Unicode
ဒေါ်လွင်မာထက် ဆိုသည်မှာ ‘ထက်’ ဆောက်လုပ်ရေး ကုမ္ပဏီကြီး၏ ပိုင်ရှင်လည်း ဖြစ်သည်။ သူမသည် ကိုယ်တိုင်က အင်ဂျင်နီယာတစ်ဦး ဖြစ်သည့်အပြင် ပြည်ပသို့လည်း အကြိမ်ကြိမ် သွားရောက်၍ သင်တန်းအမျိုးမျိုး တက်ရောက်အောင်မြင်ခဲ့သူ တစ်ဦးလည်း ဖြစ်သည်။ သူမသည် လုပ်ငန်းလုပ်ရာတွင် စေ့စပ်သေချာသည်။ တိကျ ပြတ်သားသည်။ စေတနာ ကောင်းသည်။ လုပ်ငန်းနှင့် ပတ်သက်လျှင် မည်သူ့ကိုမှ အားမနာတတ်။ တိတိကျကျ ဆောင်ရွက်တတ်သည်။
လွင်မာထက်၏ လက်ထက်ကြမှ ကုမ္ပဏီ၏ လုပ်ငန်းများသည် အံသြဖွယ် အောင်မြင်၍လာရပြန်တော့ လွင်မာထက်၏ ဂုဏ်သတင်းက စီးပွားရေး လောကတွင် သတင်းကြီးခဲ့သည်။ ထိုဂုဏ်သတင်းတို့တွင် လွင်မာထက်၏ ဆောင်ရွက်မှု အောင်မြင်မှု၊ အရည်အချင်းရှိမှုတွေသာမက သူမ၏အလှဂုဏ် သတင်းကလည်း ကြီးမားလှသည်။
အသက် (၂၆) နှစ်အရွယ် လွင်မာထက်သည် ငယ်စဉ်ကလို နုနယ်လှပမှုမျိုး မဟုတ်ဘဲ ပြည့်စုံသော အလှပိုင်ရှင်တစ်ယောက် ဖြစ်လေသည်။ ပင်ကိုယ်အရည်အချင်းကလည်းရှိ ဓနဥစ္စာကလည်း ပြည့်စုံလှရက်လွန်းသူ တစ်ယောက်လည်း ဖြစ်နေပြန်တော့ လွင်မာထက်ကို တမ်းတမက်မောသူများ လက်တွဲလိုသူများ ကမ်းလှမ်းသူများဖြင့် ဝိုင်းဝိုင်းလည်၍ နေရသည်။
လွင်မာထက်တွင် ချစ်တတ်တဲ့ နှလုံးသား ကြင်နာတတ်တဲ့ စိတ်တွေက မရှိတာတော့ မဟုတ်ပါ။ သို့ရာတွင် သူမ ဘဝတက်လမ်းအတွက် ကြိုးစားခဲ့ရခြင်း၊ ပတ်ဝန်းကျင် အခြေအနေများကြောင့် သိုသိပ်စွာ နေခဲ့ရခြင်းတို့ကြောင့် အရွယ်ရောက်သူ ကျန်းမာသန်စွမ်းသူတိုင်း ခံစားရမြဲ ဓမ္မတာဖြစ်လေသော သွေးသား ဆန္ဒများကိုပင် မျိုသိပ်၍ ချိုးနှိမ်ကာ ထားခဲ့ရလေသည်။
——————————————-
မျိုးဝင်းပိုင် တစ်ယောက် အလုပ်ဝင်ခဲ့သည်မှာ တစ်လကျော်ကျော်မျှပင် ရှိခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ ထိုကာလအတောအတွင်း မျိုးဝင်းပိုင်သည် သူ၏ အလုပ်တာဝန်များကို ကျေပွန်စွာ ဆောင်ရွက်ခဲ့၏။ လွင်မာထက်က မျိုးဝင်းပိုင်ကို သူမ၏ ရုံးခန်းထဲသို့ခေါ်ကာ မကြာခဏ အလုပ်ခိုင်းစေတတ်သည်။ ထို့ပြင် မျိုးဝင်းပိုင်ကို လွင်မာထက်သည် သူမ၏ ရုံးခန်းထဲသို့ ခေါ်၍ အလုပ်များလုပ်စေခဲ့ရာတွင် ဆောင်ရွက်ရန် အလုပ်များပြီးလျှင် သူမသည် မျိုးဝင်းပိုင်ကို အအေး၊ ကော်ဖီ၊ မုန့် စသည်တို့ဖြင့် ဧည့်ခံကျွေးမွေးလျှက် စကားစမြည် ပြောတတ်သေးသည်။
ထိုအခါမျိုးတွင် ရင့်ကျက်တည်ငြိမ် အိန္ဒြေရှိလွန်းသော ဒေါ်လွင်မာထက်၏ ဟန်ပန်မျိုး မဟုတ်တော့။ မျိုးဝင်းပိုင်၏ ရင်းနှီးခင်မင်လွန်းစွာဖြင့် ရှိနေသော ငယ်သူငယ်ချင်းမလေး တစ်ဦးပမာ အသွင်မျိုးကို ဆောင်ကာ ရယ်ရယ်မောမော နောက်နောက်ပြောင်ပြောင်ဖြင့် လွင်မာထက် တစ်ယောက် ရှိနေတတ်လေသည်။ ထိုသို့သော အခါမျိုးတွင် ခေါ်ဝေါ်သုံးနှုန်းသော အခေါ်အဝေါ်လေးတွေကလည်း တမျိုးလေး ပြောင်းသွား၏။ မျိုးဝင်းပိုင်ကို လွင်မာထက်က “မောင်လေး” ဟု ခေါ်ဝေါ်သုံးနှုန်းသည်။
မျိုးဝင်းပိုင်ကတော့ စ၍အလုပ်မဝင်မှီ အင်တာဗျူးဖြေကတည်းက “မမ” ဟုသာ သုံးစွဲခဲ့ရာမှ ယခုတော့ “မမထက်” ဟုပင် တရင်းတနှီး ခေါ်ဝေါ်၍နေချေပြီ ဖြစ်သည်။ နှစ်ဦးတည်းရှိနေသော အခါမျိုးတွင် ပေါ့ပါးလတ်ဆတ်၍နေသော “မမထက်” ၏ မျက်နှာလှလှလေးကို မျိုးဝင်းပိုင်သည် တိတ်တခိုး ငေးကြည့်မိတတ်သည်။ ကြည့်ဖန်များလာတော့ မျိုးဝင်းပိုင်သည် ခပ်ရဲရဲပင် ငေး၍ ကြည့်တတ်လာသည်။ ဒီလိုဖြစ်အောင်ပင် လွင်မာထက်က ဖန်တီးပေးနေတာလား မသိ။
ဒါတင်မဟုတ်သေးပါ။ မျိုးဝင်းပိုင်သည် မမထက်၏ ချောမောလွန်းသော မျက်နှာလေးနှင့် အပြုံးလှလှလေးတင်သာမက မမထက်၏ အချိုးကျနစွာဖြင့် ရှိနေသော လှပလွန်းသည့် ကိုယ်လုံးလေးကိုပါ ငေး၍ ကြည့်တတ်သည်။ သူရှိရာဖက်သို့ တခါတရံမျိုးတွင် ကျောခိုင်းကာ သွားလာလှုပ်ရှားနေသော မမထက်၏ တပွေ့တပိုက်ကြီးဖြစ်ကာ အိထွေးတုန်ခါလျှက်ရှိသော ဖင်သားကြီးများကိုလည်း မျိုးဝင်းပိုင် တစ်ယောက် မျက်တောင်မခတ်ကြည့်ကာ ရမ္မက်များ ထန်ခဲ့ရသည်မှာလည်း ကြိမ်ဖန်မနည်းတော့ပေ။
မျိုးဝင်းပိုင် တစ်ယောက် မမထက်ကို စိတ်ကူး၍ သာယာတတ်လာသည်။ မမထက်ကို စွဲလန်းတမ်းတရင်း စိတ်ကူးယဉ်ကာ သာယာနေခဲ့ရသော အကြိမ်များလည်း တဖြေးဖြေးများ၍လာခဲ့ရသည်။ အချိန်ကာလ တဖြေးဖြေး ကြာလာသည်နှင့်အမျှ မျိုးဝင်းပိုင်သည် မမထက်ကို စွဲလန်းသထက် စွဲလန်းတမ်းတကာ ရင်မောစွာဖြင့် ချစ်ခဲ့မိပေပြီ။
မမထက်သည်လည်း မျိုးဝင်းပိုင်ကို ရင်းရင်းနှီးနှီး ဆက်ဆံလာကာ မျိုးဝင်းပိုင်၏ အနီးသို့ သူမသည် တဖြေးဖြေး နီးကပ်စွာဖြင့် ရောက်၍လာခဲ့ရပေသည်။ လွင်မာထက်သည် မျိုးဝင်းပိုင်၏ မျက်နှာလေးကို ဂရုတစိုက် ကြည့်လိုက်မိသော အချိန်ကစ၍ သူ၏နုငယ်သော မျက်နှာလေးသည် သူမ၏ရင်ဝယ် ငြိတွယ်ခဲ့ရလေသည်။ မျိုးဝင်းပိုင်၏ ပြောဟန် ဆိုဟန် လှုပ်ရှားဟန်လေးများကို တွေ့ဖန်များလာတော့ လွင်မာထက်သည် မျိုးဝင်းပိုင်ကို ခင်တွယ်လာခဲ့ရသည်။
တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ရင်းနှီး၍လာခဲ့ရပြန်တော့ မျိုးဝင်းပိုင်၏ အပြုံးလေး မျိုးဝင်းပိုင်၏ စကားသံလေးတို့ကို လွင်မာထက်က စွဲလန်း၍လာခဲ့ရသည်။ သူမသည် ဘယ်နေရာဘဲရောက်ရောက် ဘာဘဲလုပ်နေ လုပ်နေ မျိုးဝင်းပိုင်၏ပုံရိပ်က လွင်မာထက်၏ အတွေးအာရုံထဲတွင် သွားလာလှုပ်ရှားနေခဲ့ရသည်။ လွင်မာထက်၏ ရင်တွင်းမှ တစ်ခုတည်းသော နှလုံးသည်းပွတ်သည် ရှင်သန်လာခဲ့ရပြီး နွေးထွေးသော ရင်လှိုင်း ဂယက်လေးများနှင့်အတူ အချစ်များစွာတို့ကို ပေါက်ပွားကာ သူမ၏ အသွေးအသားများထဲသို့ စိမ့်ဝင်ပျံ့နှံ့စေခဲ့ရပြီဖြစ်၏။ “မမထက်” သည် မောင်လေးကို အချစ်များစွာဖြင့် စွဲလန်းမြတ်နိုးစွာ ချစ်ခဲ့ရလေပြီ ဖြစ်တော့၏။
ချစ်သောသူနှင့် ဆုံတွေ့နေရသော အချိန်လေးအတွင်းဝယ် လွင်မာထက်၏ရင်ဝယ် အေးချမ်းကြည်နူးစွာ ခံစားနေရသည်။ ထို့ပြင် ချစ်သူအပါးတွင် ရှိနေစဉ်အခါတွင် သူမသည် နုငယ်ကာ ဆယ်ကျော်သက်လေးသဖွယ် ဖြစ်သွားရပြီး လန်းဆန်းပေါ့ပါး၍ နေခဲ့ရသည်။
မမထက်သည် ချစ်သူအပါး၌ ရှိနေချိန် ကာလလေးကို ကြိမ်ဖန်များစွာ ကြုံတွေ့ချင်လာသည်။ ထိုအချိန်လေးကိုလည်း ကာလကြာရှည်စွာ ရှိစေချင်လာသည်။ အတူနေရရင်ဟူသော စိတ်ကူးလေးတွေက လွင်မာထက်၏ရင်ဝယ် မကြာခဏဆိုသလို ပေါ်ပေါက်၍ ခံစားနေရသည်။
“မောင်လေး” ကလည်း သူမအပေါ် စိတ်ဝင်တစား ရှိလာသည်ကို မမထက်သည် မိန်းမသားပီပီနှင့် နေခဲ့သည်။ ထိုသို့ စတင်၍ သိလိုက်ရသော အချိန်တွင် သူမခံစားလိုက်ရသော ကြည်နူးမှုမျိုးသည် လွင်မာထက်အဖို့ ဒီတသက် ဒီတစ်ခါသာ ခံစားရဖူးသည် ဖြစ်သည်။ သူမကို စိတ်ဝင်တစားရှိနေသူ သူမချစ်မိသူ တစ်ယောက်က ချစ်တဲ့အကြောင်းတွေကို ဖွင့်ဟလာစေကြောင်း တိတ်တခိုး ဆုတောင်းနေမိခဲ့သည်။ ချစ်မိသူမှ ဖွင့်ဟလာနိုင်စေရန်လည်း လွင်မာထက်သည် လမ်းကြောင်းပေးခဲ့သည်။ ဒါ့အပြင် အမူအရာများဖြင့်လည်း လမ်းခင်းပေးခဲ့သည်။ ဒီလို လမ်းကြောင်းပေးခဲ့ရသော အကြိမ်တို့သည်လည်း မရေတွက်နိုင်တော့ပေ။ ကြိမ်ဖန်များစွာပင် ဖြစ်သည်။
သူတို့နှစ်ယောက်ကို ပိုင်းခြားထားသော သာမန် ဝန်ထမ်းငယ်လေး တစ်ယောက်နှင့် ကုမ္ပဏီပိုင်ရှင်ဟူသော တံတိုင်းသည် ကြီးမားထူထဲလွန်းလှသည်။ ချစ်မိသောသူမှ သူမဆီသို့ ထိုတံတိုင်းအား ကျော်လွန်အောင် ထိုးဖောက်နိုင်စွမ်း မရှိခဲ့ပေ။ အင်အားကြီးမားသော သူမကသာ ထိုတံတိုင်းကို ချိုးဖျက်၍ ချစ်သူအတွက် လမ်းခင်းရမည်သာ ဖြစ်သည်။ သူမတို့နှစ်ယောက်ကို ပိုင်းခြားထားသော ကြီးမားထူထဲ လွန်းသည့် ထိုတံတိုင်းကို ချိုးဖျက်နိုင်ရန် အင်အားတွေ သူမတွင် ရှိနိုင်ပါ့မလားဟူသော အတွေးတွေက အချစ်ကို တမ်းတနေရသော လွင်မာထက်၏ ရင်ကို ခိုဝင်၍ လာခဲ့ရပါတော့သည်။
“…သမီးရေ…..ခဏ…”
“…ဟုတ်ကဲ့…မေမေ….”
ရုံးသွားရန်အတွက် ထွက်လာခဲ့သော လွင်မာထက်သည် ဧည့်ခန်းထဲသို့ အရောက်မှာပင် မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်သိန်းလွင်က လှမ်း၍ခေါ်လိုက်သဖြင့် မိခင်၏ အနားသို့ ရောက်၍သွားရသည်။ ပြီးတော့ မိခင်ဖြစ်သူ၏ရှေ့ရှိ ဆိုဖာပေါ်တွင် ထိုင်လိုက်သည်။
“….မေမေ…ဘာများပြောမလို့လဲ….ဟင်…”
“….တခြားမဟုတ်ပါဘူး… သမီးရယ်…. မေမေ… တရားစခန်း တစ်လဝင်ဖို့အတွက် ကိစ္စပါ……”
“….ဝင်လေ မေမေရာ၊ အိမ်မှာလည်း မသိန်းနုတို့ လင်မယား ရှိနေတာဘဲ..”
“…ဒါတော့ ဒါပေါ့သမီးရယ် မေမေကလဲ သမီးကို စိတ်မချဘူး…. အဲဒါ သမီးဒေါ်လေး ခင်ခင်မိကို အိမ်မှာ ခေါ်ထားမလားလို့….”
မိခင်ဖြစ်သူ၏စကားကို ကြားလိုက်ရသော လွင်မာထက်တစ်ယောက် စဉ်းစားရ ကြပ်၍ သွားရသည်။ သူမ၏ဒေါ်လေး ခင်ခင်မိဆိုတာက မိခင်ဖြစ်သူ၏ ညီမအငယ်ဆုံး ဖြစ်သည်။ အသက်က (၃၃) နှစ်မျှသာ ရှိသေးပြီး ယောကျာ်းက (၃) ယောက်ပင် ရဘူးခဲ့သူဖြစ်သည်။ ဒါကြောင့်လည်း လွင်မာထက်၏ ဖိုးဖွားများရှိစဉ်ကတည်းက အမွေပြတ် ကြော်ငြာထားတာဖြစ်ပြီး ဘိုးဘွားများ မရှိတော့မှ မိခင်ဖြစ်သူက ကူညီစောင့်ရှောက်ခဲ့ပြီး ပြန်၍ အဆက်အသွယ်ရနေခြင်း ဖြစ်သည်။
“…..တစ်လလောက်ပဲ သမီးရယ်… နောက်ပြီး သူ့ယောကျာ်းကို ခေါ်မလာဖို့ မေမေဘဲ ပြောပါ့မယ်…. ဖြစ်တယ်မဟုတ်လား သမီး…. ဟင်…”
မတတ်နိုင်တော့ပါ။ မိခင်ဖြစ်သူ စိတ်ချမ်းသာစေရန်နှင့် တရားစခန်းဝင်မည့် မိခင်ဖြစ်သူ နောက်ဆံမတင်းရန်အတွက် လွင်မာထက်သည် တစ်လထဲဘဲဟူ၍ စိတ်ကိုလျှော့ကာ ခေါင်းငြိမ့်လိုက်ရလေတော့သည်။
“….သူတစ်ယောက်ထဲ လာနေမယ်ဆိုရင်တော့ မေမေသဘောပါဘဲ။ ဒေါ်လေးကို ခေါ်ထားခဲ့ပေါ့…. အော်… မေမေက ဘယ်တော့လောက် တရားစခန်းဝင်မှာလဲ…”
“……သဘက်ခါလောက် စပြီးဝင်မယ် သမီး…. ကဲကဲ… သမီးလည်း ရုံးနောက်ကျနေဦးမယ် … သွားရင်လည်း…. သွားတော့ကွယ်….”
