Unicode
**သစ်သားရုပ်အစွမ်းနဲ့ ပါကင်ဖောက်ခံလိုက်ရတဲ့ ဆရာမအပျိုကြီး အပိုင်း၃ရဲ့အဆက် အပိုင်း၄**
ရေလယ်ကျွန်းဘုရားပွဲမှာ သွားသောင်းကျန်းပြီး အိမ်ပြန်ရောက်လာတော့ တစ်ပတ်တိတိ အလုပ်များနေတယ်ဗျာ။ မိုးတွင်းကြီးမှာကို အိမ်အလုပ်တွေက ပြန်များလာပြန်တယ်။ လူနီကြီးကိုလည်း စတိုခန်းထဲ ပို့ထားလိုက်တယ်။ မဟုတ်ရင် ဒင်းဒုက္ခပေးမှာစိုးလို့ ဂျပ်စက္ကူဗူးထဲထည့်ပြီး စတိုခန်းထဲ သွားပစ်ထားလိုက်တယ်။ ဒီဖက်အိမ်မကြီးမှာပဲ ပြန်အိပ်ဖြစ်နေတာကြာပြီ။ အခုတလော ကိုရွှေဘလည်း ပျောက်ချက်သားကောင်းနေတော့ ဟိုနေ့ညက အဖြစ်အပျက်ကိုတောင် စကားနှိုက်ပြီး အင်တာဗျူးဖို့ မေ့သလို ဖြစ်နေတယ်ဗျ။ အိမ်ရှေ့ ခြံဝိုင်းထဲမှာ ရပ်စောင့်နေတဲ့ ချာတိတ်လေး ဖိုးထွေးကို ခဏကွာလို့ပြောပြီး လုပ်လက်စ ကုန်စာရင်းတွေကို မြန်မြန်ဖြတ်နေမိတယ်။
ဒီကောင် ကျနော့်ကို စောင့်နေတာဗျ။ ရပ်ကွက်ထုံးစံအတိုင်း တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် တစ်အိမ်နဲ့တစ်အိမ် ကူညီလုပ်ကိုင်ပေးနေကြဆိုတော့ အခုလည်း ရေစက်ပျက်တာ လာလုပ်ပေးပါဦး ကိုဖိုးသက်ဆိုလို့ လိုက်သွားပေးရဦးမယ်။ ကျနော်က တစ်မြို့လုံးသုံးတတ်တဲ့ တရုတ်ရေစက်တွေကို ဟိုနှိုက်ဒီနှိုက် ပြင်တတ်တာကိုး။ သူ့အိမ်က မဟုတ်ဘူး။ သူ့အသိအိမ်က စက်ပျက်နေတာ ကူညီပါဗျာဆိုတော့ ရပါတယ်ဆိုပြီး အလုပ်လက်စသတ်ပြီးတာနဲ့ ကောက်လိုက်သွားမိတယ်။ သူ့စက်ဘီးနောက်က ခွထိုင်ပြီး ဂွအိတ်ကလေးလွယ်ပြီး ပါသွားလိုက်တာ ခြံတစ်ခြံအဝကို ရောက်သွားတော့မှ ဒါ ဒေါ်ခင်ချိုမေ့အိမ် ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ သတိထားလိုက်မိတယ်ဗျ။
“ဖိုးထွေး!”
“ဗျာ အစ်ကို”
“မင်းက ချီးဖြစ်လို့ ငါ့ကို ဒီဆရာမအိမ်ဆိုတာ ကြိုမပြောတာလဲကွ”
“မ.. မဟုတ်ဘူး အစ်ကိုဖိုးသက် …။ ဆရာမက ဘာမှမပြောပဲ ခေါ်ခဲ့တဲ့။ ကျနော်လည်း အစ်ကို့ကို မညာချင်ပါဘူးဗျာ.. ဒုက္ခ”
အပြန်အလှန် အချီအချပြောနေရင်း ခြံဝင်းထဲကို ရောက်သွားကြပြီ။ ကျောင်းသားတွေရှင်းနေတဲ့ နေ့လည် ၁၂ နာရီကျော်လောက် အချိန်ဗျ။
“သားဖိုးထွေး ကျောင်းပြန်တက်ရမယ်မလား … သွားတော့နော် ရပြီ ကျေးဇူးတင်တယ်ကွယ်”
“ဟုတ်! ဆရာမ ..။ အစ်ကိုဖိုးသက် ကျနော် လစ်မယ်ဗျာ”
ခေါင်းကုတ်ဖင်ကုတ်လုပ်ပြီး ဖိုးထွေးတစ်ယောက် ပြန်လစ်သွားတယ်။ ဂွအိတ်ကလေးကိုင်ပြီး ငူတူတူနဲ့ ကျန်ရစ်ခဲ့တဲ့ ကျနော်ရယ် ၊ မချိုမချဉ် မျက်နှာပေးနဲ့ ဒေါ်ခင်ချိုမေရယ် နှစ်ယောက်ထဲ အိမ်ရှေ့မှာ မတ်တပ်ရပ်ပြီး ငြိမ်နေကြတယ်။
“ဘယ်မှာလဲ ရေစက်က”
“ရေစက်ပါဆို … ရေတွင်းဘေးမှာပေါ့ရှင်…။ လေသံကလည်း မာနအင်မတန်ကြီးလိုက်တာ။ အိမ်နောက်ဖေးကို ကြွတော်မူပါ ရှင့်”
ပြုံးစိစိနဲ့ ချာကနဲ လှည့်ထွက်သွားတဲ့ ဒေါ်ခင်ချိုမေ့ အနောက်ကနေ ကျနော် ခပ်တင်းတင်းမျက်နှာပေးနဲ့ လိုက်သွားမိတယ်။ အနက်ရောင် အိမ်နေရင်း တစ်ပတ်နွမ်း ထမီလေးက ခါးကျင်ကျင်လေးမှာ စည်းနှောင်ထားတော့ အောက်က ကားထွက်နေတဲ့တင်ပါး အိစက်စက်ကြီးတွေက လှမ်းလိုက်တိုင်း အိကနဲအိကနဲ လှိုင်းကလေးတွေထလို့၊ ကျစ်ဆံမြီး တုတ်တုတ်ရှည်ရှည်ကြီးက ဘယ်ညာခါရမ်းနေတာကို မသိမသာလေး ခိုးကြည့်ရင်း စိတ်တော့ နည်းနည်းလှုပ်ရှားလာပေမယ့် ဒီလောက် သောက်ကျောတင်းတဲ့ မိန်းမကို အဖက်မလုပ်ပဲ နေပြမယ်ဆိုတဲ့ မာနစိတ်က တင်းကနဲပဲ။
အိမ်နောက်ဖေးခြံဝိုင်းထဲမှာ ဆောက်ထားတဲ့ တစ်ထပ်မီးဖိုဆောင်လေး အနောက်ဖက်နားဆီက ရေတွင်းနားရောက်တော့ ရေစက်ကို လက်ညှိုးထိုးပြရင်း
“ဒီမှာ!”
လို့အပြော.. အနောက်က လိုက်လာရင်း နှိမ့်တုန်မြင့်တုန် တင်ပါးဆုံ အိအိကြီးတွေကို မျက်စိအစာကျွေးနေမိတဲ့ ကျနော် သူခိုးလူမိ ဖြစ်သွားသေးတယ်။ သူ့ထမီအောက်က တင်ပါးလှလှကြီးတွေကို ငေးနေမှန်းသိသွားတော့ ခစ်ကနဲ အသံတိုးတိုးလေးထွက်ပြီး ရယ်လိုက်သေးတယ်။ ကျနော်ကတော့ ချက်ချင်းပဲ မျက်နှာထားကို တင်းပစ်လိုက်ပြီး မသိချင်ယောင်ဆောင်လိုက်တယ်။
ဂွအိတ်ကလေးကို ချပြီး မန်းကီးဂွနဲ့ ၁၃-၁၄ ဂွတွေကိုထုတ်ပြီး ပန့်ကိုဖြုတ်ချပြီး ရေဘားတွေကို လေလုံမလုံ စစ်ကြည့်ရင်း အလုပ်ရှုပ်နေပေမယ့် ယင်းမာဖိနပ်ပါးကလေးပေါ်က ခြေဖမိုးဖြူလွလွကလေးတွေနဲ့ ခြေချောင်းလှလှလေးတွေကို မြင်နေရတော့ မော့ကြည့်စရာမလိုပဲ သူမ ကျနော့်ဘေးကနေ ရပ်ကြည့်နေတယ်ဆိုတာ သိနေတယ်။ လူက စိတ်မငြိမ်မှန်း တော်တော်သိသာနေတယ်ဗျာ။ အခုလည်း မန်းကီးကို အားနဲ့ဖိပြီးလှည့်လိုက်တာ အရှိန်လွန်သွားလို့ ပိုက်က ဆောင့်ဖြုတ်ချလိုက်သလိုဖြစ်ပြီး ရေကျန်တွေ ဗွမ်းကနဲ ထွက်လာတော့ ကုန်းကွကွလုပ်နေတဲ့ ကျနော့်မျက်နှာတွေကော ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံး စိုရွှဲကုန်တယ်။
“အို! ဖြေးဖြေးလုပ်ပါ စက်ဆရာလေးရယ်..။ လူလည်း ကြွက်စုတ်ဖြစ်သွားရှာပြီ.. သနားပါတယ်”
ဘာမှပြန်မပြောပဲ ဝတ်လာတဲ့ ရှပ်အင်္ကျီကို ချွတ်ပြီး မျက်နှာနဲ့ ရင်ဘတ်ကိုသုတ်.. ဂွအိတ်ထဲ အသင့်ပါလာတဲ့ ကားကျွတ်စကိုထုတ်ပြီး ကက်ကြေးနဲ့ ညှပ်ပြီး ရေဘားလေလုံအောင် ခပ်မြန်မြန်လေး ပြန်တပ်ပေးလိုက်တယ်။ အားလုံးပြန်တပြီးတော့မှ ရေတွင်းတိုင်က ရေစက်ခလုတ်ကို ဖွင့်ကြည့်ပြီး စမ်းလိုက်တော့ ဝရောကနဲ မြည်လာပြီး ဘေးက အုတ်ကန်ထဲကို ရေတွေ တဗွမ်းဗွမ်း ကျလာတယ်။
“ဟေးး ရေလာပြီကွ .. တော်တယ် တော်တယ် ဖြောင်းဖြောင်း!”
ကျနော် အံ့သြတကြီး မော့ကြည့်လိုက်တော့ ရူပဗေဒဆရာမ ဒေါ်ခင်ချိုမေဟာ ကျနော်သိခဲ့တဲ့ ရှုတည်တည် မျက်နှာကြောတင်းတင်းနဲ့ အပျိုကြီးမဟုတ်တော့ပဲ ခုန်ပေါက်ရင်း လက်ခုပ်တီးနေတဲ့ အပျိုပေါက်မလေး ဖြစ်နေတယ်ကောဗျ။ အထူးသဖြင့် ပြုံးချိုနေတဲ့ မျက်နှာနုနုကလေးရယ်၊ နှုတ်ခမ်းနီထွေးထွေးလေးကို တမင် စူတူတူ ထော်တော်တော်လေး လုပ်ထားပြီး ချစ်စရာကောင်းတဲ့ ဟန်ပန်လေး ဖြစ်နေတာရယ်ကို သတိထားမိတယ်။ အနီးအနားမှာ ဘယ်သူမှမရှိနေလို့များ ဂုဏ်သရေရှိ ဆရာမဟန်မပေါက်တော့တာများလားဗျာ။
ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ရင်း သူ့ကို သတိလက်လွှတ် ငေးမောနေတဲ့ ကျနော့်ရှေ့မှာ ခုန်ပေါက်ရင်း လက်ခုပ်တီးနေရာက ကျနော် အံ့သြတကြီး ငေးနေမှန်း သတိလည်းထားမိရော လျှာကလေးတစ်လစ်လုပ်ပြီး ပြောင်ပြနေပြန်ရော။ ဘာတွေဖြစ်ကုန်တာလဲ မသိတော့ပါဘူးလေ။ ပြောင်ချော်ချော်လုပ်ပြလာမှ သတိဝင်လာပြီး ကိုယ့်ပစ္စည်းတွေကို အိတ်ထဲပြန်ထည့်ပြီး သိမ်းလိုက်မိတယ်။ ရေတွေစိုသွားတဲ့ ရှပ်အင်္ကျီကိုတော့ ပြန်မဝတ်ဖြစ်တော့ပဲ ပုခုံးပေါ်တင်ထားလိုက်ပြီး ဂွအိတ်ကို လွယ်ရင်း ပြန်ဖို့မတ်တပ်ထရပ်လိုက်တယ်။ ဒေါ်ခင်ချိုမေ့ကိုလည်း မျက်နှာချင်းမဆိုင်တော့ပဲ ချာကနဲ လှည့်အထွက်မှာ ဂွတွေထည့်ထားတဲ့ လွယ်အိတ်ကြိုးကို လှမ်းဆွဲထားတာ ခံလိုက်ရလို့ ဆတ်ကနဲ လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။
“ဘာလဲဗျ”
“အမလေး … စက်ဆရာလေးရယ် အော်လိုက်တာ.. ကြောက်ပါတယ် .. ဟိုစက်ပြင်ခ ဘယ်လောက်ကျပါသလဲရှင်”
လေသံက မူနွဲ့နေသလို မျက်နှာကလည်း မျက်စမျက်နတွေ ချီပင့်ပြီး ပြုံးစိစိနဲ့ စကားပြောနေတယ်။
“ကျုပ် ပိုက်ဆံနဲ့ ပြင်စားတဲ့ကောင် မဟုတ်ဘူး …။ ခင်များအိမ်မှန်းသိရင် လာတောင်မလာဘူး ဟုတ်ပြီလား”
“သြော်! ဟုတ်တယ်နော် မေ့လို့ …။ ဆရာလေးက စက်ကိုအပျော်ပြင်ပြီး ဖဲပဲရိုက်စားတာဆိုလား အဟိ”
“ဒေါ်ခင်ချိုမေ!!”
“ရှင်!”
“ခင်ဗျား ကျုပ်ကို….”
ဒေါသတကြီးနဲ့ မျက်နှာကို လက်ညှိုးငေါက်ငေါက်ထိုးရင်း တစ်ခုခုပြောဖို့ပြင်နေတဲ့ ကျနော့်လက်ညှိုးကို ခပ်တင်းတင်း ဖမ်းဆုပ်ကိုင်လာလို့ ကျနော် ဘာဆက်ပြောရမှန်း မသိတော့ဘူး။
“ရှူးး ရှူးး ရွှတ်”
သူ့နှုတ်ခမ်းပေါ်ကို လက်ညှိုးတစ်ချောင်းတင်ပြီး တိတ်တော့ဆိုတဲ့ ပုံစံလေးနဲ့ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေကို တမင်ပြူးပြနေတော့ ချစ်စရာကောင်းလွန်းတဲ့ အမူအရာလေးမို့ ကျနော် ငြိမ်ကျသွားရတယ်။ ကျနော့်လက်ညှိုးကို ဆုပ်ထားတာ မလွှတ်ပဲ ခပ်တင်းတင်းလေး ကိုင်ထားရင်း ရေတွင်းနားက မီးဖိုဆောင်ကလေးထဲကို အတင်းဆွဲခေါ်သွားတော့ ဒရန့်ဒရန့်နဲ့ ကျနော် ပေကပ်ကပ်လုပ်ရင်း ပါသွားတယ်။ မီးဖိုခန်းထဲရောက်သွားတော့ ထမင်းစား စားပွဲမှာ အတင်းဆွဲထိုင်ခိုင်းပြီး နေရာချထားလိုက်တယ်။ မီးဖိုပေါ်က ခရားအိုးကြီးထဲက နှပ်ထားတဲ့ ကော်ဖီမွှေးမွှေးလေးကို မတ်ခွက်အကြီးတစ်ခုထဲငှဲ့ပြီး ဂွပ်ကနဲ ကျနော့်ရှေ့မှာ လာချပေးတယ်။ ကော်ဖီမြင်ရင် မနေနိုင်၊ အနံ့ရှူရတာနဲ့တင် သောက်ချင်နေတော့ ဘာမှမပြောတော့ပဲ ကောက်ယူလိုက်ပြီး တစိမ့်စိမ့် ကျိုက်နေမိတယ်။ ကြောင်အိမ်ထဲက ထုတ်လာတဲ့ ကြွေပန်းကန်ပြားနဲ့ ထည့်ထားတဲ့ ငှက်ပျောထောပတ်ကြော် ၀၀အိအိလေးတွေလည်း ချကျွေးလာတော့ ဘာမှပြန်မပြောတော့ပဲ ခပ်တည်တည်နဲ့ ယူပြီး စားပစ်လိုက်လိုက်တော့ ချိုစိမ့်ပြီး အရသာတကယ်ရှိတယ်ဗျ။
တနေကုန် ထုံးစံအတိုင်း အလုပ်များနေခဲ့တော့ နေ့လည်စာ မစားရသေးဘူး။ ဖီးကြမ်းငှက်ပျောသီးကို ထောပတ်တွေနဲ့ အိနေအောင် ကြော်ထားတာကို ကော်ဖီမွှေးခါးခါးလေးနဲ့ တွဲပြီး မြည်းနေရတော့ အားရပါးရကို ဇိမ်ယူပြီး စားပစ်လိုက်မိတယ်။ အင်မတန် အရသာထူးတဲ့ အစားအသောက်နဲ့ တွေ့နေတော့ ခုနက စိတ်တိုနေတာတွေတောင် ဘာမှန်းမသိတော့ဘူး။ ကော်ဖီမတ်ခွက်ကြီးလည်း ပြောင်သွားအောင် သောက်ပစ်လိုက်သလို ပန်းကန်ထဲက ငှက်ပျောကြော်တွေလည်း အကုန်စားပစ်လိုက်မိတယ်။ ကော်ဖီကို အကုန်မော့ပြီး စားပွဲပေါ် ခွက်ကို ချလိုက်တာနဲ့ စော်ဘွားနှုတ်ခမ်းမွှေး လက်ဖက်ခြောက် ခပ်ထားတဲ့ မွှေးပျံ့ပျံ့လက်ဖက်ရည်ကြမ်း ကြွေပန်းကန်လေးက ရှေ့ရောက်လာပြန်ရော။ ရေနွေးကြမ်းဖန်ခါးခါးလေးကို အရသာခံ မှုတ်သောက်နေရင်း မော့ကြည့်လိုက်တော့ ကျနော့်ဘေးမှာ မတ်တပ်ရပ် လက်ကလေးပိုက်ရင်း ကျနော့်ကို “က ကလေးငယ် ချစ်စဖွယ်” လေးပါလား ဆိုတဲ့ အကြင်နာအကြည့်လေးတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်နေတဲ့ ရူပဗေဒဆရာမလေး။ ဗိုက်ဝသလို ဖြစ်သွားလို့လား မသိဘူး။ ခုနက စိတ်တိုနေတာ၊ မာန်မာနထားနေတာတွေ ပျောက်ကုန်သလိုလို။
“ဗိုက်အတော်ဆာနေရှာတယ်.. ကလေးလေးကြနေတာပဲ… စားနေတာကြည့်ပြီး အားရစရာနော် …။ နေ့လည်စာ မစားရသေးဘူး ဟုတ်လား”
“အိမ်အလုပ် နည်းနည်းရှုပ်နေလို့ စားဖို့မေ့နေတာဗျ”
“ဟ.. ဟုတ်လှချေလား။ အိမ်အလုပ် တကယ်ကူလုပ်တယ်ပေါ့လေ”
“ခင်ဗျား.. ကျနော့်ကို ဘာထင်ထင်ဗျာ ဂရုမစိုက်…”
“ဟေးးး ရှူး ရှူး… အဲ့လို စိတ်မဆတ်ကြေးကွာ။ နောက်လို့မရဘူးလား။ ရှင့်ဒေါ်လေး ခင်ခက် ကျမကို အမြဲပြောပါ့။ ငါ့တူလေးက သူ့ဖာသူ အပြင်မှာဆိုးတာ အိမ်မှာတော့ အင်မတန် အားကိုးရတဲ့ကောင်တဲ့ သိပါတယ်တော်”
…. ….. ….
“ကော်ဖီနှပ်ထားတာ ကောင်းတယ်မလား …။ ငှက်ပျောထောပတ်လှိမ့်ကြော်လေးကော ကြိုက်တယ်နော် ..။ စားလိုက်တာ ပလုတ်ပလောင်း ..”
“တအားကောင်းတယ်ဗျ..။ တသက်လုံး ဒီလောက်အရသာရှိတဲ့ ကော်ဖီနဲ့ ငှက်ပျောကြော် မတွေ့ဖူးသေးဘူး..။ ဆရာမ စားဖို့တောင် မချန်လိုက်မိဘူး ဆောရီးနော်”
“ကြိုက်တယ်ပေါ့”
“ဟုတ်!”
“အမြဲစားချင်သွားသလား”
“ဗျာ!”
“တသက်လုံး စားမလားလို့ မေးနေတာ…..”
ကျနော် သူ့ကို မော့ကြည့်လိုက်တော့ ပြောင်ချော်ချော်အမူအရာ မတွေ့ရပဲ မျက်ဝန်းညိုလေးတွေနဲ့ ကျနော့်ကို စိုက်ကြည့်နေတယ်ဗျ။
“ဘယ်လိုလဲ.. မေးနေတယ် …..”
ရင်ခုန်သံတွေ တအားမြန်လာလို့ ကျနော် စကားနဲ့ ပြန်မပြောနိုင်တော့ပဲ ခေါင်းကို ခပ်သွက်သွက်ကလေး ငြိမ့်ပြလိုက်မိတယ်။
“ရှင်လေးကို ရှင်ချစ်တဲ့ မိန်းမက မဆိုးမမိုက်ဖို့ တောင်းဆိုရင် လိုက်လျောမှာပေါ့ ဟုတ်လား….”
အာစေးမိနေတဲ့လူလိုပဲ ကျနော် ခေါင်းပဲ တဆတ်ဆတ် ငြိမ့်ပြနိုင်တယ်။ လူက ထူပူနေပြီဗျ။ ရင်တုန်လိုက်တာဗျာ။
ကျစ်ဆံမြီးအရှည်ကြီးက ရင်ဘတ်အရှေ့နား တွဲလျောင်းဖြစ်နေတာကို ဝဲကနဲ နောက်ကျောဖက်ကို လွှဲတင်လိုက်ရင်း ရူပဗေဒဆရာမလေး ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်နေတဲ့ ကျနော့်အနားကို တိုးကပ်လာတယ်။ ကျနော့်ပုခုံးကို စုံကိုင်လာတယ်။ မော့ကြည့်လိုက်တော့ သူမခင်မျာလည်း တစ်ကိုယ်လုံးကို တုန်ခါနေတာ သတိထားလိုက်မိတယ်။ မကြာခင်ပဲ ခွေလဲကျသွားတော့မလိုပဲ။ နှုတ်ခမ်းနီနီလေးတွေက တဆတ်ဆတ် ခါနေရှာတယ်။
ကျနော် ဝုန်းကနဲထရပ်လိုက်တော့ ဒူးပျော့ပြီး ခွေကျသွားဟန်တူတဲ့ ဆရာမလေးဒေါ်ခင်ချိုမေတစ်ယောက် ကျနော့်ပုခုံးပေါ် မျက်နှာလေးကို ထိုးအပ်လာလို့ အလိုက်သင့်ကလေး ခါးကျင်ကျင်လေးကို တစ်ဖက်၊ ပုခုံးသားအိအိလေးကို တစ်ဖက်၊ ထိန်းထားရင်း ပွေ့ဖက်လိုက်ရတယ်။ ကိုယ်လုံးလေးက တသိမ့်သိမ့်တုန်တက်လာမှ ခါးကျင်ကျင်လေးကို သိုင်းဖက်ထားရင်း သူ့မျက်နှာလေးကို ခွာကြည့်လိုက်တော့ အင်မတန်မျက်နှာကြောတင်းတဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ ပါးပြင်ပေါ်က သနပ်ခါးမှုန်မှုန်လေးတွေက မျက်ရည်စီးကြောင်းလေးတွေကြောင့် ပျက်ပြယ်စပြုနေရှာပြီ။ ဟောဗျာ! ကျနော့်ဆရာမလေးက ချစ်စဖွယ်လေးပြုံးရင်း မျက်ရည်ကျနေပါကောလားလေ။ နဖူးချင်း တိုက်ထားရင်း မျက်နှာချင်းကပ်ထား ရင်ချင်းအပ်ထားလိုက်ကြတာ တစ်ယောက်ရင်ခုန်သံ တစ်ယောက်ကြားနေရတယ်။
“လူဆိုး လူရမ်းကား… ရှင်လေး မကောင်းဘူး “ချို့” ကို ချစ်တယ်လို့လည်း ပြောသေးတယ်…. ရှောင်နေတယ် .. ဝမ်းနည်းတယ်ဟာ!”
ကျနော့်ကို ဆို့နင့်နင့် အသံလေးနဲ့ တိုးတိုးလေးချွဲရင်း မျက်ရည်ကျနေတာ ဆရာမလေးမှ ဟုတ်ရဲ့လားဗျာ။ ကျနော် အခုထိ ဆရာမလေးကို စကားပြန်မပြောဖြစ်သေးဘူး။ လူတစ်ကိုယ်လုံး လေထဲမြှောက်နေသလို ဖြစ်နေတယ်။ ကျနော် ချစ်သူတစ်ယောက် တကယ်ရသွားပြီ ဆိုတဲ့ ဝမ်းသာစိတ်ရယ် ကျနော်ချစ်တဲ့ ဆရာမလေး အခုတော့ ကျနော့်ကို အရမ်းတွယ်တာနေပြီဆိုတာကို သိလိုက်ရတာရယ် အကုန်ပေါင်းပြီး လူက အိပ်မက်လိုလို ဘာလိုလိုကြီးလေ။
” ‘ချို’ကပဲ အရှက်မရှိ တပည့်တစ်ယောက်လွှတ်ပြီး အခေါ်ခိုင်းရတယ်တဲ့ ….။ ရှင် ချို့ကိုချစ်တယ်ဆိုတာ မယုံပါဘူး.. တော်ပါပြီ”
ပြောရင်း အသံက တိမ်ဝင်သွားရှာတယ်။
“ကျ … ကျနော် .. အ.. အရမ်းရှက်သွားလို့ပါ ဆရာမလေးရာ။ မချစ်လို့ မဟုတ်ပါဘူး။ မငိုနဲ့တော့နော် တိတ်.. တိတ်”
“ချိုတော့ တသက်လုံး နိုင်စားမယ့်ကောင်လေးကို တအားတွယ်တာမိသွားပြီ … ဒုက္ခရောက်ပြီနေမယ်”
“အာ! မဟုတ်ပါဘူး ဆရာမလေးရာ ..။ ကျနော်နောက်ကို အဲ့လို မလုပ်တော့ဘူးနော် ..။ ဟုတ်ပြီလား တိတ်တော့”
တသိမ့်သိမ့်တုန်နေတဲ့ ကျောပြင်လေးကို ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးရင်း ချော့ပေးနေလိုက်တယ်။ ကျနော့်ရင်ဘတ်ထဲမှာ အင်မတန် လင်းမြတဲ့ ခံစားချက်တစ်ခု ဖြစ်နေတာ လူကို တလှပ်လှပ်နဲ့ဗျာ။ ကျနော့်ချစ်သူဆရာမလေး နောက်ဆုံးတော့ ကျနော့်ကို ချစ်တယ်တဲ့။ ဟားဟား! ပျော်လိုက်တာဗျာ။ ဖိုးသက်ကွ.. မာနခဲ ဆရာမချောချောလေးရဲ့ ချစ်သူကွလို့ ရင်ဘတ်ထဲမှာ ဆူညံနေအောင် အော်ဟစ်နေမိတယ်။
ကျောပြင်လေးကို ပွတ်ပေးနေရာက မျက်နှာဖူးဖူးလေးကို လက်ဖဝါးနှစ်ခုထဲ ညှပ်ထားပြီး သေချာအနီးကပ် စိုက်ကြည့်ထားပေးလိုက်သေးတယ်။ ကြောင်ပေါက်စကလေးလိုပဲ ငြိမ်ငြိမ်လေးခံနေရှာတာကို စိတ်မထိန်းနိုင်တော့လို့ ပါးဖောင်းဖောင်းလေးတွေပေါ်က မျက်ရည်တွေကို ပါးပါးချင်းပွတ် နှုတ်ခမ်းနဲ့ ပွတ်နမ်းရင်း သုတ်ပေးလိုက်မိတယ်။ ငိုထားတော့ ထွက်လာတဲ့ နှာရေတွေပါ ကျနော့်ပါးပြင်မှာ ပေပွကုန်တော့ ငိုနေတဲ့ ဆရာမလေးက တဟီးဟီးနဲ့ ရယ်လာပြီး ကျနော့်ပုခုံးပေါ်တင်ထားတဲ့ ရှပ်အင်္ကျီနဲ့ ကျနော့်ပါးပြင်ကို သုတ်ပေးတယ်။ ပြီးတော့မှ ကျနော့်မျက်နှာကို မော့ကြည့်ရင်း ရင်ခွင်ထဲကနေ ကျနော့်နဖူးပေါ်ဝဲကျနေတဲ့ ဆံပင်တွေကို လက်ကလေးနဲ့သပ်တင်ရင်း
“ချစ်လိုက်တာ လူဆိုးလေးရာ!”
