ကောင်းလိုက်တာ ကလေးရယ်

Unicode

(မိဝိုင်းဇာတ်လမ်း ပထမပိုင်း)

“ဟောဒီက … ပဲပြုတ် ပူပူလေး … ယူကြဦးမလား … ဟောဒီက ပဲပြုပ် ” အလင်းထွက်ကျမလာသေးတဲ့ မနက်ခင်းတစ်ခု မွေးဖွားဖို့ ပန်းတချို့ ချွေးပြိုက်သီးနေတဲ့အခိုက် မိဝိုင်း လို့ခေါ်တဲ့ ပဲပြုတ်သည်ရဲ့ အော်ဟစ်သံ နည်းနည်းတော့ စွေစောင်းသွားမလားပဲရှင်။ အင်း ကျမနာမည် မိဝိုင်း အသက်က ၂၀ ပြည့်ပြီ။ အမေက နောက်အိမ်ထောင်နဲ့ပေါ့။ လူတွေအိပ်ကောင်းတဲ့အချိန် ဝမ်းရေးအတွက် မနက်မိုးမလင်းခင် အစောကြီးထ ပဲပြုတ်ပြီး လိုက်ရောင်း၊ ရတဲ့အမြတ်လေးနဲ့ စားဝတ်နေရေး ဖြေရှင်းနေရတာပါ။ ဘဝက ခါးတယ် ဒါပေမယ့် ကျမအလှက မခါးပါဘူး။ ဆင်းရဲပေမယ့် တင်တွေ ရင်တွေ သူနေရာနဲ့သူမို့ ရပ်ကွက်ထဲ အကဲစမ်းတဲ့ သူတွေကလည်း အများသား။ကျမ အိမ်ထောင်ပြုဖို့တော့ ငယ်ငယ်ကတည်းက ကြောက်မိတာပါ။ အဖေက အမေ့အပေါ် အနိုင်ကျင့်တယ်ရှင့်။ လုပ်ကိုင်မကျွေးပဲ အမေကပဲ အရက်ဖိုး ရှာပေးရတယ်။ အမေကလည်း ဒီလောက် သူ့အပေါ်အနိုင်ကျင့်နေတဲ့ ယောကျ်ားတစ်ယောက်ကို သံယောဇဉ်က အကြီးသား၊ အဖေဆုံးတဲ့အထိ ဒုက္ခခံရရှာတာ။ အဖေဆုံးပြီး အမေ နောက်အိမ်ထောင်ပြုတော့ ကျမ ၁၅ နှစ်သမီးပေါ့။ အဲဒီကတည်းက အမေ့ရဲ့ ပဲပြုတ်ရောင်းတဲ့ အလုပ်ကို ကျမ လွဲပြောင်းယူလိုက်ရတာ ၅ နှစ်ထဲ ရောက်ပြီ။ ကျမ ခန္ဓာကိုယ် ဖွံ့ဖြိုးလာတော့ အထူးခြားဆုံးက ကျမခါးအောက်က ဖင်ကြီးတွေပဲ။ ကျမ ဈေးရောင်းထွက်ရင် ယောင်္ကျားအများစုရဲ့ မျက်လုံးတွေက ကျမခါးအောက်ကိုပဲ ကျရောက်နေတော့တာပဲရှင်။

” ဟိတ် … ပဲပြုတ် ၂၀၀ ဖိုးပေးဟေ့ … ပိုပိုသာသာလေးနော် ” ” အမလေး … ကိုတိုးကြီးရယ် … လူရင်းတွေကို အမြဲပိုပေးနေတာပါ … ဟွန့် … ပဲတောင်း ကူချပေးဦး ” ကိုတိုးကြီးဆိုတာ ကျမတို့ရပ်ကွက်ထိပ်က ပန်းရံလုပ်တဲ့သူပေါ့။ ကျမ ဖောက်သည်တစ်ဦးပါပဲ။ ကျမတို့ ရပ်ကွက်က အောက်ခြေ လူတန်းစားများလို့ ဈေးကြီးတဲ့မုန့်တွေ ဝယ်မစားကြပါဘူး။ မနက်လင်းရင် ထမင်းအိုးတည်ပြီး ကျမတို့လို ပဲပြုတ်သည်ဆီက ပဲပြုတ်လေးဝယ် ထမင်းနဲ့ဆီဆမ်းပြီး ငံပြာရည် အရိုင်းဖျော်လေးနဲ့ စားကြတာများတယ်လေ။ ” ကဲ … ရော့ … ကိုတိုးကြီး ပိုထည့်ပေးလိုက်တယ်” ကျမ ပဲပြုတ်ကို ကြွတ်ကြွတ်အိတ်လေးထဲ ထည့်ပြီး ကိုတိုးကြီးကို ပေးတော့ သူ့မျက်လုံးတွေက ကျမ ပေါင်ဂွ ရောက်နေတာရှင့်။ ထမိန်တိုတိုပဲ ဝတ်တတ်တဲ့ ကျမ စောင့်ကြောင့်ထိုင်တော့ ထမိန်အောက်နားစက ဒူးခေါင်းနားရောက်ပြီး ထမိန်အဟလေးထဲက ကျမ ပေါင်သားဖွေးဖွေးလေးက အတိုင်းသား မြင်နေရတာပေါ့။ ” အာ ” ကျမ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ငုံ့ကြည့်မိတော့ မျက်နှာတစ်ခုလုံး နွေးကနဲ့ ဖြစ်မိသွားတယ်။ ပေါင်ဖြဲထိုင်မိတော့ ပေါင်ဂွထဲ ကျမ စောက်မွှေးအုံလေးပါ ထွက်နေတာရှင့်။ ကိုတိုးကြီးက ပဲပြုတ်အိပ်သာ ယူနေတာ မျက်လုံးက ကျမပေါင်ကြားက မခွာဘူး။ ” တောင်းလေး ပြန်ပင့်ပေးဦး … ဟိုဘက်ရပ်ကွက်ထိ သွားရောင်းရမှာ ” ကိုတိုးကြီးကို ပဲတောင်း ပြန်ပင့်ခိုင်းပြီး ကျမလည်း ပဲပြုတ်ဆက်ရောင်းဖို့ ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ အင်္ကျီလက်ပြတ် ခါးတိုလေးနဲ့ ထမိန်တိုတိုကို တင်းနေအောင် ဝတ်ထားတော့ ကျမရဲ့ စူထွက်နေတဲ့ ရင်သားတွေနဲ့ ကော့တက်နေတဲ့ ဖင်သားစိုင်တွေက အတိုင်းသား ဖြစ်နေမှာပဲ။ ဒါပေမယ့် ခဏနေ နေထွက်တာနဲ့ လိမ်းထားတဲ့ သနပ်ခါးပျောက်အောင် ချွေးထွက်လာတော့မယ်၊ အင်္ကျီလက်ရှည်ဝတ်မိရင် ချွေးတဒီးဒီးနဲ့ ပဲပြုတ်တောင်း ရွက်ထားရတာ အဆင်မပြေပြန်ဘူးလေ။

