ချစ်ရတဲ့ နပ်စ်မလေး (အပိုင်းဆက်)

Unicode

ဆေးရုံထဲရောက်သွားတော့ ညနေစောင်းနေပြီဗျ။ ဆင်ဝင်အောက်က အုတ်ခုံနားမှာ စက်ဘီးကို ဒေါက်ထောက်ပြီး ထောင်ထားလိုက်တယ်။ ထိုင်ရမလို ထရမလို ဂနာမငြိမ် ဖြစ်နေတယ်ဗျာ။ ကျနော့်ညာဖက်လက်ချောင်းတွေ စိတ်လှုပ်ရှားလို့ တုန်နေတာ တော်တော်လေး သိသာနေတယ်။ သက်ပြင်းကြိတ်ချလိုက်ရင်း ကျနော်ဝတ်ထားတဲ့ AR>> တံဆိပ် တရုတ်စပို့ရှပ် အပြာရောင်နုနုလေးနဲ့ ဂျင်းပန်အနက်ရောင်ကို ဆွဲဆန့်လိုက် ဆွဲမလိုက် လုပ်နေမိတယ်။ ဆေးရုံထဲဝင်ပြီး သွားခေါ်ရမှာလား၊ ဒီနေရာမှာပဲ စောင့်နေရမလား၊ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတော့ဘူး။ ကြံရာမရဖြစ်ပြီး အုတ်ခံလေးပေါ်တက်ပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ရင်း ခေါင်းကုတ်ဖင်ကုတ် ဖြစ်နေတုန်း… သံမံတလင်းနဲ့ ဖိနပ် ရှပ်တိုက်လို့ ထွက်လာတဲ့အသံ ကြားရတယ်။ လူတစ်ယောက် အပြင်ကို ထွက်လာတာ။

ကျနော် ရုတ်တရက် လှမ်းမကြည့်ရဲလို့ ခေါင်းငုံ့နေမိတယ်။ ခြေသံရပ်သွားတော့မှ မရဲတရဲ မော့ကြည့်လိုက်တော့.. ဒေါက်တာမလေးရီရီ ဒါမှမဟုတ် ကျနော့်ငယ်ငယ်က သူငယ်ချင်း ပုံ့ပုံ့၊ ဂျူတီကုတ်ဖြူဖြူလေးကို လက်ဖျံပေါ်ခေါက်ပြီး တင်ထားတယ်။ မနက်ကလို ဆံထုံးနဲ့ မဟုတ်တော့ပဲ ဆံပင်အရှည်ကြီးကို ထုံးစံအတိုင်း အရှေ.ဖက်ကို ချထားပြီး လက်ကိုင်ပဝါဖြူဖြူလေးနဲ့ စည်းနှောင်ထားလို့၊ အဖြူရောင်အခံမှာ ပန်းပွင့်ဝါဝါလေးတွေပါတဲ့ ဘလောက်စ်လက်ပြတ်ကလေးနဲ့ ထမီအနက်ရောင်ကလေးကို ပိပိပြားပြားလေး ဝတ်ထားတယ်။ သွယ်လျလျ ကိုယ်လုံးကလေးနဲ့ အရပ်မြင့်မြင့်ဆိုတော့ ကြည့်ကောင်းလွန်းနေတယ်ဗျာ။

တခါက တင်းလွန်းလှတဲ့ မျက်နှာလေးက အခု မချိုမချဉ် ပြုံးတုံ့တုံ့လေး၊ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးက စိုလက်လက်ဖြစ်နေတာ စိတ်ယားစရာလေး (အခုမှ နှုတ်ခမ်းနီဆိုးလာမှန်း သိသာနေတယ်)၊ လေညှင်းလေးက ဆေးရုံအရှေ့က ပန်းခင်းလေးကို တိုးခတ်ရင်း ဖြတ်တိုက်လာတော့ ဆရာဝန်မလေးရဲ့ ခပ်ဖြောင့်ဖြောင့် ဆံနွယ်ရှည်တွေက လွှင့်ပါနေတာကို လက်ကလေးနဲ့ ထိန်းထားရင်း ကျနော့်ကို ပြုံးပြနေရှာတယ်။

အုတ်ခုံလေးပေါ်ကနေ ကျနော် ဖျတ်ကနဲ ခုန်ဆင်းလိုက်ရင်း ဆရာဝန်မလေးကို လက် ၅ ချောင်း ထောင်ပြလိုက်ရင်း ခပ်တည်တည် မေးဆတ်ပြလိုက်တယ်။ ဟိုးငယ်ငယ်က မြင်းလှည်းလေးပေါ်ကနေငိုရင်း အော်သွားတဲ့ ပူစီပေါင်း ၅ ပန်းကန်ပြားဆိုတာ သူသတိရသေးလားလို့ စမ်းလိုက်တာလေ။ ချက်ချင်း မျက်လုံးညိုညိုလေးတွေက အုံ့မှိုင်းသွားပြီး မျက်ရည်တွေ ဝဲတက်လာတာကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ရပ်နေတဲ့ ကျနော် မြင်လိုက်ရတယ်ဗျာ။

ဘုရားရေ… သူမမေ့သေးဘူးပေါ့..။ နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြာခဲ့တာတောင် အခုထိ ငယ်ငယ်က ကောင်မလေးလို စိတ်ထိခိုက်လွယ်နေသေးသတဲ့လားကွယ်။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း စိတ်ထိခိုက်နေပြီဗျာ။ ကျနော့်ကို မျက်နှာလွှဲပြီး ဟိုးအဝေးကိုငေး ရင်း မျက်တောင်တွေကို ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ် လှုပ်နေရှာတယ်။ အခြေနေကို ထိန်းတဲ့သဘောနဲ့ ကျနော် သူ့လက်ထဲက အိတ်အနက်ကလေးကို ဆွဲယူပြီး စက်ဘီးဒေါက်ကိုဖြုတ်ရင်း စက်ဘီးကယ်ရီယာပေါ်တက်ဖို့ လက်ဟန်ခြေဟန်နဲ့ ပြလိုက်တယ်။ စွေ့ကနဲ တင်ပလွှဲလေး ဘေးတိုက်တက်ထိုင်ပြီးတာနဲ့ ကျနော် စက်ဘီးကို နင်းထွက်ခဲ့တယ်။

ဆေးရုံအပြင်ဖက် ရောက်သွားတာနဲ့ အနောက်ကနေ ကျနော့်ခါးကို သူ့ညာဖက်လက်နဲ့ သိုင်းဖက်ရင်း ကျနော့်ကျောကို မျက်နှာလာအပ်ထားတယ်။ ကျနော် စက်ဘီးကို ကမ်းနားလမ်းဖက်ကို ဦးတည်ပြီး နင်းနေမိတယ်။ ကျနော့်ရင်ဘတ်ထဲမှာ ပြောစရာစကားတွေ အပြည့်။ ဒါပေမယ့် အခုထိ ပြောလို့မထွက်သေးဘူး။ ကမ်းနားလမ်း မြစ်ကမ်းပါးအမြင့်ကြီးရဲ့ နှုတ်ခမ်းပေါ်မှာရှိတဲ့ မန်ကျည်းဖျော်ရည်ရောင်းတဲ့ ခုံပုပုလေးတွေနဲ့ ဆိုင်တစ်ဆိုင်အရှေ့ရောက်မှ စက်ဘီးကို ရပ်လိုက်တယ်။ အစွန်အကျဆုံး စားပွဲပြာပြာလေးတစ်ခုမှာ ထိုင်လိုက်ရင်း.. မန်ကျည်းဖျော်ရည် ၂ ခွက် လှမ်းမှာလိုက်တယ်။

မြစ်ကမ်းပါး ထနောင်းပင်အောက်မှာ လေအေးအေးလေးတွေ တိုက်နေတယ်။ ငါးကြင်းကွက် ဖန်ခွက်ကြီးထဲက မန်ကျည်းဖျော်ရည်ချိုချိုကို မော့ချလိုက်ပြီး ကျနော့်အိပ်ကပ်ထဲက စီးကရက်တစ်လိပ် ထုတ်ပြီးဖွာရင်း အရှေ့မှာထိုင်နေတဲ့ ဆရာဝန်မလေးကို စိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ သူကလည်း ဖျော်ရည်မော့လိုက် ကျနော့်ကို စူးရဲရဲလေး ပြန်စိုက်ကြည့်လိုက်နဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားနေမှန်း တော်တော်လေး သိသာနေတာပေါ့။ ဂျူးလိယက်ဆီဇာ၊ မတ်ခ်အန်တိုနီတို့ကို ရူးအောင်ဖမ်းစားခဲ့တဲ့ အီဂျစ်ပြည်က အလှဘုရင်မ ကလီယိုပက်ထရာ ဆိုတာ တခြားသူမဖြစ်နိုင်ဘူး..။ အခု ကျနော့်ရှေ့မှာ တောင့်တောင့်လေးထိုင်ရင်း ရီဝေဝေလေး ကျနော့်ကိုငေးနေတဲ့ ဟော့ဒီဆရာဝန်မလေးပဲ ဖြစ်မယ်ဗျာ။

“ရီရီ.. အဲ.. ပုံ့ပုံ့”

“ရှင်!!”

ကျနော် ရုတ်တရက် ခေါ်လိုက်တော့ အလန့်တကြားလေး ကျနော့်ကို ငေးနေရာက ပြန်ဖြေတယ်။

“ဘယ်မှာလဲ ငါ့အတွက် ပူစီပေါင်း ၅ ပန်းကန်ပြား”

“အာကွာ..”

“နင့်ပူစီပေါင်းကို ငါမျှော်ခဲ့တာ အနှစ် ၂၀ လောက် ကြာသွားတယ်ဟာ..”

“တော်ပါဟာ.. ကျောင်းတက်တုန်းက ပုံ့ လာရှာတယ်နော်..။ ဖိုးသက်လေးကသာ မေ့နေတာ ဟွန်း…”

“ဟင်.. တကယ်လား”

“အင်း.. ဖိုးသက်လေးက နာမည်ကြီးလေ..။ ဖဲတအားရိုက်.. ဂစ်တာတီးတာ နာမည်ကြီး..။ စာမေးပွဲတွေ တဖုန်းဖုန်းကျ .. ဟုတ်လား”

“ဟမ်…” (အဲ့ဒါတွေတကယ်ဗျ)

“ပုံ့က တစ်ရက်မှ မမေ့ခဲ့ပါဘူးနော်..။ ဖိုးသက်လေးကသာ ပြန်တွေ့တော့ လုံးဝမမှတ်မိတာ..”

“ဩော… ငါသိတဲ့သူငယ်ချင်းက ရုပ်ဆိုးဆိုး မဲတူးမလေးကိုး ..။ အခုလို ချောချောလှလှ ဒေါက်တာရီရီ မှန်း ဘယ်လိုမှတ်မိမလဲ..”

ကျနော် အဲ့လိုပြုံးစစနဲ့ ပြောလိုက်တော့ မျက်နှာလေးက ရှက်သွေးဖြာသွားပြီး ရှက်စနိုးပုံစံလေးနဲ့ အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ပြီး ခေါင်းငုံ့သွားပြန်ရောဗျ။ ကျနော် သူ့ဟန်ပန်ကလေးကို ကြည်ကြည်နူးနူးနဲ့ ငေးကြည့်နေရင်း ဟိုးရေတွင်းနားမှာ သူ့ကို အနိုင့်အထက်လုပ်ခဲ့မိတာ သတိရသွားတယ်။ ကျနော်တော်တော် စိတ်ထိခိုက်တယ်ဗျာ။ ယုန်သူငယ်မကလေးလို ဖြူစင်ပြီး တစ်သက်လုံး ကျနော့်ကို မမေ့နိုင်ရှာတဲ့ သူ့အပေါ် အဲ့ဒီလိုလုပ်ခဲ့မိတာ ယူကြုံးမရဖြစ်မိတာ အမှန်ပါ။

“ပုံ့ပုံ့ ငါလေ.. ဟို.. ဟို.. ရေတွင်းမှာလေ.. အဲ့ဒါ… ငါ… ငါ..”

“တော်ပြီဟာ.. မပြောနဲ့တော့” (မျက်လုံးစုံမှိတ်ပြီး အော်ရှာတယ်)

“ငါ နင်မှန်းမသိလို့…. ငါ.. လေ..”

ကျနော် ဘာဆက်ပြောရမှန်းမသိလို့ သူ့ကို အသနားခံတဲ့အကြည့်နဲ့ ကြောင်ငေးနေမိတယ်။ နှစ်ယောက်လုံး ဘာစကားမှ ဆက်မပြောဖြစ်တော့ဘူး။ တိတ်ဆိတ်သွားတယ်။ ၁ မိနစ်… ၃ မိနစ်… ၅ မိနစ် ကျနော်တို့ ထိုင်နေတဲ့ အပေါ်က ထနောင်းရွက်တွေကို လေတိုးသံ တရှဲရှဲကလွှဲပြီး ဘာအသံမှ မကြားရလောက်အောင် တိတ်ဆိတ်နေပြီ။

“အရီးမေက ငါ့ကိုပြောတယ်..။ နင်နဲ့ငါ့ကို ပေးစားမလို့တဲ့..”

ကျနော့်ကိုမော့ကြည့်ပြီး တုန်ယင်နေတဲ့ လေသံနဲ့ တိုးတိုးပြောပြီး ခေါင်းလေးပြန်ငုံ့သွားတယ်။ ခဏငြိမ်သွားပြီး ဆရာဝန်မလေး မတ်တပ် ဆတ်ကနဲရပ်လိုက်တော့ ကျနော်လန့်ပြီး မော့ကြည့်မိတော့.. အံတင်းတင်းကြိတ်ပြီ.. တော်တော်အားတင်းထားတဲ့ လေသံနဲ့ ကျနော့်ကို လှမ်းပြောတယ်..။

“ဖိုးသက်လေး.. နင်က ငယ်ငယ်ကအတိုင်းပဲ။ ဘာမှမပြောင်းလဲဘူး …။ ငါ့ကိုနိုင်စားပေးတယ်..။ နင်ငါ့ကို ရှောင်နေတော့.. ငါ အရမ်းဝမ်းနည်းတယ် သိလား…။ ရေတွင်းမှာဖြစ်တဲ့ကိစ္စ.. ငါလေ.. ငါ.. နင့်ကို စိတ်မဆိုးပါဘူးဟာ..။ ငါမှတစ်သက်လုံး နင့်ကို မေ့မရခဲ့တာဟာ…”

အဲ့လိုဆက်တိုက်ပြောပြီး လှစ်ကနဲ သမင်မလေးလို ထွက်ပြေးသွားရှာတယ်။ အအေးဖိုးရှင်းပြီး ကျနော် ထလိုက်သွားတော့ စက်ဘီးလေးဘေးမှာ ခေါင်းငုံ့ပြီး တုန်တုန်ရင်ရင်နဲ့ရပ်ရင်း ခေါင်းကို အတင်းငုံ့ထားတယ်။ ဆရာဝန်မလေးကိုတင်ပြီး စက်ဘီးလေးကိုနင်းရင်း ထွက်လာခဲ့တော့ ကျနော့်ရင်ဘတ်ထဲမှာ လှိုက်ဖိုနေရင်း သက်ပြင်းတွေခိုးချနေမိတယ်ဗျာ။

(*** ပူစီပေါင်း ၅ ပန်းကန်ပြား = မိုးပျံပူပေါင်း ၅ လုံး ကို ဆိုလိုပါသည်။***)

ညက တိတ်ဆိတ်နေတယ်။ ပိုးပုရစ်အော်သံကလေးတွေ တစီစီကလွဲပြီး လူသံသူသံ ဘာမှမကြားရဘူး။ ကျနော်နဲ့ ဆရာဝန်မလေးရီရီတို့နှစ်ယောက် ခြံအနောက်ဖက်ကို ရောက်နေကြတယ်။ ရေတွင်းဘေးက ခါးလောက်မြင့်တဲ့ အုတ်ရေလှောင်ကန်ကလေး အောက်ခြေသံမံတလင်းမှာ နှီးချောဖျာကလေးခင်းပြီး အုတ်ကန်ကို ကျောမှီရင်း ထိုင်နေကြတယ်။ အိမ်မကြီးကို ကျောပေးထားလျှက်နဲ့ပေါ့။ အဘိုးလေးနဲ့ ဘွားမေတို့ အိပ်ပျော်သွားလောက်ပြီ။ ညကလည်း တော်တော်နက်လာပြီလေ။

ညနေက အိမ်ပြန်ရောက်တော့ နှစ်ယောက်သား ရေတွင်းမှာ ရေတူတူချိုးကြတော့ ကျနော့်ကို

“ဖိုးသက်.. လာ…”

ဆိုပြီး ခေါင်းလျှော်ပေးသေးတယ်။ ပြီးတော့ ကျနော့်ကို တစ်ချိန်လုံး အရိပ်တကြည့်ကြည့် လုပ်နေရှာတယ်။ ထမင်းဝိုင်းမှာလည်း ခွံ့မကျွေးရုံတမယ် ယုယပြနေတော့ ဘွားလေးမေကတောင် ပြုံးစိစိလုပ်ပြီး

“သားတို့သမီးတို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် စားကြနော်”

ဆိုပြီး ရှောင်ထွက်သွားခဲ့တာဗျ။ ညဦးပိုင်း အဘိုးလေးကို ဆရာဝန်မလေး ကြည့်ရှုပေးပြီး ပြန်သွားတော့မှ သက်ပြင်းချမိတယ်။ (သူက တဖက်ခြံမှာ ခိုင်းတဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်နဲ့ နေတာဗျ)။ သူပြန်သွားတော့မှ ကျနော်လည်း လှေကားရင်းနားက ကုတင်ပေါ်မှာ ဇာခြင်ထောင်လေးထောင်ပြီး ဒီနေ့တစ်နေ့လုံး ဘာတွေမှန်းမသိ ဖြစ်ခဲ့တာတွေ ပြန်တွေးရင်း တလူးလူး တလှိမ့်လှိမ့်နဲ့ အိပ်လို့မရ ဖြစ်နေတာဗျ။

ည ၁၁ နာရီလောက်ကြတော့ ကျနော့်ခြင်ထောင်အပြင်ဖက်မှာ လူရိပ်တစ်ခုတွေ့တာနဲ့ ဆတ်ကနဲထထိုင်ပြီး ခြင်ထောင်အပြင်ဖက်ကို ထွက်လိုက်တော့ ဆရာဝန်မလေး ဖြစ်နေတယ်။ ကျနော့်ကို နှုတ်ခမ်းပေါ် လက်ညှိုးလေးတင်ပြီး တိုးတိုးဆိုတဲ့ အမူအရာလုပ်ပြပြီး သူ့နောက်လိုက်ခဲ့ဆိုပြီး လက်ဟန်ခြေဟန်နဲ့ပြတော့ အသာလေးထပြီး လိုက်သွားမိတယ်။ နောက်ဖေးမီးဖိုချောင်တံခါးကနေ ဝင်လာဟန်တူပါရဲ့။

အိမ်အပြင်ရောက်သွားတာနဲ့ ကျနော့်ကို ရင်ချင်းအပ်ပြီး အတင်းဖက်ထားတော့တာဗျ။ ကျနော်လည်း ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတာနဲ့ ခပ်တောင့်တောင့်ကြီး ရပ်နေမိတယ်။ ပူအိုက်လွန်းတဲ့ ရာသီဥတုကြောင့် မိန်းမဝတ် စွပ်ကျယ်အဖြူပါးပါးလေး ဝတ်ထားပြီး အောက်က အခုအခံမပါတော့ သူ့ရင်အစုံဟာ ကျနော့်ရင်ဘတ်နဲ့ ဖိမိပြီး အိကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ သက်ပြင်းကြိတ်ချရင်း သူ့ကိုယ်လုံးလေးကို ပုခုံးကနေကိုင်ပြီး ဆွဲခွာလိုက်တော့… မပီဝိုးတဝါး အလင်းရောင်မှာ ကျနော့်ကို အရမ်းမြတ်နိုး ချစ်ခင်တဲ့ဟန်နဲ့ မျက်လုံးလေးတွေက အရောင်တောင် လက်ကနဲ လက်ကနဲ တောက်နေသလို စိုက်ကြည့်လာတယ်ဗျာ။ ကျနော်လည်း အကြည့်ကို လွှဲဖယ်လိုက်ရင်း သူ့လက်ကလေးကိုဆွဲပြီး အုတ်ရေကန်လေးနားကို အိမ်မကြီးနဲ့ ဝေးနိုင်သမျှဝေးအောင် ဆွဲခေါ်လာလိုက်တယ်။

အုတ်ကန်လေးကို နှစ်ယောက်သားမှီတွယ်ရင်း တူတူထိုင်နေကြတယ်။ ဘေးတိုက်အနေအထားနဲ့ သူ့ကို ကျနော် စောင်းငဲ့ကြည့်မိတော့ အုပ်ဆိုင်းနေတဲ့ သစ်ပင်တွေကြားထဲက ဖြာကျနေတဲ့ လရောင်ဖြူဖြူအောက်မှာ ကပိုကရို ဆံနွယ်ရှည်ရှည်တွေ ဖုံးထားတဲ့ မျက်နှာသွယ်လျလျလေးက ကျနော့်ကို လှမ်းကြည့်နေပုံက ကလူ၏သို့မြူ၏သို့။ နှုတ်ခမ်းလေးတွေက တလှုပ်လှုပ်တရွရွနဲ့ တစ်ခုခုပြောတော့မလိုလို။ အိမ်ထဲမှာ အိုက်စပ်စပ်ဖြစ်လာတာ အခု ခြံထဲဆင်းလာတော့ အေးစိမ့်စိမ့်လေး နေလို့ကောင်းနေပေမယ့် ကျနော့်ရင်ဘတ်ထဲမှာ မီးစနဲ့ထိုးသလို လောင်မြှိုက်လာပြီဗျာ။ ကျနော် ဘာလုပ်ရမလဲဗျာ။ တိတ်ဆိတ်နေတာကို သည်းမခံနိုင်တဲ့အဆုံး ကျနော့်ငယ်ငယ်က သူငယ်ချင်းလေးက ခပ်တိုးတိုး စကားစပြောတယ်..။

“ဖိုးသက်လေး”

အဲ့လိုခေါ်ရင်း ကျနော့်မျက်နှာကို သူ့လက်ချောင်းတွေနဲ့ ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်စ ပြုလာတယ်။

“အင်း”

“ငါလေ.. ငါ.. တသက်လုံး နင့်ကို သတိရနေခဲ့တာပါဟာ..”

အသံလေးက တုန်တုန်ခါခါကလေး ဖြစ်နေတယ်။

“ငါသိပါပြီဟာ.. ပုံ့ပုံ့ရာ..။ ငါလည်း အထက်တန်းကျောင်းသားဘဝအထိ နင်ငိုရင်း အော်သွားတဲ့ ပူစီပေါင်း ၅ ပန်းကန်ပြားဆိုတာ.. အိပ်မက်တွေထဲမှာ အမြဲကြားခဲ့တာပါ..”

“ငါလေ.. ငါကအရူးပါဟာ..။ သိလား ဖိုးသက်ကလေး..။ ကျောင်းတက်တော့.. နင်နေတဲ့ အဆောင် H-2 အရှေ့ကနေ နင့်ကို လာလာရပ်ပြီး ကြည့်ဖူးတယ်..။ ခေါ်လည်းမခေါ်ရဲ.. ငါ့မှာလေ…”

ဘုရားရေ.. အဲ့ဒါတွေ ကျနော်မှ မသိခဲ့တာဗျာ။ အဖျားခတ်နေတဲ့ ရှိုက်သံလေးနဲ့ ဆက်မပြောတော့ပဲ ဆို့နင့်နေတဲ့ ဟန်ကလေးနဲ့ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ အတင်းတိုးဝင်ပြီး ကျနော့်ရင်ဘတ်ပေါ် ပါးအိအိလေးကို ကပ်ထားပြီး တကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်နေရှာတယ်။ မြင်းခေါင်းစွပ်ကျယ်လက်ပြတ် ဝတ်ထားတဲ့ ကျနော့်ရင်ဘတ်မှာ နွေးကနဲ နွေးကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ပုံ့ လို့ ကျနော် အဖျားဆွတ်ခေါ်ခဲ့ဖူးတဲ့ ကောင်မလေးရဲ့ မျက်ရည်တွေ စိုကုန်ပြီဗျာ။

တဟင့်ဟင့်နဲ့ ရှိုက်နေတဲ့ သနားစရာ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲက ကောင်မလေးကို ကျောလေးဖွဖွပွတ်ရင်း ချော့နေမိတယ်။ ရင်ထဲမှာ တော်တော်ထိထိရှရှ ခံစားနေရပြီ။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း ဘာလုပ်မိမှန်းမသိခင် ကျနော့်မေးစိအောက်က ဆံနွယ်ရှည်လှလှလေးတွေကို ခေါင်းငုံ့ပြီး မွှေးမွှေးပေးနေမိတယ်။ ရုတ်တရက် မော့လာတဲ့ နဖူးတင်းတင်းလေးကိုပါ မွှေးပစ်လိုက်မိတယ်။ မျက်ရည်တွေနဲ့ စိုလက်နေတဲ့ ကောင်မလေး နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် ပြုံးနေရှာပြီဗျာ။

“ပုံ့လေ ဒီတစ်ခါ ဖိုးသက်လေးနဲ့ခွဲရရင် သေမှာသိလား..။ ဘယ်မှမသွားနဲ့တော့နော်..။ ပုံ့နဲ့ မခွဲကြေးနေစို့နော်..”

ကျနော် ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိပဲ ခေါင်းငြိမ့်ပြနေမိတယ်။ ကျနော့်ရှေ့မှာ ရှိနေတာဟာ ဒေါက်တာရီရီ မဟုတ်ဘူးဗျ..။ သနားစရာကောင်းတဲ့ ကျနော့်သူငယ်ချင်းမလေး။ မယုံကြည်နိုင်စရာကောင်းလောက်အောင် နှစ်ပေါင်းများစွာ ကျနော့်ကို မမေ့မလျော့ သံယောဇဉ်ကြီးရှာတဲ့ အပြစ်ကင်းတဲ့ ကောင်မလေး။ အငိုတိတ်ပြီး ပျောက်သွားတဲ့ ကစားစရာလေး ပြန်ရသလို မျက်ရည်တွေကြားထဲက ဝမ်းသာကြည်နူးနေရှာတဲ့ ပုံ့ပုံ့လေးရယ်လေ။

ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ ပါးလေးအပ်လိုက် ပြန်ခွာပြီး ကျနော့်မျက်လုံးတွေထဲ စိုက်ကြည့်လိုက်နဲ့ တကယ့်ပီဘိ ကလေးလေးပါလားကွယ်။ ရုတ်တရက် စိုက်ကြည့်နေရင်း ကျနော့်နှုတ်ခမ်းတွေကို သူ့နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ငုံပြီး တပြွတ်ပြွတ် စုပ်ယူလိုက်ပြီး ပြန်ခွာသွားပြန်တယ်။ ကျနော့်ရင်ဘတ်ထဲ ဗြောင်းဆန်သွားတယ်ဗျာ။

“ဖိုးသက်လေးက ငယ်ငယ်ကအတိုင်းပဲ တော်တော်အရိုင်းဆန်တယ်.. ဟွန်း …။ ပုံ့ကို ဟိုရေတွင်းမှာလေ.. ရှက်လို့ သေတောင်သေချင်တယ်.. အဲ့ဒီနေ့က.. သိလား..”

“ငါတမင်လုပ်တာ မဟုတ်ပါဘူး ပုံ့လေးရာ..”

“သိဘူး.. ပုံ့ အခု အပျိုမဟုတ်တော့ဘူး.. ပြန်လျော်ပေး ..”

ရှက်ပြုံးလေးနဲ့ပြောရင်း လက်ဖဝါးလေး ကျနော့်ရှေ့မှာ ဖြန့်ပြနေတယ်။

“ဘယ်လိုလျော်ပေးရမှာလဲ”

“ပုံ့နဲ့ တသက်လုံး တူတူနေပြီး လျော်ပေးရမှာ.. ခစ်ခစ်..။ ဟေ့အေးနော်.. ဖိုးသက်လေး ထွက်မပြေးရဘူး.. ဒါပဲ..”

ကျနော် ဘာမှမပြောနိုင်တော့ဘူးဗျာ။ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ။ အကုန်ရှုပ်ကုန်ပြီကော။ ရုတ်တရက် ကျနော့်လည်ပင်းကို ဆွဲခိုလိုက်တော့ ကျနော် ငိုက်ကနဲပါသွားတယ်။ ကျနော့်နားရွက်နားကိုကပ်ပြီး ထိုင်ရတာ ညောင်းလို့ ခဏလှဲရအောင်ဆိုပြီး နှီးချောဖျာလေးပေါ်ကို ဆွဲလှဲချလိုက်တော့ ကျနော် အလိုက်သင့်ပါသွားရော။

ကဲဗျာ နှစ်ယောက်သား ဖက်လျက်ကလေး ဘေးတိုက်လှဲအိပ်ထားမိပြီ။ သူ့အသက်ရှူသံက ပိုပိုပြီး ပြင်းလာတယ်ဆိုတာ မျက်နှာချင်းကပ်နေတော့ ကျနော် သိနေပြီ။ သူ့ဆံပင်အရှည်ကြီးဆီက မွှေးပျံ့ပျံ့အနံ့လေးတွေက ကျနော့်နှာဝကို ချူနေတဲ့အပြင် ရင်ဘတ်ရှေ့မှာ ကပ်ထားတဲ့ ကျနော့်တံထောင်ဆစ်နဲ့ ထိကပ်မိနေတဲ့ သူ့နို့အိစက်စက် အထိအတွေ့တွေကြောင့် ကျနော့်သွေးတွေ ပွက်ပွက်ဆူလာပြန်ပြီ။

သူ့ကိုယ်သူ ထိန်းလို့မရတော့ဘူးနေမှာဗျ။ ရေကာတာ ကျိုးပေါက်သွားသလိုပဲ.. ကျနော့်ကို အတင်းဖက်ပြီး နမ်းတယ်.. နှုတ်ခမ်းချင်း တပြွတ်ပြွတ်စုပ်တယ်..။ ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို သူ့တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေတဲ့ လက်ချောင်းတွေနဲ့ ပွတ်ရင်း…

“ပုံ့ပုံ့လေ.. ဖိုးသက်လေးကို ချစ်တယ်…”

တဲ့ဗျာ။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း သွက်သွက်ခါသွားခဲ့ပြီဗျ။ သူ့စွပ်ကျယ်ပါးပါးလေးကို လှန်တင်လိုက်ပြီး လရောင်အောင်မှာ ဖွေးကနဲ လက်ကနဲ ပေါ်လာတဲ့ အိတွဲတွဲဖြစ်နေတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ကုန်းပြီး တပြွတ်ပြွတ်မြည်အောင် ညာဖက်လက်နဲ့ ဆုပ်ချေရင်း စို့ပေးနေမိပြီ။

စက္ကန့်ပိုင်းလေးအတွင်းမှာ အုတ်ရေကန်အောက်ခြေက သံမံတလင်းလေးပေါ်ခင်းထားတဲ့ နှီးချောဖျာကလေးပေါ်မှာ နှစ်ယောက်လုံး အဝတ်တွေမဲ့ကုန်ပြီ။ ဘယ်သူက ဘယ်သူ့ကို အတင်းဆွဲချွတ်မိကုန်လဲဆိုတာ သေချာမမှတ်မိတော့ဘူး။ ဖြာကျနေတဲ့ လရောင်အောက်မှာ ကျနော်ရယ် ကျနော့်ငယ်ငယ်က သူငယ်ချင်းကောင်မလေးရယ် ဖက်တွယ်ပွတ်သပ် ဖက်ရမ်းနမ်းရှုပ်နေမိပြီ။ ဘာစကားသံမှ မကြားရပေမယ့် နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ ဝင်သက်ထွက်သက် ခပ်ပြင်းပြင်းသံ တရှူးရှူးဟာ တိတ်ဆိတ်တဲ့ ညဉ့်ယံမှာ ထိုးဖောက်ထွက်လာတယ်။

ပုံ့ပုံ့ရဲ့ဆံနွယ်ရှည်ရှည်တွေက ကျနော့်အဝတ်မဲ့ တကိုယ်လုံးကို ဖုံးလွှမ်းထားသလိုပဲဗျာ။ နှစ်ယောက်သား လူးလှိမ့်ရင်း ကျနော်က အောက်ဖက်ရောက်သွားပြီး ပုံ့ပုံ့က ကျနော့်အပေါ်ကနေ ထပ်လျှက်ကလေး ဖြစ်သွားပြန်ပြီ။ ကျနော့်လက်တွေက ပြောင်တင်းချောမွတ်တဲ့ ပုံ့ပုံ့ရဲ့တင်ပါး အေးစက်စက်လေးတွေကို သေချာစုံကိုင်ပြီး ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်ချေပေးရင်း နှုတ်ခမ်းချင်းဆက်ပြီး စုပ်နမ်းပေးနေမိတယ်။ သံပိုက်လုံးတစ်ချောင်းလို မာတောင့်နေတဲ့ ကျနော့်အငယ်ကောင်က အချောင်းလိုက် ကျနော့်ဗိုက်ပေါ်လှန်တက်နေတာကို ကျနော့်အပေါ်မှာ တက်ဖိပီး လှဲအိပ်ထားတဲ့ ပုံ့ပုံ့က သူ့ဆီးခုံလေးနဲ့ ဖိကပ်ရင်း ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်ရင်း ဖိပွတ်နေတော့ ကျနော်တော်တော် အနေရခက်လာတယ်။

နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်ပြီး လျှာချင်းကလိနေရာက ဆတ်ကနဲခွာလိုက်ပီး ကျနော် လက်နောက်ပြန်ထောက်ပြီး ထလိုက်တော့ ထိုင်လျှက်အနေအထားဖြစ်ပြီး ပုံ့ပုံ့က ကျနော့်ကိုခွထိုင်ထားသလို ဖြစ်သွားတယ်။ အရပ်မြင့်မြင့် ခါးလျားရှည်တဲ့ ပုံ့ပုံ့က ကျနော့်အပေါ် ခွထိုင်သလိုဖြစ်နေတော့ ဟိုတခါ ရေတွင်းမှာတုန်းက သေချာဇိမ်ခံပြီး မစို့ခဲ့ရတဲ့ နို့ညိုတိုတိုကြီးနှစ်လုံးက ကျနော့်မျက်နှာအရှေ့တည့်တည့်မှာ အားရပါးရသာ စို့ပေးပါလို့ ဖိတ်ခေါ်နေသလို နှိမ့်တုံမြင့်တုံဖြစ်နေတယ်။ ရှည်ရှည်ဝေးဝေး မစဉ်းစားတော့ပဲ ဘက်ဖက်တစ်လုံးကို လက်ချောင်းတွေနဲ့ ဖွဖွကစားရင်း ဆုပ်ချေရင်း ညာဖက်အလုံးကိုတော့ နို့သီးခေါင်းပတ်ပတ်လည်ကို လျှာဖျားလေးနဲ့ ပတ်ပတ်လည် လက်ဝဲရစ် တပြတ်ပြတ် လျက်ပေးလိုက်တော့ ကျနော့်ဆရာဝန်မလေးခင်မျာ ဆံပင်ရှည်တွေ တခါခါဖြစ်သွားတဲ့အထိ ခေါင်းကလေးကိုမော့ပြီး

“အင်းးးးးးးးးး”

ဆိုပြီး ညည်းလာတယ်။ ဘယ်ညာပြောင်းပြီး လျက်လိုက် စို့လိုက် လုပ်ပေးနေတာ တော်တော်လေးကြာလာတော့ ကျနော့်ခေါင်းကဆံပင်တွေကို ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ ပုံ့ပုံ့လက်တွေက ပိုတင်းကြပ်လာပြီ။ ဒါနဲ့ ခဏရပ်ပြီး ပုံ့ပုံ့ကို မော့ကြည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးလေးမှေးစင်းပြီး တော်တော်လေး အခြေအနေကောင်းနေတာ တွေ့ရတော့.. … ….

“ပုံ့ပုံ့ ခဏလေးထနော်”

“အင်းးးးး .. ဖိုးသက်လေး ဘာလုပ်မလို့လဲဟင်..။ တအားကြီး မကြမ်းနဲ့နော်..။ ဟိုးနေ့က ရေတွင်းမှာဖြစ်တာ.. ရေထိတာတောင် တအားစပ်ခဲ့တယ်..။ ပုံ့ ကြောက်တယ်..”

ကျနော်ဘာမှဆက်မပြောပဲ မတ်တပ်ရပ်လိုက်ရင်း ဆောင့်ကြောင့်လေးထိုင်နေတဲ့ ပုံ့ပုံ့ကို ဆွဲထူမလိုက်တော့ အလိုက်သင့်ကလေး ပါလာတယ်။ ခါးကျင်ကျင်လေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ပြီး သူ့ကို အုတ်ရေကန်ဘောင်ကလေးပေါ် ပွေ့တင်လိုက်တော့

“အို”

လို့ အော်သံကလေး ထွက်လာတယ်။ အုတ်ရေကန်ဘောင်နှုတ်ခမ်းပေါ်မှာ ထိုင်ပြီး ခြေချထားတဲ့ ပုံ့ပုံ့လေးက မျက်လုံးလေးအဝိုင်းသားနဲ့ ကျနော့်ကို ကြောင်ကြည့်နေတယ်။ တွဲလဲကျနေတဲ့ သူ့ခြေထောက်တွေကို ဆွဲမပြီး ရေကန်နှုတ်ခမ်းသားပေါ်မှာ ထိုင်နေလျှက်က ကန်ဘောင်ပေါ် ခြေထောက်နှစ်ဖက်ချပြီး ဆောင့်ကြောင့်အနေအထားဖြစ်အောင် ကျနော် ပြင်ယူလိုက်တော့ ဆောင့်ကြောင့်ဖင်ချထိုင်ရင်း ဒူးထောင်ပေါင်ကား အနေအထား ဖြစ်သွားပြီ။ ကျနော် ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ရင်း လရောင်ဖွေးဖွေးအောင်မှာ ပြူးပြူးကြီး

ပေါ်နေတဲ့ ပုံ့ပုံ့စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကို ရှလူးကနဲ အသံမြည်အောင် လျှာအပြားလိုက် ကောက်လျက်ပစ်လိုက်တော့

“အားးးးးးးးး”

ကနဲ အသံထွက်လာအောင် အော်ညည်းသံလေး ပေးလာတယ်။

“ဖိုးသက်လေး.. ဒါဘာတွေလုပ်နေတာလဲ…။ ပုံ့ပုံ့ရင်ထဲမှာ ကတုန်ကယင်ကြီး ..။ မလုပ်ပါနဲ့ ရပ်ပါတော့..”