လို့ စိုက်ကြည့်ရင်း ပြောလာပြန်တယ်။
“ဟင်းးး”
“ပလွတ်!”
နှုတ်ခမ်းနီထွေးထွေးလေးတွေကို ငုံ့ပြီနမ်းစုပ်လိုက်တော့ ခြေဖျားလေးထောက်ပြီး ကျနော့်ဂုတ်ပိုးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဟီးလေးခိုလာတာကို ခါးကျင်ကျင်လေးကို သိုင်းဖက်ထားရင်း ထိန်းထားလိုက်မိတယ်။ ဒါပေမယ့် အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းနဲ့ နှုတ်ခမ်းကို ပြတ်ထွက်မတတ်စုပ်ရင်း နမ်းနေတာက ကျနော်မဟုတ်ဘူး ဆရာမလေးဗျ။ ရင်ဘတ်ချင်း တအားကပ်ထားတော့ တော်တော်ထွားတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးက အိကနဲ အိကနဲ ဖြစ်ဖြစ်နေတယ်။ ခုနက ချစ်မြတ်နိုးစိတ်ကလေးတွေကနေ အခု လိင်စိတ်ဖက်ကို နှစ်ယောက်လုံး ပြောင်းစပြုလာလို့ ကြမ်းချင်သလိုလို ဖြစ်လာတယ်။ ကြည်ကြည်ဖြူဖြူနဲ့ ချစ်ပွဲတစ်ခါမှ မဝင်ဖူးသေးဘူးလေ။
ခုနက ငေးကြည့်ပြီး သွားရည်ကျချင်သလို ဖြစ်ခဲ့ရတဲ့ တင်ပါးအိစက်စက်ကြီးတွေကို ကျနော်အခု လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အားရပါးရ ဆွဲပင့်ကိုင်ရင်း ညှစ်ချေနေသလို ဆရာမလေးကလည်း အငမ်းမရ ကျနော့်နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းရင်း တဟင်းဟင်းနဲ့ အသက်ရှူသံပြင်းထန်လာတယ်။ အောက်က ကျနော့်လိင်တံကလည်း ချက်ချင်းပဲ ထောင်ထလာပြီး ဆရာမလေးရဲ့ ဆီးခုံပေါ်ကို ထောက်ထားမိတာကို သူလည်းသိနေမှာပေါ့လေ။ စိတ်မထိန်းတော့ပဲ အိမ်နေရင်းဝတ်တဲ့ ဘလောက်စ်အင်္ကျီအပေါ်ကနေ ညာဖက်နို့ကြီးတစ်လုံးကို အားရပါးရ ဖိဆုပ်ညှစ်ချေပေးလိုက်တော့ အာ့ကနဲ မြည်သံလေးထွက်လာပြီး ခြေဖျားလေး ပိုထောက်လာတယ်။ ခါးက ထမီလေးကို အသာလေးဖြေချပြီး အောက်ခံဘောင်းဘီမဝတ်ထားမှန်း စမ်းလိုက်မိတော့ ချောမွတ်အိစက်လွန်းတဲ့ တင်ပါးနှစ်ခုအပေါ် လက်က ရောက်သွားတယ်။ တင်ပါး အသားလေးတွေက အေးစက်စက်ကလေးဖြစ်နေတယ်။ ဆုပ်ကိုင်ညှစ်ချေလို့ကလည်း ကောင်းလိုက်တာဗျာ။
“ဒီနေရာကြီးမှာ မကောင်းဘူးကွာ .. နော်….. ချို့ အိပ်ခန်းကို လိုက်လာခဲ့ တစ်မိနစ်အတွင်း … ဒါပဲ”
ရုတ်တရက် ကျနော့်ကို တွန်းဖယ် မီးဖိုချောင်ကြမ်းပြင်ပေါ် ဂွင်းလုံးပုံကျနေတဲ့ ထမီလေးကို ကောက်ဝတ်လို့ ယုန်မကလေးလို လှစ်ကနဲ ပြေးထွက်သွားတယ်။ အောက်က ထောင်ထနေတဲ့ လိင်တံကြီးနဲ့ ကြောင်အအ ကျန်ရစ်ခဲ့တဲ့ ကျနော်လည်း အချိန်မဆိုင်းတော့ပဲ ပူပူနွေးနွေးချစ်သူဖြစ်စ ဆရာမလေးရှိရာ အိမ်အပေါ်ထက်ကို ပြေးလိုက်သွားမိပြီ။ ခြံဝင်းအကျယ်ကြီးထဲက ပျဉ်ထောင်အိမ်ကြီးထဲမှာ လူသူလေးပါးကင်းရှင်းလို့ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ကြားထဲက ချစ်စိတ်မွှန်နေတဲ့ ချစ်သူနှစ်ဦး အိမ်အပေါ်ထပ်မှာ နောက်ထပ် စက္ကန့်အနည်းငယ်ကြာရင် ပွဲကြမ်းကြတော့မယ်ဆိုတာ သေချာနေပြီ မဟုတ်လားဗျာ။
အိမ်အပေါ်ထပ်ကို လှေကားထစ်တွေ ကျော်နင်းပြီး တက်ခဲ့မိတာ သေချာတယ်။ ဆရာမလေးရဲ့ အိပ်ခန်းရှေ့ကို ရင်ခုန်လှိုက်မောစွာနဲ့ ရောက်သွားပြီ။ ဒါပေမယ့် အခန်းတံခါးက ပိတ်ထားလျက်ကြီး ဖြစ်နေတယ်။ အသာဖိတွန်းကြည့်လိုက်တော့ ပွင့်သွားတယ်။ အခန်းထဲမှာ ဘယ်သူမှလည်း ရှိမနေဘူးဗျ။ ဟိုဟိုဒီဒီ လျှောက်ရှာကြည့်နေမိဆဲမှာပဲ အခန်းထောင့်က ဆင်းဂါးအပ်ချုပ်စက်ကြီးက ဂျုံးဂျုံး ဆိုပြီး ဘီးလုံးတစ်ပတ် လှည့်သွားတယ်။ ကျနော် အသာအယာ ပြုံးမိရင်း အခန်းတံခါးကို ပြန်ပိတ်ပြီး ကလန့်ထိုးလိုက်တယ်။
အခန်းနံရံနားကပ်လျှက်က အပ်ချုပ်စက်ကြီးတစ်ခုလုံးကို ဖုန်မတင်အောင် လွှားထားတဲ့ အဝတ်စအဖြူရောင်ကြီးကို အသာလေး ဟိတ်ကနဲ ဆွဲဖယ်လိုက်တော့ အပ်ချုပ်စက် ခြေနင်းခုံပေါ်မှာ ဆောင့်ကြောင့်လေးထိုင်ပြီး ပုန်းနေရှာတဲ့ ဆရာမလေးကို ဘွားကနဲ တွေ့လိုက်ရတယ်။ အောက်နှုတ်ခမ်းကို သွားဖြူဖြူလေးတွေနဲ့ ကိုက်ထားရင်း ကျနော့်ကို ရှက်ပြုံးလေးနဲ့ မော့ကြည့်နေရှာတဲ့ ချစ်သူလေး။ သူ့ခင်မျာ ရှက်သွေးဖြာတဲ့အပြင် စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းလို့ မျက်နှာလေးက နီရဲတွတ်လို့ပေါ့။
“မိပီကွ! ဟားဟား လာခဲ့ တုတူပုန်းနေတဲ့ ဆရာမလေး”
“ဟေ့အေး လာဘူး “ချို” ကြောက်တယ် သူများကို အကြမ်းပတမ်းတွေ လုပ်ပေးတော့မှာ ဟေ့အေးနော် ဟေ့အေး ခစ်!”
“သြော! မလာဘူးလား ကဲ.. ကြာပါတယ်ကွာ အကြောင်းပြရသေးတာပေါ့”
“အမေ့ .. .. ဟေးးး လူဆိုးလေး”
အပ်ချုပ်စက်ခုံကို ကွယ်ပြီး ထိုင်နေတဲ့ ကိုယ်လုံးအိထွေးထွေးလေးကို အတင်းဆွဲထုတ်ပီး ထူမလိုက်တယ်။ ဆက်တိုက်ဆိုသလိုပဲ ဘလောက်အင်္ကျီနှိပ်စိလေးတွေကို တဖျောက်ဖျောက်မြည်အောင် ဆွဲဖွင့်လိုက်တယ်။ ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံး ဟင်းလင်းပွင့်ထွက်သွားတာနဲ့ အနက်ရောင်ဘရာစီယာလေး မနိုင်ဝန်ထမ်းထားရတဲ့ ဝါဝင်းစိုပြေတဲ့ နို့ကြီးနှစ်မွှာက ဝင်းကနဲ ပေါ်လာတယ်။ အချိန်မဆွဲတော့ပဲ ဘလောက်လက်ပြတ်ကလေးကို ချွတ်ချရင်း ဘရာ ချိတ်ကလေးတွေကိုပါ သူမဂျိုင်းအောက်ကနေ လက်လျှိုပြီး ဖြုတ်ပစ်လိုက်မိတယ်။ အခုဆိုရင် ကျနော့်ဆရာမလေးခင်မျာ အပေါ်ပိုင်းဗလာ ဖြစ်သွားရှာပြီ။ မတ်တပ်ရပ်လျှက် မျက်လုံးလေးစုံမှိတ်လို့ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းနဲ့ တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်နေရှာတယ်။ နားရွက်ကလေးတွေက နီရဲနေတာ.. မျက်နာတစ်ခုလုံး ပန်းသွေးရောင်ထနေရှာတာကို ကြည့်ခြင်းအားဖြင့် ကျနော့် ရူပဗေဒ ဆရာမလေး ဒေါ်ခင်ချိုမေခင်မျာ ယောကျာ်းဆိုလို့ ကျနော်နဲ့ပဲ ဆုံဖူးကြောင်း သိသာနေတယ်။
ခါးမှာ ကျစ်ကျစ်ပါအောင် စည်းနှောင်ထားတဲ့ ထမီလေးကိုပါ ဆွဲချွတ်ချလိုက်တော့ အောက်ခံမဝတ်ထားတဲ့ ဆရာမလေး တစ်ကိုယ်လုံး ဝတ်လစ်စလစ် ဖြစ်သွားရှာပြီ။ မျက်လွှာကလေးချလို့ တောင့်တောင့်လေးရပ်နေတဲ့ ဆရာမလေးကို မျက်စိထဲမြင်ယောင်ကြည့်လိုက်ကြစမ်းပါဗျာ။ အဆီပိုမရှိတဲ့ ဗိုက်သားရှပ်ရှပ်ကလေး၊ ချက်နက်နက်ကလေး၊ ဝါဝင်းနေတဲ့ အသားအရည်၊ သာမန်ထက်ထွားတဲ့ ချိုဗူးကြီးနှစ်လုံးက တင်းရင်းလုံးကျစ်လို့ တွဲမနေဘူး။ အောက်ဖက်ကိုကြည့်ပါဦး.. အမွှေးနုနုလေးတွေဖုံးအုပ်ထားတဲ့ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကလေး။ ဆင်စွယ်လို ချောမွှတ်နေတဲ့ လက်မောင်းအိုးကလေးနှစ်ခုကို ကိုင်လိုက်ရင်း သူ့ကိုယ်လုံးလေးကို တစ်ပတ်လှည့်ပေးလိုက်တယ်။ ကျောပေးထားတဲ့ကိုယ်နေဟန်ထားလေးကလည်း တပ်မက်စရာပါလေ။ ကျောပြင်ကော့တော့တော့လေးက အပြစ်အနာဆာကင်းပြီး ပြေဆင်းအလာ အောက်ရောက်တော့ ကော့တက်သွားတဲ့ အိုးဝိုင်းကားကားလေးက အောက်ကို ပြန်ကောက်ပြီး ပေါင်တံလှလှလေးမှာ အဆုံးသတ်လို့ပေါ့။
အပြစ်ဆိုစရာမရှိတဲ့ ကိုယ်လုံးအလှပိုင်ရှင်ကလေးကို ကြည့်ပြီး ကျနော့်လိင်စိတ်တွေ အရမ်းဆူပွက်နေမိပြီ။ နက်မှောင်သန်စွမ်းလွန်းတဲ့ ကျစ်ဆံမြီးတုတ်တုတ်ကြီးကလည်း တင်ပါးအကျော်နားအထိ တွဲလျောင်းကျနေတော့ ဒီကျစ်ဆံမြီးကြီးကို အားရပါးရ လက်နဲ့ဆွဲပြီး လေးဖက်ထောက် လိုးလိုက်ချင်စိတ်က တားမရတော့ဘူး။ ဘာမှစကားမဆိုမိပဲ တုန်ရီနေတဲ့ ကျနော် ပုဆိုးနဲ့အတွင်းခံကို မြန်မြန်ချွတ်ချလိုက်ပြီး မာတင်းနေတဲ့ လိင်တံကြီးကို တင်ပါးနှစ်ခုကြားထဲ ထောက်ထားရင်း ဂုတ်သားဝင်းဝင်းလေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ ရွရွလေးနမ်း၊ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း ဂျိုင်းအောက်ကလျှိုပြီး နို့နှစ်လုံးကို အုပ်ကိုင်လိုက်တော့ အိုဆိုတဲ့ ညည်းသံကလေးနဲ့ တင်ပါးလေးကို အရှေ့ဖက် ကော့ပစ်တယ်။
“ဟင်းးး ဖိုးသ..သက်လေး “ချို” အရမ်းမောလိုက်တာကွယ်”
“ချစ်တယ်.. ဆရာမလေးရာ.. ပလွတ်.. ပြွတ်စ်.. ပြွတ်စ်”
ကျောပေးထားတဲ့ချစ်သူ ဆရာမလေးကို နို့နှစ်လုံးကို အုပ်ကိုင်ညှစ်ချေရင်း သနပ်ခါးရနံ့လေးတွေ မွှေးကြိုင်နေတဲ့.. ပုခုံး၊ ဂုတ်ပိုး၊ ပါးပြင်၊ နားရွက်ဖျားကလေး.. အဲ့ဒီလို နေရာအနံ့ လျှောက်နမ်းပေးနေမိတယ်။ အောက်က ရှေ့ပြေးအရည်ကြည်လေးတွေ စိုစပြုနေတဲ့ ကျနော့်လိင်တံမာမာကြီးနဲ့လည်း သူ့တင်ပါးပြောင်ချောချောအိအိလေးကို ဟိုထောက်ဒီထောက် လိုက်ထောက်ရင်း ညှောင့်ပေးနေမိတယ်။ နို့နှစ်လုံးကို အုပ်ကိုင်ထားရင်းလည်း နို့သီးခေါင်း စူစူလေးတွေကို လက်ညှိုးလက်မ ကြားညှပ်ကိုင်ပြီး လှိမ့်ပေးနေလိုက်မိတယ်။
“ချို … ချို ဒူးတွေ တအားပျော့လာပြီကွာ မတ်တပ်ဆက်မရပ်နိုင်တော့ဘူး.. အမေ့!”
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ခွေကျချင်သလိုဖြစ်လာတဲ့ ကိုယ်လုံးပုံ့ပုံ့လေးကို ဖမ်းထိန်းထားရင်း ခြေလွှတ်လက်လွှတ် ယက်ကန်ကန်လေး ဖြစ်သွားအောင် ဆွဲပွေ့ချီလိုက်မိတယ်။ ခြေလှမ်းခပ်ကျဲကျဲလှမ်းလို့ ကုတင်ပေါ် အသာအယာချထားပေးလိုက်ပြီး ပက်လက်လှန် ဒူးထောင်ပေါင်ကားဖြစ်အောင် အနေအထား ပြင်ထားပေးလိုက်တယ်။ ကျနော် အောက်ကနေ ကုတင်ပေါ်လှမ်းမတက်ပဲ ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ရင်း ပေါင်ကားထားတဲ့ ဆရာမလေးကို ကုတင်စောင်းနားအထိ ဆွဲယူလိုက်တယ်။ ရင်ဘတ်ကလေးက ဖားဖိုလို မြင့်လိုက်နှိမ့်လိုက်ဖြစ်ပြီး စိတ်လှုပ်ရှားနေတဲ့ ဆရာမလေးက ခေါင်းထောင်ကြည့်လာတယ်။
ကျနော်က ဂရုမစိုက်သလိုလုပ်ရင်း ခေါင်းအုံးတစ်လုံးကို ဆွဲယူပီး ဆရာမ တင်ပါးတွေအောက်ကိုထိုးထည့်ဖို့ ကြိုးစားမိတယ်။ ရသွားပြီ။ တင်ပါးအောက် ခေါင်းအုံးခံလိုက်တော့ ခပ်မြင့်မြင့်လေးဖြစ်လာတဲ့အပြင် နီရဲနေတဲ့ အကွဲကြောင်းလေးက ပိုလို့တောင် ပြဲအာအာလေးဖြစ်လာသလိုပဲ။ အဖုတ်အမွှေးလေးတွေပေါ်မှာ အကွဲကြောင်းထဲက တောက်တောက်ယိုကျလာတဲ့ အရည်လေးတွေက သီးလို့တောင်နေပါပြီကောလေ။
“ဆရာမလေး”
“ရှင်!”
ခေါင်းကလေး ထောင်ထလာပြီး ရီဝေေ၀ ရှက်ဝဲ၀ဲလေးနဲ့ သူ့ပေါင်ကြားထဲ မျက်နှာအပ်မလိုလုပ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို ငေးကြည့်နေတယ်။
“ကျနော့်ကို အထင်သေးမှာလားဗျာ”
“ဟေ့အေး .. သေးဘူး.. ပို… ပိုပြီးတောင် ချစ်မိလာတာ … ဘယ်တော့မှ အထင်မသေးပါ.. အာ့ အာ့ ရှီးးးး”
ခေါင်းနဲ့ မွှေ့ယာ ရိုက်ခတ်သံ ဘုတ်ကနဲ မြည်သွားတဲ့အထိ ဆရာမလေး နောက်ပြန်လှဲအိပ်သွားရှာတယ်။ ပါးစပ်ကလည်း အကျယ်ကြီးပဲ အော်ညည်းလို့ပေါ့။ ဆရာမလေး ပြန်ဖြေတာမှ မဆုံးလိုက်ဘူး ဖောင်းကြွနေတဲ့ အရည်ရွှဲရွှဲ အဖုတ်ဖောင်းလေးကို ကျနော် ရှလွှတ်ကနဲ ကောက်လျက်ပစ်လိုက်တာကိုးဗျ။ ချိုမြတဲ့ အဖုတ်ရည်အရသာနဲ့အတူ (နည်းနည်းတော့ ငံတယ်ဗျ) အနံ့ယဉ်ယဉ်လေးပါ ရှူမိတာမို့ လိင်စိတ်တောင် ပိုကြွလာသလိုပဲ။ အဖုတ်အကွဲကြောင်းအတိုင်း လျှာကို တောင့်တောင့်ကလေးဖြစ်အောင်လုပ်ပြီး အစုန်အဆန် ထိုးခွဲပေးနေမိတယ်။ နည်းနည်းလေး လျှာညောင်းသလိုဖြစ်လာရင် အစိအပေါ်ကို လျှာနဲ့ တရုတ်စာရေးသလို ပျော့ပျော့ကလေး စုတ်တံနဲ့ခြစ်သလို ဘယ်ညာကစား၊ ပင်ပန်းသလိုဖြစ်လာရင် အစိကို သကြားလုံးစုပ်သလို တပြွတ်ပြွတ်စုပ်။ အပေါက်ဝကို နှုတ်ခမ်းနဲ့တေ့ထားပြီး လျှာကို ဝင်နိုင်သလောက်သွင်းပြီး မွှေ့ပေးနဲ့ ဆက်တိုက် တိုက်စစ်ဆင်ပေးလိုက်တာ ကျနော့်ဆံပင်တွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အတင်းဆွဲပြီး တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် အကြောတွေဆွဲရင်း တစ်ချီပြီးသွားရှာတယ်။
အဲ့ဒီတော့မှ ကျနော်လည်း အသက်၀၀ရှူနိုင်တော့လို့ ဆီးခုံလေး ပေါ်မျက်နာအပ်ပြီး နှစ်မိနစ်လောက် အသက်ပြင်းပြင်းရှူရင်း အမောဖြေနေမိတယ်။ အမောပြေသွားတာနဲ့ မတ်တပ်ချက်ချင်းရပ် နီရဲနေတဲ့ ကျနော့် ထိပ်ဖူးနဲ့ အရည်တွေအိုင်ထွန်းနေတဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို သေချာချိန်ပြီး တေ့ထားလိုက်တယ်။ အလိုးခံရတော့မယ်ဆိုတဲ့ အသိကြောင့် ဆရာမလေး မျက်လုံးမှိတ်ပြီး မှိန်းနေရာက ဖျတ်ကနဲ မျက်လုံးပွင့်လာပြီး ခေါင်းထောင်ထလာတယ်။ ချွေးစက်ကလေးတွေ စိုရွှဲနေတဲ့ကြားက မျက်နှာဖူးဖူးလေးက ဆံနွယ်ခွေခွေလေးတွေ ဝဲကျနေတာ ချစ်စရာလေးဗျာ။ အင်မတန်ကောင်းတဲ့ အဖုတ်အလျက်ခံပြီးတဲ့နောက် ဒီထက်ကောင်းတဲ့ ကာမအရသာကို ခံစားရတော့မှာမို့ တက်ကြွလာတဲ့ မျက်လုံးလေးတွေဆိုတာ သူ့အကြည့်က ဖော်ပြနေတယ်။
“အိ”
“အားးး ကောင်းလိုက်တာ.. စီးပိုင်နေတာပဲ ဆရာမရာ နာလားဟင်”
“သာသာလေး ဖိနော် … မနာဘူး … နည်းနည်းတော့ ရင်ခေါင်းထဲမှာ တစ်ဆို့ဆို့ကြီး … ဒါပေမယ့် ချို ခံနိုင်ပါတယ် … အားးးး ရှိ.. ရှီးးး”
“ကျနော် တအားမလုပ်ပါဘူး .. ဖွဖွလေးပဲ ဆောင့်မယ်နော် ဆရာမ”
လိင်တံကလည်း သံပိုက်လုံးတစ်ချောင်းလို မာကျောလွန်းနေတော့ နူးညံ့လွန်းတဲ့ အဖုတ်နံရံတွေကို ထိုးထိုးခွဲပြီး ဝင်သွားသလို ဆွဲထုတ်လိုက်တိုင်းလည်း ထိပ်ဖူးဒစ်နဲ့ ဆွဲချိတ်ထုတ်လိုက်သလို အဖုတ်တစ်ပြင်လုံး စူခုံးကြွပြီး ပါပါလာတာဗျ။ ကျနော် လူနီကြီး စေခိုင်းချက်အရ ပက်ပက်စက်စက် တက်လိုးသွားတာ ခံလိုက်ရပြီးကတည်းက တစ်ခါမှ အလိုးမခံထားရတော့ တော်တော်ကြီးကို ခက်ခဲနေတယ်။ အခုထိ တစ်ဝက်လောက်ရောက်အောင် မနည်းထိုးထည့်နေရသေးတယ်။ အတွင်းနားရောက်ဖို့ နည်းနည်းလိုနေသေးတယ်။
စိတ်ရှည်ရှည်နဲ့ နို့နှစ်လုံးကို လှမ်းဆုပ်ပြီး ဖြေးဖြေးချင်းပဲ ဆွဲလိုးနေလိုက်တာ စိတ်ထဲမှာ ဟာကနဲဖြစ်သွားလို့ ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ လိင်တံက အဆုံးထိဝင်သွားပြီ။ အခုဆို ဆီးခုံနှစ်ခုက ဂဟေဆက်မိနေပြီလေ။ နောက်ထပ် ၁၀ ချက်လောက် အစအဆုံး အသွင်းအထုတ် လုပ်ကြည့်လိုက်တော့ တော်တော်အဆင်ချောသွားပြီမို့ အားထည့်ပြီး ခပ်ဆဆလေး ဆောင့်ပေးနေလိုက်တယ်။
“အင့် အင့် အင့် ဟူးးးး ကျွတ်ကျွတ်! ဖိုးသက်လေး .. “ချို” ပြန်.. ပြန်ဖြစ်လာပြန်ပြီ.. မောလိုက်တာ… မရပ်နဲ့နော်.. ဆက်တိုက်လေးဆောင့်ပေး … အားး ဘယ်လိုကြီးမှန်း မသိဘူးကွာ .. မရတော့ဘူးသိလား … အိုးးးးး”
ဆရာမလေး ပြီးပြန်တော့မယ်ဆိုတာ သိလိုက်ပြီမို့ ဒီအချိန်မှာ အဖုတ်ကွဲအောင် ဆောင့်လည်း မနာတော့ဘူးလို့ မီးစိမ်းပြလာတာ မှန်းရိပ်မိပြီး နို့ကိုင်ထားတဲ့ လက်တွေကို ခါးကျင်ကျင်လေးဆီ ပြောင်းကိုင်ရင်း အသားကုန် ဆောင့်လိုးနေမိတယ်။ ကျနော့်လိင်တံကို အသားကုန် အဖုတ်ကြွက်သားတွေက ဆွဲညှစ်လိုက်တာ ခံလိုက်ရတော့ သူအရမ်းကောင်းပြီး ကာမအရသာ ရသွားပြီဆိုတာ သိလိုက်ရတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျနော် မရပ်သေးပဲ တဖြောင်းဖြောင်းနဲ့ ဆောင့်လိုးနေတုန်းပဲ။
“ဆရာမ.. ဆရာမ ကျနော်လည်း မရတော့ဘူးဗျာ ထွက်တော့မယ် … ဟားးးး”
“”ချို” သေတော့မယ်ကွာ ဘာတွေဖြစ်နေမှန်း မသိဘူးးးး… နောက်တခါ မောလာပြန်ပြီ… မရတော့ပြန်ဘူး… မရတော့ဘူး မရပ်နဲ့နော်…. မရပ်ပေးနဲ့ အားးးးးးး”
ဖတ်.. ဖတ်… ဖြောင်း..ဖြောင်းးး … အီးးး
ပုံမှန်အားဖြင့် ကာမပန်းတိုင်ရောက်ဖို့ မလွယ်တဲ့ မိန်းမတွေထဲမပါတဲ့ ကျနော့်ဆရာမလေးဟာ ပြီးသွားတာကို ဆက်တိုက်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်လိုက်တိုင်း ဆက်တိုက်ဆက်တိုက်ဆိုသလို ထပ်ထပ်ပြီးတတ်မှန်း ကျနော်ရိပ်မိပြီး မီးပွင့်မတတ် ဆောင့်လိုးရင်း ကျနော့်လိင်တံကို အဖုတ်က တဇိဇိနဲ့ ဆွဲအညှစ်မှာ ဘယ်လိုမှ မထိန်းထားနိုင်တော့ပဲ အပြင်းထန်ဆုံး ဆောင့်လိုးရင်း သုတ်ရည်ပူနွေးနွေးတွေကို ပန်းထည့်ပစ်လိုက်မိပြီ။ အင်မတန်ပြင်းထန်တဲ့ စိတ်နဲ့ ဆာလောင်နေသမျှ အားရပါးရ ပြီးလိုက်ရလို့လားမသိဘူး သုတ်ရည်ပန်းအထုတ်မှာ ကျနော့်နားထဲက လေတွေက တရှူးရှူးနဲ့ ထွက်သွားသလိုပဲ။ နားထဲမှာ တဝီဝီတောင် မြည်လာတယ်။ နောက်ဆုံး လက်ကျန် သုတ်ရည် တစ်စက်နှစ်စက်လောက်ကို ညှစ်ထုတ်ရင်း အဖုတ်နဲ့လိင်တံ တပ်ထားလျက်နဲ့ ဆရာမလေးကိုယ်ပေါ်ကို ကျနော် မှောက်ကျသွားခဲ့တယ်။
…………………………………………
“ရှင်လေးက မှော်ဆရာလေးလားဟင်”
“အမ်! ဘာဖြစ်လို့လဲ ဆရာမ”
“သိပူး … ကျမ သေတော့မတတ်ပဲ မမြင်ဘူးလား ခုနက လူးလှိမ့်နေတာ ဟွန်း!”
