Unicode
အချိန်ကာလတစ်ခုမှာ ကျနော် အိမ်ပေါ်က ဆင်းခဲ့ဖူးတယ်။ ဘာကြောင့် ဆိုတာကို အသေးစိတ်ပြောမနေချင်တော့ဘူးဗျာ။ ဖအေ နဲ့ သားတွေမှာ ဖြစ်တတ်တဲ့ ထူးမခြားနား အကြောင်းအရာတွေကြောင့်ပါပဲ။ သားအဖ နှစ်ယောက်ကြား ဗျာများနေတဲ့ အမေ့မျက်နာလဲ လှည့်မကြည့်ဖြစ်ဘူး။
အဲ့ဒီအချိန်ကပေါ့။.ဖုံးတစ်လုံး… ဆိုင်ကယ်တစ်စီး… ငွေလေးငါးသောင်း နဲ့ အဝတ်အစားသုံးစုံလောက် အိတ်ထဲထည့်ပီး ဆင်းလာလိုက်တာ။ သန်းဇော် ဆိုတဲ့ အပေါင်းအသင်း တစ်ယောက်အိမ် အကျိုးအကြောင်း ပြောပြီး တက်နေဖြစ်တယ်။
သန်ဇော်တို့အိမ်မှာက သူရယ် သူ့အဖေ အမေ နဲ့ သူ့ညီ လေးယောက်ပဲနေကြတယ်။ အားလုံးကလဲ ကိုယ်နဲ့ ရင်းနှီးကြတော့ ကြည်ကြည်ဖြူဖြူပါပဲ။ ဒီကောင့်မိဘတွေကိုတော့ အိမ်ပေါ်ကဆင်းလာတာ အသိမပေးဖြစ်ဘူး။ တော်ကြာ ငါ့တူ ဘာဖြစ်တယ် ညာဖြစ်တယ်။ မိဘဆိုတာဒီလိုပဲ နားချနေမှာ ကြိုသိတယ်လေ ။ အမျိုးတွေရောက်နေတာ နေစရာမရှိလို့ ခဏလာနေတာ လို့ပဲ ပလီထားရတာပေါ့ဗျာ။ သူတို့ကလဲ သိပ်မစပ်စုကြပါဘူး။
တစ်ပတ်လောက်ထိ ဘာမှမလုပ်ပဲ အိပ်လိုက် စားလိုက်နဲ့ ပေါ့။ လူကြီးတွေကတော့ ပြောပါတယ်။ အိမ်မှာပဲ ထမင်းစားဖို့ အားမနာဖို့ပေါ့။ ဒါပေမဲ့ အပြင်ပဲ ထွက်စားဖြစ်တာများပါတယ်။ ပါလာတဲ့ ပိုက်ဆံ ဘယ်လောက်ခံမလဲဗျာ။ စဉ်းစားကြည့်ပေါ့။ တွေးရပြီလေ ဒီပိုက်ဆံကုန်ရင်ဘာလုပ်မလဲဆိုတာ။
သန်းဇော်ကတော့ သူ့အလုပ်နဲ့သူ မနက်၈နာရီလောက် ထွက်သွားပြီး ည နေစောင်းမှ အိမ်ပြန်ရောက်လာတတ်တယ်။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်လို့ ဆိုရမလိုပါပဲ တစ်ရက်မှာ ဒီကောင်ကျနော့်ကို ပြောလာတယ်။
“မင်းအိမ်ပေါ်ပြန်မတတ်သေးရင်
အလုပ်လုပ်မလား”
တဲ့။ သူတို့ဆီမှာလူလိုတယ် မင်းလုပ်ချင်ရင် ငါပြောပေးမယ် ဆိုပီပြောလာတာနဲ့
“ဘာလုပ်ရမလဲ ငါလုပ်နိုင်တဲ့အလုပ်မျိုးလား”
မေးမြန်ကြည့်ရတာပေါ့ဗျာ။
“ဟာ ရတယ် ငါ့ကောင် မင်းလုပ်လို့ဖြစ်တယ် မခက်ဘူး”
ဆိုတာနဲ့ လုပ်မယ်ကွာ ပြောလိုက်ဆိုပီး လက်ခံလိုက်တယ်။ တိုတို ပြောရရင် သန်းဇော် အဆက်အစပ်နဲ့ ကျနော် သူလုပ်နေတဲ့ ကုမ္ပဏီမှာ အလုပ်ရသွားတယ်။ အဲ့ဒီမှာပဲ ပေါက်လွှတ်ပဲစား ဗရုတ်သုတ်ခ ရုံးကြီးကို ရောက်သွားတော့တာပါပဲ။ ဒီလိုပြောလို့ ကုမ္ပဏီကို အချဉ်တော့မမှတ်နဲ့ဗျာ။ မြန်မာနိုင်ငံမှာနေတဲ့လူမှန်ရင် အခုပြောတဲ့ ကုမ္ပဏီကို နာမည်ပြောတာနဲ့ တန်းသိတယ်။ တီဗွီကြော်ငြာတွေမှာတောင် ခေတ်စားလိုက်သေး။ မန်းလေးမှာကတော့ ရုံးခွဲလေးပါပဲ။ ရုံးချုပ်က ရန်ကုန်အခြေစိုက်တာ။
ရုံးချုပ်မှာ ဝန်ထမ်း ဦးရေဘယ်လောက်ရှိလဲ သေချာမသိပေမဲ့ ဒီမန်းလေး ရုံးခွဲမှာတော့ မန်နေဂျာ နဲ့မှ ဆယ်ယောက်ထဲရယ်။ လူသာနည်းတာ ခြံဝန်းကြီးကတော့ အကျယ်ကြီး။ ကိုယ်နဲ့ဆိုင်တာကိုပဲ
အကြမ်းဖျင်းပြောရရင် ဆယ်ယောက်မှာ မန်နေဂျာ နဲ့ မိန်းကလေး တစ်ယောက်ပဲ ရုံးထိုင်လူအဖြစ်ကျန်ပီး ကျန်တဲ့လူတွေက အကုန်အပြင်ထွက်လုပ်ကြရတာ ရုံးပြန်ဝင်ချိန် သေချာမရှိကြဘူး အဲ့လို။
အဲ့ဒီကမှ ထပ်ပီး ကွဲသွားတာက ကျနော် နဲ့ ကျနော့်စီနီယာ အမတစ်ရောက်က သပ်သပ်လိုင်းကွဲသွားပြန်တယ်။ ကားသမားနှစ်ယောက်နဲ့ တခြားလူတွေက တစ်လိုင်း သပ်သပ် ဘာလိုင်းလဲတော့ မမေးနဲ့ဗျာ။ အရေးမကြီးဘူး စိတ်ဝင်စားစရာလဲမကောင်းဘူး။ အဲ့ဒီကားသမားထဲမှာ သန်းဇော်လဲအပါအဝင်ပေါ့။
အထက်မှာပြောခဲ့သလိုပဲ ကျနော်အလုပ်တွဲလုပ်ရတာက ကျနော့်စီနီယာ ဖြစ်လာတဲ့ နန်းဆိုင်နွမ်း ဆိုတဲ့ အမတစ်ရောက်နဲ့။ အမ ပဲဆိုပါတော့ သူ့အသက်ကိုယ်မှမသိတာ။ မြင်အောင်ပြောရရင် ရုပ်ရှင်မင်းသမီး အေးမြတ်သူနဲ့ ဆင်တယ်ပြောရမယ်။ အသားပိုဖြူတယ် သူက
ပါးချိုင့်မပါတာ တစ်ခုကလွှဲလို့ပေါ့။ (အေးဆို မင်းသမီးတွေမော်ဒယ်တွေနဲ့နှိုင်းတာ အကျင့်ဖြစ်နေတာ ဟီး)
အလုပ်စဝင်တဲ့နေ့ကစပီး သူပဲ ကျနော့်ကို
အလုပ်နဲ့ပတ်သက်တဲ့ အစစအရာ သင်ပြပေးသွားတာ။ လုပ်ရတာကတော့ မားကတ်တင်းပါပဲ ဆိုတော့ သိကြတဲ့ အတိုင်း ဈေးကွက်ထဲ ဆိုင်ကယ်တစ်စီးနဲ့ နှစ်ယောက်အတူတူ ပတ်ရတာပေါ့ဗျာ။ တစ်ချိန်လုံး ဆိုင်ကယ်နဲ့သွားလာနေတာမျိုးလဲ မဟုတ်ဘူးရယ်။ ထွက်လိုက်…ရုံးပြန်နေလိုက်(ရုံးနေရတာများများပါ) ဒီလိုကိုး။
ကိုယ်လုပ်တဲ့အလုပ် စောက်တင်းပြောတယ် မထင်နဲ့ဗျာ။ ကိုယ်တိုင် ကိုယ်ကျနေဖူးမှ သိလိမ့်မယ်။ ဒါ ပထမဆုံးဝန်ထမ်းလုပ်ဖူးတာဖြစ်ပေမဲ့ တခြား လုပ်ငန်းတွေ၊ company တွေ ဘယ်လိုပုံစံ ဘယ်လို စည်းမျဉ်းတွေနဲ့လုပ်ကိုင်အုပ်ချုပ်လဲ သိသင့်သလောက် သိတာပေါ့ဗျာ။ ဒီမှာတော့ မဟုတ်ဘူး။ အချိန်ကြာလာတာနဲ့ တဖြည်းဖြည်းသိလာတယ်လေ။ အချိုးမပြေမှန်း၊ အလေးမထားမှန်၊ ဖြစ်ကတတ်ဆန်း လုပ်မှန်း၊ နှစ်ကျပ်ကွက်နှင်းမှန်း၊ ကျန်သေးတယ် တခြားညစ်ပတ်တဲ့အချက်တွေ။
လိုအပ်လို့ မန်းလေးရုံး မန်နေဂျာ အမကြီးရဲ့ tpye ကို နဲနဲပြောမယ်ဗျာ။ ရေခဲတုံးကြီး လို့ပဲပြောလိုက်မယ်။ မန်နေဂျာ တစ်ယောက်ရဲ့ပါဝါ အာဏာ တစ်ခုမှ သူ့မှာမရှိဘူး။ ဘယ်လိုလဲဆိ ပုံစံက သူတာဝန်သူလုပ်တယ်။ အထက်က လူကြီးတွေပြောခိုင်းသလို ပြောလိုက်မယ် ဒါပဲ။ ဒီလောက်ပဲ မလွှဲသာလို့ ဝန်ထမ်းပြသနာတွေ ဖြစ်လာရင်တောင် သူ့အထက် ရန်ကုန်က အဆင့်ဆင့်သော ဂျာကြီးတွေဆီဖုံးလွှဲပဲ။ အဲ့သလို။
ဒါကလဲ ပြောရရင် ရုံးချုပ်က လူတွေကကို ဒီပုံစံကိုလက်ခံတဲ့ အနေအထားဖြစ်နေတာ။ မန်နေဂျာဆိုတာ အမည်ခံသက်သက်လို ဖြစ်နေတာပေါ့။ ဒါပေမဲ့ သဘောတော့ အတော်လေးကောင်းရှာပါတယ်။
အလုပ်ပီးလို့ ရုံးထဲလူစုံတဲ့အချိန်ဆို နေချင်သလိုနေ၊ စော်နဲ့ ဖုံးပြောမလား၊ ဂိမ်းဆော့မလား၊ ပစ္စည်းထားတဲ့ ဂိုထောင်ထဲသွားအိပ်နေလဲ ဘာမှမပြောဘူး။ နေမကောင်းဘူးလား ရတယ်။ အလုပ်တော့လာခဲ့၊ ချောင်ထဲသွားအိပ်နေ သူကိုယ်တိုင်ပြောတာ ။ ဝန်ထမ်းတွေ အလုပ်မှာ အမှားအယွင်းလုပ်ခဲ့မိရင်လဲ သူ့အထက်လူကြီးတွေကို ဖေးဖေးမမ ကူပြောပေးရှာပါတယ်။
ဒါကြောင့်ပဲ ဝန်ထမ်းတွေကလဲ သူ့ဆိုချစ်ကြပါတယ်။ ခန့်မှန်းမိသလောက် စိတ်ကလဲ ကလေးစိတ်ရယ်၊ သူ့ကိုယ်သူ လူငယ်လေးလို့ခံယူထားသလား မပြောတတ်ဘူး။ ကလေးတွေနဲ့လဲ သူငယ်ချင်းပေါင်း ပေါင်းတာ။ ငါမန်နေဂျာဆိုပီး ဟိတ်ကြီးဟန်ကြီးနဲ့ နေတာမျိုး ဟင့်အင့်…မရှိဘူး။ ဒါဆို ဒီရုံးမှာ ဘယ်လောက်အနေချောင်မယ်ဆိုတာ ရိပ်မိကြမှာပါ။
မကောင်းတာကတော့ အလုပ်ကိစ္စတွေမှာ
အထက်လူကြီးတွေရဲ့ မပြတ်သားမှု၊ အလေးမထားမှု၊ စကားကိုပီးစလွယ်ပြော ကတိတွေပေးချင်သလိုပေးပီး
ပေးထားတဲ့ကတိအတိုင်း ဖြစ်မလာတာတွေရဲ့ အကျိုးဆက်က ရေရှည်မှာ အောက်ခြေဝန်ထမ်းတွေနဲ့ ဖောက်သည်တွေရဲ့ ဆက်ဆံရေးကိုထိခိုက်လာရုံမကပဲ ကုမ္ပဏီပုံရိပ်ပါ ထိခိုက်လာတော့တာပေါ့။ ပုံရိပ်ကျလာတယ်။ နာမည်ပျက်စပြုလာတယ်။
အလုပ်အပ်တဲ့ဖောက်သည်တွေနဲ့ စကားတွေများလာတယ်။ ပြသနာတွေ တက်လာတယ် ။ ပြသနာကိုလဲ ကပ်စတန်မာကျေနပ်အောင် ရှင်းမပေးနိုင်တာက ခပ်များများ။ ဗရုတ်သုတ်ခဆိုတာ အဲ့ဒါပြောတာ။ တစ်ခုတော့ရှိတယ် ဝန်ထမ်းတွေကို အလွန်အကြူး ဖိအားမပေးတတ်ဘူး ။
ဒီလိုနဲ့ ကျနော် အလုပ်ဝင်ပြီး တစ်လကျော်ကျော်လောက်မှာ သန်းဇော် အလုပ်ကထွက်သွားတယ်။ လခပိုရတဲ့ဆီ ပြောင်းသွားတယ်ဆိုပါတော့ ကိုယ်ကသာ ကိုယ့်အခြေအနေ ဘာမှန်းမသိသေးတာနဲ့ လက်ရှိသေချာတဲ့ အလုပ်မှာပဲ ကျန်နေခဲ့တယ်။ သန်းဇော်ထွက်ပြီး နောက်တစ်လလောက်ကြာတော့ အမေ ကျနော့် ဖုံးဆက်လာတယ်။ ပြန်လာခဲ့ ဘာညာပေါ့ဗျာ။
“လာချင်ဘူးဗျာ ဒီမှာ ကျနော်အလုပ်လုပ်နေပီ စိတ်ချ ဘာမှမဖြစ်ဘူး”
ဆိုပီး သန်းဇော်အိမ်သောင်တင်နေပြန်တာပေါ့။ ပိုက်ဆံပြတ်သွားလို့ ဒီကောင့်ဆီက ချေးထားရသေးတယ်။ ဘဝကအဲ့သလို။ အမေဆက်ပြီး တအားကြီးမကြာဘူး အဖေဆက်လာပြန်တယ်။
“ဟေ့ရောင်… မင်းဘယ်မှာလဲ ပြန်လာခဲ့စမ်း ဒီမှာမင်းအမေ မစားနိုင်မသောက်နိုင်ဖြစ်နေပီ”
တဲ့။ ဒီတစ်ခါကျနော် မှိုင်သွားတယ်ဗျာ။ ကိုယ့်အမေအကြောင်း ကိုယ်သိတာကို။ သွေးတိုး… ဆီးချို… လေးဖက်နာ ရောဂါပေါင်းစုံ ကန်ထရိုက် ဆွဲထားတဲ့အမေ့ကို သနားစိတ်လေး စဝင်လာတယ်။ ဆင်းလာတုန်းကတော့ ဒါတွေ ဘယ်တွေးမလဲ သွေးဆူနေတာကိုဗျ။ အမေ ကိုယ့်ကို ဘယ်လောက်ချစ်တယ်၊ အလိုလိုက်တယ်ဆိုတာ သိတယ်လေ။ အဲ့လို ချစ်မှန်းသိလို့လဲ ဆိုးခဲ့ မိုက်ခဲ့တာတွေများခဲ့ပြီကိုး။
ကျနော် အိမ်ပေါ်ပြန်တက်တာ အမေ့ကြောင့်ပါပဲ။ အလုပ်ကလဲထွက်ခိုင်းတော့တာပေါ့။ ဒါပေမဲ့ ကျနော့် မထွက်ပါဘူး။ သိပ်ကို သဘောကောင်း၊ ဖော်ရွှေ၊ မျက်နာပေးချိုတဲ့ ကျနော့်စီနီယာရှမ်းမလေး နန်းဆိုင်နွမ်း ဆိုတဲ့ အမျိုးသမီးကြောင့်ဆိုပါတော့။ သူ့ကို ကျနော်ပြောခဲ့ဖူးတယ်ဗျ။ ကျနော် ဒီအလုပ်ကို အကြာကြီးလုပ်မှာမဟုတ်ဖူးလို့။ အဲ့တော့ သူက ဘာပြောလဲဆို
“နေလို့ရသလောက်တော့နေပါအုံး”
တဲ့။ နောက်ဝင်တဲ့လူကောင်းရင် ကိစ္စမရှိပေမဲ့
ဗရုတ်သုတ်ခဖြစ်နေရင် မတွဲချင်ဘူးဆိုတဲ့ စကားကို သွားသတိရလိုက်တယ်ဗျာ။ ကြုံခဲ့ဖူးလို့ ပြောတာလဲဖြစ်ချင်ဖြစ်မှာပေါ့။ သူမှာရွှေးချယ်ပိုင်ခွင့်မှ မရှိတာ။ ကျနော်ထွက်ရင် ကျနော့်နေရာမှာ သူနဲ့တွဲဖို့ နောက်တစ်ယောက်ဝင်လာမှာပဲလေ။ ဆိုးဆိုးကောင်းကောင်း တွဲလုပ်ရတော့မယ်။ အဲ့ဒါကို စိုးရိမ်နေပုံရတယ်။ ဒီကကောင် ဆိုးခဲ့တာတွေများသိရင် ဘယ်လိုနေမယ်မသိဘူး ဟီးး။
မ ဘက်လိုက်တော့ မိုက်ဖက်ပါတယ်ပဲဆိုဆိုဗျာ။ အာ့မျက်နာလေးကြောင့် မိဘတွေကိုထွက်လို့ မရသေးဘူးဗျ။ အနည်းဆုံးတစ်နှစ်လုပ်ဖို့ စာချုပ်ချူပ်ထားရတာ ဆိုပီး ပလီရတော့တာပေါ့ဗျာ။ တိတ်သွားတာပဲ အသံတွေ။ အမေ ကတော့ ကျနော်ပြန်လာတာကိုပဲ သူ့ခမျာ ဝမ်းသာနေရှာတာ။
အဲ့ဒါဆိုလဲ အိမ်ကနေပဲ သွားလုပ်ပေါ့ တဲ့ ။ အဖေ ကတော့ ဘယ်ကြည်မလဲ။ မကြည်လဲ ကိစ္စမရှိပါဘူး။ လက်ရှိအိမ်အလုပ်မှာ ကျနော် အိမ်ပေါ်ကမဆင်းအထိ အဖေ ကျနော်နဲ့ အဖေ့ညီ ကျနော့်ဦလေးပေါ့။ နေရာခွဲလုပ်ကြတာ၊ မန်းလေးမှာ အဖေနေရင် နယ်မှာ ကျနော့် ဦးလေးနဲ့ ပေါ့။ အဲ့ဒါကြောင့် ကိုယ်မရှိလဲ စီးပွားရေးထိခိုက်နိုင်တဲ့ အခြေအနေမရှိလို့ ဟိုအလုပ်မှာ ဆက်နေကြည့်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ဖြစ်တဲ့ အကြောင်းတစ်ချက်ပေါ့ဗျာ။
ဒီနေရာမှာ နန်းဆိုင်နွမ်း ရဲ့ကာရိုက်တာကို အသေးစိတ် ထပ်ပြောကြည့်မယ်ဗျာ။ ကျနော်ကတော့ ကိုယ့်စီနီယာ လက်ဦးဆရာလိုဖြစ်နေတာနဲ့ အမ လို့ပဲ ခေါ်ဖြစ်တယ်။ တခြားသူတွေကတော့ မနန်း ခေါ်ကြတယ်။ အသက်လဲ ကျနော် နဲ့ အများကြီးကွာပုံမရပါဘူး။ ကွာလှမှ သုံးနှစ် ပေါ့။ သူ့အသက် ဘယ်သူမေးမေး မဖြေဘူး။
“လူကိုခင်ရင် အသက်မမေးပါနဲ့” တဲ့
ကောင်မလေးတွေအထာလေ။ ပီးတော့ ဘယ်မှာနေတယ် ရည်းစားရှိလား မရှိဘူးလား အိမ်ထောင်နဲ့လား သူ့ကိုယ်ပိုင်ဖုံးနံပါတ် (ဒီအလုပ်မှာ မားကတ်တင်းသမားနှစ်ယောက်ကို ရုံးက ဖုံးပေးထားတယ်ဗျ။ ဒီလူတွေထွက်သွားရင် ဒီနံပါတ်နဲ့ အလုပ်ဆက်လုပ်လို့ရအောင် လုပ်ထားပုံရတယ်)
ဘယ်သူမှမသိဘူး ။ မေးရင်လဲ အရူးကွက်နင်းပီး ဝှေ့လည်ကြောင်ပတ် ရှောင်သွားတာချည်းပဲ။ ဒါတင်မဟုတ်ဘူး။ သူ့လစာဘယ်လောက်ရလဲ ကအစ
ရုံးကသူလို ကိုယ်လိုဝန်ထမ်းတွေ တစ်ယောက်မှ မသိကြတာ။ မန်နေဂျာတော့ သိမှာပေါ့ဗျာ ပိတ်ထားတာနေမှာပေါ့။ စီနီယာ အကျဆုံးကလဲ သူတို့နှစ်ယောက်ပဲလေ။ ယုတ်စွအဆုံး အလုပ်ဆင်းလို့ ပြန်ရင်တောင် အကုန်လုံးပြန်ပီးမှ သူပြန်တာ အဲ့ဒါကနေ့တိုင်ပဲ။
ကိုယ်ကလဲ ဖာသိဖာသာပါပဲ မဆိုင်တာမမေးပါဘူး။ နေတတ်လွန်းလို့။ တကယ်ပါ အလုပ်အတူတူ တွဲလုပ်နေလို့ တခြားသူတွေထက် ပိုအနေနီးတာပဲလေ ဆိုပီး ကိုယ်ရေးကိုယ်တာမေးခွန်းတွေ ယောင်လို့တောင် မစပ်စုဘူးဖူး။ ဆိုင်ကယ်နဲ့ နှစ်ယောက်အတူတူထွက်ကြရင်လဲ ဒီအတိူင်းပဲ။
သူ့ဖက်ကသာတစ်ခါပဲ။ နတ်ဆေး မန်းလေးသားပဲလား၊ မိဘတွေ ရှိကြသေးလား၊ မောင်နှမ ဘယ်နှစ်ယောက်ရှိလဲ မေးခဲ့ဖူးတာ။ သို့ပေမဲ့ အချိန်ကစကားပြောသွားတယ်ဗျာ။ နေ့စဉ်နေတိုင်း အတူသွား အတူလာ အတူစား နဲ့ (ရံဖန်ရံခါ နေ့လယ်စာ အပြင်မှာစားဖြစ်ကြတယ်)
အမြဲနီးနီးကပ်ကပ်နေတာကြာလာတော့ တစ်ယောက်အထာ တစ်ယောက်သိလာကြမှ အရင်ထက် စကားတွေပိုပြောဖြစ်လာတယ်။ စီးပွားရေး လူမှု့ရေး အလုပ်အကြောင်း စသဖြင့်ပေါ့ဗျာ။.ကျနော် အလုပ်နောက်ကျရင်လဲ ကျနော့်အစား လက်မှတ်အတု ထိုးပေးတတ်တယ်။ နောက်ကျလို့ လကုန်ရင် လခထဲက ဖြတ်တာကိုး။
မယုံမရှိနဲ့ရယ်… အဲ့ဒါ သူ့ဖက်ကပဲ ပုံစံစပြောင်းလာတာ
မလိမ်ပါဘူးဗျာ။ သူသာ ကိုယ့်စီနီယာဆရာလဲ မဟုတ် အလုပ်တစ်ခုထဲလုပ်နေတဲ့သူမဟုတ်လို့ကတော့ နေမလားလို့ 😜 ဒီအထိ ကိုယ့်ဖက်က ပုဂ္ဂိုလ်ရေးဆန်တဲ့ အမေးမျိုး မမေးခဲ့ပါဘူး။ ဒါ့ကြောင့်ပဲ သူကလဲ ဒီတစ်ယောက်မဆိုးဘူး အလိုက်သိတယ် ဆိုပီများ ကိုယ့်ကို တခြားသူတွေထက် မျက်နာသာပေးလာတာလဲ ဖြစ်ချင်ဖြစ်မှာပေါ့ဗျာ အထင်နော်။.
