႔ကိုယ္သူလည္း ဘာျဖစ္မွန္းမသိေပ။ ဒါေပမဲ့လည္း ျမင့္ျမင့္ၾကည္တို႔ တစ္အိမ္လုံးသည္ ေမွာင္မဲကာ တစ္အိမ္လုံး အိပ္၍ေနၾကေခ်ၿပီ။ ဒါေတာင္မွ ျမဦးက ဇြဲမေလၽွာ့ေသးဘဲ သူမ၏အိမ္ေရွ႕သို႔ တစ္ေခါက္ ျပန္၍လွည့္လာကာ ျဖတ္၍ေလၽွာက္ကာ ၾကည့္မိပါေသးသည္။
ျမဦးတစ္ေယာက္ ဘယ္လိုေဝဒနာေတြ ကပ္ေရာက္စြဲညႇိလာသည္ဟု မဆိုသာ။ တစ္ညလုံးကို အိပ္၍မရနိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနရသည္။ ညဘက္ အေပါ့အပါး သြားခ်င္၍ထေတာ့ ေနာက္ေဖးက တံခါးကိုဖြင့္ရင္း မခင္တိုးတို႔အိမ္ဖက္ကိုပင္ သူသည္ ရပ္၍ၾကည့္ေနမိခဲ့ေသးသည္။
တစ္ညလုံး အိပ္မေပ်ာ္နိုင္ေသာ ျမဦးတစ္ေယာက္ မနက္မိုးလင္းခါနီးမွ အိပ္၍ေပ်ာ္သြားသျဖင့္ နံနက္(၈)နာရီေက်ာ္မွ အိပ္ရာကနိုး၍ လာခဲ့သည္။ ဒီ့ေနာက္ လမ္းထိပ္ကိုထြက္ကာ သံေခ်ာင္းကိုရွာ၍ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ထံ စာသဝဏ္လႊာပါးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ စိတ္ခ်လက္ခ်ျဖင့္ အေမေပးလိုက္ေသာ မုန႔္ဘိုး(၅)ျပားျဖင့္ ဘာဘူႀကီးဆိုင္တြင္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္သို႔ဝင္၍ ေသာက္ခဲ့ေသးသည္။ ေန႔လည္ (၁၂) နာရီ မထိုးမွီမွာပင္ ျမဦးသည္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္တို႔ အိမ္ရွိရာသို႔ ထြက္၍လာခဲ့သည္။
ျမင့္ျမင့္ၾကည္တို႔အိမ္မွာ တိုက္ခံႏွစ္ထပ္အိမ္ျဖစ္သည္။ သူေရာက္သြားေတာ့ အိမ္ေရွ႕တံခါးမွာ အဆင္သင့္ဖြင့္ထားသျဖင့္ ခါတိုင္းလိုပင္ ျမဦးသည္ အိမ္ထဲသို႔ ဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္။ အိမ္ေအာက္တစ္ခုလုံး တိတ္ဆိတ္၍ေနသည္။ အိမ္ေရွ႕တြင္ ဘယ္သူမွမရွိ။ ျမဦးသည္ ေအာက္ထပ္တြင္ပင္ရွိေသာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ အိပ္ခန္းရွိရာသို႔ ေလၽွာက္၍လာခဲ့သည္။
ေရာက္ပါၿပီ ျမဦးတစ္ေယာက္၊ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ အိပ္ခန္းေရွ႕သို႔ ေရာက္ပါၿပီ။ တံခါးပိတ္ထားသျဖင့္ လက္ျဖင့္ အသာေလးတြန္းၾကည့္ေတာ့ တံခါးရြက္(၂)ခ်ပ္သည္ ေစ့ထားသျဖင့္ သူအသာအယာ တြန္းလိုက္သည္တြင္ ခပ္ဟဟေလး ပြင့္၍သြားသည္။
ေတြ႕ပါၿပီ။ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ကို မွန္တင္ခုံေရွ႕တြင္ ထိုင္၍ အလွျပင္ေနသည္ကို။ ေရခ်ိဳးၿပီးခါစေတာ့ ဟုတ္မည္မထင္။ တံခါးဝကို ခပ္ေစာင္းေစာင္းေလး ေနာက္ေက်ာေပး၍ ထိုင္ေနေသာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ထံသို႔ ျမဦး၏အၾကည့္ေတြက ေရာက္သြားၿပီး တခဏမွာပင္ မို႔မို႔ေလးေဖာင္း၍ေနေသာ သူမ၏ရင္အုံေလးႏွင့္ ကား၍အိေဖာင္းကာ ျပည့္တင္းေနေသာ သူမ၏တင္သားေတြဆီသို႔ ျမဦး၏အၾကည့္ေတြက ေရြးခ်ယ္၍ ေရာက္ရွိသြားခဲ့ရေလၿပီ။
မခင္တိုးေလာက္ေတာ့ ျမင့္ျမင့္ၾကည္သည္ ကိုယ္လုံးမဖြံ့ၿဖိဳးေသးဘဲ သူ႔ဟာႏွင့္သူေတာ့ ကိုယ္လုံးမွာ အေတာ္ေလး လွ၍ေနသည္ဟု ျမဦးက မွတ္ခ်က္ခ် လိုက္မိရင္း ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ အိပ္ခန္းထဲသို႔ လွမ္း၍ ဝင္လိုက္ရာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ကလည္း သူ႔ဆီသို႔လွည့္အၾကည့္ျဖင့္ ဆုံၾကေလသည္။
“…..လာ…ကိုဦး….ထိုင္ေလ….”