“….ဟုတ်ကဲ့….မေမေ……”
ဟူ၍ ပြောလိုက်ရင်းကပင် ထိုင်ရာမှ အသာထကာ လွင်မာထက်သည် ထွက်၍ လာခဲ့ပါတော့သည်။
——————————————-
ဒီနေ့ ရုံးပိတ်ရက် ဖြစ်သော်လည်း လွင်မာထက်မှာထား၍ မျိုးဝင်းပိုင်သည် လွင်မာထက်၏ အိမ်သို့ နံနက် (၉) နာရီအချိန်တွင် ရောက်၍လာခဲ့ရသည်။ မျိုးဝင်းပိုင်တစ်ယောက် ရောက်၍လာသည်ဆိုသည်နှင့် အသင့်ပင် စောင့်၍နေသာ လွင်မာထက်က မျိုးဝင်းပိုင်ကို ကားမောင်းခိုင်းကာ ထွက်လာခဲ့ကြတော့၏။ အမြဲတမ်းပင် ခပ်ရိုးရိုးသာ ဝတ်တတ်သော လွင်မာထက်တစ်ယောက် တစ်ခါမှ သူမဝတ်စားထားတာ မတွေ့ဖူးသော အဝတ်အစာမျိုးကို ဝတ်လျှက် လှချင်တိုင်း လှ၍နေရသော လွင်မာထက်ကို မျိုးဝင်းပိုင် တွေ့မြင်ခဲ့ရလေသည်။
လွင်မာထက်သည် ခြေသလုံးလေး နောက်ဖက်တွင် ခွဲထားသော အခွဲလေးပါသည့် စကပ်အနက်ရောင်လေးကို ဝတ်ထားပြီး သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ် အပေါ်ပိုင်းတွင်တော့ ငုဝါရောင် လက်ပြတ် ရင်စေ့ ခါးတင် အင်္ကျီလေးကို ဝတ်၍ထားလေးသည်။ ပြီးတော့ လွင်မာထက်သည် သူမ၏ ကျောလယ်သာသာ ဆံပင်လေးကို နောက်စေ့တွင် ခပ်မြင့်မြင့်လေးစု၍ မြင်းမြီးပုံစံလေးချထားသည်။ သူမ၏ မျက်နှာလေးမှာတော့ မိတ်ကပ်ပါးပါးလေး လိမ်းထားကာ နှုတ်ခမ်းလေးနှစ်လွှာကိုတော့ နီနီရဲရဲလေး ဆိုး၍ထားလေသည်။
တစ်ခါမှ သူများမောင်းသည့် ကားကို ရှေ့ခန်းတွင် မလိုက်ခဲ့ဖူးသည့် လွင်မာထက်သည် ယခု မျိုးဝင်းပိုင် မောင်းသော ကားကို မျိုးဝင်းပိုင်နှင့် ယှဉ်ကာ ကားရှေ့ခန်းတွင် ထိုင်၍ လိုက်ပါခဲ့လေသည်။ သူမဆီမှ ပျံ့လွင့်၍လာသော သင်းပျံ့သည့် ရနံ့များသည် မျိုးဝင်းပိုင်၏ရင်ကို ရိုက်ပုတ်လှုံ့ဆော်လျှက် ရှိလေသည်။ သူတို့နှစ်ဦးကို သယ်ဆောင်၍လာသော ကားလေးသည် အမြန်နှုန်းမှန်မှန်ဖြင့် မောင်း၍လာခဲ့ရာတွင် နာရီဝက်ခန့် ကြာသောအခါ၌ လွင်မာထက် ညွှန်ပြသည့် ခြံဝန်းတစ်ခုထဲသို့ အသင့်ဖွင့်၍ထားသော ခြံတခါးမှတဆင့် ဝင်လိုက်သည်။
ကားလေးသည် ခြံဝန်းထဲသို့ ရောက်လျှင်ပင် မျိုးဝင်းပိုင်က လွင်မာထက်၏ ညွှန်ကြားချက်အတိုင်း ခြံတံခါးကိုပိတ်ကာ အတွင်းမှ မင်းတုံး ထိုးလိုက်ရသည်။ ပြီးတော့ ကားပေါ်တက်၍ ကားလေးကို ခြံဝန်းကျယ်ကြီးအတွင်း မလှမ်းမကမ်းလေးတွင် ရှိနေ သော တစ်ထပ်တိုက်လေးဆီသို့ မောင်း၍လာခဲ့သည်။
တိုက်ကလေးရှေ့သို့ရောက်လျှင် ကားလေး ထိုးရပ်လိုက်သည် ဆိုသည်နှင့် လွင်မာထက်က ကားပေါ်မှဆင်းကာ တိုက်ကလေး၏ တံခါးကို သွား၍ ဖွင့်နေသည်။ မျိုးဝင်းပိုင်ကတော့ ကားနောက်ခန်းထဲမှ ပစ္စည်းများကို ထုတ်ယူနေရင်း သူ၏အကြည့်များက နောက်ကျောပေးထားသော လွင်မာထက်ဆီသို့ ရောက်၍နေသည်။ သေးကျင်သော လွင်မာထက်၏ ခါးလေးအောက်မှ ဖင်သားစိုင်ကြီးများသည် မျိုးဝင်းပိုင်၏ရင်ကို လှိုက်ဖို၍လာစေခဲ့သည်။
တိုက်ထဲရောက်သည်နှင့် လွင်မာထက်သည် မျိုးဝင်းပိုင်၏ လက်ထဲမှ ပစ္စည်းများကိုယူ၍ ဆက်တီစားပွဲပေါ်တွင် စီကာစဉ်ကာ ချ၍နေသည်။ သူမရပ်၍ ပြင်ဆင်နေသည်က မျိုးဝင်းပိုင် ထိုင်နေရာနှင့် စားပွဲလေးအကြားတွင် ဖြစ်နေရာ လွင်မာထက်၏ ကားစွင့်မို့မောက်လျှက်ရှိသော ဖင်သားကြီးများမှာ မျိုးဝင်းပိုင်၏မျက်နှာ ရှေ့နားတွင် ကပ်လျှက် တွေ့မြင်နေရ၍ သူ၏ပုဆိုးတွင်းမှ လီးတန်ကြီးသည် မာတောင်၍ လာရတော့သည်။
ပြီးတော့ လွင်မာထက်သည် မျိုးဝင်းပိုင်၏ဘေးတွင် ကပ်လျှက်သား ထိုင်ချလိုက်သောအခါ အိထွေးလှသော သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးသည် မျိုးဝင်းပိုင်၏ ကိုယ်လုံးလေးနှင့် ထိထိမိမိ ဖိကပ်မိတော့သည်။ ထို့နောက် လွင်မာထက်၏ ကိုယ်လုံးလေးသည် လူးလွန့်ကာ မျိုးဝင်းပိုင်၏ ကိုယ်လုံးဖက်သို့ ပို၍ဖိကာ တိုးလိုက်ပြီး သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ငိုက်လျှက် လွင်မာထက်က မျိုးဝင်းပိုင်ကို မျက်လုံးချင်းဆိုင်ကာ ကြည့်လိုက်သည်။
“……မောင်လေး….ဆာရင် စားတော့လေ….”
“……..ကျွန်တော်…မဆာသေးဘူး….မမ….”
“…..မမလည်း မဆာသးဘူး…. နောက်မှ… အတူစားကြတာပေါ့…”
သူတို့နှစ်ယောက် ရှေ့ရှိ စားပွဲလေးပေါ်တွင်တော့ စားစရာတွေမှာ အပြည့်ပင် ဖြစ်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်မှာ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး မျက်နှာချင်းဆိုင်ကာ ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်ကြပြီးနောက် စကားဆုံးသွားသော်လည်း သူတို့နှစ်ယောက်၏ ဆုံတွေ့နေသော မျက်လုံးလေးများကို မရုတ်သိမ်းဘဲ ခပ်ရဲရဲပင် မျက်လုံးချင်းဆိုင်ကာ ကြည့်နေကြသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်၏ မျက်နှာမှာ တစ်ထွာခန့်သာ ကွာဝေးတော့သည်။
ပြီးတော့ သူမဆီမှ လှပလွန်းသော အပြုံးလေးတစ်ချက် ပျံ့လွင့်သွားချိန်တွင်တော့ ဘယ်လိုမှ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့သော မျိုးဝင်းပိုင်သည် လွင်မာထက်၏ ကိုယ်လုံးလေးကို သိုင်း၍ဖက်လိုက်ပြီး သူမ၏ မျက်နှာလှလှလေးကို အငမ်းမရပင် နမ်းပါလေတော့သည်။ လွင်မာထက်ကတော့ သူမ၏မျက်နှာလေးကို အလိုက်သင့်လေး မော့ကာ ပြုံးပြုံးလေး လုပ်ပေးထားလေသည်။
ခဏအတွင်းမှာပင် မျိုးဝင်းပိုင်၏ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာက သူမ၏ ဖူးဖူးလေးကြွနေသော နီနီရဲရဲ နှုတ်ခမ်းလေးများဆီသို့ ဖိကပ်လိုက်သည်နှင့်ပင် လွင်မာထက်သည် မျိုးဝင်းပိုင်၏ နှုတ်ခမ်းများကို အရင်ဦးအောင် စုပ်နမ်းလိုက်ပြီး သည့်ခဏမှာပင် သူမ၏လျှာဖျားလေးက မျိုးဝင်းပိုင်၏ နှုတ်ခမ်းလေးများကို ပွတ်သပ်၍ ပေးနေတော့သည်။
ထို့ပြင် လွင်မာထက်၏ လက်နှစ်ဖက်အနက် တစ်ဖက်က မျိုးဝင်းပိုင်၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို ဖက်လိုက်ပြီး ကျန်တစ်ဖက်က သူ၏ခါးကို ဖက်လိုက်သည်။ ဘေးတိုက် ထိုင်လျှက်သား ဖြစ်သည့်အပြင် လွင်မာထက်မှာ မျိုးဝင်းပိုင်၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးတစ်ခြမ်း ရောက်လျှက်ရှိနေသည်ဖြစ်၍ မျိုးဝင်းပိုင်၏ ရှေ့ဖက်မှနေ၍ သူ၏ခါးကို ဖက်ထားသော လွင်မာထက်၏ လက်ဖျံလေးသည် မျိုးဝင်းပိုင်၏ ပေါင်ရင်းကို အသာလေး ဖိကပ်မိတော့ရာ သူ၏ပုဆိုးအောက်မှ ထောင်မတ်၍နေသော လီးတန်ကြီးကို သူမ၏လက်ဖျံလေးက အပေါ်မှ ဖိလျှက်သားလေး ဖြစ်နေတော့သည်။
နှစ်ဦးသား နှုတ်ခမ်းခြင်း ဂဟေဆက်ကာ အပြန်အလှန် နမ်းနေကြရင်းဖြင့် သူတို့နှစ်ဦး၏ ကိုယ်လုံးများမှာ တွန့်ကာ တွန့်ကာဖြင့် ဖြစ်လာကြတော့သည့်အလျောက် မျိုးဝင်းပိုင်၏ ပုဆိုးတွင်းမှ မာတောင်၍နေသော လီးတန်ကြီးပေါ်သို့ ထိကပ်၍နေသော လွင်မာထက်၏ လက်ဖျံလေးမှာ လီးတန်ကြီးတစ်လျှောက် အရင်းမှအဖျား အဖျားမှ အရင်းသို့ တစ်ချက်ခြင်း ပွတ်ကာပေးနေသလိုဖြစ်၍ နေလေတော့သည်။ မကြာမီမှာပင် မျိုးဝင်းပိုင်၏ လက်တဖက်က လွင်မာထက်၏ ရင်သား မို့မို့မောက်မောက်ပေါ်သို့ ကျရောက်၍လာသည်မှ သူမ၏နို့အုံကြီးကို ဝတ်ထားသော ဘော်လီအင်္ကျီလေးပေါ်မှပင် ဖိညှစ်၍ ပေးလေတော့သည်။
လွင်မာထက်ကလည်း သူမ၏ ရင်ဘတ်လေးကို ကော့၍ ကော့၍ ပေးလာပါတော့သည်။ ခဏအကြာ နှုတ်ခမ်းနှစ်ခု ကွာအသွားတွင်တော့ လွင်မာထက်သည် မျိုးဝင်းပိုင်၏ မျက်နှာကို သူမ၏ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲယူလိုက်ပြီး ပါးပြင်နှစ်ဖက်ကို တရှိုက်မက်မက်ဖြင့် နမ်းလိုက်ပြီးနောက် ထိုင်နေရာမှ အားယူကာ ထလိုက်ပြီး မပြေးရုံတမယ်ပင် အတွင်းခန်းထဲသို့ ဝင်၍သွားတော့ရာ ရုတ်တရက်ကြောင်၍ ကြည့်နေသော မျိုးဝင်းပိုင်က ခဏနေမှ ထိုင်ရာမှထကာ လွင်မာထက်၏ နောက်သို့လိုက်၍ လာခဲ့လေသည်။
အခန်းတွင်း ကုတင်ပေါ်ရှိ အိပ်ယာကြီးပေါ်တွင်တော့ လွင်မာထက်တစ်ယောက် သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကို အိပ်ယာပေါ်တွင် မှောက်လျက်သား လှဲနေသည်။ နောက်မှရောက်၍လာသော မျိုးဝင်းပိုင်သည် ကုတင်ကြီးပေါ်သို့ တက်လိုက်ကာ သူမ၏ဘေးတွင်ထိုင်လိုက်ပြီး ခါးလေးကို လှမ်း၍ ဖက်ပြီး လွင်မာထက်၏ တလုံးတခဲကြီး ဖြစ်၍နေသော တင်သားကြီးများကို ဝတ်ထားသော စကပ်လေးပေါ်မှပင် ဖိ၍ဖိ၍ အားပါးတရ နမ်းနေတော့သည်။
တစထက်တစ ကာမစိတ်များ သောင်းကျန်း၍လာရသော လွင်မာထက်သည် သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကို လူးကာလွန့်ကာ လုပ်နေရာမှ ပက်လက်လှန်လိုက်ပြီးသည်နှင့် တပြိုင်နက်ထဲမှာပင် သူမ၏ လက်တဖက်က မျိုးဝင်းပိုင်၏ အင်္ကျီပေါ်သို့ လှမ်းလိုက်ကာ ကြယ်သီးလေးများကို ဖြုတ်၍ပေးပါတော့သည်။ အလားတူပင် မျိုးဝင်းပိုင်၏ လက်လေးတွေကလည်း သူမ၏ အင်္ကျီကြယ်သီးလေးများကို ဖြုတ်၍ ပေးနေသည်။
သူတို့နှစ်ယောက်၏ အင်္ကျီများသည် ပြိုင်တူလိုပင် ကျွတ်၍သွားချိန်မှာတော့ လွင်မာထက်၏ လက်လေးတစ်ဖက်က သူမ၏နောက်ကျောသို့ သွင်းလိုက်ရာက ဘရာစီယာချိတ်လေးကို ဖြုတ်ပေးလိုက်ပြီး သူမကိုယ်တိုင်ပင် ဘရာစီယာလေးကို သူမ၏ကိုယ်ပေါ်မှ ခွာ၍ပေးရင်း မျက်လုံးလေးများကို မှိတ်၍ ချလိုက်ပါတော့သည်။
ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ဖွံ့ဖွံ့ထွားထွား နို့နှစ်လုံးကို ခေတ္တမျှ ငေးစိုက်ကာ ကြည့်နေပြီးမှ မျိုးဝင်းပိုင်သည် သူမ၏အပေါ်သို့ မှောက်၍ချလိုက်ပြီး အငမ်းမရပင် နို့နှစ်လုံးကို တလှည့်စီ စို့၍ပေးနေတော့ရာ လွင်မာထက်သည် သူမ၏ကိုယ်လုံးလေး တွန့်တွန့်လွန့် ဖြစ်နေရာမှ သူမ၏နို့များကို မျိုးဝင်းပိုင်ထံသို့ ကျောလေးကော့ကာ ကော့ကာဖြင့် ဖိသွင်းပေးနေပါတော့သည်။ ထိုအခိုက်မှာပင် မျိုးဝင်းပိုင်၏ လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ခါးမှ စကပ်လေးကို လှမ်း၍ ဖြုတ်လိုက်သဖြင့် သူမ၏ပေါင်လေးနှစ်လုံးကို ထောင်၍ စကပ်လေးကို ချွတ်၍ပေးလိုက်တော့ရာ မျိုးဝင်းပိုင်၏ လက်ကလည်း ချက်ခြင်းဆိုသလိုပင် လွင်မာထက်၏ စောက်ပတ်ပေါ်သို့ စောက်မွှေးလေးတွေကြားမှ တိုးဝင်ဖိကပ်သွားခဲ့ပြီး သူမ၏ စောက်ပတ်နူးနူးအိအိလေးကို သူ၏လက်ဖြင့် ဖိ၍ဖိ၍ ပွတ်ပေးနေတော့သည်။
လွင်မာထက်ခင်မျာမှာတော့ သူမ၏ ဒူးလေးတွေကွေးကာ ထောင်လိုက်မိသော ပေါင်လေးနှစ်ချောင်းကို စုလိုက်ကားလိုက်ဖြင့် ဖြစ်လျှက် ခံရခက်နေကာ သူမ၏ စောက်ပတ်ဝမှာတော့ စောက်ရည်လေးများမှာ ရွှဲနစ်၍ နေခဲ့ရချေပြီဖြစ်သည်။ ခဏအကြာတွင်တော့ လွင်မာထက်၏ ခန္ဓာကိုယ်အတွင်းမှ သွေးသားများသည် ဆူပွက်၍လာခဲ့ရကာ သူမ၏ စောက်ခေါင်းထဲမှလည်း ယား၍ ယား၍ တက်လာရပြီး လွင်မာထက်မှာ အလိုးခံချင်စိတ်တွေ မွှန်ထူ၍ လာခဲ့ရလေသည်။
“မောင်လေးရယ်…. အင့်… ဟင့်…. မ… မ…. မနေတတ်တော့ဘူး… ဟင့်..”
လွင်မာထက်၏ မပီမသ စကားသံလေးကို ကြားလိုက်ရပြီး နောက်တွင်တော့ မျိုးဝင်းပိုင်သည် သူ၏ပုဆိုးကိုချွတ်ကာ လွင်မာထက်၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင် ဝင်၍ ထိုင်လိုက်လေတော့သည်။ မျိုးဝင်းပိုင်တစ်ယောက် လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်သွားသည် ဆိုသည်နှင့် သူမ၏ မျက်လုံးလေးများသည် မှေးစင်း၍ထားရာမှပင် အသာလေးဖွင့်၍ ကြည့်လိုက်မိရာ ကာမဇောတွေကြားမှပင် ရင်လေးမှာ ဖို၍သွားရပြန်ပါသည်။
တောင်မတ်၍ တဆတ်ဆတ် ဖြစ်နေသော လီးတန်ကြီးမှာ အရှည် (၇) လက်မနီးပါးနှင့် လုံးပတ်က ကျပ်လုံးသာသာလောက်ရှိသည်။ ပြီးတော့ အပြိုင်းပြိုင်းထနေသော အကြောကြီးများကလည်း ဖုထစ်၍နေသည်။ မျိုးဝင်းပိုင်သည် လွင်မာထက်၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင် ဝင်၍ထိုင်လိုက်ပြီးသည်နှင့် လီးတန်ကြီးထိပ်ကို စောက်ပတ်ဝတွင်တေ့ကာ ဖိ၍ သွင်းလိုက်လေတော့သည်။
“……ဗြိ…. အင့်…. ဗျစ်…. အမေ့…. ဗြိ…. အာ့…. ကျွတ်….. ကျွတ်….. အ….”
လီးတန်ကြီးမှာ လွင်မာထက်၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ တဆုံးဝင်၍သွားပြီ ဆိုသည်နှင့် မာကျောလှသော လီးတန်ကြီးနှင့် ပြည့်သိပ်ထိတွေ့ကာနေသော သူမ၏ စောက်ပတ် အတွင်းသားလေးများသည် လှုပ်လှုပ်ရွရွဖြစ်ကာ လာရတော့သည်။ လွင်မာထက်တစ်ယောက် နာ၍သွားပုံရသဖြင့် မျိုးဝင်းပိုင်သည် စောက်ခေါင်းထဲသို့ တဆုံးဝင်၍နေပြီ ဖြစ်သော သူ၏လီးတန်ကြီးကို စောက်ပတ်ထဲ၌ ဖိကပ်၍ထားကာ အနားပေးလိုက်ရာ ခဏအတွင်းမှာပင် လွင်မာထက်၏ ခါးလေးသည် ကော့၍ တက်လာတော့သည်။
“……ဟင့်…. မ….. မရပ်နဲ့…. လုပ်…. လုပ်ပါ….. မောင်လေးရယ်…. ဟင်း.. ဟင်း..”
သူမ၏ ရမ္မက်သံလေးသည် မျိုးဝင်းပိုင်ကို စ၍ တာလွှတ်လိုက်လေသည်။ သူသည် စောက်ခေါင်းထဲမှ လီးတန်ကြီးကို ဆွဲ၍ထုတ်ကာ လိုးပါတော့သည်။ လွင်မာထက်သည် သူမ၏ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ဖင်သားကြီးများကို မျိုးဝင်းပိုင်၏ ဆောင့်ချက်များနှင့်အညီ မြှောက်ကြွ၍ပေးကာ သူမ၏ စောက်ပတ်ကြီးကို ကော့၍ ကော့၍ ပေးရင်း အလိုးခံနေသည်။ အလိုးခံရင်း ညီးတွားရသည်မှာ အားရကျေနပ်ဖွယ် အရသာတွေ့နေရသော လွင်မာထက်သည် သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ မျိုးဝင်းပိုင်၏ လီးတန်ကြီးက ဆောင့်၍ ဆောင့်၍ လိုးလိုက်လေတိုင်း သူမ၏ နှုတ်ခမ်းဖျားလေးများမှာ ဟ၍ ဟ၍ သွားကာ ဝမ်းခေါင်းသံလေးများဖြင့် ညီးတွားရင်း အားပါးတရ အလိုးခံနေပါတော့သည်။
“ ……. ဗြွတ်…. အင်း…. ပလွတ်… ပလွတ်…. ဖွတ်…. ဟင်းဟင်း…. ပြွတ်… ဖွတ်… ဟင်း..… အင်း…. ဟင်း….. အင်း…..”
အစက လွင်မာထက်သည် သူမက ဦးဆောင်ရလိမ့်မည်ဟု ထင်၍ထားသော မျိုးဝင်းပိုင်သည် သူမကို မျက်လုံးမဖွင့်နိုင်အောင်ကောင်း၍ နေရန်ပင် လိုးပေးနေနိုင်သည့် အတွက် အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်၍ နေရတော့သည်။ ရှည်လျှားလှသော လီးတန်ကြီးမှာ သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ ဆောင့်၍ ဆောင့်၍ ဝင်လာလေတိုင်း လီးတန်ကြီး၏ ထိပ်ဖူးကြီးမှာ သူမ၏ သားအိမ်ဝသို့ ပြေး၍ ပြေး၍ ဆောင့်နေသဖြင့် လွင်မာထက်၏ ကိုယ်လုံးလေးသည် တုန်၍တုန်၍ သွားရအောင်ပင် ကောင်း၍ နေရလေသည်။
“…..မမထက်…..ကောင်းလား…ဟင်….”