ဟိုသီချင်းထဲကလို `အနေကြာလာတော့ စိတ်က မရိုးသားလာ´ ဆိုသလိုပေါ့ မောင်နတ် မင်းအဲ့လိုဖြစ်လာသလားဆိုရင် ဝန်ခံပါတယ် မဖြစ်တဖြစ် ဟတ်ဘိုင်ဟတ်ပါပဲ 😜 ဘာကိုမှ ဂရုမစိုက်ပဲ စိတ်ထဲရှိရာလုပ်တတ်တဲ့သူဆို
အခွင့်ရေးယူတာကြာပေါ့ဗျာ။ ဒီလောက် ပူးပူးကပ်ကပ် အသားချင်းထိတွေ့သွားလာနေရတာပဲ။
ကျောက်ဆည်၊ မတ္တရာ၊ ပြင်ဦးလွင်၊ မုံရွာ အဲ့လို မန်းလေးပြင်ပကနေရာတွေကို ကျနော်နဲ့သူ အေဒီဗန်လေး ငှားပီးသွားရတဲ့အချိန်မျိုးတွေ ရှိကြပါတယ်။ အဲ့ခါကျရင် ကျနော် ကားခေါင်းခန်းက လိုက်တာရှိသလို အနောက်မှာ သူနဲ့အတူတူစီးတဲ့ အခေါက်တွေလဲ ရှိတာပေါ့ဗျာ။
တစ်ခါကဆို ပြင်ဦးလွင်ကအပြန်မှာ တက်စီသမားက နောက်ခရီးသည်တစ်ယောက် ထပ်တင်တော့ ကျနော့်ကို အနောက်ကလိုက်ခိုင်းလာတယ်။ ဖြစ်ချင်တော့ အမက ပြင်ဦးလွင်ကနေ ပန်းတွေ၊ မုန့်ထုတ်တွေ၊ တခြာအတိုအစတွေ အများကြီး ဝယ်ချလာတယ်။ ကားနောက်ခန်း ပစ္စည်းထားတဲ့နေရာကလဲ ပြည့်နေတော့ ကျနော်နဲ့ သူ့ဘေးမှာပဲ ကြပ်ညှပ်တင်ခဲ့ရတာပေါ့ဗျာ။ ဘာပြောကောင်မလဲ သူ့ပေါင်နဲ ကျနော့် ပေါင်ထိကပ်နေရုံမကဘူး ကားမောင်းနေတဲ့ အရှိန်ကြောင့် သူ့တင်ပါးအိအိကြီးက လာလာပွတ်သလိုဖြစ်နေတယ်ဗျာ။ သူလဲ အနေခက်နေမှာပေါ့ဗျာ မျက်နာလေးပြုံးစေ့စေ့လေးနဲ့
“ကားမမူးတတ်ဘူးလား”
တဲ့။ မေးလာတယ်။ လူတော့မမူးသေးဘူး အဝှါကတော့ မူးချင်ချင်ရယ် ပြောလိုက်ရင် မကောင်းရှိရော့မယ်။ နောက်တစ်ချက်ဗျာ သူက စကားပြောရင် ကျနော်နဲ့စကားပြောရင်ပေါ့။ မျက်လုံးတွေက လူကိုအရမ်းအကဲခတ်တာ သိပ်သိတာပေါ့ ဘယ်လိုလေးမှန်းမသိဘူး။ ကျနော်တွေးမိတယ် သူ့ရုပ်ရည် သူ့အရည်အချင်း လုပ်ရည်ကိုင်ရည်နဲ့ဆို ဒီထက်မြင့်တဲ့တခြားနေရာမှာ ပြောင်းလုပ်လို့ရရဲ့နဲ ဘာလို့ ဒီအလုပ်မှာ မြဲနေလဲဆိုတာတော့ မပြောတတ်ဘူး ။
နွေ မိုး ဆောင်း သုံးရာသီလုံး နှစ်ယောက်အတူ အမြဲရှိခဲ့ကြတယ် ဆိုရမှာပေါ့။ ဒီအတောအတွင်း သူ့ဆီ သူနဲ့သက်ဆိုင်သူလို့ဆိုရမယ့် လူဆီကဝင်လာတဲ့ ဖုံးမျိုး သတိထားမိသလောက် တစ်ခါမှကို မတွေ့ဖူးဘူးဗျာ။ သူဖုံးနှစ်လုံးကိုင်တာတော့ သိတယ်။ တစ်လုံးက ရုံးကပေးတဲ့ဖုံး တစ်လုံးကသူ့ဖုံးပေါ့။ ကိုယ်လဲ ဒီလိုပါပဲ။
မာကတ်တင်း ဝင်ရမယ့် နေရာတွေဆို ကျနော့်ကို ရှေ့ကသွားခိုင်းပြီး သူကတော့ အနောက်ကနေ ဖိုင်တွဲလေးကိုင်ပီး လိုက်လာတတ်တယ်။ ရှေ့တန်းတင် ပညာသင်ပေးတာပေါ့။ မရည်ရွယ်ပဲ ကျနော် အဲ့ဒီအလုပ်မှာ တစ်နှစ်ကျော်ကျော် အချိန်ထဲရောက်လာတယ်။ ပြောတာပေါ့ဗျာ အိမ်က လူကြီးတွေကတော့ ထွက်ဖို့ရာကို။ ဒီတော့လဲ ဉာဏ်နီဉာဏ်နက်များရပြန်တာပေါ့။ နေအုံးဗျ ထွက်လို့မဖြစ်သေးဘူး။ ကျနော်ရမဲ့ပိုက်ဆံ ပါစန့် တွေရစရာကျန်သေးတယ် ဘာညာလျှောက်ရွှီးရပြန်သေးတာ။
ဒီလိုနဲ့ တစ်ရက်မှာ အမ ရယ်၊ ကျနော် ကားသမားတစ်ရောက်ရယ်၊ မန်နေဂျာနဲ့ ရုံးထိုင်တဲ့ ဟေမာ ဆိုတဲ့ ကောင်မလေးတစ်ရောက်ရယ် ရုံးထဲရှိတုန်း ကားသမားက ကျနော့်စီနီယာ ထိုင်တဲ့ စားပွဲခုံခြေရင်းနဲ့ မလှမ်းမကန်းမှာ ကျနေတဲ့ ဆေးကဒ်လေးတစ်ကဒ်ကို ကောက်ယူပြီး
“ဟ ငါ့မိန်းမသောက်တဲ့ဆေးမျိုးပါလားဟ”
ဆိုပီး အော်ပြောလာတယ်။ အလိုက်ကန်းဆိုး မသိပုံများ။ အမ မျက်နာပျက်သွားတာပေါ့ဗျာ။ ဆေးကဒ်က သူ့စားပွဲအနားမှာကျနေတာကို။ ထပြောပါရော
“အဲ့ဒါ ကျနော့်ဟာမဟုတ်ဘူးတဲ့”
ပြောပီး တွိုင်းလက်ဘက်ထွက်သွားတယ်။ ကျန်တဲ့ မိန်းကလေး နှစ်ယောက်ကတော့ ငြိမ်နေကြတယ်။ အလိုက်မသိတဲ့ သိန်းဝင်း ဆိုတဲ့ကားသမားက ကျနော့်ကို စပ်ဖြီးဖြီးနဲ့ ကြည့်ပြီး ဆေးကဒ်ကို ကျနော့်စီနီယာခုံပေါ်သွားတင်ထားတယ်လေ။ ဘာဆေးကဒ်လဲသိတာပေါ့ဗျာ မျှားတွေနဲ့ဟာလေ။ နောက်ထဲက အမ လဲ တော်တော်နဲ့ထွက်မလာဘူး။ တော်တော်လေးကြာမှ ဖုံးလေးကိုင်ပီး ပြန်ထွက်လာတယ်။
ကျနော့်ကို ပခုံးပုတ်ပီး သွားစို့ အပြင်သွားစရာရှိတယ် ဆိုတာနဲ့ နှစ်ယောက်ထွက်ခဲ့ကြတော့ပေါ့။ ဘယ်မောင်းရမလဲ ဆိုတော့ မိန်းထဲကို မောင်းခိုင်တယ်။ မိန်းထဲရောက်တော့ ထမင်းစားရအောင် သူကျွေးမယ်ဆိုပီး 73 ပေါ်က easy ray ကို သွားခိုင်းပြန်တယ်။ ဆိုင်ရောက်တော့ စားသောက်စရာမှာပီးလို့ စောင့်နေတုန်းစလာပါရော။
“တော်တော်စိတ်တိုနေတာ ”
“ဘာကိုလဲ အမ”
“ဆေးကဒ်လေ အဲ့ဒါဟေမာ့ဟာ”
“ပြောလိုက်ပေါ့ သူ့ဟာလို့”
“မကောင်းတတ်လို့ပေါ့ သူများအလိုက်တသိနဲ့ ပြောလာမလား စောင့်နေတာ ကိုယ့်ဟာကို ကောင်းကောင်းမသိမ်းထားဘူး”
ပြောပီး ဝဲကျနေတဲ့သူ့ဆံပင်တွေအနောက်ကို စုသိမ်းလိုက်တယ်။ ချွေးစက်လေးတွေစို့နေတဲ့ မျက်နာလေးက တစ်မျိုးလေး စွဲမက်စရာကောင်းလှတယ်ဗျာ။
“ကျနော် ပြောလိုက်ရမလား ဟိုကောင်တွေကို အဲ့ဒါဟေမာ့ဟာလို့”
“ထားလိုက်ပါတော့ ပါးစပ်တွေကယုံရတာ မဟုတ်ဘူး လူလေးနည်းနည်းရှိတာ စကားမများချင်တော့ပါဘူး”
မျက်နာလေးပြန်ပီးကြည်လင်တယ်။ အငြိုးအတေး ဒေါသနည်းမယ့်ပုံပဲဗျ။ နေလာခဲ့တဲ့ တစ်လျောက်လုံး စူပုတ်အလိုမကျတဲ့ပုံမျိုး တစ်ခါမမြင်ခဲ့ဘူးဖူး။ မှာထားတဲ့ဟာတွေရောက်လာလို့ ကျနော့်တို့ စကားစပြတ်သွားပြန်တယ်။ စားသောက်လို့ပီးမှ သူ့ကပဲ စပြောလာတယ်။
“ဘယ်လိုလဲ နေအုံးမှာမဟုတ်လား”
“ဘာပြောတာလဲဟင်”
သိပ်နားမလည်လို့ ကျနော်ထပ်မေးလိုက်တယ်။
“အလုပ်မထွက်သေးဘူး မဟုတ်လားလို့”
“မထွက်ဖြစ်လောက်သေးပါဘူး”
“ရုံးကိုသံယောစဉ်ဖြစ်နေပီပေါ့လေ”
“ရုံးကိုတော့ မဟုတ်ပါဘူးလေ”
ကျနော် သူ့မျက်နာကိုမကြည့်ပဲ အောက်ကို ကြည့်တာလိုလို ဘာလိုလိုနဲ့ပြန်ပြောလိုက်တယ်။ သူ့ကိုပြန်ကြည့်မိချိန်မှာတော့ ကျနော့်ကို ဒဲ့ကြီးကို အဓိပ္ပါယ်တစ်ခုခုပါတဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်နေတယ်ဗျာ။ ယောကျာ်းတန်မဲ့ ရင်ထဲ ဖိုသီဖတ်သီတောင်ဖြစ်သွားရတယ်😂
နောက်မှ နခမ်းထောင့်စွန်းလေးတွေက ပြုံးခါနီ အားယူနေတဲ့အချိန်လိုမျိုး ကွေးသွားသယောင်နဲ့ မျက်လွှာလေးချပီး အအေးစုပ်နေပြန်တယ်။ မဆီမဆိုင် ပြောလာပြန်တယ်။
“မဝသေးရင် တစ်ခုခုစားအုံးလေ”
“ပြည့်နေပြီ”
“အော် ရပါတယ်”
“မထိဘူးမဟုတ်လား”
“ထိမထိတောင် မသိဘူးလား”
“မထိဘူးထင်တာပဲ”
“အင်း မထိဘူး mask ခံထားလို့”
“ကျနော်က ထိသွားပြီမှတ်လို့ အားနာနေတာ”
“ရော့… နေကြာစေ့စားအုံး အော် ဒါနဲ့ အိမ်ကိုဘယ်လိုပြောလာတာလဲ”
စာကားလမ်းကြောင်းလွှဲပီး သူ့လက်ထဲက နေကြာစေ့ထုပ် ထိုးပေးလာတယ်။
“ရုံးစောင့်အိပ်ပေးရမယ်ပဲ ပြောခဲ့တာပေါ့.. အမ ရော”
“အတူတူပဲပေါ့ ဟေမာတို့နဲ့ အစောင့်အိပ်ပေးရမယ်ပြောခဲ့တာ”
“အခုလိုဟေမာမပါတာသိရင် ဘယ်လိုနေမယ် မသိဘူးနော်”
“ရတယ် အိမ်ပိုင်တယ် ဟီး”
ဆိုပီး ရီနေတယ်ဗျာ။ ပီးမှ သူပဲဆက်လာပြောတယ်။
“အော် ဟေမာ ဆိုလို့လေ ပြောလိုက်ပါအုံးမယ် အဲ့တစ်ယောက်က ဓါတ်ကြောင်နော် နဲနဲစရိုက်ဆန်ချင်တယ် သတိထားပေါ့”
သူ မပြောလဲ အဲ့တစ်ယောက်ပုံစံကို ရိပ်မိပါတယ်ဗျာ။ တစ်ချက်ချင်းပြောမနေချင်တော့ပါဘူး။ စုန်းပြူးလို့ပဲ မှတ်ထားလိုက်တော့ ။
“ဟုတ်လား အဲ့ဒါဆို ဒီညသူလာအိပ်တယ် ပြောခိုင်းတာကရော”
“အဲ့ဒါက ရတယ် ပြောချင်တာက အဲ့လိုမဟုတ်ဘူး… ကိုယ့်ဖာကိုယ်သာ အကဲခတ်ကြည့်တော့ အများကြီးပြောမကောင်းဘူး”
“တော်သေးတာပေါ့ အလုပ်အတူတူတွဲမလုပ်ရလို့”
“သူနဲ့တွဲလုပ်ချင်လို့လား ပြောပေးမယ်လေ”
ပြုံးပြုံးလေးပြောလာပြန်တယ်။
“မတွဲချင်ပါဘူး …အမနဲ့ပဲ တွဲချင်တာ”
“အော် …ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ကျနော်မရောက်ခင်က ကျနော့်နေရာမှာလူရှိလား ယောကျာ်းလေးလား မိန်းကလေးလား”
“ဘာလို့မေးတာလဲ”
“ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး ဒီတိုင်းပဲမေးမိတာ အမ မဖြေချင် မဖြေနဲ့ရပါတယ်”
“တစ်ယောက်ထဲ ဘယ်သူမှမရှိဘူး”
“အော်… မိန်းကလေးချင်တွဲပေးတာပဲ ကောင်းပါတယ်ဗျာ.. အမပြောသလို ဂဂျိုးဂဂျောင်တွေပါလာရင် အမပဲစိတ်ညစ်ရမှာ”
ကိုယ့်ဘက်ကို ယက်သလိုများ ဖြစ်သွားလားဗျာ။ သူက
“အဲ့ဒါဆို နတ်ဆေးမထွက်နဲ့လေ”တဲ့
“ထွက်ဖို့ရာလဲ သိပ်မလွယ်တော့ပါဘူး”
သူ့ကလဲ ဘာလို့မလွယ်တာလဲလို့ မေးမလာဘူးဗျာ။ မေးခဲ့ရင်လဲ ဟိုဟိုဒီဒီလျောက်ဖြေနေမိအုံးမှာ မမေးတော့ ဖာသိဖာသာပဲနေမိတာပေါ့။ အတွင်းထဲက လာတဲ့စကားက မျက်လုံးမှာ ပုံရိပ်လာထင်တယ်နေမှာ။ စက္ကန့်ပိုင်းလောက် နှစ်ယောက်သားမျက်လုံးချင်း အကြည်ဆိုက်သလို ဖြစ်သွားရတယ်။ တကယ်ခဏလေးပါပဲ။ မိန်းကလေးတွေ အထာပေးရင် ဘယ်လိုပေးလဲ တိတိကျကျသိချင်ရင် သူတို့ကိုမေးကြည့်မှ သိမှာပဲ။ အမက ထရပ်လိုက်ပြီး
“ခဏစောင့် အောက်ခဏသွားလိုက်အုံးမယ်”
ဆိုပီး ကိုယ့်ကိုလိုလားဟန်ပြတဲ့မျက်ဝန်းတွေ နဲ့ ကြည့်ဖြစ်အောင်ကြည့်သွားသေးတယ်ဗျာ။ ပြန်တက်လာတော့ ခုဏကလိုပဲ ကျနော်ဘေးမှာပဲ လာထိုင်တယ်။ ကျနော်က
“အအေးသောက်အုံးလေ”
ဆိုပီး နောက်တစ်ဗူးဖောက်မယ်ပြင်တော့
“တစ်ဗူးလုံး မကုန်နိုင်ဘူး ”
ဆိုတာနဲ့ ကျနော့် သောက်လက်စ ဗူးထိုးပေးတာ သောက်တယ်ဗျာ မငြင်းဘူး။ ပီးတော့
နှစ်ယောက်သား ငြိမ်သွားကြပြန်တယ်။ စကားစပြောလာတာကသူ…
“ခြင်ထောင် ထောင်ကြည့်ရအောင်လေ”
“ဟမ်”
ရုတ်တရက်နားမလည်နိုင်ဖြစ်သွားတယ်။ သူကပဲ
“နတ်ဆေးအိပ်ဖို့ ခြင်ထောင်တန်းကြိုးတွေ ဆင်ရအုံးမယ်လေ”
ဒီတော့မှ ကျနော်သတိရလိုက်တယ်။ ဟုတ်သားပဲဗျ ဒေါင့်တစ်နေရာမှာ ချထားတဲ့ အိပ်ယာလိပ်ပုံဆီ အကြည့်ရောက်သွားတယ်။ အဲ့ဒါနဲ့ ကျနော် လုပ်လိုက်ပါ့မယ်ဆိုပီး ထသွားတယ်။ သူပါ အနောက်ကလိုက်လာတယ်။ အဲ့ မှာ အခက်အခဲဖြစ်တော့တာပဲ တန်းကြိုးဆင်ဖို့ရာပေါ့။ ကြိုးဆွဲစရာနေရာကမရှိ နံရံမှာ ရိုက်ဖို့သံလဲ ရှာမတွေ့မတတ်နိုင်ဘူး။ ဖြစ်သလိုလုပ်ရတော့မှာပဲ။
ပီနံကြိုးတွေ အရှည်ကြီးဆက်ပီး တစ်ခုကို အမအိပ်မဲ့ အခန်းတံခါးလက်ကိုင်မှာ သွားချည်တယ်။ နောက်တစ်ခုကို လှေကားတိုင်မှာထပ်ချည်တယ်။ ကျနော့် အိပ်ရမဲ့နေရာက လှေကားတက်စမှာပဲ။ ခြေရင်းက နှစ်ကြိုးကတော့ အဆင်ပြေသွားပြီ။ ခေါင်းရင်း ကကြိုးနှစ်ခုပဲကျန်တော့တယ်။ တစ်ခုကို နံရံဘေးမှာ သံတိုင်ကွပ်ထားတဲ့ ဘာဂျာတံခါး တစ်ခုရှိတယ်။ အဲ့မှာဖြစ်သလို ချည်လိုက်တယ်။ ဒီအထိအဆင်ပြေတယ် ပြောရမယ်။ နဲနဲတော့ အလုပ်ရှုပ်သွားတာပေါ့ဗျာ။
နောက်တတစ်ကြိုးမှာ ခက်တော့တာပဲ။ နံရံပြောင်ကြီးပဲ ရှိတော့တယ်။ ဘယ်နေရာမှ လှမ်းချည်တတ်စရာ မတွေ့တတ်ဘူး။ သံရှိရင်လဲ သံရိုက်လိုက်ရုံကိုး။ အဲ တစ်ခုတော့ရှိတယ်။ ခေါင်းရင်းမှာ ကိန္နရီ ကိန္နရာ တွဲကနေတဲ့ မှန်ဘောင်သွင်းထားတဲ့ ဖောင်းကြွကားချပ်တစ်ခု ချိတ်ထားတာတော့ ရှိတယ်။ ဆိုးတာက မြင့်နေတာ ကျနော့် အရပ်နဲ့လဲ မမှီ အမ နဲ့လဲမမှီဖြစ်နေတယ်။ အောက်က ထိုင်ခုံတစ်လုံးယူပြီး တက်ကြည့်တော့လဲ မမှီဘူးရယ်
တစ်ထွာကျော်ကျော်လောက်လိုနေတယ်။
“ထားလိုက်တော့ …အမ ခြင်ထောင်မထောင်ပဲ အ်ိပ်လိုက်တော့မယ်”
“ခြင်ကိုက်မှာပေါ့ မဖြစ်ပါဘူး”
အပေါ်မော့ကြည့်လိုက် ဟိုကြည့်ဒီကြည့်နဲ့ အမ လဲအကြံထုတ်နေပုံပါပဲ။ ဒါနဲ့ ကျနော်တွေးမိတာ တစ်ခုကို မချင့်မရဲနဲ့ အမကိုပြောကြည့်တယ်။
“တစ်နည်းတော့ရှိတယ် အမ ”
“ဘာနည်းလဲ”
“အမ ကျနော့်ကိုပွေ့နိုင်လား”
“ဟယ် ဘယ်လိုလုပ်ပွေ့နိုင်မှာလဲ ”
“ဒါဆို ကျနော် အမကိုပွေ့ထားပေးမယ် အမ လှမ်းချည်မလား”
သူ့ကိုပွေ့မလိုက်ရင် လူက ရင်ဘတ်နားထိ ရောက်သွားနိုင်တာမို့ လက်လှမ်းလိုက်ရင် သေချာပေါက် သံကိုမှီတယ်ဗျာ။ လက်ခံမလားတော့ မပြောတတ်ဘူး။ ခြင်ထောင်မထောင်ပဲ အိပ်မယ်ဆိုတော့လဲ သူပဲခြင်ကိုယ်မယ်ပြောတာကို အဲ့တော့လဲ အရဲစွန့်ပြောကြည့်ရတာပေါ့ဗျာ။ အမက စဉ်းစားနေသလိုလုပ်နေပြီးမှ
“ရမယ်ဆို လုပ်လေ”
“ရတယ် အမ”
ဒါနဲ့ သူ့အနားတိုးကပ်သွားလိုက်တယ်။ သူကတော့ ကျနော် သူ့အနားနီးလာတော့ မျက်လွှာလေး ချသွားပြန်တယ်ဗျာ။ ကိုအငဲလို `မျက်လွှာလေးကို မချနဲ့ အကြည့်တွေသိပ်လှလို့´ လို့ပြောလိုက်ရင် ကောင်းမလား။ ဒူးခေါက်ကွေးကနေ စွေ့ကနဲ့ ကောက်ချည်တာ လန့်သွားပုံရတယ်။ ကျနော့်ပခုံးစွန်းကို လာကိုင်တယ်။ လေးတာတော့ အတော်လေးသားဗျ။ ဖင်ဝိတ်ကြီးကြောင့်များလား့အရပ်ကလဲ ကျနော့်နဲ့အတူတူလောက်ရှိတယ်။
နံရံနားတိုးကပ်ပေးတော့ အဆင်ပြေတယ်ဗျာ။ လက်ဆန့်တာ ကျော်တောင်ကျော်သွားသေးတယ်။ ကြိုးမချည်တတ်ဘူးလား မသိပါဘူး။ ပြင်လိုက် ချည်လိုက်နဲ့ လုပ်နေတယ်ယာ ဒါမျိုးကတော့ ချည်စမ်း ကြာချင်သလောက်ကြာပစေ။ တင်ပါးအိအိကြီးတွေက ကျနော့် လက်ထဲ နစ်ဝင်တောပေါ့။
“ရပီ”
တဲ့။ အဲ့ဒါနဲ့ အသာချပြန်ချပေးလိုက်တယ်။ ကိုင်ထားတာကတော့ ဒူးခေါက်ကွေး အထက်နားလောက်ကပဲဗျ။ ကြမ်းပြင်ပေါ် သူ့ခြေကျသွားတာနဲ့ ကျနော့် လက်က ဘယ်လိုက ဘယ်လို သူ့ခါးကိုဖက်ထားသလိုဖြစ်သွားလဲ မပြောတတ်ဘူးဗျာ။ သူကလဲ မတုန်မလှုပ်နဲ့ ကို နေရာမရွှေ့သေးဘူး။ ကျနော်လက် မဖယ်သေးလို့ဖြစ်မယ်။ ကိုယ်သင်းနံလေးက နားသီးဝကို စီးဝင်လာတယ်။ အထိအတွေ့အာရုံက တစ်ဆင့်တက်ဖို့ရာတွန်းပို့နေသလိုပါပဲ။
ရိုင်းရိုင်းပြောရရင်ဗျာ ကိုယ်ဆွတ်ရင် ညွှတ်လာနိုင်တဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ အပြုအမူ အပြောအဆို မျက်ဝန်းတွေကို ခများတို့လဲ အနည်းငယ်တော့ အကဲခတ်နိုင်မှာပါ။ တွက်ကိန်းလွှဲသွားတော့လဲ ပါးရိုက်ခံရရုံပေါ့ 😂 ရွှတ် ခနဲ့ပဲဗျာ မပြောမဆို နမ်းချပစ်တယ်။ ပါးတစ်ဖက်ကို
“ဖယ်ပါ လူတွေမြင်ကုန်မယ်”
“ဘယ်ကလူရှိလို့လဲ အမရဲ့”
ရှက်ရှက်နဲ့ ပြောမိပြောရာပြောလိုက်တယ် ထင်ပါတယ်ဗျာ။ သူ့စကားသူ သဘောကျပီး ရီနေရာက ပြောလာတယ်။
“လွှတ်”
တဲ့။ တစ်ခွန်းထဲလေး ဘယ်လွှတ်မလဲဗျာ ပါးမှ အရိုက်မခံရတာ😜 ပြွတ် ခနဲ့ ထပ်နမ်းပစ်တယ်။ ဒီတစ်ခါ နခမ်းတည့်တည့်ကို မျက်လုံးလေး ဝိုင်းသွားတယ်။ ကျနော် လွှတ်မတော့ဘူး