“….အင္း…”
အခန္းထဲတြင္ ထိုင္စရာေနရာရွာလိုက္ေတာ့ ျမင့္ျမင့္ၾကည္အိပ္သည့္ ကုတင္ေလး တစ္လုံးသာရွိသည္။ ျမဦးကလည္း အရင္ျမဦးမဟုတ္ေတာ့ ခပ္တန္းတန္းပင္ ဝင္၍ထိုင္လိုက္သည္။ ကုတင္ေလးေပၚသို႔ ျမဦးတစ္ေယာက္ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီးသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္တည္းမွာပင္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ကလည္း မွန္ေရွ႕မွထကာ သူရွိရာသို႔လာသည္။ ထိုသို႔လာရင္းမွပင္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္က…..
“……ကိုဦးက …….. ၾကည္ကို (၂) ေယာက္ထဲ ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆို…”
“…..အင္းေလ …. “
“…..ဘာျဖစ္လို႔လဲ…”
“…..တို႔ သမီးရည္းစားေတြဘဲဟာ (၂) ေယာက္ထဲဆိုေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရွိတာေပါ့…..”
ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ မ်က္ႏွာေလးသည္ ျပဳံးစစေလးျဖစ္၍သြားရာကပင္ ျမဦး၏ ေဘးကုတင္ေပၚသို႔ သူမ၏ကိုယ္လုံးေလးကို ထိုင္၍ခ်လိုက္ေလသည္။ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ထံမွ ေမႊးပ်ံ႕ေသာ သင္းရနံ့တို႔သည္ ျမဦးဆီသို႔ တည့္တည့္မတ္မတ္ပင္ ဝင္ေရာက္၍လာရာက ျမဦး၏ရင္ကို ထိုးဆြ၍ေနေခ်ၿပီ။ ျမဦးသည္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ရွိရာဖက္သို႔ ငဲ့ေစာင္းကာ ၾကည့္လိုက္မိသည္။
ဒီေန႔တြင္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္တစ္ေယာက္ ခါတိုင္းေက်ာင္းတက္ ေက်ာင္းဆင္း သြားစဥ္ကထက္ပင္ ပို၍လွေနသည္။ ေသေသခ်ာခ်ာကို ဂ႐ုတစိုက္ျဖင့္ အလွျပင္ထားပုံရေလသည္။ ၿပီးေတာ့ သူမ၏မ်က္ႏွာေလးက ငုံ႔လၽွက္ ကုတင္ေဘး ၾကမ္းျပင္ကို စူးစိုက္ကာၾကည့္ေနသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးသားမွာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ စကားမဆိုမိၾကေခ်။ အိမ္ႀကီးတစ္ခုလုံးကလည္း တိတ္ဆိတ္၍ ၿငိမ္သက္၍ေနသည္။ တခ်က္တခ်က္တြင္ အခန္းျပဴတင္းေပါက္မွ ဝင္၍လာေသာ ေလေျပေလးမ်ားသည္သာ ျမဦးႏွင့္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္တို႔ကို တိုးေဝွ႕ျဖတ္သန္းလၽွက္ရွိသည္။
ျမင့္ျမင့္ၾကည္ႏွင့္ ယွဥ္တြဲ၍ ထိုင္ေနရာက စိတ္ေတြလွုပ္ရွား၍ လာရေသာ ျမဦး၏လက္တစ္ဖက္က သူမ၏ပုခုံးဆီသို႔ က်ေရာက္၍သြားရာက ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ႏုေထြးေသာ ပုခုံးလုံးလုံးေလးကို သူ၏လက္ဖဝါးျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ရင္း
“…..ၾကည္ ကိုဦးကို ခ်စ္လား….ဟင္…”
ျမဦး၏စကားသံက ပုံမွန္ထက္တုန္ခါ၍ ေနရသလိုျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ မို႔ေမာက္ေမာက္ေလး ျဖစ္၍ေနေသာ ေရႊရင္ႏွစ္မႊာသည္လည္း နိမ့္ခ်ီျမင့္ခ်ီေလးျဖစ္၍ေနသည္။ ျမဦး၏ တုန္လွုပ္လွိုက္ဖိုေသာ အေမးစကားကို ၾကားရစဥ္အခါမွာပင္ ရင္ထဲတြင္ ေႏြးကာသြားရေသာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္သည္ ျမဦးကိုလည္း အံၾသ၍သြားရသည္။ ဒါ့အျပင္ သူ၏စိတ္ထဲတြင္လည္း ေက်နပ္၍သြားရသည္။
“….အင္း….”