“……ကောင်းတယ်…. သိပ်ကောင်းတယ်…… ဟင်း… ဟင်း… ချစ်… လားဟင်…”
“…..ချစ်တာပေါ့….မမထက်…ရယ်….”
“…….အမလေး……. အင်း….. ဟင်း….. ချစ်…. ချစ်လိုက်တာ မောင်လေးရယ်…. အင်း.. ဟင်း……”
ကာမအရသာများ အဆမတန် တက်၍လာရသော လွင်မာထက်က သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ ဆောင့်၍ ဆောင့်၍ လိုးပေးနေသော မျိုးဝင်းပိုင်၏ လီးတန်ကြီးကို သူမ၏ စောက်ပတ်အတွင်းသား နုနုလေးများဖြင့် ဖိ၍ ဖိ၍ ဖင်ကြားလေးများ ရှုံ့၍ ရှုံ၍ သွားရသည်အထိ ညှစ်၍ပေးရင်း အလိုးခံနေသည်။ မကြာမှီမှာပင် လွင်မာထက်တစ်ယောက် တဟင်းဟင်းဖြင့် ဆက်တိုက်ညီးတွားကာ ကော့ပျံလာသလို ကာမဆိပ်များတက်၍ လာခဲ့ရပြီဖြစ်သော မျိုးဝင်းပိုင်သည်လဲ သူ၏လီးတန်ကြီးမှာ ကျင်ဆိမ့်၍လာပြီဖြစ်ရာ လွင်မာထက်၏ နို့နှစ်လုံးကို လှမ်း၍ဆွဲကာ ဆုပ်နယ်ဖျစ်ညှစ်ရင်း အားကုန်ဆောင့်၍ အချက် (၂၀) မျှ လိုးလိုက်ပါတော့သည်။
“……အမလေး…. မောင်….. အား…. ချစ်…. တယ်…… ဟင်း…. ဟင်း…..”
မျိုးဝင်းပိုင်နှင့် လွင်မာထက်တို့ ကိုယ်လုံးနှစ်ခုသည် တွန့်ခါ၍သွားကြရကာ နှစ်ဦးစလုံး ကာမအထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်၍ သွားရပါတော့သည်။
——————————————-
မျိုးဝင်းပိုင်နှင့် လွင်မာထက်တို့သည် ထိုနောက်ပိုင်းတွင်တော့ ညနေရုံးဆင်းတိုင်း နေ့တိုင်းလိုလိုပင် တွေ့နေကျနေရာလေးသို့ သွားကာ တူနှစ်ကိုယ် ယှဉ်တွဲ၍ ချစ်ပွဲဝင်ခဲ့ကြသည်မှာ (၁၀) ရက်ထက် မနည်းတော့ပေ။ လွင်မာထက်ကလည်း မျိုးဝင်းပိုင်ကို တပ်မက်စွဲလန်းကာ နေရသကဲ့သို့ မျိုးဝင်းပိုင်ကလည်း လွင်မာထက်ကို မက်မောစွဲလန်းကာ ရှိနေခဲ့ရလေတော့သည်။
ထန်းပင်မှ ထန်းနို့များသည် လှီးဖြတ်စရှိလျှင် လှီးလေ ထန်းနို့ထွက်လေပင် ဖြစ်သည်။ မလှီးမဖြတ်ဘဲ ထားပါက တဖြေးဖြေးခြောက်၍ ကြွေတတ်ပေသည်။ ထို့ပြင် စားရသော ကလေးသည် ငတ်သည်ဟူသော ဆိုရိုးစကားကလည်း ရှိနေပြန်သေးသည်။ တစ်ခါမှ မခံစားဖူးခဲ့ရကာ ကာမအရသာကို စတင်ခံစားခဲ့ဖူးသည့် နေ့မှစ၍ လွင်မာထက်သည် (၁၀) ရက်တိုင်တိုင် နေ့စဉ် ရက်ဆက်ဆိုသလို အားပါးတရ ခံစားခဲ့ရလေသည်။ ပြီးတော့ မျိုးဝင်းပိုင်ကလည်း ခွင့် (၁၀) ရက်ယူသွားတော့ လွင်မာထက်သည် ဆန့်တငန့်ငန့်ဖြစ်၍ ကျန်ခဲ့သည်။
ချိုသည် ခါးသည်ဆိုသော အရသာကိုလည်း သိနေတော့ ပထမတွင် အချိန်တန်လျှင် သတိရသည်။ အဲဒီနောက် တဖြေးဖြေး တစ်ရက်ပြီးတစ်ရက် ဖြစ်လာတော့ မကြာခဏဆိုသလို ပြင်းပြသော ဆန္ဒတွေက သွေးသားတို့ကို သောင်းကျန်းစေသည်။ ဒါပေမဲ့လည်း (၁ဝ) ရက် ပြည့်လျှင်တော့ မျိုးဝင်းပိုင် ပြန်၍လာတော့မည်ဟူသော မျှော်လင့်ချက်ဖြင့် ဖြေသိမ့်ကာ သူမ၏ဝေဒနာကို ကြိတ်မှိတ်၍ ခံစားခဲ့သည်။ သို့ရာတွင် သူမ၏ဆန္ဒမှာ ပြည့်ဝ၍ မလာခဲ့ပါ။
(၁၀) ရက်ပြည့်သော နေ့မှာပင် မျိုးဝင်းပိုင်၏ ဖခင် ကွယ်လွန်သွားခဲ့သဖြင့် နောက်ထပ်ခွင့် (၁၅) ရက်ပေးရန် ခွင့်ယူခဲ့သည်ကို သူမသည် သိခဲ့ရပြီး ကိုယ်စိတ်နှလုံး ချုံးချုံးကျကာ စိတ်ပျက်၍ သွားခဲ့ရသည်။ လွင်မာထက်တစ်ယောက် ခံစားနေရသော ဝေဒနာမှာ ကိုယ်နှင့်မမျှ ရင်နှင့်မမျှအောင် ဖြစ်၍နေသည်။ အလုပ်လုပ်ရတာပင် သိပ်ပြီးစိတ်မပါတော့။ အလုပ် ကိစ္စနှင့် ပတ်သက်၍ ကြီးကြီးငယ်ငယ် ရွယ်ရွယ်အိုအို ယောကျာ်းတစ်ယောက်ယောက်နှင့် ပြောဆို ဆက်ဆံနေရချိန်မှာပင် သူမ၏သွေးသားတို့က တစ်မျိုးတစ်မည်ဖြစ်ကာ လွင်မာထက်၏ အတွင်းစိတ်တို့သည် ဖောက်ပြန်၍ နေရသည်။
——————————————-
ခင်ခင်မိသည် အစ်မဖြစ်သူ ဒေါ်သိန်းလွင်၏ သြဇာကို မလွန်ဆန်နိုင်၍သာ အစ်မဖြစ်သူ တရားစခန်း ဝင်နေစဉ်တွင် လွင်မာထက်နှင့်အတူ လာ၍ နေခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ အစ်မ၏ သြဇာကို မလွန်ဆန်နိုင်သည်ကလည်း မပြောနှင့်။ ခင်ခင်မိတို့ လင်မယားနှစ်ယောက်အတွက် စားဝတ်နေရေးကို အစ်မဖြစ်သူ ဒေါ်သိန်းလွင်က တာဝန်ယူထားခဲ့သည်။ ထို့ပြင် တခါတရံ လိုအပ်သည့် အခါများတွင်လည်း ငွေကို လိုသလောက် ထုတ်ပေးသေးသည်။ ဒီတော့ အစ်မစကားကို မနာခံ၍ မဖြစ်သဖြင့် နာခံခဲ့ရသည်။
သို့ပေမဲ့လည်း ခင်ခင်မိသည် ပြောရမည်ဆိုလျှင် ယောကျာ်းနှင့် ကင်းကွာကာ နေနိုင်သူ နေတတ်သူ မဟုတ်ချေ။ အခုဆိုလျှင် ယောကျာ်းနှင့် မတွေ့ရသည်မှာ (၁၈) ရက်ခန့်ပင် ရှိခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ မနေ့က လွင်မာထက် ရုံးသွားနေတုန်း ခင်ခင်မိသည် အိမ်သို့ ပြန်ခဲ့သေးသည်။ ဒါပေမဲ့ ကျောက်ပွဲစားလုပ်သော သူမ၏ယောကျာ်းက ခရီးထွက်သွားသည်ကို မျက်နှာချင်းဆိုင် တိုက်ခန်းမှ ပြောသဖြင့် သိခဲ့ရသည်။
ခင်ခင်မိ၏ ယောကျာ်းသည်လည်း ခင်ခင်မိ မရှိလျှင် အပျော်ရှာနေမယ် ဆိုတာကို ခင်ခင်မိတစ်ယောက် သိပြီးသား ဖြစ်သည်။ နဂိုထဲကမှ တဏှာရာဂတွေ ကြီးခဲ့သော ခင်ခင်မိတစ်ယောက် ယခုလို ယောကျ်ားနှင့် မတွေ့ရပြန်တော့ သူမ၏ သွေးသားတွေက အပြင်းအထန်ပင် သောင်းကျန်း၍ နေခဲ့ရသည်။
နံနက်စာစားပြီး၍ အိပ်ယာထက်တွင် တက်၍ လှဲနေမိရင်း မပြည့်ဝသော ဆန္ဒတွေအတွက် ရတက်မအေးနိုင်အောင် ဖြစ်၍နေရသော ခင်ခင်မိသည် သူမ၏ယောကျာ်းကို တွေးလိုက်မိပြီး သူလည်း အပျော်ရှာနေမှာဘဲဆိုသော အတွေးက ဝင်လာပြန်တော့ ခင်ခင်မိ၏ ရမ္မက်သွေးတို့သည် မနေနိုင်မထိုင်နိုင် ဖြစ်ရလောက်အောင်ပင် ထကြွ၍ သောင်းကျန်းလာခဲ့ရသည့်အလျောက် ခင်ခင်မိသည် အိပ်ယာပေါ် တွင် လှဲ၍မနေနိုင်တော့ဘဲ လူးလဲ၍ထကာ အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်၍ လာခဲ့လေသည်။
“ မမ “
ခင်ခင်မိသည် နောက်မှခေါ်သံကြား၍ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ မသိန်းနုကို တွေ့ရသည်။ ဒါနဲ့ဘဲ ခင်ခင်မိက သူမ၏ ခြေလှမ်းတွေကို ရပ်လိုက်သည်။
“ဟော……..မသိန်းနုပါလား….”
“…ဟုတ်ကဲ့….”
“…ပြောလေ…မသိန်းနု ဘာပြောမလို့လဲ…”
“…ဟို ကျမ…တာမွေမှာရှိတဲ့ ကျမညီမဆီ ခဏသွားချင်လို့ပါ မမ…”
“….အင်း…သွားလေ…”
“…ညနေ မစောင်းမှီ ပြန်ခဲ့ပါ့မယ်….. မမ… ခိုင်းစရာရှိရင် ခိုင်းလို့ရအောင် ကိုတင်အောင်ကို ထားခဲ့တယ် မမ…”
“……အေးလေ….သွားပေါ့…”
“…..ဟုတ်ကဲ့…မမ….”
“…..ဒါနဲ့ ကိုတင်မောင်ရော….. ဘယ်မှာလဲ….”
“……အိမ်မှာပါ မမ…..”
“…အော် အေးအေး ရတယ် သွားရင်သွားတော့လေ…”
“…ဟုတ်…..ဟုတ်ကဲ့ မမ….”
ကိုတင်မောင်နှင် မသိန်းနုတို့က တိုက်ကြီး၏ နောက်ဖက်နားတွင်ရှိသော သစ်သားအိမ်လေးတွင် နေထိုင်ကြသည်။ အလုပ်ရှင်နှင့် အလုပ်သမား ပုံစံမျိုးဖြစ်၍သာ အသက် (၃၃) နှစ်သာ ရှိသေးသော ခင်ခင်မိကို မသိန်းနုက မမဟု ခေါ်ခြင်းဖြစ်သည်။
အမှန်တော့ မသိန်းနုက အသက် (၃၅) နှစ်ပင် ရှိပြီဖြစ်ပြီး ကိုတင်မောင်က အသက် (၃၈) နှစ်ပင် ရှိပြီ ဖြစ်သည်။ မသိန်းနုက အိမ်ဗာရီယ လုပ်ငန်းများကို လုပ်ရ၍ ကိုတင်မောင်က သစ်ပင်ပန်းပင်များ စိုက်ပျိုးရန် ခြံရှင်း၊ မြက်ရှင်းရန် တခါတရံ လိုအပ်ပါက ကားမောင်းပေးရသည့် အလုပ်များကို လုပ်ရလေသည်။
မသိန်းနုက အိမ်နောက်ဖက်သို့ ပြန်၍ ထွက်သွားချိန်မှာပင် ခင်ခင်မိသည် ဧည့်ခန်းထဲသို့ ဆက်၍ထွက်ခဲ့သည်။ ဧည့်ခန်းထဲရောက်တော့ ဗွီစီဒီကြည့်ရန် စိတ်ကူးလိုက်သေးသည်။ ဒါပေမဲ့လည်း နေမထိထိုင်မသာ ဖြစ်၍နေသော သူမသည် ဗွီစီဒီကြည့်ရန် လုပ်ပြီးကာမှ လက်ထဲမှ ဗွီစီဒီချပ်ကိုချကာ စားပွဲပေါ်တွင် တွေ့ရသော သတင်းစာကို ကောက်၍ ကိုင်လိုက်ပြန်သည်။
ထိုအချိန်မှာပင် မသိန်းနုတစ်ယောက် အိမ်ဘေးမှပတ်၍ အိမ်ရှေ့ဖက်သို့ ထွက်သွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရကာ ခင်ခင်မိ၏ စိတ်ထဲတွင် မည်သို့ တွေးလိုက်မိသည်မသိ။ လက်ထဲမှ သတင်းစာကို စားပွဲပေါ်သို့ချကာ ထိုင်ရာမှ ထလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမသည် အိမ်နောက်ဖက်သို့ ဦးတည်၍ ထွက်ခဲ့လေတော့သည်။
ခင်ခင်မိသည် မီးဖိုဆောင်ဘေးပေါက်မှနေ၍ ခြံထဲသို့ ဆင်းလိုက်သည်။ တိုက်ကြီး၏ နောက်ဖက်ရှိ မသိန်းနုတို့ နေထိုင်ရာ အိမ်လေးဆီသို့ လာခဲ့တော့ရာတွင် တိုက်ကြီး၏ နောက်ဖက်သို့ ကွေ့၍ အဝင်မှာပင် မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းကြောင့် ခင်ခင်မိ၏ ခြေလှမ်းတို့သည် ရပ်တန့်၍သွားရသည်။ ပြီးတော့ ရှေ့နားတွင်ရှိသော ပန်းခြုံဘေးသို့ သူမသည် ပြေး၍ကပ်ကာ ထိုမြင်ကွင်းကို မမှိတ်မသုံကြည့်၍ နေမိသည်။
သူမ မြင်တွေ့လိုက်ရသည်ကတော့ မသိန်းနုတို့၏ အိမ်လေးဘေးတွင် မသိန်းနု၏ယောကျ်ား ကိုတင်မောင်သည် ရေစည်ထဲမှရေကို ခပ်၍ ချိုးနေလေသည်။ သူ၏တကိုယ်လုံးတွင် အတွင်းခံဘောင်းဘီလေး တစ်ထည်ကိုသာ ဝတ်ထားသည်။ တကိုယ်လုံး စိုရွှဲနေသော ကိုတင်မောင်၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားရှိ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေးသည် ဖောင်းဖု၍ လုံးတစ်ကာ အမြောင်းလိုက်ကြီး ဖြစ်နေလေသည်။
ခင်ခင်မိ၏ အကြည့်တွေက ထိုနေရာမှ မခွာနိုင်အောင် ဖြစ်၍သွားရလေသည်။ ပြီးတော့ တကိုယ်လုံး ရေတွေစိုရွှဲနေသော ကိုတင်မောင်၏ ကိုယ်လုံးကြီးသည် ကြွက်သားအမြှောင်းမြှောင်း ထ၍နေသည်။ ပေါင်တံကြီးနှစ်ဖက်မှာလည်း သန်မာလိုက်သည် ဖြစ်ခြင်း။ တုတ်ခိုင်၍ အသားစိုင်ကြီးတွေမှာ အမြှောင်းလိုက် ထနေရသည်။ ကြည့်ရင်းကြည့်ရင်းကပင် ခင်ခင်မိ၏ တကိုယ်လုံးသည် ရှိန်းရှိန်းဖိန်းဖိန်း ဖြစ်၍လာရသည်။ ပြီးတော့လည်း သူမသည် မကြာခဏဆိုသလိုပင် တံတွေးကို မျို၍ ချနေရလေတော့သည်။
ကိုတင်မောင်တစ်ယောက် ရေချိုး၍ ပြီးချေတော့မည်။ ခင်ခင်မိသည် ပန်းရုံအကွယ်မှ ထွက်လိုက်ပြီး ကိုတင်မောင်ရှိရာသို့ သူမသည် ခြေလှမ်းလိုက်သည်။
“…ကိုတင်မောင်….”
“….ဗျာ…”
“….အမလေး..”
“…ဟင်….”
“….အို…”
ကိုတင်မောင်ကို လှမ်း၍ခေါ်လိုက်ရာမှ ခြေလှမ်းလိုက်သော ခင်ခင်မိတစ်ယောက် ကိုတင်မောင်က သူမ၏ထံသို့ လှည့်အကြည့်မှာပင် ရေစိုထားသော အုပ်ခဲပေါ်သို့ လှမ်း၍ နင်းလိုက်မိသော ခင်ခင်မိ
တစ်ယောက် အုပ်ခဲစောင်းကို နင်းမိရာက ချော်၍ သွားကာ လဲကျမတတ် ဖြစ်၍သွားရသည်။ ဒီမှာတင် လက်တကမ်းအကွာမှ ကိုတင်မောင်က ဖြတ်ကနဲ ရှေ့သို့လှမ်း၍ ခြေတစ်လှမ်းတက်ကာ ခင်ခင်မိ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို လှမ်း၍ထိန်းကာ ဖက်လိုက်မိသည်။ ဖက်တာမှ ခင်ခင်မိ လဲ၍ကျမသွားရလေအောင်ပင် အတင်းဖက်လိုက်သည်။
အိုကနဲ ဖြစ်သွားသော်လည်း ခင်ခင်မိသည် တဒင်္ဂတော့ ကိုတင်မောင်၏ ရင်ခွင်ထဲတွင် မှေး၍နေမိသည်။ ခင်ခင်မိ၏ စိတ်ထဲတွင် တဒင်္ဂကျေနပ်၍ သွားရလေသည်။ သူမ၏ခါးစောင်းနှင့် ထိမိနေသော ကိုတင်မောင်၏ရှေ့မှ လုံးတစ်ဖုထစ်၍ သူမကို ထိနေသည်။ တဒင်္ဂနေပြီးတော့မှ ခင်ခင်မိသည် ကိုတင်မောင်၏ ရင်ခွင်ထဲမှ ထွက်လိုက်လေသည်။ ပြီးတော့မှ သူမသည် အသက်ကို မှန်မှန်ရှူ၍…
“….ကို… ကိုတင်မောင်… ထမင်းစားပြီးရင် အိမ်ဖက်ကို ခဏလာခဲ့ဦးနော်..”