“နာလို့လား”
“ဟုတ်ပါပူး.. အာကွာ.. ဘာပြောရမှန်းမသိဘူး ရှက်လို့ သေတော့မယ်နော် အကျင့်ပုတ်လေး ..။ သူပြီးသွားလို့ တော်သေးတယ်..။ မဟုတ်ရင် အဲ့ဒီလိုမောတာကြီးတွေ ဆက်တိုက်ဖြစ်ရလွန်းလို့ ကျမ သေသွားမလားလို့တောင် ထင်နေတာ”
“ဘာဖြစ်လို့ မောတာလဲ”
“အာကာသထဲ မြှောက်တက်သွားပီြီး ပြန်အကျ… ကိုဖိုးသက်လေးနော် .. မပြောတတ်ဘူး တော်ပြီ လာမမေးနဲ့”
“ဟီးဟီး … ဆရာမမျက်နှာလေးက ရှက်နေတာ ချစ်စရာလေး.. ပြွတ်စ်”
အိပ်ယာပေါ်မှာ ဖင်တုံးလုံးလေးတွေနဲ့ ပူးကပ်နေရင်း တီတီတာတာ ချစ်စကားဆိုနေကြတဲ့ ချစ်သူနှစ်ယောက်အဖို့ ကမ္ဘာလောကကြီးက သာယာနေမယ်ဆိုတာ ပြောစရာတောင် မလိုတော့ဘူးထင်ပါရဲ့ဗျာ။
“ဒီနေ့ အိမ်မပြန်ပဲ… ည ဒီမှာပဲ အိပ်လိုက်တော့နော်”
“ဟမ်! ဆရာမ တပည့်တွေ ပြန်လာရင်ကော… ကျူရှင်သင်ရမှာမလား… ကျောင်းသူတွေလည်း ဒီမှာနေတာမလား”
“လျှာမရှည်နဲ့ တိတ်တိတ်နေ.. ချစ်တယ်ဆို…။ ရဘူး ဒီအခန်းထဲမှာ ပုန်းနေ..။ ညစာပါ အခန်းထဲယူပေးမယ်.. ဒါပဲ”
“မခွဲနိုင်တော့ဘူးပေါ့ ဟုတ်လား”
“အမယ်! ရှင်နော် … အထက်စီးကြီးက .. တော်ပြီ မိန်းကလေးဈေးကျလိုက်တာ”
ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲကနေ မူနွဲ့ရင်း ချစ်စကားဆိုနေတဲ့ ဆရာမလေးက ဆတ်ကနဲ ကျောပေးပြီး ဟိုဖက်လှည့်လို့ စိတ်ကောက်သွားပြန်တယ်။ ဘယ့်နှယ် အပျိုကြီး မျက်နှာကြောတင်းတင်းကလေးက စိတ်ကောက်တတ်သားပဲ။
ကြည်မွှေ့နေတဲ့ ခပ်ရွှင်ရွှင်စိတ်ကလေးနဲ့ ကျောပေးထားတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို အထက်အောက် အစုန်အဆန် လက်ဖဝါးနဲ့ လျှောက်ပွတ်ပေးနေလိုက်တယ်။ ပုခုံးလေး၊ လက်မောင်း၊ ကျောပြင်ချောချောလေး၊ တင်ပါးအိအိကြီး.. ကျနော့်လက်ကို လှည့်မကြည့်ပဲ ပုတ်ပုတ်ချတယ်ဗျ။ စိတ်ကောက်နေတယ်ဆိုတဲ့အကြောင်း ဆန္ဒပြနေတာလေ ဒင်းကလေးက။ ရယ်ချင်စိတ်ကို မျိုသိပ်ရင်း ကျစ်ဆံမြီးအရှည်ကြီးကို လှမ်းကိုင်လိုက်ပြီး နားရွက်နားကိုကပ်လို့ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်တယ်။
“ဆရာမလေးရဲ့ မဟာဆန်တဲ့ ဟောဒီ ကျစ်ဆံမြီးတုတ်တုတ်ကြီးကို လက်နဲ့ဆွဲ၊ လေးဖက်ထောက်ပြီး တင်ပါးလေး ကော့ထားတာကို အနောက်ကနေ အားရပါးရဆောင့်ပြီး ချစ်ပစ်လိုက်ချင်တယ် သိလားးးး…..”
ကိုယ်လုံးလေးက တွန့်သွားပေမယ့် ကျောပေးထားတုန်းပဲ။
“ဟင် လို့ ဆရာမလေး… အဲ့လိုချစ်ချင်တယ်ဗျာ”
ကျနော့်စကားအဆုံးမှာ ဆတ်ကနဲ ကျနော့်ဖက်ကို လှည့်လာတယ်။ အောက်နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းကိုက် အံကလေးကြိတ်လို့ သွားကြားထဲက လေသံလေးနဲ့ ခပ်ငေါက်ငေါက်ကလေး မေးလာတယ်။
“ဒါဆို ရှင်လေး ကျမနဲ့ ဒီည တူတူအိပ်မှာလား”
ကျနော် ပြုံးစိစိနဲ့ ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်မိတယ် ထင်တာပဲဗျ။ မိုးတွင်းကာလမို့လား မသိဘူး တိတ်ဆိတ်တဲ့ညမှာ ဖားအော်သံ အုံအွမ်.. အုံအွမ် သံတွေက ဆူညံနေတာပဲ။ နေ့လည်က ကျနော့်ချစ်သူဆရာမလေး ဒေါ်ခင်ချိုမေနဲ့ ဆက်ပြီး ဟိုဟာမလုပ်ဖြစ်ပဲ စလိုက် နောက်လိုက် ဟိုကလိဒီကလိ လုပ်လိုက်နဲ့ ကလူကြည်စယ်ရင်း အားရပါးရ ပေါက်ကွဲပြီး ချစ်ခဲ့ကြတဲ့ အရှိန်ကြောင့်လားမသိဘူး နှစ်ယောက်သား ကိုယ်လုံးတီးတွေနဲ့ အဝတ်မပါပဲ ဖက်လျှက်ကလေး အိပ်ပျော်သွားကြတာ ကျူရှင်သင်ခါနီး အိမ်အောက်ထပ်မှာ ကျောင်းသားကျောင်းသူတွေ ဆူညံပွက်လောရိုက်နေတဲ့ အသံကြားမှ လန့်နိုးလာကြတယ်။ ဆရာမလေးလည်း လူးလဲထထိုင် အဝတ်တွေ ကောက်ဝတ်ပြီး ကျနော့်ကို တိတ်တိတ်ကလေးနေနော်လို့ အမူအရာပြရင်း ဖတ်စရာစာအုပ်တွေ တစ်ထပ်လိုက် ချပေးထားခဲ့ပြီး အခန်းတံခါးကို အပြင်ကနေ သော့ခတ်လို့ အိမ်အောက်ကို အပြေးလေး ဆင်းသွားတော့တယ်။
ကျူရှင်ချိန်တွေ အကုန်ပြီသွားတော့ ညနေစောင်း မိုးချုပ်စတောင်ပြုနေပြီ။ စာသင်ရတာ မောလာဟန်တူတဲ့ ဆရာမလေးက ညစာမချက်ခင် ချွေးပြန်နေတဲ့ ရုပ်ကလေးနဲ့ အိမ်အပေါ်ထပ်ကို လှစ်ကနဲ တက်လာပြီး ကျနော့်ဆီ လာလိုက်သေးတယ်။ အိပ်ယာပေါ်မှာ ခွေနေတဲ့ ကျနော့်ကို အုပ်မိုးပြီး
“ချစ်လိုက်တာဟာ!”
လို့ တိုးတိုးလေးပြောရင်း တရွှတ်ရွှတ် နမ်းသွားသေးတယ်။ ကိုယ်ကိုကိုင်းညွှတ်လာတဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ ရင်သားတွေကို အသာလေး အင်္ကျီပေါ်က ဆုပ်ချေမိလိုက်တော့
“ဟွန်း! လက်ဆော့လိုက်တာ…. လစ်တာနဲ့ နှိုက်တယ်ကွာ..”
ဆိုပြီး မျက်နှာလေးရှုံ့မဲ့ပြီး …
“ကဲ! ချို ညစာသွားချက်ဦးမယ်နော်။ ချို့ပါးကို တစ်ခါနမ်းပေး…”
ဆိုပြီး ပြောလာလို့ ဘယ်ပြန်ညာပြန် တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ နမ်းပေးလိုက်ရသေးတယ်ဗျ။ ညစာကို လင်ဗန်းလေးနဲ့ အခန်းထဲယူလာပေးတော့ ဆရာမလေး ခွံ့ကျွေးတာကို ပလုတ်ပလောင်း စားလိုက်တာပေါ့။ ခရမ်းသီးအိုးကပ်နဲ့ ကုလားပဲဟင်းရည်.. ကြက်ကြော်.. ဟင်းတွေထက် ချစ်သူကိုယ်တိုင်က ‘ဟ’ ဆိုတဲ့ အမူအရာလေးလုပ်လုပ်ပြီး အခွံ့ခံရလို့လားမသိဘူး တသက်မမေ့နိုင်မယ့် ညစာလေးပေါ့ဗျာ။ ညနည်းနည်းမိုးချုပ်လာတော့ ကျနော် ရေချိုးချင်လာတယ်။ အိမ်အောက်ထပ်မှာ အဆောင်နေတဲ့ ဆယ်တန်းကျောင်းသူတွေ ရှိတာကြောင့် အိမ်နောက်ဖေးရေတွင်းဆီကို ကျနော့်ကို ခေါ်သွားဖို့ ဆရာမလေးက လန့်နေရှာတယ်။ ရေမချိုးရင် နေလို့ထိုင်လို့မရ ဖြစ်တတ်တဲ့ ကျနော်က အတင်းပူဆာတော့မှ ကျောင်းသူလေးတွေကို ပုစ္ဆာတွက်ခိုင်းထားပြီး ဆရာမရေချိုးလိုက်ဦးမယ် ဆိုပြီး အိမ်ပေါ်ပြေးတက်လာ.. ကျနော့်ကို အိမ်နောက်ဖေးလှေကားကနေ တိတ်တိတ်လေး ရေတွင်းနားက အုတ်ကန်လေးဆီ လက်ဆွဲပြီး ခေါ်သွားပေးတယ်။
အရှက်အကြောက်ကြီးတဲ့ အပျိုကြီးလေးမို့ လူမိမှာ ကြောက်ပြီး လက်ကလေးတွေကို တုန်တုန်ရီရီ ဖြစ်နေရှာတယ်။ ခါးစောင်းလောက်အမြင့်ရှိတဲ့ အုတ်ကန်လေးကိုကွယ်လို့ နှစ်ယောက်သား တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်ပဲ ရေကို တဗွမ်းဗွမ်းမြည်အောင် သွက်သွက်လေး ချိုးနေကြတယ်။ အိမ်မကြီးဖက်ကနေ တစ်ယောက်ယောက်လာနေရင်လည်း ကျနော်တို့က အမှောင်ထဲကနေဆိုတော့ အရင်မြင်နေရတာမို့ သိပ်တော့ ကိစ္စမရှိဘူးပေါ့လေ။ စိတ်လှုပ်ရှားစရာကောင်းပေမယ့် တခွိခွိနဲ့ ကြိတ်ရယ်နေကြရင်း ပျော်နေကြတာပေါ့။
အိမ်အောက်ထပ်က ကျူရှင်သင်တဲ့နေရာမှာ လေးပေဖန်ချောင်း ၃ ချောင်းအောက်မှာ ကျောင်းသူလေးတွေ အုပ်စုလိုက်က စာကျက်လိုက် စကားပြောလိုက် ဆူညံနေကြတာကို လှမ်းမြင်နေရတဲ့ နေရာမှာ ချစ်သူဆရာမလေးနဲ့ ရေအတူတူ ချိုးနေရတာလေ။
“ကိုဖိုးသက်လေး .. ရှင်အဲ့လို မကဲနဲ့ကွာ… ဟိုမှာ ကလေးတွေ အများကြီးရှိနေတယ်နော်.. ကျွတ်.. ဟာ.. “ချို” စိတ်တိုလာပြီနော် .. မလုပ်နဲ့ဆိုနေ…”
ရေချိုးရင်း ဆပ်ပြာတိုက်ကြတော့ ဆရာမလေးရဲ့ ထမီရင်လျားလေးကို ဆွဲချွတ်ပြီး နို့တွေ အဖုတ်တွေ ကျောပြင်တွေကို ကျနော်ကိုယ်တိုင် ဆပ်ပြာတိုက်ချွတ်ပေးလိုက်တယ်။ ငြိမ်ငြိမ်လေး ကျနော် လုပ်ပေးသမျှခံနေတဲ့ ဆရာမကို ရေလောင်းပေးရင်း ဆွဲဖက်လိုက်တော့ ဖင်တုံးလုံးဖြစ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို အတင်းပြန်ဖက်တွယ်လာတယ်။ အဲ့ဒီမှာ ကျနော့်အောက်က လိင်တံက အလိုက်မသိပဲ ဖျောင်းကနဲ ထောင်လာတော့တာဗျ။ ကျစ်ဆံမြီးအရှည်ကြီးကို အခွေလိုက်ကလေး ခေါင်းပေါ်တင်ပြီး ဆံညှပ်နဲ့ညှပ်ထားတော့ လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးဖြစ်ပြီး ထမီရင်လျား ဂွင်းလုံးကျွတ်နေတဲ့ ဆရာမလေးကို ဒီနေရာမှာတင် ကျနော် အရမ်းလိုးပစ်ချင်စိတ်က ထိန်းမရတော့ဘူး ဖြစ်လာတယ်။ ပုံမှန်ဖက်တာ မဟုတ်တော့ပဲ နို့ကြီးတွေကို ငုံ့ပြီး စို့၊ ဖင်တွေကို ချေ၊ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်ပြီး လျှာကိုထိုးထည့်ထားရင်းကစား လုပ်လာတော့ စိတ်အိုက်လာဟန်တူတဲ့ ဆရာမလေးက အတင်းတွန်းထုတ်ရင်း ငြင်းတယ်။ ဖားအော်သံတွေ ဆူညံနေတဲ့ ညအမှောင်မှာ လူရိပ်နှစ်ခုဟာ တွန်းထိုးနေကြရင်း ပူနွေးမာတောင့်နေတဲ့ လိင်တံကို ဆရာမလက်ဖဝါးနုနုလေးထဲ ထည့်ပေးလိုက်တော့..
“ဟောတော့ ရှင်လေးဟာကြီးကလည်း ဒုံးပျံကြီးကြနေတာပဲ.. အရမ်းဖြစ်နေပြီ .. အိပ်ခန်းထဲ ရောက်တဲ့ထိတောင် မစောင့်နိုင်တော့ဘူးကွာ ကျွတ်! ဒုက္ခနော်.. စိတ်ညစ်လိုက်တာ”
တုန်ရီနေတဲ့ အသံကလေးနဲ့ ပြောရင်း မတ်တပ်ရပ်နေရာက ထိုင်ချလိုက်ပြီး ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ ပလွတ်ကနဲ ကောက်စုပ်ပစ်လိုက်တော့တာပဲဗျ။
ရှီးးးကနဲ အသံထွက်ညည်းမိရင်း အဲ့လိုလုပ်လိမ့်မယ်လို့ မမျှော်လင့်ထားတဲ့ ကျနော် ခြေဖျားထောက်လို့ ဆရာမဒေါ်ခင်ချိုမေ့ ခေါင်းကလေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ရင်း ကော့ထားပေးမိတယ်။ ဒစ်ထိပ်ဖူးကို ငုံထားရင်း လျှာနွေးနွေးကလေးနဲ့ ခတ်ပြီး ဆော့ပေးနေရာက လိင်တံတစ်ဝက်လောက် ရောက်သွားတဲ့အထိ စုပ်ယူပစ်လိုက်တော့ ကျင်တက်သွားအောင် ကောင်းလိုက်တာဗျာ။
“အု..အု..အု.. ဝူးး”
အသံတိတ် အော်ညည်းသံလေးတွေ ထွက်ကျလာတဲ့အထိ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပဲ ပါးစပ်ထဲကို လိင်တံသွင်းပြီး ဆောင့်ပစ်လိုက်မိတယ်။ သနားညှာတာရကောင်းမှန်းတောင် မစဉ်းစားမိတော့ပါဘူးဗျာ။ ၅ မိနစ်လောက် အဲ့လိုလုပ်နေရာက တော်တော်ကြီး စိတ်ရိုင်းဝင်လာတော့မှ ပါးစပ်ထဲက လိင်တံကြီးကို ဆွဲထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ ဆောင့်ကြောင့်လေးထိုင်နေတဲ့ ဆရာမကို ဆွဲထူပြီး ရေကန်ဘောင်ပေါ် ပွေ့ချီတင်ပြီး လိုးဖို့ပြင်တယ်။ လူမိမှာ ကြောက်လန့်နေရတဲ့ အခြေအနေပေမယ့် ဆရာမလေးက ငြင်းဆန်တာတွေဘာတွေ မလုပ်တော့ဘူးဗျ။
“ဟားးးးး မြန်မြန်လုပ်နော် … ကြပ်လိုက်တာကွယ်.. ဖူးးးး”
အဖုတ်ဝကို တေ့မိတာနဲ့ ဖိပြီး အဆုံးထိ သွင်းပစ်လိုက်တော့ လိင်တံတစ်ချောင်းလုံး နွေးကနဲ ဖြစ်သွားပြီး ကြပ်သိပ်စီးပိုင်လွန်းတဲ့ အရသာကို ခံစားလိုက်ရတယ်။ ရေကန်ဘောင်တစ်ဖက်ခြမ်းကို အိကျနေတဲ့ ဖင်နှစ်ခြမ်းကို စုံကိုင်ထားရင်း အချိန်မဆွဲတော့ပဲ မတ်တပ်ရပ်လျက် ကျနော် ဆောင့်လိုးမိနေပြီ။ ဆရာမလေးကတော့ ကျနော့်ပုခုံးပေါ် မျက်နှာအပ်ထားရင်း အတင်းဖက်ထားတယ်။ အော်ညည်းမိမှာစိုးလို့လား မသိဘူး။ ပုခုံးကို သွားနဲ့ လာကိုက်ထားတယ်။ ကျနော် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်လေလေ ပိုကိုက်လာလေလေပဲ။ ခင်ဗျားတို့ပဲ မျက်စိထဲ မြင်ကြည့်ကြစမ်းပါဗျာ။ ဟိုးအဝေးမှာ စာကျက်နေတဲ့ ကျောင်းသူတွေကို လှမ်းမြင်နေရပြီး ဆရာမလေးဒေါ်ခင်ချိုမေ့ကို ပွေ့လိုးနေရတဲ့ ကျနော့်အဖြစ်ကို။ လူတွေရှေ့မှာ ချစ်တဲ့သူကို လိုးနေရသလို ခံစားမနေရဘူးလားဗျ။ အဲ့လိုဆိုတော့ ပိုပြီး စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းတယ်လေ။
“အာကွာ! ဘာလို့ရပ်လိုက်တာလဲ … ဘာလုပ်ဦးမလို့လဲ..”
“ခဏအောက်ဆင်းပေးနော်… အုတ်ကန်ဘောင်ကို ကိုင်ပြီး လက်ထောက်လိုက်.. တင်ပါးကို ကော့ထားပေး.. အနောက်ကနေ မတ်တပ်ရပ်ပြီး ဆောင့်ချင်လို့..”
“ဆိုးတယ်ကွာ.. ကြံကြံဖန်ဖန်တွေ.. စိတ်ညစ်လိုက်တာနော်..”
တငြီးငြီး တငြူငြူနဲ့ ကျနော်ပြောသလို လုပ်ပေးရှာတယ်။ တင်ပါးအိအိကြီးနှစ်ခြမ်းကို ဖြဲပြီး ခါးကျင်ကျင်လေးကို ကိုင်လို့ ကျနော့်လိင်တံကို ဖြေးဖြေးချင်း သွင်းလိုက်တယ်။ ၂-၃ ချက်လောက် အသွင်းအထုတ်လုပ်လိုက်တော့ အဝင်ချောသွားပြီ။ ဒါပေမယ့် အုတ်ကန်ဘောင်ကို လက်ထောက်ပြီး ကုန်းထား ကော့ထားပေးတာကို မတ်တပ်အနောက်ကနေ လိုးနေရတော့ ပုံမှန်ထက် ပို့ပြီးထိတယ်။ ကြပ်တယ်ဗျ။ နို့နှစ်လုံးကို လှမ်းကိုင်လိုက်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းပဲ ဆက်လိုးနေလိုက်တယ်။
“ဖောက်.. ဖောက်… ဖတ်..ဖတ်.. အင့် အင့်.. အီးးးး ဖူးးးး.. အာ့ အာ့ မြန်မြန်ဆောင့်ပေးတော့ ကောင်းလာပြီ… မရတော့ဘူးးးး … ဖိုးသက်လေး ချို ဖြစ်လာပြန်ပြီ မြန်မြန် မြန်မြန်…”
ကြာကြာ မလိုးလိုက်ရပါဘူး။ တင်ပါးကို ကျနော့်ဆီးခုံရိုက်သံ.. ဆရာမလေးရဲ့ အော်ညည်းသံတွေဟာ ဖားအော်သံတွေ ဆူညံနေတဲ့ကြားထဲမှာ ပျံ့လွှင့်ရင်း သူမ ပြီးချင်လာမှန်း သိလိုက်ရတော့ စိတ်ကိုထိန်းမနေတော့ပဲ တင်ပါးနှစ်ဖက်ဆီ လက်ပြောင်းကိုင်လို့ အားကုန်ပင့်ဆောင့်လိုးရင်း ကျနော်လည်း သုတ်ရည်တွေ ဆရာမဒေါ်ခင်ချိုမေ့အဖုတ်ထဲ ပန်းထုတ်လိုက်သလို ပြီးသွားတဲ့ ဆရာမလေးခင်မျာလည်း ဒူးပျော့ပြီး အုတ်ကန်ဘောင်ကို ကိုင်ထားရာက တဖြေးဖြေးချင်း ခွေညွှတ်ကျသွားလို့ အမြန်ဖမ်းထိန်းထားလိုက်ရသေးတယ်။
“ထတော့ ဆရာမလေး အအေးမိမယ်..”
“ထနိုင်တော့ပူး.. သူများကို တအားလုပ်ပစ်တာ အခု ဒူးပျော့နေတယ်.. ပွေ့ပြီး ခေါ်သွားတော့”
“အာ.. ဒါဆို ဆပ်ပြာတွေဘာတွေ ထားခဲ့ပစ်မှရတော့မယ်.. ကဲမြန်မြန်လာ ကျနော် ကုန်းပိုးမယ် တက်..”
“တက်ပြီ အဟိ”
ပျော့ခွေသွားတဲ့ ဆရာမလေးကို ထိန်းထားရင်း အဖုတ်ကို ဆေးကြော၊ ကျနော့်လိင်တံကိုလည်း ဆေးကြောပြီးတော့ အိမ်အပေါ်ထပ်ကို တက်ဖို့ပြင်တာကို ညောင်စိန်လုပ်နေတဲ့ ဆရာမလေးကို ကျနော် အသာလေးကုန်းပိုးပြီး အမှောင်ထုကို အကာကွယ်ယူလို့ ခပ်သုတ်သုတ်ကလေး ပြေးလာခဲ့ရတယ်။ အိမ်နောက်ဖေးလှေခါးဆီ မရောက်ခင် တစ်ယောက်ယောက်ကများ မြင်လိုက်လို့ကတော့ ဖင်တုံးလုံးဆရာမလေးကို ဂွေးတန်းလန်း ဖိုးသက်က ကုန်းပိုးပြီး ပြေးနေတာကို မြင်ရရင် ဘယ်လိုနေမလဲ မသိဘူးလို့ တွေးရင်း ရယ်ချင်စိတ်က ထိန်းမရဖြစ်လာလို့ အံကြိတ်ထားလိုက်ရတယ်။ ကျနော့်ကျောပေါ်ပါလာတဲ့ ဆရာမလေးကတော့ ခပ်ရွှင်ရွှင်အသံလေးနဲ့ ကျနော့်နားရွက်နားကပ်ပြီး
“ဖေ့သားရေ! ပြေးထားဟေ့”
လို့ နောက်တောက်တောက် အသံလေးနဲ့ စနေတယ်ဗျာ။
………..……..……………..……..………
အဲ့ဒီတလောက မိုးလင်းမိုးချုပ် အလုပ်ရှုပ်နေပေမယ့် သန်တုန်းမြန်တုန်း လူငယ်ကလေး ကျနော်တစ်ယောက် ရူပဗေဒဆရာမလေးဒေါ်ခင်ချိုမေ့ အိပ်ခန်းပြတင်းပေါက်ကို ညတိုင်းနီးပါး ရောက်ရောက်လာတတ်ခဲ့ပါတယ်။ ကျနော့်ဘဝမှာ တသက်မမေ့နိုင်မယ့် နေ့ရက်အချိန်တွေကို ရင်ခုန်ယစ်မူးဖွယ် ဖြတ်သန်းခဲ့တာပေါ့ဗျာ။ ကျနော် ရောက်မလာမချင်း ပြူတင်းပေါက်တံခါးလေးဖွင့် မီးချောင်းအလင်းရောင် ဖြူဖြူအောက်က အိပ်ယာနွေးနွေးကလေးပေါ် ဆံပင်အရှည်ကြီးတွေကို ဖြန့်ခင်းထားရင်း ဝမ်းလျားမှောက်အိပ် စာဖတ်ရင်း မျှော်နေတတ်တဲ့ ကျနော့်ချစ်သူ ဆရာမလေးခင်မျာ သူခိုးငတက်ပြားဆန်ဆန် အိပ်ခန်းပြူတင်းပေါက်ကနေ တွယ်တက်လာတတ်တဲ့ ကျနော့်ကို မြင်တိုင်း မထီတရီညှို့မြှူတဲ့ အကြည့်လေးနဲ့ ဆီးလို့ကြိုတတ်ပါ့ဗျာ။
“ငါ့အချစ်ကလေး တနေကုန် အိမ်အလုပ်တွေ ကူလုပ်လာရတာ မောနေရှာမယ်”
ဆိုပြီး အိပ်ယာပေါ်မှာ မှောက်အိပ်ခိုင်း ကျောတွေ၊ ခြေသလုံးတွေ၊ ဇက်တွေကို (သူက ကျနော့်ထက် အသက်ကြီးပေမယ့်) ယုယုယယ နှိပ်နယ်ပေးတတ်တယ်။ အဲ့လို အပြုအစု အယုယလေးတွေကြောင့် ကျနော်သူ့ကို ရူးမတတ် ချစ်ရပါတယ်လေ။ ခဏလောက် ဆရာမလေး ကျေနပ်အောင် အနင်းအနှိပ်ခံပြီးတာနဲ့ လာပါဦးဗျာ ဆိုပြီး ကိုယ်လုံးအိထွေးထွေးလေးကို ဆွဲပွေ့ပြီး လည်တိုင်လေး၊ ပါးကလေးတွေကို တရွှတ်ရွှတ် နမ်းပေးလိုက်ရင်လည်း ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းလေးချပြီး အတင်းပြန်ဖက်ထားရင်း
“ကျမရဲ့ ကိုဖိုးသက်ကလေး.. ရှင့်ကို ချစ်လိုက်တာဟာ”
ဆိုပြီး ရင်ထဲခေါင်းနဲ့ခွေ့ပြီး ကောင်မပေါက်စကလေးလို ချွဲလာပြန်ကရောဗျ။ ဟိုထိဒီထိလုပ်ကြရင်း ကျနော့် ပုဆိုးအောက်က မာတောင့်နေတဲ့ လိင်တံကြီးကို မတော်တဆ ကိုင်လိုက်မိသွားရင်လည်း..