ကစ်ဆင်ဝင်ဆွဲလိုက်တယ်။ အောက်နခမ်းလေးကို ကိုက်လိုက် ငုံစုပ်လိုက်နဲ့ပေါ့။ တစ်ယောက်ထဲ လုပ်နေတာပါ။
အမ က ရုန်းနေတယ်လို့လဲ ပြောလို့မရဘူးဗျာ။ သူ့ကိုယ်လေးက တုန်နေတာလား ဘာလား မပြောတတ်ဘူး။ နဲနဲတော့ လှုပ်ရှားနေတယ်လို့ ထင်ရတယ်။ ပြန်လဲမနမ်းဘူး။ နခမ်းချင်း ပွတ်တိုက်နေရာက မျက်လုံးချင်းဆုံမိတဲ့အခါ အကြည့်မလွှဲတော့ဘူး။ ကျနော့်ကို အကဲခတ်နေတယ် ထင်တာပဲဗျာ။ ဘာကို အကဲခတ်နေတာလဲ၊ ငါ့ကိုအထင်များ သေးသွားမလား၊ လွယ်တယ် ထင်နေတာများလား၊ ဒါမှမဟုတ် ဖြစ်လာမယ့်ကိစ္စတွေကို လျှောက်ပြောမဲ့လူမျိုးလား၊ ငါလိုက်လျောလိုက်ရမလား၊ ဒါတွေတွေးနေတာလဲ ဖြစ်ချင်ဖြစ်မှာပေါ့ဗျာ။
ကျနော်ထင်ပါတယ်။ သူနဲ့ကျနော်ကြားမှာ ချစ်သူတွေမဟုတ်ပေမဲ့ သံယောစဉ်တစ်ခုတော့ ရှိနေမယ်လို့။ သူလဲ ဒီလို ယူဆလိမ့်မယ် လို့ ကျနော်ထင်တယ်ဗျာ။ ကျနော့် ခါးပေါ် လက်လေးနှစ်ဖက်တင်လာတယ်။ ဖက်တာမဟုတ်ဘူး တင်ရုံလေးရယ်။ ကျနော်ကတော့ သူ့ခါးကနေ ပီပီပြင်ပြင်ကို ဖက်ထားလိုက်ပြီ။ နှစ်ဦးစလုံရဲ့ ခါးအောက်ပိုင်းတွေက ထိတွေ့ပူးကပ်မိနေပြီ။
တကယ်ပါ ကျနော် အဆုံးစွန်ထိ မမျှော်လင့်ထားပါဘူး။ မရည်ရွှယ်ထားဘူး။ ဒါပေမဲ့ အမရဲ့ လိုက်လျောလာမှုကြောင့်လို့ဆိုရမလား၊ ကိုယ့်အသိစိတ်လွှတ်ထွက်သွားတာကြောင့်လား မသဲကွဲဘူးဗျာ ကျနော် ရှေ့တိုးချင်လာတယ်။ နမ်းနေရာကခွာပီး ကျနော့်ခါးပေါ်တင်ထားတဲ့
သူ့လက်တွေကို ယူဆွဲကာ အောက်က အိပ်ယာခင်းပုံပေါ်ကျနော် လှဲချလိုက်တယ်။ အမပါ ပါလာတာပေါ့။
“ဘာလုပ်မှာလဲ ”
တဲ့။ အသံတိုးတိုးလေးထွက်လာသေးတယ်။ ဒီအသံဟာ ဒေါသသံမဟုတ်တာတော့ သေချာပါတယ်။ ကျနော့်အပေါ် သူ ပစ်လဲကျလာတယ်။ အောက်က ကျနော်ကတော့ သိပ်မသက်သာလှဘူးဗျာ။ ခါးတောင် နဲနဲနာသွားတယ်။ အထက်ကို အနည်းငယ် လှန်သွားတဲ့ ဂါဝန်စလေးကို အမကဆွဲဖုန်းနေတယ်။
ကိုယ့်အပေါ်ရောက် လာတာနဲ့ သူ့မျက်နားလေး လက်နှစ်ဖက်နဲ့စုံကိုင်ပြီး ပီပီပြင်ပြင် ကစ်ဆင်ဆွဲတော့တာပဲ။ အမဆို ဖားလေး
မီးကင်ပီးတင် ထားသလိုပဲဗျာ။ ကျနော့် အပေါ်မှာ ကားယားလေး။ ကျနော် အတင်းနမ်းစုပ်နေတဲ့ ကြားက ပြောလာသေးတယ်။
“မသင့်တော်ဘူးထင်တယ်”
တဲ့။ နူးညံ့တဲ့မျက်နာပေး …သိ်မ်မွှေ့တဲ့အကြည့်
လေသံချိုချိုလေးနဲ ပြောလာလို့ကတော့ တဖက် ယောကျာ်းလေးကလွှတ်ပေးပါ့မလား အမရယ်.. ဆန္ဒမရှိရင် စောက်ကောင် ခုလွှတ် သေချင်ဆိုး မသာကြီး ဆိုပီးပြောပစ်ရတယ် အမရဲ့လို့ ကျနော်
စိတ်ထဲကပြောလိုက်မိတယ်။
“မနမ်းတတ်ဘူးလား အမ ”
“ဟင်”
“မနမ်းတတ်ဘူးလားလို့”
အမ သက်ပြင်းလေး မသိမသာချလိုက်တာ၊ ကျနော် ရိပ်မိတာပေါ့။ ပါးစပ်လေး ဟတယ်ဆိုရုံလောက် ဟပေးလာပြီး နခမ်းလေးက လှုပ်စိ လှုပ်စိဖြစ်လာတယ်။ အဲ့ဒီအချိန် ကျနော်သူ့ကို အောက်ကို ဆွဲချလိုက်တယ်။ ကြမ်းပြင်ပေါ် ပက်လက်လှန်သွားတာနဲ့ အပေါ်တက်ခွတော့တာပေါ့။ ဒီလောက်ဆို ကျနော် သဘောပေါက်လာတယ်ဗျာ။ အမလွှတ်ပေးတော့မယ်ဆိုတာ။ ဟိုပွတ် ဒီပွတ် နဲ့ နမ်းနေရာက ဂါဝန်စလေးဆွဲလှန်ကြည့်တယ် ရတယ်ဗျာ။ မျက်နာချင်းထပ်နေလို့ သူ့အောက်ပိုင်းကို မမြင်ရသေးဘူး။
တော်တော်ကြာကြာ ကစ်ဆင်ဆွဲနေရာ သူ့ပေါင်တစ်ဖက် ကို ကျနော့်ဒူးနဲ့ ဘေးကို တွန်းကားလိုက်တယ်။ ပီးတော့ လက်တစ်နဲ့ ခါးပတ်ခေါင်းကို ဖြုတ်လိုက်တယ်။ အထစ်တွေနဲ့ ဆွဲလိုက်တာနဲ့ ပြုတ်တဲ့ခါးပတ်မို့ လွယ်လွယ်နဲ့ ပြုတ်သွားတယ်။ ဘောင်းဘီကို အတွင်းခံပါတခါထဲ အောက်ကိုလျောချလိုက်တယ်။ ပေါင်လယ်လောက်ရောက်သွားပြီ။ စမန်တက်နေတဲ့ ဒုတ်က ကြမ်းပြင်ကို သွားထောက်နေတယ်ဗျာ။
နခမ်းစုပ်နေတာကို လွှတ်မသေးဘူး။ လွှတ်လိုက်ရင် မူနေမှာစိုးရတယ်လေ။ အဲ့ဒါတောင် ပါးစပ်ပိတ်ခံထားရတဲ့ကြားက အွန့် ဆိုပီး အသံထွက်လာသေးတယ်။ အသာလေး သူ့ပေါင်ကြားစမ်းကြည့်တယ်။ သူလဲ အတွင်းခံပါတာပဲ ချွတ်မနေတော့ပါဘူး။ လီးကို အဆင်သင့်ကိုင်ပီး အတွင်းခံကို ဘေးကိုဆွဲဖယ်ပီး အပေါက်နေရာ မှန်းထိုးကြည့်တာပေါ့။ အပေါက်ရှိနေတာပဲဗျာ ထိုးသာထိုး ဝင်သွားတာပါပဲ။ အကုန်တော့မဟုတ်ဘူး ထိပ်လေးတင် အမကျနော့် ရင် ဘတ်ကို တွန်းလာတယ်။ ပီးတော့ ပြောလာတယ်။
“စိတ်ညစ်တယ်”
တဲ့။ ဒါလေးပဲ ပြောပီး ထပ်မပြောတော့ဘူး။ မျက်နာလွှဲသွားတယ်။ ပါးလေးတစ်ဖတ် ပြွတ် ခနဲ နမ်းလိုက်ပီး ထပ်ထိုးထည့်ကြည့်တော့ ကျနော့် ရင်ဘတ်ကို တင်းတင်းလေးဆုပ်ကိုင်လာတယ်ဗျာ။ ဘောင်းဘီအကုန်မချွတ်ရသေးလို့ လှုပ်ရှားရတာ မလွှတ်လပ်ပေမဲ့ ကျနော် ထပ် ထိုးထည့်ကြည့်တယ်။ စီးစီးပိုင်ပိုင် နဲ့ လီးက အကုန် ဝင်သွားပြီ။ အသွင်းအထုတ် ဖြေးဖြေးမှန်မှန်နဲ့ လျောက်ကြည့်တယ်။ အမကတော့ နခမ်းလေးတင်းတင်းစေ့ပီး မျက်နာလွှဲထားတုန်းပဲ။
အရှိန်တင်ပီး ဆောင့်ကြည့်တယ်ဗျာ။ ကောင်းလိုက်တဲ့ စောက်ပတ် ကြပ်တုန်း၊ ကျဉ်းတုန်း။ ဒါပေမဲ့ မဖွင့်ရသေးတဲ့ပစ္စည်း မဟုတ်တာတော့ ကျနော် ရိပ်မိပါတယ်။ လီးတစ်ချောင်းလုံး အတွင်းထဲမှာ ဟာသွားတယ်မရှိပဲ လိုးချက်တိုင်းမှာ အတွင်းသား နံရံအိအိလေးတွေနဲ့ ပွတ်တိုက်နေသလို ခံစားလာရတယ်။
အမ ကျနော့်ပခုံးပေါ် လက်လေးတစ်ဖက်ရောက်လာပြီး အားနဲ့ ဆုပ်ကိုင်ထားပြန်တယ်။ ကျနော်က ဆောင့်လေ သူ့လက်ကအားပိုထဲ့လေပေါ့။ ခပ်ကြာကြာလေး ဒီတိုင်း ဆော်ပေးလိုက်တယ်။ အတော်လေးနေမှ ပုံစံပြောင်းချင်တာနဲ့ လီးကိုနှုတ်ပီး အမ ကိုယ်အနေအထားကို ပြင်မလို့လုပ်တော့
“ဘယ်လိုလုပ်မလို့လဲ”
တဲ့။ အဲ့ဒါနဲ့ မှောက်လိုက် လို့ပြောတာ နေပေးရှာပါတယ်။ ပြောသလို ဒီတော့မှ ကျနော် သူ့အောက်ပိုင်းမြင်ရတာကိုး။ ဂါဝန်ကို ဆွဲလှန်လိုက်တာနဲ့ ပြည့်ပြည့်တင်းတင်း ဖင်ဖွေးဖွေးကြီးက ဘွားခနဲ ပေါ်ထွက်လာတယ်။ စတီးဇွန်း အဝိုင်းကို စားပွဲပေါ်မှောက်ခုံချထားသလိုပဲ လုံးဝန်းမို့မောက်နေတာပဲဗျာ။ ဖင်လှန်ကြည့်မှ ဖင်ကောင်းမှန်းသိဆိုသလိုပေါ့။
ဘောင်းဘီးကို မြန်မြန်ချွတ်ပီး တက်ခွလိုက်တယ်။ တင်ပါးနှစ်ခြမ်း ဖြဲပီး အပေါက်ထဲ စိုက်ချ လိုက်တယ်။ ရှမ်းမ စောက်ပတ်ဆိုတဲ့အတိုင်း ဖွေးဖွေးသန့်သန့်လေးပဲဗျာ ။ နှုတ်လိုက် သွင်းလိုက်နဲ့ စိနေတဲ့ စောက်ပတ်နခမ်းသားနှစ်ခုကြား လီး နဲ့ ထိုးခွဲတာကို ကြည့်ရတာလဲ အာရုံတစ်မျိုးပဲ။
ဒီအတိုင်းဆော်နေရင်းက အားမလိုအားမရ ဖြစ်လာတာနဲ့ ဆောင့်ကြောင့်ခွထိုင် အမ လက်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲကိုင်ပီ ပိတ်ဆောင့်တော့တာပဲ။ ကျနော် ဆွဲဆွဲဆောင့်တိုင်း အမဆို ရင်ဘတ်နဲ့ ခေါင်းပိုင်းက အပေါ်ကို လန်တက်လာတယ်။ လက်ယက် ခေါ်သလိုဖြစ်နေတော့တာ အောက်ကျသွားလိုက် အပေါ်လှန်တက်လာလိုက်နဲ့ပေါ့။
“အင်းအင်းအင်…အင့်”
နဲ့ အကျယ်ကြီးလဲမအော်ရဲရှာဘူး။ သူ့ကိုဆွဲထားတဲ့ ကျနော့်လက်ကို ပြန်ပီး ကျစ်ကျစ်ဆုပ်ကိုင်လာပြန်တယ်။ ကျနော် ခေါင်းထဲလဲ ဘာမှမရှိတော့ဘူး။ တဘုန်းဘုန်းနဲ့သာ ဖင်ဖွေးဖွေးကြီးပေါ်ဆောင့်ချနေတော့တယ်။ ဆောင့်လိုက်လို့ သူ့ကိုယ်လေး အပေါ်ပြန်လှန်လာတဲ့အချိန် သတိထားလိုက်မိသေးတယ်။ သူ့ရင်ဘတ်အောက်ရောက်နေတဲ့ စောင်ကို သွားနဲ့ကိုက်ထားတာဗျ ။ စောင်ကြီးက တွဲလောင်းကျနေတာပေါ့။
ဒီနေ့မှ ဘယ်လိုဖြစ်တယ်မသိဘူးဗျာ။ ကျနော် လဲ တော်တော်နဲ့မပီးဘူး ။ သူပီးလားလဲ သတိမထားမိဘူး။ ဖင်ကုန်းခိုင်းပီတွယ်ဖို့ စဉ်းစားမိသေးပေမဲ့ ပထမတစ်ခါ နဲ့တင် လန့်သွားမှာစိုးလို့ ထားလိုက်တယ်။
ကြာလာတော့ အမ ချွေးတွေစို့လာတယ်ဗျာ။ ခါးအစပ်နားမှာ ချွေးစက်လေးတွေသီးနေတယ်။ အဲ့ဒါနဲ့ ကိုယ်လဲတော်တော်နဲ့ပီးမဲ့ပုံမပေါ်။ သူ့လဲ အားနာတာနဲ့ အပေါ်ကဆင်းပေးလိုက်တယ်။ အမ ထမလာသေးဘူးဗျာ အမောဖြေနေပုံရတယ်။ မှောက်ခုံကြီးရှိတုန်း သူ့ဖင်ကြီးကိုတော့ အင်္ကျီနဲ့ လှမ်းဖုံးနေတယ်။ သူ့ဘေးဝင်အိပ်လိုက်ပြီး မျက်နာ နားကပ်မေးမိတယ်။
“အမ မောနေတာလား”
ဆိုတော့ ကျနော့်ကို ဖယ်ဆိုပီးတွန်းလွှတ်ပြန်တယ်။ ပီးမှ ဖြုတ်ခနဲထပီး အောက်ပြေးဆင်းသွားတယ်ဗျာ။ ပြန်တက်လာတော့လဲ ခေါင်းလေးအောက်ငုံ့လာတာ အခန်းထဲဝင်တော့ မယ့်ဟန်ပြင်နေပြီးမှ တံခါးဝမှာရပ်ပီး ကျနော့် ဘက်လှည့်လာတယ်
“လူရိုးလေးပဲနော် ”
တဲ့။ မျက်နာတည်လေးနဲ့ထေ့ငေါ့သလို ပြောလာတယ်။ ကိုယ့်အပြစ်နဲ့ကိုမို့ ပြုံးရုံသာ ပြုံးပြလိုက်မိတယ် ထင်တာပဲ။ အို …သူ့အပြစ်လဲ ကင်းမှမကင်းတာ။ ပီးတော့ ကျနော့် ခါးအောက်ပိုင်းကို မသိမသာ အကြည့်ရောက်လာပြန်တယ်။ ချွတ်ထားတဲ့ ဘောင်းဘီက ဘေးမှာရှိတုန်း စောင်ဖုံးပီးပဲ သူ့ကိုစောင်နေတာကိုး။ ပီးမှမပီးသေးပဲဗျာ လီးက စောင်အောက်ကနေငေါငေါကြီးဖြစ်နေတာပေါ့။
“ဝတ်ထားတော့လေ”
“အင်း ”
လို့ပဲပြောပီး ခြုံထားတဲ့စောင်ကိုဖယ်။ ဘောင်းဘီကို ယူမယ်လုပ်တော့ သူလဲ မြင်သွားတာပေါ့ဗျာ။ မိုးပေါ်ထောင်နေတဲ့ ဒုတ်ကြီးကို လျှင်တယ်ဗျာ မျက်နာလွှဲသွားတယ်။ ဒီအခြေအနေပဲရောက်နေပြီ အမ ဘာညာနူးနပ်ပီး အပျော့ဆွဲ ဆွဲဖို့လဲ ကျနော် စိတ်ကူးမဖြစ်ခဲ့မိဘူး။
“ဂလောက် ”
ဆိုတဲ့အတွင်းထဲကဂျက်ထိုး သံက နားထဲဆောင့်ဝင်လာတယ်ဗျာ။ သူလဲတော်တော် နဲ့ အိပ်ပျော်မယ်မထင်ပါဘူး။ ကိုယ်ကတော့ ပိုဆိုးပေါ့ဗျာ လီးတန်းလန်းနဲ့အိပ်ရမှာ ဟိုမရောက် ဒီမရောက်နဲ့…
“ဂွတ်နိုက် အမ”
ဆို ပီးပဲ စာတိုလေးပို့တာ
“အိပ်တော့နော် မနက်စောစောထရမှာ”
တဲ့ပြန်စာဝင်တယ်။ တခြား မထိတထိရိ တိတိစကားတွေလဲ မပြောမိပါဘူး။ ဘုပီးသွားတာတောင် ကိုယ့်စီနီယာဆရာဆိုတဲ့ အစွဲက ရှိနေတုန်းထင်ပါတယ် ။ မနက် ငါး နာရီဝန်းကျင်လောက်မှာ ကျနော့် ကို အမ လာနိုးတယ်။
“ထတော့ အမ အိမ်ပြန်လိုက်အုံးမယ်” တဲ့
ယောက်ျား နဲ့ မိန်းမ နှစ်ယောက်ထဲ ထွက်လာတာ ပတ်ဝန်းကျင်မြင်မှာစိုလို့နေမှာပေါ့ဗျာ။ အစောကြီးထပြန်သွားတယ်။ စိတ်မချလို့ တားတာတောင် မရလိုက်ဘူး။ ရတယ် ပြန်ရဲတယ်ဆိုပီး ထွက်သွားတော့တာပဲ။ ခပ်ညံ့ညံ့မြန်မာဇာတ်ကားတွေထဲက တချို့ ဇာတ်ဝင်ခန်းတွေကို သိပ်အပြစ်မပြောချင်ဘူးဗျာ။ ရိုးတယ် ဒီလမ်းကြောင်းနဲ့ဖြစ်သွားတာချည်းပဲ
ဆိုပီးပေါ့။ ဒါပေမယ့် လက်တွေ့ဘဝမှာ အဲ့ဒီလမ်းကြောင်းနဲ့ အတော်ခရီးပေါက်သွားကြတဲ့ စုံတွဲတွေတော်တော်များများရှိကြတာ မမေ့သင့်ဘူး။
ဆန်းတာကြားချင်ရင်တော့ အပေါင်းအသင်းထဲမှာ တစ်ကောင်ရှိတယ်။ သူ့စော်နေတဲ့ အဆောင်ထဲထိ ခိုးဝင်ပြီး အိမ်သာထဲ လီးစုပ်ခိုင်းတဲ့ကောင် ရဲစခန်းရောက်သွားတဲ့အဖြစ်မျိုး။ အဲ့ဒါတကယ် အတင့်ရဲလိုက်တဲ့ကောင်။ အမ ရုံးတက်ချိန်နီးမှ ပြန်ရောက်လာတယ်။ အဲ့ဒီနေ့က သူနဲ့ ကျနော် အပြင်မထွက်ဖြစ်ကြဘူး။
နေ့လည်ပိုင်းလောက်မှာ ဂျာကြီးတွေ ပြန်ရောက်လာပြီး သြဝါဒခြွေနေတာနဲ့ တနေကုန်သွားတယ်။ နောက်တရက်က ရုံးပိတ်ရက် ဖြစ်နေလို့ မတွေ့ဖြစ်ပြန်ဘူး။ ဖုံးဆက်ရင်ကောင်းမလား၊ စာပဲပို့ရမလား ချီတုန်ချတုန်နဲ့ နှစ်ခုစလုံး တစ်ခုမှ မလုပ်ဖြစ်လိုက်ပါဖူးဗျာ။ စားပီးနားမလည် လုပ်တယ် ထင်နေမလားပဲ။
နောက်ရက် ရုံးပြန်တက်တော့ အမကို တစ်ခါမှ မမြင်ဘူးတဲ့ သနပ်ခါးပါးကွက်ကြားလေးနဲ့့ တွေ့လိုက်ရတယ်။ တခြားသူတွေနဲ့ စကားပြောနေတာ ရီရီမောမောပါပဲ။ သူ့ခုံနဲ့ ကျနော့်ခုံက ရှေ့နောက်ကိုဗျ။ ကျနော်ဝင်လာတော့
“နောက်ကျတယ်နော် ဒီမှာတွေ့လား ” တဲ့
ခပ်ထူထူဖိုင်တွဲတစ်ခုကိုထောင်ပြတယ်။ ကျနော်သဘောပေါက်လိုက်တယ်။ ရန်ကုန်က လူကြီးမင်းများ တစ်ခုခုခိုင်းခဲ့ပြီဆိုတာ။ အမ က သွားရမဲ့လိပ်စာတွေကို စာရွက်နဲ့ချရေးပီး ကျနော့်ကိုပေးပီး ဆိုင်ကယ်နားက စောင့်နေတယ်။ သွားရမဲ့နေရာတွေက များတယ်ဗျ။ အမ ကနောက်ကနေ စကားလဲမပြောဘူး။ ငြိမ်ငြိမ်လေးလိုက်တာ ကျနော် သူ့ကိုလှည့်ကြည့်တော့
“ဘာကြည့်တာလဲ” တဲ့
“လိုက်တယ် သနပ်ခါးနဲ့”
“လက်ဆောင်ရထားတာ”
“ဟုတ်လား”
ကိုယ့်နေရာ တခြားလူဆို ဘယ်ကရတာလဲ ယောကျာ်းလေးပေးတာလား မိန်းကလေးပေးတာလား လုပ်ချင်လုပ်နေအုံးမှာ။ ဟိုနေ့ညကအကြောင်းကို သူလဲအစမဖော်သလို ကျနော်လဲ မပြောမိဘူး။ ကိစ္စ ဝိစ္စတွေပီး လို့ ထမင်းစားချိန်မှာလဲ ရုံးအကြောင်း အလုပ်အကြောင်းလောက်သာ ပြောဖြစ်ကြရုံပါပဲ။ အမ သူငယ်ချင်းတွေကတော့ ဘယ်ဆီမှာပ်နေတယ်၊ လခဘယ်လောက်ရတယ် သူပြောလို့ ကိုယ်ကလဲ ဟုတ်တယ်။ ကျနော့် အသိတွေလဲ ရှိတယ်။ သူတို့ကတော့ အဲ့ဒီမှာ ရာထူးကြီးကြီး ရနေကြပြီ ဘာညာပေါ့။
အဲ့နေ့က က ကျနော်တို့ ရုံးဆင်းကာနီးမှ ပြန်ရောက်သွားကြတယ်။ အလုပ်ကအပြန် အိမ်ပြန်ရောက်တော့ သန်းဇော် ကျနော့်အိမ် ရောက်နေတာတွေ့လိုက်ရတယ်။ အဖေ နဲ့ စကားပြောနေတာ။ အခါတိုင်း ဒီကောင်အိမ်လာရင် ဖုံးဆက်နေကြမို့ ထူးဆန်းသလိုတော့ဖြစ်နေတာပေါ့။ အဖေ ကကျနော်ရောက်လာတော့ရှောင်ပေးတယ်။
“သွားစို့ လဖက်ရည်ဆိုင် သွားရအောင်”
ဆို တာနဲ့ အဝတ်စားတောင်မလဲရသေးဘူး။ ပါသွားပြန်တယ်။ ဆိုင်ရောက်မှ မောင်သန်းဇော်က
ဇာတ်စုံခင်းပြတော့တာပဲ။ သူမိန်းမ ခိုးပြေးတာ ငွေလိုလို့ ကျနော့်ဆီလာချေးတာတဲ့။ ဘယ်ရှိမလဲဗျာ
လခမှ မထုတ်ရသေးတာ။ ဟိုကောင်ကလဲ မျက်နာငယ်လေးနဲ့
“လုပ်ပါကွာ မင်းအိမ်ကယူပေး”
သူပြန်ဆပ်ပါ့မယ်ပေါ့။ ဒါလဲမဖြစ်ဘူးလေ နဂိုကမှ ဘိုးတော်က မကြည်ရတဲ့အထဲ။ သူလဲ ဘယ်မှမရှာတတ်တော့ဘူးတဲ့၊ အခုတောင် စော်ကို တည်းခိုခန်းထားပီး ထွက်ခဲ့တာဆိုပဲ။ ကိုယ့်ကူညီဖူးတဲ့ကျေဇူးရှိတော့ ကျနော်လဲ ကြံရာမရတဲ့ အဆုံး ဆိုင်ကယ်သွားပေါင်ပေးတာ နှစ်သိန်းတော့ ခဲ့ရတယ်။ ဒီကောင့်ကို အဲ့ပိုက်ဆံပေးပီး အိပ်ပြန်လိုက်ပို့ခိုင်းရတာပေါ့ဗျာ။ စီးစရာမှ မရှိတော့တာ။