အဲ့လိုအသနားခံနေပေမယ့် သူရုန်းလို့မရ ဖြစ်နေတယ်ဗျ။ ဒူးနှစ်ချောင်းကိုထောင်ပြီး လက်တစ်ဖက်ချင်းဆီနဲ့ ကားကားလေးကိုင်ပြီး ရေကန်ဘောင်ပေါ် ထိုင်ထားရတော့ ကျနော့်ကိုတွန်းထုတ်ဖို့ အခွင့်မသာဘူး ဖြစ်နေတယ်လေ။ ကျနော် သိပ်အချိန်ဆွဲလို့ မဖြစ်မှန်းသိတော့ အဆက်မပြတ် သူ့စောက်ဖုတ်ကို လျက်ပေးရင်း စောက်စိကို ချေပေးနေမိတယ်။ အံကြိတ်ထားရင်း သွားကြားထဲက ထွက်လာတဲ့ လေသံမျိုးနဲ့ ကျနော့်ဆရာဝန်မလေး တဟီးဟီးညည်းရင်း ကောင်းနေရှာပြီ။

ငါးမိနစ်လောက် ဆက်တိုက်လျက်ပေးပြီးတာနဲ့ ကျနော် မတ်တပ်ရပ်လိုက်တယ်။ မာတင်းပြောင်နေတဲ့ ကျနော့်လီးက လရောင်အောက်မှာ မာန်ဖီနေတဲ့ မြွေဟောက်တစ်ကောင်လိုပဲ။ ဒူးကို နည်းနည်းလောက်ကွေးပြီး ပုံ့ပုံ့ရဲ့အရည်တွေ တစိမ့်စိမ့်ဖြစ်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်အဝမှာတေ့ပြီး ဖိကပ်သွင်းချလိုက်တယ်။

“အွင်းးးးးးးးးးးးးး”

ဆိုတဲ့ ကြိတ်ညည်းသံ မပြီဝိုးတဝါးလေး ထွက်လာတယ်။ သူ့အော်သံ ထွက်လာတော့မယ်ဆိုတာ ကြိုသိလို့ အောက်က လိုးသွင်းခါနီး သူ့နှုတ်ခမ်းကို ကျနော် စုပ်နမ်းထားလိုက်တာလေ။ ခပ်ဆဆလေး အထုတ်အသွင်း မြန်မြန်လုပ်ပေးနေတာ စီးကြပ်နေတဲ့ အရသာကို တစ်ထုတ်ထုတ်နဲ့ ကျနော် ခံစားနေရတာပေါ့။ ပုံ့ပုံ့လက်နှစ်ဖက်လုံးက ကျနော့်ကျောပြင် ကို အတင်းဖက်ထားတယ်။ ကျနော်လည်း မထူးတော့ပါဘူးဆိုပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို ရေကန်ဘောင်တဖက်ကို အိတွဲကျနေတဲ့ ပုံ့ပုံ့ဖင်သား အိစက်စက်ကို စုံဆွဲကိုင်ထားရင်း ဆောင့်ချပစ်လိုက်တော့ ပလောက်ကနဲ အသံထွက်လာပြီး ကျနော့်လီးကြီး တစ်ချက်လောက် ကွေးခေါက်သွားသလို ခံစားလိုက်ရာကနေ ပလွတ်ကနဲ အဆုံးထိ ဝင်သွားပြီဆိုတာ ဆီးခုံချင်းကပ်မိသွားလို့ ကျနော် သိလိုက်ပြီ။

နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်နေရာက ပြန်ခွာလိုက်ပြီး ပုံ့ပုံ့မျက်နှာကို တစ်ချက်လောက် ငုံ့ကြည့်ပြီး ရီဝေဝေ မျက်လုံးညိုညိုလေးတွေကို စိုက်ကြည့်ရင်း..

“ပုံ့ပုံ့ ငါအသားကုန် အားနဲ့ဆောာင့်ချင်တယ်…”

လို့ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်တော့ အံတင်းတင်းလေးကြိတ်ထားတဲ့ ပုံစံလေးနဲ့ ခေါင်းငြိမ့်ပြတယ်။ မီးစိမ်းပြလိုက်ပြီဆိုတာနဲ့ ကျနော်လည်း တင်ပါးအိအိလေးကို စုံကိုင်ပြီး မီးကုန်ယမ်းကုန် ဆောင့်ဆောင့်ပြီး လိုးတော့တာပဲဗျ။

ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း တအင့်အင့် မြည်သံလေးတွေ ထွက်လာတာကလွဲလို့ လုံးဝမညည်းရှာဘူးဗျာ။ သူနာပြုဆရာမလေးနဲ့ နေ့တိုင်းလိုးနေရာက ကြားထဲမှာ တစ်ရက်လောက် မလိုးဖြစ်တာကြောင့်လား မသိဘူး ကျနော် မြန်မြန်ပြီးချင်လာပြီ။ ပုံ့ပုံ့မပြီးပဲ ကျနော်အရင်ပြီးသွားမှာစိုးလို့ မနည်းအောင့်ထားရတယ်။ ခပ်ပြင်းပြင်း တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်လိုးလိုက်.. ခပ်မြန်မြန် တဖောင်းဖောင်း ဆက်တိုက်လိုးလိုက်နဲ့ အနှေးအမြန်လုပ်ရင်း လိုးနေမိတယ်။

ဒူးကွေးရင်း မတ်တပ်လိုးနေရတော့ တော်တော်လေးလည်း ညောင်းစပြုလာပြီ။ အဲ့လိုဆက်တိုက် လိုးလာတာ ၁၃-၁၄ မိနစ်လောက် ကြာလာတော့ ပုံ့ပုံ့ ကျနော့်ပုခုံးကို သူ့သွားချွန်ချွန်လေးနဲ့ ခပ်ရွရွလေး ဆွဲကိုက်ပစ်လိုက်တဲ့အပြင် ကျနော့်လည်ပင်းကို ဟီးလေးခိုရင်း ကုတ်တွယ်တက်လာသလို လုပ်လာတော့.. သူပြီးချင်လာမှန်း ရိပ်မိသွားလို့ ကျနော့်တင်းထားတဲ့စိတ်ကို ဖြေလျော့ပစ်လိုက်ရင်း အားနဲ့ အသားကုန် တဖောက်ဖောက် ဆောင့်လိုးရင်း သုတ်ရည်တွေကို ကျနော့်ကို အရမ်းတွယ်တာရှာတဲ့ ကောင်မလေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးထဲ အားရပါးရ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်မိတယ်ဗျ။

“ဖောင်း …ဖောင်း.. အင့်..အင့်….”

“ပုံ့ရေ ငါထွက်ကုန်ပြီ..။ အား…. ကောင်းလိုက်တာ…. အား……”

မနက် ၈ နာရီထိုးခါနီးမှ ကျနော့်မျက်နှာကို တစ်ယောက်ယောက်က လာပွတ်သပ်နေသလို ခံစားရလို့ နိုးလာတယ်။ အိပ်စုံမှုန်မွှားနဲ့ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့မှ သနပ်ခါးရေကျဲလေး ပွတ်ထားတဲ့ ပြုံးရွှင်နေတဲ့ ပုံ့ပုံ့မျက်နှာကို မြင်ရတယ်။

“အိပ်ပုတ်ကလေး… ထတော့ ရေချိုးမျက်နှာသစ်”

ဆိုပြီး ပြုံးစစလေးပြောတော့မှ လူးလဲထပြီး ရေတွင်းကို တဘက်တွေ သွားပွတ်တံတွေ ဆပ်ပြာခွက်တွေယူပြီး ရေမိုးချိုး ကိုယ်လက်သန့်စင်နေမိတယ်။ ရေတွင်းဘေးက အုတ်ကန်လေးကို လှမ်းကြည့်ရင်း ညက ကျနော်နဲ့ ပုံ့ပုံ့ မီးကုန်ယမ်းကုန် ချစ်ခဲ့ကြတာ ပြန်ပုံဖော်နေမိတယ်။ ၃ ချီလောက် ဆက်တိုက်လိုးခဲ့မိတာဗျ။ သူကတော့ ဘယ်လိုနေမယ် မသိဘူး။ ကျနော်ကတော့ ကိုယ်တွေလက်တွေ နည်းနည်းညောင်းသလိုတောင် ဖြစ်နေတယ်။ ရေအေးအေး လောင်းချိုးလိုက်မှ ပြေသွားတယ်။

အိမ်ထဲကိုပြန်ဝင်လာတော့ အဘိုးလေးရဲ့ အခန်းထဲကနေ ပုံ့ပုံ့ထွက်လာတာ တွေ့တယ်။ ကျနော့်ကိုပြုံးပြရင်း

“ဘကြီးကတော့ ပုံမှန်ဖြစ်နေပါပြီ..။ ဟိုမှာ အရီးမေ နန်းကြီးသုတ်ပြင်ထားပေးတယ်။ သွားစားချေတော့..။ ပြီးမှ ပုံ့ကို ဆေးရုံလာလိုက်ပို့နော် ဖိုးသက်လေး..။ ပုံ့ ဟိုဖက်အိမ်မှာ ပြင်ဆင်ရင်း စောင့်နေမယ်”

လို့ ပြောပြီး သူ့အိမ်ဖက်ကို ပြန်သွားရော။ မီးဖိုချောင်ထဲဝင်ပြီး နန်းကြီးသုပ်ကို ဗိုက်ဆာဆာနဲ့ လွေးနေရင်း.. ကျနော် ဟိုတွေးဒီတွေး တွေးနေမိတယ်။

ပုံ့ပုံ့နဲ့ အနီလေးက တစ်နေရာထဲမှာ အလုပ်လုပ်နေတာဗျ။ တစ်ချိန်မဟုတ် တစ်ချိန်တော့ ကျနော် ပြဿနာတက်တော့မယ်ဆိုတာ သေချာနေပြီ။ အဲ့လိုတွေးပြီး ရင်မောလာလို့ စားနေတဲ့ နန်းကြီးသုပ်တောင် အရသာမရှိတော့သလို ဖြစ်လာတယ်။

ဖူးးးးးးးးး… စားလက်စကို ခပ်မြန်မြန် လက်စသတ်လိုက်ရင်း အဝတ်အစားကောက်လဲ၊ စက်ဘီးလေးတွန်းပြီး တဖက်ခြံကို ဘေးဖက်ခြံစည်းရိုးအလည်မှာ ဖောက်ထားတဲ့ အပေါက်ကနေ တိုးဝင်ပြီး တဖက်ခြံထဲ ရောက်သွားတယ်။ အိမ်ရှေ့မှာ စက်ဘီးကို ထောင်ထားခဲ့ပြီး အိမ်အောက်ထပ် (အိမ်က ဘွားလေးမေတို့အိမ်နဲ့ ဆင်တူနှစ်ထပ်အိမ်ကြီး) ဧည့်ခန်းထဲကိုဝင်ရင်း ပုံ့ပုံ့ကိုရှာတော့ မတွေ့ဘူးဗျ။ ဧည့်ခန်းနဲ့ကပ်လျက်အခန်းရဲ့ တံခါးဝနားရောက်တော့ စေ့ရုံစေ့ထားတဲ့ တံခါးက ခပ်ဟဟလေး ဖြစ်နေတော့ ဘာရယ်မဟုတ် အထဲကို လှမ်းကြည့်

လိုက်တော့.. အလုပ်သွားဖို့ ပြင်ဆင်နေတဲ့ ပုံ့ပုံ့ဗျ။

ရင်ထဲမှာ ဗြောင်းဆန်သွားတယ်။ ဘေးတိုက်အနေအထားနဲ့ မြင်နေရတာ.. ဆံပင်အရှည်ကြီးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ သေချာထုံးဖို့ လုပ်နေတာဗျ။ ကိုယ်ပေါ်မှာက ဘရာပန်းရောင်လေးနဲ့ အောက်ကပင်တီ အနီရဲရဲလေး။ ဘရာက တအားသန်မာထွားကျိုင်းလွန်းတဲ့ သူ့နို့တွေကို အတင်းစည်းနှောင်ထားရတော့ မနိုင်မနင်း ဖြစ်နေဟန်ကလေး။ ပင်တီအနီရဲရဲလေးကလည်း တူတူပဲ..။ တင်းကားပြီး အိစက်တဲ့ တင်ပါးပေါ်မှာ တင်းကြပ်ကြပ်ကလေး ဖြစ်နေတာဗျ။ ဆံထုံးထုံးဖို့ လက်နှစ်ဖက်ကို မြှောက်ထားတော့ ရင်ကော့ကော့၊ တင်ကော့ကော့လေး ဖြစ်နေတာ အသည်းယားလိုက်တာဗျ။

မနေ့ညက ၃ ချီလောက် လိုးထားတာတောင် ကျနော့်အောက်ကကောင်က ဒီလိုတွေ မြင်နေရတော့ ပြန်ထောင်ထချင်လာပြန်ပြီ။ မနေ့ညက အားရပါးရ လိုးတယ်ဆိုပေမယ့် အခုလို လင်းလင်းချင်းချင်း မြင်ရတာမှ မဟုတ်တာကိုးဗျ။ ကျနော့်စိတ်တွေ ပွက်ပွက်ဆူလာပြီဗျ။ ပြီးတော့ ဆံပင်ရှည်နဲ့ မြင်နေကြ ပုံ့ပုံ့ကို အခုလို ဆံထုံးကစ်ကစ်လေးနဲ့ အတွင်းခံလေးတွေနဲ့ မြင်ရတော့ ဘယ်လိုမှနေလို့ မရတော့ဘူး။ စိတ်ထိန်းလို့ကို မရတော့လို့ တံခါးကို အသာလေးဆွဲဟပြီး လှစ်ကနဲ အခန်းထဲဝင်လိုက်တယ်။

“ဟေးးးးး”

ဆိုပြီး ဆရာဝန်မလေး ရှက်ဝဲ၀ဲဖြစ်ပြီး လက်တွေနဲ့ ကယောင်ကတမ်း သူ့ကိုယ်လုံးလေးကို ဖုံးကွယ်ဖို့ ကြိုးစားနေတယ်။ ကျနော် အနောက်ကိုလှည့်ပြီး အိပ်ခန်းတံခါးကို ကလန့်ထိုးလိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ သူ့ဆီ တစ်လှမ်းချင်း လှမ်းသွားလိုက်တော့ အနောက်ကိုဆုတ်ရင်း ငိုမဲ့မဲ့မျက်နှာလေးနဲ့

“ဖိုးသက်လေး… ပုံ့ အလုပ်နောက်ကျတော့မယ်ဟာ…။ ညမှတွေ့မယ်လေနော်”

လို့ တောင်းပန်ရှာတယ်…

“ငါ မြန်မြန်လုပ်မယ်လေနော်… ပုံ့ပုံ့..။ ငါနင့်ကို ဒီလိုမြင်လိုက်ရတော့ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘူးဟာ…”

ဆိုပြီး ကျနော်ဝတ်ထားတဲ့ သော့တံဆိပ်ပုဆိုးအပြာကို ဖြေလျှော့ပြီး ချွတ်ချလိုက်တယ်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီအောက်က ကျနော့်အငယ်ကောင်က သောက်ရမ်းတင်းမာနေပြီဗျ။ မထူးတော့ပါဘူးဆိုပြီး ကျနော့်အတွင်းခံကိုပါ ချွတ်ချပစ်လိုက်တယ်။ ကျနော့်ပုံစံကိုလည်း ကြည့်ဦး။ ရှပ်အင်္ကျီအဖြူ လက်ရှည်နဲ့ အောက်ကဖင်တုံးလုံး လီးငေါက်တောက်နဲ့ သူ့အနားကို တရွေ့ရွေ့ တိုးကပ်သွားနေတာလေ။ ငိုမဲ့မဲ့မျက်နှာလေး ပုံစံပြောင်းသွားပြီဗျ။ ဒီလိုမြင်ကွင်းမျိုး မမြင်ဖူးတော့ ကြောင်ငေးငေးလေး ကြည့်နေရှာတယ်။ နောက်ဆုံး အခန်းထောင့်က ကုတင်နားရောက်တော့ သူ အနောက်ထပ်ဆုတ်လို့ မရပဲ ပိတ်မိသွားပြီ။ မာတင်းပြောင်ပြီး နီရဲနေတဲ့ ကျနော့်လီးကြီးကလည်း သူ့ဗိုက်ရှပ်ရှပ်လေးကို ထောက်ထားပြီ။

“အာကွာ… ဘယ်လိုလုပ် ဒီလောက်ကြီး ပြန်ဖြစ်လာတာလဲ..။ ပုံ့ရင်တွေ အရမ်းတုန်လာပြီ..။ ဖိုးသက်က ဆိုးတယ်ကွာ…”

“ဒါကြီးကို မြန်မြန်ပျော့သွားအောင် လုပ်ပေးနော်.. ပုံ့….”

စိတ်လှုပ်ရှားလို့ အသံတွေတုန်နေတဲ့ ဆရာဝန်မလေးကို ကျနော် ကုတင်ပေါ် ပွေ့ပြီးတင်လိုက်ရင်း သူအတွင်းခံတွေကို ဆွဲချွတ်ချလိုက်လိုက်တယ်။ အဲ့ဒီနောက်မှာတော့.. ညည်းငြူသံတွေ.. ဆီးခုံချင်း တဖတ်ဖတ်ဆောင့်တဲ့ အသံတွေ.. အင်းးးး အင်းးးးး ဆိုပြီး အော်သံတွေ ..အခန်းထဲမှာ ဆူညံလို့…..။

————————————-

ဒီလိုနဲ့ ကျနော်နဲ့ နှစ်ပေါင်းများစွာ ကွဲကွာနေတဲ့ ပုံ့ပုံ့ဆိုတဲ့ ငယ်သူငယ်ချင်းတို့ရဲ့ အိပ်ယာပေါ်က မုန်တိုင်းတွေ… ညဖက်ခြံထဲမှာ ချိန်းချိန်းပြီး တွယ်ကြတဲ့ ရင်ခုန်ဖွယ်ယာ ညတွေနဲ့ လုံးချာလည် လိုက်နေတော့တာပေါ့လေ။ ပုံ့ပုံ့က တစ်မျိုးဗျ…။ ညဖက် ၃-၄ ချီလောက်တွယ်ပြီး အိပ်သွားကြ..၊ မနက်အလုပ်သွားခါနီးတိုင်း သူ့အခန်းမှာ ထပ်အုပ်..၊ ဘယ်လိုလုပ်လုပ် ကျနော့်ကို ငိုမဲ့မဲ့မျက်နှာလေးနဲ့ အလိုလိုက်ရှာတယ်။ အလွန်ဆုံး ဖိုးသက်လေးက လူဆိုးလေးကွာ ဆိုတာလောက်ပဲ ညည်းရှာတာဗျ။

အဲ့လိုနဲ့ ကျနော်လည်း မသိလိုက်မသိဖာသာ အဲ့ဒီ သာယာမှုနောက် လိုက်နေမိတာ ၄-၅ ရက်တောင် ကြာသွားတယ်။ ကျနော့်သူနာပြုဆရာမလေး အနီ့ဆီ မရောက်ဖြစ်တာ ကြာပြီဗျ။ သတိမရလို့တော့ မဟုတ်ဘူး။ ပုံ့ပုံ့နဲ့ ဖြစ်ဖြစ်ချင်းနေ့တွေမှာ ကျနော်ကိုယ်တိုင်က စိတ်မလှုံမလဲ ဖြစ်နေတော့ မျက်နှာချင်း သွားမဆိုင်ရဲလို့။ အခု ရက်နည်းနည်းကြာလာတော့ လွမ်းလည်းလွမ်းလာပြီဗျ ကျနော့်ချစ်သူဆရာမလေးကို။ ပြီးတော့ နည်းနည်းတည်တည်ငြိမ်ငြိမ် ထိန်းနိုင်မယ်လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ယုံလာလို့ ပုံ့ပုံ့ကို မနက်အလုပ်ပို့ပေးပြီတာနဲ့ အနီလေးတို့အိမ်ဖက်ကို စက်ဘီးလေးနဲ့နင်းပြီး ထွက်လာခဲ့တယ်။

တစ်ထပ်ပျဉ်ထောင်အိမ်လေးထဲ ရောက်သွားတော့ မနက်ခင်း ၉ နာရီလောက်ရှိပြီ။ မီးဖိုချောင်ထဲ တန်းဝင်သွားတော့ ဆရာမလေးမနီနီချိုတစ်ယောက် ချက်ပြုတ်နေရာက ကျနော့်ကိုလှမ်းကြည့်ပြီး အံကြိတ်ရင်း တဖက်ကိုလှည့် မျက်နှာလွှဲသွားတယ်။ ကျနော့်ရင်ထဲ ပူကနဲ ဖြစ်ရပြီဗျာ။ အစိမ်းကြော်အိုးထဲက အရွက်တွေကို ယောက်ပြားဇွန်းရှည်နဲ့ တဂျစ်ဂျစ်မွှေနေရာက ထပ်ပြီးလှည့်မကြည့်ဘူးဗျ။

“အနီလေး …”

လို့ သူ့ဘေးမှာရပ်ရင်း တိုးတိုးလေးခေါ်လိုက်တော့… ဆတ်ကနဲ လှည့်ကြည့်လာပြီး ကျနော့်ကိုစိုက်ကြည့်ရင်း အံကိုတင်းတင်းကြိတ်ထားတယ်။ တခါက ဖန်ဂေါ်လီလုံးလေးတွေနဲ့ တူတယ်လို့ ကျနော်ပြောခဲ့ဖူးတဲ့ မျက်လုံးဝိုင်းစက်စက်လေးတွေထဲမှာ မျက်ရည်တွေပြည့်နေတာ မြင်နေရလို့ ကျနော့်ရင်ထဲမှာ ဆို့နင့်လာပြီဗျာ…။

မျက်ရည်တွေရစ်ဝဲနေတဲ့ မျက်လုံးလေးတွေက လွှဲဖယ်သွားပြီး အောက်နှုတ်ခမ်းကို နာနာကျင်ကျင် ပြတ်ထွက်မတတ် ကိုက်နေပြန်တယ်။ မီးဖိုပေါ်က ဒယ်အိုးထဲမှာ အရွက်တွေ အပူရှိန်ကြောင့် နွမ်းကုန်ပြီ။

“ပေး .. အစ်ကို ဆက်ကြော်ပေးမယ်..”

ဆိုပြီး သူ့လက်ထဲက ဇွန်းရှည်ကိုဆွဲယူပြီး သူ့ကိုတွန်းဖယ်ရင်း ခပ်သွက်သွက်ကလေးမွှေရင်း ဟင်းအိုးကို မီးဖိုပေါ်က ချလိုက်တယ်။ ပြီးမှ အနီလေးကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ မီးဖိုချောင်ထဲမှာ မရှိတော့ဘူးဗျ။ ဟင်! ဘယ်ရောက်သွားပါလိမ့် ဆိုပြီး ဟိုဟိုဒီဒီကြည့်လိုက်တော့ ရေချိုးခန်းဖက်မှာ ရေကျသံ တဗွမ်းဗွမ်းကြားရတာနဲ့ ရေချိုးခန်းဖက် လိုက်ဝင်သွားမိတယ်။ အဝတ်တွေဝတ်ထားလျက်နဲ့ ရေကန်ထဲက ရေတွေကို ခွက်နဲ့ခပ်ပြီး ခေါင်းပေါ်လောင်းချနေတဲ့ သူနာပြုဆရာမလေးကို တွေ့လိုက်ရတော့ အံ့သြပြီး ..

“အနီလေး ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ”

လို့ လှမ်းပြောလိုက်တော့ ရေလောင်းနေတာကိုရပ်ပြီး ကျနော့်ဖက်ကို လှည့်လာရင်း စိုက်ကြည့်နေပြန်ရောဗျ။ အဝတ်တွေက ရေတွေစိုရွှဲလို့ ဆံပင်တွေကလည်း ရေနဲ့ကပ်ပြီး အချောင်းလိုက် ဖြစ်နေတယ်။ ဝတ်ထားတဲ့ ထမီအနီရောင်လေးကလည်း ရေစိုလို့ အကွက်ကွက်တွေ ဖြစ်ကုန်ပြီ။ ကျနော့်ကို ငေးကြည့်နေရင်းက.. ကလေးလေးလို တအီးအီးငိုရှိုက်ရင်း ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲကို တိုးဝင်လာတော့ အလိုက်သင့်လေး ဖက်ထားမိတယ်။

“အစ်ကို.. အနီ့ကို ပစ်ပြေးသွားတာလားလို့ ဟင့်ဟင့်”

“အစ်ကိုမအားလို့ပါ အနီကလေးရာ..။ မငိုပါနဲ့ တိတ်တိတ်”

“အီးဟီးဟီး .. အစ်ကို.. အနီသေသွားရင် ကောင်းမှာလို့တောင် တွေးမိတယ်…။ အစ်ကို့ကို မခွဲနိုင်ဘူး..။ နောက်တစ်ခါ ဒီလိုပစ်ထားပေးမယ့်အစား အနီ့ကို အရင်သတ်သွား..”

“အေးပါကွာ.. အစ်ကိုနောက်ကို မပစ်ထားဘူး .. ဟုတ်ပြီလား….။ တိတ်တော့.. ရေတွေကလည်းရွှဲလို့ တိတ်တိတ်…”

ခပ်တင်းတင်းလေးဖက်ထားရင်း ကျောလေးကို ပွတ်ပေးပြီး နှစ်သိမ့်နေရတယ်။ ကျနော့်ရင်ထဲမှာလည်း နောင်တအရမ်းရလာတယ်ဗျာ။ သနားစရာကောင်းတဲ့ ကျနော့်ချစ်သူဆရာမလေးရာ.. မင်းချစ်သူက မင်းကွယ်ရာမှာ ဖောက်ပြန်နေတာ မသိရှာဘူးနော်။ ငိုတာတိတ်သွားပေမယ့် တဟင့်ဟင့်နဲ့ ရှိုက်သံက မရပ်သေးဘူး။ တအားကြီး တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဖက်ထားရာကနေ ဆွဲခွာလိုက်ရင်း

“အနီကလေးပူတူတူး … အအေးမိမှာစိုးရတယ်…။ ကဲ မထူးတော့ပါဘူး လာလာ..”

ဆိုပြီး သူ့ကိုရေချိုးပေးဖို့ ပြင်တယ်။ ကျနော့်ရှပ်အင်္ကျီကိုချွတ်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲက ကြိုးတန်းပေါ် ပစ်တင်လိုက်တယ်။ အောက်ကစွပ်ကျယ်နဲ့ ပုဆိုးကို တိုတိုပြင်ဝတ်လိုက်တယ်။ အနီ့မျက်နှာပေါ်ဖုံးနေတဲ့ ရေစိုဆံပင်လေးတွေကို ရှင်းပေးရင်း ငိုမဲ့မဲ့မျက်နာလေးကို မွှေးကြူလိုက်ရင်း သူ့ကိုယ်ပေါ်ကပ်နေတဲ့ ရေစိုအဝတ်တွေကို ဆွဲချွတ်ချနေမိတယ်။ ကျနော့်ချစ်သူလေးခင်မျာ ကလေးလေးလို ဘာမှမပြောရှာပဲ ငြိမ်ခံနေရှာတယ်။

ထမီချွတ်ချ၊ ပင်တီတွေ ဘရာတွေပါ အကုန်ချွတ်ချလိုက်တော့ သူနာပြုဆရာမလေးခင်မျာ မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း ကိုယ်လုံးလှလှလေးနဲ့ ဝါဝင်းဝင်းလေးပေါ့။ ရေကန်ထဲက ရေတွေကို ဖလားခွက်နဲ့ ကျနော်ခပ်ယူပြီး ချစ်သူလေးကို စိမ်ပြေနပြေ ရေချိုးပေးနေတာကို မျက်လုံးလေးအဝိုင်းသားနဲ့ တောင့်တောင့်လေး ရပ်နေတယ်။ ရေ ၄-၅ ခွက် လောင်းပေးပြီးတာနဲ့ မွှေးဆပ်ပြာတုံးကိုယူပြီး သူ့ကိုယ်လုံးလေးအနှံ့ သေချာတိုက်ချွတ်ပေးနေတော့ မျက်လုံးလေးစုံမှိတ်ပြီး ငြိမ်နေပြန်ရော။ ဆပ်ပြာမြုပ်တွေ အဖွေးသားနဲ့

“အင်! အင်!”

ဆိုပြီး ရှိုက်နေသံကတော့ အခုထိ မရပ်သေးဘူးဗျ။ ကျနော်ကတော့ ဒူးထောက်ထိုင်ချပြီး သူ့ပေါင်လုံးကစ်ကစ်လေးတွေ တင်ပါးအိစက်စက်လေးတွေ သူ့စောက်ဖုတ်လေးတွေကအစ အကျိုအကြားမကျန်အောင် သေချာဆပ်ပြာတိုက်ပေးနေမိတယ်။ နောက်ဆုံး ခြေသလုံးသွယ်သွယ်လေးတွေပါမကျန် ဆပ်ပြာတိုက်ပေးပြီးမှ ရေလောင်းချပြီး ချိုးပေးပြန်တယ်။ အားလုံးစင်ကြယ်ပြီး မွှေးပျံ့သွားတော့မှ အဝတ်ကြိုးတန်းပေါ်က မွှေးပွတရုတ်တဘက်အဖြူ အကြီးကြီးကိုယူပြီး သူ့ကိုယ်လုံးလေးကို သေချာပတ်ပေးရင်း အနေအထားမှန်ပြီဆိုမှ ဆရာမလေးကို ကလေးလေးတွေကိုချီသလို ပွေ့ချီပြီး သူအိပ်ခန်းဖက် ခေါ်လာခဲ့တယ်။

အိပ်ခန်းထဲရောက်တော့မှ တစ်ကိုယ်လုံး ရေစက်တွေစင်သွားအောင် တဘက်နဲ့ သုတ်ပေးနေတဲ့အထိ ဆရာမလေးက ဘာမှစကားမဆိုဘူးဗျ။ ဆံပင်ရှည်လေးတွေကိုပါ ခြောက်အောင်သုတ်၊ တစ်ကိုယ်လုံး ခြောက်လောက်ပြီဆိုမှ တောင့်တောင့်လေးရပ်နေတဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ ပါးဖောင်းဖောင်းလေးနှစ်ခုကို ကျနော့်နှာခေါင်းနဲ့ ဖိကပ်ပြီး ရှလူးဆိုပြီး ၃-၄ ချက် မွှေးကြူလိုက်သေးတယ်။ ပြီးမှ စွပ်ကျယ်လက်စကတ် အဖြူလေးကို ခေါင်းကနေစွပ်ပြီး ဝတ်ပေး၊ ကုတင်ခြေရင်းတန်းပေါ်က အိမ်နေရင်း ထမီအဝါနုရောင် အပါးလေးကိုပါ ကျနော်ကိုယ်တိုင် သေချာဝတ်ပေးတဲ့အထိ ကျနော့်ကို မျက်စိအောက် ပျောက်သွားမလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ်တဲ့မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ စိုက်စိုက်ကြည့်နေတာဗျာ။ သနားစရာလေးကွယ်။ အားလုံးပြီးတော့မှ ဆံပင်ဖားလျားနဲ့ ချစ်သူလေးကို ပွေ့ချီပြီး မီးဖိုချောင်ဖက် ခေါ်လာပြန်တယ်။

ထမင်းစားပွဲက ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်ခိုင်းထားပြီး မီးဖိုနားမှာ ထမင်းဟင်းတွေ ဟိုလှန်ဒီလောလုပ်ရင်း ရှာလိုက်တော့ ခုနက အစိမ်းကြော်အနွမ်းတွေရယ် ထမင်းရယ်ပဲရှိတယ်ဗျ။ ဒါနဲ့ ကြောင်အိမ်ဖွင့်ကြည့်တော့ ဝက်အူချောင်းအစိမ်းတွေ တွေ့တာနဲ့ ချက်ချင်းကောက်ကက်ကြော်လိုက်တယ်။

“အနီလေး.. အစ်ကို့ချစ်သူလေး.. ပါးစပ်ဟ”

ဆိုပြီး ဇလုံလေးနဲ့ ဝက်အူချောင်းရယ် အစိမ်းကြော်အနွမ်းရယ် ထမင်းရယ် ရောနယ်ဖတ်ထားပြီး သူ့ရှေ့မှာဝင်ထိုင်ရင်း ကျနော်ကိုယ်တိုင် လက်နဲ့ ခွံ့ကျွေးတော့…

“အစ်ကို.. အနီမဆာဘူး..”

လို့ ပြောရင်း ခေါင်းလေးခါပြတယ်။

“အာ… မရဘူး.. ချစ်ရင်ခုဟ..”

ဆိုပြီး အတင်းခွံ့တော့မှ စိတ်မပါလက်မပါလေး ပါးစပ်ဟပြီး ထမင်းတွေဟင်းတွေကို ဝါးနေရှာတယ်။ ထမင်းနှစ်လုတ်လောက် ခွံ့ပြီးတာနဲ့ ရေနွေးကြမ်းလေးပါ တိုက်ပေးတော့ ဂွတ်ဂွတ်ဆိုပြီး မျိုချရှာတယ်။ အားလုံးစားသောက် ဆေးကြောပြီးတော့မှ ဖျော့တော့တော့လေးဖြစ်နေတဲ့ ကောင်မလေးကို ထပ်ပြီးပွေ့ချီပီး အိပ်ခန်းထဲကို ခေါ်သွားပြီး ကုတင်ပေါ်တင်ပြီး နှစ်ယောက်အတူတူ ဖက်ထားရင်း လှဲလျောင်းနေတော့ ကျနော့်ရင်ဘတ်ပေါ် ပါးလေးအပ်ပြီး အတင်းဖက်ထားရှာပြန်တယ်ဗျာ။

“အစ်ကို… အနီနဲ့ အစ်ကိုတို့ ဟိုတခါပြောပြတဲ့ Of Mice & Men ဝတ္ထုထဲကလို တကယ်တူတူနေမှာလားဟင်…”

“အာ.. နေမှာပေါ့..။ ယုန်ကလေးတွေနဲ့တူတဲ့ ကလေးလေးတွေ အနီက အစ်ကို့ကို မွေးပေးရမှာလေ.. နော့်..”

လို့ ပြောလိုက်တော့….

“ဟုတ်..”

ဆိုပြီး ငြိမ်ငြိမ်လေး ကျနော့်ရင်ဘတ်ပေါ် ပါးကလေးအပ်လို့ ငြိမ်ကျသွားရှာပြန်တယ်။ အဲ့ဒီလို တင်းတင်းလေးဖက်ထားရင်း အလွမ်းဖြေနေတဲ့ ကျနော့်ကောင်မလေးက ရုတ်တရက် ခေါင်းလေးထောင်ထလာပြီး ကျနော့်ကိုငေးရင်း..

“အစ်ကိုရာ.. အနီလေ အစ်ကို့ကို တအားလွမ်းလိုက်တာ..။ အနီ့ကို နမ်းစမ်းပါကွာ”

လို့ ခပ်ဆွေးဆွေးလေး ပြောလာရော.. ပြွတ်ကနဲနေအောင် သူ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို ဆွဲစုပ်ပြီး နမ်းလိုက်ရင်း ကျနော့်လက်တွေက သူ့စွပ်ကျယ်လေးအောက်က အခုအခံမပါတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို လျှိုနှိုက်ရင်း ကစားပေးနေလိုက်တယ်။ နည်းနည်းလေး စုပ်နမ်းပြီးမှ နှုတ်ခမ်းချင်းပြန်ခွာလိုက်ရင်း သူ့စွပ်ကျယ်လေးကို လှန်တင်လိုက်ပြီး နို့သီးခေါင်းပန်းရောင်လေးတွေကို လက်ညိုးလက်မနဲ့ ညှပ်ပြီး ချေပေးလိုက်တော့ မျက်တောင်လေးတွေ မှေးစင်းသွားတယ်။

“အနီ အစ်ကို့ကို ချစ်ချင်နေလားဟင်”

လို့ မေးလိုက်တော့.. ဘာမှပြန်မပြောပဲ ခါးကထမီလေးကို ဖြေလျှော့ပြီး ကျနော့်လက်ကိုကိုင်ပြီး သူ့ပေါင်ကြားထဲက စောက်ဖုတ်ကို ကိုင်ဖို့ရွှေ့ပေးလိုက်တော့ အနီ့စောက်ဖုတ်ကလေးက အရည်တွေစိမ့်ကျလို့ စိုစိစိလေးဖြစ်နေတာ သိလိုက်ရတယ်။ အကွဲကြောင်းလေးအတိုင်း မှန်းပြီး ကျနော်လက်ချောင်းတွေနဲ့ အထက်အောက် ပွတ်ပေးလိုက်တော့

“ရှီး … အစ်ကိုရယ်.. အနီနေလို့မရအောင် လွမ်းလိုက်တာ..။ အနီ့အဖုတ်လေးကို အခုပဲနမ်းပေးပါတော့ ..”

လို့ တောင်းဆိုလာတယ်ဗျာ။ တကယ်ကို သတ္တိရှိပြီး ပွင့်လင်းတဲ့ ကျနော့်သူနာပြုဆရာမလေးပါလားကွယ်။

ထမီလေးကိုလျှောချလိုက်ပြီး ခြေထောက်အောက်ကနေ ဂွင်းလုံးချွတ်ချလိုက်တယ်။ အနီ့စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးက ခပ်ပါးပါးညှပ်ထားတဲ့ အမွှေးနက်နက်လေးတွေအောက်မှာ နီရဲရဲဟစိစိလေး အရည်တွေစို့လို့။ ကျနော် ဘာလုပ်တော့မယ်ဆိုတာသိနေတဲ့ အနီက လှဲအိပ်နေရာကနေ ခေါင်းထောင်ထပြီး လှမ်းကြည့်ရင်း စိတ်လှုပ်ရှားနေရှာပြီဗျ။ (ကျနော် စောက်ဖုတ်လျက်ပေးတိုင်း အနီက သေချာကြည့်ပြီးကို အရသာခံတတ်တယ်ဗျ..။ အဲ့လိုဆိုရင် ပိုပြီး သူ့အတွက်ကောင်းတယ်လို့ ပြောဖူးတယ်..။ ဘာကြောင့်လဲတော့ ကျနော်လည်း မသိပါဘူး)

ဒူးထောင်ပေါင်ကားထားတဲ့ အနီ့ပေါင်ကြားထဲကို ကျနော် ဝမ်းလျားမှောက်အိပ်လိုက်ရင်း အနီ့ပေါင်လုံး ဖွေးဖွေးလေးတွေကို သွားနဲ့ ဇတ်ဇတ်မြည်အောင် ဖွဖွရွရွလေး လျှောက်ကိုက်ပေးနေလိုက်တယ်။ ပြီးမှ ပေါင်ဂွဆုံအရင်းနားလေးနှစ်ဖက်ကို ကျနော့်နှုတ်ခမ်းနဲ့ ထိကပ်ပြီး နမ်းပေးနေလိုက်တယ်။ အဲ့လိုလေးတွေ လုပ်ပေးနေတော့ အနီ့ဆီက အသက်ရှူသံ ပြင်းပြင်းလေးနဲ့အတူ..