ဟု ျမင့္ျမင့္ၾကည္က တိုးတိုးေလး ေျဖလိုက္ရင္းကရီေဝေသာ မ်က္လုံးအစုံျဖင့္ ျမဦးကို လွည့္၍ၾကည့္လိုက္သည့္ခဏမွာပင္ ျမဦးႏွင့္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္တို႔၏ မ်က္ႏွာႏွစ္ခုတို႔မွာ ထိလုမတတ္ ျဖစ္၍သြားခဲ့ရၿပီး မ်က္လုံးခ်င္းလည္း ဆုံစည္း၍ သြားခဲ့ရေပသည္။ က်န္ေနေသာ ျမဦး၏လက္တစ္ဖက္က သူမ၏ကိုယ္လုံးေလးေပၚသို႔ ထပ္မံ၍ က်ေရာက္လာခဲ့ရၿပီး ခဏမွာပင္ ျမဦးသည္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ကိုယ္လုံးေလးကို ဆြဲယူကာ ဖက္လိုက္ရာက သူမ၏ေဖာင္းေဖာင္းမို႔မို႔ ပါးမို႔ျဖဴျဖဴေလးမ်ားအား ေမႊးၾကဴလိုက္ေပေတာ့သည္။
ခ်စ္စရာ့အသြင္ မ်က္ႏွာေလးကို ေမာ့၍ေပးလိုက္မိရင္းကပင္ ရင္ထဲမွ ျပင္းျပလာေသာ ပီတိအဟုန္တို႔ေၾကာင့္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္သည္ ျမဦး၏ကိုယ္လုံးႀကီးကို ျပန္၍ဖက္တြယ္လိုက္မိသည္။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳး ဒီလိုအျပဳအမွုမ်ိဳးကို စိတ္ကူးယဥ္ကာ ေမၽွာ္လင့္ခဲ့ရေလေသာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္တစ္ေယာက္ သူမ၏ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ေတြသည္ ျပည့္စုံခဲ့ရေပၿပီ။ သူမသည္ ျမဦးကိုလည္း နားမလည္နိုင္စြာျဖစ္ရလ်က္ အံၾသေက်နပ္၍လည္း ေနမိသည္။ ျမဦး နမ္းသည္ကို အားရေက်နပ္စြာ အနမ္းခံေနေသာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ မ်က္ႏွာေလးသည္ပင္ ျပဳံးေရာင္ေလးသန္း၍ ေနရေလသည္။ ျမဦးက ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ကိုသာမက နဖူးဆံစပ္ေလးမ်ားႏွင့္ ေမးဖ်ားကေလးကိုပင္ ေမႊးၾကဴကာ နမ္းေနပါေသးသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ျမဦးက သူ၏မ်က္ႏွာကိုအသာခြာကာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ မ်က္ႏွာေလးကို စိမ္းစိမ္းေလး တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီးေတာ့မွ သူ၏ႏွုတ္ခမ္းေတြက ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ႏွုတ္ခမ္းလုံးလုံးေလးေတြေပၚသို႔ ဖိကပ္ကာ စုပ္နမ္းလိုက္ပါေတာ့သည္။
ႏွစ္ဦးစလုံး၏ အစိမ္းသက္သက္ရွိေလေသာ ေသြးသားတို႔သည္ ဟုန္းကနဲ ႏွိုးႂကြကာ ထ၍လာခဲ့ရေခ်ၿပီ။ ဒီလိုနမ္းရင္းမွပင္ ျမဦးသည္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ကိုယ္လုံးေလးကို တေျဖးေျဖး အိပ္ယာေပၚသို႔ လွဲခ်ေပးလိုက္ရင္းမွ ျမဦးသည္ သူမ၏ကိုယ္လုံးေလးကို တင္းၾကပ္စြာ ေပြ႕ဖက္ထားေနမိသလို ျမင့္ျမင့္ၾကည္ကလည္း ျမဦး၏ ကိုယ္လုံးႀကီးကို အတင္းပင္ သိမ္းၾကဳံး၍ ေပြ႕ဖက္ထားလိုက္မိပါသည္။ ၿပီးေတာ့လည္း အတုျမင္ အတတ္သင္ဆိုသလို