ရတယ်..ကို..ထည့်တော့
Unicode လွန်ခဲ့သော…၄..နှစ်က….။ တောက်..မင်းတော်တော်မိုက်ရိုင်းတဲ့မိန်းမပဲ…။ငါတစ်သက်လုံးအထင်ကြီးခဲ့တာတွေ…လေးစားပေးခဲ့တာတွေ..ဘာမှမပက်သက်တော့ပေမဲ့၊တစ်ချိန်တုန်းက….၂နှစ်ခွဲတိတိ ချစ်ခဲ့ပြီး…၆လတိတိပေါင်းခဲ့ဖူးတာတွေနဲ့..ငါ…မင်းကို…..မင်းမို့ပြောထွက်ရက်တယ်ကွာ..အေးလေ…မင်းကဒီအချိန်မှာပြောအားရှိပြီပေါ့ကွာ…။ရပါတယ်… သန္တာ…ရပါတယ်…။မင်းသိအောင်တစ်ခုတော့ပြောလိုက်မယ်….မှတ်ထား….မှတ်သွားလိုက်…။ငါလမ်းဘေးကကောင်မဟုတ်ဘူးကွ…ကြောင်ကြာကြာရေမငုတ်ပါဘူး..။ နောင်တစ်ချိန်မင်းနဲ့ငါ…ပြန်ဆုံခဲ့ရင်..ခုမင်းမျက်နှာအပေါ်က…အပြုံး…အေးခုလိုပဲ..ပြုံးနိုင်ပါစေ..။မင်းနဲ့ငါ…ပြန်ဆုံချင်ပါသေးတယ်..သန္တာ..ပြန်ဆုံချင်ပါသေးတယ်..။ လက်ရှိ..၂၀၁၂…။ “ဟန်နီလား”…..”အင်း.ဟုတ်တယ်”..”ကိုခုပဲပြန်ရောက်တာ.လေ..။မဟုတ်ဘူး…ကိုမေးလ်လှမ်းပို့ထားလိုက်သေးတယ်လေ…မရဘူးလား..။မနေ့ညကမှ…ကိုသေသေချာချာကို..ပို့ပေးထားတာ…။အင်း…ကိုညနေလာကြိုမယ်လေ…အလုပ်ကို…ဟုတ်လား…။စိတ်မကောက်ပါနဲ့..ချစ်ရယ်…ညနေကျရင်.ဟန်နီကြိုက်တဲ့…ကြေးအိုးသွားသောက်မယ်လေ…နော်..။အင်း..အင်း..အာဘွား..နော်..အရမ်းချစ်တယ်သိလား”.။ “ဟွန့်…ကိုကဘယ်တော့မှ..ကြိုမပြောဘူး..အမြဲအဲလိုပဲ..၊ဘာလဲ..ဘယ်သူတွေလာကြိုခိုင်းလို့လဲ..” ချစ်သူလေးက..မျက်နှာလေး..စူပုပွပွ..လုပ်ရင်း…မျက်စောင်းလေးထိုးကာပြောလာသည်..။ ကျော်ခန့်…အသာယာပင်ပြုံးလိုက်မိသည်…။ “မဟုတ်ပါဘူး..ဟန်နီရယ်.မာမီတို့လာကြိုတာပါ။..ကိုတို့အလုပ်က..သိတဲ့အတိုင်းပဲ…ဘယ်တော့မှ..ကြိုပြောလို့မှ..မရတာ.” “ခုတောင်…မန်နေဂျာကို…ငါရောက်နေတာ..၂ လခွဲရှိနေပြီနော်…မင်း…ခု..ငါအောက်သွေးတွေအရမ်းတိုးနေပြီ…မင်းဘယ်လိုတာဝန်ယူမှာလဲ..ပြောလိုက်မှ..၊ဒီကောင်..မလွှတ်ချင်လွှတ်ချင်နဲ့..လွှတ်လိုက်တာ..ဟန်နီရဲ့..” “ကိုနော်….သူဒါပဲ.တွေးနေ…” ဟန်နီစံ….အရမ်းချစ်စရာကောင်းသည့်ချစ်သူလေး၊….မျက်နှာလေး…ရဲကနဲဖြစ်သွားရင်း..သူ့လက်မောင်းကို..လက်သည်း..ချွန်လေးများဖြင့်..အသာဆွဲဆိတ်သည်..။ သူချစ်သူလေးကို..စချင်လာသဖြင့်… “ဟာ…ဒါဆို..ဟန်နီက…မတွေးဘူးပေါ့…၊..g talk မှာ..skype..မှာကျတော့..ကို့ကိုရော…ကို့ညီလေးကိုရော..လွမ်းလှပြီဆိုတာ..