“အစ်ကို.. အနီလေး စိတ်တအားယားလာပြီကွယ်”

ဆိုတဲ့ မောသံလေး ကြားလိုက်ရတယ်။ အဲ့ဒီတော့မှ သူ့စောက်ဖုတ်နှစ်ခြမ်းကို လက်ညှိုးလက်မနဲ့ ကိုင်ပြီး ဖြဲချလိုက်ရင်း လျှာအပြားလိုက်သပ်ပြီး ကလော်ပြီး လျက်တင်ပေးလိုက်တယ်။

“ဟားးးးးးးးးးးးး!! အစ်ကိုရယ်…”

ဆိုပြီး ကျနော့်ဆံပင်တွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဖမ်းဆုပ်ရင်း ကော့တက်လာတယ်ဗျ။ ပလပ်ပလပ်အသံတွေမြည်အောင် သေသေချာချာ လျက်ပေးနေတော့ ကျနော့်သူနာပြုဆရာမလေးခင်မျာ တွန့်လိမ်နေတာပဲပေါ့။ လျက်တယ်၊ အစိလေးကို လျှာဖျားလေးနဲ့ ကစားပေးတယ်၊ ဖိပြီးဆော့ပေးတယ်။ တဖြေးဖြေး သူ့စောက်ခေါင်းထဲမှာ အရည်တွေ ပြည့်လျှံလာတော့ ကျနော့်လျှာကို ထိုးထည့်ပြီး ကစားလိုက်တိုင်း ပလောက်.. ပလောက်ဆိုတဲ့ အသံတွေတောင် ထွက်လာတယ်။

လိင်ကိစ္စဆိုတာ ခင်ဗျားတို့သိတဲ့အတိုင်းပဲဗျ။ ဝိုင်အရက်လိုပဲ.. မလုပ်ပဲ ကြာကြာအောင့်ထားရပြီး ပြန်လုပ်ပြီဆိုရင် ဘာအရသာမှန်း ပြောမပြတတ်အောင် ဆိမ့်ပြီးကောင်းလွန်းတာကိုးဗျ။ မယုံရင် ခင်ဗျားတို့ စမ်းကြည့်လေ။ အခု ကျနော်တောင် ဘာမှမလုပ်ရသေးဘူး ချစ်သူ့စောက်ဖုတ်လေး လျက်နေရတာကို ဇိမ်တွေ့နေတာဗျ။ ကျနော် လျက်ပေးနေလို့ ကျနော့်ဆရာမလေး ကော့ပျံနေတာလေးကိုက ကြည်နူးပီတိ အရမ်းဖြစ်စေတယ်လေ။ ခပ်စူးစူးရှရှ ပျံ့လွှင့်နေတဲ့ စောက်ရည်နံ့လေးတွေက ပိုပြီးကျနော့်ကို ယစ်မူးသာယာစေတယ်ဗျ။ တခါတခါ ပါးစပ်ထဲ ပြည့်လာတတ်တဲ့ အနီ့စောက်ရည်တွေကို ထွေးမထုတ်ပဲ မျိုချပစ်လိုက်တယ်ဗျာ။ အင်း.. ရွှံစရာမရှိပါဘူး.. ချစ်တာကိုးဗျ။ (ဒါကို ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်ပဲသိတဲ့ စကားဝှက်နဲ့ သာကူသောက်တယ်လို့ ခေါ်တယ်ဗျ။ သာကူပျစ်ပျစ်နဲ့ တော်တော်လေး ဆင်တယ်နော့် ဟီး)

“အစ်ကို…. အစ်ကို… အနီလေး ပြီးချင်လာပြီ..။ လာလာ.. လုပ်ပေးတော့…။ အစ်ကိုဆောင့်ပေးမှ ပြီးချင်တာ.. မြန်မြန်…”

ဆိုပြီး.. အော်သံထွက်လာမှ ကျနော်လည်း ပုဆိုးကိုချွတ်ချလိုက်ပြီး ဒူးထောက်ရင်း ကျနော့်လီးကို သူ့စောက်ဖုတ်ဝမှာ တေ့လိုက်တယ်။ အပေါ်က လှန်တင်ထားတဲ့ စွပ်ကျယ်အောက်က ဘယ်ဖက် နို့ဝါဝါ၀င်းဝင်းအိအိကြီးကို လှမ်းပြီးကိုင်ဆုပ်ချေရင်း ကျနော့်ညာလက်က အနီ့စောက်စိလေးကို စက်ဝိုင်းပုံ ဝေ့ဝိုက်ကစားပေး.. အဲ့လိုလုပ်နေရင်း စိုရွှဲချောအိနေတဲ့ အနီ့စောက်ဖုတ်ကြပ်ကြပ်လေးထဲ ကျနော့်လီးကို ခါးကိုဆတ်ကနဲ ရှေ့ကိုတွန်းရင်း ထိုးထည့်လိုက်တယ်။

“အားးး ဟားးးးးးးး ကောင်းတယ် အကိုရယ်..”

အကြိမ်ကြိမ် လိုးကျင့်ရှိပြီးသား စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးက စီးပိုင်ကြပ်တောက်နေတာပဲဗျ။ အနီ့စောက်ဖုတ်က အံ့သြစရာတစ်ချက်က ဘယ်အချိန်လိုးလိုး စစချင်းသွင်းရင် တော်တော်စီးပိုင်နေတာဗျ။ ဒါပေမယ့် အခု ကျနော် ဖြေးဖြေးချင်း လမ်းကြောင်းမနေတော့ပဲ တစ်ချက်ထဲနဲ့ အဆုံးထိ လိုးသွင်းပစ်လိုက်တာဗျ။ အိ.. ဆိုတဲ့ အသံလေးတစ်ချက် ထွက်လာတာပဲရှိတယ်။ နို့ကိုင်နေတာ၊ စောက်စိချေပေးနေတာ၊ အောက်ကအဖုတ်ထဲ လိုးသွင်းနေတာ ၃ ခုပေါင်းလိုက်တော့ အနီတော်တော်လေး ကောင်းနေတယ်ဆိုတာ ချွေးစက်ကလေးတွေနဲ့ ဖီးလ်တက်နေတဲ့ မျက်နှာလေးက ဖော်ပြနေတာဗျ။ တစ်ချက်ချင်း ဒစ်ထိပ်ဖူးနားထိ ဆွဲထုတ်လိုက် အဆုံးထိ ထိုးသွင်းလိုက် မှန်မှန်လေး ဆောင့်ပေးနေရင်းက…

“အင်..ငင်….ငင်…အင်..ငင်..ငင်..”

ဆိုပြီး ဆက်တိုက်အော်သံတွေ ထွက်လာတော့ သူပြီးချင်လာမှန်း ရိပ်မိလိုက်ပြီ။ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင် အနေအထားဖြစ်အောင် ကျနော်နေလိုက်ပြီး လက်နှစ်ဖက်လုံးကို ဝါဝင်းပြောင်တင်းနေတဲ့ အနီ့နို့ကြီးနှစ်လုံးစလုံးကို သေချာတင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ရင်း အသားကုန် အရှိန်တင်ပြီး ဆောင့်လိုးပေးလိုက်တယ်။

“ဖောက်ဖောက်!! ဖြောင်းဖြောင်း!!”

“ရှီးးးးး… ဟားးးးးး!! အစ်ကိုရေ.. ရေ… ရေ… အားးးးးးး!! အနီနေလို့မရတော့ဘူးးးးးး … အင် ငင် ငင်…”

အဲ့လိုတွေအော်ရင်း အနီကလေးခင်မျာ ပေါက်ကွဲပွင့်ထွက်ပြီး အထွတ်အထိပ် ရောက်သွားရှာမှ ကျနော် အသားကုန်ဆောင့်လိုးနေတာကို ရပ်လိုက်တယ်။ ကျနော့်လီးကြီးကတော့ သူ့အဖုတ်ဖောင်းအိအိလေးထဲမှာ မာတင်းပြီး တဆတ်ဆတ်ခါနေတုန်း။ ကျနော် မပြီးနိုင်သေးဘူးဗျ။ ဒါပေမယ့် အနီလေးခင်မျာ အခုမှ ပြီးသွားရှာတယ်ဆိုတော့ ဆက်မလိုးသေးပဲ ခဏအနားပေးထားလိုက်တာလေ။ အခု သူ့အဖုတ်နံရံတွေက ကျနော့်လီးကို တဇိဇိညှစ်နေတာ ခံစားမိတယ်။

အနီ့ကိုယ်လုံးပေါ်ကို ကျနော် မှောက်ချလိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို စုပ်ပေးနေမိတယ်။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးကတော့ အခုထိ တဆတ်ဆတ်ခါပြီး ပြီးသွားတဲ့အရသာကို ခံစားနေတုန်းပဲဗျ။ အပေါ်ကနေ ဖိအိပ်ပြီး အသာလေးပြန်ညောင့်ပြီး တစ်ချက်ချင်း ကျနော် ပြန်စလိုးပြန်တယ်။ အနီကတော့ မျက်လုံးစုံမှိတ်ပြီး မှိန်းနေတယ်။

အဲ့လိုပြန်လိုးနေရာက ကျနော် အနီ့ဘေးကို လှိမ့်ချလိုက်ပြီး အနီ့ကိုယ်လုံးလေးကို ကျနော့်ကိုကျောပေးနေလျှက် အနေအထားဖြစ်အောင် ပြင်လိုက်ပြီး တင်ပါးအနောက်နားကနေ ကပ်လိုးတဲ့အနေအထားနဲ့ ဆက်ဆောင့်ပေးနေပြန်တယ်။ ဘေးတိုက်အိပ်နေတဲ့ အနီ့ဂျိုင်းအောက်ကနေလျှိုပြီး နို့တစ်လုံးကို လက်နဲ့ဆွဲဆွဲကိုင်ရင်း ဖတ်ဖတ်ဖတ်ဆိုပြီး ၃ ချက်လောက် အားနဲ့ဆောင့်လိုးလိုက်၊ ဒုတ်ဒုတ်ဆိုပြီး ကျနော့်လီးအရင်းနားလေးတင် ကပ်ဆောင့်လိုက်နဲ့ ၁၅ မိနစ်လောက် တင်လိုက်ချလိုက် လိုးပေးနေမိတယ်။ လိုးနေရင်း အနီ့ကို လှမ်းစကားပြောတယ်…။

“အနီလေး… ရလားဟင်”

“အင်းးးး …ဘာရတာလဲ.. အစ်ကို…”

“အစ်ကိုလိုးနေတာကြာလို့ အနီလေး ခံနိုင်သေးလားလို့ပါ…။ ဟင်း.. အင့်အင့်.. ကောင်းလိုက်တာကွာ”

“အာ.. အနီလေးက ဝကိုမဝသေးတာ…။ အစ်ကို စိတ်ကြိုက်သာလိုး ဟုတ်ပြီလား…။ မနက်ဖြန် အနီ အလုပ်ပိတ်တယ်..။ ဒီနေ့ တစ်နေကုန် ချစ်မယ်လေနော့် အစ်ကို..”

“အင့်…အင့်… ရှီးးးးးးး!! အေးပါ.. ဆရာမလေးရာ..။ အခုလေးဖက်ထောက်ပေးတော့..။ အစ်ကို ပြီးးချင်သလို ဖြစ်လာတယ်…။ အစ်ကို ခဏချွတ်လိုက်မယ်နော်..”

“ဟင့်အင်း.. ဟင့်အင်း… အစ်ကို့ဟာကို အနီ့အဖုတ်လေးထဲကနေ အချွတ်ကိုမခံနိုင်တာ…။ ဒီအတိုင်းပဲ ဖြေးဖြေးချင်းထပြီး လေးဖက်ထောက်လိုက်မယ် … မချွတ်နဲ့..”

အဲ့လိုနဲ့ လေးဖက်ထောက် အနေအထားဖြစ်အောင် စောက်ဖုတ်နဲ့လီး တပ်လျှက်က ဖြေးဖြေးချင်းထရင်း ပြင်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ အနီ့ဖင်တုံး ဖွေးဖွေးအယ်အယ်လေးနှစ်ခြမ်းကို သေချာဆုပ်ချေရင်း လိုးဆောင့်ပြန်တယ်။ အနီကတော့ တအင့်အင့်နဲ့ တင်ပါးလေးကော့ပြီး ခံနေရှာတယ်။ ၁၀ ချက်လောက် ခပ်ပြင်းပြင်းလေး ဆောင့်ပြီးတာနဲ့ အနီက အော်လာပြန်တယ်..။

“အစ်ကို..အစ်ကို.. အနီထပ်ပြီး ကောင်းလာပြန်ပြီ…။ ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ..ဆောင့်ပေး…”

အဲ့လိုအော်လာတော့ ကျနော်အားထပ်ထည့်ပြီး တဖန်းဖန်း အသံတွေထွက်အောင်ကို ပိတ်ပိတ်ဆောင့်ပြီး လိုးပေးနေမိတယ်။ ဆောင့်နေရင်းမှာကို အနီလေးက

“အင်းးးးးးးးးး အင်းးးးးးးး”

ဆိုပြီး အော်ရင်း နောက်တစ်ချီ ပြီးသွားပြန်တယ်။ ကျနော် အခုထိ မပြီးသေးဘူးဗျ။ ကျနော့်အငယ်ကောင်က ပိုပြီးတောင် မာတောင့်လာပြီး ပေါက်ကွဲထွက်တော့မလား ထင်နေရတယ်။ မထူးတော့ပါဘူးဆိုပြီး စိတ်ကို အသားကုန်အားတင်းရင်း အောက်ကိုငုံ့ကြည့်လိုက်တယ်။ လေးဖက်ထောက် ဖင်ကုန်းပေးထားတဲ့ အနီ့တင်ပါးက စိတ်ကိုအသားကုန် ကြွနေစေတဲ့အပြင် အနီ့ကျောလည်လောက်ထိ ရောက်နေတဲ့ ဆံပင်ရှည်နက်နက်ကလေးတွေကို ကျနော့်လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲရစ်သိမ်းပြီး အနောက်ကို တင်းတင်းဆွဲရင်း မြင်းပြိုင်တဲ့ ဂျော်ကီလို မာန်သွင်းရင်း အားကုန်ဆောင့်လိုးလိုက်တော့ ကျနော့်လီးထိပ်မှာ ကျင်ဆိမ့်ဆိမ့်အရသာဖြစ်ပြီး ပြီးချင်လာတယ်။

ညာလက်က အနီ့ဆံပင်တွေကို တင်းတင်းဆွဲ၊ ဘယ်လက်က တင်ပါးအိအိကြီးတစ်ခြမ်းကို ဆွဲညှစ်ပြီး တဖုတ်ဖုတ်၊ တဖန်းဖန်း သံစုံမြည်အောင် ဆောင့်နေရင်း အနီ့ညည်းညူသံတွေ တအင့်အင့်တွေ ကြားထဲက ကျနော့်သုတ်ရည်ပူပူတွေကို ဆရာမလေးရဲ့ ကုန်းထားတဲ့ ဖင်ဖွေးဖွေးကြီးနှစ်ခုကြားထဲက စိုအိနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲကို အရှိန်ပြင်းပြင်း ပန်းထုတ်လိုက်မိတယ်။

“ဟားး…. အနီလေး.. အရမ်းကောင်းတယ်ကွာ…..”

အဲ့ဒီနေ့က ဆက်တိုက် လေးချီလောက် ကျနော်ပြီးအောင် နားနားပြီး တွယ်မိတယ်ဗျာ။ ညနေပိုင်းရောက်တဲ့အထိ ကျနော်က မာန်မကျသေးဘူးဗျ။ ကျနော့်ချစ်သူလေးခင်မျာတော့ မီးလောင်ထားတဲ့ နှင်းပန်းပွင့်ကလေးအတိုင်း နွမ်းရိသွားရှာတယ်။ ဘယ်နှစ်ခါပြီးသလဲဆိုတော့ သိတောင်မသိတော့ပါဘူး အစ်ကိုရာတဲ့။ လေသံတောင် သဲ့သဲ့လေးပဲ ထွက်ရှာတော့တယ်ဗျ။ ပိုဇေရှင်ကလည်း စုံစိသွားအောင်ကို လိုးကြတာပေါ့လေ။ နှစ်ယောက်သား ချွေးသံတရွှဲရွှဲဖြစ်တဲ့အထိ တဖုန်းဖုန်းကို ဆော်မိတာပေါ့။ ကြားထဲက ပြတ်လပ်နေတဲ့ ရက်တွေအတွက် အတိုးချပြီး ချစ်ကြတာလေ။

ကျနော် ပထမတစ်ချီပြီးသွားလို့ ဆေးကြောသန့်စင်ပြီး ကုတင်ပေါ်ပြန်တက်ရင်း အနီလေးကိုဖက်ပြီး မှိန်းနေတာ ဘာမှတောင်မကြာသေးဘူး၊ အနီက ကျနော့် ခပ်ပျော့ပျော့ဖြစ်နေတဲ့လီးကို အသားကုန် တပြွတ်ပြွတ် ကုန်းစုပ်ပေးတော့ ဘာမှတောင်မကြာလိုက်ဘူး ပြန်တောင်လာတာပေါ့။ တောင်လာတာနဲ့ အနီလေးက ဒီတစ်ခါ အနီ့အလှည့်ဆိုပြီး ကျနော့်ကိုတက်ခွ၊ ခါးလေးမတ်မတ်ထား၊ တင်လေးကော့တော့တော့လုပ်ပြီး အပေါ်က တက်လိုးတော့တာဗျ။ အခုမှ တစ်ချီပြီးထားတဲ့ ကျနော်က သူ့စိတ်ကြိုက်လုပ်ပါစေဆိုပြီး လွှတ်ထားပေးလိုက်တယ်။ သူ့ဖာသာ တဖတ်ဖတ် တက်ပြီးဆောင့်နေတာကို ပက်လက်အိပ်ရင်း ငြိမ်ငြိမ်လေးနေပေးလိုက်တယ်။

အငြိမ်မနေပဲ ခုန်ပေါက်နေတဲ့ နို့ထွားထွား ဝါဝါ၀င်းဝင်းလေးနှစ်လုံးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ချေပေးရင်း တချက်တချက် ကော့ကော့ပေးနေလိုက်တယ်။ မျက်နှာချင်းဆိုင် ကျနော့်ရင်ဘတ်ပေါ် လက်ထောက်ရင်း ခပ်ကြာကြာလေး ဆောင့်လိုးပြီးမှ တစ်ပတ်လှည့်ပြီး ကျောပေးလျှက်အနေထားကနေ တက်ပြီး နောက်ပြန်ဆောင့်လိုးပြန်တယ်။ အဲ့ဒီတော့ ကျနော်က ပက်လက်အိပ်နေလျှက်ကနေ လက်ထောက်ပြီးထရင်း အားနဲ့ပြန်ကော့ရင်း ဆောင့်ပေးပြန်တယ်။

အနီလေးက တော်တော်လေးကို မာန်ပါတယ်ဗျ။ သာမန်မိန်းမတွေလို တအိအိဆောင့်တာမျိုး မဟုတ်ဘူး။ သူ့အိုးလှလှလေး ကျနော့်ဆီးခုံနဲ့ထိမိသံ တဖန်းဖန်း အကျယ်ကြီးမြည်တဲ့အထိ တက်ပြီး ဆောင့်လိုးနေရှာတာ။ သူ အဲ့လိုတက်ပြီး လိုးနေတာခံနေရင်း ကျနော်ပြီချင်လာမှ ဒူးထောက်လေးဖက်ကုန်းပုံစံနဲ့ပဲ ဆောင့်လိုးရင်း ပြီးလိုက်တာပေါ့။ အဲ့လိုနဲ့ ကျနော် ၃ ချီမြောက်ပြီးသွားပြီ အနီနဲ့ အတူနေတဲ့ သူ့အဒေါ်ပြန်လာခါနီးမှ ပြန်မယ်ဆိုပြီးပြင်တော့..

“အစ်ကို မပြန်ခင် တစ်ခါလောက် မလုပ်ချင်တော့ဘူးလား”

ဆိုပြီး အဝတ်တွေဝတ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို ချွဲပြန်တယ်။ ဒါနဲ့ ကဲ ဆိုပြီး ဖက်တာနမ်းတာ စုပ်တာတွေ ဘာမှထပ်မလုပ်တော့ပဲ ကုတင်ဇောင်းမှာ အနီ့ဖင်တစ်ပိုင်းကို အောက်ကိုခပ်လျှောလျှော အနေအထားဖြစ်အောင် ပက်လက်အိပ်ခိုင်းထားပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း မြန်မြန်လေး အားကုန်ဆောင့်လိုးရင်း လေးချီမြောက်ပြီးခဲ့တယ်ဗျာ။

အဲ့လိုနဲ့ ကျနော် အနီ့အိမ်ကပြန်လာတော့ ကျနော့်သူနာပြုဆရာမလေးခင်မျာ နှုတ်ဆက်အနမ်းလေးကိုတောင် ထပြီးမနမ်းနိုင်တော့လို့ အိပ်ယာပေါ်မှာ ခွေနေတဲ့ သူ့ကိုပဲ ကျနော် ချစ်စနိုးအနမ်းလေးပေးပြီး ပြန်လာခဲ့တယ်။ ပြန်ခါနီးတောင်

“မနက်ဖြန်လည်းလာနော်.. အစ်ကို..။ အနီလေး ထပ်ချစ်ချင်သေးတယ်”

ဆိုပြီး ထပ်ချိန်းခဲ့သေးတာဗျ။ ကျနော်လည်း အိမ်ပြန်ရောက်တာနဲ့ ပုံ့ပုံ့ကိုတောင် သတိမထားနိုင်တော့ဘူး။ ရေမိုးချိုးထမင်းစားပြီး အိပ်ယာထဲဝင်ပြီး ထိုးအိပ်ပစ်လိုက်တာ နောက်တစ်နေ မနက်မှပဲ ကြည်ကြည်လင်လင် နိုးလာတော့တယ်။ ထလာပြီး ရေမိုးချိုးစားသောက်၊ အနီ့အိမ်ဖက် ထွက်လာခဲ့တယ်။ စိတ်ကူးလေး တယဉ်ယဉ်နဲ့ပေါ့လေ။

ဒါပေမယ့် အနီလေးတို့အိမ်တံခါးမကြီး ပိတ်ထားတော့ ရင်မောသွားတယ်။ ဒီနေ့ သေချာချိန်းထားပါတယ် ဘာလို့ အိမ်မှာမရှိတာလဲပေါ့။ တံခါးမကြီးရဲ့ သော့ခလောက်မှာ စာတစ်စောင် ညှပ်ထားတာ တွေ့တော့ ယူဖတ်လိုက်တယ်။

“အစ်ကို..

ဆောရီးကွယ်။ အနီ အိမ်ခဏပြန်စရာအကြောင်း ပေါ်လာလို့ ဟိုဖက်ကမ်းကိုသွားပြီ။ မနက်ဖြန်မနက်မှ ပြန်ရောက်မယ်နော်။ ချစ်လို့မဝသေးဘူး သိလား။

နီနီချို…။”

အင်း.. ကျနော့်မှာတော့ စိတ်ကူးလေးတယဉ်ယဉ်နဲ့ အချစ်နလံထမလို့ စဉ်းစားလာတာ မထူးပါဘူးဆိုပြီး မြို့ထဲက ကဗျာဆရာတွေ ထိုင်တတ်တဲ့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဖက်ထွက်လာပြီး သူတို့နဲ့ ပေါက်ကရလေးဆယ်တွေ ထိုင်ပြီး လေပစ်နေမိတယ်။ နေ့လည်ထမင်းစားချိန်ရောက်မှ အပူရှိန်ပြင်းလာပြီဆိုပြီး အိမ်ဖက်ကို ပြန်လာခဲ့တယ်။ အိမ်ရောက်တော့ နေ့လည်စာစားသောက်ပြီး အဘိုးကုတင်ဘေး သွားထိုင်ရင်း ခြေဆုပ်လက်နယ်လုပ်ရင်း စကားပြောနေမိတယ်။

“ဟေ့ကောင်.. ဟိုချီမင်း .. မင်းတော့ နာတော့မယ်.. ငါသိတယ်နော်”

“ဟမ်! ဘာသိတာလဲ အဘိုးရ..”

“မင်းမိန်းမနှစ်ယောက် ရတော့မယ်ဆိုတာ ငါမြင်နေသကွာ.. ဟားဟား”

“အာ.. အဘိုးကလည်းဗျာ..။ ကျနော် နှစ်ယောက်မယူပါဘူး”

“မယူရင် မင်းအခုကိစ္စတွေ ဘယ်လိုရှင်းမလဲ မအေပေးလေးရ..။ ငါအကုန်သိတယ်နော် …။ မင်းဘွားလေးမေသာ ဘာမှမသိတာ..။ ငါတော့ မြေးချွေးမတစ်ယောက်က နာ့စ်မလေး၊ နောက်တစ်ယောက်က ဆရာဝန်မလေး ရဦးမှာပေါ့.. ဟဲဟဲ..။ ဖိုးသက်ရေ.. နှစ်ယောက်လုံးက သနားစရာလေးတွေနော်”

“အာ.. ဘယ်သူလဲ ဘကြီးရဲ့ သနားစရာကောင်းတာ”

ဆိုတဲ့အသံနဲ့အတူ ဆေးရုံကပြန်လာဟန်တူတဲ ပုံ့ပုံ့ အခန်းထဲဝင်လာလို့ ကျနော်တော်တော် လန့်ဖျန့်သွားတယ်။ ထုံးစံအတိုင်း အဘိုးလေးကတော့ တဟားဟား အော်ရယ်ရင်း

“ရီရီရေ.. နင့်ကောင်ကို နင့်ဖာသာ မေးကြည့်ပေတော့”

လို့ ပြောရင်း အကြံအိုက်နေတဲ့ ကျနော့်မျက်နှာကိုကြည့်ရင်း သဘောတွေဇွတ်ကျနေရော။ အဘိုးလေးကို သွေးပေါင်ချိန်လေးဘာလေးတိုင်း၊ ဆေးတိုက်စရာရှိတာ တိုက်ပြီးတာနဲ့ ပုံ့ပုံ့က

“ပူလိုက်တာ.. ကြံရည်အေးအေးလေး သောက်ချင်တယ်..။ ဖိုးသက် ပုံ့ပုံ့ကို ကြံရည်လိုက်တိုက်..”

ဆိုပြီး စကားစလာတော့ ကျနော်လည်း ခေါင်းငြိမ့်လိုက်ရတယ်။

“ပုံ့ အိမ်ပြန်ပြီး အဝတ်လဲလိုက်မယ်..။ ဖိုးသက်လာခေါ်”

ဆိုပြီး ပြန်သွားတော့ ကျနော်လည်း

“အေး အေး”

ဆိုပြီး ပြောလိုက်ရတာပေါ့။ သူထွက်သွားတော့မှ အဘိုးကုတင်ဘေးကနေ ထထွက်မလို့ လုပ်တော့..

“ညိုချောဆရာဝန်မလေးနဲ့ ဖြူဖွေးဖွေးနာ့စ်မလေး ကြိုက်ရာကိုရွေးတော့ ငါ့မြေးဟိုချီမင်းကြီး”

ဆိုပြီး အဘိုးက လှမ်းနောက်လိုက်သေးတယ်။

“ဖိုးသက်လေး ပုံ့ကိုချစ်တယ်လို့ မပြောသေးဘူးနော်..”

တဲ့။ ကျနော့်ငယ်ငယ်က ကောင်မလေးတစ်ယောက် ကြံရည်ခွက်ထဲက ကြံရည်တွေကို စုပ်သောက်ရင်း ကျနော့်ကို မျက်လုံးတစ်ဖက်မှိတ်ပြရင်း ရယ်ကျဲကျဲမျက်နှာလေးနဲ့ လှမ်းမေးတယ်။ ကျနော်နဲ့ ပုံ့ပုံ့တို့ရဲ့ အိမ်တွေရဲ့ မလှမ်းမကမ်းမှာ ဖွင့်ထားတဲ့ လူရှင်းတဲ့ လမ်းဘေးကြံရည်ဆိုင်လေးရဲ့ ခုံပုလေးမှာ တူတူထိုင်နေကြတာဗျ။ အိမ်နေရင်း ရှပ်အင်္ကျီအပါး လက်ရှည်အဖြူလေး ဝတ်ထားတဲ့ ပုံ့ပုံ့ရဲ့ကိုယ်ခန္ဓာပေါ်က ဘရာအနက်ကလေးက ရေးရေးလေး မြင်နေရတယ်။ အောက်ကထမီအနက်မှာ ပန်းပွင့်အပြာဖျော့ဖျော့လေးတွေပါတဲ့ ထမီတပတ်နွမ်းလေး ဝတ်ထားရင်း ဘေးတိုက်ထိုင်နေတော့ စွင့်ကားတဲ့ တင်ပါးအလှလေးက ပေါ်လွှင်နေတာပေါ့။

နွေဒဏ်ပြင်းပြင်းကြောင့် ကြွေကျနေတဲ့ သစ်ရွက်အသေတွေက အအေးဆိုင်ဖွင့်ထားတဲ့ လမ်းကလေးပေါ်မှာ လေတွေဝှေ့လိုက်တိုင်း ရှပ်တိုက်ပြေးလွှားလို့။ ကျနော့်ရှေ့မှာထိုင်နေတဲ့ ဆံနွယ်ရှည်ရှည်လေးနဲ့ ဆရာဝန်မလေးဟာ ပုဇွန်ဆီရောင်တောက်နေတဲ့ ညနေခင်းထဲမှာ အင်မတန်ကြည့်ကောင်းနေတဲ့ ပန်းချီကားတစ်ချပ်ထဲက နတ်မိမယ်ကလေးအတိုင်းပဲဗျာ။

“အင်းးး”

“ဘာအင်းလဲ! လူလည်း ဖွတ်ဖွတ်ကြေနေပြီနော်.. အကျင့်ပုတ်ကလေး..။ အခုထိ နိုင်စားပေးတုန်း… လူများသားသမီးကို… ဟွန်း”

နှုတ်ခမ်းကို ထော်ထော်ကလေးလုပ်ပြီး မူနွဲ့နေပြန်တယ်။

“ပုံ့က ငါ့ကို ချစ်နေတာလားဟင်”

“ဘာ… ဖိုးသက်နော်.. အဲ့လိုမပြောနဲ့၊ မချစ်ပဲ.. နင်လုပ်သမျှ ငြိမ်ခံနေမလား..။ ငါ့မှာတသက်လုံး နင့်ကို ဘယ်လောက်မျှော်နေခဲ့ရသလဲဆိုတာ.. ငါပဲသိတယ်နော်.. တော်ပြီ တော်ပြီ..”

အဲ့လိုပြောပြီး ဝမ်းနည်းဟန်နဲ့ မျက်ရည်လေး တလည်လည်နဲ့ ဖြစ်သွားရှာတယ်။ ကျနော် သက်ပြင်းချလိုက်ရင်း.. ..

“ပုံ့….”

ပြန်မထူးဘူးဗျ။ စိတ်ကောက်ပြီး ခေါင်းကိုငုံ့ထားတယ်။

“ဟောဗျာ.. ငါ့သူငယ်ချင်းလေးကလည်း..။ ဒီမှာကြည့်.. ငါပြောမယ်.. ဟေး”

ငိုမဲ့မဲ့မျက်နှာလေးနဲ့ မော့ကြည့်တယ်။

“နင်အရမ်းလှတယ်.. သိလား..”

မျက်နှာလေးက လှစ်ကနဲ ပြုံးချိုသွားတယ်။

“အဲ့ဒီတော့”

“ငါလေငါ.. နင့်ကို..”

ကျနော် ဘာပြောရမလဲဗျာ..။ ကျနော်သူ့ကို အရမ်းသနားတယ်။ ဒါပေမယ့် အနီ့ကိုလည်း ကျနော်အသည်းပေါက်မတတ် ချစ်နေမိပြီဗျ။

“ငါက မိန်းမတန်မဲ့ မရှက်မကြောက် ဖြစ်ခဲ့တယ်..။ နင်က ယောကျ်ားဖြစ်ပြီး ဘာလို့ သတ္တိမရှိရတာလဲဟင်..။ နင်ဟာ အခုထိ ငယ်ငယ်ကလိုပဲ.. အထက်စီးကနေအမြဲ..”

“ပုံ့ရာ.. ငါက လူဆိုးဆိုတာ နင်ကြားတယ်မလား…။ နင်စိတ်ဆင်းရဲချင်နေတာလားဟာ ..”

အံ့သြနေတဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ကျနော့်ကို မော့ကြည့်တယ်။

“ဖိုးသက်.. နင်အဲ့လို အူကြောင်ကြောင်တွေ လျှောက်ပြောမနေနဲ့။ ငါက နင် ငါနဲ့ကွဲသွားကတည်းက နင် ဘယ်လိုနေတယ်ထိုင်တယ်ဆိုတာ အကုန်လုံးသိနေခဲ့တာ….။ တော်ပြီဟာ.. ငါပြန်တော့မယ်..”

ဆိုပြီး ကြံရည်ဆိုင်လေးကနေ ရုတ်တရက် ထပြန်သွားတယ်။ တော်တော်လေးကို ရှက်သွားရှာတယ်နေမှာဗျ။ ကျနော် ကြံရည်ဖိုးရှင်းပြီး ခပ်မြန်မြန် ပြေးလိုက်သွားတော့ ဆံပင်ရှည်လေးတွေ တခါခါနဲ့ လှစ်ကနဲ သူ့အိမ်ခြံဝင်းလေးထဲ ပြေးဝင်သွားတာ တွေ့လိုက်ရလို့ ကျနော် အတင်းပြေးလိုက်သွားတယ်။ အိမ်ထဲဝင်ပြီး လိုက်ရှာတော့ မတွေ့တော့ဘူး။ မီးဖိုချောင်ထဲ ဝင်ကြည့်တော့လည်း မတွေ့ဘူး။ သူ့အဖော်အဖြစ် တောကခေါ်ထားတဲ့ ကလေးမလေးက

“အန်တီရီရီ အပေါ်ထပ်မှာရှင့်”

လို့ ချက်ပြုတ်နေရာက လှမ်းပြောလို့ အိမ်အတွင်းဖက် လှေကားကနေ အပေါ်ထပ်ကို ကျနော် တက်ခဲ့တယ်။ ဟိုကြည့်ဒီကြည့်လုပ်ပြီး ရှာရင်း နောက်ဖေးဝရံတာ ရောက်သွားတယ်။ တသိမ့်သိမ့်တုန်နေတဲ့ ကျောပြင်ကလေးကို အရင်တွေ့ရတယ်။

အနားကို ကျနော်ရောက်သွားတော့ ဖတ်ကနဲ မော့ကြည့်ရင်း ဆံပင်ရှည်တွေကြားထဲက မျက်ရည်တွေစိုရွှဲနေတဲ့ ပါးပြင်လေးကို ရှပ်လက်ရှည်ရဲ့ လက်ဖျံနဲ့ပွတ်ပြီး သုတ်နေရှာတယ်။ ကျနော့်ရင်ထဲ

မှာ ကျဉ်ကနဲ ခံစားလိုက်ရတယ်။ အို.. သနားစရာ ကျနော့်ပုံ့ပုံ့ကလေးရယ်။

ဒူးလေးပေါ်မေးတင်ပြီး ရှိုက်နေရှာတဲ့ ကျနော့်ဆရာဝန်မလေးဘေးမှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ရင်း ပွေ့ဖက်ထားလိုက်တယ်။ သူ့ပါးပြင်ပေါ်က မျက်ရည်တွေကို ကျနော့်မျက်နှာနဲ့ အပ်ထားရင်း ပါးချင်းပွတ်ပြီး သုတ်ပေးနေမိတယ်။ အလုပ်ကပြန်လာစ ဆရာဝန်မလေးကိုယ်က ချွေးနဲ့ရောထားတဲ့ ကိုယ်သင်းနံ့ သင်းပျံ့ပျံ့လေးကို ရှူမိတော့ ကျနော် ယစ်မူးနေမိတယ်။

ကျနော်လေ.. ကျနော် သူ့ကိုချစ်တယ်ဗျာ။ ကဲ.. လူတစ်ယောက်ဟာ မိန်းမနှစ်ယောက်ကို တစ်ပြိုက်နက်ထဲ ချစ်လို့မရဘူးလား။ အနီလေးကိုချစ်သလောက် မဟုတ်ပေမယ့် ပုံ့ပုံ့ကိုလည်း ကျနော် ချစ်မိနေပီဗျ။ ကျနော် ရူးနေပြီလားမသိဘူး။ တဘဝလုံး ကျနော့်ကို မျှော်နေခဲ့တဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ကို ကျနော် သနားလာရာကနေ ချစ်မိသွားပြီဗျာ။

“ပုံ့လေး ငါနင့်ကိုချစ်တယ်သိလား.. ချစ်တယ်.. ချစ်တယ်….”