ျမဦးသည္ သူဖိထားေလသည့္အတိုင္း သူ၏လက္ေတြက အၿငိမ္မေနဘဲ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ တကိုယ္လုံးကို ပြတ္သပ္ေန႐ုံမၽွမက တင္သားလုံးလုံး ေဖာင္းေဖာင္းေတြကိုပါ ဆုပ္နယ္၍ ေပးေနျပန္ပါသည္။ ျမင့္ျမင့္ၾကည္မွာေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္မွန္းပင္ သူမကိုယ္သူမ မသိ။ တကိုယ္လုံးဖ်ဥ္းကနဲ ရွိန္းကနဲျဖစ္ကာ ခံစားေနရာမွ တကိုယ္လုံး အားအင္ေတြဆုတ္ေလၽွာ့၍လာရသလို ႏြမ္းနယ္၍လာရပါေလသည္။
ျမဦးသည္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ဝတ္၍ထားေလေသာ အကၤ်ီ ေလးေပၚမွာပင္ သူမ၏စူစူမို႔မို႔ ေရႊရင္ႏွစ္မႊာကို ဖိကပ္ကာ နမ္းေနေလသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ျမဦးက ရင္ေစ့အကၤ်ီေလးကို ၾကယ္သီးေတြ တစ္လုံးခ်င္းျဖဳတ္ပစ္လိုက္ရာမွပင္ တဆက္တည္းမွာပင္ အငမ္းမရျဖစ္လၽွက္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ေဘာ္လီအကၤ်ီ ေလးကို ၾကယ္သီးေတြ ဆက္၍ ျဖဳတ္ေပးလိုက္သည္။ ျမင့္ျမင့္ၾကည္မွာေတာ့ ပက္လက္ေလးလွန္ကာ ရီေဝေသာ မ်က္လုံးေလးမ်ားျဖင့္ ျမဦးကိုၾကည့္လၽွက္ ေမာင့္မ်က္ႏွာ တစ္ရြာထင္ဆိုတာလို ျမဦး ျပဳသမၽွ ႏုရေတာ့မည့္အသြင္ျဖင့္ ၿငိမ္သက္၍ ပက္လက္ေလးလွဲေနသည္။ သူမ၏ ကိုယ္လုံးေလးတစ္ခုလုံးမွာ ၿငိမ္သက္၍ေနေသာ္လည္း သူမ၏အတြင္းစိတ္မ်ားမွာ လွုပ္ရွား၍ေနရသည္ဆိုသည္ကိုေတာ့ လက္ဖ်ားႏွစ္ဖက္ဆီမွာ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ား၏ လက္ဆစ္ေလးမ်ားကို တစ္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ခ်ိဳးေနသည္ကို ျမင္ရျခင္းျဖင့္ သိသာနိုင္ေလသည္။
ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ေဘာ္လီအကၤ်ီမွ ၾကယ္သီးမ်ားမွာ အားလုံးျပဳတ္ထြက္၍သြားခဲ့ၿပီးခ်ိန္တြင္ေတာ့ ျမဦးသည္ သူမ၏ေဘာ္လီအကၤ်ီေလးကို လွန္၍တင္လိုက္ေလေတာ့ရာ ေဖာင္းမို႔မို႔ေလးျဖင့္ နို႔သီးေလးေတြ ကပ္၍ေနေသာ သူမ၏ နို႔ေလးႏွစ္လုံးကို ျမင္ေတြ႕လိုက္ရစဥ္ခဏပင္ ျမဦးသည္ ငုံ႔၍ အတင္းပင္စို႔ပါေတာ့သည္။
“အို ” ကနဲ ျဖစ္သြားရေလေသာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ခင္မ်ာမွာေတာ့ ခံစားရခက္ ခက္လြန္းသျဖင့္ သူမ၏ေက်ာျပင္ေလးကို ေကာ့၍ေကာ့၍ေပးေနမိ႐ုံမွတပါး တစ္ျခား ဘာမၽွမတတ္နိုင္ေတာ့ေပ။