ပြောရင်းက ကြည့်မိလိုက်တော့ ကိုတင်မောင်၏ ရေများစိုရွှဲနေသော ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေး၏ အထဲမှ စောစောက ရှည်မျှောမျှော အရာကြီးသည် ရှေ့သို့ပင် ငေါ၍ ထွက်နေပေပြီ။ ခင်ခင်မိက ခပ်ရဲရဲပင် ကြည့်နေသည်ကို ကိုတင်မောင်ကလည်း သတိပြုလိုက်မိသည်။
“….ဟုတ်ကဲ့…”
“….ဒါဆို…ကျမ…သွားမယ်…”
ဟု ဆိုကာ လှည့်ထွက်သွားသော ခင်ခင်မိ၏ လက်ဖျားလေးက ကိုတင်မောင်၏ရှေ့မှ ခပ်ငေါငေါ ထွက်နေသည့် အရာကြီး၏ ထိပ်ဖျားကို မထိတထိ ခလုတ်တိုက်၍ ထိသွားရာ ကိုတင်မောင်၏ ကိုယ်ကြီးသည် တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားရာမှပင် သူ့ကိုကျောပေး၍ ထွက်သွားသော ခင်ခင်မိ၏ နောက်ကျောကို စူးစိုက်စွာ ကြည့်နေလိုက်မိသည်။
တစ်လုံးစီ တစ်လုံးစီ လှုပ်ကနဲ လှုပ်ကနဲ ဖြစ်၍သွားရသော ခင်ခင်မိ၏ တင်သားစိုင်ကြီးများမှာ ကိုတင်မောင် ဝတ်ထားသော ရေစိုအတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေး၏ အတွင်းမှ လီးတန်ကြီးကို အဆမတန် တောင်မတ်လာစေတော့သဖြင့် ဘောင်းဘီလေး ကြောင့် တင်းကြပ်၍လာရသော ကိုတင်မောင်သည် အနားတွင်ရှိနေသော တန်းမှ ရေလဲပုဆိုးကို ကမန်းကတန်းလှမ်း၍ ယူလိုက်ရလေသည်။
ခင်ခင်မိတစ်ယောက်ကတော့ သူ၏ မြင်ကွင်းထဲမှ ပျောက်ကွယ်သွားသော်လည်း သူမ၏ စွဲမက်ဖွယ်ကောင်းလှသော ကိုယ်လုံးလေးကတော့ သူ၏အမြင်အာရုံထဲမှ မထွက်နိုင်ပါချေ။ ထမင်းကို ကမန်းကတန်းစား၍ တိုက်ကြီးထဲသို့ ရောက်၍လာသော ကိုတင်မောင်သည် မီးဖိုဆောင်ထဲတွင် မည်သူ့ကိုမှ မတွေ့ရ၍ အိမ်အတွင်းဖက်သို့ ဆက်၍ ဝင်လာခဲ့သည်။ ကိုတင်မောင်တစ်ယောက် ခင်ခင်မိ၏ အိပ်ခန်းရှေ့သို့ ဖြတ်၍အလျှောက်တွင်တော့…
“…….အင့်….”
“….ဟင်…”
အိပ်ခန်းထဲမှ ထဘီရင်လျားလေးဖြင့် လှမ်း၍ထွက်လာသော ခင်ခင်မိနှင့် လူလုံးချင်း တိုက်မိကြတော့သည်။ ဒီလို ဖြစ်အောင်လည်း ခင်ခင်မိက ကြိုတင်၍ စီစဉ်ကာ တမင်ဝင်တိုက်မိအောင် လုပ်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်လေသည်။ ဒါပေမဲ့ မထင်မှတ်တဲ့ ကိစ္စကတော့………
လူလုံးချင်း ဝင်တိုက်မိသည်နှင့် လျှင်မြန်သော ကိုတင်မောင်က လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ခင်ခင်မိ၏ခါးကို သိုင်းဖက်၍ ဆွဲယူကာ အထိန်းလိုက်သည်တွင် သူမ၏ကိုယ်ပေါ်မှ ရင်လျှားထားသော ထဘီလေးသည် သူမ၏ ရင်ညွန့်ထက်မှ ပြေကာလျှော၍ ကျသွားရာ သူမ၏ခါးကို ခပ်တင်းတင်းလေးဆွဲ၍ ဖက်ထားသော ကိုတင်မောင်၏ လက်ဆီသို့ အရောက်တွင် တန့်ကနဲ ရပ်၍သွားချိန်မှာပင် ခင်ခင်မိတစ်ယောက် အံ့သြတကြီး တွန့်ကနဲ ဖြစ်၍ သွားရစဉ်မှာပင် သူမ၏ခါးမှ တင်မောင်၏ လက်ကလည်း ယောင်ယမ်း၍ အခွာလိုက်တွင်တော့ ခင်ခင်မိ၏ ထဘီလေးမှာ သူမ၏ခြေဖျားဆီသို့ လျှောကနဲ ကျ၍
ကျသွားလေတော့သည်။
“….အို…”
အခိုက်အတန့်လေးမှာပင် ဝင်းလက်စွာ ထွက်ပေါ်၍ လာရသော ခင်ခင်မိ၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးလေးကို မြင်လိုက်ရစဉ်မှာပင် ခင်မောင်၏လက်က ဖြတ်ကနဲပင် သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဆွဲ၍ ဖက်လိုက်ပြီး ခင်ခင်မိ၏ ပါးပြင်လေးနှစ်ဖက်ကို ရွှတ်ကနဲနေအောင် နမ်းလိုက်ရာမှ ခင်ခင်မိ၏ နှုတ်ခမ်းများ အပေါ်သို့ တင်မောင်၏ နှုတ်ခမ်းများက စုပ်နမ်းလိုက်ပါလေတော့သည်။
ပြီးတော့လည်း တင်မောင်၏လက်တွေက ခင်ခင်မိ၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးကို ဖက်ထားရာမှ အငြိမ်မနေဘဲ သူမ၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးလေးပေါ်တွင် ရွှေ့လျားပြေးလွှားနေသည့်အပြင် ဖြူဖွေးနေသော သူမ၏ တင်သားစိုင်ကြီးတွေကိုလည်း မချင့်မရဲနှင့် ဆုပ်နယ်ဖျစ်ညှစ်၍နေရင်းကပင် တဖြေးဖြေး ခင်ခင်မိ၏ ကိုယ်လုံးလေးအား တင်မောင်သည် အိပ်ခန်းထဲသို့ တဖြေးဖြေးဆွဲ၍ သွင်းသွားလေတော့သည်။
အိပ်ခန်းဝနှင့် လေးငါးပေမျှသာဝေးသော ကုတင်စောင်းသို့ ချဉ်းကပ်မိလိုက်သည် ဆိုလျှင်ဖြင့် တင်မောင်သည် သူ၏နှုတ်ခမ်းများကို ခင်ခင်မိ၏ နှုတ်ခမ်းလေးတွေပေါ်မှ ဆွဲ၍ ခွာယူလိုက်သည်။ ထို့နောက် ခင်ခင်မိ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ကုတင်စောင်းမှ ကုတင်ပေါ်သို့ ပက်လက်လှန်ကာ ချလိုက်ရင်း တင်မောင်၏ ကိုယ်လုံးကြီးသည်လည်း သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးပေါ်မှ ကပ်၍ပါသွားသည်။ ပြီးတော့ တင်မောင်သည် သူမ၏နို့နှစ်လုံးကို အငမ်းမရပင် ဘယ်ပြန်ညာပြန်စို့၍ ပေးရင်းက နို့သီးလေးတွေကိုပါ လျှာဖြင့် လှည့်ပတ်၍ ယက်နေတော့ရာ……
တလွန့်လွန့် ဖြစ်၍နေရသော ခင်ခင်မိသည် သူမ၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ ကုတင်စောင်းကြမ်းပြင်တွင် ရပ်၍နေသော တင်မောင်၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို သူမ၏ ပေါင်နှစ်လုံးဖြင့် အတင်းပင် ဖိညှပ်၍ထားလေတော့သည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ခင်ခင်မိ၏ နို့နှစ်လုံးကို အားရပါးရ စို့၍ပေးနေသော တင်မောင်၏ လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ဖင်သားကြီးတွေကို အောက်သို့သွင်းကာ ဖင်သားကြီးများကို ထိုးသွင်း၍ ဆုပ်နယ်ပေးနေရုံမျှမက သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးပေါ် သို့ ဖိ၍ထားသော သူ၏ကိုယ်လုံးကြီးကိုလည်း လက်သွင်းနိုင်ရုံ ကြွလိုက်ရာမှ လက်ကို ထိုးသွင်းကာ ခင်ခင်မိ၏ စောက်ပတ်ကြီးကို အုပ်၍ ကိုင်လိုက်လေတော့သည်။
တင်မောင်၏ လက်ဖဝါးဖြင့်ပင် အပြည့်ဖြစ်၍နေသော ခင်ခင်မိ၏ စောက်ပတ်ကြီးသည် အမွှေးများ ခပ်ကြမ်းကြမ်းဖြင့် ဖောင်းအိနေသည်။ အိထွေးသော အတွေ့ကြောင့်ပင် တင်မောင်သည် သူမ၏ စောက်ပတ်ကြီးကို ညှစ်၍ ကိုင်လိုက်မိသည်မှစ၍ အောက်သို့လျှော၍ ပွတ်လိုက်ရာ ခင်ခင်မိ၏ စောက်ပတ်ဝတွင် စိုရွှဲ၍နေသော အရည်လေးများက သူ၏လက်ကိုလာ၍ ထိတွေ့သည်။ ခင်ခင်မိ၏ စောက်ပတ်ကြီးကို လေးငါးကြိမ်မျှ ပွတ်၍ ပေးလိုက်ပြီးသည်နှင့် ရမ္မက်စိတ်များ ပြင်းပြ၍လာရသော တင်မောင်သည် သူ၏မျက်နှာကို ခင်ခင်မိ၏ ရင်ဘတ်ပေါ်မှ ခွာကာ မတ်တပ်ရပ်လိုက်ရာ မှေးစင်းထားသော ခင်ခင်မိ၏ မျက်လုံးလေးများမှာ ဖွင့်၍လာလေသည်။
ထို့နောက်တွင်တော့ တင်မောင်သည် သူ၏ကိုယ်ပေါ်မှ စွပ်ကျယ်အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်ပြီးမှ ပုဆိုးကိုပါ ချွတ်၍ချလိုက်တော့ရာ ကြည့်နေသော ခင်ခင်မိ၏ စောက်ပတ်ကြီးသည်ပင် တင်းကနဲဖြစ်၍ သွားရလေသည်။ တွေ့မြင်လိုက်ရသော တင်မောင်၏ လီးတန်ကြီးမှာ အရှည် (၈) လက်မ ကျော်ကျော်လောက်နှင့် လုံးပတ်က ငါးမတ်လုံးမျှပင် ရှိမည်ဖြစ်သည်။ လီးတန်ကြီး၏ဒစ်ကြီးမှာ ပြဲလန်၍နေပြီး နီရဲနေသော ထိပ်ဖူးကြီးက ထိပ်တွင် အရည်တွေ စိမ့်ထွက်ကာ တဆတ်ဆတ် ခုန်နေသည်။ ပြီးတော့ တင်မောင်၏ လက်ညှိုးထိပ်က သူမ၏ စောက်ခေါင်းနံရံလေးတွေကို ကလိ၍နေပြန်တော့ စောက်ရည်ကြည်လေးတွေ ရွှဲကနဲ ရွှဲကနဲ ထွက်ရင်းကပင် ခင်ခင်မိ၏ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ဖင်သားကြီးများသည် ကုတင်စောင်းမှ ကော့ကနဲ ကော့ကနဲ တက်၍ လာရလေသည်။
ကာမဆိပ်တွေ အဆမတန်တက်နေရသော ခင်ခင်မိမှာ မျက်နှာလေး ခပ်ရှုံ့ရှုံ့လေးဖြစ်လျှက် အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကိုပင် ကိုက်၍ထားရလေသည်။ ဒါပေမဲ့ သူမသည် တာရှည်တော့ တင်းမခံနိုင်ပါ။
“……ကို…. ကိုတင်…. တော်ပါတော့…. ကျမ အသည်းက ယားလှပြီ လိုး… လိုးမှာဖြင့်… လိုးပါတော့… မနေနိုင်တော့ဘူး…… ဟင်း… ဟင်း….”
ဒီကြားထဲမှပင် တင်မောင်သည် သူ၏လက်ညှိုးကိုစောက်ခေါင်းထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်ရင်းက စောက်စေ့လေးကို (၂) ချက် (၃) ချက် ကလိလိုက်ပေသည်။
“….ကျွတ်….ကျွတ်….ဟင့်…”
ပြီးတော့မှ တင်မောင်သည် သူ၏လီးတန်ကြီး ထိပ်ကို စောက်ပတ်ဝတွင် တေ့ကာ စောက်ခေါင်းထဲသို့ လိုးသွင်းလိုက်ပါတော့သည်။
“…….အင့်….. အမလေး… ဖြေးဖြေး… ရှင့်ဟာကြီးက အကြီးကြီး.. ဟင်း..”
ခင်ခင်မိ၏ မျက်နှာလေးတစ်ခုလုံး ရှုံ့မဲ့၍သွားကာ သူမ၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးလေး တစ်ခုလုံးမှာ ကော့၍တက်သွားရလေသည်။
ထိုအချိန်မှာပင် ဆန္ဒစိတ်များ ပြင်းပြကာ ရုံးတွင်အလုပ်လုပ်၍ပင် မရနိုင် ဖြစ်နေရသဖြင့် အိမ်သို့ပြန်၍လာသော လွင်မာထက်၏ကားလေး အိမ်ရှေ့သို့ ထိုးရပ်လိုက်သည်ကိုပင် ရမ္မက်ထန်နေကြသော တင်မောင်နှင့် ခင်ခင်မိတို့နှစ်ယောက် မသိလိုက်ကြချေ။
လွင်မာထက်သည် ဧည့်ခန်းထဲမှ ဖြတ်၍ အပေါ်ထပ်သို့တက်ရန် လှေခါးထိပ်သို့အသွား တိုက်ကြီး တစ်ခုလုံး တိတ်ဆိတ်နေသည့်ကြားက ဧည့်ခန်းနှင့် ကပ်ရက် အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်ပေါ်လာနေသော အသံလေးများကြောင့် သူမ၏ခြေလှမ်းမှာ ရပ်၍သွားသည်။
ပြီးတော့ ဘာသံဆိုတာ သိလိုက်ရသည်နှင့် လွင်မာထက်သည် သူမ၏ စလင်းဘက်အိတ်လေးကို အနီးရှိ စားပွဲပေါ်သို့ လှမ်း၍ တင်လိုက်ရာက အသံလေးတွေ ထွက်ပေါ်နေရာ အိပ်ခန်းဝသို့ ခပ်သွက်သွက်လာကာ အိပ်ခန်းတံခါး ဘေးနံရံတွင် ကပ်၍ ဖွင့်ထားသော အိပ်ခန်းပေါက်သို့ သူမ၏ ခေါင်းတခြမ်းကို ထုတ်ကာ ကြည့်လိုက်မိ ချိန်မှာတော့ လွင်မာထက်၏ ရင်ထဲတွင် ဒိန်းကနဲဖြစ်၍ သွားရချိန်မှာပင် စောစောကတည်းက သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်အတွင်း ထကြွသောင်းကျန်းနေရသော သွေးသားတို့သည် ဖျန်းကနဲ ခါ၍သွားရလေသည်။
ခင်ခင်မိ၏ စောက်ပတ်ကြီးထဲကို ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်ဖြင့် လိုးနေသော တင်မောင်၏ ဧရာမလီးတန်ကြီးမှာ အရည်များပေပွလျှက် ပြောင်လက်ကာ မက်မောစရာကြီး ဖြစ်နေသလို လီးတန်ကြီးက အားပါးတရ ဆောင့်၍ လိုးလိုက်တိုင်း စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုမှာ ခွက်၍ ခွက်၍ ဝင်သွားနေသည်မှာ အားရစရာ ကောင်းလှသည်။
“….ပြွတ်…. ဖွတ်… အင့်… ဟင်း… ပလွတ်… ပြွတ်… ဟင့်… ဆောင့်စမ်းပါရှင်ရယ်….. ဟင်း ဟင်း…. ကျမစောက်ပတ်ကြီး ကွဲသွားအောင် ဆောင့်ပစ်လိုက်စမ်း… ပါ .. ဟင်း… ဟင်း….”