သိပ်အကြာကြီးတော့ မရောင်းရပါဘူး။ မနက် ၈ နာရီခွဲလောက်ဆို ပါလာတဲ့ ပဲတွေ အကုန် ကုန်ရောပဲ။ ကုန်တာနဲ့ ကျမလည်း ဆန်လေး ဆီလေးဝယ် အဆာပြေ တစ်ခုခုစားရင်း အမေ့ဖို့ ပလာတာနဲ့ လက်ဖက်ရည် ဝယ်ပြီး အိမ်ပြန်လာတာပေါ့။ ” အားးး … ဘွတ် ဘွတ် …… အမလေးးး သေပါပြီ … ကိုဘကျော်ရယ် … ကျွတ်ကျွတ် ” ” နင်ကလည်း … ဒီနှစ်ထဲ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ … ကောင်းကောင်းကို မလိုးရဘူး ” အိမ်ထဲဝင်တာနဲ့ အမေတို့အိပ်ခန်းက အသံတွေ ကြားရတော့တာပဲ။ ကျမပထွေး ဦးဘကျော်က စက်ရုံတစ်ရုံမှာ အလုပ်လုပ်ရင်း အမေ့ကို လုပ်တော့ကျွေးပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီအသက်ရွယ်ထိ နှာက ထန်တယ်ရှင်။ မနက် ကျမ အိပ်ယာထတော့ အမေ့ကို တစ်ခါလိုးပြီးသား။ အခုလည်း အလုပ်သွားခါနီးလေး ထပ်လိုးနေတာနေမယ်။ ” အမလေးတော် … လင်းခါနီး … ရှင် တစ်ခါလိုးပြီးသားလေ …။ အခုလည်း ထပ်လိုးနေတာ … ဟွန့် …။ ခဏနေ သမီးလေး ပြန်ရောက်ရင် မကောင်းလို့ပါတော် ” ” မိဝိုင်းက … အရွယ်ရောက်ပါပြီ … မစိန်ကလည်း … နားလည်မှုရှိပါတယ်ဟာ ”  ” အော် … ဒါတော့ ဒါပေါ့တော် …။ သမီးရှေ့တော့ … အလိုးမခံရဲပါဘူး …။ ကျုပ် မျက်နှာပူတယ် ကိုဘကျော်ရယ် ” စကားပြောနေကြရင်း အမေကလည်း ကုတင်ပေါ် ဖင်ဗူးတောင်း ထောင်ပေးနေတာပါ။ ကျမပထွေးကလည်း အမေ့ခါးကို ဆွဲပြီး တဘွတ်ဘွတ် လိုးနေတုန်းပဲ။ ကျမ ပြန်ရောက်မှန်း မသိကြသေးတာပေါ့ရှင်။ အမေက ဟန်ဆောင်ပြီး မူနေတာ။ ဒါကို ဦးဘကျော်က သိတော့ အလိုက်ထိုက်ပြောပြီး လိုးတော့တာပေါ့။ မကြာပါဘူး အမေ့ဆီက အားမရတဲ့ ညည်းသံလေးနဲ့ ဖင်ကို နောက်ပြန်ဆောင့်ရင်း ဦးဘကျော်ကို ဆောင့်လိုးပေးဖို့ တောင်းဆိုနေတော့တာပဲ။

“အ … ဆောင့် စမ်း ပါ … ကိုဘကျော်ရယ် … ရှင်ကလည်း အစပိုင်းလေးပဲ … အလိုးသန်တာ … သွားလေသူ ကျမ အရင်ယောင်္ကျား ကိုဖိုးထင်နဲ့ ကွာပါ့ ” အဖေက ဦးဘကျော်ထက် ပိုသန်တာတော့ အမှန်ပဲ တခါတလေ အဖေအလုပ်နားရက် အမေဆို အိပ်ခန်းထဲက မထွက်နိုင်ဘူး ညနေပိုင်းလောက်မှ အားအင်ကုန်နေတဲ့ ပုံမျိုးနဲ့ ထွက်လာတတ်တာ။ဒါပေမယ့် အမေစကားက ဦးဘကျော် မာနကို ထိသွားတာထင်တယ်ရှင် စကားဆုံးတာနဲ့ ဦးဘကျော်ရဲ့ မီးပွင့်မတတ် လိုးချက်တွေက သက်သေပြနေတာပေါ့။ အမေလည်း သူ့စကားနဲ့သူ အမလေး တရင်း ဖင်ကြီးတွေ ရမ်းခါနေတော့တာပဲ။အတော်လေးကြာမှ အမေလည်း စောက်ရည်တွေ ပန်းရင်း ငြိမ်ကျသွားတော့တာ အမေပြီးတာနဲ့ ဦးဘကျော်လည်း မေးကြောတွေထောင်လာပြီး မနားတမ်းလိုးရင်း တအီးအီးနဲ့ ပေါင်တန်တွေ တဆက်ဆက် တုန်လာတော့တယ်။ ” ဖလွပ် … ဘူး … ဗြိဗြိ … ဘူ ” ဦးဘကျော်လည်း ပြီးသွးလို့ လီးကြီးဆွဲထုတ်တာနဲ့ အမေလည်း အိပ်ယာထဲ ဖင်ကြီးလှဲချပြီး အဖုတ်က တဘူဘူ တဘင်ဘင်နဲ့ လေအမ်ထွက်နေတော့တာ။ဦးဘကျော် လီးကို အဝတ်ဟောင်းနဲ့ သုတ်နေချိန် ကျမလည်း အိမ်ရှေ့ တစ်ခေါက် ပြန်ထွက်ပြီး ခုမှ ပြန်လာတဲ့ ပုံစံနဲ့ နူတ်ဆက်လိုက်တယ်။

” အမေ … မုန့်ဝယ်လာတယ် … သမီး ပြန်ရောက်ပြီနော် ” ” အေးအေး … သမီး … အမေလာမယ် … မနက်အိပ်ယာထ … ဇတ်ကြောတွေ တက်နေလို့ … ကိုဘကျော်ကို နှိပ်ခိုင်းနေရတာ … ဂျွတ် … ကျွတ်ကျွတ် ” အမေက အိပ်ခန်းထဲကနေ ဇက်ချိုးပြတော့ ကျမ ရယ်ချင်စိတ်ကို မနည်းထိန်းထားရသေးတာရှင့်။ ” အမေ … ခုံပေါ်မှာ တင်ထားခဲ့တယ် … ပလာတာနဲ့ လက်ဖက်ရည် ” ဦးဘကျော် ထွက်လာပြီးမှ အမေက ထွက်လာတာပါ။အမေ့မျက်နှာမှာလည်း ချွေးစေးတွေ သုတ်ထားပေမယ့် ဆံပင်အောက်ခြေက ထွက်လာတဲ့ ချွေးက လည်ပင်းပေါ် စီးကျနေတာပေါ့။ ” ဟဲ့ … သမီး … နောက်က ကွက်နေတာ … ဓမ္မတာလာနေရင်လည်း ဘောင်းဘီလေး ခံမဝတ်ဘူး ” ” ရှင် … ဟုတ် ဟုတ် ” ကျမမျက်နှာ ရေနွေးနဲ့ ပက်ခံလိုက်ရသလို ခံစားမိလိုက်ရတယ်။အမေနဲ့ ဦးဘကျော်တို့ လိုးတာချောင်းရင်း ပေါင်ကြားက စိုစိစိုစိနဲ့ ဖြစ်နေတာ အမေပြောမှ သတိထားမိတော့တာပဲ။စားပွဲခုံပေါ် အမေ့ဖို့ မုန့်တင်ပေးတော့ ထိုင်ခုံပေါ်ခဏထိုင်မိသေးတာ အရည်တွေထွက်ပြီး ထမိန်မှာ လာကွက်ကုန်တာပေါ့ရှင်။အမေ့ကို လှည့်မကြည်ပဲ ပြန်ပြောရင်း ကျမ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့လိုက်တော့တယ်။