ဘိုတော်ကိုဘယ်လိုပြောရမလဲ အကြံထုတ်ရသေးတယ်။ နောက်ဆုံး မစဉ်စားတတ်တာနဲ့ ပေါင်ခဲ့တာကို ချန်ပြီး သန်းဇော်စီးစရာမရှိလို့ ငှားပေးလိုက်တယ်ပဲ ပြောတာ။ ဘာမှမပြောဘူး ထွက်သွားတယ်။ အလုပ်သွား အလုပ်ပြန်ကိုတော့။ အိမ်ကအငယ်မ လိုက်ပို့ခိုင်းရတော့တာပေါ့။ အဲ့ဒါကလဲ တစ်ရက်ပါပဲ။ နောက်ရက်တွေအိမ်က ဆိုင်ကယ်တစ်စီးယူသွားမယ် အကြံနဲ့ပေါ့။ အမ ကျနော်တို့ကို တွေတွေလေး ကြည့်နေတယ်ဗျ။ အပြင်ထွက်တော့မှ
“ဘယ်သူလဲ…ဆိုင်ကယ်ကဘာဖြစ်လို့လဲ”
တဲ့မေးလာတယ်။ အဲ့ဒါနဲ့ အကုန်ရှင်းပြလိုက်တယ်။ ၂သိန်းနဲ့ပေါင်ခဲ့တဲ့အကြောင်း။
“ပြန်မရွှေးနိုင်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ” တဲ့
ပြောလာသေးတယ်။ အဲ့ဒီနေ့က ကျနော်တို့နေ့လယ်စာ စားချိန်လောက် ရုံးပြန်ရောက်သွားကြတယ်။ ရုံးထဲမှာ မန်နေဂျာ နဲ့ ဟေမာ ပဲရှိကြတယ်။ ခဏနေတော့ ဟေမာ က ထမင်းစားဆိုပြီးထွက်သွားတော့ မန်နေဂျာ နဲ့ အမ ပါ ထမင်းစားဖို့ပြင်ဆင်နေကြပြီ။
အမ က တစ်ခါတလေ ထမင်းချိုင့် ယူလာတတ်တယ်။ ရုံးမှာရှိနေရင် စားလိုက်တယ်။ အပြင်မှာဆို ပြန်ရောက်မှ စားချင်စား မစားရင် သူ့ဟာ မန်နေဂျာက ယူစားတယ် အဲ့လိုမျိုး။ ဒါနဲ့ ကျနော်လဲ ထမင်းစားထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ စားသောက်ပီး ရုံးပြန်ရောက်တော့ ဘယ်သူမှ မရှိကြဘူး။ အမ… တစ်ရောက်ထဲလေး အဲ့ဒါနဲ့
“မဆင့် တို့ဘယ်သွားကြတာလဲ အမ ”
“အုန်းချောကို ငွေခံသွားတယ်”
“ဟေမာကော ပါသွားတာလား”
“အင်း ”
“ကျန်တဲ့ယောက်ျားလေးနှစ်ယောက်ရော”
“နောက်ကားတစ်စီးပေါ်ထားခဲ့တယ်တဲ့”
“အော်”
အသုံးချတတ်တဲ့သူတွေအတွက်တော့ အဲ့ဒါဂွင်ပေါ့ဗျာ။ အမ ကအံဆွဲထဲက ဖိုင်တစ်ခုဆွဲထုပ်လိုက်ပြီး
“လာကြည့်လာ ”
ဆိုတာနဲ့ သူ့စားပွဲပေါ်လက်ထောက်ပီး ကြည့်လိုက်တယ်။ ပီးတော့ သူက
“မနက်ဖြန်ရုံးလာဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူး”
“အော်”
ဒီနေရာမှာ သူ နဲ့ ကျနော် ဆက်ဆံရေးအရ ဘာလို့မလာတာလဲ ဘယ်သွားစရာရှိလို့လဲ မေးချင်ရင် မေးလို့ရပေမဲ့ ကျနော် မမေးမိဘူးဗျာ။ အာစေးမိနေတယ်လို့ပြောရမလား၊ သူများပုဂ္ဂိုလ်ရေး စွက်ဖက်သလိုဖြစ်နေမှာကြောင့်လား မမေးမိတာ မဝေခွဲတတ်တော့ဘူး။ ဒါကို သူ့ အနေနဲ့ ကြိုက်ချင်မှကြိုက်လိမ့်မယ် ဒါမှမဟုတ် ဒီတစ်ယောက် အလိုက်သိတယ် ဆိုပီး တွေးချင်လဲတွေးနေမှာပေါ့။
အခု သူရှင်းပြနေတာကိုလဲ အာရုံရတစ်ချက် မရတစ်ချက်ပဲ ဖိုင်ကို ခုံအလယ်မှာထားပီး သူကော ကျနော်ကောက ဟိုဖက် ဒီဖက် မတ်တပ်ရပ်လျှက် စာပွဲပေါ်လက်ထောက်ရက် အောက်ကို ငုံကြည့်နေတာဆိုတော့ မျက်နာချင်းက တစ်တောင်တောင် မကွာဘူးရယ်။
ကိုယ်ကသာ စိတ်တွေဖောက်ပြန်လာပီး မျက်နာလေး ခိုးခိုးကြည့်နေတာ။ သူကတော့ တစ်လုံးချင်းရှင်း စိတ်ပါလက်ပါရှင်းပြနေတာ၊ ပီးလို့ပီးသွားမှန်းတောင် မသိလိုက်ဘူး။ ခေါင်းမော့လာတော့ ကျနော် သူ့ကို ကြည့်ခိုးကြည့်နေတာ ရိပ်မိသွားတော့တာပေါ့ဗျာ။
“မမြင်ဘူးဖူးလား နေ့တိုင်းမြင်နေရတာ”
“အနီးကပ်က တစ်ခါပဲမြင်ဖူးတာလေ”
အမ ငြိမ်သွားပြန်တယ်။
“အမ”
“ဟင် ပြောလေ”
“ဟိုနေ့ညကပီးလား”
“ဘာတွေမေးနေမှန်လဲ မသိဘူး”
ရှက်သွားတာတဲ့မျက်နာလေးနဲ့ လှစ်ခနဲ့ အနောက်ထဲထွက်သွားတယ်ဗျာ။ စိတ်တို ဒေါသဖြစ်တဲ့ပုံမဟုတ်တာတော့ သေချာပါတယ်။ ကျနော်လဲ နောက်ကလိုက်သွားလိုက်တယ်။ အမ က ဘေစင်မှာ ခါးလေးကိုင်းပီး ထမင်းချိုင့်ဆေးနေတာလား မသိဘူး။ အနောက်ကဆိုတော့ မမြင်ရဘူးဗျာ။ ရေသံပဲကြားရတယ်။ ညင်ညင်သာသာလေးပဲ အနောက်ကနေ ဝင်ဖက်လိုက်တော့ ကျနော့်ကို လှည့်ကြည့်လာတယ်။
“ဟယ် သူများတွေ မြင်ကုန်ပါ့မယ်”
“ဘယ်သူမြင်မှာလဲ လူလဲမရှိပဲနဲ့”
ပြောပီး ပခုံးပေါကနေ လည်တိုင်တွေ ပခုံံးသားလေးတွေ အသားပေါ်နေတဲ့နေရာ အကုန်လျှောက်နမ်းပစ်တယ်။
“ပြန်လာမှမိနေအုံမယ်”
“အုန်းချောသွားတာ ဒီအချိန်နဲ့ပြန်မရောက်ပါဘူး”
“ဧည့်သည်ဝင်လာရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ လွှတ်နော်”
“ဝင်လာလဲမြင်မှမမြင်ရတာ အသံကြားရင် ထွက်ခဲ့လို့ရတာပဲဟာ”
အပြင်မှာရှိနေတဲ့လူဟာ အရှေ့အလုပ်လု့ပ်တဲ့ အခန်းကနေ ဒီနေရာကို ဘယ်လိုမှမမြင်ရလို့ ကျနော် အတင့်ရဲကြည့်တယ်။
“အမမှမတရားတာ ကျနော်မပီးလိုက်ဘူးလေ အဲ့ညက”
“ရုံးထဲကြီးတော့ မလု့ပ်ပါနဲ့”
“ဟိုညကလဲ ရုံးထဲပဲလေ”
“တအားအကပ်ပြောတာ”
တံတောင်နဲ့လှမ်းတွက်တယ်ဗျာ။
“ဒါဆို ရုံးထဲမလုပ်ဘူး လာ”
သူ့လက်ဆွဲပီး ထမင်းစားခန်းနဲ့ကပ်လျှက် ပစ္စည်းထားတဲ့ ဂိုထောင်ဖက်ကို ဆွဲခေါ်တော့ ယက်ကန် ယက်ကန် နဲ့ ပါလာတယ်ဗျာ။ ပါးစပ်ကလဲ ပြောလာသေးတယ်
“စိတ်ညစ်တယ်” တဲ့
ဂိုထောင်ထဲရောက်သွားတာနဲ့ ဖက်ရမ်း နမ်းစုပ်ပစ်တော့တယ်။ ထဘီကိုဆွဲလှန်တော့ အမက ကျနော့်လက်ကို လာကိုင်ပီး သူကိုယ်တိုင် ခါးကနေထဘီကိုချွတ်ချပေးလာတယ်။
“မြန်မြန်လုပ်” တဲ့
အတွင်းခံလေးကိုလဲ ဒူးအထိလျောချပေးထားတယ်။ အဲ့ဒါနဲ့ နံရံကိုလက်ထောက်ခိုင်းတာ သွပ်တွေနဲ့ ကာထားတဲ့ နံရံဆိုတော့ အဆင်မပြေဘူးဗျာ။ တဂျွပ်ဂျွတ်နဲ့ အသံတွေထွက်လာတယ်။ အမ ကလဲပြောတယ်။
“မရဘူး” တဲ့
မထူးတော့တာနဲ့ ပစ္စည်းထုပ်တဲ့ ဂျပ်ပြားတွေ အထပ်လိုက်တင်ထားတဲ့ထဲက တစ်ထုပ်ကို ဆွဲချပြီး ကြမ်ပြင်ပေါ် ချခင်းပီး အဲ့အပေါ် လေးဖက်ထောက်ခိုင်းတော့ မငြင်းဘူးဗျာ။ မြန်မြန်ပီး ပီးရောဆိုပီး သဘောထားလားမသိဘူး ကုန်းပေးရှာတယ်။ ထင်တောင်မထားဘူးဗျာ။ အမ နည်းစနစ်ကျကျ ကုန်းတတ်တယ်ဗျ ဟီး ခါးလေးကို ခွက်နေတာပဲ။
ခါးပတ်ဖြုတ် ဇစ်ဖွင့် လီးထုတ်ပီးခွလိုးတော့တာပေါ့။ အချိန်ဆွဲနေလို့မရဘူးလေ။ သူ့ဖင်ကြီးနဲ့ ကိုယ့်ပေါင် ရိုက်သံက ဘုန်းခနဲ ဘုန်းခနဲပဲ။ အမလဲ အင့်ခနဲ့ အင့်ခနဲ့ပဲ ဗျာယ ဖင်ကြီးကယိုင်လဲတော့မလို ဖြစ်နေလို့ လက်နဲ့ဖမ်းထိန်းထားရသေးတယ်။
ထွက်ဖို့နီးလာတဲ့အခါ ပက်လက်လှန်ချချင်စိတ် ဖြစ်လာတာနဲ့ ပုံစံပြောင်းခိုင်းကြည့်တယ်။ အမက
မပီးသေးဘူးလာ လို့သာပြောလာပေမဲ့ နေပေးရှာပါတယ်။ အောက်က ဂျပ်ပြားက သူ့ကိုယ်နဲ့ မဆန့်လို့ ထဘီကို ဖြန့်ခင်ပေးတော့
“ဟယ် ပေကုန်ပါပီ” တဲ့
ခြေသလုံးနားရောက်နေတဲ့ အတွင်းခံကိုလဲ ဆွဲချွတ်ပစ်တယ်။ စိတ်လောနေလို့ထင်တယ်။ သူကိုယ်တိုင်ပေါင်ကားပေးလာတယ်။ ကျနော်လဲ ဘောင်းဘီအကုန်ချွတ်ပီး ပေါင်ကြားဝင်လိုက်တာပေါ့။ ပြဲအာအာစောက်ပတ်လေး ကို လက်နဲ့တစ်ချက် ပွတ်သပ်လိုက်ပြီး သူ့အပေါ်မှောက်ချကာ နခမ်းချင်းလဲစုပ် အောက်ကလဲချ နဲ့ပေါ့။ အမ ကျနော့်ကို ပြန်ဖက်လာတယ်။ တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ပဲ။
အာရုံစုစည်စိတ်သွင်းပီး မြန်မြန်ပီးဖို့အရေး ကျုံးဆော်တာ ထွက်ခါနီးတော့ လီးကိုဆွဲထုပ်ပီး ဘေးကိုပန်းထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ဒီတစ်ကြိမ်တော့ အမမှိန်းမနေဘူးဗျာ။ ချွတ်ထားတဲ့အဝတ်တွေ ကောက်ယူ သူ့ကိုယ်လေး ဖုတ်ဖက်ခါပီး ကျနော့်ကိုလဲ မြန်မြန် ရှေ့ထွက်ခဲ့တော့လို့ပြောပီး ပြေးထွက်သွားတော့တယ်။
ကြမ်းပြင်ကကိုယ့်အရည်တွေ ဖိနပ်နဲ့ပွတ်ပီး အပြင်ပြန်ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ အမကတော့ ရှေ့မှာ တကယ်လုပ်နေတာလား၊ ဟန်ဆောင်နေတာလား မသိဘူး သူ့စာပွဲပေါ် ခေါင်းလေးငုံပီး စာရေးနေတယ်။
ရှေ့ဆက်ပီးတော့ ကျနော် တို့နှစ်ယောက်ဟာ
ခေါင်းစဉ်တပ်ရခက်တဲ့ ဆက်ဆံရေးမျိုးနဲ့ ဆက်ဆံရေးကောင်းခဲ့ကြတယ်လို့ဆိုရမယ်ဗျာ။ ဂျနီဖာလိုပက် က သူနောက်ဆုံးတွဲနေတဲ့ဘဲနဲ့ ဆက်ဆံရေးကို အင်တာဗျူးတစ်ခုမှာ ဖြေခဲ့ဖူးတယ်။
“ကျမတို့နှစ်ယောက်က ဘယ်သူမှနားလည်နိုင်မှာ မဟုတ်တဲ့ နားလည်မှုမျိုးနဲ့ အပြန်အလှန် နားလည်ကြတယ်’ ဆိုတဲ့စကားကို သွားသတိရမိတယ်ဗျာ။ ကျနော် သူ့ကို ချစ်တယ် လို့ မပြောဘူးသလို သူလဲ ကျနော့်ကို အဲ့လိုမပြောဘူးပါဘူး။ နှစ်ခါလား သုံးခါလား သိပ်တော့မမှတ်မိတော့ဘူး။ အဲ့ဒီဂိုထောင်ထဲမှာပဲ ကျနော်တို့ ချခဲ့ကြသေးတယ်။ အတူတူအပြင်အမြဲထွက်နေပေမဲ့ ဟိုတည်တွေ မိုတည်တွေ ကျနော်တို့မသွားကြပါဘူး။ အလုပ် လုပ်နေကိုင်နေရင်နဲ့ပဲ အခွင့်အရေးရမှသာ ရုံးထဲတင် ဖြစ်ပျက်သွားကြတာပါ။ တစ်ရက်မှာ ဆိုင်တဆိုင်မှာထိုင်ရင်း သူကျနော့်ကို မေးလာတယ်။
“အမ အလုပ်ပြောင်းတော့မယ် လိုက်မလား ”
“ဘယ်ကိုပြောင်းမှာလဲ”
အမ ကချက်ချင်းမဖြေဘူး။ ခဏလောက်ငြိမ်သွားပီးမှ
“အပြင်ထွက်လုပ်မလို့”
“ဘယ်လိုအပြင်လဲ ကျနော် သိပ်နားမလည်ဘူး”
“နိုင်ငံခြားထွက်မလို့ ဂျပန်ကို နတ်ဆေးလိုက်မလားလို့”
ကျနော်ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိ ဖြစ်သွားတယ်။ စိတ်ထဲလေးလာသလို ခံစားလာရတယ်။
“အမ တကယ်ပြောတာလား”
အမကခေါင်းလေးငြိမ့်ပြတယ်။
“ဟုတ်တယ် မနက်ဖြန် ရန်ကုန်သွားပြီး ပြင်ဆင်စရာရှိတာ ပြင်ဆင်ရအုံးမယ် ဟိုမှာ အဆက်သွယ်ရှိတယ်လေ နတ်ဆေး လိုက်ချင်ရင် ရန်ကုန်ကိုတခါထဲလိုက်ခဲ့ပါလား”
ကျနော် တခါမှမစဉ်းစားဘူးတဲ့ ပြည်ပ ကို အမ က သူနဲအတူ ခေါ်နေတယ်။ ကျနော် အမေ့မျက်နာကို သွားမြင်တယ်ဗျာ။ ဘယ်နည်းနဲ့မှအမေ ကျနော့်ကို လွှတ်မှာမဟုတ်တာ သိပ်သေချာတာပေါ့။ ကိုယ်သဘောကိုယ်နဲ့ ဇွတ်ထွက်သွားရင်လဲ အမေဘုန်းဘုန်းလဲမှာ။ မိဘကို တယုတယနဲ့ သိပ်ချစ် တတ်တဲ့အထဲမပါပေမဲ့ အခုလို ဆုံးဖြတ်ချက် ပြတ်သားရမဲ့နေရာမှာတော့ ကျနော့် ခေါင်းထဲအရင်ဝင်လာတာ အမေပဲ တုန့်ဆိုင်းနေတဲ့ ကျနော့်ဆန္ဒကို အမ နားလည်းပုံရပါတယ်။
” အဆင်ပြေမှပါ ”တဲ့
ရည်မှန်းချက်အကြီးကြီး ထားထားတဲ့ လူတစ်ယောက်ကို မသွားပါနဲ့ လား အမ ရယ်လို့လဲ ကျနော် မတားနိုင်ဘူး။ ရုံးဆင်းခါနီးမှာ အမက မသိမသာနဲ့ ကျနော့်ကို အနောက်ထဲခေါ်ပီး
ဖုံးနံပါတ်တစ်ခုပေးလာတယ်။ သူ့ဖုံးတဲ့ … ပီးတော့ ကျနော့်ဖုံးကိုယူပြီး သူ့ဖေစ့်ဘုတ် အကောင့်ကို သွားအပ်ထားပြန်တယ်။ ဘယ်တုန်းကမှ သူ့အကောင့်ကိုကျနော် မမေးခဲ့ဘူးပါဘူး။
ကျနော် မျက်နာမကောင်းတာကိုလဲ သူရိပ်မိပါတယ်။ သူ့ဖက်ကတစ်ကြိမ် တစ်ခါမှမလုပ်ဖူးတဲ့ အပြုအမူတစ်ခု လုပ်လာတယ်။ ကျနော့်ပါးကို ရွှတ် ခနဲနမ်းသွား တယ်။ အဲ့ဒီနေ့က လူချင်းနောက်ဆုံးတွေ့ရတဲ့နေ့ပါပဲ။
နောက်တစ်ရက် ရုံးမှာ မပြောမဆိုနဲ့ နန်းဆိုင်နွမ်း ထွက်သွားပြီ ဆိုတဲ့ သတင်းကဝန်ထမ်းတွေကြား ပြောစရာတစ်ခုဖြစ်လာတာပေါ့ဗျာ။ ကျနော့် အထင် မန်နေဂျာ ကတော့သိပုံရပါတယ်။
ရုံးရောက်ပီး မကြာဘူး။ အမ ကျနော့်ဆီ ဖုံးဆက်လာတယ်။ ကျနော့်အံဆွဲထဲမှာ ပိုက်ဆံနှစ်သိန်း သော့ခတ်ထားခဲ့တယ် ဆိုင်ကယ်သွားရွှေးလိုက်တဲ့။ သော့ကို သူ့စားပွဲအံဆွဲထဲ ထည့်ထားတယ်ဆိုပီး ပြောလာတယ်။ လူလစ်တဲ့အချိန် အံဆွဲဖွင့်ကြည့်မိတယ်ဗျာ။ စာအုပ်ကြားထဲ ညှပ်ထားတဲ့ တစ်သောင်းတန်တွေကို ကျနော် တွေတွေကြီး စိုက်ကြည့်နေမိတယ်။
သူရန်ကုန်မှာရှိတုန်းကာလတွေမှာ ကျနော့်ဆီ နေ့တိုင်းလိုလို ဖုံးဆက်ပါတယ်။ ဒီနေ့တော့ ဘယ်နေရာတွေမှာ ဘာသွားလု့ပ်ရတယ် စသဖြင့်ပေါ့။ ကျနော့် စိတ်ထင် တလတောင် မပြည့်လောက်ဘူးထင်ပါတယ်။ သူ ဂျပန်ကိုထွက်သွားရပြီ။ မသွားခင်တစ်ရက်အလို ဖုံးထဲမှာ
“အမ ပြန်လာမှာပါ မြန်မာပြည်ရောက်ရင် ဆက်သွယ်လိုက်မယ် ”
လို့ပြောသွားတယ်ဗျာ။ အမ ထွက်သွားပြီး တပတ်လောက်ထိကျနော် အလုပ်မှာ ရှိနေတုန်းပါပဲ။ လကုန်မှတစ်ခါထဲထွက်တော့မယ်ဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့ပေါ့။ တစ်ယောက်ထဲဘက်ပဲ့ သွားတယ်ဗျာ။ လူသစ်လဲရောက်မလာသေးပါဘူး။ တစ်ခါတလေ ယောင်မှာပီး အနောက်ကို လှည့်ကြည့်မိပါတယ်။ ဖိုင်တွဲလေး ပိုက်ပီး အမ ကျနော့်အနောက်ကနေ လိုက်လာမလား ဆိုတဲ့ စိတ်နဲ့ပေါ့။
သူဂျပန် ရောက်သွားပြီး သုံးလေးလလောက်ထိ ဖေစ့်ဘုတ် ကနေ ကျနော်တို့ အဆက်အသွယ်ရှိ ကြပါသေးတယ်။ အဲ့ဒီ နောက်ပိုင်းမှာ သူ့ကို လိုင်းပေါ်မှာ သိပ်မတွေ့ရတော့ဘူး။ ဘာဖြစ်သွားမှန်းလဲ မသိရနဲ့ပေါ့။ မီးလေး စိမ်းလာမဲ့အချိန်ကို ကျနော်မျှော်နေတတ်တယ်ဗျ။ ဆိုးတယ်ဗျာ ဖီလင်က လုံးဝအဆက်အသွယ် ပြတ်သလို လာခဲ့ရတဲ့နောက်မှာတော့
“အမ ပြန်လာမှာပါ မြန်မာပြည်ရောက်ရင် ဆက်သွယ်လိုက်မယ်”
ဆိုတဲ့စကားတစ်ခွန်းက မျှော်လင့်စရာဖြစ်လာခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် မမြင်ရတဲ့အနာဂတ်မှာ အမ ဘယ်လိုပုံစံနဲ့ ပြန်လာမလဲ ။ ကျနော်ကရော ဒီအခြေအနေအတိုင်းပဲ ရှိနေမလား ဘယ်သူသိနိုင်မှာလဲ။ ကံကြမ္မာဆိုတာ ရေးပီးသား ဝတ္ထုတစ်ပုဒ်ပါပဲ။ ဘယ်စာမျက်နာမှာ ဘာဖြစ်ရမယ်ဆိုတာ သတ်မှတ်ပြီးသားပဲ မဟုတ်လား ။…ပြီးပါပြီ
Zawgyi
က်ေနာ္ ႀကဳံးလိုက္တဲ့ ႐ုံးက စီနီယာ အမ
အခ်ိန္ကာလတစ္ခုမွာ က်ေနာ္ အိမ္ေပၚက ဆင္းခဲ့ဖူးတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဆိုတာကို အေသးစိတ္ေျပာမေနခ်င္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ဖေအ နဲ႔ သားေတြမွာ ျဖစ္တတ္တဲ့ ထူးမျခားနား အေၾကာင္းအရာေတြေၾကာင့္ပါပဲ။ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ၾကား ဗ်ာမ်ားေနတဲ့ အေမ့မ်က္နာလဲ လွည့္မၾကည့္ျဖစ္ဘူး။
အဲ့ဒီအခ်ိန္ကေပါ့။.ဖုံးတစ္လုံး… ဆိုင္ကယ္တစ္စီး… ေငြေလးငါးေသာင္း နဲ႔ အဝတ္အစားသုံးစုံေလာက္ အိတ္ထဲထည့္ပီး ဆင္းလာလိုက္တာ။ သန္းေဇာ္ ဆိုတဲ့ အေပါင္းအသင္း တစ္ေယာက္အိမ္ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာၿပီး တက္ေနျဖစ္တယ္။
သန္ေဇာ္တို႔အိမ္မွာက သူရယ္ သူ႔အေဖ အေမ နဲ႔ သူ႔ညီ ေလးေယာက္ပဲေနၾကတယ္။ အားလုံးကလဲ ကိုယ္နဲ႔ ရင္းႏွီးၾကေတာ့ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴပါပဲ။ ဒီေကာင့္မိဘေတြကိုေတာ့ အိမ္ေပၚကဆင္းလာတာ အသိမေပးျဖစ္ဘူး။ ေတာ္ၾကာ ငါ့တူ ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္။ မိဘဆိုတာဒီလိုပဲ နားခ်ေနမွာ ႀကိဳသိတယ္ေလ ။ အမ်ိဳးေတြေရာက္ေနတာ ေနစရာမရွိလို႔ ခဏလာေနတာ လို႔ပဲ ပလီထားရတာေပါ့ဗ်ာ။ သူတို႔ကလဲ သိပ္မစပ္စုၾကပါဘူး။