အဲ…. တျခား သူမ တတ္နိုင္တာတစ္ခုကေတာ့၊ သြယ္လၽွျဖဴေဖြးေလေသာ သူမ၏လက္ေလးႏွစ္ဖက္ျဖင့္ျမဦး၏ ကိုယ္လုံးႀကီးကို ေပြ႕ဖက္ကာထားျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သူမ၏ မ်က္လုံးေလးေတြကလည္း စင္းေနေခ်ၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ျမဦး၏လက္တစ္ဖက္က သူမ၏ခႏၶာကိုယ္ေပၚတြင္ ထက္ေအာက္စုံဆန္ကာ ပြတ္သပ္ေပးေနပါေသးသည္။ ဒီမွာပင္ ျမဦးက ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ေပါင္တံႏွစ္ဖက္ကို တဖက္ႏွင့္တဖက္သို႔ ကူးလိုက္သန္းလိုက္ျဖင့္လုပ္ကာ ေပါင္ရင္းမွေပါင္ဖ်ားနားသို႔ပါ စုံဆန္ကာ ပြတ္ေပးေနပါသည္။ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ေပါင္လုံးႀကီးေတြမွာ အၿငိမ္ေန၍ မရေတာ့ပါ။ လွုပ္လွုပ္ရြရြပင္ ျဖစ္ေနရေခ်ၿပီ။
ျမဦးသည္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ နို႔အုံေလးေတြကို တဖက္မွတဖက္သို႔ ေျပာင္းလၽွက္စို႔ေပးေနရင္းကပင္ ျဗဳံးကနဲ ၾကဳံး၍ထလိုက္ရာမွ သူမ၏ေပါင္ႏွစ္လုံးကို ဆြဲ၍မကာ တၿပိဳင္နက္တည္းမွာပင္ သူသည္ အကၤ်ီကိုမခၽြတ္ေတာ့ဘဲ ပုဆိုးခါးပုံစကို ဆြဲျဖဳတ္ခ်လိုက္ရင္း သူမ၏ထဘီေလးကိုလည္း ခါးဆီသို႔ လွန္၍တင္လိုက္ေလေတာ့သည္။
“…..အို… ကိုဦး… ဘာ… ဘာလုပ္မလို႔လဲ…. မလုပ္နဲ႔ေလ… အို… အဟင့္…”
ျမင့္ျမင့္ၾကည္တစ္ေယာက္ ဒီမၽွအထိ မရည္ရြယ္ခဲ့ရိုး အမွန္ပါ။ ဒီေလာက္အထိလည္း အရဲစြန႔္ရန္ မရည္ရြယ္ခဲ့ေပ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေျပာဆိုသျဖင့္ ၾကားဖူးနားဝျဖစ္ကာ စိတ္ကူးယဥ္၍ ရင္ခုန္မိခဲ့ဖူးေလေသာ္လည္း ဒီလိုကိုယ္ေတြ႕ၾကဳံလာျပန္ေတာ့ ထိတ္လန႔္၍ မရဲတာအမွန္ပင္။ လက္ေလးက သူမ၏ထဘီေလးကို လွမ္း၍ဆြဲကာ အတင္းဖုံးရင္း ကမန္းကတန္း ျငင္းဆန္လိုက္ေပမဲ့လည္း မုန္ယိုေသာ ဆင္တစ္ေကာင္ပမာျဖစ္၍ေနေလေသာ ျမဦးကလည္း လုံးဝအေလၽွာ့မေပးေတာ့သျဖင့္ သူမ၏ျငင္းဆန္မွုမ်ားသည္ အခ်ီးႏွီးျဖစ္ခဲ့ရေလသည္။
တခဏအတြင္းမွာပင္ ျမဦးသည္ သူမ၏ ေျခေထာက္ေဖြးေဖြးေလး ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ကားဟလိုက္ရာက တဆတ္ဆတ္ျဖစ္ေနေလေသာ သူ၏လီးတန္ႀကီးကို ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ အေမႊးႏုေလးမ်ား စိမ္း၍ေနကာ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးေဖါင္းေဖါင္း ကစ္ကစ္ေလးျဖစ္၍ေနေသာ ေစာက္ပတ္ႏွုတ္ခမ္းႏွစ္ခုၾကားသို႔ ေတ့ကာ ဖိသြင္းေနေလသည္။
“…..အို…အို… ကို.. ကို….ဦး…”
ပထမဆုံး အေတြ႕အၾကဳံကလည္းျဖစ္၊ ရမက္ဆႏၵေတြကလည္း အဆမတန္ ျပင္းထန္ေနေလေတာ့ သူ၏လီးတန္ႀကီးမွာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ တန္းတန္းမတ္မတ္ ဝင္၍ မသြားေလဘဲ ေစာက္ပတ္ႏွုတ္ခမ္းသားႏွစ္ခုကို ဟိုေထာက္ဒီထိုးျဖင့္ ျဖစ္ေနရသလို ေစာက္ပတ္ဝထိပ္နားရွိ ေစာက္ေစ့ေနရာေလးကိုလည္း လီးတန္ႀကီးထိပ္က ဖိ၍ဖိ၍ထိုးေနေလေတာ့ရာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္တစ္ေယာက္မွာေတာ့ ဆက္၍ ျငင္းဆန္ရန္ပင္ သတိမရေတာ့ဘဲ ၾကက္သီးေတြ တဖ်န္းဖ်န္းထလၽွက္ရွိရာကပင္ မထူးေတာ့ပါဘူး ဒီလိုဆိုရင္ ဘယ္လိုေနမလဲဟူေသာ အေတြးျဖင့္ လက္တည့္စမ္းရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ရေပၿပီ။