” မိဝိုင်းရေ … မိဝိုင်းရှိလား ” ခဏနားပြီး ထမင်းအိုး ၂ လုံးတည်လိုက်တယ်။ထမင်းကျက်တာနဲ့ ငပိချက်ကို ငရုတ်သီးစပ်စပ်လေးချက် ကြက်ဥကြော်ပြီး လက်စနဲ့ ချည်ရည်အိုးတည်နေတုန်း အေးစုအသံ ကြားလိုက်ရတာပဲ။ ” ဟေးးး … အေးစုလား … လာဟေ့ … ငါ ချည်ရည်ဟင်း တည်နေလို့ ” ” အေး လာပြီဟေ့ … ငါ အကူညီလေးတောင်းစရာ ရှိလို့ ” ” ဟဲ့ … အေးစု သေချာထိုင်ပါအေ … ညည်း အောက်က … ဟာကြီးပေါ်နေတာ … မဲနက်နေတာ ကောင်မ ” ” အံမယ် … မိန်းမချင်းအေ ဘာဖြစ်လဲ … နင်ကြည့်ချင် … ရော့ ” ” ဟယ် … မသာမ … ယွနေတာ … ဒါမို့ ကိုမိုးနိုင်က … ခေါ်ခေါ်လုပ်နေတာ … ခ်ခ် ခ်ခ် ” အေးစုနဲ့ လှလှဝင်းက ကျမရဲ့ ငယ်သူငယ်ချင်း အရင်းတွေပါ ရပ်ကွက်ထဲ အတူတူဆော့ရင်း ကြီးပြင်းလာကြတော့ ပြောမနာဆိုမနာတွေပေါ့ရှင်။ခုလည်း မီးဖိုခန်းထဲ ဝင်ပြီး ခုံပေါ် ခြေတချောင်း မြှောက်တင်ပြီးထိုင်တော့ ထမိန်အောက်စလွတ်ပြီး အထဲက အတိုင်းသားပဲ။ကျမပြောတော့ ရွဲ့ပြီး ခုံပေါ် ထောင်ထားတဲ့ခြေထောက်ကို ဖြဲပြနေတာ။ ” မိဝိုင်းရေ … ဦးလေးကျော်ဖို့ ထမင်းရပြီလား ” ” ဟုတ် … ဦးလေးကျော် ရပြီရပြီ … ခဏ ” အေးစုနဲ့ ကျမ စကားပြောတုန်း မီးဖိုခန်း အပြင်က ဦးလေးကျော် အသံကြောင့် အေးစုလည်း ခြေတစ်ဖက် အောက်ပြန်ချရင်း သူ့အဖုတ်ကို ပြန်ဖုံးနေတာ။ဦးလေးကျော်ဖို့ ထမင်းထုပ်ပေးပြီးမှ အေးစုနဲ့စကားပြန်ပြောနေကြတာပေါ့။

” အေး … ခုလာတာလည်း … လာမယ့် ဥပုဒ်နေ့ အလုက်ပိတ်ရက် … လျှောက်လည်မလို့ … နင် ငါ့လာခေါ်ဟာ ” ” အံအောပါ့တော် … ညည်းတို့ လုပ်ဖို့အရေး … ငါက စောင့်ပေးနေရဦးမယ် ” ” လုပ်ပါ … သူငယ်ချင်းရယ် … အိမ်က နင်နဲ့ဆို မဆူဘူးဟ ” ” အဲလောက်ဖြစ်နေရင်လည်း … ယူလိုက်ကြတော့ဟာ … ယူပြီးမှ … လုပ်ကြ ”  ” ယူချင်တာပေါ့ဟ … ကိုမိုးက … နောက်နှစ်ကျ ငါ့ကို … သိန်းသုံးဆယ် တင်တောင်းမှာတဲ့ … ခုလည်း ရသမျှ အလုပ် အကုန်လုပ်ပြီး ငွေစုနေရှာတာပါအေ ” အေးစု စကားကြောင့် ကျမ ရင်ထဲ နင့်သွားမိတယ်။ကိုမိုးမြင့်က ပန်းတိမ်သမားပါ ဟိုဘက်တစ်ရပ်ကွက်ကျော်က ကျမနဲ့လည်း ရင်းနှီးပါတယ်။တခါတခါ အလုပ်နားရက်တွေ ဆိုင်ကယ် တက္ကစီ ဆွဲနေတတ်တာ အေးစုအပေါ် တကယ်ချစ်ရှာတာပါ။အေးစုတို့ မိသားစုကလည်း အေးစုက ပန်းရောင်းရင်း မိသားစု ထမင်းအိုးကို ထိန်းပေးနေရတာ။အေးစု အိမ်ထောင်ကျရင် အောက်က မောင်အငယ်လေးနဲ့ မိဘ နှစ်ပါးက ဘယ်လိုနေကြမလည်း မသိ။လတ်တစ်လော နှစ်ယောက်သား အလုပ်နားရက်ဆို အပြင်ချိန်းတွေ့နေကြတာပေါ့။

” ကဲပါ … နင့်ဟာကြီး ပြန်ဖုံးထား … ကောင်မ … ငါက ကိုမိုးမြင့် မဟုတ်ဘူး … မိဝိုင်းနော် ” ” ခ်ခ် ခ်ခ် … သိပါ့အေ … အပြားချင်း နင် ဘယ်ကြည့်ချင်ပါ့မလဲ … အချောင်းပဲ ကြည့်ချင်မှာပေါ့ ” ” အံမယ် … ငါ စိတ်မဝင်စားလို့ပါနော် … ဘေးနားအများကြီး ဝိုင်းနေကြတာ ဟွန့် ” ” သိပါ့တော် … ဖင်ကြီးတွေက လမ်းလျှောက်ရင် အူယားစရာကြီး … မိန်းမချင်းတောင် အသဲယားတယ် ခိခိ ” ” ဒါပဲ … မသာမ … နင်ရော လှလှရော … ငါ့ဖင်ပဲ ပစ်မှားနေကြတာ ” ” ဒါဆို ငါပြန်မယ်ဟာ … အမေကလည်း ချောင်းတဟွတ်ဟွတ်နဲ့ ပန်းနာ ပြန်ထနေတာ … ရေနွေးတည်ပြီး ဆေးတိုက်ရဦးမယ် ” ” အေးပါ … ဥပုဒ်နေ့ ငါ ချက်ပြုတ်ပြီးတာနဲ့ နင်တို့အိမ်လာခဲ့ မယ် … စက်ဘီး ယူမလာတော့ဘူး ” ” အင်း … ငါ့ ဘီးနဲ့ပဲ သွားမယ်ဟာ … လမ်းကျ … ငါက ကိုမိုး ဆိုင်ကယ်နောက်က လိုက်မှာ ” ” ငါက စက်ဘီးနဲ့ … အညှောင်းခံနင်းရဦးမှာ မသာမ … မြန်မြန် လင်ရမှ အေးမှာ ” အေးစု ပြန်သွားတော့ ကျမလည်း ရေချိုး သနပ်ခါးလိမ်းပြီး ခဏမှေးပစ်လိုက်တယ်။နေ့လည်ပိုင်း အမေနိုးတော့ ထမင်းအတူစားကြပြီး ကျမလည်း ရပ်ကွက်ထဲ ထွက်လာခဲ့တာ။အမေကတော့ မနက်ပြုတ်မဲ့ ပဲတွေ ခဲရွေးရင်း ကျန်နေရစ်တယ်။