တစ္ပတ္ေလာက္ထိ ဘာမွမလုပ္ပဲ အိပ္လိုက္ စားလိုက္နဲ႔ ေပါ့။ လူႀကီးေတြကေတာ့ ေျပာပါတယ္။ အိမ္မွာပဲ ထမင္းစားဖို႔ အားမနာဖို႔ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အျပင္ပဲ ထြက္စားျဖစ္တာမ်ားပါတယ္။ ပါလာတဲ့ ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္ခံမလဲဗ်ာ။ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့။ ေတြးရၿပီေလ ဒီပိုက္ဆံကုန္ရင္ဘာလုပ္မလဲဆိုတာ။
သန္းေဇာ္ကေတာ့ သူ႔အလုပ္နဲ႔သူ မနက္၈နာရီေလာက္ ထြက္သြားၿပီး ည ေနေစာင္းမွ အိမ္ျပန္ေရာက္လာတတ္တယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္လို႔ ဆိုရမလိုပါပဲ တစ္ရက္မွာ ဒီေကာင္က်ေနာ့္ကို ေျပာလာတယ္။
“မင္းအိမ္ေပၚျပန္မတတ္ေသးရင္
အလုပ္လုပ္မလား”
တဲ့။ သူတို႔ဆီမွာလူလိုတယ္ မင္းလုပ္ခ်င္ရင္ ငါေျပာေပးမယ္ ဆိုပီေျပာလာတာနဲ႔
“ဘာလုပ္ရမလဲ ငါလုပ္ႏိုင္တဲ့အလုပ္မ်ိဳးလား”
ေမးျမန္ၾကည့္ရတာေပါ့ဗ်ာ။
“ဟာ ရတယ္ ငါ့ေကာင္ မင္းလုပ္လို႔ျဖစ္တယ္ မခက္ဘူး”
ဆိုတာနဲ႔ လုပ္မယ္ကြာ ေျပာလိုက္ဆိုပီး လက္ခံလိုက္တယ္။ တိုတို ေျပာရရင္ သန္းေဇာ္ အဆက္အစပ္နဲ႔ က်ေနာ္ သူလုပ္ေနတဲ့ ကုမၸဏီမွာ အလုပ္ရသြားတယ္။ အဲ့ဒီမွာပဲ ေပါက္လႊတ္ပဲစား ဗ႐ုတ္သုတ္ခ ႐ုံးႀကီးကို ေရာက္သြားေတာ့တာပါပဲ။ ဒီလိုေျပာလို႔ ကုမၸဏီကို အခ်ဥ္ေတာ့မမွတ္နဲ႔ဗ်ာ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေနတဲ့လူမွန္ရင္ အခုေျပာတဲ့ ကုမၸဏီကို နာမည္ေျပာတာနဲ႔ တန္းသိတယ္။ တီဗြီေၾကာ္ျငာေတြမွာေတာင္ ေခတ္စားလိုက္ေသး။ မန္းေလးမွာကေတာ့ ႐ုံးခြဲေလးပါပဲ။ ႐ုံးခ်ဳပ္က ရန္ကုန္အေျခစိုက္တာ။
႐ုံးခ်ဳပ္မွာ ဝန္ထမ္း ဦးေရဘယ္ေလာက္ရွိလဲ ေသခ်ာမသိေပမဲ့ ဒီမန္းေလး ႐ုံးခြဲမွာေတာ့ မန္ေနဂ်ာ နဲ႔မွ ဆယ္ေယာက္ထဲရယ္။ လူသာနည္းတာ ၿခံဝန္းႀကီးကေတာ့ အက်ယ္ႀကီး။ ကိုယ္နဲ႔ဆိုင္တာကိုပဲ
အၾကမ္းဖ်င္းေျပာရရင္ ဆယ္ေယာက္မွာ မန္ေနဂ်ာ နဲ႔ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ပဲ ႐ုံးထိုင္လူအျဖစ္က်န္ပီး က်န္တဲ့လူေတြက အကုန္အျပင္ထြက္လုပ္ၾကရတာ ႐ုံးျပန္ဝင္ခ်ိန္ ေသခ်ာမရွိၾကဘူး အဲ့လို။
အဲ့ဒီကမွ ထပ္ပီး ကြဲသြားတာက က်ေနာ္ နဲ႔ က်ေနာ့္စီနီယာ အမတစ္ေရာက္က သပ္သပ္လိုင္းကြဲသြားျပန္တယ္။ ကားသမားႏွစ္ေယာက္နဲ႔ တျခားလူေတြက တစ္လိုင္း သပ္သပ္ ဘာလိုင္းလဲေတာ့ မေမးနဲ႔ဗ်ာ။ အေရးမႀကီးဘူး စိတ္ဝင္စားစရာလဲမေကာင္းဘူး။ အဲ့ဒီကားသမားထဲမွာ သန္းေဇာ္လဲအပါအဝင္ေပါ့။
အထက္မွာေျပာခဲ့သလိုပဲ က်ေနာ္အလုပ္တြဲလုပ္ရတာက က်ေနာ့္စီနီယာ ျဖစ္လာတဲ့ နန္းဆိုင္ႏြမ္း ဆိုတဲ့ အမတစ္ေရာက္နဲ႔။ အမ ပဲဆိုပါေတာ့ သူ႔အသက္ကိုယ္မွမသိတာ။ ျမင္ေအာင္ေျပာရရင္ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး ေအးျမတ္သူနဲ႔ ဆင္တယ္ေျပာရမယ္။ အသားပိုျဖဴတယ္ သူက
ပါးခ်ိဳင့္မပါတာ တစ္ခုကလႊဲလို႔ေပါ့။ (ေအးဆို မင္းသမီးေတြေမာ္ဒယ္ေတြနဲ႔ႏႈိင္းတာ အက်င့္ျဖစ္ေနတာ ဟီး)
အလုပ္စဝင္တဲ့ေန႔ကစပီး သူပဲ က်ေနာ့္ကို
အလုပ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အစစအရာ သင္ျပေပးသြားတာ။ လုပ္ရတာကေတာ့ မားကတ္တင္းပါပဲ ဆိုေတာ့ သိၾကတဲ့ အတိုင္း ေဈးကြက္ထဲ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္အတူတူ ပတ္ရတာေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ခ်ိန္လုံး ဆိုင္ကယ္နဲ႔သြားလာေနတာမ်ိဳးလဲ မဟုတ္ဘူးရယ္။ ထြက္လိုက္…႐ုံးျပန္ေနလိုက္(႐ုံးေနရတာမ်ားမ်ားပါ) ဒီလိုကိုး။
ကိုယ္လုပ္တဲ့အလုပ္ ေစာက္တင္းေျပာတယ္ မထင္နဲ႔ဗ်ာ။ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က်ေနဖူးမွ သိလိမ့္မယ္။ ဒါ ပထမဆုံးဝန္ထမ္းလုပ္ဖူးတာျဖစ္ေပမဲ့ တျခား လုပ္ငန္းေတြ၊ company ေတြ ဘယ္လိုပုံစံ ဘယ္လို စည္းမ်ဥ္းေတြနဲ႔လုပ္ကိုင္အုပ္ခ်ဳပ္လဲ သိသင့္သေလာက္ သိတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီမွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔ တျဖည္းျဖည္းသိလာတယ္ေလ။ အခ်ိဳးမေျပမွန္း၊ အေလးမထားမွန္၊ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း လုပ္မွန္း၊ ႏွစ္က်ပ္ကြက္ႏွင္းမွန္း၊ က်န္ေသးတယ္ တျခားညစ္ပတ္တဲ့အခ်က္ေတြ။
လိုအပ္လို႔ မန္းေလး႐ုံး မန္ေနဂ်ာ အမႀကီးရဲ႕ tpye ကို နဲနဲေျပာမယ္ဗ်ာ။ ေရခဲတုံးႀကီး လို႔ပဲေျပာလိုက္မယ္။ မန္ေနဂ်ာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ပါဝါ အာဏာ တစ္ခုမွ သူ႔မွာမရွိဘူး။ ဘယ္လိုလဲဆိ ပုံစံက သူတာဝန္သူလုပ္တယ္။ အထက္က လူႀကီးေတြေျပာခိုင္းသလို ေျပာလိုက္မယ္ ဒါပဲ။ ဒီေလာက္ပဲ မလႊဲသာလို႔ ဝန္ထမ္းျပသနာေတြ ျဖစ္လာရင္ေတာင္ သူ႔အထက္ ရန္ကုန္က အဆင့္ဆင့္ေသာ ဂ်ာႀကီးေတြဆီဖုံးလႊဲပဲ။ အဲ့သလို။
ဒါကလဲ ေျပာရရင္ ႐ုံးခ်ဳပ္က လူေတြကကို ဒီပုံစံကိုလက္ခံတဲ့ အေနအထားျဖစ္ေနတာ။ မန္ေနဂ်ာဆိုတာ အမည္ခံသက္သက္လို ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သေဘာေတာ့ အေတာ္ေလးေကာင္းရွာပါတယ္။
အလုပ္ပီးလို႔ ႐ုံးထဲလူစုံတဲ့အခ်ိန္ဆို ေနခ်င္သလိုေန၊ ေစာ္နဲ႔ ဖုံးေျပာမလား၊ ဂိမ္းေဆာ့မလား၊ ပစၥည္းထားတဲ့ ဂိုေထာင္ထဲသြားအိပ္ေနလဲ ဘာမွမေျပာဘူး။ ေနမေကာင္းဘူးလား ရတယ္။ အလုပ္ေတာ့လာခဲ့၊ ေခ်ာင္ထဲသြားအိပ္ေန သူကိုယ္တိုင္ေျပာတာ ။ ဝန္ထမ္းေတြ အလုပ္မွာ အမွားအယြင္းလုပ္ခဲ့မိရင္လဲ သူ႔အထက္လူႀကီးေတြကို ေဖးေဖးမမ ကူေျပာေပးရွာပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ပဲ ဝန္ထမ္းေတြကလဲ သူ႔ဆိုခ်စ္ၾကပါတယ္။ ခန႔္မွန္းမိသေလာက္ စိတ္ကလဲ ကေလးစိတ္ရယ္၊ သူ႔ကိုယ္သူ လူငယ္ေလးလို႔ခံယူထားသလား မေျပာတတ္ဘူး။ ကေလးေတြနဲ႔လဲ သူငယ္ခ်င္းေပါင္း ေပါင္းတာ။ ငါမန္ေနဂ်ာဆိုပီး ဟိတ္ႀကီးဟန္ႀကီးနဲ႔ ေနတာမ်ိဳး ဟင့္အင့္…မရွိဘူး။ ဒါဆို ဒီ႐ုံးမွာ ဘယ္ေလာက္အေနေခ်ာင္မယ္ဆိုတာ ရိပ္မိၾကမွာပါ။
မေကာင္းတာကေတာ့ အလုပ္ကိစၥေတြမွာ
အထက္လူႀကီးေတြရဲ႕ မျပတ္သားမႈ၊ အေလးမထားမႈ၊ စကားကိုပီးစလြယ္ေျပာ ကတိေတြေပးခ်င္သလိုေပးပီး
ေပးထားတဲ့ကတိအတိုင္း ျဖစ္မလာတာေတြရဲ႕ အက်ိဳးဆက္က ေရရွည္မွာ ေအာက္ေျခဝန္ထမ္းေတြနဲ႔ ေဖာက္သည္ေတြရဲ႕ ဆက္ဆံေရးကိုထိခိုက္လာ႐ုံမကပဲ ကုမၸဏီပုံရိပ္ပါ ထိခိုက္လာေတာ့တာေပါ့။ ပုံရိပ္က်လာတယ္။ နာမည္ပ်က္စျပဳလာတယ္။
အလုပ္အပ္တဲ့ေဖာက္သည္ေတြနဲ႔ စကားေတြမ်ားလာတယ္။ ျပသနာေတြ တက္လာတယ္ ။ ျပသနာကိုလဲ ကပ္စတန္မာေက်နပ္ေအာင္ ရွင္းမေပးႏိုင္တာက ခပ္မ်ားမ်ား။ ဗ႐ုတ္သုတ္ခဆိုတာ အဲ့ဒါေျပာတာ။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ ဝန္ထမ္းေတြကို အလြန္အၾကဴး ဖိအားမေပးတတ္ဘူး ။
ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ အလုပ္ဝင္ၿပီး တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ သန္းေဇာ္ အလုပ္ကထြက္သြားတယ္။ လခပိုရတဲ့ဆီ ေျပာင္းသြားတယ္ဆိုပါေတာ့ ကိုယ္ကသာ ကိုယ့္အေျခအေန ဘာမွန္းမသိေသးတာနဲ႔ လက္ရွိေသခ်ာတဲ့ အလုပ္မွာပဲ က်န္ေနခဲ့တယ္။ သန္းေဇာ္ထြက္ၿပီး ေနာက္တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ အေမ က်ေနာ့္ ဖုံးဆက္လာတယ္။ ျပန္လာခဲ့ ဘာညာေပါ့ဗ်ာ။
“လာခ်င္ဘူးဗ်ာ ဒီမွာ က်ေနာ္အလုပ္လုပ္ေနပီ စိတ္ခ် ဘာမွမျဖစ္ဘူး”
ဆိုပီး သန္းေဇာ္အိမ္ေသာင္တင္ေနျပန္တာေပါ့။ ပိုက္ဆံျပတ္သြားလို႔ ဒီေကာင့္ဆီက ေခ်းထားရေသးတယ္။ ဘဝကအဲ့သလို။ အေမဆက္ၿပီး တအားႀကီးမၾကာဘူး အေဖဆက္လာျပန္တယ္။
“ေဟ့ေရာင္… မင္းဘယ္မွာလဲ ျပန္လာခဲ့စမ္း ဒီမွာမင္းအေမ မစားႏိုင္မေသာက္ႏိုင္ျဖစ္ေနပီ”
တဲ့။ ဒီတစ္ခါက်ေနာ္ မႈိင္သြားတယ္ဗ်ာ။ ကိုယ့္အေမအေၾကာင္း ကိုယ္သိတာကို။ ေသြးတိုး… ဆီးခ်ိဳ… ေလးဖက္နာ ေရာဂါေပါင္းစုံ ကန္ထ႐ိုက္ ဆြဲထားတဲ့အေမ့ကို သနားစိတ္ေလး စဝင္လာတယ္။ ဆင္းလာတုန္းကေတာ့ ဒါေတြ ဘယ္ေတြးမလဲ ေသြးဆူေနတာကိုဗ်။ အေမ ကိုယ့္ကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္၊ အလိုလိုက္တယ္ဆိုတာ သိတယ္ေလ။ အဲ့လို ခ်စ္မွန္းသိလို႔လဲ ဆိုးခဲ့ မိုက္ခဲ့တာေတြမ်ားခဲ့ၿပီကိုး။
က်ေနာ္ အိမ္ေပၚျပန္တက္တာ အေမ့ေၾကာင့္ပါပဲ။ အလုပ္ကလဲထြက္ခိုင္းေတာ့တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ မထြက္ပါဘူး။ သိပ္ကို သေဘာေကာင္း၊ ေဖာ္ေ႐ႊ၊ မ်က္နာေပးခ်ိဳတဲ့ က်ေနာ့္စီနီယာရွမ္းမေလး နန္းဆိုင္ႏြမ္း ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေၾကာင့္ဆိုပါေတာ့။ သူ႔ကို က်ေနာ္ေျပာခဲ့ဖူးတယ္ဗ်။ က်ေနာ္ ဒီအလုပ္ကို အၾကာႀကီးလုပ္မွာမဟုတ္ဖူးလို႔။ အဲ့ေတာ့ သူက ဘာေျပာလဲဆို
“ေနလို႔ရသေလာက္ေတာ့ေနပါအုံး”
တဲ့။ ေနာက္ဝင္တဲ့လူေကာင္းရင္ ကိစၥမရွိေပမဲ့
ဗ႐ုတ္သုတ္ချဖစ္ေနရင္ မတြဲခ်င္ဘူးဆိုတဲ့ စကားကို သြားသတိရလိုက္တယ္ဗ်ာ။ ႀကဳံခဲ့ဖူးလို႔ ေျပာတာလဲျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့။ သူမွာေ႐ႊးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္မွ မရွိတာ။ က်ေနာ္ထြက္ရင္ က်ေနာ့္ေနရာမွာ သူနဲ႔တြဲဖို႔ ေနာက္တစ္ေယာက္ဝင္လာမွာပဲေလ။ ဆိုးဆိုးေကာင္းေကာင္း တြဲလုပ္ရေတာ့မယ္။ အဲ့ဒါကို စိုးရိမ္ေနပုံရတယ္။ ဒီကေကာင္ ဆိုးခဲ့တာေတြမ်ားသိရင္ ဘယ္လိုေနမယ္မသိဘူး ဟီးး။
မ ဘက္လိုက္ေတာ့ မိုက္ဖက္ပါတယ္ပဲဆိုဆိုဗ်ာ။ အာ့မ်က္နာေလးေၾကာင့္ မိဘေတြကိုထြက္လို႔ မရေသးဘူးဗ်။ အနည္းဆုံးတစ္ႏွစ္လုပ္ဖို႔ စာခ်ဳပ္ခ်ဴပ္ထားရတာ ဆိုပီး ပလီရေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ တိတ္သြားတာပဲ အသံေတြ။ အေမ ကေတာ့ က်ေနာ္ျပန္လာတာကိုပဲ သူ႔ခမ်ာ ဝမ္းသာေနရွာတာ။
အဲ့ဒါဆိုလဲ အိမ္ကေနပဲ သြားလုပ္ေပါ့ တဲ့ ။ အေဖ ကေတာ့ ဘယ္ၾကည္မလဲ။ မၾကည္လဲ ကိစၥမရွိပါဘူး။ လက္ရွိအိမ္အလုပ္မွာ က်ေနာ္ အိမ္ေပၚကမဆင္းအထိ အေဖ က်ေနာ္နဲ႔ အေဖ့ညီ က်ေနာ့္ဦေလးေပါ့။ ေနရာခြဲလုပ္ၾကတာ၊ မန္းေလးမွာ အေဖေနရင္ နယ္မွာ က်ေနာ့္ ဦးေလးနဲ႔ ေပါ့။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္မရွိလဲ စီးပြားေရးထိခိုက္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမရွိလို႔ ဟိုအလုပ္မွာ ဆက္ေနၾကည့္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းတစ္ခ်က္ေပါ့ဗ်ာ။
ဒီေနရာမွာ နန္းဆိုင္ႏြမ္း ရဲ႕ကာ႐ိုက္တာကို အေသးစိတ္ ထပ္ေျပာၾကည့္မယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ကိုယ့္စီနီယာ လက္ဦးဆရာလိုျဖစ္ေနတာနဲ႔ အမ လို႔ပဲ ေခၚျဖစ္တယ္။ တျခားသူေတြကေတာ့ မနန္း ေခၚၾကတယ္။ အသက္လဲ က်ေနာ္ နဲ႔ အမ်ားႀကီးကြာပုံမရပါဘူး။ ကြာလွမွ သုံးႏွစ္ ေပါ့။ သူ႔အသက္ ဘယ္သူေမးေမး မေျဖဘူး။
“လူကိုခင္ရင္ အသက္မေမးပါနဲ႔” တဲ့
ေကာင္မေလးေတြအထာေလ။ ပီးေတာ့ ဘယ္မွာေနတယ္ ရည္းစားရွိလား မရွိဘူးလား အိမ္ေထာင္နဲ႔လား သူ႔ကိုယ္ပိုင္ဖုံးနံပါတ္ (ဒီအလုပ္မွာ မားကတ္တင္းသမားႏွစ္ေယာက္ကို ႐ုံးက ဖုံးေပးထားတယ္ဗ်။ ဒီလူေတြထြက္သြားရင္ ဒီနံပါတ္နဲ႔ အလုပ္ဆက္လုပ္လို႔ရေအာင္ လုပ္ထားပုံရတယ္)
ဘယ္သူမွမသိဘူး ။ ေမးရင္လဲ အ႐ူးကြက္နင္းပီး ေဝွ႔လည္ေၾကာင္ပတ္ ေရွာင္သြားတာခ်ည္းပဲ။ ဒါတင္မဟုတ္ဘူး။ သူ႔လစာဘယ္ေလာက္ရလဲ ကအစ
႐ုံးကသူလို ကိုယ္လိုဝန္ထမ္းေတြ တစ္ေယာက္မွ မသိၾကတာ။ မန္ေနဂ်ာေတာ့ သိမွာေပါ့ဗ်ာ ပိတ္ထားတာေနမွာေပါ့။ စီနီယာ အက်ဆုံးကလဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ပဲေလ။ ယုတ္စြအဆုံး အလုပ္ဆင္းလို႔ ျပန္ရင္ေတာင္ အကုန္လုံးျပန္ပီးမွ သူျပန္တာ အဲ့ဒါကေန႔တိုင္ပဲ။
ကိုယ္ကလဲ ဖာသိဖာသာပါပဲ မဆိုင္တာမေမးပါဘူး။ ေနတတ္လြန္းလို႔။ တကယ္ပါ အလုပ္အတူတူ တြဲလုပ္ေနလို႔ တျခားသူေတြထက္ ပိုအေနနီးတာပဲေလ ဆိုပီး ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေမးခြန္းေတြ ေယာင္လို႔ေတာင္ မစပ္စုဘူးဖူး။ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္အတူတူထြက္ၾကရင္လဲ ဒီအတိူင္းပဲ။
သူ႔ဖက္ကသာတစ္ခါပဲ။ နတ္ေဆး မန္းေလးသားပဲလား၊ မိဘေတြ ရွိၾကေသးလား၊ ေမာင္ႏွမ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိလဲ ေမးခဲ့ဖူးတာ။ သို႔ေပမဲ့ အခ်ိန္ကစကားေျပာသြားတယ္ဗ်ာ။ ေန႔စဥ္ေနတိုင္း အတူသြား အတူလာ အတူစား နဲ႔ (ရံဖန္ရံခါ ေန႔လယ္စာ အျပင္မွာစားျဖစ္ၾကတယ္)
အၿမဲနီးနီးကပ္ကပ္ေနတာၾကာလာေတာ့ တစ္ေယာက္အထာ တစ္ေယာက္သိလာၾကမွ အရင္ထက္ စကားေတြပိုေျပာျဖစ္လာတယ္။ စီးပြားေရး လူမႈ႕ေရး အလုပ္အေၾကာင္း စသျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ။.က်ေနာ္ အလုပ္ေနာက္က်ရင္လဲ က်ေနာ့္အစား လက္မွတ္အတု ထိုးေပးတတ္တယ္။ ေနာက္က်လို႔ လကုန္ရင္ လခထဲက ျဖတ္တာကိုး။
မယုံမရွိနဲ႔ရယ္… အဲ့ဒါ သူ႔ဖက္ကပဲ ပုံစံစေျပာင္းလာတာ
မလိမ္ပါဘူးဗ်ာ။ သူသာ ကိုယ့္စီနီယာဆရာလဲ မဟုတ္ အလုပ္တစ္ခုထဲလုပ္ေနတဲ့သူမဟုတ္လို႔ကေတာ့ ေနမလားလို႔ 😜 ဒီအထိ ကိုယ့္ဖက္က ပုဂၢိဳလ္ေရးဆန္တဲ့ အေမးမ်ိဳး မေမးခဲ့ပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ပဲ သူကလဲ ဒီတစ္ေယာက္မဆိုးဘူး အလိုက္သိတယ္ ဆိုပီမ်ား ကိုယ့္ကို တျခားသူေတြထက္ မ်က္နာသာေပးလာတာလဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့ဗ်ာ အထင္ေနာ္။.