“ဟင်”

တသိမ့်သိမ့်တုန်နေတဲ့ ကိုယ်လုံးလေး ရုတ်တရက် အရှိုက်ရပ်ပြီး အံ့သြဝမ်းသာနေတဲ့မျက်နှာလေးနဲ့ ကျနော့်ကို မော့ကြည့်လာတယ်။

“ဖိုးသက်လေးရယ်… ပုံ့နင့်ကိုချစ်လို့ သေတော့မယ် သိလား …”

လို့ အဖျားခတ်နေတဲ့ အသံတိုးတိုးလေးနဲ့ ပြောရင်း ကျနော့်ကို အတင်းဖက်လာတယ်။ ကျနော်သူ့ကို မြတ်မြတ်နိုးနိုး နမ်းနေမိတယ်။ နဖူးဝင်းဝင်းလေး မွှေးပျံ့နေတဲ့ဆံနွယ်တွေ၊ မျက်ရည်တွေနဲ့ အေးစက်တဲ့ ပါးပြင်ဖောင်းဖောင်းအိအိလေး၊ နောက်ဆုံး တဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့ နှုတ်ခမ်းစိုစိုလေး။ သူကလည်း မလျှော့သော ထက်သန်မှုနဲ့ ကျနော့်အနမ်းတွေကို တုန့်ပြန်လာရှာတယ်။ အခု ကျနော်တို့နှစ်ယောက် အိမ်နောက်ဖေးဝရံတာမှာ ဖက်ပြီး လုံးထွေးနေကြပီ။

အရင်က အကြိမ်ကြိမ် အတွေ့အကြုံရှိခဲ့ပြီးသားပေမယ့် အခုမှ တရားဝင်ချစ်သူတွေလို ဖြစ်ရတော့ နှစ်ယောက်လုံး စိတ်တွေအရမ်းလှုပ်ရှားကုန်ပြီဗျ။ ခါတိုင်းဆို ပုံ့ပုံ့က ကျနော်လုပ်သမျှ မျက်လုံးလေး ကလယ်ကလယ်နဲ့ ငြိမ်ခံနေရှာပေမယ့် အခုတစ်ကြိမ်တော့ မတူဘူးဗျ။

“ဖိုးသက်လေး.. ဖိုးသက်လေး”

လို့ အဆက်မပြတ် ရေရွတ်ပြီး ကျနော့်ကို အဆက်မပြတ် နမ်းနေတယ်။ သူ့တကိုယ်လုံး တုန်နေတယ်ဆိုတာ ခပ်တင်းတင်းဖက်ထားတဲ့ ကျနော် ခံစားနေရတယ်။

“ချစ်တယ်… မောင်ရယ်..။ ပုံ့ မောင့်ကို အရမ်းချစ်တယ်”

လို့ တတွတ်တွတ်ပြောရင်း ကျနော့်ကို အရုပ်ကလေးကိုဆော့နေတဲ့ ကလေးလေးလို နမ်းလိုက်ဖက်လိုက် ရှုပ်ရှက်ခတ်အောင် အမျိုးမျိုးလုပ်နေတော့ ကျနော့်စိတ်တွေ လှုပ်ရှားစပြုလာပြီ။ ဝရံတာမှာ ဘေးတိုက်လှဲအိပ်ရင်း ဖက်ထားရာကနေ ဇိုးကနဲဇတ်ကနဲ ပုံ့ပုံ့တစ်ယောက် ထထိုင်လိုက်ရင်း ကျနော့်ပုဆိုးကို ဖြေချလိုက်တော့ ကျနော် လန့်သွားတယ်။ ဘာလုပ်မလို့လဲဆိုတာ မျက်လုံးအကြောင်သားနဲ့ ငေးကြည့်နေမိတယ်။ ရင်တွေ အရမ်းတုန်လာပြီ။ အတွင်းခံဘောင်းဘီအောက်က ခပ်ဖောင်းဖောင်းဖြစ်နေတဲ့ ကျနော့်အငယ်ကောင်ကို သူ့လက်ချောင်း ပျော့ပျော့ရှည်ရှည်နဲ့ ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးနေပြန်ပြီ။

“ပုံ့ အောက်မှာ ကောင်မလေးရှိတယ်နော်..။ ပြီးတော့ ဝရံတာကြီးမှာ..”

လို့ ကျနော်လှမ်းပြောလိုက်တော့ အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ထားတဲ့ ကျနော့်ဆရာဝန်မလေးက ဂရုမစိုက်ဘူးဆိုတဲ့ အမူအရာနဲ့ ခေါင်းကလေး ရမ်းခါပြတယ်။ ပြီးတာနဲ့ ကျနော့်အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ဇတ်ကနဲ ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ သူချွတ်ရလွယ်အောင် ကျနော် တင်ပါးကိုကြွပေးလိုက်တော့ ကျနော့်ခပ်မာမာဖြစ်စပြုနေတဲ့ လီးက ဖြောင်းကနဲ ထွက်ကျလာတယ်။ လက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးတွေက ကျနော့်လီးကို ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်လိုက်တော့ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ပြီးတော့မှ ဆံနွယ်ရှည်လေးတွေကို သေချာ ဘယ်လက်နဲ့ သိမ်းလိုက်ရင်း ခေါင်းငုံ့ပြီး ကျနော့်လီးကို နှုတ်ခမ်းလေးစုပြီး ဒစ်ထိပ်မှာတေ့ရင်း ဖိချလိုက်တော့ ထုတ်ကနဲနေအောင် ဖြစ်သွားပြီး ကျင်တက်သွားတယ်။

သူ့ညာဖက်လက်က ကျနော့်လီးအရင်းကနေ ဂွင်းတိုက်သလို ဆော့ပေးနေသလို ခေါင်းလေးကို နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက်လုပ်ရင်း ကျနော့်လီးကို စုပ်ပေးနေတော့ ကျနော့်မှာ ကော့ကော့တက်လာအောင် ကောင်းစပြုလာပြီ။ အချိန်မရွေး လူမိနိုင်တဲ့နေရာမှာ ဒီလိုအလုပ်ခံနေရတော့ စိတ်ကလည်း ပိုပြီး လှုပ်ရှားစပြုလာပြီဗျာ။ ကျနော့်လက်တစ်ဖက်က ပုံ့ထမီကို လှမ်းကိုင်ပြီး ဖြေချလိုက်ရင်း အတွင်းခံဘောင်းဘီပေါ်ကနေ သူ့စောက်ဖုတ်ကလေးကို ပွတ်ပေးနေပြန်တယ်။ စိုထိုင်းထိုင်း အရည်လေးတွေက အတွင်းခံဘောင်းဘီကိုဖောက်ပြီး စိမ့်ထွက်စပြုလာတော့မှ ပုံ့ပုံပေါင်လုံးကို အတင်းဆွဲပြီး အောက်ပိုင်းဗလာဖြစ်သွားအောင် ဆွဲချွတ်ရင်း ပက်လက်အိပ်ထားတဲ့ ကျနော့်မျက်နှာကို ပြောင်းပြန်တက်ခွသလိုဖြစ်အောင် အတင်းဆွဲပြီး အနေအထားကို ပြင်လိုက်တယ်။

နှစ်ယောက်လုံး အောက်ပိုင်းဗလာနဲ့ တစ်ယောက်က ကုန်းပြီး လီးစုပ်နေတဲ့အချိန် အောက်ကတစ်ယောက်က မျက်နှာပေါ်ခွထားတဲ့ တစ်ယောက်ကို ပက်လက်အိပ်ရင်း စောက်ဖုတ်လျက်နေကြပြီ။ 69 ပိုစေရှင်ပေါ့။ အောက်က ပုံ့ပုံ့ပါးစပ်ထဲကို ကျနော် ကော့ကော့ပြီး ထိုးသွင်းနေတဲ့အချိန် အပေါ်ကလည်း ကျနော့်မျက်နှာပေါ်ခွထားတဲ့ ပုံ့ပုံ့ရဲ့ ဖင်တုံးကြီးနှစ်ခြမ်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အတင်းဖြဲရင်း မျက်နှာပေါ်အပ်နေတဲ့ သူ့စောက်ဖုတ်ကို အသားကုန် လျက်ပေးနေလိုက်တော့ စောက်ရည်မွှေးမွှေး ချိုချိုတွေက ကျနော့်မျက်နှာပေါ် တစက်စက် ကျလာတဲ့အထိ ဖြစ်ကုန်ရော။ ဒီကြားထဲ နွေလေရူးလေးက ဝရံတာကို ဖြတ်တိုက်လာတော့ အေးကနဲ အေးကနဲ အရသာလေးနဲ့ လီးအစုပ်ခံရင်း အဖုတ်လျက်နေရတာ တသက်မမေ့နိုင်မဲ့ အတွေ့အကြုံမျိုးပေါ့ဗျာ။

နှစ်ယောက်လုံး တော်တော်လေး အရှိန်ရလာတော့မှ ပုံ့ပုံ့တစ်ယောက် ကျနော့်အပေါ် ပြောင်းပြန်တက်အိပ်ရင်း လီးစုပ်ပေးနေတာကိုရပ်ရင်း သူ့ပါးစပ်ထဲက ကျနော့်မာတင်းနေတဲ့ အငယ်ကောင်ကို ပလွတ်ဆိုပြီး ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး မတ်တပ်ရပ်လိုက်တော့ သူ့အဖုတ်ကို လျက်ပေးနေတဲ့ ကျနော့်မှာ အားရပါးရ လျက်နေရာကနေ ဆွဲအခွာခံလိုက်ရတော့ ရင်ထဲမှာ ဟာကနဲတောင် ဖြစ်သွားတယ်။ ပက်လက်လှန်နေတဲ့ ကျနော့်အပေါ်ကို မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေအထားနဲ့ ပြန်ခွရင်း ထိုင်လိုက်တယ်။ လေတိုက်လို့ လွှင့်ပါနေတဲ့ ဆံနွယ်ရှည်တွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ သေချာသိမ်းလိုက်ရင်း နောက်စေ့နားမှာ သေချာချည်ထုံးလိုက်တယ်။

ကျနော့်လီးကို သူ့စောက်ဖုတ်ဝမှာ သေချာချိန်ပြီးတေ့ရင်း ကျနော့်ကို ငုံ့ကြည့်ပြီး မြတ်နိုးတဲ့အပြုံးလေး ပြုံးနေတာကို ဝိုးတဝါး ညနေခင်းအလင်းရောင်အောက်မှာ မြင်နေရတာ တမျိုးလေးဗျာ။ ဆံပင်အရှည်ကြီးတွေကို အခုလို ချည်ထုံးထားတော့ လည်တိုင်ရှည်ရှည်အလှလေးရယ်၊ ကျော့ရှင်းတဲ့ သူ့အဝတ်မဲ့ကိုယ်လုံး၊ နည်းနည်းလေး အိတွဲတွဲလိုဖြစ်နေတဲ့ ညိုစိမ့်စိမ့် နို့ကြီးတွေက အရင်းဖက်က အုံထွားသလောက် အဖျားဖက်ကို ကော့ပြီး ချွန်တက်နေတာတွေ… ကျနော့်မှာ ဒါတွေကို မြင်နေရတော့ အရမ်းစိတ်ကြွလာပြန်ပြီ။

“ပုံ့ မောင့်ကိုချစ်ပြီနော်.. မောင်..”

လို့ ပြောရင်း ကျနော့်ဆရာဝန်မလေးခင်မျာ အံလေးတင်းတင်းကြိတ်ရင်း ဖိထိုင်ချလိုက်တယ်။ ကျနော့် လီးထစ်ဖူးထိပ်ဟာ နွေးနွေးလေးဖြစ်နေတဲ့ စိုအိအိ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲကို စွပ်ကနဲ ဝင်သွားတယ်။

အားးးးးးး!! ကောင်းလိုက်တာဗျာ။ သူ့ခင်မျာလည်း စိတ်မရဲသေးဘူးနေမှာဗျ။ အခုမှ ပထမဆုံးအကြိမ် ကျနော့်ကို အပေါ်ကနေတက်ပြီး လုပ်ရှာတာကိုး။ ကျနော့်ရင်ဘတ်ပေါ် လက်ကလေးထောက်၊ တင်ပါးလေးကော့ပြီး.. ဆောင့်ကြောင့်ထိုင် ခြေဖျားလေးထောက်ရင်း တဖြေးဖြေး ဖိချနေရှာတာဗျ။ သိပ်ပြီးမရဲသေးတော့ တစ်ဝက်လောက်ပဲ အသွင်းအထုတ် လုပ်ရဲရှာနေတာပေါ့လေ။ ကျနော့်စိတ်တွေ မရိုးမရွ ဖြစ်လာပြီဗျာ။

“ပုံ့ ထိုင်ချလိုက်တော့ ထိုင်ချ…။ ငါ့ကို တအားချစ်လိုက်တော့ဟာ..”

လို့ ခေါင်းထောင်ကြည့်ပြီး ကျနော်ပြောရင်း သူ့နို့တွေကို အုံလိုက်ကိုင်ပြီး တအားဆုပ်ချေပေးလိုက်တော့… ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ ဇတ်ကနဲ ထိုင်ချပစ်လိုက်တော့ နှစ်ယောက်လုံး ဖျင်းကနဲဖြစ်သွားပြီး

“ရှီးးးးးးးးးးးးးးး!!”

ဆိုပြီး ပြိုင်တူအော်မိရောဗျ။

“မောင်.. မောင်.. ကန်တော့နော်.. အရမ်းနာသွားလို့လား..”

ဆိုပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ ကျနော့်လီး အဆုံးထိအောင် ဝင်နေလျှက်က ကျနော့်မျက်နှာနားကို ကိုင်းညွှတ်လာပြီး မျက်နာငယ်လေးနဲ့ ကပ်ပြီးမေးလာတော့..

“ဟင့်အင်း.. အရမ်းကောင်းသွားလို့… ပြွတ်.. အင့် အင့်… အင် အင်းးးးး”

ချက်ချင်းပဲ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးကိုစုပ်၊ လည်တိုင်လေးကို သိုင်းဖက်ရင်း ကျနော်အောက်ကနေပင့်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ကော့လိုးလိုက်တော့ အဲ့လိုအသံတွေ ထွက်လာတယ်။ ကျနော်သောက်ရမ်း တင်းနေပြီဗျ။ သူအလုပ်ကို မစောင့်တော့ပဲ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်ရင်း အောက်ကနေ အသားကုန်ကော့ပြီး လိုးနေမိတယ်။ အချက် ၅၀ လောက် ဆက်တိုက်ကော့လိုးလိုက်တော့ နည်းနည်းညောင်းသွားလို့ ရပ်လိုက်ရင်း နို့နှစ်လုံးကို ဘယ်ညာပြောင်းပြီး စို့ပေးနေပြန်တယ်။ တစ်နစ်လောက်ကြတော့

“မောင်.. ခဏနော်.. ပုံ့ ချစ်ချင်သေးတယ်..”

လို့ ပြောရင်း သူ့ကိုယ်လုံးလေးကို ခပ်မတ်မတ်လေးလုပ် တင်လေးကော့ရင်း အပေါ်ကနေ တစ်ကိုယ်လုံး အားနဲ့ဖိဆောင့်ချပြီး လိုးတော့တာပဲဗျာ။ အောက်က ကျနော့်ခင်မျာတော့ တရှီးရှီးနဲ့ညည်းရင်း လူးလှိမ့်နေအောင်ကို ကောင်းနေတော့တာပေါ့။ အားနဲ့ ဆောင့်ဆောင့်ချလိုက်ရင် ကျနော့်တစ်ကိုယ်လုံး ဖျင်းကနဲဖျင်းကနဲ ဖြစ်သွားတဲ့အရသာ၊ တစ်ကိုယ်လုံးက အကြောတွေ အီဆိမ့်သွားအောင် ကောင်းတဲ့အရသာအပြင်၊ အောက်ကနေမြင်နေရတဲ့ နို့တုန်တုန်လေးနဲ့ ကျနော့်ကို ငုံ့ကြည့်ရင်း

“မောင်.. ကောင်းလား..။ မောင်… ကောင်းတယ်နော်..”

လို့ လှမ်းလှမ်းမေးနေတဲ့ ပုံ့ပုံ့ရဲ့အသံလေးကို ကြားနေရတော့ ပိုပြီးဖီးလ်တက်လာတယ်။ ပြန်မဖြေနိုင်တော့လို့ ခေါင်းပဲငြိမ့်ပြနေရတာပေါ့ဗျာ။ တဖြေးဖြေးနဲ့ ကျနော့်ချစ်သူဆရာဝန်မလေးရဲ့ ဆောင့်ချက်တွေ မြန်ဆန်လာတယ်။ နောက်ဆုံး ဘယ်လောက်တောင် မြန်လာသလဲဆိုရင် တဖန်းဖန်း တဖုန်းဖုန်းမြည်တဲ့ အသံဟာ ခပ်စိပ်စိပ်လေး ဖြစ်လာတဲ့အပြင် ပုံ့ပုံ့ရဲ့

“မောင်ရယ်…အားးးး…. ရှီးးးးးးး…”

ဆိုတဲ့ အော်သံတွေပါ ဆူညံစပြုလာပြီ။ ကျနော့်လီးထိပ်ကလည်း ကျင်တက်လာပြီ..။ ကျနော် ပြီးချင်လာပြီဗျာ။ ရုတ်တရက် ကျနော် လက်ထောက်ပြီး ထိုင်လိုက်ရင်း ပုံ့ပုံ့ကိုယ်လုံးလေးကို အတင်းဖက်ထားလိုက်တဲ့အထိ.. ပုံ့ပုံ့က အတင်းရုန်းပြီး ဆောင့်နေတုန်းပဲ။ လည်တိုင်သွယ်သွယ်လေးကို လျှာနဲလျက်ပေး၊ နှုတ်ခမ်းချင်း ၂-၃ ချက်လောက် ပြွတ်ကနဲစုပ်ပြီးမှ

“ပုံ့လေး… မောင်… လေးဖက်လိုးချင်တယ်”

လို့ ပြောလိုက်တော့..

“မောင့်သဘော”

ဆိုပြီး ချက်ချင်းမတ်တပ်ရပ်ပြီး ဟိုဖက်လှည့်ပြီး ဖင်ကုန်းပေးတယ်။

“မောင်ရေ မြန်မြန်လေး.. အရှိန်ရနေပြီ”

လို့ လေးဖက်ထောက်နေလျှက်က စောင်းငဲ့ရင်း ပြောလာတယ်။ ချက်ချင်း ဝရံတာမှာ လေးဖက်ကုန်းပြီး ဖင်ထောင်နေတဲ့ ချစ်သူရဲ့တင်ပါး အိအိကြီးအနောက်မှာ ကျနော် ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ရင်း စောက်ရည်တွေစိုရွှဲနေတဲ့ စောင်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးထဲကို ဖင်နှစ်ခြမ်းကိုဆွဲဖြဲရင်း ကျနော့်လီးကို ဆောင့်လိုးသွင်းလိုက်တယ်။ ဟား… ပိုဇေရှင်ပြောင်းသွားလို့လား မသိဘူး စီးပိုင်နေတာပဲဗျ။ ပြီးမှ သူ့ခါးကျင်ကျင်လေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့စုံကိုင်ပြီး တစ်ချက်ချင်း စလိုးတယ်။

“ဖတ်..ဖတ်…ဖြောင်း.. ဖြောင်း… ဖန်းဖန်း.. ဖန်းဖန်းဖန်း…..”

တဖြေးဖြေးနဲ့ ကျနော့်ဆောင့်ချက်တွေက မာန်ပါလာတယ်။ ပုံ့ပုံ့ မပြီးသေးမှန်းသိလို့ ကျနော် အချိန်ဆွဲပြီး ထိန်းလုပ်နေရတာဗျ။ (နောက်မှ သူပြန်ပြောပြတာက 69 ပိုဇေရှင်နဲ့ သူ့အဖုတ်ကို လျက်

တုန်းက တစ်ခါပြီးထားပြီးသားတဲ့)

အဲ့လိုဆောင့်နေရင်း ပုံ့ပုံ့တင်ပါး အိစက်စက်ဝိုင်းဝိုင်းကြီးက အနောက်ကို ဘက်ပြန် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်လာတဲ့အပြင် သူ့စောက်ခေါင်းထဲက ကြွက်သားတွေ ကျနော့်လီးကို ဆွဲဆွဲညှစ်သလိုဖြစ်လာတော့မှ သူပြီးတော့မယ်ဆိုတာ ရိပ်မိပြီး ခါးကျင်ကျင်လေးကို ကိုင်ထားတဲ့ ကျနော့်လက်တွေကို တင်ပါးနှစ်ခုပေါ် ပြောင်းကိုင်လိုက်ရင်း အသားကုန်ဆောင့်လိုးလိုက်တော့ ဆံပင်တွေချည်ထုံးထားတဲ့ ပုံ့ပုံ့ ခေါင်းကလေးမော့ပြီး ခါးလေးကော့တက်ရင်း အရင်နေ့တွေက မပြောတဲ့ စကားတွေ အော်ညည်းလာတယ်။

“မောင်… ရေ… မောင်…။ ပုံ့ရင်ထဲမှာ တမျိုးကြီးဖြစ်လာပြီ…။ မြန်မြန်လေးး.. အီးးးးး… အင့်အင့်.. မြန်မြန်လေးးး…”

အဲ့လိုအသံကြားလိုက်တာနဲ့ ကျနော်လည်း အသားကုန်ဆောင့်တော့တာပေါ့။ နောက်ဆုံး ဘယ်လိုမှမထိန်းနိုင်တော့မှ စိတ်ကိုတအားတင်းပစ်လိုက်ပြီး ကျနော့်ချစ်သူဆရာဝန်မလေးကို အားကုန်သုံးပြီး ဆောင့်ပစ်လိုက်တာ.. လေးဖက်ထောက်နေတဲ့ ပုံ့ပုံ့ ဝုန်းကနဲ ဝမ်းလျားမှောက်ကျသွားရှာတယ်။ ကျနော်လည်း အပေါ်ကဖိလျှက်နဲ့ လှဲကျသွားတယ်။ ကျနော့်လီးကတော့ သူ့ဖင်တုံးအိအိနှစ်ခု ကြားထဲကနေ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ တပ်လျှက်ပဲ။ ဖိအိပ်ရင်း သူ့စောက်ဖုတ်ထဲကို ကျနော့်ပြီးဆုံးခြင်း အထိမ်းအမှတ် အရည်ပူပူတွေ ပန်းထည့်လိုက်တော့ ကောင်းလွန်းလို့ ကျနော့်နားထဲကနေ တဝီဝီနဲ့ လေတွေတောင် ထွက်လာတယ်။ ပုံ့ပုံ့စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကလည်း ကျနော့်လီးကို ဇိကနဲဇိကနဲ ဆွဲညှစ်ရင်း သူလည်းကောင်းနေမှန်း အချက်ပေးနေတယ်ဗျာ။

ချုပ်ရီညမှောင်မှောင်မှာ လေနုအေးက တနော့နော့ ပြေးလွှားနေတယ်။ (ဒဂုန်တာရာစတိုင်နော် ဟီး) ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲမှာ ချစ်တဲ့ဆရာဝန်မလေးရဲ့ ဝတ်လစ်စလစ်ကိုယ်လုံးလေး။ ဝရံတာမှာ အိမ်နံရံကိုမှီပြီး ခပ်လျှောလျှော ခြေဆင်းထိုင်နေတဲ့ ကျနော့်ရင်ခွင်ကြားထဲမှာ ကျုံ့ကျုံ့လေးထိုင်နေရှာတယ်။ ခုနက ပူလောင်ပြင်းပြတဲ့ ရမ္မက်စိတ်တွေ ပေါက်ကွဲပွင့်ထွက်ပြီး ကန်ရေပြင်လို တည်ငြိမ်စ အခြေအနေလေးမှာ အခုလို ကိုယ်လုံးချင်းပူးကပ်ပြီး ချော့မြှူနေရတာဟာ ရင်ထဲမှာ နွေးနွေးလေးနဲ့ ကြည်နူးစရာပေါ့။

ချွေးသံတရွှဲရွှဲနဲ့ စိတ်ရှိတိုင်း ချစ်စခန်းဖွင့်ပြီးလို့ အခုလို နားနေတုန်း လေအေးအေးလေးတွေက ဝှေ့နေတော့ ဘာရယ်လို့ သေချာမပြောတတ်တဲ့ ခံစားမှုမျိုး ဖြစ်လာတယ်။ ရင်ခွင်ထဲက ကောင်မလေးကို ခပ်တင်းတင်းဖက်ပြီး ဂုတ်ပိုးလေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ ရွရွလေး နမ်းပေးနေလိုက်ရင်း၊ မြတ်နိုးရတဲ့ ဆံပင်ရှည်ရှည်လေးတွေကို မွှေးရင်း၊ ချွေးနံ့နဲ့ ကိုယ်သင်းနံ့လေး ရောထားတဲ့ ချိုအီအီအရသာလေးကို ရှူရှိုက်ရင်း စိတ်က မချင့်မရဲဖြစ်လာပြီး အားကုန်ဖျစ်ညှစ်ပြီး ဖက်လိုက်တော့..

“အာ့.. မောင်.. နည်းနည်းလေးလျှော့ကွာ..။ အရိုးတွေကျိုးတော့မယ်..” လို့ မော့ကြည့်ရင်း မျက်နှာလေးရှုံပြီး ပြောလာတယ်။ မော့လာတဲ့ မျက်နှာသွယ်လျလျလေးကို နေရာအနှံ့ မွှေးကြူပေးလိုက်တော့ မျက်နှာလေးက ပြုံးတုံ့တုံ့လေး ဖြစ်လာပြီး

“ချစ်တာ.. မောင်ရာ..”

လို့ ချွဲတဲ့အသံလေးနဲ့ မူနွဲ့နေရှာပြန်တယ်။

“ပုံ့ ငါ့ကိုချစ်လား ပြောစမ်း”

လို့ နှာတံချွန်ချွန်လေးကိုနမ်းရင်း မေးလိုက်တော့ ကျနော့်နှုတ်ခမ်းကို ပြွတ်ကနဲ မော့ပြီးစုပ်ရင်း…

“မောင့်ကို မချစ်ပါဘူးဟယ်..။ ရေတွင်းမှာ အရမ်းကြမ်းတဲ့ လူဆိုးကောင်လေးကိုပဲ ချစ်တာ..။ မောင့်ကိုတော့ အပျော်ကြံရုံသက်သက်ပါ..”

လို့ ပြောရင်း ရယ်သံလွင်လွင်လေးနဲ့ ကျနော့်ကို နောက်ပြောင်နေပြန်တယ်။ ကျနော်က စိတ်ဆိုးချင်ယောင်ဆောင်ပြီး အကာအကွယ်မဲ့နေတဲ့ ပုံ့ပုံ့နို့တစ်လုံးကို လှမ်းကိုင်လိုက်ရင်း ဆုတ်ချေပြီး နို့သီးခေါင်းရှည်ရှည်လေးကို လက်ညှိုးလက်မကြားထဲ ညှပ်ပီးလှိမ့်ရင်း ခပ်ကြမ်းကြမ်း ကစားလိုက်တော့..

“အိ..မောင်..နော်..။ ပုံ့ ပြန်ဖြစ်လာမယ်..။ ပြန်ဖြစ်လာရင်.. မောင်ပဲ.. ဟောဟဲဟောဟဲ ဖြစ်မှာနော်လို့”

ပြောရင်း ကိုယ်လုံးလေးကို တွန့်လိမ်ရင်း တခစ်ခစ်ရယ်နေပြန်တယ်။ ချစ်စရာကောင်းလွန်းတဲ့ ဆရာဝန်မလေးကို ကျနော် အဆက်မပြတ် မြတ်မြတ်နိုးနိုးနမ်းရင်း..

“ထတော့ အချစ်ကလေး ပုံ့ပုံ့…။ ရေမိုးချိုးရအောင်..။ ဗိုက်ဆာလာပြီ..။ အဝတ်တွေဝတ်စို့နော်”

လို့ ပြောလိုက်တော့.. ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲကနေ လူးလဲထပြီး ကျနော့်နဖူးကို ပြွတ်ကနဲနမ်းရင်း..

“ညကြရင်.. လူကြီးတွေအိပ်တာနဲ့ ဒီဖက်အိမ်ကို ကူးလာခဲ့နော်.. မောင်..။ တူတူဖက်ပြီး အိပ်ချင်တယ်”

လို့ ကလေးဆိုးလေးလို တောင်းဆိုနေတော့.. ခေါင်းငြိမ့်ပြီး သဘောတူလိုက်ရတာပေါ့။ နှစ်ယောက်လုံး အဝတ်တွေ ကောက်ကက်ဝတ်ပြီး ပုံ့ပုံ့တစ်ယောက် ရေချိုးဖို့ပြင်နေတုန်း ကျနော် ဒီဖက်အိမ်ကို ပြန်ကူးလာရင်း တဘက်တွေ အဝတ်တွေယူပြီး ရေတွင်းဖက် ပြန်ထွက်လာခဲ့တယ်။

ပုံ့ပုံ့တစ်ယောက် ရေတွင်းမှာ ရောက်နှင့်နေပြီ။ ငယ်ငယ်က အမှတ်တရလိုမျိုး လုပ်မယ်ဆိုပြီး ညမှောင်မှောင်မှာ ကျနော့်ကို တရော်ကင်မွန်းတွေနဲ့ ခေါင်းလျှော်ပေး၊ ကျနော်ကလည်း ဝရံတာမှာ လူးလှိမ့်ထားလို့ ဖုန်တွေပေလူးနေတဲ့ သူ့ဆံနွယ်ရှည်တွေကို သေချာလျှော်ပေးရင်း ကလေးလေးတွေလို တခစ်ခစ်နဲ့ ပျော်မြူးနေခဲ့ကြတာပေါ့ဗျာ။ အရင်က လိင်ဆက်ဆံဖူးတဲ့ သူစိမ်းတွေလို အခြေအနေကနေ အခုလို တရားဝင်ချစ်သူတွေ ဖြစ်လာတော့ အရာရာအားလုံးက စိတ်လှုပ်ရှားကြည်နူးစရာတွေပဲ ဖြစ်လာတယ်လေ။

ထုံးစံအတိုင်း ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို ဆပ်ပြာတိုက်ရင်း ပုံ့ပုံ့က ပွတ်ပေးတော့ အောက်ကအငယ်ကောင်က ထောင်တောင်တောင် ဖြစ်လာပြန်သေးတယ်။ ညဖက်မှောင်နေပြီဆိုတော့ ကျနော့်ရေစိုပုဆိုးကို ပုံ့ပုံ့က ဆွဲချွတ်ချပြီး သေသေချာချာ ဆပ်ပြာနဲ့ တိုက်ချွတ်ပေးရင်း ငေါက်တောက်ကြီးဖြစ်နေတဲ့ ကျနော့်ပစ္စည်းကို သေချာ လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ ခပ်ဆဆကိုင်ကြည့်ရင်း

“အိုး.. မောင့်ဟာကြီးက အားရစရာရှင်”

ဆိုပြီး ဂွင်းတိုက်သလို ရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်ပြီး ဆပ်ပြာတွေကြားထဲက ကျနော့်လီး မာတောင့်တောင့်ကြီးကို သူ့ပါးဖောင်းဖောင်းလေးနဲ့ တဖတ်ဖတ် ရိုက်ကြည့်နေသေးတယ်။ တော်တော်ဆော့တဲ့ ဟာမလေးဗျာ။ ရေဖလားထဲက ရေတွေနဲ့ ဆပ်ပြာတွေကို ဆေးချပြီး ၄-၅-၁၀ ချက်လောက် ကောက်ပြီး စုပ်လိုက်သေးတယ်။

“အားး.. ရှီးးး..”

ဆိုပြီး ကျနော်ဖီးလ်နည်းနည်းတက်သွားတော့ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး မတ်တပ်ရပ်ရင်း ရေလောင်းချိုးနေပြန်တယ်။ သူ့မျက်နှာကို အမှောင်ထဲမှာမို့ မမြင်ရပေမယ့် ပြုံးစိစိလုပ်နေမယ်ဆိုတာ ကျနော်သိတယ်ဗျ။ ကျနော့်ကို ကျောပေးထားတဲ့ ရေစိုထမီအောက်က လုံးကျစ်ကျစ် သူ့အိုးလေးကို ကျနော့်လီးနဲ့ထောက်ပြီး ၃-၄ ချက်လောက် ကပ်ပြီးဆောင့်လိုက်တော့..

“ဟိုးးး … ဆရာကြီး..။ ညမှ အိမ်ကိုလာခဲ့…။ အဝအပြဲ စိတ်ရှိသလောက် လာလုပ်ချေ”

လို့ ရယ်သံလေးနဲ့ပြောရင်း ကိုယ်လုံးလေးကိုယို့ပြီး ရှောင်တယ်။ ကျနော့်စိတ်ကို တမင်မရိုးမရွဖြစ်အောင် ဆွထားမှန်း ကျနော်သိတာပေါ့။ ကောင်မလေးတွေဟာ မာယာအတော်များတယ်နော့်။ ကျနော့်မှာတော့ ငေါက်တောက်ကြီး.. မချင့်မရဲစိတ်နဲ့ ရေအေးအေးလေးတွေကို ခပ်မြန်မြန်လောင်းချိုးချပြီး အဝတ်လဲလိုက်တယ်။ အိမ်မကြီးဆီ ရောက်လာတော့ ဘွားလေးမေက ထမင်းပွဲပြင်ပြီးစောင့်နေတယ်..။

“ဟဲ့ သူငယ်ချင်းနှစ်ကောင်.. ဒီလောက်မိုးချုပ်နေအောင် ရေတွင်းမှာ ဘာလုပ်တမ်း ဆော့နေကြတာလဲ..”

လို့ ပြုံးစိစိ မေးနေသေးတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ သနပ်ခါးရေကြဲလေးပွတ်ပြီး ဆံပင်ဖားလျားလေးနဲ့ မီးဖိုခန်းထဲဝင်လာတဲ့ ပုံ့ပုံ့ကို ကျနော်က မေးငေါ့ပြရင်း..

“ဘွားလေးတူမ ကျနော့်ကို ရန်ရှာနေတာလေ..။ သူ့ကိုမေးကြည့်”

လို့ ပြောလိုက်တော့ ကျနော့်ဆရာဝန်မလေးခင်မျာ မီးရောင်အောက်မှာ

“အာ..”

ဆိုပြီး ရှက်ဝဲ၀ဲဟန်လေးနဲ့

“အလကား.. အရီးမေ…။ ဒီကောင် ပုံ့ပုံ့ကို အရင်ရန်စတာ”

လို့ အရှက်ပြေ လျှောက်ပြောနေတယ်ဗျ။

“ကဲ.. ကလေးတွေ ညစာစားကြ..။ ကျုပ် ဘုရားရှိခိုးတော့မယ်”

ဆိုပြီး ထမင်းဝိုင်းက ထသွားတော့မှ ပုံ့ပုံ့က ကျနော့်ကို မျက်နှာတင်းတင်းနဲ.

“ဟေ့ကောင်.. မောင်သက်.. မင်းနာမယ်နော်..”

ဆိုပြီး လက်သီးဆုပ်ထောင်ပြတယ်..။ ကျနော်က အံကြိတ်ပြပြီး..

“ဒီည ဘယ်သူနာမလဲဆိုတာ တွေ့ကြသေးတာပေါ့.. နန်းမတော်မယ်ပုံ့ရာ..”

လို့ ပြန်စလိုက်တော့.. ချက်ချင်း ဘွားလေးမေ ကြားသွားမှာစိုးတဲ့ဟန်နဲ့ နှုတ်ခမ်းပေါ် လက်ညှိုးလေးတင်ပြီး..

“ရှူး.. တိုးတိုး”

ဆိုပြီး လန့်သွားတော့ ကျနော့်မှာ တခွီးခွီးရယ်နေမိတယ်။ ထမင်းစားကြတော့ ကျနော်က အပျင်းကြီးပြီး ထမင်းဟင်းကို ကိုယ့်ဖာသာမစားပဲ ပုံ့ပုံ့ကို ခွံ့ကျွေးခိုင်းတယ်။ အသည်းအမြစ် ဆီပြန်ရယ်၊ မရမ်းသီး အချဉ်သုတ်ရယ်၊ ပဲဟင်းရွှဲရွှဲလေး ဆမ်းခိုင်းပြီး သူ့ကိုခွံ့ခိုင်းတော့..