အရည်လဲ့ကာ တောက်ပြောင်နေသော လွင်မာထက်၏ မျက်လုံးများက သူတို့ကို ကြည့်ရင်း သူမ၏ကိုယ်ပေါ်မှ အဝတ်အစားအားလုံးကို ချွတ်၍ ချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ လွင်မာထက်သည် သူမ၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးလေးကို သူတို့ရှိရာသို့ သယ်ဆောင်သွားပြီး အဒေါ်ဖြစ်သူ ခင်ခင်မိ၏ ကိုယ်လုံးဘေး ကုတင်စောင်းတွင် ပက်လက်လှန်ချ လိုက်ရာက သူမ၏ပေါင်လေးနှစ်ဖက်ကို ကားပြီး ဖောင်းကား၍ အရည်တွေ စိမ့်ထွက်နေပြီဖြစ်သော သူမ၏စောက်ပတ်ဝကို စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ဖက်ပေါ်၌ သူမ၏ လက်လေးနှစ်ဖက်မှ လက်မနှစ်ချောင်းဖြင့် တစ်ဖက်တစ်ချက်စီ တင်၍ဖြဲလိုက်ရာ နီရဲသော စောက်ပတ်ဝရှိ အတွင်းသားလေးများပေါ်၍ လာချိန်တွင်တော့ တင်မောင်သည် ခင်ခင်မိ၏ စောက်ခေါင်းထဲမှ လီးတန်ကြီးကို ဆွဲ၍ ထုတ်လိုက်ရာက ဘေးသို့ လှည့်လိုက်ပြီး သူ၏အရည်တမျှားမျှားဖြင့် လီးတန်ကြီးကို သူနေ့စဉ်တွေ့မြင်ကာ လိုးချင်နေရသည့် လွင်မာထက်၏ ဖြဲထားသော စောက်ခေါင်းထဲသို့ ထိုးစိုက်ကာ လိုးလိုက်ချိန်တွင်တော့ လွင်မာထက်ခင်မျာ မျက်လုံးလေးများ စုံမှိတ်ကာ အံလေးကြိတ်ရင်း အသားလေးများ တဆတ်ဆတ် တုန်တက်သွားရပါလေတော့သည်။…ပြီးပါပြီ
Zawgyi
မရပ္နဲ႔…. လုပ္…. လုပ္ပါ….. ေမာင္ေလးရယ္
ေဒၚလြင္မာထက္ ဆိုသည္မွာ ‘ထက္’ ေဆာက္လုပ္ေရး ကုမၸဏီႀကီး၏ ပိုင္ရွင္လည္း ျဖစ္သည္။ သူမသည္ ကိုယ္တိုင္က အင္ဂ်င္နီယာတစ္ဦး ျဖစ္သည့္အျပင္ ျပည္ပသို႔လည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ သြားေရာက္၍ သင္တန္းအမ်ိဳးမ်ိဳး တက္ေရာက္ေအာင္ျမင္ခဲ့သူ တစ္ဦးလည္း ျဖစ္သည္။ သူမသည္ လုပ္ငန္းလုပ္ရာတြင္ ေစ့စပ္ေသခ်ာသည္။ တိက် ျပတ္သားသည္။ ေစတနာ ေကာင္းသည္။ လုပ္ငန္းႏွင့္ ပတ္သက္လၽွင္ မည္သူ႔ကိုမွ အားမနာတတ္။ တိတိက်က် ေဆာင္ရြက္တတ္သည္။
လြင္မာထက္၏ လက္ထက္ၾကမွ ကုမၸဏီ၏ လုပ္ငန္းမ်ားသည္ အံၾသဖြယ္ ေအာင္ျမင္၍လာရျပန္ေတာ့ လြင္မာထက္၏ ဂုဏ္သတင္းက စီးပြားေရး ေလာကတြင္ သတင္းႀကီးခဲ့သည္။ ထိုဂုဏ္သတင္းတို႔တြင္ လြင္မာထက္၏ ေဆာင္ရြက္မွု ေအာင္ျမင္မွု၊ အရည္အခ်င္းရွိမွုေတြသာမက သူမ၏အလွဂုဏ္ သတင္းကလည္း ႀကီးမားလွသည္။
အသက္ (၂၆) ႏွစ္အရြယ္ လြင္မာထက္သည္ ငယ္စဥ္ကလို ႏုနယ္လွပမွုမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ျပည့္စုံေသာ အလွပိုင္ရွင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေလသည္။ ပင္ကိုယ္အရည္အခ်င္းကလည္းရွိ ဓနဥစၥာကလည္း ျပည့္စုံလွရက္လြန္းသူ တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့ လြင္မာထက္ကို တမ္းတမက္ေမာသူမ်ား လက္တြဲလိုသူမ်ား ကမ္းလွမ္းသူမ်ားျဖင့္ ဝိုင္းဝိုင္းလည္၍ ေနရသည္။
လြင္မာထက္တြင္ ခ်စ္တတ္တဲ့ ႏွလုံးသား ၾကင္နာတတ္တဲ့ စိတ္ေတြက မရွိတာေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သို႔ရာတြင္ သူမ ဘဝတက္လမ္းအတြက္ ႀကိဳးစားခဲ့ရျခင္း၊ ပတ္ဝန္းက်င္ အေျခအေနမ်ားေၾကာင့္ သိုသိပ္စြာ ေနခဲ့ရျခင္းတို႔ေၾကာင့္ အရြယ္ေရာက္သူ က်န္းမာသန္စြမ္းသူတိုင္း ခံစားရျမဲ ဓမၼတာျဖစ္ေလေသာ ေသြးသား ဆႏၵမ်ားကိုပင္ မ်ိဳသိပ္၍ ခ်ိဳးႏွိမ္ကာ ထားခဲ့ရေလသည္။
——————————————-
မ်ိဳးဝင္းပိုင္ တစ္ေယာက္ အလုပ္ဝင္ခဲ့သည္မွာ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္မၽွပင္ ရွိခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ထိုကာလအေတာအတြင္း မ်ိဳးဝင္းပိုင္သည္ သူ၏ အလုပ္တာဝန္မ်ားကို ေက်ပြန္စြာ ေဆာင္ရြက္ခဲ့၏။ လြင္မာထက္က မ်ိဳးဝင္းပိုင္ကို သူမ၏ ႐ုံးခန္းထဲသို႔ေခၚကာ မၾကာခဏ အလုပ္ခိုင္းေစတတ္သည္။ ထို႔ျပင္ မ်ိဳးဝင္းပိုင္ကို လြင္မာထက္သည္ သူမ၏ ႐ုံးခန္းထဲသို႔ ေခၚ၍ အလုပ္မ်ားလုပ္ေစခဲ့ရာတြင္ ေဆာင္ရြက္ရန္ အလုပ္မ်ားၿပီးလၽွင္ သူမသည္ မ်ိဳးဝင္းပိုင္ကို အေအး၊ ေကာ္ဖီ၊ မုန႔္ စသည္တို႔ျဖင့္ ဧည့္ခံေကၽြးေမြးလၽွက္ စကားစျမည္ ေျပာတတ္ေသးသည္။
ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္ အိေျႏၵရွိလြန္းေသာ ေဒၚလြင္မာထက္၏ ဟန္ပန္မ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့။ မ်ိဳးဝင္းပိုင္၏ ရင္းႏွီးခင္မင္လြန္းစြာျဖင့္ ရွိေနေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမေလး တစ္ဦးပမာ အသြင္မ်ိဳးကို ေဆာင္ကာ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္ျဖင့္ လြင္မာထက္ တစ္ေယာက္ ရွိေနတတ္ေလသည္။ ထိုသို႔ေသာ အခါမ်ိဳးတြင္ ေခၚေဝၚသုံးႏွုန္းေသာ အေခၚအေဝၚေလးေတြကလည္း တမ်ိဳးေလး ေျပာင္းသြား၏။ မ်ိဳးဝင္းပိုင္ကို လြင္မာထက္က “ေမာင္ေလး” ဟု ေခၚေဝၚသုံးႏွုန္းသည္။
မ်ိဳးဝင္းပိုင္ကေတာ့ စ၍အလုပ္မဝင္မွီ အင္တာဗ်ဴးေျဖကတည္းက “မမ” ဟုသာ သုံးစြဲခဲ့ရာမွ ယခုေတာ့ “မမထက္” ဟုပင္ တရင္းတႏွီး ေခၚေဝၚ၍ေနေခ်ၿပီ ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ဦးတည္းရွိေနေသာ အခါမ်ိဳးတြင္ ေပါ့ပါးလတ္ဆတ္၍ေနေသာ “မမထက္” ၏ မ်က္ႏွာလွလွေလးကို မ်ိဳးဝင္းပိုင္သည္ တိတ္တခိုး ေငးၾကည့္မိတတ္သည္။ ၾကည့္ဖန္မ်ားလာေတာ့ မ်ိဳးဝင္းပိုင္သည္ ခပ္ရဲရဲပင္ ေငး၍ ၾကည့္တတ္လာသည္။ ဒီလိုျဖစ္ေအာင္ပင္ လြင္မာထက္က ဖန္တီးေပးေနတာလား မသိ။
ဒါတင္မဟုတ္ေသးပါ။ မ်ိဳးဝင္းပိုင္သည္ မမထက္၏ ေခ်ာေမာလြန္းေသာ မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ အျပဳံးလွလွေလးတင္သာမက မမထက္၏ အခ်ိဳးက်နစြာျဖင့္ ရွိေနေသာ လွပလြန္းသည့္ ကိုယ္လုံးေလးကိုပါ ေငး၍ ၾကည့္တတ္သည္။ သူရွိရာဖက္သို႔ တခါတရံမ်ိဳးတြင္ ေက်ာခိုင္းကာ သြားလာလွုပ္ရွားေနေသာ မမထက္၏ တေပြ႕တပိုက္ႀကီးျဖစ္ကာ အိေထြးတုန္ခါလၽွက္ရွိေသာ ဖင္သားႀကီးမ်ားကိုလည္း မ်ိဳးဝင္းပိုင္ တစ္ေယာက္ မ်က္ေတာင္မခတ္ၾကည့္ကာ ရမၼက္မ်ား ထန္ခဲ့ရသည္မွာလည္း ႀကိမ္ဖန္မနည္းေတာ့ေပ။
မ်ိဳးဝင္းပိုင္ တစ္ေယာက္ မမထက္ကို စိတ္ကူး၍ သာယာတတ္လာသည္။ မမထက္ကို စြဲလန္းတမ္းတရင္း စိတ္ကူးယဥ္ကာ သာယာေနခဲ့ရေသာ အႀကိမ္မ်ားလည္း တေျဖးေျဖးမ်ား၍လာခဲ့ရသည္။ အခ်ိန္ကာလ တေျဖးေျဖး ၾကာလာသည္ႏွင့္အမၽွ မ်ိဳးဝင္းပိုင္သည္ မမထက္ကို စြဲလန္းသထက္ စြဲလန္းတမ္းတကာ ရင္ေမာစြာျဖင့္ ခ်စ္ခဲ့မိေပၿပီ။
မမထက္သည္လည္း မ်ိဳးဝင္းပိုင္ကို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ဆက္ဆံလာကာ မ်ိဳးဝင္းပိုင္၏ အနီးသို႔ သူမသည္ တေျဖးေျဖး နီးကပ္စြာျဖင့္ ေရာက္၍လာခဲ့ရေပသည္။ လြင္မာထက္သည္ မ်ိဳးဝင္းပိုင္၏ မ်က္ႏွာေလးကို ဂ႐ုတစိုက္ ၾကည့္လိုက္မိေသာ အခ်ိန္ကစ၍ သူ၏ႏုငယ္ေသာ မ်က္ႏွာေလးသည္ သူမ၏ရင္ဝယ္ ၿငိတြယ္ခဲ့ရေလသည္။ မ်ိဳးဝင္းပိုင္၏ ေျပာဟန္ ဆိုဟန္ လွုပ္ရွားဟန္ေလးမ်ားကို ေတြ႕ဖန္မ်ားလာေတာ့ လြင္မာထက္သည္ မ်ိဳးဝင္းပိုင္ကို ခင္တြယ္လာခဲ့ရသည္။
တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ရင္းႏွီး၍လာခဲ့ရျပန္ေတာ့ မ်ိဳးဝင္းပိုင္၏ အျပဳံးေလး မ်ိဳးဝင္းပိုင္၏ စကားသံေလးတို႔ကို လြင္မာထက္က စြဲလန္း၍လာခဲ့ရသည္။ သူမသည္ ဘယ္ေနရာဘဲေရာက္ေရာက္ ဘာဘဲလုပ္ေန လုပ္ေန မ်ိဳးဝင္းပိုင္၏ပုံရိပ္က လြင္မာထက္၏ အေတြးအာ႐ုံထဲတြင္ သြားလာလွုပ္ရွားေနခဲ့ရသည္။ လြင္မာထက္၏ ရင္တြင္းမွ တစ္ခုတည္းေသာ ႏွလုံးသည္းပြတ္သည္ ရွင္သန္လာခဲ့ရၿပီး ေႏြးေထြးေသာ ရင္လွိုင္း ဂယက္ေလးမ်ားႏွင့္အတူ အခ်စ္မ်ားစြာတို႔ကို ေပါက္ပြားကာ သူမ၏ အေသြးအသားမ်ားထဲသို႔ စိမ့္ဝင္ပ်ံ႕ႏွံ့ေစခဲ့ရၿပီျဖစ္၏။ “မမထက္” သည္ ေမာင္ေလးကို အခ်စ္မ်ားစြာျဖင့္ စြဲလန္းျမတ္နိုးစြာ ခ်စ္ခဲ့ရေလၿပီ ျဖစ္ေတာ့၏။
ခ်စ္ေသာသူႏွင့္ ဆုံေတြ႕ေနရေသာ အခ်ိန္ေလးအတြင္းဝယ္ လြင္မာထက္၏ရင္ဝယ္ ေအးခ်မ္းၾကည္ႏူးစြာ ခံစားေနရသည္။ ထို႔ျပင္ ခ်စ္သူအပါးတြင္ ရွိေနစဥ္အခါတြင္ သူမသည္ ႏုငယ္ကာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးသဖြယ္ ျဖစ္သြားရၿပီး လန္းဆန္းေပါ့ပါး၍ ေနခဲ့ရသည္။
မမထက္သည္ ခ်စ္သူအပါး၌ ရွိေနခ်ိန္ ကာလေလးကို ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ၾကဳံေတြ႕ခ်င္လာသည္။ ထိုအခ်ိန္ေလးကိုလည္း ကာလၾကာရွည္စြာ ရွိေစခ်င္လာသည္။ အတူေနရရင္ဟူေသာ စိတ္ကူးေလးေတြက လြင္မာထက္၏ရင္ဝယ္ မၾကာခဏဆိုသလို ေပၚေပါက္၍ ခံစားေနရသည္။
“ေမာင္ေလး” ကလည္း သူမအေပၚ စိတ္ဝင္တစား ရွိလာသည္ကို မမထက္သည္ မိန္းမသားပီပီႏွင့္ ေနခဲ့သည္။ ထိုသို႔ စတင္၍ သိလိုက္ရေသာ အခ်ိန္တြင္ သူမခံစားလိုက္ရေသာ ၾကည္ႏူးမွုမ်ိဳးသည္ လြင္မာထက္အဖို႔ ဒီတသက္ ဒီတစ္ခါသာ ခံစားရဖူးသည္ ျဖစ္သည္။ သူမကို စိတ္ဝင္တစားရွိေနသူ သူမခ်စ္မိသူ တစ္ေယာက္က ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္းေတြကို ဖြင့္ဟလာေစေၾကာင္း တိတ္တခိုး ဆုေတာင္းေနမိခဲ့သည္။ ခ်စ္မိသူမွ ဖြင့္ဟလာနိုင္ေစရန္လည္း လြင္မာထက္သည္ လမ္းေၾကာင္းေပးခဲ့သည္။ ဒါ့အျပင္ အမူအရာမ်ားျဖင့္လည္း လမ္းခင္းေပးခဲ့သည္။ ဒီလို လမ္းေၾကာင္းေပးခဲ့ရေသာ အႀကိမ္တို႔သည္လည္း မေရတြက္နိုင္ေတာ့ေပ။ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာပင္ ျဖစ္သည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ပိုင္းျခားထားေသာ သာမန္ ဝန္ထမ္းငယ္ေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ဟူေသာ တံတိုင္းသည္ ႀကီးမားထူထဲလြန္းလွသည္။ ခ်စ္မိေသာသူမွ သူမဆီသို႔ ထိုတံတိုင္းအား ေက်ာ္လြန္ေအာင္ ထိုးေဖာက္နိုင္စြမ္း မရွိခဲ့ေပ။ အင္အားႀကီးမားေသာ သူမကသာ ထိုတံတိုင္းကို ခ်ိဳးဖ်က္၍ ခ်စ္သူအတြက္ လမ္းခင္းရမည္သာ ျဖစ္သည္။ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ပိုင္းျခားထားေသာ ႀကီးမားထူထဲ လြန္းသည့္ ထိုတံတိုင္းကို ခ်ိဳးဖ်က္နိုင္ရန္ အင္အားေတြ သူမတြင္ ရွိနိုင္ပါ့မလားဟူေသာ အေတြးေတြက အခ်စ္ကို တမ္းတေနရေသာ လြင္မာထက္၏ ရင္ကို ခိုဝင္၍ လာခဲ့ရပါေတာ့သည္။
“…သမီးေရ…..ခဏ…”
“…ဟုတ္ကဲ့…ေမေမ….”
႐ုံးသြားရန္အတြက္ ထြက္လာခဲ့ေသာ လြင္မာထက္သည္ ဧည့္ခန္းထဲသို႔ အေရာက္မွာပင္ မိခင္ျဖစ္သူ ေဒၚသိန္းလြင္က လွမ္း၍ေခၚလိုက္သျဖင့္ မိခင္၏ အနားသို႔ ေရာက္၍သြားရသည္။ ၿပီးေတာ့ မိခင္ျဖစ္သူ၏ေရွ႕ရွိ ဆိုဖာေပၚတြင္ ထိုင္လိုက္သည္။
“….ေမေမ…ဘာမ်ားေျပာမလို႔လဲ….ဟင္…”
“….တျခားမဟုတ္ပါဘူး… သမီးရယ္…. ေမေမ… တရားစခန္း တစ္လဝင္ဖို႔အတြက္ ကိစၥပါ……”
“….ဝင္ေလ ေမေမရာ၊ အိမ္မွာလည္း မသိန္းႏုတို႔ လင္မယား ရွိေနတာဘဲ..”
“…ဒါေတာ့ ဒါေပါ့သမီးရယ္ ေမေမကလဲ သမီးကို စိတ္မခ်ဘူး…. အဲဒါ သမီးေဒၚေလး ခင္ခင္မိကို အိမ္မွာ ေခၚထားမလားလို႔….”
မိခင္ျဖစ္သူ၏စကားကို ၾကားလိုက္ရေသာ လြင္မာထက္တစ္ေယာက္ စဥ္းစားရ ၾကပ္၍ သြားရသည္။ သူမ၏ေဒၚေလး ခင္ခင္မိဆိုတာက မိခင္ျဖစ္သူ၏ ညီမအငယ္ဆုံး ျဖစ္သည္။ အသက္က (၃၃) ႏွစ္မၽွသာ ရွိေသးၿပီး ေယာက်ာ္းက (၃) ေယာက္ပင္ ရဘူးခဲ့သူျဖစ္သည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း လြင္မာထက္၏ ဖိုးဖြားမ်ားရွိစဥ္ကတည္းက အေမြျပတ္ ေၾကာ္ျငာထားတာျဖစ္ၿပီး ဘိုးဘြားမ်ား မရွိေတာ့မွ မိခင္ျဖစ္သူက ကူညီေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ၿပီး ျပန္၍ အဆက္အသြယ္ရေနျခင္း ျဖစ္သည္။
“…..တစ္လေလာက္ပဲ သမီးရယ္… ေနာက္ၿပီး သူ႔ေယာက်ာ္းကို ေခၚမလာဖို႔ ေမေမဘဲ ေျပာပါ့မယ္…. ျဖစ္တယ္မဟုတ္လား သမီး…. ဟင္…”
မတတ္နိုင္ေတာ့ပါ။ မိခင္ျဖစ္သူ စိတ္ခ်မ္းသာေစရန္ႏွင့္ တရားစခန္းဝင္မည့္ မိခင္ျဖစ္သူ ေနာက္ဆံမတင္းရန္အတြက္ လြင္မာထက္သည္ တစ္လထဲဘဲဟူ၍ စိတ္ကိုေလၽွာ့ကာ ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ရေလေတာ့သည္။
“….သူတစ္ေယာက္ထဲ လာေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေမေမသေဘာပါဘဲ။ ေဒၚေလးကို ေခၚထားခဲ့ေပါ့…. ေအာ္… ေမေမက ဘယ္ေတာ့ေလာက္ တရားစခန္းဝင္မွာလဲ…”
“……သဘက္ခါေလာက္ စၿပီးဝင္မယ္ သမီး…. ကဲကဲ… သမီးလည္း ႐ုံးေနာက္က်ေနဦးမယ္ … သြားရင္လည္း…. သြားေတာ့ကြယ္….”
“….ဟုတ္ကဲ့….ေမေမ……”
ဟူ၍ ေျပာလိုက္ရင္းကပင္ ထိုင္ရာမွ အသာထကာ လြင္မာထက္သည္ ထြက္၍ လာခဲ့ပါေတာ့သည္။
——————————————-
ဒီေန႔ ႐ုံးပိတ္ရက္ ျဖစ္ေသာ္လည္း လြင္မာထက္မွာထား၍ မ်ိဳးဝင္းပိုင္သည္ လြင္မာထက္၏ အိမ္သို႔ နံနက္ (၉) နာရီအခ်ိန္တြင္ ေရာက္၍လာခဲ့ရသည္။ မ်ိဳးဝင္းပိုင္တစ္ေယာက္ ေရာက္၍လာသည္ဆိုသည္ႏွင့္ အသင့္ပင္ ေစာင့္၍ေနသာ လြင္မာထက္က မ်ိဳးဝင္းပိုင္ကို ကားေမာင္းခိုင္းကာ ထြက္လာခဲ့ၾကေတာ့၏။ အျမဲတမ္းပင္ ခပ္ရိုးရိုးသာ ဝတ္တတ္ေသာ လြင္မာထက္တစ္ေယာက္ တစ္ခါမွ သူမဝတ္စားထားတာ မေတြ႕ဖူးေသာ အဝတ္အစာမ်ိဳးကို ဝတ္လၽွက္ လွခ်င္တိုင္း လွ၍ေနရေသာ လြင္မာထက္ကို မ်ိဳးဝင္းပိုင္ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရေလသည္။
လြင္မာထက္သည္ ေျခသလုံးေလး ေနာက္ဖက္တြင္ ခြဲထားေသာ အခြဲေလးပါသည့္ စကပ္အနက္ေရာင္ေလးကို ဝတ္ထားၿပီး သူမ၏ ခႏၶာကိုယ္ အေပၚပိုင္းတြင္ေတာ့ ငုဝါေရာင္ လက္ျပတ္ ရင္ေစ့ ခါးတင္ အကၤ်ီေလးကို ဝတ္၍ထားေလးသည္။ ၿပီးေတာ့ လြင္မာထက္သည္ သူမ၏ ေက်ာလယ္သာသာ ဆံပင္ေလးကို ေနာက္ေစ့တြင္ ခပ္ျမင့္ျမင့္ေလးစု၍ ျမင္းၿမီးပုံစံေလးခ်ထားသည္။ သူမ၏ မ်က္ႏွာေလးမွာေတာ့ မိတ္ကပ္ပါးပါးေလး လိမ္းထားကာ ႏွုတ္ခမ္းေလးႏွစ္လႊာကိုေတာ့ နီနီရဲရဲေလး ဆိုး၍ထားေလသည္။
တစ္ခါမွ သူမ်ားေမာင္းသည့္ ကားကို ေရွ႕ခန္းတြင္ မလိုက္ခဲ့ဖူးသည့္ လြင္မာထက္သည္ ယခု မ်ိဳးဝင္းပိုင္ ေမာင္းေသာ ကားကို မ်ိဳးဝင္းပိုင္ႏွင့္ ယွဥ္ကာ ကားေရွ႕ခန္းတြင္ ထိုင္၍ လိုက္ပါခဲ့ေလသည္။ သူမဆီမွ ပ်ံ႕လြင့္၍လာေသာ သင္းပ်ံ႕သည့္ ရနံ့မ်ားသည္ မ်ိဳးဝင္းပိုင္၏ရင္ကို ရိုက္ပုတ္လွုံ႔ေဆာ္လၽွက္ ရွိေလသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးကို သယ္ေဆာင္၍လာေသာ ကားေလးသည္ အျမန္ႏွုန္းမွန္မွန္ျဖင့္ ေမာင္း၍လာခဲ့ရာတြင္ နာရီဝက္ခန႔္ ၾကာေသာအခါ၌ လြင္မာထက္ ညႊန္ျပသည့္ ၿခံဝန္းတစ္ခုထဲသို႔ အသင့္ဖြင့္၍ထားေသာ ၿခံတခါးမွတဆင့္ ဝင္လိုက္သည္။
ကားေလးသည္ ၿခံဝန္းထဲသို႔ ေရာက္လၽွင္ပင္ မ်ိဳးဝင္းပိုင္က လြင္မာထက္၏ ညႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း ၿခံတံခါးကိုပိတ္ကာ အတြင္းမွ မင္းတုံး ထိုးလိုက္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ ကားေပၚတက္၍ ကားေလးကို ၿခံဝန္းက်ယ္ႀကီးအတြင္း မလွမ္းမကမ္းေလးတြင္ ရွိေန ေသာ တစ္ထပ္တိုက္ေလးဆီသို႔ ေမာင္း၍လာခဲ့သည္။
တိုက္ကေလးေရွ႕သို႔ေရာက္လၽွင္ ကားေလး ထိုးရပ္လိုက္သည္ ဆိုသည္ႏွင့္ လြင္မာထက္က ကားေပၚမွဆင္းကာ တိုက္ကေလး၏ တံခါးကို သြား၍ ဖြင့္ေနသည္။ မ်ိဳးဝင္းပိုင္ကေတာ့ ကားေနာက္ခန္းထဲမွ ပစၥည္းမ်ားကို ထုတ္ယူေနရင္း သူ၏အၾကည့္မ်ားက ေနာက္ေက်ာေပးထားေသာ လြင္မာထက္ဆီသို႔ ေရာက္၍ေနသည္။ ေသးက်င္ေသာ လြင္မာထက္၏ ခါးေလးေအာက္မွ ဖင္သားစိုင္ႀကီးမ်ားသည္ မ်ိဳးဝင္းပိုင္၏ရင္ကို လွိုက္ဖို၍လာေစခဲ့သည္။
တိုက္ထဲေရာက္သည္ႏွင့္ လြင္မာထက္သည္ မ်ိဳးဝင္းပိုင္၏ လက္ထဲမွ ပစၥည္းမ်ားကိုယူ၍ ဆက္တီစားပြဲေပၚတြင္ စီကာစဥ္ကာ ခ်၍ေနသည္။ သူမရပ္၍ ျပင္ဆင္ေနသည္က မ်ိဳးဝင္းပိုင္ ထိုင္ေနရာႏွင့္ စားပြဲေလးအၾကားတြင္ ျဖစ္ေနရာ လြင္မာထက္၏ ကားစြင့္မို႔ေမာက္လၽွက္ရွိေသာ ဖင္သားႀကီးမ်ားမွာ မ်ိဳးဝင္းပိုင္၏မ်က္ႏွာ ေရွ႕နားတြင္ ကပ္လၽွက္ ေတြ႕ျမင္ေနရ၍ သူ၏ပုဆိုးတြင္းမွ လီးတန္ႀကီးသည္ မာေတာင္၍ လာရေတာ့သည္။
ၿပီးေတာ့ လြင္မာထက္သည္ မ်ိဳးဝင္းပိုင္၏ေဘးတြင္ ကပ္လၽွက္သား ထိုင္ခ်လိုက္ေသာအခါ အိေထြးလွေသာ သူမ၏ ကိုယ္လုံးေလးသည္ မ်ိဳးဝင္းပိုင္၏ ကိုယ္လုံးေလးႏွင့္ ထိထိမိမိ ဖိကပ္မိေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ လြင္မာထက္၏ ကိုယ္လုံးေလးသည္ လူးလြန႔္ကာ မ်ိဳးဝင္းပိုင္၏ ကိုယ္လုံးဖက္သို႔ ပို၍ဖိကာ တိုးလိုက္ၿပီး သူမ၏ ကိုယ္လုံးေလးကို ငိုက္လၽွက္ လြင္မာထက္က မ်ိဳးဝင္းပိုင္ကို မ်က္လုံးခ်င္းဆိုင္ကာ ၾကည့္လိုက္သည္။
“……ေမာင္ေလး….ဆာရင္ စားေတာ့ေလ….”
