ဗေဒင်ဆရာကို ကုန်းတဲ့ သူဌေးကတော်

Unicode

စမ်းချောင်း မကြီးကြီးလမ်းထောင့်ရှိ လဘက်ရည်ဆိုင်တွင် ကိုခင်မောင်ဝင်းတစ်ယောက် ဘောလုံးဂျာနယ်ကို ခြေချိတ်ထိုင်ကာ ဖတ်နေသည်…..။ ထိုစဉ် မှာထားသည့် မုန့်ဟင်းခါး မန္တလေးပဲကြော်နှင့် လဘက်ရည် တိုင်ကီတစ်ခွက် လာချပေးစဉ် ရူဘီ တစ်ပွဲပါ ထပ်မှာလိုက်သည်……။

“ကိုခင်မောင်ဝင်း စောကြီးပါလားဗျ…။ ဒီနေ့ အလုပ်မသွားဘူးလား“

တစ်လမ်းထဲနေ မျိုးညွှန့်မှာ ခင်မောင်ဝင်းကိုမေးရင်း စာပွဲတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်လေသည်….

“အလုပ်ပြုတ်သွားပြီ…သွားဖို့မလိုတော့ဘူး….“

“ဟာ ဘယ်လိုဖြစ်တာတုန်း… အလုပ်ကအဆင်ပြေတယ်ဆို…“

“ပြေပါတယ်… ဒီလိုပါပဲ သူဌေးကတော် ဖြုတ်လိုက်တာပါ…“

“ခင်များ ဘာသွားလုပ်လို့လဲ…“

ခင်မောင်ဝင်း ပြောမလိုပြင်ပြီးကာမှ မပြောတော့ပါဘူးတွေးကာ…

“ဒီလိုပါပဲကွာ…“

မပြောချင်လေ ပိုသိချင်လေမို့ မျိုးညွှန့်က ထပ်မေးလေသည်….။

“လုပ်ပါဗျ ပြောစမ်းဘာ… နားထောင်ရတာတာပေါ့…။ ဟေ့ညီလေး လဘက်ရည် ပုံမှန်တစ်ခွက်“

ခင်မောင်ဝင်းအားမေးရင်း အနားဖြတ်သွားသည့် စားပွဲထိုးလေးအား လဘက်ရည်မှာလိုက်လေသည်…။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း မထူးတော့ပါဘူး ပြောတော့မည်ဟုတွေးကာ ဘောလုံးဂျာနယ်ကို ခေါက်ပြီး စာပွဲပေါ်တင်ပြီး ပြောမည်အလုပ် ဘေးဝိုင်းမှာ ကောင်လေးတွေက

“အစ်ကို မဖတ်တော့ရင် ကျွန်တော်ယူလိုက်မယ်“

ဆိုပြီး ဂျာနယ်ကောက်မသွားလေသည်..။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း ဂျာနယ်ကမပြီးသေးဘဲ သူများစီရောက်သွားပြီမို့ စကားပဲပြောပြီး အချိန်ဖြုန်းဖို့ရာပဲ ရှိလေတော့သည်….။

“ဒီလိုကွာ…….. မနေ့က ငါအလုပ် ပုံမှန်အတိုင်းသွားတယ်….။ ညနေလောက်ရောက်တော့ သူဌေးကတော်က သူသွားနေကြ ဗေဒင်ဆရာဆီသွားမယ်ဆိုလို့ ငါလည်း လိုက်ပို့လိုက်တယ်…။ သင်္ကန်းကျွန်းဖက်ပေါ့။ ဗေဒင်ခန်းက ၃ လွှာမှာ….။ ငါ တစ်ခါမှမတက်ဖူးပါဘူး…. ဝရံတာမှာ ဗီနိုင်းကြီးတလွှင့်လွှင့်နဲ့ မို့သာ သိတာပါ…။ အဲ့တာနဲ့ ငါလည်း ကားပေါ်ထိုင်နေတယ်….။

ဒီတစ်ပတ်ထဲ သူဌေးကတော် ဒီကိုလာတာ ၂ ကြိမ်တောင်ရှိနေပြီကွ…။ ငါလည်း တွေးမိလိုက်ပေမယ့် ငါ့ကိစ္စမဟုတ်ပါဘူးဆိုပြီး နေနေတုန်း… ဗိုက်ကရစ်လာတယ်…။ မိုးကလည်း မင်းမေကြီးတော်လိုပဲ ရွာလိုက်တာကွာ….။ ကားက တိုက်အောက်ရပ်ထားတာဆိုတော့ အနီးအနားက ဆိုင်တွေသွားရင်လည်း ရွှဲမယ်လေ…။ ကားနဲ့ထွက်သွားရင်လည်း သူဌေးကတော် ဆင်းလာလို့ ကားမတွေ့ရင် ပွားဦးမယ်….။ ဒါနဲ့ မထူးဘူး ဗေဒင်ဆရာအိမ်တက်ပြီး အိမ်သာ ခွင့်တောင်းတက်လိုက်မယ်လို့ တွေးလိုက်ရော… အဲ့မယ်စတာ….“

ခဏနားရင် မုန့်ဟင်းခါးကို ၃ ဇွန်း ဆက်တိုက် အလုပ်ကြီးကြီး ပါးစပ်ထဲ ပစ်ထည့်လိုက်လေသည်…။ မျိုးညွှန့်လည်း ဇာတ်ကအရှိန်တက်လာပြီ။

“ကိုခင်မောင်ဝင်း စားပြီးဆက်ပြောပါဦး“

ဆိုပြီး စကားထပ်တောင်းလိုက်ရင်း ရူဘီတစ်လိပ် ကောက်ဖွာလိုက်သည်….။

“အေး… ငါက အီးပါချင်နေတာနဲ့ တံခါးကို မခေါက်တော့ဘဲ တွန်းဝင်လိုက်တယ်..။ တံခါးက ဂျက်ကျမနေဘူး…။ လော့က တရုတ်လော့ အတွင်းကဖွင့်တဲ့ဟာမျိုး။ ခြေသုတ်ခုံနဲ့ခံပြီး တံခါးကို လော့က သေချာမကျတာကွာ။ ငါလည်း ဓါတ်ခန်းထဲလည်း ဘယ်သူမှမတွေ့တာနဲ့ နောက်ထဲဝင်လိုက်ပါလေရာကွာ…။

မင်းမေကြီးတော်ကွာ အိပ်ခန်းထဲက သူဌေးကတော် အသံတွေထွက်နေတာ…။ မင်းမြင်အောင်ပြောရမယ်ဆိုရင်… မွှေယာပေါ်မှာ ဖင်ကြီးကုန်းနေတာကို နောက်က ဗေဒင်ဆရာက ဒူးတစ်ချောင်းထောင်ပြီး ခါးကကိုင်ဆောင့်နေတာ….။ အော်ချက်ကလည်း ကွာ….

“အား… ကိုစိန်ရောင် ဆောင့်စမ်းပါရှင် ကောင်းလိုက်တာ…. ဆောင့်ဆောင့် ကိုစိန်ရောင်“

“ဟားဟား…“ မျိုးညွှန့် ရယ်လေသည်…။

“မင်းရယ်မည်ဆိုလည်း ရယ်ချင်စရာပဲ။ ငါ့မှာ အီးပါချင်တာတောင် ပျောက်သွားပြီး ရပ်ကြည့်နေမိတယ်…..။ ပြီးမှ အီးကပြန်ထွက်ချင်လာတာနဲ့ နောက်ထဲဝင်သွားပြီး အိမ်သာတက်လိုက်တယ်…။ အိမ်သာထဲကနေတောင်…

“ကိုစိန်ရောင် ရှင့်လီးကျိုးရင်လည်းကျိုးမှ ကျွန်မစောက်ဖုက်ကွဲရင်လည်းကွဲမှ လိုးတာရပ်ကြရအောင်ရှင်… ဆိုတာကြီး ကြားလိုက်ရတော့ အီးတုံးတောင် မကျချင်ဖြစ်သွားတယ် မင်းမေကြီးတော်လိုပဲ….“

“ဟာ.. ကိုခင်မောင်ဝင်းကြီးကလည်း အီးမကျတာနဲ့ ကျွန်တော့်ကြီးတော်နဲ့ ဘာဆိုင်လို့တုန်း… ဟားဟား..“

“ဆောရီးကွာ… ငါလည်း အဲ့စကားကြီးကို ထည့်ထည့်ပြောမိတာ ပြင်မရတော့ဘူး…“

“အေးပါ…စတာပါဗျ..ဆက်ပြောပါဦး…“

“အေးအေး ခဏလေး ငါ မုန့်ဟင်းခါး လက်စဖြတ်လိုက်ဦးမယ်…..။ ကဲ ကုန်ပြီ….။ အဲ့တာနဲ့ ငါပြီးတော့ အိမ်သာက ထွက်လာတာနဲ့ သူတို့ကလည်း လီးပဲကျိုးလို့လား စောက်ဖုတ်ပဲ ကွဲသွားလို့လားမသိဘူး … ပြီးသွားကြလို့ အခန်းထဲက ထွက်လာတာနဲ့ အိမ်ရှေ့ခန်းသွားတဲ့ လမ်းလေးမှာ ထိပ်တိုက်တွေ့ပါလေရော….။

ငါ အိမ်နောက်ထဲက ထွက်လာတာမြင်တော့ နှစ်ယောက်လုံး ကြက်သေသေပြီး ဘာပြောရမှန်းမသိ ဖြစ်နေကြတယ်…။ မြင်သွားလားဆိုပြီး တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက် ကြည့်နေကြတယ်…..။ မေးကြရအောင်လည်း ငါ့ကို ငါတို့လိုးနေတာ မြင်သွားသေးလားဆိုပြီး ဘယ်လိုမေးကြမလဲ.. ဖြစ်နေတုန်း… ငါကလည်း သူဌေးကတော်ကို ကြည့်လိုက်၊ ဗေဒင်ဆရာစိန်ရောင်ကို ငါ့ဘာပြောမလဲကြည့်နေရင်းကနေ ငါကပဲ စကားစတဲ့အနေနဲ့ ပြီးသွားကြပြီလားလို့ မေးလိုက်တယ်…..“

“ဟားဟား မင်းမေကြီးတော်လိုပဲ“

ဒီတစ်ခါ ခင်မောင်ဝင်း ခံလိုက်ရသည်…။

“ဂြိုလ်သားကတ္တရာမျိုးညွှန့်ရယ် ငါပြောရမှာလေ… အဲ့တာ ငါ့အလုံးလေ…ကွာ..“

“ခင်များကလည်း ကျုပ်ပိန်ပြီး မဲနေတာကို အဲ့လိုကြီးမခေါ်ပါနဲ့…. ဟားဟား…။ ခင်များ အဲ့လိုမေးတော့ ပွဲက လှပြီပေါ့ဗှာ“

“မင်းကလည်းကွာ တကယ်တော့ ငါမေးချင်တာက ဗေဒင်ဟောလို့ပြီးပြီလား မေးလိုက်တာပါ…..။ အဲ့တာကို သူတို့လုပ်တာ ပြီးပြီလားမေးတယ် ထင်သွားတယ်ကွာ….“

ခင်မောင်ဝင်း လဘက်ရည်မော့ပြီး ရူဘီမီးညှိလိုက်လေသည်….။

“ထင်ပြီပေါ့ဗျ … ဆက် ဆက်စမ်းပါဦး“

“အေး အဲ့တာနဲ့ သူဌေးကတော် မျက်နှာကြီး နီမြန်းသွားပြီး အေး အေး ပြီးပြီ ဟဲ့…. ငါ့ပြန်တော့မယ်…. ဆိုပြီး အိမ်အောက်ကို ခြေစောင့်ဆင်းသွားတာနဲ့ ငါလည်း လိုက်ဆင်းလိုက်ရတယ်……။ ဟို စိန်ရောင်ကတော့ အခုလောက်ဆို ငါ သူဌေးကိုချွန်ပြီး မိန်းမခိုးမှုနဲ့ သူ့လာဖမ်းမှာကြောက်ပြီး ဂယောင်ဖြစ်နေလောက်ပြီ.. ဟားဟား…“

“မင်းမေကြီးတော်…“

ခင်မောင်ဝင်းနဲ့ မျိုးညွှန့် ပြိုင်ပြောမိသွားလေသည်…..။

“ဟားဟား…ဒါနဲ့ ခင်များကို ဘယ်လိုပြောပြီးအလုပ်ဖြုတ်လိုက်တာလဲ….။ သူဌေးကရော လက်ခံတာပဲလား….“

“သူဌေးက ကပြီးတောင် ပျော်သွားတာပေါ့ကွာ…။ ငါပြောပြမယ်… ငါ့သူဌေးကလည်း ကေတီဗီက ကောင်မလေးနဲ့ ဇာတ်လမ်းတွေရှိတယ်….။ သူ ဆော်ကိုချုပ်တာက တစ်ကွက်ထဲပဲ….“

“ဟ လုပ်စမ်းပါဦး နည်းလမ်းလေးဘာလေး….။ လဘက်ရည်လေး မော့လိုက်ပါဦး… အေးနေပြီ..“

“ အေးပါဟ “

ခင်မောင်ဝင်း လဘက်ရည်မော့လိုက်ပြီး…

“ ဒီလိုကွ သူ အခုကောင်မလေးကို ချုပ်တုန်းက…ပိုက်ဆံ ၅ သိန်းကို ခုံပေါ်ချထားလိုက်တယ်….။ မင်းကွာ ဆော်လေးဆိုတာ ပိုက်ဆံကို မျက်လုံးကမခွာဘူး….။ သူတို့ကို စော်ကားချင်တာ မဟုတ်ပါဘူး….။ သူတို့လည်း သူတို့အကြောင်းရှိလို့ ဒီလိုမျိုး လာလုပ်စားတာ၊ အဓိကက ပိုက်ဆံလာရှာတာကွာ။ ငါးသိန်းဆိုတဲ့ ပိုက်ဆံက သူတို့တစ်လလုံး ရှာရတာလည်း ဖြစ်နိုင်မယ်… တစ်ညထဲရမယ်ဆို လိုချင်မှာပဲ….“

“အင်း ဟုတ်ပါတယ်…အဲ့တော့…“

“အဲ့တော့ ဘယ်တခြားအခန်းတွေ မကူးတော့ဘူး၊ သူဌေးကို အပီ ပေါက်စီတွေကျွေးနေတာ…။ သူဌေးက နောက်ဆုံး ဆိုင်ပိတ်ရင် စောင့်နေမယ် ချိတ်ပြီး ကားပေါ်ကစောင့်နေတယ်….။ ဆော်လေးလည်း ရောက်လာပြီး ကားပေါ်ရောက်တော့ နမ်းကြတာပဲ….။

ငါလည်း ဘယ်သွားရမှန်းမသိတာနဲ့ ကန်တော်ကြီးကို ၃ ပတ် မောင်းလိုက်တယ်….။ ကားနောက်ခန်းထဲမှာလည်း ကောင်မလေးက ဒရမ်မာတွေ ခင်းနေပြီ…။ သူဌေးကလည်း ဒီဆော်အတွက် ငါးသိန်းသုံးလိုက်ရင်တော့ နှမြောမှာမဟုတ်ဘူး…။ ဒါပေမယ့် ချက်ချင်းကြီး ရော့အင့် မပေးဘဲ…. သူလိုတာရတဲ့အထိ နေနေတာ ငါသိတာပေါ့…“

“ဒါနဲ့ ကိုခင်မောင်ဝင်းကြီး ဆော်လေးက တော်တော်လေးလန်းလား…“

“မင်းကလည်း မလန်းဘဲ ငါးသိန်းပေးမလား…လန်းတယ်…။ မင်းအပြင်မှာမြင်ရင် ကေတီဗီကလို့ ထင်ရက်စရာ မရှိဘူးကွာ….။ ငါဆက်ပြောမယ်… ကန်တော်ကြီး ၃ ပတ်ပြည့်တော့… သူဌေးက ငါ့ပြောရော။ ခင်မောင်ဝင်းရေ ရှင်းတဲ့နေရာလေး ကားခဏရပ်ကွာ… လေပြေလေးနဲ့ စကားအေးဆေးပြောချင်လို့…။ မင်းလည်း အောက်ခဏဆင်းပေးလို့ လှမ်းပြောတယ်….။

ငါလည်း သိလိုက်ပြီ ဘုတော့မယ်ဆိုတာ…။ အဲ့တာနဲ့ နေရာတစ်ခုတွေ့တာနဲ့ ကားကိုရပ် စက်မသတ်ဘဲ အဲကွန်းဖွင့် လေကာမှန်က နေထိုးတာကာတဲ့ အလိပ်ကိုပါ ဆွဲကာပေးလိုက်တယ်။ ကားအောက် ဆင်းလာလိုက်တယ်…။ ပြီးတော့မှ ဟိုဖက်ဒီဖက် လမ်းလျှောက်သလိုကနေ ကားနား မယောင်မလည်ပြန်လာပြီး နောက်မှန်ကနေ လက်အုပ်ပြီး ချောင်းပါလေရော….“

“ကောင်းလာပြီ ကောင်းလာပြီ ဆက်ပြောစမ်းဘာ…“

“အဲ့မှာကွာ မင်းမေကြီးတော် ကားက လန်ခရူဆာကွာ…။ နောက်ခုံကျောမီနဲ့ဆိုတော့ နောက်မှန်ကကြည့်တော့ သူဌေးကိုယ်တပိုင်းကြီးပဲ မြင်နေရတယ်…။ အဲ့တာနဲ့ သူဌေးနောက်ဖက်ကိုသွားပြီး ဘေးမှန်ကနေသွားချောင်းတော့… ဆော်လေးက ပေါင်ကားထားတယ်။ အဲ့ကြားထဲ သူဌေးကဝင်ပြီး လှော်နေတာ…။

နောက် ခြေတစ်ဖက်ထောင်ပြီး ဆက်ကျုံးတယ်…။ ဆော်လေးအော်တာ အပြင်ကတောင် သဲ့သဲ့ကြားတယ်…။ အသံလေးက ချစ်စရာလေးကွာ..။ နောက် ဆော်လေးကို တံခါးဘောင်ကိုလက်ထောက်ပြီး ဖင်လေးကုန်းပေးတာကို ငါ့သူဌေးကကွာ မညှာမတာ ကျုံးတာ… ပက်ပက်စက်စက်ပဲ…“

“အောင်မလေး ကိုခင်မောင်ဝင်းကြီးကလည်း ကြားကနေ ဝင်ပြီး စာနာပေးနေသေးတယ်……“

“နောက်ဆုံးမှာတော့ သူဌေးက ကျောမီပြီးထိုင်တာပေါ် ကောင်မလေးကတက်ခွပြီး ခြေတစ်ဖက်ကိုထောင်ပြီး ဆောင့်ရင်းကနေ ကောင်မလေးကို ဘေးကိုတွန်းချလိုက်ပြီး လရည်တွေ သူ့ပေါ်ထုတ်လိုက်တယ်ကွာ…။ အဲ့တာကို ကောင်မလေး စုပ်ပေးနေတာမြင်တော့…. ငါတောင် ဘာဖြစ်သွားမှန်းမသိဘူး….“

“ ခင်များ နေရာချင်းလဲချင်သွားတာပါ…။ အခုတောင် ကျွန်တော်တောင် ခင်များသူဌေးနေရာကို ဝင်တောင်ယူချင်မိတယ်….“

………………………………………………………

“မသိပါဘူးကွာ… ငါလည်း သတိဝင်လာပြီး ခပ်လှမ်းလှမ်းကို သွားပြီး ရပ်နေလိုက်တယ်…။ ခဏနေတော့ ကားဟွန်းတီးပြီး ခေါ်တော့မှ ငါလည်း ကားနားပြန်သွားပြီး ငါ့ကို တာမွေကိုမောင်းခိုင်းပြီး ကောင်မလေးကို လိုက်ပို့ပြီး အိမ်ပြန်ကြတယ်….။ ခုနက စကား ပြန်ဆက်မယ်….။

သူဌေးက ဘာလို့ပျော်တာလဲဆိုတာ… ငါက သူ့အကြောင်းတွေသိတယ်…။ အခု သူ့မိန်းမက ငါ့ကို ၃ လစာပေးပြီးထုတ်တော့ သူကလည်း ဘာမှဝင်မပြောဘူးလေ…..။ မင်းသဘောဆိုပြီး သူ့မိန်းမကိုပြောပြီး အိမ်ပေါ်တက်သွားတယ်…..။ ဟိုဆော်လေးနဲ့ကလည်း ဇာတ်လမ်းက ပြီးပြီလေ….။ နောက်ဆုံးတော့ အတွင်းသိတဲ့ ငါ့ကို ကန်ထုတ်လိုက်တာပဲ“

“အင်းဖြစ်ရလေ ကိုခင်မောင်ဝင်းရယ်…။ အခုရော ဘာလုပ်မလဲ အလုပ်အသစ် မရှာဘူးလား…“

“မင်းကလည်း ငါဒီနေ့မှ နားနေတာကို….. မရှာသေးဘူးကွာ…“

“ခင်များက အလုပ်ထွက်မလုပ်လည်း ရနေတာကို… သက်သက်မဲ့ သူများကျွန်သွားလုပ်တယ်….“

“ငါကလည်း အလုပ်မလုပ်ဘဲ ကပ်နေတယ်ဆိုတာမျိုး မဖြစ်ချင်ဘူးကွာ….။ ငါ့အစ်ကို ဟိုက ပို့ပို့ပေးနေတာ မှန်တယ်…။ ဒါကလည်း ငါတို့မိဘတွေရှိနေသေးတာကိုး….။ သူကတော့ ဘာမှမပြောပါဘူး…။ မိဘတွေနား ငါရှိနေလို့ သူလည်း ဟိုကနေ တစ်နှစ်တစ်ခါမှ ပြန်လာလို့ရနေတာပေါ့….။ သူ့တစ်လတစ်လ အိမ်အတွက်ပို့တာက ပိုတောင်နေသေးတယ်….“

“ဒါဆို ဒီလိုလုပ်ပါလား…။ ခင်များ သူများဆီ သွားမလုပ်နဲ့တော့။ အိမ်ကကားနဲ့ ဘလက်တက္ကစီဆွဲ…“

“ဟာ ရဲဖမ်းခံရဦးမယ်….။ ငါ သူတို့နဲ့ ကင်းကင်းပဲ နေချင်တယ်….“

“ဒီလိုလေ ခင်များ ပုံမှန်အော်ဒါတွေရအောင်ချိတ်….။ ဖုန်းနဲ့ခေါ်တာမျိုးပေါ့….။ လမ်းပေါ် လျှောက်လိမ့်နေဖို့ မလိုဘူး….။ ဖုန်းနဲ့ခေါ်ရင် သွားကြိုပို့ လုပ်ပေးပေါ့….။ ဥပမာဗျာ… တစ်ချို့ မင်းသမီးအငယ်လေးတွေ ဘာညာဆို လိုင်းကားလည်း စီးမကောင်း တက္ကစီကြတော့လည်း အောက်တယ်လေ…။ ကားလည်း မဝယ်ဖြစ်သေးချိန်ဆိုရင် အိမ်ကားနဲ့ ချိတ်ထားပြီး ရှုတင်ဘာညာသွားကြတယ်။ ကျွန်တော့်အသိတစ်ယောက်ဆို အဲ့လိုမျိုး ၂ ယောက်နဲ့ တခြားမိတ်ဆွေတွေကို သူ့မှာ တစ်နေ့ တစ်နေ့ အပတ်မလည်ဘူး…“

“မင်းပြောတာမဆိုးဘူး။ ဒါပေမယ့် အခုက ကားဈေးတွေကျနေတာဆိုတော့…. မင်းပြောတဲ့ မင်းသမီးအငယ်တွေ ဘာညာလည်း ကားဝယ်စီးနိုင်ကြမှာပါ….။ ဒါပေမယ့် ငါက ကားကောင်းကောင်းလေးနဲ့ဆိုရင် ပိုပြီးတော့အဆင်ပြေမယ်….။ ခုနကလို အွန်ကောနဲ့ခေါ်တာမျိုးကတော့ ပိုအလုပ်ဖြစ်မယ်ထင်တယ်…။

အခုက တက္ကစီသမားက ပါဆင်ဂျာကို ကြောက်ရသလို ပါဆင်ဂျာက တက္ကစီဒရိုင်ဘာကို ကြောက်ရတာမျိုးဆိုတော့… လူရင်းအိမ်ကားနဲ့ဆို သူတို့ပိုသဘောကျလောက်တယ်….။ မင်းမဆိုးဘူး…။ ငါ့အစ်ကိုကိုပြောပြီး အိမ်က ကားလေးကိုရောင်းပြီး သူပို့ထားတဲ့ ငွေနဲ့စိုက်ပြီး ကားပိုကောင်းတာလေး ဝယ်မယ်လို့…“

“ဪ ကျွန်တော်မေ့နေလို့ ကိုခင်မောင်ဝင်း။ အခု ဂရက်ဘ်တို့ အူဘာတို့လည်းရှိတယ်…။ အဲ့မှာ မန်ဘာဝင်ထားလိုက်လေ…“

“အေး ငါကြားတော့ကြားဖူးတယ်…. လုပ်တာပေါ့…. မင်းအကြံမဆိုးဘူး… မင်း ဘာစားဦးမလဲ… ငါကျွေးမယ်..“

“မစားတော့ဘူး ရူဘီပဲသောက်မယ် ထပ်မှာလိုက်မယ်…။ ညီလေးရေ ရူဘီတစ်ပွဲ ထပ်ချပါဦးကွာ…“

………………………………………………………

၃ လခန့်ကြာသော်….

ပြည်လမ်းမတစ်နေရာတွင်…နေရောင်အောက် ထီးလေးဆောင်းကာ ကားငှားနေသည့် စုံတွဲလေးအား တွေ့သဖြင့် ခင်မောင်ဝင်း ကားကို အရှိန်လျှော့ကာ သူတို့ရှေ့တွင်ရပ်ကာ

“ညီလေးနဲ့ ညီမလေးတို့ ကားငှားနေကြတာလား…“

“ဟုတ်တယ်အစ်ကို“

ကောင်လေးလည်း ကားငှားနေတာ မရသေးတဲ့အပြင် နေကလည်း ပူနေသည်။ အိမ်ကား မတ်တူးရွှေငါးကားအဖြူကြီးဖြင့် လာမေးသဖြင့် ဇဝေါဇဝါ ဖြစ်နေသည်…။

“ရော့ညီလေး ဒါ အစ်ကို့ကဒ်… အစ်ကို မိတ်ဆက်တာ။ ပြီးတော့ အစ်ကို ဘယ်သူဘယ်ဝါဆိုတာ သိအောင်ရယ် အစ်ကို့ဖုန်းနံပတ်လည်းပါတယ်…။ ဘယ်သွားမလဲ အစ်ကို့ကားငှားလေ“

ကောင်လေးလည်း ကဒ်လေးလှမ်းယူပြီး ကောင်မလေးကို ကြည့်လိုက်ရာ… အိုကေဆိုတာကြောင့်

“ အစ်ကို စိန်တောင်ကြီးကို….“

“အစ်ကိုသိပြီ ညီလေး ကားပေါ်တက်…“

“ဟိုလေ ကားခ….“

“အင်းပါ ကားပေါ်တက် ဈေးမများပါဘူး…။ ပေးနေကြထက် ၅၀၀ လျော့ပေး ဟုတ်ပြီလား…“

“ဗျာ…ဟုတ်ဟုတ်“

သို့နှင့် ကောင်းလေးနဲ့ ကောင်မလေး ကားပေါ် ပျော်ရွှင်စွာ တက်နေကြသည်ကို ခင်မောင်ဝင်းတစ်ယောက် ကြည်နူးစွာ မှန်ထဲကနေကြည့်နေပြီး တံခါးပိတ်ပြီးတာနဲ့….

“ကဲ ငါ့ညီတို့ရေ စထွက်ပြီ… အရင်လိုလား… ပုံမှန်ပဲလား…“

“ဗျာအစ်ကို အရင်မလိုပါဘူး… ဟီးဟီ…။ ကြာကြာမောင်းတော့ ကြာကြာစီးရတာပေါ့…။ ဒါနဲ့ ကျွန်တော်တို့သွားနေကြက ၃၀၀၀ အစ်ကို။ ၅၀၀ လျော့မယူပါနဲ့ ၃၀၀၀ ပဲယူပါ….“

“အေးပါညီ… အေးဆေးသာ ထိုင်လိုက်ခဲ့ကြ။ ဒါဆို… အစ်ကို့ကဒ်လေး သိမ်းထားပေါ့…။ နောက် ရောက်တဲ့ဆီကနေ အစ်ကို့ဆီဆက်လိုက်။ လမ်းသင့်ရင်ဖြစ်ဖြစ် အရင်လိုရင်ဖြစ်ဖြစ် အစ်ကိုကြိုးစားပြီး လာခေါ်ပါ့မယ်….။ တခြားအိမ်ကားသုံးချင်တဲ့ အချိန်တွေလည်း ကြိုပြီး ပြောထားရင် ဈေးသက်သက်သာသာနဲ့ လိုက်ပေးပါ့မယ်….။ နယ်တော့ မလိုက်ဘူး ညီ…။ အိမ်မှာက မိဘတွေရှိလို့ မြို့တွင်းပဲ အဆင်ပြေမှာ….“

“ဟုတ်အစ်ကို…“

ကောင်လေးက ခင်မောင်ဝင်ပေးတဲ့ ကဒ်လေးကို ကောင်မလေးနဲ့ အတူတူကြည့်နေစဉ် ကောင်မလေးက

“ကို့ ဒရိုက်ဘာခင်တဲ့ ခိခိ။ ကိုရီးယားကားထဲမှာ ဒရိုက်ဘာကင် ဆိုတဲ့ အားဂျီးမ ကြည့်ဖူးတယ်…။ အမျိုးတော်လားမသိဘူး မေးကြည့်ပါလား….“

ကောင်လေးက ခင်မောင်ဝင်းကို ကြားသွားလားမသိ အားနာစွာဖြင့်

“ချစ်ကလည်း အားနာစရာ“

ခင်မောင်ဝင်းလည်း မှန်ထဲကနေ ပြုံးကြည့်လိုက်ပြီး…

“ညီမလေးပြောတာ ဟုတ်တယ်…။ ကိုရီးယားက ဒရိုင်ဘာကင် မြန်မာပြည်မှာက ဒရိုင်ဘာခင် ခေါ်ရလွယ် မှတ်မိတာပေါ့…. ဟားဟား…။ လွတ်လွတ်လပ်လပ် စီးကြနော်…..“

ခင်မောင်ဝင်း နောက်ကို ပြန်မကြည့်တော့ဘဲ သီချင်လေးဖွင့်ပေးပြီး ဆက်မောင်းလိုက်လေသည်…..။ ထို့နှင့် စိန်တောင်ကြီးကိုချပေးပြီး…. စမ်းချောင်းဖက် ပြန်မောင်းလာခဲ့လိုက်လေသည်….။

…………………………………………………….

*ဖအေဗိုလ်ချုပ် မအေမိုးကုတ် ( ၁ )*

တစ်ည ခင်မောင်ဝင်း အော်ဒါညည့်နက်တာကြောင့် ကမ္ဘာလေးလမ်းပေါ်မှာ ကားရှင်းနေသည်..။ ထိုစဉ် စက်မှု ၁ နား ကန်ဘောင် မရောက်ခင်တွင်.… အနက်ရောင် ပြိုင်ကားအကောင်းစားလေး ပါးခြမ်းပိန်နေပြီး လမ်းပေါ်ကန့်လန့်ဖြစ်နေသည်…။ ဘေးနားတွင် တက္ကစီ ၃ စီး မီးတွေထိုးပြီး ရပ်ထားကာ ရိုက်ပွဲတစ်ပွဲအား တွေ့လိုက်သည်…..။ သုံးယောက်တစ်ယောက် ရိုက်ပွဲ….။ ဘေ့ဘောဒုတ်တစ်ချောင်းနှင့် အသက် ၂၀ စွန်းစွန်းအရွယ် တစ်ယောက်ကို သစ်သားဒုတ် ဘီးဖြုတ်ဂွတံတို့ ကိုင်ထားသည့် အရွယ်စုံ ၃ ယောက်ကိုမြင်တော့ အိမ်ကားနဲ့ တက္ကစီနဲ့ ငြိကြပြီး ဆော်ကြတာဖြစ်မယ် ထင်လိုက်သည်….။

ကားသမားချင်း ကိုယ်ချင်းတော့စာမိသည်။ တက္ကစီသမားများဘဝကလည်း တစ်ခါတစ်လေ ခါးသည်။ အိမ်ကားသမားတွေကလည်း အထိမခံကြ….။ ခင်မောင်ဝင်းက ကြားနေသူ…. ၃ ယောက်တစ်ယောက်ကတော့ ပွဲမလှ၊ ဝင်ဖြန်ဖြေမှဆိုပြီး ကားကို ထိုးရပ်ပြီး ဆင်းကာ

“ဟေ့ဟေ့ ညီအစ်ကိုတို့ စိတ်ထိန်း လမ်းမကြီးမှာ၊ ရဲတွေရောက်လာရင် အကုန်ု ဆွဲစိခံရမယ်….“

သံတုတ်နှင့် လူက

“ခင်များက သူ့လူလား။ ဟေ့ကောင်တွေ ရိုက်ကွာ ဒီကောင်ရောပဲ…“

“ဟ မဟုတ်ဘူးကွ မင်းမေကြီးတော်ပဲ ဟာ ငါ့မရိုက်နဲ့ဟ“

ခင်မောင်ဝင်းအနားက သစ်သားတုတ်နှင့် လူက ခင်မောင်ဝင်းကို ၃ ချက် ဆင့်ရိုက်လေသည်…။ ၃ ချက်မြောက်မှာတော့ ရိုက်မိသွားလေသည်….။

“ခွမ်း…“

လူကိုမဟုတ် ခင်မောင်ဝင်းကားရဲ့ ကားသမားဖက်ခြမ်း ဝင်းဒိုးမှန် ကွဲသွားလေသည်….။

“မင်းမေကြီးတော် ပြောနေတာမရဘူး တွေ့ပြီ ခင်မောင်ဝင်းနဲ့တော့…“

ခင်မောင်ဝင်း ဒေါသထွက်သွားကာ ကားထဲ ဆောင်ထားသည့် ကျင်စက်ဓါတ်မီးကိုထုတ်ပြီး လိုက်ရမ်းလေတော့သည်…။ ဟိုဖက်တွင်လည်း ၂ ယောက်တစ်ယောက် ရိုက်နေကြတုန်း….. နောက်ဆုံး ခင်မောင်ဝင်းကျင်စက် သစ်သားတုတ်သမားပေါင်ကို ကပ်မိသွားကာ ရှော့ရိုက်မိသွားပြီး တုတ်လွတ်ကျကာ လမ်းပေါ် ခွေသွားလေမှ ရိုက်ပွဲက ရပ်သွားသည်…..။ ကြောင်နေရာကနေ သတိဝင်လာကြပြီးမှ ခင်မောင်ဝင်းထံ ပြေးရိုက်မည်အလုပ် ရဲကားတစ်စီး ရောက်လာပြီး ဝင်တားလေသည်…။ ရဲဗိုလ်ကြီးမှ

“ဟေ့ကောင်တွေ ရပ်လိုက်စမ်း…..။ အကုန်လုံး စခန်းကိုခေါ်လာခဲ့…..။ မြေကြီးပေါ်ကျနေတဲ့ကောင် ထလို့ရလား ဆွဲထူစမ်း“

ခင်မောင်ဝင်း လက်စမပြင်းတာကြောင့် ပြန်ထနိုင်လေသည်…။

“မင်းတို့ကားတွေ အကုန်မောင်းလာခဲ့ကြ။ မြဖေ တင်မျိုး အေးကြူ မင်းတို့တစ်ယောက်စီ ကားပေါ်လိုက်ပြီး စခန်းကိုခေါ်လာခဲ့ကြ…။ မင်းတို့က အတူတူလား… ငါ့ကားနောက်က လိုက်လာခဲ့…“

အကျီအနက်ရောင်နှင့် ကောင်လေးက

“ကျွန်တော့်ကား မောင်းမရတော့ဘူး… ဆွဲရတော့မယ်…။ ကျွန်တော် ဒီအစ်ကို့ကားနဲ့ လိုက်ခဲ့လိုက်မယ်…။ စိတ်မပူနဲ့ဗိုလ်ကြီး စခန်းကိုလိုက်ခဲ့ပ့ါမယ်….“

“အေး ကောင်းပြီ“

သို့နှင့် စခန်းကို ကားတန်းကြီး သွားကြလေသည်….။ ကောင်လေး ဖုန်းဆက်နေတာကြောင့် ခင်မောင်ဝင်း နှုတ်ဆိတ်နေလိုက်သည်…။ နောက်တစ်ကော ထပ်ဆက်သည်…။

“ကိုဂျိုင်း ကျွန်တော့်ကား လာဆွဲပေးပါဦး….။ နေရာက xxxxx မှာ။ ပါးခြမ်းချိတ်မိပြီး ဘီးနဲ့ညိနေတယ်ထင်တယ်….။ မနက်ဖြန်ကြမှ လိုတာ ဖုန်းဆက်ပြောပေးပါ…။ ကျေးဇူးကိုဂျိုင်း…“

“ကိုဂျိုင်း ဝပ်ရှော့လား ညီ“

မိမိထက်ငယ်မယ် ထင်တာကြောင့် ညီလို့ တရင်းတနှီး ခေါ်လိုက်သည်….။

“ဪ ဟုတ်တယ်…“

ခင်မောင်ဝင်း နည်းနည်းတော့ ရှိန်သွားသည့် ကိုဂျိုင်းဝပ်ရှော့သည် နာမည်ကြီးသည်၊ ပြင်တာကောင်းသလို ဈေးကလည်း ကောင်းသည့် ဒိတ်ဒိတ်ကျဲ ဝပ်ရှော့ဖြစ်သည်။ သူဌေးကိုဂျိုင်းကိုတော့ ဖုန်းခေါ်ပြီး ညဖက်ကြီး လာဆွဲခိုင်းသည်မို့ အချဉ်တော့ မဟုတ်ဘူးလို့ တွေးလိုက်သည်….။

“ခုဏက ဝင်ကူပေးတာ ကျေးဇူးမတင်ရသေးဘူ…။ အစ်ကို ဘယ်နားထိသွားသေးလဲ။ ကားထိသွားတာတွေအတွက် ကျွန်တော် အကုန်ပြန်လုပ်ပေးပ့ါမယ်…။ ကိုဂျိုင်းဆီပဲ သွားပြင်ပါ။ ကျသလောက် ကျွန်တော်ရှင်းပေးပါ့မယ်….“

“ရပါတယ် ညီ။ ၃ ယောက် ၁ ယောက် ပွဲမလှလို့လေ…။ ဒါပေမယ့် ဘာကြောင့်လဲဆိုတာတော့ အစ်ကို သိလို့ရမလား…။ အစ်ကို ကူညီလိုက်တဲ့သူက မှန်သလားမှားသလား သိချင်တယ်….“

“ပြောပြလို့က ရပါတယ်…။ ဒါပေမယ့် မှန်သလား မှားသလားတော့ ကျွန်တော်မပြောဘူး…။ အစ်ကို့အမြင်နဲ့ ကျွန်တော့်အမြင် တူချင်မှတူမယ်….။ ကျွန်တော့်လမ်း ကျွန်တော်ပြန်လာတယ်…။ အဲ့တာကို တက္ကစီသမားက အပေါ်လမ်းကနေ ဖြတ်ဝင်ချင်တယ် .. လူတားနေလို့လေ။ ကျွန်တော်က အလယ်လမ်းကနေ ပုံမှန်ပဲသွားနေတာ။ သူ့ကို လမ်းမပေးလိုက်တော့ သူက ကားတားတဲ့လူကို ကျော်သွားရော။ အဲ့မှာ နောက်ကားက လူကောက်တင်သွားတယ်….။ အဲ့တာကြောင့်ထင်တာပဲ။ အဲ့နားရောက်တော့ ကားကို ပွတ်ဆွဲသွားတယ်။ ပြီးတော့ ၃ စီးပိတ်ရပ်ပြီးတော့ ချတာပဲ….။ ပုံမှန်နေ့ဆို ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် ဆင်းမချဘူး….။ သူတို့ ကံကောင်းသွားတယ်…“

“ဘယ်လို… ညီကလည်း ဆင်းချတော့ သူတို့လည်း ထိကုန်တာပဲလေး။ မင်းလည်း အခု ထိထားတယ်မလား…။ ဒါက ဘယ်လိုကံကောင်းတာတုန်း…….“

“ဟားဟား… ပုံမှန်ဆို ကျွန်တော် ကားထဲကထိုင်ပြီး ဖုန်းခေါ်လိုက်ရုံပဲ။ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် ထိစရာမလိုဘူး…“

ခင်မောင်ဝင်းလည်း လေကြွားဆိုပြီး နှုတ်ခမ်းမဲ့လိုက်သည်…..။

“အစ်ကိုက မယုံဘူးထင်တယ်…။ အေးပါလေ… ကျွန်တော်က ဆယ်လီတော့မဟုတ်ဘူး။ ဒါပေမယ့် ဖအေဗိုလ်ချုပ် မအေမိုးကုတ်…“

“ဘာ ဖအေဗိုလ်ချုပ် မအေမိုးကုတ်…။ မင်းမေကြီးတော် သောက်ဆန်းကြီး။ မင်းလိုပြောကြေးဆို ငါ့အဖေက ကျောင်းဆရာ မအေက လပွတ္တာသူ။ အဲ့တော့ ဖအေကျောင်းဆရာ မအေလပွတ္တာကွာ။ ကဲ ဘာပြောမလဲ…“

“ဟားဟား ခင်များလည်း လူနောက်ပဲ။ ကဲပါလေ စခန်းရောက်ရင် သိလိမ့်မယ်…“

စခန်းရောက်တော့ ကားသမား ၃ ယောက်ကို ခုံတန်းတစ်ခုပေါ် တန်းစီထားလိုက်လေသည်….။ ခင်မောင်ဝင်းနှင့် ကောင်လေးတို့က ခုံတစ်ခုံ။ ထိုစဉ် ကားကောင်းတစ်စီး ဝင်လာပြီး ရုပ်တည်တည်နှင့် လူတစ်ယောက် ဝင်လာသည်….။ ကောင်လေးကို ကြည့်လိုက်သည်….။ ခင်မောင်ဝင်းကို ကြည့်လိုက်သည်…။ ဟိုကားသမား ၃ ယောက်ကိုတော့ လုံးဝမကြည့်ဘဲ ရဲဗိုလ်ကြီးဆီတန်းသွားကာ စကားတွေ ပြောနေကြသည်…။ ဘာတွေပြောနေသည်မသိ။ ကောင်လေးကို အားနာသွားသည့်ပုံ စိုးရိမ်သွားသည့်ပုံနှင့် ကြည့်ပြီး ဟိုကားသမား ၃ ယောက်ကို အရေခွံခွာမည့်ရုပ်ဖြင့် ကြည့်ကာ စကားပြောပြီးသွားတော့….