“ဟေ့ကောင်.. အရီးမေ ပြန်ဝင်လာမယ်ကွာ…”

ဆိုပြီး နောက်ကျောမလုံတဲ့ ဟန်ပန်ကလေးနဲ့ ကျနော့်ကို ခွံ့ခွံ့ကျွေးရှာတယ်။ ကျနော့်အတွက်တော့ ဒီလိုပျော်စရာကောင်းတဲ့ ညစာကို အခုလို ချစ်သူဆရာဝန်မလေးကို အနိုင်ကျင့်ပြီး ခွံ့ခိုင်းနေရတာ တသက်မမေ့နိုင်တော့ပါဘူးဗျာ။(တတိယပိုင်း ပြီးပါပြီ)

စတုတ္ထပိုင်း ဆက်လက်ဖတ်ရှုရန် နိပ်ပါ

Zawgyi

ခ်စ္ရတဲ့ နပ္စ္မေလး (အပိုင္းဆက္)

ေဆး႐ုံထဲေရာက္သြားေတာ့ ညေနေစာင္းေနၿပီဗ်။ ဆင္ဝင္ေအာက္က အုတ္ခုံနားမွာ စက္ဘီးကို ေဒါက္ေထာက္ၿပီး ေထာင္ထားလိုက္တယ္။ ထိုင္ရမလို ထရမလို ဂနာမၿငိမ္ ျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ့္ညာဖက္လက္ေခ်ာင္းေတြ စိတ္လွုပ္ရွားလို႔ တုန္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ေလး သိသာေနတယ္။ သက္ျပင္းႀကိတ္ခ်လိုက္ရင္း က်ေနာ္ဝတ္ထားတဲ့ AR>> တံဆိပ္ တ႐ုတ္စပို႔ရွပ္ အျပာေရာင္ႏုႏုေလးနဲ႔ ဂ်င္းပန္အနက္ေရာင္ကို ဆြဲဆန႔္လိုက္ ဆြဲမလိုက္ လုပ္ေနမိတယ္။ ေဆး႐ုံထဲဝင္ၿပီး သြားေခၚရမွာလား၊ ဒီေနရာမွာပဲ ေစာင့္ေနရမလား၊ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ ႀကံရာမရျဖစ္ၿပီး အုတ္ခံေလးေပၚတက္ၿပီး ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ရင္း ေခါင္းကုတ္ဖင္ကုတ္ ျဖစ္ေနတုန္း… သံမံတလင္းနဲ႔ ဖိနပ္ ရွပ္တိုက္လို႔ ထြက္လာတဲ့အသံ ၾကားရတယ္။ လူတစ္ေယာက္ အျပင္ကို ထြက္လာတာ။

က်ေနာ္ ႐ုတ္တရက္ လွမ္းမၾကည့္ရဲလို႔ ေခါင္းငုံ႔ေနမိတယ္။ ေျခသံရပ္သြားေတာ့မွ မရဲတရဲ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့.. ေဒါက္တာမေလးရီရီ ဒါမွမဟုတ္ က်ေနာ့္ငယ္ငယ္က သူငယ္ခ်င္း ပုံ႔ပုံ႔၊ ဂ်ဴတီကုတ္ျဖဴျဖဴေလးကို လက္ဖ်ံေပၚေခါက္ၿပီး တင္ထားတယ္။ မနက္ကလို ဆံထုံးနဲ႔ မဟုတ္ေတာ့ပဲ ဆံပင္အရွည္ႀကီးကို ထုံးစံအတိုင္း အေရွ.ဖက္ကို ခ်ထားၿပီး လက္ကိုင္ပဝါျဖဴျဖဴေလးနဲ႔ စည္းေႏွာင္ထားလို႔၊ အျဖဴေရာင္အခံမွာ ပန္းပြင့္ဝါဝါေလးေတြပါတဲ့ ဘေလာက္စ္လက္ျပတ္ကေလးနဲ႔ ထမီအနက္ေရာင္ကေလးကို ပိပိျပားျပားေလး ဝတ္ထားတယ္။ သြယ္လ်လ် ကိုယ္လုံးကေလးနဲ႔ အရပ္ျမင့္ျမင့္ဆိုေတာ့ ၾကည့္ေကာင္းလြန္းေနတယ္ဗ်ာ။

တခါက တင္းလြန္းလွတဲ့ မ်က္ႏွာေလးက အခု မခ်ိဳမခ်ဥ္ ျပဳံးတုံ႔တုံ႔ေလး၊ ႏွုတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးက စိုလက္လက္ျဖစ္ေနတာ စိတ္ယားစရာေလး (အခုမွ ႏွုတ္ခမ္းနီဆိုးလာမွန္း သိသာေနတယ္)၊ ေလညႇင္းေလးက ေဆး႐ုံအေရွ႕က ပန္းခင္းေလးကို တိုးခတ္ရင္း ျဖတ္တိုက္လာေတာ့ ဆရာဝန္မေလးရဲ့ ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ဆံႏြယ္ရွည္ေတြက လႊင့္ပါေနတာကို လက္ကေလးနဲ႔ ထိန္းထားရင္း က်ေနာ့္ကို ျပဳံးျပေနရွာတယ္။

အုတ္ခုံေလးေပၚကေန က်ေနာ္ ဖ်တ္ကနဲ ခုန္ဆင္းလိုက္ရင္း ဆရာဝန္မေလးကို လက္ ၅ ေခ်ာင္း ေထာင္ျပလိုက္ရင္း ခပ္တည္တည္ ေမးဆတ္ျပလိုက္တယ္။ ဟိုးငယ္ငယ္က ျမင္းလွည္းေလးေပၚကေနငိုရင္း ေအာ္သြားတဲ့ ပူစီေပါင္း ၅ ပန္းကန္ျပားဆိုတာ သူသတိရေသးလားလို႔ စမ္းလိုက္တာေလ။ ခ်က္ခ်င္း မ်က္လုံးညိဳညိဳေလးေတြက အုံ႔မွိုင္းသြားၿပီး မ်က္ရည္ေတြ ဝဲတက္လာတာကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရပ္ေနတဲ့ က်ေနာ္ ျမင္လိုက္ရတယ္ဗ်ာ။

ဘုရားေရ… သူမေမ့ေသးဘူးေပါ့..။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့တာေတာင္ အခုထိ ငယ္ငယ္က ေကာင္မေလးလို စိတ္ထိခိုက္လြယ္ေနေသးသတဲ့လားကြယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္ထိခိုက္ေနၿပီဗ်ာ။ က်ေနာ့္ကို မ်က္ႏွာလႊဲၿပီး ဟိုးအေဝးကိုေငး ရင္း မ်က္ေတာင္ေတြကို ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ လွုပ္ေနရွာတယ္။ အေျခေနကို ထိန္းတဲ့သေဘာနဲ႔ က်ေနာ္ သူ႔လက္ထဲက အိတ္အနက္ကေလးကို ဆြဲယူၿပီး စက္ဘီးေဒါက္ကိုျဖဳတ္ရင္း စက္ဘီးကယ္ရီယာေပၚတက္ဖို႔ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ ျပလိုက္တယ္။ ေစြ႕ကနဲ တင္ပလႊဲေလး ေဘးတိုက္တက္ထိုင္ၿပီးတာနဲ႔ က်ေနာ္ စက္ဘီးကို နင္းထြက္ခဲ့တယ္။

ေဆး႐ုံအျပင္ဖက္ ေရာက္သြားတာနဲ႔ အေနာက္ကေန က်ေနာ့္ခါးကို သူ႔ညာဖက္လက္နဲ႔ သိုင္းဖက္ရင္း က်ေနာ့္ေက်ာကို မ်က္ႏွာလာအပ္ထားတယ္။ က်ေနာ္ စက္ဘီးကို ကမ္းနားလမ္းဖက္ကို ဦးတည္ၿပီး နင္းေနမိတယ္။ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ထဲမွာ ေျပာစရာစကားေတြ အျပည့္။ ဒါေပမယ့္ အခုထိ ေျပာလို႔မထြက္ေသးဘူး။ ကမ္းနားလမ္း ျမစ္ကမ္းပါးအျမင့္ႀကီးရဲ့ ႏွုတ္ခမ္းေပၚမွာရွိတဲ့ မန္က်ည္းေဖ်ာ္ရည္ေရာင္းတဲ့ ခုံပုပုေလးေတြနဲ႔ ဆိုင္တစ္ဆိုင္အေရွ႕ေရာက္မွ စက္ဘီးကို ရပ္လိုက္တယ္။ အစြန္အက်ဆုံး စားပြဲျပာျပာေလးတစ္ခုမွာ ထိုင္လိုက္ရင္း.. မန္က်ည္းေဖ်ာ္ရည္ ၂ ခြက္ လွမ္းမွာလိုက္တယ္။

ျမစ္ကမ္းပါး ထေနာင္းပင္ေအာက္မွာ ေလေအးေအးေလးေတြ တိုက္ေနတယ္။ ငါးၾကင္းကြက္ ဖန္ခြက္ႀကီးထဲက မန္က်ည္းေဖ်ာ္ရည္ခ်ိဳခ်ိဳကို ေမာ့ခ်လိုက္ၿပီး က်ေနာ့္အိပ္ကပ္ထဲက စီးကရက္တစ္လိပ္ ထုတ္ၿပီးဖြာရင္း အေရွ႕မွာထိုင္ေနတဲ့ ဆရာဝန္မေလးကို စိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ သူကလည္း ေဖ်ာ္ရည္ေမာ့လိုက္ က်ေနာ့္ကို စူးရဲရဲေလး ျပန္စိုက္ၾကည့္လိုက္နဲ႔ စိတ္လွုပ္ရွားေနမွန္း ေတာ္ေတာ္ေလး သိသာေနတာေပါ့။ ဂ်ဴးလိယက္ဆီဇာ၊ မတ္ခ္အန္တိုနီတို႔ကို ႐ူးေအာင္ဖမ္းစားခဲ့တဲ့ အီဂ်စ္ျပည္က အလွဘုရင္မ ကလီယိုပက္ထရာ ဆိုတာ တျခားသူမျဖစ္နိုင္ဘူး..။ အခု က်ေနာ့္ေရွ႕မွာ ေတာင့္ေတာင့္ေလးထိုင္ရင္း ရီေဝေဝေလး က်ေနာ့္ကိုေငးေနတဲ့ ေဟာ့ဒီဆရာဝန္မေလးပဲ ျဖစ္မယ္ဗ်ာ။

“ရီရီ.. အဲ.. ပုံ႔ပုံ႔”

“ရွင္!!”

က်ေနာ္ ႐ုတ္တရက္ ေခၚလိုက္ေတာ့ အလန႔္တၾကားေလး က်ေနာ့္ကို ေငးေနရာက ျပန္ေျဖတယ္။

“ဘယ္မွာလဲ ငါ့အတြက္ ပူစီေပါင္း ၅ ပန္းကန္ျပား”

“အာကြာ..”

“နင့္ပူစီေပါင္းကို ငါေမၽွာ္ခဲ့တာ အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ ၾကာသြားတယ္ဟာ..”

“ေတာ္ပါဟာ.. ေက်ာင္းတက္တုန္းက ပုံ႔ လာရွာတယ္ေနာ္..။ ဖိုးသက္ေလးကသာ ေမ့ေနတာ ဟြန္း…”

“ဟင္.. တကယ္လား”

“အင္း.. ဖိုးသက္ေလးက နာမည္ႀကီးေလ..။ ဖဲတအားရိုက္.. ဂစ္တာတီးတာ နာမည္ႀကီး..။ စာေမးပြဲေတြ တဖုန္းဖုန္းက် .. ဟုတ္လား”

“ဟမ္…” (အဲ့ဒါေတြတကယ္ဗ်)

“ပုံ႔က တစ္ရက္မွ မေမ့ခဲ့ပါဘူးေနာ္..။ ဖိုးသက္ေလးကသာ ျပန္ေတြ႕ေတာ့ လုံးဝမမွတ္မိတာ..”

“ေဩာ… ငါသိတဲ့သူငယ္ခ်င္းက ႐ုပ္ဆိုးဆိုး မဲတူးမေလးကိုး ..။ အခုလို ေခ်ာေခ်ာလွလွ ေဒါက္တာရီရီ မွန္း ဘယ္လိုမွတ္မိမလဲ..”

က်ေနာ္ အဲ့လိုျပဳံးစစနဲ႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာေလးက ရွက္ေသြးျဖာသြားၿပီး ရွက္စနိုးပုံစံေလးနဲ႔ ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းကို ကိုက္ၿပီး ေခါင္းငုံ႔သြားျပန္ေရာဗ်။ က်ေနာ္ သူ႔ဟန္ပန္ကေလးကို ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးနဲ႔ ေငးၾကည့္ေနရင္း ဟိုးေရတြင္းနားမွာ သူ႔ကို အနိုင့္အထက္လုပ္ခဲ့မိတာ သတိရသြားတယ္။ က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ စိတ္ထိခိုက္တယ္ဗ်ာ။ ယုန္သူငယ္မကေလးလို ျဖဴစင္ၿပီး တစ္သက္လုံး က်ေနာ့္ကို မေမ့နိုင္ရွာတဲ့ သူ႔အေပၚ အဲ့ဒီလိုလုပ္ခဲ့မိတာ ယူၾကဳံးမရျဖစ္မိတာ အမွန္ပါ။

“ပုံ႔ပုံ႔ ငါေလ.. ဟို.. ဟို.. ေရတြင္းမွာေလ.. အဲ့ဒါ… ငါ… ငါ..”

“ေတာ္ၿပီဟာ.. မေျပာနဲ႔ေတာ့” (မ်က္လုံးစုံမွိတ္ၿပီး ေအာ္ရွာတယ္)

“ငါ နင္မွန္းမသိလို႔…. ငါ.. ေလ..”

က်ေနာ္ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိလို႔ သူ႔ကို အသနားခံတဲ့အၾကည့္နဲ႔ ေၾကာင္ေငးေနမိတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လုံး ဘာစကားမွ ဆက္မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘူး။ တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ ၁ မိနစ္… ၃ မိနစ္… ၅ မိနစ္ က်ေနာ္တို႔ ထိုင္ေနတဲ့ အေပၚက ထေနာင္းရြက္ေတြကို ေလတိုးသံ တရွဲရွဲကလႊဲၿပီး ဘာအသံမွ မၾကားရေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနၿပီ။

“အရီးေမက ငါ့ကိုေျပာတယ္..။ နင္နဲ႔ငါ့ကို ေပးစားမလို႔တဲ့..”

က်ေနာ့္ကိုေမာ့ၾကည့္ၿပီး တုန္ယင္ေနတဲ့ ေလသံနဲ႔ တိုးတိုးေျပာၿပီး ေခါင္းေလးျပန္ငုံ႔သြားတယ္။ ခဏၿငိမ္သြားၿပီး ဆရာဝန္မေလး မတ္တပ္ ဆတ္ကနဲရပ္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္လန႔္ၿပီး ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့.. အံတင္းတင္းႀကိတ္ၿပီ.. ေတာ္ေတာ္အားတင္းထားတဲ့ ေလသံနဲ႔ က်ေနာ့္ကို လွမ္းေျပာတယ္..။

“ဖိုးသက္ေလး.. နင္က ငယ္ငယ္ကအတိုင္းပဲ။ ဘာမွမေျပာင္းလဲဘူး …။ ငါ့ကိုနိုင္စားေပးတယ္..။ နင္ငါ့ကို ေရွာင္ေနေတာ့.. ငါ အရမ္းဝမ္းနည္းတယ္ သိလား…။ ေရတြင္းမွာျဖစ္တဲ့ကိစၥ.. ငါေလ.. ငါ.. နင့္ကို စိတ္မဆိုးပါဘူးဟာ..။ ငါမွတစ္သက္လုံး နင့္ကို ေမ့မရခဲ့တာဟာ…”

အဲ့လိုဆက္တိုက္ေျပာၿပီး လွစ္ကနဲ သမင္မေလးလို ထြက္ေျပးသြားရွာတယ္။ အေအးဖိုးရွင္းၿပီး က်ေနာ္ ထလိုက္သြားေတာ့ စက္ဘီးေလးေဘးမွာ ေခါင္းငုံ႔ၿပီး တုန္တုန္ရင္ရင္နဲ႔ရပ္ရင္း ေခါင္းကို အတင္းငုံ႔ထားတယ္။ ဆရာဝန္မေလးကိုတင္ၿပီး စက္ဘီးေလးကိုနင္းရင္း ထြက္လာခဲ့ေတာ့ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ထဲမွာ လွိုက္ဖိုေနရင္း သက္ျပင္းေတြခိုးခ်ေနမိတယ္ဗ်ာ။

(* ပူစီေပါင္း ၅ ပန္းကန္ျပား = မိုးပ်ံပူေပါင္း ၅ လုံး ကို ဆိုလိုပါသည္။*)

ညက တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ ပိုးပုရစ္ေအာ္သံကေလးေတြ တစီစီကလြဲၿပီး လူသံသူသံ ဘာမွမၾကားရဘူး။ က်ေနာ္နဲ႔ ဆရာဝန္မေလးရီရီတို႔ႏွစ္ေယာက္ ၿခံအေနာက္ဖက္ကို ေရာက္ေနၾကတယ္။ ေရတြင္းေဘးက ခါးေလာက္ျမင့္တဲ့ အုတ္ေရေလွာင္ကန္ကေလး ေအာက္ေျခသံမံတလင္းမွာ ႏွီးေခ်ာဖ်ာကေလးခင္းၿပီး အုတ္ကန္ကို ေက်ာမွီရင္း ထိုင္ေနၾကတယ္။ အိမ္မႀကီးကို ေက်ာေပးထားလၽွက္နဲ႔ေပါ့။ အဘိုးေလးနဲ႔ ဘြားေမတို႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလာက္ၿပီ။ ညကလည္း ေတာ္ေတာ္နက္လာၿပီေလ။

ညေနက အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ေရတြင္းမွာ ေရတူတူခ်ိဳးၾကေတာ့ က်ေနာ့္ကို

“ဖိုးသက္.. လာ…”

ဆိုၿပီး ေခါင္းေလၽွာ္ေပးေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ကို တစ္ခ်ိန္လုံး အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ လုပ္ေနရွာတယ္။ ထမင္းဝိုင္းမွာလည္း ခြံ့မေကၽြး႐ုံတမယ္ ယုယျပေနေတာ့ ဘြားေလးေမကေတာင္ ျပဳံးစိစိလုပ္ၿပီး

“သားတို႔သမီးတို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စားၾကေနာ္”

ဆိုၿပီး ေရွာင္ထြက္သြားခဲ့တာဗ်။ ညဦးပိုင္း အဘိုးေလးကို ဆရာဝန္မေလး ၾကည့္ရွုေပးၿပီး ျပန္သြားေတာ့မွ သက္ျပင္းခ်မိတယ္။ (သူက တဖက္ၿခံမွာ ခိုင္းတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေနတာဗ်)။ သူျပန္သြားေတာ့မွ က်ေနာ္လည္း ေလွကားရင္းနားက ကုတင္ေပၚမွာ ဇာျခင္ေထာင္ေလးေထာင္ၿပီး ဒီေန႔တစ္ေန႔လုံး ဘာေတြမွန္းမသိ ျဖစ္ခဲ့တာေတြ ျပန္ေတြးရင္း တလူးလူး တလွိမ့္လွိမ့္နဲ႔ အိပ္လို႔မရ ျဖစ္ေနတာဗ်။

ည ၁၁ နာရီေလာက္ၾကေတာ့ က်ေနာ့္ျခင္ေထာင္အျပင္ဖက္မွာ လူရိပ္တစ္ခုေတြ႕တာနဲ႔ ဆတ္ကနဲထထိုင္ၿပီး ျခင္ေထာင္အျပင္ဖက္ကို ထြက္လိုက္ေတာ့ ဆရာဝန္မေလး ျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ့္ကို ႏွုတ္ခမ္းေပၚ လက္ညႇိုးေလးတင္ၿပီး တိုးတိုးဆိုတဲ့ အမူအရာလုပ္ျပၿပီး သူ႔ေနာက္လိုက္ခဲ့ဆိုၿပီး လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ျပေတာ့ အသာေလးထၿပီး လိုက္သြားမိတယ္။ ေနာက္ေဖးမီးဖိုေခ်ာင္တံခါးကေန ဝင္လာဟန္တူပါရဲ့။

အိမ္အျပင္ေရာက္သြားတာနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ရင္ခ်င္းအပ္ၿပီး အတင္းဖက္ထားေတာ့တာဗ်။ က်ေနာ္လည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိတာနဲ႔ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ရပ္ေနမိတယ္။ ပူအိုက္လြန္းတဲ့ ရာသီဥတုေၾကာင့္ မိန္းမဝတ္ စြပ္က်ယ္အျဖဴပါးပါးေလး ဝတ္ထားၿပီး ေအာက္က အခုအခံမပါေတာ့ သူ႔ရင္အစုံဟာ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္နဲ႔ ဖိမိၿပီး အိကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ သက္ျပင္းႀကိတ္ခ်ရင္း သူ႔ကိုယ္လုံးေလးကို ပုခုံးကေနကိုင္ၿပီး ဆြဲခြာလိုက္ေတာ့… မပီဝိုးတဝါး အလင္းေရာင္မွာ က်ေနာ့္ကို အရမ္းျမတ္နိုး ခ်စ္ခင္တဲ့ဟန္နဲ႔ မ်က္လုံးေလးေတြက အေရာင္ေတာင္ လက္ကနဲ လက္ကနဲ ေတာက္ေနသလို စိုက္ၾကည့္လာတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း အၾကည့္ကို လႊဲဖယ္လိုက္ရင္း သူ႔လက္ကေလးကိုဆြဲၿပီး အုတ္ေရကန္ေလးနားကို အိမ္မႀကီးနဲ႔ ေဝးနိုင္သမၽွေဝးေအာင္ ဆြဲေခၚလာလိုက္တယ္။

အုတ္ကန္ေလးကို ႏွစ္ေယာက္သားမွီတြယ္ရင္း တူတူထိုင္ေနၾကတယ္။ ေဘးတိုက္အေနအထားနဲ႔ သူ႔ကို က်ေနာ္ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္မိေတာ့ အုပ္ဆိုင္းေနတဲ့ သစ္ပင္ေတြၾကားထဲက ျဖာက်ေနတဲ့ လေရာင္ျဖဴျဖဴေအာက္မွာ ကပိုကရို ဆံႏြယ္ရွည္ရွည္ေတြ ဖုံးထားတဲ့ မ်က္ႏွာသြယ္လ်လ်ေလးက က်ေနာ့္ကို လွမ္းၾကည့္ေနပုံက ကလူ၏သို႔ျမဴ၏သို႔။ ႏွုတ္ခမ္းေလးေတြက တလွုပ္လွုပ္တရြရြနဲ႔ တစ္ခုခုေျပာေတာ့မလိုလို။ အိမ္ထဲမွာ အိုက္စပ္စပ္ျဖစ္လာတာ အခု ၿခံထဲဆင္းလာေတာ့ ေအးစိမ့္စိမ့္ေလး ေနလို႔ေကာင္းေနေပမယ့္ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ထဲမွာ မီးစနဲ႔ထိုးသလို ေလာင္ျမႇိုက္လာၿပီဗ်ာ။ က်ေနာ္ ဘာလုပ္ရမလဲဗ်ာ။ တိတ္ဆိတ္ေနတာကို သည္းမခံနိုင္တဲ့အဆုံး က်ေနာ့္ငယ္ငယ္က သူငယ္ခ်င္းေလးက ခပ္တိုးတိုး စကားစေျပာတယ္..။

“ဖိုးသက္ေလး”

အဲ့လိုေခၚရင္း က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ကိုင္တြယ္ပြတ္သပ္စ ျပဳလာတယ္။

“အင္း”

“ငါေလ.. ငါ.. တသက္လုံး နင့္ကို သတိရေနခဲ့တာပါဟာ..”

အသံေလးက တုန္တုန္ခါခါကေလး ျဖစ္ေနတယ္။

“ငါသိပါၿပီဟာ.. ပုံ႔ပုံ႔ရာ..။ ငါလည္း အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝအထိ နင္ငိုရင္း ေအာ္သြားတဲ့ ပူစီေပါင္း ၅ ပန္းကန္ျပားဆိုတာ.. အိပ္မက္ေတြထဲမွာ အျမဲၾကားခဲ့တာပါ..”

“ငါေလ.. ငါကအ႐ူးပါဟာ..။ သိလား ဖိုးသက္ကေလး..။ ေက်ာင္းတက္ေတာ့.. နင္ေနတဲ့ အေဆာင္ H-2 အေရွ႕ကေန နင့္ကို လာလာရပ္ၿပီး ၾကည့္ဖူးတယ္..။ ေခၚလည္းမေခၚရဲ.. ငါ့မွာေလ…”

ဘုရားေရ.. အဲ့ဒါေတြ က်ေနာ္မွ မသိခဲ့တာဗ်ာ။ အဖ်ားခတ္ေနတဲ့ ရွိုက္သံေလးနဲ႔ ဆက္မေျပာေတာ့ပဲ ဆို႔နင့္ေနတဲ့ ဟန္ကေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲ အတင္းတိုးဝင္ၿပီး က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ေပၚ ပါးအိအိေလးကို ကပ္ထားၿပီး တကိုယ္လုံး တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနရွာတယ္။ ျမင္းေခါင္းစြပ္က်ယ္လက္ျပတ္ ဝတ္ထားတဲ့ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္မွာ ေႏြးကနဲ ေႏြးကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ပုံ႔ လို႔ က်ေနာ္ အဖ်ားဆြတ္ေခၚခဲ့ဖူးတဲ့ ေကာင္မေလးရဲ့ မ်က္ရည္ေတြ စိုကုန္ၿပီဗ်ာ။

တဟင့္ဟင့္နဲ႔ ရွိုက္ေနတဲ့ သနားစရာ က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲက ေကာင္မေလးကို ေက်ာေလးဖြဖြပြတ္ရင္း ေခ်ာ့ေနမိတယ္။ ရင္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ထိထိရွရွ ခံစားေနရၿပီ။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဘာလုပ္မိမွန္းမသိခင္ က်ေနာ့္ေမးစိေအာက္က ဆံႏြယ္ရွည္လွလွေလးေတြကို ေခါင္းငုံ႔ၿပီး ေမႊးေမႊးေပးေနမိတယ္။ ႐ုတ္တရက္ ေမာ့လာတဲ့ နဖူးတင္းတင္းေလးကိုပါ ေမႊးပစ္လိုက္မိတယ္။ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ စိုလက္ေနတဲ့ ေကာင္မေလး ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ျပဳံးေနရွာၿပီဗ်ာ။

“ပုံ႔ေလ ဒီတစ္ခါ ဖိုးသက္ေလးနဲ႔ခြဲရရင္ ေသမွာသိလား..။ ဘယ္မွမသြားနဲ႔ေတာ့ေနာ္..။ ပုံ႔နဲ႔ မခြဲေၾကးေနစို႔ေနာ္..”

က်ေနာ္ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိပဲ ေခါင္းၿငိမ့္ျပေနမိတယ္။ က်ေနာ့္ေရွ႕မွာ ရွိေနတာဟာ ေဒါက္တာရီရီ မဟုတ္ဘူးဗ်..။ သနားစရာေကာင္းတဲ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းမေလး။ မယုံၾကည္နိုင္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်ေနာ့္ကို မေမ့မေလ်ာ့ သံေယာဇဥ္ႀကီးရွာတဲ့ အျပစ္ကင္းတဲ့ ေကာင္မေလး။ အငိုတိတ္ၿပီး ေပ်ာက္သြားတဲ့ ကစားစရာေလး ျပန္ရသလို မ်က္ရည္ေတြၾကားထဲက ဝမ္းသာၾကည္ႏူးေနရွာတဲ့ ပုံ႔ပုံ႔ေလးရယ္ေလ။

က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲ ပါးေလးအပ္လိုက္ ျပန္ခြာၿပီး က်ေနာ့္မ်က္လုံးေတြထဲ စိုက္ၾကည့္လိုက္နဲ႔ တကယ့္ပီဘိ ကေလးေလးပါလားကြယ္။ ႐ုတ္တရက္ စိုက္ၾကည့္ေနရင္း က်ေနာ့္ႏွုတ္ခမ္းေတြကို သူ႔ႏွုတ္ခမ္းေတြနဲ႔ငုံၿပီး တႁပြတ္ႁပြတ္ စုပ္ယူလိုက္ၿပီး ျပန္ခြာသြားျပန္တယ္။ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ထဲ ေျဗာင္းဆန္သြားတယ္ဗ်ာ။

“ဖိုးသက္ေလးက ငယ္ငယ္ကအတိုင္းပဲ ေတာ္ေတာ္အရိုင္းဆန္တယ္.. ဟြန္း …။ ပုံ႔ကို ဟိုေရတြင္းမွာေလ.. ရွက္လို႔ ေသေတာင္ေသခ်င္တယ္.. အဲ့ဒီေန႔က.. သိလား..”

“ငါတမင္လုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး ပုံ႔ေလးရာ..”

“သိဘူး.. ပုံ႔ အခု အပ်ိဳမဟုတ္ေတာ့ဘူး.. ျပန္ေလ်ာ္ေပး ..”

ရွက္ျပဳံးေလးနဲ႔ေျပာရင္း လက္ဖဝါးေလး က်ေနာ့္ေရွ႕မွာ ျဖန႔္ျပေနတယ္။

“ဘယ္လိုေလ်ာ္ေပးရမွာလဲ”

“ပုံ႔နဲ႔ တသက္လုံး တူတူေနၿပီး ေလ်ာ္ေပးရမွာ.. ခစ္ခစ္..။ ေဟ့ေအးေနာ္.. ဖိုးသက္ေလး ထြက္မေျပးရဘူး.. ဒါပဲ..”

က်ေနာ္ ဘာမွမေျပာနိုင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ အကုန္ရွုပ္ကုန္ၿပီေကာ။ ႐ုတ္တရက္ က်ေနာ့္လည္ပင္းကို ဆြဲခိုလိုက္ေတာ့ က်ေနာ္ ငိုက္ကနဲပါသြားတယ္။ က်ေနာ့္နားရြက္နားကိုကပ္ၿပီး ထိုင္ရတာ ေညာင္းလို႔ ခဏလွဲရေအာင္ဆိုၿပီး ႏွီးေခ်ာဖ်ာေလးေပၚကို ဆြဲလွဲခ်လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္ အလိုက္သင့္ပါသြားေရာ။

ကဲဗ်ာ ႏွစ္ေယာက္သား ဖက္လ်က္ကေလး ေဘးတိုက္လွဲအိပ္ထားမိၿပီ။ သူ႔အသက္ရွူသံက ပိုပိုၿပီး ျပင္းလာတယ္ဆိုတာ မ်က္ႏွာခ်င္းကပ္ေနေတာ့ က်ေနာ္ သိေနၿပီ။ သူ႔ဆံပင္အရွည္ႀကီးဆီက ေမႊးပ်ံ႕ပ်ံ႕အနံ့ေလးေတြက က်ေနာ့္ႏွာဝကို ခ်ဴေနတဲ့အျပင္ ရင္ဘတ္ေရွ႕မွာ ကပ္ထားတဲ့ က်ေနာ့္တံေထာင္ဆစ္နဲ႔ ထိကပ္မိေနတဲ့ သူ႔နို႔အိစက္စက္ အထိအေတြ႕ေတြေၾကာင့္ က်ေနာ့္ေသြးေတြ ပြက္ပြက္ဆူလာျပန္ၿပီ။

သူ႔ကိုယ္သူ ထိန္းလို႔မရေတာ့ဘူးေနမွာဗ်။ ေရကာတာ က်ိဳးေပါက္သြားသလိုပဲ.. က်ေနာ့္ကို အတင္းဖက္ၿပီး နမ္းတယ္.. ႏွုတ္ခမ္းခ်င္း တႁပြတ္ႁပြတ္စုပ္တယ္..။ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ကို သူ႔တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ပြတ္ရင္း…

“ပုံ႔ပုံ႔ေလ.. ဖိုးသက္ေလးကို ခ်စ္တယ္…”

တဲ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း သြက္သြက္ခါသြားခဲ့ၿပီဗ်။ သူ႔စြပ္က်ယ္ပါးပါးေလးကို လွန္တင္လိုက္ၿပီး လေရာင္ေအာင္မွာ ေဖြးကနဲ လက္ကနဲ ေပၚလာတဲ့ အိတြဲတြဲျဖစ္ေနတဲ့ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ကုန္းၿပီး တႁပြတ္ႁပြတ္ျမည္ေအာင္ ညာဖက္လက္နဲ႔ ဆုပ္ေခ်ရင္း စို႔ေပးေနမိၿပီ။

စကၠန႔္ပိုင္းေလးအတြင္းမွာ အုတ္ေရကန္ေအာက္ေျခက သံမံတလင္းေလးေပၚခင္းထားတဲ့ ႏွီးေခ်ာဖ်ာကေလးေပၚမွာ ႏွစ္ေယာက္လုံး အဝတ္ေတြမဲ့ကုန္ၿပီ။ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကို အတင္းဆြဲခၽြတ္မိကုန္လဲဆိုတာ ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ျဖာက်ေနတဲ့ လေရာင္ေအာက္မွာ က်ေနာ္ရယ္ က်ေနာ့္ငယ္ငယ္က သူငယ္ခ်င္းေကာင္မေလးရယ္ ဖက္တြယ္ပြတ္သပ္ ဖက္ရမ္းနမ္းရွုပ္ေနမိၿပီ။ ဘာစကားသံမွ မၾကားရေပမယ့္ ႏွစ္ေယာက္စလုံးရဲ့ ဝင္သက္ထြက္သက္ ခပ္ျပင္းျပင္းသံ တရွူးရွူးဟာ တိတ္ဆိတ္တဲ့ ညဉ့္ယံမွာ ထိုးေဖာက္ထြက္လာတယ္။

ပုံ႔ပုံ႔ရဲ့ဆံႏြယ္ရွည္ရွည္ေတြက က်ေနာ့္အဝတ္မဲ့ တကိုယ္လုံးကို ဖုံးလႊမ္းထားသလိုပဲဗ်ာ။ ႏွစ္ေယာက္သား လူးလွိမ့္ရင္း က်ေနာ္က ေအာက္ဖက္ေရာက္သြားၿပီး ပုံ႔ပုံ႔က က်ေနာ့္အေပၚကေန ထပ္လၽွက္ကေလး ျဖစ္သြားျပန္ၿပီ။ က်ေနာ့္လက္ေတြက ေျပာင္တင္းေခ်ာမြတ္တဲ့ ပုံ႔ပုံ႔ရဲ့တင္ပါး ေအးစက္စက္ေလးေတြကို ေသခ်ာစုံကိုင္ၿပီး ဖ်စ္ညႇစ္ဆုပ္ေခ်ေပးရင္း ႏွုတ္ခမ္းခ်င္းဆက္ၿပီး စုပ္နမ္းေပးေနမိတယ္။ သံပိုက္လုံးတစ္ေခ်ာင္းလို မာေတာင့္ေနတဲ့ က်ေနာ့္အငယ္ေကာင္က အေခ်ာင္းလိုက္ က်ေနာ့္ဗိုက္ေပၚလွန္တက္ေနတာကို က်ေနာ့္အေပၚမွာ တက္ဖိပီး လွဲအိပ္ထားတဲ့ ပုံ႔ပုံ႔က သူ႔ဆီးခုံေလးနဲ႔ ဖိကပ္ရင္း ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္လုပ္ရင္း ဖိပြတ္ေနေတာ့ က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ အေနရခက္လာတယ္။

ႏွုတ္ခမ္းခ်င္းစုပ္ၿပီး လၽွာခ်င္းကလိေနရာက ဆတ္ကနဲခြာလိုက္ပီး က်ေနာ္ လက္ေနာက္ျပန္ေထာက္ၿပီး ထလိုက္ေတာ့ ထိုင္လၽွက္အေနအထားျဖစ္ၿပီး ပုံ႔ပုံ႔က က်ေနာ့္ကိုခြထိုင္ထားသလို ျဖစ္သြားတယ္။ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ခါးလ်ားရွည္တဲ့ ပုံ႔ပုံ႔က က်ေနာ့္အေပၚ ခြထိုင္သလိုျဖစ္ေနေတာ့ ဟိုတခါ ေရတြင္းမွာတုန္းက ေသခ်ာဇိမ္ခံၿပီး မစို႔ခဲ့ရတဲ့ နို႔ညိဳတိုတိုႀကီးႏွစ္လုံးက က်ေနာ့္မ်က္ႏွာအေရွ႕တည့္တည့္မွာ အားရပါးရသာ စို႔ေပးပါလို႔ ဖိတ္ေခၚေနသလို ႏွိမ့္တုံျမင့္တုံျဖစ္ေနတယ္။ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး မစဥ္းစားေတာ့ပဲ ဘက္ဖက္တစ္လုံးကို လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ဖြဖြကစားရင္း ဆုပ္ေခ်ရင္း ညာဖက္အလုံးကိုေတာ့ နို႔သီးေခါင္းပတ္ပတ္လည္ကို လၽွာဖ်ားေလးနဲ႔ ပတ္ပတ္လည္ လက္ဝဲရစ္ တျပတ္ျပတ္ လ်က္ေပးလိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ဆရာဝန္မေလးခင္မ်ာ ဆံပင္ရွည္ေတြ တခါခါျဖစ္သြားတဲ့အထိ ေခါင္းကေလးကိုေမာ့ၿပီး

“အင္းးးးးးးးးး”

ဆိုၿပီး ညည္းလာတယ္။ ဘယ္ညာေျပာင္းၿပီး လ်က္လိုက္ စို႔လိုက္ လုပ္ေပးေနတာ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာလာေတာ့ က်ေနာ့္ေခါင္းကဆံပင္ေတြကို ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ ပုံ႔ပုံ႔လက္ေတြက ပိုတင္းၾကပ္လာၿပီ။ ဒါနဲ႔ ခဏရပ္ၿပီး ပုံ႔ပုံ႔ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္လုံးေလးေမွးစင္းၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလး အေျခအေနေကာင္းေနတာ ေတြ႕ရေတာ့.. … ….

“ပုံ႔ပုံ႔ ခဏေလးထေနာ္”

“အင္းးးးး .. ဖိုးသက္ေလး ဘာလုပ္မလို႔လဲဟင္..။ တအားႀကီး မၾကမ္းနဲ႔ေနာ္..။ ဟိုးေန႔က ေရတြင္းမွာျဖစ္တာ.. ေရထိတာေတာင္ တအားစပ္ခဲ့တယ္..။ ပုံ႔ ေၾကာက္တယ္..”

က်ေနာ္ဘာမွဆက္မေျပာပဲ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ရင္း ေဆာင့္ေၾကာင့္ေလးထိုင္ေနတဲ့ ပုံ႔ပုံ႔ကို ဆြဲထူမလိုက္ေတာ့ အလိုက္သင့္ကေလး ပါလာတယ္။ ခါးက်င္က်င္ေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ စုံကိုင္ၿပီး သူ႔ကို အုတ္ေရကန္ေဘာင္ကေလးေပၚ ေပြ႕တင္လိုက္ေတာ့

“အို”

လို႔ ေအာ္သံကေလး ထြက္လာတယ္။ အုတ္ေရကန္ေဘာင္ႏွုတ္ခမ္းေပၚမွာ ထိုင္ၿပီး ေျခခ်ထားတဲ့ ပုံ႔ပုံ႔ေလးက မ်က္လုံးေလးအဝိုင္းသားနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ေၾကာင္ၾကည့္ေနတယ္။ တြဲလဲက်ေနတဲ့ သူ႔ေျခေထာက္ေတြကို ဆြဲမၿပီး ေရကန္ႏွုတ္ခမ္းသားေပၚမွာ ထိုင္ေနလၽွက္က ကန္ေဘာင္ေပၚ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ခ်ၿပီး ေဆာင့္ေၾကာင့္အေနအထားျဖစ္ေအာင္ က်ေနာ္ ျပင္ယူလိုက္ေတာ့ ေဆာင့္ေၾကာင့္ဖင္ခ်ထိုင္ရင္း ဒူးေထာင္ေပါင္ကား အေနအထား ျဖစ္သြားၿပီ။ က်ေနာ္ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ရင္း လေရာင္ေဖြးေဖြးေအာင္မွာ ျပဴးျပဴးႀကီး
ေပၚေနတဲ့ ပုံ႔ပုံ႔ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးကို ရွလူးကနဲ အသံျမည္ေအာင္ လၽွာအျပားလိုက္ ေကာက္လ်က္ပစ္လိုက္ေတာ့

“အားးးးးးးးး”

ကနဲ အသံထြက္လာေအာင္ ေအာ္ညည္းသံေလး ေပးလာတယ္။

“ဖိုးသက္ေလး.. ဒါဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ…။ ပုံ႔ပုံ႔ရင္ထဲမွာ ကတုန္ကယင္ႀကီး ..။ မလုပ္ပါနဲ႔ ရပ္ပါေတာ့..”

အဲ့လိုအသနားခံေနေပမယ့္ သူ႐ုန္းလို႔မရ ျဖစ္ေနတယ္ဗ်။ ဒူးႏွစ္ေခ်ာင္းကိုေထာင္ၿပီး လက္တစ္ဖက္ခ်င္းဆီနဲ႔ ကားကားေလးကိုင္ၿပီး ေရကန္ေဘာင္ေပၚ ထိုင္ထားရေတာ့ က်ေနာ့္ကိုတြန္းထုတ္ဖို႔ အခြင့္မသာဘူး ျဖစ္ေနတယ္ေလ။ က်ေနာ္ သိပ္အခ်ိန္ဆြဲလို႔ မျဖစ္မွန္းသိေတာ့ အဆက္မျပတ္ သူ႔ေစာက္ဖုတ္ကို လ်က္ေပးရင္း ေစာက္စိကို ေခ်ေပးေနမိတယ္။ အံႀကိတ္ထားရင္း သြားၾကားထဲက ထြက္လာတဲ့ ေလသံမ်ိဳးနဲ႔ က်ေနာ့္ဆရာဝန္မေလး တဟီးဟီးညည္းရင္း ေကာင္းေနရွာၿပီ။

ငါးမိနစ္ေလာက္ ဆက္တိုက္လ်က္ေပးၿပီးတာနဲ႔ က်ေနာ္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္တယ္။ မာတင္းေျပာင္ေနတဲ့ က်ေနာ့္လီးက လေရာင္ေအာက္မွာ မာန္ဖီေနတဲ့ ေႁမြေဟာက္တစ္ေကာင္လိုပဲ။ ဒူးကို နည္းနည္းေလာက္ေကြးၿပီး ပုံ႔ပုံ႔ရဲ့အရည္ေတြ တစိမ့္စိမ့္ျဖစ္ေနတဲ့ ေစာက္ဖုတ္အဝမွာေတ့ၿပီး ဖိကပ္သြင္းခ်လိုက္တယ္။

“အြင္းးးးးးးးးးးးးး”

ဆိုတဲ့ ႀကိတ္ညည္းသံ မၿပီဝိုးတဝါးေလး ထြက္လာတယ္။ သူ႔ေအာ္သံ ထြက္လာေတာ့မယ္ဆိုတာ ႀကိဳသိလို႔ ေအာက္က လိုးသြင္းခါနီး သူ႔ႏွုတ္ခမ္းကို က်ေနာ္ စုပ္နမ္းထားလိုက္တာေလ။ ခပ္ဆဆေလး အထုတ္အသြင္း ျမန္ျမန္လုပ္ေပးေနတာ စီးၾကပ္ေနတဲ့ အရသာကို တစ္ထုတ္ထုတ္နဲ႔ က်ေနာ္ ခံစားေနရတာေပါ့။ ပုံ႔ပုံ႔လက္ႏွစ္ဖက္လုံးက က်ေနာ့္ေက်ာျပင္ ကို အတင္းဖက္ထားတယ္။ က်ေနာ္လည္း မထူးေတာ့ပါဘူးဆိုၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေရကန္ေဘာင္တဖက္ကို အိတြဲက်ေနတဲ့ ပုံ႔ပုံ႔ဖင္သား အိစက္စက္ကို စုံဆြဲကိုင္ထားရင္း ေဆာင့္ခ်ပစ္လိုက္ေတာ့ ပေလာက္ကနဲ အသံထြက္လာၿပီး က်ေနာ့္လီးႀကီး တစ္ခ်က္ေလာက္ ေကြးေခါက္သြားသလို ခံစားလိုက္ရာကေန ပလြတ္ကနဲ အဆုံးထိ ဝင္သြားၿပီဆိုတာ ဆီးခုံခ်င္းကပ္မိသြားလို႔ က်ေနာ္ သိလိုက္ၿပီ။

ႏွုတ္ခမ္းခ်င္းစုပ္ေနရာက ျပန္ခြာလိုက္ၿပီး ပုံ႔ပုံ႔မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္ေလာက္ ငုံ႔ၾကည့္ၿပီး ရီေဝေဝ မ်က္လုံးညိဳညိဳေလးေတြကို စိုက္ၾကည့္ရင္း..