“ဟောတော့! လူကသာ အလုပ်များပြီး ပင်ပန်းနေတာ .. ဒီဟာက ကျန်းမာသန်စွမ်းနေတယ်… မပြောလိုက်ချင်ဘူး ဟွန့် ..”
လို့ မူနွှဲ့နွှဲ့ အသံလေးနဲ့ နောက်တောက်တောက်လုပ် ပက်လက်လှန်အိပ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို
“ငြိမ်ငြိမ်ကလေးနေနော်”
လို့ပြောရင်း အဝတ်တွေကိုချွတ်.. နို့အိထွားထွားကြီးတွေကို ကျနော့်မျက်နှာနားကပ်ပြီး စို့ခိုင်း.. လက်တစ်ဖက်က ကျနော့်လိင်တံကို အုပ်ကိုင်ပြီး ဂွင်းတိုက်ပေး၊ ကျနော့်နို့သီးခေါင်းတွေကိုပါ သွားနဲ့ မနာအောင်ကိုက်ရင်းစို့.. ကျနော်က
“မရတော့ဘူး ဆရာမလေးရာ”
လို့ ပြောလိုက်ရင် တက်ခွပြီး ကျနော့်ကို မြင်းတက်စီးတော့တာပါပဲဗျာ။ တုန်ခါနေတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးနဲ့ ဖားလျားချထားတဲ့ ဆံနွယ်ရှည်ကြီးတွေက အရိုင်းဆန်လွန်းလို့ ပိုပြီးလိင်စိတ်ကြွစေသလို၊ အံကလေးတင်းတင်းကြိတ်ရင်း ကျနော့်ကို တက်လိုးနေရင်းက
“ချစ်တယ်ကွာ… ရှီးးး ချစ်လိုက်တာ”
လို့ အဆက်မပြတ် ပြောတတ်တဲ့ ဆရာမလေးကို ကျနော်ပိုလို့ စွဲမက်လာခဲ့တာပေါ့လေ။ သူစိတ်ကြိုက် တက်လိုးရင်း ပြီးသွားပြီဆိုရင်တောင် ကျနော် မပြီးနိုင်သေးမှန်းသိတော့ အလိုက်သိသိနဲ့
“”ချို” ကုတင်စောင်းမှာ လေးဖက်ထောက်ပေးမယ်လေ.. ချို့ဆံပင်အရှည်ကြီးတွေကို ဆွဲပြီး နောက်ကနေ လုပ်.. လာ..”
ဆိုပြီး ဖင်တုံးကြီးနှစ်ခု ကားထွက်လာအောင် ဖင်ကုန်းထားပေးတော့ ကြမ်းပြင်အောက်ကနေ မတ်တပ်ရပ်ရင်း ဆံပင်အရှည်ကြီးတွေကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ အားရပါးရ ရစ်ပတ်ပြီး ဆွဲ၊ ကျန်တဲ့လက်တစ်ဖက်က တင်ပါးဖွေးဖွေးကြီးနှစ်ခြမ်းကို ဆုပ်ချေ၊ တစ်ချက်တစ်ချက် နို့နှစ်လုံးကို မမှီမကမ်း လှမ်းဆွဲရင်း အားရပါးရ ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်ရင်း သုတ်ရည်တွေ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်ရတာ ဆွေမျိုးမေ့မတတ်ပေါ့ဗျာ။ ပြီးသွားလို့ ကျနော့်လိင်တံကို ဆရာမလေးရဲ့ အဖုတ်ထဲက ဆွဲထုတ်ပြီး သန့်ရှင်းရေးလုပ်မယ်ပြင်တိုင်းလည်း
“ချို လုပ်ပေးမယ်”
ဆိုပြီး တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ စိုလက်နေတဲ့ လိင်တံမပျော့တပျော့ကို ပြောင်လက်သွားအောင် ပါးစပ်နဲ့ စုပ်လျှက်ပေးပြီး
“ကဲ! သန့်သွားပြီ အိပ်စို့”
ဆိုပြီး ပြုံးစိစိနဲ့ ကျနော့်ကို အတင်းဖက်ထားရင်း နှစ်ယောက်သား မောမောနဲ့ အိပ်ပျော်သွားတတ်ကြတာပေါ့။ မနက်ဝေလီဝေလင်းလောက်ဆို ဆရာမလေးက နိုးနေပြီ။ အသာအယာထသွားပြီး မျက်နှာသစ် ကိုယ်လက်သန့်စင်၊ ဘုရားဆွမ်းကပ်ပြီးမှ အိမ်ပြန်ဖို့ ကျနော့်ကို အသာအယာလေး လှုပ်နိုးတိုင်း အတင်းဆွဲဖက် လင်းဆွဲလေးဆွဲရအောင် ဆိုပြီး သနပ်ခါးနံ့လေးသင်းနေတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို ကုတင်ပေါ်ဆွဲတင်၊ အချိန်မဆွဲတော့ပဲ ထမီကို အသာဆွဲလှန်ပြီး ခပ်သုတ်သုတ်ကလေး တချီလိုးပြီးမှ အိပ်ပြန်တတ်တယ်လေ။
ကံကောင်းတာတစ်ချက်က ကျနော့်ရည်းစား အပျိုကြီးလေးက ဘာကြောင့်မှန်းမသိပဲ စောက်ဖုတ်အရည်စိုလာအောင် သိပ်ဆွစရာမလိုတာရယ်၊ ခပ်သုတ်သုတ်ကလေး လိုးလိုက်ရင် ဘာမှမကြာလိုက်ပဲ အပြီးမြန်တာရယ်ကြောင့် ကြိုက်တဲ့အချိန် ကောက်လုပ် အဆင်ပြေနေတတ်ပြန်ရောဗျ။
——————————————
ဒီနေ့ညတော့ ဆရာမလေးဆီ မရောက်ဖြစ်တော့မှာ သေချာတယ်ဗျ။ အိမ်အလုပ်တွေ ကူလုပ်ပေးရင်း ရပ်ကွက်ထဲက မမိချိုလေးတို့အဘိုး ဦးမှတ်ကြီး ဆုံးသွားလို့ အသုဘအိမ်မှာ ဟိုလုပ်ဒီလုပ်တွေ သွားလုပ်ကူပေးရမယ်လေ။ အဲ့ဒီ မမိချိုလေးက ကိုရွှေဘနဲ့ ချိတ်တိတ်တိတ် ဖြစ်နေတာတော့ ရိပ်မိတယ်။ အသုဘမှာ လုပ်ကူကိုင်ကူရင်း အခြေအနေ ဘယ်လိုလဲဆိုတာ တစ်ချက်လောက် အကဲခတ်လိုက်ဦးမှလို့ တေးထားလိုက်ရသေးတယ်။ ရပ်ကွက်ထုံးစံအတိုင်း အသုဘရှုလာတဲ့သူတွေကို ကျွေးမွေးဖို့ အချက်အပြုတ် အတိုအထွာလေးတွေ ကူလုပ်ပေး၊ အောက်လင်းမီးအိမ်တွေထွန်း၊ ဖဲဝိုင်းအကောက်ဝင်ကောက်ပေးနဲ့ လုပ်ကူကိုင်ကူပေးနေရပေမယ့် စိတ်ကတော့ ထုံးစံအတိုင်း မျှော်နေရှာမယ့် ကျနော့် ဆရာမလေးဆီ ရောက်နေမိတယ်။
ဟောင်ဖွာဟောင်ဖွာနဲ့ ဦးစီးဦးဆောင်လုပ်နေတဲ့ ကိုရွှေဘနဲ့ မမိချိုလေးတို့ရဲ့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ပြီတီတီ အကြည့်တွေကို သတိထားမိပေမယ့် လူနဲ့စိတ်နဲ့ မကပ်ဘူး ဖြစ်နေတယ်။ ဒီည ရောက်မလာနိုင်ဘူးဆိုတာ ပြောမထားခဲ့မိတော့ ကျနော့်ဆရာမလေး “ချို” တစ်ယောက် ရွှေစိတ်တော်ကောက်နေရှာမလားလို့ တွေးနေမိတာဗျာ့။
“ဖိုးသက်!”
“ဗျာ”
“ညဉ့်နက်နေပြီ မမဝါပြန်တော့မယ်.. မိုးကလည်း တအားရွာနေတာ.. အိမ်ပြန်လိုက်ပို့စမ်းကွယ်”
“ဟုတ် မမဝါ”
အသုဘအိမ်မှာ လာကူပေးနေတဲ့ မမဝါတစ်ယောက်အနားရောက်လာပြီး အိမ်ပြန်လိုက်ပို့ခိုင်းတော့မှ သတိဝင်လာတယ်။ ထီးခပ်ကြီးကြီးတစ်ချောင်းကို ကောက်ဆွဲပြီး မမဝါကို လက်ဆွဲလို့ အသုဘအိမ်ကနေ အပြင်ထွက်လာတော့ မိုးက တဝေါဝေါနဲ့ ကောင်းတုန်းပဲ။ မိုးစိုမှာကြောက်လို့ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ အတင်းတိုးကပ်နေတဲ့ မမဝါကို ထီးတစ်ဖက်နဲ့ သိုင်းဖက်ထားရင်း အမှောင်ထုထဲ စမ်းတဝါးဝါးနဲ့ ကတ္တရာလမ်းအတိုင်း လျှောက်လာခဲ့တယ်။
လူနဲ့စိတ်နဲ့မကပ်ပေမယ့် တစ်ချက်တစ်ချက် ကျနော့်ခါးကိုဖက်ထားတဲ့ မမဝါရဲ့လက်တွေက အငြိမ်မနေတာကို သတိထားလိုက်မိတယ်။ မိုးကလည်းသည်း လေကလည်းသုတ်နဲ့ ဆိုတော့ နှစ်ယောက်သား တော်တော်လေး စိုကုန်ကရောဗျ။ မမဝါတို့ခြံတံခါးကို သော့ဖွင့်လိုက်ရင်း အိမ်တံစက်မြိတ်အောက်ရောက်တော့မှ နည်းနည်းသက်သာသွားတယ်။ လိုက်ပို့ပြီးပြီဆိုတော့ အသာလေး မသိဟန်ဆောင်ပြီး လစ်ထွက်တော့မယ့် ဟန်ပြင်နေတဲ့ ကျနော့်ကို လက်မလွှတ်သေးပဲ မမဝါက စကားစပြောလာတယ်။
“မောင်လေးဖိုးသက် မိုးက တအားကြီး သည်းနေတယ် ခဏစောင့်လိုက်ဦး”
“အာ.. ရပါတယ် မမဝါ… ကျနော် အသုဘအိမ်ပြန်ရောက်မှ မမိချိုရဲ့ မောင်တစ်ယောက်ယောက်ဆီက ပုဆိုးယူပြီး လဲဝတ်ထားလိုက်မယ်”
“ကျွတ်! ခဏနေပါဦးဆိုနေမှ.. ဘာဖြစ်နေတာလဲ ငါနားရင်းအုပ်လိုက်ရ”
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ မိုးရေထိလို့ ချမ်းတုန်နေဟန်တူတဲ့ မမဝါတစ်ယောက် ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲကို တိုးဝင်လာတယ်။ မွှေးတေးတေးကိုယ်နံ့လေးနဲ့ အေးစက်စက် ကိုယ်လုံးလေးက ချမ်းလို့လား၊ စိတ်လှုပ်ရှားလို့လားမသိဘူး တုန်နေသလိုပဲ။ မမဝါနဲ့ကျနော် ဟိုလိုမဖြစ်ပဲ သေသေချာချာ မျက်နှာချင်းမဆိုင်ဖြစ်ခဲ့တာ အတော်ကြာခဲ့ပြီဗျ။ ပိုဆိုးတာက ကျနော့်မှာ ချစ်သူဆရာမလေးရှိနေပြီ။ အရင်လို ရူးသလိုပေါသလို လုပ်ပြီး ခိုးစားနေလို့ မသင့်တော့ဘူးလေ။
ဖောက်ပြန်ချင်လာတဲ့ စိတ်ကို ထိန်းထားပြီး မမဝါကို ကိုယ့်အစ်မကြီးလိုပဲ သဘောထားရင်း အချမ်းသက်သာသွားပါစေဆိုတဲ့ စိတ်နဲ့ အိမ်နံရံကို မှီထားရင်း ရင်ခွင်ထဲ မြုပ်သွားအောာင် ဖက်ထားပေးနေမိတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျနော့်တစ်ကိုယ်လုံး ထူပူစပြုလာနေပြီ။ မမဝါရဲ့လက်ချောင်းတွေက ကျနော့် လိင်တံကို ပုဆိုးအပေါ်ကနေ ဆုပ်ကိုင်ထားတယ်ဆိုတာ အမှောင်ထဲမှာ မမြင်ရပေမယ့် အထိအတွေ့ကြောင့် ကျနော် သိလိုက်ရပြီလေ။ ဒုက္ခပါပဲဗျာ ကျနော် ဘာဆက်လုပ်ရမလဲ။ ကျနော့်ပုခုံးပေါ် မေးတင်ထားတဲ့ မမဝါက မိုးသံတဝေါဝေါကြားထဲမှာ ကျနော့်နားရွက်နားကပ်ပြီး စကားပြောလာတယ်။
“ဒီရက်ပိုင်း မောင်လေး ဘယ်ပျောက်နေတာလဲမသိဘူး.. မမဝါ လိုက်ရှာနေတာ သိလား”
“ဟုတ်..ကျနော်..”
“မမဝါ ဒီတစ်ရက်နှစ်ရက် စိတ်တအားဖြစ်နေတယ် သိလား… ညဖက်တွေဆို မောင်လေးများ ပေါ်လာမလားလို့ မျှော်ရင်း အိပ်လို့ကိုမပျော်တာ..”
“အင်း..”
“ဘာဖြစ်နေတာလဲ… မယုံရင် ဒီမှာကြည့်ကွာ.. အရမ်းဖြစ်နေတယ်”
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျနော့်လက်တစ်ဖက်ကို ဆွဲယူပြီး ဖြေလျော့ထားဟန်တူတဲ့ ထမီအောက်က အတွင်းခံမဝတ်ထားတဲ့ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းပူနွေးနွေးကြီးဆီကို ဆွဲယူပြီး ထိကပ်ပေးလိုက်တယ်။ အရည်တွေရွှဲနစ်ပြီး ဖောင်းကားနေဟန်တူတာကို ကျနော် စမ်းလိုက်မိပြီ။ မိုးအေးနေပေမယ့် ကျနော့်ရင်ဘတ်ထဲမှာ ပူနေတဲ့အပူကြောင့် ဇောချွေးတွေပြန်စပြုလာနေတယ်ဗျာ။
စတိုခန်းထဲက သစ်သားရုပ်ထုကလေးကို ထုတ်ယူလာပြီး နွမ်းနယ်နေတဲ့ ကျနော့်ကိုယ်ခန္ဓာကို ကုတင်ပေါ် ဝုန်းကနဲ လှဲချလိုက်ရင်း ပက်လက်လှန်အိပ် အတွေးနယ်ချဲ့နေမိတယ်။ ကာမဘုံသား ဆုံလည်နွားပီသစွာနဲ့ပဲ လွန်ခဲ့တဲ့ ၂ နာရီလောက်က ကျနော်တစ်ယောက် မမဝါနဲ့ လွန်လွန်ကြူးကြူး ထပ်ဖြစ်ခဲ့မိပြန်ပြီဗျာ။ အချစ်ကို ငတ်မွှတ်နေရှာတဲ့ အရွယ်ကောင်းတစ်ခုလပ်မလေး မမဝါနဲ့ အတွေ့ကိုမရှောင်နိုင်တဲ့ မောင်လေးအရွယ် ကျနော်တို့ရဲ့ မိုးသံလေသံတွေကြားထဲက အရိုင်းခေါ်သံ (ဟီး! ဂျက်လန်ဒန် ဝတ္ထုနာမည်ကြီး) တွေကို ပြန်မကြားချင်တော့ပါဘူးလေ။ အိမ်နံရံကို မှီတွယ်ပြီး မတ်တပ် ဆော်ပစ်လိုက်တာ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပဲဗျ။ ပေါင်တစ်ချောင်းကို ဆွဲမ၊ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်ပြီး မတ်တပ်လိုးပစ်လိုက်တာ ဘယ်လောက်မှတောင်မှ မကြာလိုက်ဘူး အဖုတ်နွေးနွေးကြီးထဲ သုတ်ရည်တွေ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်ရင်း ပြီးသွားတယ်။
အိမ်အပေါ်ထပ်တက်တဲ့ အပြင်လှေခါးအောက်က ကွပ်ပျစ်ကလေးပေါ်ကို အသာလေး တွဲခေါ်သွားပြီး ခဏလောက် တူတူဖက်ပြီး လဲလျောင်းရင်း အမောဖြေနေလိုက်ကြသေးတယ်။ မိုးစက်တွေက တိုက်ရိုက် မထိပေမယ့် မိုးမှုန်မွှားလေးတွေ စင်နေတာမို့ နွေးနေအောင် အတင်းဖက်ထားပေးလိုက်မိတာပေါ့လေ။ မိနစ် ၂၀ တောင် မကြာလိုက်ပါဘူး။ မမဝါတစ်ယောက် ကျနော့်လိင်တံကို ကိုင်ပြီးဆွနေရင်း အသာအယာလေး ဘေးတစ်စောင်း အိပ်နေရာကနေ အောက်ကိုလျှောဆင်းသွားပြီး ရပ်ကွက်ထဲက ကာလသားတွေ အပြောများတဲ့ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးကလေးနဲ့ ငုံစုပ်ပေးတော့တာပဲ။
ဒီလိုအလုပ်ခံရမှတော့ သကောင့်သားလည်း ဘယ်ခံနိုင်ရှာမလဲဗျာ။ လိင်တံက ပြန်ပြီး တောင့်တင်းလာပြန်တော့တာပေါ့။ မမဝါတစ်ယောက်ခင်မျာလည်း တော်တော်လေး ဆာလောင်နေဟန်တူပါရဲ့။ ကျနော့်လိင်တံ မာလာတာနဲ့ ချက်ချင်း တက်ထိုင်ပြီး ကြမ်းတော့တာဗျို့။ ရိုးရိုးတက်ဆောင့်တာကို မဟုတ်တာဗျ။ စကောဝိုင်းသလိုမျိုး တဇွိဇွိမြည်အောင် လှည့်ရင်း မွှေရင်းနဲ့ကို လိုးနေတော့ ကျနော်လည်း ပက်လက်ကို မနေနိုင်တော့လို့ ထထိုင်လိုက်ရင်း တင်ပါး ပြောင်ချောချောအိအိကြီးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ထိန်းထားရင်း တအီးအီးနဲ့ အသံထွက်ကို ညည်းနေမိတော့တာပေါ့။ သူလည်း မြင်းတက်စီးနေရင်းနဲ့ ဘော်လီအင်္ကျီကို ကျင်ကျင်လည်လည် ဖြုတ်ပေးပြီး ဆူထွားထွားနို့နှစ်လုံးကို ကျနော့်မျက်နှာနဲ့ အတင်းဆွဲကပ်ပြီး ပွတ်နေတော့ အလိုက်တသိနဲ့ ဘယ်ညာပြောင်းစို့ပေးနေရတာပေါ့။
အဲ့လို သူကျနော့်ကို တက်လိုးပစ်တာ သူ ၃-၄ ခါလောက် ဆက်တိုက်ပြီးသွားတယ်တဲ့။ သူစိတ်ကျေနပ်သွားမှ အသာအယာလေး ကွပ်ပျစ်ပေါ် ခွေခွေလေး တစ်စောင်းအိပ်ခိုင်းထားရင်း အနောက်ကျောဖက်ကနေ ကပ်ပြီး ပုဇွန်ထုပ်ကွေးလိုးရင်း ဇိမ်ကျကျနဲ့ ကျနော် တစ်ချီပြီးလိုက်ရတယ်။ သူ့ဆန္ဒပြည့်သွားတော့မှ ထမီတွေ ဘော်လီတွေ သေချာပြင်ဝတ် ကျနော့်ပါးနှစ်ဖက်ကို တရွှတ်ရွှတ်နမ်းရင်း
“အရမ်းကောင်းတယ် သိလား”
လို့ တိုးတိုးလေးကပ်ပြောပြီးမှ အိမ်ပေါ်တက်သွားလေရဲ့ဗျာ။ ကျနော် အသုဘအိမ်ကို ပြန်မသွားဖြစ်တော့ပဲ လမ်းမတစ်ဖက်ခြမ်းက ကိုယ့်အိမ်ကို ပြန်လာဖြစ်ခဲ့တယ်။ ဆူပွက်နေတဲ့ သွေးတွေ အေးသွားတော့မှ ကျနော့်စိတ်ထဲ နောင်တရသလိုလို ဖြစ်လာပြီလေ။ ကျနော့်မှာ အခု ရူပေဗေဒဆရာမလေး ရှိနေတယ်မဟုတ်လား။ ကျနော်ကလည်း အလွန်ချစ်သလို ကျနော့်ကိုလည်း တုန်နေအောင်ချစ်နေတဲ့ သူ့ကိုယ်သူ ‘ချို’ ကလေ ‘ချို’ ကလေလို့ ပြောတတ်တဲ့ ဒေါ်ခင်ချိုမေဆိုတဲ့ ဆံပင်ရှည်ရှည်နဲ့ ဆရာမလေး.. ကျနော် ဒီလို တခြားမိန်းမတစ်ယောက်နဲ့ ဖောက်ပြန်ပါတယ်ဆိုတာ သိသွားလို့ကတော့ ဘာတွေဖြစ်ကုန်မလဲလို့ စဉ်းစားနေမိရင်း စိတ်မောလာတယ်။
ဒီပြဿနာတွေရဲ့ အစဟာ ကျနော် အိမ်သာတွင်းတူးရင်း ရလာတဲ့ ထူးဆန်းတဲ့ သစ်သားရုပ်ထုကလေးကြောင့်ပဲ။ အဲ့ဒီသစ်သားရုပ်ထုလေးထဲမှာ စီမံခြင်းခံထားရတဲ့ ဘာမှန်းမသိတဲ့ လူနီကြီးရဲ့ ကာမသိဒ္ဓိ အစွမ်းတွေကြောင့် မဟုတ်လား။ အရပ်မြင့်မြင့် အသားဖြူဆွတ်ဆွတ်နဲ့ မြင်တဲ့ယောကျ်ားတိုင်းက တပ်မက်စဖွယ် အမျိုးသမီးလေးလို့ ပြောကြတဲ့ မမဝါနဲ့ အခုလို လွန်လွန်ကြူးကြူး ဖြစ်ရတာကို အခု ကျနော် အင်မတန်ကြောက်လန့်သလိုလို ခံစားလာရပြီ။ ဘယ်နည်းနဲ့မဆို တချိန်ချိန်မှာ ကျနော့်ဆရာမလေး ရိပ်မိသွားနိုင်တယ်။ ရင်မောလိုက်တာဗျာ။…(အပိုင်း၄ ပြီးပါပြီ)
Zawgyi
ရွင္အဲ့လို မကဲနဲ႔ကြာ
သစ္သား႐ုပ္အစြမ္းနဲ႔ ပါကင္ေဖာက္ခံလိုက္ရတဲ့ ဆရာမအပ်ိဳႀကီး အပိုင္း၃ရဲ့အဆက္ အပိုင္း၄
ေရလယ္ကၽြန္းဘုရားပြဲမွာ သြားေသာင္းက်န္းၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့ တစ္ပတ္တိတိ အလုပ္မ်ားေနတယ္ဗ်ာ။ မိုးတြင္းႀကီးမွာကို အိမ္အလုပ္ေတြက ျပန္မ်ားလာျပန္တယ္။ လူနီႀကီးကိုလည္း စတိုခန္းထဲ ပို႔ထားလိုက္တယ္။ မဟုတ္ရင္ ဒင္းဒုကၡေပးမွာစိုးလို႔ ဂ်ပ္စကၠဴဗူးထဲထည့္ၿပီး စတိုခန္းထဲ သြားပစ္ထားလိုက္တယ္။ ဒီဖက္အိမ္မႀကီးမွာပဲ ျပန္အိပ္ျဖစ္ေနတာၾကာၿပီ။ အခုတေလာ ကိုေရႊဘလည္း ေပ်ာက္ခ်က္သားေကာင္းေနေတာ့ ဟိုေန႔ညက အျဖစ္အပ်က္ကိုေတာင္ စကားႏွိုက္ၿပီး အင္တာဗ်ဴးဖို႔ ေမ့သလို ျဖစ္ေနတယ္ဗ်။ အိမ္ေရွ႕ ၿခံဝိုင္းထဲမွာ ရပ္ေစာင့္ေနတဲ့ ခ်ာတိတ္ေလး ဖိုးေထြးကို ခဏကြာလို႔ေျပာၿပီး လုပ္လက္စ ကုန္စာရင္းေတြကို ျမန္ျမန္ျဖတ္ေနမိတယ္။
ဒီေကာင္ က်ေနာ့္ကို ေစာင့္ေနတာဗ်။ ရပ္ကြက္ထုံးစံအတိုင္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ တစ္အိမ္နဲ႔တစ္အိမ္ ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးေနၾကဆိုေတာ့ အခုလည္း ေရစက္ပ်က္တာ လာလုပ္ေပးပါဦး ကိုဖိုးသက္ဆိုလို႔ လိုက္သြားေပးရဦးမယ္။ က်ေနာ္က တစ္ၿမိဳ႕လုံးသုံးတတ္တဲ့ တ႐ုတ္ေရစက္ေတြကို ဟိုႏွိုက္ဒီႏွိုက္ ျပင္တတ္တာကိုး။ သူ႔အိမ္က မဟုတ္ဘူး။ သူ႔အသိအိမ္က စက္ပ်က္ေနတာ ကူညီပါဗ်ာဆိုေတာ့ ရပါတယ္ဆိုၿပီး အလုပ္လက္စသတ္ၿပီးတာနဲ႔ ေကာက္လိုက္သြားမိတယ္။ သူ႔စက္ဘီးေနာက္က ခြထိုင္ၿပီး ဂြအိတ္ကေလးလြယ္ၿပီး ပါသြားလိုက္တာ ၿခံတစ္ၿခံအဝကို ေရာက္သြားေတာ့မွ ဒါ ေဒၚခင္ခ်ိဳေမ့အိမ္ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ သတိထားလိုက္မိတယ္ဗ်။
“ဖိုးေထြး!”