“……..ကၽြန္ေတာ္…မဆာေသးဘူး….မမ….”
“…..မမလည္း မဆာသးဘူး…. ေနာက္မွ… အတူစားၾကတာေပါ့…”
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေရွ႕ရွိ စားပြဲေလးေပၚတြင္ေတာ့ စားစရာေတြမွာ အျပည့္ပင္ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကာ ၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္ၾကၿပီးေနာက္ စကားဆုံးသြားေသာ္လည္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ ဆုံေတြ႕ေနေသာ မ်က္လုံးေလးမ်ားကို မ႐ုတ္သိမ္းဘဲ ခပ္ရဲရဲပင္ မ်က္လုံးခ်င္းဆိုင္ကာ ၾကည့္ေနၾကသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ မ်က္ႏွာမွာ တစ္ထြာခန႔္သာ ကြာေဝးေတာ့သည္။
ၿပီးေတာ့ သူမဆီမွ လွပလြန္းေသာ အျပဳံးေလးတစ္ခ်က္ ပ်ံ႕လြင့္သြားခ်ိန္တြင္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ စိတ္မထိန္းနိုင္ေတာ့ေသာ မ်ိဳးဝင္းပိုင္သည္ လြင္မာထက္၏ ကိုယ္လုံးေလးကို သိုင္း၍ဖက္လိုက္ၿပီး သူမ၏ မ်က္ႏွာလွလွေလးကို အငမ္းမရပင္ နမ္းပါေလေတာ့သည္။ လြင္မာထက္ကေတာ့ သူမ၏မ်က္ႏွာေလးကို အလိုက္သင့္ေလး ေမာ့ကာ ျပဳံးျပဳံးေလး လုပ္ေပးထားေလသည္။
ခဏအတြင္းမွာပင္ မ်ိဳးဝင္းပိုင္၏ ႏွုတ္ခမ္းႏွစ္လႊာက သူမ၏ ဖူးဖူးေလးႂကြေနေသာ နီနီရဲရဲ ႏွုတ္ခမ္းေလးမ်ားဆီသို႔ ဖိကပ္လိုက္သည္ႏွင့္ပင္ လြင္မာထက္သည္ မ်ိဳးဝင္းပိုင္၏ ႏွုတ္ခမ္းမ်ားကို အရင္ဦးေအာင္ စုပ္နမ္းလိုက္ၿပီး သည့္ခဏမွာပင္ သူမ၏လၽွာဖ်ားေလးက မ်ိဳးဝင္းပိုင္၏ ႏွုတ္ခမ္းေလးမ်ားကို ပြတ္သပ္၍ ေပးေနေတာ့သည္။
ထို႔ျပင္ လြင္မာထက္၏ လက္ႏွစ္ဖက္အနက္ တစ္ဖက္က မ်ိဳးဝင္းပိုင္၏ ကိုယ္လုံးႀကီးကို ဖက္လိုက္ၿပီး က်န္တစ္ဖက္က သူ၏ခါးကို ဖက္လိုက္သည္။ ေဘးတိုက္ ထိုင္လၽွက္သား ျဖစ္သည့္အျပင္ လြင္မာထက္မွာ မ်ိဳးဝင္းပိုင္၏ ရင္ခြင္ထဲသို႔ သူမ၏ ကိုယ္လုံးေလးတစ္ျခမ္း ေရာက္လၽွက္ရွိေနသည္ျဖစ္၍ မ်ိဳးဝင္းပိုင္၏ ေရွ႕ဖက္မွေန၍ သူ၏ခါးကို ဖက္ထားေသာ လြင္မာထက္၏ လက္ဖ်ံေလးသည္ မ်ိဳးဝင္းပိုင္၏ ေပါင္ရင္းကို အသာေလး ဖိကပ္မိေတာ့ရာ သူ၏ပုဆိုးေအာက္မွ ေထာင္မတ္၍ေနေသာ လီးတန္ႀကီးကို သူမ၏လက္ဖ်ံေလးက အေပၚမွ ဖိလၽွက္သားေလး ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
ႏွစ္ဦးသား ႏွုတ္ခမ္းျခင္း ဂေဟဆက္ကာ အျပန္အလွန္ နမ္းေနၾကရင္းျဖင့္ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ ကိုယ္လုံးမ်ားမွာ တြန႔္ကာ တြန႔္ကာျဖင့္ ျဖစ္လာၾကေတာ့သည့္အေလ်ာက္ မ်ိဳးဝင္းပိုင္၏ ပုဆိုးတြင္းမွ မာေတာင္၍ေနေသာ လီးတန္ႀကီးေပၚသို႔ ထိကပ္၍ေနေသာ လြင္မာထက္၏ လက္ဖ်ံေလးမွာ လီးတန္ႀကီးတစ္ေလၽွာက္ အရင္းမွအဖ်ား အဖ်ားမွ အရင္းသို႔ တစ္ခ်က္ျခင္း ပြတ္ကာေပးေနသလိုျဖစ္၍ ေနေလေတာ့သည္။ မၾကာမီမွာပင္ မ်ိဳးဝင္းပိုင္၏ လက္တဖက္က လြင္မာထက္၏ ရင္သား မို႔မို႔ေမာက္ေမာက္ေပၚသို႔ က်ေရာက္၍လာသည္မွ သူမ၏နို႔အုံႀကီးကို ဝတ္ထားေသာ ေဘာ္လီအကၤ်ီေလးေပၚမွပင္ ဖိညႇစ္၍ ေပးေလေတာ့သည္။
လြင္မာထက္ကလည္း သူမ၏ ရင္ဘတ္ေလးကို ေကာ့၍ ေကာ့၍ ေပးလာပါေတာ့သည္။ ခဏအၾကာ ႏွုတ္ခမ္းႏွစ္ခု ကြာအသြားတြင္ေတာ့ လြင္မာထက္သည္ မ်ိဳးဝင္းပိုင္၏ မ်က္ႏွာကို သူမ၏ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆြဲယူလိုက္ၿပီး ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ကို တရွိုက္မက္မက္ျဖင့္ နမ္းလိုက္ၿပီးေနာက္ ထိုင္ေနရာမွ အားယူကာ ထလိုက္ၿပီး မေျပး႐ုံတမယ္ပင္ အတြင္းခန္းထဲသို႔ ဝင္၍သြားေတာ့ရာ ႐ုတ္တရက္ေၾကာင္၍ ၾကည့္ေနေသာ မ်ိဳးဝင္းပိုင္က ခဏေနမွ ထိုင္ရာမွထကာ လြင္မာထက္၏ ေနာက္သို႔လိုက္၍ လာခဲ့ေလသည္။
အခန္းတြင္း ကုတင္ေပၚရွိ အိပ္ယာႀကီးေပၚတြင္ေတာ့ လြင္မာထက္တစ္ေယာက္ သူမ၏ကိုယ္လုံးေလးကို အိပ္ယာေပၚတြင္ ေမွာက္လ်က္သား လွဲေနသည္။ ေနာက္မွေရာက္၍လာေသာ မ်ိဳးဝင္းပိုင္သည္ ကုတင္ႀကီးေပၚသို႔ တက္လိုက္ကာ သူမ၏ေဘးတြင္ထိုင္လိုက္ၿပီး ခါးေလးကို လွမ္း၍ ဖက္ၿပီး လြင္မာထက္၏ တလုံးတခဲႀကီး ျဖစ္၍ေနေသာ တင္သားႀကီးမ်ားကို ဝတ္ထားေသာ စကပ္ေလးေပၚမွပင္ ဖိ၍ဖိ၍ အားပါးတရ နမ္းေနေတာ့သည္။
တစထက္တစ ကာမစိတ္မ်ား ေသာင္းက်န္း၍လာရေသာ လြင္မာထက္သည္ သူမ၏ကိုယ္လုံးေလးကို လူးကာလြန႔္ကာ လုပ္ေနရာမွ ပက္လက္လွန္လိုက္ၿပီးသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ထဲမွာပင္ သူမ၏ လက္တဖက္က မ်ိဳးဝင္းပိုင္၏ အကၤ်ီေပၚသို႔ လွမ္းလိုက္ကာ ၾကယ္သီးေလးမ်ားကို ျဖဳတ္၍ေပးပါေတာ့သည္။ အလားတူပင္ မ်ိဳးဝင္းပိုင္၏ လက္ေလးေတြကလည္း သူမ၏ အကၤ်ီၾကယ္သီးေလးမ်ားကို ျဖဳတ္၍ ေပးေနသည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ အကၤ်ီမ်ားသည္ ၿပိဳင္တူလိုပင္ ကၽြတ္၍သြားခ်ိန္မွာေတာ့ လြင္မာထက္၏ လက္ေလးတစ္ဖက္က သူမ၏ေနာက္ေက်ာသို႔ သြင္းလိုက္ရာက ဘရာစီယာခ်ိတ္ေလးကို ျဖဳတ္ေပးလိုက္ၿပီး သူမကိုယ္တိုင္ပင္ ဘရာစီယာေလးကို သူမ၏ကိုယ္ေပၚမွ ခြာ၍ေပးရင္း မ်က္လုံးေလးမ်ားကို မွိတ္၍ ခ်လိုက္ပါေတာ့သည္။
ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ဖြံ့ဖြံ့ထြားထြား နို႔ႏွစ္လုံးကို ေခတၱမၽွ ေငးစိုက္ကာ ၾကည့္ေနၿပီးမွ မ်ိဳးဝင္းပိုင္သည္ သူမ၏အေပၚသို႔ ေမွာက္၍ခ်လိုက္ၿပီး အငမ္းမရပင္ နို႔ႏွစ္လုံးကို တလွည့္စီ စို႔၍ေပးေနေတာ့ရာ လြင္မာထက္သည္ သူမ၏ကိုယ္လုံးေလး တြန႔္တြန႔္လြန႔္ ျဖစ္ေနရာမွ သူမ၏နို႔မ်ားကို မ်ိဳးဝင္းပိုင္ထံသို႔ ေက်ာေလးေကာ့ကာ ေကာ့ကာျဖင့္ ဖိသြင္းေပးေနပါေတာ့သည္။ ထိုအခိုက္မွာပင္ မ်ိဳးဝင္းပိုင္၏ လက္တစ္ဖက္က သူမ၏ခါးမွ စကပ္ေလးကို လွမ္း၍ ျဖဳတ္လိုက္သျဖင့္ သူမ၏ေပါင္ေလးႏွစ္လုံးကို ေထာင္၍ စကပ္ေလးကို ခၽြတ္၍ေပးလိုက္ေတာ့ရာ မ်ိဳးဝင္းပိုင္၏ လက္ကလည္း ခ်က္ျခင္းဆိုသလိုပင္ လြင္မာထက္၏ ေစာက္ပတ္ေပၚသို႔ ေစာက္ေမႊးေလးေတြၾကားမွ တိုးဝင္ဖိကပ္သြားခဲ့ၿပီး သူမ၏ ေစာက္ပတ္ႏူးႏူးအိအိေလးကို သူ၏လက္ျဖင့္ ဖိ၍ဖိ၍ ပြတ္ေပးေနေတာ့သည္။
လြင္မာထက္ခင္မ်ာမွာေတာ့ သူမ၏ ဒူးေလးေတြေကြးကာ ေထာင္လိုက္မိေသာ ေပါင္ေလးႏွစ္ေခ်ာင္းကို စုလိုက္ကားလိုက္ျဖင့္ ျဖစ္လၽွက္ ခံရခက္ေနကာ သူမ၏ ေစာက္ပတ္ဝမွာေတာ့ ေစာက္ရည္ေလးမ်ားမွာ ရႊဲနစ္၍ ေနခဲ့ရေခ်ၿပီျဖစ္သည္။ ခဏအၾကာတြင္ေတာ့ လြင္မာထက္၏ ခႏၶာကိုယ္အတြင္းမွ ေသြးသားမ်ားသည္ ဆူပြက္၍လာခဲ့ရကာ သူမ၏ ေစာက္ေခါင္းထဲမွလည္း ယား၍ ယား၍ တက္လာရၿပီး လြင္မာထက္မွာ အလိုးခံခ်င္စိတ္ေတြ မႊန္ထူ၍ လာခဲ့ရေလသည္။
“ေမာင္ေလးရယ္…. အင့္… ဟင့္…. မ… မ…. မေနတတ္ေတာ့ဘူး… ဟင့္..”
လြင္မာထက္၏ မပီမသ စကားသံေလးကို ၾကားလိုက္ရၿပီး ေနာက္တြင္ေတာ့ မ်ိဳးဝင္းပိုင္သည္ သူ၏ပုဆိုးကိုခၽြတ္ကာ လြင္မာထက္၏ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားတြင္ ဝင္၍ ထိုင္လိုက္ေလေတာ့သည္။ မ်ိဳးဝင္းပိုင္တစ္ေယာက္ လွုပ္လွုပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားသည္ ဆိုသည္ႏွင့္ သူမ၏ မ်က္လုံးေလးမ်ားသည္ ေမွးစင္း၍ထားရာမွပင္ အသာေလးဖြင့္၍ ၾကည့္လိုက္မိရာ ကာမေဇာေတြၾကားမွပင္ ရင္ေလးမွာ ဖို၍သြားရျပန္ပါသည္။
ေတာင္မတ္၍ တဆတ္ဆတ္ ျဖစ္ေနေသာ လီးတန္ႀကီးမွာ အရွည္ (၇) လက္မနီးပါးႏွင့္ လုံးပတ္က က်ပ္လုံးသာသာေလာက္ရွိသည္။ ၿပီးေတာ့ အၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနေသာ အေၾကာႀကီးမ်ားကလည္း ဖုထစ္၍ေနသည္။ မ်ိဳးဝင္းပိုင္သည္ လြင္မာထက္၏ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားတြင္ ဝင္၍ထိုင္လိုက္ၿပီးသည္ႏွင့္ လီးတန္ႀကီးထိပ္ကို ေစာက္ပတ္ဝတြင္ေတ့ကာ ဖိ၍ သြင္းလိုက္ေလေတာ့သည္။
“……ၿဗိ…. အင့္…. ဗ်စ္…. အေမ့…. ၿဗိ…. အာ့…. ကၽြတ္….. ကၽြတ္….. အ….”
လီးတန္ႀကီးမွာ လြင္မာထက္၏ ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ တဆုံးဝင္၍သြားၿပီ ဆိုသည္ႏွင့္ မာေက်ာလွေသာ လီးတန္ႀကီးႏွင့္ ျပည့္သိပ္ထိေတြ႕ကာေနေသာ သူမ၏ ေစာက္ပတ္ အတြင္းသားေလးမ်ားသည္ လွုပ္လွုပ္ရြရြျဖစ္ကာ လာရေတာ့သည္။ လြင္မာထက္တစ္ေယာက္ နာ၍သြားပုံရသျဖင့္ မ်ိဳးဝင္းပိုင္သည္ ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ တဆုံးဝင္၍ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ သူ၏လီးတန္ႀကီးကို ေစာက္ပတ္ထဲ၌ ဖိကပ္၍ထားကာ အနားေပးလိုက္ရာ ခဏအတြင္းမွာပင္ လြင္မာထက္၏ ခါးေလးသည္ ေကာ့၍ တက္လာေတာ့သည္။
“……ဟင့္…. မ….. မရပ္နဲ႔…. လုပ္…. လုပ္ပါ….. ေမာင္ေလးရယ္…. ဟင္း.. ဟင္း..”
သူမ၏ ရမၼက္သံေလးသည္ မ်ိဳးဝင္းပိုင္ကို စ၍ တာလႊတ္လိုက္ေလသည္။ သူသည္ ေစာက္ေခါင္းထဲမွ လီးတန္ႀကီးကို ဆြဲ၍ထုတ္ကာ လိုးပါေတာ့သည္။ လြင္မာထက္သည္ သူမ၏ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ဖင္သားႀကီးမ်ားကို မ်ိဳးဝင္းပိုင္၏ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားႏွင့္အညီ ေျမႇာက္ႂကြ၍ေပးကာ သူမ၏ ေစာက္ပတ္ႀကီးကို ေကာ့၍ ေကာ့၍ ေပးရင္း အလိုးခံေနသည္။ အလိုးခံရင္း ညီးတြားရသည္မွာ အားရေက်နပ္ဖြယ္ အရသာေတြ႕ေနရေသာ လြင္မာထက္သည္ သူမ၏ ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ မ်ိဳးဝင္းပိုင္၏ လီးတန္ႀကီးက ေဆာင့္၍ ေဆာင့္၍ လိုးလိုက္ေလတိုင္း သူမ၏ ႏွုတ္ခမ္းဖ်ားေလးမ်ားမွာ ဟ၍ ဟ၍ သြားကာ ဝမ္းေခါင္းသံေလးမ်ားျဖင့္ ညီးတြားရင္း အားပါးတရ အလိုးခံေနပါေတာ့သည္။
“ ……. ႁဗြတ္…. အင္း…. ပလြတ္… ပလြတ္…. ဖြတ္…. ဟင္းဟင္း…. ႁပြတ္… ဖြတ္… ဟင္း..… အင္း…. ဟင္း….. အင္း…..”
အစက လြင္မာထက္သည္ သူမက ဦးေဆာင္ရလိမ့္မည္ဟု ထင္၍ထားေသာ မ်ိဳးဝင္းပိုင္သည္ သူမကို မ်က္လုံးမဖြင့္နိုင္ေအာင္ေကာင္း၍ ေနရန္ပင္ လိုးေပးေနနိုင္သည့္ အတြက္ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္၍ ေနရေတာ့သည္။ ရွည္လၽွားလွေသာ လီးတန္ႀကီးမွာ သူမ၏ ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ ေဆာင့္၍ ေဆာင့္၍ ဝင္လာေလတိုင္း လီးတန္ႀကီး၏ ထိပ္ဖူးႀကီးမွာ သူမ၏ သားအိမ္ဝသို႔ ေျပး၍ ေျပး၍ ေဆာင့္ေနသျဖင့္ လြင္မာထက္၏ ကိုယ္လုံးေလးသည္ တုန္၍တုန္၍ သြားရေအာင္ပင္ ေကာင္း၍ ေနရေလသည္။
“…..မမထက္…..ေကာင္းလား…ဟင္….”