ဟိုသီခ်င္းထဲကလို `အေနၾကာလာေတာ့ စိတ္က မ႐ိုးသားလာ´ ဆိုသလိုေပါ့ ေမာင္နတ္ မင္းအဲ့လိုျဖစ္လာသလားဆိုရင္ ဝန္ခံပါတယ္ မျဖစ္တျဖစ္ ဟတ္ဘိုင္ဟတ္ပါပဲ 😜 ဘာကိုမွ ဂ႐ုမစိုက္ပဲ စိတ္ထဲရွိရာလုပ္တတ္တဲ့သူဆို
အခြင့္ေရးယူတာၾကာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေလာက္ ပူးပူးကပ္ကပ္ အသားခ်င္းထိေတြ႕သြားလာေနရတာပဲ။
ေက်ာက္ဆည္၊ မတၱရာ၊ ျပင္ဦးလြင္၊ မုံ႐ြာ အဲ့လို မန္းေလးျပင္ပကေနရာေတြကို က်ေနာ္နဲ႔သူ ေအဒီဗန္ေလး ငွားပီးသြားရတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးေတြ ရွိၾကပါတယ္။ အဲ့ခါက်ရင္ က်ေနာ္ ကားေခါင္းခန္းက လိုက္တာရွိသလို အေနာက္မွာ သူနဲ႔အတူတူစီးတဲ့ အေခါက္ေတြလဲ ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။
တစ္ခါကဆို ျပင္ဦးလြင္ကအျပန္မွာ တက္စီသမားက ေနာက္ခရီးသည္တစ္ေယာက္ ထပ္တင္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို အေနာက္ကလိုက္ခိုင္းလာတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အမက ျပင္ဦးလြင္ကေန ပန္းေတြ၊ မုန႔္ထုတ္ေတြ၊ တျခာအတိုအစေတြ အမ်ားႀကီး ဝယ္ခ်လာတယ္။ ကားေနာက္ခန္း ပစၥည္းထားတဲ့ေနရာကလဲ ျပည့္ေနေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ သူ႔ေဘးမွာပဲ ၾကပ္ညႇပ္တင္ခဲ့ရတာေပါ့ဗ်ာ။ ဘာေျပာေကာင္မလဲ သူ႔ေပါင္နဲ က်ေနာ့္ ေပါင္ထိကပ္ေန႐ုံမကဘူး ကားေမာင္းေနတဲ့ အရွိန္ေၾကာင့္ သူ႔တင္ပါးအိအိႀကီးက လာလာပြတ္သလိုျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ။ သူလဲ အေနခက္ေနမွာေပါ့ဗ်ာ မ်က္နာေလးၿပဳံးေစ့ေစ့ေလးနဲ႔
“ကားမမူးတတ္ဘူးလား”
တဲ့။ ေမးလာတယ္။ လူေတာ့မမူးေသးဘူး အဝွါကေတာ့ မူးခ်င္ခ်င္ရယ္ ေျပာလိုက္ရင္ မေကာင္းရွိေရာ့မယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ဗ်ာ သူက စကားေျပာရင္ က်ေနာ္နဲ႔စကားေျပာရင္ေပါ့။ မ်က္လုံးေတြက လူကိုအရမ္းအကဲခတ္တာ သိပ္သိတာေပါ့ ဘယ္လိုေလးမွန္းမသိဘူး။ က်ေနာ္ေတြးမိတယ္ သူ႔႐ုပ္ရည္ သူ႔အရည္အခ်င္း လုပ္ရည္ကိုင္ရည္နဲ႔ဆို ဒီထက္ျမင့္တဲ့တျခားေနရာမွာ ေျပာင္းလုပ္လို႔ရရဲ႕နဲ ဘာလို႔ ဒီအလုပ္မွာ ၿမဲေနလဲဆိုတာေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး ။
ေႏြ မိုး ေဆာင္း သုံးရာသီလုံး ႏွစ္ေယာက္အတူ အၿမဲရွိခဲ့ၾကတယ္ ဆိုရမွာေပါ့။ ဒီအေတာအတြင္း သူ႔ဆီ သူနဲ႔သက္ဆိုင္သူလို႔ဆိုရမယ့္ လူဆီကဝင္လာတဲ့ ဖုံးမ်ိဳး သတိထားမိသေလာက္ တစ္ခါမွကို မေတြ႕ဖူးဘူးဗ်ာ။ သူဖုံးႏွစ္လုံးကိုင္တာေတာ့ သိတယ္။ တစ္လုံးက ႐ုံးကေပးတဲ့ဖုံး တစ္လုံးကသူ႔ဖုံးေပါ့။ ကိုယ္လဲ ဒီလိုပါပဲ။
မာကတ္တင္း ဝင္ရမယ့္ ေနရာေတြဆို က်ေနာ့္ကို ေရွ႕ကသြားခိုင္းၿပီး သူကေတာ့ အေနာက္ကေန ဖိုင္တြဲေလးကိုင္ပီး လိုက္လာတတ္တယ္။ ေရွ႕တန္းတင္ ပညာသင္ေပးတာေပါ့။ မရည္႐ြယ္ပဲ က်ေနာ္ အဲ့ဒီအလုပ္မွာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ အခ်ိန္ထဲေရာက္လာတယ္။ ေျပာတာေပါ့ဗ်ာ အိမ္က လူႀကီးေတြကေတာ့ ထြက္ဖို႔ရာကို။ ဒီေတာ့လဲ ဉာဏ္နီဉာဏ္နက္မ်ားရျပန္တာေပါ့။ ေနအုံးဗ် ထြက္လို႔မျဖစ္ေသးဘူး။ က်ေနာ္ရမဲ့ပိုက္ဆံ ပါစန႔္ ေတြရစရာက်န္ေသးတယ္ ဘာညာေလွ်ာက္႐ႊီးရျပန္ေသးတာ။
ဒီလိုနဲ႔ တစ္ရက္မွာ အမ ရယ္၊ က်ေနာ္ ကားသမားတစ္ေရာက္ရယ္၊ မန္ေနဂ်ာနဲ႔ ႐ုံးထိုင္တဲ့ ေဟမာ ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေရာက္ရယ္ ႐ုံးထဲရွိတုန္း ကားသမားက က်ေနာ့္စီနီယာ ထိုင္တဲ့ စားပြဲခုံေျခရင္းနဲ႔ မလွမ္းမကန္းမွာ က်ေနတဲ့ ေဆးကဒ္ေလးတစ္ကဒ္ကို ေကာက္ယူၿပီး
“ဟ ငါ့မိန္းမေသာက္တဲ့ေဆးမ်ိဳးပါလားဟ”
ဆိုပီး ေအာ္ေျပာလာတယ္။ အလိုက္ကန္းဆိုး မသိပုံမ်ား။ အမ မ်က္နာပ်က္သြားတာေပါ့ဗ်ာ။ ေဆးကဒ္က သူ႔စားပြဲအနားမွာက်ေနတာကို။ ထေျပာပါေရာ
“အဲ့ဒါ က်ေနာ့္ဟာမဟုတ္ဘူးတဲ့”
ေျပာပီး တြိဳင္းလက္ဘက္ထြက္သြားတယ္။ က်န္တဲ့ မိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ၿငိမ္ေနၾကတယ္။ အလိုက္မသိတဲ့ သိန္းဝင္း ဆိုတဲ့ကားသမားက က်ေနာ့္ကို စပ္ၿဖီးၿဖီးနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး ေဆးကဒ္ကို က်ေနာ့္စီနီယာခုံေပၚသြားတင္ထားတယ္ေလ။ ဘာေဆးကဒ္လဲသိတာေပါ့ဗ်ာ မွ်ားေတြနဲ႔ဟာေလ။ ေနာက္ထဲက အမ လဲ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ထြက္မလာဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ ဖုံးေလးကိုင္ပီး ျပန္ထြက္လာတယ္။
က်ေနာ့္ကို ပခုံးပုတ္ပီး သြားစို႔ အျပင္သြားစရာရွိတယ္ ဆိုတာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထြက္ခဲ့ၾကေတာ့ေပါ့။ ဘယ္ေမာင္းရမလဲ ဆိုေတာ့ မိန္းထဲကို ေမာင္းခိုင္တယ္။ မိန္းထဲေရာက္ေတာ့ ထမင္းစားရေအာင္ သူေကြၽးမယ္ဆိုပီး 73 ေပၚက easy ray ကို သြားခိုင္းျပန္တယ္။ ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ စားေသာက္စရာမွာပီးလို႔ ေစာင့္ေနတုန္းစလာပါေရာ။
“ေတာ္ေတာ္စိတ္တိုေနတာ ”
“ဘာကိုလဲ အမ”
“ေဆးကဒ္ေလ အဲ့ဒါေဟမာ့ဟာ”
“ေျပာလိုက္ေပါ့ သူ႔ဟာလို႔”
“မေကာင္းတတ္လို႔ေပါ့ သူမ်ားအလိုက္တသိနဲ႔ ေျပာလာမလား ေစာင့္ေနတာ ကိုယ့္ဟာကို ေကာင္းေကာင္းမသိမ္းထားဘူး”
ေျပာပီး ဝဲက်ေနတဲ့သူ႔ဆံပင္ေတြအေနာက္ကို စုသိမ္းလိုက္တယ္။ ေခြၽးစက္ေလးေတြစို႔ေနတဲ့ မ်က္နာေလးက တစ္မ်ိဳးေလး စြဲမက္စရာေကာင္းလွတယ္ဗ်ာ။
“က်ေနာ္ ေျပာလိုက္ရမလား ဟိုေကာင္ေတြကို အဲ့ဒါေဟမာ့ဟာလို႔”
“ထားလိုက္ပါေတာ့ ပါးစပ္ေတြကယုံရတာ မဟုတ္ဘူး လူေလးနည္းနည္းရွိတာ စကားမမ်ားခ်င္ေတာ့ပါဘူး”
မ်က္နာေလးျပန္ပီးၾကည္လင္တယ္။ အၿငိဳးအေတး ေဒါသနည္းမယ့္ပုံပဲဗ်။ ေနလာခဲ့တဲ့ တစ္ေလ်ာက္လုံး စူပုတ္အလိုမက်တဲ့ပုံမ်ိဳး တစ္ခါမျမင္ခဲ့ဘူးဖူး။ မွာထားတဲ့ဟာေတြေရာက္လာလို႔ က်ေနာ့္တို႔ စကားစျပတ္သြားျပန္တယ္။ စားေသာက္လို႔ပီးမွ သူ႔ကပဲ စေျပာလာတယ္။
“ဘယ္လိုလဲ ေနအုံးမွာမဟုတ္လား”
“ဘာေျပာတာလဲဟင္”
သိပ္နားမလည္လို႔ က်ေနာ္ထပ္ေမးလိုက္တယ္။
“အလုပ္မထြက္ေသးဘူး မဟုတ္လားလို႔”
“မထြက္ျဖစ္ေလာက္ေသးပါဘူး”
“႐ုံးကိုသံေယာစဥ္ျဖစ္ေနပီေပါ့ေလ”
“႐ုံးကိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေလ”
က်ေနာ္ သူ႔မ်က္နာကိုမၾကည့္ပဲ ေအာက္ကို ၾကည့္တာလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ သူ႔ကိုျပန္ၾကည့္မိခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ့္ကို ဒဲ့ႀကီးကို အဓိပၸါယ္တစ္ခုခုပါတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ စိုက္ၾကည့္ေနတယ္ဗ်ာ။ ေယာက်ာ္းတန္မဲ့ ရင္ထဲ ဖိုသီဖတ္သီေတာင္ျဖစ္သြားရတယ္😂
ေနာက္မွ နခမ္းေထာင့္စြန္းေလးေတြက ၿပဳံးခါနီ အားယူေနတဲ့အခ်ိန္လိုမ်ိဳး ေကြးသြားသေယာင္နဲ႔ မ်က္လႊာေလးခ်ပီး အေအးစုပ္ေနျပန္တယ္။ မဆီမဆိုင္ ေျပာလာျပန္တယ္။
“မဝေသးရင္ တစ္ခုခုစားအုံးေလ”
“ျပည့္ေနၿပီ”
“ေအာ္ ရပါတယ္”
“မထိဘူးမဟုတ္လား”
“ထိမထိေတာင္ မသိဘူးလား”
“မထိဘူးထင္တာပဲ”
“အင္း မထိဘူး mask ခံထားလို႔”
“က်ေနာ္က ထိသြားၿပီမွတ္လို႔ အားနာေနတာ”
“ေရာ့… ေနၾကာေစ့စားအုံး ေအာ္ ဒါနဲ႔ အိမ္ကိုဘယ္လိုေျပာလာတာလဲ”
စာကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲပီး သူ႔လက္ထဲက ေနၾကာေစ့ထုပ္ ထိုးေပးလာတယ္။
“႐ုံးေစာင့္အိပ္ေပးရမယ္ပဲ ေျပာခဲ့တာေပါ့.. အမ ေရာ”
“အတူတူပဲေပါ့ ေဟမာတို႔နဲ႔ အေစာင့္အိပ္ေပးရမယ္ေျပာခဲ့တာ”
“အခုလိုေဟမာမပါတာသိရင္ ဘယ္လိုေနမယ္ မသိဘူးေနာ္”
“ရတယ္ အိမ္ပိုင္တယ္ ဟီး”
ဆိုပီး ရီေနတယ္ဗ်ာ။ ပီးမွ သူပဲဆက္လာေျပာတယ္။
“ေအာ္ ေဟမာ ဆိုလို႔ေလ ေျပာလိုက္ပါအုံးမယ္ အဲ့တစ္ေယာက္က ဓါတ္ေၾကာင္ေနာ္ နဲနဲစ႐ိုက္ဆန္ခ်င္တယ္ သတိထားေပါ့”
သူ မေျပာလဲ အဲ့တစ္ေယာက္ပုံစံကို ရိပ္မိပါတယ္ဗ်ာ။ တစ္ခ်က္ခ်င္းေျပာမေနခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ စုန္းျပဴးလို႔ပဲ မွတ္ထားလိုက္ေတာ့ ။
“ဟုတ္လား အဲ့ဒါဆို ဒီညသူလာအိပ္တယ္ ေျပာခိုင္းတာကေရာ”
“အဲ့ဒါက ရတယ္ ေျပာခ်င္တာက အဲ့လိုမဟုတ္ဘူး… ကိုယ့္ဖာကိုယ္သာ အကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့ အမ်ားႀကီးေျပာမေကာင္းဘူး”
“ေတာ္ေသးတာေပါ့ အလုပ္အတူတူတြဲမလုပ္ရလို႔”
“သူနဲ႔တြဲလုပ္ခ်င္လို႔လား ေျပာေပးမယ္ေလ”
ၿပဳံးၿပဳံးေလးေျပာလာျပန္တယ္။
“မတြဲခ်င္ပါဘူး …အမနဲ႔ပဲ တြဲခ်င္တာ”
“ေအာ္ …ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“က်ေနာ္မေရာက္ခင္က က်ေနာ့္ေနရာမွာလူရွိလား ေယာက်ာ္းေလးလား မိန္းကေလးလား”
“ဘာလို႔ေမးတာလဲ”
“ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး ဒီတိုင္းပဲေမးမိတာ အမ မေျဖခ်င္ မေျဖနဲ႔ရပါတယ္”
“တစ္ေယာက္ထဲ ဘယ္သူမွမရွိဘူး”
“ေအာ္… မိန္းကေလးခ်င္တြဲေပးတာပဲ ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ.. အမေျပာသလို ဂဂ်ိဳးဂေဂ်ာင္ေတြပါလာရင္ အမပဲစိတ္ညစ္ရမွာ”
ကိုယ့္ဘက္ကို ယက္သလိုမ်ား ျဖစ္သြားလားဗ်ာ။ သူက
“အဲ့ဒါဆို နတ္ေဆးမထြက္နဲ႔ေလ”တဲ့
“ထြက္ဖို႔ရာလဲ သိပ္မလြယ္ေတာ့ပါဘူး”
သူ႔ကလဲ ဘာလို႔မလြယ္တာလဲလို႔ ေမးမလာဘူးဗ်ာ။ ေမးခဲ့ရင္လဲ ဟိုဟိုဒီဒီေလ်ာက္ေျဖေနမိအုံးမွာ မေမးေတာ့ ဖာသိဖာသာပဲေနမိတာေပါ့။ အတြင္းထဲက လာတဲ့စကားက မ်က္လုံးမွာ ပုံရိပ္လာထင္တယ္ေနမွာ။ စကၠန႔္ပိုင္းေလာက္ ႏွစ္ေယာက္သားမ်က္လုံးခ်င္း အၾကည္ဆိုက္သလို ျဖစ္သြားရတယ္။ တကယ္ခဏေလးပါပဲ။ မိန္းကေလးေတြ အထာေပးရင္ ဘယ္လိုေပးလဲ တိတိက်က်သိခ်င္ရင္ သူတို႔ကိုေမးၾကည့္မွ သိမွာပဲ။ အမက ထရပ္လိုက္ၿပီး
“ခဏေစာင့္ ေအာက္ခဏသြားလိုက္အုံးမယ္”
ဆိုပီး ကိုယ့္ကိုလိုလားဟန္ျပတဲ့မ်က္ဝန္းေတြ နဲ႔ ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ၾကည့္သြားေသးတယ္ဗ်ာ။ ျပန္တက္လာေတာ့ ခုဏကလိုပဲ က်ေနာ္ေဘးမွာပဲ လာထိုင္တယ္။ က်ေနာ္က
“အေအးေသာက္အုံးေလ”
ဆိုပီး ေနာက္တစ္ဗူးေဖာက္မယ္ျပင္ေတာ့
“တစ္ဗူးလုံး မကုန္ႏိုင္ဘူး ”
ဆိုတာနဲ႔ က်ေနာ့္ ေသာက္လက္စ ဗူးထိုးေပးတာ ေသာက္တယ္ဗ်ာ မျငင္းဘူး။ ပီးေတာ့
ႏွစ္ေယာက္သား ၿငိမ္သြားၾကျပန္တယ္။ စကားစေျပာလာတာကသူ…
“ျခင္ေထာင္ ေထာင္ၾကည့္ရေအာင္ေလ”
“ဟမ္”
႐ုတ္တရက္နားမလည္ႏိုင္ျဖစ္သြားတယ္။ သူကပဲ
“နတ္ေဆးအိပ္ဖို႔ ျခင္ေထာင္တန္းႀကိဳးေတြ ဆင္ရအုံးမယ္ေလ”
ဒီေတာ့မွ က်ေနာ္သတိရလိုက္တယ္။ ဟုတ္သားပဲဗ် ေဒါင့္တစ္ေနရာမွာ ခ်ထားတဲ့ အိပ္ယာလိပ္ပုံဆီ အၾကည့္ေရာက္သြားတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ လုပ္လိုက္ပါ့မယ္ဆိုပီး ထသြားတယ္။ သူပါ အေနာက္ကလိုက္လာတယ္။ အဲ့ မွာ အခက္အခဲျဖစ္ေတာ့တာပဲ တန္းႀကိဳးဆင္ဖို႔ရာေပါ့။ ႀကိဳးဆြဲစရာေနရာကမရွိ နံရံမွာ ႐ိုက္ဖို႔သံလဲ ရွာမေတြ႕မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ျဖစ္သလိုလုပ္ရေတာ့မွာပဲ။
ပီနံႀကိဳးေတြ အရွည္ႀကီးဆက္ပီး တစ္ခုကို အမအိပ္မဲ့ အခန္းတံခါးလက္ကိုင္မွာ သြားခ်ည္တယ္။ ေနာက္တစ္ခုကို ေလွကားတိုင္မွာထပ္ခ်ည္တယ္။ က်ေနာ့္ အိပ္ရမဲ့ေနရာက ေလွကားတက္စမွာပဲ။ ေျခရင္းက ႏွစ္ႀကိဳးကေတာ့ အဆင္ေျပသြားၿပီ။ ေခါင္းရင္း ကႀကိဳးႏွစ္ခုပဲက်န္ေတာ့တယ္။ တစ္ခုကို နံရံေဘးမွာ သံတိုင္ကြပ္ထားတဲ့ ဘာဂ်ာတံခါး တစ္ခုရွိတယ္။ အဲ့မွာျဖစ္သလို ခ်ည္လိုက္တယ္။ ဒီအထိအဆင္ေျပတယ္ ေျပာရမယ္။ နဲနဲေတာ့ အလုပ္ရႈပ္သြားတာေပါ့ဗ်ာ။
ေနာက္တတစ္ႀကိဳးမွာ ခက္ေတာ့တာပဲ။ နံရံေျပာင္ႀကီးပဲ ရွိေတာ့တယ္။ ဘယ္ေနရာမွ လွမ္းခ်ည္တတ္စရာ မေတြ႕တတ္ဘူး။ သံရွိရင္လဲ သံ႐ိုက္လိုက္႐ုံကိုး။ အဲ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ေခါင္းရင္းမွာ ကိႏၷရီ ကိႏၷရာ တြဲကေနတဲ့ မွန္ေဘာင္သြင္းထားတဲ့ ေဖာင္းႂကြကားခ်ပ္တစ္ခု ခ်ိတ္ထားတာေတာ့ ရွိတယ္။ ဆိုးတာက ျမင့္ေနတာ က်ေနာ့္ အရပ္နဲ႔လဲ မမွီ အမ နဲ႔လဲမမွီျဖစ္ေနတယ္။ ေအာက္က ထိုင္ခုံတစ္လုံးယူၿပီး တက္ၾကည့္ေတာ့လဲ မမွီဘူးရယ္
တစ္ထြာေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္လိုေနတယ္။
“ထားလိုက္ေတာ့ …အမ ျခင္ေထာင္မေထာင္ပဲ အ္ိပ္လိုက္ေတာ့မယ္”
“ျခင္ကိုက္မွာေပါ့ မျဖစ္ပါဘူး”
အေပၚေမာ့ၾကည့္လိုက္ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႔ အမ လဲအႀကံထုတ္ေနပုံပါပဲ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ေတြးမိတာ တစ္ခုကို မခ်င့္မရဲနဲ႔ အမကိုေျပာၾကည့္တယ္။
“တစ္နည္းေတာ့ရွိတယ္ အမ ”
“ဘာနည္းလဲ”
“အမ က်ေနာ့္ကိုေပြ႕ႏိုင္လား”
“ဟယ္ ဘယ္လိုလုပ္ေပြ႕ႏိုင္မွာလဲ ”
“ဒါဆို က်ေနာ္ အမကိုေပြ႕ထားေပးမယ္ အမ လွမ္းခ်ည္မလား”
သူ႔ကိုေပြ႕မလိုက္ရင္ လူက ရင္ဘတ္နားထိ ေရာက္သြားႏိုင္တာမို႔ လက္လွမ္းလိုက္ရင္ ေသခ်ာေပါက္ သံကိုမွီတယ္ဗ်ာ။ လက္ခံမလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ျခင္ေထာင္မေထာင္ပဲ အိပ္မယ္ဆိုေတာ့လဲ သူပဲျခင္ကိုယ္မယ္ေျပာတာကို အဲ့ေတာ့လဲ အရဲစြန႔္ေျပာၾကည့္ရတာေပါ့ဗ်ာ။ အမက စဥ္းစားေနသလိုလုပ္ေနၿပီးမွ
“ရမယ္ဆို လုပ္ေလ”
“ရတယ္ အမ”
ဒါနဲ႔ သူ႔အနားတိုးကပ္သြားလိုက္တယ္။ သူကေတာ့ က်ေနာ္ သူ႔အနားနီးလာေတာ့ မ်က္လႊာေလး ခ်သြားျပန္တယ္ဗ်ာ။ ကိုအငဲလို `မ်က္လႊာေလးကို မခ်နဲ႔ အၾကည့္ေတြသိပ္လွလို႔´ လို႔ေျပာလိုက္ရင္ ေကာင္းမလား။ ဒူးေခါက္ေကြးကေန ေစြ႕ကနဲ႔ ေကာက္ခ်ည္တာ လန႔္သြားပုံရတယ္။ က်ေနာ့္ပခုံးစြန္းကို လာကိုင္တယ္။ ေလးတာေတာ့ အေတာ္ေလးသားဗ်။ ဖင္ဝိတ္ႀကီးေၾကာင့္မ်ားလား့အရပ္ကလဲ က်ေနာ့္နဲ႔အတူတူေလာက္ရွိတယ္။
နံရံနားတိုးကပ္ေပးေတာ့ အဆင္ေျပတယ္ဗ်ာ။ လက္ဆန႔္တာ ေက်ာ္ေတာင္ေက်ာ္သြားေသးတယ္။ ႀကိဳးမခ်ည္တတ္ဘူးလား မသိပါဘူး။ ျပင္လိုက္ ခ်ည္လိုက္နဲ႔ လုပ္ေနတယ္ယာ ဒါမ်ိဳးကေတာ့ ခ်ည္စမ္း ၾကာခ်င္သေလာက္ၾကာပေစ။ တင္ပါးအိအိႀကီးေတြက က်ေနာ့္ လက္ထဲ နစ္ဝင္ေတာေပါ့။
“ရပီ”
တဲ့။ အဲ့ဒါနဲ႔ အသာခ်ျပန္ခ်ေပးလိုက္တယ္။ ကိုင္ထားတာကေတာ့ ဒူးေခါက္ေကြး အထက္နားေလာက္ကပဲဗ်။ ၾကမ္းျပင္ေပၚ သူ႔ေျခက်သြားတာနဲ႔ က်ေနာ့္ လက္က ဘယ္လိုက ဘယ္လို သူ႔ခါးကိုဖက္ထားသလိုျဖစ္သြားလဲ မေျပာတတ္ဘူးဗ်ာ။ သူကလဲ မတုန္မလႈပ္နဲ႔ ကို ေနရာမေ႐ႊ႕ေသးဘူး။ က်ေနာ္လက္ မဖယ္ေသးလို႔ျဖစ္မယ္။ ကိုယ္သင္းနံေလးက နားသီးဝကို စီးဝင္လာတယ္။ အထိအေတြ႕အာ႐ုံက တစ္ဆင့္တက္ဖို႔ရာတြန္းပို႔ေနသလိုပါပဲ။