” ဟေး … မိဝိုင်း ဘယ်တုန်း ” ” လှလှ အိမ်ဘက် … ဒေါ်ညိုရေ ” ” အော် … လက်ဖက်နဲ့ ရေနွေးကြမ်း သောက်သွားဦးလေ ”  ” သမီး ထမင်းစားလာလို့ … ဒေါ်ညို … အပြန်မှ ဝင်ခဲ့တော့မယ် ”  ” အေးအေး … အပြန်ဝင်ခဲ့ဟေ့ … ညည်းအမေဖို့ ထန်းလျက်လေး ပေးလိုက်ချင်လို့ ”ရက်ကွက် အလယ်တည့်တည့် ဂွစုံ ရောက်တော့ လမ်း တောင်ဘက် အနောက်ဘက်ခြမ်းက မုန့်တီရောင်းတဲ့ ဒေါ်ညိုက လှမ်းနုတ်ဆက်နေတာ အမေနဲ့က တရွာတည်း ပြောတယ် ဒီမြို့လေးတက်လာကြတော့လည်း အတူတူတက်လာကြတာ။တကယ်တော့ ကျမတို့ရပ်ကွက်က လူတွေက ဒီဇာတိ မဟုတ်ကြပေမယ့် ရွာရွှေရွာမျိုးတွေ များတယ်။  ” ဟုတ်ကဲ့ … ဒေါ်ညို ” ကျမလည်း ဒေါ်ညိုနူတ်ဆက်ပြီး တောင်ဘက်ကြားလမ်းထဲ ကွေ့ဝင်လိုက်တာ လှလှတို့အိမ်က ရပ်ကွက် အနောက်တောင် အစွန်းဘက်ကျတယ်။ကျမနဲ့ အေးစုက မိဘနဲ့နေရပေမယ့် လှလှက ဆွေမျိူးမကင်းတဲ့ အဒေါ်တစ်ယောက်နဲ့ နေရတာပါ။လက်ရှိ လှလှအဒေါ် ဒေါ်သန်းမြင့် ပြောပြလို့ ကျမလည်း သိခဲ့ရတယ်။ကျမတို့ မမွေးခင်ပေါ့ လှလှ အဖေနဲ့အမေ မြို့တက်လာတော့ လှလှကို သူ့အမေ ဒေါ်ခင်မြင့်က ကိုယ်ဝန်လွယ်ထားရတာပေါ့။

ဒေါ်ခင်မြင့်က မြို့ရောက်ကာစ ကိုယ်ဝန်နဲ့ ဆိုတော့ ဘာမှ မလုပ်နိုင်သေးပါဘူး။အိမ်တွင်ပဲ ထမင်းဟင်းချက် အိမ်မှု့ကိစ္စလေးပဲ လုပ်နေရတာ။လှလှကိုယ်ဝန် ၈လထဲ ရောက်တော့ လှလှအဖေ ဦးသန်းမောင် ကားအက်ဆီးဒင့် ဖြစ်ပြီး ဆုံးပါလေရော။ဒေါ်ခင်မြင့် ခမျှ ကိုယ်ဝန်အရင့်မာကြီးနဲ့ ယောင်္ကျားကသေ ပဋာမြေလူးနေတုန်း ဗိုက်က နာလာတော့ လင်ဖြစ်သူ အလောင်းနား အားရအောင် ငိုခွင့်မရပြန်ဘူး။အနီးနားက ရပ်ရွှေရပ်မျိုးတွေကပဲ ဆေးရုံပို့ပေးကြတယ်။ဆေးရုံရောက်တော့ လှလှကို မွေးပြီး မကြာပါဘူး ဒေါ်ခင်မြင့်လည်း ယောင်္ကျားနောက် လိုက်သွားပါလေရောရှင်။

လှလှကတော့ အသက်ရှင်နေရစ်တယ်။မိဘ အလောင်းနှစ်လောင်းနဲ့ လှလှကို အဖွားညံ့တယ်ဆိုပြီး ဘယ်အမျိုးရင်းကမှ မခေါ်ချင်ကြဘူးရှင်။နာရေးကို လှလှအမေဘက်က အမျိုးတွေပဲ လာကြတာပါ။လှလှအမေဘက်က အဒေါ်တစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ ဒေါ်သန်းမြင့်ကပဲ မွေးစားလိုက်တယ်။ခုထိ လှလှက ဒေါ်သန်းမြင့်နဲ့ပဲ နေတာပေါ့။ဟော ပြောရင်းဆိုရင်း ကျမ သူငယ်ချင်း လှလှဝင်း အိမ်ရှေ့ ရောက်လာပါပြီ။အိမ်တံခါးက စိထားလျက်လေး ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ဇိမ်ခံကားလေးတစ်စီး ရပ်ထားသေးတယ်။ ကျမလည်း လာနေကြဆိုတော့ ထွေထွေထူးထူး စဉ်းစားမနေတော့ပါဘူး။အိမ်ဝင်းတံခါးဖွင့် ပြန်ပိတ်ပြီးတာနဲ့ လှလှတို့ အိမ်ထဲ ဝင်လာခဲ့တာပေါ့ရှင်။လှလှတို့အိမ်က အရင်တုန်းကလိုတော့ မဟုတ်ဖူး ထရံကာ သွပ်မိုးလေးနဲ့ အောက်က အုတ်ခင်းထားတော့ သပ်သပ်ရပ်ရပ်လေး ဖြစ်နေတာ။အိမ်တံခါးဖွင့်ရင်း လှလှအိပ်ခန်းဘက် လျှောက်လာခဲ့တယ်။အိပ်နေရင် စပြီး နိုးမလို့ ဒါကလည်း ကျမတို့ သူငယ်ချင်း ၃ယောက်ရဲ့ အကျင့်ပါ တစ်ယောက်အိမ် တစ်ယောက် ဝင်ထွက်နေပြီး ဦးတဲ့လူက စနေကြပေါ့။ ” ရှီးးးးး ကောင်းလိုက်တာ … ကလေးရယ် … ဗျစ် … ဘွတ်ဘွတ် … ဆောင့်ဆောင့် … ဦးနိုင် ပြီးတော့မှာ … အင်း ” လှလှ အိပ်ခန်းထဲက သူစိမ်းယောင်္ကျားအသံကြောင့် ကျမလည်း အံအော ထိတ်လန့်သွားမိတယ်ရှင်။ငယ်ငယ် ကတည်းက ပေါင်းလာတာ ရည်းစားသနာလည်း ရှိသံ မကြားရဘူး။ အသံလာတဲ့ဆီ ချောင်းကြည့်မိတော့ ကုတင်ပေါ်မှာ အသားဖြူဖြူ အသက် ၅၅နှစ်ခန့် မျက်မှန်နဲ့ လူကြီးတစ်ယောက်က….(ပထမပိုင်းပြီးပါပြီ)