ဟိုထိုးဒီေထာက္ျဖင့္ ျဖစ္ေနေလေသာ ျမဦး၏လီးတန္ႀကီးထိပ္က သူမ၏ေစာက္ပတ္ႏွုတ္ခမ္းသားႏွစ္ခုအစပ္ေလးႏွင့္ ေစာက္ေစ့ေလးကိုပါ ဖိသိပ္ေနေတာ့ရာ သူမ၏ရမၼက္စိတ္ေတြကို တမင္ပင္ ထိုးဆြေနသလိုျဖစ္ေနၿပီး ျမင့္ျမင့္ၾကည္သည္ “အို”ကနဲ….. ”အို”..ကနဲ ျဖစ္ကာ သိမ့္သိမ့္တုန္၍ ျဖစ္ေနရေလေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့လည္း သူမ၏ တကိုယ္လုံးသည္ ရွိန္းကနဲ ဖိန္းကနဲ ေႏြးကနဲ ေအးကနဲျဖင့္ ေယာက္ယက္ခတ္ကာ ခံစားေနရေလသည္။
ျမဦး၏ နဖူးဆံစပ္တြင္လည္း ေခၽြးဥေလးမ်ား စိမ့္၍ထြက္လာခဲ့ေလၿပီ။ ျမဦးသည္ ဟင္းကနဲ သက္ျပင္းခ်လိုက္ရာက သူ၏အကၤ်ီကိုဆြဲ၍ ခၽြတ္ပစ္လိုက္ေလသည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ သူ၏လက္တဖက္က သူမ၏ေစာက္ပတ္ႏွုတ္ခမ္းသား ေဖါင္းေဖါင္းေလးမ်ားဆီသို႔ တုန္ရီစြာျဖင့္ လွမ္းလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ မရဲတရဲျဖင့္ ေဖာင္းအိေနေသာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ေစာက္ပတ္ႏွုတ္ခမ္းသားႏွစ္ခုကို အသာေလး ျဖဲလိုက္ေတာ့သည္။
“…အို….အစ္ကို…”
ျမင့္ျမင့္ၾကည္မွာ သူမ၏မ်က္လုံးေလးႏွစ္လုံးကို စုံမွိတ္လိုက္ရင္း သူမ၏မ်က္ႏွာေလးကိုလည္း တဖက္သို႔ေစာင္းငဲ့ကာ လႊဲလိုက္ေလေတာ့သည္။ ေမႊးညႇင္းႏုေလးမ်ား စိမ္းျမျမျဖင့္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ေစာက္ပတ္ႏွုတ္ခမ္းသား ေဖါင္းေဖါင္းေလးႏွစ္ခု ျပဲဟသြားေလေသာအခါတြင္ေတာ့ နီရဲလၽွက္ အထပ္ထပ္အလႊာလႊာပမာျဖစ္၍ေနေလေသာ ေစာက္ပတ္ႏွုတ္ခမ္းသားေလးမ်ားသည္ စိမ့္ထြက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ေစာက္ရည္ၾကည္ေလးမ်ားေၾကာင့္ ေျပာင္လက္ရႊမ္းစိုစြာျဖင့္ ထြက္ေပၚ၍လာခဲ့ရေလသည္။ ၿပီးေတာ့ ထိပ္ဖက္တြင္ ေငါက္ေတာက္ေလး ျဖစ္၍ေနေသာ ေစာက္ေစ့ေလးကလည္း ရဲရဲနီ၍ အသဲယားစဖြယ္ ျဖစ္၍ေနေလသည္။
ေျပာင္တင္းကာ အရည္ၾကည္ေလးမ်ား စိမ့္၍ထြက္ေနေသာ ျမဦး၏လီးတန္ႀကီး ထိပ္ဖူးႀကီးသည္ သူမ၏ေစာက္ပတ္ဝအတြင္းသား ႏုႏုေလးမ်ားကို ပူေႏြးစြာျဖင့္ ေတြ႕ထိလာေတာ့ေလသည္။ ျမင့္ျမင့္ၾကည္သည္ အသက္ကို ဝေအာင္ရွူလိုက္ရင္းႏွုတ္ခမ္းေလးႏွစ္ခုကို တင္းတင္းေလးေစ့ကာ မာန္တင္းလိုက္မိသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ရမၼက္ေဇာေတြျပင္းျပကာ စိတ္ေတြမထိန္းနိုင္ေတာ့ေသာ ျမဦးသည္ သူ၏လီးတန္ႀကီးကို ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ေစာက္ေခါင္းႏုႏုေလးထဲသို႔ တအားပင္ဖိ၍ သြင္းလိုက္ေလသည္။