“ဗ်ာ အစ္ကို”
“မင္းက ခ်ီးျဖစ္လို႔ ငါ့ကို ဒီဆရာမအိမ္ဆိုတာ ႀကိဳမေျပာတာလဲကြ”
“မ.. မဟုတ္ဘူး အစ္ကိုဖိုးသက္ …။ ဆရာမက ဘာမွမေျပာပဲ ေခၚခဲ့တဲ့။ က်ေနာ္လည္း အစ္ကို႔ကို မညာခ်င္ပါဘူးဗ်ာ.. ဒုကၡ”
အျပန္အလွန္ အခ်ီအခ်ေျပာေနရင္း ၿခံဝင္းထဲကို ေရာက္သြားၾကၿပီ။ ေက်ာင္းသားေတြရွင္းေနတဲ့ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီေက်ာ္ေလာက္ အခ်ိန္ဗ်။
“သားဖိုးေထြး ေက်ာင္းျပန္တက္ရမယ္မလား … သြားေတာ့ေနာ္ ရၿပီ ေက်းဇူးတင္တယ္ကြယ္”
“ဟုတ္! ဆရာမ ..။ အစ္ကိုဖိုးသက္ က်ေနာ္ လစ္မယ္ဗ်ာ”
ေခါင္းကုတ္ဖင္ကုတ္လုပ္ၿပီး ဖိုးေထြးတစ္ေယာက္ ျပန္လစ္သြားတယ္။ ဂြအိတ္ကေလးကိုင္ၿပီး ငူတူတူနဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ္ရယ္ ၊ မခ်ိဳမခ်ဥ္ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ေဒၚခင္ခ်ိဳေမရယ္ ႏွစ္ေယာက္ထဲ အိမ္ေရွ႕မွာ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ၿငိမ္ေနၾကတယ္။
“ဘယ္မွာလဲ ေရစက္က”
“ေရစက္ပါဆို … ေရတြင္းေဘးမွာေပါ့ရွင္…။ ေလသံကလည္း မာနအင္မတန္ႀကီးလိုက္တာ။ အိမ္ေနာက္ေဖးကို ႂကြေတာ္မူပါ ရွင့္”
ျပဳံးစိစိနဲ႔ ခ်ာကနဲ လွည့္ထြက္သြားတဲ့ ေဒၚခင္ခ်ိဳေမ့ အေနာက္ကေန က်ေနာ္ ခပ္တင္းတင္းမ်က္ႏွာေပးနဲ႔ လိုက္သြားမိတယ္။ အနက္ေရာင္ အိမ္ေနရင္း တစ္ပတ္ႏြမ္း ထမီေလးက ခါးက်င္က်င္ေလးမွာ စည္းေႏွာင္ထားေတာ့ ေအာက္က ကားထြက္ေနတဲ့တင္ပါး အိစက္စက္ႀကီးေတြက လွမ္းလိုက္တိုင္း အိကနဲအိကနဲ လွိုင္းကေလးေတြထလို႔၊ က်စ္ဆံၿမီး တုတ္တုတ္ရွည္ရွည္ႀကီးက ဘယ္ညာခါရမ္းေနတာကို မသိမသာေလး ခိုးၾကည့္ရင္း စိတ္ေတာ့ နည္းနည္းလွုပ္ရွားလာေပမယ့္ ဒီေလာက္ ေသာက္ေက်ာတင္းတဲ့ မိန္းမကို အဖက္မလုပ္ပဲ ေနျပမယ္ဆိုတဲ့ မာနစိတ္က တင္းကနဲပဲ။
အိမ္ေနာက္ေဖးၿခံဝိုင္းထဲမွာ ေဆာက္ထားတဲ့ တစ္ထပ္မီးဖိုေဆာင္ေလး အေနာက္ဖက္နားဆီက ေရတြင္းနားေရာက္ေတာ့ ေရစက္ကို လက္ညႇိုးထိုးျပရင္း
“ဒီမွာ!”
လို႔အေျပာ.. အေနာက္က လိုက္လာရင္း ႏွိမ့္တုန္ျမင့္တုန္ တင္ပါးဆုံ အိအိႀကီးေတြကို မ်က္စိအစာေကၽြးေနမိတဲ့ က်ေနာ္ သူခိုးလူမိ ျဖစ္သြားေသးတယ္။ သူ႔ထမီေအာက္က တင္ပါးလွလွႀကီးေတြကို ေငးေနမွန္းသိသြားေတာ့ ခစ္ကနဲ အသံတိုးတိုးေလးထြက္ၿပီး ရယ္လိုက္ေသးတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ မ်က္ႏွာထားကို တင္းပစ္လိုက္ၿပီး မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္တယ္။
ဂြအိတ္ကေလးကို ခ်ၿပီး မန္းကီးဂြနဲ႔ ၁၃-၁၄ ဂြေတြကိုထုတ္ၿပီး ပန႔္ကိုျဖဳတ္ခ်ၿပီး ေရဘားေတြကို ေလလုံမလုံ စစ္ၾကည့္ရင္း အလုပ္ရွုပ္ေနေပမယ့္ ယင္းမာဖိနပ္ပါးကေလးေပၚက ေျခဖမိုးျဖဴလြလြကေလးေတြနဲ႔ ေျခေခ်ာင္းလွလွေလးေတြကို ျမင္ေနရေတာ့ ေမာ့ၾကည့္စရာမလိုပဲ သူမ က်ေနာ့္ေဘးကေန ရပ္ၾကည့္ေနတယ္ဆိုတာ သိေနတယ္။ လူက စိတ္မၿငိမ္မွန္း ေတာ္ေတာ္သိသာေနတယ္ဗ်ာ။ အခုလည္း မန္းကီးကို အားနဲ႔ဖိၿပီးလွည့္လိုက္တာ အရွိန္လြန္သြားလို႔ ပိုက္က ေဆာင့္ျဖဳတ္ခ်လိုက္သလိုျဖစ္ၿပီး ေရက်န္ေတြ ဗြမ္းကနဲ ထြက္လာေတာ့ ကုန္းကြကြလုပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာေတြေကာ ရင္ဘတ္တစ္ခုလုံး စိုရႊဲကုန္တယ္။
“အို! ေျဖးေျဖးလုပ္ပါ စက္ဆရာေလးရယ္..။ လူလည္း ႂကြက္စုတ္ျဖစ္သြားရွာၿပီ.. သနားပါတယ္”
ဘာမွျပန္မေျပာပဲ ဝတ္လာတဲ့ ရွပ္အကၤ်ီကို ခၽြတ္ၿပီး မ်က္ႏွာနဲ႔ ရင္ဘတ္ကိုသုတ္.. ဂြအိတ္ထဲ အသင့္ပါလာတဲ့ ကားကၽြတ္စကိုထုတ္ၿပီး ကက္ေၾကးနဲ႔ ညႇပ္ၿပီး ေရဘားေလလုံေအာင္ ခပ္ျမန္ျမန္ေလး ျပန္တပ္ေပးလိုက္တယ္။ အားလုံးျပန္တၿပီးေတာ့မွ ေရတြင္းတိုင္က ေရစက္ခလုတ္ကို ဖြင့္ၾကည့္ၿပီး စမ္းလိုက္ေတာ့ ဝေရာကနဲ ျမည္လာၿပီး ေဘးက အုတ္ကန္ထဲကို ေရေတြ တဗြမ္းဗြမ္း က်လာတယ္။
“ေဟးး ေရလာၿပီကြ .. ေတာ္တယ္ ေတာ္တယ္ ေျဖာင္းေျဖာင္း!”
က်ေနာ္ အံ့ၾသတႀကီး ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႐ူပေဗဒဆရာမ ေဒၚခင္ခ်ိဳေမဟာ က်ေနာ္သိခဲ့တဲ့ ရွုတည္တည္ မ်က္ႏွာေၾကာတင္းတင္းနဲ႔ အပ်ိဳႀကီးမဟုတ္ေတာ့ပဲ ခုန္ေပါက္ရင္း လက္ခုပ္တီးေနတဲ့ အပ်ိဳေပါက္မေလး ျဖစ္ေနတယ္ေကာဗ်။ အထူးသျဖင့္ ျပဳံးခ်ိဳေနတဲ့ မ်က္ႏွာႏုႏုကေလးရယ္၊ ႏွုတ္ခမ္းနီေထြးေထြးေလးကို တမင္ စူတူတူ ေထာ္ေတာ္ေတာ္ေလး လုပ္ထားၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဟန္ပန္ေလး ျဖစ္ေနတာရယ္ကို သတိထားမိတယ္။ အနီးအနားမွာ ဘယ္သူမွမရွိေနလို႔မ်ား ဂုဏ္သေရရွိ ဆရာမဟန္မေပါက္ေတာ့တာမ်ားလားဗ်ာ။
ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ရင္း သူ႔ကို သတိလက္လႊတ္ ေငးေမာေနတဲ့ က်ေနာ့္ေရွ႕မွာ ခုန္ေပါက္ရင္း လက္ခုပ္တီးေနရာက က်ေနာ္ အံ့ၾသတႀကီး ေငးေနမွန္း သတိလည္းထားမိေရာ လၽွာကေလးတစ္လစ္လုပ္ၿပီး ေျပာင္ျပေနျပန္ေရာ။ ဘာေတြျဖစ္ကုန္တာလဲ မသိေတာ့ပါဘူးေလ။ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္လုပ္ျပလာမွ သတိဝင္လာၿပီး ကိုယ့္ပစၥည္းေတြကို အိတ္ထဲျပန္ထည့္ၿပီး သိမ္းလိုက္မိတယ္။ ေရေတြစိုသြားတဲ့ ရွပ္အကၤ်ီကိုေတာ့ ျပန္မဝတ္ျဖစ္ေတာ့ပဲ ပုခုံးေပၚတင္ထားလိုက္ၿပီး ဂြအိတ္ကို လြယ္ရင္း ျပန္ဖို႔မတ္တပ္ထရပ္လိုက္တယ္။ ေဒၚခင္ခ်ိဳေမ့ကိုလည္း မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ေတာ့ပဲ ခ်ာကနဲ လွည့္အထြက္မွာ ဂြေတြထည့္ထားတဲ့ လြယ္အိတ္ႀကိဳးကို လွမ္းဆြဲထားတာ ခံလိုက္ရလို႔ ဆတ္ကနဲ လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။
“ဘာလဲဗ်”
“အမေလး … စက္ဆရာေလးရယ္ ေအာ္လိုက္တာ.. ေၾကာက္ပါတယ္ .. ဟိုစက္ျပင္ခ ဘယ္ေလာက္က်ပါသလဲရွင္”
ေလသံက မူႏြဲ႕ေနသလို မ်က္ႏွာကလည္း မ်က္စမ်က္နေတြ ခ်ီပင့္ၿပီး ျပဳံးစိစိနဲ႔ စကားေျပာေနတယ္။
“က်ဳပ္ ပိုက္ဆံနဲ႔ ျပင္စားတဲ့ေကာင္ မဟုတ္ဘူး …။ ခင္မ်ားအိမ္မွန္းသိရင္ လာေတာင္မလာဘူး ဟုတ္ၿပီလား”
“ေၾသာ္! ဟုတ္တယ္ေနာ္ ေမ့လို႔ …။ ဆရာေလးက စက္ကိုအေပ်ာ္ျပင္ၿပီး ဖဲပဲရိုက္စားတာဆိုလား အဟိ”
“ေဒၚခင္ခ်ိဳေမ!!”
“ရွင္!”
“ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို….”
ေဒါသတႀကီးနဲ႔ မ်က္ႏွာကို လက္ညႇိုးေငါက္ေငါက္ထိုးရင္း တစ္ခုခုေျပာဖို႔ျပင္ေနတဲ့ က်ေနာ့္လက္ညႇိုးကို ခပ္တင္းတင္း ဖမ္းဆုပ္ကိုင္လာလို႔ က်ေနာ္ ဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။
“ရွူးး ရွူးး ရႊတ္”
သူ႔ႏွုတ္ခမ္းေပၚကို လက္ညႇိုးတစ္ေခ်ာင္းတင္ၿပီး တိတ္ေတာ့ဆိုတဲ့ ပုံစံေလးနဲ႔ မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေလးေတြကို တမင္ျပဴးျပေနေတာ့ ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းတဲ့ အမူအရာေလးမို႔ က်ေနာ္ ၿငိမ္က်သြားရတယ္။ က်ေနာ့္လက္ညႇိုးကို ဆုပ္ထားတာ မလႊတ္ပဲ ခပ္တင္းတင္းေလး ကိုင္ထားရင္း ေရတြင္းနားက မီးဖိုေဆာင္ကေလးထဲကို အတင္းဆြဲေခၚသြားေတာ့ ဒရန႔္ဒရန႔္နဲ႔ က်ေနာ္ ေပကပ္ကပ္လုပ္ရင္း ပါသြားတယ္။ မီးဖိုခန္းထဲေရာက္သြားေတာ့ ထမင္းစား စားပြဲမွာ အတင္းဆြဲထိုင္ခိုင္းၿပီး ေနရာခ်ထားလိုက္တယ္။ မီးဖိုေပၚက ခရားအိုးႀကီးထဲက ႏွပ္ထားတဲ့ ေကာ္ဖီေမႊးေမႊးေလးကို မတ္ခြက္အႀကီးတစ္ခုထဲငွဲ႕ၿပီး ဂြပ္ကနဲ က်ေနာ့္ေရွ႕မွာ လာခ်ေပးတယ္။ ေကာ္ဖီျမင္ရင္ မေနနိုင္၊ အနံ့ရွူရတာနဲ႔တင္ ေသာက္ခ်င္ေနေတာ့ ဘာမွမေျပာေတာ့ပဲ ေကာက္ယူလိုက္ၿပီး တစိမ့္စိမ့္ က်ိဳက္ေနမိတယ္။ ေၾကာင္အိမ္ထဲက ထုတ္လာတဲ့ ေႂကြပန္းကန္ျပားနဲ႔ ထည့္ထားတဲ့ ငွက္ေပ်ာေထာပတ္ေၾကာ္ ၀၀အိအိေလးေတြလည္း ခ်ေကၽြးလာေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ပဲ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ယူၿပီး စားပစ္လိုက္လိုက္ေတာ့ ခ်ိဳစိမ့္ၿပီး အရသာတကယ္ရွိတယ္ဗ်။
တေနကုန္ ထုံးစံအတိုင္း အလုပ္မ်ားေနခဲ့ေတာ့ ေန႔လည္စာ မစားရေသးဘူး။ ဖီးၾကမ္းငွက္ေပ်ာသီးကို ေထာပတ္ေတြနဲ႔ အိေနေအာင္ ေၾကာ္ထားတာကို ေကာ္ဖီေမႊးခါးခါးေလးနဲ႔ တြဲၿပီး ျမည္းေနရေတာ့ အားရပါးရကို ဇိမ္ယူၿပီး စားပစ္လိုက္မိတယ္။ အင္မတန္ အရသာထူးတဲ့ အစားအေသာက္နဲ႔ ေတြ႕ေနေတာ့ ခုနက စိတ္တိုေနတာေတြေတာင္ ဘာမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ ေကာ္ဖီမတ္ခြက္ႀကီးလည္း ေျပာင္သြားေအာင္ ေသာက္ပစ္လိုက္သလို ပန္းကန္ထဲက ငွက္ေပ်ာေၾကာ္ေတြလည္း အကုန္စားပစ္လိုက္မိတယ္။ ေကာ္ဖီကို အကုန္ေမာ့ၿပီး စားပြဲေပၚ ခြက္ကို ခ်လိုက္တာနဲ႔ ေစာ္ဘြားႏွုတ္ခမ္းေမႊး လက္ဖက္ေျခာက္ ခပ္ထားတဲ့ ေမႊးပ်ံ႕ပ်ံ႕လက္ဖက္ရည္ၾကမ္း ေႂကြပန္းကန္ေလးက ေရွ႕ေရာက္လာျပန္ေရာ။ ေရေႏြးၾကမ္းဖန္ခါးခါးေလးကို အရသာခံ မွုတ္ေသာက္ေနရင္း ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ေဘးမွာ မတ္တပ္ရပ္ လက္ကေလးပိုက္ရင္း က်ေနာ့္ကို “က ကေလးငယ္ ခ်စ္စဖြယ္” ေလးပါလား ဆိုတဲ့ အၾကင္နာအၾကည့္ေလးေတြနဲ႔ စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ႐ူပေဗဒဆရာမေလး။ ဗိုက္ဝသလို ျဖစ္သြားလို႔လား မသိဘူး။ ခုနက စိတ္တိုေနတာ၊ မာန္မာနထားေနတာေတြ ေပ်ာက္ကုန္သလိုလို။
“ဗိုက္အေတာ္ဆာေနရွာတယ္.. ကေလးေလးၾကေနတာပဲ… စားေနတာၾကည့္ၿပီး အားရစရာေနာ္ …။ ေန႔လည္စာ မစားရေသးဘူး ဟုတ္လား”
“အိမ္အလုပ္ နည္းနည္းရွုပ္ေနလို႔ စားဖို႔ေမ့ေနတာဗ်”
“ဟ.. ဟုတ္လွေခ်လား။ အိမ္အလုပ္ တကယ္ကူလုပ္တယ္ေပါ့ေလ”
“ခင္ဗ်ား.. က်ေနာ့္ကို ဘာထင္ထင္ဗ်ာ ဂ႐ုမစိုက္…”
“ေဟးးး ရွူး ရွူး… အဲ့လို စိတ္မဆတ္ေၾကးကြာ။ ေနာက္လို႔မရဘူးလား။ ရွင့္ေဒၚေလး ခင္ခက္ က်မကို အျမဲေျပာပါ့။ ငါ့တူေလးက သူ႔ဖာသူ အျပင္မွာဆိုးတာ အိမ္မွာေတာ့ အင္မတန္ အားကိုးရတဲ့ေကာင္တဲ့ သိပါတယ္ေတာ္”
…. ….. ….
“ေကာ္ဖီႏွပ္ထားတာ ေကာင္းတယ္မလား …။ ငွက္ေပ်ာေထာပတ္လွိမ့္ေၾကာ္ေလးေကာ ႀကိဳက္တယ္ေနာ္ ..။ စားလိုက္တာ ပလုတ္ပေလာင္း ..”
“တအားေကာင္းတယ္ဗ်..။ တသက္လုံး ဒီေလာက္အရသာရွိတဲ့ ေကာ္ဖီနဲ႔ ငွက္ေပ်ာေၾကာ္ မေတြ႕ဖူးေသးဘူး..။ ဆရာမ စားဖို႔ေတာင္ မခ်န္လိုက္မိဘူး ေဆာရီးေနာ္”
“ႀကိဳက္တယ္ေပါ့”
“ဟုတ္!”
“အျမဲစားခ်င္သြားသလား”
“ဗ်ာ!”
“တသက္လုံး စားမလားလို႔ ေမးေနတာ…..”
က်ေနာ္ သူ႔ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္အမူအရာ မေတြ႕ရပဲ မ်က္ဝန္းညိဳေလးေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနတယ္ဗ်။
“ဘယ္လိုလဲ.. ေမးေနတယ္ …..”
ရင္ခုန္သံေတြ တအားျမန္လာလို႔ က်ေနာ္ စကားနဲ႔ ျပန္မေျပာနိုင္ေတာ့ပဲ ေခါင္းကို ခပ္သြက္သြက္ကေလး ၿငိမ့္ျပလိုက္မိတယ္။
“ရွင္ေလးကို ရွင္ခ်စ္တဲ့ မိန္းမက မဆိုးမမိုက္ဖို႔ ေတာင္းဆိုရင္ လိုက္ေလ်ာမွာေပါ့ ဟုတ္လား….”
အာေစးမိေနတဲ့လူလိုပဲ က်ေနာ္ ေခါင္းပဲ တဆတ္ဆတ္ ၿငိမ့္ျပနိုင္တယ္။ လူက ထူပူေနၿပီဗ်။ ရင္တုန္လိုက္တာဗ်ာ။
က်စ္ဆံၿမီးအရွည္ႀကီးက ရင္ဘတ္အေရွ႕နား တြဲေလ်ာင္းျဖစ္ေနတာကို ဝဲကနဲ ေနာက္ေက်ာဖက္ကို လႊဲတင္လိုက္ရင္း ႐ူပေဗဒဆရာမေလး ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္ေနတဲ့ က်ေနာ့္အနားကို တိုးကပ္လာတယ္။ က်ေနာ့္ပုခုံးကို စုံကိုင္လာတယ္။ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမခင္မ်ာလည္း တစ္ကိုယ္လုံးကို တုန္ခါေနတာ သတိထားလိုက္မိတယ္။ မၾကာခင္ပဲ ေခြလဲက်သြားေတာ့မလိုပဲ။ ႏွုတ္ခမ္းနီနီေလးေတြက တဆတ္ဆတ္ ခါေနရွာတယ္။
က်ေနာ္ ဝုန္းကနဲထရပ္လိုက္ေတာ့ ဒူးေပ်ာ့ၿပီး ေခြက်သြားဟန္တူတဲ့ ဆရာမေလးေဒၚခင္ခ်ိဳေမတစ္ေယာက္ က်ေနာ့္ပုခုံးေပၚ မ်က္ႏွာေလးကို ထိုးအပ္လာလို႔ အလိုက္သင့္ကေလး ခါးက်င္က်င္ေလးကို တစ္ဖက္၊ ပုခုံးသားအိအိေလးကို တစ္ဖက္၊ ထိန္းထားရင္း ေပြ႕ဖက္လိုက္ရတယ္။ ကိုယ္လုံးေလးက တသိမ့္သိမ့္တုန္တက္လာမွ ခါးက်င္က်င္ေလးကို သိုင္းဖက္ထားရင္း သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို ခြာၾကည့္လိုက္ေတာ့ အင္မတန္မ်က္ႏွာေၾကာတင္းတဲ့ ဆရာမေလးရဲ့ ပါးျပင္ေပၚက သနပ္ခါးမွုန္မွုန္ေလးေတြက မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေလးေတြေၾကာင့္ ပ်က္ျပယ္စျပဳေနရွာၿပီ။ ေဟာဗ်ာ! က်ေနာ့္ဆရာမေလးက ခ်စ္စဖြယ္ေလးျပဳံးရင္း မ်က္ရည္က်ေနပါေကာလားေလ။ နဖူးခ်င္း တိုက္ထားရင္း မ်က္ႏွာခ်င္းကပ္ထား ရင္ခ်င္းအပ္ထားလိုက္ၾကတာ တစ္ေယာက္ရင္ခုန္သံ တစ္ေယာက္ၾကားေနရတယ္။
“လူဆိုး လူရမ္းကား… ရွင္ေလး မေကာင္းဘူး “ခ်ိဳ႕” ကို ခ်စ္တယ္လို႔လည္း ေျပာေသးတယ္…. ေရွာင္ေနတယ္ .. ဝမ္းနည္းတယ္ဟာ!”
က်ေနာ့္ကို ဆို႔နင့္နင့္ အသံေလးနဲ႔ တိုးတိုးေလးခၽြဲရင္း မ်က္ရည္က်ေနတာ ဆရာမေလးမွ ဟုတ္ရဲ့လားဗ်ာ။ က်ေနာ္ အခုထိ ဆရာမေလးကို စကားျပန္မေျပာျဖစ္ေသးဘူး။ လူတစ္ကိုယ္လုံး ေလထဲေျမႇာက္ေနသလို ျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ တကယ္ရသြားၿပီ ဆိုတဲ့ ဝမ္းသာစိတ္ရယ္ က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့ ဆရာမေလး အခုေတာ့ က်ေနာ့္ကို အရမ္းတြယ္တာေနၿပီဆိုတာကို သိလိုက္ရတာရယ္ အကုန္ေပါင္းၿပီး လူက အိပ္မက္လိုလို ဘာလိုလိုႀကီးေလ။
” ‘ခ်ိဳ’ကပဲ အရွက္မရွိ တပည့္တစ္ေယာက္လႊတ္ၿပီး အေခၚခိုင္းရတယ္တဲ့ ….။ ရွင္ ခ်ိဳ႕ကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာ မယုံပါဘူး.. ေတာ္ပါၿပီ”
ေျပာရင္း အသံက တိမ္ဝင္သြားရွာတယ္။
“က် … က်ေနာ္ .. အ.. အရမ္းရွက္သြားလို႔ပါ ဆရာမေလးရာ။ မခ်စ္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ မငိုနဲ႔ေတာ့ေနာ္ တိတ္.. တိတ္”
“ခ်ိဳေတာ့ တသက္လုံး နိုင္စားမယ့္ေကာင္ေလးကို တအားတြယ္တာမိသြားၿပီ … ဒုကၡေရာက္ၿပီေနမယ္”
“အာ! မဟုတ္ပါဘူး ဆရာမေလးရာ ..။ က်ေနာ္ေနာက္ကို အဲ့လို မလုပ္ေတာ့ဘူးေနာ္ ..။ ဟုတ္ၿပီလား တိတ္ေတာ့”
တသိမ့္သိမ့္တုန္ေနတဲ့ ေက်ာျပင္ေလးကို ဖြဖြေလး ပြတ္ေပးရင္း ေခ်ာ့ေပးေနလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ထဲမွာ အင္မတန္ လင္းျမတဲ့ ခံစားခ်က္တစ္ခု ျဖစ္ေနတာ လူကို တလွပ္လွပ္နဲ႔ဗ်ာ။ က်ေနာ့္ခ်စ္သူဆရာမေလး ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်ေနာ့္ကို ခ်စ္တယ္တဲ့။ ဟားဟား! ေပ်ာ္လိုက္တာဗ်ာ။ ဖိုးသက္ကြ.. မာနခဲ ဆရာမေခ်ာေခ်ာေလးရဲ့ ခ်စ္သူကြလို႔ ရင္ဘတ္ထဲမွာ ဆူညံေနေအာင္ ေအာ္ဟစ္ေနမိတယ္။
ေက်ာျပင္ေလးကို ပြတ္ေပးေနရာက မ်က္ႏွာဖူးဖူးေလးကို လက္ဖဝါးႏွစ္ခုထဲ ညႇပ္ထားၿပီး ေသခ်ာအနီးကပ္ စိုက္ၾကည့္ထားေပးလိုက္ေသးတယ္။ ေၾကာင္ေပါက္စကေလးလိုပဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးခံေနရွာတာကို စိတ္မထိန္းနိုင္ေတာ့လို႔ ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးေတြေပၚက မ်က္ရည္ေတြကို ပါးပါးခ်င္းပြတ္ ႏွုတ္ခမ္းနဲ႔ ပြတ္နမ္းရင္း သုတ္ေပးလိုက္မိတယ္။ ငိုထားေတာ့ ထြက္လာတဲ့ ႏွာေရေတြပါ က်ေနာ့္ပါးျပင္မွာ ေပပြကုန္ေတာ့ ငိုေနတဲ့ ဆရာမေလးက တဟီးဟီးနဲ႔ ရယ္လာၿပီး က်ေနာ့္ပုခုံးေပၚတင္ထားတဲ့ ရွပ္အကၤ်ီနဲ႔ က်ေနာ့္ပါးျပင္ကို သုတ္ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း ရင္ခြင္ထဲကေန က်ေနာ့္နဖူးေပၚဝဲက်ေနတဲ့ ဆံပင္ေတြကို လက္ကေလးနဲ႔သပ္တင္ရင္း
“ခ်စ္လိုက္တာ လူဆိုးေလးရာ!”