Zawgyi

“ေဟာဒီက … ပဲျပဳတ္ ပူပူေလး … ယူၾကဦးမလား … ေဟာဒီက ပဲျပဳပ္ ” အလင္းထြက္က်မလာေသးတဲ့ မနက္ခင္းတစ္ခု ေမြးဖြားဖို႔ ပန္းတခ်ိဳ႕ ေခြၽးၿပိဳက္သီးေနတဲ့အခိုက္ မိဝိုင္း လို႔ေခၚတဲ့ ပဲျပဳတ္သည္ရဲ႕ ေအာ္ဟစ္သံ နည္းနည္းေတာ့ ေစြေစာင္းသြားမလားပဲရွင္။ အင္း က်မနာမည္ မိဝိုင္း အသက္က ၂၀ ျပည့္ၿပီ။ အေမက ေနာက္အိမ္ေထာင္နဲ႔ေပါ့။ လူေတြအိပ္ေကာင္းတဲ့အခ်ိန္ ဝမ္းေရးအတြက္ မနက္မိုးမလင္းခင္ အေစာႀကီးထ ပဲျပဳတ္ၿပီး လိုက္ေရာင္း၊ ရတဲ့အျမတ္ေလးနဲ႔ စားဝတ္ေနေရး ေျဖရွင္းေနရတာပါ။ ဘဝက ခါးတယ္ ဒါေပမယ့္ က်မအလွက မခါးပါဘူး။ ဆင္းရဲေပမယ့္ တင္ေတြ ရင္ေတြ သူေနရာနဲ႔သူမို႔ ရပ္ကြက္ထဲ အကဲစမ္းတဲ့ သူေတြကလည္း အမ်ားသား။က်မ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေၾကာက္မိတာပါ။ အေဖက အေမ့အေပၚ အႏိုင္က်င့္တယ္ရွင့္။ လုပ္ကိုင္မေကြၽးပဲ အေမကပဲ အရက္ဖိုး ရွာေပးရတယ္။ အေမကလည္း ဒီေလာက္ သူ႔အေပၚအႏိုင္က်င့္ေနတဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကို သံေယာဇဥ္က အႀကီးသား၊ အေဖဆုံးတဲ့အထိ ဒုကၡခံရရွာတာ။ အေဖဆုံးၿပီး အေမ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့ က်မ ၁၅ ႏွစ္သမီးေပါ့။ အဲဒီကတည္းက အေမ့ရဲ႕ ပဲျပဳတ္ေရာင္းတဲ့ အလုပ္ကို က်မ လြဲေျပာင္းယူလိုက္ရတာ ၅ ႏွစ္ထဲ ေရာက္ၿပီ။ က်မ ခႏၶာကိုယ္ ဖြံ႕ၿဖိဳးလာေတာ့ အထူးျခားဆုံးက က်မခါးေအာက္က ဖင္ႀကီးေတြပဲ။ က်မ ေဈးေရာင္းထြက္ရင္ ေယာက်ၤားအမ်ားစုရဲ႕ မ်က္လုံးေတြက က်မခါးေအာက္ကိုပဲ က်ေရာက္ေနေတာ့တာပဲရွင္။

” ဟိတ္ … ပဲျပဳတ္ ၂၀၀ ဖိုးေပးေဟ့ … ပိုပိုသာသာေလးေနာ္ ” ” အမေလး … ကိုတိုးႀကီးရယ္ … လူရင္းေတြကို အၿမဲပိုေပးေနတာပါ … ဟြန႔္ … ပဲေတာင္း ကူခ်ေပးဦး ” ကိုတိုးႀကီးဆိုတာ က်မတို႔ရပ္ကြက္ထိပ္က ပန္းရံလုပ္တဲ့သူေပါ့။ က်မ ေဖာက္သည္တစ္ဦးပါပဲ။ က်မတို႔ ရပ္ကြက္က ေအာက္ေျခ လူတန္းစားမ်ားလို႔ ေဈးႀကီးတဲ့မုန႔္ေတြ ဝယ္မစားၾကပါဘူး။ မနက္လင္းရင္ ထမင္းအိုးတည္ၿပီး က်မတို႔လို ပဲျပဳတ္သည္ဆီက ပဲျပဳတ္ေလးဝယ္ ထမင္းနဲ႔ဆီဆမ္းၿပီး ငံျပာရည္ အ႐ိုင္းေဖ်ာ္ေလးနဲ႔ စားၾကတာမ်ားတယ္ေလ။ ” ကဲ … ေရာ့ … ကိုတိုးႀကီး ပိုထည့္ေပးလိုက္တယ္” က်မ ပဲျပဳတ္ကို ႂကြတ္ႂကြတ္အိတ္ေလးထဲ ထည့္ၿပီး ကိုတိုးႀကီးကို ေပးေတာ့ သူ႔မ်က္လုံးေတြက က်မ ေပါင္ဂြ ေရာက္ေနတာရွင့္။ ထမိန္တိုတိုပဲ ဝတ္တတ္တဲ့ က်မ ေစာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေတာ့ ထမိန္ေအာက္နားစက ဒူးေခါင္းနားေရာက္ၿပီး ထမိန္အဟေလးထဲက က်မ ေပါင္သားေဖြးေဖြးေလးက အတိုင္းသား ျမင္ေနရတာေပါ့။ ” အာ ” က်မ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ငုံ႔ၾကည့္မိေတာ့ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး ေႏြးကနဲ႔ ျဖစ္မိသြားတယ္။ ေပါင္ၿဖဲထိုင္မိေတာ့ ေပါင္ဂြထဲ က်မ ေစာက္ေမႊးအုံေလးပါ ထြက္ေနတာရွင့္။ ကိုတိုးႀကီးက ပဲျပဳတ္အိပ္သာ ယူေနတာ မ်က္လုံးက က်မေပါင္ၾကားက မခြာဘူး။ ” ေတာင္းေလး ျပန္ပင့္ေပးဦး … ဟိုဘက္ရပ္ကြက္ထိ သြားေရာင္းရမွာ ” ကိုတိုးႀကီးကို ပဲေတာင္း ျပန္ပင့္ခိုင္းၿပီး က်မလည္း ပဲျပဳတ္ဆက္ေရာင္းဖို႔ ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ အက်ႌလက္ျပတ္ ခါးတိုေလးနဲ႔ ထမိန္တိုတိုကို တင္းေနေအာင္ ဝတ္ထားေတာ့ က်မရဲ႕ စူထြက္ေနတဲ့ ရင္သားေတြနဲ႔ ေကာ့တက္ေနတဲ့ ဖင္သားစိုင္ေတြက အတိုင္းသား ျဖစ္ေနမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ခဏေန ေနထြက္တာနဲ႔ လိမ္းထားတဲ့ သနပ္ခါးေပ်ာက္ေအာင္ ေခြၽးထြက္လာေတာ့မယ္၊ အက်ႌလက္ရွည္ဝတ္မိရင္ ေခြၽးတဒီးဒီးနဲ႔ ပဲျပဳတ္ေတာင္း ႐ြက္ထားရတာ အဆင္မေျပျပန္ဘူးေလ။