“……ေကာင္းတယ္…. သိပ္ေကာင္းတယ္…… ဟင္း… ဟင္း… ခ်စ္… လားဟင္…”
“…..ခ်စ္တာေပါ့….မမထက္…ရယ္….”
“…….အမေလး……. အင္း….. ဟင္း….. ခ်စ္…. ခ်စ္လိုက္တာ ေမာင္ေလးရယ္…. အင္း.. ဟင္း……”
ကာမအရသာမ်ား အဆမတန္ တက္၍လာရေသာ လြင္မာထက္က သူမ၏ ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ ေဆာင့္၍ ေဆာင့္၍ လိုးေပးေနေသာ မ်ိဳးဝင္းပိုင္၏ လီးတန္ႀကီးကို သူမ၏ ေစာက္ပတ္အတြင္းသား ႏုႏုေလးမ်ားျဖင့္ ဖိ၍ ဖိ၍ ဖင္ၾကားေလးမ်ား ရွုံ႔၍ ရွုံ၍ သြားရသည္အထိ ညႇစ္၍ေပးရင္း အလိုးခံေနသည္။ မၾကာမွီမွာပင္ လြင္မာထက္တစ္ေယာက္ တဟင္းဟင္းျဖင့္ ဆက္တိုက္ညီးတြားကာ ေကာ့ပ်ံလာသလို ကာမဆိပ္မ်ားတက္၍ လာခဲ့ရၿပီျဖစ္ေသာ မ်ိဳးဝင္းပိုင္သည္လဲ သူ၏လီးတန္ႀကီးမွာ က်င္ဆိမ့္၍လာၿပီျဖစ္ရာ လြင္မာထက္၏ နို႔ႏွစ္လုံးကို လွမ္း၍ဆြဲကာ ဆုပ္နယ္ဖ်စ္ညႇစ္ရင္း အားကုန္ေဆာင့္၍ အခ်က္ (၂၀) မၽွ လိုးလိုက္ပါေတာ့သည္။
“……အမေလး…. ေမာင္….. အား…. ခ်စ္…. တယ္…… ဟင္း…. ဟင္း…..”
မ်ိဳးဝင္းပိုင္ႏွင့္ လြင္မာထက္တို႔ ကိုယ္လုံးႏွစ္ခုသည္ တြန႔္ခါ၍သြားၾကရကာ ႏွစ္ဦးစလုံး ကာမအထြတ္အထိပ္သို႔ ေရာက္၍ သြားရပါေတာ့သည္။
——————————————-
မ်ိဳးဝင္းပိုင္ႏွင့္ လြင္မာထက္တို႔သည္ ထိုေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ ညေန႐ုံးဆင္းတိုင္း ေန႔တိုင္းလိုလိုပင္ ေတြ႕ေနက်ေနရာေလးသို႔ သြားကာ တူႏွစ္ကိုယ္ ယွဥ္တြဲ၍ ခ်စ္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကသည္မွာ (၁၀) ရက္ထက္ မနည္းေတာ့ေပ။ လြင္မာထက္ကလည္း မ်ိဳးဝင္းပိုင္ကို တပ္မက္စြဲလန္းကာ ေနရသကဲ့သို႔ မ်ိဳးဝင္းပိုင္ကလည္း လြင္မာထက္ကို မက္ေမာစြဲလန္းကာ ရွိေနခဲ့ရေလေတာ့သည္။
ထန္းပင္မွ ထန္းနို႔မ်ားသည္ လွီးျဖတ္စရွိလၽွင္ လွီးေလ ထန္းနို႔ထြက္ေလပင္ ျဖစ္သည္။ မလွီးမျဖတ္ဘဲ ထားပါက တေျဖးေျဖးေျခာက္၍ ေႂကြတတ္ေပသည္။ ထို႔ျပင္ စားရေသာ ကေလးသည္ ငတ္သည္ဟူေသာ ဆိုရိုးစကားကလည္း ရွိေနျပန္ေသးသည္။ တစ္ခါမွ မခံစားဖူးခဲ့ရကာ ကာမအရသာကို စတင္ခံစားခဲ့ဖူးသည့္ ေန႔မွစ၍ လြင္မာထက္သည္ (၁၀) ရက္တိုင္တိုင္ ေန႔စဥ္ ရက္ဆက္ဆိုသလို အားပါးတရ ခံစားခဲ့ရေလသည္။ ၿပီးေတာ့ မ်ိဳးဝင္းပိုင္ကလည္း ခြင့္ (၁၀) ရက္ယူသြားေတာ့ လြင္မာထက္သည္ ဆန႔္တငန႔္ငန႔္ျဖစ္၍ က်န္ခဲ့သည္။
ခ်ိဳသည္ ခါးသည္ဆိုေသာ အရသာကိုလည္း သိေနေတာ့ ပထမတြင္ အခ်ိန္တန္လၽွင္ သတိရသည္။ အဲဒီေနာက္ တေျဖးေျဖး တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ ျဖစ္လာေတာ့ မၾကာခဏဆိုသလို ျပင္းျပေသာ ဆႏၵေတြက ေသြးသားတို႔ကို ေသာင္းက်န္းေစသည္။ ဒါေပမဲ့လည္း (၁ဝ) ရက္ ျပည့္လၽွင္ေတာ့ မ်ိဳးဝင္းပိုင္ ျပန္၍လာေတာ့မည္ဟူေသာ ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ ေျဖသိမ့္ကာ သူမ၏ေဝဒနာကို ႀကိတ္မွိတ္၍ ခံစားခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ သူမ၏ဆႏၵမွာ ျပည့္ဝ၍ မလာခဲ့ပါ။
(၁၀) ရက္ျပည့္ေသာ ေန႔မွာပင္ မ်ိဳးဝင္းပိုင္၏ ဖခင္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့သျဖင့္ ေနာက္ထပ္ခြင့္ (၁၅) ရက္ေပးရန္ ခြင့္ယူခဲ့သည္ကို သူမသည္ သိခဲ့ရၿပီး ကိုယ္စိတ္ႏွလုံး ခ်ဳံးခ်ဳံးက်ကာ စိတ္ပ်က္၍ သြားခဲ့ရသည္။ လြင္မာထက္တစ္ေယာက္ ခံစားေနရေသာ ေဝဒနာမွာ ကိုယ္ႏွင့္မမၽွ ရင္ႏွင့္မမၽွေအာင္ ျဖစ္၍ေနသည္။ အလုပ္လုပ္ရတာပင္ သိပ္ၿပီးစိတ္မပါေတာ့။ အလုပ္ ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ ရြယ္ရြယ္အိုအို ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ ေျပာဆို ဆက္ဆံေနရခ်ိန္မွာပင္ သူမ၏ေသြးသားတို႔က တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ျဖစ္ကာ လြင္မာထက္၏ အတြင္းစိတ္တို႔သည္ ေဖာက္ျပန္၍ ေနရသည္။
——————————————-
ခင္ခင္မိသည္ အစ္မျဖစ္သူ ေဒၚသိန္းလြင္၏ ၾသဇာကို မလြန္ဆန္နိုင္၍သာ အစ္မျဖစ္သူ တရားစခန္း ဝင္ေနစဥ္တြင္ လြင္မာထက္ႏွင့္အတူ လာ၍ ေနခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အစ္မ၏ ၾသဇာကို မလြန္ဆန္နိုင္သည္ကလည္း မေျပာႏွင့္။ ခင္ခင္မိတို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္အတြက္ စားဝတ္ေနေရးကို အစ္မျဖစ္သူ ေဒၚသိန္းလြင္က တာဝန္ယူထားခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ တခါတရံ လိုအပ္သည့္ အခါမ်ားတြင္လည္း ေငြကို လိုသေလာက္ ထုတ္ေပးေသးသည္။ ဒီေတာ့ အစ္မစကားကို မနာခံ၍ မျဖစ္သျဖင့္ နာခံခဲ့ရသည္။
သို႔ေပမဲ့လည္း ခင္ခင္မိသည္ ေျပာရမည္ဆိုလၽွင္ ေယာက်ာ္းႏွင့္ ကင္းကြာကာ ေနနိုင္သူ ေနတတ္သူ မဟုတ္ေခ်။ အခုဆိုလၽွင္ ေယာက်ာ္းႏွင့္ မေတြ႕ရသည္မွာ (၁၈) ရက္ခန႔္ပင္ ရွိခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ မေန႔က လြင္မာထက္ ႐ုံးသြားေနတုန္း ခင္ခင္မိသည္ အိမ္သို႔ ျပန္ခဲ့ေသးသည္။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာက္ပြဲစားလုပ္ေသာ သူမ၏ေယာက်ာ္းက ခရီးထြက္သြားသည္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ တိုက္ခန္းမွ ေျပာသျဖင့္ သိခဲ့ရသည္။
ခင္ခင္မိ၏ ေယာက်ာ္းသည္လည္း ခင္ခင္မိ မရွိလၽွင္ အေပ်ာ္ရွာေနမယ္ ဆိုတာကို ခင္ခင္မိတစ္ေယာက္ သိၿပီးသား ျဖစ္သည္။ နဂိုထဲကမွ တဏွာရာဂေတြ ႀကီးခဲ့ေသာ ခင္ခင္မိတစ္ေယာက္ ယခုလို ေယာက်္ားႏွင့္ မေတြ႕ရျပန္ေတာ့ သူမ၏ ေသြးသားေတြက အျပင္းအထန္ပင္ ေသာင္းက်န္း၍ ေနခဲ့ရသည္။
နံနက္စာစားၿပီး၍ အိပ္ယာထက္တြင္ တက္၍ လွဲေနမိရင္း မျပည့္ဝေသာ ဆႏၵေတြအတြက္ ရတက္မေအးနိုင္ေအာင္ ျဖစ္၍ေနရေသာ ခင္ခင္မိသည္ သူမ၏ေယာက်ာ္းကို ေတြးလိုက္မိၿပီး သူလည္း အေပ်ာ္ရွာေနမွာဘဲဆိုေသာ အေတြးက ဝင္လာျပန္ေတာ့ ခင္ခင္မိ၏ ရမၼက္ေသြးတို႔သည္ မေနနိုင္မထိုင္နိုင္ ျဖစ္ရေလာက္ေအာင္ပင္ ထႂကြ၍ ေသာင္းက်န္းလာခဲ့ရသည့္အေလ်ာက္ ခင္ခင္မိသည္ အိပ္ယာေပၚ တြင္ လွဲ၍မေနနိုင္ေတာ့ဘဲ လူးလဲ၍ထကာ အိပ္ခန္းထဲမွ ထြက္၍ လာခဲ့ေလသည္။
“ မမ “
ခင္ခင္မိသည္ ေနာက္မွေခၚသံၾကား၍ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မသိန္းႏုကို ေတြ႕ရသည္။ ဒါနဲ႔ဘဲ ခင္ခင္မိက သူမ၏ ေျခလွမ္းေတြကို ရပ္လိုက္သည္။
“ေဟာ……..မသိန္းႏုပါလား….”
“…ဟုတ္ကဲ့….”
“…ေျပာေလ…မသိန္းႏု ဘာေျပာမလို႔လဲ…”
“…ဟို က်မ…တာေမြမွာရွိတဲ့ က်မညီမဆီ ခဏသြားခ်င္လို႔ပါ မမ…”
“….အင္း…သြားေလ…”
“…ညေန မေစာင္းမွီ ျပန္ခဲ့ပါ့မယ္….. မမ… ခိုင္းစရာရွိရင္ ခိုင္းလို႔ရေအာင္ ကိုတင္ေအာင္ကို ထားခဲ့တယ္ မမ…”
“……ေအးေလ….သြားေပါ့…”
“…..ဟုတ္ကဲ့…မမ….”
“…..ဒါနဲ႔ ကိုတင္ေမာင္ေရာ….. ဘယ္မွာလဲ….”
“……အိမ္မွာပါ မမ…..”
“…ေအာ္ ေအးေအး ရတယ္ သြားရင္သြားေတာ့ေလ…”
“…ဟုတ္…..ဟုတ္ကဲ့ မမ….”
ကိုတင္ေမာင္ႏွင္ မသိန္းႏုတို႔က တိုက္ႀကီး၏ ေနာက္ဖက္နားတြင္ရွိေသာ သစ္သားအိမ္ေလးတြင္ ေနထိုင္ၾကသည္။ အလုပ္ရွင္ႏွင့္ အလုပ္သမား ပုံစံမ်ိဳးျဖစ္၍သာ အသက္ (၃၃) ႏွစ္သာ ရွိေသးေသာ ခင္ခင္မိကို မသိန္းႏုက မမဟု ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။
အမွန္ေတာ့ မသိန္းႏုက အသက္ (၃၅) ႏွစ္ပင္ ရွိၿပီျဖစ္ၿပီး ကိုတင္ေမာင္က အသက္ (၃၈) ႏွစ္ပင္ ရွိၿပီ ျဖစ္သည္။ မသိန္းႏုက အိမ္ဗာရီယ လုပ္ငန္းမ်ားကို လုပ္ရ၍ ကိုတင္ေမာင္က သစ္ပင္ပန္းပင္မ်ား စိုက္ပ်ိဳးရန္ ၿခံရွင္း၊ ျမက္ရွင္းရန္ တခါတရံ လိုအပ္ပါက ကားေမာင္းေပးရသည့္ အလုပ္မ်ားကို လုပ္ရေလသည္။
မသိန္းႏုက အိမ္ေနာက္ဖက္သို႔ ျပန္၍ ထြက္သြားခ်ိန္မွာပင္ ခင္ခင္မိသည္ ဧည့္ခန္းထဲသို႔ ဆက္၍ထြက္ခဲ့သည္။ ဧည့္ခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ဗြီစီဒီၾကည့္ရန္ စိတ္ကူးလိုက္ေသးသည္။ ဒါေပမဲ့လည္း ေနမထိထိုင္မသာ ျဖစ္၍ေနေသာ သူမသည္ ဗြီစီဒီၾကည့္ရန္ လုပ္ၿပီးကာမွ လက္ထဲမွ ဗြီစီဒီခ်ပ္ကိုခ်ကာ စားပြဲေပၚတြင္ ေတြ႕ရေသာ သတင္းစာကို ေကာက္၍ ကိုင္လိုက္ျပန္သည္။
ထိုအခ်ိန္မွာပင္ မသိန္းႏုတစ္ေယာက္ အိမ္ေဘးမွပတ္၍ အိမ္ေရွ႕ဖက္သို႔ ထြက္သြားသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရကာ ခင္ခင္မိ၏ စိတ္ထဲတြင္ မည္သို႔ ေတြးလိုက္မိသည္မသိ။ လက္ထဲမွ သတင္းစာကို စားပြဲေပၚသို႔ခ်ကာ ထိုင္ရာမွ ထလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူမသည္ အိမ္ေနာက္ဖက္သို႔ ဦးတည္၍ ထြက္ခဲ့ေလေတာ့သည္။
ခင္ခင္မိသည္ မီးဖိုေဆာင္ေဘးေပါက္မွေန၍ ၿခံထဲသို႔ ဆင္းလိုက္သည္။ တိုက္ႀကီး၏ ေနာက္ဖက္ရွိ မသိန္းႏုတို႔ ေနထိုင္ရာ အိမ္ေလးဆီသို႔ လာခဲ့ေတာ့ရာတြင္ တိုက္ႀကီး၏ ေနာက္ဖက္သို႔ ေကြ႕၍ အဝင္မွာပင္ ျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ခင္ခင္မိ၏ ေျခလွမ္းတို႔သည္ ရပ္တန႔္၍သြားရသည္။ ၿပီးေတာ့ ေရွ႕နားတြင္ရွိေသာ ပန္းျခဳံေဘးသို႔ သူမသည္ ေျပး၍ကပ္ကာ ထိုျမင္ကြင္းကို မမွိတ္မသုံၾကည့္၍ ေနမိသည္။
သူမ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရသည္ကေတာ့ မသိန္းႏုတို႔၏ အိမ္ေလးေဘးတြင္ မသိန္းႏု၏ေယာက်္ား ကိုတင္ေမာင္သည္ ေရစည္ထဲမွေရကို ခပ္၍ ခ်ိဳးေနေလသည္။ သူ၏တကိုယ္လုံးတြင္ အတြင္းခံေဘာင္းဘီေလး တစ္ထည္ကိုသာ ဝတ္ထားသည္။ တကိုယ္လုံး စိုရႊဲေနေသာ ကိုတင္ေမာင္၏ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားရွိ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီေလးသည္ ေဖာင္းဖု၍ လုံးတစ္ကာ အေျမာင္းလိုက္ႀကီး ျဖစ္ေနေလသည္။
ခင္ခင္မိ၏ အၾကည့္ေတြက ထိုေနရာမွ မခြာနိုင္ေအာင္ ျဖစ္၍သြားရေလသည္။ ၿပီးေတာ့ တကိုယ္လုံး ေရေတြစိုရႊဲေနေသာ ကိုတင္ေမာင္၏ ကိုယ္လုံးႀကီးသည္ ႂကြက္သားအေျမႇာင္းေျမႇာင္း ထ၍ေနသည္။ ေပါင္တံႀကီးႏွစ္ဖက္မွာလည္း သန္မာလိုက္သည္ ျဖစ္ျခင္း။ တုတ္ခိုင္၍ အသားစိုင္ႀကီးေတြမွာ အေျမႇာင္းလိုက္ ထေနရသည္။ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္းကပင္ ခင္ခင္မိ၏ တကိုယ္လုံးသည္ ရွိန္းရွိန္းဖိန္းဖိန္း ျဖစ္၍လာရသည္။ ၿပီးေတာ့လည္း သူမသည္ မၾကာခဏဆိုသလိုပင္ တံေတြးကို မ်ိဳ၍ ခ်ေနရေလေတာ့သည္။
ကိုတင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ေရခ်ိဳး၍ ၿပီးေခ်ေတာ့မည္။ ခင္ခင္မိသည္ ပန္း႐ုံအကြယ္မွ ထြက္လိုက္ၿပီး ကိုတင္ေမာင္ရွိရာသို႔ သူမသည္ ေျခလွမ္းလိုက္သည္။
“…ကိုတင္ေမာင္….”
“….ဗ်ာ…”
“….အမေလး..”
“…ဟင္….”
“….အို…”
ကိုတင္ေမာင္ကို လွမ္း၍ေခၚလိုက္ရာမွ ေျခလွမ္းလိုက္ေသာ ခင္ခင္မိတစ္ေယာက္ ကိုတင္ေမာင္က သူမ၏ထံသို႔ လွည့္အၾကည့္မွာပင္ ေရစိုထားေသာ အုပ္ခဲေပၚသို႔ လွမ္း၍ နင္းလိုက္မိေသာ ခင္ခင္မိ
တစ္ေယာက္ အုပ္ခဲေစာင္းကို နင္းမိရာက ေခ်ာ္၍ သြားကာ လဲက်မတတ္ ျဖစ္၍သြားရသည္။ ဒီမွာတင္ လက္တကမ္းအကြာမွ ကိုတင္ေမာင္က ျဖတ္ကနဲ ေရွ႕သို႔လွမ္း၍ ေျခတစ္လွမ္းတက္ကာ ခင္ခင္မိ၏ ကိုယ္လုံးေလးကို လွမ္း၍ထိန္းကာ ဖက္လိုက္မိသည္။ ဖက္တာမွ ခင္ခင္မိ လဲ၍က်မသြားရေလေအာင္ပင္ အတင္းဖက္လိုက္သည္။
အိုကနဲ ျဖစ္သြားေသာ္လည္း ခင္ခင္မိသည္ တဒဂၤေတာ့ ကိုတင္ေမာင္၏ ရင္ခြင္ထဲတြင္ ေမွး၍ေနမိသည္။ ခင္ခင္မိ၏ စိတ္ထဲတြင္ တဒဂၤေက်နပ္၍ သြားရေလသည္။ သူမ၏ခါးေစာင္းႏွင့္ ထိမိေနေသာ ကိုတင္ေမာင္၏ေရွ႕မွ လုံးတစ္ဖုထစ္၍ သူမကို ထိေနသည္။ တဒဂၤေနၿပီးေတာ့မွ ခင္ခင္မိသည္ ကိုတင္ေမာင္၏ ရင္ခြင္ထဲမွ ထြက္လိုက္ေလသည္။ ၿပီးေတာ့မွ သူမသည္ အသက္ကို မွန္မွန္ရွူ၍…
“….ကို… ကိုတင္ေမာင္… ထမင္းစားၿပီးရင္ အိမ္ဖက္ကို ခဏလာခဲ့ဦးေနာ္..”