“ညီလေးတို့နှစ်ယောက် ပြန်လို့ရပါပြီ…။ အမှုဖွင့်ချင်သေးလား ညီလေး..“

ကောင်လေး ကားသမား ၃ ယောက်ကို ကြည့်လိုက်သည်…။

“မဖွင့်တော့ပါဘူး…။ ဒါပေမယ့် ကားနံပတ်တွေ မှတ်ထားတယ်။ ရုပ်တွေလည်း မှတ်ထားတယ်..။ နောက်ထပ် ပြဿနာရှာမယ်ဆိုရင်တော့ အခုလို စိတ်ကောင်းမယ် မကောင်းမယ် မပြောနိုင်ဘူးဆိုတာလေး ဆရာတို့ နားလည်းအောင် ပြောပေးပါ…။ ကျေးဇူးပါ ဗိုလ်ကြီး…..“

ထို့နှင့် ရုံးခန်းအပြင်ရောက်တော့ ခုနက လူကြီးနှင့် ကောင်လေး တိုးတိုး တိုးတိုး ပြောပြီး ကောင်လေးကိုထားခဲ့ပြီး ထွက်သွားလေသည်….။ ခင်မောင်ဝင်းနား ကောင်လေးရောက်လာပြီး…

“အစ်ကို အိမ်လိုက်ပို့ပေးပါလား…။ အဆင်ပြေမလားမသိဘူး…“

“ရပါတယ်ကွာ…အိမ်က ဘယ်နားလဲ“

“ဝင်ဒါမီယာထဲမှာ“

“ဒါဆို လမ်းသင့်ပါတယ်…။ အစ်ကိုက စမ်းချောင်းသွားရမှာ….“

ကားပေါ်တွင်… ခင်မောင်ဝင်း သိချင်စိတ်ဖြင့် မေးလိုက်သည်…။

“ညီ မင်းနာမည် ဘယ်လိုခေါ်လဲ….။ အစ်ကို့နာမည်က ခင်မောင်ဝင်း။ မင်းအဖေက တကယ်ပဲ ဗိုလ်ချုပ်လား“

“ဩဘာ ….။ အဖေက ဗိုလ်ချုပ် အာဏာရှိတယ်။ အမေက မိုးကုတ်သူ ပိုက်ဆံရှိတယ်…။ မရှိတာက သူတို့ဆီမှာ ကျွန်တော့်အတွက်အချိန်ပဲ….။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် ပေါက်လွတ်ပဲစား ပျက်စီးနေတာတော့မဟုတ်ဘူး….။ ခုဏကတစ်ယောက် တွေ့တယ်မလား။ သူက အဖေ့တပည့် ဗိုလ်မှုးတစ်ယောက်ပဲ….။ အစ်ကိုပါနေလို့ စခန်းကပြန်ရအောင် ခေါ်လိုက်တာ….။ တကယ်ဆို စခန်းထိတောင် ရောက်စရာမလိုဘူး…. ဒီကောင်တွေလောက်ကတော့..။ ဒါပေမယ့် ဒီနေ့ကတော့ အသားနာချင်လို့ ကိုယ်တိုင် ထွက်ရိုက်တာ …“

“ညီကလည်း အသားနာချင်လို့ ထွက်ရိုက်တယ်ပဲ ရှိရသေးတယ်… ဘာဖြစ်လို့လဲ“

“ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်း ဒီနေ့ သြဇီသွားတယ် ပြောမသွားဘူး သွားမယ်ဆိုတာကိုလေ။ လေဆိပ်လိုက်သွားတော့ လေယာဉ်မမီတော့ဘူး…။ သူထွက်သွားတော့ တစ်နေကုန် ရင်ထဲတမျိုးပဲ…။ အဲ့တာ စိတ်ပြေမလားလို့ ထွက်ချတာ…“

“မိန်းကလေးလား သူငယ်ချင်းက…“

“ဟုတ်တယ်….“

“ကြိုက်နေတာလား…“

“အဲ့မေးခွန်းကို ရှောင်တယ်…။ ကျွန်တော့်အတွက် ဟုတ်တယ်မဟုတ်ဘူး ဘယ်တစ်ခုမှမသေချာဘဲ မဖြေချင်ဘူး…။ ဒါပေမယ့် လောလောဆယ် ဟာတာတာကြီး ဖြစ်နေတယ်…“

သြဘာတို့ တိုက်ရှေ့ရောက်တောင် ခြံတံခါးနှင့် ခြံစည်းရိုးမှာ အိမ်ထဲကို မြင်ရဖို့ဝေးစွ။ ထုထည်က ကားနဲ့တိုက်ဖွင့်ရင်တော့ ကားသာကြေသွားမည့် အဆင်…။ သြဘာ လက်ပြလိုက်တာကြောင့် ခြံတံခါးကို လူတစ်ယောက် လာဖွင့်ပေးပြီး ကားဝင်ရရန် တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်လေသည်…။ ထို့နှင့် သြဘာက သွေစများပေနေပြီး ပြဲနေသည့် အင်္ကျီအား ရေချိုးပြီး လဲစေလိုက်သည်…။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း ဒီအတိုင်း အိမ်ပြန်သွားရင်လည်း မတော်လို့ အိမ်က လူကြီးတွေ မြင်သွားရင် သွေးတက်မည်စိုးတာကြောင့် ရေမိုးချိုးပြီး လဲလိုက်သည်….။ ပြီးတော့ သြဘာက

“လာ အစ်ကို သောက်တတ်လား။ အချိန်ရရင် ခဏသောက်ရင်း စကားပြောတာပေါ့…“

ဆိုပြီး ခေါင်းမိုးပေါ် ခေါ်သွားလေသည်။ ခဏကြာတော့ ဝီစကီဗန်းနဲ့ အမြည်း ရောက်လာသဖြင့် သောက်လိုက်ကြသည်….။ ဝီမှာ လုံးဝဈေးကြီးသည့် ဝီအမျိုးအစားမှန်း သြဘာ ပြောလိုက်ရာ ဈေးကိုကြားပြီး ခင်မောင်ဝင်း မျက်လုံးပြူးရလေသည်….။

“ခုဏက ကူညီပေးတာ ကျေးဇူးတင်စကားလေး ထပ်ပြောချင်တယ်….။ ကျွန်တော်က တစ်ဦးတည်းသားဆိုတော့ အပေါင်းအသင်းမင်တယ်…။ ပြီးတော့ ကျွန်တော် ဘာကောင်လဲမသိဘဲ ကူညီတာ လေးစားလို့ စကားတွေကောင်းထားတော့ စကားလေးဘာလေး ဆက်ပြောချင်တာကြောင့်ပါ …။ အစ်ကို ပြန်ချင်တဲ့အချိန် ပြန်လို့ရတယ်နော်….။ ဒါနဲ့ အစ်ကို့ကား ထားခဲ့မလား…။ ကျွန်တော့်ဆီက ကားတစ်စီး ဂိုထောင်ထဲက ယူထားလို့ရတယ်…။ ပြင်ပြီးတာနဲ့ ပြန်လာလဲလိုက်မယ်…“

“ရပါတယ် ညီ။ မနက်ကြမှ ကိုဂျိုင်းဆီ သွားလိုက်မယ်…။ သူ့ကို သြဘာလွှတ်လိုက်တယ် ပြောလိုက်ရင် ရတယ်မလား..“

“ရတယ် ကျွန်တော် မက်ဆေ့ပို့ထားလိုက်မယ်…။ ပိုက်ဆံပေးစရာမလိုဘူး….။ အကုန်မှာထားလိုက်မယ်…“

“အိုကေဗျာ…“

“တီတီ….“

ခင်မောင်ဝင်း ဖုန်းမြည်လာသည်။ မျိုးညွှန့်ဆီက ဖြစ်သည်…။

“ပြော ဂြိုလ်သားကတ္တရာ……။ အေး… မကြည့်ရသေးဘူး HD အသစ်ဟုတ်လား…။ မင်းမှာလည်း ညည မအိပ်ဘူး ဒါတွေပဲဒေါင်းနေတယ်…။ အေးအေး ငါကြည့်လိုက်မယ် ဒါပဲ။ မက်ဆေ့ဂျာမှာနော် အိုကေ…။ မနက်ဖြန် လဘက်ရည်ဆိုင်လာခဲ့…“

သြဘာ ခေါင်းစောင်းပြီး

“ဘယ်သူ့ HD လဲ “

“ဟို ဖေ့ဘုတ်ဆယ်လီ ကောင်မလေး။ နာမည်က မေ့နေတယ်…။ နေဦး မက်ဆေ့ဂျာကို ပို့ထားတယ်တဲ့…“

ခင်မောင်ဝင်း မက်ဆေ့ဂျာထဲရောက်နေသည့် ဗီဒီယိုကို ဖွင့်လိုက်သည်…..။ ဖေ့ဘုတ်ဆယ်လီကောင်မလေးရဲ့ ဘာညာ မူဗီ ဖြစ်နေသည်…။ ၂ မိနစ်စာလေး ဖြစ်သည်….။ သြဘာကို ပြလိုက်လေသည်…။ သြဘာက မထူးဆန်းသလို အင်းဆိုပြီး တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်…။ ခင်မောင်ဝင်းကတော့ ကောင်မလေးကို ပြန်ကြည့်ပြီး လျှာသပ်နေသည်ကို သြဘာမြင်တော့….

“အဲ့ထက်လန်းတာ ကြည့်မလား…။ အဲ့ဆော်ထက်လန်းတာ….။ အခု နာမည်ကြီးနေတဲ့ တစ်ယောက်။ ခါးမှာ တက်တူးနဲ့…။ ၁ နာရီစာ အကြည်…“

ခင်မောင်ဝင်း မျက်လုံးပြူးသွားသည်…။

“ကြည့်မှာပေါ့ ပြပါလား ဘယ်သူတုန်း…“

“ရော့“

ဆိုပြီး ဖုန်းလှမ်းပေးလိုက်လေသည်….။ မူဗီထဲတွင် လုံးဝအလန်းစား အိပ်ခန်းတစ်ခုထဲ ကုတင်ပေါ်တွင် ယောက်ကျားတစ်ယောက် ခြေဆန့်ပြီး လှဲနေသည်…။ လက်တစ်ဖက်က သူ့ဟာကို ကိုင်ပြီး ကစားနေသည်…။ လက်တစ်ဖက်က ဖုန်းကိုင်ရိုက်နေဟန် ဖြစ်သည်…။ ရိုက်သူကို မမြင်ရချေ….။ ထိုစဉ် ဆော်လေးတစ်ဗွေ ကုတင်ခြေရင်းကနေ ကြောင်မလေးလို့ လေးဖက်လေးထောက်ပြီး တက်လာသည်…။

“ဟာ ဟာ ဒါ ဒါ ဟို မော်ဒယ်ပဲ….xxxxx“

မူဗီကို ခဏရပ်လိုက်ပြီး သြဘာကို ကြည့်ပြီးပြောလိုက်ရာ… ဝီစကီသောက်ရင်း ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်…။ မူဗီမှာ အခန်းမီးလိုက်တင်များနဲ့ ဖုန်းကင်မရာကောင်းကောင်းဖြင့် ရိုက်ထားတာကြောင့် ကြည်တောက်ပြီး အရည်လဲ့နေသည်….။

…………………………………………..

*ဖအေဗိုလ်ချုပ် မအေမိုးကုတ် ( ၂ )*

ဒီမော်ဒယ်လေးကို သူသိနေတာကြာပြီ။ အခုနောက်ပိုင်း ဖေ့ဘုတ်မှာ အင်တာဗျူးများ မကြာခဏ ဖြေနေတာတွေ ခပ်စိပ်စိပ်လေး တွေ့လာရသူ…။ သူတောင် ဒီကောင်မလေး အလားအလာရှိမယ်လို့ စိတ်ထဲက ထင်ကြေးပေးနေမိ…။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကောင်မလေးက ဟော့တယ် အပြောအဆိုသွက်တယ်… သူ့မှာ သူ့စတိုင်လ်လေးလည်း ရှိတယ်လို့ သတိထားမိသူ…။ အခုတော့ ကိုယ်တုံးလုံးကြီး မြင်နေရတော့ ရင်သားတွေ အတွင်းပစ္စည်းတွေကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းကြီးကို မြင်နေရတော့ ရေချက်ချင်းငတ်သလို ဖြစ်သွားပြီး ဝီကို မျက်စိက ဖုန်းကမခွဲဘဲ နိကစ်လိုက်သည်….။ သြဘာကတော့ သူ့ကို ခေါင်မိုးလက်တန်းဘောင်ပေါ် ထိုင်ပြီး ပြုံးစိစိ ကြည့်နေသည်….။

မော်ဒယ်လေးသည် ကြောင်မလေးလို လေးဖက်လေး ယောကျ်ားလေးရဲ့ပေါင်ကြားထဲကို တရွေ့ရွေ့တိုးလာသည်…။ ရုတ်တရက် ရပ်လိုက်ပြီး ဖင်လေးကို ဘယ်ညာရမ်းလိုက်လေသည်…။ ပြီး ရှေ့ကိုယ်လုံးလေးကို တံဒေါင်ထောက်ပြီး ဝပ်ချလိုက်တော့.. ဖင်လုံးဖြူဖြူလေးက လုံးပြည့်လေး ကားကားလေး ပေါ်လာသည်…။

ခင်မောင်ဝင်း အာမေဋိတ်သံ ထွက်သွားသည်…။

“ဝါး… မင်းမေကြီးတော်… ဖင်လေးက ဖွေးနေတာပဲ။ ပြီးတော့ လုံးနေတယ် ကွာ…။ ဒီဘဲ တော်တော်ကံကောင်းတာပဲ…။ နေစမ်းပါဦး… ဒီထဲက ဘဲက မင်းလား…“

သြဘာကိုကြည့်ပြီး မေးလိုက်သည်….။

“ဟားဟား… မေးမှမေးပါ့မလားလို့…။ ဒီ HD ကျွန်တော့်ဖုန်းထဲပဲ ရှိတယ်…။ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် ရိုက်ထားတာမို့လို့…..“

“ဟာ… မင်းက ဘဝပေးအခြေအနေ ကောင်းရုံတင်မကဘူး…. ဆော်လည်းကံကောင်းတယ်ကွာ….။ ဘယ်ဘဝကုသိုလ်လဲ…။ ဟေ့ကောင် မနာလိုဘူးကွာ…“

“ကြည့်မှာသာကြည့်ပါဗျာ…။ ပြီးတော့ အဲ့တာ ကျွန်တော့်ဆော်လည်း မဟုတ်ပါဘူး….“

“အေးကွာ နောက်မှပြောမယ်…။ ငါပြီးအောင် ကြည့်လိုက်ဦးမယ်…။ သြဘာ ငါပြီးရင် ကူးသွားမယ်။ မင်းမှာ ဇက်ပြာရှိတယ်မလား…“

“ဆောရီးဘရို… ကြည့်ချင်ပေးကြည့်မယ်… လုံးဝတော့ ပေးမကူးဘူး…။ မကျေနပ်ရင်လည်း ဖုန်းချပြီး လစ်နိုင်ပါတယ်….“

ခင်မောင်ဝင်းလည်း ရမလား မေးလိုက်ဖြင်းဖြစ်သည်….။

“အေးပါကွာ ရမလားလို့ပါ…။ ငါသဘောပေါက်ပါတယ်…။ ပြီးအောင်တော့ ကြည့်မယ် ခဏစောင့်….“

“အစ်ကို့ကို မြင်မြင်ချင်း ခင်လို့ပြတာ…။ အာတော့မချောင်နဲ့..။ အစ်ကို့ဒေတာတွေ အကုန်ရှိတယ်…“

“အေးပါဟ….“

ခင်မောင်ဝင်း ဖုန်းကို အားရပါးရ သရေတမျှမျှနဲ့ ဆက်ကြည့်လေသည်….။ မော်ဒယ်လေးသည် ဖင်လေးထောင်လျှက်လေး ခေါင်းလေးကို ဘေးသို့စောင်းကာ သြဘာဒူးခေါင်းကို လျှာလေးနဲ့တို့ပြီး ပေါင်ပေါ်ကို ကြောက်ရေချိုးတဲ့ပုံစံဖြင့် လျှာဖြင့် သပ်သပ်သွားသည်…။ ဘယ်ပြီးညာ ညာပြီးဘယ်…..။ လက်နဲ့ ပေါင်တံတွေကိုညှစ်ပြီး လျှာနဲ့ တဖြေးဖြေး တိုးတိုးလာရင်း သြဘာကိုင်ထားတဲ့လီးဆီ ရောက်လာသည်….။

သြဘာက လီးကို ဗိုက်ဆီကပ်ပြီး ထောင်ပေးလိုက်သည်ကို အလိုက်သိစွာ…. လျှာဖြင့် ဘောကိုယက်လေသည်…။ ဘောတစ်လုံးကို စုပ်လိုက်… လျှာက လီးတံအောက်ဖက်တစ်လျှောက်ကို ဒစ်အောက်ဖက်ထိ ယက်လိုက်၊ နောက် ဘောတစ်လုံးကို စုပ်လိုက် လီးတံကို ယက်လိုက်နဲ့။ အဲ့လို စုပ်လိုက်ယက်လိုက် လုပ်နေရတာကိုပဲ အရသာရှိနေဟန်ဖြင့် ပါးမညောင်းသည့်နှယ် အဖန်ဖန်လုပ်ပေးနေသည်….။ လက်တစ်ဖက် သြဘာဗိုက်ကို သွားကိုင်ပြီး ပွတ်ပေးနေသည်ထင်သည်..။ ကင်မရာထဲတော့ ပွတ်နေတာ မမြင်ရပေမယ့် လက်မောင်းလှုပ်နေပုံက သိသာလှသည်…..။

လက်တစ်ဖက်ကတော့ သြဘာဆီမှ လီးတံကို လက်ပြောင်းယူလိုက်ပြီး ထုပေးပြီး ခေါင်းက လီးအောက်ထဲက မထွက်သေးပေ…။ အဲ့နောက်မှာတော့ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ပြီး လက်နှစ်ဖက်နဲ့ လီးကို အောက်ကိုဆွဲဆွဲချပေးနေသည်….။ လီးအရေခွံကို အောက်ကို ဆွဲချထားလိုက်ပြီး ပေါ်လာတဲ့ဒစ်ကို လျှာနဲ့ ပတ်လည် လိုက်ယက်နေသည်…။ ပါးစပ်ကလည်း….. အငန်းမရဖြစ်နေသည့် အသံလေးတွေနဲ့ ညည်းနေသည်…။ ထိုအသံလေးက သြဘာတော့မသိ ကြည့်နေသည့် ခင်မောင်ဝင်းရဲ့ သွေးတိုးနှုန်းတွေ မြန်လာလေသည်….။

ဒီတစ်ခါတော့ လီးကို ငုံပြီး ငုံချလိုက်ပါပြီ…။ ပါးစပ်ကိုဟထားပြီး လီးကို အာခေါင်ထဲထိဝင်အောင် ငုံချလိုက်သည်…။ သုံးလေးချက်လောက် အာခေါင်ခြစ်သံနဲ့အတူ အာခေါင်ထဲထည့်လိုက်ပြီး ထွက်လာတဲ့ တံတွေးတွေနဲ့ လီးကိုသုတ်ရင်း ကောင်းလား သြဘာ ဆိုပြီး မေးလေသည်….။

သြဘာဆီက ဘာသံမှထွက်မလာပေမယ့် မော်ဒယ်လေးက ခစ်ခစ်နဲ့ ရယ်သွားပုံနဲ့ မျက်လုံးအကြည့်ကို ကြည့်ချင်းအားဖြင့် ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ဟန်ရှိသည်….။ မော်ဒယ်လေး ထပ်မံ လီးကိုစုပ်ပြန်သည်…။ ဒီတစ်ခါတော့ အာခေါင်ထဲထိ မထည့်တော့ဘဲ လီးကို ပါးခွက်သွားအောင်ထိ စုပ်စုပ်ပေးနေသည်…။ လက်ကလည်း ဘောကို ပုတ်ပုတ်ပေးနေသည်….။ ခင်မောင်ဝင်းမှာ ကြည့်နေရင်းနဲ့ ဒီလိုကောင်မလေးမျိုး အခုလောက်စုပ်တာခံရရင် လရည်တွေ ထိန်းမနိုင် ထွက်နေလောက်ပြီလို့ တွေးလိုက်မိလေသည်….။

ဖုန်းကင်မရာ အနေအထား ပြောင်းသွားသည်….။ လီးစုပ်ပေးနေတာကို ရိုက်ရာကနေ ကုတင်ဘေးက စားပွဲခုံပုပေါ် ထောင်နေသည်…။ အဲ့မှာ သြဘာမျက်နှာကြီး ပေါ်လာလေသည်…..။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း သြဘာကို ဖုန်းပြလိုက်ပြီး….။

“မင်းသားပေါ်လာပြီ…ဟားဟား…“

သြဘာလည်း ရယ်လျှက်…

“ကိုယ့်ဖာသာကြည့်စမ်းပါဗျာ….“

“ဟားဟား…“

ခင်မောင်ဝင်း ဆက်ကြည့်လေသည်…။ ကင်မရာငြိမ်သွားတော့ ပါးလေးနှစ်ဖက်ကို ညောင်းသွားလို့ နှိပ်ပေးနေသလိုလေး ပါးကိုင်ရင်း ကုတင်ပေါ်လှဲနေသည့် မော်ဒယ်လေးကို သြဘာ ဆွဲလှည့်လိုက်ပြီး… ကုတင်အစပ်ကို ရွှေ့လိုက်သည်..။ ပက်လက်လေး ဒူးလေးနှစ်ဖက်ထောင်လျှက်လေး… ရင်သားလေးတွေက မို့မို့တင်းတင်းလေး… ကြီးတာမျိုးမဟုတ်ဘဲ… နို့သီးခေါင်းလေးကလည်း ပန်းရောင်အနုလေးသာ…။

သြဘာက မော်ဒယ်လေးခေါင်းကို ကုတင်စောင်းနားထိ ဆွဲလိုက်ပြီး သူက ကုတင်အောက်မှာ မတ်တပ်ရပ်ပြီး ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို ကုတင်ပေါ်တင်ထားကာ ဘောနှစ်လုံးကို ပါးစပ်ပေါ်ကပ်ပေးကာ စုပ်ခိုင်းလိုက်လေသည်…။ ကောင်မလေးကလည်း သြဘာပေါင်ကို သိုင်းဖက်ထားပြီး ဘောကိုစုပ်ပေးနေသည်…။ သြဘာကလည်း လီးကိုထောင်ထားပြီး လက်နဲ့ ထုနေသည်….။ အဲ့အတိုင်း လုပ်နေရာကနေ လီးကို မော်ဒယ်လေးပါးစပ်ထဲ ထည့်လိုက်ပြီး နို့နှစ်လုံးကို ကိုင်ကာ ပါးစပ်ကို လုပ်နေသည်…..။

“ကုန်ပါပြီကွာ…။ ငါ့မှာတော့ ဒီကောင်မလေးကို ကြွေရုပ်လေးလို ဖေ့ဘုတ်ပေါ်မှာ ပုံလေးတွေ တက်လာရင် အလှကြည့်နေတာ….။ ရက်စက်လိုက်တာ သြဘာရာ“

“ဟာ ဒီလူကတော့လုပ်ပြီ။ သူတောင် ဘာမှမဖြစ်တာကို“

“မင်းကို မနာလိုလို့ပြောတာ မဟုတ်ပါဘူး….။ မထင်ထားရက်တာမို့ပါကွာ….“

“ဒီမယ် ကိုခင်မောင်ဝင်းရေ… လိင်ဆက်ဆံနေကြပါတယ်ဆိုမှ…“

“အေးပါကွာ ဆက်ကြည့်လိုက်ဦးမယ်…“

လီးနဲ့ပါးစပ်ကို လုပ်နေရင်း သြဘာလက်တစ်ဖက်က ဖုန်းကိုလှမ်းယူလိုက်သည်…။ ကင်မရာလည်း အနေအထား ပြောင်းသွားပြီး သြဘာလက်ထဲ ပြန်ရောက်သွားသည်….။ မော်လ်ဒယ်လေးပါးစပ်ထဲ လီးကိုထိုးထည့်နေတာကို အနီးကပ်ရိုက်လေသည်…။ ပြီးတော့ နို့တွေ… ဗိုက်သားလေးကလည်းဖွေးပြီး ပါးပါးချပ်ချပ်လေး…။ အဲ့ကနေ တခါမှမရိတ်ရသေးတာလား အမွှေးကပဲ အနုမျိုးလား… ပေါင်းများတင်ထားလို့လား မဆီမဆိုင်အတွေးတွေနဲ့ ခင်မောင်ဝင်း အတွေးများသွားအောင်ပင် အမွှေးကရိတ်ထားခြင်းမဟုတ်ဘဲ အမွှေးနုလေးတွေနဲ့ ထိုးထိုးထောင်ထောင် ထွက်နေတာမျိုးလည်းမဟုတ်… ကပ်ကပ်လေးနဲ့ ကျဲကျဲလေးဖြစ်ပြီး အောက်က အကွဲလမ်းကြောင်းလေးကိုလည်း ထင်းနေသည်….။ ဘေးနှုတ်ခမ်းလေးတွေက ညိုတိုတိုလေး…။

သြဘာ အဲ့ဒီအညိုရောင် နှုတ်ခမ်းသားထူထူလေးထဲ လက်ညှိုးထိုးသွင်းလိုက်ပြီး လက်ညိုးကိုကောက်ကာ အပေါ်ဖက်ကို ပွတ်ဆွဲလိုက်ရာ အစိလေးပေါ်လာသည်…။ လက်မလေးနဲ့ အစိလေးကို ဖိခြေပေးနေသည်..။ လီးက ပါးစပ်ထဲမှာရှိနေတာမို့ ညည်းပေမယ့် အသံက မပီမသလေးဖြင့် တအုအု လို့သာ ထွက်လေသည်….။ လက်ညိုးနဲ့ လက်သူကြွယ်ကိုသုံးပြီး အကွဲကြောင်းကို ဖြဲလိုက်ပြီး လက်ခလယ်ဖြင့် အစိကို ပင့်ပင့်ပေးနေရာ မော်လ်ဒယ်လေး အောက်ပိုင်း တွန့်တွန့်လူးနေသည်…။ လီး ပါးစပ်ထဲမှ ထွက်သွားဟန်တူသည်…။

“အား… ရှုး.. သြဘာ ယားတယ် လက်ခလယ်လေးသွင်းပြီး အထဲကိုမွှေပေးပါ……“

သြဘာ လက်ခလယ်သွင်းလိုက်ချိန်မှာတော့ ဖင်ကြွသွားပြီး မော်လ်ဒယ်လေးလက်က သြဘာလက်ကို အပေါ်ကနေကိုင်ထားပြီး အားရပါးရ လက်ကို အသွင်းအထုတ် လုပ်ခိုင်းနေသည်…..။ သြဘာလည်း ကုတင်ပေါ်တက်လိုက်ပြီး နို့လေးကို ကောက်စို့လျှက် လက်တစ်ဖက်ကလည်း မော်လ်ဒယ်လေး အရှိန်တင်ခိုင်းသည့်အတိုင်း လက်ခလယ် တဆုံးထည့်ကာ မွှေပေးနေသည်…..။

“သြဘာ လုပ်တော့ဟာနော်…“

“အိုကေ… ခဏနေဦး ငါ ဖုန်းထောင်လိုက်ဦးမယ်….“

သြဘာ ဖုန်းကို ကုတင်ကိုကန့်လန့်ဖြတ် တစ်ခုလုံးပေါ်မည့်နေရာတွင် ထောင်လိုက်သည်…။ မော်လ်ဒယ်လေးကတော့ ကုတင်အလယ်ကိုရောက်နေပြီး ပေါင်လေးကားကာ လက်ဖြင့် သူ့အစိလေးကိုပွတ်ပြီး သြဘာကို စောင့်နေသည်…။ ဖုန်းထောင်ပြီးတာနဲ့ သြဘာပေါင်ကြားလေးထဲ ဝင်ပြီး လီးကိုကိုင်ကာ သွင်းချလိုက်သည်။

“အာ့ အား… ကောင်းလိုက်တာ သြဘာရာ ဆောင့်“

လက်နဲ့လုပ်ထားတဲ့ အရှိန်ကြောင့် မော်လ်ဒယ်လေး အဆောင့်တန်းခံချင်နေသည်….။

……………………………………………….

*ဖအေဗိုလ်ချုပ် မအေမိုးကုတ် ( ၃ )*

“သြဘာ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်ကွာ….“

သြဘာလည်ပင်းကို သိုင်းဖက်ရုံသာမကာ သူ့ခြေထောက်ကိုပါ သြဘာခါးမှာ ချိတ်လိုက်လေသည်…..။ သြဘာလည်း မော်လ်ဒယ်လေးခေါင်းဘေးကို လက်ထောက်လျှက် ဆက်တိုက်ဆောင့်နေသည်….။ ခင်မောင်ဝင်းတစ်ယောက် ဒီလို ခပ်ကြမ်းကြမ်း အလုပ်ခံနိုင်တာကို အံ့သြမိလေသည်….။ အင်း ငါသာဆို သူ့လို နုနုဖက်ဖက်လေးကို မထိရက်မတို့ရက်နဲ့ နာသွားမလား… ကွဲသွားမလား… တွေးနေဦးမယ်….။ အဲ့လိုသာလုပ်နေရင် သေချာတယ် ငါ့ကိုထားခဲ့ပြီး သြဘာလို ဆော်အထာနပ်တဲ့ကောင်ဆီ ပါသွားမှာ သေချာတယ်လို့ တွေးလိုက်သည်…။

သြဘာသည့် သူ့လည်ကိုသိုင်းဖက်ထားသည့် မော်လ်ဒယ်လေးလက်ကို ဖြေပြီး ကုတင်ပေါ်ချကာ သူ့လက်ဖြင့် အပေါ်ကနေ ဖိထားလိုက်သည်…။ မော်လ်ဒယ်လေးခြေထောက်ကိုလည်း ခါးမှာချိတ်နေတာကို ဖြုတ်လိုက်ပြီး ပေါင်ကိုကားခိုင်းလိုက်သည်…။ အနေအထားပြန်ပြင်ပြီးတာနှင့် ကိုယ်လုံးချင်းထပ်လျှက် သွင်းနေသည်..။ မျက်နှာချင်းလည်း ကပ်လျှက် နှုတ်ခမ်းချင်းလည်း နမ်းနေလိုက်သည်….။ ထို့သို့နမ်းနေရာကနေ ခါးကိုမတ်လိုက်ပြီး မော်လ်ဒယ်လေးပေါင်နှစ်ဖက်ကို လက်ဖြင့်ဖိကာ ဖြဲပြီး သွင်းလိုက်သည်….။ မော်လ်ဒယ်လေးမှာ ဆောင့်ချက်များကြောင့် ခေါင်းကိုထောင်ကာ သြဘာကို အံကြိတ်ပြီး ကြည့်ကာ…

“ဆောင့် အားရပါးရဆောင့် သြဘာ ကောင်းတယ်… အား…“

ဆိုပြီး သြဘာ စိတ်ပိုထလာအောင် ဆက်တိုက်ပြောနေသည်….။ သြဘာလည်း ဆောင့်နေရာကနေ ထလိုက်ပြီး ဖုန်းကိုထယူလိုက်သည်….။ မော်လ်ဒယ်လေးလက်ထဲ ဖုန်းထည့်ပေးပြီး သူ့ကို ရိုက်ခိုင်းလေသည်…..။ ခင်မောင်ဝင်း သြဘာမျက်နှာကြီး ရိုက်နေသည့်အပိုင်းကို ကျော်လိုက်သည်…။ ဖုန်းက သြဘာလက်ထဲ ပြန်ရောက်သွားပြီး လီးနဲ့စောက်ဖုတ် အသွင်းအထုတ်လုပ်နေသည်ကို အနီးကပ်ရိုက်လေသည်…။ မယုံနိုင်စဖွယ် ဒီမော်လ်ဒယ်လေးပစ္စည်းကို အခုလို လီးနဲ့လိုးနေတာမြင်ရမယ် စိတ်မကူးဖူးတာကြောင့် အသက်ပင်မရှူနိုင်အောင် ဖြစ်နေသည်။ ရုတ်တရက် မျိုးညွှန့်ကို ကျေးဇူးလည်းတင်မိသည်။ သူ့ကြောင့် အကြောင်းဆက်စပ်မိသွားပြီး ကြည့်မိတာကိုး….။ စိတ်ထဲလည်း မျိုးညွှန့်ကိုလည်း ပြချင်မိသွားသည်..။

မော်လ်ဒယ်လေး ဘယ်ဖက် အပြင်နှုတ်ခမ်းထူထူလေးတွင် မှဲလေးတစ်လုံး ခင်မောင်ဝင်း မြင်လိုက်သည်….။ မြင်မြင်သမျှ လှနေသလို မှဲ့လေးနဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးမှာလည်း ခင်မောင်ဝင်းမျက်စိထဲ မထူးခြားပေမယ့် လှနေသည်….။ ကင်မရာမှာ မော်လ်ဒယ်လေး မျက်နှာကို ရိုက်လေသည်… ။ မော်လ်ဒယ်လေးသည် သူ့လက်ဖြင့် နို့ကိုကိုင်ထားပြီး သြဘာဆောင့်တာကို ဖီးလ်တက်နေသည့်ပုံမှာ ဆက်ဆီကျကျလေး တမင်လုပ်နေတာလား သဘာဝဘဲလားမသိ ကြည့်လို့ကောင်းနေသည်ကတော့အမှန်….။ သြဘာလီးကို စောက်ဖုတ်ထဲကထုတ်လိုက်ပြီး မော်လ်ဒယ်လေး ပါးစပ်ပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်…။

လီးမှာ အဖြူအရည်များ ကပ်ပါသွားသည်…။ ဒါပေမယ့် မော်လ်ဒယ်လေးကတော့ လျှာနဲ့ယက်ပြီး ပါစပ်ထဲ ငုံချလိုက်ရာ…. ခင်မောင်ဝင်း အားခနဲ အသံထွက်ကာ အော်မိလိုက်သည်…။ စိတ်ထဲတော့ ကျေနပ်သလို ခံစားမိသည်…။ ဘာညာ ဂျီးများနေရင် သူလည်းမကြိုက်…..။

လီးစုပ်ခံနေရာမှ သြဘာသည် 69 ပုံစံ သူကအပေါ်ကနေပြီး မော်လ်ဒယ်လေး စောက်ဖုတ်လေးကို ဖြဲပြီး ယက်ပေးလေသည်…။ ကင်မရာမှာ စောက်ဖုတ်ကို လျှာနဲ့ အားရပါးရ ယက်နေတာကို အနီးကပ်ကြီး မှတ်တမ်းတင်နေသည်….။ ပြီးတော့ ဖုန်းကို မော်လ်ဒယ်လေးကို ပေးလိုက်ပြီး နှစ်ယောက်သား ဘေးတိုက်အနေအထားဖြင့် လုပ်ရန် ပြင်ဆင်နေကြသည်….။ မော်လ်ဒယ်လေးက ကင်မရာကို အပေါ်စီးမှထားကာ သူနောက်ပစ်ပေးလိုက်သည် ဖင်လုံးလေးကို ရိုက်လေသည်…။ ပေါင်တစ်ဖက်ကိုလည်း လေပေါ်ထောင်ပေးလိုက်သည်….။ သြဘာကလည်း ဟပေးလိုက်သည့်အတိုင်း နေရာဝင်ယူကာ လီးကို အကွဲကြောင်းအတိုင်း ပွတ်ပြီး အပေါက်ဝကိုရှာကာ သွင်းလိုက်သည်……။

ပထမတော့ ပုံမှန်ဆောင့်တာကြောင့် ကင်မရာမငြိမ်ပေမယ့် ကြည့်လို့ရသေးသည်…။ သြဘာက မော်လ်ဒယ်လေးခါးနဲ့ ဆံပင်ကိုစုကိုင်ပြီး အားရပါးရ ဆောင့်ချိန်မျာတော့ မော်လ်ဒယ်လေးလည်း ဖုန်းကို အပေါ်စီးက မရိုက်နိုင်တော့ဘဲ သူ့မျက်နှာကိုသာ ပြန်ရိုက်လေတော့သည်…..။ မျက်လုံးလေးမှေးသွားလိုက်… နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်လိုက် လျှာလေးသပ်လိုက် ညည်းသံလေးတွေနဲ့ သြဘာကို နောက်လှည့်ကြည့်လိုက်… သူ့နို့လေးကိုကိုင်လိုက် လုပ်ပြနေသည့် အမူအရာအမျိုးမျိုးကြောင့် ခင်မောင်ဝင်း အမေရိကန် အောကားကို ကြည့်နေသလိုပင် အသက်ဝင်လှလေသည်……။ သြဘာ ဖုန်းကို ခုံပေါ်ပြန်ထောင်လိုက်ပြီး မော်လ်ဒယ်လေးကို မှောက်ခိုင်းလိုက်သည်…။

“ကဲ ပြီးကြရအောင်ကွာ“

ဆိုပြီး ဖင်သည် ကောက်တာမဟုတ်ဘဲ… ပြည့်နေသည့် ဖင်လုံးလေးကို မှောက်လျှက်လေးအတိုင်း သွင်းလိုက်သည်…။ မော်လ်ဒယ်လေးက အပေါ်ကိုမော့ကြည့်လိုက်ရာ သြဘာက နဖူးလေးကို နမ်းလိုက်သည်….။ မော်လ်ဒယ်လေး ဆက်မော့မကြည့်နိုင်ဘဲ ခေါင်းလေးကို မွှေ့ယာလေးပေါ် ပါးအပ်ချလိုက်ပြီး လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်ကို ရင်းသားတွေအောက်ထည့်ပြီး .. အာ့ အာ အာ့လို့ သြဘာ ဆောင့်လိုက်တိုင်း အော်နေရှာသည်……။

သြဘာလည်း လက်တစ်ဖက်က မွှေ့ယာပေါ်ထောက်ပြီး လက်တစ်ဖက် မော်လ်ဒယ်လေးခါးကိုကိုင်ကာ ဖင်လုံးလေးပြားသွားသည်အထိ ကပ်ကပ်သွင်းလေသည်…..။ သွင်းတိုင်း အားနဲ့ညှစ်ပြီး သွင်းတာကြောင့် နဖူးကြောများပင် ထောင်နေသည်…. ။ မော်လ်ဒယ်လေးလည်း ကောင်းလာသည့်နှယ် ညည်းသံများ ကျယ်သည်ထက်ကျယ်လာကာ သက်ပြင်းကြီးချလိုက်လေသည်….။ သြဘာလည်း ခါးကိုပဲစုံကိုင်ကာ ဖင်ကို တဖုန်းဖုန်းမြည်အောင် ကပ်မသွင်းပဲ ရိုက်သွင်းလိုက်ရာ သိပ်မကြာခင်မှာပဲ လီးကိုထုတ်ကာ လက်နဲ့ ထုတယ်ဆိုရုံနှင့်တင် လရည်များ ဖင်လုံးပေါ်တွေရော ကျောပေါ်ရော ပျံကျဲစင်ထွက်နေသည်…။ မော်လ်ဒယ်လေးလည်း ကုန်ပြီထင်ကာ သြဘာကို လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ… သြဘာလီးက လရည်နောက်ဆုံးလက်ကျန် ထပ်ထွက်သွားရာ… မျက်နှာပေါ် သွားစင်လေသည်….။

“ဟာ မျက်နှာစင်သွားပြီ ဟင်း.. ဟင်း ညစ်ပက်တယ်ကွာ “

ဆိုပြီး သြဘာကို လက်သီးဖြင့်ထုကာ ထွက်သွားသည်……။ သြဘာလည်း ဖုန်းကိုကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး ကင်မရာဖြင့် မော်လ်ဒယ်လေး နောက်ကို လိုက်သွားရာ မော်ဒယ်လေးမှာ အိမ်သာဗိုလ်ထိုင်ပေါ်တွင်ထိုင်ကာ သေးပေါက်ပြီး ရေပန်းဖြင့်ဆေးပြီး ထလာကာ ဘေစင်မှန်ကိုကြည့်ကာ မျက်နှာစင်သွားသည်ကို တစ်ရူးဖြင့် သုတ်နေသည်…..။ ပြီးတော့ ရေပန်းကို ရေပူရေအေးချိန်ကာ ဖွင့်ချလိုက်လေသည်….။ သြဘာလည်း မော်လ်ဒယ်လေး ရေပန်းဖြင့် ရေချိုးနေသည်ကို ဆက်တိုက် ကင်မရာဖြင့် ရိုက်လေသည်……။

“သြဘာ ကျောက လရည်တွေ ဆေးပေးပါ…..“

ဆိုပြီး မော်လ်ဒယ်လေးက ခေါ်လိုက်သည်….။ သြဘာလည်း ကင်မရာရိုက်လျှက်နဲ့ လက်တစ်ဖက်က ဖင်လုံးလေး ကျောပြင်လေးတွေကို လက်ထဲ ရှာဝါဂျယ်ထည့်ပြီး ကပ်ချွဲချွဲများစင်အောင် ပွတ်ပေးနေသည်….။ မော်လ်ဒယ်လေးရဲ့ မတ်တပ်ရပ်လေး ရေစိုနေသည့်မြင်ကွင်းမှာ ခင်မောင်ဝင်းရင်ထဲ ဖုတ်သိုးဖက်သပ် ဖြစ်နေသည်……။

“ဟာကွာ မရိုက်နဲ့တော့ကွာ ရေအတူတူလာချိုးကွာ“

ဆိုပြီး…. မော်လ်ဒယ်လေး ဖုန်းလုပြီး သြဘာကို ဆွဲခေါ်တော့မှ မူဗီပြီးသွားလေသည်…..။

“ဟာ… မင်းမေကြီးတော်…. ကြည့်လို့မဝဘူးကွာ….။ ဒါပေမယ့်လည်း ငါမကူးပါဘူး…။ တကယ်ပါ မင်းတော်တော် ကံကောင်းတဲ့သူပဲ သြဘာ“

ခင်မောင်ဝင်းဖုန်းအား သြဘာကို ပြန်ပေးရင်း စိတ်ရင်းဖြင့် ပြောလိုက်လေသည်….။ သို့သော် သြဘာရဲ့ မျက်နှာမှာတော့ ဘာမှထူးထူးခြားခြား မတွေ့ရဘဲ…. အဖြေမှားသည့်ကျောင်းသားကို ဆရာကကြည့်သည့် မျက်လုံးမျိုးဖြင့်….

“ဒါ ဘေးလူအမြင်ပါဗျာ…။ ကျွန်တော် ပြောပြမယ်…. ကျွန်တော်က ဘက်ဂရောင်းရှိတယ်… ငွေရှိတယ်…. ဒါပေမယ့် နွေးထွေးတဲ့မိသားစု မရှိခဲ့ဘူး….။ နောက်ပြီး ခုနက ဆော်ဗီဒီယိုက ဒါ ကျွန်တော်မဖျက်ရသေးလို့ ပြနိုင်တာ…။ ပြီးရင် ကျွန်တော် ဖျက်မှာ…။ သူ့လိုဆော်မျိုးတွေနဲ့ ကျွန်တော် အိပ်ရတယ်.. အစ်ကိုက အားကျတယ်..။ အစ်ကိုမှမဟုတ်ဘူး…. ကျန်တဲ့သူတွေလည်း အားကျကြတယ်….။ ဒါပေမယ့် ဒီစကားကို အစ်ကို လက်ခံချင်မှလက်ခံ… ကိုယ့်ရည်သွေးပြောလွန်းတယ်လို့ ထင်လည်းရတယ်…။ ကျွန်တော်အတွက် လွယ်လွန်းတယ်….။

သူတို့က ကျွန်တော်နဲ့တွဲပြီး ပွဲတက်လိုက်တယ်ဆိုရင် သူတို့အဖို့မှာ သြဘာနဲ့တွဲတယ်ဆိုတာ ပြောစရာတစ်ခု ရသွားတယ်…။ ကျွန်တော် ဘာမှ စပွန်ဆာပေးတာ ဘာညာ မဟုတ်ဘူးနော်….။ ကျွန်တော်နဲ့ တွဲလိုက်ရတယ် ဆိုတာကို သူတို့လိုချင်တာ…။ အဲ့ထက် အိပ်လိုက်တယ်ဆိုရင်…. ဘာကြောင့်လဲဆိုတာတော့မသိဘူး…။ အဲ့လိုမျိုးနဲ့ ကျွန်တော့်ဆီ ရောက်လာကြတယ်….။ တခါတလေ လောင်းကြေးစားကြေးနဲ့… ဘယ်သူ့ကိုရွေးမယ်ထင်လဲ ဆိုပြီးတော့….။ အစတုန်းကတော့ ကျွန်တော်လည်း လာကျွေး အကုန်ဆွဲစားတာပဲ….။

နောက်ပိုင်းတော့ ကျွန်တော် တွေးလာတယ်…။ ကျွန်တော်က ဆော်တွေကို စားခဲ့တာလား…. ဆော်တွေက ကျွန်တော့်ကို စားသွားတာလားဆိုတာ… မသိတော့ဘူး…။ အဲ့လိုပဲ… ကျွန်တော်ဆီတော့ အလန်းတွေ ရောက်လာကြပါတယ်…။ ဒါပေမယ့် ချစ်လို့ရောက်လာကြတာ မဟုတ်ဘူး….။ ခုဏလို အကြောင်းတစ်ခုခုနဲ့ ရောက်လာကြတယ်…။ အချိန်တန်တော့ သူတို့က လစ်ရင်လစ် ဒါမှမဟုတ် ကျွန်တော်ကလစ်နဲ့ ဘာမှဖြစ်မကျန်ခဲ့ကြဘူး….။ အဲ့ကံကောင်းပါတယ်ဆိုတဲ့ ကံကြီးက… အပျော်ဖက်မှာ အရမ်းကောင်းသွားတော့… ကျွန်တော်သာ အတည်ဆိုပြီး မိန်းကလေးတစ်ယောကို ချစ်မိခဲ့ရင်… အဲ့မိန်းကလေး ကျွန်တော့်ကို နားလည်ပေးမယ်ထင်သလား….။ ကျွန်တော် အဲ့နေရာကနေ ဆက်မတွေးဘဲ ထားထားရတယ်….“`

“အေးကွာ မင်းပြောသလိုဆိုတော့လည်း မင်းကို ကိုယ်ချင်းစာပါတယ်….။ ဘာဆက်ပြောရမယ်မှန်းမသိအောင် ဆွံ့အမိပါတယ်….။ အစ်ကိုကတော့ ညီ ပျော်ရွှင်ပါစေပဲ ဆုတောင်းပေးပါတယ်….။ ဘဝကတော့ ဒီလိုပါပဲ… ရတာမလို လိုတာမရ….။ ဟာ အချိန်လည်း နောက်ကျနေပြီ အစ်ကို ပြန်တော့မယ်….။ မနက်ဖြန်တော့ ဝပ်ရှော့သွားမှာမို့ ကိုဂျိုင်းကို တစ်ချက်ပြောပေးထားပါနော်….“

“အိုကေပါဗျာ… ဝပ်ရှော့ကိုလည်း ပြောထားပေးပါ့မယ်…။ လမ်းတွေ့လည်း ခေါ်ပေါ့“

“ဟုတ်ပါပြီ ဖအေဗိုလ်ချုပ် မအေမိုးကုတ်ရယ်…“

“ဟားဟား…..“

…………………………………………………………

ဒရိုင်ဘာခင်တစ်ယောက်လည်း အိမ်ကားလေးဆွဲတာ နှစ်ဝက်လောက်ရှိလာပြီမို့ မိတ်များလည်း ရကာ ပုံမှန်အော်ဒါများလည်းရှိနေသည်…..။ ထိုပါဆင်ဂျာများနှင့်လည်း အတော်လေးရင်းနှီးကာ တစ်ခါတစ်လေ အိမ်သားတွေလို ရင်းရင်းနှီးနှီး ပြောဆိုဖြစ်လာကြသည်…..။

တစ်ရက်မှာတော့ လမ်းမှာ ကောက်တင်သွားသည့် ပါဆင်ဂျာကောင်လေးနှင့် စကားပြောဆိုရင်း သူက မေးလာသည်….။

“အစ်ကိုက ကဒ်လေးထုတ်ပေးတာ သဘောကျတယ်ဗျာ…။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ အစ်ကို့ကဒ်ထဲ နာမည် ကားနံပတ် ဖုန်းနံပတ်ပါတော့ ကားစီးရတာလည်း ရဲတယ်…။ ပြီးတော့ ပစ္စည်းကျန်ခဲ့ရင်လည်း ဆက်သွယ်လို့ရတယ်…။ နောက်လိုအပ်ရင်လည်း ဆက်သွယ်လို့ရတော့ အစ်ကိုလည်း အဆင်ပြေတယ်…။ အိုင်ဒီယာလေး သဘောကျတယ် အစ်ကို….။ ဒါနဲ့ နောက်အပတ် ကျွန်တော့်ကောင်မလေး အဝေးသင်စာမေးပွဲ ဖြေရတော့မှာ တာဝမှာ။ အဲ့တာ အစ်ကို့ကားငှားမယ်ဆို ရမလား။ ၆ ရက်ပေါ့…။ စာမေးပွဲက မနက် ၉ ကနေ ၁၂။ သွားမှာက တရုတ်တန်းကနေ တာဝပေါ့။ အသွားအပြန်ဆိုတော့ အစ်ကို ဟိုမှာပဲ စောင့်ပေးရမယ်ထင်တယ် အစ်ကို..။ အဲ့တာ အဆင်ပြေရင် တစ်ရက် ဘယ်လောက်လဲ ဆိုတာလေး ပြောပါလား….“

“ကောင်မလေး စာမေးပွဲဖြေမှာပေါ့။ ညီလေးရော လိုက်မှာလား…“

“ဟုတ်အစ်ကို လိုက်မှာ။ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်ထဲ“

“အင်း ဒါဆို တစ်ရက် xxxxxx ပဲပေးလေ။ နေ့တပိုင်းလောက်ပါပဲ….။ ဈေးများလား“

“ဟာ.. မများဘူး အစ်ကို။ တန်နေလို့ အားတောင်နာတယ်“

“ရပါတယ်ကွာ…. ကောင်မလေးနဲ့ တိုင်ပင်လိုက်ဦး…။ အဆင်ပြေတယ်ဆို ဖုန်းခေါ်လိုက်။ အစ်ကို တခြားအော်ဒါရှိရင် မလိုက်တော့ဘူး….။ ပိုက်ဆံက တစ်ရက်ချင်းပဲပေး ဟုတ်ပြီလား….“

“ဟုတ်ကဲ့အစ်ကို….။ ဟိုရှေ့နားလေးဆိုရပြီ အစ်ကို…“

ကောင်လေးလည်း ဆင်းသွားလေသည်….။

…………………………………………………….