သိပ္အၾကာႀကီးေတာ့ မေရာင္းရပါဘူး။ မနက္ ၈ နာရီခြဲေလာက္ဆို ပါလာတဲ့ ပဲေတြ အကုန္ ကုန္ေရာပဲ။ ကုန္တာနဲ႔ က်မလည္း ဆန္ေလး ဆီေလးဝယ္ အဆာေျပ တစ္ခုခုစားရင္း အေမ့ဖို႔ ပလာတာနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ ဝယ္ၿပီး အိမ္ျပန္လာတာေပါ့။ ” အားးး … ဘြတ္ ဘြတ္ …… အမေလးးး ေသပါၿပီ … ကိုဘေက်ာ္ရယ္ … ကြၽတ္ကြၽတ္ ” ” နင္ကလည္း … ဒီႏွစ္ထဲ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ … ေကာင္းေကာင္းကို မလိုးရဘူး ” အိမ္ထဲဝင္တာနဲ႔ အေမတို႔အိပ္ခန္းက အသံေတြ ၾကားရေတာ့တာပဲ။ က်မပေထြး ဦးဘေက်ာ္က စက္႐ုံတစ္႐ုံမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း အေမ့ကို လုပ္ေတာ့ေကြၽးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအသက္႐ြယ္ထိ ႏွာက ထန္တယ္ရွင္။ မနက္ က်မ အိပ္ယာထေတာ့ အေမ့ကို တစ္ခါလိုးၿပီးသား။ အခုလည္း အလုပ္သြားခါနီးေလး ထပ္လိုးေနတာေနမယ္။ ” အမေလးေတာ္ … လင္းခါနီး … ရွင္ တစ္ခါလိုးၿပီးသားေလ …။ အခုလည္း ထပ္လိုးေနတာ … ဟြန႔္ …။ ခဏေန သမီးေလး ျပန္ေရာက္ရင္ မေကာင္းလို႔ပါေတာ္ ” ” မိဝိုင္းက … အ႐ြယ္ေရာက္ပါၿပီ … မစိန္ကလည္း … နားလည္မႈရွိပါတယ္ဟာ ”  ” ေအာ္ … ဒါေတာ့ ဒါေပါ့ေတာ္ …။ သမီးေရွ႕ေတာ့ … အလိုးမခံရဲပါဘူး …။ က်ဳပ္ မ်က္ႏွာပူတယ္ ကိုဘေက်ာ္ရယ္ ” စကားေျပာေနၾကရင္း အေမကလည္း ကုတင္ေပၚ ဖင္ဗူးေတာင္း ေထာင္ေပးေနတာပါ။ က်မပေထြးကလည္း အေမ့ခါးကို ဆြဲၿပီး တဘြတ္ဘြတ္ လိုးေနတုန္းပဲ။ က်မ ျပန္ေရာက္မွန္း မသိၾကေသးတာေပါ့ရွင္။ အေမက ဟန္ေဆာင္ၿပီး မူေနတာ။ ဒါကို ဦးဘေက်ာ္က သိေတာ့ အလိုက္ထိုက္ေျပာၿပီး လိုးေတာ့တာေပါ့။ မၾကာပါဘူး အေမ့ဆီက အားမရတဲ့ ညည္းသံေလးနဲ႔ ဖင္ကို ေနာက္ျပန္ေဆာင့္ရင္း ဦးဘေက်ာ္ကို ေဆာင့္လိုးေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုေနေတာ့တာပဲ။

“အ … ေဆာင့္ စမ္း ပါ … ကိုဘေက်ာ္ရယ္ … ရွင္ကလည္း အစပိုင္းေလးပဲ … အလိုးသန္တာ … သြားေလသူ က်မ အရင္ေယာက်ၤား ကိုဖိုးထင္နဲ႔ ကြာပါ့ ” အေဖက ဦးဘေက်ာ္ထက္ ပိုသန္တာေတာ့ အမွန္ပဲ တခါတေလ အေဖအလုပ္နားရက္ အေမဆို အိပ္ခန္းထဲက မထြက္ႏိုင္ဘူး ညေနပိုင္းေလာက္မွ အားအင္ကုန္ေနတဲ့ ပုံမ်ိဳးနဲ႔ ထြက္လာတတ္တာ။ဒါေပမယ့္ အေမစကားက ဦးဘေက်ာ္ မာနကို ထိသြားတာထင္တယ္ရွင္ စကားဆုံးတာနဲ႔ ဦးဘေက်ာ္ရဲ႕ မီးပြင့္မတတ္ လိုးခ်က္ေတြက သက္ေသျပေနတာေပါ့။ အေမလည္း သူ႔စကားနဲ႔သူ အမေလး တရင္း ဖင္ႀကီးေတြ ရမ္းခါေနေတာ့တာပဲ။အေတာ္ေလးၾကာမွ အေမလည္း ေစာက္ရည္ေတြ ပန္းရင္း ၿငိမ္က်သြားေတာ့တာ အေမၿပီးတာနဲ႔ ဦးဘေက်ာ္လည္း ေမးေၾကာေတြေထာင္လာၿပီး မနားတမ္းလိုးရင္း တအီးအီးနဲ႔ ေပါင္တန္ေတြ တဆက္ဆက္ တုန္လာေတာ့တယ္။ ” ဖလြပ္ … ဘူး … ၿဗိၿဗိ … ဘူ ” ဦးဘေက်ာ္လည္း ၿပီးသြးလို႔ လီးႀကီးဆြဲထုတ္တာနဲ႔ အေမလည္း အိပ္ယာထဲ ဖင္ႀကီးလွဲခ်ၿပီး အဖုတ္က တဘူဘူ တဘင္ဘင္နဲ႔ ေလအမ္ထြက္ေနေတာ့တာ။ဦးဘေက်ာ္ လီးကို အဝတ္ေဟာင္းနဲ႔ သုတ္ေနခ်ိန္ က်မလည္း အိမ္ေရွ႕ တစ္ေခါက္ ျပန္ထြက္ၿပီး ခုမွ ျပန္လာတဲ့ ပုံစံနဲ႔ ႏူတ္ဆက္လိုက္တယ္။

” အေမ … မုန႔္ဝယ္လာတယ္ … သမီး ျပန္ေရာက္ၿပီေနာ္ ” ” ေအးေအး … သမီး … အေမလာမယ္ … မနက္အိပ္ယာထ … ဇတ္ေၾကာေတြ တက္ေနလို႔ … ကိုဘေက်ာ္ကို ႏွိပ္ခိုင္းေနရတာ … ဂြၽတ္ … ကြၽတ္ကြၽတ္ ” အေမက အိပ္ခန္းထဲကေန ဇက္ခ်ိဳးျပေတာ့ က်မ ရယ္ခ်င္စိတ္ကို မနည္းထိန္းထားရေသးတာရွင့္။ ” အေမ … ခုံေပၚမွာ တင္ထားခဲ့တယ္ … ပလာတာနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ ” ဦးဘေက်ာ္ ထြက္လာၿပီးမွ အေမက ထြက္လာတာပါ။အေမ့မ်က္ႏွာမွာလည္း ေခြၽးေစးေတြ သုတ္ထားေပမယ့္ ဆံပင္ေအာက္ေျခက ထြက္လာတဲ့ ေခြၽးက လည္ပင္းေပၚ စီးက်ေနတာေပါ့။ ” ဟဲ့ … သမီး … ေနာက္က ကြက္ေနတာ … ဓမၼတာလာေနရင္လည္း ေဘာင္းဘီေလး ခံမဝတ္ဘူး ” ” ရွင္ … ဟုတ္ ဟုတ္ ” က်မမ်က္ႏွာ ေရေႏြးနဲ႔ ပက္ခံလိုက္ရသလို ခံစားမိလိုက္ရတယ္။အေမနဲ႔ ဦးဘေက်ာ္တို႔ လိုးတာေခ်ာင္းရင္း ေပါင္ၾကားက စိုစိစိုစိနဲ႔ ျဖစ္ေနတာ အေမေျပာမွ သတိထားမိေတာ့တာပဲ။စားပြဲခုံေပၚ အေမ့ဖို႔ မုန႔္တင္ေပးေတာ့ ထိုင္ခုံေပၚခဏထိုင္မိေသးတာ အရည္ေတြထြက္ၿပီး ထမိန္မွာ လာကြက္ကုန္တာေပါ့ရွင္။အေမ့ကို လွည့္မၾကည္ပဲ ျပန္ေျပာရင္း က်မ အိပ္ခန္းထဲ ဝင္လာခဲ့လိုက္ေတာ့တယ္။