ဘယ်သူလဲ..ကဲပြော..” နဂိုကမှ..ပန်းဆီရောင်သမ်းနေသော..မျက်နှာလေးမှာ..ပိုပြီးစတော်ဘယ်ရီရောင်..ဆန်ဆန်.ရင့်သွားရင်း.. “ဟာ…ကို..ကလည်း.ကွာ…ဆိုင်ကြီးမှာ..သူများတွေကြားသွားဦးမယ်..”. .ဟု..အရှက်သည်းစွာ..ဆိုလာသဖြင့်..သူ့မှာ..ရင်ထဲမှာ..လျှပ်စစ်ဓါတ်တစ်ခု.ဖြတ်စီးသွားလိုက်သလိုခံစားလိုက်ရသည်။ သူဒီကောင်မလေးကို..တစ်ကယ်ချစ်ပါသည်..။ဟုတ်ပါသည်…အတိုင်းအဆမရှိကို..ချစ်မိပါသည်..။ဘယ်တော့မှ..နောက်ထပ်ဖြစ်မလာနိုင်တော့ဟု..ထင်ခဲ့သောအချစ်တစ်ခု.၊ဒီကောင်မလေးနဲ့စတွေ့စဉ်အချိန်ကထဲက…ယခင်က..အထင်အမြင်များ..မှားယွင်းသွားခဲ့ကြောင်း..သူရင်ခုန်စွာလက်ခံခဲ့မိသည်။ ဘဝတွင်..တစ်ချိန်က..အမဲစက်ရှိခဲ့ဖူးသော..သူလိုလူကို..မည်သည့်အပြစ်တင်ခြင်းများ..အနိုင်ယူဗိုလ်ကျခြင်းများ..ကင်းစင်စွာဖြင့်..ကလေးငယ်တစ်ယောက်လို.. အမြဲဖြူစင်စွာဖြင့်..ဘဝတစ်ခုလုံး..လက်မထပ်ရသေးပဲ..ရဲရဲရင့်ရင့်…ပုံအပ်ပေးခဲ့သော..ချစ်သူလေးမို့လည်း..သူအတိုင်းဆမရှိ..မြတ်နိုးမိပါသည်။ ဒီလောက်ချစ်စရာကောင်းသော..ချစ်သူလေးနှင့်ဆုံဆည်းပေးခဲ့သော…ကံတရားကိုလည်း..သူကျေးဇူးတင်နေမိသည်။ဟုတ်သည်လေ…ကံဆိုတာ..ထူးဆန်းတဲ့အရာ မဟုတ်လား..။သူကတော့…သူ့လောက်ကံကောင်းသူမရှိဟုသာ..ယူဆနေခဲ့သည်..။ဒါပေမဲ့…ကံဆိုတာဘယ်သူမြင်နိုင်မှာမို့လို့လည်း..။ “အား….ကို..တော်တော့ကွာနော်…ဟန်နီမခံနိုင်တော့ဘူး…ချစ်ပေးတော့ကွာနော်…” ဒီနေ့..ချစ်သူလေး.ကိုခွင့်ယူခိုင်းလိုက်သည်။ဟုတ်သည်လေ…သူ့မှာအချိန်က..သိပ်မရ..အလုပ်က…၃ ပတ်ခွင့်ပေးလိုက်သည်..ဆိုပေမဲ့..သူတို့လို..service engineer..တွေအဖို့က.အရေးကြီးလာလျှင်ကြီးလာသလို..ငြင်းဆန်ခွင့်မရှိ..။ငြင်းလည်း..မငြင်းရက်…။အလုပ်က..လည်း.တော်ရုံဖြင့်မခေါ်ပါ။ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်..ရသမျှအချိန်လေးကို..ချစ်သူလေးကိုသာ..သူပေးဆပ်ချင်သည်လေ..။ “ကို..တော်ပြီလို့…အရမ်းယားလာပြီ..မခံနိုင်တော့ဘူးကိုရဲ့” ချစ်သူလေးက..အေးစက်သော…ဟိုတယ်အဲကွန်းခန်းထဲမှာ..သူ့ကို..ချွေးလေးများပြန်ကာ..ပြောလာသဖြင့်..သူလည်း..ချစ်သူလေး..ပေါင်ကြားထဲ…ရေငုပ်နေရာမှ..ထပြီး… “အင်း..ဒါဆိုဟန်နီ..ပေါင်လေး..ကားလိုက်နော်..” သူ..ချစ်သူလေး၏…မလိုင်နှစ်ရောင်..