လို႔ စိုက္ၾကည့္ရင္း ေျပာလာျပန္တယ္။
“ဟင္းးး”
“ပလြတ္!”
ႏွုတ္ခမ္းနီေထြးေထြးေလးေတြကို ငုံ႔ၿပီနမ္းစုပ္လိုက္ေတာ့ ေျခဖ်ားေလးေထာက္ၿပီး က်ေနာ့္ဂုတ္ပိုးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ဟီးေလးခိုလာတာကို ခါးက်င္က်င္ေလးကို သိုင္းဖက္ထားရင္း ထိန္းထားလိုက္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အသက္ရွူသံျပင္းျပင္းနဲ႔ ႏွုတ္ခမ္းကို ျပတ္ထြက္မတတ္စုပ္ရင္း နမ္းေနတာက က်ေနာ္မဟုတ္ဘူး ဆရာမေလးဗ်။ ရင္ဘတ္ခ်င္း တအားကပ္ထားေတာ့ ေတာ္ေတာ္ထြားတဲ့ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးက အိကနဲ အိကနဲ ျဖစ္ျဖစ္ေနတယ္။ ခုနက ခ်စ္ျမတ္နိုးစိတ္ကေလးေတြကေန အခု လိင္စိတ္ဖက္ကို ႏွစ္ေယာက္လုံး ေျပာင္းစျပဳလာလို႔ ၾကမ္းခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာတယ္။ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴနဲ႔ ခ်စ္ပြဲတစ္ခါမွ မဝင္ဖူးေသးဘူးေလ။
ခုနက ေငးၾကည့္ၿပီး သြားရည္က်ခ်င္သလို ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ တင္ပါးအိစက္စက္ႀကီးေတြကို က်ေနာ္အခု လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ အားရပါးရ ဆြဲပင့္ကိုင္ရင္း ညႇစ္ေခ်ေနသလို ဆရာမေလးကလည္း အငမ္းမရ က်ေနာ့္ႏွုတ္ခမ္းကို စုပ္နမ္းရင္း တဟင္းဟင္းနဲ႔ အသက္ရွူသံျပင္းထန္လာတယ္။ ေအာက္က က်ေနာ့္လိင္တံကလည္း ခ်က္ခ်င္းပဲ ေထာင္ထလာၿပီး ဆရာမေလးရဲ့ ဆီးခုံေပၚကို ေထာက္ထားမိတာကို သူလည္းသိေနမွာေပါ့ေလ။ စိတ္မထိန္းေတာ့ပဲ အိမ္ေနရင္းဝတ္တဲ့ ဘေလာက္စ္အကၤ်ီအေပၚကေန ညာဖက္နို႔ႀကီးတစ္လုံးကို အားရပါးရ ဖိဆုပ္ညႇစ္ေခ်ေပးလိုက္ေတာ့ အာ့ကနဲ ျမည္သံေလးထြက္လာၿပီး ေျခဖ်ားေလး ပိုေထာက္လာတယ္။ ခါးက ထမီေလးကို အသာေလးေျဖခ်ၿပီး ေအာက္ခံေဘာင္းဘီမဝတ္ထားမွန္း စမ္းလိုက္မိေတာ့ ေခ်ာမြတ္အိစက္လြန္းတဲ့ တင္ပါးႏွစ္ခုအေပၚ လက္က ေရာက္သြားတယ္။ တင္ပါး အသားေလးေတြက ေအးစက္စက္ကေလးျဖစ္ေနတယ္။ ဆုပ္ကိုင္ညႇစ္ေခ်လို႔ကလည္း ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ။
“ဒီေနရာႀကီးမွာ မေကာင္းဘူးကြာ .. ေနာ္….. ခ်ိဳ႕ အိပ္ခန္းကို လိုက္လာခဲ့ တစ္မိနစ္အတြင္း … ဒါပဲ”
႐ုတ္တရက္ က်ေနာ့္ကို တြန္းဖယ္ မီးဖိုေခ်ာင္ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဂြင္းလုံးပုံက်ေနတဲ့ ထမီေလးကို ေကာက္ဝတ္လို႔ ယုန္မကေလးလို လွစ္ကနဲ ေျပးထြက္သြားတယ္။ ေအာက္က ေထာင္ထေနတဲ့ လိင္တံႀကီးနဲ႔ ေၾကာင္အအ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ္လည္း အခ်ိန္မဆိုင္းေတာ့ပဲ ပူပူေႏြးေႏြးခ်စ္သူျဖစ္စ ဆရာမေလးရွိရာ အိမ္အေပၚထက္ကို ေျပးလိုက္သြားမိၿပီ။ ၿခံဝင္းအက်ယ္ႀကီးထဲက ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ႀကီးထဲမွာ လူသူေလးပါးကင္းရွင္းလို႔ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ၾကားထဲက ခ်စ္စိတ္မႊန္ေနတဲ့ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး အိမ္အေပၚထပ္မွာ ေနာက္ထပ္ စကၠန႔္အနည္းငယ္ၾကာရင္ ပြဲၾကမ္းၾကေတာ့မယ္ဆိုတာ ေသခ်ာေနၿပီ မဟုတ္လားဗ်ာ။
အိမ္အေပၚထပ္ကို ေလွကားထစ္ေတြ ေက်ာ္နင္းၿပီး တက္ခဲ့မိတာ ေသခ်ာတယ္။ ဆရာမေလးရဲ့ အိပ္ခန္းေရွ႕ကို ရင္ခုန္လွိုက္ေမာစြာနဲ႔ ေရာက္သြားၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အခန္းတံခါးက ပိတ္ထားလ်က္ႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ အသာဖိတြန္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပြင့္သြားတယ္။ အခန္းထဲမွာ ဘယ္သူမွလည္း ရွိမေနဘူးဗ်။ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလၽွာက္ရွာၾကည့္ေနမိဆဲမွာပဲ အခန္းေထာင့္က ဆင္းဂါးအပ္ခ်ဳပ္စက္ႀကီးက ဂ်ဳံးဂ်ဳံး ဆိုၿပီး ဘီးလုံးတစ္ပတ္ လွည့္သြားတယ္။ က်ေနာ္ အသာအယာ ျပဳံးမိရင္း အခန္းတံခါးကို ျပန္ပိတ္ၿပီး ကလန႔္ထိုးလိုက္တယ္။
အခန္းနံရံနားကပ္လၽွက္က အပ္ခ်ဳပ္စက္ႀကီးတစ္ခုလုံးကို ဖုန္မတင္ေအာင္ လႊားထားတဲ့ အဝတ္စအျဖဴေရာင္ႀကီးကို အသာေလး ဟိတ္ကနဲ ဆြဲဖယ္လိုက္ေတာ့ အပ္ခ်ဳပ္စက္ ေျခနင္းခုံေပၚမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ေလးထိုင္ၿပီး ပုန္းေနရွာတဲ့ ဆရာမေလးကို ဘြားကနဲ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းကို သြားျဖဴျဖဴေလးေတြနဲ႔ ကိုက္ထားရင္း က်ေနာ့္ကို ရွက္ျပဳံးေလးနဲ႔ ေမာ့ၾကည့္ေနရွာတဲ့ ခ်စ္သူေလး။ သူ႔ခင္မ်ာ ရွက္ေသြးျဖာတဲ့အျပင္ စိတ္လွုပ္ရွားလြန္းလို႔ မ်က္ႏွာေလးက နီရဲတြတ္လို႔ေပါ့။
“မိပီကြ! ဟားဟား လာခဲ့ တုတူပုန္းေနတဲ့ ဆရာမေလး”
“ေဟ့ေအး လာဘူး “ခ်ိဳ” ေၾကာက္တယ္ သူမ်ားကို အၾကမ္းပတမ္းေတြ လုပ္ေပးေတာ့မွာ ေဟ့ေအးေနာ္ ေဟ့ေအး ခစ္!”
“ေၾသာ! မလာဘူးလား ကဲ.. ၾကာပါတယ္ကြာ အေၾကာင္းျပရေသးတာေပါ့”
“အေမ့ .. .. ေဟးးး လူဆိုးေလး”
အပ္ခ်ဳပ္စက္ခုံကို ကြယ္ၿပီး ထိုင္ေနတဲ့ ကိုယ္လုံးအိေထြးေထြးေလးကို အတင္းဆြဲထုတ္ပီး ထူမလိုက္တယ္။ ဆက္တိုက္ဆိုသလိုပဲ ဘေလာက္အကၤ်ီႏွိပ္စိေလးေတြကို တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ျမည္ေအာင္ ဆြဲဖြင့္လိုက္တယ္။ ရင္ဘတ္တစ္ခုလုံး ဟင္းလင္းပြင့္ထြက္သြားတာနဲ႔ အနက္ေရာင္ဘရာစီယာေလး မနိုင္ဝန္ထမ္းထားရတဲ့ ဝါဝင္းစိုေျပတဲ့ နို႔ႀကီးႏွစ္မႊာက ဝင္းကနဲ ေပၚလာတယ္။ အခ်ိန္မဆြဲေတာ့ပဲ ဘေလာက္လက္ျပတ္ကေလးကို ခၽြတ္ခ်ရင္း ဘရာ ခ်ိတ္ကေလးေတြကိုပါ သူမဂ်ိဳင္းေအာက္ကေန လက္လၽွိုၿပီး ျဖဳတ္ပစ္လိုက္မိတယ္။ အခုဆိုရင္ က်ေနာ့္ဆရာမေလးခင္မ်ာ အေပၚပိုင္းဗလာ ျဖစ္သြားရွာၿပီ။ မတ္တပ္ရပ္လၽွက္ မ်က္လုံးေလးစုံမွိတ္လို႔ အသက္ရွူသံျပင္းျပင္းနဲ႔ တစ္ကိုယ္လုံး တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနရွာတယ္။ နားရြက္ကေလးေတြက နီရဲေနတာ.. မ်က္နာတစ္ခုလုံး ပန္းေသြးေရာင္ထေနရွာတာကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ က်ေနာ့္ ႐ူပေဗဒ ဆရာမေလး ေဒၚခင္ခ်ိဳေမခင္မ်ာ ေယာက်ာ္းဆိုလို႔ က်ေနာ္နဲ႔ပဲ ဆုံဖူးေၾကာင္း သိသာေနတယ္။
ခါးမွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ စည္းေႏွာင္ထားတဲ့ ထမီေလးကိုပါ ဆြဲခၽြတ္ခ်လိုက္ေတာ့ ေအာက္ခံမဝတ္ထားတဲ့ ဆရာမေလး တစ္ကိုယ္လုံး ဝတ္လစ္စလစ္ ျဖစ္သြားရွာၿပီ။ မ်က္လႊာကေလးခ်လို႔ ေတာင့္ေတာင့္ေလးရပ္ေနတဲ့ ဆရာမေလးကို မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္ၾကည့္လိုက္ၾကစမ္းပါဗ်ာ။ အဆီပိုမရွိတဲ့ ဗိုက္သားရွပ္ရွပ္ကေလး၊ ခ်က္နက္နက္ကေလး၊ ဝါဝင္းေနတဲ့ အသားအရည္၊ သာမန္ထက္ထြားတဲ့ ခ်ိဳဗူးႀကီးႏွစ္လုံးက တင္းရင္းလုံးက်စ္လို႔ တြဲမေနဘူး။ ေအာက္ဖက္ကိုၾကည့္ပါဦး.. အေမႊးႏုႏုေလးေတြဖုံးအုပ္ထားတဲ့ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းကေလး။ ဆင္စြယ္လို ေခ်ာမႊတ္ေနတဲ့ လက္ေမာင္းအိုးကေလးႏွစ္ခုကို ကိုင္လိုက္ရင္း သူ႔ကိုယ္လုံးေလးကို တစ္ပတ္လွည့္ေပးလိုက္တယ္။ ေက်ာေပးထားတဲ့ကိုယ္ေနဟန္ထားေလးကလည္း တပ္မက္စရာပါေလ။ ေက်ာျပင္ေကာ့ေတာ့ေတာ့ေလးက အျပစ္အနာဆာကင္းၿပီး ေျပဆင္းအလာ ေအာက္ေရာက္ေတာ့ ေကာ့တက္သြားတဲ့ အိုးဝိုင္းကားကားေလးက ေအာက္ကို ျပန္ေကာက္ၿပီး ေပါင္တံလွလွေလးမွာ အဆုံးသတ္လို႔ေပါ့။
အျပစ္ဆိုစရာမရွိတဲ့ ကိုယ္လုံးအလွပိုင္ရွင္ကေလးကို ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ့္လိင္စိတ္ေတြ အရမ္းဆူပြက္ေနမိၿပီ။ နက္ေမွာင္သန္စြမ္းလြန္းတဲ့ က်စ္ဆံၿမီးတုတ္တုတ္ႀကီးကလည္း တင္ပါးအေက်ာ္နားအထိ တြဲေလ်ာင္းက်ေနေတာ့ ဒီက်စ္ဆံၿမီးႀကီးကို အားရပါးရ လက္နဲ႔ဆြဲၿပီး ေလးဖက္ေထာက္ လိုးလိုက္ခ်င္စိတ္က တားမရေတာ့ဘူး။ ဘာမွစကားမဆိုမိပဲ တုန္ရီေနတဲ့ က်ေနာ္ ပုဆိုးနဲ႔အတြင္းခံကို ျမန္ျမန္ခၽြတ္ခ်လိုက္ၿပီး မာတင္းေနတဲ့ လိင္တံႀကီးကို တင္ပါးႏွစ္ခုၾကားထဲ ေထာက္ထားရင္း ဂုတ္သားဝင္းဝင္းေလးကို ႏွုတ္ခမ္းနဲ႔ ရြရြေလးနမ္း၊ လက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း ဂ်ိဳင္းေအာက္ကလၽွိုၿပီး နို႔ႏွစ္လုံးကို အုပ္ကိုင္လိုက္ေတာ့ အိုဆိုတဲ့ ညည္းသံကေလးနဲ႔ တင္ပါးေလးကို အေရွ႕ဖက္ ေကာ့ပစ္တယ္။
“ဟင္းးး ဖိုးသ..သက္ေလး “ခ်ိဳ” အရမ္းေမာလိုက္တာကြယ္”
“ခ်စ္တယ္.. ဆရာမေလးရာ.. ပလြတ္.. ႁပြတ္စ္.. ႁပြတ္စ္”
ေက်ာေပးထားတဲ့ခ်စ္သူ ဆရာမေလးကို နို႔ႏွစ္လုံးကို အုပ္ကိုင္ညႇစ္ေခ်ရင္း သနပ္ခါးရနံ့ေလးေတြ ေမႊးႀကိဳင္ေနတဲ့.. ပုခုံး၊ ဂုတ္ပိုး၊ ပါးျပင္၊ နားရြက္ဖ်ားကေလး.. အဲ့ဒီလို ေနရာအနံ့ ေလၽွာက္နမ္းေပးေနမိတယ္။ ေအာက္က ေရွ႕ေျပးအရည္ၾကည္ေလးေတြ စိုစျပဳေနတဲ့ က်ေနာ့္လိင္တံမာမာႀကီးနဲ႔လည္း သူ႔တင္ပါးေျပာင္ေခ်ာေခ်ာအိအိေလးကို ဟိုေထာက္ဒီေထာက္ လိုက္ေထာက္ရင္း ေညႇာင့္ေပးေနမိတယ္။ နို႔ႏွစ္လုံးကို အုပ္ကိုင္ထားရင္းလည္း နို႔သီးေခါင္း စူစူေလးေတြကို လက္ညႇိုးလက္မ ၾကားညႇပ္ကိုင္ၿပီး လွိမ့္ေပးေနလိုက္မိတယ္။
“ခ်ိဳ … ခ်ိဳ ဒူးေတြ တအားေပ်ာ့လာၿပီကြာ မတ္တပ္ဆက္မရပ္နိုင္ေတာ့ဘူး.. အေမ့!”
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ေခြက်ခ်င္သလိုျဖစ္လာတဲ့ ကိုယ္လုံးပုံ႔ပုံ႔ေလးကို ဖမ္းထိန္းထားရင္း ေျခလႊတ္လက္လႊတ္ ယက္ကန္ကန္ေလး ျဖစ္သြားေအာင္ ဆြဲေပြ႕ခ်ီလိုက္မိတယ္။ ေျခလွမ္းခပ္က်ဲက်ဲလွမ္းလို႔ ကုတင္ေပၚ အသာအယာခ်ထားေပးလိုက္ၿပီး ပက္လက္လွန္ ဒူးေထာင္ေပါင္ကားျဖစ္ေအာင္ အေနအထား ျပင္ထားေပးလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ ေအာက္ကေန ကုတင္ေပၚလွမ္းမတက္ပဲ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ရင္း ေပါင္ကားထားတဲ့ ဆရာမေလးကို ကုတင္ေစာင္းနားအထိ ဆြဲယူလိုက္တယ္။ ရင္ဘတ္ကေလးက ဖားဖိုလို ျမင့္လိုက္ႏွိမ့္လိုက္ျဖစ္ၿပီး စိတ္လွုပ္ရွားေနတဲ့ ဆရာမေလးက ေခါင္းေထာင္ၾကည့္လာတယ္။
က်ေနာ္က ဂ႐ုမစိုက္သလိုလုပ္ရင္း ေခါင္းအုံးတစ္လုံးကို ဆြဲယူပီး ဆရာမ တင္ပါးေတြေအာက္ကိုထိုးထည့္ဖို႔ ႀကိဳးစားမိတယ္။ ရသြားၿပီ။ တင္ပါးေအာက္ ေခါင္းအုံးခံလိုက္ေတာ့ ခပ္ျမင့္ျမင့္ေလးျဖစ္လာတဲ့အျပင္ နီရဲေနတဲ့ အကြဲေၾကာင္းေလးက ပိုလို႔ေတာင္ ျပဲအာအာေလးျဖစ္လာသလိုပဲ။ အဖုတ္အေမႊးေလးေတြေပၚမွာ အကြဲေၾကာင္းထဲက ေတာက္ေတာက္ယိုက်လာတဲ့ အရည္ေလးေတြက သီးလို႔ေတာင္ေနပါၿပီေကာေလ။
“ဆရာမေလး”
“ရွင္!”
ေခါင္းကေလး ေထာင္ထလာၿပီး ရီေဝေ၀ ရွက္ဝဲ၀ဲေလးနဲ႔ သူ႔ေပါင္ၾကားထဲ မ်က္ႏွာအပ္မလိုလုပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို ေငးၾကည့္ေနတယ္။
“က်ေနာ့္ကို အထင္ေသးမွာလားဗ်ာ”
“ေဟ့ေအး .. ေသးဘူး.. ပို… ပိုၿပီးေတာင္ ခ်စ္မိလာတာ … ဘယ္ေတာ့မွ အထင္မေသးပါ.. အာ့ အာ့ ရွီးးးး”
ေခါင္းနဲ႔ ေမႊ႕ယာ ရိုက္ခတ္သံ ဘုတ္ကနဲ ျမည္သြားတဲ့အထိ ဆရာမေလး ေနာက္ျပန္လွဲအိပ္သြားရွာတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း အက်ယ္ႀကီးပဲ ေအာ္ညည္းလို႔ေပါ့။ ဆရာမေလး ျပန္ေျဖတာမွ မဆုံးလိုက္ဘူး ေဖာင္းႂကြေနတဲ့ အရည္ရႊဲရႊဲ အဖုတ္ေဖာင္းေလးကို က်ေနာ္ ရွလႊတ္ကနဲ ေကာက္လ်က္ပစ္လိုက္တာကိုးဗ်။ ခ်ိဳျမတဲ့ အဖုတ္ရည္အရသာနဲ႔အတူ (နည္းနည္းေတာ့ ငံတယ္ဗ်) အနံ့ယဥ္ယဥ္ေလးပါ ရွူမိတာမို႔ လိင္စိတ္ေတာင္ ပိုႂကြလာသလိုပဲ။ အဖုတ္အကြဲေၾကာင္းအတိုင္း လၽွာကို ေတာင့္ေတာင့္ကေလးျဖစ္ေအာင္လုပ္ၿပီး အစုန္အဆန္ ထိုးခြဲေပးေနမိတယ္။ နည္းနည္းေလး လၽွာေညာင္းသလိုျဖစ္လာရင္ အစိအေပၚကို လၽွာနဲ႔ တ႐ုတ္စာေရးသလို ေပ်ာ့ေပ်ာ့ကေလး စုတ္တံနဲ႔ျခစ္သလို ဘယ္ညာကစား၊ ပင္ပန္းသလိုျဖစ္လာရင္ အစိကို သၾကားလုံးစုပ္သလို တႁပြတ္ႁပြတ္စုပ္။ အေပါက္ဝကို ႏွုတ္ခမ္းနဲ႔ေတ့ထားၿပီး လၽွာကို ဝင္နိုင္သေလာက္သြင္းၿပီး ေမႊ႕ေပးနဲ႔ ဆက္တိုက္ တိုက္စစ္ဆင္ေပးလိုက္တာ က်ေနာ့္ဆံပင္ေတြကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ အတင္းဆြဲၿပီး တစ္ကိုယ္လုံး တဆတ္ဆတ္ အေၾကာေတြဆြဲရင္း တစ္ခ်ီၿပီးသြားရွာတယ္။
အဲ့ဒီေတာ့မွ က်ေနာ္လည္း အသက္၀၀ရွူနိုင္ေတာ့လို႔ ဆီးခုံေလး ေပၚမ်က္နာအပ္ၿပီး ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ အသက္ျပင္းျပင္းရွူရင္း အေမာေျဖေနမိတယ္။ အေမာေျပသြားတာနဲ႔ မတ္တပ္ခ်က္ခ်င္းရပ္ နီရဲေနတဲ့ က်ေနာ့္ ထိပ္ဖူးနဲ႔ အရည္ေတြအိုင္ထြန္းေနတဲ့ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးကို ေသခ်ာခ်ိန္ၿပီး ေတ့ထားလိုက္တယ္။ အလိုးခံရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အသိေၾကာင့္ ဆရာမေလး မ်က္လုံးမွိတ္ၿပီး မွိန္းေနရာက ဖ်တ္ကနဲ မ်က္လုံးပြင့္လာၿပီး ေခါင္းေထာင္ထလာတယ္။ ေခၽြးစက္ကေလးေတြ စိုရႊဲေနတဲ့ၾကားက မ်က္ႏွာဖူးဖူးေလးက ဆံႏြယ္ေခြေခြေလးေတြ ဝဲက်ေနတာ ခ်စ္စရာေလးဗ်ာ။ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ အဖုတ္အလ်က္ခံၿပီးတဲ့ေနာက္ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ ကာမအရသာကို ခံစားရေတာ့မွာမို႔ တက္ႂကြလာတဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြဆိုတာ သူ႔အၾကည့္က ေဖာ္ျပေနတယ္။
“အိ”
“အားးး ေကာင္းလိုက္တာ.. စီးပိုင္ေနတာပဲ ဆရာမရာ နာလားဟင္”
“သာသာေလး ဖိေနာ္ … မနာဘူး … နည္းနည္းေတာ့ ရင္ေခါင္းထဲမွာ တစ္ဆို႔ဆို႔ႀကီး … ဒါေပမယ့္ ခ်ိဳ ခံနိုင္ပါတယ္ … အားးးး ရွိ.. ရွီးးး”
“က်ေနာ္ တအားမလုပ္ပါဘူး .. ဖြဖြေလးပဲ ေဆာင့္မယ္ေနာ္ ဆရာမ”
လိင္တံကလည္း သံပိုက္လုံးတစ္ေခ်ာင္းလို မာေက်ာလြန္းေနေတာ့ ႏူးညံ့လြန္းတဲ့ အဖုတ္နံရံေတြကို ထိုးထိုးခြဲၿပီး ဝင္သြားသလို ဆြဲထုတ္လိုက္တိုင္းလည္း ထိပ္ဖူးဒစ္နဲ႔ ဆြဲခ်ိတ္ထုတ္လိုက္သလို အဖုတ္တစ္ျပင္လုံး စူခုံးႂကြၿပီး ပါပါလာတာဗ်။ က်ေနာ္ လူနီႀကီး ေစခိုင္းခ်က္အရ ပက္ပက္စက္စက္ တက္လိုးသြားတာ ခံလိုက္ရၿပီးကတည္းက တစ္ခါမွ အလိုးမခံထားရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ခက္ခဲေနတယ္။ အခုထိ တစ္ဝက္ေလာက္ေရာက္ေအာင္ မနည္းထိုးထည့္ေနရေသးတယ္။ အတြင္းနားေရာက္ဖို႔ နည္းနည္းလိုေနေသးတယ္။
စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ နို႔ႏွစ္လုံးကို လွမ္းဆုပ္ၿပီး ေျဖးေျဖးခ်င္းပဲ ဆြဲလိုးေနလိုက္တာ စိတ္ထဲမွာ ဟာကနဲျဖစ္သြားလို႔ ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လိင္တံက အဆုံးထိဝင္သြားၿပီ။ အခုဆို ဆီးခုံႏွစ္ခုက ဂေဟဆက္မိေနၿပီေလ။ ေနာက္ထပ္ ၁၀ ခ်က္ေလာက္ အစအဆုံး အသြင္းအထုတ္ လုပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္အဆင္ေခ်ာသြားၿပီမို႔ အားထည့္ၿပီး ခပ္ဆဆေလး ေဆာင့္ေပးေနလိုက္တယ္။
“အင့္ အင့္ အင့္ ဟူးးးး ကၽြတ္ကၽြတ္! ဖိုးသက္ေလး .. “ခ်ိဳ” ျပန္.. ျပန္ျဖစ္လာျပန္ၿပီ.. ေမာလိုက္တာ… မရပ္နဲ႔ေနာ္.. ဆက္တိုက္ေလးေဆာင့္ေပး … အားး ဘယ္လိုႀကီးမွန္း မသိဘူးကြာ .. မရေတာ့ဘူးသိလား … အိုးးးးး”
ဆရာမေလး ၿပီးျပန္ေတာ့မယ္ဆိုတာ သိလိုက္ၿပီမို႔ ဒီအခ်ိန္မွာ အဖုတ္ကြဲေအာင္ ေဆာင့္လည္း မနာေတာ့ဘူးလို႔ မီးစိမ္းျပလာတာ မွန္းရိပ္မိၿပီး နို႔ကိုင္ထားတဲ့ လက္ေတြကို ခါးက်င္က်င္ေလးဆီ ေျပာင္းကိုင္ရင္း အသားကုန္ ေဆာင့္လိုးေနမိတယ္။ က်ေနာ့္လိင္တံကို အသားကုန္ အဖုတ္ႂကြက္သားေတြက ဆြဲညႇစ္လိုက္တာ ခံလိုက္ရေတာ့ သူအရမ္းေကာင္းၿပီး ကာမအရသာ ရသြားၿပီဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ မရပ္ေသးပဲ တေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႔ ေဆာင့္လိုးေနတုန္းပဲ။
“ဆရာမ.. ဆရာမ က်ေနာ္လည္း မရေတာ့ဘူးဗ်ာ ထြက္ေတာ့မယ္ … ဟားးးး”
“”ခ်ိဳ” ေသေတာ့မယ္ကြာ ဘာေတြျဖစ္ေနမွန္း မသိဘူးးးး… ေနာက္တခါ ေမာလာျပန္ၿပီ… မရေတာ့ျပန္ဘူး… မရေတာ့ဘူး မရပ္နဲ႔ေနာ္…. မရပ္ေပးနဲ႔ အားးးးးးး”
ဖတ္.. ဖတ္… ေျဖာင္း..ေျဖာင္းးး … အီးးး
ပုံမွန္အားျဖင့္ ကာမပန္းတိုင္ေရာက္ဖို႔ မလြယ္တဲ့ မိန္းမေတြထဲမပါတဲ့ က်ေနာ့္ဆရာမေလးဟာ ၿပီးသြားတာကို ဆက္တိုက္ၾကမ္းၾကမ္းေဆာင့္လိုက္တိုင္း ဆက္တိုက္ဆက္တိုက္ဆိုသလို ထပ္ထပ္ၿပီးတတ္မွန္း က်ေနာ္ရိပ္မိၿပီး မီးပြင့္မတတ္ ေဆာင့္လိုးရင္း က်ေနာ့္လိင္တံကို အဖုတ္က တဇိဇိနဲ႔ ဆြဲအညႇစ္မွာ ဘယ္လိုမွ မထိန္းထားနိုင္ေတာ့ပဲ အျပင္းထန္ဆုံး ေဆာင့္လိုးရင္း သုတ္ရည္ပူေႏြးေႏြးေတြကို ပန္းထည့္ပစ္လိုက္မိၿပီ။ အင္မတန္ျပင္းထန္တဲ့ စိတ္နဲ႔ ဆာေလာင္ေနသမၽွ အားရပါးရ ၿပီးလိုက္ရလို႔လားမသိဘူး သုတ္ရည္ပန္းအထုတ္မွာ က်ေနာ့္နားထဲက ေလေတြက တရွူးရွူးနဲ႔ ထြက္သြားသလိုပဲ။ နားထဲမွာ တဝီဝီေတာင္ ျမည္လာတယ္။ ေနာက္ဆုံး လက္က်န္ သုတ္ရည္ တစ္စက္ႏွစ္စက္ေလာက္ကို ညႇစ္ထုတ္ရင္း အဖုတ္နဲ႔လိင္တံ တပ္ထားလ်က္နဲ႔ ဆရာမေလးကိုယ္ေပၚကို က်ေနာ္ ေမွာက္က်သြားခဲ့တယ္။
…………………………………………
“ရွင္ေလးက ေမွာ္ဆရာေလးလားဟင္”
“အမ္! ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆရာမ”
“သိပူး … က်မ ေသေတာ့မတတ္ပဲ မျမင္ဘူးလား ခုနက လူးလွိမ့္ေနတာ ဟြန္း!”