*အထည်ချုပ်စက်ရုံက ကိုဒစ်ကွဲ*

၁၅ လမ်းအလယ်ဘလောက် အနော်ရထာလမ်းထိပ်တွင် ကောင်လေးကို တွေ့လိုက်သဖြင့် တီတီ ဟွန်းသံခပ်ဖွဖွပေးလိုက်ရာ ကောင်လေးမြင်သွားပြီး ကောင်မလေးကိုလက်ဆွဲပြီး ကားပေါ်တက်လာသည်….။

“ ၂ မိနစ်လောက် နောက်ကျသွားတယ် ညီ….“

“ရပါတယ် အစ်ကို။ ကျွန်တော်တို့လည်း အခုမှ အောက်ရောက်တာ…။ ဒါ ကျွန်တော့်ကောင်မလေးလေ…“

ခင်မောင်ဝင်း ကားမှန်ထဲကကြည့်ပြီး ပြုံးပြလိုက်သည်…။

“နှစ်ယောက်သား အချောလေးတွေပဲ လိုက်ဖက်တယ်…။ ညီမလည်း ဒီနေ့ ကျက်ထားတာတွေ အကုန်တိုးပါစေကွာနော်…။ စာနွေးချင်လည်းနွေး ရေဒီယို… ပိတ်ပေးထားမယ်…“

ခင်မောင်ဝင်း အလိုက်သိစွာ စကားသွားမပြောဘဲ ကားကိုပဲ ဂရုစိုက်ပြီး ကျောင်းကို အချိန်မီသည့်အပြင် စိတ်အေးရအောင် စောစောလေးရောက်အောင် မောင်းပေးလိုက်လေသည်….။ ကျောင်းရောက်တော့ အဆောင်သိပ်မရှာလိုက်ရ ကားထဲ အဲ့ကွန်းလည်း ဆက်ဖွင့်ပေးထားပြီး ကောင်မလေး အဆောင်ထဲဝင်သွားမှ မှန်လေးဘာလေးချ… ဆေးလိပ်လေးသောက်ရင်း စကားပြောကြလေသည်….။

ကောင်လေးလည်း ဆေးလိပ်သောက်တတ်သူမို့ နှစ်ယောက်သား ဆေးလိပ်လေးဖွာလိုက် ပေါက်တတ်ကရပြောလိုက်နှင့် အချိန်ကုန်မှန်းမသိ ကုန်သွားရာ…. စာဖြေချိန်ပြည့်လို အချက်ပေးသည့် ခေါင်းလောင်းသံထွက်ပြီး မကြာခင် ကောင်မလေးထွက်လာရာ ကောင်လေး အဆောင်အထွက်မှာ သွားစောင့်နေပြီး ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်လာကြသည်ကို မြင်တော့ ခင်မောင်ဝင်းစိတ်ထဲ စာမေးပွဲအိုကေလို့ပဲလို့ တွေးလိုက်သည်…။ ကောင်လေးတို့ ကားထဲရောက်လာတော့…

“ညီမ အိုကေတယ်မလား…“

“ဟုတ်ကဲ့ရှင့် ဖြေနိုင်ပါတယ်….“

“ကောင်းတယ် ကောင်းတယ်…။ ညီလေး အခု ၁၅ လမ်းပဲ ပြန်မှာလား… တခြားသွားဦးမှာလား…“

မုန့်ဆိုင်ထိုင် သို့မဟုတ် တခြားဝင်စရာရှိမလားလို့ အလိုက်တသိ မေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်….။

“ချစ် အိမ်ပဲပြန်မှာလား… မုန့်စားဦးမလား….“

ကောင်လေးက ကောင်မလေးကို မေးလိုက်သည်….။

“ကြက်ပေါင်းဆီချက် စားကြမလား…“

“အင်းဒါဆို သံဈေးမှာ ဆင်းမယ်လေ….။ ဦးကြည်ဆိုင်ပဲမလား…“

“အင်း…“

“အစ်ကိုရေ သံဈေးမှာ ဆင်းမယ်နော်..“

“အိုကေဗျာ…“

အဲ့လိုနဲ့ တာဝကနေ လမ်းမတော်ထိ ကောင်မလေးက ကာင်လေးပုခုံးပေါ် မှီပြီး မျက်လုံးပိတ်ထားကာ လိုက်လာလေသည်….။ ကောင်လေးက ကောင်မလေးလက်ကလေးကို ပြန်ကိုင်ထားပြီး…. ခေါင်းလေးကို ထိန်းပေးထားသည်ကိုမြင်ပြီး…. ခင်မောင်ဝင်းတစ်ယောက် ၉ တန်း ၁၀ တန်း ပြင်ဦးလွင် စိုးစံဘော်ဒါမှာနေတုန်းက ဘော်ဒါက ဆရာတွေမသိအောင် စာပန်းအိမ်က ကောင်မလေးနဲ့ ရည်းစားဖြစ်ပြီး တနင်္ဂနွေ အောက်ပက်စ်ထွက်ရန် ချိန်းပြီး မြင်းလှည်းနဲ့ တရုတ်ဘုံကျောင်း ထီးလှိုင် ဂေါက်ကွင်း ကန်တော်ကြီးဖက်တွေ ပတ်စီးခဲ့တာကို သွားသတိရသွားလေသည်…။

ကောင်မလေးကလည်း ရှမ်းပြည်ဖက်ကလာတာ ဖြစ်သည်…။ သူကတော့ အဲ့တုန်းက ဖခင်နယ်ပြောင်းတော့ အခြေမကျသေးခင်ဖြစ်တာနဲ့ ပြင်ဦးလွင်မှာ အဖေ့ညီမအဒေါ်လည်းရှိတာမို့ ရောက်လာသည်။ ဒါပေမယ့် အမျိုးအိမ်အစား ဘော်ဒါကမှ လွတ်လပ်မယ်ဆိုကာ သူ့အား ဘော်ဒါပို့လိုက်ကြခြင်းဖြစ်သည်….။ သူ့အစ်ကိုက ရန်ကုန်မှာ ကျောင်းတက် သင်တန်းတက်ကာ အင်္ဂလန်မှာ စကော်လားရှစ်အတွက် လုံးပန်းနေရတာမို့…. ညီဖြစ်သူ ခင်မောင်ဝင်းကို ကြည့်ပေးနိုင်မှာ မဟုတ်တာကြောင့် ရန်ကုန်ကနေ ပြင်ဦးလွင်ရောက်သွားပြီး ၉ တန်းမှာ တစ်ခန်းထဲကနေ စာပေးစာယူရင်း ချစ်သူတွေဖြစ်၊ ၁၀ တန်းရောက်တော့ ခင်မောင်ဝင်းက စိုးစံပဲဆက်နေရ၊ ကောင်မလေးကလည်း စာပန်းအိမ်ပဲဆက်နေရ…၊ အပြင်မှာတွေ့ဖြစ်ပေမယ့်… ၁၀ တန်းပြီးသွားချိန်မှာတော့ ဝေးသွားကြပြီး အစပိုင်း အဆက်အသွယ်တွေရှိသေးပေမယ့် အဲ့တုန်းက အခုလောက် ဆိုရှယ်မီဒီယာတွေ မရှိသေးဘဲ ဖုန်းတောင်မှ လိုင်းဖုန်းပဲ ရှိတာမို့ တစတစ လုံးဝပျက်တောက်သွားသည်မှာ အခု ခင်မောင်ဝင်း အသက် ၃၁ နှစ်အရွယ်ထိ ဖြစ်သည်…။

“အင်း အခုလောက်ဆို ကလေးတွေဘာတွေ ရနေလောက်ပြီ…“

ခင်မောင်ဝင်း အတွေးနယ်ချဲ့ရင်း ပါးစပ်က ယောင်ထွက်သွားရာ… ကောင်မလေး မျက်စိပွင့်လာပြီး ကောင်လေးနဲ့ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်ကာ ဘာလဲပေါ့…. မျက်ခုံးလေးပင့်ကာ မေးလိုက်နေကြသည်…။ ခဏနေမှာ ခင်မောင်ဝင်း ဘက်ကြည့်မှန်ကနေကြည့်တော့ သူကိုရှိုးနေတဲ့ နှစ်ယောက်ကိုမြင်သွားမှ….

“ဪ ခုဏက ပြောတာကလေ ညီလေးတို့ကိုမြင်တော့ ကျောင်းသားဘဝက ကောင်မလေးကို သတိရသွားပြီး ယောင်ထွက်သွားတာပါကွာ…။ တမျိုးမထင်ပါနဲ့ ဟဲဟဲ “

ဆိုပြီး ပြောပြလိုက်မှ ကောင်လေးနဲ့ ကောင်မလေးလည်း သဘောပေါက်သွားလေသည်….။ သံဈေး လမ်းမတော်လမ်းရောက်တော့ ဘဲပေါင်းဆီချက်ဆိုင်ရှေ့ ချထားပြီး ခင်မောင်ဝင်းလည်း အိမ်ခဏပြန်နားလိုက်ပြီး အွန်ကောလေးများကို အိပ်ရင်းစောင့်လိုက်လေသည်…..။

ဒီလိုနဲ့ ၄ ရက်မြောက်နေ့မှာ ကောင်လေးနဲ့ တော်တော်လေး ရင်းနှီးလာကြပြီး ယောကျ်ားလေတို့စုံလျှင် ပေါက်တတ်ကရပြော (ဖြတ်သွားဖြတ်လာများအား ပါးစပ်သရမ်းခြင်းမဟုတ်ပါ…။ ကြားဖူးနားဝများ မျှဝေခြင်းကို ဆိုလိုသည်….) ဆိုကြရာ… ခင်မောင်ဝင်းလည်း ကောင်လေးကို မေးလိုက်သည်..။

“ညီ့ကိုတစ်ခုမေးမယ်… ညီ လိင်ဆက်ဆံဖူးလား…“

“အဲ…အင်း…“

စဉ်းစားပြီး ဖြေလိုက်သည်….။

“ဟုတ်ပြီ… ပေါက်တတ်ကရတွေ ဖြစ်ဖူးလား လုပ်ဖူးလား…“

ကောင်လေးရယ်ပြီး စဉ်းစားနေကာ…

“ကြုံဖူးတယ်အစ်ကို…ပြောပြမယ်….။ အစ်ကိုလည်း ရိပ်မိမှာပါ.. ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်ကို…..။ သူနဲ့ ကျွန်တော်က ပိတ်ရက်တွေဆို အခွင့်အရေးရှိတယ်ဗျာ…။ သူမိဘတွေက တောင်ကြီးမှာ… သူ့အစ်ကိုနဲ့ သူနဲ့နေတယ်…။ သူ့အစ်ကိုက နေ့လည် ၁၂ နာရီဆို ဂိမ်းဆိုင်က ပြန်လာတယ်…။ ည ၈ နာရီထိ အိပ်ပြီး ရေချိုးပြီး ဂိမ်းဆိုင် ဒါမှမဟုတ် ကလပ်သွား တခြားသွားတယ်ပေါ့….။ စနေ တနင်္ဂနွေဆို ညဖက်တွေ ကျွန်တော် သူ့ဆီသွားအိပ်တယ်….။

တစ်ညတော့ ၈ နာရီကျော် သူ့အစ်ကိုထွက်သွားတော့ ကျွန်တော်လည်း အိမ်ထဲဝင်စကားပြောနေရင်းနဲ့ ဟိုဒင်းလုပ်ဖို့ စလာကြတယ်ဗျာ…။ လုပ်နေကြတယ်ပေါ့…။ ဒါနဲ့ လုပ်နေရင်း ခေါင်းလောင်းဆွဲပါလေရော…။ ဝရံတာကခေါင်းလောင်း မဟုတ်ဘူးနော်….။ အိမ်ရှေ့တံခါးက ကြိုး… လက်သံကို နားထောင်လိုက်တာနဲ့ သူ့အစ်ကိုမှန်းသိတယ်…။ အိမ်က ဟောင်ကောင်စတိုင်…. ၂ ထပ်…။ ကြိုးဆွဲလို့ကြာရင် ဒီဘဲက မင်္သကာဖြစ်တတ်တော့ ကျွန်တော့်ကို စောင်တွေထားတဲ့ထဲ ဝင်ပုန်းဆိုပြီး ထည့်လိုက်ပြီး သူ့အစ်ကိုကို တံခါးသွားဖွင့်ပေးရတာပေါ့…။ ဗီဒိုထဲ ဖင်တုံးလုံးနဲ့ ကျွန်တော် ဒီဘဲ ပြန်ထွက်တဲ့အထိ ဘယ်တော့ တံခါးလာဖွင့်မလဲဆိုပြီး စိုးရိမ်တကြီး နေလိုက်ရတယ်ဗျာ…။ ၃ နာရီလောက်ကြာမယ်….။

ဒါပေမယ့် ၃ နာရီလောက် အနာခံလိုက်ရတာကြောင့် ကောင်မလေးလည်း သနားသွားတယ် ထင်ပါတယ်….။ ကျွန်တော် ပူဆာနေတာကို ငြင်းနေတဲ့ သူက ကျွန်တော်တောင် မပြောရဘဲ လုပ်ပေးတယ်ဗျာ…။ ဟိုလေနမ်း နမ်းပေးတာကိုပြောတာ…“

“မှုတ်ပေးတာလား…“

“အဲ…ဟုတ်တယ်“

ခင်မောင်ဝင်း ဒဲ့ဒိုးပြောချလိုက်သည်….။

“မင်းလည်း မဆိုးဘူးပဲ။ တခါတလေလေ အဲ့လို အမှတ်တရလေးတွေရှိတာ ကောင်းတယ်…။ ပြန်တွေးမိတိုင်း ပြန်ပြောဖြစ်တိုင်း ကြည်နူးရတယ်…“

“ဟုတ်တယ်အစ်ကို…။ ဒါနဲ့ နောက်တစ်ခါရှိသေးတယ်… အဲ့တာက ဒီလိုဗျ…။ သူ့အစ်ကို တောင်ကြီးသွားတုန်း သူ့အိမ်မှာ သူပဲရှိတာ…။ ကျွန်တော်လည်း ညဖက်ဆို အတူအိပ်၊ မနက်ဆို သူက ကြာဇံကြော်ကြိုက်တော့ ကျွန်တော်က စောစောထကြော်ပေး။ တခါတလေ ထမင်းကြော်ပေါ့။ ပြီးတော့ ကော်ဖီလေးဖျော်… ရယ်ဒီဆို သူ့တက်နိုး..။ အဲ့လိုနဲ့…

တစ်နေ့ ကျွန်တော်လည်း စောပြီးနေတာနဲ့… ဧည့်ခန်းမှာထိုင်နေရင်း သူ့အစ်ကို အဝတ်ဗီဒိုကို ကြည့်ရင်း ယောကျ်ားလေးချင်း အကြောင်းသိနေတော့ ဘာလဲ မြွေမြွှေချင်းခြေမြင်ဆိုသလို ဒီဘဲ ဘာတွေဖွက်ထားလဲ ဆိုပြီး… သိချင်လာတာနဲ့… လော့လည်း မချထားတာကြောင့် ဖွင့်လိုက်တယ်။ အဲ့မှာ စီဒီတစ်ချပ်တွေ့တယ်.. အဝတ်ခေါက်ကြားထဲမှာ။ နောက် ဘောင်းဘီအထပ်နောက်မှာ ၄၅၀၀ တန် ပရပ်ရှာပန့်တစ်ခု တွေ့လိုက်တယ်….။

ပန့်ကစက္ကူဘူးနဲ့ ဖွင့်လိုက်တော့ ဝါရှာအမဲ ၃ ခုတွေ့တယ်။ တစ်ခုက ပြဲနေတယ်..။ နောက် ပြွန်ရယ် လေစုပ်တဲ့ အလုံးတစ်လုံးရယ်။ ကျွန်တော်လည်း ခြေဆော့လက်ဆော့ရှိတဲ့ ကောင်ဆိုတော့ ဘယ်လိုသုံးရမယ်ဆိုတာ ပုံကြည့်တာနဲ့ သိလိုက်တယ်…။ ဒါနဲ့ ဆီလေးလူးလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ဟာကို သွင်းပြီး စုပ်လိုက်တယ်ပေါ့…။

ပန့်က ဆွဲလိုက်တဲ့အချိန် နာလိုက်တာဗျာ…။ ဒါပေမယ့်လေ နာပေမယ့် ဖောင်းကားပြီး ရှည်လာတဲ့ ကိုယ့်ဟာကိုယ်ကြည့်ပြီး ဟာ .. သဘောတွေကျတာပေါ့…။ ညှစ်ညှစ်ပြီး မခံနိုင်တော့မှ ပြန်လျော့နဲ့ ညှစ်လျှော့ပြီး ပြန်ဖြုတ်လိုက်တော့ ဒစ်နားက အရည်ခွံတွေက ဂျယ်လီလိုပျော့စိစိနဲ့ ဖောင်းနေတယ်…..။ ဟာ လည်ပင်းက တုတ်တုတ်ကြီး ဖြစ်နေတယ်…။ အရင်းနာက သိမ်ပြီး ဝါရှာနေရာမှာက ဒစ်ဖက်က မဲပုတ်နေပြီး အရင်းဖက်က ပုံမှန်အရောင်ဖြစ်နေတော့… ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ…။ ပန့်ကိုပြန်ထားပြီး သွေးတွေစုပြီးမဲနေတာကို ယောင်ပြီး ရေဆေးချမိတယ်…။

ဒါပေမယ့်လေ လက်ထဲတော့ မတောင်ဘဲ တပြည့်ပြည့်လေးဖြစ်နေတဲ့ ကိုယ့်ဟာကို ကိုင်ရတာအရသာလေးကို ရှိနေတုန်း…. ကို ဆိုပြီး ကောင်မလေး ဆင်းလာပါလေရော…။ အဲ့တာနဲ့ အခုပဲ တက်ခေါ်မလို့ ဘာညာဖောပြီး သူမျက်နှာသစ် တာစောင့် မနက်စာစားသောက်ပြီး ကျွန်တော် ပန်ကန်ဆေးနေတုန်း သူကအမှိုပုံးထဲ အမှိုက်ပစ်ပြီး ကျွန်တော့်ဟာကို လာကိုင်တယ်…။ အိမ်နေရင်းဆိုတော့ ဂျေဂျေကလပ် ဘောင်းဘီပွဆိုတော့ ကိုင်လိုက်တော့ တန်းမိတာပေါ့…။ ဟိုဟာကလည်း ခုထိဖောင်းဖောင်းလေးဖြစ်နေတာ့ သူ့လက်လေးနဲ့ဆိုရင်တော့ ကြီးနေတာပေါ့…။ ဟယ် ကို စောစောစီးစီး ဘာဖြစ်နေတာလဲဆိုပြီး နိုက်ပါလေရော…။ ကျွန်တော်လည်း စိတ်ကထနေတာမို့ သူ့ကို ချီပြီး ကုတင်ပေါ်ခေါ်သွားပြီး ဘုလိုက်ပါလေသည်….။

ပြောရရင်တော့ ယောက်ဖ ပန့်နဲ့ လီးကို ဆွဲထားပြီး သူ့ညီမကို လုပ်လိုက်ရတယ်ဆိုပါတော့….။ ကောင်မလေးလည်း ကိုဟာကြီး တင်းလွန်းလို့ ညိုတောင်နေတယ်ဆိုပြီး မလုပ်ခင်က ပြောပါလေရော…။ လုပ်ပြီးတော့ ဒီနေ့ တော်တော်တင်းနေတယ်နော်တဲ့။ ညက ထမင်းစားတာများပြီး အားကောင်းနေတာဖြစ်မယ်ဆိုပြီး ညစာကို အဝမစားခိုင်းတော့ဘူး…“

“ဟားဟား…မဆိုးဘူး… မင်းလည်း တော်တော် ခြေဆော့လက်ဆော့ရှိတဲ့ ကောင်ပဲ…။ ကြားတာ လုံးဝအသစ်ပဲ ငါ့အတွက်တော့… မှတ်သားလောက်ပါတယ်ကွာ…“

“အစ်ကိုရော ထူးထူးခြားခြား ဆက်ဆံဖူးတာရှိမှာပေါ့ ရှဲပါဦး..“

“အင်း ပြောရမယ်ဆိုတော့… ဪ အေး ငါ ၂၀ ကျော်လောက်တုန်းကပေါ့။ ဒီလိုပဲ ဘော်ဒါတွေနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး ကောင်မလေးတစ်ယောက်နဲ့ ခင်တယ်…။ ခင်ပြီး ၂ ခါလောက် နေဖြစ်ကြတယ်ပေါ့…။ အဲ့နောက်တစ်ညမှာတော့ သူရယ် သူ့သူငယ်ချင်းရယ် ဒိုရင်းမှာတဲ့ ဝါးတန်းလမ်းက လာခဲ့တဲ့ အစ်ကို့သူငယ်ချင်းကိုလည်း ခေါ်ထားတယ်တဲ့…။ တကယ်တော့ သူ့သူငယ်ချင်းနဲ့ အစ်ကို့သူငယ်ချင်းနဲ့ကလည်း အိပ်ထားကြတယ်ကွာ…။ အဲ့ညက သူတို့က အိပ်ဖို့ချိန်းထားတယ်…။ အဲ့တော့ အစ်ကို့ကောင်မလေးက အစ်ကို့ကိုခေါ်တယ် အမ်ဂျီအမ်ပေါ်တက် ၂ ခန်းယူကြမယ်ပေါ့….။ အဲ့တော့ဖြစ်ချင်တော့ ဟိုသူတောင်းစားက ရောက်မလာဘူး…။ နောက်ဆုံးတော့ သူ့သူငယ်ချင်းကြီးလည်း အစ်ကိုတို့နဲ့ပါလာရော…။ တစ်ခန်းထဲ ၃ ယောက်ပေါ့…။ ငါတွေတိုင်း နောင်တတွေရတဲ့ ညပေါ့…။ သရီးစမ်း လိုက်ရမှာကွာ…. မစမ်းလိုက်ရဘူး…..။

အဲ့တော့ ကုတင်ပေါ်ရောက်တော့ ဟိုကောင့်ကိုစောင့်သေးတယ်။ အိပ်ချင်လာကြတာနဲ့ အစ်ကို့ကောင်မလေးက အလယ်မှာ အိပ်ပြီး ၃ ယောက်တန်းပေါ့…။ အဲ့ချိန် အစ်ကို့လက်နဲ့ သူ့လက်က သူ့ဟာကိုယ်ကိုင် ကိုယ့်ဟာသူကိုင်နဲ့ နှစ်ယောက်လုံး တောင်နေကြပြီ….။ ဟိုကောင်မလေးကလည်း အလိုက်ကန်းဆိုးမသိတာလား တမင်လားမသိ ဒီဖက်ကိုစောင်းလာတယ်…။ အဲ့တာနဲ့ အစ်ကို့ကောင်မလေးကို အချက်ပြလိုက်ပြီး အစ်ကိုက ရေချိုးခန်းထဲ ထသွားလိုက်တယ်….။ သူလည်း လိုက်လာတယ်…။ နောက်ဆုံးတော့ ဗိုလ်ထိုင်ပေါ်ထိုင်ဆောင့်တာရယ် ရေချိုးခန်းထဲ မော်တော်စက် တာရယ်နဲ့ လုပ်ဖြစ်သွားပါလေရော….“

“ဟိုဆော်ကလည်း မမိုက်ပါဘူး အခန်းခွဲနေပေးသင့်တယ်…“

“အေးကွာ…“

“ဒါနဲ့အစ်ကို ပန့်ကိုသုံးရင် အန္တရာယ်ရှိလား..။ အစ်ကိုသိမလားလို့“

“ပန့်ကိုသုံးရင်… အင်း အစ်ကိုသိတာ ပြောမယ်နော်။ မှန်ချင်လည်းမှန်မယ် မှားချင်လည်းမှားမယ်…။ အစ်ကိုသိတာက ပန့်ကိုထွင်တာက အကြောမသန်တဲ့သူတွေအတွက်လို့ သိထားတယ်…။ ဒါပေမယ့်လည်း သန်တဲ့သူတွေလည်း သုံးလာရင် ရှည်မယ် သန်မယ် ကြီးမယ် လို့တော့ ကြော်ငြာတွေ တွေ့ရပြန်တယ်…။ ဒါသုံးပြီး အောင်မြင်သွားတဲ့သူလည်း အစ်ကို့သူငယ်ချင်းထဲရှိတယ်….။ သူ့အဖေကဆရာဝန် သူ့သားငယ်ငယ်ထဲက မသန်မှန်းသိတော့ ပန့်ဆွဲခိုင်းတာ နှစ်ချီကြာလာတော့ တစ်နေ့ သေးပေါက်တုန်း မြင်သွားပြီး ဟေ့ကောင် မင်းပန့်ဆွဲတာ ရပ်လို့ရပြီဆိုပြီး ပြောယူရတယ်တဲ့…။ ဒီကောင် ၈ လက်မပန့်နဲ့ မဆန့်တော့ဘူး…။ ညီ ခုနကပြောတဲ့ ၄၅၀၀ တန်ဆိုတာ ၈ လက်မ တရုတ်ကလာတဲ့ အနီရောင် ပြွန်မလား….“

“ဟုတ်တယ်အစ်ကို အနီရောင်“

“ဒီကောင် အဲ့ဟာနဲ့မဆန့်တော့ဘူး…။ အစ်ကို သူ့ကိုမေးကြည့်တော့… ပန့်ဆွဲတယ်ဆိုတာ ဘော်ဒီလှအောင် ဂျင်ဆော့သလိုပေါ့။ ကြွက်သားတွေကို လေ့ကျင့်ပေးတာတဲ့။ ပုံမှန်နဲ့ နှစ်ချီဆွဲကျင့်မှ သိသာတာတဲ့။ ဒါတောင် မင်းရပ်လိုက်ရင် ယောင်ယောင်လေး ပြန်ကျသွားတယ်တဲ့။ အားကစားမလုပ်ရင် ဝ သလိုမျိုးပေါ့…။ ဒါ သူပြောတာ…။ နောက်ထပ်ပြောတာ သွေးကြောတွေပေါက်တဲ့အခါ ပေါက်တတ်တယ်တဲ့။ သေချာမဆွဲရင် အရင်းသိမ်တာတွေ တစ်ခြမ်းစောင်းတာတွေနဲ့ မလှမပ ဖြစ်တတ်တယ်တဲ့..။ ဆိုက်အဖတ်ဆိုတာတော့ ရှိမယ်ဆိုတဲ့ သဘောပေါ့..။ တကယ်လို့ ညီ လုပ်မယ်ဆိုရင်လည်း ၆ လ တစ်နှစ် အဲ့လို သေချာကစားပေး။ ဆီ ဂျယ်လူး။ အစားကိုလည်း ဒီကောင်ပြောတယ်…. အာဟာရဖြစ်တာစားတဲ့။ အဲ့ လိင်နဲ့ပတ်သတ်တဲ့ အားရှိစာတွေ….“

“ဟုတ်အစ်ကို… အဲ့လောက် ဇွဲရှိရှိနဲ့ ကစားဖြစ်ပါ့မလားမသိဘူး…..။ ဒါနဲ့ ဆေးထိုးရင်ရော အစ်ကို..“

“ဆေးထိုးတာတော့ အစ်ကို အားမပေးဘူး….။ ဒါနဲ့ပတ်သတ်ပြီး အစ်ကို့ဘော်ဒါ သန့်ဇင် အကြောင်းပြောပြမယ်…။ သူ့ကို ဒစ်ကွဲလို့လည်း ခေါ်တယ်…။ ဒီကောင်က ရွှေပြည်သာ အထည်ချုပ်စက်ရုံတစ်ခုက စူပါပေါ့ကွာ…။ အဲ စူပါဗိုက်စာဆိုပါတော့….။ အဲ့တော့ သူကိုကပ်နိုင်ရင် အလုပ်သက်သာမယ်… အနေအစားချောင်တယ်ပေါ့။ ဟို ဖယ်ရီပေါ်နေရာရရချင်ရင် ဖယ်ရီဒရိုင်ဘာကို အီစီကလီလုပ်ရသလိုမျိုးပေါ့…။

တစ်နေ့တော့ မွန်မလေးနဲ့ သူ ငြိပါလေရော…။ အဲ့ကနေ ဘယ်လိုဖြစ်တယ်မသိ ဆေးထိုးမယ်လုပ်ရော။ အကိုလည်း မသိဘူးလေ.. ချပေါ့။ အစ်ကို့ကိုလည်း ထိုးတဲ့ လီးကြီးရင် ဆော်စွဲတယ် ဘာညာပေါ့…။ အစ်ကိုလည်း ထိုးမယ်ဘာညာနဲ့ သွားရော၊ နောက် အစ်ကို မထိုးဖြစ်လိုက်ဘူး….။ ဒီကောင် ထိုးတယ်… ဂေါ်လီလည်း ထည့်လိုက်တယ်…။ အောက်ဖက်မှာ ၄ လုံးလား ၃ လုံးလားမသိဘူး…။ အစကတော့ သူ့ဟာကို သူ သဘောတွေကျနေတယ်… ဖြောင့်တယ်ပေါ့….။ ဆော်လေးလည်း အစက ပြည့်ပြည့်လေးကနေ တော်တော်လေး ပုံကျသွားတယ်…။

အဲ့လိုနဲ့နေရင်းက သူတို့ လက်ထပ်ဖြစ်လိုက်ကြတယ်….။ အဲ့နောက်ပိုင်း မတွေ့ဖြစ်တော့ဘူး သူနဲ့…။ တစ်နေ့ ဖုန်းဆက်လာတယ်… ခင်မောင်ဝင်းရာ ငါတော့ ရေတိမ်နစ်ပါပြီဆိုပြီးတော့။ ဘာဖြစ်တာလဲဟဆိုတော့ သူ့ဟာ လုပ်မရတော့ဘူးဆိုပြီး ငိုပါလေရော…။ ငါ့ကို ဆေးခန်းလိုက်ပြပေးပါတဲ့။ သူ့ဟာက ကွဲပြီး အရည်တွေ ထွက်နေတယ်တဲ့…။ ဝမ်းလည်း အချုပ်ခံလို့ မရဘူးတဲ့။ ဝမ်းချုပ်ရင် အရမ်းခံခက်ပြီး နာတယ်တဲ့။ အစ်ကိုလည်း မင်းမေကြီးတော် ငါ့ဆီလာခဲ့ဆိုပြီး ဘယ်ဆရာဝန်ကောင်းလဲဆိုပြီး စုံစမ်းတော့ ပလာဇာနားက ဆရာဝန်တစ်ယောက်လိပ်စာ ရလိုက်တယ်…။ ၇၈၆ ဆေးခန်းလေး….။ အဲ့တာနဲ့ သွားရော…။

သူကမေးတယ် ဘယ်တုန်းက ထိုးလဲပေါ့၊ ဘယ်လောက်စီစီလဲတဲ့။ သန့်ဇင်လည်း မသိဘူးပေါ့၊ ကြီးကြီးလှလှလေးဖြစ်အောင် ထိုးပေးပါလို့ပဲ ပြောလိုက်တယ်ပေါ့….။ အဲ့တာနဲ့ ဆရာဝန်က ခင်များအရည်ပြား ခံနိုင်ရည်ထက်ထိုးတားတဲ့ဟာက ပမာဏများတယ်ဆိုလား ဘာလားပေါ့..။ အဲ့တာ ခြစ်ထုတ်ရမယ်၊ ပြီးတော့ ဒီဂေါ်လီလေးတွေလည်း ပြန်ထုတ်လိုက်ပါလားပြောတော့… ဘာမှလုပ်မရတာ ဆရာ့သဘောဆိုပြီး ဆရာဝန်ဆီ ၃ ခါသွားပြီး ခြစ်ထုတ်လိုက်ရတယ်…..။

နောက် ပတ်တီးစီး ဘာညာနဲ့ နေပြီး နည်းနည်းကြာတော့ အစ်ကို့ဆီ ဖုန်းဆက်လာတယ်….။ သားကြီး ငါ့လီးက ပိုမိုက်သွားတယ်တဲ့…။ အစ်ကိုလည် မင်းမေကြီးတော် လာပြန်ပြီ ငါ့အကြွေးလည်းဆပ်ဦးဆိုမှ…. အေး အခုဆပ်မလို့ရယ် ပြောပြမလို့ဆိုပြီး ပြောတယ်…။

သူ့ဟာက ဟို စီလီကွန်လား အဆီလား အဲ့တာတွေထုတ်ပြီး အရေခွံတွေကို ပြန်ချုပ်ထားတာ။ လီးကချုပ်ရိုးတွေက အထစ်တွေနဲ့ဖြစ်နေပြီး လုပ်ရင် တစ်ထစ်ထစ်နဲ့ လုပ်လို့ကောင်းတယ်ဆိုပဲ။ သူ့မိန်းမလည်း အရသာပိုရှိတယ်တဲ့။ အခု သူ့မိန်းမလည်း ကိုယ်ဝန်တောင်လွယ်နေရပြီတဲ့…။ အဲ့တာ ပျော်လွန်းလို့ ဖုန်းဆက်တာဆိုပြီး ပြောတယ်…။ အစ်ကိုသိတာတော့ အဲ့တာပဲ…။ အဲ့တော့ ဆေးထိုးချင်တယ်ဆိုရင်တော့ အစ်ကိုကတော့ အားမပေးချင်ဘူး…။

တချို့တွေ ဒစ်ကို ပွင့်ဖက်လိုပုံစံခွဲစိတ်တာတွေ ခွဲပြီး ရှည်လာအောင် ဆန့်တာတွေ နဲ့ တခြားနည်းတွေရှိတယ်…။ ဒါပေမယ့် အဲ့တာတွေက ဈေးကြီးမယ်…။ လုပ်ချင်ရင် အဲ့တာမျိုးကို လုပ်စေချင်တယ်…။ ကြုံရာ ရမ်းကုနဲ့ ထိုးတာမျိုးတော့ အားမပေးချင်ဘူး… ဘဝပျက်သွားမယ် ညီ…..။ အစ်ကို့သူငယ်ချင်း သန်ဇင်ဒစ်ကွဲတောင် ကံကောင်းလို့…။ ဒါတောင် တော်တော်ခံလိုက်ရတာ.. အလုပ်ပျက် အအိပ်အစားပျက်ပဲ…..“

“ဘာပဲပြောပြော အစ်ကိုနဲ့ပြောလိုက်ရတာ ကျွန်တော်လည်း ကံကောင်းတာပဲ…။ ကျွန်တော်လည်း သွားစမ်းမိလို့ အဆင်ပြေရင်ကောင်းတယ် မပြေရင် အစ်ကို့သူငယ်ချင်းလိုခံရရင် မလွယ်ဘူး…။ ဟူး ဒီအတိုင်းပဲ ကောင်းပါတယ်….“

သက်ပြင်းချပြီး ကောင်လေးပြောလိုက်လေသည်……။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း ထောက်ခံလိုက်သည်….။

“တော်ပြီပေါ့ မွေးရာပါလေးပဲ အားရှိတာလေးပဲစား…. တစ်ကြောင်းဆိုဆိုသလို အစွမ်းပြရပြီ….“

ဂင်ဂင်…………. ဘဲလ်သံ

မကြာမီ ကောင်မလေး ထွက်လာတော့မှာမို့ ကောင်လေး သွားစောင့်ရတာကြောင့် စကားစများ ပျက်သွားကြလေသည်…..။ အဲ့လိုနဲ့ စာမေးပွဲ ၆ ရက်လုံး ပေါက်တက်ကရများနဲ့ ပြီးဆုံးသွားပါလေရော…။

……………………………………………………

တီ တီ တီ..

ခင်မောင်ဝင်း ကားမောင်းတုန်း ဖုန်းဝင်လာတာကြောင့် ဘလူးတု နားကြပ်လေးကို တစ်ချက်နိုပ်ကာ ဖုန်းပြန်ဖြေလိုက်သည်…..။

“ဟဲလို…ဒရိုင်ဘာခင်ပါ…“

“ခင်မောင်ဝင်း ငါ ထူးကျော်…။ မင်းဆီ ကောင်မလေးပုံ ၃ ပုံပို့ထားတယ်…။ မင်းစိတ်ဝင်စားရင် ငါ့ဆီပြန်ခေါ်“

ဖုန်းချသွားသည်…။ မန္တလေးက ပြင်ဦးလွင် ဘော်ဒါတက်တုန်းက ခင်သည့် သူငယ်ချင်း ထူးကျော် ဖုန်းဆက်ပြီး ကောင်မလေးပုံ ပို့ထားတယ်တဲ့။ အစမရှိ အဆုံးမရှိ…။ ခင်မောင်ဝင်း မကြီးကြီးလမ်းထဲရောက်လာပြီမို့ အိမ်အောက်ထဲ ကားပါကင်ထိုးပြီး….။ အိမ်ပေါ်တန်းမတက်ဘဲ လဘက်ရည်ဆိုင်ဖက်ထွက်လာရင်း ထူးကျော်ပို့လိုက်သည့် ကောင်မလေးပုံကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်….။ ပထမပုံမှာ ဘဏ်ဝတ်စုံလေးနဲ့ ဆံပင်ရှည်ရှည်ကောင်မလေး….။ နောက် ၂ ပုံမှာ ယူနီဖောင်းမဟုတ်ဘဲ အပြင်အဝတ်အစားဖြင့် ဆက်ဖ်ဖီး ဆွဲထားသည့်ပုံ ဖြစ်သည်…။ မင်းမေကြီးတော် လန်းလှချည်လား….။ ဒီကောင် ဘာတွေ ဇယားရွှေ့နေလည်းမသိဘူး တွေးကာ ခင်မောင်ဝင်း ရေရွတ်ရင်း ဖုန်းခေါ်လိုက်သည်….။

“ထူးကျော် ဆော်လေးက အလန်းလေး… ဘာလို့ ငါ့ဆီပို့တာလဲ….“

“အေး မင်းစိတ်ဝင်စားလား…“

“ဘာကိုလဲဟ အစမရှိအဆုံးမရှိ..“

“ငါ့ နက်ဝက်က ရှဲတာ… ၃ ပုံးခွဲ၊ ဒေး ၊ မင်းစိတ်ဝင်စားလား..“

“ဟ ၃ ပုံးခွဲ ဒေး…. ဟာ …… ဒီလိုမျိုးလေးဆို စိတ်ဝင်စားတာပေါ့…“

“အေး… ဒါဆို ငါပြောမယ်…။ အဲ့တစ်ယောက်က မင်းအတွက်။ ငါ့အတွက် နောက်တစ်ယောက်ရှိတယ်…။ မင်းက အဲ့ကောင်မလေး ၂ ယောက်နဲ့ နောက်တစ်ပတ် သောကြာည မန္တလေးတက်ခဲ့…။ စနေညပြန်ဆင်း“

“ငါက ဘာလို့တက်ခဲ့ရမှာတုန်းဟ…။ ဒီမှာပဲ ဟော်တယ်တစ်ခုသွားမှာပေါ့…“

“မရဘူး သားကြီး ငါပြောမယ် ပိုက်ဆံလိုလို့ လုပ်စားတာ… ဇယားမဟုတ်ဘူး… နယ်ပဲရမယ်… ရန်ကုန်မရဘူး…။ အဲ့တော့ မင်းစိတ်ပါရင် မန္တလေးကိုလာခဲ့…။ မင်းကို နားလည်အောင်ပြောရရင် ရန်ကုန်မှာ လူမသိချင်ဘူးကွာ သူတို့က…။ အဲ့တော့ အိမ်ကို မန္တလေးမှာ အလုပ်ကိစ္စ စစ်ဆေးရေးဘာညာဆိုပြီး လာမှာ..။ အဲ့တော့ ညလာမယ် မနက်ကနေ နောက်နေ့ည အိတ်စပတ်ကား မထွက်ခင်အထိ နေမယ်.. ပြီးရင်ပြန်မယ်… ဒါ သူတို့ အလုပ်လုပ်ပုံ…။ ရှင်းရှင်းပဲ ရန်ကုန်မှာတော့ မလုပ်ဘူးတဲ့…။ ဆိုတော့… မင်းလာမှာလား မလာဘူးလား…။ မင်းကားက အိမ်ကားဆိုတော့ အလုပ်ကကားဆိုပြီး ပြောလို့ရတယ်….။ သူတို့ကိုသွားကြိုတဲ့အခါ… တကယ်လို့ …. မင်းမလာဘူးဆိုလည်း သူတို့က အိတ်စပတ်ကားနဲ့ လာမှာ။ မင်းပဲငတ်မှာ မင်းစဉ်းစား…“

ခင်မောင်ဝင်း ကောင်မလေးပုံကို ပြန်ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်…။ သူသွားနေကြ ဘဏ်က ယူနီဖောင်းလေးနဲ့ တွေ့ဖူးသည်။ တစ်ချို့ အရမ်းချောကြသည်။ အခုကောင်မလေးလည်း ချောသည်…။ အမှန်တိုင်းဝန်ခံရရင် သူစိတ်ပါသည်….။ နောက်ဆုံးတော့ သူ့အပြတ်ပဲ ထူးကျော်ကို ပြောလိုက်တော့သည်….

“ ငါမန္တလေးတက်လာခဲ့မယ် သားကြီး“

“အေး… ငါတောင် မင်းကို သတိတရနဲ့ခေါ်တာ…. ဒါပဲပေါ့…။ မင်းဆီ ငါ့ကောင်မလေးဖုန်းနံပတ် ပေးမယ်….။ အချိန်နဲ့ နေရာနီးရင် မင်းဖုန်းဆက်လိုက် …။ နေဦး.. ကြာသပတေးတစ်နေ့လုံး မဆက်ရင် မင်းဆက်လိုက်…။ သူတို့အရင်ဆက်ပလေ့စေ…..။ ဟေ့ကောင် ပိုက်ဆံလည်း မရှိရင် ငါစိုက်ပေးလို့ရတယ်…“

“ဟ မင်းမေကြီးတော် ဇွတ်ကို သဘောတွေကောင်းနေပါလား… ငါမှာရှိပါတယ်ဟ….။ စိတ်ချ နောက်တပတ်တွေ့မယ်…“

“အိုခေ နီးရင်ပြန်ဆက်သွယ်မယ် ဘိုင် သားကြီး“

“ဘိုင်“

ခင်မောင်ဝင်း အတွေးထဲ နောက်တစ်ပတ်ကြရင် ကောင်မလေးကို ဘဏ်ယူနီဖောင်း ထည့်လာခိုင်းရင် ကောင်းမကောင်းတွေးရင်း… အင်း ဒီလိုအခွင့်အရေး လက်လွှတ်ခံလို့မရဘူး….။ ဟုတ်တယ် ယူနီဖောင်းလေး ဝတ်ခိုင်းပြီး လုပ်မယ်ကွာ…. ဆိုပြီး ကျေနပ်ပြုံးလေးပြုံးရင်…. လဘက်ရည်တိုင်ကီတစ်ခွက် မှာလိုက်လေသည်။

…………………………………………………..