“…..ျဗစ္… ျဗစ္… အား… အမေလး…. ေသပါၿပီ…. ကၽြတ္…. ကၽြတ္… ကၽြတ္…”
ျမင့္ျမင့္ၾကည္မွာ သူမ၏ခါးေသးေသးေလးသာ ေကာ့တက္သြားသည္မဟုတ္။ သူမ၏ေက်ာျပင္ေလးသည္လည္း ေကာ့၍တက္သြားရေလသည္။ ၿပီးေတာ့ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ အသားေလးမ်ားသည္ တဆတ္ဆတ္ တုန္၍ေနၾကေလၿပီ။ သူမ၏ ေစာေစာက ေစာင္းငဲ့ထားေသာ မ်က္ႏွာေလးကေတာ့ ေမာ့၍ကာလာေပမဲ့ မ်က္ႏွာလွလွေလးမွာ ရွုံ႔မဲ့၍ေနေလသည္။ ျမဦးသည္ ထိတ္ထိတ္ျပာျပာျဖစ္သြားၿပီး ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိျဖင့္ ဘာလုပ္လို႔လုပ္ရမွန္း မသိေအာင္ ျဖစ္ေနေလသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ျမဦးသည္ သတိရသြားၿပီး လီးတန္ႀကီးကိုဆြဲ၍ ခၽြတ္ေတာ့မယ္လုပ္ၿပီးမွ မခၽြတ္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ လီးတန္ႀကီး တစ္ေခ်ာင္းလုံးကို ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ တဆုံးသြင္းထားလၽွက္မွပင္ သူ၏ကိုယ္လုံးႀကီးကို ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ကိုယ္လုံးေပၚသို႔ ေမွာက္၍ခ်လိုက္ၿပီး သူမ၏ကိုယ္လုံးေလးကို ေထြးေနေအာင္ဖက္ကာ ျမဦးသည္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ နို႔ေလးႏွစ္လုံးကို ဘယ္ျပန္ ညာျပန္ စို႔၍ေပးေနေလေတာ့သည္။
ေစာက္ေခါင္းထဲတြင္ အေတာ္ပင္ နာေအာင့္၍သြားရေသာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္သည္ နဂိုကပင္ ရမၼက္ထန္တဏွာႀကီးေသာ ဗီဇကပါလာ၍လားမသိ။ နာလြန္း၍ေအာ္ဟစ္ကာ ညီးတြားလိုက္ရေသာ္လည္း သူမ၏ ေအာ္ဟစ္ညီးတြားသံေလးအဆုံးတြင္ ထိုကဲ့သို႔ ေစာက္ေခါင္းထဲ နာက်င္၍ေအာင့္သြားကာ မခ်ိမဆန႔္ခံစားလိုက္ရသည္ကိုပင္ ရင္ထဲတြင္ ေက်နပ္၍သြားရသည္။ ထို႔ေနာက္ တဆက္တည္းမွာပင္ သူမ၏ခႏၶာကိုယ္တြင္းမွ ရမၼက္ေသြးမ်ားသည္ ပို၍ျပင္းထန္စြာ ထႂကြလာရေလသည္။ အရွက္တရားဆိုသည္ကေတာ့ သူမ၏ရင္ထဲတြင္လုံးလုံးလ်ားလ်ား ပင္မရွိေတာ့ေပ။ ၾကည့္ပါဦး နို႔စို႔ေနေသာ ျမဦးထံသို႔ သူမ၏နို႔ေတြကိုပင္ ေက်ာေလး ေကာ့ကာ ေကာ့ကာျဖင့္ ပင့္ကပ္ကာေပးေနသလို တတ္ကၽြမ္းမွုမရွိေသးသျဖင့္လည္း သူမ၏ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ကားသထက္ကားကာ ေစာက္ပတ္ေလးကို ျမဦး၏ လီးတန္ႀကီးအရင္းသို႔ အတင္းပင္ဖိကပ္၍ ေပးေနမိေခ်သည္။ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ လက္ေလးႏွစ္ဖက္ကေတာ့ တဖက္က ျမဦး၏ေက်ာျပင္ႀကီးကို သိမ္းၾကဳံး၍ ဖက္ထားၿပီး က်န္လက္တဖက္က ျမဦး၏ဦးေခါင္းမွ ဆံပင္ေတြကို သြယ္လၽွျပည့္ေဖါင္း၍ေနေသာ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားျဖင့္ ထိုးသြင္းကာ အားမလို အားမရျဖင့္ ထိုးဖြ၍ေနေလသည္။
ျမဦးမွာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ နာလြန္း၍ ေအာ္သျဖင့္သာ အရွိန္သတ္လိုက္ရေလသည္။ သူ၏စိတ္ေတြကေတာ့ အဆမတန္ ရမၼက္ေတြ ထန္ေနရေလသည္။ လိုးခ်င္စိတ္ေတြမ်ားလာေသာ ျမဦးက ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ အေျခအေနကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ”နာေသးလား” ဟုေမးရန္ စိတ္ထဲက ႀကံလိုက္ေပမဲ့လည္း ပါးစပ္က ေျပာမထြက္၊ ျမင္ရေသာ အေျခအေနကေတာ့ ျမင့္ျမင့္ၾကည္တစ္ေယာက္ နာက်င္ပုံမရေတာ့။
ျမဦးသည္ သူမ၏ေစာက္ေခါင္းထဲမွ လီးတန္ႀကီးကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ခါးေလးမွာ ေကာ့၍ သူမ၏ေစာက္ပတ္ဝေလးမွာ လီးတန္ႀကီး ေနာက္သို႔ လိုက္ပါလာဟန္ပင္။ ၿပီးေတာ့မွ စိတ္မထိန္းနိုင္ေတာ့ေသာ ျမဦးသည္ သူ၏လီးတန္ႀကီးကို ျပန္၍သြင္း၍ ေဆာင့္၍ ေဆာင့္၍ လိုးေလေတာ့သည္။ ျမဦး၏ေဆာင့္ခ်က္ေၾကာင့္ အင့္ကနဲ တစ္ခ်က္ျဖစ္သြားရေသာ္လည္း မာေၾကာလြန္းေသာ လီးတန္ႀကီးေၾကာင့္ သူမ၏ေစာက္ပတ္ အတြင္းသားေလးမ်ားမွာ အီဆိမ့္၍သြားရသလို ရင္ထဲတြင္လည္း ေက်နပ္၍သြားရသည္။ ျမဦးကလည္း ညႇာတာရေကာင္းမွန္း မသိဘဲ အတင္းပင္ေဆာင့္၍ လိုးေပေတာ့ရာ ေစာက္ပတ္ အသစ္စက္စက္ ပါကင္ေလးျဖင့္ အလိုးခံေနေသာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္က နာက်င္မွုေတြကို ပူးတြဲခံစားေနရေပမဲ့လည္း ဒီလိုခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေဆာင့္တာကိုပင္ သူမ၏စိတ္ထဲတြင္ အားရေက်နပ္ ျဖစ္ေနရေလသည္။
ျမဦးကေတာ့ သူ၏ကိုယ္လုံးႀကီးကို သူမ၏ကိုယ္ေပၚမွႂကြကာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ကိုယ္လုံးေလးေဘး တဖက္တခ်က္ဆီတြင္ လက္ကိုေထာက္၍ စိတ္ထင္တိုင္း ေဆာင့္ေနသျဖင့္ ျမဦး၏ေဆာင့္ခ်က္မ်ားမွာ အထူးပင္ျပင္းထန္လွကာ ႏွစ္ဦးစလုံးမွာ တခါဖူးကမွ မၾကဳံခဲ့ဖူးေလေသာ ထူးျခားလွသည့္ အရသာကို တေမ့တေမာႀကီး ခံစားေနရေလသည္။ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ စိတ္ထဲ ရင္ထဲတြင္လည္း ျမဦးကို ခင္တြယ္သည့္စိတ္ ခ်စ္တဲ့စိတ္မ်ား ပို၍ ပို၍လာရသလို ျမဦးကလည္း ျမင့္ျမင့္ၾကည္အေပၚတြင္ ၾကင္နာစိတ္မ်ား ခ်စ္စိတ္မ်ား ပို၍ ပို၍လာရေလေတာ့သည္။
မၾကာလိုက္ပါေခ်။ ျမဦး၏ လီးတန္ႀကီးက သူမ၏ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ အတင္းေဆာင့္ကာ လိုးသြင္းၿပီး ဖိကပ္လိုက္ခ်ိန္မွာပင္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ကလည္း သူမ၏ေစာက္ပတ္ဝကို အတင္းပင္ ေကာ့တင္ေပးကာ သူတို႔ႏွစ္ဦးလုံး၏ ခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခုသည္ တလြန႔္လြန႔္ တြန႔္၍ သြားရပါေလေတာ့သည္။…ၿပီးပါၿပီ