ေျပာရင္းက ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ ကိုတင္ေမာင္၏ ေရမ်ားစိုရႊဲေနေသာ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားမွ အတြင္းခံေဘာင္းဘီေလး၏ အထဲမွ ေစာေစာက ရွည္ေမၽွာေမၽွာ အရာႀကီးသည္ ေရွ႕သို႔ပင္ ေငါ၍ ထြက္ေနေပၿပီ။ ခင္ခင္မိက ခပ္ရဲရဲပင္ ၾကည့္ေနသည္ကို ကိုတင္ေမာင္ကလည္း သတိျပဳလိုက္မိသည္။
“….ဟုတ္ကဲ့…”
“….ဒါဆို…က်မ…သြားမယ္…”
ဟု ဆိုကာ လွည့္ထြက္သြားေသာ ခင္ခင္မိ၏ လက္ဖ်ားေလးက ကိုတင္ေမာင္၏ေရွ႕မွ ခပ္ေငါေငါ ထြက္ေနသည့္ အရာႀကီး၏ ထိပ္ဖ်ားကို မထိတထိ ခလုတ္တိုက္၍ ထိသြားရာ ကိုတင္ေမာင္၏ ကိုယ္ႀကီးသည္ တြန႔္ကနဲ ျဖစ္သြားရာမွပင္ သူ႔ကိုေက်ာေပး၍ ထြက္သြားေသာ ခင္ခင္မိ၏ ေနာက္ေက်ာကို စူးစိုက္စြာ ၾကည့္ေနလိုက္မိသည္။
တစ္လုံးစီ တစ္လုံးစီ လွုပ္ကနဲ လွုပ္ကနဲ ျဖစ္၍သြားရေသာ ခင္ခင္မိ၏ တင္သားစိုင္ႀကီးမ်ားမွာ ကိုတင္ေမာင္ ဝတ္ထားေသာ ေရစိုအတြင္းခံ ေဘာင္းဘီေလး၏ အတြင္းမွ လီးတန္ႀကီးကို အဆမတန္ ေတာင္မတ္လာေစေတာ့သျဖင့္ ေဘာင္းဘီေလး ေၾကာင့္ တင္းၾကပ္၍လာရေသာ ကိုတင္ေမာင္သည္ အနားတြင္ရွိေနေသာ တန္းမွ ေရလဲပုဆိုးကို ကမန္းကတန္းလွမ္း၍ ယူလိုက္ရေလသည္။
ခင္ခင္မိတစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ၏ ျမင္ကြင္းထဲမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာ္လည္း သူမ၏ စြဲမက္ဖြယ္ေကာင္းလွေသာ ကိုယ္လုံးေလးကေတာ့ သူ၏အျမင္အာ႐ုံထဲမွ မထြက္နိုင္ပါေခ်။ ထမင္းကို ကမန္းကတန္းစား၍ တိုက္ႀကီးထဲသို႔ ေရာက္၍လာေသာ ကိုတင္ေမာင္သည္ မီးဖိုေဆာင္ထဲတြင္ မည္သူ႔ကိုမွ မေတြ႕ရ၍ အိမ္အတြင္းဖက္သို႔ ဆက္၍ ဝင္လာခဲ့သည္။ ကိုတင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ခင္ခင္မိ၏ အိပ္ခန္းေရွ႕သို႔ ျဖတ္၍အေလၽွာက္တြင္ေတာ့…
“…….အင့္….”
“….ဟင္…”
အိပ္ခန္းထဲမွ ထဘီရင္လ်ားေလးျဖင့္ လွမ္း၍ထြက္လာေသာ ခင္ခင္မိႏွင့္ လူလုံးခ်င္း တိုက္မိၾကေတာ့သည္။ ဒီလို ျဖစ္ေအာင္လည္း ခင္ခင္မိက ႀကိဳတင္၍ စီစဥ္ကာ တမင္ဝင္တိုက္မိေအာင္ လုပ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ဒါေပမဲ့ မထင္မွတ္တဲ့ ကိစၥကေတာ့………
လူလုံးခ်င္း ဝင္တိုက္မိသည္ႏွင့္ လၽွင္ျမန္ေသာ ကိုတင္ေမာင္က လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ခင္ခင္မိ၏ခါးကို သိုင္းဖက္၍ ဆြဲယူကာ အထိန္းလိုက္သည္တြင္ သူမ၏ကိုယ္ေပၚမွ ရင္လၽွားထားေသာ ထဘီေလးသည္ သူမ၏ ရင္ညြန႔္ထက္မွ ေျပကာေလၽွာ၍ က်သြားရာ သူမ၏ခါးကို ခပ္တင္းတင္းေလးဆြဲ၍ ဖက္ထားေသာ ကိုတင္ေမာင္၏ လက္ဆီသို႔ အေရာက္တြင္ တန႔္ကနဲ ရပ္၍သြားခ်ိန္မွာပင္ ခင္ခင္မိတစ္ေယာက္ အံ့ၾသတႀကီး တြန႔္ကနဲ ျဖစ္၍ သြားရစဥ္မွာပင္ သူမ၏ခါးမွ တင္ေမာင္၏ လက္ကလည္း ေယာင္ယမ္း၍ အခြာလိုက္တြင္ေတာ့ ခင္ခင္မိ၏ ထဘီေလးမွာ သူမ၏ေျခဖ်ားဆီသို႔ ေလၽွာကနဲ က်၍
က်သြားေလေတာ့သည္။
“….အို…”
အခိုက္အတန႔္ေလးမွာပင္ ဝင္းလက္စြာ ထြက္ေပၚ၍ လာရေသာ ခင္ခင္မိ၏ ဝတ္လစ္စလစ္ ကိုယ္လုံးေလးကို ျမင္လိုက္ရစဥ္မွာပင္ ခင္ေမာင္၏လက္က ျဖတ္ကနဲပင္ သူမ၏ ကိုယ္လုံးေလးကို ဆြဲ၍ ဖက္လိုက္ၿပီး ခင္ခင္မိ၏ ပါးျပင္ေလးႏွစ္ဖက္ကို ရႊတ္ကနဲေနေအာင္ နမ္းလိုက္ရာမွ ခင္ခင္မိ၏ ႏွုတ္ခမ္းမ်ား အေပၚသို႔ တင္ေမာင္၏ ႏွုတ္ခမ္းမ်ားက စုပ္နမ္းလိုက္ပါေလေတာ့သည္။
ၿပီးေတာ့လည္း တင္ေမာင္၏လက္ေတြက ခင္ခင္မိ၏ ဝတ္လစ္စလစ္ ကိုယ္လုံးကို ဖက္ထားရာမွ အၿငိမ္မေနဘဲ သူမ၏ ဝတ္လစ္စလစ္ ကိုယ္လုံးေလးေပၚတြင္ ေရႊ႕လ်ားေျပးလႊားေနသည့္အျပင္ ျဖဴေဖြးေနေသာ သူမ၏ တင္သားစိုင္ႀကီးေတြကိုလည္း မခ်င့္မရဲႏွင့္ ဆုပ္နယ္ဖ်စ္ညႇစ္၍ေနရင္းကပင္ တေျဖးေျဖး ခင္ခင္မိ၏ ကိုယ္လုံးေလးအား တင္ေမာင္သည္ အိပ္ခန္းထဲသို႔ တေျဖးေျဖးဆြဲ၍ သြင္းသြားေလေတာ့သည္။
အိပ္ခန္းဝႏွင့္ ေလးငါးေပမၽွသာေဝးေသာ ကုတင္ေစာင္းသို႔ ခ်ဥ္းကပ္မိလိုက္သည္ ဆိုလၽွင္ျဖင့္ တင္ေမာင္သည္ သူ၏ႏွုတ္ခမ္းမ်ားကို ခင္ခင္မိ၏ ႏွုတ္ခမ္းေလးေတြေပၚမွ ဆြဲ၍ ခြာယူလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ခင္ခင္မိ၏ ကိုယ္လုံးေလးကို ကုတင္ေစာင္းမွ ကုတင္ေပၚသို႔ ပက္လက္လွန္ကာ ခ်လိုက္ရင္း တင္ေမာင္၏ ကိုယ္လုံးႀကီးသည္လည္း သူမ၏ ကိုယ္လုံးေလးေပၚမွ ကပ္၍ပါသြားသည္။ ၿပီးေတာ့ တင္ေမာင္သည္ သူမ၏နို႔ႏွစ္လုံးကို အငမ္းမရပင္ ဘယ္ျပန္ညာျပန္စို႔၍ ေပးရင္းက နို႔သီးေလးေတြကိုပါ လၽွာျဖင့္ လွည့္ပတ္၍ ယက္ေနေတာ့ရာ……
တလြန႔္လြန႔္ ျဖစ္၍ေနရေသာ ခင္ခင္မိသည္ သူမ၏ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားမွ ကုတင္ေစာင္းၾကမ္းျပင္တြင္ ရပ္၍ေနေသာ တင္ေမာင္၏ ကိုယ္လုံးႀကီးကို သူမ၏ ေပါင္ႏွစ္လုံးျဖင့္ အတင္းပင္ ဖိညႇပ္၍ထားေလေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ခင္ခင္မိ၏ နို႔ႏွစ္လုံးကို အားရပါးရ စို႔၍ေပးေနေသာ တင္ေမာင္၏ လက္တစ္ဖက္က သူမ၏ဖင္သားႀကီးေတြကို ေအာက္သို႔သြင္းကာ ဖင္သားႀကီးမ်ားကို ထိုးသြင္း၍ ဆုပ္နယ္ေပးေန႐ုံမၽွမက သူမ၏ ကိုယ္လုံးေလးေပၚ သို႔ ဖိ၍ထားေသာ သူ၏ကိုယ္လုံးႀကီးကိုလည္း လက္သြင္းနိုင္႐ုံ ႂကြလိုက္ရာမွ လက္ကို ထိုးသြင္းကာ ခင္ခင္မိ၏ ေစာက္ပတ္ႀကီးကို အုပ္၍ ကိုင္လိုက္ေလေတာ့သည္။
တင္ေမာင္၏ လက္ဖဝါးျဖင့္ပင္ အျပည့္ျဖစ္၍ေနေသာ ခင္ခင္မိ၏ ေစာက္ပတ္ႀကီးသည္ အေမႊးမ်ား ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းျဖင့္ ေဖာင္းအိေနသည္။ အိေထြးေသာ အေတြ႕ေၾကာင့္ပင္ တင္ေမာင္သည္ သူမ၏ ေစာက္ပတ္ႀကီးကို ညႇစ္၍ ကိုင္လိုက္မိသည္မွစ၍ ေအာက္သို႔ေလၽွာ၍ ပြတ္လိုက္ရာ ခင္ခင္မိ၏ ေစာက္ပတ္ဝတြင္ စိုရႊဲ၍ေနေသာ အရည္ေလးမ်ားက သူ၏လက္ကိုလာ၍ ထိေတြ႕သည္။ ခင္ခင္မိ၏ ေစာက္ပတ္ႀကီးကို ေလးငါးႀကိမ္မၽွ ပြတ္၍ ေပးလိုက္ၿပီးသည္ႏွင့္ ရမၼက္စိတ္မ်ား ျပင္းျပ၍လာရေသာ တင္ေမာင္သည္ သူ၏မ်က္ႏွာကို ခင္ခင္မိ၏ ရင္ဘတ္ေပၚမွ ခြာကာ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ရာ ေမွးစင္းထားေသာ ခင္ခင္မိ၏ မ်က္လုံးေလးမ်ားမွာ ဖြင့္၍လာေလသည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ တင္ေမာင္သည္ သူ၏ကိုယ္ေပၚမွ စြပ္က်ယ္အကၤ်ီကို ခၽြတ္လိုက္ၿပီးမွ ပုဆိုးကိုပါ ခၽြတ္၍ခ်လိုက္ေတာ့ရာ ၾကည့္ေနေသာ ခင္ခင္မိ၏ ေစာက္ပတ္ႀကီးသည္ပင္ တင္းကနဲျဖစ္၍ သြားရေလသည္။ ေတြ႕ျမင္လိုက္ရေသာ တင္ေမာင္၏ လီးတန္ႀကီးမွာ အရွည္ (၈) လက္မ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ႏွင့္ လုံးပတ္က ငါးမတ္လုံးမၽွပင္ ရွိမည္ျဖစ္သည္။ လီးတန္ႀကီး၏ဒစ္ႀကီးမွာ ျပဲလန္၍ေနၿပီး နီရဲေနေသာ ထိပ္ဖူးႀကီးက ထိပ္တြင္ အရည္ေတြ စိမ့္ထြက္ကာ တဆတ္ဆတ္ ခုန္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ တင္ေမာင္၏ လက္ညႇိုးထိပ္က သူမ၏ ေစာက္ေခါင္းနံရံေလးေတြကို ကလိ၍ေနျပန္ေတာ့ ေစာက္ရည္ၾကည္ေလးေတြ ရႊဲကနဲ ရႊဲကနဲ ထြက္ရင္းကပင္ ခင္ခင္မိ၏ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ဖင္သားႀကီးမ်ားသည္ ကုတင္ေစာင္းမွ ေကာ့ကနဲ ေကာ့ကနဲ တက္၍ လာရေလသည္။
ကာမဆိပ္ေတြ အဆမတန္တက္ေနရေသာ ခင္ခင္မိမွာ မ်က္ႏွာေလး ခပ္ရွုံ႔ရွုံ႔ေလးျဖစ္လၽွက္ ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းေလးကိုပင္ ကိုက္၍ထားရေလသည္။ ဒါေပမဲ့ သူမသည္ တာရွည္ေတာ့ တင္းမခံနိုင္ပါ။
“……ကို…. ကိုတင္…. ေတာ္ပါေတာ့…. က်မ အသည္းက ယားလွၿပီ လိုး… လိုးမွာျဖင့္… လိုးပါေတာ့… မေနနိုင္ေတာ့ဘူး…… ဟင္း… ဟင္း….”
ဒီၾကားထဲမွပင္ တင္ေမာင္သည္ သူ၏လက္ညႇိုးကိုေစာက္ေခါင္းထဲမွ ဆြဲထုတ္လိုက္ရင္းက ေစာက္ေစ့ေလးကို (၂) ခ်က္ (၃) ခ်က္ ကလိလိုက္ေပသည္။
“….ကၽြတ္….ကၽြတ္….ဟင့္…”
ၿပီးေတာ့မွ တင္ေမာင္သည္ သူ၏လီးတန္ႀကီး ထိပ္ကို ေစာက္ပတ္ဝတြင္ ေတ့ကာ ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ လိုးသြင္းလိုက္ပါေတာ့သည္။
“…….အင့္….. အမေလး… ေျဖးေျဖး… ရွင့္ဟာႀကီးက အႀကီးႀကီး.. ဟင္း..”
ခင္ခင္မိ၏ မ်က္ႏွာေလးတစ္ခုလုံး ရွုံ႔မဲ့၍သြားကာ သူမ၏ ဝတ္လစ္စလစ္ ကိုယ္လုံးေလး တစ္ခုလုံးမွာ ေကာ့၍တက္သြားရေလသည္။
ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ဆႏၵစိတ္မ်ား ျပင္းျပကာ ႐ုံးတြင္အလုပ္လုပ္၍ပင္ မရနိုင္ ျဖစ္ေနရသျဖင့္ အိမ္သို႔ျပန္၍လာေသာ လြင္မာထက္၏ကားေလး အိမ္ေရွ႕သို႔ ထိုးရပ္လိုက္သည္ကိုပင္ ရမၼက္ထန္ေနၾကေသာ တင္ေမာင္ႏွင့္ ခင္ခင္မိတို႔ႏွစ္ေယာက္ မသိလိုက္ၾကေခ်။
လြင္မာထက္သည္ ဧည့္ခန္းထဲမွ ျဖတ္၍ အေပၚထပ္သို႔တက္ရန္ ေလွခါးထိပ္သို႔အသြား တိုက္ႀကီး တစ္ခုလုံး တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ၾကားက ဧည့္ခန္းႏွင့္ ကပ္ရက္ အိပ္ခန္းထဲမွ ထြက္ေပၚလာေနေသာ အသံေလးမ်ားေၾကာင့္ သူမ၏ေျခလွမ္းမွာ ရပ္၍သြားသည္။
ၿပီးေတာ့ ဘာသံဆိုတာ သိလိုက္ရသည္ႏွင့္ လြင္မာထက္သည္ သူမ၏ စလင္းဘက္အိတ္ေလးကို အနီးရွိ စားပြဲေပၚသို႔ လွမ္း၍ တင္လိုက္ရာက အသံေလးေတြ ထြက္ေပၚေနရာ အိပ္ခန္းဝသို႔ ခပ္သြက္သြက္လာကာ အိပ္ခန္းတံခါး ေဘးနံရံတြင္ ကပ္၍ ဖြင့္ထားေသာ အိပ္ခန္းေပါက္သို႔ သူမ၏ ေခါင္းတျခမ္းကို ထုတ္ကာ ၾကည့္လိုက္မိ ခ်ိန္မွာေတာ့ လြင္မာထက္၏ ရင္ထဲတြင္ ဒိန္းကနဲျဖစ္၍ သြားရခ်ိန္မွာပင္ ေစာေစာကတည္းက သူမ၏ ခႏၶာကိုယ္အတြင္း ထႂကြေသာင္းက်န္းေနရေသာ ေသြးသားတို႔သည္ ဖ်န္းကနဲ ခါ၍သြားရေလသည္။
ခင္ခင္မိ၏ ေစာက္ပတ္ႀကီးထဲကို ထုတ္လိုက္သြင္းလိုက္ျဖင့္ လိုးေနေသာ တင္ေမာင္၏ ဧရာမလီးတန္ႀကီးမွာ အရည္မ်ားေပပြလၽွက္ ေျပာင္လက္ကာ မက္ေမာစရာႀကီး ျဖစ္ေနသလို လီးတန္ႀကီးက အားပါးတရ ေဆာင့္၍ လိုးလိုက္တိုင္း ေစာက္ပတ္ႏွုတ္ခမ္းသားႏွစ္ခုမွာ ခြက္၍ ခြက္၍ ဝင္သြားေနသည္မွာ အားရစရာ ေကာင္းလွသည္။
“….ႁပြတ္…. ဖြတ္… အင့္… ဟင္း… ပလြတ္… ႁပြတ္… ဟင့္… ေဆာင့္စမ္းပါရွင္ရယ္….. ဟင္း ဟင္း…. က်မေစာက္ပတ္ႀကီး ကြဲသြားေအာင္ ေဆာင့္ပစ္လိုက္စမ္း… ပါ .. ဟင္း… ဟင္း….”
အရည္လဲ့ကာ ေတာက္ေျပာင္ေနေသာ လြင္မာထက္၏ မ်က္လုံးမ်ားက သူတို႔ကို ၾကည့္ရင္း သူမ၏ကိုယ္ေပၚမွ အဝတ္အစားအားလုံးကို ခၽြတ္၍ ခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ လြင္မာထက္သည္ သူမ၏ ဝတ္လစ္စလစ္ ကိုယ္လုံးေလးကို သူတို႔ရွိရာသို႔ သယ္ေဆာင္သြားၿပီး အေဒၚျဖစ္သူ ခင္ခင္မိ၏ ကိုယ္လုံးေဘး ကုတင္ေစာင္းတြင္ ပက္လက္လွန္ခ် လိုက္ရာက သူမ၏ေပါင္ေလးႏွစ္ဖက္ကို ကားၿပီး ေဖာင္းကား၍ အရည္ေတြ စိမ့္ထြက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ သူမ၏ေစာက္ပတ္ဝကို ေစာက္ပတ္ႏွုတ္ခမ္းသား ႏွစ္ဖက္ေပၚ၌ သူမ၏ လက္ေလးႏွစ္ဖက္မွ လက္မႏွစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီ တင္၍ျဖဲလိုက္ရာ နီရဲေသာ ေစာက္ပတ္ဝရွိ အတြင္းသားေလးမ်ားေပၚ၍ လာခ်ိန္တြင္ေတာ့ တင္ေမာင္သည္ ခင္ခင္မိ၏ ေစာက္ေခါင္းထဲမွ လီးတန္ႀကီးကို ဆြဲ၍ ထုတ္လိုက္ရာက ေဘးသို႔ လွည့္လိုက္ၿပီး သူ၏အရည္တမၽွားမၽွားျဖင့္ လီးတန္ႀကီးကို သူေန႔စဥ္ေတြ႕ျမင္ကာ လိုးခ်င္ေနရသည့္ လြင္မာထက္၏ ျဖဲထားေသာ ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ ထိုးစိုက္ကာ လိုးလိုက္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ လြင္မာထက္ခင္မ်ာ မ်က္လုံးေလးမ်ား စုံမွိတ္ကာ အံေလးႀကိတ္ရင္း အသားေလးမ်ား တဆတ္ဆတ္ တုန္တက္သြားရပါေလေတာ့သည္။…ၿပီးပါၿပီ