ဘဏ်ကကောင်မလေး ( ၁ )

ခင်မောင်ဝင်းတစ်ယောက် သောကြာနေ့မတိုင်ခင်ကတည်းက ပြင်ဆင်မှုများ အပြီးလုပ်ထားလေသည်…။ ဆံပင် တိထားသည်။ ခြေသည်းလက်သည်းလည်း ရှင်းထားသည်။ နှုတ်ခမ်းမွှေး မုတ်ဆိတ်မွှေး သန်သူမဟုတ်သည့်တိုင် အသက် ၃၀ တန်း ဆိုသည်မို့ သုံးလေးရက်ဆိုသည်နှင့် ငုတ်တိုတွေ ထွက်လာသည်။ ဒါကြောင့် ကြိုမရိတ်ဘဲ သောကြာနေ့မနက် ရေချိုးမှ ရိတ်ထားလေသည်။ ဂျိုင်းမွှေးလည်း ရှင်းနေမှကြိုက်သူမို့ အပြောင်ရိတ်ထားလိုက်သည်….။ ရိတ်နေရင်းတောင် ကောင်မလေးလည်း ပြောင်နေပါ့မလား တွေးမိသည်….။ အဓိကအမွှေးကိုတော့ စက်ကတ်ကြေးနံပတ် ၂ အနေလောက်မှန်းကာ ကတ်ကြေးလေးဖြင့် အမွှေးအုံလေးကို စိတ်ရှည်လက်ရှည် တိထားပြီး ပေါင်ခြံနှင့် အတံတလျှောက်က အမွှေးကိုတော့ အပြောင်ရှင်းထားသည်။ ဆီးစပ်နားက ခပ်ကပ်ကပ် သူ့အမွှေးသူ ပြန်ကြည့်ရင်း… မိန်းမကြီးနဲ့များ တူနေလားလို့ ထင်မိသည်….။ နောက်ဆုံး နည်းနည်း တိရင်းတိရင်းနဲ့ မညီမညာဖြစ်ကာ ကတုံးသာ တုံးလိုက်ရလေတော့သည်။

ခင်မောင်ဝင်းသည် ကိုယ်တိုင်လည်း သပ်သပ်ရပ်ရပ် နေတတ်သလို သူ့ကြောင့် တခြားလူ စိတ်ညစ်ညူးမှာကို စိုးရိမ်သူဖြစ်သည်….။ ကျောပိုးအိတ်လေးထဲ သွားပွတ်တံ သွားတိုက်ဆေး ပူရိန်း ကွန်ဒုံး လိုရမယ်ရ ချောဆီဂျယ် တခါသုံးအကောင်းစား ဂျုတ် စသည်များနှင့် တခြားလိုအပ်သည်များ အဆင်သင့်ထည့်ထားပြီး ဖြစ်သည်….။ စနေနေ့အတွက် အားအပြည့်ရှိနေစေရန် ဒီကြားထဲ အာသာဖြေခြင်းလည်း မလုပ်ထားဘဲ ပင်လယ်စာလေးစားလိုက် လဘက်ရည်အစား နို့ ကြက်ဥ ဖီးကြမ်းတို့အပြင် သုတ်ပွားစေရန် ပျားရည်ပါ အိပ်ခါနီးတိုင်း သောက်ထားလေသည်….။

သူ့စိတ်ထဲတွင်… အရမ်းအလေးထားလွန်းရင် ပျက်တတ်သည့် သဘောတရားရှိတာကြောင့် ငါ့ပုံစံက မိန်းမသွားခိုးမယ့်ကောင် ကြနေတာပဲလို့ ကိုယ့်ကိုပြန်တွေးပြီး တချို့ကိစ္စတွေကို ကြည့်လုပ်မယ်ကွာဆိုပြီး စိတ်ကို လျှော့ထားလိုက်သည်….။ လူ့အကျင့်က ဖျောက်ရခက်တာမို့ ခဏနေ စိုးရိမ်စိတ်ဝင်လာပြန်သည်…။ ဘာကိုသွားစိုးရိမ်သည်လည်းဆိုတော့…. တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားစဖြစ်တော့ အပေါင်းအသင်းစုံပြီး မာဆက် ကေတီဗီ နဲ့ ၊ ဟော်တယ်မှာ အခန်းယူပြီး ဆော်ခေါ်ခိုင်းတာတွေ လုပ်ဖူးသည်…။ တခါမှာတော့ ခင်မောင်ဝင်း တော်တော်လေးထန်နေချိန်… ဘော်ဒါတွေကလည်း ဆော်အသီးသီးရပြီး အခန်းတွေထဲ ဝင်နေပြီ…။ သူ့အတွက် သွားခေါ်တဲ့ဆော်က နောက်ကျမှရောက်လာပြီး…. အခန်းထဲရောက်တော့… လုပ်ငန်းစကြမယ်ပေါ့…။

မင်းရေအရင်ချိုးမလား ငါအရင်ချိုးရမလား မေးလိုက်တယ်….။ ရှင်ချိုးရင်ချိုးတဲ့ ကျွန်မမချိုးတော့ဘူး ချမ်းတယ်တဲ့…။ ဪ သူချိုးပြီးလာတာဖြစ်မယ် ဆိုပြီး တွေးလိုက်တယ်…။ အဲ့တာနဲ့ သူလည်း အဝတ်အစားချွတ်နေတုန်း… အဲ့ဆော်ကလည်း အဝတ်ချွတ်နေပြီ။ ထမိန်ကိုချွတ်ချလိုက်တော့ ခင်မောင်ဝင်းလည်း စိတ်ထနေတာဆိုတော့ လှမ်းကြည့်လိုက်ရာ… မင်းမေကြီးတော် ဆိုပြီး ခင်မောင်ဝင်း ပါးစပ်ကနေ ယောင်ပြီး ထွက်သွားတယ်….။ ယောင်ဆို ခင်မောင်ဝင်းမှန်းထားတာက ဘီကီနီလေး မဟုတ်တောင် အတွင်ခံ လှလှလေး ပန်းရောင် အနက်ရောင် အဖြူရောင် ခရမ်းနုရောင်လေးတွေလေ။ ဒါပေမယ့် ဆော်ခံဝတ်လာတာက အာကာထွန်း အားကစားဘောင်းဘီကြီးနဲ့…။ အထန်စိတ်တောင် ၃ ပုံ ၁ ပုံကျသွားတယ်….။

အဲ့တာနဲ့ ရေသွားချိုးပြီး ရေပူနဲ့ သူ့ဟာကို ပြန်တက်လာအောင် လုပ်လိုက်ပြီး ထွက်လာတော့…. ဆော်က အဲကွန်းကြီးပိတ်ထားတယ်…။ ဘာလို့လဲမေးတော့ အေးလို့တဲ့။ ကုတင်ပေါ် စောင်ခြုံပြီး နေနေတယ်….။ နည်းနည်းတော့ ဖုလာပြီ။ ထားပါတော့ ချမ်းတတ်တယ်ပေါ့။ ခဏနေ ပူလာမှာပဲ အဲ့ကြမှဖွင့်မယ်ဆိုပြီး ကုတင်ပေါ်တက်သွားတော့…. သူ့ကိုတန်းပြောတယ်…။ ကျွန်မ မမှုတ်ပေးဘူးနော်တဲ့….။ ဒါတော့ တော်တော်လေး ဖုသွားပြီး ၃ ပုံ ၂ ပုံထိ စိတ်ကျနေပြီ…။

နောက်ဆုံး ခေါ်ပြီးမှတော့ တန်အောင် ကျုံးမယ်ကွာဆိုပြီး လုပ်မယ်လုပ်တော့… ဆော်က ထပ်မေးတယ်…။ ရှင်ဘယ်လိုလုပ်ရင် မြန်မြန်ပြီးမှာလဲတဲ့… အောက်ကနေပေးရမလား အပေါ်ကနေပေးရမလား… ဒါမှမဟုတ် ကုန်းပေးရမလားဆိုတော့… ခင်မောင်ဝင်းလည်း တင်းလာကာ ကုန်းစမ်းဆိုပြီး ကုန်းခိုင်းတော့…. ကျောမှာ ဆေးမင်နဲ့ထိုးထားတဲ့ စာတွေ အကွက်တွေ ကဏာန်းတွေကိုမြင်တော့.. ခင်မောင်ဝင်းစိတ်ထဲ အင်းတွေလားမသိဘူး…။ မင်းမေကြီးတော် လိုးပဲလိုးရမလား ထိုင်ပဲကန်တော့ရမလား မသိ ဘာလုပ်လို့ဘာကိုင်ရမှန်းမသိ ဖြစ်ကာ… လီးလည်း တောင်မလာတော့ဘဲ စိတ်တွေလည်းလေပြီး…. ရော့ရော့ ပိုက်ဆံယူ အခုချက်ချင်း ပြန်တော့ဟာ ဆိုပြီးပြောတော့… အခုပြန်လို့မရဘူးတဲ့ မနက် ၄ နာရီ ကားလာခေါ်မှာတဲ့။ အခုပြန်ရင် ဧည့်သည်မကျေနပ်လို့ ပြန်လွှတ်တယ်ဆိုပြီး အဆူခံမှာတဲ့။ ရှင်မလုပ်တော့ဘူးဆို ကျွန်မ အိပ်တော့မယ်တဲ့……။

တကယ်ပါ ခင်မောင်ဝင်း အဲ့ညက ဟော်တယ်ဖင်ထိုင်ခုံပေါ် ငုတ်တုတ်ထိုင်ခဲ့လိုက်ရတယ်…..။ မနက် ၃ နာရီကြတော့ သူ့သူငယ်ချင်း ၄ ယောက်ထဲက တစ်ယောက် ဖုန်းဆက်တယ်…။ ခင်မောင်ဝင်း မင်း ဆော်ရလားမေးတော့…. ခင်မောင်ဝင်းလည်း ညစ်ညစ်နဲ့ လီးပဲရတယ် ဆိုပြီး ပြောပြလိုက်တော့….။ ဒါဆိုရင် င့ါဆော် မင်းအခန်းလွှတ်ပေးလိုက်မယ်… သူက အခု ရေချိုးခန်းထဲမှာ။ ခုဏက မေးတယ်… ဟိုတစ်ယောက် ကောင်မလေးရရဲ့လားတဲ့။ သူမရရင် ရှင်တော်ပြီဆို ကျွန်မ သူ့ဆီသွားပေးမယ်တဲ့။ မုန့်ဖိုး ကြည့်ပေးပါလို့ပြောတော့…. ခင်မောင်ဝင်းလည်း ဆော်ချဖို့ ဟော်တယ်လာတာဆိုတော့ ချဖြစ်အောင်ချမယ်ဆိုပြီး အေး လွှတ်လိုက်ကွာ လို့ပြောလိုက်တယ်…..။ ပြီးတော့မှ လီးမစုပ်ပေးဘူး ပြောသေးလား။ အင်းကွက်တွေရော ရှိလားမေးလိုက်တော့ မင်းစိတ်ကျေနပ်စေရမယ်ဆိုတာနဲ့ လွှတ်လိုက်ကွာဆိုပြီး ပြောလိုက်တယ်….။

အဲ့တာနဲ့ ဟိုအိပ်နေတဲ့ ဟာမကိုနိုးပြီး နင်သွားတော့ဆိုပြီး အတင်းထုတ်ပြီး ကောင်မလေးလာတော့မှ…. သူ့မှာ သဘောကောင်းသူလေးမို့ စိတ်ကျေနပ်အောင် နေပေးတာမို့ ခင်မောင်ဝင်း အာသာပြေလိုက်ရလေသည်။ ကောင်မလေးက အစက သူ့ကို ခင်မောင်ဝင်းအတွက်ထင်လို့ ပျော်သွားတယ်တဲ့။ ဒါပေမယ့် ဟိုတစ်ယောက်ခေါ်တာဆိုတော့ ငြင်းလို့လည်း မရဘူးတဲ့။ သူလည်း သဘောကောင်းပါတယ်တဲ့။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း ငါက ကံဆိုးတာလား ကံကောင်းတာလား မသိတော့ပါဘူးဆိုပြီး… ဆော်ချခြင်းကိစ္စ ကမောက်ကမနဲ့ မိုးလင်းခဲ့သည်။

အခုလည်း အဲ့လိုဖြစ်မှာ သူစိုးရိမ်မိနေသည်…။ သို့သော် ခေတ်တွေကမတူတော့။ အခုခေတ်မှာ ဘုန်းနိမ့်တာတို့ ဘာတို့ဆိုတာ မရှိတော့ဘူး…။ ပီးမိုးနင်းစာအုပ်ထဲကလို နူးနပ်ချင်းဆိုသည်ကို လူငယ်တွေ နားလည်နေကြပါပြီ။ အယူတွေလည်း သိပ်မသည်းကြတော့ပါ။ သူကိုယ်တိုင်ပင်။

ပီမိုးနင်းပြောသလိုဆို လိင်စိတ်ဖြစ်ရင် နေ့ဖက်ဖြစ်ဖြစ် ဧည့်ခန်းဖြစ်ဖြစ် နတ်ကြိုက်တာမကြိုက်တာ လာဘ်တိတ်တာမတိတ်တာ မတွေးဘဲ ဆက်ဆံလို့ရတယ်လို့ သူမှတ်မိထားသည်။ နူးနပ်နည်းတွေကိုလည်း ကျွမ်းကျင်နေကြမှာပါလို့ တွေးရင်း… ညနေချိန်းထားတဲ့ နေရာကို သွားဖို့ နာရီတကြည့်ကြည့် ဖြစ်နေသည်။ အမေနဲ့ အဖေကိုလည်း တစ်ညအိပ်သွားဖို့ ပြောထားပြီး ပြင်ဆင်လုပ်ပေးစရာလည်း လုပ်ပေးပြီးသားမို့ အားလုံးရယ်ဒီ…။ ဆော်လေးကိုလည်း ဘဏ်အင်္ကျီယူခဲ့ဖို့ ထူးကျော် ကောင်မလေးဖုန်းဆက်တုန်းကတည်းက မှာလိုက်သည်…။ ဘာလုပ်မို့လဲမေးတော့…. လှလို့ဆိုပြီးပဲ ပြောလိုက်ကာ လိုရမယ်ရ အိမ်ကယုံအောင်တော့ ထည့်လာတတ်ပါတယ်ဆိုတော့ အဆင်ပြေသွားသည်…..။

ချော်တွင်းကုန်း ညောင်ပင်မှတ်တိုင်နားမှာ ၅ နာရီ သွားကြိုလိုက်လေပြီ…။ ၂၀ ဝန်းကျင် ကောင်မလေး ချောချောလေး ၂ ယောက်ကိုတွေ့တော့ တစ်ယောက်ကို သူမှတ်မိသည်…။ သူ့ဆီ ထူးကျော်ပို့လိုက်တဲ့ ပုံထဲကကောင်မလေး…။ သူ့အတွက်ဆိုတဲ့ တစ်ယောက်….။ ကားလေးထိုးကာ

“ညီမက မိုးဆိုတဲ့ ညီမလား“

ဓါတ်ပုံထဲက တစ်ယောက်ရဲ့ ဘေးကတစ်ယောက်ကို မေးလိုက်သည်။ ကောင်မလေး မျက်လုံးဝိုင်းလေးနဲ့ သူ့ကိုကြည့်ကာ

“ဟုတ်ကဲ့အစ်ကို။ အစ်ကိုက ကိုခင်မောင်ဝင်း ဆိုတာလား…“

“ဟုတ်ပါတယ် ညီမ။ ထူးကျော်လွှတ်လိုက်တဲ့ သူပါ။ ညီမတို့ကို လာကြိုတာပါ…“

ခင်မောင်ဝင်း ကားပေါ်ကဆင်းပြီး ကောင်မလေတွေရဲ့ အထုပ်လေးတွေကို နောက်ဖုံးထဲထည့်ပေးလိုက်ပြီး ကားထဲ ပြန်ဝင်လာတော့…. ကောင်မလေးတွေ သူ့ကိုကြည့်ပြီး…တခွီးခွီ ရယ်နေကြသည်ကို သတိထားမိလိုက်ပေမယ့်… ကားပဲမောင်းနေရင်းနဲ့…. သိချင်လာတာနဲ့ မေးလိုက်သည်….။

“ညီမတို့ အစ်ကို တစ်ခုခုများ ရယ်စရာဖြစ်နေသလားဟင်….။ အစ်ကို့ကိုကြည့်ပြီး ရယ်နေကြသလိုပဲ…“

ခင်မောင်ဝင်းမေးလိုက်ကာမှ ကောင်မလေးနှစ်ယောက် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်ကြည့်ပြီး အားရပါးရ ရယ်ကြလေသည်…။

“ဟားဟား…“

ခင်မောင်ဝင်းလည်း ကောင်မလေးတွေ ဗိုက်နှိပ်ရယ်နေတာကို ပြီးအောင် စောင့်နေလိုက်သည်….။ စိတ်ထဲကလည်း ငါတော့ လှောင်ခံနေရပြီပေါ့…။ ဒေါသနည်းနည်း ထွက်သွားသည်…။ သူက အားခဲပြင်ဆင်ထားသူ ဆိုတော့လည်း… ပိုခံရခက်နေသည်…..။ သူရုပ်တည်နေသည်ကို မြင်သွားတဲ့ မိုး ဆိုတဲ့ တစ်ယောက်က…

“ဆောရီးပါ အစ်ကို။ ညီမနဲ့ လင်းနဲ့က အစ်ကို့ကို အလောင်းအစား လုပ်ထားမိကြလို့…“

“ဘာ !!!“

ခင်မောင်ဝင်း လေသံနည်းနည်းမာသွားသည်….။ အဲ့အချိန်မှ လင်း ဆိုသည့် သူ့အတွက်ကောင်မလေးက ပြာပြာသလဲ ရှင်းပြလေသည်…။

“ဒီလိုပါ အစ်ကိုရယ် စိတ်မဆိုးပါနဲ့…။ ကိုထူးကျော် မိုးဆီဖုန်းဆက်တော့ သူ့သူငယ်ချင်း ခင်မောင်ဝင်း လာခေါ်မယ်ဆိုပြီးလေ…။ လင်းနဲ့ မိုးနဲ့က ခင်မောင်ဝင်းဆိုတဲ့သူကို ခန့်မှန်းကြမယ်ပေါ့။ အနီးစပ်ဆုံး ခန့်မှန်းနိုင်တဲ့သူကို မုန့်ကျွေးကြေးဆိုပါတော့… ခစ်ခစ်….“

နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ဖက်ပြီး ဆက်ရီပြန်ရော…..

“ငါက အဲ့လောက်တောင် ရယ်စရာကောင်းနေတယ်လား….“

ခင်မောင်ဝင်း လုံးဝအတည် မေးနေသည်….။

“အစ်ကိုက ရယ်စရာမကောင်းလို့ ရယ်မိတာပါ အစ်ကိုရယ်… ခစ်ခစ်…“

မိုး ပြောရင်း ထပ်ရယ်ပြန်သည်…..။ ခင်မောင်ဝင်း ကားကို လမ်းဘေးရပ်လိုက်သည်….။

“ကဲ အမိတို့ ကျွန်တော့်ကို နားလည်အောင် အရင်ပြောပြီးမှ ရယ်လို့ရမလား…“

ခင်မောင်ဝင်း စိတ်ဆိုးလို့ပြောပုံကိုကြည့်ပြီး လင်းနဲ့မိုး ရယ်ချင်စိတ် ထပ်ဖြစ်သွားပေမယ့် မျက်နှာပိုးသတ်လိုက်ပြီး လင်းကပြောလေသည်….။

“လင်းပြောပြမယ်… အစ်ကို့နာမည်က ခင်မောင်ဝင်းဆိုတော့ လင်းခန့်မှန်တာ… နှဖူးပြောင်းပြောင် အသက် ၄၀ ကျော်… ဗိုက်ပူလို့… ခစ်ခစ်။ ဟဲ့မိုး နင်ခန့်မှန်းတာ ပြောလိုက်လေ…. ခစ်ခစ်“

“ လင်း နင်ပဲပြောလည်းရသားနဲ့။ ငါ့ကို ဆေးထိုးပြီ…။ ကဲပါလေ ဒီအစ်ကိုက သဘောကောင်းမယ့်ပုံပါ ခစ်ခစ်…။ မိုးခန့်မှန်းလိုက်တာက… မျက်မှန်နဲ့ ကွမ်းစားထားတဲ့ ပါးစပ်ကြီးနဲ့ ပိန်ပိန်ရှည်ရှည် ရောဂါသည်ရုပ်လို့ ထင်ထားတာ….“

ခင်မောင်ဝင်း ဇာတ်ရည်လည်သွားပြီ… တစ်ချက် နှုတ်ခမ်းက အပြုံးတစ်ပွင့် ခိုးပြုံးလိုက်ပြီး မသိခြင်ထောင်ထောင်ပြီး ထပ်မေးလိုက်သည်…။

“အဲ့တော့ ခန့်မှန်းထားသလို ဖြစ်ရဲ့လား….“

လင်းက လူလည်ကြီးဆိုသည့် မျက်နှာပေးလေးဖြင့်…

“အံမယ် မိုးရေ ဒီအစ်ကိုက သိပ်အတာပဲ…. ပြောပေးလိုက်မယ်နော်….။ ငါပြောပြီး နင် လက်ခုတ်လေး တီးပေးပေါ့….။ အစ်ကိုက ကျွန်မတို့မှန်းထားတာနဲ့ တခြားစီပါရှင်….။ မထင်ထားလောက်အောင် အရမ်းဖြောင့်ပါတယ်.. တောင့်ပါတယ်… ခန့်ပါသတဲ့ရှင်….“

ဒီနေရာမှာ ကြုံတုန်း ဇာတ်ကောင် ခင်မောင်ဝင်းရဲ့ ပါဆင်နယ်ပုံပန်းသဏ္ဍာန်ကို ပြောပြချင်ပါတယ်။ စတိတ်ကျောင်းမှာကတည်းက ခင်မောင်ဝင်းဟာ ကင်းလို့ သတ်မှတ်မခံရသော်လည်း…. အဖေ အညာသားရဲ့ မြန်မာပီသတဲ့ မျက်နှာကျပုံ အရပ်အမောင်း ကျစ်လစ်တဲ့ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်ပိုင်ဆိုင်ပြီး အပြောအဆို ညက်ညောကာ လူတစ်ဖက်သား နားဝင်အောင်လည်း ပြောတတ်သူဖြစ်ပြီး လပွတ္တာသူအမေကတော့ ကရင်သွေး ပါတာကြောင့် အသားဖြူ မျက်လုံးမျက်ဖန်ကောင်းခြင်း စသည့် အကောင်းတွေသာ ရယူထားနိုင်သူ ဖြစ်သည်။

ကျောင်းတုန်းကလည်း သူ ဘောလုံးကန်နေရင် အဆောင်ပေါ်ကနေ လှမ်းကြည့်သည့် ကျောင်းသူများရှိတဲ့ ကျောင်းသားတစ်ယောက်ဆိုပါတော့…။ အခုချိန်ထိလည်း သထုံကွင်းနဲ့ ကြုံရင်ကြုံသလို ညနေဖက်တွေ ဘောကန်နေတုန်းမို့ ဝိတ်လည်း သိသိသာသာကြီး တက်မလာဘဲ ပုံမှန် ဘော်ဒီရှိနေဆဲဖြစ်ပြီး သူရဲ့ လိုင်းတွန့်ဆံပင်က ဘေးခွဲထားပေမယ့် လူကြီးအရမ်းမဆန်ဘဲ လူရည်သန့်လို့ ပြောလို့ရသည့်ပုံမျိုးဖြစ်သည်။

တကယ်ဆို သူ့ဟာ အဖေအညာသားကြီးနဲ့ အမေကရင်တိုင်းရင်းသူရိုးရိုးကြီးတို့က ပေးလိုက်တဲ့ ခင်မောင်ဝင်း ဆိုသည့် နာမည်နဲ့ သိပ်မလိုက်ဖက်ပဲ ရဲမင်းအောင်၊ လင်းထိုက်ကို၊ ဖြိုးမင်းလတ်၊ ကောင်းပြည့်သူ၊ မင်းမင်း စသည့် နာမည်လေးတွေနဲ့ ပိုလိုက်ဖက်ပေသည်။ ပိုပိုသာသာ အနှောင့်လေးဖြင့် ပြောမှန်းသိပေမယ့် ခင်မောင်ဝင်း ကျေနပ်သွားလေသည်…..။

“ဟာ ပိုပြီ …. ကဲပါကဲပါ အေးဆေး သက်တောင့်သက်သာနဲ့ လိုက်ခဲ့ကြ ဟုတ်ပြီလား….။ ၁၀၈ မိုင်ရောက်ရင် ခဏရပ်ပေးမယ်လေနော့်……“

“လင်းရေ သက်တောင့်သက်သာ နေထားနော်….။ ဒီအစ်ကိုကြည့်ရတာ အားကစားသမားထင်တယ် သန်မယ့်ပုံ။ နင့်အစား ငါတော့ ကြောက်တယ် ခစ်ခစ်…“

မိုးကို လင်း လက်သီးလေးဖြင့် ထုလိုက်ပြီး…

“အင်းပါ နင့်ကိုထူးကျော်က ဗိုက်ပူကြီးဖြစ်နေပြီး နင်ဗိုက်ပိပြီး ချီးမထွက်ပါစေနဲ့ ဆုတောင်းပေးပါတယ် ခစ်ခစ်…“

ခင်မောင်ဝင်းလည်း အခုမှ စိတ်ထဲရှင်းသွားသလို….. ကောင်မလေးနှစ်ယောက် သူတို့အချင်းချင်း တဟီးဟီး တဟားဟားနဲ့ စနောက်နေကြတာကို နားထောင်ပြီး သူလည်း လိုက်ရယ်မိသည်။ သူ့ကိုစတော့လည်း သွားကြီးဖြီးလို့ပေါ့….။ နောက်က ဆက်သားခြောက် အားလူးကျော် ဇီးထုတ်လေးတွေ လာခွံတော့ ဇိမ်တွေကျနေတာ….။ ထူးကျော် ထူးကျော် မင်ကိုတော့ ကျေးဇူးတင်တယ်ကွာဆိုပြီး စိတ်ထဲက ပြောလိုက်လေသည်….။

သူ မှန်ထဲကနေ လင်းကို သတိထားကြည့်မိသည်…။ ဓါတ်ပုံမြင်ကတည်းက သူ လူတစ်ယောက်ကို သွားသတိရမိသည်….။ သူနဲ့ တက္ကသိုလ်ကျောင်းတုန်းက သူ ချစ်စနိုးဖြင့် အဝင်းလို့ခေါ်သည့် ချစ်သူ ကောင်မလေး…။ နာမည်က သဇင်ဝင်း။ တက္ကသိုလ်မှာဆို ဝင်းနှစ်ဝင်း ဆုံရင် အတန်းပျက်ပြီ ဆိုသည့် စကားပုံရှိသည်….။ ခင်မောင်ဝင်းက ယောကျ်ားလေးသူငယ်ချင်းများကို စုသည်။ သဇင်ဝင်းက မိန်းကလေးသူငယ်ချင်းများကို စုသည်။ ပြီးရင် တစ်ခေါက်နဲ့တစ်ခေါက် မတူအောင် ဟိုသွားဒီသွား ရုပ်ရှင်ကြည့် အတန်းလစ်ကြသည်….။ တစ်ယောက်ယောက် ကိစ္စရှိလို့ အတန်းမတက်ရင် အဲ့နေ့ ဘယ်မှမသွားဖြစ်။ အားလုံး အတန်းတက်ဖြစ်သည်….။ တစ်ခါတစ်လေ အုပ်စုလိုက် မသွားဖြစ်ရင် ဟော်တယ်သွားကြသည်…။ ဒါ့ကြောင့်လည်း အုပ်စုလိုက် သွားဖြစ်အောင် လုပ်သည်…။ မဟုတ်ရင် ဝင်းနှစ်ဝင်းက ဟော်တယ်ပဲရောက်မယ်ဆိုတာ သိကြသည်။

လင်းကလည်း သူ့ကို ခင်မောင်ဝင်းကြည့်နေမှန်း သတိထားမိသည်….။ ခင်မောင်ဝင်းကြည့်လိုက်တိုင်း သူ့ကို ပြန်စိုက်ကြည့်နေသည့် လင်းကိုမြင်တော့ တစ်လမ်းလုံး သူ ရင်ခုန်မိသည်…။ ကောင်မလေးကတော့ ဘာလို့ကြည့်သည်မသိ…..။

၁၀၈ မိုင်မှာ နားပြုပြီး ကားပေါ်ပြန်တက်ကာ ခရီးဆက်ထွက်လာခဲ့ကြသည်…..။ မိုးက နောက်ကြည့်မှန်ကနေ မျက်လုံးမှိတ်ပြလိုက် လျှာလေးသပ်ပြလိုက် လက်ညိုးလေး ပါးစပ်ထဲထည့်စုပ်ပြလိုက် နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ပြလိုက် လုပ်ပြနေပြီး ခင်မောင်ဝင်းက မှန်ထဲက ပြန်ကြည့်ပြီး ရယ်လိုက် မျက်လုံးပြန်မှိတ်လိုက် လျှာပြန်ထုတ်ပြလိုက်နဲ့ လုပ်နေသည်ကို မိုး မြင်နေရကာ… စိတ်ထဲက စချင်လာတာနဲ့…

“ကိုခင်မောင်ဝင်းနဲ့ လင်းနဲ့ မန္တလေးထိ မသွားဘဲ ဒီကားပေါ်မှာပဲ နေလိုက်ကြပါတော့လားဟင်…။ မိုး မျက်စိမှိတ်ပေးထားပါ့မယ်…။ ဒါမှမဟုတ် ကားအောက်ဆင်းနေပေးမယ်လေ…။ အဲ့တာမှမဟုတ်ဘူး အစစ်စတန့် လိုရင်လည်း ကူညီပေးမယ်လေ ခိခိ“

“နင်ကလည်း… ဘာမှန်းမသိဘူး ကိုခင်မောင်ဝင်းကြီး ရှက်သွားပြီး ကြည့်စမ်းကြည့်စမ်း….“

“ဘာရှက်တာလဲ စပူရှက်တာလား ဟင်…. ခိခိ … ကန်တော့ကန်တော့….စိတ်ဆိုးနဲ့နော်…“

ပြောချင်ရာပြော စပ်ဖီးဖီးနဲ့ မိုးကရယ်ရသည်…။

“ဘာလဲ စိတ်ဆိုးလည်း ဂရုမစိုက်ပါဘူး ပြောမလို့ မဟုတ်လား မိုး.. ခိခိ“

လင်း ပြောလိုက်ရာ ကောင်မလေးနှစ်ယောက် လက်ဝါးချင်းရိုက်ပြီ ဆက်ရယ်ကြပြန်ရော။ တစ်လမ်းလုံး လောင်စိန် ၂ ယောက်နဲ့ ခင်မောင်ဝင်း စလိုက်နောက်လိုက် ရယ်စရာတွေပြောလိုက် ကတ်ဆက်က သီချင်းတွေ လိုက်အော်ဆိုကြ ကားတံခါးမှန်တွေချပြီး ဟေးလို့ အော်လိုက်…. သေးဆင်းပေါက်တော့ ခင်မောင်ဝင်းကို ကောင်မလေးတွေက ဖုန်းဓါတ်မီးနဲ့ထိုးပြီး ဘရုတ်ကျကြနဲ့ တစ်ညလုံး ဟီထရင်းနဲ့ပဲ မန္တလေးကို ရောက်ခါနီးလာလေသည်…..။

သို့နှင့် ထူးကျော်ပြောထားသည့် ဟိုတယ်ကို မောင်းသွားပြီး ဘိုကင်တင်ထားသည့် အခန်းတွေယူကာ ထူးကျော် မလာသေးဘူးလို့ ဖုန်းခေါ်ထားတာကြောင့် ကောင်မလေးနှစ်ယောက်ကို တစ်ခန်းထဲ အတူနေစေပြီး နားချင်နား အိပ်ချင်အိပ်ခိုင်းထားလိုက်သည်…။ မနက်စာကိုလည်း အခန်းထဲပဲ ကိုယ်တိုင်မှာ စောင့်ပေးကာ ထားခဲ့ပြီး နောက်ကပ်ရပ်အခန်းထဲ သူသွားကာ မနက်စာလာပို့တာစောင့်ရင်း နားနေလိုက်သည်….။ အိပ်မရတာမို့ ရေနွေးဖြင့် ရေစိမ်ပြီး မျက်လုံးလေးမိတ်ပြီး လင်းနဲ့ မိုးကို မျက်လုံးထဲ ပုံဖော်ကြည့်နေသည်….။

လင်းက ဆံပင် ဂုတ်ကျော်ကျော်လေး။ သူ့အရပ် မမြင့်သလို အရမ်းလည်း မပုဘဲ သူ့ကိုယ်လုံးက သွယ်သွယ်လေးမို့ အရပ်ရှည်သယောင် ဖြစ်နေသည်..။ လက်မောင်းလေးတွေ ပြည့်ပြည့်လေး ရင်သားလေးက ဘရာကြောင့်လား ပြည့်တာပဲလား မသိ၊ ဝတ်ထားတဲ့ တီရှပ်လေးက ဖောင်းနေသည်…။ ဂျာကင်လေး ဝတ်ထားတာတောင် သိသာသည်။ နှုတ်ခမ်းပေါ်က မဲ့လေးက ပြုံးလိုက်တိုင်း လှသည်လို့ သူထင်သည်….။ လင်းရယ်လိုက်တိုင်း ဘာလို့ အဝင်းလေးနဲ့ တူသည်လို့ သူခံစားရလဲမသိ…။ သူ့စိတ်ထဲပဲ ထင်နေတာလား….။ မေးဖို့ သူတွေးလိုက်ပေမယ့် သူ့အကြောင်းမမေးသင့်လို့ တွေးလိုက်မိတာကြောင့် မမေးဖြစ်လိုက်…။ နာမည်တောင် မိုး ၊ လင်းလို့ အတိုကောက်ပဲ ခေါ်ကြသည်ကို ခင်မောင်ဝင်း အလိုက်သိရမည်…..။

မိုးကတော့ လုံးလုံးကျစ်ကျစ်လေး။ ဆံပင်အရှည်လေးကို ကိုးရီးယားစတိုင် အတွန့်အကြီးကောက်ခေါ်မလား ဖြောင့်ဖြောင့်ကြီးမဟုတ်…။ သူ့ဆံပင်စတိုင်က ခေတ်ဆန်သည်….။ ဆံပင်တွေခါလိုက်ရင် ဆက်ဆီကျသည်လို့ သူတွေးမိသည်…။ သူ့ရင်သားတွေတော့မသိ။ တင်သားတွေကတော့ လင်းထက်သာသည်…။ ဝကစ်ကစ်လေးလို့ ပြောလို့လည်းမရ။ ခါးလေးကြတော့ ရှိနေပြန်သည်…။ ဗိုက်လည်း ချပ်သည်… ပြည့်တယ်ပဲ ပြောရမယ်ထင်သည်….။

ထူးကျော်က ဒါမျိုးလေးကြိုက်သည်… လုံးကျစ်လေး….။ တော်သေးသည် နှစ်ယောက်လုံး ချစ်ဖို့ကောင်းပေမယ့် သူ လင်းကို ပိုသဘောကျသည်။ ထူးကျော်သာ မိုးကိုပြပြီး သူ လင်းကိုခေါ်သွားရင် ခင်မောင်ဝင်း ဟတ်ကော့ကြီးဖြစ်သွားမယ် ထင်လိုက်သည်….။ အခုတော့ အဆင်ပြေသားပဲ တွေးနေတုန်း… တံခါးခေါက်လာသည်။ ဘတ်တန့် ရေစိမ်ကန်ထဲက ထပြီး ဆပ်ပြာတွေနဲ့ ရေပြန်စိမ်ဦးမှာမို့ တာဝါ မပတ်တော့ဘဲ ကိုယ်တုံးလုံး ရေစက်လပ်ဖြင့် တံခါးသံကြိုးချိတ်ပြီး ဟလိုက်သည်..။

“အစ်ကို လင်း ဝင်လာလို့ရမလား…“

လင်း ရေချိုးထားသည်ထင်သည် မွှေးနေသည်။ မျက်နှာမှာလည်း ခပ်ပါးပါး တို့ပတ်ရိုတ်ထားတာလား ဖောင်ဒေးရှင်းလား သူမသိ။ မိတ်ကပ်လေး ပေါင်ဒါလေးတော့ ရှိသည်ကို သိသည်..။ နှုတ်ခမ်းကလည်း အကြည်လေး ဆိုးထားသည်….။

“အစ်ကို ရေစိမ်တန်းလန်းကြီး ဘာမှဝတ်မထားဘူး….“

“ဘာဖြစ်လဲ… ပြီးရင်လည်း မြင်ကြရမှာပဲကို….။ ကိုထူးကျော် ဖုန်းဆက်တယ်။ မိုးဆီကို နောက် ၁၅ မိနစ်လောက်ဆို ရောက်လာမယ်တဲ့….။ လင်း ဒီဖက်မှာပဲ နေလိုက်တော့မယ်လေ….။ ဒီမှာ အိတ်ပါယူလာပြီ…“

ထူးကျော်လာတော့မှာဆိုတော့ ဟုတ်တော့ဟုတ်သည်။ ကောင်မလေး ဒီဖက်မှာနေတာပဲ ကောင်းမယ်…..။

“ဟုတ်လား ဒါဆို လာလာ အထဲဝင်“

သံကြိုးဖြုတ်ပြီး ဖွင့်ပေးလိုက်သည်….။

“ အစ်ကို ရေးဆက်ချိုးလိုက်ဦးမယ်…. လှဲနေနော်…..“

ခင်မောင်ဝင်း တံခါးဟပေးပြီး ရေချိုးခန်းထဲ ပြန်ပြေးသွားလေသည်….။ နောက်က ခစ်ခစ်လို့ ရယ်သံတော့ ကြားလိုက်သည်…။ မတတ်နိုင်… ကန်ထဲပြန်ဆင်းပြီး ဟိုပွတ်ဒီပွတ်နဲ့ သူ့ဟာကို အရေခွံဆွဲချပြီး သေချာဆေးနေသည်….။ ရေချိုးခန်းတံခါး ပွင့်လာသည်…..။ သူ့ကြည့်လိုက်တော့ ကိုယ်တုံးလုံးလေးနဲ့ လင်း ဝင်လာသည်ကို မြင်လိုက်သည်….။ သူ့ရင်သားတွေက တကယ်ကို လုံးနေတာပါလား….။ အသားလေးက ဖြူဆွတ်နေတာမျိုး မဟုတ်ပေမယ့် ညိုလွန်းအားကြီးလည်းမဟုတ်ဘဲ ညိုညက်ညက်လေး….။ ရေကန်ဘောင်ပေါ် ထိုင်လိုက်ကာ

“ လင်းရော ရေကန်ထဲ လာလို့ရမလား အစ်ကို….“

“ ရတာပေါ့ လင်းရ…“

လင်း ရေကန်ထဲ ဝင်လိုက်ပြီး ခင်မောင်ဝင်း ရင်ဘတ်ပေါ်ကို သူ့ကျောဘက်နှင့် ထပ်ပြီး စိမ်လိုက်သည်….။ လင်း ရဲ့ ဖင်လေးတွေက ခင်မောင်ဝင်းရဲ့ အဓိကပေါ်ရောက်နေတာကြောင့် နူးညံ့အိစက်တဲ့ အထိအတွေ့တွေ့က ခင်မောင်ဝင်း အာရုံကြောဆီ ချက်ချင်း ကြေးနန်းဖြင့် ရောက်လာသည်။ ခေါင်းလေးစောင်းကာ..

“အစ်ကို… လင်း အစ်ကို့ကို နမ်းလို့ရလားဟင်“

လင်းအမေးကို လင်းနှုတ်ခမ်းကို ခင်မောင်ဝင်း နမ်းလိုက်ပြီး အဖြေပေးလိုက်သည်…။ နမ်းနေတုန်း ခင်မောင်ဝင်းလက်တွေကို လင်း ကိုင်ပြီး သူ့ရဲ့ နို့အုံလေးတွေပေါ် တင်ပေးကာ

“အစ်ကို လင်း နို့လေးတွေလှလား….“

“လှတယ် လင်း…။ ပြီးတော့ အိအိလေးတွေ ချစ်စရာလေး…“

“ဒါဆိုကိုင်နော်…. ဟိ.. အစ်ကို့ဟာလေးက ဟာကြီး ဖြစ်လာပြီ… လင်းဖင်ကြားထဲ ရောက်နေပြီ…. သတိထားနော်…. ဖင်ပေါက်ထဲ ဝင်သွားမယ်… ခိခိ“

“မဝင်ပါဘူးကွ…..“

နှစ်ယောက်သား ပါးလေးတွေ နှဖူးလေးတွေ နှုတ်ခမ်းလေးတွေ နမ်းနေကြသည်…။ လင်းလည်း ကိုယ်လုံးကို လှည့်လိုက်သည်…။ ရင်ဘတ်ချင်း ကပ်နေရာ နို့လေးမှာ ခံနေသည်…။ အဲ့လိုပဲ ဆီးစပ်ချင်းအကပ်မှာ ခင်မောင်ဝင်းရဲ့ လောင်စာအပြည်နဲ့ ရော့ကတ်က အာကသထဲ တက်တော့မလို ဖြစ်နေရာ…..

“အစ်ကို လင်း စုပ်ပေးမယ်လေ…..“

ခင်မောင်ဝင်း အရမ်းသဘောကျသွားလေသည်…။ အာကာထွန်းနဲ့များကွာပါ့လို့ မဆီမဆိုင် သွားသတိရကာ ယှဉ်မိသွားသဖြင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်တင်မိလိုက်သေးသည်…။

“လင်းရယ် ဘာလို့ တုန့်ဆိုင်းနေတာလဲ…။ အစ်ကိုလေ လင်းကို တစ်စက္ကန့်တောင် အလဟားသတ် မဖြစ်စေချင်တော့ဘူး….“

“ဟွန့် လူကြီးက ပြောတတ်လိုက်တာ… လာ.. ဒီဘောင်ပေါ်ထိုင်…“

ဆိုပြီး ရေစိမ်ကန် ထိပ်တစ်ဖက်က ဘောင်လေးပေါ် ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်….။ မာနေပြီဖြစ်တဲ့ ခင်မောင်ဝင်းလီးကို လင်းတစ်ယောက် ရေကန်လေးထဲ လေးဖက်လေးထောက်ကာ ပါးစပ်လေးဟပြီး လာငုံလိုက်လေသည်……။

“အား… လင်းရယ်….“။…(အပိုင်း၂ မျှော်)

Zawgyi

ေဗဒင္ဆရာကို ကုန္းတဲ့ သူေဌးကေတာ္

စမ္းေခ်ာင္း မႀကီးႀကီးလမ္းေထာင့္ရွိ လဘက္ရည္ဆိုင္တြင္ ကိုခင္ေမာင္ဝင္းတစ္ေယာက္ ေဘာလုံးဂ်ာနယ္ကို ေျခခ်ိတ္ထိုင္ကာ ဖတ္ေနသည္…..။ ထိုစဥ္ မွာထားသည့္ မုန႔္ဟင္းခါး မႏၲေလးပဲေၾကာ္ႏွင့္ လဘက္ရည္ တိုင္ကီတစ္ခြက္ လာခ်ေပးစဥ္ ႐ူဘီ တစ္ပြဲပါ ထပ္မွာလိုက္သည္……။

“ကိုခင္ေမာင္ဝင္း ေစာႀကီးပါလားဗ်…။ ဒီေန႔ အလုပ္မသြားဘူးလား“

တစ္လမ္းထဲေန မ်ိဳးၫႊန႔္မွာ ခင္ေမာင္ဝင္းကိုေမးရင္း စာပြဲတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ေလသည္….

“အလုပ္ျပဳတ္သြားၿပီ…သြားဖို႔မလိုေတာ့ဘူး….“

“ဟာ ဘယ္လိုျဖစ္တာတုန္း… အလုပ္ကအဆင္ေျပတယ္ဆို…“

“ေျပပါတယ္… ဒီလိုပါပဲ သူေဌးကေတာ္ ျဖဳတ္လိုက္တာပါ…“

“ခင္မ်ား ဘာသြားလုပ္လို႔လဲ…“

ခင္ေမာင္ဝင္း ေျပာမလိုျပင္ၿပီးကာမွ မေျပာေတာ့ပါဘူးေတြးကာ…

“ဒီလိုပါပဲကြာ…“

မေျပာခ်င္ေလ ပိုသိခ်င္ေလမို႔ မ်ိဳးၫႊန႔္က ထပ္ေမးေလသည္….။

“လုပ္ပါဗ် ေျပာစမ္းဘာ… နားေထာင္ရတာတာေပါ့…။ ေဟ့ညီေလး လဘက္ရည္ ပုံမွန္တစ္ခြက္“

ခင္ေမာင္ဝင္းအားေမးရင္း အနားျဖတ္သြားသည့္ စားပြဲထိုးေလးအား လဘက္ရည္မွာလိုက္ေလသည္…။ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း မထူးေတာ့ပါဘူး ေျပာေတာ့မည္ဟုေတြးကာ ေဘာလုံးဂ်ာနယ္ကို ေခါက္ၿပီး စာပြဲေပၚတင္ၿပီး ေျပာမည္အလုပ္ ေဘးဝိုင္းမွာ ေကာင္ေလးေတြက

“အစ္ကို မဖတ္ေတာ့ရင္ ကြၽန္ေတာ္ယူလိုက္မယ္“

ဆိုၿပီး ဂ်ာနယ္ေကာက္မသြားေလသည္..။ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ဂ်ာနယ္ကမၿပီးေသးဘဲ သူမ်ားစီေရာက္သြားၿပီမို႔ စကားပဲေျပာၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းဖို႔ရာပဲ ရွိေလေတာ့သည္….။

“ဒီလိုကြာ…….. မေန႔က ငါအလုပ္ ပုံမွန္အတိုင္းသြားတယ္….။ ညေနေလာက္ေရာက္ေတာ့ သူေဌးကေတာ္က သူသြားေနၾက ေဗဒင္ဆရာဆီသြားမယ္ဆိုလို႔ ငါလည္း လိုက္ပို႔လိုက္တယ္…။ သကၤန္းကြၽန္းဖက္ေပါ့။ ေဗဒင္ခန္းက ၃ လႊာမွာ….။ ငါ တစ္ခါမွမတက္ဖူးပါဘူး…. ဝရံတာမွာ ဗီႏိုင္းႀကီးတလႊင့္လႊင့္နဲ႔ မို႔သာ သိတာပါ…။ အဲ့တာနဲ႔ ငါလည္း ကားေပၚထိုင္ေနတယ္….။

ဒီတစ္ပတ္ထဲ သူေဌးကေတာ္ ဒီကိုလာတာ ၂ ႀကိမ္ေတာင္ရွိေနၿပီကြ…။ ငါလည္း ေတြးမိလိုက္ေပမယ့္ ငါ့ကိစၥမဟုတ္ပါဘူးဆိုၿပီး ေနေနတုန္း… ဗိုက္ကရစ္လာတယ္…။ မိုးကလည္း မင္းေမႀကီးေတာ္လိုပဲ ႐ြာလိုက္တာကြာ….။ ကားက တိုက္ေအာက္ရပ္ထားတာဆိုေတာ့ အနီးအနားက ဆိုင္ေတြသြားရင္လည္း ႐ႊဲမယ္ေလ…။ ကားနဲ႔ထြက္သြားရင္လည္း သူေဌးကေတာ္ ဆင္းလာလို႔ ကားမေတြ႕ရင္ ပြားဦးမယ္….။ ဒါနဲ႔ မထူးဘူး ေဗဒင္ဆရာအိမ္တက္ၿပီး အိမ္သာ ခြင့္ေတာင္းတက္လိုက္မယ္လို႔ ေတြးလိုက္ေရာ… အဲ့မယ္စတာ….“

ခဏနားရင္ မုန႔္ဟင္းခါးကို ၃ ဇြန္း ဆက္တိုက္ အလုပ္ႀကီးႀကီး ပါးစပ္ထဲ ပစ္ထည့္လိုက္ေလသည္…။ မ်ိဳးၫႊန႔္လည္း ဇာတ္ကအရွိန္တက္လာၿပီ။

“ကိုခင္ေမာင္ဝင္း စားၿပီးဆက္ေျပာပါဦး“

ဆိုၿပီး စကားထပ္ေတာင္းလိုက္ရင္း ႐ူဘီတစ္လိပ္ ေကာက္ဖြာလိုက္သည္….။

“ေအး… ငါက အီးပါခ်င္ေနတာနဲ႔ တံခါးကို မေခါက္ေတာ့ဘဲ တြန္းဝင္လိုက္တယ္..။ တံခါးက ဂ်က္က်မေနဘူး…။ ေလာ့က တ႐ုတ္ေလာ့ အတြင္းကဖြင့္တဲ့ဟာမ်ိဳး။ ေျခသုတ္ခုံနဲ႔ခံၿပီး တံခါးကို ေလာ့က ေသခ်ာမက်တာကြာ။ ငါလည္း ဓါတ္ခန္းထဲလည္း ဘယ္သူမွမေတြ႕တာနဲ႔ ေနာက္ထဲဝင္လိုက္ပါေလရာကြာ…။

မင္းေမႀကီးေတာ္ကြာ အိပ္ခန္းထဲက သူေဌးကေတာ္ အသံေတြထြက္ေနတာ…။ မင္းျမင္ေအာင္ေျပာရမယ္ဆိုရင္… ေမႊယာေပၚမွာ ဖင္ႀကီးကုန္းေနတာကို ေနာက္က ေဗဒင္ဆရာက ဒူးတစ္ေခ်ာင္းေထာင္ၿပီး ခါးကကိုင္ေဆာင့္ေနတာ….။ ေအာ္ခ်က္ကလည္း ကြာ….