“နာလို႔လား”
“ဟုတ္ပါပူး.. အာကြာ.. ဘာေျပာရမွန္းမသိဘူး ရွက္လို႔ ေသေတာ့မယ္ေနာ္ အက်င့္ပုတ္ေလး ..။ သူၿပီးသြားလို႔ ေတာ္ေသးတယ္..။ မဟုတ္ရင္ အဲ့ဒီလိုေမာတာႀကီးေတြ ဆက္တိုက္ျဖစ္ရလြန္းလို႔ က်မ ေသသြားမလားလို႔ေတာင္ ထင္ေနတာ”
“ဘာျဖစ္လို႔ ေမာတာလဲ”
“အာကာသထဲ ေျမႇာက္တက္သြားပီျီး ျပန္အက်… ကိုဖိုးသက္ေလးေနာ္ .. မေျပာတတ္ဘူး ေတာ္ၿပီ လာမေမးနဲ႔”
“ဟီးဟီး … ဆရာမမ်က္ႏွာေလးက ရွက္ေနတာ ခ်စ္စရာေလး.. ႁပြတ္စ္”
အိပ္ယာေပၚမွာ ဖင္တုံးလုံးေလးေတြနဲ႔ ပူးကပ္ေနရင္း တီတီတာတာ ခ်စ္စကားဆိုေနၾကတဲ့ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္အဖို႔ ကမၻာေလာကႀကီးက သာယာေနမယ္ဆိုတာ ေျပာစရာေတာင္ မလိုေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ့ဗ်ာ။
“ဒီေန႔ အိမ္မျပန္ပဲ… ည ဒီမွာပဲ အိပ္လိုက္ေတာ့ေနာ္”
“ဟမ္! ဆရာမ တပည့္ေတြ ျပန္လာရင္ေကာ… က်ဴရွင္သင္ရမွာမလား… ေက်ာင္းသူေတြလည္း ဒီမွာေနတာမလား”
“လၽွာမရွည္နဲ႔ တိတ္တိတ္ေန.. ခ်စ္တယ္ဆို…။ ရဘူး ဒီအခန္းထဲမွာ ပုန္းေန..။ ညစာပါ အခန္းထဲယူေပးမယ္.. ဒါပဲ”
“မခြဲနိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့ ဟုတ္လား”
“အမယ္! ရွင္ေနာ္ … အထက္စီးႀကီးက .. ေတာ္ၿပီ မိန္းကေလးေဈးက်လိုက္တာ”
က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲကေန မူႏြဲ႕ရင္း ခ်စ္စကားဆိုေနတဲ့ ဆရာမေလးက ဆတ္ကနဲ ေက်ာေပးၿပီး ဟိုဖက္လွည့္လို႔ စိတ္ေကာက္သြားျပန္တယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ အပ်ိဳႀကီး မ်က္ႏွာေၾကာတင္းတင္းကေလးက စိတ္ေကာက္တတ္သားပဲ။
ၾကည္ေမႊ႕ေနတဲ့ ခပ္ရႊင္ရႊင္စိတ္ကေလးနဲ႔ ေက်ာေပးထားတဲ့ ကိုယ္လုံးေလးကို အထက္ေအာက္ အစုန္အဆန္ လက္ဖဝါးနဲ႔ ေလၽွာက္ပြတ္ေပးေနလိုက္တယ္။ ပုခုံးေလး၊ လက္ေမာင္း၊ ေက်ာျပင္ေခ်ာေခ်ာေလး၊ တင္ပါးအိအိႀကီး.. က်ေနာ့္လက္ကို လွည့္မၾကည့္ပဲ ပုတ္ပုတ္ခ်တယ္ဗ်။ စိတ္ေကာက္ေနတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ဆႏၵျပေနတာေလ ဒင္းကေလးက။ ရယ္ခ်င္စိတ္ကို မ်ိဳသိပ္ရင္း က်စ္ဆံၿမီးအရွည္ႀကီးကို လွမ္းကိုင္လိုက္ၿပီး နားရြက္နားကိုကပ္လို႔ တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္တယ္။
“ဆရာမေလးရဲ့ မဟာဆန္တဲ့ ေဟာဒီ က်စ္ဆံၿမီးတုတ္တုတ္ႀကီးကို လက္နဲ႔ဆြဲ၊ ေလးဖက္ေထာက္ၿပီး တင္ပါးေလး ေကာ့ထားတာကို အေနာက္ကေန အားရပါးရေဆာင့္ၿပီး ခ်စ္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္ သိလားးးး…..”
ကိုယ္လုံးေလးက တြန႔္သြားေပမယ့္ ေက်ာေပးထားတုန္းပဲ။
“ဟင္ လို႔ ဆရာမေလး… အဲ့လိုခ်စ္ခ်င္တယ္ဗ်ာ”
က်ေနာ့္စကားအဆုံးမွာ ဆတ္ကနဲ က်ေနာ့္ဖက္ကို လွည့္လာတယ္။ ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းကို တင္းတင္းကိုက္ အံကေလးႀကိတ္လို႔ သြားၾကားထဲက ေလသံေလးနဲ႔ ခပ္ေငါက္ေငါက္ကေလး ေမးလာတယ္။
“ဒါဆို ရွင္ေလး က်မနဲ႔ ဒီည တူတူအိပ္မွာလား”
က်ေနာ္ ျပဳံးစိစိနဲ႔ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္မိတယ္ ထင္တာပဲဗ်။ မိုးတြင္းကာလမို႔လား မသိဘူး တိတ္ဆိတ္တဲ့ညမွာ ဖားေအာ္သံ အုံအြမ္.. အုံအြမ္ သံေတြက ဆူညံေနတာပဲ။ ေန႔လည္က က်ေနာ့္ခ်စ္သူဆရာမေလး ေဒၚခင္ခ်ိဳေမနဲ႔ ဆက္ၿပီး ဟိုဟာမလုပ္ျဖစ္ပဲ စလိုက္ ေနာက္လိုက္ ဟိုကလိဒီကလိ လုပ္လိုက္နဲ႔ ကလူၾကည္စယ္ရင္း အားရပါးရ ေပါက္ကြဲၿပီး ခ်စ္ခဲ့ၾကတဲ့ အရွိန္ေၾကာင့္လားမသိဘူး ႏွစ္ေယာက္သား ကိုယ္လုံးတီးေတြနဲ႔ အဝတ္မပါပဲ ဖက္လၽွက္ကေလး အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကတာ က်ဴရွင္သင္ခါနီး အိမ္ေအာက္ထပ္မွာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ေနတဲ့ အသံၾကားမွ လန႔္နိုးလာၾကတယ္။ ဆရာမေလးလည္း လူးလဲထထိုင္ အဝတ္ေတြ ေကာက္ဝတ္ၿပီး က်ေနာ့္ကို တိတ္တိတ္ကေလးေနေနာ္လို႔ အမူအရာျပရင္း ဖတ္စရာစာအုပ္ေတြ တစ္ထပ္လိုက္ ခ်ေပးထားခဲ့ၿပီး အခန္းတံခါးကို အျပင္ကေန ေသာ့ခတ္လို႔ အိမ္ေအာက္ကို အေျပးေလး ဆင္းသြားေတာ့တယ္။
က်ဴရွင္ခ်ိန္ေတြ အကုန္ၿပီသြားေတာ့ ညေနေစာင္း မိုးခ်ဳပ္စေတာင္ျပဳေနၿပီ။ စာသင္ရတာ ေမာလာဟန္တူတဲ့ ဆရာမေလးက ညစာမခ်က္ခင္ ေခၽြးျပန္ေနတဲ့ ႐ုပ္ကေလးနဲ႔ အိမ္အေပၚထပ္ကို လွစ္ကနဲ တက္လာၿပီး က်ေနာ့္ဆီ လာလိုက္ေသးတယ္။ အိပ္ယာေပၚမွာ ေခြေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို အုပ္မိုးၿပီး
“ခ်စ္လိုက္တာဟာ!”
လို႔ တိုးတိုးေလးေျပာရင္း တရႊတ္ရႊတ္ နမ္းသြားေသးတယ္။ ကိုယ္ကိုကိုင္းညႊတ္လာတဲ့ ဆရာမေလးရဲ့ ရင္သားေတြကို အသာေလး အကၤ်ီေပၚက ဆုပ္ေခ်မိလိုက္ေတာ့
“ဟြန္း! လက္ေဆာ့လိုက္တာ…. လစ္တာနဲ႔ ႏွိုက္တယ္ကြာ..”
ဆိုၿပီး မ်က္ႏွာေလးရွုံ႔မဲ့ၿပီး …
“ကဲ! ခ်ိဳ ညစာသြားခ်က္ဦးမယ္ေနာ္။ ခ်ိဳ႕ပါးကို တစ္ခါနမ္းေပး…”
ဆိုၿပီး ေျပာလာလို႔ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ တႁပြတ္ႁပြတ္နဲ႔ နမ္းေပးလိုက္ရေသးတယ္ဗ်။ ညစာကို လင္ဗန္းေလးနဲ႔ အခန္းထဲယူလာေပးေတာ့ ဆရာမေလး ခြံ့ေကၽြးတာကို ပလုတ္ပေလာင္း စားလိုက္တာေပါ့။ ခရမ္းသီးအိုးကပ္နဲ႔ ကုလားပဲဟင္းရည္.. ၾကက္ေၾကာ္.. ဟင္းေတြထက္ ခ်စ္သူကိုယ္တိုင္က ‘ဟ’ ဆိုတဲ့ အမူအရာေလးလုပ္လုပ္ၿပီး အခြံ့ခံရလို႔လားမသိဘူး တသက္မေမ့နိုင္မယ့္ ညစာေလးေပါ့ဗ်ာ။ ညနည္းနည္းမိုးခ်ဳပ္လာေတာ့ က်ေနာ္ ေရခ်ိဳးခ်င္လာတယ္။ အိမ္ေအာက္ထပ္မွာ အေဆာင္ေနတဲ့ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူေတြ ရွိတာေၾကာင့္ အိမ္ေနာက္ေဖးေရတြင္းဆီကို က်ေနာ့္ကို ေခၚသြားဖို႔ ဆရာမေလးက လန႔္ေနရွာတယ္။ ေရမခ်ိဳးရင္ ေနလို႔ထိုင္လို႔မရ ျဖစ္တတ္တဲ့ က်ေနာ္က အတင္းပူဆာေတာ့မွ ေက်ာင္းသူေလးေတြကို ပုစၧာတြက္ခိုင္းထားၿပီး ဆရာမေရခ်ိဳးလိုက္ဦးမယ္ ဆိုၿပီး အိမ္ေပၚေျပးတက္လာ.. က်ေနာ့္ကို အိမ္ေနာက္ေဖးေလွကားကေန တိတ္တိတ္ေလး ေရတြင္းနားက အုတ္ကန္ေလးဆီ လက္ဆြဲၿပီး ေခၚသြားေပးတယ္။
အရွက္အေၾကာက္ႀကီးတဲ့ အပ်ိဳႀကီးေလးမို႔ လူမိမွာ ေၾကာက္ၿပီး လက္ကေလးေတြကို တုန္တုန္ရီရီ ျဖစ္ေနရွာတယ္။ ခါးေစာင္းေလာက္အျမင့္ရွိတဲ့ အုတ္ကန္ေလးကိုကြယ္လို႔ ႏွစ္ေယာက္သား တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ပဲ ေရကို တဗြမ္းဗြမ္းျမည္ေအာင္ သြက္သြက္ေလး ခ်ိဳးေနၾကတယ္။ အိမ္မႀကီးဖက္ကေန တစ္ေယာက္ေယာက္လာေနရင္လည္း က်ေနာ္တို႔က အေမွာင္ထဲကေနဆိုေတာ့ အရင္ျမင္ေနရတာမို႔ သိပ္ေတာ့ ကိစၥမရွိဘူးေပါ့ေလ။ စိတ္လွုပ္ရွားစရာေကာင္းေပမယ့္ တခြိခြိနဲ႔ ႀကိတ္ရယ္ေနၾကရင္း ေပ်ာ္ေနၾကတာေပါ့။
အိမ္ေအာက္ထပ္က က်ဴရွင္သင္တဲ့ေနရာမွာ ေလးေပဖန္ေခ်ာင္း ၃ ေခ်ာင္းေအာက္မွာ ေက်ာင္းသူေလးေတြ အုပ္စုလိုက္က စာက်က္လိုက္ စကားေျပာလိုက္ ဆူညံေနၾကတာကို လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ေနရာမွာ ခ်စ္သူဆရာမေလးနဲ႔ ေရအတူတူ ခ်ိဳးေနရတာေလ။
“ကိုဖိုးသက္ေလး .. ရွင္အဲ့လို မကဲနဲ႔ကြာ… ဟိုမွာ ကေလးေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနတယ္ေနာ္.. ကၽြတ္.. ဟာ.. “ခ်ိဳ” စိတ္တိုလာၿပီေနာ္ .. မလုပ္နဲ႔ဆိုေန…”
ေရခ်ိဳးရင္း ဆပ္ျပာတိုက္ၾကေတာ့ ဆရာမေလးရဲ့ ထမီရင္လ်ားေလးကို ဆြဲခၽြတ္ၿပီး နို႔ေတြ အဖုတ္ေတြ ေက်ာျပင္ေတြကို က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ဆပ္ျပာတိုက္ခၽြတ္ေပးလိုက္တယ္။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး က်ေနာ္ လုပ္ေပးသမၽွခံေနတဲ့ ဆရာမကို ေရေလာင္းေပးရင္း ဆြဲဖက္လိုက္ေတာ့ ဖင္တုံးလုံးျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို အတင္းျပန္ဖက္တြယ္လာတယ္။ အဲ့ဒီမွာ က်ေနာ့္ေအာက္က လိင္တံက အလိုက္မသိပဲ ေဖ်ာင္းကနဲ ေထာင္လာေတာ့တာဗ်။ က်စ္ဆံၿမီးအရွည္ႀကီးကို အေခြလိုက္ကေလး ေခါင္းေပၚတင္ၿပီး ဆံညႇပ္နဲ႔ညႇပ္ထားေတာ့ လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ေလးျဖစ္ၿပီး ထမီရင္လ်ား ဂြင္းလုံးကၽြတ္ေနတဲ့ ဆရာမေလးကို ဒီေနရာမွာတင္ က်ေနာ္ အရမ္းလိုးပစ္ခ်င္စိတ္က ထိန္းမရေတာ့ဘူး ျဖစ္လာတယ္။ ပုံမွန္ဖက္တာ မဟုတ္ေတာ့ပဲ နို႔ႀကီးေတြကို ငုံ႔ၿပီး စို႔၊ ဖင္ေတြကို ေခ်၊ ႏွုတ္ခမ္းခ်င္းစုပ္ၿပီး လၽွာကိုထိုးထည့္ထားရင္းကစား လုပ္လာေတာ့ စိတ္အိုက္လာဟန္တူတဲ့ ဆရာမေလးက အတင္းတြန္းထုတ္ရင္း ျငင္းတယ္။ ဖားေအာ္သံေတြ ဆူညံေနတဲ့ ညအေမွာင္မွာ လူရိပ္ႏွစ္ခုဟာ တြန္းထိုးေနၾကရင္း ပူေႏြးမာေတာင့္ေနတဲ့ လိင္တံကို ဆရာမလက္ဖဝါးႏုႏုေလးထဲ ထည့္ေပးလိုက္ေတာ့..
“ေဟာေတာ့ ရွင္ေလးဟာႀကီးကလည္း ဒုံးပ်ံႀကီးၾကေနတာပဲ.. အရမ္းျဖစ္ေနၿပီ .. အိပ္ခန္းထဲ ေရာက္တဲ့ထိေတာင္ မေစာင့္နိုင္ေတာ့ဘူးကြာ ကၽြတ္! ဒုကၡေနာ္.. စိတ္ညစ္လိုက္တာ”
တုန္ရီေနတဲ့ အသံကေလးနဲ႔ ေျပာရင္း မတ္တပ္ရပ္ေနရာက ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႔ ပလြတ္ကနဲ ေကာက္စုပ္ပစ္လိုက္ေတာ့တာပဲဗ်။
ရွီးးးကနဲ အသံထြက္ညည္းမိရင္း အဲ့လိုလုပ္လိမ့္မယ္လို႔ မေမၽွာ္လင့္ထားတဲ့ က်ေနာ္ ေျခဖ်ားေထာက္လို႔ ဆရာမေဒၚခင္ခ်ိဳေမ့ ေခါင္းကေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ စုံကိုင္ရင္း ေကာ့ထားေပးမိတယ္။ ဒစ္ထိပ္ဖူးကို ငုံထားရင္း လၽွာေႏြးေႏြးကေလးနဲ႔ ခတ္ၿပီး ေဆာ့ေပးေနရာက လိင္တံတစ္ဝက္ေလာက္ ေရာက္သြားတဲ့အထိ စုပ္ယူပစ္လိုက္ေတာ့ က်င္တက္သြားေအာင္ ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ။
“အု..အု..အု.. ဝူးး”
အသံတိတ္ ေအာ္ညည္းသံေလးေတြ ထြက္က်လာတဲ့အထိ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပဲ ပါးစပ္ထဲကို လိင္တံသြင္းၿပီး ေဆာင့္ပစ္လိုက္မိတယ္။ သနားညႇာတာရေကာင္းမွန္းေတာင္ မစဥ္းစားမိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ ၅ မိနစ္ေလာက္ အဲ့လိုလုပ္ေနရာက ေတာ္ေတာ္ႀကီး စိတ္ရိုင္းဝင္လာေတာ့မွ ပါးစပ္ထဲက လိင္တံႀကီးကို ဆြဲထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေဆာင့္ေၾကာင့္ေလးထိုင္ေနတဲ့ ဆရာမကို ဆြဲထူၿပီး ေရကန္ေဘာင္ေပၚ ေပြ႕ခ်ီတင္ၿပီး လိုးဖို႔ျပင္တယ္။ လူမိမွာ ေၾကာက္လန႔္ေနရတဲ့ အေျခအေနေပမယ့္ ဆရာမေလးက ျငင္းဆန္တာေတြဘာေတြ မလုပ္ေတာ့ဘူးဗ်။
“ဟားးးးး ျမန္ျမန္လုပ္ေနာ္ … ၾကပ္လိုက္တာကြယ္.. ဖူးးးး”
အဖုတ္ဝကို ေတ့မိတာနဲ႔ ဖိၿပီး အဆုံးထိ သြင္းပစ္လိုက္ေတာ့ လိင္တံတစ္ေခ်ာင္းလုံး ေႏြးကနဲ ျဖစ္သြားၿပီး ၾကပ္သိပ္စီးပိုင္လြန္းတဲ့ အရသာကို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ေရကန္ေဘာင္တစ္ဖက္ျခမ္းကို အိက်ေနတဲ့ ဖင္ႏွစ္ျခမ္းကို စုံကိုင္ထားရင္း အခ်ိန္မဆြဲေတာ့ပဲ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ က်ေနာ္ ေဆာင့္လိုးမိေနၿပီ။ ဆရာမေလးကေတာ့ က်ေနာ့္ပုခုံးေပၚ မ်က္ႏွာအပ္ထားရင္း အတင္းဖက္ထားတယ္။ ေအာ္ညည္းမိမွာစိုးလို႔လား မသိဘူး။ ပုခုံးကို သြားနဲ႔ လာကိုက္ထားတယ္။ က်ေနာ္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေဆာင့္ေလေလ ပိုကိုက္လာေလေလပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ မ်က္စိထဲ ျမင္ၾကည့္ၾကစမ္းပါဗ်ာ။ ဟိုးအေဝးမွာ စာက်က္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသူေတြကို လွမ္းျမင္ေနရၿပီး ဆရာမေလးေဒၚခင္ခ်ိဳေမ့ကို ေပြ႕လိုးေနရတဲ့ က်ေနာ့္အျဖစ္ကို။ လူေတြေရွ႕မွာ ခ်စ္တဲ့သူကို လိုးေနရသလို ခံစားမေနရဘူးလားဗ်။ အဲ့လိုဆိုေတာ့ ပိုၿပီး စိတ္လွုပ္ရွားလြန္းတယ္ေလ။
“အာကြာ! ဘာလို႔ရပ္လိုက္တာလဲ … ဘာလုပ္ဦးမလို႔လဲ..”
“ခဏေအာက္ဆင္းေပးေနာ္… အုတ္ကန္ေဘာင္ကို ကိုင္ၿပီး လက္ေထာက္လိုက္.. တင္ပါးကို ေကာ့ထားေပး.. အေနာက္ကေန မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ေဆာင့္ခ်င္လို႔..”
“ဆိုးတယ္ကြာ.. ႀကံႀကံဖန္ဖန္ေတြ.. စိတ္ညစ္လိုက္တာေနာ္..”
တၿငီးၿငီး တျငဴျငဴနဲ႔ က်ေနာ္ေျပာသလို လုပ္ေပးရွာတယ္။ တင္ပါးအိအိႀကီးႏွစ္ျခမ္းကို ျဖဲၿပီး ခါးက်င္က်င္ေလးကို ကိုင္လို႔ က်ေနာ့္လိင္တံကို ေျဖးေျဖးခ်င္း သြင္းလိုက္တယ္။ ၂-၃ ခ်က္ေလာက္ အသြင္းအထုတ္လုပ္လိုက္ေတာ့ အဝင္ေခ်ာသြားၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အုတ္ကန္ေဘာင္ကို လက္ေထာက္ၿပီး ကုန္းထား ေကာ့ထားေပးတာကို မတ္တပ္အေနာက္ကေန လိုးေနရေတာ့ ပုံမွန္ထက္ ပို႔ၿပီးထိတယ္။ ၾကပ္တယ္ဗ်။ နို႔ႏွစ္လုံးကို လွမ္းကိုင္လိုက္ၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပဲ ဆက္လိုးေနလိုက္တယ္။
“ေဖာက္.. ေဖာက္… ဖတ္..ဖတ္.. အင့္ အင့္.. အီးးးး ဖူးးးး.. အာ့ အာ့ ျမန္ျမန္ေဆာင့္ေပးေတာ့ ေကာင္းလာၿပီ… မရေတာ့ဘူးးးး … ဖိုးသက္ေလး ခ်ိဳ ျဖစ္လာျပန္ၿပီ ျမန္ျမန္ ျမန္ျမန္…”
ၾကာၾကာ မလိုးလိုက္ရပါဘူး။ တင္ပါးကို က်ေနာ့္ဆီးခုံရိုက္သံ.. ဆရာမေလးရဲ့ ေအာ္ညည္းသံေတြဟာ ဖားေအာ္သံေတြ ဆူညံေနတဲ့ၾကားထဲမွာ ပ်ံ႕လႊင့္ရင္း သူမ ၿပီးခ်င္လာမွန္း သိလိုက္ရေတာ့ စိတ္ကိုထိန္းမေနေတာ့ပဲ တင္ပါးႏွစ္ဖက္ဆီ လက္ေျပာင္းကိုင္လို႔ အားကုန္ပင့္ေဆာင့္လိုးရင္း က်ေနာ္လည္း သုတ္ရည္ေတြ ဆရာမေဒၚခင္ခ်ိဳေမ့အဖုတ္ထဲ ပန္းထုတ္လိုက္သလို ၿပီးသြားတဲ့ ဆရာမေလးခင္မ်ာလည္း ဒူးေပ်ာ့ၿပီး အုတ္ကန္ေဘာင္ကို ကိုင္ထားရာက တေျဖးေျဖးခ်င္း ေခြညႊတ္က်သြားလို႔ အျမန္ဖမ္းထိန္းထားလိုက္ရေသးတယ္။
“ထေတာ့ ဆရာမေလး အေအးမိမယ္..”
“ထနိုင္ေတာ့ပူး.. သူမ်ားကို တအားလုပ္ပစ္တာ အခု ဒူးေပ်ာ့ေနတယ္.. ေပြ႕ၿပီး ေခၚသြားေတာ့”
“အာ.. ဒါဆို ဆပ္ျပာေတြဘာေတြ ထားခဲ့ပစ္မွရေတာ့မယ္.. ကဲျမန္ျမန္လာ က်ေနာ္ ကုန္းပိုးမယ္ တက္..”