” မိဝိုင္းေရ … မိဝိုင္းရွိလား ” ခဏနားၿပီး ထမင္းအိုး ၂ လုံးတည္လိုက္တယ္။ထမင္းက်က္တာနဲ႔ ငပိခ်က္ကို င႐ုတ္သီးစပ္စပ္ေလးခ်က္ ၾကက္ဥေၾကာ္ၿပီး လက္စနဲ႔ ခ်ည္ရည္အိုးတည္ေနတုန္း ေအးစုအသံ ၾကားလိုက္ရတာပဲ။ ” ေဟးးး … ေအးစုလား … လာေဟ့ … ငါ ခ်ည္ရည္ဟင္း တည္ေနလို႔ ” ” ေအး လာၿပီေဟ့ … ငါ အကူညီေလးေတာင္းစရာ ရွိလို႔ ” ” ဟဲ့ … ေအးစု ေသခ်ာထိုင္ပါေအ … ညည္း ေအာက္က … ဟာႀကီးေပၚေနတာ … မဲနက္ေနတာ ေကာင္မ ” ” အံမယ္ … မိန္းမခ်င္းေအ ဘာျဖစ္လဲ … နင္ၾကည့္ခ်င္ … ေရာ့ ” ” ဟယ္ … မသာမ … ယြေနတာ … ဒါမို႔ ကိုမိုးႏိုင္က … ေခၚေခၚလုပ္ေနတာ … ခ္ခ္ ခ္ခ္ ” ေအးစုနဲ႔ လွလွဝင္းက က်မရဲ႕ ငယ္သူငယ္ခ်င္း အရင္းေတြပါ ရပ္ကြက္ထဲ အတူတူေဆာ့ရင္း ႀကီးျပင္းလာၾကေတာ့ ေျပာမနာဆိုမနာေတြေပါ့ရွင္။ခုလည္း မီးဖိုခန္းထဲ ဝင္ၿပီး ခုံေပၚ ေျခတေခ်ာင္း ေျမႇာက္တင္ၿပီးထိုင္ေတာ့ ထမိန္ေအာက္စလြတ္ၿပီး အထဲက အတိုင္းသားပဲ။က်မေျပာေတာ့ ႐ြဲ႕ၿပီး ခုံေပၚ ေထာင္ထားတဲ့ေျခေထာက္ကို ၿဖဲျပေနတာ။ ” မိဝိုင္းေရ … ဦးေလးေက်ာ္ဖို႔ ထမင္းရၿပီလား ” ” ဟုတ္ … ဦးေလးေက်ာ္ ရၿပီရၿပီ … ခဏ ” ေအးစုနဲ႔ က်မ စကားေျပာတုန္း မီးဖိုခန္း အျပင္က ဦးေလးေက်ာ္ အသံေၾကာင့္ ေအးစုလည္း ေျခတစ္ဖက္ ေအာက္ျပန္ခ်ရင္း သူ႔အဖုတ္ကို ျပန္ဖုံးေနတာ။ဦးေလးေက်ာ္ဖို႔ ထမင္းထုပ္ေပးၿပီးမွ ေအးစုနဲ႔စကားျပန္ေျပာေနၾကတာေပါ့။

” ေအး … ခုလာတာလည္း … လာမယ့္ ဥပုဒ္ေန႔ အလုက္ပိတ္ရက္ … ေလွ်ာက္လည္မလို႔ … နင္ ငါ့လာေခၚဟာ ” ” အံေအာပါ့ေတာ္ … ညည္းတို႔ လုပ္ဖို႔အေရး … ငါက ေစာင့္ေပးေနရဦးမယ္ ” ” လုပ္ပါ … သူငယ္ခ်င္းရယ္ … အိမ္က နင္နဲ႔ဆို မဆူဘူးဟ ” ” အဲေလာက္ျဖစ္ေနရင္လည္း … ယူလိုက္ၾကေတာ့ဟာ … ယူၿပီးမွ … လုပ္ၾက ”  ” ယူခ်င္တာေပါ့ဟ … ကိုမိုးက … ေနာက္ႏွစ္က် ငါ့ကို … သိန္းသုံးဆယ္ တင္ေတာင္းမွာတဲ့ … ခုလည္း ရသမွ် အလုပ္ အကုန္လုပ္ၿပီး ေငြစုေနရွာတာပါေအ ” ေအးစု စကားေၾကာင့္ က်မ ရင္ထဲ နင့္သြားမိတယ္။ကိုမိုးျမင့္က ပန္းတိမ္သမားပါ ဟိုဘက္တစ္ရပ္ကြက္ေက်ာ္က က်မနဲ႔လည္း ရင္းႏွီးပါတယ္။တခါတခါ အလုပ္နားရက္ေတြ ဆိုင္ကယ္ တကၠစီ ဆြဲေနတတ္တာ ေအးစုအေပၚ တကယ္ခ်စ္ရွာတာပါ။ေအးစုတို႔ မိသားစုကလည္း ေအးစုက ပန္းေရာင္းရင္း မိသားစု ထမင္းအိုးကို ထိန္းေပးေနရတာ။ေအးစု အိမ္ေထာင္က်ရင္ ေအာက္က ေမာင္အငယ္ေလးနဲ႔ မိဘ ႏွစ္ပါးက ဘယ္လိုေနၾကမလည္း မသိ။လတ္တစ္ေလာ ႏွစ္ေယာက္သား အလုပ္နားရက္ဆို အျပင္ခ်ိန္းေတြ႕ေနၾကတာေပါ့။

” ကဲပါ … နင့္ဟာႀကီး ျပန္ဖုံးထား … ေကာင္မ … ငါက ကိုမိုးျမင့္ မဟုတ္ဘူး … မိဝိုင္းေနာ္ ” ” ခ္ခ္ ခ္ခ္ … သိပါ့ေအ … အျပားခ်င္း နင္ ဘယ္ၾကည့္ခ်င္ပါ့မလဲ … အေခ်ာင္းပဲ ၾကည့္ခ်င္မွာေပါ့ ” ” အံမယ္ … ငါ စိတ္မဝင္စားလို႔ပါေနာ္ … ေဘးနားအမ်ားႀကီး ဝိုင္းေနၾကတာ ဟြန႔္ ” ” သိပါ့ေတာ္ … ဖင္ႀကီးေတြက လမ္းေလွ်ာက္ရင္ အူယားစရာႀကီး … မိန္းမခ်င္းေတာင္ အသဲယားတယ္ ခိခိ ” ” ဒါပဲ … မသာမ … နင္ေရာ လွလွေရာ … ငါ့ဖင္ပဲ ပစ္မွားေနၾကတာ ” ” ဒါဆို ငါျပန္မယ္ဟာ … အေမကလည္း ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္နဲ႔ ပန္းနာ ျပန္ထေနတာ … ေရေႏြးတည္ၿပီး ေဆးတိုက္ရဦးမယ္ ” ” ေအးပါ … ဥပုဒ္ေန႔ ငါ ခ်က္ျပဳတ္ၿပီးတာနဲ႔ နင္တို႔အိမ္လာခဲ့ မယ္ … စက္ဘီး ယူမလာေတာ့ဘူး ” ” အင္း … ငါ့ ဘီးနဲ႔ပဲ သြားမယ္ဟာ … လမ္းက် … ငါက ကိုမိုး ဆိုင္ကယ္ေနာက္က လိုက္မွာ ” ” ငါက စက္ဘီးနဲ႔ … အေညႇာင္းခံနင္းရဦးမွာ မသာမ … ျမန္ျမန္ လင္ရမွ ေအးမွာ ” ေအးစု ျပန္သြားေတာ့ က်မလည္း ေရခ်ိဳး သနပ္ခါးလိမ္းၿပီး ခဏေမွးပစ္လိုက္တယ္။ေန႔လည္ပိုင္း အေမႏိုးေတာ့ ထမင္းအတူစားၾကၿပီး က်မလည္း ရပ္ကြက္ထဲ ထြက္လာခဲ့တာ။အေမကေတာ့ မနက္ျပဳတ္မဲ့ ပဲေတြ ခဲေ႐ြးရင္း က်န္ေနရစ္တယ္။