“အား… ကိုစိန္ေရာင္ ေဆာင့္စမ္းပါရွင္ ေကာင္းလိုက္တာ…. ေဆာင့္ေဆာင့္ ကိုစိန္ေရာင္“

“ဟားဟား…“ မ်ိဳးၫႊန႔္ ရယ္ေလသည္…။

“မင္းရယ္မည္ဆိုလည္း ရယ္ခ်င္စရာပဲ။ ငါ့မွာ အီးပါခ်င္တာေတာင္ ေပ်ာက္သြားၿပီး ရပ္ၾကည့္ေနမိတယ္…..။ ၿပီးမွ အီးကျပန္ထြက္ခ်င္လာတာနဲ႔ ေနာက္ထဲဝင္သြားၿပီး အိမ္သာတက္လိုက္တယ္…။ အိမ္သာထဲကေနေတာင္…

“ကိုစိန္ေရာင္ ရွင့္လီးက်ိဳးရင္လည္းက်ိဳးမွ ကြၽန္မေစာက္ဖုက္ကြဲရင္လည္းကြဲမွ လိုးတာရပ္ၾကရေအာင္ရွင္… ဆိုတာႀကီး ၾကားလိုက္ရေတာ့ အီးတုံးေတာင္ မက်ခ်င္ျဖစ္သြားတယ္ မင္းေမႀကီးေတာ္လိုပဲ….“

“ဟာ.. ကိုခင္ေမာင္ဝင္းႀကီးကလည္း အီးမက်တာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ႀကီးေတာ္နဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔တုန္း… ဟားဟား..“

“ေဆာရီးကြာ… ငါလည္း အဲ့စကားႀကီးကို ထည့္ထည့္ေျပာမိတာ ျပင္မရေတာ့ဘူး…“

“ေအးပါ…စတာပါဗ်..ဆက္ေျပာပါဦး…“

“ေအးေအး ခဏေလး ငါ မုန႔္ဟင္းခါး လက္စျဖတ္လိုက္ဦးမယ္…..။ ကဲ ကုန္ၿပီ….။ အဲ့တာနဲ႔ ငါၿပီးေတာ့ အိမ္သာက ထြက္လာတာနဲ႔ သူတို႔ကလည္း လီးပဲက်ိဳးလို႔လား ေစာက္ဖုတ္ပဲ ကြဲသြားလို႔လားမသိဘူး … ၿပီးသြားၾကလို႔ အခန္းထဲက ထြက္လာတာနဲ႔ အိမ္ေရွ႕ခန္းသြားတဲ့ လမ္းေလးမွာ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ပါေလေရာ….။

ငါ အိမ္ေနာက္ထဲက ထြက္လာတာျမင္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံး ၾကက္ေသေသၿပီး ဘာေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနၾကတယ္…။ ျမင္သြားလားဆိုၿပီး တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနၾကတယ္…..။ ေမးၾကရေအာင္လည္း ငါ့ကို ငါတို႔လိုးေနတာ ျမင္သြားေသးလားဆိုၿပီး ဘယ္လိုေမးၾကမလဲ.. ျဖစ္ေနတုန္း… ငါကလည္း သူေဌးကေတာ္ကို ၾကည့္လိုက္၊ ေဗဒင္ဆရာစိန္ေရာင္ကို ငါ့ဘာေျပာမလဲၾကည့္ေနရင္းကေန ငါကပဲ စကားစတဲ့အေနနဲ႔ ၿပီးသြားၾကၿပီလားလို႔ ေမးလိုက္တယ္…..“

“ဟားဟား မင္းေမႀကီးေတာ္လိုပဲ“

ဒီတစ္ခါ ခင္ေမာင္ဝင္း ခံလိုက္ရသည္…။

“ၿဂိဳလ္သားကတၱရာမ်ိဳးၫႊန႔္ရယ္ ငါေျပာရမွာေလ… အဲ့တာ ငါ့အလုံးေလ…ကြာ..“

“ခင္မ်ားကလည္း က်ဳပ္ပိန္ၿပီး မဲေနတာကို အဲ့လိုႀကီးမေခၚပါနဲ႔…. ဟားဟား…။ ခင္မ်ား အဲ့လိုေမးေတာ့ ပြဲက လွၿပီေပါ့ဗွာ“

“မင္းကလည္းကြာ တကယ္ေတာ့ ငါေမးခ်င္တာက ေဗဒင္ေဟာလို႔ၿပီးၿပီလား ေမးလိုက္တာပါ…..။ အဲ့တာကို သူတို႔လုပ္တာ ၿပီးၿပီလားေမးတယ္ ထင္သြားတယ္ကြာ….“

ခင္ေမာင္ဝင္း လဘက္ရည္ေမာ့ၿပီး ႐ူဘီမီးညႇိလိုက္ေလသည္….။

“ထင္ၿပီေပါ့ဗ် … ဆက္ ဆက္စမ္းပါဦး“

“ေအး အဲ့တာနဲ႔ သူေဌးကေတာ္ မ်က္ႏွာႀကီး နီျမန္းသြားၿပီး ေအး ေအး ၿပီးၿပီ ဟဲ့…. ငါ့ျပန္ေတာ့မယ္…. ဆိုၿပီး အိမ္ေအာက္ကို ေျခေစာင့္ဆင္းသြားတာနဲ႔ ငါလည္း လိုက္ဆင္းလိုက္ရတယ္……။ ဟို စိန္ေရာင္ကေတာ့ အခုေလာက္ဆို ငါ သူေဌးကိုခြၽန္ၿပီး မိန္းမခိုးမႈနဲ႔ သူ႔လာဖမ္းမွာေၾကာက္ၿပီး ဂေယာင္ျဖစ္ေနေလာက္ၿပီ.. ဟားဟား…“

“မင္းေမႀကီးေတာ္…“

ခင္ေမာင္ဝင္းနဲ႔ မ်ိဳးၫႊန႔္ ၿပိဳင္ေျပာမိသြားေလသည္…..။

“ဟားဟား…ဒါနဲ႔ ခင္မ်ားကို ဘယ္လိုေျပာၿပီးအလုပ္ျဖဳတ္လိုက္တာလဲ….။ သူေဌးကေရာ လက္ခံတာပဲလား….“

“သူေဌးက ကၿပီးေတာင္ ေပ်ာ္သြားတာေပါ့ကြာ…။ ငါေျပာျပမယ္… ငါ့သူေဌးကလည္း ေကတီဗီက ေကာင္မေလးနဲ႔ ဇာတ္လမ္းေတြရွိတယ္….။ သူ ေဆာ္ကိုခ်ဳပ္တာက တစ္ကြက္ထဲပဲ….“

“ဟ လုပ္စမ္းပါဦး နည္းလမ္းေလးဘာေလး….။ လဘက္ရည္ေလး ေမာ့လိုက္ပါဦး… ေအးေနၿပီ..“

“ ေအးပါဟ “

ခင္ေမာင္ဝင္း လဘက္ရည္ေမာ့လိုက္ၿပီး…

“ ဒီလိုကြ သူ အခုေကာင္မေလးကို ခ်ဳပ္တုန္းက…ပိုက္ဆံ ၅ သိန္းကို ခုံေပၚခ်ထားလိုက္တယ္….။ မင္းကြာ ေဆာ္ေလးဆိုတာ ပိုက္ဆံကို မ်က္လုံးကမခြာဘူး….။ သူတို႔ကို ေစာ္ကားခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး….။ သူတို႔လည္း သူတို႔အေၾကာင္းရွိလို႔ ဒီလိုမ်ိဳး လာလုပ္စားတာ၊ အဓိကက ပိုက္ဆံလာရွာတာကြာ။ ငါးသိန္းဆိုတဲ့ ပိုက္ဆံက သူတို႔တစ္လလုံး ရွာရတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္မယ္… တစ္ညထဲရမယ္ဆို လိုခ်င္မွာပဲ….“

“အင္း ဟုတ္ပါတယ္…အဲ့ေတာ့…“

“အဲ့ေတာ့ ဘယ္တျခားအခန္းေတြ မကူးေတာ့ဘူး၊ သူေဌးကို အပီ ေပါက္စီေတြေကြၽးေနတာ…။ သူေဌးက ေနာက္ဆုံး ဆိုင္ပိတ္ရင္ ေစာင့္ေနမယ္ ခ်ိတ္ၿပီး ကားေပၚကေစာင့္ေနတယ္….။ ေဆာ္ေလးလည္း ေရာက္လာၿပီး ကားေပၚေရာက္ေတာ့ နမ္းၾကတာပဲ….။

ငါလည္း ဘယ္သြားရမွန္းမသိတာနဲ႔ ကန္ေတာ္ႀကီးကို ၃ ပတ္ ေမာင္းလိုက္တယ္….။ ကားေနာက္ခန္းထဲမွာလည္း ေကာင္မေလးက ဒရမ္မာေတြ ခင္းေနၿပီ…။ သူေဌးကလည္း ဒီေဆာ္အတြက္ ငါးသိန္းသုံးလိုက္ရင္ေတာ့ ႏွေျမာမွာမဟုတ္ဘူး…။ ဒါေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္းႀကီး ေရာ့အင့္ မေပးဘဲ…. သူလိုတာရတဲ့အထိ ေနေနတာ ငါသိတာေပါ့…“

“ဒါနဲ႔ ကိုခင္ေမာင္ဝင္းႀကီး ေဆာ္ေလးက ေတာ္ေတာ္ေလးလန္းလား…“

“မင္းကလည္း မလန္းဘဲ ငါးသိန္းေပးမလား…လန္းတယ္…။ မင္းအျပင္မွာျမင္ရင္ ေကတီဗီကလို႔ ထင္ရက္စရာ မရွိဘူးကြာ….။ ငါဆက္ေျပာမယ္… ကန္ေတာ္ႀကီး ၃ ပတ္ျပည့္ေတာ့… သူေဌးက ငါ့ေျပာေရာ။ ခင္ေမာင္ဝင္းေရ ရွင္းတဲ့ေနရာေလး ကားခဏရပ္ကြာ… ေလေျပေလးနဲ႔ စကားေအးေဆးေျပာခ်င္လို႔…။ မင္းလည္း ေအာက္ခဏဆင္းေပးလို႔ လွမ္းေျပာတယ္….။

ငါလည္း သိလိုက္ၿပီ ဘုေတာ့မယ္ဆိုတာ…။ အဲ့တာနဲ႔ ေနရာတစ္ခုေတြ႕တာနဲ႔ ကားကိုရပ္ စက္မသတ္ဘဲ အဲကြန္းဖြင့္ ေလကာမွန္က ေနထိုးတာကာတဲ့ အလိပ္ကိုပါ ဆြဲကာေပးလိုက္တယ္။ ကားေအာက္ ဆင္းလာလိုက္တယ္…။ ၿပီးေတာ့မွ ဟိုဖက္ဒီဖက္ လမ္းေလွ်ာက္သလိုကေန ကားနား မေယာင္မလည္ျပန္လာၿပီး ေနာက္မွန္ကေန လက္အုပ္ၿပီး ေခ်ာင္းပါေလေရာ….“

“ေကာင္းလာၿပီ ေကာင္းလာၿပီ ဆက္ေျပာစမ္းဘာ…“

“အဲ့မွာကြာ မင္းေမႀကီးေတာ္ ကားက လန္ခ႐ူဆာကြာ…။ ေနာက္ခုံေက်ာမီနဲ႔ဆိုေတာ့ ေနာက္မွန္ကၾကည့္ေတာ့ သူေဌးကိုယ္တပိုင္းႀကီးပဲ ျမင္ေနရတယ္…။ အဲ့တာနဲ႔ သူေဌးေနာက္ဖက္ကိုသြားၿပီး ေဘးမွန္ကေနသြားေခ်ာင္းေတာ့… ေဆာ္ေလးက ေပါင္ကားထားတယ္။ အဲ့ၾကားထဲ သူေဌးကဝင္ၿပီး ေလွာ္ေနတာ…။

ေနာက္ ေျခတစ္ဖက္ေထာင္ၿပီး ဆက္က်ဳံးတယ္…။ ေဆာ္ေလးေအာ္တာ အျပင္ကေတာင္ သဲ့သဲ့ၾကားတယ္…။ အသံေလးက ခ်စ္စရာေလးကြာ..။ ေနာက္ ေဆာ္ေလးကို တံခါးေဘာင္ကိုလက္ေထာက္ၿပီး ဖင္ေလးကုန္းေပးတာကို ငါ့သူေဌးကကြာ မညႇာမတာ က်ဳံးတာ… ပက္ပက္စက္စက္ပဲ…“

“ေအာင္မေလး ကိုခင္ေမာင္ဝင္းႀကီးကလည္း ၾကားကေန ဝင္ၿပီး စာနာေပးေနေသးတယ္……“

“ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ သူေဌးက ေက်ာမီၿပီးထိုင္တာေပၚ ေကာင္မေလးကတက္ခြၿပီး ေျခတစ္ဖက္ကိုေထာင္ၿပီး ေဆာင့္ရင္းကေန ေကာင္မေလးကို ေဘးကိုတြန္းခ်လိုက္ၿပီး လရည္ေတြ သူ႔ေပၚထုတ္လိုက္တယ္ကြာ…။ အဲ့တာကို ေကာင္မေလး စုပ္ေပးေနတာျမင္ေတာ့…. ငါေတာင္ ဘာျဖစ္သြားမွန္းမသိဘူး….“

“ ခင္မ်ား ေနရာခ်င္းလဲခ်င္သြားတာပါ…။ အခုေတာင္ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ ခင္မ်ားသူေဌးေနရာကို ဝင္ေတာင္ယူခ်င္မိတယ္….“

………………………………………………………

“မသိပါဘူးကြာ… ငါလည္း သတိဝင္လာၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းကို သြားၿပီး ရပ္ေနလိုက္တယ္…။ ခဏေနေတာ့ ကားဟြန္းတီးၿပီး ေခၚေတာ့မွ ငါလည္း ကားနားျပန္သြားၿပီး ငါ့ကို တာေမြကိုေမာင္းခိုင္းၿပီး ေကာင္မေလးကို လိုက္ပို႔ၿပီး အိမ္ျပန္ၾကတယ္….။ ခုနက စကား ျပန္ဆက္မယ္….။

သူေဌးက ဘာလို႔ေပ်ာ္တာလဲဆိုတာ… ငါက သူ႔အေၾကာင္းေတြသိတယ္…။ အခု သူ႔မိန္းမက ငါ့ကို ၃ လစာေပးၿပီးထုတ္ေတာ့ သူကလည္း ဘာမွဝင္မေျပာဘူးေလ…..။ မင္းသေဘာဆိုၿပီး သူ႔မိန္းမကိုေျပာၿပီး အိမ္ေပၚတက္သြားတယ္…..။ ဟိုေဆာ္ေလးနဲ႔ကလည္း ဇာတ္လမ္းက ၿပီးၿပီေလ….။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အတြင္းသိတဲ့ ငါ့ကို ကန္ထုတ္လိုက္တာပဲ“

“အင္းျဖစ္ရေလ ကိုခင္ေမာင္ဝင္းရယ္…။ အခုေရာ ဘာလုပ္မလဲ အလုပ္အသစ္ မရွာဘူးလား…“

“မင္းကလည္း ငါဒီေန႔မွ နားေနတာကို….. မရွာေသးဘူးကြာ…“

“ခင္မ်ားက အလုပ္ထြက္မလုပ္လည္း ရေနတာကို… သက္သက္မဲ့ သူမ်ားကြၽန္သြားလုပ္တယ္….“

“ငါကလည္း အလုပ္မလုပ္ဘဲ ကပ္ေနတယ္ဆိုတာမ်ိဳး မျဖစ္ခ်င္ဘူးကြာ….။ ငါ့အစ္ကို ဟိုက ပို႔ပို႔ေပးေနတာ မွန္တယ္…။ ဒါကလည္း ငါတို႔မိဘေတြရွိေနေသးတာကိုး….။ သူကေတာ့ ဘာမွမေျပာပါဘူး…။ မိဘေတြနား ငါရွိေနလို႔ သူလည္း ဟိုကေန တစ္ႏွစ္တစ္ခါမွ ျပန္လာလို႔ရေနတာေပါ့….။ သူ႔တစ္လတစ္လ အိမ္အတြက္ပို႔တာက ပိုေတာင္ေနေသးတယ္….“

“ဒါဆို ဒီလိုလုပ္ပါလား…။ ခင္မ်ား သူမ်ားဆီ သြားမလုပ္နဲ႔ေတာ့။ အိမ္ကကားနဲ႔ ဘလက္တကၠစီဆြဲ…“

“ဟာ ရဲဖမ္းခံရဦးမယ္….။ ငါ သူတို႔နဲ႔ ကင္းကင္းပဲ ေနခ်င္တယ္….“

“ဒီလိုေလ ခင္မ်ား ပုံမွန္ေအာ္ဒါေတြရေအာင္ခ်ိတ္….။ ဖုန္းနဲ႔ေခၚတာမ်ိဳးေပါ့….။ လမ္းေပၚ ေလွ်ာက္လိမ့္ေနဖို႔ မလိုဘူး….။ ဖုန္းနဲ႔ေခၚရင္ သြားႀကိဳပို႔ လုပ္ေပးေပါ့….။ ဥပမာဗ်ာ… တစ္ခ်ိဳ႕ မင္းသမီးအငယ္ေလးေတြ ဘာညာဆို လိုင္းကားလည္း စီးမေကာင္း တကၠစီၾကေတာ့လည္း ေအာက္တယ္ေလ…။ ကားလည္း မဝယ္ျဖစ္ေသးခ်ိန္ဆိုရင္ အိမ္ကားနဲ႔ ခ်ိတ္ထားၿပီး ရႈတင္ဘာညာသြားၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အသိတစ္ေယာက္ဆို အဲ့လိုမ်ိဳး ၂ ေယာက္နဲ႔ တျခားမိတ္ေဆြေတြကို သူ႔မွာ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ အပတ္မလည္ဘူး…“

“မင္းေျပာတာမဆိုးဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခုက ကားေဈးေတြက်ေနတာဆိုေတာ့…. မင္းေျပာတဲ့ မင္းသမီးအငယ္ေတြ ဘာညာလည္း ကားဝယ္စီးႏိုင္ၾကမွာပါ….။ ဒါေပမယ့္ ငါက ကားေကာင္းေကာင္းေလးနဲ႔ဆိုရင္ ပိုၿပီးေတာ့အဆင္ေျပမယ္….။ ခုနကလို အြန္ေကာနဲ႔ေခၚတာမ်ိဳးကေတာ့ ပိုအလုပ္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္…။

အခုက တကၠစီသမားက ပါဆင္ဂ်ာကို ေၾကာက္ရသလို ပါဆင္ဂ်ာက တကၠစီဒ႐ိုင္ဘာကို ေၾကာက္ရတာမ်ိဳးဆိုေတာ့… လူရင္းအိမ္ကားနဲ႔ဆို သူတို႔ပိုသေဘာက်ေလာက္တယ္….။ မင္းမဆိုးဘူး…။ ငါ့အစ္ကိုကိုေျပာၿပီး အိမ္က ကားေလးကိုေရာင္းၿပီး သူပို႔ထားတဲ့ ေငြနဲ႔စိုက္ၿပီး ကားပိုေကာင္းတာေလး ဝယ္မယ္လို႔…“

“ဪ ကြၽန္ေတာ္ေမ့ေနလို႔ ကိုခင္ေမာင္ဝင္း။ အခု ဂရက္ဘ္တို႔ အူဘာတို႔လည္းရွိတယ္…။ အဲ့မွာ မန္ဘာဝင္ထားလိုက္ေလ…“

“ေအး ငါၾကားေတာ့ၾကားဖူးတယ္…. လုပ္တာေပါ့…. မင္းအႀကံမဆိုးဘူး… မင္း ဘာစားဦးမလဲ… ငါေကြၽးမယ္..“

“မစားေတာ့ဘူး ႐ူဘီပဲေသာက္မယ္ ထပ္မွာလိုက္မယ္…။ ညီေလးေရ ႐ူဘီတစ္ပြဲ ထပ္ခ်ပါဦးကြာ…“

………………………………………………………

၃ လခန႔္ၾကာေသာ္….

ျပည္လမ္းမတစ္ေနရာတြင္…ေနေရာင္ေအာက္ ထီးေလးေဆာင္းကာ ကားငွားေနသည့္ စုံတြဲေလးအား ေတြ႕သျဖင့္ ခင္ေမာင္ဝင္း ကားကို အရွိန္ေလွ်ာ့ကာ သူတို႔ေရွ႕တြင္ရပ္ကာ

“ညီေလးနဲ႔ ညီမေလးတို႔ ကားငွားေနၾကတာလား…“

“ဟုတ္တယ္အစ္ကို“

ေကာင္ေလးလည္း ကားငွားေနတာ မရေသးတဲ့အျပင္ ေနကလည္း ပူေနသည္။ အိမ္ကား မတ္တူးေ႐ႊငါးကားအျဖဴႀကီးျဖင့္ လာေမးသျဖင့္ ဇေဝါဇဝါ ျဖစ္ေနသည္…။

“ေရာ့ညီေလး ဒါ အစ္ကို႔ကဒ္… အစ္ကို မိတ္ဆက္တာ။ ၿပီးေတာ့ အစ္ကို ဘယ္သူဘယ္ဝါဆိုတာ သိေအာင္ရယ္ အစ္ကို႔ဖုန္းနံပတ္လည္းပါတယ္…။ ဘယ္သြားမလဲ အစ္ကို႔ကားငွားေလ“

ေကာင္ေလးလည္း ကဒ္ေလးလွမ္းယူၿပီး ေကာင္မေလးကို ၾကည့္လိုက္ရာ… အိုေကဆိုတာေၾကာင့္

“ အစ္ကို စိန္ေတာင္ႀကီးကို….“

“အစ္ကိုသိၿပီ ညီေလး ကားေပၚတက္…“

“ဟိုေလ ကားခ….“

“အင္းပါ ကားေပၚတက္ ေဈးမမ်ားပါဘူး…။ ေပးေနၾကထက္ ၅၀၀ ေလ်ာ့ေပး ဟုတ္ၿပီလား…“

“ဗ်ာ…ဟုတ္ဟုတ္“

သို႔ႏွင့္ ေကာင္းေလးနဲ႔ ေကာင္မေလး ကားေပၚ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ တက္ေနၾကသည္ကို ခင္ေမာင္ဝင္းတစ္ေယာက္ ၾကည္ႏူးစြာ မွန္ထဲကေနၾကည့္ေနၿပီး တံခါးပိတ္ၿပီးတာနဲ႔….

“ကဲ ငါ့ညီတို႔ေရ စထြက္ၿပီ… အရင္လိုလား… ပုံမွန္ပဲလား…“

“ဗ်ာအစ္ကို အရင္မလိုပါဘူး… ဟီးဟီ…။ ၾကာၾကာေမာင္းေတာ့ ၾကာၾကာစီးရတာေပါ့…။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔သြားေနၾကက ၃၀၀၀ အစ္ကို။ ၅၀၀ ေလ်ာ့မယူပါနဲ႔ ၃၀၀၀ ပဲယူပါ….“

“ေအးပါညီ… ေအးေဆးသာ ထိုင္လိုက္ခဲ့ၾက။ ဒါဆို… အစ္ကို႔ကဒ္ေလး သိမ္းထားေပါ့…။ ေနာက္ ေရာက္တဲ့ဆီကေန အစ္ကို႔ဆီဆက္လိုက္။ လမ္းသင့္ရင္ျဖစ္ျဖစ္ အရင္လိုရင္ျဖစ္ျဖစ္ အစ္ကိုႀကိဳးစားၿပီး လာေခၚပါ့မယ္….။ တျခားအိမ္ကားသုံးခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ေတြလည္း ႀကိဳၿပီး ေျပာထားရင္ ေဈးသက္သက္သာသာနဲ႔ လိုက္ေပးပါ့မယ္….။ နယ္ေတာ့ မလိုက္ဘူး ညီ…။ အိမ္မွာက မိဘေတြရွိလို႔ ၿမိဳ႕တြင္းပဲ အဆင္ေျပမွာ….“

“ဟုတ္အစ္ကို…“

ေကာင္ေလးက ခင္ေမာင္ဝင္ေပးတဲ့ ကဒ္ေလးကို ေကာင္မေလးနဲ႔ အတူတူၾကည့္ေနစဥ္ ေကာင္မေလးက

“ကို႔ ဒ႐ိုက္ဘာခင္တဲ့ ခိခိ။ ကိုရီးယားကားထဲမွာ ဒ႐ိုက္ဘာကင္ ဆိုတဲ့ အားဂ်ီးမ ၾကည့္ဖူးတယ္…။ အမ်ိဳးေတာ္လားမသိဘူး ေမးၾကည့္ပါလား….“

ေကာင္ေလးက ခင္ေမာင္ဝင္းကို ၾကားသြားလားမသိ အားနာစြာျဖင့္

“ခ်စ္ကလည္း အားနာစရာ“

ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း မွန္ထဲကေန ၿပဳံးၾကည့္လိုက္ၿပီး…

“ညီမေလးေျပာတာ ဟုတ္တယ္…။ ကိုရီးယားက ဒ႐ိုင္ဘာကင္ ျမန္မာျပည္မွာက ဒ႐ိုင္ဘာခင္ ေခၚရလြယ္ မွတ္မိတာေပါ့…. ဟားဟား…။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စီးၾကေနာ္…..“

ခင္ေမာင္ဝင္း ေနာက္ကို ျပန္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ သီခ်င္ေလးဖြင့္ေပးၿပီး ဆက္ေမာင္းလိုက္ေလသည္…..။ ထို႔ႏွင့္ စိန္ေတာင္ႀကီးကိုခ်ေပးၿပီး…. စမ္းေခ်ာင္းဖက္ ျပန္ေမာင္းလာခဲ့လိုက္ေလသည္….။

…………………………………………………….

ဖေအဗိုလ္ခ်ဳပ္ မေအမိုးကုတ္ ( ၁ )

တစ္ည ခင္ေမာင္ဝင္း ေအာ္ဒါညည့္နက္တာေၾကာင့္ ကမာၻေလးလမ္းေပၚမွာ ကားရွင္းေနသည္..။ ထိုစဥ္ စက္မႈ ၁ နား ကန္ေဘာင္ မေရာက္ခင္တြင္.… အနက္ေရာင္ ၿပိဳင္ကားအေကာင္းစားေလး ပါးျခမ္းပိန္ေနၿပီး လမ္းေပၚကန႔္လန႔္ျဖစ္ေနသည္…။ ေဘးနားတြင္ တကၠစီ ၃ စီး မီးေတြထိုးၿပီး ရပ္ထားကာ ႐ိုက္ပြဲတစ္ပြဲအား ေတြ႕လိုက္သည္…..။ သုံးေယာက္တစ္ေယာက္ ႐ိုက္ပြဲ….။ ေဘ့ေဘာဒုတ္တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ အသက္ ၂၀ စြန္းစြန္းအ႐ြယ္ တစ္ေယာက္ကို သစ္သားဒုတ္ ဘီးျဖဳတ္ဂြတံတို႔ ကိုင္ထားသည့္ အ႐ြယ္စုံ ၃ ေယာက္ကိုျမင္ေတာ့ အိမ္ကားနဲ႔ တကၠစီနဲ႔ ၿငိၾကၿပီး ေဆာ္ၾကတာျဖစ္မယ္ ထင္လိုက္သည္….။

ကားသမားခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းေတာ့စာမိသည္။ တကၠစီသမားမ်ားဘဝကလည္း တစ္ခါတစ္ေလ ခါးသည္။ အိမ္ကားသမားေတြကလည္း အထိမခံၾက….။ ခင္ေမာင္ဝင္းက ၾကားေနသူ…. ၃ ေယာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ပြဲမလွ၊ ဝင္ျဖန္ေျဖမွဆိုၿပီး ကားကို ထိုးရပ္ၿပီး ဆင္းကာ

“ေဟ့ေဟ့ ညီအစ္ကိုတို႔ စိတ္ထိန္း လမ္းမႀကီးမွာ၊ ရဲေတြေရာက္လာရင္ အကုႏ္ု ဆြဲစိခံရမယ္….“

သံတုတ္ႏွင့္ လူက

“ခင္မ်ားက သူ႔လူလား။ ေဟ့ေကာင္ေတြ ႐ိုက္ကြာ ဒီေကာင္ေရာပဲ…“

“ဟ မဟုတ္ဘူးကြ မင္းေမႀကီးေတာ္ပဲ ဟာ ငါ့မ႐ိုက္နဲ႔ဟ“

ခင္ေမာင္ဝင္းအနားက သစ္သားတုတ္ႏွင့္ လူက ခင္ေမာင္ဝင္းကို ၃ ခ်က္ ဆင့္႐ိုက္ေလသည္…။ ၃ ခ်က္ေျမာက္မွာေတာ့ ႐ိုက္မိသြားေလသည္….။

“ခြမ္း…“

လူကိုမဟုတ္ ခင္ေမာင္ဝင္းကားရဲ႕ ကားသမားဖက္ျခမ္း ဝင္းဒိုးမွန္ ကြဲသြားေလသည္….။

“မင္းေမႀကီးေတာ္ ေျပာေနတာမရဘူး ေတြ႕ၿပီ ခင္ေမာင္ဝင္းနဲ႔ေတာ့…“

ခင္ေမာင္ဝင္း ေဒါသထြက္သြားကာ ကားထဲ ေဆာင္ထားသည့္ က်င္စက္ဓါတ္မီးကိုထုတ္ၿပီး လိုက္ရမ္းေလေတာ့သည္…။ ဟိုဖက္တြင္လည္း ၂ ေယာက္တစ္ေယာက္ ႐ိုက္ေနၾကတုန္း….. ေနာက္ဆုံး ခင္ေမာင္ဝင္းက်င္စက္ သစ္သားတုတ္သမားေပါင္ကို ကပ္မိသြားကာ ေရွာ့႐ိုက္မိသြားၿပီး တုတ္လြတ္က်ကာ လမ္းေပၚ ေခြသြားေလမွ ႐ိုက္ပြဲက ရပ္သြားသည္…..။ ေၾကာင္ေနရာကေန သတိဝင္လာၾကၿပီးမွ ခင္ေမာင္ဝင္းထံ ေျပး႐ိုက္မည္အလုပ္ ရဲကားတစ္စီး ေရာက္လာၿပီး ဝင္တားေလသည္…။ ရဲဗိုလ္ႀကီးမွ

“ေဟ့ေကာင္ေတြ ရပ္လိုက္စမ္း…..။ အကုန္လုံး စခန္းကိုေခၚလာခဲ့…..။ ေျမႀကီးေပၚက်ေနတဲ့ေကာင္ ထလို႔ရလား ဆြဲထူစမ္း“

ခင္ေမာင္ဝင္း လက္စမျပင္းတာေၾကာင့္ ျပန္ထႏိုင္ေလသည္…။

“မင္းတို႔ကားေတြ အကုန္ေမာင္းလာခဲ့ၾက။ ျမေဖ တင္မ်ိဳး ေအးၾကဴ မင္းတို႔တစ္ေယာက္စီ ကားေပၚလိုက္ၿပီး စခန္းကိုေခၚလာခဲ့ၾက…။ မင္းတို႔က အတူတူလား… ငါ့ကားေနာက္က လိုက္လာခဲ့…“

အက်ီအနက္ေရာင္ႏွင့္ ေကာင္ေလးက

“ကြၽန္ေတာ့္ကား ေမာင္းမရေတာ့ဘူး… ဆြဲရေတာ့မယ္…။ ကြၽန္ေတာ္ ဒီအစ္ကို႔ကားနဲ႔ လိုက္ခဲ့လိုက္မယ္…။ စိတ္မပူနဲ႔ဗိုလ္ႀကီး စခန္းကိုလိုက္ခဲ့ပ့ါမယ္….“

“ေအး ေကာင္းၿပီ“

သို႔ႏွင့္ စခန္းကို ကားတန္းႀကီး သြားၾကေလသည္….။ ေကာင္ေလး ဖုန္းဆက္ေနတာေၾကာင့္ ခင္ေမာင္ဝင္း ႏႈတ္ဆိတ္ေနလိုက္သည္…။ ေနာက္တစ္ေကာ ထပ္ဆက္သည္…။

“ကိုဂ်ိဳင္း ကြၽန္ေတာ့္ကား လာဆြဲေပးပါဦး….။ ေနရာက xxxxx မွာ။ ပါးျခမ္းခ်ိတ္မိၿပီး ဘီးနဲ႔ညိေနတယ္ထင္တယ္….။ မနက္ျဖန္ၾကမွ လိုတာ ဖုန္းဆက္ေျပာေပးပါ…။ ေက်းဇူးကိုဂ်ိဳင္း…“

“ကိုဂ်ိဳင္း ဝပ္ေရွာ့လား ညီ“

မိမိထက္ငယ္မယ္ ထင္တာေၾကာင့္ ညီလို႔ တရင္းတႏွီး ေခၚလိုက္သည္….။

“ဪ ဟုတ္တယ္…“

ခင္ေမာင္ဝင္း နည္းနည္းေတာ့ ရွိန္သြားသည့္ ကိုဂ်ိဳင္းဝပ္ေရွာ့သည္ နာမည္ႀကီးသည္၊ ျပင္တာေကာင္းသလို ေဈးကလည္း ေကာင္းသည့္ ဒိတ္ဒိတ္က်ဲ ဝပ္ေရွာ့ျဖစ္သည္။ သူေဌးကိုဂ်ိဳင္းကိုေတာ့ ဖုန္းေခၚၿပီး ညဖက္ႀကီး လာဆြဲခိုင္းသည္မို႔ အခ်ဥ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေတြးလိုက္သည္….။

“ခုဏက ဝင္ကူေပးတာ ေက်းဇူးမတင္ရေသးဘူ…။ အစ္ကို ဘယ္နားထိသြားေသးလဲ။ ကားထိသြားတာေတြအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ အကုန္ျပန္လုပ္ေပးပ့ါမယ္…။ ကိုဂ်ိဳင္းဆီပဲ သြားျပင္ပါ။ က်သေလာက္ ကြၽန္ေတာ္ရွင္းေပးပါ့မယ္….“

“ရပါတယ္ ညီ။ ၃ ေယာက္ ၁ ေယာက္ ပြဲမလွလို႔ေလ…။ ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာေတာ့ အစ္ကို သိလို႔ရမလား…။ အစ္ကို ကူညီလိုက္တဲ့သူက မွန္သလားမွားသလား သိခ်င္တယ္….“

“ေျပာျပလို႔က ရပါတယ္…။ ဒါေပမယ့္ မွန္သလား မွားသလားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မေျပာဘူး…။ အစ္ကို႔အျမင္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္အျမင္ တူခ်င္မွတူမယ္….။ ကြၽန္ေတာ့္လမ္း ကြၽန္ေတာ္ျပန္လာတယ္…။ အဲ့တာကို တကၠစီသမားက အေပၚလမ္းကေန ျဖတ္ဝင္ခ်င္တယ္ .. လူတားေနလို႔ေလ။ ကြၽန္ေတာ္က အလယ္လမ္းကေန ပုံမွန္ပဲသြားေနတာ။ သူ႔ကို လမ္းမေပးလိုက္ေတာ့ သူက ကားတားတဲ့လူကို ေက်ာ္သြားေရာ။ အဲ့မွာ ေနာက္ကားက လူေကာက္တင္သြားတယ္….။ အဲ့တာေၾကာင့္ထင္တာပဲ။ အဲ့နားေရာက္ေတာ့ ကားကို ပြတ္ဆြဲသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၃ စီးပိတ္ရပ္ၿပီးေတာ့ ခ်တာပဲ….။ ပုံမွန္ေန႔ဆို ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ဆင္းမခ်ဘူး….။ သူတို႔ ကံေကာင္းသြားတယ္…“

“ဘယ္လို… ညီကလည္း ဆင္းခ်ေတာ့ သူတို႔လည္း ထိကုန္တာပဲေလး။ မင္းလည္း အခု ထိထားတယ္မလား…။ ဒါက ဘယ္လိုကံေကာင္းတာတုန္း…….“

“ဟားဟား… ပုံမွန္ဆို ကြၽန္ေတာ္ ကားထဲကထိုင္ၿပီး ဖုန္းေခၚလိုက္႐ုံပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ထိစရာမလိုဘူး…“

ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ေလႂကြားဆိုၿပီး ႏႈတ္ခမ္းမဲ့လိုက္သည္…..။

“အစ္ကိုက မယုံဘူးထင္တယ္…။ ေအးပါေလ… ကြၽန္ေတာ္က ဆယ္လီေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဖေအဗိုလ္ခ်ဳပ္ မေအမိုးကုတ္…“

“ဘာ ဖေအဗိုလ္ခ်ဳပ္ မေအမိုးကုတ္…။ မင္းေမႀကီးေတာ္ ေသာက္ဆန္းႀကီး။ မင္းလိုေျပာေၾကးဆို ငါ့အေဖက ေက်ာင္းဆရာ မေအက လပြတၱာသူ။ အဲ့ေတာ့ ဖေအေက်ာင္းဆရာ မေအလပြတၱာကြာ။ ကဲ ဘာေျပာမလဲ…“

“ဟားဟား ခင္မ်ားလည္း လူေနာက္ပဲ။ ကဲပါေလ စခန္းေရာက္ရင္ သိလိမ့္မယ္…“

စခန္းေရာက္ေတာ့ ကားသမား ၃ ေယာက္ကို ခုံတန္းတစ္ခုေပၚ တန္းစီထားလိုက္ေလသည္….။ ခင္ေမာင္ဝင္းႏွင့္ ေကာင္ေလးတို႔က ခုံတစ္ခုံ။ ထိုစဥ္ ကားေကာင္းတစ္စီး ဝင္လာၿပီး ႐ုပ္တည္တည္ႏွင့္ လူတစ္ေယာက္ ဝင္လာသည္….။ ေကာင္ေလးကို ၾကည့္လိုက္သည္….။ ခင္ေမာင္ဝင္းကို ၾကည့္လိုက္သည္…။ ဟိုကားသမား ၃ ေယာက္ကိုေတာ့ လုံးဝမၾကည့္ဘဲ ရဲဗိုလ္ႀကီးဆီတန္းသြားကာ စကားေတြ ေျပာေနၾကသည္…။ ဘာေတြေျပာေနသည္မသိ။ ေကာင္ေလးကို အားနာသြားသည့္ပုံ စိုးရိမ္သြားသည့္ပုံႏွင့္ ၾကည့္ၿပီး ဟိုကားသမား ၃ ေယာက္ကို အေရခြံခြာမည့္႐ုပ္ျဖင့္ ၾကည့္ကာ စကားေျပာၿပီးသြားေတာ့….

“ညီေလးတို႔ႏွစ္ေယာက္ ျပန္လို႔ရပါၿပီ…။ အမႈဖြင့္ခ်င္ေသးလား ညီေလး..“

ေကာင္ေလး ကားသမား ၃ ေယာက္ကို ၾကည့္လိုက္သည္…။

“မဖြင့္ေတာ့ပါဘူး…။ ဒါေပမယ့္ ကားနံပတ္ေတြ မွတ္ထားတယ္။ ႐ုပ္ေတြလည္း မွတ္ထားတယ္..။ ေနာက္ထပ္ ျပႆနာရွာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အခုလို စိတ္ေကာင္းမယ္ မေကာင္းမယ္ မေျပာႏိုင္ဘူးဆိုတာေလး ဆရာတို႔ နားလည္းေအာင္ ေျပာေပးပါ…။ ေက်းဇူးပါ ဗိုလ္ႀကီး…..“

ထို႔ႏွင့္ ႐ုံးခန္းအျပင္ေရာက္ေတာ့ ခုနက လူႀကီးႏွင့္ ေကာင္ေလး တိုးတိုး တိုးတိုး ေျပာၿပီး ေကာင္ေလးကိုထားခဲ့ၿပီး ထြက္သြားေလသည္….။ ခင္ေမာင္ဝင္းနား ေကာင္ေလးေရာက္လာၿပီး…

“အစ္ကို အိမ္လိုက္ပို႔ေပးပါလား…။ အဆင္ေျပမလားမသိဘူး…“

“ရပါတယ္ကြာ…အိမ္က ဘယ္နားလဲ“

“ဝင္ဒါမီယာထဲမွာ“

“ဒါဆို လမ္းသင့္ပါတယ္…။ အစ္ကိုက စမ္းေခ်ာင္းသြားရမွာ….“

ကားေပၚတြင္… ခင္ေမာင္ဝင္း သိခ်င္စိတ္ျဖင့္ ေမးလိုက္သည္…။

“ညီ မင္းနာမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲ….။ အစ္ကို႔နာမည္က ခင္ေမာင္ဝင္း။ မင္းအေဖက တကယ္ပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လား“

“ဩဘာ ….။ အေဖက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အာဏာရွိတယ္။ အေမက မိုးကုတ္သူ ပိုက္ဆံရွိတယ္…။ မရွိတာက သူတို႔ဆီမွာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္အခ်ိန္ပဲ….။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ ေပါက္လြတ္ပဲစား ပ်က္စီးေနတာေတာ့မဟုတ္ဘူး….။ ခုဏကတစ္ေယာက္ ေတြ႕တယ္မလား။ သူက အေဖ့တပည့္ ဗိုလ္မႈးတစ္ေယာက္ပဲ….။ အစ္ကိုပါေနလို႔ စခန္းကျပန္ရေအာင္ ေခၚလိုက္တာ….။ တကယ္ဆို စခန္းထိေတာင္ ေရာက္စရာမလိုဘူး…. ဒီေကာင္ေတြေလာက္ကေတာ့..။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ကေတာ့ အသားနာခ်င္လို႔ ကိုယ္တိုင္ ထြက္႐ိုက္တာ …“

“ညီကလည္း အသားနာခ်င္လို႔ ထြက္႐ိုက္တယ္ပဲ ရွိရေသးတယ္… ဘာျဖစ္လို႔လဲ“

“ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ဒီေန႔ ၾသဇီသြားတယ္ ေျပာမသြားဘူး သြားမယ္ဆိုတာကိုေလ။ ေလဆိပ္လိုက္သြားေတာ့ ေလယာဥ္မမီေတာ့ဘူး…။ သူထြက္သြားေတာ့ တစ္ေနကုန္ ရင္ထဲတမ်ိဳးပဲ…။ အဲ့တာ စိတ္ေျပမလားလို႔ ထြက္ခ်တာ…“

“မိန္းကေလးလား သူငယ္ခ်င္းက…“

“ဟုတ္တယ္….“

“ႀကိဳက္ေနတာလား…“

“အဲ့ေမးခြန္းကို ေရွာင္တယ္…။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ဟုတ္တယ္မဟုတ္ဘူး ဘယ္တစ္ခုမွမေသခ်ာဘဲ မေျဖခ်င္ဘူး…။ ဒါေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ ဟာတာတာႀကီး ျဖစ္ေနတယ္…“

ၾသဘာတို႔ တိုက္ေရွ႕ေရာက္ေတာင္ ၿခံတံခါးႏွင့္ ၿခံစည္း႐ိုးမွာ အိမ္ထဲကို ျမင္ရဖို႔ေဝးစြ။ ထုထည္က ကားနဲ႔တိုက္ဖြင့္ရင္ေတာ့ ကားသာေၾကသြားမည့္ အဆင္…။ ၾသဘာ လက္ျပလိုက္တာေၾကာင့္ ၿခံတံခါးကို လူတစ္ေယာက္ လာဖြင့္ေပးၿပီး ကားဝင္ရရန္ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္ေလသည္…။ ထို႔ႏွင့္ ၾသဘာက ေသြစမ်ားေပေနၿပီး ၿပဲေနသည့္ အက်ႌအား ေရခ်ိဳးၿပီး လဲေစလိုက္သည္…။ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ဒီအတိုင္း အိမ္ျပန္သြားရင္လည္း မေတာ္လို႔ အိမ္က လူႀကီးေတြ ျမင္သြားရင္ ေသြးတက္မည္စိုးတာေၾကာင့္ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး လဲလိုက္သည္….။ ၿပီးေတာ့ ၾသဘာက

“လာ အစ္ကို ေသာက္တတ္လား။ အခ်ိန္ရရင္ ခဏေသာက္ရင္း စကားေျပာတာေပါ့…“

ဆိုၿပီး ေခါင္းမိုးေပၚ ေခၚသြားေလသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ဝီစကီဗန္းနဲ႔ အျမည္း ေရာက္လာသျဖင့္ ေသာက္လိုက္ၾကသည္….။ ဝီမွာ လုံးဝေဈးႀကီးသည့္ ဝီအမ်ိဳးအစားမွန္း ၾသဘာ ေျပာလိုက္ရာ ေဈးကိုၾကားၿပီး ခင္ေမာင္ဝင္း မ်က္လုံးျပဴးရေလသည္….။

“ခုဏက ကူညီေပးတာ ေက်းဇူးတင္စကားေလး ထပ္ေျပာခ်င္တယ္….။ ကြၽန္ေတာ္က တစ္ဦးတည္းသားဆိုေတာ့ အေပါင္းအသင္းမင္တယ္…။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဘာေကာင္လဲမသိဘဲ ကူညီတာ ေလးစားလို႔ စကားေတြေကာင္းထားေတာ့ စကားေလးဘာေလး ဆက္ေျပာခ်င္တာေၾကာင့္ပါ …။ အစ္ကို ျပန္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ျပန္လို႔ရတယ္ေနာ္….။ ဒါနဲ႔ အစ္ကို႔ကား ထားခဲ့မလား…။ ကြၽန္ေတာ့္ဆီက ကားတစ္စီး ဂိုေထာင္ထဲက ယူထားလို႔ရတယ္…။ ျပင္ၿပီးတာနဲ႔ ျပန္လာလဲလိုက္မယ္…“

“ရပါတယ္ ညီ။ မနက္ၾကမွ ကိုဂ်ိဳင္းဆီ သြားလိုက္မယ္…။ သူ႔ကို ၾသဘာလႊတ္လိုက္တယ္ ေျပာလိုက္ရင္ ရတယ္မလား..“

“ရတယ္ ကြၽန္ေတာ္ မက္ေဆ့ပို႔ထားလိုက္မယ္…။ ပိုက္ဆံေပးစရာမလိုဘူး….။ အကုန္မွာထားလိုက္မယ္…“

“အိုေကဗ်ာ…“

“တီတီ….“

ခင္ေမာင္ဝင္း ဖုန္းျမည္လာသည္။ မ်ိဳးၫႊန႔္ဆီက ျဖစ္သည္…။

“ေျပာ ၿဂိဳလ္သားကတၱရာ……။ ေအး… မၾကည့္ရေသးဘူး HD အသစ္ဟုတ္လား…။ မင္းမွာလည္း ညည မအိပ္ဘူး ဒါေတြပဲေဒါင္းေနတယ္…။ ေအးေအး ငါၾကည့္လိုက္မယ္ ဒါပဲ။ မက္ေဆ့ဂ်ာမွာေနာ္ အိုေက…။ မနက္ျဖန္ လဘက္ရည္ဆိုင္လာခဲ့…“

ၾသဘာ ေခါင္းေစာင္းၿပီး

“ဘယ္သူ႔ HD လဲ “

“ဟို ေဖ့ဘုတ္ဆယ္လီ ေကာင္မေလး။ နာမည္က ေမ့ေနတယ္…။ ေနဦး မက္ေဆ့ဂ်ာကို ပို႔ထားတယ္တဲ့…“

ခင္ေမာင္ဝင္း မက္ေဆ့ဂ်ာထဲေရာက္ေနသည့္ ဗီဒီယိုကို ဖြင့္လိုက္သည္…..။ ေဖ့ဘုတ္ဆယ္လီေကာင္မေလးရဲ႕ ဘာညာ မူဗီ ျဖစ္ေနသည္…။ ၂ မိနစ္စာေလး ျဖစ္သည္….။ ၾသဘာကို ျပလိုက္ေလသည္…။ ၾသဘာက မထူးဆန္းသလို အင္းဆိုၿပီး တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္…။ ခင္ေမာင္ဝင္းကေတာ့ ေကာင္မေလးကို ျပန္ၾကည့္ၿပီး လွ်ာသပ္ေနသည္ကို ၾသဘာျမင္ေတာ့….