“ပုံ႔ပုံ႔ ငါအသားကုန္ အားနဲ႔ေဆာာင့္ခ်င္တယ္…”

လို႔ တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္ေတာ့ အံတင္းတင္းေလးႀကိတ္ထားတဲ့ ပုံစံေလးနဲ႔ ေခါင္းၿငိမ့္ျပတယ္။ မီးစိမ္းျပလိုက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း တင္ပါးအိအိေလးကို စုံကိုင္ၿပီး မီးကုန္ယမ္းကုန္ ေဆာင့္ေဆာင့္ၿပီး လိုးေတာ့တာပဲဗ်။

ေဆာင့္ခ်လိုက္တိုင္း တအင့္အင့္ ျမည္သံေလးေတြ ထြက္လာတာကလြဲလို႔ လုံးဝမညည္းရွာဘူးဗ်ာ။ သူနာျပဳဆရာမေလးနဲ႔ ေန႔တိုင္းလိုးေနရာက ၾကားထဲမွာ တစ္ရက္ေလာက္ မလိုးျဖစ္တာေၾကာင့္လား မသိဘူး က်ေနာ္ ျမန္ျမန္ၿပီးခ်င္လာၿပီ။ ပုံ႔ပုံ႔မၿပီးပဲ က်ေနာ္အရင္ၿပီးသြားမွာစိုးလို႔ မနည္းေအာင့္ထားရတယ္။ ခပ္ျပင္းျပင္း တစ္ခ်က္ခ်င္း ေဆာင့္လိုးလိုက္.. ခပ္ျမန္ျမန္ တေဖာင္းေဖာင္း ဆက္တိုက္လိုးလိုက္နဲ႔ အေႏွးအျမန္လုပ္ရင္း လိုးေနမိတယ္။

ဒူးေကြးရင္း မတ္တပ္လိုးေနရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း ေညာင္းစျပဳလာၿပီ။ အဲ့လိုဆက္တိုက္ လိုးလာတာ ၁၃-၁၄ မိနစ္ေလာက္ ၾကာလာေတာ့ ပုံ႔ပုံ႔ က်ေနာ့္ပုခုံးကို သူ႔သြားခၽြန္ခၽြန္ေလးနဲ႔ ခပ္ရြရြေလး ဆြဲကိုက္ပစ္လိုက္တဲ့အျပင္ က်ေနာ့္လည္ပင္းကို ဟီးေလးခိုရင္း ကုတ္တြယ္တက္လာသလို လုပ္လာေတာ့.. သူၿပီးခ်င္လာမွန္း ရိပ္မိသြားလို႔ က်ေနာ့္တင္းထားတဲ့စိတ္ကို ေျဖေလ်ာ့ပစ္လိုက္ရင္း အားနဲ႔ အသားကုန္ တေဖာက္ေဖာက္ ေဆာင့္လိုးရင္း သုတ္ရည္ေတြကို က်ေနာ့္ကို အရမ္းတြယ္တာရွာတဲ့ ေကာင္မေလးရဲ့ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးထဲ အားရပါးရ ပန္းထုတ္ပစ္လိုက္မိတယ္ဗ်။

“ေဖာင္း …ေဖာင္း.. အင့္..အင့္….”

“ပုံ႔ေရ ငါထြက္ကုန္ၿပီ..။ အား…. ေကာင္းလိုက္တာ…. အား……”

မနက္ ၈ နာရီထိုးခါနီးမွ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို တစ္ေယာက္ေယာက္က လာပြတ္သပ္ေနသလို ခံစားရလို႔ နိုးလာတယ္။ အိပ္စုံမွုန္မႊားနဲ႔ မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ သနပ္ခါးေရက်ဲေလး ပြတ္ထားတဲ့ ျပဳံးရႊင္ေနတဲ့ ပုံ႔ပုံ႔မ်က္ႏွာကို ျမင္ရတယ္။

“အိပ္ပုတ္ကေလး… ထေတာ့ ေရခ်ိဳးမ်က္ႏွာသစ္”

ဆိုၿပီး ျပဳံးစစေလးေျပာေတာ့မွ လူးလဲထၿပီး ေရတြင္းကို တဘက္ေတြ သြားပြတ္တံေတြ ဆပ္ျပာခြက္ေတြယူၿပီး ေရမိုးခ်ိဳး ကိုယ္လက္သန႔္စင္ေနမိတယ္။ ေရတြင္းေဘးက အုတ္ကန္ေလးကို လွမ္းၾကည့္ရင္း ညက က်ေနာ္နဲ႔ ပုံ႔ပုံ႔ မီးကုန္ယမ္းကုန္ ခ်စ္ခဲ့ၾကတာ ျပန္ပုံေဖာ္ေနမိတယ္။ ၃ ခ်ီေလာက္ ဆက္တိုက္လိုးခဲ့မိတာဗ်။ သူကေတာ့ ဘယ္လိုေနမယ္ မသိဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ့ ကိုယ္ေတြလက္ေတြ နည္းနည္းေညာင္းသလိုေတာင္ ျဖစ္ေနတယ္။ ေရေအးေအး ေလာင္းခ်ိဳးလိုက္မွ ေျပသြားတယ္။

အိမ္ထဲကိုျပန္ဝင္လာေတာ့ အဘိုးေလးရဲ့ အခန္းထဲကေန ပုံ႔ပုံ႔ထြက္လာတာ ေတြ႕တယ္။ က်ေနာ့္ကိုျပဳံးျပရင္း

“ဘႀကီးကေတာ့ ပုံမွန္ျဖစ္ေနပါၿပီ..။ ဟိုမွာ အရီးေမ နန္းႀကီးသုတ္ျပင္ထားေပးတယ္။ သြားစားေခ်ေတာ့..။ ၿပီးမွ ပုံ႔ကို ေဆး႐ုံလာလိုက္ပို႔ေနာ္ ဖိုးသက္ေလး..။ ပုံ႔ ဟိုဖက္အိမ္မွာ ျပင္ဆင္ရင္း ေစာင့္ေနမယ္”

လို႔ ေျပာၿပီး သူ႔အိမ္ဖက္ကို ျပန္သြားေရာ။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲဝင္ၿပီး နန္းႀကီးသုပ္ကို ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ ေလြးေနရင္း.. က်ေနာ္ ဟိုေတြးဒီေတြး ေတြးေနမိတယ္။

ပုံ႔ပုံ႔နဲ႔ အနီေလးက တစ္ေနရာထဲမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာဗ်။ တစ္ခ်ိန္မဟုတ္ တစ္ခ်ိန္ေတာ့ က်ေနာ္ ျပႆနာတက္ေတာ့မယ္ဆိုတာ ေသခ်ာေနၿပီ။ အဲ့လိုေတြးၿပီး ရင္ေမာလာလို႔ စားေနတဲ့ နန္းႀကီးသုပ္ေတာင္ အရသာမရွိေတာ့သလို ျဖစ္လာတယ္။

ဖူးးးးးးးးး… စားလက္စကို ခပ္ျမန္ျမန္ လက္စသတ္လိုက္ရင္း အဝတ္အစားေကာက္လဲ၊ စက္ဘီးေလးတြန္းၿပီး တဖက္ၿခံကို ေဘးဖက္ၿခံစည္းရိုးအလည္မွာ ေဖာက္ထားတဲ့ အေပါက္ကေန တိုးဝင္ၿပီး တဖက္ၿခံထဲ ေရာက္သြားတယ္။ အိမ္ေရွ႕မွာ စက္ဘီးကို ေထာင္ထားခဲ့ၿပီး အိမ္ေအာက္ထပ္ (အိမ္က ဘြားေလးေမတို႔အိမ္နဲ႔ ဆင္တူႏွစ္ထပ္အိမ္ႀကီး) ဧည့္ခန္းထဲကိုဝင္ရင္း ပုံ႔ပုံ႔ကိုရွာေတာ့ မေတြ႕ဘူးဗ်။ ဧည့္ခန္းနဲ႔ကပ္လ်က္အခန္းရဲ့ တံခါးဝနားေရာက္ေတာ့ ေစ့႐ုံေစ့ထားတဲ့ တံခါးက ခပ္ဟဟေလး ျဖစ္ေနေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ အထဲကို လွမ္းၾကည့္
လိုက္ေတာ့.. အလုပ္သြားဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတဲ့ ပုံ႔ပုံ႔ဗ်။

ရင္ထဲမွာ ေျဗာင္းဆန္သြားတယ္။ ေဘးတိုက္အေနအထားနဲ႔ ျမင္ေနရတာ.. ဆံပင္အရွည္ႀကီးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ေသခ်ာထုံးဖို႔ လုပ္ေနတာဗ်။ ကိုယ္ေပၚမွာက ဘရာပန္းေရာင္ေလးနဲ႔ ေအာက္ကပင္တီ အနီရဲရဲေလး။ ဘရာက တအားသန္မာထြားက်ိဳင္းလြန္းတဲ့ သူ႔နို႔ေတြကို အတင္းစည္းေႏွာင္ထားရေတာ့ မနိုင္မနင္း ျဖစ္ေနဟန္ကေလး။ ပင္တီအနီရဲရဲေလးကလည္း တူတူပဲ..။ တင္းကားၿပီး အိစက္တဲ့ တင္ပါးေပၚမွာ တင္းၾကပ္ၾကပ္ကေလး ျဖစ္ေနတာဗ်။ ဆံထုံးထုံးဖို႔ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေျမႇာက္ထားေတာ့ ရင္ေကာ့ေကာ့၊ တင္ေကာ့ေကာ့ေလး ျဖစ္ေနတာ အသည္းယားလိုက္တာဗ်။

မေန႔ညက ၃ ခ်ီေလာက္ လိုးထားတာေတာင္ က်ေနာ့္ေအာက္ကေကာင္က ဒီလိုေတြ ျမင္ေနရေတာ့ ျပန္ေထာင္ထခ်င္လာျပန္ၿပီ။ မေန႔ညက အားရပါးရ လိုးတယ္ဆိုေပမယ့္ အခုလို လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း ျမင္ရတာမွ မဟုတ္တာကိုးဗ်။ က်ေနာ့္စိတ္ေတြ ပြက္ပြက္ဆူလာၿပီဗ်။ ၿပီးေတာ့ ဆံပင္ရွည္နဲ႔ ျမင္ေနၾက ပုံ႔ပုံ႔ကို အခုလို ဆံထုံးကစ္ကစ္ေလးနဲ႔ အတြင္းခံေလးေတြနဲ႔ ျမင္ရေတာ့ ဘယ္လိုမွေနလို႔ မရေတာ့ဘူး။ စိတ္ထိန္းလို႔ကို မရေတာ့လို႔ တံခါးကို အသာေလးဆြဲဟၿပီး လွစ္ကနဲ အခန္းထဲဝင္လိုက္တယ္။

“ေဟးးးးး”

ဆိုၿပီး ဆရာဝန္မေလး ရွက္ဝဲ၀ဲျဖစ္ၿပီး လက္ေတြနဲ႔ ကေယာင္ကတမ္း သူ႔ကိုယ္လုံးေလးကို ဖုံးကြယ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတယ္။ က်ေနာ္ အေနာက္ကိုလွည့္ၿပီး အိပ္ခန္းတံခါးကို ကလန႔္ထိုးလိုက္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ သူ႔ဆီ တစ္လွမ္းခ်င္း လွမ္းသြားလိုက္ေတာ့ အေနာက္ကိုဆုတ္ရင္း ငိုမဲ့မဲ့မ်က္ႏွာေလးနဲ႔

“ဖိုးသက္ေလး… ပုံ႔ အလုပ္ေနာက္က်ေတာ့မယ္ဟာ…။ ညမွေတြ႕မယ္ေလေနာ္”

လို႔ ေတာင္းပန္ရွာတယ္…

“ငါ ျမန္ျမန္လုပ္မယ္ေလေနာ္… ပုံ႔ပုံ႔..။ ငါနင့္ကို ဒီလိုျမင္လိုက္ရေတာ့ စိတ္မထိန္းနိုင္ေတာ့ဘူးဟာ…”

ဆိုၿပီး က်ေနာ္ဝတ္ထားတဲ့ ေသာ့တံဆိပ္ပုဆိုးအျပာကို ေျဖေလၽွာ့ၿပီး ခၽြတ္ခ်လိုက္တယ္။ အတြင္းခံေဘာင္းဘီေအာက္က က်ေနာ့္အငယ္ေကာင္က ေသာက္ရမ္းတင္းမာေနၿပီဗ်။ မထူးေတာ့ပါဘူးဆိုၿပီး က်ေနာ့္အတြင္းခံကိုပါ ခၽြတ္ခ်ပစ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ပုံစံကိုလည္း ၾကည့္ဦး။ ရွပ္အကၤ်ီအျဖဴ လက္ရွည္နဲ႔ ေအာက္ကဖင္တုံးလုံး လီးေငါက္ေတာက္နဲ႔ သူ႔အနားကို တေရြ႕ေရြ႕ တိုးကပ္သြားေနတာေလ။ ငိုမဲ့မဲ့မ်က္ႏွာေလး ပုံစံေျပာင္းသြားၿပီဗ်။ ဒီလိုျမင္ကြင္းမ်ိဳး မျမင္ဖူးေတာ့ ေၾကာင္ေငးေငးေလး ၾကည့္ေနရွာတယ္။ ေနာက္ဆုံး အခန္းေထာင့္က ကုတင္နားေရာက္ေတာ့ သူ အေနာက္ထပ္ဆုတ္လို႔ မရပဲ ပိတ္မိသြားၿပီ။ မာတင္းေျပာင္ၿပီး နီရဲေနတဲ့ က်ေနာ့္လီးႀကီးကလည္း သူ႔ဗိုက္ရွပ္ရွပ္ေလးကို ေထာက္ထားၿပီ။

“အာကြာ… ဘယ္လိုလုပ္ ဒီေလာက္ႀကီး ျပန္ျဖစ္လာတာလဲ..။ ပုံ႔ရင္ေတြ အရမ္းတုန္လာၿပီ..။ ဖိုးသက္က ဆိုးတယ္ကြာ…”

“ဒါႀကီးကို ျမန္ျမန္ေပ်ာ့သြားေအာင္ လုပ္ေပးေနာ္.. ပုံ႔….”

စိတ္လွုပ္ရွားလို႔ အသံေတြတုန္ေနတဲ့ ဆရာဝန္မေလးကို က်ေနာ္ ကုတင္ေပၚ ေပြ႕ၿပီးတင္လိုက္ရင္း သူအတြင္းခံေတြကို ဆြဲခၽြတ္ခ်လိုက္လိုက္တယ္။ အဲ့ဒီေနာက္မွာေတာ့.. ညည္းျငဴသံေတြ.. ဆီးခုံခ်င္း တဖတ္ဖတ္ေဆာင့္တဲ့ အသံေတြ.. အင္းးးး အင္းးးးး ဆိုၿပီး ေအာ္သံေတြ ..အခန္းထဲမွာ ဆူညံလို႔…..။

————————————-

ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြဲကြာေနတဲ့ ပုံ႔ပုံ႔ဆိုတဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းတို႔ရဲ့ အိပ္ယာေပၚက မုန္တိုင္းေတြ… ညဖက္ၿခံထဲမွာ ခ်ိန္းခ်ိန္းၿပီး တြယ္ၾကတဲ့ ရင္ခုန္ဖြယ္ယာ ညေတြနဲ႔ လုံးခ်ာလည္ လိုက္ေနေတာ့တာေပါ့ေလ။ ပုံ႔ပုံ႔က တစ္မ်ိဳးဗ်…။ ညဖက္ ၃-၄ ခ်ီေလာက္တြယ္ၿပီး အိပ္သြားၾက..၊ မနက္အလုပ္သြားခါနီးတိုင္း သူ႔အခန္းမွာ ထပ္အုပ္..၊ ဘယ္လိုလုပ္လုပ္ က်ေနာ့္ကို ငိုမဲ့မဲ့မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ အလိုလိုက္ရွာတယ္။ အလြန္ဆုံး ဖိုးသက္ေလးက လူဆိုးေလးကြာ ဆိုတာေလာက္ပဲ ညည္းရွာတာဗ်။

အဲ့လိုနဲ႔ က်ေနာ္လည္း မသိလိုက္မသိဖာသာ အဲ့ဒီ သာယာမွုေနာက္ လိုက္ေနမိတာ ၄-၅ ရက္ေတာင္ ၾကာသြားတယ္။ က်ေနာ့္သူနာျပဳဆရာမေလး အနီ့ဆီ မေရာက္ျဖစ္တာ ၾကာၿပီဗ်။ သတိမရလို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ပုံ႔ပုံ႔နဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ခ်င္းေန႔ေတြမွာ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္က စိတ္မလွုံမလဲ ျဖစ္ေနေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္း သြားမဆိုင္ရဲလို႔။ အခု ရက္နည္းနည္းၾကာလာေတာ့ လြမ္းလည္းလြမ္းလာၿပီဗ် က်ေနာ့္ခ်စ္သူဆရာမေလးကို။ ၿပီးေတာ့ နည္းနည္းတည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ထိန္းနိုင္မယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယုံလာလို႔ ပုံ႔ပုံ႔ကို မနက္အလုပ္ပို႔ေပးၿပီတာနဲ႔ အနီေလးတို႔အိမ္ဖက္ကို စက္ဘီးေလးနဲ႔နင္းၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။

တစ္ထပ္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေလးထဲ ေရာက္သြားေတာ့ မနက္ခင္း ၉ နာရီေလာက္ရွိၿပီ။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ တန္းဝင္သြားေတာ့ ဆရာမေလးမနီနီခ်ိဳတစ္ေယာက္ ခ်က္ျပဳတ္ေနရာက က်ေနာ့္ကိုလွမ္းၾကည့္ၿပီး အံႀကိတ္ရင္း တဖက္ကိုလွည့္ မ်က္ႏွာလႊဲသြားတယ္။ က်ေနာ့္ရင္ထဲ ပူကနဲ ျဖစ္ရၿပီဗ်ာ။ အစိမ္းေၾကာ္အိုးထဲက အရြက္ေတြကို ေယာက္ျပားဇြန္းရွည္နဲ႔ တဂ်စ္ဂ်စ္ေမႊေနရာက ထပ္ၿပီးလွည့္မၾကည့္ဘူးဗ်။

“အနီေလး …”

လို႔ သူ႔ေဘးမွာရပ္ရင္း တိုးတိုးေလးေခၚလိုက္ေတာ့… ဆတ္ကနဲ လွည့္ၾကည့္လာၿပီး က်ေနာ့္ကိုစိုက္ၾကည့္ရင္း အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ထားတယ္။ တခါက ဖန္ေဂၚလီလုံးေလးေတြနဲ႔ တူတယ္လို႔ က်ေနာ္ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ မ်က္လုံးဝိုင္းစက္စက္ေလးေတြထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြျပည့္ေနတာ ျမင္ေနရလို႔ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ ဆို႔နင့္လာၿပီဗ်ာ…။

မ်က္ရည္ေတြရစ္ဝဲေနတဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြက လႊဲဖယ္သြားၿပီး ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းကို နာနာက်င္က်င္ ျပတ္ထြက္မတတ္ ကိုက္ေနျပန္တယ္။ မီးဖိုေပၚက ဒယ္အိုးထဲမွာ အရြက္ေတြ အပူရွိန္ေၾကာင့္ ႏြမ္းကုန္ၿပီ။

“ေပး .. အစ္ကို ဆက္ေၾကာ္ေပးမယ္..”

ဆိုၿပီး သူ႔လက္ထဲက ဇြန္းရွည္ကိုဆြဲယူၿပီး သူ႔ကိုတြန္းဖယ္ရင္း ခပ္သြက္သြက္ကေလးေမႊရင္း ဟင္းအိုးကို မီးဖိုေပၚက ခ်လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ အနီေလးကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ မရွိေတာ့ဘူးဗ်။ ဟင္! ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္ ဆိုၿပီး ဟိုဟိုဒီဒီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရခ်ိဳးခန္းဖက္မွာ ေရက်သံ တဗြမ္းဗြမ္းၾကားရတာနဲ႔ ေရခ်ိဳးခန္းဖက္ လိုက္ဝင္သြားမိတယ္။ အဝတ္ေတြဝတ္ထားလ်က္နဲ႔ ေရကန္ထဲက ေရေတြကို ခြက္နဲ႔ခပ္ၿပီး ေခါင္းေပၚေလာင္းခ်ေနတဲ့ သူနာျပဳဆရာမေလးကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ အံ့ၾသၿပီး ..

“အနီေလး ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ”

လို႔ လွမ္းေျပာလိုက္ေတာ့ ေရေလာင္းေနတာကိုရပ္ၿပီး က်ေနာ့္ဖက္ကို လွည့္လာရင္း စိုက္ၾကည့္ေနျပန္ေရာဗ်။ အဝတ္ေတြက ေရေတြစိုရႊဲလို႔ ဆံပင္ေတြကလည္း ေရနဲ႔ကပ္ၿပီး အေခ်ာင္းလိုက္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဝတ္ထားတဲ့ ထမီအနီေရာင္ေလးကလည္း ေရစိုလို႔ အကြက္ကြက္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ က်ေနာ့္ကို ေငးၾကည့္ေနရင္းက.. ကေလးေလးလို တအီးအီးငိုရွိုက္ရင္း က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲကို တိုးဝင္လာေတာ့ အလိုက္သင့္ေလး ဖက္ထားမိတယ္။

“အစ္ကို.. အနီ့ကို ပစ္ေျပးသြားတာလားလို႔ ဟင့္ဟင့္”

“အစ္ကိုမအားလို႔ပါ အနီကေလးရာ..။ မငိုပါနဲ႔ တိတ္တိတ္”

“အီးဟီးဟီး .. အစ္ကို.. အနီေသသြားရင္ ေကာင္းမွာလို႔ေတာင္ ေတြးမိတယ္…။ အစ္ကို႔ကို မခြဲနိုင္ဘူး..။ ေနာက္တစ္ခါ ဒီလိုပစ္ထားေပးမယ့္အစား အနီ့ကို အရင္သတ္သြား..”

“ေအးပါကြာ.. အစ္ကိုေနာက္ကို မပစ္ထားဘူး .. ဟုတ္ၿပီလား….။ တိတ္ေတာ့.. ေရေတြကလည္းရႊဲလို႔ တိတ္တိတ္…”

ခပ္တင္းတင္းေလးဖက္ထားရင္း ေက်ာေလးကို ပြတ္ေပးၿပီး ႏွစ္သိမ့္ေနရတယ္။ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာလည္း ေနာင္တအရမ္းရလာတယ္ဗ်ာ။ သနားစရာေကာင္းတဲ့ က်ေနာ့္ခ်စ္သူဆရာမေလးရာ.. မင္းခ်စ္သူက မင္းကြယ္ရာမွာ ေဖာက္ျပန္ေနတာ မသိရွာဘူးေနာ္။ ငိုတာတိတ္သြားေပမယ့္ တဟင့္ဟင့္နဲ႔ ရွိုက္သံက မရပ္ေသးဘူး။ တအားႀကီး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဖက္ထားရာကေန ဆြဲခြာလိုက္ရင္း

“အနီကေလးပူတူတူး … အေအးမိမွာစိုးရတယ္…။ ကဲ မထူးေတာ့ပါဘူး လာလာ..”

ဆိုၿပီး သူ႔ကိုေရခ်ိဳးေပးဖို႔ ျပင္တယ္။ က်ေနာ့္ရွပ္အကၤ်ီကိုခၽြတ္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ႀကိဳးတန္းေပၚ ပစ္တင္လိုက္တယ္။ ေအာက္ကစြပ္က်ယ္နဲ႔ ပုဆိုးကို တိုတိုျပင္ဝတ္လိုက္တယ္။ အနီ့မ်က္ႏွာေပၚဖုံးေနတဲ့ ေရစိုဆံပင္ေလးေတြကို ရွင္းေပးရင္း ငိုမဲ့မဲ့မ်က္နာေလးကို ေမႊးၾကဴလိုက္ရင္း သူ႔ကိုယ္ေပၚကပ္ေနတဲ့ ေရစိုအဝတ္ေတြကို ဆြဲခၽြတ္ခ်ေနမိတယ္။ က်ေနာ့္ခ်စ္သူေလးခင္မ်ာ ကေလးေလးလို ဘာမွမေျပာရွာပဲ ၿငိမ္ခံေနရွာတယ္။

ထမီခၽြတ္ခ်၊ ပင္တီေတြ ဘရာေတြပါ အကုန္ခၽြတ္ခ်လိုက္ေတာ့ သူနာျပဳဆရာမေလးခင္မ်ာ မိေမြးတိုင္းဖေမြးတိုင္း ကိုယ္လုံးလွလွေလးနဲ႔ ဝါဝင္းဝင္းေလးေပါ့။ ေရကန္ထဲက ေရေတြကို ဖလားခြက္နဲ႔ က်ေနာ္ခပ္ယူၿပီး ခ်စ္သူေလးကို စိမ္ေျပနေၿပ ေရခ်ိဳးေပးေနတာကို မ်က္လုံးေလးအဝိုင္းသားနဲ႔ ေတာင့္ေတာင့္ေလး ရပ္ေနတယ္။ ေရ ၄-၅ ခြက္ ေလာင္းေပးၿပီးတာနဲ႔ ေမႊးဆပ္ျပာတုံးကိုယူၿပီး သူ႔ကိုယ္လုံးေလးအႏွံ့ ေသခ်ာတိုက္ခၽြတ္ေပးေနေတာ့ မ်က္လုံးေလးစုံမွိတ္ၿပီး ၿငိမ္ေနျပန္ေရာ။ ဆပ္ျပာျမဳပ္ေတြ အေဖြးသားနဲ႔

“အင္! အင္!”

ဆိုၿပီး ရွိုက္ေနသံကေတာ့ အခုထိ မရပ္ေသးဘူးဗ်။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်ၿပီး သူ႔ေပါင္လုံးကစ္ကစ္ေလးေတြ တင္ပါးအိစက္စက္ေလးေတြ သူ႔ေစာက္ဖုတ္ေလးေတြကအစ အက်ိဳအၾကားမက်န္ေအာင္ ေသခ်ာဆပ္ျပာတိုက္ေပးေနမိတယ္။ ေနာက္ဆုံး ေျခသလုံးသြယ္သြယ္ေလးေတြပါမက်န္ ဆပ္ျပာတိုက္ေပးၿပီးမွ ေရေလာင္းခ်ၿပီး ခ်ိဳးေပးျပန္တယ္။ အားလုံးစင္ၾကယ္ၿပီး ေမႊးပ်ံ႕သြားေတာ့မွ အဝတ္ႀကိဳးတန္းေပၚက ေမႊးပြတ႐ုတ္တဘက္အျဖဴ အႀကီးႀကီးကိုယူၿပီး သူ႔ကိုယ္လုံးေလးကို ေသခ်ာပတ္ေပးရင္း အေနအထားမွန္ၿပီဆိုမွ ဆရာမေလးကို ကေလးေလးေတြကိုခ်ီသလို ေပြ႕ခ်ီၿပီး သူအိပ္ခန္းဖက္ ေခၚလာခဲ့တယ္။

အိပ္ခန္းထဲေရာက္ေတာ့မွ တစ္ကိုယ္လုံး ေရစက္ေတြစင္သြားေအာင္ တဘက္နဲ႔ သုတ္ေပးေနတဲ့အထိ ဆရာမေလးက ဘာမွစကားမဆိုဘူးဗ်။ ဆံပင္ရွည္ေလးေတြကိုပါ ေျခာက္ေအာင္သုတ္၊ တစ္ကိုယ္လုံး ေျခာက္ေလာက္ၿပီဆိုမွ ေတာင့္ေတာင့္ေလးရပ္ေနတဲ့ ဆရာမေလးရဲ့ ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးႏွစ္ခုကို က်ေနာ့္ႏွာေခါင္းနဲ႔ ဖိကပ္ၿပီး ရွလူးဆိုၿပီး ၃-၄ ခ်က္ ေမႊးၾကဴလိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးမွ စြပ္က်ယ္လက္စကတ္ အျဖဴေလးကို ေခါင္းကေနစြပ္ၿပီး ဝတ္ေပး၊ ကုတင္ေျခရင္းတန္းေပၚက အိမ္ေနရင္း ထမီအဝါႏုေရာင္ အပါးေလးကိုပါ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ေသခ်ာဝတ္ေပးတဲ့အထိ က်ေနာ့္ကို မ်က္စိေအာက္ ေပ်ာက္သြားမလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ္တဲ့မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ စိုက္စိုက္ၾကည့္ေနတာဗ်ာ။ သနားစရာေလးကြယ္။ အားလုံးၿပီးေတာ့မွ ဆံပင္ဖားလ်ားနဲ႔ ခ်စ္သူေလးကို ေပြ႕ခ်ီၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ဖက္ ေခၚလာျပန္တယ္။

ထမင္းစားပြဲက ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္ခိုင္းထားၿပီး မီးဖိုနားမွာ ထမင္းဟင္းေတြ ဟိုလွန္ဒီေလာလုပ္ရင္း ရွာလိုက္ေတာ့ ခုနက အစိမ္းေၾကာ္အႏြမ္းေတြရယ္ ထမင္းရယ္ပဲရွိတယ္ဗ်။ ဒါနဲ႔ ေၾကာင္အိမ္ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ဝက္အူေခ်ာင္းအစိမ္းေတြ ေတြ႕တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းေကာက္ကက္ေၾကာ္လိုက္တယ္။

“အနီေလး.. အစ္ကို႔ခ်စ္သူေလး.. ပါးစပ္ဟ”

ဆိုၿပီး ဇလုံေလးနဲ႔ ဝက္အူေခ်ာင္းရယ္ အစိမ္းေၾကာ္အႏြမ္းရယ္ ထမင္းရယ္ ေရာနယ္ဖတ္ထားၿပီး သူ႔ေရွ႕မွာဝင္ထိုင္ရင္း က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ လက္နဲ႔ ခြံ့ေကၽြးေတာ့…

“အစ္ကို.. အနီမဆာဘူး..”

လို႔ ေျပာရင္း ေခါင္းေလးခါျပတယ္။

“အာ… မရဘူး.. ခ်စ္ရင္ခုဟ..”

ဆိုၿပီး အတင္းခြံ့ေတာ့မွ စိတ္မပါလက္မပါေလး ပါးစပ္ဟၿပီး ထမင္းေတြဟင္းေတြကို ဝါးေနရွာတယ္။ ထမင္းႏွစ္လုတ္ေလာက္ ခြံ့ၿပီးတာနဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းေလးပါ တိုက္ေပးေတာ့ ဂြတ္ဂြတ္ဆိုၿပီး မ်ိဳခ်ရွာတယ္။ အားလုံးစားေသာက္ ေဆးေၾကာၿပီးေတာ့မွ ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ေလးျဖစ္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးကို ထပ္ၿပီးေပြ႕ခ်ီပီး အိပ္ခန္းထဲကို ေခၚသြားၿပီး ကုတင္ေပၚတင္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္အတူတူ ဖက္ထားရင္း လွဲေလ်ာင္းေနေတာ့ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ေပၚ ပါးေလးအပ္ၿပီး အတင္းဖက္ထားရွာျပန္တယ္ဗ်ာ။

“အစ္ကို… အနီနဲ႔ အစ္ကိုတို႔ ဟိုတခါေျပာျပတဲ့ Of Mice & Men ဝတၳဳထဲကလို တကယ္တူတူေနမွာလားဟင္…”

“အာ.. ေနမွာေပါ့..။ ယုန္ကေလးေတြနဲ႔တူတဲ့ ကေလးေလးေတြ အနီက အစ္ကို႔ကို ေမြးေပးရမွာေလ.. ေနာ့္..”

လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့….

“ဟုတ္..”

ဆိုၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ေပၚ ပါးကေလးအပ္လို႔ ၿငိမ္က်သြားရွာျပန္တယ္။ အဲ့ဒီလို တင္းတင္းေလးဖက္ထားရင္း အလြမ္းေျဖေနတဲ့ က်ေနာ့္ေကာင္မေလးက ႐ုတ္တရက္ ေခါင္းေလးေထာင္ထလာၿပီး က်ေနာ့္ကိုေငးရင္း..

“အစ္ကိုရာ.. အနီေလ အစ္ကို႔ကို တအားလြမ္းလိုက္တာ..။ အနီ့ကို နမ္းစမ္းပါကြာ”

လို႔ ခပ္ေဆြးေဆြးေလး ေျပာလာေရာ.. ႁပြတ္ကနဲေနေအာင္ သူ႔ႏွုတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကို ဆြဲစုပ္ၿပီး နမ္းလိုက္ရင္း က်ေနာ့္လက္ေတြက သူ႔စြပ္က်ယ္ေလးေအာက္က အခုအခံမပါတဲ့ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို လၽွိုႏွိုက္ရင္း ကစားေပးေနလိုက္တယ္။ နည္းနည္းေလး စုပ္နမ္းၿပီးမွ ႏွုတ္ခမ္းခ်င္းျပန္ခြာလိုက္ရင္း သူ႔စြပ္က်ယ္ေလးကို လွန္တင္လိုက္ၿပီး နို႔သီးေခါင္းပန္းေရာင္ေလးေတြကို လက္ညိဳးလက္မနဲ႔ ညႇပ္ၿပီး ေခ်ေပးလိုက္ေတာ့ မ်က္ေတာင္ေလးေတြ ေမွးစင္းသြားတယ္။

“အနီ အစ္ကို႔ကို ခ်စ္ခ်င္ေနလားဟင္”

လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့.. ဘာမွျပန္မေျပာပဲ ခါးကထမီေလးကို ေျဖေလၽွာ့ၿပီး က်ေနာ့္လက္ကိုကိုင္ၿပီး သူ႔ေပါင္ၾကားထဲက ေစာက္ဖုတ္ကို ကိုင္ဖို႔ေရႊ႕ေပးလိုက္ေတာ့ အနီ့ေစာက္ဖုတ္ကေလးက အရည္ေတြစိမ့္က်လို႔ စိုစိစိေလးျဖစ္ေနတာ သိလိုက္ရတယ္။ အကြဲေၾကာင္းေလးအတိုင္း မွန္းၿပီး က်ေနာ္လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ အထက္ေအာက္ ပြတ္ေပးလိုက္ေတာ့

“ရွီး … အစ္ကိုရယ္.. အနီေနလို႔မရေအာင္ လြမ္းလိုက္တာ..။ အနီ့အဖုတ္ေလးကို အခုပဲနမ္းေပးပါေတာ့ ..”

လို႔ ေတာင္းဆိုလာတယ္ဗ်ာ။ တကယ္ကို သတၱိရွိၿပီး ပြင့္လင္းတဲ့ က်ေနာ့္သူနာျပဳဆရာမေလးပါလားကြယ္။

ထမီေလးကိုေလၽွာခ်လိုက္ၿပီး ေျခေထာက္ေအာက္ကေန ဂြင္းလုံးခၽြတ္ခ်လိုက္တယ္။ အနီ့ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးက ခပ္ပါးပါးညႇပ္ထားတဲ့ အေမႊးနက္နက္ေလးေတြေအာက္မွာ နီရဲရဲဟစိစိေလး အရည္ေတြစို႔လို႔။ က်ေနာ္ ဘာလုပ္ေတာ့မယ္ဆိုတာသိေနတဲ့ အနီက လွဲအိပ္ေနရာကေန ေခါင္းေထာင္ထၿပီး လွမ္းၾကည့္ရင္း စိတ္လွုပ္ရွားေနရွာၿပီဗ်။ (က်ေနာ္ ေစာက္ဖုတ္လ်က္ေပးတိုင္း အနီက ေသခ်ာၾကည့္ၿပီးကို အရသာခံတတ္တယ္ဗ်..။ အဲ့လိုဆိုရင္ ပိုၿပီး သူ႔အတြက္ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာဖူးတယ္..။ ဘာေၾကာင့္လဲေတာ့ က်ေနာ္လည္း မသိပါဘူး)

ဒူးေထာင္ေပါင္ကားထားတဲ့ အနီ့ေပါင္ၾကားထဲကို က်ေနာ္ ဝမ္းလ်ားေမွာက္အိပ္လိုက္ရင္း အနီ့ေပါင္လုံး ေဖြးေဖြးေလးေတြကို သြားနဲ႔ ဇတ္ဇတ္ျမည္ေအာင္ ဖြဖြရြရြေလး ေလၽွာက္ကိုက္ေပးေနလိုက္တယ္။ ၿပီးမွ ေပါင္ဂြဆုံအရင္းနားေလးႏွစ္ဖက္ကို က်ေနာ့္ႏွုတ္ခမ္းနဲ႔ ထိကပ္ၿပီး နမ္းေပးေနလိုက္တယ္။ အဲ့လိုေလးေတြ လုပ္ေပးေနေတာ့ အနီ့ဆီက အသက္ရွူသံ ျပင္းျပင္းေလးနဲ႔အတူ..