“တက္ၿပီ အဟိ”
ေပ်ာ့ေခြသြားတဲ့ ဆရာမေလးကို ထိန္းထားရင္း အဖုတ္ကို ေဆးေၾကာ၊ က်ေနာ့္လိင္တံကိုလည္း ေဆးေၾကာၿပီးေတာ့ အိမ္အေပၚထပ္ကို တက္ဖို႔ျပင္တာကို ေညာင္စိန္လုပ္ေနတဲ့ ဆရာမေလးကို က်ေနာ္ အသာေလးကုန္းပိုးၿပီး အေမွာင္ထုကို အကာကြယ္ယူလို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ကေလး ေျပးလာခဲ့ရတယ္။ အိမ္ေနာက္ေဖးေလွခါးဆီ မေရာက္ခင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား ျမင္လိုက္လို႔ကေတာ့ ဖင္တုံးလုံးဆရာမေလးကို ေဂြးတန္းလန္း ဖိုးသက္က ကုန္းပိုးၿပီး ေျပးေနတာကို ျမင္ရရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ မသိဘူးလို႔ ေတြးရင္း ရယ္ခ်င္စိတ္က ထိန္းမရျဖစ္လာလို႔ အံႀကိတ္ထားလိုက္ရတယ္။ က်ေနာ့္ေက်ာေပၚပါလာတဲ့ ဆရာမေလးကေတာ့ ခပ္ရႊင္ရႊင္အသံေလးနဲ႔ က်ေနာ့္နားရြက္နားကပ္ၿပီး
“ေဖ့သားေရ! ေျပးထားေဟ့”
လို႔ ေနာက္ေတာက္ေတာက္ အသံေလးနဲ႔ စေနတယ္ဗ်ာ။
………..……..……………..……..………
အဲ့ဒီတေလာက မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ အလုပ္ရွုပ္ေနေပမယ့္ သန္တုန္းျမန္တုန္း လူငယ္ကေလး က်ေနာ္တစ္ေယာက္ ႐ူပေဗဒဆရာမေလးေဒၚခင္ခ်ိဳေမ့ အိပ္ခန္းျပတင္းေပါက္ကို ညတိုင္းနီးပါး ေရာက္ေရာက္လာတတ္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ့္ဘဝမွာ တသက္မေမ့နိုင္မယ့္ ေန႔ရက္အခ်ိန္ေတြကို ရင္ခုန္ယစ္မူးဖြယ္ ျဖတ္သန္းခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ ေရာက္မလာမခ်င္း ျပဴတင္းေပါက္တံခါးေလးဖြင့္ မီးေခ်ာင္းအလင္းေရာင္ ျဖဴျဖဴေအာက္က အိပ္ယာေႏြးေႏြးကေလးေပၚ ဆံပင္အရွည္ႀကီးေတြကို ျဖန႔္ခင္းထားရင္း ဝမ္းလ်ားေမွာက္အိပ္ စာဖတ္ရင္း ေမၽွာ္ေနတတ္တဲ့ က်ေနာ့္ခ်စ္သူ ဆရာမေလးခင္မ်ာ သူခိုးငတက္ျပားဆန္ဆန္ အိပ္ခန္းျပဴတင္းေပါက္ကေန တြယ္တက္လာတတ္တဲ့ က်ေနာ့္ကို ျမင္တိုင္း မထီတရီညႇို႔ျမႇဴတဲ့ အၾကည့္ေလးနဲ႔ ဆီးလို႔ႀကိဳတတ္ပါ့ဗ်ာ။
“ငါ့အခ်စ္ကေလး တေနကုန္ အိမ္အလုပ္ေတြ ကူလုပ္လာရတာ ေမာေနရွာမယ္”
ဆိုၿပီး အိပ္ယာေပၚမွာ ေမွာက္အိပ္ခိုင္း ေက်ာေတြ၊ ေျခသလုံးေတြ၊ ဇက္ေတြကို (သူက က်ေနာ့္ထက္ အသက္ႀကီးေပမယ့္) ယုယုယယ ႏွိပ္နယ္ေပးတတ္တယ္။ အဲ့လို အျပဳအစု အယုယေလးေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္သူ႔ကို ႐ူးမတတ္ ခ်စ္ရပါတယ္ေလ။ ခဏေလာက္ ဆရာမေလး ေက်နပ္ေအာင္ အနင္းအႏွိပ္ခံၿပီးတာနဲ႔ လာပါဦးဗ်ာ ဆိုၿပီး ကိုယ္လုံးအိေထြးေထြးေလးကို ဆြဲေပြ႕ၿပီး လည္တိုင္ေလး၊ ပါးကေလးေတြကို တရႊတ္ရႊတ္ နမ္းေပးလိုက္ရင္လည္း ဟင္းကနဲ သက္ျပင္းေလးခ်ၿပီး အတင္းျပန္ဖက္ထားရင္း
“က်မရဲ့ ကိုဖိုးသက္ကေလး.. ရွင့္ကို ခ်စ္လိုက္တာဟာ”
ဆိုၿပီး ရင္ထဲေခါင္းနဲ႔ေခြ႕ၿပီး ေကာင္မေပါက္စကေလးလို ခၽြဲလာျပန္ကေရာဗ်။ ဟိုထိဒီထိလုပ္ၾကရင္း က်ေနာ့္ ပုဆိုးေအာက္က မာေတာင့္ေနတဲ့ လိင္တံႀကီးကို မေတာ္တဆ ကိုင္လိုက္မိသြားရင္လည္း..
“ေဟာေတာ့! လူကသာ အလုပ္မ်ားၿပီး ပင္ပန္းေနတာ .. ဒီဟာက က်န္းမာသန္စြမ္းေနတယ္… မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး ဟြန႔္ ..”
လို႔ မူႏႊဲ႕ႏႊဲ႕ အသံေလးနဲ႔ ေနာက္ေတာက္ေတာက္လုပ္ ပက္လက္လွန္အိပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို
“ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလးေနေနာ္”
လို႔ေျပာရင္း အဝတ္ေတြကိုခၽြတ္.. နို႔အိထြားထြားႀကီးေတြကို က်ေနာ့္မ်က္ႏွာနားကပ္ၿပီး စို႔ခိုင္း.. လက္တစ္ဖက္က က်ေနာ့္လိင္တံကို အုပ္ကိုင္ၿပီး ဂြင္းတိုက္ေပး၊ က်ေနာ့္နို႔သီးေခါင္းေတြကိုပါ သြားနဲ႔ မနာေအာင္ကိုက္ရင္းစို႔.. က်ေနာ္က
“မရေတာ့ဘူး ဆရာမေလးရာ”
လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ တက္ခြၿပီး က်ေနာ့္ကို ျမင္းတက္စီးေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။ တုန္ခါေနတဲ့ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးနဲ႔ ဖားလ်ားခ်ထားတဲ့ ဆံႏြယ္ရွည္ႀကီးေတြက အရိုင္းဆန္လြန္းလို႔ ပိုၿပီးလိင္စိတ္ႂကြေစသလို၊ အံကေလးတင္းတင္းႀကိတ္ရင္း က်ေနာ့္ကို တက္လိုးေနရင္းက
“ခ်စ္တယ္ကြာ… ရွီးးး ခ်စ္လိုက္တာ”
လို႔ အဆက္မျပတ္ ေျပာတတ္တဲ့ ဆရာမေလးကို က်ေနာ္ပိုလို႔ စြဲမက္လာခဲ့တာေပါ့ေလ။ သူစိတ္ႀကိဳက္ တက္လိုးရင္း ၿပီးသြားၿပီဆိုရင္ေတာင္ က်ေနာ္ မၿပီးနိုင္ေသးမွန္းသိေတာ့ အလိုက္သိသိနဲ႔
“”ခ်ိဳ” ကုတင္ေစာင္းမွာ ေလးဖက္ေထာက္ေပးမယ္ေလ.. ခ်ိဳ႕ဆံပင္အရွည္ႀကီးေတြကို ဆြဲၿပီး ေနာက္ကေန လုပ္.. လာ..”
ဆိုၿပီး ဖင္တုံးႀကီးႏွစ္ခု ကားထြက္လာေအာင္ ဖင္ကုန္းထားေပးေတာ့ ၾကမ္းျပင္ေအာက္ကေန မတ္တပ္ရပ္ရင္း ဆံပင္အရွည္ႀကီးေတြကို လက္တစ္ဖက္နဲ႔ အားရပါးရ ရစ္ပတ္ၿပီး ဆြဲ၊ က်န္တဲ့လက္တစ္ဖက္က တင္ပါးေဖြးေဖြးႀကီးႏွစ္ျခမ္းကို ဆုပ္ေခ်၊ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ နို႔ႏွစ္လုံးကို မမွီမကမ္း လွမ္းဆြဲရင္း အားရပါးရ ေဆာင့္လိုးပစ္လိုက္ရင္း သုတ္ရည္ေတြ ပန္းထုတ္ပစ္လိုက္ရတာ ေဆြမ်ိဳးေမ့မတတ္ေပါ့ဗ်ာ။ ၿပီးသြားလို႔ က်ေနာ့္လိင္တံကို ဆရာမေလးရဲ့ အဖုတ္ထဲက ဆြဲထုတ္ၿပီး သန႔္ရွင္းေရးလုပ္မယ္ျပင္တိုင္းလည္း
“ခ်ိဳ လုပ္ေပးမယ္”
ဆိုၿပီး တႁပြတ္ႁပြတ္နဲ႔ စိုလက္ေနတဲ့ လိင္တံမေပ်ာ့တေပ်ာ့ကို ေျပာင္လက္သြားေအာင္ ပါးစပ္နဲ႔ စုပ္လၽွက္ေပးၿပီး
“ကဲ! သန႔္သြားၿပီ အိပ္စို႔”
ဆိုၿပီး ျပဳံးစိစိနဲ႔ က်ေနာ့္ကို အတင္းဖက္ထားရင္း ႏွစ္ေယာက္သား ေမာေမာနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္ၾကတာေပါ့။ မနက္ေဝလီေဝလင္းေလာက္ဆို ဆရာမေလးက နိုးေနၿပီ။ အသာအယာထသြားၿပီး မ်က္ႏွာသစ္ ကိုယ္လက္သန႔္စင္၊ ဘုရားဆြမ္းကပ္ၿပီးမွ အိမ္ျပန္ဖို႔ က်ေနာ့္ကို အသာအယာေလး လွုပ္နိုးတိုင္း အတင္းဆြဲဖက္ လင္းဆြဲေလးဆြဲရေအာင္ ဆိုၿပီး သနပ္ခါးနံ့ေလးသင္းေနတဲ့ ကိုယ္လုံးေလးကို ကုတင္ေပၚဆြဲတင္၊ အခ်ိန္မဆြဲေတာ့ပဲ ထမီကို အသာဆြဲလွန္ၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္ကေလး တခ်ီလိုးၿပီးမွ အိပ္ျပန္တတ္တယ္ေလ။
ကံေကာင္းတာတစ္ခ်က္က က်ေနာ့္ရည္းစား အပ်ိဳႀကီးေလးက ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိပဲ ေစာက္ဖုတ္အရည္စိုလာေအာင္ သိပ္ဆြစရာမလိုတာရယ္၊ ခပ္သုတ္သုတ္ကေလး လိုးလိုက္ရင္ ဘာမွမၾကာလိုက္ပဲ အၿပီးျမန္တာရယ္ေၾကာင့္ ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္ ေကာက္လုပ္ အဆင္ေျပေနတတ္ျပန္ေရာဗ်။
——————————————
ဒီေန႔ညေတာ့ ဆရာမေလးဆီ မေရာက္ျဖစ္ေတာ့မွာ ေသခ်ာတယ္ဗ်။ အိမ္အလုပ္ေတြ ကူလုပ္ေပးရင္း ရပ္ကြက္ထဲက မမိခ်ိဳေလးတို႔အဘိုး ဦးမွတ္ႀကီး ဆုံးသြားလို႔ အသုဘအိမ္မွာ ဟိုလုပ္ဒီလုပ္ေတြ သြားလုပ္ကူေပးရမယ္ေလ။ အဲ့ဒီ မမိခ်ိဳေလးက ကိုေရႊဘနဲ႔ ခ်ိတ္တိတ္တိတ္ ျဖစ္ေနတာေတာ့ ရိပ္မိတယ္။ အသုဘမွာ လုပ္ကူကိုင္ကူရင္း အေျခအေန ဘယ္လိုလဲဆိုတာ တစ္ခ်က္ေလာက္ အကဲခတ္လိုက္ဦးမွလို႔ ေတးထားလိုက္ရေသးတယ္။ ရပ္ကြက္ထုံးစံအတိုင္း အသုဘရွုလာတဲ့သူေတြကို ေကၽြးေမြးဖို႔ အခ်က္အျပဳတ္ အတိုအထြာေလးေတြ ကူလုပ္ေပး၊ ေအာက္လင္းမီးအိမ္ေတြထြန္း၊ ဖဲဝိုင္းအေကာက္ဝင္ေကာက္ေပးနဲ႔ လုပ္ကူကိုင္ကူေပးေနရေပမယ့္ စိတ္ကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ေမၽွာ္ေနရွာမယ့္ က်ေနာ့္ ဆရာမေလးဆီ ေရာက္ေနမိတယ္။
ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာနဲ႔ ဦးစီးဦးေဆာင္လုပ္ေနတဲ့ ကိုေရႊဘနဲ႔ မမိခ်ိဳေလးတို႔ရဲ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ၿပီတီတီ အၾကည့္ေတြကို သတိထားမိေပမယ့္ လူနဲ႔စိတ္နဲ႔ မကပ္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီည ေရာက္မလာနိုင္ဘူးဆိုတာ ေျပာမထားခဲ့မိေတာ့ က်ေနာ့္ဆရာမေလး “ခ်ိဳ” တစ္ေယာက္ ေရႊစိတ္ေတာ္ေကာက္ေနရွာမလားလို႔ ေတြးေနမိတာဗ်ာ့။
“ဖိုးသက္!”
“ဗ်ာ”
“ညဉ့္နက္ေနၿပီ မမဝါျပန္ေတာ့မယ္.. မိုးကလည္း တအားရြာေနတာ.. အိမ္ျပန္လိုက္ပို႔စမ္းကြယ္”
“ဟုတ္ မမဝါ”
အသုဘအိမ္မွာ လာကူေပးေနတဲ့ မမဝါတစ္ေယာက္အနားေရာက္လာၿပီး အိမ္ျပန္လိုက္ပို႔ခိုင္းေတာ့မွ သတိဝင္လာတယ္။ ထီးခပ္ႀကီးႀကီးတစ္ေခ်ာင္းကို ေကာက္ဆြဲၿပီး မမဝါကို လက္ဆြဲလို႔ အသုဘအိမ္ကေန အျပင္ထြက္လာေတာ့ မိုးက တေဝါေဝါနဲ႔ ေကာင္းတုန္းပဲ။ မိုးစိုမွာေၾကာက္လို႔ က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲ အတင္းတိုးကပ္ေနတဲ့ မမဝါကို ထီးတစ္ဖက္နဲ႔ သိုင္းဖက္ထားရင္း အေမွာင္ထုထဲ စမ္းတဝါးဝါးနဲ႔ ကတၱရာလမ္းအတိုင္း ေလၽွာက္လာခဲ့တယ္။
လူနဲ႔စိတ္နဲ႔မကပ္ေပမယ့္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ က်ေနာ့္ခါးကိုဖက္ထားတဲ့ မမဝါရဲ့လက္ေတြက အၿငိမ္မေနတာကို သတိထားလိုက္မိတယ္။ မိုးကလည္းသည္း ေလကလည္းသုတ္နဲ႔ ဆိုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ေတာ္ေတာ္ေလး စိုကုန္ကေရာဗ်။ မမဝါတို႔ၿခံတံခါးကို ေသာ့ဖြင့္လိုက္ရင္း အိမ္တံစက္ၿမိတ္ေအာက္ေရာက္ေတာ့မွ နည္းနည္းသက္သာသြားတယ္။ လိုက္ပို႔ၿပီးၿပီဆိုေတာ့ အသာေလး မသိဟန္ေဆာင္ၿပီး လစ္ထြက္ေတာ့မယ့္ ဟန္ျပင္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို လက္မလႊတ္ေသးပဲ မမဝါက စကားစေျပာလာတယ္။
“ေမာင္ေလးဖိုးသက္ မိုးက တအားႀကီး သည္းေနတယ္ ခဏေစာင့္လိုက္ဦး”
“အာ.. ရပါတယ္ မမဝါ… က်ေနာ္ အသုဘအိမ္ျပန္ေရာက္မွ မမိခ်ိဳရဲ့ ေမာင္တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီက ပုဆိုးယူၿပီး လဲဝတ္ထားလိုက္မယ္”
“ကၽြတ္! ခဏေနပါဦးဆိုေနမွ.. ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ငါနားရင္းအုပ္လိုက္ရ”
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ မိုးေရထိလို႔ ခ်မ္းတုန္ေနဟန္တူတဲ့ မမဝါတစ္ေယာက္ က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲကို တိုးဝင္လာတယ္။ ေမႊးေတးေတးကိုယ္နံ့ေလးနဲ႔ ေအးစက္စက္ ကိုယ္လုံးေလးက ခ်မ္းလို႔လား၊ စိတ္လွုပ္ရွားလို႔လားမသိဘူး တုန္ေနသလိုပဲ။ မမဝါနဲ႔က်ေနာ္ ဟိုလိုမျဖစ္ပဲ ေသေသခ်ာခ်ာ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ျဖစ္ခဲ့တာ အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီဗ်။ ပိုဆိုးတာက က်ေနာ့္မွာ ခ်စ္သူဆရာမေလးရွိေနၿပီ။ အရင္လို ႐ူးသလိုေပါသလို လုပ္ၿပီး ခိုးစားေနလို႔ မသင့္ေတာ့ဘူးေလ။
ေဖာက္ျပန္ခ်င္လာတဲ့ စိတ္ကို ထိန္းထားၿပီး မမဝါကို ကိုယ့္အစ္မႀကီးလိုပဲ သေဘာထားရင္း အခ်မ္းသက္သာသြားပါေစဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ အိမ္နံရံကို မွီထားရင္း ရင္ခြင္ထဲ ျမဳပ္သြားေအာာင္ ဖက္ထားေပးေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္တစ္ကိုယ္လုံး ထူပူစျပဳလာေနၿပီ။ မမဝါရဲ့လက္ေခ်ာင္းေတြက က်ေနာ့္ လိင္တံကို ပုဆိုးအေပၚကေန ဆုပ္ကိုင္ထားတယ္ဆိုတာ အေမွာင္ထဲမွာ မျမင္ရေပမယ့္ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ က်ေနာ္ သိလိုက္ရၿပီေလ။ ဒုကၡပါပဲဗ်ာ က်ေနာ္ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ။ က်ေနာ့္ပုခုံးေပၚ ေမးတင္ထားတဲ့ မမဝါက မိုးသံတေဝါေဝါၾကားထဲမွာ က်ေနာ့္နားရြက္နားကပ္ၿပီး စကားေျပာလာတယ္။
“ဒီရက္ပိုင္း ေမာင္ေလး ဘယ္ေပ်ာက္ေနတာလဲမသိဘူး.. မမဝါ လိုက္ရွာေနတာ သိလား”
“ဟုတ္..က်ေနာ္..”
“မမဝါ ဒီတစ္ရက္ႏွစ္ရက္ စိတ္တအားျဖစ္ေနတယ္ သိလား… ညဖက္ေတြဆို ေမာင္ေလးမ်ား ေပၚလာမလားလို႔ ေမၽွာ္ရင္း အိပ္လို႔ကိုမေပ်ာ္တာ..”
“အင္း..”
“ဘာျဖစ္ေနတာလဲ… မယုံရင္ ဒီမွာၾကည့္ကြာ.. အရမ္းျဖစ္ေနတယ္”
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ က်ေနာ့္လက္တစ္ဖက္ကို ဆြဲယူၿပီး ေျဖေလ်ာ့ထားဟန္တူတဲ့ ထမီေအာက္က အတြင္းခံမဝတ္ထားတဲ့ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းပူေႏြးေႏြးႀကီးဆီကို ဆြဲယူၿပီး ထိကပ္ေပးလိုက္တယ္။ အရည္ေတြရႊဲနစ္ၿပီး ေဖာင္းကားေနဟန္တူတာကို က်ေနာ္ စမ္းလိုက္မိၿပီ။ မိုးေအးေနေပမယ့္ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ထဲမွာ ပူေနတဲ့အပူေၾကာင့္ ေဇာေခၽြးေတြျပန္စျပဳလာေနတယ္ဗ်ာ။
စတိုခန္းထဲက သစ္သား႐ုပ္ထုကေလးကို ထုတ္ယူလာၿပီး ႏြမ္းနယ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကိုယ္ခႏၶာကို ကုတင္ေပၚ ဝုန္းကနဲ လွဲခ်လိုက္ရင္း ပက္လက္လွန္အိပ္ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနမိတယ္။ ကာမဘုံသား ဆုံလည္ႏြားပီသစြာနဲ႔ပဲ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ နာရီေလာက္က က်ေနာ္တစ္ေယာက္ မမဝါနဲ႔ လြန္လြန္ၾကဴးၾကဴး ထပ္ျဖစ္ခဲ့မိျပန္ၿပီဗ်ာ။ အခ်စ္ကို ငတ္မႊတ္ေနရွာတဲ့ အရြယ္ေကာင္းတစ္ခုလပ္မေလး မမဝါနဲ႔ အေတြ႕ကိုမေရွာင္နိုင္တဲ့ ေမာင္ေလးအရြယ္ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ မိုးသံေလသံေတြၾကားထဲက အရိုင္းေခၚသံ (ဟီး! ဂ်က္လန္ဒန္ ဝတၳဳနာမည္ႀကီး) ေတြကို ျပန္မၾကားခ်င္ေတာ့ပါဘူးေလ။ အိမ္နံရံကို မွီတြယ္ၿပီး မတ္တပ္ ေဆာ္ပစ္လိုက္တာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပဲဗ်။ ေပါင္တစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲမ၊ ႏွုတ္ခမ္းခ်င္းစုပ္ၿပီး မတ္တပ္လိုးပစ္လိုက္တာ ဘယ္ေလာက္မွေတာင္မွ မၾကာလိုက္ဘူး အဖုတ္ေႏြးေႏြးႀကီးထဲ သုတ္ရည္ေတြ ပန္းထုတ္ပစ္လိုက္ရင္း ၿပီးသြားတယ္။
အိမ္အေပၚထပ္တက္တဲ့ အျပင္ေလွခါးေအာက္က ကြပ္ပ်စ္ကေလးေပၚကို အသာေလး တြဲေခၚသြားၿပီး ခဏေလာက္ တူတူဖက္ၿပီး လဲေလ်ာင္းရင္း အေမာေျဖေနလိုက္ၾကေသးတယ္။ မိုးစက္ေတြက တိုက္ရိုက္ မထိေပမယ့္ မိုးမွုန္မႊားေလးေတြ စင္ေနတာမို႔ ေႏြးေနေအာင္ အတင္းဖက္ထားေပးလိုက္မိတာေပါ့ေလ။ မိနစ္ ၂၀ ေတာင္ မၾကာလိုက္ပါဘူး။ မမဝါတစ္ေယာက္ က်ေနာ့္လိင္တံကို ကိုင္ၿပီးဆြေနရင္း အသာအယာေလး ေဘးတစ္ေစာင္း အိပ္ေနရာကေန ေအာက္ကိုေလၽွာဆင္းသြားၿပီး ရပ္ကြက္ထဲက ကာလသားေတြ အေျပာမ်ားတဲ့ ႏွုတ္ခမ္းဖူးဖူးကေလးနဲ႔ ငုံစုပ္ေပးေတာ့တာပဲ။
ဒီလိုအလုပ္ခံရမွေတာ့ သေကာင့္သားလည္း ဘယ္ခံနိုင္ရွာမလဲဗ်ာ။ လိင္တံက ျပန္ၿပီး ေတာင့္တင္းလာျပန္ေတာ့တာေပါ့။ မမဝါတစ္ေယာက္ခင္မ်ာလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ဆာေလာင္ေနဟန္တူပါရဲ့။ က်ေနာ့္လိင္တံ မာလာတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း တက္ထိုင္ၿပီး ၾကမ္းေတာ့တာဗ်ိဳ႕။ ရိုးရိုးတက္ေဆာင့္တာကို မဟုတ္တာဗ်။ စေကာဝိုင္းသလိုမ်ိဳး တဇြိဇြိျမည္ေအာင္ လွည့္ရင္း ေမႊရင္းနဲ႔ကို လိုးေနေတာ့ က်ေနာ္လည္း ပက္လက္ကို မေနနိုင္ေတာ့လို႔ ထထိုင္လိုက္ရင္း တင္ပါး ေျပာင္ေခ်ာေခ်ာအိအိႀကီးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ထိန္းထားရင္း တအီးအီးနဲ႔ အသံထြက္ကို ညည္းေနမိေတာ့တာေပါ့။ သူလည္း ျမင္းတက္စီးေနရင္းနဲ႔ ေဘာ္လီအကၤ်ီကို က်င္က်င္လည္လည္ ျဖဳတ္ေပးၿပီး ဆူထြားထြားနို႔ႏွစ္လုံးကို က်ေနာ့္မ်က္ႏွာနဲ႔ အတင္းဆြဲကပ္ၿပီး ပြတ္ေနေတာ့ အလိုက္တသိနဲ႔ ဘယ္ညာေျပာင္းစို႔ေပးေနရတာေပါ့။
အဲ့လို သူက်ေနာ့္ကို တက္လိုးပစ္တာ သူ ၃-၄ ခါေလာက္ ဆက္တိုက္ၿပီးသြားတယ္တဲ့။ သူစိတ္ေက်နပ္သြားမွ အသာအယာေလး ကြပ္ပ်စ္ေပၚ ေခြေခြေလး တစ္ေစာင္းအိပ္ခိုင္းထားရင္း အေနာက္ေက်ာဖက္ကေန ကပ္ၿပီး ပုဇြန္ထုပ္ေကြးလိုးရင္း ဇိမ္က်က်နဲ႔ က်ေနာ္ တစ္ခ်ီၿပီးလိုက္ရတယ္။ သူ႔ဆႏၵျပည့္သြားေတာ့မွ ထမီေတြ ေဘာ္လီေတြ ေသခ်ာျပင္ဝတ္ က်ေနာ့္ပါးႏွစ္ဖက္ကို တရႊတ္ရႊတ္နမ္းရင္း
“အရမ္းေကာင္းတယ္ သိလား”
လို႔ တိုးတိုးေလးကပ္ေျပာၿပီးမွ အိမ္ေပၚတက္သြားေလရဲ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ အသုဘအိမ္ကို ျပန္မသြားျဖစ္ေတာ့ပဲ လမ္းမတစ္ဖက္ျခမ္းက ကိုယ့္အိမ္ကို ျပန္လာျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဆူပြက္ေနတဲ့ ေသြးေတြ ေအးသြားေတာ့မွ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ေနာင္တရသလိုလို ျဖစ္လာၿပီေလ။ က်ေနာ့္မွာ အခု ႐ူေပေဗဒဆရာမေလး ရွိေနတယ္မဟုတ္လား။ က်ေနာ္ကလည္း အလြန္ခ်စ္သလို က်ေနာ့္ကိုလည္း တုန္ေနေအာင္ခ်စ္ေနတဲ့ သူ႔ကိုယ္သူ ‘ခ်ိဳ’ ကေလ ‘ခ်ိဳ’ ကေလလို႔ ေျပာတတ္တဲ့ ေဒၚခင္ခ်ိဳေမဆိုတဲ့ ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ႔ ဆရာမေလး.. က်ေနာ္ ဒီလို တျခားမိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ ေဖာက္ျပန္ပါတယ္ဆိုတာ သိသြားလို႔ကေတာ့ ဘာေတြျဖစ္ကုန္မလဲလို႔ စဥ္းစားေနမိရင္း စိတ္ေမာလာတယ္။
ဒီျပႆနာေတြရဲ့ အစဟာ က်ေနာ္ အိမ္သာတြင္းတူးရင္း ရလာတဲ့ ထူးဆန္းတဲ့ သစ္သား႐ုပ္ထုကေလးေၾကာင့္ပဲ။ အဲ့ဒီသစ္သား႐ုပ္ထုေလးထဲမွာ စီမံျခင္းခံထားရတဲ့ ဘာမွန္းမသိတဲ့ လူနီႀကီးရဲ့ ကာမသိဒၶိ အစြမ္းေတြေၾကာင့္ မဟုတ္လား။ အရပ္ျမင့္ျမင့္ အသားျဖဴဆြတ္ဆြတ္နဲ႔ ျမင္တဲ့ေယာက်္ားတိုင္းက တပ္မက္စဖြယ္ အမ်ိဳးသမီးေလးလို႔ ေျပာၾကတဲ့ မမဝါနဲ႔ အခုလို လြန္လြန္ၾကဴးၾကဴး ျဖစ္ရတာကို အခု က်ေနာ္ အင္မတန္ေၾကာက္လန႔္သလိုလို ခံစားလာရၿပီ။ ဘယ္နည္းနဲ႔မဆို တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ဆရာမေလး ရိပ္မိသြားနိုင္တယ္။ ရင္ေမာလိုက္တာဗ်ာ။…(အပိုင္း၄ ၿပီးပါၿပီ)