“အဲ့ထက္လန္းတာ ၾကည့္မလား…။ အဲ့ေဆာ္ထက္လန္းတာ….။ အခု နာမည္ႀကီးေနတဲ့ တစ္ေယာက္။ ခါးမွာ တက္တူးနဲ႔…။ ၁ နာရီစာ အၾကည္…“

ခင္ေမာင္ဝင္း မ်က္လုံးျပဴးသြားသည္…။

“ၾကည့္မွာေပါ့ ျပပါလား ဘယ္သူတုန္း…“

“ေရာ့“

ဆိုၿပီး ဖုန္းလွမ္းေပးလိုက္ေလသည္….။ မူဗီထဲတြင္ လုံးဝအလန္းစား အိပ္ခန္းတစ္ခုထဲ ကုတင္ေပၚတြင္ ေယာက္က်ားတစ္ေယာက္ ေျခဆန႔္ၿပီး လွဲေနသည္…။ လက္တစ္ဖက္က သူ႔ဟာကို ကိုင္ၿပီး ကစားေနသည္…။ လက္တစ္ဖက္က ဖုန္းကိုင္႐ိုက္ေနဟန္ ျဖစ္သည္…။ ႐ိုက္သူကို မျမင္ရေခ်….။ ထိုစဥ္ ေဆာ္ေလးတစ္ေဗြ ကုတင္ေျခရင္းကေန ေၾကာင္မေလးလို႔ ေလးဖက္ေလးေထာက္ၿပီး တက္လာသည္…။

“ဟာ ဟာ ဒါ ဒါ ဟို ေမာ္ဒယ္ပဲ….xxxxx“

မူဗီကို ခဏရပ္လိုက္ၿပီး ၾသဘာကို ၾကည့္ၿပီးေျပာလိုက္ရာ… ဝီစကီေသာက္ရင္း ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္သည္…။ မူဗီမွာ အခန္းမီးလိုက္တင္မ်ားနဲ႔ ဖုန္းကင္မရာေကာင္းေကာင္းျဖင့္ ႐ိုက္ထားတာေၾကာင့္ ၾကည္ေတာက္ၿပီး အရည္လဲ့ေနသည္….။

…………………………………………..

ဖေအဗိုလ္ခ်ဳပ္ မေအမိုးကုတ္ ( ၂ )

ဒီေမာ္ဒယ္ေလးကို သူသိေနတာၾကာၿပီ။ အခုေနာက္ပိုင္း ေဖ့ဘုတ္မွာ အင္တာဗ်ဴးမ်ား မၾကာခဏ ေျဖေနတာေတြ ခပ္စိပ္စိပ္ေလး ေတြ႕လာရသူ…။ သူေတာင္ ဒီေကာင္မေလး အလားအလာရွိမယ္လို႔ စိတ္ထဲက ထင္ေၾကးေပးေနမိ…။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေကာင္မေလးက ေဟာ့တယ္ အေျပာအဆိုသြက္တယ္… သူ႔မွာ သူ႔စတိုင္လ္ေလးလည္း ရွိတယ္လို႔ သတိထားမိသူ…။ အခုေတာ့ ကိုယ္တုံးလုံးႀကီး ျမင္ေနရေတာ့ ရင္သားေတြ အတြင္းပစၥည္းေတြကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းႀကီးကို ျမင္ေနရေတာ့ ေရခ်က္ခ်င္းငတ္သလို ျဖစ္သြားၿပီး ဝီကို မ်က္စိက ဖုန္းကမခြဲဘဲ နိကစ္လိုက္သည္….။ ၾသဘာကေတာ့ သူ႔ကို ေခါင္မိုးလက္တန္းေဘာင္ေပၚ ထိုင္ၿပီး ၿပဳံးစိစိ ၾကည့္ေနသည္….။

ေမာ္ဒယ္ေလးသည္ ေၾကာင္မေလးလို ေလးဖက္ေလး ေယာက်္ားေလးရဲ႕ေပါင္ၾကားထဲကို တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕တိုးလာသည္…။ ႐ုတ္တရက္ ရပ္လိုက္ၿပီး ဖင္ေလးကို ဘယ္ညာရမ္းလိုက္ေလသည္…။ ၿပီး ေရွ႕ကိုယ္လုံးေလးကို တံေဒါင္ေထာက္ၿပီး ဝပ္ခ်လိုက္ေတာ့.. ဖင္လုံးျဖဴျဖဴေလးက လုံးျပည့္ေလး ကားကားေလး ေပၚလာသည္…။

ခင္ေမာင္ဝင္း အာေမဋိတ္သံ ထြက္သြားသည္…။

“ဝါး… မင္းေမႀကီးေတာ္… ဖင္ေလးက ေဖြးေနတာပဲ။ ၿပီးေတာ့ လုံးေနတယ္ ကြာ…။ ဒီဘဲ ေတာ္ေတာ္ကံေကာင္းတာပဲ…။ ေနစမ္းပါဦး… ဒီထဲက ဘဲက မင္းလား…“

ၾသဘာကိုၾကည့္ၿပီး ေမးလိုက္သည္….။

“ဟားဟား… ေမးမွေမးပါ့မလားလို႔…။ ဒီ HD ကြၽန္ေတာ့္ဖုန္းထဲပဲ ရွိတယ္…။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ႐ိုက္ထားတာမို႔လို႔…..“

“ဟာ… မင္းက ဘဝေပးအေျခအေန ေကာင္း႐ုံတင္မကဘူး…. ေဆာ္လည္းကံေကာင္းတယ္ကြာ….။ ဘယ္ဘဝကုသိုလ္လဲ…။ ေဟ့ေကာင္ မနာလိုဘူးကြာ…“

“ၾကည့္မွာသာၾကည့္ပါဗ်ာ…။ ၿပီးေတာ့ အဲ့တာ ကြၽန္ေတာ့္ေဆာ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး….“

“ေအးကြာ ေနာက္မွေျပာမယ္…။ ငါၿပီးေအာင္ ၾကည့္လိုက္ဦးမယ္…။ ၾသဘာ ငါၿပီးရင္ ကူးသြားမယ္။ မင္းမွာ ဇက္ျပာရွိတယ္မလား…“

“ေဆာရီးဘ႐ို… ၾကည့္ခ်င္ေပးၾကည့္မယ္… လုံးဝေတာ့ ေပးမကူးဘူး…။ မေက်နပ္ရင္လည္း ဖုန္းခ်ၿပီး လစ္ႏိုင္ပါတယ္….“

ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ရမလား ေမးလိုက္ျဖင္းျဖစ္သည္….။

“ေအးပါကြာ ရမလားလို႔ပါ…။ ငါသေဘာေပါက္ပါတယ္…။ ၿပီးေအာင္ေတာ့ ၾကည့္မယ္ ခဏေစာင့္….“

“အစ္ကို႔ကို ျမင္ျမင္ခ်င္း ခင္လို႔ျပတာ…။ အာေတာ့မေခ်ာင္နဲ႔..။ အစ္ကို႔ေဒတာေတြ အကုန္ရွိတယ္…“

“ေအးပါဟ….“

ခင္ေမာင္ဝင္း ဖုန္းကို အားရပါးရ သေရတမွ်မွ်နဲ႔ ဆက္ၾကည့္ေလသည္….။ ေမာ္ဒယ္ေလးသည္ ဖင္ေလးေထာင္လွ်က္ေလး ေခါင္းေလးကို ေဘးသို႔ေစာင္းကာ ၾသဘာဒူးေခါင္းကို လွ်ာေလးနဲ႔တို႔ၿပီး ေပါင္ေပၚကို ေၾကာက္ေရခ်ိဳးတဲ့ပုံစံျဖင့္ လွ်ာျဖင့္ သပ္သပ္သြားသည္…။ ဘယ္ၿပီးညာ ညာၿပီးဘယ္…..။ လက္နဲ႔ ေပါင္တံေတြကိုညႇစ္ၿပီး လွ်ာနဲ႔ တေျဖးေျဖး တိုးတိုးလာရင္း ၾသဘာကိုင္ထားတဲ့လီးဆီ ေရာက္လာသည္….။

ၾသဘာက လီးကို ဗိုက္ဆီကပ္ၿပီး ေထာင္ေပးလိုက္သည္ကို အလိုက္သိစြာ…. လွ်ာျဖင့္ ေဘာကိုယက္ေလသည္…။ ေဘာတစ္လုံးကို စုပ္လိုက္… လွ်ာက လီးတံေအာက္ဖက္တစ္ေလွ်ာက္ကို ဒစ္ေအာက္ဖက္ထိ ယက္လိုက္၊ ေနာက္ ေဘာတစ္လုံးကို စုပ္လိုက္ လီးတံကို ယက္လိုက္နဲ႔။ အဲ့လို စုပ္လိုက္ယက္လိုက္ လုပ္ေနရတာကိုပဲ အရသာရွိေနဟန္ျဖင့္ ပါးမေညာင္းသည့္ႏွယ္ အဖန္ဖန္လုပ္ေပးေနသည္….။ လက္တစ္ဖက္ ၾသဘာဗိုက္ကို သြားကိုင္ၿပီး ပြတ္ေပးေနသည္ထင္သည္..။ ကင္မရာထဲေတာ့ ပြတ္ေနတာ မျမင္ရေပမယ့္ လက္ေမာင္းလႈပ္ေနပုံက သိသာလွသည္…..။

လက္တစ္ဖက္ကေတာ့ ၾသဘာဆီမွ လီးတံကို လက္ေျပာင္းယူလိုက္ၿပီး ထုေပးၿပီး ေခါင္းက လီးေအာက္ထဲက မထြက္ေသးေပ…။ အဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ဒူးေထာက္ထိုင္လိုက္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ လီးကို ေအာက္ကိုဆြဲဆြဲခ်ေပးေနသည္….။ လီးအေရခြံကို ေအာက္ကို ဆြဲခ်ထားလိုက္ၿပီး ေပၚလာတဲ့ဒစ္ကို လွ်ာနဲ႔ ပတ္လည္ လိုက္ယက္ေနသည္…။ ပါးစပ္ကလည္း….. အငန္းမရျဖစ္ေနသည့္ အသံေလးေတြနဲ႔ ညည္းေနသည္…။ ထိုအသံေလးက ၾသဘာေတာ့မသိ ၾကည့္ေနသည့္ ခင္ေမာင္ဝင္းရဲ႕ ေသြးတိုးႏႈန္းေတြ ျမန္လာေလသည္….။

ဒီတစ္ခါေတာ့ လီးကို ငုံၿပီး ငုံခ်လိုက္ပါၿပီ…။ ပါးစပ္ကိုဟထားၿပီး လီးကို အာေခါင္ထဲထိဝင္ေအာင္ ငုံခ်လိုက္သည္…။ သုံးေလးခ်က္ေလာက္ အာေခါင္ျခစ္သံနဲ႔အတူ အာေခါင္ထဲထည့္လိုက္ၿပီး ထြက္လာတဲ့ တံေတြးေတြနဲ႔ လီးကိုသုတ္ရင္း ေကာင္းလား ၾသဘာ ဆိုၿပီး ေမးေလသည္….။

ၾသဘာဆီက ဘာသံမွထြက္မလာေပမယ့္ ေမာ္ဒယ္ေလးက ခစ္ခစ္နဲ႔ ရယ္သြားပုံနဲ႔ မ်က္လုံးအၾကည့္ကို ၾကည့္ခ်င္းအားျဖင့္ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ဟန္ရွိသည္….။ ေမာ္ဒယ္ေလး ထပ္မံ လီးကိုစုပ္ျပန္သည္…။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အာေခါင္ထဲထိ မထည့္ေတာ့ဘဲ လီးကို ပါးခြက္သြားေအာင္ထိ စုပ္စုပ္ေပးေနသည္…။ လက္ကလည္း ေဘာကို ပုတ္ပုတ္ေပးေနသည္….။ ခင္ေမာင္ဝင္းမွာ ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ ဒီလိုေကာင္မေလးမ်ိဳး အခုေလာက္စုပ္တာခံရရင္ လရည္ေတြ ထိန္းမႏိုင္ ထြက္ေနေလာက္ၿပီလို႔ ေတြးလိုက္မိေလသည္….။

ဖုန္းကင္မရာ အေနအထား ေျပာင္းသြားသည္….။ လီးစုပ္ေပးေနတာကို ႐ိုက္ရာကေန ကုတင္ေဘးက စားပြဲခုံပုေပၚ ေထာင္ေနသည္…။ အဲ့မွာ ၾသဘာမ်က္ႏွာႀကီး ေပၚလာေလသည္…..။ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ၾသဘာကို ဖုန္းျပလိုက္ၿပီး….။

“မင္းသားေပၚလာၿပီ…ဟားဟား…“

ၾသဘာလည္း ရယ္လွ်က္…

“ကိုယ့္ဖာသာၾကည့္စမ္းပါဗ်ာ….“

“ဟားဟား…“

ခင္ေမာင္ဝင္း ဆက္ၾကည့္ေလသည္…။ ကင္မရာၿငိမ္သြားေတာ့ ပါးေလးႏွစ္ဖက္ကို ေညာင္းသြားလို႔ ႏွိပ္ေပးေနသလိုေလး ပါးကိုင္ရင္း ကုတင္ေပၚလွဲေနသည့္ ေမာ္ဒယ္ေလးကို ၾသဘာ ဆြဲလွည့္လိုက္ၿပီး… ကုတင္အစပ္ကို ေ႐ႊ႕လိုက္သည္..။ ပက္လက္ေလး ဒူးေလးႏွစ္ဖက္ေထာင္လွ်က္ေလး… ရင္သားေလးေတြက မို႔မို႔တင္းတင္းေလး… ႀကီးတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ… ႏို႔သီးေခါင္းေလးကလည္း ပန္းေရာင္အႏုေလးသာ…။

ၾသဘာက ေမာ္ဒယ္ေလးေခါင္းကို ကုတင္ေစာင္းနားထိ ဆြဲလိုက္ၿပီး သူက ကုတင္ေအာက္မွာ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကို ကုတင္ေပၚတင္ထားကာ ေဘာႏွစ္လုံးကို ပါးစပ္ေပၚကပ္ေပးကာ စုပ္ခိုင္းလိုက္ေလသည္…။ ေကာင္မေလးကလည္း ၾသဘာေပါင္ကို သိုင္းဖက္ထားၿပီး ေဘာကိုစုပ္ေပးေနသည္…။ ၾသဘာကလည္း လီးကိုေထာင္ထားၿပီး လက္နဲ႔ ထုေနသည္….။ အဲ့အတိုင္း လုပ္ေနရာကေန လီးကို ေမာ္ဒယ္ေလးပါးစပ္ထဲ ထည့္လိုက္ၿပီး ႏို႔ႏွစ္လုံးကို ကိုင္ကာ ပါးစပ္ကို လုပ္ေနသည္…..။

“ကုန္ပါၿပီကြာ…။ ငါ့မွာေတာ့ ဒီေကာင္မေလးကို ေႂကြ႐ုပ္ေလးလို ေဖ့ဘုတ္ေပၚမွာ ပုံေလးေတြ တက္လာရင္ အလွၾကည့္ေနတာ….။ ရက္စက္လိုက္တာ ၾသဘာရာ“

“ဟာ ဒီလူကေတာ့လုပ္ၿပီ။ သူေတာင္ ဘာမွမျဖစ္တာကို“

“မင္းကို မနာလိုလို႔ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး….။ မထင္ထားရက္တာမို႔ပါကြာ….“

“ဒီမယ္ ကိုခင္ေမာင္ဝင္းေရ… လိင္ဆက္ဆံေနၾကပါတယ္ဆိုမွ…“

“ေအးပါကြာ ဆက္ၾကည့္လိုက္ဦးမယ္…“

လီးနဲ႔ပါးစပ္ကို လုပ္ေနရင္း ၾသဘာလက္တစ္ဖက္က ဖုန္းကိုလွမ္းယူလိုက္သည္…။ ကင္မရာလည္း အေနအထား ေျပာင္းသြားၿပီး ၾသဘာလက္ထဲ ျပန္ေရာက္သြားသည္….။ ေမာ္လ္ဒယ္ေလးပါးစပ္ထဲ လီးကိုထိုးထည့္ေနတာကို အနီးကပ္႐ိုက္ေလသည္…။ ၿပီးေတာ့ ႏို႔ေတြ… ဗိုက္သားေလးကလည္းေဖြးၿပီး ပါးပါးခ်ပ္ခ်ပ္ေလး…။ အဲ့ကေန တခါမွမရိတ္ရေသးတာလား အေမႊးကပဲ အႏုမ်ိဳးလား… ေပါင္းမ်ားတင္ထားလို႔လား မဆီမဆိုင္အေတြးေတြနဲ႔ ခင္ေမာင္ဝင္း အေတြးမ်ားသြားေအာင္ပင္ အေမႊးကရိတ္ထားျခင္းမဟုတ္ဘဲ အေမႊးႏုေလးေတြနဲ႔ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ထြက္ေနတာမ်ိဳးလည္းမဟုတ္… ကပ္ကပ္ေလးနဲ႔ က်ဲက်ဲေလးျဖစ္ၿပီး ေအာက္က အကြဲလမ္းေၾကာင္းေလးကိုလည္း ထင္းေနသည္….။ ေဘးႏႈတ္ခမ္းေလးေတြက ညိဳတိုတိုေလး…။

ၾသဘာ အဲ့ဒီအညိဳေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းသားထူထူေလးထဲ လက္ညႇိဳးထိုးသြင္းလိုက္ၿပီး လက္ညိဳးကိုေကာက္ကာ အေပၚဖက္ကို ပြတ္ဆြဲလိုက္ရာ အစိေလးေပၚလာသည္…။ လက္မေလးနဲ႔ အစိေလးကို ဖိေျခေပးေနသည္..။ လီးက ပါးစပ္ထဲမွာရွိေနတာမို႔ ညည္းေပမယ့္ အသံက မပီမသေလးျဖင့္ တအုအု လို႔သာ ထြက္ေလသည္….။ လက္ညိဳးနဲ႔ လက္သူႂကြယ္ကိုသုံးၿပီး အကြဲေၾကာင္းကို ၿဖဲလိုက္ၿပီး လက္ခလယ္ျဖင့္ အစိကို ပင့္ပင့္ေပးေနရာ ေမာ္လ္ဒယ္ေလး ေအာက္ပိုင္း တြန႔္တြန႔္လူးေနသည္…။ လီး ပါးစပ္ထဲမွ ထြက္သြားဟန္တူသည္…။

“အား… ရႈး.. ၾသဘာ ယားတယ္ လက္ခလယ္ေလးသြင္းၿပီး အထဲကိုေမႊေပးပါ……“

ၾသဘာ လက္ခလယ္သြင္းလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဖင္ႂကြသြားၿပီး ေမာ္လ္ဒယ္ေလးလက္က ၾသဘာလက္ကို အေပၚကေနကိုင္ထားၿပီး အားရပါးရ လက္ကို အသြင္းအထုတ္ လုပ္ခိုင္းေနသည္…..။ ၾသဘာလည္း ကုတင္ေပၚတက္လိုက္ၿပီး ႏို႔ေလးကို ေကာက္စို႔လွ်က္ လက္တစ္ဖက္ကလည္း ေမာ္လ္ဒယ္ေလး အရွိန္တင္ခိုင္းသည့္အတိုင္း လက္ခလယ္ တဆုံးထည့္ကာ ေမႊေပးေနသည္…..။

“ၾသဘာ လုပ္ေတာ့ဟာေနာ္…“

“အိုေက… ခဏေနဦး ငါ ဖုန္းေထာင္လိုက္ဦးမယ္….“

ၾသဘာ ဖုန္းကို ကုတင္ကိုကန႔္လန႔္ျဖတ္ တစ္ခုလုံးေပၚမည့္ေနရာတြင္ ေထာင္လိုက္သည္…။ ေမာ္လ္ဒယ္ေလးကေတာ့ ကုတင္အလယ္ကိုေရာက္ေနၿပီး ေပါင္ေလးကားကာ လက္ျဖင့္ သူ႔အစိေလးကိုပြတ္ၿပီး ၾသဘာကို ေစာင့္ေနသည္…။ ဖုန္းေထာင္ၿပီးတာနဲ႔ ၾသဘာေပါင္ၾကားေလးထဲ ဝင္ၿပီး လီးကိုကိုင္ကာ သြင္းခ်လိုက္သည္။

“အာ့ အား… ေကာင္းလိုက္တာ ၾသဘာရာ ေဆာင့္“

လက္နဲ႔လုပ္ထားတဲ့ အရွိန္ေၾကာင့္ ေမာ္လ္ဒယ္ေလး အေဆာင့္တန္းခံခ်င္ေနသည္….။

……………………………………………….

ဖေအဗိုလ္ခ်ဳပ္ မေအမိုးကုတ္ ( ၃ )

“ၾသဘာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေဆာင့္ကြာ….“

ၾသဘာလည္ပင္းကို သိုင္းဖက္႐ုံသာမကာ သူ႔ေျခေထာက္ကိုပါ ၾသဘာခါးမွာ ခ်ိတ္လိုက္ေလသည္…..။ ၾသဘာလည္း ေမာ္လ္ဒယ္ေလးေခါင္းေဘးကို လက္ေထာက္လွ်က္ ဆက္တိုက္ေဆာင့္ေနသည္….။ ခင္ေမာင္ဝင္းတစ္ေယာက္ ဒီလို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း အလုပ္ခံႏိုင္တာကို အံ့ၾသမိေလသည္….။ အင္း ငါသာဆို သူ႔လို ႏုႏုဖက္ဖက္ေလးကို မထိရက္မတို႔ရက္နဲ႔ နာသြားမလား… ကြဲသြားမလား… ေတြးေနဦးမယ္….။ အဲ့လိုသာလုပ္ေနရင္ ေသခ်ာတယ္ ငါ့ကိုထားခဲ့ၿပီး ၾသဘာလို ေဆာ္အထာနပ္တဲ့ေကာင္ဆီ ပါသြားမွာ ေသခ်ာတယ္လို႔ ေတြးလိုက္သည္…။

ၾသဘာသည့္ သူ႔လည္ကိုသိုင္းဖက္ထားသည့္ ေမာ္လ္ဒယ္ေလးလက္ကို ေျဖၿပီး ကုတင္ေပၚခ်ကာ သူ႔လက္ျဖင့္ အေပၚကေန ဖိထားလိုက္သည္…။ ေမာ္လ္ဒယ္ေလးေျခေထာက္ကိုလည္း ခါးမွာခ်ိတ္ေနတာကို ျဖဳတ္လိုက္ၿပီး ေပါင္ကိုကားခိုင္းလိုက္သည္…။ အေနအထားျပန္ျပင္ၿပီးတာႏွင့္ ကိုယ္လုံးခ်င္းထပ္လွ်က္ သြင္းေနသည္..။ မ်က္ႏွာခ်င္းလည္း ကပ္လွ်က္ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းလည္း နမ္းေနလိုက္သည္….။ ထို႔သို႔နမ္းေနရာကေန ခါးကိုမတ္လိုက္ၿပီး ေမာ္လ္ဒယ္ေလးေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို လက္ျဖင့္ဖိကာ ၿဖဲၿပီး သြင္းလိုက္သည္….။ ေမာ္လ္ဒယ္ေလးမွာ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ေခါင္းကိုေထာင္ကာ ၾသဘာကို အံႀကိတ္ၿပီး ၾကည့္ကာ…

“ေဆာင့္ အားရပါးရေဆာင့္ ၾသဘာ ေကာင္းတယ္… အား…“

ဆိုၿပီး ၾသဘာ စိတ္ပိုထလာေအာင္ ဆက္တိုက္ေျပာေနသည္….။ ၾသဘာလည္း ေဆာင့္ေနရာကေန ထလိုက္ၿပီး ဖုန္းကိုထယူလိုက္သည္….။ ေမာ္လ္ဒယ္ေလးလက္ထဲ ဖုန္းထည့္ေပးၿပီး သူ႔ကို ႐ိုက္ခိုင္းေလသည္…..။ ခင္ေမာင္ဝင္း ၾသဘာမ်က္ႏွာႀကီး ႐ိုက္ေနသည့္အပိုင္းကို ေက်ာ္လိုက္သည္…။ ဖုန္းက ၾသဘာလက္ထဲ ျပန္ေရာက္သြားၿပီး လီးနဲ႔ေစာက္ဖုတ္ အသြင္းအထုတ္လုပ္ေနသည္ကို အနီးကပ္႐ိုက္ေလသည္…။ မယုံႏိုင္စဖြယ္ ဒီေမာ္လ္ဒယ္ေလးပစၥည္းကို အခုလို လီးနဲ႔လိုးေနတာျမင္ရမယ္ စိတ္မကူးဖူးတာေၾကာင့္ အသက္ပင္မရႉႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ ႐ုတ္တရက္ မ်ိဳးၫႊန႔္ကို ေက်းဇူးလည္းတင္မိသည္။ သူ႔ေၾကာင့္ အေၾကာင္းဆက္စပ္မိသြားၿပီး ၾကည့္မိတာကိုး….။ စိတ္ထဲလည္း မ်ိဳးၫႊန႔္ကိုလည္း ျပခ်င္မိသြားသည္..။

ေမာ္လ္ဒယ္ေလး ဘယ္ဖက္ အျပင္ႏႈတ္ခမ္းထူထူေလးတြင္ မွဲေလးတစ္လုံး ခင္ေမာင္ဝင္း ျမင္လိုက္သည္….။ ျမင္ျမင္သမွ် လွေနသလို မွဲ႔ေလးနဲ႔ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးမွာလည္း ခင္ေမာင္ဝင္းမ်က္စိထဲ မထူးျခားေပမယ့္ လွေနသည္….။ ကင္မရာမွာ ေမာ္လ္ဒယ္ေလး မ်က္ႏွာကို ႐ိုက္ေလသည္… ။ ေမာ္လ္ဒယ္ေလးသည္ သူ႔လက္ျဖင့္ ႏို႔ကိုကိုင္ထားၿပီး ၾသဘာေဆာင့္တာကို ဖီးလ္တက္ေနသည့္ပုံမွာ ဆက္ဆီက်က်ေလး တမင္လုပ္ေနတာလား သဘာဝဘဲလားမသိ ၾကည့္လို႔ေကာင္းေနသည္ကေတာ့အမွန္….။ ၾသဘာလီးကို ေစာက္ဖုတ္ထဲကထုတ္လိုက္ၿပီး ေမာ္လ္ဒယ္ေလး ပါးစပ္ေပၚ တင္ေပးလိုက္သည္…။

လီးမွာ အျဖဴအရည္မ်ား ကပ္ပါသြားသည္…။ ဒါေပမယ့္ ေမာ္လ္ဒယ္ေလးကေတာ့ လွ်ာနဲ႔ယက္ၿပီး ပါစပ္ထဲ ငုံခ်လိုက္ရာ…. ခင္ေမာင္ဝင္း အားခနဲ အသံထြက္ကာ ေအာ္မိလိုက္သည္…။ စိတ္ထဲေတာ့ ေက်နပ္သလို ခံစားမိသည္…။ ဘာညာ ဂ်ီးမ်ားေနရင္ သူလည္းမႀကိဳက္…..။

လီးစုပ္ခံေနရာမွ ၾသဘာသည္ 69 ပုံစံ သူကအေပၚကေနၿပီး ေမာ္လ္ဒယ္ေလး ေစာက္ဖုတ္ေလးကို ၿဖဲၿပီး ယက္ေပးေလသည္…။ ကင္မရာမွာ ေစာက္ဖုတ္ကို လွ်ာနဲ႔ အားရပါးရ ယက္ေနတာကို အနီးကပ္ႀကီး မွတ္တမ္းတင္ေနသည္….။ ၿပီးေတာ့ ဖုန္းကို ေမာ္လ္ဒယ္ေလးကို ေပးလိုက္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ေဘးတိုက္အေနအထားျဖင့္ လုပ္ရန္ ျပင္ဆင္ေနၾကသည္….။ ေမာ္လ္ဒယ္ေလးက ကင္မရာကို အေပၚစီးမွထားကာ သူေနာက္ပစ္ေပးလိုက္သည္ ဖင္လုံးေလးကို ႐ိုက္ေလသည္…။ ေပါင္တစ္ဖက္ကိုလည္း ေလေပၚေထာင္ေပးလိုက္သည္….။ ၾသဘာကလည္း ဟေပးလိုက္သည့္အတိုင္း ေနရာဝင္ယူကာ လီးကို အကြဲေၾကာင္းအတိုင္း ပြတ္ၿပီး အေပါက္ဝကိုရွာကာ သြင္းလိုက္သည္……။

ပထမေတာ့ ပုံမွန္ေဆာင့္တာေၾကာင့္ ကင္မရာမၿငိမ္ေပမယ့္ ၾကည့္လို႔ရေသးသည္…။ ၾသဘာက ေမာ္လ္ဒယ္ေလးခါးနဲ႔ ဆံပင္ကိုစုကိုင္ၿပီး အားရပါးရ ေဆာင့္ခ်ိန္မ်ာေတာ့ ေမာ္လ္ဒယ္ေလးလည္း ဖုန္းကို အေပၚစီးက မ႐ိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ သူ႔မ်က္ႏွာကိုသာ ျပန္႐ိုက္ေလေတာ့သည္…..။ မ်က္လုံးေလးေမွးသြားလိုက္… ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုက္လိုက္ လွ်ာေလးသပ္လိုက္ ညည္းသံေလးေတြနဲ႔ ၾသဘာကို ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္… သူ႔ႏို႔ေလးကိုကိုင္လိုက္ လုပ္ျပေနသည့္ အမူအရာအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ခင္ေမာင္ဝင္း အေမရိကန္ ေအာကားကို ၾကည့္ေနသလိုပင္ အသက္ဝင္လွေလသည္……။ ၾသဘာ ဖုန္းကို ခုံေပၚျပန္ေထာင္လိုက္ၿပီး ေမာ္လ္ဒယ္ေလးကို ေမွာက္ခိုင္းလိုက္သည္…။

“ကဲ ၿပီးၾကရေအာင္ကြာ“

ဆိုၿပီး ဖင္သည္ ေကာက္တာမဟုတ္ဘဲ… ျပည့္ေနသည့္ ဖင္လုံးေလးကို ေမွာက္လွ်က္ေလးအတိုင္း သြင္းလိုက္သည္…။ ေမာ္လ္ဒယ္ေလးက အေပၚကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ရာ ၾသဘာက နဖူးေလးကို နမ္းလိုက္သည္….။ ေမာ္လ္ဒယ္ေလး ဆက္ေမာ့မၾကည့္ႏိုင္ဘဲ ေခါင္းေလးကို ေမႊ႕ယာေလးေပၚ ပါးအပ္ခ်လိုက္ၿပီး လက္ဖဝါးႏွစ္ဖက္ကို ရင္းသားေတြေအာက္ထည့္ၿပီး .. အာ့ အာ အာ့လို႔ ၾသဘာ ေဆာင့္လိုက္တိုင္း ေအာ္ေနရွာသည္……။

ၾသဘာလည္း လက္တစ္ဖက္က ေမႊ႕ယာေပၚေထာက္ၿပီး လက္တစ္ဖက္ ေမာ္လ္ဒယ္ေလးခါးကိုကိုင္ကာ ဖင္လုံးေလးျပားသြားသည္အထိ ကပ္ကပ္သြင္းေလသည္…..။ သြင္းတိုင္း အားနဲ႔ညႇစ္ၿပီး သြင္းတာေၾကာင့္ နဖူးေၾကာမ်ားပင္ ေထာင္ေနသည္…. ။ ေမာ္လ္ဒယ္ေလးလည္း ေကာင္းလာသည့္ႏွယ္ ညည္းသံမ်ား က်ယ္သည္ထက္က်ယ္လာကာ သက္ျပင္းႀကီးခ်လိုက္ေလသည္….။ ၾသဘာလည္း ခါးကိုပဲစုံကိုင္ကာ ဖင္ကို တဖုန္းဖုန္းျမည္ေအာင္ ကပ္မသြင္းပဲ ႐ိုက္သြင္းလိုက္ရာ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ လီးကိုထုတ္ကာ လက္နဲ႔ ထုတယ္ဆို႐ုံႏွင့္တင္ လရည္မ်ား ဖင္လုံးေပၚေတြေရာ ေက်ာေပၚေရာ ပ်ံက်ဲစင္ထြက္ေနသည္…။ ေမာ္လ္ဒယ္ေလးလည္း ကုန္ၿပီထင္ကာ ၾသဘာကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ… ၾသဘာလီးက လရည္ေနာက္ဆုံးလက္က်န္ ထပ္ထြက္သြားရာ… မ်က္ႏွာေပၚ သြားစင္ေလသည္….။

“ဟာ မ်က္ႏွာစင္သြားၿပီ ဟင္း.. ဟင္း ညစ္ပက္တယ္ကြာ “

ဆိုၿပီး ၾသဘာကို လက္သီးျဖင့္ထုကာ ထြက္သြားသည္……။ ၾသဘာလည္း ဖုန္းကိုေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီး ကင္မရာျဖင့္ ေမာ္လ္ဒယ္ေလး ေနာက္ကို လိုက္သြားရာ ေမာ္ဒယ္ေလးမွာ အိမ္သာဗိုလ္ထိုင္ေပၚတြင္ထိုင္ကာ ေသးေပါက္ၿပီး ေရပန္းျဖင့္ေဆးၿပီး ထလာကာ ေဘစင္မွန္ကိုၾကည့္ကာ မ်က္ႏွာစင္သြားသည္ကို တစ္႐ူးျဖင့္ သုတ္ေနသည္…..။ ၿပီးေတာ့ ေရပန္းကို ေရပူေရေအးခ်ိန္ကာ ဖြင့္ခ်လိုက္ေလသည္….။ ၾသဘာလည္း ေမာ္လ္ဒယ္ေလး ေရပန္းျဖင့္ ေရခ်ိဳးေနသည္ကို ဆက္တိုက္ ကင္မရာျဖင့္ ႐ိုက္ေလသည္……။

“ၾသဘာ ေက်ာက လရည္ေတြ ေဆးေပးပါ…..“

ဆိုၿပီး ေမာ္လ္ဒယ္ေလးက ေခၚလိုက္သည္….။ ၾသဘာလည္း ကင္မရာ႐ိုက္လွ်က္နဲ႔ လက္တစ္ဖက္က ဖင္လုံးေလး ေက်ာျပင္ေလးေတြကို လက္ထဲ ရွာဝါဂ်ယ္ထည့္ၿပီး ကပ္ခြၽဲခြၽဲမ်ားစင္ေအာင္ ပြတ္ေပးေနသည္….။ ေမာ္လ္ဒယ္ေလးရဲ႕ မတ္တပ္ရပ္ေလး ေရစိုေနသည့္ျမင္ကြင္းမွာ ခင္ေမာင္ဝင္းရင္ထဲ ဖုတ္သိုးဖက္သပ္ ျဖစ္ေနသည္……။

“ဟာကြာ မ႐ိုက္နဲ႔ေတာ့ကြာ ေရအတူတူလာခ်ိဳးကြာ“

ဆိုၿပီး…. ေမာ္လ္ဒယ္ေလး ဖုန္းလုၿပီး ၾသဘာကို ဆြဲေခၚေတာ့မွ မူဗီၿပီးသြားေလသည္…..။

“ဟာ… မင္းေမႀကီးေတာ္…. ၾကည့္လို႔မဝဘူးကြာ….။ ဒါေပမယ့္လည္း ငါမကူးပါဘူး…။ တကယ္ပါ မင္းေတာ္ေတာ္ ကံေကာင္းတဲ့သူပဲ ၾသဘာ“

ခင္ေမာင္ဝင္းဖုန္းအား ၾသဘာကို ျပန္ေပးရင္း စိတ္ရင္းျဖင့္ ေျပာလိုက္ေလသည္….။ သို႔ေသာ္ ၾသဘာရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာေတာ့ ဘာမွထူးထူးျခားျခား မေတြ႕ရဘဲ…. အေျဖမွားသည့္ေက်ာင္းသားကို ဆရာကၾကည့္သည့္ မ်က္လုံးမ်ိဳးျဖင့္….

“ဒါ ေဘးလူအျမင္ပါဗ်ာ…။ ကြၽန္ေတာ္ ေျပာျပမယ္…. ကြၽန္ေတာ္က ဘက္ဂေရာင္းရွိတယ္… ေငြရွိတယ္…. ဒါေပမယ့္ ေႏြးေထြးတဲ့မိသားစု မရွိခဲ့ဘူး….။ ေနာက္ၿပီး ခုနက ေဆာ္ဗီဒီယိုက ဒါ ကြၽန္ေတာ္မဖ်က္ရေသးလို႔ ျပႏိုင္တာ…။ ၿပီးရင္ ကြၽန္ေတာ္ ဖ်က္မွာ…။ သူ႔လိုေဆာ္မ်ိဳးေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ အိပ္ရတယ္.. အစ္ကိုက အားက်တယ္..။ အစ္ကိုမွမဟုတ္ဘူး…. က်န္တဲ့သူေတြလည္း အားက်ၾကတယ္….။ ဒါေပမယ့္ ဒီစကားကို အစ္ကို လက္ခံခ်င္မွလက္ခံ… ကိုယ့္ရည္ေသြးေျပာလြန္းတယ္လို႔ ထင္လည္းရတယ္…။ ကြၽန္ေတာ္အတြက္ လြယ္လြန္းတယ္….။

သူတို႔က ကြၽန္ေတာ္နဲ႔တြဲၿပီး ပြဲတက္လိုက္တယ္ဆိုရင္ သူတို႔အဖို႔မွာ ၾသဘာနဲ႔တြဲတယ္ဆိုတာ ေျပာစရာတစ္ခု ရသြားတယ္…။ ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွ စပြန္ဆာေပးတာ ဘာညာ မဟုတ္ဘူးေနာ္….။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ တြဲလိုက္ရတယ္ ဆိုတာကို သူတို႔လိုခ်င္တာ…။ အဲ့ထက္ အိပ္လိုက္တယ္ဆိုရင္…. ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာေတာ့မသိဘူး…။ အဲ့လိုမ်ိဳးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ဆီ ေရာက္လာၾကတယ္….။ တခါတေလ ေလာင္းေၾကးစားေၾကးနဲ႔… ဘယ္သူ႔ကိုေ႐ြးမယ္ထင္လဲ ဆိုၿပီးေတာ့….။ အစတုန္းကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း လာေကြၽး အကုန္ဆြဲစားတာပဲ….။

ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေတြးလာတယ္…။ ကြၽန္ေတာ္က ေဆာ္ေတြကို စားခဲ့တာလား…. ေဆာ္ေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို စားသြားတာလားဆိုတာ… မသိေတာ့ဘူး…။ အဲ့လိုပဲ… ကြၽန္ေတာ္ဆီေတာ့ အလန္းေတြ ေရာက္လာၾကပါတယ္…။ ဒါေပမယ့္ ခ်စ္လို႔ေရာက္လာၾကတာ မဟုတ္ဘူး….။ ခုဏလို အေၾကာင္းတစ္ခုခုနဲ႔ ေရာက္လာၾကတယ္…။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ သူတို႔က လစ္ရင္လစ္ ဒါမွမဟုတ္ ကြၽန္ေတာ္ကလစ္နဲ႔ ဘာမွျဖစ္မက်န္ခဲ့ၾကဘူး….။ အဲ့ကံေကာင္းပါတယ္ဆိုတဲ့ ကံႀကီးက… အေပ်ာ္ဖက္မွာ အရမ္းေကာင္းသြားေတာ့… ကြၽန္ေတာ္သာ အတည္ဆိုၿပီး မိန္းကေလးတစ္ေယာကို ခ်စ္မိခဲ့ရင္… အဲ့မိန္းကေလး ကြၽန္ေတာ့္ကို နားလည္ေပးမယ္ထင္သလား….။ ကြၽန္ေတာ္ အဲ့ေနရာကေန ဆက္မေတြးဘဲ ထားထားရတယ္….“`

“ေအးကြာ မင္းေျပာသလိုဆိုေတာ့လည္း မင္းကို ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္….။ ဘာဆက္ေျပာရမယ္မွန္းမသိေအာင္ ဆြံ႕အမိပါတယ္….။ အစ္ကိုကေတာ့ ညီ ေပ်ာ္႐ႊင္ပါေစပဲ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္….။ ဘဝကေတာ့ ဒီလိုပါပဲ… ရတာမလို လိုတာမရ….။ ဟာ အခ်ိန္လည္း ေနာက္က်ေနၿပီ အစ္ကို ျပန္ေတာ့မယ္….။ မနက္ျဖန္ေတာ့ ဝပ္ေရွာ့သြားမွာမို႔ ကိုဂ်ိဳင္းကို တစ္ခ်က္ေျပာေပးထားပါေနာ္….“

“အိုေကပါဗ်ာ… ဝပ္ေရွာ့ကိုလည္း ေျပာထားေပးပါ့မယ္…။ လမ္းေတြ႕လည္း ေခၚေပါ့“

“ဟုတ္ပါၿပီ ဖေအဗိုလ္ခ်ဳပ္ မေအမိုးကုတ္ရယ္…“

“ဟားဟား…..“

…………………………………………………………

ဒ႐ိုင္ဘာခင္တစ္ေယာက္လည္း အိမ္ကားေလးဆြဲတာ ႏွစ္ဝက္ေလာက္ရွိလာၿပီမို႔ မိတ္မ်ားလည္း ရကာ ပုံမွန္ေအာ္ဒါမ်ားလည္းရွိေနသည္…..။ ထိုပါဆင္ဂ်ာမ်ားႏွင့္လည္း အေတာ္ေလးရင္းႏွီးကာ တစ္ခါတစ္ေလ အိမ္သားေတြလို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေျပာဆိုျဖစ္လာၾကသည္…..။

တစ္ရက္မွာေတာ့ လမ္းမွာ ေကာက္တင္သြားသည့္ ပါဆင္ဂ်ာေကာင္ေလးႏွင့္ စကားေျပာဆိုရင္း သူက ေမးလာသည္….။

“အစ္ကိုက ကဒ္ေလးထုတ္ေပးတာ သေဘာက်တယ္ဗ်ာ…။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အစ္ကို႔ကဒ္ထဲ နာမည္ ကားနံပတ္ ဖုန္းနံပတ္ပါေတာ့ ကားစီးရတာလည္း ရဲတယ္…။ ၿပီးေတာ့ ပစၥည္းက်န္ခဲ့ရင္လည္း ဆက္သြယ္လို႔ရတယ္…။ ေနာက္လိုအပ္ရင္လည္း ဆက္သြယ္လို႔ရေတာ့ အစ္ကိုလည္း အဆင္ေျပတယ္…။ အိုင္ဒီယာေလး သေဘာက်တယ္ အစ္ကို….။ ဒါနဲ႔ ေနာက္အပတ္ ကြၽန္ေတာ့္ေကာင္မေလး အေဝးသင္စာေမးပြဲ ေျဖရေတာ့မွာ တာဝမွာ။ အဲ့တာ အစ္ကို႔ကားငွားမယ္ဆို ရမလား။ ၆ ရက္ေပါ့…။ စာေမးပြဲက မနက္ ၉ ကေန ၁၂။ သြားမွာက တ႐ုတ္တန္းကေန တာဝေပါ့။ အသြားအျပန္ဆိုေတာ့ အစ္ကို ဟိုမွာပဲ ေစာင့္ေပးရမယ္ထင္တယ္ အစ္ကို..။ အဲ့တာ အဆင္ေျပရင္ တစ္ရက္ ဘယ္ေလာက္လဲ ဆိုတာေလး ေျပာပါလား….“

“ေကာင္မေလး စာေမးပြဲေျဖမွာေပါ့။ ညီေလးေရာ လိုက္မွာလား…“

“ဟုတ္အစ္ကို လိုက္မွာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲ“

“အင္း ဒါဆို တစ္ရက္ xxxxxx ပဲေပးေလ။ ေန႔တပိုင္းေလာက္ပါပဲ….။ ေဈးမ်ားလား“

“ဟာ.. မမ်ားဘူး အစ္ကို။ တန္ေနလို႔ အားေတာင္နာတယ္“

“ရပါတယ္ကြာ…. ေကာင္မေလးနဲ႔ တိုင္ပင္လိုက္ဦး…။ အဆင္ေျပတယ္ဆို ဖုန္းေခၚလိုက္။ အစ္ကို တျခားေအာ္ဒါရွိရင္ မလိုက္ေတာ့ဘူး….။ ပိုက္ဆံက တစ္ရက္ခ်င္းပဲေပး ဟုတ္ၿပီလား….“

“ဟုတ္ကဲ့အစ္ကို….။ ဟိုေရွ႕နားေလးဆိုရၿပီ အစ္ကို…“

ေကာင္ေလးလည္း ဆင္းသြားေလသည္….။

…………………………………………………….

အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ုံက ကိုဒစ္ကြဲ

၁၅ လမ္းအလယ္ဘေလာက္ အေနာ္ရထာလမ္းထိပ္တြင္ ေကာင္ေလးကို ေတြ႕လိုက္သျဖင့္ တီတီ ဟြန္းသံခပ္ဖြဖြေပးလိုက္ရာ ေကာင္ေလးျမင္သြားၿပီး ေကာင္မေလးကိုလက္ဆြဲၿပီး ကားေပၚတက္လာသည္….။

“ ၂ မိနစ္ေလာက္ ေနာက္က်သြားတယ္ ညီ….“

“ရပါတယ္ အစ္ကို။ ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း အခုမွ ေအာက္ေရာက္တာ…။ ဒါ ကြၽန္ေတာ့္ေကာင္မေလးေလ…“

ခင္ေမာင္ဝင္း ကားမွန္ထဲကၾကည့္ၿပီး ၿပဳံးျပလိုက္သည္…။

“ႏွစ္ေယာက္သား အေခ်ာေလးေတြပဲ လိုက္ဖက္တယ္…။ ညီမလည္း ဒီေန႔ က်က္ထားတာေတြ အကုန္တိုးပါေစကြာေနာ္…။ စာေႏြးခ်င္လည္းေႏြး ေရဒီယို… ပိတ္ေပးထားမယ္…“

ခင္ေမာင္ဝင္း အလိုက္သိစြာ စကားသြားမေျပာဘဲ ကားကိုပဲ ဂ႐ုစိုက္ၿပီး ေက်ာင္းကို အခ်ိန္မီသည့္အျပင္ စိတ္ေအးရေအာင္ ေစာေစာေလးေရာက္ေအာင္ ေမာင္းေပးလိုက္ေလသည္….။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ အေဆာင္သိပ္မရွာလိုက္ရ ကားထဲ အဲ့ကြန္းလည္း ဆက္ဖြင့္ေပးထားၿပီး ေကာင္မေလး အေဆာင္ထဲဝင္သြားမွ မွန္ေလးဘာေလးခ်… ေဆးလိပ္ေလးေသာက္ရင္း စကားေျပာၾကေလသည္….။

ေကာင္ေလးလည္း ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္သူမို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ေဆးလိပ္ေလးဖြာလိုက္ ေပါက္တတ္ကရေျပာလိုက္ႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္မွန္းမသိ ကုန္သြားရာ…. စာေျဖခ်ိန္ျပည့္လို အခ်က္ေပးသည့္ ေခါင္းေလာင္းသံထြက္ၿပီး မၾကာခင္ ေကာင္မေလးထြက္လာရာ ေကာင္ေလး အေဆာင္အထြက္မွာ သြားေစာင့္ေနၿပီး ၿပဳံးၿပဳံး႐ႊင္႐ႊင္လာၾကသည္ကို ျမင္ေတာ့ ခင္ေမာင္ဝင္းစိတ္ထဲ စာေမးပြဲအိုေကလို႔ပဲလို႔ ေတြးလိုက္သည္…။ ေကာင္ေလးတို႔ ကားထဲေရာက္လာေတာ့…

“ညီမ အိုေကတယ္မလား…“

“ဟုတ္ကဲ့ရွင့္ ေျဖႏိုင္ပါတယ္….“

“ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္…။ ညီေလး အခု ၁၅ လမ္းပဲ ျပန္မွာလား… တျခားသြားဦးမွာလား…“

မုန႔္ဆိုင္ထိုင္ သို႔မဟုတ္ တျခားဝင္စရာရွိမလားလို႔ အလိုက္တသိ ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္….။

“ခ်စ္ အိမ္ပဲျပန္မွာလား… မုန႔္စားဦးမလား….“

ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးကို ေမးလိုက္သည္….။

“ၾကက္ေပါင္းဆီခ်က္ စားၾကမလား…“

“အင္းဒါဆို သံေဈးမွာ ဆင္းမယ္ေလ….။ ဦးၾကည္ဆိုင္ပဲမလား…“

“အင္း…“

“အစ္ကိုေရ သံေဈးမွာ ဆင္းမယ္ေနာ္..“

“အိုေကဗ်ာ…“

အဲ့လိုနဲ႔ တာဝကေန လမ္းမေတာ္ထိ ေကာင္မေလးက ကာင္ေလးပုခုံးေပၚ မွီၿပီး မ်က္လုံးပိတ္ထားကာ လိုက္လာေလသည္….။ ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးလက္ကေလးကို ျပန္ကိုင္ထားၿပီး…. ေခါင္းေလးကို ထိန္းေပးထားသည္ကိုျမင္ၿပီး…. ခင္ေမာင္ဝင္းတစ္ေယာက္ ၉ တန္း ၁၀ တန္း ျပင္ဦးလြင္ စိုးစံေဘာ္ဒါမွာေနတုန္းက ေဘာ္ဒါက ဆရာေတြမသိေအာင္ စာပန္းအိမ္က ေကာင္မေလးနဲ႔ ရည္းစားျဖစ္ၿပီး တနဂၤေႏြ ေအာက္ပက္စ္ထြက္ရန္ ခ်ိန္းၿပီး ျမင္းလွည္းနဲ႔ တ႐ုတ္ဘုံေက်ာင္း ထီးလႈိင္ ေဂါက္ကြင္း ကန္ေတာ္ႀကီးဖက္ေတြ ပတ္စီးခဲ့တာကို သြားသတိရသြားေလသည္…။

ေကာင္မေလးကလည္း ရွမ္းျပည္ဖက္ကလာတာ ျဖစ္သည္…။ သူကေတာ့ အဲ့တုန္းက ဖခင္နယ္ေျပာင္းေတာ့ အေျခမက်ေသးခင္ျဖစ္တာနဲ႔ ျပင္ဦးလြင္မွာ အေဖ့ညီမအေဒၚလည္းရွိတာမို႔ ေရာက္လာသည္။ ဒါေပမယ့္ အမ်ိဳးအိမ္အစား ေဘာ္ဒါကမွ လြတ္လပ္မယ္ဆိုကာ သူ႔အား ေဘာ္ဒါပို႔လိုက္ၾကျခင္းျဖစ္သည္….။ သူ႔အစ္ကိုက ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းတက္ သင္တန္းတက္ကာ အဂၤလန္မွာ စေကာ္လားရွစ္အတြက္ လုံးပန္းေနရတာမို႔…. ညီျဖစ္သူ ခင္ေမာင္ဝင္းကို ၾကည့္ေပးႏိုင္မွာ မဟုတ္တာေၾကာင့္ ရန္ကုန္ကေန ျပင္ဦးလြင္ေရာက္သြားၿပီး ၉ တန္းမွာ တစ္ခန္းထဲကေန စာေပးစာယူရင္း ခ်စ္သူေတြျဖစ္၊ ၁၀ တန္းေရာက္ေတာ့ ခင္ေမာင္ဝင္းက စိုးစံပဲဆက္ေနရ၊ ေကာင္မေလးကလည္း စာပန္းအိမ္ပဲဆက္ေနရ…၊ အျပင္မွာေတြ႕ျဖစ္ေပမယ့္… ၁၀ တန္းၿပီးသြားခ်ိန္မွာေတာ့ ေဝးသြားၾကၿပီး အစပိုင္း အဆက္အသြယ္ေတြရွိေသးေပမယ့္ အဲ့တုန္းက အခုေလာက္ ဆိုရွယ္မီဒီယာေတြ မရွိေသးဘဲ ဖုန္းေတာင္မွ လိုင္းဖုန္းပဲ ရွိတာမို႔ တစတစ လုံးဝပ်က္ေတာက္သြားသည္မွာ အခု ခင္ေမာင္ဝင္း အသက္ ၃၁ ႏွစ္အ႐ြယ္ထိ ျဖစ္သည္…။

“အင္း အခုေလာက္ဆို ကေလးေတြဘာေတြ ရေနေလာက္ၿပီ…“

ခင္ေမာင္ဝင္း အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ရင္း ပါးစပ္က ေယာင္ထြက္သြားရာ… ေကာင္မေလး မ်က္စိပြင့္လာၿပီး ေကာင္ေလးနဲ႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ ဘာလဲေပါ့…. မ်က္ခုံးေလးပင့္ကာ ေမးလိုက္ေနၾကသည္…။ ခဏေနမွာ ခင္ေမာင္ဝင္း ဘက္ၾကည့္မွန္ကေနၾကည့္ေတာ့ သူကိုရႈိးေနတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ကိုျမင္သြားမွ….

“ဪ ခုဏက ေျပာတာကေလ ညီေလးတို႔ကိုျမင္ေတာ့ ေက်ာင္းသားဘဝက ေကာင္မေလးကို သတိရသြားၿပီး ေယာင္ထြက္သြားတာပါကြာ…။ တမ်ိဳးမထင္ပါနဲ႔ ဟဲဟဲ “

ဆိုၿပီး ေျပာျပလိုက္မွ ေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးလည္း သေဘာေပါက္သြားေလသည္….။ သံေဈး လမ္းမေတာ္လမ္းေရာက္ေတာ့ ဘဲေပါင္းဆီခ်က္ဆိုင္ေရွ႕ ခ်ထားၿပီး ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း အိမ္ခဏျပန္နားလိုက္ၿပီး အြန္ေကာေလးမ်ားကို အိပ္ရင္းေစာင့္လိုက္ေလသည္…..။

ဒီလိုနဲ႔ ၄ ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ ေကာင္ေလးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ရင္းႏွီးလာၾကၿပီး ေယာက်္ားေလတို႔စုံလွ်င္ ေပါက္တတ္ကရေျပာ (ျဖတ္သြားျဖတ္လာမ်ားအား ပါးစပ္သရမ္းျခင္းမဟုတ္ပါ…။ ၾကားဖူးနားဝမ်ား မွ်ေဝျခင္းကို ဆိုလိုသည္….) ဆိုၾကရာ… ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ေကာင္ေလးကို ေမးလိုက္သည္..။

“ညီ့ကိုတစ္ခုေမးမယ္… ညီ လိင္ဆက္ဆံဖူးလား…“

“အဲ…အင္း…“

စဥ္းစားၿပီး ေျဖလိုက္သည္….။

“ဟုတ္ၿပီ… ေပါက္တတ္ကရေတြ ျဖစ္ဖူးလား လုပ္ဖူးလား…“

ေကာင္ေလးရယ္ၿပီး စဥ္းစားေနကာ…

“ႀကဳံဖူးတယ္အစ္ကို…ေျပာျပမယ္….။ အစ္ကိုလည္း ရိပ္မိမွာပါ.. ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို…..။ သူနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္က ပိတ္ရက္ေတြဆို အခြင့္အေရးရွိတယ္ဗ်ာ…။ သူမိဘေတြက ေတာင္ႀကီးမွာ… သူ႔အစ္ကိုနဲ႔ သူနဲ႔ေနတယ္…။ သူ႔အစ္ကိုက ေန႔လည္ ၁၂ နာရီဆို ဂိမ္းဆိုင္က ျပန္လာတယ္…။ ည ၈ နာရီထိ အိပ္ၿပီး ေရခ်ိဳးၿပီး ဂိမ္းဆိုင္ ဒါမွမဟုတ္ ကလပ္သြား တျခားသြားတယ္ေပါ့….။ စေန တနဂၤေႏြဆို ညဖက္ေတြ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ဆီသြားအိပ္တယ္….။

တစ္ညေတာ့ ၈ နာရီေက်ာ္ သူ႔အစ္ကိုထြက္သြားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း အိမ္ထဲဝင္စကားေျပာေနရင္းနဲ႔ ဟိုဒင္းလုပ္ဖို႔ စလာၾကတယ္ဗ်ာ…။ လုပ္ေနၾကတယ္ေပါ့…။ ဒါနဲ႔ လုပ္ေနရင္း ေခါင္းေလာင္းဆြဲပါေလေရာ…။ ဝရံတာကေခါင္းေလာင္း မဟုတ္ဘူးေနာ္….။ အိမ္ေရွ႕တံခါးက ႀကိဳး… လက္သံကို နားေထာင္လိုက္တာနဲ႔ သူ႔အစ္ကိုမွန္းသိတယ္…။ အိမ္က ေဟာင္ေကာင္စတိုင္…. ၂ ထပ္…။ ႀကိဳးဆြဲလို႔ၾကာရင္ ဒီဘဲက မသၤကာျဖစ္တတ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေစာင္ေတြထားတဲ့ထဲ ဝင္ပုန္းဆိုၿပီး ထည့္လိုက္ၿပီး သူ႔အစ္ကိုကို တံခါးသြားဖြင့္ေပးရတာေပါ့…။ ဗီဒိုထဲ ဖင္တုံးလုံးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ဒီဘဲ ျပန္ထြက္တဲ့အထိ ဘယ္ေတာ့ တံခါးလာဖြင့္မလဲဆိုၿပီး စိုးရိမ္တႀကီး ေနလိုက္ရတယ္ဗ်ာ…။ ၃ နာရီေလာက္ၾကာမယ္….။

ဒါေပမယ့္ ၃ နာရီေလာက္ အနာခံလိုက္ရတာေၾကာင့္ ေကာင္မေလးလည္း သနားသြားတယ္ ထင္ပါတယ္….။ ကြၽန္ေတာ္ ပူဆာေနတာကို ျငင္းေနတဲ့ သူက ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ မေျပာရဘဲ လုပ္ေပးတယ္ဗ်ာ…။ ဟိုေလနမ္း နမ္းေပးတာကိုေျပာတာ…“

“မႈတ္ေပးတာလား…“

“အဲ…ဟုတ္တယ္“

ခင္ေမာင္ဝင္း ဒဲ့ဒိုးေျပာခ်လိုက္သည္….။

“မင္းလည္း မဆိုးဘူးပဲ။ တခါတေလေလ အဲ့လို အမွတ္တရေလးေတြရွိတာ ေကာင္းတယ္…။ ျပန္ေတြးမိတိုင္း ျပန္ေျပာျဖစ္တိုင္း ၾကည္ႏူးရတယ္…“

“ဟုတ္တယ္အစ္ကို…။ ဒါနဲ႔ ေနာက္တစ္ခါရွိေသးတယ္… အဲ့တာက ဒီလိုဗ်…။ သူ႔အစ္ကို ေတာင္ႀကီးသြားတုန္း သူ႔အိမ္မွာ သူပဲရွိတာ…။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ညဖက္ဆို အတူအိပ္၊ မနက္ဆို သူက ၾကာဇံေၾကာ္ႀကိဳက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ေစာေစာထေၾကာ္ေပး။ တခါတေလ ထမင္းေၾကာ္ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ေကာ္ဖီေလးေဖ်ာ္… ရယ္ဒီဆို သူ႔တက္ႏိုး..။ အဲ့လိုနဲ႔…

တစ္ေန႔ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေစာၿပီးေနတာနဲ႔… ဧည့္ခန္းမွာထိုင္ေနရင္း သူ႔အစ္ကို အဝတ္ဗီဒိုကို ၾကည့္ရင္း ေယာက်္ားေလးခ်င္း အေၾကာင္းသိေနေတာ့ ဘာလဲ ေႁမြႁမႊေခ်င္းေျချမင္ဆိုသလို ဒီဘဲ ဘာေတြဖြက္ထားလဲ ဆိုၿပီး… သိခ်င္လာတာနဲ႔… ေလာ့လည္း မခ်ထားတာေၾကာင့္ ဖြင့္လိုက္တယ္။ အဲ့မွာ စီဒီတစ္ခ်ပ္ေတြ႕တယ္.. အဝတ္ေခါက္ၾကားထဲမွာ။ ေနာက္ ေဘာင္းဘီအထပ္ေနာက္မွာ ၄၅၀၀ တန္ ပရပ္ရွာပန႔္တစ္ခု ေတြ႕လိုက္တယ္….။

ပန႔္ကစကၠဴဘူးနဲ႔ ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ဝါရွာအမဲ ၃ ခုေတြ႕တယ္။ တစ္ခုက ၿပဲေနတယ္..။ ေနာက္ ႁပြန္ရယ္ ေလစုပ္တဲ့ အလုံးတစ္လုံးရယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေျခေဆာ့လက္ေဆာ့ရွိတဲ့ ေကာင္ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုသုံးရမယ္ဆိုတာ ပုံၾကည့္တာနဲ႔ သိလိုက္တယ္…။ ဒါနဲ႔ ဆီေလးလူးလိုက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ဟာကို သြင္းၿပီး စုပ္လိုက္တယ္ေပါ့…။

ပန႔္က ဆြဲလိုက္တဲ့အခ်ိန္ နာလိုက္တာဗ်ာ…။ ဒါေပမယ့္ေလ နာေပမယ့္ ေဖာင္းကားၿပီး ရွည္လာတဲ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ၾကည့္ၿပီး ဟာ .. သေဘာေတြက်တာေပါ့…။ ညႇစ္ညႇစ္ၿပီး မခံႏိုင္ေတာ့မွ ျပန္ေလ်ာ့နဲ႔ ညႇစ္ေလွ်ာ့ၿပီး ျပန္ျဖဳတ္လိုက္ေတာ့ ဒစ္နားက အရည္ခြံေတြက ဂ်ယ္လီလိုေပ်ာ့စိစိနဲ႔ ေဖာင္းေနတယ္…..။ ဟာ လည္ပင္းက တုတ္တုတ္ႀကီး ျဖစ္ေနတယ္…။ အရင္းနာက သိမ္ၿပီး ဝါရွာေနရာမွာက ဒစ္ဖက္က မဲပုတ္ေနၿပီး အရင္းဖက္က ပုံမွန္အေရာင္ျဖစ္ေနေတာ့… ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ…။ ပန႔္ကိုျပန္ထားၿပီး ေသြးေတြစုၿပီးမဲေနတာကို ေယာင္ၿပီး ေရေဆးခ်မိတယ္…။

ဒါေပမယ့္ေလ လက္ထဲေတာ့ မေတာင္ဘဲ တျပည့္ျပည့္ေလးျဖစ္ေနတဲ့ ကိုယ့္ဟာကို ကိုင္ရတာအရသာေလးကို ရွိေနတုန္း…. ကို ဆိုၿပီး ေကာင္မေလး ဆင္းလာပါေလေရာ…။ အဲ့တာနဲ႔ အခုပဲ တက္ေခၚမလို႔ ဘာညာေဖာၿပီး သူမ်က္ႏွာသစ္ တာေစာင့္ မနက္စာစားေသာက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ပန္ကန္ေဆးေနတုန္း သူကအမႈိပုံးထဲ အမႈိက္ပစ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ဟာကို လာကိုင္တယ္…။ အိမ္ေနရင္းဆိုေတာ့ ေဂ်ေဂ်ကလပ္ ေဘာင္းဘီပြဆိုေတာ့ ကိုင္လိုက္ေတာ့ တန္းမိတာေပါ့…။ ဟိုဟာကလည္း ခုထိေဖာင္းေဖာင္းေလးျဖစ္ေနတာ့ သူ႔လက္ေလးနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ႀကီးေနတာေပါ့…။ ဟယ္ ကို ေစာေစာစီးစီး ဘာျဖစ္ေနတာလဲဆိုၿပီး ႏိုက္ပါေလေရာ…။ ကြၽန္ေတာ္လည္း စိတ္ကထေနတာမို႔ သူ႔ကို ခ်ီၿပီး ကုတင္ေပၚေခၚသြားၿပီး ဘုလိုက္ပါေလသည္….။

ေျပာရရင္ေတာ့ ေယာက္ဖ ပန႔္နဲ႔ လီးကို ဆြဲထားၿပီး သူ႔ညီမကို လုပ္လိုက္ရတယ္ဆိုပါေတာ့….။ ေကာင္မေလးလည္း ကိုဟာႀကီး တင္းလြန္းလို႔ ညိဳေတာင္ေနတယ္ဆိုၿပီး မလုပ္ခင္က ေျပာပါေလေရာ…။ လုပ္ၿပီးေတာ့ ဒီေန႔ ေတာ္ေတာ္တင္းေနတယ္ေနာ္တဲ့။ ညက ထမင္းစားတာမ်ားၿပီး အားေကာင္းေနတာျဖစ္မယ္ဆိုၿပီး ညစာကို အဝမစားခိုင္းေတာ့ဘူး…“

“ဟားဟား…မဆိုးဘူး… မင္းလည္း ေတာ္ေတာ္ ေျခေဆာ့လက္ေဆာ့ရွိတဲ့ ေကာင္ပဲ…။ ၾကားတာ လုံးဝအသစ္ပဲ ငါ့အတြက္ေတာ့… မွတ္သားေလာက္ပါတယ္ကြာ…“

“အစ္ကိုေရာ ထူးထူးျခားျခား ဆက္ဆံဖူးတာရွိမွာေပါ့ ရွဲပါဦး..“

“အင္း ေျပာရမယ္ဆိုေတာ့… ဪ ေအး ငါ ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္တုန္းကေပါ့။ ဒီလိုပဲ ေဘာ္ဒါေတြနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ခင္တယ္…။ ခင္ၿပီး ၂ ခါေလာက္ ေနျဖစ္ၾကတယ္ေပါ့…။ အဲ့ေနာက္တစ္ညမွာေတာ့ သူရယ္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းရယ္ ဒိုရင္းမွာတဲ့ ဝါးတန္းလမ္းက လာခဲ့တဲ့ အစ္ကို႔သူငယ္ခ်င္းကိုလည္း ေခၚထားတယ္တဲ့…။ တကယ္ေတာ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အစ္ကို႔သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ကလည္း အိပ္ထားၾကတယ္ကြာ…။ အဲ့ညက သူတို႔က အိပ္ဖို႔ခ်ိန္းထားတယ္…။ အဲ့ေတာ့ အစ္ကို႔ေကာင္မေလးက အစ္ကို႔ကိုေခၚတယ္ အမ္ဂ်ီအမ္ေပၚတက္ ၂ ခန္းယူၾကမယ္ေပါ့….။ အဲ့ေတာ့ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဟိုသူေတာင္းစားက ေရာက္မလာဘူး…။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းႀကီးလည္း အစ္ကိုတို႔နဲ႔ပါလာေရာ…။ တစ္ခန္းထဲ ၃ ေယာက္ေပါ့…။ ငါေတြတိုင္း ေနာင္တေတြရတဲ့ ညေပါ့…။ သရီးစမ္း လိုက္ရမွာကြာ…. မစမ္းလိုက္ရဘူး…..။

အဲ့ေတာ့ ကုတင္ေပၚေရာက္ေတာ့ ဟိုေကာင့္ကိုေစာင့္ေသးတယ္။ အိပ္ခ်င္လာၾကတာနဲ႔ အစ္ကို႔ေကာင္မေလးက အလယ္မွာ အိပ္ၿပီး ၃ ေယာက္တန္းေပါ့…။ အဲ့ခ်ိန္ အစ္ကို႔လက္နဲ႔ သူ႔လက္က သူ႔ဟာကိုယ္ကိုင္ ကိုယ့္ဟာသူကိုင္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္လုံး ေတာင္ေနၾကၿပီ….။ ဟိုေကာင္မေလးကလည္း အလိုက္ကန္းဆိုးမသိတာလား တမင္လားမသိ ဒီဖက္ကိုေစာင္းလာတယ္…။ အဲ့တာနဲ႔ အစ္ကို႔ေကာင္မေလးကို အခ်က္ျပလိုက္ၿပီး အစ္ကိုက ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ထသြားလိုက္တယ္….။ သူလည္း လိုက္လာတယ္…။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဗိုလ္ထိုင္ေပၚထိုင္ေဆာင့္တာရယ္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ေမာ္ေတာ္စက္ တာရယ္နဲ႔ လုပ္ျဖစ္သြားပါေလေရာ….“

“ဟိုေဆာ္ကလည္း မမိုက္ပါဘူး အခန္းခြဲေနေပးသင့္တယ္…“

“ေအးကြာ…“

“ဒါနဲ႔အစ္ကို ပန႔္ကိုသုံးရင္ အႏၲရာယ္ရွိလား..။ အစ္ကိုသိမလားလို႔“

“ပန႔္ကိုသုံးရင္… အင္း အစ္ကိုသိတာ ေျပာမယ္ေနာ္။ မွန္ခ်င္လည္းမွန္မယ္ မွားခ်င္လည္းမွားမယ္…။ အစ္ကိုသိတာက ပန႔္ကိုထြင္တာက အေၾကာမသန္တဲ့သူေတြအတြက္လို႔ သိထားတယ္…။ ဒါေပမယ့္လည္း သန္တဲ့သူေတြလည္း သုံးလာရင္ ရွည္မယ္ သန္မယ္ ႀကီးမယ္ လို႔ေတာ့ ေၾကာ္ျငာေတြ ေတြ႕ရျပန္တယ္…။ ဒါသုံးၿပီး ေအာင္ျမင္သြားတဲ့သူလည္း အစ္ကို႔သူငယ္ခ်င္းထဲရွိတယ္….။ သူ႔အေဖကဆရာဝန္ သူ႔သားငယ္ငယ္ထဲက မသန္မွန္းသိေတာ့ ပန႔္ဆြဲခိုင္းတာ ႏွစ္ခ်ီၾကာလာေတာ့ တစ္ေန႔ ေသးေပါက္တုန္း ျမင္သြားၿပီး ေဟ့ေကာင္ မင္းပန႔္ဆြဲတာ ရပ္လို႔ရၿပီဆိုၿပီး ေျပာယူရတယ္တဲ့…။ ဒီေကာင္ ၈ လက္မပန႔္နဲ႔ မဆန႔္ေတာ့ဘူး…။ ညီ ခုနကေျပာတဲ့ ၄၅၀၀ တန္ဆိုတာ ၈ လက္မ တ႐ုတ္ကလာတဲ့ အနီေရာင္ ႁပြန္မလား….“

“ဟုတ္တယ္အစ္ကို အနီေရာင္“

“ဒီေကာင္ အဲ့ဟာနဲ႔မဆန႔္ေတာ့ဘူး…။ အစ္ကို သူ႔ကိုေမးၾကည့္ေတာ့… ပန႔္ဆြဲတယ္ဆိုတာ ေဘာ္ဒီလွေအာင္ ဂ်င္ေဆာ့သလိုေပါ့။ ႂကြက္သားေတြကို ေလ့က်င့္ေပးတာတဲ့။ ပုံမွန္နဲ႔ ႏွစ္ခ်ီဆြဲက်င့္မွ သိသာတာတဲ့။ ဒါေတာင္ မင္းရပ္လိုက္ရင္ ေယာင္ေယာင္ေလး ျပန္က်သြားတယ္တဲ့။ အားကစားမလုပ္ရင္ ဝ သလိုမ်ိဳးေပါ့…။ ဒါ သူေျပာတာ…။ ေနာက္ထပ္ေျပာတာ ေသြးေၾကာေတြေပါက္တဲ့အခါ ေပါက္တတ္တယ္တဲ့။ ေသခ်ာမဆြဲရင္ အရင္းသိမ္တာေတြ တစ္ျခမ္းေစာင္းတာေတြနဲ႔ မလွမပ ျဖစ္တတ္တယ္တဲ့..။ ဆိုက္အဖတ္ဆိုတာေတာ့ ရွိမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့..။ တကယ္လို႔ ညီ လုပ္မယ္ဆိုရင္လည္း ၆ လ တစ္ႏွစ္ အဲ့လို ေသခ်ာကစားေပး။ ဆီ ဂ်ယ္လူး။ အစားကိုလည္း ဒီေကာင္ေျပာတယ္…. အာဟာရျဖစ္တာစားတဲ့။ အဲ့ လိင္နဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ အားရွိစာေတြ….“

“ဟုတ္အစ္ကို… အဲ့ေလာက္ ဇြဲရွိရွိနဲ႔ ကစားျဖစ္ပါ့မလားမသိဘူး…..။ ဒါနဲ႔ ေဆးထိုးရင္ေရာ အစ္ကို..“

“ေဆးထိုးတာေတာ့ အစ္ကို အားမေပးဘူး….။ ဒါနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး အစ္ကို႔ေဘာ္ဒါ သန႔္ဇင္ အေၾကာင္းေျပာျပမယ္…။ သူ႔ကို ဒစ္ကြဲလို႔လည္း ေခၚတယ္…။ ဒီေကာင္က ေ႐ႊျပည္သာ အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ုံတစ္ခုက စူပါေပါ့ကြာ…။ အဲ စူပါဗိုက္စာဆိုပါေတာ့….။ အဲ့ေတာ့ သူကိုကပ္ႏိုင္ရင္ အလုပ္သက္သာမယ္… အေနအစားေခ်ာင္တယ္ေပါ့။ ဟို ဖယ္ရီေပၚေနရာရရခ်င္ရင္ ဖယ္ရီဒ႐ိုင္ဘာကို အီစီကလီလုပ္ရသလိုမ်ိဳးေပါ့…။

တစ္ေန႔ေတာ့ မြန္မေလးနဲ႔ သူ ၿငိပါေလေရာ…။ အဲ့ကေန ဘယ္လိုျဖစ္တယ္မသိ ေဆးထိုးမယ္လုပ္ေရာ။ အကိုလည္း မသိဘူးေလ.. ခ်ေပါ့။ အစ္ကို႔ကိုလည္း ထိုးတဲ့ လီးႀကီးရင္ ေဆာ္စြဲတယ္ ဘာညာေပါ့…။ အစ္ကိုလည္း ထိုးမယ္ဘာညာနဲ႔ သြားေရာ၊ ေနာက္ အစ္ကို မထိုးျဖစ္လိုက္ဘူး….။ ဒီေကာင္ ထိုးတယ္… ေဂၚလီလည္း ထည့္လိုက္တယ္…။ ေအာက္ဖက္မွာ ၄ လုံးလား ၃ လုံးလားမသိဘူး…။ အစကေတာ့ သူ႔ဟာကို သူ သေဘာေတြက်ေနတယ္… ေျဖာင့္တယ္ေပါ့….။ ေဆာ္ေလးလည္း အစက ျပည့္ျပည့္ေလးကေန ေတာ္ေတာ္ေလး ပုံက်သြားတယ္…။

အဲ့လိုနဲ႔ေနရင္းက သူတို႔ လက္ထပ္ျဖစ္လိုက္ၾကတယ္….။ အဲ့ေနာက္ပိုင္း မေတြ႕ျဖစ္ေတာ့ဘူး သူနဲ႔…။ တစ္ေန႔ ဖုန္းဆက္လာတယ္… ခင္ေမာင္ဝင္းရာ ငါေတာ့ ေရတိမ္နစ္ပါၿပီဆိုၿပီးေတာ့။ ဘာျဖစ္တာလဲဟဆိုေတာ့ သူ႔ဟာ လုပ္မရေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ငိုပါေလေရာ…။ ငါ့ကို ေဆးခန္းလိုက္ျပေပးပါတဲ့။ သူ႔ဟာက ကြဲၿပီး အရည္ေတြ ထြက္ေနတယ္တဲ့…။ ဝမ္းလည္း အခ်ဳပ္ခံလို႔ မရဘူးတဲ့။ ဝမ္းခ်ဳပ္ရင္ အရမ္းခံခက္ၿပီး နာတယ္တဲ့။ အစ္ကိုလည္း မင္းေမႀကီးေတာ္ ငါ့ဆီလာခဲ့ဆိုၿပီး ဘယ္ဆရာဝန္ေကာင္းလဲဆိုၿပီး စုံစမ္းေတာ့ ပလာဇာနားက ဆရာဝန္တစ္ေယာက္လိပ္စာ ရလိုက္တယ္…။ ၇၈၆ ေဆးခန္းေလး….။ အဲ့တာနဲ႔ သြားေရာ…။

သူကေမးတယ္ ဘယ္တုန္းက ထိုးလဲေပါ့၊ ဘယ္ေလာက္စီစီလဲတဲ့။ သန႔္ဇင္လည္း မသိဘူးေပါ့၊ ႀကီးႀကီးလွလွေလးျဖစ္ေအာင္ ထိုးေပးပါလို႔ပဲ ေျပာလိုက္တယ္ေပါ့….။ အဲ့တာနဲ႔ ဆရာဝန္က ခင္မ်ားအရည္ျပား ခံႏိုင္ရည္ထက္ထိုးတားတဲ့ဟာက ပမာဏမ်ားတယ္ဆိုလား ဘာလားေပါ့..။ အဲ့တာ ျခစ္ထုတ္ရမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဒီေဂၚလီေလးေတြလည္း ျပန္ထုတ္လိုက္ပါလားေျပာေတာ့… ဘာမွလုပ္မရတာ ဆရာ့သေဘာဆိုၿပီး ဆရာဝန္ဆီ ၃ ခါသြားၿပီး ျခစ္ထုတ္လိုက္ရတယ္…..။

ေနာက္ ပတ္တီးစီး ဘာညာနဲ႔ ေနၿပီး နည္းနည္းၾကာေတာ့ အစ္ကို႔ဆီ ဖုန္းဆက္လာတယ္….။ သားႀကီး ငါ့လီးက ပိုမိုက္သြားတယ္တဲ့…။ အစ္ကိုလည္ မင္းေမႀကီးေတာ္ လာျပန္ၿပီ ငါ့အေႂကြးလည္းဆပ္ဦးဆိုမွ…. ေအး အခုဆပ္မလို႔ရယ္ ေျပာျပမလို႔ဆိုၿပီး ေျပာတယ္…။

သူ႔ဟာက ဟို စီလီကြန္လား အဆီလား အဲ့တာေတြထုတ္ၿပီး အေရခြံေတြကို ျပန္ခ်ဳပ္ထားတာ။ လီးကခ်ဳပ္႐ိုးေတြက အထစ္ေတြနဲ႔ျဖစ္ေနၿပီး လုပ္ရင္ တစ္ထစ္ထစ္နဲ႔ လုပ္လို႔ေကာင္းတယ္ဆိုပဲ။ သူ႔မိန္းမလည္း အရသာပိုရွိတယ္တဲ့။ အခု သူ႔မိန္းမလည္း ကိုယ္ဝန္ေတာင္လြယ္ေနရၿပီတဲ့…။ အဲ့တာ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ ဖုန္းဆက္တာဆိုၿပီး ေျပာတယ္…။ အစ္ကိုသိတာေတာ့ အဲ့တာပဲ…။ အဲ့ေတာ့ ေဆးထိုးခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ အစ္ကိုကေတာ့ အားမေပးခ်င္ဘူး…။

တခ်ိဳ႕ေတြ ဒစ္ကို ပြင့္ဖက္လိုပုံစံခြဲစိတ္တာေတြ ခြဲၿပီး ရွည္လာေအာင္ ဆန႔္တာေတြ နဲ႔ တျခားနည္းေတြရွိတယ္…။ ဒါေပမယ့္ အဲ့တာေတြက ေဈးႀကီးမယ္…။ လုပ္ခ်င္ရင္ အဲ့တာမ်ိဳးကို လုပ္ေစခ်င္တယ္…။ ႀကဳံရာ ရမ္းကုနဲ႔ ထိုးတာမ်ိဳးေတာ့ အားမေပးခ်င္ဘူး… ဘဝပ်က္သြားမယ္ ညီ…..။ အစ္ကို႔သူငယ္ခ်င္း သန္ဇင္ဒစ္ကြဲေတာင္ ကံေကာင္းလို႔…။ ဒါေတာင္ ေတာ္ေတာ္ခံလိုက္ရတာ.. အလုပ္ပ်က္ အအိပ္အစားပ်က္ပဲ…..“

“ဘာပဲေျပာေျပာ အစ္ကိုနဲ႔ေျပာလိုက္ရတာ ကြၽန္ေတာ္လည္း ကံေကာင္းတာပဲ…။ ကြၽန္ေတာ္လည္း သြားစမ္းမိလို႔ အဆင္ေျပရင္ေကာင္းတယ္ မေျပရင္ အစ္ကို႔သူငယ္ခ်င္းလိုခံရရင္ မလြယ္ဘူး…။ ဟူး ဒီအတိုင္းပဲ ေကာင္းပါတယ္….“

သက္ျပင္းခ်ၿပီး ေကာင္ေလးေျပာလိုက္ေလသည္……။ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ေထာက္ခံလိုက္သည္….။

“ေတာ္ၿပီေပါ့ ေမြးရာပါေလးပဲ အားရွိတာေလးပဲစား…. တစ္ေၾကာင္းဆိုဆိုသလို အစြမ္းျပရၿပီ….“

ဂင္ဂင္…………. ဘဲလ္သံ

မၾကာမီ ေကာင္မေလး ထြက္လာေတာ့မွာမို႔ ေကာင္ေလး သြားေစာင့္ရတာေၾကာင့္ စကားစမ်ား ပ်က္သြားၾကေလသည္…..။ အဲ့လိုနဲ႔ စာေမးပြဲ ၆ ရက္လုံး ေပါက္တက္ကရမ်ားနဲ႔ ၿပီးဆုံးသြားပါေလေရာ…။

……………………………………………………

တီ တီ တီ..

ခင္ေမာင္ဝင္း ကားေမာင္းတုန္း ဖုန္းဝင္လာတာေၾကာင့္ ဘလူးတု နားၾကပ္ေလးကို တစ္ခ်က္ႏိုပ္ကာ ဖုန္းျပန္ေျဖလိုက္သည္…..။

“ဟဲလို…ဒ႐ိုင္ဘာခင္ပါ…“

“ခင္ေမာင္ဝင္း ငါ ထူးေက်ာ္…။ မင္းဆီ ေကာင္မေလးပုံ ၃ ပုံပို႔ထားတယ္…။ မင္းစိတ္ဝင္စားရင္ ငါ့ဆီျပန္ေခၚ“

ဖုန္းခ်သြားသည္…။ မႏၲေလးက ျပင္ဦးလြင္ ေဘာ္ဒါတက္တုန္းက ခင္သည့္ သူငယ္ခ်င္း ထူးေက်ာ္ ဖုန္းဆက္ၿပီး ေကာင္မေလးပုံ ပို႔ထားတယ္တဲ့။ အစမရွိ အဆုံးမရွိ…။ ခင္ေမာင္ဝင္း မႀကီးႀကီးလမ္းထဲေရာက္လာၿပီမို႔ အိမ္ေအာက္ထဲ ကားပါကင္ထိုးၿပီး….။ အိမ္ေပၚတန္းမတက္ဘဲ လဘက္ရည္ဆိုင္ဖက္ထြက္လာရင္း ထူးေက်ာ္ပို႔လိုက္သည့္ ေကာင္မေလးပုံကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္….။ ပထမပုံမွာ ဘဏ္ဝတ္စုံေလးနဲ႔ ဆံပင္ရွည္ရွည္ေကာင္မေလး….။ ေနာက္ ၂ ပုံမွာ ယူနီေဖာင္းမဟုတ္ဘဲ အျပင္အဝတ္အစားျဖင့္ ဆက္ဖ္ဖီး ဆြဲထားသည့္ပုံ ျဖစ္သည္…။ မင္းေမႀကီးေတာ္ လန္းလွခ်ည္လား….။ ဒီေကာင္ ဘာေတြ ဇယားေ႐ႊ႕ေနလည္းမသိဘူး ေတြးကာ ခင္ေမာင္ဝင္း ေရ႐ြတ္ရင္း ဖုန္းေခၚလိုက္သည္….။

“ထူးေက်ာ္ ေဆာ္ေလးက အလန္းေလး… ဘာလို႔ ငါ့ဆီပို႔တာလဲ….“

“ေအး မင္းစိတ္ဝင္စားလား…“

“ဘာကိုလဲဟ အစမရွိအဆုံးမရွိ..“

“ငါ့ နက္ဝက္က ရွဲတာ… ၃ ပုံးခြဲ၊ ေဒး ၊ မင္းစိတ္ဝင္စားလား..“

“ဟ ၃ ပုံးခြဲ ေဒး…. ဟာ …… ဒီလိုမ်ိဳးေလးဆို စိတ္ဝင္စားတာေပါ့…“

“ေအး… ဒါဆို ငါေျပာမယ္…။ အဲ့တစ္ေယာက္က မင္းအတြက္။ ငါ့အတြက္ ေနာက္တစ္ေယာက္ရွိတယ္…။ မင္းက အဲ့ေကာင္မေလး ၂ ေယာက္နဲ႔ ေနာက္တစ္ပတ္ ေသာၾကာည မႏၲေလးတက္ခဲ့…။ စေနညျပန္ဆင္း“

“ငါက ဘာလို႔တက္ခဲ့ရမွာတုန္းဟ…။ ဒီမွာပဲ ေဟာ္တယ္တစ္ခုသြားမွာေပါ့…“

“မရဘူး သားႀကီး ငါေျပာမယ္ ပိုက္ဆံလိုလို႔ လုပ္စားတာ… ဇယားမဟုတ္ဘူး… နယ္ပဲရမယ္… ရန္ကုန္မရဘူး…။ အဲ့ေတာ့ မင္းစိတ္ပါရင္ မႏၲေလးကိုလာခဲ့…။ မင္းကို နားလည္ေအာင္ေျပာရရင္ ရန္ကုန္မွာ လူမသိခ်င္ဘူးကြာ သူတို႔က…။ အဲ့ေတာ့ အိမ္ကို မႏၲေလးမွာ အလုပ္ကိစၥ စစ္ေဆးေရးဘာညာဆိုၿပီး လာမွာ..။ အဲ့ေတာ့ ညလာမယ္ မနက္ကေန ေနာက္ေန႔ည အိတ္စပတ္ကား မထြက္ခင္အထိ ေနမယ္.. ၿပီးရင္ျပန္မယ္… ဒါ သူတို႔ အလုပ္လုပ္ပုံ…။ ရွင္းရွင္းပဲ ရန္ကုန္မွာေတာ့ မလုပ္ဘူးတဲ့…။ ဆိုေတာ့… မင္းလာမွာလား မလာဘူးလား…။ မင္းကားက အိမ္ကားဆိုေတာ့ အလုပ္ကကားဆိုၿပီး ေျပာလို႔ရတယ္….။ သူတို႔ကိုသြားႀကိဳတဲ့အခါ… တကယ္လို႔ …. မင္းမလာဘူးဆိုလည္း သူတို႔က အိတ္စပတ္ကားနဲ႔ လာမွာ။ မင္းပဲငတ္မွာ မင္းစဥ္းစား…“

ခင္ေမာင္ဝင္း ေကာင္မေလးပုံကို ျပန္ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္…။ သူသြားေနၾက ဘဏ္က ယူနီေဖာင္းေလးနဲ႔ ေတြ႕ဖူးသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ အရမ္းေခ်ာၾကသည္။ အခုေကာင္မေလးလည္း ေခ်ာသည္…။ အမွန္တိုင္းဝန္ခံရရင္ သူစိတ္ပါသည္….။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူ႔အျပတ္ပဲ ထူးေက်ာ္ကို ေျပာလိုက္ေတာ့သည္….