“အစ္ကို.. အနီေလး စိတ္တအားယားလာၿပီကြယ္”

ဆိုတဲ့ ေမာသံေလး ၾကားလိုက္ရတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့မွ သူ႔ေစာက္ဖုတ္ႏွစ္ျခမ္းကို လက္ညႇိုးလက္မနဲ႔ ကိုင္ၿပီး ျဖဲခ်လိုက္ရင္း လၽွာအျပားလိုက္သပ္ၿပီး ကေလာ္ၿပီး လ်က္တင္ေပးလိုက္တယ္။

“ဟားးးးးးးးးးးးး!! အစ္ကိုရယ္…”

ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ဆံပင္ေတြကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ဖမ္းဆုပ္ရင္း ေကာ့တက္လာတယ္ဗ်။ ပလပ္ပလပ္အသံေတြျမည္ေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ လ်က္ေပးေနေတာ့ က်ေနာ့္သူနာျပဳဆရာမေလးခင္မ်ာ တြန႔္လိမ္ေနတာပဲေပါ့။ လ်က္တယ္၊ အစိေလးကို လၽွာဖ်ားေလးနဲ႔ ကစားေပးတယ္၊ ဖိၿပီးေဆာ့ေပးတယ္။ တေျဖးေျဖး သူ႔ေစာက္ေခါင္းထဲမွာ အရည္ေတြ ျပည့္လၽွံလာေတာ့ က်ေနာ့္လၽွာကို ထိုးထည့္ၿပီး ကစားလိုက္တိုင္း ပေလာက္.. ပေလာက္ဆိုတဲ့ အသံေတြေတာင္ ထြက္လာတယ္။

လိင္ကိစၥဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔သိတဲ့အတိုင္းပဲဗ်။ ဝိုင္အရက္လိုပဲ.. မလုပ္ပဲ ၾကာၾကာေအာင့္ထားရၿပီး ျပန္လုပ္ၿပီဆိုရင္ ဘာအရသာမွန္း ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ဆိမ့္ၿပီးေကာင္းလြန္းတာကိုးဗ်။ မယုံရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ စမ္းၾကည့္ေလ။ အခု က်ေနာ္ေတာင္ ဘာမွမလုပ္ရေသးဘူး ခ်စ္သူ႔ေစာက္ဖုတ္ေလး လ်က္ေနရတာကို ဇိမ္ေတြ႕ေနတာဗ်။ က်ေနာ္ လ်က္ေပးေနလို႔ က်ေနာ့္ဆရာမေလး ေကာ့ပ်ံေနတာေလးကိုက ၾကည္ႏူးပီတိ အရမ္းျဖစ္ေစတယ္ေလ။ ခပ္စူးစူးရွရွ ပ်ံ႕လႊင့္ေနတဲ့ ေစာက္ရည္နံ့ေလးေတြက ပိုၿပီးက်ေနာ့္ကို ယစ္မူးသာယာေစတယ္ဗ်။ တခါတခါ ပါးစပ္ထဲ ျပည့္လာတတ္တဲ့ အနီ့ေစာက္ရည္ေတြကို ေထြးမထုတ္ပဲ မ်ိဳခ်ပစ္လိုက္တယ္ဗ်ာ။ အင္း.. ရႊံစရာမရွိပါဘူး.. ခ်စ္တာကိုးဗ်။ (ဒါကို က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ပဲသိတဲ့ စကားဝွက္နဲ႔ သာကူေသာက္တယ္လို႔ ေခၚတယ္ဗ်။ သာကူပ်စ္ပ်စ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ဆင္တယ္ေနာ့္ ဟီး)

“အစ္ကို…. အစ္ကို… အနီေလး ၿပီးခ်င္လာၿပီ..။ လာလာ.. လုပ္ေပးေတာ့…။ အစ္ကိုေဆာင့္ေပးမွ ၿပီးခ်င္တာ.. ျမန္ျမန္…”

ဆိုၿပီး.. ေအာ္သံထြက္လာမွ က်ေနာ္လည္း ပုဆိုးကိုခၽြတ္ခ်လိုက္ၿပီး ဒူးေထာက္ရင္း က်ေနာ့္လီးကို သူ႔ေစာက္ဖုတ္ဝမွာ ေတ့လိုက္တယ္။ အေပၚက လွန္တင္ထားတဲ့ စြပ္က်ယ္ေအာက္က ဘယ္ဖက္ နို႔ဝါဝါ၀င္းဝင္းအိအိႀကီးကို လွမ္းၿပီးကိုင္ဆုပ္ေခ်ရင္း က်ေနာ့္ညာလက္က အနီ့ေစာက္စိေလးကို စက္ဝိုင္းပုံ ေဝ့ဝိုက္ကစားေပး.. အဲ့လိုလုပ္ေနရင္း စိုရႊဲေခ်ာအိေနတဲ့ အနီ့ေစာက္ဖုတ္ၾကပ္ၾကပ္ေလးထဲ က်ေနာ့္လီးကို ခါးကိုဆတ္ကနဲ ေရွ႕ကိုတြန္းရင္း ထိုးထည့္လိုက္တယ္။

“အားးး ဟားးးးးးးး ေကာင္းတယ္ အကိုရယ္..”

အႀကိမ္ႀကိမ္ လိုးက်င့္ရွိၿပီးသား ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးက စီးပိုင္ၾကပ္ေတာက္ေနတာပဲဗ်။ အနီ့ေစာက္ဖုတ္က အံ့ၾသစရာတစ္ခ်က္က ဘယ္အခ်ိန္လိုးလိုး စစခ်င္းသြင္းရင္ ေတာ္ေတာ္စီးပိုင္ေနတာဗ်။ ဒါေပမယ့္ အခု က်ေနာ္ ေျဖးေျဖးခ်င္း လမ္းေၾကာင္းမေနေတာ့ပဲ တစ္ခ်က္ထဲနဲ႔ အဆုံးထိ လိုးသြင္းပစ္လိုက္တာဗ်။ အိ.. ဆိုတဲ့ အသံေလးတစ္ခ်က္ ထြက္လာတာပဲရွိတယ္။ နို႔ကိုင္ေနတာ၊ ေစာက္စိေခ်ေပးေနတာ၊ ေအာက္ကအဖုတ္ထဲ လိုးသြင္းေနတာ ၃ ခုေပါင္းလိုက္ေတာ့ အနီေတာ္ေတာ္ေလး ေကာင္းေနတယ္ဆိုတာ ေခၽြးစက္ကေလးေတြနဲ႔ ဖီးလ္တက္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးက ေဖာ္ျပေနတာဗ်။ တစ္ခ်က္ခ်င္း ဒစ္ထိပ္ဖူးနားထိ ဆြဲထုတ္လိုက္ အဆုံးထိ ထိုးသြင္းလိုက္ မွန္မွန္ေလး ေဆာင့္ေပးေနရင္းက…

“အင္..ငင္….ငင္…အင္..ငင္..ငင္..”

ဆိုၿပီး ဆက္တိုက္ေအာ္သံေတြ ထြက္လာေတာ့ သူၿပီးခ်င္လာမွန္း ရိပ္မိလိုက္ၿပီ။ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ အေနအထားျဖစ္ေအာင္ က်ေနာ္ေနလိုက္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္လုံးကို ဝါဝင္းေျပာင္တင္းေနတဲ့ အနီ့နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးစလုံးကို ေသခ်ာတင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ရင္း အသားကုန္ အရွိန္တင္ၿပီး ေဆာင့္လိုးေပးလိုက္တယ္။

“ေဖာက္ေဖာက္!! ေျဖာင္းေျဖာင္း!!”

“ရွီးးးးး… ဟားးးးးး!! အစ္ကိုေရ.. ေရ… ေရ… အားးးးးးး!! အနီေနလို႔မရေတာ့ဘူးးးးးး … အင္ ငင္ ငင္…”

အဲ့လိုေတြေအာ္ရင္း အနီကေလးခင္မ်ာ ေပါက္ကြဲပြင့္ထြက္ၿပီး အထြတ္အထိပ္ ေရာက္သြားရွာမွ က်ေနာ္ အသားကုန္ေဆာင့္လိုးေနတာကို ရပ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ့္လီးႀကီးကေတာ့ သူ႔အဖုတ္ေဖာင္းအိအိေလးထဲမွာ မာတင္းၿပီး တဆတ္ဆတ္ခါေနတုန္း။ က်ေနာ္ မၿပီးနိုင္ေသးဘူးဗ်။ ဒါေပမယ့္ အနီေလးခင္မ်ာ အခုမွ ၿပီးသြားရွာတယ္ဆိုေတာ့ ဆက္မလိုးေသးပဲ ခဏအနားေပးထားလိုက္တာေလ။ အခု သူ႔အဖုတ္နံရံေတြက က်ေနာ့္လီးကို တဇိဇိညႇစ္ေနတာ ခံစားမိတယ္။

အနီ့ကိုယ္လုံးေပၚကို က်ေနာ္ ေမွာက္ခ်လိုက္ၿပီး ႏွုတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကို စုပ္ေပးေနမိတယ္။ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးကေတာ့ အခုထိ တဆတ္ဆတ္ခါၿပီး ၿပီးသြားတဲ့အရသာကို ခံစားေနတုန္းပဲဗ်။ အေပၚကေန ဖိအိပ္ၿပီး အသာေလးျပန္ေညာင့္ၿပီး တစ္ခ်က္ခ်င္း က်ေနာ္ ျပန္စလိုးျပန္တယ္။ အနီကေတာ့ မ်က္လုံးစုံမွိတ္ၿပီး မွိန္းေနတယ္။

အဲ့လိုျပန္လိုးေနရာက က်ေနာ္ အနီ့ေဘးကို လွိမ့္ခ်လိုက္ၿပီး အနီ့ကိုယ္လုံးေလးကို က်ေနာ့္ကိုေက်ာေပးေနလၽွက္ အေနအထားျဖစ္ေအာင္ ျပင္လိုက္ၿပီး တင္ပါးအေနာက္နားကေန ကပ္လိုးတဲ့အေနအထားနဲ႔ ဆက္ေဆာင့္ေပးေနျပန္တယ္။ ေဘးတိုက္အိပ္ေနတဲ့ အနီ့ဂ်ိဳင္းေအာက္ကေနလၽွိုၿပီး နို႔တစ္လုံးကို လက္နဲ႔ဆြဲဆြဲကိုင္ရင္း ဖတ္ဖတ္ဖတ္ဆိုၿပီး ၃ ခ်က္ေလာက္ အားနဲ႔ေဆာင့္လိုးလိုက္၊ ဒုတ္ဒုတ္ဆိုၿပီး က်ေနာ့္လီးအရင္းနားေလးတင္ ကပ္ေဆာင့္လိုက္နဲ႔ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ တင္လိုက္ခ်လိုက္ လိုးေပးေနမိတယ္။ လိုးေနရင္း အနီ့ကို လွမ္းစကားေျပာတယ္…။

“အနီေလး… ရလားဟင္”

“အင္းးးး …ဘာရတာလဲ.. အစ္ကို…”

“အစ္ကိုလိုးေနတာၾကာလို႔ အနီေလး ခံနိုင္ေသးလားလို႔ပါ…။ ဟင္း.. အင့္အင့္.. ေကာင္းလိုက္တာကြာ”

“အာ.. အနီေလးက ဝကိုမဝေသးတာ…။ အစ္ကို စိတ္ႀကိဳက္သာလိုး ဟုတ္ၿပီလား…။ မနက္ျဖန္ အနီ အလုပ္ပိတ္တယ္..။ ဒီေန႔ တစ္ေနကုန္ ခ်စ္မယ္ေလေနာ့္ အစ္ကို..”

“အင့္…အင့္… ရွီးးးးးးး!! ေအးပါ.. ဆရာမေလးရာ..။ အခုေလးဖက္ေထာက္ေပးေတာ့..။ အစ္ကို ၿပီးးခ်င္သလို ျဖစ္လာတယ္…။ အစ္ကို ခဏခၽြတ္လိုက္မယ္ေနာ္..”

“ဟင့္အင္း.. ဟင့္အင္း… အစ္ကို႔ဟာကို အနီ့အဖုတ္ေလးထဲကေန အခၽြတ္ကိုမခံနိုင္တာ…။ ဒီအတိုင္းပဲ ေျဖးေျဖးခ်င္းထၿပီး ေလးဖက္ေထာက္လိုက္မယ္ … မခၽြတ္နဲ႔..”

အဲ့လိုနဲ႔ ေလးဖက္ေထာက္ အေနအထားျဖစ္ေအာင္ ေစာက္ဖုတ္နဲ႔လီး တပ္လၽွက္က ေျဖးေျဖးခ်င္းထရင္း ျပင္လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ အနီ့ဖင္တုံး ေဖြးေဖြးအယ္အယ္ေလးႏွစ္ျခမ္းကို ေသခ်ာဆုပ္ေခ်ရင္း လိုးေဆာင့္ျပန္တယ္။ အနီကေတာ့ တအင့္အင့္နဲ႔ တင္ပါးေလးေကာ့ၿပီး ခံေနရွာတယ္။ ၁၀ ခ်က္ေလာက္ ခပ္ျပင္းျပင္းေလး ေဆာင့္ၿပီးတာနဲ႔ အနီက ေအာ္လာျပန္တယ္..။

“အစ္ကို..အစ္ကို.. အနီထပ္ၿပီး ေကာင္းလာျပန္ၿပီ…။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး ..ေဆာင့္ေပး…”

အဲ့လိုေအာ္လာေတာ့ က်ေနာ္အားထပ္ထည့္ၿပီး တဖန္းဖန္း အသံေတြထြက္ေအာင္ကို ပိတ္ပိတ္ေဆာင့္ၿပီး လိုးေပးေနမိတယ္။ ေဆာင့္ေနရင္းမွာကို အနီေလးက

“အင္းးးးးးးးးး အင္းးးးးးးး”

ဆိုၿပီး ေအာ္ရင္း ေနာက္တစ္ခ်ီ ၿပီးသြားျပန္တယ္။ က်ေနာ္ အခုထိ မၿပီးေသးဘူးဗ်။ က်ေနာ့္အငယ္ေကာင္က ပိုၿပီးေတာင္ မာေတာင့္လာၿပီး ေပါက္ကြဲထြက္ေတာ့မလား ထင္ေနရတယ္။ မထူးေတာ့ပါဘူးဆိုၿပီး စိတ္ကို အသားကုန္အားတင္းရင္း ေအာက္ကိုငုံ႔ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေလးဖက္ေထာက္ ဖင္ကုန္းေပးထားတဲ့ အနီ့တင္ပါးက စိတ္ကိုအသားကုန္ ႂကြေနေစတဲ့အျပင္ အနီ့ေက်ာလည္ေလာက္ထိ ေရာက္ေနတဲ့ ဆံပင္ရွည္နက္နက္ကေလးေတြကို က်ေနာ့္လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ဆြဲရစ္သိမ္းၿပီး အေနာက္ကို တင္းတင္းဆြဲရင္း ျမင္းၿပိဳင္တဲ့ ေဂ်ာ္ကီလို မာန္သြင္းရင္း အားကုန္ေဆာင့္လိုးလိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္လီးထိပ္မွာ က်င္ဆိမ့္ဆိမ့္အရသာျဖစ္ၿပီး ၿပီးခ်င္လာတယ္။

ညာလက္က အနီ့ဆံပင္ေတြကို တင္းတင္းဆြဲ၊ ဘယ္လက္က တင္ပါးအိအိႀကီးတစ္ျခမ္းကို ဆြဲညႇစ္ၿပီး တဖုတ္ဖုတ္၊ တဖန္းဖန္း သံစုံျမည္ေအာင္ ေဆာင့္ေနရင္း အနီ့ညည္းညဴသံေတြ တအင့္အင့္ေတြ ၾကားထဲက က်ေနာ့္သုတ္ရည္ပူပူေတြကို ဆရာမေလးရဲ့ ကုန္းထားတဲ့ ဖင္ေဖြးေဖြးႀကီးႏွစ္ခုၾကားထဲက စိုအိေနတဲ့ ေစာက္ဖုတ္ထဲကို အရွိန္ျပင္းျပင္း ပန္းထုတ္လိုက္မိတယ္။

“ဟားး…. အနီေလး.. အရမ္းေကာင္းတယ္ကြာ…..”

အဲ့ဒီေန႔က ဆက္တိုက္ ေလးခ်ီေလာက္ က်ေနာ္ၿပီးေအာင္ နားနားၿပီး တြယ္မိတယ္ဗ်ာ။ ညေနပိုင္းေရာက္တဲ့အထိ က်ေနာ္က မာန္မက်ေသးဘူးဗ်။ က်ေနာ့္ခ်စ္သူေလးခင္မ်ာေတာ့ မီးေလာင္ထားတဲ့ ႏွင္းပန္းပြင့္ကေလးအတိုင္း ႏြမ္းရိသြားရွာတယ္။ ဘယ္ႏွစ္ခါၿပီးသလဲဆိုေတာ့ သိေတာင္မသိေတာ့ပါဘူး အစ္ကိုရာတဲ့။ ေလသံေတာင္ သဲ့သဲ့ေလးပဲ ထြက္ရွာေတာ့တယ္ဗ်။ ပိုေဇရွင္ကလည္း စုံစိသြားေအာင္ကို လိုးၾကတာေပါ့ေလ။ ႏွစ္ေယာက္သား ေခၽြးသံတရႊဲရႊဲျဖစ္တဲ့အထိ တဖုန္းဖုန္းကို ေဆာ္မိတာေပါ့။ ၾကားထဲက ျပတ္လပ္ေနတဲ့ ရက္ေတြအတြက္ အတိုးခ်ၿပီး ခ်စ္ၾကတာေလ။

က်ေနာ္ ပထမတစ္ခ်ီၿပီးသြားလို႔ ေဆးေၾကာသန႔္စင္ၿပီး ကုတင္ေပၚျပန္တက္ရင္း အနီေလးကိုဖက္ၿပီး မွိန္းေနတာ ဘာမွေတာင္မၾကာေသးဘူး၊ အနီက က်ေနာ့္ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ျဖစ္ေနတဲ့လီးကို အသားကုန္ တႁပြတ္ႁပြတ္ ကုန္းစုပ္ေပးေတာ့ ဘာမွေတာင္မၾကာလိုက္ဘူး ျပန္ေတာင္လာတာေပါ့။ ေတာင္လာတာနဲ႔ အနီေလးက ဒီတစ္ခါ အနီ့အလွည့္ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ကိုတက္ခြ၊ ခါးေလးမတ္မတ္ထား၊ တင္ေလးေကာ့ေတာ့ေတာ့လုပ္ၿပီး အေပၚက တက္လိုးေတာ့တာဗ်။ အခုမွ တစ္ခ်ီၿပီးထားတဲ့ က်ေနာ္က သူ႔စိတ္ႀကိဳက္လုပ္ပါေစဆိုၿပီး လႊတ္ထားေပးလိုက္တယ္။ သူ႔ဖာသာ တဖတ္ဖတ္ တက္ၿပီးေဆာင့္ေနတာကို ပက္လက္အိပ္ရင္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနေပးလိုက္တယ္။

အၿငိမ္မေနပဲ ခုန္ေပါက္ေနတဲ့ နို႔ထြားထြား ဝါဝါ၀င္းဝင္းေလးႏွစ္လုံးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ဆုပ္ေခ်ေပးရင္း တခ်က္တခ်က္ ေကာ့ေကာ့ေပးေနလိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ေပၚ လက္ေထာက္ရင္း ခပ္ၾကာၾကာေလး ေဆာင့္လိုးၿပီးမွ တစ္ပတ္လွည့္ၿပီး ေက်ာေပးလၽွက္အေနထားကေန တက္ၿပီး ေနာက္ျပန္ေဆာင့္လိုးျပန္တယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ က်ေနာ္က ပက္လက္အိပ္ေနလၽွက္ကေန လက္ေထာက္ၿပီးထရင္း အားနဲ႔ျပန္ေကာ့ရင္း ေဆာင့္ေပးျပန္တယ္။

အနီေလးက ေတာ္ေတာ္ေလးကို မာန္ပါတယ္ဗ်။ သာမန္မိန္းမေတြလို တအိအိေဆာင့္တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ သူ႔အိုးလွလွေလး က်ေနာ့္ဆီးခုံနဲ႔ထိမိသံ တဖန္းဖန္း အက်ယ္ႀကီးျမည္တဲ့အထိ တက္ၿပီး ေဆာင့္လိုးေနရွာတာ။ သူ အဲ့လိုတက္ၿပီး လိုးေနတာခံေနရင္း က်ေနာ္ၿပီခ်င္လာမွ ဒူးေထာက္ေလးဖက္ကုန္းပုံစံနဲ႔ပဲ ေဆာင့္လိုးရင္း ၿပီးလိုက္တာေပါ့။ အဲ့လိုနဲ႔ က်ေနာ္ ၃ ခ်ီေျမာက္ၿပီးသြားၿပီ အနီနဲ႔ အတူေနတဲ့ သူ႔အေဒၚျပန္လာခါနီးမွ ျပန္မယ္ဆိုၿပီးျပင္ေတာ့..

“အစ္ကို မျပန္ခင္ တစ္ခါေလာက္ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူးလား”

ဆိုၿပီး အဝတ္ေတြဝတ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို ခၽြဲျပန္တယ္။ ဒါနဲ႔ ကဲ ဆိုၿပီး ဖက္တာနမ္းတာ စုပ္တာေတြ ဘာမွထပ္မလုပ္ေတာ့ပဲ ကုတင္ေဇာင္းမွာ အနီ့ဖင္တစ္ပိုင္းကို ေအာက္ကိုခပ္ေလၽွာေလၽွာ အေနအထားျဖစ္ေအာင္ ပက္လက္အိပ္ခိုင္းထားၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ျမန္ျမန္ေလး အားကုန္ေဆာင့္လိုးရင္း ေလးခ်ီေျမာက္ၿပီးခဲ့တယ္ဗ်ာ။

အဲ့လိုနဲ႔ က်ေနာ္ အနီ့အိမ္ကျပန္လာေတာ့ က်ေနာ့္သူနာျပဳဆရာမေလးခင္မ်ာ ႏွုတ္ဆက္အနမ္းေလးကိုေတာင္ ထၿပီးမနမ္းနိုင္ေတာ့လို႔ အိပ္ယာေပၚမွာ ေခြေနတဲ့ သူ႔ကိုပဲ က်ေနာ္ ခ်စ္စနိုးအနမ္းေလးေပးၿပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။ ျပန္ခါနီးေတာင္

“မနက္ျဖန္လည္းလာေနာ္.. အစ္ကို..။ အနီေလး ထပ္ခ်စ္ခ်င္ေသးတယ္”

ဆိုၿပီး ထပ္ခ်ိန္းခဲ့ေသးတာဗ်။ က်ေနာ္လည္း အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ပုံ႔ပုံ႔ကိုေတာင္ သတိမထားနိုင္ေတာ့ဘူး။ ေရမိုးခ်ိဳးထမင္းစားၿပီး အိပ္ယာထဲဝင္ၿပီး ထိုးအိပ္ပစ္လိုက္တာ ေနာက္တစ္ေန မနက္မွပဲ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ နိုးလာေတာ့တယ္။ ထလာၿပီး ေရမိုးခ်ိဳးစားေသာက္၊ အနီ့အိမ္ဖက္ ထြက္လာခဲ့တယ္။ စိတ္ကူးေလး တယဥ္ယဥ္နဲ႔ေပါ့ေလ။

ဒါေပမယ့္ အနီေလးတို႔အိမ္တံခါးမႀကီး ပိတ္ထားေတာ့ ရင္ေမာသြားတယ္။ ဒီေန႔ ေသခ်ာခ်ိန္းထားပါတယ္ ဘာလို႔ အိမ္မွာမရွိတာလဲေပါ့။ တံခါးမႀကီးရဲ့ ေသာ့ခေလာက္မွာ စာတစ္ေစာင္ ညႇပ္ထားတာ ေတြ႕ေတာ့ ယူဖတ္လိုက္တယ္။

“အစ္ကို..

ေဆာရီးကြယ္။ အနီ အိမ္ခဏျပန္စရာအေၾကာင္း ေပၚလာလို႔ ဟိုဖက္ကမ္းကိုသြားၿပီ။ မနက္ျဖန္မနက္မွ ျပန္ေရာက္မယ္ေနာ္။ ခ်စ္လို႔မဝေသးဘူး သိလား။

နီနီခ်ိဳ…။”

အင္း.. က်ေနာ့္မွာေတာ့ စိတ္ကူးေလးတယဥ္ယဥ္နဲ႔ အခ်စ္နလံထမလို႔ စဥ္းစားလာတာ မထူးပါဘူးဆိုၿပီး ၿမိဳ႕ထဲက ကဗ်ာဆရာေတြ ထိုင္တတ္တဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖက္ထြက္လာၿပီး သူတို႔နဲ႔ ေပါက္ကရေလးဆယ္ေတြ ထိုင္ၿပီး ေလပစ္ေနမိတယ္။ ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္မွ အပူရွိန္ျပင္းလာၿပီဆိုၿပီး အိမ္ဖက္ကို ျပန္လာခဲ့တယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေန႔လည္စာစားေသာက္ၿပီး အဘိုးကုတင္ေဘး သြားထိုင္ရင္း ေျခဆုပ္လက္နယ္လုပ္ရင္း စကားေျပာေနမိတယ္။

“ေဟ့ေကာင္.. ဟိုခ်ီမင္း .. မင္းေတာ့ နာေတာ့မယ္.. ငါသိတယ္ေနာ္”

“ဟမ္! ဘာသိတာလဲ အဘိုးရ..”

“မင္းမိန္းမႏွစ္ေယာက္ ရေတာ့မယ္ဆိုတာ ငါျမင္ေနသကြာ.. ဟားဟား”

“အာ.. အဘိုးကလည္းဗ်ာ..။ က်ေနာ္ ႏွစ္ေယာက္မယူပါဘူး”

“မယူရင္ မင္းအခုကိစၥေတြ ဘယ္လိုရွင္းမလဲ မေအေပးေလးရ..။ ငါအကုန္သိတယ္ေနာ္ …။ မင္းဘြားေလးေမသာ ဘာမွမသိတာ..။ ငါေတာ့ ေျမးေခၽြးမတစ္ေယာက္က နာ့စ္မေလး၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က ဆရာဝန္မေလး ရဦးမွာေပါ့.. ဟဲဟဲ..။ ဖိုးသက္ေရ.. ႏွစ္ေယာက္လုံးက သနားစရာေလးေတြေနာ္”

“အာ.. ဘယ္သူလဲ ဘႀကီးရဲ့ သနားစရာေကာင္းတာ”

ဆိုတဲ့အသံနဲ႔အတူ ေဆး႐ုံကျပန္လာဟန္တူတဲ ပုံ႔ပုံ႔ အခန္းထဲဝင္လာလို႔ က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ လန႔္ဖ်န႔္သြားတယ္။ ထုံးစံအတိုင္း အဘိုးေလးကေတာ့ တဟားဟား ေအာ္ရယ္ရင္း

“ရီရီေရ.. နင့္ေကာင္ကို နင့္ဖာသာ ေမးၾကည့္ေပေတာ့”

လို႔ ေျပာရင္း အႀကံအိုက္ေနတဲ့ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရင္း သေဘာေတြဇြတ္က်ေနေရာ။ အဘိုးေလးကို ေသြးေပါင္ခ်ိန္ေလးဘာေလးတိုင္း၊ ေဆးတိုက္စရာရွိတာ တိုက္ၿပီးတာနဲ႔ ပုံ႔ပုံ႔က

“ပူလိုက္တာ.. ႀကံရည္ေအးေအးေလး ေသာက္ခ်င္တယ္..။ ဖိုးသက္ ပုံ႔ပုံ႔ကို ႀကံရည္လိုက္တိုက္..”

ဆိုၿပီး စကားစလာေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ရတယ္။

“ပုံ႔ အိမ္ျပန္ၿပီး အဝတ္လဲလိုက္မယ္..။ ဖိုးသက္လာေခၚ”

ဆိုၿပီး ျပန္သြားေတာ့ က်ေနာ္လည္း

“ေအး ေအး”

ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္ရတာေပါ့။ သူထြက္သြားေတာ့မွ အဘိုးကုတင္ေဘးကေန ထထြက္မလို႔ လုပ္ေတာ့..

“ညိဳေခ်ာဆရာဝန္မေလးနဲ႔ ျဖဴေဖြးေဖြးနာ့စ္မေလး ႀကိဳက္ရာကိုေရြးေတာ့ ငါ့ေျမးဟိုခ်ီမင္းႀကီး”

ဆိုၿပီး အဘိုးက လွမ္းေနာက္လိုက္ေသးတယ္။

“ဖိုးသက္ေလး ပုံ႔ကိုခ်စ္တယ္လို႔ မေျပာေသးဘူးေနာ္..”

တဲ့။ က်ေနာ့္ငယ္ငယ္က ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ႀကံရည္ခြက္ထဲက ႀကံရည္ေတြကို စုပ္ေသာက္ရင္း က်ေနာ့္ကို မ်က္လုံးတစ္ဖက္မွိတ္ျပရင္း ရယ္က်ဲက်ဲမ်က္ႏွာေလးနဲ႔ လွမ္းေမးတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ပုံ႔ပုံ႔တို႔ရဲ့ အိမ္ေတြရဲ့ မလွမ္းမကမ္းမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ လူရွင္းတဲ့ လမ္းေဘးႀကံရည္ဆိုင္ေလးရဲ့ ခုံပုေလးမွာ တူတူထိုင္ေနၾကတာဗ်။ အိမ္ေနရင္း ရွပ္အကၤ်ီအပါး လက္ရွည္အျဖဴေလး ဝတ္ထားတဲ့ ပုံ႔ပုံ႔ရဲ့ကိုယ္ခႏၶာေပၚက ဘရာအနက္ကေလးက ေရးေရးေလး ျမင္ေနရတယ္။ ေအာက္ကထမီအနက္မွာ ပန္းပြင့္အျပာေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးေတြပါတဲ့ ထမီတပတ္ႏြမ္းေလး ဝတ္ထားရင္း ေဘးတိုက္ထိုင္ေနေတာ့ စြင့္ကားတဲ့ တင္ပါးအလွေလးက ေပၚလႊင္ေနတာေပါ့။

ေႏြဒဏ္ျပင္းျပင္းေၾကာင့္ ေႂကြက်ေနတဲ့ သစ္ရြက္အေသေတြက အေအးဆိုင္ဖြင့္ထားတဲ့ လမ္းကေလးေပၚမွာ ေလေတြေဝွ႕လိုက္တိုင္း ရွပ္တိုက္ေျပးလႊားလို႔။ က်ေနာ့္ေရွ႕မွာထိုင္ေနတဲ့ ဆံႏြယ္ရွည္ရွည္ေလးနဲ႔ ဆရာဝန္မေလးဟာ ပုဇြန္ဆီေရာင္ေတာက္ေနတဲ့ ညေနခင္းထဲမွာ အင္မတန္ၾကည့္ေကာင္းေနတဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ထဲက နတ္မိမယ္ကေလးအတိုင္းပဲဗ်ာ။

“အင္းးး”

“ဘာအင္းလဲ! လူလည္း ဖြတ္ဖြတ္ေၾကေနၿပီေနာ္.. အက်င့္ပုတ္ကေလး..။ အခုထိ နိုင္စားေပးတုန္း… လူမ်ားသားသမီးကို… ဟြန္း”

ႏွုတ္ခမ္းကို ေထာ္ေထာ္ကေလးလုပ္ၿပီး မူႏြဲ႕ေနျပန္တယ္။

“ပုံ႔က ငါ့ကို ခ်စ္ေနတာလားဟင္”

“ဘာ… ဖိုးသက္ေနာ္.. အဲ့လိုမေျပာနဲ႔၊ မခ်စ္ပဲ.. နင္လုပ္သမၽွ ၿငိမ္ခံေနမလား..။ ငါ့မွာတသက္လုံး နင့္ကို ဘယ္ေလာက္ေမၽွာ္ေနခဲ့ရသလဲဆိုတာ.. ငါပဲသိတယ္ေနာ္.. ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ..”

အဲ့လိုေျပာၿပီး ဝမ္းနည္းဟန္နဲ႔ မ်က္ရည္ေလး တလည္လည္နဲ႔ ျဖစ္သြားရွာတယ္။ က်ေနာ္ သက္ျပင္းခ်လိုက္ရင္း.. ..

“ပုံ႔….”

ျပန္မထူးဘူးဗ်။ စိတ္ေကာက္ၿပီး ေခါင္းကိုငုံ႔ထားတယ္။

“ေဟာဗ်ာ.. ငါ့သူငယ္ခ်င္းေလးကလည္း..။ ဒီမွာၾကည့္.. ငါေျပာမယ္.. ေဟး”

ငိုမဲ့မဲ့မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ေမာ့ၾကည့္တယ္။

“နင္အရမ္းလွတယ္.. သိလား..”

မ်က္ႏွာေလးက လွစ္ကနဲ ျပဳံးခ်ိဳသြားတယ္။

“အဲ့ဒီေတာ့”

“ငါေလငါ.. နင့္ကို..”

က်ေနာ္ ဘာေျပာရမလဲဗ်ာ..။ က်ေနာ္သူ႔ကို အရမ္းသနားတယ္။ ဒါေပမယ့္ အနီ့ကိုလည္း က်ေနာ္အသည္းေပါက္မတတ္ ခ်စ္ေနမိၿပီဗ်။

“ငါက မိန္းမတန္မဲ့ မရွက္မေၾကာက္ ျဖစ္ခဲ့တယ္..။ နင္က ေယာက်္ားျဖစ္ၿပီး ဘာလို႔ သတၱိမရွိရတာလဲဟင္..။ နင္ဟာ အခုထိ ငယ္ငယ္ကလိုပဲ.. အထက္စီးကေနအျမဲ..”

“ပုံ႔ရာ.. ငါက လူဆိုးဆိုတာ နင္ၾကားတယ္မလား…။ နင္စိတ္ဆင္းရဲခ်င္ေနတာလားဟာ ..”

အံ့ၾသေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ေမာ့ၾကည့္တယ္။

“ဖိုးသက္.. နင္အဲ့လို အူေၾကာင္ေၾကာင္ေတြ ေလၽွာက္ေျပာမေနနဲ႔။ ငါက နင္ ငါနဲ႔ကြဲသြားကတည္းက နင္ ဘယ္လိုေနတယ္ထိုင္တယ္ဆိုတာ အကုန္လုံးသိေနခဲ့တာ….။ ေတာ္ၿပီဟာ.. ငါျပန္ေတာ့မယ္..”

ဆိုၿပီး ႀကံရည္ဆိုင္ေလးကေန ႐ုတ္တရက္ ထျပန္သြားတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ရွက္သြားရွာတယ္ေနမွာဗ်။ က်ေနာ္ ႀကံရည္ဖိုးရွင္းၿပီး ခပ္ျမန္ျမန္ ေျပးလိုက္သြားေတာ့ ဆံပင္ရွည္ေလးေတြ တခါခါနဲ႔ လွစ္ကနဲ သူ႔အိမ္ၿခံဝင္းေလးထဲ ေျပးဝင္သြားတာ ေတြ႕လိုက္ရလို႔ က်ေနာ္ အတင္းေျပးလိုက္သြားတယ္။ အိမ္ထဲဝင္ၿပီး လိုက္ရွာေတာ့ မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ဝင္ၾကည့္ေတာ့လည္း မေတြ႕ဘူး။ သူ႔အေဖာ္အျဖစ္ ေတာကေခၚထားတဲ့ ကေလးမေလးက

“အန္တီရီရီ အေပၚထပ္မွာရွင့္”

လို႔ ခ်က္ျပဳတ္ေနရာက လွမ္းေျပာလို႔ အိမ္အတြင္းဖက္ ေလွကားကေန အေပၚထပ္ကို က်ေနာ္ တက္ခဲ့တယ္။ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္လုပ္ၿပီး ရွာရင္း ေနာက္ေဖးဝရံတာ ေရာက္သြားတယ္။ တသိမ့္သိမ့္တုန္ေနတဲ့ ေက်ာျပင္ကေလးကို အရင္ေတြ႕ရတယ္။

အနားကို က်ေနာ္ေရာက္သြားေတာ့ ဖတ္ကနဲ ေမာ့ၾကည့္ရင္း ဆံပင္ရွည္ေတြၾကားထဲက မ်က္ရည္ေတြစိုရႊဲေနတဲ့ ပါးျပင္ေလးကို ရွပ္လက္ရွည္ရဲ့ လက္ဖ်ံနဲ႔ပြတ္ၿပီး သုတ္ေနရွာတယ္။ က်ေနာ့္ရင္ထဲ
မွာ က်ဥ္ကနဲ ခံစားလိုက္ရတယ္။ အို.. သနားစရာ က်ေနာ့္ပုံ႔ပုံ႔ကေလးရယ္။

ဒူးေလးေပၚေမးတင္ၿပီး ရွိုက္ေနရွာတဲ့ က်ေနာ့္ဆရာဝန္မေလးေဘးမွာ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ရင္း ေပြ႕ဖက္ထားလိုက္တယ္။ သူ႔ပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္ေတြကို က်ေနာ့္မ်က္ႏွာနဲ႔ အပ္ထားရင္း ပါးခ်င္းပြတ္ၿပီး သုတ္ေပးေနမိတယ္။ အလုပ္ကျပန္လာစ ဆရာဝန္မေလးကိုယ္က ေခၽြးနဲ႔ေရာထားတဲ့ ကိုယ္သင္းနံ့ သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ေလးကို ရွူမိေတာ့ က်ေနာ္ ယစ္မူးေနမိတယ္။

က်ေနာ္ေလ.. က်ေနာ္ သူ႔ကိုခ်စ္တယ္ဗ်ာ။ ကဲ.. လူတစ္ေယာက္ဟာ မိန္းမႏွစ္ေယာက္ကို တစ္ၿပိဳက္နက္ထဲ ခ်စ္လို႔မရဘူးလား။ အနီေလးကိုခ်စ္သေလာက္ မဟုတ္ေပမယ့္ ပုံ႔ပုံ႔ကိုလည္း က်ေနာ္ ခ်စ္မိေနပီဗ်။ က်ေနာ္ ႐ူးေနၿပီလားမသိဘူး။ တဘဝလုံး က်ေနာ့္ကို ေမၽွာ္ေနခဲ့တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို က်ေနာ္ သနားလာရာကေန ခ်စ္မိသြားၿပီဗ်ာ။

“ပုံ႔ေလး ငါနင့္ကိုခ်စ္တယ္သိလား.. ခ်စ္တယ္.. ခ်စ္တယ္….”