ပေါင်လေး.၂ ခုကြားထဲဝင်ပြီး..နေရာယူရင်း.. ညီလေး၏ .ထိပ်ဖူးနှင့်..အသာ..ပန်းပွင့်လေးဧ။်..ပွင့်လွှာဖတ်လေး…၂ခုကြား..အသာယာပွတ်ဆွဲလိုက်သည်..။မဟုတ်လျှင်..ဝတ်ရည်လေးများမထွက်ပဲ..ချစ်သူလေးပွန်းရှသွားမှာကို..စိုးရိမ်မိသည်လေ..။ “အင်း…အင်း…အ..အ…ကို..ထည့်တော့လေ…ကွာ..” “အင်းပါ…မီးနာသွားမှာစိုးလို့ပါ..” “ရတယ်..ကို..ထည့်တော့…” မီးစိမ်းပြပြီဆိုမှတော့…သူ..အသာပင်.တံချူကို…ပန်းပွင့်လေးဧ။်..ဝတ်ရည်.လှိုင်ခေါင်းလေး…ထဲ..နှစ်သွင်းလိုက်သည်..။ “အားကောင်းတယ်ကွာ….ကို..ရာ..ကိုညီလေးက..ပိုများကြီးလာသလား…မသိဘူး၊ပြည့်ကျပ်နေတာပဲ” “အား…အဲလိုမွှေရင်ပိုထိတယ်ကွာ….ကိုက..အရမ်းချစ်တတ်တာပဲ..ကွာ” သူအသာလေး..ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်ရင်း.၁ဝချက်.၁၅ချက်လောက်လုပ်ရင်း..တစ်ဝက်လောက်အရောက်…ဆတ်ကနဲဖိသွင်းလိုက်သည်.။ “အ…ရှီး…ကိုရာ…ရင်ခေါင်းထဲရောက်သွားသလားပဲ…ကွာ” “ရှီး…ရှီး…ကောင်းတယ်…ကိုရယ်ဆောင့်ပေးပါ…ဆောင့်..ဆောင့်…အ…အ…”ဟု..မြည်တမ်းရင်း…ချစ်သူလေးပြီးသွားပြီဟု…သူသိလိုက်သည်..။ခေတ္တအရှိန်ကိုအသာ..ချပေးကာ..အသာပင်သူ..ဝတ်ရည်များစိုရွှဲနေသာ..လှိုင်ခေါင်းလေးအတွင်း..ညီတော်မောင်ကို..စိမ်ထားရင်း…သူစို့လွန်းသဖြင့်..ပန်းသွေးရောင်မှ..ပတ္တမြားညိုရောင်ပေါက်ကာစ..ပြုနေပြီဖြစ်သော…နို့သီးထိပ်ခေါင်းလေးကို…အသာလျှာလေးဖြင့်မွှေနောက်ကစားနေလိုက်သည်..။ “ကောင်းလိုက်တာ…ကိုရာ..ကိုမပြီးသေးဘူးမှတ်လား…ပြီးအောင်ချစ်လိုက်နော်..ဘယ်လိုနေပေးရမလဲ..” သူချစ်မိသောအကြောင်းများထဲတွင်လည်း..ဒီတစ်ချက်လည်း..အပါအဝင်ဖြစ်သည်..။လူရှေ့တွင်သာ…မြန်မာမိန်းကလေး..ပီပီ..အရှက်သည်းတတ်သော်လည်း…ခုလိုနှစ်ယောက်ထဲ.ရှိချိန်တွင်..တော့..ပွင့်လင်းစွာဆက်ဆံတတ်သည်။သူ့အနေနှင့်လည်း.ဒါကိုသဘောကျသည်..။လွယ်လွယ်နှင့်တော့မရ..သူတော်တော်ကို..စည်းရုံးယူခဲ့ ရသည်..။ “အင်း..ဟန်နီဘေးကို..စောင်းလိုက်ပါလား…” “ဒီလိုလား..”.တစ်ဘက်သို့ခါးလေးကို..လိမ်ကာစောင်းလိုက်ရင်း..သူ့ကိုလှည့်မေးလာသည့်ချစ်သူလေးကို..သူမြတ်နိုးစွာ..ပါးလေးကိုအသာနမ်းရင်း… ပေါင်လေး၂ ဘက်ကို.အသာနောက်မှ..ဟလိုက်ကာ..သူ့ညီလေးကို…အသာလေး..နှစ်သွင်းလိုက်သည်..။…