” ေဟး … မိဝိုင္း ဘယ္တုန္း ” ” လွလွ အိမ္ဘက္ … ေဒၚညိဳေရ ” ” ေအာ္ … လက္ဖက္နဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္း ေသာက္သြားဦးေလ ”  ” သမီး ထမင္းစားလာလို႔ … ေဒၚညိဳ … အျပန္မွ ဝင္ခဲ့ေတာ့မယ္ ”  ” ေအးေအး … အျပန္ဝင္ခဲ့ေဟ့ … ညည္းအေမဖို႔ ထန္းလ်က္ေလး ေပးလိုက္ခ်င္လို႔ ”ရက္ကြက္ အလယ္တည့္တည့္ ဂြစုံ ေရာက္ေတာ့ လမ္း ေတာင္ဘက္ အေနာက္ဘက္ျခမ္းက မုန႔္တီေရာင္းတဲ့ ေဒၚညိဳက လွမ္းႏုတ္ဆက္ေနတာ အေမနဲ႔က တ႐ြာတည္း ေျပာတယ္ ဒီၿမိဳ႕ေလးတက္လာၾကေတာ့လည္း အတူတူတက္လာၾကတာ။တကယ္ေတာ့ က်မတို႔ရပ္ကြက္က လူေတြက ဒီဇာတိ မဟုတ္ၾကေပမယ့္ ႐ြာေ႐ႊ႐ြာမ်ိဳးေတြ မ်ားတယ္။  ” ဟုတ္ကဲ့ … ေဒၚညိဳ ” က်မလည္း ေဒၚညိဳႏူတ္ဆက္ၿပီး ေတာင္ဘက္ၾကားလမ္းထဲ ေကြ႕ဝင္လိုက္တာ လွလွတို႔အိမ္က ရပ္ကြက္ အေနာက္ေတာင္ အစြန္းဘက္က်တယ္။က်မနဲ႔ ေအးစုက မိဘနဲ႔ေနရေပမယ့္ လွလွက ေဆြမ်ိဴးမကင္းတဲ့ အေဒၚတစ္ေယာက္နဲ႔ ေနရတာပါ။လက္ရွိ လွလွအေဒၚ ေဒၚသန္းျမင့္ ေျပာျပလို႔ က်မလည္း သိခဲ့ရတယ္။က်မတို႔ မေမြးခင္ေပါ့ လွလွ အေဖနဲ႔အေမ ၿမိဳ႕တက္လာေတာ့ လွလွကို သူ႔အေမ ေဒၚခင္ျမင့္က ကိုယ္ဝန္လြယ္ထားရတာေပါ့။

ေဒၚခင္ျမင့္က ၿမိဳ႕ေရာက္ကာစ ကိုယ္ဝန္နဲ႔ ဆိုေတာ့ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ေသးပါဘူး။အိမ္တြင္ပဲ ထမင္းဟင္းခ်က္ အိမ္မႈ႕ကိစၥေလးပဲ လုပ္ေနရတာ။လွလွကိုယ္ဝန္ ၈လထဲ ေရာက္ေတာ့ လွလွအေဖ ဦးသန္းေမာင္ ကားအက္ဆီးဒင့္ ျဖစ္ၿပီး ဆုံးပါေလေရာ။ေဒၚခင္ျမင့္ ခမွ် ကိုယ္ဝန္အရင့္မာႀကီးနဲ႔ ေယာက်ၤားကေသ ပဋာေျမလူးေနတုန္း ဗိုက္က နာလာေတာ့ လင္ျဖစ္သူ အေလာင္းနား အားရေအာင္ ငိုခြင့္မရျပန္ဘူး။အနီးနားက ရပ္ေ႐ႊရပ္မ်ိဳးေတြကပဲ ေဆး႐ုံပို႔ေပးၾကတယ္။ေဆး႐ုံေရာက္ေတာ့ လွလွကို ေမြးၿပီး မၾကာပါဘူး ေဒၚခင္ျမင့္လည္း ေယာက်ၤားေနာက္ လိုက္သြားပါေလေရာရွင္။

လွလွကေတာ့ အသက္ရွင္ေနရစ္တယ္။မိဘ အေလာင္းႏွစ္ေလာင္းနဲ႔ လွလွကို အဖြားညံ့တယ္ဆိုၿပီး ဘယ္အမ်ိဳးရင္းကမွ မေခၚခ်င္ၾကဘူးရွင္။နာေရးကို လွလွအေမဘက္က အမ်ိဳးေတြပဲ လာၾကတာပါ။လွလွအေမဘက္က အေဒၚတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ေဒၚသန္းျမင့္ကပဲ ေမြးစားလိုက္တယ္။ခုထိ လွလွက ေဒၚသန္းျမင့္နဲ႔ပဲ ေနတာေပါ့။ေဟာ ေျပာရင္းဆိုရင္း က်မ သူငယ္ခ်င္း လွလွဝင္း အိမ္ေရွ႕ ေရာက္လာပါၿပီ။အိမ္တံခါးက စိထားလ်က္ေလး ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ဇိမ္ခံကားေလးတစ္စီး ရပ္ထားေသးတယ္။ က်မလည္း လာေနၾကဆိုေတာ့ ေထြေထြထူးထူး စဥ္းစားမေနေတာ့ပါဘူး။အိမ္ဝင္းတံခါးဖြင့္ ျပန္ပိတ္ၿပီးတာနဲ႔ လွလွတို႔ အိမ္ထဲ ဝင္လာခဲ့တာေပါ့ရွင္။လွလွတို႔အိမ္က အရင္တုန္းကလိုေတာ့ မဟုတ္ဖူး ထရံကာ သြပ္မိုးေလးနဲ႔ ေအာက္က အုတ္ခင္းထားေတာ့ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလး ျဖစ္ေနတာ။အိမ္တံခါးဖြင့္ရင္း လွလွအိပ္ခန္းဘက္ ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။အိပ္ေနရင္ စၿပီး ႏိုးမလို႔ ဒါကလည္း က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္း ၃ေယာက္ရဲ႕ အက်င့္ပါ တစ္ေယာက္အိမ္ တစ္ေယာက္ ဝင္ထြက္ေနၿပီး ဦးတဲ့လူက စေနၾကေပါ့။ ” ရွီးးးးး ေကာင္းလိုက္တာ … ကေလးရယ္ … ဗ်စ္ … ဘြတ္ဘြတ္ … ေဆာင့္ေဆာင့္ … ဦးႏိုင္ ၿပီးေတာ့မွာ … အင္း ” လွလွ အိပ္ခန္းထဲက သူစိမ္းေယာက်ၤားအသံေၾကာင့္ က်မလည္း အံေအာ ထိတ္လန႔္သြားမိတယ္ရွင္။ငယ္ငယ္ ကတည္းက ေပါင္းလာတာ ရည္းစားသနာလည္း ရွိသံ မၾကားရဘူး။ အသံလာတဲ့ဆီ ေခ်ာင္းၾကည့္မိေတာ့ ကုတင္ေပၚမွာ အသားျဖဴျဖဴ အသက္ ၅၅ႏွစ္ခန႔္ မ်က္မွန္နဲ႔ လူႀကီးတစ္ေယာက္က….(ပထမပိုင္းၿပီးပါၿပီ)