“ဟင္”

တသိမ့္သိမ့္တုန္ေနတဲ့ ကိုယ္လုံးေလး ႐ုတ္တရက္ အရွိုက္ရပ္ၿပီး အံ့ၾသဝမ္းသာေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ေမာ့ၾကည့္လာတယ္။

“ဖိုးသက္ေလးရယ္… ပုံ႔နင့္ကိုခ်စ္လို႔ ေသေတာ့မယ္ သိလား …”

လို႔ အဖ်ားခတ္ေနတဲ့ အသံတိုးတိုးေလးနဲ႔ ေျပာရင္း က်ေနာ့္ကို အတင္းဖက္လာတယ္။ က်ေနာ္သူ႔ကို ျမတ္ျမတ္နိုးနိုး နမ္းေနမိတယ္။ နဖူးဝင္းဝင္းေလး ေမႊးပ်ံ႕ေနတဲ့ဆံႏြယ္ေတြ၊ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ေအးစက္တဲ့ ပါးျပင္ေဖာင္းေဖာင္းအိအိေလး၊ ေနာက္ဆုံး တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ့ ႏွုတ္ခမ္းစိုစိုေလး။ သူကလည္း မေလၽွာ့ေသာ ထက္သန္မွုနဲ႔ က်ေနာ့္အနမ္းေတြကို တုန႔္ျပန္လာရွာတယ္။ အခု က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေနာက္ေဖးဝရံတာမွာ ဖက္ၿပီး လုံးေထြးေနၾကပီ။

အရင္က အႀကိမ္ႀကိမ္ အေတြ႕အၾကဳံရွိခဲ့ၿပီးသားေပမယ့္ အခုမွ တရားဝင္ခ်စ္သူေတြလို ျဖစ္ရေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံး စိတ္ေတြအရမ္းလွုပ္ရွားကုန္ၿပီဗ်။ ခါတိုင္းဆို ပုံ႔ပုံ႔က က်ေနာ္လုပ္သမၽွ မ်က္လုံးေလး ကလယ္ကလယ္နဲ႔ ၿငိမ္ခံေနရွာေပမယ့္ အခုတစ္ႀကိမ္ေတာ့ မတူဘူးဗ်။

“ဖိုးသက္ေလး.. ဖိုးသက္ေလး”

လို႔ အဆက္မျပတ္ ေရရြတ္ၿပီး က်ေနာ့္ကို အဆက္မျပတ္ နမ္းေနတယ္။ သူ႔တကိုယ္လုံး တုန္ေနတယ္ဆိုတာ ခပ္တင္းတင္းဖက္ထားတဲ့ က်ေနာ္ ခံစားေနရတယ္။

“ခ်စ္တယ္… ေမာင္ရယ္..။ ပုံ႔ ေမာင့္ကို အရမ္းခ်စ္တယ္”

လို႔ တတြတ္တြတ္ေျပာရင္း က်ေနာ့္ကို အ႐ုပ္ကေလးကိုေဆာ့ေနတဲ့ ကေလးေလးလို နမ္းလိုက္ဖက္လိုက္ ရွုပ္ရွက္ခတ္ေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ေနေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ေတြ လွုပ္ရွားစျပဳလာၿပီ။ ဝရံတာမွာ ေဘးတိုက္လွဲအိပ္ရင္း ဖက္ထားရာကေန ဇိုးကနဲဇတ္ကနဲ ပုံ႔ပုံ႔တစ္ေယာက္ ထထိုင္လိုက္ရင္း က်ေနာ့္ပုဆိုးကို ေျဖခ်လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္ လန႔္သြားတယ္။ ဘာလုပ္မလို႔လဲဆိုတာ မ်က္လုံးအေၾကာင္သားနဲ႔ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ရင္ေတြ အရမ္းတုန္လာၿပီ။ အတြင္းခံေဘာင္းဘီေအာက္က ခပ္ေဖာင္းေဖာင္းျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္အငယ္ေကာင္ကို သူ႔လက္ေခ်ာင္း ေပ်ာ့ေပ်ာ့ရွည္ရွည္နဲ႔ ဖြဖြေလး ပြတ္ေပးေနျပန္ၿပီ။

“ပုံ႔ ေအာက္မွာ ေကာင္မေလးရွိတယ္ေနာ္..။ ၿပီးေတာ့ ဝရံတာႀကီးမွာ..”

လို႔ က်ေနာ္လွမ္းေျပာလိုက္ေတာ့ ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းကို ကိုက္ထားတဲ့ က်ေနာ့္ဆရာဝန္မေလးက ဂ႐ုမစိုက္ဘူးဆိုတဲ့ အမူအရာနဲ႔ ေခါင္းကေလး ရမ္းခါျပတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ က်ေနာ့္အတြင္းခံေဘာင္းဘီကို ဇတ္ကနဲ ဆြဲခၽြတ္ပစ္လိုက္တယ္။ သူခၽြတ္ရလြယ္ေအာင္ က်ေနာ္ တင္ပါးကိုႂကြေပးလိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ခပ္မာမာျဖစ္စျပဳေနတဲ့ လီးက ေျဖာင္းကနဲ ထြက္က်လာတယ္။ လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ေလးေတြက က်ေနာ့္လီးကို ကိုင္တြယ္ပြတ္သပ္လိုက္ေတာ့ ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ဆံႏြယ္ရွည္ေလးေတြကို ေသခ်ာ ဘယ္လက္နဲ႔ သိမ္းလိုက္ရင္း ေခါင္းငုံ႔ၿပီး က်ေနာ့္လီးကို ႏွုတ္ခမ္းေလးစုၿပီး ဒစ္ထိပ္မွာေတ့ရင္း ဖိခ်လိုက္ေတာ့ ထုတ္ကနဲေနေအာင္ ျဖစ္သြားၿပီး က်င္တက္သြားတယ္။

သူ႔ညာဖက္လက္က က်ေနာ့္လီးအရင္းကေန ဂြင္းတိုက္သလို ေဆာ့ေပးေနသလို ေခါင္းေလးကို နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္လုပ္ရင္း က်ေနာ့္လီးကို စုပ္ေပးေနေတာ့ က်ေနာ့္မွာ ေကာ့ေကာ့တက္လာေအာင္ ေကာင္းစျပဳလာၿပီ။ အခ်ိန္မေရြး လူမိနိုင္တဲ့ေနရာမွာ ဒီလိုအလုပ္ခံေနရေတာ့ စိတ္ကလည္း ပိုၿပီး လွုပ္ရွားစျပဳလာၿပီဗ်ာ။ က်ေနာ့္လက္တစ္ဖက္က ပုံ႔ထမီကို လွမ္းကိုင္ၿပီး ေျဖခ်လိုက္ရင္း အတြင္းခံေဘာင္းဘီေပၚကေန သူ႔ေစာက္ဖုတ္ကေလးကို ပြတ္ေပးေနျပန္တယ္။ စိုထိုင္းထိုင္း အရည္ေလးေတြက အတြင္းခံေဘာင္းဘီကိုေဖာက္ၿပီး စိမ့္ထြက္စျပဳလာေတာ့မွ ပုံ႔ပုံေပါင္လုံးကို အတင္းဆြဲၿပီး ေအာက္ပိုင္းဗလာျဖစ္သြားေအာင္ ဆြဲခၽြတ္ရင္း ပက္လက္အိပ္ထားတဲ့ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို ေျပာင္းျပန္တက္ခြသလိုျဖစ္ေအာင္ အတင္းဆြဲၿပီး အေနအထားကို ျပင္လိုက္တယ္။

ႏွစ္ေယာက္လုံး ေအာက္ပိုင္းဗလာနဲ႔ တစ္ေယာက္က ကုန္းၿပီး လီးစုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ေအာက္ကတစ္ေယာက္က မ်က္ႏွာေပၚခြထားတဲ့ တစ္ေယာက္ကို ပက္လက္အိပ္ရင္း ေစာက္ဖုတ္လ်က္ေနၾကၿပီ။ 69 ပိုေစရွင္ေပါ့။ ေအာက္က ပုံ႔ပုံ႔ပါးစပ္ထဲကို က်ေနာ္ ေကာ့ေကာ့ၿပီး ထိုးသြင္းေနတဲ့အခ်ိန္ အေပၚကလည္း က်ေနာ့္မ်က္ႏွာေပၚခြထားတဲ့ ပုံ႔ပုံ႔ရဲ့ ဖင္တုံးႀကီးႏွစ္ျခမ္းကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ အတင္းျဖဲရင္း မ်က္ႏွာေပၚအပ္ေနတဲ့ သူ႔ေစာက္ဖုတ္ကို အသားကုန္ လ်က္ေပးေနလိုက္ေတာ့ ေစာက္ရည္ေမႊးေမႊး ခ်ိဳခ်ိဳေတြက က်ေနာ့္မ်က္ႏွာေပၚ တစက္စက္ က်လာတဲ့အထိ ျဖစ္ကုန္ေရာ။ ဒီၾကားထဲ ေႏြေလ႐ူးေလးက ဝရံတာကို ျဖတ္တိုက္လာေတာ့ ေအးကနဲ ေအးကနဲ အရသာေလးနဲ႔ လီးအစုပ္ခံရင္း အဖုတ္လ်က္ေနရတာ တသက္မေမ့နိုင္မဲ့ အေတြ႕အၾကဳံမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။

ႏွစ္ေယာက္လုံး ေတာ္ေတာ္ေလး အရွိန္ရလာေတာ့မွ ပုံ႔ပုံ႔တစ္ေယာက္ က်ေနာ့္အေပၚ ေျပာင္းျပန္တက္အိပ္ရင္း လီးစုပ္ေပးေနတာကိုရပ္ရင္း သူ႔ပါးစပ္ထဲက က်ေနာ့္မာတင္းေနတဲ့ အငယ္ေကာင္ကို ပလြတ္ဆိုၿပီး ဆြဲခၽြတ္လိုက္ၿပီး မတ္တပ္ရပ္လိုက္ေတာ့ သူ႔အဖုတ္ကို လ်က္ေပးေနတဲ့ က်ေနာ့္မွာ အားရပါးရ လ်က္ေနရာကေန ဆြဲအခြာခံလိုက္ရေတာ့ ရင္ထဲမွာ ဟာကနဲေတာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ ပက္လက္လွန္ေနတဲ့ က်ေနာ့္အေပၚကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အေနအထားနဲ႔ ျပန္ခြရင္း ထိုင္လိုက္တယ္။ ေလတိုက္လို႔ လႊင့္ပါေနတဲ့ ဆံႏြယ္ရွည္ေတြကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ေသခ်ာသိမ္းလိုက္ရင္း ေနာက္ေစ့နားမွာ ေသခ်ာခ်ည္ထုံးလိုက္တယ္။

က်ေနာ့္လီးကို သူ႔ေစာက္ဖုတ္ဝမွာ ေသခ်ာခ်ိန္ၿပီးေတ့ရင္း က်ေနာ့္ကို ငုံ႔ၾကည့္ၿပီး ျမတ္နိုးတဲ့အျပဳံးေလး ျပဳံးေနတာကို ဝိုးတဝါး ညေနခင္းအလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ျမင္ေနရတာ တမ်ိဳးေလးဗ်ာ။ ဆံပင္အရွည္ႀကီးေတြကို အခုလို ခ်ည္ထုံးထားေတာ့ လည္တိုင္ရွည္ရွည္အလွေလးရယ္၊ ေက်ာ့ရွင္းတဲ့ သူ႔အဝတ္မဲ့ကိုယ္လုံး၊ နည္းနည္းေလး အိတြဲတြဲလိုျဖစ္ေနတဲ့ ညိဳစိမ့္စိမ့္ နို႔ႀကီးေတြက အရင္းဖက္က အုံထြားသေလာက္ အဖ်ားဖက္ကို ေကာ့ၿပီး ခၽြန္တက္ေနတာေတြ… က်ေနာ့္မွာ ဒါေတြကို ျမင္ေနရေတာ့ အရမ္းစိတ္ႂကြလာျပန္ၿပီ။

“ပုံ႔ ေမာင့္ကိုခ်စ္ၿပီေနာ္.. ေမာင္..”

လို႔ ေျပာရင္း က်ေနာ့္ဆရာဝန္မေလးခင္မ်ာ အံေလးတင္းတင္းႀကိတ္ရင္း ဖိထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ လီးထစ္ဖူးထိပ္ဟာ ေႏြးေႏြးေလးျဖစ္ေနတဲ့ စိုအိအိ သူ႔ေစာက္ဖုတ္ထဲကို စြပ္ကနဲ ဝင္သြားတယ္။

အားးးးးးး!! ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ။ သူ႔ခင္မ်ာလည္း စိတ္မရဲေသးဘူးေနမွာဗ်။ အခုမွ ပထမဆုံးအႀကိမ္ က်ေနာ့္ကို အေပၚကေနတက္ၿပီး လုပ္ရွာတာကိုး။ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ေပၚ လက္ကေလးေထာက္၊ တင္ပါးေလးေကာ့ၿပီး.. ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ ေျခဖ်ားေလးေထာက္ရင္း တေျဖးေျဖး ဖိခ်ေနရွာတာဗ်။ သိပ္ၿပီးမရဲေသးေတာ့ တစ္ဝက္ေလာက္ပဲ အသြင္းအထုတ္ လုပ္ရဲရွာေနတာေပါ့ေလ။ က်ေနာ့္စိတ္ေတြ မရိုးမရြ ျဖစ္လာၿပီဗ်ာ။

“ပုံ႔ ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့ ထိုင္ခ်…။ ငါ့ကို တအားခ်စ္လိုက္ေတာ့ဟာ..”

လို႔ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္ေျပာရင္း သူ႔နို႔ေတြကို အုံလိုက္ကိုင္ၿပီး တအားဆုပ္ေခ်ေပးလိုက္ေတာ့… ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႔ ဇတ္ကနဲ ထိုင္ခ်ပစ္လိုက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံး ဖ်င္းကနဲျဖစ္သြားၿပီး

“ရွီးးးးးးးးးးးးးးး!!”

ဆိုၿပီး ၿပိဳင္တူေအာ္မိေရာဗ်။

“ေမာင္.. ေမာင္.. ကန္ေတာ့ေနာ္.. အရမ္းနာသြားလို႔လား..”

ဆိုၿပီး သူ႔ေစာက္ဖုတ္ထဲ က်ေနာ့္လီး အဆုံးထိေအာင္ ဝင္ေနလၽွက္က က်ေနာ့္မ်က္ႏွာနားကို ကိုင္းညႊတ္လာၿပီး မ်က္နာငယ္ေလးနဲ႔ ကပ္ၿပီးေမးလာေတာ့..

“ဟင့္အင္း.. အရမ္းေကာင္းသြားလို႔… ႁပြတ္.. အင့္ အင့္… အင္ အင္းးးးး”

ခ်က္ခ်င္းပဲ သူ႔ႏွုတ္ခမ္းေလးကိုစုပ္၊ လည္တိုင္ေလးကို သိုင္းဖက္ရင္း က်ေနာ္ေအာက္ကေနပင့္ၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး ေကာ့လိုးလိုက္ေတာ့ အဲ့လိုအသံေတြ ထြက္လာတယ္။ က်ေနာ္ေသာက္ရမ္း တင္းေနၿပီဗ်။ သူအလုပ္ကို မေစာင့္ေတာ့ပဲ ႏွုတ္ခမ္းခ်င္းစုပ္ရင္း ေအာက္ကေန အသားကုန္ေကာ့ၿပီး လိုးေနမိတယ္။ အခ်က္ ၅၀ ေလာက္ ဆက္တိုက္ေကာ့လိုးလိုက္ေတာ့ နည္းနည္းေညာင္းသြားလို႔ ရပ္လိုက္ရင္း နို႔ႏွစ္လုံးကို ဘယ္ညာေျပာင္းၿပီး စို႔ေပးေနျပန္တယ္။ တစ္နစ္ေလာက္ၾကေတာ့

“ေမာင္.. ခဏေနာ္.. ပုံ႔ ခ်စ္ခ်င္ေသးတယ္..”

လို႔ ေျပာရင္း သူ႔ကိုယ္လုံးေလးကို ခပ္မတ္မတ္ေလးလုပ္ တင္ေလးေကာ့ရင္း အေပၚကေန တစ္ကိုယ္လုံး အားနဲ႔ဖိေဆာင့္ခ်ၿပီး လိုးေတာ့တာပဲဗ်ာ။ ေအာက္က က်ေနာ့္ခင္မ်ာေတာ့ တရွီးရွီးနဲ႔ညည္းရင္း လူးလွိမ့္ေနေအာင္ကို ေကာင္းေနေတာ့တာေပါ့။ အားနဲ႔ ေဆာင့္ေဆာင့္ခ်လိုက္ရင္ က်ေနာ့္တစ္ကိုယ္လုံး ဖ်င္းကနဲဖ်င္းကနဲ ျဖစ္သြားတဲ့အရသာ၊ တစ္ကိုယ္လုံးက အေၾကာေတြ အီဆိမ့္သြားေအာင္ ေကာင္းတဲ့အရသာအျပင္၊ ေအာက္ကေနျမင္ေနရတဲ့ နို႔တုန္တုန္ေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ငုံ႔ၾကည့္ရင္း

“ေမာင္.. ေကာင္းလား..။ ေမာင္… ေကာင္းတယ္ေနာ္..”

လို႔ လွမ္းလွမ္းေမးေနတဲ့ ပုံ႔ပုံ႔ရဲ့အသံေလးကို ၾကားေနရေတာ့ ပိုၿပီးဖီးလ္တက္လာတယ္။ ျပန္မေျဖနိုင္ေတာ့လို႔ ေခါင္းပဲၿငိမ့္ျပေနရတာေပါ့ဗ်ာ။ တေျဖးေျဖးနဲ႔ က်ေနာ့္ခ်စ္သူဆရာဝန္မေလးရဲ့ ေဆာင့္ခ်က္ေတြ ျမန္ဆန္လာတယ္။ ေနာက္ဆုံး ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ျမန္လာသလဲဆိုရင္ တဖန္းဖန္း တဖုန္းဖုန္းျမည္တဲ့ အသံဟာ ခပ္စိပ္စိပ္ေလး ျဖစ္လာတဲ့အျပင္ ပုံ႔ပုံ႔ရဲ့

“ေမာင္ရယ္…အားးးး…. ရွီးးးးးးး…”

ဆိုတဲ့ ေအာ္သံေတြပါ ဆူညံစျပဳလာၿပီ။ က်ေနာ့္လီးထိပ္ကလည္း က်င္တက္လာၿပီ..။ က်ေနာ္ ၿပီးခ်င္လာၿပီဗ်ာ။ ႐ုတ္တရက္ က်ေနာ္ လက္ေထာက္ၿပီး ထိုင္လိုက္ရင္း ပုံ႔ပုံ႔ကိုယ္လုံးေလးကို အတင္းဖက္ထားလိုက္တဲ့အထိ.. ပုံ႔ပုံ႔က အတင္း႐ုန္းၿပီး ေဆာင့္ေနတုန္းပဲ။ လည္တိုင္သြယ္သြယ္ေလးကို လၽွာနဲလ်က္ေပး၊ ႏွုတ္ခမ္းခ်င္း ၂-၃ ခ်က္ေလာက္ ႁပြတ္ကနဲစုပ္ၿပီးမွ

“ပုံ႔ေလး… ေမာင္… ေလးဖက္လိုးခ်င္တယ္”

လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့..

“ေမာင့္သေဘာ”

ဆိုၿပီး ခ်က္ခ်င္းမတ္တပ္ရပ္ၿပီး ဟိုဖက္လွည့္ၿပီး ဖင္ကုန္းေပးတယ္။

“ေမာင္ေရ ျမန္ျမန္ေလး.. အရွိန္ရေနၿပီ”

လို႔ ေလးဖက္ေထာက္ေနလၽွက္က ေစာင္းငဲ့ရင္း ေျပာလာတယ္။ ခ်က္ခ်င္း ဝရံတာမွာ ေလးဖက္ကုန္းၿပီး ဖင္ေထာင္ေနတဲ့ ခ်စ္သူရဲ့တင္ပါး အိအိႀကီးအေနာက္မွာ က်ေနာ္ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ရင္း ေစာက္ရည္ေတြစိုရႊဲေနတဲ့ ေစာင္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးထဲကို ဖင္ႏွစ္ျခမ္းကိုဆြဲျဖဲရင္း က်ေနာ့္လီးကို ေဆာင့္လိုးသြင္းလိုက္တယ္။ ဟား… ပိုေဇရွင္ေျပာင္းသြားလို႔လား မသိဘူး စီးပိုင္ေနတာပဲဗ်။ ၿပီးမွ သူ႔ခါးက်င္က်င္ေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔စုံကိုင္ၿပီး တစ္ခ်က္ခ်င္း စလိုးတယ္။

“ဖတ္..ဖတ္…ေျဖာင္း.. ေျဖာင္း… ဖန္းဖန္း.. ဖန္းဖန္းဖန္း…..”

တေျဖးေျဖးနဲ႔ က်ေနာ့္ေဆာင့္ခ်က္ေတြက မာန္ပါလာတယ္။ ပုံ႔ပုံ႔ မၿပီးေသးမွန္းသိလို႔ က်ေနာ္ အခ်ိန္ဆြဲၿပီး ထိန္းလုပ္ေနရတာဗ်။ (ေနာက္မွ သူျပန္ေျပာျပတာက 69 ပိုေဇရွင္နဲ႔ သူ႔အဖုတ္ကို လ်က္
တုန္းက တစ္ခါၿပီးထားၿပီးသားတဲ့)

အဲ့လိုေဆာင့္ေနရင္း ပုံ႔ပုံ႔တင္ပါး အိစက္စက္ဝိုင္းဝိုင္းႀကီးက အေနာက္ကို ဘက္ျပန္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေဆာင့္လာတဲ့အျပင္ သူ႔ေစာက္ေခါင္းထဲက ႂကြက္သားေတြ က်ေနာ့္လီးကို ဆြဲဆြဲညႇစ္သလိုျဖစ္လာေတာ့မွ သူၿပီးေတာ့မယ္ဆိုတာ ရိပ္မိၿပီး ခါးက်င္က်င္ေလးကို ကိုင္ထားတဲ့ က်ေနာ့္လက္ေတြကို တင္ပါးႏွစ္ခုေပၚ ေျပာင္းကိုင္လိုက္ရင္း အသားကုန္ေဆာင့္လိုးလိုက္ေတာ့ ဆံပင္ေတြခ်ည္ထုံးထားတဲ့ ပုံ႔ပုံ႔ ေခါင္းကေလးေမာ့ၿပီး ခါးေလးေကာ့တက္ရင္း အရင္ေန႔ေတြက မေျပာတဲ့ စကားေတြ ေအာ္ညည္းလာတယ္။

“ေမာင္… ေရ… ေမာင္…။ ပုံ႔ရင္ထဲမွာ တမ်ိဳးႀကီးျဖစ္လာၿပီ…။ ျမန္ျမန္ေလးး.. အီးးးးး… အင့္အင့္.. ျမန္ျမန္ေလးးး…”

အဲ့လိုအသံၾကားလိုက္တာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း အသားကုန္ေဆာင့္ေတာ့တာေပါ့။ ေနာက္ဆုံး ဘယ္လိုမွမထိန္းနိုင္ေတာ့မွ စိတ္ကိုတအားတင္းပစ္လိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ခ်စ္သူဆရာဝန္မေလးကို အားကုန္သုံးၿပီး ေဆာင့္ပစ္လိုက္တာ.. ေလးဖက္ေထာက္ေနတဲ့ ပုံ႔ပုံ႔ ဝုန္းကနဲ ဝမ္းလ်ားေမွာက္က်သြားရွာတယ္။ က်ေနာ္လည္း အေပၚကဖိလၽွက္နဲ႔ လွဲက်သြားတယ္။ က်ေနာ့္လီးကေတာ့ သူ႔ဖင္တုံးအိအိႏွစ္ခု ၾကားထဲကေန သူ႔ေစာက္ဖုတ္ထဲ တပ္လၽွက္ပဲ။ ဖိအိပ္ရင္း သူ႔ေစာက္ဖုတ္ထဲကို က်ေနာ့္ၿပီးဆုံးျခင္း အထိမ္းအမွတ္ အရည္ပူပူေတြ ပန္းထည့္လိုက္ေတာ့ ေကာင္းလြန္းလို႔ က်ေနာ့္နားထဲကေန တဝီဝီနဲ႔ ေလေတြေတာင္ ထြက္လာတယ္။ ပုံ႔ပုံ႔ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးကလည္း က်ေနာ့္လီးကို ဇိကနဲဇိကနဲ ဆြဲညႇစ္ရင္း သူလည္းေကာင္းေနမွန္း အခ်က္ေပးေနတယ္ဗ်ာ။

ခ်ဳပ္ရီညေမွာင္ေမွာင္မွာ ေလႏုေအးက တေနာ့ေနာ့ ေျပးလႊားေနတယ္။ (ဒဂုန္တာရာစတိုင္ေနာ္ ဟီး) က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲမွာ ခ်စ္တဲ့ဆရာဝန္မေလးရဲ့ ဝတ္လစ္စလစ္ကိုယ္လုံးေလး။ ဝရံတာမွာ အိမ္နံရံကိုမွီၿပီး ခပ္ေလၽွာေလၽွာ ေျခဆင္းထိုင္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ရင္ခြင္ၾကားထဲမွာ က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလးထိုင္ေနရွာတယ္။ ခုနက ပူေလာင္ျပင္းျပတဲ့ ရမၼက္စိတ္ေတြ ေပါက္ကြဲပြင့္ထြက္ၿပီး ကန္ေရျပင္လို တည္ၿငိမ္စ အေျခအေနေလးမွာ အခုလို ကိုယ္လုံးခ်င္းပူးကပ္ၿပီး ေခ်ာ့ျမႇဴေနရတာဟာ ရင္ထဲမွာ ေႏြးေႏြးေလးနဲ႔ ၾကည္ႏူးစရာေပါ့။

ေခၽြးသံတရႊဲရႊဲနဲ႔ စိတ္ရွိတိုင္း ခ်စ္စခန္းဖြင့္ၿပီးလို႔ အခုလို နားေနတုန္း ေလေအးေအးေလးေတြက ေဝွ႕ေနေတာ့ ဘာရယ္လို႔ ေသခ်ာမေျပာတတ္တဲ့ ခံစားမွုမ်ိဳး ျဖစ္လာတယ္။ ရင္ခြင္ထဲက ေကာင္မေလးကို ခပ္တင္းတင္းဖက္ၿပီး ဂုတ္ပိုးေလးကို ႏွုတ္ခမ္းနဲ႔ ရြရြေလး နမ္းေပးေနလိုက္ရင္း၊ ျမတ္နိုးရတဲ့ ဆံပင္ရွည္ရွည္ေလးေတြကို ေမႊးရင္း၊ ေခၽြးနံ့နဲ႔ ကိုယ္သင္းနံ့ေလး ေရာထားတဲ့ ခ်ိဳအီအီအရသာေလးကို ရွူရွိုက္ရင္း စိတ္က မခ်င့္မရဲျဖစ္လာၿပီး အားကုန္ဖ်စ္ညႇစ္ၿပီး ဖက္လိုက္ေတာ့..

“အာ့.. ေမာင္.. နည္းနည္းေလးေလၽွာ့ကြာ..။ အရိုးေတြက်ိဳးေတာ့မယ္..” လို႔ ေမာ့ၾကည့္ရင္း မ်က္ႏွာေလးရွုံၿပီး ေျပာလာတယ္။ ေမာ့လာတဲ့ မ်က္ႏွာသြယ္လ်လ်ေလးကို ေနရာအႏွံ့ ေမႊးၾကဴေပးလိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာေလးက ျပဳံးတုံ႔တုံ႔ေလး ျဖစ္လာၿပီး

“ခ်စ္တာ.. ေမာင္ရာ..”

လို႔ ခၽြဲတဲ့အသံေလးနဲ႔ မူႏြဲ႕ေနရွာျပန္တယ္။

“ပုံ႔ ငါ့ကိုခ်စ္လား ေျပာစမ္း”

လို႔ ႏွာတံခၽြန္ခၽြန္ေလးကိုနမ္းရင္း ေမးလိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ႏွုတ္ခမ္းကို ႁပြတ္ကနဲ ေမာ့ၿပီးစုပ္ရင္း…

“ေမာင့္ကို မခ်စ္ပါဘူးဟယ္..။ ေရတြင္းမွာ အရမ္းၾကမ္းတဲ့ လူဆိုးေကာင္ေလးကိုပဲ ခ်စ္တာ..။ ေမာင့္ကိုေတာ့ အေပ်ာ္ႀကံ႐ုံသက္သက္ပါ..”

လို႔ ေျပာရင္း ရယ္သံလြင္လြင္ေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ေနာက္ေျပာင္ေနျပန္တယ္။ က်ေနာ္က စိတ္ဆိုးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး အကာအကြယ္မဲ့ေနတဲ့ ပုံ႔ပုံ႔နို႔တစ္လုံးကို လွမ္းကိုင္လိုက္ရင္း ဆုတ္ေခ်ၿပီး နို႔သီးေခါင္းရွည္ရွည္ေလးကို လက္ညႇိုးလက္မၾကားထဲ ညႇပ္ပီးလွိမ့္ရင္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ကစားလိုက္ေတာ့..

“အိ..ေမာင္..ေနာ္..။ ပုံ႔ ျပန္ျဖစ္လာမယ္..။ ျပန္ျဖစ္လာရင္.. ေမာင္ပဲ.. ေဟာဟဲေဟာဟဲ ျဖစ္မွာေနာ္လို႔”

ေျပာရင္း ကိုယ္လုံးေလးကို တြန႔္လိမ္ရင္း တခစ္ခစ္ရယ္ေနျပန္တယ္။ ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းတဲ့ ဆရာဝန္မေလးကို က်ေနာ္ အဆက္မျပတ္ ျမတ္ျမတ္နိုးနိုးနမ္းရင္း..

“ထေတာ့ အခ်စ္ကေလး ပုံ႔ပုံ႔…။ ေရမိုးခ်ိဳးရေအာင္..။ ဗိုက္ဆာလာၿပီ..။ အဝတ္ေတြဝတ္စို႔ေနာ္”

လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့.. က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲကေန လူးလဲထၿပီး က်ေနာ့္နဖူးကို ႁပြတ္ကနဲနမ္းရင္း..

“ညၾကရင္.. လူႀကီးေတြအိပ္တာနဲ႔ ဒီဖက္အိမ္ကို ကူးလာခဲ့ေနာ္.. ေမာင္..။ တူတူဖက္ၿပီး အိပ္ခ်င္တယ္”

လို႔ ကေလးဆိုးေလးလို ေတာင္းဆိုေနေတာ့.. ေခါင္းၿငိမ့္ၿပီး သေဘာတူလိုက္ရတာေပါ့။ ႏွစ္ေယာက္လုံး အဝတ္ေတြ ေကာက္ကက္ဝတ္ၿပီး ပုံ႔ပုံ႔တစ္ေယာက္ ေရခ်ိဳးဖို႔ျပင္ေနတုန္း က်ေနာ္ ဒီဖက္အိမ္ကို ျပန္ကူးလာရင္း တဘက္ေတြ အဝတ္ေတြယူၿပီး ေရတြင္းဖက္ ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။

ပုံ႔ပုံ႔တစ္ေယာက္ ေရတြင္းမွာ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ ငယ္ငယ္က အမွတ္တရလိုမ်ိဳး လုပ္မယ္ဆိုၿပီး ညေမွာင္ေမွာင္မွာ က်ေနာ့္ကို တေရာ္ကင္မြန္းေတြနဲ႔ ေခါင္းေလၽွာ္ေပး၊ က်ေနာ္ကလည္း ဝရံတာမွာ လူးလွိမ့္ထားလို႔ ဖုန္ေတြေပလူးေနတဲ့ သူ႔ဆံႏြယ္ရွည္ေတြကို ေသခ်ာေလၽွာ္ေပးရင္း ကေလးေလးေတြလို တခစ္ခစ္နဲ႔ ေပ်ာ္ျမဴးေနခဲ့ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ အရင္က လိင္ဆက္ဆံဖူးတဲ့ သူစိမ္းေတြလို အေျခအေနကေန အခုလို တရားဝင္ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္လာေတာ့ အရာရာအားလုံးက စိတ္လွုပ္ရွားၾကည္ႏူးစရာေတြပဲ ျဖစ္လာတယ္ေလ။

ထုံးစံအတိုင္း က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ကို ဆပ္ျပာတိုက္ရင္း ပုံ႔ပုံ႔က ပြတ္ေပးေတာ့ ေအာက္ကအငယ္ေကာင္က ေထာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္လာျပန္ေသးတယ္။ ညဖက္ေမွာင္ေနၿပီဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ေရစိုပုဆိုးကို ပုံ႔ပုံ႔က ဆြဲခၽြတ္ခ်ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ဆပ္ျပာနဲ႔ တိုက္ခၽြတ္ေပးရင္း ေငါက္ေတာက္ႀကီးျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ပစၥည္းကို ေသခ်ာ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ ခပ္ဆဆကိုင္ၾကည့္ရင္း

“အိုး.. ေမာင့္ဟာႀကီးက အားရစရာရွင္”

ဆိုၿပီး ဂြင္းတိုက္သလို ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္လုပ္ၿပီး ဆပ္ျပာေတြၾကားထဲက က်ေနာ့္လီး မာေတာင့္ေတာင့္ႀကီးကို သူ႔ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးနဲ႔ တဖတ္ဖတ္ ရိုက္ၾကည့္ေနေသးတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေဆာ့တဲ့ ဟာမေလးဗ်ာ။ ေရဖလားထဲက ေရေတြနဲ႔ ဆပ္ျပာေတြကို ေဆးခ်ၿပီး ၄-၅-၁၀ ခ်က္ေလာက္ ေကာက္ၿပီး စုပ္လိုက္ေသးတယ္။

“အားး.. ရွီးးး..”

ဆိုၿပီး က်ေနာ္ဖီးလ္နည္းနည္းတက္သြားေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး မတ္တပ္ရပ္ရင္း ေရေလာင္းခ်ိဳးေနျပန္တယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာကို အေမွာင္ထဲမွာမို႔ မျမင္ရေပမယ့္ ျပဳံးစိစိလုပ္ေနမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္သိတယ္ဗ်။ က်ေနာ့္ကို ေက်ာေပးထားတဲ့ ေရစိုထမီေအာက္က လုံးက်စ္က်စ္ သူ႔အိုးေလးကို က်ေနာ့္လီးနဲ႔ေထာက္ၿပီး ၃-၄ ခ်က္ေလာက္ ကပ္ၿပီးေဆာင့္လိုက္ေတာ့..

“ဟိုးးး … ဆရာႀကီး..။ ညမွ အိမ္ကိုလာခဲ့…။ အဝအျပဲ စိတ္ရွိသေလာက္ လာလုပ္ေခ်”

လို႔ ရယ္သံေလးနဲ႔ေျပာရင္း ကိုယ္လုံးေလးကိုယို႔ၿပီး ေရွာင္တယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ကို တမင္မရိုးမရြျဖစ္ေအာင္ ဆြထားမွန္း က်ေနာ္သိတာေပါ့။ ေကာင္မေလးေတြဟာ မာယာအေတာ္မ်ားတယ္ေနာ့္။ က်ေနာ့္မွာေတာ့ ေငါက္ေတာက္ႀကီး.. မခ်င့္မရဲစိတ္နဲ႔ ေရေအးေအးေလးေတြကို ခပ္ျမန္ျမန္ေလာင္းခ်ိဳးခ်ၿပီး အဝတ္လဲလိုက္တယ္။ အိမ္မႀကီးဆီ ေရာက္လာေတာ့ ဘြားေလးေမက ထမင္းပြဲျပင္ၿပီးေစာင့္ေနတယ္..။

“ဟဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေကာင္.. ဒီေလာက္မိုးခ်ဳပ္ေနေအာင္ ေရတြင္းမွာ ဘာလုပ္တမ္း ေဆာ့ေနၾကတာလဲ..”

လို႔ ျပဳံးစိစိ ေမးေနေသးတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ သနပ္ခါးေရၾကဲေလးပြတ္ၿပီး ဆံပင္ဖားလ်ားေလးနဲ႔ မီးဖိုခန္းထဲဝင္လာတဲ့ ပုံ႔ပုံ႔ကို က်ေနာ္က ေမးေငါ့ျပရင္း..

“ဘြားေလးတူမ က်ေနာ့္ကို ရန္ရွာေနတာေလ..။ သူ႔ကိုေမးၾကည့္”

လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ဆရာဝန္မေလးခင္မ်ာ မီးေရာင္ေအာက္မွာ

“အာ..”

ဆိုၿပီး ရွက္ဝဲ၀ဲဟန္ေလးနဲ႔

“အလကား.. အရီးေမ…။ ဒီေကာင္ ပုံ႔ပုံ႔ကို အရင္ရန္စတာ”

လို႔ အရွက္ေၿပ ေလၽွာက္ေျပာေနတယ္ဗ်။

“ကဲ.. ကေလးေတြ ညစာစားၾက..။ က်ဳပ္ ဘုရားရွိခိုးေတာ့မယ္”

ဆိုၿပီး ထမင္းဝိုင္းက ထသြားေတာ့မွ ပုံ႔ပုံ႔က က်ေနာ့္ကို မ်က္ႏွာတင္းတင္းနဲ.

“ေဟ့ေကာင္.. ေမာင္သက္.. မင္းနာမယ္ေနာ္..”

ဆိုၿပီး လက္သီးဆုပ္ေထာင္ျပတယ္..။ က်ေနာ္က အံႀကိတ္ျပၿပီး..

“ဒီည ဘယ္သူနာမလဲဆိုတာ ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့.. နန္းမေတာ္မယ္ပုံ႔ရာ..”

လို႔ ျပန္စလိုက္ေတာ့.. ခ်က္ခ်င္း ဘြားေလးေမ ၾကားသြားမွာစိုးတဲ့ဟန္နဲ႔ ႏွုတ္ခမ္းေပၚ လက္ညႇိုးေလးတင္ၿပီး..

“ရွူး.. တိုးတိုး”

ဆိုၿပီး လန႔္သြားေတာ့ က်ေနာ့္မွာ တခြီးခြီးရယ္ေနမိတယ္။ ထမင္းစားၾကေတာ့ က်ေနာ္က အပ်င္းႀကီးၿပီး ထမင္းဟင္းကို ကိုယ့္ဖာသာမစားပဲ ပုံ႔ပုံ႔ကို ခြံ့ေကၽြးခိုင္းတယ္။ အသည္းအျမစ္ ဆီျပန္ရယ္၊ မရမ္းသီး အခ်ဥ္သုတ္ရယ္၊ ပဲဟင္းရႊဲရႊဲေလး ဆမ္းခိုင္းၿပီး သူ႔ကိုခြံ့ခိုင္းေတာ့..

“ေဟ့ေကာင္.. အရီးေမ ျပန္ဝင္လာမယ္ကြာ…”

ဆိုၿပီး ေနာက္ေက်ာမလုံတဲ့ ဟန္ပန္ကေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ခြံ့ခြံ့ေကၽြးရွာတယ္။ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ဒီလိုေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ညစာကို အခုလို ခ်စ္သူဆရာဝန္မေလးကို အနိုင္က်င့္ၿပီး ခြံ့ခိုင္းေနရတာ တသက္မေမ့နိုင္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။(တတိယပိုင္း ၿပီးပါၿပီ)