႐ိုင္း႐ိုင္းေျပာရရင္ဗ်ာ ကိုယ္ဆြတ္ရင္ ၫႊတ္လာႏိုင္တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျပဳအမူ အေျပာအဆို မ်က္ဝန္းေတြကို ခမ်ားတို႔လဲ အနည္းငယ္ေတာ့ အကဲခတ္ႏိုင္မွာပါ။ တြက္ကိန္းလႊဲသြားေတာ့လဲ ပါး႐ိုက္ခံရ႐ုံေပါ့ 😂 ႐ႊတ္ ခနဲ႔ပဲဗ်ာ မေျပာမဆို နမ္းခ်ပစ္တယ္။ ပါးတစ္ဖက္ကို
“ဖယ္ပါ လူေတြျမင္ကုန္မယ္”
“ဘယ္ကလူရွိလို႔လဲ အမရဲ႕”
ရွက္ရွက္နဲ႔ ေျပာမိေျပာရာေျပာလိုက္တယ္ ထင္ပါတယ္ဗ်ာ။ သူ႔စကားသူ သေဘာက်ပီး ရီေနရာက ေျပာလာတယ္။
“လႊတ္”
တဲ့။ တစ္ခြန္းထဲေလး ဘယ္လႊတ္မလဲဗ်ာ ပါးမွ အ႐ိုက္မခံရတာ😜 ႁပြတ္ ခနဲ႔ ထပ္နမ္းပစ္တယ္။ ဒီတစ္ခါ နခမ္းတည့္တည့္ကို မ်က္လုံးေလး ဝိုင္းသြားတယ္။ က်ေနာ္ လႊတ္မေတာ့ဘူး
ကစ္ဆင္ဝင္ဆြဲလိုက္တယ္။ ေအာက္နခမ္းေလးကို ကိုက္လိုက္ ငုံစုပ္လိုက္နဲ႔ေပါ့။ တစ္ေယာက္ထဲ လုပ္ေနတာပါ။
အမ က ႐ုန္းေနတယ္လို႔လဲ ေျပာလို႔မရဘူးဗ်ာ။ သူ႔ကိုယ္ေလးက တုန္ေနတာလား ဘာလား မေျပာတတ္ဘူး။ နဲနဲေတာ့ လႈပ္ရွားေနတယ္လို႔ ထင္ရတယ္။ ျပန္လဲမနမ္းဘူး။ နခမ္းခ်င္း ပြတ္တိုက္ေနရာက မ်က္လုံးခ်င္းဆုံမိတဲ့အခါ အၾကည့္မလႊဲေတာ့ဘူး။ က်ေနာ့္ကို အကဲခတ္ေနတယ္ ထင္တာပဲဗ်ာ။ ဘာကို အကဲခတ္ေနတာလဲ၊ ငါ့ကိုအထင္မ်ား ေသးသြားမလား၊ လြယ္တယ္ ထင္ေနတာမ်ားလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ျဖစ္လာမယ့္ကိစၥေတြကို ေလွ်ာက္ေျပာမဲ့လူမ်ိဳးလား၊ ငါလိုက္ေလ်ာလိုက္ရမလား၊ ဒါေတြေတြးေနတာလဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့ဗ်ာ။
က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။ သူနဲ႔က်ေနာ္ၾကားမွာ ခ်စ္သူေတြမဟုတ္ေပမဲ့ သံေယာစဥ္တစ္ခုေတာ့ ရွိေနမယ္လို႔။ သူလဲ ဒီလို ယူဆလိမ့္မယ္ လို႔ က်ေနာ္ထင္တယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ့္ ခါးေပၚ လက္ေလးႏွစ္ဖက္တင္လာတယ္။ ဖက္တာမဟုတ္ဘူး တင္႐ုံေလးရယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ သူ႔ခါးကေန ပီပီျပင္ျပင္ကို ဖက္ထားလိုက္ၿပီ။ ႏွစ္ဦးစလုံရဲ႕ ခါးေအာက္ပိုင္းေတြက ထိေတြ႕ပူးကပ္မိေနၿပီ။
တကယ္ပါ က်ေနာ္ အဆုံးစြန္ထိ မေမွ်ာ္လင့္ထားပါဘူး။ မရည္႐ႊယ္ထားဘူး။ ဒါေပမဲ့ အမရဲ႕ လိုက္ေလ်ာလာမႈေၾကာင့္လို႔ဆိုရမလား၊ ကိုယ့္အသိစိတ္လႊတ္ထြက္သြားတာေၾကာင့္လား မသဲကြဲဘူးဗ်ာ က်ေနာ္ ေရွ႕တိုးခ်င္လာတယ္။ နမ္းေနရာကခြာပီး က်ေနာ့္ခါးေပၚတင္ထားတဲ့
သူ႔လက္ေတြကို ယူဆြဲကာ ေအာက္က အိပ္ယာခင္းပုံေပၚက်ေနာ္ လွဲခ်လိုက္တယ္။ အမပါ ပါလာတာေပါ့။
“ဘာလုပ္မွာလဲ ”
တဲ့။ အသံတိုးတိုးေလးထြက္လာေသးတယ္။ ဒီအသံဟာ ေဒါသသံမဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ က်ေနာ့္အေပၚ သူ ပစ္လဲက်လာတယ္။ ေအာက္က က်ေနာ္ကေတာ့ သိပ္မသက္သာလွဘူးဗ်ာ။ ခါးေတာင္ နဲနဲနာသြားတယ္။ အထက္ကို အနည္းငယ္ လွန္သြားတဲ့ ဂါဝန္စေလးကို အမကဆြဲဖုန္းေနတယ္။
ကိုယ့္အေပၚေရာက္ လာတာနဲ႔ သူ႔မ်က္နားေလး လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔စုံကိုင္ၿပီး ပီပီျပင္ျပင္ ကစ္ဆင္ဆြဲေတာ့တာပဲ။ အမဆို ဖားေလး
မီးကင္ပီးတင္ ထားသလိုပဲဗ်ာ။ က်ေနာ့္ အေပၚမွာ ကားယားေလး။ က်ေနာ္ အတင္းနမ္းစုပ္ေနတဲ့ ၾကားက ေျပာလာေသးတယ္။
“မသင့္ေတာ္ဘူးထင္တယ္”
တဲ့။ ႏူးညံ့တဲ့မ်က္နာေပး …သိ္မ္ေမႊ႕တဲ့အၾကည့္
ေလသံခ်ိဳခ်ိဳေလးနဲ ေျပာလာလို႔ကေတာ့ တဖက္ ေယာက်ာ္းေလးကလႊတ္ေပးပါ့မလား အမရယ္.. ဆႏၵမရွိရင္ ေစာက္ေကာင္ ခုလႊတ္ ေသခ်င္ဆိုး မသာႀကီး ဆိုပီးေျပာပစ္ရတယ္ အမရဲ႕လို႔ က်ေနာ္
စိတ္ထဲကေျပာလိုက္မိတယ္။
“မနမ္းတတ္ဘူးလား အမ ”
“ဟင္”
“မနမ္းတတ္ဘူးလားလို႔”
အမ သက္ျပင္းေလး မသိမသာခ်လိုက္တာ၊ က်ေနာ္ ရိပ္မိတာေပါ့။ ပါးစပ္ေလး ဟတယ္ဆို႐ုံေလာက္ ဟေပးလာၿပီး နခမ္းေလးက လႈပ္စိ လႈပ္စိျဖစ္လာတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ က်ေနာ္သူ႔ကို ေအာက္ကို ဆြဲခ်လိုက္တယ္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ပက္လက္လွန္သြားတာနဲ႔ အေပၚတက္ခြေတာ့တာေပါ့။ ဒီေလာက္ဆို က်ေနာ္ သေဘာေပါက္လာတယ္ဗ်ာ။ အမလႊတ္ေပးေတာ့မယ္ဆိုတာ။ ဟိုပြတ္ ဒီပြတ္ နဲ႔ နမ္းေနရာက ဂါဝန္စေလးဆြဲလွန္ၾကည့္တယ္ ရတယ္ဗ်ာ။ မ်က္နာခ်င္းထပ္ေနလို႔ သူ႔ေအာက္ပိုင္းကို မျမင္ရေသးဘူး။
ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ကစ္ဆင္ဆြဲေနရာ သူ႔ေပါင္တစ္ဖက္ ကို က်ေနာ့္ဒူးနဲ႔ ေဘးကို တြန္းကားလိုက္တယ္။ ပီးေတာ့ လက္တစ္နဲ႔ ခါးပတ္ေခါင္းကို ျဖဳတ္လိုက္တယ္။ အထစ္ေတြနဲ႔ ဆြဲလိုက္တာနဲ႔ ျပဳတ္တဲ့ခါးပတ္မို႔ လြယ္လြယ္နဲ႔ ျပဳတ္သြားတယ္။ ေဘာင္းဘီကို အတြင္းခံပါတခါထဲ ေအာက္ကိုေလ်ာခ်လိုက္တယ္။ ေပါင္လယ္ေလာက္ေရာက္သြားၿပီ။ စမန္တက္ေနတဲ့ ဒုတ္က ၾကမ္းျပင္ကို သြားေထာက္ေနတယ္ဗ်ာ။
နခမ္းစုပ္ေနတာကို လႊတ္မေသးဘူး။ လႊတ္လိုက္ရင္ မူေနမွာစိုးရတယ္ေလ။ အဲ့ဒါေတာင္ ပါးစပ္ပိတ္ခံထားရတဲ့ၾကားက အြန႔္ ဆိုပီး အသံထြက္လာေသးတယ္။ အသာေလး သူ႔ေပါင္ၾကားစမ္းၾကည့္တယ္။ သူလဲ အတြင္းခံပါတာပဲ ခြၽတ္မေနေတာ့ပါဘူး။ လီးကို အဆင္သင့္ကိုင္ပီး အတြင္းခံကို ေဘးကိုဆြဲဖယ္ပီး အေပါက္ေနရာ မွန္းထိုးၾကည့္တာေပါ့။ အေပါက္ရွိေနတာပဲဗ်ာ ထိုးသာထိုး ဝင္သြားတာပါပဲ။ အကုန္ေတာ့မဟုတ္ဘူး ထိပ္ေလးတင္ အမက်ေနာ့္ ရင္ ဘတ္ကို တြန္းလာတယ္။ ပီးေတာ့ ေျပာလာတယ္။
“စိတ္ညစ္တယ္”
တဲ့။ ဒါေလးပဲ ေျပာပီး ထပ္မေျပာေတာ့ဘူး။ မ်က္နာလႊဲသြားတယ္။ ပါးေလးတစ္ဖတ္ ႁပြတ္ ခနဲ နမ္းလိုက္ပီး ထပ္ထိုးထည့္ၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ့္ ရင္ဘတ္ကို တင္းတင္းေလးဆုပ္ကိုင္လာတယ္ဗ်ာ။ ေဘာင္းဘီအကုန္မခြၽတ္ရေသးလို႔ လႈပ္ရွားရတာ မလႊတ္လပ္ေပမဲ့ က်ေနာ္ ထပ္ ထိုးထည့္ၾကည့္တယ္။ စီးစီးပိုင္ပိုင္ နဲ႔ လီးက အကုန္ ဝင္သြားၿပီ။ အသြင္းအထုတ္ ေျဖးေျဖးမွန္မွန္နဲ႔ ေလ်ာက္ၾကည့္တယ္။ အမကေတာ့ နခမ္းေလးတင္းတင္းေစ့ပီး မ်က္နာလႊဲထားတုန္းပဲ။
အရွိန္တင္ပီး ေဆာင့္ၾကည့္တယ္ဗ်ာ။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ ေစာက္ပတ္ ၾကပ္တုန္း၊ က်ဥ္းတုန္း။ ဒါေပမဲ့ မဖြင့္ရေသးတဲ့ပစၥည္း မဟုတ္တာေတာ့ က်ေနာ္ ရိပ္မိပါတယ္။ လီးတစ္ေခ်ာင္းလုံး အတြင္းထဲမွာ ဟာသြားတယ္မရွိပဲ လိုးခ်က္တိုင္းမွာ အတြင္းသား နံရံအိအိေလးေတြနဲ႔ ပြတ္တိုက္ေနသလို ခံစားလာရတယ္။
အမ က်ေနာ့္ပခုံးေပၚ လက္ေလးတစ္ဖက္ေရာက္လာၿပီး အားနဲ႔ ဆုပ္ကိုင္ထားျပန္တယ္။ က်ေနာ္က ေဆာင့္ေလ သူ႔လက္ကအားပိုထဲ့ေလေပါ့။ ခပ္ၾကာၾကာေလး ဒီတိုင္း ေဆာ္ေပးလိုက္တယ္။ အေတာ္ေလးေနမွ ပုံစံေျပာင္းခ်င္တာနဲ႔ လီးကိုႏႈတ္ပီး အမ ကိုယ္အေနအထားကို ျပင္မလို႔လုပ္ေတာ့
“ဘယ္လိုလုပ္မလို႔လဲ”
တဲ့။ အဲ့ဒါနဲ႔ ေမွာက္လိုက္ လို႔ေျပာတာ ေနေပးရွာပါတယ္။ ေျပာသလို ဒီေတာ့မွ က်ေနာ္ သူ႔ေအာက္ပိုင္းျမင္ရတာကိုး။ ဂါဝန္ကို ဆြဲလွန္လိုက္တာနဲ႔ ျပည့္ျပည့္တင္းတင္း ဖင္ေဖြးေဖြးႀကီးက ဘြားခနဲ ေပၚထြက္လာတယ္။ စတီးဇြန္း အဝိုင္းကို စားပြဲေပၚေမွာက္ခုံခ်ထားသလိုပဲ လုံးဝန္းမို႔ေမာက္ေနတာပဲဗ်ာ။ ဖင္လွန္ၾကည့္မွ ဖင္ေကာင္းမွန္းသိဆိုသလိုေပါ့။
ေဘာင္းဘီးကို ျမန္ျမန္ခြၽတ္ပီး တက္ခြလိုက္တယ္။ တင္ပါးႏွစ္ျခမ္း ၿဖဲပီး အေပါက္ထဲ စိုက္ခ် လိုက္တယ္။ ရွမ္းမ ေစာက္ပတ္ဆိုတဲ့အတိုင္း ေဖြးေဖြးသန႔္သန႔္ေလးပဲဗ်ာ ။ ႏႈတ္လိုက္ သြင္းလိုက္နဲ႔ စိေနတဲ့ ေစာက္ပတ္နခမ္းသားႏွစ္ခုၾကား လီး နဲ႔ ထိုးခြဲတာကို ၾကည့္ရတာလဲ အာ႐ုံတစ္မ်ိဳးပဲ။
ဒီအတိုင္းေဆာ္ေနရင္းက အားမလိုအားမရ ျဖစ္လာတာနဲ႔ ေဆာင့္ေၾကာင့္ခြထိုင္ အမ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲကိုင္ပီ ပိတ္ေဆာင့္ေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ္ ဆြဲဆြဲေဆာင့္တိုင္း အမဆို ရင္ဘတ္နဲ႔ ေခါင္းပိုင္းက အေပၚကို လန္တက္လာတယ္။ လက္ယက္ ေခၚသလိုျဖစ္ေနေတာ့တာ ေအာက္က်သြားလိုက္ အေပၚလွန္တက္လာလိုက္နဲ႔ေပါ့။
“အင္းအင္းအင္…အင့္”
နဲ႔ အက်ယ္ႀကီးလဲမေအာ္ရဲရွာဘူး။ သူ႔ကိုဆြဲထားတဲ့ က်ေနာ့္လက္ကို ျပန္ပီး က်စ္က်စ္ဆုပ္ကိုင္လာျပန္တယ္။ က်ေနာ္ ေခါင္းထဲလဲ ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး။ တဘုန္းဘုန္းနဲ႔သာ ဖင္ေဖြးေဖြးႀကီးေပၚေဆာင့္ခ်ေနေတာ့တယ္။ ေဆာင့္လိုက္လို႔ သူ႔ကိုယ္ေလး အေပၚျပန္လွန္လာတဲ့အခ်ိန္ သတိထားလိုက္မိေသးတယ္။ သူ႔ရင္ဘတ္ေအာက္ေရာက္ေနတဲ့ ေစာင္ကို သြားနဲ႔ကိုက္ထားတာဗ် ။ ေစာင္ႀကီးက တြဲေလာင္းက်ေနတာေပါ့။
ဒီေန႔မွ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္မသိဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္ လဲ ေတာ္ေတာ္နဲ႔မပီးဘူး ။ သူပီးလားလဲ သတိမထားမိဘူး။ ဖင္ကုန္းခိုင္းပီတြယ္ဖို႔ စဥ္းစားမိေသးေပမဲ့ ပထမတစ္ခါ နဲ႔တင္ လန႔္သြားမွာစိုးလို႔ ထားလိုက္တယ္။
ၾကာလာေတာ့ အမ ေခြၽးေတြစို႔လာတယ္ဗ်ာ။ ခါးအစပ္နားမွာ ေခြၽးစက္ေလးေတြသီးေနတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲေတာ္ေတာ္နဲ႔ပီးမဲ့ပုံမေပၚ။ သူ႔လဲ အားနာတာနဲ႔ အေပၚကဆင္းေပးလိုက္တယ္။ အမ ထမလာေသးဘူးဗ်ာ အေမာေျဖေနပုံရတယ္။ ေမွာက္ခုံႀကီးရွိတုန္း သူ႔ဖင္ႀကီးကိုေတာ့ အက်ႌနဲ႔ လွမ္းဖုံးေနတယ္။ သူ႔ေဘးဝင္အိပ္လိုက္ၿပီး မ်က္နာ နားကပ္ေမးမိတယ္။
“အမ ေမာေနတာလား”
ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ကို ဖယ္ဆိုပီးတြန္းလႊတ္ျပန္တယ္။ ပီးမွ ျဖဳတ္ခနဲထပီး ေအာက္ေျပးဆင္းသြားတယ္ဗ်ာ။ ျပန္တက္လာေတာ့လဲ ေခါင္းေလးေအာက္ငုံ႔လာတာ အခန္းထဲဝင္ေတာ့ မယ့္ဟန္ျပင္ေနၿပီးမွ တံခါးဝမွာရပ္ပီး က်ေနာ့္ ဘက္လွည့္လာတယ္
“လူ႐ိုးေလးပဲေနာ္ ”
တဲ့။ မ်က္နာတည္ေလးနဲ႔ေထ့ေငါ့သလို ေျပာလာတယ္။ ကိုယ့္အျပစ္နဲ႔ကိုမို႔ ၿပဳံး႐ုံသာ ၿပဳံးျပလိုက္မိတယ္ ထင္တာပဲ။ အို …သူ႔အျပစ္လဲ ကင္းမွမကင္းတာ။ ပီးေတာ့ က်ေနာ့္ ခါးေအာက္ပိုင္းကို မသိမသာ အၾကည့္ေရာက္လာျပန္တယ္။ ခြၽတ္ထားတဲ့ ေဘာင္းဘီက ေဘးမွာရွိတုန္း ေစာင္ဖုံးပီးပဲ သူ႔ကိုေစာင္ေနတာကိုး။ ပီးမွမပီးေသးပဲဗ်ာ လီးက ေစာင္ေအာက္ကေနေငါေငါႀကီးျဖစ္ေနတာေပါ့။
“ဝတ္ထားေတာ့ေလ”
“အင္း ”
လို႔ပဲေျပာပီး ၿခဳံထားတဲ့ေစာင္ကိုဖယ္။ ေဘာင္းဘီကို ယူမယ္လုပ္ေတာ့ သူလဲ ျမင္သြားတာေပါ့ဗ်ာ။ မိုးေပၚေထာင္ေနတဲ့ ဒုတ္ႀကီးကို လွ်င္တယ္ဗ်ာ မ်က္နာလႊဲသြားတယ္။ ဒီအေျခအေနပဲေရာက္ေနၿပီ အမ ဘာညာႏူးနပ္ပီး အေပ်ာ့ဆြဲ ဆြဲဖို႔လဲ က်ေနာ္ စိတ္ကူးမျဖစ္ခဲ့မိဘူး။
“ဂေလာက္ ”
ဆိုတဲ့အတြင္းထဲကဂ်က္ထိုး သံက နားထဲေဆာင့္ဝင္လာတယ္ဗ်ာ။ သူလဲေတာ္ေတာ္ နဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္မယ္မထင္ပါဘူး။ ကိုယ္ကေတာ့ ပိုဆိုးေပါ့ဗ်ာ လီးတန္းလန္းနဲ႔အိပ္ရမွာ ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္နဲ႔…
“ဂြတ္ႏိုက္ အမ”
ဆို ပီးပဲ စာတိုေလးပို႔တာ
“အိပ္ေတာ့ေနာ္ မနက္ေစာေစာထရမွာ”
တဲ့ျပန္စာဝင္တယ္။ တျခား မထိတထိရိ တိတိစကားေတြလဲ မေျပာမိပါဘူး။ ဘုပီးသြားတာေတာင္ ကိုယ့္စီနီယာဆရာဆိုတဲ့ အစြဲက ရွိေနတုန္းထင္ပါတယ္ ။ မနက္ ငါး နာရီဝန္းက်င္ေလာက္မွာ က်ေနာ့္ ကို အမ လာႏိုးတယ္။
“ထေတာ့ အမ အိမ္ျပန္လိုက္အုံးမယ္” တဲ့
ေယာက္်ား နဲ႔ မိန္းမ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ထြက္လာတာ ပတ္ဝန္းက်င္ျမင္မွာစိုလို႔ေနမွာေပါ့ဗ်ာ။ အေစာႀကီးထျပန္သြားတယ္။ စိတ္မခ်လို႔ တားတာေတာင္ မရလိုက္ဘူး။ ရတယ္ ျပန္ရဲတယ္ဆိုပီး ထြက္သြားေတာ့တာပဲ။ ခပ္ညံ့ညံ့ျမန္မာဇာတ္ကားေတြထဲက တခ်ိဳ႕ ဇာတ္ဝင္ခန္းေတြကို သိပ္အျပစ္မေျပာခ်င္ဘူးဗ်ာ။ ႐ိုးတယ္ ဒီလမ္းေၾကာင္းနဲ႔ျဖစ္သြားတာခ်ည္းပဲ
ဆိုပီးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႕ဘဝမွာ အဲ့ဒီလမ္းေၾကာင္းနဲ႔ အေတာ္ခရီးေပါက္သြားၾကတဲ့ စုံတြဲေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိၾကတာ မေမ့သင့္ဘူး။
ဆန္းတာၾကားခ်င္ရင္ေတာ့ အေပါင္းအသင္းထဲမွာ တစ္ေကာင္ရွိတယ္။ သူ႔ေစာ္ေနတဲ့ အေဆာင္ထဲထိ ခိုးဝင္ၿပီး အိမ္သာထဲ လီးစုပ္ခိုင္းတဲ့ေကာင္ ရဲစခန္းေရာက္သြားတဲ့အျဖစ္မ်ိဳး။ အဲ့ဒါတကယ္ အတင့္ရဲလိုက္တဲ့ေကာင္။ အမ ႐ုံးတက္ခ်ိန္နီးမွ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ အဲ့ဒီေန႔က သူနဲ႔ က်ေနာ္ အျပင္မထြက္ျဖစ္ၾကဘူး။
ေန႔လည္ပိုင္းေလာက္မွာ ဂ်ာႀကီးေတြ ျပန္ေရာက္လာၿပီး ၾသဝါဒေႁခြေနတာနဲ႔ တေနကုန္သြားတယ္။ ေနာက္တရက္က ႐ုံးပိတ္ရက္ ျဖစ္ေနလို႔ မေတြ႕ျဖစ္ျပန္ဘူး။ ဖုံးဆက္ရင္ေကာင္းမလား၊ စာပဲပို႔ရမလား ခ်ီတုန္ခ်တုန္နဲ႔ ႏွစ္ခုစလုံး တစ္ခုမွ မလုပ္ျဖစ္လိုက္ပါဖူးဗ်ာ။ စားပီးနားမလည္ လုပ္တယ္ ထင္ေနမလားပဲ။
ေနာက္ရက္ ႐ုံးျပန္တက္ေတာ့ အမကို တစ္ခါမွ မျမင္ဘူးတဲ့ သနပ္ခါးပါးကြက္ၾကားေလးနဲ႔့ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ တျခားသူေတြနဲ႔ စကားေျပာေနတာ ရီရီေမာေမာပါပဲ။ သူ႔ခုံနဲ႔ က်ေနာ့္ခုံက ေရွ႕ေနာက္ကိုဗ်။ က်ေနာ္ဝင္လာေတာ့
“ေနာက္က်တယ္ေနာ္ ဒီမွာေတြ႕လား ” တဲ့
ခပ္ထူထူဖိုင္တြဲတစ္ခုကိုေထာင္ျပတယ္။ က်ေနာ္သေဘာေပါက္လိုက္တယ္။ ရန္ကုန္က လူႀကီးမင္းမ်ား တစ္ခုခုခိုင္းခဲ့ၿပီဆိုတာ။ အမ က သြားရမဲ့လိပ္စာေတြကို စာ႐ြက္နဲ႔ခ်ေရးပီး က်ေနာ့္ကိုေပးပီး ဆိုင္ကယ္နားက ေစာင့္ေနတယ္။ သြားရမဲ့ေနရာေတြက မ်ားတယ္ဗ်။ အမ ကေနာက္ကေန စကားလဲမေျပာဘူး။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးလိုက္တာ က်ေနာ္ သူ႔ကိုလွည့္ၾကည့္ေတာ့
“ဘာၾကည့္တာလဲ” တဲ့
“လိုက္တယ္ သနပ္ခါးနဲ႔”
“လက္ေဆာင္ရထားတာ”
“ဟုတ္လား”
ကိုယ့္ေနရာ တျခားလူဆို ဘယ္ကရတာလဲ ေယာက်ာ္းေလးေပးတာလား မိန္းကေလးေပးတာလား လုပ္ခ်င္လုပ္ေနအုံးမွာ။ ဟိုေန႔ညကအေၾကာင္းကို သူလဲအစမေဖာ္သလို က်ေနာ္လဲ မေျပာမိဘူး။ ကိစၥ ဝိစၥေတြပီး လို႔ ထမင္းစားခ်ိန္မွာလဲ ႐ုံးအေၾကာင္း အလုပ္အေၾကာင္းေလာက္သာ ေျပာျဖစ္ၾက႐ုံပါပဲ။ အမ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ဘယ္ဆီမွာပ္ေနတယ္၊ လခဘယ္ေလာက္ရတယ္ သူေျပာလို႔ ကိုယ္ကလဲ ဟုတ္တယ္။ က်ေနာ့္ အသိေတြလဲ ရွိတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ အဲ့ဒီမွာ ရာထူးႀကီးႀကီး ရေနၾကၿပီ ဘာညာေပါ့။
အဲ့ေန႔က က က်ေနာ္တို႔ ႐ုံးဆင္းကာနီးမွ ျပန္ေရာက္သြားၾကတယ္။ အလုပ္ကအျပန္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သန္းေဇာ္ က်ေနာ့္အိမ္ ေရာက္ေနတာေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အေဖ နဲ႔ စကားေျပာေနတာ။ အခါတိုင္း ဒီေကာင္အိမ္လာရင္ ဖုံးဆက္ေနၾကမို႔ ထူးဆန္းသလိုေတာ့ျဖစ္ေနတာေပါ့။ အေဖ ကက်ေနာ္ေရာက္လာေတာ့ေရွာင္ေပးတယ္။