“ ငါမႏၲေလးတက္လာခဲ့မယ္ သားႀကီး“

“ေအး… ငါေတာင္ မင္းကို သတိတရနဲ႔ေခၚတာ…. ဒါပဲေပါ့…။ မင္းဆီ ငါ့ေကာင္မေလးဖုန္းနံပတ္ ေပးမယ္….။ အခ်ိန္နဲ႔ ေနရာနီးရင္ မင္းဖုန္းဆက္လိုက္ …။ ေနဦး.. ၾကာသပေတးတစ္ေန႔လုံး မဆက္ရင္ မင္းဆက္လိုက္…။ သူတို႔အရင္ဆက္ပေလ့ေစ…..။ ေဟ့ေကာင္ ပိုက္ဆံလည္း မရွိရင္ ငါစိုက္ေပးလို႔ရတယ္…“

“ဟ မင္းေမႀကီးေတာ္ ဇြတ္ကို သေဘာေတြေကာင္းေနပါလား… ငါမွာရွိပါတယ္ဟ….။ စိတ္ခ် ေနာက္တပတ္ေတြ႕မယ္…“

“အိုေခ နီးရင္ျပန္ဆက္သြယ္မယ္ ဘိုင္ သားႀကီး“

“ဘိုင္“

ခင္ေမာင္ဝင္း အေတြးထဲ ေနာက္တစ္ပတ္ၾကရင္ ေကာင္မေလးကို ဘဏ္ယူနီေဖာင္း ထည့္လာခိုင္းရင္ ေကာင္းမေကာင္းေတြးရင္း… အင္း ဒီလိုအခြင့္အေရး လက္လႊတ္ခံလို႔မရဘူး….။ ဟုတ္တယ္ ယူနီေဖာင္းေလး ဝတ္ခိုင္းၿပီး လုပ္မယ္ကြာ…. ဆိုၿပီး ေက်နပ္ၿပဳံးေလးၿပဳံးရင္…. လဘက္ရည္တိုင္ကီတစ္ခြက္ မွာလိုက္ေလသည္။

…………………………………………………..

ဘဏ္ကေကာင္မေလး ( ၁ )

ခင္ေမာင္ဝင္းတစ္ေယာက္ ေသာၾကာေန႔မတိုင္ခင္ကတည္းက ျပင္ဆင္မႈမ်ား အၿပီးလုပ္ထားေလသည္…။ ဆံပင္ တိထားသည္။ ေျခသည္းလက္သည္းလည္း ရွင္းထားသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး မုတ္ဆိတ္ေမႊး သန္သူမဟုတ္သည့္တိုင္ အသက္ ၃၀ တန္း ဆိုသည္မို႔ သုံးေလးရက္ဆိုသည္ႏွင့္ ငုတ္တိုေတြ ထြက္လာသည္။ ဒါေၾကာင့္ ႀကိဳမရိတ္ဘဲ ေသာၾကာေန႔မနက္ ေရခ်ိဳးမွ ရိတ္ထားေလသည္။ ဂ်ိဳင္းေမႊးလည္း ရွင္းေနမွႀကိဳက္သူမို႔ အေျပာင္ရိတ္ထားလိုက္သည္….။ ရိတ္ေနရင္းေတာင္ ေကာင္မေလးလည္း ေျပာင္ေနပါ့မလား ေတြးမိသည္….။ အဓိကအေမႊးကိုေတာ့ စက္ကတ္ေၾကးနံပတ္ ၂ အေနေလာက္မွန္းကာ ကတ္ေၾကးေလးျဖင့္ အေမႊးအုံေလးကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ တိထားၿပီး ေပါင္ၿခံႏွင့္ အတံတေလွ်ာက္က အေမႊးကိုေတာ့ အေျပာင္ရွင္းထားသည္။ ဆီးစပ္နားက ခပ္ကပ္ကပ္ သူ႔အေမႊးသူ ျပန္ၾကည့္ရင္း… မိန္းမႀကီးနဲ႔မ်ား တူေနလားလို႔ ထင္မိသည္….။ ေနာက္ဆုံး နည္းနည္း တိရင္းတိရင္းနဲ႔ မညီမညာျဖစ္ကာ ကတုံးသာ တုံးလိုက္ရေလေတာ့သည္။

ခင္ေမာင္ဝင္းသည္ ကိုယ္တိုင္လည္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေနတတ္သလို သူ႔ေၾကာင့္ တျခားလူ စိတ္ညစ္ညဴးမွာကို စိုးရိမ္သူျဖစ္သည္….။ ေက်ာပိုးအိတ္ေလးထဲ သြားပြတ္တံ သြားတိုက္ေဆး ပူရိန္း ကြန္ဒုံး လိုရမယ္ရ ေခ်ာဆီဂ်ယ္ တခါသုံးအေကာင္းစား ဂ်ဳတ္ စသည္မ်ားႏွင့္ တျခားလိုအပ္သည္မ်ား အဆင္သင့္ထည့္ထားၿပီး ျဖစ္သည္….။ စေနေန႔အတြက္ အားအျပည့္ရွိေနေစရန္ ဒီၾကားထဲ အာသာေျဖျခင္းလည္း မလုပ္ထားဘဲ ပင္လယ္စာေလးစားလိုက္ လဘက္ရည္အစား ႏို႔ ၾကက္ဥ ဖီးၾကမ္းတို႔အျပင္ သုတ္ပြားေစရန္ ပ်ားရည္ပါ အိပ္ခါနီးတိုင္း ေသာက္ထားေလသည္….။

သူ႔စိတ္ထဲတြင္… အရမ္းအေလးထားလြန္းရင္ ပ်က္တတ္သည့္ သေဘာတရားရွိတာေၾကာင့္ ငါ့ပုံစံက မိန္းမသြားခိုးမယ့္ေကာင္ ၾကေနတာပဲလို႔ ကိုယ့္ကိုျပန္ေတြးၿပီး တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြကို ၾကည့္လုပ္မယ္ကြာဆိုၿပီး စိတ္ကို ေလွ်ာ့ထားလိုက္သည္….။ လူ႔အက်င့္က ေဖ်ာက္ရခက္တာမို႔ ခဏေန စိုးရိမ္စိတ္ဝင္လာျပန္သည္…။ ဘာကိုသြားစိုးရိမ္သည္လည္းဆိုေတာ့…. တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားစျဖစ္ေတာ့ အေပါင္းအသင္းစုံၿပီး မာဆက္ ေကတီဗီ နဲ႔ ၊ ေဟာ္တယ္မွာ အခန္းယူၿပီး ေဆာ္ေခၚခိုင္းတာေတြ လုပ္ဖူးသည္…။ တခါမွာေတာ့ ခင္ေမာင္ဝင္း ေတာ္ေတာ္ေလးထန္ေနခ်ိန္… ေဘာ္ဒါေတြကလည္း ေဆာ္အသီးသီးရၿပီး အခန္းေတြထဲ ဝင္ေနၿပီ…။ သူ႔အတြက္ သြားေခၚတဲ့ေဆာ္က ေနာက္က်မွေရာက္လာၿပီး…. အခန္းထဲေရာက္ေတာ့… လုပ္ငန္းစၾကမယ္ေပါ့…။

မင္းေရအရင္ခ်ိဳးမလား ငါအရင္ခ်ိဳးရမလား ေမးလိုက္တယ္….။ ရွင္ခ်ိဳးရင္ခ်ိဳးတဲ့ ကြၽန္မမခ်ိဳးေတာ့ဘူး ခ်မ္းတယ္တဲ့…။ ဪ သူခ်ိဳးၿပီးလာတာျဖစ္မယ္ ဆိုၿပီး ေတြးလိုက္တယ္…။ အဲ့တာနဲ႔ သူလည္း အဝတ္အစားခြၽတ္ေနတုန္း… အဲ့ေဆာ္ကလည္း အဝတ္ခြၽတ္ေနၿပီ။ ထမိန္ကိုခြၽတ္ခ်လိုက္ေတာ့ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း စိတ္ထေနတာဆိုေတာ့ လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ… မင္းေမႀကီးေတာ္ ဆိုၿပီး ခင္ေမာင္ဝင္း ပါးစပ္ကေန ေယာင္ၿပီး ထြက္သြားတယ္….။ ေယာင္ဆို ခင္ေမာင္ဝင္းမွန္းထားတာက ဘီကီနီေလး မဟုတ္ေတာင္ အတြင္ခံ လွလွေလး ပန္းေရာင္ အနက္ေရာင္ အျဖဴေရာင္ ခရမ္းႏုေရာင္ေလးေတြေလ။ ဒါေပမယ့္ ေဆာ္ခံဝတ္လာတာက အာကာထြန္း အားကစားေဘာင္းဘီႀကီးနဲ႔…။ အထန္စိတ္ေတာင္ ၃ ပုံ ၁ ပုံက်သြားတယ္….။

အဲ့တာနဲ႔ ေရသြားခ်ိဳးၿပီး ေရပူနဲ႔ သူ႔ဟာကို ျပန္တက္လာေအာင္ လုပ္လိုက္ၿပီး ထြက္လာေတာ့…. ေဆာ္က အဲကြန္းႀကီးပိတ္ထားတယ္…။ ဘာလို႔လဲေမးေတာ့ ေအးလို႔တဲ့။ ကုတင္ေပၚ ေစာင္ၿခဳံၿပီး ေနေနတယ္….။ နည္းနည္းေတာ့ ဖုလာၿပီ။ ထားပါေတာ့ ခ်မ္းတတ္တယ္ေပါ့။ ခဏေန ပူလာမွာပဲ အဲ့ၾကမွဖြင့္မယ္ဆိုၿပီး ကုတင္ေပၚတက္သြားေတာ့…. သူ႔ကိုတန္းေျပာတယ္…။ ကြၽန္မ မမႈတ္ေပးဘူးေနာ္တဲ့….။ ဒါေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ဖုသြားၿပီး ၃ ပုံ ၂ ပုံထိ စိတ္က်ေနၿပီ…။

ေနာက္ဆုံး ေခၚၿပီးမွေတာ့ တန္ေအာင္ က်ဳံးမယ္ကြာဆိုၿပီး လုပ္မယ္လုပ္ေတာ့… ေဆာ္က ထပ္ေမးတယ္…။ ရွင္ဘယ္လိုလုပ္ရင္ ျမန္ျမန္ၿပီးမွာလဲတဲ့… ေအာက္ကေနေပးရမလား အေပၚကေနေပးရမလား… ဒါမွမဟုတ္ ကုန္းေပးရမလားဆိုေတာ့… ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း တင္းလာကာ ကုန္းစမ္းဆိုၿပီး ကုန္းခိုင္းေတာ့…. ေက်ာမွာ ေဆးမင္နဲ႔ထိုးထားတဲ့ စာေတြ အကြက္ေတြ ကဏာန္းေတြကိုျမင္ေတာ့.. ခင္ေမာင္ဝင္းစိတ္ထဲ အင္းေတြလားမသိဘူး…။ မင္းေမႀကီးေတာ္ လိုးပဲလိုးရမလား ထိုင္ပဲကန္ေတာ့ရမလား မသိ ဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ကာ… လီးလည္း ေတာင္မလာေတာ့ဘဲ စိတ္ေတြလည္းေလၿပီး…. ေရာ့ေရာ့ ပိုက္ဆံယူ အခုခ်က္ခ်င္း ျပန္ေတာ့ဟာ ဆိုၿပီးေျပာေတာ့… အခုျပန္လို႔မရဘူးတဲ့ မနက္ ၄ နာရီ ကားလာေခၚမွာတဲ့။ အခုျပန္ရင္ ဧည့္သည္မေက်နပ္လို႔ ျပန္လႊတ္တယ္ဆိုၿပီး အဆူခံမွာတဲ့။ ရွင္မလုပ္ေတာ့ဘူးဆို ကြၽန္မ အိပ္ေတာ့မယ္တဲ့……။

တကယ္ပါ ခင္ေမာင္ဝင္း အဲ့ညက ေဟာ္တယ္ဖင္ထိုင္ခုံေပၚ ငုတ္တုတ္ထိုင္ခဲ့လိုက္ရတယ္…..။ မနက္ ၃ နာရီၾကေတာ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ၄ ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ ဖုန္းဆက္တယ္…။ ခင္ေမာင္ဝင္း မင္း ေဆာ္ရလားေမးေတာ့…. ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ညစ္ညစ္နဲ႔ လီးပဲရတယ္ ဆိုၿပီး ေျပာျပလိုက္ေတာ့….။ ဒါဆိုရင္ င့ါေဆာ္ မင္းအခန္းလႊတ္ေပးလိုက္မယ္… သူက အခု ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ။ ခုဏက ေမးတယ္… ဟိုတစ္ေယာက္ ေကာင္မေလးရရဲ႕လားတဲ့။ သူမရရင္ ရွင္ေတာ္ၿပီဆို ကြၽန္မ သူ႔ဆီသြားေပးမယ္တဲ့။ မုန႔္ဖိုး ၾကည့္ေပးပါလို႔ေျပာေတာ့…. ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ေဆာ္ခ်ဖို႔ ေဟာ္တယ္လာတာဆိုေတာ့ ခ်ျဖစ္ေအာင္ခ်မယ္ဆိုၿပီး ေအး လႊတ္လိုက္ကြာ လို႔ေျပာလိုက္တယ္…..။ ၿပီးေတာ့မွ လီးမစုပ္ေပးဘူး ေျပာေသးလား။ အင္းကြက္ေတြေရာ ရွိလားေမးလိုက္ေတာ့ မင္းစိတ္ေက်နပ္ေစရမယ္ဆိုတာနဲ႔ လႊတ္လိုက္ကြာဆိုၿပီး ေျပာလိုက္တယ္….။

အဲ့တာနဲ႔ ဟိုအိပ္ေနတဲ့ ဟာမကိုႏိုးၿပီး နင္သြားေတာ့ဆိုၿပီး အတင္းထုတ္ၿပီး ေကာင္မေလးလာေတာ့မွ…. သူ႔မွာ သေဘာေကာင္းသူေလးမို႔ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ေနေပးတာမို႔ ခင္ေမာင္ဝင္း အာသာေျပလိုက္ရေလသည္။ ေကာင္မေလးက အစက သူ႔ကို ခင္ေမာင္ဝင္းအတြက္ထင္လို႔ ေပ်ာ္သြားတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဟိုတစ္ေယာက္ေခၚတာဆိုေတာ့ ျငင္းလို႔လည္း မရဘူးတဲ့။ သူလည္း သေဘာေကာင္းပါတယ္တဲ့။ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ငါက ကံဆိုးတာလား ကံေကာင္းတာလား မသိေတာ့ပါဘူးဆိုၿပီး… ေဆာ္ခ်ျခင္းကိစၥ ကေမာက္ကမနဲ႔ မိုးလင္းခဲ့သည္။

အခုလည္း အဲ့လိုျဖစ္မွာ သူစိုးရိမ္မိေနသည္…။ သို႔ေသာ္ ေခတ္ေတြကမတူေတာ့။ အခုေခတ္မွာ ဘုန္းနိမ့္တာတို႔ ဘာတို႔ဆိုတာ မရွိေတာ့ဘူး…။ ပီးမိုးနင္းစာအုပ္ထဲကလို ႏူးနပ္ခ်င္းဆိုသည္ကို လူငယ္ေတြ နားလည္ေနၾကပါၿပီ။ အယူေတြလည္း သိပ္မသည္းၾကေတာ့ပါ။ သူကိုယ္တိုင္ပင္။

ပီမိုးနင္းေျပာသလိုဆို လိင္စိတ္ျဖစ္ရင္ ေန႔ဖက္ျဖစ္ျဖစ္ ဧည့္ခန္းျဖစ္ျဖစ္ နတ္ႀကိဳက္တာမႀကိဳက္တာ လာဘ္တိတ္တာမတိတ္တာ မေတြးဘဲ ဆက္ဆံလို႔ရတယ္လို႔ သူမွတ္မိထားသည္။ ႏူးနပ္နည္းေတြကိုလည္း ကြၽမ္းက်င္ေနၾကမွာပါလို႔ ေတြးရင္း… ညေနခ်ိန္းထားတဲ့ ေနရာကို သြားဖို႔ နာရီတၾကည့္ၾကည့္ ျဖစ္ေနသည္။ အေမနဲ႔ အေဖကိုလည္း တစ္ညအိပ္သြားဖို႔ ေျပာထားၿပီး ျပင္ဆင္လုပ္ေပးစရာလည္း လုပ္ေပးၿပီးသားမို႔ အားလုံးရယ္ဒီ…။ ေဆာ္ေလးကိုလည္း ဘဏ္အက်ႌယူခဲ့ဖို႔ ထူးေက်ာ္ ေကာင္မေလးဖုန္းဆက္တုန္းကတည္းက မွာလိုက္သည္…။ ဘာလုပ္မို႔လဲေမးေတာ့…. လွလို႔ဆိုၿပီးပဲ ေျပာလိုက္ကာ လိုရမယ္ရ အိမ္ကယုံေအာင္ေတာ့ ထည့္လာတတ္ပါတယ္ဆိုေတာ့ အဆင္ေျပသြားသည္…..။

ေခ်ာ္တြင္းကုန္း ေညာင္ပင္မွတ္တိုင္နားမွာ ၅ နာရီ သြားႀကိဳလိုက္ေလၿပီ…။ ၂၀ ဝန္းက်င္ ေကာင္မေလး ေခ်ာေခ်ာေလး ၂ ေယာက္ကိုေတြ႕ေတာ့ တစ္ေယာက္ကို သူမွတ္မိသည္…။ သူ႔ဆီ ထူးေက်ာ္ပို႔လိုက္တဲ့ ပုံထဲကေကာင္မေလး…။ သူ႔အတြက္ဆိုတဲ့ တစ္ေယာက္….။ ကားေလးထိုးကာ

“ညီမက မိုးဆိုတဲ့ ညီမလား“

ဓါတ္ပုံထဲက တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေဘးကတစ္ေယာက္ကို ေမးလိုက္သည္။ ေကာင္မေလး မ်က္လုံးဝိုင္းေလးနဲ႔ သူ႔ကိုၾကည့္ကာ

“ဟုတ္ကဲ့အစ္ကို။ အစ္ကိုက ကိုခင္ေမာင္ဝင္း ဆိုတာလား…“

“ဟုတ္ပါတယ္ ညီမ။ ထူးေက်ာ္လႊတ္လိုက္တဲ့ သူပါ။ ညီမတို႔ကို လာႀကိဳတာပါ…“

ခင္ေမာင္ဝင္း ကားေပၚကဆင္းၿပီး ေကာင္မေလေတြရဲ႕ အထုပ္ေလးေတြကို ေနာက္ဖုံးထဲထည့္ေပးလိုက္ၿပီး ကားထဲ ျပန္ဝင္လာေတာ့…. ေကာင္မေလးေတြ သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး…တခြီးခြီ ရယ္ေနၾကသည္ကို သတိထားမိလိုက္ေပမယ့္… ကားပဲေမာင္းေနရင္းနဲ႔…. သိခ်င္လာတာနဲ႔ ေမးလိုက္သည္….။

“ညီမတို႔ အစ္ကို တစ္ခုခုမ်ား ရယ္စရာျဖစ္ေနသလားဟင္….။ အစ္ကို႔ကိုၾကည့္ၿပီး ရယ္ေနၾကသလိုပဲ…“

ခင္ေမာင္ဝင္းေမးလိုက္ကာမွ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး အားရပါးရ ရယ္ၾကေလသည္…။

“ဟားဟား…“

ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ေကာင္မေလးေတြ ဗိုက္ႏွိပ္ရယ္ေနတာကို ၿပီးေအာင္ ေစာင့္ေနလိုက္သည္….။ စိတ္ထဲကလည္း ငါေတာ့ ေလွာင္ခံေနရၿပီေပါ့…။ ေဒါသနည္းနည္း ထြက္သြားသည္…။ သူက အားခဲျပင္ဆင္ထားသူ ဆိုေတာ့လည္း… ပိုခံရခက္ေနသည္…..။ သူ႐ုပ္တည္ေနသည္ကို ျမင္သြားတဲ့ မိုး ဆိုတဲ့ တစ္ေယာက္က…

“ေဆာရီးပါ အစ္ကို။ ညီမနဲ႔ လင္းနဲ႔က အစ္ကို႔ကို အေလာင္းအစား လုပ္ထားမိၾကလို႔…“

“ဘာ !!!“

ခင္ေမာင္ဝင္း ေလသံနည္းနည္းမာသြားသည္….။ အဲ့အခ်ိန္မွ လင္း ဆိုသည့္ သူ႔အတြက္ေကာင္မေလးက ျပာျပာသလဲ ရွင္းျပေလသည္…။

“ဒီလိုပါ အစ္ကိုရယ္ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔…။ ကိုထူးေက်ာ္ မိုးဆီဖုန္းဆက္ေတာ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ခင္ေမာင္ဝင္း လာေခၚမယ္ဆိုၿပီးေလ…။ လင္းနဲ႔ မိုးနဲ႔က ခင္ေမာင္ဝင္းဆိုတဲ့သူကို ခန႔္မွန္းၾကမယ္ေပါ့။ အနီးစပ္ဆုံး ခန႔္မွန္းႏိုင္တဲ့သူကို မုန႔္ေကြၽးေၾကးဆိုပါေတာ့… ခစ္ခစ္….“

ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ဖက္ၿပီး ဆက္ရီျပန္ေရာ…..

“ငါက အဲ့ေလာက္ေတာင္ ရယ္စရာေကာင္းေနတယ္လား….“

ခင္ေမာင္ဝင္း လုံးဝအတည္ ေမးေနသည္….။

“အစ္ကိုက ရယ္စရာမေကာင္းလို႔ ရယ္မိတာပါ အစ္ကိုရယ္… ခစ္ခစ္…“

မိုး ေျပာရင္း ထပ္ရယ္ျပန္သည္…..။ ခင္ေမာင္ဝင္း ကားကို လမ္းေဘးရပ္လိုက္သည္….။

“ကဲ အမိတို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို နားလည္ေအာင္ အရင္ေျပာၿပီးမွ ရယ္လို႔ရမလား…“

ခင္ေမာင္ဝင္း စိတ္ဆိုးလို႔ေျပာပုံကိုၾကည့္ၿပီး လင္းနဲ႔မိုး ရယ္ခ်င္စိတ္ ထပ္ျဖစ္သြားေပမယ့္ မ်က္ႏွာပိုးသတ္လိုက္ၿပီး လင္းကေျပာေလသည္….။

“လင္းေျပာျပမယ္… အစ္ကို႔နာမည္က ခင္ေမာင္ဝင္းဆိုေတာ့ လင္းခန႔္မွန္တာ… ႏွဖူးေျပာင္းေျပာင္ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္… ဗိုက္ပူလို႔… ခစ္ခစ္။ ဟဲ့မိုး နင္ခန႔္မွန္းတာ ေျပာလိုက္ေလ…. ခစ္ခစ္“

“ လင္း နင္ပဲေျပာလည္းရသားနဲ႔။ ငါ့ကို ေဆးထိုးၿပီ…။ ကဲပါေလ ဒီအစ္ကိုက သေဘာေကာင္းမယ့္ပုံပါ ခစ္ခစ္…။ မိုးခန႔္မွန္းလိုက္တာက… မ်က္မွန္နဲ႔ ကြမ္းစားထားတဲ့ ပါးစပ္ႀကီးနဲ႔ ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ ေရာဂါသည္႐ုပ္လို႔ ထင္ထားတာ….“

ခင္ေမာင္ဝင္း ဇာတ္ရည္လည္သြားၿပီ… တစ္ခ်က္ ႏႈတ္ခမ္းက အၿပဳံးတစ္ပြင့္ ခိုးၿပဳံးလိုက္ၿပီး မသိျခင္ေထာင္ေထာင္ၿပီး ထပ္ေမးလိုက္သည္…။

“အဲ့ေတာ့ ခန႔္မွန္းထားသလို ျဖစ္ရဲ႕လား….“

လင္းက လူလည္ႀကီးဆိုသည့္ မ်က္ႏွာေပးေလးျဖင့္…

“အံမယ္ မိုးေရ ဒီအစ္ကိုက သိပ္အတာပဲ…. ေျပာေပးလိုက္မယ္ေနာ္….။ ငါေျပာၿပီး နင္ လက္ခုတ္ေလး တီးေပးေပါ့….။ အစ္ကိုက ကြၽန္မတို႔မွန္းထားတာနဲ႔ တျခားစီပါရွင္….။ မထင္ထားေလာက္ေအာင္ အရမ္းေျဖာင့္ပါတယ္.. ေတာင့္ပါတယ္… ခန႔္ပါသတဲ့ရွင္….“

ဒီေနရာမွာ ႀကဳံတုန္း ဇာတ္ေကာင္ ခင္ေမာင္ဝင္းရဲ႕ ပါဆင္နယ္ပုံပန္းသ႑ာန္ကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ စတိတ္ေက်ာင္းမွာကတည္းက ခင္ေမာင္ဝင္းဟာ ကင္းလို႔ သတ္မွတ္မခံရေသာ္လည္း…. အေဖ အညာသားရဲ႕ ျမန္မာပီသတဲ့ မ်က္ႏွာက်ပုံ အရပ္အေမာင္း က်စ္လစ္တဲ့ ကိုယ္လုံးကိုယ္ထည္ပိုင္ဆိုင္ၿပီး အေျပာအဆို ညက္ေညာကာ လူတစ္ဖက္သား နားဝင္ေအာင္လည္း ေျပာတတ္သူျဖစ္ၿပီး လပြတၱာသူအေမကေတာ့ ကရင္ေသြး ပါတာေၾကာင့္ အသားျဖဴ မ်က္လုံးမ်က္ဖန္ေကာင္းျခင္း စသည့္ အေကာင္းေတြသာ ရယူထားႏိုင္သူ ျဖစ္သည္။

ေက်ာင္းတုန္းကလည္း သူ ေဘာလုံးကန္ေနရင္ အေဆာင္ေပၚကေန လွမ္းၾကည့္သည့္ ေက်ာင္းသူမ်ားရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ဆိုပါေတာ့…။ အခုခ်ိန္ထိလည္း သထုံကြင္းနဲ႔ ႀကဳံရင္ႀကဳံသလို ညေနဖက္ေတြ ေဘာကန္ေနတုန္းမို႔ ဝိတ္လည္း သိသိသာသာႀကီး တက္မလာဘဲ ပုံမွန္ ေဘာ္ဒီရွိေနဆဲျဖစ္ၿပီး သူရဲ႕ လိုင္းတြန႔္ဆံပင္က ေဘးခြဲထားေပမယ့္ လူႀကီးအရမ္းမဆန္ဘဲ လူရည္သန႔္လို႔ ေျပာလို႔ရသည့္ပုံမ်ိဳးျဖစ္သည္။

တကယ္ဆို သူ႔ဟာ အေဖအညာသားႀကီးနဲ႔ အေမကရင္တိုင္းရင္းသူ႐ိုး႐ိုးႀကီးတို႔က ေပးလိုက္တဲ့ ခင္ေမာင္ဝင္း ဆိုသည့္ နာမည္နဲ႔ သိပ္မလိုက္ဖက္ပဲ ရဲမင္းေအာင္၊ လင္းထိုက္ကို၊ ၿဖိဳးမင္းလတ္၊ ေကာင္းျပည့္သူ၊ မင္းမင္း စသည့္ နာမည္ေလးေတြနဲ႔ ပိုလိုက္ဖက္ေပသည္။ ပိုပိုသာသာ အေႏွာင့္ေလးျဖင့္ ေျပာမွန္းသိေပမယ့္ ခင္ေမာင္ဝင္း ေက်နပ္သြားေလသည္…..။

“ဟာ ပိုၿပီ …. ကဲပါကဲပါ ေအးေဆး သက္ေတာင့္သက္သာနဲ႔ လိုက္ခဲ့ၾက ဟုတ္ၿပီလား….။ ၁၀၈ မိုင္ေရာက္ရင္ ခဏရပ္ေပးမယ္ေလေနာ့္……“

“လင္းေရ သက္ေတာင့္သက္သာ ေနထားေနာ္….။ ဒီအစ္ကိုၾကည့္ရတာ အားကစားသမားထင္တယ္ သန္မယ့္ပုံ။ နင့္အစား ငါေတာ့ ေၾကာက္တယ္ ခစ္ခစ္…“

မိုးကို လင္း လက္သီးေလးျဖင့္ ထုလိုက္ၿပီး…

“အင္းပါ နင့္ကိုထူးေက်ာ္က ဗိုက္ပူႀကီးျဖစ္ေနၿပီး နင္ဗိုက္ပိၿပီး ခ်ီးမထြက္ပါေစနဲ႔ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္ ခစ္ခစ္…“

ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း အခုမွ စိတ္ထဲရွင္းသြားသလို….. ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း တဟီးဟီး တဟားဟားနဲ႔ စေနာက္ေနၾကတာကို နားေထာင္ၿပီး သူလည္း လိုက္ရယ္မိသည္။ သူ႔ကိုစေတာ့လည္း သြားႀကီးၿဖီးလို႔ေပါ့….။ ေနာက္က ဆက္သားေျခာက္ အားလူးေက်ာ္ ဇီးထုတ္ေလးေတြ လာခြံေတာ့ ဇိမ္ေတြက်ေနတာ….။ ထူးေက်ာ္ ထူးေက်ာ္ မင္ကိုေတာ့ ေက်းဇူးတင္တယ္ကြာဆိုၿပီး စိတ္ထဲက ေျပာလိုက္ေလသည္….။

သူ မွန္ထဲကေန လင္းကို သတိထားၾကည့္မိသည္…။ ဓါတ္ပုံျမင္ကတည္းက သူ လူတစ္ေယာက္ကို သြားသတိရမိသည္….။ သူနဲ႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းတုန္းက သူ ခ်စ္စႏိုးျဖင့္ အဝင္းလို႔ေခၚသည့္ ခ်စ္သူ ေကာင္မေလး…။ နာမည္က သဇင္ဝင္း။ တကၠသိုလ္မွာဆို ဝင္းႏွစ္ဝင္း ဆုံရင္ အတန္းပ်က္ၿပီ ဆိုသည့္ စကားပုံရွိသည္….။ ခင္ေမာင္ဝင္းက ေယာက်္ားေလးသူငယ္ခ်င္းမ်ားကို စုသည္။ သဇင္ဝင္းက မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းမ်ားကို စုသည္။ ၿပီးရင္ တစ္ေခါက္နဲ႔တစ္ေခါက္ မတူေအာင္ ဟိုသြားဒီသြား ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ အတန္းလစ္ၾကသည္….။ တစ္ေယာက္ေယာက္ ကိစၥရွိလို႔ အတန္းမတက္ရင္ အဲ့ေန႔ ဘယ္မွမသြားျဖစ္။ အားလုံး အတန္းတက္ျဖစ္သည္….။ တစ္ခါတစ္ေလ အုပ္စုလိုက္ မသြားျဖစ္ရင္ ေဟာ္တယ္သြားၾကသည္…။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း အုပ္စုလိုက္ သြားျဖစ္ေအာင္ လုပ္သည္…။ မဟုတ္ရင္ ဝင္းႏွစ္ဝင္းက ေဟာ္တယ္ပဲေရာက္မယ္ဆိုတာ သိၾကသည္။

လင္းကလည္း သူ႔ကို ခင္ေမာင္ဝင္းၾကည့္ေနမွန္း သတိထားမိသည္….။ ခင္ေမာင္ဝင္းၾကည့္လိုက္တိုင္း သူ႔ကို ျပန္စိုက္ၾကည့္ေနသည့္ လင္းကိုျမင္ေတာ့ တစ္လမ္းလုံး သူ ရင္ခုန္မိသည္…။ ေကာင္မေလးကေတာ့ ဘာလို႔ၾကည့္သည္မသိ…..။

၁၀၈ မိုင္မွာ နားျပဳၿပီး ကားေပၚျပန္တက္ကာ ခရီးဆက္ထြက္လာခဲ့ၾကသည္…..။ မိုးက ေနာက္ၾကည့္မွန္ကေန မ်က္လုံးမွိတ္ျပလိုက္ လွ်ာေလးသပ္ျပလိုက္ လက္ညိဳးေလး ပါးစပ္ထဲထည့္စုပ္ျပလိုက္ ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုက္ျပလိုက္ လုပ္ျပေနၿပီး ခင္ေမာင္ဝင္းက မွန္ထဲက ျပန္ၾကည့္ၿပီး ရယ္လိုက္ မ်က္လုံးျပန္မွိတ္လိုက္ လွ်ာျပန္ထုတ္ျပလိုက္နဲ႔ လုပ္ေနသည္ကို မိုး ျမင္ေနရကာ… စိတ္ထဲက စခ်င္လာတာနဲ႔…

“ကိုခင္ေမာင္ဝင္းနဲ႔ လင္းနဲ႔ မႏၲေလးထိ မသြားဘဲ ဒီကားေပၚမွာပဲ ေနလိုက္ၾကပါေတာ့လားဟင္…။ မိုး မ်က္စိမွိတ္ေပးထားပါ့မယ္…။ ဒါမွမဟုတ္ ကားေအာက္ဆင္းေနေပးမယ္ေလ…။ အဲ့တာမွမဟုတ္ဘူး အစစ္စတန႔္ လိုရင္လည္း ကူညီေပးမယ္ေလ ခိခိ“

“နင္ကလည္း… ဘာမွန္းမသိဘူး ကိုခင္ေမာင္ဝင္းႀကီး ရွက္သြားၿပီး ၾကည့္စမ္းၾကည့္စမ္း….“

“ဘာရွက္တာလဲ စပူရွက္တာလား ဟင္…. ခိခိ … ကန္ေတာ့ကန္ေတာ့….စိတ္ဆိုးနဲ႔ေနာ္…“

ေျပာခ်င္ရာေျပာ စပ္ဖီးဖီးနဲ႔ မိုးကရယ္ရသည္…။

“ဘာလဲ စိတ္ဆိုးလည္း ဂ႐ုမစိုက္ပါဘူး ေျပာမလို႔ မဟုတ္လား မိုး.. ခိခိ“

လင္း ေျပာလိုက္ရာ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ လက္ဝါးခ်င္း႐ိုက္ၿပီ ဆက္ရယ္ၾကျပန္ေရာ။ တစ္လမ္းလုံး ေလာင္စိန္ ၂ ေယာက္နဲ႔ ခင္ေမာင္ဝင္း စလိုက္ေနာက္လိုက္ ရယ္စရာေတြေျပာလိုက္ ကတ္ဆက္က သီခ်င္းေတြ လိုက္ေအာ္ဆိုၾက ကားတံခါးမွန္ေတြခ်ၿပီး ေဟးလို႔ ေအာ္လိုက္…. ေသးဆင္းေပါက္ေတာ့ ခင္ေမာင္ဝင္းကို ေကာင္မေလးေတြက ဖုန္းဓါတ္မီးနဲ႔ထိုးၿပီး ဘ႐ုတ္က်ၾကနဲ႔ တစ္ညလုံး ဟီထရင္းနဲ႔ပဲ မႏၲေလးကို ေရာက္ခါနီးလာေလသည္…..။

သို႔ႏွင့္ ထူးေက်ာ္ေျပာထားသည့္ ဟိုတယ္ကို ေမာင္းသြားၿပီး ဘိုကင္တင္ထားသည့္ အခန္းေတြယူကာ ထူးေက်ာ္ မလာေသးဘူးလို႔ ဖုန္းေခၚထားတာေၾကာင့္ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ကို တစ္ခန္းထဲ အတူေနေစၿပီး နားခ်င္နား အိပ္ခ်င္အိပ္ခိုင္းထားလိုက္သည္…။ မနက္စာကိုလည္း အခန္းထဲပဲ ကိုယ္တိုင္မွာ ေစာင့္ေပးကာ ထားခဲ့ၿပီး ေနာက္ကပ္ရပ္အခန္းထဲ သူသြားကာ မနက္စာလာပို႔တာေစာင့္ရင္း နားေနလိုက္သည္….။ အိပ္မရတာမို႔ ေရေႏြးျဖင့္ ေရစိမ္ၿပီး မ်က္လုံးေလးမိတ္ၿပီး လင္းနဲ႔ မိုးကို မ်က္လုံးထဲ ပုံေဖာ္ၾကည့္ေနသည္….။

လင္းက ဆံပင္ ဂုတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလး။ သူ႔အရပ္ မျမင့္သလို အရမ္းလည္း မပုဘဲ သူ႔ကိုယ္လုံးက သြယ္သြယ္ေလးမို႔ အရပ္ရွည္သေယာင္ ျဖစ္ေနသည္..။ လက္ေမာင္းေလးေတြ ျပည့္ျပည့္ေလး ရင္သားေလးက ဘရာေၾကာင့္လား ျပည့္တာပဲလား မသိ၊ ဝတ္ထားတဲ့ တီရွပ္ေလးက ေဖာင္းေနသည္…။ ဂ်ာကင္ေလး ဝတ္ထားတာေတာင္ သိသာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေပၚက မဲ့ေလးက ၿပဳံးလိုက္တိုင္း လွသည္လို႔ သူထင္သည္….။ လင္းရယ္လိုက္တိုင္း ဘာလို႔ အဝင္းေလးနဲ႔ တူသည္လို႔ သူခံစားရလဲမသိ…။ သူ႔စိတ္ထဲပဲ ထင္ေနတာလား….။ ေမးဖို႔ သူေတြးလိုက္ေပမယ့္ သူ႔အေၾကာင္းမေမးသင့္လို႔ ေတြးလိုက္မိတာေၾကာင့္ မေမးျဖစ္လိုက္…။ နာမည္ေတာင္ မိုး ၊ လင္းလို႔ အတိုေကာက္ပဲ ေခၚၾကသည္ကို ခင္ေမာင္ဝင္း အလိုက္သိရမည္…..။

မိုးကေတာ့ လုံးလုံးက်စ္က်စ္ေလး။ ဆံပင္အရွည္ေလးကို ကိုးရီးယားစတိုင္ အတြန႔္အႀကီးေကာက္ေခၚမလား ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီးမဟုတ္…။ သူ႔ဆံပင္စတိုင္က ေခတ္ဆန္သည္….။ ဆံပင္ေတြခါလိုက္ရင္ ဆက္ဆီက်သည္လို႔ သူေတြးမိသည္…။ သူ႔ရင္သားေတြေတာ့မသိ။ တင္သားေတြကေတာ့ လင္းထက္သာသည္…။ ဝကစ္ကစ္ေလးလို႔ ေျပာလို႔လည္းမရ။ ခါးေလးၾကေတာ့ ရွိေနျပန္သည္…။ ဗိုက္လည္း ခ်ပ္သည္… ျပည့္တယ္ပဲ ေျပာရမယ္ထင္သည္….။

ထူးေက်ာ္က ဒါမ်ိဳးေလးႀကိဳက္သည္… လုံးက်စ္ေလး….။ ေတာ္ေသးသည္ ႏွစ္ေယာက္လုံး ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေပမယ့္ သူ လင္းကို ပိုသေဘာက်သည္။ ထူးေက်ာ္သာ မိုးကိုျပၿပီး သူ လင္းကိုေခၚသြားရင္ ခင္ေမာင္ဝင္း ဟတ္ေကာ့ႀကီးျဖစ္သြားမယ္ ထင္လိုက္သည္….။ အခုေတာ့ အဆင္ေျပသားပဲ ေတြးေနတုန္း… တံခါးေခါက္လာသည္။ ဘတ္တန႔္ ေရစိမ္ကန္ထဲက ထၿပီး ဆပ္ျပာေတြနဲ႔ ေရျပန္စိမ္ဦးမွာမို႔ တာဝါ မပတ္ေတာ့ဘဲ ကိုယ္တုံးလုံး ေရစက္လပ္ျဖင့္ တံခါးသံႀကိဳးခ်ိတ္ၿပီး ဟလိုက္သည္..။

“အစ္ကို လင္း ဝင္လာလို႔ရမလား…“

လင္း ေရခ်ိဳးထားသည္ထင္သည္ ေမႊးေနသည္။ မ်က္ႏွာမွာလည္း ခပ္ပါးပါး တို႔ပတ္႐ိုတ္ထားတာလား ေဖာင္ေဒးရွင္းလား သူမသိ။ မိတ္ကပ္ေလး ေပါင္ဒါေလးေတာ့ ရွိသည္ကို သိသည္..။ ႏႈတ္ခမ္းကလည္း အၾကည္ေလး ဆိုးထားသည္….။

“အစ္ကို ေရစိမ္တန္းလန္းႀကီး ဘာမွဝတ္မထားဘူး….“

“ဘာျဖစ္လဲ… ၿပီးရင္လည္း ျမင္ၾကရမွာပဲကို….။ ကိုထူးေက်ာ္ ဖုန္းဆက္တယ္။ မိုးဆီကို ေနာက္ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ဆို ေရာက္လာမယ္တဲ့….။ လင္း ဒီဖက္မွာပဲ ေနလိုက္ေတာ့မယ္ေလ….။ ဒီမွာ အိတ္ပါယူလာၿပီ…“

ထူးေက်ာ္လာေတာ့မွာဆိုေတာ့ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္သည္။ ေကာင္မေလး ဒီဖက္မွာေနတာပဲ ေကာင္းမယ္…..။

“ဟုတ္လား ဒါဆို လာလာ အထဲဝင္“

သံႀကိဳးျဖဳတ္ၿပီး ဖြင့္ေပးလိုက္သည္….။

“ အစ္ကို ေရးဆက္ခ်ိဳးလိုက္ဦးမယ္…. လွဲေနေနာ္…..“

ခင္ေမာင္ဝင္း တံခါးဟေပးၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ျပန္ေျပးသြားေလသည္….။ ေနာက္က ခစ္ခစ္လို႔ ရယ္သံေတာ့ ၾကားလိုက္သည္…။ မတတ္ႏိုင္… ကန္ထဲျပန္ဆင္းၿပီး ဟိုပြတ္ဒီပြတ္နဲ႔ သူ႔ဟာကို အေရခြံဆြဲခ်ၿပီး ေသခ်ာေဆးေနသည္….။ ေရခ်ိဳးခန္းတံခါး ပြင့္လာသည္…..။ သူ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုယ္တုံးလုံးေလးနဲ႔ လင္း ဝင္လာသည္ကို ျမင္လိုက္သည္….။ သူ႔ရင္သားေတြက တကယ္ကို လုံးေနတာပါလား….။ အသားေလးက ျဖဴဆြတ္ေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ေပမယ့္ ညိဳလြန္းအားႀကီးလည္းမဟုတ္ဘဲ ညိဳညက္ညက္ေလး….။ ေရကန္ေဘာင္ေပၚ ထိုင္လိုက္ကာ

“ လင္းေရာ ေရကန္ထဲ လာလို႔ရမလား အစ္ကို….“

“ ရတာေပါ့ လင္းရ…“

လင္း ေရကန္ထဲ ဝင္လိုက္ၿပီး ခင္ေမာင္ဝင္း ရင္ဘတ္ေပၚကို သူ႔ေက်ာဘက္ႏွင့္ ထပ္ၿပီး စိမ္လိုက္သည္….။ လင္း ရဲ႕ ဖင္ေလးေတြက ခင္ေမာင္ဝင္းရဲ႕ အဓိကေပၚေရာက္ေနတာေၾကာင့္ ႏူးညံ့အိစက္တဲ့ အထိအေတြ႕ေတြ႕က ခင္ေမာင္ဝင္း အာ႐ုံေၾကာဆီ ခ်က္ခ်င္း ေၾကးနန္းျဖင့္ ေရာက္လာသည္။ ေခါင္းေလးေစာင္းကာ..

“အစ္ကို… လင္း အစ္ကို႔ကို နမ္းလို႔ရလားဟင္“

လင္းအေမးကို လင္းႏႈတ္ခမ္းကို ခင္ေမာင္ဝင္း နမ္းလိုက္ၿပီး အေျဖေပးလိုက္သည္…။ နမ္းေနတုန္း ခင္ေမာင္ဝင္းလက္ေတြကို လင္း ကိုင္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ ႏို႔အုံေလးေတြေပၚ တင္ေပးကာ

“အစ္ကို လင္း ႏို႔ေလးေတြလွလား….“

“လွတယ္ လင္း…။ ၿပီးေတာ့ အိအိေလးေတြ ခ်စ္စရာေလး…“

“ဒါဆိုကိုင္ေနာ္…. ဟိ.. အစ္ကို႔ဟာေလးက ဟာႀကီး ျဖစ္လာၿပီ… လင္းဖင္ၾကားထဲ ေရာက္ေနၿပီ…. သတိထားေနာ္…. ဖင္ေပါက္ထဲ ဝင္သြားမယ္… ခိခိ“

“မဝင္ပါဘူးကြ…..“

ႏွစ္ေယာက္သား ပါးေလးေတြ ႏွဖူးေလးေတြ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ နမ္းေနၾကသည္…။ လင္းလည္း ကိုယ္လုံးကို လွည့္လိုက္သည္…။ ရင္ဘတ္ခ်င္း ကပ္ေနရာ ႏို႔ေလးမွာ ခံေနသည္…။ အဲ့လိုပဲ ဆီးစပ္ခ်င္းအကပ္မွာ ခင္ေမာင္ဝင္းရဲ႕ ေလာင္စာအျပည္နဲ႔ ေရာ့ကတ္က အာကသထဲ တက္ေတာ့မလို ျဖစ္ေနရာ…..

“အစ္ကို လင္း စုပ္ေပးမယ္ေလ…..“

ခင္ေမာင္ဝင္း အရမ္းသေဘာက်သြားေလသည္…။ အာကာထြန္းနဲ႔မ်ားကြာပါ့လို႔ မဆီမဆိုင္ သြားသတိရကာ ယွဥ္မိသြားသျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္မိလိုက္ေသးသည္…။

“လင္းရယ္ ဘာလို႔ တုန႔္ဆိုင္းေနတာလဲ…။ အစ္ကိုေလ လင္းကို တစ္စကၠန႔္ေတာင္ အလဟားသတ္ မျဖစ္ေစခ်င္ေတာ့ဘူး….“

“ဟြန႔္ လူႀကီးက ေျပာတတ္လိုက္တာ… လာ.. ဒီေဘာင္ေပၚထိုင္…“

ဆိုၿပီး ေရစိမ္ကန္ ထိပ္တစ္ဖက္က ေဘာင္ေလးေပၚ ထိုင္ခိုင္းလိုက္သည္….။ မာေနၿပီျဖစ္တဲ့ ခင္ေမာင္ဝင္းလီးကို လင္းတစ္ေယာက္ ေရကန္ေလးထဲ ေလးဖက္ေလးေထာက္ကာ ပါးစပ္ေလးဟၿပီး လာငုံလိုက္ေလသည္……။

“အား… လင္းရယ္….“။…(အပိုင္း၂ ေမွ်ာ္)