“သြားစို႔ လဖက္ရည္ဆိုင္ သြားရေအာင္”
ဆို တာနဲ႔ အဝတ္စားေတာင္မလဲရေသးဘူး။ ပါသြားျပန္တယ္။ ဆိုင္ေရာက္မွ ေမာင္သန္းေဇာ္က
ဇာတ္စုံခင္းျပေတာ့တာပဲ။ သူမိန္းမ ခိုးေျပးတာ ေငြလိုလို႔ က်ေနာ့္ဆီလာေခ်းတာတဲ့။ ဘယ္ရွိမလဲဗ်ာ
လခမွ မထုတ္ရေသးတာ။ ဟိုေကာင္ကလဲ မ်က္နာငယ္ေလးနဲ႔
“လုပ္ပါကြာ မင္းအိမ္ကယူေပး”
သူျပန္ဆပ္ပါ့မယ္ေပါ့။ ဒါလဲမျဖစ္ဘူးေလ နဂိုကမွ ဘိုးေတာ္က မၾကည္ရတဲ့အထဲ။ သူလဲ ဘယ္မွမရွာတတ္ေတာ့ဘူးတဲ့၊ အခုေတာင္ ေစာ္ကို တည္းခိုခန္းထားပီး ထြက္ခဲ့တာဆိုပဲ။ ကိုယ့္ကူညီဖူးတဲ့ေက်ဇူးရွိေတာ့ က်ေနာ္လဲ ႀကံရာမရတဲ့ အဆုံး ဆိုင္ကယ္သြားေပါင္ေပးတာ ႏွစ္သိန္းေတာ့ ခဲ့ရတယ္။ ဒီေကာင့္ကို အဲ့ပိုက္ဆံေပးပီး အိပ္ျပန္လိုက္ပို႔ခိုင္းရတာေပါ့ဗ်ာ။ စီးစရာမွ မရွိေတာ့တာ။
ဘိုေတာ္ကိုဘယ္လိုေျပာရမလဲ အႀကံထုတ္ရေသးတယ္။ ေနာက္ဆုံး မစဥ္စားတတ္တာနဲ႔ ေပါင္ခဲ့တာကို ခ်န္ၿပီး သန္းေဇာ္စီးစရာမရွိလို႔ ငွားေပးလိုက္တယ္ပဲ ေျပာတာ။ ဘာမွမေျပာဘူး ထြက္သြားတယ္။ အလုပ္သြား အလုပ္ျပန္ကိုေတာ့။ အိမ္ကအငယ္မ လိုက္ပို႔ခိုင္းရေတာ့တာေပါ့။ အဲ့ဒါကလဲ တစ္ရက္ပါပဲ။ ေနာက္ရက္ေတြအိမ္က ဆိုင္ကယ္တစ္စီးယူသြားမယ္ အႀကံနဲ႔ေပါ့။ အမ က်ေနာ္တို႔ကို ေတြေတြေလး ၾကည့္ေနတယ္ဗ်။ အျပင္ထြက္ေတာ့မွ
“ဘယ္သူလဲ…ဆိုင္ကယ္ကဘာျဖစ္လို႔လဲ”
တဲ့ေမးလာတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ အကုန္ရွင္းျပလိုက္တယ္။ ၂သိန္းနဲ႔ေပါင္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း။
“ျပန္မေ႐ႊးႏိုင္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ” တဲ့
ေျပာလာေသးတယ္။ အဲ့ဒီေန႔က က်ေနာ္တို႔ေန႔လယ္စာ စားခ်ိန္ေလာက္ ႐ုံးျပန္ေရာက္သြားၾကတယ္။ ႐ုံးထဲမွာ မန္ေနဂ်ာ နဲ႔ ေဟမာ ပဲရွိၾကတယ္။ ခဏေနေတာ့ ေဟမာ က ထမင္းစားဆိုၿပီးထြက္သြားေတာ့ မန္ေနဂ်ာ နဲ႔ အမ ပါ ထမင္းစားဖို႔ျပင္ဆင္ေနၾကၿပီ။
အမ က တစ္ခါတေလ ထမင္းခ်ိဳင့္ ယူလာတတ္တယ္။ ႐ုံးမွာရွိေနရင္ စားလိုက္တယ္။ အျပင္မွာဆို ျပန္ေရာက္မွ စားခ်င္စား မစားရင္ သူ႔ဟာ မန္ေနဂ်ာက ယူစားတယ္ အဲ့လိုမ်ိဳး။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လဲ ထမင္းစားထြက္ခဲ့လိုက္တယ္။ စားေသာက္ပီး ႐ုံးျပန္ေရာက္ေတာ့ ဘယ္သူမွ မရွိၾကဘူး။ အမ… တစ္ေရာက္ထဲေလး အဲ့ဒါနဲ႔
“မဆင့္ တို႔ဘယ္သြားၾကတာလဲ အမ ”
“အုန္းေခ်ာကို ေငြခံသြားတယ္”
“ေဟမာေကာ ပါသြားတာလား”
“အင္း ”
“က်န္တဲ့ေယာက္်ားေလးႏွစ္ေယာက္ေရာ”
“ေနာက္ကားတစ္စီးေပၚထားခဲ့တယ္တဲ့”
“ေအာ္”
အသုံးခ်တတ္တဲ့သူေတြအတြက္ေတာ့ အဲ့ဒါဂြင္ေပါ့ဗ်ာ။ အမ ကအံဆြဲထဲက ဖိုင္တစ္ခုဆြဲထုပ္လိုက္ၿပီး
“လာၾကည့္လာ ”
ဆိုတာနဲ႔ သူ႔စားပြဲေပၚလက္ေထာက္ပီး ၾကည့္လိုက္တယ္။ ပီးေတာ့ သူက
“မနက္ျဖန္႐ုံးလာျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး”
“ေအာ္”
ဒီေနရာမွာ သူ နဲ႔ က်ေနာ္ ဆက္ဆံေရးအရ ဘာလို႔မလာတာလဲ ဘယ္သြားစရာရွိလို႔လဲ ေမးခ်င္ရင္ ေမးလို႔ရေပမဲ့ က်ေနာ္ မေမးမိဘူးဗ်ာ။ အာေစးမိေနတယ္လို႔ေျပာရမလား၊ သူမ်ားပုဂၢိဳလ္ေရး စြက္ဖက္သလိုျဖစ္ေနမွာေၾကာင့္လား မေမးမိတာ မေဝခြဲတတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါကို သူ႔ အေနနဲ႔ ႀကိဳက္ခ်င္မွႀကိဳက္လိမ့္မယ္ ဒါမွမဟုတ္ ဒီတစ္ေယာက္ အလိုက္သိတယ္ ဆိုပီး ေတြးခ်င္လဲေတြးေနမွာေပါ့။
အခု သူရွင္းျပေနတာကိုလဲ အာ႐ုံရတစ္ခ်က္ မရတစ္ခ်က္ပဲ ဖိုင္ကို ခုံအလယ္မွာထားပီး သူေကာ က်ေနာ္ေကာက ဟိုဖက္ ဒီဖက္ မတ္တပ္ရပ္လွ်က္ စာပြဲေပၚလက္ေထာက္ရက္ ေအာက္ကို ငုံၾကည့္ေနတာဆိုေတာ့ မ်က္နာခ်င္းက တစ္ေတာင္ေတာင္ မကြာဘူးရယ္။
ကိုယ္ကသာ စိတ္ေတြေဖာက္ျပန္လာပီး မ်က္နာေလး ခိုးခိုးၾကည့္ေနတာ။ သူကေတာ့ တစ္လုံးခ်င္းရွင္း စိတ္ပါလက္ပါရွင္းျပေနတာ၊ ပီးလို႔ပီးသြားမွန္းေတာင္ မသိလိုက္ဘူး။ ေခါင္းေမာ့လာေတာ့ က်ေနာ္ သူ႔ကို ၾကည့္ခိုးၾကည့္ေနတာ ရိပ္မိသြားေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။
“မျမင္ဘူးဖူးလား ေန႔တိုင္းျမင္ေနရတာ”
“အနီးကပ္က တစ္ခါပဲျမင္ဖူးတာေလ”
အမ ၿငိမ္သြားျပန္တယ္။
“အမ”
“ဟင္ ေျပာေလ”
“ဟိုေန႔ညကပီးလား”
“ဘာေတြေမးေနမွန္လဲ မသိဘူး”
ရွက္သြားတာတဲ့မ်က္နာေလးနဲ႔ လွစ္ခနဲ႔ အေနာက္ထဲထြက္သြားတယ္ဗ်ာ။ စိတ္တို ေဒါသျဖစ္တဲ့ပုံမဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ က်ေနာ္လဲ ေနာက္ကလိုက္သြားလိုက္တယ္။ အမ က ေဘစင္မွာ ခါးေလးကိုင္းပီး ထမင္းခ်ိဳင့္ေဆးေနတာလား မသိဘူး။ အေနာက္ကဆိုေတာ့ မျမင္ရဘူးဗ်ာ။ ေရသံပဲၾကားရတယ္။ ညင္ညင္သာသာေလးပဲ အေနာက္ကေန ဝင္ဖက္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို လွည့္ၾကည့္လာတယ္။
“ဟယ္ သူမ်ားေတြ ျမင္ကုန္ပါ့မယ္”
“ဘယ္သူျမင္မွာလဲ လူလဲမရွိပဲနဲ႔”
ေျပာပီး ပခုံးေပါကေန လည္တိုင္ေတြ ပခုံံးသားေလးေတြ အသားေပၚေနတဲ့ေနရာ အကုန္ေလွ်ာက္နမ္းပစ္တယ္။
“ျပန္လာမွမိေနအုံမယ္”
“အုန္းေခ်ာသြားတာ ဒီအခ်ိန္နဲ႔ျပန္မေရာက္ပါဘူး”
“ဧည့္သည္ဝင္လာရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ လႊတ္ေနာ္”
“ဝင္လာလဲျမင္မွမျမင္ရတာ အသံၾကားရင္ ထြက္ခဲ့လို႔ရတာပဲဟာ”
အျပင္မွာရွိေနတဲ့လူဟာ အေရွ႕အလုပ္လု႔ပ္တဲ့ အခန္းကေန ဒီေနရာကို ဘယ္လိုမွမျမင္ရလို႔ က်ေနာ္ အတင့္ရဲၾကည့္တယ္။
“အမမွမတရားတာ က်ေနာ္မပီးလိုက္ဘူးေလ အဲ့ညက”
“႐ုံးထဲႀကီးေတာ့ မလု႔ပ္ပါနဲ႔”
“ဟိုညကလဲ ႐ုံးထဲပဲေလ”
“တအားအကပ္ေျပာတာ”
တံေတာင္နဲ႔လွမ္းတြက္တယ္ဗ်ာ။
“ဒါဆို ႐ုံးထဲမလုပ္ဘူး လာ”
သူ႔လက္ဆြဲပီး ထမင္းစားခန္းနဲ႔ကပ္လွ်က္ ပစၥည္းထားတဲ့ ဂိုေထာင္ဖက္ကို ဆြဲေခၚေတာ့ ယက္ကန္ ယက္ကန္ နဲ႔ ပါလာတယ္ဗ်ာ။ ပါးစပ္ကလဲ ေျပာလာေသးတယ္
“စိတ္ညစ္တယ္” တဲ့
ဂိုေထာင္ထဲေရာက္သြားတာနဲ႔ ဖက္ရမ္း နမ္းစုပ္ပစ္ေတာ့တယ္။ ထဘီကိုဆြဲလွန္ေတာ့ အမက က်ေနာ့္လက္ကို လာကိုင္ပီး သူကိုယ္တိုင္ ခါးကေနထဘီကိုခြၽတ္ခ်ေပးလာတယ္။
“ျမန္ျမန္လုပ္” တဲ့
အတြင္းခံေလးကိုလဲ ဒူးအထိေလ်ာခ်ေပးထားတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ နံရံကိုလက္ေထာက္ခိုင္းတာ သြပ္ေတြနဲ႔ ကာထားတဲ့ နံရံဆိုေတာ့ အဆင္မေျပဘူးဗ်ာ။ တဂြၽပ္ဂြၽတ္နဲ႔ အသံေတြထြက္လာတယ္။ အမ ကလဲေျပာတယ္။
“မရဘူး” တဲ့
မထူးေတာ့တာနဲ႔ ပစၥည္းထုပ္တဲ့ ဂ်ပ္ျပားေတြ အထပ္လိုက္တင္ထားတဲ့ထဲက တစ္ထုပ္ကို ဆြဲခ်ၿပီး ၾကမ္ျပင္ေပၚ ခ်ခင္းပီး အဲ့အေပၚ ေလးဖက္ေထာက္ခိုင္းေတာ့ မျငင္းဘူးဗ်ာ။ ျမန္ျမန္ပီး ပီးေရာဆိုပီး သေဘာထားလားမသိဘူး ကုန္းေပးရွာတယ္။ ထင္ေတာင္မထားဘူးဗ်ာ။ အမ နည္းစနစ္က်က် ကုန္းတတ္တယ္ဗ် ဟီး ခါးေလးကို ခြက္ေနတာပဲ။
ခါးပတ္ျဖဳတ္ ဇစ္ဖြင့္ လီးထုတ္ပီးခြလိုးေတာ့တာေပါ့။ အခ်ိန္ဆြဲေနလို႔မရဘူးေလ။ သူ႔ဖင္ႀကီးနဲ႔ ကိုယ့္ေပါင္ ႐ိုက္သံက ဘုန္းခနဲ ဘုန္းခနဲပဲ။ အမလဲ အင့္ခနဲ႔ အင့္ခနဲ႔ပဲ ဗ်ာယ ဖင္ႀကီးကယိုင္လဲေတာ့မလို ျဖစ္ေနလို႔ လက္နဲ႔ဖမ္းထိန္းထားရေသးတယ္။
ထြက္ဖို႔နီးလာတဲ့အခါ ပက္လက္လွန္ခ်ခ်င္စိတ္ ျဖစ္လာတာနဲ႔ ပုံစံေျပာင္းခိုင္းၾကည့္တယ္။ အမက
မပီးေသးဘူးလာ လို႔သာေျပာလာေပမဲ့ ေနေပးရွာပါတယ္။ ေအာက္က ဂ်ပ္ျပားက သူ႔ကိုယ္နဲ႔ မဆန႔္လို႔ ထဘီကို ျဖန႔္ခင္ေပးေတာ့
“ဟယ္ ေပကုန္ပါပီ” တဲ့
ေျခသလုံးနားေရာက္ေနတဲ့ အတြင္းခံကိုလဲ ဆြဲခြၽတ္ပစ္တယ္။ စိတ္ေလာေနလို႔ထင္တယ္။ သူကိုယ္တိုင္ေပါင္ကားေပးလာတယ္။ က်ေနာ္လဲ ေဘာင္းဘီအကုန္ခြၽတ္ပီး ေပါင္ၾကားဝင္လိုက္တာေပါ့။ ၿပဲအာအာေစာက္ပတ္ေလး ကို လက္နဲ႔တစ္ခ်က္ ပြတ္သပ္လိုက္ၿပီး သူ႔အေပၚေမွာက္ခ်ကာ နခမ္းခ်င္းလဲစုပ္ ေအာက္ကလဲခ် နဲ႔ေပါ့။ အမ က်ေနာ့္ကို ျပန္ဖက္လာတယ္။ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ပဲ။
အာ႐ုံစုစည္စိတ္သြင္းပီး ျမန္ျမန္ပီးဖို႔အေရး က်ဳံးေဆာ္တာ ထြက္ခါနီးေတာ့ လီးကိုဆြဲထုပ္ပီး ေဘးကိုပန္းထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ အမမွိန္းမေနဘူးဗ်ာ။ ခြၽတ္ထားတဲ့အဝတ္ေတြ ေကာက္ယူ သူ႔ကိုယ္ေလး ဖုတ္ဖက္ခါပီး က်ေနာ့္ကိုလဲ ျမန္ျမန္ ေရွ႕ထြက္ခဲ့ေတာ့လို႔ေျပာပီး ေျပးထြက္သြားေတာ့တယ္။
ၾကမ္းျပင္ကကိုယ့္အရည္ေတြ ဖိနပ္နဲ႔ပြတ္ပီး အျပင္ျပန္ထြက္ခဲ့လိုက္တယ္။ အမကေတာ့ ေရွ႕မွာ တကယ္လုပ္ေနတာလား၊ ဟန္ေဆာင္ေနတာလား မသိဘူး သူ႔စာပြဲေပၚ ေခါင္းေလးငုံပီး စာေရးေနတယ္။
ေရွ႕ဆက္ပီးေတာ့ က်ေနာ္ တို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ
ေခါင္းစဥ္တပ္ရခက္တဲ့ ဆက္ဆံေရးမ်ိဳးနဲ႔ ဆက္ဆံေရးေကာင္းခဲ့ၾကတယ္လို႔ဆိုရမယ္ဗ်ာ။ ဂ်နီဖာလိုပက္ က သူေနာက္ဆုံးတြဲေနတဲ့ဘဲနဲ႔ ဆက္ဆံေရးကို အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုမွာ ေျဖခဲ့ဖူးတယ္။
“က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္က ဘယ္သူမွနားလည္ႏိုင္မွာ မဟုတ္တဲ့ နားလည္မႈမ်ိဳးနဲ႔ အျပန္အလွန္ နားလည္ၾကတယ္’ ဆိုတဲ့စကားကို သြားသတိရမိတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ သူ႔ကို ခ်စ္တယ္ လို႔ မေျပာဘူးသလို သူလဲ က်ေနာ့္ကို အဲ့လိုမေျပာဘူးပါဘူး။ ႏွစ္ခါလား သုံးခါလား သိပ္ေတာ့မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အဲ့ဒီဂိုေထာင္ထဲမွာပဲ က်ေနာ္တို႔ ခ်ခဲ့ၾကေသးတယ္။ အတူတူအျပင္အၿမဲထြက္ေနေပမဲ့ ဟိုတည္ေတြ မိုတည္ေတြ က်ေနာ္တို႔မသြားၾကပါဘူး။ အလုပ္ လုပ္ေနကိုင္ေနရင္နဲ႔ပဲ အခြင့္အေရးရမွသာ ႐ုံးထဲတင္ ျဖစ္ပ်က္သြားၾကတာပါ။ တစ္ရက္မွာ ဆိုင္တဆိုင္မွာထိုင္ရင္း သူက်ေနာ့္ကို ေမးလာတယ္။
“အမ အလုပ္ေျပာင္းေတာ့မယ္ လိုက္မလား ”
“ဘယ္ကိုေျပာင္းမွာလဲ”
အမ ကခ်က္ခ်င္းမေျဖဘူး။ ခဏေလာက္ၿငိမ္သြားပီးမွ
“အျပင္ထြက္လုပ္မလို႔”
“ဘယ္လိုအျပင္လဲ က်ေနာ္ သိပ္နားမလည္ဘူး”
“ႏိုင္ငံျခားထြက္မလို႔ ဂ်ပန္ကို နတ္ေဆးလိုက္မလားလို႔”
က်ေနာ္ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားတယ္။ စိတ္ထဲေလးလာသလို ခံစားလာရတယ္။
“အမ တကယ္ေျပာတာလား”
အမကေခါင္းေလးၿငိမ့္ျပတယ္။
“ဟုတ္တယ္ မနက္ျဖန္ ရန္ကုန္သြားၿပီး ျပင္ဆင္စရာရွိတာ ျပင္ဆင္ရအုံးမယ္ ဟိုမွာ အဆက္သြယ္ရွိတယ္ေလ နတ္ေဆး လိုက္ခ်င္ရင္ ရန္ကုန္ကိုတခါထဲလိုက္ခဲ့ပါလား”
က်ေနာ္ တခါမွမစဥ္းစားဘူးတဲ့ ျပည္ပ ကို အမ က သူနဲအတူ ေခၚေနတယ္။ က်ေနာ္ အေမ့မ်က္နာကို သြားျမင္တယ္ဗ်ာ။ ဘယ္နည္းနဲ႔မွအေမ က်ေနာ့္ကို လႊတ္မွာမဟုတ္တာ သိပ္ေသခ်ာတာေပါ့။ ကိုယ္သေဘာကိုယ္နဲ႔ ဇြတ္ထြက္သြားရင္လဲ အေမဘုန္းဘုန္းလဲမွာ။ မိဘကို တယုတယနဲ႔ သိပ္ခ်စ္ တတ္တဲ့အထဲမပါေပမဲ့ အခုလို ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ျပတ္သားရမဲ့ေနရာမွာေတာ့ က်ေနာ့္ ေခါင္းထဲအရင္ဝင္လာတာ အေမပဲ တုန႔္ဆိုင္းေနတဲ့ က်ေနာ့္ဆႏၵကို အမ နားလည္းပုံရပါတယ္။
” အဆင္ေျပမွပါ ”တဲ့
ရည္မွန္းခ်က္အႀကီးႀကီး ထားထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို မသြားပါနဲ႔ လား အမ ရယ္လို႔လဲ က်ေနာ္ မတားႏိုင္ဘူး။ ႐ုံးဆင္းခါနီးမွာ အမက မသိမသာနဲ႔ က်ေနာ့္ကို အေနာက္ထဲေခၚပီး
ဖုံးနံပါတ္တစ္ခုေပးလာတယ္။ သူ႔ဖုံးတဲ့ … ပီးေတာ့ က်ေနာ့္ဖုံးကိုယူၿပီး သူ႔ေဖစ့္ဘုတ္ အေကာင့္ကို သြားအပ္ထားျပန္တယ္။ ဘယ္တုန္းကမွ သူ႔အေကာင့္ကိုက်ေနာ္ မေမးခဲ့ဘူးပါဘူး။
က်ေနာ္ မ်က္နာမေကာင္းတာကိုလဲ သူရိပ္မိပါတယ္။ သူ႔ဖက္ကတစ္ႀကိမ္ တစ္ခါမွမလုပ္ဖူးတဲ့ အျပဳအမူတစ္ခု လုပ္လာတယ္။ က်ေနာ့္ပါးကို ႐ႊတ္ ခနဲနမ္းသြား တယ္။ အဲ့ဒီေန႔က လူခ်င္းေနာက္ဆုံးေတြ႕ရတဲ့ေန႔ပါပဲ။
ေနာက္တစ္ရက္ ႐ုံးမွာ မေျပာမဆိုနဲ႔ နန္းဆိုင္ႏြမ္း ထြက္သြားၿပီ ဆိုတဲ့ သတင္းကဝန္ထမ္းေတြၾကား ေျပာစရာတစ္ခုျဖစ္လာတာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ့္ အထင္ မန္ေနဂ်ာ ကေတာ့သိပုံရပါတယ္။
႐ုံးေရာက္ပီး မၾကာဘူး။ အမ က်ေနာ့္ဆီ ဖုံးဆက္လာတယ္။ က်ေနာ့္အံဆြဲထဲမွာ ပိုက္ဆံႏွစ္သိန္း ေသာ့ခတ္ထားခဲ့တယ္ ဆိုင္ကယ္သြားေ႐ႊးလိုက္တဲ့။ ေသာ့ကို သူ႔စားပြဲအံဆြဲထဲ ထည့္ထားတယ္ဆိုပီး ေျပာလာတယ္။ လူလစ္တဲ့အခ်ိန္ အံဆြဲဖြင့္ၾကည့္မိတယ္ဗ်ာ။ စာအုပ္ၾကားထဲ ညႇပ္ထားတဲ့ တစ္ေသာင္းတန္ေတြကို က်ေနာ္ ေတြေတြႀကီး စိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။
သူရန္ကုန္မွာရွိတုန္းကာလေတြမွာ က်ေနာ့္ဆီ ေန႔တိုင္းလိုလို ဖုံးဆက္ပါတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ ဘယ္ေနရာေတြမွာ ဘာသြားလု႔ပ္ရတယ္ စသျဖင့္ေပါ့။ က်ေနာ့္ စိတ္ထင္ တလေတာင္ မျပည့္ေလာက္ဘူးထင္ပါတယ္။ သူ ဂ်ပန္ကိုထြက္သြားရၿပီ။ မသြားခင္တစ္ရက္အလို ဖုံးထဲမွာ
“အမ ျပန္လာမွာပါ ျမန္မာျပည္ေရာက္ရင္ ဆက္သြယ္လိုက္မယ္ ”
လို႔ေျပာသြားတယ္ဗ်ာ။ အမ ထြက္သြားၿပီး တပတ္ေလာက္ထိက်ေနာ္ အလုပ္မွာ ရွိေနတုန္းပါပဲ။ လကုန္မွတစ္ခါထဲထြက္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ေပါ့။ တစ္ေယာက္ထဲဘက္ပဲ့ သြားတယ္ဗ်ာ။ လူသစ္လဲေရာက္မလာေသးပါဘူး။ တစ္ခါတေလ ေယာင္မွာပီး အေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္မိပါတယ္။ ဖိုင္တြဲေလး ပိုက္ပီး အမ က်ေနာ့္အေနာက္ကေန လိုက္လာမလား ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ေပါ့။
သူဂ်ပန္ ေရာက္သြားၿပီး သုံးေလးလေလာက္ထိ ေဖစ့္ဘုတ္ ကေန က်ေနာ္တို႔ အဆက္အသြယ္ရွိ ၾကပါေသးတယ္။ အဲ့ဒီ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူ႔ကို လိုင္းေပၚမွာ သိပ္မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္သြားမွန္းလဲ မသိရနဲ႔ေပါ့။ မီးေလး စိမ္းလာမဲ့အခ်ိန္ကို က်ေနာ္ေမွ်ာ္ေနတတ္တယ္ဗ်။ ဆိုးတယ္ဗ်ာ ဖီလင္က လုံးဝအဆက္အသြယ္ ျပတ္သလို လာခဲ့ရတဲ့ေနာက္မွာေတာ့
“အမ ျပန္လာမွာပါ ျမန္မာျပည္ေရာက္ရင္ ဆက္သြယ္လိုက္မယ္”
ဆိုတဲ့စကားတစ္ခြန္းက ေမွ်ာ္လင့္စရာျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ မျမင္ရတဲ့အနာဂတ္မွာ အမ ဘယ္လိုပုံစံနဲ႔ ျပန္လာမလဲ ။ က်ေနာ္ကေရာ ဒီအေျခအေနအတိုင္းပဲ ရွိေနမလား ဘယ္သူသိႏိုင္မွာလဲ။ ကံၾကမၼာဆိုတာ ေရးပီးသား ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ပါပဲ။ ဘယ္စာမ်က္နာမွာ ဘာျဖစ္ရမယ္ဆိုတာ သတ္မွတ္ၿပီးသားပဲ မဟုတ္လား ။…ၿပီးပါၿပီ
